frans-Van-mierbstrsat tl
amsterdam (zuid)









DIRK TELDE: „EEN... TWEE... DRIE..." (Bladz. 61.)



WIMPIE LODIGIJS
DE STEENDAMMER SPORTCLUB
DOOR
JAC. VAN DER KLEI.
MET TITELPLAAT.
ZUTPHEN. — P. VAN BELKUM Az.






I.
Pietje Blank was een beroemde jongen.
Iedereen in het kleine stadje Steendam kende hem en respecteerde hem, van den meest gevreesden politieagent Brand af, tot den nauwelijks bekenden taks van slager Hoekman toe. Pietje was beroemd vanwege z'n moed en z'n guitige oogen, vanwege z'n vele streken en z'n dunne beenen.
Ja, die beenen!
Het schijnt, dat beroemden menschen vaak iets aan de beenen mankeert: Napoleon had een paar onderdanen, waarop hij wezenlijk óók niet trotsch behoefde te zijn! Als Pietje daaraan dacht, dan troostte hij zichzelf met de woorden: „Hm, 't kon erger zijn, bijvoorbeeld: als ik heelemaal geen beenen had."
WlMPIE LODIGIJS.



2
WIMPIE LODIGIJS.
Toch was hij dikwijls ongerust over z'n beenen. Zouden er werkelijk geen flinke, stevige spieren aan komen? Menigmaal mat Pietje met de centimeterstrook uit z'n moeders naaimand om z'n kuiten heen, of liever: om de plaats, waar die luxeartikelen moesten zitten, maar bijna even vaak smeet hij 't meetlint nijdig neer en bromde: „Hm, 't blijft altijd gelijk: vel over been. Waarom mag een mensch zelf z'n beenen ook niet kiezen; als dat mocht, had ik een heel ander stelletje gezocht dan ik nu heb."
Als hij zoo bromde, was Pietje in een slecht humeur, maar dat overkwam hem niet vaak, want hij was een en al levenslust. Z'n lichtblauwe oogen en de punt van z'n neus keken zóó vroolijk de wereld in, dat iedereen plezier in hem had.
Op een middag in de Kerstvacantie zat Pietje met z'n vrienden Wim, Dirk, Louw en Gijs in de schuur, die aan den vader van Louw toebehoorde. Die schuur was de gewone vergaderplaats van het vijftal, en ze hadden er, dicht bij een raam, een



WIMPIE LODIGIJS.
3
heerlijk verborgen hoekje opgezocht. Een omgekeerde ton was de voorzitterszetel en daarop had Pietje plaats genomen en bungelde met z'n vleeschlooze beenen heen en weer, zoodat telkens de met ijzer beslagen hakken van z'n schoenen een liefelijk bom-bom aan het inwendige van de ton ontlokten.
„Mijneheeren," zei Pietje, „wij hebben den tweeden Kerstavond" — bom bom — „besloten een sportclub op te richten" — bom bom — „wie wil het woord daarover?" — bom bom —
„Een spotclub?" vroeg Louw.
„Toe vent, wees nou niet kinderachtig." — bom bom —
„Een sprotclub dan? Sprotjes smaken maar wat lekker."
„Hè, wat ben je flauw" — bom bom — „Nou wie wil het woord?" — bom bom — „Ik," zei Louw, „ik heb een voorstel." „Wat is dat dan?" — bom bom — „Ik stel voor om de dikke beenen van den voor-



4
WIMPIE LODIGIJS.
zitter vast te binden, dan kan hij daar niet zoo'n lawaai mee maken."
Nu werd Pietje toch nijdig, en dat was wezenlijk geen wonder. Dat iemand geen eerbied voor den voorzitter had, dat was al erg genoeg, maar dat zoo iemand ook nog grappen maakte over des voorzitters beenen... dat was toch wel het toppunt van eigenwijze brutaliteit.
Pietje stond op, schorste de vergadering, en zei: „Ik zal je vijf en twintig ribben in je boddy kraken, Louw."
„Kom maar op," zei Louw, en hij maakte zich klaar tot een gevecht, dat hij waarschijnlijk zou moeten verliezen.
■ Maar toen kwamen de anderen tusschenbeiden en riepen: „Hè, nee, houdt nou toch op; die Louw is ook altijd zoo kinderachtig. Waarom stuur je den boel nou in de war?"
„Hij heeft mij beleedigd - en - ik - wil - wraak nemen," zei Pietje met nadruk en hij ging in bokshouding staan.



WIMPIE LODIGIJS.
5
„Ik heb je niet beleedigd," riep Louw. „Wel waar!"
„Niet waar! Wat heb ik dan gezegd?"
„Je sprak van dikke beenen."
„Nou, dat is toch geen beleediging? Ik heb je juist een complimentje gemaakt."
„Ja, maar je bedoelde dunne beenen."
„Maar die heb je toch ook!"
Dat was zoo; en van dien kant bekeken was de beleediging dus eigenlijk niet zoo heel groot.
„Maar je wou ze vastbinden!"
„Nee, nee, dat wil ik niet; ik beloof het je op m'n eerewoord, dat ik ze niet vastbinden zal."
„Nou, dan is 't goed. Maar als je dat ook niet gezegd had, jongetje, dan was er geen stukje van je overgebleven," zei Pietje, en voldaan nam hij plaats op de ton.
„Hoe zal de sportclub heeten?" vroeg Dirk.
„Dat hebben we op Kerstavond immers al afgesproken: de sportclub van Wimpie Lodigijs! Dan zit er een stukje van ieders naam in: Wim voor-



6
WIMPIE LODIGIJS.
aan; pie van Pietje en lo van Louw en di van Dirk middenin; Gijs achteraan."
„Ja, ja, dat is goed," zei Dirk, en hij knikte tevreden.
„Aan wat sport zullen we doen?" vroeg Gijs. „Visschen!" riep Dirk.
„In den winter? Nou, ga jij je gang maar!" spotte Louw.
Neen, visschen dat ging niet, daarvoor was 't seizoen niet geschikt.
„Maar voor den volgenden zomer is 't heel goed," zei Pietje.
„O, maar zoo ver zijn we nou nog niet."
„Zwemmen," stelde Gijs voor; maar toen hij de lachende gezichten van de anderen zag, vulde hij gauw aan: „als 't zomer is."
„Schaatsenrijden"; zei Pietje, „is iemand er tegen? Niemand? Aangenomen dus."
„Fietsrijden", riep Wim.
„We hebben immers geen fietsen!"
„Nou, dan huren we er elk een."



WIMPIE LODIGIJS.
7
,,'t Zou misschien een enkelen keer gaan. Aangenomen."„Voetballen," „Ha, ja, voetballen..."
Een heelen tijd bleven de vergaderden in de schuur en stelden een reglement vast.
Artikel. I.
Artikel II. Artikel III.
Artikel IV.
Artikel V.
De club zal heeten: de sportclub van Wimpie Lodigijs. Pietje Blank zal voorzitter zijn. De club zal schaatsenrijden, voetballen, visschen, zwemmen, fietsen, enz.
Elk lid zal, als herkenningsteeken, steeds een knoop in den zakdoek hebben.
Elk lid zal wekelijks een halve cent betalen; daarvoor wordt drop of pepermunt gekocht bij vrouw Visser, die het stellig wel noodig heeft.



8
WIMPIE LODIGIJS.
Artikel VI. De club vergadert in de schuur van Louw.
Artikel VII. Louw zal penningmeester zijn.
Meer artikelen konden de clubgenooten niet vinden. Met peinzende gezichten zaten ze naast elkaar en zochten en zochten...
Eindelijk stak Dirk den vinger op en begon: „Meest..." Maar hij herstelde die fout dadelijk en zei:„Meneer de voorzitter, ik heb nog een artikel bedacht"
„Welk?" vroeg Pietje.
„De kas wordt bewaard in den hollen boom bij de bocht van het kanaal."
„Dat is een mooi artikel," zei de voorzitter, in wiens hoofd allerlei gedachten over avonturen steeds krijgertje speelden, 't Klonk bepaald goed: een kas en een holle boom! Er mankeerde nog maar een hol of een grot aan, dan zou 't volmaakt geheimzinnig zijn.
„Dus: artikel VIII: De kas wordt bewaard...,"



WIMPIE LODIGIJS.
9
begon Pietje. „Vindt iedereen het goed ?"
„Ik ben er voor," zei Wim.
„Ik ook," riep Dirk.
„En ik, en ik," zeien Pietje en Louw.
Maar Gijs merkte op : ,,'t Gaat niet."
„Waarom niet?" vroeg de voorzitter, terwijl hij het tegensputterende lid doordringend aankeek.
„Om artikel vijf niet."
„Artikel vijf?"
, Ja, daar staat toch, dat we elke week een halven cent zullen betalen en dat daarvoor drop of pepermunt zal worden gekocht. Als we alles opmaken is er geen kas."
Daar viel niet tegen te redeneeren. „Maar dan hebben we artikel zeven ook niet noodig," meende Louw, die juist erg in z'n nopjes was, omdat hij tot de hooge waardigheid van penningmeester was verkozen.
„Zoo breken we 't heele reglement weer af," riep Pietje.
Hij stelde daarop voor van nieuws af te



10
WIMPIE LODIGIJS.
beginnen, hetgeen de anderen goed vonden.
Artikel I, II, III en IV werden onveranderd goedgekeurd, maar over V was men 't niet eens.
„Schrappen," riep Louw.
,,'t Heele artikel?"
„Nee, maar 't laatste gedeelte, dat we drop en pepermunt zullen koopen. Wat heb ik er aan om penningmeester te zijn, als ik geen geld ontvang!"
Ja, die eer was twijfelachtig, dat viel niet tegen te spreken.
Maar Pietje was een echte zoetekauw en zei: „Ik wil m'n pepermunt toch hebben." „Niet uit de kas!" „Wel uit de kas!" „Nee, dat mag niet!" „Dat mag wel!"
Zoo ontbrandde er een pepermunt- en dropstrijd, die zeer ernstige gevolgen kon hebben, want het jonge leven van de club hing er van af.
Toen kwam Dirk zich ook nog in de ruzie mengen met de opmerking: „Als er drop en peper-



WIMPIE LODIGIJS.
ii
munt in dat artikel staat, dan wil ik er ook zoethout in hebben: dat vind ik veel lekkerder."
„O, en dan krakelingen en rozijnen en ingemaakte uitjes," zei Louw spottend.
Daarover moest Louw heel wat hooren. Pietje vroeg hem of hij er gekheid van maken wou. Zij zaten in ernst te overleggen, hoe ze hun reglement het best in orde konden krijgen en nu begon hij weer flauwe opmerkingen te maken. „Doe er dan wat zout bij," zei Louw. Die woorden waren Pietje te kinderachtig om er antwoord op te geven; met een zwierige beweging keerde hij Louw den rug toe en zei: „Verhip!"
't Was een woord op z'n pas, een woord zooals door groote mannen af en toe op het juiste oogenblik wordt gezegd. Louw kon het er mee doen.
Na dat intermezzo werden de beraadslagingen voortgezet, en de voorzitter was edelmoedig genoeg het voorstel van Dirk te steunen en in artikel vijf te plaatsen, dat er drop, pepermunt öf zoethout



12
WIMPIE LODIGIJS.
zou worden gekocht, 't Was bepaald een opoffering, die Pietje zich getroostte, want op pepermunt was hij dol, maar zoethout kon hij niet verdragen.
Het loon des braven blijft echter nooit uit, dat bleek ook hier al weer: Dirk redde artikel vijf op een waarlijk schitterende wijze door voor te stellen elke week een héélen cent te betalen, de eene helft daarvan te besteden aan drop, pepermunt of zoethout, en de andere helft te storten in de kas van den penningmeester.
De strijd was uit.
Pietje zou van z'n pepermunt kunnen genieten, Louw werd penningmeester mèt een kas en de holle boom zou de schatkamer zijn.
Geroerd keek Pietje z'n redder Dirk aan. Toen stond hij op, danste in het rond en riep, terwijl hij z'n vriend in een wilden galop meevoerde: „Lang zal Dirkje leven in de gloria!"
Maar Dirk schudde hem van zich af, terwijl hij zei: „Houd je gemak ... wie heeft nou ooit zoo'n voorzitter gezien...?"



WIMPIE LODIGIJS.
13
Pietje ging weer naar z'n ton, waarop hij met een sierlijken zwaai plaats nam.
Helaas! Zelfs de voorzitter, de beroemde voorzitter van een sportclub, is voor het noodlot niet veilig. Plotseling klonk er een geknapper en gekraak en Pietje zakte dubbel-gevouwen door den bodem van de ton. Driekwart van z'n haren, twee hulpeloos omhoog gestoken handen en twee dunne beenen, mitsgaders de voeten, die er aanzaten, staken nog boven den rand uit. De rest was verzonken in het „grondeloos diep."
Merkwaardig was de houding van de vier omstanders. Wim had na z'n tweeden verjaardag geen traan meer gehuild, zoodat hij zelf meende, dat hij op de plaats, waar ze gemaakt werden, heelemaal verdroogd en verschrompeld moest zijn... nu stroomden de tranen hem bij z'n neus langs. Louw maakte bewegingen, alsof hij aan hevige buikpijn leed en minstens vier lepels wonderolie had ingenomen. Gijs zat op z'n hurken en snikte hartbrekend. En Dirk lag op z'n rug en



14
WIMPIE LODIGIJS.
stootte afgrijselijke geluiden uit, waarbij iemand de haren ten berge zouden rijzen.
Pietje alleen was kalm, zoo'n beetje verschrikt kalm. Hij keek naar de boven z'n oogen zwevende voeten en peinsde, hoe hij die weer op moeder aarde zou plaatsen. Hij greep met z'n handen de randen van de ton en wou zich omhoog hijschen. Goeien morgen! Daar was geen kans op. Hij wrong zich heen en weer, maar 't eenige gevolg was, dat hij nog een paar centimeters dieper zakte.
Wat moest hij doen?
Wat zou een ander in zijn geval doen? Hulp inroepen, nietwaar? Pietje deed het ook. „Gekken!" zei hij.
Zijn vrienden snikten, lachten, stotterden, schreiden voort.
„Idioten!" klonk het uit de ton.
Het gesnik, gelach... enz, eindigde niet.
„Wat wou.de ge... ge... ach... ach... te... voorz... o...," brulde Louw en hij ging opnieuw voort allerlei wonderbaarlijke bewegingen te maken.



WIMPIE LODIGIJS.
IS
„Help me d'r uit," riep Ketje.
„Je zit veel te goed," lachte Gijs.
„Hij zit op een troon," juichte Dirk.
„Hoera! Leve onze koning, Pietje Blank!" schreeuwde Wim.
„Nee, nee, 't is Brinio, de Kaninefaat! Laten we hem opheffen en langs de gelederen van onze dappere krijgslieden dragen," riep Louw.
„Ja, ja, dat doen we!"
Geestdriftig schaarde het viertal zich om de ton en beurde ze op. Toen werd Pietje plechtig langs de wanden van de schuur gedragen, terwijl z'n handen vruchteloos grepen naar de haarbossen van z'n trouwe kameraden, en z'n talhoutbeenen eigenwijs omhoog staken.
„Ik ben moe," zei Gijs na een poosje.
„Ja, ik ook; onze voorzitter is zwaar," zei Dirk.
„Dan zullen we den heldhaftigen Brinio laten dalen," stelde Louw voor.
De ton zakte en daarna werd ze, even boven den grond, omgekeerd, zoodat Pietje er uit rolde.



i6
WIMPIE LODIGIJS.
„Welkom," zei Louw, en hij boog diep.
„Hier heb je een welkom," bromde Pietje, en hij gaf Louw een tik, die klonk als een klok.
Maar Louw werd niet kwaad; hij schaterde het opnieuw uit en de anderen lachten mee en in 't laatst gierde Pietje het ook uit.
Want hij was geen spelbreker, zie je, en als er gelachen werd, wou hij daarvan evengoed zijn deel hebben, als van de fijnste pepermunt.



II.
De vergadering was afgeloopen en de club ging de straat op.
„Kijkt jongens, daar komt meneer Kraan aan," zei Wim.
Meneer Kraan was veearts en een groot vriend van kinderen. Als hij den een of anderen jongen of een meisje een plezier kon doen, dan deed hij dat. Doch ook dikwijls fopte bij hen, en dat vonden ze heel aardig, maar ieder begrijpt wel, dat ze op hun beurt den veearts soms ook een poets bakten. Vooral tusschen Wimpie Lodigijs en meneer Kraan bestond een groote vriendschap, maar eveneens bestond er een wederzijdsch begeeren elkaar zoo nu en dan eens in het ootje te nemen.
„Hij heeft Fidel aan een touw," merkte Gijs op.
„Dat nijdige keffertje!" zei Louw.
Wim pik Lodigijs. 3



x8
WIMPIE LODIGIJS.
„Och, 't is wel een aardig hondje!" „Nou, maar hij heeft mij lekkertjes gebeten, hoor!"
„Vind jij dat lekkertjes?"
„Ja zeker! Hij moet jou ook maar eens bijten, dan zul je 't wel merken. Zeg, presenteer hem zoo meteen je kuiten; die smaken goed, wed ik."
„Laat Pietje hem zijn kuiten presenteeren."
„Die heeft ze zelf wel noodig."
„Houdt op met je flauwiteiten," zei Pietje, in wiens hoofd een plan was ontstaan, dat een glimlach op z'n gezicht bracht.
Hij had namelijk gezien, dat Fidel zich van den halsband bevrijdde en dat de veearts het koord nu gedachteloos achter zich aan sleepte.
Fidel had voortdurend eens aan het koord getrokken, want hij wou vrij zijn. Vrijheid, blijheid, dacht hij.
Hij verschilde in dit opzicht met zijn baas van meening, want terwijl deze dacht, dat een touw en een hond onafscheidelijk moesten zijn, was Fidel



WIMPIE LODIGIJS.
19
vast overtuigd, dat zoo'n geweldadige vrijheidsberooving, als die hij ondergaan moest, zijn stand beleedigde. Hij voelde het bepaald als een hoon, en als hij overigens niet steeds zoo'n goede behandeling had ondervonden, als hij niet geregeld z'n stukje vleesch, z'n brood met boter en z'n karnemelk had ontvangen, zou hij zijn baas den dienst hebben opgezegd.
Nu deed bij dit niet, maar hij probeerde op elke wandeling de vrijheid te veroveren. En — dezen middag lukte dat. De halsband was wat ruim geworden en schoof hem plotseling over den kop heen. Verbaasd bleef Fidel een oogenblik staan.
Zou de baas het merken?
Neen, hij liep door in regelmatigen gang; hij dacht aan het mond- en klauwzeer, dat juist was uitgebroken onder de dorpskoeien.
Fidel stak z'n neus hoog in de lucht en snoof... net of hij de heerlijke vrijheid ruiken kon. Daarna keerde hij zich om en ging den anderen kant uit, nu en dan even omkijkend naar zijn baas, die, in



20
WIMPIE LODIGIJS.
gedachten verdiept, voortschreed en den halsband achter zich aan sleepte.
Pietje had het gezien, vóór de anderen.
Maar nu merkten die het ook.
„Kijk, kijk, Fidel gaat er van door!"
„Kom mee," zei Pietje haastig, „ik weet wat."
„Wat weet je?"
„Kom hier, achter de schuur, dan zal ik het je vertellen."
Achter de schuur stond een heel oud paardje op rolletjes, waarmee Louw vroeger had gespeeld. Het ding was nu waardeloos geworden, het stond in weer en wind en niemand keek er naar om.
Pietje nam het op en zei: „Mag ik dit hebben, Louw?"
„O ja, maar wat wil je er mee doen?" „Ik niets, maar de veearts." „Wat moet die?"
„Met dit paardje spelen; dat wil hij zoo graag." „Je bent niet wijs, vent."



WIMPIE LODIGIJS.
21
„Dank je voor 't compliment; maar wees stil en kijk wat ik ga doen."
Meneer Kraan ging juist voorbij, in gedachten, het hoofd iets gebogen.
Pietje sloop achter hem aan, raapte voorzichtig het halsbandje van Fidel op en gespte dit om het paardje heen. Toen zette hij het heel voorzichtig op den grond, de rolletjes begonnen te draaien en meneer Kraan, onwetend als een pasgeboren kind, liep statig verder, terwijl hij het paardje meetrok.
't Was beslist een mooi gezicht den veearts te zien, zooals hij dertig jaar geleden ook door het stadje was getrokken. De club genoot er van. Maar niet de club alleen. Verschillende menschen kwamen meneer Kraan tegen en keken hem niet weinig verbaasd aan. En als hij voorbij gegaan was, draaiden ze zich om» lachten en zeiden: „Wat is dat nou? Wat vreemd!" En dan gingen ze hoofdschuddend verder, alsof ze niets van de zaak begrepen.



22
WIMPIE LODIGIJS.
„Buurvrouw, kom nou eens hier!" riep vrouw Snip tegen vrouw Snap.
„Hier ben ik al; wat is er toch, m'n lieve mensen."
„Nee maar, kijk daar eens; zie je dat?"
„Maar dat is immers meneer Kraan... en die rijdt met een paardje op wieltjes... lieve deugd, de man is niet goed bij z'n verstand... treurig, treurig.../'
„Hij keek den laatsten tijd al vreemd uit z'n oogen, dat heb ik wel gemerkt."
„Ja, nou je 't zegt... maar nou moet hij dan toch wel stapel-stapel wezen... zoo'n groote man... en zoo'n klein paardje... Nou, z'n vrouw is te beklagen, hoor, dat zeg ik maar."
„Of je gelijk hebt, buurvrouw. Ik wou niet graag, dat mijn Janus daar zoo liep... goeie grutten... je zou er een appelflauwte van krijgen... wat kan een mensch gekke dingen doen, als 't daar boven niet pluis is..." En veelbeteekenend tikte de brave vrouw op d'r voorhoofd, terwijl



WIMPIE LODIGIJS.
*3
haar buurvrouw krukte en zuchtte: „Zeg dat wel, zeg dat wel... Nee maar, dat moet ik toch even aan buurvrouw Griet vertellen...
Grie... iet... waar ben je?"
De veearts wist van niets, hij stapte rustig door en dacht over heel verstandige dingen. De Wimpie Lodigijsisten volgden hem van verre en verkneukelden zich van pret, als ze zagen, hoe tal van menschen meneer Kraan half verbaasd, half lachend nastaarden.
„Bonjour," hoorde de veearts zich plotseling toeroepen door meneer Braam, den rijksontvanger.
„Ook goeden dag."
„Zoo, ben je een beetje aan 't spelen?" „Ja, ik wandel wat."
„Nou, dat gaat heel aardig zoo; je brengt een beetje afwisseling in ons kleine stadje, de menschen vinden 't wel leuk. Hoe ben je op 't idee gekomen?"
„Op 't idéé gekomen, om te wandelen?" vroeg meneer Kraan verbaasd.



24
WIMPIE LODIGIJS.
„Om te wandelen? Nee, om te spelen!" „Maar ik speel toch niet; hoe kom je d'r bij." „Wat! Speel je niet?"
Meneer Kraan begreep er geen, sikkepit van. Stille vermoedens kwamen bij hem op, dat het met den ontvanger niet heelemaal pluis was.
„Voel je je niet lekker?" vroeg hij.
„Ik... o, heel lekker, hoor!"
„Je moet toch den dokter eens laten komen... Of heb je misschien van nacht slecht geslapen?"
„M'n lieve man, d'r mankeert mij niets; ik mag er toch wel een beetje plezier van hebben, als ik jou zoo over de straat zie gaan!"
En meneer Kraan barstte in een hartelijk gelach uit.
,,'t Is heelemaal mis met hem; wat scheelt hem toch!" dacht de veearts, die zich zoo'n lachbui zonder oorzaak niet begrijpen kon.
„Braam, ik zou naar bed gaan," zei hij welmeenend.
„Ik! Ik geloof, dat het voor jou meer nood-



WIMPIE LODIGIJS.
*5
zakelijk is, amice: je zult wel haast moe gespeeld zijn, denk ik."
En opnieuw schaterde de ontvanger het uit
„Wat bedoel je toch met dat spelen?" vroeg de veearts.
„Wat bedoel jij er mee?"
„Ik ...niets... ik speel immers niet... wat een vreemde gedachte van je..."
„Maar waarvoor neem je dat paardje dan mee?'
„Welk paardje?"
„Daar achter je, aan dat touw!"
„Wat zeg je?"
Meneer Kraan keerde zich orti en... keek vreeselijk gek. Hij trok zoo'n verbaasd gezicht dat z'n vriend, de ontvanger, zich de kaken moe lachte.
„Wel... sap... per... loot...," stotterde hij, „w... w... wat... is me... dat?"
„Een paardje," gierde de ontvanger.
„Ën zoo straks was 't een hond! Ik ben van huis gegaan met Fidel aan dit koord, en nou... en nou... Daar kan ik met mijn verstand niet b?j..."



26
WIMPIE LODIGIJS.
„Maar m'n lieve man, 't is toch eenvoudig genoeg: je hond is betooverd, en er zal eerst een of andere prins moeten komen om Fidel z'n vorige gedaante terug te geven."
„Ja, spot jij maar. Doch ik ben een boon, als ik begrijp, hoe ik aan dit paardje kom, en waar m'n hondje is gebleven."
„Kijk daar eens," zei de ontvanger lachend.
„Waar... ik zie niets."
„Daar, achter dien dikken boom."
„Wel, dat is Pietje Blank, zoo vast als twee maal twee vier is. Zou die schavuit...?"
„Hij is er niets te goed voor."
„Nee, dat is hij toch niet! O, maar hij heeft het vast gedaan... kijk, kijk, daar heb je de andere brave jongens ook..."
„Pietje, Pietje!" riep hij met luide stem.
Maar Pietje hoorde den veearts niet. Hij keerde met z'n volgelingen terug, zeer voldaan over 't pas beleefde avontuur. De veearts moest maar opkomen: hij, Pietje Blank, was niet bang voor hem;



WIMPIE LODIGIJS.
37
„fop je mij, ik fop je weer," zoo ging het.
„Hij wil niet hooren," zei meneer Braam.
„Wat in 't vat is, verzuurt niet," antwoordde de veearts. „Wacht maar Pietje Blank, we spreken elkaar wel eens nader."



III.
„Nou hebben we een sportclub," zei Pietje den volgenden dag, „maar wat zullen we nu? Wie weet iets?"
„Ik," zei Louw.
„Wat weet je dan?"
„We moeten gaan wandelen."
„Wandelen ! ! !"
„Ja, natuurlijk, wandelen."
„Laat om je lachen, vent: is dat nou sport?"
„Zeker is dat sport"
„Dan weet jij er niets van."
„Jij weet er niets van; wandelen is echt waar sport, 't staat in de krant. En die wil nog wel voorzitter van de club zijn," zei Louw minachtend.
,,'t Is-me de voorzitter wel!"
„Is dat nou sport, Wim?" vroeg Pietje.



WIMPIE LODIGIJS.
99
„Wandelen? Nee, daar word je mee geboren, dat kan iedereen, en dat is dus geen sport," zei Wim.
„Kon jij dan wandelen, toen je pas geboren was?" lachte Louw. „Wat zal dat een mooi gezicht geweest zijn: meneer Wim, die met een dotje in z'n mond en een luier voor uit wandelen
ging"
„Lach jullie haan uit, maar mij niet," bromde Wim. „Zoo bedoel ik het niet. Wat je van zelf kent, dat is geen sport. Een kalf kan ook wel gaan wandelen, maar daarom doet het niet aan sport. Snap je?"
„Ik zal 't je bewijzen," zei Louw.
Hij liep vlug naar huis en kwam even later met een krant terug, waarin onder „Sportnieuws" een wandeltocht stond vermeld.
„Zie je nou, dat ik gelijk heb?" vroeg hij triomfantelijk.
Ja, Pietje en Wim moesten zich gewonnen geven, 't Stak Pietje wel een beetje, dat zoo'n



30
WIMPIE LODIGIJS.
nieuwbakken penningmeester als Louw het beter geweten had dan hij, die dan toch in elk geval voorzitter was.
„Nou, je zal gelijk hebben voor dezen keer; het overkomt je niet vaak," mopperde hij.
Want de krant, zie je, daar kon hij niet tegen op. Als zoo'n krantenmeneer iets schreef, dan was dat de waarheid en niemand mocht er aan twijfelen. Waar zou 't heen, als de kranten leugens gingen vertellen...
„En wat wou je nu? Wandelen?" vroeg hij.
„Ja, laten we dat vanmiddag gaan doen. Dan beoefenen we de sport en er is meteen kans, dat we nog wat beleven. Als we eens naar Oosterveen tippelden..."
„Stemmen," riep Gijs.
„Ho, dat moet ik zeggen, ik ben de voorzitter," zei Pietje. „Zeg het dan!" „Goed, stemmen!" „Voor," zei Dirk.



WIMPIE LODIGIJS.
3i
„Ik vereenig mij met den geachten vorigen spreker," bromde Gijs met een neusstem. „Ik wil ook wandelen," riep Wim. „En ik," zei Louw.
„Dan ik ook," vulde Pietje aan. „Met algemeene stemmen is dus besloten, dat we dezen middag naar Oosterveen gaan. Hoe laat? Half twee?"
„Ja, dat is goed," riepen de anderen.
Zoo was, midden op den publieken weg, dus een gewichtig besluit genomen, waaruit blijkt, dat menschen, die meenen, dat daarvoor schoone en groote vergaderzalen noodig zijn, het leelijk mis hebben.
Om half twee ging de club op reis.
't Weer was heel goed en de grond was een beetje hard, doordat het dien nacht wat gevroren had. Op het water in de slooten lag een dun laagje ijs.
„Ik hoop, dat het door gaat vriezen," zei Pietje.
„Ik ook, hoor! Hè, wat zal de club dan



3»
WIMPIE LODIGIJS.
heerlijk kunnen schaatsenrijden," meende Gijs.
„Dat is nog eens sport," riep Louw. „Jongen, jongen, wat zal ik over het ijs vliegen op mijn nieuwe schaatsen; ik daag jullie allemaal uit. Jullie mag met z'n vieren tegen mij alleen om het hardst rijden!"
„Een heele eer," spotte Pietje. . „Dat is 't ook, meneer de voorzitter."
„Nou, ik neem 't aan. Als er ijs komt, zal ik je nog eens laten zien, wat rijden is."
„Jij?"
En toen keek Louw zoo naar Pietjes dunne beenen, dat iedereen het uitschaterde, behalve het slachtoffer zelf.
„Ja, ik," zei Pietje, „en dan zal ik je onderst boven kegelen, net als ik nou doe."
En meteen greep hij met z'n sterke armen •— want die had hij — Louw aan en smeet hem in het gras van den berm neer. Bedaard ging hij daarna op hem zitten en gaf hem met z'n vlakke hand eenige zulke welgemeende klappen voor z'n



WIMPIE LODIGIJS.
33
strakke broekje, dat Louw half kermend, half lachend uitriep:
„Houd op, meneer de voorzitter, houd op!"
„Ah zoo, smaken die appels niet?" vroeg Pietje.
„Nee, nee, ik heb er genoeg van gehad."
„Sta dan op, en bespot den voorzitter van de beroemde sportclub van Wimpie Lodigijs niet weer," zei Pietje op waardigen toon.
\ Toen riep de heele club: „Leve Wimpie Lodigijs!"
Daarop stapten ze welgemoed en in groote eensgezindheid voort.
Toen ze een eind verder gekomen waren, zagen ze een klein boerenhuis staan, dat door een hek van den weg was gescheiden. Even binnen dat hek stond een plank, waarop met krijt en in drukletters eenige zonderlinge woorden waren geschreven.
,iWat is dat?" vroeg Pietje, en hij las:
Wimpie Lodigijs. 3



34
WIMPIE LODIGIJS.
oud den
ondhin
et hoog ij bijt „Begrijp jullie dat?" „Ik niet," zei Wim.
,,'t Is stellig Russisch," beweerde Dirk.
„Russisch? Dan weet jij niet wat Russisch is! Dan moest er njstr of dnpr of iets anders, dat niemand uitspreken kan, achter de woorden staan," riep Gijs.
,,'t Kan wel Chineesch zijn," meende Wim.
„Of Egyptisch!"
„Of Turksch!"
't Waren allemaal gissingen, die geen oplossing brachten, en ieder betwijfelde ook sterk, dat het boertje, wiens hand de raadselachtige woorden had neergeschreven, een Turk, een Egyptenaar cf zelfs maar een Chinees of Rus zou zijn.
Maar wat dan? Zou de club, nu ze haar eersten tocht maakte, onbevredigd verder trekken en niet



WIMPIE LODIGIJS.
35
trachten de beteekenis der woorden, waarop hun oogen staarden, op te sporen?
„Dat nooit,"zei Van Speijk, „dan liever de lucht in."
„Ik ga eens bij die plank kijken," zei Pietje.
„We gaan mee," riepen een paar anderen.
„Nee, nee, ik ga alleen. Misschien ligt er een vijand verscholen achter de struiken, die je daar ziet Ik ben jullie voorzitter, ik moet de zaak onderzoeken en mag de veiligheid van de clubleden niet in gevaar brengen."
Moedig stapte Pietje er op los en, na eenige schreden gedaan te hebben, bevond hij zich tegenover de plank, die hij met ongeveinsde belangstelling bekeek.
„Er is niks aan te zien," riep hij over 't hek heen.
„Kom dan terug!"
„Ja, ik kom."
De voorzitter draaide zich om, maar op hetzelfde oogenblik werd hij van achteren beetge-



36
WIMPIE LODIGIJS.
grepen. Hij hoorde een gesmoord gebrom en voelde meteen een hevige pijn in het vleezigste deel van zijn lichaam.
„Een hond... een hond... Pietje, een hond...," gilden vier stemmen op den weg.
„Ja, dat voel ik," antwoordde Pietje. „Au, au, help, help dan toch. Leelijke hond, laat los... laat los... au... au... ik zal 't aan m'n moeder zeggen..."
Maar daar scheen Pluto of Turk, of hoe 't brave dier anders mocht heeten, niet veel om te geven. Hij hield den beroemden voorzitter van de sportclub van Wimpie Lodigijs stevig vast.
Gelukkig werd de deur van het boerenhuis geopend; een man kwam te voorschijn en riep haastig en gebiedend: „Nero...ier!"
Brommend liet de hond Pietje los en ging heen.
„Eeft ij je gebeten?" vroeg de boer.
„En of," zei Pietje, terwijl hij met zijn hand al maar over z'n broek streek. „Ik wou, dat hij 't gebit van mijn grootmoeder had gehad."



WIMPIE LODIGIJS.
37
„Waarom?" vroeg de boer verwonderd.
„Nou, die heeft geen tanden meer."
„Ho, bedoel je dat? Ja, Nero eeft goeie tanden. Maar waarom kwam je ook binnen et ek? Zag je niet, wat hik hop die plank eb geschreven?" Het boertje was een Overijselaar en plaatste de h, waar die niet hoorde en liet deze letter weg, waar ze wel moest staan.
„Op die plank?" vroeg Pietje.
„Ja, hop die plank."
„Maar wat staat daar dan?"
„Kun je niet lezen? Oe houd ben je hal?"
„Twaalf jaar."
„Nou, lees et dan."
„Maar dat kan ik niet Ik ben juist naar deze plank toegegaan om te kijken, wat daar op stond; we konden 't geen van allen lezen."
De boer schudde 't hoofd en zei: „Leer je dan niets hop school? Her staat: oud den ond hin et hoog, ij bijt"
Tot groote verbazing van den boer begon de



38
WIMPIE LODIGIJS.
heele sportclub luidkeels te lachen; alle jongens hadden nu het opschrift begrepen: Houd den hond in het oog, hij bijt!
,,'t Is een erg duidelijke waarschuwing," zei Pietje eindelijk.
„Hals je maar lezen kunt," zei de boer. „Ier Nero: pas hop, ij wil je weer ebben; dat komt van je lachen."
Pietje groette en maakte haastig, dat hij 't erf verliet. De leden van de club juichten hem hartelijk toe, toen hij, nog altijd met z'n hand op de pijnlijke plaats, in hun midden verscheen, en vroolijk zetten ze hun tocht voort.
Na een kwartier hadden ze Oosterveen bereikt. Het was een klein dorpje: een twintigtal huizen bijeen om een kerk. Er was nooit veel te beleven, maar dezen middag scheen het wel geheel uit gestorven te zijn; geen mensch was er op den straatweg in de dorpskom te zien. Alleen een kar met een paar honden er voor stond voor een der kleine huisjes, waarbinnen de karvoerder



WIMPIE LODIGIJS.
39
waarechijnlijk een kopje geurige, warme koffie dronk.
„Dat is de kar van onzen Jan," zei Pietje.
„Onze Jan" was een venter, die zijn manufacturen betrok van meneer Blank, Pietjes vader, die een grooten winkel in de Kruisstraat had. Jan en Pietje waren zeer groote vrienden en menigmaal was de laatste met den venter een eindje meegereden.
In Pietjes hoofd kwam een schelmsche gedachte op.
„Ik weet wat grappigs," riep hij. „Wat bedoel je?" vroegen vier stemmen haastig.
„Jan zit natuurlijk binnen en probeert wat te verkoopen... nou kruip ik stilletjes in de kar en doe het deksel op een kiertje. Jullie verstopt je ergens en als Jan dan straks komt en het deksel opent, kom ik te voorschijn en zeg: „Goeienmiddag, meneertje, mooi weer, hè?" Dan zul je hem eens gek zien kijken."



40
WIMPIE LODIGIJS.
„Nee, laat mij in de kar kruipen," zei Wim, die veel lust in het avontuur had. „Jij bent straks het erf van dien boer ook al opgegaan, terwijl wij voor het hek stonden te wachten. Elk z'n beurt, dat zeg ik."
Daar was niet veel op af te dingen, maar Pietje wou z'n plan daarom nog niet opgeven.
,,'t Komt mij toe het te doen," zei hij. „In de eerste plaats ben ik voorzitter van de club..."
„Als je zoo praat is 't jou beurt altijd," zei Louw. „Dan mag een ander pas iets doen, als jij er geen trek aan hebt. Ik ben penningmeester, net zoo goed als-jij" voorzitter bent."
„Dat is zoo. Maar straks ben ik erg gebeten door dien hond, en daarom..."
Tegen dit argument was Wims noch Louws gevoel bestand. Pietje mocht er werkelijk wel een kleine vergoeding voor hebben, dat hij in dienst van de club half invalide was geworden, en daarom offerden zijn beide vrienden hun persoonlijke belangen op en zeien:



WIMPIE LODIGIJS.
4*
„Nou, ga jij dan dezen keer maar!"
't Was edelmoedig van hen en Pietje besefte dit. Vriendelijk keek hij hen aan en sprak: „Als er weer een avontuur komt is het jullie beurt, zoo waar als ik voorzitter van de club ben."
Toen spoedde hij zich stil naar de kar, keek rond of ook iemand hem bespiedde, lichtte het deksel op en... schoot als een snoek naar beneden in de tamelijk ledige kar. Het deksel werd op een kier gezet en Pietje zat zich te verkneukelen van pret: wat zou die Jan straks een gezicht zetten, als hij te voorschijn kwam, als een harlekijn uit een doosje.
De venter scheen geen haast te hebben. Minuut na minuut verliep; de honden werden onrustig en jankten soms zacht; de jongens, die zich verscholen hadden, verveelden zich; Pietje werd stijf van de gedwongen houding, waarin hij zat...
Toen begon Dirk te roepen: „woef, woef, woef!"
Gijs antwoordde: „miauw, miauw, miauw!"
Louw riep: „kukleku, kukleku!"



42
WIMPIE LODIGIJS.
De honden staken de ooren op en luisterden naar al die vreemde geluiden.
„Poes, poes, poes... miauw!" schreeuwde Louw ineens. Dat was een verdacht geluid. Jan riep het dikwijls, als hij op de kar zat en de honden tot grooter spoed aansporen wou. De dieren trilden van spanning, toen ze de bekende wapenkreet hoorden...
Toen wilde het toeval, dat er juist een kat op den weg kwam wandelen.
„Poes, poes, poes, miauw!" klonk het opnieuw.
„Woef, woef, daar is ze... vooruit!" blaften de honden. Een ruk... een klep van een dichtvallend deksel... en daar ging het heen, in vliegende vaart de kat na, die een heelen tijd den wedstrijd volhield, maar zich, toen ze geen kans zag te winnen, door een zijsprong in veiligheid stelde.
Pietje was door den schok achterover geslagen. Hij krabbelde in de nauwe ruimte overeind en trachtte het deksel te openen. Mis, hoor! De haak zat aan den buitenkant goed dicht en Pietje Blank,



WIMPIE LODIGIJS.
43
die zich uit elk gevaar met eere had kunnen redden, die steeds met roem overladen uit den strijd was teruggekeerd, was nu overgeleverd aan de grillen van twee honden en kon geen hand uitsteken tot eigen redding.
„Ho, ho, Karo, Pluto, ho!" brulde hij.
't Baatte niet.
„Ho... sta dan toch... ho, of ik geef je een schop... ho, zeg ik!"
De honden keken schuin achterom, alsof ze dachten: „Wat is dat voor een leven... we zien niets, en toch hooren we wat... dat is niet pluis, hoor!"
En in plaats van stil te staan, liepen ze harder door. Toen schopte Pietje met z'n voeten tegen het deksel.
„Bom... bom... bom..."
't Klonk angstwekkend, vonden de honden. Wat was dat toch, dat geroep en dat gebom... Ze probeerden het gevaar te ontkomen door nog sneller te gaan...



44
WIMPIE LODIGIJS.
„Bom... bom... bom... ho, dan toch... zoo meteen gaan we de sloot in... ho... ho... ho...!"
Pietje was nu beurtelings aan het werk met handen en voeten. Hij genoot heelemaal niet van zijn plezierreisje. Door eenige reten heen zag hij het licht schemeren; daar buiten was de vrijheid, de heerlijke vrijheid... zou hij die ooit terug krijgen...?
't Was vast de straf voor al de ondeugende streken, die hij had uitgevoerd... als hij in leven bleef, wou hij een brave jongen worden... nooit weer in een kar kruipen... nooit weer iemand plagen... hij zou bepaald een voorbeeld worden van deugdzaamheid... moeders zouden hun kinders op hem wijzen en zeggen: „Daar heb je Pietje Blank; zorg, dat je ook zoo'n flinke jongen wordt..."
Zoo peinsde de arme gevangene, terwijl hij in razende snelheid weggevoerd werd in de richting van de stad. Eindelijk was die bereikt. Pietje voel-



WIMPIE LODIGIJS.
45
de het aan het stooten van de kar, die over de hobbelige, dikke steenen reed, en hij hoorde het ook... geloop en gedraaf klonk achter hem... en joelende, gillende stemmen riepen: „Houdt hem... houdt hem..."
Die geluiden... ze waren een vreugde en een droefheid tegelijk; een vreugde, want ze beteekenden vrijheid, een droefheid, want ze zouden straks veranderen in een brullend gelach, als hij, Pietje, te voorschijn kwam.
Z'n reputatie was naar de maan. Hij was een ongelukkige jongen,een voorwerp van spot, een miskend mensch... hij voelde, hoe er tranen in z'n oogen kwamen, en hij was bijna van plan straks met reuzenkracht het deksel vast te houden, opdat niemand het kon openen. Als het dan nacht was, zou hij beproeven stil weg te sluipen...
Eindelijk werd de kar gegrepen en de honden bleven staan, blij, dat ze konden rusten. ,,'t Is de kar van Jan Baars," zei een stem.



46
WIMPIE LODIGIJS.
„Waar zou Jan zelf zijn?" vroeg een ander.
„O, die zal wel gauw komen."
„Drommels, als Jan komt, wordt de zaak niet beter," dacht Pietje. Hij had zulke vage vermoedens, dat de venter niet in een erg best humeur zou zijn, en dat zijn handen een beetje aan den knokigen kant waren. Het zou bepaald goed zijn een ontmoeting te vermijden. Daarom koos Pietje van twee kwaden de beste en riep met luider stemme: „Help, help!"
„Gommenikies, Jan zit in de kar," klonk het.
Het deksel werd opgetild en toen... ja, toen kwam Pietje Blank te voorschijn met het meest dwaze, het meest onnoozele gezicht, dat ooit een Steendammer had gezien.
Een gierend gelach steeg op, het werd sterker, iedereen deed mee, en toen Pietje, de ongelukkige jongen, zich haastig uit de voeten maakte, klonk hem een gejoel, en een gejuich na, om nooit te vergeten.
Duidelijk klonken de stemmen van verschillen-



WIMPIE LODIGIJS.
47
de schoolmakkers boven het geraas uit: „Leve Pietje Blank!"
Maar de toegejuichte lachte bitter: hij kende de beteekenis van dat geroep...
Dien dag en den volgenden dag verschool hij zich in de huiselijke vesting, en toen zijn getrouwe clubgenooten naar rijn welstand kwamen vernemen, was hij zoek en niemand kon hem vinden.
Op het zolderkamertje, verscholen in een kast, wachtte hij het heengaan van zijn makkers af... daar stond hij en peinsde over zijn droevig lot...
Arme Pietje!



IV.
De zaken gaan echter wel eens anders, dan men denkt.
Toen Pietje den tweeden dag het gezelschap van zijn vrienden weer zocht, was hun eerste vraag: „Waar ben je gisteren toch geweest?"
„Een rondreis gemaakt, om de aarde heen."
„Nee, toe, doe nou niet zoo gek! Waarom kwam je niet?"
„Ik zeg 't je immers! Ik heb een reis om de aarde gedaan."
En ze mochten hoog of laag springen, daar bleef hij bij. Daarom vroegen ze maar niet verder, doch begonnen te spreken over Pietjes reis in de kar.
„Jij boft nou ook altijd," zei Wim. „Geweldig," stemde Pietje toe.



WIMPIE LODIGIJS.
49
„Ik wou, dat 't mij overkomen was; ik vind het een fijn avontuur, hoor!"
„Dat was het," riepen de anderétt»
„Vond je 't prettig?" vroeg Gijs.
De zaak kwam nu in een heel ander licht te staan en Pietje antwoordde dus: „O, ik vond het heerlijk; ik heb den heelen weg liggen schudden van het lachen."
„Hè!" zuchtte Dirk, en hij likte zich met de tong langs de lippen en keek Pietje met benijdende blikken aan.
,,'t Was vreesehjk aardig," vertelde Pietje verder, „en het speet me, dat we in de stad waren gekomen; ik wou eerst niet eens uit de kar, zoo fijn vond ik het."
De anderen konden zich dat levendig voorstellen en ze zorgden er voor, dat overal bekend werd, welk een plezier hun voorzitter had gehad, en ze zeiden, dat je Pietje Blank moest heeten om altijd zoo fortuinlijk te zijn en de mooiste avonturen te beleven.
Wimpie Lodigijs.
4



50
WIMPIE LODIGIJS.
Wat Pietje dus gedacht had een ramp te zijn, dat werd een voordeel, een geluk, dat den roem van zijn naam verhoogde tot buiten de poorten van zijn vaderstad. Zelfs in Oosterveen sprak men over hem en de menschen rekenden zich daar gelukkig, dat zijn laatste heldendaad in hun dorp tot volvoering was gekomen.
Toen de plezierreis van den voorzitter voldoende was besproken, liet men dit onderwerp varen en begon, alsof men geboren barbier was, over het weer te spreken.
,,'t Wil maar niet vriezen, hè?" zei Louw.
,,'t Is vervelend," vond Pietje.
„Onze schaatsen zullen op die manier nog heelemaal verroesten, voordat ze gebruikt zijn," merkte Gijs op.
„Waarom komt zoo'n winter nou niet?" vroeg Dirk.
„Ja, waarom niet! Ga naar Spitsbergen en haal hem," zei Pietje.
,,'k Zal 't doen, hoor, en dan neem ik hem aan



WIMPIE LODIGIJS.
5i
een touwtje mee naar Steendam," lachte Dirk.
„Schrijf hem een brief," raadde Louw aan.
„Een mooien brief, op rijm," zei Gijs.
„Ja, dat doe je zoo maar; jij bent nogal een dichter," spotte Louw.
Zoo praatten ze door en klaagden steen en been, dat meneer Winter hun zoo'n poets bakte en maar steeds in het hooge noorden bleef.
Toen Pietje 's avonds thuis zat en niets te doen had, kreeg hij een allerzotst idee. Hij nam een velletje schrijfpapier en schreef een brief aan den winter en daarbij deed hij z'n best mooie zinnen te maken, zinnen die klonken, alsof er muziek in zat.
Meneer Winter!
Duizend bommen en granaten! Waarom komt U niet? Onze club wacht U met smart. Leg de aarde in een pantser, stort hagelbuien neer, maar kom in elk geval. We kunnen niets beginnen zonder U. Als



WIMPIE LODIGIJS.
U binnen een week niet komt, worden we oproerig en verklaren U den oorlog.
Uw vrienden P. W. L. D. G.
Pietje las den brief nog eens over en vond hem uitmuntend. Hij bewonderde zich zelf, dat hij zoo iets had kunnen schrijven. Dat: duizend bommen en granaten, klonk. En die zin over dat pantser was uiterst sierlijk.
De brief was eigenlijk te goed, te mooi, om hem aan z'n clubgenooten te onthouden. Hij deed er dus een enveloppe om en stak hem in den zak.
Den volgenden morgen lazen de andere jongens Pietjes epistel en ze waren — hoe kon 't ook anders — vol lof.
„We moesten hem weg zenden met de post," zei Wim.
„En waar zou die hem dan heen moeten brengen?"
53



WIMPIE LODIGIJS.
53
„Nergens heen. 't Is maar een aardigheid, dan kannen ze op 't postkantoor ook eens lachen; 't is daar droog genoeg... als je niks anders te doen hebt dan postzegels te verkoopen en pakjes aan te nemen..."
Toen werd met algemeene stemmen besloten, dat de brief in de bus zou worden gedaan, alleen met het menschlievende doel het trieste bestaan van de postbeambten wat op te vroolijken.
Het adres luidde:
Aan meneer Winter.
Niets meer.
Maar... de posterij der Nederlanden is niet erg grappig aangelegd en heel accuraat; ze bezorgde den brief bij den eenigen heer Winter, die in het stadje woonde: den gepensionneerden brugwachter David Winter. Die oude heer betaalde vijftien cent strafport, die hij er voor over had, omdat hij nooit brieven ontving en dus naar den inhoud van dezen éénen zeer nieuwsgierig was.
Hij las en... z'n- haren rezen ten berge: daar



54
WIMPIE LODIGIJS.
werd hij, David Winter, aagezocht om aanvoerder te worden van een bende landverraders, of spionnen, of wat schavuiten er meer mochten zijn. Al z'n levensdagen was hij een eerlijk man geweest, een steunpilaar van het recht, en nu op z'n ouden dag zou hij zich met boeven afgeven... Dat nooit!
't Stond er anders duidelijk: We kunnen niets beginnen zonder U.
Snelbesloten trok hij z'n muilen aan en ging naar z'n buurvrouw, Rika Snap.
„Buurvrouw, hoor nou eens! Daar krijg ik een brief, waarin ze schrijven over bommen en granaten en pantsertreinen en hagel... er is een club van misdadigers, van landverraders, zie je... en nou willen ze mij kapitein maken... en als ik 't niet doe, maken ze me dood, zooveel begrijp ik er uit."
Daarna las hij den brief met haperende stem voor, en vrouw Snap sloeg de handen van schrik en verbazing in elkaar.



WIMPIE LODIGIJS.
55
„Nee maar, dat moet ik aan buurvrouw Snip vertellen," riep ze, en meteen liep ze heen, gevolgd door den ouden David Winter, die mi z'n verhaal nog eens in geuren en kleuren kon opdisschen.
Wat hij graag deed.
's Avonds wist het heele stadje te vertellen, dat de oude brugwachter Winter aangezocht was om generaal te worden in Rusland tegen een salaris van 100.000 roebels. Een gepantserde trein stond al op hem te wachten...
Hij was eenklaps een beroemdheid geworden, diezelfde oude David, die vroeger uitgelachen werd, als hij met z'n kraakstem riep: „Dekselsche kwajongens, wil je me de heele brug rinneweeren?"
Nu bewonderde men hem en sprak men met eere over hem, vooral toen er bij verteld werd, dat hij niet voor de verleiding bezweken was, maar als een oprecht Steendammer voor de eer en het geld had bedankt.
Er waren zelfs menschen, die hem een huldeblijk wilden aanbieden, als een bewijs hunner



56
WIMPIE LODIGIJS.
dankbare hoogachting, maar dat kostte geld, en daarom ging het over.
.Hoe 't echter zij: David Winter was een man van beteekenis geworden, die door iedereen benijd werd, niet het minst door de Wimpie Lodigijsisten, die er naar verlangden, dat ze ook gepensionneerd zouden zijn, en ook zulke brieven zouden ontvangen...
Want zij wisten evenmin als al de anderen, waar eigenlijk de oorzaak van Davids roem vandaan kwam. Hadden ze geweten, dat hun eigen brief 't gedaan had, dan... ja, dan hadden ze gelachen, hartelijk gelachen. Maar ze wisten het niet, ze kenden niet de securiteit der Nederlandsche post en ze bleven tegen den ouden brugwachter opzien, als tegen iemand, die zeer hoog boven ieder uitstak. Wij allen weten, hoe de zaak in elkaar zit...
Maar wij zwijgen er over, nietwaar? Intusschen was het denzelfden dag, waarop de



WIMPIE LODIGIJS.
57
sportclub van Wimpie Lodigijs haar brief aan den winter verzond, gaan vriezen, en dat wel zoo hard, dat viér dagen later het gekanaliseerde riviertje, waaraan Steendam lag, bedekt was met een stevigen ijsvloer, waarover tal van schaatsenrijders zich bewogen. De club ontbrak natuurlijk niet Nauwelijks waren haar leden op het ijs verschenen, of er was reeds bepaald, dat deze hun krachten zouden meten.
„We moeten mekaar eens even warm maken," zei Louw.
„Wie 't verliest, krijgt den eersten prijs," riep Pietje, die z'n beenen niet al te best vertrouwde.
„Afgesproken: eerste prijs een pak voor de broek," zei Louw.
Maar daarmee was Pietje 't niet eens: van dat artikel hield hij niet, beweerde hij. Hij was er voor, dat de prijs een stuk drop zou zijn en dat de kosten van aankoop bestreden zouden worden uit de alge • meene kas.
„Hoeveel is er in de clubkas?" vroeg Gijs,



58
WIMPIE LODIGIJS.
„Nou, dat is gemakkelijk genoeg uit te rekenen," zei de penningmeester. „We hebben twee keer betaald, dus is er tweemaal vijf cent, dat is een dubbeltje. Maar ik ben er tegen om dadelijk de kas leeg te maken."
„Stemmen," zei Pietje.
Er werd gestemd en het bleek, dat vier stemmen voor en één stem tegen Pietjes voorstel waren uitgebracht.
Wim bond z'n schaatsen af, nam de kas mee en holde naar 't kleine winkeltje van vrouw Visser, waar hij voor een dubbeltje de gelukkige tijdelijke bezitter werd van een pijp drop.
In triomf droeg hij de kostbare lekkernij naar de baan, waar z'n vier makkers vol ongeduld op hem wachtten.
Alleen was Louw een beetje ontstemd, omdat hij nu penningmeester zonder kas werd, maar hij had een kleine hoop, dat hij de anderen de baas zou zijn in het rijden en dat zou zijn leed aanmerkelijk verzoeten, vooral doordat de kwaliteit



WIMPIE LODIGIJS.
59
van het drop heel goed was, zooals hij uit ervaring wist.
„Wie 't verliest, krijgt dus het drop?" vroeg Pietje met een onnoozel gezicht.
„Ja, dat snap jé," antwoordde Louw. „Nee, wie 't wint, krijgt het drop en de slechtste rijder mag er een keer aan likken, maar dan moet hij er drie meter vanaf staan."
„Ook goed," zei Pietje, die altijd gauw tevreden was.
Ze zochten nu een rustig plaatsje op en daar werden vijf grassprietjes klaar gemaakt. Het bleek, dat Wim tegen Louw moest rijden en Pietje tegen Gijs, terwijl Dirk een keer vrij bleef. Pietje telde: een... twee... drie...
Daar vlogen Wim en Louw heen, naast elkaar. Maar Wim bleef al spoedig achter en z'n vriend bereikte verreweg het eerst het eind van de baan: een wilg aan den kant van het kanaal.
Pietje snelde naar een struik, die dicht bij stond, plukte er een takje af en reed daarmee naar Louw,



6o
WIMPIE LODIGIJS.
terwijl hij uitriep: „Heil u, heil u... hier is de palm der ovenwinning..."
En toen gooide hij het takje voor Louws voeten en Louw reed er overheen en draaide en tolde en viel zoo nadrukkelijk op zeker lichaamsdeel, dat hij woest werd en uitriep: „En hier heb jij de palm van mijn hand!" Meteen gaf hij Pietje zoo'n tik tegen z'n beenen, dat de beroemde voorzitter voorover boog, achterover knikte en zich toen met waardigen ernst naast z'n vriend neerzette, terwijl hij een fraai sterretje in het ijs teekende.
Toen wou Pietje ruzie makeivmaar Wim kwam met een paar schilfertjes drop naar de strijdenden toe, stopte hun elk een daarvan in den mond en bezwoer hen den goeden vrede niet te verstoren.
Of het kwam door Wims welgepaste woorden, of door het zoete drop, dat is nooit uitgemaakt, maar Pietje verklaarde zich voldaan, stond op en reikte Louw de hand om hem eveneens op de been te helpen. En toen werd Louw geroerd en riep uit, dat Pietje z'n beste vriend was, en dat altijd



WIMPIE LODIGIJS.
61
zou blijven ook, al kregen ze later ook nog zoovaak ruzie.
Enfin, die zaak was weer in orde.
Pietje masseerde zich een poosje en verklaarde zich toen bereid den strijd op schaatsen aan te binden tegen Gijs.
Nu telde Dirk: „een... twee... drie..."
Weg was Gijs.
„Ho, ho," riep Pietje, „je vergeet, dat ik ook mee moet!"
Gijs keerde terug, en Dirk telde opnieuw.
Nu gingen de kampioenen tegelijk van streek.
Pietje gooide z'n pijpestelige beenen geweldig heen en weer, en — 't moet eerlijk gezegd worden — bij viel iedereen mee; maar tegen Gijs was hij toch lang niet opgewassen.
De teleurstelling was niet al te groot voor hem. Als hij 't met z'n armen of met z'n hoofd verloren had, dan... Maar z'n beenen waren nou eenmaal niet Sterk, en och... als je de zaak eigenlijk goed



62
WIMPIE LODIGIJS.
bezag... de beenen stonden toch het laagst van alle lichaamsdeelen...
„Dat heb je eerlijk gewonnen, Gijs," zei hij. „Kom, ik zal de vlag voor je uitstekep.*
Pietje haalde zijn zakdoek te voorschijn en Het dien vroolijk wapperen in den wind, terwijl hij met z'n vriend terug reed.
Nu moesten Louw en Dirk rijden. De eerste won het met een flinken voorsprong.
Maar toen kwam het! Wie zou het winnen, Louw of Gijs? Wie zou de gelukkige eigenaar worden van het honingzoete stuk drop, dat Wim in z'n linker broekzak een beetje warm maakte?
Pietje telde —, de kampioenen snelden heen —, een oogenblik van spanning —, en iedereen wist, dat Gijs iets vlugger reed dan Louw. 't Was de moeite niet waard, 't scheelde maar eenige centimeters, maar Gijs kon harder.
't Speet Louw, niet om het drop, maar om de eer, en hij nam zich voor de volgende dagen veel



WIMPIE LODIGIJS.
5.3
te eten, reusachtig sterk te worden, en daarna Gijs te verslaan.
Pietje hield een van zijn beroemde redevoeringen.
„Mijnheer de hardrijder! Je hebt je kranig gehouden. Je hebt niet alleen Louw verslagen, maar zelfs den voorzitter van de sportclub van Wimpie Lodigijs. En dat is geen kleinigheid! Hier heb je den prijs en wees nou maar gauw zoet."
Toen riepen ze allemaal „hoera", zoodat de menschen op de baan hen verwonderd aankeken. En nog eens riepen ze „hoera", toen Gijs edelmoedig genoeg was om de pijp drop in vijven te snijden en elk een stuk aan te bieden.
„Nou is het de club van de zoetekauwen," zei Pietje, terwijl hij z'n mond- en keelholte met blijkbaar welbehagen bruin maakte. De kleine streepjes, die van z'n mondhoeken naar beneden liepen, stonden hem bepaald heel goed; 't gaf hem ietwat het voorkomen van een getatoueerden Indiaan, dat wil zeggen, alléén wat de bruine streepjes



64
WIMPIE LODIGIJS.
betreft, want adelaarsveeren en berentanden droeg Pietje niet: die waren iri heel Steendam niet te krijgen...
Ze schaatsten al kauwende voort, nu eens vlug, dan weer langzaam, en ze genoten volop van de heerlijke ijssport.
„Kijk, daar komt meneer Braam aan... nou, die kent het," zei Wim.
Meneer Braam was de grootste vriend, dien de jongens bezaten en bovendien was hij rijksontvanger. Hij nam de geheele breedte van het kanaal voor zijn rekening en Wim zei dus geen woord te veel.
Toen hij de vijf jongens genaderd was, zette hij z'n schaatsen in het ijs en hield met een zwaren kras stil.
„Dag meneer!" en vijf petjes vlogen af. „Bonjour, beroemde club! Hoe vind jullie 't ijs?"
„Prachtig, meneer."



WIMPIE LODIGIJS.
65
„Heb je al om 't hardst gereden? Ja? En wie won het?"
„Gijs, meneer."
„De kleinste! Wel, zoo'n peperneut!"
Meneer Braam zei het, en die kon een potje breken bij de Wimpie Lodigijsisten. Een ander had „peperneut" moeten zeggen...
Nu lachten ze allemaal.
„Wat ben jullie nou van plan? Want de club van Wimpie Lodigijs zal toch wel wat moeten uitvoeren, denk ik. Of wou jullie misschien met de handen in den schoot gaan zitten?"
„Nee, meneer, we gaan schaatsenrijden..."
„En verder?"
„Ja, schaatsenrijden..."
„Ik merk het al: je hebt de zaken nog niet goed voor elkaar. Zet een hardrijderij of zooiets op touw... Ja, kijk me maar met zoo gek aan... ik zeg niks meer, hoor; ik maak, dat ik weg kom. Bonjour! Veel plezier!"
„Dag meneer!"
Wimpie Lodigijs. 5



66
WIMPIE LODIGIJS.
En weg zwierde de ontvanger met streken zoo groot, dat de leden van de sportclub ze met z'n vijven nauwelijks konden maken.
„Hoorde je dat?" vroeg Dirk.
„Wat bedoel je?"
„Dat we een hardrijderij op touw moesten zetten..."
„Ja, natuurlijk, ik ben niet doof." „Maar dat gaat toch niet!" „Waarom niet?"
„Waar moet het geld vandaan komen?" „Uit de kas."
„Uit onze leege kas? Och vent, je hebt het drop nog aan je mond zitten, je hebt de heele kas mee opgegeten en nou..."
„Dan uit een ander z'n kas."
„Ja, daar kom je aan!"
„Jongens... ik vergis me... heeren, vanavond half vijf vergadering in de schuur van Louw," zei Pietje. „Is de zaal voor ons beschikbaar» meneer de penningmeester?"



WIMPIE LODIGIJS.
67
„Ja, meneer de voorzitter," antwoordde Louw.
„Dan om half vijf vergadering," besliste Pietje, „en nu gaan we rijden en niet meer praten."
Hoe de anderen ook probeerden gewaar te worden, waarover ze dien avond moesten vergaderen, het hielp niets; Pietje zweeg en reed.
Maar in z'n hoofd spookten groote plannen rond.



V.
Ze zaten gezellig in de schuur.
't Was er tamelijk donker, want door het raampje viel maar weinig licht naar binnen nu daar buiten een dichte schemering hing.
Louw had echter een lantaarntje meegenomen en dat op de omgekeerde ton gezet, die zoo goed mogelijk door hem was hersteld, nadat Pietje door den bodem was gezakt.
De groote voorzitter zat nu, evenals de anderen, op een kistje en opende de vergadering met deze toespraak:
„Geachte sportbroeders! Hier zijn we nou, want we moeten een hardrijderij hebben. Wie wil het woord?"



WIMPIE LODIGIJS.
69
„Ben je nou al uitverteld?" vroeg Wim. „Nee, dat niet." „Ga dan door."
„Ja, jij hebt mooi praten: ik ben geen dominé of advocaat, dat ik maar een uur lang vertellen kan."
„Maar daar ben je toch voorzitter voor!"
„Dat is zoo! Nou dan, wat dunkt jullie, moeten we een hardrijderij hebben?"
„Natuurlijk," riepen vier stemmen.
„Maar dan moet er geld wezen, veel geld, en waar krijgen we dat vandaan? De kas is leeg en daar was trouwens ook maar een dubbeltje in, dat beteekent niemendal."
„We zouden de Koningin kunnen vragen," meende Gijs, „die heeft een hoop geld."
't Was een idee: de Koningin gaf veel; voortdurend kon men in de courant lezen, dat een of ander ongelukkig mensch door H. M. met een gift verbüjd was. „Wie zal haar schrijven?" vroeg Pietje.



WIMPIE LODIGIJS.
, Jij natuurlijk."
„Ja, dat kun je begrijpen: ik zal een brief aan de Koningin schrijven! Ik heb immers nooit meer dan een 6 op m'n rapport. Nee, dat moet Dirk doen, die heeft altijd een 8."
„Maar ik doe 't niet," zei Dirk, „want als het dan later uitkomt, dat ik het gedaan heb en de brief is niet mooi genoeg... nee, daar komt niks van in. Als 't aan iemand hier in de stad was, dan..."
Gijs durfde de zaak ook niet aan en van Wim en Louw kon eigenlijk geen sprake zijn, omdat het echte krabbelaars waren, die dikwijls verdachte roode strepen in hun schoonschriften hadden staan of wier werk prijkte met het onderschrift: netter s.v.p!
Dus kon er van een verzoek aan de Koningin, om f inancieele hulp te verleenen aan de sportclub van Wimpie Lodigijs te Steendam, niets komen en men moest naar andere middelen uitzien.
„Jongens... ik bedoel: mannen, we zijn gek..." begon Pietje plotseling.



WIMPIE LODIGIJS.
7*
„Jij; ik niet," zei Louw.
,Jij net zoo goed; of liever: we zijn dom..."
„Jij misschien, maar ik niet," herhaalde Louw.
„Hè, wees nou niet zoo flauw! Weet je wat we doen? We gaan naar meneer Braam en vragen hem om hulp."
„Dat is een goed idee," zei Gijs.
„Hij doet het vast," riep Wim.
„Maar dan moeten wij toch eerst wat doen," meende Dirk. „We kunnen toch maar niet naar meneer Braam gaan en vragen: Och, geef ons asjeblieft geld, want we willen een harfrijderij houden."
Neen, dat ging niet, dat voelde ieder. „Een reglement moet er wezen," zei Pietje. „Dan moeten we dat maken," stelde Louw voor. „Zeker, dat moeten we!" riep Dirk. „Ik heb een artikel," zei Pietje. „Hoe is het?"
„Artikel u Meneer Braam is eere-voorzitter. Dat wil hij natuurlijk graag wezen, dat snap je;



7*
WIMPIE LODIGIJS.
en dan zal hij ons wel veel helpen ook."
„Ja, ja, zoo moet het gaan!"
Met algemeene stemmen werd artikel i aangenomen, dat den rijksontvanger, den heer P. Braam, een zeer eervolle plaats verschafte in de beroemde sportclub van W. L.
„Nou artikel 2," zei Pietje.
, Juist, nou artikel 2."
Zoo'n reglement te maken, dat viel niet mee, hoor! Vijf hoofden zaten er zich mee te vermoeien en...
„Ik heb het," riep Gijs. „Er zal een hardrijderij worden gehouden van jongens uit de hoogste klasse."
„Doen de meisjes niet mee?" vroeg Wim. „Nee," zei Gijs, „wat heb je daar aan?" „Ik vind het wel aardig, dat ze meedoen," zei Dirk.
„O ja, jij bent een meisjesgek." Pietje sloeg met de vuist tegen de ton, dat het lantaarntje stond te bibberen en riep: „Het ge-



WIMPIE LODIGIJS.
73
achte lid mag zoo niet spreken."
„Het geachte lid" keek den voorzitter aan en riep: „Dat heb je uit de krant, oude jongen!"
Het was zoo, Pietje had het uit de krant en hij had zitten wachten op het oogenblik, dat iemand een ander beleedigde en hij de mooie uitdrukking „het geachte lid" kon gebruiken, net als de burgemeester deed. Maar nu Gijs dat zoo ruw zei, werd hij kwaad en hij en Dirk veegden hun kameraad ongemakkelijk den mantel uit.
Eindelijk zei Wim: „Laten we stemmen, of er meisjes zullen meedoen."
„Dat moet ik zeggen," zei Pietje, „ik ben voorzitter."
„Zeg het dan maar."
„We zullen stemmen," zei Pietje.
„Voor," riep Dirk krachtig.
„Tegen," zei Gijs met vuur.
„Voor," riep Louw.
„Tegen," klonk het uit Wims mond.
De uitslag hing nu van den voorzitter af.



74
WIMPIE LODIGIJS.
„Blanco," zei Pietje met een gewichtige stem.
„Wat is dat?" „Ik stem niet mee."
„Maar je moet wel stemmen; daar kom je toch voor!"
„In den Raad stemmen ze soms ook blanco."
„Maar we zijn hier niet in den Raad en jij zult voor of tegen zeggen."
„Nou, vóór dan," zei Pietje.
Zoo was dus aangenomen dat de meisjes van de partij zouden zijn en dat hadden ze te danken aan de edelmoedigheid van den voorzitter. Want Dirk en Louw hadden zusjes, zie je... en daarom hadden die voor gestemd...
Toen de dames later gewaar werden, dat Pietjes stem ze behoed had voor uitsluiting, waren ze hem zeer dankbaar.
Een dag daarna vond de voorzitter van W. L. een vijftal noten in den zak van z'n overjas, die daar door een dankbare jonge dame waren inge-



WIMPIE LODIGIJS.
75
stopt en nóg een dag later werd hij op dezelfde wijze verrast met een stuk kantkoek.
Hieruit blijkt voldoende, dat het nog niet altijd dwaas is een beetje edelmoedig te zijn.
„Nou artikel 3," zei Pietje.
Opnieuw begon het algemeen gedenk.
„De hardrijderij zal plaats hebben op 24 Januari," zei Wim.
„En als 't dan dooit?"
„Dan gaat het over."
,,'t Is op Zaterdag," zei Dirk, „dat kan niet." „Waarom niet?"
„Dan moet ik vroeg thuis wezen om me te wasschen en te verschoonen."
Daar zat de boel weer vast op een schoon hemd: ja,ja, een reglement te maken, dat valt niet mee.
Maar toch kwam het eindeüjk voor elkaar en goed ook, het eindigde zelfs schitterend, want Pietjes voorstel om na afloop van de rijderij een optocht te houden met lampions en muziek, werd onder daverend applaus aangenomen. Het was



76
WIMPIE LODIGIJS.
een van de mooiste en belangrijkste artikels, bijna even belangrijk als het vijfde, dat voorschreef: er zal een collecte worden gehouden. Want er moest natuurlijk geld komen. . Wat begint men zonder geld!
Goede wil is mooi, is goed, en dien had Wimpie Lodigijs in voldoende mate, maar geld... dat had ze, zooals we weten niet... enfin, om dat te vérschaffen daar was de stadsburgerij goed voor.
Zeer voldaan ging de club 's avonds uiteen en den volgenden middag tusschen twaalf en twee uur stond ze reeds op de stoep van meneer Braam. Uit den binnenzak van Pietjes jas staken de punten van een wit papier: het reglement voor de hardrijderij.
Tingelingeling...
Daar kwam Griet al aan sloffen, opende de deur en vroeg: „Wat is er?"
„Is meneer thuis, Griet?"
„Ja, maar hij is niet te spreken, hij heeft het te druk."



WIMPIE LODIGIJS.
77
„Maar wij komen voor een heel belangrijke zaak."
,,'t Zal wat wezen, als 't voor de heeren komt," mopperde Griet.
„Echt waar!" zei Pietje en hij keek de dienstbode zeer vriendelijk aan. „Toe, vraag het maar!"
„Nou, vooruit, ik zal 't doen," en Griet slofte heen.
„Komt maar binnen," riep ze even later.
Meneer Braam wachtte reeds op de leden van de sportclub.
„Wat is er, jongens?" vroeg hij. •
„Wij hebben het u gemaakt, meneer," zei Pietje ernstig.
„Wat heb je me gemaakt?"
„Eere-voorzitter."
„Ei, ei, dat is een groote eer; maar waarvan, als ik vragen mag?"
„Van onze sportclub natuurlijk."
„O, van Wimpie Lodigijs?"
Ja, meneer." ; .;'/., „



78
WIMPIE LODIGIJS.
„Nou,ik vind het erg prettig, hoor. Hoeveel salaris ontvang ik daarvoor per jaar?" „Nul centen, meneer."
„Kom, dat is niet te veel; daar ben ik blij om. Ik zal dezen middag nog onder mijn visitekaartjes laten drukken: eerevoorzitter van W. L. Vind jullie dat geen goed idéé?"
De club lachte en meneer Braam lachte mee.
„En wat heb je nou op je geweten?" vroeg hij eindelijk. Toen haalde Pietje z'n reglement te voorschijn en legde het voor meneer Braam neer.
„Hier is het, lees u maar," zei hij.
„Is dat jou geweten, Pietje? Dan ziet er het niet al te best uit, hoor!"
„Nee, meneer, 't is ons reglement, maar er zat een beetje inkt aan m'n vingers, toen ik het schreef."
„O, is het dat!"
Meneer las het reglement, lachte eens en zei ten slotte: ,,'t Zit prachtig in elkaar; dat zou niemand je kunnen verbeteren. Maar een paar
\



WIMPIE LODIGIJS.
79
kleinigheden mankeeren er toch aan. Weet je wat: ik ben nou toch eenmaal eerevoorzitter, laten we maar eens vergaderen.'*
Pietje knipoogde tegen de leden van de club, net of hij zeggen wou: „We hebben hem, hoor!"
En toen gingen ze aan 't vergaderen, en meneer was voorzitter en Pietje werd zoolang secretaris. Er werd een reglement gemaakt, dat veel op dat van de club leek, alleen waren de artikels bijna allemaal anders. En toen dat gereed was, werden er groote inteekenlijsten klaargemaakt, vijf stuks, voor elk van de clubleden één.
„Daarmee ga jullie bij de burgerij langs," zei meneer.
Toen de Wimpie Lodigijsisten na ruim een half uur opstapten, waren ze heel wat wijzer geworden.
's Avonds na schooltijd begonnen ze reeds hun lijsten te presenteeren en een paar dagen later hadden ze geld genoeg om eenige aardige prijsjes te koopen.
Toen wilden ze ophouden, maar meneer Braam



8o
WIMPIE LODIGIJS.
zei, dat zij, als beminnaars van de ijssport, nog niet op hun lauweren konden gaan rusten, dat ze volhouden moesten tot al de schoolkinderen aan de hardrijderij konden deelnemen.
Zoo gebeurde het ook, en toen er ten laatste nog al wat te kort kwam, had meneer Braam een besten vriend, dien hij niet noemen wou, maar die het ontbrekende aanvulde.
Toen het met de financiën op die wijze in orde gekomen was, vergaderde de club op een avond weer in de ons bekende schuur, waar het nu juist wel niet Siberisch, maar in elk geval toch tamelijk koud was.
„Weet je, waar je nou veel op lijkt Pietje?" vroeg Louw. „Nee, zeg 't maar."
„Op den Goenoeng Api, die stoomt precies
— t» zoo.
„Jij met je groene apie..." zei Pietje verontwaardigd.
Toen barstte Louw in lachen uit en riep:



WIMPIE LODIGIJS.
8x
„Wat, ken je den Goenoeng Api niet eens?" „Nee, wat is dat dan?"
„Een berg, een vuurspuwende berg, in OostIndië."
„Ik wou, dat jij er bovenop zat, en dat hij dan goed heet was," zei Pietje. „Wat zou je op 't randje zitten te wippen; nou ben je lauw, maar dan zou je wel warm worden, denk ik."
„De voorzitter is grappig," zei Louw.
„Nee, jij," antwoordde Pietje.
En toen kregen voorzitter en penningmeester een diepgaand verschil van meening en betoogden beiden, dat ze volstrekt niet grappig of geestig waren, dat ze het beslist niet wilden zijn, dat ze liever zeven jaar met het hoofd naar beneden in een schoorsteen zouden hangen, dan grappen verkoopen.
Ze werden er warm van, maar toen ze bemerkten, dat hun temperatuur voldoende was gestegen en de hitte hun in de vingers begon te kittelen, traden de andere leden bemiddelend op en Dirk
Wimpie Lodigijs. 6



82
WIMPIE LODIGIJS.
zei, dat ze allemaal wel wisten, dat Pietje en Louw een paar „droge knullen" waren...
Toen ging het Louw en Pietje als Engeland en Nederland in 1588: ze staakten hun twist en vielen gezamenlijk den Spanjool, Dirk, aan.
En eerst toen die verklaarde, dat z'n beide tegenstanders geen „droge knullen," maar nobele, vroolijke, aardige kerels waren, die hij niet beleedigen wou, al zou 't er hem geld bij kosten, werd de vrede geteekend en begon de eigenlijke vergadering.
„We moeten eens over de prijzen praten," zei de voorzitter zeer welsprekend.
„Hoeveel moeten er zijn?" vroeg Louw.
„In hoeveel klassen rijden we?" vroeg Dirk.
Pietje haalt het reglement voor den dag en las voor:
ie klasse jongens tot 8 jaar. ie klasse meisjes idem. ze klasse jongens tot 10 jaar. ze klasse meisjes idem.



WIMPIE LODIGIJS.
83
3e klasse jongens tot 12 jaar. 3e klasse meisjes idem. 4e klasse jongens boven 12 jaar. 4e klasse meisjes idem.
„Dat is dus acht klassen," zei hij. „Als we nu voor elke klasse twee prijzen nemen, dan worden dat..."
„Zestien prijzen," vulde Dirk gedienstig aan.
„Dank u, meneer; dat hebt u knap uitgerekend," zei de voorzitter met een diepe buiging.
„Welke prijzen moeten we hebben?" vroeg Gijs.
„Daar komt het nou juist op aan," meende Louw.
„Wie een goeden prijs kan noemen, moet het maar zeggen," stelde Pietje voor. „Laten we maar bij de kleintjes beginnen."
„Een avonturenboek van Karl May of van Jules Verne," zei Gijs.
„Och vent, dat kunnen ze immers niet lezen."
„Dan kunnen ze toch de plaatjes kijken. Wat



84
WIMPIE LODIGIJS.
heb je d'r nou aan, dat je een flauw boekje voor ze koopt. Zoo'n echt avonturenboek daar kunnen ze later veel plezier van hebben."
Het was ontegenzeggelijk waar en dus werd er na lang beraden met algemeene stemmen besloten, dat men als eersten prijs voor jongens en meisjes beneden acht jaar respectievelijk zou kiezen:
„Winnetou" van Karl May en „20.000 mijlen onder zee" van Jules Verne. Dat was degelijke kost, beter dan er in zoo'n prulboek vol versjes stond, b.v:
Kleine Jantje vond een peertje In het hooge, groene gras, En hij wist niet dat het peertje Niet voor Jantjes mondje was...
Daar bedierf je de kinderen mee, maakte je er zoete-papkindertjes van, waarmee niemand later iets beginnen kon.



WIMPIE LODIGIJS.
85
Tweede prijzen werden: Een blikken horloge, zooals er bij Jansen in de uitstalkast lagen en een doosje kleurkrijt, om er de stoepen en hekken in het stadje een levendig aanzien mee te geven.
De eerste prijzen voor de andere klassen zouden eveneens bestaan uit boeken vol mooie avonturen, en de tweede prijzen uit zeer begeerenswaardige artikelen, zooals een klapbus voor meisjes onder de tien jaar, een horlogeketting voor jongens van dien leeftijd, enz.
Pietje leidde de vergadering uitstekend en na verloop van een uur was alles voor elkaar en ging de club uiteen na een driemaal herhaald: „Leve Wimpie Lodigijs."
Den volgenden dag gingen ze naar meneer Braam.
„Meneer, we hebben de prijzen gisteravond uitgezocht."
„Mooi zoo; laat maar eens hooren!"
Pietje haalde z'n aanteekeningen voor den dag en las de besluiten van de vergadering voor.



86
WIMPIE LODIGIJS.
Meneer Braam betuigde de club zijn groote tevredenheid en zei, dat hij bepaald verwonderd was dat ze deze moeilijke zaak zoo goed voor elkaar hadden gekregen. Als hij echter wat zeggen mocht...
Dat mocht hij, zei Pietje.
Dan zou hij een kleinigheid willen veranderen.
Nu, dat vond de club goed en daarom begonnen ze samen te overleggen en het eind van het lied was, dat er van de acht prijzen maar zeven veranderd werden. De klapbus bleef, doch werd onder dak gebracht bij de kleine jongens, die er heel veel plezier mee konden maken.
't Was erg streelend voor de club, dat ze zoo'n goeden kijk op de zaak hadden gehad, al hadden ze zich met de plaatsing van die klapbus dan ook even vergist.
Meneer Braam sprak zijn groote tevredenheid uit over hun werk en spoorde hen aan te volharden. ..
„ Nou de muziek nog en de lampions," zei hij.



WIMPIE LODIGIJS.
87
„Want het plan om een optocht te houden moet verwezenlijkt worden. Vergadert daar nou eerst nog maar eens over..."
„Dat zal gebeuren, meneer," zei Pietje.
Zeer voldaan nam de club daarna afscheid van den eere-voorzitter en elk keerde voorloopig terug naar z'n eigen woning.



VI.
's Avonds zaten ze weer om de ton met het lantaarntje er op.
De voorzitter begon met een geestige rede, waarin hij verklaarde, dat alle leden Vesuviussen en Stromboli's waren, behalve Louw, die een groen apie was...
„Begin je nou weer?" vroeg Louw.
„Nee, dat wil ik niet," zei Pietje, en toen werd hij ernstig en stelde voor, dat men over lampions en muziek zou praten, twee zaken, die nog nooit een feest hadden bedorven.
Vol geestdrift begonnen ze.
„Wie heeft een muziekinstrument?" vroeg de voorzitter.
„Ik-ik-ik-ik," klonk het viermaal.
't Bleek, dat Wimpie Lodigijs niet alleen een



WIMPIE LODIGIJS.
89
goeden aanleg had, wat sport betrof, maar dat het ook muzikale hoedanigheden bezat.
Wim bespeelde de fluit.
Gijs de handharmonika.
Dirk het mondorgel.
En Louw had te beschikken over niet minder dan een grooten hoorn, waarop hij niet onverdienstelijk de baspartij zou kunnen spelen.
Alleen de voorzitter was ontbloot van muzikaal talent.
„Maar ik weet er wel wat op te vinden," zei hij. „Ik neem twee potdeksels en ik wed, dat ik daarmee jullie allemaal de baas ben."
„Een potdeksel is geen muziekinstrument," zei Gijs, die veel verstand van kunst had.
„Dat is het wel; als men er maar op speelt," beweerde Pietje.
„Het dient om pannen en potten af te sluiten," hield Gijs vol.
„Daarom kan men er wel muziek op maken,"
zei Pietje.



go
WIMPIE LODIGIJS.
„Een muziekinstrument wordt nergens anders voor gebruikt, dan om er op te spelen, niet om er potten of pannen mee te bedekken," hield Gijs voL
„En die dronken man dan, dien we laatst zagen! Waar gebruikte die z'n viool voor?" vroeg Pietje.
'tWas waar: die had z'n viool stuk geslagen op het hoofd van iemand, dien hij niet uitstaan kon. Pietje had dus gelijk, en hij keek Gijs dan ook triomfantelijk aan.
„Dat is geen regel," riep Gijs.
„Spelen op een potdeksel is ook geen regel," zei Pietje.
Dat was opnieuw heel waar en Gijs kon na dit argument niets anders doen dan z'n schouders ophalen.
„En toch is het geen muziekinstrument," mopperde hij nog.
Maar Pietje liet stemmen en met vier stemmen tegen een werd aangenomen, dat de voorzitter de muziek zou opluisteren door de lieflijke klanken



WIMPIE LODIGIJS.
—
van een paar ijzeren potdeksels er in te mengen.
„We moesten eens even probeeren, hoe het klinkt," zei Wim. „Weet je wat, laten we onze instrumenten allemaal halen. Binnen een kwartier zijn we terug."
Dat voorstel vond bijval. De vergadering ging uiteen, Louw blies het lantaarntje zoo lang uit, en ieder spoedde zich naar huis.
Ruim tien minuten later waren ze weer present; het lichtje werd opnieuw aangestoken en het concert kon een aanvang nemen.
„Wat zullen we spelen?" vroeg Pietje en hij zwaaide z'n potdeksels heen en weer.
„Wat kennen we?" vroeg Louw.
„Ik ken alles," zei Pietje, die erg geestdriftig gestemd was.
,Ja, jij!"
Gijs zette in: „Lang zal ie leven!" Toen begon Dirk dat op z'n mondorgel ook te spelen, en Wim beproefde het op de fluit.
Maar het bleek, dat iedereen z'n eigen ideeën



92
WIMPIE LODIGIJS.
had omtrent toonhoogte en maat, en als de een sol speelde, had de ander een la te pakken en de derde een fa. Toch klonk het vreeselijk aardig, vooral toen Pietje inviel: kletter-de-kletter-dekletter-de-klet-klet-klet. Maar toen Louw zich in het strijdgewoel wierp met z'n lange oe-oe-oe's, werd de muziek roerend schoon, zoo schoon, dat een paar varkens, die in een hok aan de andere zij van de schuur logeerden, knorrend applaudisseerden en dreigden door de planken heen te breken, 't Was een afdoend bewijs, dat ook varkens kunstgevoelig kunnen zijn.
Plotseling ging de deur open en Louws vader kwam te voorschijn.
„Wat is hier te doen?" vroeg hij.
„O, we hebben een muziekgezelschap opgericht," zei Louw.
„Een muziekgezelschap? Nou, als je dan maar wat zachter speelt! Is me dat een leven! Ik wist niet, wat er gaande was."
„Nou, dan doen we maar zachtjes," zei Louw.



WIMPIE LODIGIJS.
93
Dat ging heel goed, wat Gijs, Wim en Dirk betrof. Maar Pietjes armen waren te sterk, beweerde hij. Hij deed z'n uiterste best om de deksels maar even tegen elkaar te laten komen, maar dan kletterden die dingen met bijna evenveel plezier, alsof hij ze met geweldige kracht tegen elkaar sloeg.
En Louw!
Die kon eenvoudig niet zacht blazen, want als hij dat deed, zei de hoorn niets.
Daarom ging er een boodschapper naar binnen met het verzoek Louw en Pietje toestemming te verkenen tot fortissimo's over te gaan; de anderen zouden zich aan het gewenschte pianissimo houden.
Louws vader en moeder gaven toestemming voor den duur van twintig minuten; zoolang zouden zij watjes in hun ooren stoppen teneinde hun trommelvliezen voor totale vernieling te behoeden.
De club hield zich strikt aan den tijd. Twintig minuten oefenden de leden zich op het „Lang zal



94
WIMPIE LODIGIJS.
ie leven," en toen waren ze zoover gevorderd, dat iemand met een beetje goeden wil, als hij wat veraf ging staan, duidelijk kon hooren, dat ze wat speelden, 't Was voor een pasopgericht muziekgezelschap een heel goed begin, dat valt niet tegen te spreken.
Toen het concert afgeloopen was, kwam punt 2 van de agenda in behandeling: de lampions. De beraadslaging hierover duurde niet lang; er werd aangenomen, dat men er vijftien zou aanschaffen.
„Wie wil nu nog het woord hebben? Of zal ik de vergadering maar sluiten?" vroeg Pietje. „Ik heb nog een voorstel," zei Gijs. „Wat is het?"
„We moesten meteen wat muziek gaan maken in de stad."
„Daar ben ik erg voor!"riep Pietje; en de anderen waren het volkomen met hem eens. De vergadering werd haastig gesloten, de lantaarn uitgeblazen, en in donker togen de Wimpie Lodi-



WIMPIE LODIGIJS.
95
gijsisten de stad in. Ze speelden hun geliefd lied: „Lang zal ie leven," met zooveel geestdrift, dat onschuldige voorbijgangers zich half angstig, half verrast afvroegen, waar dat heen moest en of misschien de revolutie was uitgebroken.
„Buurman," zei vrouw Snap tegen den ouden heer Winter, „daar komen ze aan! Dat is om jou te doen."
„Wat bedoel je, buurvrouw?"
„Wel, die lui van den brief, de Russen, of weet ik wie... Je zult zien, het is om jou begonnen... lieve-menschen-zielen- wat een leven... Ja, ja, we beleven tegenwoordig rare tijden, dat zeg ik maar... arme stakkerd, kruip weg in de kast, dan vinden ze je niet..."
Maar de oude heer had voor heete vuren gestaan; in z'n borst klopte een leeuwenhart. Hij bleef op z'n stoel zitten, terwijl hij het steeds nader komende geraas beluisterde... Het trok z'n huis voorbij!
Het verdween langzamerhand in de verte.



06
WIMPIE LODIGIJS.
„Die man," zei vrouw Snap tegen vrouw Snip, „die man... ik was bang, en hij.* hij gaf er niets om... hij heeft zooveel moed in z'n lijf als zeven anderen, wat ik je zeg."
Maar later vertelde de oude brugwachter haar toch, dat hij wel een klein beetje anders geworden was, en wezenlijk even gedacht had, dat de geheimzinnige briefschrijvers hem met geweld uit Steendam hadden willen wegvoeren.
Wimpie Lodigijs was intusschen doorgegaan en bracht meester Zwart een serenade. Een menigte schoolkameraden stond om de muzikanten heen en floot en schreeuwde hard mee.
„Lang zal ie leven... oe-oe-oe," klonk het.
Maar meester Zwart verstond het niet.
„Hoor eens, daar schijnen koeien te zijn," zei hij tot z'n vrouw. „In den winter... wat vreemd!"
„Ze gaan zeker naar een anderen stal," zei mevrouw.
„Zoo zal het wezen... Er schijnen veel menschen bij te zijn," zei meester weer, „wat een lawaai!"



WIMPIE LODIGIJS.
97
Terwijl Pietje en z'n makkers zich buiten adem sloegen en bliezen en op z'n alleraandoenlijkst het bekende: „Lang zal ie leven" ten gehoore brachten, als een klein bewijs van erkentelijkheid voor al de weldaden, die ze in den vorm van moeilijke sommen en taalregels van meester Zwart ontvingen, stopte deze z'n pijp en zei: „Tc Wou, dat ze maar verder gingen: je zou er tureluursch van worden. Ik hoor liever één nachtegaal dan tien koeien."
Hieruit blijkt al weer, hoe goede bedoelingen soms niet tot hun recht komen, zelfs die van een 'warm gestemd muziekgezelschap niet.
Voor meesters woning eindigde de tocht der muzikanten. Want onverwachts — zoo komen die lui altijd — daagde Brand, de politieagent, op en verzocht vriendelijk, of die duivekatersche bengels eens gauw ophoepelen wilden en dat wel zonder verder leven te maken, anders zou hij met z'n stok zóó de maat op hun broek slaan, dat ze in geen veertien dagen „pap" konden zeggen. Natuurlijk werd aan deze uitnoodiging vol-
Wimpie Lodigijs. 7



98
WIMPIE LODIGIJS.
daan; de club snelde heen en de rust werd dien avond in Steendam niet weer verstoord.
Den volgenden dag werd aan meneer Braam verslag uitgebracht over de vergadering. Hij was zeer tevreden en verklaarde, dat hij zich bijzonder gelukkig gevoelde, nadat hij eerevoorzitter van Wimpie Lodigijs was geworden. Hij had eerst gedacht, dat het door het mooie winterweer kwam, dat hij in zoo'n tevreden, opgeruimde stemming verkeerde, maar nu wist hij beter. Lang reeds had hij gevoeld, dat hem iets ontbrak, maar hij had nooit recht geweten, wat het was. Nu echter was hij achter dat geheim gekomen: hij kende het clubleven niet, hij was op weg geweest eenzelvig te worden...
Toen schudde hij Pietje de hand.
Pietje zei eventjes „au," want meneer Braam kon bijzonder hartelijk knijpen; maar hij voelde zich toch zeer vereerd.
„Samen koopen we de prijzen," zei meneer,



WIMPIE LODIGIJS.
99
„maar jullie moet zorgen voor lampiondragers, want dat zul jullie zelf niet kunnen doen, als je muziek moet maken." Neen, dat ging niet.
Nu, lampiondragers waren er spoedig gevonden: de schoolvrienden vochten om de eer, en een had het groote geluk daarbij een bloedneus op te loopen. Hij kreeg een duw, viel en... er werd bloed gestort.
Om hem te troosten werd hij toen als lampiondrager aangenomen, een eer, waarvoor hij overigens niet in aanmerking kon komen en die hem door enkele minder begunstigden dan ook ten zeerste benijd werd.
„Ik laat me ook een bloedneus vallen," riep er een.
„Ik ook," zei een ander.
Misschien zou er een vreeselijk bloedbad zijn aangericht, als Pietje niet zeer duidelijk gezegd had: „Dat geeft jullie toch niks; dan nemen we je juist niet."



100
WIMPIE LODIGIJS.
Voor niemendal valt niemand zich graag den neus half te pletter en Pietjes verstandige woorden redden alzoo menig sieraad voor een tijdelijke beschadiging.
De verlichtingskwestie was weldra opgelost: vijftien dragers en drie reservedragers — men mocht wel rekenen op twee of drie verkouden lui — werden uitgezocht en 's avonds werden er vijftien lampions gekocht ook.
't Was de eerste inkoop.
Pietje toonde een groot koopman te zijn, want hij dong zoo geweldig af op den prijs, dat de verkooper verklaarde geruïneerd te worden, als de voorzitter van W. L. geregeld zijn overigens gewaardeerde inkoopen bij hem kwam doen, en hij deelde op overtuigenden toon mee, dat hij van verlies niet kon leven.
's Avonds, bij de warme kachel, schreef Pietje een aankondiging van de rijderij. Hij had dat met de anderen afgesproken. Als hij h goed gedaan had, zouden ze elk een paar afschriften maken



WIMPIE LODIGIJS.
iox
en die met punaises aan boomen en schuttingen vasthechten, opdat iedereen het goede nieuws kon vernemen.
Nu, de voorzitter leverde uitmuntend werk, dat zonder op- of aanmerking werd goedgekeurd, en weldra konden de Steendammers deze lectuur genieten-:
SPORTCLUB VAN WIMPIE LODIGIJS. Eere-voorzitter de heer P. Braam.
Hardrijderij op schaatsen door Steendammer schoolkinderen op Woensdag 21 Januari
Mooie prijzen. Begin 2 uur. Einde, als 't gedaan is.
's Avonds optocht. Schitterende verlichting. Muziek eerste klasse van W. L.
Aangifte tot Woensdag 12 uur bij:
P. BLANK, Voorzitter.
L. DE GROOT, Penningmeester.
G. STEEN.
W. TIMMERMANS.
D. DE VRIES.



VII.
Het zou ons te ver voeren, als we alles wilden mededeelen, wat er nog gebeurde voor de dag van den wedstrijd aanbrak.
Die dag kwam — en daarmee uit.
De rijderij werd gehouden op „de kleine kolk," een niet heel breede, maar tamelijk lange plas. Meneer Braam en meester Zwart stonden aan het eene einde van de baan, terwijl meneer Kraan en meester Willemse het andere einde door hun tegenwoordigheid opluisterden.
„Onze jury," zei Pietje met een eigenwijs gezicht.
„En wat ben jij?" vroeg zijn vader. „Je hebt daar zoo'n mooi sigarenlintje in je knoopsgat gestoken, wat beteekent dat?"



WIMPIE LODIGIJS.
103
„O, ik ben baancommissaris," antwoordde Ketje.
„Het is een heele eer voor me, dat mijn zoon zoo'n hoog ambt bekleedt," zei meneer Blank. „Ik verbeeld me, dat alle menschen naar me kijken. Pietje, zorg dat alles goed voor elkaar is, hoor; denk om de eer van de familie."
„Ja, Pa," antwoordde de waardige zoon, en hij schaatste heen en maakte kleinen Jan Veenstra een standje, omdat deze guit op klompjes over de baan tippelde.
„Jan, maak dat je weg komt, ik ben baancommissaris, weet je; en veeg je neus meteen af."
Kleine Jan zette het op een loopen voor den hoogen meneer. Maar toen hij op den kant stond, stak hij een decimeter tong naar Pietje uit en riep: „Je bent Pietje Dunbeen en je doet me toch niks; je.kunt me niet eens krijgen."
Pietje gevoelde zich geweldig beleedigd door den kleinen natneus, maar hij hield zich goed, dat moet tot zijn eer gezegd worden. Hij stak z'n tong



104
WIMPIE LODIGIJS.
niet uit,wat een baancommissaris ook volstrekt niet had gepast, doch deed z'n plicht en joeg, met Louw te zamen, een paar andere op klompen klossende jongelui van ongeveer zeven jaar van de baan.
De Wimpie Lodigijsisten weerden zich geweldig; ze waren overal. Ze zuiverden de baan, ze lieten papiertjes trekken, ze scharrelden de kinderen, die rijden moesten, bij elkaar...
,,'t Gaat goed, hè?" zei Louw.
„Fijn," antwoordde Pietje.
Meer tijd tot praten hadden ze niet; ze vlogen elk een kant uit, waar hun diensten werden gevraagd.
De kleintjes reden eerst, daarna de middelsoort en eindelijk kwamen de grooten aan de beurt. Natuurlijk deden de Wimpie Lodigijsisten zelf ook mee.
„Pietje Blank!" riep meester Willemse. „Hein Roosman!" klonk het uit den mond van meneer Kraan.



WIMPIE LODIGIJS.
105
Daar waren de beide kampioenen al.
„Nou, voorzitter, houd je taai," zei de veearts.
„Present, meneer" antwoordde Pietje.
„In de positie, jongens, pas op, ik tel..."
Pietje en Hein stonden gereed, de bovenlijven vooruit, de beenen gebogen...
Toen greep meneer Kraan onder z'n groote jas
en haalde te voorschijn hetzelfde paardje,
waarmee hij eens door de straten van het goede Steendam was gewandeld.
„Past op...!"
Meteen stak hij met een veiligheidsspeld een touwtje aan Pietjes blouse vast, zette het paardje voorzichtig neer en telde: een... twee... drie...
Roef, daar gingen de jongens.
Rrrrrr, klonk het zachtjes over het ijs.
Pietje hoorde niets en voelde niets. Bevallig gleed hij op z'n dunne beenen over de baan en het paardje rolde achter hem aan met groote slingeringen.
„Hei, wat is dat?" klonk een stem.



io6
WIMPIE LODIGIJS.
„Pietje, je verliest je staart," riep een andere. „Hoera, jongens, kijkt Pietje Blank eens," jubelde het.
„Hoera, hoera!" schreeuwden een paar stemmen.
Pietje spande zich geweldig in; hij kwam Hein wezenlijk voor.
„Hoor die menschen eens roepen," dacht hij. „En wat lachen ze, en wat wijzen ze naar me! Ja, dat gaat zoo, als je beroemd bent, zooals ik. Nee maar... ze brullen het uit... Ja, ja, jullie bent allemaal beste menschen, en ik'vind jullie vreeselijk aardig..."
Een luid gelach klonk langs beide zijden van de baan; sommige jongens rolden bijna om van den lach en zelfs volwassen menschen konden zich niet goed houden, toen ze Pietje en zijn gevolg aa nschouwden.
„Leve Pietje Blank, hoera!"
„Hei, Pietje, sta stil; je paard raakt buiten adem."



WIMPIE LODIGIJS.
107
„Wacht even, dan wil ik meerijden!"
„Jongens, jongens, Pietje Blank is op hol en z'n paard ook!"
Zoo joelden en schreeuwden de stemmen door elkaar.
Eindelijk gleed Pietje over de eindstreep: hij had den rit gewonnen. Hij keek om, en... toen begreep hij ineens de vroolijke verrassing, die hij op de gezichten van de menschen had gezien en de luidruchtige kreten, die hij uit hun monden had gehoord.
Niet toegejuicht hadden ze hem, den voorzitter van de beroemde sportclub, neen, bespot hadden ze hem. Hij knarste op zijn tanden en deed een uitval naar het onschuldige, nagemaakte dier, dat hem op z'n tocht van het eene einde der baan naar het andere zoo trouw had vergezeld. Als hij z'n voornemen had volvoerd, dan was het met het paardje slecht afgeloopen.
Maar Pietje werd omringd door z'n clubgenooten en door anderen; ze raasden „leve Pietje,"



io8
WIMPIE LODIGIJS.
tilden hem op, dansten met hem rond en zongen:
Pietje Blank gaat nooit verloren, Falderalderire, falderalderare, Pietje Blank gaat nooit verloren, Falderalderaldera!
Toen beurden ze het paardje ook op en legden dat in Pietjes armen. Z'n hart werd week en hij besloot het arme dier niet naar het leven te staan, maar het te laten deelen in zijn roem. O, hij wist heel goed, wie hem dat koopje geleverd had; de veearts, natuurlijk. Enfin, nu was het zijn beurt weer! Schitterend zou hij zich eenmaal wreken!
Meneer Kraan was natuurlijk in zijn nopjes. Hij was buitengewoon vriendelijk tegen Pietje en informeerde belangstellend naar diens gezondheid.
„Hoe gaat het toch met je, Pietje? Je hebt den rit gewonnen, hè? Ja, dat moest ook wel: als je



WIMPIE LODIGIJS.
109
er een paard voor spant! 't Was nog een oude kennis van je, nietwaar?"
De veearts lachte smakelijk en anderen lachten mee.
„Ik vond het erg gezellig," zei Pietje; „zoo met z'n tweeën is veel aardiger dan alleen. Wilt u straks aan 't touwtje, meneer? Dan gaat u ook nog eens flink over de baan."
Ziezoo, die kon meneer Kraan in z'n zak steken: hij was een brekebeen op de schaats.
„Nee, meneer de baancommissaris, ik moet hier wezen; rijd jij maar met je paardje," zei hij.
Dat deed Pietje niet. Hij had het paardje op een plaatsje, wat achteraf, neergezet en ging de bijbaan op om te zien, of er ook iets gebeurde, dat niet toegestaan kon worden; daarvoor was hij nu eenmaal baancommissaris.
De rijderij ging intusschen haar gang.
Louw moest het tegen Gijs afleggen.
Dirk verloor den strijd tegen Jan van Leeuwen.
Wim won een keer, maar werd er later door een



1X0
WIMPIE LODIGIJS.
der vlugste rijders afgereden. En toen eindelijk Pietje opnieuw den strijd aanbond, werd hij door zijn tegenpartij glansrijk verslagen. .
Zoo bleef alleen Gijs over om de eer van de club op te houden.
„Kerel, houd je taai/' zei Pietje. „Hier, daar heb je een pepermunt, daar word je warm en sterk van."
Gijs knabbelde het pepermuntje op, en het smaakte hem goed.
„Ik ben nog niet warm en sterk genoeg," verklaarde hij toen.
Pietje lachte.
„Hier heb je d'r nog een," zei hij, „maar als je 't nou niet wint, dan... dan..." „Wat dan?"
„Dan zal ik voorstellen om je als lid van de club te schrappen. Wat zouden we hebben aan iemand, die niet eens den eersten prijs winnen kan?"
„Je bent een mooie jongen," lachte Gijs, „maar ik zal mijn best doen."



WIMPIE LODIGIJS.
ui
Dat deed hij en hij won iederen keer.
Eindelijk waren er nog twee rijders overgebleven: Jan van Leeuwen en Gijs Steen, 't Ging nu om den eersten en den tweeden prijs: een paar schaatsen en een zakmes.
Jan was een doodarme jongen, die de schaatsen graag wou winnen, want zijn eigen waren oud en al meermalen hersteld. Zijn moeder, een weduwe, kon hem geen nieuwe koopen en daarom had hij zich vast voorgenomen op de hardrijderij zijn uiterste best te doen en te trachten den eersten prijs te winnen.
„Als die krielhaan maar niet harder kan dan jij," zei z'n vriend, Piet Verhoef.
„Ja; die rijdt goed."
„Nou, dan wint hij het maar," zei Jan, zoo opgewekt, alsof het hem eigenlijk niemendal schelen kon. Maar hij dacht: „O, nee, nee, ik hoop, dat ik de baas ben; stel je voor, dat ik de mooie schaatsen niet krijg; en ik heb er zoo op gehoopt..."



xia
WIMPIE LODIGIJS.
„Jan van Leeuwen en Gijs Steen," riep meester Willemse.
„Ja, meester," antwoordden twee stemmen, en daar waren de kampioenen aL Hun wangen waren rood gekleurd en hun oogen schitterden, want nu zou 't er om gaan, wie de beste rijder was.
„Gijs, win het," zei Pietje zacht, doch met nadruk., Jij hebt de eer van de club in je beenen."
„Ik zal doen, wat ik kan, meneer de voorzitter."
„Nee, nee, nog een beetje harder!"
„Leen me jou beenen er dan bij."
„Dat zou ik graag doen, maar ze zitten zoo vast: ik zou te lang werk hebben om de schroeven los te maken."
„Nou... opgepast," zei meneer Kraan.
„Jan, houd vol, jongen!..."
„Gijs... denk aan de club...!"
,Jan..."
„Gijs..."
„Geacht publiek, ga op zij, of ik smijt je op zij," riep meneer Kraan. Meteen pakte hij Pietje in z'n



WIMPIE LODIGIJS.
"3
broeksband en trok hem een paar meter achteruit.
„Meneer de voorzitter, het spijt me, maar u staat me in den weg... Opgepast... een..."
„Gijs... houd... je... taai..." kraaide Pietje.
„Jan... Jan..."
„Twee... drie...!"
Kras, kras, kras, kras, daar vlogen Gijs en Jan heen.
„Nou, die leeuw is niet voor de poes," riep er een.
„En die steen rolt er aardig over," zei een tweede.
„Vooruit... vooruit... Jan... Gijs... Gijs... Jan..." klonk het van alle kanten.
De rijders bleven precies gelijk. Maar aan het eind van de baan kreeg Gijs een knik in z'n knieën, heel eventjes maar, en Jan kwam hem een decimeter voor. 't Was nauwelijks te zien, maar Gijs had den rit verloren. Jan was erg blij, doch gewonnen had hij de schaatsen nog niet: ze moesten nog een keer rijden.
Wimpie Lodigijs. g



"4
WIMPIE LODIGIJS.
Pietje zocht Gijs op.
,,'t Is wat moois," mopperde hij. „Mag je mij, als voorzitter, zoo'n schande aandoen?"
„Ik heb zoo hard gereden, als ik kon," zei Gijs.
„Daar heb je 't juist; ik zei je straks toch, dat je een beetje harder moest rijden."
„Je zanikt."
„Dank u wel!"
Pietje nam beleefd z'n pet af en boog diep.
Daar kwamen Wim en Dirk en Louw ook aan.
„Dat scheelde niet veel, hè?"
„Te veel," zei Pietje. „Gijs kan harder; bij mag de club geen schande aandoen, wat zeg jullie!"
„Nee, nee," riep Louw, „zorg, dat je 't meteen wint, Gijs, of onze toorn zal op je hoofd dalen."
„De groote toren!" lachte Gijs, „laat dien asjeblieft op je eigen knikker vallen; die is mij te zwaar."
„Hei, Gijs, kom, je moet weer rijden," riepen een paar jongens.



WIMPIE LODIGIJS.
"5
„Luister naar den wijzen raad van je voorzitter: een beetje harder!" zei Pietje.
„Zoo hard als ik kan," zei Gijs, terwijl hij naar 't begin van de baan reed.
„Wat een idioot ben je; ik zeg toch: een beetje harder," schreeuwde Pietje hem na.
De clubgenooten gingen bijna aan 't einde van de baan staan, om toch vooral den eindspurt te zien.
„Hij wint het, ik heb er een voorgevoel van," vertelde Wim.
,Je bent me nog al een profeet," zei Louw.
„Beter dan jij, Louwtje!"
„Een profeet, die brood eet, dat ben je."
„Nou, je zult het zien: Gijs wint het dezen keer."
„Ho, ho, daar komen ze aan!" „Kijk ze eens... Wie is voor? Gijs...? Nee..., ja toch... nee... Jan..." „Toe Jan...! toe Gijs... f „Een beetje harder, Gijs," schetterde Pietje.



n6
WIMPIE LODIGIJS.
De jongen hoorde het, hij spande zich tot het uiterste in, en... met een kleinen voorsprong gleed hij over de eindstreep heen.
De Wimpie Lodigijsisten juichten luid.
„Leve Gijs! Hoera, hoera!"
Ze snelden naar hun kameraad toe, drukten hem de handen en prezen hem om 't zeerst.
„Zie je nou wel, mijn manier is dè manier: altijd een beetje harder," zei Pietje.
„Je wordt moe van jou manier,!' hijgde Gijs.
„Dat hindert niet; wij zullen wel mee hijgen," zei Louw, en toen begonnen ze allemaal zoo geweldig te blazen en te zuchten, dat Gijs in lachen uitbarstte.
„Doe nou straks ook je best, zeg!"
„Natuurlijk."
,,'t Is maar voor één rit, want wie nu wint, heeft den prijs, dat weet je."
Zoo stonden de clubleden Gijs een poos moed in te spreken en aan te porren om z'n best te doen... „een beetje harder, dan je kunt," zei Pietje.



WIMPIE LODIGIJS.
117
Eindelijk moest de beslissende rit plaats hebben.
Meneer Kraan telde: een... twee... drie... en daar snelden ze heen. De spanning van het publiek steeg ten toppunt. Wie zou 't winnen... wie...? De kampioenen schoten precies gelijk vooruit, ze gaven elkaar geen centimeter toe.
„Toe Jan... toe Jan..." gilden eenige stemmen.
„Gijs... de club... de club... toe Gijs," riep Pietje.
Bijna was het einde der baan bereikt en nog was geen der beide rijders den ander ook maar iets voorgekomen. Doch Gijs scheen nog een beetje reservekracht te hebben; hij zette even door en — met een nauwelijks te merken verschil won hij den rit.
„Wat heb ik je gezegd?" juichte Pietje.
Hij was zoo trotsch, alsof hij zelf den prijs gewonnen had. Nu, eenigszins was dat ook het geval: 't was zijn sportclub immers, waarvan Gijs lid was, en een groot deel der glorie, die nu het



EIS
WIMPIE LODIGIJS.
hoofd, of liever de beenen van Gijs omstraalde, kwam dus aan hem toe.
De Wimpie Lodigijsisten snelden op Gijs toe, beurden hem op en zongen:
„Gijsie Steen gaat nooit verloren, Falderalderire — falderalderare."
Maar de beroemde hardrijder, die er aan begon te denken naar Friesland te trekken en daar alle prijzen te winnen, zat vanwege zijn moeheid niet al te stevig. Plotseling sloeg hij achterover, maar zijn bewonderaars waren in zulk een geestvervoering geraakt, dat ze het nauwelijks bemerkten en er zich heelemaal niet aan stoorden. Ze droegen Gijs juichend verder met z'n hoofd naar beneden en z'n beenen in de lucht, hetgeen, zoo als de jongen later naar waarheid getuigde, niet een aangename manier is om rondgedragen te worden. Tenslotte gaf hij zijn afkeuring dan ook in zulke welsprekende beenbewegingen te kennen, dat eerst Pietje en daarna de overige clubleden over het ijs kegelden, de waardige voorzitter met



WIMPIE LODIGIJS.
zulk een kracht, dat hij langen tijd daarna nog in de meening verkeerde, dat hij het meest bevleesde deel van z'n lichaam verloren had, weshalve hij telkens z'n handen uitstak om zich van het tegendeel te overtuigen.
Gijs hernam nu z'n gewonen stand en ontving even later zijn welverdienden prijs uit de handen van meneer Braam, die een schitterende redevoering hield, waarin Wimpie Lodigijs en Pietje Blank dikwijls voor kwamen.
Het publiek juichte en zong: „Lang zal ie leven!"
„Nou de optocht," riep Pietje. „Gijs, Gijs, waar ben je?"
Maar Gijs was verdwenen.
Een eindje verder stond hij op een eenzaam plekje naast Jan van Leeuwen, dien hij gewenkt had even mee te gaan.
„Zeg Jan, wou je de schaatsen graag hebben?" vroeg bij.
„O, maar jij hebt ze eerlijk gewonnen, Gijs."
119



120
WIMPIE LODIGIJS.
„Ja, maar ik heb een paar splinternieuwe. Zullen we ruilen met prijzen, zeg?"
„Meen je 't?" vroeg Jan verbaasd.
„Natuurlijk, anders zei ik het toch niet."
„Dan graag; o, Gijs, ik hoopte zoo, dat ik ze zou winnen en nou krijg ik ze toch."
„Hier, pak aan, Jan! Veel geluk er mee!"
De schaatsen veranderden van eigenaar en Gijs kreeg den tweeden prijs: een heel aardig zakmes.
Maar hij kreeg er nog iets bij: een vriend, waarop hij altijd en overal zou kunnen rekenen.
Gijs had gezien, wat niemand had opgemerkt: dat Jan zich de tranen uit de oogen had geboend, toen hij den laatsten rit verloor... en hij had begrepen, waarom.
De optocht was nu spoedig klaar.
Voorop liepen de Lodigijsisten en maakten een verrukkelijke muziek... de lampions brandden schitterend... jong en oud juichte... het „leve Wimpie Lodigijs" en „hoera voor Pietje Blank" was niet van de lucht. Maar ook klonk af en toe:



WIMPIE LODIGIJS.
xai
„Leve meneer Braam, leve meneer Kraan!"
Heelemaal achteraan liep kleine Jan Veenstra, die het paardje had ontdekt en dat achter zich aan sleepte. Zijn neus was kletsnat, want hij had ook aan heel andere dingen te denken dan aan z'n zakdoek. Hij keek naar z'n paardje en zong:
„Hop, hop, paarretje, Met je vlassen staarretje, Met je koopren voetjet, Paardje, loop toch zoetjes! Paardje, loop wat harder an, Dat Jan Veenstra mee kan."
En als de anderen riepen: hoera, dan klonk zijn kraaistem ook: hoera! en hij liet z'n paardje steigeren, dat het een lust was.



VIII.
De winter was voorbijgegaan en de lieve lente kwam. Toen ontdekte Louw, dat hij een dichter was, een groot dichter.
Op een avond stond hij achter z'n huis naar de ondergaande zon te kijken, en toen merkte hij onverwachts, dat hij verzen kon maken, schoone verzen. Hij snelde naar binnen, haalde een stuk papier en een potlood en begon heel diepzinnig te peinzen. Driemaal beet hij de punt van z'n potlood af en toen waren zijn lippen heelemaal grijsblauw gekleurd. Maar evenals Archimedes kon hij daarna uitroepen: „Eureka!" (Ik heb het gevonden).
Hij schreef een gedicht neer, zoo roerend schoon, dat hij zelf 't niet met droge oogen lezen kon. „Lente" heette het en het luidde zoo:



WIMPIE LODIGIJS.
123
De winter is verdwenen. Het ijs was hard als steenen, En wij zijn met ons allen Wel dertig keer gevallen. Maar nu is de lente gekomen, En groen worden alle hoornen, En de kalvers en de koeien Loopen in 't gras te stoeien. En de kikkers in de slooten Kwaken d'r mooiste noten. Nu komt er ook spoedig weer hooi. O, de lente is zoo mooi!
Twintig keer las hij 't verheven gedicht over en toen kende hij het zoo glad van buiten, dat hij verder den heelen avond en zelfs den nacht in de lente zat. In z'n droomen zag hij de koeien en de kalvers haasje-over spelen en hoorde hij de kikkers Piet Hein kwaken.
Ja, dichter is men niet voor niemendal, dat lijkt er niet naar! Echte dichters kennen alleen slape-



«4
WIMPIE LODIGIJS.
looze nachten en smelten voortdurend weg in tranen en voelen zich de ongelukkigste menschen op heel de aarde. Zoover was het met Louw nu nog wel niet; hij begon alleen een beetje wee te worden, als hij z'n Lente in zich zelf opzei, maar dat kwam van de schoonheid van het gedicht en niet van slapelooze nachten of verdriet, 's Avonds vergaderde de sportclub op z'n oude plaats en toen duurde het niet lang, of Louw kwam met zijn kunststuk voor den dag.
In stomme verbazing hoorden ze hem allemaal aan. Ze hadden nooit vermoed, dat ze een dichter, en dat nog wel een groot dichter, in hun midden hadden, en ze werden dan ook wel een beetje jaloersch.
„Heb jij dat gedaan?" vroeg Pietje.
„Ik," zei Louw en hij stiet zich zelf zoo hevig met den vinger tegen de borst, alsof die er aan de rugzijde uit moest komen.
„Alleen?"
„Heelemaal alleen."



WIMPIE LODIGIJS.
>*S
„Nou, 't is mooi, dat moet gezegd worden."
„O, zoo, dat dacht ik ook," zei Louw, die toch wel even gevreesd had, dat de anderen: zijn gedicht afbreken zouden.
„Ik vind het ook heel mooi, en ik begrijp niet, hoe je 't klaar hebt gekregen," zei Gijs.
„O, dat valt erg mee; wij dichten hebben daar niets geen moeite mee, we schudden de verzen zoo maar uit de mouw," zei Louw zeer bescheiden.
„Lees het nog eens voor," verzocht Dirk.
„Ga op mijn ton zitten, dan klinkt het beter," zei Pietje.
Louw zette zich neer op den zetel van den voorzitter en begon opnieuw zijn „Lente" voor te dragen.
De winter is verdwenen. „Dat komt uit," zei Dirk.
Het ijs was hard als steenen. „Als een steen bedoel je zeker." „Nou ja, maar dan rijmt het niet." „Dat is zoo, ga maar door!"



126
WIMPIE LODIGIJS.
En wij zijn met ons allen Wel dertig keer gevallen. „Ho, dat is mis; ik alleen ben wel dertig keer gevallen," zei Pietje. „Dat moet honderd en vijftig keer worden."
„Ja, maar dat gaat niet," beweerde Louw. „Dat gaat niet... dat gaat niet... het is toch zoo."
„Ja, dat wel, maar..."
„Nou, dan zet je honderd en vijftig keer. Wees maar niet zoo zuinig, Louwtje; hoe vaak ben jij omgerold?"
„O, vaak genoeg, maar de regel wordt te lang, als ik honderd vijftig keer zet."
Louw las voor en nu hoorden ze 't duidelijk. Maar Gijs wist raad. „Zet honderd keer," zei hij, „dan mankeert er toch niet zoo heel veel meer aan.
Dat was een schoone oplossing, en nu op dit punt overeenstemming was verkregen, las Louw verder:



WIMPIE LODIGIJS.
i«7
Maar nu is de lente gekomen En groen worden alle boomen.
„Daar is geen steek van aan; de eik is nog heelemaal kaal," zei Pietje.
„Nou ja, maar wij dichters storen er ons niet aan, of alles wel zoo precies is," zei Louw.
„Daar moet je je wel aan storen," beweerde Pietje.
„Anders zou je een leugenaar zijn," vervolgde Gijs.
Maar Dirk bracht redding in den nood en zei: „Maak er vele van, dan heb je gelijk."
Louw verbeterde:
En groen worden vele boomen.
Toen was iedereen voldaan en de dichter ging voort:
En de kalvers en de koeien Loopen in 't gras te stoeien.
„Tikkertje," riep Gijs.
„Haasje over," schaterde Pietje. Dat vond hij



128
WIMPIE LODIGIJS.
zoo'n vermakelijke gedachte, dat hij niet ophouden kon met lachen.
Dat was nu voor Louw toch wel wat beleedigend. Hij stak zijn meening daarover dan ook niet onder stoelen of banken, doch vroeg Pietje vriendelijk, of hij misschien gek was.
„Nee, ik niet, maar die kalvers en die koeien," lachte Pietje.
Dat was een nieuwe beleediging, want Louw z'n vee was zoo verstandig, als het met mogelijkheid maar wezen kon.
„Je bent jaloersch, omdat jij niet dichten kan," beet hij den voorzitter toe.
„Ik!?"
„Ja, jij!"
„En ik zou geen versje kunnen maken?" „Nee, dat kun je niet." „Wedden, dat ik het beter kan dan jij?" „Goed; waarom wedden we?" „Nergens om."
„Nergens om? O, je durft niet."



WIMPIE LODIGIJS.
129
„Ik durf best, hoor!"
„Nou, dan wedden we ook ergens om."
„Vooruit dan maar," zei Pietje. „Dan wedden we om drie flinke klappen voor de broek. Durf jij dat?"
„Met de hand?"
„Met de hand."
„Aangenomen."
Nu werd bepaald, dat Gijs, Dirk en Wim een onderwerp zouden opgeven, dat de dichters moesten bezingen. Ook zouden zij met z'n drieën uitspraak doen, wie het mooiste vers had gemaakt.
Ze gingen nu in den versten hoek van de schuur staan en fluisterden eenigen tijd met elkaar. Daarna keerden ze terug en vertelden, dat Pietje en Louw hun krachten moesten beproeven aan „Wimpie Lodigijs."
Louw zorgde voor twee stukken papier en twee potloodjes, en toen togen de dichters aan het werk.
Ze keken peinzend in de lucht, ze zogen op hun
Wimpie Lodigijs. g



130
WIMPIE LODIGIJS.
potlood, ze krabden zich achter de ooren... en af en toe schreven ze een regeltje. Een kwartier hadden ze den tijd en toen waren ze wezenlijk allebei klaar. Louw las z'n gedicht eerst voor: De club van Wimpie Lodigijs Doet aan sport, ook op het ijs, Wandelen, fietsen, enzoovoort, Dat doen de leden zooals 't behoort; Ook visschen ze, als het zomer is, En vangen dan menig dikken visch. De leden van de jury keken elkaar verbaasd aan en knikten goedkeurend; die Louw had werkelijk dichtersbloed in zijn aderen, het viel niet te ontkennen. Wie weet, of hij later nog geen Vondel of Speenhof f werd.
„Dat heb je'm flink geleverd, Louwtje," zei Wim. „Pietje zal d'r werk aan hebben, om je dat te verbeteren."
„Laat hem maar opkomen," zei Louw op uitdagenden toon.



WIMPIE LODIGIJS.
„'t Is wat kort, maar ik vind het ook heel aardig," vertelde Dirk.
„Dat is het, dat is het," riep Gijs. „Maar nou zullen we Pietje hoor en! Geachte voorzitter, steek van wal."
Pietje humde een paar keeren, zooals aan een groot spreker, en dus zeker ook wel aan een groot dichter, past en las zijn kunstwerk voor:
Vier leden van Wimpie Lodigijs
Zijn niet wijs;
De voorzitter is een flinke vent, Dat is overal bekend; Maar de rest is evenveel waard, Als een apestaart. Even was het na de voorlezing stil: boosheid had zoowel de jury als Louw overmeesterd. Maar toen brak de storm los. , Je bent zelf niet wijs, vent!" „Een apestaart, dat ben jij, jij, jij... een afgebrande apestaart ben je." „Die zegt zelf, dat hij een flinke vent is, zoo'n
131



132
WIMPIE LODIGIJS.
windbuil, zoo'n pochhans, zoo'n blaaskaak... zoo n...
De jongens raakten achter adem, zoo snel moesten ze hun verontwaardiging luchten.
„En dat is de voorzitter nog wel."
„Een fijne voorzitter, hoor!"
„En die wil verzen maken! Nou 't zijn er me verzen naar; Louw kan het duizendmaal zoo goed. Die kan met z'n kleine teen net zoo goed dichten, als jij met je heele corpus."
Pietje hoorde lachend alle verwijten aan. Toen de clubleden eindelijk uitgeraasd waren, vroeg hij heel onnoozel, zoo bij z'n neus langs: „Maar ik heb het toch gewonnen, nietwaar?"
„Jij ? Dat zou je willen," riep Louw, „mijn vers was veel beter, dan dat van jou; is 't niet waar, jongens?"
„Louw heeft het glansrijk gewonnen," zei Wim, „ik geef hem mijn stem." „Ik ook," riep Gijs. „En ik," zei Dirk.



WIMPIE LODIGIJS.
133
,Ja, dan heeft Louw het gewonnen," zuchtte Pietje, „en dan zal ik hem den prijs moeten uitbetalen. Ga maar krom staan Louw, dan zal ik je d'r drie met m'n vlakke hand geven, dat we allebei „au" zeggen."
„Ben je niet wijs?" vroeg Louw.
„Ik geloof het wel," antwoordde Pietje, „ga maar staan, Louw. We hebben gewed om drie flinke klappen voor de broek; is 't waar of niet, jongens?"
„Dat is waar," riepen ze in koor.
„Nou, dan moet hij die toch ook hebben; hij heeft ze eerlijk gewonnen."
Daar viel niet veel op af te dingen. Louw verklaarde echter, dat hij met de eer tevreden was en Pietje den prijs edelmoedig schonk. Maar deze wou in edelmoedigheid niet de mindere zijn van zijn vriend en clubgenoot en wou beslist betalen, wat hij schuldig was. De jury vond ook, dat het Louws hart alle eer aandeed, dat hij het gewonnene niet van Pietje wou aannemen, dat ze



134
WIMPIE LODIGIJS.
hem hun eerbied en hoogachting niet wilden ontzeggen, maar dat hij verplicht was te ontvangen, wat hem van rechtswege toekwam.
Toen Louw bleef weigeren, hielpen ze hem over zijn beschroomdheid, om den prijs te aanvaarden, heen; ze hielden zijn armen vast en bogen zijn bovenlijf flink voorover. Pietje stroopte zijn mouwen op en betaalde op royale wijze in drieën. Elk derde deel der schuld werd door Louw met een kreet van vreugde ontvangen, en toen de rekening voldaan was, keek Pietje in z'n eene hand, die wel ietwat rooder was, dan de andere.
Nadat deze kwestie aldus tot aller genoegen beëindigd was, en Louw de zekerheid had gekregen, dat hij, nu hij tot ridder... ik vergis me, ik bedoel tot dichter geslagen was, een sport hooger stond dan de andere clubleden en dan de overige Steendammers, — den redacteur van „De Stadsbode," die wezenlijk roerende gedichten maakte, niet meegerekend, — toen nam Pietje het



WIMPIE LODIGIJS.
135
woord en zei: „Geachte vergadering, laten we met onze werkzaamheden doorgaan. Is er misschien nog iemand van u, die een voorstel heeft?"
De vergadering keek in de lucht en dacht na; maar bedenk nu zoo maar eens een voorstel, een goed voorstel... die dingen kun je waarlijk niet van de boomen plukken, of van de straat oprapen.
„Niemand? Dan heb ik er een."
„Kom maar op," zei Gijs.
,,'t Zal wat moois wezen," mopperde Louw.
,,'t Is gauw Paaschvacantie dat weet juUie."
„Of we; als je anders niet hebt!"
„Ik heb nog wat anders, Louwtje, m'n oudje. We moesten in de vacantie een fietstocht maken."
„Daar ben ik voor; jongens ja, dat zou aardig zijn," riep Wim, „ik kan de fiets van m'n vader wel krijgen."
„Ik ook," zei Dirk.
„Ik van m'n broer," riep Louw.



136
WIMPIE LODIGIJS.
Ook Gijs zag kans voor een dag een fiets te bemachtigen.
Pietjes voorstel werd dus met algemeene stemmen aangenomen.
„Waar zullen we heen?" vroeg Louw nu.
„Kijk," zei de voorzitter, „ik dacht, dat we dezen weg moesten nemen: over Oosterveen, Boschoord, Zuidwolde, Daldorp en Veendam naar huis terug; het zal ongeveer vijftig kilometer zijn en 't is een prachtig rondritje."
„Ik keur het goed," zei Wim.
„En hoe denkt onze dichter er over?" vroeg Pietje.
„Ik vind het best," antwoordde Louw.
Ook Dirk en Gijs konden zich met des voorzitters plan vereenigen, en dus behoefde nog slechts de datum te worden bepaald. Men besloot echter dat later te doen.
„Want we moeten een mooien dag hebben," zei Pietje, „en Louw is wel een groot dichter, maar een profeet is hij toch nog niet."



WIMPIE LODIGIJS.
137
„Begin je weer?" vroeg Louw.
„Nee," antwoordde Pietje, „ik houd op. Mijne heeren, ik sluit de vergadering."
Hij stapte van z'n ton af en was nu weer een gewone jongen, die met z'n vrienden een wandelingetje ging maken door Steendam, om te zien, of er hier of daar ook een avontuurtje viel te beleven.
Ik vermoed, dat zulks wel het geval geweest zal zijn, doch ik weet het niet, en daarom zwijg ik er over en ga u liever in een nieuw hoofdstuk vertellen, wat ze op hun fietstocht beleefden.



IX.
't Was een mooie vacantiedag, toen de club op reis ging. De lucht was helderblauw en het zonnetje scheen heerlijk warm.
Nauwelijks zaten de reizigers dan ook op de fiets, of een paar begonnen al te zingen. Maar Pietje verzocht hun zich rustig te houden en de club geen slechten naam te bezorgen, dien ze stellig krijgen zou, als ze op den vroegen morgen reeds met luidruchtig krijgsgeschal uittrok.
„Als we terugkeeren, dan," zei hij. „Nu slapen sommige burgers nog; gun dien eerzamen huisvaders, huismoeders en huiskinderen hun zuur verdiende rust."
Met stille trom vertrok de club alzoo, maar nauwelijks had ze de straten van Steendam achter



WIMPIE LODIGIJS.
139
zich liggen, of het lieve leven begon en elke keel probeerde de schade in te halen.
Pietje was wezenlijk nog de kalmste. Nu, dat behoeft niemand te verwonderen, die zijn degelijken aard kent; hij voelde de verantwoordelijkheid, die op hem rustte, en wou zijn vereeniging, als het kon met eer en roem overladen, maar in elk geval heelhuids en in Makenden welstand terugvoeren.
Dat waren schoone beginselen in den jongen voorzitter; wie zal het tegenspreken?
Ze fietsten naar Oosterveen.
„Weet je nog, Pietje?" vroeg Louw.
„Of ik," zei Pietje, „ik wou wel wat geven, als ik weer zoo heerlijk reed als toen."
„O, je bedoelt in die kar," riep Dirk.
„Juist, in die kar."
„Dit is jou avonturenweg, Pietje; eerst werd je gebeten en toen kwam de geschiedenis met de kar..."
,,'t Zal me verwonderen, of ik hier nou weer



140
WIMPIE LODIGIJS.
een avontuur beleef, Dirk. Als er maar geen band springt, of zoo iets..."
Veel kans was daar niet op, want de banden van Pietjes fiets waren nog tamelijk nieuw; maar een doorn of een kromme spijker kan het je doen, als 't er goed op wezen wiL
Daarmee zou Pietje het echter gedurende de heele reis niet te kwaad krijgen. Een heel ander gevaar bedreigde hem. Halfweg Oosterveen liet hij de anderen stilletjes vooruit scharrelen; hij wou eens probeeren, hoe hard hij kon rijden, en of hij straks de anderen met kans op een gunstigen uitslag tot een wedstrijd zou kunnen uitdagen. Want z'n beenen..., ach ja, z'n beenen... Maar misschien waren het heel geschikte fietsbeenen...
Hij bleef dus een eind achter.
Eindelijk waren z'n vrienden eenige honderden meters van hem verwijderd... nu kon hij beginnen.
Hij zette een vreeselijk ronden rug, alsof hij een poes was, die wou beginnen te spinnen, haalde diep adem, kneep z'n lippen op elkaar, sloot



WIMPIE LODIGIJS.
141
z'n oogen half en... rrrnr, daar ging hij heen.
Gommeniekies, wat ging hij d'r van door! Hij verbaasde zich zelf grootelijks, dat hij zoo'n gang had; alles suisde hem voorbij... zoo zie je me, en zoo zie je me niet!
In volle vaart naderde hij een kleine boerderij. Voor bij deze echter bereikt had, kwam het Noodlot en zette Pietje den voet dwars.
Een aantal kippen liep op den weg en één daarvan, een zwarte, verkoos in Pietjes baan te wandelen.
„Hei, hei, uit den weg," riep de waardige voorzitter van W. L.
„Kok-kok-kok-kok," zei de zwarte kip, en scharrelde klapwiekend voor de fiets uit.
„Op zij, leelijk beest!"
„Kok-kok-kok-kok," luidde het antwoord.
Pietje hield links, en de kip — alsof ze zijn geheimste gedachten kon raden — hield ook links.
Toen maakte Pietje een beslist gevaarlijke



143
WIMPIE LODIGIJS.
wending naar rechts... de kip zocht ook den rechterkant van den weg op.
„Hei, hei... weg," schreeuwde de fietser.
„Kok-kok-kok-kok," zei de zwarte kip.
De afstand werd onrustbarend klein.
Pietje beweerde, dat de kip een stommerd was...
De vogel trok er zich niets van aan...
Pietje dreigde haar te zullen overrijden...
De kip luisterde niet eens naar hem...
De fiets raakte eindelijk den staart van de kip. Toen deed Pietje een bijna bovenmenschelijke poging om het leven van z'n medeschepsel te sparen, hij zwenkte met een ruk... en daar ging hij met vaart den berm in. De fiets kantelde en de berijder lag languit in het malsche gras.
„Nou, dat is een mooie geschiedenis," mopperde Pietje.
„Ja,dat is net een mooie geschiedenis," klonk een zware stem naast hem. En toen Pietje overeind gescharreld was, keek hij in de dreigende oogen van den eigenaar der kip.



WIMPIE LODIGIJS.
143
„Waarom rijd jij zoo woest tusschen die kippen door, bengel?"
„De weg is toch vrij?" vroeg Pietje.
„Ja, voor de kippen, maar niet voor zulke stadsrakkers, als jij er een bent. Waarom kun jij die arme dieren niet met rust laten? Bijna had je een kip overreden, en dat nog wel juist die zwarte..."
„Is dat dan zoo'n beste?"
„Of dat een beste is! Dat vraagt ie nog! Lieve menschen, die kip is vrij wat meer waard dan jij. Als jij kon, wat die kip kan... ik zou voor jou niet graag een daalder bieden, want je bent het beslist niet waard, die kip wou ik nog voor geen tien gulden missen."
„Waarom niet?" vroeg Pietje, wiens weetgierigheid danig geprikkeld werd.
„De kip legt eiken dag een ei..."
„Dat doen wel meer kippen."
„Maar deze kost geen cent aan voer; en ze is dus erg voordeelig."



144
WIMPIE LODIGIJS.
Dat was bepaald iets buitengewoons, vond Pietje.
„Ik zal je zeggen, waarom niet," zei de man, wiens blikken verzachtten, toen hij de aandacht bemerkte, waarmee zijn toehoorder luisterde. „Als deze kip vandaag een ei legt, dan mag ze dat zelf opeten, maar het ei, dat ze morgen legt, is voor mij. We deelen samen, begrijp je: dat geeft mij kracht om te werken en haar om opnieuw eieren te leggen."
„En is dat voedsel voldoende voor haar?" vroeg Pietje verbaasd.
„Dat is meer dan voldoende; ze legt eiken dag dikker ei. Daarom: pas in het vervolg op, rijd niet meer zoo woest, want je weet nooit, wat je onder je fiets krijgt."
Pietje beloofde voorzichtig te zijn, en toen scheidden hij en de boer als goede vrienden. Hij besloot zijn vader de geschiedenis van de kip te vertellen en hem aan te sporen eenige eieren van het dier te koopen, omdat er met



WIMPIE LODIGIJS.
MS
dat soort kippen veel voordeel te behalen was.
Een eindje verder stonden zijn clubgenooten te wachten.
Pietje vertelde hun zijn avontuur, maar over de eieren zweeg hij, en hij toonde daarmee echt koopmansbloed in de aderen te hebben.
Niemand anders dan zijn eigen vader zou de voordeden plukken van het geheim, dat hij, Pietje, met levensgevaar had ontdekt.
Niemand anders!
Welgemoed fietste hij verder, voortdurend denkend aan het buitenkansje, dat zijn vader wachtte: kippen te houden, die wel eieren legden, maar geen cent aan voer kostten... Tot plotseling de teleurstelling kwam... van zulke kippen zou immers niets overblijven... ze zouden zich zelf 'heelemaal wèg-leggen... de boer had hem bedrogen, schandelijk bedrogen...
Wim vertelde op dat oogenblik juist een verhaal over z'n oom Jan, z'n lievelingsoom: hoe deze een
Wimpie Lodigijs.



146
WIMPIE LODIGIJS.
appeltje geschild had met een ondeugenden jongen.
...„En toen nam oom dien jongen bij den arm..."
„Zoo'n gemeene vent," zei Pietje, en hij sloeg met de vuist op z'n stuur. Wim keek hem een oogenblik verbluft aan, doch vertelde verder: ...„En toen zei hij: „Ga eens eventjes mee, m'n jongen!"
„Wat een valsche streek," zei Pietje. „Hoe krijgt hij 't in z'n hoofd!"
Weer wachtte Wim even, trok rimpels in z'n voorhoofd en zei: „Och vent, je bent niet wijs. Is dat valsch? Waarom?"
Doch Pietje antwoordde niet, en hij ging dus met z'n vertelling door.
„De jongen wou niet, maar oom trok hem mee..."
„Zoo'n gemeenerd," zei Pietje. , „Als je nou nog een keer zooiets zegt, krijg je met mij te doen," riep Wim, „m'n oom..."



WIMPIE LODIGIJS.
147
„Ik zal hem wel krijgen...," bromde Pietje.
„Nee, je kunt mij krijgen! Stap af, dan zullen we dadelijk een robbertje vechten; ik laat m'n oom niet door jou uitschelden, daar is hij veel te goed voor; had jij d'r maar zoo een!"
Hij trok Pietje aan den arm en hield z'n gang in, zoddat de fietsen stil bleven staan.
„Wat wil je, Wim?" vroeg Pietje verbaasd.
„Wat ik wil? Ik wil jou wat op je kop geven."
„Hè? ? ! Waarom dat; ik doe je toch niks!"
„Wat? En je scheldt m'n oom uit!"
„Je oom? ? !"
„Ja zeker, m'n oom Jan; of wou je zeggen, dat het niet waar is?"
,,'k Heb er niet aan gedacht, vent!"
„Maar je deed het toch maar!"
„Hoe kom je d'r bij; je bent niet wijs, jongen!"
„Watblief ? Ik niet? Ik geloof, dat jij niet wijs bent!"
„Nee, Pietje, 't is met jou niet pluis," zei Louw. „Maar wat is er dan toch?"



148
WIMPIE LODIGIJS.
„Je hebt Wim z'n oom toch uitgescholden, en gezegd, dat het een gemeene vent was, die valsche streken uithaalde, en dat je hem wel krijgen zou..."
„Welnee," lachte Pietje, die nu de zaak begreep, „ik bedoelde dien boer van zoo straks..." „Ja, dat zeg je nou!" „Nee, nee, zoo is het."
En toen zei Pietje, dat hij Wim z'n oom zeer respecteerde, — dat hij hem hoogachtte, — hem bewonderde, — dat bij hem beschouwde als een der flinkste, braafste menschen uit Steendam, — dat hij alles voor zoo'n nobel mensch over had, als het moest, zelfs de derde helft van z'n leven...
Maar Wim vertrouwde hem maar half, vooral omdat Pietje niet zeggen wou, waarom de gesproken en door Wim beleedigend geachte woorden uit zijn mond waren gevloeid. Hij bleef er Pietje op aanzien, dat deze de eer en den goeden naam van oom Jan had willen aanranden. Waaruit



WIMPIE LODIGIJS.
149
we kunnen leeren, dat de schijn soms erg tegen iemand kan zijn.
Wim bleef voldoening eischen voor de beleediging, zijn oom Jan aangedaan, en Pietje maakte zich gereed hem die te verschaffen. Gelukkig kwamen Louw en Dirk en Gijs tusschen beiden en stelden voor dat er een wapenstilstand zou worden gesloten van twaalf uren: „het twaalfurig bestand," zooals Louw zich historisch uitdrukte.
Nou, zoo waren Wim en Pietje niet, dat ze daarvoor niet waren te vinden.
„Ik zal het raam van m'n slaapkamertje openlaten," zei Pietje. „Je kunt, als vannacht het bestand is geëindigd, achter ons huis op den regenton klimmen en vandaar op het dak. Als je dan door de goot gaat, kun je zoo bij me binnenstappen en den oorlog beginnen."
„Afgesproken," zei Wim, en toen werd de reis voortgezet.
Toen ze Oosterveen goed en wel gepasseerd waren, zei Louw met een plechtige stem: „Laat



WIMPIE LODIGIJS.
ons even pauzeeren, jongens, ik heb een verrassing."
„Wat heb je dan? Gerookte paling?" vroeg Pietje, die een liefhebber van dit gerecht was en zich bij de bloote gedachte alleen reeds met de tong langs de lippen streek.
„Jij met je gerookte paling; waarom moet het nou juist iets om te eten zijn?" vroeg Louw.
„O, heb je limonade bij je? Hoera, we gaan limonade drinken!"
Pietje smeet z'n fiets in 't gras neer en ging zelf ook liggen.
„Kom maar op, Louwtje; of is 't misschien geen limonade?**
„Nee, 't is iets veel beters... 't is een gedicht, een clublied."
„Een clublied zeg je? Nou, afijn, dat is ook goed, ofschoon ik voor mij liever gerookte paling heb."
„Ik heb het gisteravond gemaakt," zei Louw. „Is 't mooi?" vroeg Wim.
150



WIMPIE LODIGIJS.
151
„Ik geloof het wel; luister maar. 't Is op de wijs van: „Al is ons Prinsje nog zoo klein."
,,'t Is toch niet over een prins?"
„Welnee, 't is immers een clublied. Hoor nouf' Louw las:
De sportclub Wimpie Lodigijs, hoezee!
Doet aan de sport, ook op het ijs, hoezee! Voetballen, visschen, enzoovoort, Dat doet de club, zooals 't behoort. Hoezee, hoezee, hoezee!
„O, daar heb je 't laatst ook al over gehad, meneer de dichter," zeiPietje. „Weet je nog welk een mooi vers ik maakte? Hoe was rt ook al weer? O ja!
De sportclub Wimpie Lodigijs... Een is er goed en vier niet wijs..."
Maar nu kwam de voorzitter dan toch van een koude kermis thuis, want Dirk, Wim en Gijs



153
WIMPIE LODIGIJS.
vielen gelijktijdig op hem aan en dreigden hem tot diggels te zullen slaan, als hij niet gauw z'n mond hield. Tegen zulke krachtige argumenten was Pietje niet opgewassen en hij hield dus z'n mond en liet Louw rustig voortgaan.
De sportclub Wimpie Lodigijs, hoezee!
Gaat op de fiets ook wel op reis, hoezee! Dan zingt een elk z'n hoogste lied En kent geen zorgen of verdriet, Hoezee, hoezee, hoezee!
En gaan ze 's avonds weer terug, hoezee! Dan zijn ze allemaal nog vlug, hoezee!
Dan roept een elk op eigen wijs:
Lang leve Wimpie Lodigijs, Hoezee, hoezee, hoezee!
De clubleden zaten beteuterd te kijken, zelfs Pietjes onderlip hing drie centimeter naar beneden. Waar bleef Vondel, waar bleef zelfs de redac-



WIMPIE LODIGIJS.
153
teur van „De Stadsbode"? Zij hadden den waren dichter in hun midden, en ze hadden het nooit geweten!
,,'t Is mooi, hoor!" zei Wim eindelijk, „'k Wou, dat ik 't ook zoo kon," bekende Dirk eerlijk.
Op voorstel van Gijs werd besloten den clubzang dadelijk in studie te nemen en over vijf minuten de eerste uitvoering te geven.
Met algemeene stemmen werd zijn voorstel aangenomen en verwoed werd er nu een oogenblik van buiten geleerd.
Na ruim vijf minuten zat het lied er dan ook vast in en nauwelijks was de club opgestegen, of daverend klonk het reeds uit vijf kelen: De club van Wimpie Lodigijs...
't Was, alsof het reizen nu veel genoegelijker was geworden, en ongetwijfeld was de club veel dank verschuldigd aan z'n penningmeester-dichter Louw. Iedereen voelde dat, en Pietje, die wel eens grappen maakte, maar desniettemin hart had



154
WIMPIE LODIGIJS.
voor de club, waarvan hij de oprichter was en die onder zijn verstandige leiding bloeide, Pietje overdacht de wenschelijkheid om Louw toestemming te verleenen aan. zijn naam een staart te maken, b.v. Louw de Groot, dichter van W. L. 't Zou meteen strekken tot meerdere glorie van W. L., want niet elke vereeniging had een dichter.
Al zingende schoot de club goed op.
Toen ze Boschoord naderden, reed er een wagen met hooi voor hen uit. Twee lange palen, waarop dat hooi rustte, staken achteruit, en schenen een aantrekkende werking uit te oefenen op Dirk en Wim. Ze grepen tenminste elk een paal vast, hielden hun onderdanen stil en heten zich zoetjeszoetjes meesleuren. Hard ging het niet, maar 't was een nieuwe manier om vooruit te komen en dus de moeite van het probeeren waard.
De anderen zaten er al op te vlassen, dat ze ook een beurt kregen.
„Wij meteen ook eens, hoor!" riep Louw.
„Ja, jullie straks," antwoordde Wim.



WIMPIE LODIGIJS.
«55
Genoeglijk lachend liet hij zich voorttrekken.
Of het nu kwam, dat hij en Dirk aan de palen rukten, of dat een gat in den weg er de schuld van was, het is een nooit opgelost raadsel, maar plotseling begon het hooi van boven te bewegen... het gleed, en... voordat iemand er op verdacht was, viel meer dan het halve voer naar beneden.
Wim en Dirk waren verdwenen!
De oogen van hun ontstelde clubgenooten zagen niets dan een massa hooi, waaruit één achterwiel van een fiets en één been omhoog staken.
„Dirk z'n been; zie maar: streepjeskousen," riep Louw, die het eerst tot bezinning kwam op verheugden toon uit. Blijkbaar deed het hem genoegen, dat hij althans nog een been van z'n vriend zag, en dat pleit voor z'n goed hart Nu klonk een soort van onderaardsch gebrul den jongens in de ooren en 't been met de streepjeskousen scheen aan stuiptrekkingen te lijden; heftig bewoog het zich.



156
WIMPIE LODIGIJS.
„Trekken, jongens," riep Pietje, die zelf de handen moedig aan het werk sloeg en Dirk bij z'n kuitspier greep.
Ze trokken, lieve menschen wat trokken ze! Maar 't ging niet, want Dirk lag met z'n andere been onder de fiets en hij kraaide 't soms uit van pijn, als ze al te hard trokken.
Vlug grepen daarom zes handen het hooi en wierpen het op zij en eindelijk kwam er een proestende, snuivende jongen te voorschijn.
„Leef je nog, Dirk?" vroeg Gijs op gejaagden toon.
„Nee," snoof Dirk, „ik ben zoo dood als een pier."
„Ben je Wim ook tegengekomen?" vroeg Pietje. „Hij ligt hier broederlijk naast me." „Leeft ie nog?" „Hij is nog dooier dan ik." Weer gingen de handen aan het werk, en spoedig kwam nu ook Wim z'n knikker bloot. „Hoe vaar je, Wim?" vroeg Louw.



WIMPIE LODIGIJS.
157
„Ik heb het nog nooit zoo warm en zoo zacht gehad. Ik kan je zoo'n nachtverblijf bepaald aanbevelen," zei Wim.
Eindelijk stonden de hooi-drenkelingen weer overeind en nu begonnen ze hun fietsen omhoog te halen. De boer had intusschen z'n paard tot staan gebracht, losgemaakt en daarna vastgebonden aan een boom.
„Hei, schuif den wagen eens mee terug," riep hij.
„Mannen, hier valt een edele daad te verrichten," zei Pietje; „als voorzitter van de club spoor ik u aan ook deze sport te beoefenen, de sport van wagen-terug-schuiven. Aan het werk!"
Het krachtige woord van den voorzitter had succes; de leden van W. L. snelden vooruit en duwden daarna den wagen terug. Ze hielpen vervolgens bij het opladen van het hooi, ze zochten ijverig de laatste sprietjes van den weg, en eindelijk was de vracht opnieuw geladen.



158
WIMPIE LODIGIJS.
„Reed jullie achter den wagen?" vroeg het boertje nu.
, Ja, baas, we hielden de boomen vast," zei Wim.
„Zoo, zoo, en heb je er misschien wat hard aan getrokken?"
„Nee baas, heelemaal niet."
„Nou, ik geloof, dat jullie wel een beetje schuld mee hebt, dat de boel omviel, maar je hebt me kranig geholpen om alles weer op te laden, dat is zoo."
„Een daalder verdiend, baas," lachte Pietje, en hij hield z'n hand op.
„Ja. had je 'm maar," zei de boer.
Toen keek hij ineens heel vriendelijk en zei: „Geld is geld, jongens, en daar doet een mensen niet gauw afstand van, maar wat zou je zeggen van een paar lekkere spekpannekoeken elk?"
„Spekpannekoeken!" zei Louw.
„Hm, hm, spekpannekoeken!" zei Pietje ook.
„Sakkerloot, nou..." begon Wim.



WIMPIE LODIGIJS.
159
En Dirk en Gijs gaven ook duidelijk blijk, dat ze die niet zouden versmaden.
„Hebt u die dan bij u?" vroegen ze.
„Wat denk je nou, dat ik met pannekoeken rond rijd? Ik zal jullie echter wat zeggen. Jullie rijdt natuurlijk veel harder dan ik. Welnu, als je een klein kwartiertje verder bent, zie je links van den weg een groote boerderij staan: „Nooit gedacht," heet ze. Ga daar heen, doe de groeten van mij en zeg, dat ze jullie elk twee spekpannekoeken bakken, en in eiken pannekoek een ei doen. En vertel maar, dat ik gauw thuis kom. Hoe lijkt je dat?"
„Uitstekénd," riep Pietje.
„Hoera, leve de pannekoeken," jubelde Louw.
Toen kregen ze hun fiets weer en reden heen, na den gullen boer vriendelijk te hebben bedankt en gegroet.
„Leuk, hè," zei Dirk.
„Verbazend aardig van hem," meende Wim. „Er zijn toch nog wel goede menschen in de wereld," beweerde Louw.



i6o
WIMPIE LODIGIJS.
„Waarom ook niet?" vroeg Pietje. „Hoe heette die boerderij ook weer?" vroeg Wim.
„Nooit gedacht," zei Dirk.
„Nou, ik had het ook nooit gedacht."
Zoo pratend en goed uitkijkend naar den linkerkant bereikten ze eindelijk een fraaie, groote boerenhofstede, waarvoor een hek stond, dat het opschrift droeg: Nooit gedacht.
„Een fijn spul," zei Pietje, en hij steeg af. De anderen volgden zijn voorbeeld en nu stonden ze alle vijf naast hun fiets en gaapten de groote boerderij aan.
Zouden ze er heen gaan?
't Leek alles zoo deftig!
Maar Pietje had erg veel trek in spekpannekoeken met eieren en hij, als voorzitter van W. L. mocht bovendien geen vrees toonen. Hij trok dus de stoute schoenen aan en ging het erf op, gevolgd door de anderen. Hij kwam voor een zijdeur, deed deze open en riep: „Vol-lek!"



WIMPIE LODIGIJS.
Heel gauw al kwam nu een keurig nette boerin te voorschijn..
„Dag, juffrouw," zei Pietje en hij nam z'n petje af.
„Dag, jongens; wat wil je?"
„We komen spekpannekoeken eten," zei Pietje.
„Hè, wat kom je?" klonk het verbaasd.
„Spekpannekoeken eten, juffrouw; en u zou in eiken pannekoek een ei doen."
De boerin zette groote oogen op; ze wou wat zeggen, maar ze kon niet zoo verbouwereerd was ze.
„Ja," zei Pietje, „uw man heeft het gezegd." „Mijn man?"
„Ja, we moesten u de groeten doen..." „Mij?"
„Ja," begon Louw, die ook moed geschept had, „en we moesten zeggen, dat hij gauw thuis kwam."
„Maar jongens, dat is niet zoo..." begon de boerin.
Wimpie Lodigijs. ij
i6i



i6a
WIMPIE LODIGIJS.
„Jawel, juffrouw, hij heeft het echt waar gezegd." „Nee, nee..."
„Toch waar, juffrouw! En wat ik van die pannekoeken zei, is ook waar; en hij is hier al dicht bij, wed ik. Als u het liever hebt, zullen we wachten, tot hij thuis komt. Het hooi was van zijn wagen gevallen, en toen hebben wij hem geholpen om het weer op te laden..."
„Kijk, kijk, daar ginds komt hij aan," riep Wim.
Allemaal keken ze naar den weg.
„Is het die?" vroeg de boerin.
„Ja!" klonk het antwoord.
„Maar jongens, die man heeft jullie voor den gek gehouden. Het is mijn man heelemaal niet, ik ben niet eens getrouwd, 't is mijn buurman Joris Veen en die laat er wel vaker iemand inloopen."
„O!" zei Pietje, en hij trok een lang gezicht. „Wat gemeen," mopperde Gijs, en hij krabbelde zachtjesaan achteruit.



WIMPIE LODIGIJS.
„Als ik dat geweten had," bromde Wim, en hij trok Gijs achterna. Een halve minuut later stond de juffrouw alleen; de Wimpie Lodigijsisten dropen af, als honden, die slaag ontvangen hadden.
Woedend waren ze, en geweldig zouden ze zich wreken.
Met samengeknepen lippen wachtten ze den naderenden boer af.
„Nou, u is ook een aardige man," riep Pietje hem tegemoet.
De boer reed nog even door, maar toen hield hij z'n paard in.
„Ho!" en Bruin stond stil.
„Wat zei je daar?" vroeg hij nu vol belangstelling.
„Dat u aardig is," snauwde Pietje hem toe. „Dan heeft ze toch gelijk," zei de boer op nadenkenden toon. „Wie heeft gelijk?" „Mijn vrouw."
„Uw vrouw? En waarom heeft ze gelijk?"
163



164
WIMPIE LODIGIJS.
„Wel, die heeft me al zoo vaak gezegd: Joris, je bent toch een aardige vent; maar ik heb 't nooit willen gelooven. Nou merk ik, dat ze dus toch gelijk heeft gehad."
Joris knikte Pietje vriendelijk toe, alsof hij erg tevreden over hem was.
Maar het was volstrekt de bedoeling niet van den beroemden, weisprekenden voorzitter van W. L., om Joris te vleien, en dus zei hij kort, maar krachtig: „Wij zullen 't u betaald zetten."
„O, dat is niet noodig, hoor; die schuld schenk ik je. Betalen... wie praat er nou van betalen...," zei het boertje, en hij schudde z'n hoofd zoo geruststellend heen en weer, alsof hij werkelijk niet van plan was om de club ook maar één cent in rekening te brengen.
Pietje begreep, dat er een misverstand tusschen hem en Joris bestond.
„Het is een gemeene bedriegerij," zei hij, en z'n oogen keken Joris zoo verwoed aan, of hij dezen



WIMPIE LODIGIJS.
165
braven man voor middagmaal wou gebruiken.
„Of heeft ze er geen ei ingedaan?" vroeg de boer.
„Geen ei... niks heeft ze d'r ingedaan," schreeuwde Louw nu.
„En ik heb het jullie zoo goed besteldf*
„U heeft ons bedrogen: 't was uw vrouw heelemaal niet," riep Gijs.
„Wat!! En ik ben er al twintig jaar mee getrouwd... Ga mee, dan zal ik 't haar zelf vragen, waar jullie bij bent. Vort paard!"
„Maar dan moet u hier toch wezen!"
„Hier op „Nooit gedacht?" hoe kom je d'r bij? Nee hoor, ik woon een huis verder."
„En u zei, dat we hier heen moesten gaan en om spekpannekoeken vragen..."
„Met eieren!"
„Ja, met eieren!"
„Heb ik dat wezenlijk gezegd? Jongen, jongen, dat spijt me; ik heb me bepaald vergist Doch weet je wat... ? Ga mee, dan zullen we eens kijken, of er



i66
WIMPIE LODIGIJS.
een huis verder ook pannekoeken zijn. Vort paard!"
Mopperend, vol wantrouwen, liepen de clubgenooten naast den wagen voort. Een paar minuten verder sloeg Joris links af en reed naar een aardig boerderijtje.
„Moeder," riep hij luid.
„Ja!" antwoordde een vrouwenstem.
„Heb je de pannekoeken klaar?"
„Ze zijn lekker bruin, Joris."
„Dat treft goed! Ik heb drie gasten meegenomen."
Tien minuten later zat de club te smullen, dat het een aard had, en toen ze ruim een kwartier daarna vertrokken, erkenden de leden allemaal, dat er nog heel edele, gastvrije menschen waren en dat No. i en 2 daarvan waren: Joris en zijn vrouw.
Pietje bekeek zich zelf vol welbehagen. „Ik ben rolrond, net als een mol," zei hij, 't zal me verwonderen, of ik nog fietsen kan."



WIMPIE LODIGIJS.
167
Toen hij eenmaal zat, bemerkte hij, dat het zou gaan. „Maar ik moet met een slag in den rug zitten," zei hij, „want anders ben ik te zwaar en is de drukking op de voorvork te groot."
Zóó was Pietje: dapper als 't noodig was, zelfs in den strijd tegen spekpannekoeken, maar voorzichtig en beleidvol bovendien.
Zijn roem wordt er slechts door vergroot.



X.
Vroolijk vervolgden ze hun weg en het clublied klonk luid op, zóó luid, dat de vogels nederig hun minderheid erkenden en wegvlogen. Vooral Louw weerde zich dapper en daaraan had ■hijgroot gelijk, want hij was de schepper van het schoone lied, en als hij nog eens beroemd mocht worden, hetgeen hij hoopte en ook wel eenigszins verwachtte, dan zou hij dat stellig voor een groot deel aan zijn clublied te danken hebben.
Zijn stem klonk dus boven die van de anderen uit.
, Jij zingt net als een verkouden kraai," zei Gijs eensklaps. Dit nu was een groote beleediging. ie zong Louw werkelijk heel aandoenlijk en
schoon en maar een klein beetje valsch. 2e was Gijs zelf een kraaier van de ergste soort,



WIMPIE LODIGIJS.
169
een vent, die evenveel verstand van muziek had, als het Steendammer torenuurwerk van den tijd.
3e kon men een kraai maar nauwelijks tot de
zangvogels rekenen. 4e was van een verkouden kraai op muzikaal gebied dus heelemaal niets te verwachten. Louw ontstak dan ook in woede en zei: „En jij zingt precies als een aardappel, die driemaal gebakken is."
Dat was kras gezegd en Gijs kon het er mee doen. Maar die peperneut trok er zich weinig van aan; het was, alsof hij de beleediging, die er in dat „driemaal gebakken" school, niet begreep; — ik geloof trouwens, dat Louw er zelf de diepte niet van gevoelde —; hij scharrelde dwars over den weg heen naar z'n vriend en zei: „Vooruit, Louwtje, flink op! Laat je prachtstem nog eens hooren!"
„Wurm," riep Louw minachtend.
„Verkouden kraai," smaalde Gijs.



WIMPIE LODIGIJS.
,Kom hier, dan zal ik je verkouden kraaien!"
„Ik ben hier al, m'n ventje!"
„Een ventje, nou, zeg, dat ben je zelf. Goeie menschen, wie heeft ooit zoo'n ventje gezien, zoo'n rijstkorrel, zoo'n kanariezaadje..."
Louw lachte, dat hij schaterde.
Dat tergde Gijs nu weer; hij drong dicht op Louw aan en dreigde: „Pas op, of ik rijd je omver."
„Pas op, of ik smijt jou uit den zadel," riep Louw, die dichterlijk begon te worden.
„Van den zadel," verbeterde Pietje.
„Goed: van den zadel! Kom op, ridder Gijs, neem uw zwaard of uw lans... ik daag u uit op leven en dood..."
„Ha, een tournooi!" riep Pietje, „wakkere ridders, op, op, ten strijd! Tetteretet, tetteretet, tetteretet!"
„Hier ligt mijn handschoen," riep Gijs. „Ha, sta ridder, of ik boor mijn lans dwars door u heen."



WIMPIE LODIGIJS.
171
„Valt aan, valt aan! Dappere ridders, valt aan!" krijschte Pietje.
Toen stak Gijs in dollen overmoed zijn arm uit, drong stijf op Louw aan en gaf hem met de vuist een por onder de korte ribben.
Deze was op dat plaatsje juist wat gevoelig.
„Drommels," riep hij, „au... au... ik zal..."
Maar hij zou niet veel meer; hij liet z'n stuur los, z'n voorwiel zwenkte en... daar had je de pastei! Gijs en Louw vielen met hun fietsen over de steenen heen, dat alles rammelde. Pietje beweerde later zelfs, dat bij de botjes van z'n vrienden had hooren knappen, die van Gijs met een geluid, alsof er glas brak, die van Louw met dieper en doffer klank.
't Gaf een heele consternatie.
Gijs lag onder, dan volgde zijn fiets, daarna Louw en dan diens rijwiel. Pietje, Wim en Dirk stapten af en snelden toe.
„Wakkre mannen, spoedt ter redding," neuriede de voorzitter. Maar hij sloeg meteen de



WIMPIE LODIGIJS.
banden aan het werk en weldra waren rijwielen en wielrijders weer in den meer gewonen stand teruggekeerd.
Gelukkig waren de fietsen er goed afgekomen.
Gijs hinkte echter.
„Ik heb een goeien opstopper gehad; sakkerloot, wat doet m'n linkerbeen me zeer," mopperde hij.
Hij trok z'n kous half uit en toen kwam er een groote, rood-blauwe plek te voorschijn.
„Doet het pijn?" vroeg Louw.
„Wel een beetje."
„Ik kon het niet helpen, zei Wim
„Dat weet ik wel; 't is ook niets waard."
„Je moet het afwasschen," zei Wim.
„Ja, dat is altijd heel goed," bevestigde Dirk.
„Als we maar water hadden," zei Pietje. „We zijn tusschen Boschoord en Zuidwolde en aan dezen heelen weg staan maar een paar huizen; slooten zie je hier ook nergens."
„Een paar minuten verder staat een huis," riep
17a



WIMPIE LODIGIJS.
173
Dirk, „dat weet ik,en er is een put ook, zoo'n put met een rol er boven, waar het touw omheen windt"
„Kun je fietsen?" vroeg Louw. „O, best, hoor!"
„Laten we dan bij dat huis een beetje water vragen."
De fietsers stegen weer op en bereikten na korten tijd een kleine woning.
„Hier is het" zei Dirk; iets, dat de anderen natuurlijk al begrepen hadden. Ze stapten allemaal af, zetten de fietsen tegen een hek, traden op het kleine huis toe en klopten aan.
Maar er bleek niemand thuis te zijn.
„Dan moeten we ons zelf maar redden, jongens," zei Pietje.
„Dat kunnen we ook best" meende Louw.
Ze hepen naar den put en zagen heel in de diepte het water blinken. Aan de rol hing een touw.
„Waar is de emmer?" vroeg Dirk.
Ieder zocht maar een emmer was nergens te



174
WIMPIE LODIGIJS.
vinden. Dat werd een gek geval: beneden hen schitterde water en ze konden er niets van krijgen.
„Ik weet wat!" riep Wim eensklaps.
„Wat weet je dan?"
„We binden Gijs dit touw om z'n middel en laten hem zachtjes aan naar beneden zakken; als z'n beenen dan een eindje in 't water zitten, moet hij „ho" roepen.
,Ja, dat gaat heel goed," zei Pietje opgetogen.
Maar Gijs was de spelbreker. Als Wim of Pietje hun beenen gewond hadden, zou hij 't ook een heel goed middel vinden, zei hij, maar voor hem deugde het niet, hij was om z'n middel en ook onder z'n armen altijd wat kittelig, en om z'n hals wou hij 't touw liefst ook niet hebben... daar kon hij heelemaal niet tegen.
„Op die manier geven de beste middelen niets," zei Wim, knorrig, en bij beproefde Gijs te overreden om ten minste eens te probeeren.
Maar Gijs wou niet; de pijn was ook bijna over, zei hij.



WIMPIE LODIGIJS.
X75
Toen kreeg Louw ineens een prachtig ideé.
„Ik weet het," riep hij, en meteen ging hij zitten en begon een schoen uit te trekken.
„Je gaat toch niet naar bed?" vroeg Dirk spottend.
„Hij wil pootjes baden," lachte Wim.
„Spot jullie maar; wie het laatst lacht, lacht het best," zei Louw.
Floep, daar vloog z'n schoen over den grond.
„Wat wil je nou toch vent?"
„Dat zul je zien! Ja, als je maar leep bent, dan krijg je altijd wel je zin."
„En jij bent erg leep!"
„Lach jij maar, lach jij maar!"
Boven aan den rijgschoen zat een lusje. Hierin haakte Louw de knip, die onder aan het puttouw zat.
„Nou, heb ik m'n emmer!" riep hij triomfantelijk uit.
„Hè, ja, dat is zoo...," stemden de anderen toe. „Dat heb je knap bedacht, Louwtje!"



176
WIMPIE LODIGIJS.
„Hoera, leve Louw, den geweldigen uitvinder!''
„Op zij, op zij, geeft me de ruimte!"
Louw liet het touw vieren... rrrrrr, ging het over de rol... eindelijk, daar had de schoen het water bereikt...
„Nou omslaan."
Louw bewoog het touw heen en weer, maar de schoen bleef drijven.
„Vooruit... kantel nou... toe dan ding..."
„Je hebt er geen slag van, zeg!"
„Geen slag van? Dat zal ik je laten zien...!"
Een hevige ruk volgde en... „hoera, daar gaat ie, nou schept ie water," riep Louw.
Pietje stond al bij den zwengel.
„Ik draai op... ieder blijft er af..." riep hij.
„Waarom jij... ik wil ook graag draaien," zei Wim.
„Nou, ik ben de voorzitter toch."
„Ja, maar geen voordraaier!" mopperde Wim.
„Pietje draait," besliste Louw.
Louw was de uitvinder van de nieuwmodische



WIMPIE LODIGIJS.
*7T
waterschepperij, en hij had dus volkomen het recht elk z'n taak aan te wijzen. Zelf hield hij het touw in de hand en tuurde naar beneden.
„Draai op, Pietje!"
Pietje draaide.
„Is ie zwaar?"
„Nou, ik voel hem duidelijk."
„Is hij al boven water?" vroeg Wim.
„Ik geloof het al," zei Louw, „maar 't is zoo donker in den put. Vooruit, Pietje, draai door!"
Piepend ging de rol om en om en langzaam wond het touw op.
„Ik geloof, dat ik hem zie," riep Dirk.
„Ik ook... nee, toch niet... of... wacht eens...," zei Louw.
1 Vier halzen bogen zich over den put heen.
„Mag ik ook eens kijken?" vroeg Pietje, die nieuwsgierig werd.
„Nee, jij wou draaien... draai nou maar," bitste Wim.
Wimpie Lodigijs. i*



178
WIMPIE LODIGIJS.
„Vooruit dan," zei de voorzitter met een zucht, en hij draaide door.
„Daar is ie, daar is ie!" juichte Dirk.
„Hij is het niet," zei Gijs.
„Wel waar, vent."
„Niet waar, je kunt niet kijken."
„Beter dan jij!"
„Mocht je willen!"
„Wil ik niet!"
„Wil je wel!"
„Niet waar!"
„Wel waar!?
„Nietes!"
„Welles!"
Terwijl deze warme woordenstrijd gevoerd werd, keek Louw aandachtig omlaag. Plotseling verbleekte z'n gezicht en hij stamelde: „Ik... ik... ik. . geloof, dat... dat..."
„Hij zit er niet meer aan," riep Wim.
„Nnnee," stotterde Louw, „dat geloof ik ook."
Een paar slagen nog en het eind van het touw



WIMPIE LODIGIJS.
179
verscheen in het daglicht. Helaas, zonder schoen. Alleen het lusje zat nog stevig aan de knip vast.
„O, m'n schoen!" riep Louw in wanhoop uit.
„Zeg hem maar goeien dag, Louw," zei Pietje.
„Mallebroek vaart ten oorlog, en bij komt nooit weerom," zong Dirk.
En Wim en Gijs toonden ook al zeer weinig medelijden, want ze begonnen luidkeels te lachen en Gijs riep: „Laten we Louw nu dit touw om z'n lijf binden... vooruit, trek je kleeren uit en ga duiken... als je den schoen hebt, geef je maar een teeken, dan halen we je weer omhoog."
Maar Louw verklaarde, dat het niet goed voor z'n gestel was zoo in de diepte af te dalen... maar als Gijs nog wou... 't was zijn schuld toch... als hij niet begonnen was...
Droevig keek Louw naar z'n schoenloozen onderdaan en het gezicht daarvan ontroerde hem zoo hevig, dat hij Gijs een welgemeenden draai om z'n ooren wou geven. Maar Gijs boog het hoofd, wat in sommige gevallen héél goed is, en



i8o
WIMPIE LODIGIJS.
de slag trof het houtwerk boven den put. Bom!
„Au!" klonk de echo.
„Ha, ha,ha!" schaterde het van alle kanten.
De beroemde echo van het Muiderslot was niets, vergeleken bij deze opeenvolging van geluiden.
Maar Pietje toonde zich tenslotte de verstandigste en sprak de zeer wijze woorden: „Wat nou?"
Ja juist, wat nou? Dat was 't hem! Wie zou in deze omstandigheden beter woorden hebben kunnen spreken?
Wim schudde z'n hoofd.
Dirk eveneens.
Gijs dito.
Pietje idem.
En Louw wist ook niets.
„Vaarwel dan put en behoud uw prooi," zei Pietje met plechtige stem. Daarna besteeg bij z'n rijwiel en peddelde heen. Dirk en Wim volgden hem» Maar Louw scheen niet te kunnen scheiden van de plek, waar z'n trots, z'n glimmend ge-



WIMPIE LODIGIJS.
x8t
poetste Zondagsche schoen, lag bedolven onder de donkere watermassa.
Gijs nam hem bij den arm en zei zacht: „Ga mee, Louw; je krijgt hem toch niet terug."
„Nee," zuchtte deze, en hij dacht vol smart aan den vriend, dien hij verloren had, en misschien ook wel een beetje aan de onaangename gevolgen, die dit verlies meebrengen zou, als een belangstellende vader en moeder met dringende vragen naar het hoe en waarom zouden vernemen.
Louw haatte dergelijke belangstelling in zijn persoonlijke aangelegenheden.
Pietje, Dirk en Wim schoten flink op en daarom klommen Louw en Gijs ook maar op hun fietsen en joegen in snelle vaart hun vrienden na. Weldra hadden ze dezen bereikt en eendrachtelijk vervolgden ze nu hun reis. Alleen moest Louw nog een kleine hatelijkheid van Wim aanhooren, die hem voorstelde van fiets te ruilen.
„Waarom?" vroeg Louw, die het nut van een ruiling volstrekt niet inzag.



182
WIMPIE LODIGIJS.
„Wel, aan mijn trapper zitten allemaal scherpe puntjes, dat zou voor jou voet wel een prettig gevoel zijn..."
„Hou jij je prettige gevoelens maar voor je zelf," mopperde Louw.
„O, dat is heel goed, als je niet wilt..."
„Nee, dat wil ik niet, maar misschien wil ik wel wat anders," zei Louw met nadruk.
„En wat is dat?"
„M'n anderen schoen aan flarden slaan." „Je anderen schoen?" vroeg Wim verbaasd. „Ja," zei Louw, „ik wou hem aan flarden slaan op de boddy van een jongen, die Wim heet." „O, bedoel je dat?" „Ja, dat bedoel ik."
Op dat oogenblik voorkwam Pietje een twist door uit te roepen: „Jongens, daar ligt Zuidwolde; we gaan een glas melk drinken, want ik ben vreeselijk dorstig en we zijn half-weg ook."
Met een hoera werd zijn voorstel begroet.



XI.
Wien troffen ze aan in het café, dat ze de eer van hun bezoek waardig keurden? Den veearts, meneer Kraan..
Z'n stoomfiets stond buiten voor het raam; hij zelf zat binnen en koesterde zich in de stralen van de lentezon.
„Kijk, kijk, daar heb je Wimpie Lodigijs, warempel," riep hij uit op verheugden toon. „Nee maar, dat doet m'n hart goed! 't Is een uur geleden, dat ik den laatsten Steendammer zag en nu tref ik hier vijf van de bekendste, wat zeg ik, van de beroemdste inwoners van m'n vaderstad te gelijk aan. Ik ben er wezenlijk ontroerd van."
Meneer Kraan pinkte uit den hoek van z'n linkeroog een denkbeeldigen traan weg.
Maar Pietje liet zich niet nemen.



184
WIMPIE LODIGIJS.
„Hier is mijn zakdoek, meneer," zei hij beleefd.
„Dankje Pietje, 't is al voorbij, en ik kan ook geen modder in mijn oogen verdragen," antwoordde meneer, terwijl hij den zakdoek, waarmee de voorzitter van W. L. zijn broek had afgeveegd, toen hij gevallen was, afwees.
Toen-vroeg hij: „Maar wat voert jullie hier heen?"
„Een fietstocht, meneer."
„Zoo zoo; en al avonturen beleefd?"
„En of!" riepen een paar stemmen.
„Komaan, ik ben nieuwsgierig naar jullie reisverhaal. Lust je een glas melk?"
„Daar kwamen we juist voor hier," zei Louw.
„Dat tref ik dan."
Meneer bestelde „vijf melk" en luisterde toen vol aandacht naar het vroolijke reisverhaal van de club.
„Ik wou, dat ik er bij geweest was," zei hij. „Ga dan een volgenden keer met ons mee, dan beleeft u ook eens wat," stelde Pietje voor.



WIMPIE LODIGIJS.
185
„Nou, daar zeg je zooiets; ik denk er hard over om het te doen.
„Als mijn vrouw permissie geeft, dan..."
Hij lachte en de club lachte mee. Wim was juist bezig een warmen slok melk naar beneden te zenden, maar hij kon zoo gauw niet klaar komen en verslikte zich leelijk.
Meneer Kraan pakte hem beet, legde hem languit over een stoel met z'n rug naar boven en gaf hem toen een klinkenden slag op z'n strak gespannen broek.
„Au!" riep Wim.
Maar 't proesten was meteen bedaard. Nog een paar korte kuchjes en Wim veegde zich de tranen uit de oogen.
„Dat was een goed middel, hè?" lachte meneer Kraan.
„Maar een hard middel," zuchtte Wim, die z'n eene hand achter z'n lichaam verborg en drie rimpels op z'n voorhoofd trok.
„Een paardemiddel," riep Gijs.



186
WIMPIE LODIGIJS.
„Dat past in mijn beroep," zei de veearts. „Mocht een van jullie zich ooit verslikken, kom dan maar bij mij en ik zal je gratis behandelen. Maar vertel het asjeblieft niet verder, anders zou heel Steendam bij mij genezing zoeken en dan zou ik beslist eerst een paar bokshandschoenen moeten aanschaffen. Maar voor Wimpie Lodigijs voel ik veel, héél veel."
De club toonde zich zeer dankbaar, en de voorzitter sprak de hoop uit, dat alle leden zich dagelijks eenige keeren zouden kunnen verslikken, alleen om het voorrecht te smaken door meneer Kraan met handoplegging te worden genezen.
Gezellig hadden ze zoo eenigen tijd zitten keuvelen, toen Pietje toevallig naar buiten keek en het tweejarig dochtertje van den caféhouder over den weg zag scharrelen. Onwillekeurig volgden zijn oogen haar. Al dichter en dichter naderde ze den rand van den weg, waar een breed kanaal liep met steile hellingen.



WIMPIE LODIGIJS.
187
„Meneer," zei Pietje eindelijk, terwijl hij naar buiten wees, „komt uw dochtertje niet te dicht bij het kanaal?"
De caféhouder keek door het raam, doch op hetzelfde oogenblik gaf bij een kreet van schrik: de kleine meid deed een paar haastige stappen, struikelde en viel naar beneden. Met een luiden plof, die door allen gehoord werd, kwam ze in het diepe water terecht.
In een oogwenk was het heele gezelschap buiten en holde naar het kanaal. Daar dreef het kleine ding nog op haar kleertjes; ze was reeds in het midden van de vaart en werd tamelijk snel door het water meegezogen naar de sluisdeuren, een zestigtal meters verder.
De arme vader zag het gevaar, waarin zijn lieveling verkeerde, hij wankelde, hij wou zich hals over kop in het kanaal werpen en den nood op die wijze vergrooten. Maar meneer Kraan hield hem vast.
Pietje bedacht zich geen oogenblik.



i88
WIMPIE LODIGIJS.
Hij kon uitmuntend zwemmen, hij was er beroemd door onder zijn kornuiten.
In een oogenblik had hij z'n schoenen uitgetrokken, z'n blouse en broek volgden... Toen üep hij snel eenige schreden vooruit en sprong omlaag...
Het water zoog vreeselijk; vooral beneden. Maar de jongen sloeg z'n krachtige armen uit en bereikte in eenige slagen het luid schreiende kind, dat nu bijna met haar gezichtje op het water lag. 't Was hoog tijd, dat de redding kwam, want de afstand tusschen haar en de sluisdeuren was niet groot meer, en ze was op het punt te zinken.
Pietje greep haar met één hand vast.
Met de andere moest hij nu trachten uit den stroom te komen en den kant te bereiken. Maar heel best ging dat niet: de strooming van het water was te sterk en zijn kleeren hadden zich vol water gezogen en belemmerden hem zeer in zijn bewegingen.
„Houd haar vast, houd haar vast... een touw,



WIMPIE LODIGIJS.
189
een touw...," kermde de caféhouder, die zelf geen hand tot redding kon uitsteken. Hij en meneer Kraan, ze konden geen van beiden zwemmen.
„Een touw, een touw!" riep nu ook meneer Kraan, die van schrik aan dat reddingsmiddel evenmin had gedacht.
't Was niet meer noodig er om te roepen.
Gijs had den steilen kant gezien van het kanaal en uitgerekend, dat zijn vriend daar niet tegenop kon klauteren, en dat niemand van hen hem een hand zou kunnen reiken.
Hij was de pas verlaten zaal binnengevlogen, had een touw, dat hij straks had opgemerkt, gegrepen en kwam nu daarmee gewapend, aansnellen.
„Hier is er een," juichte hij.
Meneer Kraan nam het, rolde het op en smeet
toen het opgerolde gedeelte naar Pietje. Boven
het water gingen de windingen uiteen en het eind
kwam zoover, dat Pietje het grijpen kon.



igo
WIMPIE LODIGIJS.
„Trek maar, ik heb het," riep hij. „Zachtjes aan, meneer, dan breekt het lijntje niet."
Nu, meneer trok zachtjes, Pietje kwam al nader en nader, en eindelijk bereikte hij den kant. Hij zette er zijn voet tegen aan en riep toen: „Nou met een loopje, meneer, dan kom ik er wel!"
Meneer liep vlug achteruit, en trok Pietje tegen de helling op.
„Ziezoo, daar zijn we al," zei deze en z'n gezicht glom niet alleen van water, maar ook wel een beetje van genoegen.
„Leve Pietje!" riep Gijs, die zeer trotsch op z'n voorzitter was.
De caféhouder nam z'n kind en liep er haastig z'n woning mee binnen.
Meneer Kraan stak Pietje een hand toe en zei: „Jongen, je bent een held; wij, Steendammers, kunnen trotsch op je zijn. Kom gauw mee naar binnen, dan zullen we droge kleeren voor je zien te krijgen: 't is nog te koud, om lang met natte spullen rond te loopen."



WIMPIE LODIGIJS.
Nauwelijks was Pietje het café binnen gekomen, of er ging een deur open; de moeder van het geredde kind snelde vooruit, viel pardoes den jongen om den hals, zoende hem op z'n wangen en drukte hem zoo stijf in haar armen, alsof ze hem nooit weer los laten wou.
„Juffrouw, pas op, ik ben een beetje nat," zei Pietje, die schuin naar z'n kameraden keek, om te zien, of ze ook lachten.
Maar de gezichten van Wim, Gijs, Louw en Dirk stonden zoo ernstig, alsof ze nooit weer plan hadden te lachen, en het heel natuurlijk vonden, dat hun voorzitter zoo fijntjes geknuffeld werd.
„O, m'n jongen, wat ben ik je dankbaar," zei de juffrouw. „Ik wist nergens van... dat arme kind... zonder jou was het verdronken..."
Meteen was ze verdwenen.
Ze had even haar dankbaarheid moeten toonen, maar nu ging haar kind voor: het moest uitgekleed worden en droge kleertjes aan hebben. Nu kwam haar man echter op Pietje af en drukte den
192



L92
WIMPIE LODIGIJS.
jongen zoo hartelijk de hand en bedankte hem zoo roerend, dat de redder zich zeiven ongeveer vijf uren hier vandaan wenschte, d.w.z. in Steendam. Want men kan van het goede ook te veel krijgen.
„Maar nou droge kleeren," zei meneer Kraan.
Die waren gauw gezocht. De caféhouder had een zoontje van Pietjes grootte en 't duurde dan ook maar heel kort, of de voorzitter vanW. L. verscheen voor de bewonderende blikken van de clubleden, droog als kurk, keurig opgepoetst en met een scheiding in z'n haar van wat-ben-je-me.
Ken moeilijk oogenblik brak nu voor hem aan, want hij moest weer dank in ontvangst nemen van den vader en de moeder van kleine Lien en van het peutertje zelf.
Ze stak hem haar roode lipjes toe en zei: „Dantie, zoete oorae!"
Pietje kuste haar hartelijk en zei toen, met een ondeugende flikkering in zijn oogen: „Dat zijn allemaal zoete oomes, geef die ook maar een kusje."



WIMPIE LODIGIJS.
193
Lientje deed het; iedereen kreeg een beurt en de zaak eindigde als een vroolijke zoenpartij.
Eindelijk stond meneer Kraan op en zei: „Ik ga er van door, jongens. Bonjour, tot ziens!"
Zijn motor pufte weldra over den weg en toen besloot Wimpie Lodigijs ook maar te vertrekken. Veel handgedruk, veel zakdoekengewuif en...
„Afgeloopen," zei Pietje; „iemand uit het water te halen, dat is niks, heelemaal niks, maar dan... dan begint het pas. Er moest een hooge boete op staan, als er dan nog een woord over gesproken werd."
Dat waren de anderen niet met hem eens.
Zij hadden al die mooie woorden wel willen aanhooren. Ze benijdden Pietje er om, maar ze gunden het hem graag.
Ze erkenden, dat hij ten volle waard was voorzitter van hun beroemde club te zijn.
Louw besloot een gedicht op hem te maken, een verheven gedicht, dat hem en Pietje allebei beroemd zou maken.
Wimpie Lodigijs. 13



194
WIMPIE LODIGIJS.
Blank — dank — klank...
Prachtige rijmwoorden waren er te vinden 1
Toen de club, zonder verdere avonturen te beleven, na een paar uren Steendam naderde, verscheen om een bocht van den weg plotseling een motorfiets met een zijspanwagen, versierd met bloemen.
„Meneer Kraan," zei Wim.
„Jan, de knecht, zit in den zijspanwagen," riep Gijs.
„Zoo, ben jullie er al?" vroeg meneer.
Hij hield stil en Jan stapte uit.
„Ziezoo Pietje, nou jij in den wagen en Jan op jou fiets. We zijn je komen afhalen."
Pietjes gezicht glunderde, want zoo'n ritje leek hem wel. Al gauw zat hij tusschen de bloemen en takjes.
„Waar is dat voor?" vroeg bij. „Voor jou."
„Voor mij?" vroeg Pietje verbaasd.
„Zeker, voor jou. Je bent Julius Cesar; je hebt



WIMPIE LODIGIJS.
195
dezen middag een groote overwinning behaald, en nou kom je Rome binnenrijden in je zegekar." . „Leuk," dacht Pietje.
Behaaglijk ging hij zitten; de motor snorde, en daar ging het heen, zacht, maar heerlijk.
Spoedig was Steendam bereikt. Overal stonden groepen menschen, want meneer Kraan had rondverteld, wat Pietje had gedaan.
Nu wilden al die menschen den jeugdigen redder zien; ze juichten hem toe en al gauw liepen er eenige schoolvrienden van hem achter de fiets aan en zongen:
Pietje Blank gaat nooit verloren, Falderalderire, falderalderare.
't Was een complete zegetocht voor den voorzitter van Wimpie Lodigijs.
Alleen Willem Pas, zijn grootste vijand, wou roet in het eten gooien. Toen Pietje hem voorbij trok, spuwde Willem met groote blijken van verachting op den grond.



196
WIMPIE LODIGIJS.
Dat was te kras.
Pietje verhief zich een weinig, schudde z'n vuist en riep: ,Willem, het eerste pak rammel, dat ik uitdeel, is voor jou."
„Kom maar op," riep de vijand.
„Dat zal ik!"en meteen stond Pietje op en wou uit den wagen springen.
Maar meneer Kraan kalmeerde hem.
„Nou moet je den boel niet bederven," zei hij.
„Nee meneer," zei Pietje, „ik zal hem morgen wel krijgen," en meteen ging hij weer zitten.
„Zoo moet het gaan; alles op z'n tijd," zei meneer.
Met groot gevolg kwam Pietje voor zijn woning aan. Meneer Kraan zette daar uit volle borst in: „Leve Wimpie Lodigijs!" en al de omstanders herhaalden: „Leve Wimpie Lodigijs!"
„Leve Pietje Blank!"
En krachtig klonk het uit tal van monden: „Leve Pietje Blank!" Toen ging de menigte uiteen; Pietje was weer



WIMPIE LODIGIJS.
197
een gewoon sterveling geworden, en verklaarde zijn opgetogen moeder, dat hij scheel zag van den honger.



XII.
Pietje Blank zat op z'n zolderkamertje.
De caféhouder, wiens kind hij veertien dagen geleden redde, had hem verrast met een schilderdoos, zoo mooi, als Pietje niet gedacht had er ooit een te zullen bezitten.
En nou schilderde hij dan, want hij was een even groot kunstenaar in dat vak, als Louw in het dichten.
Hij maakte een schoon landschap: een diep groene weide met een hoogen boom in het midden; in de schaduw van dien boom lag een koe, die veel overeenkomst vertoonde met een hond, te herkauwen, — zoo stelde Pietje het zich althans voor en zoo zal het dus wel geweest zijn ook —, overal bloeiden witte stipjes en gele stipjes, die madeliefjes met gouden hartjes voorstelden...



WIMPIE LODIGIJS.
199
't Was bepaald een mooi stuk werk, waarop Rembrandt, als zuigeling, trotsch had kunnen zijn.
Plotseling hoorde Pietje de welbekende stemmen van z'n vrienden. Ze hadden den vorigen avond afgesproken, dat de club dezen middag zou visschen in het kanaal en daar stonden Wim, Louw, Dirk en Gijs nu en riepen en wenkten hem, want ze hadden hun voorzitter in het oog gekregen, al zat hij ook een beetje in de hoogte.
„Ik kom!" beduidde Pietje.
Hij holde naar de trap, deed een misstap en... rommel-de-bommel-de-bom, daar ging de waardige president van W. L. hals over kop naar beneden...
De deur van de huiskamer ging haastig open, en het angstige gezicht van mevrouw Blank kwam te voorschijn.
„Wat is dat, wat gebeurt er?" vroeg ze verschrikt.
„O, ik val van de trap, Moe, maar het is niks, want ik moest toch naar beneden," zei Pietje.



200
WIMPIE LODIGIJS.
Wip — weg was hij.
Vlug zocht hij z'n hengel en een paar minuten later was de club bijeen en spoedde zich naar het kanaal.
„Waar zullen we 't probeeren?" vroeg Wim.
„Ik weet een fijn plekje," zei Dirk; „dan moeten we tien minuten buiten de stad zijn, niet aan den kant van den weg, maar in het weiland. Er groeit daar riet en er drijven plompen; daar verschuilen de visschen zich graag."
„Dus moeten we den anderen kant van de vaart nemen, door het gras heen?"
„Ja!"
„Vooruit dan maar!"
Het clublied zingende, trokken ze verder, eerst over de brug, toen langs een smal paadje, daarna door een hek en toen kwamen ze in het eerste stuk weiland..
„Waar wou je nou wezen, Dirkje?"
„In het derde stuk," antwoordde de gevraagde.
Het tweede en derde stuk behoorden aan den



WIMPIE LODIGIJS.
aoi
zelfden boer. Ze waren gescheiden door een breede sloot, die doorgetrokken was tot onmiddellijk bij het kanaal. Daar was een dam blijven zitten, waarover men van het eene stuk land in het andere kon komen. Vroeger waren de twee stukken door een hek van elkaar gescheiden geweest, maar nu was dat niet meer het geval; het hek, waarvan in het midden een paar planken misten, lag in het gras en deed dus geen dienst. De jongens liepen over den dam en daarna tot ongeveer het midden van het derde stuk grasland.
„Hier is een mooi plekje," riep Wim.
,,'t Is 't plekje, dat ik bedoelde," zei Dirk.
„Wie 't eerst klaar is, mag de mooiste plaats kiezen," riep Louw.
„Nee, op één na de mooiste," zei Pietje.
„O, dan wou jij zeker de beste weer hebben."
„Nee, Dirk," antwoordde de voorzitter, „die heeft ons hier gebracht."
Daar viel niet op ai te dingen, en Dirk kon dus



202
WIMPIE LODIGIJS.
rustig z'n snoer ontrollen en daarna z'n dobber leggen, waar hij verkoos.
Alles schikte zich best, en weldra lagen vijf hengels plus vijf jongens in het gras, en vijf snoeren plus vijf dobbers in het water.
Na een poosje begon de dobber van Dirk zachtjes op en neer te dansen.
„Je hebt beet," zei Louw.
„Dat zie ik," antwoordde Dirk, die in hevige spanning verkeerde. Hij stond op, nam den stok in de handen en wachtte af. Al korter en nijdiger werden de rukken, waardoor de dobber bewogen werd.
Eensklaps ging de kurk diep naar beneden.
„Haal op" riepen een paar stemmen.
Dirk deed het. Hoog zwiepte het snoer op in de lucht. Maar toen het touw omlaag gekomen was, zat er geen visch aan het haakje.
,,'t Aas is er af," zei Dirk, die aandachtig de zaak bekeek.
,,'t Is een snoeper," riep Louw.



WIMPIE LODIGIJS.
303
„Een likvisch," zei Gijs.
„Dat geloof ik niet: hij beet veel te goed," meende Dirk, die liever een dikken visch ving dan een kleinen en het eenigszins beleedigend vond, dat ze zijn visch beschimpten. Hij deed opnieuw een stukje deeg aan den haak en legde in. Pas was het touw naar beneden gezonken, of er werd alweer aan den dobber gerukt en hevig ook.
„Trek op," schreeuwde Pietje.
Dirk deed het; helaas, al weer voor niemendal.
„Dat is drommels," zuchtte hij, tenvijl hij meteen eens flink op het aas spuwde.
Het was heel goed van hem, dat hij dat deed. Er bleek duidelijk uit, dat Dirk de geheimen van de edele vfechkunst terdege kende. Want aas, waarop niet gespuwd is, brengt geen zegen aan, kan geen zegen aanbrengen; dat is zoo bekend, dat ik er op deze plaats geen woord meer over spreken wil.
Dirk spuwde.
En de visch beet, nijdig, hartstochtelijk.



204
WIMPIE LODIGIJS.
Maar toen onze visscher ophaalde, bleef het kleine, vorentje of bleitje toch, waar het hoorde: in het water.
,,'t Is een taaie," zei Louw.
„Houd maar vol," spoorde Wim aan.
Dirk hield vol: hij spuwde, wierp in en haalde op, precies volgens den regel, dat alle goeie dingen in drieën bestaan.
Maar het vierde, het vangen, ontbrak toch, volgens des visschers meening aan de zaak. Hij gaf z'n gemoed lucht in woorden, die weinig vleiends voor het begeerde vischje inhielden. Hij vergeleek den visch bij een vanwege z'n geleerdheid beroemden, grijzen viervoeter, bij een verkeerd gebakken pannekoek, bij een vierhandig zoogdier, enz, enz.
Het vischje hoorde hem koeltjes aan en zoog netjes het haakje leeg, zoo netjes, alsof 't om een gouden medaille ging. Men zou moeilijk een schepsel kunnen vinden, dat den haak grondiger schoon maakte.



WIMPIE LODIGIJS.
Intusschen was het Dirks bedoeling niet, dat de schubberige waterbewoner zijn kunstvaardigheid in het aas-veroveren zou bewijzen en hij gaf dat dan ook in krasse termen te verstaan.
Maar al zijn welsprekendheid baatte niet.
„Kun je hem niet vangen?" vroeg Wim.
„Nee," mopperde Dirk.
„Leg hem wat zout op z'n staart," zei Pietje. „Doe jij 't," noodigde Dirk uit. „Ik weet een goed middel om hem te vangen," riep Gijs.
„Wat is dat?" vroeg Dirk haastig, want hij wou en zou den visch in z'n bezit hebben.
„Steek je hengel horizontaal in den wal." „En dan?"
„Dan klim je daarin tot aan het puntje; vervolgens steek je je hand uit en pakt den visch bij z'n staart."
„Ik weet nog beter middel," zei Louw. „Je gaat zelf aan het haakje hangen en wacht tot sinjeur visch terugkomt."
205



206
WIMPIE LODIGIJS.
Zoo had Dirk bij het verdriet, dat hij reeds droeg, ook nog de smart te torsen, die de spotternij zijner vrienden en clubgenooten hem aandeed.
Maar hij hield zich dapper, hij lachte en spuwde en vischte... en als hij ophaalde, was 't weer mis, en zijn verdriet werd opnieuw een klein beetje grooter. Als dat zoo doorgegaan was, zou hij er tenslotte onder bedolven zijn. Maar het ging zoo niet door, daarvoor zorgde de kleine visch. Hij had z'n buikje lekker vol gegeten. Nog één keer sloeg hij met z'n staart tegen het snoer, toen zwom hij weg, zocht een beschaduwd plekje op en ging z'n middagslaapje doen.
„Dat is afgeloopen; wel zoo'n klein, verdraaid mormel," zei Dirk, nadat hij een poosje gewacht had.
Hij legde zich weer neer in het gras en tuurde daarna lusteloos naar z'n dobber, of keek naar die van z'n vrienden.
Af en toe bewoog er eens eentje, maar daar bleef het bij.



WIMPIE LODIGIJS.
207
„Ik ga hier vandaan," zei Wim eindelijk, „er schijnen hier alleen maar kleine vischjes te zitten, misschien is het wat meer naar voren beter."
Hij stond op; de anderen volgden zijn voorbeeld en samen liepen ze nu terug in de richting van de stad.
Plotseling hoorden ze achter zich een geloei, een gebrul. Verschrikt keken ze op en zagen een stier snel op hen afkomen; het beest scheen woedend te zijn,1 omdat zij het gewaagd hadden zijn eigendom binnen te dringen.
„Loopt, loopt," schreeuwde Louw, en meteen gooide hij z'n beenen uit en vluchtte. De anderen holden hem na, zoo hard ze konden. In een oogenblik waren ze bij den dam, tusschen de beide weilanden in. Maar vóór Pietje zoover was viel hij (vanwege z'n zwakke beenen, welbekend) en verstuikte zich den enkel zoo hevig, dat hij toen hij opgestaan was, nauwelijks meer loopen kon.
„Help, help, ik kan niet meer," riep hij.



208
WIMPIE LODIGIJS.
De anderen hoorden zijn jammerende stem; ze beseften, wat er nu weldra zou gebeuren, maar ze waren zoo bang voor het woeste dier, dat ze snel verder liepen.
Totdat Gijs tot bezinning kwam.
„Nee, nee, terug, terug; we mogen Pietje niet in den steek laten," riep hij.
En hij, de voorste van allen, keerde zich om, stuitte de anderen in hun vaart en liep met hen terug naar de plaats, waar Pietje zich bevond.
„Nemen jullie Pietje mee, ik zorg voor den stier," zei de dappere jongen.
Meteen holde hij het dier tegemoet, terwijl hij allerlei kreten slaakte en vreemde bewegingen maakte met z'n armen.
Gijs vertrouwde op z'n beenen; ze hadden hem vaker uit het gevaar gered. Als zijn plan nu maar gelukte...
De stier had den jongen, die eerst recht op hem toeliep, maar zich daarna in een boog van hem



WIMPIE LODIGIJS.
309
verwijderde, in het oog gekregen en besloot jacht op dien éénen vijand te maken.
Met groote sprongen rende hij Gijs na.
Deze begreep heel goed, dat hij den wedloop tegen den stier niet lang volhouden zou. Hij moest zorgen, dat er een hindernis kwam tusschen hem en het woeste dier... en de eenige hindernis die er komen kon, was de breede sloot, die de weilanden scheidde.
Op die sloot hield Gijs aan, in schuine richting.
Z'n spieren waren tot het uiterste gespannen, z'n handen balden zich zoo krachtig, dat de nagels groeven maakten in z'n huid, stijf staarden z'n oogen vooruit...
Hij berekende, hoe ver de stier van hem verwijderd was... en hoe ver hij nog loopen moest, voor hij de sloot bereikte...
Als bij viel...
Hij wou er niet aan denken. Voort, voort...!
Wimpie Lodigijs. *4



aio
WIMPIE LODIGIJS.
Het gebrul van den stier naderde hem meer en meer,... hij hoorde den snuivenden adem van het dier,... het was, alsof hij den grond voelde dreunen onder de zware pooten.
Voort, voort...!
Gijs durfde niet om te kijken... hij zou misschien een meter voorsprong verhezen... hij zou kunnen vallen... Hoe ver was de stier nog van hem af? Twintig meter? Of minder misschien?
Voort, voort...!
De sloot wenkte...
Snel kwam ze naderbij...
Nog een klein eind en dan...
Breed was ze, erg breed. Gijs kon er onmogelijk over springen; geen van z'n vrienden zou 't kunnen doen.
„Dan er maar in," dacht de jongen.
Nog één oogenblik!
De stier was nu onmiddellijk achter hem. Het dier maakte zich gereed om te stooten, het waande zich zeker van z'n prooi...



WIMPIE LODIGIJS.
211
Toen, met een geweldigen afzet, sprong
Gijs...
Het volgende oogenblik lag hij behouden in het gras aan den overkant. Stil bleef hij even liggen, als versuft door de al te groote inspanning. Maar al gauw stond hij op, keek naar de sloot en begreep niet, hoe het mogelijk was. Nooit, nooit zou hij dien sprong opnieuw kunnen doen!
In de verte liepen z'n vrienden; ze waren niet ver meer van den uitgang verwijderd.
Gijs volgde hen, nu loopend in een sukkeldrafje.
De stier liep bij de sloot heen en weer, brulde telkens z'n woede uit, snoof hevig en sloeg zich de flanken met z'n staart.
Maar hij schoot er minder mee op, dan Gijs, die, even nadat z'n vrienden den uitgang hadden bereikt, het hek achter zich dicht trok.
„Ziezoo, daar ben ik weer," zei hij opgewekt.
,Je hebt mij het leven gered...o, 't was kranig van je... ik zal..." begon Pietje.



212
WIMPIE LODIGIJS.
„Houd je mond, dooie vent," lachte Gijs.
„Ja, dat zou ik geweest zijn, als jij me niet geholpen had."
„Dan hadden we een dooien voorzitter gehad, en wat heb je daar nou aan?"
Daarin had Gijs groot gelijk, dat moest Pietje toestemmen, en de anderen ook, maar dat verkleinde de daad van Gijs toch niet, vonden ze.
„Jij bent net zoo dapper als de dapperste generaal," beweerde Pietje.
„Als prins Maurits," riep Wim.
„Als Napoleon," zei Dirk.
„Als Buffalo BUI," verklaarde Louw.
Het was. de hoogste loftuiting, die een dapper mensch is beschoren, want wie is gelijk aan Buffalo BUI? Gijs voelde zich dan ook wel een weinig gestreeld, dat hij bij zoo'n groot man werd vergeleken, maar hij hield zich erg bescheiden en beweerde, dat de heele zaak eigenlijk niets beteekende, dat ieder ander het ook had kunnen



WIMPIE LODIGIJS.
313
doen, en dat zoo'n stiertje toch geen knip voor den neus waard was.
Maar de anderen zagen dat zoo niet in en bleven volhouden, stijf en strak volhouden, dat Gijs een held was.
Nou, toen Gijs bemerkte, dat hij absoluut een held moest wezen, legde hij zich daarbij neer, want hij wou er geen ruzie over hebben.
Welgemoed trokken ze nu verder, met voldoening hun avontuur besprekend, en het alleen bejammerend, dat twee hengels op het slagveld waren achter gebleven.
Plotseling zei Pietje: „Jongens, zullen we even vergaderen?"
„Vergaderen? Waarom?"
„Och, zoo maar; ik heb een voorstel."
„Vooruit dan maar," zei Louw, „ga maar gauw mee naar onze schuur."
Weldra zat de club in z'n gewone vergaderlokaal en nam de voorzitter plaats op zijn verheven zetel.



•14
WIMPIE LODIGIJS.
„Heeren," begon hij, „ik open deze vergadering.''
„Bravo!" riep Louw en hij klapte luid in z'n handen.
„Gek!" zei de voorzitter minachtend. Toen vervolgde hij: „En ik wil niet langer voorzitter zijn."
„Hè,... wat is dat... waarom niet?" klonk het verwonderd.
Pietje had ernstig nagedacht over wat hij nu zeggen ging.
„Omdat Gijs nu voorzitter moet zijn; hij deed, wat niemand van ons durfde te doen."
„Dat is zoo," knikten drie leden.
„Maar Gijs sprong op, alsof hij een veer in z'n broek had, en schreeuwde: „Ben je nou heelemaal niet wijs... ik voorzitter... ik... dat nooit... En jij zou bang geweest zijn voor zoo'n stier?... Ja, je beenen, dat is zoo; jij kunt niet hard genoeg loopen... maar anders... En wat heb je dan laatst in Zuidwolde gedaan...?"



WIMPIE LODIGIJS.
215
„O, dat was een kleinigheid," zei Pietje. „Dit is nog kleiner kleinigheid," antwoordde Gijs.
„Dat is niet waar," beweerde Pietje. „Dat is wel waar," hield Gijs vol. „Jij wordt voorzitter," zei Pietje, „ga op de ton zitten!"
Meteen stapte hij van z'n zetel af en wou z'n vriend er naar toe duwen.
„Blijf van me af," riep Gijs; „ik wil geen voorzitter wezen!"
„Je zult," zei Pietje.
„Welzeker, jij bent baas! Pas op, of ik geef je een opstopper!"
Pietje paste niet op, en toen gaf Gijs hem een por tusschen z'n korte ribben, dat voorzitter en ton allebei onderstboven rolden.
Pietje krabbelde overeind, wreef z'n scheenbeen eens duchtig en zei niets meer dan: „Die was raak, hoor!" Want hij had een vergevensgezinde natuur, en wou geen kwaad met



316
WIMPIE LODIGIJS.
kwaad, en ook geen por met een por vergelden.
Hij drong, hij smeekte Gijs voorzitter te worden, maar Gijs bleef weigeren dien hoogen titel te aanvaarden, die alleen aan Pietje toekwam, zooals hij beweerde.
Pietje ging weer op de ton zitten en zei: „Dan is er niets aan te doen."
„Hij kan penningmeester worden in mijn plaats," zei Louw. „Penningen zijn er toch nooit!"
Ook voor die eer bedankte Gijs.
„Dan sluit ik de vergadering," zei Pietje.
Een oogenblik later was de schuur verlaten. De leden van de club gingen naar huis en Pietje vertelde in geuren en kleuren aan z'n verschrikte moeder, hoe hij dien dag twee keer bijna voorzitter van W. L. af geweest was, en toch nog altijd die hooge waardigheid bekleedde.
Mevrouw Blank sloeg de handen boven haar hoofd te zamen van schrik.
En meneer Blank, die even later alles hoorde, beweerde, dat het hem niets schelen kon, als hij



WIMPIE LODIGIJS.
217
naast Pietje nog een tweeden zoon had, als het er dan maar een was van Gijs z'n soort.



XIII.
Meester Zwart en zijn vrouw genoten van een kopje geurige thee.
„Vader, daar komt meneer Blank aan," zei mevrouw.
„Dat doet me genoegen, vrouw; hij komt zeker eens over m'n vriend Pietje praten."
„Wat is er dan met Pietje?"
„O, die moet naar de H.B.S."
„Zoo, zoo; ja, daar zal z'n vader dan wel voor komen."
Dat bleek werkelijk het geval te zijn.
„Hoe gaat het met Pietje; zou het lukken?" vroeg meneer Blank, nadat men even over koetjes en kalfjes had gepraat.
Meester Zwart knikte ernstig met het hoofd.
„Als die niet door z'n examen komt, komt er niemand door," zei hij.



WIMPIE LODIGIJS.
219
„Het doet me veel plezier dat te hooren," zei meneer.
„De club van Wimpie Lodigijs bestaat toevallig uit m'n beste leerlingen, meneer; Pietje en Gijs staan bovenaan, maar de andere drie kunnen ook heel goed meedoen. Vier doen er examen, en ik denk, dat ze allemaal zullen slagen.
't Is jammer, jammer!"
Meester schudde 't hoofd.
„Wat is jammer?"
„Van dien eenen, die geen examen doet." „En wie is dat dan, meester?"
„Gijs!"
„En waarom doet die geen examen?"
„Z'n moeder is arm; u begrijpt: leergeld, boeken, kleeren, dat alles kost teveel voor een weduwe, die zelf haar brood moet verdienen en da{ nauwelijks kan."
Meneer Blank dacht even na.
„Daar ben ik blij om," zei bij eindelijk.
„Watblief?" vroeg meester verschrikt. „Is u



220
WIMPIE LODIGIJS.
daar blij om? Kom, dat meent u niet, daar ken ik u veel te goed voor."
„Toch meen ik het, meester. Want nu mag ik het voorrecht hebben om leergeld, boeken, en als het noodig is nog meer voor den jongen te betalen."
„Dat is mooi van u," zei meester opgetogen.
„Weet u, wat hij gedaan heeft, meester? Ketje het leven gered."
Meneer vertelde, wat er gebeurd was in de wei, waarin de jongens stonden te visschen.
Meester knikte maar en luisterde.
Toen 't verhaal uit was, zei hij: „Ja, ja, dat deed hij... in Wimpie Lodigijs zitten de besten... van hoofd... en van hart... Het geld, dat u voor Gijs zult uitgeven, zal hooge rente opbrengen, meneer Blank,... veel vreugde, dat noem ik hooge rente."
„Dat geloof ik ook," zei meneer. „Maar 't blijft tusschen ons, niet waar?" .
„Mijn hand er op," zei meester.
Ook mevrouw verzekerde, dat zij met niemand



WIMPIE LODIGIJS.
221
over meneer Blanks voornemen zou spreken.
Na nog een poosje gezellig gepraat te hebben, vertrok meneer en begaf zich naar de kleine woning van juffrouw Steen.
Hij werd vriendelijk ontvangen, en al gauw kwam het gesprek op Gijs.
„Weet u, wat hij gedaan heeft, juffrouw?"
„Hij doet zooveel, meneer," lachte de moeder.
,Ja, ja, maar nu heeft hij toch iets bijzonders gedaan; hij heeft het leven van Pietje gered. Weet u daar niets van?"
„Heelemaal niets," zei juffrouw Steen verbaasd.
„Precies wat voor hem," lachte meneer. „Nou, ik zal het u vertellen."
Toen verhaalde meneer, evenals bij meester Zwart, wat er dien dag was voorgevallen.
Moeder Steen werd beurtelings bleek en rood, nu eens kreeg de schrik haar te pakken, en dan weer was ze trotsch op haar jongen.
,,'t Is een jongen uit één stuk, juffrouw," ein-



323
WIMPIE LODIGIJS.
digde meneer Blank.
„Dat is hij, meneer," antwoordde de moeder zacht.
Meteen kwam Gijs fluitende de deur in. „Hè, meneer Blank," schrok hij. „Dat had je niet gedacht, hè," zei meneer. Toen greep hij de hand van Gijs en zei: „Jongen, je weet niet, hoe dankbaar ik je ben, dat je Pietje niet in den steek hebt gelaten. Ik dank je... ik dank je..." „Moeite niet waard," mompelde Gijs. Maar z'n moeder vond het toch ook wel de moeite waard, want ze kuste hem, streek hem door z'n haren en zei: „Jongen, 't was zoo gevaarlijk... maar mooi was het toch... zoo hoort het..."
„En nou ik nog een woordje," zei meneer. „Weet je, dat Pietje examen zal doen voor de H. B. S.?" „Ja meneer." „En Louw?" „Ja," knikte Gijs.



WIMPIE LODIGIJS.
233
,En Dirk en Wim?"
Opnieuw antwoordde Gijs bevestigend.
„En jij? Wat zul jij? Wil jij niet naar de H. B. S.? Wil jij de club in den steek laten en alleen op avontuur uitgaan? Jongeheer, jongeheer, dat gaat toch niet!"
Gijs keek z'n moeder aan.
„Hij zou wel graag meegaan, meneer, maar 't kan niet," zei juffrouw Steen. „Het kost te veel. Als dat het geval niet was, dan... ja, dan..."
„Welnu, ik zal dat „dan" mogelijk maken," zei meneer. „Uit dankbaarheid, dat Gijs mijn jongen uit een groot gevaar gered heeft, zal ik hem in de gelegenheid stellen naar de H. B. S. te gaan. Alle kosten voor boeken, lessen, en desnoods meer, zal ik voor hem betalen... Nee... nee... houd u stil... denk er eens over na... Gijs moet er heen... Voor ik bij u kwam, liep ik even bij meester Zwart aan, om te hooren, hoe 't met Pietje z'n kansen stond. Van hem hoorde ik, dat Gijs geen examen zou doen... maar hij moet, hij moet... hoe zou ik



334
WIMPIE LODIGIJS.
anders z'n goeie daad kunnen beloonen?"
Al sprekende was meneer Blank opgestaan, en voordat moeder en zoon er verdacht op waren, had hij de huiskamer reeds verlaten en de deur achter zich dicht getrokken.
Gijs vloog z'n moeder in de armen...
Op een schitterend mooien Junidag deed de geheele club van Wimpie Lodigijs examen, en kort daarna nog eens.
Alle leden slaagden.
Juist toen ze de school verlieten, zag meneer Kraan hen.
„Hoe is 't afgeloopen?" vroeg hij.
„Allemaal er door!" juichte Pietje.
„Leve Wimpie Lodigijs, hoera!" riep meneer Kraan.
„Leve Wimpie Lodigijs," jubelde de club. „Leve de vijf H. B. S. ers," vervolgde meneer. En de club antwoordde: „Leve de vijf H. B. S. ers! Hoera, hoera!"












1