VERZEN VERZEN ... als tcekcns van der jonkheid waren aard : Vreugd, moed, kracht, lust, de poëzij van 't leven, Die ied're lent' der schepping openbaart. Potgieter. Verzen zijn de beweging van 't leven, klaarluidende, al naar het menschhart gaat, of droeviglijk schreiende zacht, óf kwaad als een donderslag door des levens kalm beven. Kloos. L. J. VEEN — AMSTERDAM - 1907 Deze Bundel Verzen heb ik samengesteld voor leerlingen van de laagste klassen der Middelbare Scholen. In de leesboeken vinden ze te weinig poëzie en de gewone Verzenbloemlezingen zijn voor hun nog niet geschikt. Ze moeten n ruime, vrije keuze hebben om, wat jeugd graag doet, veel uit 't hoofd te leren. Onbewust krijgen ze, bij goede leiding, oor voor klank en ritme, en nemen tot zonnige vreugde van geheel hun leven 't wezen van poëzie in zich op. Hier en daar heb ik om praktiese redenen of anderszins 'n gedicht verkort of slechts gedeeltelik geplaatst. Waar ik dit niet nodig vond, heb ik 't niet aangegeven. De keuze kon ruimer zijn geweest, maar in een eerste pogen heb ik me wat beperkt. Ook heb ik niet voor alJes, wat ik had wiJJen opnemen, toestemming kunnen krijgen. Zo moet ik tot mijn spijt ook enige Afrikaanse poëzie in dit Bundeltje missen. DR. J. ALE1DA NJJLAND. Amsterdam, Lentemaand j907. INHOUD. Een rechte dichtere Aloeette, voghel clein Ons naket eenen soeten tiji . Het staet een castee! Weyntjen Claes Waerom zijt ghy soo langhen tijdt Philips van Marnix. Een christelijck liet , 0 Dirk Volkertsz. Coornhert. Godt ghevet al zijn ampt en tijt ,5 Roemer Visscmer. Die sonder hop sijn bierken brouwt, enz. . \y PlETER CORNELISZ. HooPT. 't Woudt (uit „Baeto") ,g Anna Visscher. D'eene min brenght d'ander in Maria Tesselschade Visscher. Wilde zanghster Dirk Rafaelsz. Camphuysen. Maysche morgenstond Gerbrand Adriaensen Bredero. Aendachtigh liedt 2 , /j, i Uae eeuw 15dt eeuw ' 5 16^c eeuw g Oladz. INHOUD. Jan Jansz. Starter. Jeugdighe nimphen, die 't boerten bemind . B'*j6 Jacob Cats. Gedicht, op de gelegentheyt van staet . . . .28 Joost van den Vondel. Het stocksfce van Joan van Oldenbarnevelt 11 Princelied ... ' ' i 11 Wellekomst van Huigh de Groot ... ' ,, Kinder-lyck Vertroostinge aen Geeraerdt Vossius . Sluit voor begeerte uw graegh gezicht . ... 4o Inwijdinge der schilderkunste . ., Wiltzangk ... 4 Hcyzang van „uuren" De zeeleeu op den Teems Constantijn Huygens. Scheepspraet, ten overlijden van Prins Maurits van Orange Gerard Brandt. "Willem van Oranje — Prins Maurits — Michiel de Ruijter Jan Luyken. De morgenstond Alles heeft zyn mond „ Hubert Corneliszoon Poot. Nacht .... c Op de doot van myn dochtertje 58 Willem Bilderdijk. De rozen 't Gedicht uit plicht 60 Antoni Christiaan Winand Staring. Het flonkrend Poolgesternte scheen 61 De Israëlitische looverhut INHOUD. Een Geldersch lied B,aj!z" Ada van Holland A 66 Hendrik Tollens. In een zomernacht . , 9 JSAAC DA CoSTA. Bidden David ... • 72 • 77 78 79 82 Jan Michiel Dautzenberg. Sedicheit ende ledicheit .... Everhardus Johannes Potgieter Ouderdom De zeilwagen van Prince Mouringh . Haesje Claesdochter op 't Prinsenhof Jan Pieter Heye. Flink Noord-zeebad-lied Vleuglen •" i i.'.' .' g8 Nicolaas Beets. De Aalsmeerder boer Het Haarlemmer-meer. Wapen voor de gemeente Haarlemmermeer net putje van Heiloo .... Blinde Elze . . • Langs moeders graf Petrus Augustus de Genestet Onrust Boutade Naar de Natuur Benjamin — af '°^ Dolce far niente * ' ' 1 °5 Guido Gezelle. Het Leven .... Het jonge paar • . 109 Voorwinter . 110 89 92 94 96 98 99 INHOUD. Bladz. Twijfelzonnig • 113 En daarmee al 115 Jantje 117 Bladerval 1' 8 VlRGINIE LOVELING. Het liedje mijner kindsheid 110 Het buitenmeisje 112 Avondlichtje 124 Willem Levinus Penning Jr. Oudjes 125 Die diep gevoelen 1 26 Blijde vaart herdacht 127 Verpoozing <29 Zee kiezen 1 3 1 M arie BoDDAERT. In 't bosch 132 Aan 't venster <33 Avond aan 't strand 134 J ACOB WlNKLER PrINS. Meiregen 1 36 Frederik Leonard Hemkes. Lischbloem 138 't Geuzenvendel op den thuismarsch 139 Victor Alexis de la Montagne. De boschwachter 141 Het huizeken .... 143 Willem Gerard van Nouhuys. December-dagen 145 Pol de Mont. Sprookje '47 Van holleblokjes '5° Albrecht Rodenbach. Moses verlost 154 INHOUD. Minnezingers Meilied B,|*c8 Het lied der knapenschap Fantasie ... , Jacques Perk. Idealen . • HéLÈNE Lapidoth swarth. Dorre heide De beek Lentevlag Een kinderhand Avondlied Herfst .... Herman Gorter. Uit ,,Mei" Albert Verwet. Levenswijsheid Marie Metz—Koning. Lentedag Henriette Roland Holst. Uit „De nieuwe Geboort" René de Clercq. Schoone nacht . 162 . 164 165 . 166 167 168 169 170 .71 '73 '74 '75 Korenloop ' De velden dooien .... Dageraad ,1, N. J. Beuken ( ^ Zilveren golfjes 1 84 Een rechte dichtere, God weet, Al waer hi in enen woude. Dat hi nemmermeer en soude Van dichtene hebben danc, Nochtan soude hi herde onlanc ) Sonder dichten daer gheduren, Want het hoort te sire naturen : Hi en mochts niet laten, al woude hi. Dichten moet uut herten vri Comen ende uut claren zinne, Daar God behoude inne Eiken dichter die waerheit mint. i) Hard onlang = zeer korte tijd. Aloeette '), voghel clein, Dijn nature es zoete ende rein, So es dijn edel zanc. Daer dienstu met den Here allein Te love om sinen danc. Daer omme bem ic met di ghemein; Ander vogheJ willic ghein Dan di, mijn leven lanc. Aloeette, voghel clein, Dijn nature es zoete ende rein, So es dijn edel zanc. ') Leeuwerik. Dit en het voorgaande is uit de 14^ eeuw. ONS NAKET EENEN SOETEN T1JT. ') Ons nakct eenen soeten tijt, Wi moghen al wel sijn verblijf Met herten ende met sinnen. Ons is gheboren, des seker sijt, Soe soeten ionghelinghe. Ons is gheboren so cleynen kint, Van eender maghet een ionghelinck, Een sone is ons ghegeven. Dat is ons allen een salich dinc, In hem is deeuwich leven. 50 schier als hi gheboren was, Wert hi gheleyt, also ic Jas, In eender couder cribben, Want daer gheen ander wieghe en was, Daer hi in mocht ligghen. Die beesten vielen op haar knyen, Waar was dat wonder meer ghesien ? 51 bekenden haren heere! Dat en sachmen noeyt geschien, Het is ons een grote leere. x) Dit en het volgende gedichtje is geestelike poëzie uit de i5de eeuw. ons naket eenen soeten tijt. Het wcrt den herderen geopenbaert Al van den enghel metter vaert, Die hen die bootscap brochte; Si liepen al te BethJeem waert, Daer si dat kindeken sochten. Si vonden alle die waerheyt, Als hem die engheJ hadde gheseyt, Vanden kinde ende vander moeder. Het is ons een grote waerdicheyt, Dat hi is onse broeder. Die herderen liepen altehant, Sj maecten meere ') al om int Jant, Dat Ihesus was gheboren. Waer ons dat kindeken niet ghesant -), Wi waren al verloren. ) Mare. 2) Gezonden. HET STA ET EEN CASTEEL. Het staet een casteel, een rijc casteel, Een casteelken op hooger tinnen, Daer singhen die engelen so soeten lof; Heer Jesus woont daer binnen. Tot desen casteele quamen wi gaerne, Conden wi daer toe gheraecken, Het blinckt daer al van pueren gouwe '), Die mueren en oock die daken. Tot desen casteele en comen wij niet, Wi moeten vromelick striden; Die wilde zee, vlack en diep, Die moeten wij over liden. De boose gheesten comen ons aen, Met temptacien willen si ons verladen, Sij hebben daer somenigen te gronde gheseylt, Met hare valsce raden. Laet ons die wilde zee over varen Met also blide sinnen, God die heere wil ons ghesparen, Dat wi dat casteel mogen winnen. ') Goud. WEYNTJEN CLAES *). De Heere moet zijn gepresen Van zijn goedertierenheyt, Dat hy aJtijt wil wesen Bij die nieu zijn verresen, En hebben 't quaet afgeleyt. Dit mach men claerlick sporen Aen de vrouwe Weynken Claes, Uit God zijnde geboren, Wiens woort sy had vercoren, Tot haerder troost en solaes. Gevaen liet men haer bringen In den Haech voer de Overheyt, Met vragen sy haer aenghingen, Oft sy bleef by de dingen, Die sy voorheen had geseyt. 't Geen, dat ick heb gesproken, Blijf ick vast by, heeft sy verclaert; Sy mochten 't vuyr wel stoocken, Om branden ende roocken, Sy was daer niet voer vervaert. ') Wendelmoet Klaesdochter van Monnikendam was een der eerste martelaars. 20 Nov. 1527 is zij in Den Haag verbrand. WEYNTJEN CLAES. Dus ist oordeel gegeven, Dat sy sou worden verbrant, Maer, door Gods geest gedreven, Gaf sy willich haer leven Over des Heeren hant. Sy holp den pulver steken Selfs tot haren bosem in; Siet wat daer is gebleken, Van selfs is sy gestreken Tot den pael, als een heldin. De beul tradt aen om worgen, Doen sloot sy haer oogen fijn, Hebbende in 't hert verborgen Een trooster, niet om sorghen, Yerlanghende thuys te zijn. WAEROM ZIJT GHY SOO LANGHEN T1JDT1). Waerom zijt ghy soo langhen tijdt Van ons absent, ach, lieven Heer! boo dat u schaepkens, onbevrijdt, U heete gramschap voelen seer? Denckt op u Catholijcke Kerck, Door u ghesticht en ghefondeert, üoor u verlost, u eyghen werck, H*if ^ S°° 'anc in zijt gheëert. Hert op u voet, en metter daet Vertreet u vianden tot niet, Door wie gecomen is het quaet Dat in u kercken is ghesciet. U teghenstrijders met gheschal In uwe tempelen seer coen Haer vlagghen stdJen overal, wJ°°nen Wat ^ durven doen. Waer men devotie pleghen sach En Godt soo loflijck werd gheëert, Waer hy ghedient werd nacht en dach Uaer sach men menschen heel verkeert ') Een Katholieke klacht over de Beeldenstorm in Aug. i 566. WAEROM ZIJT GHY SOO LANGHEN TIJDT. Met hamers, bijlen en gheweer, Als van den boosen gheest beseten ; Het schoon cieraet, met groot oneer Hoe sy dat al in stucken smeten? Sy seyden in hun boosen moet: ,,Laet ons 't gheheel gaan destrueren, fcn rooven al het kerckengoet, Wy sullen 't noemen reformeren Dit hebben sy dan oock ghedaen, ooo met afbreken, soo met branden, Waer ergens sy gheraecten aen De templen Godts, in dese landen. Och .' houdt u handt niet langher stil Je straffen dese geus-ghesellen; Ghy hebt de macht, hebt ooc den wil f vYanden, 't sijn al rebellen! Ghy sijt ons coninck ende Heer; Ghy weet het wat er wordt ghedaen; Laet kerckenschenders nimmermeer Onghecastijdt dus henen gaen! PHILIPS VAN MARN1X. EEN CHR1STEL1JCK LIET, GEMAECT TER EEREN DES DOORLUCHTICHSTEN HEERE, WILHELMUS PRINCE VAN ORANGIEN, WAER VAN D'EERSTE LETTER VAN YEDER VEERS ZIJNER V. G. ') NAME METBRENGEN. \J^ilhelmus van Nassouwe Ben ick van Duytschen bloct; Het Vaderlandt ghetrouwe Blyf ick tot inden doot Een prince van Orangiën Ben ick vrij onverveert; Den Coninck van Hispaengien Heb ick altijt gheeert. Jn Godes vrees te leven Heb ick altijt betracht; Daerom ben ick verdreven, Om Landt, om Luyd'ghebracht2); Maer Godt sal my regeren Als een goet instrument Dat ick sal wederkeeren In mijnen Regiment. ) Vorstelike Genade. a) Om = hd. ohne, zonder. EEN CHR1STEL1JCK LIET. Lydt u '), mijn ondersaten, Die oprecht zijn van aert: Godt sal u niet verlaten, Al zijt ghy nu beswaert; Die vroom begheert te leven, Bidt Godt nacht ende dach, Dat Hy my cracht wil gheven, Dat ick u helpen mach. Lyf en goedt altesamen Heb ick u niet verschoont; Mijn Broeders, hooch van namen, Hebbent u oock vertoont; Graef Adolff is ghebleven In Vrieslandt in den slach; Sijn siel in 't Eewich leven Verwacht den Jongsten dach. J^del- en Hooch-gheboren, Van Keyserlicken stam 2), Een Vorst des Rijks vercoren, Als een vroom Christen man, Voor Godes woordt ghepreesen Heb ick vrij onversaecht, Als een Helt sonder vreesen, Mijn Edel bloedt ghewaecht. T^ijn schilt ende betrouwen oyt ghij, o Godt, mijn Heer! Op u soo wil ick bouwen, Verlaet my nimmermeer! M Weest gelaten. a) Graaf Adolf van Nassau was in 1391 tot Rooms keizer gekozen. Dat ick doch vroom mach blijven, U dienaer talJer stont, De tyranny verdrijven, Die mij mijn hert doorwont. Van al, die my beswaren End mijn vervolgers zijn, Mijn Godt! wilt doch bewaren Den trouwen dienaer dijn, Dat sy my niet verrasschen In haren boosen moet, Haer handen niet en wasschen In mijn onschuldich bloet. A,s Davidt moeste vluchten Voor Saul den tyran, Soo heb ick moeten suchten Met menich Edelman; Godt heeft hem verheven. Verlost wt alder noot, Een Coninckrijck ghegheven In Israël seer groot. Nae tsuer saJ ik ontfanghen Van Godt, mijn Heer, dat soet, Daerna soo doet verlanghen ') Mijn Vorstelijck ghemoet; Dat is, dat ick mach sterven Met eeren in dat veldt, Een eeuwich rijck verwerven, Als een ghetrouwe Helt. '1 Doet verlanghen = verlangt. Niets doet my meer erbarmen In mijnen wederspoet, Dan datmen siet verarmen Des Conincks Janden goedt. Dat u de Spaengiaerts crencken, O, edel Neerlandt soet! AJs ick daeraen gedenke, Mijn ede] hert dat bloet. A's een Prins opgheseten Met mijnes heyres cracht, Van den Tyran vermeten Heb ick den sJach verwacht, Die, by Maestricht begraven, Bevreesde mijn ghewelt. Mijn ruyters sach men draven Seer moedich door dat velt. Soo het den wil des Heeren Op dien tijd had gheweest, Had ick gheern willen keeren Van u dit swaer tempeest1); Maer de Heer van hier boven. Die alle dinck regeert, Die men altijt moet loven, En heeftet niet begheert. Seer Christlick was ghedreven Mijn Princelick ghemoet; Stantvastich is ghebleven Mijn hert in teghenspoet; ') Storm, ramp. Den Heer heb ick ghebeden Van mijnes herten gront, Dat hy mijn saeck wiJ reden '), Mijn onschuJt doen becant2). Qorlofn), mijn arme schapen, Die zijt in grooten noot: U herder zal niet slapen, Al zijt ghij nu verstroit! Tot Godt wilt u begheven, Sijn heylsaem Woort neemt aen, Als vrome Christen leven 4), 'tSal hier 5) haest zijn ghedaen. \/bor Godt wil ick belijden En sijner grooter macht, Dat ick tot gheenen tijden Den coninck heb veracht; Dan dat ick Godt den Heere, Der Hoochster Majesteyt, Heb moeten obedieren In der gherechticheyt.6) ') Recht spreken over, oordelen. a) Bekend. 3) Vaarwel. 4) Wilt leven als. 5) Op aarde. 6) In de droeve winter van 1568—69 is het Wilhelmus als troostlied gedicht na de mislukte pogingen van Prins Willem (Jemmingen, Daelhem, tocht over de Maas bij Maastricht) om in Noord- of Zuid-Nederland 'n opstand tegen Alva's dwangbestuur te wekken. Bij de algemene neerslachtigheid blijft de hoop op Willem van Oranje gevestigd, die 't moet uitspreken, dat hij niet wanhoopt: „Stantvastich is ghebleven mijn hert in teghenspoet." Eerst in 1572 aanvaardde Prins Willem 't Wilhelmus als „Princelied" — „de eerste dag eens nieuwen levens". DIRK VOLKERTSZ. COORNHERT. GODT GHEVET AL ZIJN AMPT EN T1]T. Die, als de Zon op 't heetste ryst, Zaayt met een milde hant Zijn koorn in 't dorre Lant, En wert van 't zaaysel niet ghespyst: Zijn arbeyt blyft verloren — Na eyckels mach hy sporen '). Die, als het velt gherypt is blanck En als de Noordwint kout Ontkleet het dorre wout, Ten boschwaart dwaaslyck neemt zijn ganck, Fioelkens 2) soet te plucken, Ten3) sal hem niet ghelucken. Die, als de vorst den stroom bevriest, Ten Wijnbergh geerich 4) spoet, Om plucken druyfkens soet, Zijn tijt en moeyten gants verliest; Want inden sneeu begraven Geeft Bacchus niemant gaven. 8) Speuren, zoeken. 2) Viooltjes. 3) Het en. ) Begerig. GODT GHEVET AL ZIJN AMPT EN T1JT. Godt ghevet al zijn ampt ') en tijt: A] wat hy schickt en weert 2), En menght zich niet verkeert. Zoo wie zijn schickingh teghen strijt En 't werck poocht te verhaasten, Betreurt zijn doen ten Jaatsten. 1) Taak. 2) Waren, verzorgen. ROEMER V1SSCHER. Die sonder Hop sijn bierken brouwt, Die sijn kost koockt sonder eeck') of sout, Broodt backt sonder te heven 2) ofte sueren, En maeckt vaersen sonder merrigh daer in, Mach vryelijck dencken in sijnen sachten sin. Dat sijn soetsappigh werck niet langh sal dueren. Soo den tijdt is, sy moet toch geleden zijn, Men mach hopen, dattet saJ beteren dra, Die wenscht en kan niet wel te vreden zijn, Dies ick van dien my geheel ontsla. Den tegenwoordigen tijdt wil ick slaen ga, Den verleden kan ick niet weder locken, Wachtende wat de toekomende sal brengen na, En hier-en-tusschen lacchen, boerten en jocken3). Die uyt het verleden merckt het toekomende spel, Sulck een die weet sijn weetjen wel. *) Edik, azijn. 2) Gisten. 8) Schertsen. P1ETER CORNELJSZ. HOOFT. r. , , ' \ woudt tien Jevendighe kerck van ongekorven hout, 'TweJck met sijn telgen breed en hemelhoghe toppen, Het dartelmakend licht bestaet den wegh te stoppen: En stelt van binnen toe een' aeckelijcken dagh, Die 's menschen hart besteJpt met ootmoed en ontsagh. Wat marmersteene vloer oock soud' zich connen roemen Bij voettapeet van cruidt gespickelt met haar bloemen ? Wat wanten rijck vermaelt, oft wat beeldt- houwerij Wat orde van gebouw is sulcke, dat het bij Een' schaeduwrijcke beemd in maejestejt magh haelen? Al deden porfir, jasp, en goudt des hemels straelen Met spiegelgladde glans afstujten, en de Son Daer, met sijn hel gesight geen óógh op w, houden kon: Wat soud het wesen bij de pijlers der bos- schaedjen Zoo reisigh en gekapt met weelighe plui- maedjen Van aerdigh vloeyend lof? bij stammen nem- mer los Van klimop gebordujrt op groenfluweelen mos ? Het kostelijcke koor1) sal d ooghen haest ver- veelen; Maer nemmermeer het frisch der scheemrighe prjeelen, Welcke als ghij dujsendmael en dujsend- . maal besiet, Van dujsendmael aenschouwt op een gestalte w ... niet* Want waer ghij opkijekt, oft daer is nieuw , groen gesproten: Urt vogel schudt de blaên; oft windt verschiet de looten. 2) ') Van kerk of tempel. 2) Uit het jdc Bedrijf van Hooft's treurspel „Baeto. oft Oorsprong der Hollanderen", 1626. ANNA VISSCHER. D' EENE MJN BRENGHT D' ANDER IN. Helaes! waer is de vriendtschap heen? Dat klaeght en vraeght schier yder een. En soeckt niet veer, s'is dicht by u, Maer is, geJijck de Echo, schuw, Die ongeroepen blijft als stom. De vriendtschap die heeft oock waerom') Dat sy soo selden haer Jaet sien: Sy kan noch wil niet zijn allien. Dus wie dat wenscht te zijn bemindt Van and'ren, van sich selfs begint; Want vriendtschap voor bewesen jonst') Dwingt met een heyl'ge toover-konst. Alleen geen menschen 3), bot en suer, Wreet, ongevoeligh, stugh en stuer, Maer selfs een Leeuw, hoe wreet en fel, Deed oock aen sijn weldoender wel. ') „Elck sijn waerom" (alles heeft ziin „,=c n levenswoord van Anna's zuster Tesselschade. ) Gunst. 8) Niet alleen mensen. MARIA TESSELSCHADE VISSCHER. WILDE ZANGHSTER. Prijst vry den Nachtegael, Als hy u menighmaeJ Verlust en schatert uyt, Een zingend veedertje en een gewieckt geluyt, Wiens quinckelere zoet De oore luystre doet Gauw') nae het tiereJiertje Der vlugghe Juchtigheyt van 't ooJijk J), vrolijk diertje! Wiens tjilpend schril geluyt Gelijck een orgel fluyt, Veel losse toontjes speelt En met éen tongh alleen als duyzent tongen , queelt! Zijn hoogh' en laege zwier Met Jieffelijck getier Van t helle, schelle zoetje Vermeestert al 't gesang van 't zingend', springend' goetje. *) Gespannen, opmerkzaam. s) Eenvoudig. WILDE 2ANGHSTER. Een diertje, wiens gelaet') Jn zeldzaemheydt bestaet, Om dat het niet en heeft AJs zangh, die maer een Maent in 't gantsche jaer en leeft. Maer 't meeste wonder, dat Zijn roem ooit heeft gehadt, Is, dat zoo kleyne Jeden Herbergen zuJk een kracht van die Juytruchtigheden. M Voorkomen, wijze waarop 't zich voordoet. DIRK RAFAELSZ. CAMPHliYSEN. MAYSCHE MORGENSTOND. Wat is de Meester wys en goed, Die alles heeft gebouwt En noch in wezen blyven doet, Wat 's menschen oog aanschouwt; Die 's Werelds wyden omme-ring, Nooyt uytgewaakt, bewaakt En door gepaste wisseling Het zoet noch zoeter maakt. Nu is de Winter, dor en schraal, Met al zijn onlust heen, En d' Aarde heeft voor deze maal Haar lyden afgele'en. Dies is de tyd we'erom gekeert, Waar in natuur verjonkt, Haars milden Scheppers goedheyd eert En met zijn gaven pronkt. De May, wiens zoetheyd zo ver strekt, Dat zijn gedachtenis In 's menschen geest al vreugd verwekt, Eer hy voor handen is; MAYSCHE MORGENSTOND. De May, het schoonste van het Jaar, Daar alles is verfraayt *): De Lucht is zoet, de Zon schynt klaar, t Gewenschte Windje waayt. ^fv/- DauwtJen 'n de koele nacht Word over 't Veld verspreyd, ^oor de heel Nature lacht En is vol dankbaarheyd. De Aard is met gebloemt geciert, Het Byken ga'ert zyn Was, Het Leeuwerikjen tiereliert En daalt op 't nieuwe Gras. Bloempje dringt ten knoppen uyt, t Geboomte ruygt 2) van Lof, Het Veetjen scheert het Klaverkruyd Graag van het Veldjen of. Elk Diertjen heeft zyn vollen wensch, En quelbegeert leyd stil, Behalven in den dwazen Mensch Door zyn verkeerden wil. *) Vrolik wordt. a) Wbrdt ruig. 1 GERBRAND ADRJAENSEN BREDERO. AENDACHTJGH l) LIEDT. , t Sonnetje steeckt zijn hoofjen op tn bestraelt der Bergen top Met zijn lichjes: ■yff ,Wat gesichjes, Wat verschietjes, verd 2) en flauw, Dommelter tusschen 't grauw en blauw' t Vochtige boomtje blinckt verciert, t Vrolijck vinckje tiereliert Op zijn tackjes Wilt en mackjes, fcn weer strackjes op een aer 3) Huppeltet met zijn weder-paer *). d' Hemelen werden meer begroet Van de diertjes kleyn en soet, Als van menschen, Die maer wenschen Na het aerts, vergancklijck goet, Dat men hier doch al laten moet. i makkfrt,Chte',k ^ V"' ^ Ander" *) Wederga. JAN JANSZ. STARTER. JEUGD1GHE N1MPHEN, DIE 'T BOERTEN BEMIND. Ieughdige Nimphen, die 't boerten bemind, YroJike herten! hoe mach het doch komen, Datmen in plaetse van t' singen begind Stil en hoe Janger hoe meerder te droomen? Is de genuchte dan so besnoeyd En uyt u ieughdige harten geroeyd, Dat die niet weder en bloeyd? De tijd sal u vallen so veel te lanck! Laat ons wat lacchen, wat mallen, wat deunen, Singhen en springhen, ja, maecken een klanck, Datter de kamer begint van te dreunen; Hey, hey, wie weet, wanneer het ghebeurd, Datmen 't geselschap dus t' samen bespeurd! Waer toe dan nu ghetreurd? D'ouderdom komt ons doch op de hand, En ons ontslippen de ieughdige jaren, 't WeJlick de vreughden dan stelt aen een kant, Voorts ') soo beginnen wy dan te bedaren. *) Spoedig. JEUGD1GHE N1MPHEN, DJE *T BOERTEN BEMIND. Dus wild doch in u luchtige ieugd Niet laten te bruycken in eeren en deughd De blye, bequame ') geneughd. W/Sult ghy dan niet beginnen een reys? Waer na begeert ghy doch langer te beyen? Naeste gebuurtje, voldoet ghy mijn eys, Heft op een Liedtjen: men sal u geleyen. fp* ghy beschaemd? ey, houd doch u k'leur; Meught ghy wat wachten, ick sing u wel veur, Soo niet, ick geef u de keur. ') Prettig. JACOB CATS. GEDICHT, OP DE GELEGENTHEYT ') VAN STAET. TER TYDT DE WYTVERMAERDE HELT, MARTEN HARPERTSEN TROMP ADMIRAEL TER SEE WAS GEMAECKT. SeeheJden! wacker voJk! peckbroecken! rappe n, gasten! VJp, ruckt nu wederom de vlaggen van de masten; Uaet, jaeght eens op een nieu2) den Spanjaert _ over boort, E,n haeJt eens wederom, dat gy ter see verloort. t Js lang genoegh gegeeut, 't is ai te lang geslapen ; Komt, wort eens, dat gy waert, en als gy zijt n geschapen! Ue see en haer gevolgh daer zift ge toe n , gewent, LJaer js uw eygen huys, uw eygen element. AJ wat op aerde leeft, al watter is geschapen, Dat kent sijn eygen kracht en weet sijn eygen wapen, ') Toestand. ") Opnieuw. GEDICHT OP DE GELEGENTHEYT VAN STAET. Jae, weet, wat hem gemack of eenigh voor- er l , deeI doet» n hoe het naer den eysch sijn vyant n„ i « , ,. krencken ') moet. De Jeeu vecht met de klau, de stier gebruyckt i_, den horen, riet paert slaet met den voet, een haen met _ feJJe sporen — sce ,s uw geweer, gebruyckt daer uw r» . gewelt, Daer is geen twijffel aen, de Spanjaert moet gCYdt. De see die heeft u eerst den vryen hals gegeven, Den Uodsdjenst ingevoert, den Spanjaert uyt- r> .. gedreven; Lfe see die heeft u eerst den vyant leeren sJaen; te see maeckt u gevreest oock bij den „ Indiaen; Lfe see brenght voordeel in en bout hier r»„ •• i , . groote steden, De see verrijckt het lant, en dat in verre leden2); De see maeckt, dat het lant den vijand over- Gy daerom, bout de see, soo gy het lant p i . bemint, Ln va" dan aen het werck met onvertsaegde ^ sinnen: Uy sult gewissen buyt, groot lof en eere ,Y, winnen; Want, als naer rechten eysch de Jeeu de p. bende leyt, Daer is geen twijffel aen, de segen is bereyt. ) Benadelen. e) Delen van de wereld, streken. GEDICHT OP DE GELEGENTHEYT VAN STAET. Tromp gaet u heden voor, hij trompt') met alle krachten En roept u naer de see, en stort in uw gedachten Een lust om wèJ te doen, een yver voor het lant, Daer van sijn innigh hert en al sijn wesen brant; Gy, let op sijn bedrijf, en let op sijn bevelen, Hy sal u, naer de kunst, met yser leeren spelen. En kaetsen met het stael, jae, leyden aen den dans, Daer bij geen vrou en dient, maer niet dan flucxe mans. Maer gy, o dapper helt! en leyder van de benden, Die hun geduchten schrick naer oost en westen senden, Kom, toon ons op een nieu, dat Hollant weder leeft, Dat Hollant boven ligt en op de baren sweeft. x) Trompet. JOOST VAN DEN VONDEL. HET STOCKSKE VAN JOAN VAN OLDENBARNEVELT, VADER DES VADERLANTS. Myn wensch behoede u onverrot, o stock en stut, die, geen' verrader, Maer 's vrydoms stut en HolJants Vader, Gestut hebt, op dat wreet schavot; Toen hy voor 't bloedigh zwaert most knieJen, Veroordeelt, als een Seneka, Door Neroos haet en ongena '), Tot droefenis der braefste zielen. Ghy zult noch, jaeren achter een, Den uitgangk van dien Helt getuigen: En hoe Gewelt het Recht dorf2) buigen, Tot smaet der onderdruckte steên. Hoe dickwyl strecktet ghy in 't stappen Naer t hof der Staeten stadigh aen Hem voor een derden voet in 't gaen, En klimmen op de hooge trappen; ') Keizer Nero heeft zijn leermeester S.neka zonder reden ter dood veroordeeld. a) Dorst. HET STOCKSKE VAN JOAN V. OLDENBARNEVELT. Als hy, belast van ouderdom, Papier en schriften, overleende, ^0v?nc*er lantspack steende! Wie ging, zoo krom gebuckt, noit krom! Uhy ruste van uw trouwe plichten, Na et rusten van dien ouden stock, Ueknot door 's bloetraets bittren wrock, stut en stijft ghy noch mijn dichten. ') l) Het „stockske" is bewaard gebleven en „rust" Vondelmuseum te Amsterdam bij 't oorspronxeiik handschrift van dit gedicht. PRJNCELJED. 1625. Frederick van Nassouwe ji/i®enJck vroom Hollandsch bloed, Mijn Vaderland getrouwe Met leven, lijf en goed: Een Prince van Oranjen, Door wapenen vermaert: Voor Oostenrijck noch Spanjen •tn ben ick niet vervaert. 's Lands rechten en vrijheden lek helpen sal in zwang; In geen' vereende steden Gewetens felle dwang Of tyrannye Jyen: Jck wensch de goe gemeent En trouwe borgcrycn Dcor liefd' te sien vereent. lek heb van kindsche dagen De vryheydt voorgestreen, En 't harrenasch gedragen Tot welvaert van 't gemeen. PRINCELIED. Noch wil ick 't vendel sweyen Van Hollands fieren leeuw, En met Oranje meyen') Bedecken wees en weeuw. Ons' vyanden braveeren ln 't Westen en in 't Oost; Maer in den naem des Heeren Ben ick hun' maght getroost. Mijn' vroomheyd is gebleken By Nieupoort in den slagh; Dat hart leeft onbesweken ln my gelijck het plagh. Schept moed dan Heeren Staten, Uw Veltheer staat bereyd; Die ruyters en soldaten Weer na de grensen leyd. Wat schrickt ghy voor of achter, t Land heeft aen d'een' sij' duyn, Aen d'ander sy' den wachter, En Schutsheer van den tuyn 2). Soo ick met zege keere En Spanjen dwing tot vre, Singt Gode prijs en eere Die voor ons' vesten stre. lek sie alree nae 't vechten De maeghden mijn' banier Ontmoeten, die my vlechten Den lofkrans van laurier. *) Meitakken, lovertakken. 2) Met zinspeling op de „tuin van Holland, de bekende voorstelling van een tuin, gevlochten haag. waarbinnen de Hollandse leeuw staat, hier: het grondgebied van de Republiek. WELLEKOMST van den Heer HUJGH DE GROOT. t' Amsterdam, NA SYNE 1.ANGDUURJGE BALLINGSCHAP. 1) Wat saelge wint is 't, die van 't Lelistrandt2) Den stroom op, in 't ondankbre Vaderlandt Hervoert het Delfsche wetorakel 3), dat Uekoffert, als een kostelijcken schat, Weleer de bange Maes afdrijven quam, iot dat de Sein het in haar armen nam, fcn sette dat geberghde Godskleynoodt Met blyschap op den koningklijcken schoot, Des AUerchnstelijcksten Luidewijcks 4), Dje t herbergh schonck, tot glory sijnes ftijcks, Op dat het, na et verstuiven van die wolck Des drucks, verscheen, tot heil van 't vrye volck t-n t mjsverstandt aansiende 's helds geduld Mem weder eerde, en riep: het is mijn schuldt. l) In Desember ,63, is Hugo de Groot in alle stilte .n Amsterdam geweest, waar hij zich onder 'n aangenomen naam heeft schuil gehouden, bezocht door bloedverwanten en vrienden, waaronder Vondel. Dit gedicht spreekt daarvan. s *) Frankrijk. s) De Groot, in Delft geboren. ) De koningen van Frankrijk voerden van ouds de naam „Allerkristelikste Majesteit". WELLEKOMST VAN HUJGH DE fiRnnr O groote ziel, o son van mijn gesangk, Die weêr verrijst, na uwen ondergangk, tn ons verheught met desen gouden dagh, Dien riollandt wel met eere vieren magh: Wat woorden sal de danckbare gemeent Best vlyen, als de goudsmidt dier gesteent, Um u t onthalen op den hooghsten trapNa s kerckers ramp, na suure ballingschap. U stalen hart al gloeyend hardt gesmeedt! U vjroothart, met wat hemelschen magneet Bestreeck Standvastigheit uw vast gemoedt, Dat het soo heet van liefde t' onswaert woedt, En wraackt de weelde van een aartspaleis tn kust het landt en al zijn haters peis '). ') Peis, pays, fr. paix = vrede. KJNDER-LYCK. ') Constantijntje, 't zaligh kijntje, n, j eru"jjntje> van om hoogh ir hier beneden, Uitlacht met een Jodderoogh 2). Moeder, zeit hij, waarom schreit ghy? ooven leef ick, boven zweef ick, Engeltje van t hemeJrijck: v £k b,i"ck' en ick drinck' er, t Vjeen de schincker aJJes goets n€"f ,f de zic,en' die daar krielen, DerteJ van veeJ overvloets. Leer dan reizen, met gepeizen, Naar pallaizen 4), uit het slick Dezer werrelt, die zoo dwerrelt. neuwigh gaat voor oogenblick. ) Schreit, klaagt. *) Hemelpaleizen. VERTROOST] NGE AEN GEERAERDT VOSS1US. ') Wat treurt ghy, hooghgeleerde Vos, En fronst het voorhooft van verdriet? Beny uw soon den hemel niet. De hemel trekt. Ay, laat hem los. Ay, staack dees ydle tranen wat, En offer, welgetroost en bly, Den allerbesten vader vry Het puick van uwen aartschen schat. Men klaaght, indien de kiele strandt, A/laar niet, wanneerse, rijck gelaên, Uit den verbolgen Oceaan, In een behoude haven landt. Men klaaght, indien de balsem stort, Om t spillen van den dieren reuck: Maar niet, soo 't glas bekoomt een breuck, Als 't edel nat geborgen wordt. ') Jn 1633 stierf Dionys Vos, 31 jaar oud, die buitengewoon geleerd was voor zijn leeftijd. YERTROOST1NGE AEN GEERAERDT VOSSIUS. y sc ^ vergeefs sich selven moe, Wie schutten wil den stareken vliet, Die van een steile rotse schiet, Naar haren ruimen boesem toe. Soo draait de weereldkloot; het sy De vader t liefste kindt beweent: Of t kindt op vaders lichaam steent. De dood slaat huis noch deur Yoorby. doodt sPaar* n°ch soete jeughdt, Noch gemelicken ouderdom. Sy maekt den mont des reedners stom fcn siet geleertheit aan noch deught. Geluckigh is een vast gemoedt, Dat in geen blijde weelde smilt, En stuit, gelijck een taeie schildt, Den onvermybren tegenspoedt. SLUIT VOOR BEGEERTE UW GRAEGH GEZICHT ») Sl"it voor Begeerte uw 8raegh gezicht; ,ert',zy 'oert» om in te vaeren. SJuit d oogen, vensters van het licht Indien ghy wiJt uw hart bewaren: Want zoo Begeerte eens binnen sluipt, Z,y zal bederf en jammer baren, Dat eeuwigh smert, en eeuwigh druipt De dingen zijn niet als zy schynen: De worm zit binnen Jecker ooft, i-i ent kleur bedeckt venynen Hy doolt zeer licht, die licht gelooftIn paradyzen nestlen slangen: De slangen hangen boven 't hooft, Daer goude en blozende appels hangen: Dies wacht uw vingers, wacht uw hant, Noch vat de Doot niet met uw' tant. l) Uit het treurspel „Joseph in Egypten" (,640). JNWJJDINGE DER SCHILDERKUNST E, op Sint Lukas feest. GeJyk de zonneblom haar oogen Uit minne draeit naer 's hemeJs bogen, fc-n voJght met haer gezicht net alverquickend licht, p 5on' die a) ziJn verwe geeft, da!I geboomte en plant by leeftZoo volght de Schilderkunst, ' Uit aengebore gunst, üntsteecken van een heiJigh vuur, schoonheit van Natuur Met hare streecken en penseelen; Ueeft doode doecken en panneelen Net leven, waerze zweeft, en zwiert; Verkloeckt ) de menschen, en 't gediert. eilde 'dJ^4 dichtte.^°"deI dit voor t St. Lukas- bhf ^ be5rieSSChi,derkUnSte" gChU,d,gd 1NWJJD1NGE DER SCH1LDERKUNSTE. O eedJe Schildermin, ü tiende Zang-godin, Wij Joopen u, met d' andre negen Parnas-godinnen ') tegen ; Van zingen noch van speelen moe: Ontfang dees kroon: zij komt u toe. ') Muzen. W1LTZANGK. ») V/at zong het vroJijck voghelkijn, L)at in den boomgaert zat! „Hoe heerlijck bJinckt de zonneschijn Van rijckdom en van schat! Hoe ruischt de koelte in 't eiken hout, t,n versch gesproten lof! Hoe straelt de boterbloem als gout! Wat heeft de wiltzang stof! wiS een dier zijn vry^eit waert! wat mist het aen zijn' wensch; Terwijl de vreck zijn potgelt spaert! U siaer! o arme mensch! eic,cen x' Amsterdam? O kommerziecke Beurs, Daer noit genoeghen binnen quam! Wat mist die pJaets al geurs! Wy vogels vliegen, warm gedost, Uerust van tack in tack. De hemel schaft ons dranck en kost De hemel is ons dack. *) In 1660 door Vondel geschreven op de „hofstede van de Hinlopens buiten Naerden". VT1LTZANGK. W&zaeien noch wij maeien niet: Wy teeren op den boer. LL urC? Zij',n airen schiet \v/" . f ^andt ons voer. Wy minnen zonder haet en niit c,n danssen om de bruif ' Ons bruiloft bindt zich aen geen tijt w.?y duurt ons Jeven uit." Wje nu een voghel worden wil, L)je trecke pluimen aen, Vermy de stadt, en straetgeschil, tn kieze een ruimer baen REYZANG VAN „liUREN". *) Wy passen op ons ronde, Ueduurigh op de wacht, Verzuimen geene stonde, Voltrecken dagh en nacht \Y/amjpt' °,ns ho°gh bevolen. Wat dwaelt, of nimmer dwaelt, ÜJt uurwerck magh niet dooien. Ueen zonnewijzer faelt ,nAf™ercJcen van ziin sfreecken. Al hoort men kloek noch klanck, Uns stomme tongen spreecken, Cn roepen: gaet uw' gangk. Verzuimt geene oogenblicken. Het leven rent voorbij. U menschen, kostge wieken £.n weegen uw gety, IJat nimmer weêr zal keeren \ rif 11 t ° aa «ujae Kamer gaat 'V r\Ct ,^ans van heldre straalen. k UntsJujt myn venster voor uw Jicht Urn met een vroJyk aangezicht U minn'Jyk in te haJen. Gy wacht niet, aJs ik open doe, Maar dringd ten eersten') mild'Jyk toe • Ja, eer ik kom t' ontsluiten itn noch in 't naare duister zy, Zo staat en wacht gy aJ na my Voor toe geJooke ruiten. Zo ook de Meester, die u riep nn tot een Licht der wereld schiep, * ?,C F°0tC Zon der Zonnen, ocnynd met een glans van eeuwig goed Voor t venster van het toe gemoed: Met opdoen 3) was 't gewonnen. ) Dadelik. Opendoen. ALLES HEEFT ZYN MOND. Als wy door groene beemden gaan, Daar veelerhande Bloempjes staan, °ns w'^en spreeken, Met wit en blauw en rood en geel Vermengt, besprengt, zo schoon en eêl, noe we., hoe nauw en dicht bekeeken, ierwyl zy haaren geest van geur Door 'r aangenaame Lyf van kleur Zo hert-verkwik'lyk van zich geeven, fcn t windje, veegende oover 't Hof Met bloeiseJ-reuk, het ruizend lof Der hooge Poopelaars doet beeven, De morgen-zon zo heerJyk blinkt fcn koele daauw van kruidjes drinkt By t tuit'ren, fluiten, zingen, kweelen Van t luchtig, vluchtig pluimgediert, Dat tussen Aarde en Heemel zwiert tn door de takjes heen gaat speelen — Dan denken wy in ons gemoed: VJ Paradys, wat zyt gy zoet. HUBERT CORNEL1SZ. POOT. nacht. De gouden dagh bestraelt althans 'j , een gansch vreemden hemeltrans t Verre aerdryck onzer tegenvoeters, De pasvoJkJonken middernacht hier do°r vaek en slaep (die heusche A. •, sterfclyk gesJach,. Slechts ik, dus vroeg eens opgestaen, Zie t ryzend Jicht der schoone maen Up gevels bJikkeren en torens. Zy meet het bJaeu met elpe schreên nn scheurt in koeJen moedt met haere ziJvre De donkerheit vaneen. Hoe luistert d' onbeweegde lucht! Daerin schryft nu geen vogelvJuet L schaterende wemeJspooren. De wufte winden leggen stil. Het levend kristaJlyn, by 't schubbigh vee 2) n. , , verkoren, tjJyt zacht langs rant en kil. ') Thans. a) Door de vissen. NACHT. De wegh houdt roepen in en praet , Ue wei haer Joeien en geblaet. *^Tneem ,a'om een vredigh zwygen. Zo sta 'k heel onverJet en vry. Zou dit een' Jooden geest geen' luchten trek doen krijgen Jot zoete rymery? OP DE DOOT VAN MYN DOCHTERTJE. Jacoba tradt met tegenzin Ter snode werelt in En heeft zich aen het endt geschreit Jn haere onnozelheit. Zy was hier naeu verscheenen, Of ging wel graeg weer heenen. De moeder kuste 't lieve wicht Voor t levenloos gezigt En riep het zieltje nogh te rugh, Maer te sne^ en v^ug> Was nu al opgevaeren By Godts verheugde schaeren. Daer lacht en speelt het nu zoo schoon Rontom den hoogsten troon ^Pre't de wiekjes luchtigh uit, Door wee noch smart gestuit. O bloem van dertien dagen, Uw heil verbiedt ons 't klagen! WILLEM BJLDERDJJK. DE rozen. Ik heb ze zien bloeien By t uchtendontgJoeien, nangen de bladen en storten in 't stof Tot speeltuig der stormen, 'ot aas van de wormen, ot schaamte van d' op haar zoo pralenden Hof. Toen zogen haar knopjens De lavende dropjens, lot parels geronnen uit hemelschen daauw Nu missen zy kleuren En spreiden geen geuren, r de avond de velden nog wikkelt in 't graauw. Zoo zag ik geslachten, r\ i -l ° sch°onheid en krachten VJntJujken en bloeien, maar luttel bestaan, ^oo Jach en verblijden In jammer en Jijden Voor t schemerend Westen des levens vergaan. 't Gedicht Uit plicht GeJukt niet licht, Alaar hinkt aan ijzren boeien; 't Heeft vier Noch zwier, Noch bJoei, noch tier En kruipt in plaats van vloeien; Maar, brandt De hand, ,Die 't speeltuig spant, Van t innig boezemgloeien, Geen toon, Zoo schoon By mensch en Goón, Dan die het hart ontvloeien. ANTON1 CHR1STIAAN WINAND STARING. Het flonkrend Poolgesternte scheen Door t groen der olmentoppen heen, En k hield mijn blik omhoog gerigt En staarde op 't lieflijk Hemellicht. Maar t Koeltje schoot met stille vlerk Naar onder uit het kalme zwerk: Een^ blaadrig Lootjen boog zich neêr, En k zag den schoonen glans niet meer. Toch bleef mijn oog daarheen gewend, Vanwaar het tintiend firmament Zijn stralen uit het blaauwe rond Door 't lenteloover tot mij zond — En, zie! 't onrustig Koeltje week, Al zuizlend, naar eene andre streek: t Gekromde Telgjen rees weêr op, En t Licht doorscheen weer d' olmentop! DE ISRAËLITISCHE LOOVERHUT. Wie smalend tot Uw Hutje kwam - ^ van Abraham! ik schenk, uit een opregt gemoed, Den Drempel mijnen vredegroet! Gij viert uw feest, en zit getroost, Te midden van uw talrijk kroost, in schaduw van uw Joovertent, Ais Mozes u heeft ingeprent. Judea's wijnstok groent hier niet; Olijf, noch vijg teelt ons gebied; Gij gaardet hier, in raauwer lucht Alin weeldrig blad, min zoete vrucht En toch, Gij zit, uw lot getroost, Te midden van uw talrijk kroost; Uw Feesthut staat bij ons geplant, Ais eens in 't Palestijnsche Land. Drieduizend malen kwam de zon Terug, waar zij uw jaar begon, ai" 1*^ gij uw loovertent, Ais Mozes u heeft ingeprent. de israëlitische looverhut. Jeruzalem ligt diep verneêrd; Des Tempels grondslag omgekeerd: Verduisterd blijft die gloriedag, Toen Isrel beider grootheid zag; Maar eeuwig jong herrijst uw tent, Bij aller volken tal gekend; Zoo vaak de schaal, aan s hemels boog, Uer dagen maat weêr effen woog '). Wij — tasten rond, in 't ongewiss'; Up onze wieg ligt duisternis; De stond, dat ons Gods wiJ hier bragt, BJeef ongevierd; werd niet herdacht! Maar U heugt, dertig eeuwen door, I-Jat u Jehova uitverkoor; Dat, als 't geweld u vlugten deed, ten reddend spoor het diep doorsneed; iJat, zonder huisdak, levenslang, Uw schaar zwierf, op haar kronkelgang; Waar Vuur- en Rook-zuil voor haar toog, tn t Man haar spijsde van omhoog. Gij viert het, tot op dezen tijd, Dat zoo Gods arm u heeft bevrijd. Dies breng ik, met opregt gemoed, Uw nutje mijnen vredegroet. Wie smalend tot den drempel kwam; Niet jk, gij Kind van Abraham! ') In September, als de zon in „de Weegschaal" staat. EEN GELDERSCH LIED. Ik ben uit GeJdersch bloed; Geen vleitoon klinkt mij zoet; Mijn volksspraak, luttel rond, Geeft nog den klank terug, Uit onzer vaadren mond. Bij de eiken, aan den top Eens heuvels, wies ik op. In heiden zonder baan, Leerde ik, ten jagt geschort, Mijne eerste treden gaan. Mijn arm is 't wild geducht: Den reebok helpt geen vlugt, Het zwijn geen scherpe tand, Als, in mijn dreigend roer, Een snelle dood ontbrandt. Ik smaa den lauwer niet, Dien 't koor des levens biedt, Maar schat een andren meer! De krans, door 't zwaard verdiend, Is ook een krans der Eer! En gesp ik 't harnas aan, Jk volg geen vreemde daSn: „ ~P kossems heldenspoor, Zweeft mij, in stralend Jicht, Het beeld der zege voor. Ik ben uit Geldersch bloed! Oprecht is mijn gemoed; Aan eenvoud heb ik Just: Met pracht en weeld komt zorg; Genoegzaamheid baart rust. 5 ADA VAN HOLLAND, ALS GEVANGENE OP TEXEL, IN ! 2O3. Jn t gedruis des winds verloren, Over 't woelig ruim der zee Laat zich Ada's harptoon hooren, Jammert dus haar hulploos wee: Feestlicht, aan de toorts ontstoken. Die mijn Vaders lijk bescheen, Echt, van morrend Volk weêrsproken, Van verbitterd Bloed bestreên, k Draag uw schuld! In Moederhanden Blonk de Bruidstooi, mij ten val: 'k Sleep een Boei aan Texels stranden... 'k Was Gravinne in Dordrechts wal! ') Ach, dit hart! (aan Hem ontreten — Mijn genoot in 't kort gezag — Nu op 's waerelds vloên versmeten, Waar mijn trouw niet volgen mag!) ') Ada's huwelik met de Graaf van Loon was in Dordrecht gesloten. Ada's hart, doorboord van wonden, , Kweekt geen aardsche wenschen meer* t Voelt zijn laatste kracht verslonden. En geen balsem heelt het weêr. Zwaait niet langer, Krijgsbanieren, Voor de Gaa van Lodewijk: Willems vaan blijv' zegevieren! Dat ze op Leydens Burgtin prijk'! Vloei , neen! vloei' geen bloedstroom weder Urn mijn regt op Hollands grond. 8ewiUig neder, Die me op zooveel tranen stond. Groent voor andren, Eikenkruinen, agen '), bij dat Graaflijk Slot, Waar, in t luw der witte duinen, t Roosje met den winter spot. Lustoord van mijn kindsche dagen! Heuvel aan den Vijverkant, Zwanen, op den plas gedragen En gespijzigd uit mijn hand. Duifjes, die mij plagt te omzweven. Daar ik in mijn Bloemhof zat, Of, in schaduw der hooge dreven, Zingend langs den oever trad, a^s maan kwam lonken °P de stille Maagdencel, Viertijd -), aan de Vlijt geschonken Bij gejok 3) en snarenspel, ') Gravenhage. 3) Vrije tijd. s) Scherts. Andren moog de vreugd verzaden, Die gij eens mijn jonkheid boodt Andren zij op 's levens paden Zoete hoop ten togtgenoot, — Vreugde, Hoop is mij ontvaren, Uitgespeeld de droeve rol. Maak, o Dood, mijne achttien jaren Met het uur der slaking vol! HENDRIK TOLLENS. IN EEN ZOMERNACHT. Allengs omsluijert weer zich de aarde ./vlet scheemrend avondlicht; Langs bed en bloemperk in de gaarde Liaan weer de kelken digt; z'j§t» ZOO ver we staren, Op beemd en dreven neer, schudt een togtje nog de blaren, Ueen vogel roert zich meer. Met eiken aanblik om ons henen, Krimpt telkens de omtrek in; Keeds zijn de heuvlen ginds verdwenen Met kerk en torentin, Het land versmelt, de wouden slinken; t Verschiet wordt weggevaagd; De wereld schijnt in 't niet te zinken Met wat zij heerlijks draagt. Maar zie! zie rond, zie op naar boven! Met hel gestarnte straalt: Daar wordt de sluijer weggeschoven, Als hier de nevel daalt. )N EEN ZOMERNACHT. Wat gouden glanzen, zilvren vlekken Aan t onbegrensd azuur! Wat zonnen, die, hoe meer we ontdekken, Vermeerdren op den duur! Verheffend schouwspel! blijde Juister Voor 't opgeklaard gezigt! 't Zij hier beneden tastbaar duister Wij zien daarboven Jicht. Omhoog den bJik! het hart ten hoogen! De nacht zink' neer, wat nood? AJs de aarde wegdrijft uit onze oogen, RoJt zich de hemeJ bloot. 1SAAC DA COSTA. bidden. Des harten binnenst overleg, Gezegd, gezucht, gedacht! Het trillen van een stille vlam Die naar de wolken tracht. Het slaken van een ademtocht, Het vallen van een traan, De blik naar boven van een oog Door God alleen verstaan. De eenvoudigheid, het kunstloos waar Der kinderlijke taal, Maar aan wie plaats gegeven wordt Bij 't Englenlofkoraal. D A V I D. Ik leerde vroeg Uw naam, o God mijns levens! loven. Urootvader Obed wees mijn kindschheid reeds naar Boven, Met de onvermengde melk en honig van , Uw woord My lavende op zijn kniên. 'k Heb uit zijn mond gehoord Het eerst — straks naverteld, hoe op Uw woord de gronden Der wereld, op Uw wenk de aloude bergen stonden, — Hoe ge Adam vormdet tot een levendige ziel Gelijknis van zijn' God, en hoe hy, schuldig,' - viel £n ik, ik overdacht in de eenzaamheid Uw wet 'k Vernam haar diepen zin'by kinderlijk p ... gebed, En Jicht en troost en moed en onbe, schrijfbre krachten Doorstroomden me uit die bron, als allerlei gedachten, Vermenigvuldigd in mijn binnenst, vaak de rust Verbanden van mijn sponde, — als op Uw dienst belust Mijn hart zich wegen dacht om zich Uw volk te wijden, Voor de eer mijns Gods, voor de ark mijns Konings, smaad te lijden, Getroost, verheugd. — Wat hoorde ik, om .. die droomen, van Mijn broeders niet al schimp? Ach! als mijn Vader dan (Ook hy!) den driesten knaap te rug wees naar de weide Der schapen met een wenk, — ja, als my vader beide En moeder tegen was, ontfing Uw oor mijn klacht, En Gy, ten antwoord, gaaft mij psalmen in den nacht ik zong, en 't was my vaak of 'k Englen hoorde luisteren En overBethJehem by harpgetokkel fluisteren In wondren weêrgalm op mijn toonen: „Vrede op aard!" En ziet! op eens — ik had mijn oogen moê , gestaard Op 't lichtend firmament, by beurten, en de kudde Mijn zorgen toevertrouwd! — daar ritselde 't en schudde In t naastgelegen woud, en 'k zag — een ruigen leeuw Zich duikend storten op het ooilam, met een schreeuw Die me opdaagde aJs de kreet der wakkre n , , „ dagherauten Den landman, of gelijk Gods helden zich n l 11 , verstouten, y knallen der bazuin van krijgsmoed AA- . overstort. Jn ha« sprong op, ik voelde op eens my iv/i o- aangegord Met oimsons wonderkracht! en dees mijn m ... armen braken (De sterkte ,s Uwe, o Heer!) de wijdge- p. sparde kaken L>es roovers, tot hy lag . Tot Bethlem middlerwijj kwam menig Vo„ c «i . . vreemd verhaal Van oaüls somberheên en ondoorgrondbre kwaaJ En boozen kwelgeest, die de plaats had inge- v uu nomen Van heldenblijdschap als zijn hart plach te i f. * overstroomen Jn t barnen van den strijd, of wen met n dankbren groet De stammen al te zaam hem juichten in v , . f gemoet, Voor wiens gevelde spies hun haters bevend t~v i vloden. Doch welk een oogenblik op nieuw, als v t koningsboden erschenen m ons vlek en J essesjongstespruit') Bevel kreeg in der ijl te volgen! ftarpgeluid En zang (dus spelde een stem aan 's konings hof) zou de ooren l) David. Des lijders voor een wij] verkwikken en bekooren JNiet enkel, maar zijn leed bemeestren, en den nacht UevaJlen op zijn ziel doen wijken voor de kracht Van t loflied God ter eer. En 'k ging, meer opgetogen Van stille blijdschap dan verbaasd, dat dees mijn oogen L/en koning zouden zien in t midden van zijn stoet. Ja k ging, de vreugd der hoop in 't bid- dende gemoed, verzekerd, o. dat op den toongalm van mijn .. snaren De vijandlijke macht haar prooi zou laten varen. Myn harp! gy waaktet op. Gy loofdet, o _ mijn lied! Den Heilige Isrels in Zijn wondermacht. ~ En ziet! Uy mocht Gods gunstJing uit zijne starre dof„ heid wekken fcn zetten in zijn toorn hem neder, 'k Zag ~ zijn trekken Untspannen, k zag voor t eerst den vorstev , lijken blik Van t naamloos angstgevoel, den onbestemden schrik Weêr vrij, aan huis en heir bevel en richting geven. Ik zag den koning in zijn schoonheid, hoog verheven Wiet heel zijn edel hoofd en schouders boven al Wat óm hem zich bewoog Werd met een woo"? n«o u~ • ..., en eer. konings Jijden week. De jongling keerde Naar t ouderlijke veJd, en weidde op nieuw zijn schapen. JAN M1CHJEL DAUTZENBERG SED1CHEJT ENDE LED1CHEJT. Daer quam eens deur dat veJt ghegaen Een oude vrolicke droomer, Hj sach dat graen al guJden staen, Het was wel in den somer. VeeJ airen boghen loch ende swaer Ter aerde metten stenghel, Anderen schoten hoogh ende claer Boven dat airenghemenghel. De droomer en was voorwaer niet dom Hi woogh dat logghe coren, Ende twi ') dat andere hoogher clom, Dat wisti op te sporen: „AJt Jeeghe groeit in ijdeJheit, Wat ijdel is, is Jedich, Die conde, deughet ende beleit Sijn nederich ende sedich. Dat ghesonde verstant, dat sware graen En houden niet van pralen, TerwiJe die Jeecheit ende die waen In aJlen landen stralen." ') Waarom. EVERHARDUS JOHANNES POTGIETER. OUDERDOM. Heb eerbied voor de zilv'ren lokken, Rijs op waar u een grijze naakt, Zoo hem, ondanks de witte vlokken, De boezem nog van liefde blaakt. En sta —■ als versch ontloken rozen Om d eeuwen heugende' eikenstam, Gij, knapenstoet! met zedig blozen Waar t acht bre hoofd een zetel nam. En hoor' men naauw u ademhalen, Houde eerbied uwe tong geboeid Waar, gouden ooft in zilv'ren schalen, Een lessenstroom zijn' mond ontvloeit. Te boven is hij 's levens rampen, ** vaart der storm, de jagt der zee; Maar t heerlijk loon voor 't hach'Jjjk kampen, trvarings schatten droeg hij meê! DE ZEILWAGEN VAN PR1NCE MOURINGH. 1600. Prince Mouringh reed langs zee Jn zijn wond're koets met masten; Half het Haagsche hof was meê; Groote cijsen, rare kwasten. Nog te noen bij Scheveling Snelden ze al vóór twee langs Petten, Toen het holdeboJder ging En de koensten zich ontzetten: Flap zei 't zeil en krak het roer; 's Prinsen koets te water voer. Lijnregt stoof ze in 't golfgebruis, En men staakte t vJeijend prijzen; leder wenschte zich te huis; leder vroeg: Zal ze ooit weer rijzen? Alle tongslag sloeg een vloek; Alle groote banjerts pepen, En van angst werd buis en broek Stuk gescheurd en kaal geknepen; Prince Mouringh zag zoo snip. Of hij vreesde voor zijn schip. „'Narren!" riep een Moffenheer, „Wo Hans Mtchel sol/ ertrinken, „Nicht in dieses salzes Jffeer. „In ein TPeinfasz wirdst Du sinten!" „Bas versprach..." Daar nam een golf, Die aan hem zich zou verwarmen, Die hem sissende overdolf, Forsch den Jikkebroêr in de armen. Oef! zijn neus zoo vierig-rood, Bleek te bros voor zulk een stoot. De Admirant van Arragon ') Zat zijn handschoen Jos te rijten; t Scheen dat zich de quant bezon, Of hij blaffen zou of bijten. Grimmig sprak hij tot den Prins: „Krenkt ge mij een enkel haartjen," En hij streek de sik zijns kins, ,,Zeker heeft die muis een staartjen!" Maar zijn bleekheid dacht er bij: „Santé Madre! baat dat mij?" „Beautiful!" begon Lord Gray, Toen de zon door 't water straalde: „Lord!" daar stoof zijn muts in zee, Die met blaauwe veêren praalde, „Help, fetch back! — 't Blijve onbeproefd," Riep de Prins: „laat gaan die pluimen, „Daar hij twintig jaar op snoeft! „Alle wijven hebben luimen; „Maar Elisabeth was mal, „Zoo zij kaatste met dien bal." 2) *) Franciscus de Mcndosa, bij Nieuwpoort gevangen genomen. *) Potgieter stelt Lord Gray hier voor als een gunsteling van koningin Elisabeth. „Tanden ta dig!" ') klonk in 't want, En de Deen, met roode knevels, Zag hoe Frankrijks afgezant Laf zich vasthield aan zijn stevels. „Jlh! ne me refusez pas, „Prenez moi a la remorque." — „Non, Jffonsieur, a vous Ie pas!" Bulleval -) had uit met snorken, Als een lammetjen gedwee: „Henri Quatre en saura gré." „Luctor et Emergo!" riep Prince Mouringh, en de wagen Eensklaps weêr ter kuste liep, Waar men Petten op zag dagen. „Luctor et Emergo!" klonk Uit den mond van al de gasten, Toen de Prins er 't welkom dronk, En ze in puik van mossels brasten. Mouringh zei tot d' Admirant: „Et Emergo Volk als Land!" *) „Dat de Duivel u hale 1" De Deen is de Hertog van Holstein, broeder van de koning van Denemarken. 2) De gezant van Hendrik JV bij de Staten heette de Busenval. „In een volksliedje mogt deze niet anders dan Bulleval heeten," zegt Potgieter. 6 HAESJE CLAESDOCHTER OP T PRINSENHOF1). Haesje Claes, die 's werelds hulde Plag te ontvangen in haar bloei. Wijl de zee geen schepen duldde, Daar haar wimpel niet van woei, Haesje, die een huis zich bouwde, Dat paleizen overtrof, Haesje kwijnt nu, arme en oude, Weg op 't stille Prinsenhof! Heugenis van beter dagen Scherpt den angel van het leed, Heeft zij stof tot bitter klagen, Die zich weergalooze weet? Echter laat zij van haar lippen, Ernstig op elkaer gedrukt, Vrage noch verzuchting glippen, Ligt het grootst, nu diepst zij bukt! *) „Het gemeentebestuur van Amsterdam houdt, sedert Koning Lodewijk het Stadhuis in paleis verkeerde, zijne zitting op het voormalige Prinsenhof; Haesje Claesdochter, hier voor de Stedemaagd genomen, stichtte het Burgerweeshuis," zegt Potgieter. Dit laatste is echter niet juist. Dan alleen als ze, onder 't stromp'Jen, Ho°g of Jaag gemeen op straat woorden van beklag hoort momp'Jen, Overschrijdt haar wee de maat: Om ziet ze, en de dwergen schrikken Voor de stralen uit die wolk: Vindt het toornen van haar blikken Fluks in elks gewisse een tolk? Jeder waant een klagt te hooren, leder vreest verdiend verwijt; „Heb ik, ruischt het in onze ooren, Schoon zij statig verder schrijdt, „Heb ik daarom vest en wallen „Viermaal uitgelegd gezien, „Dat gij dus die Jaat vervallen, „Traag van handen, slap van kniên? „O verbasterde gemeente! „Waarom rees in kerk bij kerk „Vroed- en vroomheidspraalgesteente, „Beide tijd en nijd te sterk, „Als de lust voor elke ontwikkling „li met vrijheidsliefde ontvlugt? „Louter ijs voor hooger prikkJing, „Blakend vuur voor wuft genucht!" „„Welvaartsbronnen zijn verloopen!" — „Zou ik gram zien, was het waar? „Blijkt niet, gaan uw kisten open, „leder vorst uw schuldenaar? „Hooger steigert vast uw weelde!..." Maar de stem sterft in 't verschiet; Want, hoe gruwzaam ook misdeelde, Haesje vloekt haar kindren niet! Broeders! zal zij langer treuren Om haar oudst, haar deegjjjkst kroost? Of het grijze hoofd weêr beuren, Door een jonger teelt getroost? Andre tijden, andre krachten! Houdt zij 't oog op ons gerigt, Half vertwijflend in 't verwachten... Wie zijn regt eischt, doe zijn pligt! Slechts vernieuwing kan behouden, Achter raakt, wie stiJ blijft staan. Wedstrijd was de lust der Ouden, Wedstrijd in het voorwaarts gaan! Wie den moed heeft dus te stieren, Wordt geen minder krans beloofd, Dan den schedel mogt versieren Van een Bicker of een Hooft1)! Zou een enkle 't kwaad beteug'len? leder repp' zich koen en knap! Dan eerst krijgt de handel vleug'len, Invloed dan de wetenschap! Schande zou op allen kleven, Als na luttel tijdsverloop Haesje Claes niet op mogt leven, Maar de schimp werd van Euroop! 1 ) Andnes Bicker was burgemeester van Amsterdam, toen Stadhouder Willem ]] 'n aanslag op Amsterdam deed (1650), burgemeester Corn. Pietersz. Hooft verijdelde Leycester's aanslag op Amsterdam. T JAN PI ETER HEYE. FLINK. „Ja, als 't niet kan, dan kèn het niet!"... Zoo hoor ik alle dagen Van flauwerds en van tragen: Maar ik — ik haat dat laffe lied: En, zoo mij God de kracht wil gunnen, Dan zeg ik: „wat er ook geschied', 't Jfioet kunnen !" Kom'! haal' de handen uit den zak En steek' die uit de mouwen, Gij Mannen, en gij Vrouwen! Staat af van lust en van gemak: En, valt er soms wat zwaars te tillen, Denk': „willen... tilt het zwaarste pak, 'k Wil willen!" Wat flink en eerlijk is, en goed, Hoe zwaar het ook moog' lijken, Zal licht en handig blijken Wanneer men 't pittig wil, en doet: Hoe of 't dan loopen mag en runnen, Zeg' steeds, met ernstig-vroom gemoed: ,,'t Jffoet kunnen!" NOORD-ZEEBAD-LIED. De wolk omhoog — de zee beneen: De duintop blinkt van glansen; t Js, of de pinkjes om ons heen Met gindsche stoomboot dansen Hei! — bij die reuzendanspartij Daar hooren Hollands jongens bij! De wolk omhoog — de zee beneen: De duintop blinkt van glansen; De baren stormen om ons heen, De naakte jongens dansen En springen, hand aan hand, in 't nat, Dat op hun borst in vlokken spat. Noordwest... Noordwest! Dat's prachtig weer Voor Hollands ferme knapen: Gij, Bloedjes! die op donsen veer Nog tobbrig ligt te slapen, Komt hier, als wij, met dartJen moed, fcn worstelt met den wilden vloed. De branding keert... een zee van schuim... Jsa, jongens, klaar de vuisten! Komt, pakt haar bij haar meeuwenpluim NOORD-ZEEBAD-LIED. En beukt haar met uw knuisten; En — gooit zij gierend u omveer, Springt op, valt aan, en grijpt haar weer! De Zee — de Zee... zij was gewend Voor Hollands arm te buigen, En, tot aan 's werelds uiterst end, Van vlag en roem te- 'tuigen; Hier, jongens! pakt haar nog 'reis goed. Wie weet, wat ze eens voor U dan doet! De wolk verdunt — de zon breekt door: De duintop blinkt van glansen, De zeilen schittren in den gloor, De blanke golven dansen; Daar klinkt het sein: des Bootsmans fluit, 't Is tijd: Op, jongens! snel er uit! VLEUGLEN. Een lied een lied, uw leven lang!... Uch mocht gij 't weten, lieve vrinden S "i.zij' uw harte b,iJ' of bang' Uij hóoger lust noch rust kunt vinden, Dan in gezang! Va£ er aamt in ve,d en v,oed Heeft niets een schooner, zaalger leven Dan t vooglijn, dat met frisschen moed, In duizend liedren, onder 't zweven, De schepping groet. Of zoo het diertje u vroolijk schijn', Omdat het Vleuglen heeft ontvangen... Uij vliegt zoo goed als 't vogelijn! Laat maar de dankbaar-blijde zangen Uw vleuglen zijn. N1C0LAAS BEETS. de aalsmeerder boer AAN HET HAARLEMMERMEER IN 1839. Groote Plas, Grootc Plas, 'k Wou je leeggemalen was! Want je knabbelt, alle jaren, Aan mijn weiland met je baren, En het kost me vrij wat geld Om je perk te zien gesteld. Kijk, waar nu de schepen varen, Heeft mijn vader mij verteld Dat veel landerijen waren, Meer dan zevenhonderd roê, Van het Oost naar 't Westen toe. Die zijn allemaal gevallen, Slokop! in je holle maag; En nog helpt het niet met allen, En nog benje al even graag. Daarom, toen k heb hooren praten, Dat je in 't oog liep bij de Staten, Dit en volgende gedichten met toestemming overgenomen uit ,,Dichtwerken van Nicolaas Beets" (A. XP. Sijthoff, Leiden). DE AALSMEERDER BOER. Ben ik in de Nieuwe Zwaan Met een vroolijk hart gegaan, En ik heb het aan de vrinden, Die ik in 't geJag mocht vinden. Voorgelezen uit de krant, En gedronken op de Heeren, Die je kansen doen verkeeren, Ten profijte van het Land. Groote PJas, Groote Plas, k Wou je leeggemalen was! k Had veel liever duizend morgen Van je vetste en puikste land, Dan hier steeds te zitten zorgen Aan je natten waterkant. k Snee veel liever garst en haver, Kool- en raapzaad naar me toe'; 'k Joeg veel liever kalf en koe In je diepte, op malsche klaver, gan ik 't nu mijn schuitje doe. k Heb de Purmer eens bekeken, k Ben de Beemster rondgegaan, En het stond mij beter aan, Niets te zien dan groene streken, Overal in 't rond bezet Met veel huisjes, knap en net, Dan op al die witte bellen, Die er op je golven zwellen, Als de wind er onder spookt, Net alsof je water kookt. Groote Plas, Groote PJas, k Wou je leeggemalen was! k Zou mijn hoed wel lichten willen Voor de molentjes, wier vlucht t Water op het rad zal tillen En verheffen 't in de lucht. Ik zal lachen dat ik schater, Als ik voor mijn oogen zie Dat er, in een maand twee drie, Al wat daling komt in 't water; En als eens de maaitijd komt En ik mag er koren snijden, Zal ik, hoe je nu ook bromt, Op je bodem mij verblijden, En vier ik een boerenfeest, Waar je water is geweest. HET HAARLEMMER-MEER. 1850. Nu wordt de Sloköp opgeslokt, Nu raakt zijn rijk ten ende; Nu ligt de grove Waterreus Zieltogend op zijn breeden neus, En jammert van ellende. Nu Jaat hem Oome Cruquius'), Nu kopt hem Vader Lijnden '), En de oude Rijnsche Molenaar2) Purgeert hem sedert derd' half jaar, Dat al zijn krachten kwijnden. zijn buik met ieder dag, Zijn onderkin en wangen; Nu droogt hij als een stokvisch uit. En hoort wel dat zijn doodklok luidt In onze zegezangen. ) Naam van het Stoomgemaal. *) Het derde stoomgemaal, genoemd naar Jan Adriaansz. Leeghwater Molenaar te Rijp in Noord-Holland, die in .64. een eerste plan tot uitmaling ontwierp. HET HAARLEMMER-MEER. Ja, oude Landplaag! 't is genoeg Aan Hollands tuin geknabbeld; Genoeg gesleept naar diepte en krocht, En wat gij niet verslinden mocht Bezoedeld en bezabbeld. t Geduld is uit; de straf gereed; Uw wisse dood gezworen; Uw huis en erf verbeurd verklaard; En wat uw roofzucht heeft vergaard Zal nu der vlijt behooren. Rukt aan, met spade en ploeg, en komt Dit watererf bezaaien, Gij, zonen van 't gewroken land! Met vroolijk hart, met nijvre hand ... En doe Gods gunst u maaien! WAPEN VOOR DE GEMEENTE „HAARLEMMERMEER". Aan den Edelachtb. Heere Mr. M. S. P. Pabst. Burgemeester. Gij, die op 't nieuw, veroverd, land, De vlag, in naam uws Konings plant; Uw oog schijnt Mij te vragen: „Wat Teeken zal zij dragen?" Zoo ik een Teeken kiezen zou, 't Ware op een veld van Hemelsblauw, Drie gulden korenaren, Oprijzende uit de Baren. Zoo gij 't aanvaardt, en kronen wilt: Plaats dan een Tand-rad boven 't schild. Symbool dier Werktuigkunde, Die dees triumf vergunde. Dat „Goud ujt Schuim" de Zinspreuk zii Het is eens Dichters Profecy; De Hemel doe beleven Wat Vondels vingren schreven! 5.e ir.ee"w van Holland, nu gezond, Zie bij dit Schild met hoogmoed rond, Bescherm het met zijn klauwen, n geef het d aard' te aanschouwen.') November 1855. het' UW dT°r BeCtS °ntworPen Wapen is inderdaad • fr 8^meente ••Haarlemmermeer" geworden De zinspreuk „Goud uit Schuim" is weggelaten Si ,S van Vondel uit een gedidft vin , 6^ Dear,stea"e«ing T Ldeeghwater'S Ultmalingsplannen. op d», X de 5 "™Ph' "«ft fcUing HET PUTJE VAN HEILOO. Hoe lieflijk ligt het klein Heiloo Van 't hooge bosch beschut; Een kerk zeer oud staat daar gebouwd, Daar achter is een Put. Die Put (een schat voor mensch en beest) Met heldre bron gevuld, Die is daar altijd niet geweest, Zooals gij hooren zult. Toen Willebrord de Kruisleer bracht Van d' overkant der zee, Was 't hier één zand in 't heidensch land, Eén droge, dorre steê. De tocht was lang, de hitte bang, De reisflesch uitgeput; Des Heiligs borst versmacht van dorst En nergens huis of hut! Daar staat hij, leunende op zijn staf, En ziet vergeefs in 't rond Daar knielt hij neer, en bidt zijn Heer, Daar opent zich de grond. JJaar vJoeit een zilverklare bron, Die allen nood verdrijft, Waar Willebrord zijn dank bij stort, En die gezegend blijft. Dat is de put van 't klein Heiloo, In Kenmerland beroemd; Die 't wonder looft ontdekk' zijn hoofd En strooi hem met gebloemt. 7 BLINDE ELZE. Blinde Elze zingt en spint haar vlas; Maar zou zij zingen mogen, Als 't overal zoo duister was Als in Blinde Elze's oogen; Was daar geen lampje voor haar voet, Geen lichtjen op haar wegen, Geen vlammetje in haar oud gemoed, Van goddelijken zegen; Geen straaltjen in haar zwart verschiet, Om troost en kracht te leenen ? ... Blinde Elze ziet het kerkhof niet, Maar wel er over henen. Zij draagt haar Bijbel in haar hart, Die doet haar alles hopen; En tuurt ze ook hier in nacht en zwart, Zij ziet den hemel open! LANGS MOEDERS GRAF. ) (verhaal van krelis). " f ^ eerste thuiskomst na Haar sterven Wij haalden hem van boord. Hij pakte en kuste ons honderd werven, Maar sprak geen enkel woord. Een tijd lang stond hij in gedachten En zag ons zwijgend aan; Op eenmaal kreeg hij moed en krachten, En zeide: „Laat ons gaan." Het kleine Stijntje werd gedragen, Ik bij de hand gevat, Op eens de Kerkstraat ingeslagen, In plaats van 't Achterpad. Verwondring heb ik niet doen blijken; Benepen zweeg ik stil, En had het hart niet op te kijken, Al had ik ook den wil. l) Uit „Ons Visschersvolkje", bijschriften van Beets bij twaalf gravuren naar schilderijen van Jozef Jsraels. Maar toen wij Jangs het kerkhof togen, Zijn hand de mijne neep, Zag ik hem aan met vochtige oogen, Ten blijk dat ik 't begreep. „Had ik dien bJik maar niet geslagen!" Herhaal ik duizend keer, t Gelaat, dat toen mijn oogen zagen, Vergeet ik nimmermeer." PETRUS AUGUSTUS DE GENESTET. ONRUST. Ik ben geen plant: ik wil geen rust, 'k Ben jong — en van mijn tijd, Brenge ieder uur mij leed en lust En telkens nieuwen strijd! Als 't plan wordt een daad, Zonder raad of beraad, Als ik liefheb en haat, Als ik schrei, als ik lach Wel honderd malen iedren dag, Dan ben ik 't leven mij bewust, Dan leef ik eerst naar hartelust, Al wat ik leven mag! BOUTADE. O land van mest en mist, van vuilen, kouden _ regen, Doorsijperd stukske grond, vol killen dauw \/ i en damp, o vuns, onpeilbaar slijk en ondoorwaadbre \/ i •• l wegen, VoJ jicht en parapluies, vol kiespijn en vol kramp! O saaie brij-moeras, o erf van overschoenen, Van kikkers, baggerlui, schoenlappers, mod\r , dergoón, Van eenden, groot en klein, in allerlei fatsoenen, Untvang het najaarswee van uw verkouden zoon! Uw kliemerig klimaat maakt mij het bloed M , . in de aderen Jot modder; k heb geen lied, geen honger, *r « , vreugd noch vreê. overschoenen aan, gewijde grond der r.. vaderen, naarsde1)... ..Zoo helpe mij vrouw Jsis!" riep de keizerJike dochter van op den oever, ,,'tligt een kindjen in'" >n haar blijdschap danste zij en klakte hare handen, en™, u maagden klakten hunne handen juichten achter: „Ja voorwaar, het ligt p »«. . . . .een kindjen in!" ■ f Uurtje lag daar op den groenen boord de zwemster knielde „eêr, en wierp haar lange lekende haren op haren rug, loech vroJik en eerbiedig, en, hijgend, zonder spreken, wees zij nfar het kindeken ') Naderde. dat in het korfken sliep gelijk een rose. Met eenen blijden kreet sprong toe de kei- zerlike dochter, en greep het slapend kindje, dat ontwiek en jammerlik aan 't schreien ging; maar in hare armen douwde het de vorstin van blijdschap dansend, en zij kuste het, en streelde het, en sprak hem zoete woorden, en dat het toch niet schreien zoü bij haar. „Ik wil dat kindeken voor mij," zei de eedle keizerdochter, „het voeden, kleeden, en hem moeder zijn. Men zoeke mij een voedster. Komt! wij dragen het te mijnen." En zingend, huplend, liep zij vooren, en de maagden huppelden rond haar, al lachen en al spelen met 't lieve kindje dat te schreien lag in 't blank gewaad der dochter van den heil- gen Faraó. Maar „Hoor," zei zoetjes eene harer maagden tot eene gezellin, en keek, en wees verschrikt daar verre waar d'heilige Ibis aan het vliegen was, „de heiige vogel schreeuwt zoo naar. — Zoo helpe ons Osiris!" zei de andere, „en hij keere 't kwade teeken." En zij vervoegden ') weêr de schaar die vro- lik langs de trap liep naar het paleis des heilgen Faraós. ') Voegden zich bij. minnezingers mejlied. ^ W^TÏÜpS'SS: ff De zingende vogelen, vliegende sKm enTeeme d»,^ <" »<*<"£, eerste dat zijne ooge zacr t was de Maged en hare lach. £ƒ' CJ' ronkende snaren! mgende stemmen de ruimte doorvaren. Zij kwam daar juiste Jangs hem gegaan Z i kwamCT VOOrbiJS^nde minzaam aan. T'Jkon,nS,nne der wonniee mei en ik im damPende tintlende wei, cn ik, immer zwervende bereenkind sprong op gelijk een hert ge^wfnd vervSe dfkSnaartUig' e/over de wei g e de komnginne der mei. £■', ei, ronkende snaren! _gende «emmen de ruimte doorvaren. ') Dampende. Zij ging en bezag haren bloeienden hof, in de lucht van safier wedergalmde haar lof, de rijzende zonne wierd van robijn, de blozende kimme van karmosijn, het zwingende woud van smaragden was, de beek van kerstaal '), en het levende gras van vonkelend tintelend diamant van zeven koleuren bij zonnebrand. Ei, ei, ronkende snaren! Zingende stemmen de ruimte doorvaren. Zij vaarde zoo schoon in het schitterende kleed, hare oogen de bloemekens lachelen deed, om haar hals vlotten guldene lokken rond, mij kwam gevleugelde zang in den mond, want vreugdige liefde mijn herte doordrong, en voor haar de zwervende zanger zong. Zijn lied stond haar aan: zij aanhoorde zijn stem, en keerde zich om en loech minzaam naar hem. Ei, ei, ronkende snaren! Zingende stemmen de ruimte doorvaren. l) Kristal. het ljed der knapenschap. Ja, Knapen, t hoofd omhoog, onze oude vane omhoog, de zielen hoog! 't Verleden leeft in ons, het Heden hoopt op ons, de Toekomst straalt voor'ons: God zij met ons! Wen rondom onze vaan de holle trommels slaan, wij Knapen, gaan; haar eeuwenoud gemoed, vol heugnis vroed en zoet, herkwikt de stede, en groet den jongen stoet. In onze breinen gonst, in onze herten bonst de kunde en konst: eens zijn wij 't hoog gedacht, gezang en scheppingskracht, s Lands Weer en Pracht en Macht en Urdewacht. En daarom jong en rap vooruit met mannenstap, o Knapenschap, spijts loeiend stormgebots, voJ kal men vrijman trots, vast langs de waarheidrots bij d'hulpe Gods! fantasie. Het drijven watten wolkskens van zonnelicht doorboomd. De jongeling ziet ze drijven en droomt... En onbewust elk woJksken na drijft zachtjes een fantasia, doch in de ruimte smelten beï voorbij, voorbij, voorbij. Het drijven blanke zeilen waar t meer den hemel zoomt. De jongeling ziet ze drijven en droomt... En onbewust elk schipken na drijft zachtjes een fantasia, doch over zee verzinken beï voorbij, voorbij, voorbij. Het drijven wondere beelden van toovermacht omstroomd. De jongeling ziet ze drijven en droomt... En elke omstraalde beeldnis na ijlt jagend een fantasia, doch naar den Lêthê spoeden beï voorbij, voorbij, voorbij. JACQUES PERK. idealen. „Mjjn ideaal van zaligheid en deugd, Volmaakte, waar ik immer naar zal streven ~ Zoo spreekt de roos - is een korstondig Vol kleur en geur en teederheid en jeugd." „Js dat me een ideaal! — spreekt de eik — ~p geneucht Je zien geslachten na geslachten sneven,' tn eenzaam, boven Jot en dood verheven e staan in statige, eeuwig-kalme vreugd." En 't kroos der poel: „Waar dwazen al naar 1. . talen! Ik wensch voor alle streven 'teenigloon: Uit water kiemen en er dood in dalen." R?,eofhtemd ,3cht ,en sPreekt °P b,iJ'de" toon: „Braaf! gij gevoelt uw plicht! Dit toont uw Volmaakt u, dan wordt ge allen goed en schoon! Me* toestemming overgenomen uit „Gedichten". L. van Looy, Amsterdam). HÉLÈNE LAPJDOTH—SWARTH. dorre heide. Verlaten ligt, zoo ver des wandlaars oog strekt, In najaarsneevlen de uitgebloeide heide. In 't bruine heikruid zingt de wind zijn klaag, , lied; 'j1 t grijze luchtruim drijft de wind de wolken, Gelijk een herder snel zijn kudde voort. Ver, in 't verschiet, waar vlakte en lucht inéénsmelt, Verrijst en wijst een enkle heuveltop, In zilverwaas, nauw zichtbaar nog, ten hemel. Een donkre dèn bekroont den heuvelspits, Een trotschc boom en de eenige in den omtrek. Gelijk een vinger, wenkend wie daar doolt, Wijst hij den weg den afgedwaaJden zwerver, En streeft omhoog, in eeuwige eenzaamheid. Deze gedichten zijn met toestemming overgenomen uit verschillende bundels (P. N. van Kampen, Amsterdam). DE BEEK. Met zachter gloren glijdt de middaggloed Door t sappig groen der zongedrenkte ui i bJaadren tn kust de golfjes van de snelle beek Die, koel en klaar, langs 't Jommerlaantje u , wegvliet. °e gJmstrend glad, op 's beekjes bruinen j , . bodem UJjmt ronde kei en kleingemalen kiezel I De ^ breede varen wuift met groenen waaier fcn t zilvren mos, waarover 't water heenvloeit, Werpt links en rechts, in 't open hart der rr bloemen ten paarlenregen. Blauw vergeet-mij-niet ën .. klank, blozend madeliefje, at c ^Z'ïn ^ee'" ^ooge halmen, spichtig Als fijne speren, buigen stil ter aard, Als t glippend golfje glijdt langs 't oevergras. DJauw, door tgebladert, blinktdezomerhemel, Als vriendJijk nederblikkende englenoogen tn, even zichtbaar, zweeft, op 't vluchtend beekje, De schaduw van een vogel, die voorbij vliegt. LENTEVLA G. Ontvouw, kastanje, uw witgewolde knoppen en hef in 't blinkend blauw de lentevlag! Reeds beuren boomen fier de omkransde koppen, bekroond met loof als door een tooverslag. De zonne zegent de aarde met haar lach en streelt met stralen, warm als vingertoppen, 't ontwakend woud, waar duizend polsen kloppen in tronk en twijg, bij d' eersten weeldedag. Een wegje weet ik, waar de dauwdrop vonkelt, waar de anemoon haar melkwit kelkje ontplooit. Hoe lokkend lief dat smalle paadje kronkelt! Jn 't heesterhout, met zwellend groen getooid, trilt vogelzang. — Ontvlied der velden vlakte! Zoek, voor uw droom, de schaaüw van 't weidsch getakte! een kinderhand. het ffc°miMn^han?e' m0,,i* a,S fluWeeJ' IW jJ n ,an2s de kronkelpaden. Bestrooid met ritslend najaarsloover, geel en purper, was de weg, dien wij betrfden. Stil was de lucht, waar fijne blanke draden m t) ijle zweefden. Trillend, als een veêl /e"f j rzid' met rouw beladen zong droef de wind in popel en struweel. Maar, vroolijk snappend, Jiep naast mij de kleine en vestte op mij den blik, de hemelsch'reine en trok m,j voort langs dreve en akkerland.' Mijn hart schoot vol bij 't wonderlied der ik sprak geen woord. — Nog voenkj^mijn de lieve warmte van die kinderhand0"12"' AVONDLIED. In t bruine pad staan blank de wagensporen, Vol drijvend grijs en bevend bloesemrood. Fluweelen schaduw vult de donkre voren, Waar diep de ploeg doorgroef der landen schoot. Als tuilen groen uit brons van ranke vazen, Verrijzen hoog en spreiden wijd hun vlucht, Tot aan 't verschiet vol violette wazen, De stille boomen op de lichte lucht. Een zaalge vrede uit verre kinderjaren Zweeft, frisch en rein, op d'adem van den wind, Verkoelt mijn hoofd, omspeelt en streelt mijn , haren, En k voel mij weer een vroom, eenvoudig kind. Rein ruischt de wind zijn lied door 't loof der kruinen. t Is me of ik nu den waren zin verstond: — „Den reine alleen ombloeien rozentuinen, De vrucht der vreugde is voor een kindermond." herfst. Nu rijpt de herfst de rjjkgebronsde peren, Ue sappige appJen glansen, rood en goud, En Prachrig prijkt, gelijk een tooverwoud, riet bosch dat groen in purper doet verkeeren. Krachtige balsemgeur uit kreupelhout Van eiken stroomt mij tegen, zilvren veêren Doorstrepen t reine luchtblauw en vermeeren Jot een wolk, die de zon gevangen houdt. Nu vul die vaas met gele Octoberrozen, Leg blauwe druiven op die blanke schaal, 1 usschen de trossen Jaat de perzik blozen Als avondrood, en Joof als bloedkoraal Van wilden wingerd blij mijn blik verpoozen, Die symphonieën zoekt in kleurentaal HERMAN GORTER. UIT „MEl". Eeri nieuwe lente en een nieuw geluid: ik wil, dat dit lied klinkt als het gefluit, dat ik vaak hoorde, vóór een zomernacht, in een oud stadje, langs de watergracht — in huis was 't donker, maar de stille straat vergaarde schemer; aan de lucht blonk laat nog licht; er viel een gouden blanke schijn over de gevels in mijn raamkozijn. Dan blies een jongen als een orgelpijp, de klanken schudden in de lucht zoo rijp als jonge kersen, wen een lentewind in 't boschje opgaat en zijn reis begint. Hij dwaald' over de bruggen, op den wal van 't water, langzaam gaande, overal als 'n jonge vogel fluitend, onbewust van eigen blijheid om de avondrust. En menig moe man, die zijn avondmaal nam, luisterde, als naar een oud verhaal, glimlachend, en een hand, die 't venster sloot, talmde een pooze wijl de jongen floot. Zoo wil ik, dat dit lied klinkt Overgenomen met toestemming uit „Mei" (W. Versluys. Amsterdam). Ook lag een dorpje in dat dai, waar root ' En £5 ^"^"^etoSauwe l^fpr.trrür™ VrouwatiLWatS ,Ceg' Ze.Zag aan deur fwec buur- e» 3LVSA Z-SZ.1 X„„. Toen ging een schooldeur open en daaruit Kwamen een stoet van kinderen gerui? Van° k)omoC bocze,aars' geklos Ie" F„ u - n daar over het land En doögHS 5M" e" 'an«s ™ lage heg tn door de dorpstraat, waar ze plotslin Jwee Doken ,n huis, geborgen onder 't dak g £>" .Wai! ' weer s,i) hehalve het klikklak Van staal en uit een stal dof koegeloei Tusschnen°0de hu," e^ etnb0dschd°rP5traat Een duiv ver^ok^TfeSgegnn' K-üss *) Mei. ALBERT VERWEY. LEVENSWIJSHEID. Ik wilde dat gij dit gevoelen zoudt: — lachen is goed en droomen in de zon en zang en dans en allerlei vermaak; maar toch doet hij verkeerd, die altijd lacht of danst of ligt te droomen in de zon. — Omdat een bloem k£n bloeien, doet zij goed wanneer zij bloeit en niet meer doet dan dat: zij is geen vrouwtje, dat het spinwiel trapt en zijde spint ter kleeding; maar zij bloeit: en door dat bloeien prijkt zij nochtans schoon, gelijk een vrouwtjen in een zijden kleed. Ze is goed, want zij doet alles wat zij kan en dat is bloeien; — maar de mensch, die wél kan spinnen, doet verkeerd als hij alleen zich door de zon beschijnen laat en ziet hoe andren spinnen aan z ij n zijden kleed. Met toestemming overgenomen uit „Verzamelde Gedichten" (W. Versluys, Amsterdam). marje metz-koning. lentedag. Er jubelt een groote Lentedag Over de bezige stad. Ze lacht haar kleurigsten dakenlach Umhoog uit haar zonnebad. De grachten liggen in gladden glans, LJer boomen rijende wacht Draagt nu een helderen, groenen dans; Hen Juchtjge knopjes-yracht. rw Prjukc,nj de torens in 'f strakke blauw. De standbeelden staan alleen Op lichte pleinen, en lachen flauw Wat boven de menschjes heen, De mieren in 't volle stratennet liun leventjes langs elkaar.... V,e voelen wé/nig van Lentepret.... fcn werken, en zwoegen maar Met toe^emming övergenomen uit „Verzen'VC A ? an Dishoecfc, Bussum). * HENRIETTE ROLAND HOLST. Tienduizend slaven, zegt men, bouwde' aan n, ,, eene van Fharaoh s pyramiden veertig jaar, steenbrokken sleepend; staplend z' op elkaar: door 't zware dragen stierven vele henen. Wij richten op, van doode leem noch steenen, maar van menschlijke wil en weten, zwaar bei te hanteeren, eenen Bouw, die klaar volbouwd zal staan, wanneer niet een dergenen die thans werkt, Jeeft. En hoeveel jonge' en grijzen zonken aJ neer, slepen door heete mulle zandvlakte aan zulk een vracht, te zwaar . , voor hen. Zij stierven stil en stemloos, andre vullen hun plaats in en de hooge muren rijzen: gedenken wij zacht de gevallenen. Met toestemming overgenomen uit „de Nieuwe Geboort" (Tierie en Kruyt, Amsterdam). holland. Holland gij hebt zwellende wolken-stoeten uit verre hemel-velden aangevlogen, gij hebt horizonnen, zacht ómgebogen van oost naar west zonder eenmaal te ontmoeten lijn die ze snijdt; en wijd-gespannen bogen van stranden en van zeeën om ze henen gaand tot waar zij met heemlen zich vereenen die uw schijn van oneindigheid verhoogen. lijnen van uw land en van uw water wekken in ons onpeilbare gedachten verlengen zich tot eindeloos begeeren. Onze oogen proeve' iets groots en daarvan i . 8aat er een trek van grootheid door ons geestes- trachten en zjjn wij thuis in grenzelooze sferen. T RENÉ DE CLERCQ. SCHOONE NACHT. Schoone nacht! Dc sterren Liggen op de lucht; Door de donkre sperren Ruischt niet één gerucht. Wonderzoete geuren Walmen uit de wei; Beek en wilge treuren Duister allebei. Vager zijn de verven Al in één gebracht, Alle levens sterven ... Droeve, schoone nacht! Met s dichters toestemming overgenomen uit Na tuur '. " korenloop. 't Groen geboren Jonge koren, Schiet hem ') in den zonnelach, Zienderooge Recht omhooge Drie vier duimen eiken dag. Al de pijlen IJlen, ijlen, Vóór het kruipend lage kruid, En ze stroopen Onder 't loopen Hunne lichte kleeren uit. Dan verflauwend, Grijze-grauwend Gaan ze mijde, gaan ze moe, Hijgend, zwijgend, Nederzijgend, Naar den heeten zomer toe. Oud geworden, Goud geworden, Ei, daar liggen ze overhoop, En nog spreken Ze in de reken 2) Van den lastig-langen loop! ]) Schiet zich, schiet op. 2) Rijen. DE VELDEN DOOIEN. De velden dooien in 't doomende ') goud, dat drijft tusschen aarde en hemel; en als ge vlak in de zonne schouwt, ze slaat u met blindend geschemel. De beken breken hun kluisters in tween en lachen om 't klare geklater; de vlakten waarover de schaatsers reen zijn weder een spiegel van water. De landen gaan open, de kluiten gaan los, de sneeuw krimpt grijs in de voren; de wegel -) wordt zwart en dan bruin en dan ros en Joopt in het licht verloren. En het zwart en het bruin en het ros en het groen t is alles met geluw geleierd J); den ijzel, die blonk op het grauwe plantsoen, druipt neer van de toppen, en speiert4). De mesthoopen rijzen in kroonen van rook, al ronde; blootopene heerden, *) Dampende. 2) Het weggetje. 3) Doorslingerd, doorstreept. 4) Glinstert. en de delvers zijn daar en de boevers') ook en de karren met ossen en peerden. ' ° d« ^°0i' ° het groen' ° de zeveren drop de kraai6 ZO""e °P de dijken en da™men! de kraaien gaan weg en de leeuwerik op, aJ de outers der Lente vlammen! *) Paardeknechts, dageraad. De wolken liggen in lagen van balken op balken gespreid, met gouden beslag beslagen en blauwe belegsels beleid. Roodgele kabben en kerven gaan beurtelings open en dicht; nog nauwlijks geboren, sterven te zamen schaduw en licht. En alle de wolken gloeien van boven tot beneên; en vlakker, al vlakker vloeien ze in de goudene waters uiteen. De zonne wankelt en wiggeit op 't klinkklaar koperen veld, met rozige reten doorricheld en speierende ') spelden doorspeld. Nu wappert in vurige vouwen de vlammende morgenvlag, en de schamele boomen aanschouwen den heerlijken rijzenden dag. *) Glinsterende. beuken. Licht getinte beukebomen, Waar de zonne lentedromen Vol van goud, doorheen laat zweven In een gloed, van glinst'rend leven, Aan uw stoere, oude stammen, Bruin van zomer-zonnevlammen, Laat g uw groen-omkransde takken Zwaar van blaad'ren wuivend zakken. Dromend staat gij langs de wegen Koest rend in de milde zegen Van de zachte zonnestralen, Die uit blauwe hemel dalen. Buigend, als de wind zijn zwijgen Weer verbreekt, en al uw twijgen In een ruisend fluist'ren, teder Stoeiend, zacht schudt heen en weder. Eeuwenoude beukebomen, Hoeveel zomers zaagt ge komen fcn weer onder zuchtend klagen Vluchten voor de koude dagen? Fier en sterk door storm en regen Stondt gij statig langs die wegen. Treurend in de wintertijden Tot de Lente u kwam verblijden, En g uw groen omkransde twijgen In de zuidewind deedt nijgen, Fluist rend zacht, in gouden dromen, Met de warme zonnestromen. N. j. ZILVEREN GOLFJES. Zilveren golfjes, helder en klaar, Glijden en glippen na elkaar... Rusteloos wentelend, droom'rig zacht Zingend een liedje — een stille klacht. Stromend en kabbelend, altijd maar voort Fluisterend, babbelend, ongestoord, Verder, steeds verder, een voor een, Waarheen, waarheen? Rusteloos als golfjes, helder en klaar, Glijden mijn dagen na elkaar, Zingend een vreugde- of weemoedslied, Bij 't geen ze voelen, en 't Leven hun biedt. Peinzend of dromend, in stille vreugd, Stralend of stromend, vol blijde jeugd, Verder, steeds verder, een voor een, Waarheen, waarheen? N. J.