ljkw3i



	Universiteit Leiden .
	1 844 646 3



	



	



	GELEGENHEIDSGEDICHTEN



	I. DICHTOEFENINGEN. 11. KERKHOFBLOMMEN. 111. GEDICHTEN, GEZANGEN, GEBEDEN EN KLEENGEDICHTJES. IV. LIEDEREN, EERDICHTEN ET RELIQUA. V/V I. TIJDKRANS. VII/VIII. RIJMSNOER. IX. HIAWADHA’S LIED. X. LAATSTE VERZEN. XI/XIV. GELEGENHEIDSGEDICHTEN. Apart verschenen: VERZEN, Tweede druk, ing. ƒ 3.90, geb. ƒ 4.50. GEDICHTEN, Bloemlezing samengesteld door Dr. J. A. Nijland, ing. ƒ 1.90, geb. ƒ2.50, leer ƒ3.50. BLOEMLEZING, samengesteld door Dr. J. A. Nijland, Vijfde verbeterde druk, ing. ƒ0.90, geb. ƒ1.25. MOTTO-ALBUM, met versieringen van J. DE PRAETERE, geb. in linnen of gebatikt ƒ 1.50, geb. in leer ƒ 1.90. KLEENGEDICHTJES, Eerste en Tweede bundel k ing. ƒ 0.25, geb. ƒ 0.50. LAATSTE VERZEN, Derde druk, geb. ƒ 1.90. RIJMSNOER – TIJDKRANS, geb. k ƒ 2.50.
	In deze volledige uitgave van Guido Gezelle’s Dichtwerken verschijnen:



	GELEGENHEIDSGEDICHTEN
	DERDE DEEL
	L. J. VEEN AMSTERDAM
	GUIDO GEZELLE’S DICHTWERKEN



	Boek-, Courant- en Steendrukkerij G. ]. Thieme, Nijmegen



	JUBELDICHTEN
	1
	Gezelle, deel Xill.



	



	Eerste Jubilé.
	O wist ik nu een Engel die te mywaerd wilde komen,
	Ik vroeg hem om myn arme stem en krachten te vervromen, Op dat ik weerd bezingen mogt de eerweerde zuster die Van dage viert heur jubilé en die ’k zoo geren zie,
	’k Zal al doen dat ik kan, en eerst, betaemt het te verhalen Hoe dat zy wierd bestemd van God, om inde kroon te pralen Van maegden die, den dienst van Hem en Hem alleen
	getrouw,
	De stappen van Maria volgen, onzer lieve vrouw.
	God riep: zy kwam, onmiddelijk, en zonder lang te wachten,
	Zy was hier, en zy bleef hier, tot, by dagen en by nachten, Nu veertig jaer verloopen zyn, en nog daerby acht jaer, Zoo dat wy jubiléren. Wat te vroeg misschien, ’t is waer,
	Maer ’t wonderlyk begyntje heeft wat g’hoepeld, en wy
	duchtten
	Als dat wy gingen op zyn lyk, en voor zyn zieltje zuchten ; Wy vreesden: ’t gaet een koekebroodtje ons laten, liever als Een jubelfeeste, maer, God dank, dat kwaed gedacht was
	valsch.
	Maer, nota bene, merkt het wel, dat wy geen krukken geven
	Maer eene krukke alleene, om dat het zoude blyven leven Tot andertyd dat wy, weerom vereenigd en verblyd, Hem zeggen: 50 jaer is ’t dat gy kosterinne zyt!
	Beqroetinqe van Jonkvrouw Marie-Anne Marlier VIERENDE HAREN JUBILÉ VAN 50 JAER VERBLIJF IN HET PRINCELYK BEGYNHOF TE BRUGGE op den 26n September ’t Jaer O. H. J. C. 1865.



	Dan geven wy hem nog een krukke en roepen wy: Marliertje Heeft twee mael jubilé gevierd, en speelt nog op zijn liertje! Zoo klaer niet meer, zoo juist niet meer, verstaet dat wel: men moet Hier inzien dat de tyd noch stem noch zicht verbeetren doet; Nogthans ’t is kloek van wille en kloek van hand: als de choralen Niet recht in hunne schoen en gaen, het zal ze wel betalen. „Gy lufers!” zegt het, past wel op, ik zal u, hier en daer, Ik zal u een pandoeringe gaen draeien: wacht u maer Zoo is ’t in ’t sacristie, maer, by zyn zusters, toegenegen En liefgetal is ’t altijd: ’t heeft ons al in ’t hert gedregen Van als het is gekomen, tot op dezen blyden stond: ’t Was altyd „fraei Marliertjen” en zyn hert lag in zyn mond. Is ’t voor de menschen liefgetal, wat zal ’t voor God niet wezen ? Hoe zal het Gods gebeden en Gods kerkofficie lezen, En zingen, en vroeg opstaen, en de kerkdeure open doen, En trekken aen de klokstring, ende luiden den pardoen? Dat doet het met een ooge steeds op God gericht, omhooge, En op den evennaesten houdt het ook een minlyke ooge. De kerke, ’t huis des Heeren, is zyn zorge, en iedereen Bewondert daer zyn giften, uitgespreid al op den steen. Misschien, zoo God hem spaert, en nog een jubeldag laet vieren, Zoo zal het fraei Marliertje nog wat anders uitverzieren, Maer God weet zyn secreten, en wy laten die gerust, En spreken van wat anders, dat hem zeker beter lust. Men hoort somtyds, onweerdig en van dwaze monden, spreken Dat kleene zyn niet goed en is, die kleen is wordt versteken, Wy hebben hier nogthans een schoon exempel en bewys, Marliertje van ’t contrarie dient tot preuve, ’t is percys,



	En ’t zegt: het is al wel, maer is Marliertje wat petytjes, In ’t kleenste dooske vindt men ligt de fijnste specerytjes! Onthoudt dat wel, gezusters: die zoo wyze spreuken spreekt ’t Is weerd dat men voor heur de beste blauwe schorte uitsteekt. ’t Is Jubilé! voor nieten toch en heet ons huis en erve De wyngaerd niet; daer ’t wyngaerd is, dat men geen wyn en derve: De glazen vol! ’t is jubeldag, en, is Marliertje kleen, ’t Heeft groote glazen en zyn hert, ach! zulk en is er geen! Proficiat! Marliertje, heel ’t beggynhof, door myn woorden, Begroet u en bemint u, en onz’ liefde en kent geen boorden: Het is een oceaen, zoo groot, zoo zoet of ware ’t wyn: Zoo: leev’ Marliertje lange, en moge ’t altyd vroolyk zyn 1
	Tweede Jubilé. Komt nog ne keer te wijngaerdwaerd, O engel der gezangen, En leert mij, want ik ben vervaerd En mijne stem blijft hangen, Wanneer ik denk dat ik, onweerd, En kunsteloos in ’t prijzen, Voor heel den wijngaerd en den steert Dien blijden dag zie rijzen. O heldre zonne, die daer schijnt, O boomen, vruchten, blommen, En al dat schoone is, vlugt, verdwijnt: Ik zie wat anders kommen! ’t Is mijn vriendinne en Engel zoet, Van over zoo veel jaren!



	’t 15... wacht een beetje, ai Heere, ’k moet Mijn herte eerst wat bedaren! Marliertje!... ’t is er uit, aenschouwt De perel der begijnen En, in dien witten doek gevouwd, Dit lief gezichtje schijnen! Ah ’t hoepelde! en wij peisden toen, Zes maenden pas geleden, Dat bij dit kleen begijnfatsoen De doodwas ingetreden, En dat het, vóór zijn jubeldag, Gewonden in zijn schroodtje, Ons zoude geven, wee! en wach! Een enkel koekebroodtje; Maer neen, ’t herpakt, ’t is wel besteed, Een speelt het op zijn liertje, Den toon niet meer zoo ’t eertijds deed, ’t Is altijd nog Marliertje. Choralen, past wel op! Misschien Gij lufers, hebt ge, ondankbaer, Gerekend en vooruitgezien, Gij lufers, dat het gang waer’: Neen neen, past op, gij lufers, want Gij weet wat u te doen staet, En seffens krijgt ge een santekwant, Zoo ge afregtsch in uw schoen gaet. Dit zal u leeren peizen dat Marliertje, moe van leven, Naer Assebrouck ging! Lufers, wat? ’n Pandoering zal ’t u geven: Weg, uit het sacristie! Maer eer Wij ’t sacristie verlaten, Zoo moeten wij daer nog nen keer En van wat anders praten. Aanschouwt hoe dat de kerk versierd



	Ligt, al in trefflijkheden, Kijkt al waer dat gij wilt, ’t marliert, Van boven tot beneden. Dat is de moeite weerd, en, of Wij duizend kosters wisten, Geen een die, ook zoo vrij van ’t stof, Hem zou den prijs betwisten. Wie heeft er ooit zoo schoon tapijt, ’k En zegge niet, gegeven, (Het was Marliertje) maer zoo wijd En kunstig weten weven? ’t En heeft geen weêrgade en ’t en kan Geen vinden op deze aerde, ’t En waer’ Marliertje (och zwijgt daervan!) Weêrom zijn centen spaerde. Nu! nu! Zijn groote goedheid maekt Dat ’t moeijlijk is te wachten Tot dat het inde vichtig g’raekt Bij dagen en bij nachten: ’t Is nu zijn jubilê, nadien, Zoo God ons al wil sparen, Toen zullen wij ’t een krikke biên Om 50 kosters jaren. *• „En nog!” zei onze vrouw daerbij: Zoo mag, zoo moet het wezen, En, spant het wat, daer zullen wij Al neerstig vooren lezen. Marliertje, ik sluite, en ’t woord is waer: Ge ’n zijt gij maer petijtjes, Maer inde kleenste dozekes, daer Zittende fijnste specerijtjes!



	Gelukwensch opgedragen aan Joseph Van de Voorde en Judoca Haché door de Kinders, Schoonkinders en Kleinkinders OP DEN DAG HUNNER VIJFTIGJARIGE JUBELFEEST GEVIERD TE BRUGGE, DEN 2 FEBRUARY 1869. Jubeldeuntj'e. Daer zyn, de wereld rond, ’t is waer, Veel menschen, slecht getrouwd, Lyk water en lyk vier te gaer, Gemand ofwel gevrouwd. Maer Seppen Van de Voorde is een Van ’t rechte en ’t beste slach, Die Docatjen Haché medeen Beminde alzoo hy ’t zag. ’t Is vyftig jaer vandage, en meer, ’k En looge voor geen koe, Dat Doca Seppen, de eersten keer, Gezien heeft; luistert hoe. Hy keek alhier, hy keek aldaer, Hy keek al rond de stad, Of hy geen vrouwtje en wierd gewaer, Maer ’t schildede altyd wat. Mary was kort, Kato was lang, Kathryntje tusschen tween; Ballo was arm, en Treia krank, En Wantje had een scheef been. Daer stond toen, aen de bezemmart, Een herbergske, oud vermaerd, „In ’t Kelkske,” zei het uitsteekbard „Al ’t trefflyk volk vergaert.”



	Daer dronk Josephus, overdags, Somtyds een pintje bier, En kwam er somtyds, ook wel ’s nachts, Al om een kooltje vier. Het loto- en het kaertespel Stond Seppen styf wel aen, En Seppen was een goed gezel, Hy kon veel kluchten slaen. Een zeker Karei Bettigni, Een gast van ’t zelve soort, Die was er bykans altyd by, En zei zyn kluchten voort. Als Karei t’huis kwam, by zyn wyf, Hy zei z’heur altemael, En beide loegen even styf Met Seppens vyze tael. Daer Kareis vrouw de zusterwas Van Doca, nu nog hier, Het lief maseurtje loeg van pas Ook met den hovenier. Van lachen komt er peizen, en Van peizen ... dit en dat... Waermede ik nu verlegen ben Om klaer te zeggen wat. Kortom, Judoca peisde en loeg Al met dien hovenier, Terwyl heur herte op mate sloeg En deel nam in ’t plaisir.



	Ne keer, ’t was Vastenavonddag, En Karei kwam naer huis, Al met zyn hovenier, op ’t slag Van twaelven: Buisch, buisch, buisch! „Wie mag dat zyn? Wie kan dat zyn? Myn broêre, en een daerbyl” Zei Docatjen, al deur ’t casyn, En ’t keek. En, kyk: ’t was hy! Beleefd, adret, van tonge en hand, In Doca’s herte en grond Daer stond geplant en bleef geplant Josephus, van dien stond. Judoca zett’ heur mutske net, En krulde heur kopke mooi, En ’t voetje wierd er flinks gezet, En ’t muiltje nam de plooi. Josephus, van’s gelyken, trok ’t Nangkingen broeksken aen, En kwam, al met zyn wangelstok, Al Bettigni’s gegaen. En ’t spel, dat, sedert Adams grief, De wereld nooit verveelt, Van Zoetaerd en van Zoetelief, Dat wierd aldaer gespeeld. En moeder, die bestond gelyk De moeders al bestaen, Ze zei zoo dikwyls: „Doca, kyk, Je laet je werk weêr staen!”



	„Hoe lang gaet dat nog duren, daer, Met dien achtdaegschen gast?” „Ja, ...ja...!” zei Doca, „Moeder...! Maer...l” En ’t was daermeê gepast. Maer eindlyk wierd het woord van „ja,” Met een lang vier gevraegd; Zei Docatje: „Myn vriend, sa! sa! Dit is wat stout gewaegd!” „Waer’ trouwen lyk een’s mutse aendoen, Ik trouwde zoo medeen, En, stak ’t my tegen, voor den noen Zoo zoude ik weêrom schéén. Maer ’t is een zaek, die met beraed Van God, en bovendien Van hem waer elk te biechte gaet, Voorzichtig moet geschien.” „Novenen,” zei ze, „’t past ook al In zulk een reglement.” En Joseph zei: „myn vriendtje, ik zal Al gaen waer gy my zendt.” „Wy gaen,” zei zy, „te gaêr, me maet, Zoo binnen dag of drie, Ter beêvaert gaen, voor onzen staet, Al naer de Potterie.” En als ze daer, getween te gaer, Nu baden, even styf, Ons Lieve Vrouwtje knikte ernaer, En ’tzei: „Wordt man en wyfl”



	Doch vader was zoo haestig niet Als Onze Lieve Vrouw, Hy sprak: „Consent en geve ik niet, Vertrekt maer even gauw!” Maer Seppen trok ten Burgewaerd, En kwam met den Huissier, En den Notaris, onvervaerd, Benevens den Griffier. „De Wet! de Wet! och Heere! Moord! Trouwt, trouwt maer, Doca, toe!” Zoo sprak mon père, styf gestoord, En bleek, ’k en weet niet hoe. Nu kwam het daerop aen, cadé: Judoca was de bruid, En Seppen kwam zoo preusch ermeê Salvators kerkpoorte uit. De speelviage en ging niet wyd En was alügt gedaen, Want Joseph was veel centen kwyt, En ’t werk was blyven staen. In ’t Rasphuis wierd hy Surveillant, Maer Doca zei: „Me man, Alzoo niet!” En al by der hand Ze haelde er hem weêr van. ’t Getouwe ging dan: Tjyf, tjof, tjaf, En Seppen zat erop; En Doca dapper peper gaf Al roepen: „Kop wat, kop!”



	Ik word weêr hovenier!” Josephus, lyk zyn Doopspatroon, Was mild met elk ende een, Hy nam den armen in zyn woon, En hielp hem kleên en reên. Na dit oud wyf kwam dat oud man, En wierd schier 100 jaer, Al in zyn huis en ’t huis, waervan De exempels zyn zoo raer. Gy kunt wel peizen, zulk fatsoen En dacht de vrouw niet schoon, Maer Joseph zei: „God zal ’t vergoên, Inde erwten of de boon’.” Zoo sloeg de man een kluchte erdeur, En ’t wyfken was content, En ’t zei zoo dikwyls: „Och gebeur, ’k Heb zulk ne fraeie vent!” En Joseph was gelyk van hert, Hy bofte al even styf, Hy zei: „’k Heb zalve in pyn en smert, Ik heb zulk een fraei wyf!” De congregatie weet het wel, Van vrouwen, inden Meersch, Zy was daer stichteresse snel, En 't gong gelyk... een scheers!
	Maer ’t weven bracht allengerhand Noch winst meer noch plaisir, Zegt Joseph: „Loopt naer Engeland,



	Al vyf-en-twintig jaer is zy, Met hert en ziel, daerin, Ze jubileerde, en blyft daerby Het ende en het begin I Ze kan zoo wonder bidden, ja z’! ’t Zy zittende of geknield, En dikwyls valt zy in extaes, En (door den vaek) ontzield. „Zwygt! zwygt!” zegt zy, en tukkebolt, „Gy stoort me in myn visioen 1” En slapen doet ze, dat ze grolt, Op een devoot fatsoen. Josephus, eensgelyk, is g’heel In ’t lezen geconfyt; En, zit hy voor een fyn pateel, Hy heeft goên apetyt. Verdriet en heeft hy nooit gehad, Dat heb ik altyd g’hoord; Ofwel, ’t was in ’t genivervat Ineen twee drie versmoord. In ’t koken wierd hy wyd vermaerd, En ’t braên van tem of wild: Hy maekt u vaneen kat met baerd, Een keuntje, zoo gy wilt. Zoodanig dat in ’t eetbedryf Zyn moeder zeer perfect, De kattesmake in ’t keunelyf Een maend nadien ontdekt.



	Is dat een schoone kunst, voorwaer, En ’t komt hem wel te pas. Maer ’t is genoeg van klucht en poets, ’t Begint nu g’heel serieus: Vandage kwam de jubelkoets Gereden voor zyn neus. Hy sprong er met zyn vrouwken in: „Klik, klak, koetsier, vooruit! Me ’n doen het voor geen stuiver min, Voor Joseph en zyn bruid!” Hun hoofd is grys, hun leden oud, Maer ’t hertje gaet nog wel, Want ’t Brugsche bloed en krygt niet koud, Al vroos het nog zoo fel! Zoo, jubelt maer, gy kinderschaer, En roept: „Alleluia!” Vandage of nooit den grond gestrooid, En roept al van: „Viva!” Viva de Brugsche vrye man, Viva zyn vrouwtje frisch! Viva... maer menschen... ’k zweete ervan, Sa, beuter by den visch!
	Voor een die vyf-en-twintig jaer Berechtingbroeder was



	Vijftig verzen opgedrègen aan Ursula Simoens OP DEN VIJF-EN-TWINTIGSTEN VERJAARDAG VAN HAAR BINNENTREDEN IN HET HUIS EN IN DEN DIENST VAN Mijnheer en Madame Van Baten-Delorge te Kortrijk op den 25en dag van September ’t jaar Onzes Heeren 1855. De brave Maarten. De brave maarten zijn zoo raar, dat eene of twee, op honderd jaar, hoe wel geteld, den waren staat van zaken schier te boven gaat. Men vindt er toch, en, bovendien, zoo kom ik eere en lof bedien van een’ die hier, vol treflijkheid, half vijftig jaar heeft afgeleid en, zonder een maal scheef te gaan, heeft elkendeen hier bijgestaan. Reeds veel maal was dit huisgezin verrijkt met wieg- en kindgewin, als Ursula, de wijze maagd, kwam in dit huis eens toegedaagd; zij wist, in een-twee-drie, den gang van alle zaken, kort of lang: van kelder, keuken, kamer, kas, van ijzer, koper, kanne en glas; van lij waad en al ’t geen daarvan ik hier niet wel beschrijven kan; van hespe en haring, vleesch en visch; van wijn en al dat drinklijk is, tot caffé toe, dien zielentroost; van al dat rouw blijft of geroost, geklutst of wel gekloeried wordt; ze ’n bleef in niets met al te kort.



	nu zelve al twee drie kinders douwt, gij weet daarvan en ’t deert u dat gij nooit nog zulk een maarte en hadt? Zelfs Borgia, in ’t kloosterkleed, maar lof en eer te spreken weet
	van Ursula, de wijze maagd.
	Maar, ’k heb ze al lang genoeg geplaagd, met al dien lof en al die eer:
	ik schee daar uit! Madam, Mijnheer, Proficiat, op dezen dag,
	die u nog meest verheugen mag, want, waren, ’t zij de Meesters, ’t zij de Meesteressen al lijk gij,
	daar zouden veel meer Urselaan pijlrechte in hun paar schoetjes gaan van hier naar waar, inde eeuwigheid, ons al de zelfste God verbeidt, Kortrijk, 20/9/1880. Gedachtenis van den Vijftig]arigen Jubilé GEVIERD IN DE CONGREGATIE DER JONGE DOCHTERS Wapenplaats Kortrijk. Wie, wie kan naar waarde roemen Uw getrouwheid, Moederzoet! wie kan zeggen, wat voortdurend Gij voor uwe kind’ren doet? Gezelle, deel XIII. 2
	Maar ’t geen waarvan ik boven al hier spreken moet en spreken zal, het is dat zij, bij dag en nacht, al ’t geen zij deed heeft wel volbracht. Niet waar, Alphons, gij weet daarvan van ’t geen die brave maarte al kan? En Emilie, die, uitgetrouwd,



	Vijftig jaren vloden henen o Maria, sinds den dag,
	die van onze Congregatie
	’t eerst begin, den oorsprong zag.
	Maar het kent geen henenvlieden wat beschermd wordt door uw hand;
	zie ’t verleden leeft in ’t heden ’t zaad leeft, groeit, bloeit inde plant.
	Moog zij altijd blijven bloeien steeds, Maria, zijn uw vreugd;
	immer blijv’ deez Congregatie U een bloemhof door onz’ deugd.
	En ook wij, Maria, zweren met eenduren, heil’gen eed:
	nooit, nooit zullen wij vergeten wat gij voor uw’ kind’ren deedt.
	Aan u, Moeder, zij ons leven aan u zij ons hert gewijd,
	tot wij eens in ’t hemelsch Sion
	met u leven voor altijd.
	1881.



	Een honderdjarig man te zien, het is een wonder dat zeldens voorenvalt, ook onder den zoelen hemel van ons vaderland; toch is er hier of daar temets nog een te melden, die, vromer als de vroomste helden, spijts al dat tegenwilt, houdt steke en stand. Zoo zijt gij een, Eerweerde, meer als man en vader, en, treden wij vandage u nader, het is met een zoo groote eerbiedigheid als of wij Abraham, als of wij Noë mochten bezoeken gaan, of hem bezochten dien God heeft eerst het leven toegezeid! Ha, ver van ons is al de kracht die hem vervroomde, dien eersten mensch, die Adam noomde; ha, ver van ons, zijn deerlijk nageslacht! En blijde is iedereen die mag in U bemerken de almachtigheid van Hem, den Sterken, die Bronne en Gever is van alle kracht! Gedankt zij God, die ons, in uwe honderd jaren, Eerweerde, wilde een voorbeeld sparen, hoe dat het waar’ gegaan, had zijn gebod, g’eerbiedigd en bewaard, aan allen kracht gegeven
	om langer nog als Gij te leven en zonder sterven weêr te gaan bij God!
	Den Achtbaren Willem van Renterghem GEWEZEN SCHOENMAKER, GEBOREN TE BRUGGE OP DEN ... November 1782 en vierende zijnen Honderdsten Verjaardag te Ruddervoorde op den ... December 1882.



	Gelukkig kwam daar Een, Hij, God en Mensch tegader, het neêrgevallen menschdom nader, die Adams schuld, op Hem, aan ’t Kruis verhief; die, stervend, daar Hij lag op ’t harde kruishoutbedde ons al te maal de vrijheid redde, en scheurde in tween den ouden schuldenbrief. Door Hem is ’t, Weerde Man, aan U en ons gegeven, ’t zij honderd jaar ’t zij één, te leven dat leven dat voor eeuwig duren moet; en, komen wij of Gij, getrouw aan Hem, te sterven geen sterven is ’t maar ’t leven erven, dat, jong en oud, in Hem, de christen doet! Leef voort, ’n sterf nog niet, Eerweerde, en moet Gij lijden, of meugt Gij U, met ons, verblijden, gelijk op dezen dag, nog menig jaar, in Hem zij onze vreugd, zij ons verdriet geborgen, die ons alleen kan troost bezorgen in ’t land daar wij naartoe gaan al te ga&r! Kortrijk, op O. L. V. avond, Onbevl. Ontvangen, 1882. Ter gelegenheid van de 800ste Verjaring der Wijding van den H. Arnoldus den 15 Augusti 0.-L.-Vrouw Hemelvaart en volgende dagen 1882. Tieghem. God, die den mensch beproeft en meester is van ’t leven, wil Sint-Arnoldus steeds als trooster U hier geven. Zijn macht staat hier bekend, zijn naam wordt hier vereerd; Hij lenigt pijn en smert van die tot Hem zich keert. Maar deugd moet zijn betracht, en zonde dient vermeden, is ’t dat gij hulp afsmeekt in ziekt’ en zwarigheden. Met hoop valt hem te voet, vertrouwt Hem uwe kwalen, en zoete troost alsdan zult gij hier komen halen.



	Gij zieken: Kind’ren, Mannen, Vrouwen, komt, drinkt alhier met veel betrouwen, want Sint-Arnoldus heeft getoond, door alle slach van wonderdaden, dat God dien zieken liefst beloont, die meest betrouwt op zijn genaden. * * * Treed binnen in het huis des Heeren, gij, hooggeachte Kerkprelaat, die Sint-Arnoldus komt vereeren en deugdzaam kind’ren vormen gaat. V Johannes Josephus de vader de vriend, die heden in Tieghem het Vormsel bedient, Johannes Josephus bemint ons wij zien ’t. V Sint-Aarnoud, als soldaat, den vijand wederstaat; als Bisschop leert hij leven en elk het zijne geven, en al dat overschiet en heeft de vijand niet.
	Sint-Aarnoud miek vrede in meer als een stede: ontbrak hij in Tieghem Sint-Aarnoud herkreeg hem!



	’t Oude Tieghetn, vlaamsch en goed, aan den Bisschop eere doet en verblijdt, op al zijn wegen, inden goeden Bisschopszegen die Sint-Aarnoud komt en dient onz- en zijnen hemelsvriend. *„* Fonteine klaar, zoo menig jaar, laaft gij alreê hier land en vee; en menig man, die dronk hier van uw medecijn, wierd zonder pijn: aan God zij dank nog jaren langl roept ieder stem in Tideghem 1 *** Tieghem, zijnde tijden kwaad, bidt Sint-Aarnoud vroeg en laat en belooft hem, is ’t dat ’t baat, dat gij hem vereeren gaat al zoo lang de wereld staat. *** Maak Sint-Aarnoud als onz’ kinders vader- moeder- huisbeminders; maak ze neerstig, vroom en goed, leer ze wat elk weten moet, die den Hemel winnen zal: al voor God en God voor al!



	en ontbieden iedereen
	om van werken uitte schéén.
	komt, zoo luiden ze al tegader, komt en gaat den Bisschop nader, gaat hem roepend in ’t gemoet, Hoogeerweerde wees gegroet!
	’t Orgelt en de Kerkeruiten
	daveren dat me ’t hoort van buiten en van binnen gaat ’t percijs lijk in ’t hemelsch Paradijs!
	’t Water vloeit uit het fonteintje altijd voort, al is ’t een kleintje, en zoo zuiver is ’t voorwaar als krijstaal en wel zoo klaar.
	Honderd duizend of geen een zijn daar menschen op de been, zijn ’t geen rijke al brave liên die den Bisschop eere biên.
	Man en Vrouwe, groot en kleen, jong en oud, ’t zij geld of geen, uit de schure of uit den stal, boer of herder ’t is hier al.
	Hoort de koperen klokkemonden overal den tijd verkonden



	Op den vijf-en-twintigsten verjaardag van DE INRICHTINGE DER WERKMANS-GILDE DIE MEN HEET
	Sint-Franciscus Xaverius Genootschap EN TER EERE VAN DE ACHTBARE HEEREN
	Mijnheer Eduard Massenhove
	en Mijnheer Karel Meneqheer
	vierende de blijde omstandigheid van hun vijf-en-twintigjarig deelgenoot- en stichterschap van voormeld gilde te Oostende
	op den 17 September ’t jaar O. H. J.-C. 1882.
	Daar was een eiland eens, dat, vaartuigwijs van wezen lag West en Oostends uit gescherpt, tot boeg en stier, en waar de mast zou staan daar stond hooge opgerezen, een’ Kerke, Middelker-
	ke, rechte in ’t midden schier.
	Dat schip, dat eiland, hiet Ter-Streep, en had te kampen, een langen tijd, op al
	’t geweld van zee en zand, tot dat het, vaste, en vrij van verdere onweêrsrampen, genaderd wierd en bleef gelijmd aan ’t Vaderland.
	’t En blijft geen speur meer nu daarvan, en schaars de namen vermelden ’t: Middelkerke,
	en Westende, en vooral de schoone havenstad,



	van wijd bekender famen. Oostende, die dit lied
	alom verkonden zal.
	Oostende, wacht aan zee, Oostende, bake in ’t Noorden, Oostende, waterweg
	Europa’s, Oceaan-
	sche voorstad, hoe zijt gij, weleer op onze boorden onzichtbaar tot dien trap van grootheid opgestaan?
	De zee, de wind, het zand bevochten, saamgezworen uwe eerste grondlage, en wanneer zij, afgemat,
	u rusten lieten, schoof het Krijgsgeweld in toren en maalde fijn als meel, uwe felle schansen plat.
	Dan ’t buskruid, helsch geweld in nietig stof geborgen,
	opdat er niets ontbrake, Oostende, aan uw gezucht, ontstak met eenen keer, een’ onver wachten morgen, en sprang met u en al uw schoonheid inde lucht I
	Gezegend is de zee
	getemd zijn nu de baren, het zand heeft uitgeraasd, geen oorlog treft u meer;



	geen buskruid, in uw schoot, dreegt met u op te varen Oostende, hoe herwierd gij ’t wonder van weleer?
	Gij hebt het Gods genade en ’t vrij ou'd volk te danken, dat, wisselwoonstig en
	zoo wel de zee gewend als ’t land, de wereld rond
	'gezeild, zijn taaie planken terug voert, en u steeds voor zijne Moeder kent.
	Het vrije Oostendsche volk, ’t voorvaderlijke, ’t christen geslachte, ’t roekeloos, zeeminnend vlaamsche die ’t,
	dat God hier plantte, aleer ’t d’historieschrijvers wisten en, zelfbezorgend, in zijn goedheid, wassen liet.
	Dat volk, dat oest en zant en vruchten wint, al zwerven, met lijfsgevaar, in ’t veld dat nimmer stille en stond, ’t en zij wanneer ’t getemd, kwam zijne kracht te derven, Gods toespraak hoorde, zweeg en zijnen Meester vond.
	Dat volk is’t, dat Oostende, u vaster als de muren
	gebouwd heeft, en verwekt uit rampe en ongeval,



	en veilig maken zal.
	Alle eere zij aan God, die eeuwen lang geleden, door Christi heilig kruis en Petri visschend hand dat volk heeft vrij gemaakt en christen, zoo ’t nog heden en is, en blijven moge
	in ’t vrije Vaderland.
	Alle eere zij aan God
	maar nooit en zij ’t vergeten dat God ook menschenhulpe aanveerdende, aan het werk van menschenhanden lof en loon wilt toegemeten, bij ’t leeren van zijn wet en ’t stichten van zijn kerk.
	Niet waar, zulk hopen was ’t, eer vijf-en-twintig jaren,
	dat u, God vreezend en God minnend Heidenpaar,
	bezielde, om ’t geen verstrooid en los liep, op te gSren,
	en vrij te vechten van
	’t aldreigend doodsgevaar?
	Ja, ’t volk was u bekend,
	’t Oostendsche volk, het ware, het vlaamsche, dat gevoed aan de echte waarheidsbron
	dat volk is’t, al zoo lang als uw bestaan zal duren, dat volk is’t dat u vrij



	van Christus zocht en zag wie hem een kamper ware ter vrijheid, en wie hem den vrede redden kan.
	Het zocht, en ’t vond, omdat gij ziende waart en zoekend naar ’t volk en ’t volk naar u, het vond, omdat gijliên
	uw’ goeden wille waart
	in ’t willen Gods verkloekend, bestemd zijnde om vandaag uw’ hoop gekroond te zien.
	o Blijde dag, voorwaar bereid met zooveel zorgen, gezegend en begunst
	van al dat wenscht en hoopt de ware kracht des volks in ’t Christendom verborgen, door u onbreekbaar eens
	te zien aaneen geknoopt.
	o Blijde dag, die niet alleen en dient te wezen, een enkelen keer gevierd, vergeten en verslensd, maar die van ’t nageslacht hervierd, in ’t lang nadezen wel vijf-en-twintig maal het volk zij toegewenscht.
	En, zijt Gij dan niet meer bij ons gelijk Gij heden bij ons zijt hou’ en trouw aan God en ’t volk te gaar



	zoo blijve uw hert toch hier, uw geest en uw verleden, uw voorbeeld en uw naam, nog meer als duizend jaar.
	Terwijl Gij rust geniet bij Hem, die alle wegen des menschen toebereidt, beschikt en komen laat tot waar Gij wikt en wilt, ’t zij wat Hem voor of tegen zij staande, zalig hij
	die met en voor Hem staat!
	Op den 50n verjaardag van de PLECHTIGE KLOOSTERBELOFTEN ONZER EERWEERDE Moeder Abdesse, Zuster Maria Lucia, wijlen eer Jongvrouw Delphine Deschieter de Kerkhove, gevierd te Rousselare in het klooster van de Arme-Claren-Colettienen op den 25 September ’t jaar O. H. 1882.
	De wereld waste kleen voor ’t hert van Alexander des had hij wonderen lof bij menig oud Poeet;
	maar ’k wacht mij zulken lof te melden, die een ander en een veel grooter hert als Alexander weet;
	Franciscus hert is dat, des armen van Assisen, Hij die de wereld ook gekend heeft, en geschat
	van al te kleender weerde, om haar niet af te wijzen voor ’t eeuwig heil der hoog- en schoondere Hemelstad.
	De wereld waste kleen voor ’t hert van dezen strijderl Hij won en overwon ze duizendmaal, en nog



	bleef plaatse er in zijn hert, dat wijder wierd en wijder na maat hij verder week van ’s werelds oud bedrog!
	In God docht hem het hert alleen bekwaam te leven, ’t afgrondig menschenhert dat altijd onvoldaan
	geen ruste en heeft ’t en zij ’t den Schepper weergegeven in Hem mag rusten, Hem beminnen, Hem verstaan.
	Is ’t wonder dat een hert door God alleen bezeten de wereld overwon wat zeg ik met geweld
	de wereld ommekeerde en uit heur slavenketen zoo menig ziel verloste als ware Ridderheld?
	O Ridderschap vol eere, o Kruisvaart, ondernomen niet om het graf alleen en ’t heilig Vaderland
	des Zaligmakers, maar om alles te overkomen dat tusschen mensch en God onvrije muren spant;
	om God te winnen, God strijdmachtig in te varen, gestreden af en los van ’s werelds banden al
	en vrij, oneindig vrij, voor altijd vrij, den waren triomph te vieren, dien geen tijd meer storen zal!
	Dit deed Franciscus, dit zijn kinderen, een en allen, ’t zij man, ’t zij maagd, ’t zij rijk, ’t zij arme, kleen en groot
	verstonden ’t edel woord des voorbeelds. Duizendtallen vergaarden onder ’t kruis dat hij te volgen bood.
	Van eenen zegenpraal als dien Franciscus benden met armoe voor hun deel en ’t kruis voor wapen, Noord
	en Zuid, en Oost en West, in alle streken, kenden op ’s werelds heerschappij, wie had er ooit gehoord,
	wie had er ooit gedurfd, bij de oude dichters, wagen hetgeen zes eeuwen reeds getuigen in Gods Kerk,
	hetgeen mij zelven nog op onze kwade dagen beleven mogen van Franciscus wonderwerk
	dat altijd kleen, zoo groot, zoo machtig is, gedoken inde oogen straalt, bespot alle eere wint, getrapt
	beneen de voeten, leeft, ontredderd en gebroken weer opstaat, en hersteld, dweers deur de wereld stapt.
	Zoo is ’t nochtans, nietwaar, eerweerde en goede Moeder?



	zoo menig jaar de vlam gevoeld hebt, die de Broeder van ’t oud Assisi kwam te ontsteken. Hij is dood
	der wereld, maar hij leeft nog in uw hert, daar wonderen verwekkend, zoo hij zelf er plag te werken, hij
	die door geen berg, geen bosch, geen zee was af te zonderen van ’t edel doel dat hij betracht. Zoo bleeft gij,
	o Moeder onbeducht voor alle wereldmachten, ’t Apostelschap getrouw dat u de Vader gaf.
	Gij stichttet niet alleen ons herte en onz’ gedachten met voorbeeld, lesse en moed, gij planttet uwen staf,
	onvruchtbaar schijnend hout, waar Gods geheime wegen u toogden ’t vruchtbaar land, dat kruis en tegenspoed
	en lijden leveren zou; maar ’t heeft ook oest gedregen, dien in zijn schuren God voor eeuwig bergen moet.
	Laat Munster-aan-der-Aa ’), de kroone van Westfalen, laat Dusseldorp ‘) den Rhijn versierend met de pracht
	der schilderkunste; laat ’t oud Tongeren ‘) verhalen en ’t leerzaam Rousselaar ‘), hoe haast en onverwacht
	uwe moederlijke staf daar nauwlijks kwam te raken den grond of uit den grond kwam klooster, choor en kerk
	gezegend als van God en ging er ’t vier aan ’t blaken dat niet meer sterven zou al woei het nog zoo sterk.
	Ja Satan had het wel gekrenkt, had hij gekonnen hetgene, op God gesteund en op de Ootmoedigheid,
	uw altijd hopend hert zoo krachtig heeft begonnen; maar stormen hielp er niet, te diep was aangeleid
	de grondslag en de steen waarop Gods werken gronden, uw werk bleef ongedeerd en heden, God zij lof!
	verscheen de dag, dat wijde vijftig jaar verkonden die gij gewaakt hebt, in Franciscus maagdenhof!
	Waak voort nog langen tijd en zij Gods engel nevens
	’) Moeder Maria-Lucia stichtte daar overal Arme Clarissenkloosters.
	Gij weet het best toch, Gij die, in uw maagdenschoot



	u, wakend dag en nacht, opdat geen. vijand ooit en raak den gouden draad uws kostelijken levens
	noch ’t hert, dat zooveel deugd heeft rondom u gestrooid. Waak voort nog langen tijd, blijf bij ons die u allen
	beminnen, Moeder, zoo elk kind beminnen moet; en laat ons liever al, eerbiedig neergevallen,
	ljkw3i
	als dat gij sterven zoudt hier sterven voor uw voet? 16/9/’B2.
	Eerqedioht opgedragen aan de achtbare heeren Lodewijk Beernaert en Hendrik de Jonghe op den 9 Juli 1883.
	Weêrom de snaar gezet, en ronkend afgegeven, ter eer van ’t vlaamsche Volk, zoo edel, zoo vereend,
	in alles dat getuigt van ’t wakkere Vlamings leven, dat hem in ’t herte woont en wortelt in ’t gebeent!
	Ten strijde of in ’t gebed, ter tafel of aan ’t spelen, ’t zij waar, ’t zij hoe vereend, is ’t vlaamsch gebruik gemeen
	te staan, te werken en te denken; ’t zij hoe velen, daar vlaamsche herten zijn, daar is ’t of waar ’t maar een.
	Bewijs daarvan betreft men in d’historiebladen, bewijs ten overvloede, in al de tijden van
	’t bestaan des taaien Volks, wiens vrome heldendaden bewonderend, noch tijd noch eeuw vergeten kan.
	Bewijs nog dagelijks de aloude vlaamsche gilden, het vlaamsche broederschap, onbreekbaar voor ’t geweld
	der dwingelanden, die den Vlaming dwingen wilden, maar die de vlaamsche Geest heeft pale en perk gesteld!



	Getuigen zijt gij zelf daarvan, vereende vromen, die heden, in dit huis, indachtig het vergaan
	der tijden, eensch gezind, zijt bij malkaar gekomen, en viert ’t halfvijftigjaar, dat gij hebt dienst gedaan.
	Wat zeg ik? Dienst gedaan? ’t Is heerschen Hem te dienen, die, Koning van ’t heelal, uw koninklijk geslacht,
	om vóór zijn’ Majesteit, met licht in d’hand, getienen, getwintigen te gaan, heeft bij zijn’ hroon gebracht.
	De Koning! ’t Hooge woord, onweerdiglijk gedragen van velen, die niet zijn hetgeen die naam bevat!
	De Koning, dat is God; zijn rijk dat zijnde dagen der eeuwigheid; de Kerk, dat is zijn’ koningsstad!
	Daar woont Hij, weggewolkt, omsluierd en omspannen; daar zit Hij, door ’t Geloof, in ’t heilig Sacrament,
	van ’t schamel kind, zoo wel als van verstaande mannen erkenbaar, ja, als God, aanbeden en erkend.
	Daar zit Hij! Wacht van eere, omtrent Hem uitgekozen, en wakende aan den trap van zijn paleis, welaan,
	verstaat gij ’t edel ambt, verstaat en zoudt ge blozen... des Konings wacht te zijn en rondom Hem te staan?
	Des Konings wacht te zijn, die God is, en die Engelen bij duizend duizenden gebiedt, en u nochtans
	verkiest, om, met uw lijf, Hem eene kroon te strengelen, van mannen naar zijn hert, en eenen zielenkrans?
	Verstaat gij ’t, en zou iets uw’ blijde vreugde stooren, dat dwaasheid spotten dierv’, wanneer gij jubelviert,
	voor deze die vandaag de blijde boodschap hooren dat ’t vierde vaneen eeuw hunne edele kruinen siert? Gezelle, deel XIII. 3



	Neen, neen gij, broederen twee, standvastig in uw dagen van koninklijken dienst, moogt, vrij en vrank genoeg,
	gij, de eere en het geluk der schoone woorden dragen die Davids harp weleer, u lovend, wedersloeg.
	Gelukkig hiet hij ze al, die, in het huis des Heeren, bij voorkeur, liever als in ’s werelds worstelperk,
	met God en de Engelen Gods bevriend zijn, en verkeeren gezamentlijk, tot steun van ’t heilig priesterwerk.
	Gelukkig, duizendmaal gelukkig zijnde handen die, tot den krijg bekwaam, tot alle kunst bereid,
	hier keersen dragen, en, gelijk die keersen branden, ook branden, vroom van herte, en vol ootmoedigheid!
	Gelukkig zijt gij, ja, en, mocht het ieder weten hoe gij getween u hebt, al vijf-en-twintig jaar,
	in ’t vrij gekozen ambt vereerlijkt en gekweten, g’en bleeft niet zonder hulpe in uwen dienst voorwaar:
	men kwam van heinde en ver, men dromde om in te komen, om ingelijfd te zijn, in ’t weerdig eerlegioen
	van helden, die, voor God den dienst, vrij aangenomen tot stervens toe getrouw, hun’ vrije plichten doen.
	Staat vast! Wij volgen al, uw’ stappen ingetreden, bewonderend en blij van neffens u te staan, en hopend eens, door al Gods eeuwige eeuwigheden, daar gij zijt ook te zijn, en met u meê te gaan!



	Lodwijk Beernaert wil ik prijzen, die twee schoone namen draagt,
	ljkw3i
	eerst, sint Lodwijk’s, door den vijzen franschman van den throon gejaagd;
	item Beernaert: dus hierboven moet Sint Beernaert, zijn patroon,
	met mij Beernaert helpen loven, op nen honingzoeten toon!
	Hij draait stoelen, hoorde ik melden, tot gemak van elk end’een:
	moge God het hem vergelden, met een stoeltje, groot of kleen,
	inden Hemel hem te maken, want, mij dunke, ’t is zijn doel,
	daar eens binnen ook te g’raken aan nen bank of aan nen stoel.
	Daartoe zal ’t hem wonder baten dat hij ’t heilig Sacrament,
	inde kerke en achter straten, te vereeren was gewend.
	God beloone ’t hem, na dezen, en, met brandend licht in d’hand,
	vaar’ hij, van de dood verrezen, rechte in ’t hemelsch vaderland!
	’k Moest den Deken Beernaert eeren en den inzet van mijn lied
	eerst van al naar hem toe keeren, zoo was ’t recht en is ’t geschied;
	Tafelliedèken.



	maarde jonge schatbewaarder, hij verdient ook eventwel dat ik hem nu kom’ wat naarder
	en zijn portie lof bestel’.
	Lof zij hem, die zoo gesteld is dat de beurs, hem toevertrouwd,
	altijd spant, ja, vol van geld is, en daar niemand uit en blouwt.
	Zonder schijven, zonder kluiten, gij zijt immers, heere of boer,
	overal de man van buiten,
	en gij krijgt schaars nen bonjour!
	Daar zijn vele en hooger schatten, die hij weg houdt en geweerd voor de muizen en de ratten, zegge, met of zonder steert. Voor onze eere ziet en zorgt hij, dat geen schade er aan en kom’; elk betaalt hij, niemand borgt hij, en, onrecht bij hem is... krom I Hier is ’t uit! Ik heb gezongen dat mijn trompken ijzer slaat; toog mij, want ik ben bedwongen, menschen, waar de pompe staat... Of, zoo ’t u mocht eender wezen, ’t zou voor mij veel beter zijn mochte ik ... ai... mijn hert... genezen met een vollen beker wijn!



	vierende het vijftigste verjaren van zijne aanveerdinge als Laudaat in O. L. Vrouwkerk tot Kortrijk
	OP DEN 22 JUNIJ ’T JAAR ONZES HEEREN 1884.
	Laudate Dominum
	den Heere looft, Laudaten, die boven alle macht
	die boven alle maten van lof verheven is, in ’t Heilig Sacrament, en nooit aldaar genoeg vereerd, gediend, gekend!
	Laudate Dominum
	en, uwen name indachtig, voor eerst den Heere looft, vóór allen God almachtig uwe eere en dank bewijst, die alles geeft en doet, waarom elk dag en nacht Hem dien’ en danken moet.
	Aan Hem is ’t ook dat gij zljt schuldig dank te weten dat een van u, een Held van vroomheid, onversleten en onverslijtbaar in
	zijn taaien ijver, d’helt van honderd jaren reeds zijn voorbeeld vóór u stelt.
	Twee en ’t zeventig rijmreken OPGEDREGEN AAN DEN ACHTBAREN EN WELBEMINDEN Heer Mijnheer Jacobus Franciscus Dubois



	Een voorbeeld is hij, ja van ’s morgens, eerde stralen der zonne, met den dag, in ’t blinkend Oosten pralen; een voorbeeld ’s avonds nog, als alles slapen gaat, en hij, bij nachte zelfs, den Heer nog wakend staat! Aanschouwt hem, licht in d’hand gelijk de wijze maagden met ’t zestigen door hem gemaand en meê gevraagden, de stappen volgen die God zelv’ hem voorenzet, door duister, vuil en kou, naar ’t arme ziekebed. Waar God wil zal hij ook, daar zal hij troostend treden en zoeken, op en neêr Gods arme kranke leden, en lichten elk den weg, met voorbeeld en flambeeuw tot stichting van al ’t volk en schande van onze eeuw! Aanschouwt hem, inde kerk, geknield en als verdwenen in God, als Godin ’t alderheiligste is verschenen en uitstaat, onder licht en bloemenpracht gesteld: aanschouwt hem Jesus dan aanbidden, onzen Held!



	Niet waar, hij dient gevierd, en spijts hem zelf, verheven: niet waar, hem dient de kroon van vijftig jaar gegeven, die overal, tot aan de kerkdeur, dienend staat: en schooiend, die ’t benijdt kloekmoedig, lachen laat. Niet waar, hem dient gezeid hoe dat wij al tegader hem eerbied dragen en aanzien of waar hij Vader van ons en wij zijn volk zijn kind’ren,... al gezeid, zijn vrienden altemaal tot in der eeuwigheid !
	Huldebewijs VAN DEN PLECHTIQEN JUBELDAG VAN ZUSTER ISABELLA. Men noemd’ haar Isabel, haar ziende vol van vreugden, haar stappen voegen na haar Patroonessens deugden, een jaar scheen toch zoo lang, eer zij nam haar verbond; doch, eindelijk ontlook die langewenschte stond. Zij stapt kapellewaarts, tot bin de woonst des Heeren, om Hem met haren wil, voor eeuwig te vereeren, en, met een vast besluit, belooft ze, na Gods raad, van zuiver, g’hoorzaam, arm, te volgen haren staat, gelukkig allen die des Heerens woord begrijpen! Hen zal geen helsche vuur, geen duivel kunnen nijpen.



	Want, Jesus zegt: alwie het aardsche goed veracht, die treedt in mijnen stap, en steunt op mijne kracht; die hier, zoo ’t God beschikt, komt eenen stond te lijden, die zal met recht, zich in der eeuwigheid verblijden. Elk offer Mij gegeên is iets dat Mij behaagt; doch, ’t geen bij Mij, voorwaar een’ hoog’re kroone draagt, ’t is zijn verbonden wil tot alles kunnen voegen; en, dit aanveerd ik steeds, met nog veel meer genoegen. Alwie, uit vrijen wil, tot Mijnen meerd’ren roem, zijn dertel vleesch kastijdt, voor maagdoms leliebloem, en die verwerpt ’t genot van werelds streelend leven, zal eeuwig rond Mijn troon, in eer en vreugden zweven. Zoo heeft te Korterijk, in ’t Zwarte-Zusters perk, gebloeid ons Isabel, ’t sieraad van land en kerk, ’t is daar, dat zij den tijd van vijftig volle jaren, in werk en deugd, betracht haar zusters t’ evenaren. ’t Is dan voor ons een’ plicht, van allen, om ter meest, te zingen, eens van hert, haar Gulden Jubelfeest. ItBs.
	Aan N.... en N op het vernieuwen VAN HUNNEN VIJFTIGSTEN JUBILÉ TIEN JAAR NADIEN den 29sten November 1886. Hoe rap is tien j'aar uitgeleefd, als God gezonde dagen geeft en ’t leven laat, hoe lang het zij, van weedom en van ziekten vrij! Hoe rap is dag en maand en jaar naar de eeuwigheid met al te gaar, ’t zij goed, ’t zij kwaad, ’t zij lief, ’t zij leed, lijk ’t af en aandoen vaneen kleed dat zelf met zulk geen haast en slijt als ’t kleed van onzen levenstijd!



	God dank, beminde en brave twee God spaarde u nog van ramp en wee God gaf u vijftig, ’t zestig jaar
	te leven eensgezind te gaar; God gaf u die langlevendheid, God gaf u ’t is rechtuit gezeid, te hebben hier bij ons te gaar zoo menig dag, zoo menig jaar dat wij, aan God verplicht, ten dank nu zingen dezen jubelzang.
	O blijft met ons getrouwig gaan de blijde of droeve levensbaan; blijft bidden en indachtig zijn die hooger ons verwachtend zijn! Blijft waken en ’t gevaar voorzien, nog tien jaar lang en nogmaals tien, tot dat u God, hier vol geleefd voor goed een beter leven geeft, dat droefheid, wee noch stervensnood ooit stooren zal, dat vrij van dood, zal duren in der eeuwigheid!
	Dit leven is u toegezeid
	en ons, en elk die God betracht en loon alleen van Hem verwacht! Dit wenschen wij, beminde twee, en stellen ons op Gods gelee, ter bane, om nog zoo lang daarbij te leven, zoo ’t Gods willen zij; met u vereend in rijp en rouw, in lief en leed, o man en vrouw, ons oom en moei, ons moei en oom, de steun van onzen levensboom de band van onze ondeelbaarheid, proficiat! ’t is al gezeid.



	Jubeldicht op het vijftigste verjaren van Moeder Augustine, geboren Caroline Lefebvre ALS GEPROFEST IN ’T KLOOSTER DER ZUSTERS PAULINEN Kortrijk den 25 Augusti van ’t jaar O. H. 1886. Mulierem fortem quis inveniet? Vergeefs gezocht in oude en nieuwe boeken de sterke Vrouw blij'ft immermeer te zoeken niet langs de baan die ’s werelds leugen eert. maar op den weg dien ons het voorbeeld leert der Moedermaagd, gebenedijde uit allen, voor wie ’t bedrog der helle is neêrgevallen, voor wie ’t geweld van Satan heeft gezwicht, haar latende in ’t onschendbaar maagdenlicht. Die sterke Vrouw heeft heuren last gedregen langs iedren weg der droeve wereldwegen, en zij, uit al de vrouwen, zij alleen verdient dien naam, die op Calvariesteen heeft sterk gestaan en onberoerd heur leven ten besten, met den lieven Zoon, gegeven, die, stervend, die verrijzende uit het graf, tot Moeder ons zijne eigen Moeder gaf! O eedle dag, als God de vrouw herstelde en, vrij voortaan van ’s hellewichts gewelde, den tweeden keer een levensmoeder schiep en Adams schuld in Jesu dood herriep! O blijde dag, na welken duizend maagden, ook vrij voortaan, veel liever God behaagden als al ’t geluk te winnen dat de tong van ’t helsch serpent eens vleiend voorenzong! Hoe zelden komt, inde oude tijdsverhalen, het helder licht der sterke Vrouw te stralen die, waarlijk vroom, als Judiths moedig hert, de rechte baan_der_ware deugd beterdt?



	den vijand niet en volgen, half of heel, maar vluchten voor ’t oneerlijk slavenzeel! Hoe zelden! Maar, eens ’t nieuw verbond gewonnen, hoe velen, die me’, in Oods genadenbronnen gezuiverd van de smet die Adam liet, het hoog paleis des Hemels zoeken ziet! Van ’t vroegste jaar, als Christi Kerk, verholen, in ’t diepste zat der Roomsche kerkhofholen, tot heden toe, dat, honderdmaal herkroond, Sint Pieter nog in ’t heilig Roomen throont, ziet me’, ongedeerd door stormen en gevaren, de reken gaan der eedle maagdenscharen, die volgen ’t Lam, alwaar ’t ze henenleidt en zingen ’t lied van Gods aanbidlijkheid. Te Kortrijk is niet dor gebleven, de zuivere siam van ’t eerlijk maagdenleven; hij groeit, hij bloeit, onraakbaar voor de dood, in ’t hert geplant van Vlandrens moederschoot! O sterke Vrouw, die, vijftig jaar voor dezen, door Gods bewind, zijt uit dien stam gerezen, gedoogt dat wij, betalende onze plicht, vereeren u dit needrig lofgedicht! ’t Is vijftig jaar alreede, en ’t is op heden als of ’t maar rechts eene ure en waar’ geleden, dat Gij, gesteund op Gods Voorzienigheid, hebt dezen dag gelukkig voorbereid. ’t Is vijftig jaar dat Gij de kloosterkleêren als teeken draagt van kind en bruid des Heeren; dat uwe wil den wil van God betracht in woord, in werk, in wensch, bij dag en nacht. ’t Is vijftig jaar dat ’s vijands booze machten, bedekt of bloot, uw hert te stooren trachten, ’t zij strooiend voor uw voeten doorne en kruis,
	Hoe zelden mag me’ een Evaskind begroeten, inde oude wet, wier vrije maagdenvoeten



	’t zij roovend God zijn erve, ons eigen huis. ’t Is vijftig jaar, en nog zijt Ge, ongebogen door al ’t geweld van listigheid en logen, door al ’t gespuis, dat God en u veracht, hier blijven staan, gesteund op hooger macht. O sterke Vrouw, hoe weerd is ’t dat wij allen, uw vrienden, voor uw voeten nedervallen en bidden: blijft, o blijft nog menig jaar, bestieren heel ons huisgezin te gaar, tot dat Gij moogt des vijands werk zien vellen en ’t huis van God weêrom in eer herstellen, en dan van God dit zalig woord verstaan: Komt rust, uw werk is vol en wel gedaan! Dan zal ’t oprecht een ware jubel wezen, als, uit het dal der tranen opgerezen, gij zeegnen zult, in ’s hemels rustgebouw, ons klooster en ons al, o sterke Vrouw, opdat hetgeen Gij, vijftig jaar geieden, verrichtet, met zoo veel zorgvuldigheden, bewaard, bevrijd, ja onverganklijk zij nog honderd jaar na dit en meer daarbij! Op het vijftigste verjaren van Moeder Augustine als Medestichteresse van de Schole van Bermhertigheid en van de Zondagscholen in ’t Klooster der Eerw. Zusters Paulinen Kortrijk Oostmaand 1886. Bermhertigheid, o schoone deugd, die God zelf heeft geprezen; hoe schoon is ’t, als de teere jeugd door u versierd mag wezen als, eerde jaren van verstand, gij staat, gelijk een hemelplant, in ’t kinderhert gerezen!



	Een voorbeeld, om niet verre en wijd mijn jubelzang te halen, verkondig’ mijne stem, verblijd en dankbaar, duizend malen: in Kortrijk eene dochter was, van zestien teêre jaren pas, waarin die deugd kwam stralen. De kinders liepen, dwaas en boos, verloren, achter straten, verwilderd en schier hopeloos in al hun doen en laten; ja, zonder lessen, zonder raad vervolgden zij den weg van ’t kwaad, ellendig boven maten. Bermhertigheid, waar waart gij dan verdoken en verholen, dat ’t niemand schier en deerde van die schaapkes in hun dolen; dat, ongeleerd en onbemind, zij liepen ach, lijk niemands kind, beroofd van goede scholen? ’t En duurde maar tot dat er twee, drie, vier begaafde zielen, getroffen door dit kinderwee, nen keer te samen vielen, en, al met eens, onvoorbereid, een schole van bermhertigheid bermhertig openhielen. Een arem huis, een planke of zes, geen goed, geen geld daarbinnen; het kruis, dat was hunne eerste les



	en ’t christlijk eerst beginnen van ’t geen dat later, duizendvoud hervat, verbeterd, nieuw gebouwd, zoo duizend zielen winnen. Aanschouwt, van ’s morgens vroegste licht tot dat de zonnestralen, ten westenwaard en schuins gericht, allengskens nederdalen, zoo ’s Zondags als te wekentijd, hier speelt en leert nu elk verblijd, in groote en kleene zalen. ’t Is congregatie, meer als een, van groote en kleene meiden; ’t zijn lessen die de kinders leên en langzaam voorbereiden om eens, op den communiebank, te leeren ’s hemels spijze en drank van de aardsche te onderscheiden. ’t Zijn zusters, in ’t religiekleed gedoken en verborgen, die vroeg en laat, die altijd g’reed, voor al die schatten zorgen; die, biddend, wakend, werkend wel, beletten Satans listen fel de kinderziel te worgen. Wie is ’t nu die dat heilig werk, al vijftig jaar hielp schragen; wie is het, die, van herten sterk, kwam lief en leed te dragen, zoo menig jaar, die, onlangs leên, doorstond zoo wreede bitterheên, wie is ’t? Wie durft het vragen?



	de steenen zelve spreken ’t, hoort hun talen, groeve en fijne; het kind, de maart, de meesteres, de nonnen zeggen al één les: ’t Is Moeder Augustine! Bermhertigheid heur herte ontstak, van in heur jongste dagen; van onder ’t lieve vaderdak was dit heur welbehagen: zij waakte en bad en wrocht, met spoed, om al dat kostlijk zielengoed den Hemel in te dragen. Een voorbeeld van volmaakte trouw heeft ze, al dien tijd, gegeven; en is bij ons de sterke Vrouw standvastiglijk gebleven; mag God heur ook, getrouwig, dan beloonen en de kroone van heur vijftig jaren geven! Zij blijve ons allen lange nog bestieren en geleiden; en, moet het taaiste leven toch eens einden met te scheiden, ’t en zij maar om, op ’s hemels throon, versierd met hare jubelkroon, ons altemaal te ontbeiden!
	Ik hoore alom één enkel woord, eenparig met het mijne;



	JUBELCHOOR. Ach! hoe was het zoet om hooren als de mare wierd verspreid van het nieuws dat lang te vooren wierd zoo angstig afgebeid, dat ’t onz’ Moeder was gegeven, door Gods goedheid openbaar, van gelukkiglijk te leven tot den helft van honderd jaarl Duo. De tijd die nooit en staat maar dapper henen gaat heeft vijftig volle jaren, aan God zij lof en dank, onz’ Moeder mogen sparen: onz’ Moeder leve lang! C h o o r. ’t Is wel besteed, ja duizendmaal, dat hare deugdzaamheid geprezen, bekend gemaakt in ons verhaal, bij iedereen zal loflijk wezen, zoo bin als buiten deze zaal! Solo. Ons gebed aanveerdt, o Vader, die een kind zoo geren hoort als het uwen throon komt nader en herhaalt dit zoete woord:



	Zegent, Vader, ’t vreedzaam herte dat ons allen zoo bemint, en verwijdert alle smerte van onz’ Moeder, van uw kind! Blijft lang nog ons beminnen, O Moeder, tot wanneer wij mogen herbeginnen: dan vieren wij nog meer!
	Op de Schiergulden Bruiloft van den WELEDELEN HEER MIJN HEER JAN-B. BARON BETHUNE GELEZEN TOT MARCKE, 23 JULIJ 1885 EN TOT Poperinghe 28 September 1887.
	Eerweerdig hoofd, dat denken doet aan voor- en nageslachten
	van christenen, van kunstenaars, van edele kunstgedachten;
	hoe diere en zijt ge ons allen niet, die uwen geest verstonden,
	en die, met hand en herte en moed, hetgeen gij leert verkonden!
	Hoe dierbaar zijt gij, moerpilaar van heel een tempelbouwte,
	die storten zou, stondt gij daar niet en steundet de edele voute!
	Blijft staan dan, en laat groeien ons, geborgen in uw grootheid;
	versterkt, verheft, bericht, beleert, belommert onze blootheid;
	en zeker komt de dag wel eens, hij daagt al, blijde en gulden,
	4
	Gezelle, deel XIII.



	dat ’t menschdom U betalen zal zijne onbetaalde schulden: dat ’t menschdom U zal kennen als van Godswege aangewezen, om edel-, blijd- en meerder mensch het menschdom doen te wezen I Der kunsten werk en doel is dat, des kunstnaars edele baken: daar hopen wij, met U, naast U, door U gesteund, te raken, zoo God gedoogt, die alles kan, dat, korten tijd na dezen, ’t geen schiergoud en nog zilver is eens louter goud mag wezen 1 o, Kunstnaar, God almachtig, werkt dat wonder, dat wij vragen, vóór U geknield en hem inde oog dien we in ons herte dragen: gebenedijdt al ’t geen hem kan verblijden en versterken, zijne edele vrouw, zijn kindren en de kindren zijner werken!
	Ter blijde gedachtenis van den 25STEN VERJAARDAG VAN HET H. PRIESTERDOM ONTVANGEN DOOR DEN EERW. HEER HENDRIK REMBRY IN DE KERKE VAN ’T GROOT SEMINARIE TE BRUGGE op 18 December 1862. ’t Is vijf-en-twintig jaar dat ik den autaar op mag treden en zeggen: Gij verblijdt, o God, mijn’ jeugd met vrooilijkheden.



	Heb dank o Heer, en laat gij mij nog korte of lange tijden
	uw’ Priester, wilt mijn Priesterdom eens eeuwiglijk verblijden! 18 December 1887.
	Vichtig jaar is ’t, en de reste kleen geld, dat, o Heer Vanneste, ’t menschdom wierd door u vereerd, en vertreflijkt, en vermeerd! Uit nen feilen stam gesproten hebt gij wortels fel geschoten; of, en waren ’t wortels niet, ’t was iets anders, van bedied. Was het haar of waren ’t tanden, ’t was toch iets, of ’k wille branden! Maar, ’t en komt daar niet op aan, ’k laat gedekt dat potje staan.



	Nauwlijks was uw hoofd gewasschen inde Gulleghemsche plasschen van den doop, men wierd gewaar dat ge wel stondt in uw haar. * Maar het vichtigjarig draaien, en het vijsten en het waaien van den wind, die altijd roert, heeft het bijkans weggevoerd. En nu moet gij, ’s avonds late, ’s morgens vroeg; zelfs achter strate neerstig tasten in der daad of er nog een sterske staat. Barbel Stoffels moest ze ’t weten ware al langen tijd gespleten klaar van lachen met den dien dien zij geren plag te zien.



	dat deed hij vele: lange, korte, rechte en schele, ’t zij van ooge, ’t zij van beên: maar ’t en wilde ’m nooit geen een! Wat gedaan? het ploegen, ’t planten, ’t koolzaad snijen en ’t kooren zanten, dat en stond hem al niet aan: ’k zegge ’t nog eens: wat gedaan? ’t Wonder werk is weêr gebleken, dat Sint Pauwels blend kwam steken, en God sprak: „Henri Vannest’ ad pastorem natus est!” Nu stond vast, en daaglijks vaster, zijn gedacht: ik worde Paster! Paster, weêr hij waakte of sliep, Paster was ’t, al dat hij riep.
	Geren zien



	’t Was, ineen twee drie, naar Meenen gaan studeeren bij de kleenen; Sint Ignatius deed dat ook als hij ’t Pasterpoer gerook. ’t Pasterpoer, maar niet voor nieten ’n is die veugel af te schieten; ’n is geen Paster al die wilt; zelfs, dat ’t nog al vele schilt! ’t Schilt zoo vele en ’t schilt zoo verre Heer Vanneste dat de sterre die daartoe u leiden moet niet en blinkt, zoo ’t maantje u doet. G’ onderpastert al zoo lange en ge schiet nog inde sprange; ’t zij gij rechte of anders ziet, maar ge ’n treft den veugel niet.



	En nochtans daar ligt er vele met den rochel inde kele, Pasters die naar ’t pierland gaan; pasterijen die open staan. „Wel verdond! zal ’t haast niet passen, ’k zal voor ’s Bisschops huis gaan bassen 1” zei zijn hondtjen, en het hief op zijn pootje,... met nen brief. Daar stond in, met ’t rood geschreven: „wilt een pasterspootje geven aan mijn meester; dit advijs geeft zijn hondje, en ’t heet caniche." Nu zal ’t gaan, als d’ honden loopen, en maseurkes bij heel hoopen; en confraters kleen en groot; pas’ het nu niet smijt mij dood!



	Quae cum ita sint, voor ’t leste, viftig jaar en is het beste, vriend, van uw’ historie niet, maar, dat elk u geren ziet. Dat, Vanneste, is verre ’t beste: lacht en gekt, en doet uw beste, zoo gij kunt, nog menig jaar; met veel leute, en zonder haar!
	1887.
	Tot meerdere eere en glorie Gods en TER INDACHTIQHEID VAN DEN VIJFTIOSTEN VERJAARDAG van ’t Klooster der Zusters van Liefde OF VAN DEN HEILIGEN VINCENTIUS A PAULO tot Heule Julij 1839—Julij 1888. o Dankbaarheid, wat zijt gij schoon, doch zeldzaam uit der maten wordt u, in ’s werelds deugdenkroon, uw eereplaats gelaten: men kent u niet, en ’t weldoen baart uw vijandin, die, heel ontaard, de menschen u doet haten.



	o Schoone deugd, die Noë deed, eerst buiten de ark getreden, als Priester gaan ter offersteed’, uit louter dankbaarheden; waar zijt gij heen? Waarom, o Heer, en dient men U voortaan niet meer met lof- en dankgebeden? Maria zong Magnificat, den schoonsten zang der zangen, om ’t geen haar God geschonken had met dankbaarheid te ontvangen: zij sprak: Gods arm heeft macht gedaan, om mij, zijn dienstmaagd, bij te staan, ver boven mijn verlangen! Gij, Dankbaarheid, hebt Jesus zelf, zoo menigvulde malen, doen opzien naar het hoog gewelf des Hemels, en betalen aan God, in blijden dank en lof, de gunsten die de menschen trof: hoe kwaamt gij hun te falen? Neen, falen doet de Dankbaarheid nog niet, ’t en zij waar heden Gods Woord, het Licht des werelds, leit verdoold in duisterheden; nog leven doet gij, schoone deugd, en schept de herten vol van vreugd, bij Christus’ ware leden. Te Deum zong Ambrosius, die, blijdzaam opgetogen, verwinnaar bleef met Christi Kruis,



	zijn dwaasheid afgedwogen. Te Deum zong, met volle vreugd, Paus Leo, onlangs leden, terwijl zijn weerde priesterdeugd, een halfeeuw doorgestreden, de blijde volkren bood bij hem, en zingen deed, met luider stem, den zang van dankbaarheden. Zoo looft den Heer, hoe arm en kaal, de wereld haar moge achten, vol dankbaarheid, ook onze taal en zingt uit alle krachten: o God, eene eeuwe half voorbij, bewaart Ge ons needrig klooster, Gij, spijts al de helsche krachten! Hebt dank daarom, o God van al, zoo nu zoo te allen stonden, van ons; en de eeuw die komen zal, zij moge ’t vrij verkonden hoe dankbaar wij, die niets bijkans en zijn, uw grooten naam nochtans eenpariglijk vermonden. Gij waart het die, in ’t voorbegin, ons klooster wildet stichten; gij waart het die ’t den geest gaaft in van alle pracht te zwichten, ter prochie die, berooid bezeerd, Sint Job op zijnen mesthoop eert, en ’t armlijk in te richten.
	als hij den lang bedrogen hoogleeraar Augustinus had, herboren uit het doopselvat,



	Hebt dank om ’t eerste jaar en om die vijftig volle jaren, dat uwe zegen willekom ons werk heeft willen sparen; hebt dank om Moeder Agatha, dat weerdig vat van Gods gena, dat wij onweerdig waren. Gij naamt haar weg en hemelwaard, en, hoe wij langer toeven, hoe meer ’t ons, arme weezen vaart, hoe meer wij ons bedroeven dat zulk een Moeder, uitgezocht, bij ons eilaas maar blijven mocht tot dat wij haar begroeven! Zij leeft nochtans en sterven zal heur geest niet, of veranderen, in ons, in onze kindren al, door heel het land van Vlanderen: o Moeder, dat beloven wij, dat God daarvan getuige zij, aan u en aan malkanderenl Hebt dank voor al het Priesterlijk bezorgd zijn onzer Vaderen, die ons den weg naar ’t hemelrijk, als leeraars, als beraderen, bereiden; die, gestaag op wacht, den vijand keeren, dag en nacht, ’t zij waar hij komt te naderen. Hebt dank voor zoo veel zielen vrij, voor zoo veel maagdenblommen, die Ge, uit de werelds heerschappij



	op uwen roep gekommen, vrijwilliglijk en ongepraamd, tot uwe reine bruiden naamt, beste aller bruidegommen! Hebt dank voor de arme kranke liên, uwe alderliefste leden, die wij met zoo veel vreugde zien naar ons om hulpe treden: vertroost ze in onze liefde, en kan ’t niet baten, ach, vertroost ze dan in uwer zaligheden! Hebt dank voor ’t schamel weezenkind, dat, ouderloos, verlaten, geen hulpe. geen genade en vindt, al beedlen achter straten; hebt dank, omdat Ge een moederhert ons gaaft, dat ook de kindersmert verstaat en komt te baten. Hebt dank voor ’t edel pronkjuweel, ons katholijke scholen, waar ’t kinderherte, gave en g’heel aan onze zorg bevolen, geen zedeloosheid raken zal, geen wangeleerdheid, ergst van al, uit uwe Kerk doen dolen. Hebt dank voor ’t vruchtbaar voortbestaan, voor ’t onophoudelijk groeien van ’t moederhuis, dat, vrij voortaan van de eerste kinderboeien, heeft overal in Vlanderland zijn eigen zelven voortgeplant, en heerlijk staat te bloeien.



	Voor Ooteghem hebt dank, o Heer, voor Lauwe en Zarren mede; en, dat ons God, verwonderd zeer, tot driemaal danken dede, voor Meulebeke; en nog daarbij, voor Eessen U bedanken wij, met needrigen gebede. Tot Paschendaele en Clemens kerk, of Clemskerke, op de palen der wilde zee, daar is ons werk U eere en lof gaan halen; Sint Jansput zij daar bij gesteld, met Cuerne en Sente, ook meêgeteld, en Heule, alwaar ze malen. Voor Zedelghem hebt dank, o God, en Sint-Andries tezamen; van waar wij, verder stichtend, tot in ’t land van Keyem kwamen; om, ’t jaar nadien, Maria-loop en Wytsgate inden grooten hoop te voegen onzer namen. Voor Houthem hebt erkentenis, voor Hollebeke, en derder, ’t geboortedorp, dat Lefflnghe is, van onzen Opperherder; voor Stuyvekens, voor Snelleghem bedanken wij, met luider stem. en volgen immer verder. Nabij Oostende, omtrent de zee, tot Snaeskerke, en, in ’t westen, tot Voormeseele kwaamt alree Gij onzen voet te vesten:



	Hebt dank, o Heer, voor dit en al dat Uwen wil behagen zal, hebt eere en dank ten besten! Wij bieden U, vol dankbaarheid voor uwen throon getreden, en needrig op de knien gespreid, onze oude en jonge leden: ons Vaders, Moeders, Zusters, al ons ongetelbaar kindrental: verstoot niet hun gebeden! o Gij, die eeuwig leeft en waakt, die al dat leeft doet leven, wij bidden U, o Heere, en staakt niet uwen steun te geven aan ’t opwaardsbeuren van ’t gebouw, dat U en uwen wil getrouw is vijftig jaar gebleven. Verloren immers grondt en graaft, en metst men aan de muren; verloren wikt en werkt en slaaft, en telt men wakende uren; zoo Gij op huis en bouwste niet met wakende oogen neer en ziet: noch staan eji zal ’t noch duren. Maar, wilt Gij, die almachtig zijt en albermhertig, leenen uw’ hulpe aan ’t werk en aan den vlijt van de alderminste kleenen, dat werk, tot uwer eer gedaan, dat werk zal blijven lange staan, en vaste staan met eenen!



	Ik zing den jubelzang van die niet of van deze, hier vreemd en onbekend, ik zing den lof van Thrése, de keuken-maarte, die reeds vijf-en-twintig jaar Mijnheer Vercruysse dient, hier met Sophie te gaar. Zij wierd tot Leêghem, ja tot Ledeghem geboren maar leêg zijn dat en kwam heur herte nooit bekoren: Ze werkt en slaaft, van eer de zonne in ’t oosten staat tot dat zij, later als de zonne, slapen gaat. Zoo werkt zij en bestiert de keukenlijke zaken, niet zonder altijd voort, geweldig vier te maken, in koud of warm weêr, ’t is algelijk wanneer: z’ en vreest de hitte niet z’ en vreest maar God den Heer. Behendig is zij ook in ’t koken en in ’t braden van vaderlanders en van beugencarbonaden maar ’t geen waarin zij best
	Jubelzang op het vijf-en-twintigste verjaren VAN JOUFVROUW THÉRESE GRIJMONPON, ALS EERBARE KEUKENMEID VAN MIJNHEER FRANQOIS VERCRUYSSE Kortrijk den.lOden Mei 1888.



	gelukte, ’t is voorwaar de kruidekoukenbak, al vijf-en-twintig jaar. Daarbij correntjes weet zij fijntjes op te bringen. Citroenenkoukskes ook en and’re lekkerdingen. Dat zeg ik, ver van daar dat elk niet prijzen moet al ’t andre dat zij in of uit de keuken doet. Geen keuken-maarte en is in Leêghem ooit gewonnen die Thrése zoo in iets of wat gelijken konnen, en daarom is ’t dat ik heur viere boven al en menig jaar misschien, na dit, nog vieren zal. De regelmatigheid, wie heeft dat ooit bevonden, is aan heur schortelint standvastiglijk gebonden, zoo zij vandage doet zoo deed zij, vroeg en laat, ’t zij op den Casino, ’t zij inde Budastraat, heur zelven altijd voort gelijk in al heur wegen, aan God getrouw en aan heur meester toegenegen. Zoo was zij, en elkeen, van Kortrijk tot aan Gent, hij zal ’t getuigen, die ons brave Thrése kent.



	dat wijden feestdag vieren van haren jubilé
	en haar een kroone sieren met blommen versch geplukt,
	tot haarder eer en lof, daar langs de Leye, bij
	de Roopoorte, inden hof? Ja, ja, Napoleon, met zooveel duist soldaten, en heeft nooit zulk een werk
	van eer’ ons nagelaten als Thrése, die, met pot
	en panne in ’t vier, voorwaar voor ons den kost bereidt
	reeds vijf-en-twintig jaar. Nog vijf-en-twintig moet
	heur God na dezen geven en, liever late als vroeg,
	op ’t ende het eeuwig leven.
	Op het 250ste verjaren van ’t Baogaertshof Kortrijk. Reeds vijfmaal vijftig jaar is ’t dat floreert, in Kortrijks oude stad, het hof dat lefvrouw Baggaerts heet, gelijk al ’t volk van Kortrijk weet. Hoe lang het nog zal blijven staan, ’k en weet niet. Mocht het nooit vergaan, dat wenschte ik, maar, in tusschentijd, betaamt het dat elkeen verblijd’, en geve aan God, uit ’s herten grond,
	Gezelle, deel XIII. 5
	Is ’t reden nu of niet,



	den dank, omdat, ’t zoolang bestand: den dank, omdat ’t in al dien tijd, dit hof, den armen toegewijd, bleef wijzelijk en wel bestierd, waarom het heden feestdag viert. ’t Is vijftien jaar geleên alree, dat lefvrouw Adelheide Onree, betrouwende op heur vuntekind, den last aflei en sprak: „Begint mijn werk, die mijnen name draagt, Adèle, en God zijn gratie vraagt om de arme lieden, na Gods wet, te dienen aan hun hoofd gezet.” Zij deed het, zoo een moeder zoet heur eigen kinders kleedt en voedt, met veel geduld en zoetigheid, tot iedereens geluk bereid te zorgen en te zien dat elk zijn deel heeft en geen dunt-de-melk; dat vrede en vriendschap duurzaam zij, dat ’t hof, van twist en tweedracht vrij, een hemelsch hof gelijk bijkans, ons helpe om eens den jubelkrans voor haar te vlechten en om heur te volgen naar de hemeldeur, o God, verleent ons langen tijd te zijn in zulk bestier verblijd, te volgen altijd wijzen raad, gelijk zij leert zoo, met der daad, te leven als zij zelve leeft en ons de schoone exempels geeft: verleent ons, U tot eere en lof, nog vijftig jaar in ’t Baggaerts hof!
	1888.



	Jubilemus, nu of nooit blad en blommen uitgestrooid, want met achten doen z’ hier meê, inden grooten jubilé. Vijftig jaren is ’t geleên, en nog meer, dat ze eerlijk deên hunnen opdracht altemaal, in onz’ congregatiezaal. Inden loop van vijftig jaar, wat en wordt men niet gewaar? De eene trouwt en de ander sterft, veel verandert, veel bederft. De oude kerke wierd onteerd, maar ze is wederom bekeerd: ’t is een schole nu alwaar wij vergaarden zooveel jaar! Mietje Courtens, die daarvan lang en breed vertellen kan. heeft bijkans de dood gedaan, als zij dat kwam uitte staan. Cisca Clerck, al even oud, heeft het ook nog in ’t onthoud, van die dagen en dien tijd, die heur dikwijls heeft verblijd.
	JUBILEMUS GEVIERD DOOR ACHT CONGREOANISTEN VERJARENDE BIJ DE EERWEERDE ZUSTERS PAULIJNTJES te Kortrijk, voor den vijftiqsten keer op den dag als de nieuwe capelle gewijd wierd 14—22 Augusti 1890.



	Threzeke, dat Windels heet, ook geheele reken weet van de keuken, van den kok, wel van inde jaren blok. Dèle Neirinck, rap en kort, staat hier op de vierde sport, met den sleuter in heur hand, Sinte Pieters goe kalant. Virge Bauwens, oud en stijf, vindeik hier, bij numro vijf: zij en gaat voor niemand om: oude of jonge, rechte of krom. Stijneke weunt dichte bij ons lievrouwe, aan ’t sacristij; en, al wordt het grijs van haar, ’t loopt nog lijk een bie, nie’waar? Dèle Onré vervult ’t getal dat men zeven heeten zal, en ’t is vijftig jaar, volsteld, dat zij hier wordt meêgeteld. Mary Inborg, daar of daar, doet ook bij de vijftig jaar inde congregatie meê, en zij sluit den jubilé. Achte in eenen trek, welhoe, ’k worde ’t dichten bijkans moe, en ’t is tijd, van nu voortaan, dat wij eens aan tafel gaan.



	En Sophie, genaamd Troffaes komt van Blankenberghe, jae’s, maar ze telt al ’t zelve ook mee inden blijden jubilé.
	Zit of staat, of danst of springt als men hier van d’hespe bringt ’k wedde dat gij meedoen zult... meêdoen, ja, of kreegt ge een bult.
	Gaan wij eten dan of niet? gaan wij drinken? Zoo gij ziet ’t knikt al ja en niemand neen: Threze waar is ’t hespebeen?
	Jubilemus altemaal
	’t is Paulijntjes zegepraal, en de congregatie zang blijve leven eeuwen lang!
	Kortrijk den 18 Oest 1890. Moeder Vincentia bezongen en besteken van de Germana’s Dochters ter Capucijnen.
	C h o o r. Vincentia, wat schoone name, en best van al voor U bekwame, Vincentia, die moeder zijt der ware liefde, die, gesproten uit God, uw hert heeft overgoten en al uw’ kinderen verblijdt.
	Of die nog niet stijf en staat, dat hij eerst nen flikker slaat, of ’t en ware ’t Rheumatijs u wat anders maakte wijs.



	De arme menschen al tegader zijn uw’ kinders, groot en kleen; Moeder, zuster, broeder, vader, Gij en weigert aan geen een; God heeft u den weg gewezen, gaande zelve en overal doende ’t kranke volk genezen, groote en kleenen liefgetal! De vijand kwam en zocht u te beletten, > benijdend uwe liefde en uwen vlijt; hij wilde een einde aan al de werken zetten, daar gij Gods arme menschen meê verblijdt; doch schaars had hij zijn tegenstrijd begonnen, Vincentia, of bijstaande inden nood, heeft uw Patroon den vijand overwonnen, door Jesus naam, den winnaar inde dood. Meiskes die, voor ’t werk geboren, geerne een armen penning wint,
	g’ hebt een Moeder uitverkoren, die u eene en al bemint; zelfs wanneer al de and’re vluchten, u verlatende inde pijn, komt zij zoetjes aan, al zuchten: kind, ik wille uw’ Moeder zijn! 1890.



	Hoe rooft de tijd, de schalke dief, gedurig uren, dagen en jaren weg, onstutbaar in zijn snoeiend henenjagen, naar de eeuwigheid! o Broeders, wij die, vichtig jaar geleden, tezamen, eensgezind en blij, onze eerste stappen deden in ’t legerperk des Heeren; die Gods wapenleer betrachtten gedertigen,... waar zijn wij nu? Wie leeft er nog? Wiens krachten weêrstonden? Ach! genegenen, wie weet door wat gevaren, nog levend wij en wakend zijn, na vichtig volle jaren! Gerust dan! Neen, eens omgezien, malkaar gegroet, gezegend, verblijdende in Gods goedheid, en dan voort! Dit overwegend, ontbiede ik u, gebroeders: komt, dam tempus est, te mijnen, en bidt met mij, eer wij voor God zijn rechterstoel verschijnen!
	VICHTIGSTE VERJAARDAG VAN ONS BINNENTREDEN IN ’T GROOT SEMINARIE VAN BRUGGE GEVIERD TOT PITHEM OP DEN ACHTTIENSTEN IN Hooimaand ’t jaar ons Heeren 1890.



	Tien maal vijf jaar verleende God het leven aan velen die Maria’s Moederschoot, hier in dit huis en om voor God te leven, in eenen band van kinderliefde sloot. Toogt, o Maria, nu en altijd, aan ons, uw Kinderen, dat Gij ons Moeder zijt! Snel is de tijd naar de eeuwigheid gevlogen, vele is er weg, veranderd en vergaan; Gij ’n hebt alleene ons herte nooit bedrogen, Gij zijt met ons, Maria, blijven staan. Toogt, o Maria, . . . Heb dan van ons, als ware en trouwe Kinderen, naast al dat wel dien schoonen name draagt, ’t geen tijd, noch eeuw, noch iets en zal verminderen, al onzen dank, o onbevlekte Maagd! Toogt, o Maria, . . . ’t Is vijftig jaar, wel honderd jaar na dezen zij, in dit huis, uw Naam gebenedijd, en moog de loon, mits uwer goedheid, wezen dat wij eens zijn, Maria, waar gij zijt!
	Toogt, o Maria, . . .
	1890.
	Dankliêdeken.



	Eerweerde Pastor, moerpilaar van Belleghem zoo menig jaar, zij God gedankt: in woord of werk die U gelijkt is wonder sterk! Daar groeien mannen, die uw hand geleid heeft, in uw vruchtbaar land; die wijsgeleerd, die vroom en goed, elk eeren, elk beminnen moet. ’t Zij kleen of groot, ’t zij wijs of bot, wij danken al den goeden God, uw prochianen, zeer verblijd, dat Gij nog leeft en Pastor zijt!
	1890. In ’t kruis is onze hoop gesteld, en ook deswegen wordt u een dankbaar kruis eerbiedig opgedregen; omdat ’t uw feestdag is: daarmeê is ’t al gezeid, want wonder is ’t bedied dat in het kruise leit. Door ’t kruis is ons geluk, in ’s Heeren dood geboren; door ’t kruis is ons een deel van ’t hemelrijk beschoren. Het kruis, van aan den doop
	Blijde gedachtenis van de Goud- en Zilveren Priester- en Pastorbruiloft van den Zeer Eerweerden Heer Mijnheer Angelus van Severen Pastor Jubilaris van Belleghem.



	tot in het graf, verzelt den mensch en houdt hem vrij van satans boos geweld. Het kruise teekent al uw’ priesterlijke werken; het kruis staat hier en daar, op kroonen en op zerken. Het kruis, van ’s morgens vroeg, is ’t wapen en de vlag waaronder elk ende een den strijd betrouwen mag. Het kruis heeft deze zaal van eersten afgemeten, het heeft te venst’ren uit en op het dak gezeten; het heeft ons huis gewijd en ’t wijdt ons altemaal, die christen menschen zijn van hert en mond en taal. Ja, niemand onder ons of, nu en dan verlegen, komt hij, ’t zij vroeg of laat, verdriet en kruisen tegen; en, als hij een ontloopt wel twintig zijnder, die ’k den blooden in ’t gemoet kruisvluchtig komen zie. ’t En helpt niet: ’t kruis betaamt, kloekmoedig aangenomen, gedregen tot wanneer ons God zal tegen komen, en zeggen: „Wellekom, o christen, in mijn huis: doet open ’t hemelsch hof, de sleuter is het kruis!”



	Wat kon der, priester Gods, bestierder van ons allen, wat kon der beter zijn, of u zoo wel bevallen, als hooren zeggen, en dat in ons eigen huis: „Mijnheer, wij wenschen u geluk: aanveerdt het kruis! Aanveerdt het, zoo wij ’t u, vereend van herten, bieden: de gifte is... kleene niet, maar groot, in haar bedieden; en even groot zoo is de jonste, dat is waar: Proficiat, Mijnheer, en tot het naaste jaarl”
	1890. DAT IS WAAR!
	Te Kortrijk zijn veel goe gedachten in ’t werk gesteld van iedereen, maar dikwijls ziet men, zonder krachten, de werkers uit malkander schee’n; niet zoo en zal ’t alhier gebeuren, want binnen onz’ Baggijnhofdeuren, zoo God helpt, helpt het al malkaar, dat is waar! ’t Schoon beeldhouwwerk is komen pralen in ’t hof van Sjnte Elisabeth; en rondom ziet men groene stalen van blad en blom daarbij gezet; de Dichtkunst, hier gewend te komen, heeft ook heur speeltuig vastgenomen, alsof z’hier Grootiefvrouwe waar’, dat is waar!



	De Priesters zijn, van bij en verre, vergaard alhier en staan verbaasd te kijken naar die jubelsterre, die ’s werelds wind nooit uit en blaast; maar onder hen is één te loven, die zijn’ confraters gaat te boven, met wakk’re hand en stemme klaar, dat is waart Zijn’ name en mag ik niet verkonden: dat ik u zei, vergiffenis en kreeg ik nooit meer van mijn’ zonden; wie dat die brave Priester is: niet groot van lijf maar fel van geeste, zoo mag hij staan bij de aldermeeste; zijn’ Name alleene en zwijgeik maar, dat is waar! Brulootl... Och God, wilt mij vergeven, ’t is mij ontsnapt, een enk’len keer; ’k en zegge ’t nooit van g’heel mijn leven, of leefde ik honderd jaar, niet meer; maar ’t is er uit, en, eens gesproken, ’t en blijft eilaas geen ding gedoken, en elk vermondt het hier en daar, dat is waar! Daarom, Mijnheer Bruloot, bij dezen, bedankt zijt gij, ’t is wel verdiend; gij hebt ons wel en klaar bewezen dat gij zijt een Baggijnhofsvriend. ’t En zijnder zoo gij zijt niet vele, daarom ververscht eens uwe kele, ’t en is noch lijf- noch zielsgevaar, dat is waar!



	1891.
	Blijde gedachtenisse van het VIJF-EN-TWINTIGSTE JAAR GETROUWEN ARBEID EN DIENST GEDAAN DOOR VIRGINIE VANDEVIVERE GEVIERD TE KORTRIJK OP DEN 17 VAN OESTMAAND 1891. G’hebt, vijf-en-twintig jaren lang, gevolgd den onvermoeiden gang des arbeidwiels; geen’ dagen, of, vroeger als het licht, zoo hebt gij neerstig hand en voet gerept en koud en heet verdragen. Gestaakt nu eens, en rust verleend, een’ blijden dag, aan ’t moe gebeent’, waarin uw’ ziele krachten, aan eere en plicht, om God, getrouw, den rustdag zonder naberouw en ’s werkens loon verwachten. Gestaakt,... en aan den arebeid, met herte en ziel, de hand geleid weêrom dan, zonder stillen; zoo lang als Hij, die alles ziet, en niemand zonder loon en liet, zoo lange als God zal willen!
	’t Is uitgezeid; maar g’heel de weke en ware lang genoeg, moest ik vermelden heel de lange reke van al zijn doen, met man en stik: ik scheeder uit, want, deed ik anders, wij zouden blijven bij malkanders en zingen tot in ’t naaste jaar, dat is waar!



	Blijde gedachtenisse der Gulden Bruiloft van Zuster Stanislas GEVIERD BIJ DE EERW. ZUSTERS PAULINEN te Kortrijk op den 15 September 1891. Paulinen, looft den Heere altijd, die met zoo schoone een’ kroone zijt omringeld, op der aarde alreê, van kinders, onder Gods geleê! Wat zal het inden Hemel zijn, van schoonigheid en perels fijn! Wat zal het, Zuster Stanislas, die vijftig jaar getrouwig was den uitverkoren Bruidegom, eens wezen daar een willekom! Maar, God verleene ons menig jaar te blijven nog met U te gaar, o Zuster, en met kloeken moed te doen dat gij zoo lange al doetl God dank, voor al het goed dat Hij, eene eeuw halfvol, ons deed; en gij, o Zuster, weest bedankt, meteen, van Moeder, Zuster, Kinders kleen; en leeft nog lange, om ons geluk te steunen, met uw’ Jubelkrukl



	Ach, vijf-en-twintig jaar geluk, op deze wereld, wie kander zeggen dat hij ze eens genoten heeft? Wie is er die niet eer, zijne oogen volgepereld, te dikwijls zeggen moest: Hoe bitter, voor die leeft, is ’t leven dag op dag, zijn al de levensdagen den mensche, ellendiglijk geballingd in dit dal van tranen! Zal niet eens een dag mij weeloos dagen; een dag, dien ik, eilaas, tot tenden leven zal, en zeggen: Heden was ’t mij zalig, dank den Heere, ’k en kende maar geluk: dat morgen zulk een dag mij willekom sta op, en dikmaals wederkeere, want leven is mij zoet zoo, vrij van allen druk! Ach, ouders teergeliefd, wij durven ’t heden zeggen, gij waart gelukkiglijk gespaard, tot heden toe, van ’t algemeen geweld, dat komt in banden leggen van droefheid al dat leeft en waakt, het leven moe! Gelukkiglijk gespaard, in uw’ weerzijdsche liefde; gelukkiglijk gespaard van God, in ’s huwlijks pad, waarlangs uw herte nooit een doorensteke en griefde; gelukkiglijk gespaard, en van geen ramp gevat, op kinders, huis of werk, maar met voorspoedigheden gezegend, altijd voort, deez’ vijf-en-twintig jaar, die sluiten met den Mei, die openbloeit op heden, en blij maakt u en ons en heel ons huis te gattr! Wat zullen wij, eilaas, nu God den Heere geven, uit dankbaarheid, voor al zijn’ goedheid? Anders niet als ’t geen hij zelve heeft diepe in ons hert geschreven, en ’t geen hij, God, daarin nu dankbaar blinken ziet: de liefde, die wij hem zijn schuldig alle dagen, en u gezamentlijk, die beide onze ouders zijt!
	Hulde aan onze Beminde Ouders TER GELEGENHEID VAN HUNNE ZILVEREN BRUILOFT GEVIERD TE KORTRIJK OP DEN EERSTEN MEI 1891.



	Die liefde zij u dan eerbiedig opgedragen, en u op dezen dag voor eeuwig toegewijd 1 O ouders, zegent ons, want God heeft uwe handen met zijne kracht vereerd, en u gesterkt daarmeê, om ons, uw’ kinders, ons, uw sterkste huwlijksbanden, te zeeg’nen, zoo hij zelf u voor den autaar deê! o zegent ons, en zij de dag in dank versleten, de blijde bruiloftsdag, herhaald na zooveel tijd; en weze ’t nimmermeer van ons noch u vergeten, dat gij, met ons te gaar, ach, zoo gelukkig zijt! Op de Gouden Bruiloft van Louis Leyre en Bernardijntje zijne huisvrouwe, GEVIERD TE DIXMUIDE OP DEN 17STEN VAN Pannekoekmaand 1891. ’t Is te vele, moeten dichten van een’ man en van een’ vrouw, die, hun’ wederzijdsche plichten vijftig jaren lang getrouw, heden gouden bruiloft vieren, en daarbij nog wakker zijn, zij in ’t huis en heerd bestieren, hij in ’t ambacht van Crispijn. ’t Is te vele, Bernardintje, wie nu eerst en meest beblomd, u of Leyre, ’t neerstig vintje, dat met u ter bruiloft komt? Hij bestiert de politike, gij bestiert uw’ pot en pan, beide in deugden rijpe en rijke, man en vrouwe, vrouwe en man.



	’t Is te vele! Zulke toeren zelden ziet men: vijftig jaar zoo den kortewagen voeren, man en vrouwe, wel te gaar; elk een trame, en rechte rijden, zonder vallen inden gracht: ’t Is te vele, en ’k moet belijden: hier is meer als menschenkracht. Komt en helpt dus, brave lieden, al die Leyre en vrouwe kent, hun de bruiloftkroone bieden, dezen blijden disch omtrent. Elk zou leven aan hen koopen; ’t is te beter, want ik zeg: Leyre en Leyre’ns vrouwtje en loopen mij noch iemand inden weg!
	25ste Verjaardag der Inrichting van het Sint-Lodewijk’s Gesticht te Kortrijk. Gelegenheidszang. Gods kerk heeft u vereerd en tot heur verste palen, is loffelijk bekend de name dien gij voert; gelukkig heet het volk uw werk, in alle talen, en houdt het ineen kroon van dankbaarheid gesnoerd. Gezelle, deel XIII. 6



	Dan luide onze stemmen verheven, den blijden verjaardag gegroet, gebroeders, en God moge u geven ’t genot van eens eeuwig te leven, beloond met het opperste goed! Komt, reine en onschuldige kleenen, vandaag is ’t of nooit u een dag van eere en van vreugde met eenen; roept luide, of de spraaklooze steenen verkonden, met juichend gewag, den dag dien God u kwam verleenen, wiens weêrga nooit iemand en zag. Met welkomzang en vreugdetoonen den dag gevierd, den blijden dag, die, lang verbeid, u kwam beloonen, gebroeders, en met lauwerkroonen, uw edel werk vereeren zag, wij heeten u, Gods woord herhalend, gelukkig en gebenedijd, omdat gij, ned’rig zegepralend, door ’s Heeren macht, in uwen strijd, als onvermoeide christ’ne helden, verachtend hooger zegevelden, het licht des volks geworden zijt. Overal waar de zon heur stralen zoo gij zelf uwe liefde spreidt, overal
	moet ’t menschdom u met eere onthalen en al uw edel werk betalen met roem en met onsterflijkheid! 20 September 1892.



	Eerweerde Moeder van dit Passchendaelsch covent, ’t is vijf-en-twintig jaar geleên, of daar omtrent, dat Gij door Gods beschik dat altijd wonder is, aanveerddet eenen last vol ruize en kommernis. ’t Is lastig, ja, genoeg, voor eiken onderdaan standvastig in zijn’ schoen en altijd recht te gaan, al is ’t dat God, getrouw aan zijn’ beloften, maakt dat al die rust en steunt op Hem daar deur geraakt; wat moet het zijn dan voor die boven al gesteld, met zoo veel zinnen als men zusters kappen telt, een klooster leiden moet zoo God en kerke leert, dat niemand krom en loopt en van de bane en sleert? ’t Is lastig moeder zijn van kleene kinders, ja’et, maar groote kinders lee’n nog ver te boven gaat het moederlijke werk dat ’s werelds jok oplegt
	Op het vijf-en-twintigste verjaren van HET VREEDZAAM BESTIER VAN DE EERWEERDE MOEDER Bernarde in ’t Klooster te Passchendaele.



	’t uwe is nog zwaarder jok en grooter last, oprecht. Wat baat het? God, die weet al wat dit jok bediedt, Hij legt het waar Hij wilt, en Hij en vraagt u niet of ’t wel of kwalijk past, maar, gaat, zegt Hij, en doet dat Ik u zegge, is ’t zerp als weerse of honingzoet. Gij weet daar, Moeder, van bij ondervindinge, en ’t verheugt mij dat ik niet in uwe schoen en ben, ja, dat het God op u en niet op mij en lei van herderin te zijn in deze kloosterweii ’t Is vijf-en-twintig jaar, gedankt zij God daarom, dat ’t klooster eerst van al u hier zei willekom en vijf-en-twintig jaar, geen dag, geen ure min, waart gij hier Moeder, meer, waart gij hier koningin. Op uwen houten throon, vol liefde en teederheid, hebt gij ons altemaal naar uwe hand geleid; een herte aan ons besteed gelijk nen beuterstul, verduldigheid gehad bij heele zakken vul, en, altijd blij gezind,



	zelfs als ’t maar half en ging, uw schaapkes meê geleed als met een schuifeling. ’t Is vijf-en-twintig jaar dat ’t hemelt, door uw schuld, in dees gemeente, ofschoon de vijand tegenrult, en knijst en knaagt alom, gelijk ’t zijn ambacht is, om zielkes meê te doen naar zijn’ gevangenis. Het hemelt hier, God dank, al vijf-en-twintig jaar: God gave dat het zoo, mits zijne gratie, waar’ nog lange jaren, en dat geen van ons en zag den bitt’ren rouwe, eilaas, van uwen stervensdag! Ach, Moeder, houdt aan ’t gers, en, eer gij hemelvaart, tracht dat gij, frisch en snel, nog eens vervijftigjaart; dan steken wij daarmeê is ’t dat mijn liedtje sluit twee blauwe schorten en een grooten meiboom uit.
	4/7/’92.



	Op het vijf-en-twintigste verjaren van Katharina Guermonprez IN DEN DIENST EN IN DE VRIENDSCHAP VAN DE FAMILIE BERTE, GEVIERD TE KORTRIJK op den 24 April 1892. Kathrijntje, dat is wel besteed, dat God zoo lange u leven deed; en zoo veel volle jaren, met goeden moed, in ’t zelve sliet, verdiensten bij uw’ meesters liet van werkzaamheid vergaren! ’k En weet geen een, hoe nauwe ik tel, op honderd, die heur werk zoo wel betrachtte, vroeg of late, als gij, Kathrijntje Guermonprez, van Leêghem, hier in Kortrijks steê, zegge, inde Doornykstrate. ’t Zij man of vrouw, ’t zij kind of vriend, gij hebt ons altemaal gediend, die ’t huisgezin behoorden; dat huisgezin, waarvan gij waart de welbeminde kindermaart, met werken en met woorden. Van woordenswege en zegt men niet dat gij den tijd met klappen liet verloopen: niet te doene, ’t was werken dat gij liever deed, ’t zij dag of nacht, zoo elkeen weet, ja, somtijds overnoene.



	Gelijk van zin, in al gerust, de gramschap altijd uitgebluscht, Gods wil in alles ziende, zoo is ’t dat uwe ootmoedigheid hier alles heeft in ’t werk geleid, dat onze zaken diende. Op één, zoo ’t Evangelie zegt, hield ge altijd herte en oogen recht, op God, die ’t al moet loonen, inde erreweten, zegt het woord dat m’ alledage spreken hoort, of immers inde boonen. God loont, zoo gij nu ziet, Kathrijn, en later zal ’t nog beter zijn, eens jubilee hierboven; maar, ondertusschen, zij nog lang de dag van uwen hemelgang, voor u en ons, verschoven! Geniet, bij uwe zuster Three, nog menig jaren peis en vreê, in dit noch dat verlegen: sluit buiten al dat kommer is, dat ’t winter of dat ’t zommer is, wij blijven u genegen. ’t Zij oud of jong, ’t zij groot of kleen, wij kennen u van kindsgebeen; geen een en zal ’t beklagen dat gij, die als een’ moeder waart voor ons, van langs om beter vaart, bij goede of slechte dagen.



	Voor ’t laatste woord: Kathrijntje, ziet, mijn dicht is uit, en peist toch niet daarmeê gaan ze op gaan kramen neen-neen, belofte is schuld, Kathrijn, wij zullen u getrouwig zijn, tot ’t eeuwig leven. Amen. Gouden Bruiloft van Karel Lodewijk Lawaese. Gezegend oudrenpaar, die ’s Konings eere verdiend hebt; arbeidsvolk, gedoogt dat ook de dichterstem den lof vermeere die ’t vrije Kortrijk u betoogt. Geen rijkdom; eere en deugd, heeft vijftig jaren uw kloeken moed doen wederstaan aan ramp en rooi, aan zooveel lijfsgevaren die anderen deên ten onderen gaan. Gij man, gij wrocht; en zij, uw’ vrouw, verwachtte den schralen kost, dien uwe hand te winnen wist, aan ’t werk bij dage en nachte ten dienste van het Vaderland. Wie loont er zulke deugd? Geene eerebogen geen schatten dezer aarde; ’t moet onsterflijk zijn, en vrij van alle logen dat U beloonen zal: Gods eeuwig goed. 1893.



	Eerweerde Broeder Overste, in uw menigvuldig huisgezin en is noch oog, noch hert, dat niet vandage dankbaar op en schiet. Wij vieren immers ’t vierde van een hondertallig jaargespan, en danken God, dat al dien tijd, gij leidsman ons gebleven zijt, ’t zij hier, ’t zij elders! Zuid en west, en noord en oost, is volk gevest van onzen stam; en overal, geen een die u ontzeggen zal dat, wijs en sterk, dat vroom en goed, gij vaderlijk uw’ plichten doet. Een’ dag in uw gebied te staan, wat heeft het al genoegens aanl Wat vriendlijkheid, wat vreugde heeft die volgzaam naar uw voorbeeld leeft een’ enk’len dag, een’ week, geheel een’ maand! Wat zal dan ’t vierde deel van honderd jaar, dat heden viel, verblijden elke broederziel, die, volgende uwe stappen, vaart door ’s werelds wee, ten hemelwaard! Hij wilde ’t zoo, de stichter van ons broedervolk, de groote man, die, dood zijnde al zoo menig jaar, herleeft in u, die waakt en werkt, en al ons lichaams leden sterkt;
	Eerbewijs door de Broeders Vandale AAN HUNNEN WELBEMINDEN ALGEMEENEN OVERSTE Broeder Alphonsus, opgedragen ter gelegenheid ZIJNER 25-JARIGE INKOMST IN HET KLOOSTER.



	herleeft in u, die draagt den last van al; die op uw’ Broeders past, om recht en onbevreesd te gaan de eenvoudig stille liefdebaan der Broederschap. Ach! leve voort in u, door geen geweld gestoord, ons goede en groote Vader. Hij herleve niet alleen maar, bij die nu naar zijnen regel gaan, daar voeg’ hij nieuwe Broeders aanl Hij stichte scholen, door uw’ hand gespreid al over Vlaanderland! Hij trooste, leere, zorge voor die dolen op het wereldspoor; die ziek zijn, arm en krank, opdat de liefde bloeie, in dorp en stad; door God, om wien hij leefde en stierf door wien hij ’t eeuwig leven wierf! Eerweerde Broeder, volg hem daar, wij volgen U en Hem, te ga&r! Kortrijk, Feestdag der H. Theresia, 15n October 1893.
	Op de Gouden Bruiloft van Isidor De Kimpe en Angela Deprez, Sinte-Kathrine-Capelle DEN EERSTEN JUNIJ ’T JAAR ONS HEEREN 1893. Komt, Sint Eloy, en helpt een gouden bruiloft vieren, in ’t land waar gij weleer Apostel waart; en waar beschermer gij nog zijt van menschen en van dieren; vereert den blijden dag van dit gelukkig paar!



	Zij volgden uw beles, uw’ leeringe en uw’ daden, van kindsbeen af geleerd in ’sHeeren wegen gaan; zij volgden, onvermoeid, met ’t heilig last geladen des huwlijks, vijftig jaar de scherpe levensbaan. Geen arbeid, geen verdriet en kon hun’ stappen wenden; de kroone schouwden ze aan, die Gods belofte biedt aan die beginnen wel en deugdelijk volenden den loop die eiken mensch zoo spoediglijk ontvliedt. O oude vlaamsche deugd, o oude vlaamsche zeden, hoe verre zijt gij reeds verwijderd overal; hoe groot is het verschil van ’t oude en schoon verleden, bij ’t nieuwe: wie die ons dat wedergeven zal? Daarom is ’t recht voorwaar en reden, dat wij trachten hetgene er overblijft van onze aloude deugd te vieren om ter meest, en met vereende krachten te heffen op den throon met welgemeende vreugd.



	God spaarde vijftig jaar u, brave bondgenooten, in ’s huwlijks band vereend, tot voorbeeld van elkeen; bedankt den Heere dan, gij kleenen en gij grooten: vandage of nimmermeer zij ’t blijdag algemeen 1 De peerden staan gereed, de ruiters zijn gezeten rijdveerdig altemaal; het schiet en ’t buischt alom komt, jong en oud bijeen, en de eereplicht gekweten, gewenscht het zalig paar den blijden willekom! Wie weet hoe menig jaar op Sente zal verlijden eer ’t wederom gebeurt hetgene onze ooge ziet? Wie weet of menig een van ons nog zal verblijden in zulk een schoonen dag, eer ’t leven hem ontschiet? Ach Kimpe, ach Isidor, gedoogt dat wij u eeren vereenigd altemaal op dezen schoonen dag; en dat elk Anqela Deprez wel duizend keeren, die naast uw zijde staat, gelukkig heeten mag.



	Gelukkig, die getween malkander wist te helpen, eendrachtig al den tijd, in voor- en tegenspoed; gesloten, hert en hert, gelijk twee edele schelpen, waarin de hand van God een perel wassen doet. Die perel, ongekend van ’s werelds domme slaven, bewaardet gij zoo wel, nu vijftig jaar alreê: bewaart ze lange nog, tot dat gij eens moogt haven in ’t heilig land, waar God verwacht u, alle twee. De tijden gaan voorbij, ’t zij droeve of blijde dagen; maar eeuwig blijft de deugd, de waarheid en de loon, voor allen die, als gij, volstandig God behagen: Hij geve onschendbaar eens u zelf de zegekroon!



	o Heilig Liefdemaal, o Schat, die, nooit volprezen, des werelds leven zijt, en de eeuwen dóór zult wezen; wie is er weerdig u te loven? Wie bekwaam in woorden kond te doen ’t bedied van uwen naam ? o Heilig Sacrament des Autaars, God, gegeven den mensch, tot spijze en drank, tot blijdschap in dit leven; geloofd, geprezen zijt van een’, die, neêr in ’t stof, veel liever hooren zou als zingen uwen lof 1 o Wonder, onbekend van duizenden; vergeten van nogmaals duizenden, die dienden u te weten, en dankbaar werk te doen, zoo wijd de wereld strekt, ter eere van den God dien schijnbaar brood bedekt I Plant meien langs den weg, schudt vlagge en vendel open; de straten vol gestrooid met blad en blommenknopen;
	Op de Gouden Bruiloft van Amand Janssens en de Zilveren Bruiloft van Leo de Blaere ALS LAUDATEN VAN HET ALLERHEILIGSTE SACRAMENT des Autaars in 0.-L.-Vrouwe Kerke te Kortrijk GEVIERD DEN 23STEN IN HERFSTMAAND 1894.



	de keersen duizendvoud ontsteken; fakkellicht gedregen, en den stoet des Heeren ingericht! Hij komt, de zelfste, die, den bergaf van Olijven, eens, in Jerusalem, zoo Gods getuigen schrijven, Zijn intreê hield, en Hem liet loven overluid van ’t oud Hebreeuwsche volk, dat viel de poorten uit. Hij komt, hij is daar: knielt alomme, en, ’t hoofd genegen, bidt aan den grooten God, ontvangt des Heeren zegen, die, zegepralend heen, door weg en straten, gaat, en niemand onbedeeld van zijn’ genade en laat! Hij is daar! Weerdig zijn de handen die Hem dragen! Wat zeg ik? Weerdig al die, oud of jong van dagen, omtrent Hem dienend gaan en volgen, zoo elk moet, de koninklijke pracht van zijnen gloriestoet! Eilaas, die hoofdman was, en leider zoo veel jaren, der dragers van Gods licht, te ruste is hij gevaren: zijn’ hand, zijn ned’rig hoofd, zijn stichtend aanschijn is voorbij, maar leiden blijft



	ons zijn’ geheugenis. Niet waar, gedaagde twee, die mocht, zoo menigmalen, zijn zalig wezen zien van zoete vreugde stralen, wanneer hij, naast van al, ’t Hoogweerdig volgend kwam, niet waar ge volgt hem nog, dien ons de dood benam? Ge’n telt de dagen niet, gij oudsten der Laudaten, als gij de stappen volgt die hij heeft nagelaten: ’t is vijf-en-twintig jaar, ’t is vijftig, altijd voort gij ’t Heilig Sacrament eenparig toebehoort. ’t zij waar Hij gaat of staat, ’t zij waar Hij wordt gedregen, gij, als zijn’ schaduw, volgt den Heere, toegenegen; gij baant den weg Hem, gij vereert Hem overal, die U getrouwig eens, als God, beloonen zal. Ja, loonen zal Hij u, naast al die u gelijken; maar, eerde waarheid komt van dezen loon te blijken, en eer gij henengaat waar onze hoofdman throont, ’t is weerd dat woord en werk van ons u voorbeloont. ’t Is weerd dat ’t zij bekend, in Kortrijks oude stede,



	wat een en elk van u, als gildebroeder, dede; ’t is weerd dat, luide en lang, wij roepen: „Welgedaan, gij twee, die, onvermoeid, hebt in ’t gelid gestaan; gij twee die, vrij en vrank, niets vreezend, hebt begonnen hetgeen de jubelkroon u heden heeft volwonnen; gij twee, die zeggen moogt: ’k En liet u nimmermeer, en, eer ik sterven zal, ’k en late u niet, o Heer!" Het zij zoo, en nog lang zal God u beiden laten in ’t leven, hopen wij, tot blijdschap der Laudaten van Onze-Lieve-Vrouw, die moederlijk erkent al dat heur’ kinders doen voor ’t Heilig Sacrament.
	Ter blijde indachtiqheid der Gouden Bruiloft van Zuster Felicitas, Overste van ’t Klooster te Lauwe den 24 in Herfstmaand van ’t jaar O. H. J. C. 1894. Ja, zuster Felicitas, elk mag het weten, ze’n heeft hier niet altijd te Lauwe gezeten; al lange eer zij nunne was, wilt mij verstaan, zoo wierd zij tot Iseghem kersten gedaan. Heur vader hiet Pieter Verhuist; en zijn’ vrouwe was Anna-Maria Stragier, hem getrouwe; Gezelle, deel XIII. 7



	die, dikwijls met ditjes en datjes gekweld, in ’t koopen van kinders besteedde al heur geld. Zij kocht er zoo vele, al maar deerlijk te zijne, dat ’t ende van ’t spelwas een’ heele dozijne. Van al die kalanten, zoo frisch en zoo rood, en zijnder maar drie meer: al de ander’zijn dood. Tot Winckel-Capelle weunt David; zijn broêre, die Karei is, Leêghem beweunt hij, ten boere; en een’ van de zeven gezusters alhier geneert heur, als Moeder, in ’t kloosterbestier. Dat is Rosalie, inde reke, de derde; die altijd in wijsheid en deugden volherdde; die wegging met vader, uit Iseghem boos, en Sint-Eloys-Winckel voor weunste verkoos; tot dat zij naar Lauwe verhuisde, wat later, en ging, zonder nat te zijn, dwers over ’t water. „Mirakel!” zoo hooreik u zeggen: „welhoe, wie kan dat gelooven?” De Leye lag toe, ’t was winter en ’t vroos dat het kraakte; tegader zoo kwam ze over ’t ijs hier te Lauwe, met vader. Ze kapten een’ lomme, inde Leye heuren schoot, om vader weêr huiswaard te doen, innen boot. „Wie was er dan Pastor,” zoo hooreik u vragen, „te Lauwe?” ’t Was Pieter Van Hove, in die dagen, een man na Gods herte, en met ijver bezield, die veertig jaar lang hier den herderstaf hield. Die Pastor had geren zijn’ kinders doen leeren wel opgebracht zijn, inde vreeze des Heeren; en diepe inden biechtstoel zoo zat hij daar fijn en loerde, om entwie die zou meêwerkend zijn. Door ’t veisterke vast aan zijn’ koorde gerocht er nu eene en dan nog al een’ geestlijke dochter; het hoopke vermeerderde allengskens; en gij, eerweerdige Moeder, ge smeet u daarbij. Zoo is ’t dat, uit kleene beginsels van zaken,



	zoo is ’t... Maar ik zou daar te lange van dichten. Het eerste begin was een schoolken hier stichten, met Cisca Dufoort, en nog and’re twee drie; maar Cisca, ze bleef inde wereld, de die; terwijl Rosalie, na gepaste gebeden, gekapt en gesnoerd en heur haar afgesneden, de wereld, met al dat de wereld geniet, om nunne te worden, verzaakte en verliet. Men hiet ze dan Barbara. Wonder om zeggen, dien naam heeft ze wederom af moeten leggen, tot Heule, herdoopt zijnde en binnengedaan in ’t leger dier groote gemeente, voortaan. Zoo is zij Felicitas later gebleven, lijk Sente Felicitas, moeder van zeven. ’t Is vijftig jaar, varings, geleên dat z’hier is; ze’n kostte de kerke geen duit, noch den disch; en schatten van alderlei weerden zij, beide voor ziele en voor lichaam, alom hier verspreidde. Dat kunnen de eerweerdige Pastors, weleer van Lauwe, Van Hove, al zoo lang bij den Heer, met Feys en Brulois en De Wilde tegader, getuigen; en gij ook, eerweerdige vader, Mijnheer Vandemaele, die levende ziet de deugd die te Lauwe, op uw’ prochie, geschiedt. Komt gij ook getuigen, eerweerdige nunnen, die vroeger het werk hier hebt helpen begunnen, met Moeder Felicitas; komt, die nog leeft, en gij ook hier blijde getuigenis geeft; komt, kinders, komt, schamele en rijke, geloopen; komt, weezen en thuisliggers, kranken bij hoopen; komt, schippers en and’re gekweld met den vijt; Achilke Wyseur, die genezen hier zijt;
	ons Heere weet kloosters en nunnen te maken; zoo is ’t dat een’ sperke, aan nen hoek of ne kant, gevallen in ’t hout, halve busschen opbrandt;



	komt allen tegader en laat het ons weten, gijlieden die daaglijks hier „stampe” kwaamt eten, in tijden van hongersnood, ziekte en verdriet; komt zegt het ons luide, en zwijgt het nu niet, wat Moeder Felicitas, de edele vrouwe, gedaan heeft, en nu nog is doende, te Lauwe: heur wondere zalven, heur drankskes vertelt; hoe neerstig zij wrocht, en hoe nauwe op het geld; van kindsgebeente af, hoe ze spijkerde en spaarde; hoe, steentje bij steentje, zij huizen vergaarde, en veel liever kocht, om een oortje te min, nen eerdenen pot met een bakborstjen in; hoe verre over Schelde en hoe verre over Leye de mare is gegaan van dien zoeten „djeleie,” bij ziek- en gezonden alomme bekend, in ’t bisdom van Brugge en in ’t bisdom van Gent. In Vrankrijk en was er geen slag meer te weven; de menschen, ze’n hadden geen brood om te leven; de kinders, weleer hier in ’t klooster geschoold, ze kwamen al krijschen naar Lauwe gedoold; en, Moeder, ge aanveerdet ze seffens weêromme. Uw herte, en uw aanzichte, ’t blonk als een blomme, wanneer ge de gasten, al frisch en gezond, met ’t brood dat er over was huizewaard zondt, om al die daar zaten en wachtten om te eten de mate sleek vol van uw herte uitte meten. Gij deedt hier in ’t kleene zoo vroeger in ’t groot God zelve gedaan had: ’t mirakel van ’t brood. „’t Was beter alsdan een goê stuite inde mage, als slaan met de wisse op de jongens vandage,” zoo zegt gij nog dikwijls, als in uwen zin de tijden verschijnen van ’t eerste begin. Ze is oud nu geworden, vol dagen en deugden, maar jong nog van herte; en met hertlijke vreugden aanschouwt zij op heden het werk, dat, gedaan



	in Lauwe is gevonden; o, wist gij den schat van deugden die ’t hert dezer Moeder bevat; en waart gij ootmoedig genoeg om te kommen bezoeken dit perk van Gods ned’rige blommen: o machten des werelds, die beelden van brons doet zetten, voor mannen die, verre van ons, den savel in d’hand, duizend moeders doen treuren, o machten des werelds, wat zou hier gebeuren? Maar neen; gaat voorbij: God is God, die nog leeft; Hij loont al die hertlijk uit liefd’ Hem iets geeft; Hij kent, tot in ’t diepste van Vland’ren, in Lauwe, dat werk zijner handen, dien held van een’ vrouwe, die, levend voor Hem en door Hem heeft gedaan, veel meer als de machten des werelds verstaan. Hij zelf zal de loon zijn; geen brons en geen steenen, Hij zelf zal Hem zelven voor loon haar verleenen, en ’t werk, dat heur herte voor Hem heeft gedaan, doen groeien en bloeien, doen eeuwig bestaan! o Kinders, oude en jonge, die ’k vergaderd hier rondom mij zie, ik wederwensche u ook, verblijd, ’t geluk dat gij mij wenschend zijt! ’t Zij lief of leed, ’t zij zuur of zoet, zijn kruisken elk hier dragen moet, en zeker zijn, volherdt hij vast, dat God, die op zijn wegen past, eens loonen zal, met overvloed, ’t gene elk, om Hem te dienen, doet. Daar steuneik op, en, voorbereid, verwachte ik Gods bermhertigheid.
	tot welzijn van Lauwe, zal blijven bestaan, o Machten des werelds, o, mochtet gij weten wat kostlijk juweel, en te lange vergeten,



	Wie weet hoe lang na dezen dag, ’t zij gij of ik nog leven mag? Maar, lang genoeg heb ik geleefd, zoo God u moed en sterkte geeft om, met of na mij, hand en hand, te gaan naar ’t hemelsch Vaderland! Zuster Felicitas, Overste, Op het vijftigste verjaren IN HET HEILIG PRIESTERDOM DEN ZEER EERW. HEER Lodewyk Demuynck TE Poperinghe OP DEN VIJFDEN IN ZOMERMAAND, ’T JAAR O. H. 1894. Tot Aelbeke, op den walenkant, daar leefden twee gematen, die, leer- en deugdzaam alle twee, vele inde kerke zaten; en neerstig dienden, overhand, de Messe en ’t Lof, de belle in d’hand. Demuynck was een van die genaamd. en Lietaer hiet zijn makker; dan, diep in ’t hert van beiden wierd een’ goe’ begeerte wakker; die langzaam hoog- en hooger rees, en beiden naar ’t Collegie wees. Geen wetenschap, ’t zij hoog of leeg, en was er, of zij kwamen, vol leerzaam- en vol werkzaamheid, die seffens te overvamen: latijn en grieksch, ja, vlaamsch daarbij, met al dat goed is, leerden zij.



	die beter, laat het walen zijn, een’ vlaamschen dicht verdienden. Van een’ alleen nu voortverteld: den Poperinghschen Pastorheld. Professor, eer hij Priester was, te Veurne, inde oude stede, daar deed Demuynck in ’t wijngaardwerk zijne aldereerste schrede; hij zat daar, in zijn beukelschoen, totdat hij mochte Messe doen. Ach, Veurne, neen, ge’n waart niet weerd dat God u zou verleenen een langen tijd dat helder licht: ’t versprong en ’t ging naar Meenen; daar stond het op den kandelaar, en lichtte ’t, driemaal zeven jaar. Daar lichtte ’t inden leeraarstoel, daar blonk het inde kerke; daar bleek Demuynck, de Priester Gods, de sterkste van de sterke: een and’re Borromaeus was ’t, onplooibaar onder ’t zielenlast. De Koning zelf, hij hoorde van dien held der helden spreken, wanneer zoo menig levensdraad de cholera kwam breken; de Koning zei: „Vrouw Koningin: dat is nu een naar onzen zin!”
	’k En wete, in heel het land, bijna geen zulke twee goe’ vrienden,



	„Wat zullen wij,” zoo sprak hij voort, „dien goeden herder geven? geteekend moet hij waarlijk zijn, voor heel en gansch zijn leven.” „Het zij zoo!” sprak zij, en zoo wierd, Demuynck, uwe ed’le borst versierd. Onsterfelijk is de eere, die u dezen dag gebeurde; geen een die dacht, ’t is onverdiend, geen een die ’t kwalijk keurde; maar, „laci,” zei daar menig stem, „de Koning heeft eene ooge op hem!” ’t Was waar, de Koning Leopold ging geren naar Oostende, alwaar hij geenen man zoo als Mijnheer Demuynck en kende; en ’t kwam alzoo: tot elks verdriet, Demuynck en bleef tot Meenen niet. Hij diende meer als Jacob ooit, ja, driemaal zeven jaren, tot Meenen, zonder iets van al dat arbeid is te sparen; nog zeven jaren ging, voortaan, hij dienst doen en te Oostende staan. Geen’ Lia, noch geen’ Rachel schoon en kwam hem daar te trekken; veel hooger ging zijn geest, het was Maria, zonder vlekken, Die heuren vriend Demuynck den staf van Onze-Lieve-Vrouwe gaf.



	en elk die op den autaar staat, die ’t werk is zijner handen, en Messe zingt, hoort overluid hoe ’t orgelspel zijn’ lof roept uit. Daar sloeg zijn’ hand zoo menigmaal een smakelijken zegen op ’s Konings tafel, wel gedekt; en ’k hadde dit verzwegen, ’t en zij, omdat de afjunstigheid dat anderszins heeft uitgeleid. Vergeefs is ’t ook dat, heel verkeerd, uw weerde naam gelezen als duymcke klinkt, Mijnheer Demuynck; gij gingt vereuverd wezen, en, al met eenen keer, verplant van ’t Zeequartier in ’t Hommelland. Dat was een dingen, alswanneer Sint Jan U mocht onthalen: van toen al was het Jubilé, voor klokke- en menschentalen; ’t canon, uit diep- en dollen mond, alom Sint Jans verheugen zond. Geen wonder, want, dit Monument verwachtte een’ Monumenter, die ’t maken zou, zoo ’t was weleer, den onbetwisten Center van ’t geen het hoogste kunstversier van stad is en van kerke alhier.
	Daar ziet men in ’t gebakken glas zijn’ naam vol eere branden;



	Sint Jan, die hier mirakels zag, en dooden eens verrijzen, verwachtte viermaal honderd jaar om achteruit te wijzen, vol blijdschap, in dien ouden tijd, naar u, die hier nu Pastor zijt. „Laat doode kinders,” zeidt gij dan, „gestorven en verrezen, hoe groot ook dit mirakel zij, bij Godin vrede wezen: der levenden ik, Pastor, zal mijn’ kinders onderwijzen al!” ’t Mirakel wierd gedaan, ja wel, voor één kind; gij voor honderd een schole bouwend, hebt elkeen die kinders kweekt verwonderd: de schole staat, en zal voortaan, dat hope ik, daar nog lange staan. ’t Is twintig jaar geleên, dat al: nog een, ’t is driemaal zeven; verzevent hier maar altijd voort, en moge God ons geven dat honderd op den kop gij wordt, en dan nog niet omleege en stort! Dat wenschen wij, die, kleen en groot, gepasterd door uw’ zorgen, zou’n leven, louter leven, en gezondheid aan u borgen; dat wenschen wij, en bidden dat het zij alzoo! Proficiat!



	Op Weversmesdag laatstleden vierde Heer Eduard De Grijse van Kortrijk, zijn 25ste verjaren als weverbaas, te Meulebeke in West-Vlanderen. De jaarlijksche mesdagvergaderinge van den Baas met zijn volk was dit jaar even broederlijk als andere jaren, maar ja, nog wat luisterlijker, om reden van den gelukkiglijk doorleefden tijd van het vierde eener eeuwe. ’t En is immers sedert gister noch eergister niet dat werkers en werkgevers in Vlanderen vriendelijk overeen komen. ’t Was dan op ’t stadhuis, om 6 uren namiddag. 10.000 kilo kolen waren ’s daags te vooren uitgedeeld, en nu stond de tafel gedekt, den Baas en zijnen zoon, Heer Albrecht, waren blommen opgedragen, ’t was een dicht afgelezen door twee bevallige meiskes; ’t gebed was gedaan; en aardappels en ’t gerooste rund verdwenen spoedig; de kiekens en de sala volgden al zeereden zelfsten weg, begoten ondertusschen met den krachtigen Vlaamschen brouwerswijn. De taarte wierd gesneden, de flasschen ontkorkt, een dicht opgelezen door ’t werkvolk, en eindelijk stond de vriend Joseph Verriest rechte en las als volgt: Weversgasten, hooge varen mijn’ gedachten, naar de jaren dertien honderd twee, of drie, als ik hier vergaard u zie! Om de tafel zit gij, mannen, tusschen glazen in en kannen; maar het was tot Groeninge heel een’ ander doeninge.
	Met den goedendag in handen, sloegt gij dapper voor hun’ tanden
	De Vlaamsche Volksvrienden aan ’t werk.



	’t roode volk, dat wilde alhier meester zijn van man en mier; meester zijn van huis en erven; meester zijn van pot en scherven; meester zijn van kleen en groot; meester zijn, en doen al dood. Maarde wevers, als zij hoorden dat zij kwamen om te koorden en te binden iedereen, sprongen rechte en zeien: „Neen! liever sterven als te moeten kruipen voor de vuile voeten van dat volk!” En, lijf om lijf, vochten zij voor huis en wijf; vochten zij, voor oud- en jongen; vochten zij, ter dood gedwongen; vochten zij, met hand en tand; vochten zij voor ’t Vaderland! ’t Waste Qroeninge, en daar vielen veel vergulde ridderkielen, mannen, peerden, met de macht, voor de vlaamsche legerkracht. Voor de vrije vlaamsche wevers, vielen daar die wettengevers, zuipers van ons hertenbloed, zom te peerde en zom te voet, door ’t geweld van die daar kwamen, eensch van herte en zin, tezamen; die daar vochten, zij aan zij, al te gare ons Vland’ren vrij. ’t Dunkt mij dat ik al zijn’ troepen hoor den deken samenroepen van de weverije aldaar; uit eene ooge en zag hij maar; Pieter Ceuninck was zijn name:



	Werkzaam volk van Meulebeke, het is vlaamsch, dat ik u spreke, wilt gij vrij van rampen gaan, doet zoo u wierd voorgedaan: laat u, zoo bij vroeger’ dagen, van geen’ roode luizen plagen: grijpt den goedendag en doet recht geschieden, kort en goed! Hendrik Goethals, moe van trekken aan uw pijpe, en bier te lekken, op! en roert uw lijf: ’t is tijd dat gij hoofd van ’t leger zijt. Krulle Beke, die, bij nachten, ’s winters, inde koude grachten gingt gaan tasten, op den grond, of gij daar geen vier en vondt, vroeger wacht-je-vier, nu scheerder, lange en taaie bierverteerder; brouwerklopper, niet getraagd bij uw vrouwe, als ’t Land u vraagt. Gaat en doet de Krempers rijzen een voor een, en ’t bedde uitbijzen; roept dat ’t kettert: Wacht u vier, spoedt u: Dijsten Beke is hier! Ingei Mote, is ’t weêr al eten, dat propheet, gij, der propheten, buik-sta-bij nu, doende zijt? waarvan zijt ge uw haar al kwijt? Slaat den trommel, draagt de vane van de wevers, en ter bane
	bringt ze, dat den goedendag ’t roo gespuis gedenken mag!
	dat hij hier nu binnen kwame, hij zou spreken, luide en fel, wevers, gij verstaat mij wel:



	Scheert ze op eenen kam al samen, of er honderd duizend kwamen: op! naar ’t leger, en uw deel zal men sparen in ’t pateel. Wijsten Beke, vierwerkstoker, vet gezweette garenkoker, vader roept: Laat vrouwe en kind, laat al ’t geen gij meest bemint; laat de vogels henenvliegen, laat dat elkendeen bedriegen met uw’ kouten; musicant, komt en vecht voor ’t vaderland! Gij, die, om elkeen te paaien, liegt dat al de meulens draaien, zult trompetter zijn voortaan, zult met mij naar ’t leger gaan. Zijt gij weêr al weg, Jan Buyse, met Lücie, te vrienden huize? Is naar Caneghem de gang, of uw haar is weêr te lang! is ’t naar Kortrijk, als voor dezen, dat gij met Lucie moet wezen, of met de and’r’... hoe heet ze nu? onder éénen paraplu? waarbij komt dat? Gij zult morgen moeten voor een rieme zorgen, of den kuiper kuipen doen uw voortreflijk buikfatsoen. Keitkenreeder der soldaten zal ik u voor ambacht laten; een frank tzestig voor diner is ’t, mijnheere, en voor caffé, kunt gij zeggen, zonder duchten, met wat congregatiekluchten, voor quittancie, daar nog bij:



	naar den troep: het zal den duts, is hij bloode of is hij bluts, dapper maken en vervromen als hij eens zal wederkomen; wil-je wedden om ne cent, als hij trouwt, hij wordt ne vent! Op dan, felle weversknechten, laat ons voor den Baas gaan vechten, voor De Gryse, vroom en goed, die ons zoo eene deugd hier doet; fijn als koekebrood geboterd is hij; en, wanneer hij knotert zelfs, en maakt hij hem niet kwaad; maar hij angstig henengaat achter land en achter straten, naar hetgeen zijn volk kan baten: en hij haalt het al naar hier, tot van ’t beste Pithemsch bier. Goeden raad heeft hij te geven, en naar goeden raad te leven weet hij thuis en inde kerk, achter strate en op het werk. Elkeen moet met zulke mannen volksgezind tezamen spannen, altijd meer, de toekomst in, Baas en volk één huisgezin. Vechten zullen we, al tegader, voor den zoon van zulk nen vader: niets en heeft die kerel, hor’t, anders als een wijf te kort. Snel is hij van leest en leden; vol bekwaam- en vriendlijkheden;
	is er een die ’t kan, ’t is gij! Arens, laast van al gekomen, wordt door mij ook meegenomen



	over tafel zeer adret; niet te mager noch te vet; met den glazen handboom werken kan hij tegen al de sterken; vriend van groot en klein is hij, vriend van u en vriend van mij. Zelfs portretten kan hij trekken, die kalant, en lekkerbekken dat ’t een leute is, zoo gij ziet; die ’t ontziet en kent hem niet. Democraat der democraten, om niets ongezeid te laten, is hij fel; en democraat dat is: Een die leven laat ’t werkzaam volk: geen van die rooden, die al levende and’ren dooden; vullen hunne zakken stijf; loopen met een anders wijf: met Geloove en Zeden gekken; ander lieden centen stekken; spelen ’t volksgezinde spel en doen eerst hun zelven wel. Van die rooden spaart ons, Heere; dat hun elk den rugge keere, en, op ’t gulden spoorenveld, zij hun boosheid neêrgeveld door de kokers, door de scheerder, door de vlaamsche volkverweerder, door de vrije knechten van Heer De Gryse’ns weefgespanl Hadt gij, lezer, een korten tijd daarna, te Meulebeke geweest, gij hadt alhier aldaar een verblijd weversgast ontmoet, hebben dragende, onder zijnen arm of op zijnen buik, een evengroot, onaangesneden koekebrood.



	Vichtig jaar in huwelijkseere vaste staan, en God den Heere dienen, zoo ’t zijn wet gebiedt, dat en doet men daaglijks niet! Maar ’t gebeurt toch! Brave lieden, laat me u daar bewijs van bieden, die op Caster, klein en groot, woont en wint uw daaglijksch brood. Het bewijs?... In vleesch en beenen ziet het daar, in anders geenen als die wij vereeren gaan, ziet het daar nu vóór u staan. Pier Damiens is ’t, die, te Caster, wierd, door toedoen van den Paster, christenmensch en kerkevast,... rechte in ’t jaar vichtiene was’t. Pier Damiens, niet zonder vrouwe, neen, zijn eega, hem getrouwe, dient daarbij, uit éénen mond ook vermaand te dezer stond. ’t Is Dewaele zonder liegen, dat ze heet, en, onder ’t wiegen, zei men: CiSCA, ’t wiegen moê, slaapt en doet uw oogskens toe! Gezelle, deel XIII.
	8
	Ter vereering van Petrus Damiens en Francisca Dewaele BIJ HUN GOUDEN JUBELFEEST VAN VIJFTIG JAAR HUWELIJK PLECHTIG GEVIERD IN DE PAROCHIALE KERK TE Caster den 3en April 1895.



	Ze is van Peteghem, de deze; vier jaar later viel ze, peze, die den feilen boge spant, van dit huwelijk, hier in ’t land. In ons dierbaar land van Vland’ren, dat in Paradijs verand’ren zou, van Schelde tot aan Zee, was er twintig lijk die twee. Twintig zulke zijn der zelden inde historiën te melden, questie, vraag ik u voorwaar, komt er één in honderd jaar? Eén, dat is van twee gesproken, die, in ’t huwelijk onverbroken, vrede hielden vol den helt van eene eeuwe, wel geteld. Vrede, al is ’t dat, met de naaide, elk van hen zijn dagbrood haalde, hij en zij, om ’t even kloek, uit den rok of uit de broek. Nooit en staken zij, wilt weten, zoo ’t zoo dikwijls gaat, lijk neten, om het splijten vaneen haar, met de naaide naar malkaar. ’t Was al vriendschap, ’t was al werken, ’t was vroeg op en vroeg ter kerken, inde mate van Gods kruis met den aanleg van heel ’t huis.



	Adolphine, dankt den Heere, dat gij langs uw ouders leêre, bij ’t genaai aan rok of hemd rechte naar den hemel klemt.
	Hendrik ook weet goede daden, eerst te doen en dan te raden, na ’t goê voorbeeld dat hij in ’t weldoen van zijne ouders vindt.
	Mielken heeft het huis ontweken, eerlijk naar een wijf gekeken; en zij zijn getweên getrouwd, zij gemand en hij gevrouwd.
	Coralie, de vierde, veerdig
	met de naaide, en niet hooveerdig, ’t zij van mutse of van gemoed, werkt, alzoo haar ouders doet.
	Arthur, die onlangs gebaard is, jong van herte en kloek van aard is meest nog als hij, zoo men zegt hier of daar de draden legt.
	’t Kakkernestjen Elodietje, rap en snel gelijk een bietje,
	weet ook waar zijne handen staan, daar ’t na kijkt, ’t is half gedaan.
	Is ’t dan wonder dat, na dage en date, ’t huis kwam vrucht te dragen, en dat ’t scheutjen, lijk den tronk op de zelfste beenen gonk?



	Schoon is ’t zulk een huis t’aanschouwen, als zij neerstig wijde mouwen of gebeende broeks aan ’t snijen elk den and’ren hulpe biên. ’t Is een koninklijk vertoogsel, als de vader, op ’t verhoogsel van zijn tafelier, begint ’t zalig werk bij vrouw en kind. De Engels uit den hemel waken op dit huis, en op de zaken die gebeuren, die geschiên bij dees ouderwetsche liên. ’t Zijn der veel te weinig, zo’kke, lijk die menschen uit de Klokke, zeggen ze, en verlangen al ’t dat ze God beloonen zal. Maar ’t is tijd genoeg, na dezen moge ’t lange jaren wezen, eerde Klokke en de ure slaat dat zulk volk ten hemel gaatl Ja, als ’t gang is, zou ik willen, met mijn haspen en mijn spillen, méégaan en die brave liên veilig inden hemel zien. Zelfs bemerk ik, dat de Paster, om daar ook zooveel te vaster bij te zijn, met koperdraad aan hun huis gebonden staat.



	wensch ik hen: Proficiatl
	Eerbiediq opgedragen aan onze teerbeminde Nicht TER GELEGENHEID HARER VIJFTIGJARIGE JUBELFEEST 7 Juli 1845-7 Juli 1895.
	Eerweerde Moeder, klein en groot vergaart bij uwen moederschoot, verheugd omdat zoo langen tijd gij Zuster hier en Moeder zijt. Wij kinders, die ter school hier gaan volgeren voor uw voeten staan; wij wenschen dat uw jubeljaar gelukkig zij voor u. Voorwaar, zoo zal het zijn, zoo God ons voort, Hem smeekend in ’t gebed verhoort. De kleinen hoort Hij liefgetal
	van herten zijnde, liefst van al. Zoo is het dat wij altemaal vervoegen onze kindertaal en bidden vurig vroeg en laat, voor u, die hier als Moeder staat. Volherd, o Moeder, jaren lang, en gaat den blijden levensgang tot tenden uit, dit wenschen wij dat God het u verleenend zij, en later dat van God gekroond gij met ons inden Hemel woont,
	Laat dat leugen, laat dat waar zijn, ’t zij nog lange eer dat wij daar zijn; en, eer ’t ende van mijn blad,



	en, Moeder van ons al verblijd, voor eeuwig jubileerend zijt; God geve dat het zoo moog’ zijn! Wij heeten alle twee... Robijn.
	Op het vijf-en-twintigste verjaren van Broeder Alfons, Overste, Broeder Modest, Broeder Bernardus, Broeder Jacobus, Broeder Camillus, Broeder Vincentius, Broeder Benedictus, Broeder Paulus, Inden dienst van Gods arme lieden en ijverige navolgers van zaliger hunnen eerbiedweerdigen stichter Priester Van Dale te Kortrijk op den 30 in Hooimaand ’t jaar onzes Heeren Jesu-Christi 1895. Niet heilig is alleen dien God, door Christus’ Kerke, verheerlijkt en besteedt ten autare; of die staat geboekt ten rooden boeke; of dien de vlugge vlerke der Mare aan iedereen als heilig kennen laat: ’t zijn duizenden bij God geloond met ’s hemels eeren, waarvan wij schaars den name in ’s werelds boeken leeren. Zoo was in Kortrijk een verwekt en opgetogen, die God voor oogen had, in al zijn gaan en staan; die ’t volk beminde, om God; die, vrij van list en logen, hier leefde en stierf; die, langs zijn’ ruwe levensbaan, zoo menigvuldig was, zoo edel in zijn trachten, dat hij nog blijden zal de verste nageslachten. Een priester was ’t, een man uit duizenden gekoren; een zaaier van Gods woord; een werkman na den wil des Heeren; een die waakte om, inde rijke voren,



	het onkruid dood te doen; een man die, nimmer stil, van ’s morgens vroeg en was tot ’s avonds; een die bate, die beternisse zocht, voor ’t volk van allen state. Dien braven, goeden man en zag, van die nu leven, geen een; maar elk hem ziet, die oogen heeft en kijkt naar ’t geen hij heeft gedaan, naar ’t geen, hem nagebleven, Gods arme, schamel volk tot heden toe verrijkt: hij was de vader van Gods arme en kleene lieden, des moog hem, in deze eeuw, verdiende lof geschieden! Hij was een heilig man bij ’tvolk; en God hierboven, die ’t volk verkonden laat, zoo ’t wijze spreekwoord zegt, zijn’ stemme, heeft hem, in des hemels blijde hoven, een’ autaar, hopen wij, onsterflijk opgerecht: ons herte en biedt hem hierbeneên geen wierookwalmen, maar laat, met zijnen lof, den lof des Heeren galmen. ’t Is waar, ’t en wierd geen beeld van brons of steen verheven; geen bulderend geschut, geen stoet, geen vaangedrag ooit ingericht, om hem ’s Lands eere en lof te geven: wie hoorde er ooit gewaagd van zijnen jubeldag? Maar beelden liet hij na van hem, ontelbaar, schoone, die levend gaan en staan: zijn’ weerde broederkroone. Zij leven ’t leven dat hij voorleefde; en de daden, die hij gedaan heeft, doen zij hunnen vader na; zij volgen hem getrouw, vereend en vast beraden te sterven zoo hij stierf, gesteund op Gods gena; zij volgen hem bij ’t kind des volks, dat zij bewaren voor ’t dreigend ongeval van lijf- en zielsgevaren. Van Dale’ns broeders, gij, die, in Van Dale’ns stede, Van Dale’ns werken doet, Van Dale’ns geest bewaart, ontvangt, op dezen dag, van blijdschap en van vrede,



	den groet, die dankbaar uit zoo menig’ herten vaart: zij God met u, zoo lange als Kortrijksstad, na dezen, mag staande blijven en van God gezegend wezen! Zij God met u, Alfons, die ’t vaderschap verheven zijt dragende na hem, die de eerste vader was; Modest, die, naast aan God, besteedt uw neerstig leven, en komt in ’t sacristie bij Misse en Lof te pas; Bernardus, die van hier gaan werken zijt Gods werken, zij God met u, en moog’ Gods hulpe u immer sterken! Jacobus, God met u moet zijn, in al uw slaven; Camillus, uw patroon bescherme u overal; Vincentius, die loopt Gods arme zieken laven, zij God met u, ’t zij waar uw herte u leiden zal: zij, Benedictus, God met u, in al uw streven; en, Paulus, moge God u milden bijstand geven! ’t Is vijf-en-twintig jaar en meer dat ge, een en allen, dat ge, onderdaan en hoofd, in ééne ootmoedigheid, de jubelkroon verdient, door goede en kwa’ gevallen, ter hulp van ’t arme volk, bij nacht en dag, bereid; dat gij de kroon verdient, die God beloofde aan dezen, die de arme kinderen, in Gods naam lessen lezen. God zal u hooger loon als brons- en steenbeeld geven: verganklijk is het brons, het steen; is al dat, aardsch van oorsprong, niet en duurt tot in het eeuwig leven; dat niemands ziele en pleegt te helpen hemelwaards: zij God met u, zoo lange als ge, oud of jong van dagen, moogt ’s Heeren liefdelast in Kortrijk blijven dragen!



	Vandaag, in mijn geest, tot den hemel vervoerd, ach! ’k zag er veel prachtige dingen; maar, ’k voelde mijn herte, ten diepsten, ontroerd, toen de Eng’len begonnen te zingen... Wat zongen ze dan, al die engeltjes zoet? Wat zongen ze, op harp en violen? Ze zongen den lof van den Heere zoo goed; ze zongen Van Dale en zijn scholen; ze zongen de deugd aan de kind’ren gedaan; ze zongen de hulp aan de kranken; ze zongen den moed, om ten strijde te gaan, en schenen de Broeders te danken ... Er kwam nog een engel, de schoonste van all’, die speelde, met kunste, op de liere; hij zong; ja, hij zong, en met vrolijk geschal: mijn held is Modestus van Spiere! „D&&r kwam hij ter wereld, en ’k vloog er bij hem; „en, sinds, heb ik, nooit, hem verlaten. „Ik spreek hem heel vrij, en hij hoort naar mijn stem; „en ’k zend hem waar ’t best hem kan baten. „’t Was ik die kwam meê, naar Van Dale’s oud huis; „en, meer dan drie keeren tien jaren, „Modestje werkt stille, ja, zonder gedruis, „ten dienste van Godes altaren. „Ik leen hem mijn vleug’len als ’t spoedig moet gaan: „’k zie ’t kosterken geerne, vlug, loopen... „Het loopt; ja, het vliegt; en dat zonder te staan, „om centen te rapen, bij hoopen ... „En, als het er veel, in zijn schale nu ziet, „zijn hertjen is zoo vol van vreugde!... „Al had het een kruis, ’t en gevoelde ’t nog niet, „zoodanig die winst hem verheugde!... *) Niet zeker of ’t van G. G. is.
	Mijne Zielverrukkinq. ’)



	„Dat staat aan de heil’gen, ten volle goed aan; „ze zullen Modestus beloonen, „en hebben voor hem, reeds, een troon en een vaSn, „en lauw’ren om hem te bekroonen!.. En de Engel verdween... en ’t verschijnsel was uit. Och! ’k bleef, in mijn geest, zoo verslagen!... Ja, ’k stond daar, als was ik een sukkel of guit; maar, ’k stond er met zielebehagen, en ’k zei tot mijn zelven: Sa, jongen, aan ’t werk: ga rap, om een kroone te vlechten... Pas 0p!... ze zij schoon, voor den koster der kerk, of de Eng’len gaan tegen u vechten. En ’k liep naar den hof... en ’k begon met die roos.. Och arm! hoe lang zal ze wel duren? Haar bladjes zijn slap en haar steeltjen is broos!... Mij dunkt, zij en leeft geen twaalf uren!... Wat daarmeê gedaan? Ik en hebbe geen geld om goudene kroonen te halen! Och! Engeltjen lief, in mijn plaats U gesteld; ’t is gij die uw vriend zult betalen. Breng hem, uit den hoogen, het ware geluk... We vragen dat hij lang zou’ leven: bevrijd hem van ziekte, van kommer en druk, tot dat hij, hier boven, ga zweven en onzen aartsvader Van Dale gelijk, met hem zij en heersche in het hemelenrijk!!! Koorzano. ’t is Jubilé in heil en vreê en elk zingt meê dat blijde woord dat ’t al bevat Proficiat!!



	Proficiat voor eerst gezeid, aan u Modest, vol zedigheid, die twee en veertig jaar als broeder en drie en dertig, Kerkbehoeder, aan God en volk uw leven wijdt en ver nog van versleten zijt! Proficiat, Bernardus, dan, de brave en hoogst bezorgde man die aan des Heeres kranke leden zijn beste krachten mocht besteden, uw medebroeders zijn verblijd omdat gij Jubilaris zijt. Proficiat, die wordt benaamd Camillus en die overnaamt de werken die die man mocht plegen langs ’s werelds droeve lijdens wegen, ’t en is maar God alleen die weet wat gij voor krank’ en kleenen deedt. Proficiat Sint Jacobs’ vriend, die links en rechts de zieken dient... mocht gij na ’s werelds pelgrimagie ten slotte aanveerd zijn ter voyagie die uitkomt aan ’t gewenschte strand van ’t Paradijs, ons vaderland. Proficiat, Vincentius den meester en den medicus, die alle middels kunt verzinnen om zielen voor het goed te winnen. Pas op nogtans met medecijn eens zelve niet geplaagd te zijn.



	Proficiat, gebenedijd, die ware Benedictus zijt, te Vijve kunnen z’er van spreken ten minste zes of zeven weken. Dat God u daar nog menig jaar voor ’t welzijn van de jeugd bewaar... Proficiat die Paulus noemt en wiens begaafdheid ieder roemt! ’t heeft trouwens ver en na gebleken hoe g’ inden hemel volk kunt steken I zoo men ze niet genezen kan de hemel is ook ’t beste dan. Proficiat voor al gezeid, vol vreugde en kinderdankbaarheid, aan u Alphonsus nooit volprezen, die lange nog moogt vader wezen, Gij zijt de man van ’t goed bestier op aarde een tweede Alphonsus schier! Proficiat aan elk en al van dit gezegend jubeltal, Dat zij nog lang en lustig leven die alles voor een ander geven, en ’k wensche dat ’t eens waarheid wierd’ dat elk zijn gulden jubel viert. Den zwaren dag, het zonnebranden, doorstaan heeft uw’ hoogweerde ziel: ontvangt, uit vlaamsche priesterhanden, den dank die u ten deele viel.



	En ieder jaar, dat henen slierde, een blom op uwen schedel liet, wier heerlijkheid het zilver sierde, dat om uw hoofd men blinken ziet. Die kroon heeft God met gouden draden doorwrocht, en, voor den val bevrijd, vermaant zij hoe, vol heldendaden, gij ’t beeld des goeden Herders zijt. Zij blijve versch, die blommenkroone; hij blijve sterk, die gulden band; ter eer van God; die u beloone, voor eeuwig eens, in ’t vaderland! Kortrijk, 3/9/’O5.
	Ter blijder gedachtenis der Gouden Bruiloft van Jan Vande Casteele en Rosalie Syryn zijne huisvrouwe GEVIERD TE DIXMUDE OP DEN IEN VAN Herfstmaand ’t jaar O. H. J.-C. 1895. Gelukkige, arbeidzame twee, die al uw’ weelde en al uw wee tezamen draagt, en droegt te ga&r, den vollen tijd van vijftig jaar, wat hebben zij die, groot van goed, versmachten inden overvloed, toch meer als gij, die al dien tijd met weinig goeds tevreden zijt?
	Door lief en leed, door kamp en vrede, door arbeid, door verduldigheid, vereerdet Gij de zetelstede, door Gods beschik u voorbereid.



	Met weinig goeds! Aanschouwt die drie gezusters, die ’k omtrent u zie uw’ kinders zijn’t, uw eigen bloed, daar God u in verblijden doet, en dankbaar zijn dat vrouw noch man dien rijken schat u rooven kan, ’t en zij die hem gegeven heeft, de goede God, die alles geeft, o Blijft nog lange, in vreugde en vreê, gij ouders, en uw kinders meê, het voorbeeld zijn van ’t volk, dat u geluk wenscht en bewondert nu; zij elke dag, die dagen zal na dezen dag, van ongeval, van rampen vrij, en Hem gewijd, aan wien gij alles schuldig zijt!
	Op het vijf-en-twintioste verjaren in ’t Heilig Priesterdom van den Zeer Eerweerden Heer Kanonik Soenen Beleeder van ’t Gasthuis Sint Jelijns-ten-dullen binnen Brugge, ’t jaar Ons Heeren 1895. Eerweerdigheid des Priesters, steun en staf van ’t kranke menschdom, in dit kranke leven, hoe ginge’t, waar’ Hij eens ontrouw gebleven, die ons den Priester gaf? Het leven van den mensch, hoe onbestand het wezen moge, dreigt nog allerhande gevaar, bij dag en nacht, van scha en schande, ten allen kant.



	De ziekte zoekt alom heur erg venijn te gieten in ’t geheem van herte en ader; ’t geweld des oorlogs pleegt al kwaad- en kwader, elk jaar, te zijn. De zee, die schepen draagt en menschen eet, hoe menig mensche al, in heur’ diepe gronden geschipbreukt, hebbe een naamloos graf gevonden, wie is ’t, die ’t weet? De donder dwingt en huis en eeke, en al dat immer staande was, zijn zweerd te zwichten: wie is ’t die ’t vinnig scherp der wolkenschichten ontvluchten zal? Geen dier of ’t wet zijn’ wapens nu op hem, die, koning eens van al dat haaide en keerde, de wilde boschbewoners beven leerde vóór zijne stem. ’t Ligt alles, lucht en vier en aarde, en ’t vocht dat uit den zoeten hemel leekt, aan ’t loeren om, vijandig gezind, ons af te voeren den levenstocht. De mensch is een gevaar den mensche, alom: daar immer menschen God heeft lijf gegeven, is ieder mensch elkaar, in ’t samenleven, onwillekom. ’t Geloove doet men dood; de waarheid zal men leugentale heeten; onbezonnen, verstoppen kwade liên de levensbronnen, in ’s werelds dal.



	De liefde in haat en nijd verandert elk geen’ hope meer en laat men iemand vromen, van ievers eenig heil nabij te komen, ’t zij waar, ’t zij welk. Geen wonder, is ’t ontstelde licht gedwaasd, van menschen die aan zooveel rampen lijden, geen wonder, of om ons, op alle zijden, de wanhoop raast. Aanschouwt, o Priester Gods... Maar liever niet aanschouwd, op dezen dag, die weegebouwen, daar menschen, heel ontmenscht, de wonden klauwen van hun verdriet! Eerweerdigheid des Priesters, heilig zout en zalve, die ’t bederf der kwade zeden, en ’t booren van ’t venijn door land en steden, nog tegenhoudt. Wat was de wereld al een wildernis, en ware God ons niet ter hulp gekomen; en had hij uit de Maagd het vleesch genomen, dat zuiver is! En had hij, op Calvarieberg, de dood niet uitgestaan; en was hij sterk, na dezen, verwinnaar, uit het graf niet opgerezen, dat hem besloot. En had hij, Priester zelf, van God gezeid, geen priesterschap na hem bij ons gelaten, wat zou zijn’ goedheid ons, zijn’ liefde baten, ter zaligheid?



	„Zoo ik heb voorgedaan, zoo zult gij, na, gesteund” zoo sprak Hij, „elk op mij, verrichten, en doen de helsche macht voor ’t wonder zwichten van Gods gena.” Zoo deed de Kerke Gods, veel eeuwen al; zoo doet ze, op dezen dag; zoo zal zij, morgen, nog doende zijn, en alle vleesch bezorgen, dat lijden zal. Dat doet gij, Priester Gods, die ons behoedt, dat doet gij, vast al vijf-en-twintig jaren, alsof die lijden al uw’ kinders waren, uw eigen bloed. God zond u henen, zeggend: „Heden zijt gij mij, zoo nauw als lijf en ziel, verbonden; mijne arme, kranke leên ter hulp gezonden, en toegewijd. ” Gedoogt het dan, eerweerde Priester, dat wijlieden u, van verre volgend, wenschen, ter eere Gods, ter hulp van onze menschen, proficiat!
	Gezelle, deel XIII.
	9



	Heer Jan Nierinck, als veertig jaar Serpentist en van Heer Louis Surmont, als vijf en twintig jaar Choorzanger in O. L. V. Kerke te Kortrijk 13den in Wintermaand 1896. Jan Neirinck, die gelijk de protestanten razen eens raasde, heeft ’t serpent zijne oogen uitgeblazen; nu is hij Katholijk en blaast hij het serpent, al veertig jaren lang, vóór ’t Heilig Sakrament. Heer Surmont, katholijk geboren en gewonnen, heeft, langen tijd daarna, dat ambacht ook begonnen; en, met een zoete stem, gezongen luid en lang, nu vijf-en-twintig jaar, den zoeten hemelzang. Jan Neirinck, wit van haar, zoo de oude menschen plegen, heeft menigmaal de maat met zijnen stok, geslegen, en iedereen die ’t zag en wist van anders niet als zoo Jan Neirinck sloeg, te spelen elk zijn lied. Heer Surmont, vóór den toog, weet menig man te schinken den bruinen, dien ze alhier zoo duivels geren drinken; Zacheus, zijn Patroon en voorbeeld, volgt hij naar, die ook was herbergier, in ’t Heilig land entwaar. Jan Neirinck draagt den bril en zou, met zijn vier oogen, den allergroefsten boer de fijnste note toogen en zeggen: „Blaast alzoo, en doet dat ik u zeg, of tusschen hals en nek ’k u mijn vijf vingers leg.” Heer Surmont plag, weleer den verschen visch te keuren; als ’t visch- of vrijdag is, dat zou hem nog gebeuren; voor alle lieden niet, alleenelijk voor hem en voor zijn eigen volk: goe visch, dat klaart de stem.
	Lofdicht op het blijde verjaren van



	Jan Neirinck, als hij, op de mart entwaar, ten tooge staat, met zijn roode broek, en zijnen stok omhooge, de boeren zeggen al, en veel boerinnen: „Wat ne schoone généraal, ne grenadier is dat! Is Surmont op ’t doksaal, en krijschen ze, al te gare, van droefheid om het lijk, als of ’t huns vaders ware, ze hooren zijne stem, en, in ’t te offrande gaan, ze trekken altemaal een ander aanzicht aan! Jan Neirinck en zijn maat Heer Surmont, aan ’t gelage ze spelen, huns getween, nen duo hier vandage, van vijf-en-twintig en van veertig maten lang, ’k wil zeggen jaren, inden blijden jubelzang. Heer Surmont en Heer Jan, ze mogen lange jaren de stemme van ’t serpent met de engelstemme paren; ik wensché ’t hun van herte en ziele: Schinkt den wjjn, gedronken moet daarop uit volle bekers zijn! Op het blijde Verjaren van den Eerweerden Heer Desideer Jules Vansuyt, als vijf-en-twintig jaar Priester gewijd en vijftig jaar Christen gedoopt OP DEN 23STEN VAN WINTERMAAND ’T JAAR Ons Heeren 1896. Gelukkig, Gij, die Christen zijt gedoopt, al vichtig jaren, als velen onzer, langen tijd, nog ongeboren waren! Gelukkig, Gij, die Gods bevel aanhoorende, in Gods Kerke geroepen zijt, lijk Samuël, ten goeden wijngaardwerke! Gezelle, deel XIII. 9*



	Gelukkig, Gij, die, ’t vierde van eene eeuwe, zijt gebleven, als Priester en als weerbaar man, in ’t leger Gods geschreven Staat vaste, en vaart de toekomste in, nog vele en volle jaren, eer God U, in Zijn huisgezin, voor goed, laat binnenvaren.
	Ter blijder indachtigheid van het Vervijftigjaren van Eerw. Moeder Bernarde en van Zuster Barbara in ’t gemeente der Zwarte Zusters te Brugge dat men heet in Bethel of ten Castanjeboome op den 25en in Zaaimaand 1897. R ij m k ra n s. Castanjeboom, elkeen bekend, om uw’ vijfvingerhanden; uw’ blommen, die, te zomerwaard, lijk keerskens staan, en branden; uw’ vruchten!... Maar nog beter iet, Castanjeboom, uw naam bediedt. Te Brugge zijt, Castanjeboom, de naam gij, vaneen strate. Waarom? Dat is een vrage die ’k nu zonder antwoord late; maar in die strate was ’t, wie weet welk jaar? dat God een wonder deed.



	die kleene zijn, ook groote maakt, ging schielijk daar aan ’t blaken, en over twee-drie dochters kwam daar, neêrgestraald, één liefdevlam. Ze ’n wisten ’t niet heel duidelijk, in ’t eerste, maar het roerde, in elk een van die dochters, iet dat ze al tezamen voerde: zoo de eene was wierd de andere, en ze volgden al elkanderen. „De wereld is,” zoo spraken zij, „een schole van verderfnis: men krijgt er, waar men gaat of staat, den duivel voor zijne erfnis: ik wilde wel daaruit, voortaan, en ’t beter leven binnengaan!” Sint Augustijn, een man, die wist van ’s werelds booze wegen, hij was die brave dochterkens, zoo schijnt het, zeer genegen. Zij spraken in hun hert met hem, en horkten naar zijn wederstem. „Staat op 1” zeid hij, „verlaat al ’t geen u dierbaar is; komt, binnen mijn order, leven; komt en God en evennaasten minnen; naar ’t volk, dat, ziek en zuchtig, klaagt, den bijstand uwer liefde draagt.”
	De Geest van God, die liefde straalt alom, en die, van zaken



	Dat wierd gedaan. En, sedert dien, is ’t Zwarte-Zusterleven begonnen, inde Brugsche stad, en ’t is er voortgebleven, tot nu toe: ’t wierd daar ingeplant, tot nut van Kerke en Vaderland. De geuzen kwamen. Niet te doen, de Zwarte Nunnen waren te wortelvaste in ’t volk gegroeid, al veel te lange jaren, om, voor nen vuilen geus of tien, te moeten uit- of ommezien. De Franschen kwamen ook, op tijd en stond, de Zwarte Nunnen verdriet aandoen en zeggen: „Gaat u elderwaards verzunnen! Verlaat de stad!” Ze ’n gingen niet, en zijn hier nog, zoo elkeen ziet. Ze zijn hier nog en staan zoo vast, of vaster nog, in Brugge, als Hans, die naar hun klooster staat gekeerd, met zijnen rugge. Hans Memlinc, wil ik zeggen, met zijn burstels en zijn verfpalet. „Maar!” hoor ik daar entwie, die zegt, „Wat zijn dat hier voor zaken? Ik meende dat men Moeder ging een bruiloftliedtje maken, en een voor zuster Barbara, heur oudste en beste wederga!”



	„Maar, ver van daar, het is al van Castanjeboom en straten; van Memlinc en van schilders, dat ik zie en hoor hier praten: van Moeder moest er ook, naar mijn verstand, entwat gezongen zijn!” Wel Moeder en wel Barbara, Castanjeboomsche nunnen, van u is ’t dat ik seffens ga den bruiloftzang begunnen: De sterke vrouw, daar God ons van vermaant, aan geen van u en kan! • Noch Judith, die nen generaal den kop afsloeg, bij nachte, en was zulk eene als deze, die ’k hier voor mij nu betrachte: geeft ze elk nen bezem, én... ze gaan wel tien duist zulke in duigen slaan! Verloren is ’t, dat, inden Boek der boeken, ik ga halen heldinnen die vermaard zijn, om de schoonste zegepralen, lijk Esther of Suzanna. Neen, ik zoeke, maar ’k en vinde er geen. Veel hooger Is ’t, dat reiken moet de stem die u zal loven; ik sla mijn vlerken, lijk nen haan, maar altijd: „Bethel boven!” zoo hooreik, en een hooger lied mij tegenkraait: „Ge ’n zijt er niet!”



	Maria, ’k geef verloren mij; en, om die twee goe herten te zingen, die hier bruiloft doen, moet Gij te voorschijn terdten; komt, zegt één woord en weze dat zoo schoone als uw Magnificat! Magnificat! Verheugt in God, mijn herte, dat, verwonnen, nu zwijgen moet, om de eere van die twee gekroonde nonnen. Magnificat! dat zegt het al, dat u, twee zusters, loven zal! Lange, lange is ’t, vijftig jaar, God gewijde zusterpaar, God u, heel en al te geven: weelde en welzijn, lust en leven. Lang de weg is en, om gaan lastig, daar de doornen staan: droef is ’t, met gezonde voeten door des werelds krankheid moeten, Maarte langer blijdenis erft, dat lange aan ’t lijden is: Tranen weenden zij die zaaiden, vreugde zongen zij die maaiden. Vijftig jaar hebt ge omgeslaafd, duizend zieke liên gelaafd: hoe zal God u eens, na dezen, lavend, inden hemel, wezen!



	Als ’t vijftig jaar geleên is, dat men ’t hemelsch werk heeft opgevat; als ’t vijftig jaar is, niets ontziend, dat me’ onze lieve Vrouwe dient; als vijftig jaar men ’t voorbeeld heeft gegeven, en ’t nog daaglijks geeft; dan mag het wel, vol dankbaarheid, herkend zijn, en God lof gezeid. God lof, en zijne Moeder, danl Die ’t toekomt hebbe er de eere van! die ’t hoorde en zag, dat hemelsch werk; die ’t meêwrocht, in ’t Geloove sterk; die ’t leidende, en aan ’t hoofd gestaan, geholpen heeft zijn’ wegen gaan; die hope en troost, die vrede en vreugd, die al dat voor de ziele deugt verspreiden hielp, en zelf genoot, in onze lieve Vrouwen schoot, vereenigd tot een huisgezin, met Jezus’ heilig hert daarin, dat alles, met één liefdelint, vereenigt en tezamen bindt... O Zalig, driemaal zalig, al
	die zulk geluk heeft, heeten zal! Onthoudt het wel: te zelden is geluk in ’s werelds wildernis te vinden, om niet op te staan en ’t eenzaam weegsken in te gaan, dat leedt daar ’s hemels sterre zoet den rechten weg elk vinden doet.
	Blijde Gedachtenisse van het Jubeljaar van de Congregatie van O. L. V. Onbevlekt Ontvangen en van Rosalia Huys en Coleta Van Overbeke TE RUYSSELEDE.



	Onthoudt het wel, die, jonggezind, zoo licht des werelds wegen vindt; onthoudt het wel, aanschouwt en kiest, voorzichtig, eer gij ’t al verliest; onthoudt het, en blijft vijftig jaar, veel liever als een ure maar,
	bij Deze, die, ’t zij welken staat tot leidsvrouw dient: die voorengaat en wegen baant ter zaligheid. Onthoudt het, en ’t is al gezeid!
	Op de blijde Verjaringe van den Eerweerden Heer Ludovicus Gentilis van Saceghem ALS VIJF-EN-TWINTIG JAAR PRIESTER EN VIJF-EN-TWINTIG JAAR CAPLAAN van ’s Heiligen Baselis Capelle te Brugge GEZEID TEN HEILIGEN BLOEDE OP DEN 18STEN IN BLOEIMAAND 1897.
	„Caplaan van ’t Heilig Bloed!” wat wekt dat, in mijne ooren, een’ ouden wederklank van grootheid, hier te vooren gekend bij al het volk, vermaard door iedereen! „Caplaan van ’t Heilig Bloed, van ’t oud Baselissteen I” Caplaan van ’t Heilig Bloed, gij, vijf-en-twintig jaren; en vijf-en-twintig nog, als Priester Gods, gevaren



	Caplaan van ’t Heilig Bloed, zij ’t Heilig Bloed, van Brugge, eene eere aan uwe Kruin, geen last op uwen rugge: met Bloed geteekend, zwichte U ’s Engels roede: geen
	en rake den Caplaan van ’t oud Baselissteen!
	Op het vijf-en-twintiqste Verjaren van N. N. ALS CONQREQANISTE EN VOORZANGSTER IN DE Congregatie voor getrouwde vrouwen OP DE WAPENPLAATSE TE KORTRIIK op den 6n in Hooimaand 1897. Vijf-en-twintig, vijf-en-twintig, dat klinkt zoete, alevenwel, als ge, wel te passé en fintig, vijf-en-twintig jaren ’t congregatiespel hebt gespeeld en voorgezongen, de oude stichtende en de jongen! ’k Wil dat ’t ware, ’k wil dat ’t ware, voor elkeen, zoo langen tijd hier te blijven, al te gare;
	de roode trappen op van den Calvariesteen, zoo vele en valt er niet beschikt voor iedereen!



	’k wil dat ’t ware,
	vrij van weedom en van spijt; maar ’t en wordt, in elk zijn leven, zulk geen langen tijd gegeven. Zangeresse, zangeresse, ’t is vandage, of nooit niet meer, dat wij, met nen deun of zesse, zangeresse, u vereeren, dezen keer: ja, ’t betaamt dat ik vandage u nen jubeldicht opdrage. Gij zijt allen, gij zijt allen, die u hooren, een verzet; als uw zoete woorden schallen, gij zijt allen als een levend schietgebed, dat ontroert ons hier in ’t midden, en ons helpt om wel te bidden. Laat ons hooren, laat ons hooren, langen tijd nog, uw geschal, en ons recht in ’t herte booren; laat ons hooren inde mate en in ’t getal, onze Moeder eere bringen en Maria lofzang zingen. Jubilé nu, jubilé nu, van half vijftig jaren is’t: al die zingen kan, zingt meê nu;



	jubilé nu,
	dat gij mist of niet en mist: Jubilé zoo moge ’t wezen vijf-en-twintig jaar na dezen!
	Verjaarzang. Welaan, nen keer gerust en, langs den taaien weg des hemelgangs voorzichtjes omgekeken: daar vijftig volle jaren staan, die we, een voor een, zijn doorgegaan, in ’s werelds wilde streken. Zij God gedankt, die alles kan: den eersten lof heeft God daarvan! Maria stond, als oogentroost, als dageraad in ’s hemels oost, als voorbeeld ons gegeven; wij gingen en wij volgden haar, bij spoed en onspoed, mallekaar getrouwig bijgebleven. Zij God gedankt! Maria zoet daar ook heur deel van hebben moet. Wij gingen en, met ons gegaan, zoo zijnder twee, die, blij voortaan, met ons den Heere loven, omdat zij, vijftig jaar alree, geslingerd door de wilde zee de baren bleven boven. Zij God gedankt! Coleta, met Rosalia de kroone opzet. 18/5/W.



	onze Beminde Medezusters die beurtelings hun Gulden Bruiloft vierden, te weten: Zuster Julie te Brugge, op 15 Zaaimaand 1892 Zuster Antonia te Oostcamp, op 29 Lentemaand 1894 Zuster Ci ara te Brugge, op 29 Zomermaand 1896 Zuster Leonie te Lophem, op 6 Zaaimaand 1896 Zuster Clementine te Brugge, op 27 Bloeimaand 1897. Vijf wijze maagden hielden elk hun hertevat, vol deugden, den Heer bereid, en wachtten naar den dag der bruiloftvreugden. De Bruidegom bleef langen tijd verwachtende, en zij vierden Hem bruiloft, de een’ na de andere, eer, zij Hem geware wierden. Hij komen zal, zijn woord getrouw, en, hebben ’t geen zij vraagden, zoo zullen die vijf wijze, die vijf wel bereide maagden. ’t Is ’t wachten weerd: eene eeuwigheid van bruiloft en van vreugden: uw’ herten houdt vol olie, en voorzien van alle deugden. „Daar is Hij 1” zal, na korten tijd, of langen tijd, herklinken: uw’ herten houdt vol hope, om in alle eeuwigheid te blinken.
	Ter blijder Indachtigheid van



	Koophandelaar, Lid van den Kortrijkschen Gemeenteraad als Hoofdman en Medestichter van de Overleysche Gilde „De Vereenigde Vrienden” die men heet De Schinckelheeren onder de besche; minge van den Heiligen Lucas gevierd te Overleye binnen Kortrijk op den • vier-en-twintigsten in Zaaimaand 1897.
	Als Schinckel Deken wierd, ’t is meer als honderd jaren geleên en eer wij al nog kleene kinders waren, was leute en zegepraal gevierd, deur heel de stad, omdat een Schinckelheer de dekenie bezat. Bij Onze-Lieve-Vrouwe en zag men schier geen’ daken, deur ’t overgroot geweld van vendels, die ze staken, en spanden overal aan touwen, uit end in de zolderveisters van een ieders huisgezin. En ’s avonds was er licht op ’t Halleken gesteken, daarvan men zeggen hoort: „Ze zullen ’t af gaan breken I” Daar stond in vier en vlam Mercurius, die scheen te roepen: „Schinckels Volk, zulk Volk en is er geen!”
	Op het Vijf-en-twintigste Verjaren van den Weled. Heer Franciscus Xaverius Casens-Thyvaert



	Als Schinckel Deken wierd en zag er niemand nauwe: men ging er breed naartoe, op Onze-Lieve-Vrouwe! Gelooft ge ’t niet, ge’n moet er maarte kerke gaan en Schinckels name zien gekapt in ’t marbel staan. ’t Is wel. Maar laat mij nu van ander dingen spreken als van dien Schinckel, die Kaneunink was en Deken, en zeggen dat er een van Schinckels edel ras te Kortrijk, in dien tijd, ook Burgemeester was. Hij hiet Joseph-Antoon- Denijs, die Schinckel; Heere van Stierbeke was hij: op zulk een hooge leere van schoone namen klom zijne edelheid, dat-fr-ij wel nóg zoo edel was als ik het ben en gij. Die Schinckel had een vrouw, die Cisca hiet; heur vader Dupont was toegenaamd. Van eêldom altegader was Schinckel en zijn wijf; en, als hij kinders kocht, ’t was edel volk, al ’t geen men in zijn wiege brocht.



	het Burgemeestersambt en ook den name dragen. De name niet alleen, maar ook de daad dee’ hem herkiezen, drie jaar lang, met algemeene stem. Hij was een brave man, een man van hooge deugden, daarin de menschen al van langs om meer verheugden, tot dat de bleeke Dood, die grooten spaart noch kleen, hem maaide ’t leven af, tot spijt van elkendeen. Maar diepe was bij ’t Volk ’t geheugen zijner daden geworteld; neen, de tijd en zou dien man niet schaden hij leefde spijts de dood, en Kortrijk zal vergaan, eer Schinckel zal onvast in Overleye staan. ’t Bewijs van ’t gene ik zeg zijt gij, vereerde mannen, die heden komt een kroon om Schinckels hoofd te spannen geen blad- of blommenkroon, een hertenkroone, die ik vijf-en-twintig jaar vandage bloeien zie.
	„Hij Burgemeestert wel”, zoo zeiden die hem zagen



	En ’t schoonste van die kroon is Casens! Dat hem schame, al die hem niet en kent, dien hoogvereerden name; die, Schinckel nagevolgd al vijf-en-twintig jaar, ons hem aanschouwen doet, alsof hij levend waar’. o Schinckel, gij die rust in ’s Hemels hooge steden, versterkt mijn stemme nu, mijn uitsprake en mijn reden, opdat ik eeren mag en loven, zoo ’t betaamt, den man, dien men, te recht, den tweeden Schinckel naamt. Geen dag en gaat voorbij, geen zunne en daagt in ’t oosten, of Casens is gereed om iedereen te troosten: die hulpe noodig heeft, die krepel gaat of mankt, die naar een vriendenhert, naar Casens hert verlangt. Geen jaar en gaat voorbij of vieren doet me’, en feesten: een ieder heeft zijn deel, de minsten en de meesten; heel Overleye komt in roere en op de been’ van blijdschap! Wie de schuld? ’t Is Casens schuld alleen.



	Gelukkig zijn wij ai en blijde, en geren dulden wij ’t lustig dragen van zulke openbare schulden: wij willen schuldenaars hem zijn van dankbaarheid, nog lange jaren, eer die schuld wordt afgeleid. Staat op dan, al die hier in Overleye leven: de hand omhooge en zweert: „Wij willen alles geven, zoo God ons Casens laat, die Overleye doet een vrije dochter zijn van edel Schinckelbloed.” Dat bloed en buigt voor geen verwaande volksaanvoerders, voor geen gedoken dwang van voorspoedsommeroerders; dat volk is eens van hert met U en, late of vroeg, om met U meê te gaan, daar ’t nood doet, mansch genoeg, Leeft lange nog dan, Gij die, met uw Schinckelheeren, van de Overleyenaars helpt ruize en rampen keeren; leeft lange nog, en sta uw herte in ’t onze vast, onroerbaar, onberoerd, zoo ’t vrije mannen past!



	En Schinckel, die zoo lang gestorven is, zal wijzen den weg ons en de baan, ofschoon de buien bijzen: blijft, Schinckels eedle geest en Schinckels Gilde, daar Gij ’t edel hoofd af zijt, bij ons, nog duizend jaar!