DE WITTE MUIZEN
Vertellingen voor Jongens en Meisjes
door
HENR. DIETZ, CATH. VAN RENNES, A. C. KUIPER, ALETTA HOOG, S. MAATHUIS-ILCKEN, FELICIE JEHU e.a.
MET PLATEN
van
JAN WIEGMAN - ENNA^H^ÏWENHUIS - D. VIEL ELLA k^MERSMA - Mej. C. DAMEN. -
L. J. VEEN — Uitgever — AMSTERDAM-




INHOUD.
SINT-STAARTEN LANGS DE ZAAN 1
HERFSTLIEDJE 7
POPPENMOEDERTJE 9
LASSY > 11
MAAR, MUSCHJES! 16
MIS, PLAAGGEEST! 17
GEEN REGEL ZONDER UITZONDERING • . . 21
OUDEJAARSDAG , .... 26
HEINS VERLANGLIJSTJE . . 32
DE OVERSCHOEN 33
EEN ZIEKENHUIS VOOR DE KOEIEN 37
MEEUWENVISITE 39
MAX VAN „DE VROUWE JANTINA" 41
KOM, WINTER! 48
HOE ZE WARME JASJES KREGEN 49
ROOD-REINTJE 53
HERFST 55
TOEN DE BLOEMEKINDERTJES WAKKER WERDEN . . 56
DE WITTE MUIZEN 57
HULST MET VEEL BESJES 59
ALS TWEE RUILEN, MOET ÉÉN HUILEN .64




Sint-Maarten langs de Zaan.
11 November ! Jongens, wat duurt het lang, voor het avond is! Mijnheer en de juffrouw op school hebben heel wat te stellen, om het stil te houden in de klas. Dan hier, dan daar, neuriet een lage bromstem : „Sinte, Sinte-Maarten, de kalfjes dragen staarten..." - En als eindelijk de school uit is en de kinderen in groepjes naar huis gaan, klinkt overal 't versje.
's Middags 't is gelukkig Zaterdag - na het eten, worden de lampions wel twintig keer te voorschijn gehaald, en de jongens, die zelf hun SintMaartenlichtje maken, leggen er de laatste hand aan. De zakjes worden er bij gelegd, en wie van Moeder geen zakje kreeg, gaat op zoek naar zijn knikkerbuul. Die is in den regel wel niet zoo erg schoon meer; maar och, wat hindert dat? Als hij maar groot \sy dat is de hoofdzaak, want er moet een heeleboel in kunnen.
Eindelijk, ja ! „Jongens, jongens, 't wordt donker ! Zullen we?" roept er een, die met nog een clubje jongens aan den kant van de Zaan aan 't spelen is. - „Nee, nog niet, hoor. Anders is de kaars di rekt op. Endenk je, d'at ze zoo vroeg al geven? Nou, ik ga niet vóór half zes."
Wachten dus maar weer... Dat donker lijkt je altijd wel te willen plagen. Als je anders vroeg thuis moet komen, juist, als je net zoo fijn aan 't roovertje spelen bent in 't park, en je komt maar heel eventjes te laat, dan krijg je brommen, omdat het „allang"
XXII, 1


— 2 —
donker is. En nu je er op wacht, blijft het maar licht. Nog altijd kun je duidelijk op de klok van de fabriek „De Hollandia" zien, en die staat toch heel aan den overkant van de Zaan. - Maar overal komt een eind aan, dus ook aan het licht op 11 November. Het opsteken der lantaarns langs den weg is het sein voor de Sinte-Maarten-zingers. - 't Is nu goed donker, en plotseling komen hier en daar, uit alle hoeken, straatjes en steegjes, de jongens en meisjes met hun dwaallichtjes. De lampions zijn aan een stok gebonden, en voorzichtig wordt het kaarsje aangestoken.
Er komen er al meer uit het donker, en ze voegen zich bij elkaar om samen naar de winkels te gaan. Kijk, daar voor dien helder verlichten winkel staat een troepje kinderen, de lampions hoog boven zich uit, en dapper zingen ze, ook de kleinste:
Sinte, Sinte-Maarten,
de kalfjes dragen staarten, de koeien dragen horens,
de klokken dragen torens, de torens dragen klokken,
de meisjes dragen rokken, de jongens dragen broeken,
die kruipen in alle hoeken. Oude wijven kunnen kijven,
laten schorteldoeken drijven. Hier woont een rijke man,
die veel geven kan, veel zal ie geven,
lang zal ie leven, Eén zal hem loonen,
met honderdduizend kronen, met honderdduizend rokjes an,
dat is Sinte-Maartensman.


— 3 —
Sinte-Maarten had een koe,
die moet naar den slager toe, al is 't ie vet, of is 't ie mager,
hij moet toch maar naar den slager. Sinte-Maarten is zoo koud,
geef 'm een turfje of een hout, of een Bommeler vaatje
dan ben je zijn beste maatje.
Nu komt de kruidenier naar buiten, met een blik vol koekjes of zuurtjes of iets anders heerlijks. Ieder krijgt wat, en omdat het 't eerste is, eten de kinderen het op. Nu gaat het verder, eerst de winkels langs, dan naar familie of kennissen.
Wat een kinderen zwerven er nu met hun lichtjes langs de straat! Sommige heel kleine kleuters gaan met Vader of Moeder. Andere weer met grootere broers of zusters, die zich zelf wel wat te groot vinden, om met een lampion te loopen, maar die toch nog evengoed graag aanpakken van wat er uitgedeeld wordt.
Daar gaat een troepje een donkere straat langs — en plotseling, terwijl ze al zingend voorbij gaan, wordt er in één van de tuintjes vuurwerk afgestoken.
„Hoera!" Nog eens en nog eens knettert het vuurwerk, dan trekken ze weer verder.
Sommige jongens hebben, inplaats van een lampion, een kartonnen doosje genomen, en daar met een grooten spijker allerlei figuren ingeprikt: een kerk, een huis of Sinte-Maarten zingende kinderen... Twee jongens hebben zelfs een kartonnen huis gemaakt, met een dak er op en echte ramen en een deur, die open kan. Voor de ramen is rood papier geplakt, en binnenin brandt




— 5 —
een kaarsje, waarvan de rook door een echten schoorsteen naar buiten slaat.
't Is nu één en al drukte langs den weg. - Daar komen weer een paar jongens, de zakjes al haast vol met al het lekkers, dat ze kregen. Eén er van blijft voor een bakkerswinkel staan en begint te zingen, maar de anderen trekken hem mee: „Och jó, daar moet je niet wezen, daar krijg je toch niets !... Jongens, hier moesten we terug komen, je weet wel!" - Er wordt flink aan de bel getrokken, en de jongens beginnen te zingen. Maar ze hebben al zoo dikwijls hetzelfde gezongen, ze beginnen nu maar vast middenin, des te eerder is het uit. Ze moeten nog naar zooveel menschen toe!
Af en toe klinkt het geknetter van vuurwerk: even iets lichts tegen de donkere, grauwe lucht en dan, pang! springt het uit elkaar.
Maar bij al die vreugde is ook nog verdriet. Kijk daar dat arme, kleine ding eens huilen ! Ze heeft even, och, maar heel even, haar lampion scheef gehouden, 't Kaarsje is omgevallen, en de heele mooie, groote lampion is nu niets anders dan een verbrand vodje. Arme kleine meid! Haar heele blijdschap is weg. En Moeder bromt ook nog: natuurlijk is ze weer onvoorzichtig geweest. Andere kinderen passen goed op, maar jawel, zij moest den boel vernielen. Ze hoeft niet te denken, dat ze er ooit weer een krijgt. „En hou nou maar op met dat gehuil, dat geeft toch niks!" - Moeder trekt haar mee, en 't kleine meisje huilt door,' tot ze thuis is. Daar wordt alles


— 6 —
aan Vader verteld, die zijn kindje troost, 't Is niet zoo heel erg, hoor! Als ze volgend jaar wat grooter is, krijgt ze weer een grooten, mooien lampion van Vader, hé ? „Met een heeleboel kleuren en twee kaarsjes er in! Zullen we dat doen?" -'t Kleine meisje, dicht tegen Vader aan, kkiikt van ja. Dan gaat ze een paar koekjes opknabbelen en wordt eindelijk naar bed gebracht door Moeder, die haar boosheid al weer vergeten is en haar lieveling een extra nachtkus geeft.
Vader zit, alleen achtergebleven, even te glimlachen. Och, Moeder komt hier niet vandaan, ze weet niet, wat een overgroot verdriet het is, als je mooie lampion ineens verbrandt...
't Loopt nu tegen zeven uur. Er zijn niet zooveel kinderen meer als straks, en ook de grooteren gaan naar huis. Alleen hier en daar gloeit nog een rood dwaallichtje in het donker. Eindelijk wordt het weer stil langs de Zaan.
In de huizen gaan vele kinderen met vroolijke gezichtjes en blijde hartjes naar bed.
Buiten breekt de grauwe lucht, en even gluurt het maantje, zelf een groote lampion, achter een wolk om en giet zijn zilverlicht, ook ter eere van SinteMaarten over de Zaan en de huizen, waar de kinderen nu al rustig slapen.
NITA ABBESTEE.


— 7 —
Herfstliedje.
O, lieve groene boomen, Gaan al je blaadjes heen? En laten ook de vogels Je heelemaal alleen?
Wat zijn ze dor» je takken! Gaat zóó de wind te keer? En heb je, als 't zoo doorgaat, Geen enkel blaadje meer ?


— 8 —
Daar heb ik echt verdriet om, Het was zoo n fijn gezicht — Nu lijkt het koud en droevig Ik doe mijn oogen dicht!
Dan kan ik prettig droomen, Dat jullie groen nog zijn Mijn lieve, mooie boomen, Dan zie ik zonneschijn.
Dan hoor ik in gedachten Weer zoeten vogelzang En lijkt de heele wereld, Niet meer zoo stil, zoo bang. -
Wat zeg je?"... „„Oogen open!... We worden toch weer groen: Je kunt er vast op hopen, De Lente zal het doen!
De vogels komen zingen... Maar... eerst een poos geduld!"" „Goed, boomen, ik zal wachten... Wordt heusch mijn wensch vervuld?"
TRUUS SALOMONS.


Poppenmoedertje.
't Was een groote poppenfamilie: jongens en meisjes van allerlei leeftijd en grootte. Keurig aangekleede meisjes met blonde krullen of donkere vlechten waren er bij, jongens in matrozenpakken met ondeugende gezichten - ook een wiegekindje in de lange kleeren, voor wie een Zwitsersch kindermeisje zorgen moest, terwijl de oudere poppen geregeerd werden door een bizonder groote pop, de Fransche gouvernante, die regelrecht uit Parijs was gekomen. Dat kon je wel zien aan haar prachtig kapsel en haar japonnen, die zoo gladjes zaten over een heusch korsetje.
Het poppenmoedertje heette Wilhelmina.
De poppen hadden een heele kamer voor zich. Daar stonden hun ledikantjes, waschtafels, kleerkastjes, tafeltjes en stoeltjes. Ook hadden zij prentenboekjes en speelgoed, ja zelfs kleine inktkokers en penhouders, want de jongens en meisjes kregen ook les en moesten altijd leeren, wat Moeder geleerd had. En o wee! als ze niet goed oplett'en, want dan werden ze streng gestraft! Heel wat prettiger vonden ze het, als Moeder hun verhaaltjes vertelde, wat ze dikwijls deed.
Ja, poppenmoedertje had het heel druk met zoo'n groote familie! 't Is ook wat, om zooveel kinders naar bed te moeten brengen en wasschen en weer aankleeden iederen dag!
Eén van de poppen heette Suzanne, en haar peettante was de Engelsche gouvernante van poppenmoedertje.


— 10 —
Op zekeren da*g had poppenmoedertje het heel druk met Suzanna. Geen wonder ook! want den volgenden dag zou zij met haar peettante mee naar Engeland gaan. Suzanna's broertjes en zusjes hadden het al „een heel gevaarlijke reis" genoemd. Suzanne voelde zich dan ook heel gewichtig, wat je wel aan haar zien kon. Poppenmoedertje was nu bezig om de kleertjes bij elkaar te zoeken, die Suzanna mee moest hebben. „Kijk," zei ze tegen de gouvernante, „dit manteltje en dit mutsje en deze jurk moet zij aan hebben, als 't koud is; en als 't warm is, moet zij dien stroohoed en die jurk dragen. En hier is haar Zondagsche pakje." En toen zei poppenmoedertje nog allerlei over de gezondheid en de opvoeding van haar kindje, als dat met haar gouvernante in Engeland zijn zou.
Ziezoo, nu is Suzanne kant en klaar. Ze heeft zelfs een taschje in de hand, en daar zit in: een heel klein haarborsteltje en kammetje, een zakdoekje en reukfleschje en een boekje met potloodje, alles popperig klein. Een potloodje heeft zij wel noodig, want eiken dag moet zij van uit Engeland een briefje aan haar moedertje schrijven. En als zij er een poosje is, dan komt op zekeren dag zelfs haar portret! Ja, de gouvernante is in Engeland met Suzanne naar een fotograaf gegaan en heeft daar haar portret laten maken, om aan poppenmoedertje te laten zien, dat haar kindje er gezond uitziet.
Maar de andere poppenkinders kregen ook wel eens 'n kansje om op reis te gaan. Poppenmoedertje


— 11 —
moest zelf telkens op reis, soms voor lang, soms voor heel kort. En altijd nam zij één of meer van „de kinders" mee. Kon er maar eentje mee, dan koos zij meestal de jongste: „want," zei ze, „die kan Moeder 't minst goed missen." Zij had dan een aparten koffer voor de poppenkleeren, en daar pakte zij zelf alles in. De kinders waren wel eens lastig en verkozen niet te slapen in de groote bedden van 't hotel, waar hun moedertje logeerde. Daarom schafte poppenmoedertje een poppenbed aan, dat toegeklapt en dus makkelijk op reis kon meegenomen worden.
En nu wil je zeker wel graag weten, waar die groote poppenfamilie woonde? — In het paleis! — Nu denk je zeker, dat ik je voor 't lapje houd? Maar dat is toch niet zoo - 't is alles heusch en echt gebeurd! Want... dat poppenmoedertje was... onze Koningin!
ALETTA HOOG.
<s^y%
Lassy.
Vader en Moeder zijn voor een poos op reis en de vier kinderen zoo lang „verdeeld" over de familie. Oma, die in een andere plaats woont, kreeg Zusje. Bab, Bert en Pim moesten om de school in de stad blijven. Bert en Pim logeeren bij Oom Jan en Tante Anne, die zelf nog vier jongens hebben. Dat is me daar een gezellige „pan", zooals Bert het noemt!... Hè, Bab zou er ook wel bij willen zijn, maar


— 12 —
Tante Anne zegt: „Bab is een halve jongen mee, dan heb ik er zes en een half, en met een half dozijn staat het huis al genoeg op stelten." — Zoo is Bab riu bij Oom Hein en Tante Riek. Ze heeft het er prettig, hoor ! maar Bab is thuis aan kinderen gewend, en die mist ze hier erg. — Tante heeft al eens vriendinnetjes bij haar gevraagd, maar eerlijk gezegd, Bab stoeit liever met jongens. Hè, in plaats van die saaie meisjes, de zes eens hier! Bab bedelt erom: „toe!" — „Maar Babje, waar denk je aan, in dit poppenhuisje!" zegt Tante lachend. „Piet en Pim om de beurt, met één van de vier, dat gaat." Nu, dat gebeurt, maar Bab is toch meest alleen met Oom en Tante — wel heel vreemd stil, vindt ze. Tante merkt het wel aan haar, maar er is niets aan te doen.
Op een dag bedenkt ze wat leuks voor Bab. „Bab, luister es," zegt ze op een Vrijdag, „morgen héél drukke visite!" Bab, die weer een beetje hangerig voof 't raam staat, keert zich vol hoop om: „De zes, Tante?" — „Nee, hoor, die niet, 't is er één, maar één, die voor zes geldt." - „Wie is 't?" vraagt Bab nieuwsgierig. - „Lassy heet ze!" - „Hè, is 't een meisje?" - „Ja-a," zegt Tante wat dralend, „maar een echte robbedoes, net wat voor jou." - „Fijn!" En nu wil Bab nog van alles weten over Lassy, maar Tante zegt op alle vragen: „Dat zul je wei ^en." Hè, wat is die Bab nieuwsgierig! Lassy... zoö'n ongewone naam ook.
Den volgenden morgen hoort Bab, net als ze naar school zal gaan, Tante tegen Jaan, het dienst-


— 13 —
meisje zeggen: ,Jaan, Lassy komt te visite, pas op je boenders en vegers, houd je keuken dicht en de tuinpoort. Leg de overloopers goed vast en neem die twee mooie matjes maar weg. Nee, de aschbak niet buiten vandaag, en leeg je de papiermand?" „Nou," denkt Bab, „die Lassy zal me d'r eentje zijn, leuk!"
Vol verwachting komt ze uit school. Ze heeft de voordeur nog maar half open, of er komt uit de gang een stem: „Bab, dadelijk de deur achter je toe!... Lassy, hier!" Maar jawel, Lassy zal en moet Bab begroeten. Als een dolleman springt ze bij Bab op, kust haar nat over 't heele gezicht en gooit haar bijna omver. Bab schatert het uit. Die Tante Riek... Lassy is een nog jonge, maar al forsche, groote hond!
Later komt ze te weten: Lassy's jonge baas en vrouw zijn op reis, en nu vraagt Tante hem uit medelijden wel eens een dagje, want hij heeft maar een saai leventje bij de oude juffrouw, die zoo lang op hem past. Daar kan ie niet mee spelen, en spelen moet ie. Op zoo'n dagje kan ie dan zijn hart eens ophalen, Tante is dol met 'm. •- Nu, met Bab als speelkameraad, wordt het nog een ander praatje. Wat die twee met mekaar rennen en dollen, lachen en blaffen door gangen en kamers! Met den strakken looper weet Lassy wel raad: daar ligt ie al schotsch en scheef in plooien, en de matten vliegen her en de*. - „Jaan, je keukendeur!" Maar Las holt al door de keuken naar buiten, gooit in zijn vaart even een emmer met groente omver - houdt huis in 't schuurtje


— 14 —
tusschen boenders en vegers - graaft gauw een paar diepe gaten in den grond, dat de vochtige aarde naar allen kant spat - danst brommend om buur-
mans kat heen...Tante's tuintje ziet er uit! - Met moeite wordt ie eindelijk gevangen. Bek en pooten worden schoongemaakt : „en nou in huis blijven!"
Ook goed. Nu maar weer met Bab aan den gang: hangen aan haar rokje, speelsch in haar handen en voeten bijten. - Dan hijgende van pret de trap op,, de slaapkamer in,, waar Jaan bezig is. Op en af de matras, schoenen en pantoffels heen en weer schudden. Nu een rol kleedies eenakt.
heen en weer getrokken. „Las, geef!" Jawel, hij laat niet los, tot eindelijk Jaan hem een groot stuk zeep voor den neus houdt, waar ie naar hapt. Nu gauw de rol weg en ergens hoog op een kapstok geborgen.


— 15 —
„Ziezoo," zegt Tante, „en nou ook niet meer in de gang! Bab, pas jij even op 'm, ik moet naar den zolder." - „O, hé!" denkt Bab. Maar gelukkigLassy is moe gespeeld en valt in slaap... Weer een geluid: Las is op een stoel bij de tafel in de suite gesprongen, snapt naar een bloem in de groote bloemvaas. De vaas gauw op de piano, zoo! - Maar er zijn stoelen om op te springen en een rustbank - de mooie kussens vliegen rechts en links. „Weg daar, Las!" Pas liggen de kussens weer op hun plaats, of: wat voor glinsterends heeft ie nu in zijn bek ? Tante 's gouden bril liefst! Nu weet Bab geen raad - als ze trekt, knapt de bril. „Tante, Tante !" Tante komt, krijgt met moeite de bril héél uit Lassy's bek. Dan wordt Las gestraft met een flinken tik: „Foei, stoute hond !" Maar Las ziet dat voor spelen d&xv en snapt vriendelijk naar Tante's hand !
Las is een ondeugd, een lastpost, een ongehoorzame robbedoes, een wildebras, maar - toch een schat, dat vinden ze allemaal! Goedig, vriendelijk is ie, er is geen kwaad haar aan 'm. Zoo trouwhartig als ie je aan kan zien met zijn groote bruine oogen of je ongevraagd een poot kan geven, als om je vergiffenis te vragen voor al 't kattekwaad - blijf dan maar es boos !
Na 't eten wordt Lassy teruggehaald.
„Jammer," zegt Bab, ,,'t was zóó'n leuk dagje, Tante." - Maar Tante zegt, als ze met Oom alleen is: „Oef! dat was me een dagje, die twee met mekaar. Las was nog wel driemaal zoo druk als anders. Nou geloof ik heusch, dat ik net zoo goed de „zes" had kunnen vragen!" henr. dietz.


— 16 —
Maar, muschjes!
Maar, muschjes, wat 's dat nu:
Je vliegt toch niet weg? Ik ben het, klein Liesje -
Je kent me toch, zeg? Ik sta al zoo lang hier...
Nee, kijkt nu niet rond, Ziet liever, wat Liesje
Hier strooide op den grond! 't Is heel, heel wat lekkers:
Van Tante kreeg 'k taart, En heerlijk veel stukjes
Heeft Liesje bewaard. Komaan, nu niet bang zijn,
Want Lies houdt de wacht... En Poes heb 'k daar net
Naar het schuurtje gebracht.
S. MAATHUIS—ILCKEN.


Mis, Plaaggeest!
't Was nog maar drie dagen vóór Sintniklaas, en er moesten nog duizenden boodschappen gedaan worden en duizenden pakjes worden bezorgd, er moest nog door honderden winkelramen gekeken worden naar al het moois en lekkers, dat er achter uitgestald lag - toen kwam ie, de plaaggeest, de dikke Mist. Gulzig slokte hij alles op: eerst torens en hooge daken, boomtoppen en scheepsmasten - toen heele huizen eindelijk heele stukken van straten en pleinen en grachten met alles, wat er in en op en bij hoorde, schepen en bruggen, wagens en paarden, menschen en kinderen... 't Leek wel, of de gulzigaard nooit genoeg zou krijgen. Overal, waar je was, gunde hij je maar een heel klein plekje om rond te kijken, en je wilt juist in den SintNiklaastijd zoo graag de heele vroolijke, mooie wereld zien. Nu was het overal maar de „lutje wereld", en om dat heel kleine wereldje stond de Mist als een grijswitte muur. Maar een grappigen muur vond je 't wel: 't stuk vóór je schoof achteruit, achteruit, hoe verder je liep, en telkens barstte het open, om onverwachts menschen en dingen door te laten, die dan weer door den muur achter je verdwenen. Je begrijpt, wat er nu gebeurde door al die verrassingen: ieder oogenblik botsten er twee tegen mekaar aan. De Mist had gehoopt, de menschen zóó uit hun humeur te brengen, maar niets er van! Sintniklaas was immers in 't land! Ze lachten er wat om, en de kinderen
XXII, 2 2


— 18 —
kraaiden het uit van pret. Nu ja, loopjongens, met pakjes beladen en behangen, zaten er mekaar wel eens even om in de haren, terwijl hun pakjes over den grond rolden. Maar ze hadden ook zoo'n haast, moet je denken. - En ja, een enkel traantje kwam er wel eens, als er door den schok een suikeren schoentje of een chocoladen kikker op de straat sprong en brak, maar de kleintjes waren gauw getroost: tegen Sintniklaas wil ieder kind wel graag wat missen van zijn eigen lekkers. En de Sintniklaastafels had de gulzige Mist niet kunnen opslokken, die waren binnen in de winkels.
Wat ie wèl deed, de plaaggeest: als een dicht vochtig gordijn, ging ie hangen voor de winkelramen van al 't moois en lekkers kon je nu van buiten bijna niets zien. Zoo heel jammer, vooral voor de arme kinderen, die geen geld hadden om in de winkels te gaan! Maar alweer, en daar had de plaaggeest niet op gerekend: tegen Sintniklaas kloppen alle harten en hartjes warm voor de arme kinderen. Menig jongetje of meisje, dat met het neusje gedrukt stond tegen de ruiten, om toch nog iets te zien, werd mee naar binnen genomen. En met leege handjes of mondjes kwam geen er weer uit!
En de Mist bleef maar talmen en hangen, dagen lang. Wie zou hij nu nog eens plagen ? Wacht, den Sint zelf en Jan, zijn knecht. Daarom blies hij zich al dikker op, hoe later het op den avond werd, want dan juist, 's avonds laat, moet de Sint zijn inkoopen doen in allerlei winkels. En nu moet j' es hooren:


— 19 —
de Sint kwam door den dichten Mist telkens in verkeerde winkels terecht. Eens stapte hij er een binnen, waar niets dan... behangselpapier te koop was. In zijn goedigheid bromde hij in zijn baard: „Ja, ik ben hier nu eenmaal, nu moet ik toch wat koopen, maar..."
Verlegen keek ie daarbij Jan aan. Gelukkig, die wist raad. Met den vinger wees hij naar een eind uitgerold behang, waar heele sprookjes in gekleurde plaatjes op gedrukt stonden: Roodkapje en Klein Duimpje en de Zeven Dwergen, van alles. „Voor 't kamertje


— 20 —
van 't arme kleine Janneke, dat altijd liggen moet..." fluisterde Jan, en verheugd knikte de Sint. - Maar op een anderen keer stond Sint in eens in een winkel, waar niets dan knoopen te koop waren. Knoopen, wat moest hij daarmee beginnen ?!... Alweer wist Jan raad, alweer kwam de fluisterstem: „Knoopen, Sint, daar spelen de kinderen graag mee." - „Mooi!" Toen kocht Sint een stapel zakjes met knoopen in allerlei kleuren, prachtig!
Maar op zijn beurt werd Jan ook door den boozen Mist geplaagd, toen hij al de goede gaven van zijn meester moest rondbrengen. Telkens vergiste hij zich in de schoorsteenen, strooide suikertjes bij een ouden heer - bracht een voetbal bij een oude dame - een poppenwiegje bij een jongen - een stevig zakmes bij een klein meisje... Sint moest wel lachen om Jan's rollende oogen, toen ie de vergissingen merkte: „Ja, Jan, nou moet je alles maar weer goed maken ook waarom liet je den Mist ook baas spelen over je oogen !" „En hoe was het dan met de winkels ?" bromde Jan terug. - Toen lachte de Sint nog meer. „Ondeugd!" zei ie, en hij trok Jan bij 't oor.
Nu, die op pakjesavond doozen en manden en kisten en pakken bezorgen moesten, hadden het al evenmin gemakkelijk als Jan - de Mist was dichter dan ooit, die zou en wou alles in de war sturen. En dat lukte hem hier en daar ook, heel wat werd er verkeerd bezorgd dien avond. De banketletters voor Meneer IV. Deze kwamen terecht bij Meneer IV. Die, die ze met zijn familie lekkertjes oppeuzelde. -


— 21 —
Juffrouw Hier, een teere jonge dame, kreeg een paar reuzegroote, dikke heerenwanten - Jongeneer Daar pakte een fijn kralen kettinkje uit... Maar bij Mevrouw Zus werd een groote mand in de kamer gedragen en daar kwam uit te voorschijn... de zoon van Mevrouw Zoo, die zijn moeder had willen verrassen ! Even keek het jonge mensch verbaasd rond - toen zette hij het zonder iets te zeggen op een loopen. Wat er gelachen werd bij Mevrouw Zus!
Nee, booze, vochtig-koude, trieste Mist, meen nu maar niet, dat je de Sintniklaaspret bedierf. Je maakte de wereld klein, maar de vroolijke menschen braken door je muren heen. Je maakte het donker en kil, maar ze staken al vroeg op den dag dubbel zooveel lichten aan als anders en stookten een extra vuurtje. - Je wou ook wel de huizen in, maar mis! deuren en vensters werden je voor den neus dicht gedaan. En in de harten van de groote menschen en de kinderen kwam je al heelemaal niet: daar had de Sint het zoo licht en warm en fleurig gemaakt!
En hoor es, plaaggeest: pret hadden ze om al de grappige vergissingen, pret, meer nog dan anders. Dat had je niet gedacht! henr. dietz.
Geen regel zonder uitzondering.
't Was herfst. In den grooten appelboom met zijn breede takken tot ver over de schutting, die den tuin scheidde van den landweg, zaten Jaap en Pi-et.


22
„Niet alleen eten, maar ook plukken," had- Vader gezegd. Nu, ze weerden zich dapper met het een zoowel als met het andere. Daar hoorden ze: „Wat wou je, Liesje ? Moet Moesje een appel af plukken ? Dat mag niet, kindje! 't Zijn Moesje's appels niet!"
Glurend door de zakken zagen de jongens een klein meisje, „Met wie praat ze toch ?" vroeg Jaap. „Met haar pop," fluisterde Piet. „Stil, ze begint weer"...
„Wat zegt Liesje? Heeft ze laatst ook.een appeltje gehad? Ja, maar toen waaide het, en toen viel er een appel over de schutting, en wat over de schutting valt, mag je opeten." - „Zoo'n kleine wijsneus!" lachte Jaap. - „We zullen haar eens blij maken," zei Piet.
Pats! daar gooide hij een appel over de schutting. Pats! nog een. „O," juichte het kleine meisje, „twee appels! Kijk eens, Liesje, twee mooie dikke appels! Wat zeg je nou ? Zeg: dank je wel, Meneer de Wind ! Of je eens happen mag? Zeker. Lekker, hè? Nee, den anderen appel eten we niet op. Dien bewaren wij voor Jantje. Jantje is zoo ziek. Hij moet maar aldoor in zijn bedje liggen..."
Meer, hoorden de jongens niet. „Wat een aardige kabouter!" riep Piet. „Wat zou ik graag zoo'n zusje hebben, wat jij, Jaap?" - „Ik zou je danken. Ik heb er vier. Dat 's meer dan genoeg. Ze bemoeien zich overal mee. Heb je bij ongeluk een vlek in je buis gekregen, dan hoor je: „ „Je moest eens wat netter zijn !" " Heb je een winkelhaak in je broek, dan is 't: „„Zeker weer in een boom geklommen?""


— 23 —
„Kom, schei uit!" lachte Piet. „Alsof ik niet wist, hoe je zussen je verwennen ! Wie verstelt je buis zoo netjes, dat Moeder de scheur niet meer vinden kan ? Wie maakt de vlekken uit je kleeren ? Wie helpt
je met je huiswerk? Ja, Jaap, je hebt het me zelf verteld. O - zoo! Dan zou ik mij maar stil houden!"
Een paar dagen later zaten onze jongens op het prieel. Ze zaten er graag. Den heelen weg kon je


— 24 —
er af zien. „Kijk eens, Jaap... komt daar dat aardige kleine meisje van laatst niet aan? Och, ze huilt. Ik zal eens even gaan hooren, wat haar scheelt," zei Piet. — „Doe, wat je niet laten kunt," spotte Jaap. „Ik blijf zitten, 't Zal een kleine huilebalk zijn. Die kleine krabben grienen dadelijk ! Ik moet er niets van hebben."
Piet stond al op den weg. „Waarom huil je?" hoorde Jaap hem zeggen. „Kun je 't mij niet vertellen? Is 't zóó erg?" - En toen kwam het er uit: „Liesje is weg!" - „Je popje?" vroeg Piet. „En hoe is dat gekomen?" - „Omdat... omdat ik niet op haar gepast heb... Moeders moeten op haar kindertjes passen, zegt Moeder. Maar er kwamen kindertjes voorbij, en die wouen dansen van: Ho-ho-pierlalo! „„Doe ook mee!"" zeiden ze, en ik ging mee. Mijn kindje heb ik toen op een bank gelegd. „„Zoet liggen blijven,"" zei ik. En toen ik haar mee wou nemen, toen was ze weg !" En weer volgde er een huilbui.
„Niet huilen," zei Piet. „Wanneer is het gebeurd ? Is het lang geleden?" - „Gisteren," snikte het kleine meisje, „en morgen komt Oma. Oma heeft mij 't popje gegeven, en als Oma alles hoort, zal Oma boos zijn, heel, heel boos..." - Piet had medelijden. „Kom maar eens met mij mee, dan zullen we samen nog eens overal zoeken." - Jaap, ga jij nou ook mee!" ,,'k Zou je danken, ik zit hier goed!" riep Jaap.
Maar toen ze goed en wel weg waren, het kleine meisje en Piet, wie denk je, dat ook zoeken ging? Jaap. Onder de afgevallen bladeren, die bij hoopen den grond bedekten ('t had dien nacht niet gewaaid,


— 25 —
maar gestormd), achter de heesters, overal zocht hij, en zoo kwam hij bij de bank. Daar stond een dikke boom, en hoe hij er nu toe kwam om ook in den boom te kijken, dat weet ik niet, maar daar zag hij op een tak met haar rug tegen den stam een poppekind. „Zeker het verloren schaap," dacht hij. Toen riep ie: „Hé, Piet! Hoe staat het er mee? Heb je haar gevonden?" - „Was 't maar zoo!" riep Piet.„Dan geloof ik, dat je met je neus gekeken hebt. Kom eens gauw hier met het kleine ding! En kijk nou eens in den boom!... Is dat je poppekind, jonge dame, of is ze 't niet?"
„Ja, 't is Liesje, 't is mijn eigen Liesje!" juichte het kleine meisje. „Arm kindje, heb je daar den heelen nacht gezeten?" - „Dat heeft ze zeker," zei Jaap, „en dat is haar geluk geweest. Iemand heeft haar op de bank zien liggen, en die iemand heeft gedacht: als ik haar daar laat liggen, zal ze misschien weggenomen worden. En och, wat zal haar moedertje dan een verdriet hebben ! Daarom zal ik haar een beter plaatsje geven. Wie weet, of haar eigen moedertje haar daar niet vindt!... En nou moet ik haar zeker ook nog uit den boom halen ? Komaan dan maar! Mijn ouwe broek kan er tegen!"
Daar ging Jaap den boom in: sjoep, daar liet hij zich al weer zakken met de pop in zijn arm. „Asjeblieft, Zus, daar heb je de jonge dame! Pasop, dat het niet weer gebeurt!" En wat denk je, dat Zus zei? „Zus zal haar kindje nooit meer alleen laten... Liesje, zeg nu: „„Dank u wel, Meneer, dat u mij


— 26 —
uit den boom gehaald hebt,"" en geef Meneer eens gauw een zoentje." — En toen stak het kleine meisje Jaap haar popje toe. En wat deed Jaap ? Hij kuste niet de pop, maar de kleine „krab," zooals hij haar noemde. - „Ik dacht, dat je niet van huilebalken hield," plaagde Piet later. — „Geen regel zonder uitzonderingen," lachte Jaap.
Mist. Mist en motregen en niets dan schemerachtig licht. Zóó zag het er uit in de donkere dagen na Kerstmis, 't Leek of de anders zoo vroolijke zon nooit weer helder zou gaan schijnen, 't Was of zij wat lui was geworden! Ja, eigenlijk was het net, of zij uit haar humeur was geraakt en op een goeden dag ongeduldig had gedacht: „Nu moet het dan maar eens even uit zijn. Nu wil ik ook eens vacantie hebben en wat uitrusten. Nu moeten de-menschen het vzonnetje van binnen" dan maar eens dubbel laten schijnen"...
Zoo bleef het dus, na de ook al niet al te lichte Kerstweek, al maar hetzelfde: mist en motregen; motregen en mist. En op Oudejaarsdag? Ja, toen was de mist zóó dicht, dat men er haast niet door kon kijken. Heel vroolijk zag het er buiten dus niet uit. En binnenshuis?
Ik moet eens even praten over een meiske van negen jaar, een eenig kind, dat op dezen donkeren
S. MAATHUIS—ILCKEN.
Oudejaarsdag.


— 27 —
Oudejaarsdag 's middags om een uur of vier in de schemering van de huiskamer stil naar buiten zat te kijken. Ada heette zij. Zij had blond haar en bruine oogen, en die oogen keken in den mist, alsof zij er uit alle macht tóch een beetje licht uit wilden halen! Toen buiten hier en daar een lantaren werd opgestoken, kwam er even een schittering in de bruine oogen.
Heel alleen was het meisje in de stille kamer, en zijvvoelde zich ook alleen. Er zou een nichtje bij haar zijn komen logeer en, maar dat was misgeloopen. Want Ada's moeder was ziek geworden, en de dokter had gezegd, dat zij minstens vier dagen te bed moest blijven en dat het
heel rustig in huis moest zijn. Bizonder kalm waren dan ook de dagen na /Kerstmis voorbij gegaan. Misschien, had de dokter gisteren gezégd, mocht Ada's moeder vanavond, op Oudejaarsavond, wel een half uurtje op zitten. Hij zou nog wel even aan komen. Nu was het ruim vier uur, en nóg was hij er niet geweest! Ada zuchtte ongeduldig, 't Duurde zoo lang, en zij was zoo erg alleen! 't Was ook wèl een heel andere Kerstvacantie geworden dan haar beloofd was.


— 28 —
Meisjesvisite zou zij ook nog gehad hebben. Dat was nu natuurlijk ook niet gebeurd. Eén middagje was zij uit geweest. Verder hadden de dagen precies op elkaar geleken. De bruine oogen keken verdrietig. Ada voelde zich verongelijkt. Kwam het ook eigenlijk wel te pas, dat zij daar nu maar zoo saai in haar eentje zat, op Oudejaarsdag nog wel, als het juist heel vroolijk en prettig en licht behoort te wezen om je heen ? Vader zou vandaag ook wel heel laat thuis komen van het kantoor. Bij haar moeder mocht ze nu niet gaan. Die sliep rustig, en dat was juist, wat zij noodig had. En Ada bleef daar dan dus maar zitten kijken in den triestigen mist en werd zelf ook hoe langer hoe triestiger. Niemand scheen aan haar te denken. Zou zij het elektrisch licht ook opdraaien ? Ach, waarom eigenlijk? Ze had natuurlijk toch geen trek om nog al maar te lezen. Dat had zij vandaag al zooveel gedaan! Zij vond het werkelijk maar het best om in 't donker naar buiten te blijven zitten kijken, al werd zij daar nu juist niet vroolijker door.
Daar rolden twee dikke tranen uit de bruine oogen langs Ada's. wangen. Driftig veegde zij die weg. „Gezeur ook!" mompelde zij, en wrevelig haalde ze de schouders op. Zij begon hoe langer hoe meer medelijden met zichzelf te krijgen. Was dat ook een Oudejaarsdag! Haar humeur werd er niet beter op. Ja, eerlijk gezegd, was het juist, alsof Ada daarin op 't oogenblik verreweg 't meest lust had - om nu eens zoo rechtaf door - en - door knorrig te wezen!
En ik vrees, dat zij er maar al te zeer aan toe


— 29 —
gaf ook. Al boozer keken de bruine oogen, al vaker werd er ongeduldig op den grond gestampt, al onvriendelijker woorden werden er gefluisterd, al driftiger werd er gebromd tegen den witgrijzen mist en den motregen ! Die twee schenen zich van Ada's humeurtje intusschen al heel weinig aan te trekken. Zij bleven, wat zij waren ! Na een poosje werd Ada, wat zij zelf zou genoemd hebben: „meer bedroefd dan boos." „Drenserig," zou een ander misschien gezegd hebben. Zij ging dus een deuntje zitten schreien. Want daarin—ja, 't klinkt gek, al is het waar! - had zij toen weer 't meest lust. Ach, ach, Ada was zoo aan den grond en in zoo'n weinig tevreden bui. 't Was ook, of de traantjes haar al maar meer medelijden met zichzelf deden krijgen...
Door een nevel heen zagen dus nu de bruine oogen in den nevel. En toeri... kregen motregen en mist toen toch langzamerhand met ons meisje te doen ? En tooverden die haar tenslotte misschien weg uit dé somberheid? Waren zij het, die Ada's oogen opeens een schilderijtje lieten zien, dat weer zonneschijn bracht in haar hart?
Ik kan het niet uitleggen, maar ik weet wel, dat het anders werd met Ada. Dat zij, haast zonder, dat zij het wist, haar zakdoekje in haar zak liet glijden. Dat zij even de oogen neersloeg, als schaamde zij zich. Dat zij toen — niemand zag het, want zij was, zooals je weet, alleen, èn 't was donker — vuurrood werd. En dat zij daarna zoo diep zuchtte, dat er haast geen «eind aan den zucht scheen te zullen komen !
Doodstil bleef zij zitten. Niets aan haar bewoog.


— 30 -
Zij hield de handen gevouwen in den schoot. Eindelijk gleed er even een lachje over haar gezicht, 't Was, of zij iets heel moois zag. Er kwam een zachte gloed in de bruine oogen. Die keken nu ernstig en vriendelijk tegelijk in den witgrijzen mist, en zij zagen... zagen... ?
Ja, duidelijk zagen zij voor zich, wat Ada in werkelijkheid gezien had op een zomeravond in Juli, in de vacantie, toen zij met hare ouders in Gelderland was geweest. Hoe het kwam, dat zij dit nu weer zagen, op dezen donkeren Oudejaarsdag ? Ik weet het niet, maar wèl weet ik, dat het Ada was, als liep zij weer even in het mooie, lichte laantje aan den rand van het bosch, waar zij dien Juli-avond met hare ouders had geloopen. Dat het haar was, als zag zij weer het stille, klare licht van den helderen zomeravond schijnen over de ranke roode en witte pluimen der vele, vele silenen, die bloeiden aan beide kanten van het witte pad. Als zag zij ook weer tusschen de bloemen, de hooge, grijsachtige en zachtgroene vedergrassen wuiven en de roode klaverzuring. Als kwamen weer de geuren tot haar van gemaaid hooi en van koren en haver en van vlier! Als kwam zij weer onder den indruk van het teere, heilige mooi van dit alles en als was om haar heen weer de liefelijke zomeravond-stilte, waarin zij, evenals haar vader en moeder, alleen maar even fluisterend had gesproken. En, o zoo goed, herinnerde zij zich nu, hoe zij alle drie een poosje hadden staan luisteren naar die stilte en met blijde verwondering om zich heen hadden gekeken naar al de teere pracht, die God hen te genieten gaf. Toen...


— 31 —
toen had Ada's vader de hand op haar schouder gelegd en haar toegeknikt. En toen was er een gevoel in Ada's hart gekomen, dat zij ook nü nog niet goed onder woorden zou hebben kunnen brengen. Maar heel duidelijk wist zij nog, hoe zij zich toen ernstig had voorgenomen om aan dien plechtigen zomeravond te denken als... ze soms eens weer knorrig of ongeduldig of driftig ging worden! Ze dou dat eigenlijk wel niet zoo gauw meer worden, dacht ze toen, maar toch...
Nog eens haalde Ada diep adem. Weer werden hare wangen even rood. Toen ging zij heel rechtop zitten. Ferm hief zij het hoofd op. 't Moest anders met haar gaan, dat voelde ze wel. Geen laf, kinderachtig deerntje wilde zij wezen, vandaag. allerminst. Was het niet heerlijk, dat haar moeder weer beter werd en dat zij misschien met hun drietjes gezellig boven zouden mogen zitten vanavond?
Daar ging de bel. Hoe luid klonk die door het stille huis! Ada hoorde de stem van den dokter èn de stem van haar vader. Blij sprong zij op en snelde de gang in. Alles was vol licht.
„Zoo, dochtertje," zei haar vader hartelijk. „Dat is een stil Oudejaarsdagje, hè? Wel jammer." Ada zei niets terug. Liefkoozend gleed haar wang langs de vochtige mouw van haar vaders jas. — „Ik geloof eigenlijk, dat ik hier wel gemist kan worden," zei de dokter lachend. En vlug liep hij de trap op naar Ada's moeder.
Lang bleef hij niet bij de zieke. „Dat gaat mooi


— 62 —
vooruit," zei hij, toen hij weer beneden kwam. En bij Ada's moeder op de kamer werd het dus later nog een blijde Oudejaarsavond!
Heins verlanglijstje.
Ach, Sinterklaas, goedheilig man,
Zend Vader toch eert jas! Van alle dingen, zegt mijn Moe,
Kwam die ons 't best te pas. Want Vader is zoo ziek geweest,
Ja, maanden, maanden lang, En wordt het strakjes koud en guur,
Dan is ons Moesje bang, Dat Va weer ziek wordt, Sintniklaas,
En dat zou vreeslijk zijn! Zend dus van 't jaar een dikke nul
Maar aan uw vrindje Hein!
a. c
kuiper.
s. maathuis—ilcken.


0
De Overschoen.
Midden op straat ligt een overschoen, een vieze, modderige overschoen. Een dame heeft hem daar verloren, toen ze haastig de straat over wilde steken, nog juist voor een auto langs. De wielen van de auto zijn rakelings langs den overschoen gegaan en hebben hem op een sproeiregen van modderspatten getracteerd. Maar verder is hij er met den schrik afgekomen.
Maar geschrokken is de overschoen wel! Het is ook geen kleinigheid, om zoo opeens alleen op straat achter te blijven en dan ook nog bijna overreden te worden! De overschoen is er heelemaal zenuwachtig van. Had hij nu zijn broertje, den anderen overschoen, nog maar bij zich, dan zou het zoo erg niet zijn! Met je tweeën heb je veel meer moed dan zoo alleen. Ach, wat voelt de overschoen zich eenzaam en verlaten ! En dat is hem nog nooit eerder overkomen. Altijd was hij samen met zijn broertje. In de fabriek al, waar ze beiden gemaakt zijn, daarna in den winkel, waar ze met een hoop broertjes en zusjes samen in één doos lagen, en tenslotte bij de dame, die hen beiden kocht. Daar stonden ze altijd zij aan zij in de groote kleerkast en keuvelden gezellig met de oude paraplu, die zulke mooie verhalen wist te vertellen. Samen gingen ze ook uit wandelen met de dame, en samen kwamen ze weer thuis. Tot vandaag - nu is broertje alleen met de dame doorgewandeld. Hem hebben ze hier zoo achtergelaten, midden op die gevaarlijke straat,
XXII, 3 . 3


— 34 —
waar je ieder oogenblik overreden kunt worden. De overschoen rilt van angst en ellende. - Wacht, daar komt redding opdagen. Een slagersjongen, die op de fiets voorbijrijdt, heeft den overschoen opgemerkt. Hij stapt af en raapt voorzichtig den modderigen schoen van de straat. Hij draait hem eens rond, haalt dan een papier , uit zijn mand en wrijft daarmee het ergste vuil van den overschoen af. - Wel, wel, wat een keurige schoen komt er nu te voorschijn! Zoo'n mooien, nieuwen schoen kun je toch niet bij den weg laten liggen, denkt de slagersjongen. Bij elk huis, waar hij aanbelt, biedt hij nu den overschoen te koop aan. ,,'t Is zonde," zeggen de dienstmeisjes, „zoo'n goeie schoen nog! Maar wat doe je nou met één overschoen ! * Bezorg ons maar eerst den tweeden, dan geven we je er goed geld voor.!" Ja, dien heeft de slagersjongen nu eenmaal niet, en hij weet ook niet, waar hem vandaan te halen. - Zoo gaat het bij ieder huis, niemand wil den overschoen hebben.
De arme overschoen is diep bedroefd. Hij begrijpt er niets van, dat de menschen hem niet willen koopen. De dame, aan wie hij hoorde, had dan toch maar een heeleboel geld voor hem en zijn broertje betaald, die had hem wèl mooi gevonden ! En de oude paraplu zei altijd, dat hij nog nooit zulke keurige, glimmende overschoenen gezien had! Och, och, wat kun je toch nare dingen beleven!
Als de slagersjongen merkt, dat hij geen cent voor zijn mooien overschoen kan krijgen, wordt hij boos. „Daar dan, smerig ding," zegt hij nijdig en smijt den


— 35 —
armen overschoen een heel eind ver over de straat. Daar ligt nu de overschoen alweer in de modder! Weggegooid als een vod, waar niemand wat aan heeft! De arme stumper! Als hij huilen kon, dan zou hij het nu zeker doen, maar huilen kan een overschoen nu eenmaal niet. Hij ligt maar troosteloos in zijn modderplas en denkt ieder oogenblik, dat zijn laatste uurtje geslagen is.
Daar voelt hij een klein handje, dat hem oppakt, een zacht vingertje, dat voorzichtig de modder wegwrijft. Een armoedig gekleed meisje kijkt hem bewonderend aan. Ze vindt, dat hij wonderfijn. glimt, daar waar ze de modder afgewreven heeft. Zou hij heelemaal zoo mooi zijn? Weer veegt ze een eindje schoon. Prachtig is hij - maar wat zien haar handen er nu uit! Ze kijkt van haar handen naar den overschoen en van den overschoen weer naar haar handen. Daar rent ze ineens met den schoen in de hand naar huis toe, om Moeder den pas gevonden schat te vertoonen.
Maar Moeder is lang niet zoo blij met den overschoen als het meisje. „Kind, wat zie je er uit," roept ze een beetje boos, „gooi dat vieze ding toch weg, je jurk is vol modder gekomen !" Doch het kleine meisje wil den overschoen niet afstaan. Ze neemt een ouden lap, maakt dien nat, en handig wrijft ze den overschoen zoolang, tot hij weer keurig en glimmend geworden is. Maar nu begint Moeder al net als de dienstmeisjes: „Wat jammer, dat we er maar één van hebben! Wat heb je nou aan één overschoen!"


— 36 —
Het kleine meisje zegt niets. Verrukt laat ze den glimmenden schoen in de zon heen en weer gaan. „Kijk, Moe, je ziet het heele raam er in," roept ze eindelijk. Maar Moeder hoort niet meer, ze is aan 't werk gegaan. Nu haalt het kleine meisje haar popje
er bij. Dat moet toch ook den prachtigen overschoen bewonderen. Weer wordt de schoen over de tafel geschoven, en de pop zit met een ernstig gezicht erbij toe te kijken. „Wacht, ik maak er een poppenwagen van voor jou, Marietje," zegt het kleine meisje opeens. Nu wordt Marietje in
den schoen gezet, een poppespreitje wordt zorgzaam over haar knietjes gelegd, en dan glijdt de overschoen langzaam de tafel rond, als poppenwagen.
Eigenlijk vindt de overschoen het wel wat gek. Dat nu een keurige, deftige overschoen als hij, zoo maar opeens een poppenwagen moet zijn, daar kan hij niet zoo dadelijk aan wennen! Maar als het kleine meisje verrukt aan haar poppekind vraagt, of ze het niet heerlijk vindt, in zoo'n mooien wagen rond te rijden en als daarbij de kleine vingertjes liefkoozend over den overschoen strijken, dan ontdekt de over-


— 37 —
schoen opeens, dat hij heelemaal niet meer bedroefd is, omdat zijn broertje weg is en dat het toch veel prettiger is, een mooie poppenwagen te zijn, dan een eenzame, vuile overschoen.
M. SCHILTHUIS—BRUGSMA. -4tt$»—
Een ziekenhuis voor de koeien.
Poppenmoedertje Wilhelmina, van wie ik je verleden vertelde, had ook een speelgoedboerderij. Daar was een koestal met koeien er in - een paardenstal met prachtige paarden en een schaapskooi met een heele kudde schapen. Wagens, ploegen, melkkarren en kruiwagens stonden netjes op hun plaats, en boeren en boerinnen waren aan 't werk op de boerderij. Op zoo'n boerderij is 't heel gezond, en dus als er poppekinders waren, die er slecht uitzagen, dan gingen ze een poosje voor gezondheid naar de boerderij. Maar Poppenmoedertje lette niet alleen op de gezondheid van haar kinders, maar ook van haar dieren. Daar merkte zij op zekeren dag, dat de koeien verhaarden, ze verloren 't haar van hun vel. Hoe zou dat komen ? Natuurlijk van 'n ziekte! En daarom was 't noodig om de zieke dieren in een apart gebouw te zetten. Poppenmoedertje wou zelf een huis voor ze bouwen: een ziekenhuis voor de koeien!
't Moest van echte baksteen en heusche kalk gemaakt worden. Poppenmoedertje zou dus metselaar worden.


— 38 —
Kleine baksteenen werden besteld en van eigen zakgeld betaald. Achter haar speelhuisje in den grooten tuin van 't Loo werd een plek uitgezocht, waar 't ziekenhuis zou komen. Maar eerst ging Poppenmoedertje zitten teekenen — nu was zij architect — ze teekende een grondplan voor 't ziekenhuis, dat een vierkanten meter groot zou worden, en zij besliste, dat in drie
selaarsbaas en leerde aan Poppenmoedertje, hoe zij met een truffel de kalk op een steen moest strijken en hoe zij de steenen leggen moest, heel recht! Nu was ze metselaar. En het metselaartje deed met ernst haar werk en gebruikte er al haar vrije uren voor, al kreeg zij wel eens pijn in rug en armen van het ongewone werk.
Nu waren de muren hoog genoeg en moest de
muren ramen zouden komen en in den vierden muur ook een deur. Een schuin dak van roode pannen moest er op.
Nu ging zij met haar gouvernante de fundamenten uitgraven. Dat was een zwaar werk, want telkens stuitte zij met de schop op taaie boomwortels. Toen kwam de met-


— 39 —
gouvernante er binnen in gaan staan om het gebouwtje van binnen af te werken. Dat was niet gemakkelijk voor die gouvernante en 't gaf veel pret, want zij was nogal dik en had dus niet veel ruimte om zich te bewegen.
Maar 't kwam toch klaar en behalve het dak was 't ziekenhuis heelemaal „eigen werk."
De zieke koeien konden er dus naar toe. Maar och, wat 'n treurige ontdekking deed Poppenmoedertje nu! De deur en de ramen waren te klein om er haar hoofd door te krijgen! Er was nu maar één manier om de koeien in 't ziekenhuis te brengen. Zij moest voorover op den grond gaan liggen en dan met uitgestrekte armen de koeien er in gooien!
Dien dag kregen de poppekinders een prachtig verhaal te hooren. Waar dat over was? Wel, natuurlijk over „het ziekenhuis voor de koeien!'
ALETTA HOOG.
Meeuwenvisite.
Zoo heb ik dan iederen morgen bezoek/ Ze vragen belet door hun schreeuwen.
Ze komen en brengen hun kennissen mee Ja, 'k ben heel bevriend met de meeuwen.
Wat of ze vertellen? 'k Versta ze heel best,
Ze kibbelen druk met elkander. Ze dringen en duwen en fladd'ren dooréén,
En d' een gunt niet veel aan den ander.


— 40 —
„Dat stuk is voor mij ! — „Nee, dat zag ik het eerst!" — „Je blijft er gauw af, hoor, jij, rakker!" —
„Och, laat mij er óók toch eens bij, alsjeblieft," Zegt vriendelijk vragend een makker.
Dan fladd'ren ze weer naar een ander brok, Soms komt ook een musch hen wat vragen:
„Och, geeft mij ook wat, jullie hebt toch genoeg!" Maar nee, hoor, ze laten haar klagen.
Ze jagen haar op onder woedend geschreeuw,
Maar och, ze blijft niet zonder eten: Door ons wordt aan 't musschenvolk ook wel gedacht,
Zou jullie het kunnen vergeten ?


— 41 —
„Zeg, hoor je dien wagen? Komt mee naar de gracht,"
Roept eentje, en weg vliegen allen. Een ander blijft hoog in de lucht wat op wacht,
Kijkt toe, waar de kruimels nog vallen.
Dan waarschuwt hij hen. Zie, ze komen terug, En gaan heerlijk verder met smullen.
Zeg, jongens, vraagt ook eens wat meeuwenbezoek — Een pret is 't, hun maagje te vullen !
TRUUS SALOMONS.
Max van „De Vrouwe Jantina".
Zijn baas was schipper en hij een echte schippershond, stevig, ruig van vacht, met spitse ooren en wakkere oogen. 't Schip was zijn huis, zijn tuin en zijn straat, alles tegelijk. Je was er op, en je kon er niet- af ook, want rondom was het golvende, klotsende water, en daar moest je, vooral in de vaart, maar liever uitblijven. Zooveel had Max als klein hondje al wel begrepen, toen hij eens nieuwgierig te ver met zijn kopje over den rand van 't schip gehangen had en maar met groote moeite was gered. — Ja, een enkele maal, als 't schip stil lag en er een loopplank uit was, mocht je wel eens met den baas of de vrouw aan den wal, door straten en over pleinen. Dat was dan wel aardig. Je had er een heeleboel ruimte om te loopen en te draven — er was véél nieuws te besnuffelen, en je maakte er nog eens kennis met andere honden.


— 42 —
Maar die vreeslijk vlugge dingen, die er aanhoudend langs je heen holden met hun getoeter en gebel, die je in de war brachten en waar je je soms niet voor te bergen wist - nee, hoor! Dan was 't op 't schip rustiger — frisscher ook, bovenop, waar de wind lekker door je haren woei — knusser en warmer onder, in de kajuit. De ruimte was er wel kleiner, je moest altijd op en neer of in 't rond hetzelfde smalle weggetje langs, maar daar wende je aan. En je had er niet, zooals aan den wal, vlak bij je die plaaggeesten van jongens, die naar je gooiden, je schopten of aan den staart trokken. Was je op 't schip, dan bleven ze tenminste Jantje van Verre — je zorgde er wel voor, dat ze daar niet op dorsten.
En dan: op den wal had niemand je noodig, daar was 't dikwijls: „Vort, hond!" Maar ho, eens! op „De Vrouwe Jantina", daar was 't een ander praatje. Daar had je je vaste werk: 't schip bewaken met alles, wat er op, er in en er aan was — van den baas, de vrouw en 't kleine meisje van drie jaar af tot het kleinste touwtje of stukje zeildoek toe. — Onder 't varen was er weinig werk aan den winkel, dat stond Max maar half aan. Er waren dan geen vijanden, waar je tegen te keer kon gaan. En hij was niet zoo n domme hond, die onnoozel tegen de maan of den wind staat te blaffen. Ja, 't zou zelfs jong-hondjesachtig geweest zijn te keffen tegen menschen, kinderen, koeien of paarden op 't land, waar 't schip langs gleed. Een verstandige hond kon wel begrijpen, dat zoo uit de verte geen gevaar dreigde! — Alleen, als je door


— 43 —
een brug voer of er onder door, had je een klein kansje, aan ieder op de brug te toonen, wie je was: Max, de waakhond van „De Vrouwe Jantina".
Nee, het drukke werk kwam pas, als 't schip een heele poos stil aan den wal lag. Dan moest je waakzaam zijn: over dag oogen en ooren en neus den kost geven, je stem niet sparen - 's nachts zóó licht slapen, dat je bij 't minste geluid op kon vliegen en „aanslaan". Zoo begreep Max het ten minste. Hij gunde zich haast geen rust. Aanhoudend was het draven op en neer aan den walkant, keffende, blaffende, brommende. Een oogenblik hier... daar de voorpooten op den rand van 't schip, heftiger blaffen, dan weer verder. En onder alles door de loopplank in 't oog houden, waarover ieder, die wou, maar op 't schip zou kunnen komen — ja, als Max er niet geweest was! Zijn „goed volk" kende Max best, maar van vreemde snoeshanen moest hij niets hebben... Wat moesten die.twee mannen? Wat hadden ze zoo naar 't schip te kijken? En nou waagde één het, een voet op de plank te zetten... wacht es! Een snap, een snauw haren overeind, tanden bloot...
De moeilijkste tijd was 't voor Max, als de scholen uitgingen, de mannen en vrouwen van 't werk kwamen — dan liep hij zichzelf haast onderstboven van ijver en blafte zich schor. — En dan had je de kwajongens, waar je uit de verte niets tegen beginnen kon. De kwajongens, die hem plaagden met his, his! — met gooien van steentjes en vuil. Die deden, alsof ze op 't schip wouen springen of wel de plank een eindje opliepen,


— 44 —
om terug te hollen, als ie er één bijna bij een broekspijp te pakken had. O, o!
En toch - Max hield van zijn werk, en hij was er trotsch op, dat de baas en de vrouw hem zoo vertrouwden. Want verbeeld je: het gebeurde wel, dat hij héél alleen op 't schip achter bleef! Prettig vond hij dat niet. Maar als de baas dan bij 't weggaan zei: „Max, je past wel op 't schip!" en bij 't weerkomen hem over den kop streek: „Brave jongen!" dan voelde Max zich gelukkig. - En fier als een held was ie, als een enkelen keer, terwijl de baas weg was, de vrouw even een boodschap aan den wal moest doen. Dan zei ze: „Maxje, pas op het kind!" Gerust ging ze heen: ze kende Max.
Toch gebeurde er ééns - of zal ik het liever niet vertellen?... Och, waarom ook niet - je mocht anders óók eens denken, dat Max...
Ik heb er nog niet van gepraat, wel? dat Max ook zooveel met honden had te stellen. Je had er bij, die 'm net als de kwajongens nijdig maakten door 'm van den wal af aanhoudend aan te blaffen. Maar erger waren de gluipers en sluipers, die telkens probeerden op 't schip te komen, om er te snuffelen en als 't kon wat te kapen. Eén vooral was er bij Max z'n haren gingen al overeind staan, als ie maar aan hem dacht - die had een leelijke manier om zich te verstoppen tusschen goed op den wal en dan stil te loeren, of Max ook even 't schip onbewaakt zou laten. Eens was ie al aan boord, toen Max woedend uit de kajuit kwam schieten...


— 45 —
Maar dien éénen keer... 't Was op een winterdag en er lag sneeuw. De baas was uit, de vrouw bij 't kind beneden bezig. Er was geen werk voor Max 't was stil buiten, er ging haast niemand voorbij. Maar onder een dekkleed op den wal lag Hek, de vijand, op den loer. Daar komt uit een huis aan de haven een dienstmeisje met een bord overgebleven eten, dat ze achter een boom legt... Op 't wit van de sneeuw ziet Max duidelijk aardappelen, een kluif, vischkoppen. En zijn neus jeukt van de geuren, die de wind hem toewaait. Zal ie? Maar nee, hij mag nu niet van 't schip, en hij is toch ook geen armelui's hond, die eten op straat hoeft te zoeken ! - Van onder het dekkleed gluren nog twee oogen en snuffelt nog een snuit. Zal ie? Max kijkt zoo, en daar is ie bang voor... Maar komaan, Max durft toch niet van 't schip ! Hek schiet vooruit. Maar Max heeft de beweging gezien. Hij vergeet alles, vliegt de loopplank af... die gluiper, hij zal het lekkere hapje niet hebben! Snap, hau, hau! De vijand druipt af, en Max begint gulzig te eten... Achter zijn rug sluipt Hek het schip op... Als Max terug komt - de kluif heeft 'm lang opgehouden, is er geen Hek meer te zien. Maar op het dek... op het dek ligt omgevallen, leeg, het deksel er af: een pannetje van de vrouw» dat vol eten was! Verschrikt snuffelt Max er aan: Hek natuurlijk, de valscherd! Maar - en nu gaan kop en staart omlaag de baas en de vrouw zullen denken... en o, hoe zal hij 't ze vertellen!
Zoo vindt de baas hem even later. En - hoe


— 46 —
kan het anders — de baas denkt: dat heeft Max gedaan. „Foei!" zegt hij hard en streng, en hij wijst naar t pannetje: „dat had ik nooit van je gedacht, Max, foei!" — O, dat vreeslijke woord „foei!" — 't is erger dan een slag. Max krimpt er bij in mekaar. Nooit heeft ie het meer gehoord, sinds ie als jong hondje wel es stout was. Hij voelt wel: hij had niet mogen wegloopen, terwijl er niemand op 't dek was. Maar snoepen uit het pannetje van de vrouw, o, hoe kan de baas... Max kruipt naar hem toe, kijkt smeekend naar hem op: geloof het toch niet! Maar de baas zegt barsch: „Weg! ik kan je niet meer vertrouwen weg! zeg ik." - Dralend staat Max op - daar gaat ie, met hangenden kop en staart, poot voor poot.' Hij hoort nog de vrouw, die zacht, niet boos, tegen den baas praat... Max waagt het om te kijken - als ie es teruggeroepen werd. Maar de barsche stem van den baas vertelt het hem wel anders... treurig sluipt ie tot in 't verste hoekje, waar ie met een diepen hondezucht neervalt.
Wat is dat? Daar komt een kleine jongen uit het huis tegenover, hard aangeloopen, zonder muts of jasje. Hij gaat maar zóó de plank over, recht op den baas en de vrouw af. Eén oogenblik vergeet Max zijn verdriet, hij richt zich op, tuurt, spitst de ooren: verbeeld je, zoo n kleine vreemde snoeshaan durft... Maar ook dadelijk zakt Max weer neer, één hoopje ellende - hij mag niet meer „waken" ! „Foei!" zei de baas en „weg!"
De kleine jongen vertelt wat, hij praat zoo druk,


— 47 —
noemt telkens Max zijn naam, wijst naar Max - wijst naar den wal, het dekkleed — het etenspannetje... Max
trilt van spanning — wat is er toch ?
Daar klinkt in eens de stem van den baas, vrieitdelijk, goedig als altijd: „Max, ouwe jongen, kom es bij den baas!"... En Max komt aangerend, gooit het jongetje haast onderstboven, springt hoog tegen den baas op, tegen de vrouw, huilt van puur plezier. Hij hoort het aan de stemmen, hij leest het op de gezichten:
ze nemen hem weer in genade aan — hij mag weer de waakhond wezen van „De Vrouwe Jantina!"...
En dan ineens zet hij zijn stevige pooten tegen het jongetje, likt 'm op zijn wangetje, kwispelt. Max weet niet, hoe, maar hij voelt: dat kleine ventje heeft hier iets mee te maken — als dat niet gekomen was, dan...
Ik geloof niet, dat er ooit een schip strenger bewaakt werd tegen wezenlijke en denkbeeldige vijanden dan dien dag „De Vrouwe Jantina!"
HENR. DIETZ.


— 48 —
Kom, Winter!
Winter, ach!
Eiken dag Regen, altoos wind en regen,
Luister toch,
Winter, och! 'k Vraag je, wie kan daar nu tegen!
Bij den neus
Zou 'k toch heusch, Mij door Herfst niet nemen laten,
Was ik jou,
'k Zou maar gauw Oók ereis een woordje praten.
Winter, kom,
Wees niet dom, Breng ons eindlijk 't winterweertje:
Sneeuw en ijs!
Wees toch wijs, Zóó ben jij niet echt, Meneertje!
Hoor je 't, zeg?
Jaag toch weg 't Najaar met zijn woeste vlagen.
Opgepast!
Of... voor vast, Herfst kaapt al je mooie dagen!
S. MAATHUIS—ILCKEN.


Hoe ze warme jasjes kregen.
„Bit ! Wat een kou !" zei Vader. „Als ik 't missen kon, jongens, dan gaf ik je alle drie een warme winterias. Maar nu..." - „Nu," juichte Moeder, die met twee mantels over den arm binnen kwam... „nu zegt Moeder: „„Hocus, pocus, pas! stof voor de warme winterjas!"" Of liever: voor de winterjas/Vj, want er kunnen er wel drie uit. Kijk eens! Uit dezen mantel toover ik een jasje voor Tom, en uit dien, de jasjes voor de kleintjes!" - „Maar?" vroeg Vader, „hoe kom je er aan?" - „Van de tantes, die goeierds... Daarnet gekregen per postpakket. Zij konden ze missen, schreven ze. Zij gingen de deur niet meer uit. Ik kon er misschien jasjes uit maken voor de jongens, want het zou me een wintertje worden. De* stof was nog altijd mooi, niets versleten.
Manus had gelijk gehad..."
„Manus, Moeder!" riepen de jongens, „wie was dat ? Hè, toe, Moes, vertel eens!" - „Vertellen, jongens ! nu ? En de jasjes, die ik maken moet ? Geen tijd, hoor! Van avond in 't schemeruurtje. Eerst moet ik jullie vlug alle drie de maat nemen. Dacht ik het niet! Je groeit bij den dag. Al weer langer en dikker geworden. Zoo, klaar! En nu naar school! Tom brengt .de broertjes wel even weg, niet, vent ? De jasjes zullen keurig worden, hoor, Vader! alsof de kleermaker ze gemaakt had." En Moeder zong: „Er Was ereis een snijdertje, dat had zoo'n schik, Dat
'XXII, 4 4


snijdertje, je raadt het nooit, dat snijdertje... was ik ! — En nu: marsch !... allemaal. Moeder moet aan 't werk." — „Halt," lachte Vader, „eerst moeten we dat snijdertje eens lekker pakken, wat, jongens? Moeder weet toch maar overal raad op." - „Ja, Vadertje, ja!" En öf ze Moeder pakten! Toen gingen de kinderen naar school, en Vader naar 't kantoor. Moeder waschte den ontbijtboel af. Toen de mantels losgetornd waren, werden de jasjes geknipt en in elkaar geregen, zoodat de jongens ze konden passen, als ze thuis kwamen.
Natuurlijk moest Moeder in 't schemeruurtje vertellen. Dat had ze nu eenmaal beloofd. En Moeder vertelde: „Zooals je weet, jongens, heb ik mijn ouders niet gekend. Die stierven, toen ik nog heel klein^was. Bij de tantes is Moeder groot gebracht. De tantes woonden, waar zij nu nog wonen, in een dorpje ergens in 't zuiden van ons land. Als er dezen zomer goedkoope vacantie-kaarten uitgegeven worden, dan zou 't kunnen gebeuren... Meer zeg ik niet." — „Dat wij er heengingen, niet, Moes?" — „O, wat zou dat leuk zijn !" juichten de kinderen. ,,Dan zagen we de tantes, en Manus... Hè, toe, Moes, nu zeggen, wie Manus was."
„Goed, goed: Moeder woonde dus buiten, en Moeder ging op de dorpsschool. Maar als t slecht weer was, kon Moeder niet naar school gaan. Zoo ook op een barkouden winterdag. Er woei een sneeuwstorm. „„Het kind kan zóó niet naar school,"" vonden de tantes. „„De wegen zullen onbegaanbaar zijn."" Ik bleef dus thuis. Hoei! huilde de wind, en telkens joeg hij de sneeuw op hoopen. — „„Wat een weer!


— 51 —
Je zou er geen hond door jagen,"" zeiden de tantes. „„Maar toch waagt Manus het,"" zei ik. „„Kijk, daar komt hij aan!"" - Ja, 't was Manus, die met zijn mars met van allerlei en nog wat de buitenlui bezocht.
Daar belde hij aan de achterdeur, en... slof, slof! binnen kwam onze Kee, de meid. „„Manus is er!"" zei ze. „„Hij had heel wat moois. Juist wat voor de dames."" — „„Wij hebben niets noodig,"" antwoordden


— 52 —
de tantes, „„maar stuur hem niet dadelijk weg. Hij moet zich eerst warmen in de keuken, en geef hem een kop koffie. Foei, foei! 't Is geen weer voor zoo'n ouden man!" "
Even later, daar had je Kee weer. „„Of de dames niet eens wou'en kijken? Den kijk hadden ze voor niets."" - „„Hè, ja, laat hem binnen !"" zei ik. En toen mocht Manus binnen komen. Uit zijn mars haalde hij twee stukken laken. „ „ Bekijk dit laken eens? dames, zei hij.. ,,„'t Is van 't beste en allerfijnste, en onverslijtbaar. Laat er mantels van maken! Ze zullen u te pas komen in zoo'n bittere kou. Afdragen doet u ze niet. Uw neefjes en nichtjes zullen ze nog kunnen gebruiken..."" En na lang over en weer praten verkocht hij de stof. De tantes hebben er mantels van laten maken. Ze hebben ze altijd gedragen, en 't was alles uitgekomen, zooals Manus voorspeld had: jullie krijgt er jasjes van, warme wollen jasjes, en... ik weet zeker, dat jullie er netjes op zult zijn."
Nu, al gauw waren de jasjes klaar. „Geen kleermaker had het Moeder kunnen verbeteren," vond Vader. - „Jammer, dat de tantes onze jongens zóó niet eens kunnen zien," zei Moeder. - Maar nu wist Vader raad: „Zij zullen ze zien!" riep hij. - „Wat? Op reis gaan in deze kou, Vader? En dan... het reisgeld..." zei Moeder. - „Op reis? Hoe kom je er bij!" lachte Vader. „Buurman zal ze kieken in hun nieuwe jasjes!... En dat kiekje zal op reis gaan!"
En zoo gebeurde het, dat de post op een kouden winterdag bij twee oude dames een kiek bracht van drie leuke jongens in warme winterjasjes.
S. MAATHUIS—ILCKEN.


- 53 —
Rood-Reintje.
Met holle maag liep Reintje Door bosch en over hei. Hij dacht: een vet konijntje, Dat was net wat voor mij.
In maanlicht lag de heide, Dat stond Rood-Reintjen aan — Zijn oogen straalden blijde: Hij zou zijn slag wel slaan.
Met holle maag liep Reintje... Ha, ha — goed opgelet! Daar sprong een hei-konijntje, Dat maakte in 't maanlicht pret.
Voorzichtig sloop nu Reintje — Heel langzaam aan — vooruit En dacht: ja, ja, konijntje, Jij wordt vrij vast mijn buit.
Het aardig hei-konijntje Verkeerde in groot gevaar... Maar 't zag nog net Rood-Reintje: Een sprong — in 't hol... 't was klaar!
„Das mis! Geen moed verloren, Dan maar een list bedacht. Het kon me zeker hooren — Dat had ik niet verwacht."


— 54 —
„Konijntje, aardig diertje, Kom uit je hol, bij mij. Wij maken een pleziertje Hier op de wijde hei."
„Nee, mooie, roode Reintje, Dan was 't met mij gedaan Je fopt geen hei-konijntje, Je kunt naar 't bosch wel gaan."
Met holle maag liep Reintje Weer naar zijn bosch terug. Deez' keer was een konijntje Te slim hem — en te vlug!
J. DIJKSTRA.


HERFST (Kinderklacht).
CATHARINA VAN RENNES.
Treurig.
Hoopvol.
\ wordt het guur en koud. Och, was het maar weer zo - mer, Och, |
verbreeden ten


— 56 —
Toen de bloemekindertjes wakker werden.
Weet je 't nog van Bolletjesdag ? Van Loes, die op een bovenhuis woonde en in October op school een bloempot met aarde en een zakje bloembollen kreeg? Meneer vertelde toen zoo aardig, hoe ze moesten zorgen voor de bloemekindertjes, die in die bolletjes verborgen zaten en nog lang moesten slapen.
En nu wil je zeker wel eens weten, of er heusch uit die simpele bolletjes mooie bloemen kwamen? Ja, want simpel waren ze - och zulke kleintjes haalde Loes uit haar zakje, net heel kleine uitjes. Ze kon zich haast niet voorstellen, dat daar nu een mooi bloemekindje in sliep! Hoe moest ze ook weer doen? O ja, de bolletjes zóó er in, dat het neusje net even onder den rand van den pot kwam. En vóór ze de donkere kast in gingen, luisteren, of ze nog wat vroegen. Ja, ze hoorde een fluisterstem vragen om 'n slokje water. Dat kregen ze, en voortaan eiken Zondag na 't ontbijt werden de slapende kindertjes uit de kast gehaald en kregen ze drinken.
St. Nicolaas kwam er ook bij te pas, hoe was 't ook weer? O, ja, na St. Nicolaas moesten ze uit het donker vandaan, langzaam aan, niet in eens in 't volle licht. O, wat begonnen die neusjes nu dik en groen te worden! En ja, daar kwam een stengel uit, en in dien stengel zat een knopje. Wat voor kleur zou 't hebben? Loes zou wat graag er eens even in


— 57 —
gekeken hebben, maar ze wist, dat je dat nooit doen moet met bloemknoppen, die moeten uit zichzelf opengaan. En toen de kleur voor den dag kwam, wat 'n verrassing! Toen waren 't vier kleuren: geel, paars, wit en blauw, want het waren... crocusjes! Maar toen juist waren 't zulke nare dagen, dat Loes er niet het rechte genot van had. Want Moeder was, o zoo ziek! Dikwijls als Loes uit school kwam, was de wijkzuster er, want die kwam telkens om Moeder te verzorgen. O, wat was Loes blij, toen die zei, dat het beter ging en Moeder haar weer glimlachend toeknikte.
En toen Moeder voor 't eerst op mocht zitten, wat 'n feest was dat! 't Was Zondag, en Vader was dus ook thuis. De juffrouw van beneden had een koek gebakken, die stond op tafel en... daar zette Loes er wat naast! Wat het was ? Haar bloempot vol bloeiende crocusjes, die juist dien morgen waren opengegaan!
„De bloemekindertjes hebben gewacht met wakker worden, tot ti beter was," zei Loes.
En Moeder glimlachte en genoot van die lieve voorjaarsbloemen. aletta hoog. —
De witte Muizen.
Kees en Pim hebben in de Kerstvacantie heerlijk gelogeerd bij Oom. Nu is de vacantie om, morgen begint de school weer, en de jongens reizen naar huis, vol prachtige verhalen en - met twee witte muizen in een sigarenkistje, afscheidspresent van neef Hendrik.


— 58 —
„Zul jullie het kistje goed dicht houden?" vermaant Oom, als de jongens met hun schat onder den arm in den trein stappen, „anders ontsnappen ze, en dan ben je ze kwijt!"
In den trein is 't vol. Naast Kees zit een groote jongen, die nieuwsgierig vraagt, wat er in het kistje zit. „Witte muizen," zegt Kees trotsch. - „Laat es zien," vraagt de jongen. - „Nee, dan loopen ze weg," antwoordt Kees. „Och, kom, niet, als je een reetje open maakt!"
Eigenlijk heeft Kees zelf ook erg veel zin, om zijn dierbare muizen nog eens te bewonderen, en voorzichtig licht hij het deksel een eindje op. Ha, daar beweegt iets wits. „Zijn 'ter twee?" vraagt de groote jongen, en nieuwsgierig tilt hij 't deksel wat verder op.
Floep! daar springt een witte muis op Kees zijn mouw en vandaar op de bank. Roef! is de andere hem nagesprongen ! - Met een kreet van schrik springen de jongens overeind. Hun muizen, hun groote schat! O, hoe krijgen zij ze ooit weerom! Maar ook de andere menschen in de coupé zijn verschrikt opgesprongen. Twee muizen, die zoo maar wild en weer springen - o, wat griezelig! Een juffrouw begint te gillen en trekt angstig de rokken om zich heen, straks springt er nog een tegen haar beenen op! Een oude meneer slaat met zijn hoed naar de heen en weer schietende diertjes, alsof hij aan 't vlinders vangen is... Wacht, daar heeft de groote jongen er één onder zijn pet.
„Pas op, druk 'm niet dood," zegt Kees angstig.


— 59 —
Voorzichtig wordt de muis weer in 't kistje geborgen, en dan begint het zoeken naar n°. twee. Die is spoorloos verdwenen. „Zeker onder de bank gekropen," zegt Pim en gaat plat op den grond liggen. - „Goeie grutten!" roept de juffrouw angstig en klimt op de bank. — „Zal ik 's porren met mijn paraplu?" biedt de oude heer aan. Maar de jongens zijn bang, dat de meneer in zijn ijver het arme muisje harpoeneeren zal, en voorzichtig voelen ze tusschen stof en proppen weggegooid papier, tot Kees roept: ,,Ik heb 'm!"
Nu wordt ook n°. twee veilig opgesloten, en met een verlicht hart zetten de jongens hun reis voort.
Als ze thuis gekomen zijn, en Moeder vraagt, of de reis lang en vervelend was, kijkt Kees Pim eens aan en lacht. „Nee, Moeder," zegt hij, ,,'t was zóó om. Als je ook met twee muizen reist!"
M. SCHILTHUIS—BRUGSMA.
Hulst met veel besjes.
Zus staat voor 't raam uit te kijken naar Huib. Kwam ie nu maar! zoo meteen is Moes weer thuis van Oma, en dan ziet ze, wat ze niet zien mag... O, gelukkig, daar komt ie aan fietsen... mèt... ja, mèt! Even, zooals afgesproken is, wuiven met den zakdoek, de witte vlag: „De baan is vrij!" En nu gauw de voordeur open... „O, Huib, wat een pracht!" — Ja, het is een pracht, dat reuzebouquet hulst met de dichte trossèn vuurroode bessen, Moes zal haar oogen uit-


— 60 —
kijken, ze is dol op hulst met véél besjes. Op de markt heeft ze die maar niet kunnen krijgen: enkel takken met zoo n verdwaald bommetje hier en daar. „Ze zijne van 't jaar niet anders," zeiden de menschen op de markt. - Maar nu had Bram, Huibs vriendje, gisteren een tak meegebracht op school... nee, de besjes verdrongen er mekaar aan ! Bram had gelachen, zóó begeerige oogen zette Huib. „Wil je 'm?" had Bram gevraagd. Tot antwoord had Huib weerom gevraagd: „Heb je d'r nog meer zoo buiten ?" — „Ja!" en nu lachte Bram nog meer: die rare Huib! Maar toen had Huib verteld van Moes, die zóóveel hield van hulst met veel besjes... „En nou is ze over drie dagen jarig, zie je..." - „Ja, ik zie," zei Bram. Ik zie, dat je morgen op je vrijen middag naar^ons toe fietst, joch, en dan komt alles in orde." En nu was 't in orde, hoor!
„Waar wou je 'm bergen zoolang?" vraagt Zus, „dat ie goed frisch blijft. Moes komt overal in huis, en ie is zoo groot!" - ,,'k Weet het al!" roept Huib. „Ik hang 'm aan den buitenkant van 't balkon, heel in 't hoekje, waar die planken tegen gespijkerd zijn. Knap, die 'm daar ontdekt." - „Hè, ja, nu maar dadelijk!" - Als een oogenblik later Moes thuis komt, knikken ze mekaar vergenoegd toe: „Net op tijd!"
Een paar keer vóór Moeders jaardag, gaat Huib nog es kijken naar zijn schat. Veilig en frisch, hoor! Nog den morgen vóór 't feest houdt hij inspectie en verkneutert zich, als hij in gedachten Moeders blijverraste oogen ziet.


— 61 —
En nu is het zoover. Huib en Zus staan vroeer op — eer de jarige Moes verschijnt, hebben ze nog heel wat te bedisselen, 't Allerlaatst zal de hulst binnengehaald, een mooie donkergroene pot staat er al voor klaar... Ziezoo, nu samen naar 't balkon... Maar wat is dat voor vreemd geritsel en gekrabbel achter tegen de planken, waar 't bouquet aan hangt ?... Als Huib zich over de balkonleuning buigt, schrikt hij weer omhoog: twee donkere vogels vliegen voor zijn neus luid klapwiekende weg... „O, hé! lijsters!" roept Zus. Maar Huib heeft al haastig de hulst omhoog gehaald... bekijkt 'm: niets dan groene blaren meer— al de mooie roode bessen er afgepikt! Huib kan eerst geen woord zeggen, dan wordt ie „woest," zooals Zus dat noemt, tranen van boosheid springen hem uit de oogen: „Leelijkerds!" Dan tegen Zus, die 't ook vreeslijk vindt, vooral voor Huib, en bedremmeld en treurig naar de gehavende hulst staat te kijken: „Dat zijn nou die lieve vogels van jou, die schatten ! Lok jij ze maar met lekkernijtjes, die dieven!" — Maar nu wordt Zus ook boos: „Dieven, 't zijn geen dieven. Ze zijn dol op besjes, en hoe kunnen lijsters nou weten, dat ze wèl. besjes ergens van een struik buiten mogen eten, maar deze niet — die hingen toch ook buiten !" — „Dan zal ik 't ze leeren!" - „Je wou zeker een lijsterschooltje oprichten?" zegt Zus snibbig. „Jammer, dat de vogels je niet verstaan, anders kon je d'r ook een bankje bij zetten voor de spreeuwen in de zijgang."— „Ja, verdedig jij die rakkers ook maar!.Lok jij die ook maar weer met takjes en strootjes en pluisjes, dat


ze daar toch vooral hun nest zullen maken, dan kunnen ze weer al de bloemen op je bloemhekje afpikken — mooie lievelingen!" — Zus gooit het hoofd in den nek: „Zeker doe ik dat, maar 'k maak een heel huisje van ijzergaas om mijn hekje, dat dacht je niet! Had ook maar een gaasje om je bouquet gemaakt of er een briefje aan gehangen: „Verboden hiervan te snoepen !" — „Ja, ja, spot jij maar!" en nu balt Huib de vuist — „ik gooi ze, hoor! als ze weer op 't balkon durven komen, die dieven, ik doe 't!" Maar nu wordt Zus bang en barst in schreien uit: „Nee, nee! o, als je dat doet!"
....Geen van beiden heeft gemerkt, dat er iemand achter hen in de open balkondeur is gekomen, één, die al een poos heeft staan kijken en luisteren. Pas als een zachte stem zegt: „Zou het nu eindelijk niet eens tijd worden, om een jarige Moeder te begroeten ?" keeren ze zich verschrikt om. Daar staat Moes met haar lieve gezicht, dat op 't oogenblik niet jaardagsachtig fleurig, eer een beetje bedroefd kijkt. Hun schuld!... Alle boosheid is in eens weg. O, wat schamen ze zich, die twee - alles hebben ze vergeten door dat gekibbel!...
Moeder trekt ze gauw mee naar binnen en sluit de balkondeur. — Een oogenblik later zit het drietal op de rustbank. Moes in 't midden, één arm om Huib, één arm om Zus heen, twee gezichtjes tegen zich aangedrukt... Huib, snikkende: „O, Moes, d'r waren heele knoesten bessen aan..." — Zus, snikkende: „O, Moes, ze kunnen het toch niet helpen — en nou wil ie ze gooien. Hij doet het, zegt ie..." —


— (33 —
„Nee, hij doet het niet!" zegt Moeder beslist. „Dat zei hij alleen in zijn boosheid, omdat het zoo'n héél erge teleurstelling was, hé, vent? Hij doet het niet, daar is ie veel te goed en - te verstandig voor... En toen was er een Zus, die maakte hem nog boozer
met haar grapjes van een lijsterschooltje en zoo — grapjes, die nu heelemaal geen grapjes waren. Dat zal die Zus nu ook wel begrijpen. - Ja, 'k weet zeker, ze heeft er spijt van — ze is óók een goed en een verstandig kind!... En nu, nu krijg ik eerst twee kussen, die niet voor mij zijn: één van Huib voor Zus, één van
Zus voor Huib... maar dan wil ik eindelijk wel eens „jarig" zijn en kussen krijgen voor me zelf!"
Alles gebeurt, hoor, zooals Moes het bestelt. En óf ze eindelijk „jarig" is! Ze moet op 't laatst wèl roepen: „Nou éven niet jarig meer!"
De hulst komt tóch in den mooien groenen pot, en Moes hecht er een briefje aan, waarop staat: „Door onverwachte omstandigheden bes-loos."
Om dat grapje lachen ze alle drie, óók Huib.
HENR. DIETZ.


— 64 —
Als twee ruilen, moet één huilen.
Een Vogelverschrikker stond eens op het veld, Hij had er een jas aan met gaten; Toch zorgde hij goed, dat de vogeltjes niet Van zaad of van graankorrels aten.
Een Landlooper kwam. Ook zijn jas was kapot, Zijn hoed zat gedrukt op zijn haren, Hij groette den Vogelverschrikker en zei: ,,'k Dacht niet, dat er twee zulken waren!
Kom, reik me de hand, en ik geef je mijn hoed, 'k Wil graag met den jouwe nog ruilen, Jouw jasje neem ik, en jij krijgt dat van mij... Maar... ga asjeblieft nu niet huilen!"
ELIZA HESS—BINGER.