Och, die leelijke maan ! Had moeder de gordijnen van Toontjes slaapkamertje maar goed, heelemaal dicht gedaan ! Dan had ze niet met d'r nieuwsgierig gezicht zoo precies op 't witte waschtafeitje kunnen schijnen. Had er maar 'n dikke zwarte wolk voor d'r nieuwsgierige neus gehangen ! Waarom ? Wel, dan had Toontje 'n vogeltje gehad, zoo'n lief leuk meesje met oogjes zoo zwart als twee druppeltjes inkt. Waarom ? Wat ben jullie ook al nieuwsgierig, net als die akelige maan, die in dien nacht twee ongelukken ging maken! Hoe zoo ? Luister, dan zal ik die geschiedenis eens eventjes vertellen. Toontje had dien dag vijf centen gehad van z'n goeden oom, die op bezoek geweest was. Hij had voor die vijf centen 'n eierkoek gekocht, zoo'n groote, ronde, lekkere, dikke, gele eierkoek met donkerbruine randjes. „Hé " lachte hij tegen z'n koek, toen ie uit den winkel kwam. Aan den anderen kant van de straat kwam Pietje het hekje van hun hof toemaken. Hij had in z'n hand 'n meesje, 't Kopke met 't gele bekje kwam er uit en aan den «nderen kant 't platte bibberende staartje, 't Beestje was nog schrikkelijk bang. Pietje had 't pas gevangen in den hof. „Hé," lachte Pietje tegen z'n vogeltje. Toen wou ie 't gauw naar binnen brengen, maar daar zag hij Toontje. ,,'n Fijn vogeltje, Toontje !'' zei Pietje. ,,'n Fijne koek, Pietje,'' zei Toontje. Ze waren allebei even blij met hun schat. Maar toch keek Toontje naar dat lief bruin vogeltje met zijn glinsterende oogjes en z'n geel bekje, en hij dacht, 'k wou dat ik 't had. En Pietje keek toen ook met groote oogen naar Toontje zijn smakelijken koek. 't Water liep hem in zijn mond. Ja ?" — Ja!" „Ja Toontje," zei Piet, „jij hebt 'n lekkere koek." „En jij 'n mooi meesje, zeg !" zei Toontje. „Ja maar, 'k had toch wel liever zoo'n koek, net als jij !" „En ik veel liever zoo'n vogeltje !" „Ja ?" „Ja !" „Willen we dan ruilen, Toontje ?" „Ikke wel !" Hij wou zij» koek al geven, maar maar opeens dacht hij eraan, of 't vader wel goed zou zijn, want Toontje was 'n ventje van de bovenste plank. Hij had immers die vijf centen gekregen om 'n eierkoek te koopen, en zoo'n mees zou moe die wel in huis willen hebben ?" 2 3 1fZal 'k het eerst eens vragen Pietje ?" „Aan wie ?'' „Aan thuis.'' „En dan ?" |Ë| „Dan ruilen we morgenvroeg. Vader komt van avond om zeven uur thuis." „Hè,'' zei Piet spijtig, „morgenvroeg ! Dan heb je den koek immers al lang op." „Nee Pietje, echt niet ! ik zal er geen kruimeltje afbijten V' „Nou, morgenvroeg dan. Denk er aan hoor ! Niet aan de kantjes knabbelen." 't Was al lang zeven uur geweest, en vader had al lang ja gezegd. Toon lag al lang in zijn bedje, en 't was al pikdonker buiten. Of nee, pikdonker niet ! Was 't dat maar ! Daar boven aan de zwartblauwe lucht stond die leelijke maan te blinken. Ze stond er net te pronken, of ze wou zeggen : „Hier ben ik, en ik ben de baas van den nacht." Ze maakte zoo'n licht, die trotsche maan, dat je de kleine lieve sterrekes bijna niet meer kon zien. Ze stond hoog aan de lucht, en de sterren, die om haar heen stonden, had ze weggestuurd. Ze was zeker bang, dat de menschen haar anders niet zouden zien. En nieuwsgierig als ze was ! Nee maar ! Overal loerde ze naar binnen. Was er nog zoo'n klein raampje, waar nooit iemand doorkeek, zij stak er d'r blinkende lichtstrepen door om alles af te loeren. Moe had de gordijnen van Toon's slaapkamertje goed dicht gemaakt. Alleen zoo'n klein kiertje was er open. „Wacht," dacht de maan, „als ik straks voorbij Toon's huis kom, zal ik eens kijken of hij goed slaapt, en hoe er daar binnen alles uitziet.'' En dat deed ze ook. Eerst scheen ze op de deur. Niks aan te zien, dacht ze zeker, en ze kroop verder de muur op. Toen op de plaat van 't H. Hart. Fijn ! Toen, toen op 't witte tafeltje en op de gele koek met bruine randjes, want Toontje had 'm daar, dicht bij 'm neergelegd. Anders at 'm de poes misschien nog op, of de hond. Jongen, wat keek de maan daar lang op ! Zeker, omdat ie net zoo rond was als haar leelijk wit gezicht, of misschien, omdat ze er zin in had. »^*> >;; Jongen, wat keek de maan daar lang op l 5 Hoor zr eens droevig piepen . Toen stil sst hoor je niet? Piep! pie-ie-ie-p ! 'n Muis ! Daar ginds in 't hoekje naast 't kastje. Hoor ze eens droevig piepen ! Pie-ie-ie-p ! Weet je, hoe dat komt ? Dat muisje is al 'n ouwe muis. Ze woont misschien al vijf jaar daar achter 't behangselpapier in d'r zacht mollig nestje. Nou heeft ze zes kleintjes. O, zulke deugnietjes, maar owee, nu zijn ze ziek. Ze hebben de griep. Ze liggen allemaal op een rijtje naast elkaar warmpjes te slapen in 't zachte nestje. Vooraan liggen muisje Pi-pi en Ti-ti, dan muisje Fi-fi en Si-si, dan komt Li-li, en heelemaal achteraan ligt 't allerkleinste, muisje Fi-ni. Dat is nog zoo klein als een groote meikever. Ze zijn ziek. Doodziek van de Spaansche griep. De oude is zoo bedroefd, dat ze haar staartje slap laat hangen en haar snor nog in geen drie dagen heeft plat gestreken. Ze gaat nu naar den dokter. Die woont boven op 't dak, onder de pannen. Dat is een heele reis hoor ! Hoe zal ze buiten komen ? De maan scheen zoo wit als zilver door 't raam. „O, wat is 't buiten licht," dacht de muis, en ze keek met haar snuitje recht in de maan. Ze kon alles duidelijk zien in de kamer ; de muur, de schilderijen, en Toon stil in zijn wit bedje, 't tafeltje en .. kijk ! daar zag ze dat het raam een klein beetje openstond. „Bij m'n baard, dat tref ik,'' zei Die woont boven op 't dak. 6 de muis. „Daar kruip ik gauw door, dan ben ik zoo bij den dokter." In één, twee, rrrt ! zat ze al boven op 't tafeltje ; dat stond vlak tegen het raam. Maar toen, ze schrok, d'r hartje tikte als 'n hamerke. D'r snorharen gingen er stijf van staan. blanke tandjes in 't lekkere bruine randje. Knabbel, knabbel, ja hoor I 'n heusche ! Sjonges, wat trof ze dat ! 'n Eierkoek was nou precies wat ze 't allerliefste had van alle lekkere dingen. En weet je, waar ze toen 't eerst aan dacht ? Hem zoo gauw mogelijk heelemaal op te peuzelen, denk je. Nee, mis hoor ! Ze dacht 't eerst aan d'r kleintjes, die thuis zoo ziek lagen. Mooi hé ? ,,'k Wed, als m'n kleintjes hier d'r buikje mee vol hebben gestopt, dat ze gauw beter zullen zijn." Rrrrrt ze zou ze halen. 'n Minuutje later kwamen ze achter 't behangselpapier aangeritseld. Eerst stak Sli-pi d'r snuitje door 't gaatje. Toen kwam 't snuitje van Pi-pi, toen 't neusje van Ti-ti en Fi-fi, en eindelijk 't snoetje van Li-li. De kleine Fi-ni kon niet mee komen, want die was zóó ziek, dat z'n staartje er stijf van was, en z'n neusje deed zoo'n wee, dat hij niet kon knabbelen. Trip, trip, trip — heel voorzichtig trokken ze op 'n rijtje naar 't tafeltje. Gauw waren ze er boven op. „Bij mijn baard, is dat ?" Maar, ouwe Slipie, — zoo heette ze — droom je nou of ben je echt wakker ?" Ze ging op d'r staartje zitten. Ze trok haar oogjes zoo ver open, als ze kon en wreef ze 'ns duchtig uit met haar twee voorste pootjes. Toen keek ze weer. Ze ging op d'r staartje zitten „Zie ik daar nou echt 'n '', en ze likte met d'r klein tongske langs d'r .vetten baard, „is dat nou echt 'n echte eierkoek ? Gauw probeeren !'' Ze zette d'r fijne 7 „Kijk 'ns," zei Sli-pi. Wat keken de zieke muisjes ! Van blijdschap legden ze d'r staartje in 'n mooie krul. „Nu maar gauw aan den knabbel," zei Sliep. „Als je buikje vol eierkoek zit, is er de Spaansche griep zeker uit." Nu, dat hoefde ze geen twee keer te zeggen. Ze vielen heel dapper op den lekkeren koek aan. Maar ze wouën allemaal op 't zelfde plekje beginnen, en ze duwden en drongen mekaar op zij. „Nee nee," zei Slipie, „dat gaat zoo niet ; je mag mekaar niet dringen ; er is plaats genoeg; ik zal je dat eens gauw leeren." En ze pakte ze één voor één bij 'n oortje en wees elk z'n plekje aan, waar hij kon beginnen. Mooi had ze ze in een kring rondom den lekkeren gelen koek zitten en 't was doodstil ; alleen heel zacht hoorde je : knib, knib, knibbel.... knab, knab, knabbel. Heel zoetjes, 't Was feest in de zilveren maneschijn op 't witte tafeltje En Toon droomde zeker van 't lief meesje in een mooi kooike ! De groote gele koek werd al langer hoe kleiner. Aan alle kanten knabbelden de zes snuitjes. De neusjes kwamen al langer hoe dichter bij elkaar, want de groote koek was nog maar zoo groot als een rijksdaalder. 8 De maan lichtte met haar blinkende zilveren stralen door 't kiertje van het gordijn. Ze had er pret in. „Hè," zei Sliep, „is dat smullen ! Ik rust even." „Ik ook," zei Pi-pi. ,„En ik ook," zei Ti-ti. Toen gingen ze allemaal op hun staartje zitten Toen gingen ze allemaal op hun staartje zitten, en lekten hun lipkes nog 'ns af met d'r fijn tongetje. Ze knipoogden eens tegen de vriendelijke maan, die maar- stond te lachen. „M'n buikje is bol en rond — piep piep !" 9 „En m'n hartje is weer gezond — piep, piep !" „Zoo'n eierkoekie fijn — piep piep !" „Is 'n puike medicijn — piep piep !" „Kom," zei Slipie, „we moesten eens een walsje dansen. Dat hoort erbij op een feest." Ze pakten elkaar vast aan de staartjes, en daar begon de pret In een wip stonden ze overeind in een kring. Ze pakten elkaar vast aan de staartjes en daar begon de pret. Trip-trip ! Trap-trap ! Piep-piep ! zwiep-zwiep ! O, 't was toch zoo'n drukte ! Toen opeens zong Sli-pi: 't Maantje dat stond er zoo hoog aan de lucht, En jaagde de sterren rondom oo de vlucht, Toen keek ze door 't kiertje van deze gordijn, En zag hier op tafel een eierkoek fijn. En Sli-pi dié zuchtte ojoei en ojee, Mn kleintjes die zijn toch zoo ziek owee ! De dokter die woont toch zoo ver en zoo hoog ! Toen rolde er een traantje uit SH-pi d'r oog. Toen wees haar de maan met haar Hef wit gezicht : Zeg, zie je dan niet wat er heerlijks daar ligt ! Toen vond zij een koek hier, zoo geel wel als goud, Van meel en van ei, waar elk muisje van houdt. Maar ze dansten en zongen veel te hard die domme muizen. Ze waren zoo dol van 't draaien, dat Fi-fi ineens paf omlaag tuime'de. Van schrik riepen allen opeens : Piep, piep ! Zoo hard dat Toontje er van wakker schrok. 11 „O Moe, d'r zijn muizen !" riep ie. Rrrrrrt ! net of er zes knikkers door de kamer rolden, zoo razend vlug renden de rolstaartjes 't gaatje in, daar in 't hoekje, achter de kast. Rrrrt! net of er zes knikkers door de kamer rolden, Toen was 't weer muisstil, o zoo stil ! Moe had Toontje niet hooren roepen, en Toon zelf dacht dat ie maar gedroomd had. Even later sliep ie weer zoo Itkker als 'n katje in de warme zon. „Vooruit,'' zei de zon tegen die leelijke nieuwsgierige maan. „Maak, dat je wegkomt !" en ze wees met d'r glanzende gouden stralen naar 't Westen. De maan kroop verlegen achter de boomen en de huizen, en toen in d'r bed. 'n Vogel, 'n merel geloof ik, zat voor 't open raam van Toontje z'n kamertje, en zong z'n morgenliedje. Toontje lag nög rustig in z'n bed. Toan opeens draaide hij zich om en kwamen z'n handen boven de dekens uit en wreven de toegeplakte slaapoogen open. Die knipperden nog even ; toen was hij wakker. Hij hoorde den merel. „Hé, was dat de mees al ? Zat ze al in 't kooike te zingen ?" Onee ; toen herinnerde hij zich ineens weer, dat Piet vóór school zou komen om te ruilen. Z'n eierkoek ? Oja, die lag daar op 't tafeltje. „Hup, daar stond hij met zijn bloote voetjes op den vloer. Z'n eierkoek ! „Wat ?" 't Was of al z'n bloed ineens in z'n beanen zakte Hij werd warm en koud van de schrik en de spijt. „Muizen, muizen, muizen !'' soesde het in z'n hoofd. * * * Muizen, muizen, muizen !" Toen Moeder 'n tijdje later boven kwam om d'r jongan te roepen, vond ze hem met z'n gezicht in 't kussen, 't Was nat van de traantjes. „Ben je ziek, m'n jongen ?'' vroeg ze. 12 „Neen,'' schudde Toontje, zonder z'n moeder aan te kijken. „wat is er dan toch ?" Ze wist niet, wat ze er van denken moest. „De muizen f" schreide Toontje. ,.Ben je daar bang van ? Zijn die hier ?" „Nee,'' schudde Toontje weer. „Wat dan ?" „M'n eierkoek !'' Nou begreep Moeder 't. Ze keek even om naar 't waschtafeitje en zag 't restje zoo groot als 'n rijksdaalder. Even moest ze toch lachen. „Die ondeugende muizen !" zei ze. Maar Toontje begon nog harder te snikken. 4?^ de muisjes je zoo zagen," zei moe, Jachten ze je zeker uit." „Kom jongen, als je nou gauw opstaat, dan mag je straks na de mis 'n anderen gaan koopen.'' Toen kwam heel langzaam 't rood-beschreid gezichtje van Toontje uit de kussens omhoog. „Als de muisjes je zoo zagen," zei moe, „lachten ze je zeker uit." „Hu, hu !" lachte Toontje. • * * Een uurtje later had Toontje weer 'n nieuwen koek met z'n twee handjes vast. Hij was even groot en even geel, en er zaten bruine randjes aan. En Toontje lachte er even blij tegen, als tegen den eersten. „O, jij koekie,'' zei Toontje, „straks krijg ik voor jou 'n lekker fijn heerlijk vogeltje P' 13 "RË1TH- .heel stil te slapen. «Jai als er dien nacht de maan niet geweest was! Maar nu rekende Toontje buiten de maan. Want nadat ze bij Toontje binnen geloerd had, stond ze vlak boven den hof van rietje thuis. Daar tegen de donkere muur hing 'n kooike, en daarin zat 'n meesje heel stil te slapen, 't Sliep op z'n houtje net zoo rustig als Pietje in zijn zacht bedje. De kat van Pietje thuis, 'n valsch leelijk beest, liep op haar fluweelen sokjes met groene glinsterende oogen door den hof. „Iets moet ik vannacht vangen!'' zei ze ; „een mees of een muis, of een rat of zoo wat !" En ze gluurde met haar valsche oogen tusschen de struiken en in de boomen, maar gelukkig zag ze ons meesje niet daar boven in 't kooike, want 't hing heelemaal in 'n donker hoekje. Toen kwam heel zoetjes en langzaam het bleeke maangezicht achter de donkere boomen uitgekropen. - „Wat hangt er in dat hoekske," dacht ze. „Even kijken !" Toen scheen haar wit licht recht op meesjes kopje, dat zoo heerlijk zat te slapen. Opeens schrok 't wakker van dat licht. „Piet, piet," riep 't, „is 't nou al dag ?" Ze meende dat de zon er al was. Toen zag 't de maan ! „Piet, piet," zei 't weer, „ben jij 't maar ; dan dut ik nog wat !" En 't wipte om op z'n houtje ; 't stak z'n kopje tusschen z'n vleugeltjes en 't sliep alweer bijna ! Maar poes had met haar fijne ooren 't piet-piet gehoord. „Dat is een mees," zei ze en lekte met haar tong al over haar neusje. „Dat zal smaken !" Ze zag 't kooike. De lichte maan scheen 'n blinkend wit puntje op 't glazen fontijntje. Toen zei poesje : 14 „Och meesje, ik heb toch zoo'n meelij met jou. Je hangt daar zoo hoog en alleen in de kou. Kom vriendje, dan stop ik je warm in mijn maag. Daar slaap je, 'k weet zeker, wel tien keer zoo graag !'' Roef, daar zat poes al boven op 't kooike. Maar 't meesje had 't niks op de warme maag van poes. „Dat is een mees," zei ze 't Vloog zich bijna dood tegen de tralies. Z'n veeren stonden rechtop van schrik. Maar 't hielp allemaal niets. Daar kwam de scherpe klauw van de kat door 't deurtje, 't Meesje piepte zich heesch, en van angst wilde 't die stijve sterke tralies kapot slaan met z'n zwakke vleugeltjes en stuk bijten met z'n klein bekje, dat al rood was van 't bloed. De klauw kwam dichterbij. Toen viel 't vogeltje van schrik half dood in een hoekje neer. 't Bewoog zich niet meer, en 't deed z'n oogjes dicht. Pak zei de klauw met de scherpe nagels. Hap, zei de bek met de scherpe tandjes, en 't meesje was dood. en 't meesje was dood. De leelijke maan was weggegaan. De zon had ze weggejaagd, en die stond nu zelf aan de lichte lucht. Ze scheen in 't kamertje waar Pietje lag te slapen en maakte er alles van goud : de muur, 't gordijn, de lakens, alles blonk als echt goud. Hé, wat was 't er nu mooi ! Geen wonder, dat Pietje er wakker van werd ! Hij dacht al, dat ie zich verslapen had, zoo licht was 't. Wip, daar stond hij voor het raam. Inééns was zijn hartje vol blijdschap. Hij zou wel hebben willen zingen, net als een vogeltje. Heel in de verte, ginds 15 achter die groene, groote wei, kwam de ronde gele zon omhoog gekropen. Ze was nog maar heel laag ; daarom kon Pietje er goed tegenin kijken. „Wat groot !'' zei Pietje, „wat geel 1 't Is net ,. da's waar ook ! een eierkoek ! Want daar dacht hij nu opeens aan. In 'n paar minuten was hij kant en klaar en vloog naar beneden, naar de mees ! In de gang luisterde hij al, of ie ze niet hoorde fluiten. Niets ! Zou ze nog slapen, die luie mees ? Nou was ie buiten. Daar hing 't kooike. Hoog! Hij zag ze zoo niet. Zou ze onder in de kooi zitten? Gauw nam ie 'n stoel, dan kon ie er bij. Daar pakte hij 't kooike met bei z'n handen van den spijker af en hij zag veertjes verstrooid op 't witte zand liggen. Hij zag bloed aan de spijltjes en hij zag niets meer, want twee dikke tranen maakten zijn oogen heelemaal nat. in de hand naar de voordeur. | zag veertjes verstrooid op 't witte zand.. Er was gebejd< Dat zou pietje wel zijn met de mees. Hij hield z'n koek omhóóg, want Foks wou er met alle geweld een stukje van hebben. Hij sprong maar tegen Toontje omhoog en kefte ongeduldig „wef, wef !" „Nee Foks, als ik er noifgeen fijne mees voor kreeg, dan gaf ik je een stukje." „Maar Foks verstond er niks van en ie bleef maar keffen en springen. Toontje trok de deur open. — „Hé ja, 't was Pietje ! Kijk 'ns, ben ik er niet flink afgebleven. 16 Geen kruimeltje er af ! Heb je de mees bij je ? Dan ruilen we nou hé ? „M'n mees is dood," zei Pietje huilerig. „Wat !" „De poes heeft ze opgegeten !" Toontje keek Pietje aan of ie 't in Keulen hoorde donderen. Hij was zóó verslagen, dat hij z'n armen langs z'n lijf liet hangen. Hij dacht nergens meer aan. Ineens hap ! hap ! zei Foks, en — roef — daar ging ie met den koek in z'n bek aan den haal. „Hier, Foks! hier, leelijk beest, 'k Sla je dood!" schreeuwde Toontje zoo kwaad als 'n spin. duur ging ie met den koek in z'n brk aan den haal. Maar Foks stak zijn staart in de lucht en rende er van door. Daar stonden ze nu, die twee, Toontje en Pietje, en ze keken mekaar aan als de twee grootste ongelukken van de wereld ! Harrie. Daar stonden ze nu, die twee. 't Was zoo'n echte, mooie Meidag geweest, zoo'n dag, dat den heelen tijd de zon staat te lachen aan den blauwen hemel, en blinkt op bosschen, velden, boomen en struiken, die staan te pronken in hun spik-splinternieuwe pak van jong, frisch groen, 't Was zoo'n dag geweest, dat iedereen blij was, overal vreugde was, en de vogels zongen, luid en jubelend, of ze liederen zongen zonder einde. 't Was een heerlijke, schoone lentedag geweest ! Maar nu ging het zoetjes-aan avond worden ; de zon hing al heel la,ag boven den horizon, en verfde aan dien kant den wit-blauwen hemel met koper-rooden gloed. De menschen, die op 't veld gewerkt hadden, gingen nu ook al naar huis. Ze zongen een liedje er bij, of floten een deuntje 't Was ook zoo'n fijn weer ! En de vogels ? Ja, hun lied scheen toch een eind gehad te hebben, want je hoorde geen enkelen liedjeszanger meer. Nu en dan riep er wel eens eentje heel hel door de stilte heen, maar hij scheen geen antwöord te krijgen. Waar waren dan toch al die blije vogeltjes gebleven ? Waren ze al naar hun nestje gaan slapen ? Nee hoor ! Ze vonden 't nog wel wat vroeg. Maar waar ze gebleven waren, zal je moeilijk raden, en daarom zal ik je dat maar vertellen. Even buiten 't dorp was in het bosch een kleine open plek, waaromheen struiken stonden. Dat plekje lag daar dus mooi verborg3n. Dat wisten de vogels ook. En gelijk de menschen 's avonds in de herberg of op een plein bij elkaar komen om samen wat te buurten, zoo kwamen op die open plek in 't bosch de vogels bij elkaar, en 18 babbelden en keuvelden er maar wat gezellig. En bijna alle vogels kwamen er zoo. Daar had je eerst de ooievaar. Dat was natuurlijk en klepperde met zijn bek, als een echte voorzitter met zijn hamer. de groote mijnheer ; hij was voprzitter van de vergaderingsn, en klepperde met zijn bek, als een echte voorzitter met zijn hamer. 19 Dan kwamen er ook mijnheer en mevrouw kraai ; een deftige nachtegaal, die daar vlakbij in 't bosch woonde ; een paar vroolijke merels uit den tuin van den burgemeester; een heele rist vinken, zwaluwen, spreeuwen, tuihf uiters en soms, maar niet altijd, kwam er ook een leeuwerik, die daar dichtbij in 't korenveld woonde. En natuurlijk, dat is te begrijpen, kwam er ook een heele bende musschen. Eiganlijk haddan de andere vogels maar liefst dat die niet kwamen, want die kwajongens (de ooievaar zei altijd : straatjongens) konden niets beter do^n d?n drukte en herrie maken, en de voorzitter moest aanhoudand klepperen, om ze wat kalm te krijgen. Op dien mooien Meiavond dan, waren de vogels weer op hun heerlijk plekje in 't bosch samengekomen, en zaten heel genoegelijk samen te babbelen, 't Was er heel wat minder rumoerig als anders, want er waren bijna geen musschen. Die zaten zeker nog hier of daar in een kersenboom, of waren aan 't ruziemaken op straat. De leeuwerik was er dezen avond wel. Maar hij zat maar stil naar de zon te kijken, die daar heel laag tusschen de boomen hing, en luisterde bijna niet naar wat de andere vogels zeiden. Juist was de ooievaar aan 't vertellen, hoe gelukkig hij vandaag bij 't kikkers vangen was geweest en hoe dom die kikkers waren, om d'r eigen zoo maar te laten pakken. Nou, mijnheer ooievaar zag er dan ook welgedaan uit ! De nachtegaal vertelde hoe hij gisterenavond een rustig zitplaatsje had opgezocht en daar zijn allerschoonste liedje had geflotsn. 't Was zóó mooi, dat de bloempjes wakker waren gebleven om te luisteren, en van alle kanten de vogels en eekhoorns en hazen, konijnen en nog veel meer dieren waren gekomen, om zijn wondermooi liedje te hoeren. Maar toen was er een jong;n gekomen, zoo'n echte deugniet, en die had al die stille luisteraars weggejaagd, en in den boom, waar de nachtegaal zat, wierp hij een grooten steen, zoodat het blije zangertje angstig wegvloog. „Wat zijn die jongens toch deugnieten !" zeiden toen alle vogels. Alleen de leeuwerik zei maar niets. Die zat nog maar steeds naar de zon te kijken.^ En de vink vertelde, hoe dat vlak bij den boom, waar zijn nest was, in een groote kamer een heel ziek meisje lag, met bleeke wangetjes en o zoo'n fauwe oogjes, dat al maar hoestte, heel den dag door. En dat hij dan op de vensterbank ging zitten, en daar zijn 20 liedjes floot en trilde en jubelde. En hoe blij dan dat meisje was en hoe haar wangetjes kleurden van vreugde. .^'.■•..vogels en eekhoorns en hazen, konijnen en nog veel meer dieren waren gekomen, om naar zijn wondermooie liedje te hooren. En de merel vertelde van den schoonen tuin van den burgemeester, en de kraai wist veel te zeggen van verre landen waar 21 hij geweest was, en de zwaluw van zijn mooi nest, dat hij gemetseld had, en zoo wist iedereen wat. Alleen die kleine leeuwerik scheen niets te kunnen vertellen. „Hé, leeuwerik," zei de ooievaar, „wat zit je daar te droomen ; ,,weet jij .vandaag heelemaal niets ; je zegt er zoo weinig van." 't Was net of de leeuwerik opeens wakker schrok, toen de ooievaar zoo tegen hem praatte. Z'n kopje dook op uit de veertjes, waartusschen het had zitten droomen ; hij knipte een paar keer met z'n oogjes, en zei toen : „Och, neen, mijnheeer ooievaar, niet „veel bijzonders vandaag ; och neen ! Alleen " Toen keek hij weer naar de zon, met schitterende oogj es, net of hij blij was, dat hij ze weer zag. „Nu, wat alleen ?" vroeg de ooievaar. „Och, vanmorgen ben ik zoo hoog gevlogen, dat ik bijna bij de zon kwam, bijna er bij." Terwijl het leeuwerikje dit zei, schitterden z'n oogjes nog meer, en hij keek de andere vogels eens aan of het zeggen wou : „Ja 't is waar, hoor ! Toen keek fty weer naar de zon,.. Geloof me maar !'* Maar de andere vogels schenen het toch niet goed te willen gelooven. Ze lachten eens, knipten een oogske tegen elkaar, trokken hun vleugels eens op, en de ooievaar zei : „Nou, nou, leeuwerikje, da's toch nog al wat kras. Dat geloof ik zoo nog maar niet. Naar de zon gevlogen ! Hé, da's hoog hoor, da's hoog ! Ik ben er tenminste nog nooit geweest, en van al de andere vogels hier ook geen één, denk ik. Is 't wel ?" „Neen, neen," riepen alle vogels. „En,"' zei de ooievaar, ,,m'n vriend de arend, is ook nog nooit zoo hoog geweest geloof ik. En dat is toch de grootste en sterkste van allemaal. Nee, beste leeuwerik, dat kan ik toch niet gelooven, dat moet ik eerst zien van je." Het leeuwerikje lachte ook eens, hupte op een ander takje en zei toen : 22 „Nou, je kunt 't gelooven als je wilt. Maar ik zeg je, dat 't zoo is.'' „Da's niet, da's niet, dat kan niet waar zijn,'' schreeuwden toen de enkele musschen en spreeuwen, die dien avond nog waren gekomen. Maar de leeuwerik liet ze roepen en schreeuwen, en. dacht bij zich zelf : Ik weet 't toch zeker ; laat ze maar zeggen wat ze willen. Ze hebben 't geen van allen gezien.'' Toen echter stak de ekster z'n vleugels in de hoogte ; daar wou hij mee zeggen : Luister jullie allemaal eens j ik heb wat te zéggen. En alle vogels werden toen stil en keken naar de ekster, wat die zeggen zou. De ekster zei : „Maar m'n beste kameraden, maakt daar nu geen ruzie om, of de leeuwerik wezenlijk vlak bij de zon is geweest. Luister, ik weet wat ! Als onze leeuwerik van morgen wezenlijk zoo hoog heeft gevlogen, dan zal hij dat op 'n anderen dag nog we! eens kunnen doen en dan kunnen wij 't allemaal zi?n. Vin jullie ook niet V' „Ja, ja,'' riepen toen alle vogels, „dat we daar niet eer aan gedacht hebben !" En de ooievaar zei : „Hé leeuwerik, heb je dat gehoord ? Wil je nog niet eens 'nen keer zoo hoog vliegen, zoo dat we 't dan allemaal kunnen zien. En als 't dan wezenlijk waar is, nou dan ben je een kranige vent, hoor. Dan ben «je werkelijk de koning van alle hoogvliegers !'* tiiuai.i daar nu geen ruzie om, 23 „Dat doe 'k," zei de leeuwerik, en hij tikte met zijn rechterpoot op den tak, „dat doe 'k ! Maar dan moet ik eerst een paar dagen hebben om eens goed uit te rusten, en me voor dien grooten tocht klaar te maken." „Ja, ja, da's goed," riepen alle vogels, en de ooievaar zei nog : „Kies zelf maar uit op welken dag je het wilt probeeren." 't Was nu heelemaab stil geworden ; alle vogels zaten ernstig te kijken naar den kleinen leeuwerik. Sommige schudden hun kopke en dachten : Zoo'n dwaas klein ding ! Andere kregen medelijden met het wakker vogel-ventje, maar allemaal waren ze nieuwsgierig welken dag de leeuwerik zou kiezen. Die zat met z'n kopke voorover diep te denken Vandaag o ja, was't Zondag. Hij had vanmorgen de menschen allemaal naar de kerk zien gaan, met hun mooie kleeren aan. Nou, als hij 'n week had om uit te rusten en zich klaar te maken tegen den grooten vliegtocht, dat zou wel genoeg zijn. Ja, ja, de volgende Zondag dus. En hij zei tegen de andere vogels : „Over 'n week, als weer alle menschen naar de kerk gaan, dan zal ik 't probeeren. Maar niet 's morgens zoo heel vroeg ; dan staat de zon nog zoo ver weg ! Nee, als 't op het torentje van het dorp voor de vierde keer luidt, dan zal ik naar de zon vliegen. En dan mag je gerust allemaal komen kijken !" „Natuurlijk, natuurlijk," riepen ze allemaal, „dat doen we zeker.'' Maar, terwijl was het al wat donker geworden'. De* zon was heelemaal weggekropen, en onder de. boomen van het bosch was 't al avond, 't Werd bedtijd voor de vogels, 'n Paar, die erg hielden van hun nestje en van slapen, waren, al weggevlogen. Ook het leeuwerikje vloog naar x'n nestje in het korenveld. Toen klepperde de ooievaar: klepper-klep-klep-klep-prrrrr. De vergadering was afgeloopen, en 'n paar minuutjes later was 't ook op dat mooie vogclplekje in 't bosch heel stil geworden. 't Was avond, en 't werd steeds donkerder. Alle vogeltjes lagen in hun zachte nestjes, en sliepen weldra warmpjes in. Alleen die kleine leeuwerik kon maar niet slapen ; en toen 't al heelemaal donker was, en overal aan den hemel de sterretjes stondsn te pinken, lag hij nog met heel-open oogjes voor zich uit te kijken. Maar eindelijk toch sliep hij ook in, en of hij dien nacht ook gedroomd heeft, ik weet 't niet ; ik heb het hem niet gevraagd. 24 Den volgenden morgen maakte de vroege zon hem met een paar warme straaltjes wakker. Het vogeltje wipte direct op en knipte een oogske tegen de lieve zon, alsof het zeggen wou : Goeden morgen, zonnetje, wij kennen mekaar wel, hé ! Maar 't wipte toch niet z'n nestje uit, zooals het andere mórgens altijd direct deed. Want dat was altijd zijn eerste werk : blij de lucht in vliegen, en hoog, heel hoog, zóó, dat je hem niet meer kon zien, z'n morgenliedje te zingen, z'n morgengroet aan 0. L. Heer. En dat deed hij zoo graag, en dan was hij zoo blij, En als 't eens een keer heel vuil weer was, zoodat hij niet goed omhoog kon vliegen, dan zat hij heel den morgen bedroefd in zijn nestje, en was dien dag niet te spreken. Maar nu was 't zoo'n prachtig weer ; mooie helder-blauwe lucht, en 't zonnetje lachte al zoo warmpjes over 't veld en op de boomen. Ja, dat was allemaal wel waar, en het leeuwerikje had ook echt goeien zin ; eri 't had zoo graag weer heel, heel hoog z'n liedje gaan uitjubelen, maar het moest 't zich nu niet te druk maken, en zorgen dat 't Zondag goed frisch was, en niet vermoeid. En daarom bleef het bijna den ganschen dag in z'n nestje zitten, en zoo de heele week lang. Alleen 's morgens, als de zon al wat hooger stond, vloog 't z'n nestje uit, de blauwe lucht in recht naar de zon toe. Dat was maar om te probeeren ; want zoo gauw 't wat hoog kwam (al dicht bij de zon, zooals het dacht), liet het zich kalmpjes op de vleugels dragen, of viel het al zingend pijlsnel omlaag. Dan zocht het wat eten bij elkaar en bleef dan den verderen dag thuis, 's Middags ging het wat slapen, of zat stil te luisteren naar 't zingen van de andere vogeltjes, die rondom in 't koren of in boomen en struiken hun blije liedje floten. 's Avonds vloog het nog heel even uit om wat voedsel te zoeken, en dan, al heel vroeg, stak het z'n kopje tusschen de veertjes en ging slapen. Zoo deed het de heele week lang, tot de volgende Zondag kwam. En toen was 't heelemaal frisch, en goed uitgerust voor den grooten tocht. Dien Zondag was 't weer een heel mooie lentedag. Al heel vroeg stond de zon aan de helder-blauwe lucht, en scheen op al dat jonge, frissche groen, dat overal hélder-schitterende dauwpareltjes droeg. Van alle kanten klonk het blij getierelier van de vogeltjes rond het stille dorp. 't Was Zondag en stil ! De menschen gingen langzaam en zachtjes pratende, met hun Zondagsche kleeren aan, naar de 25 kerk. En als dan de H. Mis begonnen was, werd het nog stiller in het dorp. Alleen de vogels werden hoe langer hoe drukker. Ze joelden en stoeiden, floten en vochten ; 't leek er wel kermis. En vooral op die open plek in het bosch was het schrikkelijk druk. Overal in de boomen rondom zat het vol vogels, die kwetterden en babbelden om 't hardst. En toen het heldere klokje van den kleinen kerktorén voor de vierde keer luidde, leek 't wel of alle vogels van het heele dorp daar op die open plek bij elkaar waren gekomen. En de ooievaar had moeite genoeg om al die druktemakers wat kalmer te doen zijn. Alleen het leeuwerikje was er nog niet. Enkele vogeltjes werden al ongeduldig. Waar bleef het toch ? Zou het niet meer durven ? Wat het beloofd heeft, móet het doen ook, uit f Eindelijk (de klok had al lang voor de vierde keer geluid) eindelijk, daar kwam het leeuwerikje aanvliegen. Hst vloog in 't topje van den hoogsten boom. Alle vogels floten het een welkom toe, of klapten met hun vleugels. Maar toen de ooievaar klepperde met z'n bek, toen werden al de andere vogels stil en keken en luisterden naar den kleinen leeuwerik. „Vrienden," zei het, „jullie wou niet gelooven, dat ik naar de zon kan vliegen ; maar ik zal je dat vandaag eens laten zien. En nu zul je het wel moeten gelooven, want ik zal, als ik daarboven bij de zon ben, een tipje uit het hemelblauw pikken, dat mee omlaag brengen, en het je allemaal laten zien. Zul je me dan gelooven ?" „Ja, ja! Natuurlijk! Heusch hoor !" riepen ze allemaal door elkaar. Maar de musschen knipten een oogske tegen elkaar of ze zeggen wouen : 't Zou wel kunnen, maar 't zal niet gaan ! En de spreeuwen en vinken hadden pret in 't dappere hoogvliegertje en tjilpten en wipten van puur plezier tak-op tak-af ! Maar de nachtegaal zag het wel wat donkerder in. Hij vloog naast het leeuwerikje en fluisterde het in 't oor : „Pas toch op, kameraadje, pas toch op ! Het zal je niet meevallen, hoor ! De zon is zóó hóóg — zóó hóóg. — En jij bent zoo klein en zoo zwak ! Ik zou 't maar niet probeeren — nee, toe, doe 't niet ? !" „Bah I" zei 't leeuwerikje, ,,'t is ook wat ! Ik doe 't hoor ! Wïï je me bang maken?—Wacht maar, straks zul je wel anders praten !" En tot de andere vogels riep het toen : „Nou, vrienden, ik ga beginnen, hoor !'' 26 De ooievaar klepperde weer even, en allen zaten stil en keken naar wat 't leeuwerikje ging doen. Dit wipte een paar keer met z'n J>r sterksten en vlugsten wiekten ook omhoog, van verre het leeuwerikje achterna,.. vleugeltjes als om ze goed lenig en los te maken, keek nog even waar de zon stond, en toen tjoep ! daar zat 't al een heel 27 eind in de lucht en met zijn rappe vleugeltjes repte het als een pijl zoo vlug al hooger en hooger Toen vlogen ook alle vogels uit de boomen om het leeuwerikje na te kijken. De sterksten en vlugsten wiekten ook omhoog, van verre het leeuwerikje achterna, dat al heel hoog boven hen was. Anderen, die niet zoo goed konden vliegen, of die misschien ook wel een beetje lui waren, vlogen boven op 't kerktorentje, of op de telefoon-palen, of in de toppen van de hoogste boomen. en keken vandaar het leeuwerikje na. Maar dat ging niet heel gemakkelijk, want ze moesten bijna den heelen tijd tegen de zon inkijken ; en dat kunnen vogeltjes ook niet goed I En van alle kanten klonk het : Kwek-kwek — Kijk-kijk — Zie-zie ! En sommige riepen : „Ja, ja, hij komt er — ja ja r Maar anderen schudden hun kopkes en floten zacht : „Nee-niet, nee-niet !'' Het leeuwerikje vloog altijd maar hooger, in een rechte lijn naar de gouden zon toe. 't Was al dicht bij enkele kleine wolkjes, die daar juist voor de zon schoven. „Wacht, dacht het, die komen juist goed van pas. Daar kan ik even uitrusten. Ik ben nog wel niet moe, maar even rusten kan nooit kwaad. Ik zal nu wel zeker op z'n minst half weg zijn. Even omlaag kijken Hé, wat ben ik al hoog. Wat is daar onder nu alles toch klein ! Waar zijn de wolkjes. Hah, daar ! Wat zijn ze nu al groot ! Vlug er op af Wat is dat ? 't Is niets dan wat dichte mist. Daar kun je zoo maar doorhenen vliegen. Hé, da's jammer, nu kan ik niet uitrusten " Hooger, steeds hooger vloog het dapper vogeltje. Maar toch, z'n vleugeltjes werden wel wat moe. 't-Ging al niet zoo vlug meer. Maar de zon kwam al dichterbij. Volhouden, volhouden ! De vogels, die op den toren en op de palen en boomen het leeuwerikje zaten na te kijken, konden het nu niet meer zien, zóó hoog was het al. Alleen de vogels, die mee omhoog gevlogen waren, zagen het nog, heel hoog daar, als een stipje in het blauw. En die heel hoog gevlogen waren, zagen ook nog de vlugge vleugeltjes op en neer gaan. Maar die zagen ook, dat 't al langer hoe langzamer, ging. Zou het leeuwerikje moe worden? Zou 't dan toch wezenlijk niet bij de zon kunnen komen? Ja, nu voelde het leeuwerikje toch ook, dat het moe begon te worden. Boven aan de vleugeltjes begon het zoo pijn te doen. Nee, het zou niet lang meer kunnen vliegen. En de zon was toch nog 28 ver weg Zou er hier nu nergens iets zijn om eens even uit te rusten ? Het leeuwerikje keek nog eens naar alle kanten goed rond. Maar natuurlijk, het zag niets, heelemaal niets, waar het wat kon rusten. Er was alleen daar boven — nog zoo héél hoog — de blauwe lucht met de schitterende zon ; en omlaag weer enkele van die witte, donzige wolkjes. Hè, het kon haast niet meer ! — Even liet het zich dragen op de wijduitgespreide vleugeltjes. Hé, zoo rustte het toch wat. Maar zoo ging het zachtjes omlaag in plaats van omhoog. En dat mocht niet. Volhouden, volhouden, dacht 't leeuwerikje. Maar toen 't weer wiekte met z'n vleugeltjes, deden die nog veel meer pijn als eerst, nu ze even hadden mogen rusten. En daarom sloegen ze maar heel, heel langzaam op en neer. Het arme beestje had z'n bekje openhangen van moeheid, en de oogjes keken voortdurend vol verlangen naar de mooie blinkende zon. Maar och, die stond nog zoo ver, o zoo ver weg ! De ooievaar, die 't grootste en sterkste was van alle vogels uit 't dorp, en daarom het hoogst was gevlogen en 't dichtst bij den leeuwerik, zag wel dat 't met 't dappere vliegertje niet best meer ging. Telkens en telkens liet het zich op de vleugeltjes drijven, en als 't dan weer omhoog wiekte, ging 't zoo langzaam en moeilijk. Soms zelfs viel het van vermoeidheid een heel stuk omlaag ; maar telkens weer wou 't omhoog, omhoog. De ooievaar kreeg medelijden met het wakkere vogeltje. Wacht, dacht hij, ik zal 't gaan helpen. Met m'n sterke vleugels kan ik ook wel zoo hoog komen als de leeuwerik nu is. — En heel snel vloog hij op zijn groote vleugels omhoog. Maar toen......... opeens ! Het leeuwerikje draaide zoo vreemd. het kantelde om- en viel waggelend omlaag — snel — snel — altijd sneller ! De ooievaar schrok ervan — bleef op zijn breede vleugels zweven, en klepperde zoo luid met zijn bek, dat de vogels die lager vlogen, angstig opkeken wat er gaande was. Toen opeens zagen zij ook, hoe het leeuwerikje met slap-hangende vleugels omlaag tuimelde, altijd maar vlugger, tot 't eindelijk in een wei in 't gras viel. Al gauw kwamen enkele vogeltjes, die er vlak bij waren, en ook 't ongeluk gezien hadden, naar het leeuwerikje toegevlogen. En alle andere vogels vlogen luid-fluitend en jammerend zoo vlug ze konden naar de ongeluksplaats toe ; enkele minuten later daalde ook de groote ooievaar op de wei neer. En nu zaten alle vogels in JBrF? £iTi-1- "W** tot 't eindelijk in een wei in 't gras viel. een grooten kring rondom het arme leeuwerikje en werden heel stil, want allen dachten ze, dat het zeker dood moest zijn. 23 30 ( Toen stapte de ekster naar den leeuwerik toe, en stiet met z'n poot zachtjes tegen het lijfje aan. Maar het vogeltje verroerde zich niet. Toen voelde hij aan de slappe pootjes, maar die waren al wat koud geworden. Toen lichtte hij het de oogleden op, maar in de oogen was geen licht meer. Toen schudde de ekster treurig met z'n kop, en fluisterde tegen de vogeltjes : ,,'t Is dood. 't Heeft een zonnesteek gekregen ; 't is te dicht bij de zon geweest.'' Droevig zaten ze daar allemaal te kijken naar hun arm kameraadje, en 't duurde een heel tijdje, eer weer een van de vogels iets kon zeggen. Maar op 't laatste klepperde de ooievaar heel zachtjes, en allen keken nu naar hem, en luisterden naar wat die zei. „Lieve vogeltjes,'' zei de ooievaar, „ons arm leeuwerikje is dood. Arm diertje ! Maar we mogen het hier zoo niet laten liggen. We moeten het netjes begraven.'' „Ja, ja," zeiden de andere vogeltjes heel zacht, of knikten met hun kopjes. „En," zei de ooievaar verder, „me dunkt, we moesten het begraven, op het mooie plekje in het bosch, waar we 's avonds altijd bij mekaar komen. Jij, vriend zwaluw, jij moest eens een heel mooi nestje metselen, met een dekseltje er op ; dan kunnen we ons doode vriendje daarin leggen." „Goed, goed," floot de zwaluw, en weg was hij al. „En jij, vriend spreeuw, haal jij een heel groote spin, die kan dan een mooi lijkkleedje weven." „Best," zei de spreeuw, „ik zal probeeren. Als de spin maar niet te bang van me is, en met me mee wil gaan." „En onze vriend Nachtegaal zal wel zoo goed willen zijn, om in het bosch een troep doodgravertjes bij elkaar te zoeken ; dan zullen wij terwijl van gras en stroo een zacht bedje vlechten, en daarop zullen we den kleinen leeuwerik naar 't bosch dragen." Toen vlogen de meeste vogeltjes weg om strooseltjes te zoeken, en de nachtegaal vloog naar 't bosch om de doodgravertjes te roepen. En toen de vogeltjes met hun strooseltjes terug kwamen, vlochten ze stil en vlug een zacht bedje voor den leeuwerik, en de ooievaar pakte het doode vriendje met z'n stevigen bek op, legde het er boven op. Wel twintig vogeltjes, vooral spreeuwen en musschen, staken elk een vleugel onder 't bedje, en droegen 't zoo zachtjes vooruit. Voorop gingen de ooievaar en de kraaien, en alle andere vogeltjes volgden achteraan, 't Was een stille stoet. Er werd heel den tijd niet gebabbeld of gefloten, net zoo lang tot ze op het 31 vogelplekje in het bosch kwamen. Daar stond de zwaluw al te wachten met een mooi, kant-en-klaar nestje. Een paar andere zwaluwen hadden hem bij 't bouwen geholpen. En ook de spreeuw stond te wachten met een groote spin, die hij boven in 't oude kerktorentje gevonden had. En de nachtegaal was er ook al. Die wist maar wat goed den weg in 't bosch, en daarom had hij al gauw een twintigtal doodgravertjes gevonden. Die stonden er ook al te wachten en waren maar vast aan 't graven gegaan. Toen de spreeuwen en musschen hun last hadden neergezet, kwam een klagend treurlied je voor zijn doode vriendje, de ooievaar weer bij het bedje, pakte voorzichtig het doode leeuwerikje op, en lei het in 't mooie nestje, dat de zwaluw gemetseld had. De doodgravertjes groeven maar verder, en langzaam zakte het lijkkistje in den grond. Terwijl was de spin boven op het nestje gekropen, en spon, heel vlug en heel fijn, een teer kleedje om het doode leeuwerikje. Toen sloot de ooievaar het nestje voorzichtig dicht met het dekseltje. Stil en aandachtig stonden alle vogeltjes te kijken, tot eindelijk het nestje heelemaal in den grond zat, en de vlugge kevertjes er nog een klein zandheuveltje boven op bouwden. 32 Toen stapte de kraai langzaam naar voren, en zei met een krassende stem als van een doodsbidder : „Lieve vogeltjes. Het arme leeuwerikje is nu begraven. Arm diertje ! Dat het al zoo gauw sterven moest ! 't Was toch zoo'n