I I 1
VAM BOB mp>
±3 En bep WA En b?(AnrrETjE
© ^ ■■ —<a
TDOOR W.0.VATS DEHULST]
geïllustreerd door tjeerd bottetta
UITGAVE VATi G.T. CALLEHBACH . nUf^ERh


NPfh d'enSt boek en jeu9d
U! postbus 93054 nPiC 2509 AB den haag






B VOOR ONZE KLEINEijff)^
I VAN BOB EN BEP^fL EN BRAMMETJE |
DOOR | 1
W. G. VAN DE HULST gL
m
MET TEEKENINGEN VAN ;T TJEERD BOTTEMA I!
VIERDE DRUK I f
NIJKERK - G. F. OALLENBACH \j


Eerste druk October 1921. Tweede druk Februari 1922. Derde druk Februari 1924. Vierde druk Augustus 1926.


1. DE KLOMP-JES. tJI Kyk!.... Drie paar klomp -eg |H Die staan zóó maar in het bosch. ■ van wie zijn ze?
Ui k°mt een kik"ker aan sol Ben, een dik-ke kik-ker. P j
fnl HlJ ky'kt met groo-te oo-gen en is er^ ! euws-eie- rïcr w,-,- j , . is erg
ga eens kij-ken." MS3^?....
3


O, en dan springt hij er op. En dan kruipt hij er in. En dan zit hij heel stil in dat don-ke-re ka-mer-tje.
Maar de drie kin-der-tjes,.... waar zijn ze toch?
Die klomp-jes staan zoo heel al-leen.
En mijn-heer de kik-ker zit heel def-tig in zijn ka-mer-tje.
En 't is heel stil in het bosch.
2. DE DIK-KE BAK-KER.
Daar komt de dik-ke bak-ker aan. j| Hij heeft roo-de wan-gen, en hij lachj
al-tijd. . É a 9
De vo-gel-tjes zin-gen in deboo-mett
hun mooi-e lied-jes.
De bak-ker hóórt het. Hij wordt e| vroo-lijk van. En hij gaat óók eej lied-je zin-gen. .M
Hij draagt een groo-te mand aan zij arm. Die mand is heel zwaar; maar * voelt het niet. H« is zoo vroo-lijk.
De zon schijnt fel. Het is heel warr|
4


maar hij voelt het niet. Hij zingt maar.
Hij heeft roo-de wan-gen, en hij lacht al-tijd.
Op-eens staat hij stil. En zijn lied-je is uit. Hij ziet de klomp-jes staan. Van wie zijn die?
Die zijn vast van drie kin-der-tjes.
De dik-ke bak-ker lacht. Hij denkt: „Ik zal ze eens fop-pen."
Hij pakt een klomp-je en hangt het in den boom.
En nog een klomp-je óók in den boom.
En nog een en nog een!
Al-le-maal in den boom.
Maar de dik-ke bak-ker zag den dikken kik-ker niet.
, Die ar-me kik-ker werd heel bang. Hij keek uit zijn don-ker ka-mer-tje.
Bom! Hij sprong den dik - ken
lak - ker bo-ven op zijn pet.
„O! o! Wat is dat?".... riep de bak-ker. „Wat is dat?" Hij schrok er van.
5


Maar 't dik-ke kik-ker-tje sprong weg.... Bom! in het gras. En het sprong nog ver-der, tus-schen de boo-men door. Daar was wa-ter.
Ploep! Het dook heel gauw kop-je on-der. Het dacht: „O, ik ben zoo vreese-lijk ge-schrok-ken. Ik ga nooit meer in zoo'n don-ker ka-mer-tje zit-ten. , Nee. hoor! nooit meer!"
6


De dik-ke bak-ker lach-te. En zijn roo-de wan-gen glom-men van de pret.
Toen liep hij door. En zong weer een lied - je.
Net als de vo-gel-tjes.
3. DAAR ZIJN ZE AL!
Ach-ter de boo-men is het wa-ter, een heel groo-te plas. Maar het is niet diep.
Hoor!.... Dat wa-ter spat; dat wa-ter plast.
Daar ko-men ze aan: Bop, Bep, en Bram-me-tje. Al-le drie.
Met hun bloo-te bee-nen zóó-maar door het wa-ter: plas! plas! plas!
De dik-ke kik-ker wordt er bang van. Hij kruipt diep weg, on-der een groot blad, dat op het wa-ter drijft.
Hij denkt: „Ga toch weg, druk-tema-kers! Die plas is niet van jul-lie. Die plas is van de kik-kers. Ga toch weg....!"
7


Bop, Bep en Bram-me-tje moeten een bood-schap doen voor moe-der, héél ver het bosch door.
Ze moe-ten aard-bei-en bren-gen aan groot-moe, een hee-le mand vol.
Kijk, daar staat de mand. Het dek-sel is dicht.
Maar Bob zei: „Ik weet wat: Wij gaan poot-je ba-den in den plas." Bep-pie was een beet-je bang. Bram-me-tje niet.
Toen de-den ze hun klomp-jes uit. En hun kou-sen ook. En de mand zet-ten ze on-der de
8


„Kom maar," zei Bob, „ik durf wel."
„Kom maar," zei Bram-me-tje, „ik-ke durf óók wel, ik-ke."
En toen gin-gen ze al-le drie: Bob, Bep en Bram-me-tje.
Bob zei: „Zeg, we zul-len vis-schen van-gen, he?"
„Ja," zei Bep-pie, „en dan zal grootmoe ze bak-ken, hè?"
En Bram-me-tje zei: „Ik-ke zal een heel groo-ten snoek van-gen, ik-ke."
Ze gin-gen heel vèr het wa-ter ïrfc. Het was hee-le-maal niet diep.
Ze plas-ten en plons - den.... Och, ze za-gen niet één visch-je.
Maar op-eens be-gon klein Bramme-tje hard te schreeu-wen.
Hij riep: „Au! au!.... Help! help! Een snoek bijt ik-ke in ik-ke been!"
Hij trok zijn ee-nen voet heel hoog op, en schrei-de van bang-heid.
O,dom Bram-me-tje.... Hij had op een tak-je ge-trapt. Dat lag op den bo-dem van het wa-ter. En dat boo-ze tak-je
9


kroop net tus-schen zijn tee-nen. Dat krie-bel-de zoo. O, dom Bram-me-tje! Bob en Bep la-chen je uit.
Daar ko-men ze nu aan! De klei-ne dom;-me Bram in het mid-den.
Ze dan-sen van pret. Maar |fram-me-tje kijkt tel-kens naar zijn tee-nen..
10


Hij is toch wel een bee-tje bang voor de snoe-ken. Plasl plas! plas!— gaat het.
oooOOOoo»
4. KLOMP-JES PLUK-KEN.
„O! Waar zijn mijn klom-pen?"
riep Bob.
„O! Mijn klom-pen zijn weg," riep
Bep. 'pS
„Ik-ke klom-pen óók weg!" riep Bram-me-tje.
Ze ke-ken erg bang. Hun wan-gen wer-den rood van den schrik. „O, mijn klom-pen, mijn klom-pen!"
Ze zoch-ten o-ver-al.
Bep-pie kreeg al tra-nen in haar oo-gen.
„O, mijn klom-pen!"
Toen be-gon een vink-je te flui-ten, hoog in den boom.
11


9
Piet - e - piet! Piet - piet!
Wie de klomp-jes ziet? Ik zie ze wel, Maar ik zeg het niet. Piet-e-piet!
Bram-me-tje keek naar het vink-je.
O, toen zag hij ook de klomp-jes han-gen. En hij riep heel hard: „Ikke!.... Ik-ke!"
En h\j trok Bep aan haar schort en Bob aan zijn broek, en riep maar: „Ikke!.... Ik-ke!"
„Wat is er dan? Zèg het danl"
„Ik-ke Ik-ke zie ze al Daar!"
O ja, daar hin-gen hun klomp-jes.
Ge-luk-kig!
Bob ging gauw een groo-ten tak zoeken in het bosch. Hij sloeg in den boom.
Bep-pie hield haar schort op.
En één klomp-je viel naar be-ne-den. Net een ap-pel-tje van een boom.
Die klei-ne, dom-me Bram hield zijn twee hand-jes op. Toen viel er weer een klomp naar be-ne-den. Net op Bramme-tie ziin neus— „Au!"
12


Al-le klomp-jes vie-len naar be-neden, als ap-pel-tjes van den boom.
13


„Kom, hoor! 't Is al zoo laat r zei Bob. En ze gin-gen vlug door-stap-pen. Bob en Bep-pie droe-gen de mand met de lek-ke-re aard-bei-en voor groot-moe. Bram-me-tje hup-pel-de voor-uit. Hij riep: „Ik-ke heb de klomp-jes gevon-den. Ik-ke is knap!"
En Bob vroeg: „Wie'zou dat ge-daan heb-ben?"
Bep - pie zei: „Ik weet het niet"
En ze wer-den een beet-je bang in dat groo-te bosch.
Maar hoog in de boo-men zong het vink-je zijn lied:
Piet - e - piet! Piet - piet 1
Wie den bak-ker ziet?
Ik zag hem wel, Maar ik zei het niet. Piet - e - piet!
5. DAT AR-ME VROUW-TJE.
Ze kwa-men in een lan-ge laan. Daar stond een krui-wa-gen.
14


En op dien krui-wa-gen lag hout,— al-le-maal dor-re, doo-de tak-ken. Een oud vrouw-tje had ze ge-zocht
in het bosch, haar hee-len krui-wa-gen vol.
Ze was blij. Nu kon ze thuis een vuur-tje sto-ken. En haar pot-je ko-ken: aard-ap-pels met spek. En lek-ke-re dop-erw-tjes uit haar tuin-tje.
15


Ze was héél blij met dien kruiwa-gen vol. fiËsÊ'
Ze ging nog een paar klei-ne, dor-re tak-jes zoe-ken, diep in de strui-ken
Ze had een blau-wen bril op. Haar oo-gen de-den zoo'n pijn. En haar rug was zoo moe van het buk-ken.
En ze was toch blij.
O wee!
Bob komt er aan.
Hij ziet het ar-me vrouw-tje niet. Maar den krui-wa-gen ziet hij wel.
Hij trekt een stok uit het hout.
Die stok zit zoo vast. Hij kraakt.
Bob trekt héél hard.
Bep-pie helpt ook mee.
En Bram-me-tje zegt: „Ik-ke ook trek-ken. Ik-ke is heel sterk, ik-ke."
O wee!
Daar valt op-eens de hee-le kruiwa-gen öm. En al het hout rolt op den grond.
Bob en Bep en Bram-me-tje schrikken! Ze loo-oen heel hard weg. En
16


de mand met de lek-ke-re aard-bei-en slin-gert mee.
Toen kwam het ou-de vrouw-tje uit de strui-ken.
Ze zag het on - ge - luk.
„O, stou - te kin - de - ren!" riep ze
„Nou moet ik al dat hout weer opra-pen. En ik ben zoo moe, en mijn rug doet zoo'n pijn — Pas op, hoor! Als ik je krijg /"
En ze stak haar vuist in de hoog-te.
Ên ze keek heel boos door haar blauwen bril.
En blij was ze niet meer.
. ;sBob keek om. E-ven maar. En Bep êH Bram-me-tje ke-ken ook om.
Bob zei: „Kom maar, hoorL Ze kan
©fis toch niet krij - gen "
a<En Bep-pie zei: „O, dat is een boo-ze vrouw. Als ze ons pakt, eet ze ons op." vcEn Bram-me-tje riep: „Ik-ke bang! J^et ik-ke op!"
Hij pak-te Bep aan haar schort en nep heel hard mee op zijn dik-ke
17


bee-nen. Zijn tong stak met een punt-je uit zijn mond. Zóó hard liep hij.
Toen zei Bob: „Nou weet ik het al. Die boo-ze vrouw, die heeft ook on-ze klom-pen ver-stopt Vast!"
,Ja, hoor!" zei Bep.
„Boo-ze vrouw!" zei Bram-me-tje.
Toen moest dat ar-me, ou-de vrouw^tje al het hout weer op-ra-pen. Neen, ze was niet blij meer.
18


Ze was zoo oud.
Ze was zoo moe.
En haar rug deed zoo'n pyn.
Dat ar-me vrouw-tje!
000OOO000
6. GROOT-MOE.
Daar is het huis-je van groot-moe al. Groot-moe kijkt o-ver de on-derdeur.
„Dag groot-moe! Dag groot-moe!
Dag!"
„Dag, kin-der-tjes! Och, och, kom
je zoo al-leen door het bosch? Kom
maar gauw bin-nen, kom maar gauw bij groot-moe, hoor! Och, och!"
„En heb je wat voor groot-moe meege-bracht?— Och, och, dat is goed, hoor!"
„Aard-bei-en? Een hee-le mand
vol?— Och, och, al-le-maal voor groot-moe?"
„O, kyk 'es, ze zijn stuk; ze zijn nat. Heb je zoo met de mand ge-slin-
19
19


gerd?— 't Lijkt wel aard -bei -en -pap. Och, och!"
„Kom maar, hoor, dan zul-len we
de mooi-e aard-bei-en er uit zoe-ken. En de an-de-re zul-len we maar gauw op-e-ten, hè? Met sui-ker er op. Och, och, wat zal dat lek-ker zijn!"
En dan gaan ze gauw aan de ta-fel zit - ten.
En dan krij-gen ze ie-der een schotel-tje vol aard-bei-en. Nat-te aardbei-en met wit-te sui-ker.... Heer-lijk!
En dan gaan ze spe-len met de groote, wit-te geit van groot-moe. Die blaat zoo grap-pig, en die springt zoo leuk.
En dan gaat groot-moe koe-ken bak-ken. Dat ruikt zoo lek-ker. En dat smaakt zoo fijn.
En dan zegt groot-moe: „Nou gauw
naar huis, kin-der-tjes Och, och,
kijk eens naar de lucht! Zie je die kleine, ge-le wolk-jes wel? Er kon best on-weer ko-men.... Hard door-loopen, hoor, en niet stil-staan, en niet
20


spe - len on - der - weg Want als er
on-weer komt! Och, och!"
En dan pak-ken ze groot-moe om haar
21


hals, al-le-maal ge-lijk, en ze zoe-nen haar, dat 't klapt. Groot-moe lacht er om. Groot-moe zucht er van. En ze zegt: „Wat een wil-de gui-ten! Och, och!"
Dan hol-len ze heen, op een draf.
Bram-me-tje roept: „Ik-ke kan héél
hard loo-pen, groot-moe ik-ke!"
Bom, daar ligt hij al op zijn neus. Zijn knie doet pijn, maar hij lacht maar een beet-je. En hy hinkt ach-ter Bob en Bep-pie aan, zoo snel hy kan.
En groot-moe roept: „Och, och, wat een wil-de gui-ten! Voor - zich-tig^ toch! Goed door-loo-pen, hoor! Niet spe-len, hoor! Niet stil staan, hoor! Gauw naar huis.... O, die lucht, die lucht! Och, och!"
„Dag, groot-moe! Dag!"
En groot-moe wuift. En ze kykt o-ver de on-der-deur tot ze haar kin-der-tjes niet meer zien kan.
Dan gaat ze naar bin-nen.
En ze zucht: „Als ze nou maar goed door-loo-pen. Als ze nou maar vóór de bui thuis zijn! Och, och!"
22
oooQOOooo


7. ARM VINK-JE.
Zie je daar dien dik-ken boom wel? Er is een groot, don-ker gat in. Die boom is hol. En bij dien boom zit een mooi vink-je.
Bob zie{ het,. J
Ritsss!.... daa'r vliegt op-eens'zijn petv
door de lucht Hè, bij - na bo - ven op
het vink-je. -W^-WÊei^
O, dat dier-tje schrikt zoo van die boo-ze pet.
23


Het wipt op. Het vliegt gauw in dat groo-te, don-ke-re gat van den boom.
En dan ?
Weet je, wat Bob doet?
Hy houdt zijn klomp vóór dat gat
Och, nu durft het ar-me vink-je er niet meer uit. Het is ge-van-gen.
„Stil hoor! Stil hoor!" zegt Bob. En
hy steekt zyn hand in het gat O, het
ar-me dier-tje piept van bang-heid.
Maar Bob pakt het toch.
En Bram-me-tje roept: „Een vo-geitje, een vo-gel-tje! Ik-ke ook een vo-gel-tje vangen, ik-ke!"
„Laat me eens kij-ken?" vraagt Bep.
„Ik-ke ook kij-ken, ik-ke!"
Bob houdt het vink-je goed vast in zijn twee han-den. Och, het kijkt zoo ver-drie-tig! Het piept zoo bang!
„Arm vink-je," zegt Bep-pie.... „Laat het maar los. Het kijkt zoo bang!"
Maar Bob bromt: „Nee hoor!"
„Laat ik-ke ook eéns het vo-gel-tje vast - hou - den, ik-ke!"
Maar Rr»h hrnmt- 'Mf»f» hnnrl"
24


„Nee, ik weet wat! Ik weet wat!" zegt hij. „Hoor 'es, ik stop het in de mand, die is toch leeg."
Ja, ja, in de mand,.... ik-ke!" roept Bram-me-tje. En dan doet hij het deksel hee-le-maal o-pen.
„Nee,.... een klein kier-tje maar o-pen," bromt Bob.
En dan.... flap! daar gaat het vink-je in de mand, en het dek-sel slaat dicht.
En dan dan dan-sen ze van pret;
al-le drie.
Een vo-gel-tje ge-van-gen! Een vo-gel-tje ge-van-gen!
Het ar-me dier-tje flad-dert rond in de lee-ge mand.
Het is zoo bang, — zoo bang!
„Hoor 'es," zegt Bob, ,hoor 'es, ik
ga wor-men zoe-ken voor het vo-geitje, een hee-len hoop wor-men. En dan doe ik die in de mand. An-ders gaat het vo-gel-tje dood van den hon-ger, hè?.... Dat zal het vo-gel-tje wel prettig vin-den, hè?.... Ga je mee?...."
.Ja. ia ik-ke ook mee!"
25


„Nee, — jij niet. Jij moet op de mand pas-sen." „Ik-ke? ja!"
Bom! Bram-me-tje gaat bo-ven op de mand zit-ten. Dan kan het vo-geitje er nooit uit-vlie-gen.
En dan loo-pen Bob en Bep de struiken in. Ze gaan gras-pol-le-tjes uittrek-ken om wor-men te vin-den. Ze gaan hoe lan-ger hoe ver-der
De lucht wordt don-ker. Ze zien het niet.
Groot-moe heeft ge-zegd: „Gauw naar huis, hoor!".... Daar-aan den-ken ze niet.
En Bram-me-tje wordt on-ge-dul-dig. Hij zegt: „Ik-ke ga ook wor-men
zoe-ken, ik-ke!"
Maar de mand dan? „Ik-ke weet wat!"
En dan stopt hij de mand gauw in het groo-te, don-ke-re gat van den hol-len boom.
Op een draf loopt hij weg.
En de mand blijft staan, héél al-leen.
26
oooQOOooo


8 GE-FOPT.
Daar komt de dik-ke bak-ker aan.
Hij heeft roo - de wan gen en hij lacht al-tijd.
Hij zingt een lied-je, net als devo-gel-tjes in de boo men
't Is heel warm in het bosch, en hij
maar hij voelt het niet. Hij is veel te vroo-hjk.
draagt een zwa-re mand;
Op-eens staat hij stil. En zijn lied-je is uit. Hij ziet iets staan in den hol-len boom. En hij hóórt wat ook.
27


Wat zou dat zijn?
Hij bukt.... En luis -tert.... Wat zou dat toch zijn?
Hij trekt de mand uit den boom. En luis-tert er aan. Eerst met zijn ee-ne oor; dan met zyn an-de-re.
Hij be-gint hard te la-chen.
„O,— nou weet ik het al: Er zit een vo-gel-tje in; een arm, ge-van-gen vo-gel-tje.... Laat me eens kij-ken!"
Hij loert door een kier-tje van het dek - sel.
„Arm vink-je, ben je zoo ver-drietig? En piep je zoo bang?" ^„Arm beest, jy' hóórt niet in een mand. Jy hoort in "de hoo-ge boo-men en in de blau-we lucht."
„Jij moet niet zoo bang pie-pen."
„Jij moet mooi-e lied-jes zin-gen."
„Maar dat kan niet in een mand."
„Heb-ben die dom-me kin-der-tjes jou daar in ge-stopt? O, wat dom!"
„Kom maar, arm beest! Kom er maar gauw uit. Vlieg maar gauw weg naar de an-de-re vo-gels van het bosch."
28


„En ga maar lied-jes zin-gen; liedjes vroo-lijk en mooi—"
Toen deed de dik-ke bak-ker de mand o-pen, héé-le-maal.
„Piet - e - piet!" riep het vink-je en het vloog weg, de hoo-ge boo-men in, en ver-stop-te zich gauw tus-schen de dich-te bla-de-ren „Piet-e-piet!"
De dik-ke bak-ker lach-te er om.
En toen —
Toen haal-de hij drie din-ge-tjes uit zijn ei-gen, groo-te mand, en leg-de die in de klei-ne mand van de kin-der-tjes.
En hij lach-te al-wéér.
Hy stop-te de mand, met de drie |fcn-ge-tjes er in, gauw weer in den hol-len boom, — en liep op een draf-je
B>or'
|?„Dom-me kin-der-tjes, wat heb ik je -ge-fopt! Ha-ha-ha!"
#£n in het hoog-ste top-je van den jjjjpog-sten boom zong het blij-de vinkfe ziin vroo-liik lied:
29


Piet-e-piet! Piet-piet! Dat was een ver-driet. Maar ik ben er weer uit. En ze we-ten het niet. Piet-e-piet!
Bop en Bep en Bram-me-tje zochten wor-men. Ze von-den er niet één.
Bram-me-tje zag twee mooi-e ei-këfe lig-gen. Hij stop-te ze gauw in zijn z& en hij zei: „Ik-ke geeft die ei-kels a$n het vo-gel-tje, ik-ke."
30


„Och, jö, die lust de vink niet eens."
„Ik-ke geef ze toch, ik-ke!"
Maar de lucht werd zoo don-ker.
En de wind kwam zoo wild door het bosch va-ren.
En de boo-men ruisch-ten zoo bang.
En toen — op-eens — be-gon het te rom-me-len in de don-ke-re lucht.
O!.... Wat schrok-ken die kin-de-ren!
O! — Ze dach - ten niet meer aan de wor-men en aan de ei-kels. Ze dachten al-leen aan wat groot-moe ge-zegd had: „Er kan best on-weer ko-men. Niet blij-ven spe-len, hoor!"
O! Ze wer-den zoo bang voor dat
rom-me-kn in de don-ke-re lucht!
Bep-pie trok Bob aan zijn kiel.
„Kom hoor, Bob! La-ten we gauw naar huis gaan. Ik word zoo bang."
En Bram-me-tje ver-stop-te zijn ge-zicht-je in Bep-pie haar schort, ert rié|>: „O, ik-ke bang, ik-ke bang!"
En Bob, die de oud-ste was, zei: „Kom maar! Gauw maar!"
Ze hol-den weg, de strui-ken door,
31


de lan-ge laan in. Bram-me-tje liej in het mid-den. Bob en Bep-pie hiel den hem goed vast.
„Gauw maar! Kom maar!"
Bram - me - tje ver - loor zijn klomp... „O, o, mijn klomp!"
Bep- scheur-de haar schort aan eer doorn-struik— „O, o, mijn schort!'
Bob zyn pet bleef ha-ken aan eer tak— „O, o, mijn pet!"
En in de don-ke-re lucht rom-melde, röm-mel-de, rom-mei-de 't zoo
En — tik! tik! tik! ging
het.... tik!.... tik!.... tik!....
Dat wa-ren groo-te re-gen-drup-pels, Die vie-len neer op de bla-de-ren van de boo-men; en op den weg; en op Bram-me-tje zijn neus, toen hij e-ven
naar bo-ven keek Tik! tik!
tik!....
't Be-gon hèèl hard te re-ge-nen.
„De mand! O, de mand!" riep Bob. Hij trok haar gauw uit den boom, en hol-de door Aan 't vink-je? Och
32


nee, daar-aan dacht nie-mand meer.
Op-eens licht-te het.... O, 't was, of er op-eens van al-le kan-ten vuur door het bosch vloog.
En een vree - se - lij - ke don-der-slag sloeg door de lucht.... O, 't was, of opeens al-le boo-men o-ver el-kan-der heen-stom-mei-den, zoo rom-mei-de dat.
„Moes-je! moes-je! Ik-ke bang!"
snik-te Bram-me-tje.
Bep-pie be-gon ook te schrei-en en te roe-pen: „Moe! moe!"
En Bob beef-de van den schrik. Hij dacht ook aan moe-der, die ze-ker wel erg boos op hen zou zijn.
Maar— moe-der was zoo vèr!
„Een huis-je! Een huis-je! Ik zie
een huis-je!" riep Bob.
Ze hol-den naar dat huis-je toe.
Er stond een groo-te krui-wa-gen voor de deur. En dor-re, doo-de takken la-gen er óók!
En de deur rin-kel-de. Er kwam ie-mand naar bui-ten.
33


Och, wat schrok-ken die kin-der-tjes toen.
Dat was Dat was o, dat was
het ou-de vrouw-tje met den blau-wen bril.
Die kin-der-tjes, — ze wil-den wel hard weg-loo-pen. Ze wa-ren bang voor dien blau-wen bril. En ze dachten: „Die vrouw is boos, heel boos op ons. Wij heb-ben den krui-wa-gen om - ge - trok - ken."
Maar het ou-de vrouw-tje zei: „Kom maar gauw bin-nen, ar-me schaap-jes!"
34


En ze pak-te Bram-me-tje in haar ar-men en droeg hem gauw haar huis-je in.
„Ik-ke bang!.... Eet ik-ke op!" schrei-de hij.
Bob en Bep-pie gin-gen mee. Ze moes-ten wel.... O, ze bééf-den van bang-heid.
„Zet die mand daar maar in het hoek-je, hoor," zei het ou-de vrouw-tje.
En bui-ten on-weer-de het maar.
En de re-gen klet-ter-de te-gen*de klei-ne ruit-jes van het huis-je.
En de wil-de wind kwam aan-va-ren. Hij deed het huis-je schud-den.
En de ar-me boo-men kreun-den.
10. DICHT BIJ EL - KAN - DER.
„Nee, nee!.... Ik-ke naar moes-je toe!" riep Bram-me-tje. Hij spar-tel-de om los te ko-men.
35


Toen zei het ou-de vrouw-tje: „Wees maar niet bang, klei-ne baas. Ik ben nou niet boos meer —"
Maar Bram-me-tje riep: „Eet ik-ke op!"
Het vrouw-tje moest er om la-chen.
„Nou weet ik het al.... Je bent bang voor dien lee-lij-ken, blau-wen bril, hè? Ja, ja, daar zrjn al-le kin-der-tjes
bang voor Stil maar, ik zal dien
lee-lij-ken bril wel af-zet-ten, hoor....
Zóó, he? Is t
zóó goed?"
O, nu za-gen de kin-der-tjes opeens, dat het ou-de vrouw-tje héél vrien - de - lij - ke oo-gen had.
Neen, nu keek ze hee-le-maal niet boos meer.
Nu keek zij net zoo vrien-de-lijk als groot - moe
O, en nu wa-ren ze ook niet bang meer voor haar— Bram-me-tje ook niet.
36


Toen het zoo on-weer-de, kroop hy dicht te-gen haar aan. Hij duw-de zijn ge-zicht-je te-gen haar wang
En Bep-pie ging ook dicht bij haar zit-ten. Op een stoof. Héél dicht te-gen het ou-de vrouw-tje aan.
Als het dan zoo licht-te bui-ten, en
zoo on-weer-de, o, dan duw-de
Bep-pie haar hoofd-je diep in oudvrouw-tjes schoot.
En Bob?— Hij ging heel dicht bij de leu-ning van haar stoel staan.
En 't ou-de vrouw-tje sloeg haar arm om hem heen, net als een héél goe-de groot - moe - der.
„Stil maar, kin-der-tjes," zei ze
„Stil maar, kin-der-tjes. Kruip maar heel dicht te-gen me aan, hoor! Dat mag wel."
Zoo za-ten ze heel dicht by el-kan-der.
En Bob dacht stil - le - tjes: „Ik zal nooit den krui-wa-gen weer om-trekken. Vast niet!"
37


11. HEEL STIL!
Neen, voor het ou-de vrouw-tje waren ze niet bang meer.
Maar voor het on-weer wèl.
De re-gen klet-ter-de.
En dan kwam op - eens zoo'n vree - se lijk licht door het klei-ne huis-je vliegen. Dat was de blik-sem.
Ze kne-pen hun oo-gen stijf dicht en— ze za-gen dat vree - se - lij - ke licht toch.
En dan op-eens be-gon het weer te rom-me-len in de lucht. O, zoo erg! 't Was, of de hee-le lucht bo-ven op het huis-je neer-viel, bo-ven op hun hoofd. Ze bééf-den.
Maar het ou-de vrouw-tje was heele-maal niet bang.
Ze hield haar ar-men om al de kin-der-tjes heen. Ze deed haar vriende-lij-ke oo-gen dicht.
En ze bad.
't Was heel, hèèl stil in het ka-mer-tje.
38


Toen zei het ou-de vrouw-tje: „Ikheb aan den lie-ven Heer ge-vraagd, of Hij ons be-wa-ren wil."
„Dan kan het on-weer ons geen kwaad doen."
„De lie-ve Heer zal-voor ons zor-gen."
„Hij ziet ons wel, hier mid-den in het bosch, nu het on-weert."
„Hij ziet ons al-tijd."
Bob dacht: „De lie-ve Heer ziet ons al-tijd. Dan heeft de lie-ve Heer ook ge-zien,— dat wij zoo lang ge-speeld heb-ben in het bosch. En dat mocht niet.
39


En dan heeft Hij ook ge-zien, dat wy' een arm vo-gel-tje in de mand heb-ben ge-stopt.... Ik ben de oud-ste. 't Is mijn schuld."
En Bob deed stil-le-tjes zyn oo-gen dicht, en zijn han-den sa-men.
Hij bad ook.
Nie-mand zag het, en nie-mand kon hoo-ren, wat hij zei. Maar de lie-ve Heer wel. De lie-ve Heer ziet al-les. Hij hóórt al-les ook.
Bob keek e-ven naar de mand. Die stond in het don-ke-re hoek-je by de deur. Bob hoor-de niets.
Hij dacht: „Zou het vo-gel-tje sla-pen?"
Hy dacht ook: „Zou het mis-schien dood zijn?"
O, toen kreeg hij een kleur van den schrik.
000OOO000
40


12. Oo! WIE HEEFT DAT GE-DAAN?
Het on-weer duur-de lang.
Maar ein-de-lijk ging de bui o-ver.
„Nou kin-der-tjes, nou gauw naar huis, hoor!" zei het ou-de vrouw-tje.
Toen haal-de zij een trom-mei-tje uit de kast.
Bram-me-tje keek al blij.
En zij stop-te hun elk een lek-ker zwart bal-le-tje in den mond.
„Dag, kin-der-tjes, dag hoor! 1
Daar gin-gen ze.
Bram-me-tje in het mid-den.
Bob droeg de mand.
Ze lie-pen flink door.
Het was zoo lek-ker frisch in het bosch. En de zon ging weer schij-nen.
Aan de boo-men hin-gen wel duizend drop - pel-tj es. 't Wa-ren net kleine, mooi-e knik-ker-tjes van zil-ver.
Tik!.... Tik!.... Tik!.... ging het.... Tik!.... Tik!.... Tik!....
Dat de-den de mooi-e drop-pel-tjes. Die vie-len van de boo-men op den
41


weg, en op de mand, en ook op Bramme-tje zijn neus, toen hij e-ven naar bo-ven keek.... Tik!.... Tik!.... Tik!....
Maar nu wa-ren de kin-der-tjes niet bang meer. Ze lach-ten om die leu-ke knik-ker-tjes van zil-ver.
Bram-me-tje keek wéér naar bo-ven.
Hij zei: „Kijk 'es, ik-ke durf best! Val maar, drop-pel-tjes, op ik-ke neus!"
Brrr!— Toen viel zoo'n oo-lijk drop-pel-tje net in Bram-me-tje zijn o-pen mond.
Brrr!
Ze kwa-men in de lan-ge laan.
42


Bob zei: „Hoor 'es! Zul-len we het vo-gel-tje nou maar la-ten vlie-gen?"
„O, ja," zei Bep-pie „Ja, hoor!"
En Bram-me-tje zei: „Ik-ke ook!
Ik-ke ook!.... Ik-ke!"
Toen zet-te Bob de mand op den grond.
En ze gin-gen al-le drie op hun hur-ken zit-ten. In een krin-ge-tje om de mand heen.
„Stil 'es! Ik hoor niets!"
Bob luis-ter-de met zijn oor op de mand.
„Och! —" zei Bep - pie, „als het
vo-gel-tje nou 'es dood is?"
Bob kreeg wéér een kleur. Hij dacht: „Het is mijn schuld."
„Ik-ke kij-ken, ik-ke....!" zei Bramme-tje.
En Bob deed de mand een klein kiertje o-pen. „Voor-zich-tig, hoor," zei Bep. Ze loer-den al-le drie door het kier-tje. Ze za-gen niets. Ze hoor-den niets. Nog een beet-je ver-der o-pen!
43


Er kwam geen vo-gel-tje uit. Hee-le-maal o - pen!.... En toen kwam er nog geen vo-gel-tje uit.
„Oo!...." rie-pen drie.... „Oo!" „Kijk 'es! Kijk 'es!"
ze op - eens al - le
Ze duw-den al-le drie hun neus in de mand. „Kijk 'es! Kyk 'es!"
Daar la-gen „Oo! Kijk 'es!"
Daar la-gen.... Drie lek-ke-re, versche kren-ten-brood-jes. „Oo!...."
Wie heeft dat ge-daan?
44


Bob wist het niet. Bep wist het óók niet. Bram-me-tje wist het héé-le-maal met.
En ze bab-bel-den sa-men.
Wie heeft on-ze klom-pen in den boom ge-han-gen?
Het ou-de vrouw-tje niet. Dat was geen boo-ze vrouw. Dat was een goe-de vrouw. fcjjpf
Wie heeft die kren-ten-brood-jes in de mand ge-legd?
Het ou-de vrouw-tje niet. De mand heeft stil-le-tjes in het hoek-je ge-staan.
Maar wie dan? Wie dan?
„Ik-ke proe-ven, ik-ke...!" zei Bramme-tje.
„Nee hoor!" zei Bob.
„We gaan het gauw aan moe-der vertel-len."
, Ja, o ja!" riep Bep.
„Ja, o ja!" riep Bram-me-tje.... „Ik-ke ook!"
En ze hol-den weg, naar huis. En de kren-ten-brood-jes rom-melden door de lee-ge mand.
45


„Lek-ker, hè? Wie zou dat toch gedaan heb-ben?"
Bo-ven in de nat-te boo-men floot het vink-je zijn lied:
Piet-e-piet! Piet-piet! Dat weet je niet. Ik lach jul-lie uit.... Maar ver-tel het je niet. Piet-e-piet!
000OOO000
13. WEL-TE-RUS-TEN!
Nu is het a-vond.
De maan schijnt ach-ter den schoor steen.
46


De ster-re-tjes pin-ke-len in de lucht.
Kyk!— Daar staan weer klomp-jes
heel een-zaam voor de deur. Van wie zijn die? Van drie kin-der-tjes.
En waar zijn ze nu, de drie kin-dertjes? ^ sdji
O, ze sla-pen al lang, lek-lser in hun bed.
Ze heb-ben al-les ver-teld.
Moe is wel erg bang ge-weest. En ook wel een beet-je boos. Va-der ook.
Nu niet meer. Nu zijn ze bly.
Moe vroeg: „Ben je erg bang geweest in het bosch?"
Maar Bram-me-tje zei: „De lie-ve Heer zorgt voor ik-ke!"
Ze heb-ben de kren-ten-brood-jes lek-ker op-ge-smuld.
Ze heb-ben hun a- vond -ge -bed -je op-ge-zegd.
En toen zijn [ze gtuw on-der de de-kens ge-do-ken.
.47


Ze droo-men al, mis-schien. Nu is het a-vond.
De maan schijnt ach-ter den schoorsteen.
De ster-re-tjes pin-ke-len in de lucht.
En bui-ten staan heel een-zaam de klomp-jes voor de deur. 4
48