U wordt vriendelijk verzocht dit antiquarische boek met zorg te behandelen.









EEN NICHTJE MET ZEVEN NEVEN






EEN
NICHTJE MET ZEVEN NEVEN
EEN VERHAAL
VAN
L O UI SE M. ALCOTT
SCHRIJFSTER VAN: „ROZEKNOP", .FIJNE HANDSCHOENEN", ENZ.
UIT HET ENGELSCH (EIOHT COU8INS)
ZEVENDE GEHEEL HERZIENE DRUK
ROTTERDAM D. BOLLE






HOOFDSTUK l
TWEE MEISJES.
Eenzaam zat ze daar ia de groote pronkkamer, die kleine Rosa, en haar zakdoekje lag naast haar, gereed om den eersten traan op te vangen, die haar uit de oogen zou springen: want ze dacht aan ai 't verdriet, dat haar jeugdig hartje neerdrukte. Zij wa* in deze kamer gaan zitten, omdat ze die biaonder geschikt vond om zich ongelukkig te gevoelen; want het was een somber vertrek met ouderwetse!» meubelen, donkere gordijnen en aan de wanden allerlei portretten van deftige oude heeren met pruiken, dames met puntneuzen en hooge kapsels in lange japonnen of korte rokken» die u met glazige oogen aanstaarden, 't Was net een kamer om verdrietig in te zijn en 't scheen wel, of de regen, die zoo onvriendelijk tegen de ruiten aattsloeg, tot naa» zei: „Ga maar huilen, Rosa 1 Ik doe dapper met Je mee 1" En Rosa had werkelijk reden genoeg om treurig te zijn: want ze bezat geen moeder meer en had kort geleden ook haar vader verloren, die haar geen ander ttiuis had gelaten dan dat van haar oud-tantes. Zij was daar nog maar één week geweest, en ofschoon de goede oude dames alles gedaan hadden wat zij konden om 't haar aangenaam te maken, was hun dat slecht gelukt, want Rosa was een heel bizonder kind, waaruit ze niet wijs konden worden. Zij hadden haar de vrijheid gegeven om door 't heele
ALCOTT, EEN NICHTJE, 7e dr. 1



2
huis rond te ioopen, en een paar dagen lang had Rosa 't ook wel aardig gevonden, door 't oude gebouw te zwerven, dat Vrij groot was en allerlei geheimzinnige hoekjes, aardige kamers en donkere gangen bleek te bezitten. Op plaatsen, waar men die niet verwachtte, waren vensters aangebracht en kleine balkons aan de tuinzijde uitgebouwd; ook was er een groote bovenzaal met curiositeiten uit alle deelen der wereld, want de Campbells waren van oudsher zeekapiteins geweest
Zelfs had tante Plenty haar toegestaan, in haar vertrekje met Chineesch porselein rond te snuffelen; en dat was een heerlijkheid voor kinderen, 't Bleek echter dat Rosa weinig lust had in deze aanlokkelijkheden; en nu ook dit middel mislukte, was de goede Tante Plenty ten einde raad en wist ze niet, hoe ze 'tkind zou bezighouden.
De zachtzinnige tante Peace had zich uitgesloofd om een heel stel poppengoed te knippen, dat elk ander meisje zou hebben doen watertanden. Dit zou ze dan met Rosa naaien. Maar 'tkind scheen ook hier weinig liefhebberij in te hebben; want ofschoon het vlijtig naaide aan een prachtige bruidsjapon voor de pop, bewezen de tranen, die haar uit de oogen vloeiden, hoe weinig afleiding ze er in vond.
De beide oude dames wisten nu niet meer, wat ze moesten doen. Daar schoot hun iets te binnen: ze verzochten de kleine Ariadne Blisch, 't modelkind uit de buurt, bij zich te logeeren, om met het nichtje te spelen. Maar dit gaf een nog slechter resultaat dan de beide andere proefnemingen: Rosa kon dat kind niet uitstaan, noemde het een opgeprikte kapel, een pop met een wassen kop, ja, had grooten lust het eens ferm te knijpen, om te zien, of ze ook zou schreeuwen. De kleine Ariadne werd dus naar huis gestuurd en de beide tantes lieten Rosa een paar dagen aan haar lot over.
Daar 't slecht weer en Rosa verkouden was, mocht ze de deur niet uit en bracht ze 't grootste deel van den dag door in de bibliotheek, waar haar vaders



3
boeken lagen opgestapeld. Hier las ze veel, schreide een beetje en gaf zich aan allerlei droomen en phantasiën over. Een en ander deugde niets voor haar: ze werd bleek en lusteloos en kreeg blauwe kringen om de oogen, ofschoon tante Plenty haar zooveel staal te slikken gaf, dat men er wel een tweehandsch zwaard van had kunnen maken, en tante Peace haar als een schoothondje koesterde.
Geen wonder, dat de goede oude tantes zich half suf dachten, om een nieuwe uitspanning voor het kind te verzinnen. Eindelijk vormden zij een plan, waarop zij al hun hoop bouwden. Ze zeiden er echter niets van tegen Rosa, maar lieten haar geheel en al aan zich zelf over, totdat de tijd voor de groote verrassing daar was, weinig vermoedende dat Rosa zelf haar uitspanning in iets geheel anders zou vinden.
Terwijl 't vreemdsoortige kind daar zoo alleen zat, hoorde ze eensklaps een vogel zingen, en wel zoo mooi en lieflijk, als ze dat vroeger nooit gehoord had. Nu eens kweelde het dier zacht, dan floot het als een lijster, liet een tremulant hooren en eindigde in een muzikale verbinding van al de noten, alsof 'tin een luid gelach uitbarstte. Rosa sprong van haar stoel op, vergat al haar verdriet, begon te lachen en riep:
„Dat is zeker een spotvogel. Ik moet eens kijken, waar hij zit"
Zij liep den grooten hall in en keek eerst door de eene, toen door de andere deur, doch zag geen vogel. Ze luisterde weer; 'tgezang scheen toch in huis te zijn.
Op den klank van 't geluid af, ging zij de gang door en kwam eindelijk aan de deur van 't vertrekje, waarin 't Chineesche porcelein bewaard werd.
„Hé I Zit hij daar ? Wat vreemd!" zei zij en deed de deur open. Doch ze ontdekte er geen andere vogels dan de elkander altijddurend pikkende porceleinen zwaluwen, die voor op de planken stonden.
«O, daar komt het vandaan I" riep ze opeens uit, en gooide de keukendeur open. Maar de muziek had



4
opgehouden en zij zag niets anders dan een meisje met een blauw bonten boezelaar voor, dat den haard schuurde. Een oogenbHk stond Rosa verwonderd te kijken, toen vroeg zij:
„Heb je daar net dien spotvogel ook niet gehoord ?"
„'tWas een Phebe-vogel," zei het meisje met een guitige uitdrukking in haar zwarte oogen.
„En waar is hij naar toegegaan ?" vroeg Rosa.
„Hij is hier nog."
„Waar dan?"
„In mij» keel. Wilt u hem nog eens hooren?"
„Ja graag! Wacht, 'kzal binnenkomen."
Het meisje droogde haar handen af en begon haar gezang; eerst het getjilp van de zwaluw, toen 'tgefluit van 't roodborstje, vervolgens dat van den lijster 't gekir van de woudduif en nog verscheiden andere bekende geluiden; alles eindigde in dezelfde muzikale verbinding van al de voortgebrachte noten en klanken.
Rosa was verwonderd over zoo'n buitengewone bekwaamheid en stond het meisje verstomd aan te kijken.
„O, wat mooi!" riep zij eindelijk in verrukking uit „Wie heeft je dat geleerd ?"
„De vogels," antwoordde het meisje glimlachend, en begon weer aan haar werk.
„Wat vreemd 1 Ik kan ook wel zingen, maar niet half zoo mooi als jij. Hoe heet je ?"
„Phebe Moore."
„Nu, ik heb nog nooit een vogel zoo mooi hooren zingen. Mag ik wat hier blijven en naar je werk kijken ? 't Is zoo saai in de kamer."
„Met alle genoegen," antwoordde Phebe.
„Wat moet het plezierig zijn, om zoo met water te plassen, hernam Rosa. „Ik zou 't ook graag eens doen, maar Tante zal 'twel niét willen hebben."
„tZou u ook gauw vervelen," antwoordde Phebe. „Kijk maar liever naar mij."
„Nu ik denk dat je moeder een goede hulp aan je heeft, hoor!"



5
„Ik heb geen ouders of familie," antwoordde Phebe. „En waar woon je dan ?"
„Ik hoop hier te komen wonen. Dolly, de oude keukenmeid, heeft iemand noodig om haar te helpen en nu ben ik gekomen, om 'tvoor een week te probeeren."
„Nu dan hoop ik, dat je hier zult blijven, want het is hier heel vervelend," zei Rosa, die eensklaps genegenheid voor het meisje had opgevat.
„Ik hoop het ook j want ik ben nu vijftien jaar en dus oud genoeg, om mijn eigen kost te verdienen. U blijft hier ook wat, is 't niet?" vroeg -Phebe, haar bezoekster met verwondering aanziende, daar ze niet kon begrijpen, hoe een meisje, dat een zijden jurk, een keurige geborduurde boezelaar, een mooie halsketting en een fluweelen haarlint droeg, het leven vervelend kon vinden.
„Ja, ik blijf hier, tot Oom komt," antwoordde Rosa. „Hij is mijn voogd, en ik weet niet, wat hij van plan is te doen. Heb jij een voogd ?"
„Ik een voogd f riep Phebe uit. „Ik was nog maar een heel klein kind, toen ik op de stoep van 't armhuis te vondeling werd gelegd. Juffrouw Rogers had medeleden met mij, en sedert heb ik bij haar gewoond. Maar nu zij gestorven is, moet ik voor mij zeB zorgen."
„O, wat interressanti" riep Rosa uit. „Dat is net als Arabella Montgomery, in het „Zigeunerkind." Heb je dat verhaal wel eens gelezen f
„Ik had nooit een boek om te lezen." antwoordde Phebe, „en den vrijen tijd, die mij overbleef, gebruikte ik om in de bosschen rond te zwerven; dat was beter voor mij dan lezen. Maar u heeft natuurrijk een massa geleerd."
„O, hemel ja I En Ik ben bijna een jaar op kostschool geweest en heb mij doodelijk verveeld met al die lessen. Hoe meer ik werkte, des te meer gaf Miss Power mij op, en dat maakte mij zoo wanhopig, dat ik mij bijna blind schreide. Papa liet mij nooit iets moeilijks



6
doen, en hij gaf mij zoo prettig les, dat ik plezier had in 'tleeren. O, wij waren zoo gelukkig en hielden zooveel van elkander 1 Maar nu is hij dood, en ben ik alleen op de wereld!"
Rosa barstte in tranen los, en die tranen bewezen haar liefde voor haar vader en de smart over zijn verlies duidelijker dan woorden hadden kunnen doen. Eenige minuten lang hoorde men in de keuken geen ander geluid dan 't snikken van 't meisje en 't kletteren van den regen. Phebe keek met innig medelijden naar 'tgebogen kruinoofd en begon eindelijk:
„U alleen op de wereld. En dat met zooveel ooms en tantes 1 En dan zulke rijke en deftige menschen! Weet u wat Dolly zegt ? Ze zullen u in den grond bederven, omdat u 't eenige meisje in de familie is."
In weerwil van haar tranen, moest Rosa over die laatste woorden van Phebe lachen.
„Daar ben ik juist bang voor," zei zij. „Ik heb zes tantes en zij willen mij allemaal bij zich hebben. Papa noemde 't hier altijd „Tantesoord," ik weet nu, waarom hij dat deed."
„Iedereen noemt het hier'zoo," zei Phebe glimlachend. „En 'tis een goede naam ook, want al de mevrouwen Cambell wonen hier dichtbij en komen de oude dames trouw bezoeken."
„Die tantes zijn nog het ergste niet," vervolgde Rosa. „Maar er zijn dozijnen neven, vreeselijke jongens, en ik heb een hekel aan jongens. Woensdag zijn er hier een stuk of wat geweest om mij een bezoek te brengen; maar ik lag te bed, en toen tante mij kwam roepen, kroop ik onder de dekens en hield mij alsof ik sliep. Maar den een of anderen tijd zal ik ze wel moeten ontvangen."
En Rosa beefde bij die gedachte. Want daar zij steeds met haar ziekelijken vader alleen gewoond had, was ze nooit in gezelschap van jongens geweest en beschouwde die als een soort van wilde dieren.
„O, dat zal wel veranderen en u zult wel van hen



7
gaan houden," stelde Phebe gerust „Ik heb ze wel eens gezien, wanneer ze hier kwamen, in hun booten, of te paard. Als u van varen en paardrijden houdt, zult u 't hier stellig prettig vinden."
„Maar daar houd ik niet van. Ik ben bang voor paarden, booten maken mij zeeziek, en ik haat alle jongens I" En de arme Rosa wrong de handen bij 't vooruitzicht dat haar te wachten stond. Een van deze verschrikkingen zou ze nog hebben kunnen dragen, maar alle tegelijk, dat was te veel voor haar, en zij begon te denken, dat ze misschien niet beter kon doen, dan maar weer gauw naar kostschool terug te keeren.
Phebe lachte om haar verdriet; maar poogde haar te troosten.
„Misschien," zeide ze, „neemt uw oom u wel mee naar een plaats, waar geen jongens zijn. Dolly zegt dat hij een echte beste man is, die altijd een heeleboel moois meebrengt als hij komt."
„Alles goed en wel," antwoordde Rosa. „Maar dat is alweer een nieuwe moeilijkheid, want ik ken Oom Alec in 't geheel niet. Hij kwam haast nooit bij ons, al stuurde hij mij ook veel aardige dingen. Nu ben ik van hem afhankelijk en zal hem moeten gehoorzamen, tot ik achttien jaar ben. Ik houd stellig niets van hem, en ik ben nu al bang voor hem in 't vooruitzicht"
„Daar zou ik mij maar niet ongerust over maken," hernam Phebe. „Ik voor mij zou wat blij zijn, als ik familie en geld had en niets anders hoefde te doen dan voor mijn plezier te leven."
Eensklaps zweeg Phebe, want er drong een vreemd rommelend geluid tot hen door.
„Zou het onweeren?" vroeg Rosa.
„Wel neen," antwoordde Phebe, die door 't keukenraam naar buiten keek, en een geschilderden wagen en eenige pony's met vliegende manen en lange staarten zag aankomen, „'tls een troep paardrijders.".
„'t Lijkt wel een circus I" riep Rosa.



8
juist Was het geluid weggestorven en wilden de meisjes weer gaan praten, toen de oude keukenmeid in de keuken kwam. Ze scheen niet erg in haar humeur na 't middagslaapje, dat ze gedaan had en zei op vrij onvriendelijken toon tegen Rosa:
„U wórdt in de zijkamer verwacht, jongejuffrouw,"
„Is er dan iemand gekomen?" vroeg Rosa.
„Kleine méisjes mogen niet vragen, maar moeten doen wat hun verzocht wordt," antwoordde de oude Dolly.
„Ik hoop, dat het tante Myra niet is ; die brengt mij altijd uit mijn humeur, door mij te vragen, hoe 'tmet mijn hoest is, en over mij te urmen alsof ik op het punt ben dood te gaan.
„Denk er van, wat je wilt," bromde de meid. „Maar laat mij je niet weer in mijn keuken ontmoeten, of ik zal je in 't kolenhok opsluiten."
HOOFDSTUK II. DE CLAN. 1)
Met looden schoenen begaf Rosa zich naar de zijkamer en deed moedig de deur open. Maar ze deinsde verschrikt terug, toen ze daar zeven jongens op een rij zag staan, zeven jongens van verschillende leeftijd en grootte, allen met blond haar, blauwe oogen en geheel en al in Schotsche kleederdracht. Zoodra ze haar gewaar werden, glimlachten ze allen zeven, knikten, en zeiden als uit één mond:
„Dag, Rosa hoe is bet met je ?"
Rosa liet een verschrikten uitroep hooren en keek angstig rond, alsof ze de vlucht wilde nemen; want
1) Clan is een stam of geslacht bij de Schotten.



9
haar angst maakte van dezeven jongens wel zevenmaal zeven; ja 'tscheen haar toe, of de kamer vol jongens was, Vóór ze echter ontsnappen kon, trad de grootste van de neven uit de rij en zei op vriendelijken toon:
„Wees maar niet bang, Rosa. Dit is de clan, hier gekomen, om je te verwelkomen; ik ben er 'topperhoofd van, heet Archie, en bied je mijn diensten aan."
Dit zeggende stak hij haar de hand toe en Rosa legde haar blank handje schubhter in die stevige bruine jongensknuist.
„We zijn in groot ornaat gekomen," vervolgde Archie, „Dat doen wij altijd bij plechtige gelegenheden. We hopen dat dit ons nichtje moge behagen. Nu zal ik je vertellen, wie de verschillende jongens zijn. Die grootste is Prins Charlie, de eenige zoon van tante Clara, en dus een extra best exemplaar. Die ouwe jongen daarachter heet Mac, de boekwurm, omdat hij altijd met zijn neus in de boeken zit; we noemen hem voor 'tgemak eenvoudig maar „Wurm." Dat is zijn broer Steven, de dandy, een zachtzinnig manneke. Kijk maar eens naar zijn handschoenen en zijn sierlijk opgemaakt haar, dan zul je begrijpen, waarom wij hem „Dandy" noemen. Hij en Max zijn de zonen van tante Jane en je zou geen uitstekender broederpaar kunnen bedenken. Hier heb je „de kleintjes," mijn broers Georgië en Will, en Jamie de baby van de clan. Voorwaarts, jongens I toont dat je een goede opvoeding genoten hebt
Tot Rosa's groote ontsteltenis kwamen de zes neven op haar af en werden haar zes handen tegelijk toegestoken, die ze allemaal moest schudden. 'tWas een vreeselijk oogenblik voor tverlegen kind; maar daar ze bedacht, dat het haar bloedverwanten waren, gekomen om haar te verwelkomen, overwon ze haar vrees en groette hen vriendelijk.
Toen deze indrukwekkende plechtigheid voorbij was, Verbrak de clan het gelid en verspreidden de jongens zich door de groote kamer, die nu in Rosa's oogen, heelemaal vol jongens leek. Ze nam de vlucht achter



10
een grooten stoel, half vreezende dat ze daar belegerd zou worden, en hopende dat een der tantes haar zou komen verlossen. De neven hadden 'ter blijkbaar op gezet hun beleefdheidsplicht te doen; elk van hen kwam haar beurtelings even aanspreken, wat zij zoo kort mogelijk beantwoordde.
Eerst kwam Archie en zei, terwijl hij zich over de leuning van haar stoel boog:
„Ik ben blij, dat je hier blijft, nichtje, en hoop, dat je „Tantesoord" prettig zult vinden.
„Ik denk het wel."
Max schudde zijn haar uit de oogen, struikelde over een voetbankje en vroeg kortaf:
„Heb je ook boeken meegebracht?"
„Vier kisten vol. Ze staan in de bibliotheek."
Hierop verdween Max uit de kamer en Steven, een houding aannemende, die zijn costuum op 't voordeeligst deed uitkomen, begon met een vriendelijken glimlach:
„Het speet ons erg, dat we je verleden Woensdag niet mochten zien. Ik hoop dat je verkoudheid beter is."
„O, ja," antwoordde Rosa, terwijl er een glimlach om haar lippen kwam, bij de herinnering, hoe ze onder het dek was gekropen.
Nu volgde Prins Charlie, en zei op een ongedwongen beleefden toon:
„Mama zend je haar complimenten en hoopt, dat je je goed genoeg zult voelen, om de volgende week eens een dag bij ons te komen. 'tMoet hier machtig vervelend zijn voor zoo'n klein meisje."
„Ik ben dertien-en-een-half-jaar, al lijkt ik wat klein P' riep Rosa uit, die haar schuchterheid vergat, in haar verontwaardiging over de beleediging, voor een klein meisje te worden aangezien.
„Neem 'tmij niet kwalijk, juffrouw Rosa," zei Charlie glimlachend. Ik zou nooit gedacht hebben, dat je al zoo oud was." En hij keerde zich om, in zijn schik, dat hij uit zijn verlegen nichtje een vonkje geslagen had.



11
George en Will, een paar jongens van elf en twaalf, kwamen nu naar voren, en vestigden hun ronde blauwe oogen op Rosa.
„Heb je je aap meegebracht?" vroeg de een.
„Neen, hij is'dood."
„Krijg je ook een roeiboot?" vroeg de andere.
„Ik hoop van niet," antwoordde Rosa.
Hierop stapten de beide broeders deftig weg en kwam kleine Jamie aan de beurt.
„Heb je wat lekkers voor mij meegebracht?" vroeg hij met kinderlijke vrijmoedigheid.
„Ja, wat bonbons," antwoordde Rosa, waarop Jamie haar om den hals vloog en een kus gaf, als bewijs, hoeveel hij reeds van haar hield.
De andere jongens begonnen er om te lachen, en Rosa vroeg in haar verlegenheid aan den kleinen Indringer :
„Heb je dat circus gezien?"
„Wanneer? Waar?" riepen de jongens bijna tegelijk uit.
„Even voor jullie kwamen. Ik dacht tenminste dat het een circus was; want ik zag een rood en zwart-geschilderden wagen en een heelen troep ponles."
Een luid gelach volgde op dit antwoord.
„Nichtjelief," zei Archie. „Dat was onze nieuwe dog-cart en 't waren onze ponies."
„Maar er waren er zooveel en het wagentje was zoo erg rood," begon Rosa verontschuldigend.
„Kom maar met ons mee en je zult het spulletje en de ponies zien," zei de Prins. En nog eer ze recht wist, wat er met haar voorviel, was ze door den vrooMjken troep naar de schuur gebracht, waar de drie ruige Shetland-ponies en het karretje stonden.
„O," riep Rosa. „Tante zal 't stellig niet goedvinden, dat ik hier ben I"
„Kom," riepen een paar van de jongens. Ze heeft gezegd, dat we je wat moesten opvroolijken, en dat gaat



12
veel beter buiten, in de open lucht dan in huis."
„Maar ik zal hier kou vatten, zoo zonder mantel."
«Geen nood; daar zullen wij wel voor zorgen," antwoordden de jongens, terwijl een hunner haar zijn pet op 't hoofd zette, een ander zijn jas met de mouwen om haar hals knoopte, een derde haar bijna verstikte door haar in een der dekens uit den wagen te wikkelen en een vierde t portier van de barouchette der oude dames opendeed, terwijl hij met een buiging verzocht:
«Stap in, juffrouw Rosa, en maak 'tu gemakkelijk, terwijl wij een voorstelling geven."
En daar zat Rosa nu met groote pret naar de jongens te kijken, die een Schotschen dans uitvoerden, met zooveel vlugheid en behendigheid, dat ze onwillekeurig in de handen klapte en lachte zooals ze in geen weken gedaan had.
„Nu, Rosa, hoe vind je dien dans?" vroeg Prins haar, toen 't ballet vertoond was.
„Prachtig," antwoordde zij. „Eens in mijn leven ben ik naar den schouwburg geweest; maar daar werd niet half zoo mooi gedanst. Jullie zijn leuke jongens, hoor 1"
„Ja, we hebben een aardige club, en dit is nog maar een begin," zei Charlie, die zeer in zijn schik was over haar lof. ,'t Is jammer, dat wp onze fluiten niet bij ons hebben, anders zouden we
„Voor u zingen, voor u spelen. Zoete melodiën kweelen."
„Ik wist niet, dat we Schotten waren. Papa heeft er mij nooit iets van gezegd. Hij scheen weinig met Schotland op te hebben, behalve dat hij mij oude balladen liet zingen", antwoordde Rosa, wie 'twas alsof ze op eens uit Amerika naar Schotland verplaatst was.
„We hebben 'took eerst sedert kort gehoord," zei Archie aan 't andere portier. „We lazen de romans van Wal ter Scott, en toen herinnerden we ons, dat grootvader een geboren Schot was. Toen hebben we



13
oude histories opgerakeld, een doedelzak gekocht, onze plaids 1) omgehangen, en nu blaken we met onze gansche ziel voor den roem van onze clan."
Dit zeggende klom hij in het rijtuig en de andere jongens volgden hem, om, wat te rusten.
„Ik ben Fitsjames en hij is Roderic Dhu," vertelde Prins. „Binnenkort zullen we een spiegelgevecht met onze slagzwaarden leveren. Dat zal geweldig zijn."
„En dan moest je Steven eens op den doedelzak hooren spelen F' riep Will van den bok.
„Max snuffelt in de oude historie van ons volk," zei Georgië. „Hij brengt ons op de hoogte, hoe we ons moeten kleeden, hoe we spreken en zingen moeten."
„En wat doe jij en WilHe?" vroeg Rosa aan Jamie, die naast haar zat, om haar in 't oog te houden, in 't vooruitzicht van het lekkers.
„O, ik ben de page en doe boodschappen, en Will en Georgië zijn de troepen, wanneer wij marcheeren en de herten, als we op jacht zijn, en de verraders, als er een paar onthoofd moeten worden."
„Laten we nu wat gymnastiek doen," stelde Prins voor.
't Was een nieuw en verrassend schouwspel voor Rosa, en ze volgde belangstellend de halsbrekende toeren aan de balken, die ze nog vrij wat sterker vond dan de kunsten, die Mops, haar gestorven aap, uitvoerde. Daar kwam Phebe aanloopen met een mantel, muts en overschoenen, en de boodschap van tante Plenty, dat „jongejuffrouw Rosa onmiddelijk in huis moest komen."
„Heel goed; we zullen haar zelf naar huis brengen," antwoordde Archie, terwijl hij een geheimzinnig bevel gaf. Terstond werd daaraan gehoorzaamd, en nog vóór Rósa in staat was uit het rijtuig te komen, hadden de jongens den disselboom reeds gegrepen en reden ze haar de schuur uit, tot vóór de deur van 'thuis, en dat met zoo'n gejuich, dat twee met mutsen getooide hoofden uit de bovenvensters schoten, terwijl
1) Qeruite Schotsche sjaals.



14
Dolly uit de achterdeur van 't huis schreeuwde:
„Die woestelingen zullen dat teere, lieve, kind nog vermoorden f"
Maar het tochtje scheen het .teere, lieve kind" goed gedaan te hebben en ze klom de trappen op met een blozend, vroolijk gezicht en slordige haren. Met een storm van klaagliederen werd ze ontvangen door tante Plenty, die haar aanried terstond naar haar kamer en naar bed te gaan.
„O, als tu belieft niet We komen bij ons nieuwe nichtje theedrinken en zullen zoo zoet zijn als lammeren, wanneer u ons toestaat te blijven!" riepen de jongens, die niet alleen in hun schik waren met ons „nichtje," maar ook niet graag hun thee zouden misloopen.
„Nu, beste jongens," zei de goedhartige tante Plenty, „je moogt met alle plezier; maar dan moet je ook wat stil zijn en Rosa even laten gaan om haar staal in te nemen en zich wat op te knappen. Daarna zullen we zien, wat we voor de thee kunnen schaffen."
„Voor mij marmalade, Tante!" riep er een.
„Voor mij, als tu belieft een groot stuk pruimentaart," zei een ander.
„Laat Dolly mij gestoofde peren geven," verzocht een derde.
„U weet Uc ben dol op citroenpudding, Tante I"
„Hebt u ook kaaskoekjes, Tante? Die lust Rosa zeker graag.
„Neen, ze lust stellig liever zandtaart"
Toen Rosa een kwartier later weer beneden kwam met haar krullen in orde en een schoone boezelaar voor, vond ze haar zeven neven heel kalm en bedaard in de eetkamer, en kon ze hen op haar gemak bekijken. Er was een sterke familiegelijkenis in hen, ofschoon het blonde haar van enkelen donkerder was, dan dat van anderen, en de wangen van sommigen bruin in plaats van blozend. Ze verschilden dan ook aanmerkelijk in leeftijd. Zoo was Archie zestien en de kleine Jamie tien jaar jonger. Ofschoon geen van hen zoo



15
knap was als Charlie, waren ze allen toch ferme jongens, die er gunstig uitzagen en Rosa tot het besluit brachten, dat jongens niet zulke verschrikkelijke wezens waren, als ze gemeend wel had.
Ze glimlachte, toen ze zag, hoe elk van hen zich in zijn eigenaardig karakter voordeed. Archie en Charlie, blijkbaar de beste maatjes, wandelden op en neer, arm in arm, en floten „Bonnie Dundee"; Max zat in een hoek te lezen en hield zijn boek vlak voor zijn bijziende oogen; Dandy bracht voor den ovalen kapstokspiegel in de hall zijn das in orde; George en Will spraken samen over 't inwendige van de klok, die den stand der maan aanwees, en Jamie zat onder aan de trap op de mat, in afwachting van het lekkers, dat Rosa hem beloofd had. Ze begreep wat hij bedoelde, en voorkwam hem, door een handvol geconffjte vruchten over hem uit te strooien.
Jamie liet een kreet van vreugde hooren en daardoor keken de andere jongens op en glimlachten onwillekeurig, toen ze Rosa zagen staan — Rosa met haar vriendelijk lachend gezichtje, schuchtere blauwe oogen en mooi blond haar, in haar rouwjurk, die er hen aan herinnerde, dat ze haar vader verloren had en in het hart der jongens den goedhartigen wensen deed opkomen, zoo gedienstig mogelijk te zijn voor „ons nichtje" dat nu geen ander tehuis had dan dit
„Daar is zij, zoo schoon als haar naam I" riep Steven en wierp haar een kushand toe.
„Kom binnen, Rosa," moedigde Prins aan. „De thee is klaar."
„Ik zal haar 'binnengeleiden," zei Archie, terwijl hij haar met veel deftigheid zijn arm bood, een eerbetoon, dat Rosa zoo rood deed worden als een kers, en haar bijna deed besluiten, om de deur weer uit en naar boven te loopen.
'tWas een gezellig theeuurtje, en de twee oudste jongens verhoogden de pret veel, door de anderen te plagen met geheimzinnige toespelingen over een belangrijke gebeurtenis die op handen was. 't Moest iets heel



10
moois zij», maar voor 'toogenblik nog een diep geheim.
„Heb ik 't ooit gezien ?" vroeg Jamie.
„Ik geloof het niet; Max en Steven wel en die hielden er ontzaglijk veel van," antwoordde Archie.
„En wie zal 'thet eerste krijgen?" vroeg Will, met een mond vol marmelade.
„Ik denk tante Plenty."
„Wanneer krijgt zij het?" vroeg Georgië, die ongeduldig op zijn stoel heen en weer draaide. „Misschien Maandag."
„Lieve HemelI Waar praat de jongen van?" riep de oude dame uit
„Weet tante het dan niet?" vroegen verscheiden stemmen.
„Neen; en dat is juist het aardige van de zaak; want ze is er dol op." „Hoe ziet het er uit?" vroeg Rosa. „Blauw en bruin." „Kun je 't eten ?" vroeg Jamie.
„Er zijn mensen en, die meenen van wel, maar ik zou tniet graag probeeren," antwoordde Charlie, zoo hard lachende, dat hij zijn thee stortte.
„Aan wien behoort het?" vroeg Steven.
Archie en Prins keken elkander een oogenblik aan; toen maaktedeeersteeenknipoogjeenantwoordde Charlie:
„Aan Grootvader Campbell."
Met dit antwoord eindigde de zaak, ofschoon Jamie Rosa influisterde, dat hij 'twel vóór Maandag te weten zou komen. Kort nadat de theepartij afgeloopen was, vertrok de clan zingend.
„Wei, Rosa, kind, hoe bevallen je je neven?" vroeg tante Plenty, toen de taaiste Pony den hoek van den weg omsloeg en 't rumoer wegstierf.
„Heel goed, Tante; maar ik vind Phebe toch nog aardiger," antwoordde Rosa.
Dit antwoord bracht tante Plenty in de grootste verbazing en zij snelde naar haar zuster Peace met den wanhopigen uitroep:



17
„Dat kind zal ik nooit begrijpen 1 't Is maar gelukkig, dat Alec gauw komt en ons de verantwoordelijkheid van de schouders neemt."
Vermoeid door de ongewone inspanning van den namiddag, ging Rosa op de sofa liggen om wat te rusten en over 't groote geheim na te denken, weinig vermoedende, dat zij dit het eerst van allen zou weten.
Te midden van haar overdenkingen vtel zij in slaap en droomde, dat zij weer thuis in haar eigen bed lag. 'tWas net of zij wakker werd, haar vader zich over haar heen boog, en zei: „Mijn lieve kind", haar toen in zijn armen nam en kuste. Zoo heerlijk, zoo duidelijk was haar droom, dat ze met een kreet van blijdschap opsprong en de armen om zich heen voelde van een man met een gebruind gezicht en een grooten baard, die haar met een stem, zoo gelijk aan die van haar vader, dat zij zich onwillekeurig tegen hem aanvleide, toefluisterde:
„Je bent mijn kleine meid, en ik ben Oom Alec."
HOOFDSTUK III. DE OOMS.
Toen. Rosa den volgenden morgen wakker werd, wist zij niet recht, of hetgeen er den vorigen avond was voorgevallen, een droom was of werkelijkheid. Ze sprong dus uit haar bed en kleedde zich aan, ofschoon 'teen uur vroeger was dan zij gewoonlijk opstond. Zij kon niet meer slapen, brandend van verlangen om eens naar beneden te sluipen en te zien of het groote valies en de zware koffers werkelijk in de hall stonden. Ze herinnerde zich flauw, dat zij er over gestruikeld was, toen ze naar bed ging.
De zon scheen helder, en Rosa deed haar raam open om er den zachten Meiwind in te laten, die zoo
ALCOTT, EEN NICHTJE, Te dr. 2



18
frisch uit zee opkwam. Terwijl ze over 't kleine balkon leunde, zag zij een man van den tuinmuur springen en fluitend naar 'thuis wandelen. Eerst meende ze dat het een brutale indringer was, maar al heel gauw begreep ze dat het haar oom moest zijn, die van een zeebad terugkeerde. Den vorigen avond had zij hem maar flauw onderscheiden; nu kon zij hem eens goed opnemen, terwijl hij daar zoo op zijn gemak aankwam, en vroolijk om zich heen keek, alsof hij recht in zijn schik was de oude plekjes weer te vinden.
Hij was een stevig man met een verbrand gezicht, droeg een blauw pak en een hoed op zijn vochtig krullend haar, dat hij nu en dan als een waterhond schudde, verder was hij breed geschouderd en vlug in zijn bewegingen, juist had Rosa tot zichzelve gezegd; „Ik zal wel veel van hem houden," toen hij zijn oogen naar boven sloeg om naar den moerbeienboom te kijken, die over haar balcon groeide, en hij 't nieuwsgierige gezichtje ontdekte, dat naar hem gluurde. Hij wuifde met de hand, knikte haar vriendelijk toe en riep met een diepe, vroolijke stem:
„Je bent vroeg op dek, nichtje I"
„Ik ben zoo vroeg opgestaan, om u te zien, of u werkelijk gekomen was, Oom," antwoordde zij.
„O, zoo 1 Kom dan maar gauw hier, dan kunt je er je van verzekeren."
„Ik mag vóór 't ontbijt [niet in de lucht," riep Rosa terug.
„Zoo? Nu, dan zal ik aan boord komen, om je mijn morgengroet te brengen.''
Dit zeggende, klom hij, tot Rosa's groote verbazing, tegen een van de pilaren der verande op, stapte over het dak heen en stond een oogenblik later op het balkon vlak voor haar.
„Kun je er nu nog aan twijfelen, juffertje Rosa?" vroeg hij, „of ik je oom in eigen persoon ben ?"
Ze kon slechts met een verlegen glimlach antwoorden, zoo stond ze verbaasd over zijn handelwijs.



19
„En, hoe maakt mijn kleine meid het van morgen?" vroeg hij, terwijl hij haar koud handje in zijn groote, warme handen sloot.
„Nogal goed, Oom," antwoordde Rosa.
„Je moest zeggen héél goed," hernam hij. „Waarom zeg je dat niet?"
„Omdat ik altijd met hoofdpijn opsta en mij moe voel."
„Slaap je goed?"
„Ik lig altijd lang wakker en dan droom ik en rust ik niet veel uit."
„En wat doe je den heelen dag ?"
„O, ik lees en handwerk wat, en rust 's middags, of zit wat bij tante."
„Je komt dus de deur niet uit, om een flink eind te loopen of te rijden en doet geen huiswerk?"
„Tante Plenty zegt, dat ik niet sterk genoeg ben om mij in te spannen. Soms rijd ik wel eens met haar, maar daar geef ik niet veel om."
„Dat verwondert mij niet," zei oom Alec half binnensmonds ; toen voegde hij er haastig bij: „Wie heb je om mee te spelen ?"
„Niemand dan Ariadne Blish —zoo'n suf kind, dat ik haar niet kan uitstaan. De jongens zijn er gisteren geweest en die bevielen mij beter, maar daar kan ik natuurlijk niet mee spelen."
„Waarom niet?"
„Ik ben toch te oud om met jongens te spelen I"
„Volstrekt niet. 'tls juist, wat je noodig hebt, want je bent te veel vertroeteld. 'tZijn beste jongens en je zult de eerstvolgende jaren veel met hen omgaan; maak ze dus maar dadelijk tot je vrienden en speelmakkers. Ik zal ook eens naar meisjes voor je uitzien, als ik er maar een kan vinden, dat niet door verkeerde opvoeding bedorven is."
„Phebe lijkt een aardig meisje, en ik houd al van haar, al heb ik haar gisteren ook pas voor 't eerst gezien," zei Rosa.
„Wie is Phebe?" vroeg Oom Alec.



20
Rosa vertelde hem wat ze van Phebe wist, en Oom Alec luisterde glimlachend.
„Ik ben blij, dat je niet trotsch bent," hernam hij. „Maar ik begrijp toch niet, waarom je juist aan een meisje uit het armhuis de voorkeur geeft"
„U mag gerust om mij lachen, Oom," antwoordde Rosa. „'t Is toch zoo. Waarom weet ik'niet maar zij schijnt zoo vroolijk en is altijd zoo druk bezig, zingt zoo mooi, is sterk genoeg om te boenen en te schrobben en heeft niets, dat haar hindert"
„Hoe weet je dat?"
„O, ik vertelde haar, dat ik zoo verdrietig was en vroeg haar of zij nooit iets had wat haar hinderde. Én toen zei ze dat haar eenig verdriet was, dat ze niet naar school kon gaan."
„Zoo dus klaagde ze niet over haar verlatenheid, haar armoede, haar hard werken? Nu, dan is ze een ferme meid, en zal ik er trotsch op zijn haar te leeren kennen," zei Oom Alec met een goedkeurend knikje. „Maar wat heb jij voor verdriet kindlief?"
„Och, vraag me dat maar liever niet Oom!"
„Kun je 't mij niet even goed vertellen als aan Phebe?"
Er was iets in zijn stem, wat Rosa deed besluiten te spreken en 't maar in eens af te doen. Ze antwoordde dus blozend en zonder haar oom aan te kijken:
„Mijn ergste verdriet is tverlies van Papa." .
Toen ze dat haperend uitbracht, sloeg Oom Alec den arm om haar hals, trok haar naar zich toe en zei met de stem, die zoo veel op die van haar papa geleek:
„Dat is een verdriet waaraan ik niet veel veranderen kan, kind; maar ik zal mijn best doen, het je te verlichten. En welk verdriet heb je nog meer?"
„Ik verveel me zoo vreeselijk, Oom," antwoordde Rosa. „Al vrat ik zon willen doen, valt me moeilijk en dat maakt me uit mijn humeur.'*
„Dat kunnen en zullen we genezen," zei oom Alec op beslisten toon.



21
„Tante Myra zegt, dat ik te zwak ben om iets te doen" begon Rosa weer.
„Tante Myra is — een uitmuntende vrouw," antwoordde Oom Alec. „Maar haar gebrek is, dat ze meent, dat iedereen steeds op den rand van het graf zweeft. Wij zullen eens zien, of we zwakke gestellen niet sterker kunnen maken en bleeke meisjes in blozende herscheppen. Je weet immers wel, dat dit mijn beroep is."
,,'tls waar," antwoordde Rosa. „Ik had heelemaal vergeten, dat u dokter is. Maar ik ben er blij om; want ik zou zoo graag gezond zijn. Eén ding hoop ik: dat u mij niet veel medicijnen zult geven; want ik heb er al zooveel ingenomen en ze helpen toch niet"
„Dit zeggende, wees Rosa naar een klein tafeltje, bij het venster, waarop een regiment drankjes stonden.
„Nu, we zullen eens kijken, welk kwaad die brave dames gebrouwen hebben," hernam Oom Alec, terwijl hij defleschjes een voor een bekeek, nu eens glimlachte, dan 't voorhoofd fronste, en eindetijk, nadat hij het laatste had neergezet, zei:
„Nu zal ik je laten zien, hoe we 'tbest met al die medicamenten handelen," en hij wierp 'teene fleschje na 't andere over de balustrade van 't balkon.
„Van dit oogenblik af ben je mijn patiënt" hernam Oom Alec, zoo hartelijk lachende, dat Rosa er door aangestoken werd, „en ik zal alle verantwoordelijkheid op mi] nemen. Mijn recepten zijn blijkbaar veel beter; want je ziet er nu al gezonder uit"
„Wanneer uw medicijnen mij niet beter bevallen dan deze, gooi ik ze ook in den tuin, en wat zou u dan doen?"
„Als ik je zulk bocht voorschrijf, geef ik je zelf verlof, het over boord te smijten. — Zoo, welk verdriet heb je nog meer?"
„Ik had hoop, dat u wel zou vergeten er verder naar te vragen."
„Maar hoe kan ik je helpen, als ik het niet ken ?" vroeg Oom Alec. „Kom, wat is nummero drie ?"



22
„Ik durf 't haast niet te zeggen, Oom," antwoordde Rosa.
„Kom er maar rond voor uit."
„Tusschenbeiden wou ik wel, dat ik niet zóóveel tantes had. Zij zijn allemaal erg goed voor mij, en ik zou het hun'ook graag naar den zin maken,, maarzij verschillen zooveel van elkander, en ik heb soms net een gevoel, alsof zij mij in stukken willen trekken."
Oom Alec lachte als een schooljongen over de eigenaardige uitdrukking van Rosa.
„Welnu," zei hij. „Dan zullen we 'teens met de ooms probeeren. Ik wil je nu eens geheel en al voor mij zelf hebben, en niemand zal raad geven, als ik er niet om vraag. Er is geen ander middel om orde aan boord te houden, en ik ben hier kapitein, ten minste voorloopig. Wat heb je nog meer?"
Rosa werd bloedrood, en haar -oom begreep, wat dat vierde punt was.
„Ik kan het u wezenlijk niet vertellen," zei zij. ,'tZou niet heel beleefd van mij zijn, en ik weet wel haast zeker, dat ik er geen last meer van zal hebben."
„Kindlief," begon dokter Alec ernstig en gevoelig.
„Ik kan niet verwachten, dat je mij zoo eensklaps volkomen vertrouwt; maar dit verzeker ik je, dat ik mijn heele hart op mijn nieuwe verplichting zal zetten, en mocht ik mij soms vergissen, dan zal niemand daarover meer leed gevoelen dan ik zelf. Het eenige wat mij spijt, is, dat ik, die je beste vriend wensch te zijn, een vreemdeling voor je ben. Dat is een zaak die ik innig betreur. Je vader en ik hadden eenig verschil met elkander; daardoor had ik hem in jaren niet gezien. Gelukkig, dat we het uit den weg ruimden, toen ik hem de laatste maal bezocht. Toen zei hij mij, dat indien God hem opeischte, hij zijn kind aan mijn zorgen toevertrouwde. Zijn plaats kan ik wel niet vervullen; maar ik zal trachten een vader voor je te wezen, en als het mij gelukt de helft der liefde te winnen, die je hem toedraagt, zal ik een trotsch en gelukkig man zijn.



23
Wil je dat gelooven, Rosa, en er de proef van nemen ?'* Daar was iets in zijn stem en in zijn blik, dat Rosa vertrouwen inboezemde; ze sloeg haar arm om zijn hals en kuste hem hartelijk. Zoo stonden zij een oogenblik, toen er aan de deur geklopt werd, en op Rosa's .binnen 1" Phebe de kameetintrad met een kop sterke koffie.
„Dolly heeft mij gezegd, dat ik u deze koffie moest brengen en u bij 't kleeden helpen ?" zei zij, terwijl ze haar zwarte oogen wijd openzette, alsof ze maar niet kon begrijpen, hoe die zeeman hier kwam.
„Ik ben al kant en klaar en heb geen hulp noodig," antwoordde Rosa met een begeerigen blik naar de dampende koffie. Juist wilde zij die aannemen, toen een bruine hand er bezit van nam en Oom Alec zei;
„Wacht even, kindlief, laat mij dat drankje eerst eens proeven, voor je 't inneemt. Drink je eiken morgen zulke sterke koffie?"
„Ja, Oom, en ik houd er dol van. Tante zegt, dat koffie mij opwekt, en ik voel mij altijd veel beter, nadat ik ze gebruikt heb."
„Nu weet ik, waarom je zulke slapelooze nachten hebt, hoe je hart zoo geweldig klopt, en waarom je wangen zoo bleek zijn, in plaats van rood. Je moet geen koffie meer drinken, en langzamerhand zul je zien, dat ik gelijk heb. Is er geen versche melk beneden, Phebe?"
„Jawel, mijnheer," antwoordde Phebe. „In overvloed. Ze is zoo pas uit de stal gekomen."
„Dat is kost voor mijn patiënt. Breng mij een kan vol boven en een paar glazen, want ik wil er zelf ook wat van drinken."
En tot Rosa's groot leedwezen, ging de koffie den weg op van de medicijnen. Wel zag dokter Alec den treurigen blik, waarmee zij haar geliefkoosden drank nakeek, maar hij deed, alsof hij 't niet merkte en zei glimlachend:
„Ik heb in mijn kisten een prachtigen beker, dien



24
ik je geven zal om je melk uit te drinken. Hij is van een soort van hout, dat, naar men zegt, geneeskracht geeft aan t hetgeen men er in doet Maar dit brengt mij te binnen, dat een der koffers die Phebe gisterenavond boven gebracht heeft voor jou is. Nu ik wist dat ik, thuiskomende, een dochtertje zou vinden, heb ik allerlei vreemde en aardige snuisterijen bijeenverzameld, in de hoop dat je er teen en ander bij zult vinden, wat naar je smaak is. We zullen 't straks eens nasnuffelen. Hier Is onze melk. Op uw gezondheid, juffrouw Campbell!"
Het vooruitzicht van een heerlijken koffer vol cadeautjes deed Rosa haar lip, die zij reeds liet hangen, weer optrekken en, in weerwil van zich zelf, dronk ze glimlachend op haar eigen gezondheid, erkennende dat versche melk nu juist geen onaangenaam geneesmiddel was.
„Nu moet ik weg, om mijn toilet te maken," zei Oom Alec, terwijl hij zich gereed hield om terug te gaan, zooals hij gekomen was.
„Gaat u altijd in en uit als een kat Oom?" vroeg Rosa, die er veel pret in had.
„Toen ik een jongen was, deed ik t dikwijls op die manier," antwoordde de dokter. „Om de tantes niet te storen, en daarenboven, t is de kortste weg en t houdt mij lenig, wanneer ik geen tuigage heb om in te klimmen.*'
En zoo klauterde hij naar beneden, terwijl Rosa hem glimlachend nakeek.
„Wat een aardige voogd!" riep Phebe uit toen ze met de kan en de glazen wegging.
„Ja, een erg aardige man, geloof ik," antwoordde Rosa, terwijl ze de groote koffers bekeek, benieuwd welke de hare zou zijn.
Toen haar oom op 't gelui der bel aan t ontbijt verscheen, zag hij haar met een verdrietig gezicht naar een schaal kijken.
„Wat scheelt er aan, Rosie ?" vroeg hij, terwijl hij haar over t hoofd streek. „Nieuwe zorgen ?"



25
„Moet ik wezenlijk havermout eten ?" vroeg Rosa op tragischen toon.
„Houd je er niet van?" vroeg dokter Alec.
„Ik vind het afschuwelijk," antwoordde Rosa, terwijl ze haar neus optrok en rilde.
„Je bent geen echt Schotsen meisje, als je niet van „porridge" houdt, 'tls jammer; want ik heb ze zelf gekookt en dacht je eens lekker te tracteeren met flink wat room er bij. Maar tkomt er niet op aan."
Oom Alec zette een teleurgesteld gezicht, maar Rosa besloot bij zich zelf, dat ze er toch niet van zou eten, omdat ze er een hekel aan had. Toen ze echter bemerkte, dat oom niet de minste moeite aanwendde om haar over te halen, veranderde zij eensklaps van idee en zei:
„Om u plezier te doen, wil ik 't wel eens probeeren, Oom. Maar de menschen zeggen altijd, dat het zoo gezond is, en daarom heb ik er juist iets tegen gekregen."
„Ik zou graag willen, dat je er van hield; omdat ik je even graag gezond en sterk zou willen hebben als de jongens van tante Jessie, die er naar de goede oude gewoonte mee zijn grootgebracht. Warm of geroosterd brood krijgen ze niet, en nu zijn ze de fermste en stevigste van al de neven. Hal is u daar Tante 1 Goeien morgen f
Vastberaden greep Rosa een lepel, en begon de havermout te eten. Binnen vijf minuten dacht zij er niet aan, wat zij at, zoo grappig vond ze het, toen ze tante Plenty haar veertigjarigen neef „beste jonge" hoorde noemen en oom dat geduldig toeliet
Toen 'tontbijt was afgeloopen, zei de oude dame:
„Je gaat toch met ons mee naar de kerk, beste jonge ?"
„Daartoe ben ik expres van Calcutta gekomen, Tante," antwoordde dokter Alec. „Maar ik moet eerst aan de zusters bericht sturen van mijn aankomst; want zij verwachten mij niet vóór morgen. 'tZou een heel opstandje in de kerk geven, als de jongens er mij onverwachts zagen."
„Ik zal Ben den heuvel opzenden en dan kun jij



26
zelf bij Myra afstappen. Dat zal haar genoegen doen en je hebt overvloed van tijd."
Dokter Alec stond van tafel op en ze zagen hem niet meer, eer de oude barouchette voorreed, tante Plenty juist van de trappen kwam met haar zondaagsche japon aan, en Rosa als een zwarte schim achter haar.
In alle statie reden ze weg, en ooms hoed was meer van zijn hoofd dan er op: want iedereen, die hen ontmoette, glimlachte tegen hem en groette hem. Gelukkig echter, dat de jongens van oom Alec's terugkomst wisten want ze waren zoo opgewonden, dat er stellig in de kerk een uitbarsting van vreugde zou hebben plaats gehad. Nu bepaalden zij er zich bij, al hun aandacht op oom Alec te vestigen, en de heele preek door werd de goede man door veertien blauwe oogen aangestaard.
Een poos lang durfde Rosa niet opkijken; want de jongens deden al hun best ook haar oplettendheid tot zich te trekken en haar aan 't lachen te maken. Charlie wenkte haar vroolijk toe achter zijn moeders waaier, Max wees naar den grooten man die naast haar zat, Jamie keek voortdurend achterom over den rug van zijn bank en Rosa was bang, dat zijn ronde oogen uit zijn hoofd zouden springen. Georgië struikelde in zijn vervoering over een voetbankje en gooide drie kerkboeken tegelijk op den grond; Will teekende zeelui en Chineezen op zijn schoone manchetten en liet ze Rosa zien; ja, zelfs Dandy Steven en de bedaarde Archie konden .zich niet goed houden. De laatste o.a. schreef in zijn gezangboek: Is hij nu niet blauw en bruin?" en bood het Rosa beleefd aan.
Om zich goed te houden, hield Rosa haar oogen onafgewend op haar oom Max gevestigd — een stevig, deftig heer, die in 't geheel geen erg scheen te hebben in de ongerechtigheden van den clan en rustig in 't hoekje van zijn bank zat te dommelen. Die oom Max was de eenige oom, die Rosa in jaren ontmoet had; want oom Jem en oom Steven, de echtgenooten van



27
tante Jessie en tante Clara, waren op zee, en tante Myra was weduwe. Oom Max was een koopman, rijk en vlijtig, en zoo kalm als een huismusch, die liefst iedereen met vrede liet.
Rosa hield veel van den vriendelijken, stillen man, die was overgekomen toen haar vader stierf, haar altijd doozen met allerlei moois gezonden had, toen zij nog school lag, en haar dikwijls had uitgenoodigd in zijn groot pakhuis vol thee en specerijen, wijnen en allerlei soort van vreemde vruchten, om daar te snoepen en mee te nemen, wat ze maar wilde. Het had haar eerst gespeten, dat hij haar voogd niet was geworden; doch sedert zij oom Alec gezien had, vond zij 'tzoo toch beter, want zij hield niet heel veel van tante Jane.
Toen de kerk uit was, zorgde oom Alec er voor, zoo gauw mogelijk in 't voorportaal te zijn, en daar verzamelden de jongens zich om hem heen, terwijl de zusters hem de hand schudden en hem met een blij gezicht en een verheugd hart verwelkomden. Rosa werd in dien gevaarlijken doorgang bijna plat gedrukt: doch oom Max verloste haar en bracht haar veilig in 't rijtuig.
„Nu, nichtjes," zei tante Plenty, die achter Rosa uit de kerk kwam, „ik wacht jullie allen bij mij om met Alec te komen dineeren. Maar de heele partij kan ik niet vragen: want ik heb geen tijd genoeg gehad om alles in orde te maken, doordat ik mijn besten jongen, zooals je weet, eerst morgen verwachtte. Stuur jullie jongens naar huis; zij moeten hun ongeduld maar tot Maandag bedwingen; hun gedrag in de kerk heeft mij buitendien erg gehinderd."
De clan liet een kreet van teleurstelling hooren, en protesteerde tegen 't besluit van tante Plenty; doch dokter Alec legde de zaak bij door te zeggen:
„Houdt je maar bedaard, jongelui! Ik zal het morgen wel goed met je maken, als je nu stil naar huis gaat; zoo niet, dan krijg je geen sikkepitje uif mijn koffers."



28
HOOFDSTUK IV.
DE TANTES.
Onder het diner voelde Rosa, dat er over haar zou worden gesproken en later was zij er zeker van; want tante Plenty fluisterde haar in, toen zij in de zijkamer kwam:
„Ga jij een poosje naar tante Peace, lieve. Zij wou graag dat je haar voorlas, terwijl ze wat stilzit; 'twordt haar anders te druk."
Rosa gehoorzaamde, en in de stille kamer klonk weldra haar lief stemmetje. Zij kende de treurige geschiedenis van tante Peace's leven, en dat gaf in haar oog aan die oudtante, van wie ze al veel hield, een soort van aantrekkelijkheid. Toen tante Peace twintig jaar was, stond ze op het punt te trouwen; alles was klaar, haar bruidsjapon lag gereed, de bloemen en t groen waren besteld, toen de tijding kwam, dat de bruigom overleden was. Men vreesde, dat de zwakke tante Peace dien slag niet zon overleven: maar zij droeg dien moedig, borg haar bruidstooi weg en bleef leven, als een lieve, zachtmoedige vrouw, met haar zoo wit als sneeuw, en wangen, waarop nimmer weer een blos kwam. Zij droeg geen rouwkleeren, maar zachte, bleeke kleuren, alsof zij steeds gereed was voor het huwelijk, dat nooit tot stand was gekomen.
Dertig jaren lang had ze zoo geleefd, langzaam verwelkende, maar opgeruimd; altijd bezig en vol belangstelling in alles wat er in de familie omging, voornamelijk in de vreugd en de smart van de jonge meisjes die rondom haar opgroeiden; voor hen was zij een raadgeefster, vertrouwde en vriendin in alle omstandigheden des levens. Zij was een mooie vrouw met haar zilverwit haar en haar vriendelijk gelaat, en de kalmte die haar omgaf, vertroostte ieder die tot haar om raad of hulp kwam.



29
Geheel anders was tante Plenty, een stevige oude dame met een scherp oog, een levendige tong en een gezicht als een winterappel. Altijd heen en weer dribbelend en altijd bezig, bestuurde zij de heele huishouding en voelde zich daarin volkomen gelukkig.
Rosa had gelijk gehad; want terwijl zij tante Peace voorlas, spraken de andere tantes uitvoerig over haar.
„Wel, Alec, hoe bevalt je je pupil?" begon tante Jane, toen ze allen gezeten waren en oom Max zich In een hoekje zette, om zijn dutje voort te zetten.
„Ze zou me - beter bevallen, als ik haar van den beginne af onder mij had gehad," antwoordde dokter Alec. „De arme George leidde zoo'n eenzaam bestaan, dat het kind daar op verschillende manieren onder geleden heeft, en sedert zijn dood is t nog erger geworden, te oordeelen naar den toestand, waarin ik haar heb aangetroffen."
„Lieve jongen," zei tante Plenty. „We hebben gedaan wat we het best achtten. Ik heb altijd tegen George gezegd, dat hij haar verkeerd opvoedde, maar hij heeft nooit naar mij geluisterd, en nu zitten wij er mee. Ik moet je eerlijk bekennen, dat ik niet meer weet, wat ik zal uitvoeren met een kind, dat nog zonderlinger is dan een van die vreemde, buitenlandsche vogels, die je ons vroeger wel eens uit verre streken hebt meegebracht"
„Wanneer mijn raad gevolgd was," zei mevrouw Jane ernstig, „dan zou ze op de uitmuntende school zijn gebleven, waarop ik haar had geplaatst Maar onze tante vond het beter, er haar af te nemen, omdat ze er over klaagde. En wat heeft zij na dien tijd anders gedaan dan haar tijd vermorsen en zich vervelen ? Je zit maar opgescheept met zoo'n ziekelijk en verwend schepseltje als Rosa."
„Ik heb die school nooit geschikt gevonden voor een kind, dat in zulke goede financiëele omstandigheden verkeert — een meisje met geld, zooals Rosa werkelijk is," meende tante Clara. „Die school is uitmuntend voor meisjes, die later baar kost moeten ver-



30
dienen met het geven van onderwijs. Wat -zij noodig heeft, is een paar jaar op eene goede kostschool, om haar educatie te voltooien, en dat is op zestienjarigen leeftijd nog vroeg genoeg; dan is ze op haar achttiende jaar geschikt] om uit te gaan en opgang te maken."
„O, zuster 1" riep tante Myra zuchtend uit „Jij bent ook al net als de anderen. Hoe kun. je toch redeneeren over de opvoeding van een meisje, dat nog maar zoo kort te leven heeft?"
„Dat zal zoo'n vaart niet Ioopen," meende tante Jessie, met tranen in do oogen. „'t Eenige wat het arme kind behoeft, is vrijheid, rust en nauwlettende zorg. Er is iets in haar blik, dat mij treft en zegt dat ze iets noodig heeft, wat geen van ons haar kan geven een moeder."
Oom Alec, die terwijl ieder van de tantes haar oordeel uitte, had gezwegen, wendde zich nu met een goedkeurend knjkje tot de zuster, die 't laatst gesproken had.
„Jij hebt het bij 't rechte eind, Jessie," zei hij, „en als je me wilt helpen, hoop ik het kind te doen gevoelen, dat ze niet geheel vader- en moederloos is."
„Ik zal mijn best doen, Alec," antwoordde tante jessie, die er aan dacht hoe ongelukkig haar vier jongens zouden zijn, als ze eens aan de genade van anderen waren overgelaten. „Ik denk wel, dat je mijn hulp zult noodig hebben, want hoe verstandig je ook bent —je zult zoo'n teer en schuchter schepseltje als Rosa niet zoo goed kunnen begrijpen als een vrouw dat kan."
„Ik voor mij geloof," merkte tante Myra met treurige gewichtigheid op, „dat ik, die eenmaal een dochter bezeten heb, het best van allen in staat ben, een meisje op te voeden, en 't verwondert me sterk, dat George baar niet aan mij heeft toevertrouwd."
Nu was het waar, dat tante Myra alleen er zich op beroemen kon, een dochter aan de familie te hebben



31
geschonken, ofschoon kwaadwilligen beweerden, dat ze haar dierbare Carrie doodgekoesterd had.
„Dat heb ik hem nooit kwalijk genomen," hervatte tante Jane, „wanneer ik mij de gevaarlijke middelen herinner, die jij met je arme Carrie hebt beproefd."
„Jane Campbell !" riep tante Myra uit, terwijl zij opstond om de kamer te verlaten. „Zulke beschuldigingen verkies ik niet te hooren. Mijn nu zalige Caroline is een te heilig onderwerp daartoe."
Dokter Alec hield haar tegen.
„Lieve tantes en zusters," zei hij. „Laat ons toch niet kibbelen en Rosa tot een been maken, waarom de honden vechten; hoewel 't kind werkelijk niet veel meer is dan vel over' been. U hebt haar een jaar lang onder u gehad en gedaan, wat u verkoost. Ik kan niet zeggen, dat u er groote eer mee hebt ingelegd; maar dat gaat meer zoo, als ieder wat te zeggen heeft Welnu, ik ben van plan, het nu voor een jaar eens alleen te probeeren, en als ik na dit jaar niet beter geslaagd ben dan u — dan leg ik mijn taak neer en sta die aan iemand anders af. Beter kan ik toch niet spreken."
Over een jaar is er geen Rosa meer op de wereld," zuchtte tante Myra. „Niemand van ons hoeft dus te vreezen, ooit de verantwoordelijkheid op zijn schouders te zullen krijgen."
„Maar bij den hemel, Myra !" riep oom Alec uit terwijl zijn oogen vlammen schoten. „Jij zou in staat zijn, den ijver van een heilige uit te dooven. Je gezeur zal dat kind nog heelemaal te gronde richten; want het is een zenuwachtig perceeltje, en ze zal zich allerlei ingebeelde kwalen in 't hoofd halen. Je hebt haar al in 't hoofd gebracht dat ze een zwakke en ziekelijke stumperd is, en, dat gelooft ze vast en zeker. Had haar kinderlijke verbeelding haar niet met andere dingen beziggehouden, dan zou ze misschien al door jouw eeuwig geklaag in 't graf liggen. Ik wil, dat niemand zich met mijn stelsel van opvoeding zal bemoeien, en verzoek je, dat wel te begrijpen. Trek er dus je



32
handen maar van af, en laat mij begaan, tot ik hulp noodig heb; dan zal ik er om vragen."
.Jij bent tot haar voogd benoemd, dus kunnen wij er verder niets aan doen," zei tante Jane knorrig. „Maar ik voorspel, dat het meisje bedorven zal worden, totaal bedorven."
«Dank je, Jane," antwoordde de dokter. .Maar ik geloof, dat, als een vrouw zoo volmaakt twee jongens kan opvoeden, als jij het de jouwe doet, een man, wanneer hij er al zijn krachten voor inspant, het ten minste wel met één meisje kan probeeren."
Deze opmerking veroorzaakte algemeen gelach; want het was in de familie slechts al te goed bekend, dat tante Jane haar jongens vrij wat meer toegaf dan' de anderen het haar zoons deden.
„Ik vind het een groote gerustheid dat Alec de zorg voor Rosa op zich neemt," zei tante Clara. „Hij is er tuist de man naar, om haar gezondheid te verbeteren en, als 'tjaar om is, kan ze nog altijd naar Madame Roccabella gaan, eer ze gepresenteerd wordt"
En hiermee eindigde de zitting en trokken de dames af.
Nadat allen weg) waren, liep dokter Alec de hall eenigen tijd op en neer, nu eens glimlachend, dan de wenkbrauwen fronsende. Telkens stond hij stil als in ernstig gepeins verzonken. Eindelijk een der koffers opensluitende, die in een hoek stonden, haalde hij er een mooi geborduurd zijden kussen en een aardigen beker van donker gesneden hout uit
„Dit zal vooreerst wel voldoende zijn," zei hij, terwijl hij 't kussen opschudde en den beker afstofte. „Ik moet niet te hard van stal loopen, of ik zou Rosa bang maken. Ik moet haar zacht behandelen, tot ik haar vertrouwen heb gewonnen en dan kan ik stellig alles van haar maken."
•fojrtfst op dit oogenblik kwam Phebe te voorschijn met een bordje met bruin brood; want Rosa mocht geen geroosterd bij baar thee hebben. .Ik zal er een fiksche snee van nemen," zei de dok-



33
ter, en ging er mee naar zijn kamer, terwijl Phebe zich verwonderde dat hij zoo'n eetlust had. Ze zou echter nog meer verwonderd zijn geweest, als zij hem 't roggebrood tot nette pilletjes had zien kneden, die IBf in een keurig ivoren doosje pakte. „Zie zoo, ze willen volstrekt medicijnenj hebben," , zei hij. „Goed, dan zal ik een soort voorschrijven die haar geen kwaad zullen doen. Ik zal mijn eigen weg gaan, maar ik wil den vrede bewaren, als 't mogelijk is. Als mijn behandeling gelukt, zal ik 't geheim ontsluieren."
Rosa speelde op het kleine orgel, dat in de bovenzaal stond, zoodat tante Peace 't kon hooren, terwijl zij met de oude dames praatte. Ook oom Alec luisterde er naar. Toen echter de klok acht uur sloeg, riep hij:
„'t Is tijd voor mijn kind om naar bed te gaan; anders staat ze morgen niet bijtijds op, en ik heb allerlei prettige plannen voor haar gemaakt. Kom maar eens hier, Rosa, dan zul je zien, waarmee ik beginnen zal."
Rosa kwam naar oom toe en keek hem nieuwsgierig aan.
„Hoor eens, kindlief," zei de dokter. „In mijn omzwervingen heb ik een paar uitmuntende geneesmiddelen opgedaan, en wat het mooist er van is, bizonder lekkere! Dit is een kussen met kruiden, mij door een wijze oude vrouw gegeven, toen ik in Indie ziek lag. Het is gevuld met allerlei geneeskrachtige planten; leg er je hoofdje maar op neer, en je slaapt zacht, zonder te droomen en wordt morgen zonder pijn wakker!"
„Zou dat waar zijn? Wat ruikt het heerlijk!" En Rosa nam verheugd het mooie kussen aan en genoot van den zachten geur, al nieuwsgierig naar 't volgend geneesmiddel van den dokter.
„Hier is de beker waarvan ik je sprak. Men zegt, dat zijn geneeskracht afhangt van het feit, dat de drinker hem zelf vult; dus moet je leeren melken. Ik zal je wijzen hoe je doen moet."
ALCOTT, EEN NICHTJE, 7e dr. 3



34
„Dat zal ik nooit leeren," riep Rosa; maar toch bekeek zij den beker met heel veel genoegen.
„Zou je niet denken, dat zij iets noodig had, wat meer versterkte dan melk, Alec?" vroeg tante Plenty. „Ik zal niet gerust zijn, als je haar. geen opwekkend middel geeft,"
„O, Tante, als u er op staat, wil ik haar wel pillen voorschrijven, 't Is een eenvoudig recept en ze kan er zonder bezwaar groote hoeveelheden van innemen."
Tante Plenty, die weinig geloof aan de nieuwerwetsche geneeswijze sloeg, zette haar bril op en bekeek de roggebroodspillen met de grootste belangstelling.
„'tls een oud middel, Tante," zei de dokter ernstig. „Je moet er 's avonds en 's morgens één van innemen, Rosa." En met een hartelijken kus liet hij haar naar boven gaan.
„Wanneer ik goed bedenk wat ik ondernomen heb," zei dokter Alec met de handen in 'thaar, dan moet ik u zeggen, Tante, dat ik grooten lust zou hebben met Rosa weg te loopen en niet terug te komen, vóór zij achttien jaar is."
HOOFDSTUK V. EEN SJERP EN EEN DOOS.
Toen Rosa den volgenden morgen met haar beker in de hand uit haar kamer kwam, was de eerste dien zij zag, haar oom Alec, op den drempel van de kamer over haar.
„Wat ga je doen, kindlief?" vroeg hij.
„Melken, Oom," antwoordde Rosa, haar beker zwaaiende.
Op 't zelfde oogenblik kwam er een gemutst hoofd aft een der verder liggende kamers, en een verbaasde stem vroeg:
„Waar ter wereld moet je zoo vroeg naar toe, Rosa ?"



35
„We gaan aan 'twerk," antwoordde dokter Alec.
„Doe dan je mantel aan, kind! Vermoei haar maar niet met je dwaze streken, Alec! — Ja, zuster, ik kom!" en 't hoofd verdween binnen de deur.
De eerste les in 't melken was allergrappigst, maar na lang getobd te hebben, gelukte het Rosa eindelijk haar beker te vullen, terwijl Ben den staart der koe vasthield, opdat zij er niet mee zou slaan, en dokter Alec haar kop, uit vrees dat zij het nieuwe melkmeisje in 'toog zou krijgen.
„Je ziet bleek, hoe je ook gelachen hebt," zei de dokter, toen zij de schuur uitkwamen. „Loop eens op een draf den tuin rond, dan krijg je wat kleur."
„Ik ben te oud om hard te loopen, Oom! Miss Power zei, dat het voor meisjes van mijn leeftijd niet paste," antwoordde Rosa preutsch.
„Ik ben zoo vrij om van Miss Power in gevoelen te verschillen, en als je dokter beveel ik je, eens even rond te hollen. Vooruit!" zei Oom Alec, met een blik en een gebaar, die Rosa zoo hard deden loopen als ze maar kon.
Om hem genoegen te doen, rende zij om al de bedden heen, tot zij terugkwam op de plaats, waar hij stond. Hijgend viel ze op een bank neer, met wangen zoo rood als kersen.
„Heel goed zoo, kindlief," sei oom Alec. „Ik merk wel, dat je i*t gebruik van je ledematen gelukkig niet verloren hebt. Die ceintuur is te nauw, maak die los, dan kun je dieper ademhalen, wanneer je hijgt"
„Hij is niet te nauw, Oom; ik kan best ademhalen," beweerde Rosa, terwijl ze poogde tot bedaren te komen.
Zonder een enkel woord te spreken, haakte oom Alec de knip van de nieuwe leeren ceintuur los, waarop zij zoo grootsch was, en terstond vloog die eenige duimen van elkaar; wel een bewijs, dat het ding haar gehinderd had.
„Ik wist niet dat hij zoo spande," zei Rosa.- „Ik loop ook anders nooit zoo hard."



36
„Ik merk, dat je je longen niet half met lucht vult en je kunt dat malle ding niet dragen, zonder het zelf te voelen." En nu schoof de dokter de gesp een heel eind naar voren tot groot verdriet van Rosa, die trotsch was op haar slank figuurtje..
„Hij zal afvallen, als ik het zoo los omdoe, zei ze, terwijl ze wachtte, tot hij haar haar kostbaar ceintuur teruggaf.
„Niet, als je maar diep genoeg ademhaalt, om hem op te houden. En dat moet je doen, tot je borst en je middel ruim genoeg zijn."
„Nu staat hij al heel mooi," pruilde Rosa met een verachterlijken blik op de losse ceintuur. „Ik verlies hem natuurlijk en dat zou me vreeselijk spijten want hij heeft .veel geld gekost; t is echt juchtleer."
„Als je het ding verliest, zal ik je een mooiere geven," beloofde de dokter. „Een zachte zijden sjerp is beter voor een aardig meisje als jij bent, dan zoo'n stijve band als deze. Ik heb verscheiden Italiaansche en Turksche sjerpen in mijn koffers. Nu, voel je je al niet veel beter?" vroeg hij, terwijl hij haar vriendelijk in de wang kneep.
,'tls erg gek van mij; maar ik kan toch ook niet helpen, dat ik 'tprettig vind...." hier hield Rosa eensklaps op en boog blozend haar hoofdje, zonder er te durven bijvoegen: „dat u mij niet leelijk vindt"
Dokter Alec glimlachte.
„Ben je een ijdeltuit Rosa?" vroeg hij.
„Ik vrees van ja," antwoordde Rosa verlegen.
„Dat is een leelijk gebrek," zei de dokter zuchtend.
„Ik weet het en doe mijn best om [het niet te zijn, maar ik kan toch niet helpen dat ik er graag aardig uitzie," eindigde Rosa met een kleur als vuur.
In weerwil van zich zelf moest de dokter om die naïeve bekentenis lachen.
„Dat kan ik me begrijpen," zei hij. „En ik hoop een meisje van je te maken, zoo knap en flink als Phebe."



37
„Phebe!" riep Rosa verbaasd uit.
„Ja, Phebe," antwoordde de dokter, „want zij bezit wat jou ontbreekt: gezondheid. Als jullie jonge meisjes, slechts wilden leeren, wat werkelijke schoonheid is en je zelf niet zoo wilde inpennen, dan zouden jullie je vrij wat ongemak besparen. Een gezonde ziel in een gezond lichaam is 't beste sieraad, zoowel voor mannen als voor vrouwen. Begrijp je dat, kindlief?"
„Ja, Oom," antwoordde Rosa, niet weinig beleedigd door de vergelijking met het meisje uit het armhuis. „U wou zeker, dat ik zou boenen en schuren, en een oude bruine japon dragen en met opgestroopte mouwen loopen, net als Phebe."
„O, ik wou wat graag dat je zoo sterk was als Phebe, en zoo goed kon werken als zij, en een paar stevige armen kon toonen als de hare. Ik heb nooit een prettiger tafreeltje gezien dan van morgen, toen ze daar tot de ellebogen in het zeepsop stond te plassen en als een lijster zong."
„Hè, ik geloof dat er geen raarder man op de wereld bestaat, dan u, Oom 1" was alles wat Rosa hierop wist te zeggen.
„Ik ben nog pas met mijn rarigheid begonnen," dreigde oom Alec. „Je mag je dus wel op andere, nog veel erger dingen voorbereiden."
't Gelui van den bel, die aan 't ontbijt riep, belette Rosa te antwoorden en nog verder haar gekwetste ijdelheid te uiten. Toen men van 't ontbijt opstond, zei dokter Alec tegen haar:
„Je zult je koffer open vinden in tante's kamer, en kunt die naar hartelust overhoop halen, terwijl ik. de kamer in orde ga brengen, die tante Plenty mij heeft afgestaan."
„Kan ik u ook helpen, Oom ?" vroeg Rosa bereidwillig.
„Neen, dank je. Ik zal Phebe voor een poos leenen, als tante Plenty haar kan missen." „Missen, Alec I" riep tante Plenty goedig uit. „Voor



38
jou kan ik iedereen, kan ik alles missen. Waarschijnlijk ral je ook mijn hulp wel noodig hebben. Zoo gauw ik mijn bevelen gegeven heb voor het eten, kom ik je helpen."
Dit zeggende, dribbelde de oude dame de kamer uit
„Oom zal toch zien, dat ik ook wel eens iets doen kan wat Phebe niet kan," zei Rosa in zich zelf, terwijl ze, haar hoofdje in den nek, naar de kamer van tante Peace ging, waar de begeerde koffer stond.
Ieder meisje kan zich gemakkelijk voorstellen, hoe Rosa genoot onder het tommeien in een zee van schatten terwijl ze de eene aardigheid na de andere te voorschijn haalde. Op 't laatst was de kamer geheel vervuld met den geur van muskus en sandelhout en met allerlei kleurige artikelen. Rosa was méér dan verrukt Ze begon haar oom zijn havermout te vergeven, toen zij een keurig ivoren werkdoosje zag; werd verzoend met de wijdte van haar ceintuur, toen zij een rol kleurige sjerpen vond; dacht er niet meer aan, dat oom Alec haar met Phebe vergeleken bad, toen ze aan een paar fleschjes echte rozenolie kwam.
Intusschen had Dr. Alec tante Plenty schijnbaar aan haar woord gehouden en keerde hij de hem toegestane kamers het onderste boven. Er had een totale omwenteling plaats in de groene kamer; want de donkere damasten gordijnen werden afgenomen, de kachel door Ben weggehaald, en het groote ledikant door drie menschen in stukken naar den zolder gedragen. Van tijd tot tijd zag Rosa haar oom in de kamer komen waar zij bezig was, en hem heengaan met een stoel van bamboes, een ouderwetsch haardstel, een zonderling Japansch tochtscherm, een paar vloerkleedjes en eindelijk met een groote badkuip op het hoofd.
„Nu, dat zal een vreemd soort van kamer worden," zei zij bij zich zelf, terwijl zij uitrustte en al de door haar uit den koffer gehaalde heerlijkheden bekeek, juist op dit oogenblik zag ze den dokter op den drempel der open deur staan.
„Zie mij nu eens, Oom!" riep zij met een gezicht dat



39
straalde van blijdschap. „Ik ben zoo prachtig, dat ik mezelf niet herken. Ik heb deze kleeren misschien niet goed aangetrokken; maar ik vind toch heusch, dat ze mij goed staan."
„Je ziet er in je fez en cabaja zoo kleurig uit als een papegaai, en het doet mij plezier, die zwarte schim in een regenboog veranderd te zien," zei oom Alec, terwijl hij met een glimlach van genoegen het fraai gekleede schepseltje vóór zich beschouwde.
Ofschoon hij 't niet zei, vond hij toch, dat ze er vrij Wat liever uitzag, dan Phebe aan haar waschtóbbe.
Ze had een purperen fez op het blonde hoofd gezet, Verscheiden schitterende sjerpen om haar middel gewonden en een prachtig scharlaken jacketje aangetrokken, waarop zon, maan en sterren met goud geborduurd waren. Haar voetjes Staken in een paar Turksche muiltjes, en een prachtig snoer van amber en bloedkoralen, in goud gezet, hing om haar hals. In de eene hand hield ze een reukflesch, in de andere een geurige Oostersche doos met ingelegde vruchten.
„Nu is 'tnet, of ik een meisje ben uit de „Duizend en een Nacht," zei ze glimlachend. „En zal fk zeker ook nog een toovertapijt en een wonderrijken talisman vinden. Maar o, Oom, hoe zal ik u oöit genoeg voor at die heerlijke dingen danken ?"
„Dat zal ik je wel dadelijk zeggen," antwoordde oom Alec. „Je kunt het doen door voor goed die zwarte kleeren uit te laten, die je nooit zoolang moest hebben gedragen, en de nieuwe te dragen, die ik voor je heb meegebracht. Het zal dit ernstige, oude huis opvroolljken. Niet waar, Tante?"
„Ik geloof, dat je gelijk hebt, Alec, en 'tis gelukkig, dat we nog niet aan haar voorjaarsjurken begonnen zijd," antwoordde tante Peace. „Myra meende, dat ze geen andere kleeren dan lila mocht dragen, en daar is 't kind veel te bleek voor."
„U moet juffrouw Hemming laten komen, dan zal ik haar van deze stoffen eens 't een en ander laten maken.



40
U zult verbaasd staan, hoe knap ik in 't kiezen van strooken, biais en meer zulke fraaiigheden ben," zei oom Alec, terwijl hij een hoop neteldoek, zijde en andere stoffen achtereenvolgens opnam en met het oog eens kenners beschouwde.
Tante Peace en Rosa lachten zoo spottend, dat hij met zijn onderzoek ophield, en goedhartig zei:
„Lacht maar, dames I Ik keek of er genoeg was, en ik denk, dat het wel gaan zal. En nu ga ik weer aan mijn werk; anders kom ik nooit klaar."
Toen de dokter de kamer uit was, zei Rosa tegen tante Peace: „Ik kon 'tniet helpen, dat ik zoo moest lachen. Ik vond het zoo grappig, dat een heer over strooken en biais praatte." Daarop, weer naar haar koffer gaande, vervolgde zij: „Werkelijk Tante, ik geloof dat zooveel mooie dingen te veel voor mij zijn. Ik zou er zoo graag wat van aan Phebe geven. Maar misschien zou oom dat niet goedvinden."
„'tZou hem niet kunnen schelen," antwoordde tante Peace. Maar die fijne stoffen zijn voor Phebe niet geschikt Ze zou veel meer hebben aan jouw afgelegde kleeren, wanneer die voor haar vermaakt werden."
„Ik wou haar liever nieuw goed geven," zei Rosa; „want ik denk, dat zij wel wat trotsch is en niet graag oude dingen zal aannemen. Als zij mijn zuster Was, zou 'theel eenvoudig zijn, maar ze is het niet, en dat maakt de zaak moeilijk. Wacht I ik weet er al raad op: ik zal haar als mijn zuster aannemen."
„Ik vrees, dat je dit niet wettig zult kunnen doen. Maar pols haar eens, of zij zin in je plan heeft, en dan kun je toch in alle] geval lief en hartelijk voor haar zijn: want in zekeren zin zijn we allemaal zusters en moeten we elkander helpen."
Het lieve, oude gelaat keek haar zoo vriendelijk aan, dat Rosa grooten lust kreeg, de zaak terstond [in orde te brengen en in haar fantastische kleeding naar de keuken liep. Phebe was daar [druk bezig aan 't schuren van den ouden vuurhaard; ze rustte nooit voor hij



41
blonk als een spiegel. Op eens, door een geur van rozenolie opmerkzaam gemaakt, zag ze, zich omkeerende, Rosa in haar Oostersch gewaad voor zich staan.
„O! wat is u prachtig 1" riep zij uit; terwijl ze haar vuile handen in elkaar sloeg.
„O, ik heb een heelen boel van die mooie dingen boven, die ik je allemaal zal laten zien. Ik wou ze graag met je deelen, maar tante vindt, dat ik je liever wat anders moest geven, en dat zal je wel 't zelfde zijn, is 'tniet? Ik zou je zoo graag als zuster aannemen. Zou je dat niet aardig vinden?"
„Maar juffrouw Rosa. Is u niet goed bij 't hoofd ?"
.Zeker wel, Phebe. Maar ik vind het niet eerlijk, dat ik zoo veel heb en jij zoo weinig," zei Rosa. „Kom, vind het maar goed I"
Tot Rosa's groote verwondering, bleef Phebe op den grond zitten en verborg (ze haar gezicht in haar schort, zonder een enkel woord te antwoorden.
„O," dacht Rosa. „Ik heb haar zeker beleedigd. Wat moet ik nu doen ?" — Vergeef mij, dat ik 'tje heb gevraagd, Phebe," vervolgde zij tot het meisje. „Ik heb er je niet mee willen kwetsen."
Eensklaps sprong Phebe op, veegde haar vuile handen aan haar voorschoot af, sloot Rosa in haar armen en riep, half snikkend, half lachend :
„U is het liefste meisje, dat er op de heele wereld bestaat, en u kunt met me doen wat u wilt"
„Dus bevalt je het plannetje ?" vroeg Rosa, verwon derd over Phebe's ontroering. „Je hebt dus niet geschreid; omdat ik je in bescherming wil nemen. Dat had ik ook volstrekt niet bedoeld."
„Of het mij bevalt 1" riep Phebe uit. „Ik schreide alleen maar, omdat niemand vroeger ooit zoo goed voor mij is geweest. En als u mij beschermen wilt, ga gerust uw gang. Ik wou maar, dat ik de woorden kon vinden om u te danken voor uw goedheid, juffrouw Rosa."
„Hier heb je wat lekkers," zei Rosa, terwijl ze een zakje ulevellen te voorschijn haalde en die aan



42
Phebe gaf. „Eet die onder je werk op, en bedenk dan onderwijl eens wat ik voor je doen kan. Nu ga ik weer naar boven, om den boel wat op te redderen. Maar vergeet niet, dat ik je als zusje aangenomen heb."
„Dat is mij liever dan de zoetigheid," antwoordde Phebe; terwijl dj Rosa haar ruwe hand toestak. „Ik beloof u, dat ik 't niet zal vergeten."
En met tranen in de oogen zag 't armhuiskind het phantastisch gekleede figuurtje na, dat daar als een toovergodinnetje de keuken uitzweefde.
HOOFDSTUK VL
OOM ALEC'S KAMER.
Kort na 't middagmaal, en eer Rosa nog de helft Tan haar nieuwe bezittingen goed bekeken had, stelde dokter Alec voor, een rijtoertje te maken, om de presenten, die hij voor de tantes en de neven had meegebracht, rond te brengen. Rosa stemde er terstond in toe, om hem te vergezellen.
't Groote rijtuig was vol pakken, en zelfs de bok, waarop Ben zat, werd beladen met Indiaansche krijgswapenen, een Chineeschen vlieger van buitengewone grootte en een paar gepolijste ossenhorens uit Afrika. Oom Alec, heet blauw, wat zijn kleeren, en heel bruin, wat zijn gezicht betrof, zat zoo recht als een kaars, en bekeek met belangstelling de hem welbekende plekjes die ze doorreden; terwijl Rosa, naar den Iaatsten smaak gekleed, zich recht op haar gemak voelde, haar wijden mantel met losse bevalligheid om zich heen sloeg, lui in de kussens van t rijtuig leunde, en zich voor de aardigheid verbeeldde, dat zij een Oostersche vorstin was, die een koninklijken optocht hield, te midden van haar onderdanen.



43
In drie huizen bleven zij niet lang: want tante Myra was erg verkouden, tante Clara had een kamer vol visite, en tante jane scheen zooveel lust te hebben om over de bevolking, voortbrengselen en staatkundige' gesteldheid van Europa, Azië en Afrika te redeneeren, dat dokter Alec begreep, nooit weg te zullen komen als hij eenmaal daarover begon, en daarom, zoo gauw hij kon de plaat poetste.
„Nu zullen we een prettiger bezoek afleggen," zei Rosa met een zucht van verlichting, terwijl ze den heuvel hooger opreden naar de woningvan tante Jessie. „Ik hoop dat de jongens maar thuis zijn."
„Daarom juist heb ik dit bezoek tot het laatst uitgesteld," zei dokter Alec „Ik denk, dat de jongens nu wel uit school zullen wezen. Ha 1 daar staat Jamie al aan de deur op ons te wachten; nu zullen we den clan gauw verzameld zien; ze zijn altijd bij elkander."
Toen Jamie de barouchette zag aankomen, Het hij een schel gefluit hooren, dat door de echo's in de weide, huis en schuur beantwoord werd, waarop men de neven uit alle richtingen zag aansnellen, onder 't geroep van: „Hoera 1 daar is oom Alec 1" Als struikroovers beklommen zij 't rijtuig, beroofden het van al de pakken, namen hen, die er inzaten gevangen en marcheerden onder groot gejuich met hen het huis In.
„Moeder! Moes I Daar zijn ze met allerlei mooie dingen ! Kom gauw beneden om al dat moois te zien I Gauw 1" riepen Will en George; terwijl de touwen van de pakken werden losgesneden en de papieren er afgescheurd, zoodat de kamer weldra in een chaos herschapen was.
Daar kwam tante Jessie beneden met een gezicht stralend (van vreugde over de pret van de' jongens. Ze had ternauwernood den tijd, Rosa en den dokter te begroeten, zoo pakten de jongens haar beet om ieder 't geen hij gekregen had te laten zien. De grootte horens werden naar haar uitgestoken alsof ze naar t plafond geworpen moest worden, de krijgswapenen



44
over haar hoofd gezwaaid, alsof zij een aardts vijandin was, en een wonderlijk mengsel uit de vier wereld deel en op haar schoot gelegd, terwijl zeven jongens allen tegelijk hun blijdschap in verschillende kreten uitten.
Maar de goede tante jessie kon er tegen en mocht zoo'n spektakel wel. Ze zat daar glimlachend en bewonderend en scheen weinig last van t leven te hebben; waarvoor Rosa haar beide ooren toehield; terwijl dokter Alec dreigde, dat hij terstond de vlucht zou nemen, als ze niet een beetje stiller waren. Deze bedreiging bracht wat kalmte te weeg, en terwijl de jongens in den eenen hoek der kamer oom voor al zijn geschenken bedankten, had tante jessie in den anderen een vertrouwelijk gesprekje met Rosa.
„Wel kindlief," vr.eg zij. .Hoe gaat het met je? Beter, hoop ik, dan een week geleden ?"
„O, Tante," antwoordde Rosa. „Ik geloof, dat ik hier nog heel gelukkig zal worden, nu oom er is. Hij doet de wonderlijkste dingen, maar is zóó goed voor mij, dat ik wel van hem moet houden." En terwijl zij dichter naar tante Jessie toeschoof, vertelde zij haar alles, wat er gebeurd was, en eindigde met een opgewekte beschrijving van den prachtigen kofier.
„Nu, dat doet me plezier," antwoordde haar tante „Ik moet je echter voor één ding waarschuwen, Rosa; Iaat oom je maar niet bederven."
„Ik houd er wel van om bedorven te worden, Tante."
„Daar twijfel ik niet aan, kindlief! Maar als je in t jaar waarin hij je onder zich heeft, een bedorven meisje wordt, [dan zal iedereen dat aan oom Alec wijten en zal hij er heel wat van moeten hooren. Dat zou jammer zijn, is 't niet? Hij hoopt zooveel voor je te doen, en 't zou al heel ongelukkig voor hem wezen, als de zaken eens verkeerd uitvielen."
„Daar heb ik volstrekt niet aan gedacht," zei Rosa. „Nu ik dat weet, zal ik mijn best doen mij niet te laten bederven. Maar hoe kan ik dat, Tante ?"
„Door niet te klagen over de dingen, die hij voor



45
je gezondheid aanwendt, door hem met opgewektheid te gehoorzamen en hem zoo Hef te hebben, dat je je om zijnentwil graag eens een opoffering getroost"
„Nu, dat zal ik stellig doen; daar kunt u op rekenen," antwoordde Rosa. „En als ik eens 't een of ander heb, waarmee ik geen raad weet, mag ik dan bij u komen, Tante? Oom heeft me dat aangeraden en ik geloof, dat ik het wel zou durven."
„Welzeker, lieveling. Hier is de plaats, waar al je zwarigheden 't best verlicht zullen worden. Beschouw mij steeds als je moeder," zei tante Jessie, terwijl ze 't krullekopje op haar schouder trok en haar nichtje met een blik in de blauwe oogen keek, die slechts al te goed bewees, dat zij wist, welke medicijnen 't kind het meest noodig had.
„'t Wordt tijd, dat we gaan, Rosa" zei oom Alec na een poos; want ik wou graag, dat je thuis was, eer de zon onder is. Rij jij met ons mee, Jessie?"
„Dank je," antwoordde tante Jessie. „Maar ik zie de jongens wegloopen en begrijp wat ze van plan zijn. Als je er dus niet tegen hebt, laat hen dan tot aan huis meerijden. Maar ze mogen niet binnengaan; dat gebeurd alleen op feestdagen."
Nauwelijks had tante Jessie deze woorden geuit, of daar buiten klonk de gebiedende stem van Archie:
„Vooruit, jongens! In den zadel I"
De cavalcade ging den heuvel af, met zoo'n vaart, dat Rosa haar oom bij den arm greep: want de oude vette paarden schenen door 't zien van de sprongen der ponies te worden aangestoken en renden zoo snel als ze konden, terwijl 't fraai geschilderde wagentje vooruitvloog.
Toen men 't huis bereikte, sprongen de jongens van hun paarden en uit het wagentje en schaarden zich, drie aan eiken kant, op de trappen van 't bordes, om oom Alec en de jonge dame te laten passeeren. Daarop groette de clan beleefd, steeg weer te paard en reed onder 't aanheffen van een luid „Hoera!" de laan uit
„Dat was leuk, hè Oom, vooral nu't veilig voorbij is P'



46
riep Rosa, terwijl ze, boren van 't bordes de jongens naoogde.
„Ja," antwoordde de dokter. „En zoo gauw als je wat sterker bent, krijg je ook een pony van mij."
„O, ik zou nooit op zoo'n griezelig, springerig beest durven rijden. Ze laten hun oogen zoo wild rollen en maken zulke capriolen, dat ik er van angst zou afrollen." „Ben je zoo laf, Rosa ?" vroeg oom Alec glimlachend. „Ja, Oom, wat paarden betreft wel," antwoordde zij. „Laat ons daar dan nu maar van zwijgen," hernam de dokter. „Ga liever eens met mij mee, om de nieuwe kamer te zien," en zonder verder een woord te spreken, ging hij haar vóór, de trap op. Terwijl Rosa zwijgend achter hem aankwam, herinnerde zij zich haar belofte, aan tante Jessie gedaan, en 't speet haar, dat ze zoo beslist geweigerd had.
„Kijk nu eens goed rond en zeg mij, wat je hier van vindt," zei dokter Alec, terwijl hij de deur opendeed en haar 't eerst binnen liet gaan.
Rosa liep tot in 't midden van de kamer, stond toen stil en keek verrast rond, want het vertrek leek niets meer op wat, het geweest was. Deze kamer was in jaren niet gebruikt, behalve op kersttijd wanneer de dames 't huls vol logés kregen. Er waren drie vensters, een naar 't oosten, dat op de baai uitzag, een naar 't zuiden, dat op den tuin uitkeek, en een naar't westen, dat een verrukkelijk uitzicht gaf op de heuvels en de' ondergaande zon. De zon zonk juist prachtig rood achter de heuvels weg en vervulde de kamer met een tooverachtigen gloed; men hoorde 't geruisch van de golven der zee en een sijsje floot in de knoppende boomen, als wilde het roepen: „Goeien nachtI"
Stil van verbazing en bewondering keek Rosa in 't rond. Wat was die kamer veranderd! Indische {matten bedekten den vloer, afgewisseld door kleurige kleedjes; de ouderwetsche haard glom als een spiegel en een vlammend vuurtje verdreef de vochtigheid van het in lang niet gebruikte vertrek. Een sofa en stoelen van



47
bamboes stonden in 't rond, en vier aardige kleine tafeltjes in de hoeken. Op een daarvan stond een aardig mandje, op het tweede een lessenaar en op de beide andere lagen stapeltjes boeken. In een alkoof zag zij een ledikant met een sneeuwwitte fijne sprei. Achter 't Japansche tochtscherm, dat half was toegeslagen, stond een keurige waschtafel met marmeren blad, en daarachter een groote badkuip met Turksche handdoeken en een spons, die bijna zoo groot was als haar hoofd.
„Oom houdt als een eend van koud water," dacht Rosa, terwijl haar een rilling over t lijf ging. Daar dwaalden haar oogen naar het kleine, aangrenzende kabinetje, waarin ze door de halfopen deur een chiffonnière, planken en kastjes zag.
„Dat zou net een goed kamertje voor mij zijn, om alles te bergen, wat ik gekregen heb," dacht ze. „O, wat een prachtige toilettafel!" riep ze uit, toen haar oom haat in 't kamertje had laten gaan»
En werkelijk zag het toilet er allerkeurigst uit. 't Was een ovale spiegel, waarboven een vergulde arend, die in zijn bek den strik hield van blauw lint, die het luchtig neerhangende neteldoeksche gordijn versierde. Op de tafel zelf zag Rosa twee ivoren haar» borstels, twee mooie zilveren kandelaars, een porcelelnen lucifersstander, verschillende toiletbenoodigheden, en, wat ze het mooist van . alles vond, een blauwzijden kussen, waarop aan alle vier de hoeken een rozenknopje was geborduurd.
„Ik zou nooit geloofd hebben, dat oom zoo'n dandy was," dacht ze glimlachend.
Hierop deed haar oom een groote muurkast open, en Rosa keek nog verbaasder op, toen ze daar kleeren en laarzen zag. En die kleeren waren meisjeskleeren, en die laarzen meisjeslaarzen; ja, haar eigen linnenzak hing aan een koperen knop aan de deur. Opeens werd bet haar duidelijk, waarom haar oom die kamers te smaakvol voor een man had ingericht: daarom dus had ze haar eigen bijbeltje en gebedenboek op het tafeltje



48
bij het bed zien liggen. Nu begreep ze ook, wat dat blauwzijden kussen met die rozeknopjes beteekende. Dat alles was voor haar — en — geen woorden vindende, om oom Alec haar dank te betuigen, viel zij hem om den hals en kuste hem hartelijk.
„O, Oom I" riep ze eindelijk uit, toen ze haar eerste aandoening wat meester was. „U zijt te goed voor me I Ik wil alles doen, wat u van mij vraagt: wilde ponies berijden en koude baden nemen, havermout eten en mijn kleeren los dragen, alleen om u te toonen, hoe dankbaar ik u ben voor deze heerlijke, mooie kamers F*
„Ze bevallen je dus?" vroeg dokter Alec met een opgeruimd gezicht. „Maar hoe kom je op de gedachte, dat ze voor jou zqn, kindlief?"
„Ik denk het niet, neen, ik weet, dat ze voor mij zijn," riep Rosa uit. „Ik zie het aan uw gezicht, en ik voel best, dat ik niet half zooveel goedheid verdien. Tante Jessie heeft het mij wel gezegd, dat n mij bederven zou en dat ik het niet moest toelaten. Ik ben bang, dat dit al 't begin is, en geloof eigenlijk dat ik — maar 'tzou te jammer zijn —deze heerlijke kamers niet van u moest aannemen."
„Ik ben tante jessie heel dankbaar voor haar waarschuwing," zei dokter Alec, terwijl hij zijn best deed om donker te kijken. Toen hervatte hij met een glimlach:
> „Dit is een gedeelte van de kuur, die ik je zal laten ondergaan. Ik heb dit hier voor je ingericht, opdat je mijn drie geneesmiddelen op de beste en gemakkelijkste manier zou kunnen Hnnemen. Die medicijnen zijn: veel zonneschijn, frissche lucht en koud water; verder een prettige omgeving en werk. Want Phebe .zal je wijzen, >ge je deze kamers aan kant kunt houden; ze zal tegelijk je dienstmeisje, je vriendin en je leermeesteres wezen. Klinkt je dat soms hard en onaangenaam 7"
„Neen, Oom ; juist héél zacht en aangenaam, en ik zal mijn best doen een volgzaam patiënt te zijn.



49
In deze mooie kamer kan iemand niet ziek wezen."
„Dus zijn mrjn medicijnen beter dan die van tante Myra," vroeg oom Alec lachend, „en hoef ik die niet het venster uit te werpen?"
„Neen, alstublieft niet Oom," riep Rosa glimlachend, „'t Zou zonde en jammer zijn 1"
HOOFDSTUK VII.
EEN TOCHTJE NAAR CHINA.
„Kom, kindlief," zei dokter Alec, ongeveer een week na die groote verrassing. „Ik heb weer een nieuw geneesmiddel voor je. Ik denk dat je 't niet zoo gemakkelijk zult slikken als dat van den vorigen keer; maar als je 't eenigen tijd gebruikt hebt, zal 't je wel beter smaken."
Rosa zat juist in haar kamertje, waar zij wel graag al haar tijd zou hebben doorgebracht, als ze 't had mogen doen; maar ze keek glimlachend op; want zij was nu niet langer bang voor haar ooms geneesmiddelen en dus volkomen bereid een nieuw te beproeven. Het laatste was een stel licht tuingereedschap geweest, waarmee zij hem geholpen had de bloembedden in orde te brengen, terwijl hij haar onder 't arbeiden allerlei voor haar nieuwe en aardige dingen over de planten vertelde en hoewel ze op school ptantkundeies had gehad, was dit op een vrij droge manier gegaan, wanneer ze die vergeleek met de prachtige lessen van oom Alec.
„Wat is 't nu, Oom 7" vroeg zij, terwijl ze zonder gepruttel haar werkdoosje sloot.
„Zout water."
„Zout water? hoe moet ik dat innemen?"
„Doe 't nieuwe pakje aan, dat juffrouw Hemming gisteren thuis gestuurd heeft, en ga met mij naar 't strand; dan zal ik je wijzen, hoe je 't zoute water innemen moet."
ALCOTT, EEN NICHTJE, 7e dr. 4



50
„Goed, Oom," antwoordde Rosa gehoorzaam; doch ze dacht, teen hij de kamer uit was, „om te baden is ft nog te vroeg in 't jaar; dus zal ik zeker met hem in zoo'n akelige boot moeten .roeien."
Het aantrekken van een blauw flanellen pak met wit afgezet en 't opzetten van een matelot met donkerblauw lint, deed haar eenige oogenblikken aan iets anders denken, dan aan de akeligheid, die haar wachtte, toen een fluitsignaal haar herinnerde, dat oom reeds klaar was. Vlug liep zij den tuin door, het mulle pad af en kwam zoo aan een gedeelte van het strand, dat tot het huis behoorde. Hier vond zij den dokter bezig met een rank wit en rood geschilderd bootje, dat op den opkomenden vloed lag te dobberen. - „Wat een mooi bootje, en wat een aardige naam „Bonnie Belle" f' riep Rosa, om niet te laten zien, hoe zenuwachtig zij was.
„Het is voor jou," antwoordde oom Alec. „Ga maar achterin zitten en leer, eerst sturen. Daarna zal ik je ook leeren roeien."
„Wiegelen alle bootjes zoo ?" vroeg ze, terwijl ze treuzelde om er in te stappen, en net deed, alsof ze haar hoed wat vaster zette.
„O ja," antwoordde de dokter. „Ze dobberen als notendoppen vooral wanneer de zee een beetje woelig is."
„Is de zee vandaag woelig?*' • „Niet erg," antwoordde oom Alec. „'t Ziet er in 't oosten wel wat donker uit ; maar we zijn zeker al waar we wezen moeten, eer de wind verandert. Kom maar."
'■ „Kunt u zwemmen, Oom 7" vroeg ze, terwijl ze zijn arm vastgreep, toen hij Jiaar hand vatte. „Als een visch. Komaan dan."
„O, houd mij goed vast, tot ik zit!" smeekte Rosa. „Waarom is het roer zoover van uw plaats?" en terwijl ze onder angstige kreetjes naar 't stuurbankje kroop, ging ze daar eindelijk zitten, hield zich met de handen aan beide boorden vast en zat zoo benauwd



51
te kijken, alsof zij ieder oogen blik vreesde, schipbreuk te zullen lijden.
Oom Alec deed, alsof hij haar angst niet opmerkte en onderrichtte haar in de kunst van sturen, totdat ze zoo in het bakboord en stuurboord verdiept was, dat ze vergat telkens „O 1" te roepen, wanneer een groote golf tegen de boot aansloeg.
„Waar gaan we naar toe, Oom ?" vroeg ze, terwijl de frissche zeewind haar in 't gezicht blies.
„Wat zou je er van denken, als we eens naar China roeiden ?
„Is dat een heele lange reist"
„Niet, zooals ik die doe. Stuur nu de haven maar in, en binnen twintig minuten zijn we in China."
„Dat zal grappig zijn," dacht Rosa, nieuwsgierig wat hij er mee meende.
Achter hen rees „Tantes Oord" langzaam omhoog, met het boschje op den top, en met al de bekende huizen langs den zeekant Toen zij de landpunt om waren, roeiden ze de haven in, die vol schepen lag en zagen ze voor hen de stad, wier hooge kerktorens zich boven de statige masten met hun lange golvende wimpels verhieven.
„Gaan we daar naar toe ?" vroeg Rosa; want ze had nog nooit zoo'n mooi gezicht op de drukke, oude stad gehad. .
„ja, oom Max heeft, juist een schip uit Hong-kong gekregen en ik dacht dat je dat wel eens graag zou willen zien."
„O, dolgraag! Ik snuffel ook zoo graag eens in zijn pakhuizen. Daar is altijd wat aardigs en nieuws, en ik stel vooral veel belaag in China, omdat u daar geweest bent
„tic zal je twee echte Chineezen laten zien, die met het schip zijn aangekomen, je zult immers Whang-Lo en Fun-See wel willen verwelkomen?" '
O, maar ik hoef toch niet tegen hen te spreken, Oom ? Ik zal zeker om hun malle namen, hun lange staarten



52
en hun kleine oogen moeten lachen. Laat mij straks maar stilletjes achter u aan gaan, dat doe ik 't liefst'*
„Heel goed 1 Stuur nu naar de werf, waar dat groote schip met die rare vlag voor anker ligt 't Heet „Radjan" en we zullen zien, dat we er aan boord komen."
Ze voeren nu tusschen de schepen door, langs de werven, waar het water groen en stil was en allerlei schelpdieren aan de glibberige palen vastzaten. Allerlei vreemde geuren kwamen Rosa in de neus; doch dat kon haar niet schelen, en in haar gedachten landde ze in Hong-kong, toen haar oom de boot aan de „Radjan" vastsjorde en ze voor hem de trap opklom. Op 't dek gekomen, zag ze daar kisten en balen uit het ruim ophijschen en door stevige sjouwerlui naar 't pakhuis brengen.
„Welnu, Rosa," zei oom Alec; toen ze, nadat hij het dek met- haar was overgewandeld en haar alles had laten zien, in de kajuit van den kapitein wat uitrustten, „hoe zou tje bevallen, om met zoo'n schip als dit een reis om de wereld te maken?**
„Ik zou wat graag de wereld zien," antwoordde Rosa, „maar niet met zoon vuil, smerig schip als dit, waar 't zoo akelig ruikt. Dan moesten we met een mooi en gemakkelijk jacht gaan. Charlie zegt altijd, dat dat de prettigste manier is."
„Als je niet van den reuk van teer en zeewater houdt, ben je geen echte Campbell, evenmin als Charlie met zijn luxe-jacht" hernam haar oom. „Maar kom, laten we nu aan wal gaan en eens wat met de mannen uit het Hemelsche rijk chinchinnen."
Ze gingen de breede plank over, die van het schip naar den wal reikte en waarover de sjouwerlui de goederen droegen, rolden of sleepten, en begaven zich regelrecht naar de kamer van oom Max, die aan 't kantoor grensde. Hier vonden ze allerlei monsters van Chineesche en japansche waren, en ook een heer met een geel gezicht Rosa draaide dadelijk naar een hoek van 't vertrek, waar een porceleinen afgod aan



53
de eene en een groene draak aan de andere zijde stond, — en wat het ergste was en haar 't meest in de war bracht — daar zag ze, tusschen die beiden in, FunSee op een theekist zitten, die haar met zijn koraalzwarte oogen zoo strak aankeek, dat ze niet wist; waar ze de hare zou bergen.
Mijnheer Whang-Lo was reeds op jaren en droeg de Europeesche kleederdracht, terwijl bij zijn staart netjes om zijn hoofd gewonden had. Hij sprak Engelsch en had het heel druk met oom Max. Rosa vond hem niets interessant. Maar Fun-See was een alleraardigste Chinees, van zijn schoenen, die veel op een jonk 1) geleken, tot aan den knop op zijn pagodehoed ; want hij had zich in feestgewaad gedost en leek wel een baal van zijden jacketjes en ruime broeken. Kort en dik, waggelde hij als een vette gans; zijn oogen stonden schuin, zijn staart en' zijn nagels waren lang, zijn stomp geel gezicht glom: kortom, hij was op en top een echte Chinees.
Oom Alec vertelde haar, dat Fun-See hier gekomen was, om zijn opvoeding te ontvangen, en dat hij maar een enkel woord Engelsch verstond; daarom moest ze vriendelijk tegen hem zijn. Hij was nog maar een jongen, ofschoon hij er bijna zoo oud uitzag als mijnheer Whang-Lo. Rosa beloofde, dat ze het probeeren zou; maar ze had er niet het minste begrip van, hoe ze met haar raren overbuur zou praten, die er net uitzag, alsof hij uit een der landschappen van rijstpapier aan den muur was komen wandelen, en tegen haar' zat te knikken als een Chineesche pop uit een porceleinkast.
Oom Alec had er echt pret in, de beide jonge lieden daar zoo tegenover elkander te zien zitten. Hij nam een doos van de tafel en gaf die aan Fun-See met een verzoek, dat den jongen zeer scheen te bevallen. Van zijn theekist afstappende, nam hij de doos aan en begon die vlug en handig uit te pakken.
1) Chineesch vaartuig.



54
Eerst kwam er een trekpot voor den dag, waarover hij verrukt in de handen klapte. Die trekpot stelde een dikken, kleinen Chinees voor. Het deksel was zijn hoed, het handvatsel zijn staart en de tuit zijn neus. Rosa merkte in zich zelf op, dat zijn dik slaperig gezicht veel van dat van Pun had, en ze moest er om lachen, wat de jongen heel grappig scheen te vinden.
Twee aardige kopjes met deksels en een keurig scharlakenrood blad voltooiden het geheel en zouden iemand hebben doen verlangen om een kopje thee te drinken, op de Chineesche manier, zonder melk of suiker.
Toen hij dat theegoed op een klein japansch tafeltje voor haar geschikt had, beduidde hij haar door gebaren dat het voor haar was. Zij bedankte hem op dezelfde manier, waarop hij naar zijn theekist terugkeerde; en, daar ze geen ander middel hadden, om te praten, zaten ze tegen elkander op een allerdwaaste manier te glimlachen en te knikken, tot Fun iets anders in 't hoofd scheen te krijgen. Van zijn zitplaats glijdende, waggelde hij zoo snel als zijn rokken 't hem veroorloofden weg, en Rosa hoopte, dat hij maar niet met een gebraden rat, gestoofden slaapbol of een andere wonderlijke lekkernij zou terugkomen, die ze uit beleefdheid zou moeten opeten. Terwijl hij weg was, luisterde zij naar de gesprekken der heeren, waarin zij juist veel belang begon te stellen, toen Fun weer binnenkwam met iets, dat zij voor een klein zwaard aanzag, doch dat, toen zij 't openvouwde, een ontzaglijke waaier bleek te zijn, dien hij haar met veel Chineesche complimenten overhandigde.
Zulk een wonderlijken waaier had Rosa nog nooit gezien. Natuurlijk was er niet het minste perspectief in; maar toch was hij heel mooi en erg naar haar zin. 't Werd echter tijd om te vertrekken. Dokter Alec het het theeserviesje weer inpakken, stak verscheiden monsters van fijne thee voor de oude dames in zijn zakken en zei tegen Rosa, die haar waaier opvoumde, dat ze weer scheep moesten gaan. Alsof zij de keizerin vin



55
China zelve geweest was, zoo plechtig groette Fun haar met drie kniebuigingen en negen eerbiedige hoofdknikken;
„'t Is me heusch net, alsof ik in China geweest ben," zei Rosa, toen ze weer in 't schuitje zaten en van de „Radjah" wegvoeren.
Geen wonder ook:want mijnheer Whang-Lo had haar een Chineeschen parasol gegeven, oom Alec had verscheiden lampions meegenomen om haar balkon te ver» lichten, de groote waaier lag op haar schoot en de kist met het serviesje stond aan haar voeten.
„Vind je dat geen aardige manier om aardrijkskunde te leeren ?" vroeg de dokter die heel goed gemerkt had, hoe ze naar zijn gesprek met den ouden Chinees had zitten luisteren.
„Een heerlijke, Oom," antwoordde Rosa. „Wilt u wel gelooven, dat ik van daag meer van China geleerd heb dan uit al de lessen, die ik op school moest op*' zeggen, hoe goed ik ze ook uit mijn hoofd kende? Niemand vertelde er ons ooit Iets aardigs bij, en zoo herinner ik mij alleen nog maar: „Uit China krijgt men thee en zijde; de vrouwen hebben er zeer kleine voeten." Ik merkte op, dat Fun naar de mijne keek; hij zal die zeker wel heel groot gevonden hebben."
„We zullen de landkaarten en globes eens voor den dag halen," zei oom Alec, „en dan zal ik een paar' van mijn reizen met je doen, en je er 'teen en ander van vertellen."
„U houdt zooveel van reizen, Oom, dat het u wel moet vervelen, zoo stil aan land te zitten. Weet u, wat tante Plenty zegt ? 't Zal geen twee jaar duren, of Alec is weer op reis."
„Dat is heel waarschijnlijk."
„O hemel! En wat moet ik dan beginnen!" zuchtte Rosa, op een toon van wanhoop, die oom Alec's gezicht deed verhelderen.
„Maar als ik ga, moet mijn kleine anker met mij mee. Hoe zou je dat bevallen ?



56
„Wezenlijk, Oom ?" „Wezenlijk nichtje!"
Rosa wipte even op van vreugde wat de boot zoo deed wiegelen, dat ze gauw weer doodstil zat.
„Kijk eens I" riep oom Alec eensklaps uit. „Wat roeien die jongens daar ferm f
'tWas de „Stormvogel", met een half dozijn flinke matrozen bemand, die er aardig uitzagen met hun blauwe hemden, glimmende hoeden en vergulde ankers.
„'t Zijn onze jongens, geloof ik. Kijk, dat is Charlie, die over zijn schouder heen ons toelacht. Roei hard, Oom, en pas op, dat ze ons niet inhalen!" riep Rosa zoo opgewonden dat ze haar nieuwe parasol bijna over boord liet vallen.
„Ik zal mijn best doen," beloofde oom Alec, terwijl hij de riemen zoo krachtig en vlug hanteerde, dat de „Bonnie Belle" over het water scheen te vliegen. Ook de jongens roeiden uit al hun macht; maar de dokter zou de punt het eerst bereikt hebben, als Rosa's hoed niet afgewaaid was, tgeen een einde aan den wedstrijd maakte; want terwijl oom Alec naar den hoed vischte, praaide de „Stormvogel" de „Bonnie Belle" en hieven de jongens een luid hoeral aan.
„Vangt u een krab, Oom?" vroeg een der jongens.
„Neen, een drenkeling," antwoordde de dokter, toen hij den druipnatten hoed op een bank legde om te drogen.
„Waar ben je geweest, Rosa?" vroeg een ander. „Bij Fun," antwoordde Rosa.
„O, is Fun hier. Dan zullen wij hem den een of anderen dag eens gaan halen ; hij moet ons wijzen, hoe we den vlieger moeten oplaten."
„Laat eens kijken, wat je meegebracht hebt," vroeg een ander.
„je kon dien grooten waaier wel voor een zeil gebruiken," meende een derde.
„Zeg eens, Oom," vroeg een/vierde. Denkt u een feest met een verlichting a la giorno aan te leggen?"



57
„Neen, jongen 1 Wel een feest van boterhammen, want het is theetijd. Maar maak nu dat jullie thuis komt, want die zwarte wolk voorspelt storm, en dan zou je moeder doodelijk ongerust zijn, Archie."
„Dag, schipper! Dag Rosa. Kom maar dikwijls op 't water, dan zullen we je leeren roeien," riep Charlie.
En hiermee scheidden de booten en roeiden allen huiswaarts.
HOOFDSTUK VIII. WAT ER VAN WERD.
„Oom zoudt u mij negen stuiver willen leenen? Ik zal ze u teruggeven, zoodra ik, mijn zakgeld krijg," zei Rosa, dien avond met groote haast de bibliotheek inkomende.
„Met genoegen, Rosa," antwoordde dokter Alec, terwijl hij haar 't geld gaf. „Ik zal je geen interest berekenen; dus hoef je je niet te haasten mij af te betalen. Maar kom gauw terug en help mij die boeken rangschikken, als je niets beters te doen hebt"
„In tien tellen ben ik terug," antwoordde Rosa. „Ik heb al lang verlangd mijne boeken een vaste plaats te geven; maar ik durfde er niet aan te beginnen, omdat u altijd uw hoofd schudt als ik lees."
„Ik zal voortaan mijn hoofd schudden] als je schrijft," antwoordde oom Alec, „wanneer je 't ten minste |niet beter doet dan bij 't maken van deze catalogus".
„Ja, die is schandelijk geschreven, Oom. |Maar ik had toen zoo'n haast. En dien heb ik nu ook." • En weg was Rosa, bang dat de dokter haar de les zou lezen \ maar daar ontsnapte ze toch niet aan, want toen ze terugkwam, zag ze haar oom met een strak gezicht in den 'catalogus turen, dien hij niet kon ontcijferen.



58
„Zeg eens, Rosa, wat voor boek is dat: „Pulverised Bones ')"?
„Neen, Oom, dat is „Paradise Lost 2).»
„Zoo, ik ben blij, dat ik het weet En wat is dit: „Babies' Aprons 3)."
„Och, Oom! daar staat „Bacon's Essays *)."
„Miss Power onderwees zeker niet zooiets ouderwetsch als schrijven," hernam de dokter. „Kijk eens, Rosa, dit kleine briefje is van tante Plenty. De oude vrouw heeft het zelf geschreven, en wat is dat nog niet een prachtige flinke hand! Ze is maar op een gewone meisjesschool geweest; maar heeft er vrij wat beter geleerd, dan jij bij Miss Power."
„En ik werd nog wel voor het knapste meisje van de heele school gehouden. Luly en ik waren de eersten van onze klasse, vooral in Fransch en muziek," riep Rosa, min of meer op haar teentjes getrapt.
„En ik beweer, dat ais je Fransche grammaire niet beter is dan je Engelsche, die lof in t geheel niet verdiend was."
„O, Oom 1 Wij leerden natuurlijk Ook Engelsche grammatica, en ik kon zoo goed analyseeren. Als er mensdien op school kwamen, dan moesten Laly en ik altijd toonen wat we kenden."
„Hoor eens, Rosa," hervatte oom Alec, terwijl hij een boek voor den dag haalde. „We zullen hier nu maar een speldje bij steken; lees mij liever wat voor. Mijn oogen zijn moe en ik vind hét zoo rustig, hier wat bij 't vuur te zitten en mij te 'laten voorlezen, terwijl de regen buiten tegen de glazen klettert''
Rosa deed dit graag en las heat een hoofdstuk uit Nikolaas Nickleby van Dickens voor. Ze deed erg haar best
Toen 't hoofdstuk uit was, vroeg zij:
1} Verbrande beenderen.
2) Verloren Paradijs.
3) Kinderboezelaars.
4) Schetsen van Bacon.



59
„Nog wat, Oom?"
„Als 't je niet verveelt, graag. Het is een genot, je te hooren voorlezen: want je leest heel goed."
Dit antwoord en 't besef dat ze toch tets goed deed, gaf haar een gevoel van trots en van blijdschap.
„Meent u dat werkelijk, Oom?" vroeg zij. „Ik ben er heel blij om. Papa heeft het mij geleerd en ik kon hem soms aren voorlezen; maar ik dacht altijd, dat hij 't mooi vond, omdat hij zoo veel van mij hield."
„Dat doe ik ook; maar't zou mij niet beletten, je fouten op te merken," antwoordde oom Alec. Je leest werkelijk bizonder goed en dat is een talent, dat Ik hoogschat. Kom hier op dit lage stoeltje zitten; daar kun je beter zien en ik kan aan je krullen trekken, wanneer je te hard van stal loopt Ik merk wel, dat je langzamerhand een heele troost en opbeuring voor je ouden oom zult worden."
Juist was het tweede hoofdstuk alt toen 't geratel van een rijtuig hen waarschuwde, dat tante Jane op het punt wa» te vertrekken. Vóór ze echter naar beneden konden gaan, om haar goeden dag te zeggen, verscheen zij in de deur der kamer. Ze zag er in haar regenmantel als een buitengewoon groote mummie uit; terwijl haar brilleglazen als katteoogen glinsterden.
„Aha! Ik dacht het wel" riep zij alt „Dat kind wordt doodgemarteld, door haar laat op te houden, om je voor te lezen. Ik hoop, Alec, dat je beseft, welk een verantwoordelijkheid je op je schouders hebt geladen."
„Ik geloof, dat ik er ten volle van doordrongen ben, zuster," antwoordde de dokter op sportenden toon.
„Wat ik treurig vindt, is dat zoo'n groot meisje haar tijd zoo nutteloos doorbrengt" hervatte tante Jane. „Daar heb je nu mijn jongens. Ze hebben den ganschen dag geleerd en je kunt er op rekenen, dat Max weer met zijn neus in de boeken zit. Sedert je komst hier,



€0
kind, wil ik wedden, dat je nog geen enkele les gehad hebt."
„Vandaag heb ik er vijf gehad," antwoordde Rosa. „Dat doet mij genoegen," antwoordde tante Jane. „En waarin?"
„In zeevaartkunde, aardrijkskunde, volkenkunde, taalkunst en lezen," antwoordde Rosa.
„Een rare poespas," hernam tante Jane. „Ik wou wel eens weten, wat je er van geleerd hebt."
Er kwam een ondeugende trek om Rosa's mond, en met een grappigen blik op haar oom, antwoordde zij: „Ik heb veel merkwaardigs van China geleerd, vooral over de verschillende soorten van thee. De beste zijn; Lapsing-Souchong, Assam-Pekoe, zeldzame Ankoe, Bloemthee Pekoe, gemengde Hawqua, geurige Capu, Padralthee; zwarte Congo en groene Twankey. De stad Shangay ligt aan de Woesoengrivier. Hong-kong beteekent zoetwatereiland, Singapore, leeuwenstad. De voornaamste voortbrengselen zijn porcelein, thee, kaneel, sjaals, tin, tamarinde en opium. Ze hebben mooie tempels en leelijke goden. In Canton staat 't Huis der Heilige Varkens, veertien in getal, heel vet en allemaal blind."
Deze opsomming, vooral de laatste bizonderheid ontwapende tante Jane geheel en ze scheen volkomen tevreden over 't geen haar nichtje dien dag geleerd had. Een oogenblik keek ze Rosa nog door haar bril aan, daarop wenschte ze haar en oom Alec goeden nacht, stapte in haar rijtuig en reed weg, met het vaste voornemen, niet meer naar Rosa's vorderingen te vragen.



61
HOOFDSTUK IX.
PHEBE'S GEHEIM.
„Waarom kijk je me toch telkens zoo glimlachend aan Phebe ?" vroeg Rosa, terwijl ze op zekeren morgen samen haar kamer deden; want, daar dokter Alec het huiswerk als de beste gymnastiek voor meisjes beschouwde, nam Rosa van Phebe les in 't vegen, stof afnemen en bedden opmaken.
„Ik dacht aan een aardig geheim," antwoordde Phebe, „en moest daar even om glimlachen."
„Kom ik het ook te weten?"
„Ik denk het wel."
„Is 't Iets prettigs?"
„O, zeker."
„Zal 't gauw gebeuren." „Misschien nog deze week."
„O, ik weet al wat het is. De jongens zullen den vierden vuurwerk afsteken, en hebben de een of andere verrassing voor me. Is dat het niet?" -
„Dat is te zeggen . . . ."
„Nu, Ik kan wel wachten. Zeg mij alleen maar, is oom in 't geheim?"
„Natuurlijk, zonder hem kan er geen pretje bestaan."
„Dan is alles goed en zal 't wel heel aardig zijn.''
Rosa ging op 't balkon om de kleedjes uit te kloppen eh, na ze ferm uitgeslagen te hebben, hing zij ze op de balustrade om te luchten. Er stonden verscheiden groote en kleine bloempotten op het balkon en Junizon en regen hadden de zaden en stekjes, die ze geplant had, ferm doen uitkomen, 't Water in de baai scheen in den zonneschijn te dansen en een frissche wind deed de boomen ruischen. De tuin was vol rozen en vlinders, en bijen gonsden er over heen. De vogels zongen vroolijk en blanke meeuwen doken hier en daar in zee tusschen de schepen in, die statig voortzeilden.
„O, Phebe, wat een heerlijke dag!" riep Rosa. „Ik



62
wou, dat je geheim vandaag begon. Ik zou er juist nu zoo'n lust in hebben."
„Ik ook," zei Phebe. „Maar voor mij zijn er geen dagen van plezier, 't Is altijd maar werken van 't begin tot het einde. Zoodra u stof hebt afgenomen, kunt u uitscheiden ; maar dan moet ik aan het trappenvegen gaan."
Dit zeggende ging Phebe met haar stoffer in de hand zingende weg.
Rosa leunde peinzend tegen het balkonhek, denken* de aan al de prettige dagen die zij in dm laatsten tijd gehad had. Haar tuinwerk ging naar haar zin, ze leerde zwemmen en roeien, deed rijtoertjes en wandelingen, had haar rustige uurtjes om met oom Alec te lezen en te praten en verveelde zich tegenwoordig zelden of nooit Ze kon den heelen dag werken of spelen, 's nachts rustig slapen en genoot het leven, als een gezond, gelukkig kind. Wel was ze nog op verre na niet zoo sterk en zoo stevig als Phebe, maar ze nam toch blijkbaar toe in krachten; haar vroeger zoo. bleeke wangen waren nu kleurig, haar handenwerdeu gespierd en bruin en haar. ceintuur zat niet meer te los. Niemand praatte meer over haar gezondheid. Zij nam geen andere medicijnen in dan de drie groote geneesmiddelen van dokter Alec, en die schenen haar bizonder veel goed te doen. Tante Plenty zei, dat het door de pillen kwam; daar er echter geen tweede doos werd klaargemaakt, gelooven wij dat de oude dame het mis had.
„Waarover staat ons prinsesje in haar hangenden tuin zoo te peinzen ?" riep oom Alec, die baar zoo, diep in gedachten, op het balcon zag staan. . „Ik zon zoo graag vandaag eens iets aardigs doen, iets nieuws en belangrijks," antwoordde zij, „want de Wind maakt me opgewekt en vroolijk."
„Wel dan moesten we eens naar het eiland roeien,'' stelde de dokter voor. „Ik had gedacht er na den middag heen te gaan; maar als jij er nu meer lust in hebt, varen we maar onmiddelijk af." „Heerlijk 1 Heerlijk! Binnen een kwartier ben ik bij



63
u, oom! Ik moet nog alleen maar stof afnemen; want Phebe kan 't niet doen — die heeft nog te veel voor haar rekening."
Rosa nam de kleedjes op en verdween. Dokter Alec ging 't huis binnen.
- ,,'tZal den boel wel wat in de war sturen," zei hij bij zich zelf, „maar de pret is veel grooter, wanneer die komt, juist als we er behoefte aan hebben."
Nooit had Rosa zoo vlug stof afgenomen als dien dag, en nooit was haar kamer zoo gauw klaar geweest. Tafels en stoelen vlogen op hun plaats, als waren 't lerende wezens, de gordijnen wapperden, alsof de wind er in blies; 't porselein rammelde, alsof er een lichte aardbeving plaats had, en het duurde niet lang, of Rosa stond gekleed en gereed aan 't strand voor oom Alec, die juist, bezig was een groote mand in de boot te zetten, terwijl Phebe met een knobbeligen, in zeildoek gepakten, bundel kwam aandragen.
„We zullen dien lunch niet half opeten, en waarvoor we dat groote pak meenemen, begrijp ik niet," dacht Rosa, die nog altijd min of meer bang was op het water.
„Kun je dat pak niet wat kleiner maken, Phebe?" vroeg dokter Alec.
„Neen, mijnheer. Zoo gauw niet," gaf Phebe ten antwoord, terwijl ze een flinken duw tegen den grootsten knobbel gaf.
„Nu 't is goed voor ballast," zei de dokter. „Vergeet vooral het briefje van mevrouw Jessie «iet, hoor."
„Neen, mijnheer. Ik ga het dadelijk wegbrengen." En Phebe rende weg, alsof ze vleugels aan haar voeten had.
„We zullen eerst den vuurtoren eens bezoeken; want daar ben je nog nooit geweest en hij is wel waard bezichtigd te worden," zei dokter Alec. „Tegen dat we aan 't .strand komen, zal 't aardig warm zijn, ea dan gebruiken we onzen lunch onder de boomen op het eiland."



64
Rosa keurde alles goed, en 't bezoek op den vuurtoren op de punt beviel baar bizonder. Vooral vond zij t heel aardig, die nauwe trappen op te klimmen en de groote lantaarn van binnen te bekijken. Ze bleven er een heelen tijd, want dokter Alec scheen volstrekt geen haast te hebben en keek lang door zijn verrekijker, als hoopte hij iets merkwaardigs op de zee of op het land te bespeuren, 't Was reeds over twaalven, toen zij het eiland bereikten en Rosa verlangde al een heelen tijd naar haar boterham, voor zij dien kreeg.
.Wat is thier mooi!" riep zij uit, terwijl ze onder 't lommer der boomen zaten 'te eten. .Jammer, dat de jongens niet hier zijn. Wat zon 't aardig wezen, als zij eens vacantie hadden ! Maar die begint immers vandaag. O, wat spijt het mij, dat ik daar niet eerder om gedacht heb, dan hadden ze bij ons kunnen komen."
.Ja, dat is jammer," zei de dokter. .Als 't weer gebeurt, zullen we ons niet zoo haasten. Ik vrees, dat de jongens ons een kopje kleiner zullen maken als ze er achter komen," ging hij voort, terwijl hij bedaard koude thee dronk.
.Oom, ruikt u niets?" vroeg Rosa, toen ze een half uur later de overblijfselen van den lunch bij elkander pakte.
„Ja zeker, 't Lijkt wel visch," zei hij.
Een oogenblik hielden beiden hun neus in de hoogte, de lucht opsnuivende als honden; toen sprong dokter Alec eensklaps overeind.
.Dat komt niet te pas!" riep hij. met nadruk. .Niemand mag op dit eiland komen, zonder mij verlof gevraagd te hebben. Ik wil eens zien, wie die vermetelheid heeft, visch te bakken Op mijn privaat terrein."
Terwijl hij den mand aan zijn eenen en den bundel aan zijnen anderen arm nam, ging hij op de indringers af, met een gezicht als een leeuw en gevolgd door Rosa, die haar parasol boven haar hoofd hield.
.Nu zijn we net Robinsoc en Vrijdag, toen ze gingen



65
onderzoeken of de wilden waren gekomen," zei Rosa.
„En daar zijn ze," riep dokter Alec uit. „Twee tenten en twee booten, zoo waar als ik leef! Die boosdoeners zijn van plan, hier den dag door te brengen, dat blijkt uit alles."
„Er moesten meer booten en geen tenten wezen,'.' vond Rosa. „Waar zouden de gevangenen zijn ?"
„We zien de sporen van hun verblijf duidelijk," antwoordde dokter Alec, terwijl hij naar eenige vischkoppen en staarten keek, die op het gras verspreid lagen.
„En daar zijn er nog meer 1" riep Rosa lachend, terwijl zij op een rooden hoop wees, die er als gekookte kreeften uitzag. ||i
„Waarschijnlijk eten de wilden nu hun gevangenen op," zei oom Alec. „Hoor je wel 't gerammel van hun messen in de tent ?"
„We moeten voorzichtig naar hun tpesluipen," bedacht Rosa, die veel pret had in de grap. „Robinson Crusoë was heel voorzichtig, zooals u weet, en Vrijdag niet minder."
„Maar deze Crusoë zal hun brutaal overvallen," dreigde oom Alec. „Hoor eens, Vrijdag I Als ik soms gedood en opgegeten mocht worden, dan neem jij de mand en loopt naar de boot. Er is provisie genoeg in, om er mee thuis te komen."
Met deze woorden sloop oom Alec om de tent heen, bleef voor de opening staan, wierp er den grooten bundel als een bom in, en riep mét donderende stem:
„Geeft u over, zeeroovers I"
Een luide kreet en een schaterend gelach liet zich in de tent hooren, en daar kwamen de wilden voor den dag, zwaaiend met messen, vorken, kippenbeenderen en tinnen kroezen, en allen vielen op den indringer aan, roepende:
„U komt te vroeg! We zijn nog niet klaar ! U hebt alles bedorven! Waar is Rosa ?"
„Hier ben ik," antwoordde Rosa, die op een hoop rood flanellen badpakken was gaan zitten, die ze ten
ALCOTT, EEN NICHTJE, 7e dr. 5



66
onrechte voor gekookte kreeften had aangezien, en waar zjs al lachend op was neergevallen, toen ze bemerkte, dat de kannibalen haar vroolijke neven waren.
„Akelige jongens 1" riep zij, toen ze zich om haar heenschaarden en niet ophielden met te brommen over 't bederven van de pret — ofschoon de dubbele verrassing hun toch wel scheen te bevallen. „Akelige jongens! Mij zoo op 't lijf te vallen, die aan zulke streken niet gewoon ben. En oom is al geen zier beter dan de rest ■ die speelt met jullie onder één hoedje."
„Je had niet vóór na den middag mogen komen," zei Archie. „Dan zou Mama je deftig ontvangen hebben. Er is nu nog niets klaar, behalve je tent; die hebben we gelukkig het eerst opgezet Daar gkun je nu in gaan zitten en ons aan 'twerk zien."
„Rosa had er een voorgevoel van," zei oom Alec. „Met alle geweld wou ze van morgen 't water op. Ik heb haar haar zin gegeven en zou haar nog wel een uur langer hebben opgehouden, ais het vischbakken jelui niet verraden had."
„Deze zitplaats is wel wat vochtig; ik zal maar liever opstaan," zei Rosa. Terstond hielpen haar verscheiden handen, en Charlie zei, terwijl hij de roode zwempakken met een roeiriem over 'tgras uitspreidde:
„Geen wonder, dat ze nat zijn, want we hebben vóór we aan 't werk gingen, eens lekkertjes gebaad. Ik had aan de (kleintjes gezegd, dat ze ze op het gras zouden uitspreiden om te drogen. Ik hoop, dat je je zwempak ook meegebracht hebt Rosa; want jij behoort ook tot de kreeften, en we verheugen er ons al op je te leeren zwemmen, duiken en watertrappen."
„Ik heb niets meegebracht" antwoordde Rosa; maar ze werd in de rede gevallen door de kleintjes, anders genaamd Will en Geordie, die met den grooten bundel kwamen aansjouwen. Door het gooien was hij zoo uit eikander gegaan, dat er aan 't eene einde een rood



67
flanellen badpak en aan 't andere een paar strandschoenen uit kwamen kijken, terwijl de bobbels veroorzaakt werden door een toiletdoos, borstels en een zilveren kroes,
„Die sluwe Phebe 1" riep Rosa uit. „Dit was dus haar geheim, en ze heeft die dingen ingepakt, nadat ik naar t strand was gegaan."
„Ik geloof, dat er Iets in gebroken is," merkte Will op, toen hij den bundel aan haar voeten neerlegde; „want er viel een stuk glas uit."
„Dat zal je toiletspiegel zijn, Rosa," riep Max vol minachting. „Welk meisje kan ooit een dag buiten een spiegel ?"
„O," riep Geordie uit „Dandy heeft er ook wel een. Ik heb er hem zijn haar mee zien opmaken, toen we uit het water kwamen."
„Kom, luiaards I" commandeerde Archie. „Aan 't werk, of we zijn niet klaar, wanneer Mama komt. Prins, draag jij Rosa's goed naar haar tent. Max en . Steven, snijdt nog wat biezen af en .brengt ze hier, en jullie kleintjes reddert de tafel op. Oom, ik zou u wel eens willen raadplegen over de beste plaats voor de keuken."
Iedereen gehoorzaamde 't opperhoofd, en Rosa werd door Charlie naar haar tent gebracht. Ze vond die alleraardigst en niet minder het programma, dat Charlie haar meedeelde, terwijl de anderen aan 't werk waren.
„We .kampeeren altijd ergens, wanneer wij vacantie hebben. Van 't jaar willen we 't eens op het eiland doen. 't Is nog al dicht bij en ons vuurwerk zal hier vandaan een goed effect maken."
„Zullen we hier dan den vierden overblijven ?" vroeg Rosa. „Drie heele dagen ? O, wat allerheerlijkst I"
„Drie dagen ? riep Charlie uit. „Wij, groote jongens, hebben hier meer dan eens een week gekampeerd; maar de kleintjes wilden van 't jaar ook zoo graag meegaan, en dat mochten we hun niet weigeren. We doen hier van alles, zooals je zult zien. We hebben een hol, en spelen kapitein Kidd, of ook wel eens schipbreuk, houden wedrennen; kortom allerlei aardigheden. Archie



68
en ik zijn er feitelijk al wat oud voor," voegde Charlie aan zijri zestien jaren denkende er verontschuldigend bij; „maar we doen het, om de kinderen te amuseeren."
„Ik had nooit gedacht, dat jongens zulke prettige dingen bedachten," zei Rosa. 't Komt zeker omdat ik vroeger nooit jongens gekend heb, of dat jullie zulk aardig soort zijn."
„Ja, 'k geloof, dat we wel een vroolijke bende zijn," zei Charlie; „maar dat komt, omdat we veel boven anderen voor hebben. Vooreerst zijn we met ons velen, allen neven onder elkaar; ten tweede is onze familie hier eeuwen lang gevestigd geweest, en bezit zij heel wat grondgebied, waardoor we de handen vrij hebben en wat meer kunnen doen dan andere jongens. En nu, mejuffrouw, kunt u uw gebroken spiegel aan een spijker hangen en - uw haar opmaken, zoo mooi als u maar wilt Je kunt een blauwe deken of een roode, een stroo- of een windkussen voor je hoofd nemen, al naar je verkiest Je kunt je woning opsieren geheel naar je smaak en zult er zoo vrij en ongehinderd in zijn als een squaw 1) in haar wigwam 2), want deze tent is voor jou en tante Jessie bestemd, en geen van ons zou 't wagen, de grens, die oom zal aanwijzen, te overschrijden, zonder dat je er verlof toe gegeven hebt Is er nu nog iets, dat ik voor je doen kan, nichtje ?"
„Dank je," antwoordde Rosa. „'t" Verdere kan wel wachten, totdat tante komt Nu wil ik eens zien, of ik jullie aan 't een of ander kan helpen."
„O, dat zul je wel kunnen," zei Charlie, terwijl hij met haar naar de rotspunt ging, waar Archie bezig was een zeil te spannen, om er een soort van tent van te maken. „Kun je koken?"
„Ik kan thee zetten en brood roosteren."
„Nu, dan zullen wij je leeren, hoe je visch moet bakken en hoe je moet koken. Kijk nu maar eens, hoe
|) Indiaansche vrouw bij de Roodhuiden.
2) De woningen der oorspronkelijke bewoners van Amerika.



69
netjes al die potten en pannen daar om 't vuur staan. In ieder is wat. We wachten alleen op tante Jessie, die graag wat te doen vindt als ze hier komt, en daarin moeten we ons naar haar schikken."
Tegen vier uur was het kamp in orde, en de werklieden gingen onder 't zeil op de rots zitten, om tante Jessie met Jamie af te wachten, 't Leek wel een troep blauwe vogels, want ze waren allen in zeemanskostuum; terwijl de smalle blauwe linten van de zeven hoeden (Rosa was er ook bij) vrooüjk in den wind fladderden. En 't waren lustige vogels ook; want ze zongen zoo luid, dat tante jessie ze al hoorde, lang nog voor ze hen kon zien.
Op 't oogenblik, dat de boot in 't gezicht kwam, werd de eilandsvlag geheschen, en hieven onze zeven matrozen een luiden juichkreet aan, 't geen ze, als echte Amerikanen, bij alle mogelijke gelegenheden deden. Deze welkomstgroet werd beantwoord door 't wuiven van een zakdoek en 't doordringend geroep van: „Rah ! rah! rah!" door 't kleine matroosje, dat op den achtersteven der boot stond en zijn gelakt hoedje dapper zwaaide, terwijl zijn moeder hem stevig van achteren vasthield.
In zegepraal werd tonte Jessie naar de tent gebracht; en Jamie sloot zich terstond bij Rosa aan, haar plechtig verzekerende, dat hij haar zou beschermen tegen de menigvuldige gevaren, waaraan zij blootgesteld was.
Tante Jessie, die wel wist dat jonge magen altijd hongerig zijn, deed een grooten witten boezelaar voor, en begaf zich naar de keuken met Rosa, die haar hielp en haar best deed om even handig te zijn als Phebe. Toen de maaltijd klaar was, zetten allen [zich onder de boomen aan tafel, en werd er onder allerlei vroolijke gesprekken gegeten en gedronken.
„Ik had nooit gedacht, dat ik nog eens de vaten zou wasschen," zei Rosa, terwijl ze na 't maal in een boot zat en de borden en schotels in de zee afspoelde, tegen Geordie, die haar hielp. „Wat jammer, dat Phebe



70
er niet bij is. Die zou er ook echt schik in hebben, 't Verwondert mij, dat oom haar niet meegenomen beeft."
„Ik meen, dat hij van 't plan was," zei Geordie. „Maar dolly was zoo uit haar humeur, en beweerde, dat ze haar niet missen kon. t Spijt mij; want we houden allemaal veel van Phebe, en ze kon ons met haar fluiten en zingen geamuseerd hebben."
„Zij moest toch ook eens een dag vacantie hebben, net zoo goed als wij," vond Rosa. „'t Is niet aardig, dat we haar alleen aan land gelaten hebben f'
Die gedachte kwam nog verscheiden maal bij haar op; want Phebe zou het kleine concert, dat ze 's avonds in den maneschijn gaven, niet weinig hebben opgeluisterd. Dan had ze stellig ook genoten van de aardige vertellingen, die er gedaan en de raadsels -die er opgegeven werden. Vooral speet het Rosa, dat ze Phebe niet had, toen ze naar bed ging; want ze zou haar zoo graag bij zich onder haar blauwe deken gehad hebben, om wat te babbelen en te lachen.
Nog lang nadat allen reeds sliepen, lag Rosa ■ nog klaar wakker, en kon ze den slaap maar niet vatten. Dat kwam gedeeltelijk door 't opwindende van den nieuwen toestand, gedeeltelijk ook door een denkbeeld, dat haar geheel en al vervulde. In de verte hoorde zijde stadsklok middernacht slaan; een vriendelijke ster liet zich juist door de opening der tent zien, en 't was of 't zachte geklots der golven haar uitnoodigde, om naar buiten te komen. Tante Jessie sliep gerust met Jamie, die, als een kade in elkander gerold, aan haar voeten lag, en geen van beiden bewoog zich, toen Rosa, met de deken oml haar heen geslagen, de tent uitsloop, om eens te zien, hoe de wereld er 's nachts om twaalf uur wel uitzag.
Ze vond het heerlijk, en zat op een rotspunt om volop 't prachtige uitzicht te genieten. Gelukkig, dat dokter Alec haar zag, eer zij gelegenheid had kou te vatten; want toen hij naar buiten kwam en de



71
flap van de tent, die tot deur diende, opbond, om meer frissche lucht te hebben, ontdekte hij zijn nichtje in 't maanlicht Hij naderde haar langzaam en ziende dat ze klaar wakker was, legde hij zijn hand op haar hoofd en vroeg: „Wat doet mijn kind hier?"
„Genieten," antwoordde Rosa, in 't geheel niet verschrikt
„En waarover zat je zoo ernstig te denken ?"
„Over de geschiedenis, die u ons van avond verteld hebt van dien braven matroos, die een plaatsje op zijn vlot aan de vrouw, en zijn laatsten druppel water aan 't arme kind gaf. Menschen, die zich zelf voor anderen opofferen, worden zeker algemeen bemind en bewonderd, is 't niet?"
„Wanneer de zelfopoffering de ware is, ja. Maar de meesten, die zich opofferen, worden nooit bekend, en ontvangen geen lof. Dat vermindert hun waarde natuurlijk niet, ofschoon 't hun misschien wel hindert: want wij allen verlangen naar een beetje sympathie van anderen." En dokter Alec zuchtte, terwijl hij dat zei. . „U hebt zeker dikwijls zoo'n teleurstelling gehad," zei Rosa. „Toe, vertelt u mij er eens iets van?"
„Mijn laatste opoffering was, dat ik het rooken liet."
„Hé, waarom?"
„Omdat ik het een slecht voorbeeld vond voor de jongens."
„Dat was kranig van u, Oom. Viel het u moeilijk?"
„Tot mijn schande moet ik bekennen van ja," antwoordde oom Alec. „Maar ik herinner mij een spreuk van een wijze der oudheid: Het is noodig om goed, .niet om gelukkig te zijn."
Rosa dacht een oogenblik over die laatste woorden na.
„Dus is bet een echte opoffering, als iemand iets opgeeft wat hij zelf noodig heeft, of waardoor hij veel geniet ?"
„Ja."
„Sn dat te doen, omdat 'je een ander, die



72
I
je liefhebt daardoor gelukkig denkt te maken ?" -Ja."
„En dat gewillig te doen, en er blij om te zijn en er niet om geven of anderen ons al dan niet prijzen ?"
„Juist, dat is de ware geest der zelfopoffering, je schijnt me begrepen te hebben, en zult er in je leven meermalen toe in de gelegenheid zijn. Ik hoop, dat het geen zware offers mogen wezen. Maar ga nu naar bed, anders mocht je morgen eens niet wel zijn, en dan zouden de tantes maar zeggen, dat het kampeeren niet voor je deugt."
„Ik ga — nacht, Oom!" zei Rosa, en na hem een kus te hebben gegeven, verdween zij en liet oom Alec aan zijn eigen gedachten over.
HOOFDSTUK X. ROSA'S OPOFFERINO.
't Was een vrooUjk ontbijt den volgenden morgen, en daarna hadden de jongens een heerlijke vischvangst. Toen kwamen de roode kreeften voor den dag; want zelfs tante Jessie had zich in rood flanel getooid. Oom Alec voerde den troep aan, en 't was Wonderlijk om te zien, wat hij al niet in het water kon doen; en daar de jongens hun best deden, hem zooveel mogelijk in kracht en vlugheid te evenaren, was 't een zwemmen en duiken dat het een aard had.
Rosa zwom veel verder dan waar ze staan kon, en oom met haar mee, om haar desnoods terug te halen. Tante Jessie plaste rustig op de ondiepe plaatsen en Jamie zwom als een jonge wal visch, vlak bij zijn moeder; terwijl de andere jongens in 't water stoeiden als een troep flamingo's.
Zeker zouden ze nog lang geplast, gezwommen en gedoken hebben, wanneer hun maag hun niet herinnerd



73
had, dat het tijd werd voor den lunch, en, daar die maaltijd de krachtige samenwerking van verschillende handen vereischte, kwamen de meermannen en meerminnen weldra aan wal en gingen aan 't koken.
't Werd een heerlijke koffietafel, of liever een middagmaal, en zeker zou de wereld er verstomd over hebben gestaan, wat er dien middag gegeten werd, als zij er getuige van was geweest. Na den maaltijd oordeelden de meesten 't noodig een slaapje te doen, want de jongens waren voor dag en dauw op geweest; en zoo zocht ieder een plaatsje in de tenten, onder de boomen, of waar 't 'hem goeddacht.
juist waren oom Alec en tante Jessie rustig ingedut, toen de jongens, door een korte sluimering meer dan genoeg verkwikt, opstonden, en Rosa, die ook wakker was, wenkten, hen te volgen. Ze begaven zich naar het hol, waaruit ze bogen en pijlen, strijdkolven, oude zwaarden en andere krijgstoerustingen haalden. Op een stuk rots gezeten met Jamie, die haar de dingen moest uitleggen, keek Rosa naar verschillende voorstellingen, die met veel vlugheid en historischen zin door haar neven werden uitgevoerd.
Kapitein Cook werd door de inboorlingen van Owhyhee op de vreeselijkste manier vermoord; kapitein Kidd verborg een reusachtigen schat in een waterketel en schoot de beide schurken dood, die 't geheim 'kenden van de plaats waar de schat verborgen was; Sinbad kwam aan wal en had allerlei avonturen.
Met groote aandacht volgde Rosa die tooneelvertooningen, en toen alles eindigde met een groot ballet van Fidjé-eilanders, wier barbaarsch gegil door de lucht weerklonk, kon ze geen woorden vinden om haar opgetogenheid over 't genotene te kennen te geven.
's Avonds nog weer een zwempartij, en daarop een prettig zitje op de rotsen, vanwaar men de verlichte stoombooten zag, die zeewaarts stevenden en de plezierjachten, die de haven in kwamen; daarmee eindigde de



74
tweede "dag van hun kampement En iedereen ging tevreden naar bed, om frisch te zijn voor de genietingen van den volgenden morgen.
„Zeg eens, Archie," fluisterde Rosa 't opperhoofd in 't oor, toen ze haar neven goeden nacht wenschte: „Heb ik goed verstaan, dat oom jullie verzocht morgenochtend naar huis te roeien, om versche melk en andere dingen te halen?"
„Ja," antwoordde Archie. „Waarom vraag je dat?"
„Omdat ik graag met je mee wou. Ik heb iets heel gewichtigs in orde te brengen. Je weet hoe onverwachts ik van huis ben gegaan."
„Mij goed," antwoordde Archie. „Maar ik vrees, dat het Charlie niet zal bevallen."
„Dank je. Ik kan er dus zeker van zijn, dat je mij helpt, - wanneer ik morgen verlof vraag, en dat je er voor dien tijd aan niemand iets van zegt, behalve aan Charlie. Beloof je mij dat?"
„Ik beloof 't je plechtig," antwoordde Archie.
„Wel een aardig klein ding, hè, Prins ?" zei Archie tot Charlie.
„Zeker. Een alleraardigst kind, Ik mag haar wel."
Rosa hoorde de beide opmerkingen, terwijl ze naar haar tent liep.
„Een klein ding!" zei ze pruilend. „Die jongens parten over mij, alsof ik een baby was. Nu, ik weet wel, dat ze mij na morgen met vrij wat meer eerbied zullen behandelen."
Den volgenden morgen stond Archie haar al te wachten, en ze kreeg verlof mee naar wal te gaan. daar de jongens terstond zouden terugkomen. Ze voeren af, en Rosa wuifde den eilanders tot afscheid toe met een vrij bedrukt gezicht want ze had onherroepelijk een heldhaftig besluit genomen en een daad van zelfopoffering zou op een nieuwe en treffende wijs worden ten uitvoer gebracht
Terwijl de jongens de melk haalden, vloog Rosa naar Phebe; verzocht haar dringend haar werk te laten



75
staan, haar hoed op te zetten en een briefje aan oom Alec mee te nemen, dat haar wel wat geheimzinnig gedrag zou ophelderen. Phebe gehoorzaamde haar, en toen Rosa haar naar de boot bracht, zei ze, dat zij nog niet klaar was om mee te gaan, maar een wit sein uit haar balkon zou hangen, wanneer ze haar moesten komen halen."
„Maar waarom ga je nu niet dadelijk mee, Rosa?" vroeg Charlie verwonderd. „Oom zal er zeker boos om zijn!"
„Doe maar wat ik je zeg," antwoordde Rosa met waardigheid. „Oom zal mij begrijpen en 't je uitleggen. Gehoorzaam maar, net zooals Phebe, en doe me geen vragen. Ik heb mijn geheimen even goed als andere menschen."
Dit gezegd hebbende, wandelde zij het strand af met een air van onafhankelijkheid, dat grooten indruk op de jongens maakte.
»'t Is een afspraak tusschen oom en haar," verzekerde Archie. „Laten we er ons dus niet mee bemoeien. Zit je goed. Phebe ? Roei op, Prins!"
En voort roeiden zij, met groote verbazing door de eilanders ontvangen.
In het briefje, dat Phebe meebracht, stond:
„Lieve Oom! Ik zal voor vandaag de plaats van Phebe innemen, om ook haar eens een plezierigen dag te bezorgen. Luister als 't u belieft niet naar haar bezwaren, maar houd haar op het eiland en zeg tegen de jongens, dat ik hun vriendelijk verzoek heel aardig voor haar te zijn. Geloof niet, dat hetgeen ik doe me gemakkelijk valt; 't is heel bard, den prettigsten dag van alle te moeten missen; maar ik voel zóó, hoe egoïstisch het is, om zelf plezier te hebben, terwijl Phebe niets heeft, dat ik de opoffering wel moest doen. Laat mij dus maar begaan en lach er mij niet om uit Ik doe het heusch niet om geprezen te worden, maar alleen omdat ik niet anders kan.
Groet allen van „Uw Rosa."



76
„God zegene het lieve kind! Wat een goed hart heeft zij !" riep oom Alec uit. Zullen we naar haar toe gaan en haar halen, jessie? of zullen we haar laten begaan?"
„Laat haar begaan, en bederf haar kleine opoffering niet," antwoordde tante Jessie. „Waarmee we haar plezier kunnen doen, is, Phebe een genoeglijken dag te bezorgen. Als we dat doen, toonen we eerbied te hebben voor haar zelfverloochening."
Dit zeggende gaf ze den jongens een teeken, dat ze hun teleurstelling moesten verbergen en hun best doen, om Rosa's gast genoegen te verschaffen.
Slechts met moeite kon men Phebe weerhouden, regelrecht naar huis terug te keeren, en zij verklaarde, dat ze nergens plezier in bad, als juffrouw Rosa er niet bij was.
„Ze houdt het den heelen dag toch niet uit, en nog voor het twaalf uur is, zullen we haar sein wel zien," -dacht Charlie; en de anderen waren het zoo volkomen met hem eens, dat zij zich troosten over de afwezigheid van hun nichtje, verzekerd als ze waren dat die afwezigheid slechts kort zou duren.
Maar uur na uur ging voorbij, en er verscheen geen signaal op het balkon, hoe Phebe er ook op hoopte. Geen voorbijgaande boot bracht de vluchtelinge terug, ofschoon meer dan één paar oogen naar t krullende haar onder 't matrozenhoedje uitkeken; zelfs de ondergaande zon bracht nog geen Rosa.
„Dat had ik nooit in 't kind vermoed," zei oom Alec bewogen. „Ik dacht, dat het maar een plotselinge gevoelsopwelling was ; maar nu zie ik, dat zij het ernstig gemeend heeft en dat haar zelfverloochening de ware is."
,'t Vuurwerk zal ze in alle geval zien," zei Archie, „als ze ten minste niet zoo dom is, om zich in een donker hoekje te verbergen."
„Het onze zal ze uitstekend zien," voegde Steven er bij. „Maar 't groote op den heuvel zal ze missen."



77
„En ik zou haar liever zien dan al het vuurwerk ter wereld," zei Phebe, die plan had zich met een der booten uit de voeten te maken, zoodra ze er maar kans toe zag.
„Laat de zaken maar zooals ze zijn," raadde oom Alec aan. „Wanneer zij de schitterende uitnoodiging, die we haar zenden, weerstand biedt, dan is ze een heldin." 1
Hij hoopte echter in 't geheim, dat ze zoo heldhaftig niet zou wezen.
Intusschen had Rosa een rustigen, maar drukken dag gehad, terwijl ze Dolly hielp, tante Peace bediende en vastberaden alle pogingen van tante Plenty weerstand bood, om haar terug te laten brengen, 's Morgens was 'thaar wel wat hard gevallen en kon ze 't gelukkige eiland, waar men thans in de volle vreugde was, slecht uit haar gedachten zetten, terwijl ze kopjes waschte, Dolly bromde en de tantes klaagden. Hard viel het haar toen het uur aanbrak, waarop allen daar ginds te water gingen, en zij in 't stille huis moest blijven. Maar 't hardst van alles viel 't haar, toen het avond was, tante Plenty bezoek had, en Dolly in de keukendeur ging staan om een luchtje te scheppen; zoodat voor 't arme kind niets anders overbleef, dan alleen op haar balkon te zitten en naar de zee te kijken, waarop booten, met gelukkige menschen beladen, heen en weer voeren.
Toen waren er een paar tranen 'in de blauwe oogen gekomen; maar ze had ze haastig weggeveegd en zat nu naar den kant van 't eiland te turen, om 't vuurwerk te zien. Eensklaps wekte de stem van oom Max haar uit haar overpeinzing.
„Kom, kind," zei hij, „kleed je gauw aan en ga met mij mee. Ik kwam, om Phebe te halen, maar tante zegt dat zij uit is; daarom moet ik jou hebben. Fun zit bij mij in de boot; hij.wou 'tvuurwerk zoo graag eens zien. Ik laat het ter eere van jou afsteken, en dus mag je het niet missen, hoor!"



78
„Maar, Oom," zei Rosa, die wilde weigeren, „misschien . . . ."
„Ik weet het, lieve, ik weet het. Tante heeft het mij verteld. Maar niemand heeft je nu zoo noodig als ik, en daarom haast je wat."
Daar oom Max groote haast scheen te hebben, kleedde zij zich gauw aan, en ging met hem naar t strand, waar ze den kleinen Chinees vonden, die »"""• met een aardig lantaarntje stond te wachten en haar in de boot hielp. Rosa kon niet nalaten hartelijk te lachen, toen hij zijn gevoelens van eerbied in gebrekkig Engelsch poogde uit te drukken. De klokken der stad sloegen negen uur terwijl ze de baai invoeren, en 't scheen wel dat het vuurwerk op 't eiland reeds gedaan was; er was ten minste niets van te zien.
„Ons vuurwerk is stellig |afgeloopen," zei Rosa.
„Dat geloof ik niet," antwoordde oom Max, „kijk daar begint het! 't Moest juist afgaan ter eere van je komst".
Rosa keek er met groote oogen naar en zag de vonken veranderden in een gouden vaas, waaruit groene bladeren kwamen, en itoen een vuurroode bloem, die heerlijk schitterde.
„Is dat geen roos, Oom ?" vroeg zij, terwijl ze opgetogen in de handen klapte, en de bloem grooter en grooter werd.
„Natuuriijk," antwoordde oom Max. „En zie nu eens. Wat denk je wel dat dit zijn?"
„Dat zijn distels, Oom, Schotsche distels 1" riep zij, toen zij aan eiken kant der vaas drie, en onderaan één Schotschen distel te voorschijn zag komen. „Er zijn er zeven; een voor ieder van de jongens! O, wat aardig!" SflE* Rosa wendde haar oogen niet van de mooie verlichting af.
,'t Voldeed werkelijk heel goed," zei oom Max, verheugd dat zijn vuurwerk zoo goed geslaagd was. „Kal ik je nu op het eiland afzetten, of je weer naar huis brengen, kind?"



79
„Als 't u belieft weer naar huis," antwoordde Rosa vastberaden, ofschoon ze een treurigen blik naar het eiland wierp, dat nu zoo dicht bij haarwas, dat zij 't kruit kon ruiken en de donkere gedaanten er op heen en weer zien loopen. „Ik dank u hartelijk, dat u mij meegenomen hebt. Ik ben blij, dat ik het gezien heb, en ik zal er zeker van nacht van droomen."
Ze roeiden naar huis, en Rosa viel in slaap,, bij zich' zelve zeggende:
,,'t Is mij harder gevallen dan ik dacht; maar Ik ben toch blij, dat ik 't gedaan heb. Het plezier, dat Phebe gehad heeft, vergoedt het meer dan genoeg."
HOOFDSTUK XI. DIE ARME MAX.
In zeker opzicht was Rosa's zelfverloochening mislukt, want ofschoon de ooms en tantes er haar te liever om hadden en haar dat toonden — de jongens hadden voor haar niet dien plotselingen eerbied gekregen, dien zij verwacht had. Het hinderde baar toen ze Archie hoorde zeggen, dat hij haar daad allerdolst vond, en dat Prins er bij voegde „dat ze 't domste eendie was, dat hij ooit gezien had." Toch kwam er spoedig een tijd, waarop Rosa, zonder het te vermoeden, niet alleen den eerbeid van de neven won, maar ook hun dankbaarheid en genegenheid.
Kort na het kampement op het eiland kreeg Max een zonnesteek en lag hij eenigen tijd ernstig ziek. 't Was plotseling gekomen, en iedereen maakte er zich ongerust over. Gelukkig herstelde hij vrij gauw, doch juist toen de familie er zich over verheugde, trof hem een nieuwe ramp, die allen even treurig stemde. De arme Max werd blind: hij had te veel van zijn oogen gevergd, en niemand durfde hem meedeelen, wat de



80
groote oogheelkundige van hem gezegd had, toen die hem was komen onderzoeken. De arme jongen bleef geduldig, denkende, dat een paar weken rust de overspanning van verscheiden jaren zou genezen.
Hij mocht geen boek onder de oogen hebben en daar 'zijn grootste genot in lezen bestond, was het een vreeselijke beproeving voor den armen Boekwurm. Iedereen was bereid hem wat voor te lezen, en in den beginne betwistten de jongens elkander de eer. Maar toen er week op week voorbijging en Max tot nietsdoen in een donkere kamer veroordeeld bleef, bekoelde hun ijver hoe langer hoe meer, en viel .de een na den ander af. 't Was ook hard voor de levendige jongens, zoo midden in hun vacantie; en niemand nam 't hun kwalijk, dat zij zich met korte bezoeken en warme betuigingen van genegenheid vergenoegden, en zich verder op hun zwerftochten vermaakten.
De ooms en tantes deden wat ze konden; maar oom Max had het druk in zijn zaak, tante Jane las zoo droog en zoo akelig, dat men er onmogelijk lang naar kon luisteren en de andere tantes hadden genoeg in haar eigen huishouden te doen, ofschoon zij den armen jongen elke lekkernij zonden, die ze maar konden bedenken. Oom Alec was hartelijk en goed voor tien, maar hij kon al zijn tijd niet aan den zieke geven; en 't zou er dus ongelukkig met den armen Wurm uitgezien hebben, als hij Rosa niet gehad had. Haar zachte stem deed hem goed, haar geduld was onuitputtelijk, haar tijd scheen zoo kostbaar niet te zijn als die van de anderen en haar goedhartige opgewektheid was zijn eenige troost
Toen de overigen verslapten, bleef zij trouw op haar post Uren lang zat ze in de duistere kamer met slechts één lichtstraal op haar boek en las Max voor, zooals hij daar met een verband voor de oogen op de canapé lag en zwijgend van de lectuur genoot die in zijn vervelende dagen wat afwisseling bracht. Soms was hij knorrig en moeilijk tte voldoen, soms bromde hij,



81
omdat zijn „lectrice" de droge boeken, waaruit hij zoo graag hoorde lezen, niet had kunnen krijgen, en soms was hij zoo wanhopig, dat zij diep medelijden met hem gevoelde. Ondanks al die kwellingen bleef Rosa volhouden en deed wat zij kon om hem afwisseling te verschaffen. Was hij in een sombere bui, dan hoorde zij hem geduldig aan, knorde hij, dan las ze maar stevig door, hoe vervelend de lectuur ook was, terwijl nu en dan een traan uit haar oog op de bladzijden druppelde; en verviel hij in een wanhopig stille bui, dan troostte zij hem met de hoop op een betere toekomst.
Hij uitte zich weinig, en toch wist ze, dat hij haar dankbaar was; want hij had niemand liever bij zich dan haar. Kwam zij wat laat, dan was hij ongeduldig; als zij weg moest, voelde [hij zich verlaten, en wanneer hij hoofdpijn had, kon zij hem altijd in slaap krijgen, door hem de oude liedjes voor te zingen, waarvan haar papa zoo veel gehouden had.
„Ik weet niet, wat ik zou beginnen zonder dat kind," zei tante Jane, Max' mama, dikwijls.
En dan voegde Max er bij, terwijl hij tastte of het stoeltje al voor haar klaar stond, waarop zij moest zitten. „Zij alleen is meer waard dan al de jongens bij elkander."
Dat het Rosa genoegen deed haar opofferende liefde zoo erkend te zien, sprak vanzelf, en als 't haar wel eens verveelde, dan was een blik op 't groene verband, het krulhoofd, dat daar zoo stil op 't kussen lag, en de arme, zoekende handen, voldoende, om haar diep te treffen en aan haar vermoeide stem nieuwe opgewektheid te geven.
Zij wist niet, hoeveel zij zelf leerde uit de boeken die zij voorlas en uit de dagelijksche kleine offers die ze bracht. Verhalen en gedichten waren haar liefste lectuur, maar daar gaf Max niet om, en, nu zijn geliefde Grieken en Romeinen hem ontzegd waren (Rosa kende Grieksch noch Latijn), vergenoegde hij zich met reisbeschrijvingen, levensschetsen, en de geschiedenis van
ALCOTT, EEN NICHTJE, 7e dr. 6



82
groote uitvindingen en ontdekkingen. Hoe Wéinig ®è Rosa in den beginne ook aantrokken, ze begon spoedig belang te stellen in de lotgevallen van Livingstone, Hobben's leven in Indië, en de beproevingen van Watt eh Arkwright. Die ware, tot énergie opwekkende levens1berichten schudden haar uit haar nuttelooze droomerijen wakker, terwijl haar trouwe oppassing en haar taai geduld Max tronen en wonnen; en lang daarna leerden beiden inzien, hoe nuttig die schijnbaar vervelende uren voor hen ger/eeü waren.
Op een zonnigen morgen, toen Rosa juist was gaan zitten om aan een dik boekdeel, de geschiedenis der Fransche revolutie, te beginnen, vroeg Max:
„Den hoeveelsten hebben wij vandaag?"
„Den zevenden Augustus, geloof örj" antwoordde Rosa - „Dus is er al meer dan de helft van mijn vacantie dm," bromde hij. „En ik heb er maar één week wat aan gehadI Dat noem ik hard!"
„Dat is het ook; maar daar schiet nog wat over, en misschien kun je daar nog van génieten."
„Genieten? Ja, ik wil er van genieten. Die oude kérel hoeft zich niet te verbeelden, dat ik hier nog langer met toegebonden oogen zal blijven liggen."
„'t Zal toch wel moeten, als je oogen tenminste niet gauwer genezen, dan tot nu toe het geval was."
„Heeft hij er de laatste maal ook iets van gezegd?"
„Ik heb hem niet gezien, zooals je weet Zal ik nu beginnen? 'tZiet er nog al boeiend uit."
„Lees maar op; 't is mij toch hetzelfde." En Max Bet zich achterover vallen op de oude canapé, waarop hij zat t°en Rosa binnenkwam.
Rosa begon en las een paar hoofdstukken, al de moeielijke namen, waarvoor zij gevreesd had, blijkbaar goed uitsprekende; want haar toehoorder verbeterde er geen enkelen, en scheen met alle aandacht te luisteren. Eensklaps hield ze middenin een zin óp; want Max was van de canapé gevlogen, stampte met beide voeten op den grond en riep op ruwen, driftigen toon:



83
„Schei .uitl Ik versta geen woord, en je kunt je longen sparen, om mij eerlijk op mijn vraag te antwoorden."
„Wat scheelt Je ?" vroeg Rosa. „Wat wou je weten 9"
„Ik wil iets weten, dat jij me moet zeggen."
„Ik? Och toe, ik niet, alsjebelieft."
„Je zult het me zeggen, of ik trek dat verhand van mijn oogen en kijk zoo lang in de zon als ik maar kan."
En Max deed, alsof hij de bedreiging ten uitvoer wilde brengen.
„Nu, ik zal 't je zeggen, als ik kan," antwoordde Rosa. „Maar wees toch niet zoo onvoorzichtig om het verband los te trekken."
„Goed, maar geef mij geen ontwijkende antwoorden, zooals tegenwoordig iedereen doet. Vond de dokter mijn oogen bij zijn laatste bezoek niet erger dan ze geweest waren ?" Moeder wou het mij niet zeggen; maar jij zult het doen."
„Ik geloof van ja," antwoordde Rosa.
„Dat heb ik wel gedacht. Zei hij, dat ik naar school zou kunnen gaan, als de vacantie om was ?
„Neen, Max."
„O, God!"
Meer zei hij niet; maar Rosa zag hem de lippen op elkander persen en diep ademhalen, alsof ze hem erg zeer had gedaan. Hij scheen echter de teleurstelling moedig te willen dragen en vroeg een minuut later teel bedaard :
„Wanneer denkt hij, dat ik weer zou kunnen beginnen !"
't Was een hard geval om daar antwoord op te geven. Toch wist Rosa, dat ze het doen moest, omdat tante Jane haar verzocht had, den armen jongen de waarheid te zeggen.
„Nog in geen maanden," antwoordde zij. „In hoeveel maanden niet ?" vroeg hij barsch. „Misschien in geen jaar."



84
In een heel jaar niet! En ik hoopte tegen dien tijd voor de academie klaar te zijn."
En 't verband opschuivende, zag Max haar aan met verschrikte oogen, die hij dadelijk moest sluiten voor dien enkelen lichtstraal.
„O, daar heb je nog overvloed van tijdvoor," zei Rosa met tranen in haar oogen. „Wees nu maar geduldig en laat je oogen met rust of je zult zelf de oorzaak zijn, dat het nog langer duurt, eer je ze weer gebruiken mag."
„Ik wil niet langer geduldig zijn. Ik wil studeeren en door mijn examen komen, hoe 't ook ga. 'tls kwakzalverij, mijn oogen zoo te ontzien. Die dokters houden je maar aan 't lijntje. Maar ik wil 't niet langer dulden, ik bedank er voor!" En hij sloeg met zijn beide vuisten op zijn hoofdkussen als ranselde hij den onbarmhartigen dokter af.
„Toe, Max, luister eens," verzocht Rosa heel ernstig, ofschoon haar stem beefde en haar hart bonsde. „Je weet, dat je je oogen bedorven hebt door bij 't licht van 't vuur en in 't half duister te lezen cn door laat in den nacht op te zitten. Daar moet je nu voor boeten; dat zei de dokter ook. Je moet nu oppassen en doen wat hij je zegt, of je wordt stekeblind."
„Dat is niet waar."
„'t Is wel waar, en hij heeft ons verzekerd, dat alleen volkomen rust je kon genezen. Ik weet, dat het vreeselijk hard is, maar wij willen je allemaal helpen. Ik lees je alle dagen voor, ga met je wandelen, pas je op en probeer je den tijd te korten."
Hier zweeg ze j want het was duidelijk, dat hij niet naar haar luisterde. Het woord blind scheen hem den genadeslag gegeven te hebben, want hij hield zijn gezicht in zijn kussen en lag zoo stil, dat Rosa er bang van werd. Zonder zich te verroeren, zat zij daar eenige minuten, vol verlangen hem te troosten, maar niet wetende hoe, en wenschende, dat oom Alec kwam, die beloofd had, het Max te zeggen.



85
Daar hoorde zij een nokkend geluid, dat haar door 't hart sneed: het was het droevigste snikken', dat zij ooit gehoord had; en, ofschoon het den armen jongen zeker zou verlichten, mocht ze het toch niet toelaten, omdat het slecht voor zijn oogen was. Zij knielde bij de sofa neer, en zei met moederlijke teederheid:
„Lieve Max! Je moet niet schreien, 't Is zoo slecht voor je arme oogen 1 Neem je hoofd weg uit dat heete kussen, en laat mij 't wat verkoelen. Ik begrijp heel goed, hoe vreeselijk 't voor je is; maar schrei toch niet Ik zal 't wel voor je doen: mij doet het geen kwaad."
Terwijl ze sprak, trok ze het kussen zachtjes weg en zag 't groene verband vol vlekken van de heete traliën, die getuigden, hoe hard de waarheid hem getroffen had. Max voelde den troost van haar medelijden, doch omdat hij een jongen was toonde hij dit niet. Overeind komende zei hij, terwijl hij de tranen met de mouw van zijn buis poogde af te vegen:
„Maak je maar niet ongerust! Zwakke oogen tranen altijd. Het is al over."
Maar Rosa hield zijn arm vast en riep angstig:
„Kom er toch niet aan met die wollen stof! Ga liggen en laat mij je oogen betten. Kom, gauw, dan zal het je geen kwaad doen."
„Ze doen me zoo'n helsche pijn! Hoor eens, vertel niet aan de andere jongens, dat ik als een klein kind gehuild heb!" voegde hij er bij; terwijl bij zich met een zucht aan de bevelen van zijn pleegzustertje onderwierp.
„Natuurlijk niet," antwoordde Rosa. „Ik wou wel eens zien, dat een van hen zich zoo goed hield in jouw geval, als jij gedaan hebt. En ik weet zeker, dat je 't nu geduldig zult dragen; 't is niet half zoo erg, als men er maar eenmaal aan gewoon is. Daarenboven, 't is toch maar voor een tijd, en je kunt toch een heeleboel prettige dingen doen, al kun je niet studeeren. je zult een blauwen bril moeten dragen; wat zal dat grappig staan."



86
Terwijl ze al die vriendelijke troostwoorden sprak, bette ze zacht zijn oogen en verkoelde zijn gloeiend hoofd met eau de cologne. De patiënt liet haar geduldig begaan, met een blik die haar pijnlijk aandeed.
„Homerus was blind en Milton was het ook," merkte Max op, wien zelfs de blauwe bril geen glimlach kon ontlokken, „en toch hebben ze hun naam onsterfelijk gemaakt,"
„Papa had een plaat, waarop Milton was voorgesteld, terwijl zijn dochters voor hem schreven. Ik vond dat altijd zoo'n mooi schilderij," zei Rosa op een ernstigen toon.
, „Misschien zou ik wel kunnen studeeren, als iemand voor mij wilde zien en mij voorlas," hernam Max,
„Denk je, dat het zou lukken?"
„Welzeker, als eerst je hoofd maar sterk genoeg is," antwoordde Rosa. „De zonnesteek is, zooals je Weet, het grootste kwaad, en de dokter zegt, dat je hersens raat moeten hebben."
„Dien ouwen kerel zal ik eens spreken, als hij weerkomt," dreigde Max. „Dan zal hij mij precies zeggen, wat ik al dan niet doen mag. 't Was dom van mij, in de zon te zitten lezen, totdat de letters voor mijn oogen dansten. ;Ik zie ze nog, als ik mijn oogen dicht doe, blauwe zwervende bollen, allemaal sterren en andere figuren. Zouden blinden die ook zien ?"
„Denk daar nu maar niet aan," vermaande Rosa.
„Ik ga weer voorlezen als je 't goedvindt We komen nu gauw aan een belangrijk gedeelte en dan vergeet je alle narigheid."
„Vergeten 1 Onmogelijk! Schei maar uit met die oude revolutie! Ik wil er geen enkel woord meer van hooren. Ik heb hoofdpijn, en voel me zoo akelig onrustig. Wat zou ik graag eens een roeitochtje met den „Stormvogel doen I"
„Laat mij dan wat zingen; misschien val je in slaap, en dan zal de dag je veel korter toeschijnen," zei Rosa. „Wel mogelijk; ik heb van nacht slecht geslapen en



87
zwaar gedroomd. Ik zal zien te slapen. Kon ik 't maar een jaar 'achter elkaar doen en genezen wakker worden." „O, ik wou, dat je 't kon I"
„Je bent een beste verpleegster, Rosa," zei Max „Zing dat liedje maar eens van „De Berkenboomen;" 't is een slaperige wijs, misschien dut ik er wel bij in."
Tevreden, dat Max eenigszins tot rust gekomen was, nam ze haar waaier, om zijn heet hoofd wat te verkoelen en begon te zingen:
„Meisjelief, wilt gij niet gaan Naar de Aberfieldsche berken ?"
Max kwam niet te weten, of 't meisje al of niet naar de Aberfieldsche berken ging, hij zelf was voor dien tijd naar de plaats gegaan, waar hij zijn leed over de slechte tijding gelukkig vergat.
HOOFDSTUK XII.
DE ANDERE JONGENS.
Rosa had aan de anderen verteld wat er tusschen haar en Max was voorgevallen, en daardoor allen, vooral tante Jane, vrij wat verlicht. Max had lang en breed met den dokter gesproken, 't geen hem echter weinig opbeurde; want de uitslag was, dat hij feitelijk nog niets mocht doen, ofschoon de dokter wel had laten doorschemeren, dat hij langzamerhand zijn studiën zou mogen hervatten. Dit vooruitzicht schonk hem moed, en hij droeg zijn lot verder zoo bedaard en zoo mannelijk, dat ieder hem bewonderde.
JQe'jongens, wat Max ook van hen mocht zeggen, hadden erg met hem te doen, en vonden dat hij zich kranig hield. Ze waren heel hartelijk voor hem, maar



88
hadden er den slag niet van hem op te vroolijken en af te leiden; en Rosa vond, dat ze altijd erg neerslachtig waren, als ze een bezoek bij haar patiënt kwamen brengen. Zij bleef haar plaats als opperste ziekenverpleegster en lezeres behouden, ofschoon de jongens haar wel eens afwisselden. Soms waren ze uit hun humeur, als ze zagen dat aan Rosa's diensten boven de hunne de voorkeur werd gegeven en klaagden ze elkander hun nood, dat de Wurm totaal bedorven werd. Maar [ze konden toch niet ontkennen, hoe nuttig Rosa zich maakte en moesten toegeven, dat zij de eenige was, die trouw op haar post bleef — iets, wat sommige van hen wel eens met een geheim zelfverwijt gevoelden.
Rosa raakte er van doordrongen, dat zij het was, die in de ziekenkamer heerschappij voerde; want tante Jane liet het grootste deel der verpleging aan haar over; bemerkende dat het meisje bij de oppassing van haar zieken vader vrij wat ondervinding had opgedaan en [van [meening dat haar jeugd in dit geval meer een aanbeveling dan een beletsel was. Max was er weldra volkomen van overtuigd, (dat niemand hem zoo goed kon oppassen als Rosa, en Rosa begon veel van haar patiënt te houden, ofschoon ze hem altijd als den minst aardige der zeven neven had beschouwd. Hij was niet beleefd en gevoelig zooals Archie, niet vroolijk en knap als Prins, niet vlug en dienstvaardig als Steven, niet zoo jolig als de kleintjes, niet [vertrouwelijk en aanhalig als Jamie. Hij was ruw, in zich zelf gekeerd, slordig en onaangenaam, dikwijls wat pedant en alles behalve voorkomend voor een jong meisje als Rosa.
' Toen echter die beproeving hem overviel, ontpopten zich vele goede eigenschappen in haar neef, en leerde ze den armen Wurm niet alleen met medelijden beschouwen, maar kreeg zelfs eerbied en liefde voorden patiënt, die zich zoo geduldig, zoo gelaten en opgeruimd gedroeg. Weldra begreep zij,' 'dat de anderen hem niet naar



89
waarde wisten te schatten, en dat deed ze eens op een wijs blijken, die een diepen indruk op de jongens maakte.
De vacantie liep ten einde, en de tijd naderde, waarop Max zou gevoelen, dat hij buiten de gelukkige schoolwereld zou worden gesloten, waarvan hij zooveel hield. Deze gedachte maakte hem verdrietig, en zijn neven deden hun best hem op te vroolijken: in 't bizonder op zekeren middag, toen ze allen door een opwelling van zelfverloochening schenen aangegrepen. Jamie kwam met een mandvol bramen, die hij zelf geplukt had, zooals zijn bloedende vingers en zijn blauwe lippen getuigden. Wili en Geordie brachten hun jonge honden mee, om Max wat op te vroolijken, en de drie oudste jongens vonden het praten over hun cricketspel, hun voetbal en andere sport, blijkbaar zeer geschikte onderwerpen, om den patiënt mee te amuseeren.
Rosa was uit rijden gegaan met oom Alec, die gezegd had dat ze zoo bleek werd als een spruit van een winteraardappel, en dat dit van 't lange verblijf in het donker kwam. Maar haar gedachten waren al den tijd dien ze reden bij Max, en zoodra ze terug was, vloog ze naar zijn kamer en vond alles in een mooi verwarden toestand.
Met de beste voornemens der wereld hadden de jongens meer kwaads dan goeds aangericht, en toen Rosa binnenkwam, zag ze een' tooneel ! De jonge honden blaften, de kleine jongens schreeuwden, en de oudsten praatten allen tegelijk; de gordijnen waren opgetrokken, de kamerdeur was gesloten, de bramen lagen over den grond en Max, wiens verband half opgeschoven was, stond daar met hoogroode wangen, 't hardst van allen schreeuwend, in twist met Steven over het leenen van een paar boeken, waaraan hij veel waarde hechtte, maar die hij toch niet langer kon gebruiken.
Rosa beschouwde deze kamer als haar bizonder koninkrijk, en trad binnen met een air van gezag, dat de jongens deed versteld staan en terstond tot stilte bracht.



90
Ze hadden haar nog nooit zoo boos gezien, en de uitwerking was ontzaglijk, en comisch tegelijk: want zij joeg hen allen de kamer uit, en ze gehoorzaamden als lammeren: de kleine jongens liepen zoo gauw ze konden naar huis) de drie grootere echter bleven in de kamer er naast, op hoop zich nog bij haar te kunnen verontschuldigen. Door de half openstaande deur zagen ze al wat ze deed.
„Kijk, ze reddert de kamer weer op," zei Steven. „Hoe dom ook van ons, dat we die honden binnenlieten."
„De arme Wurm kreunt, alsof hij getrapt, in plaats van als een poesje gestreeld wordt, zei Charlie, toen hij Max over zijn hoofd hoorde klagen.
„Zij zal hem wel kalmeeren," zei Archie. „'t Is eigenlijk- gemeen van ons dat we hem eerst aan den gang maakten en 't nu aan haar overlaten, hem tot bedaren te brengen. Ik zou haar wel graag gaan helpen, maar ik weet niet hoe."
„Ik zou 't ook wel willen doen," zei Charlie. Maar een meisje heeft er meer slag van, om met zieken om te gaan."
„Ze is altijd ontzettend goed voor Max geweest," zei Steven.
„Beter dan zijn eigen broer," voegde Archie er bij.
„Dat hoef je me niet te verwijten," hernam Steven.
„Jij hebt ook niets voor Max gedaan, en hij houdt van jou meer dan van iemand anders. Ik verveel hem altijd. Kan ik 't helpen, dat ik niet zoo'n geleerde ben ?"
„We zijn allemaal tamelijk egoïstisch geweest en hebben hem niet behandeld zooals wij moesten," bekende Archie. „Maar we zullen trachten ons voortaan te verbeteren."
Rosa heeft hem altijd geduldig opgepast; geen wonder, 4at hij haar 't liefst bij zich heeft," zei Charlie.
„Juist," hernam Archie. „En we hebben dan in 't geheel niet gewaardeerd en haar nog nooit getoond, hoeveel achting we voor haar hadden."
Ik zal haar op mijn knieën vergiffenis vragen," be-



91
loofde Prins spottend, terwijl hij zich zoo lang uitrekte als hij kon, „en haar smeeken, te vergeten dat ik haar als een kind behandeld heb. 'tZal een fraai tooneel zijn. Twee jaar jonger dan ik! Maar ze is zoo teer, dat ik altijd aan een aardige pop denk."
„Die pop," zei Steven, „heeft getoond, dat ze een hart bezit en heeft ook vrij wat meer verstand, dan je wel denkt Max zegt dat ze sommige dingen veel vlugger begrijpt dan hij. Moeder vindt haar een bizonder flink meisje. En dus hoef je in 't geheel niet zoo'n hooge borst op te zetten, Charlie, al ben je ook wat lang; want Rosa houdt meer van Archie dan van jou. Dat heeft ze zelf gezegd, juist omdat hij haar niet als een baby behandelt"
„Maak je niet boos, Dandy," riep Charlie hem aan. „Veeg liever eerst je eigen baan schoon, eer je aan eens anders vuil begint"
Op dat oogenbiik kwam tante jane boven met een theeblad, waarop zich 't noodige bevond, en ging het vertrek van Max binnen. Terwijl de patiënt zijn thee dronk en zijn geroosterd brood at, zei ze tot Rosa:
„Als je nog een oogenblikje tijd hebt voordat je heengaat, Rosa, zou ik graag hebben, dat je voor Max een nieuw verband maakte. Dat wat hij voor heeft zit vol bramenvlekken, en hij moet morgen vroeg klaar zijn; want als 't een bewolkte lucht is, mag hij eens uit"
„Met alle genoegen, Tante," antwoordde Rosa naar de kamer gaande, waar de jongens zaten. Hier haalde ze een en ander uit 't werktafeltje voor den dag en begon het verband te maken. Archie, Charlie en Steven keken zwijgend naar haar; maar geen van hen durfde zijn excuses te maken: want Rosa keek zoo stemmig en verwaardigde zich niet eens hen aan te zien. De stilte werd hinderlijk, en Charlie, die een grappenmaker was en begreep, dat er een eind aan moest komen, ging naar Rosa toe, viel voor haar op de knieën, sloeg zich op de borst en zei op een hartroerenden toon:



92
„Vergeef 't mij als'tjebelieft, nichtje. Ik zal het nooit meer doen."
Rosa had moeite, zich goed te houden en niet in lachen uit te barsten, 't Gelukte haar echter ernstig te blijven en ze antwoordde deftig:
Mij hoef je geen vergiffenis te vragen; want je hebt mij geen kwaad gedaan. Maar Max wel; want ik vrees dat al dat licht, lawaai en getwist hem geducht achteruitgezet hebben.
„Zou je denken, dat het hem werkelijk nadeel zal' doen, Rosa," vroeg Archie.
„Of ik dat denk ?" vroeg Rosa. „Ik ben er zeker van; want hij heeft dolle hoofdpijn gekregen en zijn oogen zijn vuurrood."
Steven stak beide handen in zijn haar. Charlie viel op den grond neer en verzocht zijn neven om hem maar op te hangen. Archie echter deed niets, maar zei, dat hij Max zou voorlezen, totdat zijn oogen nog rooder waren dan de zijne.
Toen nu Rosa zag, dat de jongens werkelijk spijt hadden, over 't geen ze gedaan hadden, voelde zij, dat ze hen wat moest geruststellen.
„Hoort eens, jongens," begon ze op een moederlijken toon, „Als je 't werkelijk goed met Max meent, moet je niet weer doen, zooals je gedaan hebt. Praat hem niet weer over dingen, die hij nu niet kan doen, en vertelt hem niet weer, hoeveel pret je met het voetbal of criket gehad hebt. Lees hem liever bedaard wat voor uit een aardig boek; vertel hem 't een en ander van de school, en biedt hem aan om hem in zijn studie te helpen als hij zoover is, dat hij weer leeren mag; dat kun jullie beter dan ik, omdat ik maar een meisje ben en geen Grieksch, Latijn en al die geleerdheid ken."
„Nu goed; maar jij doet een massa dingen veel beter dan wij dat zouden kunnen, dat heb je bewezen!" riep Archie met een goedkeurenden blik, die Rosa gelukkig stemde.



93
„Nu zijn we weer goede vrienden," zei Rosa, hun de hand toestekende, „en zullen we samen plannen bedenken, om den armen Max afleiding te bezorgen."
Toen nu de vrede gesloten en er een hemelsche kalmte op gevolgd was, begonnen ze allerlei plannen te maken, waarbij Rosa de leiding nam.
„Voor morgen zijn we al klaar; ik hoop maar, dat het een betrokken lucht is," zei ze, toen ze het nieuwe verband af had.
„Ik had nog al een buitengewoon zonnigen dag besteld," riep Charlie, die zijn vroolijkheid teruggekregen had; „maar ik zal den koster zeggen, dat hij 't moet afzeggen, 't Is een beste kerel en hij zal het zeker doen als ik 't hem verzoek."
„Jij kunt er makkelijk over praten en er den draak mee steken, Charlie," zei Rosa. „Maar hoe zou 't jou bevallen, om weken lang zoo'n blinddoek te moeten dragen?" En ze deed hem 't verband voor.
„Afschuwelijk! Doe dat ding weg! doe 't mij af!" riep Charlie uit. „'t Verwondert mij niets, dat de ouwe jonge tusschenbeiden uit zijn humeur is met zoo'n ding voor zijn oogen." Rosa deed het hem af en ging naar binnen, om 't Max voor te doen en hem goeden nacht te wenschen.
„Ik zal haar naar huis brengen, want het wordt donker en ze is wat bang," zei Archie, die vergat, hoe hij vroeger om die bangheid gelachen had.
„Neen, dat zal ik doen," zei Steven, „'t ls mijn broer dien ze oppast."
„Weet je wat, laat ons alle drie gaan," stelde Charlie voor, „dan hoeven we er geen ruzie om te maken."
Rosa was over 't aanbod van haar neven zeer verwonderd en gestreeld. En zoo brachten ze haar alle drie thuis, ofschoon Archie haar eigenlijk geleidde, want de beide anderen sprongen over heggen, [speelden krijgertje of stoeiden met elkander den geheelen weg over. Toen ze echter aan de deur van Rosa's woning kwamen,



94
hielden ze zich bedaard, gaven haar de hand en wenschten haar deftig goeden nacht.
HOOFDSTUK XIII.
COSEY CORNER.
De vacantie was uit, de jongens waren weer naar school, Max moest tot zijn verdriet thuis blijven. Hfj mocht nu de donkere kamer al verlaten en een blauwen bril dragen, die aan al wat hij zag een sombere kleur gaf. Op zekeren dag zei hij op een wanhopigen toon tegen Rosa:
„Zeg, wanneer je nu niet iets nieuws voor mij weet te bedenken, word ik nog gekt"
Toen nam Rosa oom Alec in den arm.
„Voor beiden, zoowel voor den patiënt als voor zijn verpleegster, is er geen beter middel, dan een maand naar de bergen te gaan, met tante Jessie en jamie als geleide."
Daar een dame, die vlak bij de kleintjes woonde en op wier klein aardig, vierjarig dochtertje, Pokey, jamie zeer gecharmeerd was, ook zou meegaan, vertrok bet zestal op een helderen Septembermorgen jmet een sneltrein naar Portland: twee mama's met prettige gezichten, beladen met mandjes en doeken, een lief jong meisje met een pak boeken onder den arm, een lange, magere jongen met zijn hoed in de oogen, en twee kleine kinderen, wier beenen den grond van de coupé niet konden bereiken en wier gezichtjes van genoegen glinsterden, omdat ze nu eens werkelijk op reis gingen.
't Scheen wel dat de zon dien avond bizonder mooi onderging, om hen te verwelkomen, toen ze, na den geheelen dag gereisd te hebben, een ruime plaats opreden, waar een wit veulen, een roode koe, twee katten,



95
Vier kleine katjes, verscheiden kippen en een dozijn menschen, zoowel oude als jonge, zich vroolijk met elkander vermaakten. Iedereen knikte en glimlachte hen vriendelijk toe en een levendige oude dame kuste de nieuw-aangekomenen welkom, terwijl zij hartelijk zei:
„Welzoo, ik ben blij dat ik u zie. Kom maar gauw binnen en rust wat uit: bi een oogenbük is de thee klaar. Lizzie, breng de dames de trap op; Kftty, help je vader aan de koffers, en Jetray, zorg dat de tafel Haar is. O, die lieve kinderen, ze gaan dadelijk naar de poesjes kijken!"
De drie aardige dochters deden wat haar gezegd was efl iedereen voelde zich terstond thuis; aHen waren zoo gastvrij en zoo vriendelijk. Tante Jessie had veel plezier in de eigengemaakte karpetten, gestikte dekens en 't ouderwetsche huisraad; Rosa stond voor de ramen, die allen 't uitzicht hadden op een vriendelijk landschap, en Jamie en Pokey waren terstond maatjes met de andere kinderen, die hun armen met kuikens en jonge katjes vulden en heel toeschietelijk waren.
Het geblaas op een horen riep allen voor het avondeten, waaraan een groot aantal menschen met goeden eetlust en veel vroolijkheid deelnamen. Stijf kon niemand zijn, want er heerschte zoo'n gulle toon aan den disch, dat ook de stijfste loskwam. Moeder Atkinson, zooals de vrouw des huizes heette, was de vroolrjkste van allen, en had het drukker dan al de anderen; want zij zorgde voor de kinderen, hield een oog op het opdragen der schotels en moest tusschenbeide de lastige huisdieren wegjagen, die zoo mak waren, dat het veulen in de deur kwam staan, om een klontje suiker te bedelen, de katten op den schoot der aanzittenden gingen liggen en om eten vroegen, en de hennen onder de tafel rondliepen, om de kruimels op te pikken.
Na de thee liepen allen naar buiten, om de ondergang der zon te zien, totdat een schrille horenklank hun aankondigde, dat het tijd Was om weer in huis te



96
komen. Het geluid van een orgel verraste .de nieuwe logés zeer, en zij vonden vader Atkinson in de pronkkamer op het kleine instrument spelen, dat hij zelf gemaakt had. Al de kinderen verzamelden zich om hem heen en zongen, door de zusters gesteund, een lied, waarbij de kleine Pokey in slaap viel en jamie hoorbaar gaapte. Daar onze reizigers vermoeid waren gingen ze, zooals men 't noemt, met de kippen op stok en sliepen als rozen onder eigen gesponnen lakens en op matrassen met haverdoppen gevuld; alles 't werk van moeder Atkinson. En ze sliepen er rustig op, lekkerder dan thuis in hun zachte bedden.
Den volgenden dag begon het prettige buitenleven, dat zulke wonderen werkt op vermoeide zielen en zwakke lichamen. Het weer was uitmuntend en de berglucht maakte de kinderen zoo dartel als jonge lammeren, terwijl de ouderen elkander toelachten en zeiden:
„Wat heerlijk is t hier!" Zelfs de anders zoo langzame Max met zijn breedgeranden hoed sprong over een heg, en toen Rosa hem naliep, deed hij haar het opgeruimde voorstel, in 't bosch op de jacht te gaan.
jamie en Pokey werden terstond ingelijfd bij de lichte infanterie van Cosey Corner, een prachtige kompagnie, geheel en al bestaande uit officieren, die allen opgetoomde hoeden, wapperende vaandels of lange zwaarden droegen en voorafgegaan werden door een trommelslager.
'tWas een aardig tooneel, die dappere bende in behoorlijke orde over de plaats te zien trekken, aangevoerd door kapitein Dove, een jongen van elf jaren met een groot hoofd. Met de deftigheid van een generaal gaf hij zijn orders, die met meer gewilligheid dan bedrevenheid werden uitgevoerd. De tamboer was een knaap, die bijna altijd op de hoeve, zelden in zijn eigen huis was: hij heette Frank en trommelde er op los, dat het een aard had. jamie werd terstond tot kolonel verheven ; maar Pokey was nog de aardigste soldaat van



97
allen, en lokte een oorverdoovende toejuiching van al de toeschouwers uit, toen zij achteraan kwam waggelen, met het vaandel op den eenen schouder, en haar houten sabel recht Jin de lucht; terwijl haar gezichtje van pret glom, haar krulletjes op en {neer gingen, en haar mollige beentjes tevergeefs poogden flink in den pas te loopen.
Max <en Rosa [waren aan 't zoeken van bramen aan den kant van den weg, toen de soldaten hen voorbijtrokken [zonder hen te zien; waardoor zij een allergrappigst tooneeltje bijwoonden. Een eindje verder lag een der familiebegraafplaatsen, zoo talrijk in die streken, en hier beval de kapitein zijn compagnie halt te maken.
„Dit is een kerkhof, zei .hij, „er mag dus niet getrommeld worden en we moeten de vaandels laten zakken, terwijl we er voorbijgaan, 't Is nog beter, dat we ook onze hoeden afnemen; dat is eerbiediger, geloof ik."
„Wat aardig van die kleine kinderen." fluisterde Rosa, toen de troep langzaam voortliep; terwijl de trom zweeg, de vlaggen en sabels naar de laagte gehouden en de hoeden afgenomen werden.
„Laten we 's achter hen aangaan, en zien wat ze verder uitvoeren," stelde Max voor, die het zitten op een muur en het met bramen gevoerd worden wel lekker, maar toch wat vervelend vond.
Ze volgden nu het troepje, Jen de muziek speelde, de vlaggen wapperden weer, zoodra ze 't kerkhof voorbij waren. Toen ze aan de vervallen kerk kwamen, die op den hoek. van drie elkaar kruisende wegen stond, gingen ze naar binnen. Rosa en Max verhaastten hun schreden, en daar ontdekten ze kapitein Dove boven in den ouden houten preekstoel, met een plechtig gezicht zijn kompagnie aanstarende, die deftig in de leege banken zat en met veel kracht een gezang zong, dat de kinderen op de zondagsschool geleerd hadden.
„Laat ons nu bidden," zei kapitein Dove, met evenveel plechtigheid alsof hij een veldprediker was, en zijn handen vouwende, zei hij een gebedje op, dat hij bij
ALCOTT, EEN NICHTJE, 7e dr. 7



98
allen als bekend veronderstelde; een heel aardig gebedje, maar niet zeer geschikt voor het morgenuur, want het luidde:
„Nu 'k, lieve Heer, naar bed toega."
Men herhaalden het, en het was een aardig gezicht, die kleine hummels hun krullebollen te zien buigen, en de woorden te hooren lispelen, die ze zoo goed kenden. De tranen sprongen Ros» in de oogen en Max nam onwillekeurig zijn hoed af.
„Nu zal ik een korte preek houden; mijn tekst is: „Lieve kinderen bemint elkander." Ik heb moeder gevraagd, om er mij een op te geven en zij dacht, dat deze wel goed zou zijn; dus moet jullie stil zitten, dan zal ik er eter preeken. Je mag niet praten, Marion, maar naar mij luisteren. Het beteekent, dat wij goed voor elkander moeten zijn, en prettig spelen en niet kibbelen, zooals we laatst deden over den wagen. 'Jack kan niet altijd winnen en hoeft er niet boos om te zijn, dat ik graag met Frank loop. Annetje moet soms ook eens paard en niet altijd koetsier zijn, en White moet toelaten, dat Marion haar huis bij t zijne bouwt; want als ze dat graag wil, hoeft hij daar geen mate ©ver te maken, jamie schijnt een goede jongen te zijn, maar ik zal ook tegen hem preeken, als hij 't niet is. Meen Pokey, de menschen kassen elkander niet in de kerk en zetten er hun hoed niet op. Nu moet jullie je allemaal goed herinneren, wat ik gezegd heb, omdat ik de kapitein ben en jullie mij moet gehoorzamen.
Hier stond luitenant jack op.
„Of je onze kapitein bent of niet, dat kan mij niet schelen! Maar kijk liever naar je zelf en vertel maar eens, hoe je mijn riem hebt weggenomen en de grootste noot voor jezelf gehouden en niet eerlijk gedeeld hebt gisteren."
. „En dat je Frank hebt geslagen; ik heb het net gezien 1" riep Willie Snow uit zijn bank. „En je hebt mijn boek weggenomen en verstopt



99
omdat ik je niet wou schommelen," voegde Annetje, de oudste der drie Snows, er bij.
„Ik zal mijn huis niet bij Willie's huis bouwen, als hij 't niet wil hoor!" riep Marion, deelnemende in de muiterij.
„Ik wil Dimmy kussen, en ik heb m'in hoed opgezet, omdat mij. een speld prikte," riep Pokey, ondanks Jamie's pogingen om haar tot zwijgen te brengen,.;
Kapitein Dove stond raar te kijken, toen dat oproer kt zijn gelederen uitbrak; doch hij hield zich goed en zei toen allen uitgepraat hadden, kortaf;
„Laat ons nu den slotzang aanheffen:
Goedendag, mijn lieve Lize I
„Zing flink: jullie kent het allemaal, en dan gaan we naar huis om boterham te eten."
Terstond was de vrede hersteld, en 't gezang gaf aan Rosa en Max de gelegenheid, in 't lang bedwongen gelach uit te barsten, 't Was hun bijna te machtig geweest, zich tot het eind van den dienst in te houden. Toen 't zingen gedaan was, bleek het onmogelijk, de compagnie zoo geregeld terug te doen keeren als zij was gekomen. De geheele troep rende zoo hard naar huis als hij kon, en spoedig waren ze aan 't vechten, weinig meer denkende aan de „mooie preek van den kapitein," zooals Jamie die noemde.
't Was wonderlijjL, hoeveel zij te Cosey Corner te doen vonden; en Max, in plaats van in een hangmat te liggen en zich te laten voorlezen, zooals hij gedacht j^d, had het het drukst van allen. De kinderen vlochten hem. hsttofezicht te houden op den bouw van Skeetervitjé. een stad, die ze in een boschbessenveld bouwden; en hij had er echt plezier in, kleine wegen aan te leggen, erven van huizen af te bakenen, grachten te graven en met de architecten te raadpiegen over de beste plaatsen voor openbare gebouwen: want Max was toch nog maar een jongen, in weerwil van zijn vijftien jaren en zijn liefde voor boeken.



100
Van tijd tot tijd ging hij met een heer' uit de West, die daar woonde, visschen; en ofschoon zij zelden iets vingen, hadden zij er toch veel pret in, om denkbeeldige forellen te vangen. Max legde ook veel liefhebberij voor geologie aan den dag, zocht op de rotsen allerlei steenen en praatte geleerd over „perioden en fossiele overblijfselen"; terwijl Rosa bloemen en varens plukte, en hem, tot belooning voor zijn lessen fn de geologie, onderwijs in de botanie gaf.
Zij hadden een echt prettig leventje; want de meisjes Atkinson legden telkens een picnic aan, waarop nooit iemand zich verveelde. En zoo had het bezoek op Cosey Corner de uitwerking, die dokter Alec ervan voorspeld had; nog lang voor de maand om was, gevoelden Max en Rosa zich heelemaal opgefrischt.
HOOFDSTUK XIV.
EEN GELUKKIGE VERJAARDAG.
De twaalfde October was Rosa's verjaardag; maar niemand scheen er aan te denken, en zij zelve was te kiesch er op te zinspelen; ze viel dus in slaap, zich afvragende, of ze wel één enkel cadeautje zou krijgen. Die vraag werd den volgenden morgen vroeg opgelost, want ze werd wakker door een zacht tikje op haar gezicht, en toen ze haar oogen opsloeg, zag ze een kleine, zwart en witte gedaante, die op haar hoofdkussen zat en haar met een paar ronde oogjes aanstaarde, terwijl een donzig pootje haar op den neus tikte, om haar aandacht te trekken. Het was Komeetje, het liefste van alle poesjes, en het diertje had klaarblijkelijk een boodschap over te brengen; want er was een anjer om zijn nek gebonden, en daar hing een stukje papier aan met de woorden: „Voor juffrouw Rosa, van Frank."



101
Het beviel Rosa buitengewoon, en het was nog maar het begin van de pret, want den heelen dag regende het verrassingen en presenten, daar de meisjes Atkinson veel van surprises hielden en bizonder met Rosa op hadden. Maar het mooiste cadeau kwam op weg naar den Windytop, waar een grooten picnic zon worden gehouden. Drie vroolijke troepjes togen na het ontbijt op weg, en moeder Atkinson zag er kostelijk uit met een hoed die veel van een parapluie had, zoo'n breede rand zat er om; terwijl de horen om haar hals hing, om haar volkje bij elkaar te roepen, als 't zich wat te ver mocht verstrooien.
„Ik zal er tante en de kleintjes naar toe brengen," zei Max vertrouwelijk tot Rosa, toen er een troepje op weg ging, „dan moet jij op de pony gaan. Maar blijf een heel eind achter ons wanneer we naar het station rijden, want ik wacht een pak, en dat mag je niet zien voor etenstijd; 'tkan je immers niet schelen?"
„In 't geheel niet," antwoordde Rosa. „Op een anderen tijd zou 't mij erg hinderen, als ik er buiten werd gehouden; maar op verjaardagen is 't een deel van de pret, als je blind en doof bent."
„Wacht dan onder den grooten olmboom, tot ik je roep — dan kun je met geen mogelijkheid iets zien," voegde Max er nog bij, toen hij haar op den grooten pony hielp, die zijn vader hem tot zijn gebruik gezonden had. Barkis, zoo heette het dier, was zoo mak, dat Rosa zich zou geschaamd hebben, als ze bang was geweest er op te rijden. Max spande den ouden Sorrel van de Atkinson's voor 't rijtuig, en zoo gingen ze op weg, tot aan den grooten pijnboom, waar Rosa haar pony liet stilhouden; ofschoon ze niet kon laten, een blik te werpen in de verboden richting. Een groote mand werd onder de zitplaats van Max geschoven en ze zag een langen man, dien Max snel in het rijtuig duwde. Een blik op dien man was genoeg, om Rosa een kreet van vreugde te ontlokken en haar zoo hard den weg te doen oprijden, als Barkis maar kon.



102
„Nu zal ik oom eens verstomd doen staan," dacht zij. „ïk zal heel statig naar hem toerijden en hem laten zien, dat ik niets bang meer ben."
Door haar eerzucht aangevuurd, trok zij eensklaps sterk aan Barkis* toom. Reeds hierdoor verschrikt, werd het dier nog wilder, toen ze daarop den teugel vierde . en het zoo |op den steilen, steenachtigen weg liet voortrennen. Alles zou echter nog wel goed zijn gegaan, als niet, juist toen Rosa Op het punt was haar paard stil té doen staan en haar oom te begroeten, twee of Ürie ronddolende kippen met groot geschreeuw over den weg waren komen vliegen. Opnieuw schichtig stond Barkis, nóg in vollen ren eensklaps stil, en Rosa, die daarop niet verdacht was, tuimelde van zijn rug af en kwam, gelukkig op een zacht plekje, vlak onder den neus van den verbaasden Sorrel terecht.
Eer dokter Alec uit het rijtuig had kunnen springen, was zij al weer op de been en sloeg twee stoffige armen om zijn hals, uitroepende:
„O, Oom! Wat ben ik blij dat ik u zie 1 U alleen is mij meer waard, dan een heele wagen vol cadeaux. Wat aardig van u, om te komen!"
„Heb je je niet bezeerd, kindlief ?" vroeg de dokter bezorgd. „Foei, wat ben je daar te land gekomen !"
„Ik heb mij niéts géén zeer gedaan," antwoordde Rosa. „Maar 't spijt mij, dat ïk juist rolde Ik kwam zoo ferm aanrijden en die domme kippen hebben alles in de war gestuurd."
„Ik kon mijn oogen niet gelooven, toen ik vroeg: „Waar is Rosa ?" en Max mij een kleine amazone wees, die fn zoo'n vaart den heuvel kwam afrennen. Je had mij 'nergens meer plezier mee kunnen doen, en ik ben er echt Over in mijn schik, dat ik gezien heb, hoe goed je rijdt Wil je nu weer opstijgen, of zal Max op Barkis gaan zitten en jij zijn plaats in 't rijtuig innëmen ?"
„Ik zou *t niet weer wagen, Rosa," plaagde Max. „Denk aan 't spreekwoord: Hoogmoed komt vóór den val."



103
„Dat is waar,9 antwoordde Rosa; en ik vrees, «bat een verstuikte voet er na komt" Daarop antwoordde irj met groote waardigheid:
„Ik wil liever Barkis berijden, dan zullen we zien; wie ex bet eerst is."
Ze was alweer in 't zadel, haar best doende om de herinnering aan haar val uit te wisschen, door zoo recht als een kaars te zitten, haar ellebogen naar de laagte, haar hoofd fier in de hoogte. Zich telkens even meegevende, terwijl Barkis galloppeerde, voelde ze zich als in een schommelstoel.
„U moest haar eens over heggen zien springen, els we samen rijden," zei Max. „Ze zweeft er over als een hert"
„Je zult Rosa wel voor een erge wilde kraai hou* den, Alec," zei tante Jessie. Maar ze is hier zoo gezond en gelukkig, dat ik haar niet wil tegengaan. Ik heb haar vroeger nooit zoo wUd en dartel gezien; ze zegt dat ze soms van vroolijkheid moet springen als een jong veulen."
„Je kon me geen beter tijding brengen, Jessie," antwoordde dokter Alec, terwijl hij zich in de handen wreef. „Laat haar zooveel loopen en springen als zij wil, het is een ontegenzeggelijk bewijs van gezondheid en in een gelukkig kind even natuurlijk als 't huppelen van een jong, levenslustig dier. Uit wilde kraaien, zooals jij ze noemt, groeien gewoonlijk sterke vrouwen, en ik zie Rosa veel Bever buiten spelen, dan dat ze altijd gebogen zat over een handwerkje, zooals dat geaffecteerde ding, die Ariadne Blish."
„Maar heel lang kan ze niet meer zoo ongestoord buiten spelen," hernam tante Jessie. „We moeten niet vergeten, dat het langzamerhand tijd wordt haar aan vrouwelijke bezigheden te zetten."
„Max zal ook zoolang met meer spelen," antwoordde de dokter. Maar hij zal des te |beter voor zijn studie zijn, nadat al die lichaamsbeweging zijn gezondheid bevorderd heeft Ontwikkeling ie gemakkelijk aan te



104
brengen, wanneer de grondslagen stevig zijn; maar alle verguldsel beteekent niets, wanneer je timmerhout niet gezond is. Ik geloof zeker, Jessie, dat ik op den goeden weg ben, en als mijn kind de volgende zes maanden zoo vooruitgaat, als in deze, ben ik overtuigd, dat mijn proefneming gelukken zal."
„Dat zal zij," hervatte tante Jessie. „Want als ik dat opgeruimde, gezonde gezichtje aanzie en denk aan dien treurigen, kleinen bleekneus, [die zes maanden geleden mijn hart van medelijden en angst deed inkrimpen — dan zou ik bijna aan een wonder gelooven."
En wel mocht tante Jessie gdat zeggen, nu ze Rosa, op Barkis gezeten, zag omkijken om hen op een mooi kijkje te wijzen, ,met wangen zoo rood als appels, en oogen zoo helder blauw als de onbewolkte herfstlucht; terwijl elke lijn van haar figuurtje kracht te kennen gaf.
Toen men op de bestemde plaats aankwam, hielpen de jongelui een heerlijken lunch klaar maken. Moeder Atkinson deed haar boezelaar voor, stroopte haar mouwen op en trok even druk aan 't werk, alsof ze in haar keuken {was; terwijl de ketel aan drie takken hing, die aan 't boveneinde waren vastgebonden en waaronder een vuur van dennenappels brandde. De meisjes bezetten de tafel op het mos met allerlei landelijke lekkernijen en de kinderen dartelden rond, tot het hoornsignaal hen allen op den maaltijd deed aanvallen als een troep uitgehongerde vogels.
Zoodra het vroolijke maal over was, werd er algemeen besloten tot het charadespel. Men koos een zachte, groene plek uit tusschen twee statige pijnboomen. Een paar aan elkander gespelde sjaals werden als scherm opgehangen, het noodige tot de vertooning bijeengebracht, acteurs en toeschouwers van elkaar gescheiden, en door de eersten de op te voeren woorden gekozen.
Het eerste tooneel stelde Max voor, die in een wanhopige houding en slordige kleeding onder den boom zat Daar kwam een zonderling schepsel naar hem toe,



105
met een bruin papieren zak over 't hoofd. Een klein rood neusje vertoonde zich door een gat in 't midden van 't papier, een ander gat liet twee rijen tanden zien, en aan beide zijden daarvan waren grassprieten gestoken, alsof 't een paar knevels waren. Voor de oogen waren ook twee gaten uitgesneden; de bovenste punten van den zak waren met een draad omwonden, zoodat ze twee opstaande ooren schenen te vormen, en de zwarte sjerp, die achteraan was vastgespeld, moest blijkbaar een staart voorstellen. Dit zonderlinge dier ging op Max af, en scheen zijn best te doen hem te troosten en raad te geven, 't Was, of die raad hielp; want Max trok zijn laarzen uit, deed ze het beest aan, en gaf het een linnen zak, dien het over zijn schouder Sloeg. Daarop kuste het dier hem de hand en vertrok.
„De Gelaarsde Kat 1" riepen allen uit, en het scherm vieL
Het tweede tooneel scheen moeilijker te raden. Er trad een ander dier op, dat voorgesteld werd door iemand die op handen en voeten liep en heelemaal in een grauwen sjaal was gewikkeld, aan den kop van twee lange steile ooren voorzien. Op dat dier reed een klein heertje, zoowat in Oostersch kostuum en dat, terwijl het dier voortwaggelde, vrij wat moeite had zich in den zadel te houden. Eensklaps kwam er een in 't wit gekleede gedaante aan, met lange, uit een krant gesneden vleugels op den rug en trad dier en bereider in den weg. Nu wilde het beest niet voort, ofschoon zijn ruiter er onbarmhartig op losranselde. Eindelijk wierp 'tiet'zijn heer af en boog zich voor de witte gedaante neer. Geen der [kinderen kon de oplossing van dit raadsel 'vinden, toen moeder Atkinson eensklaps uitriep:
„Wel, dat is Bileam met zijn ezel natuurlijk, en Rosa ziet er werkelijk uit als een engel."
„Ezel! Ezel I" riepen nu de kinderen, en 't woord was gevonden.
Het volgende tooneel was een voorstelling van 't geliefkoosde kinderverhaal: „De kinderen in het Bosch."



106
jamie en Pokey kwamen hand aan hand aanhuppelen, en daar ze hnn rollen vroeger verscheiden maien gerepeteerd hadden, voerden ze die nu alleraardigst uit. Eerst deden ze alsof ze bramen plukten, toen keken ze angstig rond, want het verbeeldde, dat ze verdwaald waren; daarop kwamen de zakdoeken voor den dag en begonnen ze te schreien ; eindelijk gingen ze onder een boom liggen, maar niet open oogen, hoewel ze heetten te slapen.
„Nu komen de roodborstjes," fluisterde Pokey, maar zoo hard, dat de toeschouwers 't hooren konden. „Doe jij je oogen nu maar toe; dan zal ik er wel één openhouden om te zien, of ze nog niet komen."
„Ik hoop, dat het maar met lang duurt," zei jamie even onschuldig. „Want ik lig op een steen en de mieren kriebelen zoo over mijn beenen."
Daar kwamen de roodborstjes aan, met roode doeken op hun horst en bladeren in hnn mond, en legden de bladeren zorgvuldig op t gezicht der beide kinderen. Ongelukkig was er een stekelig braamblad op Pokey's neus gekomen, en deed haat zoo hevig niezen, dat haar beide dikke kuiten ia de lucht vlogen, waarop jamie verschrikt „O I" riep en de reddende roodborstjes lachend wegvlogen.
Deze charade, waarvan t woord „roodborstje" was, viel bizonder in den smaak, en de twee kleintjes werden luid geprezen en hartelijk gekust, omdat ze zoo aardig gespeeld hadden.
In 't volgende tooneel, geen pantomime, lag Annetje Snow te bed. juffrouw jenny, die bij haar zat en haar bezorgde moeder moest voorstellen, amuseerde het gezelschap zeer met haar grappige praatjes. Toen verscheen de dokter, Max, met een groot horloge op zak, en een deftig gezicht Hij deed de zieke allerlei dwaze vragen, gaf een pit met een naam, waarvan niemand iets verstond, en eischte toen twintig dollars 1) voor zijn visite.
O /sa



107
De zieke slikte de pil (natuurlijk van brood) in en begon nu te krimpen van pijn. Moeder Jenny verZocht daarop haar buurman, eens naar moeder Weet-al te gaan. Weldra kwam de buurman terug met een kleine oude dame, die eene muts op 't hoofd, een bril op den neus en een bundel kruiden onder den arm droeg. Op de allerzotste manier wendde zij nu die kruiden aan; terwijl ze hun geneeskracht beschreef. En 't zieke kind werd beter en rees in haar bed op, en vroeg om bruine boonen. De dankbare Jenny wilde nu aan moeder Weet-al vijftig dollars geven; maar deze weigerde ze en zei lachend, dat de visitie van een buurvrouw niet betaald behoefde te wórden, en dat het honorarium voor een dokter allemaal malligheid was.
De toeschouwers hadden veel pret in die voorstelling; want Rosa deed moeder Atkinson zoo precies na, en die genezing met kruiden was een toespeling op de vaste Overtuiging van die goeie vrouw, dat men nd. met kruiden alles genezen kon.
Niemand had er echter meer plezier in, dan moeder Atkinson zelf.
Na nog een paar vertooningen ten beste gegeven te hebben, kwam de finale.
„Wat krijgen we nu ?" vroeg dokter Alec aan Rosa, die naast hem was komen zitten.
„Een stukje van de Doves, waarop de kinderen bizonder gesteld zijn. Het heet: Een episode uit het leven van Napoleon. U zult eens zien hoe aardig de kleine jongens het opvoeren."
Het scherm ging op, en voor een tent stond een kleine schildwacht, die in een korte alleenspraak den toeschouwers mededeelde, dat hij dien dag honderd mijlen gemarcheerd had en van den slaap niet meer zien kon. Daarop scheen hij op zijn geweer in te dutten; hij ging zitten, knikkebolde en viel eindelijk zoolang hij was op den grond neer, waar hij gerust lag te snurken.



108
Daar kwam Feddy Dove, die Napoleon moest voorstellen, met een steekhoed op, een grijze jas en hooge laarzen aan, zijn armen over de borst gekruist en met een streng gezicht. Eensklaps stond hij stil en zag den slaper.
„Slapen op zijn post! Daar staat de dood op!" zei de groote keizer. Hij raapte het geweer van den grond en wilde den slaper doodschieten. Maar toen hij het blozende gezichtje zag met de afgevallen sjaco en den grooten, zwarten knevel over het onschuldige mondje, scheen hij zich te bedenken.
„Die arme jongen!" zei hij. „Hij is zeker doodmoe van zijn marsch. Ik zal hem laten slapen en in zijn plaats de wacht houden."
Hierop schouderde hij 't geweer, en stapte op en neer met een waardigheid, die 't hart der jonge toeschouwers met eerbied vervulde. De schildwacht wordt wakker, ziet wat er gebeurd is en valt voor den keizer op de .knieën. Maar deze geeft hem zijn wapen terug, en zegt, terwijl hij naar een rotspunt wijst:
„Zie hier uw wapen. Wees braaf en dapper, en bedenk dat van gindsche piramide vele geslachten op u nederzien."
Daarna trad de keizer af, en beloonde een donderend applaus de beide acteurs voor hun spel. Nauwelijks was de geestdrift der toeschouwers eenigzins bedaard, of een plomp en een schrille kreet deden allen naar den waterval vliegen, die op een kleinen afstand van de rotsen neerstortte. Pokey en Jamie, wien de geschiedenis van Napoleon weinig belang inboezemde en wien al dat vertoonen misschien al te lang duurde, waren, zonder dat men 't bemerkt had, weggeslopen en naar den waterval gegaan, 't Zij Pokey er zich te ver over heengebogen of zich te veel aan den rand gewaagd had, ze was in de ondiepe beek gestort, en Jamie was dapper genoeg geweest haar na te springen. Daar lagen ze nu te spartelen, half verschrikt en half lachend over 't onverwachte bad.
Ofschoon 't geheele ongeval zonder 't minste gevaar



109
was, begreep men toch, dat men de druipnatte kinderen zoo spoedig mogelijk naar huis moest brengen; daarom werden de wagens weer geladen en reden allen naaf Cosey Corner terug. Max verklaarde, dat de berglucht hem vroolijker gestemd had, dan als hij champagne of bessenwijn uit tante Plenty's kelder had gedronken. Rosa had met haar heele hart deelgenomen aan de pret en door blik noch woord verraden, dat haar verstuikte voet haar zeer deed. Aan de avondspelletjes wilde ze echter niet meedoen en ze bleef bij oom Alec zitten, die ze, tot zijn verbazing en blijdschap vertelde, dat ze (paardje speelde met de kinderen, bij de lichte infanterie dienst had genomen, in boomen klom en andere dingen uitvoerde, die de tantes {zouden hebben doen rillen van angst en afschuw.
ilk geef er geen zier om, wat ze van mij denken, Oom; als u 't maar goedvindt," zei Rosa, toen hij haar lachend de wanhoop en ergernis afschilderde, die de goede dames zouden gevoelen, als zij 't hoorden.
„Alles goed en wel," antwoordde de dokter. „Maar als je nu al niet om de tantes geeft, zal 't misschien niet lang duren, of je stoort je ook niet aan mij."
„Dat nooit, Oom! dat zou ik niet durven, omdat u mijn voogd is," riep Rosa glimlachend, terwijl ze hem schalks aankeek.
„Op mijn woord, Rosa," hernam dokter Alec met voorgewende treurigheid. „Ik vrees, dat ik veel heb van den man, die een olifant kocht, en toen hij hem had, niet wist wat hij met hem doen zou. Ik dacht een speelpopje voor volgende jaren te hebben, maar in plaats daarvan groei je als een boonenstaak op en vind ik een klein vrouwtje| met een eigen wil, eer ik er nog op verdacht ben. 't Is een |harde pil omfte slikken voor een man, en dan nog wel voor een oom."
Gelukkig werd oom Alec's voorgewende droefheid verdreven door Jeen spokendans in den tuin, waar de kinderen, met uitgeholde pompoenen met brandende kaarsjes op 't hoofd, in 't wit rondliepen.



110
Toen Rosa naar bed ging, merkte ze, dat oom Alec baar niet vergeten bad, want op de tafel stond een klein schildersezeltje, waarop twee miniatuur-portretten in een fluweelen rand. Ze kende ze maar al te goed en stond er voor met tranen in de oogen, want het waren 4e pbotograheën van haar ouders; mooi° copieën van twee erg verkleurde portretten.
Twee dagen later keerden de Campbells talrijker dan zij gekomen waren, huiswaarts; want dokter Alec was er nu bij en Komeetje in een mandje op een stukje tapijt met een fleschje melk en wat brood bij zich en een poppeschoteltje om uit te drinken.
Daar werd wat gekust, toen men afscheid nam, en juist, toen ze op het punt stonden weg te rijden, kwam moeder Atkinson, die even weggeioopen was, aandribbelen met een paar lekkere zandtaartjes, zoo heet uit den oven, omdat ze bang was, dat boterhammen de lieve kinderen op zoo'n lange reis zouden vervelen.
Maar ze waren nog niet weg. Toen ze een eindje gereden hadden, stonden de kleine Snows op den weg, en riepen, dat ze hun drie katjes moest terughebben, die Pokey stilletjes in een reistach gemoffeld had, om ze zoo mee te nemen. De ongelukkige diertjes werden uit hun benauwd verblijf verlost en aan hun wettige eigenaars teruggeven, ondanks het schreien van de kleine kattendiefegge, die verklaarde, dat ze de beestjes had meegenomen, uit angst dat ze zich zouden doodtreuren om hun zusje Komeetje.
Nu dachten ze rustig te. kunnen doorrijden. Maar ja wel! Al weer . moest men stilhouden, en wel door 't schreeuwen van Frank, die hen was nageloopën en, ten gevolge van 't oponthoud, gelukkig had. ingehaald: Hij kwam met een, reismandje aanzwoegen, dat vergeten bleek, ofschoon ieder van 't gezelschap verzekerd had, dat het.in 't rijtuig stond.
Zonder verder ongeval ging het nu verder, en toen ze 't oude huis naderden, zei Max:
„Rosa, jij zult wel niet veel trek hebben naar huis te



111
gaan, want de tantes zulten Je natuurlijk nooit toestaan zoo wild te zijn, als op Cosey Corner."
„Ik zou niet wild kennén zijn, al wou ik 't ook nog zoo graag," antwoordde Rosa. „Ten minste niet in den eersten tijd, want ik heb mijn voet verstuikt, toen Barkis mij afwierp en dat is al erger en erger geworden; hoewel ik alles gedaan heb, wat Ik kon om hem te genezen en de zaak te verbergen om maar niemand ongerust te maken."
Werkelijk was de pijn nu zoo hevig, dat ze de trede van 't rijtuig niet kon .afkomen en wel wilde dat baar bom haar aannam in plaats van de pakken. Hoe Max het deed wist ze niet, maar hij greep haar eensklaps beet, droeg haar de trappen van t bordes op en legde haar op de sofa in de zijkamer, voor ze een voet op den grond kon zetten.
„Daar lig je nu," zei hij. „Bedenk als 't je blieft, dat nu je voet je pijn doet en je wel rust zult moeten houden, ik je page ben. 't Is niet anders dan' mijn schuldige plicht, want ik zal nooit vergeten wat je voor mij geweest bent."
En Max ging Phebe, waarschuwen, zóó vol van dankbaarheid en dienstijver, dat zijn oogen, ja zijn brilleglazen, glommen.
HOOFDSTUK XV. OORKNOPJES.
. Door t verzuimen was Rosa's voet veel erger geworden, dan ze zelf wel dacht, en dokter Alec beval haar ten minste veertien dagen op de sofa te blijven liggen. Ze zou zich graag een beetje beklaagd hebben, maar deed het wijselijk niet; bang, Ad de jongens haar, de predikatiën over geduld zouden teruggeven, die zij vroeger tegen hen had gehouden.



112
Nu was 't Max' beurt om op te passen, en hij deed bet trouw; want daar hij toch niet naar school mocht, had hij vrijen tijd in overvloed, en wijdde dien grootendeels aan Rosa. Hij deed allerlei boodschappen voor haar en sloofde zich uit, om haar bezig te houden. Op een middag in October, toen hij bij haar zat en op haar verzoek kleine Jamie es Pokey had meegebracht, die in een hoek van de kamer met Komeetje en Rosa's oude pop speelden, bracht Phebe haar een visitekaartje. Rosa nam het aan, glimlachte en zei:
„Laat juffrouw Blish binnenkomen I"
Max, op 't gezelschap van Ariadne volstrekt niet gesteld, liep de kamer uit, terwijl Rosa zich in postuur zette, om het bezoek te ontvangen. Weldra kwam juffrouw Blish binnen.
„Wel Rosalief," begon ze. „Hoe gaat het? Ik heb je al iederen dag, sedert je terug bent, willen opzoeken: maar ik had zooveel visites te maken; dat ik er niet toe heb kunnen komen voor vandaag. Wat ben ik blij, dat ik je alleen vind; want Mama heeft mij gezegd, dat ik wat bij je kon blijven, en ik heb een handwerk meegebracht om je te laten zien; het is snoezig 1" i Deze schoone aanspraak ging vergezeld van een kus, dien Rosa niet zeer hartelijk beantwoordde; ofschoon ze Ariadne beleefd bedankte voor haar vriendelijkheid, haar eens te komen opzoeken, en Phebe verzocht haar een stoel te geven.
„Wat is het toch aardig, om zoo'n keurig dienstmeisje te hebben," zei Ariadne, terwijl ze met veel beweging ging zitten. Toch moet je ft wel eenzaam hebben, beste, en veel] behoefte voelen aan een vriendin."
„Ik heb mijn neven," antwoordde Rosa een beetje Stroef; want Ariadnes toon van bescherming hinderde haar.
„Maar kind! je kunt toch niet vriendschappelijk omgaan met zulke groote jongens !" riep Ariadne uit „Mama zegt, dat ze het in 't geheel niet passend vindt dat je zoo dikwijls bij hen bent"



113
„Ze zijn voor mij als broers, en mijn tantes vinden 't wel passend," antwoordde Rosa min of meer scherp; en van oordeel, dat de zaak mevrouw Blish in 't geheel niet aanhing.
„Ik wou maar zeggen," hernam Ariadne, dat ik je zoo graag tot intieme vriendin zou willen hebben, want Hatty Mason en ik hebben ruzie met elkaar, gehad en spreken niet tegen elkander. Zij heeft me min behandeld, en daarom wil ik niets meer met haar te doen hebben. Begrijp eens, ze heeft een partijtje gegeven en er mij niet op verzocht. Ik heb haar dan ook gezegd, dat ik haar nooit weer zou aanzien, zoolang als ik leef."
„Je bent wel vriendelijk, .Ariadne," zei Rosa; „maar ik heb volstrekt geen behoefte aan een intieme vriendin, en bedank je dus wel."
Ofschoon juffrouw Blisch Rosa in haar hart verwenscbte en haar een trotsch nest noemde, verborg ze haar toorn over de koele ontvangst want het oude huis was zoo gezellig om eens een bezoekje af te leggen, de jongens stonden goed aangeschreven en „de Campbells behooren tot onze eerste families," had Ariadne's mama gezegd. Ze nam dus een boek op, dat op de tafel lag, bladerde er even in en zei:
„Zoo 1 aan 't Fransch studeeren I Aha I „Paul et Virginie?" Wie is je onderwijzer?"
Ik studeer er niet in," antwoordde Rosa, „want ik lees even gemakkelijk Fransch als Engelsen, en spreek het dikwijls urenlang met oom, die 't als een geboren Franschman doet en zegt, dat ik een goede uitspraak heb." .
't Was Rosa niet kwalijk te nemen, dat ze Ariadne zoo haar meerderheid deed gevoelen; want in het Fransch was ze werkelijk nogal ver. Ze liet er zich echter nooit iets op voorstaan; doch kon op dit oogenblik de verzoeking geen weerstand bieden, op haar beurt Ariadne een beetje uit de hoogte te behandelen.
ALCOTT, EEN NICHTJE, 7e dr. °



tu
„O — o" antwoordde juffrouw Blish wel wat verbluft, want 't Fransch was niet een van haar sterke punten.
„Over een paar jaar ga ik met oom naar 't buitenland, en daarom moet ik 'tgoed kunnen spreken," vervolgde Rosa. De helft van de meisjes, die van schooi afkomen, kunnen t niet, en als ze dan naar 't buitenland gaan, staan ze met hnn mond vol tanden. Als ik je soms van dienst kan zijn met je voort te helpen, heb je 't maar te zeggen: want waarschijnlijk heb jij thuis niemand, die 't met je spreken kan."
Al had Ariadne veel van een wassen pop, ze was van binnen toch niet van was, en voelde ziek. wel wat beleedigd door den hoogen toon, dien Rosa aannam. Hoe graag ze haar ook op haar beurt vernederen wilde — ze wist niet hoe ze 't zou aanvangen. Onwillekeurig bracht ze een van haar handen aan haar oor, waardoor haar eensklaps iets inviel.
„Dank je," antwoordde zij. „Ik heb geen hulp noodig, want onze leeraar komt uit Parijs," en natuurlijk spreekt hij veel beter dan je oom." En toen voegde zij er bij, terwijl ze haar oor naar Rosa wendde i „Hoe vind je mijn nieuwe oorknopjes! Ik heb ze verleden week van Papa gekregen, en iedereen vind ze snoezig.
Met een snelheid, die werkelijk comisch was, daalde Rosa van haar hoogte neer; want nu had Ariadne de bovenhand. Rosa hield veel van al wat mooi was, verlangde er naar om knopjes te dragen en wenschte niets liever dan gaatjes in haar ooren te laten prikken; maar haar oom vond dat dwaasheid en dus was het nooit gebeurd. Zij zou graag al haar Fransch gegeven hebben, voor zoo'n paar met pareltjes, als die van Ariadne; en zij antwoordde op een toon, die in 't hart der hoorderes doordrong:
„Ze zijn beeldig! Als oom maar hebben wou, dat ik belletjes droeg, zou ik dolblij zijn."
„Ik voor mij zou mij niet aan hem storen," raadde Ariadne aan. „Papa lachte mij er in 't eerst ook om



113
uit; maar nu vind hij ze heel mooi staan en heeft hij mij diamanten knoppen beloofd, als ik achttien jaar ben."
„Ik heb er nog twee paar van mama," zuchtte Rosa, „een met paarlen en een met turkooizen; ik gaf wat, als ik ze dragen mocht."
„Nu, doe het dan," hernam Ariadne. „Ik zal wel gaatjes in je ooren steken, en dan moet je er een zijden draad in houden, tot ze genezen zijn. Geen nood, dat iemand het zien zal ( want je krullen hangen er over. Als ze dan genezen zijn, doe je er je kleinste knopjes in, en je zult zien, dat je oom het mooi vindt."
„Ik heb hem al eens gevraagd, of 't niet goed voor mijn oogen zou zijn, toen ze wat ontstoken waren. Maar hij lachte er mij vreeselijk om uit De menschen zeggen toch dat het helpt, is 't niet ?"
„Zeker; en je oogen zijn wel wat ontstoken," antwoordde Ariadne. „Als 't mijn zaak was deed Ik het stellig, eer ze erger werden."
„Doet het erg zeer?" vroeg Rosa nog weifelend.
„In 't geheel niet. Een prikje, dan het doorhalen van den draad, en 't is klaar. Ik heb van mijn leven al heel wat gaatjes in ooren gestoken en heb er du8vèrJ' stand van. „Kom, strijk je haar maar wat weg en geef me een groote naald."
„Maar ik wou het toch liever niet doen, eer ik het oom gevraagd heb," aarzelde Rosa toen alles gereed was voor de operatie.
„Heeft hij 't je ooit verboden ?" vroeg Ariadne.
„Neen, nooit"
„Doe het dan gerust: of je moest bang wezen voor de pijn." Dit laatste werkte, en Rosa zei: „Ga dan je gang maar."
Ariadne prikte de gaatjes en reeg er den zijden draad door, en 't slachtoffer liet haar begaan, zonder een kreet te uiten, ofschoon haar de tranen in de oogen sprongen.



116
Ziezoo. Trek nu de draden maar dikwijls heen en weer, en smeer er iederen avond goed wat coidcream aan; dan zullen ze gauw klaar zijn voor de knopjes," zei Ariadne, heimelijk in haar schik, dat het meisje, dat met zoo'n goed accent Fransch sprak, daar plat op de sofa lag, zoo uitgeput, alsof beide haar ooren waren afgesneden.
; „Het doet mij erge pijn, en oom zal er stellig boos om zijn," zuchtte Rosa, die al berouw begon te krijgen. «Beloof me, dat je 't aan niemand vertellen zult, of ik zou mij doodschamen."
Ze vergat echter de twee kleine potjes, die zoowel oogen als ooren bezaten en alles uit de verte hadden gadegeslagen.
„Ik beloof 't je. Hemelt wat is dat?" riep Ariadne verschrikt uit, toen ze plotseling een verward geluid van veel voetstappen en stemmen de trap hoorde opkomen.
,'t Zijn de jongens! Berg de naald weg. Kunnen ze mijn ooren niet zien? Geen woord er over!" fluisterde Rosa, die haar best deed, om alle sporen van ongerechtigheid voor de scherpe oogen van haar neven te verbergen.
Daar kwamen ze de kamer binnen, beladen met tamme kastanjes, die ze geplukt hadden; want ze brachten Rosa, als hun Koningin, steeds een gedeelte van hun buit als schatting.
,0, wat een boel, en wat groote I Heerlijk om na de thee te roosteren. Dat gaan we toch doen, hè ?" vroeg Rosa, terwijl ze beide handen in den zak met kastanjes stak, en de clan daar bedaard bij stond en Ariadne begroette.
.Deze kastanjes heb ik bepaald voor jou geplukt, Rosa," zei Max. ,'t Zijn bizonder grooten. Ik heb ze uitgezocht"
_„Je had- onzen ouwen brilleman eens moeten zien, toen hij ze schudde. Hij gleed uit den boom en zou zeker zijn nek gebroken hebben, als Archie hem niet had



117
opgevangen," vertelde Steven, die met achtelooze bevalligheid in de vensterbank leunde.
„Praat jij maar niet mee, Dandy, jij kunt geen kastanje van een beukenoot onderscheiden," spotte Max, terwijl hij zich over de leuning van de canapé boog.
„Beter dan jij met je blauwen bril." antwoordde Steven.
,,'t Wordt donker en ik moet naar huis, of mama zou ongerust worden," zei Ariadne, haastig opstaande, hoewel ze hoopte, dat ze haar zouden uitnoodigen om te blijven en aan de roosterpartij deel te nemen.
Maar niemand vroeg het haar, en terwijl ze zich klaar maakte en afscheid van Rosa nam, gaven de jongens elkander over en weer teekens, wie de jonge dame thuis zou brengen. Geen van hen scheen er grooten lust in te hebben; zelfs de wellevende Archie zei tegen Charlie, toen ze stilletjes naar de aangrenzende kamer slopen:
„Ik bedank er voor, om altijd den galanten ridder te spelen. Laat Steven nu maar eens toonen, dat hij manieren heeft en dat malle schaap thuisbrengen."
„Ik laat me hangen, als ik het doe," zei Prins, die „juffrouw Blish" niet kon uitstaan omdat ze altijd tegen hem coquetteerde.
„Dan zal i k het doen," klonk de stem van oom Alec, die juist in de kamer kwam, en ter beschaming der beide onbeleefde jongens naar „het malle schaap" toeging, en haar zijn arm presenteerde. Hij kwam -echter te laat want op een wenk van Rosa had Max zich reeds op-' geofferd en Ariadne zijn geleide aangeboden, ofschoon hij haar op den bodem der Roode Zee wenschte.
„Dan zal ik deze jonge dame maar naar beneden brengen om thee te drinken, nu de andere een jongmensen gevonden heeft, beleefd genoeg om haar tot cavalier te verstrekken," zei dokter Alec. „Ik zie, dat de lamp al aangestoken is en, als mijn reukzenuwen mij niet bedriegen, komt er van avond wat heel lekkers op tafel."



118
Dit zeggende wilde oom Alec Rosa als naar gewoonte in zijn armen nemen, toen Archie en de Prins toesnelden en met berouwvolle dienstvaardigheid verzochten, de eer te mogen hebben, haar in hun armstoel naar beneden te dragen. Rosa stemde er graag in toe, bang dat haar ooms scherp oog de noodlottige zijden draden zou opmerken; de jongens staken dus hun armen kruiselings over elkaar en droegen haar in statie de trap af, terwijl de anderen langs de leuning volgden.
„Er werd vroeger thee gedronken dan anders, en zoo konden Jamie en Pokey de pret van 't roosteren bijwonen, want ze mochten tot zeven uur blijven en zouden twaalf geroosterde kastanjes meekrijgen, onder voorwaarde, dat ze die niet voor den volgenden dag mochten opeten.
„Het theedrinken duurde niet lang en allen zetten zich om den ruimen haard in de eetkamer, waar de kastanjes vroolijk op heete aschschoppen knapten en knetterden en soms tusschen 't gezelschap sprongen, waar ze, vooral onder de kleineren, een prettigen schrik teweegbrachten.
„Kom, Rosa," zei Max, die, wat uit het felle licht de kastanjes zat te kruisen en bij ondervinding wist, hoe goed zijn nichtje vertellen kon, „vertel jij ons nn eens de een of andere historie. Jij kunt toch niet helpen, en moogt ons dus voor jouw aandeel wel eens een pleziertje doen."
.Juist," bevestigde Charlie, terwijl hij een paar heete kastanjes in haar schoot wierp en toen zijn pijnlijke vingers wreef. „Terwijl wij arme apen onze vingers branden door de kastanjes uit het vuur te halen, kan de poes wel wat vertellen."
„Goed," zei Rosa. „Maar wat ik ga vertellen is voor jongere kinderen dan jullie bestemd en 't is een geschiedenis met een zedepreekje er aan vast"
„Voor den dag er maar mee!" {riep Geordie, en Rosa begon, weinig vermoedende, hoe noodlottig de vertelling haarzelf worden zou.



119
„Op een keer," begon Rosa, „kwam een klein meisje eens te visite bi) een jonge dame, 'die veel van haar hield. De jonge dame had haar voet verstuikt en die moest eiken dag gezwachteld worden; daarom stond er. een mandvol zwachtels bij haar, alle netjes opgerold en klaar voor .'t gebruik. Het kleine meisje hield er veel van, om met dit mandje te spelen, en op zekeren dag, toen ze dacht dat niemand haar zag, 'nam ze, zonder het te vragen, een van de rolletjes en stak het in haar zak.
Hier keek Pokey, terwijl ze met haar handje naar de vijf warme kastanjes voelde, die ze onder in haar zak bewaarde, eensklaps op en riep: „O I" alsof haar het zedekundig verhaal in 't diepst van haar kleine ziet trof. Rosa hoorde hoe 't kleine zondaresje zich verried, en ging voort, terwijl de jongens elkander toewenkten, dat ze den uitroep van Pokey heel goed begrepen.
„Maar er was een oog dat het ondeugende meisje zag, en welk oog denk je dat het was ?"
„'t Oog van God," mompelde de kleine berouwvolle Pokey; terwijl ze haar beide mollige handjes voor haar bol gezichtje hield,
„Ja, God zag haar," ging Rosa voort, „en niet alleen God, maar ook de jonge dame. Zij wachtte af, wat het kleine meisje zou doen. Het kind was heel gelukkig geweest voor zij de rol wegnam; maar toen die in haar zak zat, scheen ze wel ongerust, hield gauw op met spelen en ging met een bedrukt gezichtje in een hoek zitten. Ze dacht een poos na, legde toen de rol heel zachtjes in 't mandje, en was daarna weer gauw 't zelfde gelukkige kind. De jonge dame was er blij om, en dacht er over, hoe 't kwam, dat het kleine meisje de rol weer in 't mandje legde."
„Haar geweten prikte haar," mompelde de kleine berouwvol, en drukte haar handjes nog stijver tegen het blozend gezichtje.
„En waarom zou ze 't wel genomen hebben ?'"vroegRosa.



120
„Omdat het zoo'n aardig rolletje was en zij er zoo'n zin in had," antwoordde Pokey bedeesd.
„Nu, ik ben heel blij, dat ze zoo'n geweten had," hernam Rosa. „De zedeles is, dat menschen die stelen, geen genot hebben van 't geen zij wegnemen, en niet gelukkig zijn, voordat zij het teruggegeven hebben. Maar hoe komt het, dat dit kleine meisje haar gezichtje zoo verbergt?"
„Ik schaam 'mij zoo over Pokey," snikte de kleine schuldige.
„Kom, Rosa, nu is 't genoeg," zei dokter Alec, terwijl hij het kind op zijn knie nam en haar poogde te troosten door haar te kussen en kastanjes te geven. Eer nog Rosa haar leedwezen kon betuigen over t verdriet, dat zij onwillekeurig veroorzaakt had, riep Jamie, met een kleur als een kalkoensche haan en verontwaardigd, dat Rosa zijn lieve Pokey aan 't huilen had gemaakt:
„En ik weet iets, dat jij gedaan hebt, Rosa, en dat zal ik nu ook eens vertellen 1 Je dacht dat we het niet zagen, maar we zagen het wat goed, en je zei, dat oom het niet zou willen en dat de jongens er je mee zouden plagen, en je Met Ariadne beloven, dat ze het ■iet zou vertellen, en ze stak gaten in je ooren, om er belletjes in te dragen. Zie je, dat is veel slechter dan een oud stuk linnen weg te nemen en ik heb een hekel aan je, omdat je Pokey aan 't schreien hebt gemaakt"
Jamie's eenigzins onsamenhangende uitbarsting had zulk een uitwerking, dat Pokey's kleine zonde onmiddellijk was vergeten en Rosa voelde, dat nu haar beurt gekomen was.
„Wat!" riepen de jongens als in koor uit, lieten hun aschschoppen en messen vallen, en kwamen op Rosa af, om haar krullen op te lichten en te zien of 't waar was, wat Jamie vertelde. Met een zwakken kreet; „Ariadne heeft mij er toe overgehaald f" verborg ze haar gezicht in het kussen.



121
„Nu zullen we haar allerlei Ieelijke dingen in haar ooren zien dragen, zooals andere meisjes, en zal ze er uitzien als een domme gans," zei een van de jongens.
„Ik had nooit gedacht, dat jij zoo dwaas zou zijn," zei Max op een toon, die Rosa duidelijk deed voelen, hoe ze in zijn achting gedaald was.
„Die Blish is een gevaarlijk wezen en moest hier niet mogen komen met haar schadelijken invloed," vond Prins, die grooten lust kreeg die jonge dame eens te schudden, zooals een sterke hond het een ondeugend katje zou doen.
„Hoe vindt u het wel, Oom ?" vroeg Archie, die, als het hoofd der familie, meende, dat hij, het kostte wat het wilde, de dicipline moest handhaven.
„Ik ben er uiterst verbaasd over; maar ik merk, dat zij een meisje is en al evenveel ijdelheid als anderen bezit," antwoordde dokter Alec met een zucht
„En wat denkt u er aan te doen, Oom?" vroeg Geordie.
„Als ze zoo verzot is op versierselen, is 't misschien het best dat we er haar een neusring bij geven. Ik heb er nog een, van een Fijische schoone," zei de oom, die, terwijl hij Pokey aan Jamie's zorg overgaf, opstond, als om zijn bedreiging in ernst te volvoeren.
„Goed, goed!" riep Charlie uit. „We zullen het voorzichtig doen. Hier is een priem. Houdt haar vast jongens, terwijl ik haar neus opereer." Dit zeggende, trok hij het kussen weg, terwijl de andere jongens op echte Fijimanier om de sofa heendansten.
Het was een vreeselijk oogenblik; want Rosa kon niet wegloopen — ze kon slechts haar kostbaren neus met de eene hand grijpen en met de andere de jongens wegduwen, terwijl zij uitriep;
Oom ! red mij! red me toch!"
Natuurlijk redde hij haar, en toen ze veilig gebarricadeerd was door zijn stevigen arm, bekende ze haar dwaasheid met zooveel berouw, dat de jongens,



122
na haar eerst braaf te hebben uitgelachen, besloten, haar vergiffenis te schenken en ze al de schuld op de verleidster Ariadne wierpen. Zelfs ging dokter Alec zoo ver, om voor te stellen, haar twee gouden ringetjes in de ooren te doen, in plaats van den koperen (door haar neus; een handelwijs, die toonde, dat hij, nu Rosé de zwakheid van haar sekse voor opschik bleek te bezitten, de inconsequentie had, haar, in weerwil van zijn beter oordeel, tot straf op te leggen, juist wat zij verlangde.
HOOFDSTUK XVI.
BROOD EN KNOOPSGATEN.
„Waar denkt mijn kind toch aan, en dat met zoo'n ernstig gezicht?" vroeg dokter Alec, toen hij op een Novemberdag in zijn kamer kwam en er Rosa zag zitten met gevouwen handen en in een peizende houding.
„Ik moet u eens over iets spreken," antwoordde Rosa. „Als u er ten minste tijd voor heeft"
„Ik ben geheel en al tot je dienst," antwoordde oom Alec, „en zal graag naar je luisteren."
Toen hij naast haar was komen zitten, begon ze:
„Oom, ik heb er al een poos over nagedacht, welk vak ik zal leeren, en daarin moet u mij raad geven."
„Een vak, kind ?" vroeg de dokter verbaasd.
„Och, u hebt niet gehoord, wat wij op Cosey Corner afspraken," hernam Rosa. „We zaten daar eens onder de pijnboomen te praten en Moeder Atkinson vond, dat iedereen iets moest leeren waarmee hij of zij eenmaal den tost zou kunnen verdienen; want rijke menschen konden ar» worden, en arme menschen moeten werken. Haar dochters waren heel knap: die kenden allerlei dingen,



123
en tante jessie vond, dat de oude dame gelijk had. Toen ik telkens zag, hoe gelukkig en onafhankelijk die meisjes Atkinson waren, kreeg ik ook lust voor iets te gaan leeren; dan zou ik nooit afhankelijk zijn van geld, al vind Ik bet heel plezierig dat ik het heb."
De dokter had met verbazing en genoegen naar Rosa's verklaring geluisterd en keek zijn nichtje met een paar oogen aan, alsof zij ineens in een jonge dame veranderd was. In die weinige maanden was ze dan ook heel wat „menschelijker" geworden, en hij zou verbaasd gestaan hebben, als hij geweten had, hoeveel overpeizingen er door dat jeugdige hoofd gingen.
„Ik ben het volkomen met die dames eens," antwoordde hij ernstig, „en zal heel blij zijn, als ik je kan helpen om tot een besluit te komen. Waar heb je lust in ? Een aangeboren smaak helpt in 't kiezen veel."
„Ik heb geen bizondere voorliefde en ook geen bepaald talent voor t een of 't ander," antwoordde Rosa. „Daarom juist is het zoo moeilijk, een keus te doen. t Liefst zou ik de een of andere nuttige bezigheid zoeken, omdat ik het niet voor mijn plezier doe, maar de zaak beschouw als een deel van mijn opvoeding, en omdat het goed is iets te kennen als ik eens arm mocht worden."
„Nu, er is een uitstekend en noodzakelijk vak, dat ieder meisje moest kennen; want het is een hulpbron voor rijken en armen, en het geluk der huisgezinnen hangt er van af. Dat schoone vak wordt tegenwoordig veronachtzaamd en voor ouwerwetsch uitgemaakt — geheel ten onrechte. Het moest een deel der opvoeding van elk meisje uitmaken, en ik durf je verzekeren, dat een ontwikkelde en beschaafde vrouw die wij beide kennen, 't je op de beste en aangenaamste wijs zal leeren."
„Welk vak is dat, Oom ?" vroeg Rosa.
„De huishouding," antwoordde de dokier.
„Is dat een Vak?" vroeg Rosa, wier gezicht betrok;



124
want ze had zich een geheel ander, hoewel vrij onbepaald toekomstbeeld gevormd.
„Ja; en het is een van de schoonste en nuttigste vakken, die een vrouw kan leeren. 't Is misschien niet zoo poëtisch als zingen, schilderen, schrijven of onderwijzen ; maar 't is een vak, dat menigeen een gelukkigen werkkring verschaft, en ons 'thuis tot het heerlijkste plekje op de aarde maakt. Ja, zet maar zulke groote oogen Wet op; ik voor mij zie liever een knappe huishoudster dan een elegante ijdeltuit Geen enkel talent dat je bezit zal er onder lijden, 't is vóór alle andere noodig en ik hoop, dat je er je op zult toeleggen, nu je gezond en sterk bent."
„En wie is de dame, die 'tmij zal leeren?"
„Tante Plenty."
„Is zij dan zoo'n ontwikkelde en beschaafde vrouw?* „Naar de goede oude mode is zij zeer beschaafd, en ze heeft haar woning tot een gelukkig thuis gemaakt, zoolang ik mij kan herinneren. Zij is geen vrouw van de wereld, maar hartelijk en goed, en zoo bemind en geacht, dat er oprecht zal getreurd worden, wanneer haar plaats' eenmaal ledig zal zijn. Niemand zal die kunnen vervullen; want de degelijke huishoudelijke deugden der srrouw zijn, zooals ik zei, uit de mode geraakt. Toch kan het nieuwe, mij ten minste, niet half zoo goed voldoen."
„Ik wou wel, dat iedereen later ook over mij zoo dacht" zei Rosa. „Zou tante Plenty mij kunnen leeren om even flink en lief te worden als zij ?"
„Zeker, als je haar eenvoudige lessen maar niet beneden je aandacht vindt," antwoordde oom Alec. „Ik weet dat het haar lief, oud hart met blijden trots zal vervullen, als ze ziet dat er iemand is, die graag van haar wil leeren; want zij meent, dat ze niet met haar tijd is meegegaan. Laat ze jou dus leeren te worden, wat zij steeds geweest is: een bekwame, zuinige, opgeruimde huisvrouw, die een gelukkig thuis heeft weten te scheppen en te bewaren; en langzamerhand



125
zul je zien welk een onwaardeerbare schat dat is."
„Ik wil wel, Oom. Maar hoe zal ik beginnen ?"
„Ik zal er met tante over spreken, en we zullen alles met Dolly in orde brengen; want de kookkunst is een der voornaamste zaken zooals je weet."
„Ja, en ik vind koken heel plezierig; 'k heb er thuis al eens wat aan gedaan; maar ik had niemand die 't mij kon leeren, en dus was het eenige wat ik deed; mijn boezelaar vuil maken. Pasteien en taarten bakken lijkt me zoo prettig. Maar Dolly is altijd even knorrig, en ik geloof nooit, dat zij mij iets in de keuken Zal laten doen."
„Dan zullen we in de salon koken. Maar tante Plenty zal 't haar wel anders beduiden; maak je daarover maar niet ongerust. Eén ding echter moet ik je onder 'toog brengen; ik heb liever dat je goed brood leert bakken dan de lekkerste pasteien. Wanneer jij mij een smakelijk, gezond brood brengt, geheel door je zelf bereid, zal ik meer in mijn schik zijn, dan wanneer je mij een prachtig geborduurd vest naar den laatsten smaak cadaeu geeft. Ik wil je niet omkoopen, maar ik zal je een hartelijken kus geven, en beloof je, tot het laatste kruimeltje van je brood zelf op te eten I"
„Aangenomen I Laten we maar dadelijk naar tante gaan; want ik verlang al om te beginnen," riep Rosa, terwijl zij voor hém uit naar de kamer vloog, waar tante Plenty rustig zat te breien.
't Was aardig te zien, hoe verwonderd en gelukkig de oude dame opkeek bij de uitnoodiging, om haar achternichtje in de kundigheden te onderrichten, die zij als de hoogste beschouwde, en met hoeveel ijver zij de taak op zich nam. Dolly durfde niet te brommen; want juffrouw Plenty was de eenige persoon aan wie zij gehoorzaamde, en Phebe was er wat blij om; daar de nieuwe lessen Rosa weer nader bij haar brachten en de keuken zeer in haar oogen verhieven.
Om de waarheid te zeggen, hadden de oude tantes zich wel eens beklaagd, dat zij volstrekt geen deel aan



126
de opvoeding van hun nichtje hadden, dat hun hart reeds lang gewonnen had, eer ze nog het zonneschijntje van 't huis was. Zij spraken er somtijds samen over; maar alles eindigde steeds daarmee, dat oom Alec de ver* antwoordelijke persoon was, dat hem dus ook het grootste deel van de liefde en den tijd van het lieve kind toekwam, en dat zij zich tevreden mochten stellen met de kruimpjes, die voor hen overschoten.
Dokter Alec had dit wel gemerkt, en begrepen, dat hij door de zaken zoo te schikken, alles in orde zon brengen. Van tijd tot tijd echter kon hij zich niet onthouden, eens door de keukendeur te gluren, hoe Rosa verdiept was in 't kneden van het deeg, of hoe oplettend ze luisterde naar het een of ander gewichtig betoog van tante Plenty. Nu en dan betrapten ze hem, en dan werd hem streng verboden te komen kijken naar eerste pogingen, die gewoonlijk mislukten, of beloofde Rosa hem een overgeschoten stukje mosterdzuur, een halfmislukt zandtaartje of ander lekker proefje, wanneer hij haar maar niet verlegen maakte door naar haar te kijken.
. Hij had het dan ook al dien tijd extra-Best, en smulde wat van al de lekkernijen, die er gereed gemaakt werden. En dan moest hij er wel van eten, of hij wilde of niet: want Rosa had immers blozend gezegd:.
„Dat heb üc klaar gemaakt, Oom, en ik hoop dat het u smaken zal."
Het duurde echter vrij lang, eer er een volmaakt brood voor den dag kwam; want broodbakken is zoo gauw niet geleerd, en tante Plenty was er op .gesteld, dat het in de perfectie was. Eindelijk toch was er een onberispelijk brood klaargekomen en dat verscheen op zekeren theetijd, op een zilveren schotel, met trots binnengebracht door Phebe, die bet met een stralend gezicht vóór den dokter neerzette en hem toefluisterde: * „Ziet dat er met heerlijk uit, mijnheer?" atgft Is een prachtexemplaar !" riep de dokter uit'; terwijl hij t welgevormde, lekker ruikende brood van



127
alle kanten bekeek. „En heeft mijn kind dat heelemaal zelf gemaakt ?"
„Geheel en al, zonder eenige hulp of terechtwijzing van iemand anders," antwoordde tante Plenty, haar handen met zelfvoldoening vouwende; want haar leerling deed haar eer aan.
„Daar zijn er mij heel wat mislukt, en ik had gedacht, dat ik het nooit zou leeren," bekende Rosa.
„Een heeft Dolly onbarmhartig laten verbranden, omdat ik er niet aan dacht. Ze was er bij en rook het, maar stak er geen hand naar uit, en zei dat ik, als ik brood wilde bakken, er heelemaal bij moest zijn. Vindt u dat niet hard? Ze had me ten minste wel kunnen roepen 1"
„Ze meende dat het goed was, je door ondervinding wijs te laten worden," antwoordde oom Alec. „Doch denk daar nu maar niet meer aan, en vertel mij liever eens alles van je brood."
„Daar is niets van te vertellen, Oom," zei Rosa, „behalve dat ik er erg mijn best op gedaan heb. Ik heb er bij gezeten, zoolang het in den oven was tot ik zelf haast gebakken was. Er. nu is het er gelukkig goed uitgekomen. Proef nu maar eens, of het even lekker smaakt als het er uitziet."
,,'t Is zonde om het aan te snijden, kindlief 1" zei oom Alec. „Zou ik het niet onder een glazen stolp kunnen zetten en bewaren, zooals wassen bloemen en andere fijne dingen?"
„Och, oom 1 't Zou immers beschimmelen I En iedereen zou er ons om uitlachen en den gek steken met mijn ouderwetsch talentje. U hebt mij beloofd, het te zullen opeten, en dat moet u nu ook doen, niet in eens, maar zoo gauw mogelijk, dan kan ik er weer een voor u bakken."
Dokter Alec sneed er plechtig een sneedje af en at het even plechtig op; toen veegde hij zijn mond af nam Rosa's kruUebol in zijne beide handen, kustte haar op 't voorhoofd en zei;



128
.Kind, het is uitstekend brood en je doet je leermeesteres eer aan. Wanneer we eens een bakkerij-tentoonstelling hebben, krijg je zeker den eersten prijs."
„Dien heb ik al gekregen, en ik ben er volkomen tevreden mee," antwoordde Rosa, terwijl ze weer ging zitten en een brandwond aan haar rechterhand poogde te verbergen. Dokter Alec zag het, en begreep, hoe ze die gekregen had. Na het theedrinken, verbond hij haar.
Tante Clara zegt, dat ik mijn handen bederf," zei Rosa, toen ze dien avond tusschen Hebt en donker, met den verbonden arm vertrouwelijk op dien van dokter Alec leunende, de kamer op en neer wandelde. „Maar ik stoor er mij niet aan en heb zooveel plezier gehad bij de lessen van tante Plenty, dat ik haar maar laat praten. Maar er is een ding, waarover ik mij wel eens ongerust maak, en daarin, moet ik u eens om raad vragen."
.Alweer zwarigheid. Wat is 't mijn kind ?" vroeg de dokter.
.Och, Oom! ik geloof, dat tante Peace wel een beetje jaloersch is op tante Plenty, omdat die mij t huishouden leert Zij zou ook zoo graag wat voor mij doen. Wat zoudt u er van denken, als ik haar eens vroeg, mij les in 't naaien te geven. Ze kan zoo 'uit stekend naaien, en dat is toch ook een heel nuttig ding voor'mij, en niet minder noodig dan huishouden. Vindt u ook niet?"
.Beste meid F' riep oom Alec verheugd. .Dat is het juist waaraan ik een paar dagen geleden dacht toen tante Peace mij haar nood klaagde, dat ze je zoo weinig zag. Ik had er haar wel over -.villen spreken maar ik verbeeldde mij, dat je het al te druk had. Wat zal 't goede mensch gelukkig zijn, als ze hoort, dat je ook van haar graag wat leeren wilt; vooral 't maken van kroopsgaten, want ik geloof dat weinige jonge meisjes dat kennen; dat heb ik ten minste wel eens gehoord. Leg je dus eens met de borst toe op 't maken



129
van knoopsgaten. Je mag er zooveel in mijn kleeren maken als je wilt. Ik beloof je dat ik ze dragen zal."
Rosa moest hartelijk om het aanbod lachen; toch beloofde zij, dat zij zich op dien gewichtigen tak met ijver zou toeleggen, ofschoon ze moest bekennen, dat stoppen meer haar zwakke zijde was; waarop oom Alec beloofde, haar een heelen hoop fijne sokken jte bezorgen, om er de edele stopkunst op allerlei manieren bij te kunnen toepassen.
In behoorlijken vorm deed Rosa haar verzoek aan tante Peace, die er zeer mee in haar schik was, en dadelijk katoen met haar ging winden, naar stopnaalden zocht, en een aardig klein mandje voor den dag haalde, waarin ze haar verstelgoed kon bergen.
Rosa kreeg 'het nu werkelijk druk; want in den morgen ging ze met tante Plenty de linnenkasten en provisiekamer na, hielp haar inmaken, inspecteerde zolder en kelders, en leerde zoo alles, wat een huishoudelijke vrouw noodig heeft te weten, 's Middags, na haar wandeling of haar rit, zat ze bedaard bij tante Peace te breien, te maaien of te mazen; terwijl tante Plenty, die niet goed meer zien kon, hun het een of ander vertelde. En 't was aardig, dat blozende gezichtje tusschen de twee oude dames In oplettend te zien luisteren naar 't geen de tantes haar leerden, de lessen vervroolijkende |door haar vroolijke invallen en haar schaterend gelach.
Had de keuken voor Oom Alec al veel aantrekkingskracht bezeten, de naaikamer vond hij blijkbaar onweerstaanbaar, en hij maakte er zich zoo aangenaam, dat niemand het hart had hem weg te jagen, tenminste niet wanneer hij 't een of ander voorlas.
„Ziezoo; ik heb een paar nieuwe nachthemden voor u "gemaakt met vier knoopsgaten in elk hemd. Kijk nu maar eens, Oom, of ze naar uw zin zijn," zei Rosa op zekeren dag, eenige weken nadat de nieuwe, lessen begonnen waren.
„Dat zou ik meenen I", riep oom Alec, terwijl
ALCOTT, EEN NICHTJE, 7e dl. 9



ff
130
hij ze nauwkeurig bekeek. „En wat stevig ook; die zal ik akst inscheuren, als ik ze losmaak. Uitmuntend werk, jongejuffrouw en zoo naar Imijn zin, dat ik er de knoopen zelf zal aanzetten, om deze vermoeide vingertjes wat te sparen."
„U er knoopen aanzetten 1" riep Rosa verbaasd.
„Wacht maar, tot ik mijn naaigereedschap gehaald heb, dan zul je eens zien, wat ik kan."
Zou oom 't werkelijk kunnen?" vroeg Rosa aan tante Peace, toen de dokter de kamer uit was.
„Welzeker. Ik heb 't hem jaren geleden geleerd," antwoordde de oude dame. 't Was, toen hij naar zee ging, en, daar hij t later natuurlijk meer gedaan heeft, zal hij 't wel niet vergeten zijn."
Spoedig was oom Alec met een ouderwetsch werkdoosje terug, waaruit hij een vingerhoed zonder bodem haalde, en, nadat hij een draad had ingestoken, er de knoopen zoo handig en zoo stevig aanzette, dat Rosa er echt plezier in had.
„Ik geloof niet, dat er iets ter wereld bestaat, wat u niet kunt," zei zij met eerbiedige bewondering.
„Twee dingen zijn er die ik niet kan," antwoordde de dokter met een ondeugend gezicht.
„Wat dan ?"
„Brood bakken en knoopsgaten maken, mejuffrouw."
HOOFDSTUK XVII.
EEN CONTRACT.
Op een regenachtigen Zondagmorgen zaten vier van de jongens, die dien ochtend rustig en vrij wilden doorbrengen, in de studeerkamer bij tante Jessie. Will en Geordie lagen zoo gemakkelijk als ze maar konden op de canapé, geheel verdiept in de lectuur van een



131
paar Doenen, aie nun Deiangsteiung zoo Doemen, uai ze voor al wat er rondom hen gebeurde, doof schenen. Archie zat in den „luien stoel" met een hoop kranten, en Charlie stond met zijn armen op den rug voor den haard, alsof hij de heer des huizes was. Tot mijn spijt moet ik zeggen dat de beide laatsten met smaak rookten.
„Ik geloof, dat er nooit een eind aan dezen dag zal komen," zei Prins, met een hoorbaren geeuw. „Lees, en cultiveer je verstand, mijn zoon," antwoordde Archie, terwijl hij met een deftig gezicht over het blad keek, waarin hij half duttend had zitten lezen.
„Preek toch niet, dominé, maar trek liever je laar* zen aan en ga een eind mee loopen, in plaats van daar als een ouwe bes bij 't vuur te zitten."
„Dank je, met zulk weer de deur uit te gaan kan mij niet bekoren," begon Archie, doch bij hield eensklaps op, toen hij een meisjesstem buiten de deur hoorde zeggen I
„Zijn de jongens in de studeerkamer, Tante?"
„Ja, lieve kind, en ze verlangen naar zonneschijn. Ga dus maar binnen en maak jij die voor hen," antwoordde tante Jessie.
„'t Is Rosa," vervolgde Archie en wierp zijn sigaar in 't vuur.
„Waarom doe je dat?" vroeg Charlie.
„Heeren mogen in tegenwoordigheid van dames niet rooken," antwoordde Archie plechtig.
„Dat is zoo; maar ik gooi hem niet weg," zei Charlie, terwijl hij de zijne in den ledigen Inktkoker stak, die als aschbakje dienst deed.
Een tikje op de deur werd gevolgd door een eenstemmig „Binnen !"• en t Rosa verscheen met frissche blozende wangen, zoo uit de koude buitenlucht.
„Als ik jullie soms stoor, zeg het dan en ik verdwijn onmiddellijk," zei ze, terwijl zij op den drempel stilstond, want haar scherp oog las iets op de gezichten der twee oudste jongens, dat haar nieuwsgierigheid wekte.



132
„Jij doet ons nooit belet, nichtje," verklaarden de rookers terwijl de lezers zich zelfs even van de helden van hun verhaal losrukten en haar vriendelijk toeknikten.
Toen Rosa naar 't vuur ging, om haar verkleumde handen wat te warmen, zag zij 't eindje van Archie's sigaar uit de asch steken. Het rookte geweldig en verspreidde een sterke lucht
„O, boosdoeners!" riep zij. „Hoe heb jullie dat durven wagen?"
„Wat hebben we dan uitgevoerd?" vroeg Archie met een onschuldig gezicht
„Dat weet je zelf zoo goed als ik. Je hebt gerookt en dat wil je moeder niet hebben. En ze heeft groot gelijk; want het is een slechte gewoonte, die veel geld kost en nergens toe dient"
„Malligheid! ledereen rookt; zelfs oom Alec, dien je voor zoo volmaakt houdt," verdedigde Charlie zich.
„Dat is niet waar. Hij heeft het afgeschaft, en ik weet ook, waarom hij 't gedaan heeft," zei Rosa.
„Nu je 't zegt, herinner ik mij, dat ik zijn oude meerschuimen pijp niet meer heb gezien, sedert hij thuis is gekomen," bedacht Archie. „Heeft hij 't rooken om ons gelaten ?"
„Ja, om jullie," en Rosa herhaalde hun, wat haar oom haar op het eiland had verteld.
Archie scheen getroffen en zei op mannelijken toon:
„Wat mij aangaat, zal hij dat niet te vergeefs gedaan hebben. Ik geef weinig om rooken, en kan 't best laten. Ik beloof je, dat ik het niet meer doen zal. Ik rook nu en dan maar eens voor de grap."
„En jij ook?" vroeg Rosa aan Prins, die knorrig stond te kijken en zijn sigaar weer had opgenomen, opzettelijk om haar te plagen. Ofschoon hij even weinig om rooken gaf als Archie, verkoos hij er zoo gemakkelijk niet jvan af te zien; hij schudde dus zijn hoofd deed een termen trek en zei hooghartig:
„Jullie vrouwen, vraagt ons altijd om afstand te doen,



133
van kleine onschuldige dingen, alleen omdat jullie ze niet goedkeurt. Hoe zou 'tjou bevallen, als we 't zelfde bij jou deden, jongejuffrouw?"
„Als ik verkeerde of dwaze dingen deed, zou ik je dankbaar wezen, wanneer je 't mij zei, en mij probeeren te verbeteren," antwoordde Rosa.
„Goed, ik zal zien of je meent, wat je zegt," hernam Prins hooghartig. „Ik zal 't rooken laten om jou plezier te doen, als jij iets wilt laten om mij plezier te doen."
„Dat neem ik aan, wanneer 't tenminste even dwaas is, als jouw rooken," antwoordde Rosa.
„O, 't is nog veel dwazer" zei Charlie.
„Nu, dan beloof ik het. Wat is het?" vroeg Rosa, in spanning welk aanwendsel of welke kostbare bezitting ze zou moeten opgeven.
„Geen belletjes meer te dragen," eischte Charlie boosaardig lachend en overtuigd, dat zij haar belofte niet zou houden."
Rosa gaf een kreet en hield beide handen aan haar ooren, waarin de gouden knopjes zaten.
„O, Charlie," riep zij verschrikt. „Kun je geen andere voorwaarde stellen ? Ik heb er zooveel verdriet en zooveel plagerijen om doorgestaan, en ik zou er nu juist ongestoord genot van hebben; want nu kan ik de prachtige knoppen van mijn moeder gaan dragen"
„Draag ze zooveel als ie wilt, en ik zal in vrede rooken," antwoordde Charlie kalm.
„Kan niets anders je tevreden stellen?" vroeg Rosa smeekend.
„Niets anders."
Een oogenblik stond zij besluiteloos en dacht ze aan iets, wat tante Jessie gezegd had: „Je hebt meer invloed op de jongens dan je wel weet; gebruik dien tot hun welzijn, en ik zal je er mijn leven lang dankbaar voor blijven." — Nu was ze in de gelegenheid om iets goeds te doen, door een harer kleine ijdelheden op te offeren. Zij voelde dat ze het doen moest, hoe



134
aard 2e 'took vond, en vroeg nog eens nadrukkelijk: „Je meent dus, dat ik ze nooit meer zal dragen, Charlie ?"
„Nooit; als je tenminste wilt, dat ik nooit meer rook," antwoordde Charlie. „Ik zal ze niet meer dragen." „Bezegel dan 't contract"
Hij dacht niet dat ze 't zou doen, en was zeer verwonderd, toen ze de zoo dierbare knopjes uit baar ooren nam en ze hem aanbood, terwijl ze zei, op een toon, die hem tot achter de ooren deed blozen, zoo vriendelijk klonk die:
„Ik geef meer om mijn neven dan om mijn belletjes; ik beloof het je dus en zal mijn woord houden."
„Schaam je, Prins I Laat haar die dingen toch dragen, als ze wil, en leg geen belofte af, die je toch niet houdt," riep Archie verontwaardigd. Maar Rosa zei:
„Het blijft afgesproken,. Archie. Hier hebt jullie ieder een van mijn knopjes; doe ze maar aan je horlogeketting, om je aan je belofte te herinneren. Ik zal het niet licht vergeten; mijn ooren zonder versiersel zullen t mij wel telkens te binnen brengen."
Dit zeggende bood Rosa aan ieder van haar neven een gouden knopje aan, en begrepen de jongens, dat zij het ernstig meende. Toen stak ze hun een hand toe, en, half tevreden, half beschaamd namen de neven die aan. Juist op dit oogenblik kwam oom Alec met tante Jessie de kamer binnen.
„Wat beteekent dat?" vroeg de dokter, gaan jullie een rondedans doen?"
„Neen, Oom," zei Charlie, terwijl hij de beide sigaren onder de asch schopte. We sluiten hier een anti-tabaksverbond. Doet u er aan mee?"
Terwijl Rosa naar tante Jessie sloop, vertelden de jongens, wat er gebeurd was; Rosa kreeg een pluimpje en tante Jessie zei:
„Ik wou dat Rosa met Will en Geordie ook een contract kon maken; want ik vind de boeken, die zij



135
lezen, voor de kleine jongens even slecht, als de sigaren voor de grooten,"
„Ik dacht dat die lectuur tegenwoordig zoo in de mode was," zei oom Alec.
„O, ja, net als 't rooken van sigaren," antwoordde tante Jessie. „De schrijvers van die opgesmukte histories bedoelen t misschien goed, maar ze pakken 't verkeerd aan. Ik oordeel niet naar den schijn, Alec. Ik heb meer dan een dozijn van die draakjes gelezen, en ik vind ze glad verkeerd."
„Hè moedert Nu veroordeelt u iets, waarvan toch alle jongens veel houden," riep Will.
't Zijn prachtige boeken en ik zou niet weten wat er voor kwaads in stak," voegde Geordie er bij.
„Ik heb ze gelezen en er allerlei dwaasheden in gevonden van jongens van vijftien tot achttien jaar, die schepen commandeeren, zeeroovers verslaan, smokkelaars ontmaskeren, en zich zoo met roem overdekken, dat admiraal Tarragut bijv. een van hen aan zijn tafel noodigt, met de speech: „Edele knaap, ge zijt een eer voor uw land I" Of als de held in 't leger dient, ontsnapt hij aan allerlei gevaren en avonturen, genoeg om iemands haren te doen vergrijzen, en eindelijk komt hij bij Washington, die hem uitgenoodigd heeft en hem met ridderorden overlaadt. Of wat vinden jullie van een arme jongen, die eerlijk zijn stuk brood verdient en eensklaps door een millionnair, wiens portefeuille hij gevonden en teruggegeven heeft, tot zoon wordt aangenomen, of van een rijken oom die zoo op eens uit de lucht komt vallen, of van een jongen die met eenige dollars in 't een of ander Speculeert, en zoo gauw rijk wordt, dat dat Sindbad uit de „Duizend en een Nacht" maar een bedelaar is, bij hem vergeleken. Die boeken geven den jongens een heel verkeerd denkbeeld van 't werkelijke leven. En daarom wou ik, dat ook Will en Geordie een [offer brachten, en mij beloofden, in geen maand die soort van boeken te lezen; ik zal hun beter en gezonder lektuur geven."



136
„Och Moeder, nog maar eentje dan!" smeekte Will.
„Laat mij tenminste dit uitlezen!" verzocht Geordie.
„Je broers hebben wel hun half uitgerookte sigaren weggegooid; gooi jullie nu je half gelezen boeken weg. Je zult toch wel niet minder gehoorzaam willen zijn aan je eigen moeder, dan zij 'taan Rosa geweest zijn?"
„Natuurlijk niet I" Moes, zei Will manhaftig. „Kom dan maar, Geordie!" Zijn broer gehoorzaamde zuchtend, vastbesloten bet boek uit te lezen, zoodra de maand om was.
i „Ziezoo, nu ben ik tevreden," zei tante Jessie, en de jongens bezegelden hun belofte met een hartelijken kus.
„En jij, Rosa," zei dokter Alec, toen hij met haar naar huis ging, „jij moet helpen om van de jongens te maken wat zij worden moeten. Je bent er al mee begonnen, en wanneer ik bedenk, waar je belletjes gebleven zijn, dan ben je in mijn oog meer waard dan de grootste diamanten, die ooit in je ooren. zouden kunnen schitteren."
„Ik ben blij, dat u goedvindt wat ik gedaan heb," zei Rosa, „want ik zou zoo graag een beetje nuttig zijn. Iedereen is zoo goed voor mij, vooral tante Jessie.
„Ik geloof, dat je al aardig op weg bent je schuld te betalen," hernam oom Alec. Want wanneer meisjes hun kleine ijdelheden en jongens hun kleine gebreken afleggen, en trachten elkander te steunen in het doen van hetgeen goed is, dan kan 't niet anders, of de zaken moeten den rechten weg opgaan. Ga zoo voort, lieve kind, en help hun moeder, door de jongens tot je vrienden te houden; het zal beide partijen ten goede komen!"



137
HOOFDSTUK XVIII. DE NIEUWE MODE.
„Neem mij niet kwalijk, mijnheer, maar ik geloof dat het hoog tijd voor u is om even naar boven te gaan, anders komt u te laat ; want ik heb juffrouw Rosa hooren zeggen, dat zij zeker wist, dat het u niet bevallen zou, en dat zij u nooit zoo onder de oogen zou durven komen."
Zoo waarschuwde Phebe, terwijl ze haar hoofd om de deur van Dr. Alec's studeerkamer stak, waar de dokter in een pas uitgekomen werk zat te lezen.
„Zoo, zijn ze er aan bezig?" vroeg de dokter.
„Ja, mijnheer, druk," antwoordde Phebe. „En juffrouw Rosa weet niet wat zij doen moet, want de kleeren zijn echt naar de mode, en ze ziet er werkelijk elegant mee uit, maar .... ik zie haar toch liever in haar oude."
„Je bent een verstandig meisje," zei de dokter. „Ik zal de zaak wel voor Rosa in orde brengen en jij zult me een handje helpen. Ligt alles klaar op haar kamer en weet je zeker, hoe zij de dingen moet aantrekken ?"
„Ja, mijnheer, maar ze zijn zoo wonderlijk. Juffrouw Rosa zal 't stellig voor een grap houden," en Phebe lachte luidkeels.
„Let er maar niet op, wat ze zegt, als ze maar gehoorzaamt. Zeg haar, dat ze 't om mijnentwil moet doen, en zij zal er zeker zelf plezier in krijgen, 't Zal wel moeite kosten, maar we zullen de zaak toch winnen," verzekerde de dokter, terwijl hij de trap opging met een boek in zijn hand en een guitigen glimlach op zijn gezicht
Wat was er een druk gepraat in de naaikamer! Er werd zooveel verhandeld, dat men hem niet eens aan de deur hoorde tikken, dus stiet hij haar maar open en. aanschouwde een grappig tooneel 1 Tante Plenty, tante Clara en tante Jessie waren geheel en al in bewondering verzonken voor Rosa, die langzaam



138
tusschen haar tantes en den grooten spiegel in de rondte draaide, en in een winterkostuum naar den allerlaatsten smaak gestoken was.
„Lieve hemel 1 't is nog erger dan ik vermoedde I" dacht de dokter zuchtend; want in zijn oogen leek het meisje veel op een [opgeschikte vogel in dit nieuwe pakje, dat noch bevalligheid, noch schoonheid, noch élégance genoeg had om in zijn smaak te vallen.
Het toiletje bestond uit twee verschillende nuancen van blauw laken en de rok zat zoo nauw om de beenen en was zoo strak naar achteren getrokken dat het onmogelijk scheen een fikschen stap te doen en elke natuurlijke, bevallige beweging was uitgesloten. Op het kleine jacketje van dezelfde stof zat een groote zijden kraag. Van voren op de borst was het manteltje ver opengeslagen, om een kanten jabot en een gouden broche te laten zien.
Een hooge fluweelen hoed, die ver achter op haar hoofd stond, en met een bundel gloeiende rozen en een wuivende veer versierd was, zakte tot op haar ooren, en gaf, haar met de blonde krullen, die in haar hals afhingen, meer het voorkomen van een onbeschaamd dan van een zedig jong meisje. Laarzen met hooge hakken deden haar voorover loopen, een nauw mofje benam haar handen alle vrijheid en een voile met moesjes zat zoo strak over haar gezicht, dat haar ooghaartjes er tegenaan kwamen en in verward raakten ; kortom, in dokter Alec's oogen zag ze er allerbespottetelijkst üit.
„Nu is ze tenminste als andere meisjes, zooals ik haar al lang wenschte te |zien," zei tante Clara, met groote zelfvoldoening.
„Ja, ze is een echt modepopje, maar ik mis iets in mijn kleine Rosa. In mijn tijd kleedde men kinderen niet als groote menschen," merkte tante Plenty op, die met een ontevreden blik door haar bril keek ; immers ze kon zich maar niet verbeelden dat dit hetzelfde vroolijke dartele kind



139
was, dat het huis door haar tegenwoordigheid alleen verhelderde.
„Sedert u jong was, Tante, zijn de dingen totaal veranderd," antwoordde tante Clara, eenigszins gepikeerd dat men haar werk afkeurde, „'tls voor u natuurlijk niet makkelijk en 't kost u tijd, om aan de nieuwe gebruiken gewend te raken. Maar jij Jessie, zult dit kostuum toch zeker veel beter vinden, dan het kinderachtige pakje dat Rosa den heelen zomer' gedragen beeft Nu, zeg maar eerlijk je gevoelen."
„Hoor eens, Clara, als ik eerlijk mijn gevoelen moet zeggen, dan vind ik dit kostuum akelig," antwoordde tante Jessie.
„En ik niet mindert" riep eensklaps een grove mannenstem aan den ingang der deur, en met schrik bemerkten de dames, dat de vijand in haar midden stond. Rosa bloosde tot over de ooren, en vond dat zij er uitzag als een zottin, terwijl tante Clara zich haastte om te zeggen:
„Natuurlijk had ik niet verwacht, dat het jou bevallen zon, Alec; maar ik ontzeg je het recht te beoordeelen, wat een jonge dame al dan niet behoort te dragen. Daarom heb ik de vrijheid genomen, voor een fatsoenlijk kostuum voor Rosa te zorgen. Ze behoeft bet niet te dragen, als jij er tegen bent; want ik weet heel goed, dat we je beloofden, een jaar lang mt het lieve kind te handelen, zooals je verkoos."
't Is een wandelkostuum, niet waar?" vroeg de dokter kalm. „Wat mij aangaat ik zou 't er nooit voor gehouden hebben ; want men kan er zich niet ferm in bewegen. Loop er eens mee, Rosa, en laat mi] er al de schoonheden en voordeelen eens van zien."
„Rosa poogde er met haar gewonen pas mee te loopen; maar de rok was zoo nauw, dat ze geen behoorlijken stap kon doen; terwijl de smalle laarzen met hooge hakken maakten, dat ze onbeholpen krom liep.
„Ik ben er nog niet aan gewoon," zei zij verontschuldigend.



140
, „Als je eens een dollen hond of een hollend paard tegenkwam, zou je dan gauw genoeg uit den weg kunnen komen zonder gebeten of overreden te worden, kolonel?" vroeg de dokter, met een knipoogje naar den hoogen, opzichtigen hoed.
„Ik. geloof het niet, maar ik zal 't eens probeeren," antwoordde Rosa, en ze deed alsof zij plotseling voor iets uitweek. Maar de hakken van haar laarzen haakten in een kleedje, baar hoed zakte heelemaal in haar oogen en ze viel op een stoel neer, zóó vreeselijk lachende, dat tante Clara zelf moest meedoen.
„Ik zou meenen, dat een wandelkostuum, waarin men niet wandelen kan, en een wintertdeeding, waarin keel en voeten aan kou en vocht zijn blootgesteld, een mislukte proef is, Clara, vooral wanneer het de bevalligheid mist, die er ons mee zou kunnen verzoenen" zei dokter Alec, terwijl hij Rosa hielp haar voile los te knoopen, en haar zacht toevoegde: „Een heerlijke uitvinding voor de oogen; je zult heel gauw de moesjes zien, zoowel als je 'tding af, als wanneer je 't vóór hebt, en mettertijd een klant voor den oogarts worden."
„Mist dat toiletje alle bevalligheid?" riep tante Clara uit Nu kan men eens zien, hoe stekeblind mannen op dit punt zijn. 't Is van de beste stoffen gemaakt de veer is een echte struisveer en de mof van kostbaar hermelijn. Wat is meer naar den smaak of geschikter voor een jong meisje?"
„Wanneer Rosa naar haar kamer wil gaan en mij 't plezier doen, even aan te trekken wat zij daar vindt, zal ik het je toonen," zei de dokter eensklaps.
„Alec, als 't een Bloomerkostuum 1) is dan protesteer ik er tegen," riep Clara. „Ik denk stellig dat het zooiets is; maar ik weet ook, dat ik het kind niet aan je overdreven hygiënische ideeën opgeofferd wil zien. „Zeg, is 'teen bloomer?"
1) Een kostuum, waarin de Amerikaansche vrouwen nagenoeg gekleed zijn als de mannen, doch dat weinig opgang gemaakt heeft.



141
En tante Clara strekte de handen smeekend naar hem uit.
„Het is er geen," antwoordde de dokter.
„Goddank!" riep tante Clara met een zucht uit, en ze voegde er jammerend bij: „Ik had nog wel gehoopt, dat je het kostuum dat ik haar liet maken, zou aannemen ; want Rosa heeft lang genoeg 't verdriet gehad in kleeren te moeten loopen, die voor goed haar smaak zullen bederven."
„Meen je, dat ik mijn kind verdriet zou hebben aangedaan?" vroeg de dokter. „Jij zoudt haar verdriet aandoen door zoo'n hulpeloos wezen van haar te maken als die stumperd op dat modeplaatje." En hij wees naar het blad, dat tante Clara had meegebracht, om te doen zien, hoe juist het model gevolgd was. „En wou je mijn pleegkind ook al in een harnas sluiten ? liet hij er opvolgen toen zijn oog op een corset viel.
„We zouden er haar niet toe gedwongen hebben," verzekerde tante Clara. „Ik heb het maar meegebracht om het haar aan te passen, want Rosa zal forsch en breed worden en een lomp figuur krijgen, als er niet bijtijds óp gepast wordt."
„Forsch en breed!" riep de dokter uit. „Dank den hemel, als ze 't wordt; want de natuur weet de vrouw beter te vormen dan de corsetmaker, en ik zou haar niet graag tegenwerken. Lieve Clara! heb je je verstand verloren, dat je er een enkel oogenblik aan kunt denken, een meisje dat in haar vollen groei is, in zoo'n kwellend instrument te sluiten als een corset?" en het corpus delict! onder het canapékussen vandaan halend, waar tante Clara het bij zijn verschijning had pogen te verbergen, hield de dokter het van zich af, met een gezicht, alsof hij een stel duimschroeven of een pijnbank uit vroeger dagen beschouwde.
„Wees toch niet zoo dwaas, Alec," hernam tante Clara. „Het hindert volstrek niet, want nauw rijgen is uit de mode, en we hebben tegenwoordig zulke soepele corsetten. Iedereen draagt ze; zelfs zuigelingen hebben



142
stijve dingen aan, om hun zwakke ruggetjes te steunen."
„Ik weet het helaas, en de arme kinderen behouden hun heele leven zwakke ruggen, evenals hun moeders ▼dór hen. 't Is vergeefsche moeite, tegen die zaak te velde te trekken, en ik zal t niet beproeven; maar wat ik eens voor al wil zeggen, is, dat, als ik ooit Rosa een corset zie dragen, ik het ia 't vuur smijt. De rekening kun je mij dan sturen."
Terwijl hij sprak, was 't harnas reeds op weg om in 't vuur geworpen te worden; maar tante Jessie greep zijn arm en riep lachend: „Verbrand het om 's hemels wil niet! want het zit vol baleinen, en die zouden een vreeselijken stank geven. Geef het mij liever; ik zal zorgen dat het geen kwaad veroorzaakt."
„Juist, baleinen!" riep de dokter uit, „een heele omheining, merk ik, met nog extra metaleo versterkingen van voren I Alsof onze eigen beenderen niet krachtig genoeg zijn, als we hun maar -de gelegenheid geven zich te ontwikkelen. Opeens zweeg hij, zijn gezicht klaarde op, hij stak zijn vinger in de hoogte en zei glimlachend:
„Hoort eens, hoe die jonge meisjes lachen 1 Ineengeperste longen kunnen niet zoo'n gezonde muziek doen hooren."
Er klonk een luid geschater uk Rosa's kamer, en onwillekeurig moesten zij, die het boorden, glimlachen.
„Zeker weer de een of andere guitenstreek van jou, Alec," zei tante Plenty, die 't meest met haar neem begrippen was ingenomen.
„Ja, Tante, mijn laatste,, en ik hoop, dat hij u bevallen zal. Ik kwam 't gevaar te weten, dat Rosa bedreigde, en zorgde, dat ik mijn kostuum vandaag ook klaar had. Ik zal Rosa geen verdriet doen, maar haar laten kiezen, en als ik mij niet heel erg vergis, dan zal ze aan 't mijne de voorkeur geven. Terwijl we hier wachten, zal ik u mijn keus duidelijk maken, en dan zult u die beter waardeeren. Ik kocht dit boekje, omdat



143
de smaak en 't gezond verstand, die er in doorstralen
mij bevielen, 't Geeft de middelen aan de hand, om de vrouw gezond en bevallig te Ideeden: twee zaken van hoog belang, indien u deze platen ziet, zult u moeten toegeven, dat elke vrouw er zich over verheugen moet, als men op die manier haar lasten verlicht"
Terwijl de dames het boek nog bekeken, tante Plenty, die haar bril had opgezet, om het goed te kunnen zien, bet kostuum, door den dokter gekozen, voor „onwelvoeglijk" en taaie Clara 't „voor alles behalve zedig" hield, kwam 't onderwerp van hun gesprek w dat nieuwe kostuum binnen.
„Mijn hygiënisch modeL Laat je nu eens bekijken," zei oom Alec met een goedkeurenden blik.
Met een ondeugend trekje op haar gezicht trad Rosa de kamer in.
„Ik zie er niets ,bizonders aan" zei tante Clara. „'t te een net japonnetje en heel geschikt wanneer je Rosa nog voor een schoolkind houdt, 't Is zoo, dat niemand, die het even ziet het met een tweeden blik zet, verwaardigen."
„juist wat ik wensen," antwoordde de dokter, zich in de handen wrijvende. „Rosa moet schijnen wat zij is: een zedig meisje, dat niet hoeft te worden aangegaapt Maar de menschen, die modedwaasheden beneden verstand en eenvoud stellen, zullen haar met een blik van goedkeuring beschouwen. Loop nu eens, kindlief! en laat mijn oogen eens genieten van je onbelemmerde bewegingen."
Er was weinig te zien dan een eenvoudig japonnetje, van een zachte, bruin wollen stof dat bijna, tot op de laarzen met lage hakken, hing. Een sealskin manteltje en muts, waarbij Rosa's blonde krullen aardig afstaken, voltooide het geheel dat warm en gemakkelijk was.
„Hoe bevalt het je, Rosa? vroeg de dokter.
„Ik voel er mij heel plezierig en lekker iwari» in. Niets zit me ia den weg."
„In dit pakje kun je voor bollende paarden en dolle



144
honden wegloopen, zonder gevaar van te vallen," hernam de dokter.
„Ja, Oom!" antwoordde Rosa, „als er een dolle hond aankwam, dan zou ik over een muur springen, zóó, — en als ik op een kouden dag een wandeling deed, zou ik ferm aanstappen, — zóó!"
En de daad bij 't woord voegende, sprong Rosa over de hooge rugleuning van de canapé, zoo ongedwongen als een harer neven 't zou gedaan hebben, en stapte de kamer door, alsof ze zevenmijls-laarzen aanhad.
„Nu, zie je al, wat er van komt!" riep tante Clara uit. „Kleed Rosa maar in zoo'n jongenspak, en je zult ondervinden, hoe jongensachtig ze wordt Ik heb een hekel aan al die uitvindingen van geëmancipeerde dames."
„Ja, jij houdt meer van de uitvindingen, uit het brein van een modiste, die van de gezondheidsleer even weinig weet als onze kat en niet vraagt, of ze haar klanten pijnigt en 't hun ongemakkelijk maakt; als zij er maar veel aan kan verdienen. Mevrouw Van Tassel heeft een dergelijke japon als deze van Rosa bij Juffrouw Stone laten maken, en sedert ze die draagt hoeft ze niet meer den halven dag op de rustbank te liggen, maar begint op te knappen; wel een wonder, bij een vrouw van zoo'n zwakke gezondheid. Haar man vertelde mij, dat ze zich oneindig beter voelde dan vroeger."
„Zóó ?" zei tante Clara, die 't nieuwe model met wat meer eerbied beschouwde, nu de elegante mevrouw Van Tassel ook zooiets droeg. Laat me die platen nog eens even zien."
Terwijl dokter Alec aan haar wensch voldeed, glimlachte hij even tegen Jessie; want die was ook in 't geheim en had er heimelijk pret in. „Ik dacht wel dat dit de deur zou toedoen," fluisterde hij haar in 't oor.
„Ik heb niet gewacht, tot mevrouw Van Tassel 't voorbeeld gaf," vertelde tante Jessie, „en ben Clara dezen éénen keer nu eens vóór geweest met de mode; heb mij [een costuum naar 't zelfde idee laten maken,



145
't kan licht gebeuren, dat je mij den een of anderen dag eens met Rosa en de jongens krijgertje ziet spelen."
Intusschen liet Rosa haar nieuw japonnetje aan tante Plenty zien.
„'t Zit zoo gemakkelijk," zei ze, „'t is alsot 't aan mijn lijf gegoten is; je kunt het best zonder ceintuur of sjerp dragen en ik hoef niet zoo voorzichtig te gaan zitten, omdat er geen garneering op de rok zit Heerlijk 1 Zoo blijf je netjes, zonder dat je aldoor aan je kleeren hoeft te denken. Zeg nu maar dat u het mooi vindt. Ik heb besloten de jurk mooi te vinden, om oom plezier te doen; want hij weet beter wat gezond is dan iemand anders, en ik geloof dat ik in een aardappel zak zou loopen, als hij 't me verzocht"
„Dat hoeft niet Rosa, en dat zou ik ook nooit verlangen," zei dokter Alec. „Ik wou alleen, dat je de twee costuums met elkander zou vergelijken; de keus laat ik geheel aan je gezond verstand over."
„Natuurlijk kies ik dit, Oom!" antwoordde Rosa. „Het andere is erg modieus en — ja ik moet het bekennen, wèl heel keurig; maar het is veel te zwaar, en ik zou veel hebben van een wandelende pop, als ik het droeg. Ik ben er tante heel dankbaar voor, maar wil dit toch liever houden."
Rosa zei dit vriendelijk, maar beslist; ofschoon ze een blik van leedwezen wierp op 't andere costuum dat Phebe had binnengebracht, 't Was niet meer dan natuurlijk dat ze er toch ook wel eens zou willen uitzien als andere meisjes van haar leeftijd. Tante Clara zuchtte, maar oom Alec glimlachte en zei hartelijk:
„Ik dank je voor je keus, kindlief. Lees nu dit boek eens, en je zult begrijpen, waarom ik 't je verzocht heb. En als je wilt, zal ik je in een nieuw vak onderwijs geven. Je hebt me dat gisteren gevraagd en ik zal je iets leeren, dat nog noodiger is dan Fransch of huishouden."
„Wat is dat dan, Oom ?" vroeg Rosa, terwijl ze t boek
ALCOTT, EEN NICHTJE, 7e dr. 10



146
opnam, dat tante Clara met" verachting had neergegooid.
Ofschoon dokter Alec al een man van veertig jaar v/as, had hij de jongensstreken nog niet afgeleerd. Hij hield er van om te plagen, en kon niet laten het nu tante Clara eens te doen. Daarom antwoordde hij half schertsend, half ernstig:
„Physidlogle, Rosa. Zou 't je niet bevallen, een studentje in de medicijnen te worden, met mij tot professor, en mijn praktijk over te nemen als ik er uitscheid? Als je er zin in hebt, haal ik morgen mijn oud skelet voor den dag."
Dit was te veel voor tante Clara. Ze zette onmiddelijk haar hoed op, groette het gezelschap en verliet het huis, één en al verontwaardiging over mevrouw Van Tassei's nieuwe japon, en Rosa's nieuw studievak.
HOOFDSTUK XX.
HET SKELET.
Rosa nam 't aanbod van haar oom aan, zooals tante Myra twee dagen later bemerkte. Toen deze toch vroegtijdig een bezoek kwam brengen, en stemmen in de studeerkamer van haar broer hoorde, deed ze de deur open, gaf een gil en vloog dadelijk verschrikt achteruit. Terstond kwam de dokter naar haar toe en vroeg haar, wat haar scheelde.
„Hoe kun je dat nog vragen?" vroeg tante Myra. „Ik zag daar een doodkist staan, ten minste 't had er veel van, en een vreeselijk wezen staarde mij aan, toen ik de deur opendeed." Dit zeggende wees zij op het skelet, dat de bezoekers aangrijnsde.
„Het is een college in de medicijnen, waarbij vrouwen vrijen toegang hebben," zei de dokter met een beleefde buiging. „Kom dus binnen, Myra en woon de les bij; 't zal mij een eer zijn."



147
„Hè ja, doet u het, Tante," drong Rosa aan, wier blozend jong gezichtje opeens vrooltjk knikkend achter de ribben van het geraamte te voorschijn kwam. ,'t Is heusch heel interressant I"
„Wat doe jij hier, kind ?" riep tante Myra uit, terwijl ze op een stoel neerviel en verbijsterd rondkeek.
„Vandaag leer ik de beenderen van 't menschelijk lichaam, en dat bevalt mij best. We hebben, zoöals u weet, twaalf ribben. De onderste atjn de korte, die niet aan 't borstbeen vastzitten, daarom kunnen ze zoo gemakkelijk Ingedrukt worden door 't nauwe rijgen, en de vrije werking van de longen en 't hart belemmeren" verkondigde Rosa, haar nieuwe wijsheid luchtende.
„Maar begrijp je niet, Alec 1" riep Myra uit, „dat die studie volstrekt niet voor Rosa deugt ? Ze is zoo'n zenuwachtig kind; ik vrees, dat het haar kwaad zal doen."
„Juist een uitmuntende studie, Myra," antwoordde de dokter. „Ze zal Rosa aantoonen, hoe ze haat zenuwen kan sparen, zoodat ze haar niet ten vloek worden, zooals bij maar al te veel vrouwen 't geval is. Van dergelijke zaken ; een geheim of een schrikbeeld te maken,, is verkeerd, en ik zal Rosa haar lichaam leeren kennen en eerbiedigen, om er niet mee te spelen, zooals de meeste meisjes doen."
„En vindt ze dat prettig?"
„Zeker, Tante," antwoordde Rosa. „'t Is alles zoo prachtig en zit zoo volmaakt in elkander, dat je 'r verbaasd van staat. Begrijp eens, er zijn zeshonderd millioen luchtcellen in onze longen en tweeduizend poriën op de oppervlakte van een vierkanten centimeter. Wat hebben we dus een massa lucht noodig, en oom zegt dat we moeten zorgen, dat onze huid al die kleine deurtjes op tijd opendoet en sluit. En hoe wonderbaarlijk onze hersens werken, Tante, kunt u gewoon niet begrijpen ! Ik ben natuurlijk oOk zoo ver nog niet; maar ik verlang er vreeselijk naar.
„'t Was grappig om 't gezicht van tante Myra te



148
zién, toen Rosa haar dat alles zoo in één adem vertelde, met haar hand heel vriendschappelijk op den schouder van het skelet. Ieder woord van den dokter en van Rosa kwetste haar op haar meest gevoelige plek, en terwijl zij er naar luisterde, rezen voor haar verbeeldingde ontelbare drank]esfleschjes en pillendoosjes op, die van haar gemaakt hadden wat ze thans was; een Zenuwachtige, vóór haar tijd oude en zwakke vrouw.
„Misschien heb je gelijk, Alec," zei ze zuchtend. „Maar 'k zou het toch niet te ver drijven. Vrouwen hebben die soort van kundigheden niet noodig en zijn er niet geschikt voor. Ik voor mij zou dat leelijke geraamte niet willen aanraken, en ik ril al, als ik over organen en wat dies meer zij hoor praten," zei tante Myra, met een zucht en haar hand in haar zij.
„Zou u dan niet graag willen weten dat uw lever aan uw rechterzij zit, maar niet aan uw linker?" vroeg Rosa ondeugend; want ze had kort geleden gehoord, dat tante Myra over pijn in de linkerzij klaagde en dit voor een leverkwaal hield.
„We worden geboren om te sterven, kind! 't Komt er dus weinig op aan, waar de pijn zit; want we gaan toch allen, de een vroeger de ander later, grafwaarts," luidde tante Myra's opwekkend antwoord.
«Juist daarom tracht ik te leeren, wat nadeelig voor mijn lichaam is," antwoordde Rosa, „en intusschen hindert mij de gedachte, dat ik geboren ben om te sterven volstrekt niet Ik wou, dat u deelnam aan onze lessen; 't zou u stellig goed doen."
„Voor jou is dat wat anders, kind !" antwoordde tante Myra. „Maar wat ik je bidden mag, Alec! laat ze zich toch niet overwerken!"
„Daar tracht ik zooveel mogelijk voor te zorgen, Myra," antwoordde dokter Alec, terwijl hij haar de kamerdeur uitliet
Een half uur later kwam er weer een stoornis, in de gedaante van Max, die zijn komst te kennen gaf door de korte, niet zeer beleefde opmerking:



149
„Wat is dat voor een fraaie vertooning?"
Rosa legde 't hem uit, en Max hoorde er verbaasd van op. Daarop wandelde hij om 't skelet heen, en zei:
„Nu, Magere Hein ziet er nogal vroolijk uit; maar mooi is hij niet, dat moet ik zeggen."
„Bespot hem maar niet," zei Rosa; „want hij is een goeie ouwe jongen en jij zou precies op hem lijken, wanneer je vleesch van je lichaam was."
„Dank je wel, maar ik wil mijn vleesch nog maar liever wat aan mijn lichaam houden. Je hebt het natuurlijk veel te druk om me wat voor te lezen, hé?" vroeg Max, wiens oogen wel beter, maar toch nog te zwak voor veel studie waren.
„Weet je wat je doet," bedacht Rosa. „Kom bij onze les. Oom legt zoo prettig uit en fde platen, kun je toch best zien. We kunnen vandaag misschien wel met de beenderen uitscheiden en de oogen nemen ; dat zal interessanter voor jou zijn."
„Rosa, we moeten niet van den hak op den tak springen," waarschuwde oom Alec.
„Hij is vandaag wat in de put, Oom," zei Rosa, met een wenk naar Max, wiens blauwe bril zoo treurig naar de verboden boeken keek. „Toe, geef ons vandaag maar een college over de oogen. Daarna kunnen we immers onze les over de beenderen wel voortzetten!"
„Vooruit dan maar!" zei de dokter, terwijl hij op de tafel klopte.
„Ik verzoek de jongelui plaats te nemen."
„Kom naast mij, Max," zei Rosa. „Dan kunnen we samen de platen zien."
En zoo zaten ze daar naast elkander en luisterden naar een zeer eenvoudige uitlegging van de bewertuiging van het oog, opgehelderd door prachtige platen en aangenaam gemaakt door de manier van doceeren.
„Goeie hemel!" riep Max uit. „Als ik geweten had, hoeveel nadeel ik toebracht aan dat teere werktuigje, dan zoudt u mij nooit bij 't schijnsel van *t vuur hebben zien lezen, of met de zon op mijn boek. Waarom



150
leeren ze je dan ook niet, hoe je zoo'n prachtig, fijn orgaan kunt sparen," voegde hij er met verontwaardiging bij; „'t mij nu te leeren, helpt niet veel 1 't Is nu toch te laat."
„Juist wat ik altijd predik, Max," zei oom Alec, „maar men wil niet naar mij luisteren. Jullie jongens, hebt die kennis zoo hoog noodig. Wat minder Grieksch en Latijn en wat meer gezondheidsleer zou vrij wat beter zijn."
„Tante Jessie's jongens leeren het wel," vertelde Max, „Maar Vader heeft het te druk met zijn zaken en Moeder met haar huishouden om aan zooiets te denken."
„Kom, kom, Max! Moed gevat! Wat verzuimd is, knn nog worden ingehaald. En nu is de les uit en raad ik jullie, de zeshonderd millioen luchtcellen van je longen eens door een frisschen wedloop in den tuin te gaan vullen. Kom maar terug, als je lust hebt, Max, en ik zal je lesren, zooveel ik kan."
Max kwam terug, en hij was wat in zijn schik, dat hij iets kon leeren wat geen kwaad deed aan zijn zwakke oogen en wat hij meer waardeerde, dan al 't gsen hij tot nu toe op school gehoord had.
„Natuurlijk hadden de andere jongens veel pret over ,'t college" en ulaagden ze dokter Alec's studenten zooveel ze maar konden. Deze stoorden er zich echter niet aan en bleven met allen ijver doorstudeeren. Maar eens gebeurde er iets, dat den spotters leerde zich in 't vervolg anders te gedragen.
't Was op een vrijen schooldag, toen Rosa, die in haar kamer zat, de stemmen van haar neven hoorde en er op af hing, om hen te verwelkomen, doch niemand vond.
„Nu, ze zullen wel gauw komen," zei zij. Denkende dat se zich vergist had, liep ze de studeerkamer in, om op hen te wachten. Ze ging aan de tafel zitten en bekeek een kaart, die daar lag, toen ze een geritsel hoorde, 't Kwam uit de groote kist, waarin t geraamte werd geborgen, als t niet gebruikt werd. De kist was recht overeind gezet tusschen twee boekenkasten in, in en



151
donkeren hoek, waar „Magere Hein" zooals de jongens hem noemden, niemand in den weg stond.
Toen Rosa er naar keek, denkende dat er misschien een rat in gekropen was, ging het deksel van de kist langzaam open en tot haar schrik zag zij dat de beenachtige arm zich bewoog en een der vingers haar wenkte. Slechts een oogenblik was zij verschrikt en deinsde ze onwillekeurig terug naar de deur; doch juist toen ze de kruk in de hand had, deed een ingehouden gelach haar stilstaan en rood worden van kwaadheid. Ze hield een oogenblik den adem in en ging zachtjes op bet geraamte af. Toen zij er dicht bij was, ontdekte zfj dunne draden, die aan den arm en de vingers vastgemaakt waren en in gaatjes, in den achterwand der kist verdwenen. Bedaard haalde Rosa nu haar schaar uit den zak, sneed de draden door en de beenige arm zonk ratelend neer. Charlie kwam voor dea dag en onmiddellijk waren ook de andere jongens in de kamer.
„Ik heb hem nog gezegd, dat hij 't niet moest doen, omdat je wel eens te erg schrikken kon I" beweerde Archie.
„En ik had al eau de Cologne bij de hand, om je bij te brengen, wanneer je soms van je ,kippenstokje mocht zijn gevallen," voegde Steven er bij.
„jammer, Rosa, dat je niet gilde en wegliep, we hadden er zoo stellig op gerekend," riepen Will en Geordie, die onder de canapé vandaan kwamen.
„je wordt al te dapper, Rosa," zei Charlie. „De meeste meisjes zouden doodelijk verschrikt zijn geweest, als ze dien ouden kerel hadden zien wenken."
„Ik ben al zoo aan jullie streken gewoon," zei Rosa, „dat ik er altijd voor op mijne hoede ben. Maar 't is schandelijk van jullie 't geraamte tot voorwerp van je grappen te maken. Ik weet niet, of 't oom Alec wel zou bevallen." „ !
Juist kwam de dokter binnen, en onmiddelijk begreep hij de stand van zaken.



152
„Ik zal jullie vertellen, hoe ik aan dat skelet gekomen ben," zei hij, „en dan ben ik er zeker van, dat jullie 't met meer eerbied zult behandelen."
De jongens vielen neer, waar ze maar een plaatsje vonden en luisterden plichtmatig, toen de dokter begon :
„Jaren geleden, terwijl ik in 't hospitaal werkzaam was, werd daar een arme kerel gebracht, die een zeldzame en heel pijnlijke kwaal had. Kans op herstel bestond er niet voor hem; maar we deden ons best, en hij was er zoo dankbaar voor, dat hij, toen hij stierf, ons zijn lichaam naliet, in de hoop dat we 't geheim van zijn ziekte mochten ontdekken en daardoor anderen zouden kunnen helpen. De uitslag beantwoordde aan zijn wensch, en we dachten nog dikwijls na zijn dood aan onzen dapperen, geduldigen patiënt Hij meende, dat ik bizonder vriendelijk voor hem geweest was en verzocht een van mijn collega's: „Zeg aan dokter Campbell, dat ik hem mijn geraamte vermaak; ik bezit niets anders ia de wijde wereld, en als ik dood ben, heb ik mijn beenderen toch niet meer noodig." Zoo kwam dat skelet in mijn bezit en daarom heb ik het zorgvuldig bewaard • want hoewel hij maar een arme, domme kerel was, deed Mike Nolan, zoo heette hij, wat hij kon, om anderen te redden en zijn dankbaarheid te toonen aan hen, die getracht hadden hem te helpen."
Hier zweeg de dokter en Archie sloot het deksel der kist zoo eerbiedig, alsof de mummie van een Egyptischen .koning er in gelegen had ;. Will en Geordie keken elkander ernstig aan en Charlie maakte peinzend de opmerking:
„Ik geloof niet dat er veel zulke interessante skeletten zijn."



153
HOOFDSTUK XX. ONDER DEN MARENTAK.
Rosa liet Phebe beloven, dat ze op Kerstmorgen haar kous op haar kamertje zou brengen, omdat de eerste vreugd veel van haar genot mist, als er niet minstens twee gelukkigen bij elkander zijn, om samen de verrassing over de kerstgeschenken te genieten, en niet minstens twee stemmen, om te gelijk „Ha!" en „O!" te roepen.
Toen dus Rosa op dien blijden dag haar oogen opendeed, vielen ze op de trouwe Phebe, die, in een doek gewikkeld, voor het vlammende vuur zat, met haar kous, dien zij nog niet had aangeraakt, naast zich.
„Gelukkige Kerstmis, Phebe I" riep Rosa vroolijk.
„Gelukkige Kerstmis 1" antwoordde Phebe, zóó hartelijk, dat het iemand goed deed het te hooren.
„Breng de kousen eens hier, dan zullen we eens zien, wat we gekregen hebben," verzocht Rosa, overeind zittende, zoo nieuwsgierig als een kind.
Phebe legde een paar knobbelige, lange kousen pp het dek, en de inhoud werd met opgetogenheid uitgepakt, ofschoon, zoowel Rosa als Phebe, elk presentje, dat in de kous van de ander zat, al precies kende.
Wat de cadeautjes waren, komt er niet op aan ; blijkbaar waren beide meisjes meer dan tevreden, want Rosa zei met groote voldoening: „Ik geloof, dat ik alles gekregen heb, wat ik noodig had," en Phebe riep met haar schoot vol schatten: ,,'t Is de prachtigste Kerstdag, dien ik nog ooit beleefd heb I" Toen voegde zij er op geheimzinnigen toon bij;
„U moet nog iets anders wenschen; ik weet, dat er nog twee cadeaux buiten de deur wachten."
„O, wat een massa!" riep Rosa opgetogen. „Vroeger wenschte ik altijd een paar glazen muiltjes, zooals die van Asschepoester ; maar nu ik weet dat die niet te



154
krijgen zijn, weet ik werkelijk niet, wat ik wcnschen zal."
Phebe klapte in haar handen en vloog de deur uit, roepende:
„Het eene is toevallig wel iets om aan uw voeten te doen! En ik denk dat het andere u ook wel bevallen zal."
En Rosa wist geen woorden te vinden, toen er een paar schaatsen en een slee voor den dag kwamen.
„Die zijn van oom!" riep zij. „Ik weet het zeker, want ik herinner mij wel eens tegen hem gezegd te hebben, dat ik zoo graag zou leeren schaatsenrijden. Vind je de schaatsen niet mooi ? Ze passen mij precies." En op. den rand van haar slede zittende, paste zij een der schaatsen aan haar bloote voeten. „Nu moeten wij ons gauw aankleeden, want er is vandaag vreeselijk veel te doen en ik moet nog voor 'teten mijn schaatsen en de slee probeeren."
„t Is waar ook, ik moet beneden de kamers nog aanstofien 1" zei Phebe, en meesteres en dienstmaagd scheidden met zulke gelukkige gezichten, dat iemand, die t niet wist, toch niet had behoeven te vragen welke dag het was.
„Daar zijn ze waarlijk al," riep dokter Alec, toen hij van de ontbijttafel opstond, om de deur te openen voor een processie van hulst-, ceder- en sparretakken, waarmee de jongens 't bordes opkwamen.
Sneeuwballen en „Plezierige Kerstmissen" vlogen eenige minuten vro olijk rond; toen gingen allen tonde huis groenmaken, want de heele familie dineerde er dien dag.
„Ik heb de halve wereld rondgereden, zooals de oude Ben altijd zegt, om al dat groen bij elkander te krijgen," zei Charlie, die een vaalgroenen tak aan de kroon in den salon vastmaakte.
„Hij is niets mooi," vond Rosa, terwijl ze den schoorsteenmantel versierde.
„Dat doet er niet toe, t is een marentak," riep Prins, en ieder, die er onder komt, moet zich laten kussen, of hij wil of niet," en Charlie bleef er, sentimen-



155
teele blikken op de meisjes werpende, onder staan.
„Mij zul je er toch niet onder krijgen," verzekerde Rosa met groote waardigheid.
„Dat zul Je eens zien 1" dreigde haar neef.
„Ik houd een oogje op Phebe," zei Will, op een beschermenden toon, die allen aan 't lachen maakte.
„Och, ik geef er geen zier om," zei Phebe met zoo'n moederlijken air, dat Will's ontkiemende galanterie dadelijk gesmoord werd.
„O, mistletoe, wat zijt ge schoon!" begon Rosa te zingen, en al de jongens zongen het deuntje tot aan het einde met haar mee.
Er was tijd in overvloed, om voor het diner de nieuwe schaatsen te probeeren, en Rosa nam haar eerste les op de kleine baai. Het vallen en opstaan vond ze een heel warm werk; maar er waren zes jongens om 't haar te leeren, en zoo kon ze er al gauw op staan. Zeer tevreden over zich zelf, beloonde ze zich door twaalfmaal in de „Amazone", zoo had ze haar slee genoemd, van den heuvel naar beneden te vliegen.
„Hè, wat een opgezette kleurt Ik maak er me ongerust over," riep tante Myra klagend uit, toen Rosa beneden kwam met wangen zoo rood als lijsterbessen
„ik ben blij, dat Alec het arme kind tenminste toestaat zich eenigzins naar de mode te kleeden," zei tante Clara, zeer in haar schik, toen zij zag, dat Rosa's lichtblauw japonnetje modieus gemaakt was.
„Ze is een bed verstandig meisje, en heeft allerliefste manieren," vond tante Jane, met ongewone vriendelijkheid, want Rosa had juist een lichtscherm voor Max neergezet, om zijn oogen voor het heete vuur te beschutten.
„Wat zou ik gelukkig zijn, als ik mijn man bij zijn thuiskomst eens met zoo'n dochter kon ontvangen!" dacht tante Jessie, hoewel ze zich op 't zelfde oogenblik verweet, dat ze niet tevreden was met haar vier ferme jongens.
Tante Plenty was te druk bezig met het diner, om



156
▼oor iets anders oor of oog te hebben, 't Moest ook in de puntjes zijn en er waren heel wat gasten!
Oom Man-bracht Fun See mee ten eten, en daaraan had hij goed gedaan; want de oude dames hadden er aardigheid in, den Chinees wat te plagen en hem complimentjes te maken, dat hij er zooveel beter uitzag. Hij was op zijn Amerikaansch gekleed, en sprak, voor de zes maanden, die hij nog maar had school gegaan, al vrij goed Engelsch. Zijn geel gezicht en zwarte oogen maakten een grappig contrast met de blanke Campbell's om hem heen.
Tante Peace werd naar beneden geholpen en moest aan het hoofd van de tafel zitten. Op Kerstdag ontbrak ze nooit aan het diner, en ze zat daar glimlachend „als het beeld van vrede," zooals oom Alec opmerkte toen hij naast haar schoof, terwijl oom Max aan de zijde van tante Plenty plaats nam.
„Ik heb van morgen zoowat niet ontbeten en mijn best gedaan, om te maken dat ik flink honger had. Maar toch geloof ik niet, dat ik van alles zal kunnen eten," fluisterde Geordie Will in het oor, toen hij de welvoorziene tafel voor zich met een wanhopigen blik overzag.
„Een jongen weet nooit, wat hij kan, eer hij 't geprobeerd heeft," antwoordde Will, die, blijkbaar met het voornemen zijn plicht als een man te vervullen, op zijn opgehoopt bord aanviel.
„'t Werd een heerlijk kerstmaal en 't duurde zoolang, dat het reeds donker werd en men 't gaslicht op moest steken, nog voor men aan 't dessert toe was. Doch dat maakte het nog gezelliger in het goed verwarmde vertrek vol blijde menschen. Iedereen was even vroolijk; zoo zelfs, dat Charlie Rosa in vertrouwen zijn vrees meedeelde dat het opperhoofd van de clan een beetje te diep in 't glaasje had gekeken.
„Dat is niet waar, Charlie," antwoordde Rosa met verontwaardiging; want ze had, toen naar de goede oude gewoonte de gezondheid van ieder der ooms en tantes gedronken werd, gezien dat de jongens van



157
tante Jessie hun wijnglazen met water vulden, en dat had zijzelf ook gedaan, in weerwil van Prins' spotternijen.
Maar Archie's opgewondenheid, kon niemand verwonderen, die bedacht, dat het de verjaardag van oom Jem, zijn vader, was. Een der jongens sprak den wensch uit, dat oom Jem bij 't feest tegenwoordig was, om op hem te kunnen toasten.
„Dat wil ik tóch doen," riep Archie. En werkelijk deed hij het, tot genoegen van al de aanzittenden. Wel werd de speech niet sierlijk en vloeiend, misschien wat onsamenhangend; maar 't einde was uitstekend, want toen wendde hij zich tot zijn moeder en zei met een kleine trilling in zijn stem:
„En u, beste Moeder, verdient het, met alle goeie dingen te worden gezegend en een volle lading van geluk te ontvangen, in weerwil van wind en golven, een lading, die weer een Jem 1) bij de andere familiejuweelen voegt."
Deze toespeling op zijn vader, kapitein Jem, die op zijn terugreis was, deed tante Jessie in tranen achter haar servet uitbarsten, en toen, alsof er nog geen sensatie genoeg gewekt was door die toast op zijn ouders, vloog Archie eensklaps de zaal uit als iemand die zijn verstand verloren heeft.
„Te verlegen om te blijven en geprezen te worden," zei Charlie om de vreemde handelingen van het opperhoofd te vergoelijken.
„Phebe heeft hem gewenkt, ik heb het gezien," zei Rosa, onafgewend naar de deur kijkende.
„Zouden er nog meer cadeaux komen ?" vroeg Jamie, juist toen zijn broer weer binnentrad nog opgewondener dan straks.
„Ja, een cadeau voor Moeder. Hier is het!" juichte bijl terwijl hij de deur wijd openwierp, om een forschen man in te laten, die uitriep:
1) Qem, 't zelfde uitgesproken als Jem, beteekent juweel.



158
„Waar is mijn vrouwtje ? De eerste kus is voor haar; dan mogen de anderen komen, hoe eerder hoe liever."
Nog voor hij uitgesproken had, was tante Jessie al half onder zijn groote, ruwe overjas verborgen, en omringden hem vier jongens, die er op hun beurt aanspraak op maakten omhelsd te worden.
Natuurlijk bracht dit intermezzo gedurende de eerste oogenblikken groote opschudding teweeg. Rosa verschool zich half achter een der zware overgordijnen, om rustig toe te kijken, en 't was haar als een nieuw hoofdstuk in een oud kerstverhaal. Het deed haar pleizier, toen ze oom Jem met zooveel trots zijn grooten zoon hoorde roemen, en hem de kleine jongens zoo hartelijk zag kussen. Het deed haar nog meer pieizier, toen ze den ronden zeeman zijn broeders de hand zag schudden, alsof hij die nimmer weer zou kunnen loslaten, en hem al de zusters en tantes zag kussen. Maar wat ze nog 't mooist van alles vond, was het oogenblik waarop hij eindelijk in grootvaders armstoel was neergezet, met zijn vrouw ■aast zich en de drie jongste zoons op zijn knieën, terwijl Archie over hem stond heengebogen.
t Gaf een heele verschikking, en toen ailen weer gezeten waren, behalve Rosa, die daar nog in gedachten stond, met de tranen in de blauwe oogen, sprak kapitein Jem ontroerd:
„Allen gezond en allen hier bij eikaart God zij gedankt 1"
„Rosa is hier ook," zei kleine Jamie.
„'t Is waar ook t ik vergat haar een oogenblik I" riep de kapitein uit, die Rosa niet gezien had, sedert ze een baby was. „Waar is die kleine meid van George?"
„Je mocht wei liever zeggen die groote meid van Alec," zei oom Max, die wel wat jaloersch op zijn broei was, ter wille van Rosa.
i „Hier ben ik, Oom 1" riep Rosa, van achter het gordijn voor den dag komende, met een gezicht; alsof ze daar liever gebleven was. „Wel, wel 1 Wat is dat pepernootje gegroeid I" zei



159
kapitein Jem terwijl hij de jongens van zich afschoof en opstond om haar met alle beleefdheid te begroeten. Maar toen haar smalle hand in zijn groote rustte en haar gezichtje hem zoo duidelijk dat van zijn gestorven broer herinnerde, nam hij haar eensklaps in zijn armen, en zijn ruwe wang tegen haar zachte drukkende, fluisterde hij bewogen:
„God zegen je, mijn lieve kind I Vergeef het mij, dat ik je een oogenblik vergeten heb, en wees er van ver* zekerd, dat geen van je familieleden gelukkiger is je. hier te zien dan je oom Jem."
Dat bracht alles weer in orde, en toen hij haar losliet, stond Rosa's gezicht weer even helder en vroolijk. Daarop luisterden alten naar 't reisverhaal van den kapitein, die er zijn! zinnen °P gezet had, bijtijds thuis te zijn, om t kerstfeest mee te vieren; hoe alles hem tegengeloopen en 't hem nog op 't allerlaatst gelukt was; hoe hij toen een telegram aan Archie gezonden had met verzoek, de zaak geheim te houden, en gereed te zijn, om zijn vader ieder oogenblik te ontvangen; maar dat het schip in een andere haven zou binnenloopen en het misschien toch nog te laat zou worden.
En nu vertelde Archie, boe dat telegram hem den geheelen tijd onder het diner in den zak gebrand had; hoe hij Phebe in 't geheim had ingewijd en hoe knap zij den kapitein uit de kamer had gehouden, tot zijn toespraak gedaan was, en hij zijn vader met groot effect kon binnen brengen.
De volwassenen hadden wel den heelen avond willen blijven doorpraten; maar de jongens waren er op gesteld hun gewone kerstpret te hebben. Na een uur babbelen, werden zij onrustig en, na elkander door teekens te hebben geraadpleegd, besloten ze een einde aan den familieraad te maken.
Steven verdween het eerst, en eerder dan de jongens gedacht hadden dat hij gereed kon zijn hoorde men reeds de toonen van zijn doedelzak in de hall, voor den clan Campbell 't signaal, dat de pret zou beginnen.



160
„Wat zachter, Steven !" riep oom Alec die, niet gewoon aan dergelijke muziek, zijn beide handen aan zijn ooren hield. „Wat zachter 1 Je speelt verduiveld goed; maar je maakt een helsch spektakel!"
Steven blies nu zijn Hooglandsch lied zoo zacht als hij kon en de jongens dansten een ouden Schotsen dans om hem heen. Kapitein jem was een echt zeeman, en kon niet stilzitten, als hij zooveel vroolijkheid zag. Zoodra dus de deun uit was, beschreef hij een grooten kring in t midden van de zaal, en riep:
„Wie kan een „vooruit en achteruit" spelen ?" en zonder op antwoord te wachten, begon hij het wijsje zoo uitlokkend te fluiten, dat tante Jessie met hem meehuppelde, alsof ze nog een jong meisje geweest was. Rosa en Charlie vormden het tweede paar, en ze dansten weldra met hun vieren met zooveel ijver, dat de overigen meededen, zoo gauw ze hun kans schoon zagen.
Dat was een goed begin, en er werd heel wat gedanst, eer iemand bekennen wilde, dat hij moe was. Zelfs Fun See onderscheidde zich met tante Plenty, die hij zeer bewonderde, als de zwaarlijvigste dame van het gezelschap; want gezetheid geldt in zijn land als een bizonder kenmerk van vrouwelijk schoon. De opgewekte oude dame verklaarde, dat ze zeer ingenomen was met zijn. bewondering, en de jongens beweerden, dat tante naar hem „gehengeld" had; anders had hij haar nooit onder den mistletoe durven trekken, om haar, op zijn toonen staande, op de dikke wangen te zoenen.
Wat lachten ze allen over haar schrik, en wat schitterden Fun's kleine zwarte oogen over deze heldendaad! Charlie had hem er toe opgestookt, en Charlie wou er Rosa ook zoo graag onder hebben, waarom hij haar allerlei strikken spande en de jongens aanspoorde, hem te helpen. Maar Rosa was hem te wakker; zij ontsnapte aan al zijn listen, en zei, dat ze van zulke gekke gewoonten niets hield. De arme Phebe kwam er zoo goed niet af; Archie nam haar te pakken, toen ze doodon-



161
schuldig bij toeval onder den marentak stond, om tante Myra thee te presenteeren. Gelukkig had hij tegenwoordigheid van geest genoeg, om 't blaadje met de kopjes vast te grijpen, dat Phebe door haar schrik haast had laten vallen. Jamie ging onder den tak staan en noodigde alle dames uit hem te komen kussen; maar oom Jem maakte het nog het ergst van allen: die deed eenvoudig alsof de heele kamer één prieel van mistletoe was. Oom Alec legde heel voorzichtig een takje op tante Peace's muts en kuste haar toen, een kleine scherts, waar de Heve oude tante erg om lachen moest, want ze nam graag deel aan de huiselijke feesten, en Alec was haar lievelingsneef.
Wat Charlie ook deed, hij kon zijn vogeltje maar niet vangen, en hoe meer Rosa hem uit den weg liep, hoe meer hij 'ter op zette haar in zijn net te krijgen, Eindelijk wist hij Archie over te halen een pandspel voor te stellen.
„Ik begrijp het wel 1" dach Rosa, en zorgde er voor dat er onder de panden geeneen van haar kwam.
„Laten we nu de panden inlossen en dan wat anders spelen," stelde Will voor, geheel onbewust van het boosaardige plan.
„Nog één rondje, en dan zullen we het doen," antwoordde Prins, die een nieuwen list bedacht had, want juist toen de beurt aan Rosa kwam, hoorde men Jamie angstig in de gang roepen: „O, kom gauw, gauw F' Rosa sprong verschrikt op, miste de vraag en werd door een algemeenen kreet begroet van : „Pand ! Pand !" bij welk geroep de kleine verrader het zijne voegde.
„Eindelijk gevangen!" juichte de jonge schelm, blij •ver zijn zegepraal.
„Nu ben ik verloren 1" dacht Rosa, toen ze een speldenkussentje gaf, met zoo'n strengen en uitdagenden blik op Charlie, dat ieder, behalve de brutale Prins, er door afgeschrikt zou zijn. Ja zelfs hij werd even van zijn stuk gebracht en besloot Rosa er niet toe te dwingen, nu ze hem telkens zoo handig had weten te ontkomen.
ALCOTT, EEN NICHTJE, 7 e dr. 11



162
- „Hier is een aardig pand. Wat zal degene doen, wie bet toebehoort ?" vroeg Sieren, terwijl hij het speldenkussentje boven Charlie's hoofd hield, went Prins had er op gestaan, rechter te zijn.
„Is 't mooi, of meer dan mooi?"
„Meer dan mooi."
„Hm! dan zal zij met ouwen Max onder den marentak gaan staan en hem ferm zoenen," zei Charlie. „Wat zal de Worm 't land hebben," dacht Prins, zich verheugende dat hij er het tweetal zoo in liet vliegen.
Er heerschte groote spanning onder de jongens; want zij wisten, dat Max niet graag zou doen, omdat hij een hekel had aan „al dien nonsens" en met zijn beide ooms bij den haard was gaan zitten praten, toen t pandspel begon. Juist stond hij bij t vuur en luisterde naar een gesprek tusschen hen, met een gezicht als een jonge uil, gelukkig onbewust van de komplotten die er tegen hem gesmeed werden.
Charlie dacht eigenlijk, dat Rosa zon zeggen : „Ik doe t niet," en was dus zeer verwonderd toen zij, na een Wik op het slachtoffer, lachend op haar oom Max afging, hem onder den marentak trok en met een hartettjken kus verraste.
„Dank je, lieve kind," zei oom Max, verbaasd over die plotselinge eer.
„Neen, dat is niet eerlijk!" riep Charlie heftig; maar Rosa antwoordde hem met een deftige buiging:
„Je hebt „ouwen Max" gezegd, en hoewel ik het oneerbiedig van je vond, heb ik het gedaan. Dat was je laatsten kans jongmensen, en je hebt het lekker verloren f"
En dat was zoo: want, terwijl ze 't zei, haalde Rosa den marentak naar beneden en wierp hem op het vuur, terwijl de andere jongens den teleurgestelden Prins hartelijk uitlachten.
„Wat is er ?" vroeg jonge Max, door 't algemeen gelach uit zijn overdenkingen gewekt Maar er werd nog harder om hem gelachen, toen hij, nadat men 't



163
verteld had, een peinzenden blik op Rosa wierp, en
op ernstigen toon zei:
„Nu, ik geloot toch wel, dat ik 't aardig gevonden zou hebben, als ze 't gedaan had."
Kort daarna herinnerde Jamie, die gerust op een canapé lag te slapen, het gezelschap, dat het tijd was te scheiden. Allen stonden op, om elkander goeden nacht te zeggen, toen een mooie meisjesstem zacht het overbekende Sweet Home begon te zingen en allen aandachtig luisterden, 't Was Phebe, die nooit een tehuis gehad, nooit de liefde van vader of moeder, van broer of zuster gekend had; die geheel alleen op de wijde wereld stond en toch niet angstig of droevig was, die't kleine beetje geluk, dat zij genoot, dankbaar aannam, en bij haar werk zong, zonder een gedachte van ontevredenheid.
De gelukkige familie, die daar bij elkander stond, dacht er aan en voelde er de schoonheid van; want, toen de stem aan het refrein van het lied kwam, vielen de andere stemmen in en klonk het woord „tehuis", dat de oude muren schenen te weerkaatsen, liefelijk in de ooren der beide weezen, die dien avond hun Kerstfeest onder het gastvrije dak hadden doorgebracht.
HOOFDSTUK XXI. EEN SCHRIK.
„Alec, je zult toch niet toelaten, dat het kind op zoo'n bitter kouden dag als vandaag de deur uitgaat?" vroeg tante Myra, toen ze de deur der studeerkamer opendeed, waar de dokter op een kouden Februarimorgen de courant zat te lezen.
„Waarom niet?" vroeg de dokter terug. „Als een zwak schepsel zooals jij er tegen kan, zie ik niet in
È^ssB&sfll



164
dat Rosa, vooral wanneer ze warm gekleed is, er niet door zou kunnen."
„Maar je weet niet, hoe scherp de wind is," hernam Myra. „Ik ben tot in 't merg van mijn beenderen verkleumd."
„Dat is geen wonder, Myra," antwoordde de dokter, „wanneer je krip en zij verkiest te dragen in plaats van bont en flanel. Rosa gaat in alle weer en wind uit, en zal er niets erger aan toe zijn, als ze eens een uur ferm gaat schaatsenrijden."
„Nu, ik heb je gewaarschuwd, Alec. Je speelt met de gezondheid van het kind en vertrouwt te veel op de verbetering, die haar gestel dit jaar ondergaan heeft. Zij is met dat al nog een teer schepseltje, dat bij den eersten aanval plotseling zal inzinken, zooals 't met haar arme moeder gegaan is."
■ „Ik waag het er op," antwoordde de dokter kalm.
„Denk aan mijn woorden ;'t zal je berouwen!" dreigde zustër Myra, en met die vreeselijke voorspellingen verdween ze als een sombere geest
Om de waarheid te zeggen, kon dokter Alec niet goed velen, dat men hem ongevraagd raad gaf. Hij luisterde altijd met veel eerbied naar zijne beide tantes en raadpleegde dikwijls zijn zuster Jessie; maar de drie andere dames konden zijn geduld zoo uitputten door hun waarschuwingen, klachten en raadgevingen, dat hij er wrevelig onder werd. Vooral zijn zuster Myra kon zoo zeuren, dat hij gewoonlijk, nog vóór zij iets gezegd had, al lust kreeg het tegenovergestelde te doen. Zoo ging 't ook nu; want zelf had hij al gedacht, dat het beter voor Rosa zou wezen, het schaatsenrijden uit te stellen, tot de wind wat was gaan liggen, en de zon wat warmer scheen. Maar toen zuster Myra hem dien raad kwam geven, kon hij de verzoeking niet weerstaan, hem in den wind te slaan en Rosa de kou te laten trotseeren. Hij was ook niets bang, dat die haar kwaad zou doen, want Rosa ging eiken dag uit en 't was hem een groote voldoening, toen hij haar



165
een oogenblik later met haar schaatsen in de hand de laan zag afloopen, glimlachend tegen tante Myra, die met de deftigheid van een zwarte raaf voor 't raam stond.
„Ik hoop, dat het'kind niet te lang zal uitblijven; die wind Is wel in staat om het merg in jonger beenderen dan die van Myra te doen verstijven," zei de dokter, toen hij een uur daarna naar de stad reed, om eenige patiënten te bezoeken. Dezelfde gedachte kwam dien morgen verscheiden malen bij hem op; want het was scherp koud weer, en ondanks zijn bontjas rilde hij zelf. Maar hij vertrouwde op Rosa's gezond verstand en dacht, dat ze wel gauw teruggekeerd zou zijn.
Nu had Max evenwel met haar afgesproken, dat hij haar opeen bepaalde plaats zou ontmoeten, zoodra de weinige lessen, die hij mocht nemen, gedaan waren, om dan samen een ferm tochtje te maken. Rosa had beloofd, daar op hem te wachten en dat deed ze meteen nauw* gezetheid, die haar duur te staan kwam, want toen Max* lessen waren afgeloopen, dacht hij niet meer aan het plannetje en verdiepte zich in een chemisch onderzoek, totdat een vreeselijke gasdamp hem uit zijn laboratorium dreef. Toen herinnerde hij zich eensklaps de afspraak en wilde onmiddelijk naar het ijs gaan; doch zijn moeder verbood het hem, uit vrees dat de scherpe vrind zijn oogen zou benadeelen.
„Maar Rosa zal wachten en wachten, Moeder; want ze" houdt altijd haar woord, en ik heb gezegd, dat ik stellig zou komen," drong Max aan, die in zijn verbeelding zijn tenger nichtje op den winderigen heuvel zag staan.
„Natuurlijk zal oom Alec haar op zulk een kouden dag niet hebben laten rijden. En indien hij 't gedaan heeft, zal ze wel zoo verstandig zijn hier te komen of naar huis te gaan, als je niet komt," antwoordde tante Jane, terwijl ze deur uitging.
„Ik wou dat Steven zijn schaatsen aanbond en eens keek of ze er ook was," zuchtte Max bezorgd.



166
„Steven zou je hartelijk bedanken," zei Dandy, die juist van school kwam en ongeduldig aan 't worstelen was met zijn laarsen. „Zijn tootaen zijn nu al half bevroren, en hij heeft honger als een paard."
En zoo moest Max zich in het onvermijdelijke schikken, en bleef Rosa daar geduldig wachten, tot het etensuur haar verzekerde, dat haar wachten vergeefs was. Ze had haar best gedaan, zich warm te houden, en gereden, totdat ze doodmoe was en warm ook; toen bleef ze staan wachten, tot ze door en door koud werd; daarop poogde ze weer warm te worden door den weg op en neer te draven, doch dat hielp haar niet; en eindelijk ging ze teleurgesteld onder een pijnboom staan. Toen ze eindelijk tot het besluit kwam naar huis te rijden, was ze verkleumd van kou en kon bijna niet vooruitkomen door den scherpen wind, dien ze vlak vóór had.
Dokter Alec, van zijn visites teruggekomen, koesterde zich voor het open vuur in zijn studeerkamer, toen het geluid van een onderdrukt gesnik hem deed opspringen en angstig In de .hall deed rondzien. Daar lag Rosa voor den haard, met haar goed half af, haar handen wrijvende en haar best doende om niet te schreeuwen, zoo'n pijn deden haar de verstijfde vingers, nu ze weer in de warmte kwam.
„Lieve kind 1 Wat scheelt er aan ?" riep oom Alec uit, die haar in een ommezien in zijn armen had.
„Max is niet gekomen — ik kan niet warm worden — 't vuur doet mij" pijn!" klaagde Rosa, en begon te schreien, terwijl haar tanden klapperden.
In minder dan geen tijd had de dokter haar op een canapé gelegd en in zijn pelsjas gewikkeld. Hij wreef zacht haar pijnlijke handen, Phebe haar tintelende voeten, tante Plenty maakte een warmen drank gereed, en tante Peace stuurde haar eigen waterstoof en een verwarmde deken naar beneden.
Vol berouwvolle teederhetd behandelde dokter Alec zijn nieuwe patiënt, totdat zij verklaarde weer in orde te .zijn. Hij wilde niet, dat ze aan tafel zou komen,



167
maar bracht haar zelf eten en vergat frijn eigen maal, terwijl btj zat te wachten tot ze wakker zou worden, want tante Plenty's warme wijn met kruidnagelen had haar doen indutten.
Zoo lag zij verscheiden uien, en de sluimering werd zoo'n vasten slaap, dat oom Alec met angst zag, hoe een koortsachtigen blos op haar wangen kwam, haar ademhaling snel en ongelijk weid en ze nu en dan kreunde, alsof ze ergens pijn had.
Eensklaps ontwaakte zij verbaasd, sloeg haar armen om tante Plenty, die zich over haar heen boog en zet slaperig: ^
„Ik wou graag naar bed."
„De beste plaats voor je, lieve," antwoordde tante Plenty. „Neem jij haar op, Alec. Ik heb heet water klaar, en na een lekker had zal zij een kop vlier met kamillen van mij hebben en in een wollen deken gerold worden om de gevatte kou te verjagen."
„Heb je pijn, beate kind?" vroeg oom Alec, terwijl hij haar opnam.
„ik heb pijn in mijn zij als ik ademhaal, en een raar stijf gevoel. Maar 't is niet erg; maak u maar niets ongerust, Oompje,'' fluisterde Rosa, met haar brandend heete hand tegen zijn wang.
Maar de arme dokter maakte zich doodelijk ongerust en daar had hij alle reden toe; want toen Rosa wilde lachen om Dolly, die juist met een ware kruik de kamer binnenkwam, kon ze t niet; de scherpe pijn benam haar den adem en ontlokte haar een gil.
„Pleuris !" zuchtte tante Plenty, die voelde of 't bad goed was.
„Longontsteking I" kermde Dolly, terwijl ze de kruik onder de dekens schoof.
„Is 't zoo erg, vroeg Phebe, die van schrik de pot met kamillenthee bijna uit haar handen liet vallen.
„Stil f' zei de dokter, alle verdere opmerkingen afsnijdende. „Maakt 't haat zoo makkelijk als je kunt i als zg dan in bed is, kom ik haar goeden nacht zeggen."



168
. Toen ging hij haar tante Peace om haar met eerr opgeruimd gezicht te vertellen, dat het maar „een zware kou" was; waarna hij naar beneden ging en de hall' met groote stappen op en neer wandelde, zijn wenk-' brauwen fronste en aan zijn baard trok; alles teekenen van een grooten inwendigen angst.
„Ik dacht nog al 't jaar zoo goed door te komen! t is alles mijn eigen koppigheid 1 Waarom heb ik niet naar Myra's raad geluisterd en Rosa in- huis gehouden l 't Is ellendig, dat het arme kind voor mijn onbezonnenheid moet lijden I Maar 't zal zoo'n vaart niet loopen! Longontsteking! Daar ben ik niet bang voor! We zullen haar wel genezen I"
In weerwil van zijn grootspraak, zonk hem het hart toch in de schoenen, toen hij weer bij Rosa kwam, want de pijn was erger geworden, en het bad en de verwarmde dekens, de kruik en de heete kamillenthee deden niet de minste uitwerking. Uren lang kon 't arme kind maar niet tot rust komen en het werd al de omstanders angstig te moede.
" Toen de onrust ten top gestegen was kwam Charlie een boodschap van zijn moeder brengen en ontmoette hij op de trap Phebe, van boven komende met een mosterdpleister, die geen verlichting van pijn bad aangebracht
„Wat drommel gebeurt hier?" vroeg hij, toen Phebe haar vinger op den mond legde en „ssstl" zei, opdat hij zou ophouden met fluiten. „Je ziet er uit of je van een begrafenis komt."
„Juffrouw Rosa is erg ziek."
„Wat? Ziek?"
„Ja, mijnheer Charlie, en erg ook. 't Is de schuld van jongenheer Max," en Phebe vertelde hem, wat er gebeurd was, niet zonder een paar scherpe woorden, want ze had op dit oogenblik een hekel aan al de jongens.
„Daar zal hij van lusten; je kunt er op aan !" beloofde Charlie, terwijl hij zijn vuist balde. Maar Rosa is toch niet gevaarlijk ziek, hè ?" voegde hij er angstig bit



169
toen hij tante Plenty- meswongewone haast door de gang zag dribbelen, onderwijl een fleschje schuddende.
„Heel erg—werkelijkf'antwoordde Phebe. „De dokter noemde 't eerst een zware kou; maar nu niet meer. 't Is pleuris, en'ik vrees, dat het morgen wel longontsteking zal zijn."
Charlie schrikte en werd nog angstiger, toen hij een zacht kermen hoorde, dat uit Rosa's'kamer kwam. Duidelijk verstond hij;
„O, Oom I Doe toch wat voor die vreeselijke pijn, en laat mij een oogenblik rusten. Zeg niet aan de jongens, dat ik zoo kleinzeerig ben. Ik zal mij zoo goed houden als ik kan; maar de pijn is zoo erg, dat ik het wel moet uitschreeuwen t"
De tranen kwamen Charlie in de oogen, toen hij die woorden met zoo'n klagende stem hoorde uiten; maar, jongen als hij was, wilde hij niet weten, dat hel schreien hem nader stond dan het lachen, en hij zei, zijn oogen met zijn mouw afvegende:
„Je houdt dat ellendige ding zoo vlak onder mijn neus, dat mijn oogen er van tranen."
„Nu, dat begrijp ik niet; want de mosterd heeft bij haar niets geen uitwerking gehad. Hij was niet sterk genoeg," zei de dokter, „en ik moest zien, dat ik sterkere kreeg," vertelde Phebe, die zich in 't geheel niet schaamde over de groote druppels, die haar langs de wangen rolden.
„Ik ga maar," zei Charlie, blij dat hij de plaats kon verlaten, waar 't hem wat benauwd werd, en zal je wel beteren mosterd halen."
Toen hij terugkwam, was alle uiterlijke ontroering verdwenen, en, nadat hij I een bus met den sterksten mosterd had overgereikt, die er maar te krijgen was, vloog hij weer weg, om Max eens „onder handen te nemen." Hij deed dat zoo ferm en zoo krachtig, dat de arme Wurm der wanhoop nabij was, en naar bed ging, in de vaste overtuiging, dat hij èett ellendige verworpeling 'was en het Caïns-teeken op zijn voorhoofd droeg.



170
Door de goede zorgen van den dokter en de oppassing van zijn helpsters, werd Rosa tegen middernacht wat kalmer, en hoopten allen dat het ergste geleden was. Phebe zette de thee klaar bij *t vuur in de studeerkamer; want de dokter bad vergeten te eten of te drinken, en tante Plenty had hem overgehaald nu wat te gaan gebruiken. Terwijl Phebe hier nog mee bezig was, schrikte ze opeens van een kloppen tegen 't raam, en toen ze opkeek, zag ze er een gezicht voor. Ze merkte echter terstond dat het geen spook en geen inbreker was, maar Max, die er in den wintermaneschijn bleek en verwilderd uitzag.
„Laat mij bier even in," verzocht hij zachtjes, en toen hij in de gang stond, greep hij Phebes arm en fluisterde: „Hoe is 'tnu met Rosa?"
„Goddank! een beetje beter," antwoordde Phebe met een glimlach, die 't bert van den armen jongen goed deed.
„En zou ze morgen heelemaal beter zijn?"
„O, nog lang niet Dolly zegt, dat ze zeker rheumatische koortsen krijgt, als t niet nog iets ergers is," antwoordde Phebe.
Max keek diep treurig en zij zuchtend:
„Ik zal haar zeker niet kunnen zien?"
Natuurlijk niet op dezen tijd in den avond, nu we juist hopen dat ze wat zal gaan slapen."
Max wilde nog iets anders zeggen; doch moest juist onverwachts niezen en een luid „Atchie!" weergalmde door 't stille huis.
„Waarom heb je.'t niet opgehouden," zei Phebe verwijtend. „Je hebt haar stellig wakker gemaakt"
„Ik kon t niet keipen. Al weer mijn schuld f zuchtte Max; terwijl hij zich maar omkeerde om heen te gaan, eer zijn ongelukkige tegenwoordigheid nog meer kwaad kon veroorzaken.
Daar hoorde hij:
„Max, kom even boven! Rosa wou je. zoo graag eens zien."



tn
Hij vloog de trap op, en vond er zijn oom, die op hem wachtte.
„Wat brengt je hier nog op dit uur, mijn jongen ?" vroeg de dokter fluisterend.
„Charlie zei, dat het alleen mijn schuld was, en dat ik haar dood op mijn geweten zou hebben, als ze kwam te sterven. Ik kon niet slapen, en nu kwam ik eens hooren, hoe 't met haar was. Niemand weet er iets van dan Steven."
Dit zei hij met zoo'n angstig gezicht en op zoo'n tree* rigen toon, dat de dokter 't hart niet had hem iets te verwijten. „Voor hij echter nog iets meer kon zeggen, riep een zwakke stem: „Maxi" en met een haastig: „Ga maar even binnen, om haar genoegen te doen, maar blijf heel kort, en sluip dan stil weg; want ik wou, dat zij nu sliep," bracht de dokter hem in de kamer van Rosa.
't Gezichtje op het kussen zag er o, zoo bleek en kinderlijk uit, en de glimlach waarmee ze Max verwelkomde, was heel mat, eer ze haar neef .een woord van troost kon toespreken.
„Ik herkende je grappig niezen," zeide zij, „en begreep wel dat je kwam om nog te hooren, hoe t met me was. Maak je maar niet ongerust, hoor. Ik ben al wat beter, en het is mijn eigen schuld, dat ik ziek ben geworden, niet de jouwe. Ik had zoo dwaas niet moeten zijn, om in de kou op je te staan wachten."
Max vertelde haar, hoe de vork in den steel zat, en overlaadde zichzelf met verwijtingen, terwijl hij haar smeekte toch niet te sterven, daar het dan zijn schuld zou zijn; want Charlie's bestraffing had een diepen indruk op hem gemaakt.
„Ik wist niet, dat er gevaar was van sterven," zei Rosa met een uitdrukking van verwondering in haar groote oogen.
„O, ik hoop ook van niet; maar ik kon toch niet slapen voor je t mij vergeven hadt," bracht Max haperend uit. Hij vond dat Rosa er heel teer uitzag, zooals ze daar



172
lag, met «aar goudblond haar los over 't kussen en de zachtheid van 't lijden op haar bleek gezichtje.
„Ik geloof niet, dat ik dood zal gaan," zei Rosa. „Daar zal oom wel op passen; maar, mocht het gebeuren — herinner je dan, dat ik 't je vergeven heb."
Ze keek hem vriendelijk aan, en toen ze zag, hoe groot zijn spijt was, voegde ze er bij:
„Ik wou' je niet kussen onder den marentak; maar nu wil ik het wel, want ik wou, dat je zeker wist, dat ik je héélemaal vergeef en nog evenveel van je houd als vroeger."
Max kon zijn tranen nauwelijks bedwingen. Hij schoot de kamer uit, zoo gauw hij kon, viel op de bank in de hall neer en was daar spoedig vast in slaap.
HOOFDSTUK XXII.
WERK AAN OEN WINKEL.
Hoe gevaarlijk de gevolgen van dien tocht op schaatsen voor Rosa ook hadden kunnen zijn, ze waren spoedig genezen, ofschoon tante Myra 't niet wilde gelooven, en dokter Alec zijn lieveling maanden lang met verdubbelde behoedzaamheid en teederheid bewaakte. Rosa vond het niets naar om ziek te zijn, want zoodra de pijn over was, leidde ze een paar weken een leven als een prinses, daar iedereen haar om 't hardst verwende en genoegen aandeed. Maar toen de dokter werd weggeroepen, om een oud vriend te bezoeken, die gevaarlijk ziek lag, voelde Rosa zich als een jong vogeltje, dat van de beschermende moedervleugels beroofd is; vooral op zekeren middag, toen de tantes hun middagslaapje deden en het doodstil in huis was, terwijl het buiten sneeuwde.
„Ik ga Phebe opzoeken." zei zij, terwijl ze haar boek neergooide. „Zij is altijd zoo druk bezig; misschien kan ik



173
haar een handje helpen. Wanneer Dolly niet in de keuken is, kunnen we misschien caramels maken, om de jongens te verrassen als zij komen."
Ze keek eerst door een kier van de keukendeur, of ze Dolly ook zag; want die Zou nooit toestaan dat er iets gekookt of gebakken werd, als de keuken aan kant was. Maar het terrein was veilig; ze zag niemand anders dan Phebe, die met beide armen op de tafel zat te leunen, schijnbaar in slaap. Rosa wilde haar juist met een „Boe!" wakker doen schrikken, toen het meisje haar betraande oogen met haar bonte boezelaar afdroogde en weer aan 't werk ging. 't Scheen dat dit werk haar bizonder veel belang inboezemde; al turende ontdekte Rosa, dat ze met een spatterige pen op een stuk bruin papier aan 't schrijven was, en blijkbaar iets copieeerde uit een boekje, dat naast haar lag.
„Ik moet weten, wat ze daar toch uitvoert en waarom ze zat te schreien," dacht Rosa, en de keuken binnentredende, begon ze vriendelijk: „Phebe, ik verveel mij zoo Kan ik je niet aan 't een of ander helpen; of hinder ik je soms ?"
„O, neen, juffrouw Rosa, ik zie u veel te graag. Waar heeft u zin in ?" vroeg Phebe, terwijl ze haastig de la Van de tafel opentrok om haar schrijfwerk in te bergen, alsof Rosa het niet zien mocht Maar deze legde er haar hand op en verzocht:
„Laat mij dat eens kijken, Wat is het ? Ik zal 't niet aan Dolly vertellen, als die 't niet weten mag."
„Och, ik doe maar mijn best, om wat te leeren," antwoordde Phebe, terwijl ze haar werk Het zien. „Maar ik ben zoo dom, dat ik niet opschiet."
Een stuk lei, dat van het dak was gevallen, een griffel, een oude almanak als leesboek, eenige stukjes bruin of geel papier, zorgvuldig gladgestreken en in elkander genaaid tot een schrift waarin ze verscheiden kookrecepten, van tante Plenty's nette hand in overschreef, een fleschje inkt en een roestige pen, ziedaar de leermiddelen, die de arme Phebe tot haar beschik*



174
king had. Geen wonder dat ze „niet opschoot", in weerwil van haar geduldige volharding; geen wonder, dat de weinig bemoedigende uitslag haar wel eens tranen kostte
„U mag er gerust om lachen, juffrouw Rosa," zei zij nederig. „Ik weet best, dat ik zit te knoeien en daarom stopte ik mijn rommel weg. Ik schaam mij, dat ik zoo achterlijk ben op mijn jaren."
„Ik om je lachen I" riep Rosa uit, met de eene hand op Phebe's schouder, terwijl ze met de andere de bladen van het armzalige schrift omsloeg. „Ik om je lachen, Phebe 1 Ik zou eerder kunnen schreien, - als ik bedenk, hoe 'n zelfzuchtig wezen ik ben; ik die pakken boeken heb en nooit op de gedachte ben gekomen, er je wat van mee te geven. Waarom heb je mij er niet om gevraagd? Dat had je toch gerust kunnen doen, Phebe, en ik zal je 't nooit vergeven, als je 't in t vervolg niet doet"
„lk wou u liever niets vragen; n is altijd al zoo goed voor mij, juffrouw," antwoordde Phebe.
„O, jou trots dingl Alsof 't voor mij geen genot was, je eens iets te kunnen geven 1 Hoor nu eens: ik heb een plan, en je mag geen „neen" zeggen of ik word boos op je. Ik moet iets te doen hebben, en zal jon alles leeren wat ik weet 'tZal niet lang duren ook."
„Dat zou heerlijk zijn!" riep Phebe uit „Maar ik ben bang, dat het u te veel tijd zal kosten, en ... . dat de dokter 't niet goedvindt!"
„Hij wil niet dat ik zelf veel zal studeeren; maar van onderwijzen heeft hij nooit een enkel woord gesproken, en ik geloof niet dat hij er tegen zal zijn. In elk geval kunnen we 't probeeren vóór hij thuiskomt en er vandaag mee beginnen. Pak dus je boeltje maar bij elkaar en ga mee naar mijn kamer; ik heb er echt lost in, en we zullen samen prettige uurtjes hebben 1"
Phebe pakte haar schrijfgereedschap in haar boezelaar en liep de trap op, Rosa achterna wier oogen van vreugd schitterden bij de gedachte dat ze Phebe zou kunnen helpen.



175
„Ik ben van plan heel streng te zijn," waarschuwde Rosa, toen beiden op haar kamer gekomen waren. „Oa dus maar gauw op dien stoel zitten en spreek geen woord, voordat de school begonnen is."
Phebe zat onbeweeglijk op de haar aangewezen plaats; terwijl haar leermeesteres boeken en schriften, een aardig inktkokertje en een kleine globe voor den dag haalde, een stukje van haar groote spons aftrok en puntjes aan een paar griffels sleep.
„Nu is de school begonnen en moet je maar eens een eindje voor me lezen, dan zal ik 's zien in welke klasse je hoort," zei Rosa met groote waardigheid; terwijl ze haar leerling een boek voorlegde en zelf in een leuningstoel ging zitten, met een lange liniaal in de hand.
Phebe bracht het er vrij goed af, en struikelde alleen nu en dan eens over een moeilijk woord; ze zei b. v. eens, zoodat Rosa zich met moeite ernstig hield, maar geen glimlach verried haar, beneveelea voor benévelen. Nu volgde de spelling, maar die was treurig, zelfs met de kleinste woorden had ze last. Zoo spelde ze b. v. kaas, k-a-s; brood, b-r-o-t, en dergelijke meer; Van aardrijkskunde wist ze niets en evenmin van taal; ofschoon Phebe dikwijls zei, dat ze zoo haar best deed „om als een dame te spreken," dat Dolly haar een „ingebeeld schaap -.noemde, „dat niet wist waar ze staan moest."
Dolly is een goed mensch, maar een domme gans; zij zal plat spreken, zoolang als zij leeft en nog blijven gelooven, dat zij 't heel mooi doet."
Toen 't rekenen aan de beurt kwam, merkte de leermeesteres met verbazing, dat haar scholier kt sommige dingen vlugger was dan zij zelve; want Phebe had altijd de kolommen in de boekjes van slager, bakker en kruidenier opgeteld, en ze deed dit zoo vlug en zoo juist, dat Rosa er verwonderd over stond, en voelde, dat haar leerling haar hierin gauw de baas zou zijn. Haar lof deed Phebe groot plezier, en ze waren zoo



176
druk bezig, dat de tijd ongemerkt voorbijvloog, tot tante Plenty verscheen, die, toen ze de beide hoofden over een en hetzelfde boek gebukt zag, uitriep:
„Goede hemel! Wat voeren jullie, nu uit ?"
„We spelen schooltje. Tante," antwoordde Rosavroolijk. „Ik ben bezig Phebe onderwijs te geven; 't gaat zóó heerlijk!"
„Ik had u misschien eerst moeten vragen of het mocht, juffrouw," zeide Phebe verlegen. „Maar toen juffrouw Rosa 't mij voorstelde, was ik zoo blij, dat ik er niet aan dacht. Zal ik uitscheiden?"
„Volstrekt niet, kind! Ik ben blij dat je lust hebt in 't leeren, en dat Rosa je wil voorthelpen. Mijn overleden moeder was gewoon haar dienstmeisjes om zich heen te hebben, als ze zat te werken, en ze leerde hen allerlei nuttige dingen, naar den goeden ouderwetschen trant. Maar verzuim er je werk niet om, beste meid, en laten de boeken je niet van je plichten afhouden".
Terwijl tante Plenty sprak met een glans van genoegen op haar vriendelijk oud gezicht, keek Phebe op de klok, zag, dat het bij vijven was, en, met schrik bedenkende dat Dolly spoedig beneden zou komen en verwachten, dat zij voor 't avondeten bezig zou zijn, legde ze eensklaps haar potlood neer, stond van haar stoel op, en vroeg:
„Mag ik nu als 't belieft gaan ?" Ik zal den boel wel komen opredderen, als ik in de keuken klaar ben."
„De school is uit," zei Rosa, en met een hartelijk „dank u wel voor de les," vloog Phebe de kamer uit, naar de keuken, waar ze onder het tafeldekken, de tafels van vermenigvuldiging opzei.
Zoo begon de school, die een week lang tot beider groot voordeel werd voortgezet; want de leerling was vol ambitie en kwam met zooveel genoegen op de les, alsof ze naar een partij ging, en de jonge onderwijzeres deed haar best, om den hoogen dunk te rechtwaardigen, die Phebe van haar had opgevat, n. 1. dat juffrouw Rosa alles kende, wat er maar te leeren viel.



177
Natuurlijk kwamen de jongens te weten wat er aan de hand was, en nu moesten de meisjes 't noodige hooren over de kweekschool, zooals zij de nieuwe onderneming noemden; terwijl de oudste neven aanboden gratis 'lessen in 't Latijn en Grieksch te geven. Toch erkenden ze onder elkander, dat Rosa een flinkerd was, en Phebe, die zoo graag leeren wilde, niet minder.
Rosa wist nog maar altijd niet, hoe 't haar oom zou bevallen, en bedacht een mooie redevoering, om hem te overtuigen, dat dit het nuttigste, gezondste en prettigste plan was, nog ooit door iemand gemaakt. Maar 't gelukte haar niet, haar speech af te steken, want oom Alec overviel haar zoo, dat de toespraak haar heelomaal door 't hoofd ging. Zij zat juist op den grond in de bibliotheek een boek te kijken, dat ze op schoot hield; en wist niets van de lang gewenschte komst, voor twee groote handen haar bij de kin pakten en haar hoofd achterover trokken, om haar op elke wang een hartelijken kus te geven; terwijl een vaderlijke stem half verwijtend riep:
„Hoe heb ik 't nu? Zit mijn meisje nu te studeeren in een bestoven encyclopaedie, in plaats van haar ouden voogd tegemoet te loopen, die het geen oogenblik langer zonder haar kon uithouden.
„O, Oom, wat bén ik blij, dat u terug is, en toch spijt het mij, dat u zoo onverwacht bent binnengekomen: Waarom heeft u niet precies geschreven hoe laat u komen zou ? Ik heb zoo vreeselijk naar u verlangd en ben zoo dolblij dat u weer thuis is, dat ik u eens even bij uw dierbaren krullebol moet pakken," riep Rosa; terwijl ze de encyclopaedie neergooide en opsprong om zich te laten omhelzen, zooals een man het liefste wat hij op de wereld bezit, omhelzen kan.
Weldra zat |de dokter in zijn leuningsstoel en Rosa op zijn knie, die hem glimlachend aankeek en wier tongetje ging als een ratel, terwijl haar oom met innig welgevallen naar haar keek en luisterde.
„Heeft u 't goed gehad op reis, Oom? En heeft u
ALCOTT, EEN NICHTJE, 7e dr. 12



178
de oude dame nog kunnen redden ? Maar u is toch wel blij, dat u weer thuis bent, om weer door uw pleegkind geplaagd te worden, is 't niet?"
„Op al die vragen antwoord ik „ja". Maar vertel me nu eens, wat jij al die dagen hfbt uitgevoerd, kleine ondeugd, tante Plenty zegt, dat je mij wou raadplegen over een gewichtig plan, dat je in mijn afwezigheid hebt durven ondernemen."
„Ze heeft het toch niet verklapt, hoop ik?"
„Geen woord meer, dan dat je niet recht wist, hoe ik het zou opnemen en 't me zelf wou opbiechten. Kom er dus maar mee voor den dag."
Nu vertelde Rosa hem alles van haat school en van Phebe's „dorst naar kennis", terwijl ze er met een heel wijs knikje bijvoegde:
' JËb 't helpt mij ook, Oom! warifze. is zoo vlug en vlijtig, dat ik geweldig mijn best moet doen, of ze is mij gauw boven 't hoofd gewassen. Zoo hadden we vandaag het woord „katoen" in de lés, en ik schaamde mij, dat ik er haar" niet meer van wist te vertellen, dan dat het een plantj is, die in 't zuiden groeit jen waarvan men kleeren maakt. Daarom was ik er iets over aan 't lezen, toen u kwam, en morgen zal ik er haar alles van vertellen, en ook van de indigo. Zoo ziet u, dat ik er ook door profiteer, en dat het zoo goed is als een algemeene repetitie van 't geen ik geleerd heb, vrij' ijm prettiger, dan dat ik die alleen voor mij zelf moest houden!"
„Listig klein ding!" riep oom Alec uit „Op die manier wil je mij bij den neus hebben. Dat is dus geen studeeren, hè?"
i „Neen, Opu., "4 is alleen maar onderwijzen," antwoordde Rosa. „Eu, ik vin$ het veel prettiger dan al dien vrijen tijd voor mijzelf te hebben. En u weet dat ik Phebe beloofd heb, een zuster voor haar te zw£ en nu ben ik toch wel verplicht, mijn woord te houden, is 't niet?"
Blijkbaar was oom Alec reeds gewonnen; want Rosa



179
had de oude lei en 't schrift van bruin papier met. jejs) gevoel beschreven, en de dokter had niet alleen besloten, Phebe naar school te zenden, lang voor deze historie,, gebeurd was, maar verweet zich zijn .vjfrzuim, dat hij zijn plicht ten 'aanzien van het eene meisje door zijn liefde voor het andere had verwaarloosd. Toen^dijf Rosa hem zoo vriendelijk aankeek, glimlachte hij, kneep haar eens in de wang, en antwoordde:
„Ik heb er niet het minst tegen. Integendeel, ik had juist gedacht, dat ik je wel eens weer aan de studie mocht zetten, en dit is een uitmuntende manier om je krachten te beproeven. Phebe is een ferme meid met een helder hoofd en zal wel vooruitkomen i in de wereld, als we haar met de noodige kennis toerusten."
„O, Oom ! Dat zou heerlijk voor Phebe zijn I Ze heeft geen beter vriend op de wereld dan u."
„Dan mij?" riep oom Alec uit. „Een mooie vriend, die haar zoo verwaarloosd heeft ! Maar ik zal mijn leven beteren, Rosa. Zoodra ze genoeg weet om mee te kunnen komen, zal ze schoolgaan, zoolang ze maar begeert. Hoe lijkt je dat om te beginnen ?"
„Prachtig ! 't Is juist wat Phebe zoo graag vtott. en" ze zal overgelukkig zijn, als ik het haar vertel. Mag ik dat doen, Oom ? 'k Zou haar zpo graag groote oogen zien opzetten en in de handen klappen over 't heerlijke nieuws."
„Best! Niemand zal er zich in mengen, Rosa. Jij mag alles zelf doen. Maar loop nu niet te hard van stal en wapen je met geduld, want er moet heel wat, tijd overheen gaan, eer we ons luchtkasteel voltooid zien."
„Maar als Phebe naar school gaat, wie zal dan haar werk overnemen ? Ik wil het wel doen — als ik 't maar kan."
„ „Luister 's, dan zal Ik je een geheim vertellen. Dolly wordt oud en haar humeur slecht. De tantes hebben dus besloten, haar] pensioen te geven, dan kan ze bij haar dochter gaan inwonen, die goed getrouwd is. Dus zullen we in 't voorjaar een groote verandering



180
krijgen in den vorm van een nieuwe keukenmeid en een tweede meid."
„O, hoe zal ik het zonder Phebe uithouden! Kan ze niet hier blijven, zoodat ik haar alle dagen zie? Ik wil nog veel liever kostgeld voor haar betalen, dan dat ze weggaat; ik houd zooveel van haar."
Wat lachte dokter Alec over dat voorstel, en wat was Rosa blij, toen hij haar beloofde, dat Phebe in haar betrekking zou blijven, zonder iets meer te moeten doen, dan wat ze gemakkelijk buiten haar schooluren af kon.
„Ze is, ondanks al haar nederigheid, een trotsch schepseltje," zei oom Alec, en zelfs van ons zou ze geen gunst aannemen, als ze daarvoor niet het een of ander ter vergoeding deed. Zij zal nu haar schoolgeld betalen door je kamer aan kantte houden en haar kost verdienen door desnoods twaalf maal op een dag je blonde lokken op te maken, als je t verkiest"
„U kunt toch altijd alles zoo prettig en verstandig bedenken 1" riep Rosa met een dankbaren zucht uit „Daarom laat iedereen ook, zeker altijd met zich doen Wat u wilt Hoe moeten andere meisjes het toch maken, die geen Oom Alec hebben?"
Toen Phebe 't heerlijke nieuws hoorde, ging ze niet „op haar hoofd staan", zooals ] Charlie voorspeld had; neen, ze nam bet schijnbaar kalm op, omdat ze geen woorden kon vinden, om haar blijdschap te uiten, zooals ze zei maar elk uur van haar leven werd blijkbaar door het vervullen van dien wensch verhelderd. Haar gelukkige stemming vervroolijkte het heele huis en ze deed zóó haar best dat men wel kon zien, hoe ze reeds een van de grootste levenslessen geleerd had: dankbaarheid.



181
HOOFDSTUK XXI11.
VREDESTICHTEN.
„Steven, ik wou dat je me eens iets vertelde," zei Rosa tegen Dandy, die allerlei gezichten in den spiegel stond te trekken, terwijl hij 't antwoord wachtte op een briefje van zijn moeder, dat hij aan tante Plenty had gebracht."
„Misschien zal ik het doen, en misschien ook niet."
„Hebben Arch en Charlie samen geen ruzie gehad ?"
„Best mogelijk. Wij moeten van tijd tot tijd eens herrie met elkander hebben. Ik geloof, dat ik een puistje op mijn oog krijg," en Steven deed net, alsof hij met alle aandacht zijn oog bestudeerde.
„Die uitvlucht helpt je niets, Steven. Ik wil er alles van weten, want ik ben er zeker van, dat het iets ernstig is geweest. Kom, zeg het mij maar!"
„Zeur niet! Je wilt toch niet, dat ik voor verklikker speel, Rosa?"
„Ja, dat wil ik wel," antwoordde Rosa beslist; want ze zag aan zijn verlegenheid, dat zij de zaak bij 't rechte eind had, en was vastbesloten, het geheim uit hem te krijgen. „Ik verlang natuurlijk niet, dat je alles aan iedereen overbrengt, maar aan mij kun je, ja moet je het zeggen, omdat ik recht heb het te weten. Jullie, jongens hebt iemand noodig, die een oog op je houdt, en dat ben ik van plan te doen. Meisjes zijn de beste vredestichsters. Dat heeft oom gezegd, en die weet het wel."
Steven had al een spottend antwoord op de tong over dat „een oog op hen houden", maar hij bedacht iets anders.
„Wat geef je mij, als ik je alles van a tot z vertel ?" vroeg hij, met een plotseling opkomenden blos en iets onrustigs in zijn oogen, want hij schaamde zich over zijn voorstel.
„Wat moet je hebben?" vroeg Rosa, verwonderd over de vraag.



182
„Ik wou geld Van je leenen. Ik zou 't je niet vragen, maar Max heeft geen cent meer op zak, sedert hij met dien scheikundërommel is begonnen, waarmee hij den een of anderen tijd nog eens in de lucht zal vliegen, en jij en oom het genoegen zult hebben, hem weer in elkaar te zetten.
„Ik wil hét je met genoegen leenen; biecht dus maar op"" zei Rösa, die dacht een groot geheim te zullen hooren.
„Ik zal je alles vertellen; maar laat de andere t met merken, dat ik gekletst heb" begon Steven. „Als ze \ wisten, zou Prins mij een kopje kleiner maken. De questie is; Arch kan enkele van de jongens niet uitstaan, met wie Charlie omgaat en negeert ze. Daarover is Prins razend, en hij blijft juist met hen loopen, om 't djftierhoofd te plagen. Nu spreken zij geen woord met elkander; en dat is de oorzaak van de heele ruzie.
„Zijn 't slechte jongens?"
„Slecht niet, maar van die druktemakers, zié g^Ze zijn ouder dan wij; maar ze houden van Prins, omdat hij zoo jolig is, goedt zingt, alles kan meedoen en bij elk spel haantje de voorsli is. Hij wint het van Morse in 't biljarten, en dat wil nog al wat zeggen; want Morse denkt dat hg alles 't best kan. Ik heb ze zién spelen; 't was de moeite waard!"
Steven raakte in vuur over de kranig hëid van Charlie, die hij zeer bewonderde en steeds poogde na te volgen. Rosa kende voor de helft 't gevaarlijke niet van de begaafdheden en liefhebberijen van Charlie, maar ze begreep, dat ër iets verkeerds in moest zijn, als Archie 't dfkeurde.
„Als Prins meer van die biljartspelers houdt dan van Archie, krijg ik geen hoogen dunk van zijn verstand," zei Zij streng.
„Dat doet hij natuurlijk niet," antwoordde Steven. „Maar weet je, Arch en Charlie zijn beiden even trotsch, en willen niet voor elkaar onderdoen. Ik geloof wel,



183
dat Arch gelijk Heeft, maar ik kan het Charlie niet kwalijk nemen, dat hij wel eens graag fttet.dfe anderen omgaat; 't is zoo'n dolle club," en Steven móest lachen, terwijl hij aan sommige heldendaden van de „dolle club" dacht.
„O, hemel!" zuchtte Rosa. Ik weet niet, wat ik daar aan doen moet; maar ik gaf wat als de jongens de zaak bijlegden. Prins is bij Archie in goeie handen; hij is zoo aardig en verstandig."
„Daar zit juist de knoop. Arch preekte en PtfH» kan 't niet velen. Hij zei, dat Arch eéh katechiseermeester en een dominéé was; Archie verweet hem, dat hij geen gentleman was. Ze waren razend — allebei 1 Ik dacht een oogenblik, dat ze aan 't plukharen zouden gaan en dat de zaak dan uit zou wezen. Ik wou liever dat ze 't gedaan hadden, dan zooals nu langs elkaar heen te loopen, alsof ze elkaar niet kennen. En nu heb ik je alles verteld, leen mij nu 't geld maar, dat je me beloofd hebt."
„Natuurlijk. Hoeveel heb je noodig?" en Rosa haalde haar beursje voor den dag.
„Kun je vijf dollars missen? Ik heb een kleine eereschuld te betalen, die nog al dringend is," zei Steven terwijl hij trachtte zich een mannelijke houding te geven.
„Zijn dan alle schulden geen eereschulden?" vroeg Rosa in haar onschuld.
„Ja, natuurlijk. Maar ik heb die vijf dollars met een weddenschap verloren, en die moet onmiddellijk betaald worden."
„Hè, je moest niet wedden! Ik weet zeker, dat je vader 't niet hebben wil. Toe, beloof mij, Jdat je 't niet weer zult doen," en Rosa hield de hand vast, waarin ze 't geld geteld had.
„Goed, ik zal 't niet weer doen. 't Hindert mij genoeg, dat ik het gedaan heb; maar door een grap werd ik er ingehaald. Wel bedankt, Roos, nu is alles in orde," en Steven ging haastig weg.
Nu ze eenmaal besloten had, de neven met elkander



184
te verzoenen, wachtte Rosa slechts op een gelegenheid, en die kwam heei gauw.
Ze bracht den dag bij tante Clara door, die een paar jongelui geïnviteerd en Rosa uitgenoodigd had ook van de partij te zijn, omdat ze 't hoog noodig vond, dat deze wat meer onder de menschen kwam. Het dinertje was afgeloopen en alle gasten waren weg. Tante Clara rustte wat uit, vóór ze naar een avondpartij ging en Rosa zat te wachten op Charlie, die haar naar huis zou brengen. Even later kwam hij de kamer binnen en t viel Rosa op, dat hij er vreemd en slaperig uitzag. Zoodra hij haar echter bemerkte, vertrok hij zijn gezicht tot een glimlach, en zei, een geeuw bedwingende:
„Ik dacht dat je bij Moeder zat, daarom deed ik even een dutje, toen ik de meisjes had thuisgebracht, maar nu ben ik tot je dienst, Rosamunda."
„Je ziet er net uit, of je hoofdpijn hebt Als dat zoo is, stoor je dan maar niet aan mij. Ik kan best alleen naar buis gaan; 't is nog licht genoeg," antwoordde Rosa, met een blik op zijn gezwollen oogleden en opgezette kleur.
„Stel je voort Neen, ik zal je wel wegbrengen," protesteerde Prins. „Ik krijg altijd hoofdpijn van champagne; maar de lucht zal mij goed doen."
„Waarom drink je dat goed dan ?" vroeg Rosa.
„Ik moet wel, als ik gastheer ben. Begin jij nu, als t je belieft ook niet te preeken. Ik beb van Archie met zijn onderwetsche opvattingen al meer dan genoeg predikatiën aangehoord, en heb de jouwe dus niet meer noodig."
„Ik ben heelemaal niet van plan om te preeken; maar als je veel van iemand houdt, spijt het je als hem iets hindert"
„'t Was onhebbelijk van me, dat ik zoo uitviel, Rosa," zei hij op zijn ouden hartelijken toon. „Vergeef t me maar."
„Ik wou dat je dat ook eens tegen Archie zei en weer goede vrienden met hem werd," hernam Rosa.



185
„Je bent nog nooit zoo koppig geweest, als je iets met hem had."
„Je deed beter om 'je niet te bemoeien met iets, wat je niet begrijpt, Rosa."
„Maar ik begrijp het wel, en 't hindert me, jullie zoo koel en zoo stijf tegenover elkander te zien. Vroeger waren jullie altijd samen en nu geef je elkaar ternauwernood antwoord. Mij vraag je daar al om een nietigheid vergiffenis ; waarom doe je 't Archie ook niet, als je ongelijk hebt?"
„Ik héb geen ongelijk," was het korte en scherpe antwoord.
Rosa zweeg, en' Charlie vervolgde op kalmer maar vrij trotschen toon: „Een heer vraagt altijd vergiffenis, wanneer hij onbeleefd is geweest tengenover een dame, maar de eene man biedt den anderen geen excuses aan, als die hem beleedigd heeft."
„Wat een stijfkop!" dacht Rosa, en in de hoop hem aan 't lachen te maken, zei zij : „Ik sprak niet van mannen, maar van jongens, of eigenlijk van een Prins onder hen, die een goed voorbeeld aan zijn onderdanen moet geven."
Maar Charlie wilde niet toegeven, en poogde daarom het gesprek over een anderen boeg te wenden. Hij maakte het oorknopje van zijn horlogeketting los, en reikte het Rosa toe met de woorden:
„Ik heb mijn woord gebroken ; dus geef ik je dit ding terug, en ontsla je van ons contract. Het spijt mij, maar ik vind het een dwaze belofte, en ben niet van plan mij er verder aan te houden. Zoek tot mijn straf nu een paar oorbellen, zooals je wilt. Je hebt nu volkomen het recht ze te dragen."
„Ik zou er toch altijd maar één kunnen dragen," antwoordde Rosa, „want Arch zal zijn woord wel houden; dat weet ik zeker."
Prins haalde zijn schouders op en wierp den ring in haar schoot, met een mislukte poging om onverschillig te kijken. Rosa stond het huilen nader dan het



186
lachen; ze vloog driftig op, gooide het belletje weg, en zei op een toon, die, hoe koel hij moest klinken, haar inwendig gevoel verried:
„Je bent in 't geheel de jongen niet, waarvoor ik je hield, en ik heb geen greintje achting voor je. Ik zal me nooit druk meer om jou maken. Je hebt een hoog woord van een gentleman te zijn; maar dat ben je niet; want je hebt je belofte gebroken en ik kan je nooit weer vertrouwen. Je hoeft me ook niet thuis te brengen. Ik zal 't Mary vragen".
Na dezen „genadeslag" stoof Rosa de kamer uit, en liet Charlie in de hoogste verbazing achter. Ze was zoo zelden boos, dat haar verontwaardiging altijd indruk op de jongens maakte.
Haar drift loste zich op in een paar snikken en tranen, toen ze haar goed in 't kleedkamertje aandeed. Zij veegde ze weg, nam haastig afscheid van tante Clara, en ging toen daar beneden om de meid te roepen. Maar deze was uit, evenals de huisknecht en om niet in de moeielijkh^id te komen, toch door Charlie thuis gebracht te worden, wat ze nu dubbel onaangenaam zou hebben gevonden, sloop zij de achterdeur uit.
Maar ze had buiten den waard gerekend; want nauwelijks had ze de deur achter zich toegetrokken, of ze hoorde een welbekenden stap; Prins stond naast baar en zei, zóó boetvaardig en beleefd, dat Rosa's toorn eensklaps bedaarde:
„Je hoeft niet tegen me te spreken, als je niet wilt. Maar ik breng je thuis."
Toen keerde Rosa zich plotseling om, stak hem haar hand toe, en antwoordde hartelijk:
„Ik was te driftig. Neem 't me maar niet kwalijk, en laten we weer vrienden zrjtt.
Dit deed meer goed dan een dozijn preeken had kunnen doen; Charlie leerde er uit, dat Rosa in practijk Dracht, wat ze predikte.
„Graag, Rosa. Ik heb je oorbelletje weer aan mijn ketting gedaan en wil 't nog eens probeeren; maar je



187
weet niet hoe ellendig het is om uitgelachen te worden!"
„Jawel. Ariadne plaagt me altfJiTdat ik zoo laf ben geen knopjes meer te durven dragen."
„O, maar dat is lang zoo erg niet als altijd door jongelui aangewezen te worden als een brave Hendrik.' En ik dacht dat jij de held van de clan was?" "in sommige opzichten. Maar ik kan niet zoo'n heilig boontje zijn als Arch." .....
Dat is een laffe uitvlucht, Prins! Eigenlijk Is Archi ye|i flinker dan Bj. Die heeft den durf om te doen wat hij goed en noodig vindt en beloofd heeft."
O, 'k wed dat hij 't evenmin zou volhouden als hij met mijn kennissen omging."
„Daarom laat hij ze links liggen waarschijnlijk en ■wil hij zoo graag dat. Jij dat ook doet."
„Nou ja, als hij mijn broer nu nog was," atttwoordde Charlie verontschuldigend, „maar nu hoeft hij er zich niet mee te bemoeien."
„Ik wou dat hij dat was!" 'Even liep' het tweetal zwijgend naast elkaar voort en toen Prins het gesprek weer opende, klonk zijn stem niet hard of norsch meer, maar peinzend:
„Zie je, 't is niet zoo heel makkelijk geen broers of zusters te hebben. Je moet het altijd buitenshuis zoeken. Om je de waarheid te zeggen, heb ik, zoolang Arch J'iÉfJn vriend was, nooit het gemis aan broer of zusters gevoeld. Maar sinds we niet meer met elkander omgaan, voel ik mij als Robinson Crusoë eer Vrijdag verscheen," eindigde hij met een half verlegen lachje.
Deze vertrouwelijke uiting versterkte Rosa in haar voornemen om de verzoening tusschen de twee neven tot stand te brengen, maar nu sprak ze er geen woord verder over, en scheidden ze als de btète viienden.
Den volgenden dag ging ze naar Archie, vertelde hem zooveel zij noodig oordeelde van haar gesprek met Charlie en verzocht hem 't gebeurde te vergeten en te vergeven. „Goed, ik zal 't doen," antwoordde hij, „ofschoon



188
ik gelijk heb. Ik mag Charlie graag en hij is de beste jongen, die er op twee beenen rondloopt; maat hij kan nooit neen zeggen, en dat zal hem op den verkeerden weg brengen, als hij niet oppast. Terwijl Vader thuis was, bemoeide ik mij te weinig met Prins en zoo is hij in een troep jongens verzeild, die mij niet bevallen. Ze hangen den student uit, stellen zich aan, verbeelden zich dat dat mannelijk staat; ze vleien hem en halen hem tot allerlei verkeerde dingen over, als: spelen om geld, weddenschappen, 's avonds laat op straat slenteren en zoo. Ik kon dat niet lijdelijk aanzien, en heb hem er over aangesproken. Ik pakte het blijkbaar verkeerd aan; hij nam het tenminste slecht op."
„Maar hij is nu bereid vrede te sluiten, als je maar niet te veel zegt, en heeft mij bekend, dat hij ongelijk had. Misschen zal hij 't jou wel niet bekennen tenminste niet in woorden.
„Dat hoeft ook niet," zei Arch. „Als hij die jongens maar laat loopen, dan zal ik mijn mond houden en niet preeken. Maar ik vrees, dat hij aan die opsnijders geld schuldig is, en dus niet graag den omgang met hen afbreekt, voor hij dat betalen kan.Ik hoop van niet;maar ik durf 't hem niet te vragen; Steven weet er meer van, die is altijd om en bij Prins, meer dan mij lief is."
„Ik geloof ook dat Steven er van weet, want hij praatte over eereschulden, toen ik hem . . . ."
Hier zweeg ze eensklaps; maar toen Archie er op aandrong, vertelde ze hem alles. Daarop duwde hij haar zeer tegen haar zin een muntbiljet van vijf dollars in de hand en riep verontwaardigd:
„Doe zoo iets nooit weer, Rosa I Stuur Steven liever naar mij toe, als hij bang is om naar zijn vader te gaan. Charlie weet daar natuurlijk niets van; hij zou geen cent van een meisje willen leenen. Maar dat is juist het ergst. Steven heeft zoo'n blinde vereering voor hem, dat hij hem in alle dingen tracht na te doen. Zeg er geen woord van; ik zal alles wel in orde brengen, en niemand hoeft er iets van te weten."



189
„En je zult je met Charlie verzoenen?" „Ik beloof 't je."
Hij hield woord. Reeds den volgenden dag zag Rosa hen beiden druk redeneerend de laan naar het huis opkomen. Ze vloog naar de deuren wachtte de jongens glimlachend op.
„Dat is onze kleine vredemaakster," zei Archie, haar hartelijk de hand drukkende.
„Dag zusje," voegde Charlie er bij, met een blik, die Rosa innig gelukkig stemde.
HOOFDSTUK XXIV.
WIE?
„Nu weet ik, Oom, waarvoor de meisjes op de wereld dienen," zei Rosa dien dag tegen haar oom.
„En waarvoor dan, kleintje ?" vroeg de dokter.
„Om op de jongens te passen. Phebe lachte, 'toen ik 't zei, en vond, dat de meisjes liever eerst op zich zelf moesten passen; maar dat zei ze, omdat ze geen zeven neven heeft, zooals ik."
„Je hebt beiden gelijk, Rosa. Want terwijl je op zeven jongens past, verbeter je tegelijk een meisje."
„Meent u dat, Oom ? Gelukkig maar 1 Maar heusch, 't is soms net of ik de gouvernante ben van de jongens; want bij alles wat er is, komen ze bij mij om er over te spreken. Dan vraag ik u dikwijls eerst in 't geheim om raad, en dan staan ze verbaasd over mijn wijsheid."
„Juist mijn kind. Maar je hebt nu zeker weer iets op je hart; dat merk ik wel, en al wat je zegt, is maar een inleiding."
Rosa stak haar arm door die van haar oom en vertelde hem, de hall met hem op neer loopende, wat haar de laatste dagen vervuld had.



190
.Charlie heeft op dit oogenblik een extra steuntje noodig, geloof ik. Wat zou ik kunnen doen, om een zusje zooals hij me wel eens noemt, voor hem te zijn ?"
„Een maand bij tante Clara gaan logeeren. Het beste geneesmiddel voor Charlie is een dagelijksche dosis Rozenwater.
„Bedoelt u, dat als ik het hem in zijn moeders huis zoo prettig mogelijk maak, hij misschién thuis blijft en geen verkeerde dingen doetrr
„Juist."
„Maar hoe zou ik het hem prettig kunnen maken! Dat kunnen alleen de jongens."
„O, aan de jongens zal hij geen gebrek hebben; want ze zwermen altijd om je heen als de bijen om hun koningin."
„Tante Plenty zegt, dat ze hier vroeger nooit zoo druk kwamen. Maar ik heb nooit gedacht dat het om mi| was."
„Onze kleine Nederigheid beseft nog niet hoe 'n sterke trekpleister zij is," plaagde de dokter, terwijl hij haar blozende wang streelde. „Als ik de magneet nu naar tante Clara overbreng, zullen de jongens daar even zeker worden heengetrokken als het ijzer naar het staal, en zal Charlie zich zoo gelukkig thuis voelen, dat hij niet meer aan minder gewenschte uitgangetjes denkt."
„Dan zal ik gaan, Oom," zei Rosa. Tante Clara heeft mij al zoo dikwijls' gevraagd, en ze zal blij zijn als ik eens bij haar kom logeeren. Ik zal mij wel keurig moeten kleeden en laat dineeren en veel menschen zien en altijd precies in den vorm zijn; maar ik zal mijn best doen om er mij in te schikken; en mocht dat mij niet gelukken, dan loop ik weg en kom weer bij u."
Dat was dus afgesproken, en Rosa ging, zonder dat er over de [ware reden gesproken werd, bij tante Clara logeeren. Wat oom Alec van de bijen gezegd had, bleek waar te zijn; de jongens vlogen weer om hun koningin en verbaasden tante Clara dat zij zoo trouw visites kwamen' maken, zelfs bij haar dineerden



191
en menigen vroolijken avond doorbrachten. Charlie wist niet, wat hij doen zou, om Rosa zijn dankbaarheid te toonen, want hij begreep best waarom ze bij hen was komen logeeren.
Dikwijls verlangde |Rosa naar 't oude. huis terug; maar daar ze ef, in weerwil van Phebe's tegenwerpüjg, , van overtuigd bleef, „dat meisjes op de wereld waren, om op de jongens te passen/' vond zè toch ook_ $fl8 voldoening in de taak, die zij op zich genomen had.
De proef gelukte zoo goed, dat, toen de maand om, «as," Max en Steven op hun beurt om een bezoek V-roer, gen en Rosa daar ook heen ging. Ze nam zijch voor, het er zoo te maken, dat de knorrige tante Jane, als de maand om was, net als tante Clara zou zeggen: «Ik wou dal ik je mijn heele leven bij mij kon houden, lieve kind."
Nadat Max en Steven hun beurt gehad hadden, hielden Archie en'Go,, haar een week of wat voor zich; e}l\ier voelde Rosa zich zoo thuis, dat ze er wel voorgoed had willen blijven, als ze er oom Alec maar bij zich had kunnen hebben.
Natuurt» mocht tante Myra niet worden overgeslagen, en met heimelijken angst ging Rosa naar 't „Mausoleum," zooals de jongens haar huis noemden. Gelukkig woonde tante Mjrra dich bij tante Plenty en kwam dokter Alec haar zoo dikwijls bezoeken, dat die maand minder langzaam omging dan ze gevreesd/|ad. Dikwijls maakten Rosa en de dokter tante Myra aan 't lachen, en Rosa's vroolijke tegenwoordigheid werkte zoo gunstig op 't anders zoo naargeestige h^Sj, dat tante dikyjijls vergat haar pill§n en drankjes in te nemen; want na de lange wandelingen ff; rijtoeren sliep ze beter dan op al haar slaapmiddeltjes.
Zoo vloog de winter om en was 't Mei, eer. Rosa weer voor goed thuis kwam.' Ze doopten haar nu „maandroosje," omdat ze een' maand bij ieder van de tantes had doorgebracht. Dokter Alec was .fipht in zijn nopjes, dat hij zijn



192
pleegkind terug had; maar toen {de tijd naderde, dat het proefjaar zou eindigen, bekroop hem de angst, dat Rosa zou wenschen, de volgende twaalf maanden bij tante Jessie door te brengen, of misschien ter wille van Charlie, bij tante Clara. Hij liet er zich echter niet over uit; maar zag met pijnlijke onrust den dag tegemoet, waarop de zaak zou beslist worden.
Rosa genoot nu 't grootste deel van den dag buiten,' want de lengte was vroeg in 't land. De oude kastanjes kregen bladeren; enkele bloemen en heesters bloeiden al; de vogels zongen om 'thardst in de takken, en eiken dag werd ze met een koor van vroolijke stemmen begroet, die riepen: „Go ei en morgen, nichtje ! heerlijk weer, hè?"
Niemand wist den juisten datum, waarop 't proefjaar met Rosa begonnen was, niemand dan de dokter zelf. Op zekeren Zaterdag-middag echter, toen al de tantes zonder iets bizonders te vermoeden, bij de oude dames op de thee waren uitgenoodigd en gezellig zaten te praten, kwam dokter Alec de kamer binnen met twee portretten in de hand.
„Herken je dit ?" vroeg hij aan tante Clara, die toevallig het dichtst bij hem zat en aan wie hij een der beide photographiën overreikte.
„O, ja, zeker," antwoordde ze. „Dat is Rosa, toen ze hier kwam. Precies die droevige, onkinderlijke uitdrukking op dat magere gezichtje en die groote, donkere oogen."
Toen 't portretje was rondgegaan, erkenden allen, dat het op en top Rosa was, zooals zij er een jaar geleden had uitgezien. Daarop liet de dokter de andere photografie rondgaan, die Rosa voorstelde, zooals zij nu was. En allen vonden weer, dat ook dit uitmuntend geleek.
Er was zeker een treffend contrast tusschen het bloeiende, glimlachende meisje met haar vroolijke oogen en dat treurige, ziekelijke kind. Dr. Alec zette nu beide photographieën op den schoorsteenmantel, bekeek ze met een ontzaglijke zelfvoldoening, keerde zich toen



193
om en vroeg, terwijl Mj naar de beide portretten wees: „'t Proefjaar is om! Hoe Vinden de dames, dat ik
geslaagd ben?" „'t Jaar al om I Hoe is 't mogelijk !" riep tante
Plenty uit.
„Je hebt er alle eer van," zei tante Peace.
„Ja, Rosa is zeker veel VOOruit gegaan, maar 't is en blijft een zwak vaatje, waarop men niet bouwen kan", waarschuwde tante Myra.
„Wat haar gezondheid aangaat," bekende tante Jane; „moet ik zeggen, dat je uitmuntend geslaagd bent I"
„Ik ben 't volkomen met je eens," voegde tante Clara er bij. „Ba ik durf nog verder gaan; want ik geloof werkelijk, dat Alec een wonder aan bet kind verricht heeft. Binnen twee of drie jaar zal ze een schoonheid zijn."
„Ik wiet vooraf, dat hij slagen zou en hét doet mij goed, dat jullie 't alletl erkent; want hij verdient meer vertrouwen dan je weet, en meer lof, dan hfj ooit Vér* werven zal" riep tante Jessie opgewonden.
„ïk dank je voor het gunstige oordeel/* hei dé dokter recht in zijn Schik. „En nu vraag ik: zal lik vOértgaan? want <Bt jaar is maar een begin geweest. Niemand weet hoeveel hinderpalen ik heb moeten Overwinnen} hoeveel misslagen Ik begaan héb, hoeveel Studie t mij gekost heeft en hoeveel angst ik menigmaal heb uit» gestaan. Myra heeft gelijk; Rosa is eett tee* schepseltje éven geschikt om snel in den zonneschijn te bloeien als onder de zöfl t» Verwelken. Ze heeft géén Ulzondere kwaal, maar het zwakke gestel van haar moeder, en er behoort heel wat behoedzaamheid toé, om haar levendige geest té beletten haar fijn georganiseerd lichaam te véél te vermoeien. Ik geloof, dat ik den goeden weg gevonden heb, en er, met jullie hulp, een lieve en verstandige jonge vrouw Van zal maken, die ons allen tot eer strekken zal."
Een oogenblik hield de dokter bewogen op; toen vervolgde hij:
ALCOTT, EEN NICHTJE, Te dr. 13



194
. „Hoewel ik haar voogd ben, wil ik niet zelfzuchtig of -willekeurig zijn en zal ik Rosa vrij laten te kiezen, bij wie van ons ze 't volgend jaar haar intrek wenscht te nemen. Elk van ons hoopt natuurlijk, dat hij of zij de uitverkorene zal zijn. Juist, om haar in staat te stellen, een keus te doen, moedigde- ik het dezen winter aan, dat ze bij alle tantes een maand zou logeeren en beoordeelen, waar ze zich 't gelukkigst voelde. Is dat dus niet de beste weg ? Wilt ge u verbinden bij haar besluit te berusten, zooals ik zal doen, als ze mij niet kiest?"
„Zeker, dat willen we 1" riepen alle tantes, gestreeld door de hoop, dat Rosa haar zou kiezen en blij-ha t vooruitzicht van haar een heel jaar bij zich te zullen hebben.
„Goed," hernam de dokter. „Zij zal wel gauw hier komen en dan stellen we de zaak voor een jaar vast. Bedenk echter, dat het een gewichtig jaar zal zijn ; want we hebben een goed begin gemaakt en Rosa zal zich nu snel ontwikkelen, als er op haar gepast wordt Ik verzoek jullie dus dringend, indien ze bij je komt breek dan mijn werk niet af en handel verstandig en zacht met mijn lieveling; want als haar iets overkwam, zou 't mij innig leed doen."
Opeens wendde hij zich weer naar de beide portretten, alsof hij ze nog eens aandachtig bestudeeren moest, maar de tantes wisten hoe dierbaar het kind den man was, die haar moeder jaren geleden had liefgehad en nu al zijn geluk vond in 't opkweeken van 't roosje, dat zoo sprekend op haar geleek.
Daar klonk een vroolijk geroep van jonge stemmen uit den tuin. Deneven waren met Rosa aan 't hagedoorn plukken geweest en kwamen binnen, beladen met hun buit
„Hier is ons Schotsch roosje, te midden van al haar doornen," zei dokter Alec, terwijl hij zijn pleegkind, dat haar mandje met vroege bloemen aan tante Plenty bracht niet innig welgevallen bekeek.



195
„Laat dien takkenrommel in de hall, jongens," riep tante Plenty tegen den luidruchtigen clan, „en ga bedaard zitten, als je ten minste bier wilt blijven; want we zijn met iets ernstig bezig."
„Natuurlijk willen we hier blijven, Tante," antwoordde 't opperhoofd. „We zouden niet graag op Zaterdag onze thee missen."
Toen vertelde dr. Alec aan Rosa en de jongens, wat er verhandeld was, en hoe zij zou mogen kiezen, bij wie ze 't volgende jaar wenschte te wonen. In plaats van daardoor stilte te weeg te brengen, ontstond er nog meer rumoer, want nu begonnen al de jongens Rosa .tegelijk te smeeken en te bidden, om haar over te halen bij hen in huis te komen. Maar op een wenk van tante Peace was alles stil, en zei Rosa met een kleur als vuur en een smeekende blik in 't rond, alsof ze de vergevensgezindheid van alle anderen inriep:
„'t Is erg moeilijk om te kiezen, als iedereen me zoo graag hebben wil; daarom vind ik het maar 't best, om naar diengene te gaan, die mij geloof ik 't meest noodig heeft."
„Neen lieve kind, je moet kiezen van wie je 't meest houdt en bij wie je 't liefst zou wonen," zei de dokter.
„Als dat het geval is," riep Rosa uit, „dan weet ik wel dadelijk, van wien ik 't meest houd en bij wien ik het aller-a/ferliefst wil blijven: — ik kies Oom. Wilt u mij hebben, Oompje?"
Oom Alec breide zijn armen wijd uit, en Rsoa vloog hem om den hals.
Allen zwegen een oogenblik ontroerd, maar de jongens, die bij de tantes de waterlanders te voorschijn zagen komen en niet erg op aandoenlijke tooneelen gesteld waren, gaven elkander de hand en begonnen zingend een rondedans om oom Alec en Rosa, waarop Rosa, schaterend van lachen uit de armen van haar oom vloog en zich, met den diepen indruk van een jasknoop op haar linkerwang, in hun kring schaarde. Nu ging 't wat bedaarder, maar niet minderlustig toe. En daar kwam Phebe
ALCOTT, EEN NICHTJE, 7e dr. *»>



196
ook de deur in, met een paar groote vazen, die ze voor de bloemen gevuld had. Zoodra ze de vroolijkheid zag, begon ze baar vogellied te fluiten, en nu was het, als waren de vogelen van buiten uit de boomen naat binnen gevlogen, om deel te nemen aan de blijdschap van
EEN NICHTJE MET ZEVEN NEVEN.



INHOUD.
HOOFDSTUK' I BladzTwee meisjes 1
HOOFDSTUK lts De clan 8
HOOFDSTUK III. De ooms "
HOOFDSTUK IV. De tantes l 28
HOOFDSTUK V. Een sjerp en een doos 34
HOOFDSTUK VI. Oom Alec's kamer 42
HOOFDSTUK VII. Een tochtje naar China 49
HOOFDSTUK VIII. Wat er van werd 57
HOOFDSTUK IX.
Phebe's geheim 61
HOOFDSTUK X.
Rosa's opoffering 72
HOOFDRTUK XI. Die arme Max 79



INHOUD.
HOOFDSTUK XII, BladzDe andere jongens 87
HOOFDSTUK XIII Cosey Corner 94
HOOFDSTUK XIV. Een gelukkige verjaardag 100
HOOFDSTUK XV. Oorknopjes 111
HOOFDSTUK XVI. Brood en knoopsgaten 122
HOOFDSTUK XVII. Een contract 130
HOOFDSTUK XVHI. De nieuwe mode 137
HOOFDSTUK XIX. Het skelet 146
HOOFDSTUK XX. Onder den marentak 153
HOOFDSTUK XXI. Een schrik t 163
HOOFDSTUK XXII. Werk aan den winkel 172
HOOFDSTUK XXIII. Vredestichten 181
HOOFDSTUK XXIV. Wie ? 189



UITGAVE van FIRMA D. BOLLE, ROTTERDAM
CARL EWALD
Mijn Groote Dochter
UIT HET DEENSCH
door
B. BAKKER
Derde druk
In Geïllustreerd Omslag slechts. . f0,90 In Modernen Prachtband slechts . f 1,40
Het boek heeft tot motto: „Wat is Jeugd? Een Droom. Wat is de inhoud van den droom ? Liefde."
Carl Ewald schildert ons de verhouding van een vader, die zich oud begint te voelen en teleurgesteld door het leven, tot eene dochter, wier geluk voor hem een nieuw levensdoel wordt.
„Er zijn vrouwen in mijn leven, zooals in dat van eiken man, die geleefd heeft. En ik ben geen stakker, die dat behoeft te loochenen. Mijn groote dochter is een van haar. Ik werd haar bewust op een dag, dien ik nooit vergeet. Ze stond in mijn kamer, en plotseling zag ik haar. En ze gaf mij leven en geluk, juist toen de bronnen voor mij begonnen op te drogen, waaruit een man's leven en geluk ontspringen —"
Eigenlijk is de figuur van den vader hoofdzaak. Wij lezen hoe hij zijn dochter leidt haar 't leven leert kennen, onopgemerkt, haar door den waan van liefde heen helpt naar de echte, natuurlijke liefde, als een man, die vrijheid en waarheid wil, ook en vooral In datgene, wat over *s menschen geluk en lot beslist.



UITGAVEN VAN FIRMA D. BOLLE, ROTTERDAM
ALEX. DUMAS FILS
Margaretha Gautier
(LA DAME AUX CAMÉLIAS)
NIEUWE VOLLEDIGE UITGAVE
In Geïllustreerd Omslag voor slechts . f 0,60
In Linnen Prachtband voor slechts . . f 1,—
MARGARETHA GAUTIER is zonder overdrijving een der beroemdste werken van onzen tijd te noemen. De schrijver bezit in hooge mate de gave van te kunnen vertellen op zoo eminent boeiende wijze, als maar zelden in de werken van een ander auteur wordt aangetroffen.
BARONES ORCZY
BEAU BROCADE
DE VERMETELE
HISTORISCH VERHAAL UIT HET ENGELSCH
DOOR C. DIEHL
In Geïllustreerd Omslag voor slechts f 1.—
In Linnen Stempelband voor slechts . f,1,50
De lezer en de lezeres, die dit mooie boek, door de schrijfster van „De Roode Pimpernel" ter hand neemt, zal een zeldzaam genot smaken en een ontspanning genieten, zooals slechts weinig boeken vermogen te schenken.



UITGAVEN VAN FIRMA D. BOLLE, ROTTERDAM
OUÏDA'S MEESTERWERKEN
! TWEE SOUVEREINEN GEDIEND 3e DRUK MET 8 PLATEN
2 Deelen ingenaaid . . ƒ 2,40 In één rijken Prachtband f 3,25
II. MOTTEN
3e DRUK MET 8 PLATEN
2 Deelen ingenaaid . . ƒ 2,40 In één rijken Prachtband f 3,25
III. TRICOTRIN EN ZIJN PLEEGKIND
3e DRUK MET 8 PLATEN
2 Deelen ingenaaid . . / 2,40 In één rijken Prachtband ƒ 3,25
„Aan 't slot gekomen, gevoelt gij dat aan de schoonheid hier een reukwerk wordt gewijd, haar eeuwigen zegen waard. De indrukken, die de roman „ Tricotrin en zijn Pleegkind" op U maakt, zijn van 't edelst gehalte, van blijvende kracht. Hoe weinig middelen voor zoo groote uitwerking. Dit boek van Ouïda is een weldaad voor 't menschenharf'.



UITGAVEN van FIRMA D. BOLLE, ROTTERDAM
De Snakerijen van
TUL UILENSPIEGEL
voor de Jeugd berijmd door W. J. VAN ZEGGELEN Nieuwe Uitgave Met verrassend mooie Platen
In Geïllustreerd Omslag f 0.90 Keurig Gebonden fl.40
KLOTS EN PLOMP
Vermakelijke Hondengeschiedenis met 100 Teekeningen
van WILHELM BUSCH Om Tranen Je Lachen Voor Oud en jong
lm Geïllustreerd Omslag ƒ0.90 lm Prachtband 11.25
DE MUIS
of de gestoorde Nachtrust
Een Vermakelijke Geschiedenis voor Jong en Oud door BRAGA Jr Met 12 Platen naar Teekeningen van P. v. Geldorp
ln Geïllustreerd Omslag 10.90 lm Prachtband 11.25
Reizen en Avonturen van
MIJNHEER PR1KKEBEEN
Een Wonderbaarlijke en Kluchtige Historie voor Oud en Jong
door J. J. A. GOEVERNEUR Met 152 Iilustratiën van Rudolph TOpfer.
In Geïllustreerd Omslag 10.90 lm Prachtband 11.25



UITGAVEN VAN FIRMA D. BOLLE, ROTTERDAM
LEED |
OorspronkelijkeRealistischeRoman van onze Dagen
DOOR
B. Valk
2 Deelen f 3,90
in 1 Prachtband f 4,60
„Het is een prachtig stuk werk, een arbeid die hem (den schrijver) het recht geeft, voor zich een plaats op te eischen in „de rij van hen, die het woordgebruiken, om de taal te doen .schitteren in al haar schoonheid en volheid van glans"....
DE BODE.
„Nagenoeg niets dan leed, .... Later toch ook
„vriendelijker tafereelen, van warme, zorgende liefde. Een, „weinigje zon, veel schaduw. Over het geheel vloeiend geschreven, met veel zin voor realiteit,.■''
NIEUWS v. d. DAG.
Zijn boek LEED is een eersteling en zonder te
„vallen inde afgezaagde lof spraak, dat dit proefstuk inderdaad een meesterstuk is, kannen wij toch getuigen, dat deze „roman een der beste is, welke ons in den laatsten tijd onder „het oog kwamen"
ARNH. COURANT.
„Mooi, sober en aangrijpend is aan het slot Amufs
^sterven. Het geheel: een mooi boek, dat verdient gelezin te
„worden en ook zeker zijn weg zal vinden"
DE KLASSE-ONDERWIJZER.



UITGAVEN van FIRMA D. BOLLE, ROTTERDAM
E. WERNER. TOT HOOQEN PRIJS
Vit bet Hoogduitscb door HERMINA *LL* OEAUTÖRISEERDE UITGAVE INGENAAID slecht» 10,95 IN PRACHTBAND slechts 11,40
E. WERNER. KLATERGOUD
Vit het Hoogdultech door HERMINA „ OEAUTÖRISEERDE UITGAVE INGENAAID slechts I0.9S M PRACHTBAND slechts 11,40
E. WERNER. FATA MORGANA
Vit bet Hoogdultech door HERMINA ,„__„...„ . GEAUTORISEERDE UITGAV« INGENAAID slechts 10,95 IN PRACHTBAND slechts 11,40
E. WERNER. AAN HET ALTAAR
Vit bet Hoogduitscb door HERMINA „,„„, , OEAUTÖRISEERDE UITGAVE INGENAAID slechts 10,93 IN PRACHTBAND slechts 11,40
E WERNER. GLOCK AUFI
Vit bet Hoogdultech door HERMINA , SI2AUTOR1SEERDE UITGAVE INGENAAID slechts 10,95 IN PRACHTBAND slechts 11,4$
E. WERNER SINT MICHAËL
VU bet Hoogduitscb door HERMINA ,„.„„ ._ . OEADTÖRiSEERDE UTrOAVE INGENAAID slechts 10,95 IN PRACHTBAND slechts 11,40
E. WERNER. DE ALPENFEE
Vit bet Hoogduitscb door HERMINA . OEAUTÖRISEERDE UITGAVE INGENAAID slechts 10,95 IN PRACHTBAND slechts tl,40
E. WERNER. DWAALLICHTEN ~
VU bet Hoogduitscb door HERMINA OEAUTÖRISEERDE UITGAVE INGENAAID slecht» 10,95 In PRACHTBAND slechts 11,40
E. WERNER. ONDER BETOOVERING
Vit bet Hoogduitscb door HERMINA GEAUTORISEERDE UITGAVE INOENAAID slecht» 10,95 IN PRACHTBAND slechts 11,40
E. WERNER. VERBROKEN BOEIEN
VU het Hoogduitscb door HERMINA OEAUTÖRISEERDE UITGAVE INGENAAID slechts 10,95 IN PRACHTBAND slechts 11,40