^yiDSCHE STAATSWETTEN ^|uurman & Jordens N°. 53
| om tT' ; - , ^^JWET OP DE
Vermogensbelasting
van den 27stén September 1892, S. 223, zooals die wet is gewijzigd en aangevuld bij de wetten van 7 December 1896, S. 207, 27 April 1904, S. 80, 14 juli 1904, S. 146, 15 Juli 1907, S. 203, 19 December 1914, S 563 en 564, 9 November 1917, S. 630, 27 juli 1918, S. 504, en 11 April 1919, S. 170, alsmede de wet op de
Verdedigingsbelasting I
van den 18den Augustus 1916, S. 411, zooals die wet is gewijzigd bij de wet van 11 April 1919, S. 171,
MET
Aanteekeningen ter toelichting, ontleend aan de gewisselde stukken en beraadslagingen, besluit ter uitvoering eri alphabetisch register
door
H. F. R. DUBOIS
inspecteur der registratie en domeinen te Vcnlo
ZWOLLE - W. E. J. TJEENK WILLINK - 1921
| 0.50
Voor mogelijke aanvullingen en wijzigingen zie men achter net register.












yy WET OP DE
Vermogensbelasting
/an den 27sten September 1892, S. 223, zooals iie wet is gewijzigd en aangevuld bij de wetten /an 7 December 1896, S. 207, 27 April 1904, S. 80, : 4 Juli 1904, S. 146, 15 Juli 1907, S. 203, 19 December 1914, S. 563 en 564, 9 November 1917, 3. 630, 27 Juli 1918, S. 504, en 11 April 1919, S. 170, alsmede de wet op de
Verdedigingsbelasting I
Mn den 18den Augustus 1916, S. 411, zooals die Wet is gewijzigd bij de wet van 11 April 1919,
I
MET
I nteekeningen ter toelichting, ontleend aan de * wisselde stukken en beraadslagingen, besluit ter uitvoering en alphabetisch register
door
H. F. R. DUBOIS
Inspecteur der registratie en domeinen te Venlo
ZWOLLE - W. E. J. TJEENK WILLINK - IQ2I



WETTEN OP DE VERDEDIGINGSBELASTING I.
Zie omtrent de wet van 18 Augustus 1916 S. 411 :
Bijl. Hand. 2" Kamer 1915/1« n°. 313, 1—46, Hand. id. bladz. 2135—2153, 2260—2268, 2269 —2281, 2283—2306, 2308—2328.
Hand. le Kamer bladz. 488, 490, 502, 529, 548, 536, 545.
omtrent de wet van 11 April 1919, S. 171 :
Bijl. Hand. 2* Kamer 1918/19 n°. 309. Hand. id. bladz. 1957. Hand. le Kamer bladz. 450.
en omtrent de wet van 5 Juli 1920, S. 342:'
Bijl. Hand. 2" Kamer 1919/20 n°. 443. Hand. id. bladz. 2460. Hand. 1' Kamer bladz. 712.



VERKORTINGEN:
W. I. Wet op de Inkomstenbelasting 1914. S. Staatsblad.
WETTEN OP DE VERMOGENSBELASTING.
Zie omtrent de wet van 27 September 1892, S. 223 :
Bijl Hand. 2e Kamer 1891/92, n°. 125,1—94.
Hand. id. 1891/92, bladz. 1047—1055, 1058— 1135, 1137—1150, 1152—1180, 1182—1248, 1250—1318, 1322—1353, 1357—1367, 1389.
Hand. 1» Kamer 1891/92, bladz. 266, 268—280; 1892/93, bladz. 5—19, 23—66;
omtrent de wet van 27 April 1904, S. 80 :
Bijl. Hand. 2» Kamer 1902/03, n°. 186, 1—4 ; 1903/04, n. 20, 1—11.
Hand. id. 1903/04, bladz. 1617—1627, 1629— 1639, 1641—1645, 1654.
Hand. le Kamer 1903/04, bladz. 347—349, 370—374;
en omtrent de wet van 27 Juli 1918, S. 504 Bijl Hand. 2» Kamer 1915/16, n° 205,
1—7 ; 1916/17, n°. 43 ; 1917, n°. 33; 1917/18,
n°. 33, 1—8.
Hand. id. 1917/18, bladz. 2457—2466. Hand. le Kamer 1917/18, bladz. 507, 678—681,
698—700, 821—836, 849.



INHOUD.
A. WET OP DE VERMOGENSBELASTING.
Bladz.
Algemeene bepalingen. Artt. 1—12 ... 5
Aanslag. Artt. 13—21 13
Bezwaren tegen de aanslagen. Artt. 22—30 40
Ontheffing. Artt. 22—26 40
Beroep. Artt. 27—30 43
Invordering. Artt. 31—37 46
Navordering. Artt. 38—47 go
Verhooging van den aanslag. Artt. 48—50. 57
Bijzondere bepalingen. Artt. 51—55. . . 58
Overgangs- en slotbepalingen. Artt. 56—58. 62
Wet van 27 Juli 1918, . . 504 63
De wet is hierachter afgedrukt overeenkomstig de nieuwe tekstpublicatie bij besluit van 5 September 1918, 8. 542.
De tusschen haakjes geplaatste cijfers achter de nummers der artikelen verwijzen naar de oude nummering vóór dat besluit
B. WET OP DE VERDEDIGINGSBELASTING L
Wet van 18 Augustus 1916, S. éll ... 04 „ „ 11 April 1919, S. 171 .... . 78 „ „5 Juli 1920, S. 342 70
C. WET HOUDENDE BEPALINGEN TER VOORKOMING VAN DUBBELE BELASTING 80



Art. 1
WET OP DE VERMOGENSBELASTING
van den 27sten September 1892, S. 223, zooals die is gewijzigd en aangevuld bij de wetten van 7 December 1896, S. 207, 27 April 1904, S. 80, 14 Juli 1904, S. 146, 15 Juli 1907, S. 203, 19 December 1914, S. 563 en 564, 9 November 1917, S. 630, 27 Juli 1918, S. 504 en 11 April 1919, S. 170.
In naam van Hare Majesteit WILHELMINA, bij de gkatie Gods, Koningin der Nederlanden, Prinses van Oranje-Nassau, enz., enz., enz.
Wij EMMA, Koningin-Weduwe, Regentes van het Koninkrijk ;
Allen, die deze zullen zien of hooren lezen, saluut! doen te weten :
Alzoo Wij in overweging genomen hebben, dat het noodig is eene vermogensbelasting te heffen ;
Zoo is het, dat Wij, den Raad van State gehoord, en met gemeen overleg der Staten-Generaal, hebben goedgevonden en verstaan, gelijk Wij goedvinden en verstaan bij deze :
algemeene bepalingen.
Art. 1. Onder den naam van „vermogensbelasting" wordt eene directe belasting geheven van ieder, die binnen het Rijk woont, of die zich in den loop van het jaar binnen het Rijk metterwoon vestigt.
Of en waar iemand binnen het Rijk woont,1 wordt naar de omstandigheden beoordeeld.
1 In S. 223 van 1892 kwam de komma niet voor.



Art. 1
■
In de Memorie van Toelichting van het ontwerp der wet van 1918 leest men: „Door de in werking treding van de wet op de inkomstenbelasting 1914 is de vermogensbelasting geheel van karakter veranderd. De wet van 27 September 1892 (Staatsblad n°. 223) bedoelt de vermogensbelasting als belasting van het (op een bepaald percentage van de waarde gefixeerde) inkomen uit het vermogen, dus als belasting, die te zamen met de bedrijfsbelasting eene gesplitste inkomstenbelasting vormt.
Na het in werking treden van de nieuwe inkomstenbelasting is de vermogensbelasting niet langer eene belasting van inkomsten uit een bepaalde bron, maar een belasting van deze bron zelve, als aanvulling der inkomstenbelasting, en dat wel op grond van de grootere draagkracht, die het vermogen als bron van inkomst aan den rechthebbende geeft boven andere bronnen van inkomst.
Een vermogensbelasting kan — ook in ons belastingstelsel — nog wel andere functies vervullen, maar de vermogensbelasting, welke bedoeld wordt in art. 130 der wet op de inkomstenbelasting 1914, vervult een andere functie niet
Zie Handelingen van de Tweede Kamer 1913/14, bladz. 1950/1, 1981—4, 2125—30, 2132—5.
Als gevolg hiervan behooren in de
vermogensbelasting alle wijzigingen te worden aangebracht, welke noodig zijn om die verandering van karakter tot uitdrukking te brengen.
Daardoor moet op nieuw de vraag worden beantwoord, wat als object van deze belasting in aanmerking zal worden genomen. Het antwoord op die vraag schijnt niet moeilijk. Immers alles, wat als vermogen verkoopwaarde heeft, ook al geeft het op zich zelf geen inkomsten, verhoogt voor den bezitter zijn draagkracht, doordien het of blijvende bron van inkomst is of in zulk een blijvende bron kan worden omgezet en derhalve den rechthebbende, voor zoover de zorg voor het behoud van die inkomst of mogelijke inkomst gaat, ontheft van de spaarnoodzakelijkheid, Welke rust op allen, die, van vermogen verstoken, enkel inkomsten uit arbeid genieten.



Art. 1
Dit geldt ook voor hem, die goederen bezit, bezwaard met vruohtgebruik en eveneens voor den vruchtgebruiker en den rechthebbende op een lijfrente. Het vruchtgebruik en het recht op een lijfrente kunnen, naar de praktijk leert, worden vervreemd en dus in blijvend vermogen worden omgezet. De duurzaamheid moge aan deze beide rechten ontbreken of minder eigen zijn, daaruit volgt niet, dat zij het karakter van vermogen in den zin der wet op de vermogensbelasting geheel zouden missen.
Uit de verandering van karakter der vermogensbelasting volgt verder, dat voor geen enkel vermogensbestanddeel de belasting afhankelijk mag worden gesteld van de opbrengst, welke het afwerpt of geacht wordt af te werpen. In een vermogensbelasting, welke het karakter van aanvullingsbelasting bij een inkomstenbelasting heeft en in deze functie ten doel heeft het vermogen als zoodanig te treffen wegens de hoogere draagkracht, welke het geeft, is heffing naar een zekeren multiplicator van de werkelijke of onderstelde opbrengst van bepaalde onderdeelen van het vermogen principieel verwerpelijk. Vandaar, dat in het hierbijgaand ontwerp het stelsel van aanslag der onroerende goederen naar een bedrag, afhankelijk van de belastbare opbrengst dier goederen, moest worden vervangen door aanslag ook van die vermogensbestanddeelen naar de verkoopwaarde. ....
Op eene vraag in het Voorloopig Verslag der 2de Kamer over het ontwerp der wet van 1892 gedaan omtrent het begrip „wonen" antwoordde de Regeering ;
„Het begrip „domicilie" zooals dat in het Burgerlijk Wetboek is omschreven, is in deze wet niet gebracht; terecht is afgeleid uit de bijvoeging „of iemand binnen het Bijk woont, wordt naar de omstandigheden beoordeeld", dat het wonen als een feitelijk, niet als een rechtsbegrip is genomen De belasting¬
plichtigheid is dus afhankelijk gesteld van het feit van het wonen. Dat dit bewezen kan worden door verschillende omstandigheden ligt voor de hand, maar evenzeer dat die omstandigheden in eene wet bezwaarlijk zijn op te sommen. Bovendien staat het vast dat het feitelijk wonen wordt bepaald door het gewoon



Art. 2 —
8 -
verblijf, zoodat tijdelijk verblijf buiten het Rijk niet van den belastingplicht ontslaat."
Voorts gaf de Regeering te kennen dat de Nederlandsche gezanten, die feitelijk niet hier te lande wonen, niet in deze belasting worden aangeslagen.
Zie voor consuls en consulaire agenten art. 11.
Art. 2. Ieder is belastingplichtig naar de waarde van zijn vermogen, opgevat en berekend naar de bepalingen dezer Wet.
Tot grondslag der berekening van het vermogen wordt genomen de toestand bij den aanvang van het belastingjaar of, voor hen, die zich eerst in den loop van het jaar binnen het Rijk metterwoon gevestigd hebben, het tijdstip van vestiging.
Hij, die zich eerst in den loop van het belastingjaar binnen het Rijk vestigt, is belastingplichtig voor zooveel twaalfde gedeelten van het belastingjaar als het aantal geheele maanden beloopt, die tijdens zijne vestiging nog niet zijningetreden.
Bij <le behandeling van (Ut artikel in de Tweede Kamer der Staten-Generaal, werd opgemerkt dat in het wetsontwerp geen bepaalde, voor alle belastingplichtigen geldende, datum voorkomt, waarop de waarde van alle vermogensbestanddeelen zal moeten worden berekend. Men achtte opneming hiervan wenschelijk; de datum van aangifte, die verschillend is, zal niet in aanmerking mogen komen, doch de bedoeling zou wel zijn dat 1 Mei van elk jaar daarvoor zal moeten worden aangenomen.
Men was voorts van gevoelen, dat het voor kooplieden en zelfs voor particulieren wellicht verkieslijk zou zijn, indiea in plaats van 1 Mei een andere datum, b. v. 1 Januari, voor de waardeberekening werd aangenomen.
De Regeering antwoordde hierop o. m. dat



9
Art. 3
wanneer een vaste datum werd genoemd, men in conflict zou komen met art. 9, waar gesproken wordt van vermogens die in ondernemingen belegd zijn en waar een andere datum dan 1 Mei is bedoeld.
Art. 3. Alle zaken, welke geldswaarde hebben, — vruchtgebruik en het recht op eene ingegane lijfrente daaronder begrepen —, komen als vermogen in aanmerking.
Hij, die het vruchtgebruik van Vermogen heeft, is belastingplichtig als ware hij voor vier vijfde gedeelten de eigenaar van het vermogen.
Met fideï-commis bezwaarde eigendom wordt als volle eigendom beschouwd. Het wettelijk vruchtgenot en het recht van gebruik worden met vruchtgebruik gelijkgesteld.
De tegenwoordige redactie van het artikel is vast gesteld bij de wet van 1918. Het recht op eene ingegane lijfrente was vóór 1918 volgens art. 6 niet onder vermogen begrepen. De gelijkstelling van met fideï-commis bezwaarden eigendom met vollen eigendom was vóór 1918 niet met zooveel woorden in de wet uitgesproken. Ter toelichting van de regeling in het tweede lid ten aanzien van vruchtgebruik gemaakt werd door de Regeering bij het ontwerp der wet van 1892 gezegd : „Alleen hij,
die het vruchtgenot heeft, zal wegens
deze goederen belastingplichtig zijn; zoolang de eigenaar geen voordeel uit de goederen
kan trekken, wordt hij daarvoor niet
aangeslagen.
De goederen zullen worden opgenomen onder het vermogen van hem, die het genot daarvan heeft, maar zooals reeds vroeger is opgemerkt, niet voor hunne volle waarde ; want de toestand van hem, die slechts het vruchtgenot heeft, is toch in onderscheiden opzichten minder gunstig dan die van den eigenaar: hij mag de bestemming van de goederen niet naar willekeur veranderen, hij wordt niet' gebaat



Art. 4
- 10 -
door de stijging van de verkoopwaarde, enz. Daarom wordt voorgesteld, dat slechts vier vijfde gedeelten dezer goederen tot zijn vermogen zullen worden gerekend.
Het schijnt overigens niet wenscheljjk töt bijzonderheden af te dalen, bjj het vaststellen van het bedrag van het vermogen voor hem die het genot van de goederen heeft; de belastingplichtigheid is op eene voor den
vruchtgenieter weinig bezwarende wijze geregeld en daarom komt het niet noodig voor, rekening te houden met zekere beperkingen, die enkele malen aan het genót worden gesteld, bijv. dat de vruchtgebruiker niet het recht zal hebben boomen te kappen. Moge de vruchtgebruiker van enkele goederen soms weinig voordeel trekken, daartegenover staat, dat hij dikwijls hooge renten geniet, waarin voor den eigenaar een assurantiepremie tegen verlies van kapitaal opgesloten zou liggen, maar die voor den vruchtgebruiker werkelijk inkomen zijn."
Verg. hiermede art. 6 1° e en de aanteekening op dat artikel. Eindigt een vruchtgebruik of een recht op eene lijfrente in den loop van het belastingjaar, dan wordt, blijkens art. 24, ontheffing van de belasting over de nog niet ingetreden maanden verleend.
Art. 4. Het vermogen der vrouw wordt, behoudens de uitzonderingen, in de voorlaatste zinsnede van dit artikel omschreven, geacht een geheel uit te maken met dat van den man.
De man is, behoudens verhaal, naar de waarde van dat geheele vermogen belastingschuldig.
In de gevallen van scheiding van tafel en bed en van scheiding van goederen is de vrouw naar de waarde van haar eigen vermogen zelve belastingplichtig. Hetzelfde geldt, indien en voor zoover de vrouw het beheer over haar vermogen heeft bedongen.
Niettemin worden in alle gevallen, behalve in' dat van scheiding van tafel en



— 11 —
Art. 4
bed, bij de berekening van de verschuldigde belasting de vermogens van man en vrouw samengevoegd; de uitkomst der berekening wordt dan in evenredigheid tot het batig bedrag van ieders vermogen over beide omgeslagen.
De Regeering merkte bij de Memorie van Antwoord over het ontwerp der wet van 1892 op, dat zoolang er geen scheiding van tafel en bed is uitgesproken, de beide echtgenooten één huishouden hebben en hunne draagkracht, '4en opzichte van de belasting, wordt bepaald door hun gezamenlijk vermogen, waarom het rechtmatig voorkomt dat beider vermogen als één geheel belast wordt.
„Ook zonder dat daaromtrent uitdrukkelijke bepalingen in deze wet voorkonjen — vervolgde zij — mag toch als vaststaand worden aangenomen,' dat deze belasting behoort tot de lasten, d'e tegenover het genot der vruchten staan; heruit volgt dat. wanneer de map al de inkomsten van het vermogen zijner vrouw geniet, hij alleen de belasting zal moeten dragen; heeft de vrouw zelve het genot van de inkomsten van eenig vermogen, dan zal ae verhouding tusschèn dat vermogen en do overige bezittingen aanwijzen welk deel der belasting ten haren laste komt j zijn alle inkomsten tusschèn de echtgenooten gemeen, dan zal de belasting uit de gemeene baten moeten worden betaald
Daar het vermogen der echtgenooten als een geheel wordt beschouwd, zal ongetwijfeld het gezamenlijk vermogen verminderd worden met het nadeelig saldo, dat de boedel van een hunner mocht opleveren."
In de Memorie van Antwoord over het ontwerp der wet van 1918 leest men naaraanleiding van de voorgestelde uitbreiding van het derde lid : „Volgens het derde lid van het tegenwoordig artikel 4 is de gehuwde vrouw, behalve in de gevallen van scheiding van tafel en bed en van scheiding van goederen, alleen dan naar de waarde van haar eigen vermogen zelve belastingplichtig, indien zij zich het beheer van hare roerende en onroerende goederen en het vrije genot van hare inkomsten bedongen heeft.



Ar*. 5
• 12 -
In aansluiting met dit voorscjmft bepaalt art. 16, dat, indien de vrouw krachtens art. 195 of art. 241 Burgerlijk Wetboek zelve het beheer over hare roerende en onroerende goederen en het vrije genot van hare inkomsten heeft, ieder der echtelieden verplicht is aangifte te doen van zijn vermogen.
Deze laatste bepaling heeft in de praktijk tot moeilijkheid aanleiding gegeven in gevallen, waarin de vrouw niet van haar geheele vermogen maar slechts van een gedeelte het beheer en het vrije genot der inkomsten had bedongen, of waarin zij zich wel het beheer maar niet het vrije genot had voorbehouden. In zulke gevallen was volgens de wet de man tot het doen van aangifte van het gezamenlijk vermogen van beide echtelieden verplicht, niettegenstaande hij, omdat hij het beheer over het gansche vermogen der vrouw niet voerde, niet steeds in de mogelijkheid was zich volledig op de hoogte te stellen van dat vermogen.
Om deze moeilijkheid op te heffen, stelt de ondergeteekende eene wijziging voor van lid 3 cn 4 van art. 4 en van lid 3 (vroeger lid 4) van art. 16, door welke verandering, naar de ondergeteekende meent, zonder eenig nadeel voor de schatkist aan alle bezwaren wordt te gemoet gekomen."
Art. 5. Het belastingjaar begint den lsten Mei en eindigt den 30sten April.
Volgens het Voorloopig Verslag achtten sommige leden het verkieslijk het belastingjaar te doen beginnen met 1 Januari, omdat velen gewoon zijn den stand van hun vermogen naar dien datum te berekenen. Hierop antwoordde de Regeering, bij de memorie van antwoord, dat indien er tusschèn den lsten Januari en het tijdstip, waarop de aangifte van het vermogen gedaan wordt, belangrijke verliezen zijn geleden, men van den belastingplichtige niet kan vergen dat hij zijn vermogen aangeeft zonder daarmede rekening te houden. Daarom is de 1ste Mei — een veel nader bij het tijdstip van aangifte staande dag •— als ingang van het belastingjaar bé^ houden. Zou daarin — zeide de Regeering —



13
Art. 6
soms eenig bezwaar gelegen zijn voor de kooplieden, dan wordt daaraan tegemoet gekomen door art. 9.
Bij de beraadslaging over dit artikel betoogde men opnieuw de wenschelijkheid om het belastingjaar te doen ingaan op \ Januari, waarop de Regeering antwoordde, dat de praktische vraag omtrent den datum: 1 Mei of 1 Januari, door praktische overwegingen beslecht moet worden. De eerste Mei — zoo wordt gezegd — is een zeer geschikte datum om de aangifte te stellen. Het is het tijdstip, waarop de meeste mensclien een overzioht hebben van den stand van hun vermogen en weten wat zij hebben. Öp 1 Mei heeft men zijne nieuwjaarsrekeningen ontvangen en, naar men onderstellen mag, ook betaald. De meeste balansen worden ook opgemaakt vóór 1 Mei. Zij die met Indië zaken doen, zullen veelal eerst later hunne rekening kunnen opmaken, doch hierin is bij art. 9 voorzien. In het algemeen zal men dus op 1 Mei weten wat zijn vermogen is. Stelt men daarentegen 1 Januari, op welk tjjdstip zal men dan de aangifte stellen ? In Februari ? Dan zullen velen geen overzicht omtrent den toestand van hun vermogen hebben.
Art. 6. Onder vermogen worden niet begrepen :
a. huisraad in den zin van art. 571 van het Burgerlijk Wetboek, voorwerpen van kunst of wetenschap, kleederen en levensmiddelen, voor zóóver een of ander geen handelsvoorraad is of niet dient voor de uitoefening van eenig beroep of bedrijf;
6. polissen van nog loopende levensverzekeringen ;
c. het recht op pensioenen, welke krachtens wet of verordening zijn toegekend of door particuliere werkgevers ter zake van verrichten arbeid verschuldigd zijn;
d. het recht op lijfrenten, voor zoover



Art. 6
— 14 —
deze gezamenlijk niet meer bedragen dan f 1200 per jaar, indien dat recbt verkregen is door betaling van een gelijk blijvende premie gedurende ten minste 10 jaren, mits de genieter der lijfrente niet bovendien een belastbaar vermogen van f 16,000 of meer bezit;
e. goederen, waarvan anderen het vruchtgebruik hebben ;
/. nog niet vorderbare termijnen van renten, van uitkeeringen, van bezoldigingen en van andere inkomsten, alsmede nog niet ingeoogste vruchten, die ten minste eenmaal in drie jaar worden ingeoogst.
Vóór 1918 werden in 1° a vrijgesteld meubelen, kleederen, levensmiddelen, voorwerpen van kunst of wetenschap, goud- en zilverwerk, paarlen en edelgesteenten, geen handelsvoorraad zijnde.
In het ontwerp der wet van 1918 was een beperking van 1» a van dit artikel voorgesteld tot: huisraad in den zin van artikel 571 van liet Burgerlijk Wetboek, boeken, handschriften, natuurkundige en wetenschappelijke werktuigen, kleederen en levensmiddelen, met uitzondering van wijnen, enz.
In de Memorie van Toelichting leest men dienaangaande : „Bij nader inzien heeft ondergeteekende gemeend, zich door te verwachten practische moeilijkheden niet te mogen doen weerhouden van het beperken van artikel <$» tot zaken van dagelijksch gebruik die als vermogensbestanddeel van ondergeschikte beteekenis zijn te achten. Wel is waar zal het niet altijd gemakkeljjk zijn precies te bepalen voor welke waarde bijv. antieke meubelen, die als zeldzaamheden niet onder het begrip huisraad van art. 571 B. W. vallen, moeten worden aangeslagen en zal het vaak moeilijk zijn het bezit van paarlen en edelgesteenten aan te toonen als het niet vrgwillig te goeder trouw wordt aangegeven. Waar echter het bezit van een kostbare schilderijenverzameling alsmede het bezit van andere kostbaarheden op bijzondere draagkracht wijzen, is het billijk dezezakenniet van de belasting uit te sluiten."



— 15 —
Art. 6
In aansluiting daaraan wordt in de Memorie van Antwoord gezegd: „De tegenwoordige aard der vermogensbelasting brengt mede, dat het geheele vermogen zonder eenige uitzondering tot grondslag van deze belasting strekken moet.
Om het echter den belastingschuldigen 200 min mogelijk lastig te maken, indien de belangen van de schatkist daardoor in verhouding weinig nadeel lijden, zijn de in letter a genoemde zaken vrijgesteld. Hierbij verder te gaan en ook de voorwerpen van kunst, gouden en zilveren werken, paarlen en edelgesteenten van het belastbaar vermogen uit te sluiten, acht de ondergeteekende niet geraden. Aanzienlijke bedragen kunnen bij deze zaken van weelde betrokken zijn, zoodat het billijkheidshalve niet aangaat deze zaken buiten aanmerking te laten bij eene belasting, welke strekt om rekening te houden met de draagkracht, welke voortvloeit uit het bezit van vermogen.
Voor ontstemming, dat men ook betalen moet wegens vermogen, dat men in den vorm van de hierbedoelde weeldeartikelen bezit, is geen redelijke grond en mocht zoodanige ontstemming niettemin aanvankelijk gewekt worden, dan zal deze ongetwijfeld slechts van voorbijgaanden aard zijn. Reeds zijn de vruchten, die dergelijke zaken voor den bezitter afwerpen in den vorm van het genot, dat hij daarvan bg voortduring heeft, vrij van de inkomstenbelasting in tegenstelling van de vruchten, die b.v. een door den eigenaar zelf bewoond huis voor dezen afwerpt, welke terecht als inkomsten worden beschouwd en belast. Door het vermogen, in de bedoelde zaken belegd, ook nog vrij te stellen van de vermogensbelasting, terwijl die zaken toch voorzeker evengoed als effecten en onroerende goederen de bestaanszekerheid van den eigenaar verhoogen, wordt een te groot voorrecht toegekend aan hen, die zich de weelde kunnen veroorloven om een deel van hun vermogen te beleggen in voorwerpen, waarvan de vruchten bestaan in rechtstreeksche bevrediging van behoeften van den bezitter
Het valt niet te ontkennen, dat sommige particulieren een grooten voorraad wijn hebben, welke een niet onbelangrijke waarde vertegenwoordigt. Dit bezit is ontegenzeggelijk een
^■■BS



Art. 6
— 16 —
bewijs van draagkracht, daarom zou dit vermogensbestanddeel wel in de belasting kunnen worden betrokken. Maar tevens staat vast, dat hierdoor de opbrengst der belasting weinig zal worden gebaat, te weinig in vergelijking van den last, die daardoor wordt veroorzaakt. Om deze reden heeft de ondergeteekende de vrijstelling van den bij particulieren aanwezigen wijnvoorraad gehandhaafd en het wetsvoorstel dienovereenkomstig gewijzigd."
Bij amendement werden de woorden boeken, handschriften, natuurkundige en wetenschappelijke werktuigen vervangen door de woorden voorwerpen van kunst of wetenschap. Ter toelichting werd door den voorsteller o. m. gezegd : „In plaats van „boeken, handschriften, natuurkundige en wetenschappelijke werktuigen", vier soorten goederen, die volgens art. 571 Burgerlijk Wetboek niet gerekend worden tot huisraad, heb ik de oude uitdrukking „voorwerpen van kunst of wetenschap" hersteld. Ik geef hieraan de voorkeur boven het toevoegen aan de lijst der soorten goederen in art. 571 Burgerlijk Wetboek opgesomd van „teekeningen, prenten, schilderijen, beelden, gedenkpenningen en andere kostbaarheden en zeldzaamheden" omdat dan de uitzondering te ruim zou worden. Ik heb namelijk geen overwegend bezwaar tegen het opnemen van kostbaarheden die met de kunst of wetenschap weinig hebben uit te staan en om die reden heb ik mij dan ook neergelegd bij het schrappen van „goud- en zilverwerk, paarlen en edelgesteenten". Deze vallen dus onder het vermogen, voorzoover zij geen voorwerpen van kunst of wetenschap zijn".
Naar aanleiding van een vraag in het Voorloopig Verslag der Eerste Kamer over het ontwerp der wet van 1918 leest men in de Memorie van Antwoord :
„Boekerijen moeten naar het oordeel van den ondergeteekende steeds als voorwerp van wetenschap worden beschouwd en zijn om deze reden altijd van de vermogensbelasting vrijge^ steld."
De aanvulling van het slot van 1<» o met de woorden : of niet dient voor de uitoefening van eenig beroep of bedrijf wordt in de Memorie van Toelichting van het ontwerp der wet van 1918



- J7 -
Art. 6
als volgt toegelicht: „De aanvulling in het slot van litt. a heeft ten doel voor het vervolg de vraag af te snijden, of de daargenoemde zaken, indien zij niet bestemd zijn om te worden verkocht of verhuurd, maar om in het beroep of bedrijf te worden gebruikt, als belastbaar vermogen moeten worden beschouwd.
Zoo zal door deze toevoeging geen verschil meer kunnen ontstaan over de beantwoording der vraag, of de inventaris van een hotel al dan niet tot het belastbaar vermogen moet worden gerekend."
In de Memorie van Toelichting van het ontwerp der wet van 1918 leest men voorts : „Omdat voor de vermogensbelasting het geheele vermogen in aanmerking moet worden genomen, zou er principieel, gelijk hierboven is gezegd, alle reden zijn, de zaken, waarvan anderen het vruchtgenot hebben, onder het belastbaar vermogen te begrijpen.
Waar den ondergeteekende echter bij de behandeling dezer aangelegenheid in de vergadering van de Tweede Kamer van 23/24 Maart 1915 {Handelingen bladz. 991 e. v.) is gebleken dat dit deel der Staten-Generaal op grond van practische overwegingen er de voorkeur aan geeft, den blooten eigendom onbelast te laten en de belasting van het vruchtgebruik onveranderd te behouden, gelijk deze in de wet op de vermogensbelasting is geregeld, blijft ondergeteekende zich bij deze voorkeur neerleggen.
Het recht van lijfrente, waarvan de vrijstelling in het ontwerp niet wordt gehandhaafd, staat wel is waar in duurzaamheid bij andere zaken ten achter, maar het is toch in burgerrechtelijken zin een zaak en dus bestanddeel van een vermogen. Het tijdelijke van dit recht komt trouwens uit bij de schatting van de waarde.
Om practische redenen komt het wenschelijk voor de met fide'-commis bezwaarde goederen op dezelfde wijze te belasten als die in onbezwaarden eigendom bezeten De uit¬
sluiting van het recht op pensioenen, van de polissen van nog loopende levensverzekeringen, van de nog niet vorderbare termijnen van renten en van de niet ingeoogste vruchten, — de laatste volgens de praktijk —, heeft hjj



Art. 6
— 18 —
gehandhaafd, omdat bij de scherp principieels regeling op deze punten de wet een te fiscaa' karakter zou dragen.''
Ten aanzien van litt. /, werd' op een vraag, gedaan bij het voorloopig verslag der Eerste Kamer over het ontwerp der wet van 1892, wat rechtens is ten aanzien van wèl „vorderbare termijnen" door de Regeering als volgt geantwoord : „De algemeene regel is deze, dat alle schuldvorderingen, ópeischbaar of niet opeisohbaar, onder het vermogen worden opgenomen. Maar hoofdzakelijk ter vereenvoudiging van de taak der belastingschuldigen bij de berekening van hun vermogen, is hierop bij art. 6/ eene uitzondering gemaakt; eene uitzondering echter, die alleen de niet vorderbare termijnen van inkomsten betreft.
Nog niet verschenen coupons, pachtsommen, die eerst na 1 Mei behoeven betaald te worden, loonen en tractementen, die termijnsgewijze moeten worden uitgekeerd en waarvan de termijn nog niet daar is» dit alles, maar ook dit alleen, mag buiten aanmerking blijven."
Bij de beraadslagingen werd in de Eerste Kamer nog het navolgende opgemerkt: „Volgens de wet moet als grondslag worden genomen de toestand bij den aanvang van het jaar. Volgens art. 5 loopt het jaar van 1 Mei tot 30 April. De aanvang van het jaar is dus 1 minuut na 12 unr van 30 April. Alles wat dus verschijnt na het slaan der klok en dus zeker wat op 1 Mei verschijnt, blijft buiten berekening."
De Minister antwoordde: „Moeten de inkomsten die op 1 Mei invorderbaar zijn worden opgenomen onder het vermogen ? Naar mijne opvatting zonder eenigen twijfel; want onder de vrijstelling komt alleen voor: <M>g niét vorderbare termijnen van renten enz. Een op 1 Mei invorderbare termijn kan kwalijk gezegd worden op 1 Mei niet invorderbaar te zijn."
In 1892 was door Minister Pierson tijdens de beraadslagingen gezegd : „dat te veld staande oogsten wel niet zijn voorwerpen, behoorende tot het landbouwbedrijf, maar deel uitmaken van het bedrijfskapitaal en als zoodanig wel degelijk in de termen van deze belasting vallen." Die verklaring werd teruggenomen



- 19 -
Art.
door zijn later antwoord: „ik zoude over deze zaak lang kunnen spreken uit een juridisch, een economisch en een boekhoudersoogpunt. Doet men het laatste, dan moet men, gelijk ik zeide, op een gegeven oogenblik een soort van balans maken, nagaan, welke de verschillende activa zijn en de passiva daartegenover stellen, ten einde het kapitaal-saldo te berekenen. Streng theoretisch redeneerende kan ik tot geen andere conclusie komen. Maar de quaestie heeft nog een andere, een practische zijde. En als ik daarop let, denk ik in de eerste plaats aan het tijdstip, waarop de aangifte moet geschieden, een tijdstip, waarop men van te velde staande gewassen nog maar weinig bespeurt. Ik meen de gemoederen het beste tot rust te brengen door, in strijd misschien met theoretische beschouwingen, maar louter op practische gronden, mij thans bereid te verklaren de te velde staande ^ gewassen niet in deze belasting te begrijpen".
In de Memorie van Toehchting van het ontwerp der wet van 1918 leest men: „De toevoeging van de woorden: „nog niet ingeoogste vruchten, die tenminste eenmaal in drie jaar worden ingeoogst" bekrachtigt door eene uitdrukkelijke wetsbepaling wat thans'bn de toepassing der wet op de vermogensbelasting ten aanzien van art. 6 1» e algemeen wordt aangenomen en in overeenstemming is met hetgeen door den Minister Pierson te dien aanzien is te kennen gegeven in de Zitting der Tweede Kamer van 8 Juli 1892."
Art 7. Voor de regeling der belasting wordt de waarde van het vermogen bepaald als volgt:
A. Onroerende zaken worden geschat naar de verkoopwaarde ; bij twijfel omtrent de verkoopwaarde wordt deze afgeleid uit die van eigendommen, goederen of rechten, welke daarmee f, wat soort en omstandigheden betreft, overeenkomen.
B. Hypothecaire vorderingen worden geschat op het bedrag van het kapitaal.
1 S. 504 van 1918 : daarmede.



Art. 7 _
20
Indien de schuldvordering of de betaling der rente niet voldoende verzekerd is, wordt de waarde begroot.
C. Effecten worden geschat op hunne geldswaarde naar de laatst uitgegeven prijscourant, bedoeld in artikel 47 der Successiewet \ en zoo zij daarop niet bekend staan, naar de laatst bekende gegevens.
D. Van lijfrenten wordt de waarde bepaald op de wijze voor het recht van successie voorgeschreven bij artikel 41 der Successiewet2, met dien verstande dat gedeelten van jaren worden verwaarloosd.
E. Alle overige zaken worden geschat naar hare geldswaarde, in verband met hare bestemming, voor zoover deze op de waarde invloed heeft.
Vóór 1918 werden vaste goederen, met .uitzondering van bouwterreinen, als zoodanig waarde hebbende venen, terpen, steengroeven en groeven van andere delfstoffen, en eenige andere in de wet omschreven onroerende goederen, gesteld voor gebouwde eigendommen op het vijftienvoud en voor ongebouwde eigendommen op het twintigvoud hunner belastbare opbrengst naar de jongste schatting, tenzij de belastingpUchtige mocht verkiezen zijne goederen dezer soort, geene uitgezonderd, naar hunne verkoopwaarde te schatten. Ter toehchting van de voorgestelde wijziging
1 Dit is de prijscourant op last van den Minister van Financiën door ten minste vier makelaars of commissionairs in effecten te Amsterdam opgemaakt.
* ,..Dit,.artikel is> voorzooveel lijfrenten betreft, gelijk aan art. 8 letter D der hierna opgenomen wet op de Verdedigingsbelasting Is, behoudens de laatste alinea, welke in art 47e der Successiewet luidt:
„Van alle lijfrenten en periodieke uitkeeringen, hiervoor niet genoemd, wordt de waarde bepaald op het bedrag, waarvoor dergelijke lijfrente of uitkeerms zou kunnen worden aangekocht, door den aangever te begrooten"



- 21 ■
Art. 7
behelst de Memorie ven Toelichting van het ontwerp der wet van 1918 o. m.: „In het algemeen zijn de aangevers met de waarde van hun onroerend goed wel bekend en zullen zij zonder
hulp de schatting kunnen doen
Ook wordt niet ingezien, dat men telken jare voor de schatting kosten — laat staan groote _ zou moeten maken. In het algemeen wisselt de waarde van onroerend goed in één jaar niet veel en zal derhalve een eenmaal gedane schatting, welke toen juist was, niet telken jare behoeven te worden herhaald, maar zal eenige jaren met de aangifte van de uitkomst dezer schatting kunnen worden volstaan; ondersteld natuurlijk dat het onroerend goed noch in aard, noch in omvang is veranderd en dat er geen merkelijke verandering is gekomen in de omstandigheden waaronder het goed verkeert. Is voor een bepaald goed zulk eene verandering wel aanwezig, dan zal die reden van verandering den aangever niet onbekend zijn gebleven en moet voor dit goed de waarde opnieuw worden geschat.
Gaat in steden of op de grens van bebouwde kommen de waarde in enkele maanden veel vooruit, dan zal er sprake zijn van bouwterreinen, of van bouw- of weilanden, die het karakter van bouwterrein verkregen. Van zulke terreinen moet ook naar de bestaande wet de verkoopwaarde worden aangegeven.
Dat de fabrieken, magazijnen en bergplaatsen b# de bepaling van hunne verkoopwaarde in verband met hunne bestemming, dus als onderdeelen van het bedrijf, moeten worden geschat, lijdt bij den ondergeteekende geen twijfel. Deze waarde is toch een factor voor de "beoordeeling van het vermogen van den aangever, m.a.w. van de draagkracht, die uit het bezit daarvan voortvloeit.
Voor bosschen en buitenplaatsen eene afwijkende bepaling te maken, zou niet alleen niet wel mogelijk, doch ook niet gemotiveerd zjfn, Is het begrip „buitenplaats" niet voldoende omlijnd, voor bossohen en buitenplaatsen geldt bovendien in bijzondere mate dat het bezit daarvan een aanwijzing is van draagkracht. Stellig zal bij bosschen ook het houtgewas moeten worden in aanmerking genomen. Evenzeer zal ten aanzien van buitenplaatsen



Art. 7
— 22 —
rekening moeten worden gehouden met de waardevermeerdering, voortvloeiende uit bebouwing van omliggend terrein. Deze waardevermeerdering zal den eigenaar toch ten goede komen, indien hij het goed verkoopt. De omstandigheid, dat hij die waardevermeerdering niet wensoht te realiseeren, duidt alweer op een draagkracht, die in de aanvullende vermogensbelasting niet mag worden voorbijgegaan."
Naar aanleiding van een opmerking in het Voorloopig Verslag der Tweede Kamer werd in de Memorie van Antwoord nog gezegd: „Hetgeen werd opgemerkt omtrent de bepaling, krachtens welke ook de verkoopwaarde van het zich op de terreinen bevindende hout in aanmerking zal worden genomen, heeft den ondergeteekende niet kunnen overtuigen van onbillijkheid in deze. Bosschen, m welke zich jaar op jaar de opbrengst van den bodem rente op rente vastlegt, zijn allerminst te vergelijken met vruohten van den bodem, welke elk jaar of hoogstens elke twee of drie jaar worden geoogst. Er kan moeilijk worden betoogd, dat, wanneer van twee personen met een gelijk inkomen de een honderd hectaren met zeer jong dennenhout, de ander evenveel heotaren met dennenhout, dat nagenoeg zijne hoogste waarde heeft bereikt, bezit, beiden gelijke draagkracht hebben. Het verschil tusschèn beider draagkracht wordt voorzeker eenigszins minder, doordat bosschen aan verschillende risico's bloot staan, doch die risico's zullen de verkoopwaarde drukken, zoodat er geen gevaar bestaat, dat de eigenaar van het oude bosch over een grooter bedrag in de vermogensbelasting zal worden getroffen dan in overeenstemming is met de draagkracht, gelijk die uit zijn vermogen blijkt."
In de Memorie van Antwoord op het Voorloopig Verslag der Eerste Kamer wordt gezegd: „Met de hoog opgedreven boomenwaarde moet bij de schatting van bosschen geen rekening worden gehouden, zoolang niet bekend is, dat de eigenaar voornemens is de boomen te rooien. Hieruit volgt vanzelf dat een bosch, waarop kapverbod rust, moet worden geschat zonder in achtneming van de prijsstijging, welke van de oorlogsomstandigheden een gevolg is."



23
Art. 7
Voorts wordt in dat stuk gezegd: „Op de vraag, of men ieder jaar zgne onroerende goederen opnieuw moet laten schatten, dan wel of men kan volstaan met de aangifte der waarde van een vorig jaar, is een afdoend antwoord in bevestigenden of in ontkennenden zin niet te geven.
Zijn de omstandigheden niet veranderd en heeft de inspecteur tyj de beoordeeling der waarde de gelegenheid gehad, zijn onderzoek nauwgezet in te stellen, dan mag de vraag zeker bevestigend worden beantwoord. Maar dit voorbehoud is noodig. Voor het geval de omstandigheden veranderen, spreekt dit vanzelf. Maar het is ook begrijpelijk, dat een inspecteur de gelegenheid ontbreekt om in één jaar alle waarde-opgaven nauwkeurig na te gaan. Heeft hg dit voor een onroerend goed kunnen doen dan iS er aUe reden voor den aangever om te mogen verwachten, dat ook een volgend belastingjaar met dezelfde waarde genoegen zal worden genomen.'
Aan het Voorloopig Verslag der Eerste Kamer werd door den heer de Vos van Steenwijk een nota toegevoegd over de vraag of de vaste goederen al dan niet volgens hun tegenwoordige bestemming en naar de verkoopwaarde onder normale 'omstandigheden zullen moeten worden geschat, gelijk de Minister in de vergadering der Tweede Kamer van 24 Maart 1915 tijdens de beraadslagingen over het destijds aanhangige (later door de Eerste Kamer verworpen) wjjzigingsontwerp had te kennen gegeven. Destijds was door den Minister voorgesteld : Onroerende goederen worden in verband met hare bestemming geschat naar hare verkoopwaarde onder normale omstandigheden. 0. m. was door den Minister gezegd: „Zoolang de buitenplaats is en blijft buitenplaats en geen andere bestemming heeft, mag men volgens de bedoeling van eigenlijk iedereen hier die buitenplaats niet anders schatten dan als
zoodanig, als complex Men mag dan
zulk een goed niet anders schatten dan als complex, zonder dat men het gaat parcelleeren, gaat verdoelen in kleine stukjes bouwterrein." Ook nadat de Minister het amendement der commissie van Rapporteurs strekkende om de woorden „in verband met hare bestemming"



Art. 7
— 24 —
te doen vervallen, had overgenomen, verklaarde hij: „Er zal wel degelijk met de bestemming van de goederen worden rekening gehouden . . . zoolang een complex ten gevolge van de omstandigheden een complex hLjjft en niet bestemd is om in gedeelten te warden geparodieerd, moet het ook als complex worden gewaardeerd."
De afgevaardigde wees bij de beraadslagingen op het arrest van den Hoogen Raad van 29 Juni 1918, waarbij is beslist, dat de bestemming door den tegenwoordigen eigenaar aan de zaak gegeven niet beslissend is voor de bepaling der verkoopwaarde.
De Minister zeide naar aanleiding daarvan dat, al is men aan dat arrest gebonden, „vóór het tot den rechter komt, de dienst van de registratie meer rekening zal houden met hetgeen hieromtrent gezegd is èn in de Eerste èn in de Tweede Kamer en nu opnieuw door mij verklaard wordt En wanneer men dat
doet en de geachte afgevaardigde geen twijfel koestert omtrent mijn goede trouw en de goede wil van de afdeeling registratie om werkelijk de bedoeling van Regeering en Kamer na te leven, dan zal hij moeten erkennen, dat de conclusie is, dat een groot aantal gevallen niet voor den reehter komt, omdat belastingplichtige en fiscus het in der minne eens zullen worden. Komt het voor den rechter, dan ben ik het volkomen eens, dat, zoolang deze jurisprudentie zoo blijft, de conclusie van de geachte afgevaardigde juist is."
De Regeering antwoordde tijdens de beraadslagingen in de Tweede Kamer over het ontwerp der wet van 1892 op een gedane vraag nopens de waardebepaling van effecten : „De uitdrukking „laatst bekende gegevens" is met opzet gekozen, om het den belastingschuldige gemakkelijk te maken, en hem niet te noodzaken oude couranten na te zoeken.
De laatst bekende gegevens wil zeggen, de prijzen die gelden op het tijdstip, dat men bezig is het biljet in te vullen. Men heeft dan niets te doen dan de couranten na te zien en de fondsen na te slaan ; daarmede is de zaak in orde".
Hierop werd geconstateerd, dat de Minister categorisch had verklaard, dat de belasting-



- 25 -
Art. 7
schuldige' Vólkomen vrij is om den dag, binnen de door de wet genoemde termijnen, zelf te kiezen, zoodat de inspecteur later niet komen kan en de opgave afkeuren en zeggen : gij hebt te laag aangegeven, want op 1 Mei stonden de effecten hooger dan gij hebt aangegeven.
De Minister antwoordde : „Ik zie er inderdaad niet het minste bezwaar in, de zaak zoo op te vatten als zooeven is uiteengezet. Wanneer men eene daling van de fondsen vreest, zal men tot het laatste moment kunnen wachten met de invulling van het biljet; maar dit staat vast, dat men zijn biljet zal moeten dagteekenen en de dagteekening geeft aan den inspecteur genoegzaam licht. Ik heb bij de redactie der verschillende artikelen gezocht naar de billijkste methode en daarom is deze zaak zoo geregeld." Naar aanleiding van een opmerking of het niet beter was om op het biljet aan te teekenen naar welken datum men zijn vermogen had berekend, antwoordde de Minister met de toezegging, bij de uitvoering der wet aan die opmerking alle aandacht te zullen schenken.
De schatting naar de prijscourant bedoeld in ce successiewet werd eerst in 1018 in de wet opgenomen.
Ih de Memorie van Antwoord over het ontwerp der wet van 1918 leest men naar aanleiding van een in het Voorloopig Verslag gemaakte opmerking: „Zoolang ten aanzien van aandeelen in naamlooze vennootschappen het dividend nog niet is vastgesteld, kan van eene vermindering der koerswaarde voor de schatting van de waarde dezer aandeelen moeilijk sprake zijn. Is dit dividend bepaald, dan staat het vrijwel gelijk met dat van vervallen, maar nog niet verzilverde coupons van obtigatiën. Waar deze coupons tot het belastbaar vermogen behooren, ziet de ondergeteekende geen reden het vastgestelde dividend van aandeelen daarvan uit te sluiten. Dat dit dividend een deel van het inkomen vormt, is hierbij van geen invloed, omdat het niet minder een deel van het vermogen vormt.
Wanneer een dividendbewijs vóór 1 Mei wordt verzilverd en de opbrenst op 1 Mei nog in kas of weder belegd is, wordt de opbrengst tot het vermogen gerekend. Ook hieruit volgt reeds, dat het niet billijk ware het bedrag



Art. 8
— 26 —
van het dividend af te trekken, wanneer het nog niet geïnd is doeh nog in de waarde van het aandeel begrepen."
Ten einde dubbele belastingheffing wegens in het buitenland gelegen goederen of wegens een aldaar uitgeoefend bedrijf te voorkomen zijn bij een wet van 16 April 1920, S. 192 en een daarop gegronde beschikking van den Minister van Financiën van 7 Juli 1920 n°. 85 voorschriften gegeven. Deze wet en voorschriften zijn hierna opgenomen (blz. 80 e. v.). Het doel is de vermogensbelasting — en ook de inkomstenbelasting — te verminderen met dat gedeelte der belasting dat wegens het buitenlandsch vast goed gerekend kan worden verschuldigd te zijn.
Art. 8. Het vermogen, overeenkomstig de bepalingen dezer wet berekend, wordt verminderd met de contante waarde van de schulden ten laste van den belastingplichtige .
Wettelijk verschuldigde lijfrenten, pensioenen, gevestigde of altijddurende renten, daaronder begrepen verschuldigde verstrekkingen van levensonderhoud, huisvesting of andere zaken worden in mindering gebracht voor het kapitaalsbedrag, berekend overeenkomstig de Successiewet.
Wegéns premiën voor levensverzekering of voor pensioen, wegens onverschuldigde uitkeeringen en wegens uitgaven voor onderhoud en opvoeding van minderjarige kinderen wordt niets in mindering gebracht.
Voor wettelijk verschuldigde lijfrenten enz. werd vóór 1918 het twintigvoudig jaarlijksch bedrag in mindering van het vermogen toegelaten.
In de Memorie van Toehchting van het ontwerp der wet van 1918 leest men : „In afwijking van de bestaande redactie, volgens welke de schatting op de contante waarde alleen wordt voorgeschreven voor de „schuldvorderingen op



— 27 —
Art. 9
tijd, waarover geen rente wordt berekend, wissels en ander handelspapier" wordt thans voorgesteld, dat steeds de contante waarde van de schulden zal worden begroot. Verandering van eenig belang is daarmede niet bedoeld en, naar het oordeel van den ondergeteekende, ook niet aangebracht. Immers is de schuldvordering niet op tijd, derhalve dadelijk opvorderbaar, dan zal, indien de debiteur solvabel is, hare contante waarde noodzakelijkerwijze gelijk zijn aan het nominaal bedrag, onverschillig of zij rentegevend is of niet. Alleen bij schuldvorderingen op tijd met abnormaal hooge of lage rente is er verschil, maar in dit geval is het ook niet billijk de schuld in mindering te brengen voor haar nominaal bedrag, want zjj legt dan op het vermogen een zwaarderén of lichteren druk.
In antwoord op een in het Voorloopig Verslag der Eerste Kamer over het ontwerp der wet van 1892 gedane vraag werd door de Regeering geantwoord: „Eene uitkeering is slechts dan verschuldigd, wanneer een of meer bepaalde personen het recht hebben om op zekere tijdstippen een vastgesteld of vast te stellen bedrag van den belastingplichtige te vorderen.
Indien iemand zich op wettige wijze, al is het ook uit vrijgevigheid, heeft verbonden tot eene bepaalde uitkeering clan is hij die uitkeering verschuldigd; dus ook wanneer hij die uitkeering bij huwelijksche voorwaarden aan aanstaande echtgenooten heeft toegelegd.
De verplichting tot het doen eener uitkeering is niet altijd afhankelijk van het bestaan van een schriftelijk stuk.
Het gemeene recht zal in elk geval moeten worden gevolgd, ter beantwoording van de vraag of eene uitkeering al dan niet verschuldigd is.
De verplichting tot onderhond en opvoeding van kinderen zou wellicht, als bevattende eene verschuldigde verstrekking van levensonderhoud, volgens lid 2 van het vermogen kunnen worden afgetrokken, indien bij het laatste lid voor deze verplichting geen uitzondering op den regel ware gemaakt."
Art. 9. Zij wier vermogen geheel of ten deele belegd is in een of meer onder-



Art. 10
— 28 —
nemingen, hetzij door hen zeiven, al of niet in vereeniging met anderen, hetzij door anderen geheel of ten deele voor hunne rekening gedreven, kunnen, indien zij geen verhandelbare aandeelbewijzen daarvan bezitten, het aldus belegd vermogen schatten overeenkomstig de laatste door of namens hen vastgestelde of goedgekeurde balans; mits deze balans den stand van zaken aanwijze, op een tijdstip ten vroegste uit het afgeloopen belastingjaar, en mits desgevorderd blijke, dat bij hare opmaking de baten en lasten geschat zijn naar regels, welker toepassing geen lager kapitaalsaldo oplevert, dan verkregen zou zijn bij toepassing der regels in de twee vorige artikelen vermeld.
Het aldus geschatte bedrag wordt vermeerderd of verminderd met de kapitalen, welke door den belastingplichtige aan de onderneming of ondernemingen sedert het tijdstip der balans zijn toegevoegd of onttrokken.
De woorden „mits desgevorderd blijke, dat bij hare opmaking" werden bij amendement, dat door de Regeering werd overgenomen, in de plaats gesteld van de woorden: „mits bij hare opmaking".
Het amendement beoogde, de administratie het middel in de hand te geven om er voor te zorgen dat bij het opmaken van de balans de regelen van deze wet zijn opgevolgd en dat geen lager kapitaalsaldo is aangegeven dan volgens de regels van artt. 7 en 8 behoort te geschieden. De koopman behoort aan te toonen en het voor den ambtenaar aannemelijk te maken dat inderdaad bij het opmaken van de balans de regelen van de wet gevolgd zijn. Dat bewijs drukt op hem, omdat hij van de gunst gebruik maakt.
Art. 10. Indien de waarde van het vermogen, overeenkomstig de vorige ar-



- 29
Art. 11
tikelen bepaald, minder bedraagt dan f 16,000, is geen belasting verschuldigd; Is de waarde f 16,000 of meer, doch minder dan f 30,000, dan is verschuldigd f 2 van elke geheele som van f 1000, waarmede zij het bedrag van f 15,000 te boven gaat. Is zij f 30,000 of meer, dan is verschuldigd f 1.— van elke geheele som van f 1000.1
Het tarief van f 2, resp. f 1, wordt geheven ingevolge de wet van 11 April 1919, S. 170.
Vóór deze wijziging bedroeg de belasting f 1, resp. f 0.50 per mille.
Ingevolge de wet van 16 April 1920 (S. 192) kan de belasting verminderd worden; zie blz. 26 hiervoor.
Art. 11. Van de belasting zijn vrijgesteld vreemdelingen hier te lande als consuls of consulaire agenten toegelaten, mits zij onderdanen zijn van den Staat die hen benoemde en geen ander beroep of bedrijf uitoefenen en wederkeerig in de door hen vertegenwoordigde landen, aan Nederlanders aldaar op gelijken voet toegelaten, vrijstelling van belasting naar vermogen of inkomsten worde gegeven.
Tot toelichting zeide de Regeering in 1892: „Vreemdelingen, hier te lande als consuls of consulaire agenten toegelaten, die hier een beroep of bedrijf uitoefenen, worden naar alge-
1 Op deze belasting worden 25 opcenten geheven ten behoeve van het Leeningsfonds 1914, ten bate waarvan o. a. ook komen de Verdedigingsbelasting Ia, welke wordt geheven als 30 opcenten op de vermogensbelasting en de verdedigingsbelasting 16, welke hierna is vermeld (blz. 64 e. v.).
Ook de provinciën zijn krachtens art. 1266w der Provinciale wet, en de gemeenten krachtens art. 240 der Gemeentewet bevoegd tot het heffen van opcenten.
Al deze opcenten worden tegelijk met de belasting door het Rijk ingevorderd.



Art. 18
— 30 —
meen aangenomen regels voor de toepassing der wetten op de directe bekistingen met ingezetenen gelijk gesteld.
Diplomatieke agenten zijn, krachtens de regelen van het volkenrecht, van directe belastingen vrijgesteld."
Art. 12. De belastingplichtige wordt aangeslagen in de gemeente, waar hij woont bij het begin zijner belastingplichtigheid in het loopend belastingjaar.
De woonplaats van den man wordt geacht ook de woonplaats te zijn van zijne vrouw, van wie hij niet van tafel en bed gescheiden is.
Minderjarigen, onder curateele gestelden of krankzinnigen, aan wie een aanslag moet worden opgelegd, worden aangeslagen in de gemeente waar hunne vréttelijke vertegenwoordigers wonen.
Wonen deze buitenslands, zoo geschiedt de aanslag in de gemeente waar de minderjarige, onder curateele gestelde of krankzinnige gewoonlijk verblijf houdt.
Bezwaren betreffende de toepassing van dit artikel kunnen door den aangeslagene binnen twee maanden na de dagteekening van het aanslagbiljet en door ieder ander belanghebbende uiterlijk binnen drie maanden na afloop van het belastingjaar bij Ons worden ingebracht.
Door Ons wordt beslist, den Raad van State gehoord.
Blijkens de Memorie van Antwoord der Regeering op het voorloopig verslag over het ontwerp der wet van 1892 werden de woorden : „gewoonlijk verblijf houdt", in de vierde alinea, opgenomen om duidelijk te doen uitkomen dat ook hier het feitelijk wonen zal bepalen in welke gemeente de aanslag zal plaats hebben.
In de Memorie van Toelichting van het ontwerp der wet van 1918 leest men met betrekking tot de beide laatste leden van het



— 31 —
Art. 14
artikel, die in de plaats kwamen van de bepaling: Bij verschil van gevoelen over de plaats waar een belastingplichtige moet worden aangeslagen, beslist de Minister van Financiën: „Bij de invoering van de wet op de vermogensbelasting kon het verschil van gevoelen, waarvan in art. 12, laatste lid, sprake is, gerekend worden van zuiver administratieven aard te zijn.
Het is dit echter niet meer, nu de provinciën ingevolge art. 126&M, letter c, der provinciale wet opcenten kunnen heffen. De geldelijke belangen van de belastingschuldigen kunnen nu betrokken zijn bij de vraag, waar zij moeten worden aangeslagen.1
De thans voorgedragen regeling is in overeenstemming met art. 54 van de wet op de Inkomstenbelasting 1914."
AANSLAG.
Art. 13. De aanslag in de belasting is opgedragen aan de inspecteurs der registratie, ieder in den kring van zijne divisie.
De gemeentebesturen zijn gehouden aan die inspecteurs op hun ' verzoek kosteloos inzage van de kohieren der hoofdelijke omslagen naar het inkomen te geven, en toe te laten dat zij daar-, van uittreksels of afschrift nemen of doen nemen.
De ambtenaren, ressorteerende onder het Departement van Financiën, geven aan die inspecteurs, voor zooveel noodig, inlichtingen uit de archieven van hunne kantoren, volgens regelen door den Minister V8n Financiën te stellen.
Art. 14. Jaarlijks vóór den 15 Mei doet de inspecteur der registratie voor elke gemeente of voor elk gedeelte eener gemeente van zijne divisie, na overleg met den burgemeester of die hem vervangt, eene lijst opmaken van de namen
1 Dit argument heeft nog meer kracht nu ook de gemeenten opcenten kunnen heffen.



Art. 14
:>2 ■
der personen, die aldaar, naar zij ver* moeden, volgens deze wet moeten worden
aangeslagen, en hunner wettelijke vertegenwoordigers .
De inlichtingen, welke de burgemeester of die hem vervangt en de ambte* naren belast mut, rlp reoolirn mn J„
— *»e-""6 va,xi <j0
plaatselijke directe belasting nopens het
vermogen van ieder kunnen geven, worden daarbij tevens aangeteekend.
Meent de inspecteur, dat iemands naam nog op de lijst moet worden gebracht, dan wordt de lijst op dezelfde wijze aangevuld.
De burgemeester doet telkens opgaaf aan den inspecteur van de namen der ingezetenen, die, naar zijn oordeel, nog
op de Irjst moeten worden gebracht.
In de Memorie van Toehchting van het ontwerp der wet van 1892wordt opgemerkt, dat het
derde lid van dit artikel voorziet in het geval dat iemand, die een belastbaar vermogen heeft, bij het opmaken der lijst is overgeslagen; niettemin is hij krachtens het 6de lid van art. 16 verplicht aangifte te doen en daartoe een biljet te vragen, terwijl wanneer de inspecteur opzettelijk verzuim ver-/ moedt, hij krachtens het laatste lid van art. 20,-, zelfs ambtshalve een aanslag kan opleggen, in welk geval geen sprake is van aanvulling* van de lgst der uit te reiken biljetten.
Bij de beraadslaging over dit artikel, werd,; evenals bij het voorloopig verslag, bedenking gemaakt tegen de medewerking die van den burgemeester wordt gevorderd. Men meende dat de burgemeester te veel het karakter zou verkrijgen van fiscaal agent van den inspecteur, terwijl de opdracht, om voortdurend toe te zien dat niemand aan de belasting ontkome, met de waardigheid van het ambt van burgemeester zou strijden.
Voorts werd gevraagd welke .„ambtenaren belast met de regeling van de plaatselijke directe belasting" in de tweede alinea worden bedoeld en of het voorschrift hier moet worden opgevat als te zijn imperatief.



33
Art. 14
De Begeering antwoordde hierop : 1°. dat zij het wenschelijk achtte de laatste , alinea, waaraan geen poenale sanctie is verbonden en slechts jb een voorschrift als hulpmiddel, waarvan geen groote moeilijkheid te verwachten is, te behouden. Ofschoon de Regeering geen overdreven waarde hechtte aan de bepalmg, merkte zij op dat de gemeente, wanneer later gemeente(Opcenten op de vermogensbelasting mochten worden gelegd, evenzeer als de Staat belang zal hebben bij hare opbrengst; 2°. dat men in groote gemeenten hoofdambtenaren heeft, die met de regeling van de belastingen zijn belast en dikwijls een zeer gewichtige taak hebben te vervullen; dat de Regeering zich zeer goed kan voorstellen dat de burgemeester vergunning geeft aan zijne ambtenaren, nret de belasting vertrouwd, om inhchtingen te geven en dat men hier heeft te doen alleen met eene bloote vergunning, met eene facultatieve bepaling ; er wordt geen verplichting opgelegd ; men doe wat men redelijkerwijze meent te kunnen doen.
' De opmerking, dat men zich niet kon vereenigen met de zienswijze der Regeering dat er ambtenaren kunnen zijn belast met de regeling van de plaatselijke directe belasting, wat in strijd zou zijn met de Cemeentewet, welke geen dergelijke ambténaren ként, daar. .het college van burgemeester en wethouders en de raad de eenige autoriteiten vormen welke "met die regeling zijn en mogen worden belast, beantwoordde de Regeering met de tegenopmerking dat dit afhangt van de beteekenjs die men aan het woord „regeling" hecht.
In de Memorie van Antwoord betrekkelijk het ontwerp der wet van 1918 leest men ten aanzien van het voorstel om de woorden in den loop van het jaar, welké vroeger in het derde Ld"van het artikel voorkwamen te laten vervallen : „Door deze verandering wordt de inspecteur der registratie bevoegd om ook nog na afloop van het belastingjaar een aanslag vast te Btellen. Tot nu is hij daartoe op grond van het derde lid van art. 14 — met name van de daarin voorkomende woorden : „in den loop van het jaar" — niet bevoegd beschouwd.
De wet op de Inkomstenbelasting 1914 laat het opleggen van aanslagen na het einde
B. & J. n». 63 2



Art. 15
— 34 —
van het belastingjaar zonder eenige beperking toe, bevat immers niets, wat dit zou verhinderen. Het verband tussehen beide belastingen maakt het noodig, dat ook het opleggen van een aanslag in de vermogensbelasting na afloop van het belastingjaar voor den inspecteur der registratie mogelijk wordt."
Art. 15. Aan ieder wiens naam op de lijst is vermeld of aan zijn wettelijken vertegenwoordiger doet de inspecteur voor het einde van Mei een biljet toekomen, ingericht volgens formulier door Ons vastgesteld, bevattende summier^ aanwijzing van de bestanddeelen van het vermogen.
Aan hen, die zich in den loop van het belastingjaar metterwoon binnen het Rijk vestigen, wordt zoo spoedig mogelijk een biljet gezonden.
De lijst, aangevuld met eene ambtelijke verklaring dat de biljetten uitgereikt zijn, geldt als bewijs van uitreiking op den daarbij genoemden dag.
Op de vraag bij het Voorloopig Verslag over het ontwerp der wet van 1892 gedaan, wat onder summiere aanwijzing van de bestand, deelen van het vermogen moet worden verstaan en of eene specifieke opgave gevorderd zal worden van de roerende en onroerende goederen, effecten en schulden, antwoordde de Kegeering, bij de Memorie van Antwoord, dat geen specifieke opgaaf van al de bestanddeelen van het vermogen zal worden gevorderd, maar dat de goederen en schulden in rubrieken zullen worden verdeeld en 'slechts ten aanzien van enkele zaken eenige nadere aanduiding zal worden gevraagd. De bijzonderheden die op het biljet voorkomen zullen overigens meer speciaal bestemd zijn om het geheugen van de aangevers te hulp te komen.
— Het formulier voor de aangifte is laatstelijk vastgesteld bij een niet in het Staatsblad geplaatst Koninklijk besluit.



35
Alt. 6
Art. 16. Hij, aan wien blijkens ae lijst een biljet is gezonden, is verplicht, binnen twintig dagen na de uitreiking, op dat biljet en volgens de daarop gedrukte aanwijzingen aangifte van zijn vermogen te doen.
Deze termijn kan door den inspecteur verlengd worden.
Indien de gehuwde vrouw zelve het beheer van eenig vermogen heeft, is elk der echtelieden verplicht aangifte te doen van het vermogen, dat hij beheert.
Hij, aan wien een biljet is gezonden, en die over het loopend jaar in eene andere gemeente van het Rijk is aangeslagen of daar reeds aangifte heeft gedaan, vermeldt dit op het biljet met opgaaf van den naam dier gemeente. Het biljet wordt onderteekend. Hij die, hoewel naar deze wet belastingplichtig, geen biljet heeft ontvangen, is verplicht vóór den vijftienden Juni van het belastingjaar ofwel, bij vestiging binnen het Rijk in den loop van het belastingjaar, binnen twee maanden na die vestiging aangifte te doen, op de wijze bij dit artikel bepaald.
Tot dat einde worden biljetten kosteloos verkrijgbaar gesteld, zoowel op de kantoren van de registratie en successierechten als op de secretarieën der gemeenten.
De namen van hen, aan wie op verzoek biljetten zijn gegeven, worden door den inspecteur op de lijst ingeschreven.
Bij het Voorloopig Verslag der commissie van rapporteurs der Eerste Kamer over het ontwerp der wet van 1892 werd de vraag gedaan of hij die het biljet niet volgens de daarop vervatte aanwijzingen heeft ingevuld, wordt beschouwd als in het geheel geen



Art 17
— 36 —
aangifte te hebben gedaan. Hierop antwoordde de Begeering bij de Memorie van Antwoord dat in het bedoeld geval de door de wet gevorderde aangifte niet is gedaan en ambtshalve aanslag kan volgen, dat echter eene milde toepassing der wet ook in dit opzicht zal worden voorgeschreven; dat op onbeduidende afwijkingen, die geen afbreuk doen aan de volledigheid of betrouwbaarheid der aangifte niet zal worden gelet, terwijl bij ernstiger onregelmatigheden, in den regel, gelegenheid zal worden gegeven tot herstel. Zie voorts de aanteekening op art. 4.
Art. 17. Indien de man verhinderd is aangifte te doen, is de vrouw gehouden namens hem aangifte te doen.
"Wettige vertegenwoordigers van minderjarigen, onder curateele gestelden of krankzinnigen, aan wie een aanslag moet worden opgelegd, zijn verplicht voor deze aangifte te doen. De hoedanigheid wordt bij de onderteekening der aangifte vermeld.
Voor een overleden belastingplichtige kan de aangifte onderteekend worden door één der erfgenamen, den executeurtestamentair of den bewindvoerder over de nalatenschap.
Voor hem, die niet in staat is aangifte te doen, kan de aangifte door een ander, namens hem, worden gedaan, mits onder bijvoeging eener schriftelijke vergunning van den inspecteur.
Tot toehchting van het eerste lid behelst de Memorie van Toehchting van het ontwerp der wet van 1892 het volgende :
„Indien de man afwezig, ziek of door andere oorzaken verhinderd is aangifte te doen, kan er geen bezwaar zijn om bij uitbreiding van het beginsel van art. 180 van het Burgerlijk Wetboek de vrouw tot aangifte namens hem te verplichten."
In de Memorie van Antwoord verwees de Begeering naar aanleiding van de bedenking,



37 -
Irt. 18
of de vrouw wel in staat zou zijn bi) verninaering van den man aangifte te doen, naar het laatste lid van art. 17, dat haar uit de verlegenheid helpen zou.
Ter beantwoording van de vraag hoe het zal gaan met de aangifte van het vermogen van een overleden belastingschuldige, deelde de Regeering, bij de beraadslagingen in 1892 mede, dat een verplichting tot aangifte niet is opgelegd ; het kan zijn — zeide zij— dat men te doen heeft met een zeer gecomplioeerden boedel en dat de erfgenamen het dus zeer bedenkelijk zouden achten om op te geven wat de waarde is van den geheelen boedel, omdat dit ook invloed zou kunnen hebben op de successiebelasting. Dan zullen zij geen aangifte doen. Het geval kan zich echter ook voordoen dat de zaak zeer duidelijk is én dan zal aangifte kunnen geschieden door een der erfgenamen, den executeur-testamentair of den bewindvoerder over de nalatenschap. Met andere woorden : de bedoeling is geweest om niemand eenige verphehting op te leggen tot aangifte, maar zoo faciel mogelijk te zijn. . Geschiedt geene aangifte dan doet de inspecteur ambtshalve den aanslag.
Op eene vraag bij het Voorloopig Verslag der commissie van rapporteurs van de Eerste Kamer gedaan, antwoordde de Regeering dat hij die op 1 Mei binnen het Rijk woont, belasting^ plichtig is en aangeslagen zal worden al is hij reeds vóór de regeling van den aanslag overleden ; dat bij overlijden van den aangeslagene art. 35 in zoover van toepassing blijft, dat de belasting verhaalbaar is op de goederen der vrouw ; voorts dat voor het niet aangezuiverde gedeelte de erven aansprakelijk zijn; mocht dit niet volgen uit art. 36, dan volgt het uit art. 1146 Burgerlijk Wetboek, want de belasting is eene schuld.
Art. 18. Na aanvulling en onderteekening wordt het aangiftebiljet bezorgd bij den ontvanger der successierechten, op het biljet aangewezen.
Voor deze bezorging kan hier te lande kosteloos van de post worden gebruik gemaakt.



Art. 19
38 —
Bij bezorging niet per post, maar rechtstreeks ten kantore, wordt desverlangd een bewijs van ontvangst afgegeven.
Art. 19 (20 oud). De inspecteur der registratie of de ambtenaar die hem vervangt, verzamelt de aangiften.
De namen der aangevers en het bedrag van het aangegeven vermogen worden vermeld in een proces-vèrbaal, dat door den ambtenaar op zijnambtseed wordt opgemaakt.
Aangiften welke in behandeling behooren te komen bij een der ambtgenooten van den inspecteur worden door hem aan dien ambtgenoot gezonden.
Aan hem wiens naam op de lijst is vermeld en van wien geen aangifte is ingekomen, kan de inspecteur kosteloos eene verzegelde uitnoodiging doen toekomen om de aangifte alsnog, binnen een door den inspecteur te bepalen termijn, bij hem zelf te bezorgen.
Indien de inspecteur nadere toelichting der aangifte noodig acht, kan hij den aangever daartoe in de gelegenheid stellen.
De aangever, die ingevolge de wet verplicht is boek te houden, is desgevraagd gehouden den inspecteur inzage te verleenen van boeken of andere bescheiden, die tot staving der aangifte of zijner nadere beweringen kunnen dienen.
De Memorie van Toehchting van het ontwerp der wet van 1892 teekent op dit artikel aan dat het vierde en vijfde lid facultatief zijn. Aan den inspecteur wordt vrijheid gelaten, om bij verzuim te goeder trouw, de verplichting tot aangifte in herinnering te brengen of wel gelegenheid tot aanvulling van de aangifte te openen.
Naar aanleiding van het Voorloopig Verslag deelde de Regeering in de Memorie van Antwoord nog mede, dat wanneer het zenden



39 -
Art. 80
eener uitnoodiging om alsnog aangifte te doen verplicht werd gesteld, menigeen zou wachten tot dat hij die uitnoodiging ontving; dat evenmin het zenden van eene uitnoodiging tot aanvulling of toehchting der aangifte verplicht kon worden gesteld, daar dit aanleiding zou geven tot zorgeloosheid bij het opmaken van de aangifte.
Art. 20. (21 oud). Indien de inspecteur geen bedenking tegen de aangifte van het vermogen heeft, wordt de aanslag door hem in overeenstemming met die aangifte bepaald.
Aan aangiften van hen, wien naar de meening van den inspecteur geen aanslag moet worden opgelegd, wordt geen verdere behandeling gegeven.
De inspecteur is bevoegd den aanslag te bepalen naar een grooter vermogen of naar een hoogere waarde van vermogen dan aangegeven is, indien de aangifte hem te laag voorkomt of indien de waarde naar de regels dezer wet, volgens zijn oordeel, te laag is bepaald.
Hij, die geene aangifte heeft gedaan, wordt door den inspecteur ambtshalve aangeslagen.
Bij de beraadslaging over dit artikel in 1892 werd in het midden gebracht, dat in het derde bd terecht aan den inspecteur de bevoegdheid wordt gegeven den aanslag te bepalen naar een grooter vermogen of eene hoogere waarde dan is aangegeven. Men meende echter dat dit niet moest geschieden voordat den aangever de gelegenheid wordt geboden zijne aangifte toe te lichten, waarom in overweging werd gegeven achter het genoemd lid te doen volgen r „Hij gaat hiertoe niet over, vóór hij den aangever in de gelegenheid heeft gesteld zijne aangifte toe te lichten".
De Regeerng antwoordde hierop dat het in den regel zal gaan, zooals dat werd verlangd, doch hiertoe eene verplichting aan den
HBB9H



Art. 21
40 -
inspecteur op te leggen werd bedenkelijk geacht.
Verg. art. 19 lid 5-
Art. 21 (23 oud). De aanslagen in de belasting worden voor den kring van elk kantoor van successierechten opgenomen in een gemeentesgewijs aan te leggen register, dat door den inspecteur, voor elke groep van gelijktijdig bepaalde aanslagen wordt vastgesteld.
Terstond na de vaststelling zendt de ontvanger, tot wiens kring van kantoor het register behoort, ieder der aangeslagenen in een gesloten omslag kosteloos een gedagteekend aanslagbiljet, houdende uitnoodiging om te zijnen kantore het bedrag te betalen, waarvoor hij in de belasting is aangeslagen.
Het volgnommer van het register wordt op het aanslagbiljet vermeld; op de keerzijde worden de bepalingen dezer wet nopens betaling, invordering, bezwaren, ontheffing en beroep gedrukt.
BEZWAREN TEGEN DE AANSLAGEN.
Ontheffing.
Art. 22 (24 oud). . Hij, die bezwaar heeft tegen den hem opgelegden aanslag, kan zelf of door een gemachtigde binnen twee maanden na de dagteekening van het aanslagbiljet een gemotiveerd bezwaarschrift indienen bij den inspecteur.
Indien de aangeslagene of zijn gemachtigde het verlangen daartoe heeft te kennen gegeven, wordt hij, te zijner keus, door den inspecteur of den ontvanger in persoon nopens zijne bezwaren gehoord. Hij is desgevraagd gehouden den inspecteur inzage te verkenen van boeken of andere bescheiden, die



— 41 —
Art. 24
tot staving zijner beweringen kunnen dienen.
In de Memorie van Toelichting van het ontwerp der wet van 1918 leest men: „De wijze van reclameeren wordt door de voorgestelde verandering op gelijken voet geregeld als in artikel 73 W. I. voor de inkomstenbelasting 's voorgeschreven.
Omdat in den bestaanden tekst een „gemotiveerd" bezwaarschrift wordt gevorderd eri die eisch in de praktijk geen moeilijkheid heeft opgeleverd, is evenwel, in afwijking van gemeld artikel 73, hier van een gemotiveerd bezwaarschrift gesproken." »
Art. 23 (24a oud). Indien de volgens artikel 16 vereischte aangifte niet is gedaan of niet volledig is voldaan aan de verplichting tot het verleenen van inzage ingevolge artikel 19 of artikel 22, wordt de aanslag gehandhaafd, zoo niet is gebleken, dat en in hoever hij onjuist is.
Hij, wien inzage van boeken of andere bescheiden is gevraagd, wordt geacht die in zijn bezit te hebben of gehad te hebben, tenzij het tegendeel aannemelijk is gemaakt.
Art. 24 (25 oud). Aan hem, die in den loop van het belastingjaar het Rijk metterwoon verlaat, wordt ontheffing verleend voor zooveel twaalfde gedeelten van zijn aanslag als het aantal geheele maanden van het belastingjaar beloopt, die tijdens zijn vertrek nog niet zijn ingetreden.
Aan hem, die aangeslagen is wegens een vruchtgebruik of een recht op eene lijfrente, hetwelk in den loop van het belastingjaar eindigt, wordt ontheffing verleend voor zooveel geheele maanden als bij het eindigen van het vruchtgebruik of het recht op eene lijfrente nog niet zijn ingetreden.



Art. 25
42 -
De ontheffingen moeten uiterlijk binnen drie maanden na afloop van het belastingjaar worden aangevraagd bij een aan den inspecteur in te dienen verzoekschrift.
Op de vragen bij het Voorloopig Verslag over het ontwerp der wet van 1892, of bij overlijden geen remissie naar tijdsgelang moet worden verleend en of in geval van faillissement geen remissie behoort te worden toegekend daar anders de belasting feitelijk ten laste van de crediteuren zou komen, antwoordde de Regeering dat, bij overlijden in den loop van het belastingjaar, de erfgenamen" niet opnieuw worden aangeslagen ter zake der vermeerdering van hun vermogen, maar dat de aanslag ten laste van den overledene dan moet worden aangezuiverd; dat aan het Rijk voor de belasting geen privilegie is toegekend, zoodat het ontwerp in dit opzicht reeds vrijgeviger is dan de meeste bestaande belastingwetten; dat het optreden van den Staat als concurrent sehuldeischer niet bezwarend kan worden geacht, terwijl overigens de bedenking, dat de belasting ten laste der crediteuren zou komen, moeilijk zou zijn overeen te brengen met den bij een ander artikel geuiten wensch om ook voor deze belasting een voorrang toe te kennen.
Art. 25 (26 oud). Op de bezwaarschriften en verzoekschriften wordt uitspraak gedaan door den inspecteur, voor zooveel noodig op den voet van het volgend artikel gemachtigd.
Hij zendt een afschrift van deze uitspraak in gesloten omslag, aangeteekend per poBt of tegen gedagteekend ontvangbewijs, kosteloos, aan den aangeslagene.
De uitspraak is met redenen omkleed, indien aan het bezwaar- of verzoekschrift niet ten volle wordt voldaan.
De woorden : voor zooveel noodig op den voet van het volgend artikel gemachtigd hebben sedert



— 43 —
Art. 27
de wijziging van dat artikel in 1918 geen zin meer.
Art. 26 (27 oud). Onjuiste aanslagen kunnen op machtiging van den directeur der registratie door den inspecteur ambtshalve worden verminderd of vernietigd.
Beroep.
De artikelen, die onder dit opschrift in de wet van 1892 volgden, zijn gedeeltelijk gewijzigd en gedeeltelijk vervallen krachtens art. 31 in de Slotbepalingen der wet van den 19den December 1914, S. 564, houdende instelling van raden van beroep voor de directe belastingen en vaststelling van algemeene bepalingen betreffende het beroep op die colleges, welke wet, tegelijk met de Wet op de Inkomstenbelasting 1914, in werking is getreden op 1 Mei 1915. De vervallen bepalingen zijn in gewijzigden vorm terug te vinden in de artikelen 1 tot en met 17 van de eerstgenoemde wet van 19 December 1914, S. 564.
Door deze wet en het bijbehoorend Koninklijk besluit van 24 Februari 1915, S. 115, is vervallen het Koninklijk besluit van 13 April 1893, S. 75, houdende bepalingen omtrent de raden van beroep voor de uitspraken op de bezwaarschriften betrekkelijk de vermogensbelasting.
Art. 27 (28 oud). Hij, die bezwaar heeft tegen de uitspraak op zijn bezwaarschrift, kan binnen eene maand, nadat het bij artikel 25 bedoelde afschrift aan den aangeslagene per post is toegezonden of aan dezen tegen gedagteekend ontvangbewijs is uitgereikt, in beroep komen bij den Raad van beroep voor de directe belastingen tot wiens rechtsgebied de gemeente van aanslag bekoort.
Het beroep op den Raad wordt ingesteld door indiening van een met redenen omkleed beroepschrift. Een afschrift der uitspraak, waartegen het beroep is gericht, wordt daarbij overgelegd.
Zie artikel 48.



Art. 28
44 —
Art. 28 (32 oud). De inspecteur, of de Rijksambtenaar die hem vervangt, is bevoegd zijn advies op het beroepschrift toe te lichten uit memoriën van aangifte voor het recht van successie of uit andere gegevens, waaromtrent hem geheimhouding is opgelegd.
Art. 29 (33 oud). De Raad is bevoegd bij zijne uitspraak den opgelegden aanslag te handhaven, te verminderen of te vernietigen.
Indien de volgens artikel 16 vereischte aangifte niet is gedaan of niet volledig is voldaan aan de verplichting tot het verkenen van inzage ingevolge artikel 19 of artikel 22, wordt de aanslag, zooals hij laatstelijk is vastgesteld, gehandhaafd, zoo niet den Raad is gebleken, dat en in hoever hij onjuist was.
Hij, wien inzage van boeken of andere bescheiden is gevraagd, wordt geacht, die in zijn bezit te hebben of gehad te hebben, tenzij het tegendeel voor den Raad aannemelijk is gemaakt.
Bij de behandeling zijner zaak kan den aangeslagene worden toegestaan om zijne aangifte te verbeteren.
Indien omtrent de juistheid der aangifte twijfel overblijft en bezwaar is tegen toepassing van het eerste lid van dit artikel, kan de Raad den aangeslagene, die bij zijne aangifte volhardt, uitnoodigen om die in de vergadering van den Raad door een der volgende verklaringen te bevestigen:
„Ik verklaar dat het vermogen bij de aangifte, die hier voor mij ligt, te goeder trouw, naar mijn beste weten, zonder iets te verzwijgen, 1 is opgegeven,
1 In S. 223 van 1892 kwam de komma niet voor.



— 45 —
Art, 89
en dat de waarde van dat vermogen overeenkomstig de wet te goeder trouw, naar mijn beste weten, berekend is."
„Ik verklaar dat ik te goeder trouw vermeen, dat ik geen vermogen bad aan te geven, waarvoor naar de- wet belasting verschuldigd is."
Van de handeling wordt proces-verbaal opgemaakt, waarin de verklaring opgenomen en door den aangever onderteekend wordt.
Het proces-verbaal wordt door den voorzitter en de leden van den Raad onderteekend.
In de bevestigde aangifte wordt berust.
De aanslag van hem, die weigert of, daartoe opgeroepen, in gebreke blijft de verklaring af te leggen en te onderteekenen, wordt gehandhaafd.
Om geldige redenen kan de Raad toelaten, dat de verklaring krachtens eene bijzondere volmacht wordt afgelegd.
Op het persoonlijk of door een bijzonder daartoe gemachtigde opzettelijk afleggen eener valsche verklaring is de straf, bepaald bij art. 207, eerste en laatste lid, Wetboek van Strafrecht, van toepassing.
In de Memorie van Toehchting van het ontwerp der wet van 1918 leest men: „Be in het eerste lid voorgestelde wijziging heeft ten doel — in overeenstemming met hetgeen inzake de inkomstenbelasting van het Rijk geldt — duidelijk te doen uitkomen, dat de Raad van beroep niet bevoegd is den aanslag, zooals hij door den inspecteur ten slotte is vastgesteld, te verhoogen."
Tijdens de beraadslaging over dit artikel in 1892 werd op de vraag of het de bedoeling is, dat er berust worde in de bevestigde aangifte, onverschillig of die blijkt waar dan valsch te zijn, geantwoord door de Regeering als volgt: „Wij spreken hier van den raad van beroep,



Art. 30
- 46
van de procedure voor den raad van beroep, en van hetgeen de raad van beroep heeft te doen. Wij stellen hier het geval dat de raad van beroep in twijfel verkeert omtrent de juistheid van de aangifte en dat er bezwaar is tegen de toepassing van het eerste lid van dit artikel, waarbij de raad bevoegd is verklaard den aanslag op te leggen. In dat geval wordt de verklaring vereischt waarvan hier sprake is. De zaak moet toch op de eene of andere wijze aan een einde komen. De bedoeling is dat na het afleggen van de verklaring de aanslag geschiedt naar de gedane aangifte."
Art. 30 (38 oud). Hij, die bezwaar heeft tegen de uitspraak van den inspecteur op zijn verzoekschrift, krachtens artikel 24 ingediend, kan binnen eene maand, nadat het in artikel 25 bedoelde afschrift aan hem per post is toegezonden of aan hem tegen gedagteekend ontvangbewijs is uitgereikt, in beroep komen bij den Raad tot wiens rechtsgebied de gemeente van aanslag behoort.
Het beroep op den Raad worcjt ingesteld door indiening van een met redenen omkleed beroepschrift. Een afschrift der uitspraak van den inspecteur wordt daarbij overgelegd.
INVORDERING.
Art. 31 (39 oud). De aanslag in de belasting moet worden betaald, de helft vóór den eersten November, de wederhelft vóór den eersten April van het belastingjaar, beide helften, indien de aangeslagene het verlangt, in twee gedeelten.
Aanslagen, waarvan het aanslagbiljet na 1 October van het belastingjaar is gedagteekend, moeten worden betaald vóór den lsten April daaropvolgende. Aanslagen, waarvan het aanslagbiljet na 1 Maart van het belastingjaar is ge-



47
Art. 38
dagteekend, moeten worden betaald binnen twee maanden na de dagteekening van het aanslagbiljet. Ook deze aanslagen kunnen in twee gedeelten worden betaald.
Zoodra een aangeslagene het Rijk metterwoon wil verlaten, is zijn aanslag voor het geheel invorderbaar, onverminderd zijne aanspraak op ontheffing.
Art. 32 (40 oud). Voor de betaling van belasting door middel van postwissels, kosteloos voor aangeslagenen, wonende buiten de gemeente waar het ontvangkantoor gevestigd is, worden door Ons regelen gesteld.
De strook van den wissel, in overeenstemming met dezen ingevuld, door een ambtenaar der posterijen onderteekend en op het aanslagbiljet vastgehecht, geldt als bewijs van betaling.
In de Memorie van Toehchting van het ontwerp der wet van 1892 wordt opgemerkt, dat het geheim van den aanalag door dat middel niet geschonden behoeft te worden, omdat het volgnummer van het register van den ontvanger op postwissel en strook vermeld, voldoende aanwijzing kunnen geven in dier voege dat aanduiding van den naam van den aangeslagene overbodig is.
Art. 33 (41 oud). Indien de aangeslagene de verschuldigde belasting niet vóór of op den verschijndag aanzuivert, zendt de ontvanger hem eene gesloten waarschuwing om binnen drie dagen aan zijne verplichting tot betaling te voldoen.
Indien op de waarschuwing de betaling niet volgt, doet de ontvanger hem eene gesloten aanmaning toekomen om binnen een nieuwen termijn van drie dagen het verschuldigde te betalen, onder mededeeling, dat hij anders daartoe zal



Art. 34
48 ■
worden gedwongen door het middel bij het volgend artikel bepaald.
Art. 34 (42 oud). Tegen den aangeslagene die geen gevolg heeft gegeven aan de aanmaning bij het vorig artikel bedoeld, wordt door den ontvanger een dwangbevel uitgevaardigd, medebrengende het recht van parate executie.
Het wordt beteekend en ten uitvoer gelegd op den voet en de wijze bij het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering ten aanzien van de tenuitvoerlegging van vonnissen en authentieke akten voorgeschreven.
De tenuitvoerlegging van het dwangbevel kan niet worden geschorst dan door een verzet met redenen bekleed.
Het verzet wordt beteekend aan den ontvanger die het dwangbevel heeft uitgevaardigd en moet op straffe van nietigheid bevatten keuze van domicilie binnen het arrondissement waarin het kantoor van ontvangst is gevestigd 1 en dagvaarding voor de rechtbank van dat arrondissement tegen een bepaalden rechtsdag, invallende binnen den veertienden dag na de beteekening der dagvaarding.
De terugvordering van betaalde belasting heeft plaats bij dagvaarding van den Minister van Financiën voor de arrondissements-rechtbank tot welker gebied het ontvangkantoor behoort. De dagvaarding wordt beteekend aan den ontvanger van dit kantoor.
Verzet en terugvordering kunnen niet zijn gegrond op eenig verweer, dat volgens artikel 27 aan de beslissing van den Raad van beroep kan worden onderworpen,
1 In S. 223 van 1892 volgde hier een komma.



— 49 —
Art. 86
noch. op het niet ontvangen van waarschuwing en aanmaning.
In de Memorie van Toehchting van het ontwerp der wet van 1918 leest men tot toehchting der wijziging, in het laatste lid aangebracht : „In overeenstemming met hetgeen inzake de Wet op de inkomstenbelasting is bepaald zal het oordeel over alle rechtsvragen aan den Raad van beroep zijn voorbehouden. Zoo zal deze Raad ook de vraag moeten beslissen, of iemand binnen het Rijk woont."
Art. 35 (43 oud). De belasting is verhaalbaar op de goederen van den aangeslagene, zoomede op die der vrouw, wier vermogen voor de regeling der belasting geacht is met dat van den aangeslagene één geheel uit te maken.
Zie de aant. op art. 17.
Art. 36 (44 oud). Bij overlijden van den aangeslagene zijn de erven in hunne goederen 1 voor het niet aangezuiverde gedeelte van diens aanslag aansprakelijk, voor zoo ver schulden van den boedel van den aangeslagene te* hunnen laste komen.
De vorderingen tot betaling en tot teruggaaf van belasting verjaren na verloop van twee jaar na de dagteekening van het aanslagbiljet.
De tijd, gedurende welken de aangeslagene zich metterwoon buiten het Rijk bevindt, telt voor de verjaring van de vordering van belasting niet mede.
In de Memorie van Toehchting van het ontwerp der wet van 1918 leest men tot toelichting van het voorgestelde laatste lid: „Het komt meermalen voor, dat de aanslag van iemand, die het Rijk metterwoon heeft
1 S. 223 van 1892 : al hunne goederen. » S. 223 van 1892; ten.



Art. 87 —
60
verlaten, niet kan worden ingevorderd', omdat voor inbeslagneming vatbare goederen hier te lande niet bekend zijn. Billijk wordt het geacht in zoodanige gevallen voor den fiscus den verjaringstermijn voor de vordering tot betaling te schorsen gedurende den tijd van verblijf buiten het Rijk."
Zie voorts de aanteekening op art. 17.
Art. 37 (45 oud). Wij behouden Ons voor op grond van dwaling of verschoonbaar verzuim kwijtschelding of vermindering te verleenen van den aanslag, van den aanslag tot navordering en van de verhooging in de artikelen 41 en 49 genoemd, en te bepalen, dat de in artikel 47 bedoelde openbaarmaking achterwege zal blijven.
NAVORDERING.
Art. 38 (45a oud). Bijaldien eenig feit grond oplevert voor het vermoeden, dat een aanslag ten onrechte is achterwege gebleven of vernietigd of dat een te lage aanslag is opgelegd, kan de te weinig geheven belasting van den belastingplichtige of zijne erfgenamen worden nagevorderd, zoolang niet sedert den aanvang van het belastingjaar drie jaren zijn verstreken.
Ontstaat dit vermoeden door een memorie van aangifte voor het recht van successie, voor welker inlevering, overeenkomstig de bepalingen der Successiewet, uitstel is verleend, dan wordt de termijn, binnen welken de aanslag tot navordering kan worden opgelegd, van rechtswege met den tijd van het uitstel verlengd.
In de Memorie van Antwoord op het Voorloopig Verslag der Eerste Kamer over het ontwerp der wet van 1918 leest men : „Als



— 61 —
Art. 88
voorbeelden van de redenen, welke tot navoirdering kunnen leiden, kunnen worden genoemd eene suocessiememorie, een inventaris of scheiding, de vermelding van aanbrengsten bij huwelijksvoorwaarden, hoogere vermogensaangifte over een volgend belastingjaar en sedert de verdedigings- en de oorlogswinstbelasting de veelvuldig voorkomende vrijwillige aangifte van een hooger vermogen, waardoor de bedreigde straf van gevangenis wordt ontgaan. In de Memorie van Toehchting van het ontwerp der wet van 1918 leest men: „De bepaling van artikel 82 laatste lid W. I. is niet overgenomen. Deze bepaling, luidende : „Navordering is niet toegelaten, wanneer geen verplichting tot het doen eener aangifte heeft bestaan", is weggelaten, daar volgens artikel 16 zevende lid1 der wet op de vermogensbelasting ieder, die belastingplichtig is, verplicht is tot het doen van aangifte. Ook wanneer geen aangiftebiljet is uitgereikt, bestaat er voor de vermogensbelasting verplichting tot het doen van aangifte. Naar de thans geldende bepalingen is evenwel de navordering niet toegelaten, indien geen aangifte is gedaan. In het Voorloopig Verslag van het ontwerp der wet van 27 April 1904 (Staatsblad n°. 80) betreffende de navordering werd reeds op deze leemte gewezen en opgemerkt dat hij, die zich van het doen van aangifte onthoudt, in de hoop dat de administratie bij de schatting van het vermogen in zijn voordeel zal mistasten, geenszins op zachtere behandeling aanspraak heeft dan hij, die den fiscus omtrent zijn vermogen niet naar waarheid inlicht. De toenmalige Regeering vond het echter niet noodig strengere maatregelen dan de toen voorgestelde te nemen tegenover hen, die geen aangifte deden.
Ondergeteekende is van oordeel, dat er geen voldoende reden bestaat om niet in alle gevallen, waarin blijkt, dat te weinig is betaald, navordering toe te laten. Volgens de voorgestelde wijziging zal dan ook de navordering mogelijk zijn, zoowel wanneer aangifte is gedaan, als in de gevallen, dat deze achterwege is gebleven, terwijl het niets ter zake doet, of een aangiftebiljet al dan niet is uitgereikt.
1 Thans art. 16, lid 6.



Art, 39
— 52 —
Ook art. 86 W. I. is niet overgenomen. Bij nadere overweging wordt, hetgeen dit artikel bepaalt, overbodig geacht. In het algemeen toch zal eene navordering op grond van een . nieuw feit niet belemmerd, laat staan belet, worden, doordat tegen denzelfden persoon reeds eene navordering wegens een ander feit heeft plaats gehad. Maar dan is het ook onnoodig dit voor een bepaald geval, zooals m art. 86 voormeld, in de wet te zeggen."
Art. 39 (456 oud). De vaststelling der aanslagen tot navordering is opgedragen aan den inspecteur, in wiens dienstkring de oorspronkelijke aanslag is opgelegd of vermoedelijk een aanslag had moeten zijn opgelegd.
Art. 40 (45c oud). Voordat de inspecteur een aanslag tot navordering vaststelt, is hij verplicht den belastingplichtige of, indien deze is overleden, ieder der bekende erfgenamen, benevens den executeur-testamentair of den bewindvoerder over zijne nalatenschap mededeéling te doen van het in artikel 38 bedoelde feit en van het bedrag van het vermogen, dat vermoedelijk ten onrechte niet in aanmerking is genomen, met uitnoodiging binnen een door den inspecteur te bepalen termijn van ten minste één maand de opheldering te geven, welke hij dienstig mocht achten.
Bij deze uitnoodiging voegt de inspecteur zoo mogelijk een afschrift der ingeleverde aangiften betrekkelijk de belastingjaren, waarover de navordering zich uitstrekt.
De tot de erfgenamen gerichte uitnoodiging kan worden gezonden aan de bij artikel 42 der Successiewet bedoelde woonplaats. Zij kan, zoolang niet sedert de aangifte voor het recht van successie



• 53 -
Art. 42
twee maanden zijn verstreken, tot' de gezamenlijke erfgenamen, zonder uitdrukking van namen en woonplaatsen, zijn gericht.
De omstandigheid, dat de voorechrif- _ ten yan dit artikel niet zijn nageleefd, maakt den 1 aanslag tot navordering niet ongeldig.
Het eerste lid blijft buiten toepassing, indien door den belastingplichtige, of na zijn overlijden door zijne erfgenamen, schriftelijk wordt verklaard, dat zij tot de daarbij bedoelde2 opheldering niet in staat zijn, of indien zij uit eigen beweging schriftelijke8 mededeeling hebben gedaan, dat de aanslag te laag is geschied of ten onrechte is achterwege gelaten of vernietigd en de inlichtingen worden verstrekt, noodig voor de regeling van een aanslag tot navordering. ' Art. 41 (45a" oud). Behoudens het bepaalde in artikel 43 wordt de in een naderen aanslag te begrijpen belasting met het viervoud daarvan verhoogd, tenzij blijkt, dat slechts over één belastingjaar te weinig belasting is geheven.
In geval van navordering over meer dan één belastingjaar wordt de verhooging slechts toegepast op één der bedragen, die van den belastingplichtige te weinig zijn geheven, bij verschil op het grootste.
Art. 42 (45e oud). Hij, die bezwaar heeft tegen den hem opgelegden aanslag tot navordering, kan binnen twee maanden na de dagteekening van het aanslagbiljet een met redenen omkleed beroep-
1 S. 504 van 1918 : de.
2 S. 504 van 1918 : de daarbij bedoelde. » S. 504 van 1918 : schriftelijk.



Art. 48 —
64
schrift indienen bij den Raad van beroep voor de directe belastingen tot wiens rechtsgebied de gemeente van aanslag behoort.
De aanslag wordt door den Raad gehandhaafd, vernietigd of opnieuw geregeld.
De uitspraak is met redenen omkleed. Artikel 29 is niet toepasselijk. Zie artikel 48.
Art. 43 (45eW* oud). De Raad van beroep bepaalt, dat de bij artikel 41 bedoelde verhooging niet verschuldigd zal zijn, indien en voor zoover de aanslag te laag is geweest of achterwege is gebleven ten gevolge van eene te lage schatting van den aangever, en de Raad tot de overtuiging komt, dat die schatting te goeder trouw heeft plaats gehad.
Toepassing van het eerste lid kan door den aangeslagene binnen twee maanden na de dagteekening van het aanslagbiljet schriftelijk worden verzocht. Het verzoekschrift wordt als 1 beroepschrift behandeld.
De aangeslagene, die krachtens artikel 42 in beroep wenscht te komen, kan in zijn beroepschrift tevens het verzoek om toepassing van het eerste lid van dit artikel opnemen.
Art. 44 (45/ oud). Indien de aangeslagene is overleden, kan de erfgenaam, executeur-testamentair of bewindvoerder, die tegen den aanslag is opgekomen, door den Raad worden uitgenoodigd, hetzij terstond, hetzij in eene nadere vergadering, de volgende verklaring af te leggen:
„Ik verklaar, dat ik niet weet noch 1 S. 604 van 1918: als een.



- 65 —
Art. 44
vermoed, dat papieren, behoorende tot den boedel van N. N., na zijn (baar) overlijden vernietigd of weggenomen zjjn met het doel de bewijzen van te lage aangifte voor de vermogensbelasting te doen verdwijnen.:
Ik verklaar, dat ik de papieren van dien boedel, voor zoover voorhanden, onderzocht heb en dat ik noch door dat onderzoek, noch door eenige andere omstandigheid, van welken aard ook, weet of vermoed, dat de aangifte van N. N. voor de vermogensbelasting over het belastingjaar (een der belastingjaren) . . . te laag is gedaan."
Indien geene aangifte is gedaan, worden de woorden: „te lage aangifte voor de vermogensbelasting" vervangen door: „te lagen aanslag in de vermogensbelasting". Het slot der verklaring luidt alsdan: „dat N. N. in de vermogensbelasting over het belastingjaar (een der belastingjaren) ... te laag is aangeslagen".
Het fonnulier der verklaring wordt, ingeval oorspronkelijk geen aanslag was opgelegd of ingeval het een vemietigdfea aanslag betreft, zoo noodig gewijzigd*
Óm geldige redenen kan de Raad toelaten, dat een ander dan hij, die het beroepschrift heeft ingediend, krachtens eene bijzondere volmacht de verklaring aflegt.
Van het afleggen der verklaring wordt proces-verbaal opgemaakt, dat door hem, die haar aflegde, alsmede door den voorzitter en de leden van den Raad wordt onderteekend.
Het afleggen der verklaring heeft ten gevolge, dat de aanslag wordt vernietigd.



Art. 45
■ 56
Wanneer de verklaring op de daartoe gedane uitnoodiging niet wordt afgelegd of het proces-verbaal door hem, die haar aflegde, niet wordt onderteekend, handhaaft de Raad den aanslag.
Art. 45 (45ff oud). De aanslagen tot navordering zijn in eens invorderbaar twee maanden na de dagteekening van het aanslagbiljet.
Voor een aanslag tot navordering, die na overlijden van den bebstingplichtige wordt vastgesteld en voor de verhooging van dien aanslag, bedoeld in artikel 49, zijn de erfgenamen niet verder aansprakelijk dan ieder tot het beloop van zijn erfdeel, vermeerderd met het bedrag van hetgeen hen gelegateerd is.
Art. 46 (45A oud). Met afwijking van hetgeen de Registratiewet 1917 en de Successiewet bepalen, zijn de ambtenaren der registratie en der successierechten bevoegd voor de toepassing der bepalingen van dit hoofdrtuk, uittreksels uit hunne registers en afschriften van of uittreksels uit memoriën van aangifte voor het recht van successie rechtstreeks of door tusschenkomst van den inspecteur uit te reiken aan hen, die de bij artikel 40 bedoelde mededeeling hebben ontvangen en aan de Raden van beroep voor de directe, belastingen.
Art. 47 (ibhbit oud). Iedere onherroepelijk vaststaande aanslag tot navordering wordt van wege Onzen Minister van Financiën in de Staatscourant openbaar gemaakt door aanduiding van naam, voornamen, beroep en woonplaats van den belastingplichtige en van het bedrag van den naderen aanslag.



■ 57
Art. 49
VERHOOGING VAN DEN AANSLAG.
Art. 48 (45t oud). Elk beroepschrift, iagediend krachtens artikel 27 of artikel 42 moet, voor zoover niet beweerd wordt, dat geen aanslag had moeten zijn opgelegd, zoodanig zijn ingericht, dat daaruit eene conclusie kan worden getrokken ten aanzien van het bedrag, dat volgens den appellant had moeten worden geheven.
In de Memorie van Antwoord over het ontwerp der wet van 1918 leest men, naar aanleiding van een in het Voorloopig Verslag gedane vraag, of omtrent de mogelijkheid eener zoodanige conclusie als in het artikel is bedoeld zal worden beslist door de adr/iinistratie en of men zonder voorafgaande waarschuwing niet ontvankelijk zal kunnen worden verklaard: „Dit artikel is in zijne strekking geheel gelijk aan art. 90 der wet op de Inkomstenbelasting 1914. In eersten aanleg zal omtrent de hier gedane vragen de 'administratie beslissen, maar de eindbeslissing zal altijd kunnen worden gevraagd aan den Raad van beroep."
Art. 49 (45/ oud). Indien de volgens de uitspraak van den Raad van beroep verschuldigde of terecht nagevorderde belasting het bij het vorig artikel bedoelde bedrag te boven gaat, wordt de aanslag verhoogd met vijf en twintig ten honderd van het verschil. Had volgens den appellant geen aanslag mogen zijn opgelegd, dan strekt de verhooging zich uit tot het geheele bedrag van den door den Raad gehandhaafden of vastgestelden aanslag.
Zij blijft achterwege, indien of voor zooveel het beroep uitsluitend gegrond was op verkeerde toepassing of schending der wet, alsmede indien het beroep is ingesteld tegen een uitspraak, niet voldoende aan het laatste lid van artikel 25.



Art. 50
58
Zij blijft eveneens achterwege, indien en voor zoover afwijking van de aangifte of navordering noodig is geweest ten gevolge van eene te lage schatting van den aangever, en die schatting naar het oordeel van den Raad klaarblijkelijk te goeder trouw heeft plaats gehad.
De nadere aanslag voor de verhooging wordt vastgesteld door den inspecteur, die den aanslag heeft opgelegd.
Art 50 (45* oud). Hij, die bezwaar heeft tegen den hem opgelegden naderen aanslag volgens het vorig artikel, kan binnen twee maanden na de dagteekening van het aanslagbiljet een met redenen omkleed beroepschrift bij den Raad van beroep indienen.
BIJZONDERE BEPALINGEN.
Art. 51 (46 oud). Voor het indienen van bezwaar-, verzoek- en beroepschriften kunnen worden vertegenwoordigd:
de erfgenamen van een aangeslagene door één hunner, den executenr-testamentair of den bewindvoerder over de nalatenschap ;
minderjarigen en onder curateele gestelden door hun wettelijken vertegenwoordiger.
Alle bezwaar-, verzoek- en beroepschriften kunnen door een gemachtigde worden onderteekend.
In alle bezwaar-, verzoek- en beroepschriften moet, indien degene, die voor zich zelf of als vertegenwoordiger optreedt, niet binnen het Rijk woont of gevestigd is, woonplaats binnen het Rijk worden gekozen.
Dit artikel door de Regeering bij de nota van wijziging in 1892 voorgesteld werd door



59 —
Alt. 52
haar bij de beraadslagingen als volgt toegelicht: „Naar aanleiding van het debat gevoerd over de 4de alinea van art. 17, waar gesproken wordt over de aangifte van het vermogen van een overleden belastingplichtige, is het gebleken wenschelijk te zjjn om nog een nieuw artikel op te nemen, ten einde allen twijfel op te heffen ten aanzien van de vraag, in hoever ieder erfgenaam, executeur-testamentair of bewindvoerder over eene nalatenschap bevoegd is bezwaarschriften in te dienen en in beroep te komen omtrent den aanslag van een overledene".
Art. 52 (47 oud). Het is aan ieder verboden om hetgeen hem uit hoofde van zijn hetzij tegenwoordig hetzij vroeger ambt, nopens den aanslag van een ingezetene in deze belasting of diens vermogen gebleken of medegedeeld is, verder bekend te maken dan voor de uitoefening van zijn ambt, voor de invordering van eenige aan den lande verschuldigde belasting, of voor de toepassing van eenig wetsvoorBohrift gevorderd wordt.
Hij, die opzettelijk de bij het vorig lid opgelegde geheimhouding schendt, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste zes maanden of geldboete van ten hoogste zeshonderd gulden, met of zonder ontzetting van het recht om ambten te bekleeden.
Hij, aan wiens schuld schending van die geheimhouding te wijten is, wordt gestraft met hechtenis van ten hoogste drie maanden of geldboete van ten hoogste driehonderd gulden.
Geen vervolging wordt ingesteld dan op Machte van hem, ten aanzien van wien de geheimhouding is geschonden.
In antwoord op een vraag gedaan in het Voorloopig Verslag over het ontwerp der wet . van 1892 gaf de Regeering te kennen dat het lidmaatschap van den raad van beroep een



Art. 52
60 -
ambt is, zoodat art. 52 ook toepasselijk is op de leden van dien raad.
In de Memorie van Toelichting van het ontwerp der wet van 1918 leest men ter toeliohting van de voorgestelde wijzigingen in het artikel: „De voorgesteldewijziging bestaat in de toevoeging der woorden : „voor de invordering van eenige aan den lande verschuldigde belasting" en „of voor de toepassing van eenig wetsvoorschrift".
De eerstbedoelde woorden komen ook voor in art. 102 W. I. en vereischen om die reden, naar de ondergeteekende meent, hier geene verdere toehchting.
De laatste toevoeging is nieuw, hare noodzakelijkheid is gebleken voor eene behoorlijke toepassing der Invaliditeitswet. Wat is namelijk het geval ? In het formulier van aanvrage van de rente, bedoeld bij art. 369 dezer wet, komt onder n°. 12 met het oog op de artt. 44 en 45 in verband met art. 3 dier wet de vraag voor, of de betrokkene of zijn niet van tafel en bed gescheiden echtgenoot in de vermogensbelasting was aangeslagen. Nu bestaat in enkele gevallen het vermoeden, dat die vraag opzettelijk in strijd met de waarheid ontkennend is beantwoord en art. 395 der Invaliditeitswet zou moeten worden toegepast.
Daarvoor, zal het echter noodig zijn, dat de belastingambtenaar, hetzij' reeds vóór de dagvaarding hetzij als getuige op de zitting, eene verklaring aflegt omtrent het al of niet bestaan van een aanslag.
Waar eene uitdrukkelijke bepaling, die den ambtenaar tot mededeeling verplicht, — naast hét voor een ander geval geldende art. 369, al. 4, en art. 373, al. 2 — in de wet ontbreekt, riep de Minister van Landbouw, Nijverheid en Handel de medewerking van zijn ambtgenoot van Financiën in, om de vereischte opgave van de belastingambtenaren te verkrijgen.
Hoe gaarne ook bereid om de behulpzame hand te bieden bij het verzekeren van eene behoorlijke toepassing der Invahditeitswet, kon deze medewerking met het oog op art. 47 der wet op de vermogensbelasting (thans art. 52) en de daaraan door den Hoogen Raad, Kamer • van Strafzaken, in zijn arrest van 19 November



— 61 —
Art. 54
1894 (Weekblad van het Recht n°. 6586) gegeven uitlegging niet worden verleend.
Dat de voorgedragen beperking van het in art. 47 opgenomen verbod noodzakelijk is, zal na het bovenstaande wel geen verder betoog behoevend
Om voortaan ook voor andere gevallen, waarin dit verbod de behoorlijke toepassing eener wet in den weg zou kunnen staan, die belemmering op te heffen, wordt Voorgesteld de toevoeging van de woorden : „of voor de toepassing van eenig wetsvoorschrift".
Art. 53 (47a oud). Hij, die eene aangifte, als bedoeld bij art. 16, voor zich zeiven of voor een ander opzettelijk onjuist of onvolledig doet, wordt, indien daaruit nadeel voor het Rijk kan ontstaan, gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste zes maanden.
De bepaling van het eerste lid blijft buiten toepassing, indien de aangever, zoolang het openbaar ministerie niet is verwittigd, uit eigen beweging alsnog een juiste en volledige aangifte doet, mits :
hetzij de aanslag nog niet is vastgesteld en de aangever niet overeenkomstig artikel 19 tot het geven van nadere inlichtingen of tot het verkenen van inzage van boeken of andere bescheiden is uitgenoodigd;
hetzij de aanslag te laag is vastgesteld.
Art. 54 (476 oud). Met gevangenisstraf van ten hoogste twee jaren wordt gestraft :
1°. hij, die aan den inspecteur of den Raad van beroep opzettelijk een valsch of vervalscht geschrift als bewijsstuk overlegt;
2°. hij, die, nadat hem door den inspecteur of den Raad van beroep is gevraagd inzage te verkenen van boeken of andere bescheiden, die tot staving zijner aan-



Art. 55
62
gifte of bewering kunnen dienen of nadat zijn aanbod om inzage van boeken of bescheiden te verleenen is aanvaard, aan dien inspecteur of Baad of aan den door den Baad aangewezen deskundige, opzettelijk een valsch of vervalscht boek of ander geschrift ter inzage aanbiedt.
Art. 55 (48 oud). Hij, die in de gevallen, bedoeld bij artikel 44, persoonlijk of door een bijzonder daartoe gemachtigde opzettelijk eene valsche verklaring aflegt, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste twee jaren.
De bij deze wet strafbaar gestelde feiten worden beschouwd als misdrijven.
OVERGANGS- EN SLOTBEPALINGEN.
Art. 56 (52 oud). Onder vroegere belastingjaren worden in deze wet ook verstaan tijdperken van twaalf maanden, beginnende 1 Mei en eindigende 30 April, voorafgegaan aan het tijdstip waarop deze wet in werking treedt.
Art. 57 (53 oud). De wet van 22 Mei 1845 (Staatsblad n°. 22) op de invordering van 's Rijks directe belastingen is niet van toepassing op de invordering van de vermogensbelasting.
Art. 58 (54 oud). Deze wet treedt in werking den eersten Mei 1893.
Lasten en bevelen, dat deze in het Staatsblad zal worden geplaatst, en dat alle Ministerieele Departementen, Autoriteiten, Colleges en Ambtenaren, wie zulks aangaat, aan de nauwkeurige uitvoering de hand zullen houden.
Gegeven op het Loo, den 27sten September 1892.
EMMA. De Minister van Financiën, Pierson.



— 63 —
Bij de artt 2, 3 en 4 van de wet van 27 Juli 1918, S. 504, is het volgende bepaald :
Art. 2. De wei van 27 September 1892 (Staatsblad n°. 223), zooals zij bij latere wetten is of mocht worden gewijzigd, zal kunnen worden aangehaald als : „Wet op de vermogensbelasting".
Waar in eenige wet sprake is van de wet op de vermogensbelasting, wordt daaronder verstaan de wet van 27 September 1892 (Staatsblad n°. 223) op de vermogensbelasting, zooals zij door latere wetten is of mocht worden gewijzigd.
Art. 3. Op Onzen last wordt de wet van 27 September 1892 (Staatsblad n°. 223) met de daarin door deze en andere wetten gebrachte wijzigingen in eene doorloopende reeks van artikelen en met herziening van de daardoor noodig geworden verandering ka de verwijzingen in het Staatsblad geplaatst. 1
Art. 4. Deze wet wordt geacht te zijn in werking getreden met den lsten Mei 1918.
Voor het belastingjaar, dat den lsten Mei 1918 aanvangt, zal de in artikel 14 der wet van 27 September 1892 (Staatsblad n°. 223) bedoelde lijst worden opgemaakt vóór 15 Augustus 1918, zal het in artikel 15 dier wet bedoelde biljet vóór het einde van Augustus 1918 worden verzonden en zal in het zevende lid van art. 16 dier wet in plaats van „Juni" worden gelezen „September".
1 Deze teketpublicatie had plaats bij K. B. van 5 September 1918, S. 642.



Art. 1
— 64 —
WET
van den 8den Augustus 1916, S. 41 ,
tot heffing van buitengewone belastingen ter gedeeltelijke bestrijding der kosten van den oorlogstoestand (Verdedigingsbelasting I),
zooals die i; gewijzigd bij de wet van 11 April 1919 (S. 171).
Wu WILHELMINA, bij de gratie Gods, Koningin der Nederlanden, Prinses van Oranje-Nassau, enz., enz., enz.
Allen, die deze zullen zien of hooren lezen sahit! doen te weten :
Alzoo Wij in overweging genomen hebben, dat het noodig is, buitengewone belastingen te heffen ter gedeeltelijke bestrijding der kosten van den oorlogstoestand ;
Zoo is het, dat Wij, den Baad van State gehoord en met gemeen overleg der Staten-Generaal, hebben goedgevonden en verstaan, gelijk Wij goedvinden en verstaan bij deze :
Art. 1. Onder den naam van „verdedigingsbelasting I" worden over drie achtereenvolgende belastingjaren l, het
1 De belastingen worden thans geheven tot 30 April 1934 ingevolge de wet van 11 April 1919, S. 171, gewijzigd bij die van 5 Juü 1920, S 342.



— 65 —
Art. 1
•eerste aanvangende 1 Mei 1916, de volgende directe belastingen geheven :
a. eene buitengewone heffing tot gelijk bedrag 1 als de vermogensbelasting in hoofdsom ;
b. eene buitengewone heffing van de vermogens volgens de hierna vastgestelde regelen.
Aan de in dit artikel onder letter a bedoelde heffing zijn onderworpen de personen, genoemd in artikel 1 van de wet van 27 September 1892 (Staatsblad n°. 223) op de vermogensbelasting, zooals zij bij latere wetten is gewijzigd en aangevuld.
Aan de in dit artikel onder letter b bedoelde heffing zijn onderworpen:
1°. de personen in het vorig lid vermeld ;
2°. de niet binnen het Rijk wonende of gevestigde personen en lichamen voor hunne binnen het Rijk gelegen of gevestigde onroerende zaken.
De in dit artikel genoemde wet, zooals zij bij latere wetten is gewijzigd en aangevuld, wordt in de volgende artikelen dezer wet aangeduid met de „wet op de vermogensbelasting".
De Verdedigingsbelasting I was, volgens het oorspronkelijk door Minister Van Gijn ingediende ontwerp een heffing in eens, en wel een tweeledige, n.1. a. een heffing gelijk aan de vermogensbelasting in hoofdsom over het dienstjaar 1916/17 en b. een progressieve heffing over het vermogen naar den toestand jttp 1 Mei 1916, waarbij het vermogen werd vastgesteld in hoofdzaak volgens de wet op de vermogensbelastmg, doch met enkele af-
1 Ingevolge de wet van 11 April 1919, S. 171, bedraagt deze heffing 30 ten honderd van de vermogensbelasting in hoofdsom.
8. & J. n°. 63 3



Art. 2
66 -
wijkingen. Naar aanleiding van de in de Tweede Kamer gevoerde debatten wijzigde de Minister bij nota van wijziging d.d. 24 Juni 1916 het ontwerp in dier voege dat de belasting zou worden geheven over drie achtereenvolgende belastingjaren, het eerste aanvangende 1 Mei 1916; het tarief der jaarlijks te betalen belasting werd dienovereenkomstig lager gesteld.
Bij de wet van 11 April 1919, S. 171, werd van beide belastingen het tarief lager gesteld en de tijd, waarover zij zouden worden geheven met vier jaren verlengd, terwijl opnieuw verlenging plaats had — tot en met 30 April 1934 — bij de wet van 5 Juli 1920, S. 342.
Art. 2. Op de in artikel 1 onderLlèttit o bedoelde belasting zijn alle bepalingen van de wet op de vermogensbelasting van toepassing.
De in artikel 1 ondéSr' letter b bedoelde belasting wordt geregeld overeenkomstig de hierna volgende bepalingen en overeenkomstig de bepalingen van de wet op de vermogensbelasting, voor zoover daarvan niet in deze wet wordt afgeweken.
Art. 3. De belastingplichtigen, in het derde lid van artikel 1 onder nommer 1 en in het tweede lid van artikel 5 genoemd, zijn belastingplichtig naar de waarde van hun vermogen, opgevat en berekend naar de bepalingen dezer wet.
De in het derde lid van artikel 1 onder nommer 2 genoemde personen en lichamen zijn belastingplichtig naar de waarde van hun vermogen, voor zoover dit bestaat uit binnen het Rijk gelegen of gevestigde onroerende zaken.
Tot grondslag der berekening van het vermogen wordt genomen de toestand bij den aanvang van het belastingjaar of voor hen, die zich in den loop van een



67 -
Art. 6
belastingjaar binnen het Rijk metterwoon gevestigd hebben, de toestand van het vermogen op het tijdstip van vestiging.
Art. 4. Waar in de wet op de vermogensbelasting of in deze wet gesproken wordt van belastingjaar, wordt daarmede voor de toepassing dezer wet bedoeld het tijdperk, aanvangende den lsten Mei en eindigende den 30sten April.
Art. 5. Hij, die zich in den loop van het belastingjaar binnen het Rijk metterwoon vestigt, is voor dit geheele belastingjaar belastingplichtig.
De personen, die, na 31 December 1915 en vóór 1 Mei 1918 het Rijk metterwoon verlaten hebbende, zich vóór 1 Mei 1921 in het Rijk vestigen, worden geacht het Rijk niet te hebben verlaten. Te hunnen aanzien gelden de volgende bepalingen:
Hij, die zich in den loop van het belastingjaar, aanvangende den lsten Mei
1917, binnen het Rijk metterwoon vestigt, is voor dat geheele belastingjaar, en indien hij over het voorafgaande belastingjaar niet bekstingplichtig is geweest, voor het dubbele bedrag belastingplichtig.
Hij, die zich in den loop van het belastingjaar, aanvangende den lsten Mei
1918, binnen het Rijk metterwoon vestigt, is voor dat geheele belastingjaar en, indien hij over een der beide voorafgaande of over de beide voorafgaande belastingjaren niet belastingplichtig is geweest, voor het dubbele, onderscheidenlijk het drievoudige bedrag belastingplichtig.
Hg, die zich na den 30sten April 1919



Art. 6
— 68 —
binnen bet Rijk metterwoon vestigt, is voor bet belastingjaar der vermogensbelasting, waarin die vestiging plaats beeft, belastingplichtig:
voor het enkelvoudige bedrag, indien hij over twee der in het eerste lid van artikel 1 genoemde belastingjaren belastingplichtig is geweest;
voor het dubbele bedrag, indien hij over één dier belastingjaren belastingplichtig is geweest;
voor het drievoudige bedrag, indien hij over geen dier belastingjaren belastingplichtig is geweest.
Art. 6. Alle zaken, welke geldswaarde hebben, — vruchtgebruik en het recht op eene ingegane lijfrente daaronder begrepen —, komen als vermogen in aanmerking.
Met fideï-commis bezwaarde eigendom wordt als volle eigendom beschouwd. Het wettelijk vruchtgenot en het recht van gebruik worden met vruchtgebruik gelijk gesteld.
Art. 7. Onder vermogen worden niet begrepen :
a. meubelen, kleederen, levensmiddelen, voorwerpen van kunst of wetenschap, goud- en zilverwerk, paarlen en edelgesteenten, geen handelsvoorraad zijnde en niet dienende voor de uitoefening van eenig beroep of bedrijf;
b. polissen van nog loopende levensverzekeringen ;
c. het recht op pensioenen, welke krachtens wet of verordening zijn toegekend of door particuliere werkgevers ter zake van verrichten arbeid verschuldigd zijn;
d. het recht op lijfrenten, voor zoo-



— 69 —
Art. 8
ver deze gezamenlijk niet meer bedragen dan f 1200 per jaar, indien dat recht verkregen is door betaling van een gelijk' blijvende premie gedurende ten minste 10 jaren, mits de genieter der lijfrente niet bovendien een belastbaar vermogen van f 16,000 of meer bezit;
e. nog niet vorderbare termijnen van renten, van uitkeeringen, van bezoldigingen en van andere inkomsten, alsmede nog niet ingeoogste vruchten, die tenminste eenmaal in drie jaar worden ingeoogst.
In de M. v. T. lezen we omtrent de artt. 6 en 7 : „Voor deze heffing strekt evenals voor de vermogensbelasting het vermogen tot grondslag. Daarom ligt het voor de hand, dat de bepalingen der wet op de vermogensbelasting ■—■ met name de artt. 3 en 6 — zooveel mogelijk in dit ontwerp zijn toepasselijk gemaakt. Volledige toepassing was niet mogelijk, omdat het niet aangaat in deze buitengewone heffing het vruchtgebruik als vollen eigendom — laat staan voor vier vijfde gedeelten daarvan — te belasten en den blooten eigendom vrjj te laten.
Daarom heeft ondergeteekende er de voorkeur aan gegeven ieder vermogen, hetzjj. volle eigendom, bloote eigendom of vruchtgebruik naar zijn eigen totalen omvang en waarde tot grondslag te nemen.
Natuurlijk moest nu de vrijstelling voor de goederen, waarvan anderen het vruchtgenot hebben, voorkomende in art. 6 der wet op de vermogensbelasting vervallen. Overigens kon de redactie van dit artikel in hoofdzaak worden gevolgd."
Art. 8. Voor de regeling der belasting wordt de waarde van het vermogen bepaald als volgt:
le. voor het in vollen eigendom bezeten vermogen:
A. Onroerende zaken worden ge-
63 3*



Art. 8
70 -
schat naar de verkoopwaarde ; bij twijfel omtrent de verkoopwaarde wordt deze afgeleid uit die van eigendommen, goederen of rechten, welke daarmee, wat soort en omstandigheden betreft, overeenkomen.
B. Hypothecaire vorderingen worden geschat op het bedrag van het kapitaal.
Indien de schuldvordering of de betaling der rente niet voldoende verzekerd is, wordt de waarde begroot.
C. Effecten worden geschat op hunne geldswaarde naar de laatst uitgegeven prijscourant, bedoeld in artikel 23 der Successiewet, en zoo zij daarop niet bekend staan, naar de laatst bekende gegevens.
D. Van lijfrenten of andere periodieke uitkeeringen in geld, van het leven van één persoon afhankelijk, op het jaarlijksch bedrag, vermenigvuldigd met de getallen, naar de volgende berekening :
wanneer degene, gedurende wiens leven de uitkeering moet plaats hebben:
twintig jaren oud is of minder, met 20
boven de 20 tot 30 jaren oud is, „ 19 „ „ 30 „ 40 „ „ „ „ 17 „ „ 40 „ 50 „ „ „ „ 15 „ „ 50 „ 55 „ „ „ „ 13 „ „ 55 „ 60 „ | „ „ 11 „ „ 60 „ 65 „ „ „ „ 9 „ „ 65 „ 70 „ „ „ 8
„ 170 „ 75 „ „ „ ,, 6 „ „ 75 „ 80 „ „ " „ 5 „ „ 80 „ 85 „ „ „ „ 3 „ ., 85 „ § „ „ 2
Indien eene uitkeering in geld voor een bepaalden tijd is verschuldigd, wordt haar jaarlijksch bedrag vermenigvul-



• 71
Art. 8
digd met het aantal jaren, gedurende welke zij moet plaats hebben, doch iedere gulden berekend tegen de navolgende waarde :
■pmra apoop <n » ea - « ,«
gp uba uaSuin;«}sut jo * • *? t ■ *1 naurBqor[ as[[;iapaz o o o o o o
uaSooq na ««o jcte
uaiBf 09 uva pfijjaai °° ■* « © o o nap uba nauoBjaj o o o o o o
3 " -U9JBf 09 o o o ^ w ö
%o% 0t uba Plftf99! a- c". . m. " 0. § nap uba uauokia<j o o o o o o
g -naret öi N^,»o««=
g< uba pft^jaaj uep o; >o « s ^ uapeuaq uauosjaj; o o o o o o
§ i 'E = g
i 4 5 ' * "'o
o ■§ o "3 o a
£ S | 1 S §o
Ë £ 5 .8 :p •g -
£ 5 F (. f
Het belastbaar kapitaal naar deze berekening verkregen, kan, ingeval de uitkeering is verschuldigd aan een persoon en bij diens dood vervalt, niet hooger zijn dan dat, hetwelk verkregen zou zijn, wanneer de uitkeering van zijn leven afhankelijk ware gesteld. p; De waarde van eene uitkeering, die niet vervalt bij den dood van den genieter, wordt gelijk gesteld met die verschuldigd aan een zedelijk lichaam of instelling van de doode hand.
Voor uitkeeringen, verschuldigd aan zedelijke lichamen of instellingen van de doode hand voor bepaalden tijd, kan het belastbaar kapitaal niet hooger zijn dan het vijf en twintigvoud van haar jaarlijksch bedrag.
Voor uitkeerjngen, verschuldigd aan



Art. 8
— 72 —-
zedelijke lichamen of instellingen van de doode hand voor onbepaalden tijd, wordt het if^jf en twintigvoud der j aarlij ksche uitkeering genomen.
Van alle lijfrenten en periodieke uitkeeringen, hiervoor niet genoemd, wordt de waarde naar den rentevoet van vier ten honderd door den aangever begroot.
E. Alle overige zaken worden geschat naar hare geldswaarde, in verband met hare bestemming, voor zoover deze op de waarde invloed heeft.
2e. voor het in vruchtgebruik bezeten vermogen:
op het overeenkomstig de bepalingen onder nommer 1 letter D. tot kapitaal gebrachte bedrag der jaarlijksche inkomsten naar den maatstaf van vier ten honderd der overeenkomstig nommer 1 te bepalen kapitaalswaarde op het tijdstip in het derde lid van artikel 3 genoemd.
3e. voor hetgeen onder den last van vruchtgebruik wordt bezeten:
op de overeenkomstig nommer 1 te bepalen waarde van den vollen eigendom na aftrek van de waarde, welke op het in het derde lid van artikel 3 genoemde tijdstip aan het vruchtgebruik volgens de bepalingen van nommer 2 moet worden toegekend.
Met elkander opvolgende vruchtgebruiken wordt bij de waardebepaling van den daarmede bezwaarden eigendom rekening gehouden.
Over art. 8D mérkt de M. v. T. op : „Voor lijfrenten, het vruchtgebruik en voor den met vruchtgebruik bezwaarden eigendom was het wenschelijk een zelfstandig voorschrift op te nemen, omdat de waardebepaling hier moeilijk



— 73 —
Art. 10
aan de begrooting van den aangever kon worden overgelaten.
Daarvoor is bijna woordelijk overgenomen de redactie, zooals die in het ontwerp tot wijziging de* Successiewet1 is voorgesteld".
Art. 9. Het vermogen, overeenkomstig de bepalingen dezer wet berekend, wordt voor de belastingplichtigen, ih het derde lid van artikel 1 onder nommer 1 en in het tweede lid van artikel 5 genoemd, verminderd met de contante waarde van de schulden ten laste van den belastingplichtige.
Wettelijk verschuldigde lijfrenten, pensioenen, gevestigde of altijddurende renten, daaronder begrepen verschuldigde verstrekkingen van levensonderhoud, huisvesting of andere zaken worden in mindering gebracht voor het kapitaalsbedrag, berekend overeenkomstig het vorige artikel.
Wegens premiëh voor levensverzekering of voor pensioen, wegens onverschuldigde uitkeeringen en wegens uitgaven voor onderhoud en opvoeding van kinderen wordt niets in mindering gebracht.
■ Aft 10. Indien de waarde van het vermogen, overeenkomstig de vorige artikelen bepaald, niet meer bedraagt dan f 50,000, is geen belasting verschuldigd.
• Indien -die waarde meer bedraagt dan f 50,000, wordt de verschuldigde belasting over geheele bedragen van f 1000 berekend, als is aangewezen op de volgende tabel.
1 Zie thans dé Successiewet 1917, art. 47; een verschil bestaat er tusschèn de laatste alinea van art. 47 la e dezer wet en die van art. SD der wet op de Verdedigingsbelastins;.



Art. 11
■ 74 -
Percentage voor het gedeelte van het vermogen, dat bedraagt:
f 50,000, f 100,000, 0.03 %
„ 100,000, J „ 150,000, 0.06 „
, „ 150,000, „ 200,000, 0.1 „
A„ 200,000, | „ 300,000, 0.14 „
V, 300,000, s „ 400,000, 0.18 „
| „ 400,000, I )„ 500,000, 0.22 „
| „ 500,000, «]„ 750,000, 0.26 „
a L 750,ooo, ^ I» 1,000,000, 0.3 „
/„ 1,000,000, ||„ 1,250,000, 0.35 „ f „ 1,250,000, I „ 1,500,000, 0.4 „ | „ 1,500,000, | „ 2,000,000, 0.45 „ l 2,000,000, „ 3,000,000, 0.5 „ Voorts wordt voor elke volgende reeks van f 1,000,000 of een deel daarvan 0.05 % meer geheven dan het voor de onmiddellijk daaraan voorafgaande reeks van f 1,000,000 verschuldigde percentage.
De belasting zal niet meer kunnen bedragen dan 0.6 ten honderd van het vermogen.
Over art. 10 schrijft de M. v. T. o. a. : „In de algemeene toehchting is reeds gezegd, dat in deze belasting alleen vermogens boven de f 50,000 worden betrokken. Van elk dezer vermogens is een bedrag van 50 mille vrijgesteld en wordt het restant aan een progressieve heffing onderworpen".
Het tarief, in het ontwerp voorgesteld was veel hooger; toen beslist werd dat de heffing niet voor één jaar, maar voor drie jaren zou gelden, werd het verlaagd; Bij de wijzigingswet van "11 April 1919, S. 171, is het weer verlaagd tot het thans bepaalde.
Art. 11. De buiten het Rijk wonende of gevestigde belastingplichtigen worden aangeslagen door een door Onzen Minister van Financiën aan te wijzen inspecteur der registratie.
De belastingplichtige, die zich na



75
Art 20
30 April 1919 in het Rijk vestigt, wordt aangeslagen in de gemeente, waar hij zich gevestigd heeft. Hij is verplicht binnen twee maanden na zijne vestiging aangifte te doen van zijn vermogen.
Art. 12. Het biljet, strekkende tot aangifte van het vermogen, wordt ingericht volgens een door Ons vastgesteld formulier.
Nader is bepaald dat sedert bet dienstjaar 1918/19 de aangifte geschiedt op hetzelfde formulier als die voor de vermogensbelasting.
Art. 13.1
Art. 14. Ontheffing wegens het metterwoon verlaten van het Rijk of wegens het eindigen van een vruchtgebruik wordt niet verleend.
Indien bij het eindigen van het vruchtgebruik wordt aangetoond, dat de belasting, wegens het vruchtgebruik verschuldigd, meer bedraagt dan het door den vruchtgebruiker sedert 1 Mei 1916 genoten voordeel, wordt dit meerdere vergoed door hen, die door het eindigen van het vruchtgebruik tot het genot komen.
Art. 15. De aanslag in de belasting is invorderbaar in vier driemaandelijksche termijnen, waarvan de eerste vervalt op den laatsten dag van de derde maand, volgende op die, waarin de uitnoodiging tot betaling is verzonden.
Bij overlijden of bij woonplaatsverlegging naar buiten het Rijk itë de aanslag of het nog onbetaalde gedeelte daarvan dadelijk geheel invorderbaar:
Artt. 16—19.1
Art. 20. De belasting is verhaalbaar op de goederen, welke de aangeslagene
1 Vervallen krachtens de wet van 1919.



Art. 21
— 76 —
in vruchtgebruik of in fideï-Commis bezit, zoomede op die, door zijne vrouw in vruchtgebruik of in fideï-commis beseten, indien haar vermogen voor de regekng der belasting geacht is met dat van den aangeslagene één geheel uit te maken.
Art. 21. Hij, die goederen in fideïcommis bezit, is bevoegd voor de voldoening der belasting, welke wegens die goederen verschuldigd is, een gedeelte dier goederen tot het beloop van het verschuldigde te bezwaren of te verkoopen, zonder te dier zake tot eenige vergoeding aan den verwachter verplicht te zijn.
Het bedrag van de in het eerste lid bedoelde belasting wordt bepaald naar evenredigheid van de waarde van het in fideï-commis bezeten vermogen tot de waarde van het geheele vermogen.
Art. 22. Hij, die goederen in blooten eigendom bezit, is bevoegd te vorderen, dat de belasting, welke door hem wegens deze goederen verschuldigd is, wordt betaald uit de met vruchtgebruik bezwaarde zaken, tenzij de vruchtgebruiker mocht verkiezen het bedrag voor te schieten, in welk geval het voorgeschotene bij het einde van het vruchtgebruik zonder rente kan worden teruggevorderd.
Het tweede lid van het vorig artikel vindt overeenkomstige toepassing.
Art. 23. De belasting, verschuldigd door niet binnen het Rijk wonende of gevestigde belastingplichtigen is verhaalbaar op de onroerende zaken, welke hun belastingplichtig vermogen uitmaken, ook indien deze zaken na 1 Mei 1916 zijn vervreemd, 's Rijks schatkist heeft voor



— 77 —
Art. 27
dit verhaal een voorrecht, dat onmiddellijk rang neemt na alle bij het in werking treden dezer wet bestaande voorrechten of hypotheken en dat bij overdracht der zaak niet verloren gaat.
De M. v. T. schrijft over art. 23: „Zonder het hier voorgestelde zou de schatkist schade kunnen lijden door vervreemding, omdat de belasting, door de buiten het Rijk wonende of gevestigde belastingplichtigen verschuldigd, in den regel niet op hun andere bezittingen kunnen worden verhaald."
Art. 24. De belasting, die drie jaar na de dagteekening van de uitnoodiging tot betaling of na de laatstbeteekende akte van vervolging niet is ingevorderd, is verjaard. De tijd, gedurende welken de aangeslagene zich metterwoon buiten het Rijk bevindt, telt voor de verjaring niet mede.
Art. 25.1
Art. 26. Hij, die eene aangifte van vermogen voor zich zeiven of voor een ander opzettelijk onjuist of onvolledig doet, wordt, indien daaruit nadeel voor het Rijk kan ontstaan, gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste zes maanden.
De bepaling van het eerste lid blijft buiten toepassing, indien de aangever, zoolang het openbaar ministerie niet is verwittigd, uit eigen beweging alsnog eene juiste en volledige aangifte doet, mits : > IKjj <,
hetzij de aanslag nog niet is vastgesteld en de aangever Siet tot het geven van nadere inlichtingen is uitgenoodigd ;
hetzij de aanslag te laag is vastgesteld.
Art. 27. De feiten, welke, volgens
1 Vervallen krachtens de wet van 1919.



Art. 28
78 -
deze wet strafbaar zijn, worden beschouwd als. misdrijven.
Art. 28. Met het opsporen van overtredingen dezer wet zijn, behalve de bij artikel 8, onder 1° tot en met 4° en 6°, van het Wetboek van Strafvordering aangewezen personen, belast de ambtenaren der registratie.
Art. 29.1
Art. 30. Deze wet wordt geacht met ingang van 1 Mei 1916 in werking te zijn getreden.
Lasten en bevelen, dat deze in het Staatsblad zal worden geplaatst, en dat alle Ministerieele Departementen, Autoriteiten, Colleges en Ambtenaren, wie zulks aangaat, aan de nauwkeurige uitvoering de hand zullen houden.
Gegeven te Katwijk, den 18den Augustus 1916.
WTLHELMINA. Ut Minister van Financiën, Ant. van Gijn.
(Uitgeg. 30 Aug. 1916.)
Wbt van den llden April 1919, S. 171, houdende verlenging van den termijn, waarvoor de verdedigingsbelastingen, krachtens de wetten van 18 Augustus 1916, S. 411, en 18 Augustus 1911, S. 412, worden geheven en wijziging van het tarief dier belastingen. Wu WILHELMDfA, enz. Alzoo Wij in overweging genomen hebben, dat het noodig is verdere maatregelen van tijdelijken aard te treffen ter gedeeltelijke bestrijding der kosten van den oorlogstoestand;
Zoo is het, dat Wij, den Raad van State gehoord, enz.
Art. 1. De Verdedigingsbelasting I en de Verdedigingsbelasting II worden geheven ook over de vier achtereenvolgende belastingjaren,
1 Vervallen krachtens de wet van 1919.



79
waarvan het eerste aanvangt 1 Mei 1919 1 met dien verstande dat:
o. in afwijking van art. 1, letter o, der wet van 18 Augustus 1916 (Staatsblad n°. 411), de Verdedigingsbelasting Ia wordt geheven tot een bedrag van 30 ten honderd van de vermogensbelasting in hoofdsom;
b. in afwijking van artikel 10 dier wet, de Verdedigingsbelasting 16 wordt geheven volgens het onderstaande tarief, enz. (dit tarief is in den tekst der hiervoor afgedrukte wet opgenomen).
Wet van den 5den Juli 1920, S. 342, houdende verlenging van den termijn, waarvoor de verdedigingsbelastingen, krachtens de wet van den 11 den April 1919, S. 171, worden geheven, enz.
Wij WILHELMLNA, enz.
Alzoo Wij in overweging genomen hebben, dat het wenschelijk is den termijn te verlengen, waarvoor de verdedigingsbelastingen krachtens de wet van 11 April 1919, 8. 171, worden geheven, en voorzieningen te treffen ten aanzien van de bestemming van de opbrengst dier belastingen alsmede ten aanzien van de verevening van de kosten en uitgaven der krachtens de Leeningwet 1919 (Staatsblad 1920 n°. 46) uitgegeven leening;
Zoo is het, dat Wjj, den Raad van State gehoord, enz.
Art. 1. De aanhef van artikel 1 der wet van 11 April 1919 (Staatsblad n°. 171) wordt gelezen als volgt :
„De Verdedigingsbelasting I en de Verdedigingsbelasting II wordt geheven ook over de belastingjaren loopende van 1 Mei 1919 tot en met 30 April 1934, met dien verstande dat :"
Art. 2, enz.
1 Deze termijn is gewijzigd bij de hierna opgenomen wet van 5 Juli 1920, S. 342.



— 80 —
Wet van den \6den April 1920, S. 192, houdende bepalingen ter voorkoming van dubbele belasting. Wh WTLHELMINA, enz. . . doen te weten : Alzoo Wij in overweging genomen hebben, dat het wenschelijk is bepalingen vast te stellen krachtens welke dubbele belasting als bedoeld bij artikel 101 der Wet op de Inkomstenbelasting 1914, kan worden voorkomen;
Zoo is het, dat Wij, den Raad van State, enz.
Eenig artikel. Onze Minister van Financiën wordt gemachtigd voorschriften te geven ter voorkoming van dubbele belasting als bedoeld bij artikel 101 der Wet op de Inkomstenbelasting 1914, voor zoover niet reeds bij verdrag daarin is voorzien.
De daartoe te verleenen vrijstelling bepaalt zioh tot het gedeelte van het inkomen, dat buiten het Rijk wordt verworven, en de bronnen waaruit dat gedeelte wordt verkregen.
Lasten en bevelen, enz.
Gegeven te 's Gravenhage, den 16den April 1920.
WILHELMINA.De Minister van Financiën, de Vhies.
(üitgeg. 3 Mei 1920.)
Beschikking van den Minister van Financiën van 7 Juli 1920, Ned. Staatse. n°. 131, ter uitvoering van de wet van 16 April 1920, S. 192, houdende bepalingen ter voorkoming van dubbele belasting. De Minister van Financiën; Gezien de wet van 16 April 1920 (Staatsblad n°. 192), houdende bepalingen ter voorkoming van dubbele belasting ;
Heeft goedgevonden te bepalen : § 1. Indien een binnen het Rijk wonend Nederlander ter zake van een in het buitenland gelegen onroerend goed of van een bedrijf of beroep, dat in het buitenland wordt uitgeoefend, onderworpen is aan eene belasting, die, ten behoeve van den vreemden Staat, naar het inkomen of het vermogen wordt geheven, wordt :
o. zijne, volgens artikelen 37 en 38 der



— 81 —
Wet op de Inkomstenbelasting 1914 berekende belasting verminderd met de belasting, eveneens volgens die artikelen berekend, voor een inkomen gelijk aan het gedeelte van zijn inkomen, dat uit opbrengst van het onroerend goed of van het bedrijf of beroep bestaat ;
5. z^jne, volgens artikel 10 der Wet op de Vermogensbelasting berekende belasting verminderd met de eveneens volgens dat artikel berekende belasting voor het in het actief opgenomen vermogen, dat uit het onroerend goed en uit het in het bedrijf of beroep belegd kapitaal bestaat, doch alleen, voor zoover de waarde van die in het actief opgenomen bestanddeelen naar evenredigheid in het zuiver vermogen, waarnaar de aanslag is geregeld, is begrepen.
§ 2. Heeft de belastingplichtige schulden, die tot aankoop, stichting, verbetering of verandering van het onroerend goed zijn aangegaan, dan wordt voor de berekening der af te trekken belasting de opbrengst van het goed verminderd met het jaarlijksch bedrag der verschuldigde rente, en de verkoopwaarde verminderd met de contante waarde der schulden.
§ 3. Is een onroerend goed voor een gedeelte binnen het Rijk, voor een gedeelte in het buitenland gelegen, dan wordt het in het buitenland gelegen gedeelte als een afzonderlek goed beschouwd.
Wordt een bedrijf of beroep zoowel binnen het Rijk als in het buitenland uitgeoefend, dan wordt het voor zooveel de uitoefening in het buitenland betreft, als een afzonderlijk bedrijf of beroep beschouwd.
§ 4. Wanneer een belastingplichtige ter zake van meer dan ééne bron van inkomen onder § 1 valt, worden voor de berekening der belasting de onder letter a bedoelde gedeelten van zijn inkomen, evenals de onder letter 5 bedoelde gedeelten van zijn vermogen, bijeengevoegd.
§ 5. Deze beschikking wordt geacht met ingang van 1 Mei 1920 in werking te zijn getreden.
Voor den Minister, De Secretaris-Generaal, db Jonge.



— 82 —
ALPHABETISCH REGISTER.
Bg het nazoeken van artikelen der wet op de verdedigingsbelasting I lette men op art. 2 dier wet, volgens hetwelk alle bepalingen der wet op de vermogensbelasting ook voor de verdedigingsbelasting I gelden, tenzij anders is bepaald.
De cursieve cijfers verwijzen naar de wet Verdedigingsbelasting I.
Aangifte van vermogen. 16. 17. — 12. „ Bezorging van de — hg den ontvanger. 18. „ door vertegenwoordigers, erfgenamen enz. 17.
„ Onjuiste — Strafbedreiging. 63. — 26. 27. Aangiftebiljet. Toezending en verkrijgbaar-
stelling van het — 15. 16. — 12. Aanmaning tot betaling. 33. Aanslag. 13—21. — 10.
Aanslag van den belastingphchtige. Plaats van — 12.
„ van minderjarigen enz. Plaats van — 12. „ Beslissing bij verschil over de plaats van — 12.
„ Opdracht aan den inspecteur der registratie van den — 13. — 11.
„ Bepaling van den — 20. — 10.
„ Ontheffing van den — 22—26. 14.
„ Handhaving, vermindering, vernietiging en opnieuw regeling van — door den raad van beroep. 29. 42.
„ Verhooging ten gevolge van uitspraak van den raad van beroep, van den — 48—50.
„ Betaling van den — 31. 32. 45. — 15. „ Aansprakelijkheid, ook bij overlijden,
voor den — 36. 45. — 20. „ Nadere —, ingeval gebleken is dat te
weinig is geheven. 38. 39. 41. „ Nadere — wegens verhooging ten gevolge van uitspraak van den raad van beroep. 49. 50. Aanslagbiljet. 21. Aftrek van schulden. 8. — 9.



83
Algemeene bepalingen. 1—12. — l—6.
Ambtenaren onder het Dep. van Financiën ressorteerende geven inlichting uit het archief hunner kantoren. 13.
Ambtenaren der registratie en successie. Bevoegdheid tot geven van uittreksels enz. 46.
Ambtshalve aanslag. 20.
Balans. Schatting van vermogen belegd in
ondemerningen naar den — 9. Belasting. Bedrag der verschuldigde —10. —10. Belastingjaar. 5. 56. — 4. Belastingplichtigen. 1. 2. 4. 11. — 1—3. Belastingplichtigheidnaartijdgelang. 2. 24. — 5. Beroep. 27—30. 42—44. 48. 50. 51.
„ tegen een afgewezen bezwaarschrift.
27—29. „ in zake ontheffing. 30. „ ingeval van bezwaar tegen een opgelegden
aanslag tot navordering. 42. „ ingeval van bezwaar tegen een naderen
aanslag tot verhooging. 50. „ tegen verhooging bj' navordering. 43. Beroepschrift. Indiening door vertegenwoordigers. 51. „ Inrichting. 48. Betaling van den aanslag. Uitnoodiging tot — 21. — 15. „ Termijnen van — 31. 45. ■f— 15. „ van den aanslag door middel van postwissels. 32.
„ Waarschuwing, aanmaning, dwangbevel en executie bij niet-betaling. 33—35. Bezwaarschrift tegen den opgelegden aanslag. 22.
„ Aanwijzing van hen die bevoegd zijn tot het indienen van een — 51.
Bezwaren tegen de plaats van aanslag. 12.
Bijzondere bepalingen. 51—55.
Biljet voor aangifte. Toezending van een — 15. 12.
„ Verkrijgbaarstelling, voor hen die het niet hebben ontvangen, van een — 16.
Bloote eigendom. 6. — 8. 22.
Buiten het Rijk wonende belastingplichtigen. 1. 3. 11.
Burgemeester. Opgaaf door den — van de namen van ingezetenen die vermoedelijk belastingplichtig zijn. 14.



• 84 -
Consuls. 11.
Dwaling. Kwijtschelding van belasting bij — 37. Dwangbevel. 34.
Effecten. Schatting van — 7. — 8.
Fideï-commis. 3. — 6. 21.
Gebruik. Beent van — Gelijkstelling met vruchtgebruik. 3. — 6.
Geheimhouding. Verplichting tot — 28. 46. 52.
Gemeentebestuur. Inzage enz. van de kohieren van hoofd, omslag. 13.
Grondslag der berekening van het vermogen. 2. 3. 4. — 6.
Huisraad. 6. — 7.
Hypothecaire vorderingen. Schatting. 7. — 8. Invordering. 31—37. 45. 57. — 15. Inwerking treden der wet. 58. — 30. Inzage van boeken en andere bescheiden. 19. 22. 23. 29. 54.
Kwijtschelding van belasting door Kroon. 37. Levensmiddelen. 6. — 7. Lijfrenten. Bepaling der waarde. 7. — 8. „ Vrijstelling. 6. — 7. „ Verschuldigde — 8. — 9. „ Ontheffing bij eindigen van — 24. 26. —14. Lgst. Opmaking der — van personen, in elke gemeente die vermoedelijk belastingplichtig zijn, 14. Navordering van belasting. 38—47. Omslag der belasting voor man en vrouw
naar ieders vermogen. 4. Ondernemingen. Schatting van vermogen, belegd in — 9. Onroerende zaken. Bepaling der waarde. 7. — 8.
„ „ van buitenlanders. 1. 3.
Ontheffing van aanslagen. 22. 26. — 14. Ü bij vertrek uit het Rijk. 24. 25. 30. — 14. „ van aanslagen wegens geëindigd vruchtgebruik of lijfrente. 24. 26. 30. — 14. „ Ambtshalve — 26. Openbaarmaking van den aanslag tot navordering. 37. 47. Overgangs- en slotbepalingen. 56—58. Pensioen. 6. 8. — 7. 9. Polissen van loopende levens verzekering. 6. — 7. Premiën voor levensverzekering of pensioen.
8. —9. Privilege. — 23.
Proces-verbaal. Op te maken bij het verzamelen der aangiften. 19.



• 85 •
Proces-verbaal. Op te maken van het afleggen der verklaring bij den raad van beroep. 29. 44.
Raad van beroep. Behandeling door — van beroepschriften. 27—30. 42—44. 50.
Rechtspersonen. 1.
Register van aanslagen. 21.
Schatting van bestanddeelen van vermogen. 7. 9. — 6—8.
Schuldvorderingen. Hypothecaire — Schatting. 7. — 8.
Schulden. Aftrek van — 8. ■— 9.
Slot- en overgangsbepalingen. 56—58. — 30.
Splitsing van vermogen van man en vrouw. 4.
Strafbepalingen. 29. 52—55. — 26—28.
Termijnen van renten, uitkeèringen enz. 6. — 7.
Terugvordering van betaalde belasting. 34.
Toehchting der aangifte. 19.
Uitgaven voor onderhoud en opvoeding van minderjarigen. 8. — 9.
Uitkeèringen. Onverschuldigde — 8. — 9.
Uitnoodiging tot opheldering aan navordering voorafgaande. 40.
Uitspraak op bezwaar- en verzoekschriften door den inspecteur. 26. „ door den raad van beroep. 29. 30. 42.
43. 50. „ door de Kroon. 12.
Verhaalbaarheid der belasting. 35. 36. 45. — 20.
Verhooging der belasting. 41. 43. 49.
Verhoor op bezwaarschrift. 22.
Verjaring. Termijn van — van vorderingen tot betaling en teruggaaf van belasting. 36. 24.
Verklaringen. Afleggen van — in de vergadering van den raad van beroep. 29. 44. 55.
Vermindering van belasting door Kroon. 37.
Vermogen. Wat als — in aanmerking komt. 3. 3. 6.
, der vrouw, een geheel met dat van den man. 4.
„ Wat niet onder — is begrepen. 6. — 7. „ Bepaling der waarde van het — voor de regeling der belasting. 7. 8. 9. — 8. Verstrekking van levensonderhoud, huisvesting
enz. 8. — 9. Verzoekschriften. 24. 43.
„ Indiening door vertegenwoordigers. 51. Verzuim. Kwijtschelding van belasting bij verschoonbaar — 37.



- 86 ■
Vestiging binnen het Rijk. Belastingplichtigheid bij — 2. — 5. Voorrecht. — 23.
Voorwerpen van kunst of wetenschap. 6. — 7.
Vrouw. Vermogen der — een geheel met dat van den man. 4.
Vrouw. Aangifte door — 16. 17.
Vruohten. Oningeoogste — 6. — 7.
Vruohtgebruik van vermogen. Belastingplichtigheid. 3. 6. — 6. 8. „ Ontheffing van den aanslag bij geëindigd — 24. 25. — li.
Vruohtgenot. Wettelijk — Gelijkstelling met vruchtgebruik. 3. — 6.
Waarde van het vermogen. Belastingplichtigheid naar de — 2. — 3. „ Bepaling der — 7. 8. 9. — 6—9.
Waarschuwing bij verzuim van tijdige betaling. 33.
„ bij verzuim van aangifte. 19. Woonplaats. 1. 12. — 1.









S.& J.No. 53.
EERSTE AANVULLING
des
"Wet op de Vermogensbelasting.
Wet van den IZden Januari 1922, S. 9, betreffende het opleggen van voorloopige aanslagen in de directe belastingen.
Zie betreffende deze wet:
Bijl Hand. 2<* Kamer 1919/20 n° 517, 1—3 ; 1920/21, n°. 109, 1; 1921/22, n°. 77, 1—4.
Hand. id. 1921/22 bladz. 7U9—712.
Hand. 1<* Kamer 1921/22 bladz. 240, 292—293.
Wij WILHELMINA, exz. . . doen te weten :
Alzoo Wij in overweging genomen hebben, dat het wenschelijk is dat, in afwachting van de vaststelling van aanslagen in de directe belastingen, voorloopige aanslagen kunnen worden opgelegd ;
Zoo is het, dat Wij, den Raad van State, enz.
Art. 1. In afwachting van de vaststelling van den aanslag in eenige directe belasting kan aan den belastingplichtige die eene aangifte heeft gedaan, een vooiloopige aanslag overeenkomstig do aangifte worden opgclogd.
2. De voorloopige aanslag wordt ullcen mot betrekking tot de invordering en tot do heffing van opcenten als een aanslag in den zin der belastingwet beschouwd.
3. Indien een voorloopige aanslag is opgelegd, blijft van den later vast ges telden aanslag een bedrag, gelijk aan dat van den voorloopigen aanslag, Duiten invordering.
Is de later vastgestelde aanslag lager dan de voorloopige aanslag, dan wordt deze door den ambtenaar, die hem heeft vastgesteld, ambtshalve verminderd met het verschil.
Lasten en bevelen, enz.
Gegeven te 's-Gravenhage, den 13den Januari 1922.
WILHELMINA. D* Minister van Financiën, de Geeb.
(Uilgeg. 30 Jan. 1922.,






S.&J. N°.53.
TWEEDE AANVULLING
uur
Wet op de Vermogensbelasting.
Beschikking van den Minister van Financiën van den 2lsten September 1922 (Nederlandsche Staatscourant nn. 184) inzake voorkoming van dubbele belasting.
De Minister van Financiën;
Gezien de wet van 16 April 1920 (Staatsblad n°. 192), houdende bepalingen ter voorkoming van dubbele belasting;
Gelet op de resolutie van 7 Juli 1920, n°. 85 (Staatscourant n". 131);
Heeft goedgevonden en verstaan:
1°. te bepalen, dat de regeling ter voorkoming van dubbele belasting, vervat in voormeldebeschikking van 7 Juli 1920, n°. 85, te rekenen van 1 Mei 1920 mede van toepassing zal zijn op binnen het Rijk wonende vreemdelingen, die onderdanen zijn van een Staat, die in zijn gebied wonende Nederlanders onder gelijke of gelijksoortige voorwaarden van dubbele belasting vrijstelt;
2°. het vorenstaande ter kennis te brengen van de ambtenaren der directe belastingen.en van die der registratie en domeinen, onder mededeeling, dat op grond van deze regeling vrijstelling van dubbele belasting behoort te worden verleend aan'binnen het Rijk wonende Canadeezen.
's-Gravenhage, 21 September 1922.
Voor den Minister, De Secretaris-Oeneraal, de Jonge.






S & J. No. 54. 6'druk.
TWEEDE AANVULLING
der
WET OP DE INKOMSTENBELASTING 1914.
Besluit van den \Zden September 1923, S. 449, houdende bepalingen betreffende schat tingscommissiën voor de Inkomstenbelasting.Wij WILHELMINA, enz. Op de voordracht van Onzen Minister van Financiën van 10 September 1923, n°. 63, Directe Belastingen ;
Gezien artikel 57, 2de lid, der Wet op de Inkomstenbelasting 1914, Ons besluit van 20 Maart 1915 (Staatsblad n°. 159), alsmede de Wet van 28 April 1923 (Staatsblad n°. 170); Hebben goedgevonden en verstaan : Art. 1. In den als Bijlage I bij Ons vorengenoemd besluit van 20 Maart 1915 (Staatsblad n°. 159) behoorenden staat, zooals deze laatstelijk is gewijzigd bij Ons besluit van 6 April 1923 (Staatsblad n°. 121), wordt onder het opschrift „Directie Rotterdam" in kolom 2 achter de vermelding van ,,'s-Gravenhage (Alsvoren IV)" toegevoegd : 's-Gravenhage (Alsvoren V) en in kolom 3 achter de vermelding van „Kantoor Scheveningen" : Het gedeelte der gemeente 's-Gravenhage, behoorende tot het kantoor Loosduinen.
2. Dit besluit wordt geacht in werking te zijn getreden met ingang van 1 Juli 1923.
Onze Minister van Financiën is belast met de uitvoering van dit besluit, hetwelk in het Staatsblad zal worden geplaatst.
's-Gravenhage, den 13den September 1923.
WILHELMINA. De Minister van Financiën, H. Colijn.
(Ditgeg. 25 Sept. 1923.)