UITGAVEVAT£ O.KCALL.EnDA.CH nUlNEFtfV




U ONZE KLEINEN l)
I HET HUISJE IN DE SNEEUW §
| | DOOR
& W. G. VAN DE HULST
/| McT TEEKENINGEN VAN j||
/ ! TJEERD BOTTEMA
|^ * NIJKERK - G. F. CALLENBACH \j




1. ARM HOND-JE!
't Was mid-den in den win-ter/T
't Was mid-den in den nacht. En 't was héél koud. En héél stil
De maan keek om een hoek-je van de wol-ken. Zij lach-te— want de hee-le we-reld was wit.
Er lag een groo-te, wit-te de-ken o-ver het land. En 't klei-ne huis-je bij het bosch had een dik - ken, wit - ten man -
3


tel om. En de boo-men had-den al-lemaal wit-te, wol-len mut-sen op.
De maan lach-te.... Toen leek de hee-le we-reld op-eens van zil-ver.
Waf!.... Wau-waf!
Er kwam een klein hond-je aan, midden in den nacht.
Och!.... zijn poot-jes zak-ten heel diep in de sneeuw. Hij bib-ber-de van de kou.
Hij kwam uit herdon-ke-re bosch en f|p&nk-te zacht: Wau-waf! "^\\ was ver~dwaald.
Hij kratir-„ci-de aan de deur van het huis-je.
iHaar dat was S1jn^huis-je niet. Hij jank-te.... maar nie-mand hoorde hem.
Hij ging op zijn ach-ter-poot-jes zitten..^ maar nie-mand zag hem.
Cch!.... Toen liep hij weer wèg het bosch In; héél diep het don-ke-re bosch in.
En hij huil-de heel zacht: Wau-waf' Waar is nou mijn huis-je? Waar is nou mijn mand-je? Wau-waf!
Maar nie-mand luis-ter-de naar hem.
Arm hond-je!
4


j§En de maan kroop warm-pies wee ach-ter de dik-ke wol-ken.
En *t was weer héél stil in den nacht.
En heel don-ker.
En zoo bit-ter koud..
2. VROEG IN DEN MOR-GEN.
De nacht was voor-bij.
De mor-gen kwam.
Het klei-ne huis-je lag heel warmpjes weg-ge-kro-pen onder den dikken man-tel van sneeuw.
Maar kijk!.... uit den schoor-steen komt een wolk-je, een blauw wolk-ie van rook. J
En voor de klei-ne rui-ten van het raam brandt al een licht-je on-der den kof - fle - pot.
De men-schen in het klei-ne huis-ie zijn al wak-ker.
Toen ging de deur o-pen.
Va-der stap-te naar bui-ten. Hii had zijn dik-ken duf-fel aan en een schop op zyn schou-der. Hij rook-te een pijp-je.... en hij had een rood Dand-je om zijn pet.
5


Brrrr! 't Was zoo bit-ter koud. Maar va-der nam groo-te stap-pen het bosch in. Dat hielp. En de deur was weer dicht. En 't was nog heel vroeg in den mor - gen.
Toen kwam de zon bo - ven de we - reld uit-kij-ken. Maar de zon keek niets vrien-de-lijk. Hij was zoo koud; hij had zoo'nslaap.
Toen ging de deur van het klei-ne huis-je wéér o-pen.
6


Moe-der kwam naar bui-ten. Ze had groo-te klom-pen aan, en een be-zem in haar hand.
Zij ging een weg-je ma-ken in de sneeuw.
Brrrr! 't Was zoo bit-ter koud.
Maar moe-der veeg-de heel vlug. Dat hielp.
Ze strooi-de stuk-jes brood voor de vo-gel-tjes.
Toen dook ze gauw weer haar huis-je in.
En de deur ging weer dicht.
En 't was nog vroeg in den mor-gen.
3. IN HET DON-KE-RE HOL.
't Is nog heel stil in 't klei-ne huis-je. Moe-der zit aard-ap-pel-tjes te schil-len.
De kof-fie-pot prut-telt op het licht-je.
De vlam-me-tjes in den haard knette-ren zacht.
En klein Koos-je in haar bed-je woelt een beet-je.
Maar dan
Bom!— Bom! Bom-re-bom!
gaat het op zol-der Bom!
Wat is dat?
7


O,— Dik-kie springt uit zijn bed.
En Daan springt ook uit zijn bed.
En ze klim-men op hun bloo-te voe-ten gauw het lad-der-tje af naar be - ne - den.
Brrrr! Bo-ven, op den zol-der is het
zoo koud Hier, in het ka-mer-tje is
het zoo warm.
Dik-kie is de jong-ste.
Dik-kie is toch het éérst be-ne-den.... Bom!
„Sssst!"— zegt moe-der— „Sssst, hoor! Koos-je slaapt nog "
Dan gaan de jon-gens gauw, op hun knie-tjes, heel dicht bij den haard zit-ten.
Ze bui-gen hun rug -j es krom, zóó lek-ker is 't daar.
En ze krij-gen ieder een kom-me-tje war-me melk.
„Stil hoor! Koos-je slaapt nog
stil hoor !"
De vlam-me-tjes knet-te-ren.
De kof-fie-pot prut-telt.
En 't is weer heel stil in 't klei-ne ka-mer-tje
Maar Dik-kie weet wat
Hij trekt moes aan haar rok.
Hij fluis-tert: „Moes, mag het?
mag het?"
8


Moe-der lacht een beet-je. Ze weet wel, wat Dik-kie wil.
Ze knikt Het mag!
O, en dan klim-men Daan en Dik-kie
heel gauw in de bed-steê Dik-kie
't eerst — En ze krui - pen heel diep weg on-der de dik-ke de-kens.
Ze mo-gen nog een poos-je in 't plek-je lig-gen van va-der en moe-der.
Dat is zoo heer- lijk!.... zoo heer-lijk!
Ze dui-ken hee-le-maal weg in het don-ke-re hol, net als twee muis-jes, die bang zijn voor de kat.
9


Maar Dik - kie weet wat
Hy zegt: „Daan, hoor 'es! Wij wa-ren
ver-dwaald Zul-len we dat doen,
ja?...."
„Hoe moet dat dan?"
„Wij za-ten in het bosch. En we wa-ren heel bang voor de wil-de bees-ten. En toen gin-gen we een hol ma-ken, heel diep in de sneeuw. En we kro-pen. er in. En we wa-ren héél bang.... Ja? Doen?"
„Ja" zei Daan.
En ze kro-pen heel diep in de sneeuw; hee-le-maal aan het voe-ten-eind.
Hè, 't was zoo lek-ker warm, en zoo lek-ker don-ker in 't hol. En ze wa-ren zoo lek-ker bang.
Klein Koos-je werd wak-ker. Haar bed-je kraak-te. Haar stem-me-tje riep: „Moe-moe! Moe-moe!"
En de ar-me jon-gens in het hol
hoor-den dat O, en ze wer-den zoo
bang, zoo bang Ze pak-ten el-kaar
vast, zóó bang wa-ren ze.
En Dik-kie zei: „Hoor die beer eens brul-len l Boe!"
En Daan zei: „Stil hoor! Niks zeg-gen! Hij kan ons toch niet vin-den!"
Maar toen
10


Toen ging het hol een klein kier-tje o-pen. En toen kwam er een bloot voet-je bin-nen. En nog een
Moe-der lach-te. Ze stop-te klein Koos-je óók in het hol.
Maar Dik-kie riep: „Nee, ik ben zélf een beer." En Daan riep: „Ik óók."
En toen spron-gen al-le-bei de bee-ren bo-ven-op dat ar-me kind. Ze brul-den. En ze wil-den het verscheu - ren....
Och,— toen zak.-te het mooi-e hol van sneeuw hee-le-maal in el-kaar.
En moe-der zei: „Voor-uit! Al-lemaal er uit!— En aan-klee-den. En bo-ter-ham e-ten Voor-uit!"
En bui-ten lag de wit-te we-reld.
En 't was zoo bit-ter koud.
Maar de zon werd een beet-je méér wak - ker.
Hij maak-te die wit-te, wit-te wereld, — o, hee - le - maal van goud....
4. FER-ME JON-GENS.
De zon klom heel lang-zaam de lucht in. Hq had een gor-dijn-tje voor zijn
11


ge-zicht, een dun gor-dyn-tje van fij-ne wolk-jes. Dat was ze-ker ook al voor de kou.
Toen ging de deur van het klei-ne huis-je o-pen.
Daar kwa-men de jon-gens naar buiten ; Dik - kie 't eerst.
Ze had-den dik-ke jas-sen aan; en wol-len das-sen om; en wol-len mutsen op.... En ze had - den hooi in hun klomp -jes voor de kou.
Brrrr! 't Was ook zoo bit-ter koud. Maar Daan en Dik-kie wa-ren ter-me jon-gens. Ze na-men groo-te stap-pen. Dat hielp.
Daan droeg een kan-ne-tje met warme kof-fie. Dat was voor va-der. Hij hield het dicht te-gen zijn jas. Er zat een kurk-je op de tuit! En o-ver het dek-sel-tje was een touw-tje ge-bonden Als Daan groo - te stap - pen nam,
zei het kan - ne - tje van - bin-nen: „kloek!"
Moe-der keek haar fer-me jon-gens na. Klein Koos-je keek om het hoek-je bij moe-ders rok
„Flink door - loo - pen, hoor! Je weet
wel, eerst het klei-ne laan-tje in, en
dan de groo-te laan Dan kom je aan
den spoor-weg. Daar werkt va-der
12


Daar moet je maar eens kij-ken hoor.... r
Va-der zal zoo bhj zijn met de war-me ,
kof-fle Flink door-stap-pen, hoor!" f
„Ja, moe," zei Daan. I
13


„Ja, moe!" riep Dik-kie. Hij liep
voor-aan. Zij gin-gen va-der dik-wijls kof-fïe bren-gen. Zij wis-ten best den weg.
„Pas op, dat je bij den dik-kén boom
het hoek-je om-gaat An-derskomje
bij „de drie ou-de man-ne-tjes" en dan ver-dwaal je, hoor! Pas op!"
,Ja, moe,".... zei Daan.
„Ja, moe!" riep Dik-kie.
En ze na-men groo-te stappen.
En het kan-ne-tje zei van-bin-nen: „kloek!"...»
Toen ging de deur van het klei-ne huis-je weer dicht.
Toen wa-ren de klei-ne jon-ge-tjes al-leen in de wit-te, wit-te we-reld.
Zy gin - gen eerst het wij - de land o - ver. Hun klomp-jes zak-ten diep in de sneeuw. De kou beet in hun roo - de wangen. Maar dat was niet erg. Het wa-ren fer - me j on - gens.
De zon keek door zyn gor-dijn-tje. Hij trok een boos ge-zicht. Toen kroop hij weg ach-ter een grij-ze wolk.
Dat was niet aar-dig van de zon.
14


5. HET BOO-ZE BEEST!
„Ik weet best den weg," zei Dik-kie.
„Ik óók!" zei Daan „Maar jij loopt
zoo hard."
„En jij loopt zoo zacht-jes."
„En jij hebt geen kan-ne-tje kof-fïe, en ik wèl."
„En ik moet den weg wij-zen."
O, — Dik - kie zak - te met zijn ee - ne been in een kuil, die on-der de sneeuw lag— Hy rol-de om— O, en toen hij zijn been weer op-trok, was zijn klomp weg.
Maar Daan zet-te gauw zijn kan-netje in de sneeuw. „Kloek" zei het vanbin-nen
Daan ging Dik-kie hel-pen.
Want Daan was de oud-ste.
Toen kwa-men ze in het bosch bij den dik-ken boom. Daar gin-gen ze gauw
het hoek-je om. Ja, ja 't wa-ren twee
fer-me jon-gens.
Maar Dik-kie schrok
„O! Kijk, kijk eens!" zei hy zacht
„Kijk, daar!"
Daan keek. En ze stonden al-le-bei stil....
Héél in de ver-te. in de eroo-te laan.
15


zat iets 't Was een don-ker ding.
O, en 't be-wóóg 't liep 't kwam
naar hen toe.
Een beest! Een grie-ze-lig zwart
beest.
In het bosch waren al - leen maar ha - zen en ko-nij-nen. Maar dit beest was een vreemd beest, een boos beest, een vree-
se-lijk beest 't Was, of het hee-le-
maal geen poo - ten had
„Ik durf niet," zei Dik-kie.
„Kom maar," zei Daan „Kom maar 1"
En hij trok Dik-kie mee aan een punt van zijn das.
En ze kro-pen gauw weg, tus-schen de strui-ken in. En de sneeuw van de tak-ken maak-te hen hee-le-maal wit. En 't kan-ne-tje zei van-bin-nen telkens: „Kloek!"
Ze kro-pen heel diep weg, en toen za-gen ze een an-der laan-tje.... 't was een krom laan-tje.
„Ga je mee!" zei Dik-kie „Ga je
mee dat laan-tje in. Dan ziet hij ons niet"....
„Ja, hoor!" zei Daan „Zacht-jes,
dan hoort hij ons niet!"
En ze lie-pen met groo-te stap-pen het krom-me laan-tje in. En ze lie-pen ook een beet-je op hun tee-nen. En ze
16


zei-den niets. Ja, want als dat boo-ze beest hen eens hoor-de. Toen zei Dik-kie: „Mis-schien was
het wel een wild var-ken,— ja, of een klein beer- tje.... ja, of een wolf"....
„Ja" zei Daan, „mis-schien wel —
Kom maar gauw, hoor!"
17


6. OCH,.... DAT KROM-ME LAAN-TJE!
Och, dat krom - me laan-tje was
zoo krom. Dan ging het hier heen; dan ging het daar heen. En je kon hee-lemaal het eind niet zien.
„Waar is nou de spoor-weg?" vroeg Dik-kie.
„Ik weet het niet," zei Daan.
„Ik weet het ook niet!" zei Dik-kie.
„La-ten we maar hard loo-pen," zei Daan „Dan zijn we er gauw."
„Ja!" zei Dik-kie „Dan zijn we er
gauw."
En hun klomp -jes gin-gen: „Knoerp! knoerp!" in de sneeuw.
En het kan-ne-tje zei van-bin-nen: „Kloek - e - kloek - e - kloek!" Zóó hard lie-pen ze.
Maar de spoor-weg was er niet. Dik-kie werd een beet-je bang.
Hij riep: „Va! Va-der!.... Va-der,
waar bèn u ?".... Daan riep ook.
Hun stem-me-tjes klon-ken verdrie-tig Maar nie-mand hoor-de hen.
Er kwa-men tra-nen in hun oo-gen.... Maar nie-mand zag hen.
„O, Dik - kie... als we nou eens ver - dw..."
18


Op eens hoor-den ze wat.
Rissss! Rissss! Risss!
In de strui-ken was het.... Dicht-bij!—
„O, het beest! het beest!" gil - de
Dik-kie. Hij vlóóg weg.
En Daan vloog mee. En 'tkan-ne-tje zei: „kloek - e - kloek - e - kloek - e - kloek!" Zóó hard vlo-gen ze.
Ze kro-pen ach-ter een dik-ken boom. Ze beef-den.
Ze durf-den niet eens om het hoek-je te kg-ken. Maar ze hoor-den niets meer.
Dik-kie be-gon te hui-len. „Ik wil naar moes!"
„Ja" zei Daan, „ik wil óók naar
moes."
Maar ze durf-den niet te-rug gaan, om dat boo-ze beest. Nee, hoor!
Toen gin-gen ze maar ver-der het
krom-me laan-tje in Heel voor-
zich-tig En ze ke-ken tel-kens om.
Maar het bosch was zoo groot, — en de sneeuw was zoo wit, — en de weg
was zoo krom En ze kon-den hun
huis-je hee-le-maal niet vin-den.
Ar-me jon-gens!
19


7. AR-MEJON-GENS!
Ar-me jon-gens!
Ze wa-ren zoo moe.
Ze wa-ren zoo koud.
Ze wa-ren zoo bang.
En 't be-gon weer heel zacht-jes te sneeuwen.
Daan keek naar boven. De lucht was opeens vol vui-le pluisjes — ó - ver - al! Ze dwar - rel - den naar om-laag— ó-ver-al.
Eén groo-te sneeuwvlok plak-te op Daan zijn kin. En een op Daan zijn oog. En één op Daan zijn neus
Brrrr!
Maar Dik - kie ziet
wat an-ders Daar,
door de boo - men heen.... Daar staat een paal, met witte
pot - jes bo - ven - aan.
j^En al-le-maal dra-den
| „O, Daan! — Kijk 'es!.... Kom, Daan!"
20


Dik-kie holt er heen. Daan holt mee.
En „kloek-e-kloek-e-kloek!" gaat 't kan-ne-tje al-weer.
Ja, nog een paal — En nog één!
En de lan-ge dra-den zijn dik en wit van de sneeuw. En de wit-te pot-jes heb-ben al-le-maal wit-te muts-jes op....
O, daar is de spoor-weg!
Daar moet va-der zijn.
„Va-der!.... Va-der!"....
Waar is va-der nou? Va-der is er niet.
Ze kq - ken o - ver - al. Ze roe - pen! Ze schreeu-wen. Ze klim-men te-gen den hoo - gen spoor - dijk op — Ze ghj - den er ook weer af.
Va-der is ner-gens.
Va-der heeft een rood band-je om zijn pet; maar zij zien dat roo-de band-je ner-gens Al-les is wit, wit!
En de spoor-weg loopt heel ver het bosch door.... heel, héél ver de we-reld in.
En 't is zoo bang en zoo stil in het bosch.
En ze zijn zoo al-leen.... zoo héél al - leen.
„O, va-der! va! va-der!" roept
Dik-kie, „va-der, waar bèn u?"
21


Maar va-der is er niet.
Va-der is ner-gens.
Och, die ar-me, ar-me jon-gens.
Ze lie-pen door de dik-ke sneeuw langs den hoo-gen spoor-dijk.
Ze schrei-den al-le-bei.
En de sneeuw-vlok-jes dwar-rel-den voor hun oo-gen.
Ze hoor-den wat! De grond bonsde een beet-je Wat was dat?
Hoor!— De grond bons-de nog èr-ger!
Heel in d^ ver-te kwam iets aan, iets
don-kers En 't bons-de, 't bóns-de
zool En 't had een wit-te pluim.
De trein kwam er aan
Hij werd al groot. Hij werd heel groot.
De jon-gens ston-den stil. En ze werden in-eens een beet-je blij Nu waren ze niet meer al-leen.
Ze sta-ken hun han-den al in de hoog-te. En Daan stak zijn kan-ne-tje
ook al in de hoog-te En ze wil-den
roe-pen. En ze-wil-den wat vra-gen.
Och, die frein vloog voor-bij.
De rook waai-de in hun oo-gen. Ze schreeuw - den ! Ze wil-den mee-loopen ....
22


Dik-kie viel. Hij lag op zijn buik diep in de sneeuw. -i*J$
En daar ging de trein
Hij werd al klein. Hij werd heel klein.
Toen wa-ren Daan en Dik-kie weer héé-le-maal al-leen. En ze wa-ren zoo moe. Ze wa-ren zoo koud. Ze wa-ren zoo bang. Ar-me, ar-me jon-gens!
23


8. WIE KON DIE ZACH-TE STEM-ME-TJES HOO-REN?
De trein was wèg Hij was al heel
ver de we-reld in.
En 't was zoo stil in 't bosch, zoo stil! en zoo bang!
De jon-gens gin-gen weer een laan-tje in Ze móes-ten wel.
Daan zei: „Mis-schien staat hier ons huis-je wel!"
Maar hun huis-je was er niet.
Hun huis-je was ner-gens En hun
vader niet. En hun moe-der niet. En Koos-je niet Nie-mand!
Ze kwa-men bij een beek-je. Maar ze kon-den er niet o-ver. Er was ner - gens een brug-je.
Het don-ke-re wa-ter van het beek-je stroom-de zacht-jes ver-der. En de sneeuw-vlok-jes, die in het wa-ter vie - len, ver - dron - ken, al - le - maal.
Dik-kie snik-te: „Ik wil naar huis!
naar moes!"
Ze dwaal-den ver-der langs het beekje. En er ston-den dik-ke tra-nen in hun ban-ge oo-gen.
Hun han-den wa-ren blauw van de kou En Daan hield het kan-ne-tje
24


eerst in zyn éé-ne hand; en dan weer
in zijn an-de-re hand Dan zei het
kan-ne-tje zacht-jes: „kloek!"
Het beek-je maak-te een bocht.
En toen....?
O, wat schrok -ken zei
Toen za - gen ze op - eens „de drie ou - de man - ne - tj'es."
O, nou wa-ren ze ver-dwaaldl Moeder had het ge-zegd.
O, nou wa-ren ze vast ver-dwaald.
Ze ble-ven stil-staan van den schrik.
„De drie ou-de man-ne-tjes" stonden heel dicht bij el-kaar. Hun rug was ge-bo-gen. Hun lijf was hol. En ze hadden een heel groot hoofd, met lan-ge stij - ve ha - ren al - le drie.
Ze had-den een dik-ken, wit-ten pels op hun krom-men rug. En een dik-ke, wit-te muts op hun groo-te hoofd.
En ze ston-den al-le drie heel stille-tjes naar het beek-je te kij-ken, en naar de sneeuw-vlok-jes, die ver-dronken in het wa-ter.
De drie ou-de man-ne-tjes, dat waren ? dat wa-ren drie ou-de boo-men,
drie ou-de, hol-le, krom-me Wil-geboo-men.
25


Maar als je bij „de drie ou-de manne-tjes kwam," — dan ver-dwaal-de je vast Moe-der had het ge-zegd.
O, — en 't was hun el-gen schuld.
„Ik ben zoo moe!" schrei-de Dik-kie.
Zijn bee-nen beef-den Hij ging
zit - ten te - gen den krom - men rug van het ee-ne ou-de man-ne-tje. Hij zak-te diep in de sneeuw.
Daan kroop dicht bij hem. Hy' zet-te het kan-ne-tje tus-schen zijn bee-nen. En het kan-ne-tje zei zacht-jes: „Kloek!"
Daan deed zijn arm 091 Dik-kie's hals. „Stil maar, hoor Dik-kie!"
Maar zijn ei-gen tra-nen vie-len op Dik-k,ie's hand.
„Ik ben zoo bang! zoo èrg bang
om-dat we ver-dwaald zijn," snik-te Dik-kie.
Hij duw-de zijn hoofd-je stijf te-gen Daan zijn jas.... Hij wou wel héé-letnaaï weg-krui-pen.
„O, Daan, ik ben zoo bang!"
Toen zei Daan, heel zacht-jes: „Dik-kie,
hoor' es!" En hij fluis-ter-de Dik-kie
iets in zijn oor.
Dik-kie knik-te. Dik-kie zei, óók zacht-jes: ,Ja!"
26


En toen gin-gen ze al-le-bei op hmv knie -tj es zit-ten. Ze bo-gen eer-bie-dig hun hoofd-jes. Ze de-den hun han-den sa-men. En hun oo-gen dicht— En ze zei-den heel zacht-jes wat.
Het was zoo een-zaam in het wit-te bosch.
Wie zou die zach-te stem-me-tjes hoo- ren?
O. maar de klei-ne, ban-ge jon-ge-
27


kon Tn " W6l'uWie hen hoo-ren kon Toen wag of ^
erg bang meer wa-ren.... Toen was het of ze niet zoo erg a/./ee* meer wa-ren
9. HET WAS...., HET WAS....?
Rissss! Rissss! Rissss!.... gine het door de sneeuw, heel zacht
ge jon-gens hoor-den het niet
Rissss!! Rissss!! Rissss!!.... ging het een beet-je har-der. ë g '
De jon-gens luis-ter-den.
Rissss!!! Rissss!!! Rissss!!!.... gine het, nog veel har-der. ë ë
En toen ?
holken kw5mhef «P-eens iets om den noek >A het beest! het Z>ees*7"
„Wau-waf! Wau-waf!". o het was een hond-Je, een klein, 'leuk hond-je.... „Wau-waf!"
Het blaf-te van blij-heid. Het draai-de met zijn lijf-je; het draai-de met zijn staart-je Het sprong Dik-kie zóómaar op zijn schoot.
„Wau-waf!".... Het gaf Dik-kie zoo-maar een lik o-ver zyn neus....
28


9
En het blaf-te maar, het blaf- van blij-heid;^. „Wau-waf!"
Het wil r o> zeg-gen: Tk. was verdwaald. Ik was zpo */4 Maar nou
bèn ik niet meer Nee nee
nee! Nou is het lÉ^fou is het goed."'
Het knuf-fel-de zijn snuit-jetus-schen Dik-kie's war-me jas. Het draai-de zich lek-ker-tjes op Dik-kie's schoot, als-of het thuis in zijn war-me mand-je lag.
Maar de jon-gens ken-den dat vreem-de hond-je niet.... Och, het bib-ber-de
van de kou Dik-kie lei gauw de punt
van zijn das o-ver den kou-den rug
29


-sran het hond-je— Hy' zei: „'t Was niet eefl§ een boos beest, — 't was maar een hond-jê, hè? Wij wa-ren dom." „Ja,".... zei Daan.
En ze ver-ga-ten é-ven-tjes hun ei-gen ver-driet.
Het hond-je had zoo'n hQ?y-ger. Het snuf-fel-de met zyn snuit aan het kanne-tje. Zou daar wat lek-kers in zit-ten? Maar het kan-ne-tje zei al-leen tSaar: „Kloek!" Vï»^
„Zul-len wij hem mee-ne-men?" zei Dik-kie „Naar huis?"
,Ja!" zei Daan „Kom maar!"
En ze ver-ga-ten e-ven-tjes, dat hun huis-je ner-gens meer te vin-den was.
„Kom maar!"
En daar gin-gen ze weer. Dik-kie droeg het hond-je. Daan droeg het kan-ne-tje.
Daar gin-gen ze weer: Twee verdwaai-de jon-ge-tjes; en één ver-dwaald hond - je.
En nie-mand wist, waar zijn huis-je was.
En de sneeuw-vlok-jes vie-len maar. En de wit-te de-ken, die o-ver de
30


we-reld lag, werd hoe lan-ger hoe dik-ker.
Ze lie-pen maar door. Ze lie-pen het laan-tje néé-le-maal uit.... O, kijk!.... Daar!.... Daar lag op-eens
het land, het wij-de, wit-te land. Daar wa-ren op-eens geen boo-men meer. Daar was het bosch op-eens uit.
O, kijk!.... En daar, in de ver-te, was een huis; — met ra-men en een deur en een schoor - steen; en een hooi-berg met
31


hoo-ge pa-len En er kwam rook uit
den schoor-steen ook.
Maar dat was het huis-je van Daan
en Dik-kie niet Dat was een
vreem-de boer-de-rij, heel vèr weg.
O, maar de twee ver-dwaal-de
jon-ge-tjes ke-ken er toch naar met groo-te, blij-de oo-gen —
„Wau-waf!" kef-te op-eens het hond-je. Het draai-de, het kron-kel-de, het krab-bel-de met zijn poot-jes. Het wil-de op-eens van Dik-kie's arm af-
sprin-gen Maar Dik-kie liet hem
niet los; nee hoor!
Dik-kie zei: „An-ders ver-dwaalt-ie."
,Ja, hoor!" zei Daan— „Houd hem vast, hoor!"
En Daan wees naar de boer - de - rij : „Zul-len we aan den boer gaan vragen, waar ons huis-je is? Durf jij
goed?"
„Ik wel," zei Dik-kie.... „Kom maar!" En hij druk-te het hond-je stijf te-gen zyn jas ,kom maar!"
32


10. „NOU WEET IK WAT MOOIS!"
Ze lie-pen door het wy-de wit-te land.
Hun klom-pen en hun kou-sen zakten heel diep in de sneeuw. Zóó dik was de dik-ke de-ken. % Was net, of het jon-ge-tjes zon-der bee-nen wa-ren.
Ze kon-den haast niet loo-pen.
En Dik-kie ver-loor tel-kens zijn klomp. En Daan zocht tej-kens de klomp weer op; want Dik-kie moest het
hond-je goed vast-hou-den Het
kef-te, en krab-bel-de, en draai-de zoo wild met zijn staart.
Maar Dik-kie liet met los, nee, hoor!
Ze kwa-men al dicht bij de boer-de-rij. O, Dik-kie kon het hond-je haast niet hou-den.... Het werd zoo wild, zoo wild!
„Kijk 'es," fluis-ter-de Daan. Hij zag wat ach-ter de rui-ten van de boerde-nj:..,. een ge-zicht-je. Maar 't was op eens weer weg.
Toen ging de deur o-pen....
Er kwam een meis-je naar bui-ten vhe-gen. Het riep: „Bop-pie! Bop-pief'
En toen?
O toen kón Dik-kie het hond-je hee-le-maal niet meer^hou-den, nee,
33


hoor! Het wrong zich los. net sioui uci , hekje door. „Wau-waf! Wau-waf!.... Daar ben ^
ï\r Txropri aar npn ik wcci. w
irk. w ^v^*. • — iv
riet meis-je pas.-ie uup-^i s*? *
knuf-fel-de hem te-gen zich aan.... |
En ze liep heel hard naar bin-nen. En | de deur viel weer dicht —
Daar ston-den de jon-ge-tjes Ze A
wa-ren op eens hun hond-je weer kwijt. ij
En de deur was dient. z,e wer-aen veile-gen. Ze durf-den het hek-je niet o-pen doen.
Maar toen keek de dik-ke boer-in door de rui-ten. Ze lach-te, en ze wenk-te met haar hand.... En ze kwam naar bui-ten ook.
O heb-ben jul-lie Bop-pie thuis-gebracht. Dat is goed! Dat is goed! Jul-he zijn fer-me jon-gens.... O, wat ben je koud! Kom maar gauw e-ven bin-nen!
Toen moch-ten Daan en Dik-kie op een bank-je bij het vuur zit-ten. En ze kre-gen een groo-te kom vol war-me melk. En twee be-schui-ten. En twee
bruid-sui-kers ook
En Bop-pie kreeg ook war-me meiK, en brood, en been-tjes uit de soep.... En het klei-ne meis-je zat op naar
34


knie-tjes bij het hond-je. O, ze was zoo blij, zoo blrj, dat Bop-pie weer te-rug was.
En de dik-ke boer-in was ook blij.... »Ja ja, jul-lie -zijn fer-me jon-gens,
hoor. Dat ar-me beest is den hee-len
nacht weg-ge-weest; in de sneeuw!
Mien-tje was zoo ver-drie-tig."
„Wat zit er in dat kan-ne-tje?
Moet je bood-schap-pen doen?.... Waar woon je?"
35


Toen be-gon Dik-kie op-eens weer te hui-len.
„Ik weet het niet! Wij zijn verdwaald !"
De boer-in schrok. En Mien-tje schrok ook.
„Ver-dwaald?.... Och, ar-me jon-gens, hoe komt dat?" .
„We wa-ren bang voor een beest!"
zei Daan zacht-jes ,Voor een hond-je!
Maar we wis-ten niet, dat het een hond-je was!"
„Och, ar-me jon-gens! ar-me jon-gens! Wat zal je moe-der nou ver-drie-tig zijn!"
Toen kwam de dik-ke boer bin-nen.
Hij hoor-de ook, dat de jon-gens verdwaald wa-ren. Hij schud-de zijn hoofd, en hij zei: „Dat is èrg! Dat is èrg!"
„Waar woon je?"
„In ons huis-je," zei Dik-kie.
„Waar staat je huis-je?"
„Bij het bosch," zei Daan.
„Hoe heet je va-der?"
„Jan," zei Dik-kie.
„Is je va-der óók een boer?"
„Nee," zei Daan.
„Wat doet hij dan?"
„Va-der heeft een rood band-je om zijn pet,".... zei Dik-kie.
36


„O, nou weet ik het al nou weet
ik het al!" riep de boer.
„Nou weet ik ook wat moois!" Hij
fluis-ter-de de boer-in wat in haar oor. En hij fluis-ter-de Mien-tje ook wat in haar oor.
„Ja, ja, ja! dat is leuk!" rie-pen ze
al-le-bei „O ja, dat is leuk!"
De dik-ke boer liep gauw de ka-mer uit.
En de dik-ke boer-in ook. En Mien-tje ook.
En toen ging Bop-pie na-tuur-lijk ook mee. „Wau-waf! Wau-waf!"
Daan en Dik-kie ble-ven op hun bank-je al-leen bij het vuur zit-ten.
En on-der dat bank-je stond het kanne-tje.
Het zei niets.
11. MOE-DER WAS ZOO BANG.
Moe-der zat in het klei-ne huis-je.
En ze wacht - te O, de aard -
ap-pel-tjes wa-ren al lang ge-schild. Ze keek tel-kens door het raam de
37


wit-te we-reld in. Maar haar jon-ge-tjes kwa-men héé-le-maal niet te-rug. Waar wa-ren ze toch?
En het sneeuw-de maar Het
sneeuw-de maar.
Moe-der werd zoo bang om haar jon-ge-tjes.
Ze ging aan de deur kij-ken.
En klein Koos-je ging ook mee kij-ken, om het hoek-je, bij moe-ders rok.
Och, — ze za-gen Daan en Dik-kie ner-gens.
Moe-der riep: „Daan! Dik-kie!....
Daan!"
En klein Koos-je riep met haar zach-te
stem-me-tje ook mee: „Taan! Tik-
kie! Taan!"
Maar Daan en Dik-kie kwa-men niet, bee-le-maal niet.
Moe-der werd zoo erg, èrg bang om haar jon-ge-tjes.
Daar kwam Va-der aan, hee-le-
maal al-léén!....
Hij droeg zijn schop op zijn schou-der. Het sneeuw-de zoo. Hij kon nu toch niet meer wer-ken aan den spoor-weg.
O, toen werd moe-der nog veel, véél ban-ger Va-der was al-leen. O, en
38


waar wa-ren Daan en Dik-kie nou?....
„Jan! Jan! de jon-gens zijn weg!"
riep moe-der. „O, had ik ze maar niet al-leen het bosch in-ge-stuurd!"
Va-der schrok Hij keek naar al-le
kan-ten; maar. Daan en Dik-kie wa-ren ner-gens.
En moe-der schrei-de: „O, als ze nou eens ver-dwaald zijn! Als ze nou eens hee - le - maal on - der de sneeuw lig - gen!.... O, en als het nou don-ker wordt!"
Va-der gooi-de zijn schop neer. Hij zei: „Ik ga ze zoe-ken 't Zijn fer-me
39


jon-gens, hoor! Je moet met zoo erg bang zijn."
Maar va-der was zélf toch ook wel een beet-je bang. Hij keek zoo verdrie-tig. Hij ging met groo-te stap-pen weer het bosch in. Moe-der zag hem niet meer.
De aard - ap - pel - tjes wa-ren al lang gaar. Maar moe-der lust-te geen aardap-pel-tjes. En Va-der ook niet— Ze wa-ren veel te bang om hun jon-gèns.
Klein Koos-je kroop op moe-ders schoot.
Zoo za-ten ze sa-men voor het klei-ne raam-pje naar bui-ten te kij-ken.
Klein Koos-je knuf-fel-de zich dicht te-gen moe-der aan. Ze zei: „Ik-ke ben
zoet, hè moe - moe Ik-ke bèn niet
weg, hè moe-moe?"
Moe-der boog haar hoofd o-ver klein Koos-je heen. Ze kus-te haar.
Ze schrei - de zacht....
12. ZOO BLIJ!.... ZOO BLIJ!
Ring-ring-ring! ging het bui-ten
heel zacht-jes in de sneeuw. Moe-der luis-ter-de. Klein Koos-je óók. Ring-ring-ring!.... Ring-ring-ring!
40


I
Wat was dat? i Moe-der keek. Klein Koos-je óók.
Ze hoor-den wat. Maar ze za-gen niets.
I Ring-ring-ring!— Ring-ring-ring!
O, 't klonk zoo mooi, zoo mooi!
i Al-le-maal bel-len.
Moe-der druk-te haar neus te-gen de
] rui-ten, om te zien. En klein Koos-je ; druk-te haar klei-ne neus-je óók al | te-gen de rui-ten.
O, het mooi-e ge-luid kwam dicht-bij.
Ring-ring-ring! Ring-ring-ring!
ï
* Daar was het! Daar!
\ Daar kwam een ar-re-slee aan, met f een prach-tig paard er voor. Het had
41


een pluim op. En een tuig met bel-len: Ring-ring-ring!
Een dik-ke boer zat ach-ter op de ar. Hij klap-te en klets-te met zijn zweep in de lucht: zoo'n pret had hy. En bin-nen-in de slee zat een dik-ke
boer-in.... en ook een meis-je en
ook en óók
Moe-der druk-te haar neus bij-na door de rui-ten. En op-eens riep ze: „O, daar zijn ze! Daar zijn ze!"
Ze vloog naar de deur.
En klein Koos-je, op haar kous-jes, trip-pel-de haar ach-ter-na —: „Taan! Taan! Tik-kie!"
De ar-re-slee hield stil voor het hek-je. Het paard damp-te. Zóó hard had het ge-loo-pen. En zijn mooi-e tuig rin-kelde nog zacht: Ring-ringring!
Moe-der vloog op haar jon-gens toe.
En klein Koos-je, op haar kous-jes, trip-pel-de mee in de sneeuw.
En het hond-je in de ar kef-te: „Wau-waf! Wau-waf!"
En de vroo-lij-ke boer riep: „Pak ze maar gauw, hoor!.... Je jon-gens heb-ben ons hond-je thuis - ge - bracht. En nou heeft ons hond-je de jon-
42


gens thuis - ge - bracht. Dat is eer-lijk.
Moe-der pak-te ze al-le-bei: Daan in haar éé-nen arm. Dik-kie in haar an-de-ren arm. „O jon-gens, waar bèn je toch ge-weest?"
En ze had-den ie-der een si-naasap-pel in hun hand.
En Daan hield stijf het kan-ne-tje te-gen zijn jas. Toen zei het kan-ne-tje van bin-nen: „Kloek!"
„Voor-uit, voor-uit!" riep de dik-ke boer. En daar ging het al weer: Ringring - ring! Ring - ring - ring!
Moe-der riep nog: „Dank u wel, hoor! Dank u wel! O, ik ben zoo blij Dank u wel, hoor!"
De dik-ke boer lach-te. Hij klap-te en klets-te met zijn zweep in de lucht: zóó'n pret had hij.
En de dik-ke boer-in zwaai-de met haar mooi-e mof.
En Mien-tje riep: „Dag! Daaaag!"
En Bop-pie kef-te: „Wau-waf! Wau-waf!"
En dat be-tee-ken-de al-le-maal: „We zqn zoo blij, we zijn zoo blij!.... Dag!"
Daar kwam een man uit het bosch. Hij keek ver-drie-tig.
43


Maar tóén?
Toen zag hij de ar. Toen zag hij de jon-gens!
O, zijn ban-ge oo-gen be-gon-nen te schit-te-ren van blij-heid.
Hij zwaai-de met zijn pet. Er zat een rood band-je om.
't Was va-der.
Hij riep nog: „Wel-be-dankt, hoor! Wel-be-dankt!"
Maar de mooi-e ar-re-slee gleed al weer de wij-de, wit-te we-reld in.
Ring - ring - ring! Ring - ring - ring!
13. IN 'T WAR-ME NEST-JE.
Nu zit-ten ze al-le-maal weer warm-pjes weg-ge-scho-len in het klei-ne huis-je; net als vo-gel-tjes in het war-me nest.
Ze zit-ten bij het vuur.
De vlam-me-tjes knet-te-ren.
En 't wordt al een beet-je don-ker.
En bui-ten is 't zoo koud
En zoo een-zaam!
Brrrr! Daan en Dik-kie dur-ven
niet goed meer naar bui-ten te kij-ken. 7 kij-ken naar de vlam-me-tjes van
44


het vrien-de-lij-ke vuur. Dat is zoo gè-zei-lig. Dat is zoo mooi.
En 't kan-ne-tje staat op den schoorsteen. Het kurk-je zit nog op de tuit. En het touw-tje zit nog om het deksel Maar de kof-fie is koud— Het
kan-ne-tje zegt niets.
Ze moe-ten ver-tel-len al-les
ver-tel-len.
Va-der zegt: „Ei-gen schuld— Je mocht dat krom-me laan-tje niet ingaan. Dat wist je wel."
En moe-der zegt: „O, ik ben zoo blij.... Kijk'es, 't wordt bui-ten al don-ker. O, als jul-lie nóu nog eens in 't bosch za-ten, bij „de drie ou-de
man-ne-tjes" Brrrr! ik grie-zel er
van."
Daan en Dik-kie grie-ze-len ook. Ze kg-ken, héél e-ven-tjes, door het raam-pje de wij-de, wit-te we-reld
in Brrrr! Ze krui-pen nog dich-ter
bij hun moe-der; nog dich-ter bij het vuur.
't Is net, of ze weer een bee-tje bang wor - den.
Dan wordt het a-vond.
Klein Koos-je slaapt al. Een mooi-e
45


si-naas-ap-pel ligt naast haar roo-de
wan-ge-tje Dat is een si-naas-ap-pel
van de dik-ke boer-in. Die mag zij hou-den; zij al-léén.
Dan klim-men Daan en Dik-kie het lad-der-tje op, naar den zol-der, naar hun bed. Moe-der gaat mee om hen warm-pjes on-der te stop-pen.
Ze knie-len voor hun bed-je neer.
Dik-kie zegt zacht: „Moes, wij gin-gen in het bosch óók bid-den."
Moe-der knikt. Er is blij-heid in haar oo - gen.
Ze zegt: „Dat is héél goed, hoor! De lie-ve Heer ziet al-les. Hij zag jul-lie ook in het een-za-me bosch. Hij zorgt
voor ons al-le-maal Moe-der heeft
den lie-ven Heer ook al ge-dankt, dat jul-lie weer thuis bent. Hij is héél goed voor ons "
Moe-der gaat weer naar be-ne-den.
Daan en Dik-kie lig-gen weg-gekro-pen on-der de de-kens.
't Is heel stil en heel don-ker op den zol-der.
„Zeg, ik hoor wat een beer!"
flüis-tert Dik-kie.... Hij duikt nog die-per weg in 't hol.
Daan zegt: „Nee,.... we la-gen in de
46


g^^gÊ** we dat doen? Dat
ke^boscnt! " het d-
Toen vie-len ze heer-lijk in slaap.
Dan wordt het nacht
wet4eMdo"-nkenhon"JHe ™»"Rl« wit8te8n man tel %* T k""1^"'
heb ben ^.1?»^ Lt^n™
tot o-ver hun oo-ren toe.... e^
3» ^•SaSSt Slrken°n;d4 sneeuw. Ken vaiW
Maar nu komt er zeen h™,., • g-Bb-be-len aan. de «g. "weKnS He^hond-je slaapt i„ 2ijn w^"-
ion-Vos dmee:endeoror°°khefekroban"ge « laan-tje. Wei-neef nS. • kr°m-me
in nun DSi°n",Sn8|2-?«
droo-men-land door. m°01_e
eenV^rzkfkiirrihet V&g van zol-der-raam J ' d°°r het klei"*e
47


arm. Hij denkt ze-ker, dat het zijn kan-ne-tje is
De maan lacht er om.
En dan is de hee-le wij-de, wit-te we-reld van zil-ver.... Zoo mooi! Zoo mooi! —
48