JROCH
00470
fcO I I O IM^VTÏTüeiMIDÏI'TI'ir U1U—ftT? -wr. /%
NEDERLAND8CHE ATHLETIEK-ÜNIE 11 * J*
DE TAAK DER JÜRY BIJ ATHLETIEK- WEDSTRIJDEH
door H. N. VAN LEEUWEN
Voorzitter der Technische Commissie N. A,
Overdruk uit DE SPORTKRONIEK J* Officieel orgaan van &
het Nederlandsch Olympisch Comité de Nederlandsche Athletiek-Unie & den Nederl. Lawn-Tennisbond Jt de Haagsche, Noord-Centrale, NjJmeegsche Voetbalbonden enz. enz.
BIBLIOTHEEK
nederlandse sport
burg. van karnebeeklaan 6, den haag -
3? |-[/q[-|gq~
federatie
telefoon (070) 63 29 63






Eigendom van de NSF. - • ■^^^
's-Gravenhagé'" ^^^^^^^^^^^^^^^^^--^^
Ingeschreven : .^AZ^....:.....:".:-"* * ~ ' '' • • ^""^^^T^C^oC
DE TAAK DER JURY BIJ/^< ATHLETIEK-WEDSTRIJDEN
door H. N. VAN LEEUWEN
Voorzitter der Technische Commissie N. A. U.
Overdruk uit DE SPORTKRONIEK A Officieel orgaan van A
het Nedertandsch Olympisch Comité de Nederlandsche Athletiek-Unie A den Nederl. Lawn-Tennisbond A de Haagsche, Noord-Centrale, Nijmeegsche Voetbalbonden enz. enz.
„DE SPORTKRONIEK", ANT. DUYCKSTRAAT 129 DEN HAAG






DE TAAK DER JURY BIJ ATHLETIEK-WEDSTRIJDEN
H. N. VAN LEEUWEN
Naar aanleiding van de vele klachten van vereenigings besturen, officials en zelfs van bezoekers van onze athletiekwedstrijden over het verschil in opvatting en uitlegen" van het reglement «"oor verschillende, juryleden ia het noodzakelijk de werkzaamheden der Jury-leden aan een moderpe beschouwing te onderw3rpen.
In de eerste plaats rijzen steeds veel Klachten over het groote aantal juryleden,, die zich bij atletiekwedstrijden op het terrein bevinden. Gaarne zouden wij het met minder doen, wat Dij geringe deelneming en wanneer de nummers van het programma na dlkaar worden afgewerkt, mogelijk zou zijn. Gelukkig echter wordt het aantal deelnemers aan onze wedstrijden grooter, waardoor het noodig is meerdere nummers gelijktijdig te doen plaats vinden. Voor de deelnemers, die voorheen gewoon waren voor twee of ipeer, some Voor vele nummers in te schrijvej, ia dit niet prettig, doch nu de praestaties langzamerhand worden opgevoerd eor het moeilijker wordt als winnaar geplaatst te worden* zal ook de inschrijving voor meerdere nummers door een deelnemer verminderen. Een groot aantal deelnemers noopt steeds de jury tot krachtig optreden. Dit moet gepaard gaan aan een zekere en eerlijke beslissing, wat alleen mogelijk is bij grondige bekendheid met het wedstrijdreglement en de uitlegging daarvan.
Ik zal achtereenvolgens naar de volgorde van het reglement de vereehillende functies behandelen.
De Voorzitter-Kamprechter
is de leider van den geheelen wedstrijd. Op hem rust de plicht den wedstrijd op tijd te doen beginnen en te zorgen voor een goed ver'oop. Het is wenschelijk, dat hij geen andere functie uitoefent, doch uitsluitend leider is. Dat dit niet altqd ffeschieden kar, is eer fout in de voorbereiding van dir wedstrijd, waarop noodzakelijk toezicht noodi<? is. In de eersto alinea van art. 5 van het Wedstrijd-reglement wordt aan den Voorzitter-kamprechter het recht toegekend de volgorde der nummers van het programma te wijzi%en. Dit wordt echter zelden toegepast, ten einde teleurstellingen t« voorkomen. Wanneer een deelnemer in het chronologisch o/erzicht ziet, dat de wedstrijden om 12 uur aanvangen, doch dat het nummer, waaraan hij deelneemt op 3. uur is vastgesteld, dan zal hij in dè meeste gevallen niet reeds om 12 uur komen, vooral niet ?ls hij uit een andere plaats komt. Verandert nu de V. K. de volgorde, dan bestaet de kans dat een nümmer reeds afgewerkt is wanneer daarvoor nog deelnemers aankomen.



— 4 —
De V. K. mag bij onvoldoende deelneming halve beslissingen laten vervallen, omdat anders in de halve beslissingen bijna dezelfde deelnemers zonden 'oopen als in de beslissing. Het is echter ook van toepassing indien de deelneming groot is. De bedoeling is toch een schifting te houden, zoodat de beste deelnemers tsn slotte overblijven.
Het zal meermalen voorkomen, dat de V. K. moet optreden tegenover deelnemers die ongeoorloofds handelingen plegen. Het is zeer moeilijk uit te maken of de overtreding bij ongeluk dan wel opzettelijk is geschied. Doch de gevolgen blijven dezelfde, omdat gewoonlijk een ander deelnemer door zulk een overtreding benadeeld wordt.
Is een wedstrijd met kennis van zaken ingedeeld, dan is de taak van den V. K. meestal niet zwaar, tenminste irdien hij beschikt over juryleden, die eveneens voor hunne taak fcjjn berekend. Zijn eerste taak op het terrein is te controleeren of de hanen zich in goeden toestand bevinden. Hij overtuigt zich of het te gebruiken materieel voldoet aan de gestelde eischen, controleert de lengte der banei en onderzoekt of alle punter vat vertrek, en de wisselpTmten bij eventueel te houden estafetteloop duidelijk zijn aangegeven.
Ofschoon het niet tot zijn taak behoort, als orde-eommissaris op te treden, zal hij toch, geholpen door de juryleden, toezicht moeten houden, dat zich niemand op het veld bevindt, die daar niets te doen heeft Het is n.1. eigenaardig, dat bij atletiekwedstrijden dikwijls allerlei menschen zich gaarne op het wedstrijdterrein ophouden, die daar niets te maken hebben, hetzij uit gewichtig-doenerij, hetzij uit nieuwgierigheid, maar hg-eiken wedstrijd weer, trachten ze zich met allerlei uitvluchten en voorwendsels toegapg te verschaffen tot het wedstrijdveld. Ik schreef reeds, dat het niet behoort tot d.3 taak van den V. K. hierop toezicht te honden. Beter zou men er cenige orde-commissarissen voor kunnen.aajwijzep, maar hierdoor wordt het aantal functionnarissen alweer grooter. Met een beetje goeden wil van de juryleden san de V. K. het euvel voorkomen, tenminste als het veld goed afgesloten is. Op het Stadion te Amsterdam b.v. ondervindt men dezen last niet. Daar is slechts één toegang tot het veld behalve voor de deelnemers.
•Ook de deelnemers bezorgen den juryleden dikwijls denzelfden last. Maar al te vaak slenteren zij.die reeds een half uur klaar zijn of nog langer tijd te wachten hebben, over het veld. Een deelnemer behoort niet vroeger dan vijf a tien minuten voor den tijd, welke het chronologisch overzicht aangeeft, zijn kleedkamer te verlaten. Dat is in zijn eigen belang, zoowel als in dat van het goede verloop van den wedstrijd en de goede orde op het veld. Hierop zal de V. K. met behulp van de overige juryleden dus streng hebben toe te zien.
De Juryleden van aankomst
beslissen over de volgorde, waarin de deelnemers de eindstreep passeeren. Deze functie is een zeer belangrijke, ofschoon ze meermalen als minderwaardig wordt beschouwd. Het sohijnt voor de meeste juryleden var zeer veel gewicht te zijn met een stopwatch in de hasd de tijde» der deelnemers te controleeren Zeker hebbe* we deze tijden noodig om de qualiteit van onze loopers te kunner bepalei, maar dat is toch het voornaamste niet. Van veel meer belang is de jriste volgorde van aankomst. De taak der juryleden van aankomst is, bij de korte banen, waarlijk niet



— 5 —
gemakkelijk en maar al te vaak nemen de functionnarissen het te licht op Oogenschjjnfljk hjkt het zoo gemakkelijk te bepalen wie a's eerste, tweede, enz bif.nenkomt, mear de veel voorkomende verschillen duiden aan dat het inderdaad niet zoo gemakkelijk is, vooral wanneer de snelheid der loopers nagenoeg gelijk is De eerst aankomende is altijd het gemakkelijkst aan te wjjzen; Immers bij verbreekt de op borsthoogte gespannen draad. De volgorde der volgende loopers levert bij kleine verschillende moeilijkheid op. Dt meeste vergissingen worden gemaakt doordat de juryleden van aankomst niet altijd letten op het passeeren door de deelnemers van de eindstreep. Het reglement geeft aan dat als eerst aankomende zal worden bes shouwd, hij die het eerst de eindstreep passeert met benig lichermsdeel, uitgezo* derd handen of armen. Het vooruitsteken der handen aan het einde van de baan kar dus nooit voordeel voor den looper opleveren als zoodanig. Wel kan hij hierdoor bevorderen dat de borst even eerder de eindstreep passeert, wat hem ee 1 voordeel van eenige centimeters zou kunnen opleveren. bt De juryleden van aankomst plaatsen zich aan de zijde van de eindstreep tegenovergesteld aan die waar de tijdwaarnemers zich bevinden en evenals dezen in het verlengde van de streep. Zij behoorenzich zoodanig te plaatsen, d*t aij over elkaar heen kunnen zien evenals op foto 1 de tijdwaarnemers zijn geplaatst. Staan zij niet in het verlengde van de eindstreep, dan is h»t Dij kleine verschillen, b.v. eenige centimeters, niet mogelijk de juiste volgorde te bepalen. Door veel deze functie waar te nemen, verkrijgt men de vereischte routine. Bij wedstrijden over lange afstanden is hun taak gewoonlijk zeer gemakkelijk, daar hierbij de verschillen bijna altijd groot zijn, dikwijls zelfs heele baaen bedragen
Tljdwaarnemer
schijnt de meest geliefkoosde taak te zijn, welke men een jurylid ten opdragen, maar het is tevens de moeilijkste Wel lijkt het gemakkelijk en eenvoudig, maar het feit, dat We over heel weinig goede tijdwaarnemers beschikker', duidt reeds aan hoe moeilijk het is.
Het „al doende leert", is hier ook weer van toepassing. We merken het op onze wedstrijden altijd, dat zij, die nog niet de noodige routine hebben, zeer vaak te vroeg of te laat afdrukken. Voortdurend nauwkeurig opletten, steeds den starter in het oog houden is het wachtwoord voor den tijdwaarneiner. Derook van het pistool is voor hen het sein om den chronometer in beweging te stellen, niet het geluid van het schot, „Wat geeft dat nu voor een verschil ?" heb ik menigmaal hooren vragen. Een eenvoudige berekening geeft hierop het antwoord. Het geluid plant zich voort met een snelheid van ca. 333 M. per seconde; voor 1 M. dus 1/388 seconde. Voor 100 M. IOO/333 = pl.m. 3/10 sec. 3/10 seconde levert dus dit verschil op ten voordeele Van den looper.
De snelheid van het licht is 300.000 K.M. per seconde en is dus niet van invloed op dit verschil. Om duidejper te zij» nog het volgende :
Neemt men aan, dat over de 100 M. wordt geloopen 11 sec, dan wordt per seconde afgelegd ongeveer 9 M. of per 1/10 sec. 0.90 M. dus in 3/10 sec. 2.70 M. Ziedaar het verschil tusschen het afdrukken wanneer men de rook ziet en wanneer men afdrukt op het geluid van het schot.
De plaats van de tijdwaarnemers is m het verlengde van de eindstreep



tegenovergesteld aan de plaats waar ïdch de juryleden van aankomst bevinden. Zij stellen zich gelijk op als de jury van aankomst zooals op foto i zichtbaar is. Het opnemen van den tijd van den eerstaankomende is niet zoo moeilijk als van de volgende deelnemers. Bijna altijd wordt juist de meest geroutineerde tijdwaarnemer aangewezen om den eerstaankomende op te nemen, terwijl het opnemen van nummer twee of drie, indien ze dicht achter elkaar de eindstreep passeeren veel meer vaardigheid vereischt. Vooral wanneer het te verwachten is, dat er een record kan worden verbeterd, hetgeen kan worden opgemaakt b.v. uit de goede gesteldheid van de baan en van het weer en de goede conditie van een erkenden looper. laat men nummer een door twee geroutineerde tijdwaarnemers opnemen.
Een waarschuwing voor de volgende opvatting van sommigetijdwaarnemers is hier niet misplaatst. Men gaat n.1. dikwijls van de veronderstelling uit dat het gewenscht is de stopwatch iets vroeger te doen stilstaan dan op het juiste moment dat de looper de eindstreep passeert omdat er z.g. eenige tijd voor noodig is om het uurwerk tot staan te brengen. Dat men hierdoor geflatteerde tijden krijgt, welke slechts in het nadeel van onze loopers zullen zijn, laat zich gemakkelijk begrijpen. Tn Engeland dringt men er op aan dat de deelnemer „well through the finish" moet gaan voor men mag afdrukken.
Bij het begin van den wedstrijd moeten de tijdwaarnemers de stopwatches met elkaar vergelijken. Indien dit eiken wedstrijd geschied', zullen vele teleurstellingen worden voorkomen. De stopwatches welk tevens daguurwerk zijn, zijn altijd het meest betrouwbaar, omdat het te vlug of te langzaam gaan van deze uurwerken dagelijks geconstateerd kan worden. Het is ook daarom dat de records steeds met zulke uurwerken moeten worden opgenomen willen zij geldig worden verklaard.
Men kan de tijdwaarnemers op twee manieren indeelen : i°. baansg e w ij z e. Hierbij neemt de waarnemer den tijd op van den looper in een bepaalde baan. Indien men dus 4 of 5 banen naast elkaar heeft liggen neemt A baan No. X, B. baan No. 2 C baan No. 3 voor zijn rekening
2°. Naar de volgorde van aankomst. Hierbij neemt A. den eerstaankomende, B. den tweede enz. De eerste manier wordt gewoonlijk toegepast wanneer het noodig is dat voor alle deelnemers de tijden worden opgenomen b.v. voor de meerkampen; de tweede is de meest gebruikelijke en past men in alle andere gevallen toe. Wanneer 3 tijdwaarnemei s voor een zelfden deelnemer den tijd opgenomen en twee van de drie stopwatches wijzen denzelfden tijd aan, terwijl de derde een afwijking vertoont, zal de eerstbedoelde tijd worden aangenomen. Dit is reglementair; men gaat van de veronderstelling uit dat allicht een vergissing kan worden gemaakt of dat er in de uurwerken afwijkingen bestaan. Twee gelijke opnamen geven dan de meeste kans dat deze tijd de juiste is.
Wijken de drie chronometers onderling alle af, dan wordt de middelste tijd als juist aangenomen. Ook dit is volgens het reglement. Bij de korte afstanden komt het echter niet veel voor ; bij de lange afstanden echter bijna altijd. Bij gebruik van twee chronometers welke onderling afwijken, moet de langste tijd worden aangenomen. Voor de betrokkenen is het niet altijd aangenaam en begrijpelijk zal het zijn dat ingeval deze



— 7 —
tijden door vertrouwbare tijdwaarnemers zijn opgenomen, de fout natuurlijk schuilt in den chronometer. De vraag is dan in welke van de twee. Hiervoor is onderlinge controle van de klokken voorden wedstrijd noodzakelijk. Het is eveneens noodzakelijk dat de chronometers nu en dan door een goed vakman in observatie worden genomen. Gebeurt dit dan zal men nooit groote verschillen krijgen of men weet bij welke klok de fout schuilt. Dit is ook de reden waarom het opnemen van records steeds moet geschieden door 2 chronometers voorzien van daguurwerken. Men heeft dan de meeste zekerheid dat de tijden zuiver zijn.
De seingever.
„De seingever alleen heeft zeggingschap over de deelnemers nadat de commissr.ris van vertrek hunne plaatsen heeft aangewezen, zooals die bij loting zijn bepaald".
Zoo luidt de eerste zinsnede over de werkzaamheden van den seingever. Dit sluit natuurlijk niet uit, dat ingeval de commissaris, van vertrek na zijn werk te hebben varricht, een overtreding bemerkt, hg den seingever onmiddellijk waarschuwt. De seingever bevindt zich achter en bij voorkeur een weinig terzijde van de loopers, omdat hij op die plaats het beste overzicht van het afgaan heeft. Het is in het belang van de deelnemers, dat de seingever achter hen staat. Zij moeten in ongedwongen houding het sein van vertrek af kunnen wachten. Stiat de seingever op dezelfde lijn als de loopers en terzgde van her of eenigszins vóór hen, dan zullen de loopers zeker het hoofd naar dien kant draaien om het sein van vertrek zoo spoedig mogelijk te kunnen waarnemen. Dit geldt in hoofdzaak voor de korte afstanden. Bij de lange afstanden, waarbij de geknielde houding voor den start niet wordt toegepast, kan hij beter zijn plaats kiezen naast de voorste loopers.
Nadat de deelnemers hunne plaatsen hebben ingenomen vraagt de seingever: „Klaar" Dit is de xaaarschuwing voor de deelnemers, dat het schot elk oogenblik volgen kan.
„Een kleine, doch goed waarneembare pauze moet liggen tusschen vraag en schot".
Ten aanzien van deze bepaling bestaan verschillende opvattingen, waaruit blijkt, dat het starten evenals het tijdwaarnemen niet zoo eenvoudig is als men wel denkt. Mijn eigen opvatting is, de pauze wel«ce het reglement voorschrijft, inderdaad toe te passen. De vraag „klaar ?" van den seingever is een waarschuwings-commando, waarop de loopers zich geheel voor het vertrek moeten gereed maken; net schot is voor hen het uitvoeringscommando. Nu is de grootste kunst voor den looper, de afgaan met het schot te doen samenvallen en elke geroutineerde looper oefent hierop steeds. Het gevolg hiervan is, dat men heel dikwijls te Vroeg zal vertrekken, d. w. z. vóór het schot gevallen is. Langzamerhand beginnen de loopers hunne seingevers te kennen en weten zij, hoe lang door dezen wordt gepauzeerd tusschen „Klaar" en het schot. Sommige geroutineerde loopers voelen instinctmatig, wanneer het schot zal komen en maken dit op, uit de stembuiging van den starter. Dezen vertrekken precies op het schot. Gewoonlijk houdt men de pauze twee tellen aan, zoodat men dan krijgt: „klaar ?" een, twee ... schot.
Een andere opvatting is het sóhqt bijna onmiddellijk op het oommando „klaar" te doen volgen. Men moet dan eerst de loopers verzoeKen.



— 8 —
zich gereed te maken. Zijn deze sereed voor het vertrek, dan komt het waarschuwingscommando .klaar", direct gevolgd door het schot. Het „klaar" wordt in dit gsval eigenlijk alleen maar uitgesproken omdat het reglementair is, want het eerstt verzoek vervangt feitelijk het waarschuwingscommando. Een voordeel hiervan is, dat de seingever zich kan overtuigen of de deelnemers werkelijk gereed tot vertrek zijn en dan pas het vertreksein geeft.
Een opzettelijke overtreding voor het te Vroeg vertrekken wordt door de seingever als volgt met terugstelling gestrwt r
bij afstanden tot en met 200 Meter met 1 Meter.
van 201—300 „ „2 „ van 301—600 „ „ 3 van 601—1000 „ „ 4 „ van 1001—1500 „ „ 5 hoven 1500 „ „ 10
Bij een tweede opeenvolgende overtreding door denzelfden deelnemer moet de terugstelling worden verdubbeld, terwijl deze bij de derde opeenvolgende overtreding voor het betreffende nummer kan worden gedjsqualif iceerd.
Nu komt echter de vraag; is de overtreding opzettelijk ? Dit kan men gewoonlijk zien aan (Jen afzet van den looper. Zet hij krachtig af, dan kan men bijna met zekerheid aannemen dat er opzet in bet spel is. Verliest hij zijn evenwicht dan zal lnjj struikelend en zorder krechtigen afzet voorwaarts gaan, wat men dan als onopzettelijk kan aannemen. Gaat iemand uit zenuwachtigheid Ioópen, wat bij geroutineerde loopers niet vaak voorkomt, dan moet dit ook als opzet gestraft worden.
Nu nog de vraag, wanneer is de deelnemer de beginlijn gepasseerd? Het reglement zegt hierover : „Geen der deelnemers mag den grond Voorbij de beginstreep aanraken met eenig lichaamsdeel, voor het sein van vertreK gegeven is".
Wanneer een deelnemer zich uit de starthoudirg heeft opgericht en reeds bezig is zijn eersten pas te maken, zonder echter met den voorsten voet den grond te hebben geraakt, is hij niet strafbaar. Hij is „bezig" zijn eersten pas te maken, maar heeft dezen pas nog niet gemaakt. Voor zijne mededingers en ook voor den seingever lijkt het dan wel of hij te vroeg vertrokken is, maar in werkelijkheid is dit niet zoo. Men begrijpt.dat dit voor den looper, wien 't gelukt dit moment van oprichten te doen samenvallen met het schot, van zeer veel belang is. Om al deze dingen te kunnen constateeren,moet men beslist ter zake kundig ssijn en bekend met alle trucjes van de loopers en voorts snel en rechtvaardig kunnen oordeelen.
Aan den beginstreep geeft alleen de seingever bevelen; geen der andere juryleden heeft hier verder iets te doen. De voorzitter-kamprechter moet zorgen dat aan df eindstreep alles geregeld is wat tijdopneming en jury van aankomst betreft en dat de seingever deswege een teeken ontvangt. Hierdoor voorkomt men dat de deelnemers zenuwachtig, en bij guur weer, stijf worden. De seingever heeft verder te zorgen, dat hij steeds meer dan een patroon op zijn revolver heeft. Dit is noodig ingeval hij na een valsch afgaan opnieuw moet vuren om de loopers te doen terug keeren . . . Het zou voor de deelnemers niet aangenaam zijn in-



— 9 —
dien hun wedloop bij een valsch afgaan ongeldig werd verklaard doordat de seingever hen niet kon laten terugkomen wegens gebrek aan p? tronen.
De commissaris van vertrek.
Deze ziet toe, dat geen deelnemer lcopt zonder het hem toegewezen nummer op de voorgeschreven wijze te dragen. Meermalen komt het voor, en meestal bij de bekende athleten, dat deelnemers zonder nummer aan de beginstreep verschijnen. „Ze kennen me toch wel", denken ze. „Ik heb het vergeten of niet ontvangen", zeggen ze. Wanneer de commissaris van vertrek hen slechts eenmaal terugstuurt komt dit niet weer voor. Overigens vermeldde ik reeds eenige werkzaamheden van den commissaris van vertrek bij die van den seingever. De 3e alinea van artikel 11, omschrijvende da werkzaamheden van den commissaris van Vertrek, duidt die nader aan. Het gaat hier over wedstrijden met voorgift. Hij wijst dan, evenals bij wedstrijden zonder voorgift, den deeinëmers de plaatsen aan en ziet toe dat niemand vertrekt voor het schot wordt gelost. Hierbij zullen andere juryleden hulp moeten verleenen ingeval er vele voorgiften worden gegeven. Hij plaatst bij de korte afstanden, waarbij elke looper een afzonderlijke baan heeft, het laagste nummer op de meest links che baan en zoo vervolgens.
De wandelscheidsrechter.
De wandelscheidsrechter alleen beslist over het ai of niet juiste wandelen. Van zijn uitspraak bestaat geen hooier beroep. Hij moet dus volkomen met het wandelen op de'hoogte zijn Maar dat is toch eenvoudi'.'". „Zeker, je ziet maar toe, dat één van de beide voeten steeds aan den grond is en er zich geen moment voordoet dat beiden te gelijkertijd den grond hebben verlaten, en er dus een moment van zweven is. Eenvoudig zou het zijn, als er niet zooveel verschil in stijl bestond bjj de wandelaars.
Dikwijls doen zich ©ogenblikken voor dat men werkelijk denkt dat de deelnemer loopt, waarna men bij nauwkeurig volgen van den wandeaar toch bemerkt dat het geen loopen maar wandelen is
Hij die onzuiver wandelt verraadt zich gewoonlijk door te gaan loopen met gebogen knieën. Ge kimt zelf de proef nemen door te beginnen met zuiver wandelen en daarna over te gaan in een tersluiks ontduiken van het reglement. Men zal dan een neiging bemerken om de Knieën te buigen. Een bewijs is het niet maar het zal den beoordeelaar een aanwijzing zijn hem van wien hjj dit bewerkt aandachtiger te volgen.
Een nuttig hulpmiddel is voorts het opmeten der passen. Hij .die loopt maakt abnormaal groote passen. Men brenge daarvoor twee vaste punten aan langs de baan. Soms zijn die al aanwezig in den vorm van startpaaltjes en finish en met telle dan het aantal passen dat de verdachte wandelaar voor dien afstand noodig heeft. Een eenvoudig deelsommetje jveeft de lengte der passen welke men vergelijkt met die van een coocurr rent van ongeveer gelijke lengte die kemu-lijk zuiver wandelt. Ook dit is alweer geen bewijs, doch een maatregel die kan dienen, om twijfel tot zekerheid te maken. Naarmate de deelnemers het eindpunt naderen wordt het moeilijker een juist oordeel te Vellen. Bij het inspannen van de laatste krachten gebeurt het meermalen dat het wandelen overgaat jn loopen waartegen de wandelscheidsrechter heeft te waken.



— 10 —
Bij groote deelname is het voor den wandelscheidsrechter ondoenlijk allen te controleeren en moet hij Worden bijgestaan door andere juryleden. Deze mogen echter geen beslissing nemen.' De 2e alinea van ons wedstrijdreglement handelende over den wandelscheidsrechter lüicït': „Bij onjuist wandelen of hinderen zal hij den betreffenden deelnemer waarschuwen en is hij verplicht hem bij de 3o overtreding te clisqualificeeren met dien verstande dat in de laatste 200 M. met onmiddellijke disqualificatie moet worden gestraft.
Tweemaal mag men dus zondigen. Echter in de laatste 200 M. wordt onmiddellijk gestraft; omdat de deelnemers dan bij het inzetten van hun eindpunt, onwetens en onwillens heel Vaak tot loopen overgaan en daardoor hem, die zuiver blijft wandelen, zouden passeeren. Men heeft op zulk een korten afstand geen gelegenheid jseer zijn achterstand in te halen, vandaar dat de straf dan zoo zwaar is.
De wedstrijdsecretaris.
De wedstrijdsecretaris houdt aanteekening van alle uitslagen en verstrekt de noodige gegevens aan dengene die belast is met het bedienen van megaphoon of nummerbord. Dit laatste voorwerp heeft op onze athietiek- wedstrijden nog steeds tot de vrome wensohen behoort ver^ moedelijk door de hooge kosten. De megaphoon echter is zoo langzamerhand een onmisbaar instrument geworden. Wil men het publiek met den wedstrijd laten meeleven dan is het noodig dat het met de verrichtingen, wat betreft tijden en maten, op de hoogte blijft en de uitslagen niet nas den Volgenden dag in de .ouranten leest. Hij zorgt verder in overlegd met den voorzitter kampree liter voor de loting, voor de indeeling van de halve beslissing en beslissing Hliermede wordt bedoeld, dat wanneer de uitslagen van de series bekend zijn, zij, die in aanmerking komen, voor de halve beslissing of beslissing hunne volgorde hierin door loting wordt vastgesteld. Dit nu geschiedt door den wedstrijdsecretaris en den voorzitter kamprechter. De eerste zorgt dan weer dat de commissaris van vertrek nieVdeze nieuwe volgorde bekend wordt.
Bij Wedstrijden waarin geen meerkampen voorkomen is de functie van wedstrijdsecretaris niet veelomvattend. Lastiger zelfs zeer moeilijk wordt dit, wanneer er in den wedstrijd een meerkamp voorkomt of dat, zooals ook wel gebeurt de gehotle wedstrijd een meerkamp b. v vijf- of tienkamp is. Hierbij krijgt men dan de berekening volgens de tabellen wat heel nauwkeurig moet geschieden.
Men is dan bij groote deelname verplicht den wedstrijdsecretaris eenige assistenten toe te voegen daar men anders aan het einde van den wedstrijd onmogelijk met de optellingen van de verkregen punten klaar kan zijn.
De legerwedstrijden in Juli 1916 n het Stadion gehouden, waren hiervan het beste bewijs. Er was toen een afzonderlijk bureau gevormd, waarin 4 commissieleden gedurende twee dagen de handen vol hadden met de becijferingen en met groote moeite kreeg men den uitslag op tijd gereed. Thans met de tabellen voor de tienkamp, is dit wel gemakkelijker doch vereischt het nog altijd veel en nauwkeurig werk.
De baancommissarissen.
De voornaamste functie van de baancommissarissen is toe te zien, dat de deelnemers elkaar, gedurende den geheelen wedloop van welken



— 11 —
aard die ook zij, niet hinderen. Hierbij heeft men natuurlijk op het oog die wedstrijden waarbij de loopers geen afzonderlijke liaan hebben. Doch ook al zijn die er, moet toch worden toegezien dat de eigen baan niet verlaten wordt
De baancommissaris ziet verder toe dat de deelnemer minstens 2 M. op zijn mededinger voor is, alvorens hij zich in diens baan begeeft. Hij moet daartoe steeds, wil hij zijn mededinger niet hinderen buiten om passeeren. Wanneer men nu zqn ocaourrent voorbij is, ziet men niet' altgd hoeveel men voor is en men is dan al gauw geneigd do binnenbaan te volgen, er niet op lettend of men wel den voorgeschreven afstand op zijn tegenstander voor is. Hiervoor nu, hebben de baancommissarissen te zorgen. Indien men zich niet aan deze 2 M. houdt, bestaat er licht gevaar, dat de deelnemers elkander met de punten welke zij onder hunne schoenen hebben, verwonden.
Het is natuurlijk voor den deelnemer van groot belang zoo vlug mogelijk de binnenbaan te kiezen. Hiertoe stelt hij alles in. het werk en tracht zich zoo snel mogeiijk naar voren te werken. Bemerkt een baancommissaris, dat een deelnemer zich schuldig heeft gemaakt aan een vergrijp, dat waarschuwt hij den voorzitter kamprechter, aan wien de beslissing wordt overgelaten.
Bij wegwedstrijden en bij den marathonloop hebben de baancommissarissen tot taak den deelnemers de juiste richting van den te volgen weg te wijzen en de volgorde noteeren. De deelnemers moeten bij een veldloop (eross-countrys) zelf hun weg vinden, welke aangegeven met roode vlaggen ter linker en witte vlaggen ter rechterzijde. Bevindt zich op den weg een keerpunt, dat moet zich daar een commissaris bevinden voorzien van een duidelijk zichtbare vlag. Hij zorgt dat de deelnemers hem eerst aan de linkerzijde en daarna aan. de rechterzijde passeeren. Zijn officieele naam is : „Keerpuntcommissaris".
Bedoeld wordt, dat hij staat met het gezicht naar de zijde gekeerd van waar de deelnemers komen. Deze houden dus in beide gevallen zoowel bij het komen aan- als bij het gaan van het keerpunt, de rechterzijde, van den weg Dit moet, opdat zij ingeval zij dicht'achter elkaar loopen, elkander niet hinderen of tegen elkaar op botsen.
De baancommissarissen bij den veldloop zorgen dat de deelnemers de te nemen hindernissen werkehvjk overwinnen. Zijn er bij gebrek aan natuurlijke hindernissen*, kunstmatigen aangebracht en worcden deze niet zooals is voorgeschreven overwonnen, dan noteert de Commissaris het nummer van den nalatigen en meldt het geval aan den .voorzitter-;kainprochter.
Bij den hordenloop zien de baancommissarissen toe dat de deelnemer niet meer dan 2 horden omwerpt. Voor een eventueel record mag geen enkele horden worden omgeworpen.
Bij den Estafetteloop heeft de baancommissaris te controleeren dat de afstand binnen welke de staf moet worden overgegeven, niet wordt overschreden.
De rondentellers.
De rondentellers stellen zich op bij de eindstreep en zorgen dat op de daarvoor bestemde plaats, gewoonlijk is dit een der palen, die zich aan de eindstreep bevindt, duidelijk zichtbaar wordt aangegeven hoeveel



— 12 —
volle ronden nog door de (n) leidende (n) deelnemer (s) moeten worden geloopen (ingeval zij geen baan zijn achter geraakt). Zij noteeren tevens zorgvuldig hoeveel ronden dé verschillende deelnemers hebben afgelegd. Wanneer het zeker of waarschijnlijk is, dat er groote verschillen tusschen den deelnemers onderling zullen ontstaan of wanneer groote voorgiften afzonderlijk controleeren noodzakelijk maken, is het van groot belang over een flink aantal rondentellers te kunnen beschikken. Ieder kan dan een beperkt aantal loopers.liefst zoo min mogelijk, controleeren Men doet verstandig hiervoor zeer accurate en betrouwbare mensehen te nemen.
Wanneer de deelnemere de eindstreep naderen voor het loopen van de laatste ronde, wordt dit door één der rondentellers door een belsignaal aan den deelnemers bekend gemaakt.
Verdor is het rondentellen een kwestie van goed uitkijken en dient men de deelnemers die men heeft te controleeren, voortdurend in 't oog te houden, opdat men geen vergissing begaat.
De Voorgiftenregelaar.
De werkzaamheden van dezen functionaris worden door den naam reeds duidelijk aangegeven. De wedstrijdgevende vereeniging zendt uiterlijk twee dagen na het sluiten der inschrijvingen aan den voorgiftenregelaar een opgaaf omtrent de resultaten welke door de inschrijvers in de laatste drie wedstrijden over den betreffenden afstand werden bereikt. De voorgiftenregelaar bepaalt in verband met de tijden welke door den deelnemers te voren gemaakt zijn hoeveel voorgift zij krijgen. Hij berekent ongeveer welken afstand de deelnemers in een bepaalden tigd kunnen afleggen.
Bijv. De athletiekvereeniging „Sport staalt spieren" geeft een wedstrijd waar o.a. de 400 M. met voorgift op 't programma voorkomt. De voorgiftenregelaar ontvangt de namen van de deelnemers en hunne tflden. A. heeft in 3 wedstryden gemiddeld 52 seconden geloopen. B. heeft er 58 sec. over gedaan en C. 60 se.
A. loopt dus per seconde gemiddeld 7.7 M B loopt over de 400 M. 6 seconden langer. A. kan in die 6 seconden 6 x 7.7 M. = 46.20 M. afleggen. B. zou dus een voorgift van 46.20 M. kragen, terwijl C. die 8 seconden langer dan A. »over de baan uoet 8 x 7.7 M. =* 61.60 M. voorgift krijgt.
Deze afstanden worden dan afgerond tot 45 M. en 60 M. Geheel zuiver is deze berekening natuurlijk niet, vooral niet wat de voorgift betreft van C. tegenover B. Houdt men den t^d van A. aan, dan is het verschil in afstand van de voorgift van B. en C. 15.40 M. Rekent men echter volgens den tijd van B., die gemiddeld per seconde 7 M. loopt, dan zou dit verschil 2 x 7. M, = 14 M. worden.
Omgekeerd moet men echter ook weer rekening houden dat A. en B. juist omdat er iemand voor hen staat, die hen tot sneller loopen prikkelt, inderdaad sneller zullen zijn, dan wanneer ze zonder voorgirt loopen.
Overigens worden de voorgiften voor de 100 en 200 M. afgerond op 1 M., van 400 M. en 800 M. op 5 M. en daarboven op 10 M. of meer.
Naarmate de afstanden grooter worden, worden natuurlijk het aantal meters in de seconde doorloopen kleiner. Omgekeerd worden de verschillen in de gemaakte tijden ook weer grooter



— 13—
Zoo ziet men dan ook dat bij lange afstanden de voorgiften dikwijls honderdon meters bedragen, afhangende natuurlijk van de capaciteiten der loopers. De plaatsen van di voorgiften worden op de baan duidelijk aangegeven. Zijn er groote voorgiften, b.v. van meer dan een baanronde, dan pas wordt de arbeid van de rondentellers ingewikkeld en is het noodig dat zij weten hoeveel ronden in totaal de deelnemers die zij moeten controieeren, hebben af te leggen.
DE JURYLEDEN BIJ HET SPRINGEN.
Hoogspringen met aanloop.
Hierover is niet veel te vertellen. Alles staat vrij duidelijk omschre" ven in het wedstrijdreglement. Vele klachten hoort men steeds over de latten, welke bijna altijd doorbuigen. Houdt men zich aan de grootste dikte in het reglement omschreven, n.1. 3 c.M., dan zal do lat niet doorbuigen, maar wordt eenigszins zwaar, waarvan de deelnemers wanneer zij de lat afwerpen, dikwijls veel last ondervinden.
Buigt de lat wel door dan moet het betrokken jurylid, de maat steeds nemen in het midden waar de lat het meest is doorgezakt en niet de hoogte aflezen van de standaards op de plaats waar de lat op de pennen rust.
Een deelnemer mag op elke willekeurige hoogte beginnen doch moet dan elke volgende hoogte meespringen. Is hij dus begonnen en heeft hij bemerkt, dat hij den sprong gemakkelijk uitvoerde, dan mag hij een volgende hoogte niet overslaan, maar springt verder mee.
Elke 3 begonnen aanloopen, onverschillig of daarbij al dan met onder de lat door wordt geloopen, tellen voor een sprong. Bij deze bepaling wil nog wel eens een verschil van meening ontstaan, bijv. in het volgende gevai. Een deelnemer heeft bij den len sprong de lat afgeworpen ; nu mag hij nog 2 sprongen doen. Na zijn eersten mislukten sprong maakt hij 2 mislukte aanloopen. Hfl' beproeft nog eens en werpt nu weerde lat af. Nu heeft hij dus 2 mislukte sprongen, zoodat hij nog recht op 1 sprong heeft.
Hoogspringen zonder aanloop
De groote moeilijkheid voor de juryleden bij deze wijze van hoogspringen is, te controleeren of de deelnemer de voeten of één der voeten van den grond opheft alvorens hij den sprong maakt. Indien hij springt moeten beide voeten tegelijk den grond verlaten. De deelnemer is gauw geneigd, bijna altijd zonder dat hij het zelf weet, een klein, bijna onmerkbaar sprongetje vooraf te maken. Een sprongetje mag dit eigenlijk niet heeten, het is slechts een bijna onmerkbaar opwippen van de voeten. Toch mag dit niet gebeuren. Ook het langs den grond schuiven der voeten is verboden. Dit alles wordt aangemerkt als een verkapte aanloop en maakt den sprong ongeldig. Overigens mogen de voeten in eiken stand geplaatst worden, d.w.z. het is niet noodig dat de voeten juist naast elkaar worden geplaatst, ze mogen ook achter elkaar geplaatst worden. Deze manier van springen echter, maakt juist, dat de deelnemer zich vaak schuldig maakt aan wat verboden is, nl. een der voeten eerder dett grond te doen verlaten.
Wie deze manier van springen wel eens heeft toegepast zal dit uit on-



— 14 —
dervindrng weten. Overigens gelden dezelfde aanwijzingen als bij 't hoogspringen met aanloop. Dit geldt ook voor de opmerking : Bij gein ken sprong door 2 of meer deelnemers zal door verder springen worden beslist, op de wijze als door de jury-leden is te beslissen. Maar al te dikwijls wordt al heel spoedig door de juryleden tot loting overgegaan Dit moet men voorkomen, want dat is in strijd met het reglement; men maakt er een loterij van, terwijl juist de eindstrijd het belangrijkst is. Er zijn tal van beslissingen mogelijk, b.v. door de overgebleven deelnemers nog eens een lagere, gelijke of hoogere sprong te laten maken
Verspringen met aanloop.
In de eerste plaats wijs ik bij dit onderdeel op de plaats van afeet.
i,aat men toch vooral bedenken, dat voor den balk de minimum maten
ïfn v re«lemfnt z\)n aangegeven. Bij voorkeur neme men vooral den
balk breeder dan 20 c. M. Ook over den afeet van dezen balk is men het
dikwijls niet eens. Het reglement schrijft voor, dat men een plaats van
afzet niet mag oversohrijden. De mooiste afeet is dan ook wanneer men
HÏ £rlehe?£n ï?* ^°°r de «streep in dit geval voorkant van de balk, blijtt. (Zie Fig. I.)
Het is echter toegestaan met den voorvoet, waarmede men afeet, den rand van den balk te overschrijden. (Zie Fig. II.)
FiS- % Fig. II.
Zoodra men met de voet den rand van den balk zoodanig overschrijdt Men ÏÏIÜ^ °lte *™T0™ reikt- ^rdt de sprong ongeldig verklaard Men mist dan tevens den goeden afzet, omdat men in dit geval geen voldoenden weerstand van den voet gevonden heeft. 8 dem verIooP van den wedstrijd kan op de volgende wijze geschie-
dertUnrfn^t"1^ T^6011 sP™ng. Elke sprong wordt terzijde van k^STS + ?mOTkt- Dit d06t men het g^kefijkst door een stukje SSta X f van een briefkaart of een visitekaartje rechtop in het H^™^TS met het nui»mer van den deelnemer erop. Springt een katrtff L -J den volgenden sprong verder,, dan verplaatst men het Is dn « P™? J evenver of minder dan laat men het kaartje staan; Bpnngbak erg smal, zoodat er kans bestaat dat een onhandig p ringer op de kaartjes springt en deze door elkaar werpt, dan is het



— iè1 -
beter de kaartjes op een klein houtje naast de springinrichting te plaatsen.
Hebben alle deelnemers hunne drie sprongen volbracht dan weet men wie de prijswinnaars zijn, waarna deze nog drie sprongen mogen maken, waarbij men weer op dezelfde wijze te werk gaat. De prijswinnaars zijn echter niet verplicht nog drie sprongen te maken. Verbeteren zij echter in deze drie sprongen hun aanvankelijke afstand dan telt deze laatste. Na afloop hiervan worden pas de afstanden gemeten. Evenzoo gaat men te werk bij verspringen zonder aanloop, polsver-, driesprong, binkstap en sprongkamp. Is het verspringen een onderdeel van een meerkamp, zoodat de deelnemers na het springen direct een ander nummer moeten beginnen, dan verdient het aanbeveling de drie sprongen achter elkaar te laten maken. Men kan dan ook direct de maat nemen van den versten sprong. De sprong wordt gemeten van af én loodrecht op den balk tot de ptaats waar de dichtst bijzijnde hiel het eerst den grond heeft geraakt.
Verspringen zonder aanloop.
Hiervoor geldt alles wat het verspringen met aanloop aangaat. Wat de afzet der beide voeten betreft zie hiervoor het Hoogspringen zonder aanloop.
Bij het verspringen* zonder aanloop zal het menigmaal voorkomen, dat een deelnemer bij het neerspringen zoo ver in de knieën doorbuigt dat hij inet zijn zitvlak de oppervlakte van hét zand aanraakt. Dit wordt gerekend als achterovervallen en maakt den spreng ongeldig.
Polsstok hoogspringen
Ook hierbij zjjn de verschillende aanwijzingen als bij hoogspringen aangegeven, van toepassing. Meermalen heb ik juryleden een aanmerking hooren maken'Over het maken van een kuiltje waarin de punt van den stok bij het springen geplaatst kan worden ofschoon dit reglementair is toegestaan.
Het is verboden de bovenste hand hooger te plaatsen of de onderste hand boven de bovenste te plaatsen. Deze bepaling is gemaakt om het klimmen in den stok tijdens den sprong te Voorkomen.
Polsverspringen.
Wat betreft het opmeten var den sprong, moet hier niet geleze» worden ,,De sprong wordt gemeten van af en loodrecht op den balk tot de plaats waar de dichtst bijzijnde hiel het eerst den grond heeft geraakt" maar „tot de plaats waar de dichtstbijzijnde voet het eerst den grond heeft geraakt.
Bij polsverspringen geschiedt de neersprong anders dan bij gewoon verspringen. Blijft bij gewoon verspringen het front van het lichaam naar voren, bij polsver werdt bijna altijd gedraaid zoodat het zelfs wel kan voorkomen, dat de teenen dichter bij de plaats Van afzet zijn dan de hielen. In dit geval wordt de sprong gemeten van de teénen af, als zijnde het dichtst bij de plaats van afzet.
Driesprong,
Bij de omschrijving van den afzet der voeten kan geen verwarring ontstaan. Hier geldt hetzelfde als bij den hink-stap en sprongkamp, nl.



— 16 —
dat de plaats van afzet wordt aangegeven door een kalklijn die echter niet mag worden overschreden. De voet mag hierbij dus niet over de plaats van afzet (de balk) komen, zooals bij het verspringen is omschreven. Overigens gelden alle bepalingen als bij het verspringen.
Hink. stap en sprongkamp.
Behalve het neerkomen op denzelfden voet als waarmede wordt afgezet bij den eersten sprong gelden alle bepalingen als bij den driesprong en het verspringen.
□ e juryleden bij het werpen
Speerwerpen.
Vooral de omwikkeling en het gewicht van de speer moet steeds goed worden gecontroleerd. Veel overtredingen zijn op dit gebied reeds geconstateerd. Het is zoo gemakkelijk voor het vasthouden, nog een laag touw om de omwikkeling te draaien of er een gummiring overheen te schuiven.
De streep van waar men afwerpt mag niet overschreden worden, noch met eenig lichaamsdeel de grond aangeraakt worden aan de andere zijde van de streep. Op deze bepaling hebben de juryleden nauwkeurig toe te zien. Kan een speerwerper zich zoo lang in evenwicht houden, totdat de speer den grond heeft geraakt, dan pas mag hij de streep overschrijden of ingeval hjj voorover valt met zijn handen den grond voor den streep aanraken.
Een worp is alleen dan geldig, indien de punt van de speer het eerst den grond raakt. De speer benoeft dus niet te blijven staan. Dit is dikwijls afhankelijk van de bodemgesteldheid. Is deze hard dan zal de speer niet zoo gemakkelijk blijven staan als bij een zachten bodem. De plaats van eiken worp wordt direct gemerkt met het nummer van tien werper. Dit nummer wordt op een stukje papier met een draadnagel in den grord vastgestoken. De verste woip van eiken deelnemer wordt gemeten, rechthoekig op de lijn, waarvan men heeft geworpen.
Wanneer niet speciaal anders is bejiaald moet de speer bij het werpen steeds in het midden worden vastgehouden. De lengte moet zijn 2.60 M. en het gewicht moet 0.8 K. G. bedragen.
Discuswerpen.
Ook hier geldt weer de bepaling van het overschrijden van den cirkel voor de discus den grond heeft aangeraakt. Het reglement zegt hierover het volgende :
,,De worp is ongeldig, wanneer de deelnemer met eenig lichaamsdeel den grond buiten den cirkel aanraakt aan ({e zijde waar de worp geschiedde voor de discus den grond raakt".
Alleen wanneer een werper den cirkel verlaat om naar zijn plaats te rug te gaan, zal zijn worp niet ongeldig verklaard worden ook al heeft de discus den grond nog niet bereikt bij het verlaten van den cirkel. Dit zal natuurlijk weinig voorkomen, want gewoonlijk Wacht de werpe.' met spanning op het moment dat de discus neerkomt en zal daarna pas den leirkel verlaten.



— 17 —
De discus moet 2 K. G. wegen, een doorsnede hebben van 22 c. M. en geworpen worden uit een cirkel van 2.50 M. middellijn.
Verder hebben de Juryleden toe te zien dat de discus binnen den sector van 90° neerkomt en de plaats waar de discus den grond aanraakt weer duidelijk aan te geven. Dit is de dichtst bij den cirkel zijnde indruk op den grond. De wijze Waarop men de verschillende indrukken noteert heb is omschreven in het propaganda-vlugschift van de Nederlandsche Athletiek Unie No. 2 „Het inrichten v&o Athletiekterreinen''.
Kogelstooten.
„Geworpen moet worden van af schouderhoogte met één hand. Hier mag eigenlijk niet van Werpen- gesproken worden maai* van stoeten daar juist het werpen verboden is.
De kogel mag niet achter den schouder gebracht worden. Dit nu, is de grootste moeilijkheid voor de juryleden bjj het kogelstooten waarop men terdege moet toezien. Door hen die bij het kogelstooten den kogel tegen den schouder gedruist houden, wordt deze fout niet gemaakt. Wordt echter de kogel naast den schouder gehouden dan zien we ook bijna altijd dat de kogel achter den schouder wordt gebracht, hetgeen als werpen moet worden beschouwd en dus" foutief is. Voor het vlugge verlcop van den wedstrijd is het noodig dat men de deelnemers de dne stooten achter elkaar laat uitvoeren. Men kan bij het kogelstooten de merkteekens van de plaats waar de kogel is neergekomen, van alle deelnemers niet laten staan evenals bij het speerwerpen. De kogel, die menigmaal doorrolt, zou deze merkteekens omverwerpen of uitwisschen. Het is daarom dat men direct de verste der drie worpen van eiken deelnemer opmeet. Dit neemt niet zooveel tijd in beslag omdat men direat kan constateeren welke denverste worp ia en de afstanden niet zao gtoot zijn waardoor het meten sneller kan geschieden.
De afstai d wordt gemeten van af de plaats waar de kogel het eerst den grond raakte tot dea cirkelomtrek en in de richting va» het middelpunt.
Het gewicht van den kogel bedraagt 7.25 K. G. De middellijn van den cirkel moet 2.13 M. zijn.
Gewicht werpen.
Het werpen met een gewicht van 25 K. G. is hier in Nederland onbekend. Nog op geen enkelen wedstrijd is het voorgekomen. Het gewicht wijst reeds uit, dat men hiervoor over een lichaamskracht moet beschikken ver boven die van onze meeste atnleten.
Daarom ook wordt dit onderdeel der athletiek door de N. A. U. niet aangemoedigd. Mocht het evenwel voorkomen dan gelden daarvoor de bepalingen van hét kogelstooten behalve natuurlijk wat aangaat net achter den schouder brengen van het gewicht.
Kogelslingeren.
Ook het kogelslingeren is alleen geschikt voor krachtige athleten en komt op onze wedstrijden weinig voor. Als jurylid bij het kogelslingeren op te treden is xiiet geheel zonder gevaar. Bq het rondslingeren heeft men het gewicht niet zoo in zijn macht als bijv. bij net KO>elstcoten. Men dient dan altyd op een behoorlijk» n afstand te blijven. Men zie ock tce, dat



- 18 -
geen andere juryleden, deelnemers of publiek door den kogel getroffen kunnen worden. Een zeer goede, maar kostbare manier, om omvaar te vermijden, is het werpen uit een ijzeren kooi, zooals ook te Stockholm geschiedde op de Olympische Spelen 1912. Het cpmeten van de worpen geschiedt op dezelfde wijze als bij het discuswerpen. Overigens gelden ook alle bepalingenjals bij het discuswerpen en wat de plaats Van neerkomen van den kogel aangaat als bij het kogelstooten.
De totaal lengte van handvat, draad en kogel moet 1.22 M. zijn en het totaal gewicht 7.25 K. G. De cirkel evenals bij het kogelsteoten neet 2.13 M. in middellijn.
Twee of meerkampen.
De meerkampen kunnen zrjr samengesteld uit een willekeurig aantal onderdeelen. Te veel onderdeelen maakt de kamp ingewikkelder en voor de deelnemers natuurlijk zwaarder. Bij voorkeur wordt aangeraden die cUdeideelen te nemen welke tevens onderdeel zijn van den Olympischen Tienkamp. Dit met het oog op het aantal punten toe te kennen volgens de tabel van den Tienkamp indien twee of meer deelremers een gelijk aantal punten behalen.
De volgorde van de loopers wordt bepaald door tijdopname ; natuur lijk is controle tusschen de juryleden van aankomst en de tijdopnemers noodzakelijk. Halve en heele neslissingen behoeven echter niet te worden geloopen, daar de tijd van eiken deelnemer wordt 'opgenomen.
Vijf- of Tienkamp:
Het verschil tusschen beoordeeling van een vijf- en tienkamp bestaat hierin, dat men hij den vijfkamp het z.g. afvaïsysteem toepast. Alle deelnemers doen mede in de eerste drie onderdeelen n.1. verspringen speerwerpen en 200 M. hardioopen, waarna de 12 beste deelnemers met discuswerpen voortgaan. Van deze 12 moeten er weer 6 afvallen, zoodat men voor de 1500 M. slechts 6 man overhoudt. ' Indien meer dan één deelnemer voor de zesde plaats na het discuswerpen in aanmerking komt, zullen deze evengoed aan de 1500 M. mogen deelnemen. Van ai de loopers van de 1500 M. werdt de tijd opgenomen indien mogelijk met 3 chronometers voor ieder. Men zal in dit geval over minstens 18 chronometers moeten beschikken
Bij den tienkamp bestaat dit afvaïsysteem piet, doch blijven alle deelnemers . van de 10 onderdeelen van den tienkamp mededingen. Ieder ontvangt een aantal punten vastgesteld bjj de tabellen.



m Geïllustreerd Weekblad ■
OFFICIEEL ORGAAN VAN
m Nederlandsch Olympisch Comité, Nederlandsche Athletiek-Unie
( Nederlandsche Lawn-Tennis-Bond jj Haagsche, Noord Centrale en
■ Nijmeegsche Voetbalbonden enz. ■
Bevat behalve Verslagen en actueele Foto's geregeld Artikelen over Athletische training en oefening en is daardoor de beste handleiding voor alle die de Athletiek beoefenen. :
Proefnummers GRATIS bh FRANCO.
H Administratie,,De Sportkroniek" m
■ Antonie DuycKstraat 129 a DEN HAAG |j{
^lllllllllllllPllllIIIIIIIIIIllilllllllll