Terwql moeder het water aan de kook ging maken
bladz. 28.


DE VERLOREN KOUSEN
DOOR
CORA C. G.
TWEEDE DRUK
J. M. BREDÉE'S BOEKHANDEL EN UITGEVERS-M1J.
ROTTERDAM




I.
DE VERLOREN KOUSEN.
Op een kó.uden, guren avond gierde de scherpe Oosfeawurf langs de huizen en deed de menschen op straat rillen van kou.
Wie niet noodzakelijk er uit moest, zocht de warmte van den haard, en de enkele*, die gedwongen warkop den weg te zajn, trokken hun jassen of mantels stevig om de huiverende leden en zetten den kraag omhoog om den snijdenden wind den toegang te belemmeren *eDeotn P T kon'hetb^enhjf voorwaarts
wind of' S ^P Zettende t6gen den tachtigen
wind, of-zoo men dezen van achter had-het hoofd
Iwe^ Z *> 1
makende van de opstuwende kracht, die des te eerder het doel van den noodzakken tocht deed bereiken
Uit een dwarsstraat, die uitkwam op de lange gracht kwamen twee kleine meisjes te voorschijn. De oudste der twee, die even 12'öaren telde, trachtte met één hand
"ast rrrden d:ek-die haar schoude-
Inorte ; ^ h,aar maat half gelukte'want melken
spotte de wind met haar pogingen en rukte hij de uitenden weer los. Den anderen arm hield zij besche mend om den hals van het kleinere meisje ge lagen dat
vliTnhT T z,ij; het kind kon
zz:nj>eld zich met beide handjes - het


Het kleintje huilde, niet hard, maar m-bedroefd, en gedurig door haar snikken heen, sprak *e enkele woorden, dfe door haar zus slechts ten halve verstaan, maar wèl begrepen werden.
Stil mSr,Riekje," troostte deze; „je konhetimmers niet helpen. - Moeder zal toch toet boos zijn; stil nu maar. Huil niet zoo."
En ze waren zoo netjes, «* de juffrouw " bracht het kléine ding er al snikkende uit. „Nu heeft moeder ze nS eens gezienl <*>. en ik zou ze Zondag aangehad hebben!" Deze gedachte wekte opnieuw al de droef heid weer op, en alsof z6 nu pas ten volle haar Seririet besefte, barstte Riekje in tranen en jammer-
"udste meisje liet haar *us maar even aan zichzelve over, doch toen het snikken een weinig bedaarde eile met opgewekte ,stem, om Riekje aeven- Hoor eens, Riek, ik zal morgen dadelijk naar deTuH-uw gaan, om eens te hopren- Misschien hebben aniere kinderen ze wel gevonden en ze naar de school eebracht- — dat kan best zijn.
g £o moed insprekend, trok Anna haar -^ dichter naar zich toe en sukkelden ze weef samen voort tegen den wind ün, den langen weg op naar huis
De kind^en kwamen uit de breischool, <Le mee dan een half uur loopens van haar woning verwed was sinds ze verhuisd waren naar de kamer, waar moeder rtonde. Dit leverde geen
od een avond als deze. Lang .zouden « iui ook ^ meer deze school bezoeken, had moeder bes oten, doch niet alleen met het oog op den, verren afstand. Daar
besluit genomen was, maar dite zuneu w


vernemen. Eerst volgen we onze meisjes op haar weg naar huis.
Riekje was langzamerhand wat tot bedaren gekomen; af en toe schokte ze nog na van het hevig huilen, maar ze babbelde nu weer, al was het meest over de oorzaak van haar verdriet.
Toen moeders woning echter itn 't zicht kwam en ze begreep, nu alles te moeten vertellen, kwamen de waterlanders opnieuw voor den dag, zoodat ize bijna niet in staat was een woord uit te brengen, toen ze het huis binnengingen.
„Och, moeder," zei Anna daarom in haar plaats, een verklaring gevende voor zulk een ongewone thuiskomst, „Riek had haar kousen afgekregen vanavond en de juffrouw had ze nagezien en nu heeft zij ze onderweg verloren. — Ze wou ze zelf dragen," vervolgde zij met een meewarigen blik op haar~ zus, „en we waren nog maar net het plein voorbij, toen had zij ze al niet meer. We hebben nog overal gezocht, maar 'je 'kon ook haast niet meer zien op straat, zoo donker is het; en we hebben ze niet gevonden."
Terwijl Anna dit verslag van 't gebeurde gaf, was Riek aan 't huilen gebleven; maar soms had ze steelsgewijze een blik geworpen pp moeders gezicht, om te weten te komen, höe deze de zaak opnam.
Moeder plaatste zich weer aan de kleine, vierkante tafel, die tusschen de ramen stond fen waar ze altijd met haar naaiwerk zat; ze zuchtte diep, terwijl ze haar werk weer ter hand nam, en zei: „Kind, kind, een paar nieuwe kousen weg! — Dat is verschriklijk! — En daarom heb ik jullie nog op deze dure school gelaten, omdat je met die kousen bezig was en je ze eerst zou afmaken. En nu heb je ze verloren!"
5


6
Moeder zuchtte nog eens en keek haar dochtertje ernstig aan. „Was je ook niet weet een beetje eigenzinnig, en mocht Anna ze niet voor je dragen?" vervolgde zij. „Dat heb je er nu van."
„Misschien hebben andere meisjes ze nog wel gevonden, moeder, en ze naar school gebracht," 'kwam Anna weer vergoelijkend tusschenbeide; „ik zal morgen dadelijk bij de juffrouw gaan hooren."
Moeder, voor wie 't gemis van een paar splinternieuwe kousen geen kleinigheid wasv, vroeg verdrietig: „Maar waarom ben je niet meteen even teruggegaan? Misschien had Riekje ze nog wel in de school laten liggen. Was maar dadelijk even teruggekeerd, toen je ze op straat niet vondt."
„Dat durfden we niet moeder;," antwoordde Anna, „ik geloof, dat mevrouw Van Leeuwen bij de juffrouw was. We waren mevrouw tegengekomen net om den hoek van 't plein; we waren met een heeleboel meisjes en mevrouw zei ons zoo vriendelijk goedendag. En toen kwam Riek aan den anderen kant naast me loopen en bemerkte opeens, dat ze de kousen niet meer had. We zijn toen dadelijk omgekeerd om te zoeken en toen zag ik een dame de school ingaan; 'k geloof zeker, dat het mevrouw was en daarom durfden wij er niet in gaan."
„Nu, gaat dan morgen maar,eens hooren," zei moeder op gedrukt en toon. „Gaat jullie nu maar je boterham eten en breng Riekje dan naar bed."
Het was stil in het kleine vertrek, waar de beide meisjes zwijgend het avondbrood aten. Het regelmatig, helder tik-tak van het houten klokje op den schoorsteenmantel was bijna het eenige geluid, dat vernomen


7
werd. Af en toe ritselde het nieuwe goed, dat moeder aan het naaien was; het neerleggen van schaar of garenklosje klonk buitengewoon hard.
De kleine Riek begreep wel, dat haar koppigheid, om1 de kousen niet aan Anha te willen toevertrouwen bij het huiswaarts gaan, mee de oorzaak' was, dat ze nu verloren waren en ze durfde niets zeggen, vooral niet nu moeder zoo droevig zweeg.
Een enkelen keer trachtte Anna met een of andere opmerking het gesprek weer gaande te maken, maar daar ze nauwlijks antwoord kreeg, was het, alsof ze tot zichzelf sprak en dit deed haar ten laatste den moed opgeven.
Toen de meisjes haar boterham op hadden, zei Riekje fluisterend haar dankgebedje op, kwam daarna schoorvoetend moeder een nachtkus geven en trok toen met een zucht van verlichting naar boven.
Vroeger, toen vader nog leefde en het gezin nog in goeden doen was, werden de kinderen altijd door moeder zelf naar bed gebracht. Dat waren kostelijke oogenblikken, die nog in de herinnering der beide meisjes voortleefden door het heerlijke vertrouwen en de innige liefde, waardoor ze zich steeds kenmerkten. Maar nu moeder altijd zooveel te naaien had en elk oogenblik moest uitkoopen, was het gewoonte geworden, dat Anna met Riekje meeging om haar te helpen, en zij later, nadat ze nog een en ander voor moeder gedaan had, alleen naar boven ging. '••*,'<--/
Dezen avond zette Anna haastig de 'bordjes en kopjes in elkander om ze straks te wasschen en ging toen haar zusje na, de trap op.
„Zie je nu wel, dat moeder toch boos is," zei deze op een toon, die even knorrig als verdrietig klonk.


„Neen," gaf deze ten antwoord, „moeder is niet boos op je, maar het spijt moeder erg, natuurlijk. — 'tls ook zoo jammer, een paar heel nieuwe kousen, en moeder heeft toch al zooveel zorgen. — Dat weet je zoo niet, Riek," ging ze voort met een gewichtig voorkomen van een oudste zuster en de vertrouwelinge van moeder, en onwillekeurig gebruikte ze dezelfde woorden, waarmee moeder wel eens eindigde, als ze haar hart eens had lucht gegeven tegen haar oudste dochtertje, „moeder staat ook overal alleen voor en weet soms niet, wat te beginnen."
Stil en handig hielp ze haar zus ontkleeden en de nachtpon aandoen; toen knielden ze samen neer voor den stoel bij het bed.
Nadat Riekje haar avondgebed had opgezegd, vroeg Anna — gelijk moeder dat vroeger met haar gedaan had — in eenvoudige woorden om Gods bewaring in den nacht en orn Zijn zegen over haar( zusje en ook voor hen allen. En dezen avond in 't bijzonder smeekte ze den hemelschen Vader voor hen te wallen zorgen en moeder te willen helpen uit den nood. — „Wilt Gij toch toch geven, lieve Heer", zoo bad Anna „dat er uitkomst mag komen en dat moeder niet meer zoo verdrietig behoeft te zijn. En wilt Gij ook maken, dat de kousen terecht komen, want Riek heeft ze zoo noodig en moeder zou zoo blij zijn. — Gij weet, wat wij allen noodig hebben, Heere, en Gij zult ons niet vergeten."
Toen Anna weer beneden gekomen was en begon de tafel op te ruimen, zei moeder tot haar: „Anna, kind, ik moet eens met je praten. — Je weet wel, hoe graag ik iom willen, dat je nog een jaartje op school zou blijven, om flink alles te leeren. Maar 't kan zoo niet langer, moeder weet er geen raad meer op."


9
Onder het spieken ging steeds de naald in zenuwachtige haast op en neer; nu hield moeder even op, om met den rug van de linkerhand even langs de oogen te strijken, ging toen weer door met naaien en vervolgde: ,,Ik ben tot heden toe buiten schulden gebleven; maar er moet nu verandering komen, anders is 't me onmogelijk alles te betalen. Ik zie geen kans om 't langer zoo vol te houden. Je bent nu 13 jaar bijna en 't zou ieen groote verlichting voor me zijn, als we eens een geschikt dienstje voor je konden vinden. Ik zou je natuurlijk niet willen hebben, waar maar van zulke meisjes gehaald wordt, wat er af kan; maar we zullen toch eens moeten uitzien, of je niet ergens kan komen, waar wat van je gemaakt wordt en je alles netjes zoudt kunnen leeren. — En dan moet Riekje maar naar de Diaconieschool. Ik kan het schoolgeld niet langer betalen."
Anna, die onderwijl de tafel had leeggeruimd, was bij haar moeder komen staan en had liefkoozend haar arm om moeders hals geslagen, toen ze bemerkte, hoe zwaar het deze viel, tot deze maarregelen te moeten overgaan Ze gaf haar moeder een kus en streek zacht langs het donkerbruine haar, waar al zoovele witte draden doorliepen.
Het was een groote teleurstelling voor Anna, dat ze niet zou kunnen doorleeren, om onderwijzeres te worden, gelijk ze altijd gehoopt had. Maar ze wist, dat dit onmogelijk was, nu moeder weduwe was geworden en met naaiwerk in het onderhoud moest voorzien. Wat hielp het dus om er over te praten? 't Zou moeders verdriet maar verzwaren.
Toch kwam dienen haar zöo heel aanlokkelijk niet voor; maar omdat ze daarover liever niets wilde zeggen, gaf ze op moeders woorden slechts ten antwoord: „De
De verloren Kousen. #


10
Heere zal er wel voor zorgen, moeder, en ik vind het goed" — ;,De Heere zal ons niet vergeten"; ging ze voort „,weet u nog wel, toen de tiominé Zondag preekte over Elia, dat eerst de raven hem te eten brachten en later een arme weduwe hem in 't leven hield? Zoo zal God toch ook maken, dat wij alles krijgen, wat we noodig hebben. Ik bid er eiken dag om en ik heb straks ook gevraagd, of de kousen van Riek weer terecht mogen komen. Die ziet de Heere toch immers ook, nietwaar moeder?"
„Zeker, kind," gaf moeder ten antwoord, en haar stem klonk niet meer zoo gedrukt als straks; „er staat immers in den Bijbel, dat zelfs de haren van ons hoofd alle geteld zijn en dat er geen muschje op de aarde valt, zonder Gods wil. — Zeker ziet Hij ons en kent Hij al onze zorgen."
Het deed Anna's moeder goed te zien, hoe haar kind eigen wenschen trachtte op te geven en er met geen enkel woord van sprak, hoeveel 't haar kostte zulk een andere toekomst tegen te gaan, dan ze zich had voorgesteld.
Maar meer nog troostte haar de gedachte, die het kinderlijk vertrouwen van Anna bij haar opwekte: „De Heere kent toch al onze nooden en Hij zal voor ons z/orgen." — Zeker, ze wist het wel en zelve had zij het haar meisjes altijd voorgehouden ; maar ze was zóó overspannen van het haasten en zoo gedrukt onder al haar kommer en moeite van den laatsten tijd, dat ze wel eens vergat 't oog naar Boven te slaan.
Nu echter zag moeder haar verzuim in en op geheel anderen toon, dan ze daareven gesproken had, zei ze tot Anna: ,Ja, kind, het is waar. De Heere zal ons niet vergeten en ons aan ons lot overlaten. We zullen op Hem


11
vertrouwen en Hij zal het makem. — Ga je nu nog wat breien, en zing je dan nog eens wat voor me? Zing dat mooie lied nog eens, dat je pas op de Zondagsschool hebt geleerd."
Anna haalde haar breikous voor den dag, ging tegenover moeder aan de tafel zitten en helder klonk haar vriendelijke stem door de kamer, terwijl ze zong:
Hoort het troostwoord, gij, Gods kind'ren,
Reizend naar de stad omhoog; 't Is Gods Woord — wie zal ,t verhind'ren?
,,'k Zal u leiden met Mijn oog."
In beproeving en in lijden,
Als de nood klimt hemelhoog, Laat Zijn troostwoord u verblijden:
,,'k Zal u leiden met Mijn oog."
Is schier al uw hoop verdtwenen
Als een wolk, of regenboog? Ziet op Mij, houdt op met weenen,
,,'k Zal u leiden met Mijn oog."
Wordt het donker om u henen, Wendt uw blik dan naar omhoog,
Is uw stervensuur verschenen, ,,'k Zal u leiden met Mijn oog."
Terwijl Anna zong, wischte moeder telkens stil een traan weg, maar toch was haar hart getroost en bemoedigd en begaf zij zich dien avond ter ruste in het vast en blijmoedig vertrouwen, dat haar Leidsman door dit leven haar niet zou verlaten en ook zou zorgen voor teerkost op den weg.


II.
In den vooravond van denzelfden dag zaten in de tuinkamer van een deftig heerenhuis een oude dame met haar dochter aan de theetafel.
Van den scherpen, gierenden wind was er in dat goed verwarmde en helder verlichte vertrek niets anders te bemerken, dan het rinkelend gerammel der vensters, als met een ruk de geweldenaar kwam aanstormen, om zich dan weer gierend door de ontbladerde boomen in den tuin terug te trekken.
Het vuur in den grooten haard vlamde lustig op en gaf een behagelijke warmte, die dubbel weldadig aandeed bij de gedachte, hoe koud het daarbuiten was.
Na haar kopje thee leeggedronken te hebben, stond de jongste dame op en begaf zich naar een der ramen, waarvan ze de zware overgordijnen een weinig ter zijde schoof om naar buiten te kunnen izien.
„Met dien storm te het bijna niet te hooren, of het regent of niet; maar 't komt me toch voor, dat het droog is, mama. — Is het bepaald noodzakelijk, dat u uitgaat?"
„Nu, noodzakelijk, dat is zoo'n groot woord; maar toch vind ik een beetje wind geen reden om thuis te blijven, te meer daar juffrpuw Van der Kamp me stellig verwacht. Ze is gewend, dat ik altijd den eersten van de drie maanden kom om af te rekenen en als ik niet ernstig verhinderd ben, wil ik het daar liever op houden. We hebben er nu op gerekend met vroeg thee tednn-


ken ook; geef me nog maar een kopje, want 't is bij zevenen, dan kan ik er zijn, tegen dat de avondschool is afgeloopen."
Terwijl haar dochter bezig was de fijne, blauwe kopjes te vullen, werd er gebeld en eveni daarna aan de kamerdeur geklopt door de meid, die op mevrouw's „binnen" de krant op tafel legde.
„Ben je haast klaar in de keuken, Jaantje?" vroeg mevrouw viendelijk. „Hoe ver sta je er mee?"
„Ja, ik ben bijna klaar, mevrouw," klonk het antwoord. „Ik heb juist een stukje vuur in de, gtoof gedaan, dat doet een mensch goad in de kou."
„Kom, dat is goed," zei mevrouw; „en Jaan," ging ze voort, toen deze de kamer weer wilde verlaten, „blijf nu maar wat zitten van avond; ais er gebeld wordt, zal de juffrouw wel opendoen, dan kan je wat rusten. — 't Is wat druk geweest vandaag, hé?"
Met een dankbaar gezicht vertrok Jaantje weer naar de keuken en zöodra de kamerdeur achter haar dicht was, zei mevrouw tot haar dochter:
„We moeten er nu werk van maken, dat Jaantje wat hulp krijgt. Het wordt haar te druk, nu Hein ook thuis is; ze ziet er zoo moe uit 'savonds. We moeten maan een advertentie plaatsen om een meisje voor boodschappen en licht huiswerk, anders komt pr niet van.— Ik zie er wel wat tegen op, want dan komen er zoo velen en je kent ze toch niet. Maar van dat uitzien en eens vragen aan deze en gene komt niemendal^ en Jaan zou er intusschen onder raken."
„Hé, mama," viel haar dochter nu levendig in, „als u 't eens aan juffrouw; Van der Kamp vroeg; wellicht dat die iemand weet, een meisje van de breischool misschien. U bent er dan toch."
13


14
„Och, ik kan 't licht vragen; maar er zullen niet veel meisjes zijn, die gaan dienen, en bovendien zijn de oudsten pas»een jaar of twaalf, dertien. Daar zouden we toch niet veel hulp van hebben. Maar, ik kan er eens naar vragen."
Een oogenblik later verliet mevrouw Van Leeuwen haar woning, door haar dochter uitgeleide gedaan, en begaf zich op weg naar de school, die mede onder haar bestuur stond. Den met bont gevoerden mantel trok zij dicht om zich heen, want bij den overgang van een warme kamer in de koude buitenlucht deed zich het verschil geducht gevoelen. Ondanks haar, warme kleeding huiverde de oude dame van den snijdenden wind, die door alles heendrong en zij dacht met meelijden aan zoovele arme stumperds, die nauwlijks het noodige hebben om zich tegen de koude te beschutten. Zij stapte stevig door, want de klok had reeds kwart na zeven aangegeven.
Nu zij het doel van haar wandeling naderde, kwamen er gedurig groepjes kinderen haar tegen, die zij met een vriendelijk „dag, meisjes" groette. Zij kenden allen mevrouw Van Leeuwen, de vriendelijke dame, die wel eens een keer op de breiles kwam en voor ieder een aardig woord had, als 't feest was op school even voor de Kerstdagen.
Toen mevrouw den hoek van 't plein omsloeg, dat ze schuins wilde oversteken in plaats van langs den huizenkant te gaan, stootte ze met den voet tegen iets aan, dat daardoor een eindje voor haar uit rolde. Zij voelde nog eens voorzichtig met de punt van haar voet, wat het wel zou kunnen zijn, en toen het een zacht voorwerp bleek te wezen, bukte zij zich oni te beter te kunnen zien.


15
Een klein zwart pakje leek het wel en haastig schoot de gedachte mevrouw Van Leeuwen door 't hoofd: Misschien is 't wel breiwerk van een der schoolkinderen. Ik zal het maar meenemen en aan juffrouw Van der Kamp laten zien."
Nu was spoedig de school bereikt en juist zou de deur gesloten worden, toen zij daar aankwam.
Maar mevrouw," zei de onderwijzeres, „komt u er met dien storm nog door? - Hadt u maar even een boodschap gezonden, dan had ik toch wel bij u kunnen komen! _ Ga u naar boven, alstubelieft; ik ben juist klaar."
Nog voor mevrouw plaats nam in den stoel, die naar werd aangeboden, vroeg zij, juffrouw Van der Kamp het pakje toonende, dat zij zoo juist had gevonden: „Kijk u eens; dat vond ik daar juist op 'tplein; zou dat soms van éen der kinderen kunnen wezen, denkt u?"
Juffrouw Van der Kamp haalde het nu uit elkander en toen twee zwarte wollen kinderkousen in de hoogte houdende, zei ze op meewarigen toon: „Och, die zijn van Riekje Wegenaar. - Ze kreeg ze klaar van avond en ze was zoo in haar schik met die eerste eigen-gebreide kousen. Wat zal ze verdrietig wezen nul"
Maar toen met een opgehelderd gezicht mevrouw Van Leeuwen aanziende, ging de juffrouw voort: „Maarwat is het gelukkig, dat u ze vondtl Buiten de teleurstelling nog voor een kind, zou 't zeker ook voor de moeder een gemis zijn geweest, want die bevindt zich, naar ik vrees, in moeilijke omstandigheden. - U kent de Wegenaartjes wel?"
„Ja," gaf mevrouw ten antwoord, „de kinderen herinner ik me wel; twee zusjes niet waar, die nog al wat in jaren verschillen. Maar de ouders ken ik met, wat is er met hen?"


16
„Ze hebben maar alleen haar moeder meer," vertelde nu juffrouw Van der Kamp, terwijl mevrouw had plaats genomen. „De vader is dezen zomer gestorven en 't komt me voor, dat de moeder niet dan met groote moeite voor haar gezin het brood verdienen kan. Haar man is lang ziek geweest en dat bracht eerst al achteruitgang, natuurlijk. De kinderen zien er altijd nog heel knap uit, maar nu hebben ze ook nog hun kleeren uit betere dagen. Toch is het aan alles te 'zien, dat ze het heel zuinigjes moeten overleggen en ik verwonder me er vaak over, dat ■ze nog altijd zoo prompt het schoolgeld kunnen betalen.
Vroeger woonden ze in een keurig huisje hier in de buurt, maar al kort na 't sterven van hun vader zijn ze verhuisd naar een der nieuwe buitenwijken."
„Wel juffrouw," gaf hierop mevrouw Van Leeuwen te kennen, „ik ben blij, dat ik dit nu weet; misschien zouden we iets voor die weduwe kunnen doen. Ik zal er met de andere bestuursleden eens over spreken, of wij het schoolgeld niet kunnen betalen jn dit geval. Maar aller-' eerst zal ik er zelve eens gaan eilen. U hebt zeker het adres wel?—-Knappe menschen moeten geholpen worden, als ze er :zóó voor staan. Hoeveel kindéren zijn er?"
„Niet anders dan die twee meisjes mevrouw; Riekje wier kousen u gevonden hebt, is zeven en Anna twaalf jaar. 't Zijn beiden aardige kinderen, waar wel iets in zit ook; Anna vooral is een lief meisje, 't Kleintje is een beetje verwend, geloof ik, maar ze is nog jong.
't Was altijd Anna's ideaal om later schooljuffrouw te worden; maar hoewel ik er niets Van gehoord heb, denk ■ik toch, dat daar nu wel niets van zal kunnen komen. — 'tZou jammer zijn, want het kind heeft een helder hoofd en is altijd alleraardigst voor de kleintjes. Ze heeft zulk een degelijk, flink karakter en bovendien geloof ik,


17
dat het een godvreezend kind is. —Ze zal haar weg wel vinden door de wereld, ook al wordt ze geen onderwijzeres."
Juffrouw Van der Kamp, die wist met welk doel mevrouw Van Leeuwen haar dezen avond bezocht, begon haar boeken en papieren voor den dag te halen, om mevrouw in de gelegenheid te stellen, deze na te 'zien.
Maar mevrouw Van Leeuwen schoof ze even op zij, terwijl ze sprak: „Voor we met de zaken beginnen, moet ik u nog even iets vragen, nu we toch aan het praten zijn. U moet weten, dat ik zoekende ben naar een jong meisje, die onze Jaantje wat met haar werk zou kunnen verlichten en ik dacht, het zou kunnen zijn, dat u soms een meisje voor me wist; misschien een van uw oudleerlingen of wellicht een van de Zondagsschool.
Jaantje is na haar ziekte niet meer de oude geworden en nu mijn zoon ook weer thuis is, begint het werk haar eigenlijk wel wat zwaar te worden. Als ze nu zoo'n aankomend meisje had om haar bij alles behulpzaam te zijn, boodschappen te doen en qp de bel te passen, dan zou dat voor haar een groot gemak zijn en voor mij een heele rust. Ik kan niet hebben, dat zij er 's avonds zoo vermoeid uitziet.
Kent u soms een knap meisje, dat u mij zoudt kunnen aanbevelen?"
„Op het oogenblik zou ik waarlijk niemand weten, mevrouw," antwoordde juffrouw Van der Kamp. , Als meisjes hier van de breischool weggaan, moeten ze gewoonlijk het wollennaaien gaan leeren, of ze blijven bij moeder thuis. Ik zal er evenwel nog eens over denken, misschien dat mij nog iemand in de gedachten komt.
Ik weet niet, welke plannen juffrouw Wegenaar nu met Anna heeft; maar ook al zou zij gaan dienen, dan


18
zou zij u misschien toch te jong zijn. Die zou 'k u anders wel durven aanbevelen."
Ta " hernam mevrouw Van Leeuwen, „die is nog zoo heel jóng. Jaantje zou zeker zeggen: „Wat moet ik nu met een kind beginnen." - Als ze nog zoo heel klem zijn heb je er zoo weinig hulp van, of ze moeten al bijzonder handig zijn. Ik zou gaarne een meisje van een jaar of vijftien hebben, dat reeds wat geleerd_heeft. - Maar denkt u er nog maar eens over, als u wilt, dan zullen we nu maar met uw boeken beginnen
Hierop volgde een ernstig gesprek, dat uitsluitend de belangen der school betrof. Mevrouw Van Leeuwen zag nauwkeurig de lijst van inkomsten en uitgaven na, besprak met de onderwijzeres de zaken, die beiden zoo na aan 'thart lagen en eindigde met in een hartelijk gebed het welzijn der leerlingen zoowel als van het personeel der school, in Gods trouwe zorg en liefde aan te bevelen.


III.
„Riek, kom dan nu, houd toch ook vast," zei Anna Wegenaar den volgenden morgen tot haar zusje, toen zij even na twaalf op weg waren van de school naar huis. Ze zei dit op een toon, die voor knorrig moest doorgaan, maar die evenzeer van ingehouden vroolijkheid getuigde.
Riek hoorde daar evenwel niets van, maar stond te schaterlachen en keek haar zus aan met zulk een vroolijk, guitig gezicht, dat ook deze nu met haar instemde.
Ze hadden samen op een drafje geloopen, hand aan hand; maar Anna, die zooveel harder kon loopen, hield er geen rekening mee, dat Riekje nog zulke lange beenen niet had als zij en dat deze haar daardoor slechts met moeite kon bijhouden. Toen was Riekje's hand losgegleden, terwijl Anna in haar vaart nog eenige stappen vooruitschoot. Dat was zóó grappig in Riekjes oogen, dat ze 't uitproestte van de pret en telkens begon ze weer te lachen, ook nadat Anna haar weer een hand) had gegeven en ze 't samen weer op een loopen hadden gezet. laffl
„Laatons nu toch even stilstaan," zei Riek ten laatste; „ik kan niet meer. Wat hebben we gedraafd 1 — Hè!" zuchtte ze en keek toen haar zus eens lachend aan.
Ook Anna's gezicht was een en al blijdschap en dit was niet te verwonderen, want de meisjes waren zoo juist bij juffrouw Van der Kamp geweest en nu hield Anna


20
de verloren kousen van Riekje in de hand. Wat zou moeder nu blij rijn en wat hadden zij beiden een schik! Van louter vreugde konden ze wel springen!
De wind, die 't gisteren zoo guur had gemaakt, was gaan liggen en nu scheen de lieve zon, die alles zoo mooi en vroolijk deed zijn. Bovendien was het Woensdag vandaag en hadden ze dus een vrijen middag; dat was Ook heerlijk, met hoeveel genoegen Anna ook altijd naar school ging. En dan was juffrouw Van der Kamp zoo vriendelijk tegen haar geweest en de juffrouw had verteld dat mevrouw Van Leeuwen de kousen gevonden had'. Hoe aardig was dat toch! Alles Stemde samen om Anna in een blijde stemming te brengen.
Vooruit nu maar weer," opperde Riek en met nieuwen moed vervolgden beiden haar weg naar huis.
Dat was een heel andere thuiskomst dan gisterenavond en nauwlijks hadden ze de voordeur geopend, of Anna riep al op triomfantelijken toon: „Moeder, we hebben ze, de kousen. En raad n eens ....
Maar terwijl ze nu binnen gekomen waren nog voordat de zin voltooid was, zagen ze dat moeder bezoek had en wel van niemand' anders dan van mevrouw Van Leeuwen zelf .
wie ze gevonden heeft?" vulde nu deze Anna s afgebroken zin aan, en daarop begonnen alle vier te lachen, maar de kinderen niet zoo ongedwongen en uitbundig als straks daarbuiten.
Kom zeg mevrouw eens goeden dag, vermaande moeder, die onderwijl haar jongste de verwarde haren wat naar acMeren streek en haar den hoed afzette, die heelemaal scheef stond.
Anna had intusschen haar verlegenheid reeds overwonnen en'bedenkende, wat de oorzaak was van haar


21
blijdschap, bedankte ze uit eigen beweging mevrouw Van Leeuwen, die die kousen weer had terechtgebracht.
Mevrouw keek met voldoening haar, in het open, vriendelijk gezicht en maakte een (praatje met de beide kinderen, daarbij echter het meest Anna in 't oog houdendie.
Toen stond zij op om heen te gaan en zei tot afscheid — zeer tot verwondjering van Anna: „Nu, juffrouw Wegenaar, ik zal 't maar aan u overlaten om er met Anna over te spreken. We laten het dus maar zoo en is er nog iets, dat u ,tie vragen hebt, dan komt u maar, of stuurt u Anna even, nietwaar? Ik heb wel hoop, dat het best zal gaan. Dag juffrouw, dag kinderen."
Anna had bijna geen geduld om te wachten tot moeder mevrouw had; uitgelaten, zóó verlangend was ze om te weten, wat zij toch met mevrouw Van Leeuwen's bezoek had uit te staan.
„Wat was dat, moe; wat zei mevrouw daareven?" vroeg ze, met begeerige oogen moeder aanziende.
Doch Riek kon het antwoord niet afwachten, maar sprong, de kousen in de hoogte houdende, op moeder toe, rolde ze uit elkaar en hieldi in elke hand een kous met den voet naar omlaag en liet ze voor moeders neus heen en weer bengelen, terwijl haar mond geen oogenblik stil stond.
,,Stil toch, kinderen; houdi nu toch eens op, Riekje. — Ja moeder is blij hoor, dat ze er weer zijn."
Moeder was gaan zitten en streek met die hand langs 't voorhoofd; doch ziende, hoe Riek's gezichtje betrok na deze terechtwijzing, trok ze die kleine breister naar zich toe, kuste de opkomende tranen weg en zei: „Laat moeder je werk maar eens zien; die eerste kousen van mijn kleine meid." , < ,


22
Het onderzoek duurde evenwel niet lang en toen kwam het verhaal van mevrouw Van Leeuwen's bezoek, waarnaar Anna met open mond en ooren luisterde.
Mevrouw had van juffrouw Van der Kamp gehoord van de moeilijkheden, waarin moeder zich bevond en was nu eens komen zien, of ze ook met raad of daad kon helpen. De hartelijke deelneming van haar bezoekster deed moeder goed en had er 'haar toe gebracht, haar hart, dat deze laatste dagen zoo vol zorg en kommer geweest was, te openen voor de vriendelijke dame.
Toen was het ook hier gebleken, hoe Gods Woord bevestigd wordt, dat zegt: „Eer zij roepen, zoo zal Ik antwoorden; terwijl zij nog spreken, zoo zal Ik hooren."
Want terwijl moeder zich vol bekomering had afgevraagd, waar zij voor haar oudste meisje een goede plaats zou kunnen vinden, waar ze tot een knappe dienstbode kon worden opgeleid, was God reeds bezig deze plaats voor haar te bereiden; en nog voordat Anna den avond te voren met Riekje den Heere gebeden had, dat Hij haar toch de kousen zou doen terugkrijgen, had mevrouw Van Leeuwen ze al aan de onderwijzeres der school ter hand gesteld.
Den vorigen avond hadden moeder noch Anna gezien, hoe de Heere voor haar wilde zorgen; maar zij hadden zich verheugd in de zekerheid, dat Hij haar Leidsman was en zij veilig alles aan Hem konden overlaten. Maar nu werd haar getoond, op welke wijze Hij in haar nooden had voorzien en was het dus wonder, dat moeders hart overvloeide van dankbaarheid, van liefde en blijdschap bij zulke heerlijke uitkomst? — Voor Anna deze uitgezochte dienst, waar ze zoo goed vooruit zou kunnen komen. — Riek's kousen weergevonden, waar 't kind zoo trotsch op was en die ze zoo goed gebruiken kon. —


23
Het vooruitzicht, dat Riekje waarschijnlijk op deze school zou kunnen blijven, zonder dat het schoolgeld meer een bezwaar zou zijn. — Maar bovenal het duidelijk bewijs, dat God haar niet vergat in haar eenzaamheid en ellende, dat Hij haar gebed hoorde en verhoorde en dat Hij deze duisternis slechts over haar had laten komen, om daarna Zijn licht des te heerlijker te doen stralen.
Toen Riekje even de kamer verliet, haalde moeder een briefje van f 10 te voorschijn, dat ze Anna liet zien, terwijl ze zei: „Kijk eens kind, dat hoeft Riekje nu niet te weten, maar dit gaf mevrouw me, om de eerste onkosten voor je kleeren er van te betalen. Is dat niet heerlijk? Ik zou anders niet geweten hebben, hoe 'k je knap voor den dag zpu laten komen. Nu moet moeder hard aan 't naaien voor jou, want mevrouw wil je graag zoo spoedig mogelijk hebben. Gelukkig is mijn werk voor den winkel nu juist klaar, dat kan je straks gaan weg brengen met Riek."
Het eenvoudige middagmaal was spoedig genuttigd, maar het duurde toch langer dan gewoonlijk, omdat er nu zooveel te bespreken en te overleggen was.
Riek vond het erg belangrijk, dat zij in 't vervolg alleen naar school zpu gaan en dat Anna in plaats van te leer en, nu ging dienen.
Anna kon zich met haar gedachten nog maar niet verplaatsen in den nieuwen toestand, zonder dat er ook een gevoel van spijt boven kwam, dat ze nu voor goed' afstand moest doen van haar lessen en boeken en van het onbezorgde, blijde schoolleven. Toch gaf de gedachte nu groot te zijn, voor zichzelf te zorgen en daardoor moeders zorgen te verlichten, haar een heerlijke voldoening, en bij mevrouw Van Leeuwen te gaan dienen, was nu ook niet bij iedereen. Bij zulk. een lieve, deftige


24
dame die in z,uïk een mooi huis woonde met een wit marmeren vestibule en gang - gelijk ze laatst gezien had _ dat was óók heerlijk 1
Nadat Anna moeder geholpen had met het wasschen der borden, gingen de meisjes zich wat opknappen, om samen moeders naaiwerk weg te brengen. Dat was vooral voor Riekje een groot feest; ze kregen dan haar Zondagsche kleeren aan, als 'tgo.ed weer was tenminste, omdat moeder gaarne bij den eigenaar van het magazijn een gunstigen indruk wilde geven van haar gezin. Hij zou dan met meer gerustheid het fijnere werk, dat het beste betaald werd, aan haar durven toevertrouwen.
Zie zoo," zei moeder, toen haar tweetal klaar stond om'te vertrekken, „denkt om de plassen op straatkinderen en houdt je niet op onderweg, voordat je 't goed hebt afgeleverd. Je weet wel, wat je zeggen moet, hé Anna? — Als je 't naaiwerk weggebracht hebt, dan mag je nog wel een straatje omloopen, of eens voor de winkels gaan kijken; als je maar zorgt, tegen schemeravond weer thuis te zijn. - En," - Anna een dubbeltje m de hand leggend, „breng een ons poederchocola mee, dan zal ik eens trakteeren."
„O, chocola," riep Riekje verheugd, „wanneer drinken we"chocola, moeder, Zondag of straks?"
Vanavond, als jullie weer thuis bent, hoor, ter eere van Anna's eersten dienst," antwoordde de moeder en keek toen even haar tweetal na, dat zich druk babbelend op weg begaf om aan moeders opdracht te voldoen.
Het was in den tijd van de drijftollen.
Zooals op andere tijden van het jaar hoepels en springtouwen, knikkers en kaatsballen de hoofden der kinderen bezig houden, zoodra de schooluren voorbij zijn, ja zelfs


25
menigmaal onder de les de aandacht afleiden, zoo waren het nu de tollen en zweepjes, die nummer één waren in hun gedachten.
In deze volkrijke buurt, waar de openbare weg de algemeene speelplaats was voor die lieve jeugd, was het een heel ding om op een vrijen Woensdagmiddag de straten door te gaan, zonder onverwachts op een tol te trappen of op minder aangename wijze met een zweepje kennis te maken. Het was er een drukte en beweging van belang en onze Riek, die op dezen tocht haar spulletjes natuurlijk thuis gelaten had, kon toch haast de verzoeking niet weerstaan, zich een oogenblik op te houden en het spel der andere kinderen gade te slaan, al deed ze dan zelf niet mee.
„Toe, Riek, kom nu mee," overreedde Anna haar; „moeder heeft immers gezegd, dat we moesten doorloopen en eerst naar den winkel moeten gaan. Kom nu mee, dan kan je straks nog wel wat spelen." ; Riekje keerde zich met een zuchtaf van haar buurtjes en volgde haar zusje. „Nugaanwe niet vaak meer samen naar school," zei deze, „dan moet je alleen gaan, Riek."
Opeens was Riek weer heelemaal in de gebeurtenis van dezen dag en stelde zij zich haar zus Anna al voor als dienstbode.
„O, Anna," zei ze, „krijg je dan ook een muts op, net als de andere meid van mevrouw Van Leeuwen? — Wat zal dat grappig zijn."
„Een muts? — Wel neen, malle meid. En ik heb mijn haar immers nog los, hoe zou ik nu een mut's op mijn hoofd houden I Maar ik zal wel katoenen jurken gaan dragen, denk ik, lange, en ook boezelaars met kruisbanden, weet je; bonte bij het werk en witte als ik boodschappen moet doen, of als ik binnen moet zijn."


26
De schrik sloeg Anna om 't hart, althans een oogenblik, ttoen ze bedacht', hoe heel anders haar leven nu zou worden, dan het tot hiertoe geweest was. Maar toen schoot haar het lied in de gedachten, dat ze gisterenavond op verzoek van moeder gezongen had: ,,'k Zal u leiden met Mijn oog." — Als de Heere met haar was en haar Leidsman, haar Helper wilde zijn, dan zou immers alles goed komen, dan behoefde zie niet beangst te zijn.
Deze zekerheid gaf haar moed en stelde haar in staat om op vroolijken toon het gesprek met haar zusje voort fe zetten. Ze praatten over alles en nog wat en spoediger dan ze 't zelf wisten, was de winkel bereikt, waar moeders naaiwerk moest afgeleverd worden.
Er waren niet veel koopers op dat oogenblik en de eigenaar der zaak maakte een praatje met de kinderen, terwijl de winkeljuffrouw het goed bekeek en natelde. Dichtbij stond een bediende een groote doos met zakdoeken te sorteeren, gekleurde met blauwe en roode randen, bonte en witte met plaatjes er op, van allerlei.
De juffrouw had imtusschoa het naaiwerk nagezien en in orde bevonden, wat meteen opgeteekend werd, omdat er aan 'teind der maand pas afrekening werd gehouden.
De beide meisjes groetten beleefd en wilden juist vertrekken, toen mijnheer uit de zakdoeken, die op de toonbank verspreid lagen, er twee greep met oranjekleurige randen en in een hoek het portret van onze lieve Koningin, waarmee hij Anna en Riek verblijdde.
Zoo iets was nog nooit gebeurd! — Dat de kinderen blij waren en zich haastten om moeder de mooie zakdoeken te laten zien, was geen wonder.
Toch vergat Anna daarom niet de andere boodschap te doen, die moeder haar had opgedragen. „We moeten nog poederchocola koopen, Riek/'^zei ze. „Moeder heeft


27
niet gezegd, waar we ze moeten halen; zullen we eens gaan in dien mooien winkel op de markt, waar al die suikerpopjes staan, je weet wel?"
„Hé, ja," vond Riek, „in dien prachtigen winkel met al die spiegelsI — Durf je daar wel in?"
„Wel ja, waarom^ niet," zei Anna; „wij komen toch net zoo goed koopen als een ander? Dan kunnen we meteen eens zien, hoe 't er van binnen uitziet, j— Als ik bij mevrouw Van Leeuwen ben, dan moet ik ook naar allerlei fijne winkels, dat kan je wel denken. — Kom nu maar."
Moedig deed Anna de deur open en stapte met Riek aan de hand den winkel binnen; maar haar stem klonk toch wat verlegen, toen ze de winkeljuffrouw vroeg: „Een ons poederchocola, alstubelieft," terwijl zij haar dubbeltje op de toonbank legde.
„Is dat alles, wat je bij je hebt, beste meid?" vroeg de juffrouw met een blik op het dubbeltje, dat 'zoo klein en armelijk leek op het mooie, witte marmer van de toonbank. „Daar kan ik je geen ons poederchocola voor geven, wel een half ons; is dat goed?"
Anna begon reeds spijt te gevoelen ,dat ze dien fijnen winkel was binnengegaan; was ze maar naar den kruidenier gegaan bij haar in de straat, misschien was het daar wel goedkooper geweest, want moeder zou het toch wel weten.
„Ja juffrouw, dan maar een half ons," kwam er ten laatste een beetje bedremmeld uit.
Wel kwam de begeerde waar nu in een fraai rose zakje, doch 't was maar een heel klein beetje, waarmee de beide meisjes den winkel weer verlieten. Ze kregen nog twee centen terug van haar dubbeltje; maar de suikerboontjes, die de juffrouw toegaf,


28
konden toch het beschamende gevoel niet wegnemen, dat ze hier eigenlijk niet op haar' plaats waren.
Nu draalden de kinderen niet lang meer, doch keerden regelrecht naar huis terug.
't Was nog niet geheel donker, toen ze de straat, waar moeder woonde, bereikten, en Riekje besloot, nog heerlijk een poosje te gaan tollen. Daarvan kwam echter dien avond niets meer, want thuis komende, vonden ze het theeblad klaar staan op de tafel bij 't raam en daarbij een bord, waarop twee beschuiten, bestrooid met bruine suiker. Dat zag er zoo aanlokkelijk uit, en moeder was zoo vriendelijk en opgeruimd, dat Riek haar heele voornemen vergat en zich haastte, om hoed en mantel af te doen en bij te schikken aan het kleine, huislijke; feestmaal.
Wat was het gezellig en prettig dien Woensdagnamiddag in het huisje van juffrouw Wegenaar!
Moeder en Anna werden geheel meegesleept door de vroohjkheid en uitgelatenheid van Riekje. Met drukke gebaren en schitterende oogen deed ze het verhaal van haar wedervaren op dien middag, van de vriendelijkheid, die „Mijnheer van den winkel" haar had betoond, maar ook'van de teleurstelling, dat ze slechts met een half ons chocola thuisgekomen waren. Ook moèder was blij met de mooie zakdoeken en zei maar niets van de chocola, want zij had Anna ook geen winkel genoemd.
Alle drie waren ze even prettig gestemd en toen de lamp werd aangestoken, daar de avond al spoedig inviel, zag het er in de kamer nog gezelliger uit.
Terwijl moeder het water aan de kook ging maken, mocht Anna in elk van de kopjes een schep chocola dóen met een paar schepjes suiker en dat met een weinig melk aanmaken, zoodat het een gelijk papje werd zonder


29
kluitjes of korreltjes. Riekje lag met beide ellebogen op tafel naar dit werkje te kijken en verlangde maar dat het klaar zou zijn, opdat ze de heerlijke chocola kon drinken. Maar toen het kokende water er bijgevoegd was, bleef het nog zoo lang heet, dat Riek nog een weinig geduld moest oefenen en daarom stelde moeder voor, onderwijl een versje te zingen.
Eerst kwam nu aan de beurt ,,'k Zal u leiden," dat moeder den geheelen dag door was bijgebleven, nadat het haar den avond te voren zoo vertroost had. Toen volgden andere Zondagsschoolversjes en volksliedjes, 't „Wilhelmus" en „Wien Neerlandsch bloed" niet te vergeten, waarbij de mooie koninginne-zakdoeken voor den dag werden gehaald en door Riek op tafel uitgespreid. Moeder zong soms ook mee en dat maakte het nog veel prettiger.
Tot besluit stemden ze met elkander in:
Ja, Amen, Vader, ja! Gij slaat ons smeeken ga Gij zult ons niet beschamen: Het woord van Uw gena Blijft eeuwig, Vader, Ja, In Christus Ja en Amen!
De avond was veel te gauw voorbij, vond Riekje, hoewel zij ter eere vap dezen bijzonderen dag had mogen opblijven, en nu gelijk met Anna naar bed ging.
„Hé moeder, nu moest u nog eens met ons meegaan vanavond, net als vroeger, wat zou dat heerlijk zijn. — Doet u 't?" vroeg Anna en haar oogen keken moeder zoo vol vertrouwen aan, dat deze geen bedenkingen wilde maken.


30
Anna was wat stil, maar blijmoedig; doch Riek maakte wel drukte en praatjes voor drie. Ze was uitgelaten van plezier en haalde allerlei grappen uit. Eerst, toen ze haar nachtpon zou aantrekken, stak ze den rechterarm in de linkermouw en omgekeerd, en maakte allerlei kunsten.
Toen vroeg ze de mooie, nieuwe kousen even te mogen passen, die een weinig op den groei gemaakt waren en daarbij het ze de beide groote teenen zoo vlug over elkander heen schuiven, dat 't net leek, of de slappe eindjes kous, die buiten den voet staken, goeden dag knikten en ze schaterde van de pret.
„Kom, Riekje, nu moet. het uit zijn," zei moeder tenlaatste. „Er moet een eind komen aan je grappen. Ik heb er niets tegen, dat je eens vroolijk bent, hoor, maar denk er aan, welk een zegen de Heere ons vandaag geschonken heeft in Zijn genade en liefde. Als we daarop zien, dan is ons hart zoo dankbaar, maar ook zoo klein, want ach, hoeveel dagen zijn er voorbij gegaan, dat we er niet aan gedacht hebben, hoe Zijn oog ons gadeslaat en Zijn hand steeds gereed is ons te steunen en te helpen in den nood."
Terwijl moeder sprak, trok Riek stilletjes haar kousen weer uit en luisterde eerbiedig, al begreep ze niet alles, wat moeder zei, of al voelde zij althans niet mee.
Anna verstond moeder beter en zei op hartelijken toon: „Ja, hè moe, weet u wel, dat ik gisteren vroeg, of ik wel bidden mocht om de kousen? En nu heeft de Heer ze ons al teruggegeven. Een ander had ze toch net zoo goed kunnen vinden en dan hadden we er misschien nooit meer van gehoord.
En, moeder, als mevrouw Van Leeuwen de kousen niet gevonden had, dan zou Juffrouw Van der Kamp mis-


31
schien heel niet over ons gesproken hebben en dan was er van dit alles niets gekomen. Dat heeft de Heere toch ook zoo beschikt."
„Ja," viel nu Riekje in, die ook wat wilde zeggen, ,,'tis eigenlijk maar goed, dat ik de kousen verloren heb. Ik ben nu maar blij, dat ik ze zelf heb gedragen, want Anna zou ze zeker wel goed vastgehouden hebben."
Even vloog er een glimlach over moeders gezicht om de wijsheid van haar jongste; maar dadelijk daarna sprak ze vol ernst: „Nu, nu Riekje, daar hoef je heel niet blij om te zijn, want dat was niet goed van je. Je moet die eigenzinnigheid en die koppigheid afleeren en veel bidden vooral, dat God je een nieuw hartje zal schenken.
Als God uit het kwade het goede doet voortkomen, dan is dat volstrekt geen reden om het kwade goed te noemen en veel minder nog, om er trotsch op te zijn. Zoo doet de Heere dikwijls, maar dat is een oorzaak voor ons, om ons te verootmoedigen en Zijn groóte liefde en macht te aanbidden.
Je weet wel, dat de broeders van Jozef hem als slaaf naar Egypte verkochten? Dat was heel slecht van hen, maar toch liet de Heere God dat alles meewerken ten goede, om later de Egyptenaren en allen, die bij hen kwamen om koren te koopen, van den hongerdood te bewaren. Maar later, toen de broers bij Jozef kwamen, zeiden ze niet: „Wat was het toch goed, dat we je maar verkocht hebben." Je weet wel, welk een berouw ze hadden en hoe ze hun schuld beleden.
En denk dan eens aan het lijden en sterven van onzen Heiland. Het waren menschen, die Hem dat aandeden, booze menschen, vol haat; maar toch moest ook die boosheid medewerken naar Gods besluit, opdat de Heere Jezus de straf voor onze zonden zou dragen en


En dat jij nu gisteren je zin zoo wildet (doordrijven om zelf de kousen te dïagen en ze toen verloren hebt, daarom hoef je niet te gaan denken, dat hierdoor dit geluk ons is te beurt gevallen. Heelemaal niet, al heeft de Heere in Zijn barmhartigheid dit willen gebruiken, om moeders nood aan die lieve dame bekend te maken. Zal je dat goed onthouden, Riek?
Maar kom, zeg nu eerbiedig je gebed op en dan zal moeder met jullie bidden van avond."
Hoewel Riekje nu juist dezelfde woorden gebruikte als anders, toch was haar hart er veel meer bij dan gewoonlijk en bad ze met ernst. Met oprechte begeerte voegde ze uit zichzelf nog deze bede er aan toe: ,,En geef mij een nieuw hart, lieve Heer, want ik wil zoo graag een kind van U zijn."
„Amen" liet moeder hierop volgen uit den grond van haar hart en ging toen voort God te danken voor Zijn heerbjke uitredding en voor de bewijzen Zijner trouw en zorg, die zij dezen dag hadden ondervonden. Zij smeekte over haar allen des Heeren zegen af en Zijn hulp, opdat zij zouden leeren, eilken dag beter, om op Hem te vertrouwen en Hem lief te hebben boven alles, op dat in hun leven Zijn naam zou verheerlijkt worden en zij eenmaal het blijde^ wegkom mochten vernemen: Kom in, gij, gezegende mijns VadersI" ;
32