1 non
g WET QjfpiET STATISTIEKREGHT
1916
(STBL. Ho. 530),
TOEGELICHT
DOOR
|j§g OHMSTEDE,
Commies ter directie der directe belastinqen, invoerrechten en accijnzen te amsterdam.
Ma
A
5
P electrische drukkerij 10H. ^littïifR' -GOUDA. 1917.












WET OP HET STATISTIEKRECHT 1916
(STBL. No. 530).



V



' °2 Z ^j—
WET OP HET
STATISTIEKRECHT 1916
(STBL. No. 530),
TOEGELICHT
DOOR
V. S. OHMSTEDE,
Commies ter directie der directe belastingen, invoerrechten en accijnzen te amsterdam.
electrische drukkerij
JOH. MULDER — GOUDA. 1917.






VOORBERICHT.
Bij de bewerking is het standpunt ingenomen, dat de toepasselijke artikelen der Waardewet 1906 (Stbl. No. 216) slechts behoefden te worden weergegeven, indien daarnaar rechtstreeks in de wet wordt verwezen.
Artikelen, die stilzwijgend van kracht zijn te achten, werden dientengevolge niet overgenomen. Een andere opvatting zou tot een uitgebreidheid hebben geleid, voor een kleine wet als de onderwerpelijke minder gewenscht; terwijl overigens met reden werd verondersteld, dat vele gebruikers van dit werkje reeds in het bezit zijn van mijne bewerking der Waardewet (Uitgave C. N. Teulings, 's-Bosch), zoodat met bloote verwijzing veelal kon worden volstaan.
V. S. OHMSTEDE.
Amsterdam, jan. 1917.






VERKLARING DER GEBEZIGDE AFKORTINGEN.
M. v. T. = Memorie van Toelichting.
V. V. — Voorloopig verslag Tweede Kamer.
M. v. A. = Memorie van Antwoord Tweede Kamer.
V. V. le K. = Voorloopig Verslag Eerste Kamer.
M. v. A. le K. = Memorie van antwoord Eerste Kamer.
M. = Missive of resolutie van den Minister van Financiën.
V. (met jaartal) = Verzameling van wetten, besluiten en aanschrijvingen,
betreffende de directe belastingen, invoerrechten en. accijnzen
(1823—1911).
V. (zonder jaartal) = Verzameling van voorschriften voor de ambtenaren der directe belastingen, invoerrechten en accijnzen (van af 1912).
B. = Beslissingen in belastingzaken, Verzameling van rechterlijke en administratieve beslissingen, betreffende de directe belastingen, invoerrechten en accijnzen, onder hoofdredactie van Mr. J. P. A, Laman de Vries, Uitgave L. J. Veen, Amsterdam.
Weekblad — Weekblad voor de Administratie der directe belastingen, enz., tevens voortzetting van „De Fiscus", Uitgave C. N. Teulings, 's Bosch.
R. v. B. = Raad van beroep. -
Gedr. St. = Gedrukte Stukken, nopens de behandeling in de Kamers. Waardewet = Waardewet 1906 (Stbl. n°. 216).
Alg. wet = Algemeene wet van 26 Aug. 1822, Stbl. No. 38 (V. 70),
zooals deze later is gewijzigd en aangevuld. Tariefwet -« Wet van 15 Aug. 1862, Stbl. n». 170 (V. 1862—100), zooals
deze tater is gewijzigd en aangevuld. Instr. — Instructie tot uitvoering der wet, vastgesteld bij M. 16 Jan. 1917,
n». 183 (V. 765).
2






INHOUD.
Bil.
Inleiding U
'Wet op het Statistiekrecht 15
Art. 1. Waarvan het recht wordt geheven 16
„ 2. Vrijstelling voor wederuitgevoerde goederen . 20
„ 3. Vrijstellingen 22
„ 4. Bedrag van het recht 29
„ 5. Waarde bij invoer 30
„6. n n uitvoer 31
„ 7. Statistiekzegels 32
„ 8. Onvoldoend gezegelde aangiften 38
„ 9. Beslissing van den inspecteur nopens de waarde 39
.„ 10. Beroep door den aangever 43
„ 11. Behandeling door den raad 46
„ 12. Beslissing van den raad 47
„ 13. Verhooging 48
.„ 14. Aanhouding der goederen bij te lage aangifte 49
„ 15. Aangifte tot entreposeering of doorvoer. . . 51
„ 16. Mogelijke zekerheid hiervoor 53
„ 17. Invorderbaarheid statistiekrecht, niet bij de
aangifte voldaan, en van verhooging. ... 53
„ 18. Overleggen van valsche stukken 54
„ 19. Definitie van goederen, aan het statistiekrecht
onderworpen ' . . 55
„ 20. Vrijstelling zegel- en registratierecht ... 56
.„ 21. Inwerkingtreding en titel der wet .... 57






INLEIDING.
(ONTLEEND AAN DE MEMORIE VAN TOELICHTING, §§ 1-6).
§ 1. Ondergeteekende heeft het voornemen de reorganisatie van de statistiek van den in-, uit- en doorvoer, na aanneming (a) der wet, houdende voorzieningen ten behoeve van die statistiek (Zitting 1913—1914 n°. 255), zoo spoedig mogelijk tot stand te brengen.
Die reorganisatie biedt eene zeer gunstige gelegenheid voor het invoeren van een statistiekrecht. 'wi
Het doel, hetwelk met het heffen van dit recht wordt beoogd is drieledig:
1°. het verkrijgen van zoo juist mogelijke statistische gegevens; 2°. het dekken van de kosten, aan de samenstelling der statistiek verbonden;
3°. het verkrijgen bovendien van eene bate voor de schatkist op een vooi den handel zeer weinig bezwarende wijze.
§ 2. Een statistiekrecht zal ongetwijfeld de juistheid der statistische gegevens ten goede komen, wijl een fiscaal belang verbonden wordt aan de juistheid ook van die aangiften, welke alleen als grondmateriaal voor de statistiek waarde hebben.
Ook mag worden verwacht, dat de belangstelling van belanghebbenden grooter zal zijn voor eene statistiek, waarvoor eene bijdrage gevorderd wordt, dan voor eene, waarmede dit niet het geval is.
Ten doorvoer aangegeven goederen kunnen met het oog op onze internationale verplichtingen (verg. art. 26 van het tractaat van handel en scheepvaart met de Staten van het Tolverbond van 31 December 1851 (Staatsblad 1852, n°. 104) en art. 7 van de herziene Rijnvaartacte van 17 October 1868 (Staatsblad n«. 75) ) en op het groote belang van een zoo min mogelijk belemmerden doorvoerhandel, niet met een statistiekrecht worden getroffen.
Intusschen worden thans ten doorvoer bestemde onbelaste goederen in buitengewoon groote hoeveelheid (naar vrij betrouwbare raming ± 23 milliard K.G.) aangegeven tot verblijf binnenslands en later ten uitvoer, ten einde de doorvoerformaliteiten te ontgaan.
(a). Is intusschen geschied. Zie Staatsblad 1916, no. 175 (V. 689).



12
INLEIDING.
Bij de ontworpen reorganisatie der statistiek zijn deze formaliteiten zoodanig vereenvoudigd, dat geen ernstig bezwaar meer kan bestaart tegeii het aangeven ten doorvoer van met die bestemming ingevoerde goederen. Wanneer nu bovendien een finantieel belang bij aangifte ten doorvoer ontstaat, zal de kans des te grooter worden, dat de statistiek, van dien z.g. „vermomden" doorvoer wordt gezuiverd.
§ 3. In Frankrijk, waar het „Droit de Statistique" thans ± 16 millioen francs opbrengt treedt de bedoeling, uit dit recht eene niet onbelangrijke bate voor de schatkist-4e' verkrijgen, sterk op den voorgrond. In Hamburg, waar de opbrengst over 1913 ± 5 millioen Mark bedroeg, is dit eveneens het geval en ook de „Statistische Gebühr" in Bremen en in Zwitserland brengt belangrijk meer op dan ter bestrijding van de kosten der handelsstatistiek wordt vereischt.
Alleen in Duitschland en in Oostenrijk-Hongarije heeft het recht het karakter van een zuivere vergoeding voor de kosten der statistiek.
Toen in 1885 (Gedrukte Stukken, Zitting 1885—1886,106) door Minister Bloem het voorstal werd ingediend voor ons land een statistiekrecht in te voeren, werd gerekend op eene bruto-opbrengst van ± ƒ 500.000, zoodat, naast het vragen van eene vergoeding van kosten, tevens aan het heffen van eene bate voor de schatkist werd gedacht.
Zou men aan het recht uitsluitend het karakter van een vergoeding van kosten willen toekennen, dan zou met het heffen van een recht dat ongeveer tweehonderd duizend gulden zou opbrengen, kunnen worden volstaan. De grenzen, bi men welke zich een statistiekrecht, waarvan tevens sfljving van de schatkist wordt verwacht, mag bewegen, kunnen, zonder gevaar voor merkbaren druk op den handel, vrij ruim worden getrokken.
Toezicht door de douane-ambtenaren is in het belang van de statistiek gewenscht, in het belang van de heffing van statistiekrecht noodzakelijk.
§ 4. Zoowel van goederen, aangegeven tot verblijf binnenslands als van goederen uitgevoerd uit het vrije verkeer, kan het recht worden geheven, zonder dat noemenswaardige belemmering voor het verkeer is fe vreezen.
Van ingevoerde goederen moet aangifte gedaan worden aan een ontvangkantoor der invoerrechten. Voor niet met invoerrecht belaste goederen bestaat de gelegenheid tot heffing bij de inlevering der vrij-aangifte of van de aangifte ter bekoming van een vrij-paspoort, voor belaste goederen bij de aangifte tot betaling van recht || accijns, tot inslag onder krediet of met vrijdom, W&\jtë!ffiEjL:j5S
Van uit te voeren goederen geschiedt aangifte ten kantore van een ontvanger alleen bij uitvoer met afschrijving of met teruggaaf van accijns. Voor de overige wordt de uitvoer-aangifte ingeleverd bij de douaneambtenaren, hetzij ter plaatse van inlading (art. 87 F van het Koninklijk besluit van 26 Maart 1872 (Staatsblad n°. 19), gewijzigd bij Koninklijk besluit van 12 Maart 1876 (Staatsblad n°. 53), hetzij ter laatste wacht (art. 143 der Algemeene Wet van 1822).



INLEIDING.
13
De aangifte tot verblijf binnenslands wordt gedaan door den beheerder der goederen of zijn vertegenwoordiger (art. 118 der'vAlJem-eeneV'Wet van 1822); de aangifte ten .uitvoer zal, ingevolge artikel 2 cjër „Statistiekwet" worden gedaan door den afzender (exporteur), doch ingeleverdlOoor dengene, die zich met {Jeu uitvoer belast. Niett^enstaande Ml uitvoer artikel 87 F voornoemd facultatief is 'gesteld, wordt in de' praktijk de aangifte ten uitvoer per spoor en te water meestal ingelevercfter plaatse van inlading, indien aldaar ambtenaren gestationheerd zijn.
De visitatie der goederen en de controle voor het s^tistiekrecht zal derhalve als regel bij invoer plaats hebben ter losplaats, bij uitvoer ter plaatse van inlading, zoodat voor belemmering van het verkeer zeer weinig vrees behoeft te bestaan.
§ 5. Blijkens de bij deze Memorie overgelegde stukken heerscht in de buitenlandsche wetgevingen op het statistiekrecht groote verscheidenheid in den maatstaf, waarnaar dat recht wordt geheven:
vast recht per aangifte-formuljpr,
recht naar het bruto-gewicht met onderscheiding der goederen in minder belaste massa-goederen, normaal belaste^ gn zwaarder belaste (meestal verpakte) goederen,
recht per collo voor verpakte, naast recht naar het gewicht voor de overige goederen,
vast recht per declaratie voor „Speditionsgüter" naast een recht naar het gewicht voor de overigj.
Hamburg heft 1 per mille van de waarde van ter zee ingevoerde en 7m per mille van de waarde van ter zee uitgaande goederen en bovendien 10 Pfennig van elke aangifte ten in-, uit- of doorvoer voor partijen van meer dan 500 Mark waarde.
Voor Nederland verdient aanbeveling een maatstaf, die, naast eenvoud in aangifte en heffing, zekerheid geeft en billijkheid waarborgt en hiervoor komt in de eerste plaats de waarde der goederen in aanmerking, j De waarde der goederen zal, ingevolge de „rtatistiekwet" worden gevraagd van alle tot verblijf binnenslands bestemde en van alle uit het vrije verkeer uit te voeren goederen. Als maatstaf voor een statistiekrecht als hier wordt bedoeld, verdient heffing naar de waarde de voorkeur, daar in de waarde der goederen het best de belangrijkheid der zendingen' tot uitdrukking komt.
Andere maatstaven leveren eigenaardige bezwaren op, vooral wanneer eene betrekkelijk hooge opbrengst van het recht gevraagd wordt.
Een vast recht per post of per aangifte-formulier is noeilijk verdedigbaar daar het de minderwaardige goederen onevenredig zwaar treft. Heffing naar het gewicht verplicht tot het maken van eene splitsing in de goederen: massa-artikelen, waarvoor een lager recht dan het normale, normaal belaste en speciaal zwaar belaste. De laatste zouden in het algemeen daaraan herkend kunnen worden, dat zij verpakt zijn, doch hierop moeten tal van uitzonderingen worden gemaakt. Voornoemde splitsing angs groote lijnen door te voeren zal verre van gemakkelijk zijn ; de lheffing verliest op die wijze, ook voor belanghebbende, die herhaaldelijk



14
INLEIDING.
in twijfel zal verkeeren, haar eenvoud en wordt noodeloos omslachtig zonder waarborg voor billijkheid.
Ook tegen heffing per collo bestaan groote bezwaren. Het begrip „collo" is moeilijk te omlijnen. De Fransche wet en de daarop gegeven instructies leveren daarvoor het bewijs. Bovendien kleeft aan een recht per collo een overeenkomstig bezwaar als aan een recht per post of per aangifteformulier.
§ 6. Aanleiding om, in navolging van Hamburg, een verschillend percentage voor invoer en voor uitvoer vast te stellen, bestaat voor Nederland niet. Of de goederen meer of minder specifieke waarde hebben, of zij al dan niet verpakt zijn, behoeft op het percentage niet van invloed te zijn, zoodat dit voor alle goederen gelijk kan zijn.
De grootte van het percentage van heffing wordt eenerzijds bepaald door de overweging dat het recht alleen dan niet belemmerend is voor het verkeer als hei in verhouding tot de waarde der goederen, uiterst matig is. Op grond van deze overweging wordt het hier niet hooger voorgesteld dan op 1 per mille van de waarde der goederen. Anderzijds hangt het belastingpercentage (hier: permillage) af van de opbrengst, die van het recht wordt verwacht en deze laatste is afhankelijk, van de totale waarde der tot verblijf binnenslands aangegeven en van die der uit het vrije verkeer uitgevoerde goederen.
Blijkens bladz. II van het voorbericht der jaarstatistiek van den iri-, uit- en doorvoer over 1913 is de waarde van den invoer tot
verbruik ƒ 3.917.885.423
van den uitvoer uit het vrije verkeer. ....... 3.082.984.846
Onder deze waardecijfers is telkens begrepen de waarde van den z.g. „vermomden" doorvoer, waarvoor, bij juiste aangifte, geen statistiekrecht zal ontvangen worden. Berekend met dezelfde officieele waarden, waarmede ook bovenstaande cijfers verkregen zijn en over naar beste weten geraamde hoeveelheden, zou de waarde van den vermomden doorvoer zijn te stellen op ƒ 1.860.654.428.
De totale waarde van den invoer in- en van den uitvoer uit het vrije verkeer zou derhalve op ƒ3.279.561.000 kunnen worden aangenomen. Al is voor de becijfering van dit bedrag gebruik gemaakt van de veelal onjuiste „officieele" waarden, zoo geeft deze toch wel voldoenden grondslag voor het vaststellen van de vermoedelijke opbrengst van het hier voorgestelde recht. Die opbrengst is dus te stellen op ongeveer ƒ 3.000.000.
Practisch komt de heffing van 1 per mille van de waarde hierop neer, dat b.v. van een wagon van tien ton (10.000 K.G.) industriekolen ter
) waarde van honderd gulden, tien cent statistiekrecht wordt geëischt; van eene lading mais van ten millioen kilogram, onder normale omstandigheden ter waarde van honderd duizend gulden, honderd gulden. De normale prijs per last mais van 2000 kilogram zal door het statistiek-
'■ recht stijgen van tweehonderd gulden tot tweehonderd gulden twintig cent.



Wet van 14 December 1916, (Staatsblad no. 530, V. 759).
(1-3).
L Ingevolge art. 21 kan de wet worden aangehaald onder de benaming „Wet op het Statistiekrecht 1916", (Stbl. n°. 530).
2. Voor de bepalingen, gemaakt ten behoeve van de statistiek van den in-, uit- en doorvoer, wordt verwezen naar de Statistiekwet (Stbl. 1916, no. 175, V. 689), het Kon. besluit van 30 Juni 1916 (Stbl. no. 316, V. 690) en M. 8 Juli 1916, no. 137, V 691
3. De ambtelijke voorschriften, betreffende heffing van statistiekrecht, zijn vastgesteld bij M. 16 Jan. 1917, no. 183 (V.765), en op de wetsartikelen aangeteekend als volgt:
§§ !~22 Art. 7, aant. 3.
§§ 23-27 , 2, i 5-9
§§ 28-30 , 3> j 22-24
§§31-36 7, „ 6-11.
§§ 37-39 . . , 9, ( 2-4.
§ 40 „ 9, „ 10.
§ 41 10, „ 2.
§ 42 „ 12, „ 5.
§§ 43—45 n i3t 4_6
§§ 46—51 ; . „ 15, j 2—7.
§ 52 „ 20, „ 4.
§§ 53—54 n 21, n 2—3.
3



Wij WILHELMINA, bij de gratie Gods, Koningin der Nederlanden, Prinses van Oranje-Nassau, enz., enz., enz.
Allen, die deze zullen zien of hooren lezen, salut! doen te weten :
Alzoo Wij in overweging genomen hebben, dat het wenschelijk is een statistiekrecht te heffen;
Zoo is het, dat Wij, den Raad van State gehoord, en met gemeen overleg der Staten-Generaal, hebben goedgevonden en verstaan, gelijk Wij goedvinden en verstaan bij deze:
Artikel 1.
Er wordt een statistiekrecht naar de waarde geheven (1—6): q. van de ingevoerde goederen, die terstond of na opslag
in entrepot tot vefblijf binnenslands worden aangegeven (7—9) ; b. van de goederen, die ten uitvoer worden aangegeven,
met uitzondering van de van buitenslands ingevoerde goederen,
die terstond of na opslag in entrepot tot wederuitvoer worden
aangegeven (10).
1. Ten aanzien van de vraag op wie deze belasting zal drukken, meent de ondergeteekende te mogen handhaven zijn vroeger geuite meening, dat een heffing van een tiende percent te gering is om op den verkoopprijs aan de verbruikers een merkbaren invloed uit te oefenen.
De tusschenpersonen, die het recht betalen zullen stellig trachtten het op anderen af te wentelen. Het is echter, gelet ook op liet zeer lage bedrag der heffing, de vraag of en in welke richting hun dit zal gelukken. Het vraagstuk der afwenteling van belastingen is te ingewikkeld, dan dat men van eene heffing als deze reeds a priori met zekerheid zou kunnen zeggen, door wie zij ten slotte zal worden gedragen. Af. v. A. le K.



Art. 1.
17
2. Geen statistiekrecht wordt geheven in de gevallen, vermeld In artt. 2 en 3.
Het bedrag van het recht bedraagt 1 p/0o (art. 4) naar de waarde, bepaald volgens artt. 5 of 6. Het wordt voldaan door het opplakken van zegels op de aangiften (art. 7).
3. In de Tweede Kamer wees de Minister er op, dat tegenover het zeer geringe geldelijke belang, dat de importeurs bij ontduiking van het statistiekrecht hebben, de kans staat op de straffen, genoemd in de wet van 28 April 1916, Stbl. n°. 175, betreffende •<le statistiek van in-, uit- en doorvoer.
Wij releveeren in dit verband de artt. 6 en 7 der bedoelde wet (V. 689), luidende:
Art. 6. Hij, die eene ^angifte doet als bedoeld bij artikel 3 (o), wordt gestraft met geldboete van ten hoogste honderd gulden:
1°. indien de soort, het land van herkomst of het (and van bestemming der goederen onjuist is aangegeven ;
2°. indien de hoeveelheid der goederen meer dan tien ten honderd te hoog of te laag is aangegeven (6).
Het eerste lid is ook van toepassing op vennootschappen van koophandel en op vereenigingen die rechtspersoonlijkheid bezitten.
(a) . N.l. eene aangifte betreffende den in-, uit- of doorvoer van goederen, rechtstreeks of over entrepot.
(b) . Wordt de waarde te laag aangegeven dan geldt art. 13 der wet op het statistiekrecht.
Art. 7. De bepalingen van artikel 6 zjjn niet van toepassing, wanneer het feit valt onder eene strafbepaling der wetten betreffende de invoerrechten en accijnzen.
4. De vraag werd gedaan, of onder de in dit artikel bedoelde goederen ook te verstaan zijn goud en zilver in baren, en vreemde muntstukken. Mocht dit het geval zijn, dan zou zulks tot ongewenschte gevolgen aanleiding kunnen geven. De hoeveelheden goud en zilver, die als handelswaar in- of uitgevoerd worden, zijn gering. De in- en uitvoer geschiedt zoo goed als uitsluitend, om betalingen te bewerkstelligen van schulden van Nederland aan het buitenland of omgekeerd, die op een gegeven oogenblik bezwaarlijk op andere wijze vereffend kunnen worden. V. V. le K.
De vraag, of onder goederen ook goud en zilver en vreemde muntstukken te verstaan zijn, moet bevestigend worden beantwoord, terwijl, in strijd met het in het Voorloopig verslag uitgesproken gevoelen, Nederlandsche muntstukken daar evenzeer onder vallen,
De verzending van edel metaal in baren en muntvorm draagt geheel hetzelfde karakter als de verzending van andere goederen. Beide strekken tot nakoming van internationale verplichtingen en men verkiest, wanneer een ongunstige betalingsbalans niet op andere wijze kan worden hersteld, de verplaatsing van edel metaal



Art. 1.
slechts dan boven den uitvoer van goederen, wanneer het edel metaal in het land, dat te betalen heeft aan het buitenland, naar evenredigheid goedkooper is dan andere goederen, dus in het land het best gemist kan worden. Hierin komt geen verandering, doordat ingeval van goudzendingen meestal bij voorkeur gouden munten worden gebezigd; in het internationaal verkeer zijn Nederlandsche en andere gouden munten koopwaar als elke andere; volwichtige munten hebben daarbij meer waarde dan eenigszins gesletene,. zooals bij den handel in sovereigns blijkt, en als er veel gesleten tientjes waren zeker ook bij den internationalen handel in gouden tientjes zoude blijken.
Meerdere vraag naar Nederlandsch goudgeld kan, naar uit het vorenstaande volgt, niet uit de heffing van het statistiekrecht ontstaan.
Intusschen erkent de ondergeteekende, dat ware bij het ontwerpen der wet [en bij de behandeling in de Tweede Kamer opmerkzaamheid gewijd aan de omstandigheid, dat het goud mede onder de wet valt, vermoedelijk daarvoor een uitzondering zoude zijn gemaakt; immers het valt niet te ontkennen, dat de grenzen van de wisselkoersen daardoor eenigszins worden uitgelegd; welke uitlegging nu wel voor den goederenimporthandel niet van veel belang schijnt, doch voor den wissel- en effectenhandel in normale tijden van groote beteekenis kan zijn.
Voor het oogenblik zijn er intusschen van de omstandigheid* dat het goud onder het statistiekrecht valt geen nadeelige gevolgen te vreezen; door de hooge vrachten en groote assurantiepremiën — daargelaten nog de uitvoerverboden van goud — zijn de grenzen der wisselkoersen zoo ruim geworden dat een verschil van één per mille tengevolge van het statistiekrecht van goud in het niet verdwijnt. Trouwens de theoretische grenzen welke bij 12.04 en bij 12.147/8 liggen zijn in de laatste jaren toch reeds niet zelden gebleken in werkelijkheid enger te zijn, zoodat indien het er slechts om ging om de wisselkoersen binnen die grenzen te houden het statistiekrecht op goud wel duurzaam behouden zoude kunnen blijven.
Toegevende echter, dat die grenzen in normale tijden met het oog op de handelsbelangen niet eng genoeg kunnen zijn, wil de ondergeteekende ernstige overweging van een wetsontwerp tot wijziging van het onderhavige ontwerp zoodat goud daarbuiten valt, gaarne toezeggen. Af. v. A. le K.
Bij de mondelinge behandeling van het ontwerp in de Eerste Kamer werd het vorenstaande bevestigd, waarbij door den Minister,, met betrekking tot het zilver nog het volgende werd opgemerkt i
„De heer van Nierop heeft ook gesproken van het zilver. Ik acht voor zilver in den vorm van baren geen uitzondering noodig. Het komt alleen binnen om er van te maken Nederlandsche munt, en de eenige die dus last van het statistiekrecht zal hebben is het Nederlandsche muntfonds, dat een klein bedrag minder krijgt, omdat er
18



Art. l.
19
op het maken van guldens iets minder verdiend wordt. Overigens wordt zilver slechts ingevoerd om er van te maken diverse zilveren voorwerpen. Het komt mij voor, dat invoer van buitenlandsche zilveren munten nimmer verband zal houden met den wisselkoers. Zij zullen nooit worden ingevoerd ter beteugeling van den wisselkoers of, om met den heer van Nierop te spreken, ter saldeering van de betalingsbalans. Het zou al heel ver moeten komen wanneer de goudvoorraad in het buitenland zoo geheel opraakte, dat men er onze vorderingen met zilveren munt ging betalen. De Nederlandsche zilveren munt - dit ben ik met den heer van Nieropeens — moet worden uitgezonderd niet omdat die naar het buitenland ging, maar omdat die naar Indië gaat en uit Indië tot ons komt, een land dat met ons één is van muntstandaard, maar op hetwelk toch een wisselkoers bestaat, een wisselkoers die ruimere grenzen zou krijgen, wanneer wij van rijksdaalders en guldens bij uit- en invoer een statistiekrecht gingen heffen."
5. De heer van Nierop heeft in zijn rede vooreerst gevraagd of effecten onder het statistiekrecht vallen. Ik antwoord, dat tot nog toe bij de statistiek effecten nooit beschouwd zijn geworden \ als goederen, en ik meen dat dit te recht is geschied. Er bestaan geen planeen om dit systeem te verlaten.
Wij zullen dus effecten evenmin belasten naar de waarde van papier, zooals de heer van Nierop zeide, als naar eenige waarde. Wij zullen ze beschouwen als vorderingen, welke niet tot de goederen zijn te rekenen. (De Minister in de 1« Kamer).
6. Naar aanleiding van een vraag in de Eerste Kamer in zake het veredelingsverkeer, waarvoor vrijstelling van statistiekrecht in sommige gevallen wenschelijk zou zijn, werd door den Minister opgemerkt, dat de heen-en-weer-vracht, die variëert, het reeds noodig zal maken met grootere verschillen dan 1 °/oo rekening te houden. Anders zou bij stijgende en dalende vracht de geheele winstmarge zijn weggenomen. Misschien zou er een weg zijn te vinden, door b.v. het veredelingsverkeer te doen plaats hebben in entrepot, waarbij de goederen worden beschouwd als noch ingekomen, noch uitgegaan.
7. Voor goederen, doorgevoerd rechtstreeks dan wel met overlading of na opslag in entrepot, behoort geen statistiekrecht te worden betaald. Al. v. T. ad artt. 1 en 2.
8. Aangifte tot verblijf binnenslands omvat tevens die tot. op- ' slag onder krediet of onder vrijdom.
9. Voor de heffing van het statistiekrecht is geen onderscheid te maken tusschen accijnsgoed, goederen aan invoerrecht onderworpen en goederen, vrij van accijns en invoerrecht.



20
Artt. 1—2.
Ook voor de laatste bestaat thans, naast het statistisch, tevens een fiscaal belang bij de aangiften,
16. De uitzöridering, in lett. b bedoeld, betreft de goederen, die dadelijk fnet document worden doorgevoerd.
Vodr doorgevoerd wordetlde goederen, die feeds ten invoer wetden aangegeven, bevat art. 2 ortdér bepaalde voorwaarden een . vrijstelling.
Artikel 2.
Het statistiekrecht wordt niet geheven van goederen, die, na aangifte tot vdfblijf binrièntflands, tot wederuitvoer worden aangegeven, doch inmiddels niet opgeslagen zijn geweest anders dan aan den wal of op het terrein eener onderneming van vervoer (1-4).
Het recht, dat bij de eerste aangifte van die goederen is voldaan, wordt teruggegeven of verrekend (5—9).
1. Ooederen, waarvan bij aankomst uit het buitenland niet bekend is, of zij zullen worden doorgevoerd, kunnen voorloopig ten invoer worden aangegeven (Verg. art. 2). Al. v. A.
2. Volgens art. 2 zullen ook aanvankelijk tot verblijf binnenslands aangegeven goederen, die blijkbaar alleen worden doorgevoerd, niet door het recht worden getroffen. Al. V. T. ad artt. 1 en 2.
3. Art. 2 geeft een uitzondering op den regel, dat voor goederen, die niet dadelijk ten doorvoer zijn aangegeven, het statistiekrecht verschuldigd is voor den invoer en voor den uitvoer, welke beide handelingen in dit geval uit een douane-oogpunt los van elkander staan.
De beperking is daarom gemaakt, dat de goederen slechts mogen zijn opgeslagen aan den wal of op het terrein eener onderneming van vervoer. Zoodra zij verder in het vrije verkeer zijn gebracht, houdt de vrijstelling op en vindt heffing van het recht voor den invoer en voor den uitvoer plaats.
4. Opslag aan den wal zal in den regel slechts geschieden, wanneer de buitenlandsche bestemming bij de lossing reeds vaststaat, zoodat de goederen, wachten op de inlading in het vervoermiddel ten uitvoer. De opslagtljd zal hier dan ook veelal kort zijn.
Bij opslag op het terrein eener onderneming van vervoer kan



Art. 2.
21
een langere termijn verloopen, voordat de uitvoer wordt bewerkstelligd. De wet bevat intusschen geenerlel beperking ten opzichte van den tijd.
Of de goederen inmiddels niet elders hebben vertoefd, staat ter beoordeeling van de ambtenaren. Zijn deze van meening, dat aan de gestelde voorwaarden niet is voldaan, dan worden de aangiften, niet voorzien van de noodige statistiekzegels, geweigerd (art. 8).
De wet geeft belanghebbende ten dezen geen bepaalde rechtsmiddelen. Beroep op hoogere autoriteit ligt intusschen voor de hand, wanneer een nader onderzoek ter zake wordt beoogd.
8. Het geval, bedoeld in het tweede lid van art. 2 der Wet op het Statistiekrecht 1916 (Staatsblad n. 530) zal zich hoofdzakelijk voordoen ten aanzien van vrije goederen, derhalve die goederen, voor welke bij invoer eene aangifte model A of model B werd' ingeleverd en welke weder worden uitgevoerd na inlevering van eene aangifte model K.
Het statistiekrecht, bij den invoer voldaan, wordt niet teruggegeven dan nadat gebleken is, dat de desbetreffende goederen inderdaad weer zijn uitgevoerd. Daartoe wordt op de aangifte model K door de ambtenaren, bij wie ze is ingeleverd, hetzij nadat zij zelf den uitvoer hebben geconstateerd, hetzij op grond van de terugontvangen uitklaringslijst In-, Uit- en Doorvoer n°. 23, eene verklaring gesteld omtrent den uitvoer, c.q. met aanduiding van de uitgevoerde partijen.
Voorts moet op model K worden vermeld, op welke aangifte model A of B de invoer heeft plaats gehad.
De aangifte model K wordt, voorzien van de vereischte verklaringen, door de ambtenaren ingeleverd bij den ontvanger der invoerrechten, die het bij invoer voldane statistiekrecht aan den aangever teruggeeft tegen quitantie, te stellen op de aangifte model K. § 23, Instr.
6. In het bijzondere geval, dat aan invoerrecht onderworpen goederen na aangifte tot verblijf binnenslands, tot wederuitvoer worden aangegeven, zonder dat zij inmiddels opgeslagen zijn geweest anders dan aan den wal of op het terrein eener onderneming van vervoer, wordt van de aangifte model I één exemplaar meer ingeleverd, dan overigens volgens de bestaande voorschriften vereischt wordt. De ambtenaren, bij wie dit bijzonder exemplaar is ingeleverd, stellen daarop eene aanteekening nopens den ambtelijk te constateeren uitvoer, waarna het met de goederen wordt medegezonden.
De ambtenaren ter uiterste wacht of aan het laatste kantoor zenden de aangifte, voorzien van eene verklaring omtrent den uitvoer terug naar de ambtenaren ter plaatse van inlevering.
Nadat dezen op het terugontvangen exemplaar van model I nog



22
Artt. 2—3.
eene verklaring hebben gesteld nopens de aangifte waarop het statistiekrecht bij invoer voldaan is, leveren zij het in bij den ontvanger der invoerrechten, die tegen daarop door den aangever te stellen quitantie, het bij invoer voldane statistiekrecht teruggeeft. § 24, Instr.
7. De ontvanger zal van elke teruggaaf volgens §§ 23 en 24, onder vermelding der desbetreffende aangifte model K of 1, aanteekening stellen op het te zijnen kantore berustend exemplaar der betrokken invoeraangifte en indien tevens meerder recht als bedoeld in art. 13 der wet wordt gerestitueerd, ook op den stok van het register Statistiekrecht n°. 6. Aftrek heeft echter in dat register niet plaats.
Voor zooveel noodig wordt opgemerkt, dat de verhooging, ingevolge laatstgemeld artikel geheven, niet kan worden teruggegeven. § 25, Instr.
8. De aangiften model K en I, waarop teruggaaf van statistiekrecht heeft plaats gehad, worden door den ontvanger als „waarde in kas" gehouden tot het eind van de maand en op den maandstaat in uitgaaf gebracht. Zij worden daarin gerangschikt onder eene nieuwe rubriek genaamd: ^Uitgaven, te regulariseeren door middel van aftrek op de opbrengst van het Statistiekrecht", onmiddellijk volgende op de rubriek „Aftrek op de opbrengst der Tiendrente". § 26, Instr.
9. In den staat Comptabiliteit n°. 24, over te leggen bij het exemplaar van den maandstaat, dat rechtstreeks aan het Departement wordt ingezonden, wordt in een afzonderlijke kolom melding gemaakt van de bij den maandstaat in uitgaaf gebrachte quitantiën, waarvan het beloop wordt geregulariseerd door aftrek op de opbrengst van het Statistiekrecht. § 27, Instr.
Artikel 3.
Geen statistiekrecht wordt geheven (1—4):
a. bij invoer en bij uitvoer van de goederen, genoemd in artikel 6, letter b, e en g der wet van 15 Augustus 1862 (Staatsblad n°. 170), zooals het artikel is gewijzigd bij de wet van 6 April 1877 (Staatsblad n°. 71) (5—8, 21, 23);
b. bij invoer en bij uitvoer van boom- en veldvruchten en gewassen, gewonnen op gronden, binnen den afstand van 5500 meter ter weerszijde van de grenslijn des Rijks gelegen



Art. 3.
23
en, voor zooveel den invoer betreft, bij Nederlandsche ingezetenen en, voor zooveel den uitvoer betreft, bij bewoners van het vreemd grondgebied in gebruik (9—10, 21, 24);
c. van goederen, van de eene Nederlandsche plaats naar de andere vervoerd wordende over vreemd grondgebied of over zee (21);
d. van victualie, provisie en scheepsbehoeften, kennelijk tot verbruik aan boord van binnenkomende en van uitgaande Nederlandsche schepen dienende en als zoodanig aangegeven (11-12);
e. bij invoer en bij uitvoer van goederen met Nederlandsche oorlogsschepen (13);
ƒ. van de voorwerpen der pakketpost (14);
g. van strandgoederen, geladen geweest in schepen, uit de havens van het Koninkrijk vertrokken en op derzelver uitreis verongelukt, tenzij het betreft doorvoergoederen, die niet weder uitgaan (15—16);
h. wanneer de totale waarde der in eene aangifte begrepen goederen niet meer bedraagt dan vijf en twintig gulden (17—20).
Bepalingen ter voorkoming van misbruik van de vrijstellingen worden bij algemeenen maatregel van bestuur vastgesteld (21—24).
1. Vrijstelling van statistiekrecht sluit niet noodzakelijk in, daf de goederen bij de bewerking der statistiek buiten beschouwing worden gelaten. Af. v. T. ad art. 3.
2. Of de goederen in de statistiek moeten worden opgenomen, is te beoordeelen naar de gewone bepalingen, die in dit opzicht voor den in-, en uitvoer gelden.
Men vergelijke hiervoor V. 691, speciaal § 14.
3. Buiten de met name vermelde vrijstellingen, zijn ook de goederen, waarvoor geen aangifte geschiedt (verg. de volgende aant.), van heffing van statistiekrecht uitgesloten.
4. Vrijstelling der bagage van reizigers, van reisbehoeften en van handelsmonsters werd door enkele leden, op het voetspoor der Fransche wet van 22 Januari 1872, wenschelijk geacht. V.V.l' K.
De bagage van reizigers, voorzoover daarin geen handelsgoederen
4



Art. 3.
zijn verpakt, en reisbehoeften zullen niet aan het recht zijn onderworpen, omdat van deze goederen zoomin bij den invoer als b$j den uitvoer eene schriftelijke aangifte behoeft te worden gedaan.
Handelsmonsters, die slechts tijdelijk worden ingevoerd en bestemd zijn om later weder naar het buitenland terug te keeren, worden als doorvoergoederen behandeld en zijn dus eveneens van het recht vrijgesteld. Af. v. A. le K.
5. De hierbedoelde goederen zijn:
Art. 6, b. Goederen, behoorende aan de gezanten van vreemde Staten in Nederland, zoover in die Staten onze aldaar gevestigde gezanten gelijken vrijdom genieten.
Art. 6, e. Verhuisboedels.
Art. 6, g. Ledige, mits gebruikte zakken, fusten, kaasstellingen en dergelijke voorwerpen, voor het vervoer van goederen opzettelijk vervaardigd en ingericht.
6. De overige vrijstellingen der gewijzigde wet van 1862 zijn hier niet van toepassing verklaard, waarbij men er intusschen op heeft te letten, dat eenige vrijstellingen — n.1. die, vermeld onder art. 5 en art. 6, ƒ — in art. 3 der wet op het Statistiekrecht in door de omstandigheden gewijzigden vorm worden teruggevonden onder de letters d en b, terwijl voorts de goederen, waarvoor geen aangifte wordt gedaan, reeds hierdoor vanzelf buiten de heffing vallen.
7. Door den afgevaardigde Knobel werd er in de Tweede Kamer op gewezen, dat de vrijstelling van letter b der Tariefwet alleen de gezanten omvat, terwijl ook ministers-resident, zaakgelastigden, legatieraden en legatiesecretarissen gelijke functie kunnen uitoefenen. Mede rijst de vraag of de bezoldigde consuls, vooral zij, die optreden als diplomatieke ambtenaren, ten deze niet in hetzelfde kader behooren als de diplomaten.
De Minister merkte ter zake op:
„De zaak is deze, dat wij in dit geval niet anders doen dan hetgeen ook réciproque tegenover ons wordt gedaan. In het genoemde artikel 6, onder b, staat dan ook:
„goederen, behoorende aan de gezanten van vreemde Staten in Nederland, zoover in die Staten Onze aldaar gevestigde gezanten gelijken vrijdom genieten."
Het is, dunkt mij, niet in de eerste plaats een zaak van den Minister van Financiën om uit te maken hoever dat voor de Internationale beleefdheid gaan moet en in hoeverre het onder de gewijzigde omstandigheden ook wenschelijk is om de consulaire ambtenaren er in te betrekken. Het bedrag, dat de fiscus zou derven door de beroepsconsuls in de vrijstelling te betrekken, is niet van dien aard, dat ik in dat opzicht heel groote bezwaren zou opperen, maar het zou niet logisch zijn hier bij een vee
24



Art. 3.
25
kleiner recht, een miniem recht, te gaan afwijken van den regel die bestaat, dat wij deze zaak réciproque doen.
Ik wil natuurlijk de opmerkingen van den geachten afgevaardigde gaarne eens met mijn ambtgenoot- van Buitenlandsche Zaken bespreken en overwegen of er termen zijn om in het algemeen in zake invoerrecht en statistiekrecht hierin wijziging te brengen, maar voor het oogenblik lijkt het mij, dat een amendement als waarover de heer Knobel gedacht had niet zou kunnen worden aanvaard, omdat wij daarmede zouden afwijken van den regel, dat ■wij het alleen réciproque doen. Wij zouden moeien zien in hoeverre ook anderen bereid zijn er toe over te gaan."
8. Nu voor de goederen van vreemde gezanten vrijdom van invoerrecht wordt genoten, scheen het consequent ook vrijdom van statistiekrecht voor die goederen voor te stellen. Vreemde .consulaire ambtenaren hebben tot dusver geen aanspraak op vrijdom van invoerrecht.
Voor een vrijstelling ten behoeve van Nederlandsche ambtenaren is deH ondergeteekende geen reden bekend. Al. v. A. ad art. 3.
9. Deze vrijstelling komt overeen met die, voor het invoerrecht ■van ingevoerde boom- en veldvruchten en gewassen toegestaan bij art. 6, ƒ, der Tariefwet (gewijzigde wet van 15 Aug. 1862, Stbl. n°. 170, V. 1862—100), alwaar echter in de wet nog de voorwaarden zijn vermeld, dat de invoer geschiede tusschen zonsop- en ondergang en in den gewonen oogsttijd en het bezit of gebruik der landen jaarlijks behoorlijk worde bewezen.
10. Volgens art. 13 der wet op het Nederlanderschap en het ingezetenschap van 12 Dec. 1892 (Stbl. n°. 268) zijn ingezetenen van het Rijk zij, die hunne woonplaats in het Rijk hebben en haar gedurende de voorafgaande achttien maanden in het Rijk of zijne koloniën of bezittingen in andere werelddeelen gehad hebben.
Luidens art. 14 houdt het Rijksingezetenschap op door vestiging der woonplaats buiten het Rijk.
11. Deze vrijstelling correspondeert met die, verleend in *rt. 5 der Tariefwet, welk artikel luidt:
„Geen invoerrecht wordt geheven van victualie, provisie en scheepsbehoeften, tot verbruik aan boord van binnenkomende schepen dienende, mits die goederen als zoodanig bij de binnenkomst zijn aangegeven en de door Ons bepaalde hoeveelheid niet overtreffen.
Voor hetgeen van die goederen meer dan de door Ons bepaalde hoeveelheid aan boord is, kan insgelijks vrijdom van invoerrecht worden genoten, mits het met hetzelfde schip weder wordt uitge-



Art. 3.
voerd, en, tot den wederuitvoer, onder toezicht der ambtenaren verblijve.
De in dit artikel bedoelde goederen worden vrijgesteld van accijns".
12. De „kennelijke" bestemming is in de Tariefwet niet als voorwaarde gesteld, doch hiertegenover staat aldaar de beperking tot een bij Kon. besluit te bepalen maximum.
Het verschil meenen wij te kunnen ✓verklaren door de omstandigheid, dat de vrijstelling van statistiekrecht ook de uitgaande schepen omvat, waarvoor de vaststelling van een maximum, met het oog op de uiteenloopende bestemming en duur der reizen, bezwaarlijk is. if^fc'?
13. Met betrekking tot de vrijstelling van invoerrecht en accijns voor niet van Rijkswege verstrekte provisie en voor de voorschriften, voor dergelijke provisie en andere goederen, aan boord van inkomende Nederlandsche oorlogsschepen aanwezig, wordt verwezen naar M. 18 Maart 1907, n. 75 (V. 1907—37).
14. De goederen, in- of uitgevoerd met de pakketpost, worden niet in de statistiek van den in-, uit- en doorvoer opgenomen. Zie § 14, 15°, V. 691.
Bij uitvoer van pakketten wordt de aangifte, bedoeld bij art. 143 der Alg. Wet niet gevorderd, behalve voor door den Minister van Financiën aangewezen goederensoorten. Zie art. 15 van het Kon. besluit van 17 Maart 1882, Stbl. n. 44 (V. 281, VIII), aangevuld bij dat van 2 Sept. 1915, Stbl. n°. 383 (V. 570).
15. De hier gegeven vrijstelling is gelijk aan die, voor de bedoelde goederen ten aanzien van het invoerrecht en den accijns verleend in art. 35 der Alg. Wet.
Voor doorvoergoed, dat niet weder uitgaat, heeft in dit geval als liet ware voor de eerste maal feitelijke invoer plaats.
16. Art. 36 der Alg. Wet geeft nog vrijstelling van invoerrecht voor wrakken, masten, zeilen, ankers, touwen en andere gereedschappen van op de kusten gebleven schepen geborgen, alsmede voor de ankers en touwen, voor de kust in zee opgevischt, mitsgaders voor de tuigage en gereedschappen van Nederlandsche schepen, op vreemde kusten gestrand, en, binnen zes maanden na het ongeluk, naar Nederland afgezonden.
Deze vrijstelling is voor het statistiekrecht niet overgenomen, zoodat, voor zoover aangifte tot verblijf binnenslands zou geschieden, dit recht is te heffen. Wij meenen echter, dat voor de bedoelde goederen geen schriftelijke aangifte behoeft plaats te hebben; in dit geval vervalt de heffing van statistiekrecht vanzelf.
26



Art. 3.
27
17. De vrijstelling, opgenomen onder letter h, is voor de grensbewoners van groot belang, zonder noemenswaard op de opbrengst van het recht te drukken. Al. v. T. ad art. 3.
18. In verband met art. 4 bedraagt het statistiekrecht per aangifte minstens drie cent, terwijl voor ƒ 25 of minder niets wordt geheven.
Wegens het invoerrecht is voor iedere aangifte, hoe gering de waarde of de hoeveelheid ook zij, minstens vijf cent verschuldigd, terwijl voor accijns geen minimum is bepaald, doch ook geen bedrag is vrijgegeven.
19. De vrijstelling moet worden beoordeeld naar de totale waarde per aangifte, zoodat het niet .voldoende is, wanneer een enkele post eener aangifte geen hoogere waarde dan ƒ 25 aanwijst.
20. Voor reisbagage, waarvoor volgens de bestaande voorschriften geen schriftelijke aangifte wordt vereischt, kan deze ook voortaan achterwege blijven en kan, ook al is de waarde meer dan ƒ 25, van de heffing van statistiekrecht worden afgezien.
Voor handelsgoederen, welke zich onder de reisbagage mochten bevinden, moet echter, zoo de waarde hooger is dan ƒ 25, het indienen van eene schriftelijke aangifte, voorzien van de noodige statistiekzegels, worden gevorderd.
De ontvangers moeten mitsdien zorg dragen, dat statistiekzegels in de visitatiezaal verkrijgbaar zijn. § 36, Instr.
21. Bij Kon. besluit van 5 Jan. 1917, Stbl. n°. 164 (V. 762), is het navolgende bepaald.
Art. 1. De vrijdom van statistiekrecht ingevolge artikel 3 letter a der bovengenoemde wet voor goederen behoorende aan de Gezanten van vreemde Staten in Nederland, wordt toegekend, indien uit de aangiften ten in- of uitvoer of uit andere bij de goederen aanwezige bescheiden blijkt voor zoover ingevoerde goederen betreft, dat zij voor een Gezant als bovenbedoeld zijn bestemd en voor zoover uit te voeren goederen aangaat dat zij door of vanwege een zoodanig Gezant zijn afgezonden.
Art. 2. De vrijdom voor verhuisboedels ingevolge artikel 3 letter a der bovengenoemde wet wordt toegepast op machtiging van den inspecteur der invoerrechten in wiens inspectie de goederen ten in- of ten uitvoer worden aangegeven en voor zoover bij visitatie blijkt dat zij kennelijk tot een verhuisboedel behooren.
Bij twijfel of het eene verhuizing geldt, kan de inspecteur overlegging vorderen van een bewijs van woonplaatsverandering, afgegeven door het betrokken gemeentebestuur.



Art. 3.
Art. 3. De bescheiden tot aanwijzing van het bezit of gebruik der gronden of landerijen bedoeld bij artikel 3 letter b der bovengenoemde wet worden jaarlijks vertoond aan den ontvanger van het dichtst bijgelegen grenskantoor, waarlangs de invoer of de uitvoer zal plaats hebben.
Bij twijfel nopens de herkomst der boom- en veldvruchten en gewassen kan de ontvanger nader bewijs dier herkomst vorderen en zekerheid doen stellen voor het statistiekrecht, dat verschuldigd kan worden.
De zekerheid wordt opgeheven, zoodra den ontvanger de herkomst is bewezen.
Heeft die opheffing niet binnen twee maanden plaats gehad, dan wordt het recht aan het Rijk verantwoord.
Art. 4. De vrijdom bedoeld bij artikel 3 letter c der bovengenoemde wet wordt slechts toegepast indien het vervoer der goederen plaats heeft op den voet van het 17de Hoofdstuk der Algemeene wet van 26 Augustus 1822 (Staatsblad n°. 38)') of van de artikelen 26 tot en met 29 van het Koninklijk besluit van 4 Augustus 1874 (Staatsblad n°. 116) ') gewijzigd bij dat van 17 Juni 1876 (Staatsblad n«. 114) •).
22. De bepalingen ter voorkoming van misbruik, bedoeld in het laatste lid van art. 3 der wet zijn opgenomen in het Koninklijk be*sluit van 5 Januari 1917 (Staatsblad n<». 164, Verzameling n°.762) (a). § 28, Instr.
(a). Zie de vorige aant.
23. Dé vrijdom, bedoeld in art. 1 van dat besluit wordt ook verleend voor de goederen, bestemd voor of afgezonden door de secretarissen en de attaché's, behoorende tot de te 's-Gravenhage gevestigde en bij de Nederlandsche Regeering geaccrediteerde gezantschappen. Voor zooveel noodig wordt opgemerkt, dat hier te lande gevestigde consuls, vice-consuls en consulaire ambtenaren geen aanspraak op vorenbedoelden vrijdom kunnen doen gelden.
In geval van twijfel, of de personen, voor wie ingevoerde goederen bestemd zijn, of door wie uit te voeren goederen zijn afgezonden, behooren tot hen, die aanspraak op dezen vrijdom hebben, kunnen desnoods telegrafisch of telefonisch, inlichtingen worden gevraagd aan de Afdeeling Invoerrechten van het Departement van Financiën. § 29, Instr.
24. De zekerheid, welke ingevolge de laatste zinsnede van
Verzameling no. 70.
no. 281. . 1876, no. 64.
28



Artt. 3—4.
29
art. 3 van bovenbedoeld besluit wordt ingevorderd, moet als statistiekrecht worden verantwoord in het register Statistiekrecht no. 6. § 30, Instr.
Artikel 4.
Het statistiekrecht bedraagt, wanneer de totale waarde der in eene aangifte begrepen goederen honderd gulden niet te boven gaat, een cent voor elke tien gulden, gedeelten van tien gulden voor tien gulden genomen (1).
Wanneer die waarde méér bedraagt, wordt van elke vijf en twintig gulden twee en een halven cent geheven, gedeelten van vijf en twintig gulden voor vijf en twintig gulden genomen (2-3).
L Het recht bedraagt één per mille, nadat op de voorgeschrevén wijze de waarde naar boven is afgerond.
De afronding moet geschieden op de totale waarde der aangifte, dus niet op de waarde van iederen post, die met andere in eenzelfde aangifte is begrepen.
2. Voor waarden, weinig boven ƒ25 of boven ƒ100, stijgt het statistiekrecht door de afronding niet onbelangrijk boven 1 "/oo-
Van ƒ31 is b.v. verschuldigd ƒ 0,04 of 1,3°/M, van ƒ101 een recht van ƒ0,12' of l,23%o ongeveer, zoodat het recht met bijna '/, of 1U wordt verhoogd.
Door forceering naar boven tot veelvouden van f 20, in plaats van ƒ25, ter vermijding van halve centen, zou het gemak, voor het publiek zoowel als voor de ambtenaren, wellicht meer zijn gediend geweest.
3. Bij de berekening van het invoerrecht wordt de waarde naar boven afgerond op heele guldens, terwijl voor de specifiek belaste goederen, onderdeelen van een kilogram of van een liter, na de herleiding tot de netto hoeveelheid, voor een geheel worden genomen.
Het invoerrecht zelf wordt na calculatie over de zoodoende verkregen cijfers zoodanig geforceerd, dat onderdeelen van een cent voor een geheelen cent worden gerekend.
Het statistiekrecht zal. mitsdien in vele gevallen over een andere waarde zijn te becijferen dan het invoerrecht. Is de waarde van naar dien maatstaf belast ingevoerd goed b.v. ƒ 161,37, dan wordt het invoerrecht berekend naar ƒ162, het statistiekrecht naar ƒ175.



30
Art. 5.
Artikel 5.
Onder waarde wordt bij invoer verstaan de waarde volgens artikel 120 der Algemeene Wet van 26 Augustus 1822 (Staatsblad n°. 38), zooals dit is gewijzigd bij artikel 32 der wet van 20 April 1895 (Staatsblad n°. 54) (1—5).
1. De omschrijving van het begrip waarde sluit voor invoer geheel en voor uitvoer zoo nauw mogelijk aan bij die der Algemeene Wet. At. v. T. ad artt. 5 en 6.
2. De gegeven omschrijving is gelijk aan die, vermeld in art. 3, al. 1, van het Kon. besluit van 30 Juni 1916, Stbl. no. 316 (V. 690), houdende voorzieningen ten behoeve van de statistiek van den in- f uit- en doorvoer.
3. Volgens het gewijzigde art. 120 der Alg. Wet moet de waarde I worden berekend volgens den loopenden prijs hier te lande, ten I tijde der aangeving.
' Onder den loopenden prijs hier te lande wordt verstaan de som, i die gerekend wordt op den dag der aangifte voor levering hier te lande te kunnen worden bedongen door de eerste hand in het buiten\ land, verminderd met het invoerrecht volgens het tarief. Voor goedeI ren, waarop het vorenstaande niet kan worden toegepast, daaronder begrepen die, welke door aard, bestemming of opschriften voor anderen dan voor wie zij bestemd zijn, eene mindere waarde hebben, wordt de waarde gesteld op den prijs bij aanschaffing uit de eerste hand ( ter plaatse van herkomst, vermeerderd met de kosten van emballage, transport, assurantie en commissie; terwijl voor afgescheiden //gedeelten van een geheel — geen zelfstandige handelsartikelen ' zijnde — de waarde wordt bepaald in verhouding tot den prijs van het geheel, waartoe zij gerekend worden te behooren.
4. Terwijl de definitie van de waarde volgens de Alg. Wet alleen geldt voor goederen, met een invoerrecht naar de waarde belast, wordt zij voor het statistiekrecht van toepassing verklaard voor alle ingevoerde goederen, dus ook voor die, welke aan een invoerrecht naar een anderen maatstaf of aan accijns zijn onderworpen, of wel onbelast zijn.
5. Voor de toepassing der Waardewet 1906 (Stbl. no. 216) worden i alleen als grondslag voor de waardebepaling aangenomen prijzen, I die uit een handelsoogpunt onder normale omstandigheden zijn beI dongen en die dus volgens de gewone regels van vraag en aanbod zijn tot stand gekomen.



Artt. 5—6.
31
Als voorbeelden van abnormale factoren noemen wij familie- of vriendschapsbetrekkingen tusschen kooper en verkooper, geldverlegenheid van den verkooper, speciale verplichtingen voor den kooper, 'abuizen in facturen, enz.
Kortingen, die commercieel een' normaal karakter dragen, kunnen in mindering worden gebracht, wanneer de aanspraak daarop vaststaat, ook al worden zij in werkelijkheid niet genoten, zooals b.v. het geval kan zijn met een korting voor contante betaling, wanneer de kooper op termijn wenscht te voldoen.
Houdt een prijs of eene korting verband met de bijzondere bestemming, die aan de goederen is gegeven, b.v. om als monsters te dienen, dan kunnen deze slechts worden gevalideerd, indien het goed zelf minderwaardig is en niet wanneer het gelijk is aan ander goed, zooals dat in den gewonen handei wordt geleverd.
In het vorenstaande stippen wij slechts enkele hoofdpunten aan. Voor een meer uitgebreide behandeling van het begrip «waarde" wordt verwezen naar Bijl. F. der bewerking door schrijver dezes van de Waardewet 1906 (Stbl. no. 216), 2e druk, blz. 81—117, Uitgever C. N. Teulings, 's-Bosch.
Artikel 6.
Onder waarde wordt bij uitvoer verstaan de som, die gerekend wordt voor levering hier te lande door de eerste hand te kunnen worden bedongen (1—5).
Voor goederen, waarop deze bepaling niet kan worden toegepast, daaronder begrepen die, welke door aard, bestemming of opschriften voor anderen dan voor wie zij bestemd zijn, eene mindere waarde hebben, wordt onder waarde verstaan de prijs bij aanschaffing uit de eerste hand hier te lande, vermeerderd met de kosten van emballage en commissie. Voor afgescheiden gedeelten van een geheel, geene zelfstandige handelsartikelen zijnde, wordt de waarde bepaald in verhouding tot den prijs van het geheel, waartoe zij gerekend worden te behooren.
1. De omschrijving van het begrip waarde sluit voor invoer geheel en voor uitvoer zoo nauw mogelijk aan bij die der Algemeene Wet. Af. v. T. ad artt. 5 en 6.
2. De gegeven definitie is gelijk aan die, opgenomen in art. 3, al. 2, van het Kon. besluit van 30 Juni 1916, Stbl. no. 316 (V. 690),



32
Artt. 6—7.
houdende voorzieningen, ten behoeve der statistiek van den in-, uiten doorvoer.
3. In het eerste lid wordt gesproken, van de eerste hand, zonder bijvoeging of deze hier te lande of in het buitenland moet zijn;. zulks in tegenstelling met het tweede lid, waar de eerste hand hier te lande is vermeld.
Evenals bij invoer zal intusschen de tweeledige definitie tot dezelfde uitkomst moeten leiden, n.1. tot het bedrag, waarop het goed den exporteur komt te staan.
\ De vrachtkosten behoeven volgens het tweede lid niet te worden ' bijgevoegd. Waar de goederen hier te lande worden geleverd, maakt derhalve geen verschil; de prijs is te berekenen naar aflevering ter plaatse van herkomst binnen het Rijk en alleen te verhoogen met de kosten van emballage en commissie. Om dezelfde reden, zijn blijkbaar de kosten van assurantie, die als een onderdeel van de transportkosten kunnen worden beschouwd, buiten aanmerking gelaten.
4. Voor uitgaand goed is geen aftrek van invoerrecht toegestaan, al is het van buitenlandschen oorsprong en bij invoer aan 'een recht onderhevig; zulks in tegenstelling met inkomende goederen.
Hel verschil is te verklaren, indien men bedenkt, dat bij uitvoer is bedoeld de waarde te treffen, die het goed in het vrije verkeer hier te lande heeft, waarin c. q. het invoerrecht is begrepen.
5. Artikel 6, eerste lid, deed de vraag rijzen, of bij de toepassing van de overeenkomstige bepaling in de Algemeene Wet van 1822; geen moeilijkheden zijn ondervonden, die het wenschelijk maken hier een criterium te stellen, dat minder plaats laat voor subjectieve opvattingen. V. V*. ad art. 6.
Bij de toepassing van de in het Voorloopig Verslag bedoelde bepaling der Algemeene wet, worden geen moeilijkheden ondervonden, die de behoefte aan wetswijziging doen gevoelen.
Overigens zou het ook, naar de ondergeteekende vreest, niet gemakkelijk zijn een bruikbare bepaling te vinden die minder plaats laat voor subjectieve opvattingen. Af. v. A. ad art. 6.
Artikel 7.
Het statistiekrecht wordt voldaan door opplakken van statistiekzegels op de aangiften (1—3).
De statistiekzegels worden vanwege het Rijk uitgegeven; de vorm daarvan wordt door Ons bepaald (4, 6).



Art. 7.
33
De wijze, waarop dé zegels behooren te worden gebruikt, wordt bij algemeenen maatregel van bestuur vastgesteld (5—11).
1. Voldoening van het recht door middel van statistiekzegels is in het buitenland sinds jaren in gebruik.
Deze wijze van inning van.het recht moet beperkt blijven tot het recht, berekend over de „aangegeven" waarde; voor dat, verschuldigd voor de verhooging der waarde en, bij wijze van straf, voor het twintigvoudige recht, is bij artikel 13,2de lid (a), eene eenvoudige wijze van invordering voorgeschreven. Af. v. T. ad art. 7.
(a). Zie thans art. 17.
2. Wanneer geen aangifte tot in- of uitvoer wordt gedaan, is geen statistiekrecht verschuldigd. Zie art. 1.
3. Met betrekking tot de verkrijgbaarstelling en de verantwoording van statistiekzegels zijn bij §§ 1—22, Instr., de volgende voorschriften gegeven.
§ 1. Ingevolge art. 7 der Wet op het Statistiekrecht 1916 (Stbl. n°. 530) wordt het statistiekrecht voldaan door opplakken van statistiekzegels op de verschillende aangiften.
§ 2. De zegels worden uitgegeven voor de bedragen van ƒ0,01, ƒ 0,02, ƒ 0,02», ƒ 0,05, ƒ 0,10, ƒ 0,15, ƒ 0,25, ƒ 0,50, ƒ 1—, ƒ 2,—, ƒ 2,50, ƒ 5,— en ƒ 10,— en zullen voor het publiek verkrijgbaar worden gesteld op de postkantoren, alsmede bij de ontvangers der invoerrechten van de grenskantoren en van die kantoren, waar de visitatie van reizigers plaats heeft.
Mocht nader de behoefte blijken, ze ook op andere kantoren der invoerrechten verkrijgbaar te stellen, dan wordt daartoe langs den hiërarchischen weg een voorstel aan den Minister gedaan.
§ 3. De statistiekzegels worden door de bovenbedoelde ontvangers aangevraagd bij staat Statistiekrecht n°. 1, in duplo, bij den Controleur bij de posterijen en telegrafie te Haarlem, die tevens belast is met het toezicht op de vervaardiging en met de distributie der statistiekzegels, in deze instructie verder aangeduid als „Controleur te Haarlem". Het is voldoende op de adressen van brieven enz. te schrijven: „Aan den Heer Controleur bij de posterijen en telegrafie te Haarlem."
De aanvrage geschiedt bij heele vellen, elk bevattende 150 zegels, doch voor zegels van een waarde van f 1,— of hooger bij 1/15 vellen (10 zegels) of veelvouden daarvan.



Art. 7.
§ 4. De aanvragen worden tweemaal per jaar gedaan en vóór den lOden Januari en den lOden Juli ingezonden aan den inspecteur, die ze zoo spoedig mogelijk onderzoekt en, na goedkeuring, vóór den 15den der maand doorzendt aan den voormelden Controleur te Haarlem.
Alleen in buitengewone gevallen, welke alsdan in de kolom .Aanmerkingen" van den staat moeten worden toegelicht, kunnen tusschentijdsche aanvragen worden gedaan.
§ 5. Door den Controleur te Haarlem worden de zegels zoo spoedig mogelijk rechtstreeks en franco aangeteekend aan de ontvangers, die ze hebben aangevraagd, verzonden op de doelmatigste en minst kostbare wijze.
Het ééne exemplaar van den staat Statistiekrecht n°. 1 wordt, ingevuld en onderteekend voor verzending, bij de zegels gepakt meegezonden, het andere exemplaar wordt evenzoo ingevuld en geteekend door den Controleur te Haarlem per post aan den betrokken ontvanger toegestuurd.
§ 6. Indien bij de ontvangst van de zegels blijkt, dat de pakken geschonden of niet behoorlijk gesloten zijn, wordt daarvan melding gemaakt in de verklaring van ontvangst ten behoeve van den expediteur af te geven.
D6 ontvanger onderzoekt, of het aantal zegels overeenkomt met de aanwijzingen in kolom 6 van den staat Statistiekrecht n°. 1.
Blijkt zulks niet het geval te zijn, dan maakt hij daarvan een verklaring op in duplo, waarin de ontdekte verschillen nauwkeurig worden omschreven.
In het geval, bedoeld in de eerste alinea dezer paragraaf, heeft dit onderzoek onmiddellijk na de ontvangst plaats, zoo mogelijk in tegenwoordigheid van een ander ambtenaar, die de bovenbedoelde verklaring mede onderteekent.
Een exemplaar der verklaring blijft ten kantore berusten, het andere wordt dadelijk door tusschenkomst van den inspecteur en den directeur ingezonden aan den Minister.
De inspecteur geeft van het vorenstaande tevens rechtstreeks kennis aan den Controleur te Haarlem.
§ 7. Indien eenige dagen na de ontvangst van het per post verzonden exemplaar van den staat Statistiekrecht n°. 1 de zegels nog niet zijn aangekomen, wordt daarvan door den ontvanger mededeeling gedaan aan den inspecteur, die zich onverwijld met den Controleur te Haarlem in verbinding stelt, ten einde de zending op te sporen.
§ 8. Wanneer de zegels door den ontvanger in orde bevonden zijn, zendt hij binnen twee dagen na de aankomst de beide exemplaren van den staat Statistiekrecht n°. 1, voorzien van een bewijs
34



Art. 7.
35
van ontvangst, aan den inspecteur, die één exemplaar onverwijld doorzendt aan den Controleur te Haarlem en het andere achterhoudt ten gebruike bij de kantoorverificatie.
§ 9. Bordpapieren bladen, welke voor de verpakking der zegels gediend hebben, moeten zoo spoedig mogelijk rechtstreeks en vrachtvrij aan den Controleur te Haarlem worden teruggezonden. De daarop vallende kosten kunnen op de gewone wijze aan het Rijk in rekening worden gebracht.
§ 10. Dadelijk na ontvangst worden de zegels geboekt in een jaarlijks te vernieuwen register Statistiekrecht n°. 2 en opgeteld bij de saldo's van dat register.
§ 11. De voorraad [statistiekzegels wordt ten kantore bewaard op een droge en behoorlijk afgesloten plaats, waarvan de sleutel berust onder den ontvanger.
§ 12. Het totaal van de van elke soort uitgegeven zegels wordt dagelijks na kantoortijd afgetrokken in de verschillende kolommen van het register Statistiekrecht n°. 2, zoodat de saldo's steeds moeten overeenstemmen met den voorraad.
§ 13. Inwisseling van zegels tegen geld of tegen zegels van andere waarden mag niet plaats hebben.
§ 14. Zegels welke blijken beschadigd of om een andere reden onbruikbaar te zijn, worden niet uitgegeven, doch bij den voorraad afzonderlijk bewaard tot na afloop van het jaar. Zij worden vóór de afsluiting van het voormelde register daarin afgetrokken en met den verantwoordingsstaat Statistiekrecht n°. 3 (zie § 15) opgezonden aan het Departement van Financiën (afdeeling ComptabUUett en Verificatie),
§ 15. Na afloop van het jaar wordt het register, in de vorige paragraaf bedoeld, afgesloten en worden de saldo's daaruit overgebracht in het register voor het nieuwe jaar. Vervolgens wordt door den ontvanger een verantwoordingsstaat Statistiekrecht n°. 3 opgemaakt, welke door den inspecteur bij de verificatie van het saldowerk wordt vergeleken met het register en den voorraad; de verantwoordingsstaat wordt in duplo met de saldostaten ingezonden aan het Departement, onder bijvoeging, zoo noodig, van de onbruikbare zegels.
§ 16. Gelijke opmaking en inzending van een verantwoordingsstaat heeft plaats bij opheffing van een kantoor. Alsdan wordt



Art. 7.
tijdig door den inspecteur een voorstel gedaan omtrent overdracht van-de nog voorhanden zegels aan een ander kantoor.
§ 17. Na de saldoverificatie worden de staten Statistiekrecht n«. 1 door den inspecteur ingezonden aan het Departement (afdeeling Comptabiliteit en Verificatie.)
§ 18. De ontvangsten wegens uitgegeven statistiekzegels worden [dagelijks na kantoortijd in totaal per soort geboekt in het journaal Statistiekrecht n°. 4 en daaruit overgebracht in het kasboek. Zoolang het materiëel Comptabiliteit n°. 4 daarvoor niet is ingericht, geschiedt de boeking in een blanco kolom of wel in een overigens niet benoodigde kolom, te voorzien van het opschrift „Statistiekrecht".
§ 19. In de evenbedoelde kolom van het kasboek worden mede dagelijks overgebracht de ontvangsten wegens Statistiekrecht en verhooging uit het register Statistiekrecht n°. 6, bedoeld in § 30 •en § 45.
§ 20. Alle ontvangsten in het journaal Statistiekrecht no. 4 en het register Statistiekrecht no. 6 worden in de maand- en saldostaten in één bedrag verantwoord onder de benaming 9Statistiekrecht", volgende op de rubriek „Invoerrechten".
§ 21. De inspecteurs zullen bij hun kantoorverificatiën mede aan de hand van de onder hen berustende staten Statistiekrecht no. 1, met de grootste nauwkeurigheid de boekingen in het register Statistiekrecht no. 2 en het journaal Statistiekrecht no. 4 nagaan en daarbij in het bijzonder controleeren, of de aanwezige voorraad met de saldo's in het register overeenstemt.
Mochten aan den voorraad zegels ontbreken, dan zal de inspecteur -deze met eene omschrijving aftrekken in het register en de daarvoor verschuldigde bedragen boeken in het journaal, terwijl de ontvanger gehouden is, deze bedragen onverwijld uit eigen middelen in de kas te storten, onverminderd andere maatregelen, welke de inspecteur zal meenen tegen den nalatigen ontvanger te moeten nemen.
§ 22. Ook de directeurs zullen bij hun kantoorbezoek de noodige aandacht wijden aan de verantwoording der statistiekzegels en in het algemeen aan de uitvoering der onderwerpelijke wet.
4. Nopens den vorm der statistiekzegels is bij het eenig artikel van het Kon. besluit van 9 Jan. 1917, Stbl. n°. 169 (V. 761), het •volgende bepaald.
Het statistiekzegel is van rechthoekigen vorm en heeft een
36



Art. 7.
Sr
grootste hoogte van 22 millimeter bij een grootste breedte van 28 millimeter.
Het zegel vertoont aan de benedenzijde het woord „Statistiekrecht" op witten band.
Daarboven bevindt zich een rechthoekig vak in wit, waarin twaalfmaal gedrukt is het woord „Statistiekrechtzegel". Hierover is de waardeaanduiding in opdruk aangebracht.
Boven voormeld vierkant vak loopt weder een witte band met de woorden „Koninkrijk der Nederlanden" bekroond door het Rijkswapen, waarvan het schild gedekt wordt door de Koninklijke kroon.
Ter weerszijden van het wapen bevinden zich twee cirkelvormige witte ruimten waarin de letters „S.R." als monogram voorkomen.
De kleur der zegels is rood met rooden waardeopdruk voor zegels beneden een waarde van één gulden,-en blauw met zwarten waardeopdruk voor zegels van één gulden en hooger.
5. Bij Kon. besluit van 5 Jan. 1917, Stbl. no. 165 (V. 763), is ten aanzien van het gebruik der statistiekzegels het volgende bepaald.
De statistiekzegels, bedoeld bij art. 7 der bovengenoemde wet, worden op de daarvoor op de aangiften ten invoer en ten uitvoer aangewezen plaats geheel en al vastgeplakt, gaaf en ongeschonden, zooals zij van Rijkswege worden uitgegeven, en zonder dat papier of eenige andere stof tusschen de aangiften en de zegels aanwezig zij.
De op de aangiften geplakte statistiekzegels worden onbruikbaar gemaakt door ambtenaren der invoerrechten en accijnzen op de wijze, voorgeschreven door Onzen voornoemden Minister.
6. De vorm van de statistiekzegels is bepaald bij Koninklijk besluit van 9Januari 1917 (Staatsbladno. 169, Verzameling no.76l)(a). § 31, Instr.
(a). Verg. aant. 4.
7. De wijze, waarop de zegels behooren te worden gebruikt, is vastgesteld bij Koninklijk besluit van 5 Januari 1917 (Staatsblad no. 165, Verzameling no. 763) (a).
In verband daarmede zal in de nieuwe oplaag der modellen voor de aangiften, bedoeld in § 1 der resolutie van 8 Juli 1916, no. 137 (Verzameling no. 691), eene plaats voor het opplakken der zegels worden aangewezen op het exemplaar gemerkt S.
Voor zoover de ruimte op het exemplaar S niet voldoende mocht zijn, om daarop alle vereischte zegels te plakken, zal eene gesplitste aangifte moeten worden gevorderd.



38
Artt. 7—8.
Indien de aangevers na 1 Februari 1917 nog formulieren van de oude oplaag in voorraad hebben, kunnen deze nog worden aan. i genomen, mits de zegels zoodanig op het exemplaar S zijn geplakt, dat de aangifte daardoor niet gedeeltelijk onleesbaar wordt. § 32, Instr.
(a). Verg. aatrt. 5.
8. De ontvangers en andere ambtenaren, bij wie de aangiften worden ingeleverd, overtuigen zich onmiddellijk, of daarop in verband met de aangegeven waarde voor een voldoend bedrag aan zegels is geplakt, terwijl zij anders de aangiften weigeren. § 33, Instr.
9. Op de aangenomen aangiften worden de opgeplakte zegels dadelijk onbruikbaar gemaakt, door ze te streepen met anilinepotlood, zoodanig dat de streep duidelijk op alle zegels is afgeteekend.
Bij het tijdelijk ontbreken van anilinepotlood kan desnoods het streepen geschieden met blauw potlood.
De zegels op model I worden onbruikbaar gemaakt door de visiteerende ambtenaren, die op alle andere aangiften door de ontvangers. § 34, Instr.
10. De voor de visiteerende ambtenaren benoodigde anilinepotlooden kunnen door de inspecteurs voor Rijksrekening worden aangeschaft. § 35, Instr.
11. Voor reisbagage, waarvoor volgens de bestaande voorschriften geen schriftelijke aangifte wordt vereischt, kan deze ook voortaan achterwege blijven en kan, ook al is de waarde meer dan ƒ 25, van de heffing van statistiekrecht worden afgezien.
Voor handelsgoederen, welke zich onder de reisbagage mochten bevinden, moet echter, zoo de waarde hooger is dan ƒ 25, het indienen van eene schriftelijke aangifte, voorzien van de hoodige statistiekzegels, worden gevorderd.
De ontvangers moeten mitsdien zorg dragen, dat statistiekzegels in de visitatiezaal verkrijgbaar zijn. § 36, Instr.
Artikel 8.
De aangifte, waarop niet tot een bedrag, voldoende voor de aangegeven waarde, aan statistiekzegels is geplakt, wordt geweigerd (1—4).
I. Dit artikel betreft het geval, dat de waarde voldoende wordt geoordeeld, doch de aangifte niet van statistiekzegels, overeenkomstig die waarde, is voorzien.



Artt. 8—9.
39
Is de waarde te laag vermeld, dan geldt de Waardewet of de wet op het Statistiekrecht (artt. 9 e.v.).
2. De te lage zegeling brengt geen straf mede. Het oponthoud, dat door de weigering kan ontstaan, heeft de aangever intusschen zichzelf te wijten.
De reden der weigering vervalt, doordien de aangever voor een voldoend bedrag zegels bijplakt.
3. Bij het bevinden van zegels tot een te hoog bedrag, hetzij als gevolg van een vergissing, hetzij doordien de aangever het juiste bedrag niet kan afpassen en iets te veel zegelt, kan de aangever geen recht op restitutie aan de wet ontleenen.
Intusschen zou, bij genoegzaam verschil, teruggaaf als gunst kunnen worden verzocht.
4. Zie § 33, Instr., in aant. 8 op art. 7.
Artikel 9.
Voor goederen, die aan het statistiekrecht zijn onderworpen, kan de inspecteur der invoerrechten de waarde op een hooger dan het aangegeven bedrag vaststellen (1—7).
Hij neemt daartoe eene beschikking, waarvan hij, bij aangeteekenden brief of tegen gedagteekend ontvangbewijs, afschrift zendt aan den aangever (8—10).
Het afschrift wordt binnen eene maand na de aangifte der goederen ter post bezorgd of uitgereikt (11—13).
Het eerste lid is niet van toepassing op tot verblijf binnenslands aangegeven goederen, die aan een invoerrecht naar de waarde zijn onderworpen (14).
1. Bij het ontwerpen der bepalingen tot verzekering eener juiste aangifte van niet onder de Waardewet 1906 (Staatsblad n°. 216) vallende goederen, schijnt het niet raadzaam deze wet op den voet te volgen, zoowel wegens het geringer fiscaal belang, aan het statistiekrecht in vergelijking met het invoerrecht verbonden, als wegens de eigenaardige moeilijkheden, waarin men tegenover uit te voeren goederen staat.
Eene eenvoudige behandeling van zaken wordt door het ontwerp mogelijk gemaakt.
De inspecteur is onbeperkt bevoegd de aangifte van de waarde



Art. 9.
te verhoogen, waartoe Hij natuurlijk slechts aanleiding kan vinden in mededeelingen en beschouwingen vah de visiteerende ambtenaren. Het spreekt van zelf, dat hij van zijne bevoegdheid geen gebruik maakt zonder de zaak grondig te hebben onderzocht, waartoe in den regel zal behooren, dat hij den aangever zelf in de gelegenheid stelt zijne aangifte toe te lichten.
De lange termijn, den inspecteur voor het onderzoek gegeven, wijst er reeds op, dat de goederen hunne bestemming volgen, ook wanneer de visiteerende ambtenaren de aangifte te laag oordeelen; ter wille van de beoordeeling der waarde voor het statistiekrecht worden de goederen dan ook niet opgehouden, behoudens toepassing van artikel 14, waarover nader.
Put de inspecteur zijne gegevens voor de beoordeeling der waarde uit mededeelingen en beschouwingen van de visiteerende ambtenaren, uit beurs-, markt»- an dergelijke berichten en uit de toelichting van belanghebbende, zoodat hij slechts bij uitzondering de goederen zelf ziet, de aangever, die niet berust in de verhooging der waarde door den inspecteur, kan elk bewijs voor de juistheid zijner aangifte aan den raad van beroep overleggen, hoewel de bewijzen zich in den regel zullen bepalen tot rekeningen, facturen, boeken en dergelijke. Dit wordt intusschen voldoende geacht om den raad van beroep te kunnen overtuigen, dat de waarde door den inspecteur onjuist was vastgesteld.
Wijl het gevaar voor eene te lage aangifte der waarde groot is, wordt bij artikel 13 met eene zware straf gedreigd.
Af. v. T. ad artt. 9—14.
2. Wanneer de ambtenaren, belast met de visitatie van goederen, niet vallende onder het laatste lid van art. 9 der wet, van oordeel
i zijn, dat de waarde daarvan te laag is aangegeven, doen zij hierI van mededeeling aan den belanghebbende, zoo noodig met toepassing van art. 14, eerste lid, en roepen zij de beslissing van den inspecteur in. § 37, Instr.
3. Daartoe zenden zij zoo spoedig mogelijk aan dien hoofdambtenaar eene verklaring StóHstiekrecht n°. 5, inhoudende alle bijzonderheden uit de aangifte van de desbetreffende goederen, de motieven waarop hun oordeel steunt, alsmede vermelding der waarde, welke zij aan de goederen meenen te moeten toekennen. Indien door den belanghebbende facturen of andere bewijsstukken worden overgelegd, worden deze met de verklaring aan den inspecteur ingezonden. § 38, Instr.
4. Mocht door den belanghebbende eene schriftelijke bevestiging van de in § 37 bedoelde mededeeling worden verlangd, dan kan daarvoor ook van het materieel Statis'tiekrtcht n°. 5 worden gebruik gemaakt. § 39, Instr^
40



Art. 9.
41
4 A. De inspecteur houdt Van alle door hem op grond van de artt. 9 ert 18 behandelde gevallen aanteekening in eeh register Statistiekrecht n°. 7. § 51, Instr.
5. Bij Kon. besluit van 9 Jan. 1917, n. 45 (V.764), is het volgende bepaald.
Art. I. Wanneer door een inspecteur der invoerrechten voorde vaststelling der waarde van aan statistiekrecht onderworpen goederen overeenkomstig artikel 9 of artikel 15 der voormelde wet, de voorlichting van een deskundige noodig geacht Wordt, kan hij die voorlichting inroepen.
Art. 2. Aan de in aftikel 1 bedoelde deskundigen Wordt, voor zoover zij geen bezoldigde betrekking bij 's Rijks belastingen bekleeden, door den daarbij betrokken inspecteur der invoerrechten een vacatiegeld toegekend overeenkomstig de artikelen 61 en 63 van het tarief van justitiekosten en salarissen in burgerlijke zaken, niét dleh verstande dat de beoordeeling van den inspecteur in de plaats treedt van die van den rechter.
Het vacatiegeld wordt door den inspecteur toegeschat aan den voet der declaratie van den deskundige, welke de opdracht van den inspecteur, den aard der verrichte werkzaamheden en den daaraan besteden tijd vermeldt.
Het alzoo toegeschatte bedrag wordt door den ontvanger der invoerrechten onder wiens kantoor de woonplaats van den deskundige behoort, aan dezen uitbetaald op zijne onder de beschikking te stellen qultantle.
Bij gebreke van zoodanigen ontvanger geschiedt de uitbetaling door den ontvanger det accijnzen.
Art, 3. De voormelde deskundigen, voor zooverre niet reeds hyn rang of betrekking is opgenoemd onder een der klassen van artikel 2 van het Reisbesluit 1916 (a), genieten vergoeding wegens reis- en verblijfkosten overeenkomstig de bepalingen van dat besluit. Zij worden gerangschikt in de derde klasse, B, van evengemeld artikel 2.
De declaratiën worden ingezonden aan het Departement van Financiën.
(o). V. 586.
6. Neemt de aangever genoegen met de hoogere waarde, door den inspecteur bepaald, dan Wordt hij het meerdere statistiekrecht en een verhooging van twintigmaal dat bedrag verschuldigd, Zie art. 13.
7. De wet spreekt alleen over vaststelling van een hoogere waarde. Indien de inspecteur de aangegeven waarde juist oordeelt,



42
Artt. 9—10.
wordt derhalve, naar het ons toeschijnt, geen beschikking daaromtrent vereischt en worden de goederen, wanneer deze zijn aangehouden (zie art. 14), zonder meer vrijgegeven.
8. Door de wijze van verzending is de aanvangsdatum van den termijn van beroep volgens art.. 10 altijd met juistheid bekend.
9. De beschikking is volgens art. 16 vrij van zegel.
10. De inspecteur deelt bij de toezending van het afschrift zijner beschikking aan den aangever mede, dat door den betrokken ontvanger na verloop van eene maand, nadat het afschrift ter post is bezorgd of tegen ontvangbewijs is uitgereikt, tot invordering van het ingevolge die beschikking verschuldigde zal worden overgegaan, indien niet binnen dien tijd door den aangever aan den inspecteur is kennis gegeven, dat hij op den voet van art. 10 der wet in beroep is gekomen.
De door belanghebbende overgelegde stukken worden tegelijkertijd aan dezen teruggezonden. § 40, Instr.
11. De bepalingen van art. 9, tweede en derde lid, gelden ook in het geval van art. 15.
12. Of verzuim van dezen termijn het gevolg zal hebben, dat des inspecteurs bevoegdheid om de waarde op een hooger bedrag te bepalen is vervallen, zoodat de aangegeven waarde als juist is te beschouwen en de goederen, indien deze zijn aangehouden, zonder meer moeten worden vrijgegeven, schijnt ons twijfelachtig.
De termijn is niet uitdrukkelijk op straffe van nietigheid gesteld, doch duidt slechts een formeele wettelijke verplichting van den inspecteur aan, staande naast zijn recht om een beschikking te nemen nopens de waarde.
13. De termijn van het derde lid is niet voor verkorting vatbaar, daar de instructie der zaak, die aan de beschikking van den inspecteur moet voorafgaan, veel tijd kan vorderen.
Bij verkorting van dien termijn heeft de handel intusschen ook geen groot belang, nu toch buiten het exceptioneele geval van •» aanhouding volgens art. 14, terstond over de goederen kan worden
beschikt. Af. v. A. ad art. 9.
14. Bij geschil over de waarde van ingevoerde, naar de waarde | belaste goederen, wordt de waarde vastgesteld overeenkomstig de
bepalingen der Waardewet en hiernaar wordt, krachtens art. 13, j ook het meerder statistiekrecht en de twintigvoudige verhoogihg berekend. &§£P#t



Art. 10.
43
Artikel 10.
Van de beschikking van den inspecteur kan de aangever binnen eene maand, nadat het afschrift ingevolge het tweede lid van het vorig artikel ter post is bezorgd of tegen ontvangbewijs is uitgereikt, in beroep komen bij den raad van beroep voor de invoerrechten (1—10).
Het beroep wordt ingesteld door indiening van een met redenen omkleed beroepschrift. Een afschrift der beschikking van den inspecteur wordt daarbij overgelegd (11 — 12).
1. Dit artikel is ook toepasselijk in het geval van art. 15.
2. Indien den inspecteur blijkt, dat de aangever van zijne beschikking in beroep is gekomen bij den Raad van beroep voor de invoerrechten, zendt hij de tot de zaak betrekkelijke nog onder hem berustende stukken onverwijld ter kennisneming aan den Voorzitter van dien Raad, zoo noodig met eene toelichting van de door hem genomen beslissing. § 41, Instr.
3. De artt. 10—12 gelden, in verband met art. 9, laatste lid, niet voor ingevoerde goederen, met een invoerrecht naar de waarde belast.
4. Volgens de Waardewet heeft belanghebbende het recht een bezwaarschrift in te dienen bij de betrekkelijke commissie van beoordeeling voor de invoerrechten. Deze instantie is voor het statistiekrecht overbodig geacht, behalve voor ingevoerde goederen, naar de waarde belast, waarvoor de waardebepaling, ook voor het statistiekrecht, op den voet der Waardewet plaats vindt.
5. De raad van beroep voor de invoerrechten is ingesteld bij art. 20 der Waardewet. Dit artikel luidt:
.De Raad van beroep bestaat. uit 24 leden, waarvan worden benoemd zes door Ons op voordracht van den Minister van Financiën, drie door de Arrondissements-rechtbank te Amsterdam, drie door die te Rotterdam en twee door ieder van de zes Kamers van koophandel en fabrieken, daartoe door Ons aangewezen.
Om de twee jaar treedt een deel der leden af volgens door Ons vast te stellen bepalingen.
De aftredenden zijn opnieuw benoembaar.
De door Ons benoemde leden kunnen door Ons bij een met redenen omkleed besluit worden ontslagen. Gelijke bevoegdheid



Art. 10.
berust bij de voormelde colleges, voor zooveel de door hen benoemde leden betreft.
Pe voorzitter en zijne plaatsvervangers worden uit de leden gekozen door den Minister van Financiën."
6. Daar de wet op het Statistiekrecht ter zake geen regeling inhoudt, geldt, naar wij mogen aannemen, voor de plaats en het aantal leden der vergaderingen van den raad van beroep het bepaalde bij art. 21 der Waardewet, luidende:
De Raad vergadert ter plaatse door den voorzitter te bepalen.
De Raad beslist met zeven leden, den voorzitter daaronder begrepen. De voorzitter wijst voor elk geval de zes leden aan, die met hem zitting zullen nemen, met dien verstande dat van hen, •die tot de beslissing medewerken, twee behooren tot de door Ons benoemde, twee tot die, benoemd door een of twee Arrondissements-rechtbanken en de drie overige tot die, benoemd door een ■of meer Kamers van koophandel en fabrieken. De voorzitter kan van dezen regel afwijken ingeval door ontstentenis van een of meer der aangewezen leden, eene reeds uitgeschreven vergadering niet zou kunnen doorgaan.
Leden van eene Commissie kunnen geen leden zijn van den Raad van Beroep."
7. Voor de benoeming der leden van den raad van beroep zijn, voor zooveel haar aangaat, bij Kon. besluit van 11 Mei 1895, -Staatsblad n°. 83 (V. 1895—58), aangewezen de Kamers van koophandel en fabrieken te Amsterdam, Rotterdam, Groningen, Tilburg, Maastricht en Enschede.
8. Het reglement van orde voor den raad van beroep is vastgesteld bij Kon. besluit van 17 Aug. 1906, n° 46 (V. 1906—123).
9. Als termijn voor het beroepschrift geeft de Waardewet in art. 15 acht werkdagen, zoodat voor het statistiekrecht de tijd veel ruimer is gesteld.
IQ. Het beroepschrift is te richten en te zenden aan den raad van beroep.
De regeling omtrent de indiening van beroepschriften, die art. 15 der Waardewet geeft, is voor het statistiekrecht niet toepasselijk, zijnde deze materie in de wet op het Statistiekrecht speciaal behandeld. Kennisgeving aan den ontvanger der invoerrechten is •derhalve niet noodig.
li. Motiveering van het beroepschrift is in de Waardewet niet
44



Art. 10.
45
voorgeschreven, evenmin als het overleggen van een afschrift der beschikking, in de vorige instantie verkregen.
12. Volgens art. 16 der Waardewet heeft overschrijding van de termijnen of verwaarloozing van de voorschriften omtrent de indiening van een kennisgeving van beroep, nietigheid van de indiening ten gevolge, terwijl een beslissing niet in werking treedt, zoolang nog de gelegenheid bestaat om daartegen op te komen.
De bepaling omtrent de nietigheid is voor het statistiekrecht niet speciaal overgenomen, blijkbaar met de gedachte, dat deze vanzelf toepasselijk is te achten. Hoewel deze opvatting op het eerste gezicht zeer aannemelijk schijnt, willen wij niet nalaten er op te wijzen, dat een ander standpunt, waarbij dergelijke toepasselijkheid wordt bestreden, op goede gronden is te verdedigen.
De Waardewet heeft n.1. in het bijzonder betrekking op ingevoerde goederen, naar de waarde belast en men is daarom gerechtigd hare bepalingen slechts geldende te beschouwen voor de geschillen over de waarde, die zich ten aanzien van deze goederen voordoen. Waar art. 16 van een kennisgeving van beroep gewaagt, omvat deze, in dezen gedachtengang, dan ook niet het beroepschrift, bedoeld in art. 10 der wet op het Statistiekrecht. Dat in laatstgemeld artikel de beslissing op de beroepschriften is opgadragen aan den raad van beroep voor de invoerrechten, sluit niet in, dat de bepalingen omtrent rechtspleging en andere, gegeven in de Waardewet, ook voor het statistiekrecht van kracht zijn.
Begrijpen wij de bedoeling van den wetgever, om de voorschriften der Waardewet ten opzichte van de behandeling der beroepschriften ook voor het statistiekrecht te doen gelden, juist, dan ware een uitdrukkelijke verwijzing in de wet op het statistiekrecht «* hetzij door aanhaling der toepasselijke artikelen, hetzij door de bepalingen in het algemeen van kracht te verklaren —, naar onze meening, om allen twijfel uit te sluiten op hare plaats geweest.
Speciaal is de geopperde bedenking van belang, ingeval de Waardewet bij eenig voorschrift melding maakt van „deze wet" <d.i. de Waardewet); zooals zij dit doet in art. 16, al. 3, luidende:
„Alle kennisgevingen of mededeelingen, bij deze wet voorgeschreven, geschieden — voor zoover daarbij niet anders is bepaald — bij aangeteekenden brief of tegen gedagteekend ontvangbewijs. Als dagteekening van de kennisgeving of mededeeling geldt die van de aanteekening of van het ontvangbewijs".
Strikt genomen is deze bepaling voor het statistiekrecht niet geldende, hoezeer ons geen reden bekend is, waarom men dit onderwerp anders zou hebben willen regelen.
In dit verband zij verwezen naar art. 21 der Waardewet, waarin is bepaald, dat de raad van beroep met zeven leden vergadert. Ofschoon dit in de wet op het statistiekrecht niet is herhaald, wordt de regeling stilzwijgend van toepassing geoordeeld, zooals



46
Art. 11.
uit art. 12 der laatstgenoemde wet blijkt, doordien aldaar van deeling door zeven wordt gesproken. Hierin is een goed motief te vinden, om ook de overige bepalingen der Waardewet omtrent alles, wat den raad van beroep betreft, als geldende aan te nemen voor het statistiekrecht, voor zoover de wet op het statistiekrecht niet uitdrukkelijk afwijkt.
Artikel 11.
Aan de behandeling eener zaak, waarbij een lid van den raad van beroep belang heeft, neemt dat lid geen deel (1—2).
De raad stelt den aangever in de gelegenheid zijne bezwaren in persoon of bij gemachtigde mondeling toe te lichten. De raad kan zich door deskundigen doen voorlichten (3).
Indien den raad blijkt, dat de waardebepaling van den inspecteur onjuist is, stelt hij, met vernietiging van diens beschikking, de waarde der goederen opnieuw vast (4—5).
Tenzij het tegendeel is gebleken, neemt de raad aan, dat de soort en de hoeveelheid der goederen juist is aangegeven (6).
1. Dit artikel is ook van toepassing in het geval van art. 15.
2. Dit artikel geldt, in verband met art. 9, laatste lid, niet voor ingevoerde goederen, met een Invoerrecht naar de waarde belast, waarvoor de Waardewet van kracht is, die'in artt. 25, 23, al. 5, en 4, al. 2, gelijke bepalingen bevat, als in art. 11, al. 1—3, der wet op het Statistiekrecht voorkomen.
3. De deskundigen genieten een vergoeding volgens art. 5 van het Kon. besluit van 17 Aug. 1906, n°. 47 (V. 1906—124).
4. Is de waardebepaling van den inspecteur volgens den raad niet juist, dan kan déze de waarde zoowel op een hooger als op een lager bedrag vaststellen, zonder in eenig opzicht door de aangifte te zijn gebonden.
Bij een waardebepaling, lager dan de aangifte, wordt, indien zij ingevolge de Waardewet geschiedt, het te veel betaald invoerrecht 'ambtshalve teruggegeven (V. 273). Het statistiekrecht zal in den regel onbeduidende verschillen betreffen.



Artt. 11—12.
47
5. Voor de gevolgen van de waardebepaling door den raad wordt verwezen naar art. 13.
6. Wanneer de soort of de hoeveelheid onjuist blijken te zijn aangegeven, zal de raad van beroep rekening houden met den juisten toestand.
De onjuiste aangifte kan volgens artt. 213—215 der Alg. Wet verbeurte ten gevolge hebben, in welk geval de goederen geheel of gedeeltelijk worden aangehouden en opgebracht ten naasten ontvangkantore.
Artikel 12.
De raad van beroep beslist bij meerderheid van stemmen (1-2).
Indien er bij de bepaling van de waarde geene volstrekte meerderheid is, worden de door de verschillende leden opgegeven bedragen te zamen geteld en wordt het totaal, gedeeld door zeven, als de waarde der goederen aangenomen (3).
De uitspraak van den raad is met redenen omkleed. Zij wordt door den voorzitter bij afschrift aan den aangever en aan den inspecteur medegedeeld (4—5).
1. Dit artikel is ook in het geval van art. 15 van toepassing.
2. Dit artikel geldt, in verband met art. 9, laatste lid, niet voor ingevoerde goederen, met een invoerrecht naar de waarde belast, waarvoor de Waardewet van kracht is, die in art. 22 gelijke bepalingen bevat, als in art. 12, al. 1 en 2, der wet op het statistiekrecht zijn neergelegd.
3. Dat de raad van beroep met zeven leden bpslist, wordt afgeleid uit art. 21 der Waardewet.
Verg. aant. 12 op art. 10.
4. Voor de uitspraken van den raad van beroep, gedaan ingevolge de Waardewet, is motiveering voorgeschreven bij art. 12 van het Kon. Besluit van 17 Aug. 1906, no. 46 (V. 1906—123).
5. De inspecteur doet van de te zijner kennis gebrachte uitspraak van den Raad van beroep of — indien geen beroep bij dien



48
Att. 12—13.
Raad meer is te wachten — van zijne beschikking, zoo spoedig mogelijk mededeeling aan den ontvanger, te wiens kantore of onder wiens kantoor de aangifte is gedaan, met opgaaf van het meerder statistiekrecht en de verhooging, welke dientengevolge verschuldigd zijn. § 42, Instr.
Artikel 13.
Voor de goederen, waarvan de waarde, hetzij krachtens deze wet, hetzij krachtens, de Waardewet 1906 (Staatsblad n°. 216), met afwijking van de aangifte is vastgesteld, is de aangever, behalve het bedrag van het statistiekrecht, dat nret reeds bij de aangifte is voldaan, eene verhooging van twintigmaal dat bedrag verschuldigd (1—6).
L Wijl het gevaar voor eene te lage aangifte der waarde groot is, wordt bij artikel 13 met eene zware straf gedreigd. Af. v. T. ad artt. 9—14.
2. Voor geconstateerde verzwijging op de hoeveelheid is, in tegenstelling met hetgeen art. 9 der Waardewet ter zake bepaalt, geen extra-verhooging verschuldigd.
Overigens is de straf op de beoogde ontduiking van statistiekrecht in evenredigheid zwaarder dan die, welke de Waardewet in artt. 5—7 op te lage aangifte der waadde voor de heffing van invoerrecht stelt; de laatste bedraagt n.1. vijf- of tienmaal, bij verzwijging op de hoeveelheid zeven- of twaalfmaal het meerder invoerrecht.
3. Daar het statistiekrecht 1 °/oo beloopt, komt de verhooging neer op 2 % van het bedrag, dat te laag werd aangegeven, ongerekend de forceering naar art. 4.
Door de laatste kan de verhooging intusschen percentisch aanzienlijk stijgen. Bij een aangifte van ƒ 100 en een waa.debepaling op ƒ 101, wordt b.v. verschuldigd ƒ 0.50 verhooging bij een feitelijk verschil van ƒ 1,—, of 50 %.
4. De ontvanger noodigt den aangever schriftelijk uit tot betaling dier bedragen binnen den tijd van veertien dagen, bij gebreke waarvan ingevolge art. 17 tot invordering bij parate executie moet worden overgegaan. § 43, Instr.



Artt. 13—14.
49
5. Evenzoo wordt door den ontvanger gehandeld tot inning van het meerder statistiekrecht en de verhoogine, die tengevolge van {Je toepassing der Waardewet 1906 no*2M alsnog zijn te voldoen. § 44, instr.
6. De betaalde bedragen wegens meerder statistiekrecht en verhooging worden verantwoord in het register Statistiekrecht n°. 6, waaruit eene quitantie aan den belanghebbende wordt afgegeven. (Zie §§ 19 en 20) (a).
De mededeeling van den inspecteur, in § 42 (b) bedoeld, wordt gehecht aan den stok van het register.
Is de betaling een gevolg van toepassing der Waardewet 1906 (Stbl. n°. 216), dan wordt op den stok van voormeld register verwezen naar den post in het jonrnaal Comptabiliteit n°. 2, waar het ingevolge die wet verschuldigde meerder invoerrecht en de verhooging zijn verantwoord, terwijl omgekeerd in dat journaal wordt verwezen naar de boeking in het register Statistiekrecht n«. 6. § 45, Instr.
(a). Opgenomen in aant. 3 op art. 7.
<*>• » É „ 5 „ „ 12.
Artikel 14.
'Bjj vermoeden, dat de waarde van goederen, die aan het statistiekrecht zijn onderworpen, te laag is aangegeven, kunnen de met de visitatie belaste ambtenaren de goederen aanhouden en onder bewaring van den ontvanger stellen (1—3).
Zij maken van deze bevoegdheid gee j gebruik bijaldien hun bekend is of te hunnen genoegen blijkt, dat de aangever binnen het Rijk woont of gevestigd is (4—5).
Qyer de aangehouden goederen kan \ orden beschjkt na zekerheidstelling voor de som, die de aangever aan meerder recht en yerhooging kan blijken verschuldigd te zijn. De-ontvanger kan de goederen ook zonder zekerheid afgeyeri (6—7).
Het eerste lid is niet van toepassing op tot verblijf binnenslands aangegeven goederen, die aan een invoerrecht naar de waarde zijn onderworpen (8).
1. Artikel 14, eerste lid, zal alleen gelden voor aangevers, die IR jiet buitenland wonen en goederen zelf ten uitvoer aangeven of wel goederen, niet aan een invoerrecht naar de waarde onder-



Art. 14.
worpen, zelf ten invoer aangeven. Tot verzekering van hetgeen kan blijken verschuldigd te zijn, moeten de goederen zelf kunnen worden aangehouden, die intusschen tegen zekerheidstelling kunnen worden afgegeven. Dat de invoerder of uitvoerder niet door een in Nederland gevestigde, maar in persoon aangeeft, wijst er op, dat het partijen goederen van geringe beteekenis betreft. Artikel 14 zal daarom in de practijk weinig toepassing vinden. Af. v. T. ad art. 14.
2. Voigens de Waardewet moeten de goederen in ieder geval worden aangehouden. Dit verschil is te verklaren door het zooveel grooter bedrag, dat volgens die wet verschuldigd kan worden.
3. Inventarisatie ten kantore van den ontvanger is wettelijk niet voorgeschreven.
4. Van het gevestigd zijn is melding gemaakt met het oog op vennootschappen of vereenigingen, die de aangiften mochten doen.
5. Het voorschrift van het tweede lid is imperatief, zoodat aanhouding in de genoemdv gevallen uitgesloten is.
6. De som, die verschuldigd kan worden, is natuurlijk niet met zekerheid te bepalen.
Voor de Waardewet is het bedrag der zekerheidstelling administratief bepaald op 12 of 14 maal het invoerrecht over het verschil tusschen de aangegeven waarde en die, welke door de ambtenaren werd vastgesteld, nadat de laatste met 20% is verhoogd.
Waar voor het statistiekrecht geen dergelijk voorschrift is gegeven, zou, naar het ons toeschijnt, met een zekerheid, naar analogie met gemeld voorschrift berekend, genoegen kunnen worden genomen, zoo noodig in overleg met de visiteerende ambtenaren.
7. Het afzien van zekerheid is kennelijk bedoeld voor gevallen, waarin deze van gering belang is. Wanneer b.v. ƒ 26 is aangegeven, terwijl de waarde, naar te verwachten is, niet boven ƒ40 zal worden bepaald, bedraagt het meerder recht ƒ0.01, de verhooging f 0.20, dus tezamen ƒ 0.21.
8. De hier genoemde goederen worden ook voor de heffing van het invoerrecht beoordeeld naar de waarde en ter zake vindt zoo noodig de Waardewet toepassing, zoodat een afzonderlijke regeling voor het statistiekrecht overbodig is.
50



Art. 15.
51
Artikel 15. ^ 3
Hij die van buitenslands ingevoerde goederen tot opslag in entrepot of, terstond of na opslag in entrepot, tot wederuitvoer aangeeft, is indien de goederen niet overeenkomstig de aangifte worden opgeslagen of uitgevoerd, behalve het bedrag van het statistiekrecht dat bij aangifte tot verblijf binnenslands had moeten zijn voldaan, eene verhooging van tienmaal dat bedrag verschuldigd (1—9).
De opslag of uitvoer der goederen wordt ambtelijk ter kennis gebracht van den ontvanger te wiens kantore of onder wiens kantoor de aangifte is gedaan. Behoudens tegenbewijs wordt de opslag of uitvoer geacht niet te hebben plaats gehad, indien de kennisgeving na verloop van zes weken sedert de aangifte niet is ingekomen (10).
De waarde der goederen wordt vastgesteld door den inspecteur. Het tweede en derde lid van artikel 9 en de artikelen 10, 11 en 12 zijn van toepassing (10).«
1. Deze nieuwe artikelen (a) bevatten bepalingen voor het geval, dat buitenlandsche goederen, die naar de aangifte niet aan statistiekrecht waren onderworpen, in strijd met die aangifte binnen het Rijk blijven, zoodat daarvoor het recht had moeten zijn voldaan.
In verband hiermede staat het nieuwe art. 17, dat in de plaats komt van art. 13, tweede lid. Al. v. A. ad artt. 15 en 16.
(a) N.l. artt. 15 en 16.
2. Het bepaalde bij art. 15 der wet behoeft niet te worden toegepast, indien de bestemming van ingevoerde en tot opslag in éntrepot aangegeven goederen met toestemming van ambtenaren wordt gewijzigd of wanneer voor de tot wederuitvoer aangegeven goederen op regelmatige wijze van dien wederuitvoer wordt afgezien. Alsdan zal, ook wanneer zulks volgens de bestaande voorschriften niet mpcht worden vereischt, het indienen van een nadere aangifte moeten worden gevorderd, voorzien van de noodige statistiekzegels.
Mocht de belanghebbende dit weigeren, dan behoort art. 15 alsnog te worden toegepast § 46, Instr.
3. Voor zoover de opslag of uitvoer der in dit artikel bedoelde goederen niet reeds uit anderen hoofde ter kennis wordt gebracht van den ontvanger, behoort dit te geschieden door de ambtenaren, bij wie de aangifte is ingeleverd, zoodra hun blijkt, dat de goederen hun bestemming gevolgd hebben. § 47, Instr.



Art. 15.
4. Wanneer den ontvanger gebleken is, dat het eerste lid van art. 15 toepassing moet erlangen, geeft hij hiervan dadelijk kennis aan den inspecteur onder bijvoeging van de betrekkelijke aangifte èn met verzoek, ingevolge het laatste lid van dat artikel de waarde der goederen vast te stellen. § 48, Instr.
5. De inspecteur neemt zoo spoedig mogelijk eene beschikking terwijl verder wordt gehandeld op de wijze, aangegeven in de §§ 40 tot en met 43 (a). § 49, Instr.
(a) Opgenomen in aant. 10 op art. 9, aant. 2 op art. ÏÖ, aant. 5 op art. 12 en aant. 4 op art. 13.
6. Het statistiekrecht en de verhooging, betaald ingevolge art. 15, worden mede verantwoord in het register Statistiekrecht n°. 6, terwijl ook de te dezer zake van den inspecteur ontvangen mededeeling aan den stok van dat register wordt gehecht. § 50, Instr.
7. De inspecteur houdt [van alle door hem op grond vah de artt. 9 en 15 behandelde gevallen aanteekening in een register Statistiekrecht n°. 7. § 51, Instr.
8. Het meerder recht en de verhooging zijn invorderbaar bij parate executie. Zie art. 17.
9. Voor "dé bedoelde aangifte toi éhtreposeeririjè Hf tot doorvoer is geen statistiekrecht verschuldigd, doch bij te Iagiè waarde zou het gevaar ontstaan, dat dit recht tot eèri te laag" bedrag werd geheven, wanneer de goederen de opgegeven bestemming niet bereiken, doch hier te lande in het vrije verkeer worden gebracht.
Vandaar dat door dit artikel wordt gezórgd, dat ook voor deze goederen de juiste waarde wordt bepaald, waartoe zoo noodig de beslissing van den raad van beroep kan worden ingeroepen.
lb. De terrhijti Vah zes weken komt ö<Hireen met dien, voor het èSztiivérd terugkomen d'êr documenten gegeven ih art. 85 van het £ewrïzlgd Kon. besluit vah 2ti Maart 1872', Stbl. ri°. 19 (V. 281, III).
Art. 281 der Alg. Wet Stélt eveneens fleri tijd Van zes weken, döbh laat uiétt aanvangen na dëfl ti|B', $ÖÖr het gebruik van het document bepaald.
II. Berëikeh de gó|aêreh de opgegeven bestemming, aan is de ^ardeberjajin|r van minder belang. Öbch is de ênirëifosè'ëring of jHJ«fci" ambtelijk nretirebrelMA, dan worden fiaür de vastgestelde waarae hét in te1 vomeren statistiekrecht en 8§ tienvoudige verhooging berekend. !,Ht?ff«
52



Artt. 16—17.
53
Artikel 16.
Voor de som die ingevolge artikel 15 verschuldigd kan worden, kan zekerheid worden gevorderd voordat de aangifte tot opslag in entrepot of tot wederuitvoer wordt aangenomen (1-2).
De ambtenaren met de ontvangst van aangiften belast, maken van deze bevoegdheid geen gebruik bijaldien hun bekend is of tè hunnen genoegen blijkt, dat de aangever binnen het Rijk woont of gevestigd is (3).
L Verg. aant. 1 op art. 15.
2. De c.q. te vorderen zekerheid strekt tót waarborg der betaling van het verschuldigde, inclusief de tienvoudige verhooging, indien de opgegeven bestemming tot ëntreposeering of uitvoer, voor k zoover ambtelijk blijkt, niet wordt bereikt.
3. Deze bepaling komt overeen met art. 14, al. 2. Verg. ook aantt. 4 en 5 aldaar. w*?T
Artikel 17.
Het statistiekrecht dat niet reeds bij de aangifte is voldaan, jgjrcet de verhooging volgens artikel 13 of artikel 15, invorderbaar bij parate executie. De bepalingen van artikel 291, eerste tof en met zesde lid, der Algemeene Wet van 26 Augustus 1822 (Staatsblad rt°. 38), zijn ten deze van toepassing (1—6).
1. Art. 291, al. 1—6, der Alg. Wet luidt als volgt:
„De parate executie zal worden uitgeoefend door middel van
dwangbevelen, en de afgifte daarvan aan de ontvangers ziin
verbleven.
De dwangbevelen zullen zonder onkosten worden geviseerd en executoir verklaard door den kantonrechter van het kanton, waarin de debiteur of deszelfs borg woonachtig is, en zullen door de
££iï?nSu edienden der Administratie aan den geëxecuteerden worden beteekend.
Dë dwangbevelen eenmaal afgegeven l$hde, zal dë par&tê executie* «jpor den geëxecuteerden niet kunnen geschorst worden tenzij door eene gemotiveerde en behoorlijk aan den ontvanger door



54
Artt. 17—18.
wien het dwangbevel is afgegeven, beteekende oppositie, houdende te gelijk een dagvaarding van denzelven, tegen eenen bekwamen rechtsdag, invallendé binnen den tienden dag na de beteekening der oppositie.
De dagvaardingen zullen moeten worden gedaan voor de burgerlijke rechtbank van het arrondissement, waarin het kantoor van betaling is gelegen.
De oppositie afgewezen zijnde, zal geen appèl of hooger beroep kunnen plaats hebben, anders dan met consignatie van de toegewezene sommen.
Ter verdere executie van de afgegevene dwangbevelen, zal worden geprocedeerd op den voet en wijze, gelijk bij de wetten op de manier van procedeeren in burgerlijke rechtzaken voor de executie van vonnissen is bepaald, of nader bepaald zal worden."
2. Volgens art. 290 der Alg. Wet verjaart het in die wet gegeven recht van parate executie met het verloopen van één jaar, nadat de schuld invorderbaar is geweest.
In de wet op het Statistiekrecht is geen speciale verjaringstermijn vermeld, zoodat het recht van parate executie blijft bestaan, zoolang het statistiekrecht invorderbaar is.
3. Voor de invordering van het verhoogingsrecht, bestaande in een veelvoud van het meerder invoerrecht, verschuldigd ingevolge de Waardewet, is het recht van parate executie niet toegekend.
4. De betaalde kosten van vervolging — te berekenen naar het tarief v/in justitiekosten in burgerlijke zaken — moeten, volgens V. 226, als buitengewone entvangst worden verantwoord, met uitzondering van de uitschotten en van het loon van getuigen en bewaarder, geen ambtenaar zijnde.
5. Zie, omtrent de mededeeling van gedane oppositu aan den directeur en omtrent hetgeen verder in de zaak moet geschieden, V. 193.
6. De dwangbevelen en verdere stukken zijn luidens art. 20 vrij van zege), en registratierecht.
Artikel 18.
Hij die bij een geschil over de waarde van aan het statistiekrecht onderworpen goederen, met het oogmerk om invloed uit te oefenen op de beoordeeling dier waarde, opzettelijk een



Artt. 18—19.
55
valsch of vervalscht stuk overlegt, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste een jaar (1).
De feiten, strafbaar volgens het eerste lid, worden beschouwd als misdrijven (2—3).
t Het aanbieden van een valsch stuk bij de visitatie valt buiten het bereik van dit artikel, daar alsdan nog geen geschil over de waarde bestaat.
2. Het proces-verbaal of relaas van de strafbare overlegging wordt opgemaakt door den betrokken ambtenaar, c. q. door den voorzitter, den secretaris of de leden van den raad van beroep.
Het wordt gezonden aan den bevoegden officier van justitie, die, zoo bij daartoe aanleiding vindt, een strafvervolging instelt.
3. Door de qualificatie als misdrijven zijn de vonnissen voor hooger beroep en c.q. voor beroep in cassatie vatbaar.
Artikel 19.
Onder goederen, die aan het statistiekrecht zijn onderworpen, worden in deze wet verstaan alle goederen bedoeld bij artikel 1, voor zoover zij niet vallen onder eene der vrijstellingen van artikel 2, eerste lid, en artikel 3, eerste lid, letters a tot en met g (1-2).
t Het trekt de aandacht, dat van de definitie zijn uitgezonderd alle van statistiekrecht vrijgestelde goederen, genoemd in artt. 2 en 3, behalve die van art. 3, h.
Waar de vrijstelling voor de laatstbedoelde goederen niet afhangt van het goed zelf of van de bestemming, doch van de waarde, is het begrijpelijk, dat het overleggen van valsche of vervalschte stukken hiervoor, door de wetsduiding van art. 19, onder de strafbepaling van art. 18 is gebracht.
2. De in dit artikel opgenomen bepaling is noodig tot aanvulling van de artt. 9 en 14. Naar de gewone beteekenis der woorden zijn goederen met een waarde van ten hoogste f 25 niet aan het statistiekrecht onderworpen (art. 3, eerste lid, letter h). Ëen aangifte van f 25 of minder kan natuurlijk te laag zijn, doch dit staat niet reeds dadelijk vast.
Ook voor art. 15 (thans art. 18) is de bepaling van het nieuwe artikel van nut. Al is ten slotte geen recht verschuldigd, dan moet valschheid niettemin strafbaar zijn. Af. v. A. ad art. 19.



56
Artt. 20—21.
Artikel 20.
De stukken, betreffende de toepassing dezer wet of daaruit voortvloeiende, zijn vrij van zegel en worden, voor zoover aan de formaliteit van registratie onderworpen, kosteloos geregistreerd (1).
De quitantiën van invoerrecht zijn mede vrij van zegel (2—4).
1. De processen-verbaal, dagvaardingen, acten van transactie, exploten en alle verdere stukken van vervolging in de strafzaken, rakende 's Rijksbelastingen, zijn vrij van de formaliteit van registratie en van het recht van zegel. Art. 15 der wet van 15 April 1896, Staatsblad n°. 70 (V. 1896—53).
2. Door deze bepaling vervalt de heffing van zegelrecht voor quitanties wegens betaald invoerrecht boven ƒ 20, die voorheen moest plaats hebben.
Het principe, dat het heffen eener belasting niet den grondslag mag vormen voor de heffing van een andere belasting, is zoodoende in zake invoerrechten mede doorgevoerd.
3. De quitantiën van invoerrecht zullen volgens art. 38, sub 4, der aanhangige nieuwe zegelwet vrijgesteld zijn. Veiligheidshalve wordt de vrijstelling ook in dit ontwerp opgenomen, daar het noodig is, dat zij in ieder geval werkt wanneer de statistiek van van den in-, uit- en doorvoer naar de nieuwe bepalingen wordt samengesteld. De daarvoor te bezigen formulieren van aangiften die tevens voor quitantie van invoerrecht zullen dienen, krijgen een zoodanig formaat, dat het quitantiezegelrecht, thans 22V2 cent bedragende, een belangrijke verhooging zou ondergaan. Af. v. A. ad art. 20.
4. De aandacht wordt er op gevestigd, dat de quitantiën van betaald invoerrecht met ingang van 1 Februari 1917 vrij van zegel zijn. § 52, Instr.
Artikel 21.
Deze wet treedt in werking op een door Ons te bepalen dag (1-2).
Zij kan worden aangehaald onder de benaming „Wet op het Staristiekrecht", mits met bijvoeging van jaargang en nummer van het Staatsblad waarin zij is opgenomen (2—3).



Art. 21.
57
Lasten en bevelen, dat deze in het Staatsblad zal worden geplaatst, en dat alle Ministeriëele Departementen, Autoriteiten, Colleges en Ambtenaren, wie zulks aangaat, aan de nauwkeurige uitvoering de hand zullen houden.
Gegeven te 's-Gravenhage, den 14den December 1916.
WILHELMINA.
De Minister van Financiën, ANT. VAN GIJN.
Uitgegeven den negentienden December 1916.
De Minister van Justitie, B. ORT.
1. Bij Kon. besluit van 9 Jan. 1917, Stbl. n«. 168 (V. 760), is 4e inwerkingtreding bepaald met ingang van 1 Febr. 1917.
2. De wet, welke 1 Februari 1917 in werking treedt, kan worden aangehaald onder de benaming „Wet op het Statistiekrecht 1916 (Stbl. n». 530)". § 53, Instr.
3. De statistiekzegels en het materieel, noodig voor den aanvang van den dienst 1917, behooren, voor zoover zij niet reeds rechtstreeks zijn toegezonden, zoo spoedig mogelijk te worden aangevraagd. § 54, Instr.



MATERIËEL DER SERIE STATISTIEKRECHT
No. 1. Aanvraagstaat statistiekzegels § 3, Instr.
„ 2. Register voor boeking der zegels ... § 10, „ „ 3. Verantwoordingsstaat der zegels . . . § 14, „ „ 4. Journaal van ontvangsten wegens uitgegeven zegels . • § 18, „
„ 5. Verklaring, betreffende te laag geoordeelde
aangiften § 38, „
„ 6. Register voor betaald meerder statistiekrecht en verhooging § 45,' „
„ 7. Register, betreffende ingevolge artt. 9 en
15 behandelde, gevallen § 51, „












m






Van denzclfden schrijver verschenen gecommentarieerde uitgaven van:
Wet op de inkomstenbelasting 1914 s
oorlogswinstbelasting 1916 j% 2,50. Wetten op de verdedigingsbelasfing I en O | L20, Waardewet 1906 (Stbl No» 216) ] . 1^1.25. Bierwe£ï9l6, . . \ . . ^1,40.
Nieuwe beschouwingen wet oorlogswinst. belasting . , . ^ . :]§Ê$$0*