DE PRINS VAN ASTRAKAN







DE PRINS VAN ASTRAKAN
DOOR
F. DE SINCLAIR
Schrijver van „DE BRIDGECLUB VAN OOM SORRY" e.a
N.V. BRUNA & ZOON'S UITGEVERS Mn., UTRECHT 1930.







I.
In den tuin, achter het Koninklijk paleis was de vijver, waarin tusschen de groene, dikke, bladeren der waterlelies de witte zwanen dreven en aan den oever van dien vijver verrees een sierlijk paviljoen, de garconnière van Boris, den Prins van Astrakan.
Het paviljoen bevatte een weelderig ingerichte slaapkamer, een keuken, waarin een luik was, dat toegang gaf tot een welvoorzienen wijnkelder, een optrekje voor de bedienden en, ten slotte, de rookkamer van Zijne Hoogheid, een zeskantig vertrek, dat bekroond werd door een koepelvormig plafond. In dien koepel was in fresco een allegorie geschilderd, onbegrijpelijk zooals alle allegorieën nu eenmaal plegen te zijn, wat niet wegnam, dat het heel plezierig was, om er naar te kijken.
Ze was samengesteld uit blauwe stukken lucht met onschuldige donderkoppen, waartusschen vleezige amoretten dartelden met luchtig gedrapeerde nymphen, die glimlachend naar beneden keken en heur armen hieven naar een gekroond echtpaar, dat blijkbaar, zonder last van duizeligheid te hebben, op een bizonder solieden donderkop was gaan zitten.
Van de zes zijden van het vertrek waren er vier bespannen met gobelins, Arcadische landschappen waren daarop te zien met minnekoozende herders en herderinnen, wier liefdespel zoo aanstekelijk scheen te zijn, dat al de vogels er van zaten te trekkebekken, terwijl ook de lammeren, honden, konijnen en herten hun best schenen te doen om er zoo verliefd mogelijk uit te zien.
Twee zijden van het zeshoekige vertrek waren niet bespannen, want die werden gevormd door schuifdeuren met gekleurde glazen, welke deuren op dit oogenblik openge-



schoven waren en daar ze zich aan de zijde van den vijver bevonden, kon Boris desgewenscht in zijn kamer zitten hengelen op de goudvisschen, die als roode vlammentongen door het blauwe water schoten.
Maar Boris hengelde op dit oogenblik heelemaal niet; hij speelde schaak met Graaf Dimitri Taversky, zijn jongsten kamerheer.
De beide spelers zaten gedoken in lage chesterfields en het schaakspel stond op een tafeltje met overeenkomstige lage pootjes tusschen hen in.
Boris was bijna drie en twintig jaar en een vrij slanke jonge man met een zeer alledaagsch voorkomen; zijn neus was goed gevormd, maar veel te klein om eenige intelligentie te verraden; zijn oogen waren rond en bruin en gaven aan het gelaat het popperige van een wasfiguur in de étalage van een confectiemagazijn, te meer, wijl Boris een blond snorretje met omgekrulde punten droeg, terwijl er aan zijn kin een vlossig sikje bengelde; bij had donkerblond haar, dat glad naar achter was gekamd en kleine roode ooren.
Zijn kleeding bestond uit een hemelsblauwe coin-de-feu met groen-satijnen revers en een wijden grijswollen pantalon, terwijl zijn voeten in rood marokqnen slippers waren gestoken; de pijpen van den pantalon waren zóó hoog opgetrokken, dat de blauwzijden sokken met zwarte moesjes bqna over hun volle lengte aan de lucht waren blootgesteld.
Boris stond bekend als de Arbiter-Elegantiorum van het Vorstendom; hij bezat vier en tachtig broeken, zeven en negentig colbertcostuums, elf honderd en zeven vesten, vier duizend, acht honderd en een en dertig dassen, vele dozynen smokings, rokken, coin-de-feu's, pyama's, sport-, jacht-, visch-, flirt-, bad-, zeil-, tennis- en gala costuums, om nog niet eens te spreken van zijn tallooze uniformen, laarzen, petten, hoeden, winter- zomer- regen-, auto-, stof- en bontjassen, drie honderd vijf en zestig wandelstokken, honderd vier en zeventig paraplu's en wat er zoo al meer behoort tot de huiseüjke uitrusting van een Prins van den bloede.



Veel van die uitrustingsstukken waren creaties van Boris zelf en hij achtte het trouwens ook zijn plicht, om nu en dan iets nieuws en smaakvols te lanceeren, wijl hij wist, dat zijn aanstaande onderdanen steeds een ongemeen behagen schiepen in de talentvolle spelingen van zijn Prinselijk vernuft.
De bladen plachten er dan ook gretig melding van te maken, als Z. K. H. de Prins van Astrakan, op een galaconcert was verschenen in een paarse smoking met opgenaaide grijze zakken, een vest van zilverbrokaat en een mauve pantalon met zwarte streepen.
Deze creaties werden door Boris particulieren coupeur ook zeer nauwkeurig geregistreerd en daarbij aangeduid op de wjjze als een componist het zijn opeenvolgende scheppingen pleegt te doen.
Zoo was de hemelsblauwe coin-de-feU met groen satijnen revers Opus 288 van Z. K. H.
Een onwillekeurige handbeweging was blijkbaar oorzaak, dat op de revers van dit Opus wat sigarettenasch werd gemorst; het gelaat van den Prins vertrok wrevelig en driftig klonk het uit den prinselijken mond:
„Vervloekt...!"
Op dat driftwoord liet Professor Sergeï Tali, de gouverneur van Boris, die op eenigen afstand van de schakers in een normalen fauteuil de krant las, het blad zakken en keek over de glazen van zijn lorgnet naar de spelenden.
Professor Sergeï Tali was een magere heer van ongeveer zestig jaar; hij had een grooten haviksneus, een gele gelaatskleur, een wat makaber valsch gebit en een paar ongemeen heldere grijze oogen, die achter zijn lorgnetglazen konden schitteren als sterren.
Zijn hoekig gelaat was gladgeschoren, zijn voorhoofd hoog; door het grijs-witte haar liep een zorgvuldig getrokken roze scheiding; luj had kleine, magere, maar zeer verzorgde handen, droeg keurig schoeisel, maar het ruim zittende lusteren jasje, dat hij over het vest van een eenvoudig donker-



grijs colbertcostuumdroegenhet slappe boord, ^wezen datlnj fnlijnkleedingvóóraUesbedaehtwasopeigen behagehjkheid De jeugdige kamerheer, Graaf Dimitn Taversky, die tegenover Boris zat, had, getrouw aan de hofetiquette, ook een coin de-feu met toebehooren aan; ook zijn sokken waren Z Zde kuiten aan de lueht blootgesteld, = de kleuren van ziin uitrustingsstukken waren aanmerkelijk minder ledurfd dan die van Boris en geleken een doffe pastel tegen de glanzend geverniste olieverfeffecten van den pnnsehjken
^ml^was een nog ietwat verlegen knaap, met wat een méisrp"eegt te noemen een „hef gezicht; nauwehjks een week geleden was hij beroepen tot het ambt van kamerheer, maar ^ was hij nog beter op zijn plaats geweest als naee van een of andere bedaagde Koningin. P Dindïri had echter een buitengewoon talent voor schaken enda«Boris bekend stond als een der beste schakers van het Vorstendom, en alleen met eerste ^"J*^™' was men bij de benoeming maar over dat leeftijdsbezwaar
1166 WieTofwat geldt die vervloeking?» klonk de zware stem van TaU terwijl hij opstond en met het blad in de hand de IpSel nalerT, maVtegehjkertijd keek hij even scherp naar hrt bord en vestigde dan zijn blik op het gelaat van Dimitn,
^Boris°gtf geen antwoord en sloeg met een stuursch gezicht d#» asch van Opus 238.
Enfin . . ik geef het op,» sprak hij dan op een ontstemden toon „mijn Koningin is niet te redden, maar Dmuto, doe me een genoegen en trek in godsnaam, als we weer spelen, tn ander jasje fan. Die kleur irriteert me en er is niets, wTt m£n spd zoo beïnvloedt, als de kleuren van mijn om-
tzlbi Hoogheid wenscht "antwoordde Dmutó bedremmeld. „Zal ik me dan voortaan in donker kleeden? Ik wist heusch niet...."



„Ja, hoe je je kleedt, kan me niet schelen," sprak Boris, terwijl hij op stond, „dat moet je gevoel je zeggen ... zooals je nu bent toegetakeld . .. daar word ik gek van...."
En Boris, Prins van Astrakan draaide de beide heeren de rug toe, stapte de twee trapjes af van het kleine bordes voor den vijver, wendde zich om en verdween.
Tali hief vermanend een vinger op naar Dimitri, terwijl zijn mond dreigend samenkneep, maar diep in zijn oogen scheen er iets te lachen.
„Dimitri, Dimitri," sprak hij dan. „Wat heb je gedaan? En ik heb je nog zoo gewaarschuwd I Op elke tien partijen mag je er één remise maken en op elke twintig één winnen! En dit is nu van de eerste vjjf partijen al de tweede, die je wint.... 1"
„Maar ik kan het heusch niet helpen!" borst Dimitri wanhopig uit, „Zijn Hoogheid speelt zoo onbegrijpelijk; hij geeft telkens stukken weg en als ik dan voorzichtig waarschuw, dan beweert hij dat het een diep doordacht offer is, maar al dat geoffer leidt tot niets.... Kijkt U nu die stand eens ... Zijn Hoogheid is al drie officieren achter en nu zet bij zelf zijn Koningin in.... Op zoo'n manier kan ik niet verliezen, hoe graag ik ook wil!"
Tali lachte nu.
„Toch zul je je taktiek moeten veranderen, beste jongen," sprak hij dan, „want anders zul je in korten tijd de ongenade van Zijn Hoogheid op je hals halen."
„Maar Zijn Hoogheid kent niet eens de elementaire openingstheorieën!" riep Dimitri uit.
„Ssssst....!" deed Tali verschrikt, terwijl hij haastig naar de deuropening trad, naar links keek, naar rechts keek, waarna hij zacht tot Dimitri sprak:
„Zijn Hoogheid is een der beste schakers van het land . .. een der beste schakers van het land ... en daarmee basta! En berg nu maar gauw die stukken op, want ik hoor hem terug komen en trek de volgende keer een ander jasje aan en speel voortaan zelf ook maar als een smid... ahum!"



Op het pad langs het paviljoen kraakte het grint nu vlakbij, maar het waren vlugge en stevige voeten, die daar gingen en een oogenblik later stond voor de deuropening dan ook niet Boris, maar een slanke jonge man, gekleed in het onberispelijk zittend uniform van ritmeester.
„Wladimir!" riep Dimitri verlucht en verheugd uit, „Ik dacht dat Zijn Hoogheid "
„Servus Professor, servus, Dimitri," sprak de aangekomene, elegant salueerend, waarna hij binnenstapte en de twee heeren de hand drukte. „Ik zag opus nummer zooveel schemeren tusschen de struiken bij de oranjerie. Is er ontstemming?" .
Deze slanke officier was Wladimir, Baron von Rugi-Reni, de adjudant van den Prins van Astrakan. Hij was ongeveer even groot als zyn doorluchtige meester en zou desnoods voor een tweelingbroeder kunnen doorgaan; hij had ook ronde bruine oogen en een misschien wat te kleinen neus, hij droeg ook een snorretje en een sikje in den stijl van den Prins, maar het popperige in het voorkomen van den laatsten, was bij Wladimir geheel afwezig. In de bruine oogen lachte een spottende schelmschheid en om den mond was een trek van vastberadenheid, die Zijn Hoogheid volstrekt miste.
„Hevig!" sprak Tali in antwoord op Wladimir's vraag, „Ónze jeugdige kamerheer hier heeft een geweldige flater gemaakt!" .
„Wat?" riep Wladimir uit, terwijl zijn gezicht vertrok in grappige ontzetting. „Hij heeft, toch geen partij gewonnen, hoop ik.... I" .
„Maar ik kón hem niet verhezen!" kreet Dimitri, wien het huilen nader stond dan het lachen.
„Ongelukkige!" riep Wladimir, terwijl hij Dimitri een forschen klap op den schouder gaf, „Zoo jong en al zoo verdorven !" .. .
„Zijn Hoogheid zei, dat het de kleur van mijn coin-de-feu
was, die hem zóó irriteerde, dat hg niet spelen kon "
„Natuurlijk, dat had je ook moeten begrijpen!" riep Wla-



dimir uit. „Wat is dat ook voor een verschrikkelijk jasje, dat je daar aan hebt? Als ze je daarmee op een peerd zetten, dan slaat een heele vijandelijke legermacht van schrik op de vlucht!" en hij grabbelde in een doos sigaretten, welke op tafel stond en stak er een op.
„Dimitri moet nog acclimatiseeren" sprak Tali, die wat op en neer stapte in het vertrek. „Er zijn sterkere gestellen dan het zijne geweest, die toch niet ongestraft de overgang van de buitenlucht naar het Hofkkmaat verdroegen."
„Oefenen, oefenen," zei Wladimir, die zich behagelijk achterover wierp in den chesterfield van den Prins, „ik denk altijd maar aan dien Trakener hengst van me, een jong beest, dat in het vrije veld alle hindernissen zonder èèn fout nam. Op een gegeven oogenblik moest ik het verkoopen aan een circus en kijk, in de manege brak hij den eersten dag al een poot, toen hij over een stalbezem wou heenstappen. ..."
Dimitri zuchtte.
„Ik heb een gevoel of het hier krioelt van stalbezems ..." klaagde hij „maar jijzelf, heb jij ook geen last gehad van dien overgang?"
„Natuurlijk!" bekende Wladimir. „Weet U nog wel, Professor? Met sabelschermen. De eerste keer. Toen sloeg ik Zijn Hoogheid per ongeluk de sabel uit de hand; het ding vloog bijna tegen de zolder. Nou, en Zijn Hoogheid is een der beste schermers van het land... maar dat wist ik toen nog niet."
Dimitri keek wat peinzend voor zich uit en schudde het hoofd.
„Je kunt van Wladimir veel leeren, Dimitri," sprak Tali, die weer was gaan zitten en zijn krant opnieuw openvouwde. „Wladimir spreekt over die soort dingen met veel meer overtuiging dan ik. Ik ben op een leeftijd gekomen, die alle overtuigingen zoo'n beetje aanrandt."
„Zijn er ook nog dingen, waarin Zijn Hoogheid niet uitmunt?" vroeg Dimitri.



„Nou," sprak Wladimir, „dat... e ... geloof ik niet . . . Wel, Professor?"
Maar Tali wuifde met de band, ten teeken, dat hij niet in zijn lektuur wenschte gestoord te worden.
„In ieder geval," vervolgde Wladimir dan, „zou ik in die richting maar geen nasporingen doen. Het is daar soms zoo eigenaardig mee. Daar heb je die jachttrofeeën .. ." en hij duidde met een hoofdbeweging naar een wapenrek, waaraan allerlei dierfragmenten waren bevestigd, de opgezette kop van een wild zwijn, een reusachtig hertengewei, een complete vos, en nog wat kleinere dieren, waarbij een witte uil met een verontwaardigd gezicht ook bizonder de aandacht trok. „Dat hertengewei bijvoorbeeld. Ik was er bij, toen Zijn Hoogheid het dier schoot. Zooals je weet, is Zijn Hoogheid een der beste jagers van het land."
Dimitri knikte met een ietwat benauwd gezicht.
„Dat weet je toch wel?" sprak Tali hier op strengen toon, terwijl hij even over zijn krant keek.
„Jawel, Professor ... ja ... ja,.. zeker..." haastte Dimitri zich te antwoorden.
„Welnu," vervolgde Wladimir. „En dat weet het wild ook, dat zul je hooren. Er was den vorigen avond hier aan het Hof een partij geweest, waarbij we een komediestuk hadden opgevoerd. Je weet, Zijn Hoogheid is een der beste acteurs van het land?"
„Natuurlijk!" zei Dimitri.
„Heel goed," mompelde Tali nu achter zijn krant.
„In dat komediestuk moest geschoten worden en daarvoor wilden we het jachtgeweer van Zijn Hoogheid gebruiken, dat we derhalve laadden met losse patronen. Maar op verzoek van Prinses Nas ja, die een hevige aanval van migraine had, lieten we dat geschiet achterwege. De souffleur riep een paar maal: Boem! Boem! en dat klonk even natuurlijk.
Enfin den volgenden dag gingen we op de hertenjacht. Ik was natuurlijk bij Zijn Hoogheid en bij ons was ook de Prinselijke lijfjager, die Zijn Hoogheid altijd op de jacht



vergezelt. Je kunt nooit eens weten, hé of er niet eens een haas met bloeddorstige bedoelingen . . . enfin .. . Het hert wordt keurig in onze richting gedreven, Zijn Hoogheid schiet, nou ja, de jager schoot ook, zooals altijd, in de lucht natuurlijk ... en het hert valt dood neer voor de voeten van Zijn Hoogheid."
„Dat was dan toch inderdaad een kranig schot I" riep Dimitri uit.
„Asjeblieft! Of dat een kranig schot wasl" sprak Wladimir. „Want wat bleek? ... Zijn Hoogheid had het dier geveld met een losse patroon!"
Dimitri maakte een beweging en keek schichtig om naar Tali, maar die was nu heelemaal in zijn krant verdiept.
„Begrijp je het niet?" vroeg Wladimir, die een tweede sigaret uit de kist grabbelde.
„Niet heelemaal..." aarzelde Dimitri.
„Wel, dat heb ik je toch al gezegd. Zijn Hoogheid is een der beste schutters van het land. Dat weet het wild ook. Zijn Hoogheid schiet nooit mis. Ook dat weet het wild. Toen nu derhalve het hert zag, dat er uit de geweerloop van Zijn Hoogheid iets kwam, had het dermate de overtuiging, dat dit de kogel was, die het zou dooden, dat het ook werkelijk op hetzelfde oogenblik dood neerviel..."
„Animale auto-suggestie." legde Professor Tali uit.
Dimitri zweeg, vermeed zoowel om Wladimir aan te zien als om zijn hoofd te wenden naar den Professor, en strekte zijn hand uit om ook een sigaret te nemen, toen er een schaduw viel in de deuropening.
Prins Boris was teruggekeerd.
„Servus, Kaha!" sprak Wladimir, die haastig opsprong.
Kaha was een verkorting van Koninklijke Hoogheid, eenbetiteling, die Boris zich het welgevallen van Wladimir, om dat Wladimir nu eenmaal iemand was, dien men toch niets kwalijk kon nemen, terwijl deze bovendien het woord steeds uitsprak op een toon, die aan de gewenschte deferentie in geen enkel opzicht afbreuk deed.



„Zoo, ben jij al terug?" sprak Boris, die zijn wrevel blijkbaar geheel had uitgelucht. „Ik had niet gedacht, je Voor de lunch nog hier te zien."
„O, ik zou nog veel vroeger zijn teruggeweest," antwoordde Wladimir, „maar de barbier was bizonder spraakzaam en voor de winkels trokken telkens de portretten van Uha en Rita Manola mijn aandacht."
Boris glimlachte.
„Ja, zooiets ziet men graag ... de beroemde zangeres, die door den Kroonprins geaccompagneerd zal worden. Maar ik heb toch even geaarzeld of ik er wel goed aan doe."
„Daar behoeft Uw Hoogheid toch niet aan te twijfelen," sprak Tali „gesteld dat het mogelijk zou zijn om Uw populariteit nog te verhoogen, dan zou dit het middel bij uitnemendheid wezen."
„Zou je denken, Tali" sprak Boris, die nu ook een sigaret opstak en plaats nam in een fauteuil, die voor het wapenrek stond. Hij had sedert lang, bij wijze van gunstbetoon de gewoonte aangenomen om zijn gouverneur te tutoyeeren.
„Als er één faculteit is, die Uha dadelijk doctor honoris causa zou kunnen maken, dan is het die der Volksgunstverwerving," verzekerde Wladimir.
„Bestaat er zoo'n faculteit?" vroeg Boris verrast.
„Nog niet" zei Tali, „maar er zal vanzelf behoefte aan gaan bestaan, zoodra de studenten uitsluitend uit vorstenzonen gerecruteerd worden."
„Origineel idee," sprak Boris, na even een ietwat twijfelenden blik op Tali geworpen te hebben. „Maar het is zoo gek niet. Het onderwerp houdt me dikwijls bezig. Ik zal er eens een brochure over schrijven; De Volksgunstverwerving in haar huidig stadium."
„Een brochure!" riep Wladimir uit. „Het zou ongetwijfeld dadelijk een standaardwerk worden. Coup d'essai, coup de maitre! Maar er is één bezwaar ..."
„Welk dan?"
„Het zou alleen, discreet, kabinet; aan vorstelijke personen



ter bestudeering kunnen worden aangeboden. Het volk zou er geen inzage van mogen hebben. Het hoort uitsluitend thuis op het gebied der geheime, hoogere regeeringskunst." Boris knikte.
„Je hebt gelijk. Bovendien, de leer, de kunst der Volksgunstverwerving, is daar'ook eigenlijk wel een handleiding voor te schrijven? Er moet zoo verbazend veel... gevoel... aanleg en intuitie bij komen... er worden zulke bizondere gaven voor vereischt...."
„Uw Hoogheid beheerscht die kunst toch spelenderwijs," sprak nu Dimitri, die tot dusverre maar stil had zitten luisteren. Tali wierp hem een goedkeurend blik toe.
„Zoo, doe ik dat...? Zoo, zoo,... wel, wel..." lachte Boris vergenoegd. Dan deed hij een forschen trek aan zijn sigaret, inhaleerde, wierp het hoofd achterover tegen de leuning van den fauteuil en blies de blauwe rookpluim welbehagelijk naar de allegorie.
„Wordt er nog gerepeteerd met de diva?" vroeg Wladimir.
Boris schudde het hoofd.
„Waarom? Een goed accompagnateur voelt dadelijk waar zijn partner heen wil. Het is me wel gevraagd of ik het soms wenschte, maar ik acht het volkomen overbodig."
„Speelt Uw Hoogheid die accompagnementen a vue?" vroeg Dimitri.
„Ik weet niet eens wat ze zingt," lachte Boris „en ik wil het ook niet weten voor op het laatste oogenblik. Dat is nu juist iets voor mij. Dadelijk al, bij de eerste maten, doorvoel ik heelemaal de bedoeling van den componist. De . . . hoe zal ik zeggen... de muse van den componist dringt als een fluïde in mijn ziel ... en zoo ben ik het eigenlijk niet, die aan den vleugel zit, maar de componist zelf."
„Enorm ...!" bewonderde Wladimir.
„En wat een voorrecht voor een zangeres om op die manier op haar liederavond door al die componisten persoonlijk te worden begeleid 1" sprak Dimitri.



„Het zal heerlijk worden," sprak Tali, „Rita Manola zal niet weten wat ze hoort."
„O, dat wordt de groote dag in haar loopbaan als kunstenares!" zei Dimitri, die voor die opmerking een tweeden goedkeurenden blik uit de lorgnetglazen van Tali oogste.
„Het moet natuurlijk een uitzondering büjven" sprak Boris.
„Dat spreekt vanzelf; bovendien verdient niet iedere kunstenaar of kunstenares zoo'n buitenkansje," merkte Wladimir op." Maar daar is iedereen het over eens, dat Rita Manola de grootste sopraanzangeres van dezen tijd is."
„Zeg Dimitri" sprak Boris eensklaps, terwijl er een lach in zijn oogen kwam „van piano's gesproken: Weet jjj de overeenkomst tusschen een piano en een voetbad?"
„Een piano en een voetbad? Nee, Uw Hoogheid."
„Jij, Tali?" vroeg Boris, maar ook Tali, zoomin als Wladimir verklaarde eenige notie te hebben, welke die overeenkomst wel kon zijn.
„Uit beiden komen schoone to(o)nen," zei Boris.
Zoowel Tab als Wladimir schaterden van het lachen, bij welk duet zich daarna ook Dimitri voegde.
„Allemachtig goed" snikte Tali, zijn oogen afvegend.
„Uit beiden komen subliem . .." bracht Wladimir uit,
die ook veel moeite scheen te hebben om tot bedaren te komen.
Boris lachte tevreden en blies weer met welbehagen een rookwolk naar boven.
„Echt geestig" merkte Dimitri nog op.
„Maar wat ik nog zeggen wilde" zei Wladimir, „de barbier vertelde me de laatste en naar men verzekert, historische anecdote, die er van Uha in omloop is."
„Van mij? Vertel eens." sprak Boris gretig.
„Het moet gebeurd zijn, ongeveer veertien dagen geleden, op de Boulevard Lativa."
„Dat is mogelijk; ik wandel daar wel eens in een meestal geslaagd incognito."



„Juist," vervolgde Wladimir, „Welnu, de barbier las het me voor uit de Residentiebode en ik citeer uit het hoofd... Op het drukke middaguur ontlastte zich plotseling boven de stad een geweldige regenbui. Op de Boulevard Lativa bewogen zich op dat oogenblik duizende voetgangers, die volkomen door de bui verrast werden. Het werd een algemeen sauve-qui-peut. Onder de zoo opgeschrikte wandelaars bevond zich ook een slanke jonge man met een opvallend sympatiek voorkomen. . .."
„Het wordt al duidelijker," sprak Tali zacht en Dimitri knikte met instemmend medebegrijpen.
„Deze jonge man," vervolgde Wladimir „trad haastig, maar op een ongedwongen wijze een parapluwinkel binnen, vroeg paraplu's te zien, koos er een uit, stak hem op, hield hem tegen het licht*..."
„Ha, ha . . ." lachte Tali, „heel goed . .. heel goed .. ." en ook Dimitri vertrok zijn mond tot een glimlach.
„Vroeg de prijs .. ." vervolgde Wladimir, „betaalde met een cheque en verbet met een vriendelijken groet den winkel. Hoe groot was de verbazing en de ontroering van den braven winkelier, toen hij op dien cheque, in het bekende, pittige handschrift den naam las van Boris, Prins van Astrakan!"
„Alleraardigst!" riep Dimitri uit.
„Origineel...!" prees Tali, „Maar Hoogheid, één vraag: Is het werkelijk historisch?"
Boris knikte met een bescheiden glimlach.
„Ik herinner me inderdaad zoo iets," sprak hij dan, „maar ik zou het bijna vergeten zijn. Is die courant nog te krijgen?"
„Ongetwijfeld," antwoordde Wladimir. „Het is de morgeneditie van vandaag van de Residentiebode. Ik zal straks de Redactie even opbellen. . .."
„Bestel dan maar vijftig exemplaren" sprak Boris, „het personeel van het Hof zal er ook veel plezier in hebben; ik zal last geven, dat dat nummer verspreid wordt. A propos, wie is die barbier?"
„Een zekere Colato, Uha, in de Via Polona."
Astrakan
X



„Och Tali," sprak Boris. „Wil je die naam even voor me noteeren? Ik vind wel dat er aanleiding is om, als er weer onderscheidingen worden verleend ..."
Boris stond op, wierp het sigarettenpeukje in den aschbak.
„Ik ga me kleeden voor de lunch," sprak hij „Dimitri, het zal me aangenaam zijn je ook aan tafel te zien."
Dimitri stond haastig op en boog.
„Zeer vereerd, Uw Hoogheid."
„Je hebt nog drie kwartier om je te kleeden... toilet de ville ..." „
„Uit beiden komen schoone tonen ... ha, ha, ha,... sniklachte plotseling Wladimir „hij is prachtig... hij is prachtig. ..!" i , „
„Ik weet er nog een, maar die vertel ik later wel eens, lachte Boris en dan vroolijk en uiterst joviaal. „Adieu meneeren, tot ziens!"
Tali en Wladimir waren ook opgestaan en bogen; Bons verliet fluitend het paviljoen.
De drie heeren zwegen, tot het geluid der prinselijke voetstappen was verstorven.
„Dimitri," sprak Tali dan „je hebt je kranig gerehabiliteerd. Strakjes vreesde ik het ergste voor je, maar je opmerkingen hebben alles hersteld."
Dimitri glimlachte gelukkig.
„Alleen die aardigheid van dat voetbad en die piano, daar kon ik niet goed om lachen, die heb ik al zoo dikwijls gehoord ..." sprak hij.
„Nee, dat kan niet," riep Wladimir, „dat was dan van een ander voetbad, de moppen van Zijn Hoogheid zijn altijd nieuw."
„Ja, vergeet dat vooral niet," sprak Tali op ernstigen toon. „En maak nu dat je wegkomt."
„Ik zie er wel een beetje tegen op" erkende Dimitn. „Het is de eerste maal, dat ik met-officieel mee aanzit."
„O, de lunch is altijd goed" zei Wladimir," je zult er de Prins-Regent vinden en zijn gemalin en Prinses Nasja. Als



ik jou was, dan zou ik me maar bepalen tot eten en zoo weinig mogelijk praten, dan maak je ook geen flaters. En schiet nu op, want als je te laat komt, ben je verloren!"
„Ja, ja. .." sprak de jonge kamerheer, die een kleur had van agitatie,, ,Servus Professor, servus Wladimir, bedankt voor je goede raad, hoor."
Een volgend oogenblik was Dimitri verdwenen.
„En nu, Wladimir, tusschen ons ..." sprak Tali, zoodra hij alleen met dezen was op een fluisterenden toon, „Je ziet het zelf... zóó kan het niet langer . .. het loopt de spuigaten uit... ons plan ... er moet gehandeld worden ..."
II.
Een klein stukje geschiedenis van het vorstendom Palonië, zonder veldslagen, jaartallen of zeehelden.
Boris VII, de laatste koning van Palonië, was tien jaar geleden bij een autoongeluk om het leven gekomen, tegelijk met zijn gemalin.
Boris VII was een wijs monarch geweest en vooral beroemd om zijn unieke postzegelverzameling.
Toen zijn onderdanen zich zoover hersteld hadden van de schok, die het overlijden van den beminden vorst had veroorzaakt, dat zij weer normaal konden denken, werd er aan Prins Kwaba van Rabitor, een zeer verren neef des overleden konings, het Regentschap aangeboden, gedurende den tijd, dat de eenige zoon van wijlen den Koning, Boris, Prins van Astrakan, nog te jong was om de teugels van het bewind in handen te nemen.
Prins Kwaba, die bekend stond als een der beste ruiters van het land, en dus gewend was aan teugels, stemde toe, en weldra had de Prins-Regent, met zijn gemalin, Prinses Xenia, en hun eenige dochter, Prinses Nasja, het vorstelijk paleis in de hoofdstad betrokken, terwijl in een der zijvleugels van dat zelfde paleis, Prins Boris, de Hope des Vaderlands, want



meer kon deze voorloopig nog niet zijn, zich voorbereidde voor de zware en verantwoordelijke taak, welke hem op zijn drie en twintigsten jaar wachtte.
De Prins-Regent was een braaf man, die een hooge opvatting had van zijn plichten en dan ook met een altijd beschikbaar enthousiasme zooveel eerste steenen van ziekenhuizen, schouwburgen en monumentale pompen legde, als men slechts van hem verlangde, terwijl hij ook met een steeds paraten beminnelijken gkmlach linten doorknipte van nieuwe bruggen, tentoonstelüngen opende en aanzat aan noenmalen en andere eetgelegenheden, overal, waar men slechts even den wensch te kennen had gegeven, dat Zijn Hoogheid toch tegenwoordig zoude zijn.
Zijn gemalin ontbrak bij die gelegenheden maar zelden en Prinses Nasja, die al op een roekelooze wijze de dertig gepasseerd was, vertoonde zich ook, zooveel ze maar kon, in het publiek.
Evenwel, al naar gelang de tijd naderde, dat Boris tot Koning zou worden gekroond en het Regentschap dus een einde zou nemen, begon Prins Kwaba zich van al die soort dingen toch een weinig terug te trekken en stelde den Prins van Astrakan zoodoende in de gelegenheid om door het leggen van eerste steenen, en het doorknippen van linten, het openen van tentoonstellingen en het aanzitten aan noenmalen de liefde en vereering zijner aanstaande onderdanen deelachtig te worden, werkzaamheden, die dan ook niet nalieten een vormenden invloed van beteekenis uit te oefenen op het ontluikende heerscherstalent.
Maar behalve in het belang van het Vaderland en de opvoeding van den troonopvolger was het den Prins-Regent ook daarom niet onwelgevallig, om zich van lieverlede wat minder in het publiek te vertoonen en zich te onttrekken aan het geestdriftig gejuich der menigten, wijl al die dingen kosten met zich brachten, waarvoor wel een behoorlijk bedrag door het Parlement te zijner beschikking was gesteld, maar welke remuneratie Prins Kwaba toch vooral niet ten koste zijner eigen geldmiddelen wilde overschrijden.



Integendeel was het zijn streven, en Prinses Xenia steunde hem daarin krachtig-, om van deze remuneratie zoo mogelijk jaarlijks een flink bedrag over te houden.
Daar was reden voor.
Het eenmaal onmetelijke fortuin der Rabitors was voor een zeer groot deel belegd geweest in Russen, Oostenrijkers, Marken, Italiaansche sporen en Insulinde Olie, met het gevolg, dat de Rabitors nog maar juist even hun stand hadden kunnen ophouden, althans naar het uiterlijk.
Het Regentschap was een welkom tijdelijk herstel geweest, maar met zorg zagen de Prins-Regent en zijn gemalin toch het uur weer naderen, dat zij naar het erfslot de Rabitors, dat tijdelijk zeer voordeelig verhuurd was aan een Amerikaan schen kauwgom-koning, zouden moeten terugkeeren.
Een ding echter uit het Regentschap zou blijvend gewin opleveren.
In den familieraad was besloten, dat Nasja, dadelijk na de troonsbestijging van Boris, zich met dezen zou verloven. Nasja was de toekomstige koningin van Palonië.
Dien avond was er soirée ten Hove, welke besloten zou worden met een gala-concert, waarvoor zoowel Rita Manola als de Prins van Astrakan hun medewerking hadden toegezegd.
De kamerheeren-ceremoniemeesters waren druk in de weer om de gasten in vier groepen te splitsen.
Om negen uur zou de Prins-Regent met Hoogstdezelve doorluchtige familie op het avondfeest verschijnen en teneinde nu te maken, dat deze zich op een ongedwongen wijze met de gasten zouden kunnen onderhouden, werden die gasten in rijen opgesteld; de heeren in de witte zaal, de dames in de groene.
In elk dier zalen was bij wijze van afscheiding echter nog een hiaat in de opstelling, welke op een smaakvolle wijze door een palmengroep was gemarkeerd.
In de witte zaal dan stonden eerst de Ministers, Officieren



en hooge ambtenaren van Staat gereed om door den PrinsRegent zelf te worden aangesproken, dan, na de hiaat,stonden daar presidenten van varkensfokvereenigingen en landbouwtentoonstellingen, bestuurderen van gebouwen, waarvan Prins Boris de eerste steen had gelegd, en dergelijke nuttige en verdienstelijke heden, versierd met Huis- en andere orden, die altegader hoopten door den Prins van Astrakan te zullen worden opgemerkt; in de groene zaal stonden op de zelfde wijze eerst de Ministersvrouwen en de dames uit de diplomatieke wereld, die hoopten te worden aangesproken door Prinses Xenia en achter de hiaat wachtten daar popelend en slikkend van agitatie, leidstérs van meisjesgezellen-vereenigingen, presidenten van kleuter-tehuizen en zuigelingen corporaties, waarvan Prinses Nasja beschermvrouwe was, en met welke meestal jonge, althans ongehuwde dames, deze Prinses, naar men vertelde, zich steeds op een kinderlijkongedwongen wijze placht te onderhouden.
In de gele antichambre, waarvan straks de wit-met-gouden vleugeldeuren op plechtige wijze zouden worden geopend, vertoefden op dit oogenblik nog alleen maar de Prins-Regent en zijn gemalin.
„Vind je, dat het zoo kan?" vroeg de Prins-Regent, terwijl hij een paar maal voor Prinses Xenia heen en weer stapte, en doelde op zijn rok, die in den schoudernaad was losgesprongen en door den Hofcoupeur op het allerlaatste oogenblik wat haastig was gehecht.
„Niets, hoegenaamd niets van te zien," verzekerde de Prinses, terwijl ze haar gemaal door haar face-a-main aldoor scherp opnam. „Die rok kan zoo nog jaren mee, vooral 's avonds en het vest zit nu zelfs iets te ruim, zou ik zeggen."
De vele noenmalen hadden de laatste jaren de maag van den Prins-Regent wat onvoordeelig in omvang doen toenemen en de wat plotseling opgekomen rokbehoefte, — op andere avonden droeg Zijn Hoogheid meestal uniform — had ook op dit euvel de aandacht gevestigd, maar hiervoor had de



coupeur geen andere uitkomst geweten dan een radikale knip in de immers toch onzichtbare rug.
„Het zit anders enorm gemakkelijk" sprak de Prins, die er wat mee wapperde „als ik er maar niet gek mee uitzie."
Prinses Xenia schudde op overtuigende wijze het hoofd.
„Gek? Daar kan nooit sprake van zijn. Zoo goed als Boris de mode lanceert voor onze jeunesse dorée, kun jij het doen voor de heden van rijperen leeftijd. Je vest zal furore maken, even goed als mijn robe."
„Ja," sprak de Regent, „daar heb ik al naar gekeken; wat een eigenaardige gloed ligt daarover . . . haast iets ... e ... vlekkerigs . .."
Zijn gemalin lachte.
„Hulde aan je opmerkingsgave. Het is de oranjekleurige robe, waar ik vier jaar geleden zoo'n succes mee had. De zij was nog prachtig; de japon is vermaakt, maar ik heb het goed laten twinken. Helaas heeft de verf niet overal gelijkmatig gepakt. Maar vind je het per slot van rekening niet bizonder? Het is precies de tint van een eikenblad, dat gaat verkleuren. Ik noem het „chêne fané" . . ."
De Regent knikte.
„Mooi gevonden. Ik wist ook al niet hoe het kwam, maar ik moest, sedert ik je zag, gedurig denken aan een mistig bosch in de Herfst. We mogen beiden nog gezien worden, Xenia," vervolgde hij op een tevreden toon. „Wij houden de waardigheid van het Hof hoog en niemand zal er ons een verwijt van maken dat we zuinig en overlegzaam zijn."
„Dat zou ik ook zeggen," antwoordde ze. „Beter zoo, dan dat we schulden maken ..."
Op dat oogenblik trad door de deur, die toegang gaf tot de woonvertrekken van het paleis, Graaf Malinsky, de Huismeester-Generaal der Hofhouding binnen.
„Uw Hoogheid," sprak hij, zich tot Prinses Xenia wendend, „heeft immers bevolen, dat er aan de buffetten van avond de grootste soberheid zou in acht genomen worden?"
De Prinses knikte.



„Meneer Malinsky," sprak ze, „ik acht het inderdaad onjuist en onsmaakvol om van de soirees ten Hove een soort eet-en-drink-partijen te maken en daarin dreigen ze toch werkelijk te ontaarden. Het Hof behoort ook in deze een voorbeeld te geven l Laten we toch vóór alles eenvoudig zijn en als we dat tot heden nog niet waren, laten we het dan worden."
„Een zeer sympatieke gedachte, Uw Hoogheid," sprak de Graaf, een diepe buiging makend.
„U voelt met mij, dat er eigenlijk iets parvenuachtigs is in dat tentoonstellen van bufetten, overladen met kostbare dranken en uitgelezen taarten en pasteien."
„Een uiterst sympatieke gedachte, Uw Hoogheid," sprak Graaf Malinsky, ander maal buigend.
„Geeft U order" sprak Prinses Xenia, „dat er aan de bufetten ruimschoots thee te krijgen is. Op een paar koppen meer of minder moet niet worden gezien. En laat er verder zijn ... limonade ... biscuits ... en schijfjes sinaasappel "
Graaf Malinsky maakte snel eenige aanteekeningen.
„Acht U dat ook niet verfrisschend, eenvoudig en toch voldoende?"
„Zeer verfrissend Uw Hoogheid . . . zeer verfrisschend .. . Ik zal dadelijk mijn orders geven."
De Huismeester-Generaal boog en wilde de antichambre verlaten, maar toen bij bij de deur was, riep Prinses Xenia hem terug.
„Meneer Malinsky!"
„Pardon, Uw Hoogheid?"
„Geeft U vooral order dat ze de pitjes er uit doen." „De .. . e . . . pitjes, Uw Hoogheid ... ?" „Ja, begrijpt U het niet?"
De Huismeester-Generaal bloosde tot op zjjn kalen schedel.
„Uw Hoogheid zegt, de . . . e . .. pitjes . ..?"
„Ja, van de sinaasappelschijfjes... een kleine attentie voor onze gasten, meneer Malinsky," sprak Prinses Xenia wat ongeduldig.



„Ah, juist, juist, juist... de schijfjes van de sinaasappelpitjes ... ik bedoel... e ... de pitjes van de sinaasappelpitjes .. . e ... schijfjes . .. Een buitengewoon sympatieke gedachte, Uw Hoogheid . . M en de Huismeester-Generaal verliet nu met groote haast het vertrek.
Prinses Xenia wilde nog juist een wat korzelige opmerking maken op de blijkbaar snel voortschrijdende seniele aftakeling van Graaf Malinsky, toen kort na elkaar Prins Boris en Prinses Nasja binnen kwamen, weldra gevolgd door de heeren en dames der Hofhouding, die dezen avond dienst hadden.
Prinses Nasja had het schrale van heur moeder, maar miste de ietwat krakende statigheid, waarmee deze zich wist te bewegen en welke steeds een aangenaam contrast vormde met de dikke gemoedelijkheid van haar gemaal; Nasja had zandblond haar, dat kort afgeknipt en in het midden gescheiden, dik over de wat groote, doorschijnende ooren was gegolfd; ze had fletsblauwe oogen en nauw zichtbare wenkbrauwen; er was staag iets slingerends in de bijna altijd bloote, schrale, armen met witte elleboogpunten, maar heur beenen, gestoken in vleeschkleurige zijden kousen, hadden daarentegen iets mannelijk kloeks. Ze lachte veel met een open mond vol harde witte tanden.
Ze was dezen avond gekleed in een groenzijden japon, gegarneerd met goud borduursel en franje, een creatie van haarzelf, geïnspireerd door een fraaie empire lampenkap, die zich bevond in het historisch museum van het paleis.
Boris droeg een nieuwe opus in den vorm van een muisgrijze rok met zwarte knoopen, een zilverbrocaten vest en een nauwe pantalon met sous-pieds.
De heeren en dames van het gevolg waren in avondtoilet en de japonnen der dames waren er discreet op berekend om de robes van de Prinsessen zoo voordeelig en opvallend mogelijk te laten uitkomen.
„Hè, Boris, zie je niet vreeselijk op tegen dat accompagnement?" vroeg Nasja, terwijl ze haar toekomstigen



gemaal even met een elleboogpunt aanstootte en tegelijk een wat heeschig kirrend lachje üet hooren.
„O, ik begrijp niet, hoe Uw Hoogheid durft!" riep een haar vergezellend freuletje en ze lonkte met haar mooie gazellenoogen coquet naar den Prins van Astrakan.
„Dat is niet vleiend, Freule" antwoordde Boris, terwijl er een rimpel van ontstemming langs zijn voorhoofd trok. „Twijfelt U zoo aan mijn talent?"
„Integendeel, Uw Hoogheid, maar ik heb zoo'n bewondering voor de moed en de zekerheid, waarover Uw Hoogheid moet beschikken ..."
„O, ik zou het besterven van angst..." verzekerde een ander hofdametje uit het gevolg van Prinses Nasja, „als ik daar op het podium zou moeten verschijnen... ik zou geen noot kunnen aanslaan ..."
Boris, die geenszins haatdragend was, glimlachte alweer; hij stond hu in het midden eener kring jonge vrouwen en meisjes, die allen, dat wist hij, hunkerden naar een specialen blik uit zijn oogen, naar een paar alleen voor haar bestemde woorden uit zijn mond. Maar Boris toonde niet gauw voorkeur, bij placht zich eenigszins te gevoelen als de zon in dat aardige versje, die, toen er gekrakeeld werd door de bloemen, over de vraag, wie de zon het eerste zou kussen, als ze boven den horizon verscheen, me$ zijn gloed en stralen ineens allen tegelijk omhelsde.
„Ik weet eerlijk gezegd niet goed, wat angst is," sprak hij, „maar, dames, ik weet een raadsel, dat toepasselijk is op een concert. Wat is de overeenkomst tusschen een piano en een voetbad?"
En Boris keek met, wat men van hem noemde, zijn guitigste gezicht, even recht naar het plafond.
Een zacht gesis van verbazing en een onderdrukt gegiechel om het ondeugende element, dat er in de vraag schoot volgde op Boris woorden. „Een voetbad ..." lispelde er een ... „Een piano ...?" fluisterde een ander, maar niemand wist het antwoord.



„Maar dames," lachte Boris, „dat is toch heel eenvoudig.." en hij gaf de oplossing.
De hofdametjes waren bijna niet tot bedaren te brengen van de pret om deze geestigheid en het kleine freuletje met de gazellenoogen, lachte zoo, dat ze met lavendelwater uit de flacon van Nasja moest worden bijgebracht.
„Altijd even origineel.. 1"
„Echt geestig .. !"
„Ondeugend . . !"
Zoo gingen de bewonderende fluisteringen en dat zou misschien Boris wel verleid hebben tot nog een geestigheid, bij wijze van toegiftje, als niet de vier kamerheeren van dienst, die als ceremoniemeesters optraden, waren binnengekomen.
Ze brachten ter oriënteering der vorstelijke personen marokijnen blocnotes mee, waarop ze in volgorde der opstelling der gasten in de witte en de groene zaal de noodige aanteekeningen hadden gesteld, die bij het aanspreken of bij de voorstelling gebruikt konden worden.
„Komt het Uw Hoogheid gelegen de lijst even in te zien?" vroeg Baron Strinkól di Pèrtas, een vijf en zestigjarige hofdignitaris, die steeds aan Prins Boris werd toegevoegd, als deze zich op de gebruikelijke ongedwongen wijze tusschen de gasten moest bewegen.
Baron Strinkól di Pèrtas was een man van veel ervaring en stond bekend als een specialist op het gebied der Volksgunstverwerving. „Hij bespeelt de volksziel als een harpenaar van Gods genade", placht de goede Koning Boris VII van hem te zeggen.
„Ja, laat U maar eens kijken," sprak Boris, terwijl hij plaats nam op een fauteuil en een sigaret opstak.
Baron Strinkól, de rug gebogen, wees de namen aan.
„De eerste is Panko, de burgemeester van Rivado, die Uw Hoogheid voor het eerst zijn opwachting komt maken. Rivado is beroemd om zijn kathedraal en om zijn bier.Wellicht dat Uw Hoogheid gelegenheid vindt die beide dingen in één opmerking te combineeren. Dan volgt DU, voorzitter der



vereeniging tot veredeling van het varkensras. Uw Hoogheid heeft onlangs de tentoonstelling daarvan geopend "
„Waar het zoo vies rook?" vroeg Boris.
„Juist. Maar Uw Hoogheid zal beter doen daar geen melding van te maken. Er waren daar interessante kruisingen van het Yorkshire ras en Duitsche diksnoeten."
„Hm."
„Dan volgen een paar onbeduidende persoonlijkheden, die Uw Hoogheid zonder een speciale attentie voorbij kunt gaan, maar dan komt er een zekeren meneer Schmidt, die rijke heerenboer, die Uw Hoogheid de vorige maand zijn auto afstond, toen het plotseling zulk slecht weer werd. Het zou wel aardig zijn als Uw Hoogheid die man spontaan opmerkte."
„Ik zal er om denken."
„Vervolgens weer vier onbeduidende persoonlijkheden en dan volgt Grecso, de secretaris van de Hoenderteelt-tentoonstelling, waarvan Uw Hoogheid het Beschermheerschap heeft aanvaard."
„Ben ik daar ook geweest?" vroeg Boris.
„Neen, Uw Hoogheid, maar Uw Hoogheid heeft een in perkament gebonden overzicht van de tentoonstelling ontvangen, waarin zeer belangwekkende dingen stonden over Leghorns en Wyandottes ... hm, wat er verder nog volgt is van geen belang."
„Ik dank U zeer." sprak Boris en hij stond op.
Op dat oogenblik sloeg de pendule in de antichambre negen uur.
„Zijn we gereed?" vroeg de Prins-Regent. „Dan zullen we beginnen. L'exactitude est la politesse des rois."
Een oogenblik later openden lakeien de wit-met-gouden vleugeldeuren der antichambre en schreed de Hofstoet over het rondpoint, waarop de witte en de groene ontvangzalen uitkwamen, naar de wachtende gasten.
Het was er warm en in de damesafdeeüng geurde het naar de parfums der bezoeksters; bij de heeren was een geur naar naphtaline overheerschend, ze sloeg uit van de rokken, die



te kort waren uitgelucht na een maanden lang verblijf in een motwerenden koffer; uit de electrische kronen aan de rijkversierde plafonds stroomde een zacht en flatteerend licht omlaag; over de dikke tapijten gingen onhoorbaar de voeten der hovelingen; er was geen ander geluid dan de zachte stemmen der prinsen en prinsessen en de nog zachtere antwoorden der aangesprokenen.
Voorafgegaan door Baron Strinkól en gevolgd door twee kamerheeren, schreed Boris langs de Ministers en de Hooge ambtenaren van Staat voorbij de hiaat, die door palmen was opgevuld en trad dadelijk zeer levendig op den eersten bezoeker toe, die door Baron Strinkól werd voorgesteld.
„Meneer de Burgemeester," sprak Boris, tot den diep buigenden en vuurrood wordende Panko. „En hoe gaat het wel in Rivado?"
„Uitstekend Uw Hoogheid ... uitstekend ..." stamelde de burgemeester, wiens maag even rommelde van zenuwachtigheid.
„Een zeer interessante plaats" vervolgde Boris. „U kunt trotsch zijn op uw kathedraal. Dat is een symphonie in steen ..
„Jawel Uw Hoogheid ..." stamelde de burgemeester.
„Zoodra ik weer eens in Uw gemeente kom, hoop ik hem eens van binnen te bezichtigen en dan moet U me ook dat beroemde Rivadosche bier eens laten proeven. Meneer de burgemeester, het was me aangenaam U te zien."
„O . . . Uw Hoogheid ..." stamelde Panko in een verrukking, die de tranen in zijn oogen deden springen, maar de Prins van Astrakan was al verder gegaan en wendde zich tot meneer Dil, de voorzitter der Vereeniging tot veredeling van het varkensras, een reus, met den kop van een stier, die de hik had van agitatie.
„Wat was dat een verbazend interessante tentoonstelling, meneer Vil," sprak Boris. „Het heeft heel veel indruk op me gemaakt. En voldoet de eierproductie na die kruising aan Uw verwachtingen? Het was buitengewoon belangwekkend en ik



zal het met veel intresse blijven volgen. Meneer Kil, ik hoop U nog eens te ontmoeten."
De toch al puilende oogen van meneer Dil rolden bijna uit hun kassen, maar Boris schreed alweer verder, boog met een rninzamen gÜmlach, maar zonder zich op te houden, tegen de onbeduidende persoonüjkheden, die volgden.
„Pardon Uw Hoogheid," fluisterde Baron Strinkól „dit ging over varkens, een verkeerd a propos en de naam was ook niet geheel juist."
„Dan heeft U me verkeerd ingelicht," sprak Boris ontstemd.
],Het is mogelijk, dat ik wat onduidelijk ben geweest," antwoordde Baron Strinkól op kouden, toon, maar met een verontschuldigend gebaar en dan, haastig: „Die man, met die gele snor is Schmidt... vlak bij U ..."
„Is dat dan die van de kippen?" vroeg Boris, nog ontstemd.
„Neen, pardon, Uw Hoogheid... de auto ... de spontane herkenning ..."
Boris zei niets meer, wendde zich om, maakte een zeer natuurlijk gebaar van verrassing entrad dan met een glimlach van genoegen op den aangeduiden persoon toe; een boersche meneer was het, met een opvallend zonderling zittenden rok.
„Och ... nee maar... meneer Schmidt... dat waardeer ik buitengewoon... om U hier nog eens te ontmoeten.. !"
Baron Strinkól, die een paar passen verder was gegaan, keerde op die woorden blijkbaar verrast terug en luisterde met een verwonderden glimlach toe ...
„U herinnert zich ..." betrok Boris zijn Kamerheer m het
gesprek meneer Schmidt, die zoo vriendelijk was om
mij znn auto te leenen..."
„Ah, juist... juist..." sprak Baron Strinkól.
„O, Hoogheid .. ." stamelde de aangesprokene „het was gerust niks..." '
„Ja, die plotselinge regen ..." zei Baron Strinkól nog.
„Alleraardigst om U nog eens te ontmoeten ..." zei Bons, die vond, dat de spontane botsing nu wel lang genoeg geduurd had, en hij ging verder.



Zijn taak als gastheer liep nu ten einde; nog even dreigde er een kleine verwarring, toen hij bij den Heer Grecso, den secretaris van de Hoenderteelt-tentoonstelling op een deskundigen toon informeerde naar de resultaten van de kruising der Wyandottes met Duitsche diksnoeten, maar meneer Grecso was zoo zenuwachtig, dat hij het niet eens merkte en op alles maar; „Zeker Hoogheid ... o, jawel Hoogheid .. antwoordde, zoodat aan Boris zelf ook de blunder voorbij ging en alleen het gezicht van Baron Strinkól een oogenblik uit den weiwillenden glimlachplooi was geschrokken.
Tien minuten later trokken de vorstelijke personen zich terug; de gasten mengden zich dooreen en de stoutsten onder hen gingen op zoek naar de beroemde bufetten, en laafden zich een weinig teleurgesteld aan thee, die al een beetje lauwig in fraaie japansche koppen stond ingeschonken, aan limonade en droge biskwietjes en aan schijfjes sinaasappel. . . zonder pitjes.
m.
Rita Manola zat op den divan in de solistenkamer van de kleine Hofconcertzaal zacht te praten met haar zuster Eveline, die haar op al haar kunstreizen placht te vergezellen.
„Maar van wie heb je dat gehoord?" vroeg de groote zangeres, terwijl ze voorzichtig keek naar de deur, waar uit enkele minuten te voren de kamerheer, die de beide dames naar de solistenkamer had gebracht, vertrokken was.
„Dat weet ik niet meer," antwoordde Eveline. „Maar het moet gebeurd zijn op een concert hier in de residentie. De pianiste was plotseling verhinderd om Dicellioni te begeleiden en toen ineens kwam in de solistenkamer het bericht, dat de Prins van Astrakan die taak op zich zou nemen."
„En het ging niet goed?"
Eveline lachte.



82
„Midden in een sonate van Beethoven gaf Dicellioni het op."
"Verschrikkelijk! En de Prins?" Die verklaarde erg veel meelij te hebben met den armen violist, die zoo van streek raakte, omdat hij niet gewend was aan een begeleider van zoo'n hoogen rang. En dat zei de Pers natuurlijk ook. Trouwens het klopte prachtig, want Dicellioni was zoo van streek, dat hij drie maanden verpleegd is in een zenuwlijdersgesticht!"
Rita schaterde. '
„De stumperd! En het spel van den Prins...?
„Verrukkehjk... een fougue... een tempo... het was overweldigend geweest...!"
Rita schudde geamuseerd het hoofd. . .
Enfin, dat belooft wat. Vooral omdat de Hofetiquette teer blijkbaar verbiedt, dat er behoorlijk gerepeteerd wordt. Hoewel, dat zegt opzichzelf nog niets, want ik ben eens geheel onvoorbereid door Röntgen begeleid en ik heb nooit heerlijker
8e!,Re?peteeren zal voor den Prins ook niet noodig zijn." sprak Eveline wat spottend.
„O, voor mij ook niet," lachte Rita, „ik zing ... en die me
lief heeft, volgt me!" 
O, Rita, stel je voor ... hoe vreesehjk!" lachte haar zuster. „Maar ik ken je... je bent er heusch toe in staat!
. Nee, maar, daar kun je vast op rekenen, hoor sprak Rita op vastberaden toon. „Ik wacht op niemand...1
Op dat oogenblik werd er aan de deur getikt en trad er een lakei binnen met een bouquet witte en hcht-hla orchideeën, dat hij met een zwijgende buiging Rita aanbood, waarna hij vertrok. ,
„Boris, Prins van Astrakan" las Rita op het kaartje, dat
er aan bengelde. . . ,
Nu " sprak ze, „dat is in ieder geval een veelbelovend beghi. Als het spel van Zijn Hoogheid zoo goed is als zijn bloemen, dan zal het wel schikken en..."
Ze zweeg plotseling, want de deur werd nu nogal luid-



ruchtig opengeworpen en dezelfde lakei van zooeven kondigde op plechtigen toon aan: „Zijn Hoogheid, de Prins van Astrakan."
De beide dames stonden haastig op en maakten een diepe dienaresse voor Boris, die zonder gevolg binnentrad, zoowel Rita als Eveline zeer hoffelijk de hand kuste en haar vervolgens verzocht om weer plaats te nemen, terwijl hij zelf ook ging zitten.
„Ik hoop nu maar, dat U na afloop van het concert tevreden over me zult zijn, juffrouw Manola," sprak bij op een bescheiden toon, waarin echter een zachte ironie zeer hoorbaar was.
„O, Uw Hoogheid," antwoordde Rita, „ik denk, dat er alleen maar sprake kan wezen van het omgekeerde."
„Is U zenuwachtig?"
De groote zangeres glimlachte even.
„Dat niet bepaald, Uw Hoogheid. Maar het is natuurlijk mogelijk, dat de ongewone omgeving, wat invloed heeft op mijn stemming. En dan de wetenschap, dat aan den vleugel niemand minder dan de troonopvolger heeft plaatsgenomen."
Bons knikte ernstig, maar geruststellend en wuifde met de hand.
„Ik heb er nog over gedacht om aan den hofarts te verzoeken U wat broom te geven, maar ik ben van een zeer volgzame natuur... als begeleider, wel te verstaan," besloot hij met een lachje.
„Per slot van rekening is het de componist zelf, die ons de weg wijst," sprak Rita, „ik houd me altijd angstvallig aan de aanwijzingen in de tekst."
Boris knikte.
„Dat is de eenige juiste opvatting, juffrouw Manola. En ik voor mij, voel als ik speel, altijd iets als het fluïde van den componist in mij varen. Zooals ik speel, nusschien dan een nuance ininder technisch volmaakt, zou ook de componist zelf spelen."
„Zoo ..." sprak Rita, even wat verbijsterd „Maar dan is er ook al heel weinig gevaar, Uw Hoogheid, voor een misverstand tusschen U en mij!"
Astrakan ,



„Tenzij, zooals ik zeg, de zenuwen U parten spelen," zei Boris, „maar," vervolgde hij op geruststellenden toon „wanneer U er eens even uit is, dan weet ik dat wel te camoufleeren I .
„O, juist, Uw Hoogheid," sprak Rita, die vermeed in de richting van haar zuster te kijken, „dat is een heele geruststelling voor me."
Boris lachte.
„Het zal U heusch wel meevallen. Zoo, zoo, is dit het programma. Hm... Löwe, Bach, Schubert, Wolff... die hebben geen geheimen voor me. U accompagneert uw zuster ook dikwijls?" vroeg hij dan, zich tot Eveline wendend.
„Ja, Uw Hoogheid. Ik vergezel mijn zuster op al haar kunstreizen'als permanente invalster, zoo de officiëele begeleider eens te elfder ure verhinderd is. En anders mag ik omslaan. Als ik me voor die nederige taak bij Uw Hoogheid mag aanbevelen?"
Maar Boris schudde het hoofd.
„Het is heel vriendelijk van U, maar dat doe ik toch maar liever zelf. Iemand zoo vlak naast me, dat hindert me. Als ik speel, dan geef ik me heelemaal... ik ben er in ... ik ben .. . weg heelemaal weg . . ."
Op dat oogenblik trad de kamerheer, die de dames naar de solistenkamer had gebracht, weer binnen en deelde aan Boris mede, dat het Hof en de gasten hun plaatsen in de zaal hadden ingenomen.
„Is U gereed?" vroeg Boris, zich tot Rita wendend, die dadelijk opstond en boog. „En niet geagiteerd?"
„Neen, ik voel me heel kalm, Uw Hoogheid," antwoordde ze, met een gümlach.
„Mag ik dan de eer hebben?"
En hij bood haar hoffelijk zijn arm.
De kamerheer opende de deur, die naar het podium voerde.
In den zijwand van de concertzaal, was een loge grillée, waarin de regeerende Borissen van vorige generaties, zoo hun



dit geviel, concerten of voordrachten konden bijwonen, zonder dat de hoorders in de zaal iets van hun doorluchtige tegenwoordigheid bemerkten; een gewoonte, welke deze Borissen wellicht hadden afgekeken van sommige Fransche Lodewijken of Hendrikken, die ongeveer op dezelfde manier in de Sainte Chapelle en elders stilletjes de geloovigen beloerden, die den kerkdienst volgden.
De loge grillée in de concertzaal van het paleis der Borissen had de romantiek van haar gebruik echter reeds lang verloren; ze diende alleen nog maar om aan enkele lagere Hofbeambten, die niet in de zaal mochten komen, nu en dan gelegenheid te geven om ook eens mee te luisteren en overigens bleef ze gesloten.
Maar op dezen bizonderen avond had Wladimir aan den intendant den sleutel gevraagd en vergezeld van den jeugdigen Dimitri, trad hij zacht in het wat muf ruikende en stoffige vertrekje, toen het concert al een poosje aan den gang was.
Zoo heel zacht behoefde hij eigenlijk niet te doen, want de bouwmeester dezer kleine in roccoco opgetrokken zaal, had in zijn tijd al drommels goed de kunst verstaan om de accoustiek een beetje aan banden te leggen, wat met het oog op de ietwat intiem-geheimzinnige bestemming der loge dan ook een eisch was geweest.
Immers, zoo een Boris door even te niezen of zich te verslikken, zich dadelijk verraden zou hebben, dan was het ding eenvoudig onbruikbaar geweest; ook plachten die oude Borissen, evenmin als de oude Lodewijken en Hendrikken maar zelden alleen in die knusse verblijf j es te vertoeven en ook het gegiechel van dat gezelschap mocht vooral niet tot het aandachtige auditorium kunnen doordringen.
Een applaus was juist verstorven, toen de beide heeren in het donkere vertrekje voor het dichte rasterwerk plaats namen.
Op de voorste rijen, in stoelen met hooge gekroonde ruggen, waarop koppen van leeuwen gebeeldhouwd waren, die op



de gebruikelijke wijt» hun tong uitstaken tegen alles wat in hun buurt kwam, zat het Hof.
Op de tweede rij, eveneens op gekroonde stoelen, maar van bescheidener afmeting en zonder leeuwenkoppen, zaten de leden van het gevolg.
Op de plaats, waar normaüter een derde rij zou moeten staan, was een gangetje en daarachter, in hun wat onwennig aanvoelende avondtoiletten, zaten in aangename, maar méér burgerlijke fauteuils, de gasten.
Op dit oogenblik staarden die gasten in bestendige belangstelling naar het achterhoofd van den Prins-Regent en naar de haardossen en ooren van Hoogstdezelve gemalin en dochter.
Op het podium wisselde Prins Boris, voor den vleugel gezeten, een paar woorden met den kamerheer, die zich met een eerbiedig-bewonderenden blik voorover boog, om naar Zijn Hoogheid te luisteren, terwijl Rita Manola, die zoolang in een fauteuil, die terzijde van den vleugel stond, had plaats genomen, met een strak gezicht bladerde in een liederbundel en geen blik in de zaal wierp.
„Ik weet het niet," sprak Wladimir, nadat hij eenige oogenblikken scherp had toegekeken, „maar ik zou zoo zeggen, dat Rita vanavond niet gedisponeerd is."
„Hoe kom je daarbij?" vroeg Dimitri verwonderd. „Je hebt haar geluid nog niet gehoord 1"
„Haar geluid? O, dat behoeft ook niet," antwoordde Wladimir. „Maar ik snuif hier een sfeer op ... wacht, ze gaan weer beginnen."
Inderdaad was Boris half opgerezen van zijn pianostoeltje en zei iets tegen de zangeres. Ze neeg even koel met het hoofd en stond op.
„Wat krijgen we?" vroeg Wladimir.
„O süsse Muiter . . . van Löwe," ontcijferde Dimitri in het halfduister der loge op zijn programma.
Eninderdaad moest nu de geestige balladevan Rückert, waarbij Löwe zuMtefijne en plastischemuziek heeft geschreven, volgen.
Het jonge spinstertje, dat op een heerlijken lentedag door



de moeder thuis wordt gehouden en in haar verlangen naar vrijheid, bloemen en liefde, zoo onstuimig op het spinnewiel trapt, dat de draden breken ...
O süsse Mutter, ich kann nicht spinnen Ich kann nicht sitzen im Stüblein innen
lm engen Haus. Es stockt das Radchen, es reisst das Fadchen O süsse Mutter, ich musz hinausl
Der Frühling gucket heil durch die Scheiben Wer kann mm sitzen, wer kann mm bleiben
Und fleissig seint O lasz mich gehen, o loss mich sehen Ob ich kann f liegen ...
Maar er gebeurde iets vreemds.
Boris behandelde het allegro tempo, dat de snelle voetbeweging van het ongeduldige meisje weergeeft, als een soort marche funêbre, terwijl Rita Manola meer voor de realistische weergave scheen te gevoelen en zonder zich aan de begeleiding te storen, de tekst zong, in een tempo, dat ongeveer drie maal sneller was.
„Groote Hemel, wat gebeurt er ...?" schrok Dimitri.
„Wat scheelt er aan?" vroeg WlaóUmir
„Hoor je dat dan niet? Ze zijn niet gelijk . .. het is gewoon verschrikkelijk . . ."
Wlaehmir schudde het hoofd.
„He geniet," sprak hij. „Je moet dit ook niet als een muzikale gebeurtenis beoordeelen, je moét het bekijken van een sportief standpunt. Het is een race, een soort cross-country naar het slotaccoord. De geluiden, die ze voortbrengen zijn bijzaak. Het voetbad van Zijn Hoogheid wint het trouwens verre van zijn piano ..."
„Afschuwelijk . .." kreunde Dimitri, „daar word ik gek van..."



„Nee, nee, . . ." fluisterde Wladimir, „geniet toch mee. Rita heeft hem een voorgift van vijf seconden gegeven . . . maar nu zet ze er ook alles op . . . kolossaal, wat een tempo heeft die vrouw!... Hoor, ze haalt even adem ... hij loopt in ... rrrrrrts ... daar gaat ze weer . .. hupla ... hij springt over een sloot van zes maten ... hij is bij . . . nee . . . 't geeft niks ... ze is alweer voor . . . Bravo! . . . God, wat is dat opwindend . . . Rita is een geboren kunsthaas ... hoor, daar komt hij weer aan ... hij slaat er naast. .. geeft niet... gelijk . . . nee, Bravo! ... hij is voor . . . kranig ...0,0,0,... daar komt de kunsthaas weer opzetten . .. rrrrrt... ze zijn gelijk . . . nee, daar komt weer licht tusschen ... ze loopt uit. .. hou vol, Rita!. . . toe, vooruit Boris, haal op ...! haal op! ... Och arme, nee, daar is geen houen aan ... hoera ... hoera ... Rita is over de eindstreep ... Boems .. .1 Nee, Boris ... te laat... je hebt het verloren . . .!"
Een daverend applaus brak los; de diva neigde nauw merkbaar maar met een eigenaardig lachje, Boris boog te dieper, stond zelfs op om even naar den voorgrond te komen, nam dan Rita's hand en bracht die aan rijn lippen.
De geestdrift, die dit gebaar ontketende, kwam de waanzin nabij.
„Kom," sprak Wladimir, „die opwindende race heeft mijn keel droog gemaakt, laten we gaan kijken of Professor Taü wat voor ons te drinken heeft."
Hij trok Dimitri aan zijn mouw en voerde hem de loge uit.
Professor Tali bewoonde een drietal kamers in denzelfden vleugel van het paleis, waarin zich ook de vertrekken van Boris bevonden.
Hij zat in zijn gezellig ingerichte studeerkamer in een leeren clubfauteuil de krant te lezen en rookte daarbij uit een lange Duitsche pijp, toen de twee jongelui door zijn kamerdienaar werden aangediend.
„Laat de heeren binnenkomen, Orsi."



Orsi boog en sloop even onhoorbaar de kamer uit, als hij er in gekomen was.
Tab vouwde zijn krant op en wierp over zijn lorgnetglazen nog een bhk op de altijd gebogen rug van zijn vertrekkenden dienaar.
Orsi was hem nog maar een paar weken geleden toegevoegd, nadat Franz, de oude, trouwe kamerdienaar, die den Professor, vanaf den eersten dag, dat deze zijn intrek in het Paleis nam, had bediend, gestorven was.
Orsi had ook al een langen staat van dienst als lakei ten Paleize, maar Graaf Malinsky had hem dadelijk na den dood van Franz als diens plaatsvervanger aangewezen.
Voor den vorm had de Huismeester-Generaal wel aan Tali gevraagd, of deze zich met de vervanging kon vereenigen, maar meer dan een vorm was dat ook niet, wijl de Hofetiquette nu eenmaal niet gedoogde, dat men tegen zoo'n beschikking bedenkingen opperde.
Maar welke bedenkingen zou Tali ook eigenlijk tegen die vervanging kunnen hebben?
Hij had Orsi als lakei nooit speciaal opgemerkt en de altijd gebogen houding van den man, zijn wat sluipende manier van doen, en zijn steeds halfdicht geknepen oogen, trokken pas zijn aandacht, toen hij al bij hem in dienst was getreden; ook toonde Orsi een plichtgetrouw dienaar te zijn en meer kon er niet verlangd worden.
„Zoo,... goeden avond .. . Zijn jullie nog op de soiree geweest?" vroeg Tali, toen de jongelui binnentraden.
„Storen we U niet, Professor?" vroeg Dimitri, terwijl ze elkaar de hand drukten.
„Nee, zeker niet... gaat zitten... ik verwachtte Wladimir trouwens. Orsi!"
De kamerdienaar verscheen onmiddellijk.
„Wat drinken jullie," vroeg Tali dan. „Een whisky-soda?"
„Graag, want ik heb een tong als een leeren lap," zei Wladimir en ook Dimitri betuigde zijn instemming met dit voorstel.



„Zorgt daar dan even voor," beval Tali aan zijn kamerdienaar. „En geef maar vier glazen, want ik verwacht nog meer bezoek."
Orsi boog en sloop weg.
„Ongezellig individu is dat," sprak Wladimir hem nakijkend. „Die oude Franz van U was een veel plezieriger type. Ja, graag," besloot hij gretig als Tali hem de sigarettendoos voorhield.
„Ik betreur Franz ook nog dagelijks," zei Tali, „maar ik heb over Orsi toch eigenlijk niet te klagen. Hij doet alleen een beetje spookachtig."
„Hoezoo?" vroeg Dimitri.
„Ja, ik weet het zelf niet goed; ik krijg soms den indruk, dat bij door de gesloten deur binnenkomt," lachte TaH, „maar per slot van rekening is hij toch even goed uit vleesch en beenen opgebouwd als wijzelf. Maar je hebt nog geen antwoord gegeven op mijn vraag of jullie nog op het concert zijn geweest."
„We hadden geen van beiden dienst," zei Dimitri, „maar we" hebben één nummer van het programma bijgewoond in de loge grillée."
Taü gtimlachte met eenige verwondering.
„In de loge grillée? Wat een romaneske inval I En... genoten?" . , ,
„Ik wel," sprak Wladimir. ,»Het was kolossaal opwindend, een muzikale race tusschen Zijn Hoogheid en Rita Manola..."
„En wie won het?"
„Zij . . .! Nu ja, Zijn Hoogheid is een gentleman en dan tegenover een dame! Natuurlijk, als hij gewild had ... Geloof jij ook niet?" besloot bij, ach tot Dimitri wendend.
Ik moet me nog leeren aanpassen aan dezen vorm van mu'siceeren," antwoordde de jeugdige kamerheer, „ik heb nu in hoofdzaak het gevoel, of ik getuige ben geweest van een
m Tab schoot in den lach, doch daar op dat oogenblik Orsi, of zijn geest naar binnenzweefde en de bestelde dranken en



glazen, Zonder eenig waarneembaar gerinkel op een tafeltje plaatste, wachtte hij even tot de kamerdienaar weer verdwenen was, om daarna op een lichtelijk spottend-vermanenden toon tot Dimitri te zeggen:
„Je moet je nog meer toeleggen op de kunst om de waarde der dingen in den Hofsfeer te zien."
„Zeer juist," sprak Wladimir „en de loge grillée is ook eigenlijk geen geschikt verblijf voor een jeugdigen kamerheer. Daar kun je je pas thuis voelen, wanneer je, net als ik, vergrijsd bent in den dienst."
Dimitri zuchtte.
„Ik ben wel eens bang, dat ik voor het kamerheerschap toch enkele gaven mis," sprak hij, terwijl hij opstond en Tali, die wilde gaan bedienen en schenken, dat werk uit de hand nam.
„Ja, feitelijk bestaat er behoefte aan een handboek voor aspirant-kamerheer en," zei Tali.
„Dat zou Wladimir kunnen schrijven," merkte Dimitri op.
„Misschien doe ik het in den vorm van mémoires," zei deze, „te publiceeren, honderd jaar na mijn dood."
„Zouden er dan nog kamerheeren zijn?" roeg Tali zacht.
„In ieder geval kom ik daar niet verder mee," merkte Dimitri op „en ik zou juist zoo'n mooie gelegenheid hebben, om eens studie van de zaak te maken, nu Zijn Hoogheid drie maanden op reis gaat."
„Een tip kan ik je wel geven," sprak Wladimir.
„Tips van hém zijn goud waard," lachte Tali.
„Geef op."
„Gedraag je altijd als een kompas," zei Wladimir, waarna hij een langen teug uit zijn glas nam.
„Dat is geen tip" sprak Dimitri, „dat is een Delfische orakelspreuk. Wat zegt U, Professor?"
Tali haalde zijn schouders op.
„Je moet met Wladimir oppassen," sprak hij „en het orakel van Delf i gaf dikwijls raadselachtige, maar achteraf beschouwd zeer diepzinnige en hoogst wijsgeerige antwoorden."



„Gedraag je als een kompas," herhaalde Wladimir. „Moet ik dan altijd met een vinger naar het Noorden wijzen?"
„Dat is algemeene cosmografie," zei Wladimir „en die kunnen wij niet gebruiken. Elk Hof, al sedert de jaren van Lodewijk XIV heeft zijn eigen particuliere Heelal, een microcosmos, als je wilt, maar waarin alle compassen wijzen naar de zon."
„O, Delfi. . . Delfi.. 1" mompelde Tali op een bewonderenden toon.
„Maar die zon...?" begon Dimitri wat verward.
Op dat oogenblik ging de huistelefoon.
„Daar is-ie" sprak Wladimir.
Tak' nam de microfoon van den haak en luisterde.
„O,... ja zeker, Uw Hoogheid — heel graag ... ja, Wladimir is hier al... heel goed, Uw Hoogheid ..."
Tali legde de microfoon op den haak en Dimitri, die op een wenk van Wlaó^inür was opgestaan, dronk haastig zijn glas leeg en nam afscheid.
„Zie ik je nog, vóór je vertrek?" vroeg Tali, hem de hand reikend.
„Ik hoop nog gelegenheid te hebben om even afscheid te nemen," antwoordde Dimitri, „Servus, Professor, servus Wladimir!"
Dan verliet hij snel de kamer.
Tali nam het leege glas van Dimitri en zette dat in de kast. „Is hij voldoende voorbereid?" vroeg Wlathmir fluisterend. Tali knikte.
„Ik heb hem gezegd, dat je iets van het plan weet, maar dat de bizonderheden je nog onbekend zijn." „Ik zal heel verwonderd zijn," sprak Wladimir. Ze zwegen en wachtten.
Een paar minuten later opende Orsi, die nu toch blijk gaf ook wel gedruisch te kunnen maken, even hard als plotseling de kamerdeur en diende plechtig aan: „Zijn Hoogheid, de Prins van Astrakan."



IV
Tali en Wladimir stonden op en bogen, toen Boris binnenkwam.
Hij had zich nog niet verkleed en kwam blijkbaar rechtstreeksch van het concert naar Tali.
„Goedenavond, meneeren . . ." # Hij reikte beiden de hand en nam plaats in een clubfauteuil, die tegenover dien van Tali voor hem werd aangeschoven.
Tali presenteerde hem een sigaret.
Boris nam er een, en bekeek hem met een even wantrouwende aandacht.
„Het is toch een Radullah ...?" Tali lachte.
„Natuurlijk Uw Hoogheid, ik zou U geen andere durven aanbieden," en hij gaf Boris een vlammetje.
„Ja, 't is gek, maar dat is de eenige sigaret, die me smaakt," sprak Boris „en die me ook altijd even goed bekomt. De keeren, dat ik toevallig een andere soort rookte, raakte ik altijd ontstemd ... ik weet niet... of er psychisch iets in me ontredderd werd ... ik ben nu eenmaal een beetje fijn besnaard ... hè, ja, deze is heerlijk . .." en hij waaide een uitgeblazen rookwolk met half gesloten geniet-oogen naar zich toe. „Waren de heeren op het concert?" vroeg hij daarna wat achteloos weg.
„Nee, Uw Hoogheid," sprak Tali, „het speet me geducht, maar ik had nog een en ander bij te werken. Het was jammer, dat het zoo trof; de gelegenheid om Uw Hoogheid te hooren musiceeren, doet zich helaas, maar al te zelden voor. .. Misschien heeft WlaoUmir ..."
Doch deze schudde het hoofd.
„Ik heb wat laat gedineerd in de stad," sprak hij, „maar toen ik bij het Paleis kwam, meende ik het applaus op straat te hooren."
Boris glimlachte.
„Het succes was inderdaad zeer groot, maar het heeft me



veel inspanning gekost, om alles tot een goed einde te brengen."
„Och kom," sprak Tali, „was Rita Manola niet bizonder gedisponeerd?"
„Haar stem is verrukkelijk," antwoordde Boris, „maar ze was zoo ontzettend nerveus. Ik moest de stoutste bravourstukjes uithalen om bij te blijven. Enfin, het publiek merkt die dingen toch niet op, ik geloof trouwens wel, dat ik er in slaagde om al haar tekortkomingen te camoufleeren. Maar daar moet je een zekere flair voor hebben. .."
Tali en Wladimir knikten met zichtbare bewondering.
„Zij heeft dat natuurlijk wel begrepen," sprak de laatste „en zij zal er U ook wel zeer dankbaar voor zijn."
„Ja, want op een Hofconcert worden reputaties gemaakt en verloren," merkte Tali op. „Mag ik Uw Hoogheid een whisky-soda aanbieden?"
„Graag. Het is toch White Label?"
„Natuurlijk Uw Hoogheid, ik weet dat U elk ander merk verafschuwt," en Tali stond op, maar Wladimir was hem voor.
„Pardon, aan mij de eer om Zetha te bedienen."
„Hij kent mijn smaak," lachte Boris.
„En nu, meneeren," sprak de laatste even later, terwijl hij zijn perelend glas ophief, en de anderen met een gebaar even toedronk, „gaan we met uw goedvinden eens praten over het plan..."
„Over het plan ...?" herhaalde Wladimir met een niet geheel begrijpend gezicht.
„Is hij nog niet op de hoogte?" vroeg Boris, zich tot Tali wendend.
„Alleen in zeer grove trekken heb ik er hem iets van kunnen mededeelen, Uw Hoogheid, Maar laat ik even een kort overzicht geven. Kijk," begon hij dan, zich tot Wladimir wendend, „zooals je weet, zal Zijn Hoogheid over een half jaar den troon bestijgen en vanaf dat oogenblik is practisch voor goed de kans verkeken, dat Zijn Hoogheid nog ooit



gelegenheid zal krijgen zich alleen en onopgemerkt temidden van zijn onderdanen te bewegen, teneinde van nabij de wenschen en nooden van het Volk, maar ook zijn geestesgesteldheid te kunnen bestudeeren." „Juist," zei Boris.
„Nu biedt zich die gelegenheid nog op een zeer bizondere wijze aan" vervolgde Tali, „omdat Zijn Hoogheid op het punt Staat met mij, strikt incognito, voor een paar maanden naar Duitschland en Italië te gaan."
„Naar Duitschland en Italië ..." herhaalde Wladimir met een eenigszins onnoozel gezicht „en moet Zetha daar een studie van zijn onderdanen maken?"
Boris lachte en gaf een knipoogje van verstandhouding aan Tali.
„Dat is een bizonder schrandere opmerking van je," sprak hij dan op een ietwat spottenden toon, „maar het probleem is ook juist: Hoe reis ik officieus als Graaf Malta in Duitschland en Italië, terwijl mijn levende corpus toch in Palonië blijft?"
Nu keek Wladimir zoo beteuterd, dat Boris schaterlachte en ook over Tali's gezicht zonde een vroohjke glimlach.
„Wladimir," sprak Boris,, ,de menschen zeggen, dat wij iets op elkaar gelijken. Ik zelf zie dat zoo niet. . ."
„De bewering is buitengewoon vleiend voorme,"zei Wladimir.
„Ik kan me begrijpen," vervolgde Boris, „dat menschen, die nooit persoonlijk met ons in aanraking kwamen, en ons alleen van onze portretten kennen, zooiets kunnen beweren. We hebben ongeveer dezelfde postuur."
„Uha is wat slanker, zou ik zoo zeggen," merkte Wladimir op, die nu blijkbaar voor het eerst het voorkomen van den Prins eens zorgvuldig bestudeerde, „maar Uha heeft in de oogen en in heel de houding dat ick-en-weet-niet-wat, dat het erfstuk van het geslacht der Borissen is."
Boris knikte.
„Nu ja, maar zoo ver gaat de gelijkenis ook niet op; er is onderscheid."



„En er zijn kunstmiddelen," viel Tali hier in, „die de verschillen kunnen retoucheeren en de overeenkomsten versterken ..."
„Goed," sprak Wladimir. „Nemen we dus aan, dat ik met kunst en vhegwerk inderdaad zóó ben te verfraaien, dat ik uit de verte inderdaad een beetje op Zetha gelijk. Wat dan?"
„Dan" zei Boris, „zou er door Duitsch'and en Italië een pseudo-Graaf Malta kunnen reizen, terwijl er hier in Palonië een jongmensch opduikt, dat niemand kent."
Wladimir scheen een oogenblik perplex en keek Boris aan.
„Een stout plan ... een zèèr stout plan ..." sprak hij dan.
„Het is... Wacht je nog meer bezoek?" vroeg Boris, plots zichzelf onderbrekend, terwijl hij naar de deur keek.
„Bezoek?" vroeg Tali verwonderd. „Niet dat ik weet. Hoezoo?"
„O ... ik dacht, dat de deur openging . . ." antwoordde Boris.
Tali stond op, ging naar de deur toe, welke toch gesloten bleek te zijn, opende die, trad even in de helder verlichte gang en keek links en rechts.
„Er is niemand," sprak hij, terwijl hij zijn plaats weer innam.
„Dan heb ik het me zeker verbeeld," zei Boris. „Maar Wladimir, ik hoef waarschijnlijk niet duidelijker te zijn, hè? Hoe denk jij er over?"
„Ik denk," antwoordde de aangesprokene, „dat de rol, die Uha mij in deze „Comedy of errors" wilt laten spelen, zeker niet de zwaarste zal zijn."
„Waarom niet?"
„Wel, ik zal het als een Graaf Malta, waarin ieder toch de Prins van Astrakan zalmeenen te herkennen, niet heel moeilijk hebben. Hulp en attenties allerwege. Hoogstens zou ik wat last kunnen hebben van de geweldige populariteit, die Uha nu eenmaal in heel Europa geniet. Maar ik heb oprecht eerbied voor den moed, die Uha aan den dag legt, om in dit blijspel zelf de hoofdrol te gaan vervullen."



Boris glimlachte wat misprijzend.
„Is er dan zooveel moed voor noodig, om gedurende eenige weken te leven op dezelfde manier, waarop duizenden van mijn onderdanen plegen te leven?"
Tali knikte.
„Die opmerking is zeer ad rem, Uw Hoogheid. Er zal echter een zekere mate van zelfbeheersching noodig zijn, wanneer het bijvoorbeeld in een gezelschap, waarin Uw HoogheicLyertoeft, ten eenenmale ontbreekt aan de deferentie voor uw persoon, waaraan Uw Hoogheid nu eenmaal gewoon is."
Er trok weer een rimpel in Boris hoofd, het vaste teeken, dat hij ontstemd was.
„Ik heb me altijd verbeeld," sprak hij dan, wat koel, „dat de deferentie, die men tegenover mij in acht pleegt te nemen, maar voor een betrekkelijk klein deel den Kroonprins geldt, en voor een veel belangrijker deel den mensch."
„Ongetwijfeld 1" riep Tali, haastig uit. „Maar in de gewone burgerlijke samenleving heeft men nu eenmaal niet steeds gelegenheid om zijn beste menschelijke eigenschappen in voldoende mate op den voorgrond te brengen."
Boris wuifde dit bezwaar met een luchtige handbeweging weg.
„In dat opzicht voel ik me nochtans vrij sterk," sprak hij. „Ik ken mezelf. Ik weet zeer goed in welke opzichten ik — met alle bescheidenheid — boven de middelmaat uitsteek. En ik ken ook zeer goed mijn eigen kleine zwakheden. Ja, ja, ..." vervolgde hij met een sussend handgebaar, als zoowel Tali als Wladimir een zacht grommend protest heten hooren, „mijn kleine zwakheden, maar die weet ik wel zoo te verbergen, dat anderen die nooit ontdekken. Ik vrees die fameuze burgerlijke samenleving dan ook heelemaal niet. Integendeel, ik vind het ontzaggelijk aardig, om me daarin eens een poos te bewegen. Wladimir, kan ik op je rekenen?"
„Zu Befehl!" sprak deze, „maar dan op voorwaarde, dat



Professor Tali er voor zorgt, dat ik inderdaad een beetje op Uha zal gelijken I"
„Daar sta ik voorin!" riep Tali uit.
„Maar," zei Wladimir dan. „In welk incognito waagt Uha zich dan in de jungle der burgerlijke samenleving?"
„Ik ga het niet zoeken in sloppen en stegen," antwoordde Boris. „Ik heb geen Jack London-natuur. Ik zal in den beschaafden en behoorlijk gesitueerden middenstand blijven en daar opduiken als een zekeren Hans Marody, tout court en cleanshaven."
„Wat," riep Wladimir met ontzetting uit, „Cleanshaven? Dus Uw knevel en sik moeten geofferd worden?" Tali lachte.
„Ik denk, dat Zijn Hoogheid dat geen offer van beteekenis acht," sprak hij.
„Welnee," lachte Boris, „en als het me zou berouwen, dan heb ik ze in veertien dagen immers weer terug!"
„In veertien dagen!" riep Wladimir uit. „Wat een enorm sterken haargroei, wat een ongeloofelijke vitaliteit! Maar één vraag. Wie zijn er in het geheim?"
„Buiten ons drieën, niemand," antwoordde Boris.
„Prinses Nasja?"
„Volstrekt niet! Vrouwen kunnen geen geheimen bewaren. Maar nu nog enkele détails. Ik vertrek op den afgesproken tijd met Tali en reis jij dan met ons mee tot München. Dat zal geen bizondere aandacht trekken, omdat je mijn adjudant bent. We kunnen er een klein persbericht van lanceeren."
„Dat is een goed idee," sprak Tali, die snel een aanteekening maakte.
„In München zal de metamorfose plaatsvinden en den volgenden dag overschrijdt Hans Marody de grenzen van Palonië en neemt voorloopig zijn intrek in een hotel in Balto, want in de residentie waag ik me niet."
„We dienen toch contact met elkaar te houden," merkte Wladimir op.
„Natuurlijk. En mijn brieven aan den Prins-Regent en aan



Prinses Nasja moeten door jou verzonden worden. Maar ik ben geen briefschrijver, dus dat intermediair zal je wel niet vermoeien en hier Tali zorgt wel, dat ik voldoende geld op zak houd."
„Dat is ook nog een nieuwe sensatie voor Uha," lachte Wladimir. „Geld op zak. Geld uitgeven! Nu ik er niet bij ben als uw tijdelijke thesaurier!"
„Verbeeldt dat ook al een kunst, waar je in moet grootgebracht zijn om het behoorlijk te doen . . . geld uitgeven?" vroeg Boris op een verachtelijken toon.
„Nee," antwoordde Wladimir, „geld uitgeven, dat doe je bijna automatisch, zoo lang je het hebt, maar toch ..."
„O, ik ontveins me niet, dat ik eenige risico loop," sprak Boris, „ik zal ook heel voorzichtig moeten zijn in mijn omgang met vrouwen. Ik schijn nu eenmaal iets over me te hebben, dat alle vrouwen fascineert. Dat is nu niet gevaarlijk voor me, want mijn positie als Kroonprins houdt ze vanzelf op een afstand. Maar als ze in mij niét meer den Kroonprins vermoeden en alleen den cavalier zien ...!"
„Bliksem, ja," sprak Wladimir verschrikt, „dat zou Uha wel eens benauwde oogenblikken kunnen bezorgen."
„Zouden de afgeschoren sik en knevel niet een eenigszins remmende invloed op die opdringerige aanhaligheid uitoefenen?" vroeg Tali.
„Ik hoop het," antwoordde Boris, „overigens is dat een pikante zijde van het avontuur, dat ik zeker niet heelemaal uit den weg zal gaan."
„Uha,... Uha ... wees voorzichtig!" waarschuwde Wladimir. „Het is zulk verduiveld gevaarlijk goedje! Nietwaar Professor?"
Tali lachte.
„Mijn ervaring op dat gebied is zeer gering," sprak hij, „maar ik geloof, dat dit Zijn Hoogheid wel toevertrouwd is!"
Boris lachte, dronk zijn glas uit en stond op.
„Ho, wat gebeurt daar?" riep Wladimir, toen er op hefc-
Astrakan 4



zelfde oogenblik met een dreunenden slag in de kamer naastaan iets om scheen te vallen.
Tah, die evenals Wladimir was opgestaan, keek in de richting, waar het geluid vandaan was gekomen; dat was daar zijn eetkamer, die door schuifdeuren, waarvoor zware gordijnen hingen, van zijn zitkamer was gescheiden.
„Pardon . . . een oogenblik . .." sprak hij dan binnensmonds, terwijl hij haastig achter die gordijnen een der deuren wegschoof en licht maakte.
Maar in de eetkamer heerschte een volmaakte orde.
Tah knipte het licht uit, en kwam weer binnen.
„Het was blijkbaar elders," sprak hij dan, terwijl hij meteen belde.
„Ik wil de heeren niet langer van hun nachtrust berooven," sprak Boris, „morgen hebben we nog tijd genoeg om verschillende onderdeden te regelen, ... Bonsoir, Tali.. . Wladimir . .."
Hij reikte beide heeren de hand en toen hij zich omwendde, stond Orsi bij de reeds onhoorbaar geopende deur, strak in de houding.
Boris vertrok, gevolgd door Orsi.
Tali en Wladimir, die weer hadden plaatsgenomen, zwegen eenige oogenblikken, dan, terwijl er een glimlach door zijn .lorgnetglazen lichtte, sprak Tali zacht: „Wel? ... Wat zeg je wel van onzen dapperen Prins?"
Wladimir lachte.
„Dat moet gezegd worden: Aan zelfvertrouwen ontbreekt het hem niet. Maar dat wisten we trouwens wel." Tali knikte.
„Inderdaad. Maar aan inzicht ontbreekt het hem maar al te zeer. Hij verkeert heusch in de meening, dat hij zijn onderdanen gaat bestudeeren, maar als het geval verloopt, zooals ik het me voorstel, en zooals ik het ook hoop, dan zal het niet het volk zijn, dat hij zal leeren kennen, maar zichzelf..
„En of die kennismaking mee zal vallen..?" sprak Wladimir met een bedenkelijk gezicht.



„Zelfkennis is altijd teleurstellend, zoo niet beschamend," sprak Tah.
„Arme, goeie Kaha," zuchtte Wladimir, „maar hij heeft het zoo noodig. ... hij heeft het zoo broodnoodig..." Wladimir stond op.
„Het was met dat al een zeer vruchtbaren avond," vervolgde hij, „maar ik Iaat U nu verder aan uw studie en ga als een brave jongeling eens vroeg naar bed. Mag ik nog een sigaret nemen?"
„Zeker, ga je gang."
„Het zijn toch wel Radullahs?" spotte Wladimir. Tah lachte.
„Wat een grappige inbeelding, hè? En met zulke onbenulligheden meent hij interessant te zijn?"
„En het zijn niet eens Radullahs?"
„Welnee. Het is een doodgewone Turksche sigaret, van den Hemel mag weten welke fabriek. Maar ik dank je intusschen zeer voor je voortreffelijke diplomatieke hulp, Wladimir. Jij kent Zijn Hoogheid als geen ander."
„De psyche van Zijn Hoogheid is niet erg gecompliceerd," lachte hij, „een kind kan in zijn ziel lezen."
„Mits het kind niet verblind wordt door het Royaltyaureool," zei Tah.
„En daar hebben heele volksstammen last van," lachte Wladimir, „maar nu ga ik het meenen. Wel te rusten, Professor!"
Zoodra Wladimir vertrokken was, trad Tah andermaal in de eetkamer, maakte daar opnieuw licht en keek scherp rond. Hij trad naar de deur, die uitkwam op de gang; die deur was aan de binnenzijde gesloten; de sleutel stak in het slot.
Tah trok hem er uit, bekeek hem, de baard glom vettig in het licht; blijkbaar was bij kort te voren gesmeerd. Tah stak den sleutel opnieuw in het slot, probeerde of er iets geforceerd was, maar de veering werkte voortreffelijk en vrijwel geluidloos.



Hij haalde zijn schouders op, en wilde terugkeeren naar zijn studeerkamer, maar juist toen hij het licht wilde uitdoen, viel zijn oog op iets, wat op het vloerkleed lag.
Hij bukte zich, en raapte het op: het was de afgebroken knop van een stoelleuning en meteen zag hij, dat die afkomstig was van den stoel, die bij de schuifdeuren stond.
Een oogenblik stond Tah besluiteloos, dan, plotseling besloten, deed hij het licht uit en trad hij zijn studeerkamer weer binnen.
Hij legde den afgebroken knop op het tafeltje, naast het blad, waarop de glazen en flesschen stonden, vervolgens ging bij in zijn clubfauteuil zitten, nam een krant, vouwde die open, maakte met zijn nagel een kleine opening in het papier, en schelde.
Toen Orsi binnenkwam, zat de Professor achter zijn krant, die hij het zakken.
„Orsi," sprak hij, „je kunt die glazen en flesschen en die aschboel meenemen en dan heb ik je niet meer noodig vanavond. Roep me morgen om zeven uur."
En Tah vervolgde zijn lectuur.
„Om zeven uur, jawel Professor," zei Orsi op zijn gewonen onderworpen zachten toon. Hij zette de leege glazen in elkaar, plaatste ook de aschbak op het blad. Dan plotseling zag hij den knop liggen; hij strekte er zijn hand al naar uit, maar ineens gingen zijn gluipende oogen naar den lezenden Professor en als deze zich niet verroerde, wendde hij het hoofd, keek snel en scherp naar de gordijnen voor de schuifdeuren. Vervolgens nam hij voorzichtig den knop in de hand, keek naar de breukvlakte, loerde opnieuw naar Tah en legde den knop dan weer zachtjes neer.
Hij nam het blad op, wendde zich om, teneinde heen te gaan.
„Wel te rusten, Professor."
„Wel te rusten ..." zei Tah, als terloops, maar dan plotseling, of hem iets inviel, liet hij de krant zakken. „O, ja,



Orsi... die knop ..." en hij keek den kamerdienaar scherp aan.
„Hoe zegt U, Professor?" vroeg Orsi, die zich dadelijk had omgewend.
„Die knop," herhaalde Tah, zonder hem met zijn blik los te laten.
„Die knop?"
„Ja, daar op tafel."
Orsi keerde terug, keek naar de verkeerde tafel. „Nee, daar . |." wees Tah.
„Och ... dit..." begreep Orsi nu, terwijl bij het blad even uit zijn handen zette en het aangewezen voorwerp opnam. „Hé ... dat... e ... dat lijkt wel een knop van een stoelleuning."
„Ja, die lag op den grond in de eetkamer."
„In de eetkamer? ... Och, zeker er af gevallen. Want het is al een oude breuk, kijkt U maar."
Tah had dit allang gezien en bepaalde zich er toe, om even te knikken.
Orsi legde het ding nu op het blad, dat hij weer opnam.
„Ik zal hem er morgen dadelijk weer laten ophjmen, Professor."
Dan ging bij heen.
Tah keek hem na en in zijn voorhoofd trokken een paar rimpels.
V.
Hofbericht.
In een salonrijtuig van den Koninklijken trein, dat gekoppeld was aan den gewonen expres van 9.80, vertrok hedenmorgen onze beminde troonopvolger, Z.K.H. de Prins van Astrakan naar München, Z.K.H., die reist onder den naam van Graaf Malta,



zal in de voornaamste steden van Duitschland en Italië de grootste kunstinstellingen en musea bezoeken, ter bekroning der kunsthistorische studiën, welke Z.K.H. die, naar men verzekert reeds thans tot de beste kunstkenners van ons land behoort, onder leiding van Zijn gouverneur maakte.
Z.K.H. is vergezeld van zijn adjudant, ritmeester Wladimir, Baron von Rugi-Beni en zijn gouverneur,Professor Dr. Sergei Tali.
In de Koninklijke wachtkamer, die zoowel aan de straatzijde, als aan de perronzijde toegankelijk was over den bekenden smyrnalooper, met de Koninklijke emblemen, waren in verband met het incognito van Z.K.H. ter uitgeleide slechts aanwezig de Burgemeester der Residentie, Jhr. Mr. Dr. Caligari en de Commandant der lijfgarde van Z.K.H. Kolonel Melio, Graaf von und zu Talihalikan.
Nadat Z.K.H. zich eenige oogenblikken met deze heeren op Zijn bekende ongedwongen wijze had onderhouden, nam Hij met Zijn gevolg plaats in het Hofrijtuig, na tevoren den stationschef, den Heer Mariofski met een paar vriendelijke woorden en een handdruk, bedankt te hebben voor zijn goede zorgen.
Z.K.H. droeg een eenvoudig, maar zeer smaakvol reiskostuum van havannakleurige wollen stof en een bruin vilten hoed met zwart zijden band.
Zooals immer, stal Z.K.H. de harten van alle aanwezigen door de wijze, waarop Hij glimlachend een groetend gebaar met de hand maakte tegen de persfotografen en de operateurs der filmcamera's, die met bizondere toestemming van Z.K.H. op het perron waren toegelaten.
Precies op tijd gaf de heer Mariofski het sein tot vertrek en verliet de zware trein met den Koninklijken passagier het station der Residentie.
Een hartelijk vaarwel en tot weerziens aan onzen charmanten en populairen troonopvolger!
Dit bericht stond in de Avondeditie van de Residentiebode van Maandag 12 Juni en op Dinsdag 13 Juni, des avonds om



zeven uur, stapte op het Centraalstation te Balto uit den sneltrein, die van München kwam, de heer Hans Marody.
Hans Marody moest even een gevoel van verwondering verwerken, toen niemand op hem toetrad om hem te verwelkomen, maar dan begreep hij, dat hetgeen hij voor alles van noode had, een witkiel was.
Hij keek naar zoo'n man uit, maar werd dadelijk door den menschenstroom, die naar den uitgang jachtte, meegevoerd en gedrongen en pas na eenige duwen en pardons en onvriendelijke woorden, slaagde hij erin om weer bij zijn coupé terug te komen.
„Hei zeg, witkiel, kom jij es even hier!" riep hij, toen er zoo'n man voorbij hem ging, maar deze hep, met een stapel bagagestukken op zijn rug door, zonder Hans zelfs aan te zien.
Er kwam een andere.
„Witkiel 1... Hei, man ... hoor je niet dat ik je roep?"
„Ik heb maar twee handen, meneer. Wacht je beurt af," zei de geroepene, die al vier valiezen droeg.
Hans Marody werd zeer rood in zijn gezicht en bleef wat beteuterd voor zijn coupé staan.
„Past er op!" riep een zwarte kerel met een hamer, die overal tegen de wielassen sloeg.
Hans sprong haastig opzij.
„Hoe krijg ik hier een witkiel?" vroeg hij dan aan den treinsmid.
„D'r zal d'r zoo wel een terugkomen," antwoordde de man, die al doorliep, „maar denk U d'r om, de trein wordt sebiet achteruitgezet.''
„Maar mijn bagage ligt nog in het net!" riep Hans.
„Nou, haalt d'r die dan uit," zei de treinsmid en spoedde zich verder.
Het gelaat van Hans Marody werd ten tweede male rood, maar hij klom terug in het rijtuig, tilde de suitcase en de citybag uit het net en juist stond hij met die dingen weer op het perron, toen een andere zwarte kerel hem verschrikte met een plotseling: „Denk er om!" en met een slag de coupé-



deur dichtgooide; meteen begon de trein terug te rijden.
Evenwel kwam er nu toch ook een witkiel opdagen.
„Bagage, meneer?" en zonder het antwoord op deze overbodige vraag af te wachten, nam hij de twee stukken in de hand. „Taxi, meneer?"
„Ja, naar Hotel Centraal."
„Centraal? De bus zal wel weg wezen. Loop U maar achter me an."
Hans Marody gehoorzaamde en volgde den man, die in een verbijsterend snel tempo langs het al bijna geheel verlaten perron naar den uitgang hep.
Uit het wachthuisje bij de tourniquet schoot een controleur; de witkiel bleef staan.
„Nou, waarom blijf je staan?" vroeg Hans verwonderd. De witkiel, die een man van weinig woorden scheen te zijn, gebaarde met een hoofdwenk naar den controleur, en verlegde met een hoofdbeweging zijn pruim van de linker naar de rechterwang.
„Uw kaartje," zei die.
„Mijn kaartje?" vroeg Hans verbaasd, maar dan ineens begrijpend: „O, mijn spoorkaartje."
„Ja, wat anders?" zei de controleur.
Hans zocht in zijn vestjeszak, maar daar zat het niet in, dan in een andere zak, vervolgens in een derde ... „Dat is gek ..." prevelde hij en hij begon, wat zenuwachtig te tasten in de volgende zakken.
De controleur keek toe, draaide met zijn duimen en trok zijn wenkbrauwen op, de witkiel zette de suitcase neer en veegde met een mouw het zweet van zijn voorhoofd.
Hans, die nu al zijn zakken had afgetast begon weer van voren af aan.
„Ja, U zult wel zeggen . . ." begon hij, slikkend van agitatie.
„Ik zeg niks," zei de controleur ijskoud en wisselde een bhk met den witkiel, die een deuntje begon te fluiten.
Maar plotseling hief de afgrijsehjk kalme controleur een arm op en wees naar den hoed van Hans.



„O, God ... ja!" riep deze, zijn hoed van rijn hoofd rukkend, in het lint van welken hoed het gezochte ding naar buiten stak.
„Gelukkig, 't kind ister," zei de witkiel, die opstond. De tourniquet rinkelde en even later stond Hans buiten het station.
„As U nou effies bij de rommel blijft staan, dan gaan ik op snor naar een taxi," zei de witkiel, die de bagage bijna op de teenen van Hans neerkwakte.
„Een beetje voorzichtig," zei Hans ontstemd, maar de man was al weg; Hans zag hem springen en glijden tusschen het drukke verkeer en het lawaai op den rijweg en ten slotte verdwijnen.
Ja, Hans Marody was kwaad. Dat was een stommiteit van Tah en Wladimir om niet te zorgen, dat hij hier werd afgehaald met een auto. Maar meteen schoot het hem te binnen, dat hij al die soort voorzorgen zelf had afgewezen. Dat was niet noodig, had hij gezegd, dat kon een kind wel. Je nam een witkiel, een taxi en zoo kwam je vanzelf, waar je wezen moest. En dat zou nu trouwens ook wel gebeuren, al had hij dan nu even door toevallige omstandigheden een beetje pech.
Plotseling reed er een taxi aan, zwenkte voor het trottoir en tot Hans' verwondering sprong daar, eer de wagen nog stilhield, de witkiel uit, die zonder iets te zeggen de bagage weer opnam en bij den chauffeur deponeerde, waarna hij weer op Hans toetrad. „Ziezoo" zei, en opnieuw met zijn mouw het zweet van zijn voorhoofd veegde.
„Ziedaar, vriend," sprak Hans, verheugd, dat de zaak nu toch in orde kwam en hij reikte den witkiel een kwartje toe.
Maar deze bekeek het kwartje, zag Hans aan en begon te lachen.
„Wat is dat, meneer?" „Voor je moeite."
„Moeite? Niks geen moeite," zei de witkiel. „Het tarief



is zestig cent, en as U d'r een gulden van maakt, dan zeg ik nog maar net dankie."
De chauffeur boog zijn lichaam wat naar buiten, kneep zijn mond samen en luisterde.
Hans aarzelde. Wlacümir had hem er ernstig voor gewaarschuwd om zich vooral niet te laten afzetten door pakjesdragers, chauffeurs en dergelijke heden, maar daar hij toch wel erg naar het einde van dit incident verlangde, haalde hij nog maar wat klein geld te voorschijn, nam een kwartje, een dubbeltje en een stuiver en reikte dit den witkiel toe.
„Hier dan, dit is meer dan genoeg; ga nu maar heen vriend; nu moet je tevreden zijn."
De witkiel monsterde het geld op zijn open hand.
„Potdome meneer," sprak hij dan, „vijf heele centen... nee ... neem die nou terug, man ... je mot er niet zoo mee gooien... je rineweert je heele femihe op zoo'n wijs," en hij hield Hans het stuivertje voor.
„Hotel Centraal," beval Hans kortaf en stapte haastig in de taxi.
„Hotel Centrèl..." bauwde de witkiel hem na en dan tot den chauffeur: „Piet, jo, doe 'n beetje voorzichtig met 'm ... dat 's de nieuwe chef-bordewasscher ... bezjoer Beron!" en de booze man nam spottend zijn pet af, maakte een diepe buiging voor Hans, spoog meteen op den grond.
Hans wendde verschrikt het hoofd, maar gelukkig reed hij op hetzelfde oogenblik weg.
Vervloekt nog toe, wat een afgrijselijk iets was het, om zoo te reizen ... Zouden al die menschen nu zoo vijandig en onbeschoft zijn? Gekheid 1 Het toeval moest hem hier parten spelen. Die witkiel was beslist een communist van de ergste soort... en die andere spoorkerels waren al even groote vlegels ... enfin, dat was alvast heel goed, dat hij dat nu zelf eens constateerde ... de Minister van Justitie was ook veel te slap ... maar eens een flinke opruiming houden onder dat tuig ... het oude stelsel was nog zoo kwaad niet... snel recht... ophangen maar of anders deporteeren... die



witkiel moest in ieder geval verwijderd worden ... als er geen eerbied meer is voor het Koninklijk huis ... o, ja, . . . dat kwam hier niet in 't geding . . . maar toch . . .
Hij keek Uit het raampje, maar er was niets wat hem bekend voorkwam; hij was hier trouwens maar eens een keer geweest om een eerste steen te leggen voor een ziekenhuis, of een kerk, hij wist het niet precies meer, maar toen was alles vol groen en vlaggen en een enthousiasme . .. bepaald aangrijpend!
Hij glimlachte.
Toch wel aardig om in deze vieze taxi, die naar benzine en tabak stonk, hier nu zijn tweede intocht te doen, zonder dat iemand het wist.
Hij keek door de voorruit en zag het profiel van den chauffeur, als deze even opzij keek; ook geen aantrekkelijk type en blijkbaar was hij een vriend van den witkiel. Goed, dat hij het wist; onder die taxibestuurders moest ook maar eens een Opruiming gehouden worden.
Ineens zwenkte de taxi, minderde vaart en stopte een oogenblik later voor het bordes van een hotel.
Hans bleef zitten in de verwachting, dat er wel iemand zou komen om het portier te openen; de chauffeur bleef ook zitten, morrelde wat aan een handle en keek op den taximeter. Eerst dan wendde hij het hoofd en een zichtbare verwondering gleed over zijn tronie, toen hij zag, dat zijn passagier nog geen aanstalten maakte om uit te stappen. Hij klom uit zijn zitplaats en kwam nu zelf open doen.
„U zee toch Hotel Centraal?"
„Ja, zeker."
„Dat 's hier."
„O . .."
Hans stapte nu ook uit, keek naar boven in lichte verwondering, dat er nu nog geen chef de réception of zoo iets de trappen kwam afsnellen. Maar uit een draaideur verscheen nu toch een wat trage man, met een groene schort voor.
„Hei, jó ... schiet es 'n beetje op ... bagage . . .!" riep



de chauffeur, die de suitcase en de city-bag maar vast op de straat zette.
„Heeft U besproken?" vroeg de huisknecht nu naderbij gekomen.
„Ja..." antwoordde Hans een beetje onzeker en bij hep meteen maar haastig het bordes op, want er was iets, dat hem er tegen op deed zien, om zelf met dezen chauffeur af te rekenen.
Door de draaideur kwam hij in een hall, waar een juffrouw in een zwarte japon, achter een soort toonbank, aan een lessenaar zat te schrijven.
„Ik ben Marody," sprak Hans, „ik heb kamers besproken."
„Marody?" herhaalde de juffrouw. „Ik zal even voor U zien" en ze sloeg een register op.
,iMeneer H. Marody," herhaalde ze dan; ze knikte en drukte op een belknop, zei nog j|iets, wat Hans niet verstond en ging^ voort met haar werk.
Hans voelde zich onbehagelijk; door de draaideur kwam stootend en stompend met de bagage, de knecht met de groene schort.
„Acht en veertig en negen en veertig" zei de juffrouw; ze haakte een sleutel van een bord en reikte dien den huisknecht toe. „LiftI" riep ze dan, waarna ze weer voortging met haar werk.
„De taxi moet nog betaald" zei de huisknecht.
„Doet U dat maar voor me en zet U het op de rekening," zei Hans haastig.
„Goed, meneer."
„Als U me maar volgen wilt," zei de huisknecht nu en hij ging Hans voor naar de lift.
Op de eerste étage van het eenvoudige, maar keurige hotel, ging het nu toch iets minder zakelijk toe dan beneden; een soort chef in een rok, maakte tenminste een vluchtige buiging voor Hans, nam den sleutel van den huisknecht over en achter elkaar, de chef voorop, dan Hans en dan de knecht, schreden ze daarna een beetje ongemotiveerd haastig



over den dikken looper door de helder verhchte gang.
„Dit zijn de kamers," sprak even later de chef, nadat hij een deur geopend had, waarna hij met een tweede vluchtige buiging en een glimlach van serviele welwillendheid verdween.
De huisknecht zette de bagage neer. „Hoeveel krijg je?" vroeg Hans.
De huisknecht wierp een snelle blik achter zich naar de deur, waarbij zooeven de chef gestaan had en zei dan: „Dat laat ik aan uw beleefdheid over, meneer."
Hans gaf hem een kwartje.
„Dank U beleefd, meneer," zei de man en vertrok haastig.
„Daar..." mompelde Hans, „dat is de proef op de som, dat die witkiel me heeft bedrogen. Een kwartje was ruim voldoende ... wacht maar, we zuilen dat heer . .."
De kamers zagen er heel goed uit; Hans had de beschikking over een zitkamer, die keurig gemeubeld was en door een deur, waarvoor een portière hing, gescheiden was van zijn slaapkamer, waarachter een badkamer <volgde. Juist toen hij dat alles eens bekeken had en terug kwam in de zitkamer, werd er geklopt en trad de chef weer binnen met een blocnote in de hand.
„Zou ik U even mogen lastig vallen?" vroeg hij, met zijn gewone buiging.
Hans nam de blocnote, die opgaven bevatte voor het politieregister en bekeek ze.
„Wat is dat?" vroeg hij dan een beetje wantrouwig.
De chef glimlachte.
„Voor de politie, meneer."
Hans zag hem even aan, en begon dan de formulieren te lezen. Naam, voornamen, beroep, woonplaats, geboortejaar en datum ... een rimpel van wrevel trok op zijn voorhoofd.
„Twijfelt U aan mijn identiteit?" vroeg hij dan, plots zeer uit de hoogte.
De chef glimlachte nog, maar scheen toch even verwonderd.



„Het is maar een formaliteit, meneer."
„Dat is wel mogelijk, maar ik vind het buitengewoon onwellevend tegenover een gast," sprak Hans, de blocnote opzij schuivend.
De chef aarzelde even en verstrakte.
„Maar welk bezwaar heeft U er eigenhjk tegen?"
„Daar hoef Ik U toch zeker geen rekenschap van te geven," antwoordde Hans met stemverheffing en dan kort en gebiedend: „Ik wensch alleen gelaten te worden."
De chef zei niets meer, haalde even zijn schouders op en ging heen.
Hans trilde van boosheid. Dat liep nu toch de spuigaten uit. Van dergelijke dingen had hij wel eens gehoord in nachtasyls of logementen van het Leger des Heils, waar allerlei geboefte een onderdak zoekt, maar als je als fatsoenlijke burger in een hotel je intrek neemt en je kamers nota bene tevoren besproken zijn...
Er werd andermaal op de deur getikt en eer Hans binnen kon roepen, trad er een kleine meneer met een dikke maag en een wit vest in de kamer, terwijl hij op den voet gevolgd werd door den chef.
„Pardon, meneer, mag ik U even storen," sprak het witte vest, terwijl een welwillendheidslach zijn dik gezichtje, dat gevat was in een hjst van kroezige, blonde haren, die in een gesoigneerd gespleten baardje hun einde vonden, verplooide en de bruine oogen heel kleintjes maakte. „Er is hier zeer klaarblijkelijk een misverstand. Ik hoor, dat U bezwaar zoudt maken om het formulier voor het politieregister in te vullen?"
„Ja," antwoordde Hans kortaf.
„U is Duitscher, meen ik?" vroeg het witte vest, dat de glimlach nu maar gemakshalve op zijn gezichtje had gefixeerd.
„Ja, ik ben Duitscher. Wat zou dat?" „Heeft men in Duitschland dan de hotelregisters afgeschaft?"



Hans aarzelde even; hij moest oppassen, dat hij geen argwaan wekte.
„Wat men in Duitschland aanschaft of afschaft, doet hier niets ter zake," sprak hij dan.
„Inderdaad," glimlachte het witte vest. „Het is ook allerminst om ons te spiegelen aan Duitschland, dat Ik U die vraag stel. Maar er is geen enkel land in Europa, waar de poütie geen toezicht houdt op de gasten in de hotels en wij in Palonië zouden al heel dwaas en onoordeelkundig doen, indien wij daar een uitzondering op zouden willen maken."
Het begon tot Hans door te dringen, dat hij een flater had begaan en die sensatie was zoo nieuw voor hem, dat hij geen antwoord meer wist en zonder verder ie^s te zeggen, dan ook maar aan de tafel ging zitten en het formulier begon in te vullen. Als beroep vermeldde bij „Kunstenaar" en als woonplaats München, zooals zijn pas ook vermeldde.
Terwijl hij schreef, voelde hij, dat achter zijn rug het witte vest en de chef bukken wisselden, dan trad de eerste toe op de portière, keek in de slaapkamer en kwam dan terug.
„Ziedaar," sprak Hans en hij reikte het formulier den chef toe.
„Dank U zeer."
„U denkt een maand te blijven, meneer Marody?" vroeg nu het witte vest.
„Ja, ... in ieder geval," antwoordde Hans, „misschien ook langer, als het me goed bevalt."
Het witte vest boog.
„We zullen trachten, het naar uw zin te maken. Uw... e... groote bagage komt zeker na?" en hij wierp een blik op de suitcase en de citybag, die nog op den vloer stonden.
„Mijn koffers!" Hans sprong verschrikt op. „Zijn die nog niet gekomen?"
„Neen, er is niets voor U gekomen," sprak nu de chef.
„Ik heb ze aan de grens nog laten visiteeren," sprak Hans.
„O, dus ze zijn bevracht als passagiersgoed?" vroeg de chef.
„Nee,... ja... dat weet ik niet..." aarzelde Hans.



„Weet U dat niet?" vroeg het witte vest.
„Heeft U het recu aan een witkiel gegeven?" vroeg de chef.
„Het recu?... God, ja, het recu . .." sprak Hans, een hand aan zijn hoofd brengend. „Waar heb ik dat gelaten? ... O, in mijn hoed .. .!"
„In uw hoed?" vroeg het witte vest, op wiens gelaat de glimlach nu verdwenen was en hij keek den chef aan.
Maar in Hans' hoed was geen recu te vinden.
„God, hoe vervelend " stamelde Hans, die weer in
alle zakken ging voelen, „en hoe krijg ik dan die koffers hier?"
„Tja,... dat zal niét zoo eenvoudig zijn ... merkte de chef droogjes op.
„Al aangenomen, dat er inderdaad koffers zijn," sprak het witte vest nu, terwijl hij Hans zeer uitvorschend aankeek.
„Hoe bedoelt U?" vroeg deze, wien het bloed weer naar het hoofd vloog.
„Hoeveel koffers zijn er?" vroeg de chef.
„Twee ... nee, drie ... of toch .. . twee .. ." stamelde Hans, die waarlijk niet meer wist, hoeveel er waren; bovendien had hij aan het grensstation, dank zij een aanbeveling van den Minister van Financiën, heelemaal niet naar die koffers omgezien en de Douaneambtenaar maar voor de afteekening laten zorgen.
„Twee of drie?" herhaalde de chef nu op een ijzigen toon. „En hoe zien ze er uit?" g
„Dat weet ik niet... daar let ik nooit op,... ontviel Hans.
„Weet U niet, hoe uw eigen koffers er uitzien? vroeg nu het witte vest, wiens rond gezichtje hoe langer hoe grimmiger was geworden. ,
„Maar U heeft toch zeker de sleutels?" ging de chef dan in starre ondervraging voort.
„Natuurlijk .. ." riep Hans uit.
„O, dat is temnmste iets," zei de chef.
„Kent U de inhoud van die koffers?" vroeg dan het witte



vest, dat zich zelfs geen moeite meer gaf om zijn wantrouwen te verbergen.
„Er zitten kleeren in ... lijfgoed ... van alles ..." antwoordde Hans, die het benauwd kreeg.
Het witte vest lachte nu op een zeer onaangename manier achter in zijn keel.
„Ja, ja,... kleeren, lijfgoed ... dat zit wel eens meer in een koffer."
Hij wendde zich van Hans af en sprak tot den chef: „Het is het beste, dat U maar even mét meneer naar het station gaat, om te onderzoeken, wat er van de zaak is," en zonder verder van Hans eenige notitie te nemen, wendde hij zich om en verliet de kamer.
„Is U daartoe bereid?" vroeg de chef.
„Ik vind uw optreden en dat van dien anderen meneer in hooge mate ongepast en zelfs beleedigend" ... sprak Hans; hij was doodsbleek geworden en zijn hppen trilden.
De chef zag hem even zwijgend aan en haalde dan zijn schouders op.
„Wij zullen U graag onze excuses aanbieden, als alles blijkt in orde te zijn," sprak hij dan, „maar U geeft zelf aanleiding; heel uw eigenaardige optreden dwingt ons tot een zekere gereserveerdheid. Eerst maakt U bezwaar tegen het invullen van het formulier van het hotelregister en veinst U niet te begrijpen, waar dat noodig voor is. Dan beweert U groote bagage te hebben, maar een recu is niet in uw bezit; hoeveel koffers er zijn, weet U niet en hoe ze er uitzien evenmin ..." en de chef lachte eens, en schokschouderde op een wijze, die Hans sterk in de verzoeking bracht, om zich ineens bekend te maken. „Maar enfin," besloot de chef, „U beweert, dat U de sleutels heeft, dus gaat U even met me mee naar het station, dan kunt U daar den betrokken ambtenaar ... misschien uw eigendomsrecht bewijzen ... als er koffers zijn."
Hans luisterde nog nauwelijks naar wat de man zei; in de grootste opwinding hep hij de kamer op en neer, maar ineens bleef hij staan.
Astrakan
f



„U kunt doen, wat U verkiest... ons onderhoud is geëindigd; ik verzoek U mijn kamer te verlaten."
„Zooals U wenscht," sprak de chef met een lichte buiging en 'een eigenaardig lachje en dan vertrok ook hij.
Hans had voor alles een sterke neiging om een majolica vaas, die op een zuil in zijn kamer stond, op te nemen en op den vloer aan scherven te gooien, maar zoover kwam het toch niet.
Voor het eerst in zijn leven onderging hij het lot van iemand, die zich bewust is, een mal figuur geslagen te hebben en in machtelooze woede staart op de povere resten van zijn verbrijzeld zelfrespect.
De tranen sprongen hem in de oogen. Vervloekt.. . wat een ellendig avontuur was dit... want die kerels ... die proleten ... hadden immers geüjk ... Wat wist hij ook van een hotelregister... van spoorkaartjes. . . en recu's van koffers ... en al die soort dingen, waarmee hij zich immers nooit hoefde te bemoeien... 't was waar... Tali had het gezegd ... en hij had er om gelachen . .. Denk er om ... tot heden heeft men Uw Hoogheid laten reizen, maar nu reist Uw Hoogheid zelf...
Gekheid ... had hij geantwoord ... gekheid ... en ziedaar,' dat recu ... dat verdomde recu . .. Waar was dat? . . . Want hij wist het nu, hij had het gehad . . . Wladimir had hem een papiertje in de hand gestopt en nog gezegd: Pas op ... goed bewaren ... dat is voor de koffers ...
Ineens slaakte Hans een kreet... de herinnering schoot toe als een lichtstraal.
Hij haalde zijn portefeuille te voorschijn, opende die; dan begon bij te lachen. , . , .. , u
Ja, daar lag het vod. Een ding, met allerlei hieroglyphen, maar heel duidelijk in een vettig stempel van paarsche inkt: München Hptbaknhof en verder met potlood: Noch Talbo...
8 Het beroerde gevoel zonk met schokken weg. Hij stond



op, ging naar de deur; in den stijl was een belknop, met een bedrukt kaartje. Hij las:
Eenmaal voor het kamermeisje.
Tweemaal voor den huisknecht.
Driemaal voor den keüner. Hans schelde tweemaal en terwijl hij wachtte, las hij ook nog:
Men wordt beleefd verzocht geen fooien te geven. Op de rekening zal ten bate van het Personeelfonds een tax van 10% geheven worden.
De huisknecht met de groene schort, verscheen en ineens schoot Hans het kwartje en het onderdanige bedankje en de conclusie, die hij daaraan had vastgeknoopt, te binnen.
Hij zag den man met een strengen bhk aan, maar ontwaarde geen schuldbesef.
„Hier is het recu van mijn koffers," sprak hij dan, „die moeten dadelijk gehaald worden. Neem voor mijn rekening een taxi."
„Welzeker, meneer, het zal onmiddellijk gebeuren," antwoordde de man en vertrok.
Hans trad naar een der glazen deuren, haalde een spagnolet over en trad op het blacon.
Beneden hem, in den vallenden schemer van den zomeravond, lag het plein; trams ronkten vonkenschietend langs de spandraden voorbij; auto's toeterden, krantenverkoopers riepen de avondbladen uit, reclamehchten draaiden en fonkelden in kleurige slangen en sterren.
Hij stak een sigaret op en bhes de rook naar den paarlemoeren hemel.
Ineens viel het hem in, dat anders, wanneer hij een balcon betrad, een duizendkoppige menigte hem van beneden aanstaarde, toejuichte en vaderlandsche liederen zong en dat hij dan boog .. . boog . ..
Nu schoven de menschen daar beneden voorbij, geen enkele keek omhoog en zoo een toevallige bhk in zijn richting ging, dan gleed die onverschillig langs hem heen.



Niemand zag Boris, den Prins van Astrakan, die weldra, bij de gratie Gods, Koning van Palonië zou wezen.
Er stond een jonge man op het balcon, die gelijk was aan duizende andere jonge mannen.
„Toch . .. zonderling..." mompelde Hans Marody, toen hij" weer terugtrad in zijn kamer en in zijn oogen was een uitdrukking van vreemden twijfel.
VI
Het terugvinden van het recu en de kostbare, spiksplinternieuwe kalfsleeren koffers, welker waarde op zichzelf al groot genoeg was om de verblijfkosten van meerdere dagen in het Hotel Centraal voor meneer Hans Marody te dekken, hadden de houding van het witte vest, dat achteraf de Directeurgérant bleek te zijn en van den chef, dadehjk gewijzigd.
De chef, die even meekwam, toen de koffers op Hans kamer werden gebracht, deed een niet geheel geslaagde poging om het te doen voorkomen of het heele geval maar een grapje was geweest, met Hans zelf als auctor intellectualis, terwijl het witte vest op zijn rond gezichtje den glimlach weer had aangebracht èn daarmee bizonder hoffelijk boog, toen hij Hans even later in de hall passeerde, waarna hij echter verder maar een beetje schichtig uit de buurt bleef.
In de ruime en fraaie eetzaal was Hans door den Ober een ietwat eenzaam tafeltje aangewezen, maar het beviel Hans wel, daar hij zoo zittend, het geheel uitnemend kon overzien en het doel van rijn reis was toch immers juist om zooveel mogehjk ongemerkt, verschillende groepen van zijn aanstaande onderdanen in hun dagelijksche doen en laten eens rustig gade te slaan, om zoo hun mentaliteit te leeren kennen.



De wrange herinnering aan het oogenblik, dat hij bewust een mal figuur sloeg, was alweer vervaagd; Hans had het geloof in zichzelf weer volledig teruggevonden en het vermaakte hem buitengewoon, dat al die heden, rond die tafeltjes daar voor hem, volkomen argeloos zich heten gaan en zoo maar vrijelijk schertsten en praatten en lachten, zonder het minste besef, dat daar vlak bij hen niemand minder dan de Prins van Astrakan zat, die hen rustig bespiedde en met het leukste gezicht van de wereld, precies als een hunner, zijn soep lepelde.
Maar ... hij moest zich in acht nemen ... zeker . .. zeker..
Aan het Hof had hij nogal eens de gewoonte om jonge dames en jonge vrouwtjes zoo even met een fluweelen kijking uit zijn oogen een beetje te fixeeren, met gevolg, dat dit zichtbaar en meestal blijvend een hevige onrust wekte in al die popelende hartjes, maar hier in deze burgerlijke eetzaal moest hij daar voorzichtig mee zijn. Vatte zoo'n schepseltje hier dadelijk vlam, en kon ze zich niet voldoende beheerschen, dan zou dat aanleiding kunnen geven tot scènes en dan zou hij in perikelen geraken.
Dus speelde hij de niets ziende, de onverschillige, wat hem niet belette om toch scherp waar te nemen, wat hij wilde.
Het was, wat men noemt een „goed" pubhek, wat de klasse van het hotel trouwens ook wel waarborgde; men had er ook al gebroken met de toch altijd wat onsmakelijke gewoonte, om de gasten met een maag vol soep, wijn en kreeftenmayonnaise, telkens op een kleine dansvloer, lijf aan lijf te laten rondschuifelen; ook waren er geen hinderlijke scheuren jammergeluiden meer van een z.g. Jazz-band, die een rustige en vroohjke conversatie aan tafel een tijdlang in alle eethuizen hadden onmogelijk gemaakt; hier klonk alleen het stille praten van beschaafde stemmen, het zachte opklateren van een vrouwenlach, het fijne tinkelen van zilver op porcelein.
Maar al keek Hans dan ook niet naar de jonge dames, dat



belette natuurlijk niet, dat de jonge dames wel naar Hans konden kijken; hoeveel mooie oogenparen er nu en dan op hem gericht waren, wist hij niet, al vermoedde hij, dat het er zeer velen waren, maar van één paar wist hij het al spoedig met groote zekerheid.
En dat oogenpaar was het eigendom van een vrouwtje, dat een paar tafeltjes verderop met een meneer zat te eten; ze had roodblond haar en donkere grijze oogen en ze droeg een japon, die heel veel van heur blanke huid onbedekt het; ze lachte veel tegen den meneer over haar met een half geopend mondje en dan blonken de paarltandjes in de ovale omlijsting van haar felroode lippen. Maar als ze zoo lachte, dan ging er ook wel eens heel snel een stukje van dien lach recht naar Hans toe en al naarmate het menu vorderde, werd dat stukje steeds grooter, totdat het aan het dessert, toen de meneer even geboeid werd door de Pêche Melba op zijn bord, werkelijk uitdagend vrijmoedig werd.
Hans voelde, dat hij bloosde; aan zooveel driestheid was hij niet gewend. '
Daar had je het al, het gevaar, dat hij voorzien had, nu zijn prinselijke waardigheid de uiterlijke verhefdheidssymptomen der vrouwen niet langer remde.
Hij lachte natuurlijk niet terug, vermeed verder om dien kant uit te zien en verlangde weldra hard naar het einde van den maaltijd, dat spoedig in den vorm van een vingerglas en een schaaltje fruit, voor hem werd neergezet.
En zoo angstvallig bleef hij volharden in die, wat hij bij zichzelf een tactvolle negeerhouding noemde, dat hij, toen hij een peer geschild had en zijns ondanks tóch heel even schuin opzij keek, met een schokje van verwondering ervoer, dat het tafeltje van die brutale jonge dame leeg was.
Ze had niets achtergelaten dan een achteloos neergeworpen servet, een achteruitgeschoven stoel en op haar bordje, een appelschil.
Hans genoot nu zijn peer in ongeschokte gemoedsrust en stond daarna op met het voornemen, zijn koffie m de hall



te gaan gebruiken, wat volgens Wladimir altijd een plezierig en frisch zitje was, na den maaltijd.
Maar toen hij in de hall kwam, zag hij dadelijk aan een tafeltje, waarop koffieservies stond voor twee personen, de meneer van het drieste meisje zitten. Een oude heer bleek dat te zijn; Hans kon zijn gezicht niet goed zien, daar het voorover gezakt was bij de turing in een krant, maar hij onderscheidde een paar witte bakkebaarden a la Franz Jozeph, terwijl de oogen bedekt werden door groote brüleglazen met dikke hoornen randen.
Intusschen leek het Hans maar beter, om dan zijn koffie elders te gaan gebruiken en derhalve trad hij in de lift om zijn hoed en wandelstok van zijn kamer te halen.
Acht en veertig was zijn nummer, achtenveertig... dat had Tah hem nog speciaal op het hart gedrukt, om vooral het nummer van zijn hotelkamer goed te onthouden, want het betreden van een verkeerde kamer kon tot allerlei verwikkelingen aanleiding geven; Wladimir wist daar even pikante als ijselijke voorbeelden van.
Acht en veertig dus; hij hep al over den zachte, dikken looper; daarginds om den hoek was het... o, de nummers der kamerdeuren telden af, zag hij nu . . . 52 ... 5} . .. 50 . . . juist, nu den hoek om . . . 49 . . . precies, dat was zijn slaapkamer . . . 48.
Hij greep de kruk, maar de deur was op slot.
Vervloekt 1.. . Alweer een stommiteit! .. . Wie had nu den sleutel? ...
Op datzelfde oogenblik hoorde hij vlak bij zich een geritsel.
Hij wendde zich om en . .. deinsde terug.
Tegenover hem stond het meisje uit de eetzaal.
„Dag Hans. Hoe gaat het?"
Hij was zoo beteuterd door dit plotselinge, dit blijkbaar zoo ongeloofehjk brutale, dat hij mechanisch het toegestoken handje even greep, maar dan stamelde:
„Pardon .. . wat. . .?"
„Doe nu niet zoo mal..." lachte ze.



„Pardon ... freule ... ik weet werkelijk niet..."
„Freule!" schaterde ze, „O, jongen, wat ben jij deftig geworden ... Maar toe, zeg, ken je me heusch niet meer?"
Hans keek tegen de pareltandjes en in de lachende grijze oogen en dacht, dat hij droomde.
„Je bent toch Hans Marody uit München?"
„Nee ... ik ... dat is te zeggen ... ja, jazeker ..." bracht hij uit.
„O, jou ... ondankbare!" riep ze andermaal schaterend. „Kijk me dan toch aan...! Jane... Jane Fischer... Vergeet je je vrienden zoo gauw? Schande!"
Snel vloog het door het ietwat beteuterde brein van Hans, dat hier blijkbaar een misverstand in het spel was, dat er een werkehjke Hans Marody in München moest bestaan, wiens dubbelganger hij ook naar het uiterlijk moest wezen, doch dat hij kans hep het geval nog veel ingewikkelder te maken, indien hij nu ontkende, de gewaande te zijn.
Wellicht dacht hij dit alles ook zoo niet eens uit, maar hij had zichzelf toch meteen al voor een voldongen feit geplaatst, toen bij in de al te haastig gevormde meening, dat dit het beste was, nu met een flauwen glimlach zei:
„Och ja,... nu zie ik het... zeker, zeker ... dag Jane."
„Ik heb je onder tafel al zitten aankijken en eens tegen je'gelachen en geknikt . . . ." babbelde ze nu snel, „maar je gaf geen teeken van herkenning en ik zeg tegen oom: En toch weet ik zeker, dat het Hans is... Hoe is 't met Greta?" . , .
„Met Greta? ... O ... ja ... best... uitstekend .. . dank
3e • • •" „
„Gaat dat plan van haar nog door?'
„Dat plan? ... O, ja... ja natuurlijk. Waarom zou het niet doorgaan?"
„Als zij wat in haar hoofd heeft, hè?"
„Ja, zeg dat wel..."
„Maar Herbert is er immers tegen?"



„Herbert? ... O, ja, ... die is er tegen ... die is overal tegen ..
Het zweet brak Hans uit. Goeie God, hoe kwam hij van die vrouw af?
„Enfin, Jane... ik vond het erg prettig, je weer eens te ontmoeten, hoor..." Hij boog even en greep weer naar de deurkruk. „Maar jongen, die deur is op slot!" lachte ze. „Heb je de sleutel niet? Domme Hansiepansie! ... En wat ben je griezelig vormelijk geworden ... Als Hedwig je zoo zag.. . !"
Groote God ... Nu weer een Hedwig...! Hoe raakte hij hieruit?... Duizend gulden zou hij geven als er plotseling een engel aan kwam zweven in den vorm van een kamermeisje met den sleutel!
„Luister eens aan je oor..." zei Jane en eer Hans wist, wat hem overkwam, kriebelde het roodblonde haar, waaruit een bedwelmende geur van Trèfle Incarnate steeg, tegen zijn wang, voelde hij den gloed van haar gezichtje tegen zijn hals en hoorde hij haar fluisteren:
„Hedwig wil haar man en kinderen in de steek laten en ook bierheen komen, om jou..."
„Nee ...!" kreet Hans ontzet Laat ze dat niet doen...
om Godswil...!"
Een chaos van verschrikkelijke verwarringen, waarin hij gewikkeld zou worden, rees plotseling als een dreigbeeld voor zijn oogen. „Laat ze dat niet doen... dat zou je reinste idiotisme zijn...!"
Ze zag hem aan met iets zoo fascineerends in haar mooie oogen, dat hij zich zelf even hulpeloos voelde worden als een konijn, dat op punt is om door een boa-constrictor verslonden te worden.
Een vreemde glans hchtte in haar oogen.
„Hou je dan niet meer van Hedwig?" vroeg ze zacht.
„Nee!"
„Hans!"
„Ik heb maling aan Hedwig ... Ik ... e ... ik hoop Hed-



wig nooit meer terug te zien" sprak hij dan met een poging om zeer ferm te spreken.
In haar oogen kwam nu een zachte lokking.
„Is het heusch waar? Dus wat je me toen op ons laatste autotochtje hebt ingefluisterd, was werkelijk gemeend ...?"
„Hei daar . . . kamermeisje . . .!" verbrak Hans met een kreet van vreugde plots de verwarde, spookachtige idylle, toen zoo'n wezentje plotseling om den hoek kwam zweven, „De sleutel. . . doe die deur es gauw open!"
Jane was even wat achteruitgetreden, het kamermeisje opende de deur met een passe-partout en ging heen.
Toen kwam Jane weer naderbij.
„Je jokt Hans ... stoute Hansiepansie ..." zei ze met een vinger dreigend, „ik wil Hedwig niet in den weg staan; ik zal haar even opbellen en zeggen, dat je haar wacht. . ."
„Nee...!" kreet Hans, die al in zijn kamer stond, maar nu weer op het portaal trad. „Nee, Jane ... om alles, wat je wilt, maar doe dat niet. . ."
„Heb je dan niet gejokt in de auto?"
„Nee ... nee ... ik jok nooit... ik ... e ... ik zal het je wel eens uitleggen .. . ik . . ."
Ze hief andermaal dreigend een vingertje, dan reikte ze hem de hand, die hij haastig greep en aan zijn hppen bracht, en dan ineens, zonder nog een woord te zeggen, snelde ze weg.
Hans trad zijn kamer in, sloot de deur en bhes; hij bhes in letterhjken zin zijn ontsteltenis uit, terwijl hij als een pas gevangen en gekooide leeuw door zijn kamer rende.
Jane . .. Greta . . . Herbert.. . Hedwig ... die vreesehjke Hedwig vooral met haar man en kinders, die ze in de steek wou laten ... Groote apostel!. . . Wat was dat allemaal. . .? Wat moesten die menschen van hem...? Wat was hij begonnen ... In welk warnest van intriges was hij geraakt....?
Hij kreunde.
Waarom was hij in Godsnaam maar niet rustig bij Tah en Wladimir gebleven ... en dit alles al op den eersten dag . . .



Wat dag? . . . Nog geen halve .. . nog geen kwart dag . . . was hij hier ... was zijn experiment begonnen .. .
Hij trad naar de badkamer, gooide zijn smoking uit, zijn vest, zijn boord, trok het overhemd over zijn hoofd, en gaf zich een douche met den grooten rafraichisseur vol lavendelwater ... tot het in druppels neersloeg en in zijn oogen prikte .. . brrrr .. . maar dat verfrischte toch ... gaf hem een beetje energie terug... die vervloekte Jane, met haar lókkende grijze oogen ... nee, nee,... hij moest dit nu toch even uitdenken ... logisch ... nuchter ... en dan koel en vastberaden die heele familie van zich afschudden ... maar ineens zeggen: U vergist zich ... ik ben een andere Hans ... en ik wil ook geen Hansiepansie genoemd worden .. . stel je in Godsnaam voor!... Hansiepansie!... Ik ken jou niet... en Greta niet en Herbert en Hedwig ...
Poeh ...! Wat bleef het hier benauwd ...!
Hij had zich nu weer aangekleed, gooide de balcondeuren open, trad naar buiten, stak een sigaret op.
Dat kalmeerde een beetje.
Op het plein was het avondleven nu in vollen gang; uit een café aan den overkant klonk muziek.
Ineens hoorde hij beneden een lach, dien hij herkende; voorzichtig keek hij over de leuning van het balcon; dan zag hij Jane met haar oom, die rustig samen een luchtje gingen scheppen.
Hans trad haastig terug, maar hij bleef het tweetal naloeren om den stijl van de deur; ze had een shawl omgeslagen met iets van goudborduursel op de rug, dat glom en blonk in de dansende en draaiende reclamelichten en de oom had een grijze flambard opgezet; ten slotte verdwenen ze om den hoek van het plein.
Hans ademde ineens wat vrijer.
Nu kon hij tenminste rustig zijn koffie gaan genieten in de hall, maar zijn hoed en wandelstok nam hij meteen toch ook maar mee.
En dat laatste was heel verstandig, want in de hall bleek



nu niemand meer te zitten en de helft van de lichten was er al uitgedraaid.
Kortberaden wendde hij zich om en hep naar buiten.
Het was een heerlijken koelen avond en dat deed hem bizonder plezierig aan, want ondanks zijn verfrissching met lavendelwater, had hij toch onaangenaam gloeiende ooren en ook drukte er iets naast zijn slapen, dat als een band boven zijn oogen trok.
Het zoo alleen loopen op straat was geen nieuwe sensatie voor hem, dat deed hij in de Residentie ook wel eens, al gebeurde het dan ook herhaaldelijk, dat bij werd opgemerkt en eerbiedig gegroet. In café's of winkels kwam hij dan nooit, behalve dan die eene keer, toen hij noodgedwongen een paraplu moest koopen . . . Wat was dat een succes geweest!...
Maar dan had hij ook nooit geld op zak... alleen zijn chequeboek ... bij was trouwens vies van geld, dat door ieders handen ging... bij een fancy-fair of zoo het hij altijd het bankpapier, dat bij wilde besteden, in nieuwe biljetten van de Bank halen. Tja, Tah had nog schertsend gezegd, dat geld uitgeven ook geleerd moest worden, maar Wladimir had daartegenover opgemerkt, dat hij van zijn geboorte af daar dadehjk mee vertrouwd was geweest... nu ja, eert grapje ...
Het plein, waarop het hotel lag, scheen zoo'n beetje het centrum van de vermaakgelegenheden te zijn; overal waren bar's met Engelsche en Fransche namen en uit al die dingen jengelde muziek. Hij voelde geen neiging om daar eens ergens in te gaan. De avondwind streek hem zoo verfrisschend langs zijn gloeiende slapen en daar binnen was het natuurlijk rookerig en rumoerig.
Dus sloeg hij ook den weg maar in, dien hij Jane en haar oom had zien nemen. Of was dat onverstandig?
Maar ze zou het toch wel niet zoover drijven, dat ze hem op straat aansprak! Wel zeer bizondere en mooie oogen had ze ... en ineens rook bij weer de geur, die uit heur haar op-



steeg. . . Gek, het was zoo plotseling geweest en daardoor zoo verwarrend, maar hij had haar toch eigenlijk best eens even in zijn armen kunnen nemen. Waarom niet? Ze vroeg er feitelijk om en daarmee ging hij geen verplichting aan . . . Enfin, toch maar beter zoo en als ze nu maar niet te lang in het hotel bleef en hij haar zooveel mogelijk ontliep, dan kon hij een heeleboel voorkomen . ..
Grappig ... in de residentie had hij dat gevoel nooit, als hij op straat hep, maar nu hier, kreeg hij de sensatie of hij een jongmensch was, net als al die anderen, die daar gingen. En hij scheen ook heelemaal niet op te vallen ... idioot was dat... idioot... Natuurlijk, door het afscheeren van zijn sikje en knevel was hij feitelijk gegrimeerd, maar zijn houding zijn blik, dat ick-en-weet-niet-wat, dat Wladimir het onvervreemdbaar erfstuk der Borissen noemde, dat zou iemand, die hem rustig gadesloeg toch moeten opmerken! Al zou men wellicht niet zoo dadelijk kunnen thuisbrengen, wat het eigenlijk was.
Maar toch school hier nog een gevaar... ja, waarachtig! Hoe kon hij dat evenwel maskeeren? In zijn oogen ... in zijn houding... Als hij eens een zekere bijziendheid voorwendde en meteen een beetje met zijn been ging trekken...? Dat was een goed idee. Dom en gevaarlijk, dat hij daar niet eerder om gedacht had. Enfin, Jane had in ieder geval hoegenaamd geen vermoeden ... dat was tenminste een lichtpuntje in die verwikkeling.
Hans kneep nu ineens zijn oogen maar een beetje dicht, wat zijn voorkomen vermoedelijk niet minder interessant maakte en begon tevens een weinig door te zakken op zijn rechterbeen.
In de straat, die bij nu had bereikt, waren ook overal bar's en aan den gevel van een bioscoop-theater hepen vurige roode en groene slangen om een veelkleurig reclamebord, waarop een tienvoudig vergrootte mannenkop een evengroote juffrouw met roodblonde haren hevig op haar mond zoende.
Hans ghmlachte. Jane! Waarachtig, ze leek er op. Misschien was ze een filmster! Toch wel pikant. . .!



Even voorbij dat theater was een groot café, waar de menschen onder een uitgespannen zeil, aan tafeltjes op het trottoir zaten.
Dat had wel iets aantrekkelijks, om daar een kopje koffie te gaan drinken. Hij hep er voorzichtigheidshalve eerst eens trekkebeenend voorbij, om te zien of Jane en haar oom daar soms waren neergestreken, doch dat scheen toch niet het geval te zijn. Maar gekker was het, dat er geen tafeltje onbezet bleek te wezen, al stonden er zoo hier en daar wat leege stoelen.
Kon je daar nu zoomaar op plaats nemen en als er menschen zaten, die je niet kende, moest je je dan eerst voorstehen?
Altegader dingen, die wel niet veel om het lijf hadden, maar die je toch een beetje onzeker maakten in je bewegingen ... dat had Tah hem toch wel eens kunnen zeggen ... enfin.
Zoo overleggend was hij er voorbij gegaan, maar nu keerde hij weer op zijn schreden terug en sprak een kellner aan, die met een blad vol leege glazen juist op punt stond om weer in het café zelf te verdwijnen.
„Is hier nog plaats voor me?"
De man keek even verwonderd.
„Plaats? ... Welzeker, meneer, plaats plenty. Daar, ginder, overal... bier vlakbij... nee, achter U ... daar zijn nog twee stoelen vrij ..."
„O, juist... en vinden de menschen, die daar al zitten, dat dan goed .. .?"
„Goed? . . . Waarom zouden ze het niet goed vinden?" zei de kellner en hij spoedde zich verder.
Hans drong nu langs een paar andere tafeltjes naar het aangewezene met de twee leege stoelen en daar gekomen, toch een beetje onzeker, nam bij zijn hoed af en maakte een buiging.
„U heeft er geen bezwaar tegen, als ik één van deze stoelen bezet?" vroeg hij dan.



„Welnee, meneer," zei de mannelijke helft van het echtpaar, dat er al zat, met een wat ruige en luide stem, „al wou je ze allebei bezetten."
„Dank U zeer" en Hans nam plaats.
De dame, die bij den meneer hoorde, scheen zich plotseling iets te herinneren, waar ze om lachen moest, welk lachen nog verergerde, toen haar cavalier haar met opgetrokken wenkbrauwen even aanzag.
Het waren beide menschen van een jaar of dertig, goed gekleed; hij in een palmbeech colbert, terwijl hij geen hoed droeg en zij in een eenvoudig blauw zomerjaponnetje en met een zwart hoedje op heur blonde haren, die er in keurige krulletjes zoo bier en daar onderuit kwamen, met een vraagteekentje naast elk oortje.
Hans had al dadelijk gezien, dat ze er heel goed uitzag, maar om bekende redenen vermeed hij opzettelijk elke merkbare aandacht.
Hij had daar trouwens ook niet dadelijk tijd voor, want nog nauwelijks gezeten, stond er al een haastige kellner bij hem.
„En meneer ...?" zong die.
„Kan ik hier soms ook koffie krijgen...?" vroeg Hans, toch even wat aarzelend, want hij zag overal bier drinken.
„Koffie? .. . Welzeker, meneer!" zei de kellner. „Emmers vol, als 't zou motten" en hij grijnsde eens.
De dame met het coquette hoedje wendde snel het hoofd af en scheen nu blijkbaar in de verte iets te zien, wat bizonder grappig was, waarop haar cavalier in palmbeech andermaal zijn wenkbrauwen heel verwonderd optrok.
„Dus een kleintje koffie met slagroom" zei de gemoedelijke kellner, sloeg met een tip van zijn servet een paar vermeende kruimels van het tafeltje en vertrok, zonder het antwoord van Hans, die het trouwens toch niet heelemaal begrepen had, af te wachten.
Hans stak een sigaret op, in afwachting van de komende dingen en keek naar de voorbijgangers, die in onafgebroken



schuifeling voorbij gingen. Plezierig zitten was dat zoo; hij kende dat niet, maar benijdde de menschen, die dat maar altijd doen konden, wanneer ze wilden.
Het paar naast hem keek ook, in de oogen van het vrouwtje was nog de lach, maar ze zei, naar het scheen, toch iets verwijtends tegen haar man, die maar steeds in zijn niet begrijpende verbazing volhardde.
Ineens bedacht Hans met schrik, dat bij heelemaal vergat om bijziende te kijken, en hij wilde daar juist weer mee beginnen, toen de kellner al weer bij hem stond.
„Een kleintje koffie voor meneer," zong hij en hij zette een en ander voor Hans op het tafeltje.
„Hoeveel kost dat?" vroeg Hans.
„Hoeveel of dat kost? Vijf en twintig centen, meneer, of één kwartje." zei de kellner.
„Ziedaar," zei Hans en reikte hem een kwartje toe.
De kellner bekeek het kwartje even op een manier, die Hans sterk herinnerde aan den onbeschaamden witkiel.
„Is ... e... de koffie niet goed, meneer?" vroeg de kellner dan.
„Dat weet ik niet," antwoordde Hans, „ik heb er nog niet van geproefd."
„Omdat U 't net gepast geeft."
Hans keek hem even verwonderd aan.
„Je zei toch een kwartje? ... O . . . e ... bedoel je een fooi?"
„Nou, meneer, dat is zoo'n beetje gebruik in het vaderland," zei de kellner.
„Hoeveel dan?" vroeg Hans, die de toestand weer zeer pijnlijk begon te vinden, wat wrevelig, temeer, daar het coquette hoedje nu een fou-rire kreeg.
„Dat laat ik aan uw beleefdheid over," zei de kellner.
„Nou, hier dan," zei Hans en hij gaf hem nog een kwartje.
„Ik dank U beleefd, meneer," zei de kellner nu verrast „en als U zoo nog een tweede koppie neemt, dan bedien ik U graag voor niks, hoor."



En hij spoedde zich weg.
Hans durfde eenige oogenblikken niet op te kijken, hield zich maar wat onledig met de klontjes uit het papiertje te pellen en de melk uit te gieten in het kopje, tot de fou-rire aanvallen van het coquette hoedje een beetje bedaard waren, was een oogenblik voornemens om in die richting een strengen bhk te werpen, maar zag daar ook om een of andere reden maar van af en daar de koffie uitmuntend was, keerde zijn plezierige stemming weldra terug. Straks zou hij dat vrouwtje misschien nog wel eens aanzien op een andere wijze en eens kijken of ze dan nog zoo lachte.
Een oogenbhk later werd ook de vierde stoel bezet.
„Stoel vrij?" vroeg een meneer van middelbaren leeftijd, wiens gelaat overschaduwd werd door een breedgeranden zwarten hoed en daar Hans knikte, nam hij plaats en riep tot den kellner, die juist in de buurt was: „Ober, één thee."
Hans voelde nu toch heusch eenige afgunst op de makkelijke en eenvoudige wijze, waarop de nieuwaangekomene zich hier bewoog. Het was iemand met een scherp maar regelmatig gevormd, gladgeschoren gelaat en toen hij even zijn hoed afnam, viel het Hans op, dat hij oogen had, die hem aan Tah herinnerden.
Toen de kellner de thee bracht, rekende de meneer in palmbeech af en een oogenblik later stond dat tweetal op, de meneer boog even vluchtig en dan gingen ze samen heen.
Even daarna stond ook de nieuwaangekomene op en nam op een der vrijgekomen stoelen plaats.
„Ik zal maar hier gaan zitten," sprak bij, de kop thee naar zich toetrekkend, „dan ontneem ik U het uitzicht op de passage niet."
„O, heel vriendelijk," antwoordde Hans, aangenaam verrast, met een lichte hoofdbuiging.
„Aardig zitten hier, vind U niet?" vroeg de ander nu, in lijn thee roerend.
„Bizonder aardig."
Hans zei het opgewekt; er was in de stem van den vreemde
Astrakan
6



iets, wat hem erg prettig aandeed en voor hij er zich precies rekenschap van gaf, of hij daar nu wel verstandig aan deed, sprak hij:
„Mag ik U eens iets vragen?"
De ander toonde zich in het minst niet verwonderd. „Zeker, gaat Uw gang."
„Kijkt U eens, ik ben bier vreemd, ik woon in München en daarom ken ik hier de gewoonten zoo niet. Maar is het gebruikelijk om, als je in een café iets verteert, dat je dan den kellner een fooi geeft?"
De ander glimlachte even.
„Ongetwijfeld. Doet U dat in München niet?"
En hij zag Hans aan op een wijze, die deze even de oogen deed neerslaan.
„Nee .. . ja ,.. tenminste ... ik weet dat zoo niet," stotterde Hans wat verward.
Maar de ander scheen aan die verwarring geen aandacht te schenken en sprak op een rustig vertrouwehjken toon:
„Geeft U hier altijd maar 10% er bovenop, met een minimum van een dubbeltje, dan zijn ze wel tevreden. En laat ik U dadehjk zeggen, dat U heusch niet de eenige is, die wat moeite heeft met dat vervelende fooienstelsel. U bezoekt waarschijnlijk weinig café's en dan is men niet vertrouwd met die soort dingen, nietwaar?"
Hans knikte verheugd.
„Juist, dat is het," sprak hij.
De ander knikte begrijpend.
„U heeft overigens in de wijze, waarop een kellner reageert bij de betahng een onfeilbare waardemeter voor de juistheid van uw fooi. Zegt hij niets, dan gaf U te weinig; zegt hij zoo'n beetje kortaf: Dank U, dan is.het juist genoeg, maar zegt hij: Dank U beleefd, dan heeft U altijd te veel gegeven."
Hans lachte vroohjk.
„Dan heb ik te veel gegeven," sprak hij. „Dit hier kostte een kwartje en toen hij om zijn fooi vroeg, gaf ik er nog een kwartje bij."



De ander hief een hand op en schudde met een grappige ontzetting het hoofd.
„Maar meneer, dat is bijna misdadig! U bederft de markt!" schertste hij. „U spreekt onze taal bizonder goed voor een Duitscher," vervolgde hij even later, terwijl hij Hans met zijn grijze oogen aanzag.
„Mijn moeder was een Palonische," sprak Hans, die voelde, dat hij bloosde, maar tevens bedacht, dat hij toch de waarheid sprak.
„O, dat verklaart veel," zei de ander. „U kent deze stad niet?"
„Nee, ik ben er maar eens eenmaal heel even geweest." „En hoe is uw indruk?"
„Nog erg vaag," antwoordde Hans. „Ik ben nog maar een paar uur bier en ik heb nog niets gezien dan Hotel Centraal, waar ik logeer en dan dit café . . ."
„Centraal is een zeer goed hotel," sprak de ander. „Maar mag ik U op mijn beurt nu eens een vraag doen?"
„Zeker."
„Heeft U hier familie?" „Nee, en ik ken hier niemand."
„Zoo? En komt U bier voor zaken of voor uw genoegen?"
„Enkel voor mijn genoegen."
„Dat vermoedde ik al zoo half en half, anders zou ik U trouwens met die vragen niet lastig hebben gevallen. Laat ik U mijn kaartje mogen geven. Ik ben arts, maar ik ben ook Voorzitter van de Baltosche Vereeniging voor Vreemdelingenverkeer en in die laatste qualiteit stel ik er veel prijs op om vreemdelingen, die eenige raad of voorlichting van noode hebben, zooveel mogelijk bij te staan."
Hans bekeek het kaartje en las:
Dr. G. L. Maria,
Kalwerdostraat 40.
„Het is buitengewoon vriendelijk van U," sprak hij „en ik zal er ook zeker gebruik van maken. Mag ik U mijn kaartje



dan ook geven?" en hij overhandigde den dokter het glanzende kartonnetje, waarop niets anders stond dan: Hans Marody.
„Ik dank U," sprak de dokter, die slechts een vluchtigen bhk op het kaartje wierp; meteen wenkte hij den kellner, rekende af en stond op.
„Meneer Marody," sprak hij dan, terwijl hij zijn hand uitstak, „dan hoop ik U dus nog eens van dienst te kunnen zijn. Als U deze straat uitloopt, komt U op de Groote Markt en als U dan recht doorgaat, komt U vanzelf terecht in de Kalwerdostraat."
Hans, die ook was opgestaan, drukte zijn nieuwen kennis met een paar vriendelijke woorden de hand en dan scheidden ze.
Juist toen Hans ook wilde vertrekken, zag hij plotseling Jane en haar oom aankomen en hij schrok er ineens zoo van, dat zijn hart bonsde.
Snel trok hij zijn hoed op rijn oogen en wendde zich zooveel mogelijk af.
Even hoorde bij vlakbij haar lach, dan waren ze voorbij.
Voorzichtig keek hij ze na en toen hij zag, dat ze voor den bioscoop bleven staan kijken naar de uitgestalde foto's, nam hij een kloek besluit.
Hij verbet het café, stak haastig achter hun rug de straat over en spoedde zich dan zoo snel als hij kon, naar het hotel.
Pas toen hij veilig boven op rijn kamer was en de deur op slot draaide, bedacht hij, dat hij vergeten had, om met zijn been te trekken.
VIL
Welke slechte eigenschappen een verwatene Hans Marody ook in de schoenen zou kunnen schuiven, zeker niet, dat deze jonge man lui en vadsig was.



De magere en wat hongerige étagekellner van het Hotel Centraal was ook lichtelijk verrast, toen hij reeds om zes uur werd gebeld naar kamer 48 en daar den heer Marody aantrof, geheel gekleed en frisch geschoren, die ten spoedigste een stevig ontbijt op zijn kamer verlangde van geroosterd brood, jam, thee, vruchten, gebakken visch, en wat er verder was.
„Gebakken visch, zegt U?" sprak de kellner. „Ja."
„Toch warm?" „Natuurlijk."
„Heel goed meneer," en de kellner vertrok.
Gebakken visch, 's morgens om zes uur! Die bestelling wekte verontwaardiging in de keuken, van waaruit ze telefonisch werd overgebracht naar den vischwinkel, waar ze oversloeg op het heele gezin van den middenstander, die deze zaak dreef en welk gezin in pleno nog rustig lag te droomen, toen de telefoon als een kwaadaardige brandschel die aangename rust verstoorde.
Hans was volslagen onbewust van dit effect zijner bestelling, die immers in zijn eigen omgeving niets bizonders zou geweest zijn en misschien ook niet al te letterlijk zou zijn uitgevoerd, en ging in afwachting der komende dingen een sigaret zitten rooken op het balcon, terwijl hij meteen de krant eens inkeek, die hij gisterenavond in het voorbijgaan bad meegepakt van een leestafeltje in de hall.
Hij las er in, onder de Reuter-telegrammen, dat de Prins van Astrakan als Graaf Malta was afgestapt in het Hotel „Die vier Jahreszeiten" in München en weldra de bouwstoffen voor zijn kunsthistorische studiën over de Vlaamsche Primitieven in de oude Pinacotheek zou gaan verzamelen.
Hans glimlachte en keek dan wat peinzend naar het nu zoo verlaten plein beneden hem, waar nog niets roerde dan een vuilniskar en een paar sproeiwagens, terwijl wat schaarsche en haastige voorbijgangers de nuchtere, stille omgeving schenen te ontvluchten.



Het personeel van het Hotel Centraal was uitnemend afgericht en dus wist de magere kellner met het hongergezicht, op een voortreffelijke en zeer bedriegelijke wijze de moeielijkheden, die de gebakken-visch bestelüng aankleefden, te camoufleeren.
Hij verscheen en verdween een ontelbaar aantal keeren en telkens deed hij toch inderdaad iets, en naar het scheen ook iets belangrijks, met een mes, een bord, een servet, een botervlootje en al die besognes maakten ook een beetje leven, het rinkelde of knarste of plofte, altegader geluidjes, die niet storend hard waren, maar in hun kleine roerigheid toch overtuigend den indruk gaven, dat er aan gewerkt werd, en dat nu ook ieder oogenblik de visch kon verschijnen, welk dier op dat oogenblik echter nog in een stijf bevroren toestand in de ijskast van den vischhandelaar huisde.
Hans had wel honger, maar geen erge haast en zoolang de kellner zoo heen en weer draafde, vond hij dan ook geen aanleiding om te klagen over de traagheid der bediening.
Hij had zich met veel zorg, zij het wat al te eenvoudig en volstrekt onoorspronkelijk, gekleed en daarom met te meer welbehagen een kostbaren paarlen doekspeld op zijn das gestoken. In zijn portemonnaie had hij flink wat klein bankpapier en zilverbons uit zijn portefeuille overgeladen; de portefeuille zelf zat, op raad van Tah, stevig verankerd in een met leer gevoerden binnenzak van zijn vest, welke zak met drukknoopen en een veiligheidsspeld was gesloten. De portemonnaie in den achterzak van zijn pantalon was overigens een ding, dat hem hinderde als een rare en onwennige uitwas op zijn dij, terwijl hij een neiging had om er telkens naar te tasten.
Toen de magere en hongerige kellner nog eenige malen was heen en weer gerend en daarbij ongevraagd tot tweemaal toe had verzekerd, dat de visch nu elk oogenblik zou komen, wat Hans, die op het plein keek, volkomen ontging, nam Hans, die meende, dat het nu wel klaar zou zijn, plaats aan de toch inderdaad rijk voorziene ontbijttafel en begon met



graagte toe te tasten. Er was een soort krentebrood, dat hij nooit eerder had geproefd, er waren lekkere versche beschuiten, er was toast en een voortreffelijke kaas, er was thee en er waren vruchten, zoodat Hans, die inmiddels naar de buitenlucht verlangde, zijn eetlust volkomen en plezierig met al die goede dingen stilde en geen oogenbhk meer aan gebakken visch dacht.
Nog een laatste hompje kaas, dan dronk hij zijn thee uit, zette zijn hoed op, keek nog eens in den spiegel, nam zijn wandelstok, verliet de kamer en botste op het portaal bijna tegen den mageren, hongerachtigen kellner aan.
„Gaat U . . . Gaat U ...?... De visch, meneer ..." stamelde de man onthutst.
„Visch?" vroeg Hans vriendelijk. „O, nee, dank je; ik zal heusch niets meer gebruiken; het was heel goed, ik heb uitstekend ontbeten."
En Hans hep door.
Hij voelde in zijn rug niets van den verbijsterden blik, die de magere kellner hem nawierp met een open mond en met in zijn handen de tinnen schaal, waarop in een krans van peterselie de imposante gebakken tong lag en dus ontging Hans eveneens de overgang der verbijstering van dien bhk in een zekere droefgeestigheid, die vermengd was met nog een andere, zeer ingewikkelde zielsontroering.
Hoe het kwam, dat ondanks de versmading, het aantrekkelijke beest dien morgen nochtans in de keuken terugkeerde als een graterig geraamte, is een van die spookachtige gebeurtenissen, waarover een verstandig man maar liever niet nadenkt. „There are more things between Heaven en Earth...."
Hans was waarlijk zeer matineus, maar hij voelde op dezen morgen toch een bizondere tevredenheid over deze eigenschap van hem, wijl ze meebracht, dat hij nu ook geen kans had om Jane als een lastige Aurora in de hall of elders tegen te komen en hem doorstroomde een zelden gekende vreugde, toen hij daar vrij en onbekommerd, maar op goed geluk aan



het wandelen ging en weldra langs een stijgend pad, dat voerde over hooge, weelderig begroeide rotsen, terwijl in de diepte een stille blauwe rivier in kronkels uitlag tusschen groene weiden, op een boschweg kwam, waar overal vogels zongen in den nog ongerepten morgen, eekhoorns zweefsprongen deden door de oude eiken en konijntjes met trillende Staartjes dartelden tusschen de braamstruiken.
Het was buitengemeen idyllisch en verlokte Hans tot het afwisselend neuriën en fluiten van een wijsje, dat hij zelf gecomponeerd had en uitermate de bewondering zijner dagelijksche omgeving had weggedragen, niet het minst om de merkwaardigheid, dat hij en Schubert, zonder blijkbaar van elkaar af te weten, op een paar noten na, precies dezelfde gedachte hadden gehad, hetgeen natuurlijk zeer vleiend was voor Schubert.
Hans was een sterke gezonde boy, die uren kon wandelen, zonder vermoeidheid te gevoelen en nu geen enkele werkelijke of vermeende phcht hem riep, dwaalde hij maar steeds fluitend en neuriënd verder, zonder te letten op den tijd, die tikte aan zijn gouden polsband of op de bordjes met Verboden Toegang of andere arrogante waarschuwingen, die op gewone menschen altijd zoo ontstemmend werken en vaak een kwaadaardigen haat kweeken jegens de ellendelingen, die met zulke houten of ijzeren akeligheden de mooiste wegen plegen te versperren.
Maar Hans, wien sedert zijn prille jeugd nooit meer iets verboden was geworden, ging die dingen voorbij met de bhjde argeloosheid van een eend, die den kooiker niet speurt aan het einde van het krozige kanaaltje, waar zijn rappe pootjes hem zoo plezierig doorheen drijven.
Het pad, dat hij tenslotte volgde, was keurig begrint en voerde tusschen een dubbele rij larixen weer hooger op en aangezien Hans' voeten nü toch wel eens even naar rust verlangden, was het hem een vreugde, na korten tijd terzijde van dezen larixlaan een koepel te ontwaren.
Die koepel, een eenvoudig ding met een stroodak en een



ijzeren punt met een windvaantje er op, bleek te staan op een klein en natuurlijk plateau, dat gevormd werd door een uitsteeksel in den hoogen, steilen rotswand.
Hans liep er eens omheen en keek erin; er was niemand, maar er stond een tafel, met een geborduurd kleedje erover en er waren eenige zeer behagehjke rieten stoelen, welker zittingen bedekt waren met kleurige kussens.
Hans trok een stoel naar voren, nam daarop plaats, stak een sigaret op en nam zich voor eens een poosje rustig te genieten van het prachtige uitzicht, dat hij daar had.
Nu nog veel dieper onder hem lag de rivier in zijn blauwe kronkels tusschen de groene weiden, welke zich uitstrekten tot aan den einder, waar in nevelige kontoeren een andere heuvelgroep verrees; de weiden waren bespikkeld met de roode en witte en zwarte plekjes van het grazende vee; de zon blonk op de leien daken van een paar verre kerkspitsen; over alles spande de zomermorgen zijn teerblauwen koepel, waartegen witte wolken langzaam verdreven; een sperwer stond trillerend in de lucht en ergens riep de koekoek.
Hans keek met aandacht naar den sperwer, die telkens zijn trillerend speurpunt verplaatste, toen met zwaren loggen gang van achter den koepel een groote Bernardiner verscheen.
Als hij Hans zag, bleef hij staan, hief den koninklijken kop, iets dreigends hchtte in de groote oogen, dan wendde hij het prachtig bevachtte hjf en verdween.
Maar dadelijk daarop kwam het geluid van snelle hchte passen nader en een volgend oogenbhk verscheen de Bernardiner weer, maar nu hep hij, gedrongen tegen de tengere gestalte van een jong meisje, dat even een kreet van verwondering slaakte, toen ze Hans zag.
Hans, die zijn hoed op tafel/had gelegd, stond op en boog; de hond het een dreigend gebrom hooren, maar het meisje greep hem stevig vast aan rijn breeden halsband.
„Koest Prins 1"
Het was nog een heel jong meisje en ze was maar heel simpeltjes gekleed in een donkerblauw japonnetje, dat de ont-



luikende vormen van het tengere meisjeslijfje nauwelijks verried; ze had groot© en voor het oogenblik verwonderde, donkerblauwe oogen, wangen blozend als de huid van volrijpe perzikken en dik vlasblond haar, dat in het midden was gescheiden en in twee zware vlechten op haar rug hing.
Ze keek Hans, zonder zijn groet te beantwoorden en zonder eenige verlegenheid aan en dan zei ze, heelemaal niet vriendelijk, maar dat nam niet weg, dat het Hans toch heel lief in de ooren klonk:
„Ik ken U niet."
„Nee, ik ken U ook niet," lachte Hans. „Jawel... maar ... Wie is U?" „Zou U dat graag willen wetén?"
Het meisje en de hond, het was tezamen 200 lief, en tevens zoo schilderachtig en zoo zoet-romantiseh en ten slotte ook zoo grappig, dat Hans haar maar steeds in een bhjde verrukking toelachte.
Maar ze lachte heelemaal niet terug; ze keek zelfs een beetje boos en ze zei:
„Het is hier geen vrije wandeling."
„Niet?"
„Nee, zeker niet."
„Maar er was toch niemand, die mij tegenhield."
„Er staan overal borden."
„Borden?"
„Ja zeker, borden. U kunt toch wel lezen?"
„O ja," zei Hans,- „ik kan heusch heel goed lezen, maar ik heb niet op die borden gelet. Is het heel erg?"
„Ja zeker, het is heel erg. En om dan zoomaar op een stoel te gaan zitten."
„Het spijt me heusch verschrikkelijk, maar kijkt U eens, ik ben een vreemdeling en ik ben hier al wandelend eigenlijk vanzelf terechtgekomen. Ben ik hier op een landgoed?"
„Natuurlijk. U is hier op den Sperwerhof."
„Sperwerhof? O, dat is aardig, ik heb daar juist een sperwer gezien."



„Weet U wel, van wie dit is?"
„Nee, vertelt U me dat maar eens, maar dan moogt U niet zoo boos kijken."
Ze wierp het hoofdje in den nek.
„Dit is het landgoed van den Prins-Regent, als U het dan niet wist!"
Ze zei het op een toon, waaruit duidelijk bleek, dat ze verwachtte Hans minstens te zullen zien verbleeken bij het hooren van dien naam.
Maar Hans bleek grappig verrast te zijn.
„Gut, is dat hier.?"
„Ja, dat is hier, dus maakt U nu maar gauw, dat U weg komt!"
„Maar. . ." lachte Hans, „de Prins Regent is er toch niet?"
„Dat doet er niet toe. U moogt hier niet loopen." „Er woont immers een Amerikaansche familie op het kasteel?"
„Ja, maar die zijn op reis; het kasteel is gesloten en mijn vader heeft last om op alle stroopers en dergelijk slecht volk te schieten, als ze hier durven binnendringen ..."
„Tjonge ... tjonge . . . Wie is uw vader?"
„De boschwachter."
„Aha! En . . . e ... hoe heet U?"
„Dat gaat U niks aan."
„Nee, dat is ook zoo. Maar U ziet toch wel, dat ik geen strooper ben; ik heb niets bij me dan een wandelstok en U is toch veel te verstandig om te gelooven, dat ik werkelijk iets kwaads in den zin zou hebben."
Ze gaf niet dadelijk antwoord, scheen even te aarzelen en dus vervolgde Hans:
„Zoudt U me dus geen vergunning willen geven om hier nog tien minuten te rusten, dan zal ik heusch weer weggaan."
„Tien minuten?" vroeg ze met een achterdochtig gezichtje, dat haar buitengewoon hef stond.
„Op de klok af," beloofde hij. „Maar juffrouw... e . . .



o ja, ik mag uw naam niet weten, maar houdt U me dan zoolang gezelschap." „Waarom?"
„Dan kunt U controleeren of ik mijn woord houd." Ze zag hem aan, zonder iets te zeggen. „Is U bang van me?" vroeg hij dan. „Oho!" ... lachte ze. „Bang? . .. Als U me kwaad zou willen doen, dan zou Prins op U aanvliegen." Hij knikte.
„Prachtige hond. Is die van U?" „Natuurlijk."
„Als U dan daar eens ging zitten," sprak Hans, op een stoel wijzend, die vlak bij den zijnen stond, „en als U Prins dan eens tusschen ons in liet liggen, dan is het toch wel erg veilig."
Ze bloosde nu even.
„Ik geloof niet, dat U wat slechts in den zin heeft," zei ze dan.
„O, daar ben ik blij om, maar als dat nu werkelijk waar is, gaat U dan ook zitten, want zoolang U staat, moet ik ook blijven staan."
„Is U heusch moe?"
„Ja."
„Echt?"
„Ja, ja . . . werkelijk!" . . .
Dan ging ze zitten op den aangewezen stoel en Hans nam ook weer plaats.
„Liggen Prins," beval ze.
De hond legde zich dadelijk op het grint vóór den koepel en drukte den machtigen kop op de breede pooten.
„Zoo," zei Hans „en nu tien minuten, hè?"
„Waar komt U vandaan?" vroeg ze, hem onbevangen aanziende.
„Van München."
„Gó ... daar woont een broer van mijn vader." „Och kom."



„Misschien kent U die wel."
„Dat zou wel kunnen."
„Oom Serge is dat."
„Nee, oom Serge ken ik niet."
Ze lachte even een beetje verlegen.
„Serge Ganerka heet hij. Kent U die?"
„Nee..."
„Zóö'n dikke ..." en ze gebaarde een geweldigen omvang, „en een lange zwarte baard heeft-ie."
„Ik zal eens opletten, als ik weer thuis kom," zei Hans. „Maar juffrouw Ganerka, vertelt U me eens ..."
Ze keek even verwonderd op het hooren van haar naam, maar dan begreep ze en plotseling lachte nu het heele gezichtje, terwijl achter de volle roode lippen de zuivere snoeren tandjes glansden.
„Nu weet U toch mijn naam ..."
„Uw van, maar uw voornaam niet."
„Nee. .."
„Hoe is die?"
„Zeg ik toch niet."
„Zal ik eens raden? '
„Ja!" juichte ze.
„Olga ... Mariska ... Tatjana . .. Maria ... Helena...?" Maar bij eiken naam schudde ze met schitterende, lachende oogen het blonde hoofdje.
„U had U bijna gebrand," zei ze dan.
„Gebrand?" vroeg hij, niet begrijpend.
„Ja, met één naam was U er bijna ... ik schrok er van."
Hij begon opnieuw.
„Olivia..."
„Zal ik het es zeggen?" vroeg ze dan ineens. „Ja."
„Maar dan moet U eerst zeggen, hoe U heet."
„Nee, dat is niet eerlijk; ik ben begonnen met raden."
„Nu dan ... ik heet Mara."
„Mara," herhaalde hij en er was iets in de wijze, waarop



hij dien naam zei, dat haar de oogen plots deed neerslaan. Doch slechts even, want dan riep ze:
„En nu U!"
„Ik heet Hans."
Ze keek ineens heel ernstig.
„Nee," zei ze dan.
„Heusch."
„Hans?"
^Zoo heet onze ezel," sprak ze en haar mooie oogen keken hem heel ongeloovig aan. Hans schaterde het uit. „Moet je daarom lachen?" „Ja, Mara . . ." „Waarom dan?" „Omdat je zoo'n schat bent!"
Er trok ineens een schaduw over haar gezichtje en ze stond op.
„Het is allang tien minuten," zei ze.
De Bernardiner gromde even.
„Hè, Mara, ben je nu boos op me?"
Hij was waarlijk ontsteld door de plotselinge ommekeer in haar houding.
„Ja."
„Omdat ik zei, dat je zoo'n schat bent?" „Natuurlijk."
„Is dat dan zoo verschrikkelijk?" Ze knikte hevig van ja.
„Tante Maroesjka zegt, dat als een jongen je schat noemt, dan heeft hij wat kwaads in den zin."
„Is je tante Maroesjka zoo'n wijze vrouw?"
„Oho ... che weet meer dan jij ... U ... en ik tezamen ... die kan de kaart leggen ook . . ."
„Och kom? ... Ja, dan is ze zeker heel knap. Maar Mara, heusch, dat is misschien zoo in Palonië, maar bij ons in München is dat heel anders."



„Hoe anders?"
„Wel, daar zeg je alleen maar „schat" tegen een meisje, als ze er heel hef uitziet en vriendelijk tegen je is en ik kan toch niet helpen, dat jij nu toevallig zoo'n erg lief gezichtje hebt en bovendien zoo vriendelijk tegen me bent geweest... Toe, ga nu nog een halve minuut zitten, dan zal ik alleen maar denken, dat je een schat bent, maar het heelemaal niet meer zeggen."
„Maar ze schudde het hoofdje.
„Ben je dan nog boos op me?" vroeg hij deemoedig. „Nee, maar je moet nu toch gaan." Hij zuchtte en stond op.
„Ben je nog moe?" vroeg ze dan en ze keek nu weer heel ernstig.
„Nee," sprak hij, „ik wil niet tegen je jokken, maar ik vind het wel erg akelig, dat je me wegstuurt."
„Ik vertrouw je toch niet heelemaal," zei ze zacht. „Hè, Mara ..."
„Maar ik zal je de uitgang wijzen."
„O, dat is tenminste iets," zuchtte hij.
„Prins kom ... zoet, bij 't vrouwtje."
De hond sprong dadelijk op en drong zijn zwaar hchaam tusschen het meisje en Hans, als die tezamen de larixlaan terug hepen.
Ze spraken niet veej meer.
«Kijk," zei het meisje, als ze bij het hek waren gekomen, dat Hans zoo argeloos voorbij was gewandeld, terwijl ze dreigend een vingertje opstak en dan wees naar het bord met Verboden Toegang. „Zie je 't nu?"
Hans knikte met een schuldig gezicht.
„Je hebt gehjk, maar ik heet Hans ... en Hans is immers een ezel?"
„Ja ... daag . . ."
Ze stak haar handje uit; hij greep dit, hield het even vast; de hond gromde, sloeg zijn oogen op naar zijn kleine meesteres.



„Mara," sprak Hans dan, „als ik nu morgen om dezen tijd weer hier langs kom, en ik ben weer moe ... echt moe ... mag ik dan toch weer in den koepel gaan uitrusten?"
Ze schudde het hoofdje.
„Nee, in den koepel mag je nooit meer komen, maar als je hier nog even doorloopt, dan vind je ... U ... in het bosch een bank."
Hij liet nu haar handje los.
„Goed, dan zal ik daar gaan rusten ... Dag Mara." „Dag ... meneer .. . Kom Prins l"
Ze had zich ineens omgewend en hep nu op een drafje de larixlaan weer op.
Hans keek haar een oogenblik na en vervolgde dan zijn weg, maar nog eenmaal bleef bij staan en wendde zich om.
En toen, plotseling, ontwaardde hij tusschen het opzijgeduwde loof van een paar larixen, haar heve figuurtje; ze hief een arm op en wuifde.
Hij zwaaide met rijn hoed.
Dan was ze verdwenen; in de verte hoorde hij nog haar rappe voetjes gaan en het doffe vroohjke blaffen van Prins, dat snel verstierf.
„Mara ..." mompelde Hans Mara ... God ... dit is
een droom ..."
VIII.
Na zijn afscheid van de lieve Mara was Hans met ietwat verwarde zinnen een beetje aan het dwalen geraakt; langs belommerde boschpaden, was hij, ook wel, omdat zijn nu toch waarlijk vermoeide beenen een sterke voorkeur gaven aan dalende paadjes, vanzelf uit de begroeide rotsgroep geraakt en terechtgekomen op een aarden weg, die gezonken tusschen bollende akkers en weiden, bleek te voeren naween onaanzienlijk dorp.



De onaanzienlijkheid van dat dorp was zoo letterlijk, dat Hans er zich al verveelde, toen hij nog nauwelijks vijf minuten volkomen doel- en richtingloos er door slenterde en geen enkel levend wezen had bespeurd dan een oranje kat, die langs een paar troosteloos armetierige huisjes sloop en dan onder een schutting verdween.
Maar eensklaps ontdekte Hans, toen hij bij een zijweg kwam, op den hoek van dien weg een herberg en voor dien herberg stond een bord met een schild erop, welk bord bewees, dat hier een halte was van den Rijks-autobus-dienst.
Hans kende toevallig die borden; er was destijds een prijsvraag voor een ontwei p voor die dingen uitgeschreven, onder de sierkunstenaars en Hans had er toen in toegestemd om het Eerevoorzitterschap van de Jury te aanvaarden, waarna hij het geval volkomen vergeten was, tot hem opeens een miniatuur van de bekroonde paal was aangeboden, een aardig dingetje in koper en hout, dat sedert op zijn schrijftafel stond.
Hij deed de deur van de herberg open en wilde binnentreden, maar hij deinsde terug voor den zwaren dwalm van tabaksrook, die hem tegemoet sloeg en die nog bovendien vermengd was met een stank naar zuur bier en gebakken uien.
Een rumoerig gelach en gepraat klonk daar uit op en als Hans aarzelend even in de deuropening bleef staan, riep een grove stem: „Komt er in, heerschap, hoe meer zielen, hoe meer vreugd!"
Hans trad nu binnen en sloot de deur achter zich; in de dikke blauwe dwalm onderscheidde hij nu een lange tafel, waaromheen een tiental mannen en een paar vrouwen op banken zaten aangeschoven, terwijl ze bier dronken en een brijachtige gulasch aten.
Hans nam zijn hoed af en groette; het praten verstomde even en ze keken hem allemaal aan, Hans speurde rond naar den herbergier, doch achter den toog was niemand.
Ineens sprong echter een dikke man met een groezelige voorschoot om zijn middel, welke man ook aan tafel bleek te
Astrakan
7



zitten, recht en vroeg met een vollen mond, terwijl bij nog gauw zijn vette hppen met de rug van zijn hand afveegde: „Meneer?'
„Is U de herbergier?"
„Jawel."
De menschen aan tafel bleven zwijgen en luisterden met open monden.
„Rijdt hier de autobus af naar Balto?" vroeg Hans.
„Ja zeker maar dan heit U nog een half uur den
tijd."
„O ..." zei Hans aarzelend, terwijl hij even naar de tafel keek en het dan maar het beste achtte om de buitenlucht weer op te zoeken.
Maar een kerel riep: „Schik bij, meneer... schik bij ... d'r is nog plaats zat in de lollepot... toe vooruit, meid ... krimp je eigen 'n beetje in ... die vrouwen zitten altijd veels te breed... I" en de man, die alzoo sprak, begon onder veel gejoel en gelach en gegil te drummen en te duwen en slaagde er werkehjk in om nog een kleine ruimte op de bank vrij te krijgen.
Hans durfde nu niet te weigeren, lachte maar eens, klom over de bank heen en zat even later onwrikbaar gekneld tusschen een dikke vrouw, die geconcentreerde uienlucht scheen uit te dampen en den drummer zelf, wiens oogen van de vele biertjes een beetje glazig stonden.
„Nou ... hoe zit je nou?" riep de laatste, terwijl hij Hans een klap op den schouder gaf en hem zijn drankadem in het gezicht bhes.
„Uitstekend ... uitstekend ..." zei Hans, die den zedelijken steun in deze beproeving trachtte te putten uit het bewustzijn, dat hij nu weer de mentaliteit van een andere klasse van zijn aanstaande onderdanen van nabij kon waarnemen.
„En wat zal 't wezen?" vroeg de herbergier. „Een biertje?
„Ja, goed, bier," zei Hans.
„En pikt U ook een stukkie mee?"



„Nee, nee, dank U ..." sprak Hans, misschien wel wat erg haastig en een weinig verschrikt.
„Nou, heerschap," sprak zijn knellende buurman, „lus je geen gulasch? Dan ben je goddome ook geen goeie Paloniër... wat jou, Nasja?"
Hans ontstelde even op het hooren van dien naam, welke echter aan zijn dikke buurvrouw bleek te behooren.
„O, pardon ... maar ik houd ook wel van gulasch," sprak Hans, „maar ik heb nu op het oogenblik geen honger."
„Meneer heit pas gelunst met een kippetje en een glaasie puns," zei Nasja een beetje hatelijk.
„Ik geloof, dat jij met je dikke pens veels te veel op meneer zijn lijf hangt..." riep een andere man, die aan den overkant van de tafel lachend toekeek.
„Ja, verdikke, meneer z'n darmen worden dichtgeknepen en eet dan maar es gulasch.. .1" riep een ander.
„Zoo," zei Nasja smalend, terwijl ze Hans eens opnam. „As meneer z'n eigen brandt an me dijen, dan magtie op me schoot zitten; ik ben kinders gewend."
Er viel even een stilte op die woorden, maar alle gezichten rondom Hans lachten; de herbergier brak de ietwat pijnlijke situatie door het bestelde glas bier voor Hans neer te zetten.
„Een biertje, meneer."
„Dank U."
„Gezondheid, vader!" zei Nasja en het glas van Hans opnemend, nam ze er een fiksche teug uit.
„Toe, toe,. .. nee, Nasja, dat past je niet!" riep de herbergier, die toeschoot. „Je mot van een ander zijn glas afblijven — Ik zal meneer een ander geven en dit zal jij betalen."
Hans maakte een sussend gebaar en lachte een beetje.
„Laat de juffrouw het maar gerust uitdrinken," sprak hij dan, „en ik wil met plezier ook de andere aanwezigen nog een glas aanbieden, omdat ze zoo vriendelijk waren me aan hun tafel toe te laten."
Een hchte verwondering ging snel rond.
„Dus je geeft een rondje?" zei de man met de glazige



oogen. „Jij bent 'n verdomde toffe jongen . . . Nasja, meid .. . geeft 'm 'n pakkert..."
„Noh ... 'k weet ook weL wak liever doei ..." antwoordde het dikke mensch, dat tot Hans' blijdschap gelukkig nog een beetje boos bleek te zijn.
Al de anderen dronken haastig hun glazen leeg en Hans constateerde met voldoening, dat dit een meesterzet van hem geweest was om de ietwat onwennige situatie ineens dragelijker te maken.
Ze dronken hem met de nieuw gevulde glazen allemaal toe en hij deed hun bescheid en nam ook een teug van het schrale, zure bier, dat zijn dorst tenminste een beetje leschte. Ook stak hij een sigaret op en ontdekte toen aan den wand ineens een bniinberookte oleografie, waarop zijn vader en moeder met kronen op hun hoofden, stijf gearmd naast elkaar stonden afgebeeld, terwijl.bij zelf, ook al met een kroontje op zijn hoofd, als een klein jongetje naast zijn moeder stond, in een paars fluweelen pakje, zooals bij er nooit een had gedragen, terwijl er aan zijn voeten een hond lag, zooals hij er nooit een had bezeten.
Hij kende deze voorstelling niet en vond de plaat als curiosum voor het historische familie-museum wel begeerenswaardig.
„Zijn die soort platen hier nog te krijgen?" vroeg hij aan zijn overbuurman, die zioh wat anders gedroeg dan de overige aanzittenden en ook beter gekleed ging, al was die kleeding een weinig opzichtig met een fel gekleurde das van zoogenaamde changeant zijde en een colbert met veel te sprekende ruiten; ook droeg hij ringen met onwaarschijnlijk groote diamanten er in.
Hij had eene grauwbleek gezicht en kleine zwarte oogen en reeds een paar maal had hij Hans met een bhk en een glimlach van begrijpen en meegevoelen toegeknikt.
„Die van de Koninkhjke familie?" vroeg deze man nu, Hans' biik volgend. „Die hangt nog zoowat in alle herbergen!"



„D'r ben al veel mooiere," sprak de herbergier, „van de Prins-Regent en zijn vrouw, echte fotogrefies."
„Van de Prins van Astrakan ook," wist een ander.
„Wat mot je toch met die menschen...?" riep in eens Hans' buurman, die een beetje was ingedut met een schorre lachstem. „Hangt er liever 't portret van een jonge meid."
„Van Nasja!" riep er een.
Er ging een gejuich op.
„Nou," zei het dikke wijf, „je kanne me krijgen, zooas je willen, hoor, van voren ... van achteren ... ik ben van alle kanten even mooi."
„De Prins-regent z'n buik zal ook wel invallen, astie weer op de Sperwerhof zit," lachte de herbergier.
„Dan is 't weer om den anderen dag knollen met aardappels en aardappels met knollen!" riep er een.
„Wanneer wordt die Borissie nou es Koning?" vroeg een ander.
„Met September wordt-ie immers gekroond," wist de herbergier, „maar eerst laten ze 'm nog trouwen!"
„Trouwen!" riep een ander. „Nou, dan leert-ie ook niks nieuws; die is immers allang getrouwd!"
Hans had nu toch heusch moeite om zijn verbazing te verbergen en onwillekeurig vroeg hij:
„Wat zegt U; is de Kroonprins al getrouwd?"
„Zeker istie getrouwd ... dat weet toch de heele wereld...!"
„Met wie dan?" vroeg Hans.
„Wel, met de dochter van een stalknecht."
„Och kom . . ."
De ander lachte eens en knikte dan veelwetend.
„Al toen-ie achttien jaar was, meneer. Hij heit al drie Irinders. Wist U dat niet?"
„Nee," antwoordde Hans, „en ik denk toch ook, dat U zich vergist."
,,'t Is 't algemeene zeggen, meneer," kwam de herbergier nu bevestigen.



„Dat's ommers altijd bij zukke menschen, maar dat houen ze stil... riep een stem.
„Maar ik weet het toch uit de eerste hand," sprak de boer, die tegenover Hans zat. ,,'n Nicht van me vrouw, die d'r dochter is getrouwd met een kameraad van die stalknecht. Drie kinders ben d'r. Een meid en twee knaapies; die kameraad, die ziet ze, zoo te zeggen, eiken dag en als ter geen mensch in de buurt is, dan zeggen ze ook Pappie tegen de Prins, en anders natuurlijk edelachtbare of zoowat."
Hans kreeg een neiging om te gaan lachen en de andersgekleede man met het geruite colbert, wisselde weer een blik van verstandhouding met hem.
„Maar de Kroonprins is toch officieel verloofd met Prinses Nasja," merkte de anders gekleede man dan op „en daar moet bij toch, mee trouwen dadelijk na de troonsbestijging ..."
„Nou, wat zou dat?" riep de eerste boer, die het zoo goed wist, nu weer. „Dan laat-ie z'n eigen effen scheien van die andere; daar praten ze niet lang over bij zukke menschen en die eerste vrouw en die kinders, die kommen ook wel an derlui trek..."
„Nou ... en daar motte wij belasting voor opbrengen . . ." schamperde Nasja.
„Die Prinses Nasja heb ik gezien," vertelde de herbergier, „maar hoe 'n man op zoo'n lillik scharminkel kan verheven, dat gaat m'n verstand te boven."
„Nou," riep de dikke Nasja, „maar die Prins heit ook maar een papgezicht. .. 't zou mijn ventje niet wezen ...!"
„De Prins-Regent, dat's wel een goeie knul," sprak er nu een. „Jammer, dat-ie zoo'n kwaad wijf heit."
„En hij peert ook 'n beetje te veel," wist een ander. „Ik heb wel hooren zeggen, dat-ie voor den ontbijt al an de bitter zit."
„Nou, maar vlak Borrissie ook niet uit," riep er nu een. „Dat zal nog motte blijken of we daar goed mee benne."
„Boris ...," hikte nu de dikke man naast Hans ... „Boris ... hik ... dat is ... hik ... nog maar 'n .. . snotneus . ..



wat jij ...?" en hij gaf Hans andermaal een vriendelijk bedoelden klap op zijn schouder.
Op dat oogenblik ging er ergens in het vertrek een schelletje.
„De bus!" riep de herbergier, opspringend. „Menschen, afrekenen, asjeblieft!"
Hans haastte zich om van zijn nauwe zitplaats los te komen, betaalde de biertjes en verhet dan de wachtkamer. De frissche buitenlucht streek als een koele dronk door zijn mond en keek maar zijn oogen brandden een beetje.
Tien minuten later hotste hij in de tjokvolle autobus over den slechten weg naar Balto.
Hij zat daar even nauw als op de bank in de herberg, maar had nu voor buren den man met het geruite colbert en een juffrouw, die al op die plaats zat, toen hij binnenkwam. De overige tafelgenooten uit de herberg zaten verspreid en nogal ver van hem vandaan.
„De menschen kunnen toch wat kletsen, meneer," zei het geruite colbert, toen ze eenige minuten gereden hadden.
Hans ghmlachte.
„Ja, het is zeker niet allemaal juist, wat ze omtrent de Koninklijke familie beweerden. Dat de Prins-regent zou drinken, is eenvoudig laster en dat verhaal over dat huwelijk van den Kroonprins met een dochter van een stalknecht, is ook maar een verzinsel."
De ander knikte en glimlachte eveneens.
„Ze moeten wat te roddelen hebben en al zou je het tegenspreken, dan gelooven ze toch, dat het zoo is."
Hans knikte.
„Daarom hield ik mijn mond ook maar."
„Dat begreep ik. Maar U kwam er ook wel een beetje komiek invallen. Och, ik voor mij, ik ben handelsreiziger en dan kom je zoo met menschen van allerlei slag in aanraking, maar U voelde zich in die omgeving niet erg thuis, wel?"



„Nee," bekende Hans, „maar ik vond het toch wel eéns aardig en leerzaam."
„Kent U menschen in het dorp?"
„Nee, ik ben vanmorgen komen wandelen van Balto over den Sperwerhof en op den terugweg ben ik toén eigenlijk zoo'n beetje verdwaald . .."
„O, dus U woont niet in Balto?"
„Nee, ik woon in München."
De ander zweeg even.
„Ben ik ook wel eens geweest; 'n mooie stad." Hans knikte.
„Ja, 'n prachtige stad, Maar Balto mag er ook zijn." „Daar logeert U zeker bij familie?"
„Nee, ik heb appartementen genomen in het Hótel Centraal." „O..."
De zwarte oogen van het geruite colbert beloerden Hans even van opzij en het gesprek werd onderbroken door den conducteur, die met de kaartjes kwam.
Het kostte Hans heel wat moeite om daar op zijn nauwe zitplaats de portemonnaie uit zijn achterzak te halen, maar het lukte ten slotte toch.
„De bussen zijn veel te klein," klaagde ook het geruite colbert.
De atmosfeer in de bus was ook al spoedig volkomen bedorven en Hans wilde juist opmerken, dat bij het in de herberg nog frisscher vond, toen ze juist de eerste straat van Balto schenen Jbinnen te rijden, op welks plaveisel de bus zoo hotste en ratelde, dat elk gesprek onmogelijk werd.
Maar de beproeving duurde niet lang, want een paar minuten later bleek het eindpunt der route bereikt te zijn.
„Terminus," zei het geruite colbert. Hij het Hans voorgaan en zoo schuifelden zij achter elkaar langzaam in de uitdrummende menschenkluw naar buiten.
„Ben ik hier nu ver van mijn hotel?" vroeg Hans aan zijn nieuwen kennis, „want dan neem ik maar een taxi."



„Ik zal U even een taxi-standplaats wijzen," sprak de ander. „Dit straatje in, dat steekt toe."
Het was een wirwar van onoogelijke steegjes en sloppen, waardoor Hans gevoerd werd en hij had geen oogen genoeg om naar deze zonderling armetierige menschenverblijven te kijken, waarvan hij het bestaan nauwelijks vermoedde.
Maar tenslotte kwamen ze toch op een breeder gedeelte terecht, waar blijkbaar markt werd gehouden.
„O, daar gingen al die menschen uit de bus zeker heen," begreep Hans, die het heel aardig vond, ook hier eens een kijkje te nemen.
„Zeker," zei de man. „U is een goeie opmerker, meneer," vervolgde hij op een bewonderenden toon.
„Ja, ik ben gewoon mijn oogen goed de kost te geven," antwoordde Hans.
„Dat zie ik wel aan U. Ze zullen er U niet gauw tusschennemen."
Hans glimlachte gevleid.
„Nee, daar ben ik nooit erg bang voor.. ." sprak hij.
„Kijk, dat is ook wel aardig..." zei het geruite colbert even later en hij wees op een drom menschen, die voor een poppenkast stonden te kijken.
„Een poppenkast 1" riep Hans. „O, ja, dat wil ik wel eens zien."
Even later stond hij in geamuseerde aandacht te kijken en te luisteren naar de grappen van Jan Klaassen en Katrien, maar de voorstelling hep al op zijn eind en de menschen gingen uiteen.
Hans raakte nog een oogenbhk in het gedrang, maar zijn handige geleider wist hem daar weldra uit te bevrijden.
„Kijk, meneer," wees hij dan, „hier rechtuit, daar ziet U de taxi's staan."
„Ik dank U wel zeer voor uw moeite en uw geleide," sprak Hans, den hoed lichtend, terwijl hij zijn hand uitstak.
„Niet te danken, 't Was me een genoegen, U van dienst te kunnen zijn," zei de ander. „Salut meneer."



Hij lichtte ook zijn hoed, wendde zich om en was weldra verdwenenHans vond op de aangeduide plaats een taxi en eenige minuten later stapte hij daaruit voor zijn hotel.
„Hoeveel krijg je?" vroeg hij, want hij vreesde nu geen moeielijkheden meer bij zulke afrekeningen.
„Een gulden twintig," zei de chauffeur.
Hans stak zijn hand in zijn achterzak om de portemonnaie te krijgen, maar die zak was leeg . . .
Had hij hem bij het kaartjesnemen in de bus soms in een andere zak gestoken?
Maar geen enkele zak bleek het gezochte voorwerp te bevatten.
„Een oogenblikje," zei Hans onthutst en hij hep het bordes van het hotel op!
„Juffrouw, laat U even de taxi betalen; ik heb geen klem geld bij me," sprak hij, in de hall gekomen, haastig tot dè juffrouw aan de lessenaar en dan hep hij naar de lift.
Boven op zijn kamer keerde hij nogeens alle zakken om; dan, toevallig keek hij naar zijn pols; zijn gouden armbandhorloge was weg.
„God.. .!"
Hij rukte zijn vest open, tastte haastig naar den leeren binnenzak. Goddank, zijn portefeuille had hij nog en ook zijn gouden sigarettenkoker, maar toen hij, woedend om dit beschamend-stomme avontuur in zijn slaapkamer trad, om zich te kleeden voor de lunch en in den spiegel keek, ontsnapte hem andermaal een kreet van schrik.
Ook zijn paarlen dasspeld was verdwenen.
IX.
Hans het zich neervallen in een crapaud en sloot even de oogen.



Hij was zeker niet gewoon aan het doen van zulke lange wandelingen als vandaag en zoowel het benauwde zitten in de herberg, als de hotserige rit in de autobus, waren nog vermoeienissen daarenboven geweest, maar hij zou die toch zeker niet geteld en hoogstens ervaren hebben als een zekere stijfheid in zijn ledematen, indien hij nu opgewekt en met plezierige herinneringen had kunnen gaan lunchen, maar de ellendige ervaringen aan het slot van zijn tocht, hadden eensklaps lood aan zijn armen en beenen gebonden.
Hij was óp en moest er fel en krampachtig tegen vechten, om niet als een kind, van machtelooze woede en teleurstelling, in tranen uit te barsten.
En het was nog minder het verhes van het geld en die paar mooie en kostbare voorwerpen, wat hem zoo neersloeg, als wel het besef, dat hij zich nu toch waarachtig door den eersten gauwdief den besten had laten beetnemen.
De ellendeling!" Ze zullen U er niet gauw tusschen nemen!" had de schobbejak nog gevleid.
En nu, achteraf, wist bij waarachtig ook wel, hoe en waar het gebeurd was; hij had een tasting gevoeld, heel licht, in zijn achterzak, toen hij met dien kerel achter zich naar den uitgang van de autobus drong en in het gedrang bij de poppenkast, had hij ook iets vreemds gevoeld aan zijn pols en hij wist nu ook ineens van een arm, die tijdens dat gedrang even hoog vlak bij zijn gezicht tegen hem aan was gekomen.
Stom ... stom ... stom ... en die schavuit, dien hij nog bedankt had . . .!
Vervloekt... als zijn incognito hem niet bond, wat zou bij met een wellust dadelijk de politie er op afsturen...
Een ezel was hij ... ja, die lieve kleine Mara had het wel geweten... hij heette Hans en Hans was een ezel...!
Hij stond weer op, trachtte zich te vermannen.
Komaan ... toen hij nog klein was, het Tah hem wel schrijven: Door schade en schande wordt men wijs.
De schade had hij nu .., de schande ook ... dus moest zijn oogst... wijsheid zijn!



Hij glimlachte alweer, zij het een beetje bitter, en voltooide zijn toilet voor de lunch, maar hij smoorde nog even een vloek, toen hij met een gewoonte manuaal zijn hand draaiend, om te zien hoe laat het was, opnieuw zijn leege pols ontwaardde.
Hij kwam inderdaad een beetje te laat in de eetzaal; meerdere tafeltjes waren al ontruimd en vertoonden de altijd wat onsmakelijke ontreddering van neergeworpen servetten, troebele Vingerkommen, glazen met restjes wijn en bekruimelde bordjes.
Door al het beleefde was de gedachte aan Jane en haar oom geruimen tijd op den achtergrond gedrongen; nu bij het binnenkomen van de eetzaal bekroop hem ineens weer de onrust bij het vooruitzicht van een mogelijk nieuw samentreffen.
Hij zag ze niet dadelijk zitten, doch volgde opzettelijk de linksche doorgang tusschen de tafeltjes, ten einde niet vlak langs hen te gaan.
Maar ineens, onwillekeurig hield hij zijn stap in, daar zag hij het tweetal; ze waren waarachtig gaan verzitten en beletten nu een tafel in het middenvak, die aan zijn tafeltje grensde.
Een oogenblik flitste het door zijn brein, dat hij den Ober moest verzoeken hem een ander tafeltje aan te wijzen, maar hij was al te ver doorgeloopen en zoowel Jane als haar oom, hadden hem reeds gezien, zoodat een terugkeer nu belachelijk zou worden.
Hij had ook trouwens geen tijd meer om zijn houding van te voren een beetje te bepalen, want Jane knikte en lachte hem al dadelijk toe, stak al voor hij die zou kunnen beroeren, in de verte haar hand uit en meteen rees de oom.
„Dag Marody, hoe gaat het?"
Hans, die zoo vluchtig mogelijk de vingertjes van Jane had gedrukt, zag nu de uitgestoken hand van dien oom voor zich, die hij werktuigeüjk vatte, terwijl hij even werktuigelijk iets mompelde van: „Dank U, hoe maakt U het?"



„Op excursie geweest?" vroeg Jane.
„Ja, ik heb wat gewandeld in den omtrek van de stad."
De oom was weer gaan zitten.
„Je herkende ons gisteren niet dadelijk, hè?" sprak hij lachend. „Jane heeft het me verteld."
„Nee ... ik ..." mompelde Hans wat voor zich heen.
„Maar nu wel!" lachte Jane. „Maar Hansie," vervolgde ze, hem vertrouwelijk aan zijn mouw trekkend, „ga nu gauw aan je lunch beginnen, want wij zijn al aan het dessert."
Hans knikte en vond dit althans een opluchting, al was zijn vrijheid ook wel zeer betrekkelijk, nu ze zoo vlak bij elkaar zaten.
Een oogenblik later nam hij een teugje van zijn bouillon, doch het had evengoed warm water kunnen zijn, want hij proefde niets.
De oom van Jane bleek wel het soort bakkebaarden van Franz-Jozeph te hebben, maar leek overigens niets op dien overleden monarch. De groote uilenbril gaf trouwens aan het gelaat een heel andere uitdrukking en veralgemeende het gezicht, zooals die soort brillen altijd doen, met gevolg, dat menschen met overigens geheel ongelijksoortige facies, vaak voor elkaar worden aangesproken of gegroet.
Het eigenaardige was, dat in de stem van den oom nochtans iets bekends was, maar Hans kon zich toch met geen mogelijkheid voor den geest halen, waar hij die eerder had gehoord.
Inmiddels was de situatie er weer een beetje meer ingewikkeld door geworden.
Waarom was hij nu ook zoo stom, om door zijn aarzelende houding feitelijk te bekennen, dat hij die andere Hans Marody was. Als hij het nu nog eens ruiterlijk zei...!
„Hans," sprak op dat oogenbhk Jane en ze fluisterde het eigenlijk achter haar hand naar hem toe, terwijl de oom, stil glimlachend, een appel schilde. „Hans ... ik heb Hedwig niet gewaarschuwd hoor!" en ze gaf hem een veelbeteekenend knipoogje.



„O, gelukkig ...!" sprak Hans en dat meende hij uit den grond van zijn hart.
„Hedwig zou ook wel verstandiger zijn," zei nu de oom, op een geruststellenden toon.
„Dat hoop ik," zei Hans.
„Waar ben je naar toe gewandeld?" vroeg Jane. „Naar den Sperwerhof."
„O, het landgoed van den Prins-Regent," wist de oom. „Ja, dat is daar heel mooi."
„Buitengewoon," zei Hans, die zich zooveel mogelijk haastte en al blij was, dat het gesprek zoo neutraal bleef.
„Maar dat kende je toch al," zei de oom.
„Nee, toch niet," verzekerde Hans.
„Welja, we hebben daar, twee jaar geleden, immers gepicnict, toen met den jaardag van Greta," hield de oom Vol.
„Dat herinner ik me niet," zei Hans wat zwakjes.
„Hansie, Hansie," sprak Jane met een vingertje dreigend die memorie van je ... die memorie van je...
ik kan je den boom nog wijzen, waarin je mijn naam sneed."
„Schaam je je nu een beetje voor die malligheid?" vroeg de oom.
„Nee, nee..." antwoordde Hans, wat kleurend, „maar van die kleinigheden, die ontgaan je wel eens..."
„Hij wordt ook al zoo oud en hij heeft zooveel aan zijn hoofdje.. ." spotte Jane.
Een woede wrokte in Hans, dat hij nu waarachtig weer, in stede van te ontkennen, het geval eigenlijk toegaf.
„Ben je al eens aan de watervallen van Gleri geweest?" vroeg Jane nu.
Hans, die zoo gejaagd at, dat hij zijn mond te vol had om iets te zeggen, schudde ontkennend het hoofd.
„Dan moeten we daar samen eens heen gaan, want dat is de moeite waard," zei de oom. „Ik inviteer je."
Hans slikte haastig door, en boog.
„Heel vriendelijk," sprak hij dan, „maar ik weet heusch niet of ik wel tijd zal hebben."



„O gut!... Hij heeft het te druk!" schaterde Jane. „Dat is het nieuwste... Hansiepansie, die geen tijd heeft voor een pleziertje ...!"
„Nou, ik heb hier heusch een en ander te doen ..." sprak hij weer, maar zoo ellendig zwakjes, dat hij zelf dadelijk het nuttelooze van zoo'n verweer inzag.
„Alle dagen bezet?'* vroeg de oom met een blijkbaar niet zoo kwaad bedoeld knipoogje . .. „Maar beste jongen, zeg het eerlijk hoor, als je geen lust hebt..."
„O, nee, nee ... pardon . . ." haastte Hans, die nu eenmaal zeer ongaarne iemand kwetste, zich te antwoorden, „maar ik dacht dat U vanmiddag bedoelde."
„We spreken wel nader af," zei Jane dan op een toon, die van groote zekerheid getuigde en meteen stond ze op, terwijl de oom haar voorbeeld volgde.
„Nou, Hansie," sprak ze, op zijn bord kijkend. „O ..., je krijgt hierna nog kip met compote en een caramelpuddinkje ... Tot ziens hoor."
„Bonjour Marody," zei de oom luid en met de wat beschermende vriendelijkheid van den veelwetenden grijsaard tegenover den onervaren jongeling en dan vertrok het tweetal.
Een zucht verlichtte Hans' beklemde borst en ineens proefde hij nu, dat hij gebraden zwezerik met spaghetti at, iets, wat tot dat oogenblik volkomen aan zijn aandacht was ontsnapt.
En honger had hij ook, dat merkte hij nu eveneens; hij schepte het heele schaaltje spaghetti op zijn bord leeg en schudde er een crème sneeuwlaag van Parmezaansche kaas over.
Dan, met een hoofdbeweging, wenkte hij den Ober, die dadelijk toeschoot.
-„Ober, zou je me een andere plaats kunnen geven, liefst zoo ver mogelijk hier vandaan, aan den anderen kant van de zaal?" vroeg hij.
„Een andere plaats?" herhaalde de Ober met een zeer bedenkelijk gezicht. „Heeft U hier last van tocht?"



„Tocht? Nee, heelemaal niet, maar ik zou hier toch graag weg."
„Ja, ... ik weet niet of er iets... vrijkomt," sprak de Ober dan met een zèèr ongeloovige oplichting van zijn rechterhand.
Hans duwde er een papieren rijksdaalder in, waarop die hand zich evenals het blad van een zonnedauwtje dadelijk sloot.
„Maar ik zal graag mijn best doen, meneer," vervolgde de Ober nu met een zeer servielen glimlach, „en ik vertrouw wek dat het zal gaan. Met het diner al, zeker?"
„Ja, graag," zei Hans.
De Ober boog en ging heen.
„Ziezoo, dat zal uit zijn..." mompelde Hans en wijdde zich verder tevreden aan de geneugten van zijn lunch.
De Hoofdcommissaris van Politie van Balto zat in zijn deftig en stijlvol gemeubeld bureau.
In den breed ontvangenden stoel, voor de geweldige Louis XV schrijftafel, waarop een rij zware wetboeken door twee stalen vuisten voor omvallen werd behoed, terwijl daarop verder een bronzen Justitia twee inktkokers op haar schalen in balans hield en aan de andere zijde stapels portefeuilles bol stonden van de geconstateerde menschelijke slechtheden, in dien stoel had alleen een man met het voorkomen van dezen Hoofdcommissaris het recht om te zetelen.
En dat hij zich daarvan bewust was, daarvan getuigde de rechtervuist van dezen heer, welke vuist, zoo er iemand tegenover hem zat, altijgjop het vloei van den onderlegger lag je en daarop zoo geweldig scheen te drukken, dat de bezoekers zich vaak verwonderden hoe de tafel het uithield.
Buitengewoon indrukwekkend was ook het altijd witte vest van den Hoofdcommissaris, waarachter men de geweldige borst, en dieper in het leeuwenhart van dezen mensch wist te zitten, zonder zich te laten bedotten door de kinderachtigheid van de dunne gouden horlogeketting, die in twee boogjes,



door een knoopsgat heen, de borst guirlandeerde en aan welke ketting twee onschuldige kwastjes en een hoefijzertje bengelden.
Maar het verschrikkelijkste van alles was de kop van dezen Hoofdcommissaris. Het was een menschenkop, maar zoo er een transplantatie mogelijk ware, dan zou op den romp van een onthoofden bulldog van de kwaadaardigste soort, deze menschenkop geenszins het effect hebben van een bedenkelijk natuurverschijnsel.
Dit hoofd had dezelfde kwabwangen, denzelfden breeden mond met verschrikkelijke tanden, dezelfde ronde, dreigende en een weinig met bloed doorloopen oogen; alleen de ooren waren natuurhjk een beetje anders en ook het glimmende zwarte haar, zuiver in het midden gescheiden, viel uit den doggenstijl, doch de meeste menschen merkten dat niet eens op, wijl ze al dadelijk een gevoel van angst kregen, wanneer ze even in de oogen keken van den Hoofdcommissaris en dan sloeg hun bhk onmiddellijk neer of week zijwaarts uit, maar naar boven ging hij nooit.
Op dit oogenbhk zat er tegenover deze zoo geweldig imponeerenden man een bezoeker en nu kon men het zeldzame en schier ongeloofelij ke verschijnsel waarnemen, dat de rechterhand van de Hoofdcommissaris heelemaal niet tot een geweldige vuist gebald op het vloeiblad drukte, maar gevouwen in de linker, tezamen met deze, wel niet iets biddends maar toch iets zacht-devoots scheen te symbohseeren, terwijl er in den dreigenden bloedhondenkop een uitdrukking was van zoetsappige dienstvaardigheid.
Het was een raar gezicht; die uitdrukking paste op deze facie zoomin als een zalvende glimlach op een tijgerkop.
De bezoeker scheen dat echter niet te merken, want hij toonde niet de minste verbazing.
„Zijn Hoogheid, de Prins van Astrakan ... ik versta U toch goed?" zei de Hoofdcommissaris en zijn eerbiedige bhk ging even naar het portret van dien Koningszoon, dat in een hjst met een gouden kroontje versierd en verder voorzien
Astrakan •



van een inktkrul onder eenige hanepooten, op de schrijftafel stond.
„Zijn hoogheid in eigen persoon," antwoordde de bezoeker, „ik heb hier een brief van mijn ouden vriend, Professor Sergeï Tali, zooals U weet de gouverneur van Zijn Hoogheid, waarin deze mij mededeelt, dat de Prins onder den schuilnaam van Hans Marody eergisteren moet zijn afgestapt in het Hótel Centraal en waarin hij mij verder verzoekt dit strikt vertrouwelijk onder uw aandacht te brengen. Zoudt U zoo vriendelijk willen zijn even inzage van dat schrijven te nemen?" en de bezoeker reikte den Hoofdcommissaris het epistel, dat op dik roomkleurig papier geschreven was en onder een kroontje vermeldde: Kabinet van Z.K.H. den Prins van Astrakan, terwijl het couvert met het sluitzegel van den Prins was gesloten.
Er heerschte eenige oogenblikken een soort biddendplechtige stilte in het deftige bureau, terwijl de Hoofdcommissaris den brief las.
Dan, na de lectuur, gaf hij den brief weer met een even hoofsche als eerbiedige buiging aan zijn bezoeker terug.
Deze zag hem aan.
„En wat zegt U wel van deze... Prinselijke fantasie?" vroeg hij dan.
De Hoofdcommissaris greep met een denkend gebaar zijn kin vast en fronste zijn wenkbrauwen.
„Ik twijfel er natuurlijk geen oogenblik aan," sprak hij dan, „of deze Prinselijke . .. fantasie ... ahum... het woord is van U ..."
„Jazeker, jazeker,..." stelde de bezoeker gerust.
„Of deze Prinselijke fantasie dan — met alle eerbied gezegd — zal op een of anderen genialen grondslag rusten, die wellicht buiten de begripssfeer van gewone menschen, zooals ik, valt en ik zou het ook niet graag ondernemen om te trachten in de motieven, die Zijn Hoogheid tot Zijn besluit gevoerd hebben, door te dringen. Ik respecteer en bewonder ze, vanzelfsprekend, zonder ze te kennen. Maar... is het



U soms eenigermate geopenbaard — ik bedoel daarmee geen indiscretie — langs welke groote lijnen die... Prinselijke fantasie zich zal bewegen?"
„Ik begrijp U," antwoordde de bezoeker. „De simpele mededeeling, dat Zijn Hoogheid onder een schuilnaam bier ter stede in een hotel is afgestapt, is voor U weinig houvastgevend."
De Hoofdcommissaris knikte.
„Dat is hetgeen ik wilde opmerken."
„Welnu," zei de bezoeker, „voor zoover ik het begrijp uit een anderen brief van mijn vriend Tah, die strikt vertrouwelijk is en waarvan ik U dus geen inzage mag geven, is het doel wat Zijn Hoogheid nastreeft dit, dat Hij vóór de troonsbestijging nog eens uit eigen ervaring, wil leeren, wat er leeft in de ziel van Zijn volk. En daarom wil Zijn Hoogheid, zonder herkend te worden, persoonlijk in aanraking komen met heden uit verschillende kringen der maatschappij."
Het ware onmogelijk om de uitdrukking van eerbied, die er thans verscheen op het onderworpen doggengezicht van den Hoofdcommissaris te schilderen; het gaf in ieder geval blijk van een inwendig soort enthousiaste ontroering.
„Dat bewijst andermaal," sprak hij met trillende stem, „welk een buitengewoon hooge opvatting Zijn Hoogheid heeft van de taak, die Hem wacht en ook welk een diepe ernst Zijn Hoogheid ondanks Zijn jeugd daarbij bezielt."
„Ongetwijfeld," antwoordde de bezoeker.
„Er is iets in dezen opzet van Frederik de Groote . . . en .. . ja en ook van Napoleon I."
„Dat is inderdaad zeer goed mogelijk," zei de bezoeker, „maar om nu op dezen brief terug te komen. U heeft daaruit gezien, dat de inhoud streng vertrouwelijk is en dat buiten U en mij, niemand, maar dan ook niemand, iets van deze zaak af mag weten."
De Hoofdcommissaris knikte heel langzaam en plechtig met het hoofd.



„Ook mag Zijn Hoogheid onder geen voorwaarde ervaren, dat U en ik in het geheim zijn."
De Hoofdcommissaris fronste nu de wenkbrauwen.
„Indien ik dus," sprak hij dan, „het voorrecht zal hebben Zijn Hoogheid op straat tegen te komen, dan mag ik niet toonen, dat ik mij daarvan bewust ben?"
„Vooral niet! Voor U is Zijn Hoogheid dan een voorbijganger en meer niet."
De Hoofdcommissaris schudde langzaam het hoofd.
„Maar ...," sprak hij dan eensklaps, „met welk doel maakt Professor Tah mij dan eigenhjk deelgenoot van het geheim, waarmee ik overigens zeer vereerd ben?"
De bezoeker haalde even zijn schouders op.
„Om U de waarheid te zeggen, weet ik dat ook niet precies. Maar ik vermoed, dat het louter een voorzichtigheidsmaatregel is. Zijn Hoogheid mocht eens in moeilijkheden komen en dan kan het zijn nut hebben, dat U tevoren is ingelicht."
De Hoofdcommissaris knikte nu.
„Staat het feit al vast, dat Zijn Hoogheid zijn intrek in het Hotel nam? vroeg bij dan.
De bezoeker scheen even te aarzelen, maar dan sprak hij:
„U beschikt, meen ik, over een afdoend middel om zieh daarvan te overtuigen."
De Hoofdcommissaris zag hem even aan, dan knikte hij, nam de telefoon van de haak, manipuleerde aan het cijfer-, bord.
„Met de Hoofdcommissaris ..."
Het was nu weer de blafferig-nijdige stem van den bulldog, die sprak.
„Laat Levin onmiddellijk de opgaven van het hotelregister van Centraal bij me brengen. Onmiddellijk, ik wacht er op ... Permitteer me een vraag," sprak hij dan, zich weer tot den bezoeker wendend. „Ligt het in Uw voornemen, om zelf eenigermate de voetstappen van Zijn Hoogheid te volgen?"
De ander haalde zijn schouders op.



„Dat zou ik met genoegen doen, voor zoover ik er tijd voor zou kunnen vinden, maar dat zal overigens geheel afhangen van de gedragingen van meneer Marody. Op welke wijze zal hij zich in het openbaar vertoonen? Zal hij aansluiting zoeken in bepaalde kringen? Waarin ik mij ook kan laten gelden. Of gaat hij als een levenssohst zijn eigen weg, langs paden, waarop ik hem niet bereiken kan?"
Op dat oogenbhk bracht een oude stramme brigadier de verlangde documenten.
„Leg maar neer," gebood de bulldog, en als de brigadier het vertrek weer verlaten had, „Ik zal eens even zien. Gisteren, zei U, nietwaar?"
De bezoeker knikte.
„Baderdaad," sprak de Hoofdcommissaris dan, na een oogenbhk. „Hier is hij .. . Hans Marody, Kunstenaar, München ... hm . .. dat handschrift.. . men kan nooit te voorzichtig zijn..." en hij greep het portret met de handteekening van den Prins van Astrakan .. . „Juist... kijkt U zelf maar, er is geen graphologische kennis voor noodig om dadehjk te zien, dat dit ietwat . .. kinderachtige schrift... ik bedoel daar niets oneerbiedigs mee . . ."
„Nee, nee, zeker niet," stelde de bezoeker andermaal gerust.
„Dat dit, laat ik liever zeggen, karakteristieke schrift van denzelfden persoon afkomstig is ... die s ... die o ..."
De bezoeker keek nu ook naar de handteekening op het portret en naar het ingevulde formulier en knikte.
„Ik deel uw meening volkomen, daar is geen twijfel mogelijk," en hij stond op.
„Meneer de Hoofdcommissaris," sprak hij dan, „ik heb me nu van mijn opdracht gekweten en ik hoop niet, dat ik U daarmee een slapelooze nacht zal bezorgd hebben."
„Zoover zal het niet gaan," antwoordde de Hoofdcommissaris, die met zijn bezoeker meehep tot aan de deur, „want de taak, die op mijn schouders gelegd wordt is, als ik het goed heb begrepen, alleen het lijdzame wachten op een



gebeurtenis, die waarschijnlijk nooit zal plaats vinden."
„Laten we dat hopen," zei de bezoeker.
De beide heeren namen afscheid met een handdruk.
Zoodra de bezoeker vertrokken was, vergleed van het gelaat van den Hoofdcommissaris dadelijk de serviele welwillendheidslach, die de handdruk had begeleid. Hij richtte zich in zijn volle lengte en breedte op, schreed naar zijn bureau, nam plaats in zijn armstoel en belde.
De brigadier verscheen, maakte haltfront bij de deur.
„Neem die stukken mee."
„Jawel meneer de Hoofdcommissaris."
„Is er nog iemand in de wachtkamer?"
„Jawel meneer de Hoofdcommissaris, de man die met zijn vrachtauto de lantaarnpaal voor het politiebureau heeft omver gereden."
„Laat binnen."
„Jawel meneer de Hoofdcommissaris." De brigadier vertrok.
Achter het reusachtige bureau zat weer de geweldige man met het dreigende bloedhondengezicht en op het schrijfvlak balde de verschrikkelijke vuist.
X.
„Wel, meneer Marody, daar doet U goed aan," sprak Dr. Moria, toen Hans een paar uur later de studeerkamer van dezen heer binnentrad.
„Ik ben maar zoo vrij geweest U even op te bellen," antwoordde Hans, de geboden hand van den dokter drukkend, terwijl hij Opnieuw aangenaam getroffen werd door de prettige, warmaandoende stem van dezen.
„U kon geen geschikter oogenbhk kiezen," sprak de dokter, „mijn spreekuur is voorbij en den Woensdagmiddag houd ik gewoonlijk, voor zoover mijn patiënten het toelaten,



vrij om mij te wijden aan de belangen van onze Vereeniging. Neemt U plaats; ik zal even mijn werk hier opruimen en dan ben ik tot uw beschikking. Heeft U al wat gezien van Balto?"
Hans was gaan zitten, aanvaardde de sigaret, die de dokter hem bood en vertelde een en ander van zijn wandeling naar den Sperwerhof, zonder natuurlijk gewag te maken van zijn ontmoeting met de lieve Mara en rijn verdere meer pijnlijke ervaringen.
„De Sperwerhof is heel mooi," sprak de dokter, „maar jammer genoeg erg verwaarloosd door den eigenaar. Dat zal misschien wel beter worden, als de Prins-Regent er na zijn volbrachte taak weer terugkeert en dan tevens schoonvader van den Koning is geworden ...!" besloot hij lachend. „Maar," vervolgde hij dan, „ik zal U nu toch hever een en ander van de stad zelf laten zien. Heeft U een speciale voorkeur?"
„Alles interesseert me," verzekerde Hans.
„Prachtig," zei de dokter op een schelknop drukkend, die binnen zijn bereik lag en dan tot den bediende, die bijna dadelijk na het schellen binnentrad, „De wagen, Janos."
De knecht, gekleed in een roze gestreept huisjasje, boog en vertrok.
„We zullen de beproefde methode van de sight-seeïng maar volgen," sprak de dokter dan weer tot Hans, „want dat is minder vermoeiend en we doen dan in een uur meer af dan anders in drie. Maar op één ding wil ik U voorbereiden. Balto is geen München. Wij hebben hier geen Glypthoteek, geen Pinacotheken en geen Hofbrau . ..!"
Hans lachte.
„Dat laatste is het ergste 1" schertste hij.
,,U is nog jong," sprak de dokter dan, terwijl hij Hans een oogenbhk scherp aanzag, „maar U moet toch een levendige herinnering hebben aan de wisseling van den regeeringsvorm. Hoe voelt U zich eigenlijk wel als republikein?" en de dokter, die zijn papieren nu had geordend, stond op, trok de kap van het cylinderbureau omlaag en sloot het.



. „Och ..." antwoordde Hans, niet voorbereid op deze vraag. „Och . . . ik . . . e .. . dat gaat wel. . ."
„Tja, bij U in Beieren en trouwens in heel Duitschland heeft men blijkbaar de ervaring opgedaan, dat men het heel goed zonder Keizers en Koningen kan stellen."
„ J . . . a," antwoordde Hans wat bedremmeld.
„En zoudt U meenen, dat wij hier in Palonië, dat voorbeeld ook wel zonder schade zouden kunnen volgen?" vroeg de dokter dan op een luchtig-schertsenden toon.
Hans aarzelde een oogenbhk.
„Het eene vorstenhuis is het andere niet," sprak hij dan.
„Dat is heel hoffelijk van U," sprak de dokter met een buiging en een fijnen glimlach, „want U bedoelt dat natuurlijk als een compliment aan ons vorstenhuis."
Hans knikte en voelde dat hij bloosde.
„O, wat dat betreft, wij hebben niet te klagen," vervolgde de dokter dan. „De Prins-Regent is een zeer beminnelijk en respectabel man, die tijdens zijn regentschap nog geen flaters van beteekenis heeft gemaakt. Maar wat onze waarde Kroonprins betreft..." en de dokter trok een zeer bedenkelijk gezicht.
„De Kroonprins?" herhaalde Hans wat onthutst en geprikkeld tevens. „Maar ik meen toch te weten, dat de Kroonprins zeer populair is. "
De dokter glimlachte.
„Populair? Och ja, Heeft U wel eens gehoord van een Kroonprins, die niet de reputatie van populariteit heeft?" en als Hans niet dadelijk antwoordde, „U moet niet vergeten, dat om zoo'n jongen man, die rijk is, altijd goed gekleed te voorschijn komt, met den van te voren bestelden, beminnelijken ghmlach, ik zeg, dat zich om zoo'n jongen man, dien eigenlijk nooit iemand in zijn ware gedaante te zien krijgt, vanzelf allerlei legenden van buitengewone quahteiten en begaafdheden spinnen. En natuurlijk zijn er belanghebbende kringen, die daar ijverig propaganda voor maken, al weten ze zelf wel beter. Maar het ergste is, dat de kans



bestaat, dat de Kroonprins persoonlijk ook in zijn buitengewone begaafdheden gaat gelooven . . .!" en Dr. Moria lachte nu hartelijk, terwijl hij Hans aanzag.
Hans zat onrustig op zijn stoel te draaien en zei dan op een ietwat gemelijken toon:
„Het is mogelijk, maar ik heb toch meermalen gehoord, dat uw Kroonprins intellectueel ook lang niet de eerste de beste is."
De dokter haalde even zijn schouders op.
„Och ... die intellectualiteit. .. Waar kan die eigenlijk uit blijken? De dingen, die hij in het openbaar zegt of leest, worden hem als het ware persklaar verstrekt. Hij hoeft maar na te praten. En vergeet U ook niet, dat de simpelste, de meest banale, ja de onbenulligste opmerkingen, die hij zich laat ontvallen, in de bladen worden opgedischt als even zoovele uitingen van originaliteit."
„Uw oordeel over uw Kroonprins is niet waardeerend," sprak Hans koel.
„Maar ook niet bepaald geringschattend," antwoordde de dokter rustig. „Prins Boris is nog een jonge man, die nog geen gelegenheid heeft gehad zichzelf en de wereld te zien buiten de hofsfeer, in het zuivere en misschien wat onmeedoogende hcht van een ijskoude objectiviteit. Slaagt bij daar nog in, en dat hoop ik van harte, ook in zijn eigen belang, dan zal hij wellicht een goed Koning worden."
„Maar ik meen, dat het toch voldoende bekend is, dat Uw Kroonprins een levendig en ongeveinsd belang stelt in allerlei kunsten en wetenschappen," sprak Hans, die zich wat opwond, „en het blijkt toch ook herhaaldelijk, dat hij van een massa dingen inderdaad een heeleboel afweet. Men is daar telkens verbaasd over, dat weet ik zeker."
„Het is maar de vraag, wie er verbaasd is," antwoordde de dokter met een glimlach. „Ik geloof niet, dat iemand ooit gelegenheid krijgt om Zijn Hoogheid op welk gebied ook, eens ernstig aan den tand te voelen. Gewoonlijk zegt Zijn Hoogheid, dat hij in dit of dat buitengewoon veel belang



stelt, maar van die belangstelling blijkt; verder nooit iets. Geloof me, meneer Marody, zoo'n gezegde is een gemeenplaats, een aangenaam of gewichtig klinkende frase zonder eenig fond!"
„Het verwondert me heusch, dat U zoo spreekt over Uw Kroonprins, dokter," sprak Hans, die zijn ontstemming nauwelijks beheerschte, „naar wat ik van Uw Kroonprins vernam, acht ik hem waarlijk niet in staat om juist op wetenschappelijk gebied maar een hoffelijkheidsfrase te zeggen, zonder eenig fond."
„Het is in ieder geval voor ons Paloniërs vleiend en misschien ook een beetje beschamend, dat men bij U in München zoo'n goeden dunk van onzen troonopvolger heeft," sprak de dokter glimlachend.
„Heeft U den Prins ooit ontmoet?" vroeg Hans.
De dokter dacht even na en knikte dan.
„Ja, eenmaal."
„Aan het Hof?"
De dokter scheen andermaal na te denken.
„Ja," sprak hij dan, „nu weet ik het weer. Bij gelegenheid van ... Maar ... e ... Weet U wie Harvey was?"
„Harvey?" herhaalde Hans een weinig verwonderd. „Nee ... of misschien ... e ... een componist? ..."
„Nee, Harvey was de ontdekker van de bloedsomloop," sprak de dokter. „U vindt een standbeeld van hem in Folkestone. Kunt U zich niet herinneren... uit uw schooltijd...?"
„Nou," sprak Hans, „ik interesseer me niet zoo erg voor onderwerpen van medischen aard." De dokter knikte.
„Ik kan het me begrijpen. U stelt meer belang in Kunst. Harvey en zijn bloedsomloop kunnen U gestolen worden..."
„Ja, eigenlijk wel," bekende Hans lachend.
„Juist, maar om nu op mijn ontmoeting met den Kroonprins terug te komen. Ik had naar aanleiding van den zoo-



veelsten geboortedag van Harvey een historisch overzicht geschreven van de wetenschappelijken ontwikkeling van het vraagstuk van den bloedsomloop in den loop der eeuwen. Die verhandeling werd met goud bekroond en de Prins van Astrakan heeft mij toen in een of andere eere-qualiteit, de medaille overhandigd. Bij die gelegenheid deelde Zijn Hoogheid mij mee, dat hij met levendige intresse mijn verhandeling had gelezen, en dat het vraagstuk van den bloedsomloop een der medische onderwerpen was, die Zijn bizondere belangstelling trokken."
„Zoo. . ." zei Hans, terwijl hij een paar maal slikte.
„Ja," vervolgde de dokter, „enfin, het is natuurlijk mogelijk, dat Zijn Hoogheid toen inderdaad de waarheid sprak, en dat Hij waarlijk van Harvey en van den bloedsomloop een degelijke studie had gemaakt. Ik hoop het van harte. Maar, meneer Marody, we zouden bijna het doel vergeten, waarvoor U gekomen is. De wagen staat voor. Dus als U plezier heeft? Mag ik U dan maar eens voorgaan?"
Gechauffeerd door den huisknecht, die nu een keurig uniformjasje had aangeschoten, reed Hans even later, gezeten naast zijn Mentor, in een uiterst kalm tempo door de drukke straten van Balto.
Maar hij zag niet veel; hij had het zonderlinge gevoel of hij een pak slaag had gehad, ergens in het donker van een onbekende, tegen wien hij zich niet had kunnen verweeren; maar die onbekende was toch niet de vriendelijke dokter Moria, die nu naast hem zat en hem met zijn prettige, warm getimbreerde stem telkens opmerkzaam maakte op gebouwen, pleinen, standbeelden en wat er op de rit zoo al meer te zien was.
En ook door dat praten van den dokter, waaraan hij toch zijn belangstellende aandacht, zij het met de grootste inspanning, moest geven, kwam hij er niet toe die zonderlinge moreele kater in zijn gedachtengang eens scherp te determineer en.
Er hing zoo maar iets beroerds, iets onaangenaams over



heel Balto; de kerken waren grauw, de pleinen verward en groezelig; de standbeelden waren groen-beschimmelde poppen en in de korte oogenblikken, dat de stem van den dokter eens zweeg, schokte Hans denken in een bijna sentimenteel verlangen terug naar zijn garconnière, naar den koepel aan den vijver met zijn gelukkig echtpaar in de wolken aan het plafond, met zijn heerlijke Arcadische landschappen en met Tah, Wladimir en Dimitri om hem heen.
Tot eindelijk zijn aandacht toch wel zonder inspanning vastgehouden werd door een langere explicatie van den dokter, bij een monumentale fontein, die was opgericht ter herinnering aan iets, dat verband hield met de stichting van de stad, een onderwerp, dat Hans waarlijk interesseerde en waarvan de dokter een heeleboel wetenswaardigs wist te verhalen.
Het kalmeerde zijn wat koortsende gedachtenstroom en hij begon nu ook weer het zonlicht te zien op de kerken, de drokke blijheid op de pleinen, de indrukwekkendheid van sommige standbeelden.
„Boris |j Boris de Kruisvaarder," sprak dokter Moria wat later, op een ruiterstandbeeld wijzend van een ridder, die een breed zwaard met een kruisgevest omhoog hield.
„O, dat is interessant!" riep Hans op levendigen toon. „Ik heb er foto's van .. . maar het beeld is in werkelijkheid veel mooier en ..."
Hij zweeg plotsehng, in het besef, dat hij daar iets onvoorzichtigs zei, maar de dokter scheen dat niet op te merken.
„In dien tijd," merkte de laatste alleen op, „was nog Koning, de grootste en sterkste man van het land; tegenwoordig brengt men het met die eigenschappen hoogstens tot kampioen-bokser."
Hans fronste even pijnlijk zijn wenkbrauwen, doch slechts een oogenblik; dan sprak hij glimlachend:
„Als Boris I alleen een intellectueel groote was geweest, dan zou hij waarschijnlijk in een klooster terecht zijn gekomen, maar ik meen te weten, dat hij naast zijn bizondere



lichaamskracht, toch ook over uitmuntende gaven van geest en hart beschikte."
„Ik merk met genoegen," sprak de dokter met een haast onmerkbaren glimlach, „dat U zoo thuis is in onze Vaderlandse he geschiedenis. Maar 't is waar, U heeft me verteld, dat uw moeder een Palonische was en dan is die voorliefde begrijpelijk."
De aanblik van het standbeeld van Boris, den Kruisvaarder, had in Hans de herinnering aan de wat wrange momenten in de kamer van den dokter weer geheel weggevaagd; zijn zelfvertrouwen was volledig teruggekeerd. Nu was hij zich weer ten volle bewust een nazaat van dien grooten figuur te zijn en een nazaat, die er wezen mocht ook!
Terwijl ze verder reden, nam hij dan ook met een geamuseerden glimlach het pubhek eens op, dat over de boulevard, die ze nu in een kalm gangetje af suisden, slenterde en hij bedacht hoe anders de houding van datzelfde pubhek zou zijn, als het eens wist, wie daar als een doodgewone burger, in die auto voorbijreed.
En dokter Moria zelf, die zoo vrijuit sprak, een beetje oneerbiedig, revolutionair zelfs, al was het ook overigens nog zoo'n sympathieke en vriendelijke man, wat zou die een raar en verschrikt gezicht zetten, indien Hans eens plotsehng zijn incognito verried.
Ineens zag hij op het trottoir Jane en haar oom loopen, in gezelschap, naar hij meende, van nog een meneer, een bleeken mageren man, met een zwarte baard en holle donkere oogen.
Jane zag hem dadelijk, knikte en werktuigelijk lichtte Hans even zijn hoed.
„Kent U die menschen?" vroeg de dokter, terwijl hij Hans snel en met een uitdrukking in zijn oogen, of hij van iets schrok, aanzag.
„Dat is te zeggen," antwoordde Hans, „die oude heer en die jonge dame, die logeeren ook in Centraal en die heb ik toevallig een paar maal gesproken."



„En die meneer, die er bij loopt?" vroeg de dokter haastig.
„Die ken ik niet," sprak Hans, wat verwonderd, „waarom vraagt U dat zoo?"
„Omdat ik U in ieder geval zou raden, om het gezelschap van dien man vooral te mijden."
„Kent U hem?"
De dokter knikte.
„Ja, maar al te goed. Het is een zekere Quamp, iemand uit Balto, maar soms is hij jaren weg, zonder dat iemand weet, waar hij uithangt. Dan duikt hij ineens weer op, schijnt dan over vrij veel geld te beschikken, maar hoe en waar hij dat verdiende, is een mysterie."
„Misschien een beroepsspeler," zei Hans, terwijl bij nog eens omkeek, maar het drietal was al verdwenen.
„Wat zijn dat voor menschen, die U kent?" vroeg de dokter.
Hans haalde zijn schouders op.
„Ik geloof, dat ze Fischer heeten en dat ze ook uit München komen."
„Spreken ze Duitsch?" Hans keek verrast op.
„Nee," antwoordde hij dan, „ze spreken Palonisch en zonder eenig accent. . . daar heb ik nog niet eens over gedacht."
„Ik mag U dat wel zeggen, want U is nog jong," sprak de dokter dan op een opmerkelijk ernstigen toon, „maar ik kan U niet dringend genoeg aanraden, om de relatie met die vrienden van Quamp zoo oppervlakkig mogelijk te houden."
Hans glimlachte.
„Ik dank U hartelijk voor uw goeden raad," sprak hij dan, „maar ik kan u verzekeren, dat ik ze al zooveel mogelijk ontloop. Ik heb den Ober zelfs al last gegeven om mij in de eetzaal een tafeltje te wijzen, dat zoo ver mogelijk van het hunne verwijderd is. Ze zijn een beetje opdringerig."
„Uitmuntend," sprak de dokter, „dat is heel verstandig van U. Maar meneer Marody," vervolgde hij dan, „we hebben nu zoowat alles gezien, wat Balto aan bezienenswaardigs



biedt, tenminste uitwendig. Mag ik U nu tot besluit soms eens op de Sociëteit introduceeren V'
„O, dat vind ik alleraardigst," sprak Hans en dan, nadat bij even gezwegen had, „U heeft wel een zeer breede opvatting van uw taak als Voorzitter der Vereeniging voor Vreemdelingenverkeer, dokter."
Dokter Moria lachte even.
„Ago quod ago" sprak hij dan, „U kunt, als U er plezier in heeft op de Soos wat praten of bridgen, biljarten, domineeren, schaken..."
„Schaken!" sprak Hans levendig, „dat doe ik buitengewoon graag, als ik een partner kan vinden."
„We zullen zien. Janos!" beval de dokter dan. „Naar de Soos!"
De Sociëteit van Balto kwijnde en deelde dat lot met alle sociëteiten, maar dien middag waren er toch wel enkele heeren, aan wien Hans werd voorgesteld en die met een min of meer terloopsche hoffelijkheid bij die voorstelling bogen.
Maar er was een meneer, met een zoo opvallend kwaadaardig uiterlijk, die alleen aan een tafeltje een krant zat te lezen, dat Hans er van ontstelde, toen hij opkeek.
„Meneer Viltano," sprak de dokter, „mag ik U even voorstellen, Meneer Marody ... Meneer Viltano, Hoofdcommissaris van Politie."
De heer met het kwaadaardige gezicht vloog met zoo'n vaart op van zijn stoel, dat er een lawine van kranten op den vloer viel, en ook de stoel zou omgeslagen zijn, als Hans hem niet bijtijds gegrepen had.
„Meneer Marody..." stamelde de meneer, die een diepe buiging maakte terwijl er in het buhdoggengezicht een uitdrukking kwam van de grootste verwarring. „Hoogst... aangenaam ... zeer vereerd ... hoogst..."
Maar Hans had geen tijd zich over deze vreemde begroeting te verwonderen, want dokter Moria had zich tot een anderen heer van middelbaren leeftijd gewend en Hans zacht meegetrokken.



„Mentis," sprak de dokter, „Hier meneer Marody wil graag een partij schaken."
„Uitstekend?" zei de aangesprokene, terwijl hij Hans vriendelijk toeknikte.
„Past U op, meneer Marody," sprak de dokter lachend, „meneer Mentis is een hoofdklassespeler!"
„ft zal mijn best doen," antwoordde Hans, die met een inwendige pret bedacht, hoe raar die meneer Mentis binnen enkele oogenblikken op zijn neus zou kijken.
„Dan verlaat ik U nu," sprak de dokter tot Hans, „maar ik bel U binnenkort wel eens op."
„Heel graag," antwoordde Hans, de aangeboden hand met warmte drukkend, „en ik dank U wel hartelijk voor al de moeite, die U zich om mijnentwil gegeven hebt."
Met een luchtigen, algemeenen groet naar de overige aanwezigen, verliet dokter Moria de societeitszaal.
Even later zat Hans tegenover meneer Mentis aan het schaakbord.
Mentis was zoo op het oog een goede veertiger, tameujk gezet met een volle blonde baard en heldere blauwe oogen. In die oogen tintelde een soort goedmoedige spot, maar rimpels om den neus en over het voorhoofd gaven aan het gelaat toch ook vaak de uitdrukking van een scherp vorschenden
denker. , L
Als enthousiast schaker had hij de stukken al opgezet, toen Hans tegenover hem plaats nam en hoffelijk draaide hij het bord om, teneinde Hans met wit te laten spelen.
„Voor we beginnen ... meneer ... e ... ik heb den naam niet verstaan," zei Mentis.
„Marody," sprak Hans. Ah juist... Marody ... meneer Marody, wat mag ik U aanbieden, een borrel, thee, sherry, port? We liggen hier nog niet droog."
„Graag een kop thee," sprak Hans.
„Uitstekend. En rookt U of heeft U sigaretten bij U? en



als Hans lachend knikte en een sigaret uit zijn koker nam, haalde Mentis een reusachtige zwarte sigaar voor den dag en zoog die met wellust aan. Dan riep hij den kellner én bestelde voor hen beiden thee.
„En nu, val aan, meneer Marody!" sprak hij vroolijk.
Het spel begon, maar nadat er een zestal zetten in een vrij snel tempo gedaan waren, bief Mentis plotseling het hoofd op, en zag Hans even scherp aan.
„Mag ik U iets vragen?" sprak hij dan met een voorzichtige aarzeling in zijn stem.
„Zeker," antwoordde Hans.
„Heeft U die openingszetten soms ontleend aan een partij uit een of ander tijdschrift?"
Hans glimlachte niet zonder eenige zelfvoldoening.
„Nee, toch niet," sprak hij dan, „ik speel zooals mijn oogenblikkelijke visie op het spel me dat ingeeft."
„Ah ... zoo ... zoozoo ... juist..." sprak de ander en dan op zachten toon. „Maar ik vrees toch heusch, meneer Marody, dat U dan toch iets over het hoofd heeft gezien."
„Meent U?"
„Ja... zeker. . . Ik zou die opgeschoven randpion nog terugnemen, als ik U was."
„Nou, het is heel vriendelijk van U," antwoordde Hans met een zelfgenoegzaam lachje, „maar ik zal hem toch maar liever laten staan."
„Meent U dat waarachtig?"
„Ja, ja... zeker," lachte Hans.
„Tja," sprak Mentis dan. „Vous 1'avez voulu, George Dandin!" en zijn koningin verzettend, besloot bij, zonder eenige triomf of eenig leedvermaak in zijn stem: „Mat!"
„Mat?" herhaalde Hans beteuterd en ongeloovig, maar dan, als hij zag, dat de ander gelijk had, „Ja, U heeft gelijk; die dreiging zag ik over het hoofd."
„Het is een kleine variant op het zoogenaamde Narrenmat," lachte Mentis nu, „ik denk al, waar moet dat naar toe."
Astrakan
9



„Een oogenblik van schaakblindheid," zei Hans, zijn schouders ophalend. Mentis knikte.
„Dat kan, maar meneer Marody, ik mag U dat als Hoofdklassespeler wel zeggen: U moogt tegenover een eenigszins ervaren speler toch nooit afwijken van de, ik zou bijna zeggen, officieel geijkte openingen. Die zijn wiskunstig beproefd."
,,'t Is mogelijk," antwoordde Hans, „maar ik houd er anders niet van, om altijd langs gebaande wegen te gaan."
„U houdt van het avontuur," lachte Mentis, „van de romantiek. Enfin, ik hoop, dat het U goed bekomt! Laten we nog maar eens beginnen, want dit was in ieder geval een vergissing ... O, de thee. Zet maar neer, Ober... Speelt U veel?"
„Ja, nogal," antwoordde Hans.
„Woont U hier in Talbo?"
„Nee, pardon, in München."
„Is U daar lid van een schaakclub?"
„Nee,... e ... dat niet ...," antwoordde Hans, die voelde, dat hij hier op een gevaarlijk terrein kwam. „Ik ben weinig in München .. . meestal buiten ... ik reis veel... maar ik ben toch gewoon met zeer goede spelers te spelen."
„Ah juist..." zei Mentis, van zijn thee proevend.
Het spel begon opnieuw en daar Hans rijn uiterste best deed en zijn aandacht sterk op het spel concentreerde, volgden de eerste tien of twaalf zetten elkaar nu op, zonder dat er iets bizonders voorviel.
Hans had rijn zelfvertrouwen weer geheel herwonnen en evenals hij tegen over Dimitri en andere tegenspelers placht te doen, begon hij nu ook tegen Mentis zijn meerderheidsgevoel te toonen in kleine, half ironische opmerkingen en uitroepen, telkens, wanneer Mentis zijn zet afgaf.
„Zet U daar het paard? ... Zoozoo ... dat is een heel aardig zetje... maar ik wil dat beest daar toch niet hebben ... weg er mee ..." en dan schoof hij een pion op of deed een andere zet, om het paard te verdrijven. En een andere maal: „Meneer, dat is een zeer stoute onderneming van dien



looper. En dacht U daar mijn Dame schrik mee aan te jagen? ... Het zal niet gaan ... ik neem hem ..
De glimlach, die daarbij in de oogen van Mentis glom, ontging Hans echter geheel.
„Tutu ..." sprak Hans wat later, „nu ga ik eens wat raars doen ..." en hij verzette zijn toren.
„Iets raars?" herhaalde Mentis. „Inderdaad! Geeft U die toren cadeau?"
„Ja," antwoordde Hans met een listig bedoeld glimlachje.
„Een offer?" vroeg Mentis.
„Misschien."
„Nou," sprak Mentis, „ik ben dol op offers, dus ik neem hem."
„Uitstekend," zei Hans, een zet doende.
„Koning en Koningin!" zei Mentis, die een paard naarvoren het komen.
Hans beet zich op de lippen. Wat bezielde hem toch? Speelde hij vandaag zoo slecht of was het de houding van zijn tegenstander, die hem enerveerde? Maar hij wist heel goed, dat dit niet waar was. Mentis speelde buitengewoon fair, maakte nooit eenige ophef, en had hem herhaaldelijk aangeboden een zet terug te nemen, als bij dien foutief achtte.
„Ik schijn buitengewoon slecht gedisponeerd te zijn," sprak hij dan wat verdrietig.
Mentis zag hem een oogenbhk met een vriendelijken glimlach aan.
„U zegt," sprak hij dan, „dat U gewoon is met zeer sterke spelers te spelen, maar ik denk, dat U de capaciteiten van die heeren een beetje overschat. U moet eens wat partijen uit meestertoernooien naspelen en vooral de annotaties napluizen. Dat is heel leerzaam. Maar allereerst U vertrouwd maken met de openingstheoriën. Als ik d2-d4- speel en U beantwoordt dat zooals straks met h7-h6, dan is U feitelijk al verloren."
Hans knikte flauwtjes.
„Heeft U plezier in nog een partij?" vroeg Mentis, „dan zal



ik U een toren voor geven en dan cal ik weer zwart nemen en me zoo lang mogelijk tot verdedigen bepalen." Hans aarzelde.
Zelfs al zou hij deze partij winnen, dan kon hij daar nog geen eer mee inleggen, maar Mentis was zoo vriendelijk en Hans wilde toch ook den schijn vermijden, dat hij boos was om zijn nederlaag. Hij nam het dus hoffelijk en deemoedig aan.
„Graag," sprak hij. „Het is heel vriendelijk van U, dat U zich om mij zooveel moeite geeft."
Een half uur later legde Hans ten derde male zijn Koning om.
„Nou, U heeft in deze partij toch heusch wel aardig gespeeld," prees Mentis, „alleen die paarden van U kolderen een beetje en U verzuimde tijdig te rocheeren. Daardoor kwam er dat gevaarlijke gat in uw stelling. Enfin, toch een aardige partij."
Toen Hans een kwartier later terug hep naar het hótel, betrapte hij er zich zelf een paar maal op, dat hij ging met neergeslagen oogen.
Hij zuchtte.
Het uitstapje verveelde hem, verveelde hem verschrikkelijk en een kwellend gevoel van wrevel en onvoldaanheid deed hem alle belangstelling verhezen voor de stad en de winkels en de menschen op straat.
Dat gevoel was hem overigens niet geheel vreemd; het overviel hem thuis ook weieens, maar dan wist Wladimir of dan wist Tah, ieder op zijn eigen wijze, hem wel gauw weer op te kikkeren.
Naar wien ging zijn wrevel ditmaal uit? Naar de menschen, die hij ontmoet had, naar den dokter of naar Mentis? Nee, die waren zoo vriendelijk en hulpvaardig geweest, als hij maar verlangen kon.
En toch...
Om één ding was zijn stemming tenminste goed. Hij had



een sterke behoefte om iemand te honen, af te snauwen, uit te schelden en zoo het geviel, dat hij Jane nu andermaal trof bij zijn kamerdeur, of waar ook, dan zou hij haar en den oom incluis, als die in de buurt was, eens even zoo geweldig de waarheid zeggen, dat ze er voor goed genoeg aan hadden.
Edoch, Jane was als de hond van den buurman, die eiken dag de pas bezaaide bloembedden in den tuin omkrabt, maar die, als je je dan eindelijk verdekt opstelt met een knuppel, om hem op een afdoende wijze de hersens in te slaan, juist dan niet verschijnt!
Hans zag Jane noch in de hal, noch op het portaal.
In de eetzaal had de Ober aan Hans' verzoek nu gevolg gegeven, hij wees met een glimlach het tafeltje.
Toen Hans zat, kwamen Jane en haar oom binnen; Jane keek even verbaasd, maar dan knikte ze Hans toe, een beetje minder innig, dan ze gewoon was en de oom scheen hem te negeeren.
Hans dineerde zonder stoornis en zonder afleiding, maar zijn eetlust was gering.
IX.
Hans had den avond in stille verveling gesleten in het café aan den overkant van het plein, in welk café een zoogenaamde Zigeunerkapel de prijzen van het bier en de andere dranken hielp opjagen; er was letterlijk niets geweest, wat hem boeide en in zijn naargeestige stemming was bij al half en half besloten om de studie van zijn onderdanen er verder maar aan te geven, en aan Tah te seinen, dat hij ook maar naar München kwam, toen, wellicht tóch onder den invloed van een smachtend Zigeunerwijsje, door de sombere wolken in zijn brein eensklaps een zonnetje doorbrak en dat zonnetje was Mara! De herinnering aan haar was waarhjk in den loop van den dag op den achtergrond geraakt, maar nu



ineens sprong ze daaruit weer als een blijdschap naar voren.
Komaan, die zoete idylle was een verlenging van zijn verblijf, dat hem nu na een ondervinding van juist vier en twintig uur, reeds wanhopig nutteloos toescheen, nog wel even waard!
En nu was het weer morgen en de hongerige kellner werd andermaal om zes uur naar kamer 48 gebeld, maar nu waren er in den refrigerator van den keuken natuurlijk prachtige tongen in voorraad.
„Zeker weer een gebakken vischje, meneer?" vroeg de kellner nu dan ook op een toon, of dit een zeer alledaagsche en geenszins een abnormale eisch zoude wezen.
Maar Hans had heelemaal geen zin in gebakken visch en bestelde spiegeleieren met krentebrood en beschuitjes met kaas, waarna hij weer op het balcon een sigaret ging zitten rooken.
Maar meer dan den dag tevoren, verlangde hij nu naar zijn ontbijt, of liever naar het einde van dien maaltijd, want de zon scheen weer in de klare blauwe lucht en zijn denken drong haastig vooruit naar de komende dingen.
Het plein boeide hem nu heelemaal niet en deelde daarbij trouwens het lot van de meeste „uitzichten", welke, onverschillig of ze een „onvergelijkelijk stadsbeeld", de „ Jungfrau" of een „liefelijk dal" omvatten, het aankijken nauwelijks meer waard schijnen, als de gelukkige huurder van zoo'n uitzichtkamer er twee dagen op heeft gestaard.
Hans' bhk, wat ongedurig verveeld, bleef nochtans even gericht op het café aan de overzijde, waar hij gisterenavond had gezeten; de ramen en deuren stonden daar nu wijd open en vrouwen dweilden en schrobden er en praatten zoo schreeuwerig naar elkaar, dat Hans kon hooren, wat ze riepen.
Voor het café, met den rug er naar toe, stond een magere donkere man, die naar Hans keek; heel even maar, dan hep hij door, zonder verder om te zien.
Nu de komedie van de gebakken tong niet behoefde opge-



voerd te worden, was de kellner na enkele minuten al terug met het bestelde.
Hans had nog weinig eetlust; nog altijd was er iets ondefinieerbaar wrangs in hem, dat hem de drang naar alle geneugten zoo wat ontnam; alleen naar de lieve Mara wilde hij nog eens gaan en van haar zou het afhangen of hij zijn Verblijf bier nog zou rekken, of niet.
En mocht hij haar heelemaal niet zien, dan zou dit het einde beteekenen van de idylle en dan telegrafeerde bij vanmiddag nog naar Tah, dat hij er genoeg van had.
Aan Jane en haar oom had hij nu maling; de waarschuwing van den dokter voor dat tweetal, leek hem een beetje overdreven; die oom was zeker geen gevaarlijk individu en Jane, — hij glimlachte even — nu ja, haar gevaarlijkheid ging niet uit boven die van elke andere mooie en wat aanhalige vrouw! Per slot van rekening was de persoonsverwarring niet onvermakelijk; het was hem alleen maar een beetje onvoorbereid op het lijf gevallen, waardoor hij wat weerloos was geweest.
En de brave dokter Moria zelf... het was alles zeker goed en vriendelijk bedoeld, maar de dokter zei toch dingen, die uiterst pijnlijk waren om aan te hooren en datzelfde was eigenlijk ook het geval met Mentis.
Al die heeren hier schenen zoo'n beetje van dezelfde soort te zijn; beste respectabele menschen, vriendelijke menschen, maar toch hadden ze iets over zich ...
Ja, wat eigenlijk?
Hans liep nu alweer den stijgenden rotsweg op naar den Sperwerhof, maar hij vergat heelemaal om te kijken naar het prachtige uitzicht met de kronkelende blauwe rivier door de groene weiden en naar de eekhoorns, de merels en de konijnen.
Ja, — want die vraag kwam telkens weer in zijn denken terug — wat hinderde hem nu eigenlijk zoo in de gesprekken met die brave heden, met Moria en Mentis? Tah had hem eens verzekerd, dat elk gesprek met een goed mensch je ver-



rjjkt. Moria en Mentis waren ongetwijfeld goede menschen, maar hun gesprekken hadden hem geenszins rijker gemaakt, het tegendeel was waar, door die gesprekken had hij iets verloren.
Iets verloren, dat hij juist niet wilde verhezen, dat hij niet mocht verhezen en waarvan hij ook nimmer gedacht had, dat hij het zou kunnen verhezen: het onwrikbare geloof in zichzelf 1
Hij sprak dit in zijn gedachten niet zoo uit en hij vocht ook voortdurend tegen het al maar opdringend besef van dit verhes en een paar maal sprongen tranen van spijt en machtelooze woede in zijn oogen.
O, waren Tali en Wladimir en Dimitri maar hier, om hem het geloof in zichzelf weer terug te geven!
Kom, kom, kom, wat was er dan eigenlijk gebeurd? Wat Moria zei? Goed! Wat zei Moria dan voor verschrikkelijke dingen? Moria was toch niet de woordvoerder van de heele natie! Een handige debater... iemand, die je overdondert met schijnbaar onaantastbare argumenten. Ja, ja... als hij maar beter voorbereid was geweest ... het overviel hem ineens... En Mentis? Wat weerhcht, moest bij in de put zitten, omdat hij drie partijen schaak verloren had? Gekheid, dat overkwam Capablanca en Lasker en Euwe ook wel eens. Hij was moe geweest en heelemaal niet gedisponeerd. Voila tout!
Ineens begon hij weer het pseudo-Schubert wijsje te fluir ten, maar halverwege bleef bij al steken en onderbrak bij die muzikale vroohjkheid met een gesmoorde vloek.
Zou hij Mara tenminste zien? De kans was welbeschouwd ook maar zwakjes. Wel heel nadrukkelijk had hij gezegd, dat hij vanmorgen op die bank in het bosch zou gaan ritten, en dat had ze wel verstaan ook, maar of ze zich zou vertoonen?
Toch glimlachte hij nu weer.
De spanning van verwachting was in ieder geval toch prettig-afleidend en als er per slot van rekening niets gebeurde, ... welnu, dan was het uit en over die teleurstelling zou hij zeker wel heenkomen.



O, daar was de Sperwerhof al; het stond waarachtig met groote letters op het hek, dat de larixlaan kon afsluiten.
Een oogenbhk aarzelde Hans. Zou hij maar niet weer naar den koepel gaan?
Mara zag er juist zoo lief uit, als ze boos of verontwaardigd was.
Maar als ze kwam, zou ze hem daar nu niet zoeken.
Dus hep hij nog even door en speurde naar de bank, die in het bosch moest staan; even later zag hij hem al, terzijde van den weg tegen een oude accasia.
Hans glimlachte nu weer bhjder; die bank was een passend requisiet in de idylle; het was een vermolmde houten bank, die rond den dikken accasiastam was gezet en waarin, evenals in dien stam, een ontelbaar aantal naamletters waren gekerfd.
De oude hooge boom hing vol witte bloemtrossen en de bank en de grond daar omheen zagen bleekgroen van de afgevallen schutblaadjes.
Hans ging ritten, stak een sigaret op en keek rond; hij kon den weg, dien hij was afgekomen, een eindje in beide richtingen volgen, maar opzij en achter hem werd elk uitzicht afgesloten door zware struiken rhododendrons, vol paarse en witte bloemen, terwijl aan den overkant van den weg, achter een sloot, de met klimop begroeide muur verrees, die het park rond het kasteel omsloot.
Het was daar een zeer aangenaam zitje; de lucht was zoel en doorgeurd van het teere aroma der rhododendronbloesems; wind was er niet en hoog in den boom ging het stage zoemen der hommels en bijen.
Hans wist niet hoe laat het was, maar hij had geen haast en als het wachten hem zou vervelen, dan ging hij eenvoudig denzelfden weg terug, dien hij was gekomen.
Hij zette zijn hoed af, legde dien naast zich neer op de bank en begon met zijn wandelstok halve cirkels te trekken in den dikken laag afgevallen schutblaadjes.
Plotseling meende hij dichtbij eenig geluid te hooren; hij bief het hoofd op, keek in de richting, waar het geluid van-



daan was gekomen, rechts uit de rhododendronboschjes.
Maar hij zag niets en hoe scherp hij ook luisterde, het bleef stil.
Hans begon, nu dat ritselgeluid rechts ook niets bleek te zijn, in goede ernst te twijfelen of hij Mara wel zien zou.
Zou ze weer — als ze kwam — door de larixlaan gaan? Indien hij dit zeker wist, zou het geen zin hebben, om hier te blijven zitten; dan kon hij evengoed toch naar den koepel gaan en haar dan voor de grap stil nasluipen, zoo het inderdaad bleek, dat ze hem zocht.
Ineens keek hij links, vanwaar nu uit de rhododendrons toch wel heel duidelijk een geluid kwam; er ritselde iets, wat nader kwam en toen, plots, zag hij tusschen het groen een stukje van den kop van Prins. Slechts heel even, want zacht, maar toch nog juist verstaanbaar, ging een scherp gefluisterd bevel: Hier ... Prins ... I
Hans lachte verheugd en voelde ineens, dat zijn hart sneller begon te kloppen.
Ze was er dus, maar ze deed heel voorzichtig een verkenningstocht en haar lieve blauwe oogen hadden hem dus al stil tusschen de bladeren door bespied.
Hans keek opzettelijk niet meer naar dien kant, floot wat onverschillig voor zich heen, ging weer boogjes trekken met zijn wandelstok en wachtte geamuseerd op de komende dingen.
Dat duurde zoo eenige oogenblikken en dan zag hij Mara met Prins, dien ze bij zijn halsband vasthield, van links langs den weg komen aanwandelen.
Mara had het hoofdje naar de zijde van den begroeiden muur gewend, maar Prins, wien het veinzen minder goed afging, keek zonder eenigen schroom recht naar de bank.
Hans lachte zachtjes voor zich heen, het haar zoo, met dat steeds afgewende hoofdje dichterbij komen en eenige schreden voorbij gaan, dan klapte hij in de handen.
Toen keek ze dadelijk in zijn richting en bleef staan.
„Dag Mara!" riep hij.



„Daag...!" riep ze terug, maar ze deed geen stap in zijn richting.
„Kom es hier!"
Ze schudde van neen.
„Jawel... toe ... luister es ... ik moet je wat vragen..."
Hij was opgestaan, deed een paar passen in haar richting; dan, aarzelend, en met neergeslagen oogen, het hoofdje wat gezonken, kwam ze naar hem toe.
„Dag Mara," zei hij dan nogeens en stak zijn hand uit.
„Dag ... e ... meneer..." zei ze zacht en met heel wat minder vrijmoedigheid dan den vorigen dag.
„Hoe leuk, dat ik je weer tref!"
„Ik had er heelemaal geen gedachte op . . ." zei ze.
„Nee, dat begrijp ik... Zoo maar een toeval, hè?"
Ze was zoo verlegen, dat ze nauwelijks spreken kon.
„Kom je een beetje bij me op de bank zitten, Mara."
Ze zette een tuitmondje.
„Ik ben niet moe ..." zei ze dan.
„Ik ook niet, maar dan kunnen we eens een beetje met elkaar praten." „Ik moet naar huis."
„Nu ben je een kleine jokkebrok," sprak Hans. „Je kunt best vijf minuten bij me blijven." „Vijf minuten?"
Ze zag hem nu voor het eerst weer aan met haar lieve blauwe oogen.
„Ja, net als gisteren." „Toen waren het er tien." „O, ja,... dan nu ook tien."
Ze zei niets meer, volgde hem en ging naast hem op de bank zitten, terwijl Prins uit eigen beweging aan haar voeten ging liggen, met de mooie kop op de breede pooten, maar zijn oogen bleven open.
„Aardige bank is dat hier," zei Hans.
„Ja."
„En wat een namen zijn daar in gesneden, hè?"



„Pas op, dat mag niet. .. als mijn vader dat ziet. .." Ze keek nu weer heel ernstig.
Het lag op Hans' lippen om te zeggen: Dan heeft je vader toch niet erg goed uitgekeken, maar gelukkig hield hij dat terug. .
„O, ik zal het ook niet doen," sprak hij, „maar ik zou het anders wel aardig vinden, een M en een H ." Ze zag hem even als in twijfel aan. „Mara en Hans," zei ze dan. „Nee, dat mag niet." „Wat mag niet?"
Ze ontweek wat schuw zijn bhk en bloosde tot in haar halsje.
„Wat had je me te vragen?" vroeg ze dan. „Dat zal ik je zeggen," antwoordde hij. „Ik heb vannacht van jou gedroomd." „Dat zal wel..." Ze schokschouderde een beetje. „Heusch!"
„ïk. geloof er niks van."
„Ik droomde, dat je aan je tante Maroesjka vroeg of ze jou de kaart eens wou leggen." „Nee. . .!"
De blauwe oogen sperden groot in verbazing. „Ja, werkelijk. Is het zoo?" Ze knikte.
„En wat vertelden de kaarten?"
„O, dat mag je nooit aan een ander vertellen!" sprak ze haastig, terwijl ze weer zoo bloosde, dat haar oogen vochtig werden.
„Dat spijt me," sprak Hans, „want ik zou het erg graag willen weten."
Ze schudde star het hoofdje.
„Maar ik droomde nog meer," zei Hans dan.
„Wat dan?" vroeg ze gretig.
„Dat jij hier, links in dat boschje, met Prins heel zachtjes naderbij sloop om te zien of ik bier al zat. .."



Heel even zag ze hem aan, met een bhk vol verwarring, dan wendde ze het hoofdje van hem af en keek den anderen kant uit.
„Nou ga ik weer naar huis," zei ze zacht.
„Nee, je blijft nog even hier," sprak Hans, terwijl hij haar handje greep: dat handje sidderde even bij die aanraking; Prins gromde dreigend en hiefden kop naar zijn kleine meesteres.
„Gekke droom, hè Mara?" sprak Hans dan, terwijl hij met het handje speelde.
„Het was geen droom," zei ze dan en ineens zich omwendend met een grappige poging om het heel natuurlijk te verklaren: „Di loop daar zoo dikwijls met Prins om lelietjes te zoeken."
„Lelietjes?" herhaalde Hans. „Waar heb je die dan?"
„Daar stonden er geen."
„Jammer."
»»Ja."
„En eerst heb je daar ook naar lehetjes gezocht, hé?" sprak hij dan, naar rechts duidend.
„Daar?" Ze keek hem nu heel onbevangen aan. „Nee, daar ben ik niet geweest. Dacht je dat?"
„Ja."
Ineens hief Prins weer den kop en gromde dreigend.
„Kijk, Prins speurt daar ook wat," zei Hans, terwijl hij scherp tuurde in die struiken, „misschien een konijntje."
„Nee, Prins bromt alleen als hij menschen ruikt," verzekerde Mara en den Bernardiner over den zwaren kop aaiend: „Wat is er, jongen? Droom je misschien? Daar loopen hier haast nooit menschen," vervolgde ze dan tot Hans „of het moest nu meneer of mevrouw Romigo zijn."
„Wie zijn dat?"
„Dat's 'n schilder; die heeft de oude houtvesterswoning gehuurd,... hier achter in 't bosch. Maar nu moet ik heusch weg, hoor..." en ze maakte zacht heur handje los.
„Hè ..." deed hij teleurgesteld ... „Meen je 't?"



„Ja, echt... Hoe laat...? O ... waar heb je dat prachtige armbandhorloge van je?" „Vergeten."
„Het heeft net tien uur geslagen op het kasteel." „Mara, kom je morgen hier weer?" „Ik weet het niet," zei ze zacht. „En blijf je dan een beetje langer?" „Ik zeg toch, dat ik niet weet, of ik kom ..." „O, ja, dat's waar. Maar ik kom in ieder geval. Maar zeg, Mara, mag ik eens iets lekkers voor je meebrengen?" „Wat dan? vroeg ze; het gezichtje straalde. „Nou, zeg het maar .. . Fondant... chocola ...?" „Nee, ik weet wat." „Wat dan?" „Zuurballen."
„Zuurballen?" herhaalde Hans lachend. „Wat zijn dat voor dingen?"
„Zoo groot," wees ze met haar vingertjes, „en die kun je krijgen in dat winkeltje bij het politiebureau. Weet je dat?" „O, jawel," loog Hans.
„Op de markt is nog een winkel, waar ze ze verkoopen, maar die zijn veel kleiner en nog duurder."
„O, nee, dan gaan we daar niet," zei Hans.
„Ze kosten 2% cent," vervolgde ze, „maar ze geven er vijf voor een dubbeltje. Wacht..." en ze haalde uit een zakje in haar rok een beursje te voorschijn.
„Wat is dat nou? vroeg Hans, „Die moet jij toch niet betalen; die krijg je van mij."
Ze keek hem even ernstig aan met nadrukkelijk knippende oogen.
„Ben jij rijk en kom je over een groot water?" vroeg ze dan eensklaps. Hij schaterde het uit.
„Ja, Mara,... ja..." riep bij dan. „Precies als Tante Maroesjka gezegd heeft.
Maar ze lachte niet terug en keek verschrikt.



„Ik ga naar huis," zei ze zacht en meteen stond ze op en wendde zich om.
„Mara, heve kleine Mara," sprak Hans innig, terwijl hij andermaal haar handje greep, „je moet niet boos zijn, omdat ik lachte, maar als jij ernstig kijkt, dan zie je er zoo snoezig uit."
Ze stond met gebogen hoofd en bleef met de rug naar hem toegewend.
„Mara," sprak hij dan, terwijl hij ook opstond, „nu moet ik je toch heusch nog iets heel gewoons vragen." „Wat dan?"
Ze keerde zich nu weer tot hem.
„Wat is de beste weg terug naar Balto? Behalve die ik gekomen ben."
„O, hier onder langs ... de autoweg, die is veel korter ook." „Hoe kom ik daar? Wijs je het even?" „Ja, dat is goed. Kom dan, Prins!"
Voorafgegaan door Mara met Prins, drong Hans nu een eindweegs door de rhododendrons, tot ze op een voetpad kwamen, dat zacht naar beneden hep.
Daar gingen ze naast elkaar en telkens als Mara's hand de zijne raakte, greep hij de vingertjes even vast en drukte ze; ook speelde hij telkens met de dikke blonde vlechten, wierp die naar voren over haar schouders, zoodat ze heur gezichtje omlijstten als een kleine blonde Cleopatra.
Maar dit heve wandelingetje duurde Hans veel te kort, want al te gauw schemerde de witte streep van den autoweg voor hem.
Ze bracht hem tot het einde.
Daar gekomen, sprak hij op ernstigen toon:
„Mara, mag ik je een zoen geven?"
Verschrikt week ze een pas achteruit.
„Nee ... o, nee ...!"
„Ben je boos op me, omdat ik dat vraag?" Ze zag hem eenige oogenbhkken aan met ernstige oogen, maar dan langzaam brak in dat pure blauw een ghmlach



door en als dit geschiedde, schudde ze even, haast onmerkbaar, het hoofdje, waarna ze de oogen neersloeg.
„Morgen?" vroeg Hans dan.
,,'k Weet niet," zei ze zacht.
„Ja, Mara, .. . morgen, hè?" sprak Hans ontroerd. „Dag lieve kleine Mara ...!"
Ze reikte hem de hand, bij bracht die aan zijn lippen.
Een oogenbhk scheen ze te schrikken van dit gebaar, dan keek ze even op dat handje, alsof ze verwachtte, dat daarop een spoor was achtergebleven van die kus, vervolgens keek ze Hans aan en werd dan weer zeer ernstig.
„Daag..." zei ze dan eensklaps, bijna klankloos, en dan wendde ze zich om en hep op een draf, gevolgd door Prins, het boschpaadje weer terug.
„Mara ... 1" kreet Hans nog, maar ze scheen hem niet meer te hooren en ze keek ook niet meer om en was weldra tusschen het groen verdwenen.
Het was een breede uitnemend onderhouden grintweg, dien Hans nu volgde en die geleidelijk omlaag voerde; links rees het beboschte rotsmassief, waarop de Sperwerhof lag en rechts was het wijde, vlakke land met nog heel ver, het stadssilhouet van Balto met zijn hoogen Gothischen kathedraal.
Hij had nog maar enkele minuten geloopen, toen hij aan de linkerzijde van den weg iemand zag staan; het bleek een schilder te zijn; er stond een ezel voor hem en in het gras lag een schilderskist.
De man droeg een groote panama, die zijn gelaat geheel overschaduwde, maar toen Hans passeerde en de man hem terloops aanzag, kreeg Hans toch plotseling het gevoel, of hij dat gezicht meer gezien had; diezelfde donkere oogen, die bleeke gelaatskleur, welke nog te sterker uitkwam door het blauw-zwarte waas van den geschoren baard.
En ineens wist hij ook aan wien die man hem herinnerde; aan den man, die dezen morgen op dat wel zèèr vroege uur,



gestaan had voor het café aan de overzijde van het hótel en naar Hans keek, die op het balcon stond.
Maar dat was dus zeker de schilder, over wien Mara had gesproken.
Wat of die man zoo vroeg in Balto deed? Hans stelde de vraag, zonder verder over het antwoord na te denken.
Het kon hem allemaal geen zier schelen 1 Zijn gelukszon was weer doorgebroken. Mara . .. zijn heerlijkheid . . . zijn lieve, kleine schattepoes... ! Al waren er duizend Moria's en Mentissen en Jane's, die als duivels en saters en heksen om hem heen dansten, één bhk uit Mara's oogen, één kus op die heerlijke lippen en hij was buiten het bereik van hun kwellende macht.
Hij zwaaide zijn stok fluitend in het rond en zijn voeten dansten luchtig en veerkrachtig .terwijl hij neuriede:
Und ohne Zaudern trat ich zur Holle,
Fande ich hn Paradiese,
Nicht dein holder Antlitz ... I
XII.
Toen Hans op zijn kamer in het hotel terugkwam, vond hij daar twee brieven, de eene was van Wladimir uit München; deze schreef:
K.H.
Het eerste teeken van leven van Uha moet ons hier nog bereiken; de betooverende geneugten, die Balto biedt, zullen daaraan wel schuld hebben en wij — ik bedoel met deze pluralis-majestatis, die derhalve geenszins een ongepaste aanmatiging is — Professor Tah en mijne „Nichtswürdigkeit", achten het daarom onze plicht, die tevens een vreugde is, om eens iets van ons te laten hooren en Uha te vertellen, hoe we het hier maken.
Astrakan
10



Dat schikt nogal vrijwel.
Ik heb een officierenmanège ontdekt, waar men zoo vriendelijk was, een uitnemend peerd voor den Graaf Malta ter beschikking te stellen met een ordonnans, terwijl mijn Beiersche collega's als om strijd aanboden, mij op mijn morgenritten te vergezellen.
Maar ik heb „allergnadigst geruht", om daar geen gebruik van te maken. Ik durf het n.1. niet goed aan, omdat onder die collega's zich o.a. Prins Heinrich van Hessen en Graaf von Palwitz-Reishauer bevinden, die een paar jaar geleden de gasten van Uha geweest zijn, bij de Sint-Hubertus-jacht.
De Prof is in de wolken over een ontdekking, welke hij gedaan heeft in de oude Pinakotheek ten opzichte van den Meester der Vrouwelijke Halffiguren.
Niets voor mij; ik houd niet van vrouwelijke halffiguren; ik waardeer alleen de complete exemplaren en die blijken ook in München gelukkig in een verheugend aantal aanwezig te zijn.
'8 Avonds gaan we naar den Hofbrau, waar de Prof niet getapt is, wijl bij maar een halve drinkt; ik houd dan de eer van Palonië op door er drie heele te drinken, wat een heele prestatie is en waarmee ik bovendien uw spreekwoordelijke populariteit bij de Münchenaars nog beduidend vergroot.
Gelijk Uha mij reeds voorbereidde, is mijn Postillon d'amour functie weinig bezwarend; ik sluit bierbij een paar prentbriefkaarten van München in, die Uha wellicht voor een eerste groet uit die stad, aan Prinses Nasja zoudt kunnen bezigen.
Prof Tah en ik, houden ons zeer aanbevolen eens spoedig eenig bericht van Uha te mogen ontvangen en zenden Uha onze eerbiedige groeten.
Wladimir.
De andere brief bleek van Dokter Moria te zijn, die schreef:



Zeer waarde Heer Marody,
Wilt U mijn vrouw en mij het genoegen doen, vanavond mijn gast te wezen op een jongelui'spartijtje, dat wij geven ter gelegenheid van den jaardag onzer dochter?
Mocht U verhinderd zijn, wat ons zeer zoude spijten, wil me dan even opbellen.
En anders tot vanavond halfnegen.
Met vriendelijke groet, gaarne Uw dw.
Moria.
Hans fronste even zijn wenkbrauwen, toen hij dit laatste briefje gelezen had.
Een jongelui'spartijtje in een welgesteld burgerlijk gezin, o, zeker, zeker, dat was de soort gelegenheid om zijn kennis betrekkelijk het dagelijks doen en laten van zijn aanstaande onderdanen te leeren kennen, bij uitnemendheid.
Dat was eigenlijk juist, wat bij gehoopt had te zullen meemaken.
Maar nu met zijn hoofd en hart vol van de lieve Mara, had hij er toch maar heel weinig zin in.
En dan ... bij Moria, voor wien hij, als hij eens even heel eerlijk en oprecht tegenover zichzelf durfde wezen, toch eigenlijk een beetje bang was. Maar daar stond ook weer tegenover, dat juist zoo'n partijtje hem gelegenheid bood, om eens schitterend revanche te nemen.
Revanche op den indruk, die door een samenloop van omstandigheden wellicht had postgevat, dat hij iemand was, die geestelijk nauwelijks boven de middelmaat uitstak.
En indien ergens, dan was het wel in een milieu van jongelui, dat hij zijn geest kon laten schitteren! Hoe plachten de jonge meisjes op de intieme Hofpartijen aan zijn lippen te hangen, En wat hunkerden die oogen naar een bhk uit de zijnen. Komaan, als er toevallig muziek gemaakt werd, dan zou hij ze eens even verbaasd doen staan! En voor guitige raadsels en bonmots, die aan het Hof altijd zoo insloegen, zouden ze ook wel niet ongevoelig wezen.



Hij zou de Baltosche „jeunesse dorée" eens toonen wat charme is!
Alleen met flirten zou hij heel voorzichtig moeten zijn ... om zich de jalousie der Baltosche „lions" niet op den hals te halen.
Flirten?
Och, met het beeld van Mara altijd voor oogen, zou dat toch ook niet van harte gaan.
God, God, dat er zoo'n wezentje bestond, zoo onschuldig, zoo ongeloofehjk naïef en zoo sprookjesachtig aanvallig!
Wat moest hij ook weer voor haar meebrengen?
Zuurballen! In een winkeltje bij het politiebureau, moest hij zuurballen voor haar koopen!
Hij glimlachte een beetje ontroerd.
Dat zou nu in waarheid voor hem het heerlijkste, het heiligste moment van den dag zijn,... als bij zuurballen kocht voor Mara . . .!
„O, Boris de Kruisvaarder, mijn groote en dappere voorzaat ... veracht me niet om dit onnoozele vermaak ... I"
Hij mompelde dit met een poging om te spotten, maar hij had een prop in zijn keel en zijn oogen waren vochtig.
Aan de lunch zag hij Jane noch haar oom en dit verwonderde hem zoo, dat hij een paar maal voorzichtig omkeek om te zien of ze daar in de verte toch inderdaad niet zaten.
Wat die brave dokter zich toch bezorgd maakte over die relatie! Hij was toch geen kind! Het zou per slot van rekening heelemaal niet vreemd zijn, als Jane inderdaad iets te maken had met een cabaret of een film. Maar de oom was voor zooiets weer te allerdaags. Aan wien of die man hem toch telkens deed denken?
Of ze inderdaad kennissen waren van dien beruchten Quemp of Quamp, waar Dokter Moria zoo zichtbaar van schrok? Ze hepen daar oogenschijnhjk samen, maar het kon ook een heel toevallig samentreffen zijn. In ieder geval het het hem koud! Geld, als het daar om te doen was, gaf hij



toch niet. En sis Jane of de oom hem nu nog geld te leen hadden gevraagd of zooiets, maar daar was immers geen sprake van geweest. Het eenige wat ze gevraagd hadden was, of hij mee ging met hen naar die watervallen, nota bene op kosten van den oom, die de invitatie onmiddellijk loshet, toen hij, Hans, naar excuses zocht.
Nee, nee, daar stak geen kwaad achter; Jane was natuurlijk verliefd op hem, en wellicht te goeder trouw in de meening, dat hij die andere was, maar zijn duidelijk gebaar om zoo ver mogelijk van hen af te gaan zitten, had zij ook drommels goed begrepen.
Hans lunchte met veel smaak; het malaise gevoel, dat hem gisterenavond en ook vanmorgen nog zoo geplaagd had, was weer heelemaal verdwenen en het leek hem nu ook weer een dwaasheid, om zijn verblijf in Balto te verkorten.
Toen hij na de lunch in de hall slenterde en ook even in zijn bloote hoofd naar buiten hep, zag hij ineens Jane en haar oom in een auto voor het bordes stilhouden; Jane zat aan het stuur; ze wipte er vlug en gracieus uit en beval den toeschietenden chasseur, om den wagen in de garage te zetten.
Dan kwam ze met den oom de trappen op. Hans boog, niet onvriendelijk.
„Dag Hans," zei Jane. „Wij komen van de watervallen . .. je hebt wat gemist, hoor! Niewaar, oom?"
Maar de oom hep zonder notitie van Hans te nemen al door, en alweer trof het Hans, dat er ook in de gang van dien oom, dat ietwat sluipend-gebogene, iets was, dat hem herinnerde aan . .. Ja, aan wien toch?
„Nu, voor de volgende keer houd ik me heusch aanbevolen," sprak Hans, wien de zoo merkbaar gepikeerde houding van den ouden man toch een weinig hinderde.
Jane zei niets meer, knikte hem eens toe met een innige toeknijping van haar mooie oogen en ging dan ook naarbinnen.



Boven op zijn kamer schreef Hans een paar woorden aan Nasja op een der prentbriefkaarten uit München, een kort vriendelijk briefje aan den Prins-Regent en pakte dit bij elkaar met een hartelijk, zij het wel zèèr kort episteltje aan Tah en Wladimir, waarin hij hun meldde, dat hij het uitnemend maakte en spoedig hoopte eens wat uitvoeriger te zullen zijn.
Dan belde bij beleefdheidshalve Dokter Moria nog even op, om hem te zeggen, dat hij met heel veel genoegen van de vriendelijke uitnoodiging gebruik zou maken, waarna hij zijn hoed en wandelstok greep en de straat opging.
Om de zuurballen voor Mara!
Het politiebureau bleek op hetzelfde marktplein te staan, waar bij met zulke beschamende gevolgen had staan kijken naar een poppenkast en de herinnering daaraan gaf hem nog een wrange kneep in zijn hart, maar dit ging gauw genoeg over, want zijn speurend oog zocht naar de winkel bij het bureau, waar de begeerde dingen zouden te koop zijn.
Tot zijn groote teleurstelling ontdekte hij echter niets, wat op een winkel geleek.
Links van het bureau was een heerenhuis, waar blijkens een bord op de deur een Notaris woonde en rechts werd het bureau begrensd door een kroeg met een hoogen stoep, terwijl verderop weer gesloten huizen stonden en nog verder een fietsenwinkel en een loterijkantoor.
Hans keek even wat hulpeloos rond, want dit speet hem verschrikkelijk.
Het marktplein zag er nu heel anders uit; er voetbalden wat jongens en op de trottoirs rondom hepen wat menschen, maar het geheel scheen zonderling kaal en verlaten.
Ten einde raad sprak Hans maar een meneer aan, die daar voorbij ging en er nogal deftig uitzag in een hcht grijs zomerpak en met witte slobkousen aan.
„Pardon," sprak Hans, zijn hoed afnemend, „kunt U me soms ook zeggen, waar ik hier zuurballen zou kunnen krijgen?"



„Pardon?" vroeg de meneer, eveneens zijn hoed lichtend. „Zuurballen," herhaalde Hans nu zeer nadrukkelijk. „Zuurballen?" vroeg de meneer, zijn wenkbrauwen fronsend.
„Ja, waar ik die hier zou kunnen krijgen?" sprak Hans wat verlegen.
„Ik zou het U heusch niet kunnen zeggen," antwoordde nu de meneer, erg uit de hoogte en hep door.
Hans keek hem wat onthutst en beleedigd na.
Zonderling onwelwillende menschen had je toch; wat stak er nu in die onschuldige vraag, om daar zoo onhebbelijk op te reageeren?
Een oogenblik stond hij in twijfel of hij zijn pogingen dan maar op zou geven, maar dan viel zijn oog op twee meisjes uit het volk, die juist lachend en pratend langs hem gingen.
„Pardon," sprak Hans, andermaal zijn hoed lichtend, „Kunt U me soms zeggen, waar ik hier zuurballen zou kunnen krijgen?"
De beide meisjes bleven staan, en zagen hem even verschrikt aan met half open monden. „Wat zeit U?" vroeg dan de eene.
„Zuurballen," herhaalde Hans, die een onaangenaam gevoel kreeg.
De verwondering op de twee gezichten, maakte plaats voor een grijns.
„Hij is mesjogge!" gierde plots de eene.
„Wat blieft U?" vroeg Hans ontsteld.
„An je zuurbal!" krijschlachte dan de ander en dan grepen ze elkaar bij den arm en renden gillend en scheldend weg.
Hans voelde, dat hij een kleur kreeg en dacht, dat hij droomde.
Een paar slampamperachtige kerels, die het geval blijkbaar hadden aangezien, traden nu op hem toe.
„Wat wou je, meneer?" vroeg de eene, met een brutaal



uitdagend gezicht, terwijl hij een straal pruimsap voor Hans' voeten spoog.
„Ik vroeg alleen maar, waar of ik hier zuurballen zou kunnen krijgen," sprak Hans boos. „ik begrijp niet, waarom dat. . ."
„Zuurballen," herhaalde de kerel nu, met een knipoogje naar zijn kameraad, dat Hans ontging. „O, dan mot U op het pelitiebero wezen."
„Op het politiebureau?" vroeg Hans wantrouwig.
„Welzeker. Is 't niet waar, Pietro?"
Pietro knikte met veel overtuiging.
„Nou ... en of..." sprak die.
„Maar daar verkoopen ze toch niets," meende Hans.
„Dat doene ze wel," antwoordde de ander, nu op ernstigen toon. „Dan mot U de gang inloop en en de trap op en dan op 't pertaai de eerste deur links. D'r staat Verboden Tóegang op, maar dat is maar 'n flauwsie, U kan d'r zoo ingaan. Niewaar Pietro?"
Pietro knikte andermaal bevestigend.
„Wie verkoopt die daar dan?" vroeg Hans, die het toch niet vertrouwde.
„De vrouw van de briggedier," zei de kerel nu, „die levert ook de koffie voor de smerissen en brood, afijn, van alles... en die houdt ook een snoepzaakie ... Gerust... Uwe zal zien, 't is geen verneuriederij ..."
Hans aarzelde nog even, doch daar de twee kerels volkomen ernstig bleven en hij er per slot van rekening toch niet veel mee riskeerde, besloot bij het maar te probeeren.
„Dank U, dan zal ik daar eens zien," sprak hij derhalve en zijn hoed lichtend, stapte hij het gebouw in.
„Jezus nog an toe . .. hou me vast... 1" sniklachte de eene kerel, „hij doet 't verdomme ook ... ga mee ... as de weerlicht naar den overkant... kijken hoe ze 'm d'r uitkieperen ...!" en de beide mannen renden het marktplein over en heschen zich grinnikend en pruimend en spugend op de



ijzeren stangen van het hek, waaraan op marktdagen het vee werd vastgebonden.
Heel gerust, dat de kerels hem toch niet voor de gek hielden, was Hans nochtans niet; er scheen aan dat woord zuurballen iets te kleven, wat de ergernis of de lachlust van de menschen gaande maakte; maar in ieder geval was hij in een politiebureau veilig en zoo heel ongerijmd was het nu ook weer niet, dat een vrouw van een lageren beambte een cantine hield en daarbij wat snoepgoed verkocht.
Het inwendige van het gebouw klopte alvast met de beschrijving, die de man er van had gegeven; aan het einde van de gang was de trap en in die gang was hij een kamer gepasseerd, waarvan de deur open stond en waarin hij wat politieagenten had zien zitten, die praatten en rookten en blijkbaar geen notitie namen, van wie er in de gang hep.
De trap op, kwam ook het portaal met een eerste deur links, waarop Verboden Toegang stond.
Ook dat klopte dus.
Hans tikte even aan, maar toen hij op dat tikken niets hoorde, draaide hij de deurkruk om en trad binnen.
Doch zoodra hij dat gedaan had, begreep bij ook, dat hij verkeerd moest zijn; voor een nauwkeurige opneming van het vertrek had hij natuurlijk geen tijd, maar bij zag niettemin, met een oogopslag, dat bij stond in een deftig ambtelijk bureau.
Aan een indrukwekkend groote schrijftafel zat een geweldige man met een doggengezicht en een glanzend wit vest.
Uit de oogen van dien hondenkop schoot onmiddelhjk een kwaadaardig-dreigende blik naar den onverlaat, die daar zoo maar onaangediend binnenkwam en Hans wilde zich dan ook juist met een half gestameld „Pardon" uit de voeten maken, toen er in de houding van dien geweldenaar plotseling zoo'n wonderlijke verandering kwam, dat Hans onwilkeurig bleef staan.
De dreigende gelaatsuitdrukking gleed ineens uit naar een



wonderlijk soort glimlach, het geweldige lichaam rees, rees haastig, bewoog zich met een griezelig toenemende snelheid, ja, met een vaart, in Hans' richting, bleef vlak voor Hans staan, en dan klonk de geweldige stem, die schor van verwarring scheen te zijn:
„O ... pardon ... pardon ... pardon ... ik verwachtte heusch niet... ik dacht geen oogenbhk . . . dat..."
Hans, die tijdens die snelle nadering even den indruk had gekregen, dat die meneer voornemens was hem de deur uit te boksen, verstond in zijn eigen verwarring die woorden maar half, maar dan herkende hij meteen het barsche societeitshd, aan wien hij gisteren door den dokter was voorgesteld.
„O ... ik ben erg blij, dat ik U ontmoet," sprak hij dan verlucht. „Ik heb immers met U al kennis gemaakt?"
„Zeker . .. zeker... zeker..." stotterde de ander, „op de Sociëteit... bizonder aangenaam ... zeer vereerd ... neemt U plaats ... gaat U zitten ... neemt U plaats ... gaat U ... wacht... ik zal U deze stoel... nee,... deze... of. . ." en de imposante man rende door de kamer, bevoelde en betastte in toomelooze vaart alle stoelen, sleepte er eindelijk een aan en plantte die voor zijn schrijftafel.
„Ik ben Marody..." sprak Hans, die niet goed wist, wat hij van dit zenuwachtige gedoe denken moest en maar plaats nam.
„Ja, ja ... zeker,... meneer Hans Marody,... kunstenaar uit München ... ja, ja ... zeker, uit München ..." stotterde de ander, die vuurrood was geworden, maar nu in zijn stoel, tegenover Hans, toch een beetje bijkleurde.
„Het is eigenlijk een heel gelukkig toeval, dat ik U trof," begon Hans dan glimlachend, „want ik had heusch geen vermoeden ..."
„Nee, nee . . . natuurlijk . .."
„En ik maak U wel mijn excuses, dat ik zoo vreemd en onaangediend bij U binnen kom vallen ..." „O . . . pardon ... pardon ... stel U voor..." en het drei-



gende gezicht versmolt tot een geleiachtige welwillendheidslach.
„Ik zou U anders zeker niet hebben gestoord."
„Pardon ... maar U stoort me heelemaal niet; ik ben geheel tot Uw dienst!"
„O, dat is buitengewoon vriendelijk," sprak Hans, „ik heb U trouwens maar een kleine inlichting te vragen."
„Een inlichting? Ah juist..."
„Ik zoek namehjk... zuurballen," sprak Hans met een lachje, want hij vertrouwde het effect van dat woord op zijn evenmenschen toch niet goed meer.
En inderdaad vertrok het gelaat van den Hoofdcommissaris op dat woord zoo vreemd krampachtig, dat Hans een oogenblik dacht, dat hij zijn heele valsche gebit per ongeluk had ingeslikt.
„Hoe zegt U? Zuur...?" stamelde de ander dan.
„Ja, ja zuurballen," herhaalde Hans een beetje ongerust.
„Zuurballen," herhaalde de ander nu ook met iets plechtigs in zijn stem. „Ik versta toch goed nietwaar, zuurballen?"
„Ja, ja."
„Die zoekt U?"
„Ja."
„U zoekt zuurballen?" Er klonk nu iets angstigs in de stem van den geweldigen man, alsof hij nog maar steeds meende toch verkeerd verstaan te hebben.
„Zeker, zeker... ik heb er al enorm veel moeite voor gedaan om ze te vinden, maar wie ik ook vraag ..."
„Permitteer me . .." sprak de ander, „waar. .. waar heeft U ze verloren?"
„Verloren? Nee, ik wil ze koopen. "
„Ah ... U wilt ze koopen?"
„Juist en nu had ik begrepen, dat heeft een man op straat me gezegd, dat ik die hier op het politiebureau zou kunnen krijgen."
De Hoofdcommissaris zag Hans even aan, de bijna eer-



biedige ernst week van het gezicht en maakte plaats voor een lach van zoo zoete qualiteit, dat ze schier bovenaardsch werd, de oogen zakten weg in de dikke wallen en de mond verbreedde, terwijl de heele kop van een inwendige zaligheid langzaam heen en weer ging.
„Aardig . .. guitig .. . geestig . . . origineel.. .!" bracht hij met moeite uit.
„Nee, werkelijk," sprak Hans, „het is geen scherts. Ik wil heusch graag zuurballen koopen en U zult mij ten zeerste verplichten, als U me kunt zeggen, waar ik die dingen toch krijgen kan!"
Het gelaat van den Hoofdcommissaris werd nu weer zeer ernstig.
„Dan . .." sprak bij, „Zuurballen ..." en bij plantte een denkvinger tegen het midden van zijn voorhoofd. „Pardon. . ."
Hij nam de telefoon van den haak en beval daardoor, dat de brigadier boven zou komen en als deze oudgediende stram in de houding voor hem stond:
„Weet jij wat zuurballen zijn?"
„Zuurballen? Jawel, meneer de Hoofdcommissaris."
„Weet je ook waar die te koop zijn?"
„Jawel meneer de Hoofdcommissaris. Me dochtertje haalt ze wel, hiernaast in de snoepkelder van vrouw Knolski."
Hans maakte een beweging van vreugde en stond meteen op.
„Dat is het adres, wat ik hebben moet," sprak hij. „Maar ik heb daar geen snoepwinkel ontdekt," en dan tot den Hoofdcommissaris „Mag hij het mij even wijzen?"
„Pardon, pardon . . ." sprak deze en dan streng tot den brigadier, „Dankje", waarna de man zijn hielen tegen elkaar sloeg en vertrok. „Ik zal het me tot een genoegen en een eer rekenen, als ik U zelf even ..." besloot hij dan, zich tot Hans wendend, terwijl hij meteen opstond.
„O, maar dat mag ik toch heusch niet van U vergen," sprak Hans.
„Pardon . .. pardon . . ."
En tot stomme verbazing van de twee kerels aan de over-



zijde van het marktplein kwam een oogenblik later de Hoofdcommissaris van Politie in eigen persoon uit het bureau en geleidde met veel strijkages den bedrogen man naar den snoepkelder onder het kroegje met den trapstoep en nam daar met een diepe buiging afscheid.
„Nou breekt me klomp ..." zei de slampamper.
Boven in de deftige kamer stapte de Hoofdcommissaris in hevige gemoedsbeweging op en neer.
„Wat een eenvoud . . . wat een heerlijke eenvoud ..." mompelde hij in verrukking... „de troonopvolger koopt zuurballen ... zuurballen ... o, ik heb het wel gezegd . . . er steekt iets in hem van Napoleon I... en ja ... ja... van Frederik de Groote ...!"
XIII.
Hans had den verderen middag goed besteed.
Na den inslag van zuurballen, die, verpakt in een grauw stuk papier een ietwat kleverige substantie bleken te vormen, was hij nog daarenboven een mooie doos fijne bonbons gaan koopen om ten slotte in een bloemenwinkel opdracht te geven tot het zenden van een prachtige mand orchideeën, met zijn visitekaartje aan de jarige dochter van dokter Moria.
Vervolgens was hij in een volmaakt tevreden stemming zijn middagthee gaan drinken in hetzelfde café, waar hij Moria het eerst ontmoet had.
In de eetzaal van het hotel was Jane nu tot zijn voldoening niet meer dan^vluchtig-vriendelijk geweest, toen ze met den oom voorbij hem ging, en de oom zelf volhardde in zijn blijkbaar gepikeerde houding, want hij negeerde Hans nu onmiskenbaar opzettelijk.
Prompt halfnegen belde Hans bij Moria aan en werd open-



gedaan door den huisknecht-chauffeur in zijn rose gestreepte jasje, die Hans hoed en stok in ontvangst nam en hem dan zonder aandienen in de salon het.
Dokter Moria bewoonde een ouderwets-deftig heerenhuis en ontving zijn gasten in de ruime, smaakvol gemeubelde suite, die tal van intieme hoekjes met schemerlampen bevatte en waarachter zich nog een serre bevond, die zoo vol bloemen en palmen stond, dat het vanuit de suite leek of zich daar een tuin bevond met een tropischen plantengroei.
Er waren reeds meerdere jongelui aanwezig, die niet veel notitie van Hans binnenkomen namen, iets wat hem een oogenblik toch vreemd aandeed, wijl hij gewoon was, dat bij zijn betreden van een salon er dadelijk een eerbiedige stilte viel en iedereen zich buigend tot hem wendde.
Maar hij moest er toch even geamuseerd om glimlachen ook. „Als ze het eens wisten ...!"
Dokter Moria kwam hem dadelijk hartelijk tegemoet en stelde hem voor aan Mevrouw Moria, die een statige dame met zilverwit haar bleek te zijn en die Hans een oogenblik deed denken aan de eerste gemalin van Wilhelm II.
„Anja!" riep Mevrouw Moria, nadat ze een paar woorden met Hans gewisseld had en dan tot haar jarige dochter, die dadelijk nader kwam. „Dit is meneer Marody... Onze dochter."
Anja was een slank meisje met zwart haar en een ietwat bleek, maar wel intelligent gezichtje; ze droeg een zeer modieus toiletje van bordeauxroode crêpe Georgette.
„O, meneer Marody, wat een schitterende mand bloemen heeft U me gezonden!" sprak ze met stralende oogen. „Ik dank U hartelijk, hoor."
„Ja, het is haast te erg," viel haar moeder bij, „zoo'n schat van orchideeën."
Hans glimlachte gelukkig maar toch een tikje wrang, want het schoot hem tegelijkertijd door zijn brein, dat dit de eerste keer was, dat iemand in Balto eens iets waardeerends tegen hem zei.



„Ik ben erg blij, dat U ze mooi vind, juffrouw Moria," sprak hij dan, „enU hoeft er toch waarlijk niet bezwaard mee te zijn. Als iemand hier verplichtingen heeft, dan ben ik het tegenover uw vader, die zoo buitengewoon vriendelijk voor me is en zich al zooveel moeite voor mij heeft gegeven."
De dokter kwam er nu ook nog even bij, zei een paar hoffelijkheden terug en dan voerde Anja Hans mee naar een troepje jongelui, dat vroolijk stond te lachen en te praten, terwijl er telkens nog weer anderen bijkwamen en waartusschen het jarige jonge meisje steeds het gevierde middelpunt bleef.
„Kind," riep een meisje, een brutaal roodharig ding met een grappige wipneus uit, toen Anja wat later aan enkele vriendinnen de verjaarscadeaux toonde, die in de serre waren uitgestald. „Kind ... van wie heb je die mand orchideeën?"
„Van Marody," antwoordde Anja.
„Goeie Hemel!" riep een ander, de mand bekijkend. „Dat is wel een mand van een gulden of zestig. Een nieuwe aanbidder?"
„Ik zie hem vanavond voor het eerst van mijn leven!" lachte Anja.
„Wie is dat? Waar staat hij?"
Anja duidde hem voorzichtig aan; Hans stond in de achterkamer te praten met een paar jongelui.
„Hoe komt die vanavond zoo hier?" vroeg er een.
Anja haalde even haar schouders op.
„Pa interesseert zich voor hem. Hij komt uit München en moet schitterend pianospelen."
„Een beetje een onbeduidend gezicht," sprak het eerste meisje.
„Ja, wat popperig, maar hij heeft wel iets gedistingeerds over zich. Hij beweegt zich zoo gemakkelijk." „Op wie lijkt hij toch?" vroeg een ander. „Hoe heet hij ook weer?" „Marody. Hans Marody."



„Gut, ik ga hem es inpalmen," zei het wipneusje, dat de mand zoo bewonderd had, „en dan zal ik hem zoo terloops vertellen, dat ik de volgende week jarig ben."
„O, Lydia, dat lukt jou dadelijk!" riep een ander meisje met een groot-glazig lorgnet en een donker glad jongenskopje.
„Tilly is nu al bang, dat ik hem haar af zal snoepen!" hoonde Lydia.
Er traden wat jongelui nader, waardoor het gesprek een andere wending nam.
Inmiddels was Hans door dokter Moria in gezelschap gebracht van een wat ouderen heer, die Antoni bleek te heeten, peper-en-zoutkleurig haar had, dat in dikke lokken om zijn hftlg krulde, terwijl zijn schedel al tot halverwege kaal was en die verder de dirigent van het stedehjk orkest bleek te zijn en daarenboven een bekend pianist. •
Bij Antoni hadden zich ook nog eenige jongere menschen gevoegd, waarbij een jonge dame was met een extra lage japon en groote bruine oogen, die beroepszangeres bleek te zijn en Pia Melbani heette, een naam, die Hans zich herinnerde wel eens gehoord te hebben, terwijl ze hem ook dadelijk vertelde, dat ze eens aan het Hof was opgetreden voor den Prins-Regent en zijn Gemalin en toen ook aan den Prins van Astrakan was voorgesteld.
„O, Pia en wat zei die tegen je?" riep een meisje.
„Och, een paar banaliteiten natuurlijk. Maar hij zag er verschrikkelijk gek uit."
„O, ja," riep een ander; „dat heb ik meer gehoord! Hij moet zich zóó idioot kleeden!"
„Idioot? Hoezoo?" vroeg Hans een beetje beteuterd.
„Nou," antwoordde Pia. „Onze Kroonprins heeft toch al geen erg intelhgent gericht, meneer Marody en als hij zich dan zoo raar toetakelt, dan weet je gewoon niet wat je ziet."
„Ja, dat heb ik meer gehoord," sprak Antoni. „Hij schijnt een voorkeur te hebben voor allerlei rare kleurtjes, groene broeken en paarse vesten en buitenmodelhge snitten."
„Ik dacht, dat uw Prins van Astrakan zich juist met heel



veel smaak kleedde," sprak Hans, die geenszins op zijn gemak was, „wel bizonder en origineel, maar heel smaakvol."
„Laat U niks wijs maken, meneer Marody," lachte Pia. „Hij is meestal, juist door die piasserige kleeren, de risée van het gezelschap, maar niemand heeft natuurlijk de moed, om dat aan zijn verstand te brengen."
„Hij zal wel een beetje anders worden, als hij Koning wordt," sprak Dokter Moria, die er nu ook bij kwam, „au fond schijnt hij heele goede karaktereigenschappen te hebben."
Antoni knikte.
„Dat heb ik ook wel eens gehoord; hij schijnt goedhartig te zijn en ook wel gevoelig op zijn tijd, maar och, die soort menschen worden altijd zoo wanhopig over het paard getild. En ze kunnen nooit eens zich zelf wezen."
„Ze hebben nooit gelegenheid om zich zelf te leeren kennen," sprak de dokter.
„Dat is het juist," gaf Antoni toe, „ze slagen voor examens, zonder dat hun iets gevraagd mag worden, op sportgebied munten ze quasi uit, omdat de tegenstander altijd een wenk krijgt, dat bij het moet verliezen, niemand zegt hun ooit de waarheid, als die onaangenaam is om te hooren; ze schieten op vastgebonden leeuwen en tijgers en keeren dan als helden terug."
„Eigenlijk zielig . . ." lachte Pia.
„Maar," sprak Hans, die wat bleek was geworden, „ik heb in de couranten toch dikwijls heele vriendelijke beoordeehngen gelezen over de faits et gestes van uw Kroonprins."
„Och meneer Marody ... is U een vreemdeling in Jeruzalem?" lachte een ander, „Dat vormt immers een onderdeel van een politiek partij-programma. Zooiets van: Right or wrong ... our Kingl"
„Dat neemt niet weg," sprak Antoni, „dat ik geloof, dat onze Kroonprins wat je noemt een beste jongen is; geen hoogvlieger maar ook geen stommerd en 't is ook geen doordraaier en dat waardeer ik."
Astrakan
11



„Meneer Marody, neemt U eens een kop thee," sprak op dat oogenbhk de gastvrouw, die het bedienende binnenmeisje gèvolgd was. „Mag ik U eens voorzien van suiker en melk?'
„Graag, mevrouw," sprak Hans, verlucht, dat hij uit dit gesprek werd gehaald en Mevrouw Moria legde ook nog verder beslag op hem, met gevolg, dat bij wat later weer terecht kwam in een troepje jonge meisjes, die met de jarige Anja stonden te schertsen.
„O, meneer Marody," zei het roodharige wipneusje, terwijl ze Hans komisch-smachtend aanzag. „Wat een razende bof, als U weet, dat er iemand jarig is!"
„Een razende bof? Waarom?" vroeg Hans lachend.
„Ze is zoo vreesehjk jaloersch op mijn prachtige mand orchideeën," verklaarde Anja.
„Wel," lachte Hans, zich tot het wipneusje wendend, „als U me ook uw jaardag meedeelt en U inviteert me ook op uw soiree ..."
„Meneer Marody, weet wat U begint!" waarschuwde TUly met het jongenskopje. „U kent de Balto'sche jonge dames niet en we zijn hier wel met zijn twaalven."
„Hè, wat ben jij een gemeene spelbederfster!" riep Lydia uit. „Ik had hem al bijna!"
„Hem?" vroeg Hans vroolijk.
„De mand ... de mand ...!" riep Lydia.
„Voorloopig ..." spotte Tilly „en daarna zullen we zien."
„O, nee ... maar ...!" schaterde Anja. „Meneer Marody, ik bloos over mijn vriendinnen!"
Dat beviel Hans; bij voelde zich, omringd door dit vijftal aardige jonge meisjes, die misschien iets overmoediger waren, dan de jonge dames, die hij aan het Hof ontmoette, weer in zijn element komen en rijn zelfvertrouwen wies, want in al haar blikken meende hij de bewondering en de hunkering te herkennen, die op de soirée's ten Hove uit alle meisjesoogen steeds naar hem toe streelde.
„Mag ik de dames eens een raadseltje opgeven?" vroeg hij wat later, toen ze zich met hun tweede kopje thee in een



hoekje op poufs en chesterfields, rond een schemerlamp hadden genesteld.
„Een raadsel? O, daar zijn we dol op!" riep Tüly.
„Maar meneer Marody," schertste Anja. „Is dat niet een beetje uilen naar Athene dragen? Zooals we hier zitten, zijn we toch al vijf levende raadsels voor U!"
„Ik niet, meneer Marody ... ik niet!" riep het wipneusje. „Ik heb een bizonder open karakter... Wat je niet aan mij ziet, dat is er niet!"
„Guttegut, wat een griezelig exemplaar ben jij! Lydia!" riep een ander meisje.
„Maar meneer Marody, is het zoo'n raadseltje, van wie 't weet mag 't niet zeggen?"
„Integendeel," verzekerde Hans, „wie het weet, mag het dadelijk zeggen!"
„We luisteren," zei Anja.
„Wat is," sprak Hans, zich het succes van dat raadseltje ten Hove herinnerend, „de overeenkomst tusschen een piano en een voetbad?"
Het wipneusje stak haar wijsvingertje naar hem toe.
„Dat heeft U van uw Grootma 1"
„O, jakkes, nee," riep Tilly uit. „Die teenenviezigheid. Nee, meneer Marody, nu valt U me tegen!"
„Ja, uw bloemenmanden zijn veel eleganter dan uw raadsels!" zei een ander.
Hans' gezicht betrok.
„Kent U hem ook?" vroeg hij dan, zich tot Anja wendend. Ze lachte wat verlegen. „Ja, eigenlijk wel."
„U moet rekenen," zei het wipneusje dan met een heel ernstig gezicht, „wij zijn bier in Balto allemaal bij piano's en voetbaden grootgebracht ziet U, dus die hebben geen geheimen voor ons."
„Wat is dat voor een gegrinnik?" vroegen lachend een paar jongelui, die er bij kwam enHans voelde zich ineens weer versomberen.



„O, dat is niet voor jullie ooren bestemd!" riep Anja en dan tactvol en lief de situatie reddend, dadelijk tot een dier jongelui: „Serge, jouw portret staat in de Graphic als: The famous Pallonian player."
„Gut!" riep Lydia, „wat playt-ie dan?"
„Domino!" zei Serge, die een bekend internationaal tennisspeler was.
Ze schertsten nog wat na en Hans deed rijn best om mee te doen, maar hij bleef aldoor op de tweede plaats; zijn zelfvertrouwen was weer verdwenen en hij voelde maar al te goed in Anja's heve pogingen om hem telkens in het gesprek te betrekken, de vernedering van het feit, dat dit noodig was.
„Dames en Heeren," sprak wat later Mevrouw Moria, die even met Antoni èn Pia Melbani had staan praten, „ik vraag uw aandacht voor juffrouw Pia Melbani, die zoo vriendelijk is, om wat voor ons te zingen, terwijl meneer Antoni de begeleiding op zich zal nemen."
„O, dat is heerlijk!" riep Anja uit. „Pia, schattig van je, hoor! Wat zing je?"
„Ik zal twee balladen van Löwe ringen, op verzoek van den gastheer: Der Nöck en O, süsse Mutter."
Hans zag op en glimlachte nu toch weer even, dacht aan zijn accompagnement toen op het laatste Hofconcert Rita Manola ook die tweede Ballade zong en hij zoo'n moeite had om de groote zangeres in het rechte spoor te houden. Ja, die zenuwen van die artiesten, zoodra ze in Hofkringen komen!
Meteen trad dokter Moria op hem toe.
„Meneer Marody," sprak hij. „Het is vanavond nu wel geen concert, maar zoudt U de vriendelijkheid willen hebben, om dat tweede hed te begeleiden? Pia zou dat buitengewoon waardeeren. Of speelt U liever een solo?"
„Nee," antwoordde Hans, „ik wil heel graag juffrouw Melbani accompagneeren; accompagneeren is trouwens iets, wat ik bij voorkeur doe."



„Kijk es aan, dat treft dan bizonder goed. Kent U het lied?"
„O, ja... Löwe heeft geen geheimen voor me," sprak Hans met een bescheiden bedoelden glimlach.
„O, meneer is musicus!" riep het brutale wipneusje verrukt uit, „dan ga ik vlak bij de piano zitten; ik wil geen noot missen!"
Het wekte Hans ineens weer op, want nu kreeg hij andermaal de kans om zich terdege te „revanchiren" tegenover die toch eigenlijk wat ongemanierde meisjes, die poogden om hem een beetje voor de gek te houden.
Dat zou straks wel anders worden.
Even later ruischte de waterval en spatten de flonkerende parels in het zonlicht, voorgetooverd door de geoefende vingers van Antoni en jubelde de prachtige glasheldere sopraan van Pia Melbani de heerlijke melodie er bovenuit.
Het succes en het applaus waren groot.
„Nu eerst even van de bowl snoepen!" riep mevrouw Moria, op wier wenk het binnenmeisje, bijgestaan door Anja en haar moeder, met het blad rondging, waarop de geurige perzikbowl in boordevolle wijde roemers was uitgeschept.
„Ik vind het erg prettig, dat U zich aan mijn begeleiding durft toe te vertrouwen," sprak Hans, Pia aansprekend. „Uw stem is buitengewoon; ik heb genoten."
Pia lachte gevleid, snoepte van de bowl.
„Heeft U wel geconcerteerd, meneer Marody?" vroeg ze dan.
„Een enkele maal," antwoordde Hans, „maar toch meestal in besloten gezelschap." „Van wie is U een leerling?"
„Ik ben grootendeels autodidact, maar ik heb tenslotte nog tien lessen genomen van Paderewski."
„Och?" Pia zette groote oogen op. „Dan was U in goede handen."



„Willen we maar beginnen?" vroeg ze wat later, nadat ze nog even hadden doorgepraat. „Ik ben tot uw dienst."
Hij presenteerde haar zijn arm, dien ze aanvaardde en bracht haar naar den vleugel.
„Dames en Heeren," klonk nu de stem van den dokter, half schertsend, half plechtig. „Uw aandacht wordt andermaal gevraagd voor de zang van mejuffrouw Pia Melbani. Aan den vleugel: Hans Marody!"
„Nou zal het komen!" zei het wipneusje half luid, maar het gelach en gepraat verstomde overigens dadelijk.
Hans begon, maar hield na twee maten al weer op, wijl Pia zacht zei „O, nee, veel vlugger."
Dokter Moria, die met zijn vrouw wat terzijde stond, zag deze aan en in zijn oogen lachte iets, maar mevrouw Moria's gezicht vertrok wat pijnlijk.
„Is het niet wat te erg?" fluisterde ze. „Ik vind het zoo zielig."
Maar de dokter schudde het hoofd en üep op zijn teenen naar de andere zijde van het vertrek. Hans was opnieuw begonnen.
„Nog vlugger," zei Pia nu ontstemd en voor iedereen hoorbaar en dan in snel tempo aangevend: „Een, twee, een, twee ..."
Hans begon ten derde male en Pia viel in. Maar het spinnewiel hokte, schokte, aarzelde ... En ineens hield Pia op en zag Hans hoofdschuddend aan. „Bi geloof niet, dat het gaat, meneer Marody," sprak ze dan. „Ik kan daar onmogelijk bij zingen." Hans was vuurrood geworden.
„Zingt U maar, " sprak hij wat boos en zenuwachtig, „ik zal U wel volgen."
„Pardon," antwoordde Pia een beetje scherp, „maar U moet me niet volgen, U moet gelijk blijven. Enfin, nogeens dan maar."
Maar ondanks Pia's goede wil en Hans inspanning, werd



het weer een hopeloos geknoei, zoodat Pia het midden in een satz nu definitief opgaf.
„Nee, 't spijt me," sprak ze koeltjes en blijkbaar ook wat beleedigd, „zoo kan ik niet zingen."
Hans stond op van zijn pianostoeltje; hij zag doodsbleek.
„Ik begrijp het niet," sprak hij bijna onhoorbaar, „ik ben toch heusch gewoon..."
Antoni schoot te hulp.
„Ja, meneer Marody, dat accompagnement valt werkelijk niet mee," sprak hij „en U speelt het blijkbaar a vue. Wil ik het soms van U overnemen?"
Hans wees met een toestemmende handbeweging naar den vleugel.
„Het spijt me heusch erg, meneer Marody..." zei Pia nog; Hans boog even en sloop dan met neergeslagen oogen naar een verlaten hoek van de kamer, waar mevrouw Moria zich dadelijk bij hem voegde en hem een glas bowl bracht.
„Het is ook zoo vreeselijk onwennig spelen op een vleugel, die men niet kent, niewaar?" troostte ze vriendelijk. „En er zijn meer menschen, die klagen over het pianostoeltje. . ."
„Heel vriendelijk van U," boog Hans, „maar ik. . . e . . . ik weet niet... ik was heelemaal niet gedisponeerd ... ik heb wat hoofdpijn ..."
„Ja," knikte ze begrijpend, „het is bier misschien ook wel wat te warm . . . gaat U nog even mee naar de achterkamer."
Hij volgde haar.
In de voorkamer, begon het spinnewiel nu in fijne cadans te ratelen en weldra schalde Pia's stem in hartstochtelijk verlangen naar zon en licht en liefde daar bovenuit.
„Als U me niet kwalijk neemt, dan zou ik me wel graag verder willen excuseeren," sprak Hans zacht.
Mevrouw Moria knikte hem toe met iets moederlijks.
„U moet het U niet zoo aantrekken ... wat geeft het...!" fluisterde ze. „Straks is iedereen het weer vergeten .. ."
Hans poogde te gümlachen, maar het lukte niet; mevrouw Moria wenkte haar man, die van uit de verte al tersluiks



had staan toekijken en nu op zijn teenen naderkwam. „Meneer Marody voelt zich niet erg lekker," sprak ze zacht. De dokter knikte begrijpend. Samen heten ze hem uit.
Hans, zich beheerschend, bedankte nog zeer hoffelijk en vroeg hen hem te willen verontschuldigen bij Anja en de andere aanwezigen; dan ging hij heen.
„O, nee, dat vind ik vreeselijk ... die stakker..zei mevrouw Moria, met tranen in de oogen, terwijl ze met haar man terugging naar de salon.
Maar de dokter lachte eens en haalde rijn schouders op.
„Het zal zoo heilzaam zijn," fluisterde hij „en het is zoo hóögnoodig ... maar, ja ... het doet pijn ... een operatie zonder narcose ..."
Dan traden ze de salon weer binnen, waar het applaus en het bravo-geroep juist losbarstte.
Met een prop in zijn keel en een gevoel van namelooze ellende, hep Hans door de maar matig verlichte straten van Balto.
Zijn gedachten namen geen klaren vorm aan; hij realiseerde niet, wat hem zoo ellendig maakte, bij wist ook niet waar hij naar toe ging en eigenlijk ook niet meer, waar hij vandaan kwam; hij hep zoo maar voort als in een bange vage droom, langs donkere huizen, waarvan sommige verhchte raamvakken hem aanstaarden als vreemde, sombere oogen; hij dreef zoo maar verder op een donkere zee van moedeloosheid en verdriet.
Maar ineens, op een oogenbhk, dat zijn vermogen om zich ellendig te voelen blijkbaar vermoeid was geraakt en hij dus zooiets van geestelijk uitgehuild was, ontwaarde hij met eenige verbazing, dat hij niet meer over steenen of door straten hep, maar dat er boven zijn hoofd kruinen van hooge boomen waren en dat tusschen de zwarte stammen van die boomen de maan scheen op bleekgroene gazons, waarover een lichte witte nevel hing.
Hans bleef staan.
1



Waar was bij? Buiten de stad of in een park?
Dat laatste bleek weldra het geval te zijn, want iets verderop stonden banken, waarop paartjes zaten te vrijen en ook spoot er in het maanlicht een fontein klaterend omhoog uit een geurend mozaïek perk.
Daar dichtbij, op een open plek in het maanhcht was een bank vrij en daar ging Hans zitten en stak een sigaret op.
En toen, van lieverlede rustiger bezonnen, ging bij zichzelf vragen stellen; een soort van geestehjke vivisectie was dat, maar van een zeer bizondere soort.
Het waren vragen als: Waarom ben ik nu zoo down? .. . Lag dat nu inderdaad aan mij, dat dat accompagnement mislukte...? Hoe is dat geweest bij Rita Manola? ... En was dat raadseltje inderdaad zoo flauw en afgezaagd? . .. Waarom had ik er aan het Hof dan zoo'n succes mee? ... Hoe kwam het, dat ik met schaken op de sociëteit in het geheel niet opgewasschen bleek te zijn tegen dien Mentis? ... Hoe is het dan mogelijk, dat ik aan het Hof ook de sterkste spelers regelmatig versla? . . . Had Pia gelijk, toen ze beweerde, dat de Prins van Astrakan door zijn kleeding vaak de risée is van zijn omgeving? ... Terwijl aan het Hof juist iedereen over de élégance van die kleeding mij complimenten maakt? .. .
Het genoemde bizondere van die vragensteherij was nu, dat Hans in zijn gedachte geen dier vragen beantwoordde; bij stelde ze maar, hij stelde ze telkens weer, of hij sprak tegen een wassen pop, van wien hij ook geen antwoord verwachtte.
Tot ook zijn waarlijk gefolterde geest tenslotte nog deze vraag vond: Waarom had ik vanavond zoo weinig succes bij de jonge meisjes, terwijl aan het Hof. ..?
Maar toen kwam er toch plotseling een antwoord in zijn geest, die als klank bevend over zijn hppen kwam: Mara .. .1
En dan begon hij zachtjes te huilen, zonder snikken, maar de tranen rolden zoo maar over zijn wangen, terwijl bij prevelde: „Mara ..., heve, kleine Mara . . ."



XIV.
De boschwachterswoning met zijn rieten dak en zijn windvaan, die een sperwer verbeeldde, stond omringd door hooge zware beuken, maar voor het huis lag het ruime open erf met de waterput in de blakende zon van den Junimorgen. Tegen de muren der bijgebouwtjes rankte de kamperfoelie; een rij zonnebloemen blonk als een snoer van gouden oogen tegen het brokkelige muurtje van den ouden geitenstal en vuurroode dahlia's sloegen als vlammen uit het smaragdgroen der welige struiken.
Er was een ronkend zoemen alqm van bijen en hommels; er was een woelig snateren en kakelen van kippen en ganzen, waar bovenuit de hanen kraaiden en Prins baste met zijn zware stem.
Prins zat op rijn achterpooten op de schoon geschrobde roode plavuizen voor de keuken, koesterde zijn vacht in de zon en hapte verstoord naar vhegen, die hem beletten om in aangename mijmering dezen zomermorgen te verdroomen.
In de keuken zaten Mara en tante Maroesjka — welke laatste het huishouden bij den boschwachter deed, sedert Mara's moeder gestorven was — te optbijten met brood en honing en zwarte koffie.
„Prins!" riep Mara en ze stak den hond, die dadehjk naarbinnen kwam, een vingertje toe, waaraan een klontert je honing was geraakt.
Prins likte, hij likte heel voorzichtig en bedachtzaam van het kleine vingertje, met een stille genieting, die zacht glom, telkens bij zijn oogopslag naar het lachende gezichtje van zijn kleine meesteres.
„Op .. .!" zei het meisje eindelijk en veegde de natgelikte vinger droog aan de warme vacht.
Toen hep Prins weer naar buiten, stond even met opgeheven kop en dreigende oogen te kijken naar het erf met de scharrelende kippen en ganzen, waarbij nu ook een paar pronkende kalkoensche hanen waren gekomen, met wie hij



wel eens ruzie had gehad en strekte zich dan in kalme gemoedsrust andermaal op de gloeiende plavuizen, het den breeden kop zakken op de zware pooten en deed zijn oogen dicht.
„Vader was al vroeg weg," zei Mara.
„Hij moest naar de stad en nog verder naar Welf; daar is vandaag vogelmarkt; hij wil nog meer kalkoenen koopen. Ze zullen veel geld opbrengen tegen Kerstmis dit jaar, want er is ziekte onder in Duitschland."
Mara lachte.
„Nog meer kalkoenen? Dat zal Prins plezier doen."
De hond bewoog zachtjes zijn staart.
„Tante Maroesjka," sprak Mara wat later, „U zou me nog vertellen van die witte haan ... Waarom die Logrien heette."
Tante Maroesjka knikte met het scherpe bruine gezicht, waaruit de üchtblauwe oogen schril naar buiten keken; ze droeg heur haar, als Mara, in het midden gescheiden en tot twee dikke vlechten gestrengeld, maar tante Maroesjka's haar was grijs en aan de punten zilverwit.
„O, ja, van de haan Logrien," zei ze. „Dat was een spierwitte haan, die eens op een morgen tusschen de kippen hep en net deed of hij thuis was. Ik voerde hem mee en dacht: Hij zal wel weer weggaan of ze zullen hem komen halen, maar er kwam niemand."
„Gut. . ." zei Mara.
„Haan, zei ik toen op een keer, hoe heet je en waar kom je vandaan? maar hij kraaide en wou verder niks zeggen. Dat duurde een poosje en toen hoorde je vader, dat er in de stad, bij het station, een mand met zes hanen was opengegaan en dat ze allemaal waren weggeloopen. Toen zei ik tegen de witte: Nou weet ik, waar je vandaan komt, deugniet! En zoodra ik dat gezeid had, kraaide hij weer,, sprong op het hek, fladderde er af, het bosch in en hij kwam nooit weer terug. En daarom noemde ik hem Logrien."
„Waarom?"



„Omdat ik in de stad in de schouwburg ben geweest en daar gaven ze een stuk en dat heette zoo. Dat was van een meisje, net als jij, met blonde vlechten en blauwe oogen .. fl
„Heette ze ook Mara?"
„Nee, dat geloof ik niet. Maar ze zeien, dat ze haar broertje vermoord had." „Vermoord? ... Gó .. .1"
„Maar dat was niet waar. Maar ze dachten het toch allemaal en toen vroeg de koning of er soms een was, die 't niet geloofde en toen kwam er een zwaan aanzwemmen en die trok een bootje en in dat bootje stond een ridder, heelemaal in t wit..." „In zijn hemd?"
„Welnee, kun je begrijpen... Allemaal fluweel en zilver. Afijn en die zee, dat hij het niet geloofde van dat broertje en toen stak-ie dien andere dood en toen zou-ie met dat meisje trouwen ..."
Mara fronste de wenkbrauwen van inspanning om het verhaal te volgen.
„Stak-ie de Koning dood?" „Ja, die eene."
„O, d'r waren er meer?" begreep ze verlucht. „O, jee, 't waren allemaal zoowat koningen, ™nftT <jie dooie, dat was een valscherik." „Die had gezeid van die moord?"
„Precies. Nou en toen trouwde die witte ridder met dat meisje, maar voor 't zoover was, toen zee-die, dat ze nooit mocht vragen hoe-die heette en waar-ie vandaan kwam .. 0.
Mara's oogen keken groot.
„Nou, dat 's ook wat, dan wist ze geeneens zijn naam..." „Ja, afijn," zei tante Maroesjka, „dan moest ze maar... dinges zeggen ... of man ... of zooiets ..." Mara trok een gezicht.
„Maar nou verder. Toen ze dan getrouwd waren, werden ze in een kamertje gebracht door allerlei andere koningen en koninginnen en die zongen met mekaar en als dat gedaan was,



dan bleven die twee alleen en die gongen op een bank zitten, want anders waren d'r eigenlijk geen meubels in die kamer. En toen zee dat meisje ineens: Hoe heet je nou eigennjkY Mara knikte voldaan. Net goed . . Groot gehjk ... dat zou ik ook gedaan hebben, 't Was misschien wel een slechte vent... En wat zei hij
^SLi, dat kan je begrijpen... Hij werd verschrikkelijk kwaad, dat ze 't nou toch vroeg. Afijn, maar met een hoop vijven en zessen, kwam 't er dan toch eindelijk uit. Ik heet Logrien zei-die, nee, dat schreeuwde-n-ie en mijn vader, dat s die en die, zei-die en afijn, 'n toestand, maar toen was-ie ook niet meer te houen en toen kwam ineens dat bootje met die zwaan weer terug en afijn, zij huilen..." „Dus ze hield toch van 'm?"
„Nou, of ze. Maar bij zei: Nee, nou is 't uit en dan stapte-n-ie in dat bootje en dan was-ie vort! Dus daarom zei ik ook, dat die haan Logrien heette, dat was net zoo en nou gaan we
&fw£tSSCtlC0 .
Mara knikte en haar blauwe oogen keken even wat peinzend, vóór ze opstond, en dan tante Maroesjka vlug en handig hielp.
Wat later stond Mara midden op het erf in het gouden zonlicht en strooide het voer voor al de vogels, de kippen, de ganzen, de kalkoenen en uit de boomen rondom streken zwermen musschen neer, om mee te eten; het was een kakelen en snateren en sjilpen en toktokken; Prins was opgerezen en keek er naar; hij mocht er niet bij en gromde maar zoo n beetje van spijt. # , .
Nog weer later ging Mara de geit uit den stal halen en trok haar aan een lang touw mee naar een versch grasveld; daar plantte ze een ijzeren puntstang diep in den grond, streelde de geit over den kop en dan ging ze den ezel halen.
Dag Hans ..." zei ze, als ze in den stal kwam en meens begon ze te lachen. Ze deed hem een linnen halster om en



trok hem daaraan mee naar buiten, bracht hem ook naar het geitenweitje, waar hij echter vrij mocht rondloopen.
„Dag Hans," zei ze weer, toen ze weg wou gaan, maar dan trad ze nogeens op den ezel toe, aaide hem over den kop en zei zachtjes in zijn oor:
„Dag Hans ... dag heve, heve Hans ..."
De ezel klapperde met zijn ooren, Mara keek verlegen rond en werd heelemaal rood in haar gezichtje, maar toen ze niemand zag, die haar beluisteren kon, zei ze nog eens „Dag Hans, dag heve, heve Hans ...!" en dan ineens hep ze lachend op een drafje terug naar huis.
„Mara," zei tante Maroesjka, „breng je de eieren naar die mevrouw en de boter?"
„De kom er net voor," antwoordde het meisje, nog hijgend van het harde loopen. „Vier en twintig. Heb U ze geteld?" en ze keek in den korf.
„Ja, en één toe ... en d'r is ook een half brood in van ons eigen, 't Is net drie gulden bij mekaar en je moet zeggen, dat ze ook jonge hanen kunnen krijgen of een soepkip."
Mara knikte, hing den korf met het hengsel aan haar arm.
„Kom, Prins ..." en dan ging ze.
Op het erf gromde de Bernardiner tegen den kalkoenschen haan, die langzaam aan kwam zeilen met een blauwroode lel.
„Ja, heb het hart eens," zei het meisje en ze greep den hond in zijn nekvel.
De klok van den Sperwerhof tinkte negen slagen.
Hans zat op de bank onder de accasia en naast hem lag zijn hoed en het zakje met de zuurballen en het mooie doosje met de fijne bonbons.
Hij had slecht en onrustig geslapen; ditmaal, ondanks zijn vechten ertegen, had de malaise-stemming niet willen wijken; en hij was ook waarlijk moe van de lange wandeling, terwijl de luwe warmte van den zomermorgen op hem hing als een stagen druk.
De rust op de bank en een sigaret, monterde hem nochtans



wat op en hij speurde nu weer links en rechts tusschen de rhododendrons, om te zien, of Mara en Prins daar soms weer eerst een verkenningstocht ondernamen.
De klok op den Sperwerhof sloeg één.
Dat moest halftien zijn.
Mara was laat.
Doch ineens zag hij haar weer komen langs den grooten weg met Prins, die een sluitkorf aan het hengsel in zijn bek hield.
Hans' hart begon ineens sneller te kloppen en zijn downstemming week als bij tooverslag.
Mara stak nu al uit de verte een arm vroohjk ter begroeting omhoog en kwam dan recht naar hem toe.
„Dag Hans. Laat, hè?"
„Dag Mara. Ja, ik begon heusch bang te worden, dat je niet zou komen."
„Had je dat akelig gevonden?"
Hij was opgestaan, hield even haar handje vast.
„Dat weet je wel, niet?"
Ze kleurde.
„Ik kom naast je zitten," zei ze dan, met een half verlegen blik van vermoeden naar het grauwe zakje.
„Je bent een schat... O, nee, dat mag ik niet zeggen," herstelde Hans haastig en als ze lachte met een schittering in haar oogen: „Wat zit er in die mand?"
„Niks. Daar zaten eieren in en boter... heb ik even weg moeten brengen naar die mevrouw van den schilder."
„Kijk," zei Hans, haar het zakje gevend, „Daar zijn de zuurballen 1"
Ze beet even wat verlegen de witte boventandjes in de onderlip en dan het grauwe zakje openend: „Gó ... wat een hoop!"
„En hier is nog wat," zei Hans, haar het doosje met bonbons gevend.
Ze deed het papier er af, bloosde, zag hem even verschrikt aan.
„Wat is er?" vroeg hij lachend.
„Nee," zei ze, „dat.. . e ... dat durf ik niet te nemen."



„Toe, ... waarom niet?" vroeg bij smeekend.
„Die zijn veel te duur," sprak ze zacht.
„Voor mij niet, Mara," sprak hij en zijn stem trilde wat. „Heusch, kindje, ik zou je nog veel en veel mooiere dingen willen geven... maar ik durfde ze niet te koopen, omdat ik niet wist, of je ze nemen zou... maar dit is immers niets ... toe ... neem ze nu ... om mij een plezier te doen ..."
„Als tante Maroesjka het ziet..." zei ze aarzelend. „Zeg dan ... ja, zeg dan, dat je het gekregen hebt van die mevrouw van de eieren ..."
Ze zag hem heel ernstig aan en schudde het hoofdje. „Tante Maroesjka ziet het altijd dadelijk, als ik jok." „O, dan jok je toch wel eens meer," lachte hij. „Soms."
„Vertel je alles aan je tante?" „Ja."
„Ook over mij?" Ze knikte.
„Ook wat je me gisteren bij het weggaan beloofde?"
Ze sloeg haar oogen neer en lachte verlegen.
„Nee, dat niet..." doch dan haar oogen weer naar hem opslaande, met iets heel ernstigs in haar blik: „Maar als ik iets niet vertel • • • daarom jok ik toch niet."
„Nee, dat is ook zoo. Maar Mara, begin nu eens met er een te snoepen," en bij hield haar de geopende doos voor.
„Eentje dan", zei ze, half begeerig, half verlegen, met toch een ondeugende kijking in de lieve oogen.
Ze nam een praline, die in een prachtig goudpapiertje was gewikkeld.
„Zonde," zuchtte ze, het papiertje zorgvuldig gladstrijkend. „Ho!" zei Hans, als ze de lekkernij al tusschen haar lippen had.
„Wat is er?" „Geef mij die."
Ze zag hem verwonderd aan, keek in zijn lachende oogen.



„Samen deelen, bedoel ik," sprak bij dan. „Bijt hem in tweeën." „Goed."
Ze deed het, heel zorgvuldig en trouwhartig, vergeleek dan de stukken, gaf hem het grootste.
„Schat, die je niet bent!" zei Hans. „Dat mag hè?"
„Die smaakt naar... naar vanielje..." zei ze in aandachtig genieten.
„Mijn helft smaakt nog veel lekkerder," zei Hans, haar lachend aanziende, maar ze knikte van neen.
„Wat doe je nu met die zuurballen?" vroeg bij dan.
„Daar zuig ik op, als ik in mijn bed lig. . . dan merkt niemand het... Maar dat kan ook niet anders," ging ze ineens levendig voort, „want dan hoef je niet te praten. Op school... o, jeetje... als je er een in je mond had en de meester vroeg net wat an je...! Maar daar hadden we er altijd een met zijn tweeën en dan zogen we beurt om beurt en die het laatste stukje, dat is dan net zoo'n scherfje, heelemaal opzoog, die moest een nieuwe geven."
„Gut, dat is leukl" sprak Hans. „Laten wij dat ook doen, Mara!"
Maar ze schudde ernstig het hoofdje. „Dat doe je alleen zoo met meisjes samen... nooit met jongens."
„O, gaat dat niet?" „Nee."
„Zeg, Mara . ..", hij had haar handje gegrepen en speelde daar mee. „Hou je een beetje van me?"
Over het gezichtje gleed plotseling een schaduw en ze trok haar handje terug.
„Ben je nu boos op me, omdat ik dat vraag?" vroeg hij zacht.
Ze gaf geen antwoord en streek met haar vingertjes over elkaar.
„Bedoel je ... bedoel je ... van verkeering en zoo ...?" vroeg ze dan bijna onhoorbaar.
Astrakan



„Ik bedoel alleen of je van me houdt, Mara," antwoordde hij en zijn stem trilde. „Zooals ik van jou hou... heve, Heve Mara .. ."
Hij zag dat haar oogen vochtig werden en dat er iets trilde om haar mond; dan, wel een minuut lang, zeiden ze geen van beiden iets.
„Hoe heet je eigenlijk en waar kom je vandaan?" vroeg ze dan plotseling met een heel klein stemmetje, terwijl ze hem schuw aanzag.
„Ik heb je gezegd, dat ik uit München kom..." sprak hij dan, wat verwonderd.
Ze knikte.
„En jok je niet?"
Ze zag hem aan met iets angstigs in haar blik. Hij sloeg zijn oogen neer.
„Ik wil tegenover jou niet jokken, Mara," sprak hij dan.
„O ... o .. . o . .." zei ze met een vermanend geheven vingertje, „dus je hebt wèl gejokt?" Hij zweeg even. „Ja," sprak hij dan. „Heet je geen Hans?" „Nee."
„O ..." riep ze uit, „en ik heb Straks nog..." ze hield ineens op. „Hoe heet je dan?"
„Mara," sprak hij ontroerd en hij greep nu haar beide handjes in de zijnen. „Mara, ik hou van je ... ik hou van je... laat ik voor jou Hans blijven ..., toe, ik smeek het je ... vraag me nooit, hoe ik heet en waar ik vandaan kom ..."
Ze uitte een kreet van schrik en stond ineens op.
„Jezus ... Maria..." stamelde ze ... „Logrien... I"
„Wat zeg je nu?" vroeg hij verbaasd en hij stond ook op en wilde haar hand grijpen.
„Nee, nee..." kreet ze angstig.. . „laat me ..."
Prins, die aan haar voeten had gelegen, gromde dreigend en stond op.
9



„Maral" riep Hans.
Maar ze had zich snel gebukt, de leege sluitmand gegrepen en een volgend oogenblik liep ze, gevolgd door Prins, zoo hard ze kon den weg op en zonder nog eenmaal om te zien, was ze een paar seconden later, verdwenen.
Met een open mond van verbazing, staarde Hans haar na.
„God ..." mompelde hij dan Wat is dat nu? . .. Wat
zei ze ...? Logrien? ... Lohengrin?" en ineens drong in zijn herinnering het motief:
Nie solist du mich befragen. ..
Maar dan lachte hij toch, ondanks de wreede teleurstelling. Dat kón immers niet. Wat wist dit kind van de Lohengrinsage? ... De Opera misschien? ...
Gekheid...!
Hij wendde zich om en schudde verdrietig het hoofd; daar lag het zakje met zuurballen nog en de doos bonbons.
Ineens, met een snik, drong een vloek van woede en teleurstelling uit rijn keel; bij greep het zakje en de doos en smeet ze tusschen de struiken.
„Daar dan . ..!"
Hij zette zijn hoed op, nam zijn wandelstok, wierp nog een langen verbitterden blik in de richting, waarin Mara verdwenen was en dan drong bij door de struiken, naar het voetpad, dat Mara hem gisteren had gewezen.
Een paar maal haalde hij diep en stootend adem, dan begon hij schamper te lachen.
Welja, dit kon er ook nog wel bij ... zijn experiment was wel schitterend geslaagd ... elke levensvreugde werd uit hem weggetrapt.. . Mara vluchtte voor hem of hij een melaatsche was ... Mara .. .! Ah foei... die sentimentaliteit moest dan ook maar uit zijn .. . wat voor zin had het ook... dit blonde kind ... zoete romantiek ... nonsens ... hij kon immers zooveel blonde kinders krijgen als hij wou...
Al loopend sloeg hij met zijn stok overal met scherpe meppen de blaren en takjes van de boomen en heesters en weldra zag hij de witte streep van den autoweg weer voor zich.



Nog even, vóór hij hem betrad, keek hij om.
Maar wat hij hoopte, gebeurde niet.
Hij versmoorde een vloek en stapte den weg op.
Hij had nog maar enkele schreden gedaan, toen hij wat verderop een auto zag staan, iets wat hem volkomen onverschillig zou gelaten hebben, ware het niet, dat hij naast die auto, waarvan de motorkap was opgeslagen, een jonge dame ontwaarde, die blijkbaar iets nakeek in den motor en in welke jonge dame hij Jane meende te herkennen.
Indien hij gisteren op denzelfden tijd Jane daar had ontmoet, zou dit hem, met den heven klank van Mara's stem nog in zijn ooren, zeker zeer onaangenaam hebben getroffen, maar nu in zijn stemming van verbittering en teleurstelling kon het hem geen lor schelen of hij Jane of den Duivel in eigen persoon tegen kwam en hij naderde dus, zonder zijn stap te vertragen of te versnellen.
Het was inderdaad Jane en ze scheen even verbaasd als verrast te zijn, toen ze hem plotseling gewaar werd.
„Gut... Hans ... Hoe kom jij hier in Godsnaam?"
„O, ik maak een wandeling," antwoordde hij onverschillig. „Panne?"
„Ja, ik weet niet, wat die lamme motor mankeert, dat is nu al de derde keer vanmorgen, dat hij ineens stilvalt."
„Zoo, dat is vervelend."
„Heb jij verstand van motoren?"
Hans wist, dat hij bekend stond als een der beste motorkenners van het land, maar er was iets, wat hem noopte toch wat voorzichtig te zijn met de aankondiging van zijn deskundigheid.
„Een beetje . . . misschien ..." aarzelde hij.
Hij was nu naast haar komen staan en wierp een blik onder den kap.
„Kijk, hier," wees Jane . .. „dat ding . . . 'k weet niet hoe 't heet, maar dat werkt telkens los."
„Het zit nu toch vast," zei Hans, het moertje betastend.



„Nee, dat bedoel ik niet," sprak ze, „daar dieper naar onder, dat koperen... je ziet het glimmen."
Hans bukte zich nu, stak zijn hand naar het aangewezen schroefje uit.
Op datzelfde oogenblik schoof er iets voor zijn oogen, dat hem het licht benam, een vreemde geur drong in zijn neus en mond, hij slaakte een kreet, wilde zich oprichten...
XV.
„Het schijnt onzen waarden Kroonprins daar in Balto uitnemend te bevallen," sprak professor Tah, nadat hij de lectuur van den brief, dien Boris aan hem en Wladimir geschreven had, geëindigd had en het episteltje aan Wladimir had teruggegeven, „maar hij is wel uiterst sober in zijn mededeelingen."
„Ik veronderstel," antwoordde Wladimir, „dat hij nog niets venneldens-waardigs heeft beleefd'en eigenhjk nog niets anders heeft gedaan dan terreinverkennen."
De beide heeren waren nog in avondtoilet; Graaf Malta had een gala-voorstelling in het Prins-Regenten theater met zijn tegenwoordigheid vereerd, vervolgens hadden de Graaf en zijn Gouverneur in een mondain restaurant gesoupeerd en nu zaten ze aan de koffie en rookten een havanna in de zitkamer van den Graaf, die een weinig te pompeus, maar toch zeer comfortabel was ingericht.
„Tenzij mijn vriend Moria zich al van hem heeft meester gemaakt," zei Tah.
„Voor de psychisch-chirurgische behandeling 1" lachte Wladimir, „Maar zoo vlot zal dat niet gaan."
„Moria is een zeer voortvarend man," sprak Tah „en als die eenmaal een patiënt onder het mes heeft, laat hij hem niet los, voor bij het kwaad tot in zijn fijnste vertakkingen heeft weggesneden."



,,'t Is maar de vraag, of hij Boris onder het mes krijgt!" sprak Wladimir.
Tah knikte met groote zekerheid.
„Hij zal hem gauw genoeg uitgevonden en aangeklampt hebben en bij is zoo innemend, dat de argelooze Boris er onmiddellijk invliegt. Daar ben ik zeker van. Bovendien was hij enthousiast over mijn opdracht..."
„Is mevrouw Moria ook in het geheim?"
Tah knikte.
„Zij en de Hoofdcommissaris van Politie. Dat vond ik toch veiliger. Je kunt nooit eens weten. Er mocht eens iets gebeuren."
Wladimir haalde zijn schouders op.
„Ik geloof niet, dat daar veel kans voor is. Boris is een sohede jongen en met al die verliefde vrouwen, die hij zich verbeeldde, dat op hem af zouden stormen, zal het ook wel losloopen."
Op dat oogenbhk ging de telefoon.
Tah luisterde.
„Met professor Tah ... Ja ... Nee, Graaf Malta is op het oogenblik niet aanwezig... Dat zou ik U niet kunnen zeggen ... O .. . dan zal ik even uw naam noteeren ... Mevrouw Müller. . . Rozenstraat 84 . .. nee, ik vrees, dat het niet zal gaan . . . Graaf Malta is zeer bezet... ja ... ik beloof het U ... dag mevrouw Müller."
Tah legde de hoorn neer.
„Je hebt de hartelijke groeten van mevrouw Müller en een uitnoodiging voor... een diner of een garden-party, dat heb ik niet goed verstaan ... dat is, geloof ik, de vijfde invitatie vandaag, hè?"
„Ik heb ze niet geteld," antwoordde Wladimir, die lui in zijn chesterfield van zijn sigaar lag te genieten, „maar per telefoon is toch eigenlijk een „Unverschamtheit!" En bovendien, .... wat heeft die brave Münchenaars toch bewogen om hun Koning weg te jagen, als ze zoo dol op Prinsen zijn?"



„O, vorstenvereering is een gewoon verschijnsel in republieken," antwoordde Tali, „kijk maar eens naar Amerika, daar geven de bladen „levensgroote" foto's van de tandenborstel en de pijp van den Prins van Wales. En nergens^op de wereld worden onttroonde monarchen met meer sympathie begroet, dan in Parijs."
Opnieuw ging de telefoon.
„Dat wordt vervelend," mopperde Tali, die nu ook juist weer erg op zijn gemak was gaan zitten. „Di zal onbeleefd moeten worden," en de telefoon weer van de haak üchtend, sprak hij gemelijk: „Hallo ... Nee, U spreekt met professor Tali... Graaf Malta is niet aanwezig en wordt ook liever niet op deze wijze gestoord — Wat zegt U? ... O, — pardon, Uw Hoogheid... ja, ik kon niet vermoeden, nietwaar... ja, ja,... natuurlijk is Zijn Hoogheid hier... een oogenbhk ... een oogenblik ..."
Tah bedekte de telefoon met zijn hand, fluisterde dan snel en een beetje verschrikt: „Prinses Nasja ... hier pak an.. .1"
Wlachmir rees haastig, trok een gezicht tegen Tah, nam de telefoon en riep dan met een zeer gemaakte stem: „Hello. .. ben jij daar, schet?"
Tah wendde zich haastig om, viel weer neer op zijn stoel en bedekte zijn gezicht met een hand.
„Jè, zeker . .." vervolgde Wladimir op denzelfden toon. „Ik heb juist een bizonder mooie ansicht aan je afgezonden ... Hoe zeg je, lieveling? „. .. Andere stem? Ja, ik zou jouw stemmetje ook niet herkennen ... door de telefoon hè ... 't is een heel eind . .. Hè? ... Nou, wat een vraag! ... Natuurlijk verlang ik naar je ... ja ... snoezig hoor ... mijn hartelijke groeten aan je vader en moeder, hè.. . dag schettebout..."
„Schei uit..." siste Tah.
Maar Wladimir vervolgde:
„Jè, .. . sneu ... vgeesehjk sneu ..." hij begon nu ook ineens te brauwen, „nee, ik zeg sneu... de s van snoes,



de n van Nasja, de e van engeltje en de u van ukkiepukkie ... juist,.. ha, ha, ha,... daag ... ik zal je een zoentje door de telefoon geven ... moet je goed luisteren ..."
Wladimir maakte met zijn hppen een hevig smakkend geluid, vervolgde dan:
„Gehoord? ... Jè ... daag.. .1"
Hij smeet de telefoon op de haak.
„Oef. . .! Hoe haalt die schrale maagd het in Godsnaam in haar hoofd om mij hier midden in den nacht op te bellen...? Hallo professor, wat scheelt er aan? Was het niet natuurlijk, wat ik zei?"
Tah schaterde het nu uit.
„Die zoen —" sniklachte hij „. . . die zoen ... hoe haalde je dat in hemels naam in je hoofd ... 't was precies of je een verstopte pijp aantrok ... En dan die heve naampjes ... verschrikkelijke kerel, die je bent . . .1 Als Boris dat hoort...!"
Wladimir lachte nu ook.
„Ja, wat drommel is dat. Boris heeft me geen instructies gegeven, hoe ik met zijn verloofde langs de draad moet vrijen. En daar zijn nu toch eenmaal over de heele wereld overal aanvaardde codes voor die dingen ... snoes, heveling, schattebout ..."
Tah knikte, de lach nog in zijn oogen.
„In ieder geval zal Hare Hoogheid zielsgelukkig zijn vanavond, want dat is zeker, Boris heeft haar nog nooit zoo toegesproken als jij en een zoen heeft ze nog nooit van hem gehad."
„Arme Nasja en arme Boris ..." zuchtte Wladimir, „maar ik hoop niet, dat die hevigheden zich zullen herhalen en dat Pa en Ma ook aan den draad zullen gaan hangen, want dan weet ik geen raad .. ."
Er werd op de kamerdeur getikt en op het binnen van Tah, kwam er een bediende, die op een blad een stapel brieven en couranten bracht, welke hij met een buiging Tah aanbood.



„Zeven rose en vier lila briefjes van vrouwelijke republikeinen," sprak Tali, die de stapel snel sorteerde, toen de bediende vertrokken was. „Alsjeblieft, graaf Malta!"
Wladimir bekeek maar vluchtig de adressen, wierp de brieven dan met een verveeld gebaar op tafel.
„Als we nog eens een biertje gingen drinken," sprak hij dan. „Ik vind er altijd iets onafs in, om in München een dag te eindigen, zonder dat je een paar glazen Hofbrau gedronken hebt."
„Je zult nogeens een bierhart krijgen, jij," vermaande Tali, „enfin, ik zal meegaan. Maar laat ik even mijn post doorkijken .. . een minuut..."
„AU right," sprak Wladimir, die wat heen en weer ging loopen.
Tah opende haastig wat couverten, hep de brieven, die ze bevatten, vluchtig door.
„Zoo ... nu ja, dat heeft geen haast... en dit ook niet... mooi... o, dat zijn drukproeven,... reclame ... hier, wat is dat...? Uit Balto. Zeg, Wladimir, dat zal een brief van Moria zijn."
„Zoo," sprak Wladimir geïntreresseerd, en bij bleef staan. „Zou hij hem waarachtig al te pakken hebben?"
Tah lachte en schoof den brief uit het couvert, vouwde hem open.
„Nee, toch niet van Moria," sprak bij dan, snel naar de onderteekening zoekend.
Maar ineens veranderde zijn gezicht.
„Wat is dat nu?" mompelde bij. „Hé ...? Groote Godl... Is dat een mystificatie . . .? Allemachtig ... Wladimir. ..!" kreet hij, terwijl hij dezen met een uitdrukking van de grootste ontzetting aanstaarde.
„Wat is er?" vroeg Wladimir verwonderd.
„Hier .. . hier... lees ... lees..." bracht Tah met moeite uit, terwijl bij opvloog uit zijn stoel. „Dat is ... I"
Wladimir had den brief gegrepen en las hem. Het was een simpel vel schrijfmachinepapier, waarop getikt stond:



Balto, datum postmerk.
Den Weledelhooggeleerden Heer Prof. Dr. S. Tah,
München.
Weledelhooggeleerden Heer,
Hierbij geef ik U kennis, dat Z.H., de Prins van Astrakan, die als Hans Marody, kunstenaar uit München, in het hotel Centraal alhier, zijn intrek had genomen, sedert hedenmorgen door mij in gijzeling wordt gehouden.
De voorwaarden tot de invrijheidstelling van Z.H. zult gij kunnen vernemen, indien gij U als volgt gedraagt: Begeeft U morgen naar Balto en volgt des namiddags vier uur den wandelweg naar den Sperwerhof, welke begint, de rivier volgend, rechts van het kerkhof. Voor gij den ingang van den Sperwerhof bereikt hebt, zult gij dan nadere inlichtingen ontvangen.
Gij moogt door niemand vergezeld zijn.
Mocht gij de dwaasheid begaan om de politie in deze zaak te mengen, dan zou dit voor Z.H. noodlottig wezen.
Wladimir's hand, waarin hij den brief hield, zonk als verlamd naar beneden en hij staarde Tali eenige oogenblikken sprakeloos aan.
„Hoe vind je dat... wat moeten we doen ...?" bracht Tah, die doodsbleek geworden was, heesch uit.
„Dx weet het waarachtig niet..." mompelde Wladimir, nog een verbijsterden blik werpend in den fatalen brief, die geen onderteekening droeg. „Maar... is die brief echt? ... Is het geen misplaatste grap ...?"
„Een grap?" kreet Tah. „De Hemel gave, dat het een grap is. Maar wie ter wereld zou er op zoo'n ellendige manier grappig kunnen zijn? Niemand weet toch, wie Hans Marody is ...!"
„Behalve de Moria's," sprak Wladimir.



„O, voor de Moria's sta ik in!" riep Tali met een afweerend gebaar uit.
„Een gewoon velletje machinepapier . . ." sprak Wladimir, den brief tegen het licht houdend," met niets bizonders er aan. En de inhoud is zoo koel-zakelijk. Als het een grap was, dan zou er allicht iets in staan van De Zwarte Hand of een dergelijke romantische aanduiding..."
Tali keek wat verwilderd om zich heen, de pendule sloeg tien uur.
„Tien uur ... Ik ... ja, . . . ik zal Moria opbellen ..." sprak hij dan. „Di wil... ik moet zekerheid hebben ..." en hij zocht en vond in rijn portefeuille den laatsten brief van Moria, waarop het telefoonnummer vermeld stond.
Een oogenblik later had hij de verbinding aangevraagd.
„Het is een vervloekte geschiedenis, of het dan een grap is of niet..." sprak hij wat later, toen ze maar weer waren gaan zitten, in afwachting van de telefonischen oproep uit Balto, „want in ieder geval is het geheim verraden en daardoor ligt het heele plan in duigen. Maar wie ter wereld . ..? Zou hij toch zijn herkend?"
„Ik weet het niet," sprak Wladimir peinzend. „Hij is zoo geweldig onervaren, dat ik me afvraag, of hij toch soms een of andere stommiteit heeft uitgehaald, waardoor bij zich verraden heeft. Wanneer is zijn brief aan ons afgestempeld?"
Tali haalde het couvert uit zijn zak, bekeek bet.
„Eergisteren, tusschen 8 en 5 namiddag," sprak hij dan.
„En die andere op vandaag, tusschen 12 en 8 ... dan zou het dus vanmorgen gebeurd zijn."
„Dat komt uit..." sprak Tab, „want er staat: „sedert hedenmorgen" ... vervloekt... ik kan niet blijven zitten, .. . wat duurt dat lang..." en Tah begon zenuwachtig in de kamer op en neer te loopen.
„Wat wou U eigenlijk aan Moria vragen?" vroeg Wladimir.
„Of bij er iets van weet."
„Maar als hij er iets van wist, dan zou hij ons toch allang hebben gewaarschuwd . ..!"



Op dat oogenblik ging de telefoon.
„Daar is hij," kreet Tab en sprong er haastig naar toe.
„Hallo ... hallo ... Wat? ... Nee.. .1" schreeuwde hij dan plotseling woedend, „... Graaf Malta is er niet en hij is ook voor niemand te spreken...! Wat donder... vervloekt .. .!" en hij kwakte de hoorn neer. „Alweer zoo'n malloot... zou je ze nou toch niet..."
Wladimir lachte, ondanks de ernst van den toestand, maar dadelijk daarop ging de telefoon andermaal en nu bleek inderdaad Balto aan de lijn te wezen.
„Hallo... ja... o, Moria, ben je het zelf...? Goddank! ... met Tah ... Zeg, vertel me eens gauw ... weet je iets bizonders omtrent Hans Marody . .. Wat? ... Zoo. Gisterenavond bij je geweest... en sedert... nee, nee ... natuurlijk ... maar wil je even het hotel opbellen en vragen of hij daar nog logeert. .. Wat? ... Ja, dat wil ik juist weten ... ik kan je niet alles zeggen... Goed... ik wacht aan het toestel. .."
„Hij zal even het hötel opbellen," sprak Tali nu, zich tot Wladimir wendend, „dat is het beste, dan hebben we ineens zekerheid... Ja juffrouw, ik spreek nog en laat de verbinding alsjeblieft intact, want het is van het hoogste gewicht ..."
„Dokter Moria wist in ieder geval nog niets..." zei Wladimir.
„Nee, ik hoorde aan zijn stem, dat hij verwonderd was, maar zie je wel, dat hij Boris toch al te pakken heeft gehad? Gisterenavond is hij daar op een partijtje geweest... Stil. • • daar is hij weer... Hallo . .. ja ... Wat zeg je? ... zoo,... zoo ... goeie God . .. nee, ik kan dat niet telefonisch.. . nee, nee, vooral niet, neem geen enkele maatregel... ik sein je wel. .. ja, vanavond nog ... adieu..."
Tah legde het toestel neer, keek Wladimir aan met een uitdrukking van angst in zijn heldere oogen.
„Hans Marody heeft vanmorgen, dadehjk na het ontbijt, het hötel verlaten en is er sedert niet weergekeerd,



noch aan de lunch, noch aan het diner is bij verschenen ..
Wladimir smoorde een woedende vloek.
„We gaan onmiddellijk naar Balto," sprak Tah, die, nu de onzekerheid geweken was, althans uiterlijk toch rijn kalmte herkreeg.
„Zal het geen kwaad kunnen, als ik meega?" vroeg Wladimir.
Maar Tali schudde het hoofd. „Nee, je kunt hier trouwens niet alleen bhjven, want dan raakten we weer in perikelen van anderen aard. Dx wou, dat we dat vervloekte plan nooit op touw hadden gezet. Natuurlijk ga ik alleen naar het rendezvous. En Moria zal ons zoo noodig wel logeeren... De spoorgids. . . ."
„Bs ben al bezig," sprak Wladimir, in een Henschel bladerend. „22.40 gaat de nachttrein ..."
„Te laat!" riep Tali, op de pendule kijkend.
Wladiinir haalde zijn schouders op.
„Dan gaat er geen vóór morgenochtend zes uur en dat is ... ja toch... dat is een sneltrein ... D-trein ... dan zijn we om drie uur in Balto."
„En om vier uur moet ik op de afgesproken plaats zijn," sprak Tali.
„Dat kan ..."
„Als we geen vertraging hebben . . ." Wladimir baalde zijn schouders op.
„Die schobbejakken zullen de spoorgids ook wel hebben geraadpleegd," sprak hij dan. „En ze zullen ook wel weten, met welken trein U komen kunt. Dat hebben ze blijkbaar precies uitgerekend. En dan zullen ze er ook wel rekening mee houden, als de trein eens vertraging mocht hebben."
Tali knikte.
„Ja, je hebt gelijk,.. . dat is dan het beste... morgenochtend . .. Bt zal nog even naar Moria seinen. Die zal ook het land hebben. Goeie Hemel... wat een toestand ineens ..."
„Maar er is nog een puzzle," sprak Wladimir dan. „Hoe



komt Graaf Malta morgen onopgemerkt ineens uit München weg en wat belangrijker is, onopgemerkt over de Palonische grens? Want anders zetten ze daar en in Balto nog even een hoera-beweging op touw." TaU fronste zijn wenkbrauwen.
„Je hebt gelijk," sprak bij. „We zullen dus geen coupé laten reserveeren: ik zal den gezant hier wel even een briefje schrijven en hem wat wijsmaken en de kamers houden we tot nader order aan. Maar nu eerst even mijn telegram aan Moria. . ." en TaU zette zich aan de schrijftafel, terwijl Wladimir naar zijn kamer ging, om vast een en ander in te pakken.
De ochtendsneltrein naar Palonië had maar weinig passagiers en zoo kwamen TaU en Wladimir toch nog alleen in een coupé eerste klasse terecht, al hadden ze die niet gereserveerd.
„Het valt me mee," sprak TaU zacht, „want ik heb, eerlijk gezegd, sedert de ontvangst van dien brief, aldoor het gevoel of we gevolgd worden."
„Als iemand ons volgt," antwoordde Wladimir, „zal hij toch wel niet zoo dwaas zijn, om met ons in dezelfde coupé te gaan ritten; als hij ons heeft zien instappen, weet hij genoeg. We kunnen er toch niet uit en dus kan hij rustig meereizen in een ander gedeelte van den trein."
TaU knikte.
„Jij bent een geboren Sherlock Holmes," sprak bij met een zucht. „Maar ik ga dan maar eens probeeren om wat te slapen. Ik heb vannacht geen oog dichtgedaan."
„Ga gerust uw gang," sprak Wladimir. „Ik ga de couranten lezen."
TaU werd wakker, toen een kellner van het restauratierijtuig, met een lawaaierige bek den aanvang van het déjeuner kwam aankondigen, en keek even verbaasd in het lachende gezicht van Wladimir tegenover hem.
„Dat is een tuk geweest, die er zijn mag!" sprak deze.



„Ja, waarachtig," antwoordde Tali, zijn oogen uitwrijvend, „en dat heeft me goed gedaan ook ... wel, wel, ... ik dacht, dat ik in mijn bed lag. Nog iets bizonders geweest?"
Wladimir schudde het hoofd.
„Niets. Zelfs geen conducteur om de kaartjes. Ik heb mijn couranten uitgespeld en toen heb ik wat zitten piekeren over onzen armen Boris ..."
„Ja," zuchtte Tah, „waar zou die stakker op het oogenblik zitten en hoe zal hij te moede zijn?"
„Och, ze zullen hem niet mishandelen," sprak Wladimir, „daar is geen aanleiding voor. . ."
„Maar op welke manier hebben ze zich van hem meester gemaakt?"
„Dat is het juist," sprak Wladimir. „Natuurlijk is er geweld gebruikt. Dat kan niet anders. Zoo mak is Boris niet en hij is pootig ook en bovendien zeker niet laf."
„Maar dat geeft allemaal niet, als ze je in een hinderlaag lokken en je staat tegen een overmacht," merkte Tah op.
„Nee, natuurlijk . . . Enfin, we zullen maar gaan dejeuneeren," besloot Wladimir met een zucht. „Dat kort tenminste den tijd."
Tah knikte en stond op.
„Goed, ik kan er ondanks alle beroerdigheid aan denken."
Het restauratierijtuig was maar matig bezet; rond de tafeltjes stonden heel wat leege stoelen.
Tah nam de aanzittenden eens op. Het waren meerendeels heeren, Duitschers of Palonièrs, een paar Amerikanen of Engelschen; er was een dame in den zwaren rouw, die blijkbaar alleen reisde en aan het aangrenzende tafeltje met den rug naar hen toe zat, terwijl aan het tafeltje achter Tali's rug een meneer had plaatsgenomen, die noch Duitsch, noch Palonisch scheen te verstaan en dan ook groote moeite had om den kellner te beduiden, wat hij wenschte.
Maar geen dier reizigers nam meer dan vluchtig notitie van Tah of Wladimir.
„Ik geloof toch niet, dat mijn argwaan nopens een be-



paald soort medepassagiers, reden van bestaan had," sprak Tah zacht.
Wladiniir haalde zijn schouders op.
„Ik heb U al gezegd, die hoeven heusch niet hier te komen, om ons te zien eten," en onder het voorwendsel, dat hij zijn servet opraapte, wierp hij even een bhk op de dame in den rouw achter zijn rug. „O, dat dacht ik wel," sprak hij dan plotsehng luider. „Eieren met tomatensaus. Heeft U ooit in een restauratierijtuig gegeten, waar geen eieren met tomatensaus werden opgediend?"
„Ik zal er van nu af aan op gaan letten," antwoordde Tah ghmlachend, waarna hij het gesprek op reizen en de comfort en de ongemakken van het reizen bracht, een onderwerp, waar Wladimir gereedehjk op inging.
Maar beider gedachten waren toch doorloopend elders en zoo kwam er iets kunstmatig opgewekts in hun conversatie, die telkens inzonk tot een afgetrokken zwijgen.
Tot een volgend oogenblik een van beiden weer iets op een levendiger toon trachtte te zeggen, óm iets te zeggen, waarop ze dan beiden in den lach schoten.
Na de koffie stonden ze dan ook maar dadelijk op en waggelden en schokten tusschen de nauwe corridors en de knarsende harmonicaverbindingen, terug naar hun coupé.
,,'t Begint op te schieten," sprak Wladinur. „Over een half uur douane en dan nog een uur en dan zijn we in Balto 1 Zou dokter Moria aan den trein zijn?"
„Dat weet ik niet," antwoordde Tah, die voor het venster staande, het raampje weer optrok, dat hij bij hun heengaan had laten zakken. „Ik heb hem geseind: „Kom 15 uur Balto. Neem geen maatregelen." Als hij dit nu letterlijk opvat, zal hij ook wel niet aan den trein zijn. Maar ik zou er geen kwaad in zien, al was hij er wel. Ofschoon, als er ergens een spion zal staan, dan is het natuurlijk aan het station in Balto."
„Dat denk ik ook," sprak Wladimir, een sigaret opstekend.
„In ieder geval..." begon Tah zich omwendend, teneinde



weer te gaan zitten, maar hij brak plotseling af. „Wat is dat nu ...?" mompelde hij, zich bukkend. „Wablief?" vroeg Wladimir.
„Een brief," sprak Tah, verbaasd een couvert ophoudend. „Een brief?"
„Ja, die ligt hier op mijn plaats."
Ze zagen elkaar even zwijgend aan.
„Aan uw adres?" vroeg Wladimir dan.
„Ja,... kijk maar ... daar mankeert niets aan... weer net zoo'n getikt adres."
Hij verscheurde haastig het couvert, haalde er een velletje papier uit, las dan halfluid:
Volgt vooral stipt de gegeven aanwijzingen, waarbij Graaf Von Rugi-Reni U volstrekt niet mag vergezellen. Ik begeleid U onmerkbaar van uur tot uur en hoop, dat het dutje in den trein U goed zal hebben gedaan.
„Wel vervloekt..." mompelde Tah, „nu maken ze nog grapjes ook ..."
„Geen grapjes," sprak Wladimir, „dit is alleen om te bewijzen, dat men ons geen oogenblik uit het oog verliest" en hij stond eensklaps op, trad naar den zijgang, keek links, keek rechts, maar er was niemand; hij schoof het deurtje toe.
„Uw vermoeden blijkt dus juist te rijn," sprak hij dan, „een van de handlangers reist met ons mee."
„Maar hoe komt die brief hier?" vroeg Tah, „Het lijkt wel een detectiveroman."
„Die brief is daar neergelegd, terwijl wij zaten te eten," zei Wladimir, „dat is simpel genoeg, maar de man, die hem daar neerlegde moet ons dan toch drommels goed in het oog houden. Ik zal dadelijk de aangrenzende coupé's eens verkennen."
„Nee, doe dat maar niet," sprak Tah. „Als de briefschrijver daar zit, dan kent hij jou en begrijpt bij ook met welk doel je daar loopt te kijken. Dat verscherpt de zaak maar
Astrakan
13



onnoodig. Zoodra ik Moria spreek, zal ik hem met een. paar woorden op de hoogte brengen en dan ga ik dadelijk op pad."
„Groote Hemel" . . . zuchtte hij, „ik zal blij zijn als het avond is . . .!"
De trein reed op tijd het station van Balto binnen en zoowel Tali als Wladimir waren eigenlijk maar blij, dat ze niemand ontwaarden om hen te verwelkomen.
„Waar kijk je zoo naar?" vroeg Tah, toen ze even later in een taxi naar het huis van Moria reden.
„Achter ons," sprak Wladimir, „rijdt een taxi met die dame in de rouw, waar ik met mijn rug naar toe zat in het restauratierijtuig: ik ben benieuwd of die ons volgen zal."
„Heb je haar geobserveerd, terwijl we zaten te dejeuneeren?" vroeg Tali.
„Toen niet," lachte Wladimir, „want ik zat mijn met rug naar haar toe, maar bij het weggaan heb ik er een oogje aan gewaagd. Roodblond haar en donkere, grijze oogen... Buitengewoon aantrekkelijk. Waren de omstandigheden anders geweest. . ."
Tali glimlachte, maar het ging niet van harte; een trek van groote bezorgdheid lag nu over zijn gelaat.
„We zijn er dadelijk," sprak hij eenige oogenblikken later.
„En ze volgt ons nog steeds," zei Wladimir.
Toen ze stilhielden voor de woning van Moria en TaU op den stoep afrekende met den chauffeur, reed de taxi met het mooie weeuwtje daar juist voorbij.
Wladimir keek scherp toe, maar ze leunde achterover en toonde niet de minste belangstelling voor wat er op straat gebeurde.
Toen Janos de deur opende, zag Wladimir nog juist, dat de taxi de eerstvolgende zijstraat insloeg; dan Volgde bij TaU naar binnen.



XVII.
„We zijn er ook heelemaal van in de war," sprak dokter Moria, nadat hij Tali en Wladimir hartelijk, maar haastig had verwelkomd en hen dan meevoerde naar de woonkamer, waar zich ook mevrouw Moria bevond. „En vertel nu toch eens gauw, wat er eigenlijk gebeurd is . . ."
Tab toonde den brief en vertelde van de ervaringen op reis.
„Maar je hebt toch geen stappen hoegenaamd gedaan, wel?" sprak Tali daarna wat zenuwachtig.
„Nee. Trouwens wat had ik kunnen doen? En je seinde het ook nog zoo nadrukkelijk ..."
„Gelukkig," sprak Tali, „want dat ze jou en ons voortdurend bespionneeren, daar is geen twijfel aan."
„Maar dokter," vroeg Wladimir, „heeft U eenig vermoeden, wie die schobbejakken kunnen zijn?"
Moria knikte.
„Een vermoeden heb ik zeker. Toen ik met Zijn Hoogheid een wandelrit door Balto maakte, ontdekte ik toevallig, dat hij kennis had gemaakt met een heer en dame in het hotel, die weer in relatie bleken te staan met een zekeren Quamp, een even geheimzinnig als berucht individu hier in de stad."
„Wie waren die heer en dame?" vroeg Tah.
„Volgens de Prins heetten ze Fischer en zouden ze uit München komen, maar ... ze spraken Palonisch zonder eenig accent."
„Logeeren die menschen nu nog in het hótel?" vroeg Wladimir.
„Dat weet ik niet," antwoordde de dokter, „maar dat zou ik wel even kunnen vragen" en hij stond op om naar de telefoon te gaan.
Maar Tali hield hem met een handbeweging terug.
„Doe dat liever niet," sprak hij. „Ook als blijkt, dat ze vertrokken rijn, wat helpt dat dan nog? Het gaat er niet om dat geboefte te pakken, maar om onzen armen Boris te redden."



„Juist professor," sprak mevrouw Moria, „dat ben ik volkomen met U eens. Hoe lastiger wij het die boosdoeners maken, des te grooter wordt de kans, dat ze dat zullen wreken op den Kroonprins. Och, ik heb toch zoo met dien armen jongen te doen" en de tranen sprong mevrouw Moria in de oogen.
„Mij interesseert toch in hooge mate die jonge weduwe uit den trein," sprak Wladimir, „maar ik geef dadelijk toe; eerst moeten we Boris terug hebben en pas dan kunnen we aan revanche denken."
Dokter Moria lachte eens.
„Ik denk niet, meneer Von Rugi-Reni, dat die schavuiten na de uitlevering van Zijn Hoogheid, lijdelijk zullen afwachten, wat we dan van plan zijn te doen."
„Hoe laat is het nu?" vroeg Tali.
„Bijna half vier," antwoordde Moria, „dus je hebt nog geen haast al is het misschien beter iets te vroeg te zijn, dan te laat. Ga je ongewapend?"
Tah glimlachte even.
„Waar zou een wapen voor dienen? Ze zullen mij niet aanvallen. Ze hebben mij veel te veel noodig als bemiddelaar."
„Ik vind het toch angstig, dat U alleen gaat," sprak mevrouw Moria. „Kan men U voor alle zekerheid niet ongemerkt op een afstand volgen?"
Tah schudde het hoofd.
„Ongemerkt zeker niet, mevrouw Moria. Maar U hoeft zich over mij niet ongerust te maken." Hij stond op.
„Je kent den weg, dien ze aangeven?" vroeg de dokter.
„O, ja,... ik heb hier schoolgegaan, hè. Mevrouw Moria, tot straks dan, hoop ik. Bonjour Wladimir!"
„Servus, professor en hulde aan uw koelbloedigheid," sprak de laatste op zeer ernstigen toon.
„Ik hoop dat U met goede tijding terugkomt," zei mevrouw Moria nog.
De dokter liet Tah uit.



„Nou, ik hoop, dat je opgewekt kijkt, als je terugkomt, amice," sprak de eerste, terwijl hij een hand op Tali's schouder legde.
„Dat geve de Hemel!" antwoordde Tah.
Een oogenblik later hep hij op straat.
Dadelijk keek hij links en rechts om te zien of iemand hem soms volgde, maar hij bespeurde noch de weduwe, noch iemand anders, die dat voornemen scheen te koesteren. Tah kende Balto, gelijk hij gezegd had, uit zijn schooljaren, maar hij was er sedert maar zelden meer geweest. Onder andere omstandigheden zouden zeker op zoo'n wandehng tal van oude herinneringen uit dien later altijd zoo zonnig schijnenden tijd bij hem levendig geworden zijn, maar nu waren zijn gedachten teveel geconcentreerd op het even geheimzinnige als onzekere doel van zijn tocht.
Weldra had hij de rivier bereikt; hij passeerde het kerkhof, en betrad dan weldra den stijgenden, belommerden weg naar den Sperwerhof.
Een bepaald punt voor de ontmoeting werd eigenlijk niet aangeduid; hij haalde den brief voor alle zekerheid nog eens te voorschijn, las hem over:
Begeeft U morgen naar Balto en volgt des namiddags vier uur den wandelweg naar den Sperwerhof, welke begint, de rivier volgend, rechts van het kerkhof. Voor gij den ingang van den Sperwerhof bereikt hebt, zult gij dan nadere inlichtingen ontvangen.
Daaraan voldeed hij nu zoo stipt, als men slechts zou kunnen wenschen.
Op welke wijze zouden hem die nadere inlichtingen gegeven
worden? Door een ontmoeting? Of weer door een brief?...
Die dan hier of daar in het oogvallend was neergelegd? Maar dat laatste was wel zeer onwaarschijnlijk, want al was het hier stil, dat nam niet weg dat een ander die brief toch ook zou kunnen vinden.



Het was doodstil in het bosch; tusschen de stammen rechts lichtte nog een eindweegs de wijde lucht, die boven het lage groene weideland, waarin de blauwe rivier kronkelde, gekoepeld stond, maar weldra werden de boomen en heesters daar dichter en liep Tali over het stille boschpad.
Kleine ronde zonneplekjes trillerden daar op den bodem, een bruine eekhoorn vluchtte met een sierlijken zweefsprong in een hoogen den, uit de verte klonk het geroep van gaaien.
Verder bleef het stil.
Tali vervolgde zijn weg; wat verderop zag hij een oud vrouwtje, dat hout hep te sprokkelen tusschen de boomen. Hij keek er even naar en bedacht, dat de tegenwoordigheid van dat oudje wel eens een beletsel zou kunnen zijn voor de anderen, om hem aan te spreken. Hij versnelde derhalve zijn pas om haar voorbij te komen en zoover mogelijk achter zich te laten.
Even keek ze om bij zijn nadering, dan bukte ze zich opnieuw om iets van den grond op te rapen, maar toen Tali haar met een kort „Goeien middag" voorbij ging, hoorde hij plotseling zeggen:
„Professor, U hoeft niet verder te gaan, ik ben de persoon, die U zoekt."
Verwonderd bleef hij staan en keek in een paar donkere grijze oogen; het overige van het gelaat was gehuld in een grauwe doek, terwijl een vlei wit haar op het voorhoofd lag.
De stem klonk zoo jong en zelfs zoo aangenaam melodieus en beschaafd, dat Tali onmiddelhjk begreep, dat hij hier tegenover een vermomming stond.
„Wat heeft U me te zeggen?" vroeg hij.
„Alleen dit," antwoordde ze. „Di heb last gekregen U te brengen naar den persoon, die met U spreken zal. Verder gaat mijn opdracht niet. Wilt U me dus maar volgen en verder geen woord meer zeggen."
„Goed."
De vrouw had zich snel omgewend en ging Tah snel voor door zwaar en ondoorzichtig struikgewas naar een donker



belommerd boschpad, dat aanvankelijk smal, zich weldra verbreedde. En op dat breede gedeelte zag Tali een kleine gesloten auto staan, waarvan de nummerplaat met een doek bedekt was.
„Stapt U in," sprak de vrouw, toen ze bij die auto gekomen waren „en veroorloof me, dat ik U blinddoek."
Tali knikte toestemmend, nam plaats in den kleinen wagen en een volgend oogenbhk werd er een zwarte zijden doek voor zijn oogen gebonden.
„Zit hij niet te stijf?" vroeg de vrouw nog.
„Nee, heelemaal niet," antwoordde Tali.
„Goed," sprak ze dan, „ik blijf bij U en U geeft uw eerewoord, dat U niet zult trachten om die doek te verwijderen, nietwaar?"
„Ik geef mijn eerewoord, dat ik daartoe geen poging zal aanwenden," antwoordde Tah.
Dan zei ze niets meer, maar Tah hoorde, dat ze het portier sloot en voelde dat ze naast hem plaats nam; hij rook nu ook ineens een aangenaam zacht parfum en voor zijn oogen rees plotseling de figuur van de elegante jonge weduwe, die op Wladimir zooveel indruk had gemaakt.
Tah had niet gemerkt, dat een derde persoon in de nabijheid was, maar een oogenbhk later hoorde hij toch het geluid van den motor, die op gang werd gebracht en nog weer even later schokte de wagen met een sprongetje uit den zandigen berm en reed weg.
Aan het schokken voelde Tah, dat de weg nog een eindweegs ongebaand bleef, maar weldra zwenkte de wagen en schoof dan met een blijkbaar vrij groote snelheid, bijna geruischloos, over een macadam- of grintweg voort.
Tali herinnerde zich niet, dat hier in de buurt vroeger een behoorlijk gebaande weg had gelegen, maar hij deed nochtans zijn uiterste best om op het gevoel af de richting in zijn geheugen op te nemen, waarin de auto hem voerde.
Voor zijn gevoel was het een lange rechte weg, slechts



een enkele maal constateerde hij door den druk tegen zijn lichaam, dat er in dat rechte bochten waren, maar hij kon zich de intensiteit van de kromming dier bochten, toch met de beste wil niet voor oogen stellen.
De vrouw naast hem bewoog zich niet; slechts bij zoo'n kromming van den weg beroerde zijn lichaam soms even het hare en een paar maal hoestte ze en de manier, waarop ze hoestte, bewees, dat ze zenuwachtig was.
Nu en dan snerpte de claxon en suisde er een andere auto voorbij; ook passeerden ze blijkbaar een paar boerenwagens; menschen riepen iets, er werd met een zweep geklapt.
TaU poogde nu de snelheid te schatten en tevens na te gaan hoelang de rit duurde, dan kon hij althans berekenen hoever het punt van samenkomst van Balto lag en uit den zonnestand kon hij dan de richting afleiden.
Maar jammer genoeg had hij vergeten om pp rijn horloge te kijken, al wist hij dan ook, dat het ongeveer vier uur moest geweest zijn, toen hij in den wagen stapte.
Doch al spoedig besefte hij, dat al die berekeningen toch tot niets Zouden leiden, want de bochten in den weg werden al veelvuldiger en grilliger, terwijl ook de snelheid van den wagen zeer onregelmatig werd; nu eens schokte hij geruimen tijd over een ongebaanden weg, dan ineens schoot hij weer snel en geruischloos voort.
Tah had niettemin juist bij zichzelf vastgesteld, dat hij toch in ieder geval een halfuur op weg moest zijn en dus minstens 25 Kilometer moest hebben afgelegd, toen de wagen weer scherp zwenkte, dan over een aarden landweg of wellicht over een stuk weiland reed en vervolgens stilstond.
„Denkt U er om: niet spreken," klonk de stem weer van de vrouw naast hem, „geef me uw hand en laat U door mij leiden; we rijn er dadelijk."
Tah hoorde het portier openknippen en dan stapte hij op den tast voorzichtig uit; dadehjk voelde hij haar hand, een kleine zachte meisjeshand scheen het hem toe te rijn; hij Uet zich leiden.



Liep hij op een open weg?
Hij wist het niet; de doek was zoo gebonden, dat hij ook niet heel scherp kon hooren, maar zijn indruk was, dat hij over een boschpad ging, want er was een geur naar hout en groen en onder zijn voeten kraakten telkens takjes of er ritselde gevallen blad.
De weg of het pad steeg eenige minuten vrij steil; dan kreeg hij het gevoel of hij voor een huis stond; een volgend oogenblik betrad bij ook iets van een gang, want hij voelde een vloer van gladde steenen en de frissche geur van hout en groen maakte plaats voor een etenslucht of er iets gebakken werd; de hand der vrouw voerde hem nu voorzichtig om een hoek; zijn voet stiet tegen een drempel, dan gingen zijn zolen over hout; hij moest dus in een kamer zijn*
Ze bet zijn hand los; hij bleef staan, dan voelde hij een stoel van achter tegen zijn beenen schuiven, werktuigelijk ging hij zitten en zoodra hij zat, werd de blinddoek met een ruk voor zijn oogen weggetrokken.
Het eerste wat hij zag, was de vlam van een kaars en hij knipperde er even tegen, dan, snel, waren zijn oogen gewend en nam hij scherper waar.
Hij bevond zich in een vrij groote hal of kamer en zat aan een grove tafel, waarop een kaars, die in den hals van een flesch was gestoken, stond te branden.
Recht tegenover hem, aan de andere zijde der tafel, was het gelaat van een man, dat met een zwart masker bedekt was, zoodat alleen de mond, een groote mond met dunne lippen en opmerkelijk witte en sterke tanden zichtbaar was gebleven.
Achter de gaten in het masker zagen een paar oogen, die glommen in het licht van de kaars, Tali eenige oogenblikken aan.
Dan opende zich de mond.
„Professor Tah," klonk de stem, die een rustig, beschaafd geluid had, „Professor Tah, het verheugt me zeer, dat U gevolg heeft gegeven aan mijn uitnoodiging om hier te komen."



Tali knikte even.
„En ik bewonder de moed en de zelfverloochening die U aan den dag heeft gelegd bij uw pogingen, om den Prins van Astrakan zijn vrijheid weer terug te geven."
„Ik zou het waardeeren," sprak Tah koeltjes, „indien U verdere plichtplegingen maar achterwege het en U bepaalde tot het kort en zakelijk mededeelen van datgene, wat U me te zeggen heeft."
De mond onder het masker verplooide even tot een wat sarcastischen glimlach.
„Ik dacht, dat in Uw kringen zelfs menschen, die wederzijdsch het plan hebben elkaar in een duel overhoop te schieten, van te voren nog allerlei hoffelijkheden uitwisselen en ik meende uit deferentie voor U goed te doen, dien stijl zooveel mogelijk te imiteeren."
Tali gaf geen antwoord en keek naar de blanke en goed gesoigneerde handen van den man, tegenover hem, die deze handen nu rustig voor zich op de tafel vouwde.
„Ter zake dan," ging de onbekende voort. „Zijn Hoogheid, de Prins van Astrakan is door mij ontvoerd met het doel om op deze wijze mijn eenigszins gehavend fortuin weer op een normaal peil te brengen. Ik stel U voor, dit feit simpelweg te aanvaarden en U geheel te onthouden van critische beschouwingen over die onderneming."
„U kent me slecht, indien U meent, dat ik met dat laatste voornemen ben hiergekomen," antwoordde Tah. „Ik ben op Uw voorstel ingegaan, uitsluitend om de belangen van Zijn Hoogheid te dienen. Al het overige laat mij voor het oogenblik onverschillig."
„Uitmuntend; U is een ideaal mensen om zaken mee te doen. Ik hoop hartelijk, dat uw eerstvolgende incarnatie in Amerika zal plaatsvinden. Dan zult U fortuin maken."
„Ter zake," sprak Tah, met een ongeduldige handbeweging.
„Met genoegen. De losprijs, die ik voor mijn gijzelaar vraag, is een millioen gulden Palonisch."
TaU glimlachte even, haalde zijn schouders op.



„Ik geef U in overweging binnen de grenzen van het bereikbare te blijven," sprak hij dan.
„Die grenzen heb ik van te voren weloverwogen vastgesteld," gaf de ander ten antwoord, „en elke discussie over dat bedrag is dan ook uitgesloten. C' est a prendre ou a laisser."
Tah zweeg even, schudde het hoofd.
„Is U dan waarlijk zoo naïf om te denken, dat er in het Koninklijk paleis ergens, evenals in de sprookjes, een schatkamer is, waar de millioenen zoo maar voor het oprapen liggen?"
„Di ben helaas de sprookjesjaren van mijn leven, ik bedoel mijn naïve jeugdjaren, reeds lang ontwassen," klonk het antwoord, „ik verbeeld me dan ook niets van hetgeen U daar veronderstelt. Maar ik weet en dat is geenszins een sprookje, dat in de Residentie de Palonische Bank gevestigd is, die zonder moeite op last van den Kroonprins dat gevraagde bedrag onmiddellijk kan fourneeren. „Ontkent U dat?"
„Daar kan ik met de beste wil geen antwoord op geven," sprak Tah. „U zult me moeten gelooven, wanneer ik U verzeker, dat ik nooit eenig belang gesteld heb in den omvang van het vermogen van Zijn Hoogheid. Ik weet in waarheid niet of hij een mihiard, een millioen of slechts een paar tonnen gouds bezit."
Het masker knikte.
„En ik weet evenmin," vervolgde Tah, „waar en hoe dat vermogen belegd is."
„Ik twijfel geen oogenblik aan Uw woorden, Professor," sprak de onbekende nu, „maar U zult op uw beurt mij wel willen gelooven, als ik U mededeel, dat ik, vóór ik deze onderneming op touw zette, mij deugdehjk heb vergewist, dat de Palonische Bank in haar kluizen een bedrag van ruim twee millioen aan effecten voor Zijn Hoogheid bewaart, terwijl het onroerend bezit van den Kroonprins, dat bedrag nog eens overtreft. Tegen fourneering van een millioen, met die fondsen als onderpand, zal de Bank dan ook geen enkel bezwaar kunnen maken."



Tali dacht even na.
„Het spreekt vanzelf, dat ik niets anders kan doen, dan Uw voorstel overbrengen," sprak hij dan, „maar zonder dat ik U eenige zekerheid kan geven, dat men daar op in zal gaan."
De mond van het masker lachte nu wel zeer duidelijk.
„U is een zeer voorzichtig en scrupuleus man," klonk het dan. „Maar ik geloof toch, dat U bij het overbrengen van het voorstel, de invloed, die U op een gunstige beschikking kunt uitoefenen, onderschat. En datzelfde geldt voor het advies van den Graaf Von Rugi-Reni."
„En als men zou weigeren?"
„Dat zou een misdaad zijn."
„In welken zin?"
„Het verheugt me, dat U die vraag stelt, hoewel ze feitelijk overbodig is. Immers, indien men zou weigeren om op het voorstel in te gaan, dan zou dit oorlog beteekenen tusschen de twee partijen. Dan zou mijn Koninklijke gijzelaar een leeUjke lastpost voor mij worden en dan zou ik, op eigen lijfsbehoud bedacht, dus feitelijk uit noodweer, mij van hem moeten ontdoen, door hem spoorloos te laten verdwijnen, wat op zichzelf geen technische moeielijkheden oplevert. Bovendien zou de politie er toch niet in slagen om mij in handen te krijgen en al lukte dat ook, dan zou dat Zijn Hoogheid toch niet meer kunnen baten. Zoodat, om met Taillerand te spreken, een weigering dan ook erger dan een misdaad zou wezen, het zou een fout zijn."
„En indien men dan wel op uw voorstel inging, welke waarborg geeft U dan uwerzijds, dat U inderdaad den Prins zult uitleveren?"
„Mijn eerewoord," sprak de ander lachend en dan, met een levendig handgebaar, als TaU iets ging opmerken. „O, ik begrijp wat U zeggen wilt 1 Het eerewoord van een bandiet, nietwaar?"
„Dat wilde ik heelemaal niet zeggen," antwoordde TaU op eenvoudigen toon.
„Goed, dan dacht U het alleen maar," schertste de ander,



„maar hoe dit zij, men zal in ieder geval dit, ik geef toe, wat zonderlinge eerewoord toch zonder bedenkingen moeten honoreer en." Tah knikte.
„Ik zie daar principiëel geen bezwaar in," sprak hij dan, „maar er is iets anders en dat wilde ik opmerken, toen U mij het woord ontnam. De ontvoering is natuurlijk met geweldpleging gepaard gegaan. Zijn Hoogheid kan daarbij gewond zagn, Zijn Hoogheid kan ... wat de Hemel verhoede ... niet meer in leven zijn."
De onbekende knikte rustig.
„Ik vind uw eisch om dienaangaande zekerheid te hebben, volstrekt niet onredelijk," sprak hij dan „en ik ben bereid U in de gelegenheid te stellen, U persoonlijk van den welstand van Zijn Hoogheid te overtuigen."
Tah keek verrast en verheugd op.
„Zijn Hoogheid is dus hier?"
„Zijn H°°gheid is in uw onmiddellijke nabijheid."
„En ik mag met hem spreken?"
„Neen, dat kan ik tot mijn leedwezen niet toestaan. U moet goedvinden, dat U weer geblinddoekt wordt, dat men U ergens heenbrengt en U moet uw eerewoord geven, dat U geen woord zult zeggen, voor men U weer naar deze plaats zal hebben teruggeleid."
„Goed," sprak Tah haastig en hij voelde zijn hart zenuwachtig kloppen, „ik geef mijn eerewoord, dat ik mij stipt naar dat voorschrift zal gedragen."
Hij had die woorden nauwelijks uitgesproken, of hij voelde de zwarte doek weer voor zijn oogen binden en even de beroering van de zachte vrouwenhanden.
Blijkbaar had zijn geleidster, zonder dat hij het wist, al dien tijd achter zijn stoel gestaan.
Hij stond op, voelde zijn hand weer vastgegrepen en werd voorzichtig meegevoerd.
Over den drempel gaande, kwam hij weer in de gang of hal, die met plavuizen was bevloerd, maar nu sloeg bij rechts-



af. Eenige schreden verder werd een deur zacht geopend; een broeierige stallucht sloeg hem tegemoet en zijn voeten beroerden stroo of hooi; een twintigtal schreden verder moest hij andermaal over een drempel stappen en ging hij weer over een houten vloer.
Dan bleef zijn geleidster staan en Tah hoorde vlak bij zijn oor, heel zacht, maar heel nadrukkelijk haar stem: „Weest doodstil". Hij rook weer even de geur van haar parfum, dan die van een sigaret. Vervolgens werd hij met zachten drang met zijn gezicht tegen een muur geplaatst en een volgend oogenbhk zonk de blinddoek.
Tah keek; hij stond met het gelaat voor een kleine nis in den muur, welke nis door een luchtrooster met kleine gaatjes was afgesloten; door die gaatjes keek hij in een vertrek; in het midden van dat vertrek stond een tafel, waarop een paar kaarsen brandden, die ook in flesschen waren gestoken.
En aan die tafel, het hoofd gesteund in een hand, zat Boris.
Hij las in een boek en rookte een sigaret; op tafel stond een kop en schotel.
Boris zag misschien een weinig bleek, maar scheen overigens inderdaad in volmaakten welstand te verkeeren.
Tah moest zich krachtig beheerschen om niet door een kreet zijn tegenwoordigheid te verraden; zijn hart klopte in zijn keel.
Maar juist op het oogenblik, dat Boris zich even bewoog en de asch van rijn sigaret aftipte in een eveneens op de tafel staand aschbakje, werd de doek weer voor Tali's oogen getrokken; als een visioen verzonk Boris en de kamer in de duisternis, de zachte hand greep de zijne en een oogenbhk later werd hij alweer snel meegevoerd door de stal, de gang, de kamer in.
Opnieuw voelde hij de stoel tegen rijn beenen schuiven; dan werd de bhnddoek weggetrokken en zat hij weer aan de tafel met de brandende kaars in de flesch en de gemaskerde onbekende tegenover hem.



„Is U gerustgesteld?" vroeg deze dadelijk.
„Ja," antwoordde Tali, nog te ontroerd om iets anders te kunnen uitbrengen.
„Dat doet me genoegen. En is U nu bereid om mijn voorstel over te brengen en te steunen?"
„Ja."
Tali haalde een paar maal diep adem.
„Prachtig. Dan kunnen we nu het zakelijke van ons onderhoud op den spits drijven. Mag ik U soms een sigaar of een sigaret...?" en de onbekende bood Tali een beker met sigaren en een gevulde koker met sigaretten aan.
„Dank U, ik zal niet rooken," sprak Tah.
„Hindert het U, als ik rook?"
„Volstrekt niet."
De onbekende nam een sigaar, knipte er zorgvuldig de punt af en stak hem dan op aan de brandende kaars.
„Professor Tah," begon bij dan, terwijl hij met welbehagen de eerste rookwolkjes met zijn blanke hand naar zich toewuifde, „ik mag U dan hoop ik, in overweging geven, om nu verder als volgt te werk te gaan. U permiteert me toch, dat ik U in deze van advies dien?"
„Ja, ja, gaat uw gang," antwoordde Tali ongeduldig.
„Het is op het oogenbhk kwart over vijf," sprak de ander dan, „en ons onderhoud zal nu binnen enkele minuten zijn afgeloopen. Om kwart over zes of half zeven is U dus weer bij dokter Moria terug."
Tali glimlachte nu toch even, wat den ander blijkbaar niet ontging, want hij vervolgde, niet zonder eenige ironie:
„Ja, toevallig weet ik, dat U daar is afgestapt. Goed, U kunt daar rustig uw aperitief gebruiken en dan om zeven uur aan tafel gaan. Maar voor U dat doet, stelt U zich telegrafisch of telefonisch in verbinding, ten eerste met Baron Randolf Mazep, den thesaurier van Zijn Hoogheid en in de tweede plaats met Dr. Geolina, den President van de Palonische Bank. U noodigt beide heeren uit tot een conferentie aan de Bank op hedenavond half twaalf. Na het diner bij



de familie Moria, begeeft ü zich met den Graaf von RugiReni zoo tijdig naar het station, dat U den sneltrein naar de Residentie ,die om 21 uur 7 vertrekt, kunt halen; U komt dan precies om 28 uur in de Residentie aan en zult dus ruim den tijd hebben om stipt op het afgesproken uur ter conferentie te zijn."
„En indien de Thesaurier of de President of wel beiden eens afwezig zijn?" vroeg Taü.
„Dat is niet het geval," sprak de onbekende. „Dr. Geolina moet morgenochtend om half twaalf een vergadering van Commissarissen van de Bank presideeren en Baron Randolf Mazep zit vanavond aan, aan een feestdiner, dat gegeven wordt ter gelegenheid van de zilveren bruiloft van zijn broeder, den Minister van Financiën. U zult dan ook goed doen hem op te bellen in het hotel Universum, waar het diner gegeven wordt."
„U heeft uw maatregelen inderdaad tot in onderdeden getroffen," sprak Tali verbaasd en ook even glimlachend.
De gemaskerde boog.
„Dank U. Goed voorbereid is half geslaagd, dat is mijn devies. Maar nu verder. Heeft U papier bij U en een potlood of een vulpen?"
„Ja."
TaU haalde den brief, dien hij in München ontvangen had, te voorschijn en kreeg zijn potlood.
„Ik verzoek U dan verder, die twee heeren uit te noodigen te mijner beschikking te stellen, de volgende waarden in bankpapier. Cheques en soortgelijke lastige betaalmiddelen aanvaard ik niet. Wilt U dus even noteeren: 500 biljetten van 1000 Mark. 1000 biljetten van 1000 franc Fransch.
40 biljetten van 1000 dollar Amerikaansch. 40 biljetten van 1000 Pond Sterling. 20 biljetten van 1000 gulden Palonisch. „Heeft U dat?" „Ja."



„Ik heb in zaken breede opvattingen," vervolgde de onbekende dan en hij blies de sigarenrook nu in een pluim naar boven, „dus als de verdeeling eenigszins anders mocht uitvallen, dan zal ik daar geen chicanes over maken. Met dat geld vertrekt U van de Residentie weer naar Balto, den volgenden dag, met den sneltrein van 12 uur 10 's middags. U neemt gewone plaatsen eerste klas. Het geld draagt U bij zich in een klein model suitcase. Noteert U al die dingen voor alle zekerheid even. In Balto aangekomen, volgt U dadelijk weer denzelfden weg, dien U zooeven is afgekomen. Heeft U dat?"
Tah knikte.
„Weest U dan zoo goed een stuk van dien brief af te scheuren en zet daar uw handteekening op." Tah deed, wat hem gezegd werd.
„Zoo, geeft U mij nu dat stuk papier. Dank U. Ik ga verder en let U nu wel op. Ergens, tusschen de Residentie en den Sperwerhof, zal men U dit stuk papier overhandigen en aan dengeen, die dat doet, zult U de suit-case ter hand stellen. En bovendien zal U dan een wachtwoord gegeven worden, als een dubbel bewijs, dat degeen, die zich aanmeldt, inderdaad de persoon is, die bevoegd is om namens mij op te treden."
„En dat wachtwoord luidt?", vroeg Tah. „Quae nocent, docent!" Tah lachte nu.
„U is blijkbaar klassiek onderlegd," kon hij niet nalaten op te merken.
De onbekende boog andermaal.
„Ik achtte die spreuk in dit geval bizonder toepasselijk," sprak hij „en ik mag U zeker wel even opmerken, dat wij ten opzichte van Zijn Hoogheid ieder op onze bizondere wijze dan, U in het geestelijke en ik meer in het materieele, een zeker doel nastreven, dat het waarachtig belang van den Kroonprins in hooge mate zal dienen. In de toekomst wel te verstaan."
Astrakan
14



Tali gaf daar geen antwoord op, maar kon toch niet nalaten den ander even scherp te observeeren.
Een glimlach om den breeden mond onder het masker bewees, dat de onbekende dit scherpe observeeren niet ontging, maar hij vervolgde:
,,Indien dit alles dan stipt wordt nageleefd, dan zal Zijn Hoogheid morgen in den loop van den dag in de gedaante van Hans Marody, weer springlevend zijn entree in Balto maken."
„Morgen?" herhaalde Tah verheugd.
„Morgen. Daar geef ik U nogeens mijn eerewoord op. Tenslotte nog één ding. Waakt U er voor, dat men niet de nummers noteert der bankbiljetten, althans dat men ze niet mededeelt aan de politie. Doet men dat laatste toch, dan wordt Zijn Hoogheid nog vóór zijn troonsbestijging doodgeschoten."
„Ik zal het beletten, zooveel in mijn vermogen is," antwoordde TaU.
„Dank U. En hiermee, professor TaU, is ons onderhoud geëindigd. Ik dank U bij voorbaat voor uw loyale tusschenkomst. Staat U toe, dat men U nu weer blinddoekt?"
„Zeker," antwoordde TaU.
Eenige oogenblikken later werd hij weer langs denzelfden weg teruggevoerd en weldra zat hij weer in de auto, met de vrouw naast zich en voelde hij zich rijden langs den langen, bochtigen en afwisselend gladden en hobbeligen weg, tot de wagen ten slotte stilhield.
De bUnddoek werd hem afgenomen en het sprokkelvrouwtje met de donkere grijze oogen zag hem, naar hij meende, nu ietwat spottend aan; een chauffeur was ook thans nergens te bekennen.
Hij stapte uit, herkende de plek, waar hij ook was ingestapt.
„Indien U dit pad ten einde loopt," sprak ze, „dan bereikt U in enkele minuten den grooten wandelweg naar Balto."



„Dank U," sprak Tali en stapte na een korte groet, en met het toch verluchte gevoel, dat hij nu niet meer in de macht der bandieten was, met haastige stappen in de aangeduide richting.
XVII.
Na zijn zoo wonderlijk verloopen ontmoeting met Jane bij de auto op den weg achter den Sperwerhof, was heel langzaam, soms met schokjes, die dadelijk weer gevolgd werden door diepe inzinkingen van verdoovingen, bij Hans het bewustzijn ten slotte weer beginnen door te breken.
Traag, als in zware slaapdronkenheid, deed hij zijn oogen open, maar het was alles zwart, dan sloot hij ze weer, zag een blauwe vonk, die stilaan rood werd, tot een bal kromp, met een violetten kern, welke bal zacht ging venirijven... dan kwam er weer het zwarte en het wegzinken, het diepe snelle wegzinken ... dan weer de blauwe vonk ... en in zijn ooren het tinken van een klok, die sloeg ... sloeg ... De klok van het Paleis? ... Nee ... ja ... ho .. . daar zonk hij weer weg . . . diep . . . diep . ..
Ineens rilde zijn heele lichaam, dan schoot het bewustzijn klaarder toe.
Hij deed zijn oogen bewust open, speurde rond.
Maar er was toch niets dan het zwarte ... of nee ... ja . .. daar voor hem, ergens, weifelde heel vaag een streepje licht.
Waar was hij?
In Balto... in het hotel?
Hij tastte om zich heen, voelde de koelheid van een ijzeren stang . . . nog een . . . aan de andere rijde . . . Een Ijzeren ledikant?
Maar waar was hij dan? Hij lag onder een deken en met rijn hoofd op een kussen; ineens voelde hij, dat bij zware hoofdpijn had; hij kreunde.



Dan was er een stem, vlak bij hem, die fluisterde:
„Is Uw Hoogheid wakker geworden?"
Hans wierp het hoofd om, keek in de richting, waar het geluid vandaan kwam, maar in het egale zwart van het omringende kon hij niets onderscheiden.
„Is daar iemand?" vroeg hij dan wat angstig.
„Ja, hier is iemand," zei dezelfde fluisterstem.
„Waar ben ik?"
„In veiligheid."
„Maar waar ben ik? In een ziekenhuis?" „Nee, niet in een ziekenhuis?"
„Wat is er dan met me gebeurd? Waarom ben ik hier?"
„Het zal Uw Hoogheid allemaal worden meegedeeld, maar eerst moet Uw Hoogheid weer geheel tot zichzelf gekomen zijn."
Hans voelde weer een doffe moeheid aansluipen, het zijn hoofd willoos op het kussen terugvallen. „Ik heb dorst," sprak hij zacht.
Een oogenbhk later voelde hij, dat er een arm onder zijn schouders werd geslagen, en dat hij een weinig overeind werd gezet.
„Hier is een glas water."
Hans voelde de koude van het glas tegen zijn mond; hij klappertandde even, dan dronk hij, begeerig. „Dank U ..."
Dan lag hij weer een ongeweten tijd stil in een halve dommeling, zonder gedachten, maar de hoofdpijn trok stilaan weg. Tot hij plots het dek van zich wierp. „Is daar nog iemand?"
Hij hoorde zelf, dat zijn stem nu veel helderder klonk.
„Ja, hier is iemand," zei dezelfde fluisterstem, maar nu veel verder weg.
„Maak licht!" beval Hans. „Ik wil zien, waar ik ben."
„Uw Hoogheid moet vooral blijven liggen," zei de stem nu weer vlakbij, „en als Uw Hoogheid zich dan rustig houdt, zal ik ook alles vertellen."



„Maar ik ben toch niet ziek," sprak Hans. „Waarom dat geheimzinnige gedoe? Ik mankeer toch niets?"
„Nee, Uw Hoogheid mankeert inderdaad niets. Kunt U zich niet meer herinneren, wat er gebeurd is?"
„Gebeurd? Nee ... ja ... ik liep op den weg ... zag een auto ... een dame, die ik ken ..."
„En verder ...?"
„Verder? ... Ik keek in den motor ..." „Juist... heel goed ... en toen? ..." Hans peinsde.
„Toen? ... Nee ... dat is gek ... toen ... verder is alles zwart... of nee ... wacht eens ... iets vreemds ... vaag . . . het licht zonk weg . .. een geur ... O ... ik ben bedwelmd geraakt door benzinedampen ...?"
„Niet door benzinedampen."
„Waar dan door?"
„Door chloroform."
„Wat. . .?"
Er klonk nu ontsteltenis in Hans' stem. „Wie is U?" vroeg hij schril.
„Wat doet het er toe, of Uw Hoogheid mijn naam kent?"
„Heeft U me dan met chloroform bedwelmd?" „Ja."
„Maar dat is . . . Waarom?"
Ontsteld deed Hans een poging om op te staan, maar meteen voelde hij, dat zijn voeten waren vastgebonden.
„Ik ben gebonden!" kreet hij angstig.
„Ja, uw voeten zijn vastgebonden," klonk de stem nu weer vlakbij.
„Maar waarom? Wat wilt U van me?"
„Ik wil Uw Hoogheid in gijzeling houden, tot er een zekere losprijs is betaald."
„Wat? Maar dat is misdadig!" kreet Hans. „Ik zal. .." en overeindkomend deed hij een heftige poging om zich te bevrijden.



Maar op datzelfde oogenblik voelde hij iets kouds tegen zijn voorhoofd drukken en onmiddellijk begreep hij, dat dit de loop van een revolver was.
„Wees verstandig," klonk de fluisterstem nu vlakbij. „Eén vingerbeweging van me en de kogel doorboort uw hersens. Uw Hoogheid is immers volkomen machteloos. U bevindt zich hier op een plaats, waar niemand uw tegenwoordigheid kan vermoeden en waar ik zoo noodig Uw Hoogheid kan laten verdwijnen, zonder dat er een spoor van achterblijft. Maar dat is de opzet niet. Ik ben geen moordenaar. Uw Hoogheid zal geen haar gekrenkt worden, indien U zich rustig en verstandig gedraagt. Ik wil geld hebben en ik zal ook geld hebben en zoodra ik dat heb, krijgt Uw Hoogheid de vrijheid terug en dan is al dit gebeuren voor U niets dan een droom, een avontuur en misschien een nuttige levenservaring op de koop toe."
Hans lag weer stil en de revolverloop werd van zijn voorhoofd weggenomen.
„Ik ben dus weerloos aan U overgeleverd ..." sprak bij met een zucht.
„Zoo is het. En als Uw Hoogheid daar nu goed van doordrongen is en U mij uw eerewoord geeft, dat U geen poging tot ontvluchten zult doen, dan kan ik het U hier heel wat behagelijker maken ... Hoofdpijn?"
„Straks wel; nu zakt het weg."
„Snuift U dit dan maar eens een paar maal krachtig op. Het is mentol-spiritus" en Hans voelde een doek tegen zijn neus gedrukt.
Hij deed gelijk hem gelast werd; de koele mentolgeur drong snel en verfrisschend naar boven en kalmeerde tegelijkertijd.
„Hoe laat is het?" vroeg hij dan.
„Het is beter, als U geen vragen stelt. Is Uw Hoogheid overtuigd van zijn tijdelijke, volslagen machteloosheid?"
„Ja..."



„Geeft Uw Hoogheid mij Zijn eerewoord, dat Hij niet zal trachten te ontvluchten?" „Ja."
„Noch zal trachten verbinding te krijgen met de buitenwereld." „Ja."
„Noch door roepen of door het maken van eenig leven zal trachten de aandacht te trekken." „Ja."
„Dat doet me plezier."
Hans voelde nu, dat de onbekende triefelde aan het voeteneind van zijn ledikant en dat op hetzelfde oogenblik zijn voeten bevrijd werden.
Een oogenblik later werd er een lucifer afgestreken.
Voor Hans' oogen zette die kleine vlam ineens alles in laaien gloed; bij sloot ze even en toen bij ze weer opende, zag hij, dat er op een tafel twee kaarsen stonden te branden, welke kaarsen in de halzen van twee flesschen waren gestoken.
Dan zag hij ook een menschelijke gedaante, een slanke man met een zwart masker voor zijn gezicht en op de tafel lag een browning.
De gemaskerde wendde zich tot hem, stak de revolver in zijn zak.
„Uw Hoogheid kunt opstaan," sprak hij nu, niet langer fluisterend, maar met een rustige, beschaafde stem.
Hans gehoorzaamde, een beetje willoos, voelde nog even een duizeling, die hem haastig deed grijpen naar een stijl van het ledikant, maar dan snel keerde het normale evenwichtsgevoel terug en trad hij op de tafel toe.
De gemaskerde maakte een buiging.
„Mag ik Uw Hoogheid even de vertrekken wijzen?" vroeg bij dan, terwijl hij één der flesschen opnam en naar een hoek van het vertrek ging, waar hij een deur opende, die toegang gaf tot een klein hokje. „Het is wat primitief," vervolgde hij, „maar dit is de toiletkamer, waarmee Uw Hoogheid zich zeker wel zoolang zal willen behelpen" en hij zette de flesch



met de kaars op een plank, boven een kist, waarop wat waschgerei, een schoteltje met een stuk zeep en een stapel handdoeken lag; dan het hij Hans alleen.
Toen Hans, ondanks de inderdaad wel zeer primitieve hulpmiddelen, eenige oogenblikken later, met de flesch in de hand weer in het groote vertrek terugkwam, trof hij daar, behalve de gemaskerde, ook een vrouw aan, wier gelaat eveneens door een masker was bedekt en die gekleed was in een langen, zwarten mantel; terwijl ze een doek om het hoofd had geslagen, die het haar en zelfs de ooren geheel bedekte.
Ze keek niet op, toen Hans binnenkwam en was bezig de tafel te dekken. Ze hep af en aan, terwijl Hans en de gemaskerde zwijgend toekeken, kwam terug met een bord, waarop een stapel gesmeerde boterhammen lag, verder zette ze kaas op, waarna ze een bord met spiegeleieren bracht, benevens koffie, suiker en een kan met kokende melk, waarna ze vertrok.
„Die vrouw is doofstom," sprak de gemaskerde, nadat ze vertrokken was. „Mocht er iets aan de bediening ontbreken, dan verzoek ik Uw Hoogheid mij te willen waarschuwen. En thans wensch ik Uw Hoogheid smakelijk eten."
Hij boog.
„Pardon," sprak Hans, „nog één vraag."
„Uw Hoogheid zou geen vragen stellen."
„Het is misschien zoowel in uw belang als in het mijne," sprak Hans. „Tot wie wendt U zich om die losprijs te eischen? Ik vraag dit, omdat mijn verblijf in Balto aan het Hof onbekend is."
De onbekende scheen even te ghmlachen.
„Uw Hoogheid behoeft niet bezorgd te zijn; ik zal het geheim van het buitengewone incognito niet verraden. Ik heb me gewend tot professor Tah, die momenteel met den pseudo Graaf Malta in München vertoeft. Keurt Uw Hoogheid die maatregel goed?"



Hans knikte, de onbekende was blijkbaar zeer volledig met den geheelen toestand op de hoogte.
„Ja, dat is in de gegeven omstandigheden inderdaad het beste," sprak hij dan.
De gemaskerde boog andermaal en verliet het vertrek. Hans hoorde, dat hij aan de buitenzijde een grendel voor de deur schoof.
Het vertrek, waarin Hans zich bevond, was vrij groot, had een onbedekte, ruwe houten vloer, terwijl de zolder door zware, ongehjke balken werd geschraagd. Op een plaats in één der wanden, waar bhjkbaar een raam was, met een gesloten luik ervoor, had men dit nog aan het oog onttrokken, door er een groot stuk geteerd zeildoek voor te spannen, maar toch drong daar nog een streepje van het daglicht door een kier naar binnen en Hans begreep, dat dit het zwakke schijnsel was geweest, dat hij waarnam, toen rijn bewustzijn begon terug te keeren; boven het ijzeren ledikant was in een nis een luchtrooster in den muur aangebracht, waardoor echter geen schijnsel viel. En verder was er het ledikant met heldere lakens, een nachtkastje, de tafel en de oude bureaustoel, waarop hij zat en die heel gemakkelijk was.
Want Hans had wijselijk maar van den nood een deugd gemaakt en had aan den welvoorzienen disch plaatsgenomen en daar hij honger had — de Hemel mocht weten hoeveel uur er verloopen waren sedert rijn ontbijt 1 — tastte hij toe en ervoer, dat alles, wat men hem had voorgezet, van uitmuntende quahteit was.
Plotseling tastte hij met schrik naar zijn portefeuille, maar tot rijn vreugde, zat die nog veilig in de binnenzak van rijn vest; ook zijn gouden sigarettenkoker bezat bij nog; men had hem dus blijkbaar niet beroofd.
Dit was wel een heel zonderling en onaangenaam avontuur en het allerzonderlingste was wel, dat Jane en haar oom, blijkbaar vanaf den eersten dag, dat bij in het hotel kwam, van al zijn doen en laten op de hoogte moesten zijn ge-



weest en heel listig en rustig dezen aanslag hadden voorbereid.
Want die zoogenaamde doofstomme vrouw was Jane; daar viel niet aan te twijfelen; de gemaskerde moest dan Quamp zijn en de oom bleef achter de schermen.
O, Dr. Moria . . . Dr. Moria . . .! Hoe goed had die dadelijk het gevaar beseft!
Maar wie ter wereld kon aan dien schurkentroep het geheim van zijn incognito verraden hebben? Buiten TaU, Wladimir en hijzelf, kon niemand daar zelfs eenig vermoeden van hebben.
Had Jane hem dadelijk herkend van één zijner portretten? Die mogelijkheid bestond, al was het buitengewoon onwaarschijnhjk!
Hoe zouden Tali en Wladimir reageeren, als ze van deze brutale oplichting kennis kregen? En hoelang zou zijn gevangenschap duren? Een dag . . . een week . . . een maand?
Hans had zijn maaltijd geëindigd, zich nog een kop van de uitmuntende koffie ingeschonken en stak nu een sigaret op, de laatste, die er in zijn koker zat.
Even later kwamen de twee gemaskerden weer terug, de vrouw nam, geholpen door den man, vlug af, ruimde ook het waschwater uit het hokje; Hans zag zwijgend toe en rookte.
Zoodra de vrouw weg was, zette de man een doos sigaretten voor Hans neer en legde er een paar boeken bij.
„Uw Hoogheid heeft Zooeven Zijn laatste sigaret gerookt," sprak hij, „dus ik mag de voorraad zeker wel aanvullen. En hier is wat lek tuur."
Dan ging hij heen.
Een onaangenaam gevoel bekroop Hans.
Dan had men hem dus tóch gefouilleerd, want anders kon de man niet weten, dat er nog maar één sigaret in den koker had gezeten.
Haastig knoopte hij opnieuw zijn vest los, haalde zijn portefeuille te voorschijn, keek den inhoud na, maar het bankpapier, de pas, het was alles intact gebleven; alleen de veilig-



heidsspeld, die ten overvloede den overslag van zijn vestzak tegen opengaan nog eens extra beveiligde, was verdwenen.
Ineens zag hij in een donkeren hoek van de kamer zijn wandelstok staan en aan een spijker daarboven hing zijn hoed.
Hij glimlachte wat bitter.
Zeker . . . zeker, als men de losprijs betaald had, zou hij weer wegwandelen, precies zooals hij gekomen was.
Hoe groot die gevraagde losprijs zou zijn? Tienduizend ... twintigduizend . . .?
Natuurlijk, men vangt niet eiken dag een Prins van Astrakan!
Hans trok de boeken naar zich toe; Dostojewski, Conan Doyle, Clara Viebig, . . . men was blijkbaar niet zeker van zijn litterairen smaak. n-^fiitLe A>t4>"- je*-» oU ))*cl<u1r
Hij begon maar aan het tweede, dat in de gegeven omstandigheden zich het meest bij de situatie aansloot, A study in scarlet.
Vervolgens grabbelde hij een sigaret uit de doos, stak die op en begon te lezen.
De tijd verging in ongeweten uren; Hans trachtte maar zooveel mogelijk zijn aandacht bij de lectuur te bepalen, maar telkens dwaalden zijn gedachten toch af; van buiten drong geen enkel geluid tot hem door, dan nu en dan de roep van een vogel; in het huis bleef het doodstil.
Waar ter wereld zou hij ergens zijn? Nog in de buurt van Balto of uren daar vandaan?
De gemaskerde kwam weer binnen, vroeg of Zijn Hoogheid een aperitief wenschte te gebruiken of bever thee dronk?
Hans verkoos thee en het werd hem weer gebracht door de vrouw, waarbij de man toezag. Hans leidde uit het brengen van die thee af, dat het ongeveer vier uur in den middag moest zijn; de maaltijden zouden hier dus zijn klok wezen.
Intusschen begonnen de kaarsen op te branden. Ze werden vervangen door nieuwe.



Nog weer later kwam het diner; gebraden kip, sla en gebakken aardappelen en er volgden nog flensjes, alles voortreffelijk bereid; hij kreeg er een karaf goede wijn bij en als dessert nog een tros druiven en koffie.
Toen er weer was weggeruimd en de vrouw het bed opnieuw had opgemaakt en heen was gegaan, vroeg de man:
„Wenscht Uw Hoogheid vóór den nacht nog iets te gebruiken?" en als Hans ontkennend antwoordde, „Dan wensch ik Uw Hoogheid welterusten" en hij vertrok.
Hans begon aan Clara Viebig en las tot zijn oogleden zwaar werden.
Dan ging hij naar bed.
XVIII.
Het was avond en kwart over elf; Dr. Geolina, de schrandere en energieke Directeur der Palonische Bank, zat in zijn privé-kantoor op zijn gemak de avondbladen te lezen, toen de electrische nachtbei van de hoofdingang rinkelde.
Dr. Geolina was een goede veertiger, een slanke, sportieve verschijning, met iets in zijn kleeding en voorkomen, dat sommige Engelsche aristocraten weieens kenmerkt, iets rustigs en voornaams, dat van binnenuit komt en nooit kan worden aangeleerd en dat ook geen trucjes of bedachte of aangewende hooghartigheidjes behoeft, om zich te doen gelden.
Dr. Geolina werd aandachtig op dat gebel, stond op en keek door het raam op de straat, waar hij de roomkleurige Talbot zag staan van Baron Randolf-Mazep, den thesaurier van Zijn Hoogheid, den Prins van Astrakan.
Dr. Geolina glimlachte even; hij kende de trotsche en altijd dadelijk beleedigde, hevig kwalijknemende thesaurier al jaren en vermaakte zich dikwijls met diens waanwijze en wantrouwige manier van zaken regelen; eigenschappen, die



den Directeur der Bank echter ook weieens moeite gaven, want in het belang van de Bank behoorde hij er natuurlijk voor te zorgen, dat de Koninklijke thesaurier zoo min mogelijk ontstemd raakte en dat de kwahjknemende man toch altijd, zij het in schijn, gelijk kreeg.
Maar bovendien was Dr. Geolina op dit oogenblik toch ook wel zeer nieuwsgierig naar de reden, die professor Tali genoopt had om op zoo'n zonderling laat uur en zoo onverwachts een conferentie voor te stellen en hij koesterde de hoop, dat Baron Randolf hem dat wel dadelijk zou kunnen ophelderen.
Even later trad deze heer, die in rok was en schitterde van de ordeteekenen, welke om zijn hals, op de lapel van zijn rok en op zijn heup waren aangebracht, binnen.
Baron Randolf-Mazep was een groote, zwaarlijvige man, met sneeuwwitte bakkebaarden, die in fijne, vlossige punten uitliepen; zijn hoofdhaar was eveneens van dat prachtige wit en keurig in het midden gescheiden; hij had gecraqueleerde steenroode wangen en lichtblauwe oogen, waarvan het rechter door een monocle wat puilend werd opengesperd.
Dr. Geolina verwelkomde zijn bezoeker en drukte met een lichte buiging de wat slappe hand, die de Baron hem bood.
„Wel mijn waarde Directeur,'' sprak de laatste, met een wat heesche stem, „vertel me toch eens gauw, waarom we hier in het holst van den nacht zoo plotseling moeten compareeren?" en hij nam wat blazend en verontwaardigd plaats in den aangeboden fauteuil.
Dr. Geolina glimlachte even.
„Ik weet er even veel of beter gezegd, even weinig van als U, meneer Randolf," sprak hij dan. „Ik heb een cijfertelegram in de code van Zijn Hoogheid gekregen uit Balto met het simpele verzoek om te willen zorgen, dat ik om half twaalf op de Bank aanwezig zou zijn. En ik ervaar nu, dat tot U blijkbaar een overeenkomstig verzoek is gericht."
„Dus anders weet U ook niets?"
„Neen."



„Ik heb geen telegram ontvangen; ik ben opgebeld, terwijl ik aan tafel zat, door die meneer . . . e . . . Walo . . .?"
„Tali, professor Tali," verbeterde Dr. Geolina, die de moeite wel kende van den thesaurier om namen te onthouden van lieden, die niet tot den adelstand behoorden.
„Hm . . . e ... juist... ik ken die meneer geloof ik niet, maar enfin, die verzocht me op een bijna autoritairen toon... ik was heusch een oogenbhk zeer geïndigneerd over dien toon . . . om vooral te willen zorgen, dat ik vanavond om halftwaalf tegenwoordig zou rijn bij een conferentie met U op de Bank. En hij voegde er bij: Er staan zeer groote belangen van staatkundigen aard op het spel."
„Och kom . .." sprak Geolina, „dan ben ik toch waarlijk zeer benieuwd, wat..."
„Ja, . . . dat zei hij . . . van staatkundigen aard . .." herhaalde de thesaurier. „Ik hoop, mijn waarde Golino... dat die meneer . . . dinges .. . enfin die onderwijzer van Zijn Hoogheid, zich behoorlijk zal kunnen verantwoorden, dat hij mij op deze zonderlinge manier van een zeer geanimeerde partij hierheen heeft gelokt, want anders zal ik ten opzichte van dien meneer... e. . . ernstige maatregelen moeten nemen. Ik laat niet met me spelen."
„Daar heeft Ü volkomen gelijk aan, meneer Randolf," sprak Geolina, „maar ik hoor daar juist de bel weer gaan en ik denk dus wel, dat onze nieuwsgierigheid gauw bevredigd zal worden."
En inderdaad traden een oogenbhk later professor Tali, gevolgd door Wladimir, de kamer binnen.
Dr. Geolina verwelkomde beiden op zijn gewone, innemende wijze; ook de thesaurier was opgestaan, boog even stijf voor Tali, reikte dezen zwijgend een paar vingers, waarna bij, zijn mond verplooiend tot een glimlach, Wladimir begroette.
„Aha, meneer Von Rugi-Reni... is U ook van de partij? Dat doet me genoegen."
„Meneeren," sprak Tali, nog vóór hij op den aangeboden



fauteuil had plaatsgenomen. „Ik behoef U wel niet te zeggen, dat gebeurtenissen van het allergrootste belang meneer Von Rugi-Reni en mij genoopt hebben U te verzoeken hier vanavond nog zoo laat en zoo onverwachts aanwezig te willen zijn."
„Ja, dat heeft U me telefonisch al meegedeeld", merkte de thesaurier op, „toen sprak U van belangen van . .. hm... staatkundigen aard. En ik hoop ook, meneer... e.. . Kali . .. dat die belangen inderdaad uiterst gewichtig zijn, want anders zou ik het U zeer kwalijk nemen, dat ik op deze ongebruikelijke wijze gederangeerd werd .. ."
„Wanneer ik zal uitgesproken hebben, meneer Randolf," antwoordde Tah rustig, „dan zult U weten, dat uw persoonlijk dérangement in dit geval een zaak is van zeer ondergeschikt belang."
De monocle van den thesaurier schoot van schrik of ergernis met een boog uit de oogholte en eer dit voorwerp weer was opgevischt aan het zwarte lint en op zijn plaats was teruggebracht, vervolgde Tah reeds:
„De zaak is deze. Zijn Hoogheid, de Prins van Astrakan is, toen bij voor particuliere aangelegenheden een paar dagen incognito en zonder gevolg in Balto vertoefde, in handen gevallen van een troep bandieten . .."
„Wat zegt U . ..?" kreet Dr. Geolina ontzet.
„Bandieten?" herhaalde de thesaurier op een ongeloovigen toon, terwijl hij Wladimir aanzag, met een zoo hooge optrekking van zijn wenkbrauwen, dat de monocle andermaal gevaar hep los te schieten.
„Bandieten," herhaalde Tah. „En die bandieten houden Zijn Hoogheid in gijzeling, tot de losprijs betaald zal zijn, die zij op het hoofd van Zijn Hoogheid hebben gesteld."
„Bandieten .. . gijzeling ... losprijs .. ." sprak Baron Randolf-Mazep, die zijn monocle nu nog eens stevig aandrukte. „Houdt U mij ten goede, maar dat klinkt toch wel een beetje erg romantisch. En... e . .. is er geen politie meer in Balto?"



„Ik ontving van het hoofd diep bende," vervolgde Tali, de opmerking van den thesaurier negeerend, „een brief, waarin ik werd uitgenoodigd om te komen onderhandelen."
„En die brief heeft U natuurlijk dadelijk in handen van de politie gesteld," sprak de thesaurier.
„Integendeel, ik heb met niemand over het bestaan van dien brief gesproken," antwoordde Tali, „ik ben naar de plaats van samenkomst gegaan. Daar ben ik geblinddoekt, men heeft mij vervolgens per auto naar een onbekende plaats gevoerd en toen men mij tenslotte de blinddoek afnam, zat ik in een donker vertrek, dat maar door een kaars verlicht werd, tegenover een gemaskerd individu, dat mij op een zeer hoffelijke, maar ook op een niet voor discussie vatbare wijze de eischen voor de vrijlating van Zijn Hoogheid mededeelde."
„En heeft U die man aangehoord?" riep Baron Randolf op verontwaardigden toon uit.
„Aangehoord? Ja, natuurlijk!" antwoordde Tali.
„U had hem overhoop moeten schieten meneer!" riep de booze thesaurier uit. „Met dergelijke beden confereert men niet!"
„Indien U neiging voelt om mijn taak over te nemen, meneer de thesaurier, dan heeft U voor dat overhoopschieten nog gelegenheid," antwoordde TaU koeltjes. „Dx deed dat niet en het zou ook een misdadige stommiteit geweest zijn, als ik het wel had gedaan. En U dwingt me op te merken, meneer de thesaurier," vervolgde TaU plots met eenige stemverheffing, terwijl zijn gewoonlijk bleeke gelaatskleur ineens wat rooder werd, „dat ik in deze affaire van U nu verder geen critiek meer op mijn beleid wensen te aanvaarden. Dat is uw taak niet. U heeft hier een andere pUcht te vervuUen. Ik zal voortgaan?" vervolgde hij dan weer op kalmen toon. „De gemaskerde deelde mij mee, dat Zijn Hoogheid welvarend was en zich in mijn onmiddellijke nabijheid bevond. Hij stond mij toe mij daarvan persoonlijk te overtuigen. Ik heb dat gedaan. Ik werd opnieuw geblinddoekt weggeleid en toen de



blinddoek viel, stond ik voor een soort luchtrooster in een muur en door dat rooster keek ik in een kamer, waar ik Zijn Hoogheid inderdaad aan een tafel zag zitten lezen."
„Maar dat is verschrikkelijk!" riep Dr. Geolina uit. „En Professor, alle hulde aan uw moed om U zoo maar op genade en ongenade in handen van die bandieten te stellen 1"
De thesaurier wierp een ontstemden blik op den Bankdirecteur, en zich dan tot Wladimir wendend: „Meneer von Rugi-Reni, ziet U geen kans om even met een handvol van uw kaerels die boeventroep te omsingelen en neer te schieten?"
„O, zeker," antwoordde Wladimir „en ik zou het ook met genoegen doen. Maar er zijn een paar bezwaren, meneer Randolf. De eene is, dat we zelfs niet bij benadering weten, waar die boeventroep huist en de tweede is, dat die boeventroep Zijn Hoogheid dan wel eens zou kunnen neerschieten, voor ze zelf aan de beurt kwam. "
„En dat laatste," vulde Tab aan, „was ook de zeer nadrukkelijke bedreiging van den gemaskerde, zoodra hij zou merken, dat de justitie in de zaak gemengd werd."
„Hoe groot is de losprijs, die ze eischen?" vroeg Dr. Geolina.
„Een millioen gulden Palonisch," antwoordde TaU.
„Wat. . .?" schreeuwde de thesaurier, terwijl de monocle andermaal door de lucht vloog. „Mensch... I Ben je krankzinnig?"
„Die vraag brengt de zaak geen stap nader tot de oplossing," antwoordde TaU rustig. „Ik stel een andere, hier aan Dr. GeoUna. Ziet U kans dat millioen vóór morgenochtend elf uur in bankpapier te fourneeren?"
„Wat U daar vraagt, is inderdaad niet zoo eenvoudig, Professor," antwoordde deze.
Tali glimlachte even.
„En toch moet ik het nog wat gecompüceerder maken," sprak hij dan, „want de oplevering moet in bepaaldelijk voorgeschreven coupures en waarden geschieden. Hier heeft U het lijstje," en TaU overhandigde Dr. Geolina de opgave, die de gemaskerde hem had gedicteerd.
Astrakan.
15



„De heeren zijn wel veeleischend," sprak de laatste, het lijstje bestudeerend.
„De gemaskerde heeft me nog toegezegd, dat hij bij een kleine afwijking geen chicanes zal maken," sprak Tah.
„Dat is zeer nobel," lachte Dr. Geolina, terwijl hij het papier aan den thesaurier gaf, die er met gefronste wenkbrauwen en een aherverachtetijkst gezicht eenige oogenbhkken op staarde en het dan zonder een woord te zeggen, aan Dr. Geolina teruggaf.
„De zaak is ook hierom buitengewoon dringend," sprak Tali, „wijl de bandieten om begrijpelijke redenen groote haast hebben met de afwikkeling van het geval en ons geen dag en zelfs geen uur respijt gunnen" en hij verhaalde verder hoe de opdracht van den gemaskerden onbekende luidde, ten opzichte van de betaling van den losprijs. „Zoo staat de zaak," besloot hij „en U meneer de thesaurier heeft derhalve, als ik het goed begrijp, dus op het oogenblik het leven van Zijn Hoogheid in handen."
„Dat is mogelijk," antwoordde Baron Randorf. Maar U zult me toch zeker wel vergunnen, meneer ... e . .. dinges ... dat ik een dergelijke belangrijke zaak eerst eens a tête reposée overweeg."
„Of ik U dat kan vergunnen, weet ik niet," antwoordde Tali. „Daar zal Dr. Geohna het antwoord op moeten geven."
„Inderdaad," sprak deze, „als ik dat geld in die samenstelling uiterlijk morgenochtend om elf uur moet opleveren, dan dien ik dat op zijn allerlaatst morgenochtend om acht uur te weten. Anders is het te laat. Het is toch al de vraag of ik erin slagen zal. Wij hebben dat vreemde bankpapier in geen geval tot die bedragen in kas, dus ik zal me met andere banken in verbinding moeten stellen en dat kost tijd."
„Meneer de thesaurier zal U zeker moeten machtigen om die uitgaaf op rekening van Zijn Hoogheid te doen?" vroeg Tah.
„Natuurlijk. Meneer Randolf heeft een volmacht van Zijn Hoogheid," antwoordde Dr. Geohna.
/



„Hm .. . e ... een vraag meneer ... e ..." begon de thesaurier, terwijl hij met een snel op en neergaande wijsvinger naar Tali duidde.
„Ik zou me, als ik U was, niet zoo vermoeien met naar mijn naam te zoeken," sprak deze, „daar besteedt U enorm veel tijd aan en onze tijd is buitengewoon kostbaar."
Baron Randolf wierp hem een onthutst-verontwaardigden blik toe.
„Ik verbeeld me, Professor, dat U in een eenigszins geprikkelde stemming verkeert," sprak hij dan.
„Dat is wel mogelijk," sprak Tab kort.
„Juist. Maar mijn stemming is volkomen normaal en ik verkies toch niet zoo a bout-portant mijn medewerking in een zoo belangrijke zaak als een afgebakende opdracht van U te aanvaarden. Ik wil eerst het advies inwinnen van den Minister van Justitie en wellicht ook van meneer Van Talihalikan, de commandant van de lijfwacht van Zijn Hoogheid. Alles wat U daar verteld heeft, is wel zeer dreigend-romantisch, maar U houdt me ten goede, dat ik de mogelijkheid onderstel, dat U onder den invloed der onstandigheden, . . . en een ietwat nerveuze overspanning, het geval wat al te subjectief bekijkt. We zijn toch waarlijk niet meer in de middeleeuwen, toen er roovers huisden op ontoegankelijke burchten en daar in geheime kelders gevangenen opsloten . .. Ha, ha, ha, ... I" en de thesaurier lachte eens hartelijk, terwijl hij zich achterover wierp in zijn stoel en zijn met goud geplombeerde kiezen bet schitteren. „Wij leven," besloot bij, met iets terecht wij zends in zijn toon, „in een beschaafd land in de XXe eeuw, nietwaar?"
Tab zag eerst Wladimir en dan Dr. Geolina even aan en sprak dan:
„Dus, als ik U wel begrijp, meneer de thesaurier, dan heeft U er in ieder geval bezwaar tegen, om nu dadelijk een besluit te nemen?"
„U begrijpt me inderdaad volkomen, meneer ... e ...," antwoordde de aangesprokene. „Ik acht me werkelijk niet



verantwoord om een dergelijke kapitale som a fonds perdu in handen te stellen van een troep onbekende mdividuen."
Tab, die wat bleek was geworden, stond op.
„Dan heeft het geen zin, deze conferentie langer te rekken," sprak hij. „Ik zal onmiddellijk naar den Minister-President gaan, hem voorstellen dadebjk kabinetsraad te houden en den Minister van Financiën machtiging te geven, het vereischte bedrag bij U op rekening van 's Rijks schatkist op te nemen. Dat kan toch, nietwaar?" vroeg hij, zich tot Dr. Geolina wendend.
„Zeer zeker," antwoordde deze.
„En ik heb goed begrepen, dat de technische uitvoering althans ongeveer op de voorgeschreven wijze mogelijk is, nietwaar?"
„Ja," sprak Dr. Geolina, „ik heb er nog eens over nage, dacht en ik geloof wel, dat ik daarin slagen zal."
„Dank U, dan zal ik U niet langer ophouden," sprak Tab, hem de hand reikend.
„Pardon Professor Tali," sprak nu plotseling de thesaurier, die wat rooder in zijn gezicht was geworden en nu eensklaps geen moeite meer scheen te hebben om zich den naam te herinneren. „Ik zou U toch willen adviseeren, om niet zoo overijld te werk te gaan."
„Het spijt me, maar uw adviezen interesseeren me niet meer," sprak Tab, naar de deur gaande, terwijl ook Wladimir afscheid nam van Dr. Geolina.
Maar ook Baron Randolf-Mazep rees eensklaps op.
„U miskent mijn bedoeling, Professor," sprak bij op een geheel anderen toon. „Ik ben misschien wat onduidelijk geweest, maar ik wilde U juist zeggen, dat ik na rijpe overweging misschien toch wel bereid ben om de machtiging te geven."
TaU bleef staan.
„Het spijt me, maar uw toezegging is me nog te vaag. Ik verzoek dan een categorisch antwoord op mijn vraag. Is U bereid, ja of neen?"
„Ja!"



„Zonder eenig voorbehoud?"
„Zonder eenig voorbehoud," antwoordde de thesaurier met moede stem, „al wil ik U niet ontveinzen, dat ik eenigszins het gevoel heb, of me het mes op de keel wordt gezet."
„Dat is van minder belang," sprak Tali, toch verheugd, terwijl hij in de kamer terugtrad. „Dan hebben we nu niets meer te doen, dan even de détails te regelen."
„Laten we dan toch nog even gaan zitten," sprak Dr. Geolina, over wiens gelaat een schier onmerkbare glimlach was getrokken. „De zaak is, nu meneer Randolf de goedheid heeft om zijn medewerking te verleenen, overigens vrij eenvoudig. Ik zal tijdig mijn maatregelen nemen en morgenochtend om elf uur, verwacht ik de heeren dan weer hier, om het geld in ontvangst te nemen. Wenscht U daar ook bij tegenwoordig te zijn, meneer Randolf?"
„Is dat noodig?"
„Niet bepaald."
„Dan zullen de heeren me wel willen excuseeren," sprak de thesaurier dan met een zucht van toch verongelijkte berusting, waarna hij even hoestte met een gezicht of hij daarbij hevige pijn leed.
„Met genoegen," sprak Tab.
„Vindt U goed, dat ik dan nu nog maar even de machtiging in orde maak?" vroeg Geolina dan, terwijl hij een lade van zijn schrijftafel opentrok.
De thesaurier knikte zwijgend en sloot daarbij half de oogen.
Tien minuten later verbeten Tab en Wladimir de Palonische Bank.
De sneltrein naar Balto van 12.10 had dien volgenden middag maar weinig passagiers en het kostte Tab en Wladimir dan ook geen moeite, om dadebjk een leege coupé eerste klasse te vinden.
Prompt elf uur waren ze op de Bank geweest, waar Dr. Geolina hun in zijn privé-kantoor de keurig geliasseerde



bundeltjes banknoten voortelde. Ze hadden vervolgens een taxi genomen, welke tot Wladimir's teleurstelling niet door een andere met een jonge weduwe erin, gevolgd werd, kwamen ruim op tijd aan het station en troffen angstvalhg de voorzorg om de kleine, speciaal voor het doel gekochte suitcase, welke Tab droeg, tusschen zich in te houden.
„We zullen ook maar naast en niet tegenover elkaar gaan zitten," sprak de laatste, „met de suit-case tusschen ons in, dan hebben we de minste kans, dat hij ons ontstolen kan worden."
„Dat Hjkt me ook heel verstandig," antwoordde Wladimir. „Met dat al vind ik een millioen een ongenaam en onrustig ding om te vervoeren. Ik reis geloof ik nog bever met een schreeuwende zuigeling."
Tab lachte eens.
„Het zal mij eens benieuwen of ik de afgezant met het papierstrookje reeds zal ontmoeten in Balto, aan het station, bijvoorbeeld, of pas op den weg naar den Sperwerhof. Daar zal vermoedelijk het oude vrouwtje met de jongemeisjeshanden wel weer aan het houtsprokkelen zijn..."
Wladimir knikte.
„Zeer waarschijnlijk. Maar de knappe weduwe laat zich tot heden nog niet zien."
„Het spijt me voor je," schertste Tab.
Er begonnen nu toch wat meer menschen door de zijgangen te loopen en ook in hun coupé kregen ze gezelschap. Er trad een geestelijke binnen, die vluchtig groette en dan plaats nam tegenover Tab; even daarna kwam er een jonge dame in den rouw bij, die na eenige aarzeling, een plaats innam bij den ingang.
Tali en Wladimir wisselden snel een blik.
„Ik geloof het zeker," sprak Wladimir dan heel zacht en Tab knikte.
De geestelijke had zijn hoed afgezet, zijn brevier uit de zijzak van zijn soutane getrokken; hij sloeg een kruis en begon te lezen.



De conducteur trad binnen om de kaartjes te knippen.
„Alleen Welf en Balto," sprak hij waarschuwend.
Nauwelijks was hij weg of er verscheen een jeugdige huzarenluitenant in de deuropening, die Wladimir ziende, dadelijk salueerend boog en dan tot de jonge dame in den rouw sprak:
„Gut Tiny, zit jij hier? We zoeken je overal." Ze stond dadelijk op. „Waar zijn jullie dan?" vroeg ze. „In den volgenden wagen; ga maar gauw mee!" Hij salueerde andermaal; Tab en Wladimir bogen en dan vertrok de luitenant met de dame. Meteen begon de trein te rijden.
„Een kleine vergissing," sprak hij. „Dat is Von Smilensky en die dame is zijn zuster; die is pas weduwe geworden. Ik heb er toevalbg iets van gehoord. Haar man was gezantschapsattaché in Londen en die is daar heel onverwacht gestorven."
„Ik dacht het anders zeker," lachte Tab.
„Ik ook! Enfin, des te beter," en Wladimir haalde zijn sigarettenkoker te voorschijn, maar die bleek leeg te zijn.
„Heeft U sigaretten?" vroeg hij teleurgesteld.
Maar Tab schudde het hoofd.
„Nee, ik heb niets rookbaars bij me. Misschien kun je in Welf op het perron gauw wat inslaan." Wladimir knikte.
„Dat zal 't eenige zijn. Enfin, een beetje onthouding is misschien wel eens goed voor me."
Tab haalde een courant uit zijn zak en met zijn elleboog leunend op het kleine valies, dat de schat bevatte, begon hij te lezen.
Wladimir stond op en ging, zooals Tab wel begreep, een verkenningstocht maken langs de aangrenzende coupé's.
Tali's aandacht bleef maar kwalijk bij de lectuur; bij keek het raampje uit naar de volzomersche akkers en weiden, die zacht wegdraaiden voor zijn wat afwezigen blik.
Wat zou het einde zijn van dit avontuur? Zou de man



met het masker nu ook werkelijk woord houden, als hij eenmaal in het bezit was van het geld? Boris had geen zichtbaar letsel gekregen, maar de nacht was er geweest en dezen dag. Als hij zich eens in plotselinge wanhoop was gaan verzetten? Zooiets kon onberekenbare gevolgen na zich slepen. Of zou de onbekende hem iets van de gevoerde onderhandelingen hebben meegedeeld?
Wladimir kwam weer binnen, nam zijn plaats naast Tah opnieuw in.
„Weinig interessante medepassagiers," sprak hij dan op veelbeteekenenden toon, „de trein is bijna leeg."
„We zullen gauw in Welf zijn," sprak Tah, „dan kun je je verveling verder verrooken" en hij vouwde zijn courant maar op. „Jij kent Welf nog, hè?"
„Of ik," lachte Wladimir. „Ik heb er als luitenant bijna twee jaar in garnizoen gelegen; een vreesehjk gat! Ja, we zijn er dadelijk. Daar heb je het oude fort al. Dikwijls naar toe gereden. Hoe lang stoppen we daar?"
„Dat zal maar een paar minuten zijn," meende Tah.
„In ieder geval lang genoeg, om er sigaretten te koopen. O, daar is de watertoren al. Ik zal er vlug bij zijn."
„Koop voor mij een sinaasappel of een paar bananen," zei Tah.
„Goed."
Wladimir stond op, ging in de zijgang, trok een raampje open en keek er uit.
De trein schokte even over een paar wissels en de spoorbaan werd breeder; evenwijdige railsstreepen splitsten zich naar een rangeerterrein; een goederenloods met Welf gleed/ voorbij; in veerende remming minderde de trein snel Taart, dan schoven de eerste huisbrokken van de stad aan ... de pilaren van een stationskap .. .
,,'t Zal lukken!" riep Wladimir vroolijk naar binnen en dan verdween hij haastig.
De geestehjke tegenover Tah sloeg andermaal een kruis met prevelende hppen, de bhk der half gesloten oogen naar



binnen gekeerd; hij stak het gebedenboek weer in zijn zak, nam zijn hoed en stond op.
Ineens was er dan voor Tali's onthutste oogen een hand, die een strookje papier vasthield, waarop hij zijn eigen handteekening herkende en dan klonk het heel duidelijk:
„Quae nocent, docent, Professor" en eer Tah van zijn verbazing bekomen was, had de geestehjke met een zacht gepreveld „U permitteert dus?" de suite-case gegrepen, waarmee hij vervolgens waardig en rustig de coupé uitstapte.
Een oogenblik had Tab een neiging om op te vliegen en hem na te loopen, maar dan keek hij naar het papiertje in zijn hand.
Er was immers geen twijfel mogebjk!
Een zonderling gevoel maakte zich van hem meester; hij had erg opgezien tegen dit nieuwe avontuur en nu ineens op het onverwachts, was het voorbij.
Hij stond op, voelde het wegzijn van het met zooveel zorg bewaakte ding toch als een leegte; dan snel, hep hij naar het geopende raampje, keek op het perron.
Juist kwam Wladimir weer terug en in de verte, waardig en rustig, schreed de geestelijke, lichtte juist den hoed voor iemand, die den priester groette, dan schoven er andere menschen voor hem en was hij verdwenen.
Tah trad terug in de coupé, zijn hart klopte fel van opwinding.
Wladimir trad binnen met een brandende sigaret in den mond.
„Een sinaasappel en twee bananen!" sprak hij vroolijk, maar dan onmiddellijk de suit-case missend „God. . . waar is ...?"
Tali hield het stukje papier omhoog.
„Die pastoor..." sprak hij, . .. „Quae nocent, docent...!"



XIX.
Mara had wel een klein beetje gejokt, toen ze tegen Hans zei, dat ze alles, dus ook haar ontmoetingen met hem, aan tante Maroesjka had verteld, want in waarheid had ze alleen maar gewag gemaakt van hun eerste avontuurtje.
„Moet U hooren, daar loop ik met Prins en daar rit me zoomaar een man" — ze zei niet: een meneer — „in de koepel. Ik zeg" en Mara zette hier groote dreigende oogen op, „gauw d'r uit, anders zal ik es even mijn vader roepen. En Prins die gromde .. ."
„En ging-ie toen?" had tante Maroesjka gevraagd.
„Natuurlijk!"
„O, gelukkig, want daar loopt tegenwoordig veel slecht volk bij den weg."
Toen had Mara alleen maar geknikt, maar 's avonds had ze aan tante Maroesjka gevraagd om haar weer eens de kaart te leggen en in die kaarten las tante toen, dat er een blonde persoon op Mara loerde, die heel rijk was en over een groot water kwam.
Och en dat was ook precies zoo uitgekomen, maar dan ineens had die vreemde geschiedenis van Logrien heur hartje weer zoo angstig en wantrouwig doen kloppen.
Ze was van Hans weggevlucht, maar 's avonds, toen ze in bed lag, had ze er toch stilletjes om hggen huilen en bedacht, dat ze nu ook geen zuurballen had en dat prachtige doosje met die vreemde dure dingen ...
Dat was eergisteren geweest; nu gisteren was ze toch maar weer op hetzelfde uur naar de bank gegaan en ze had daar gewacht. . . gewacht... tot ze eindelijk heel bedrukt en verdrietig naar huis was teruggekeerd.
Nu was het weer middag; de lucht stond blauw, de vogels zongen en Mara zwierf met Prins zoo'n beetje rond de woning; opnieuw was ze 's morgens naar de bank gegaan en andermaal had ze er gewacht... gewacht. . . met een prop in haar keeltje.. . En die teleurstelling vulde haar gansche hartje



en ze kon niets doen, dan er maar over denken ... denken ...
Op het geitenweitje graasde de ezel.
Mara ging naar hem toe en streelde hem hefkoozend over den kop.
„Hans," zei ze dan, „stoute Hans... je heet geen Hans, leehjkerd... Hoe heet je dan? ... En waarom wil je dat niet aan Mara zeggen?"
Haar stemmetje bhes in het ezelsoor, dat op en neer begon te flappen.
„Je bent een echte leehjke Logrien . . . Weet je dat...? En nu heb ik geen zuurballen ook... Ja, ik ben heel boos op je, Hans ... heve, heve Hans. Maar als je je naam zegt, dan wil ik heel misschien wel weer goed zijn ... Wat? ... Ja, dan kom ik misschien weer naar de bank... Ben ik daar toch al geweest? . . . Gisteren en vandaag? ... O, jee, maar dat was niet om jou ... Dacht je dat? ... Ik heb heelemaal niet meer om je gedacht - -. jij bent Logrien... een echte valsche Logrien ... Of ik van je hou . . .? Nee, nee, nee,... heelemaal niet... ik ..."
Ineens brak het stemmetje in een snik. Prins gromde en scheen lust te hebben om den ezel te bijten.
Mara legde heur handje troostend op zijn kop, wendde zich af van den ezel en ging langzaam terug naar huis.
„Dom vrouwtje, hè Prins?" fluisterde ze. ,,'t Geeft niet hoor... daar kun je soms niks aan doen ... maar ik geef niks meer om hem ... niks ... niks ... Als Logrien weer komt, dan doen we net of we hem niet zien, hè . . . dan loop ik zoo voorbij ... zóó ... moet je kijken, Prins ..."
En ze wierp het hoofdje achterover in den nek en de betraande blauwe oogen poogden fier in de lucht te zien.
„Ja, ik hoor je wel roepen.. . maar ik kom toch lekker niet... ik wil niet en ik kijk ook geeneens ... ik geef niks meer om je ... o, nu wil hij me naloopen ... stel je voor... Wil je wel eens maken, dat je wegkomt, Logrien. .. anders stuur ik Prins op je af.. . Wat...? Hou je zooveel van me ...? Dat zal wel... Ik geloof er niks van ... Waarom



hou je me dan voor de gek met die naam? ... Als je toch van iemand houdt..."
Het stemmetje werd ineens weer heel benepen.
„Prins ..." zei ze dan moeihjk... „Prins ... ik zal je een geheimpje vertellen ... maar als je het zegt. ..!"
Ze trok de hond tegen zich aan, bukte zich naar zijn kop.
„Ik hou wel van Hans ..." zei ze dan met een dikke stem . . ., „ik hou zooveel van Hans ... ik hou ..."
En nu vielen de tranen als groote doorschijnende parelen op den ruigen hondenkop.
Maar ineens bleef Mara staan en keek verschrikt voor zich uit naar de woning; daar hep een dame van den weg het erf op.
Het was mevrouw Romigo, de vrouw van den schilder, die de oude houtvesterswoning had gehuurd. Die kwam natuurlijk weer boter en eieren halen en van hun eigen brood en haantjes bestellen.
Mara veegde haastig haar oogen af.
„Gut... Prins ... Kun je nog wat aan me zien?"
De hond hief den kop naar zijn kleine meesteres en drong zijn zachte hjf tegen haar aan; zoo gingen ze verder.
„Nee, nee, . . . langzaam ... niet zoo gauw Prins ... dan droogt mijn gezicht nog een beetje.. ."
„O, daar is ze al," zei tante Maroesjka, die met mevrouw Romigo stond te praten bij het huis, toen Mara met den Bernardiner aan den halsband, door de kakelende en kwekkende vogels aan kwam stappen.
„Dag Mara!" zei mevrouw Romigo.
„Dag mevrouw," zei Mara en ze legde heur handje in de toegestoken hand van die dame, welke hand altijd zoo heerlijk rook, zoodat Mara nog wel een uur, nadat ze weg was gegaan, telkens nog even aan haar eigen handje snufte en soms Prins ook mee het ruiken, die dan echter verachtelijk den kop placht af te wenden.
Mevrouw Romigo keek Mara even onderzoekend aan, met



toch een lachje in de vreemde, grijze oogen, dan ineens bukte ze zich naar het meisje en fluisterde haar in het oor: „Traantjes?"
„Nee," zei Mara stug en een beetje verschrikt en ze wilde naar binnen gaan.
„Ho, nee, mevrouw moet je wat zeggen!" zei tante Maroesjka dan.
Toen bleef Mara weer staan.
„Eieren en boter, zeker?" vroeg ze dan zacht, maar ze keek mevrouw Romigo nu toch weer aan, ondanks den wat beklemmenden schroom voor den blik uit die grijze oogen.
„Nee," antwoordde die dame dan," vandaag is het heel wat anders. Meneer en ik gaan een paar dagen op reis en nu zou je me een groot plezier kunnen doen, Mara. Wil je?"
Mara knikte.
Ze had toch altijd een groote bewondering voor mevrouw Romigo, ook om de prachtige jurken die ze droeg, al zou ze zelf zoo bloot niet buiten durven komen, maar tante Maroesjka had gezegd, dat alle echte dames tegenwoordig zoo hepen. En ze had ook zulk vreemd rosblond haar, van een heel ander blond dan de vlechten van Mara zelf. Ze had vroeger nooit geweten, dat er zulk haar bestond. Het was net of er over het haar van mevrouw Romigo goudpoeder was gestrooid. En zulke heve fijne hoedjes als ze droeg. En op de schoentjes flonkerden diamanten en je zag het roze vleesch van haar beenen door de ragdunne zwarte kousen zoo maar heenschemeren. En ze was ook altijd heel hef en vriendelijk tegen Mara en ze had ook eens gezegd, dat ze *wou, dat zij de mooie vlechten van Mara had!
„Kijk Mara," sprak mevrouw Romigo nu, „dan moet je zorgen, dat je precies om vier uur bij het huis bent. Hier heb je de sleutel van de voordeur en dan moet je naar binnen gaan en alles eens openzetten, alle ramen, alle deuren, dat het eens goed lucht, begrijp je? En als het dan een half uur heeft gelucht, dan doe je alles weer dicht en dan geef je de



sleutel maar aan tante Maroesjka. Wil je dat voor me doen?"
„Ja, zeker, mevrouw," zei Mara. „Precies om vier uur?"
„Ja .. . of nee, ga maar van huis als het vier uur slaat op den Sperwerhof?"
„Ja. En wanneer komt U weer terug?"
„Overmorgen. Misschien -blijven we ook iets langer weg, maar dan schrijf ik wel even een briefkaart. Dat heb ik al met tante afgesproken."
Tante Maroesjka knikte.
„U en meneer treffen prachtig weer, mevrouw," zei ze. ,,'t Is zeker weer om te schilderen?"
„Natuurlijk en daarom moeten we ook van het mooie weer profiteeren, hè? Nou, dag tante Maroesjka. Wat is dat brood van U toch heerhjk. Zoo kun je dat in de stad niet krijgen, hoor!"
Tante Maroesjka's oogen straalden en ze maakte een knicks, toen ze mevrouw Romigo's aangeboden hand drukte.
„Mara, breng jij me tot aan den weg?" vroeg die dame dan. „Je weet er alles van hè? Die vreesehjke kalkoenen!"
Mara lachte en mevrouw Romigo stak haar arm door dien van het meisje. Tante Maroesjka keek ze lachend en hoofdschuddend na.
Mara was heelemaal niet bang voor de kalkoenen en riep er allerlei kleine scheldwoorden en bedreigingen tegen, toen ze er een paar voorbijgingen.
„Als ik terugkom, breng ik wat moois voor je mee," zei mevrouw Romigo.
„Wat dan?" vroeg Mara.
„Zeg het maar."
Mara schudde het hoofdje en lachte eens. „Ik weet niks."
„Nou, ik zal wel eens zien . .. Zoo, nu ben ik veilig. Dank je wel, hoor. Dag Mara! En precies om vier uur hier vandaan; niet eerder hè?"
„Als het op den Sperwerhof slaat, ga ik."
„Prachtig. Daag .. ."



„Dag mevrouw! Veel genoegen!" „Dankje hoor!"
En mevrouw Romigo ging en stapte vlug den weg af; ze keek nog eens om en wuifde en Mara wuifde lachend terug.
Toen de laatste slag van vier van den toren van den Sperwerhof was weggetrild in de warme zomerlucht, verliet Mara haar huis en begaf zich, begeleid door Prins, op weg naar de oude houtvesterswoning.
Mara hep de larixlaan af en ze maakte een kleinen omweg, door langs de voorzijde van den koepel te gaan.
Daar was ze sedert de eerste ontmoeting met Hans, niet meer geweest. Ze bleef er even kijken. De stoelen, waarop zij en Hans gezeten hadden, stonden er nog net zoo en op het pad vóór den koepel, lag nog een eindje sigaret.
„Ja, Prins . .. hier was het," zei ze met een bedrukt stemmetje en dan ging ze verder.
Ze kwam weldra op den grooten weg, passeerde de bank onder den ouden accasia; ze keeper naar en voelde weer een prop in haar keeltje komen, die, ze maar heel moeilijk wegslikte.
Maar ze stapte ferm door met korte kittige passen en ze keek niet meer om.
,,'t Geeft niet Prins... 't geeft niet..." zei ze zacht, „hij komt nooit meer terug en 't vrouwtje zal hem nooit meer zien..."
Wat verder sloeg ze een boschpad in; daar waren geen herinneringen aan Hans; het was een smal paadje, waar aan weerszijden hooge braamstruiken stonden, die nu bloeiden met witte en roze bloemen. In den nazomer plukte Mara daar korfjes vol donkerblauwe en zwarte vruchten, waar tante Maroesjka heerlijke gelei van maakte en wilde rozen groeiden er ook. Ook die droegen vruchten in den Herfst, kleine oranje bottels, als vogeleitjes, maar die van binnen vol pluisjes zaten. Nu droegen ze een schat van bloemen en knoppen.
Mara plukte er een paar knopjes af en stak die op haar lijfje.



Ze was dit pad in een paar dagen niet gegaan, omdat mevrouw Romigo die dagen zelf de boter en de melk en wat ze meer noodig had, was komen halen.
Het pad slingerde in allerlei bochten door het hooge hout en nergens zag je zooveel konijntjes en eekhoorns en wezeltjes als daar; telkens ritselde er iets weg tusschen de braamstruiken, maar ook telkens haakte daar een doornige tak van een roos of een braam in Mara's jurk of in de dikke vacht van Prins en hoog in de boomen koerden daar overal woudduiven.
Het pad hep tenslotte recht op de houtvesterswoning aan. Dat was een aardig houten huis, dat haast heelemaal schuil ging onder het klimop en waaromheen de wildernis was van den sedert jaren verwaarloosden tuin. In die wildernis vond Mara vaak nog allerlei bloemen, die in het bosch niet groeiden, witte en paarse langsporige akkeleien, bloedroode pioenen en 'n verwarde kluwen Oost-Indische kers met dikke sappige ranken, die zoomaar tusschen de hooge wilde zuring, de brandnetels en allerlei ander onkruid opschoten.
Toen Mara bij het huis gekomen was, dat inderdaad heelemaal gesloten bleek te zijn, haalde ze den grooten sleutel van de voordeur uit haar zak; Prins gromde.
„Stil, jongen ... daar valt niks te grommen, want daar is niemand thuis I" zei Mara.
Ze deed de deur open en trad in de gang; het rook er nog naar koffie en naar iets van gebraden boter en naar sigarettenrook.
„Boe . . ." zei Mara, ,,'t is maar goed, dat er eens gelucht wordt, wat jou Prins?"
Ze deed de deur van de voorkamer open; daar was het donker; zelfs de luiken waren nog niet van het venster genomen, maar een felzonnige luchtstreep door een kier wees genoegzaam den weg. Mara haakte het luik er af, zette het op den vloer en stiet vervolgens het raam open. Dan keek ze de kamer eens rond en ze begon te lachen.
Wat een rommelt



Op tafel waren nog allemaal vuile bordjes en koppen en twee flesschen stonden er, in welker halzen eindjes kaars staken; de was was langs de flesschen afgedropen. En de schilderkist en de ezel, die lag er zoomaar over den vloer. Ja, ja mevrouw Romigo wist wel wat ze vroeg — Eventjes luchten. ..! Maar ze bedoelde: Eventjes alles omwasschen en aan kant doen! En het bed lag er ook nog net zoo bij, als toen ze er uit waren gestapt.
Mara lachte. Dat zou tante Maroesjka eens moeten zien... die zou dadelijk met boenders en dweilen aan komen zetten! Maar als ze nu toch een paar dagen weg bleven, meneer en mevrouw Romigo, dan had dat zoo'n haast niet. Nu maar luchten en het ergste zoo'n beetje ruimen en dan deed ze het netjes weer allemaal dicht! O, zoo. Wat zeg jij, Prins? Ja, jij gromt maar, maar je bent een domme hond, hoor, want de menschen zijn er allang uit. Kom maar . . .
Ze trad de gang weer in naar het achterhuis, waar nog een groote kamer was en de vroegere paardenstal.
Ineens begon Prins te blaffen, hol en dreigend; hij hief de kop naar zijn kleine meesteres en drong zijn hjf tegen haar aan.
Mara lachte en keek verwonderd naar den hond.
„Wat nou jongen? Heb je een muis geroken? Domme, domme Prinsie...!"
De deur van de groote achterkamer was van buiten gegrendeld, de grendel zat hoog en Mara moest een sprongetje nemen om hem er af te schuiven, dan week de deur.
Verwonderd deed ze een stap achteruit. In die kamer brandde hcht.
Voorzichtig keek ze om den hoek van de deur.
Maar dan uitte ze een kreet van schrik.
In die kamer stonden op een tafel twee kaarsen in flesschen te branden en aan de tafel zat iemand.
„Hans! .. ." kreet Mara.
Hans Marody vloog op van zijn stoel; hij zag doodsbleek,
Astrakan 16



keek een oogenblik met een open mond van verbazing naar de verschijning daar in de deur.
„Mijn God! .. . Mara ... jij . ..?" stamelde hij dan.
Ze had de deur nu geheel opengeduwd.
„Hans . . ." herhaalde ze dan, terwijl ze met Prins tegen zich aan op den drempel bleef staan. „Ik schrik van je .. . Hoe kom jij hier? ... Mevrouw Romigo zei, dat er niemand in huis was."
„Mevrouw Romigo . . .?" herhaalde Hans, die aarzelend een paar stappen was nadergetreden en nu even met zijn hand over zijn voorhoofd streek, terwijl hij Mara nog met een wat verwilderden blik aanzag, „Mevrouw Romigo ...? Wie is . . . O, dat is de naam van... Waar ben ik dan?"
„Waar je bent?" herhaalde Mara verbaasd. „Weet je dat dan niet?"
„Nee, ... ik ... e ..." begon Hans verward, met weer dat gebaar aan zijn hoofd.
„Dit is toch de oude houtvesterswoning ..." zei Mara dan, met iets ongerusts in haar blik, terwijl ze terugtrad in de deuropening.
„Op den Sperwerhof?"
„Ja, natuurlijk... Anders zou ik hier toch ook niet zrjn..."
„Nee ... nee, dat is ook zoo ..."
„Je doet zoo ... zoo raar ..." zei Mara. „Ben je ziek?"
„Ziek? ... Nee .. ."
Een storm van gedachten raasde door zijn hoofd. Vlak bij den Sperwerhof was hij dus. Maar waar was de gemaskerde en waar was Jane? En hoe kwam Mara hier?
„Mara," sprak hij en hij had nu weer zijn gewone manier van spreken hervonden. „Waar zijn meneer en mevrouw Romigo op 't oogenblik?"
„Wel... die zijn immers op reis gegaan."
„Op reis? Dus ze zijn weg!" kreet hij verbaasd.
Mara, die even wat naderbij was gekomen, deinsde weer achteruit.



„Weet je dat dan ook al niet?" vroeg ze. „Je doet zoo vreemd ... ik . .. e ... ik geloof toch, dat je een beetje ziek bent«.."
„Nee, Mara, heusch ... ik ben niet ziek. Maar zeg me dan, wat jij bier komt doen ..."
„Wel, mevrouw Romigo is vanmorgen komen vragen of ik het huis een beetje wilde openzetten om te luchten... Maar ze zei heelemaal niet, dat jij er was . . ."
Hans begon nu snel den toestand te doorzien en zon op een aannemelijke verklaring van het vreemde voor Mara.
„O, dan begrijp ik het ah" sprak hij. „Mevrouw Romigo heeft gedacht, dat ik al weg was, dat hadden we. .. e . . . afgesproken, zie je. We zouden allemaal een paar dagen op reis gaan."
„O, dus dan wist je het toch ook?"
„Ja. Jazeker, maar ik was het vergeten."
„Woon je al dien tijd hier?"
„Nee, nog maar een paar dagen."
„Sedert eergisteren?"
„Ja ... 't is vandaag Woensdag, hè?"
„Welnee ... Zaterdag immers ... Wat ben je toch suf. Je weet niks."
Hans schoot in den lach.
„Mara ... ja, je hebt gebjk ... ik ben een beetje suf. Maar dat komt, omdat ik zoo lang heb zitten lezen en dan vergeet je soms alles om je heen ..."
Mara schudde even het hoofdje, dan wendde ze sich om.
„Ga je weer weg?" vroeg bij verschrikt.
„Ja, dadelijk ga ik weer naar huis, maar ik moet nu eerst de boel verder openzetten. Zijn er nog meer logés?"
„Nee, nee, dat denk ik niet," antwoordde hij haastig.
„Kom Prins," zei Mara en dan ging ze.
Hans greep haastig zijn hoed en stok; uit den hoed viel een stuk papier; het was een briefje. Hij raapte het op en las:



U is vrij. Ga terug naar het hotel Centraal in Balto, waar men over uw afwezigheid niet verwonderd is geweest. Bel daar Dr. Moria op en verwittig hem van uw terugkeer. Mijn excuses voor het dérangement. Quae nocent, docent!
Een golf van bhjdschap deed zijn hart bonzen.
Vrij! Hij was dus weer vrij! Goddank... Goddank!
Hij stak het briefje in zijn zak en trad in de gang.
„Mara!" riep hij opgewekt. „Mara . .. waar zit je?"
Hij hoorde zelf den veranderden klank in zijn stem.
„Joe . . ." klonk haar stemmetje, ergens vandaan en meteen trad ze uit een deur. Ze zag hem aan.
„O, ... nu kijk je heel anders ..." zei ze.
„Ja, dat sufferige gevoel is heelemaal over," sprak hij.
„Blijf je vannacht ook weer hier?" vroeg ze dan.
„Nee, nee," antwoordde hij haastig. „Ik ga weer terug naar Balto!"
„Dan moet die kamer van je gelucht worden," zei ze „en je mag die kaarsen toch ook niet laten branden. Dat is zonde." Ze traden nu beiden zijn kamer weer binnen. „Waarom heb je die lap voor het raam gespijkerd?" vroeg ze. „O, zoo maar ... het tochtte ..."
Hij was haar gevolgd, rukte de lap voor het raam weg, haakte het luik af en stiet het raam open.
Het stralende hcht van de volle middagzon stroomde naar binnen, gelijk met de koele buitenlucht.
Hij haalde diep, diep, adem.
Eenige oogenblikken later gingen ze samen langs het smalle boschpaadje terug.
„Je ziet toch bleek, Hans," zei Mara, met een heve bezorgdheid in haar stem „en waarom heb je je niet geschoren?"
Hij lachte even, wist niet dadelijk een antwoord.
„O, ja, maar dat is waar ook," vervolgde ze dan, ineens wat bedremmeld, „je heet geen Hans... dat zou ik haast vergeten."



„Je was erg boos op me, toen je hoorde, dat ik anders heette, hè?" sprak hij.
Ze bepen achter elkaar, wat hem erg speet, maar het pad was te smal om getweeën te gaan.
Prins bèp vooraan, dan volgde Mara en achter haar ging Hans.
Hij keek naar het lieve halsje, dat onder de splijting van het haar in dé twee dikke blonde vlechten, even zichtbaar was; ze gaf geen antwoord op zijn vraag, maar ze knikte.
„En toch heb ik het je zelf bekend, Mara," sprak hij dan, „juist omdat ik tegenover jou niet wilde jokken. Als ik niet zooveel van je hield, dan zou ik er niet zooveel om gegeven hebben, om je wat wijs te maken, maar ik kon de gedachte niet verdragen, dat ik jou bedroog."
„En waarom mag ik je naam dan toch niet weten?" vroeg ze.
„Mara ...," begon hij smeekend en hij poogde heur handje te grijpen, maar ze trok dat haastig terug.
„Je bent misschien wel getrouwd," zei ze dan zacht.
„Nee!"
„Heusch niet?"
Ze keek eensklaps om en het gezichtje stond nu angstigernstig.
„Nee, dat zweer ik je," sprak hij, haar diep en treurig in de oogen kijkend.
„Maar iemand, die zijn naam niet wil zeggen, heeft toch iets te verbergen, wat niet goed is.. . dat kan niet anders," sprak ze.
„Niet altijd, Mara. Toen je van me wegliep, zei je: Logrien! Bedoelde je Lohengrin, de graalridder, die met het bootje aankwam, dat door een zwaan getrokken werd?"
„Hoe weet jij dat?" vroeg ze verrast.
„O, dat is een heele bekende geschiedenis. Maar Lohengrin mocht zijn naam niet zeggen, omdat mj door God gezonden was om Elsa te redden. Dat was een heilig geheim. En Elsa zou ook heel gelukkig met hem geworden zijn, maar ze bet zich opstoken door een heele slechte vrouw, om het hem



tóch te vragen, zoodra ze getrouwd zouden zijn. En die slechte vrouw, die wist dat Elsa en Lohengrin dan ongelukkig zouden worden."
Ze had stil en aandachtig geluisterd.
„Dat heeft tante Maroesjka er niet bij verteld," zei ze dan.
Ze waren nu weer op den weg gekomen.
„Toch is dat zoo," sprak hij.
Ze liep nu weer naast hem en bij voerde haar zonder drang naar de bank onder den accasia en daar gingen ze zitten.
„Maar Mara," vervolgde hij dan, „ik ben geen Lohengrin, want dat was een goed en edel mensch en ik ben maar een gewone man, even goed en even slecht als de meeste mannen. En God heeft mij ook niet tot jou gezonden, want jij hebt mijn hulp niet noodig. Jij bent een hef en braaf meisje, waar iedereen van houdt. Maar toch draag ik een geheim bij me, dat ik aan niemand mag verraden. Ook aan jou niet, mijn heve, heve Mara. Kijk," vervolgde hij ontroerd, terwijl zij hem met haar heve blauwe oogen in stijgende verwondering aanzag, „ik ben zoo bhj, dat ik je dat nu toch nog zeggen kan, want ik hou van je, Mara... ik hou alleen van jou en ik zal ook altijd van je blijven houden, maar na vandaag zal ik je toch nooit meer terugzien en je ook nooit meer spreken . . ."
„Hans ...!" kreet ze plotseling. „Maar waarom dan niet... waarom dan toch niet...?" en terwijl ze haar armen om zijn hals sloeg, „Ik hou immers ook van jou... zooveel... zooveel..."
Hij kon geen antwoord geven; zijn hart bonsde in zijn keel; hij voelde haar gloeiend gezichtje tegen zijn wang en haar lijf je schokken van het snikken.
„Mara..." sprak hij dan moeiehjk ..., „toe, heveling, geloof me, geloof me... je zou zoo diep ongelukkig worden als ik je meenam naar mijn land.. . het is er zoo koud en troosteloos... de zon schijnt er nooit... er zijn geen bloemen ... geen vogels. .. niemand spreekt er een taal, die jij zou verstaan ... niemand zou jou daar begrijpen,... en



voortaan zal daar ook niemand lijn, die mij zal begrijpen . . ."
Ze had zich nu langzaam van hem losgemaakt, zag hem aan met haar betraande oogen, heel lang en zwijgend en treurig en angstig onderzoekend.
Hans voelde dat ook zijn oogen vochtig werden.
„Ja,..." zei ze dan heel moeielijk, „ik zie, dat je niet jokt... Hans... en dan moet je nu ook maar... weggaan... want anders moet ik zoo huilen... ik zal ook altijd van jou blijven houden ... ik heb ook telkens gehuild, omdat je weg was ... en nu zal ik nog veel meer huilen ... om jou ... omdat jij nu alleen naar dat verre land gaat... waar geen zon is en .. . geen bloemen ... en . .."
Haar stemmetje begaf zich.
„Mara ..." sprak hij . . . „mag ik die rozeknopjes van je hebben . ..?" en als ze knikte, fluisterde hij nauw hoorbaar: „Druk er dan een kus op . . ."
Ze deed het met bevende lippen en gaf hem de bloemen.
Dan nam hij haar gezichtje tusschen zijn handen en drukte zijn bppen op haar voorhoofd, heel teer en heel devoot.
Ineens stond hij op.
Verschrikt bief ze het hoofdje, zag hem aan. „Ga je . ..?" vroeg ze nauw hoorbaar. „Ja..."
Zijn gezicht vertrok van inspanning om zijn zenuwen te beheerschen.
„Dag Mara ... dag lieve heve Mara ... ik dank je voor
alles, wat je voor me geweest bent... en wat je me gezegd hebt... ik zal je nooit... nooit... vergeten ... ik ..."
Zijn stem brak in een snik.
En ineens zich omwendend, drong hij haastig door de struiken naar het bekende voetpad en vluchtte.



XX.
„Het zou toch meer dan verschrikkelijk zijn," sprak mevrouw Moria, „als die boosdoener er nu met het geld vandoor ging, zonder Zijn Hoogheid eerst in vrijheid te stellen."
Tab zuchtte en keek zeker wel voor de twintigste maal dien middag op de pendule.
Hij en Wladimir waren dadelijk van den trein weer naar het gastvrije doktershuis gegaan; ze hadden er uitvoerig verslag gedaan van het gebeurde en sedert wachtten ze maar steeds op de komende dingen.
„Tja, het heeft geen zin," had de dokter gezegd, „om nu de straat op te loopen of ergens in de omstreken te gaan toeren, m de hoop Zijn Hoogheid plotsebng tegen te komen. Wij weten zélfs niet bij benadering, uit welke richting hij arriveeren zal. Het is ook volstrekt niet uitgesloten, dat bij per trein of per huurauto komt."
„Misschien zullen ze hem ook blinddoeken," had Wladimir gezegd „en hem dan ergens in de buurt van de stad eenvoudig op den weg zetten."
Maar de tijd verstreek; ze zaten gevieren in de woonkamer bij den dokter en dronken thee en nog eens thee en luisterden en wachtten en kregen hartkloppingen, als er gescheld werd en vlogen naar het raam als er een auto naderde, maar er gebeurde niets.
De pendule sloeg zes.
„Laten we nog eens even de mogelijkheden nagaan," sprak de dokter ,,en aannemen, dat de man met het masker, alias de geestehjke zijn belofte stipt zal houden, dan zou Zijn Hoogheid, als hij ih de buurt van Welf gevangen zat, wat ik heel waarschijnlijk vind, omdat de geestelijke daar ook afstapte, allang met den trein in Balto teruggekeerd zijn."
„Maar zal hij naar Balto teruggaan?" vroeg Wlaólmir. „Is het niet waarschijnhjker, dat hij ineens terugkeert naar de Residentie?"
Tah schudde het hoofd.



„Dan eerder naar München, om zich bij ons te voegen," sprak hij.
„Goeie genade ... dat is ook best mogelijk!" nep de dokter uit! „Daar heb ik niet eens om gedacht. Hij is natuurlijk erg ontdaan door het gebeurde en hij zal een groote behoefte gevoelen, om zoo gauw mogelijk weer in gezelschap te zijn van goede vrienden, met wie hij over alles kan praten."
„En hij weet natuurlijk niet, dat U hier is," zei mevrouw Moria.
„Nee," sprak Tah haastig, „en hij mag ook, althans voorloopig, zelfs onder deze omstandigheden, volstrekt met weten, dat Von Rugi-Reni en ik deze dagen hier bij U geweest zijn, want dan zou bij begrijpen, dat U en uw man wisten, wie Hans Marody was!"
„Dat zal nog een heele toer zijn, om dat geheim te houden! lachte Wladimir.
„Eens zal hij het moeten weten," sprak Tah ernstig.
',Over zessen ... het wordt een drukkende geschiedenis," sprak de dokter wat somber.
Op dat oogenbhk trad na een korten tik op de deur, Janos de kamer binnen.
„Wel?" vroeg Dr. Moria.
„Dokter," sprak de knecht, „zooeven was meneer Marody aan de telefoon . ..'
„Wat...?" schreeuwde Tali opvliegend, zoodat Janos verschrikt achteruitdeinsde en zijn boodschap plotseling afbrak.
„Wat is er... wat is er...?" vroeg dokter Moria haastig. „Professor Tah is familie van meneer Marody. Janos en de Professor had juist gehoord, dat meneer Marody ernstig ziek zou zijn."
„Dat geloof ik toch niet, dokter," sprak de knecht dan. „Meneer Marody verzocht me U mede te deelen, dat hij onverwachts een paar dagen op reis had gemoeten, maar dat hij nu weer in het hötel Centraal logeerde."
„O, dan is meneer dus gelukkig weer beter," sprak de dokter, ,,'t Is goed, Janos."



De knecht vertrok.
„Meneeren, dat is een hartelijke gelukwensen waard!" sprak Dr. Moria, zoodra de knecht vertrokken was op een ontroerden toon en hij stond op en drukte de hand van Tah en van Wladimir, die even geen woord wisten uit te brengen.
„Goddank!" sprak mevrouw Moria, en ze wischte zich even de oogen af. „Ik had eerlijk gezegd, de hoop al zoo'n beetje opgegeven."
„Ik geloof, heve mevrouw," sprak Tah, „dat we in ons hart dat allemaal al zoo'n beetje gedaan hadden... Maar Moria, om zekerheid te hebben, het mocht nog weer eens bedrog zijn, bel jij hem nu nog eens op. Verzin maar iets ..."
„Ja, ja ... doe dat..." riep ook mevrouw Moria, „dat je zelf zijn stem hoort!"
„Met alle genoegen," sprak de dokter lachend. „Maar gaan jullie dan even mee."
Een oogenblik later stonden ze allemaal in de kamer van den dokter bij de telefoon. Moria belde het hótel op, verzocht meneer Marody aan de telefoon te roepen en na enkele oogenblikken sprak hij al.
„Hallo... U meneer Marody?... Ja, met Moria. De knecht heeft me uw boodschap overgebracht. . . Zoo, zoo is U weer terug. Heeft U een aangename reis gehad?"
En de dokter gaf snel het toestel in handen van Tah, die even luisterde met gretige oogen, terwijl er een lach op zijn gelaat kwam, waarna hij den hoorn den dokter weer toereikte.
„Ah juist," sprak deze dan in het toestel. „Nou, dan hoop ik U weer eens gauw bij ons te zien! Bonjour meneer Marody!" en hij legde den hoorn neer.
„Er is geen twijfel aan, bij is het zelf!" riep Tah nog zenuwachtig van bhjdschap en dan lachend tot den dokter, „Maar wat jij zei, klopte heelemaal niet met zijn mededeeling!"
„Waarom niet?"
„Hij vertelde, dat hij alleen maar even terug was gekomen om zijn koffers te pakken en dat hij vanavond weer naar München terugging."



„O, lieve deugd nee, dan zal hij wel denken, dat ik niet goed snik ben," lachte Moria ook.
„Och, wat doet het er toe!" riep mevrouw Moria vroobjk uit. „De arme jongen is gered en al het andere is maar bijzaak!"
„Maar vanavond naar München, wat zullen wij nu doen?" vroeg Wladimir, Tab aanziende.
Deze haalde even met een bedenkebjk gericht zijn schouders op.
„O, ik weet al wat," sprak Wladimir. „Laat mij maar even begaan. Wat is het nummer van het hótel?" „46828," sprak de dokter.
Even later had ook Wladimir Boris blijkbaar aan de telefoon.
„Hallo ... met Wladimir... Professor Tah en ik komen juist hier aan. We zijn aan het station... buitengewoon verheugd dat Uha weer terug is... nee... ah juist.. . We zullen een taxi nemen .. . dan zijn we dadelijk bij u ... ja, ja, natuurlijk . . . we vragen naar meneer Marody ... zeker ... Servus Uha!"
Hij legde den hoorn neer.
„Hij wacht ons," sprak hij dan „en het is goed dat ik hem opbelde, want hij wilde al met den trein van 7.80 naar München gaan."
„He zal meteen een taxi voor de heeren bestellen," sprak de dokter.
„Lieve Hemel, wat een opwindende dingen beleven we met dat prinsje; ik heb er een warm hoofd vanl" zei mevrouw Moria.
Toen Tah en Wladimir door den kellner naar de kamer van den heer Marody waren gebracht en zij binnentraden, rees Boris uit den Chesterfield, waarin hij blijkbaar had ritten lezen.
Zij bogen.
Boris, die zeer bleek zag, reikte beiden zwijgend de hand en noodigde hen met een gebaar uit, om plaats te nemen,



waarna hij zelf ook weer ging zitten, „Tja..." sprak hij dan met een wat stroeven glimlach, „daar ben ik."
„Ik kan U niet zeggen, Uw Hoogheid, hoe verheugd Wladimir en ik zijn," sprak Tab, „nu we weer mogen constateeren, dat Uw Hoogheid zonder eenig letsel aan dit groote gevaar ontsnapt is. We zijn zeer ongerust geweest!"
Boris knikte even.
„Och," sprak hij dan, „eerlijk gezegd, heb ik geen oogenbhk het gevoel gehad, dat ik in levensgevaar verkeerde, maar dat neemt natuurlijk niet weg, dat ik toch heel bhj ben, dat ik mijn vrijheid heb terug gekregen."
„Maar vertelt U ons toch allereerst eens, hoe die ontvoering eigenhjk in zijn werk is gegaan," sprak Wladimir.
Boris deelde in korte woorden zijn ervaringen mede, waarna ook Tah vertelde wat hem en Wladimir alzoo wedervaren was. Waarbij hij echter zorgvuldig vermeed den naam van dokter Moria te noemen. Boris luisterde aandachtig, alleen bij het vernemen van het bedrag van den losprijs schokte hij even op.
„Een millioen . ..!" herhaalde hij dan met een wat bitteren glimlach. „Ik geloof heusch niet, dat ik zooveel waard ben.!"
„Pardon Uw Hoogheid," sprak Tah, die bij die opmerking even verwonderd naar Wladimir keek, „ik weet zeker, dat we het bedrag ook bijeen gekregen zouden hebben, als die bandieten het dubbele, desnoods het tiendubbele zouden geeischt hebben."
„O, daar twijfel ik niet aan," antwoordde Boris, „ik betwijfel het alleen maar of ik niet te duur ben teruggekocht. Maar dat is eigenlijk van minder belang," vervolgde hij haastig en op een anderen toon. „Het verheugt me in ieder geval U, Professor en jou Wladimir hier weer gezond en wel bij me te zien en ik ben zeer erkentehjk voor al de moeite die jullie je om mijnentwil hebben gegeven. Het spijt me erg, dat ik zooveel last en narigheid heb veroorzaakt."
Er viel even een stilte; in Boris toon was een klank ge-



komen, die Tali noch Wladimir daarin nog ooit gehoord hadden. Ook had hij TaU niet getutoyeerd zooals anders zijn gewoonte was, en toch was de wijze, waarop hij het woord tot TaU richtte, geenszins koel of op een afstand; eerder was er de normale hoffelijkheid in van een jongen man tegenover een ouderen in jaren en ervaring.
„En bUjft Uha nog bij haar voornemen om vanavond Balto reeds te verlaten?" vroeg Wladimir.
Boris schudde het hoofd.
„Dat zal nu niet gaan. Waar moet ik naar toe? Men denkt algemeen, dat ik in München zit, dus een terugkeer in de Residentie mag niet zoo onverwachts geschieden."
TaU knikte.
„Maar als Uw Hoogheid het wenscht, dan kunnen we vanavond nog wel een telegram aan den Prins-Regent sturen, dat Uw Hoogheid morgen terugkeert en dan is het eenvoudig genoeg om door een klein persberichtje die vroegere terugkeer voor het pubUek begrijpeUjk te maken."
„Dat is zoo," antwoordde Boris, „en een leugen meer of minder nopens mijn persoon in de pers, doet er ook niet veel toe."
Hij stond plotseling op en lachte wat schrik
„Meneeren," sprak hij dan, „het is bijna zeven uur; ik stel U voor aan tafel te gaan."
„Aan tafel? Maar wij zijn niet gekleed," sprak Wladimir.
,,Dx ook niet," antwoordde Boris, die inderdaad zijn zeer eenvoudig grijs reiscolbertje droeg, „maar de ober zal toch wel geen bezwaar maken, denk ik, om ons te bedienen."
Aan tafel hield Boris het gesprek in een vrij opgewekten en ongekunstelden toon en daar ze geen hinderlijk luisterende buren hadden, reconstrueerden ze nogeens het heele geval, dat trouwens nu doorzichtig genoeg was.
„Dus die houtvesterswoning lag vlak bij den Sperwerhof," sprak TaU verbaasd. „Hoe ter wereld hebben ze mij dan een half uur lang in een auto kunnen laten rijden, eer ik er was?"



„Dat begrijp ik wel," lachte Wladimir, „men heeft eenvoudig in een grooten cirkel gereden en U weer laten uitstappen op dezelfde plaats, waar U instapte."
Tab knikte en lachte ook.
„Ja, dat moet dan wel, " sprak hij. „Maar wanneer hebben die Fischers het hotel hier verlaten?"
„Op den dag van den aanslag," antwoordde Boris, „dat heb ik al geïnformeerd. Ze zijn dien dag nog wel aan de lunch geweest, maar daarna zijn ze per auto vertrokken."
Wladimir knikte wat peinzend.
„En toen is Jane, alias de jonge weduwe, alias het sprokkelvrouwtje, alias mevrouw Romigo met den middagtrein naar München gegaan."
„Natuurlijk," sprak Boris, „en in München is ze zoo attent geweest om een briefkaart, geteekend Hans Marody, bier naar het hotel te zenden met de mededeebng, dat ik plotseling telegrafisch naar München was ontboden, maar binnen een paar dagen weer zou terug zijn."
„Zoodat men over de afwezigheid van Uw Hoogheid heelemaal niet verontrust was," sprak TaU.
„Juist. Maar de meest onverklaarbare figuur van het drietal is voor mij de Oom," zei Boris.
Tab knikte.
„De Oom was de man, die wist," sprak hij, „want noch Jane, noch die Quamp konden iets weten."
„Dan zou die Oom dus relaties aan het Hof moeten hebben," sprak Wladimir.
„Dat is ondenkbaar," zei Boris.
„Ik heb daar zoo mijn gedachten over," sprak TaU. „Zoodra we in de Residentie terug zijn, zal ik dienaangaande zekerheid hebben./Maar nog iets. Wat was dat eigenlijk voor een meisje, dat Uw Hoogheid zoo in argeloosheid kwam bevrijden? Staat die argeloosheid wel zoo vast?"
Boris werd plotseling vuurrood.
„Dat heb ik U toch al gezegd," sprak hij plots wat heftig. „Dat meisje is boven elke verdenking verheven. Ze^ ont-



stelde hevig, toen ze plotseling merkte, dat er nog iemand in het huis was. En bovendien... een onschuldig kind, een..."
Hij onderbrak zichzelf, dronk haastig zijn glas leeg.
„Waar of dat drietal met die kostbare suit-case ergens zou zitten?" leidde Wladimir af.
„Richting Zuid-Amerika," veronderstelde TaU „en daar zal het geld gauw genoeg op zijn."
„Och, zulk soort menschen komen altijd gauw genoeg weer aan geld van anderen, als het hunne op is," schertste Wladimir. „Het zijn per slot van rekening handige drommels."
Boris glimlachte weer.
„O, ik verzeker je; Jane mag er ook overigens wezen," schertste bij.
„Dat weten we wel," lachte TaU. „Hier Wladimir droomt nog eiken nacht van de jonge weduwe!"
„Ze kan ook heerlijk kippen braden," ging Boris op denzelfden luchtigen toon voort. „En ik heb nog zelden betere koffie gedronken dan tijdens mijn gevangenschap!"
„A propos, Uha," sprak Wladimir. „Nu we het toch over de bekoorlijkheden van vrouwen hebben, schiet me nog iets te binnen. Prinses Nasja heeft opgebeld den laatsten avond, dat we in München waren."
Boris gezicht betrok.
„Waarom?"
„Belangstelling en het begrijpelijke verlangen naar eenig contact met Uha. Ik heb er naar gestreefd om Uha zoo goed mogelijk te vervangen. Maar de Prinses vond, dat Uw stem zoo anders klonk. Ik heb dat trachten goed te maken door Hare Hoogheid telefonisch een nachtzoen te geven. Maar het kan geen kwaad, dat Uha dat weet."
„Je bent wel hèèl ver gegaan in je ijver om mij te vervangen," sprak Boris wat strak, „maar ik geef toe, dat het ook een heele moeielijke taak voor je was onder die omstandigheden. Dank je."



Na tafel kostte het Tah weinig moeite nog even tersluiks Moria op te bellen, ten einde hem met de afreisplannen op de hoogte te brengen. Toen bij uit de telefooncel trad, trof bij Wladimir alleen.
„Dat argelooze meisje . . ." sprak deze zacht.
Tali knikte.
„De arme jongen is tot over zijn ooren verliefd," sprak Wladimir. „Ook dat nog! Want verliefd zijn op een argeloos meisje en dan te moeten trouwen met zoo'n scharminkel als Nasja . . . Ik heb razende spijt van die nachtzoen ... Arme, arme Boris!"
„Och, dat gaat wel over," antwoordde TaU, „en er zijn andere duigen, die mij doen gelooven, dat het millioen zijn rente nog wel op zal brengen ..."
Toen dokter Moria dien avond nog een oogenbhk op de sociëteit kwam, nam hij den Hoofdcommissaris, die in zijn eenzame grimmigheid de avondbladen zat te lezen, even apart.
„Meneer Marody zal morgenochtend Balto weer verlaten," sprak hij.
„Zoo, zoo," antwoordde de geweldige. „Dat is een heele rust voor me."
Dokter Moria knikte.
„Dat kan ik me begrijpen. U voelde toch onwillekeurig de verantwoording..."
„Natuurlijk, natuurlijk... en zonder dat iemand het merkte, hield ik toch doorloopend een waakzaam oog op den jongen man."
„Enfin, het is gelukkig zonder incidenten afgeloopen." De geweldige lachte eens. „Tot incidenten zou het nooit gekomen zijn." „Niet?" vroeg Moria.
„Mijn beste Dokter," sprak de geweldige dan. „Ik had in alle stilte zóó mijn netten gespannen, dat om zoo te zeggen, geen enkele beweging van Zijn Hoogheid me ontgaan kon."



„Dat begreep ik," sprak Moria „en daarom vertrouwde ik U het geheim ook toe."
De geweldige knikte met iets plechtigs.
„En het was ook goed, dat U dat deed. In mijn hoede was Zijn Hoogheid volkomen veilig!"
Dokter Moria knikte.
„Ik dank U voor Uw toewijding, meneer de Hoofdcommissaris. Morgen om tien uur is U weer van elke verantwoordelijkheid ontheven."
En de dokter ging en de geweldige hervatte zijn lektuur en keek nog eens grimmig rond in het trotsche bewustzijn, dat Zijn Hoogheid, de Prins van Astrakan, onder zijn hoede in Balto zoo veilig was geweest als een zuigeling op moeder's schoot.
XXI.
Het ochtendblad van de Residentiebode bevatte den volgenden morgen dit Hofbericht:
Naar wij vernemen, zal Z.K.H. de Prins van Astrakan reeds heden, vergezeld van Zijn Gouverneur, Prof. Dr. Sergeï Tab en zijn Adjudant, Wladimir, Graaf Von Rugi-Reni uit München in de Residentie terugkeeren.
Deze wat vervroegde terugkeer houdt verband met het feit, dat Z.K.H. bij zijn kunsthistorische studiën in de Oude Pinakotheek, reeds dadelijk een zoo overstelpende massa studiemateriaal verzamelde en ook eenige zeer opmerkebjke ontdekkingen deed met betrekking tot den nog altijd wat geheimzinnigen, z.g. Meester der Vrouwebjke Halffiguren, dat een tijdelijke onderbreking der reis noodzakelijk werd geacht voor de rustige rangschikking en verwerking der gemaakte aanteekeningen.
Astrakan
17



Op den avond van dienzelfden dag zat Tali in zijn kamer in het Paleis een brief te schrijven, toen de huistelefoon hem stoorde en Boris hem daardoor vroeg of er geen belet was.
„Ik ben alleen, Uw Hoogheid en het zal me een eer en een genoegen zijn U te ontvangen," antwoordde TaU.
Hij wierp even een blik op de papieren, die op het schrijfvlak van zijn bureau lagen, legde haastig enkele stukken weg en schelde dan zijn kamerdienaar.
Het was niet Orsi, die verscheen, maar een andere lakei, die door den Huismeester-generaal was aangewezen om tijdelijk bij den Professor dienst te doen, zoolang Orsi nog niet van zijn verlof was teruggekeerd.
„Ik verwacht dadelijk Zijn Hoogheid hier, dus zet jij die clubfauteuil eens daar en zorg ervoor, dat je dadelijk bij de hand bent, als ik schel, hè?"
„Jawel Professor," antwoordde de man, terwijl bij vlug aan den gegeven opdracht voldeed en dan de kamer verliet.
TaU stak opnieuw zijn lange Duitsche pijp, die uitgegaan was, aan en wachtte; eenige oogenblikken later werd Boris plechtig aangediend en trad hij binnen. Tab boog.
„He ben blij, dat U aUeen is," sprak Boris, terwijl bij plaats nam in den aangeboden fauteuil, „want ik zou graag eens enkele dingen met U wülen bespreken. Verwacht U nog bezoek?"
„Verwachten is het woord niet" sprak TaU, „maar het zou natuurlijk mogelijk zijn, dat er iemand kwam. Wladimir bijvoorbeeld."
Boris, wiens gelaat opmerkelijk ernstig stond, scheen even te aarzelen.
„Toch zou ik het zeer op prijs stellen," sprak hij dan, „indien U in dit speciale geval ook hem belet zoudt geven."
„Zooals Uw Hoogheid wenscht," antwoordde Tab, terwijl hij schelde en dan tot den kamerdienaar: „Ik ben voor niemand thuis; Zijn Hoogheid en ik wenschen niet gestoord te worden."
De lakei boog en vertrok.



„Waar is die andere ... hoe heette de man ook weer... Orsi?" vroeg Boris.
Tah zag hem even aan en glimlachte.
„Vermoedelijk zit die ergens ver hier vandaan in gezelschap van Jane en Quamp," sprak hij dan.
„Gelooft U dat?" vroeg Boris verrast.
Tali knikte.
„Ik ben er vrij zeker van."
„Dus dan zou dat de Oom...?" fluisterde Boris.
„Ja, en ik had daar trouwens al dadelijk eenig vermoeden van. De laatste keer, toen Uw Hoogheid en Wladimir hier bij mij waren en wij de reisplannen bespraken, was het gedrag van Orsi in hooge mate verdacht, al kon ik in de verste verte nog niet vermoeden, met welke plannen hij blijkbaar toen al rondliep. Hij is ongehuwd en zou rijn verlof, zooals hij aan den Huismeester-generaal heeft opgegeven, doorbrengen bij rijn zwager, die in Welf woont. Maar een onderzoek heeft al uitgewezen, dat hij niet in Welf geweest is en dat rijn zwager daar ook heelemaal niet wist, dat Orsi plannen had om bij hem te komen. Wij zullen hem wel niet terugzien."
Boris knikte.
„Nu weet ik ook zeker, dat hij het was," sprak hij dan. „Ik heb een paar maal die Oom geobserveerd, juist omdat het me opviel, dat hij mij zoo in zijn gang en rijn bewegingen aan iemand denken deed, maar ik kon me met geen mogelijkheid voor den geest halen, wie die iemand toch was. Bovendien was zijn gezicht onkenbaar gemaakt door bakkebaarden en een bril en vermoedelijk door een pruik. Enfin, hij is weg en dat is voor het Hof geen verhes. Maar... ik kom over andere dingen praten, Professor."
Tah boog en zette een doos sigaretten op het tafeltje, naast Boris' stoel.
Boris zweeg even, vouwde rijn handen, keek een oogenblik peinzend op zijn nagels, hief dan plotseling het hoofd en zag Tah aan.



„Professor," sprak hij dan wat heesch, „ik ben tegen elke verwachting in, maar ongeveer een week weg geweest, maar in die week heb ik heel veel ervaren en heel veel geleerd. Ik ben niet meer dezelfde man, Professor, die een dag of acht geleden met U naar München reisde."
Hij zweeg even en ook Tah zweeg.
„Ik heb," vervolgde Boris dan, „behoefte U dat te zeggen, om tal van redenen ..."
Hij zweeg opnieuw en Tah zag hem rustig rookend aan.
„Toen ik heenging," sprak Boris, „was ik gewoon de menschen en dingen te bekijken vanuit een hoogte, die blijkbaar kunstmatig voor me was opgebouwd en niemand heeft ooit de tact... of de moed gehad om mij te doen beseffen, dat ik van dat hooge standpunt uit een totaal valsche voorstelling kreeg van vrijwel alle verhoudingen."
„Voor Uw Hoogheid verder gaat," onderbrak Tah op zachten toon. „Gelooft Uw Hoogheid, dat Zij voor het aanvaarden van die reis ontvankehjk was om die eventueele tact of moed te waardeeren?"
Boris sloeg de oogen neer.
„Misschien was ik dat niet... ik geloof..., nee, ik weet inderdaad zeker, dat ik dat niet was," sprak hij dan „en als hetgeen ik daar zei U eenigszins als een verwijt klonk, dan neem ik die woorden terug. Maar er is zooveel in mij omgegaan in deze laatste dagen ... er is me zooveel geopenbaard ... en ik heb ... ja... ik heb zooveel geleden . . . o, niet physiek, maar moreel, dat ik in mijn verbittering daarover misschien wel eens onrechtvaardig ben."
Tah knikte.
„Ik ben uitgegaan," vervolgde Boris dan, „met het nu achteraf gebleken belachelijke voornemen, om mijn aanstaande onderdanen te bestudeeren en ik ben teruggekeerd met de pijnlijke zekerheid, dat ik alleen mijzelf heb leeren kennen. En het eenige wat die zelfkennis me gebracht heeft is.. . schaamte en zelfvernedering . .."
Tah schudde het hoofd.



„Het staat voor mij allerminst vast," sprak hij dan, „dat Uw Hoogheid reden heeft om zich dan over dat resultaat te beklagen. Schaamte is inzicht en zelfvernedering is erkenning en zoowel inzicht als erkenning zijn geestelijke waarden, die het individu nooit verlagen, maar integendeel altijd verhoogen."
Boris glimlachte wat bitter.
„Dat is wellicht de abstracte en indirecte winst van zoo'n ervaring. Maar ik ben nog niet zoover gevorderd, dat ik die kan realiseeren. Ik voel me alleen maar ... geslagen ... getrapt . . . vernederd... en wat het allerergste is, ik voel, nee ik weet nu, dat ik heel mijn voorafgaand leven glimlachend bedrogen en bewust misleid ben! O, nog eens," vervolgde hij op levendiger toon, als Tab een gebaar maakte, „ik bedoel dat niet in de eerste plaats als een verwijt tegen wien ook, maar dat neemt niet weg, dat het feit toch omloochenbaar is."
Boris zweeg en ook Tab zweeg en de stilte bleef eenige oogenblikken drukkend tusschen de twee mannen hangen.
Dan sprak Tab:
„Het onderwerp, dat Uw Hoogheid daar aanroert, is niet nieuw, maar het is van zoo'n teeren en kieschen aard, dat maar weinigen daarover mogen en durven spreken tegenover hen, die het in de eerste plaats aangaat en dat zijn zij, die krachtens een bestaand erfrecht, let wel er/recht, het praedicaat Hoogheid of Majesteit voor hun naam plaatsen. Maar hooge en majesteitebjke eigenschappen van den geest storen zich nu eenmaal niet aan erfelijkheidsrechten of wetten, die wij om utiliteitsredenen maar eens hebben uitgedacht en . . . dwaselijk gedecreteerd. Korter en duidelijker gezegd, die eigenschappen zijn niet erfelijk in den absoluten zin, die wij er aan toekennen. Meent Uw Hoogheid, dat ik hier teveel zeg?"
Boris schudde het hoofd, zonder Tab aan te zien.
„Welnu," vervolgde Tab, „wat bbjft er dan voor een saamhoorigheid, voor een Staat, die een regeeringsvorm aanvaardde, waarin zij bovenaan een Majesteit, bij de Gratie



Gods nog wel, onmisbaar achtte, anders over, dan de veronderstelde erfgenaam dier majesteitelijke eigenschappen, in ieder geval maar te omkleeden met den naam dier beerving?"
Boris knikte zwijgend en keek op den grond.
„Nietwaar? Alleen dan is zij zeker," vervolgde Tab, „heeft zij althans de grootste kans, dat zoowel bij den erfgenaam als bij het Volk, het geloof in die erfelijke Majesteit als een dogma zal blijven kleven. Is dat misleiding?" en Tali haalde zijn schouders even op. „Ik noem het, wat het Volk betreft, bever een noodzakelijke suggestie. Het Volk eischt immers naast zijn brood en spelen ook zijn symbool, zijn zichtbare afgod. Zonder dat laatste, zonder een centraal schitterend punt, waarop het nu eenmaal in oogenbbkken van twijfel of ontmoediging behoefte heeft zich blind te staren, raakt dat Volk, raken alle eenvoudigen van geest, ontredderd en in zoo'n ontreddering bgt de kiem der ontbinding van de orde, daar begint de chaos."
Tali zweeg en Boris zag hem nu eenige oogenbbkken wat somber aan.
„U spreekt over het Volk," sprak hij dan, „maar ik sprak over mezelf."
„Ik sprak óók wel over Uw Hoogheid," antwoordde Tab, terwijl bij Boris strak aanzag, „maar over het Volk in de eerste en voornaamste plaats."
„Dus heeft men terwüle van het Volk," sprak Boris, „mij zoowel ten opzichte van dat Volk als van mezelf, maar steeds een valsche spiegel voorgehouden en er alles op gezet, om mij in een dwaze verblinding en zelfvergoding vooral onkundig te laten van den waren aard van mijn eigen individueel bestaan?"
„Ongetwijfeld," sprak Tab rustig. „En ik schroom ook geenszins te erkennen, dat ik daar zelf heel veel toe heb bijgedragen."
„Zoo .. .?"
Boris ontstelde zichtbaar, terwijl het bloed naar zijn wangen schoot.



„Hottdt U mij ten goede, maar die bekentenis is even oprecht als ... schokkend, om niet te zeggen ontstellend," bracht hij dan wat moeiehjk uit.
„Ontgaat het Uw Hoogheid inderdaad, dat die bekentenis ook getuigt van een zeer groot vertrouwen in en tevens een hulde is aan Haar pas verworven geestesgaven, Haar zelfinzicht en zelfkennis?"
Een lichte ironie was in Tab's toon onmiskenbaar; Boris sloeg zijn oogen neer.
„Dx wil zelfs nog veel verder gaan met mijn bekentenissen," sprak Tab dan. „He wil Uw Hoogheid namelijk niet langer verheden, dat ik mij te Haren opzichte, ernstig vergist heb. Toen ik in den loop der jaren mijn plicht vervulde door Uw Hoogheid maar steeds te sterken in den waan van Haar geërfde superioriteit, hoopte en rekende ik er niettemin op, dat Haar eigen lk wel automatisch een rem zou aanleggen, zoodra die waan den vorm van een belachelijke zelfoverschatting zou dreigen aan te nemen. Maar daarin vergistte ik me."
„lk begrijp, dat die bekentenis ook als een hulde aan mijn verworven geestesgaven bedoeld is," sprak Boris met een bitter sarcasme, „maar U stelt aan die geestesgaven nu toch dadebjk wel zèèr hooge eischen."
Tab glimlachte en er trok een blijdschap over zijn gelaat.
„Dx ben zeer verheugd over die opmerking," sprak hij dan, „want nu voel ik nog met grooter zekerheid, dat ik die eischen zonder eenig gevaar op een nog hooger plan kan brengen. Toen die rem, waarover ik zooeven sprak, dan van nature niet bleek aanwezig te rijn, peinsde ik op een middel, om die kunstmatig aan te brengen. En als bij ingeving ontwierp ik het plan en het kostte mij weinig moeite Uw Hoogheid te suggereeren, dat de idee van Haarzelf uitging, om Uw Hoogheid eenige weken, los van alle Hofinvloeden, op eigen kracht in de wereld te laten rondloopen. Ik schreef aan mijn ouden academievriend dokter Moria ..."
Boris maakte een plotsehnge beweging.



„Dokter Moria ... Dus hij wist?"
En Boris stond op en hep met groote stappen en blijkbaar ten prooi aan een heftige emotie, de kamer op en neer.
„Ja," antwoordde Tah rustig. „Dokter Moria en mevrouw Moria waren beiden in het geheim."
„Nergens ben ik meer gegriefd ... beleedigd en ... vernederd ... dan ten huize van dokter Moria I" sprak Boris met trillende stem.
„Komaan," sprak Tah op zachten toon. „Zou ik me dan waarlijk andermaal ten opzichte van de geestehjke gesteldheid van Uw Hoogheid vergist hebben?"
„Men heeft mij opzettelijk belachelijk gemaakt...!" riep Boris uit.
„Was dat lachwekkende dan in waarheid iets verdienstelijks of iets eerbiedwaardigs?" vroeg Tah.
Boris antwoordde niet; hij bleef staan, met de rug naar Tah toegewend. Dan ineens wendde hij zich om en Tah zag, dat hij tranen in rijn oogen had.
„Het is goed, gaat U verder," sprak hij wat heesch.
„Ik geloof niet, dat ik verder behoef te gaan," sprak Tah. „Het geestelijke proces, dat zich daarna in Uw Hoogheid vDltrok, kan niemand beter doorschouwen dan Zijzelf. Maar ziehier dan nog een laatste bekentenis. Ik heb mij ook vergist, zoowel in de snelheid als in de intensiteit van dat proces. Toen Uw Hoogheid acht dagen geleden heenging, was er zelfs nog geen vermoeden; nu is er het volle weten 1 Het was een formeele evolutie, het was de geboorte van het objectieve inzicht. En elke geboorte doet pijn."
Tah zweeg en ook Boris zweeg en steunde het hoofd met den elleboog op den rand van den fauteuil, waarin hij weer was gaan zitten, terwijl hij somber voor zich uitstaarde.
„En nu ik dan weet..." sprak hij eindelijk, zonder van houding te veranderen, „hoe zal dan voortaan mijn leven wezen ... als Prins ... als Koning...?"
„Uw leven als Prins en Uw leven als Koning," antwoordde Tah, „zal voortaan geen spel meer rijn van den waan, maar



een taak ... een zware . .. misschien een bovenmenschehjke . . . misschien ook een ondankbare .. . maar in ieder geval een doorschouwde, een bewuste taak ..." besloot hij bijna fluisterend.
Boris had het hoofd diep gebogen en beiden zwegen. Plotseling ging de huistelefoon. Tah stond op en luisterde.
„Met Tah ... O, Wladimir, jij ... nee, het spijt me, maar ik kan je op het oogenblik ..." Boris rees eensklaps op.
„Pardon," sprak bij haastig. „Laat hem wèl komen..." Tah zag hem even aan.
„Goed ..." sprak bij dan in de telefoon, „kom maar ... ik wacht je ..." en hij legde den hoorn neer.
„Gaat Uw Hoogheid vertrekken?" vroeg hij dan.
„Ja," antwoordde Boris, terwijl hij nochtans staan bleef met iets onzekers in zijn houding.
„Hans Marody," sprak Tah dan plotseling met ontroerde stem, terwijl hij op Boris toetrad. „Kun je me het leed vergeven, dat ik je heb aangedaan?"
Boris greep Tali's hand en hield die in de zijne; zoo bleef hij even zwijgend staan; zijn lippen beefden en zijn gelaat vertrok tot een pijnlijke grimas. „Bx ... dank U ..." fluisterde hij dan heesch en zich plots omwendend, verbet hij haastig de kamer.
Toen Wladimir even later binnenkwam, stond Tah nog midden in het vertrek en schrok zichtbaar op uit een ernstig peinzen, toen Wladimir's stem klonk.
„Bonsoir," sprak hij dan haastig. „Je zult misschien wel aan mijn aarzeling zooeven bemerkt hebben ..."
Wladimir knikte.
„Boris was bij U?"
„Ja."
„Een ernstig gesprek?" „Een zèèr ernstig gesprek."



„En...?"
wWij zullen ons moeten aanwennen, voortaan anders over Zijn Hoogheid te spreken," antwoordde TaU nog op ontroerden toon. „Hij is een man geworden."
Besluit.
Zoo was dan eindelijk, ongeveer twee maanden na de gebeurtenissen, in de vorige hoofdstukken beschreven, het huwelijk van Zijn Koninklijken Hoogheid, den Prins van Astrakan met Hare Hoogheid, Prinses Nasja van Rabitor, aanstaande.
De vastgestelde datum was 15 September.
De avondeditie van De Residentiebode van 14 September had het volgende bericht gegeven:
Op den vooravond van den dag, waarop onze beminde Troonopvolger, „onze Boris", zooals het Volk hem zoo gaarne noemt, met Prinses Nasja van Rabitor, welke doorluchtige jonk vrouwe de vox populi op een even warmen toon met „onze Nasj" pleegt aan te duiden, in den echt verbonden zal worden, zijn we zoo gelukkig, van hooggeachte en zeer welingelichte zijde, nog de volgende aardige bizonderheden uit het intieme leven van Zijn Koninkllijke Hoogheid en Zijn aanstaande 6emabnne te mogen ontvangen.
Zooals men weet, zijn de beide Vorstenkinderen, na den zoo tragischen dood van onzen beminden Koning Boris VII, — Boris den Goede — en Zijn diepbetreurde Vrouwe, tezamen in het Residentie-paleis opgevoed en van den beginne af aan waren zij onafscheidelijk.
Prinses Nasja, dapper pittig, geestig kind als Zij was, nam steeds ijverig deel aan al de spelletjes, die Boris,



de wildebras, in Zijn onstuimig en vindingrijk knapenbrein, maar verzinnen kon.
Nog spreekt men in het Paleis van de ontsteltenis, toen op een morgen, in de hoogste goot van den Paleistoren, plotseling het aardige figuurtje van den Prins zichtbaar werd, terwijl vlak achter Hem het frêle meisjeslijfje van de onversaagde kleine Prinses zich bewoog.
Wat was er gebeurd? De kinderen hadden vanuit hun speelkamer gezien, dat een muschje tegen den windwijzer van den toren was gevlogen, zich blijkbaar bezeerde en piepend neerstortte in den goot.
Het Prinsesje was in tranen uitgebarsten en die tranen alleen waren al voldoende voor den kiemen Ridder, om dadebjk de levensgevaarlijke expeditie te ondernemen.
Maar ook omgekeerd placht Boris met evenveel toewijding aan Nasja's gehefkoosde spelletjes deel te nemen. Nimmer was er een trouwer poppenvader en nooit zag men een stoere knaap met meer geduld het springtouw draaien, dan Boris het deed voor Nasja.
„Nasjie Goudhaar" noemde Boris Zijn aanvallig speelnootje en Nasja zelf duidde haar kameraadje slechts aan met „Bobby Donkeroog".
Maar Nasjie Goudhaar en Bobby Donkeroog bleven geen kinderen. Zij werd de bevallige, geestige jonkvrouwe metdevoixd'or, welke stem op de Hoffeesten weldra als fijne harptonen boven het brouhala der conversatiegeluiden placht uit te klinken. Hij werd de Prince Charming van het Koninkrijk, de sprookjesprins, de idool van alle Palonische meisjes.
Maar de Jonkvrouwe met de voix d'or en Prince Charming, bleven even onafscheidelijk als de beve Nasjie en de robbedoes Bobby van weleer.
En zoo is het gebleven tot op dezen dag.
Nooit hadden twee Vorstenkinderen elkaar zoo innig en teeder bef als de twee jonge menschen, die dan morgen onder God's oog voor het altaar in onze ouden Kathe-



draal, de ringen zullen wisselen. Wij leggen aan de voeten dezer twee gebenedijde Koningskinderen onze eerbiedige en dankbare Hulde, met de heilbede, dat Zij tot in lengte van dagen het zonnige geluk in Hunne harten mogen koesteren, hetwelk zegenend moge uitstralen over Hun Doorluchtig geslacht, over Ons, Hunne trouwe onderdanen en over ons dierbaar vaderland Palonië.
Prinses Nasja was gekleed door de Hof kleermaakster, onder het persoonlijke toezicht van Haar Doorluchtige moeder, Prinses Xenia, welke laatste, gewapend met Haar face a main, herhaalde malen rond de bruid heenwandelde en Hare Doorluchtige dochter van hoofd tot voeten critisch bekeek.
Maar heel veel was er van Nasja zelf eigenlijk niet te zien.
Op het smalle hoofd droeg Zij de historische, maar wat te breede diadeem, die reeds vele geslachten terug, de bruiden der Borissen bij haar gang naar den Kathedraal plachten te dragen; daaronder was een kapje van geplisseerd zijden tulle, versierd met oranjebloesem, uit welk kapje van achter de meters lange bruidssluier naar beneden golfde.
Nasja's stug, zandkleurig haar, ging onder dat kapje vrijwel geheel schuil, maar de platte doorschijnende ooren lagen er als bleekroze lappen tegen aan. Nasja had, blijkbaar van de drukte en de emotie, dikke wallen onder de fletsblauwe oogen, die daardoor onder de kleurlooze wenkbrauwen wat hol stonden.
De veelal open mond met de groote harde tanden stond, mede door de emotie, een beetje scheefgetrokken. De schrale lange armen waren in witzijden mouwen gehuld en om de forsche mannelijke kuiten spanden de witzijden kousen, die eindigden in de groote, wit satijnen schoenen. De eigenlijke trouwjapon was ook van wit satijn, zonder eenige garneering.
„Eenvoudig en aanvalhg, zooals de Prinses zelf ook is," zeiden de Hofdames.
Boris werd gekleed door den Hofkleermaker, onder toezicht



van den Opperkamerheer-Ceremoniemeester, Baron Strinkól di Pertas.
Boris had zijn hemelsblauwe generaalsuniform aangetrokken, met den hoogen, gouden kraag, de mouwopslagen dik geborduurd met eikenbladeren, Daarbij behoorde een wijde rijbroek en verlakte hooge rijlaarzen met gouden sporen; enorme epauletten trillerden op zijn schouders.
Rechts was over zijn bovenlijf de scharlaken riem met den diamanten spang van de Orde der Gekruiste Zwaarden gelegd, en dwars daaroverheen schitterde de moiré zijden sjerp der Heilige Orde van de Goede Borissen, welke weer evenwijdig bep met het purperen lint der Grootmeesters van de Palonische Tempelieren. Om zijn hals hing de gouden eereketen met het scapulier der Groene Adelaren uit het Oosten en zijn linkerborst was één flonkering van Commandeurskruizen en sterren van buitenlandsche orden. Ten slotte droeg bij ook nog de zware eeresabel van zijn garderegiment met het gevest van den Zilveren Draak.
„We zullen nog enkele dingen beter bevestigen, want Uw Hoogheid rinkelt te veel, als Zij loopt, " sprak de Hof kleermaker.
„Het kleedt Uw Hoogheid overigens zeer krijgshaftig," verzekerde de Opperkamerheer-Ceremoniemeester.
„Krijgshaftig," herhaalde Boris, „dat is ook juist wat het zijn moet, indien men in een kerk het sacrament van het huwebjk gaat ontvangen."
„Ongetwijfeld, ongetwijfeld Uw Hoogheid," sprak de Opperkamerheer-Ceremoniemeester.
De Hofkleermaker knipperde even wat schichtig met zijn oogen, en stak het scapuber der Groene Adelaren uit het Oosten met een veiligheidsspeld vast op de sjerp der Heilige Orde van de Goede Borissen.
„Nu kan Uw Hoogheid onmogelijk meer rinkelen," sprak bij dan.
„Gelukkig," sprak Boris en bij begon langzaam zijn witte handschoenen aan te trekken.



De Residentie was in feesttooi; gansch de weg, die de schitterende stoet van het Paleis tot den Kathedraal zou volgen, was afgezet met soldaten, eerepoorten, politie en vlaggezuilen.
En daarachter stond het volk te hunkeren en waren de corporaties opgesteld met vaandels en banieren; op de daken, uit de ramen en in de telefoonpalen stonden, hingen en kleefden de zwarte menschenkluwen.
Kanonschoten!
Klokgelui!
Daar komen ze!
Een orkaan van juichen en roepen snelde met den stoet langs de b re ede straten.
Er stond een meisje op het trottoir, een meisje met blonde vlechten; ze stond hand in hand met een oude vrouw met een scherp bruin verweerd gezicht, ze waren van ver gekomen, ergens van het land, om dit sprookjeswonder te aanschouwen: een echte Prins, die trouwt met een echte Prinses en ze waren tot heel vooraan op den trottoirrand gedrongen, waar twee vriendelijke soldaten zoo gingen staan, dat ze alles prachtig konden zien.
Ze stonden daar heel lang en ze waren doodmoe, maar ze vergaten die moeheid, toen eindehjk de orkanen van juichende kreten nader kwam.
„Daar komen ze, Mara," zei de oude vrouw, „nu opletten. Het derde rijtuig, daar zitten ze in."
Het blonde meisje voelde haar hartje bonzen van opwinding, de orkaan van juichen beroerde haar al, ze begon ook te juichen; ze juichte voor de politie, die den stoet op steigerende paarden opende, voor het escadron der garde van Zijn Hoogheid, voor het eerste rijtuig met heeren in schitterende uniformen, het tweede, met jonge meisjes in sprookjesachtige toiletten, toen kwamen er jockies op sneeuwwitte paarden, ze telde ze, twee ..., vier ..., zes ..., dan eindehjk was er hét rijtuig vlak voor haar en terwijl het om haar heen daverde van roepen en juichen, zag ze ...



Niemand sloeg acht op het kleine mesije, dat plots een gil gaf en als bezwijmd zonk in de armen van de oude vrouw en maar enkelen zagen, dat er plots iets schokte over het glimlachende masker van den Koninklijken bruidegom, die zeer bleek zag, toen het rijtuig stilhield voor de wijd geopende deuren van den feestelijk versierden Kathedraal, waar een machtig koor het „Treubch geführt..." uit Lohengrin inzette.
Dien namiddag, toen het Gala-noenmaal ten Hove geëindigd was en de jonggehuwden zich hadden teruggetrokken om zich te verkleeden voor de huwebjksreis, trad Boris, die zijn schitterend uniform had verwisseld tegen een eenvoudig reiscostuum, alleen in den tuin achter het paleis.
Hij sloeg den weg in naar zijn garconnière, het aardige paviljoen aan den vijver, met de daarachterliggende oranjerie en het fraaie rosarium.
Hij was er alleen; hij trad de oranjerie binnen; vlak bij de deur stond een spade, hij greep die, trad weer naar buiten en ging naar het rosarium.
Even keek hij speurend rond, dan snel groef bij in den weeken grond een kuil, vervolgens lichtte hij met een zwaren kluit een maandroos voorzichtig uit zijn groeiplaats en zette die naast den kuil.
Dan haalde hij uit een zijner zakken een zijden doekje, waarin een paar verdroogde wilde rozenknopjes waren gewikkeld.
Hij keek er naar en klemde zijn lippen op elkaar.
Dan bukte hij zich en drukte er devoot een kus op.
Hij wikkelde ze opnieuw in het doekje, nam zijn gouden sigarettenkoker, legde het doekje met de knoppen daarin, deed den koker dicht en legde hem onder in den kuil.
Vervolgens zette hij de uitgelichte rozenstruik voorzichtig daar bovenop, drukte de aarde rondom zorgvuldig aan.
Nog even bleef hij staan met gebogen hoofd, zijn lippen prevelden wat onverstaanbare woorden, dan ineens, wendde



hij zich om, ging terug naar de oranjerie, zette de spade op haar plaats en keerde terug naar het paleis.
Op het terras trof hij Tah, Wla&mir en Dimitri, die verrast opzagen, toen Boris daar plotseling de trappen op kwam loopen.
„Ik heb nog even afscheid genomen van mijn garconnière, sprak hij op schertsenden toon.
„Dat afscheid zal Uw Hoogheid wel niet veel gekost hebben, merkte Dimitri met een gbmlach en een hoffelijke buiging op.
„Dankje Dimitri," sprak Boris. „Ik bet er alleen wat verwelkte illusies achter. Meneeren, we hebben elkaar straks al de hand gedrukt," vervolgde hij op opgewekten toon. „Tot weerziens."
Hij knikte nog vriendelijk, terwyl de anderen bogen en ging dan haastig naar binnen.







rwwwwwi