NATIONALE BIBLIOTHEEK
UIT DE BIBLIOTHEEK VAN WIJLEN Dr. WILLEM KLOOS TE '8-GRAVENHAQE
JRL. 402646
® 33136 - '40











IWIJN







f3To A /<//







WIJN







WIJN
VERZEN NAAR LI-TAI-PO DOOR JAN H. EEKHOUT



HOUTSNEDE J. FRANKEN PZN



AAN ANTON VAN DUINKERKEN



TU-FU TOT LI-TAI-PO
DIT dan voor U, die aller goden gunst geniet: Eeuwig is het lied der vooglen, eeuwig Uw lied.
Wereld en Leven, der Tijden wisseling werden tot opperst schoon in Uw herinnering.
U leefde in lederen wijndronk een hoog gedicht:
schrijn, waarin Liefde, Wijsheids kern, kostbaar besloten ligt.
Wanneer Gij verrukt Uwe liederen aanhieft, goden en volkren luisterden verliefd.
Maar ach, godlijke dagdief en dichter, wie verstaat de staamling van een die gehuld in duister gaat:
het dwaze, arm rijm, dat mijn aanbidding U biedt ? — Eeuwig slechts is het lied der vooglen, eeuwig Uw lied l



KINDERMAAN
TPOEN ik nog kind was, zag ik de ronde maan, J- een lichte spiegel, rollend langs den rand der wolken gaan.
Het was er goed in het gouden maanland: milde geesten met zijden vaandels vierden er hun feesten.
De maanman toefde steeds ter tapperij wifl't gele haasje gratis schonk bij tij.
Tot, eens, de Draak èn man èn maan verslond en gramme grauwte~op aarde nederzond.
En, bovendien, nog negen zwarte, sluwe vogels kwamen: die slokten gulzig het gesternte~op. — AI te samen
op een enorme wolk, in pijnlijk peinzen, vergadert 't godenvolk: Wie zal doen deinzen
dat boos gebroed 1 — Doch als de maan al meer en meer verzwond en eindlijk lijk een smalle streep nog slechts ten hemel stond,
leek zij een dolk, dien ik greep en in m'n zijde stiet, omdat mij de~angst voor dit vreemd leven nooit verliet.



LIEDJE OP DE RIVIER
MIJN boot is van 't schoonste eboniet; als straks mijn fluit fijn weerklinkt zullen dansen mijn vingren over gaatjes van goud.
Heel het leven wordt lied
nu mijn droefnis verdrinkt
in een paarlenden wijn, koel en oud.
O geef mij slechts wijn, een sierlijke boot,
een fluit — en een meisje bij tijden —. Dan maak ik mijn leven verrukkelijk groot en zal nimmer de goden benijden.



EEN VRAAG
EEN simpele vraag worde dit gedicht: Het leven duurt maar een weerlichtschicht.
Slechts aarde en hemel zijn tijdeloos: vieren wij 't leven dus breidelloos.
De hand van den Tijd drukt noodlot-zwaar. Ducht Dood niet, doch Tijd als het felst gevaar.
Gij die toeft bij den beker met zinnenden kop
en niet drinkt; antwoordt mij: Waarop wacht gij ? Waarop ?



HET TAN-YANG MEER
EEN schildpad kuiert op een lotosblad. In 't binnenst van een rietbloem, kleine schat, een vogel rust. Een meisje roeit een bootje, haar liedje volgt den loop van 't waterpad.



AAN NAN-KING
OSTAD, Gij die zes Koninkrijken bloeien zaagt en vergaan, drie boordvolle beekren ledigde ik U deze verzen te wijden. Wel ken ik heerlijker gaarden dan de Uwe, doch Nan-king, Uw
heuvlen
zijn schoon als de trotsche borsten der vrouwen, die mijn oogen
ginds gade slaan.
Hier, waar het gras armlijk tiert hebben vurige vorsten geboden. De dans der lente verrukte er zelfs den loomste der mandarijnen. Krachtige rossen stampten onrustig onder prachtig-gepeesde
krijgers.
Thans toeven, ach Nan-king, Uw roemzuchtige heerschers en
helden in 't stil Rijk der Dooden.
Menschen, daden —, één ademtocht, en 't verzwindt in den Stroom
van den Tijd
gelijk de droevige golven der gele Jang-Tse-Kiang-vloed, die traag henenvloeit naar de avondlijk-scheemrende verte om moede te sterven in de Zee der Eindeloosheid.



SI-SCHY
EVEN sidderend beven rose bloesemen ter balustrade als speels-verliefd de voorjaarswind
ruisch-streelt door het blanke paleis.
Verveeld en moe,
naar koningswijs,
wijlt op het terras de Heer
van Lou
en ziet,
vadsig vanuit het sierlijk bed van jade, hoe
vóór hem rhythmisch wiegt
Si-Schy's lascieve lijf je~een lokkend liefdelied.
De morgen glanst
in 't perlemoeren meer,
en Si-Schy, zij
danst,
danst...
De koning geeuwt, luikt de oog en. — Even later
staart Si-Schy, plotsling wonderlijk bewogen, oostwaarts, naar 'n onzichtbaar dorp, heel ver voorbij het water.



NA DEN SLAG
1T^" VERHEUG mij in het rijkbestikte zadel van den vijand, AV. Mijn paard, wendt nu den kop naar 't vaderland. De lucht rust uit van 't fel gezoef der lansen. Slechts enkele pijlen zoemen nog: het is of muggen dansen. De maan glijdt onaandoenlijk over 't zand. Uit de bestormde veste brommen gonzende gongen, doffe trommen. Blijde
wirrelt de dans der meisjes heen en weer. De vijand vlood.
Duizende visschen drijven dood in 't meer. Het gouden zwaard aan mijne zijde druipt,
donker en rood.



HERBERG IN HET VOORJAAR
STEVEN
schimmels draven, juublend voortgedreven, over berg en hemel naar een zaalge haven. Morsig wijf houdt voor de herberg wacht. Zeven heeren buigen zich in 't zilverwitte zadel. Zeven: één gedacht':
lente —, wijn —, een meisje om te beminnen... Zeven treden binnen.



VROUWEN
Odat een Vrouw zóó 't schrijnend leven kan verzoeten ten vollen zomer van haar schoonheid 1 — Ai, hoe boeten wij onze aanbidding als wij, weinig later, haar gelijk een scherpe najaarswind ervaren moeten... 1
2



KRIJGSTOCHT
BINNEN ons schedels bloeien regenbogen, ijlen gazellen, paarlen oude wijnen. Zingende helden zijn wij uitgetogen. Goed is 't te strijden, doch de zon moet schijnen.
Ros vriest met ruiter aan de wegen vast. Leden verdorren, brokkelen, breken als herfstrijs. Oogen verstarren tot glas. Zalig zijn zij die naar den dood ontweken.
Bedelaars, wij. Onze kleeren zijn verflard. Rotsen zijn ijs, ijs is als steen. Rukswijz' kringt hier omhoog de pas. Een god is hard. Slaven zijn wij, hondsch naar de maan op reis.
Etter en bloed druipt uit tallooze wonden, besmeurt de zwaarden. Hoornen hoonen —. Verdoemd zij onze geboortestonde. Moeders, vergeet, vergeet uw dappre zonen.
Nimmer, o Tchin, schouwt ge~onze wederkeer. Tijgers omsluipen ons, de tanden bloot —, brullen hun honger, d'echo brult hem weer. Eén tijgerbeet genas ons van den nood.
Geen hart is rood. Een vogel sterft en valt. Toon mij zijn hart. Geen hart is rood. Tk word vogel. Mij, arme, voegt geen menschgestalt'. Tk Zit op een tak totdat ik nederstort.
Heilige Hemel, redt mij in Uw Rijkl Treft met Uw bliksem hem, die hunkrend wacht —, splijt hem het voorhoofd, dat hij groot bezwijk' en stijgt tot U: een vuurzuil in den nacht.



OORLOGSVLOEK
TT7AAR een spookmager paard in de korstige sneeuw als een * " zwijn naar voedsel wroet,
daar hebben drie legers hun verdoemlijken trots met drie nederlagen geboet.
Er is ergens een rosse woestijn ontbloeid tot een welige
beenderen wei:
hier schreeuwden tienduizend stijfkoppige kerels hun vreemdschrille doodsgeschrei.
En een boomengroep weet ik, met ingewanden als met guirlanden
getooid:
het g eraaft in de takken tiert rauw, dat het thans het landschap
zoo mild heeft vermooid.
Nog praalt ginds een sierlijk paleis, welks trappen met lijken
bont zijn bevlekt:
dat de doode generaal nu maar ziet hoe hij zijn dood volk tot
waakzaamheid wekt.
Vervloekt zij de krijg, vervloekt het uur, dat de wapenen
wirrelend woên:
de wijze heeft met het noodlottige zwaard, met de zotheid des
krijg s niets van doen.
Wanneer de wijze, in een gierige greep, naar de gulzige wapenen
_ , * grijpt, dan is t, wijl de wereld verwelkt, en de Dood haar slechts tot
nieuw leven rijpt.



HET TSCHAO-YANG-PALEIS IN DE LENTE
NIET langer drukt de sneeuw de prille twijgen. De voorjaarswind droeg d'eerste roken aan. Weer hoor ik helle vogelstemmen stijgen en ijlen zwaluwen langs de waterbaan. Zons gouden kracht vloeit thans zóó rijklijk over, dat zelfs zij stroomt tot 't diepe hart der nacht. En zóó trotsch schrijden vrouwen onder 't loover, dat iedre mandarijn beeft voor haar pracht.
De avond is verbloed in 's wachters pantser. De morgen schijnt nog onafzienbaar ver. Vol bonte, kostbre juweelijnen glanst er de lucht, doch helmt de haan naar her en der dan oopnen bloemen, dag-verliefd, haar luister. De wachter neigt ten zonnegroet zijn lans en, éénen haankreet later, rucht en ruischt er der vrouwen vederlichte sluier dans.
De mooiste kindren vlindren rond de statiekaros des Keizers, reiken hem den wijn. Des Hemels Zoon schouwt aemloos hare gratie. Voeren de schoonste wij ten palankijn: Fey-Yenl — Eerbiedig buig ik mij ter aarde. Mijn voorhoofd roert den zoom van haar broos kleed..., en..., Tt peins op 't paartje, ginds ter jonge gaarde, 'twelk, om één zoen, gansch dit festijn... vergeet...



WAT DES NACHTS DE VOGELS HOOREN
EENS toen de avond dreef vol rijke roken, zong in de verte een gouden-heldr e fluit. Ik heb een twijgje uit 't struikgewas gebroken en sneed er mij een kostlijk speeltuig uit.
Sinds hoort al nachten zoete het sluimrend volk ter looveren zaal, hoe, in der vogelen heiige taal, twee fluite' elkaar begroeten.



IN DE WEIDE
AL 't goud der ontzaglijke zon ligt over ons uitgestort 1 Kom, drinken wij ons een kostlijken roes, want het leven,
mijn vrienden, duurt kort. Drinkt. Maar laat als mijn zat lijf in slaap zinkt mij hier met mijn
speeltuig alléén «—
en kéér, wanneer 'k met een verschen zang in de armen weer
wakker word.



JEUGD
HOOG op den witten hengst verlaat hij 't huis, zorglooze jongen, en zijn ros gaat draven. De tocht danst langs de keizerlijke graven. De wind zingt langs hem heen met blij geruisen.
De zon vlamt fonkelend in het zadelzilver. Een mauve stofwolk volgt hem op zijn rit. Ginds staat het lentgeboomt' van bloesems wit. Op een klein water slaat de zon aan schilfers.
Nu rijdt hij stapvoets. Aarzelend speurt hij uit. Plots relt een helle lach uit een bosschage. Een vrouw 1 — Hij droomt een vroolijke vrijage. Stijgt af. Zijn hart ijlt driftig hem vooruit.



MEISJE BIJ 'T VENSTER
HET zachte lied der vogels voor het raam waar een meisje zit.
Ze buigt haar hoofdje, en fluisterend bidt zij een lieven naam...
<— het valt voor vogeltjes zoo licht in het loover hun maatje te vinden, maar duizend stil geschreide meisjestranen brengen niet weêr den beminde. —
Haar hand beroert de zijde in haar schoot. De zon daalt, rood.
„Tusschen de bloemen van zijn kleed
weven wil ik het teêre
fragment van een innig gedicht. —
Wellicht dat dit hem zeggen zal heel spoedig weêr te keeren."



DE DRIE GEZELLEN
T3MIDDEN bloemen in een wolk van geur. Ach, waarom moet ik thans zoo eenzaam zijn 7 Had ik rond mij henen mijner vrienden keur, *k vergastte hen op de vlam van dézen wijn 1
Maar —, heil daar lacht de maan mij haren groet 1 En nog een derde duikt plots op: mijn schauwl 'k Heet welkom hen gelijk men 't vrienden doet: Drinkt mee 1 Je kunt niet ? 'k Drink voor jou en jou.
Voor jou en jou en mij l Ik zwelg voor drie. Prosit, gezellen 1 Zóó is 't leven licht 1 Ik dans. Mijn schaüw ook danst mijn melodie, en schaatren, schaatren zie ik 't maangezichtl
O blijf mij bij zoolang mijn lied weerklinkt. Wees mij getrouw totdat uit mijne hand de beker aan den vloer in scherven springt en ik op reis roes naar der goden land l
Vaarwel dan, lieve vrienden •»*!*• Maar niet éér... En dit zij onze afspraak: Bij m'n dolk, ik vind U beiden morgen-avond weer, hier, bij den wijn, temidden 't bloemenvolk 1



HOOG OP DEN TOREN TOEFT DE JONGE VROUW
HOOG op den toren toeft de jonge vrouw. Van Jentchls' hoogten rukt een plotse storm joelende aan, jakkert de wolken voort. De zon wordt weggesleurd. De dag wordt grauw. Regen en herfst, donder en weerlicht roepen uit hun woestijnwoonst der barbaren troepen. De Han-gezant rijdt door de roode poort. In duizend schedels knaagt de doodenworm. Hoog op den toren toeft de jonge vrouw.



KREEFT I
GIJ wilt vergeten, waarde Prins, der vrouwen helsch gesnap 1 Welnu dan, vult driehonderd maal met wijnU w diepsten nap, en zwelgt. Groot is 't getal der smarten, dat der beekren klein. Ter wereld redt en rest II niets dan d'eeuwge dronkenschap.



KREEFT II
WAT lalt ge van Dao-Schu's en Kuan-Si's gulden faam 1 Het stom gesteente dekt hen, niets bleef dan hun maagre
naam.
Komaan, word dagdief, zooals ik, bezorg ons kreeft en wijn, eri bei van 't bestel En zuipen wij en vreten wij te saam.



KREEFT III
DE kreeft is rood. De wijn is rood. Dood aan der vrouwen euvlen I
Hopen wij schale' en scharen op tot hemel-heilige heuvlen —
De aarde is niets, het leven niets, 't is alles niemendal.
Welaan, beklim Uw berg, m'n Prins, als goden gaan wij sneuvlenl



HET LANDHUIS
NACHT klimt uit d'aarde. Het gebergt' wordt blauw. Hol aan den rotsigen grond slaan onze schreden. De ronde maan reist mee, scherpt onze schaüw. Een trouw gezel, Prins, is de maan ons heden l Staag in dien hellen, gouden brand stijgt tot ons op der gaarden rand.
Wij naadren hand in hand het paviljoen.
Een slanke knaap komt sierlijk ons begroeten.
De zij van ons gewaad zingt langs het groen,
en gansch onhoorbaar treden onze voeten, 't Verrukt mij hier met II te zijn, m'n Prins 1 Ho, knaap, reik fluks den wijnl
Dees stonde en is de wijn niet langer wijn,
doch wonnel — Hoor, de onstuimige voorjaarswindenl —
O, Prins, wij beiden gaan als goden zijn:
goddelijk dronken zal de zon ons vinden l
Een nieuwe tweelingster glanst bloot — Lacht, Prins l Ver liggen aarde en nood.



ONTWAKEN
Ontwaak, verwonderd en verblind, XX. op een vreemd bed. Heeft dezen nacht een rijp zoo hel en koel zich op de ruit gezet 7
Ik hef het hoofd..., kijk in de stralende maan. Buig het hoofd..., denk aan m'n zwerversdoel.



EEN WITTE VLAM
STAR lacht de maan boven het herfstlijk meer. Zacht drijf ik langs de donkre golving voort. Een witte vlam, glijdt soms een bloem voorbij. Ach, dat een andre bloem dit hart bekoort...
O, verre maan, Uw lach is mijne lachl Als gij, o golven, donker is mijn hart 1 Een witte vlam..., voorbij..., voorbij...
O Vrouw...
O Smart.



OP WEG NAAR DEN ROES
* T£ Verpats u mijn pels — dat de wijn niet verzure 1 —< XV voor 'n dertigtal beekren, Heer Waard. Bovendien moet gemeen knaap mij verburen van beminnelijk dienenden aard.
De pels kon van buiten slechts warmen.
Wijn warmt van binnen.
Kom, knaap, laadt de kruiken op d'armen.
Het leven begon nog niet. Wij zullen 't beginnen.
Tschau-Tschi was een treffelijk Dichter: hij heeft prachtig
gezopen.
Ook ik zal zulks dra doen.
Heer Waard, ik wil u mijn paard verkoopen
en 't hem dadelijk na doen.
De filosofie, Zegt men, is een godlijke gave,
maar menig filosoof die nimmer één droppel drinkt.
Gelóóft gij, dat in de graven,
hun lijk daarom minder stinkt 2
'k Bied u mijn schoeisel, Heer Waard, — nóg meer wil ik zuipen, 't Is mij glad onverschillig of ik na mijn bedrijf op handen en voeten naar huis moet kruipen of voor eeuwig hier liggen blijf.
3



DE EENIG-EEUWIGEN
WOLKEN en vooglenvlucht: dit al is verganklifk. Slechts Li-Tai-Po en King-Ting bestonden aanvanklifk. Zij zijn dies: de berg en de zatte poëet —, de eenigen eeuwig onwanklijk 1



BLIK IN DEN SPIEGEL
M'N jeugd is dood. Van naj aar snee vlen blind zoo is de spiegel waarin 'k blik. Ik vlecht me uit m'n witte haar een langen strik;
dien slinger ik om den hoorn der maan. Straks vang ik op den wind te dansen aan.
Ziet ge m'n tong naar buiten flappen,
ruk uit dan: Iaat een hond haar snappen m
(hij zal voortaan nog slechts naar mooie verzen happen).



LOF DER GENIETING
SPIEGELS zijn vuige verraders, o Heerl Heeft II dezen morgen het trouweloos stof niet Uw stervende haren getoond t En zuchttet gij niet als onder de zwaarste der zorgen? En hebt gij U-zelve niet, Heer, „een zeer armelijk wezen" gehoond!
Lacht, Heer, want hij die den zin van dit leven begrijpt, lacht
immer.
Laat anderen treuren, - zorgt gij, dat de fonklende wijn niet
verschaalt 1
Wijn is de kostBjkste vondst van den Hemel, vergeet, Heer, zulks
nimmer,
en drinkt, drinkt, o Heer, tot Doods donkerte over U daalt.
Drinkt 1 En Uw vreugd wordt geUjk aan de vreugde der godenl Richt aan voor ons beiden, o Heer, een verruklijk festijn 1 Roept meisjes ten dans. Reik mijn luit. Laat een glanzenden hamel
dooden.
■Wij zullen 't gebraad, Heer, besproeien met driehonderd bekeren
wijn!
Driehonderd beekren, o Heerl In een eindloozen roes wil 'k verzinken.
Wéét gij hoe 't met de oude geleerden en wijzen geloopen is 1 Dóód, en vergeten zijn zij. Maar wij zullen onsterflijk ons drinken, en onsterflijk is elk, die slechts eens als Li-Tai-Po bezopen is.



EEN LIED VAN LEED
DE waard is rijk aan wijn. Doch hij late de bekers braaf rusten. Eerst wil ik met een donker aardelied, mijne vrienden,
Uw ziel verontrusten. Gij allen weet, ho e het nietigste leed Uw lied en Uw lach verdringt. Heeft één Uwer ooit gehoord, dat een doode krekel nog zingt ? O —hé..., o —hé...
Heer Waard, gij keldert Uw wijn in buikige vaten. Ik bezit een fijnspitsigen dolk en een luit,
die nog nimmer mij hebben verlaten. Muziek en wijn zijn een huwlijk; hen snoert een band, die niet
breekt,
zoolang nog wat goud in de beurs en de dolk in de scheede steekt. O-hé...
De hemel is eeuwig. Hij moge de aarde een halve eeuwigheid
gunnen:
hoe lang zullen wij, mijne vrienden, aan goud en
wijn ons vervroolijken kunnen? Honderd jaren zijn luttel. Honderd jaren zijn veel. Leven en sterven alleen is der menschen bittere deel. O ~ hé..., o«~ hé...
Merkt, hoe de maan zich verduikt om dieflings die graven,
daar ginds te bespieden:
op het hoogste graf hurkt een aap, die haar het wezen
der smart wil bedieden.
Hoe hij huivert van koul Hoe waanzinnig hij schreit l
Schenkt in thans, o vrienden 1 In één teug den beker geledigd!
't Wordt drinkenstijd...
O-hé...



UITTOCHT DER SOLDATEN
HERFST nadert, roept den vijand uit de bergen ten rauwen rooftocht door dit bloeiend land. Wij rukken zingend voorwaarts naar de grenzen. De vrouwen knielen aan der wegen rand.
De streek wordt woest en naakt en martlend eenzaam. Het laatste dorp ligt mijlen, mijlen ver. De dag verbrandt tot asch. Snel valt de avond. Peinzende zoeken wij naar maan en ster.
Al trager schuift de tijd. Reeds lang gestorven is in ons 't lied, waarmee de marsen begon. In 't noorden wordt een witte storm ontbonden. Ons strakke monden bidden om de zon.
De scherpe sneeuw bevriest op de kurassen tot ijskristal. Geen bergwand biedt ons schuil. Wij bukken dieper over onze paarden en hooren huivrend naar het zwart gehuil.



UITTOCHT DER SOLDATEN
MAAR nu slaat ergens uit een jongen krijger, de helle wijs los van een kinderlied, en plotsling weet ik duizend stemmen stijgen pal door den storm; een god zelf stuit ze niet.
Wij zingen, zingen. En de nacht breekt open. Een lieflijk land bloost in den dageraad. Hoe heerlijk blonden er ons trouwe dorpen: kinderen spelen in het stof der straat
en vroolijk kaavlend treden prille vrouwen ter gaarde in. De vrucht is berstensrijp. Een heldre gong ronkt waar de korens gouden. Een leeuwerik juicht, 't Geluk ligt hier te grijp l
Gij dierbren, alle, die wij achterlieten, ai, staakt uw zuchten, nutloos is uw smart. Eens komt de stonde, dat wij wederkeer en. Zorgt dat gij ons begroet met zonnig hartl



HET ONSTERFELIJK SCHRIFT
DE bamboestruiken sidderen in den wind. Een parelsnoer van kostbren dauw rilt neer. Geen die ten gronde het kleinood wedervindt. Alles sterft henen, en er is geen keer.
Hoe lang waart rond de jonge, rilde vrouw
De rijke geur van gouden mandarijn 1
Hoe lang bloeit in de zon de sneeuwlandouw 1 —
Slechts deze rhythmen zullen eeuwig zijn. Aandachtig voert mijn hand de spitse stift...
Als pruimebloesems in de sneeuw gespreid, zoo schouw ik, rozig rood, het eigen schrift op 't smetloos blad onsterfelijk neergevleid.







TOELICHTING
CHIN A'S twijfelloos grootste Dichter, Li-Tai-Po, leefde tijdens de roemruchtige Thang-dynastie (8e eeuw na Chr.). Na een geweldig wijnfestijn dicteert Li-Tai-Po den Keizer, Ming-Huang-Ti, zijn onsterfelijke drinkliederen en aandachtig penseelt de gele Heerscher de heerlijkste karakters neer.
Plotseling heeft Li-Tai-Po genoeg van het keizerlijk paleis en slaat aan het vagabondeeren, gehuld in 's Keizers kostbaarsten mantel. Hij drinkt zich roes op roes — want, ach, alles gaat henen, en er is geen keer l —, houdt rebellische toespraken in de herbergen en laat zich er huldigen als Zoon-des-Hemels.
Op een eenzame nachtelijke bootvaart, sterft hij, vol wijns, den verdrinkingsdood. Maar de eeuwen blijven doorzongen van zijn lied.
Zijn volk echter, dat hem verafgoodde, zegt van hem, dat lnj niet verdronk, doch gered werd door een dolfijn, die met hem is opgestegen naar de eeuwige wolken, waar hem, vol ongeduld, de Onsterfelijken verbeidden.
Voor de bewerkingen der bier geboden gedichten gebruikte ik o.m.:
W. Grubbe, Geschichte der Chinesischen Literatur (Leipzig)
Klabund, Li-Tai-Pe (Leipzig)
Hans Bethge, Die Chinesische Flöte (Leipzig)
Hans Bethge, Pfirsichblüten aus China (Berlin)
James Whitall, Chinese Lyrics (London)
JAN H. EEKHOUT



INHOUD
Tu-Fu tot Li-Tal-Po Bladz. 8
Kin.dermaan 9
Liedje op de rivier 10
Een vraag . liHet Tan-Yang-meer 12
AanNan-King 13
Si-Schy 14
Na den slag. ......... 13
Herberg in het Voorjaar. 16
Vrouwen 17
Krijgstocht. • 18
Oorlogsvloek . 19
Het Tschao-Yang-paleis in de Lente 20
Wat des nachts de vogels hooren 21
In de weide. 22
Jeugd 23
Meisje bij 't venster. . 24
De drie gezellen 25
Hoog op den toren toeft de jonge vrouw. 26
Kreeft I 27
JJ , 28
m 29
Het Landhuis • 30
Ontwaken • 31
Een witte vlam 32
Op weg naar den roes 33
De eenig-eeuwig en 34
Blik in den spiegel 35
Lof der Genieting . • 36
Een lied van leed 37
Uittocht der Soldaten 38—39
Het onsterfelijk schrift 40
Toelichting 42
Bibliografie 42
Inhoud 43



Van den Dichter verschenen eerder:
Louteringen 1927 Jaspis en Jade 1929 Doodendansen 1929



COLOPHON
Deze verzen naar LI-TAI-PO uit de 8e eeuw door Jan H. Eekhout, werden in mcmxxx door W. I* & J. Brusse's Uitgeversmaatschappij N.V. te Rotterdam, ter perse gegeven bij G. J. Thieme te Nijmegen, die ze drukte in duizend exemplaren van de Grotius letter der Lettergieterij Amsterdam, ontworpen door S. H. de Roos.