PRIJS f 0.20
898
[ ÜE GENADESTROOM
DOOR
G. STEINBERGER.
BOEKHANDEL NEDERLANDSCHE TENTZENDING — ERMELO









KONINKLIJKE BIBLIOTHEEK GESCHENK VAN



DE GENADESTROOM
door G. STEINBERGER. •
Ezech. 47 : 1 — 12. Er is hier sprake van een stroom, die aan de rechterzijde van den Tempel ontspringt, midden door het land vloeit, terwijl dat water alles gezond maakt wat daarmede in aanraking komt. In vers 9 wordt over dezen stroom als van een dubbele beek gesproken. In deze beek nu werd de profeet door den Engel ingebracht om in de eerste plaats zelf de genezende en levenwekkende kracht te ervaren en voorts om het volk met den rijkdom van de levenskracht van dat water bekend te maken.
Allicht denkt menigeen bij 't lezen dezer verzen: Och, hadden wij toch ook zulk een stroom, hoe gaarne zou ik mij er in willen dompelen om naar geest, ziel en lichaam gezond te worden! God zij geprezen! wij hebben zulk een stroom! Die ontspringt uit den Troon Gods en des Lams (Openbaringen 22 : 1). Uit den troon des Lams vliet als een stroom de genezende kracht Zijns Bloeds en uit den Troon Gods ontspringt als een" stroom — de Heilige Geest — de belofte des Vaders. En vloeit deze dubbele beek, die wij eenvoudigheidshalve „genadestroom" willen noemen, niet midden door het land? Worden ook niet nu nog, en juist *nu honderden en duizenden gezond door zich te dompelen in dezen stroom? En klinkt niet thans het lied luider dan voorheen
'k Hoor hemelstemmen rüischen,
Des heilsstroomsgolven bruisen; -.- Ik werp mij in dien heilsstroom,
Hallelujah! Prijs den Heer! Om duidelijk te zijn, willen wij eerst zien wat van den stroom zelve wordt gezegd, om daarna de vier stations (de vier maal duizend ellen) wat nader te beschouwen. Allereerst wijs ik u op het woord „stroom". Wanneer de Bijbel van



2
de genade als van een stroom spreekt, zoo wil hij ons daarmede zeggen, dat de genade onze behoeften ver overtreft. Er zijn sommige ontmoedigde kinderen Gods, die steeds meenen, dat God voor hen ontoereikend is. Ik wijs u er uitdrukkelijk op, dat God van Zijne genade spreekt als van een stroom!
Kunt ge een stroom leegscheppen? Neen! en al zoudt ge 't kunnen, dan zoudt ge toch nooit den stroom der genade kunnen droogmaken. Neem genade voor genade uit dien stroom en 't zou zijn als een enkele druppel uit den Rijn!
Wij eenvoudige menschen doen trouwens goed als wij ons houden aan de eenvoudige uitdrukkingen van den Bijbel, in plaats van ons met dogmatische leerstellingen klaarheid en zekerheid te willen verschaffen. Niets wat ik over genade en begenadiging las, heeft mij zoo getroffen, als het woord in 1 Petrus 1 : 13'j, waar over „aangeboden genade" gesproken wordt. Evenzoo lezen wij in Hebr. 6 : 18, waar van de hoop, als van de „aangeboden hoop"2) sprake is. Onlangs zocht ik in het N. Testament de namen van den Heer Jezus op en schreef die in een boekje en vond — ik had 't niet kunnen denken — ongeveer honderd namen van den Heer Jezus. Hoe groot werd mij toen mijn Heiland! Toen bespeurde ik iets van de waarheid van Koloss. 1:19 „Het is des Vaders welbehagen geweest, dat in Hem alle volheid Gods wonen zou". De Heer geve ons een eenvoudig oog om de wonderen in Zijn Evangelie te zien, en een eenvoudig hart, waaraan Hij de verborgenheden Zijns Koninkrijks kan openbaren. Hij geve ons handen, die geschikt zijn, uit Zijne volheid te ontvangen genade voor genade, opdat wij niet als Hagar door kortzichtigheid bij.de waterfontein bijna van dorst omkomen. De Vader geve ons naar den rijkdom Zijner Genade ver boven bidden en denken; uit Zijne volheid geve Hij ons alles wat tot het leven en tot een godzaligen wandel noodig is.
Het tweede punt, waarop ik u wil wijzen, zijn. de woorden: alles wat met dezen stroom in aanraking kwam, werd gezond! Alles gezond. Hoe menigeen zucht bij dit heerlijk woord en denkt misschien: Ach ja, gezond worden, hoe lang wensch en zoek ik dat! O ziel, ik bid u, werp u in 't geloof in dien genadestroom, ga er zoo diep in, dat 't water u geheel omringt; duik gelijk Naaman zevenmaal in dezen genezenden stroom en 't zal ook van u evenals van Naaman heetep: (2 Kon. 5) „En zijn vleesch kwam weder als van een kleinen jongen en hij werd rein." Het dierbare bloed des Lams is het eenige redmiddel tegen onze zonden-melaatschheid. Het is de balsem uit Gilead,
') Staten vert.: „de genade, die u toegebracht wordt". 2) Staten vert.: „de voorgestelde hoop".



3
die ook de zwaarste wonden der ziel geneest (Jer. 8 : 22). Het is de fontein, die alle zonde en onreinheid afwascht (Openb. 7 : 13—17) en het is de bron, die ons geweten reinigt van de doode werken (Hebr. 9 : 14).
Wanneer een mensch verzoend is door het Bloed des Lams, dan is door den Heiligen Geest ruimte gemaakt in zijn hart. Nu begiat de geestelijke opvoeding. De Heilige Geest moet iedere cel van ons wezen doordringen, elk gebied onzes levens reinigen en heiligen en volkomen gezond maken. Van natuur zijn wij modderige vijvers en poelen vol slijk. Eerst wanneer deze stroom ons doorstroomt, wordt dit moeras weggespoeld. Inplaats van onreinheid ziet men reinheid en inplaats van onheiligheid, heiligheid tevoorschijn komen. Waar wij vroeger de zonde dienden, dienen wij nu den Heer, waar wij vroeger een vloek waren, zijn wij nu een zegen. Waren wij vroeger een reuke des doods, thans zijn wij een reuke ten leven. Maar niet „alleen geest en ziel, voorzeker geniet ook ons lichaam van dien zegen! Het lichaam, dat een tempel des geestes is geworden, zal "ook weldra de goddelijke kracht ervaren, die het in zich heeft opgenomen. Een punt onzer verdere beschouwing zijn voorts de woorden in vers 12, waar van de boomen aan den oever van den stroom gezegd wordt: „zij brengen elke maand nieuwe vruchten, want hun water vloeit uit het heiligdom." Ze zijn vruchtbaar! En waarom? Hun water ontspringt uit het heiligdom. O, hoe buitengewoon belangrijk zijn deze woorden! Welk een wenk geven zij ons voor een vruchtbaar leven! Vruchten, nieuwe vruchten brengen slechts zij, die hun water, d. w. z. hunne kracht uit het heiligdom ontvangen, die hun oorsprong in Jezus hebben, zij die in Jezus zijn, die met den Psalmist kunnen zeggen: „Al mijne fonteinen zijn in U." Vrucht is meer dan wasdom. In de vrucht is leven, dat zich voortplant. Nieuwe vrucht brengen, wiï zeggen: in ons moeten steeds nieuwe voortreffelijkheden van Jezus' persoon te zien zijn, steeds hoogere graden iri de genade moeten in ons openbaar worden; steeds grootere eenvoud, reiniging en heiliging moeten in ons merkbaar zijn. Dat kan echter dan alleen gebeuren, wanneer Jezus ieder uur, ieder oogenblik de arbeider in onze ziel is; want wij worden naar hetzelfde beeld in gedaante veranderd als van des Heeren Geest. (2 Kor. 3:18)
Jezus in ons, de hoop der Heerlijkheid! Jezus in ons, het geheim van de overwinning en de vruchtbaarheid! ZullerTwij, die aan de ziel van anderen arbeiden, niet even bij dit vers blijven stilstaan. Waar verzamelen wij, als wij ledig zijn ? Waar zijn de bronnen, waaruit wij putten ? Waar bereiden wij geneesmiddelen voor de geestelijke zieken ? Waar zoeken wij brood voor de hongerigen, die tot ons komen? In



het Heiligdom? Maar het geheim der vruchtbaarheid is volgens dit vers geen verzamelen voor anderen, maar voor ons zelf om uit te reiken van datgene, wat wij voor ons zelf uit het Heiligdom ontvangen hebben en dat bij ons, om zoo te zeggen tot rijpheid is gekomen. Brenge de Heer ons in zulk eene innige verbinding met Hem, dat van uur<|ot uur Zijn kracht door ons kan stroomen en Christus in ons de Gevende wordt.
Het laatste, wat ik van dezen stroom zou willen zeggen — en dat ons eigenlijk tot ons thema voert — is dit, dat de Profeet den stroom wordt ingedreven. Hij mocht niet scheppen uit den stroom, noch proeven van dat water, maar hij moest er in gaan en wel steeds dieper, zoo zelfs, dat de stroom hem medenam en hij als 't ware gedragen werd.
Wat wil dat zeggen? Dat wil zeggen, dat de genade ons element moet worden, dat de genade voor ons, achter ons, over ons, onder ons moet zijn, dat we in de genade ons moeten bewegen, gelijk een visch in het water! Natuurlijk heeft dit verscheidene trappen. Er zijn in de genade vele graden. Er is in het geestelijk leven zeer veel wasdom en een allengs rijp worden. Wat tot wasdom is gekomen, is daarom nog niet rijp geworden. Er zijn zooals we in ons hoofdstuk zien, stations; van 1000 ellen tot 1000 ellen werd de profeet in den stroom geleid. Wij lezen: „en de man ging uit naar het Oosten en had een meetsnoer in zijne hand en hij mat 1000 ellen en voerde mij door het water en het water raakte tot aan de enkelen". Wat beteekent dat voor ons, tot aan de enkelen in den genadestroom gaan? Ik zou denken: vergeving der zonden ontvangen. Door vergeving zijn onze voeten op den weg des vredes geplaatst; zijn wij op den bodem der genade getreden. Vergeving der zonde zou derhalve het eerste station zijn op den weg der genade, de eerste knoop in den snel opwassenden halm. Wanneer%ij een korenhalm nauwkeurig beschouwen ontdekken wij, dat op bepaalde lengten steeds een knoop zich bevindt, die den halm en de daarop rustende aar steun geeft. Evenzoo is het met den weg van den Christen. Er zijn om zoo te zeggen knooppunten, waar deze of gene heilswaarheid ons duidelijk wordt, zich bij ons vastzet en tegelijk de bodem wordt, waarop nieuwe waarheden en ervaringen worden opgebouwd. Zulk een knoop — en ik zou zeggen de eerste in den halm, is de vergeving der zonden en wel van alle zonden, het geloovig aanvaarden der verzoening door Christus offer. Het oogenblik, waarop het door Christus aan het kruis volbrachte zoenwerk door ons persoonlijk wordt ervaren. Het moet voor ons een onomstootelijk feit worden, zoodat men met diepe persoonlijke overtuiging en zekerheid met den dichter kan zingen:
4



5
„Zoo waar ginds de zon als Gods werk staat te pronken.
Zoo waar is mij zondaar vergeving geschonken.
'k Weet door de liefde mijnes Heeren,
Dat geen vloek mij ooit kan deeren.", Dat is de eerste besliste ervaring, die wij op den geloofsweg moeten maken. Ontbreekt ons die, zijn wij hierover in onzekerheid, dan ligt al het verdere voor ons in een nevel gehuld.
God kan ons niet verder brengen en probeeren wij het, of willen anderen ons helpen, dan zullen wij spoedig ervaren, dat ons geheele Christendom geen ruggegraat heeft. Wij zijn geen uit water en geest geboren menschen, doch menschen, die door anderen zijn overreed. Gods Geest kon aan ons Zijn eersten arbeid niet doen. Zijn eerste arbeid is volgens Joh. 16 ! 8 ons van onze zonden te overtuigen. •Heeft Hij Zijnen eersten arbeid aan ons kunnen doen, dan doet Hij ook den tweeden, namelijk dien der Gerechtigheid in Jezus of beter ons ervan overtuigen, dat Jezus onze Gerechtigheid is. Zoo ontvangt men een steun, eene goddelijke zekerheid, omdat men niet door menschen, maar door den Heiligen Geest overtuigd en verzegeld is. En als vrucht dezer rechtvaardigmaking genieten wij volgens Rom. 5 : 1 den vrede met God of volgens Hebr. 9 : 14 den vrede des gewetens.
Maar de vergeving der zonden is slechts de poort, die toegang geeft in het land des heils. Veel land is er nog in te nemen. Door de vergeving der zonden is de scheidsmuur tusschen onzen God en ons weggenomen.
Jezus, de groote Hoogepriester, heeft ons door Zijn Bloed niet slechts verzoend met God, maa<r heeft ons daardoor een nieuwen en levenden weg geopend tot den Genadetroon. Door Hem hebben wij den toegang tot den Vader en door den Geest, die ons gegeven is, roepen wij: Abba, lieve Vader! Zoo komen wij in persoonlijken omgang, in persoonlijke verbinding met God. En dat is: Het tweede station op den weg der genade, de tweede knoop, die zich in den halm vormt. De „Christus voor ons" moet „Christus in ons" worden. Christus moet in ons eene gestalte krijgen. Zijn beeld moet van ons uitstralen. Maar dit kan dan alleen geschieden, wanneer wij ons onvoorwaardelijk aan Hem overgeven en ons onder Zijn invloed stellen. Dit doen wij 't beste in de stilte op de knieën. Daar wordt het begin gemaakt. Wij lezen hier: „En hij mat nogmaals 1000 ellen en voerde mij door het water, dat mij tot aan de knie reikte. Wat zou dat beteekenen tot aan de knie door den genadestroom waden? Dat beteekent zeer eenvoudig: onze knie in den dienst der gwiade stellen: een bidder worden, een mensch, die kleine en groote dingen, kortom alles, als



6
een kind met zijn vader bespreekt. Iemand, die weet tot wien hij met al zijne nooden en behoeften moet vluchten. Iemand, die kracht en bemoediging slechts op zijne knieën zoekt en wiens liefste plaats is „aan Jezus' voeten." Op deze wijze leeren wjj persoonlijk christendom beoefenen. Wij moeten leeren zelf uit de fontein des heils te putten, anders zou het kunnen gebeuren, dat wij vaak brak water zouden moeten drinken. Wij moeten leeren uit 's Heilands volheid te nemen genade voor genade, anders zou 't kunnen gebeuren, dat wij slechts weinig óf steenen voor brood ontvingen. Wij moeten in persoonlijken omgang met Jezus komen, den levenden wijnstok, zoodat Zijne levenskracht ons steeds direct kan toevloeien. Die levenskracht ontvangt men: op de knieën. Iemand heeft eens gezegd: „de band die ons onafscheidelijk met den Heer verbindt, wordt op de knieën vastgemaakt en wordt versterkt door voortdurende gehoorzaamheid." Sinds twee jaren lees ik den bijbel zoo, dat ik uit elk vers een gebed maak. Dit zijn mijne gezegendste oogenblikken. Ben ik moede en uitgeput, hier vind ik geest, kracht en leven. Ben ik hongerig en zwak, hier vind ik het levende Brood. Ben ik lusteloos, hier vind ik beide wijn en melk. Verga ik van dorst, hier vind ik levend water.
Hier begint het leven, dat met Christus verborgen is in God. Hier kan men de krachten der toekomende wereld ervaren. Hier en nergens anders ervaart men, dat Jezus leeft en met de Zijnen in verbinding treedt. Iedere zenuw moet de kracht Zijner tegenwoordigheid gevoelen en de verkwikking Zijner tegenwoordigheid ervaren. Ik heb zaal'ge uren, vaak'bij U, o, Heer! Bij U kracht ontvangen, drukt soms leed mij neer.
Bidden is een aanraken van God. Die arme vrouw raakte slechts den zoom van Jezus' kleed aan en genas. Het volk verdrong zich om Jezus heen, doch ontving niets.
Hebben wij die aanraking van God persoonlijk geleerd, dan voert de Heilige Geest ons nog een schrede verder en leert ons God aan te raken ten bate van anderen, Wij leeren dan de plaats innemen, die ons in Openb. 1 : 6 staat beschreven: „Die ons heeft liefgehad en ons gewasschen heeft van onze zonden in Zijn dierbaar bloed en heeft ons tot koningen en priesters gemaakt voor God en Zijnen Vader." Dan leeren wij verstaan dat wij in de eerste plaats de nooden der menschen voor God moeten brengen en niet Gods zaak voor de menschen. Wij leeren dan voorts alle nooden,.bezwaren en gebreken van anderen bijeen te vergaderen in ons hart, (niet in ons hoofd, om ze bij de eerste de beste gelegenheid aan anderen te vertellen) om ze dan met biddende haften en handen bij God te brengen. Want priesters moeten met de onheiligheden van anderen heilig omgaan.



1
Jezus heeft Zijn ambt als priester volkomen vervuld. Hij heeft ons daarom een voorbeeld nagelaten. Reeds in Jesaia 53: 11 lezen wij van Hem: „Daarom, om den arbeid Zijner ziel." Onze Heiland heeft zielenarbeid verricht; des nachts alleen op de bergen, in de woestijn, alwaar Hij zich zoo vaak terugtrok. In Gethsemané, daar heeft Zijn ziel gearbeid, daar heeft Hij sterke roepingen met tranen geofferd. Bidden is een arbeid der ziel. Deze zielenarbeid, deze arbeid in de stilte, moet aan eiken openlijken arbeid voorafgaan, wil dit werk vrucht dragen. Wil ik een taak aanvaarden, dan moet ik mij daar eerst toe voorbereiden. Degezegendste arbeiders in Gods koninkrijk waren bidders. Op den grooten dag der openbaring, zal tot verwondering van menigeen, tot verschillende onbekende broeders of zusters worden gezegd: Kom hooger op, vriend! En tot onze verbazing zullen wij op onze vragen ten antwoord krijgen: „Omdat zijne of hare ziel heeft gearbeid." Ik heb eens van een arbeider in Gods koninkrijk gelezen, die het middel was dat honderden zich bekeerden, ofschoon hij, verlamd door de jicht, nooit over den drempel v,an zijne woning kwam of in het openbaar sprak. Maar zijne ziel was niet verlamd en met zijne ziel arbeidde hij. Hij bad om opwekkingen en die kwamen, terwijl niemand wist hoe dat kwam. Na zijn dood vond men onder zijn hoofdkussen een notitieboekje en dat loste het raadsel op. Daarin was opgeteekend: van toen af om eene opwekking gebeden en op den zoo en zooveelsten heeft God verhoord. Daarom, omdat zijne ziel gearbeid heeft, mocht hij zijne begeerte vervuld zien!
Maar nog 1000 ellen zijn voor ons. De Engel mat nogmaals duizend ellen en leidde den profeet in het water voort, zoodat het hem tot aan de lendenen reikte. Wat zou dat beduiden, tot aan de lendenen in den genadestroom gaan? Dat beteekent: Zijne krachten en bekwaamheden, kortom alles wat men heeft, weet, is en kan in den dienst der genade stellen. Dat is het derde station op den weg der genade, de derde knoop in den halm. In de lendenen is de zetel der kracht. Toen de Engel met Jacob worstelde, roerde Hij zijn heup aan. Wie zijne kracht in den dienst van Gods koninkrijk heeft gesteld, heeft ze daarom nog niet in den dienst der genade gesteld. Dit zal eerst dan het geval kunnen zijn, wanneer wij met onze eigen kracht te gronde zijn gegaan. Hoe vaak zijn wij reeds met ons zelf bedrogen uitgekomen? Maar tenslotte~moeten wij ons zelf zoo gevangen geven, dat wij alles uit onze handen geven en eerst er grondig van overtuigd zijn, dat alleen in Zijne handen alles ons gelukt, terwijl in onze handen alles mislukt. Dan alleen kunnen wij arbeiders, werktuigen Gods worden, omdat niet wij, maar God alléén, de arbeidende en de gevende is, en wij met onzen eigen persoon God en



8
de menschen niet meer in den weg staan. Wij hebben zoo vaak het lied gezongen:
Neem Gij mijn beide handen En leid mij voort. t
Zouden wij dit nu niet eens werkelijk willen doen en onzen God beide handen geven? Zijn wij bereid thans een volkomen offer op Zijn altaar te leggen? Volgens Deuteronomium 33 : 9 en 10 moet een arbeider in Gods koninkrijk de volgende eigenschappen bezitten, wil hij trouw worden bevonden:
„Zelfverloochening, gehoorzaamheid, gebed en overgave."
Als ik hier van arbeiders spreek, bedoel ik niet alleen zulke, die in een of andere tak van 's Heeren wijngaard werkzaam zijn, doch allen, die met ernst Jezus' volgelingen willen zijn. Iedere volgeling van Jezus heeft als discipel een taak. Volgens den bijbel zijn de medeërfgenamen van Jezus Christus ook medearbeiders van den Heer. Wij kunnen echter eerst dan medearbeiders des Heeren zijn als de Heer ieder uur en elk oogenblik de arbeidende in onze ziel is. Dit kan Hij slechts bij diegenen doen, die Hem alles hebben uitgeleverd, die met hunne eigen kracht teniet zijn gegaan, (te schande zijn geworden). In 't hart van dezulken maakt God gebaande wegen, (Ps. 84 : 6). In 't hart van dezen kan God volgens 1 Cor. 6:17 wonen en wandelen. Dan valt 't niet moeilijk meer een arbeider in Gods Koninkrijk te zijn! God zelf werkt dan in en door ons.
Voor een arbeider in Gods koninkrijk is het van het grootste belang, dat hij zich zijne saamhoorigheid met den drieëenigen God ten volle is bewust. De vruchtbaarheid der ranken houdt verband met de verbinding aan en reiniging van den wijnstok. Wanneer wij lezen: „Ik wil in hen wonen en onder hen wandelen", dan wil dit zeggen: God wil door ons andere menschen ontmoeten (zie b.v. Philippus met den kamerling (Hand. 8: 26—29) en Petrus en Cornelius (Hand. 10) God wil door ons andere menschen zegenen en zich aan hen openbaren (zie b.v. de handoplegging Hand. 14 : 3, 19 : 3, b en 11, Jac. 5 j 14 — 16). God wil zich soms door ons bestraffend en vergevend aan andere menschen openbaren (zie b.v. Nathan en David 2 Sam. 12 : 1—14).
De discipelen in innige gemeenschap met Zich te brengen, dat was het doel van 's Heilands arbeid. Dit was ook de eerste voorwaarde voor de zending des Heiligen Geestes. Daarom was het gebed van den Heer tot Zijnen Vader:
„Dat zij ook een mogen zijn in ons."
Wij vormen met den Vader en Zijnen Zoon Jezus Christus een geheel. Wij hebben een gemeenschappelijk doel, namelijk de redding en verlossing der menschen, en ook de vernietiging van Satans macht



9
op aarde. Mij dunkt, het zal ieder kind van God duidelijk zijn, dat God en hij, in de redding der zielen een gemeenschappelijk doel beoogen. Maar dit doel bepaalt zich niet slechts tot de redding van zielen, doch ook tot genezing van lichamelijke gebreken. Niet slechts vergevende, maar ook genezende en reddende krachten wil God door ons aan anderen mededeelen, Voorzeker, niet elke boom geeft dezelfde vrucht, dat wil zeggen, het is niet de roeping van een ieder, om iemand de handen op te leggen. God doet iets niet zelf, wanneer Hij dat door ons kan doen. Niet de wijnstok zelf, maar zijne ranken laten zijn kracht zien. Niet de stam, niet de takken, maar de teere ranken geven den menschen de zoete vruchten van den wijnstok. Gelijk de electriciteit geleiding noodig heeft, waardoor zij ons kan dienen, zoo heeft Gods kracht ook eene leiding noodig om ons dienstbaar te zijn. Natuurlijk blijft God bij dit alles souverein. Wij spreken ook slechts van den gewonen weg. De Vader heeft door den Zoon, Zijne krachten aan ons medegedeeld, zooals Jezus trouwens ook zegt: De Vader, die in Mij is, doet de werken (Joh 14 : 10). Voorts deelt Jezus van Zijne krachten aan Zijne discipelen mede, zooals Hij in Joh. 7 ! 38 zegt: „Wie in Mij gelooft zooals de Schrift zegt, uit diens binnenste zullen stroomen des levenden waters vloeien." Dit zeide Hij echter van den Geest, dien zij ontvangen zouden, die in Hem gelooven. Alleen door den Heiligen Geest kan de Heer Zich aan ons mededeelen, gelijk wij duidelijk lezen in Efeze 3 : 16 en 17.
De bedoeling van de uitstorting des Heiligen Geestes was wel deze: dat Jezus zich zelf aan Zijne discipelen kon geven; De heilige taak des Heiligen Geestes is niet anders dan ons Jezus te geven. Daarom mogen wij nooit den Heiligen Geest in de plaats van den Heiland stellen. En wat dikwijls uit dwaling geschiedt, wij mogen nog minder den Heiligen Geest boven den Heiland stellen.
Wanneer wij verstaan en ervaren hebben wat deze inwoning van den Heer werkelijk is, dan is de vraag van het „blijven in Jezus" en het „arbeiden voor Hem" spoedig opgelost! De Heer zegt: „Wie in Mij blijft, draagt veel vrucht."
Als dit alles bij ons werkelijkheid is geworden, hoeveel rustiger, getrooster en hoopvoller zullen wij onzen arbeid doen. Niet slechts de Heer, maar Paulus volgde ook dezen weg. Hij geloofde aan de vrucht van zijn arbeid, (Rom. 1 : 13) aan de vrucht van zijn gebeden (Efeze 3 : 14—20), omdat hij aan de werkelijke inwoning Gods geloofde. —
Maar wij zijn er nog niet. Er zijn nog duizend ellen. „Toen mat hij nog 1000 ellen en het werd zóó diep, dat ik geen grond meer voelde, want het water was zoo hoog, dat men moest zwemmen om



10
er door te komen. Dit is het vierde en laatste station. Nn komt uit de korenhalm de volle, rijpe aar te voorschijn, Veel kan ik hiervan niet zeggen, omdat ikzelf zoover nog niet ben. Ik kan slechts een paar aanwijzigingen geven. Zoo diep in den stroom der genade gaan, dat men zwemmen moet, wil zeggen: de genade moet ons element worden, waarin wij ons als een zwemmer gemakkelijk bewegen. De genade moet ons geheel omgeven, zoodat wij 't ervaren hebben, wat de dichter zegt:
Genade boven alle hoogten, Genade dieper dan de zee, Trouwe God, nu is het waarheid, 't Zal nu zijn ten allen tijd Geheel voor U en niets voor mij! Hier komt men tot volkomen rijpheid. Wij weten, dat tusschen geestelijke gaven en geestelijke rijpheid een groot verschil is. Wij kunnen geestelijke gaven bezitten zonder daartoe de geestelijke rijpheid te bezitten. Hier is de volle rijpheid der aren. Hier is geen ontwikkeling meer, maar volkomen heerlijkheid, die bereikt is. Hier is alles rein en heerlijk. Hier heeft men geleerd zich binnen de grenzen der genade vrij te bewegen. Hier leert men het verborgen leven met Christus in God in praktijk te brengen. Hier is men volmaakt in de liefde. Hier komt in de smeltkroes de schoone glans van het goud te voorschijn. Hier vallen de bladeren van den wijnstok, zoodat de vrucht door de herfstzon rijpt en geschikt is om door den wijngaardenier gepluüt te worden. Hier geeft de werkmeester met den beit&l aan het beeld, dat hij vervaardigt, de schoonste uitdrukking des levens. Hier is de volmaakte mensch Gods tot alle goed werk bekwaam. Hier is onze Heer geworden alles in allen.
Men ontmoet hier en daar zulke menschen, in wier persoon zich des Heeren heerlijkheid weerspiegelt. In hunne woorden ligt eeuwigheidskracht, er gaat iets bizonders van hen uit. Men bespeurt iets van de zalving des heiligen Geestes. Zij hebben de gave met zacht geweld harten te veroveren en vestingen in te nemen. Men bespeurt bij hen iets van die goddelijke levenswarmte, die de ziel en het hart doordringt. Daar ervaart men nu in waarheid: alleen heiligheid is zaligheid.
Nu blijft voor ons de gewichtige vraag: waar sta ik?
1. Helaas, velen blijven reeds bij het eerste station staan. Zij worden geen menschen, die zich ten volle verheugen in de genade. Zij worden geen halm met volle aren. 'Zij hebben alleen maar de eene zijde der genade leeren kennen, namelijk de genade, die ons verleden goedmaakt. Echter de andere zijde der genade,



11
die ook ons heden in orde brengt, die den ganschen mensch doordringt en in goddelijke banen leidt, kennen ze niet.
Velen doen als koning Joas (2 Kon. 13 : 10—19) die begon, toen het reeds te laat was, (hij vroeg eerst naar Elisa, toen deze lag te sterven) en ophield, toen het nog veel te vroeg was. In plaats van vijf of zes malen^met zijn boog te slaan, sloeg hij maar drie malen. Zoo zetten velen achter de drie ervaringen: vergeving der zonden, vrede met Qod en hoop des eeuwigen levens, een punt. Ze zijn voldaan! Ze laten de armen zinken, in plaats van door te vechten totdat de Syriërs d.w.z. de zonde, verslagen zijn. Daarom blijven zij gelijk, Joas hun gansche leven in strijd en blijven zij steeds de overwonnenen in plaats van de overwinnaars. Hun leven is een leven van vallen en opstaan. Zulke menschen staan nog op eigen beenen, en wie op eigen beenen staat, kan ieder oogenblik vallen. Zij zijn maar tot de enkels in den stroom gegaan. Slechts een klein gedeelte van hun lichaam staat in de genade. Hoe dieper men in den stroom gaat des te geringer is de kans van vallen. En wie er zoo diep is ingegaan, dat hij door den stroom wordt gedragen, kan absoluut niet vallen. Een leven van vallen en opstaan, is een leven in kinderschoenen. Een kind van 1 of 2 jaar neemt men het niet kwalijk, als het 10 maal op een dag valt. Komt dit bij een kind voor, dat 10 jaar of ouder is, kan men dan niet met recht zeggen ï dit kind is niet normaal ?
Ze zijn als Efraim „een onwijs kind"; want anders zou hij geen tijd in de kindergeboorte blijven staan. (Hosea 13 : 13).
Ze zijn als de Israëlieten, die in 11 dagreizen van Horeb tot Kades Barnea trokken, d.w.z. 'tot aan de grenzen van het land Kanaan, maar toen in de woestijn terugkeerden en daar stierven. Zij kwamen derhalve niet in het land der rust. Hun leven was een leven in de woestijn, inplaats van een leven der rust, een leven van genietingen en van overwinning.
Aan zulken, die zijn blijven staan en niet voorwaarts zijn gegaan, laat God heden zeggen: „gij zijt hier lang genoeg geweest, keer om en trek verder, ziet, Ik heb u het land dat, voor u ligt, gegeven, ga henen en neem het in. (Deut. 1 : 6—8). Als 't zoo met u is, vraagt ge misschien: Hoe kan ik verder komen? Door gehoorzaamheid, door het wandelen op den weg, die zoo duidelijk in Gods woord is aangewezen. Jezus kan slechts hen helpen, die aan Hem gehoorzaam worden (Hebr. 5 : 9) Wacht niet op iets buitengewoons, maar bewandel van ganscher harte den weg der volkomen gehoorzaamheid.
Geef God den wil uws harten, geef Hem uw oor, uwe handen, dan brengt Hij zelf u 1000 ellen verder in den genadestroom.
2. Waarom zoo velen, die op den weg naar het tweede station zijn,



12
niet in inniger omgang met den Heer komen, geen gebedsleven leiden, vindt dezelfde oorzaak, als bij punt 1 werd genoemd, namelijk ongehoorzaamheid. Hun hart veroordeelt hen gedurig, omdat ze ongehoorzaam zijn. Elke ongehoorzaamheid brengt wantrouwen in ons hart tegen God. Slechts kinderen, die gehoorzaam zijn, zijn blijmoedige kinderen, ook blijmoedig in het vragen. Gehoorzaamheid is een gevolg van de zelfverloochening. Daarom heeft iemand eens, terecht gezegd; „Gebed en zelfverloochening zijn twee zusters, innig aan elkander verbonden, verliest gij de eene, dan verlaat u ook de andere. Zoodra de eene u ontvalt, kost het ook de andere het leven." Slechts hij, die innig met zijn God leeft, bidt veel en gaarne.
Het kan ook zijn, dat de oorzaak van het niet voorwaarts komen, ligt in gebrek aan kennis, gelijk bij de Colossenzen. Wanneer men een bidder worden wil, zijn vóór alle dingen twee dingen noodig; ten eerste, dat ik duidelijk leer zien wat Gods hgdoeling met mij is en vervolgens moet het mij duidelijk worden, of in mijn practisch leven daaraan beantwoordt of dat ik er nog ver van verwijderd ben. Waar noch 't een noch 't ander bij mij tot helderheid is gekomen, ligt het geheele gebedsleven als in nevelen gehuld.
Anderen worden daarom geen bidders, omdat ze geen gebruikmaken van het heerlijke voorrecht der voorbede. Iemand zeide eens tot mij: „Er komt eerst dan een gebedstroom over mij, wanneer ik de nooden van anderen voor God breng." O hoe vele, overigens zoo dierbare kinderen Gods staan nog ledig aan de markt! Zou de Heer niet tot menigeen moeten zeggen: Ga ook gij en werk in mijn wijngaard." Is dan voorbede ook arbeiden in den wijngaard? Voorzeker! Gij kunt wellicht niet in 't openbaar voor God arbeiden, maar ga in uw binnenkamer, daar arbeidt ge niet tevergeefs. (Matth. 6 : 6) Wellicht kunt gij niet in de voorste gelederen strijden, maar neem uw plaats in bij de achterhoede: want de achterhoede namelijk de bidders nemen de steden in. (Jozua 8, Richteren 20 ; 26 en 27) Gij kunt misschien niet met Jozua in het dal gaan en voor Amalek staan. Maar sta dan als Mozes voor God op de hQogte des bergs en houd den staf des gebeds in de hoogte. Immers het omhoogheffen van den staf besliste de overwinning Ex. 17 : 8—13. Bouw niet als Lot alleen uw tent, d. w. z. leef niet voor u zelf, maar bouw evenals Abraham den Heer een altaar, waarop staat geschreven:
„Niet slechts voor mij zelf te bidden,
Lig ik smeekend voor Uw troon. Velen wil Uw hand nog redden r ~3x
'Jezus, dierbre Menschenzoon!
3. Wat zoovelen.op den weg naar het derde station tegenhoudt, is



13
het vasthouden van eigen leven en de vrees voor een bankroet. De overgave aan den Heer is in die mate volkomen, al naar gelang de ziel haar ellende leert kennen. Wij hebben hiervan een treffend bewijs bij de Egygtenaren. (Genesis 47 : 13—25). In 't begin van den hongersnood brachten zij Jozef hun geld, om zoo te zeggen het gemakkelijkste om weg te geven. Toen de hongersnood toenam, brachten zij hun vee; dat was reeds meer. Voorts hun land, dat was nog meer en eindelijk zichzelf, hun eigen persoon, dat was tenslotte alles.
Onze Hemelsche Jozef, Jezus, wil het zoo ver met ons brengen, dat wij Zijne lijfeigenen worden, menschen, over wie Hij ten volle en te allen tijde kan beschikken.
Wanneer wij Jacob's leven opmerkzaam beschouwen, treedt ons vooral dat eene bijzonder in 't oog, hoe zijn leven van Pniël af geheel anders werd. (Gen. 32). Van toen af was hij een getuige, van toen af had hij een altaar, had hij zeggenschap in zijn huis. En wat vroeger niet 't geval was, nu verstond hij God en Zijne openbaringen. Vroeger, bij voorbeeld, toonde God hem, toen hij Ezau tegemoet ging, Zijne Engelenschaar, öm hem daarmede de verzekering te geven, dat hij niet bevreesd behoefde te zijn, want die bij hem waren, waren meer dan die bij Ezau waren. Jacob zag die Englenschaar en riep zelfs uit: „Dit zijn de Englenscharen Gods!" Hij noemde den naam dier plaats „Mahanaim". Is dit niet een treffend beeld voor ons? Men ziet de dingen, maakt anderen er op attent, geeft de zaak zelfs een naam, maar zelf heeft men er geen deel aan en weet er niets mede aan te vangen, gelijk Jacob met de Englenschaar. De bewijzen van Gods tegenwoordigheid en Zijne vriendelijkheid gaan doelloos aan ons voorbij, zoolang we door eigen kracht blind gehouden worden. Slechts zwakke menschen zijn in staat de sterkte Gods aan te grijpen. De Hooge en Verhevene woont bij hen, die verbroken van hart en verslagen van geest zijn, waarom ? Daar is plaats voor den Heer en daar kan Hij iets doen!
4. Wat ik bij benadering over den weg naar het vierde station te zeggen heb, is spoedig gezegd. Hier mag men niet stilstaan, ofschoon nergens de verzoeking tot blijven staan grooter is dan juist hier! Want de vijand is er dadelijk om te zeggen: „Gij hebt veel gebeden en hebt u moede gearbeid; -t is nu genoeg!" Juist wanneer dit 't geval is, hebben wij 't het meest noodig, gelijk de discipelen in Mark. 6 : 30 en 31, om in de stilte te gaan, en wat uit te rusten d. w. z. tot ons zelfte komen. Steeds inniger, dieper gemeenschap moet ook hier ons motto blijven. Simpson schrijft o. m. hierover:
„Diepere vrede en goddelijke blijdschap". In de onmeetlijke diepten



14
van den oceaan maken de stormen, die over de oppervlakte woeden geen indruk. Daar in de diepte heerscht voortdurend volkomen rust. Zoo mag dan ook de ziel, die zich in God verdiept, minder van de opbruisende vroolijkheid der licht ontvlambare gemoederen bezitten, ze rust echter in Gods vrede, die alle verstand te boven gaat. Hare vreugde is niet de vreugde dezer wereld, die in omstandigheden of omgeving haar oorzaak vindt, maar een goddelijke vreugde, die meestal het diepst ervaren wordt, als alles om ons heen woest is als een wildernis en duister als de middernacht.
Dieper geloof. Hoe dieper wij'ons in God verliezen, des te meer rust ons geloof op het onzichtbare, en niet zoo zeer op openlijke kenteekenen van de verhooring onzer gebeden. De ziel vat God bij Zijn woord zonder gevoel of teeken en leert evenals Abraham dan God het meest te vertrouwen op het oogenblik, dat de beloften hare vervulling schijnen tegen te spreken. Hij verliest zich in de diepte der wondere leidingen Gods en vertrouwt, ook waar hij niets doorgronden, kan, de trouwe liefde Gods, waarin hij rust.
Diepere liefde. Dan leeren wij de les der liefde, die lankmoedig en vriendelijk is. Want de volmaakte liefde gelooft alle dingen, hoopt alle dingen, verdraagt alle dingen en zij vergaat nimmermeer.
Dieper geduld. Wanneer wij in de diepten afdalen, dan kan het geduld zijn volkomen arbeid in ons verrichten. Het geduld is dan de gekroonde deugd van het leven vaneen gerijpten Christen. Geduld tegenover den Heer, ook te midden van donkere leidingen, geduld jegens onze medemenschen, ook bij beleediging en vervolging. Geduld, dat met vreugde lijden kan en zelfs in het lijden roemen kan, omdat het boven alles en in alles Gods liefde en bestemming ziet,'namelijk onze volmaking.
Diepere kracht Als wij ons in het goddelijk leven verdiepen, worden wij steeds minder onze eigen kracht bewust en zijn tevreden in Gods werk te mogen rusten, ook als we geen kracht gevoelen en' geen vrucht zien. Gods macht toont zich vaak in het verbergen van Zijn kracht en Zijne werkingen zijn door de schaduw Zijner handen bedekt. Wij leeren in het geloof met Zijne Goddelijke kracht rekenen. Wij beschouwen ons zelf als werktuigen in Zijne hand, gewillig om zoowel door zwijgen als door spreken door God gebruikt te worden.
Diepere arbeid. In dezen arbeid in de diepte in God zijn wij niet meer met ons zelf bezig, maar onze arbeid mag wel minder openbaar worden dan bij onze vroegere ervaring. De arbeiders aan een groote brug verrichten hunnen zwaarsten arbeid in het verborgene. Dieponder water worden de grootste, zwaarste steenen gelegd, die het fundament vormen, waarop de geheele brug rust. Dit was ook de arbeid,



15
dien Mozes verrichtte en waarvan Jozua de vruchten plukte. De profeet Jesaja deed ook zulken arbeid, maar hij werd door niemand zijner tijdgenooten daarin begrepen. Het was de arbeid van den Heiland zelf, toen Hij nog sop aarde was en bij Zijn Hemelvaart was slechts in eene kleine schaar het resultaat daarvan zichtbaar. De daarop volgende eeuwen hebben echter de heerlijkste vruchten geopenbaard.
Dieper gebed. Wanneer wij inniger met den Heiligen Geest zijn verbonden, dan bidt Hij door ons en Zijn Gebed komt uit de diepte, niet met luid geroep, doch met zuchten, die niet in woorden kunnen worden uitgesproken. Ons gebed is ook vaak een zich zwijgend verdiepen in God, een Eénzijn met Hem, eene aanbidding, die te heilig is en te diep om in woorden weer te geven.
Dieper lijden. Naarmate wij onzen Heiland nader komen, worden wij gelijk Hijzelf, gevoeliger voor de zonde, die ons omringt, voor den giftigen adem van den boozen vijand, voor het lijden der wereld, voor de gevaren van onsterfelijke zielen, voor het lijden van den Heiland zelf, dat Hij verdroeg om een wereld te redden, die Hem haatte. Verlost van ons, zelf kunnen wij nu ingaan in de gemeenhaps Zijns lijdens.
Diepere blik. Wij krijgen nu een goddelijken, helderen blik in het Woord Gods, in het plan Gods tot verlossirig der menschheidjsn tevens een toekomstblik in de verschijning van onzen Heer Jezus Christus. Wanneer men zich in de diepte van een donkeren afgrond bevindt of van een bron of put, kan men zelfs op een helderen dag dé sterren zien. Als wij diep genoeg onszelf in God hebben verloren, kunnen wij de Hemelen aanschouwen. Dan schittert het woord van God in hemelsch licht voor onze oogen, dan verstaan wij Zijn stem in den bijbel en begrijpen Zijne gedachten voor onze tijden en Zijn plan voor den arbeid en voor de wereld.
Soli Deo Gloria!
Ieder werk, dat ik behandel, iedere voetstap, dien ik wandel, Iedre kuil, die ik moet graven, ieder werk, dat mij doet draven Alles mijnen God ter eere, om Zijn Glorie te vermeeren. Soli Deo Gloria!
Elke last, dien ik moet dragen, elke nood, die ik moet klagen Al hetgeen ik nog moet werken, elke rust, die mij komt sterken. Alles mijnen God ter eere, om Zijn glorie te vermeeren. Soli Deo Gloria!



16
Elke bloeddrup in mijn'harte, elke diepe zielesmarte Elke blijde vreugdestonde, elke bittre hartewonde Alles mijnen God ter eere, hier en ginds Zijn lof vermeeren. Soli Deo Gloria!
Alles wat mij kan verkwikken, alle blijde vriendschapsblikken Als ik maar een bloem mag plukken, mij om eenen stroohalm
fr$~z bukken. Alles mijnen God ter eere, hier en ginds Zijn lof vermeeren. Soli Deo Gloria!
Alles, ook het allerkleinste, tot aan 't grootste, 't hoogste, 't reinste Moog de wereld 't ook niet weten, d'Englen zullen 't niet vergeten Alles mijnen God ter eere, hier en ginds Zijn lof vermeeren. Soli Deo Gloria!
Als mijn leven eens ten end is, en mijn brekend oog gewend is Naar het kruis, mijn Schild en wapen, doe mij zalig dan ontslapen Alles, U mijn God ter eere! Hier en ginds Uw roem vermeeren. Soli Deo Gloria!