COR-RIE |
EN JAN 1
DOOR
RRANCINA I







CORRIE EN JAN.



ME INEMA'S BIBLIOTHEEKVOOR ZONDAGSSCHOOL EN EVANGELISATIE



CORRIE EN JAN
DOOR
FRANCINA
C W. D. MEINEMA — UITGEVER — DELFT §
£ 3







III.
DE VRIEN-DIN-NE-TJES.
Cor-rie was zoo druk be-zig ge-weest met haar krans, dat zij heel niet had op-ge-ke-ken. Zij had niet ge-zien dat er vier meis-jes, haar vrien-din-ne-tjes, eerst op den weg had-den ge-staan, en toen in de wei wa-ren ge-komen.
't Wa-ren Ma-rie-tje en Leen-tje, de dochter-tjes van den do-mi-nee en Ca-to-tje en An-nie, de meis-jes van den dok-ter.
„Hé, Cor-rie", zei Ma-rie-tje, toen ze in de wei was ge-ko-men, „wat ben je aan het doen?"
Vlug sprong Cor-rie op en liep haar te-gemoet.
„Ik vlecht een krans van ma-de-lief-jes", zei ze, „voor Jan en mij. Doe je mee voor al-lemaal een krans ma-ken?"
„Ja, ja, dat is leuk", rie-pen al-le meis-jes.
Eerst maak-ten ze een af-spraak. De drie



€ 3
£ klein-sten zou-den pluk-ken en de an-de-ren ^
C zou-den vlech-ten. Ma-rie-tje, Ca-to-tje en 3 C | Cor-rie gin-gen zit-ten. Zij wa-ren de groot-
I sten. De an-de-ren pluk-ten de bloe-men. |
| An-nie van den dok-ter was zes jaar. Zij wist ^
g niet, dat de bloe-men lan-ge steel-tjes moes- ]}
£ ten heb-ben. Zij pluk-te al-le-maal kor-te. Jan 3
C zag het. „Je doet het niet goed", zei hij. |
C „Kijk, zóó moet het". Jan liet al zijn bloe-
I men met lan-ge ste-len zien. Nu wist An-nie |
| het ook en zij deed erg haar best. De drie ^
£ meis-jes vloch-ten, zoo snel ze kon-den. ^
£ Spoe-dig wa-ren er nu zes kran-sen klaar. |
£ O, wat stond dat aar-dig op al die hoofd-jes 3
C een krans van ma-de-lief-jes. **
f? „Breng nu gauw je broer-tje thuis", zei ^
| Ma-rie-tje te-gen Cor-rie. Dan gaan we ^
g wan-de-len door het dorp, met on-ze kran- ^
£ sen op en dan gaan we er bij zin-gen. Zoo ^
£ leuk, net of het feest is". 3
C „Ik mag Jan niet thuis-bren-gen van moe- J
p der", ver-tel-de Cor-rie. „Jan moet den ^
| hee-len mid-dag met mij bui-ten blij-ven. ^
£ Toe, laat hij maar mee-doen? Hij zal heusch ^
£ lief zijn, hé Jan?" |



t . . „ |
j[ Jan knik-te van ja. „Zoo'n klein kind", 3
C vond An-nie van den dok-ter. Zij vond zich- |
C zelf veel groo-ter. Zij was im-mers al zes ! J
33 „Ik ben niet klein", ver-klaar-de Jan, „ik d
jp ben groot". sj
f „Neem hem maar mee, hoor Cor-rie", zei ]]
£ Ma-rie-tje nu. An-ders kun jij ook niet mee- ]|
C gaan en dat is niets leuk". 3
C Ge-armd gin-gen de meis-jes nu den weg J
s op. Cor-rie liep aan den bui-ten-kant en zoo ^
kon ze Jan een hand ge-ven. Ze zon-gen ^
g on-der het loo-pen al de vers-jes, die ze op ]
{£ school ge-leerd had-den. Jan kon niet mee-
C zin-gen, maar hij stap-te toch in de maat. 2
C Zij had-den nu al een hee-len tijd ge-loo- ^
s pen. Jan trok Cor-rie aan haar jurk. ^
jp „Cor-rie", vroeg hij, „mag ik gaan zit-ten, ^
g ik ben zoo moe. „Ver-ve-lend", vond Cor-rie,
(£ dat Jan het eerst moe was. Mis-schien zou-
C den de an-de-ren zeg-gen: „had hem dan ook 3
C thuis ge-la-ten".
I Nu lie-pen ze langs een wei-land, waar-
I van het hek o-pen-stond. Er wa-ren geen
| koei-en in. 't Was de wei-de van boer Krom-
(P hout. Een eind-je ver-der stond de boer-de-rij. 1



c/
5
C 1
j£ „Zeg", vroeg Cor-rie, „ga je mee een j
C poos-je in de-ze wei zit-ten. De-ze is veel 3
C leu-ker dan de school-wei. We mo-gen best 3
33 van boer Krom-hout". ^
| Dat von-den ze al-le-maal een goed plan. ^
^ Toen ze in de wei za-ten, gin-gen ze een ]j
^ spel-le-tje doen. Ma-rie-tje was de moe-der ^
£ en de an-de-ren wa-ren de kin-de-ren. 3
€ Ma-rie-tje gaf ze al-le-maal een bo-ter-ham |
§3 en een kop-je thee. Maar 't was niet echt, |
| hoor. De bo-ter-ham was een bun-del-tje
g gras en het kop-je thee was een bloem. Maar
£ toch had-den ze veel pret. 3
€ Op-eens zei Cor-rie: „De thee helpt niet, 3
C ik heb nog dorst. Ga je mee naar boer Krom- <|
I hout, wat drin-ken vra-gen? Wij mo-gen k
| al-tijd ko-men; en hij geeft ons zoo'n heer- sj
^ lijk glas melk". |
{£ „Ja, ja", rie-pen ze al-le-maal en spron-gen 3
€ o-ver-eind. Al-leen Jan bleef zit-ten. 3
C „Ik durf niet, Cor-rie", zei hij, „voor den |
| groo-ten hond". ^
| Dat was waar ook, daar had Cor-rie niet ^
g aan ge-dacht. Boer Krom-hout had een
| groo-ten hond, waar Jan o zoo bang van
t I



£ was. Ze kniel-de bij hem neer in het gras. ^
C „Weet je wat, Jan?" vlei-de ze, „blijf jij 3
| dan hier in de wei op ons wach-ten, dan 3
| breng ik voor jou een glas melk mee". |
g Jan vond het niet erg pret-tig al-leen in ^
(£ de wei te moe-ten blij-ven. Maar hij hield ]j
£ zich flink, hij moest toch groot zijn? ^
€ „Kom je dan gauw te-rug?" vroeg hij. I
| „Ja", beloofde Cor-rie, „heel gauw en dan |
| krijg je een lek-ker glas melk". 1
g Toen draaf-den de meis-jes heen, naar de ^
£ boer-de-rij. Wat had-den ze een pret. ^
£ En Cor-rie dacht er niet aan, dat moe-der ^
C haar ge-zegd had, goed op Jan te pas-sen. S
I > 2
> *
C s
c 5
c i
£ 5
c i



^ 1
^ 1
c ü
€ IV- 3
€ *
£ BOER KROM-HOUT. $
c 1
| La-chend lie-pen de meis-jes de werf bij ^
£ boer Krom-hout op. De boer zag ze aan- 3
€ ko-men en kwam naar bui-ten. Voor de grap J
I maak-te hij een die-pe bui-ging. „Wel jon-ge |
I da-mes", vroeg hij, „wat is er van uw ver- <j}
g lan-gen?" j
£ „We heb-ben zoo'n dorst, boer", zei 3
£ Ma-rie-tje. |
C „O, lach-te de boer, „daar weet ik wel raad
I op, kom maar mee". Hij bracht ze naar de |
| keu-ken en schonk vijf groo-te gla-zen vol
{£ met melk. „Drink nu maar", zei hij, „en
£ als je dat ge-daan hebt, zal ik je eens wat ]}
£ la-ten zien". De meis-jes wer-den nieuws- |
C gie-rig en dron-ken vlug haar melk op. J
p Hé, wat smaak-te dat heer-lijk! ^
| Toen ze klaar wa-ren nam de boer ze mee
£ ach-ter het huis, naar het kip-pen-hok. ^
£ Wat was dat aar-dig! Daar wa-ren een 3
C 3



€ 3
£ hee-le-boel kui-ken-tjes in, o, zul-ke lie-ve 3
€ beest-jes. De meis-jes kon-den er niet ge- |
Ê noeg naar zien. k
2 „Maar ik heb nog wat moois", ver-tel-de |
| de boer, „ga maar mee". ^
j£ Nu bracht hij ze bij het hon-den-hok. |
£ Daar lag de groo-te hond, maar daar wa-ren 3
€ ook nog vier hee-le klei-ne hond-jes. 3
C De boer pak-te er een op, dat mocht hij 3
I wel doen van Ca-ro. Toen Cor-rie naar den |
| hond stond te kij-ken, dacht ze op eens weer ^
f aan Jan. Die was ze hee-le-maal ver-ge-ten!
| „Ga je mee", vroeg ze aan Ma-rie-tje, „ik ^
C moet naar Jan". 3
C Ma-rie-tje knik-te van ja, gj
| „Boer", vroeg Cor-rie nu, mag ik als-'t-u- ^
jj? blieft een glas melk voor Jan?" ^
^ „Voor je broer-tje?" zei de boer ver-
£ baasd, „waar is die dan?" 5
£ „Hij wacht op ons in de wei", ver-tel-de |
C Cor-rie, „hij durf-de niet mee voor den
f hond". _ ^
| „Meis-je, meis-je", zei de boer. „Mag jij ^
f je klei-ne broer zoo-lang al-leen la-ten? ^
£ Vindt moe-der dat goed?" |



I \
€ V. 3
C WAAR IS JAN? Ü
l . ■ I
^ Toen Cor-rie met haar vrien-din-ne-tjes j
C naar boer Krom-hout was ge-gaan, was klei-ne 3
^ Jan eerst een poos-je stil in de wei ge-ble-ven. *•
I Maar toen be-gon het wach-ten hem te ^
^ ver-ve-len. Hij liep de wei eens door en kwam ^
op den weg. Naar den boer gaan durf-de |
| hij niet, daar was de groo-te hond. Kwam 5
C Cor-rie toch maar ! Maar Cor-rie keek naar 3
C de kui-ken-tjes en dacht niet aan Jan. Jan
I liep een eind-je langs den weg en ging het &
^ paad-je door naar het jaag-pad. Hé, hier «jj
e vond Jan het zoo leuk. Als hij thuis in de
^ ach-ter-ka-mer was, kon hij óók op de ri-vier ^
C zien. Nooit ver-veel-de het hem naar de 3
€ mooi-e, groo-te boo-ten te kij-ken, die voor- 5
^ bij voe-ren. Maar nu wa-ren er geen boo-ten. k
Op-eens trap-te Jan in een kuil, die hij niet
g ge-zien had. Hé wat vies. De kuil was vol ^
£ mod-der, en die vie-ze mod-der zat nu aan j



C ^
Q Jan's mooi-e, brui-ne kous. Jan keek er naar. 3
C Maar Jan-ne-man wist wel raad ! Hij zou 3
C het er af-was-schen ! Hij stap-te het jaag-pad <|
x o-ver en buk-te zich aan den wa-ter-kant. Hij g
I schep-te zijn hand-je vol wa-ter en wreef ^
£ er mee langs zijn kous. Het hielp prach-tig,
£ de mod-der ging er af. Nog eens schep-te 3
C Jan zijn hand met wa-ter en nog eens .... |
€ Op-eens klonk er een gil langs het pad. J
C Jan was voor-o-ver in het wa-ter ge-val-len. ^
jj> En daar was nie-mand, die het hoor-de, ^
f nie-mand die het zag. Nie-mand ... . ? De §
£ Hee-re in den He-mel hadTIët ge-zien en Hij 3
C zond ie-mand, die klei-ne Jan kon hei-pen. 3
C Toen Jan in het wa-ter viel, kwam heel in de ^
C ver-te een wiel-rij-der aan. Hij fiets-te vlug. ^
I Juist kwam hij langs de plek waar Jan ge- y
| val-len was, toen Jan zijn bei-de hand-jes §
Ê bo-ven het wa-ter uit-stak. Dat zag de man. 5
C De Hee-re maak-te, dat hij het zag. De man 3
C gooi-de zijn fiets neer, en zijn jas er bo-ven-op. J
§ In 't zelf-de oo-gen-blik was hij in het wa-ter |
I ge-spron-gen en had Jan ge-gre-pen. In de «jj
| een-e arm hield hij Jan vast, en met dean-de-re j
^ zwom hij naar den kant. 3
c ^



Moes-je, zei Jan, 'k ben zoo koud, geef me toch dro-ge kleer-tjes.



CA 21
c |
{£ 't Was een boe-ren-knecht, die Jan uit het ]}
C wa-ter had ge-haald. Hij keek naar het vent-je |
C in zijn arm en hij ken-de hem. 't Was Jan j|
I van den mees-ter. De knecht sprong op de &
| fiets en zet-te Jan vóór zich. Juist deed Jan |
£ zijn oo-gen o-pen. |
{[ ,/k Zal je gauw bij moe-der bren-gen, hoor ^
C Jan", zei hij. Jan ril-de in zijn nat-te kleer-tjes. J
C Hij werd koud ! Spoe-dig wa-ren ze bij Jan's
^ huis. ^
| De knecht klop-te aan de ach-ter-deur. ^
f Moe-der deed o-pen. Toen Jan moe-der zag,
C be-gon hij te hui-len. „Moes-je", zei hij, ^
C ,,'k ben zoo koud, geef me toch dro-ge kleer- 3
C tjes". |
I Wat schrok moe-der. De knecht ver-tel-de K
g haar gauw wat er ge-beurd was. Toen ging ^
£ hij vlug naar zijn huis óók dro-ge klee-ren |
(l aan-doen. Moe-der nam Jan mee naar de ^
ü slaap-ka-mer. Va-der kwam er ook naar toe. 5
C Toen deed moe-der gauw Jan's nat-te kleer- ^
!s tjes uit en deed hem dro-ge aan. En toen &
| werd Jan in bed ge-stopt en kreeg van moe- |
g der een glas heel erg war-me ci-troen. Dat |
^ vond Jan wel lek-ker. Nu huil-de hij niet meer. j|



c
C <1
£ Toen va-der a-men had ge-zegd, vroeg Cor- ^
C rie: „Moe-der, mag ik e-ven naar Jan toe?" |
C „Ja, Cor-rie, ga maar mee", zei moe-der. ^
^ Sa-men met moe-der ging Cor-rie nu naar ^
^ bo-ven. O, ze was zoo blij dat va-der en sj
moe-der niet meer boos op haar wa-ren. ^
| Jan lach-te te-gen haar toen ze bin-nen 5
C kwam. Cor-rie vloog naar hem toe en pak-te |
^ hem. g
2 „Dag Jan", zei ze, „ben je daar weer?" |
| „Je bleef ook zoo lang weg, Cor-rie", zei ^
C Jan- 5
| ,,'k Zal nooit meer van je weg-loo-pen, ^
C hoor Jan", be-loof-de Cor-rie. |
C „Dat is goed", vond klei-ne Jan. J
Moe-der stop-te hem er lek-ker on-der. K
| „Nu moet Jan wat gaan sla-pen", zei ze, ^
g „an-ders is hij mor-gen niet be-ter". ]}
| Ge-hoor-zaam ging Jan weer lig-gen. Hij 1)
C lach-te te-gen moe-der en Cor-rie. Moe-der 3
C gaf hem een kus. O, wat was ze dank-baar, J
^ dat haar jon-gen niet ver-dron-ken was. ^
| 3
c 3



5 3
c 5
€ VIL 1
£ s
C JAN IS ZIEK. D
c I
C Den vol-gen-den mor-gen, toen de zon weer |
€ door het ven-ster scheen, kon Jan niet op- J
staan. Hij lag in zijn bed-je met een vuur- |
I rood ge-zicht. „Hij heeft hard de koorts", zei I
g moe-der. „Lo-de-wijk, rij e-ven bij den dok- ^
£ ter aan en vraag of hij bij Jan wil ko-men". ^
C „Ja moe-der", zei Lo-de-wijk. 5
€ 't Was bij-na ne-gen uur, Cor-rie moest 5
^ naar school! Maar ze stond maar te dra-len 3
| en keek tel-kens naar moe-der. <jj
£ Moe-der keek heel ang-stig, want ze maak-te ^
([ zich be-zorgd om Jan. ^
C „Moe-der", vroeg Cor-rie, „is Jan heel 3
€ erg ziek?" ^
| „Ik weet het niet, Cor-rie", zei moe-der. |
^ „Straks zal de dok-ter het wel zeg-gen. £
^ Maar ga nu naar school, het is heusch tijd". ^
£ Wat was Cor-rie ang-stig over haar broer-tje. ^
€ Maar toen ze in de gang haar hoed op-zet-te, |
C—ftO. m r»r» nr> r»n fv» «V» nn r\n nn nn nn M 5



S • i
% deed ze haar oo-gen dicht en haar han-den J
€ sa-men en heel zacht-jes zei ze: „Lie-ve 3
£ Hee-re, wilt U Jan weer be-ter ma-ken?" J
x Toen ging ze vlug naar school en nu was ^
|> ze ook zoo ang-stig niet meer, <jj
g In het speel-kwar-tier, ter-wijl de an-de-re ^
{£ kin-de-ren in de school-wei waren, ging ze j
€ gauw e-ven naar huis. 3
C „Moe-der", vroeg ze, „is de dok-ter al J
>§ ge-weest? Hoe gaat het met Jan?" ^
| Moe-der trok haar naar bin-nen en om- ^
{£ hels-de haar. „Ja Cor-rie", zei ze, „dokter
{£ is ge-weest. Hij zegt, dat Jan wel weer gauw ^
€ be-ter zal zijn. Ben je niet erg blij ?" 3
Ê „O, moe-der, hoe heer-lijk", juich-te Cor- J
>3 rie. Toen ver-borg ze haar hoofd-je te-gen |
| moe-der aan en fluis-ter-de zacht-jes:
£ ,,'k Heb het aan den Hee-re ge-vraagd". ^
{£ Moe-der kus-te haar. „Dat is best, Cor-rie", 3
C zei ze. „Dat moet je al-tijd doen. De Hee-re 3
C wil al-tijd naar je luis-te-ren en je ook al-tijd J
| hei-pen". |
| Nu nam moe-der haar nog e-ven mee naar ^
£ de huis-ka-mer. Daar stond het le-di-kant-je
(£ van Jan. Moe-der had het naar be-ne-den |



c I
c ge-haald. „Dag Cor-rie", zei Jan en stak zijn §
€ hand-je uit. Cor-rie lach-te te-gen hem. 3
| „Mag je be-ne-den lig-gen, Jan?" vroeg |
| ze. „Vind je dat niet fijn?" 1
g Jan vond het heer-lijk: „Als ik be-ter ben, ^
| ga je dan weer met me spe-len?" vroeg hij. J
£ „Zoo-veel je maar wilt, Jan", be-loof-de 5
€ Cor-rie. 3
I Nu ging Cor-rie gauw weer naar school. 3
| Ze had de bel hoo-ren lui-den. i
g Eer ze op haar plaats ging zit-ten, wip-te ^
{[ ze e-ven naar va-der. ^
£ Ze ver-tel-de va-der, dat Jan al wat be-ter 1}
€ was en dat dok-ter ge-zegd had, dat hij wel I
| gauw hee-le-maal be-ter zou zijn. Wat was |
^ va-der dank-baar! 't Was net, of hij op-eens s
g veel vroo-lij-ker keek. Cor-rie be-greep het
H wel. Zij was zelf ook eerst zoo bang ge-weest. ^
£ En nu was 't net of zij wel kon sprin-gen van 3
£ blijd-schap. |
5 3
$ 3
C 3



£ zicht hij dan zet. En ook huilt hij er wel eens
€ om".
^ „O", lach-te tan-te, „daar weet ik wel raad
| op. Dan neemt hij eerst dat lee-lijke- drank-je
£ en dan gauw een stuk ba-naan. Dan is het
£ niet zoo erg, hé Jan?"
£ Jan lach-te ook. Hij had wel trek in een
C ba-naan en daar-om zei hij:
^ „Moe-der, moet ik nu mijn drank-je inne-men?"
f Moe-der en tan-te moes-ten al-le-bei
£ la-chen. Maar het was juist tijd voor het
C drank-je. Moe-der gaf hem een le-pel vol.
€ Wel trok Jan een vies ge-zicht, maar toen
^ hap-te hij gauw in een ba-naan. Dat was
| lek-ker!
f Jan had een lang koord op zijn bed lig-gen. £ „Wat doe je daar mee, Jan-ne-man?"
C vroeg tan-te.
£ „Daar speel ik mee, ver-tel-de Jan. „Als
I Lo-de-wijk thuis komt, dan maakt hij een
| tent van mijn bed-je. En dan woon ik er in". £ „Dat is leuk", vond tan-te. „Maar ik kan
| er ook wel mee spe-len, kijk maar eens". £ Tan-te maak-te aan den ee-nen kant van het
c



s i
{£ koord een lus en deed die om haar mid-del. ^
C - Het an-de-re eind bond ze aan Jan zijn le-di- 3
C kant-je vast. |
% ^ „Ik ben de schip-per, Jan", zei ze, „en ik &
jpPnoop op het jaag-pad in de lijn. En jouw bed is ^
g het schip, dat moet ik trek-ken".
^ Wat had Jan een pret. Tan-te trok en trok, ^
C maar het schip ging niet voor-uit, 3
C „Har-der trek-ken, schip-per", riep Jan. |
>3 Nog eens trok de schip-per. „Het gaat k
| niet, baas", zei ze toen, „het schip zit vast". ^
Nu ging tan-te nog een beet-je bij Jan zijn
{£ bed-je zit-ten. An-ders werd hij te druk. ^
C „Tan-te, ver-telt u wat?" vlei-de Jan. 3
C Tante liet zich o-ver-ha-len. Ze ging een 3
>3 ver-haal-tje ver-tel-len van een klei-nen jon- k
^ gen, die al-leen bui-ten was en toen in het ^
{£ wa-ter viel. Maar die klei-ne jon-gen ver- ^
£ dronk niet, want de Hee-re in den He-mel ^
C stuur-de een man om hem te red-den. 5
Ê „Dat ben ik", zei Jan. |
3 „Ja, Jan-ne-man, dat ben jij", zei tan-te k
| Gre-tha en gaf hem een kus. ^
C 5
C 3
C 5



Nu ging tan-te nog een beet-je bij Jan Zijn bed-je zit-ten.



C 5
C 5
C 3
C 3
C IX. 3
€ 2
C EEN VER-RAS-SING. |
C 5
c t Was een paar da-gen la-ter. Jan ver- 3
C veel-de zich een beet-je, want hij mocht nog 5
C niet zijn bed-je uit. Moe-der had hem een |
jp pren-ten-boek ge-ge-ven en was toen naar &
^ de keu-ken ge-gaan. Cor-rie en Lo-de-wijk ^
£ wa-ren naar school. Daar werd ge-beld. ^
jf Nieuws-gie-rig keek Jan o-ver de rand van ^
C zijn bed-je door het raam. Maar hij kon niet 3
^ zien wie daar was. E-ven la-ter kwam moe- g
>3 der bin-nen. Maar niet al-leen! &
^ Ach-ter haar liep boer Krom-hout. ^
g >,Zoo, klei-ne baas" zei de boer, „ik kom ^
| eens kij-ken, hoe jij het maakt. Ben je nog 3
C nat?" Jan lach-te. 3
| „Nee hoor", zei hij, „moe-der heeft me j|
23 dro-ge klee-ren aan-ge-daan". k
p Boer Krom-hout ging bij Jan zit-ten. €
j£ Moe-der schonk een kop-je thee voor den 3
| boer in. 3
c S



€ 3
C Nu haal-de de boer wat uit zijn zak en |
€ leg-de het bij Jan op bed. 3*
| «Waf — waf", zei het beest-je en be-gon |
| Jan's vin-gers te lik-ken. |
^ 't Was een klein hond-je! ^
£ „Ben je daar ook bang van, Jan-ne-man ?", ^
C vroeg de boer. 2)
€ Jan pak-te het hond-je met bei-de hand-jes I
jjj vast en gaf het een zoen op zijn neus. 3
| Het hond-je lik-te hem in zijn ge-zicht. I
g «Waf — waf", zei het weer. ^
O, nee, Jan was niet bang van het klei-ne
C hond-je, dat zag de boer wel. ])
€ Toen de boer weg was, kwa-men Cor-rie 5
^ en Lo-de-wijk gauw thuis. 3
^ Jan liet hen zijn hond-je zien, waar hij zoo 1
^ blij mee was. s
g „Hij heet Ca-ro", zei-de hij. ^
C Dat had moe-der hem ge-zegd. ^
€ Toen Jan van dok-ter uit bed mocht, |
^ speel-de hij al-les sa-men met zijn hond-je. |
| Ca-ro hield al van zijn klei-nen baas. Hij 1
g liep hem o-ver-al ach-ter-na. ^
$ ^
€ |



INHOUD.
I. Klei-ne Jan............ 7
II. In de wei .............................. 13
III. De vrien-din-ne-tjes 18
IV. Boer Kom-hout. 23
V. Waar is Jan 29
VI. Cor-rie's ver-driet........................ 34
VII, Jan is ziek 37
VIII. Tan-te 40
IX. Een ver-ras-sing 45
X. Op be-zoek............ 48











C |
c COR-RIE EN JAN. ' \
c i. 5
l I
| KLEI-NE JAN. |
I 't Was een blij-de, zon-ni-ge mor-gen. ï
^ Lang, heel lang was het koud ge-weest. ^
Tel-kens zei-den de men-schen: „Werd het ^
C toch maar zo-mer". En nu, op-eens was het ^
€ zo-mer ge-wor-den. O-ver-al glin-ster-de de 3
Ê gou-den zon-ne-schijn en sta-ken de bloem- 3
| pjes hun kop-jes om-hoog. Vlak voor het huis k
^ van mees-ter Niel-sen was een groot wei- ^
g land, maar er wa-ren geen koei-en in. De ]}
£ school-kin-de-ren moch-ten er in spe-len, |
C want het wei-land lag vlak naast de school. 3
Ê Wel wa-ren er een mas-sa bloe-men in. Wit-te |
>§ ma-de-lief-jes en ge-le bo-ter-bloe-men o se
zoo veel. Klei-ne Jan Niel-sen, het zoon-tje ^
| van den mees-ter, stond voor het ven-ster. ^
C Hij druk-te zijn neus-je plat te-gen het raam 5
f 3



£ en keek naar bui-ten. O, wat zou hij graag §
C daar in het wei-land rol-len! Klei-ne Jan 3
€ Niel-sen was pas vier jaar. Hij had een zus-je, J
I dat Cor-rie heet-te. Cor-rie was al acht jaar. &
I Zij zat aan den o-ver-kant in de school en ^
f moest lee-ren. Hé, Jan vond lee-ren zoo ver-
£ ve-lend, want als Cor-rie nu niet lee-ren |
C moest, had zij met hem kun-nen spe-len. |
€ Maar weet je, wat grap-pig was? Cor-rie J
§ zat bij Pa in de klas. Als pa haar nu wat vroeg, k
I dan ver-gis-te zij zich wel eens. Dan zei ze: ^
g ja mees-ter in plaats van ja pa, en dan moes-ten |
al-le kin-de-ren la-chen. Klei-ne Jan had ook 3
C nog een broer. Die heet-te Lo-de-wijk. Maar 3
C die was al zoo groot, die was al veer-tien jaar. *•
I Hij ging in de stad op school, ie-de-re dag K
I op de fiets naar school. Hij speel-de haast ^
f nooit met klei-ne Jan. Hij had het al-tijd druk,
al-tijd moest hij lee-ren. Al-leen als het |
C va-can-tie was, dan ging hij wel eens met Jan 3
€ in het wei-land een vlie-ger op-la-ten. En
dat was fijn, want dat kon hij o zoo goed. &
i? Maar nu stond klei-ne Jan al-leen voor het
/? ven-ster, met zijn neus-je te-gen het raam. ^
{[ Hij wou dat de school maar uit-ging en dat |



C Cor-rie maar kwam. Daar kwam moe-der de 5
C ka-mer bin-nen. 5
| „Wel Jan-ne-man", zei moe-der, „waar-om <|
|> ben je niet aan het spe-len?" k
g „Jan wou lie-ver naar bui-ten", zei de ^
(£ klei-ne vent en wees met zijn vin-ger-tje naar
C het wei-land. |
€ Moe-der trok hem naar zich toe en zet-te Ü
^ hem op haar schoot. |
| „Jan is nog te klein", zei ze, „Jan kan nog k
f niet al-leen naar bui-ten. Maar, 'k zal jou ^
^ eens wat ver-tel-len, klei-ne baas. Het is ])
{£ van-daag Woens-dag en dan hoeft Cor-rie 3
€ van-mid-dag niet naar school. Dan mag jij 3
^ van-mid-dag met Cor-rie naar bui-ten. Is <|
!p dat niet heer-lijk?" g
g Jan was blij. Hij was graag met Cor-rie ^
{£ bui-ten. Als het nu maar gauw mid-dag was ! ])
£ Moe-der gaf hem een groot pren-ten-boek. ])
€ „Ga daar nu maar in kij-ken", zei moe-der. 3
^ „Dan is het twaalf uur eer je het weet en dan |
| komt Cor-rie". Moe-der gaf hem ook een &
^ paar koek-jes. Die lust-te Jan heel graag. ^
| Toen moe-der de ka-mer uit was, ging Jan ^
C in zijn ei-gen stoel-tje zit-ten. En het pren- 5



Toen moe-der de ka-mer uit was, ging Jan in zijn ei-gen stoel-tje zit-ten.



5==:b<J=sb<J^<J^<ï!=?b<I^<ï^<J;=ni<3^<Js=rb<Js=ï><5^ca^
| ten-boek legde hij op zijn ei-gen ta-fel. Hij |
C had die ta-fel en die stoel pas ge-kre-gen. |
C Ver-le-den week toen hij ja-rig was, had hij |
^ die van va-der en moe-der ge-kre-gen. K
!? O, wat ston-den er mooi-e pla-ten in het ^
boek. Een was net zoo'n wei-land als bij j
{£ mees-ter Niel-sen voor de deur. Maar er ^
€ wa-ren koei-en in. Ge-luk-kig, dacht Jan, 5
C dat er bij ons geen koei-en in zijn. Dan zou ^
^ ik er niet in dur-ven spe-len. Al was Cor-rie k
j? er bij, dan nog niet. Op-eens hoor-de Jan een ^
f heel erg le-ven voor de deur. Maar hij schrok
{£ er niet van. Hij wist best wat dat was. Dat |
C was de school die uit-ging. Nu zou Cor-rie 3
C ko-men. Jan liet zijn pren-ten-boek in de steek. 3
>5 Zijn stoel-tje nam hij mee naar het raam. Hij k
]p ging er bo-ven-op staan, dan kon hij be-ter *
£ zien. O, wat gin-gen er veel kin-de-ren voor- ])
| bij. Al-le-maal ken-den ze Jan van den |
€ mees-ter wel en ze lach-ten te-gen hem. Jan 3
C lach-te te-rug en zwaai-de met zijn hand. 3
>3 Daar kwam Cor-rie al aan. Nu zou va-der ook k
| gauw ko-men. Jan liep hard met zijn stoel-tje ^
naar de straat-deur. Weer ging hij er op staan ^
£ en maak-te de deur o-pen voor Cor-rie. ^
c |



„Dag Cor-rie", zei hij, „van-mid-dag gaan 3
wij sa-men bui-ten spe-len". J
„Wie zegt dat, Jan?" vroeg Cor-rie. sj
„Dat zegt moe-der", zei de klei-ne man. ^ Cor-rie ging naar moe-der. „Dag moe", zei
ze. 2
„Dag Cor-rie", zei moe-der. Jj
„Mooi weer, hé zus", zei moe-der weer. ^
„Van-mid-dag moet je maar een poos-je met g
Jan naar bui-ten gaan. Ik heb het hem be- ï
loofd en hij ver-langt al den hee-len mor-gen *
naar je". t
„Hé, moe", zei Cor-rie: ,,'k wou net zoo j graag met de meis-jes gaan spe-len".
„Dat mag je wel", zei moe-der. „Maar je moet Jan mee-ne-men en goed op hem passen".
Cor-rie was van-daag niet lief voor haar klei-ne broer. Zij wil-de veel lie-ver al-leen gaan. Maar dat mocht niet van moe-der.



* l
^ l
c I
I II- I
c 1
l IN DE WEL 3
| Na een half uur-tje kwam mees-ter Niel-sen ^
C uit school. Va-der had nog wat te doen ge-had |
€ en kon niet ge-lijk met Cor-rie mee-ko-men. |
C Maar nu was hij er toch. Jan liep hem te-ge- g
I moet in de gang. „Zoo klei-ne baas", zei ^
^ va-der, „ben jij daar?" ]}
£ „Ik ga uit met Cor-rie", ver-tel-de Jan §
£ aan va-der. |
€ „Zoo, dat is pret-tig hoor", vond va-der. 2»
I „'t Is goed voor je bui-ten in de zon". K
| Lo-de-wijk was ook thuis ge-ko-men. J
^ Moe-der zet-te het e-ten op ta-fel. „We gaan ]j
£ maar gauw e-ten", zei moe-der te-gen va-der. 5
Ü „Dan kun-nen Jan en Cor-rie naar bui-ten |
C gaan". ^
jk „Dat is best hoor", zei va-der. ^
I An-ders duur-de het al-tijd zoo lang eer ^
f Jan zijn bord-je leeg had. Maar van-mid-dag ]j
£ ging het toch zoo vlug. Hij was het eerst klaar. ^
e ?



^<J=sb<p%<?^<p^<5^<5ï=ï>ó^<!eïï><!^S^<5!=^!=!M!!:ï><5^<5=5b<5^<5^<5s^><5!ïï>ö!5>x5eïï><5^c5^
c .. ^
£ Toen liet hij zich van zijn stoel af-glij-den ]}
C en wil-de de ka-mer uit-gaan. 3
C „Cor-rie, ga je mee?" vroeg hij. ^
I „Maar Jan-ne-man", zei va-der, „hoe heb g
I ik het nu?" ^
„Kijk eens, moe-der is nog niet eens klaar §
£ en wat moe-ten we nog meer doen?" ^
C Jan ging gauw te-rug. Hij ver-lang-de zóó |
C erg naar bui-ten, dat hij al-les ver-ge-ten g
C was. Maar hij wist het wel! Nu moest va-der ^
l> eerst voor-le-zen uit den Bij-bel. Dan moest ^
f Jan al-tijd heel stil zit-ten. Dan moest va-der 5
£ nog dan-ken en Jan zelf moest ook zijn klei-ne 3
C dank-ge-bed-je nog op-zeg-gen. Va-der ging |
C ook wel eens uit den Bij-bel ver-tel-len. Dat
| vond Jan zoo mooi, dan klom hij al-tijd op g
I va-ders knie. Maar na het e-ten las va-der <j}
| al-tijd voor. Dan moest Jan op zijn stoel-tje 5
£ blij-ven zit-ten. Nu ging va-der voor-le-zen. 5
C Jan zat zoo stil als een muis-je. Ook toen 3
C va-der den Hee-re dank-te voor al dat heer- J
S lij-ke e-ten, dat Hij hun ge-ge-ven had. Jan |
I hield stijf zijn oo-gen dicht en zijn han-den ^
f sa-men. Toen va-der klaar was moest Jan
I zelf dan-ken. Hij ken-de al-leen nog maar §
c ^



een klein ge-bed-je. „Hee-re ik dank u voor 1
de-ze spij-zen A-men", zei hij. Zóó had 3
moe-der het hem ge-leerd. 3
„Mag ik nu naar bui-ten gaan?" vroeg Jan. s
„Ja, hoor", lach-te moe-der, „ga nu maar. ^
Cor-rie, zal je goed op hem pas-sen?" 3
„Ja, moe-der", zei Cor-rie, maar ze vond 1
het niets pret-tig. Veel lie-ver was ze al-leen 3
ge-gaan. i
Moe-der zag het wel, maar ze zei niets. &
Toen ze bui-ten kwa-men, vroeg Jan: ^ „Gaan we naar de wei Cor-rie, bloe-men J
pluk-ken ?" j
Cor-rie keek eens goed om zich heen. 3
Haar vrien-din-ne-tjes zag ze nog niet. Die 3
wa-ren ze-ker nog niet klaar met e-ten. Nu, 8 dan kon ze ook best een poos-je met Jan in ^
de wei-de spe-len. |
„Dat is goed, Jan", zei ze, „ga maar mee.
Zal ik een krans voor je vlech-ten van ma-de- J
lief-jes?" 2
„Ja, ja", juich-te Jan, „een krans vlech-ten,
voor jou ook één, Cor-rie". ^
„Dat is goed", zei Cor-rie. „Dan moet jij
mij hei-pen bloe-men pluk-ken". j



Jan pluk-te bloe-men, maar kwam ook wel eens bij Cor-rie kij-ken.



c
£ Jan vond het heer-lijk, dat hij mocht hei-pen.
C Cor-rie wees hem hoe hij het doen moest.
€ „Al-le-maal wit-te bloe-men, Jan", zei ze,
i „en kijk, flin-ke lan-ge steel-tjes er aan, hoor".
I Jan keek goed naar Cor-rie en toen kon
£ hij het ook. Toen zij een hee-le-boel bloe-men
g had-den, ging Cor-rie zit-ten. Ze zei: „Nu
C moet jij maar al-leen pluk-ken, Jan, dan ga
C ik vlech-ten".
s Jan pluk-te bloe-men, maar kwam ook wel
| eens bij Cor-rie kij-ken. Hij vond het erg
g mooi.
^ Nu had Cor-rie één krans klaar. Hij pas-te
C pre-cies op Jan zijn hoofd. Toen vlocht ze
€ nog een krans en zet-te die op haar ei-gen
js krul-len.
| Jan vond het toch zoo prach-tig. Hij kon
^ er haast niet ge-noeg naar kij-ken.
c c c
2



€ .3
£ Cor-rie kreeg een kleur. „We wil-den ^
€ gauw te-rug ko-men" zei ze. 3
Ê De boer gaf haar een glas melk. „Ga maar 3
| gauw", zei hij, „en laat één van jul-lie het |
^ glas maar te-rug bren-gen". ^
(£ De meis-jes be-dank-ten de boer en gin-gen ^
£ weg. Zij lie-pen niet zoo hard als toen zij 3
€ kwa-men. Maar dat kon ook niet, want Cor- 3
C rie droeg de melk. <|
>3 Toen ze bij de wei kwa-men, riep Cor-rie: k
£ „Jan, hier heb je óók een glas melk, kom ^
maar gauw". |
£ Maar er was nie-mand die ant-woord gaf. 3
C Ach-ter in de wei stond een groo-te, dik-ke 3
^ boom.
!p „O", lach-te Ma-rie-tje, „Jan is ze-ker i
g weg-ge-kro-pen ach-ter dien boom". Met z'n ^
al-len lie-pen ze nu de wei door tot bij den ^
| boom. 3
C Maar hoe schrik-ten ze ! Jan was er niet, 3
Ê en er was geen an-der plek-je in de wei, |
|p waar hij kon weg-krui-pen. Cor-rie werd wit x
g van den schrik. ^
(£ „Jan, Jan-tje", riep ze heel hard, „waar
£ ben je?" Maar er kwam geen ant-woord. ]|
C 5



^ Cor-rie be-gon te hui-len. „O, o, riep ze, 3
C „wat moet ik doen, waar is Jan nu toch". 3
C Ma-rie-tje was de oud-ste van het club-je. |
I „We gaan zoe-ken", zei ze, „kom jul-lie |
g maar mee". ^
g Ze zoch-ten o-ver-al. Eerst op den weg. ])
| Ach-ter ie-de-ren boom ke-ken ze, maar ner- 5
C gens was Jan. Toen gin-gen ze een laan-tje |
C door en kwa-men zóó op het jaag-pad. Daar ^
>3 stroom-de de bree-de ri-vier. „O", snik-te K
| Cor-rie, „als Jan maar niet ver-dron-ken
c is"- .. J
| Ma-rie-tje had erg veel me-de-lij-den met 5
€ Cor-rie. Stijf hield ze de hand vast van haar 3
C zus-je Leen-tje. 't Was net of ze dacht: J
I ,,'k Zal goed op jou pas-sen, an-ders raak k
| jij ook nog weg". ^
g „Cor-rie", zei Ma-rie-tje, „la-ten we te-rug ^
| gaan naar den boer. De boer weet wel, wat 3
C wij doen moe-ten". 3
C Dat von-den al-len goed. Vlug lie-pen ze |
I te-rug. Ca-to-tje droeg het lee-ge glas. Cor- |
| rie had in de wei van schrik het glas melk ^
£ la-ten val-len. De melk was weg, maar het
£ glas had Ca-to-tje maar op-ge-raapt. |



ï^<5^ö^ö^<5ïslxJ^<ï^cïs^<J=^ö!=ïï><ï!!^<ïssb<f:!^ cs^
c I
{£ Zoo kwa-men ze bij den boer. Hij kwam 3
C weer naar bui-ten. 5
€ „Wel, wat scheelt er aan?" vroeg hij, toen J
C hij al die ont-stel-de ge-zicht-jes zag. |
| „Jan is weg", zei Cor-rie en weer be-gon ^
g ze te hui-len. ^
£ „Is je broer-tje weg?" vroeg de boer. 3
C „Heb je wel goed ge-ke-ken?" 3
€ „Ja, boer", zei Ma-rie-tje nu, „we heb-ben j?
C o-ver-al ge-zocht, maar hij is er niet". »
I „Wacht", zei de boer, ,,'k ga met je mee". ^
^ Nu zocht de boer met de meis-jes in de wei ^
£ en langs het pad, maar ner-gens was Jan te J
C zien. Er wa-ren ook geen men-schen, aan wie 3
C men het vra-gen kon. Op-eens bleef de boer J
jj? staan. ^
| „Cor-rie", zei hij, „ik be-grijp het al. „Jan ^
£ vond het wach-ten op jul-lie ver-ve-lend en
£ toen is hij vast naar huis ge-gaan. Loop nu
C maar zoo hard je kunt naar huis en vraag |
C aan moe-der, of Jan thuis is". K
%, „Dat durf ik niet", snik-te Cor-rie. „Moe- |
I der zal zoo boos zijn, dat ik niet goed op Jan ^
£ heb ge-past". 3
{[ „Ja, meis-jes", zei de boer, „maar je hebt 5
€ 3



c 3
£ ook knor-ren ver-diend. Maar weet je wat, 5
C ik ga met jul-lie mee". 3
Ê En zacht-jes voeg-de hij er aan toe: „Ik |
% moet toch óók we-ten of die klei-ne jon-gen k
g te-recht is". ^



C . i
| „Maar Jan", vroeg va-der, „waar is Cor- J
C rie toch?" „Cor-rie was naar boer Krom- |
C hout, om te drin-ken", ver-tel-de Jan. „Mocht |
p jij dan niet mee?" vroeg va-der weer. &
| „Ik durf-de niet voor den hond, va-der", ^
g zei Jan. |
{£ Va-der be-gon het een beet-je te be-grij-
C pen. 5
C „Dan ga ik maar eens kij-ken", zei hij te-gen J
s moe-der, „want dan loopt Cor-rie nu naar ^
| Jan te zoe-ken". ^
f „Dat is best", zei moe-der. ^
i I
c I
€ l
C 3
3



Ï 5
I *
€ VI. 3
C 3
c COR-RIE'S VER-DRIET. Ü
I 1
C Juist wil-de va-der de deur uit-gaan, toen ])
€ er aan de bel ge-trok-ken werd. Va-der deed 3
^ o-pen. 't Was boer Krom-hout met Cor-rie. 3
jp Ach-ter hen ston-den de vier vrien-din- k
g ne-tjes. ^
g „Mees-ter", zei de boer, „ik kom eens ^
{£ vra-gen of klei-ne Jan soms al thuis is". ^
€ „Ja, boer", ant-woord-de mees-ter, „Jan 3
^ is juist thuis ge-bracht. Hij heeft in het wa-ter |
jp ge-le-gen. Cor-rie had op hem moe-ten pas- k
^ sen, maar zij heeft haar klei-ne broer al-leen
{£ ge-la-ten. Ge-luk-kig kwam er ie-mand langs.
C Daar heeft de Hee-re voor ge-zorgd. An-ders |
C had-den wij nu geen klein broer-tje meer". 3
Ê Cor-rie be-gon luid te schrei-en, toen ze |
js dat hoor-de. Ze liep naar bin-nen naar moe- k
^ der. Va-der bleef nog e-ven met den boer pra- ^
ten en toen ging de boer weg. Ook de vier ^
| vrien-din-ne-tjes gingen naar huis. Zij had- 3



c
C den erg veel me-de-lij-den met Cor-rie. Toen
€ va-der weer bin-nen-kwam stond Cor-rie in
| een hoek van de ka-mer te hui-len. Moe-der
g had nog niets te-gen haar ge-zegd.
(c „Cor-rie", zei va-der, „kom eens hier bij
C mii"-
C Snik-kend kwam Cor-rie naar va-der.
C Va-der zet-te haar tus-schen zijn knie-ën.
I „Cor-rie", zei va-der, heel ern-stig, „zie
^ je nu wel, wat al leed uit on-ge-hoor-zaam-
g heid voort-ko-men kan? Moe-der had ge-
C 2egd, dat je goed op Jan moest pas-sen. Maar
C jij bent van hem weg-ge-gaan. En als de
€ Hee-re nu niet ge-zorgd had, dat Jan ge-red
jj? werd? Dan had-den wij nu geen Jan meer
^ en wat zou je dan een ver-driet heb-ben".
g ,,'k Zal het nooit meer doen, va-der",
g be-loof-de Cor-rie.
C „Dat hoop ik ook, Cor-rie", zei va-der.
€ „Maar kom, la-ten we nu eerst maar bid-den".
| Cor-rie bleef bij va-der staan met haar
^ han-den in va-der's han-den. Toen vroeg
g va-der den Hee-re of Hij Cor-rie haar kwaad
| wil-de ver-ge-ven. En va-der dank-te den
C Hee-re ook, dat Jan niet ver-dron-ken was.



l 2
l 3
5 *
c VIII. j
C 3
C TAN-TE. 3
€ |
£ In de stad waar Lo-de-wijk op school ging, ^
C daar woon-den ook O-poe en O-pa met tan-te 3
^ Gre-tha. Lo-de-wijk was tan-te Gre-tha te- |
| gen ge-ko-men op straat. Hij had haar ver- k
g teld, dat Jan in het wa-ter had ge-le-gen. ^
£ En ook dat hij nu nog ziek was. Tan-te Gre- ^
{£ tha had be-loofd, dat zij naar haar Jan-ne- |
C man zou ko-men kij-ken. Maar dat had 3
^ Lo-de-wijk niet thuis kun-nen na-ver-tel-len, |
js want nog eer hij uit school kwam, was tan-te £
c er i
{£ Tan-te hield ook zoo-veel van haar klei-nen
C Jan. Ze kon heusch niet lan-ger wach-ten. ^
€ Eerst had tan-te wat ba-na-nen en si-naas- 3
ap-pe-len ge-kocht. Toen was ze gauw op 3
£ de fiets ge-spron-gen. En daar op-eens, daar se
g stond ze voor het huis van mees-ter Niel-sen.
£ Heel zacht-jes trok ze aan de bel. Moe- ^
£ der deed o-pen. |
f 3
c



<5^<5^<ï^<5^<ïï!=l>ö^'5=^><ï^<ï!=s^<ï^c=^
C 3
ï ^
C ^
I v I
I s
I OP BE-ZOEK. |
| 't Was een week la-ter. Klei-ne Jan was |
C hee-le-maal be-ter en sprong weer door het 3
C huis. Ie-der-een was blij. Ook va-der en moe- ^
f der. En zij dank-ten den Hee-re, dat Hij hun ^
f? klei-ne jon-gen weer be-ter had ge-maakt. ^
| Het was Woens-dag en nie-mand be-hoef-de |
{£ er naar school. VMid-dags gin-gen ze al-le- |
C maal uit. Ca-ro mocht ook mee. Jan hield 3
C hem vast aan een smal riemp-je. „An-ders ^
f loopt hij weg", zei va-der. Zij gin-gen naar |
| Har-men, de knecht, die Jan uit het wa-ter ^
| had ge-haald. Jan-ne-man be-greep dat nog |
^ niet goed, maar Cor-rie en Lo-de-wijk wel. ^
C Zij gin-gen Har-men be-dan-ken. Toen zij ?
C aan zijn huis-je kwa-men, liet de vrouw van |
^ Har-men hen in de mooi-e ka-mer. %
| Toen ging zij haar man roe-pen. |
g Hij was op het land.
(£ Har-men had zich gauw een beet-je ge- |
c



f 3
£ en vroeg of hij wel een mid-dag bij haar wou 3
C ko-men spe-len. ^
€ „Als Ca-ro ook mee mag", zei Jan.
Ê „Dat mag wel hoor", lach-te de vrouw. ^
| Zij ble-ven nog een poos-je bij Har-men. §
^ Toen werd het tijd om naar huis te gaan. ^
Ze na-men af-scheid van Har-men en zijn 3
C vrouw. Maar niet voor goed. J
€ Voort-aan wa-ren Har-men en zijn vrouw ^
C trou-we vrien-den van Jan van den Mees-ter. ^
I
l l







€ |
C „Hoe is het met Jan ?" vroeg tan-te Gre-tha. ^
€ „O, ge-luk-kig", ant-woord-de moe-der, 3
^ „die be-gint al aar-dig op te knap-pen. |
| Mor-gen komt dok-ter, dan mag hij mis- &
^ schien wel uit zijn bed-je". ^
£ Hé, daar was tan-te blij om. Ze had zich 2)
£ toch zóó be-zorgd ge-maakt om Jan. |
C Ach-ter moe-der aan, ging ze nu naar de 3
C huis-ka-mer. Moe-der deed de deur o-pen. 3
jp „Raad eens Jan", zei moe-der, „wie daar k
| nu toch is?" £
g Jan keek naar de deur. Net keek tan-te
| Gre-tha een klein beet-je om den hoek.
£ f,0", riep Jan, ,,'t is tan-te Gre-tha". 3
^ Nu kwam tan-te bin-nen. 3
| Wat was Jan blij. Hij hield heel veel van 1
^ tan-te. Zij kon al-tijd zoo fijn met hem spe- ^
£ len of ver-haal-tjes ver-tel-len. Heer-lijk! ^
£ »Kijk eens, Jan", zei tan-te, „wat ik voor je 5
£ heb mee-ge-bracht? Lust je dat wel?" 3
4 Jan keek in het zak-je. „Dat lust ik heel 3
| graag", zei hij, „dank u wel tan-te". &
^ „Ja", zei moe-der nu, „dat zal hij wel lie- ^
£ ver op-e-ten dan zijn drank-je in-ne-men. ^
| U moet eens zien, tan-te, wat een lee-lijk ge- 3



£ 3
i Jan kreeg ook een klein kop-je. Dat vond §
€ hij lek-ker. ])
| ,/k Heb wat voor je mee-ge-bracht, Jan", 5
| Zei boer Krom-hout. „Raad eens, wat het is". ï
£ Jan be-dacht zich. „Ap-pels" zei hij toen. K
„Mis", lach-te de boer, „o-ver-doen, Jan". ^
C „Cho-co-la?" vroeg Jan, daar hield hij toch 3
€ 2:00 veel van. Mis-schien had de boer wel 3
| zoo'n plak cho-co-la voor hem ge-kocht. Ü
| „Al-weer mis, Jan", zei de boer. „Kom 3
£ eens hier met je hand en voel maar eens in ^
£ mijn zak". Moe-der kwam bij het bed staan ^
C en keek la-chend naar haar klei-nen Jan. $
€ Heel voor-zich-tig stak Jan zijn hand-je 3
in den zak van boer Krom-hout. 3
^ Maar snel trok hij zijn hand weer te-rug. j|
^ Hij had iets zachts aan zijn vin-gers voe- ^
{£ len krie-be-len. ^
C Moe-der en de boer gin-gen al-le-bei ])
€ la-chen. ^
I „Toe Jan, pro-beer het nog eens", zei 5
moe-der. 3
£ Jan deed het nog eens en keek toen naar ^
£ boer Krom-hout. ^
C «Is het een poes-je?" vroeg hij toen. 1}
C |