Hem de nabijheid van zijn* God
Verkondigt, hier verheugt de mensch zich in zijn lot! Hier daalt een kalme nacht; rijst een verheugde morgen, Mén rust hier veilig uit van doorgetobde zorgen; .
Ja! hier, hier fchenkt ons, bij't gevoeligfte gemis,
Natuur de zekerheid, dat God rechtvaardig is!...
Men houde mij dezen Poè'tiefchen uitflap de
vrugt van een zalig uur na veele fmarten, aan den frisfen waterval, en in de fchaduwen van het zich daar agter verheffend Woud , op den Doornwaard (*) ge-
nooten ten goede. Ik keer tot het gebruiken
van den tijd weder.
„ Hoe aanlokkelijk zegt iemand ergends zeer
wel hoe betooverend zou de gelukkige Zedenleer
niet wezen, die ons overal het waare genot aanwijst. Zij alleen maakt het leven rijk aan genieting; zij alleen
ver-
(*) Een grootsch en bevallig pronkrtuk van Natuur en Kur.st, niet verre van mijne tegenwoordige woonplaats.



veredelt zelfs de zinnen, en vermenigvuldigt, op duizenderlei wijzen , de waare wellust van ons aanwezen."
„ Onze aangenaame aandoeningen blijven dit maar in zekere betrekkingen. De hongerige alleen eet met graagte en vergenoeging; als men zich zeiven moede geloopen heeft, zal men, met vermaak, op een' groenen grasheuvel gaan nederzitten; en elke.goede gewaarwording zal men dan eerst, duizendmaal verfijnd, gevoelen, wanneer men waarlijk arbeidzaam met zijnen geest geweest is."
„ Moe oneindig deelbaar.is niet de tijd, die zich, even als de ruimte, in kleine en kleinere vakken laat affcheiden. 't Is zeker, dat een Newton, in ét'n uur, millioenenmaal meerder begrippen hebbe, dan een Laplander, en hoe veel duizendmaal meer geniet de
eerfte dan niet boven den laatften? Deze manier
van zich het leven te vermenigvuldigen, die ons het goed gebruik der wetenfehappen fchenkt, kan zich ook
tot



XII
tot op de zinnelijke genoegens uitftrekken ; znAnakreon zal onbetwistbaar, met meer fmaak, gedronken, Ovidius geleerder bemind hebben , dan de elendige losbol, die, in eene gemeene kroeg, naast zijne Dulcinea zit."
Voorts had ik, bij de uitgaave dezer Stukjes, wel geheel kunnen gezweegen hebben, bij aldien ik niet het een en ander over de zedenlijkheid moeste zeggen, die 'er in gedichten van dezen aart heerscht, bij welken men verwagt, dat de Lezer zich zal verplaatfen in die oude tijden, toen het fyftema der Heidenfche Fabelkunde nog in vollen ernst aangenoomen wierd. — Men vind rechtfchaapen Lieden , die , uit edele en vereerenswaardige grondbeginfelen, een onaangenaam oordeel over zommige fchriften vellen , waar in de Dichter zich veroorlooft te fchertfen, even gelijk men,
ten tijde der Grieken en Romeinen, pleeg te doen.
Het is voor een welgeplaatst hart nooit onverfchillig, dat het door deugdzaame mannen gelaakt word; gefield ook , dat de berisping niet altoos gegrond ware. Men wenscht met recht van den Deugdzaa-
men



XIII
men bemind te worden, en elke regel zou mij berouwen, die men, werkelijk, als uit eene onzuivere bron afgeleid, zou kunnen aanmerken.
Na dat ik dit vooraf heb laten gaan, zal ik veelligt des te vrijmoediger, in weinige woorden, den inhoud der volgende gedichten kunnen rechtvaardigen.
Zij, die eenen Dichter voor Heidensch uitfchelden, wanneer hij niet flipt bij de geheiligde leer van onzen Godsdienst ftaan blijft, maar het zomtijds waagt, om zich in de vrolijke velden der Fabelkunde te verlustigen, en liefde en vreugde bezingt; deeze te (heiige Leermeesters, zeg ik, bedenken niet altijd, dat men de werken der Dichtkunst, over het algemeen , niet naar hunnen inhoud , maar wel naar de Beeldvolle voorftellihg, naar de genie, waermede zij
bearbeid zijn , beoordeelen moet. Hoe veelen
zijn 'er niet, die de aanflootelijkfle dingen hebben bezongen , en , met dat alles, van meer dan eene Nakomelingfchap, als Dichters, bewonderd worden?
Hoe



La Mufe, qui diéta les rimes, Que je vais oiFrir a vos yeux', N'eft point de ces Mufes fublimes, Qui pour Amans veulent des Dieux: Elle n'a point les graces fieres, Dont brilient ces Nymphes altieres, Qui divinifent les Guerriers: La negligence fuit ces traces; Ses tendres erreurs font fes graces, Et les rofes font fes lauriers.
Crefet.



CYPRUS.
Draag mij op uwe verkoelende vleugels, fnelle Boreas! naar Cyprus heen, waar Bacchus jonge Nektartelgen plant, en, aan de wijngaardhaagen, de Minnegoden in het drinken onderwijst.
Fluks, fluks, fnelle Boreas! uit den Moliefchen kerker hervoord! want, o Lenaus! ik ben dorflig naar uwen wijn, die in Cyprus gekweekt word, waar de Liefde heerscht.
Te lang, te lang reeds fuizelt de traage Westenwind om mijne hairen, die met kransfen doorvlochten zijn; Naauwlijks heeft hij kragts genoeg, om een ligt gaas over mijne fchouderen heen te blaazen.
A Fluks,



(*)
Fluks, fluks, fnelle Boreas! uit den Moliefchen kerker hervoord! Mijne kookende borst verfmelt door kraakende vuurvlammen; Wijn uit Cyprus alleen.kan dezen brand blusfchen.
Drijf mij haastig over de vette beemden voord, dat mijne luchtige treden geen puntige graspijlen raaken, noch op de bonte kopjes der Veldvioolen vertoeven, maar, digt voor mij heen, door den wijkenden AZtker, zich Roozengeuren verfpreiden.
Draag mij over de fchrikbaarende golven des Meirs, dat het bruisfchende fchuim mijnen voet niet bevogtige! Voorbij de huilende Scylla, wen zij den zesvoudigen muil, voor heur nad'renden prooij, houdt geopend, en vreesfelijk agter mij brult, wijl zij vergeefsch heure kaaken gefpard heeft.
Hij komt, hij komt, een zwart onweder gelijkend, dat, agter 't weêrkaatfende zonrood der klippen, van verr' zich op één pakt. Daar rolt hij heen over den vluchtenden Horifont, en nadert mij zichtbaar.
Neen, het is Bacchus, van Tijgers getrokken! Wees gegroet, Heilige Vader des wijns! Wees gegroet: mijn
koo-



C 3 )
kookende boezem verfmelt door de kraakende vlam
van den dorst; Ik ben dorftig naar wijn, die in
Cyprus gekweekt is, waar de Liefde heerscht.
Evan! Evoë! hij ftijgt neder, en draagt mij in zijnen luchtigen wagen omhoog! Daar zwemmen
wij heen door den gekliefden luchtfiroom des Hemels, fnel tegen over zijne galmende fpheeren voorbij, dat de ftem heurer Reijen, voor een oogenblik flechts, in 't opmerkzaame oore te rug blijft.
De Libiefche Tijgerhuid flattert om mijne bedekte fchouders, en trotfeert den ftorm, die tegen haar aanbruischt.
Reeds heffen de puntige klippen haare bemoste hoofden van uit den blaauwen afgrond naar boven; .
Daarftaan zij in alle heure eerwaardige fchoonheid reeds voor mij; en plotsling rust nu de wagen op de Cypriefche kusten: Bacchus heeft mij den naam dier Heilige Landfireek genoemd. O Evan! Evoë!
Ik fpoede mij, door de zwellende vreugde gedreeven, naar gindfche bloemrijke Grotte, waar de beker mij wenkt. Stille wijnbronnen flingeren haare kabbelenA 2 de



( 16 )
lijk geflagt Amors verraderlijke Triumphen ? Ach!
wie weer, of zij, op dit oogenblik, den gelukkigen niet reeds met heure zagte handen ftreelt, en, met haare malfche lippen, vriendelijk kuscht, terwijl het verrukkende lied intusfchen van de tedere luit ftroomt!
Zoo liefderijk heeft de Barbaarfche Ckkë mij nooit toegelonkt, toen ik, om die wreede, van liefde verImolt, en een zagte fmert mij aan heure voeten deedt knielen, zoo dat ik eene onmenschlijke fmeeken moest, die met mijne klagten fpotte.
Maar, o Goden! daar zie ik het meisje! ■
Chloë! O gij Booswigt! die den boezem
van het hartvogtigfle meisje , in deze Grotte, tot trouwlooze aandoeningen weet te vervoeren : het is mijn meisje! ik heb om haar gezucht, vóór dat uw verraderlijke kunstgreep ze nog kon vertéderen.
Bedrieger!... ach! het is Amor in jongelings geftalte ! Daar zit mij de pijl reeds diep in het harte! .
Met verhaastenden voet, ben ik over de velden weggevlucht , en over de fchraale Moerasfen, en door het digte hout; enwilnuhier, opdenheuvelann'tmeir, uitrusten.
Bac~



C 17 )
Bacchus! Bacchus! wreek deze verfmaadihg van het trouwlooste meisje tog! Intusfchen wil ik , uit de wijnfles, die aan mijne zijde hangt, trots en vergetelheid drinken, op dat ik de gruuwzaame Nymph verachten kunne.
Ha ! op nieuw bezield , ftaa ik hier op den heuvel aan 't meir, en zie in de onmeetlijke diepte neder, verre weg, naar de azuuren wallen, tot daar zich de
uiterfte grenspaal des Hemels uitftrekt.
Welk vuur gevoel ik binnen in mij ? o Goden! een heilig Enthufiasmus voert mijne ziel tot het verr'fte geftarnte op, dat, boven mijn hoofd, en in den ftroom beneden mijne voeten, vol Majefteit, heen rolt. Snel loopen zij haare onafzienbaare baane, wonderlijk door elkander geflingerd, even als de wegen des Cretiefchen Hofs, het werk van Dadalus.
Zonnenftelfels golven , gloeijend, daar heen: Oceaanen vol vlammende baarcn laaten , onvermengd, op hun pad , Oceaanen van vuur te rug. Kleiner waerelden danfen langs de oevers des Aethsrs weg, dat de voordgeftuuwde lucht ze , ftormende, agter aan 15 bruischt,



( 12 )
bruischt, gelijk, wanneer de Donder de Atmofp'aeeren des Aardbols verbreekt: Een prachtige Rei, die eens de Grijsaart van Santos zag, toen de SymphonieJche weêrgalm zijn teder oor trof, en hem , in de ftilte van den Middernacht, op de Heremietifche toppen der bergen lokte.
Ook ik, ook ik zie de danfende Reuzengeftalten, Waerelden agter Waerelden, digt aan elkander gezaaid, voor het ooge fteeds grooter, en altoos onoverzienbaar.
Waar ergends verfpreidt gij uwe Diamanten (braaien door het ruime veld des Hemels, fchoone Hcfperusl Begunfiigde aarde der magtige Cythere ?
Reeds lange zogt u mijn nieuwsgierig oog, even als of het zijn geboorteland zien wilde. Uw gezang weêrgalmc, gelijk een teder minnelied, door Sapho gezongen, op dat ik u onderfcheide, en in uwe geheimenisfen indringe!
Hoor , hoe lieflijk zijn wegfmeltende toon klinkt, als of het de Lesbiefche Zangfter zelve ware!
Met verhaaster flag, gelijk wanneer het der vriend-
fchap



C 19 )
fchap te gemoet ijlt, zwelt mijn hart, hoog boven den engen boezem, op, en ipoedt zich, om de vreugde dier zalige Sphare te genieten , dier Sphare vari Venus: geen verdichten naam ! Jupiter gaf haar de heerfchappij der bekoorlijke Avondfter, wier zagte flraalefl menigen trotfchen boezem, in den koelen avondftond, zcegerijk, tot liefde verwarmden.
Vaak Hijgt de Godin van Paphos of Knidos Hemelwaart, en ziet van heuren glanzenden Troon neder op de gefnuikte Majefteit der fpijtige meisjes , die nog des middags te vooren de manlijke jeugd trotzeerden.
Dan keert zij tot heure zalige onderdaanen, die deeze Sphare bewoonen, te rug, en lagcht heure getrouwe Paanen vriendelijk toe.
Onfterflijke, zalige, Menfchen, die de Sphare van Venus bewoonen! Eeuwige jeugd bezielt hun Hemelsch lighaam, en fïrooit bloemen over iedere minuut, die ze wegkusfchen.
Geen ijverzucht, geen heimelijke nijd, die zwarte kinderen des Tartarus, vergallen hunne dagen. Eene Schoone kuscht daar heuren Minnaar, onbedwongen, B 2 tus-



( 20 )
tusfchen de Roozenftruiken. Vrolijke Jongelingen fpringen , zingende , in 't rond , en bloeijende meisjes dartelen in hunne omflingerende armen.
In vrolijken dans, groeten zij de twee verliefden, die in de Iloozenitruik zitten, en geeven ze kusfchen , en plaatfen zich rondom hen, en zingen een lied ter eere der liefde.
Dan lokt het gezang andere meisjes in hunnen kring, die, door Amoretten beloerd, onder de takken fluimerden. Fluks fpringen zij uit haar leger ten voorfchijn, zien de zingende Jongelingen , vleijen zich dan , vol zoete gewaarwordingen, aan hunnen boezem neder, befproeijen het Roozenbed met haare flille, gevoelvolle , traanen , en kusfchen de geliefde Zangers.
Dan gloeijen de harten, en de purperen lippen, en de fpreekende wangen! dan is het vol genoegen der tederheid in aller borst verzameld. De Tortelduiven trekkebekken rondom hen op de boomen ; Lieflijker ademt de Ambrofiefche ftruik; Schooner fonkelt de goudkleurige dag!
Ko-



(21 )
Koningin der Liefde! wanneer zal ik in dezen Hemel vol wellust worden overgebragt? Gij hebt mij uwe dierbaarfte zegeningen doen zien: Maar , ach! als zij mij in Elyfium eerst wagten, waarom fterf ik dan niet, nog heden, op den heuvel aan 't meir? —
B 3
AMORS



( 23 )
Schenk mij, Godin! de Nymph , die gij daar ginder ziet; *k Begeer uw and're Meisjes niet.
De Godin lagchte eens, en wenkte mij haare goedkeuring toe, dat ik zoo verftandig gekoozen had.
DE



DE SMAAK VAN EEN KUSCHJE.
T oen ik nog een kleine knaap was, en van mijn Vader naar Paphos gezonden wierd, om de liefde te
leeren : zoo wierd ik fchoone Meisjes! ik wil
het u thands wel bekennen, van eene Dryas onderricht, wat eigentlijk kuschjes zijn. Nooit dansten de Nymphen en de Dryaden, zonder mij in haare Chooren toetelaaten: want ik was den God der liefde toegewijd , en, uit mijn geheel voorkoomen , fprak het gevoel.
Dan was ik , kleine knaap, eerst blij!
Gantsch Papbos fcheen mij toe te danfen, De Minnegoden boven mij,
En, onder mij, de rjloemenkranTen.
Ou,



C 30 )
Onder de Dryaden was 'er eene, die mij , boven anderen , altoos ten dans opleidde, en, vol aantrekkelijkheid, mij mijne kleine hand drukte, en bevallig bloosde, wanneer ik met heur danste. Ik drukte, op mijne beurt, de Dryas ook vriendelijk bij de hand, en bloosde ook, wanneer zij met mij danste. Vóór dat Aurora nog uit den Oceaan opreedt, was ik reeds in het woud, en (peelde met de beminnelijke Dry<?s.
Dan eens verraschte ik ze in een kaag,
Wanneer zij, tusfchen 'c loof gedooken, Zich hadt, als in een hinderlaag,
Zo ik heur zoeken mogt, verftooken. Dan weder , als ik, op mijn beurt,
Mij ftil verborg in 't digist der Linden, Dan deedt ze, als hadt zij niets befpeurd,
En of zij nergends mij kon vinden. Maar niet zoo dra kreeg 't dartel wicht Mijn kleinen fchuilhoek in 't gezicht, Of ijlings zogt zij mij te ontvliên;
Dan ik ze na, maar kon heur naauw bereiken ,
Of



C 31 )
Of zij verftak zich ia een loverhut van eiken, En floot heur' fchuilhoek, dat ik nergends kon befpiên,
Waar langs ik in 't Prieel zou komen ;
Dan klouterde ik van fpijt in 't hoogst der boomen: Die fchalkfche! wen zij mij dan zag, Zoo berstte ze uit in fchatcrenden lagch;
En, als ik, door de digtgevlochte rijzen , Na dat ik lang geduldig had gewagt,
De Dryas cindlijk bad, mij de eikendeur te wijzen, Dan fpror.g ze 'er uit, eer ik het dagt.
Op zekeren tijd, toen ik met mijne Dryas in het woud fpeelde, fireelde zij mij vriendelijk over de wangen , en zeide tegen mij: Druk uwe lippen eens op de mijnen; ik deed het, en drukte ze op de haaren, en, o Hemel! welk een finaak!
Zoo zoet is niet de vrucht van Surtntimr druiven ; Zoo zoet geen honing, zelfs die van Hymettus vliet, Zoo zoet de Nelaar niet,
Die , ten onfterflijk leven , Den Goden Ganimeed, in gouden fchaalen, giet.
Nu



( 32 )
IV u drukte ze haare lippen weder op de mijnen* Geheel dronken van verrukking', riep ik uit: o Onvergelijkelijke! hoe noemt gij deze wellust, die van uwe lippen op de mijnen nederftroomt, zoo dikwijls, als zij elkander aanraaken ? Eu toen zeide zij met een minzaamen lagch : Kmfchcn!
DE



(38 )
Amor , die, door de lloozenftruiken, een meisje, dat, hem en zijne pijlen zelfs, te fnelwas, agter aanjaagde , zag, terwijl hij het meisje naliep, den arbeidzaamen Bacchus aan den wijnfiok zweeten. Nooit had Amor Bacchus nog zoo ijvrig gezien. Arme God, zeide hij zagtjes bij zich zeiven, ik moet zorgen, dat gij wat meer uw gemak houdt, en, op hetzelfde oogcnblik, vloog zijne pijl, die anders voor het meisje gefchikt was, diep in het harte van Bacchus.
De Wijngod, die nog nooit, dan dronken,
Onmagtig was ter neêrgczonken , Viel nu, van Amors pijl gewond, Gelijk een doode , voor den grond;
En fteende, en bloedde aan alle zijén,
En lag, gelijk een kind , te fchreijen; Dat Amor hem zoo had gewond.
Op, op ! ontembaare Wijngod, riep Amor ipotagtig, gij Bedwinger der Lybiefchc Leeuwen en Tijgers, op, op! en heb nu eerbied voor den Kerkeren Amor.
De



C 39 )
De wond is diep: Laat een meisje ze heelen.
Amor lagchte hartelijk, en liep heen. Maar het
bloed van Bacchus drong in de wortels der wijnftokken , en, federt dien tijd , zwollen de Druiven, tot berstens toe, vol edelen Bourgonje most, die de tederfte hartstogten in den boezem verwekt.
Van dezen most, dien ik nog niemand heb gefchonken,
Of flechts één teugje kon zijn zwakst gevoel ontfonken — Van dezen most, dien ik u biê,
Mijn Phyllis! wil ik altoos drinken! O lieve, lieve Phyllis'. zie!
Hoe fonkelt hij! koom, laat ons drinken!
C 4 DE



DE GRATIËN.
Op een' Lenteavond, terwijl de drie Gratiën zich, bezijden het woud, in Acidaliefche Bronnen, verlustigden, wierd plotfeling Aglaja vermist, de fchoonlte der Gratiën. Hoe ontfleld wierden de Dochters der bevalligheid, toen zij Aglaja misten! Hoe liepen zij tusfchen de boomen, en zogten en riepen;
Zoo angdig beeft, op Cremonczer fnaaren ,
Re teerde zilvertroon;
Aglaja'. riep de zilvertoon:
Men hoorde in 't woud, van verre, de Echo waaren;
Zij riep , van heinde en veer:
Aglaja'. Aglaja'. weer;
Vergeefseh , Aglaja hoort niet meer, ——
Ach'.



( 44 )
Ail geeft mij nu mijn Chhë weêr!
o Chhë, al mijn lust en leven!
Gij kunt me alleen voldoening geeven! — Is dit.Aglaja?... ik begeer Ze niet, daar hebt ge Aglaja weer.
DE



DE LOF DER GETROUWHEID.
ylmor dartelde eens met zijne Pfyche in het Mirthenboschje. Doris, mijn meisje , wees ze mij beiden, toen zij bezig waren met elkander lieftekoozen , en wij verraschten ze, en zagen ze kusfchen, zonder dat zij ons gewaar wierden. O Doris, fluisterde ik mijn meisje in 't oor:
Ziet gij 't fpreekende verlangen, Op de Roozenroode wangen
Van ds kleine Pfyche, niet? Wat verrukking 't kleinfte vonkje , Uit het onweêrftaanbaar lonkje
Van heur ooge, in 't harte, febjet ? — Lieve Doris! zulke wenfehen O ! die koesteren geen menfehen ,
Kennen die verrukking niet!
De



C 46 )
De blijde' God had zijnen pijlkoker op de Roozen «edergeworpen, en, naast denzelven, lag de ontfpannen boog. Doris greep fchielijk den boog en den koker, en liep 'er diep mede in 't bosch weg. Op 't oogenblik hoorde de God het gcritfel van de bladeren , en fprong op; en, toen hij zijne wapens miste j zag hij, vol verbaasdheid en met een uitgerektén hals, rondom zich heen, om den dief'er van te vinden ; Maar Doris lagchte hem hard op uit, en toen ontdekte Amor het fchelmfche meisje In 't bosch, en
vervolgde ze door de ftruiken. Hij zal ze zeker
wel vangen, riep de digt bij mij zittende Pfyche mij toe, en ze u te rug brengen: Gaa intusfehen hier bij mij in 't lommer nederzitten, lieve Jongeling! Wat is uw mond rood! Hoe gevoelvol glinsteren uwe oogen!
Amor zelve is zpo beminnelijk niet als gij. Ach
ja, Godin, zeide ik, hij is beminnelijker. Hij is met
mijne Doris nu in het bosch ach ! laat ons
gaan zien, waar zij zijn , en loeren , of Amor u
wel getrouw is. Bekoorlijke Eenvoudigheid!
fprak Pfyche lagchend, en ging met mij het bosch
in.



(47 )
in. Daar hoorden wij Amor toen tegen mijne Doris
zeggen:
Wilt gij, dat, m' als Koningin
Aller fchoonen, u vereere?
Of zijt gij, gelijk Cytbere, Gaarne onfterflijk? als Godin,
Zullen millioenen handen,
U, haar wierookoffer branden. Kies flechts en, eer gij 't gebiedt,
Zingt een Choor van dienstb're fchoonen
Straks, in Lybicscb-weeke toonen, U ter eere, een roemrijk lied. —
U zal de Harmonie der Spheeren
U zal Parnas, in Hymnen, eeren ; Uw drank zal Ed'le Goden-wijn, Ambrojia uw' fpijze zijn! ——
Zonder andwoord aan d.en God te geeven, vloog Doris in mijne armen, en kuschte mij. O, hoe drukte ik haar aan mijn hart! Laat ons voordaan de
Go-



( 4B )
Goden hunne gelukzaligheid niet meer benijden! riep ik : en, met eene trotfche veragting, verlieten wij gelukkigen ! Amor en zijne Pfyche : want wat 'zijn zelfs de kusfchen der Goden zonder getrouwheid?
HET



DE GOD DER JALOERSCHHEID.
"\Vij waren in Knidos, mijne beminnelijke Chk'è en ik.
In eeuwig groenen lommer, fpeelen
Hier vreugde, en lente, en minnarij, De bloemen kuslchen, boomen kweelen, En grotten , die de Zepbyrs ftreelen,
Verbergen meen'ge kozctij, Wanneer, voor de eerst'maal van zijn leven,
Een jonge Faun, te zeer verrukt, Zijn Dryas kusehjes dwingt te geven, En, hoe zij fchreeuwt, haar, onbedreeven,
En al te hard, in de armen drukt.
D 5 Om



C 5? )
Om eenen al te befchrooinden Satyr, die zijn eigen geluk mistrouwde , tot meerder vrijmoedigheid optebeuren , vlood ééne fchalkfche Napcec lagchende de lustwarande in. Wij liepen heur na, om te zien, of de Satyr ze krijgen zou , toen plotfelïng de Godin Ftnus uit het bosch kwam.
Met losgcmaaktcn gordel, gongen, In ligten dans, en ongedwongen, De drie Bevalligheên, Voor Cytberea , heen ; Terwijl, nu eens op mond en oogen ,
Dan wcêr op boezem , hals en kin ,
Een dartel Goodie van de min , Met fladderwiekjes , kwam gevloogen,
En, dart'lend , met de kleine hand, In de eene of and'rc wang, een kuiltje Graveert, of, op heur borst, een tuiltje
Van jonge Roozenknopjes plant. Dan geeft hem Vernis, hemelsch teder,
Heur liefdeklapjes tot zijn ftraf;
Ma»r



( 59 )
Maar telkens koomt hij lagchend weder, En vliegt nog (louter op en neder, En kuscht haar, ter vergelding', af.
Ongelukkige, als ik ben! o, dat ik dien Amor tog nooit gezien had! Hij was de boosaartigfle van alle zijne Broeders! De God der Jaloezij in zijne bedrieglijke fchoonheid.
Hij was 't, die , bij het zagt geruisch
Der Zephyrs, door de digte blaircn, SLeeds ergends een ontrouw geruisch
Van vreemde kuschjes meent te ontwaaren; En overal iets heimlijks hoort, En al 't geluk der liefde ftoort,
En 't zagifte hart weet omtezetten; Den braafften, nijd en argwaan leert, En zekerheid, in vrees, verkeert:
De booste, ach! aller Amoretten !
Waarom moest de booswicht mij ook met zijne verraderlijke blikken betoveren? Waarom ontvlood hij
zij-



C 60 )
zijne Godin, flechts alleen, om met mij ongelukkigen te fpeelen, en van mij gevangen te worden ? Waarom
fcbonk hem mij de Godin der liefde? Sedert
zijn de gouden dagen van onze liefde dikwijls, door afwisfelenden kommer en verdriet, beneveld gewerden.
Orfchoon mij Cbloë ftreelt en kuscht, Vcrgecfsch ! ik mis mijn oude rust:
Een bang en fchrikkelïjk vermoeden
Doet mij 't beangftigd harte bloeden. „ Ligt, dat een derde me armen zot," —— Denk ik dan, „ in 'c geheim befpot,
„ En, met zijn fchelmCche hoerenlonkcn ,
Te zeker van zijn gunftiü lot,
„ Mijn CHoes harte weet te ontfonken; „ Terwijl zij beiden, ach! misfehien „ Zich onderling ter (luiks befpiên! "
Vaak zeg ik Cbloë mijn gedachten:
Dan fchreit zij, en kan, door heur klagten
Want fchreijen kan ik haar niet zien ;
Mij, voor een pons, mijn (mart verzagten, Maar lieve , ach lieve Vernis! jaag
Dien



( 6r )
Dien boosten aller Amoretten, Die 't trouwfte hart weet omtezetten, Tog weg, eer hij me op nieuw belaag, En met zijn valsch vermoeden plaag.
AMORS



AMORS TRIOMF.
JVjfijne Doris was voorheen zoo wild, als de fenolmende golven van het Adriatiesch Meir. Amor zelf begon te wanhoopen, of hij haar wel ooit zou overwinnen. *
Op heuren trotfehen Marmer-boezem, Sprong eike pijl van Amor af; Wat moeite zich, tot zwaarder ftraf, ' De Cod , met ftijver boog en fcherper pijlen, gaf: Zijn pijl fprong af.
Hoe dikwijls bad ik haar te toeven ,
Wanneer zij me , als een Rhee , ontvlood, •
Of Ik mijn teder hart heur bood, En traan op traan, vergcefsch, om haar vergoot, Ach! Doris vlood.
Al nor,



C 63 )-
Amor, wiens trots beledigd was, liep ijlings naar zijne Moeder, de Almachtige Cypris, en klaagde haar zijne fchande, en bad haar om eenige van haare Hemelfche kusfchen,
Waarop zij heuren Kektar giet,
Dien zij, tot vijfmaal toe , door Ganijmedes liet Verfijnen; kuschjes, waar zij vaak de wreede blikken, Wen ze al de waereld doen verfchrikken ,
Van Mavors door verteêrt,
En Haat, in Min, verkeert.
Deeze kusfchen gaf Femis aan Amor; en Amor bewapende'er mijne lippen mede. Toen liep ik, vol moed, naar het onbuigzaame meisje toe, en omarmde ze vuurig, en kuschte ze.
Straks voelde zij 't geluk der Min,
En gaf mij, fluks en teder, Nu, eveneens als ik, van zin,
't Gegeeven kuschje weder.
Hoe



C 64 )
Hoe voelde ik toen heur lippen gloeijen!
En heure wangen, die, als Roozen, bloeijen! ——
Sinds blijft zij mij geftaag op zij,
En vlucht nooit weêr voor mij.
DE



DE PRIESTER VAN VENUS;
D
e Dichter, die zoo veele jaaren,
Den Mingod in zijn' boezem droeg; Zijn leger vaak, op LotosblaSren,
Naast Libers leger, nederfloeg; De bliide Grijsaart, die nooit treurde,
Dan als misfchien «ie wijn bedierf;En, dien Lyxus zelf betreurde ,
Toen liij aan eenen Druifkern fllerf.
De oude Anakreon wierd, na zijnen dood, op den wagen van Vernis; in het Eiland Cythera gevoerd, waar hem twee Amors voor den Throon der Godin bragten. Zij lagchte minzaam, toen zij hem zag, en zeide vervolgends:
E Van



AAN EENE SCHOONE JAGERIN,
,^Xcn > l'ef en teder Meisje! maak Tog, dat geen doorn uw voeten raak'!
Gij kwetst u ligt aan 't kreupelhout
Verlaat, verlaat dit woeste woud.
't Is waar, de fiere Cynthia
Jaagt ook, als gij, de herten na;
Maar Cynthia, geloof mij vrij!
Is niet zoo lief en fchoon, als gij.
De lonken van uw fchitt'rend oog
Zijn niet gefchikt voor pijl en boog!
Maar, vindt gij evenwel behaagen,
Gelijk als zij, door 't woud te jaagen;
Wees dan Hechts man'lijk wild, bij 't wild;
E 5 Maar,



( 74 )
Maar, als gij bij mij rust, beloone Uw hart den ted'ren , vrouw'lijk mild , Met tederheid; ach, lieve fchoone 1
Wees vrij, in 't woud, Diaan, maar, aan mijn' horst, Dione'. —
DRIE



DRIE PROEVEN
U I T
BIONS IDYLLEN,



MoiV«s ' Epaii xaXioi} MaiTcii tui ' Eetvrx dlp&tev' UloXizof) x») Moto-at /mi au ttoS-sovti iïiiïoïsv, T«D yï.vneiav j««A?rssv a raf (bapiA.ax.oi aiïiov £è)i>,
Aii'if. y.



BIONS TWEEDE IDYLLE,
JÜven jonge vogelvanger Zag, in een woud vol boomcn, Terwijl hij zat te loeren, Om vogels te betrappen, Den weggeloopen Amor Op een' der digte takken Eens Olmbooms nederzitten : Zoo als hij hem gewaar wierd, Verheugde hij zich innig, Wijl hij zoo groot een' vogel Nog nooit in 't bosch gezien had. Fluks nam hij all' zijn gaarden, Nog versch met lijm beftreeken, En ftak ze, welgeordend,
I*



( 78 )
In kunftigï verdeeling,
Hoog door de groene takken (*).
Maar , hoe hij floot en lokte,
Cupido fprong , bedrieg'lijk ,
Door 't woud, ftecds op en neder. ——
In 't einde wierd de Jongen
Het moede, cn was verdrietig
Dat hij, met all* zijn' moeite,
Volftrekt niets was gevorderd;
tn liep , toen hij zijn' gaarden
Ter zijde had geworpen,
Naar d'ouden Boeren-grijsaart,
Die hem het vogelvangen,
In vroeger tijd , geleerd had.
Hij
(*) De manier van met lijmgaarden vogels te vangen was, bij de ouden, dus ingericht: dat men lange Rieiftokjes, met vogellijm beflreeken, en, op eene zekere tusfchenwijdie, onderling aan elkander verbonden, om hoog (lak, ten einde het gevogelte, dat ondertusfehen, door het fluiten van den vogelaar, die, onder het loof en de takken, vcrfchoolen zat, gelokt wierd, 'er met zijne vleugels aan vast kleeven mogt. Men ziet, dat ik hier het origineel niet woorder.lijk ,-maar bij omfchrijving, gelijk hier en daar elders, gevoljd ben.



C 79 )
Hij wees hem, waar Cufii» Gerust in eenen boom zat, En zêi hem zijn' weêrvaaren; Maar de Oude fchudde, lagchend, Zijn grijze hoofd, en zeide: Laat, onbedagtzaam knaapje ! Laat zulk een jagt tog vaaren , En koom maar nooit zoo digt weêr Bij gindfchen grooten vogel: Gelukkig zult gij wezen, Zo gij hem nimmer weêr ziet. Maar, wen ge, in meerder jaaren , Eens eindelijk een man word, Dan zal hij, die nu, vluchtig, Van d'een op d'and'ren tak fpringt, Van zelfs wel bij u koomen, En ras, met floute vleugels, Zelve op uw hoofd gaan zitten.
BIONS



BIONS DERDE IDYLLE.
J_>ens kwam , terwijl ik (liep, Cphtr», De magtige Godin , Mijn Herders-ftulpjen in; Zij had den kleinen Amor, die zijne oogen, ïlefchaamd , vóór zich hield neêrgeboogen , Aan heure fchoone hand, en zei, Vcrvolgends, vriend'lijk tegen mij: „ Daar, waarde Herder! is Cupido, leer hem zingen!" Dus fprak zij, en verliet ons ras. Maar ik, onnozele ! als ik was ! Caf toen, om 't knaapjen goed te leereu zingen , Hem zelfs mijn beste Herders-lied: Hoe Pan, bij voorbeeld: 't kromme riet, Minerii' de regte Fluit, Mercurius de Luit,
Apif









1251
!T P) 7A- W 1® ff. lp-tg» w>
De Prijs is 15 Stuivers.
£55.






KOOZERIÏ ËN.
Te KOT TE RB AM , Tig J.MJBJJER en A.])ANSEK¥KG,V.z. >I3ï C C XCIV.






LEZER!
JL oen ik, na den geweldigen fchok, die mij, in de Lente van het voorleden jaar, te beurte viel, mijne hier en daar, in eene groote Pakkist verftrooide, papieren nominatim door mijne handen liet gaan; vond ik ten allen gelukke, hoewel door de kwaadwilligheid (*) vrij wat met Maaswater bemorst, mijne Portefeuille, die nog altoos, volgends den eens gegeven doopnaam, ter onderfcheidinge van anderen, het opfchrift van ftukjes van den ouden dag had behouden, weder, en ik verheugde 'er mij over, als over eenen verlooren Zoon.
Waar.
(*) Eenige Fielten hadden bij nacht een gat gehoord in bet fchip, dat mijne goederen verveerde, eene daad , die mij vrij iaat fcbade heeft toegebragt'. —



Waarom mij de daar in liggende, heele, halve, en
driequarts, papieren van waarde waren? Om ver-
fcheiden, zeer goede, redenen, waar van No. i. zeker geen der geringlten is: dat namentlijk eenigen van dezelven mij nogal de moeite fcheeneri te verdienen, van afgefchreeven, gedrukt, in de Couranten aangeplakt , en fi tibi placet! gelezen te worden. (*)
Of ik in de overbrenging gelukkig ben geweest, zal uwe goedkeuring moeten uitwijzen; het zijn Jttvenilia,
bedenk dit. Voords is het eenigzinds nodig, dat
ik mij, als Uitgever, over den inhoud wat breeder uitlaate.
Toen ik mij, meer bepaald, aan de Ernftiger Mufe toewijdde, was ik echter niet partijdig genoeg, om, op het gezicht der Gratiën, mijn hoofd omtekeeren, of den Cypriefchen Dichter zijnen verdienden Laau-
wer-
(*) Bevoegde Kunstregters keurden ze eener Griekfche hand waardig. Z. Briefs Ah N. i. bctreff. Th. 2. fag, 232. f» Tb. £). t. 161.



III
werkrans te ontzeggen. Onvergeetbaare Èdlamij!
Zoo dagt gij, noch ik niet. Waar van daan tog zoude anderflnts die onderlinge agting gebooron zijn, die ons, met zoo veel verfchil van lighanm en ziel, zoo zeer verbondt ? Hoe veele genoegelijke uuren geeft mij, na veele jaaren verloops, nog de levendige herinnering uwer vriendfchap! ik vertegenwoordig mij gaarne de eerde oogenblikken, toen ik, aan de hand der Gratiën, u ontmoette, gij mij uw hart, en ik u het mijn, boodt, en wij gemeenfcjiappelijk ons in de Dichtkunst oefenden; toen ik met u den ruimen voorraad van uw vernuft doorfnuiïelde, en uwe oorfpronglijkheid niet genoeg wist te bewonderen, en gij mij tot Rechter in uwe keuze aanfteldet, en wij onderling de ftukjes verdeelden, die uwe jeugdige gezangen uitmaken. Hoe vaak dartelde de vrolijke Mufe in ons midden, wanneer de kleine, uitgezogte, kring onzer vrienden, terwijl de volle Maan ons befcheen, den matigen teug der geoorloofde vreugde met ons dronk, tot den
laatften droppel toe, uitdronk! Ach! waarom is
dit alles nu voorbij ? en de herinnering vnn uw leven, * 2 van



van uw beminnelijk Genie, blijft ons alleenlijk over!... De Lezer vergunne dezen uitflap aan mijn gevoel.
Men moet de Dichtkunde vrij wat in haare grenzen beperken, wanneer men de Mythologifche waereld met geen goed oog kan aanzien, en in het fpcelvverk der Genie alles afkeurt, wat zich niet onmiddelijk, onder de meer bepaalde begrippen van Deugd en Godsdienst, laat Clasfificeeren.
Bij aldicn ik een liefhebber was van uitgebreide Voorredenen te fchrijven, kon hier eene geheele verhandeling, of liever Poëcifche uitbreiding (want
in zulk een geval redeneert men niet, maar men fchil-
dert met woorden) over deze twee onderwerpen,
eene zeer gevoegelijke plaats vinden. Ik zoude u met den Heer de Perponcher, omtrend het eerfte, kunnen zeggen, hoe veel voordeels de Mythologie aan de oude Dichtkunde aangebragt hebbe , en , gemodernizeerd, nog aanbrengen kunne; (*) en, omtrend het laatfte,
meer
(*) Men heeft (dus begint onze bevoegde Theorist;
de



meer uitgebreid betoogen, dat, het geen beflist moet worden door een zeker gevoel , bij voorbeeld : het gevoel van hèt fchoone, enz. niet (altoos) tot de Rede
kan
de Lezer zal weldoen, als hy de geheele Dichtkundige befpiegeling nalceze.) Men heeft zich wel eens beklaagd, dat onze hedendaagfche Poëzii, wegens de denkwijze en grondbeginzelen, in deeze meer verlichte tijden zoo gelukkiglijk aangenoomen, niet meer die rijkheid van verdichting hebben kan, die de PoëVrj der Ouden had; en die zoo veel leeven, zoo veel kragt, zoo veel werking, zoo veel bevalligheid aan dezelve bijzette. Bij hun was de geheele Natuur, met eene menigte van hooger wezens, bevolkt, die zij, naar hunnen zin , in allerlei gelegenheeden , lieten werken ; en in de affchildering van wier ontzettende magt, bekoorende fchoonheid , en inneemende bevalligheid , zij aan hunne verbeeldingskragt den ruimden teugel konden vieren. Terwijl zij tevens, door 't denkbeeld zelve van den hooger ftaat dier weezens, boven de Natuur werden verheeven , en tot de
ftoutfte vindingen aangefpoord. Hoe veele Goden tog,
Vergoode Helden, Nymphen, Faunen &c. bezielden, verlevendigden niet voor hen , alle de toneelen der hemclfche gewesten niet alleen, maar ook van dezen aardbodem? Men kon geen ftap, in 't veld, op de bergen , in de bosfchen, ja zelfs op de zeeën doen, of men vondt zich, van alle zijden , met hooger weezens, omringd , met dewelken een ieders * 3 ver-



VI «jfc&d»
kan behooren; dat, wanneer iemand de fchoonheden van een Kunstfluit bewondert, of de grootschheid (en bevajligheid) in eenig Toneel der Natuur, deze zijne
be-
verbeeldingskragt zich reeds gewend had , een foort van gemeenfchap te houden , en tot dewelken m;n, in allerlei gelegenheden, zijnen tocvlugt nam; terwijl de dichter in't bijzonder dezclvcu altoos gereed vondt, om hem ter hulp te koomen, zoo ras hij eenige buitengewoone, en de kragt der
mentenen overtreffende, werking nodig had. De hemel
had zijne Goden, die 't Heelal, en wel bijzonder de verheevener lugtgewesten, beftierden. De zee ftondt onder eenen Oppergod, die met geheele heiren van mindere Godheeden, Tritons en Ncre'iden, omringd was; niet alleen om zijnen Itoet aanzienlijk te maken, maar ook om zijne bcveelcn te gehoorzaamen, en, wanneer hij 't goedvond, ter uitvoer te brengen. Op het land was 'er geenc rivier, die niet met eenen Bcfibermgod, geene fontein, die niet met eene Najade voorzien was. Men kon geen berg beklimmen , geen bosch doorwandelen , of men vondt dezelven, met Saters, Boschgoden, Najteën en Oreaden, vervuld. Ja veeltijds had ieder boom zijne Hamadryade, dewelke, aan deszclfs beftaan en lot verbonden, den peenen, die hein behield , befchermde en opkweekte, voor zijne zorg beloonde; en hem ook in deszelfs behoud , door 't haare, 't welke 'er aan gehegt was, een dubbel belang deedt neemen. Bij zulk eene denkwijze nu,
won-



-^&(<)€h vu
bewondering niet ontfiaat, om dat hij daar over gedagt, en geredeneerd heeft, maar enkel uit het gevoel, 't welk hij bezit, van fchoonheid, grootheid en bevalligheid; dat, als iemand hem daar in mogt tegenfpreeken, hij, door geene asnöéngefchakelde redekaveling, zijne meening kan verdédigen, maar zich alleen op een derden Perfoon beroepen, die een zelfde gevoel bezit, en die regels van fmaak volgt,' die onze keuze in zulke zaaken regelen; dat het Nuttigheid alleen is, die ons tot redeneeren kan brengen, en dat Nuttigheid in geene aanmerking komt , als wij van fthilderagtige fchoonhedèn enz. fpreeken. (*) Maar van dat alles zal, voor het tegenwoordige, niets inkomen. Uit het geen volgen zal, zult gij bij voorraad mijne gevoelens
duidelijk genoeg opengelegd vinden. Ik zal daarom
het Mores diftant a carmine noflro &c. behalven dat dit een flegte Maxime is, waar door men opentlijk zijn
verwonnen de gevoeligheid en de verbeeldingskragt, deeze twee voornaame bronwellen van 't dichterlijk vermoogen, beiden evenveel; enz. Mengelwerk We Stukje.
(*} Alg. Vaüerl. Letteroefeningen voer I794- iV». 2. * 4



vin <*#®€^
verftand oneer aandoet, offchoon men 'er te gelijker tijd zijn vernuft een Compliment door maakt, mij niet tot een Motto verkiezen, maar mij, zonder dat, Lezers belooven, die met mij zullen Memmen, dat ik 'er niet alle moeite op toegegeven hebbe, toen ik deze ftukjes van den ouden dag eens nakeek, en het goede
uit het kwar.de fchifte. De omflandigheden van
mijn leven gaven mij daar nog al eenige oogenblikken toe, die ik van mijne, voor ernftiger bezigheid gefchikte, uuren kon afzonderen, zonder den tijd ongenooten te laaten voorbijfluipen. Behalven, dat die mindere infpannlng den geest herftclt, hadt zij voor mij nog daarenboven het voordeel, dat zij mij vaak de zuure ondervinding van geleden onheil verzagtte, en mij , als aan mij zeiven , wedergaf. De bevallige Gratiën hebben de rimpels der nadenkende ontevredenheid van mijn voorhoofd weggevaagd, en in den wisfelvalligen loop der waereld doen berusten. En dan , Broeders! hoe gelukkig is men niet, wanneer hoofd en hart ons in de ftiile eenzaamheid der Natuur, waar niets ons vergezelt, dan God en ons geweeten,
bij



bij de ernftige herinnering van onze daaden en zelfs van onze misftappen,. niet veroordeelt, maar eene onbedrieglijke ftem ons toeroept: Ik zal het maaken!
Belangrijke Eenzaamheid! wel hem, die al zijn lust
En leven in u vind! die, met een rein geweeten, Gelijk een zuigeling, in uwen fchoot, gerust,
De waereld en de menfchen kan vergeeten; En, in het wisf'len van zijn lot, Niets, niets vertrouwt, dan God! —-
Der woestenijen heete kronkelpaden
Zijn, hem, niet moeilijk, die, de haatzugt van de kwaaden Ontvlugt, zich, in het diepe woud, Een Altaar, ter aanbidding, heeft gebouwd.
De onoverkoomelijke Labyrinthen van het leven
Doen, voor de Maatfchappij der waereld, beeven; De liefde van den vriend en 's Menfchenkenners gunst Verheffen daar, ach! heure fiern omfur.st.
Maar hier, waar het geklater van den Donder door de
(Duinen,
Waar het ontfaggelijk geruisen der Dennen-kruinen
* 5 Hem



xiv <4è€rm*
Hoe verre ik ook af ben van eene ftrafwaardige, losbandige, fchertferij voor goed te keuren, al ware zij ook uit den bevalligften mond hervoord gckoomen; zoo min evenwel kan ik tog gelooven, dat men deswegens eenen Dichter wraaken moet, wijl hij niet altoos de ftof zijner Liederen uit de Heilige Schrift, of de Zedenkunde, genoomen heeft, maar zich wel eens enkel en alleen toelegt, om zijnen Lezer een lugtig uur te verfchaflen. De Dichtkunst zoekt te bevallen; en tot dat oogmerk is haar eene aartige boerterij, eene fijn gefponnen verdichting, een geestig fpel even zoo zeer dienftig, als de uitgezogtfte kunst eens Moraliefchen Dichters, die zich tog altoos met zijne Lezers moet tragten gelijk te ftellen, en zijn best te doen, om aangenaam te onderrichten, bij aldien hij zich eenigeu invloed op hunne harten belooven wil.
Voor het overige (zoo als gezegd is )
bevat de Heidenfche Fabelleer zoo veel aangenaams .
men moogs op de vinding van heur gantsch fyftema,
of flechts op enkele Fabelen letten; dat het eenen
Le-



XV
Lezer bijna niet te vergeeven ware, zo hij, bij alle heure bevalligheden, koelzinnig bleeve.
Ik wenschte wel, dat men deze Stukjes geliefde te befchouwen, zoo als men gemeenlijk eene Gaanderij met Schilderftukken doet.
K L E Y N.
Wageningen, 20 Maart I74.
La



( 4 )
de beekjes, langs den ingang dier gewijde Grotte, heen; Volle heuvels met wijngaardranken laaten 'er hunnen vergulden daauw op nederdroppelen.
De Minnegoden zitten hier rondom den rand van den beker, en leeren de ligtc vreugde des wijns, de vrijklinkende Dithyramben, en den bezielenden Roes.
Eindelijk waagen zij lchroomvallig, elkander geleidend, zich van den rand des bekers naar onder, en zweeven dan over de flroomende vlakte, en proeven den wijn met hunne kleine lippen, en kletfen met hunne loomwordende wiekjes telkens in den verkwikkenden drank.
Plotsling, in den fling'renden wijndans ftruikelend, tuimelt nu een der Amors in 't midden des bekers; daar ligt hij, en fpartelt, tot dat de andere Goden hunnen druipenden vriend den beker weer uitheffen.
Hoe vreesagtig en trillend zit hij nu op het handvat des bekers, tot dat hem de opfpringende Most weer nieuwe vreugde toeademt, en hij, van zijne klappende wieken, een regen vol zoetheid op de lagchende Drinkers omlaagfchudt.
Over-



C 5 )
Overhandrijk mij, o Goden der Liefde! den zaligen beker: want ik ben een Leerling van Bacchus; en op zijne wielen heeft hij mij hier heen gedraagen, opdat ik zou drinken.
Nieuwsgierig zien de Goden mij drinken, en kijken, verwonderd, diep in den ledigen beker, door een
enkele teug flechts geledigd. Zoeter is het lieflijke
vogt niet, dat, op de Feestdagen der Goden, met Ambrojia gekruid, zelfs Jupiter's glas vult; maar, ach! Vader Lyaus! te klein is die beker.
Een grooter, een grooter! of zie, o Ly<eus! anders ftort ik mij diep in het midden dier wijnbeek, tot dat mij eens eindelijk het aangenaam Bronnat verzadigt.
Maar wenkt mij gindsch niet een ruimer Pokaalglas,
met wijngaardbladen omflingerd? en nu Ha!
zoete wijn! hoe verkwikkelijk glijdt hij mij, langs de brandende borst, naar beneden!
Gelijk een vrolijke Steenbok de fpitfige klippen, hoog in den nevel, rondomfpringt, zoo huppel ik ook door de danfende weiden, en over de golvende A 3 Zee-



( 6 )
Zeekust, en onder de, al fpeelend, zich vermeerd'rende Boomen des Acidaliefchen wouds.
De Eikenboomen loopen mij agter na, uit hunne ftandplaats ontworteld, en, agter de Eiken, de bange Dryaden, vol van bekommernis, dat heure fchuilplaatfen haar ontvluchten. Tuimelend flatteren de dronke Nagtegaalen tusfchen het loof der bezielde takken, en zingen Drinkliederen. i
Waar heert wil die fchreeuwende Nymph, die gindsch door het kreupelhout heenvlied, en heuren gordel in de hand houdt, op dat hij in de Roozenhaagen heur niet doe verwarren?
Een befchonken Boschgod loopt, ftrompelend, met de volle kruik, agter heur aan, dat de ftortende Most op het fpigtige Liesgras ter neêr druipt. Hoor, hoe hij, half buiten adem geloopen, haar toeroept:
Vertoef, fchoone Nymph! vertoef een weinig! ik wil u uit deeze kruik de Liefde leeren. Drink fchoone Nyvipk! drink! want, toen jk dronk, gevoelde ik, dat ik u beminde. Zie eens om, ik zal weêr op Kieuw drinken!
De



C 7 )
De Faunus zette de kruik aan den dorftigen mond: maar de Most lag in het Liesgras geftort. Toen hij weder opzag, was de Nymph reeds verdweenen; en nu fchold hij, bedroogen en toornig, op de Nymph, en op zijn ledige kruik, en wierp haar tegen eenen boom, dat de icherven rondomvloogen.
Maar ik heb de Nymph gezien, waar zij heenvlood. Die Schalkfche ! ik wil haar vervolgen, tot dat ik haar bij heuren Gordel heb vastgegreepen, en zij, gevangen, vriendelijk agter zich omziet: en dan wil ik haar ijlings kusfchen!
Daar fraat zij ftil aan het ftrand, en fpiegelt zich in den vloed, hoogmoedig, gelijk eene Tethys: want zij word mij niet gewaar, terwijl ik zagtjes naar heur toefluip, en reeds agter heur ftaa, en reeds toegrijp,
en nu haaren gordel Ach! ondeugende!
niets dan den gordel in mijne hand houde, een luchtig kleed, dat, als Bloemengeur, mij tusichen de vingers vervliegt.
Hoe befchaamd ftaa ik bedroogen! die Arglistige ! Zij fprong in den vloed, en eerbiedige golfjes A 4 droe-



C 8 )
droegen haar, van Dolphynen omgeeven, wijd, wijd van mij weg.
De afgrond des Meirs opent zich. In vervrolijkte Majefteit, verheft Neptunus zijnen hoogen Drietand, en doet de zwartopëengepakte zeegolven fplijten.
Nereus, de bevallige zoon van Tethys ftijgt uit de baaren op: agter hem aan, volgen, in fchelklinkenden Triomf hunner kromme trompetten , de Tritom en Aiolus, met alle de fchoonheden des Meirs; want de Godin deezes Eilands houdt heure glansrijke intreede.
Op haaren veelkleurigen fchelpwagen, rijdt zij daar heen, lagchende, gelijk toen het baarende fchuim heur aan de oevers der zee droeg, en de bevallige Embryo, Koninglijk fchoon in haare geboorte, aan 't vrolijke ftrand fprong.
Gehoorzaam zweeg het bruisfchende Meir, en deed zagte Mufikaliefche golven , der jonge Godinne ten plegtigen lofzang, tegen het ftrand kabbelen.
Van uit de nabuurige takken, begroette haar het gevogelte , en, onder haare voeten, fchiep Flora gevoelvolle
bloe-



C 9 )
bloemen, die zich bevallig ter zijde boogen, om door. haar betreeden te worden.
De Leeuwen des wouds, en de hijgende Tijgers, en de gevlekte Panthers kroopen eerbiedig aan heure voeten , en lekten het heilige ftof, waar op zij ging.
Daar trekt zij heen, de Godin der Liefde, en, rondom haar, de Gratiën, de vermaakcn, de dartele Minnekoozerijen, die zoo gaarne, inde kuiltjes, op de wangen der fchalkfche meisjes, woonen, en de bevallige fcherts.
Amor fluit den luisterrijken (toet, en werpt zeebloemen onder het beminnelijk gevolg van Fcnus, en fchiet 'er met zijne ligtlte pijlen onder. Maar de Nymphen zien fpotagtig agter zich om, en roepen: Heeft Amor geen grooter pijl in zijnen koker?
Waar zal ik het eerst, waar het laatst mijne oogen heenwenden, om de blijde voorwerpen te betrachten, die, van alle kanten, mijne Enthufliiftiefche ziel vervullen ?
Agter mij, ruischt het verheven fnaarenfpel der zalige Bewooners van dit Eiland, en hun harmoniesch geA 5 '■ zang,



C io )
2ang, en het helklinkend Jubel, dat den prachtvollen optogt en de Koningin der Liefde begroet.
Bloozende meisjes danfen aan het ftrand, in Bloemgewaaden getooid, naast de Majeftetiefche Cypris, en ftampen, in Mceandriefchen wisfeldans, op den geurvollen bodem. Intusfchen gaat Fenus minzaam in 't rond, en kiest de fchoonlten onder haar uit tot Nymphen heures gevolgs.
Wat gloeijende wiel rolt daar over den dondr'enden bodem? 'T is Bacchus, de God van den Cypriefchen wijn. Verrukte Manaden vliegen voor hem heen, met loshangende hairen, en vlammende fakkels in heure handen, en zweepen den rug der fchuimeude Tijgers, die zijnen wagen trekken.
In belagchlijken troep, loopen Bokvoetige Satyrs den te fnellen wagen van verre na, en hijgen van hunnen vermoeijenden roes,. en loopen, raazend en fchreeuwcnd, door de bosfchen; Terwijl Bacchus de Godin liefderijk verwelkomt, haar met bloeijende wijngaardkransfen verfiert, en zich met haar, langzaam, over de, met bloemen bezaaide, heuvels, naar
den



• ( iO
den Tempel, het Heiligdom van Cypris» begeeft.
Danfende, volgt de gantfche ftoet, in plegtigen optogt, hen na. De heuvels draagen met geëlfenden rug dien Hemelfchen last.
De Oreaden, en de, met loof bekranste, Napaen des Idaliefchen wouds, en de rijzige Najaden, huppelen haar, al zingende, te gemoet; en Jupiter zweeft, hoog in de wolken, op zijnen trotfehen Adelaar, boven de pragtige Zon heen.
Reeds vliegen de Poorten des Hemels op haare hengfels te rug, en dê Offerrook dampt reeds van uit het gouden dekfel omhoog. De gewijde Dienaars der Godin knielen aanbiddend vóórhaar neder, en besprenkelen den vloer uit de heilige OiFerfchaale: Tibullus, en Flacons, en de Grijfaart van Tejos, allen onfterflijke Zangers der Vóórtijd, in Hemelfche geftalte.
DE



DE AVOND.
^^ie, hoe de Avond de ftille fchaduwen over de weiden, en over de' gouden kruinen der bergen, voor zich heen, drijft!
Vloeibaar zilver zwemt op den kabbelenden ftroom, en op de bladeren van gindfchen honderdjanrigen Eik, die zijnen top over de bron heenbuigt, op dat de Nymph, die in zijne takken zit, zich in het blinkend water fpiegelen kunne.
Gantfche troepen van Ephemeriden, met het morgenrood des Dags gebooren, zweeven over de vlakte der Beek, en fchertfen den avondffond hun's levens weg, en drinken, dartelend, in heure golfjes, den aanftaanden onvermijdelijken dood.
Met



C 13 )
Met Olympiefche lokken verfierd, ftraalt Diana's koudelijk nachtgezicht, treurig, door de blaauwe ruimte des Hemels, en lonkt, vol verlangen , tusfchen de digte takken des wouds, naar beneden, om haren Enelymion te belpieden , die ondertusfchen met hare Nymphen, van agter het donkere lommer, in een hoek, zit te loeren, en vertrouwelijk met haar te koozen, de eerwaardige, kuifche, Godinne befpottend.
Die trouwlooze! in het vreesaanbrengaid uur van den Middernacht, zal nog, met fmagtende blikken, zich Diana over het woud neigen, en zwaarmoedig zugten, wijl haar Lieveling vertoeft.
Maar, wanneer hij eindelijk, van onder de ftruiken, bedriegelijk ten voorfchijn komt, hoe verheugd zal de arme Godin den huichelaar dan toelonken, en met eene verliefde hand hem ftraffen , wijl hij zoo lang vertoefde. Ik vervolgde eenen pijlfnellen Rheebok, zal hij dan zeggen, met welken ik morgen uwen Tempel wilde verderen. Gindsch vlugt hij, agter de Beuken, weg!
Van boven de nevels des Horifonts, fiijgen wolkagtige
Phan-



( 14 )
Phantomen hervoord, met Titans laatlïe ftraalen befchilderd: Bekoorlijke b^eeldtenisfen voor het Scherpziend ooge der Phantajïel
Het zijn de droomen van Morpheus, die, op zijnen Magiefchcn wagen, voor hun heenrijd, met Maanbloemen, om den AZtherifchen ichouder, behangen. Zij loeren, moedwillig, ter zijde van zijnen wagen: nu eens, als Zeepaarden met geharnaste visch-ftaarten ; of als hooge Paleizen , met fpeelende meisjes vervuld, die de fluimerende Jongeling, terwijl hij ze in den flaap ziet, met een loome hand gelooft te grijpen; dan weder, als rijkgelaaden fchepen, in 't ooge der vrolijke Gierigheid, of van den bedremmelden Zeeheld, die ze, in zijnen droom, voor Oorlogskielen houdt.
Yverzucht ontvlamde de Koningin des Olympus, toen zij Jupiters begunftigde, de lieve Kaliflo, en haar Goddelijk kroost, in Beeren veranderde, en ze aan de nachtelijke Ijsklippen des huiverigen Noordpools vastketende, van waar zij nimmer ach! nimmer tot
de verafgelegene ftroomen des Occanus kunnen afdaalen , wanneer de, haar overgebleeven j Hemel ze
ein-



( '5 )
eindelijk nog verlaat, en zich in vrolijker golven gaat baaden.
Zie, hoe angftig het bange meisje, langs de blaauwe vlakte, heenvlugt, van een nad'rende Scheepsboot vervolgd , die eene Beerin meent te jagen. ■
Gruuwzaam, fteekt hij de wreedgefpierde vuist naar heur uit: ftraks zal hij zijnen fidderenden roof grijpen, en geen agt (laan op het gekerm van 't verfchrikte kind, dat om zijne Moeder jammert, en traanendaauw op de woeste aarde weent; terwijl elders Pfyche op gloeijende Roozen fpeelt, en, met de Zephyrs, de verliefde Tulpe dartelt, die, zodra zij eenen der meest onbeftendigen onder hun bij zich gelokt heeft, hem, listig, binnen heure te faamgevouwen bladeren, gekerkerd houdt.
Maar, hoor ik gindsch geen wellustig fnaarcufpel, in de Harmonie een's Tejiefchen lieds, klinken? — Wat voor bedriegelijke Jongeling, rijzig van geftalte, en door Balfemgeuren omgeven , zit daar in die befchaduwde Grotte , en leert veelligt een lagchend meisje misfchien eene Gratie van 't vrouwelijk



AMORS GEBOORTE.
N iet eerst in rleze Rei van jaaren;
Reeds toen de Menfchen Herders waren —
Vóór eeuwen, heb ik u, Naide! reeds gekuscht; Ik heb toen vaak Adel ai de, Met and'ren naam, reeds in Naide,
En gij mij, in Mirtil, gekuscht.
Voor lange, is, aan de gouden ftroomen ,
Waar Lethè, onder 't druivenloinmcr, vliet,
Eu Bacchus zijnen most, uit volle kruiken , giet —
't Is waar, aan Leihês gouden ftroomen,
ls u daar van 't geheugen lang benoomen: Maar, uit des Dichters geestig brein, Kan Leihés droom, noch Bacchus wijn
• Iets



C 23 )
Ietswisfchen; Agcmippe's teugen
Vertegenwoordigen, van wijd en zijd, Zoo wel 't aanftaande, aan zijn geheugen,
Als 't geen gebeurd is in Prometbeus tijd. Ik zie, ik ziel o! dat uwe oogen 't zagen 1
Maar weiger, Meisje! fchoon ge 't zoo niet ziet;
Tog uw geloof, aan mijn gezichte, niet!
Ik zie, hoe ik, in vroeger dagen ,
Vóór eeuwen reeds, u heb bemind,
En hoe gij, even eens gezind,
Mij ook, met hart en ziel, weêrkeerig hebt bemind!
Het was in den aanbeginne der tijden, toen ik ge booren wierd.
De Hemel droeg nog weinig Goden,
En Zeus had nog de Blikfem - fchicht, Noch ook den Donder, tot zijn Booden ; Men kende nog geen halve Goden; '
Slechts, door heur liefFelijk gezicht,
B 4 Ver



( =4 )
Verrukte Cypris, onder weinige Godinnen , Somtijds der Goden en der Menfchen zinnen;
Maar, hoe verrukklijk fchoon het Beeld van Pènus zij?
Zij was tog, Meisje! niet zoo lief, als gij 1
In laater tijd , vondt men , gekleed als Herderinnen, De dartelende Halfgodinnen,
Wel in het lomm'rijk woud, en op het jonge gras;
Maar, in den ftaat, waarin toen alles was, Zag men geen Nymph, die ooit een' Herder ftreelde , Noch ook een' Herder, die van liefde kweelde,
Want Amor fchoot zijn gloónde fmart
Nog, met geen pijl en boog, in 't hart.
Geen wonder! de God was ook nog niet geboo-
ren. Jk was reeds een Jongeling, toen Ventis
hem baarde. o Mufenl
Zingt Cypripori geboortedag !
Hij kwam, dat naauwlijks iemand 't zag,
Aan l'cnus volle borst, uit 't pasontlooken kopje
Van 't Cypriesch Roozenknopje.
Om



( 25 )
Om zijn doorzichtig-fijnen hals,
Waar langs, hem, zagt als zijde, als Iloningzeem zoo mals, Zijn gouden lokjes, onbedwongen, In agtelooze vlechten, hongen ,
Droeg hij reeds pijl en boog; Moedwillig fprong hij van den Roozenbloczem ,
En waagde zich, al fiatt'rend, naar omhoog , Op Cytberëa's fchoonen boezem,
En zat daar trotsch, als op een' Troon; En zag hoogmoedig heen en weder, En floeg zijn wiekjes op en neder,
En waande zich de ftoutfte van de Goön,
O ! hoe hartelijk moest ik 'er , als jongeling', om lagchen , toen ik den kleinen Held, naauwlijks zoo groot, als een Angelier-blaadje, zich , op den warmen boezem van Vernis, zag verhovaardigen! Maar ach! wie had het kunnen gelooven? Reeds toen deedt de God mij gevoelen, dat hij niet gebooren was, om belpot te worden. .
B s Ge-



C 26 )
Geweldig vloog, in aller ijl,
Diep in mijn hart, zijn grootfte pijl: Daar zonk ik neêr, en, met beftorven monde, Zag ik, hoe 't bloed, hij droppels, uit de wonde ,
Langs mijnen boezem, nedervloot:
lk fchreidde , en riep, in mijnen nood , Om hulpe , en vreesde, dat het leven Mij zekerlijk nu zou begeeven ;
Doch Cytberea't hand verbond
Mij, liefderijk, de booze wond.
Schrei niet, lieve Jongeling 1 fprak de minzaame Godin toen: Amors pijlen kwetfen wel, maar zij zijn niet doodelijk. Zie daar' eene van die Meisjes uit mijn gevolg zal uwe bloedende borst wel weder gencezen. Staa op, en kies 'er eene, die gij wilt; zij
zal uw eigendom wezen. En toen ftond ik op,
en fchreidde niet meer. De Meisjes gingen rondom mij ftaan, op dat ik kiezen zoude: Maar geloof mij, Geliefde! Amors pijl hadt mij geleer.
der gemaakt, en ik wierd nu een onderfcheid tusfehen
de



C 27 )
de verfchillende .bevalligheden gewaar, het geen ik te vooren naauwüjks bemerkt had.
Hier, wenkte mij een purp'ren mond,
En, daar, een boezem vol en rond; Gindsch, trokken twee gezonde wangen , Of gitzwarte oogen, mijn verlangen :
In 't kort, waarheen , en wat ik zag,
Stondt iets, dat mij aan 't harte lag ; Tot dat, in 't digte loof, zoo verr' 't gezicht mij ftrekte, Ik eindelijk een Meisje ontdekte,
Fris, als de Morgendaauw, jong, als een Lentedag,
En dat, gelukkig, dat ik 't zag 1 ——
Diep in het woud verfchoolen lag.
O, mijne vriendin! dit waart gij, het beminnenswaardigfte Meisje onder den gantfehen (loet van Ve~ fius. Hoe zou ik u ook over het hoofd hebben kunnen zien? u, u koos ik, mijne Naide! ik, de eerlie Minnaar uit Vernis gevolg.1 en fprak toen tot Cythere:
Schenk



DE NYMPH VAN DIANA.
Ik ging eens geheel alleen door de fchaduwrijke bosfchen van het Acidalifche woud, Diana''s Lustwarande, waarin zij vaak het verfchrikte wild vervolgt, en het toen ook vervolgde. De doffe galm der blijde Jachthoorns klonk van verre over berg en dal, toen ik eensflags, vlak voor mij, eene harer Nymphen, over de fpitfige klippen, eenen Rheebok zag nazetten ; nu eens in eene ichrikbaarende diepte van hem verwijderd, en dan weder, met hare pijl gewapend, digt agter hem; eindelijk Hortte hij, van de hoogte, in het dal voor mijne voeten, neder, het bloedende trotfche dier; en oogenblikkelijk ftond ook de Nymph. bij mij:
C Heur



( 34 )
Heur wilde blik vloog gindsch en wéér, En zag 't getroffen wild niet meer,
Zag niets dan mij. De losfe haairen nongen
Langs voorhoofd, hals, en borst! — Heur ftand
Was trotsch, als Juno's ftand, maar vrij en ongedwongen, Terwijl zij pijl en boog gereed hield in heur hand.
Ik beefde als een riet, toen ik zulk eene gruuwzaame fchoone zag, en doeg mijne oogen befchroomd neder: want, zoo lang als ik de pijl in heure hand zag, was ik bevreesd, om haar door een vrij oog te zullen beledigen. Eindelijk fprak ik haar dus aan: Wees niet boos, fchoonfte Nymph! dat ik zoo befchroomd bij u ftaa. Ik onervarene ben uit de Staaten der Godinne Cythere, en heb nog nooit een dreigend vrouwenoog, noch pijl en boog in de handen eener fchoone, gezien. Bij ons, is een fchoon meisje nooit toornig, en als zij al eens boos is:
Zeo is 't een Lentedag, die door een wolkje lageht, Heur mond, yerrukk'lijk zagt,
Ten



(35 )
Ten rhalfchen kusch gebooren,
Kan , enkel door een zuchtje, een ieders har: bekooren , Maar is nooit gruuwzaam wreed;
En, als zij foms een dreigend woord liet hooren, Dan fuijt het haar, dat zij het deedt.
Daarom zijn er ook geen meisjes, die gelukkiger zijn, als de meisjes van de Godinne Cythere. Het is bijna ongelooflijk, fchoone Nymph! wat voor een verrukkende blijdfchap de kusch van een' Jongeling in heuren boezem verwekt.
Noem me op de waereld een genoegen, Een min befchrijffelijk geluk,
Als die ik, met mijn' kusch, op fchoone lippen dfuk.
Uw mond is onvergelijkelijk zacht, o Nymph! ——. Dus fprak ik , en oogenbliklijk lagchte de vreesfelijke Nymph; een zuchtje deed heure fchoone borsr. hooger rijzen; Met een zagte mine, dreigde zij mij, C a maar



C 36 )
maar had te gclijker tijd berouw, dat zij mij gedreigd had. Kusch mij ook eens, Jongeling! zeide zij, terwijl zij, onder eenen Pijnboom, ging nederzitten; En toen kuschte ik haar, en drukte ze aan mijne
borst. Ach ! daar kwam Diana juist, toen ik
dat deed. Wie is die Jongeling, riep de ftuurfche Godin? Het is Amor, andwoordde de flimme Nymph: ik heb hem hier opgevangen, terwijl hij, moedwillig, agter het wild joeg. Ik heb hem zijne vleugels afgefneeden , en zijnen pijlkoker in 't Meir geworpen: wil ik hem ook maar, van de klip af, in 't water Horten ? Neen, fprak de Godin, neem hem mede in uwe grot, en bindt hem wel vast; Als ik dezen avond van de Jacht te rug koom, dan wil ik hem aan zijne Moeder weêrzenden, op dat hij niet fomtijds nog de eene of andere der Nymphen met zijne pijlen
kwetfe En nu, gij Minnegoden! richt nu vrij
Trophaen, voor den magtigen Overwinnaar, op, die eene van Diana1 s Nymphen bedwongen heeft! —
BAC-



BACCHUS EN AMOR,
Bacchus ging, op zek'ren dag,
Door zijn jonge wijngaarthaagen , . IJvrig op en neêr, en zag,
Of zij vruchten zouden draagen; Sneed een fcheutjen af, of liet
't Wasfchen; al zijn levens dagen, Zag men hem zoo vlijtig niet.
Waar de zon te hevig broeidde, , Boog hij dan een Wijngaartblad
Over 't bottend knopje, en fnoeidde, Waar het Iuchts te weinig had.
Of hij hijgde, en ftond te zweeten, Zonder opzien, fneed en bond
Hij, en fcheen van niets te weeten , Schoon hij ook zijn handen fchond.
C 3 Amor,



(4i )
Ach! Pan heeft, reeds van overlangen,
Gezogt heur ergends optevangen! • ..
Nu zeker heeft hij haar! o Goöii! j
Ach , Acidalia! zie neder van uw Troon ! Zal zij , na zoo veel eeuws, ons beiden Nu langer niet meer begeleiden ?
Twee Gratiën, flechts twee ! o Goón!
Zijn 't gantfche waereldrond ten hoon.
En ach! de derde heeft, voorvast,
De booze Pan verrast. Dus klaagden zij, en liepen op en neder; Vergeefsch, Aglaja kwam niet weder.
Nu floopen zij ftil langs alle hoeken van 't kreupelhout, en floegen zagtjes tegen deblaaren, en vloogen , na eiken flag, dien zij waagden, vreesagtig te rug.
Zij poogden, hier of daar , den fchaaker te befpiên , Maar beefden te gelijk van vreeze, om hem te zien.
Eindelijk kwamen zij aan eene Roozenftruik, die mijne Chkë en mij verborg. Chlcê zat voor mij, en ik agter Chkë.
C 5 Nu



Nu boog ik, aan heur' hals, mij zagt'lijk neder,
En ftal heur fluks een kusjen af; Dan zeeg zij naar mij toe, en gaf mij 't haare weder;
Wij namen, halver weege, elkanders kusjes af,
Want ieder nam, en ieder gaf.
Onder dit fpel, verrnschten ons de Gratiën, en lagchten overluid, toen zij ons kusfchen zagen, en
huppelden vrolijk ons op zijde. Daar is Aglaja!
riepen zij. Die fchelmfche! Gij zit te kusfchen,
terwijl wij onrustig rondloopen, en u nergends vinden kunnen ? Eu oogcnbliklijk liepen zij met
mijne Chkë voord.
Ach ! riep ik, lieve Cbaiitimien '.
Ontneemt mij tog mijn Cbhë niet! Dat is niet fraaij gedaan! Godinnen,
Gij dwaalt, het is mijn Cbloë'. ziet Tog vóór u , 't is Aglaja niet!
Maar de Gratiën luisterden niet naar mij, en liepen met mijne Chkë weg. Verfchrikt wilde ik ze agter nazetten ,



C 43 )
ten, toen plotfeling Aglaja van agter een' Beukenboom te voorfchijn kwam, en mij wenkte, terwijl zij vriendelijk lagcliende , tegen mij zeide:
Roep uw Cbh'ê maar niet weder!
Lieve Jongeling! kuscli vrij,
In de plaats van Chhë, mij: Ach, Aglaja mint u teder, Roep uw Chlo'è maar niet weder!
Met nedergeflaagcn oogen , zag ik de Godin der Bevalligheid aan:
Verrukking bloosde op hare Roozen-koonen,
En jeugdige onfchuld fcheen, in heur gezicht, te woonen.
Gevaarvolle Bekoorlijkheden ! Maar, met eene
ftoutmoedige hand , vatte ik de Godin der Bevallig, heid aan, en bragt ze bij hare Zusters, en zeide toen: Hier is Aglaja, Gratiën!
Ai!



HET KENTEKEN DER ONTROUW,
fpeelde eens, hier en ginder, Met een' grooten, bonten, vlinder,
Dartelende, en, als om ftrijd, Wie van hun het fnelst kon vliegen?
Maar, terwijl hij al zijn vlijt Spande, om 't diertje te bedriegen,
Viel hij, moede, en vol verdriet, Dat hij 't wedfpel had verlooren , Plotfeling, tot over de ooren,
Midden in een' diepen vliet.
Ik liep ijlings naar hem toe, hefte hem zagtelijk op uithet water, en droogde zijne natte vleugels af, en verwarmde hem aan mijnen boezem. Nu bedankte Amor D mij



C 50 )
mij vriendelijk, en fprak: Lieve Jongeling! waarmede zal ik u uwe grootmoedigheid vergelden?
Maak, dat mijne Chkë mij getrouw blijft, andwoordde ik. o Jongeling, riep hij toen uit, wat eischt
gij van mij ? Stond het ooit in de macht van Amor, om de liefde in de harten der Meisjes gekluisterd te houden ? Op dat zeggen, floeg ik mijne oogen neder, en zuchtte; Amor hoorde mij zuchten, en vloog bekommerd, op de wieken eens CepAjrs, van mij weg.
Niet lang daarna evenwel, kwam Amor, overluid lagchende , weder te rug, vergezeld van vijftig Min. negoodjes, die een zwaar pak door den Olymp droegen.
In 't midden , zaagt ge 'er tien ,
En, aan weerseinde, tien, Pie, met veel fteenen en veel zwoegen, Den zwaaren last, al ftromp'lend , droegen.
En allen 't was een lust te zien —
Verwarden zich vaak in de flippen
Des dings, en riepen, uit hun macht,
Dat zij 't, met al hun gnote kragt, Tng zouden moeten iaten glippen.
Het



C 51 )
liet was de Gordel van Venin, een dun weeffel, en zoo ligt, als zijde. Koom nu hier! fprak Amor, ik wil uw meisje nu zoo Goddelijk ichoon maken, als de Onflerfelijkeu zeiven zijn.
Geen meisje zal 'er ooit, op aarde, Geweest zijn , dat heur evenaarde,
Noch immer koomen; Jong'ling ! daar,
Uit dezen gordel, fchenk ik haar
Want, hiertoe, gaf, op mijne beede , Hem, mij ter leen, Cytbera mede. ——
Uit dezen gordel, fchenk ik, haar,
Het liefst gelaat de vriendlijkfte oogen,
En, boven die, twee ftarrenboogen,
Zoo pragtig, als nog ooit de wensch
Ze fchilderde van eenig mensen : Om heuren mond , de zagtffe' trekken , Wier onfchuldvolle Iagchjes wekken
Tot liefde en tot vertrouwlijkheid; Ook, in heur gantsch bcminn'lijk wezen,
Zal teer gevoel en Majefteit, Voordaan, verêcnigd, zijn te leezen.
Da De



C 52 )
De ftille blijdfchap lagcht u aan,
Wen ze, op uw vlam, heur kwijnend oog' zal flaan ; Want, met geen ongefhüme Ionken , Zal ze u, tot woeste vreugde , ontvonken ;
Geen jalouzij, noch euvelmoed Zal ooit heur gul gezicht ontecren ,
Maar fchaamte en edelaartig bloed 't Verrukk'lijkst blosje 'er op graveeren.
Houd maar op, viel ik hem in, houd imar op, met mij de fchoonheden van uwen gordel te wijzen. Mijn meisje heeft ze van overlang reeds allen bezeten, offchoon zij niet onfterflijk is. Maar wat
is dat daar, het geen, als een God des lagchs, boven alle de andere fchoonheden, uitfteekt ? Het
is de verleidelijke lagch der ontucht, die de Koninginvan Cythera, andwoordde de God, aannam, toen
zij met Mars, weleer, Mulciber hielp bedriegen. •
Dat, riep ik uit, dat wil ik medenemen , en aan Chkë laten zien, op dat zij zich voor ontrouw wagte!
DF,



DE GODIN DER LIEFDE.
Amathunt en Cythera en Paphos herinnert
gij u de gefchiedenis niet, bekoorlijke Phyllis?
waren eens onderling in ftrijd over het bezit van de Godinne der liefde, 't geen zij elkander weérkeerig benijdden. Men verfpreidde een gerucht, dat de Godin zelve zoude verfchijnen, om den twist te beflegten, en, daar op, waren de Dalen overal vol van Jongelingen, met Roozenkranfen om de haairén * en van Meisjes, die, tusfehen de bloemen, en onder de bonte Kapelletjes, fpeelden. Onderwijl fprong, toen de Avondfter wenkte, mijne dartele Phyllis van mijne zijde weg, en riep, dat ik haar niet zou kunnen krijgen, en zweefde fnel, over de bedaauwde vlakte, heen, gelijk een Lenteluchtje over de veldviooltjes: D 3 g'ï



C 54 )
gij had mij eens moeten zien loopen! mijn meisje vooruit, ik agter het meisje, en alle de Jongelingen en Meisjes, ons beiden, al fchreeuwende, agter na! Ik wist niet, waarom de Jongelingen en Meisjes mij navolgden, en uit benaauwdheid liep ik nog veel (heller, dan te vooren: Maar de troep haalde ons eindelijk evenwel in, en hun gefchreeuw wierd al langer hoe onltuimiger.
Gij, gij zijt het, o Godin
Der bekoorelijke Min! „ Die, terwijl uw' koozerijen, Dart'lend, om u, fpelemeijen ,
Steeds geluk en zaligheid,
Over 't blij iSeelül, verfpreidt; En, met wenken , lagchen, lonken, Duizend harten doet ontfonkcn,
Branden van begeerlijkheid. ■
Zie! o ziel hoe , aan heur wangen, Al de tooverlagchjes hangen,
Hoe, in ieder kuiltje en kin,
poodjes zitten van de Min !
Zoo



C 55 )
Zoo riepen de Jongelingenen Meisjes; en toen keek ik over al, voor, en agter, en ter zijde mij, rond, om de Godin ook te zien; maar ik wierd ze nergends gewaar, ook heuren wagen niet, noch hare duiven. — Eindelijk haalden zij mijne fchoone in, en omfingelden haar; Toen zag ik hunne dwaaling eerst, en kon het hun heel wel toegeeven, dat zij zoo misleid waren :
In mijn Meisjes oogenleden , Schitt'ren de Bevalligheden ,
Als'de fterren in den nacht; En, wanneer, bij 't niinnekoozen,
Mijne lieve Bbyllis lagcht, Is het', .-lis of, op de tipjes Van heur frisfe roode lipjes,
't Gantfche heïr der kuifche vrcu d
Zie, hoe onfchuldvol zij bloezen!
Als Kapellen op de Roozen ,
Zich in zijn^ geluk verheugt.
D 4 Fe-



Feniis, riep ik toen de Jeugd van Amathunt,
en Paphos en Cythera toe, is al van ovcrlangen niet 'meer van heure Gratiën, en Minnegoden vergezeld geweest. Zoekt ze liever binnen het Idaliefche woud, in het Paleis van Adonis; Maar ik verlaat u met mijn
Meisje in mijne armen. Zij keeken ons treurig
agter na, en hebben federt nooit weêr over het bezit van de Godinne der liefde met elkander geftreeden.
DE



(66)
Van a! de Dienaars van mijn' Throon, Wist gij, het best, voor mij te ftrijden,
En kondt de (potters van mijn' zoon Vaak, als een Jupiter, kastijden!
Ontfang den krans, dien ik u wij,
Als Priester mijner Heerfchappij! ——
Eens, toen ik, nog als jongeling, eenen Faun
dien ik eene Nymph nazetten, en in 't woud , digt aan
mijn' zijde, grijpen zag, zijnen fchoonen buit
meende te ontweldigen, en juist toefpringen wilde, om ze voor mij te behouden voelde ik, op 't zelfde oogenblik, mij door Eloemenkluisters teruggetrok. ken, wasr drie looze Meisjes, zonder dat ik het wist, mijne armen mede vastgebonden hadden.
Ha ! moest men daarom wijd en zijd U zoeken , en in 't woud verrasfen , Daar ge op de Nymphen zit te pasfen?
Trouwlooze ! Arglistige! als gij zijt! —— Hier is zij, pak nu vrij uw' buit: Dus riepen zij, en lagchten me uit!
Trekt



( 67 )
Trekt mij de armen tog niet lam, liefïle Meisjes! andwoordde ik. Laat mij hier, fiechts een oogenblik} op het mos rusten; ik ben zoo moede, Meisjes! en zoo verfchrikt! Maar vergeefsch ;
Twee Nymphen hielden me aan den band; Terwijl, met Lelieftengels in de hand,
Een derde mij, hoe of ik bad en klaagde ,
Ileur agteraan, al dreigend, jaagde; Gelijk eens, met den Tejifchen Poëet, Cupido deed.
De Minnegoden klapten allen in de handen, toen zij mij zoo loopen zagen. Op die wijze kwamen wij, voor Anakreon, in den Tempel der Liefde, en de Meisjes drongen 'er Merk op, dat ik gelrraft moest worden.— Meisjes! fprak de Priester der Liefde, ik kan hem niet flraffen; want ik ben zelf niet meer getrouw geweest, dan hij. Maar wij zullen den Jongeling niet blijven beminnen, andwoordden zij, wanneer hij ons ongetrouw blijft. . Terwijl zij het onder elkander
E 2 iliet



C68 )
niet eens konden worden, liep ik met alle mijne Bloemenkluisters ijiings weg, en had eene voorbij koomende Nymph reeds tienmaal gekuscht, eer zij nog mijne vlucht bemerkten. Zijn de Meisjes dan zinneloos, zeide de Nymph, terwijl zij mij kuschte, dat zij Jongelingen meenen te zullen vinden, die niet ontrouw en wispeltuurig zijn ?
AMORS



AMORS KRIJGSLIST.
\^/"eg, weg! Cupido', driemaal mis!
Ik dagt, uw fchichten troffen immer,
Uw boog word oud, ach, Amor! 't is Gedaan met u; gij raakt mij nimmer. —
Ha! mijn fpotten heeft hem op de vlucht gejaagd;
zie, hoe befchaamd hij wegfluipt! Wat ben ik
niet gelukkig, dat ik nu zoo geheel van Amors bedriegerijen bevrijd ben geworden.
Maar daar koomt hij weêr terug! Hij fchijnt weinig agt, op mijn fpotten, te liaanf
E 3 Mis-



( 70 )
Misfchien heeft hij een' nieuwen boog
Ach, Cbloë'. voel, o voel! hij zit daar op uw oog,.... Die Guit! het inogt hem nu eens lukken! .. . Ai! 'k ben gewond....
Ach! welk fterveling ksn ook Chkës lonken, en Amors pijlen, te gelijk, ontvlieden?
AAN



AAN AMOR.
^^_ch, ecuwig vlied mijn Cbloë mij
Ach , eeuwig, Amor I vlied zij mij! . . .
Waarom verfchoont gij Cbloë tog? Ach, Amor! Amor! fchiet haar tog 1
Maar zeer doen moet uw pijl haar niet! Ach, anders, Amor! fchiet; tog niet!
Hr
E 4 AAN



AAN EEN' SCHILDER.
T yieve Schilder! teken mij, Hoe zich Amor, aan de zij Van mijn Chloë, op een bed Van viooltjes, nederzet; Hoe hij, zonder dat zij 't ziet, Heur, zijn pijl in 't harte fchiet; Hoe hij Chloë dan bekeert,
En haar, mij te kusfchen , leert. «
Maar, helaas! dat kunt gij niet! Ach, dat kan zelfs Amor niet!
AAN



C 81 >
Apol de Lier had leeren maaken: Dit alles leerde ik hem, uaauwkeurig, in mijn Hedj Cupido echter lette op all' mijn woorden niet!
Hij zong integendeel van Liefde , en van Vermaaken,
Die Goden , en ook Menfchen, doof haar , f'maaken, En van zijn Moeder's kunst, en ik? — meer weetik 'tniet. Wat ik voorheen , aan Amor, leerde door mijn lied 5
Maar, 't geen Cupido mij van liefde zingen liet,
Dat evenwel vergeet ik niet!
F
BIONS



BIONS VIERDE IDYLLE.
lUufeu zijn niet bang voor Amor, Noch voor zijn boos en wreed gemoed; Zij minnen hem van gantfcher harte , Kn volgen ftaag hem op den voet. Ook zelfs, als iemand foms een lied Beproeft, en Amor niet mogt lijden, Dien zullen zij , al vluchtend, mijden ,
En leeren hem heur toonen niet ! Maar zoo 'er een , door Amors pijlen,
Geheel ontvlamd, bevallig zingt; Dien zijn zij met 'er haast op zijde ,
En neemen hein in heuren kring.
Dat dit ten volle , in alle deelcn , De zuiv're waarheid zij : dit kan Ik, door mijn eigen voorbeeld, toonen: Ik ben 'er zelf getuige van !
Want,



C 83 )
Want, als ik, graag, den een' of and'ren ,
't Zij fterfling, of een' God, bezong', Dan zijn mijn lippen , of zij beeven, En ook dan ftamelt mij de tong, Ik zing, gelijk ik vaak weleer Gewoon was , nu zoo goed niet meer: Maar niet zoo dra zing ik van Amor,
Of van een fchoone Nymph, een lied , Zoo is 't altoos, of me , uit de lippen Mijn blij gezang te haastig vliet.
F 2 LIJST



LIJST DER STUKJES.
Voorreeden. Bladz.
Cyprus • •
De Avond. . . . • 12
Amors Geboorte. . ... 22
De smaak van een Kuschje. • . „29
De Nymph van Diana. . . «33 Bacchus en Amor. ... 37
De Gratiën. .... 40
De lof der Getrouwheid. ... 45
Het kenteken der Ontrouw. . . 49 De Godin der Liefde. 53 De God der Jaloeusciiheid. . •. 57 Amors Triomf. ... . . 62
De Priester van Venus. ... 65
Amors Krijgslist. . • 69
Aan Amor. . • • • 71
Aan een' Schilder. ... 72
Aan eene sciioone Jagerin. . . 73
PROEVE UIT BIONS IDYLLEN,
Bioins tweede Idylle. . . Bladz. 77
derde Idylle. ... 80
vierde Idylle. • 82