XKB
130









ie
I.









EEN HALF DOZIJNTJE



Resensies van „Een half Dozijntje",
Nieuw Leven.
„Een zestal kleine vertellingen voor kinderen van 6—10 jaar. Eenvoudige, prettige vertellingen, geschreven met veel kennis van het kinderhart. De kinderen zullen ze zeker met veel genoegen lezen. Een zeer geschikt geschenk dus voor Kerstmis, of verjaardag. Ook wel geschikt om op de Zondagsschool verteld te worden."
De Nieuwe Courant.
„Het zijn bijzonder fijne, korte verhalen, waarvan „Vaders Jongen" wel het liefste is, een zoontje van een zeeoffiicier, dat zijn vaders plaats bij zijn moeder tracht in tè nemen en daarin zoo goed slaagt, dat vader wel trotsch op hem zal zijn.'
School en Leven.
„Dit is een heel aardig kinderboek."
Ons Huis.
„Zeer aardige verhaaltjes uit het kinderleven, natuurlijk en echt, met een goede strekking."
Bredasche Courant.
„Een kostelijk en opvoedend boek voor onze jeugd; zóó kunnen er niet genoeg verschijnen."
Utrechtsen Provinciaal en Stedelijk Dagblad:
„Een aardig boekske, dat wij van harte gaarne een groote verspreiding toewenschen".
Prov. Overffsselsche en Zwolsche Courant :
„Ondanks den grooten toevloed van lectuur ontmoeten we toch niet vaak uitgaven, die zoo in alle opzichten passen voor onze 6 en 10 jarige kleuters als deze."



EEN HALF DOZIJNTJE
(KLEINE VERTELLINGEN VOOR KINDEREN VAN 6—10) DOOR
ANNA HUBERT VAN BEUSEKOM
MET ILLUSTRATIES VAN
JOHANNA VAN DER POT
TWEEDE DRUK
N. V. DRUKKERIJ JACOB VAN CAMP EN ~ AMSTERDAM






VRIENDINNETJES.
5
„Dus je doet 't! Jij gaat vanmiddag met Do en mij mee ?"
Nelly Schermers' ondeugende, zwarte oogen zagen, terwijl de bel al luidde, nog even lachend om naar Adéetje van Vliet, 't nieuwe klasgenootje, dat in de bank achter haar zat, naast Dora de Roemer.
,,'k Weet 't nog niet zéker. Als 't gaat regenen, gaan jullie dan toch," aarzelde Adéetje.
„Eind, ben je nou ! 't Gaat immers niet regenen, 't Is 't prachtigste weer van de wereld," kon Dora nog net zeggen, want juffrouw Franssen stond al voor de klas en keek juist hun kant uit, vermanend :
„Sst, niet praten daar I Dora de Roemer, kom jij maar eens voor de kaart en wijs de plaatsen aan de Oostzee."
Dora wierp haar blonde vlecht je naar achter



en wipte lenig de bank uit, blij dat ze een beurt kreeg, want ze had haar aardrijkskundeles goed geleerd én was zeker van een mooi cijfer. Adée, klein,, schuw dikkertje, sinds veertien dagen op deze school en nog wat vreemd tusschen al die nieuwe kinderen, dook weg achter Nelly's rug en peinsde over den komenden Woensdagmiddag.
Toen Nel en Do haar den vorigen dag in 't vrije kwartier vroegen of ze meeging, had Adée eerst haar ooren niet kunnen gelooven. Zij uit met die twee ! Zij vriendinnetje worden van Nel vooral, die zoo aardig was en zoo grappig. En met een kleur als vuur had ze gestameld, zonder er eerst verder bij na te denken : „O ja, leuk! Dolgraag zeg!" Maar toen ze er over ging nadenken en 't goed tot haar doordrong, dat ze iets ondernemen ging, wat ze bij haar thuis heelemaal niet goed zouden vinden, bekoelde haar geestdrift wel. Ten eerste haar piano-les verzuimen en dan stiekem met hun drieën meisjes zóó'n eind van huis ! Adéetje vond 't bijna iets onmogelijks, dat zij zoo iets doen zou. Ze was eigenlijk nooit bizonder ondeugend of lastig, ging thuis stil haar gangetje, blij als de jongens haar niet plaagden, want als eenig zusje van twee oudere en twee jongere
6



broertjes, had ze soms heel wat te verduren!
Als ze vanmiddag meeging kon ze met geen macht of mogelijkheid naar haar pianoles, 't Was een heel eind eer je aan de Lovensche plassen kwam. Met de stoomtram deed je er wel een half uur over, dus kort en goed : piano gaan tingelen bij Pietje van Duren — zooals Nel den muziekleeraar uit 't stadje heel oneerbiedig noemde — of zorgen, dat ze kwart voor twee J aan 't tramhuisje van de stoomtram stond. Nel zou de tram betalen. Ze was pas jarig geweest en goed bij kas, verzekerde ze gul. Ze was de laatste week van de vacantie nog met haar vader, moeder en haar beide zusjes bij de Lovensche plassen gaan pic-nicken en ze had Do en Adéetje een grappig kiekje vertoond, door haar vader genomen, zooals ze daar aan 't water zaten met de groote pic-nic-mand in hun midden. Nel zelf stond er zoo leuk op met haar drinkbekertje in de hand boven op een boomstam, 't Was er prachtig! [Met deze laatste zonnige Septemberdagen kon je er nog best pic-nicken, maar dat zou bezwaarlijk gaan met hun drietjes. Wel konden ze er nog een heerlijken middag doorbrengen. Adée, die pas in de stad was komen wonen, móest dit mooie plekje nog leeren kennen vóór 't winter werd.
7



Zóó had Nel gepraat en Adéetje, die wat begon terug te krabbelen en zei, dat haar moeder 't stellig merken zou, als ze niet op tijd van haar muziekles thuis kwam, werd den mond gesnoerd met een: „Nou, wat zou dat! Dan zeg je gewoon, dat je met Do en mij naar de Lovensche plassen geweest bent. Ik jok er nooit om, als ik iets heb uitgehaald. Uit mezelf begin ik er niet over, maar als 't toevallig uitkomt, beken ik dadelijk alles en dan loopt 't meestal wel met een standje af. Nou en dat heb ik er graag voor over. Een standje meer of minder...." en Nel had lachend haar schouders opgehaald.
„En van mij merkt lekker niemand iets ! Vader zit den heelen dag op zijn laboratorium en juf heeft 't te druk met de kleintjes om veel op mij te letten. Als ik maar op tijd aan tafel ben, kan 't haar niks schelen, wat ik uitvoer op een vrijen middag," had Dora de Roemer verklaard. Ze was de middelste uit een gezin van zeven kinderen en had geen moeder meer, zoodat 't toezicht bij haar thuis nog al wat te wenschen overliet.... Voor Dora was 't dus zoo moeilijk niet ongemerkt weg te snappen, maar voor Adéetje des te lastiger. Haar moeder merkte altijd alles en haar vader zou haar zeker streng straffen als hij te weten kwam,
8



dat ze met twee vriendinnetjes zóó'n eind van huis geweest was. Vervelend dat zij nu brekespel zou zijn als ze niet meeging. Ze schoot net zoo prettig met Nel en Do op....
„Adée van Vliet, vertel jij eens verder wat je van Hamburg weet!"
De stem van juffrouw Franssen deed Adéetje ineens uit haar gepeins opschrikken en met een kleur antwoordde ze, eerst hakkelend, doch toen met meer zekerheid, zoodat juffrouw Franssen goedkeurend met 't hoofd knikte.
„Ja, ja, je weet 't wel! Je hebt je les goed geleerd, maar waarom kruip je zoo weg achter Nelly Schermers ? Ik dacht eigenlijk, dat je zoo'n beetje was ingesuft," zei ze en Adéetje, blij, dat haar beurt zoo goed was afgeloopen, ging nu wat meer rechtop zitten en deed al haar best haar hoofd bij de lessen te houden. Ze besloot nu maar ineens om twaalf uur tegen Nel en Do te zeggen, dat ze niet meeging, het» geen haar zoo'n opluchting gaf, dat ze vanzelf niet meer afdwaalde.
Maar toen ze om twaalf uur arm in arm met haar twee nieuwe vriendinnetjes naar huis wandelde en ze haar besluit kort en goed meedeelde, waren ze zóó teleurgesteld en keek Dora zoo echt boos, terwijl ze, Adéetjes arm
9



loslatend, schamper opmerkte : „Hè, wat ben jij een flauwerd, een echte brekespel, die niks durft," dat de tranen Adée in de oogen sprongen, want ze begon te begrijpen, dat ze door haar weigeren veel kans liep, dat Nelly en Dora haar nu niet meer als vriendinnetje zouden beschouwen....
Maar Nel zei goedig, omdat ze Adée's tranen zag:
„Kom, kind, ben je mal! Do meent 't zoo erg niet. Ze had 't zóó leuk gevonden als je meeging. Daarom is ze nou kwaad. Ik ben niet kwaad op je, hoor, maar een flauwerd ben je wel. Je durft niks gewoon, maar je dóet maar, hoor ! Als jij liever naar Pietje van Duren gaat, ga dan maar!"
„Nee, natuurlijk niet. Ik ga véél liever met jullie mee dan naar pianoles, maar ze zullen thuis zoo boos zijn, als ze 't te weten komen!" riep Adéetje wanhopig.
„Nou, dan zijn ze boos. Dan moeten ze tóch weer goed worden ! Gesteld, dat je straf krijgt: vroeg naar bed, of geen dessert, heb je d'r dat niet voor over ? De krijg misschien ook wel straf, maar daar denk ik nou nog niet aan. Ik denk alleen maar aan de pret, die we hebben zullen. Toe, ga nou mee! Durf nou 's ééns in
10



je leven iets te doen wat niet mag. Kom brave Hendrika!" en Nel keek zóó spottend en zóó smeekend tegelijk en Do kwam aan Adéetjes anderen arm hangen en zei met zoo'n overtuiging : „Hè, ga nou mee; 't zal zoo leuk zijn. Dan ben je écht vriendinnetje met ons," dat Adéetje met een zucht toegaf:
„Nou, goed dan ! Dx zal zorgen, dat ik op tijd aan het tramhuisje ben."
Nu, ze was goed op'tijd. Het sloeg net half twee toen Adéetje warm en buiten adem van het harde loopen, met haar muziektasch in de hand, het tramhuisje binnenstapte en zich op de houten bank neerzette. Aan de andere zijde zat een dikke boerin met een slapend kind op schoot; verder geen mensch, maar 't was ook nog veel te vroeg voor de tram van kwart voor twee. Gelukkig maar; nu kon ze nog even uitblazen voor Nel en Do kwamen.
Wat een bof, dat juist tante Jeanne en tante Mary onverwachts kwamen koffieó^rinken! Ze waren gekomen om boodschappen in de stad te doen en vroegen moeder, of ze dadelijk na de koffie met hen wilde meegaan, 't Schikte moeder eigenlijk heel slecht, omdat de huisnaaister er juist vandaag was, maar moeder
11



wilde de tantes niet alleen laten trekken en daarom werd er gauw voortgemaakt en lukte 't Adéetje, zoo goed als ongemerkt, de deur uit te stappen naar haar zoogenaamde muziekles. Als de tantes met de boot van vijf uur vertrokken en ze met moeder eerst nog in de stad gingen thee<Jrinken, zooals 't plan was, zou niemand iets van haar uitstapje merken. Tegen' meneer van Duren zou ze de volgende week dan maar jokken, dat ze hoofdpijn gehad had en daarom de les verzuimde. Misschien hoefde 't niet en vroeg hij er niet naar. Hij had 't zoo druk met al zijn lessen, dat 't hem best door 't hoofd kon gaan. Dat hoopte Adéetje ten minste, want van jokken hield ze niet. Je kwam er altijd door in moeilijkheden....
„Zoo, dag Dée, zit je hier al lang ? Leuk, dat je er bent, hoor 1"
't Was Nel, die ineens voor haar stond, zonder dat Adéetje haar had zien aankomen.
„Do zal er dadelijk wel zijn. Die moet een veel grooter eind loopen dan wij," vervolgde Nel, terwijl ze zich naast Adée zette.
„O, ja, we hebben nog ruim zeven minuten voor de tram komt," zei Adéetje op geruststellenden toon en ze keek naar de klok, bij zichzelf denkend, dat 't wel leuk was hier nocr
12



even met Nel te zitten, die ze eigenlijk veel aardiger vond dan Dora.
„Bij mij thuis hebben ze niets gemerkt. Ik heb doodkalm even vóór half de deur achter me dicht getrokken. Kon jij makkelijk wegkomen ? O en heb je je muziek meegebracht ? Voor de veiligheid zeker," informeerde Nel lachend.
„Ja, alleen de tasch, maar daar zal ik geen hinder van hebben. Ik doe 'm zoo in een rolletje, d'r zit heelemaal niks in," zei Adée lachend haar tasch oprollend en ze vertelde van de koffievisite.
„Hè, dat tref je ! Nou kan je met een gerust hart genieten, hè? Wil je vast een stukje Kwatta-chocola ? 'k Heb met mijn verjaardag een heele doos gekregen en de vijf stukjes, die ik over had meegenomen voor vanmiddag. Hier," en Nel brak een reepje middendoor en bood Adée de helft aan, terwijl ze zelf aan 't andere stuk begon te knabbelen.
„Wat is die Do laat! Nog maar drie minuten! Ze zal toch wel komen ? Kijk, de tram komt al aan," wees Adée naar buiten.
„Als ze niet komt gaan wij tóch. We hadden vast afgesproken om kwart voor twee te gaan. 't Zou erg jammer zijn als ze d'r niet was, maar
18



er is niets aan te doen," zei Nel vastberaden en Adée dacht even, dat ze 't eigenlijk veel leuker zou vinden om alleen met Nel te gaan.
De tram stopte en ze wipten gauw samen op 't achterbalcon, waar je zoo heerlijk zat op de smalle klapbankjes. Als Do nu maar gauw kwam zou ze 't plekje naast Nel kunnen innemen. Ze konden hier de heele straat afzien en keken uit in gespannen verwachting. Er waren vrij veel menschen, maar geen kennissen, fluisterden ze tegen elkaar, hoewel Nel er bijvoegde, dat 't er zoo erg niet op aankwam, want niemand zou hun dit tochtje toch kunnen verbieden en als 't naderhand uitkwam, was alles al lang achter den rug.
„Dx begin heusch te denken, dat er iets gebeurd is, waardoor Do niet komen kan. Die juf bij de de Roemers is zoo'n draak. Misschien heeft die lont geroken," veronderstelde Nel. „Laatst toen ik even kwam aanloopen om Do iets te vragen over een som deed juf open en zei: ,,'t Spijt me wel, Nelly, maar Dora moet zoo dadelijk in 't bad. Kom over 'n uurtje maar 's terug," en toen gilde Do, die boven voor 't raam stond en me had zien aankomen, dat ze best nog even naar beneden kon. 't Bad was nog niet half ingeloopen en met 'r losse
14



jurk kwam ze de trap af en legde me toch de soni uit, terwijl juf woedend wegliep. Nee, Do laat zich niet op den kop zitten, maar prettig heeft ze 't daardoor niet thuis, want juf heeft geducht de pik op haar," verzekerde Nel en Adéetje voelde ineens groot medelijden met Do, die geen moeder meer had en zooveel miste. Ze hoopte nu vurig, dat Do tóch nog maar komen zou en keek evenals Nel onafgebroken naar 't einde der straat, maar géén Dora.... De conducteur begon de zijhekjes van de balcons
te sluiten, nog even en de tram zou afrijden
„Ze komt niet meer," zuchtte Adéetje, doch juist op 't allerlaatste oogenblik verscheen Do ! Hijgend en blazend, met een kleur als een klaproos en haar hoed op haar rug, kwam ze aangerend :
„Hei, conducteur, wacht even!" riep ze en de conducteur, goedig lachend om Do's vuurroode gezichtje en afzakkende kousen, trok, terwijl de tram zich al in beweging zette, 't hijgende kind op 't balcon büj Nelly en Adée, die haar met gejuich begroetten.
„Nou, da's nog net bij tijds, jongejuffrouw ! Als je één half minuutje later geweest was, had je motte blijve staan en waren je vriendinnen zonder jou vertrokken," zei de conducteur,
15



terwijl hij Nel de kaartjes overhandigde.
„Ja," knikte Dora lachend en ademloos met haar eene hand in haar stekende zij en ze plofte uitgeput neer naast Nel, die met een vriendschappelijken por in Do's rug zei:
„Blaas eerst maar uit, ouwe jongen en vertel ons dan op je gemak, waarom je zoo laat was."
Dora, al heel gauw bekomen, begon, af en toe knabbelend aan 't stuk chocolade, dat Nel haar toestopte, te vertellen van de moeilijkheden, die ze had moeten overwinnen om te ontsnappen. Loekie, haar jongste broertje, 'n ventje van anderhalf jaar, was ziek en juf wou, dat zij dadelijk na de koffie naar de apotheek ging, om het drankje te halen, dat de dokter dien morgen had voorgeschreven. Juf had er al een paar maal om getelefoneerd, maar ze hadden geen loopjongen om 't te laten brengen op dat oogenblik. Leentje en Sien, de beide meiden, waren den zolder aan 't schoonmaken en konden niet uit haar werk loopen, vond juf, en „natuurlijk kon ik er toen voor opdraaien, want Mies wou 't niet doen. Die moest op visite en omdat 't voor Loekie was en 't zoo'n gezanik zou geven, als ik ook niet wou, dacht ik, nou dan zal ik 't in vredes naam maar wagen en ik liep zoo hard ik kon naar Stevens, waar ze me
16



gelukkig gauw hielpen en toen in één ren naar huis terug. Juf deed me zelf open. Ik duwde haar pardoes 't fleschje in 'r hand en zei: hier is 't en nou ga 'k meteen maar even door naar Nel Schermer ! En voordat ze één woord zeggen kon, was ik al weer weg. 't Was op de markt al zeven minuten over half dus je begrijpt, wat een beenen ik gemaakt heb !"
Nu, dat begrepen de vriendinnetjes volkomen.
„Ik ben toch zóó blij, dat 't nog gelukt is," zei Nel uit den grond van haar hart en Adée voegde er bij:
„Ik zou 't zoo in-sneu gevonden hebben, als je niet meegekund had," en toen, de hoofden bijeengestoken, veilig alleen op hun achterbalconnetje, lachten ze over 't geval en aten van Nel's chocolade, die net op was, toen ze stopten aan de halte bij de Lovensche plassen.
„Hoera, we zijn er," juichte Do en met een wilden zwaai sprong ze van de treeplank af, nog vóór de tram goed en wel stil stond. Nel en Adée volgden, een en al pret en uitgelatenheid, dat ze er nu waren en een paar heerlijke uurtjes voor den boeg hadden.
„Kan 't je nou iets schelen, of je later thuis straf of een standje krijgt," fluisterde Nel Adée in, terwijl ze een smal paadje tusschen 't eiken-
17



hakhout insloegen. Adée schudde haar hoofd : „Nee, niets 1 Ik denk alleen maar aan nu. Ik vin 't dol!" Ze meende 't werkelijk. Niets, niets geen spijt voelde ze op dat oogenblik en ze huppelde vroolijk en onbezorgd achter de anderen aan en liet Do schrikken, door onverwachts hard door haar muziekrol aan Do's oor te roepen : Toet, toet!
„Geef hier dat ding 1 Dan zal ik 't eens bij jou doen," en Dora nam haar de rol af en toeterde in Nel's en Adéetjes ooren tot Nel hem weer van Dora afnam.
„Je moet er Pietje van Duren eens mee voor den gek houden. „Meneer, ik kan zoo mooi op de trompet blazen. Luister u 's," en terwijl bij dan wat voorspeelt, gil je hard in zijn oor : Pietje van Duren! Als ik les van hem had, deed ik 't stellig," verzekerde Dora en ze lachten en maakten gekheid met elkaar, 't Werd een wilde stoeipartij, totdat ze buiten adem even moesten gaan zitten tusschen 't kreupelhout, om weer op adem te komen. Nel sprong 't eerst overeind:
„Kom, jongens, langs het dennenboschje bij die boerderij afslaan en dan een eindje rechtuit, dan zijn we 't gauwst bij de plassen !"
„Goed. hoor," riepen Do en Adéetje en met
18



gezwinden pas ging 't voorwaarts, totdat Adée ineens stilstond met een juichkreet:
„Kijk eens, kijk eens, wat 'n bramen, daar langs die heg l"
„O, wat een massa l"
„En wat een groote ! Hoe zag je ze zoo gauwl" riepen Nel en Do verrukt.
„Pas op ! D'r zitten leehjke stekels aan ! Au, hè, wat prikt dat!"
„Kijk die eens ! 't Lijkt wel een moerbei 1 En wat zijn ze zoet l"
Opgetogen over de heerlijke vondst smulden ze van de overrijpe vruchten tot ze er geen meer zagen en hun lippen en vingers blauw waren. Ook hun kleeren kwamen er niet geheel zonder vlekken af en Adéetje bekeek zeer beteuterd een vrij groote scheur in den rok van haar nieuwe blauw-katoenen jurk. De tranen schoten haar bijna in de oogen. Moeder had er in de vacantie, vóór Adée uit de stad ging, tot 's avonds laat aan zitten naaien om haar die nieuwe jurk nog mee te kunnen geven en nu, na ééns gewasschen te zijn, was 't mooi er al heelemaal af, want al werd de scheur nóg zoo netjes gestopc, 't viel daar van voren net boven den zoom erg in 't oog.
,,'t Is ellendig," beklaagde Nel haar en Do
19



vond 't ook erg, maar wees bij wijze van troost op een groote vlek in haar manteltje, die er wel nooit meer uit zou gaan. Gebeurd is gebeurd! 't Gaf toch niks, of je daar al over tobde. Ze moesten voortmaken en doorloopen. Dora's horloge, een oude nikkelen knol van haar broer Frits, dien ze onder in haar zak droeg, wees al bij drieën en om half vijf moesten ze met de stoomtram naar huis, om bijtijds aan tafel te zijn.
„Ja, vooruit! Geen tobberijen en genieten zoo lang we kunnen," riep Nel en zonder verder oponthoud bereikten ze de Lovensche plassen, die van verre al te blinken lagen in het heldere zonnelicht. Adée, die er nooit geweest was, keek haar oogen uit. 't Was dan ook een prachtig plekje: drie vrij ondiepe veenplassen, dicht bij elkaar, aan één kant door dennenbosschen omgeven, terwijl men aan de andere zijde, waar een gedeelte van het bosch gekapt was, een vrij uitzicht had over de Lovensche heide, die zich uren ver uitstrekte.
„Kijk, hier heeft vader ons gekiekt. Hier op dit plekje, waar die afgekapte boomstammen liggen. O, zie eens, daar ligt nog een papier. Wacht, ik zal 't wegstoppen," en Nel bukte zich en werkte een prop papier onder 't mos.
„Vader vindt 't iets onuitstaanbaars, zegt
20



hij, als er buiten papieren of sinaasappelschillen liggen. Wij moeten altijd alles begraven, als we met hem uitgaan. Soms verbranden we 't ook wel. Leuk zoo'n vuurtje, maar laatst was er te veel wind en woeien de lucifers telkens uit en toen hebben we alles onder den grond gestopt. De eerste keer, dat we in 't voorjaar weer hier gaan pic-nicken, zal ik vragen of jullie allebei mee mogen. Dan gaan we misschien wel spek-pannekoeken eten bij Gijsels, die woont in die boerderij, waar we daarnet langs kwamen.
„Ja leuk," vond Adée, en Do zei plagend :
„Ec hou niet van spek-pannekoeken, maar 't is nog lang eer 't voorjaar is !"
„Misschien heb je ze tegen dien tijd dan wel leeren eten," plaagde Nel terug en ze sprong ineens boven op een stapel gekapt hout.
„O, als we dien eenen boomstam, die dwars over den stapel ligt, een beetje naar onzen kant trekken, kunnen we een wip maken," vond Dora uit.
„Ja, o ja, éénig," riep Nel. „Toe, Dée, help eens mee," en met vereende krachten duwden en schopten ze zoolang, tot de uiteinden van den boomstam aan weerszijden even ver over den onderliggenden houtstapel uitstaken.
Beurt om beurt wipten ze nu. Eerst Do en
21



Nel, toen Nel en Dée en eindelijk Dée en Do weer.
Het bleek een verrukkelijke uitvinding te zijn.
Nel kreeg haar vingers vol hars, zoodat ze bijna aan elkaar kleefden, doch daar lachte ze om. Dat was maar „dennebloed" zei ze en ze schaterde 't telkens uit van plezier als ze weer de hoogte invloog. Kwam de beurt echter aan Adée en Do, die zooals ze zelf zei, 'n magere sprinkhaan was, dan moest Adée altijd veel harder opgeven om Do, die zooveel lichter was, naar beneden te krijgen, terwijl Do van haar kant veel moeite deed en telkens ging verzitten om dikke Dée naar boven te werken. In 't begin vonden ze dat wel grappig, maar na 'n poosje wilden ze er toch liever iets op verzinnen, waardoor 't vlotter in zijn werk ging en Nel, behendig als een jongen in 't klimmen en klauteren, lukte 't na eenige vergeefsche pogingen, boven op de wip te komen. Telkens als Dée nu beneden belandde, gaf Nel aan Do's kant een forschen trap, zoodat Do met een schok op haar beurt naar beneden schoot en Adéetje pijlsnel de lucht invloog, 't Ging éénig zoo ! Ze juichten van pret. Vooral Do en Nel hadden een pleizier van belang.
„Fijn I" gilde Do telkens als ze met een bons
22



neerkwam, maar Dée vond 't eigenlijk maar een matig genoegen, zoo snel naar boven te vliegen.
„Niet zoo hard, niet zoo hard. 't Kraakt zoo ! Zoo-met-een verschuift er wat en dan vallen we," riep ze, maar Do en Nel deden of ze 't niet hoorden.
„Toe nou, niet zoo hard! Laat mij er dan liever afkomen," smeekte Adéetje, heusch bang nu en Nel beloofde, even adem scheppend :
„Goed, nog drie keer en dan gaan we een eindje de Lovensche hei op. Ik weet een plekje waar misschien nog wel wat gentianen staan. Je weet wel, van die mooie blauwe klokjes !"
„Hè ja," zuchtte Dée en ook Do stemde met dat voorstel in.
„Geef ons nog een paar lekkere, harde trappen, Nel," riep ze en Nel haalde diep adem en zei:
„Vooruit, nou heb ik weer kracht. Eén, twee, drie...." en daar vloog Do met een bons naar beneden.
„O, niet zoo hard," smeekte Adéetje.
„Och bangerd, 't gaat juist heerlijk. Toe maar, Nel," wakkerde Do aan en Nel, door 't dolle heen, hield zich gereed om een extra-harden stamp te geven, doch juist toen ze met alle kracht naar Do's kant trapte, verschoof er iets in den houtstapel onder de wip....
23



Een hevig gekraak en een snerpend gegil weerklonken. De boomstam, waarop Adée en Do zaten, kantelde en gleed van den houtstapel naar beneden aan den kant waar Do zat. Nel en Do kwamen met een vaartje op den grond tusschen de heistruiken terecht, terwijl Adée een eind de lucht ingeslingerd en langs den houtstapel op den grond werd gesmakt. Nel en Do waren wat beduusd van den val, maar ondanks een paar schrammen gauw weer op de been, toch, Adée was er erger aan toe. Ze was veel harder neergekomen, had een bloedende striem langs haar eene wang opgeloopen en zat huilend van schrik en pijn haar linkervoet te wrijven, die haar leelijk zeer deed, toen Nel en Do al lang overeind waren.
„Dée, kind, huil je," riep Do een beetje verontwaardigd.
„Heb je je dan zóó'n zeer gedaan," vroeg ook Nel, naderbijkomend.
„Ja," snikte Adéetje. Waarom waren jullie ook zoo wild! Ik.... ik zei 't nog zoo! Dc heb zoo'n vreeselijke pijn aan mijn voet en en.... d'r zit bloed aan mijn wang!"
„O, wij hebben ons ook geschramd. Kijk mijn arm eens," en Nel vertoonde bij wijze van troost, de dikke bloedige streep, die er langs liep.
24



„En kijk mijn knie eens," zei Dora, en ze liet behalve een groot gat in haar kous een roodgezwollen knie zien. „Dat voel je ook, hóór, maar daarom ga ik niet zitten grienen. Dat geeft toch niks."
„Kom Dée, laten wij je ophelpen, dan scharrelen we zoo zoetjes aan naar de stoomtram," zei Nel, maar toen Nel en Do Adéetje overeind hadden, bleek 't, dat ze geen kunsten verkocht had, want ze kon onmogelijk staan op haar linkervoet, die niet alleen stak en erge pijn deed, maar zichtbaar opzwol.
„Je hebt 'm verzwikt. Je hebt 'm stellig verzwikt," zei Dora, en tusschen de twee vriendinnetjes in sukkelde Adéetje, die nog steeds huilde, naar een boomstam, waarop ze tenminste makkelijk zitten kon. Daarop, terwijl Nel voorzichtig Dée's schoen uitreeg, begonnen ze te overleggen, wat hun te doen stond.
Het was meer dan tien minuten gaans naar de stoomtramhalte, en hoe langzaam ze 't ook deden, Adéetje zou met haar verstuikten voet toch nooit dien vrij grooten afstand kunnen afleggen. Haar dragen konden Nel en Do natuurlijk niet en gesteld, dat ze eenmaal in de stoomtram zaten, dan moest ze in de stad nog een heel eind loopen eer ze thuis was.
25



„Dat is niets. Dan zouden we wel ergens om een rijtuig kunnen telefoneeren. Maar we krijgen haar nooit van hier uit in de tram. Weet je wat Do, bhjf jij zoolang bij Adée, dan zal ik naar Gijsels gaan en vragen, of ze ons misschien met hun karretje naar huis willen rijden. Voor een goeie fooi doen ze het wel en die moeten we dan maar uit onzen eigen spaarpot betalen," vond Nel.
„Ja, o ja, dat is best. Als we hier maar weg komen," zei Do.
„Ze zullen bij mij thuis zoo ongerust worden en niet weten, waar ik bhjf," snikte Adéetje zenuwachtig. Ze was door de pijn en door alles wat ze beleefd had, zóó van streek, dat ze maar niet tot bedaren kon komen.
„En je moeder is uit met je tantes vanmiddag ! Kom, 't zal wel losloopen. Tegen dat ze ongerust worden, zijn we misschien al terug," troostte Nel.
„Ga nou ! Ga nou maar vlug naar die boerenmenschen," drong Dora aan. „Dx zal wel zoolang bij Dée blijven.
„Ik hoop maar, dat 't lukken zal en dat ze jullie ineens hier willen komen halen. Als de boer thuis is, zal hij 't wel doen, maar je kunt nooit weten, of hij niet met zijn karretje is
26



uitgereden. In ieder geval zal ik er heen gaan. Hou je maar taai, hoor Dée. We zullen je in geen geval in den steek laten en er wel iets op vinden," zei Nel hartelijk en ze üep op een drafje naar de boerderij, waarvan Do en Dée 't dak zien konden.
Doodstil zat Adéetje met haar muziekrol krampachtig in haar beide handen tegen Do aangeleund. Ze zeiden bijna geen woord tegen elkaar en wachtten in spanning Nel's terugkomst af. Do keek af en toe op haar horloge. Het was bij half vijf en in de verte klonk het gedreun van de naderende stoomtram reeds, die ze in geen geval meer zouden kunnen halen. De volgende ging pas om half zes....
„Bi wou dat Nel nu maar kwam, dan wisten we tenminste hoe of wat," zuchtte Do voor den zooveelsten keer. Adéetje knikte zwijgend. Het begon koud te worden en ze rilden in hun dunne zomermanteltjes.
„Je kunt goed voelen, dat 't herfst is," vond Do en ze stond op om eens even uit te kijken en jawel, daar hoorden ze wielengeratel en even later zagen ze het karretje aankomen. De boer zelf zat op den bok met Nel naast zich, die haar zakdoek zwaaide en haar vriendinnetjes al van verre toeriep:
2T



„Daar zijn we I Nou komen we jullie halen l"
„Ja, ja, daar benne we nou." Boer Gijsels hield zijn paard in en sprong van zijn karretje. Hij was een stevige, jonge kerel met een aardig, blond gezicht. „Jonges, jonges, wat 'n historie en wat 'n bof, dat ik thuis was, anders konden jullie hier nog een poosje zitten. Eigelijk benne jullie ook merakels van kinderen," en bij schudde zijn vuist. „Als je van mijn was, nou, dan ging je stuk voor stuk over de knie, maar afijn, 't is mijn zaak nie en ik ben vroeger zelf ook geen heilig boontje geweest, 't Zal maar 't beste zijn, jullie zoo gauw mogelijk na honk te brengen."
„O ja, alstublieft," smeekte Adéetje.
„Zoo, ben jij de jongejuffer met de verzwikte voet ?"
„Ja", knikte Adéetje benepen, terwijl Dora haar hielp overeindkomen.
„Nou, vooruit, sla je armen dan maar om m'n hals, dan til ik je d'r in. Ziezoo, daar zit ze," en voordat Adée goed en wel wist wat er gebeurde, zat ze naast Nel op den bok.
„Nou mot jij achterin zien te scharrelen met je andere vriendinnetje, jongejuffer Schermers, dan hou ik de zieke naast me," zei boer Gijsels met een knipoogje naar Adéetje, die witjes lachte.
28



Nel en Do belandden in een oogwenk op 't achterbankje en Adéetje met een stoof onder den pijnlijken voet en de paardendeken over haar knieën, vond dat ze heerlijk zat naast boer Gijsels.
In vollen draf reden ze nu huiswaarts. De zon stond al laag aan den hemel en de lucht, die een zee van kleuren leek, spiegelde rood in de slooten langs den straatweg, 't Werd een prachtige avond en als 't niet voor zoo'n nare reden was, zou 't wat een leuk tochtje geweest zijn! Maar nu zaten hun ouders thuis op dit oogenblik in groote onrust naar hun kinderen
uit te kijken, niet wetend, waar ze waren
Hoe beangst men geweest was bleek naderhand. De moeders van Nel en Adée hadden met elkaar getelefoneerd en de juffrouw van de familie de Roemer opgebeld, maar niemand wist er iets van. Alleen begon men te begrijpen, dat Nel, Do en Adée samen uit schenen te zijn. Maar waarheen? Mevrouw van Vliet, die in doodsangst verkeerde — iets dergelijks was met Adéetje nog nooit voorgevallen — belde meneer van Duren op, die echter alleen kon meedeelen, dat haar dochtertje dien middag niet op de les geweest was. Alle verdere aanwijzingen ontbraken, doch juist toen om kwart
29



over zessen de onrust ten top steeg en meneer van Vliet er aan begon te denken de politie in de zaak te moeien, werd 't raadsel opgelost.
„Kijk, kijk, een wagentje ! Daar zit onze Dée in ! Moeder, daar is Dée ! Huil nou niet, daar is ze," riep Théo van Vliet de gang inhollend naar de voordeur.
En daar was Adéetje! Doodsbleek, bevend over al haar leden, werd ze door boer Gijsels 't huis ingedragen en 't was maar goed, dat deze zoo luchtig en kalm deed en in enkele woorden 't heele geval uitlegde, want Adéetje raakte zóó van streek, dat ze zelf niets dan een paar onsamenhangende zinnetjes kon uitbrengen.
Nel en Dora waren eenige straten te voren al uitgestapt, om niet langs Adéetjes huis om te rijden en Nels ouders en Do's vader schrikten natuurlijk lang niet zoo van hun dochtertjes, die springlevend en gezond voor hen stonden, als meneer en mevrouw van Vliet van 't snikkende, geheel over stuur geraakte Adéetje met haar verzwikten voet.
„Jongens jongens-nog-an-toe, wat hebben die goeie menschen in angst gezeten," mompelde boer Gijsels bij zichzelf, toen hij met een stevige fooi en een sigaar terugreed en hij schudde herhaalde malen zijn hoofd.
30



Den volgenden middag na vieren waren de drie vriendinnetjes weer voor 't eerst bijeen in de huiskamer van mevrouw van Vliet, waar Adée op den divan lag.
Van loopen kon de eerste week geen sprake zijn, had de dokter gezegd, die den bezeerden enkel stevig gewreven en gezwachteld had, zoodat Adée, gemakkelijk liggend in de kussens, eigenlijk niets geen pijn voelde.
De meisjes zaten al een poosje bij elkaar en spraken over den dag van gisteren, dien ze hun leven lang niet zouden vergeten. De lust tot dergelijke avontuurtjes was hun voorloopig wel vergaan! Zelfs als alles zonder ongelukken was afgeloopen, zouden ze toch niet licht weer zoo iets gedaan hebben, want net zooals Adéetje zei: Je hadt wel een oogenblik plezier, maar 't was geen echte pret, omdat je heel goed wist, dat je iets deedt, wat niet mocht en waardoor ze thuis in angst zouden kunnen raken.
„Bc kreeg een vréésehjk standje van juf en moest van vader voor straf dadelijk na 't eten naar bed en vanmorgen was ik om zes uur al op, om mijn schoolwerk te maken. Gelukkig maar, anders had ik zeker een nul voor mijn Fransche vertaling gehad," vertelde Dora.
„En ik krijg de heele week geen dessert en
31



Zondag mag ik niet bij Grootvader gaan eten. Dat is 't jammerste van alles," zei Nel.
„En wat voor straf heb jij gehad ? Of krijg je die pas als je weer beter bent, Dée," vroeg Dora benieuwd.
„Dx ?" Adéetje werd vuurrood en wendde haar hoofdje af. Toen zei ze zacht:
„Er is heelemaal niet over straf gesproken. Maar 't ergste vond ik, dat Moeder zoo huilde"..



UIT LOGEEREN.
Hè, wat was dat ?
Was 't nou al morgen ?
Wiesje zat ineens rechtop in 't vreemde bed, rekte zich al geeuwend uit, beide armen boven haar hoofdje. Helder scheen de zon door een kier van de gordijnen de kamer in en in een wip was Wiesje 't bed uit, om op haar bloote voetjes voor 't raam uit te kijken in den tuin, waar de duiven druk en vroolijk zaten te koeren op 't lage, grijze muurtje.
Kijk, daar vlogen er een paar weg, hoog hóóg de blauwe lucht in!
Wiesje trok de gordijnen wijder open, schoof 't raam wat meer op en ging er op haar knieën voor liggen. Een heerüjke geur van versch gemaaid gras stroomde de kamer in. O, kijk, daar kwam Cobus, de tuinmansjongen aan met een mand vol koolblaren. Zeker voor de konijnen.
83



Wat was 't' heerlijk hier buiten ! Heel anders dan op 't bovenhuis in 't warme, drukke Amsterdam, waar Wiesje woonde. Twee weken zou ze nu hier mogen blijven bij Oom Willem en Tante Lida! Zalig! Gisteren toen Vader haar wegbracht, had 't Wiesje wel lang geleken om veertien heele dagen en nachten van huis te zijn.... Ze was al een groote meid van tien jaar, maar nog nooit alleen uit logeeren geweest en toen ze van Moes en kleinen Broer afscheid nam, had ze wel even een raar, propperig gevoel in haar keel gehad, net of ze zou gaan huilen....
Maar in den trein was ze 't gauw vergeten en toen Vader 's avonds wegging, voelde Wiesje zich bij Oom en Tante en bij Suus en Dolf en Bert zóó thuis, dat ze er niet over dacht één traantje te storten. En ze had Vader bij zijn vertrek nog nageroepen:
„Zeg maar aan Moes, dat 't hier dól is en dat ik heusch zoet zal zijn."
En toen de kinderen kort daarop alle vier naar boven moesten — om acht uur sloeg onverbiddelijk 't klokje van gehoorzaamheid — en Tante haar had toegedekt, was ze geen vijf minuten daarna rustig in slaap gevallen.
Hoe verbazend gauw ging zoo'n nacht voorbij!
't Was zeker nog heel vroeg, dacht Wiesje. Je
34



hoorde nog heelemaal geen leven in huis. Nee, mis hoor ! Daar kwam Suus aan de kamerdeur :
„Zeg, Wies, sta je op, 't is zeven uur."
,,'k Ben d'r al uit," riep Wiesje vroolijk.
Suus kwam binnen, ook in haar nachtjaponnetje en van louter plezier dansten ze toen de kamer door, tot ze allebei buiten adem op een stoel neerploften.
„Zoo leuk dat je hier bent," hijgde
Suus en Wiesje knikte lachend, niet in staat een woord te zeggen.
„De jongens zijn al bijna klaar. Laten wij ook voortmaken, dan kunnen we voor 't ontbijt nog even naar buiten," stelde Suus voor, zoo gauw ze wat bekomen waren.
„Goed, wie 't eerst klaar is," en Wiesje sprong op, schonk vlug water in de waschkom en begon dapper te plassen. Een goed kwartiertje later waren ze beneden. Allebei tegelijk l
In de tuinkamer was Tante Lida al bezig voor 't ontbijt te zorgen. De glazen tuindeuren stonden wijd-open en de zon scheen vroolijk naar binnen en deed den koperen theeketel, die gezellig' raasde, blinken of hij van goud was. Midden op tafel prijkte een vaasje met reseda en kleine, gele roosjes.
„Die zijn van Dolf. Uit z'n eigen tuintje,"
85



vertelde Tante toen Wiesje, die heel veel van bloemen hield, er haar wipneusje in begroef om diep den fijnen geur in te ademen.
„Mogen we nog even den tuin in, Moeke," vroeg Suus.
„Ja, maar dadelijk komen als er gebeld wordt. Hier is wat oudbakken brood, strooi dat maar voor de vogels."
Suus nam 't bordje met 't in kleine stukjes gesneden brood aan en gearmd gingen zij en Wiesje naar buiten, waar de musschen luid sjilpend kwamen aanvliegen en zich flink te goed deden, totdat een paar hongerige duiven, die er ook wat van hebben wilden, ze uit elkander dreven.
De beide meisjes hadden nog net tijd om even naar de konijnen te gaan kijken; toen luidde de bel voor 't ontbijt. De anderen waren al binnen.
,Jk heb zoo'n honger," zei Bert, die vuurrood zag van 't werken in zijn tuintje, ,,'t Onkruid is er allemaal uit. Nou zullen jullie 's zien hoe mooi mijn reseda wordt! Moeke, over één weekje krijgt u net zulke mooie van mij, als u nu van Dolf hebt!"
„Kun je begrijpen. Je hadt al veel eerder moeten wieden," zei Dolf een beetje min-
36



achtend. „Jij laat alles altijd maar staan."
„Niet waar I Maandag heb ik er nog een hóóp uitgehaald en mijn violieren waren toch lekker veel mooier dan de jouwe."
„Och," kwam Dolf weer, zijn schouders ophalend, maar Oom, die ineens van achter zijn courant opdook, maakte een eind aan de opkomende kibbelpartij door te zeggen :
„Stil jongens! Wat moet Wies wel denken ? Die is zulke kemphanen heelemaal niet gewend, of kibbel jij thuis wel eens met Broer, Wies ?"
„Nee," lachte Wiesje. „Broer is nog veel te klein. Die kan nog niet eens praten."
„Nou maar, onze jongens kunnen mekaar geducht in de haren zitten. Ze meenen 't wel niet zoo kwaad, maar 't is toch niet heel aardig om aan te hooren. Dat zul je wel merken," zei Oom met een plagend knipoogje naar Dolf en Bert, die groote happen van hun boterhammen namen en voor zich keken, want ze schaamden zich wel wat voor hun nichtje.
Maar Wiesje lachte er om en na 't ontbijt toen Oom zijn zieken ging bezoeken — hij was dokter op 't dorp waar ze woonden — gingen ze met hun viertjes prettig buiten spelen. Ze schoten goed op samen. De jongens kibbelden wel eens af en toe — dat kónden ze nu een-
87



maal niet laten — maar 't duurde nooit lang, of ze verzoenden zich weer met elkaar. De dag was om voor ze het wisten, en Wies schreef dien avond een langen brief naar huis, zoodat Vader en Moes den volgenden ochtend al met verheugde gezichten lazen van al de pret, die hun dochtertje daarginds had.
En nu was 't de avond van den vijfden dag, dien Wiesje bij Oom Willem en Tante Lida doorbracht.
Meer dan een half uur geleden had Tante haar ingestopt en nóg kon Wiesje den slaap maar niet vatten. Telkens keerde ze zich om en om in 't groote logeerbed.... Zelf wist ze maar al te goed wat er aan haperde.... Ze had iets heel leelijks gedaan, waar ze nu o, zoo'n spijt van had en 't ergste was, dat Cobus de tuinmansjongen, er morgen waarschijnlijk de schuld van zou krijgen.
Iedereen dacht dat hij 't gedaan had. O, 't was verschrikkelijk. Wiesje wist geen raad....
Zóó was 't gebeurd.
Ze speelden met hun vieren verstoppertje. Bert „was 'm" en omdat hij zoo gauw telde, waren Suus en Dolf en zij zoo hard ze konden ieder een anderen kant uitgehold. Wiesje, die
38



't vlugst was, had zich verstopt achter in den tuin bij 't schuurtje en Bert kón haar maar niet vinden. Die zocht alleen op plekjes dicht in de buurt en Wiesje had in zichzelf een pret van belang. Ze besloot nog een poosje rustig in haar schuilhoekje te blijven voor ze zich vertoonde, want hoe later je gevonden werd, hoe meer eer l Terwijl ze daar zoo stond, viel haar oog op den perzikboom, die tegen den muur van het schuurtje geleid was en waaraan een massa prachtige perziken zaten. De meeste waren nog niet heel rijp, maar juist onderaan hingen er een paar heerlijk in 't zonnetje te stoven. Die zagen er net zoo
rood en donzig uit als Wiesjes eigen wangen
Ze ging er vlak bij staan, voelde er toen heel voorzichtig met één vinger aan.... Hè, die twee daar vlak tegen elkaar waren heelemaal
warm van de zon Nog even voelen en
Wiesje kwam er nog eens aan. Maar, o wee, daar ploften ze ineens allebei op den grond. Vlak voor Wiesjes voeten vielen ze in 't gras. Haar hartje bonsde van schrik en haar wangen werden nog rooder dan de perziken.
Zóó had ze 't niet bedoeld, nee waarlijk niet! Wat zou ze doen ? Ze stü in 't gras laten liggen, of ze gauw naar Tante Lida brengen en eerlijk vertellen wat er gebeurd was ?
39



Ze raapte ze op, rook er eens aan .... één had al een gekneusd plekje.... Het sap liep haar langs de vingers. Kom, er zaten nog zooveel perziken aan den boom. Ze kon deze eigenlijk best opeten. Een paar meer of minder gaf niks, niemand zou 't merken....
Schuw keek ze om zich heen en ineens zette ze haar tanden in de overrijpe vruchten en at ze gulzig met schil en al op. De pitten, waarin ze zich bijna verslikte, wierp ze in 't gras en haar mond en haar kleverige vingers veegde ze snel aan haar zakdoek af. Toen luidde de etensbel en ze holde naar huis, op de verwonderde vragen: „Waar heb jij toch gezeten," brutaalweg antwoordend :
„Dat zeg ik nou 's lekkertjes niet!"
Maar aan tafel was ze stil geweest, had ze niet zoo flink gegeten als anders en de schrik sloeg haar om 't hart, toen Oom tegen 't theedrinken binnenkwam met twee perzikpitten in zijn hand. Je kon hem aanzien, dat hij heel ontstemd was.
„Heeft iemand van jullie aan de perziken gezeten ? Ik wou enkele mooie rijpe, die onderaan hingen en waar ik alle dagen een oogje op hield naar vrouw Bos brengen, die zoo ziek is, maar jawel, ze waren er af toen ik daarnet ging
40



kijken en de pitten vond ik tusschen 't gras. Er is dus iemand aan geweest. Een van jullie soms ?"
„Nee, Vader," riepen de kinderen als uit één mond.
„Nee Oom," zei ook Wiesje.
Ze kreeg een kleur als vuur en trilde op haar beenen, maar 't begon al donker te worden en ze stond achter in de kamer. Niemand sloeg bizonder acht op haar.
,,'t Spijt me, dat ik zooiets denken moet, maar dan ben ik bang, dat Cobus 't gedaan heeft. Hij deed den laatsten tijd zóó zijn best en ik vind 't heel jammer, maar als hij niet van 't fruit kan afblijven, zal ik genoodzaakt zijn ernstige maatregelen met hem te nemen."
„Hè," zuchtte Tante, „'t zou wel heel ondeugend zijn van een jongen, die 't zóó goed bij ons heeft."
„Nu, we zullen er niet verder op doorgaan voor 't oogenblik. Cobus is al naar huis. Ik zal hem morgenochtend wel onder handen nemen," zei Oom.
„De kinderen wilden graag wat zingen, is 't niet," en Tante ging aan de piano zitten, terwijl Dolf met de muziek kwam aandragen.
't Waren aardige, vroolijke liedjes en Wiesje
41



kende er verscheidene van. Toch was 't haar niet mogelijk mee te zingen; dan zou ze zeker zijn gaan huilen. Stil en lusteloos stond ze er bij. Ze durfde 't niet zeggen, omdat ze zich zoo vreeselijk schaamde. Hoe ze zich den heelen avond had goedgehouden begreep ze zelf niet. Zelfs toen Tante Lida haar bij 't toedekken vroeg : „Zeg, Wies, scheelt er iets aan? Je was zoo stil," had ze geantwoord met haar hoofdje naar den muur gewend:
„Nee, niks Tante, ik ben alleen erg moe."
Toen was Tante na haar een nachtzoen gegeven te hebben heengegaan, bij zichzelf denkend, dat 't kind wel vreemd en stil geweest was den heelen avond en plotseling dacht ze met schrik aan die perziken.... Nee, dat kón niet zijn. Tot zoo iets was Wies niet in staat. Misschien verlangde ze naar huis. Ze was vroeger immers nooit alleen uit logeeren geweest. En toch.... Nu ze zou over een uurtje nog maar eens gaan kijken of Wiesje sliep en Tante Lida waschte den theeboel om en begon aan haar verstelwerk.
Intusschen lag Wiesje boven te woelen in 't groote bed. Van slapen kwam maar niets; hoe stijf ze haar oogen ook toekneep en hoe dikwijls ze tot zichzelf zei: „Nou wil ik er niet meer
42



aan denken," ze moest er aan denken, ze kón niet anders.
Cobus zou de schuld krijgen voor iets wat zij
gedaan had. Misschien moest hij wel weg
Cobus, die zoo aardig voor haar geweest was en haar bal tot tweemaal toe voor haar uit de sloot gevischt had, zelf gevaar loopend van er in te vallen. Ze zag Cobus' verbaasde en bedroefde gezicht al, als Oom over de perziken zou beginnen. Oom zou hem toch niet kunnen gelooven als Cobus zei, dat hij 't niet gedaan had O, 't was vreeselijk!
Ze huilde zachtjes met haar hoofd in 't kussen, begon toen al harder, zoodat 't bed schudde en haar sloop nat werd van al de tranen.
Wat moest ze toch doen ? O, was Moes maar bij haar. Aan Moes zou ze 't wel durven zeggen, maar ze schaamde zich zoo voor Oom en Tante en voor Suus en de jongens, die 't natuurlijk ook zouden weten. Nog nooit had ze zoo'n spijt, zoo'n verdriet gehad, als nu door haar eigen schuld.
Langzamerhand werd ze toch wat kalmer. Ze zag duidelijk in, dat ze 't moest gaan vertellen, al zag ze er nog zoo tegenop. Hoe eerder ze ging, hoe beter en net wou ze 't dek wegslaan en uit bed komen, toen de deur geopend werd en
43



Tante Lida zachtjes binnenkwam. Bevend zakte Wiesje achterover in 't kussen, maar Tante sprak niet, ging alleen stil op den rand van 't bed zitten, zei toen eindelijk heel zacht:
„Wies, ik dacht, dat je me nóu misschien wel iets wilt zeggen."
En Wiesje, o zoo blij, dat Tante's stem zoo vriendelijk klonk en dat ze nu zou kunnen uitspreken wat haar zoo bezwaarde, deed met een heesch stemmetje 't heele verhaal.
Tante liet haar vertellen, viel haar geen enkele maal in de rede. Ze vond 't heel erg, maar had toch wel medelijden met Wiesje, omdat 't kind zoo'n innig berouw toonde.
„Gelukkig dat we 't nu weten; anders had Oom Cobus morgenochtend onder handen genomen en hoe vreeselijk zou dat voor den armen jongen geweest zijn! Ga nu maar liggen, dan zal ik 't wel vast voor je aan Oom zeggen. Morgen kan je er dan zelf met hem over praten," zei Tante, Wiesjes verwarde haren gladstrijkend en Wiesje, moe van 't huilen, üet zich gewillig instoppen en viel spoedig daarop vast in slaap.
Den volgenden ochtend was ze al vroeg bij de hand, vóór de anderen nog gekleed waren en zoo gauw ze Oom naar beneden hoorde
44



gaan, liep ze hem achterna, de studeerkamer in.
„Oom," begon ze bevend met neergeslagen oogen....
Oom nam Wiesjes gezicht tusschen zijn beide groote handen en zag haar ernstig, maar niet onvriendelijk aan, want hij begreep wel dat ze heel veel verdriet had van hetgeen er was voorgevallen. Oplettend luisterde hij naar alles wat ze te vertellen had. Nee, Wiesje spaarde zichzelf niet. Ze zag wel in hoe groot haar schuld was en daarom zei hij maar niet veel en beloofde, om 't voor haar aan de kinderen te zeggen. Die moesten 't natuurlijk weten, omdat ze er anders Cobus op aan zouden zien.
't Was een moeilijk oogenbük voor Wies toen ze de tuinkamer instapte, terwijl de anderen, die 't nu allemaal wisten, al aan tafel zaten.
Onhoorbaar sloop ze naar haar plaats en niemand sprak een woord, totdat Dolf ruwgoedig ineens zei:
„Wies, 't was gemeen van je, maar je hebt 't eerlijk bekend en dat vinden we flink," en toen gaven ze haar alle drie een hand.
Verder werd er niet meer over gesproken, maar vergeten kon Wies 't natuurlijk niet.
45



Enkele maanden later, 't was op Sinterklaasavond, kwam er een pakje voor Cobus, heelemaal uit Amsterdam. Er zat een keurig-gebreide bouffante in, waar hij dolblij mee was, maar hij is er nooit achter gekomen, wie hem die gestuurd heeft.
46



VADERS JONGEN.
't Afscheid waartegen ze allemaal zoo hadden opgezien was voorbij. Vader was weg en Oma, üe kwam om Moes de eerste dagen na zijn vertrek gezelschap te houden, ging dien morgen «veer naar huis, zoodat ze nu voor 't eerst weer gewoon onder elkaar waren geweest: Moes, Eans, Beppie en hij — Wim — de oudste van de drie kinderen.
In langen, langen tijd zouden ze Vader niet terugzien, want Vader was zee-officier en voor drie jaar naar Indië....
Wat hadden ze 't druk gehad, die laatste weken van Vaders groote-verlof! Eerst de verhuizing naar hier, naar de stad, waar ze gedurende Vaders afwezigheid zouden wonen, toen telkens bezoek van de ooms en tantes, die goeie reis kwamen wenschen. Maar 't was wel een leuke tijd geweest, vol afwisseling en pretjes.
47



Heerlijk vonden Wim en Hans 't, om in 't nieuwe huis samen een eigen kamer te hebben en ook de nieuwe school beviel hun opperbest.
Wim, nu in de vierde klasse, leerde Fransch wat hij heel gewichtig vond. In een dik, blauw schrift maakte hij thema's: „Le papa de Bernard" en „Bernard a le sel," waarom de twee jaar jongere Hans, die twee klassen lager zat en dus nog geen Fransch leerde, hem eigenlijk wel een beetje benijdde.
Maar voor Wim begon 't nieuwtje er al gauw af te slijten en de laatste week voor Vaders vertrek was hij van niets anders vervuld geweest dan van dat eene verschrikkelijke ding: dat Vader wegging en dat ze hem in drie heele jaren niet terug zouden hebben....
Wim werd er stil van, kon op school niet goed zijn gedachten bij de les houden en huilde iederen avond in bed met zijn hoofd diep in 't kussen, dat Hans 't niet hooren zou....
Hans vond 't ook erg naar. Natuurlijk ! Maar Hans was zooveel jonger. Die hoefde er niet aldoor aan te denken, dat kon je duidelijk merken. Die had honger 's middags aan tafel en lachte en stoeide met Beppie, 't kleine zusje van vier, dat er nog zoo goed als niets van begrijpen kon. Maar Wim sprak er niet over, ook niet
48



tegen Moes. 't Gaf niks, of je d'r al over praatte, 't gebeurde immers tóch; maar toen Moes een van de laatste avonden zei:
„Hè, laten we nog 's gezellig gaan zitten en genieten van de oogenblikken, dat we nog bij mekaar zijn," had Wim ineens gedacht: o, als 't eens voor 't laatst was, als we Vader eens
nooit meer terug zagen En hij werd zóó
bedroefd en angstig, dat hij de kamer uitliep naar boven, waar hij snikkend voorover in zijn bed plofte en huilde, totdat Vader hem zelf kwam halen. Hij hoorde nog Vaders stem, die troostte:
„Maar mijn beste ventje, maak je nóu niet zoo overstuur."
En toen Wim bleef snikken had Vader gezegd :
„Toe, doe je best om flink te zijn en wees vooral lief voor Moes. Hans en Beppie zijn zooveel jonger. Die begrijpen 't nog zoo goed niet. Maar jij bent de oudste, jij moet Moes met alles helpen en 't gezellig voor haar maken als ik weg ben. Zal je dat doen, Wim ? Dan ben je mijn jongen 1"
Toen had Wim moedig zijn tranen afgedroogd, allebei zijn armen om Vaders hals geslagen en gezegd, dat hij zijn best zou doen en Vader had
49



een spons genomen en Wims roodbeschreide oogen lekker met koud water gewasschen, zoodat je 't niet meer zoo erg zien kon, dat hij gehuild had en daarop waren ze samen naar beneden gegaan, waar Moes aan de piano zat en Hans en Beppie vroolijke liedjes zongen.
Een oogenblik later was er een groot pak bezorgd ; daarin zat voor ieder een verrassing : een portret van Vader in zee-officiersuniform. Voor Moes was 't groote met de eikenhouten lijst, dat nu boven 't buffet in de huiskamer hing. De kinderen kregen ieder een kleiner in een verguld lijstje, dat ze met Vaders hulp boven hun bedjes een plaats hadden gegeven. Beppie knikte er iederen morgen onder 't aankleeden tegen en zei dan, eigenwijs met haar krullekopje schuddend:
„Goeie morgen, paatje !"
Die laatste avond leek net een droom. Moes had appels en kastanjes in den haard gepiept en Vader vertelde allerlei leuke verhalen van zijn reizen en uit den tijd toen hij nog adelborst was. Ze konden zich geen van allen voorstellen, dat hij den volgenden dag weg zou zijn....
't Was een gure, mistige morgen en om tien uur kwam Oom Henri al, die hem naar Genua ging brengen, waar de
50



mailboot Vader verder meenam naar Indië.
Wim en Hans waren niet naar school geweest en 's middags toen Moes, die eerst zoo gehuild had, wat kalmer werd en de kinderen alle drie dicht om haar heen zaten, kwam Oma. Eerst begon Moes weer te huilen, maar ze vond 't toch prettig, dat Oma er was. Die had hen allemaal wat opgevroohjkt en verteld van toen Moes en tante Dora nog kleine meisjes waren en ze hadden gelachen. Moes ook!
's Avonds waren ze hun eersten brief aan Vader begonnen. Hij — Wim — had Beppie's handje vastgehouden, want Bep wou ook schrijven en drie dagen later kwam er een brief van Vader uit Genua voor Moes en voor de kinderen ieder een mooie briefkaart. De brief was maar kort, want Vader had niet veel tijd tot schrijven gehad, maar ze waren er toch heel blij mee geweest en Moes had hem telkens moeten voorlezen.
Na 't vertrek van Oma ging alles weer zijn gewone gangetje, 't Was Zaterdagavond en Wim zat aan de tafel in de huiskamer zijn werk te maken, terwijl Moes boven Hans en Beppie naar bed bracht.
„Ziezoo, klaar!" Hij zette een dikke streep onder zijn Fransche thema en sloot met een
51



zucht van verhchting 't schrift. Wacht maar, nou ging hij 't hier voor Moes eens gezellig maken, net als Vader altijd deed.
Hij legde zijn boeken en schrift weg, zette voorzichtig 't theeblad op tafel en de vaas met de mooie, witte chrysanthen, die een vriendin van Moes dien middag gebracht had, schoof Vaders groeten stoel bij den haard, ,,'t kleine rooie stoeltje," waar Moes altijd in zat er tegenover met 't voetkussen er bij, legde toen de krant boven op 't naaimandje, dicht in haar bereik. Zoo zag de kamer er veel gezelliger uit. Had hij niks vergeten ? O wacht, de portefeuille met de boeken van 't leesgezelschap nog! 't Kon zijn, dat Moes liever las of platen keek.
Weet je wat, hij ging vast in den grooten stoel zitten met de krant voor zijn gezicht. Hij zou voor de grap net doen, of hij Vader was en met een lachje op zijn oolijk jongensgezicht bleef hij wachten tot Moes binnenkwam, zei toen, trachtend met zijn hoog stemmetje Vaders stem na te bootsen :
„Zoo vrouwtje, liggen de kleuters er in ?"
Moes keek heel verbaasd en lachte.
„Maar jongen," zei ze en daarna, „hoe gezellig ziet 't er hier uit," en ze ging over hem zitten in 't rooie stoeltje.
52



Toen met een vochtigen glans in haar oogen strekte ze ineens haar armen naar hem uit, trok Wim bij zich op schoot en zei zacht met trillende stem:
„O Wim, hoe hef van je ! 'k Wou, dat Vader ons nou eens zien kon"....
Lang nog zaten ze dien avond bij elkaar en hoewel ze 't eigenlijk niet afspraken, werd 't van toen af een zwijgende overeenkomst tusschen die twee, om voortaan zóó hun Zaterdagavond samen door te brengen.
53



VAN TWEE JARIGE JONGENS.
Het was nu al meer dan twee maanden, dat Nico liggen moest, 's Morgens kwam Sien-vanGrootje, (de oude keukenmeid, die Vader en de Ooms nog gekend had, toen ze kleine jongens waren) hem wasschen en in zijn dag-hansop steken en dan werden de schuifdeuren opengeschoven en mocht hij even loopen naar de andere kamer, waar in de aangrenzende serre de rustbank stond, vlak voor de open tuindeur.
Daar lag Nico dan den heelen dag tot het donker werd en Grootje — hij zei altijd „Grootje" tegen zijn Grootmoeder — hem zelf weer te bed hielp.
Hij had er wat leerboeken en speelgoed liggen, deed af en toe eens een spelletje met Grootje, maakte eiken dag een paar sommen en een taalles je, om niet alles te verleeren en te vergeten, maar hij mocht zich volstrekt niet
54



srermoeien en dus nooit iets lang achtereen doen, had de oude dokter gezegd en dat was voor Nico, die graag leerde en den laatsten tijd tot de eersten van zijn klasse behoord had, een héél ding. Omdat hij echter zoo graag weer gezond en sterk wilde zijn als met Kerstmis zijn Vader en Moeder met de beide zusjes uit Indië terugkwamen, deed hij erg zijn best zich in zijn saaie leventje te schikken.
Deze dag, de zesde Juli, was een heel gewichtige voor Nico : zijn negende verjaardag !
Den vorigen avond al kwam er een lange brief uit Indië en een postpakket met een nieuwe legkaart, een boek en een heele boel kiekjes!
Een daarvan: zijn Vader en Moeder met de beide zusjes theedrinkend op de witte voorgalerij van hun huis, zat in een beeldig lijstje van gesneden ivoor en Nico, die 't op een tafeltje vlak bij zich had staan, kón er maar niet genoeg naar kijken.
„Je moet ons maar dicht bij je zetten, mijn lieve jongen, want we zullen den zesden Juli natuurlijk nóg meer aan je denken dan anders en in onze gedachten mee feestvieren," schreef zijn Moeder en Vader beloofde, dat Nico met Kerstmis een fiets kreeg. Vader, zou die dan
55



zelf met hem gaan koopen, maar.... Nico moest eerst heelemaal beter zijn.
Ida, Nico's oudste zusje van zes, had een inktlap voor hem gemaakt en Atie, die pas vier was, een boekenlegger. Er was een grappig briefje bij, door Ida met groote koeienletters geschreven :
„Liefe Niekoo, ik feliziteer je wel en hep een inktlab voor je gemaak. Daar kan je dan je natte pen affegen, dan blijft hij mooi. Atie heef een boekelegger voor je gemaak, maar maatje heef haar geholpen, want alleen kan ze dat niet. Ze is nog veels te klein. Dag broer, kussen van
Ida en Atie."
Die lieve, kleine led 1 Hoe lang zou ze wel over dat briefje geschreven hebben ? En Atie, die ook al iets voor hem gemaakt had! De tranen waren Nico in de oogen gekomen, maar Grootje, die bij hem zat en hem met het uitpakken van het pakket geholpen had, dreef de waterlanders gauw op de vlucht door te zeggen :
„Weet je wel, dat morgen Oom Johan en Tante Bertha met kleinen Arnold overkomen ?"
Nee, daar wist Nico nog niets van en dat was een heele verrassing voor hem. Bij Oom
56



Johan en Tante Bertha, die met hun gezin in Amsterdam woonden, was eigenlijk Nico's „thuis", zoolang zijn ouders nog in Indië bleven. Grootje had Nico wel graag bij zich willen nemen, maar in Amsterdam waren de scholen zooveel beter en daar was hij in een gezin met jongens van zijn eigen leeftijd. Daarom was hij daar kort na zijn komst in Holland heengegaan, totdat hij einde April kouvatte en heel ziek werd. Zijn longen bleken aangedaan en omdat, ook toen bij beterde, de koorts nooit geheel verdween, had de Amsterdamsche dokter een ligkuur zooveel mogelijk in de buitenlucht aangeraden en had Grootje zich dadelijk bereid verklaard, zich over haar kleinzoon te ontfermen.
De rust en de goede lucht en niet 't minst de hartelijke zorgen van Grootje en Sien, die maar aldoor lekkere hapjes verzon om Nico flink te laten eten, hadden zoo'n goeden invloed uitgeoefend op zijn ongesteldheid, dat de koorts nu al sinds twee weken voor goed verdween en de dokter hoop gaf, dat Nico al heel gauw zou mogen beginnen met op te staan en rond te loopen.
Ging dat goed, dan zou de dorpsonderwijzer hem nog trachten bij te werken voor de 4e
57



■I
klasse, zoodat hij tóch overging na de groote vacantie.
Daar was Nico zóó blij om. Hij zou 't vreeselijk vinden om te blijven zitten en niet meer met zijn neefje Eduard, even oud als hij, in dezelfde klasse te zijn. Ee en hij waren zulke goede vriendjes, dat Oom en Tante 't ook heel jammer zouden vinden als de neefjes gescheiden werden.
Sneu, dat Ee vandaag niet meekwam, maar Arnold was toch ook een leuk kereltje, al had je niet zóóveel aan hem, omdat hij pas vijf was.
O, Nico verheugde zich zoo op 't koffieuurtje. Dan zouden Oom en Tante met kleinen Nol er zijn en met 'n vroolijk gezicht bekeek hij zijn schatten nog eens : de cadeautjes uit Indië, het nieuwe Halmaspel en het postzegelalbum, dat hij van Grootje gekregen had en het kleurboekje met de rol chocoladen guldens, die Sien hem in de hand had gestopt, toen ze hem kwam helpen aankleeden, met een :
„Daar hartje, da's voor je verjaring van ouwe Sien. En dat je in je nieuwe jaar, maar weer gauw heelemaal gezond mag worden!"
Het kwam er zóó welgemeend uit, dat Nico ineens zijn beide armen om Siens hals had geslagen en haar goedig, oud rimpelgezichtje kuste.
58



Lachend met 'n „jongen-nog-an-toe, wat mekeer je nou," weerde ze hem af en schoof voor den spiegel haar muts recht, die door Nico's onstuimige liefkoozing heelemaal scheef was gaan staan. Ze moesten allebei lachen en Nico had gezegd:
„Ja, Sien, je bent een best mensch als je niet bromt. Dat schrijft Vader ook in zijn brief. Je moet wèl de komplimenten hebben," en Sien, heel vereerd, dat „meneer Karei," dien ze ook als kleinen jongen gekend had, haar zijn groeten het overbrengen, verviel, terwijl ze de kamer opruimde, in eindelooze verhalen van vroeger.
,,'t Waren bengels hoor, die Pa en die Ooms van jou en as ze 's Zaterdags in 't bad mosten, nou, dan hadden Mevrouw en ik onze handen vol. En altijd hingen d'r natte pakkies te drogen! Want ééns in de week lag-'t-er geregeld een van de vier in de vaart. Jou Pa is ereis bijna verdronken," en Sien vertelde maar door, hoe de tuinman en zij met een hark en een bezem waren komen aansnellen en zóó Nico's Vader, die uit de boot gevallen was, uit het water getrokken hadden.
„En schreeuwen dat-ie deed ! Schreeuwen ! 'n mager varken was er niks bij," verzekerde Sien, terwiü ze Nico op de rustbank in de serre hielp
59



en zijn cadeautjes netjes op een tafeltje naast hem uitstalde.
Toen was Netje, 't werkmeisje, gekomen. Ze was de oudste dochter van den tuinman en bracht Nico een mooie bloeiende geranium :
„Kompliment van Vader, en of dat-ie de jongeheer daarmee pleizieren kan op zijn verjaardag ?"
Nu, Nico was er heel blij mee. Hij hield zoo van die vroolijke, roode bloemen en dit was een bizonder mooie plant met wel drie dik-bloeiende trossen er aan.
„Dank je wel, hoor Net! En zal je aan je Vader zeggen, dat ik er erg blij mee ben en 'r goed voor zal zorgen ? Zet 'm alsjeblief daar neer, tusschen mijn andere cadeautjes, dan kan ik 'm aldoor zien," en Nico vertoonde Netje al zijn geschenken en presenteerde haar van de rol chocolade.
„Me broer Teunis komt strakkies ook effe wenschen," zei Netje toen. „Maar hij had liever, dat ik de plant gaf. Hij is ook jarig vandaag !"
„O," zei Nico, „hoe grappig! En hoe oud wordt Teunis ?"
„Veertien, jongeheer !"
„Dus dan is-t-ie precies vijf jaar ouder dan ik. Wat 'n boel! En ik ben haast net zoo lang!"
60



„Ja, wij benne geen van allen groot uitgevallen," lachte Netje, maar Grootje, die juist binnen kwam zei: „Groot of klein, jullie mogen 'r wezen, hoor, want jullie zijn allemaal flinke, oppassende menschen en daar komt 't toch maar op aan!"
„Ja mevrouw," knikte Netje, 'n beetje verlegen, maar toch blij dat 't gezegd werd, want ze wist, dat haar mevrouw 't méénde en veel met hen allemaal ophad en zingende deed ze dien morgen haar werk.
Juist toen Nico zijn ontbijt binnen had, zag hij Teunis het hek openen en vroolijk riep hij :
„Teunis, Teunis, ik feleeiteer je wel met je verjaardag!"
Teunis keek snel op, kreeg een kleur en kwam dadelijk naar de serre:
„Ik fülisteer u ook wel, jongeheer t"
„Kom er maar in, Teunis, en geef me 'n hand, en kijk eens hoe mooi jullie geranium staat tusschen mijn presenten ! Ik ben er zóó blij mee," verzekerde Nico en Teunis het zijn klompen staan bij 't serre-trapje en kwam met zijn pet in de hand op kousenvoeten naar binnen.
,,'t Beste, jongeheer ! Nog vele jaren na déze," zei hij wijs en gaf Nico een hand.
„Zeg, Teunis, hoe grappig, dat we vandaag
61



allebei tegelijk jarig zijn! Vind-jij 't ook altijd zoo'n leuke dag ?"
„Leuk?.... Och nee da' kan ik nou
juist niet zegge," stamelde Teunis verlegen, zijn pet ronddraaiend tusschen zijn handen en 't viel
Nico ineens op, dat hij gehuild had Zijn
oogen stonden zoo vreemd. Nico schrikte er van, vooral toen Teunis' gezicht nog meer betrok.
„Heb je dan niks gekregen," vroeg hij zacht.
„Nee," zei Teunis, „niks niemendal! Dat kan d'r tegeswoordig nie meer op overschieten. We benne met z'n zevenen en de tijde benne slecht, 'k Had zóó gehoopt, dat ik vandaag 'n paar nieuwe schoenen krijgen zou, maar nee hoor, geen denken an, al heb ik ze nóg zoo hard noodig ! En. — en nou zegt moeder dat, 't zoo niet langer kan.
M'n ouwe schoenen benne zóó stukkend, dat ik er nie meer mee gaan kan, maar nou willen ze, dat ik me hondje verkoop ! U weet wel, dat kleine taksje, dat ik verleden jaar van de buren gekregen heb! 't Is zoo'n leuk beestje en de notaris, die eergisteren bij ons langs kwam zei, dat-ie Petertje wel voor twee rijksdaalders koopen wou. Maar ik wou 't niet doen. 'k Ben d'r zóó an verbonden".... en er volerde iets.
62



dat op een snik leek, doch de jongen ging verder: „En nou zegge ze thuis, jó, als jij nieuwe schoenen wil hebben, mot jij je hondje maar weg doen en o, jongeheer, ik vin 't toch zoo naar en Ah, me jongste zussie, ook! Die houdt ook zooveel van Petertje, 't Is zoo'n lief, vrindelijk beest 1 Zoo gauw as 'k me beene in huis heb, komt-ie naar me toe. Maar nou zal 't gauw uit zijn! 'k Mót 'm wel afgeven, want ik kan Zondags toch nie op me klompen naar de kerk!"..
„Nee, dat begrijp ik ! O, Teunis, ik vind 't zoo akelig voor je. Is er niets anders op te verzinnen ?"
„Nee, jongeheer, de tijde benne zóó slecht en een paar goeie schoenen kosten op z'n minst vijf gulden. Ik heb zulke groote voeten, da's óók nie voordeelig! En laatst heb ik al een nieuwe werkbroek gehad, 't Is nie anders, 'k zal Petertje motte verkoope. D'r zit niks anders op. Zaterdag komt de notaris nog 's terug en 't is nou Donderdag.... dus," en Teunis veegde ruw met zijn hand langs zijn oogen, die vol tranen stonden, „dan zal 't er tóch van motte komme. Afijn, 'k zal dan maar denke, dat Peter 'n bést leventje krijgt, béter dan bij ons."
„Teunis, Teunis. waar zit ie ioneren ? Ga's
63



gauw de arebeien voor de koffie plukken," klonk Siens stem ineens.
„Ja, ja, ik kom! Nou, dag, jongeheer," en Teunis schoot bij 't serretrapje vlug in z'n klompen.
„Teunis, wil je 'n chocolaadje ? Wacht even," riep Nico, maar de jongen was den tuin al ingehold, doodsbang, dat hij van Sien een standje zou oploopen en dan zou hij zijn tranen niet langer kunnen bedwingen. Stom eigenlijk, dat hij er met den jongenheer over gesproken had. 't Gaf allemaal niks. Zijn hondje, waar hij zooveel van hield, moest hij tóch afgeven, 't Was ook eigenlijk een echt rijkelui's hondje. Heelemaal geen hond voor menschen, zooals zij, die maar amper aan de kost konden komen en terwijl hij in den achtertuin de aardbeien plukte, trachtte hij zichzelf te troosten met 't denkbeeld, dat Petertje wat 'n echt leventje tegemoet ging. De kinderen daar zouden veel van 'm houden. Petertje zou in 't begin misschien wel een beetje janken en ongelukkig zijn, maar gauw wennen en zijn oude baasje wel heelemaal vergeten over een tijdje....
Toen Teunis dat bedacht, snikte hij ineens hardop en een groote traan viel midden in de schaal met aardbeien.... Maar kom, hij moest
64



zich niet zoo toegeven en huilen als een jongejuffrouw. Hij was warempel véértien en diende zijn verstand te gebruiken. Zijn ouders lieten hem Peter niet verkoopen om hem te plagen, maar omdat ze werkelijk geen kans zagen, hun jongen op een andere manier, aan een paar schoenen te helpen, 't Was hard, maar 't móest en daarmee uit! En Teunis haalde zijn rooden zakdoek voor den dag, veegde er stevig mee langs zijn oogen, snoot daverend zijn neus en vervolgde toen moedig zijn aardbeien-pluk.
't Was warm in de zon en er waren er heel wat vandaag. Dat trof maar goed, nu er gasten op de koffie kwamen en Teunis, ijverig rondkruipend tusschen de aardbei-planten, repte zich wat hij kon, in 't minst niet vermoedend welke verrassing hem wachtte !....
Zoo gauw Teunis weg was had Nico, zeer begaan met „zóó'n zieligen verjaardag" de tafelbel, die zich vlak onder zijn bereik bevond, geluid en gevraagd, of Netje Grootje eens wou roepen. De oude mevrouw liet haar provisiekast dadelijk in den steek en kwam bij hem, een beetje verschrikt.
„Is er iets, jongenlief ? Je ziet er zoo opgewonden uit. Je voelt je toch wel goed ?"
„O ja, bést, Grootje. Met mij is er niets, maar
65



ik wou u wat vertellen. Hè, kom eventjes naast me zitten," en toen dicht aan Grootjes oor vertelde hij van Teunis' verdriet en zijn plannetje.
„Want weet u, wat ik doen wou, Grootje ?"
„Ja, ik geloof, dat ik 't al begrijp," en de oude mevrouw stond op en ging lachend naar het ouderwetsche schrijfbureautje met de diepe laden. „Dit bedoel je zeker," zei ze, een groen steenen varkentje omhoog houdend.
„Juist, mijn spaarpot! Goed geraden, Grootje! O, wat is het beest zwaar. D'r zitten zeker wel duizend centen in," juichte Nico, het steenen varken schuddend.
Maar, dat liep tegen! Toen Grootje voorzichtig den kop van 't varken had afgeslagen, vielen er wel een heele boel centen en dubbeltjes op de courant, die er onder gespreid lag, maar nadat ze samen alles geteld hadden, bleek er niet meer dan drie gulden en twee en zeventig cent in te zitten. Daar kon Teunis geen stevig paar schoenen voor hebben, maar Grootje beloofde, dat zij er 't ontbrekende wel bij zou leggen en toen Teunis zijn schaal met aardbeien naar de keuken gebracht had, werd hij tot zijn groote verwondering voor de tweede maal in de serre geroepen.
„De jongenheer heeft een verrassing voor je,
66



Teunis," zei Grootje en Nico, opgewonden van plezier, stopte den verbluften Teunis twee blinkend nieuwe rijksdaalders in de hand en legde uit:
„Daar mag je nou een paar nieuwe schoenen voor koopen, dan hoef je Petertje niet weg te doen !"
„Maar jongeheer.... Mevrouw...." stamelde Teunis vuurrood en hij keek van den een naar den ander, zonder 't nog heelemaal te kunnen bevatten, doch toen de oude mevrouw alles nog eens duidelijk herhaalde, begonnen Teunis' oogen te glinsteren.
„Jongeheer, jongeheer," riep hij, Nico's hand schuddend, „ik ken je zegge, alsdat ik nog nooit in me leve zoo echt jarig geweest ben as nou!"
En toen Teunis weg was, fluisterde Nico tegen Grootje :
„En ik heb ook nog nooit zóó'n écht, jarig gevoel gehad!"
67



JETTIE'S „EERSTE CONCERT."
Ze woonden maar heel eenvoudig op een klein bovenhuis in een der buitenwijken van het stadje, doch Jettie vond, dat Moeder en zij toch een echt gezellig leventje hadden, zoo samen! Jettie was negen jaar en heelemaal: Moeders vriendinnetje. Van Vader, die stierf toen ze nauwelijks loopen kon, herinnerde ze zich niets meer, al leek zijn gezicht haar toch heel vertrouwd, door 't groote portret boven Moeders schrijftafeltje in de huiskamer. Moeder vertelde Jettie dikwijls van Vader, hoe goed hij was en hoe vroolijk en hoeveel hij hield van Moeder en zijn kleine dochtertje. Hij was dokter geweest en de menschen hadden veel met hem op, niet alleen omdat hij toonde een knap geneesheer te zijn, maar vooral omdat hij zoo hartelijk en zorgzaam was voor zijn zieken. De armen droegen hem op de handen en de gezichten
68



van de meest brommige en humeurige patiënten klaarden op als hij kwam, want hij had altijd een vroolijk praatje of een grapje.
„Als er geen ernstige zieken waren, was hij zoo vroohjk 1 Hij floot en zong door 't heele huis en hij kon met je spelen en je op zijn schouders door de kamer dragen, dat je juichte en trappelde van plezier. „Pop" noemde hij je altijd, omdat je toen nog zoo'n klein, teer dingetje was," vertelde mevrouw Olmers dikwijls aan haar dochtertje, als ze 's avonds, voordat Jettie naar bed ging, nog even bij de roode schemerlamp zaten.
Over Vaders heengaan na een korte, hevige ziekte van enkele dagen spraken ze bijna nooit, maar Jettie wist toch wel, wat een droevige tijd er na Vaders dood voor Moeder was aangebroken. Moeder had haar eens in enkele woorden gezegd, hoe moeilijk ze 't toen gehad had, want ze moest van een heel klein jaargeld rondkomen. Doch gelukkig was ze jong en flink en wist ze van aanpakken en omdat ze vóór haar huwelijk een muziek-examen gedaan had, was ze toen zoo gauw mogelijk zanglessen gaan geven en had ze er zoodoende bij weten te verdienen, wat kleine Jettie anders te kort zou zijn gekomen.
69



Nu had Moeder een massa leerlingen, die haar goed betaalden en daar ze echt plezier in haar werk had, zong ze veel in haar vrijen tijd en trad ze een enkele maal op concerten op. Dat waren altijd spannende dagen, maar toch wel prettig vond Jettie, tenminste als Moeder niet in een andere stad hoefde te zingen, want daar gingen minstens twee heele dagen mee heen en dan hadden Mijntje, 't dienstmeisje, en Jettie 't erg stil. Mijntje zorgde goed voor Jettie en voor alles wat de huishouding betrof en Jettie was ook heusch heel gehoorzaam, maar er ontbrak iets in huis, dat je aldoor bleef voelen.
„Onwennigheid!'' noemde Mijn dat en ze was even blij als Jettie, als ze samen mevrouws huispantoffeltjes en het theeblad weer klaar zetten en de kamer gezellig gingen maken voor haar thuiskomst. Maar als Moeder in de stad moest zingen en ze haar dus denzelfden avond weer terugzagen, was 't wel grappig. Moeder deed dan van te voren wel wat gejaagd en zag een beetje bleek, maar 't was zoo leuk, om haar te helpen kleeden in een van haar mooie concertjaponnen. Dan zag Moes er zoo jong en zoo hef uit, dat Jettie oogen te kort kwam en als eindelijk 't rijtuig Moeder afhaalde, hepen Mijntje en Jettie mee de steile trap af naarbe-
70



neden en keken 't rijtuig na, tot 't om den hoek der straat verdween.
Dan mocht Jettie een uurtje bij Mijn in de keuken zitten, waar ze een kopje thee en een beschuitje kreeg en als de klok half negen sloeg, werd ze naar bed gebracht en vertelde Mijntje haar onder 't uitkleeden allerlei van „thuis." Haar ouders waren boerenmenschen en haar oudste zuster diende in Utrecht bij rijke lui in een huis met wel vier booien. 't Was er „eng van deftigheid" verzekerde Mijntje, en ze zou niet graag met haar zuster hebben willen ruilen.
„Veel échter hoor, om met je mevrouw op en neer te gaan en alles met haar samen te doen ! Daarginds hebben ze met 'r mevrouw niks te maken. Die laat alles aan de huishoudster over en dat is zoo'n nare brompot. Altijd trekt ze 't tweede meisje vóór boven onze Jans en als je t mij vraagt, g'loof ik, dat Jans er alleen blijft om de hooge huur. Nee hoor, dan heb ik 't hier plezieriger," eindigde Mijntje meestal haar verhaal en dan bleef ze, nadat ze Jettie had toegedekt, nog even rondscharrelen en het bij haar heengaan de deur van het kamertje open, zoodat Jettie, nadat ze een poosje geslapen had, meestal Moeder hoorde thuiskomen en slaperig vroeg, of 't goed gegaan was en of Moes
71



5<
weer zulke mooie bloemen gekregen had.
Den volgenden ochtend vond ze dan een snoeperijtje en een paar bloemen in een glas water naast haar bedje en wist zich heelemaal niet meer te herinneren, dat Moeder die bij haar had neergezet.
„O, Moes, ik zou je toch zóó graag eens hooren zingen op een concert. Jk zou 't zoo éénig vinden de menschen te hooren klappen, terwijl je daar in de zaal staat," had Jettie onlangs gezegd.
„Ja, maar kindje, dat gaat toch niet. Het wordt zoo laat en je moet 's ochtends om half negen de deur al weer uit. Daar kan je heusch niet tegen. Dan zie je er den heelen dag zoo bleek en flets uit en kunt je hoofd niet bij je lessen houden. En je weet toch, dat je goed moet leeren, om naderhand examens te doen en voor jezelf te kunnen zorgen. Nee, hoor, je moet liever nog een paar jaartjes wachten," vond mevrouw Olmers, maar toen Jettie bovenaan op haar verlanglijstje voor Sintniklaas met reuzenletters schreef: Het allerliefste wou ik meegaan als Moeder weer eens zingt op een Concert 1!! had mevrouw beloofd :
„Hoor eens Jettie, misschien zal ik in de tweede week van Januari hier een liederen-
HeM
72



avond geven met juffrouw Weitere, die dan piano speelt. Komt 't nu zóó uit, dat 't op een Zaterdagavond valt en je dus Zondags kunt uitslapen, dan mag je mee, maar lukt 't niet en valt 't concert op een anderen avond, dan wil ik geen ontevreden gezicht zien, want je weet, dat ik er alleen maar tegen ben, omdat 't slecht voor je gezondheid is, als je niet genoeg slaapt."
„O Moes, hoe heerlijk! Nee, natüürlijk zal ik niet boos kijken als 't mis gaat, maar daar is toch een kansje hè, dat 't juist op Zaterdagavond valt!"
„Ja, dat is er 1" verzekerde mevrouw Olmere lachend en Jettie holde naar de keuken om Mijntje 't goede nieuws mede te deelen.
„Wees maar niet al te blij, Jet, 't kon wel's heelemaal in 't water vallen," beweerde de secure Mijntje, toen ze een oogenblik later kwam tafeldekken.
Maar 't viel niet in 't water ! Na enkele dagen was 't beslist, dat 't concert werkelijk op den tweeden Zaterdagavond in Januari zou plaatshebben.
Wat vond Jettie 't heerlijk! Ze was nog ééns zoo stil als andere, terwijl Moeder studeerde en ze wist precies welke liederen Moeder zingen zou.
78



De vreemde woorden begreep ze natuurlijk niet, maar dè muziek kende ze op een prik en héél zachtjes neuriede ze af en toe een eindje mee. Een HoUandsch liedje stond er ook op 't programma. Een liedje over de lente. Dat kon zij werkehjk zingen en natuurlijk zou dit voor Jettie 't glanspunt van den avond worden.
Op school vertelde ze alles aan haar vriendinnetje Olga de Ridder. Die hoorde haar met groote oogen aan en vond het concert minstens een even gewichtige gebeurtenis als Jettie zelf.
,,'k Wou dat ik meemocht! Pa en Ma gaan er stellig heen en ik zal mijn best doen om gedaan te krijgen, dat ik ook meemag," zei Olga, toen ze om vier uur een eindje met Jettie mee naar huis wandelde en den volgenden dag deelde ze haar vriendinnetje opgewonden mee :
„Zeg, ik mag hoor! Ma vond het dadehjk goed, omdat 't op Zaterdagavond valt en omdat jij er ook heengaat. Wat doe je aan ? Je witte partij-jurk zeker ?"
„Ja mijn gewone witgeborduurde, die ik laatst op 't partijtje van Leida Meeders aanhad. Jk. heb geen andere," zei Jettie een beetje bedremmeld, want ze vreesde wel erg af te steken bij Olga, die altijd zulke keurige jurken droeg.
74



Maar Olga was niets blufferig en zei:
„Nou, die witte van jou is snoezig. Je hebt er zoo'n beeldige blauwe ceintuur bij !"
„En wat doe jij aan," vroeg Jettie belangstellend, blij dat Olga haar jurk aardig vond.
„O, ik krijg misschien een rose zijden. Als de huisnaaister nog tijd heeft om 'm te veranderen, want 't is eigenlijk een oude van mijn nichtje. Die was er uitgegroeid. Zie-je, anders zou Ma me geen zijden jurk geven. Want Ma wil niet, dat ik een nuf word, die alleen maar aan mooie kleeren denkt."
Thuisgekomen vond Jettie Mijntje juist bezig met 't uitstrijken van haar pasgewasschen partijjurk en tot haar groote vreugde moest ze bekennen, dat die er „als nieuw" uitzag, toen Mijntje klaar was en ook de blauwe ceintuur nog een beurtje had gegeven. Met 't nieuwe lichtblauwe haarlint, waar Moeder haar mee verraste, zou 't een aardig geheel zijn en al had ze geen zijden jurk, zooals Olga, toch zou haar keurige witte er niet te veel bij afsteken.
Eindelijk brak de twaalfde Januari aan. Jettie ;vas den vorigen avond extra-vroeg naar bed jegaan, maar toch pas laat ingeslapen, zóó ver-
75



heugde ze zich op Moeders concert, 's Middags voor 't eten, terwijl Moes wat rustte op den divan in de huiskamer, had ze met Mijntje alles gereed gelegd en na 't eten, dat gauw was afgeloopen, ging ze dadelijk naar boven om zich te verkleeden, want ze wilde klaar zijn, vóórdat Moeder kwam, die ze net als anders met haar toilet wou helpen.
Maar ze was nog niet zoo ver, toen mevrouw Olmers al boven kwam.
„We zullen eikaars kamenier zijn. Ik zal maar beginnen met dien strik in je haar te maken, dan haak jij straks netjes mijn japon dicht," zei Jettie's Moeder, haar dochtertje met den lastigen strik, die telkens omviel, te hulp komend.
Mevrouw Olmers' japon ging gemakkelijk dicht, zoodat Jettie 't alleen afkon en Mijntje er niet aan te pas hoefde te komen. Die ruimde intusschen netjes den boel op en maakte de huiskamer wat gezellig, want het duurde nog een poosje voor het rijtuig kwam.
„Hè, wat zien we er allebei feestehjk uit," zei Jettie, toen Moeder en zij voor 't naar beneden gaan nog even voor de groote spiegelkast stonden, waarin je jezelf tot op den grond zien kon en Jettie knikte in den spiegel tegen Moes,
76



die er in haar lichtgroene japon met mooie, roomkleurige kant zoo hef en jong uitzag en toen tegen zichzelf. Keurig stond die blauwe strik in haar blonde krullen en haar jurk met de blauw-zijden ceintuur leek heusch nieuw. Moeder vond 't ook en opgetogen huppelde Jettie voor haar uit de trap af, naar de huiskamer. Daar had Mijntje de thee gezet en in een ommezientje was 't half acht en stond 't rijtuig voor de deur.
Tingelinge-hnge-hng ging de bel.
„Bewaar me," schrikte Mijntje en ze snelde naar de trap en trok driftig aan 't touw van de voordeur. „Zeg, koetsier, kan jij wel leven maken! 't Lijkent wel of-t-er brand is. Wij zijn niet doof hoor," riep ze boos naar beneden. Toen nam ze gauw mevrouws bontmantel van den kapstok en de kleine regencape, die er naast hing en hielp haar mevrouw en Jettie handig de deur uit.
Het was een afstand van ongeveer tien minuten, dien ze moesten afleggen en voor Jettie, die niet dikwijls uit rijden ging, was dit al een pretje op zichzelf. Zacht op gummi-banden veerde 't rijtuig door de helverlichte straten en Jettie vond 't bijna jammer, toen ze voor 't gebouw, waar 't concert gegeven werd, stilhielden.
77



„Voorzichtig, kindje, laat mij er eerst uitgaan, dan kan jij de muziektasch dragen," zei mevrouw Olmers en Jettie voelde zich heel gewichtig, toen ze even later achter haar Moeder en een der heeren van 't bestuur der concertvereeniging aan, door een lange gang met rooden looper meeliep naar de „artiestenkamer", een klein, vierkant vertrek, van waaruit de menschen, die 't concert gaven, op het podium in de zaal konden komen. In die kamer vonden ze juffrouw Welters met meneer Laatman, die Moeder zou accompagneeren en nog een anderen heer, een ouden, vriendelijken man met een langen witten baard, die Moeder namens het bestuur een bouquet roze rozen aanbood. Juffrouw Welters had ook al zulke mooie bloemen en iedereen was erg aardig tegen Jettie, zoodat ze zich heelemaal op haar gemak voelde en vrijmoedig antwoordde als haar iets gevraagd werd.
„Is dit je eerste concert, kleine meid," vroeg een der heeren, Jettie een programma overreikend.
„Ja, 't is de allereerste keer, dat ik meemag en ik vind 't dól," zei Jettie opgetogen.
„Zal ik je nu maar naar de zaal brengen en je een plaatsje vlak vooraan bezorgen, zoodat je je
78



Moeder goed zien kunt," vroeg de meneer van de bloemen.
„Alstublief," zei Jettie en ze volgde vol verwachting den ouden, vriendelijken heer naar de zaal, die zich langzamerhand begon te vullen.
Op een der eerste rijen zag Jettie dadelijk Olga de Ridder zitten in haar roze jurk, tusschen haar ouders in en Olga knikte, alsof haar hoofd er af moest.
„Is dat je vriendinnetje, en zou je 't soms aardig vinden naast haar te zitten, dan zal ik jullie samen een plaatsje geven op de eerste rij. Wacht, ik zal 't eens even aan meneer en mevrouw de Ridder gaan vragen, ga jij maar vast zitten," en de oude heer, die Olga's ouders scheen te kennen, ging er heen en kwam een oogenblik later met Olga terug, die 't wat leuk vond naast Jettie vlak vooraan te zitten.
„Ik vind 't éénig, zeg," fluisterde ze, „en wat is je jurk netjes !"
Jettie lachte en knikte vroolijk naar een paar kennissen, die langs haar gingen en zei toen zacht tot Olga, dat ze nu maar wou, dat 't concert begon.
Gelukkig duurde 't niet lang meer, of juffrouw Welters verscheen op 't podium. Er werd even geklapt, de pianiste legde haar bloemen op
79



den vleugel en 't geroes van de vele stemmen verstomde onmiddellijk, toen ze zieh neerzette en te spelen begon.
Jettie en Olga zaten als muizen, maar Jettie kon eigeiüijk niet goed naar het spel luisteren. Ze zat maar te verlangen, dat Moes nu aan de beurt zou komen en vond, dat 't stuk erg lang duurde. Strak keek ze op 't programma, hoewel ze eigenlijk niet veel begreep van hetgeen er op stond. Alleen dat laatste Hollandsche lenteliedje begreep ze. Ze las 't wel vier maal over, ofschoon ze 't van buiten kende. Toen keek ze op en begon de koperen ringen van een gordijn op zij van het podium te tellen. Ze telde ze wel drie keer over en nóg bewogen juffrouw Welters' handen over de toetsen. Wat een lang stuk was't! Hoor, dit was toch wel een mooi eindje. Knap van juffrouw Welters om dat lange stuk zoo maar uit haar hoofd te spelen ! Geen wonder, dat ze zoo rood zag! Ze zou ook wel blij zijn, als 't uit was, dacht Jettie en ze keek even schuin naar Olga. Toen zat ze weer muisstil, bang, dat de menschen aan haar zien zouden, dat ze niet oplette.... O, gelukkig, nu ging 't langzamer en zachter. Nog een paar sleepende maten, die langzaam uitstierven. Hè, nu was 't heusch uit! Jettie ademde diep, terwijl juf-
80



frouw Welters opstond en boog, voor 't daverende handgeklap, 't Was zeker heel mooi geweest 1 Jettie en Olga klapten dapper mee; hun handen deden er zeer van.
„Ik vond 't prachtig," verzekerde Olga wijs. „Vond jij 't ook niet, Jettie ?"
En Jettie knikte van ja en keerde zich, net als Olga even om, om te knikken naar meneer en mevrouw de Ridder. Toen bleef ze onafgebroken kijken naar de deur, waardoor haar Moeder zou binnenkomen. Even kreeg ze een vreemd, propperig gevoel in haar keel toen mevrouw Olmers op 't podium verscheen, gevolgd door meneer Laatman, die zich met de muziek aan den vleugel zette, terwijl de men* schen al klapten, want ze vonden 't blijkbaar heel prettig, dat Moes zingen zou, dacht Jettie en mevrouw Olmers, vriendelijk buigend voor deze hulde, keek even Jettie aan, juist voordat meneer Laatman het accompagnement van het eerste lied begon te spelen. Het rare gevoel in Jettie's keel zakte en één en al aandacht luisterde ze naar Moeders zang. Hoe vol en mooi klonk 't hier in die groote zaal 1 Nóg mooier dan thuis leek 't Jettie en ze vond 't prettig, dat Olga haar een arm gaf.
O, wat werd er geklapt nadat Moeder haar
81



drie eerste liederen gezongen had en Jettie slaakte bijna een gilletje van verrukking, toen een zaalknecht met een prachtig bouquet witte seringen en rose bloesemtakken voor Moes kwam aandragen. Het rose lint, waarmee ze waren saamgebonden, fladderde in de lucht als een groote vlinder. En die Moes was er zoo blij mee l Ze kreeg er een kleur van en boog maar, terwijl de menschen geestdriftig klapten.
Met de pauze kwamen er nog meer bloemen vooi>Moes en gelukkig ook voor juffrouw Welters. De kleine artiestenkamer leek wel een lustoord, toen Jettie en Olga er met den vriendelijken, ouden heer van het bestuur een kijkje mochten gaan nemen.
„Vind je zoo'n concert nogal aardig, Jettie," vroeg juffrouw Welters.
„O, ja, 't is nog veel heerlijker dan ik dacht," verzekerde Jettie en meneer en mevrouw de Ridder, die ze met Olga even ging goedendag zeggen, toen't in de kleine kamer te nauw werd voor alle menschen, welke mevrouw Olmers en juffrouw Welters kwamen aanspreken, hadden pleizier in de twee kleine meisjes, die zoo zichtbaar genoten van hun eerste concert.
Na de pauze moest mevrouw Olmers nog tweemaal zingen. Het allerlaatste kwam het
82



Hollandsche lenteliedje aan de beurt, waar Jettie den heelen avond zoo op had zitten vlassen en toen 't uit was, barstte er zoo'n stormachtig handgeklap los, dat haar Moeder 't nog eens herhalen moest. Jettie bewoog zich niet en durfde bijna niet ademhalen, terwijl ze Moeder in strakgespannen aandacht aankeek.
,,'t Was net of ik droomde, maar 't was een heerlijke droom," zei ze toen ze na afloop van 't concert in het rijtuig vol bloemen samen naar huis reden.
„Ja 't was een echt feestelijke avond. Ik heb er niets geen spijt van, dat je bent meegegaan. Aardig, dat je daar zoo vlak vooraan met Olga mocht zitten," zei mevrouw Olmers, die zich heel voldaan voelde over het concert.
Thuisgekomen wachtte het tweetal nog een paar verrassingen. Mijntje had een zandtaart gebakken, die prachtig was uitgevallen en feestelijk midden op de gedekte tafel stond; op den schoorsteenmantel prijkte een prachtige, roode azalea met een kaartje er aan van meneer en mevrouw de Ridder en op Jettie's bord was een groote doos bonbons neergezet: van Olga !
„Neen maar, wat bent u bedorven! Er komt vanavond geen end an," riep Mijntje maar, die de meegebrachte bloemen overal in de kamer
83



hielp schikken en zelfs met een melkkan kwam aangeloopen voor het grootste bouquet, dat nergens anders in paste.
„En die Jet! Die heeft 't ook maar getroffen ! 'k Geloof niet, dat je Ma nog ooit zóó in de bloemen is gezet as dit keer en Jet zelf krijgt me warempel nog lekkers op de koop toe," riep Mijntje, die werkelijk meegenoot van de vreugde en eindelijk met een groot stuk taart en chocolaadjes uit Jettie's doos in de keuken verdween, terwijl mevrouw Olmers en Jettie met volle limonade-glazen klonken op: „Jettie's eerste Concert" dat zoo bizonder goed geslaagd was !
84



BUURTJES.
Voor 't venster van de ruime kinderkamer, waar de vulkachel lustig brandde, stonden Aad en Lili van Heuvel met hun neuzen platgedrukt tegen 't glas te kijken naar „dien vreemden jongen," die sinds enkele dagen bij de buren gelogeerd was en zich af en toe voor een zijraam van de villa, vlak naast de hunne, vertoonde.
„Zien jullie hem weer," vroeg Roosje, de oudste van de vier kinderen, die aan de tafel een poppejurk zat te naaien, terwijl Hansje, het driejarige jongste meisje, haar Ark-vanNoach met alle beestjes in den steek het, om naar 't andere vrije raam te hollen.
„Hans ziet nits," zei 't kleine blondje teleurgesteld.
„Wij ook niet, zus," troostte Lili. „Kom maar hier bij ons staan. Misschien komt hij straks wel weer!"
85



„Daarnet zagen we hem even. Hij is wèl in de kamer," beweerde Aad en Roos wierp haar poppejurk neer en ging nu ook naar 't raam.
„Als hij komt, moet Hans wuiven met haar handje. Dan wuift hij misschien terug," verzon Roos, haar kleine zusje voorzichtig in de vensterbank tillend en toen de jongen aan de overzijde zich even later weer vertoonde, zwaaide Hansje uit alle macht met bei haar handjes.
„Hoera, hij ziet 't ! " juichte Aad.
„En hij wuift terug. Hij vindt 't zeker leuk," riep Lili opgewonden en daar begonnen ze alle vier te wuiven en te zwaaien, dat 't een lust was.
„Weet je wat, ik ga aan Ma vragen, of hij hier mag komen, 't Is zoo'n druihge dag, dat hij toch wel niet uit zal gaan en daar bij die oude mevrouw Wilmers zal hij 't zoo saai hebben," vond Roos en ze holde weg, gevolgd door de drie anderen naar de tuinkamer, waar mevrouw van Heuvel met de huisnaaister zat te naaien.
„Kinderen, kinderen, wat een lawaai! Dc dacht eerst dat er een ongeluk gebeurde," zei ze, maar toen Roosje en Aad het geval hadden uitgelegd en Lili en Hansje er ook tusschendoor smeekten:
„Hè ja ! Hè toe, Moes, laat hij nou hier komen
86



spelen!" vond mevrouw van Heuvel 't goed en zou Roos met haar regencape om, 't even gaan vragen.
„Mogen we dan theeschenken met mijn serviesje," vroeg Lih, „en „Grauwtje in de huiskamer" doen ?"
„Hè nee, liever ganzenborden," stelde Aad voor.
„Met een heele boel taatjes," voegde Hans er bij.
„Taatjes, wat zijn dat," plaagde haar moeder lachend, want Hans kón de k nog maar steeds niet goed zeggen.
„Taatjes zijn allemaal lettere dingetjes om op te eten," zei het blonde krullebolletje wijs en ze zag er zelf uit „om op te eten" in haar roode truitje, waarin haar kleine lijfje nog slanker leek.
„Zeg dan eerst, kaakjes" als een groot kind," drong haar moeder aan.
„Taakjes," zei de kleine meid nu met veel moeite.
Jans de naaister, en Aad en Lih schaterden 't uit en Hansje zelf lachte ook.
„Hans ten 't niet. 't Is veels te moeihjk," zuchtte ze naar de kast dribbelend en met haar liefste snuitje smeekte ze: „hè, toe Aad, geef jij 't trommeltje eens aan, waar ze in zitten I"
87



„Mag 't, Ma," vroeg Aad met een knipoogje naar zijn moeder, terwijl Lili al bezig was haar serviesje, dat in de serre stond, met den theedoek af te vegen.
„Ja, zeker mag 't. Als 't jongetje nu ook maar mag. Misschien heeft hij er geen lust in hier te komen," zei mevrouw van Heuvel en Jans voegde er bij, onder duchtig gesnor van de naaimachine een nieuwe spoel windend :
„Zoo'n kind vindt 't misschien dood-eng zoo onder vreemden."
„Hè, zou je dat denken," riep Lih uit de serre en haar stemmetje klonk zóó teleurgesteld, dat Jans terugkrabbelde :
„Nou dood-eng is misschien wat veel gezeid, maar ze kennen 't daarginds bij Wilmers wel èreis niet goed vinden."
„Och, loop ! Waarom niet ? Hij zal wat graag willen, anders zou hij niet zoo tegen ons gewuifd hebben. Kijk, daar komt hij aan met Roos," en Aad snelde de gang in. „Dag, leuk dat je er bent, hoor," verwelkomde hij gul den vreemden jongen en meteen duwde hij hem en Roosje de tuinkamer in.
„Kinderen, menschen, hier is hij nou !" begon Roos. „Hij heet Ru Holtman en hij is acht, dat is net zoo oud als Aad. Zijn ouders zijn op 't
88



oogen blik in Zwitseriana en aaarom logeert nrj voor een heele poos bij mevrouw Wilmers hiernaast. Dat is zijn oud-tante !"
Een beetje verlegen lachend met zijn jasje nog half aan, stond de vreemde jongen voor hen, terwijl Roos, die gewoon was de leiding op zich te nemen, de namen noemde van haar broertje en zusjes.
„We vinden 't heel aardig van je, hoor Ru, dat je eens kennis met ons komt maken. We zijn al zoo lang benieuwd geweest, wie die vreemde jongen naast ons was," zei mevrouw van Heuvel vriendelijk, toen Ru een koddig buiginkje voor haar maakte, voordat hij hun allen een hand gaf. Ze voelde medehjden met het keurig gekleede jongetje, dat er in zijn fluweelen pak met kanten kraag zoo heel anders uitzag, dan haar blonde robbedoezen van kinderen. Misschien kwam 't wel, omdat Ru zulke treurige, donkere oogen had, dacht mevrouw van Heuvel en 't deed haar goed te hooren, hoe hartelijk haar kinderen hun nieuwe vriendje begroetten.
„Wij vinden 't erg leuk, dat je komen wou," verzekerde Lili en Hansje zei vrijmoedig : „Dx vin je heel hef en wat wuifde je daarnet
naar1 nnc ? TTnrl ïp nrmn wpl CTftwïfVn ?
89



„Zéker! Jij wuifde met allebei je handjes tegelijk."
„Ja, ja," juichte Hansje. „Hier, die mag jij,' en ze duwde Ru haar hevelingsbeertje in den arm.
Nadat de kinderen nog even binnen geweest waren, trokken ze met hun vijven naar de speelkamer, waar ze onder opzicht van Roos theeschonken uit Lih's serviesje. Jans bracht hun wat flikjes en 't ganzenbord met de kaakjes er kwam bij mevrouw van Heuvel terug met de mededeeling, dat ze heel goed opschoten en dal „dat schaap-van-hiernaast", waarmee ze Ru bedoelde, zijn eigen goed scheen te verammeseeren."
En dat was waar. Ru Holtman, die zelf geen broers of zusjes had, vond 't allergezelligst bij de van Heuveltjes. Hij woonde in den Haag in een groot huis op de Koninginne-graeht, waai zijn moeder veel ziek lag. Toen hij nauwelijks vijf jaar was, stierf zijn eenig zusje, een allerliefst kind van drie jaar, en de toestand van zijn moeder, die toch al ziekelijk was, verergerde na dien tijd zóó, dat ze maandenlang buitenshuis verpleegd moest worden en na haar terug-
90



keer steeds sukkelen bleef. Ru's ouders waren rijk. Ze hadden een auto, gingen dikwijls op reis en gaven hun jongen van alles 't mooiste en beste. Geld kwam er nooit op aan en als Ru maar kikte, dat hij iets hebben wou, kreeg hij het. Naar school mocht hij niet, want hij was teer van gestel en zijn ouders waren zóó bang, dat zijn gezondheid daar onder hjden zou, dat ze hem door een onderwijzer thuis les heten geven. Die meneer Donkers was een verstandig man. Hij had medehjden met het verwende, éénige jongetje, dat als een kasplantje werd opgekweekt en ondanks zijn rijkdom toch geen prettig leven had. Met kinderen van zijn eigen leeftijd ging hij weinig om. Een enkelen maal mocht hij eens bij zijn nichtjes op visite, maar die waren alle drie jonger dan hij. Neefjes of vriendjes had hij in 't geheel niet, maar meneer Donkers wist al gauw van Ru's vader gedaan te krijgen, dat zijn zoontje mocht deelnemen aan een gymnastiekles, waartoe wekelijks in een ruim, prettig lokaal een vroolijk troepje jongens bijeenkwam. De gymnastiekles, waartegen Ru in 't begin zoo opzag, was langzamerhand het prettigste uurtje van de week voor hem geworden, want niet alleen werd hij daardoor lenig en handig, en was hij al gauw een
91



der besten van het groepje, maar hij vond er twee heel aardige vrienden, die wel eens bij hem op visite kwamen en waarheen hij op zijn beurt ook een enkele maal gaan mocht. Maar juist toen ze heel goed samen opschoten en echt vrienden begonnen te worden, kwam er een klink in den kabel. De dokter ried Ru's moeder een kuur aan in Zwitserland, waarbij zijn vader haar zou vergezeUen en Ru werd gedurende de afwezigheid van zijn ouders uit logeeren gestuurd bij zijn oud-tante Rudolphine, naar wie hij genoemd was. Mevrouw Wilmers, een lieve, oude dame met sneeuwwitte krullen en een gezicht vol fijne rimpeltjes, die net barstjes leken, wilde haar neefje Rudolf met plezier een poosje te logeeren hebben buiten op haar mooie, groote villa. Juffrouw Rovers, haar gezelschapsdame, zou zich dan met de zorg voor den jongen belasten, want het sprak vanzelf, dat zij dit op haar hoogen leeftijd niet meer kon doen. Juffrouw Rovers, een vroegere onderwijzeres, gaf Ru bovendien les in de morgenuren, zoodat hij met zijn werk niet achterraakte en ging 's middags, als tante Rudolphine rustte, met hem wandelen of boodschappen doen in de stad. Na 't eten tot bedtijd zat hij dan bij tante en deed
92



onder t theedrinken een spelletje met haar.
De eerste week vond Ru dit nieuwe leventje wel aardig, maar toen 't nieuwtje er af raakte en 't een paar dagen achtereen regende, zoodat bij 's middags niet uit kon gaan, voelde hij zich erg eenzaam. Juffrouw Rovers was wel aardig voor hem, maar had 't juist zeer volhandig met de wasch en met 't terecht wijzen van de nieuwe keukenmeid. Daardoor zat Ru bijna den heelen middag alleen met zijn boeken en zijn bouwdoos in de huiskamer en werd als vanzelf naar 't raam gedreven, als hij de kinderen uit 't buurhuis gewaar werd. Geregeld zag hij Roosje, Aad en Lih naar school gaan en weer thuiskomen ; de meisjes vroolijk en wild met vliegende haren en afzakkende kousen en Aad, die zijn schooltasch zwaaide, met zijn pet scheef op, in één ren achter zijn zusjes aan. Hansje ging een enkele maal met mevrouw of een der meiden wandelen, doch speelde als 't goed weer was, meestal in den tuin, waar ze haar poppenwagen rondreed, of met haar emmertje en schopje in den zandhoop speelde en Ru kon niet nalaten dit kleine meisje te vergehjken met zijn eigen zusje, dat zoo vroeg gestorven was. Alientje was veel teerder geweest, lang niet zoo'n flink, roodwangig dribbeltje als Hans,
93



maar Hansjes blonde krullen deden hem toch aan die van zijn zusje denken. Moeder bewaarde zoo'n lange, glanzende krul in een doos in een der laden van haar schrijftafeltje .... Moeder zou ook wel vinden, dat dat kleine meisje van de buren op Alientje leek, dacht Ru dan en 't speet hem erg, als hij Hansje op een regendag niet in den tuin zag spelen. Verrukkelijk vond hij het, als laat in den middag het hcht in de kinderkamer bij de buren werd aangestoken en de gordijnen nog een poosje openbleven. Dan kon hij precies zien wat ze daar uitvoerden. Soms zaten de grooten er lessen te leeren, of speelden de meisjes met de poppen, maar meestal deden ze samen een spelletje : kegelen, met den bal spelen, slofje onder, of blindemannetje. Ru vond 't éénig er naar te kijken en deed juffrouw Rovers en tante Rudolphine allerlei vragen over de van Heuveltjes, die ze lang niet uitvoerig genoeg naar zijn zin wisten te beantwoorden. Juffrouw Rovers was er nog te kort om goed op de hoogte te zijn van het gezin en tante kende eigenlijk alleen meneer en mevrouw, die haar een enkelen keer een bezoek kwamen brengen. Zelf was ze nooit bij hen geweest en de kinderen kende ze alleen maar van aanzien. Och, ze was een oude,
94



ziekelijke vrouw, nietwaar, die niet meer uitging, zei ze dan op een verontschuldigenden toon, doch 't speet haar nu wel, dat ze zoo heelemaal geen kinderen kende, die prettig gezelschap voor haar neefje zouden kunnen zijn.
„Hè," zei Ru dikwijls bij zichzelf met een zucht, als hij de van Heuveltjes zoo uit de verte gadesloeg, „wat zou 't leuk zijn, als ik met ze mee mocht spelen! Maar ze kijken nooit naar me. Ze hebben 't veel te druk samen."
Doch dat was niet zoo! De van Heuveltjes hadden den kleinen jongen, die bij mevrouw Wilmers logeerde, gauw genoeg ontdekt en als ze geweten hadden, hoe hij er naar hunkerde mee te spelen, zouden ze hem zeker veel eerder binnen gehaald hebben. Dat kwam dadehjk uit in hun heele manier van doen en bovendien vertelde Roos, hoe ze den vorigen Zondag, toen ze aan 't poffertjes bakken waren op hun kookkacheltje, tegen elkaar gezegd hadden: „Hè, die jongen bij mevrouw Wilmers zit zoo naar ons te kijken. Misschien zou hij 't wel leuk vinden met ons mee poffertjes te eten, maar 't is al zoo laat. We kunnen hem nu niet goed meer vragen."
„O, ik was tóch wel gekomen," verzekerde Ru op een kaakje knabbelend en Aad zei:
95



„We keken dikwijls naar je, als je met de juffrouw van mevrouw Wilmers ging wandelen en dan vonden we, dat je er niets vroolijk uitzag."
„En we dachten, dat je 't zeker erg saai had zoo alleen bij die oude dame," viel Lili bij.
„O, maar tante Rudolphine en juffrouw Rovers zijn heel hef voor me. Thuis heb ik eigenlijk ook haast nooit iemand om mee te spelen," zei Ru, die zich nu volkomen op zijn gemak voelde. Hij genoot van de slappe kopjes thee uit Lili's serviesje en van de belangstelling, die zijn nieuwe vriendjes blijkbaar voor hem voelden. Zelfs kleine Hans, die met een handvol bij 't ganzenbord gewonnen kaakjes in de vensterbank zat en zich op haar eigen manier vermaakte, knikte hem telkens vriendelijk toe, alsof ze hem te kennen wilde geven, dat ze 't heel prettig vond, dat hij hier bij hen was op de speelkamer.
Ru vertelde van zijn leventje in den Haag; van de jongens van de gymnastiekclub, zijn zieke moeder en van meneer Donkers, zijn onderwijzer. En Aad raakte in vuur, toen hij hoorde, dat Ru's vader een auto had.
„Vind je 't niet fijn, zoo'n auto-tocht ? Hè, en als 't dan héél hard gaat en alles voor je op
96



zij vliegt 1 O, ik zou 't zalig vinden als wij er een kregen," riep hij geestdriftig, maar Roos viel hem bedarend in de rede :
„Zeg, wind-je niet zoo op! Net of vader en moeder daar rijk genoeg voor zouden zijn!"
„Maar jullie hebt toch een heerhjk leven. Veel prettiger dan ik, hoor! Of dacht je soms dat 't leuk is, heelemaal geen broers of zusjes te hebben ? Daarvoor gaf ik graag onze auto present," en Ru vertelde van zijn kleine zusje, dat gestorven was en zoo op Hansje leek....
Toen begrepen de van Heuveltjes wel, dat Ru gehjk had en dat rijk zijn en alles te hebben, wat voor geld te koop is, niet op kan wegen tegen 't prettige leven van vroolijke, gezonde broers en zusjes onder elkaar, ook al zijn hun ouders niet rijk en al kibbelen de kinderen wel eens.
Toen Ru dien middag met een kleur van plezier — want nog nooit had hij zóó leuk geganzenbord en zóó verrukkelijk gekegeld — naar huis ging met verzoek, of hij den komenden Zaterdagmiddag weer kwam spelen en dan eten bleef, voelden de van Heuveltjes zich ook voldaan en waren ze 't er allen over eens, dat hun nieuwe vriendje een leuke jongen was.
97



Ru, van zijn kant, raakte niet uitgepraat aan tafel over 't plezier, dat hij gehad had en toen tante zei:
„Weet je wat, vraag of de drie oudste kinderen morgenmiddag na schooltijd een poosje hier komen," kende zijn vreugde geen grenzen en omhelsde hij de oude dame zoo stevig, als hij nog nooit gedaan had.
Nu, de van Heuveltjes namen de uitnoodiging met graagte aan, want ze vonden 't „éénig" om op visite te gaan in 't vreemde buurhuis. Hun moeder zat er een beetje over in, dat haar wilde troepje de oude mevrouw, die heelemaal geen drukte gewend was, minstens een slapeloozen nacht zou bezorgen, maar mevrouw Wilmers had veel schik in de visite, die op taartjes en limonade onthaald werd — dingen die de van Heuveltjes thuis alleen op verjaardagen kregen — en juffrouw Rovers sloofde zich uit, prettige spelletjes met hen te doen, spelletjes, die kalm om de groote ronde tafel in de huiskamer gedaan werden, zoodat 't met den slapeloozen nacht van de oude dame nogal schikte 1
Toch werd 't van lieverlede gewoonte, dat Ru meer bij zijn buurtjes kwam, dan zij bij hem. Het huis der van Heuveltjes leende zich nu eenmaal beter voor wilde spelletjes en hun moe-
os



der was 't onvermijdelijke lawaai en krijgsgeschreeuw, dat daarbij hoorde, gewend. Wat hadden de kinderen een pret samen!
Ze maakten gymnastiek op den ruimen zolder aan rek en ringen, heten Hans schommelen en op 't oude hobbelpaard rijden, dat zonder staart en met één oog slechts, niet meer op de speelkamer geduld werd, of ze deden verstoppertje door 't heele huis. Op de vrije middagen en 's Zondags bleef Ru menigmaal eten, zoodat hij langzamerhand als „het vijfde kind in huis" beschouwd werd. Zelf voelde hij er zich volkomen thuis en als het niet om zijn ouders geweest was, zou hij volstrekt niet naar den Haag terugverlangd hebben....
Maar de tijd ging snel. De berichten uit Zwitserland werden wekelijks beter en eindelijk kwam er uit Holland zelf een brief, waarin Ru's vader schreef, dat hij met moeder sinds eenige dagen was teruggekeerd en dat hij zijn zoontje den volgenden Zondag bij tante Rudolphine halen kwam. Den van Heuveltjes speet 't erg, dat ze hun vriendje zouden moeten missen en Ru zelf vergoot 's avonds in bed stille tranen. O, hij verlangde wel naar vader en moeder, maar 't was hier zoo veel en veel prettiger dan in den Haag. Hij zou den volgenden morgen
99



aan zijn ouders schrijven, of de drie oudste kinderen — Hans was nog te klein — in de Paaschvacantie tenminste bij hem zouden mogen komen logeeren. Hun huis was groot genoeg en dan konden ze af en toe eens een autotochtje maken. Hij zelf gaf daar al lang niet meer om, maar zijn vriendjes zouden 't prettig vinden 1 Met dat plannetje sliep hij in en juist den laatsten dag vóór zijn vader hem halen kwam, ontving mevrouw van Heuvel aan 't ontbijt een langen brief van mevrouw Holtman, waarin deze Ru's vriendjes voor de komende Paaschvacantie te logeeren vroeg. Zij voelde zich na haar Zwitsersche kuur zooveel beter hier in Holland, dat ze 't best aandurfde, wat de drukte betrof. Ze was er op gesteld Ru's buurtjes, die zoo hef voor hem geweest waren, te leeren kennen en hoopte, dat hun ouders haar 't genoegen, dat zij er zich ook voor Ru van voorstelde, niet zouden willen weigeren. Mevrouw van Heuvel reikte den brief met een lachje aan haar man over.
„O, o, wat is er ? Is er een verrassing ?" riep Aad, bijna zijn melkkroes omgooiend.
„Ja, daar is iets! Kijk vader eens lachen," juichte Roosje al bij voorbaat en Lih, dolnieuwsgierig, smeekte :
100



„Hè toe, zeg 't gauw! Dadelijk moeten we naar school."
„Zal ik 't dan maar vertellen, moeder," vroeg meneer van Heuvel, nadat hij den brief snel doorgelezen had aan zijn vrouw en toen deze knikte, las hij alles voor.
De kinderen luisterden ademloos met glinsterende oogen. Zelfs Hansje, die 't zoowat half begreep, raakte onder den indruk, likte nadenkend haar paplepel schoon, en hoewel ze niet snapte, waarom er aan 't eind zoo'n geweldig gejuich losbarstte, vond ze 't toch noodig mee te doen met de algemeene bhjdschap en allebei haar schoentjes uit te schoppen.
„Ja, maar moeder en ik hebben nog volstrekt niet gezegd dat jullie gaan mogen," zei meneer van Heuvel, zoo gauw hij zich verstaanbaar kon maken en mevrouw voegde er aan toe:
„Ru's moeder weet niet wat ze doet, om drie zulke levenmakers te logeeren te vragen !"
„Hè, kom, zegt u nu maar gauw, dat 't mag ! We zullen ons daar heusch wel netjes gedragen," beloofde Roosje.
„Hè ja, vindt 't maar goed, dan gaan we gauw weg," smeekten Aad en Lili en tot hun groote voldoening kregen ze toen de toestemming van hun beide ouders, waarna ze uit-
101



gelaten van plezier, naar school trokken.
Met z'n drieën uit logeeren in den Haag! Dat was nog nooit voorgekomen !
Dit prettige vooruitzicht maakte 't afscheid van Ru heel gemakkelijk, want over vier weken was 't al Paschen 1 Doch dien laatsten vrijen Zaterdagmiddag met hun vriendje hier, moest een dóór-en-dóór leuke middag worden en de van Heuveltjes wisten, voordat Ru kwam, hun moeder te bewegen den sleutel van den verkleedkoffer af te geven, want een verkleedpartij behoorde tot de meest geliefkoosde spelletjes, waar mevrouw van Heuvel echter doorgaans wel wat tegen had, van wege den ongelooflijken rommel, die er 't gevolg van was.
„Als jullie alles dan na afloop weer netjes in den koffer opbergt," stelde ze als voorwaarde.
„Ja, heusch ! We bergen alles keurig weer op," beloofden de kinderen en ze renden naar boven, waar achter 't gordijn, dat den speelzolder van den zoogenaamden kofferzolder afscheidde, de groote grijze verkleedkoffer stond, die zoo zelden open mocht. Daarin lagen allerlei lappen, grappige oude japonnen en maskerade-pakken. Sommige uit den tijd van „toen vader en moeder nog kinderen waren." Toen Ru een oogenblik later op zolder verscheen, werd hij te midden
102



van al deze heerlijkheden ontvangen en onder 't verkleeden werd hij ingelicht over de regels van het spel. Als je klaar was met verkleeden moest je wachten, tot de anderen ook gereed waren en dan ging je allemaal tegelijk naar beneden, om je aan de groote menschen te vertoonen. Moeder gaf hun dan iets lekkers en degeen, die er 't mooist of 't grappigst uitzag, kreeg nog iets extra's.
Kleine Hansje was ditmaal nog 't meest opgewonden en gilde boven alles uit:
„Hans wil boerinnetje zijn ! Hans wil boerinnetje zijn," en om Hans te bevredigen, trokken Roos en Lih haar gauw 't Zeeuwsch boerinnepakje aan, dat Jans voor haar veranderd had, nadat Lih 't eens had gedragen op een koperen bruiloft van een oom en tante, 't Kleintje zag er aardig uit en was bijna niet te herkennen, toen al haar blonde knülen in 't kleine, witte mutsje gevangen zaten.
„Kijk die Hans 1 Ze is een heel ander kind," riep Ru lachend, terwijl hij een lange fazantenveer op zijn muts stak, en Hansje zei vol trots en heel ernstig:
„Nou is it groot, veel grooter dan anders," en ze sprong op haar klotsende klompjes over den zolder.
108



„Zeg dan eens „klompjes." Dan ben je groot," plaagde Lili.
„Tlompjes," zei Hansje zacht met afgewend gezichtje, want ze wist wel, dat 't verkeerd was en om de aandacht gauw van zich af te leiden, begon ze in den koffer te rommelen, waar ze een bouquetje verfomfaaide kunstbloemen uit te voorschijn haalde, die ze prachtig vond.
Wat zagen ze er uit, toen ze eindelijk allemaal klaar waren !..
Roosje, met een bril zonder glazen op en een groote, witte floddermuts, had een roodgeruit jak aangetrokken met een ouden, zwarten rok, die sleepte, en vond zichzelf een echte tooverheks.
Aad had zijn gezicht zwartgemaakt, droeg een oud, grijs deukhoedje van zijn vader, een versleten groen fluweelen wambuis met koperen knoopen en een pofbroek, die wel voor een Urker visscher gemaakt scheen. Hij verklaarde een roover te zijn en ging op de speelkamer zijn houten geweertje zoeken, terwijl Ru nog de laatste hand legde aan zijn costuum. Ru stelde een ridder voor in een page-pak van rood fluweel en wit satijn met een kanten kraag en een daarbij passende muts, waarop hij een fazanten-veer gestoken had. Het geheel was wat
104,



vaal geworden, maar indertijd was dit een echt maskeradepak geweest en hoewel de zwarte kaplaarzen met hooge hakken, die hij er bij had aangetrokken, er eigenlijk heelemaal niet bij pasten, zag hij er toch keurig uit, evenals Lili, die een rose tarlatan feeënjurkje aan had met een ketting en armbanden van rose en witte kralen en een krans van rose roosjes in het haar.
„Jullie moet samen maar voorop gaan, dan volgen Aad en ik. Een tooverheks en een roover passen goed bij elkaar," vond Roos, nadat ze even gekibbeld hadden, hoe ze zich zouden opstellen en ze duwde Hansje den lastigen sleep van haar zwarten rok in de hand : „hier Hans, goed vasthouden, anders val ik!" En toen begon onder eindeloos gegiegel en gestommel de tocht naar beneden.
Mevrouw van Heuvel, die de kinderen hoorde aankomen en zelf plezier had in de verkleedpartij, had de koekjestrommel al gereed gezet, om het gezelschap feestelijk te ontvangen.
„Moes, Moes, daar zijn we," juichte Hans al van verre en ze het Roosjes sleep schieten om vooruit te hollen naar de huiskamerdeur, waarvan ze den knop maar net bereiken kon.
Mevrouw van Heuvel, die het gerammel hoorde, opende de deur met een :
ïos



„Zoo dames en heeren, komt u maar binnen. Mag ik ook weten wie u bent ?"
„Jazeker, mag u dat weten, mevrouw," zei Aad met een diepe buiging. „Dit is mijn zuster, de beroemde Anneke-Tanneke-Tooverheks en ik ben — laat 's kijken — ik ben de Wildeman uit Klein-Duimpje."
„En ik ben de schildknaap van Floris V," vervolgde Ru, zijn baret afnemend.
„En ik ben een elfje. Ik heb eigenlijk geen naam," zei Lih, die niet zoo gauw iets te bedenken wist.
„En it is een Zeeuwsehe boerinnetje," riep Hansje,
„O ja, jij heet Maaike hè," kwam mevrouw van Heuvel haar jongste dochtertje te hulp. „Zeg, Maaike, wil jij me eens helpen met de prijzen uit te deelen ? Eigenlijk weet ik niet goed, wie 't mooist is van 't heele gezelschap. Jullie hebt je allemaal zoo prachtig verkleed, dat ik maar beginnen zal met iedereen een koekje te geven. Maaike, wil jij eens presenteeren," vroeg mevrouw van Heuvel.
„Weet u wat, geef Hans dan maar het „extratje" stelde Lili voor.
„Ja, ja, dat is goed. Hans is de jongste, daarom mag zij 't hebben," riepen de anderen



107
ook en Hansje nam met een juichkreetje een in zilverpapier gepakt chocolaadje in ontvangst.
„Hè, mevrouw, mogen we even naar tante Rudolphine en juffrouw Rovers ? Ik denk, dat die 't zoo leuk zullen vinden ons zóó te zien," vroeg Ru.
„Ja, o ja ! Dat is eenig!"
„Laten we gauw gaan !"
„Nietwaar, moeder, 't mag wel," riepen de kinderen opgewonden door elkaar en mevrouw van Heuvel gaf lachend haar toestemming. Als Lili, die zoo dun gekleed was, tenminste een cape omdeed. Van uit de serre sloeg ze toen 't troepje gade, dat met Hans voorop door den natten tuin naar 't buurhuis optrok. Juffrouw Rovers zag de kinderen aankomen, deed hen zelf open en liet hen binnengaan bij de oude mevrouw Wilmers, die in de huiskamer bij den haard zat te haken en verwonderd opkeek bij 't zien van dit aUervreemdste bezoek.
„Jongens nog toe, 't hjkt wel een heel gezelschap kermisreizigers. Waar komen jullie vandaan ? Vertel jij dat eens klein meisje," zei de oude dame tot Hansje en Hansje, plukkend aan haar boerinneschortje legde uit:
„We hebbe ons vertleed, maar we zign de



108
tinderen van hiernaast. It ben Hans en daar is Ru en Roos en Aad en Lili!"
„O, zoo! Ja, nou begin ik jullie te herkennen," zei mevrouw Wilmers.
Ru, die achter den stoel der oude dame was gaan staan, fluisterde haar iets in. Ze knikte er vervolgde toen tot de kinderen :
„Weet je wat, ga daar eens allemaal gezellig om de tafel zitten, dan zal juffrouw Rovers vooi jullie ieder een pakje uit de kast krijgen. Eigenlijk had Ru 't jullie morgenochtend vóór zijn vertrek zelf willen brengen, maar nu jullie hiei zijt, vindt hij 't aardiger 't nu te geven. Het is een kleine herinnering aan „de vreemde jongen bij de buren," waarvoor jullie zoo aardig geweest bent," sprak de oude dame met haar wat bevende stem.
„O, mevrouw, maar Ru is geen vreemde jongen meer. Hij is nu voor goed ons vriendje," riep Roosje uit.
„En we gaan in de Paaschvacantie bij hem logeeren," zei Aad.
„Zijn moeder heeft 't vanmorgen zelf aan onze moeder geschreven," deelde Lili mee en Hansje met haar armpjes om Ru's hals fluisterde:
„Hans vindt 't nits prettig, dat je morgen weggaat!"



109
De oude dame en juffrouw Rovers lachten.
„Jullie bent wel dikke vrienden geworden. De keeren dat je hier was, heb ik dat goed kunnen merken," verzekerde juffrouw Rovers, de vier pakjes op tafel uitstallend.
„Ru, deel jij nu maar uit," zei mevrouw Wilmers met een wenk naar haar neefje en Ru reikte den van Heuveltjes van de oudste af, ieder hun pakje over. Roosje kreeg een boek met alle sprookjes van Andersen, Aad een nieuw Lotto-spel — van 't spel thuis waren zooveel kaartjes weg — Lüi een nieuw kleurboek met een doos Meurkrijtjes en Hansje mocht kiezen tusschen een doos met matjes om te vlechten en een prentenboek: „Hansje in het Bessenland," dat ze veel liever wou hebben, dan de matjesdoos.
Wat waren ze aUen in hun schik met hun present! Er kwam geen eind aan de bedankjes en Ru, die den vorigen dag met juffrouw Rovers in de stad alles was gaan koopen, voelde zich heel voldaan over zijn keuze. Hij wist wel, dat zijn vriendjes hem toch niet zouden vergeten, al had hij hun géén cadeautjes gegeven, maar hij gaf graag en verheugde zich in 't plezier, dat hij zijn niet verwende buurtjes deed.
Toen het heele troepje na een poosje juichend



den terugtocht naar het buurhuis ondernam, zei de oude dame tot haar gezelschapsjuffrouw : „Voortaan hoeven we er niet meer tegenop te zien als Ru's ouders voor hun jongen bij mij belet vragen, want ten eerste is Ru een lieve jongen en dan weten we, dat hij bij zijn buurtjes altijd welkom is, zoodat hij 't hier nooit meer eenzaam zal hebben."
110



INHOUD.
Vriendinnetjes 5
Uit Logeeren 33
Vaders Jongen 47
Van twee jarige jongens 54
Jettie's „Eerste Concert" 68
Buurtjes 35
m