HANS-JE
DOOR
K. S. POMP
geïllustreerd door adri alindo
TWEEDE DRUK
NAAMLOZE VENNOOTSCHAP W. D. MEINEMA ■ DELFT



„Wat scheelt je, Hans-je?" vraagt ze. * (Zie blad-zij-de 17).



Hans-je. -^ *5 ^ ^ *!> •> ♦s -^
Hans-je speelt in de tuin.
Met zijn nieu-we bal.
Hij rolt de bal o-ver de grond.
En hij gooit hem om-hoog.
Hans-je vindt dat spel mooi.
De bal is stout.
Hij loopt weg.
Hans-je moet hem tel-kens weer op-zoe-ken.
boms rolt hij on-der een struik.
Dan moet Hans-je zich he-le-maal buk-ken. Maar hij vindt hem wel.
Nou, Hans-je is knap! Soms valt de bal tussen de bloe-men.
Dan moet Hans-je erg voor-zich-tig zijn.
Hij mag de bloe-men niet stuk ma-ken.
Dan zou Moe-derboos wor-den.
En dat wil Hans-je niet graag.
Daar-om is hij voorzich-tig.
Bij de tuin is een sloot.
Daar mag Hans-je niet ko-men.
Dat heeft Moe-der gezegd.
Moe-der is niet in huis.
En hij gooit hem om-hoog.



Zij is naar de stad.
Daar woont tan-te Net-tie.
Moe-der blijft de he-le dag weg.
Van-a-vond komt zij te-rug.
Als Hans-je naar bed gaat.
Va-der is er ook niet.
Die is naar zijn werk.
Va-der komt van-a-vond ook weer in huis.
Is Hans-je dan al-leen?
Neen, hoor!
Jans is er wel.
Jans helpt Moe-der al-tijd.
En nu moet zij op Hans-je pas-sen.
Zij heeft Hans-je de bal ge-ge-ven.
En zij heeft ge-zegd, dat Hans-je in de tuin moet spe-len.
Maar niet bij de sloot!
Na-tuur-lijk niet.
Dat is te ge-vaar-lijk.
Bom.... de bal vliegt weg.
Heer-lijk is dat!
Hans-je loopt er vlug ach-ter-aan.
Waar is hij nu?
Hans-je kijkt rond.
Nu ziet hij hem al.
De bal ligt bij de ap-pel-boom.
In het gras.
Hier, stou-te bal.
Jij bent een weg-lo-per.
Maar Hans-je kan je toch wel vin-den.
Hans-je is knap.
Waar is de bal
Hans-je heeft wat an-ders be-dacht.



Hij neemt de bal in de hand.
Dan doet hij zijn o-gen dicht.
Stijf dicht.
Hij krijgt er rim-pels van bo-ven zijn neus. En dan draait hij zich drie-maal rond.
On-der de strui-ken.
Nu gooit hij de bal weg.
Met een fer-me zwaai van zijn arm. Hans-je wacht nog e-ven.
Nu doet hij zijn o-gen weer o-pen. Hij kijkt rond.
Maar hij ziet de bal ner-gens.
De bal is weg.
Hans-je zoekt en kijkt en tuurt.



O-ver-al!
Bij de ap-pel-boom.
On-der de strui-ken.
In het gras.
De bal is er niet.
Dat vindt Hans-je jam-mer.
Hij be-gint te hui-len.
Jans hoort hem.
Zij komt vlug aan-lo-pen.
„Wat scheelt je, Hans-je?"
„Mijn — bal — is — weg," snikt het vent-je. Jans troost hem.
„Stil maar, hoor.
Jans kan hem wel vin-den."
Nu droogt Hans-je zijn tra-nen.
Sa-men gaan ze zoe-ken.
Maar Jans kan de bal ook niet vin-den.
„Waar heb je hem heen-ge-gooid ?" vraagt zij* Dat weet Hans-je niet.
„Weet jij dat niet?"
„Ik had mijn o-gen dicht," zegt Hans-je.
„Dat is dom," 2^*t Jans.
Zij kijkt ook in xre sloot.
Maar daar is de bal ook niet.
Het is vreemd.
Ner-gens is de mooi-e bal te vin-den.
Jans zegt: „Kom maar Hans-je.
Wij gaan eerst e-ten.
Straks kan Hans-je weer zoeken."
Dat vindt Hans-je goed.
Hij heeft hon-ger van het spe-len.
Nu gaat Jans in huis.
Hans-je gaat mee.
Maar de bal gaat niet mee. Die ligt er-gens. Maar Hans-je weet niet, waar hij ligt.
Weet nie-mand het?



Op-eens.... pats, het ding valt door het gat in de kist.
Het ding is weg.
Poes kijkt nog e-ven.
Dan gaat zij weer lig-gen.
En het ron-de ding ligt in de kist.
Dat ron-de ding is.... de bal van Hans-je.
Pap e-ten.*>**s'*s'*s«*'ft*-ft^******^
Nu zit Hans-je bij de ta-fel.
Voor hem staat een bord-je pap.
Daar houdt Hans-je niet van.
Maar hij moet het toch op-e-ten.
Jans zit naast hem.
„Eet je bord-je maar vlug leeg/' zegt Jans.
Hans-je neemt zijn le-pel-tje.
Maar hij eet nog niet.
„Ik lust de pap niet, Jans."
„Ja-wel, hoor," zegt Jans.
„Hans-je moet groot zijn.
Dan is Moe-der ook blij."
#„Ja," zegt Hans-je. fe
En hij neemt een heel klein hap-je.
„Waar is mijn bal nu, Jans?" vraagt hij.
Maar Jans weet het niet.
„Mis-schien ligt hij wel in de sloot, Jans." „Mis-schien wel, Hans-je/^ # .
Hans-je praat maar door o-ver de bal.
En hij eet niet. | * .
Hij wil lieiver pra-ten aan e*-ten,
„Niet pra-ten, Hans-je," zegt Jans.
„Vlug e-ten, hoor, als een gro-te jon-gen."
„Ja, Jans!" ; • . ■
Weer neemt Hans-je een klem le-pel-tje pap.
Hii vindt het he-le-maal niet lek-ker.



,Wil Jans mij dan hel-pen zoe-ken f
En hij moet ook aan de bal den-ken.
Als de bal eens nooit te-rug-kwam ?
„Nu niet meer zeu-ren, hoor/' zegt Jans.
„An-ders wordt Jans boos/' Hans-je schrikt!
Jans moet niet boos worden.
Tl*- /rro 1 tYlun «'in \XT& 1
Aai imjii Yr^r ”w
e-ten Jans, maar .. ♦.”
Hij wil nog meer zeg-gen.
„Zeg het maar/' knikt Jans.
„Wil Jans mij dan hel-pen zoe-ken?” Hans-je kijkt naar Jans.
„Ja-wel hoor,” zegt Jans.
„Eet maar gauw je pap op.
Straks zal Jans mee-zoe-ken.
Eerst gaat Jans de ta-fel af-ne-men.
En dan zal ik die stou-te bal zoe-ken.” Hans-je is blij.
Nu komt de bal* wel te-rug.
Jans is groot!
Hij wil nu wel als een gro-te jon-gen e-ten. Hans-je doet erg zijn best.
Bij de laat-ste hap-jes helpt Jans nog e-ven. Het bord-je is leeg.
Ge-luk-kig.
Nu gaan ze dan-ken.
En dan mag Hans-je naar bui-ten.
Waar zou de bal zijn?



Hans-je is boos.
Hans-je loopt weer in de tuin.
Hij zoekt naar zijn bal.
Maar hij kan hem niet vin-den.
Hij kijkt ook bij de sloot.
Heel voor-zich-tig.
Dat mag niet, Hans-je weet het wel.
Maar als zijn bal nu eens in de sloot lag?
Hij moet wel kij-ken.
Hans-je kan er niet weg-blij-ven.
Kijk, daar groeit gras in de sloot.
Mis-schien is de bal daar on-der ge-rold.
Dat kan best.
Zal hij eens gaan kij-ken?
Neen, dat mag niet.
Moe-der heeft het ver-bo-den.
Maar.... hè, kwam Jans nu maar.
Hans-je zal eens gaan kij-ken, waar zij blijft.
Hij gaat naar de keu-ken.
Daar is Jans niet.
Poes is er wel.
Die heeft een scho-tel-tje melk ge-kre-gen. Lek-ker-tjes likt ze dat op.
Hans-je kijkt e-ven naar Poes.
Maar dan gaat hij naar de huis-ka-mer.
Hij moet zijn bal te-rug heb-ben.
En Poes weet toch niet, waar de bal is.
Jans is in de huis-ka-mer.
„Kom je nu Jans?” vraagt Hans-je.
„E-ven wach-ten Hans-je,” zegt Jans.
„Jans moet eerst haar werk af-ma-ken.”
„Maar ik wil mijn bal heb-ben,” zeurt Hans-je. „Straks hoor,” ant-woordt Jans.
„Heb nog een klein poos-je ge-duld.”
Maar Hans-je heeft geen ge-duld.



„Je moet mij nü hel-pen zoe-ken."
Hans-je wordt boos.
Hij kijkt met bo-ze o-gen naar Jans.
„Je hebt het be-loofd," zegt hij hard.
„Ik help je ook, hoor. Straks/'
Maar dat wil Hans-je niet.
Hij blijft staan zeu-ren.
Dan neemt Jans hem bij de arm:
„Nu moet Hans-je stil zijn, hoor!"
Jans brengt hem naar bui-ten.
„Ga nog een poos-je spe-len.
Straks komt Jans je hel-pen zoe-ken." Hans-je is nu echt boos.
„Ik wil niet spe-len.
Je moet mij hel-pen!" schreeuwt hij.
Maar Jans hoort het niet meer.
Zij is weer in huis ge-gaan.
Hans-je staat al-leen.
En hij is zo boos, zo boos!
Bij de sloot.
Hans-je is weer bij de sloot.
Hij wil de bal te-rug heb-ben.
En Jans helpt hem niet.
Nu zal hij hem zelf wel zoe-ken.
De bal ligt in de sloot. Vast!
On-der het gras.
Hij wil hem er uit ha-len.
Maar dat mag toch niet?
Hans-je mag niet bij de sloot.
Moe-der heeft het ver-bo-den.
Als Hans-je het toch doet, is Moe-der boos. Dat weet Hans-je wel.
Maar hij denkt: Moe-der ziet het niet. Nie-mand ziet het.



Neen, Hans-je, ziet nie-mand het? Hans-je's hart-je klopt on-rus-tig. Tik-tik-tik gaat het van bin-nen.
Hij weet wel, Wie het ziet.
De Hee-re ziet al-les.
Maar daar wil Hans-je niet aan den-ken. Hij wil de bal te-rug.
En hij is boos.
Boos op Jans, om-dat zij niet komt. Hans-je gaat een stok zoe-ken.
Een lan-ge stok.
Daar zal hij de bal mee zoe-ken.
Bij de schuur ligt er een.
Maar die zit vast on-der een kist.
On-der de kist, waar Poes al-tijd in ligt. Hans-je be-gint te trek-ken.
Hij trekt en trekt.
De stok wil niet los.
Hans-je wordt er moe van.
Hij rust e-ven uit.
Maar dan be-gint hij weer te trek-ken. Hij zet zijn e-ne voet te-gen de muur. En hij duwt de kist op zij.
Wat is Hans-je sterk!
De kist be-gint te wan-ke-len.
Hij gaat he-le-maal scheef.
Hans-je duwt nog ver-der.
Plof.... de kist rolt om.
Hans-je schrikt er van.
Maar.... de stok is los.
Daar is Hans-je echt blij om.
Hij draagt de stok naar de sloot.
Hij kan nu de bal zoe-ken.
En hij kijkt niet naar de kist.
Dom-me Hans-je.
Had hij maar ge-ke-ken.



Dan had hij de bal ge-zien.
Want de bal is uit de kist ge-rold.
Maar Hans-je ziet het niet»
Hij gaat naar de sloot.
Met zijn stok.
Hans-je is on-ge-hoor-zaam.*>*>*>*!)*>*>«>««*!>
Vlug loopt Hans-je naar de sloot.
Met de lan-ge stok.
Nu zal hij de bal wel gauw vin-den.
E-ven nog kijkt hij naar de deur.
Neen, Jans is er niet.
En zij kan hem ook niet zien.
Hans-je kan rus-tig zijn.
En toch is hij niet rus-tig.
Hij weet wel, dat hij on-ge-hoor-zaam is.
Maar het moet wel, denkt Hans-je.
Jans helpt hem im-mers niet.
Hij is nog boos op Jans.
Het is haar schuld, dat hij bij de sloot gaat.
Zij heeft be-loofd te hel-pen.
En zij doet het niet.
Ja, het is haar ei-gen schuld.
Hans-je is blij, dat hij dit be-dacht heeft.
Nu durft hij be-ter.
Zo komt Hans-je bij de sloot.
Hij zal met de stok het gras weg-du-wen.
Maar dat gaat niet ge-mak-ke-lijk.
Dat gras is zo sterk, denkt hij.
Hans-je drukt de stok in het gras.
Nu be-gint hij te du-wen.
Maar dat wil he-le-maal niet.
Hans-je duwt en duwt.
Zijn klei-ne hand-jes doen er pijn van.
Hij trekt de stok weer uit het gras.



Hij weet haast niet, hoe hij moet doen. Op-eens be-denkt hij wat an-ders.
Hij zal met de stok in het gras slaan. Dan gaat het wel op zij.
Hoog tilt Hans-je de stok op.
Hoog tilt Hans-je de stok op.
En met een flin-ke slag laat hij hem neer-ko-men. Klets-klats doet de stok.
Maar.... Hans-je krijgt een slag met de stok. Het bo-ven-ste eind is te-gen zijn been ge-ko-men.



Au, dat doet pijn.
Hans-je laat de stok los.
En hij grijpt naar zijn been.
Tra-nen ko-men in zijn o-gen.
Maar hij wil niet hui-len.
Want dan hoort Jans hem.
En dan ziet zij, dat hij bij de sloot zit. Zij mag niet we-ten, dat hij stout is. Maar het is al-les haar schuld.
Hans-je is nu heel boos op Jans.
Nu heeft hij zijn been pijn ge-daan.
En dat is Jans haar schuld óók.
Hans-je wü niet lan-ger zoe-ken.
Laat die bal maar weg-blij-ven.
Het kan hem niets meer sche-len. Hans-je trekt de stok uit de sloot.
En sleept die ach-ter zich aan.
Hij brengt hem weer naar de kist. Be-droefd stapt hij voort.
Lang-zaam, want zijn been doet zo zeer. Op-eens ziet hij iets!
Wat ligt daar?
Voor de om-ge-val-len kist?
Zijn bal!!
Zijn mooi-e, nieu-we bal!
Hoe kan dat nou?
Ver-heugd raapt Hans-je de bal op.
Hij be-kijkt hem aan al-le kan-ten.
Ja, het is zijn bal.
Zijn ei-gen bal.
Maar hoe kan dat nou?
Waar komt de bal toch van-daan? Hans-je be-grijpt het niet.
Nu lag de bal niet in de sloot.
En ... ♦ Hans-je schrikt plot-se-ling.
De bal rolt uit zijn han-den.



Zijn vin-ger-tje gaat naar zijn mond.
Nu is hij on-ge-hoor-zaam ge-weest.
Wat zal Moe-der zeg-gen, als zij het weet?
Hans-je vindt het nu jam-mer, dat hij bij de sloot ge-weest is.
De bal was er toch niet.
Weer ko-men er tra-nen in zijn o-gen.
Niet om-dat zijn been pijn doet.
Maar om-dat hij on-ge-hoor-zaam ge-weest is.
Daar komt Jans aan.
Zij wil hem hel-pen zoe-ken.
Haar werk in huis is klaar.
Di-rect ziet zij de bal lig-gen.
„Heb je de bal ge-von-den V* zegt ze blij.
Hans-je ant-woordt niet.
Dan ziet Jans de tra-nen.
„Wat scheelt je, Hans-je V* vraagt ze.
Nu be-gint Hans-je hard-op te hui-len.
Jans be-grijpt niet, waar-om het jon-ge-tje schreit. Zij kijkt rond en ziet de om-ge-val-len kist.
„Heb je de kist om-ge-trok-ken ?” vraagt ze.
Hans-je knikt.
„En heb je je daar-bij pijn ge-daan?”
Neen, schudt Hans-je met het hoofd.
„Nou jon-gen, dan niet hui-len, hoor.
Jans zal de kist wel weer recht zet-ten.” Eén-twee-drie! De kist staat weer.
„Zie-zo,” zegt Jans. „Nu niet meer hui-len.
Neem maar gauw je bal.
En dan moet je weer gaan spe-len.”
Hans-je neemt de bal op.
Jans droogt zijn tra-nen met een zak-doek.
„Je bent een zoe-te jon-gen/' zegt ze nog.
Dan gaat Jans in huis.
En Hans-je is weer al-leen.
Met ziin bal.
2 Hans-je.



Zijn ei-gen schuld, «««««i*********
Hans-je zit op de bleek.
Zijn bal ligt naast hem.
Maar hij speelt er niet mee.
Hij wil er niet mee spe-len.
Hij wil den-ken.
Want hij is stout ge-weest.
Hij is bij de sloot ge-weest. _ .
En Moe-der had ge-zegd, dat dit met mocht.
Jans had het ook ge-zegd.
En hij heeft het toch ge-daan.
Jans denkt, dat hij huil-de om die kist.
Maar daar huil-de hij niet om.
En hij heeft er niets van ge-zegd, waar-om nij huil-de.
Hij durft het niet zeg-gen.
Niet aan Jans.
He-le-maal niet aan Moe-der.
Moe-der zal zo be-droefd zijn.
Neen, hij zegt er niets van.
Nie-mand heeft het ge-zien.
Hans-je zucht. .
Er is Ie-mand, die het ge-zien heeft.
Dat is de Hee-re.
De Hee-re heeft al-les ge-zien.
De Hee-re ziet al-tijd al-les.
Dat weet Hans-je wel.
Weer zucht Hans-je.
Hij wordt een beet-je bang.
Hij wil niet lan-ger al-leen zijn.
Dat durft hij niet.
Hij voelt zich on-rus-tig.
En dat is zijn ei-gen schuld.
Neen, het is niet de schuld van Jans.
Het is Hans-je zijn schuld.



Dat weet Hans-je nu wel.
Lang-zaam loopt hij naar huis.
Naar Jans.
Dan is hij niet meer al-leen.
En dan wordt hij mis-schien weer rus-tig.
Dan zwijgt dat stem-me-tje van bin-nen ook.
Het stem-me-tje, dat zegt, dat Hans-je een stou-te jon-gen is.
Ar-me Hans-je.
Nu heeft hij zijn bal weer.
En hij is toch niet blij.
Hij wil niet meer spe-len.
Maar het is zijn ei-gen schuld.
Moe-der. ««««««««««««««««^^ Het is a-vond.
Hans-je heeft zijn bo-ter-ham op-ge-ge-ten.
An-de-re a-von-den moet hij dan naar bed.
Maar nu mag hij nog e-ven wach-ten.
Straks komt Moe-der thuis.
Met de au-to-bus.
Hans-je staat voor het raam.
Hij kijkt naar bui-ten.
Moe-der brengt wat voor hem mee.
Toch is Hans-je niet blij.
Want hij moet aan Moe-der ver-tel-len, dat hij stout ge-weest is.
En dat durft hij niet.
Het is zo moei-lijk.
Hans-je zucht.
Dat heeft hij van-daag al zo vaak ge-daan.
Het is ook zo erg, als je stout ge-weest bent.
Daar is de au-to-bus.
Kijk, Moe-der stapt er uit.
Nu komt ze naar huis lo-pen.



Moe-der heeft een tas in de hand.
Ze ziet Hans-je voor het raam.
Ze zwaait met de tas en ze lacht te-gen Hans-je. Hans-je wuift heel e-ven te-rug.
Maar hij lacht niet.
Hij kijkt strak en don-ker.
Moe-der komt de ka-mer bin-nen.
„Dag, Hans-je!”
Moe-der pakt haar jon-gen op en geeft hem een zoen. „Dag, Moe-der,'” fluis-tert Hans-je.
Hij drukt zich stijf te-gen Moe-der aan.
Dan wordt hij op de grond ge-zet.
Jans komt de ka-mer bin-nen.
„Is Hans-je ook stout ge-weest?” vraagt Moe-der. „Neen hoor,” zegt Jans.
„Hij heeft zoet ge-speeld.
Met zijn nieu-we bal.”
„Zo, zo,” zegt Moe-der.
Dat vindt Moe-der fijn.
„Nu zul-len we eens in de tas kij-ken.
Moe-der heeft wat voor Hans-je mee-ge-bracht.” Uit de tas komt een groot pak.
Moe-der maakt het pak los.
Er in zit: een mooi-e, glim-men-de au-to. Hans-je's o-gen schit-te-ren.
Hij steekt zijn hand-jes uit.
Dan zegt Moe-der: „Dit is voor Hans-je.
Om-dat hij een ge-hoor-za-me jon-gen is.”
Hans-je schrikt.
Hij is geen ge-hoor-za-me jon-gen.
Hij is stout ge-weest.
Moe-der weet het niet.
Maar hij is toch stout ge-weest.
Zijn hand-jes zak-ken om-laag.
En zijn lip-jes be-gin-nen te tril-len.
„Néém de au-to maar,” zegt Moe-der.



Maar Hans-je be-gint hard-op te hui-len. Moe-der be-grijpt er niets van.
Zij zet de au-to neer.
En zij neemt Hans-je op haar arm.
„Wat scheelt mijn jon-gen?” vraagt ze. Maar Hans-je zegt
mets.
Hij snikt maar. Ver-won-derd kijkt Moe-der naar Jans. Maar Jans weet ook niet, wat Hansje scheelt.
„Hij is de he-le dag zoet ge-weest,” zegt ze.
„Zal Moe-der jou naar bed brengen ?” vraagt Moeder.
Hans-je knikt.
„En zul-len we de au-to op een ta-fel bij je bed-je neerzet-ten ?”
„Nee Moe,” zegt
HanS-je door zijn Maar Hans-je be-gint hard-op te hui-len.
tra-nen heen.
„Wil je de au-to dan niet heb-ben?”
Weer snikt Hans-je: „Nee, Moe.”
Nu be-grijpt Moe-der er he-le-maal niets meer van. Mis-schien heeft hij slaap.
Ze zal hem maar gauw naar bed bren-gen.
Op haar arm brengt ze Hans-je naar bo-ven.
Hij snikt nog zacht.



AUes is weer goed.
Hans-je zit op een stoel.
Moe-der heeft hem uit-ge-kleed.
Nu de kou-sen nog.
Eerst de e-ne kous.
Dan de an-de-re.
Moe-der ziet, dat Hans-je een blau-we plek aan zijn e-ne been heeft.
„Heb je je daar pijn ge-daan, Hans-je?"
Hans-je knikt.
„Huil-de je daar-om ?"
„Nee, Moe," zegt hij, en op-nieuw be-gint hij te hui-len.
„Maar jon-gen," zegt Moe-der, „zeg mij toch wat er is!
Ver-tel het maar aan Moe-der."
Ze neemt Hans-je op haar schoot.
En ze strijkt o-ver zijn haar.
O, wat is Hans-je blij, dat Moe-der er is.
Na een poos-je wordt hij stil-ler.
Dan slaat hij zijn ar-men om Moe-ders hals.
En dan ver-telt hij al-les.
Hij praat heel zacht.
Maar Moe-der hoort het wel.
Moe-der schrikt erg, als zij hoort, dat haar jon-gen on-ge-hoor-zaam ge-weest is.
Maar ze is ook een beet-je blij.
Ze is blij, dat Hans-je het haar durft ver-tel-len. Ein-de-lijk heeft Hans-je al-les ver-teld.
Hij kijkt Moe-der niet aan.
Hij drukt zijn hoofd-je te-gen Moe-ders ja-pon.
En hij zegt: „Het spijt mij zo, Moe-der.
Hans-je zal het nooit weer doen."
Moe-der zegt niets.
Hans-je kijkt op.



Zou Moe-der erg boos zijn?
Moe-der kijkt hem ook aan.
„Jon-gen,” zegt Moe-der, „hoe kon je dat doen?” „Nie-mand heeft het ge-zien,” zegt Hans-je. „Nie-mand ?” vraagt Moe-der.
„Ja, Hans-je. God heeft het ge-zien. God ziet hl-les.”
Hans-je krijgt een er-ge kleur.
Daar had hij niet aan ge-dacht.
„Hans-je is on-ge-hoor-zaam ge-weest,” zegt Moeder.
„Dat is èrg.
Hij heeft iets ge-daan, dat ver-bo-den was.
Maar on-ge-hoor-zaam-heid is zön-de.
Dat is vèèl er-ger.
God wil niet, dat wij zon-de doen.”
Hans-je be-gint weer te snik-ken.
O, wat spijt het hem, dat hij on-ge-hoor-zaam ge-weest is.
Moe-der drukt haar jon-gen stijf te-gen zich aan. Dan zegt Moe-der: „Hans-je, luis-ter eens.”
En Moe-der gaat Hans-je ver-tel-len van God en van den Hee-re Je-zus.
Moe-der zegt:
„Al-le men-sen doen zon-de, Hans-je.
Daar-om is de Hee-re Je-zus uit de he-mel ge-ko-men. Als een klein Kind-je. Om de zon-den van de Zij-nen weg te ne-men.”
Nog veel meer ver-telt Moe-der.
Hans-je be-grijpt al-les niet goed.
Maar hij schreit niet meer.
Eén ding be-grijpt hij wel.
God wil hem zijn zon-de ver-ge-ven.
Om Je-zus' wil!
Dat zegt Moe-der.
Dan vouwt Moe-der haar han-den.



Hans-je legt zijn klei-ne hand-jes in Moe-ders han-den.
En hij sluit zijn o-gen.
Moe-der bidt.
Zij vraagt of God Hans-je zijn zon-de wil ver-ge-ven. Om Je-zus' wil.
En zij vraagt ook of de Hee-re Hans-je wil hel-pen, om ge-hoor-zaam te zijn.
„A-men,” zegt Moe-der.
Hans-je zegt ook: „A-men!”
Moe-der geeft haar jon-gen een zoen.
Hans-je ziet wel, dat Moe-der niet boos is.
Moe-der stopt haar jon-gen in bed.
Hans-je zegt niets.
Hij voelt zich nu ge-luk-kig.
Dan geeft Moe-der hem nog een zoen.
„Mor-gen krijgt Hans-je de au-to toch/' zegt Moe-der.
Hans-je kijkt ver-won-derd.
Dat had hij niet ge-dacht.
„Om-dat je Moe-der al-les ver-teld hebt.
Dat vindt Moe-der zo fijn!”
Nu gaat Moe-der naar be-ne-den.
Hans-je blijft al-leen.
Maar hij is niet bang.
Hij is blij.
Al-les is nu weer goed. Hans-je doet zijn o-gen dicht.
Hij gaat sla-pen.