J4et Plaatjes vat\ oJoty\ Ifrwsor^.
	Ömsierd am Jac? G.Robbers JIZ.Voorburg wal 64-.
	Er was Eens!



	



	



	



	Grootmoeder "Vertellingen bewerkt door jAqai^a.
	lO gekleurde en vele monotint plaatjes naar teekenincjen van John jjówsoo.
	(Amsterdam. eJacS G. Robbers. ff Z.Voorburgwal 64
	4 mr Tjüö^ * fc,er\s Grootmoeders Vertellingen



	q<i verrenis^.



	dat ik ga slapen/1 vroeg meestal het kleine meisje, als zij een nachtzoen kwam brengen. „Wat moet het zijn?11 klonk dan de vraag, en de kleine mocht kiezen. Zij hield het meest van: „Roodkapje,11 „De gelaarsde kat,“ „Asschepoetster/1 „De drie beren11 en „Jaap de reuzendooder.11 Maar als er niet veel tijd was, zeide grootmoeder haar een oud liedje voor. Zij kende er misschien wel honderd, doch het kleine meisje vroeg bijna altijd om:
	De kleine herderin, Het oude besje en haar hondje, De kinderen in het bosch, en
	De stoute poesjes. Nu is grootmoeder lang dood en heeft het kleine meisje zelve kindertjes. Voor deze teekende zij plaatjes bij hare lievelingsvertellingen, en hier zijn ze nu voor alle lieve kinderen.
	i^iLsiT)i^cg. T\AAR waren eens eene grootmoeder en een / } klein meisje, die heel veel van elkander hielden. ‘Grootmoeder, nog ééne vertelling, voor-



	' / j was eens een klein meisje, dat door ieder f' j Roodkapje werd genoemd, omdat zij een ïood kapertje droeg, dat zoo aardig op hare blonde krulletjes stond. | Z,J had eene grootmoeder, die aan de andeie zijde van het bosch woonde, en waar zij heel veel van hield. Eens op een dag was de oude vrouw ziele. I oen bakte Roodkapje s moeder wafeltjes, en zeide tegen haar dochtertje: „Zet spoedig het mooie kapje op, en breng de wafeltjes
	rmet dit potje versche boter aan grootmoeder, maar blijf niet treuzelen onderweg." Roodkapje beloofde het, en begon de wandeling vrij vlug, maar toen ze een eindje geloopen had, vergat zij het bevel harer moeder, zette haar mandje neer, en begon bloemen te plukken. Opeens kwam ei een wolf aan. „Wel, Roodkapje," vroeg hij, „waar gaat dat zoo haastig naar toe?" Raai mijne grootmoeder. Zij is ziek, en nu breng ik haar wafeltjes, die haar stellig lekker zullen smaken." „Dat denk ik ook. Whar woont uwe grootmoeder?" „In dat huisje bij het bruggetje, maar ik mag niet langer blijven staan," sprak Roodkapje. Willen we eensdoen, wie er het eerst is?" stelde de wolf voor. Ja, heel graag." Dat vond Roodkapje een prettig spel, maar zij had kleine beentjes en de wolf heel groote ; zij had er slechts twee, en hij vier. En, al liep zij hard, hij draafde, en was dus ineen oogenbük bij grootmoeders deur. „Klop, klop!" hij deed het zoo zacht als hij kon. ~\\ ie klopt daar?" hoorde hij grootmoeder bevend vragen. „Roodkapje, antwoordde de wolf, zijne stem zoo zacht
	%OOrDl{iArPje.



	„lrek maar aan het touwtje, dan zal de deur wel opengaan," nep de oude vrouw, zich verheugende het lieve, kleine meisje te zien. Maar, maar .. . die arme grootmoeder! voordat ze nog goed had kunnen zien, wie binnenkwam, was zij al opgegeten. De wolf had zich vreeselijk gehaast, want, voordat Roodkapje kwam, moest hij de kussens nog opschudden, en grootmoeders muts opzetten.
	Hij was juist klaar, toen zij aanklopte. Met één sprong lag de wolf te bed, en trok de lakens ver over zich heen. „Wie klopt daart" riep hij. „Wat is gróotmoeder verkouden; ik kan het wel hooren aan hare stern", dacht Roodkapje, en riep terug: „ik ben het, uwe kleindochter Roodkapje." Behalve de wafeltjes en de boter droeg zij ook nog de veldbloemen, die ze onderweg geplukt had. Toen zij nu hoorde: „trek maar aan het touwtje, dan zal de deur wel opengaan," was ze blijde alles eens neer te kunnen zetten, en haastte zich naar binnen.
	„Kom bij mij in bed,“ zeide de wolf, „dan kan ik beter met je praten." Het manteltje werd afgedaan, en Roodkapje gehoorzaamde, maar, toen ze grootmoeder aankeek, werd ze bang. „Grootmoeder, grootmoeder/1 zeide zij, „wat hebt u groote ooren."
	makende, als mogelijk was; „ik heb hier lekkere wafeltjes en overheerlijke, versche boter."



	Om je goed te kunnen zien," sprak weer de wolf, en keek Roodkapje met zulke groote oogen aan, dat zij hoe langer hoe angstiger werd, en bijna schreiend zeide: „wat hebt u groote, scherpe tanden. . . .“ „Dat is om je zooveel te beter te kunnen opeten," sprak de wolf, en sperde zijn bek open, zoo wijd, zoo wijd, dat zeker Roodkapje er geheel in zou zijn verdwenen, als niet juist de houthakkers binnengekomen waren, en den wolf gedood hadden. Roodkapje was gelukkig het gevaar ontkomen. Haar vader, die ook houthakker was, droeg haar op zijne schouders naar huis terug.
	D6 QSLxAtARSD 6 Kat. was eens een molenaar, die drie zonen had. Toen hij stierf, f' j liet hij niets na dan den molen, eene koe en de kat. „Wij zullen eerlijk alles deelen,“ zeide de oudste broeder, ~ik neem den molen.“ „Ik de koe,“ zeide de tweede. Zoo bleef er voor den derde niets over dan de kat. ~’t Is niet veel,“ sprak deze, „maar ik zal er toch maar vroolijk onder blijven/' en hij ging heen met poes onder den arm.
	Zooveel te beter kan ik hooren," zeide de wolf. „Grootmoeder, grootmoeder, wat hebt u een grooten neus!“ „Zooveel te beter kan ik ruiken." „Maar grootmoeder, wat hebt u groote oogen!“



	



	„Gij hebt nog niet het minste deel,“ zeide de kat; „geef mij een paar laarzen en een zak, en ge zult wonderen zien gebeuren.'1 Neem mijne laarzen, ik trek schoenen aan," zeide de molenaarszoon, en reikte de kat een blauwen zak over.
	Zoo uitgerust sloop poes naar het veld, ging doodstil op den grond liggen met den zak open, en ving een konijn, waar hij dadelijk mede naar het hof liep. Aangebeld.
	„Ik breng Uwe Majesteit een klein geschenk, uit naam van mijn meester, den markies van Carabas."
	De koning was er zeer mede in zijn schik. De volgende dagen ging de kat op dezelfde wijze nog meer hazen, patrijzen en konijnen vangen, en bracht ze alle, uit naarn van den markies van Carabas, aan den koning. Zoo werd er aan het hof druk over den beleefden markies gesproken.
	Nu had de koning eene mooie dochter, en poes besloot, dat zijn jonge meester met haar zou trouwen. Eens op een dag riep hij dezen toe, dat hij spoedig moest gaan baden inde rivier. De molenaarszoon gehoorzaamde, en sprong dadelijk kopje onder. Daar naderde het rijtuig des konings, en poes, die de kleeren van zijn meester gauw onder een steen verstopt had, riep: „help, help, de markies van Carabas verdrinkt!" Onmiddellijk beval de koning aan een zijner lakeien den markies te redden; inmiddels vertelde de kat, hoe roovers de kleederen van den markies hadden gestolen. De vorst gelastte aan een paar andere bedienden om een prachtgewaad uit zijn paleis te halen, en deze maakten zooveel spoed, dat' zij er al mede gereed stonden, toen de markies uit het water kwam. „Nu moet gij bij mij inde koets komen," sprak de koning, „en dan zullen wij meteen uw kasteel eens bezichtigen." De molenaarszoon keek verlegen, maarde kat gaf hém een wenk, en zeide: „ik zal snel vooruitgaan, om de komst der hooge gasten te



	



	melden.11 Hij liep nu naar alle velden, waar de koning langs moest komen, en zeide tegen de maaiers: „als de koning vraagt, aan wien dit land behoort, moet ge antwoorden: aan den markies van Carabas; doet gij het niet, dan hak ik u tot fricadelletjes.1' De maaiers werden zoo bang van deze bedreiging, dat zij allen deden, wat de gelaarsde kat
	van hen verlangd had. Maar al deze landen behoorden aan een toovenaar, een reus,, die juist een groot feest zou geven. De kat liet zich bij hem aandienen. „Is het waar,1' vroeg hij, „dat gij u ineen dier kunt veranderen!1' „O ja,11 zeide de reus, en was opeens een brullende leeuw. „Prachtig,11 riep de kat, die inmiddels angstig op een balk was gesprongen, „maar ineen klein dier zou vast minder gemakkelijk gaan?1' De reus lachte en sprong meteen als een muisje door de kamer. Arme toovenaar! Nu was het: hap, snap, en ineen oogenblik zat hij inde maag van de gelaarsde kat. „Het was hoog tijd,11 dacht de kat, zijn knevel opstrijkende, want voor het kasteel hield juist de wagen des konings stil. „Welkom thuis,1' zeide hij, zijn meester buigend begroetende op den drempel. De koning was zoo ingenomen met alles, wat hij te zien kreeg, dat hij den markies van Carabas gaarne tot zijn schoonzoon nam. De molenaarszoon leefde lang en gelukkig en vergat de trouwe diensten van de gelaarsde kat nooit.
	HST HSVpS’RJS^HSTje. ZE heeft zoo lang geloopen, Ze werd zoo vreeslijk moe, En in die lekkre hooilucht Gaan beide oogjes toe. Haar schaapjes zijn verdwenen. Dat is een naar geval; De herderin begrijpt niet, Hos zij ze vinden zal. Half slapend zingt zij: schaapjes, Och, komt toch weer bij mij! En zie, zij kwamen weder; Toen waren ze alle blij.



	



	W hertrouwde een jaar daarna met eene rijke, L hoogmoedige dame, die twee dochters had, welke even trotsch waren als hare moeder. Ze waren ook jaloersch, en toen zij zagen, dat het nieuwe zusje zoo’n aardig, lief gezichtje had, lieten ze haar al het vuile werk in huis doen, en gaven : haar niets dan oude, katoenen jurken. Zij k noemden haar Asschepoetster, omdat het arme 1 meisje op geen ander plekje in huis mocht zitten dan onder den grooten schoorsteenmantel bij het vuur. De zusters zelven deden niets dan inden spiegel kijken en mooie kleeren aanpassen. Eens de koning door zijne herauten bekend maken, dat hij een
	bal wilde geven, ter eere van zijn zoon, en dat alle jonge meisjes uit zijn koninkrijk daar verschijnen moesten.
	De zusters konden niet eten of slapen van de opwinding; ze praatten over niets dan over alles wat ze zouden aandoen. Aan Asschepoetster, die toch ook uitgenoodigd was, werd niet eens gedacht. Zij moest de zusters helpen, en bleef heel alleen bij het haardvuur achter. Tranen stonden in hare oogen, toen er geklopt werd. Het was hare petemoei, eene, die tooveren kon. „Wat beduiden die tranen?” vroeg zij deelnemend. ~Ik wou zoo graag naar het
	ASSCH 6TO BTST 81{. leefde eens een bekoorlijk, lief / meisje, maar juist toen zij zestien jaar werd, stierf hare moeder. De vader



	holde dien uit en sneed er eene koets van. Toen zeide rij: „kijk eens inde muizenval." Daar zaten zes witte muisjes in. De petemoei spande ze voor de koets, en veranderde ze in zes prachtige paarden. Zes hagedissen werden pages. „Waar haal ik nu den koetsier vandaan?" vroeg de petemoei. „Hier is eene rat," sprak Asschepoetster. „Kostelijk!" en de rat werd omgetooverd ineen deftigen koetsier met knevels en steek, die op den bok klom en het zesspan mende als de beste.
	„Rijd voor!" beval de petemoei, en de prachtige koets reed voor. Asschepoetster klapte van blijdschap inde handen, maar toen de petemoei haarzelve met den tooverstaf aanraakte, en zij opeens een kleedje aan had van zilverweefsel met een sleep van goudsatijn vond ze geen woorden. Zij kuste de pe-
	ze geen woorden. Zij kuste de peop beide wangen. „Wacht*" zeide deze, en deed nog een paar glazen muiltjes aan de voeten van het meisje.
	„Nu, lieve kind, ga heen en heb pret, maar zorg er voor naar huis terug te keeren,
	slaat, want na dien tijd wordt de koets weder een pompoen, de koetsier eene rat, veranderen de paarden in muisjes, en zijt gijzelve weer Asschepoetster.“
	bal.“ „Ge zult gaan, als ge lust hebt.11 „Maar ik heb geen kleeren.11 „Tutteruttut, kind, wat is dat? Haal maar gauw een pompoen, den grootsten die er is. Gij zult kleeren en eene koets en al het noodige van mij krijgen,11 zeide de petemoei. Asschepoetster kwam spoedig met een pompoen terug, en de toovergodin



	Ussche po etste



	mand anders keek en den geheelen avond met niemand anders'danste. Hij was juist besloten, haar ten huwelijk te vragen, toen zij zag, dat het dicht bij twaalven was, en zoo vlug mogelijk ontsnapte. De prins was ontroostbaar. Waar was die schoonste prinses gebleven? Hij hoopte dat zij terugkomen zou, en vroeg daarom alle gasten voor een nog grooter feest op den volgenden dag.
	Toen de zusters thuiskwamen, zat Asschepoetster op haar oude plaatsje, en luisterde met open ooren naar alles, wat
	zij vertelden. „Wat zou ik morgen gaarne méégaan, om die mooie prinses te zien,“ sprak zij. „Leen mij eens wat van uwe fraaie kleeren!“ Maarde zusters lachten haar uit. „Blijf maar, waar ge hoort, bij het keukenvuur, “ zeiden zij, „dat is beter.“
	Des avonds, zoodra de zusters weg waren, ging het weer net zooals den vorigen dag. DepefêïïTtre'i raakte Kaar~opnieuw aan met haar tooverstokje, en zeide ook nu bij het afscheid: ~denk om den tijd.“ Doch de prins was zoo bang, dat de bekoorlijke gast weer zou verdwijnen, dat hij haar geen oogenblik uit zijn oog liet gaan, en daarbij had ze zooveel pret, dat ze niet om den tijd dacht, voordat de klok reeds begon te slaan. Toen holde ze voort, maar verloor inde haast een harer muiltjes. De prins, die haar volgde, raapte het op, en vroeg aan de wachten, waar de
	Asschepoetster beloofde er goed aan te zullen denken, en was spoedig, terwijl de petemoei op haar stokje voortstrompelde, bij het paleis, waar de prins ophield met dansen, om haar zelf aan zijn arm naar binnen te brengen. Hij vond haar zoo schoon, dat hij naar nie-



	HET OUDE ‘BESJE ES\J HOÜ^JDJE



	schoone prinses gebleven was. Zij hadden echter niemand gezien, dan een klein, haveloos meisje. De prins begreep er niets
	van, en was heel treurig, en de zusters spraken, thuiskomende, over niets dan over het vreemde geval en de I) wonderschoone vreemdelinge. Den volgenden dag werd er dooreen heraut bekend gemaakt, dat de prins zou trouwen met de dame, wie het muiltje paste, en toen de bode van het hof bij de zusters kwam, zaten zij al met hare voetjes gereed. Maar het toovermuiltje paste aan geen enkelen voet. „Laat ik het eens passen," zeide Asschepoetster. „Welneen,“ riepen de zusters. De heraut sprak echter: „Passen
	staat ieder vrij," en knielde voor haar neer. En ziet, het muiltje paste niet alleen, maar Asschepoetster haalde het andere ook uit' haar zak, en toen nu de petemoei kwam, en haar het mooie balcostuum er weer bij aantooverde, toen toen wenschten de zusters vurig, dat ze wat hartelijker voor Asschepoetster geweest waren. Maar deze trouwde met den prins, en was zoo gelukkig, dat zij ieder gaarne vergaf, en zich verheugde, toen hare zusters beiden met heeren van het hof in het huwelijk traden. HST OUT)S Besje HOS^pjS. 1 / Goedig, oud besje, ’t Hondje heeft honger, — Wat een verdriet! Likt zich den baard, Zoekt om een kluifje, Krabbelt aan alles, Vindt het maar niet. Zwaait met den staart.



	Zij wordt verlegen, Gaat naar den bakker, Loopt naar de straat, Koopt er een brood, Vraagt aan een ieder: Maar toen zij thuiskwam, „Wie geeft mij raad?" Lag ’t hondje dood.
	Daar hij zoo beefde,
	Zij koopt een kistje, Schreide zoo zeer,
	Kocht ze hem een mand, Maar toen zij thuiskwam,
	Maar toen zij thuiskwam, Leefde hij weer.
	Las hij de krant.
	Hij schreef een briefje, Zij haalde lak;
	Zij vroeg den dokter: „Geef medicijn!"
	Als zij weerom komt, Rookt hij tabak.
	Maar toen zij thuiskwam, Dronk hij al wijn.
	Zij neemt en schotel,
	Zij haalt sigaren, En komt weerom,
	Koopt hem een kluif, Hij gaat aan ’t kappen,
	Hij staat te dansen, Op d’ oude trom.
	„Ik weet geen raad meer," Roept d’oude Bes;
	’t Hondje wil snijden, Zoekt om een mes.
	Maar het wordt donker,
	Zij eet liaar pap, ’t Hondje gaat slapen,
	Uit is de grap.



	



	~T' f EBT gij wel eens gehoord van de drie beren, die in hun eigen § Ê huisje woonden, midden in het bosch? De een was een groote beer, met eene zware basstem; de tweede was de berin, met gewone stem; en de derde was een lief, klein beertje, met een zacht berenstemmetje. Eens gingen ze alle drie eene wandeling maken voor het ontbijt, en toen ze weg waren, zag een klein meisje, Goudhaar geheeten, het aardige huisje. Zij opende de deur en stapte naar binnen. Inde eetzaal zag zij drie kommen staan met honingpap, en naast iedere kom lag een lepel. Zij nam den grootsten lepel, en hapte daarmee uit de grootste kom, maar het was zoo heet, dat zij hare tong brandde. Toen probeerde zij met een middelsoort
	lepel uit de middelsoort kom te eten, maar die pap was haar te koud. Daarna hapte zij met den kleinsten lepel uit de kleinste kom, en dat smaakte haar zoo lekker, dat zij alles opat. Zij
	was er moe van geworden, en zocht naar eene zitplaats. Er waren drie stoelen. Zij klom op den grootsten, maar vond dien zoo hard en zoo hoog, dat zij daar spoedig afsprong, en op den kleineren stoel plaats nam. Deze was haar echter
	te zacht, zoodat zij er even hard afwipte, als zij er op was gaan zitten. Het derde, kleinste stoeltje zal mij het best bevallen, dacht zij, maar, o wee, toen zij er zich op liet neervallen, brak de rieten zitting. Nu besloot de kleine
	nieuwsgierige Goudhaar eens te kijken, hoe het er boven uitzag.
	DE DT{IE BE^E^.



	Na een poosje kwamen de beren thuis van de wandeling. „Er heeft iemand van mijn ontbijt gesnoept," bromde de oude beer, toen hij den lepel inde pap zag staan. „Er heeft iemand
	van mijn ontbijt ge-
	snoept,“ riep ook de
	mand heeft mijn ontgegeten,“ klaagde dat juist zoo’n ergen
	berin uit. ~Maar iebijt heelemaal ophet kleine beertje, J honger had.
	beren eens rond. mijn stoel gezeten,“
	Nu keken de ~Er heeft iemand op
	bromde de groote beer. „Ook op den mijnen," riep de berin. „En op mijn stoel heeft iemand gezeten, die hem heelemaal kapot heeft gemaakt," snikte het kleine beertje. De vader en moeder keken elkander ernstig kopschuddend aan, en gezamenlijk gingen zij naar boven. „Er heeft iemand in mijn bed gelegen!" bromde de oude. „In het mijne ook," zeide de berin, maar het kleine beertje riep: „In mijn bed ligt er nog iemand." Goudhaar werd verschrikt wakker. Toen de eerste beer sprak, had zij gedroomd,
	dat het donderde, maar nu ze het kleine beertje voor het bed zag staan, begreep zij alles. Met een gil en een sprong was d§ zij de kamer uit, de trap af, en het bosch in, waar zij pas ademhaalde, toen zij zag, dat de beren haar niet volgden. ~Ze had ons moeten vertellen, • waar zij woonde, dan konden we il!- haar ontbijt ook eens gaan oppeu- i zelen,“ zeide de kleine beer. ~Ja,“ stemden de beide anderen toe, en deelden hem wat mede van hunne pap.
	Zij kwam in eene keurige slaapkamer met drie bedden. „Daar zou ik wel wat kunnen uitrusten," dacht zij, en begon weer bij het grootste bed, doch dit was net zoo hard als de grootste stoel. Het middelsoort bed was weer te zacht, maar het kleinste bedje -was zoo lekker en zoo juist van pas, dat ze bijna dadelijk in slaap viel.



	



	Goudhaar nam zich stellig voor, nooit weer in andermans huis te sluipen, ook niet, al stond de deur open.
	DE HET BOSCH.
	lieve, kleine kindertjes, -/ y —lk weet niet hoe ze heten, Die had men, honderd jaar geleen, In ’t donkre bosch vergeten. Wat zouden zij beginnen ? Ze konden niets verzinnen. Zij kropen heel dicht bij elkaar, Ze durfden niet goed praten ; Ze fluisterden elkander toe : „Wat zijn wij nu verlaten ! ” Maar eindlijk kwam Klaas Vakeling, Toen legden zij zich neder, Ze waren koud, ze waren moe,
	Ontwaakten nimmer weder.
	De vogeltjes ontwaakten vroeg, En leerden hunne jongen, Die ook al spoedig, al hun best, In 't koor met d’ ouden zongen. Daar vonden zij de kindertjes En bleven voor hen zingen, Bestrooiden hen met bloem en blad Die arme lievelingen. ~Slaapt zacht, slaapt zacht,” zoo klonk hun lied, „Slaapt, kleinen, zacht; ’k vergeet u niet.”



	HE ’REUZEÜiHOOHET^.
	Y7"ELE jaren geleden, toen koning Arthur nog over Engeland 1/ regeerde, woonden daar reuzen, die niets dan kwaad deden. Zij werkten nooit, maar roofden de koeien en schapen van anderen. Er waren ook menscheneters bij, die de kleine jongens en meisjes vingen en opaten- Zij waren zoo groot, dat de zee hun maar tot aan de knieën kwam, en als de boeren hen, wadende door de zee, zagen naderen, werden ze zoo bang, dat ze van angst naar de bosschen vluchtten, en zich daar verstopten. Ineen van de dorpen woonde echter een dapper, klein ventje, die, toen hij pas zeven jaar oud was, zeide: „Waarom zoo bang te wezen? ik zal die reuzen doodslaan." Hij besloot te beginnen met den reus Cormoran, die op een groot kasteel woonde. Deze was wel achttien voet lang, en, als hij honger had, pakte hij met iedere hand tusschen duim en vinger een man, en at dien op hij zijn ontbijt. Eens inden nacht ging Jaap naar het kasteel van den reus met eene spade, een horen, en eene bijl. Met de spade groef hij een gat van twintig voet diep, en twintig voet breed,- bedekte dit losjes met takken, en strooide er aarde overheen. Toen dit gereed was, begon het juist dag te worden, en nu blies hij zoo hard op den horen, dat de reus er vap. ontwaakte, en heel boos werd.



	~ • 7 vloog op hem aan. Jaap bleef blazen op den horen. Hij wist wat er gebeuren zou, en dat gebeurde ook: de reus viel inden kuil, en
	brulde van pijn en schrik. „Hoe nu met het ontbijt?11 vroegjaap spottend, en sloeg den weerloozen reus met zijne bijl dood. Toen hieuw hij hem zijn reuzenhoofd af, en liep daarmede naar het dorp, waar hij met gejubel ont vangen werd. De boeren waren Jaap zoo dankbaar, dat zij geld verzamelden, en hem daarvoor een zwaard kochten, waarop met gouden letters stond: „Voor den dappren, kleinen man, i Herinnering aan Cormoran." M
	MÊ dooder, bleef besloten hij op reiswas naar derweg zoo hongerig
	Jaap kreeg nu den naam van reuzen en dien naam heeft hij altijd gehouden.
	Vele jaren gingen voorbij. Jaap alle reuzen te overwinnen. Eens toen het hof van koning Arthur, werd hij on-
	en moe, dat hij omzag naar eene woning, waar hij zou kunnen eten en overnachten. Inde verte zag hij een groot kasteel op een heuvel, en besloot daar een nachtverblijf te vragen. Hij klom naar boven, en klopte aan. Een reus met twee hoofden deed de poort open. Jaap werd wel een beetje bang, maar vroeg toch gastvrijheid. De reus gaf hem avondeten, en bracht hem toen in eene nette slaapkamer, waar een bed stond met heldere witte gordijnen. Dit leek alles heel mooi, maar toen de reus de deur sloot, hoorde Jaap hem zeggen:
	„Wie durft mij te wekken?" riep hij met donderende stem, en stapte op Jaap toe. „Ik zal je braden voor mijn ontbijt," sprak hij. „Ge zoudt wijzer doen, door mij eerst te vangen," riep Jaap. „Wacht, kleine schelm," en de reus



	Jaap zag een houtblok, legde dat in het ledikant, kroop zelf ineen hoekje van de kamer, en bleef luisteren. De klok sloeg twaalf: daar ging de deur open, de reus stapte naar binnen, en sloeg met zijne knots driemaal zeer hard op het bed. Toen ging hij de trap weer af, en snorkte weldra zoo luid, dat het kasteel er van dreunde.
	Hij keek verbaasd op, toen Jaap aan het ontbijt kwam, maar vroeg vrindelijk: „Goed geslapen, mijn jongen?" „Dat gaat wel; alleen heeft eene rat mij drie tikjes met zijn staart gegeven." „Hm, hm," deed de reus, en zette Jaap een grooten schotel met melkpap voor. Jaap deed net, als of hij at, maar liet alles glijden ineen leeren zak, dien hij om den middel droeg. Toen de reus klaar was met ontbijten, zeide Jaap: „ik kan vele aardige dingen doen. Ik kan mijn hoofd afnemen, en ook mijne maag opensnijden. Wilt ge het eens zien?" Hij nam het mes van de tafel, sneed den zak open, en daar stroomde de pap over den grond.
	„Niets waard. Dat kan ik, ook," blufde de reus, sneed zijne maag open, en viel dood neder. „Alweer een slechte reus minder!" dacht Jaap verheugd. Nu maakte de lconing hem tot ridder van de Ronde Tafel, wat eene hooge eer was, en droeg hem op een tooverreus te bestrijden, die twee prinsessen gevangen had. De zoon des konings zou hem vergezellen.
	Toen zij een heel eind geloopen hadden, werd de prins zoo moe, dat hij niet verder kon. Jaap liep eenige passen alleen voort, en zag een fraai paleis; hij klopte, maar er woonde een reus, die niet wilde opendoen. ~Ik ben het, neef,“ riep Jaap door het sleutelgat; ~ik kom u voor een groot gevaar waarschuwen." „Wat is het dan, neef!" De koningszoon staat voor de poort met een leger van drie duizend man om u te dooden." „Wat zal ik doen?
	„Tot middernacht zijt gij mijn gast, Maar slaat het twaalf, dan opgepast, Mijn knots beneemt u ’t leven vast."



	/ jjijip T>e 'i{£uz oo d e 2^.



	avond. Zij sliepen als rozen; daarna gaf Jaap zooveel kostbaarheden aan den prins, als hij maar kon dragen, en ging toen naar den kelder. „Het gevaar is geweken," riep hij. Uit dankbaarheid voor zijne hulp gaf de reus Jaap vier geschenken, die hem van veel dienst konden zijn: een ouden mantel, een ouden hoed, een paar oude schoenen, en een roestig zwaard. „Neem
	die," sprak hij, „de mantel zal u onzichtbaar maken; met dezen hoed
	kunt ge alles weten; op deze schoenen zijt ge plotseliit^waar ge wezen wilt; en met dit zwaard kunt ge u overal doorheen slaan." Jaap nam de presenten mede, en vervolgde zijne reis.
	Al heel spoedig kwamen ze weer bij het slot vaneen zeer wreeden reus. Er liep eene gracht omheen, en eene brug gaf toegang tot het kasteel. „Ik ga naar binnen om met den bewroner te spreken/' zeide Jaap tegen den prins, „en in dien tusschentijd moet gij de brug kapot slaan, maar heel gauw." Hij deed nu den mantel om, die hem onzichtbaar maakte, stak het voorplein over, en naderde den reus, die met zijne knots inde hand zat. Al kon de reus hem niet zien, hij riep toch dadelijk: „Ik ruik, ik ruik menschenvleesch. Is ’t een vrouw, of is ’t een man, ’k Zal hen braden inde pan.”
	Drie duizend? Help mij toch. Ik vlucht inden kelder; hier zijnde sleutels; houd ze bij u, en verraad mij niet." – Jaap sloot den reus op, haalde spoedig den prins en sleet met dezen een vroolijken



	„Blaas dees hoorn uit alle macht, En de reus verliest zijn kracht.” Wat beteekent dat? dacht Jaap, zette zijn wonderhoed op, en zag toen opeens een geweldigen horen. Hij blies er op, en zie: daar kwam de reus bleek en bevend aan. Het was uit met zijne macht. „Laat mij leven!" smeekte hij, doch daar was geen denken aan. Met zijn wonderzwaard doodde Jaap den reus en de beide draken zonder eenige moeite, en nu ging hij met den prins aan het zoeken der prinsessen. Dezen waren zoo dankbaar voor hare bevrijding na langdurige gevangenschap, dat zij met niemand anders dan met hare redders trouwen wilden. De eene schonk den prins, de andere den dapperen Reuzendooder de hand. De beide huwelijken werden denzelfden dag voltrokken, en de prins en Jaap leefden met hunne lieve vrouwen nog vele jaren vroolijk en tevreden. étSÊSÊi&ti
	„Ga je gang,“ sprak Jaap, en deed zijn toovermantel af. De reus wilde hem grijpen, maar Jaap had de wonderschoenen aan, en holde voort. De brug was bijna doorgehakt. Jaap kwam er veilig over, doch, toen de reus hem volgen wilde, viel de brug met donderend gekraak in, en verdronk dus de toovenaar inde gracht. „Nu nog den laatsten,“ sprak Jaap verheugd, en zij gingen naar het kasteel, waar de prinsessen gevangen zaten. Twee draken bewaakten den ingang. Jaap liep hen, in zijn mantel gewikkeld, zonder vrees voorbij, en las toen op de poort de volgende spreuk:



	



	Alle drie, de kleinste ’t meest, En nu bromde moeder zeei', Zei: „je krijgt geen muisjes meer,” Ja, zooals het meestal gaat, Straf volgt op een slechte daad.
	Mijn drie kleine poesjes, Grappige snoesjes,”
	Toen schreiden de poesjes, De grappige snoesjes, Tranen met tuiten. „Hadden wij ’t maar niet gedaan,” Ving de kleinste snikkend aan, Vroeg toen vleiend: „Moeder mijn, Wil u maar niet boos meer zijn.” Als Mama onvriendlijk ziet, Hebben kindren veel verdriet. De drie kleine poesjes, Grappige snoesjes, Droogden hun tranen. En ze sprongen alle drie Tegelijk op moeders knie, Smeekten; „Ach, voor dezen keer, Poezemoe, vergeef ons weer! ” Moeder gaf niet gaarne straf, Kuste daarom ’t drietal af.
	Sprak toen de moeder:
	„Wezenlijk, mijn h&rte bloedt, Als ik jullie straffen moet,
	Maar, al valt het mij niet licht, Knorren is soms moeders plicht.”
	Knorren is een groot verdriet, Dat begrijpen kindren niet.
	DE STOUTE TOESJES. C 7 \ EEZ drie kleine poesjes, / / Grappige snoesjes, Kijken zoo treurig. Want ze waren stout geweest,