fi^PD#HT^fc|||







hij 's weg en stil nou, so's 'n muis, maar glo mij nou dit 's glad nie pluis, kom, hier is al sij spoor.
Daar hê j'dit al, die muur-papier in repe afgetrek,
geskeur in stukkies, klein en kort, die inkpot, daarop uitgestort, en hij, één zwarte vlek!
Daar val meteens die solder-leer, ja so’s 'n donder-slag! ons loop te hulp met grootste haast, daar sit die kleine vent daar'naas en skater so’s hij lach!
D’is brabbel-praat, d’is woel en val, van ’se morg’ens vroeg tot laat, d'is koppie stamp, en huil en lach so twintig male elke dag, tot basie kooi toe gaat.
Die laaste soentje is van haar wat sorg noch las ooit heug; met mond en pootjes skoon gewas slaap nou klein ondeug, — moeders las, haas skat, haar sorg, haar vreug.
J. F. E. CELLIERS. Uit: „Die vlakte en andere gedigte”.
keer voor = care for. (Pas op, daar!)
HET BREISTERTJE
Mooi Kniertje staat van dag tot dag En breit voor haar deur een kwartiertje: „Voor wien dat paar kousen wel wezen mag „Mijn allerliefste Kniertje?
„Voor wien dat paar kousen wel mag zijn „Voor moêrtje of voor vaartje?”
Zucht dag op dag die bleeke Katrijn,
„Of zijn ze voor Grietjen of Saartje?”



„Wel Krijnbuur! wist je dat zoo graag?
„U wil ik het niet verzwijgen,
„Je bent niet voor niet zoo jentig vandaag,
„Om alles uit me te krijgen.
„Beloof maar dat je ’t niemand zegt,”
Spreekt Kniertje hoe langer hoe zachter;
„De wereld is tegenwoordig zoo slecht;
„Ze zochten er zeker wat achter.
„Die kousen zijn voor me moêrtje niet,
„Ze passen niet voor me vaartje;
„Ze zijn ook niet voor zuster Margriet „Nog minder voor ’t kleine Saartje.
„Ze zijn voor geen oompje, ze zijn voor geen meui, „Hoe hoog of hoe laag ze sprongen;
„Ze zijn niet voor een oude kneu,
„En niet voor een laffen jongen.
„Ze zijn — ze zijn — ze zijn — ze zijn —
„Je zult het maar raden moeten!
„Die kousjes zoo witjes, zoo netjes, zoo fijn, „Ze zijn — voor twee bloote voeten.”
N. BEETS.
Uit: „Dichtwerken”.
WA T E R L A N D
Neem Hollands boer zijn guldens af,
Zijn centen en vierduiten, —
Dan houdt hij nog zijn vette klei En staat er bij te fluiten.
Neem Hollands boer zijn landen af —
Dan houdt hij nog zijn water;
Daar maalt hij toch weer land uit op Wat vroeger of wat later.
Neem Holland al zijn dijken weg En laat het onderloopen —
Geen nood: elk kaasboerinneke Gaat visschersnetten knoopen.



Neem Holland al zijn boomen weg, Zijn wilgen en zijn peppels —
Dan ruischt nog Hollands windezang Door ’t riet van sloot en greppels.
Maar neem je Hollands water weg, Zijn plassen en zijn vaarten —
Dan is mijn land geen Holland meer. Al staat het op de kaarten.
Dan wordt het duin een woestenij. Dan dorren al de weiden,
Dan gaat mijn mooie Holland dood. Omdat het dorst moet lijden. —
JOH. VAN MEURS. Uit: „De Gids”, 1913.
ONDER 'T APPELEN SCHELLEN
De moeder zat app’len te schellen;
Mien huushouwing, docht ze, wordt groot;
Ik heb er genoeg mee te stellen.
Al hét ook mien man goed z’n brood.
Zij zag ze aan de tafel daor zitten,
Zes kienders — ’n aorige trop! —
Die speulden heel zuut met de pitten,
Want ielk had z’n appeltje al op.
Zij zag op hun wengskens 'en kleurtje,
Deur ’t heldere lamplicht bestraold —
Néé, docht ze, gen één bellefleurtje Da daor ien de verte bij haolt.
Toen de oudste, het krullige Mientje,
Veur ielk nog ’en appeltje vroeg,
Gaf ze aonstonds weer een hallef dozientje, „Maor nou,” zei ze, „nou is ’t genoeg!"
Ze had met die zes wat te stellen!
De zurg van ’en moeder is groot 
Toen rustte ze ’en bietje van ’t schellen,
Lei efkes de hand’ien den schoot;



En ’t heuf kwiem vcurover gebogen En ’t schiemerde haor veur ’t gezicht —
Toen viel ’t gordientje der oogen,
Zoo zwaor van den slaop, zachtjes dicht.
Zoo zat ze daor nog gen minuutje,
Of de ondeugden hadden ’t gezien —
Eén lei, st! den vinger op ’t snuutje En fluusterde de anderen wat ien 
En ielk dee de schoen van de vuutjes,
Liep langzaom en stil naor haor toe.
En vroeg dan heel zuutjes, heel zuutjes:
„Zeg, mag ’k nog ’en appeltje, moer’
As moeder dan slaopende knikte,
Alschoon ze niks heurde en niks zag,
Nam ielk da veur jao op — en pikte Een appel — en schoot ien den lach.
B. v. MEURS.
Uit: „Kriekende Kriekske”.
SCHERESLIEP
Schèresliep!
Missen- en schèresliep!
Heurde nie hoe men kreugeltje piept! 1)
Heurde men êrrem hundje nie kreune? k Hè negen dochters en zeuve zeune! Schèresliep!
(Allé, vort hond!)
Schèresliep!
Missen- en schèresliep!
Was er daor iemand die-t’er men riep? Moederke, moet ik oew schèrke nie slèèpe? k Doe-get zo schérp dè ge 't nie kunt begrèèpe! Schèresliep!
(Allé, koest hond!)
Schèresliep!
Missen- en schèresliep!
Eeuwen geleje dè ’k binne sliep!



Zeuventig jaor dè ’k gin pap hè gegeeten! Taagentich jaor dè ’k ’n hemd hè versleete! Schèresliep!
(Allé juu, hond!)
Schèresliep!
Missen- en schèresliep!
Heurde-n-ik iemes die’t er riep?
Moederke, wilde nen botterham smeere?
Heur is: men maog klept den engel des heeren! Schèresliep!
(Allé koest, hond!)
kreugel: kruiwagen.
PIET HEERKENS. S.V.D.
Uit: „D’n örgel”.
JAN VIOOL
Zeg, witte gij nog van Jan Viool, die langs de deure liep, en geurde naor ’n vuil riool en in de schuure sliep?
Hij fiedelde zoo-mar-ongeveerten-naosten-bij wè raok. en hij ha bij schoon en lillek weer ’t viooltje mar aon z’n kaok.
Zeg, witte dè nog van Jan Viool: z’ne kokkerd, rond en rood tot ’t pimpelpeers van rooje kool, — hong nie persies in ’t lood.
Hij fiedelde mar van tierelier en zaogde rauw kris-kras en ie dronk ’n stevig potje bier, as ’t gin jenever was.
Z’n oogen blonken as van glas
en gluurden deur ’n kier 
ze dreven, — as ’t gin snevel was, — ze dreven rond in bier!



Soms denk ik nog aon Jan viool, ocherm, dieën viezen tiep, die geurde naor 'n vuil riool en in de schuure sliep!
Want Jan Viool ha’aaltij lol
en streek mar tierelier 
z’n wange stonden peers en bol van bier en van plezier!
(snevel: jenever).
PIET HEERKENS. S.V.D. Uit: „D’n örgel”.



Mooi Neeltje verschoot van verven,
Haar hartje sloeg zoo luid,
Zij dacht al zoo menigwerven:
„Och! was ik Jan Sijmen z’n bruid!”
Jan Sijmen keek onder haar hoedje;
„Mooi Neeltje, kijk me ereis aan?”
„Wel foei, Jan Sijmen, wat moet je?
Gedraag jou als een man!”
„Moet ik me als een man gedragen.
Mooi Neeltje, liefste mijn,
Zoo zweer ik jou, al mijn dagen,
Dat jij er me wijf zult zijn.”
NIC. BEETS.
Uit: „Volledige Dichtwerken”.
DE CONDUCTEUR
De conducteur zat op den bok Van Amsterdam naar Leiden,
Hij droeg een zwartfluweelen pak,
Met koop’ren knoopen en hij stak Den horen tusschenbeiden.
De conducteur zat op den bok.
Van Amsterdam naar Leiden,
Hij had een zilv’ren plaat op 't hart,
Zijn wang was bruin, zijn haar was zwart, Zijn oog zoo tusschenbeiden.
De conducteur zat op den bok,
Van Amsterdam naar Leiden,
Hij reed, met krasse blessen voor, Halfweg voorbij en Haarlem door,
En zuchtte tusschenbeiden.
De conducteur zat op den bok,
Van Amsterdam naar Leiden,
Hij reed, met maal en horen om.
Door Bennebroek en Hillegom,
En lachte tusschenbeiden.



BART EN ELSJE
Knap Elsje, de wees, poldermolenaarskind,
Was schuw als een visch in den vliet,
Het meisje was mooi en van ieder bemind;
Men vond er haar weerga niet.
Dies riepen de knapen: „Och kruis!
Wat doet ze toch immer in huis!”
Men zag ze maar eenmaal ter week;
In de preek.
Dan kwam ze niet meer in de streek.
De molen lag ver in het eenzame land, ,
Louw Lubbers, haar voogd, was er op,
En zwierf er somtijds een begeerige kwant,
Dien smeet hij wat hards naar den kop.
Dan dacht hij en lachte in zijn baard:
„Hoe veilig zit Elsje bewaard!
„ Zoolang ik, Louw Lubbers, er bin,
Komt de min
Op klompen den molen niet in.”
Daar lag in den vliet tegen avond een schuit En binnen de schuit een gezel,
Hij wierp er zijn dobber en hengelroe uit,
En neuriede, lustig en wel.
Knap Elsje keek uit naar den vliet,
Louw Lubbers zei: „Schaam je jou niet?”
En schoof voor haar lieve gezicht .
Naar zijn pligt,
’t Gordijntje van 't raampje potdicht.
„Oom Louwen! hoe beef ik! Hoe plompelt
[en plast
Het water! De visscher verdrinkt!"
Louw Lubbers kijkt uit, en daar ziet hij den gast Die, krek bij zijn angelkoord, zinkt.
Wat zal hier de molenaar doen?!
Hem redden gebiedt zijn fatsoen. —
Al, wenscht hij hem onder ’t zand:
Met de hand.
Oef! trekt hij den duiker aan land.



„Baas Lubbers, ik dank je mijn levensbehoud Wel laat ik je danken voor meer!
Hens heb ik jou hemelsche nichtjen aanschouwd, Die zoek ik, in deugd en in eer.
Je houdt ’er zoó streng van de straat;
Dies nam ik den hengel te baat.
Mijn rijkdom is groot: tot Mevrouw Maakt de trouw
Knap Elsje; tot Heer maakt ze jou!” —
„Dat lijkt me!” sprak Lubbers. „Een rijkert? Fiat! Top Elsje! — Wat kijk je vervaard! —
Bedank me! — het brengt je tot aanzien in stad Dat ik je zoo streng heb bewaard. —
Wat maakt dat jou oompje nu blij:
Nu is jóu jonk hertje nog vrij! —
Dat komt door mijn waken — Zeg: ja!
Daarmee ga
Mijn zegen jou beidetjes na!”
Knap Elsje was rood als een roos in den dauw, Haar wimpertjes werden bevocht;
Zij wilde wel spreken, maar ’t zieltje werd flauw. Zij vond niet het woord, dat zij zocht.
In 't eind brak ze los in gesnik:
— Louw Lubbers werd wit van den schrik —
„Ik kan niet; mijn hart is verzeid 
Is verzeid ?
Mijn hart is verzeid, aan Bart Veid!
„Bart Veid — Sakker lijzen, je zat achter slot!” „We schreven mekaar door Karoo.
„Den Hond! — Dien vergat ik! — Wat werd
[ik bedot!
Boos Elsje, bedroog je me zoo!” —
„Toen ’k jong bij den meester nog ging,
Was ’t Bart, die mijn plakken ontving.
En vraag wie wil Wat verdriet
Me geschied’,
Bart Veid, dien verlaat ik toch niet!”
Louw Lubbers! Vfat kijk je verbijsterd en kwaad Het nut niet, al wat je doet,



De min legt somwijlen haar edelste zaad In de onschuld van ’t kindsche gemoed.
Dan baat er geen ijzer of steen:
De plant groeit er om- of doorheen.
Geef Elsje aan Bart, tot besluit,
Maar als Bruid,
Je houdt er de klompen niet uit!
De rijkert trok af, nog met kroos in zijn haar,
En bromde: die leelijke prei,
O Holland wat zijn je boerinnen toch raar!
Een schooijer verkiest ze, vóór mij! —
Lang mokte Louw Lubbers van spijt.
Doch wijs werd de man door den tijd.
Toen gierigheid week uit zijn win,
Kwam de min
Op klompen den molen toch in.
Nu maalt er het molentje stadig en snel Voor ’t paartje dat arbeidt en zingt.
Nog dikwijls zegt Elsje: „Bart, heugt je nog wel Dat jij èl mijn plakken ontvingt?” —
Dan zegt hij, en kust haar eens teer:
,,Ja, drommels, zij deden mij zeer! —
Maar nu, in jou lieve persoon,
"Wat een loon —
Och, Elsje, wat ben je toch schoon!”
C. G. WITHUIJS.
Uit: „Onze Muze”.
Sakker lijzen = Oud-Holl. uitroep.
Karro = De halsband van den hond diende voor brievenbus.
Plakken = Op eenige scholen mochten de plakken die door meisjes verdiend werden, in haar plaats door jongens ontvangen worden. De jongen kreeg er dan, van den gullen schoolmonarch nog een of twee boven het in commissie ontvangen getal, voor zijn bereidwilligheid.



PAS VAN DRIE
Daar was eens in een heerenhuis Een rijk versierde zaal;
De stoelen hadden zittingen Van zijde — allemaal.
Op elke leuning stond een kroon, Een kroon van zuiver goud;
De tafel droeg een mozaïk Van zeven soorten hout.
En langs de wanden hing rondom Tapijtwerk, dik en zwaar,
Geweven in een Vlaamsche stad Voor meer dan honderd jaar.
Er was een venster in die zaal,
Dat twintig ruitjes had.
Elk droeg een kleurig wapenschild En was in lood gevat.
Een lang gordijn van bruin fluweel Hing aan den linkerkant.
Met blinkend gouddraad rijk bestikt En franje aan den rand,
Er was een ouderwetsche schouw, Een kroonlijst liep er rond,
Waarop van Saksisch porcelein Een tweetal beeldjes stond:
Een aardig herderinnetje,
Dat, leunend op haar staf.
Een herder, die de dwarsfluit blies. Tersluiks een oogje gaf,
Ze stonden daar al menig jaar Zoo stil, als dat moet zijn, Wanneer je bent vervaardigd van, Blauw-Saksisch porselein.
Toch hielden ze hun deftigheid Alleen maar overdag,
Maar o, wanneer te middernacht. Geen sterveling hen zag!
Des avonds, als de volle maan De boom vóór ’t huis bescheen,



Dan vielen lange schaduwen Door ’t hooge venster heen.
Ze klommen bij de muren op,
Ze schoven langs den vloer.
Ze gleden over porselein,
Kristal en parelmoer;
Ze kwamen en ze gingen stil.
Ze werden eiken nacht Door al wat in de kamer stond Opnieuw terug verwacht.
En &ls ze kwamen, als meteen Van buiten over ’t veld Een klok het uur van middernacht Plechtstatig had gemeld,
Dan klonk er van de kroonlijst af, Opeens een zacht geluid;
Dat was de herder — werkelijk,
Hij speelde op zijn fluit.
Eerst klonk het zacht, zooals de wind. Door ’t voorjaarsloover blaast;
Dan keek de kleine herderin Verlegen en verbaasd.
Maar weldra klonk er voller toon, Een kleine melodie,
En eindelijk blies de herdersknaap Verheugd den Pas van Drie!
Het slanke herderinnetje Nam vlug haar kleed bijeen.
Zij streek haar krulletjes op zij, Bewoog het linkerbeen.
En na een kleine aarzeling,
Werd sierlijk, vlug en net,
Het witte muiltje met den strik Een pas vooruit gezet.
De herder blies maar lustig voort, Wie zag er mooier kans?
Het kleine herderinnetje Bereidde zich ten dans.
Ze trippelde den schoorsteen langs Ze stapte heen en weer,



VERZEN
VAN LIEFDE EN SPOT
DES ZANGERS MIN
De morgendamp hangt over ’t veld En kleurt den herfstdraad wit Voor ’t venster op de Hoogewoerd Een minnedichter zit.
Een dichter, die gewoon is om,
Na d’afloop van ’t ontbijt,
Een lied te tokkelen op de harp,
Zijn liefje toegewijd.
Niet, dat hij een echt liefje heeft;
Hij stelt het zich maar voor,
Dat doen de minnedichters meer; Daar zijn ze dichters voor.
Ook nu weer is hij aan den gang, Ook nu weer zingt de snaar Zijns instruments een minnelied,
Zoo zoet, zoo wonderbaar.
„Als ik U staar in ’t blauwend oog, O Mina, Mina mijn,
Dan krimpt mijn jong studentenhart Ineen van minnepijn.
En drinkt mijn oor Uw zilvren stem, O Mina, Mina mijn,
Dan zet zich dat studentenhart Uiteen van minnepijn.
En proeft mijn mond Uw liefdekus, O Mina, Mina mijn,
Dan berst datzelfde jonge hart Vaneen door minnepijn!”
Nauw sterft de laatste harptoon weg Dier englenmelody Of raatlend rijdt de diligence Naar Woerden ’t huis voorbij.



De jongling werpt zijn dichtersblik ’t Raam uit en ’t rijtuig in.
En hemel, hoe toevallig, juist! in ’t oog van een Friezin;
Van een der liefste meisjes uit Die landstreek, „in wier lijn”
Reeds Starter heeft gezongen dat „De schoonste vrouwen zijn”.
’t Oorijzer fonkelt bij het licht
Eens lucifers, dien vlak
Voor ’s dichters huis een passagier,
Die rooken wou, ontstak.
Maar meer dan goud, meer dan ’t juweel, Op ’t blanke voorhoofd, gloeit Haar oog, dat als met tooverkracht Des zangers blikslag boeit.
Het hart hem zet in laaie vlam En, met een rauw „o jé!”
Met harp en al hem sneersmijt op Zijn dichterscanapé.
Want ja! het is dat zielvol oog,
Dat in den laatsten tijd
Hem voor den geest stond, als hij zong
Na d’afloop van d’ontbijt.
’t Is de verwezenlijking van Het lieflijk droombeeld, dat Zijn ziel zich had geschapen, die Daar in dien wagen zat.
O zoete smart! o smartelijk zoet,
Zoo leeft dan die hij mint,
Maar wie staat borg, dat hij haar ooit Op aarde wedervindt?
Want, lacy, eer van d’ergsten schrik De jongling is hersteld,
Is reeds de diligence met De schoone heengesneld.



Wat zal hij doen? Naar Woerden gaan? Desnoods nog verderop Tot weer zijn oog haar oog ontmoet Zijn hart haar harteklop?
En, moet het, dwars door sneeuw en ijs Naar Frieslands harren grond Haar volgen, tot zijn dichterswang Den kus voelt van haar mond?
Hij aarzelt — neen, hij aarzelt niet — Tenminste niet heel lang ’t Verloorne zoeken — da’s geen werk Voor zonen van den zang!
Maar treuren om ’t verlorene Met roerend-teer gekweel En hout- of tortelduifgekir Dat is des zangers deel!
De daad is proza, maar de klacht
De traan is poëzy
Zoo vaar dan heen, o Mina mijn,
En gij mijn hart, breek vrij!
En als de morgenzon weer gloort,
Zit hij aan 't vensterglas,
En wacht de diligence en schreit Een brakken tranenplas.
En als de diligence passeert Dan grijpt hij woest de snaar Der harp en heft een klaagzang aan Zóó allerijselijkst naar
Dat niet slechts menig passagier In droef gepeins verzinkt,
Maar dat de conducteur zich zelfs Een traan uit de oogen pinkt.
,,Kent gij het land”, zoo zingt hij, „waar De kleiaardappel groeit?
Waar trouw aan vorst en mannenwoord En waar de veeteelt bloeit?



Kent gij het land, waar Mina toeft?
Kent gij het wel? Daarheen Daarheen richtte ik 200 eeuwig graag Geliefde, ’t linkerbeen!
Kent gij het huisje?” zingt hij weer „Op palen rust zijn dak,
En Friesche schoonen bieden U Een smakelijk gebak,
En zien u aan, en vragen u Een glaasje pons. Daarheen Daarheen richtte ik zoo eeuwig graag,
Geliefde, ’t rechterbeen!” enz.
PIET PAALTJES. Uit: „Snikken en grimlachjes”.
JONKER KREKEL VAN KLAVERGEM
Jonker Krekel van Klavergem ging uit op avonturen;
Zijn harteken zat er erg in de klem!
— ’t was in de schemeruren.
Daar zet hij zijn sjirpende beenen in gang daar slaat hij de maat en begint er een zang, en was ’t al geen Schumann, toch duurde ’t vrij
[lang!...
Jonker Krekel van Klaver gem ging uit op avonturen.
Onder de klaveren, tusschen ’t gras waarover de windjes dansten,
Jonker Krekel verwonderd was, dat er zooveel sterrekens glansten Het pinkelde, winkelde er, al-overal, in bosch en veld, langs gracht en wal, duizend duizenden in getal; — onder de klaveren, tusschen 't gras, waarover de windjes dansten.



Jonker Krekel van Klavergem wou graag wel een sterreken winnen! Slepende-sliepende klonk zijn stem: „Goudlichteken, wils du beminnen!”
Zij pinkten alhier, zij pinkten aldaar.
Zij lonkten zoo hel en zij vonkten zoo klaar, „Och, zoo er de schoonste de mijne waar!" Jonker Krekel van Klavergem wou graag wel een sterreken winnen!
Van onder een donkeren wilgen tronk, liet zacht gefluister zich hooren,
’t Was één van de lichtjes, dat tegenzong: „Jonker, kan ik u bekoren?”
Ik vonkel en flonker in klaargouden dracht!
Ik slaap aan Uw zijde en verlicht U den nacht! Ik heb U reeds weken en maanden verwacht...” Van onder een donkeren wilgentronk, liet zacht gefluister zich hooren!...
Maar toen aan de kimme de morgen blonk en van ’t wiegende-wagende loover de gloeiende zonne droppels dronk, wég was des bruidjes getoover!
Heer Krekel, ontwakend, wreef de oogen zich uit: afschuwelijk een worm was de blinkende bruid met slijmerige oogen en rimplige huid!...
Jonker Krekel van Klavergem de glimworm had hem bedrogen!
Ha!
POL DE MONT.
Uit „Lentesotternijen”.
EEN OUD BESTEVAERTJE, MET EEN * JONG MEYSJES
L. O Jannetje mijn soete beek!
Ey lieve blijft wat staen!
J. Wat schortje, seght jy ouwe geck lek raetje laetme gaen.
L. Al ’t geldt dat ghy hier leggen siet.
Dat is voor U alree.



J. Wegh kael-kop, ick en soeck U niet,
Dat jy soeckt, soeck ick mee.
L. Van landen, zanden, geit en goed Soo ben ick machtigh rijck.
J. Dat acht ick niet, o suffe bloed!
Ick wacht na mijns gelijek.
L. Het goed is ’t daermen wel of vaert,
Dus Meijsjen weest gedwee.
J. Ghy zijt mijn al te oudt bejaert:
Dat jy soeckt, soeck ick mee.
L. Och kijntjen geefje mijn een soen, lek geefje al dit geit.
J. Dat sal ick wel een jonger doen,
Al gaf hy niet en spelt.
L. Gelooft, Lief, dat ick u versoeck Ter eeren en ter Ee.
J. Wegh, wegh, wegh Hansjen hangebroeck; Dat jij soeckt, soeck ick mee.
L. Ick sel jou koopen watje lust,
En doen wat jij gebiedt.
J. Ey Lammert Vaertje houdtje rust,
Want jy en dientme niet!
Waer jy maer twintigh jaren oudt, Misschien of icket dee.
Maer nou so zijdy oudt en koudt,
Dat jij soeckt, soeck ick mee.
Dat is een Lansjen na mijn sin,
Vol vrolijekheyd en vreught,
Die ick niet om sen goet bemin,
Maer om sijn jonge jeught.
U krachten die zijn oudt en af,
Dus laetmen in mijn vree;
En vrijd geen Vrijster, maer een graf;
Dat jy soeckt, soeck ick mee.
L. Mijn dochter laet dees mellick-muyl,
En neemt een deftigh man.
J. Och nam ick sulken ouwen uyl,
Wat raed ging my dan an?



Der vorsten grootheid in deze eeuw Is wanklend en kortstondig De volken willen geen voogdij Maar zijn sinds lang reeds mondig;
Zij brullen iedren koning toe:
„Verscheur Uw strenge wetten,
Of anders schrijven we op Uw troon,
Het woord — Retourbiljetten!”
Maar ’t zij men heer of dienaar is,
Of rijk of arm geboren
Geen sterveling kan ’t lot ontgaan
Bij d’afreis hem beschoren.
Zoo menig reisplan lacht ons toe Doch — dat we er steeds op letten,
De levenskaarten duren kort 
’t Zijn maar Retourbiljetten!
D. F. VAN HEIJST.
Uit „Onze Muze”.
BOUTADE
O land van mest en mist, van vuilen, kouden
[regen,
Doorsijperd stukske grond, vol killen dauw en
[damp,
Vol vuns, onpeilbaar slijk en ondoorwaadbre
[wegen.
Vol jicht en parapluies, vol kiespijn en vol kramp!
O saaie brij-moeras, o erf van overschoenen Van kikkers, baggerlui, schoenlappers, modder-
[goon.
Van eenden, groot en klein, in allerlei fatsoenen. Ontvang het najaarswee van uw verkouden zoon!
Uw kliemerig klimaat maakt mij het bloed in de
[aderen
Tot modder; ’k heb geen lied, geen honger,
[vreugd noch vree,



Trek overschoenen aan, gewijde grond der
[Vaderen,
Gij — niet op mijn verzoek — ontwoekerd aan
I de zee.
DE GÉNESTET.
RESTAURANT-AVONTUUR
’k Zat dezen noen weer smullend in mijn
[restaurantje;
Potage tomates en pommes purée met poisson
[frit!
’t Was binnen koel, maar buiten blaakt’ een
[zonnebrandje.
En in 't halfduister rook ’t naar Shell en
[Cheramy.
Terzelfdertijd zat ’k in de krant mijn geest te
[spijzen:
Een moord langs hier, een sub-sub-subcommissie
[daar,
Mariene in „Dream of Dreams’’, cartels van
[naft’ en ijzer.
Paleizen op d’Amoer, en oorlog in Haggar!
En ook mijn hart mocht deelen in die voedings-
[zonde:
De radio brulde glanzende serieën blues,
— Poema, Regentropfen, Le plus beau tango
[du monde
En tea for two, en heel de doos verbeeldings-
[roes!
En al die voedselsoorten van divers’ étage Vloeiden, in een zoo magnifieke cocktail saam. Dat d'oude wildeman in mij met vuur en rage Weer zingen ging van Rosé Mary en krijgs-
[ alaam.
En ik met zwier mijn campingdolk trok uit zijn
[schede.



— Tot schrik van een zeezandblonde creatuur, — Om 'n stompje potlood aan te punten en er mede Mijn watts t’ontladen in dit vers van avonduur 
JOHAN DAISNE. (ps. Dr. H. Thiery) Dietsche Warande en Belfort.
DE BIECHT Anekdote
’t Werd Paschen; alles ging ter biecht,
In, ’n weet niet welke stad;
Waar Pater, ’k weet niet wie, den trek,
Der meeste meisjes had.
„Mijn Vader,” hief Thereesjen aan,
„Ik draag nu ’t haar gekapt,
En heb mij sedert dag aan dag,
Op de eigen fout betrapt.
’k Hoor overal hoe schoon ik ben!
Dit brengt mijn hoofd op hol;
'k Weerstond den hoogmoed vruchteloos En draai mij als een tol.”
„Foei, foei! Maar zeg eens, bent ge rijk?”
„Och neen, als ieder weet,
Mijn jonger zuster is ’t alléén;
Die erfde van haar Peet.”
„Welnu, zoo heb geen zorgen meer.
Uw hoogmoed zal vergaan.
Wanneer men om Uw zuster komt,
En U, schoon Kind, laat staan.”
A. C. W. STARING.
Uit: „Volledige werken”.



DE KIKKERTJES
Twee kikkertjes op een hekkie; Kwikke-kwakke-kwekkie.
Een ooievaar stond op een steen,
En hield een kikker bij zijn been.
Dat was een spekkie naar lepelaars bekkie, Maar o kwikke-kwakke-kwekkie.
Daar kwam een jager langs de sloot.
Die — pief-paf-poef! — schoot lepelaar dood.
Dat was spekkie naar jagertjes bekkie,
Maar o kwikke-kwakke-kwekkie.
Juist toen hij lepelaar pakken wou Sprongen twee kikkertjes over zijn mouw.
De kikkertjes sprongen in de sloot,
En jagertje schrok, viel, verdronk en was dood.
Dat was spekkie naar kikkertjes bekkie.
O kwikke-kwakke-kwekkie.
ALBERT VERWEIJ. Uit: „Verzamelde Gedichten”.
DE ZEVEN BOEVEN
Een koning en een diender,
Die gingen samen wand'len,
De diender knoopte zijn handschoen dicht, De koning at amand’len.
Zij kwamen aan een groot, groot bosch. Daar zaten zeven boeven,
Toen zei de koning: diender, sluit Die boeven in de schroeven.
Toen zei de diender: Sire, ik heb Geen schroeven, maar wel touwtjes,
En de koning: doe het daar dan mee,
Maar doe het asjeblieft gauwtjes.



Kijk! fijn! Een ruizekornerkik! Een ruizecenterhalf! Hij is een ruizesloome vent, en hij een ruizekalf, Hier koop je voor een ruizeschijntje een
[ ruizesantekraam
En wor’je voorgesteld dan zeg je: „ruize-
[aangenaam!”
Is ’t zonnig zomersch, vriest het, stormt het,
[pletst de regen neer, Je zegt in elk van die gevallen: „Wat een
[ruizeweer!”
Wie helpt? ’k ben er vlak ruizevoor, we zullen
[’t ’m ruizelappen
Dat ruizelamme ruizewoord er ruize uit te
[trappen!
CHARIVARIUS.
Uit: „Ruize-rijmen”.



Voorts zijn er tenminste nog twéé Polen,
En verschillende mijnen voor goud en kolen,
En hier en daar een vulkaan,
Die iemand, die ’t niet zien kan, verstomd doet
[staan.
En de groote zandwoestijn,
Waar geen ordentelijk reiziger op zijn gemak
[kan zijn.
Behalve kameelen en enkele boomen,
Die er van hun vroegste jeugd reeds gewend
[zijn te komen.
Dewijl ik bij deze eerste les van uw geduld
[niet te veel wil vergen. Zal ik nu nog maar alleen gewach maken van
[de bergen
Die her- en derwaarts verspreid zijn over
[onze ondermaandsche aard. Ofschoon de ontmoeting van een her-berg
[doorgaans het meeste genoegen baart, Ik zeg, ontmoeting; doch dit is maar bij manier
[van spreken,
Want dat een berg zou wandelen is mij nog
[nimmer gebleken.
Of hij moest het hinkende doen, dat ging
[misschien nog goed, Want volgens van Wijk Roelantszoon en Cuvier [heeft een berg toch altijd een voet, Maar anders blijft het bij ’t geen de geologen
[van ouds beweren, Dat Mohamed wel naar den berg, maar deze niet [omgekeerd naar Mohamed kan avanceeren, Naast een berg vindt men in den regel een
[vallei of dal,
Dat er het omgekeerde van is, en daarom
[doorgaans ook lager wezen zal, Zoo’n dal heeft in ’t algemeen vrij wat meer
[waarde
Dan zijn buurman de berg; ja de dalen zijn
[eigentlijk ’t vette der aarde. En een berg is inderdaad.
Zegt Le Duc, niet veel meer dan de graat;







TOONEEUFONDS ONS LEEKENSPEL BUSSUH



VROOLIJKE
GEDICHTEN
VERZAMELD
DOOR
KEES SPIERINGS







1
BIJ DE VROOLIJKE GEDICHTEN.
Vroolijke gedichten zoeken in de Nederlandsche letteren, lijkt op bramen zoeken in vroegAugustus. De zon heeft ze nog niet gerijpt en zoo schijnt het ook dat de zon in Nederland nog te weinig venster en hart der dichters is binnengedrongen, om hen blij en vroolijk te stemmen.
Toch, hier en daar, schijnt een straaltje te zijn gevallen, al is de braambes dan niet ten volle gerijpt.
Er zitten nog hier en daar groene en harde
pitjes. Doch die spuw je maar uit In ieder
geval, iets rijps, iets sappigs, iets smeltends heb je dan toch.
Haal zóó uit de gedichten die volgen ook het rijpe en zoete, en neem de zure en wat harde pitjes maar op den koop toe.
KEES SPIERINGS.







VERZEN
VAN BLIJHEID EN GELUK
KINDERDANS
Tusschen de dennen dansen kind’ren, voeten bewegen er, rank en vlug.
Later, wanneer het licht gaat mind’ren komen zij zingende terug.
Keer — om dan — terug.
’s Avonds komen wij zingend terug.
’t Schemert er blauw van boschviolen,
’t vlamt er van rosse zwammen omheen. Argeloos dansen zij: verscholen sla ik het gade, schuw alleen.
Keer — om dan — terug.
’s Avonds komen wij zingend terug.
Over de gladde dennennaalden glijdt hun luchtige, lichte pas.
Dit is wat ik mij eens verhaalde,
’t sprookje dat ik vergeten was.
Keer — om dan — terug.
’s Avonds komen wij zingend terug.
Schertsende wuiven zij en groeten, neigen en wenden zich weer af, wiegelend spel van stille voeten, heen en weder, en op en af.
Keer — om dan — terug.
’s Avonds komen wij zingend terug.



Zwenken en dan weer verder zweven, eindelijk sluiten zij in een ring.
— Waarom laten wij los in het leven, worden wij elk een zwervend ding?
Keer — om dan — terug.
’s Avonds komen wij zingend terug.
Ver op den weg zie ik ze verdwijnen, er fluit al een merel voor den nacht.
„Zoo gij niet wordt als deze kleinen,1 ruischte het door de dennen zacht.
Keer — om dan — terug.
’s Avonds komen wij zingend terug.
Uit „Kruistochten”
ANTHONIE DONKER.
ZATERDAGAVOND
’t Was op een Zaterdagavond na ’t sterven van de zon, toen reeds de nacht haar webbe al over ’t aardrijk spon 
Het koeltje speelde in ’t loover, het kloosterkloksken lood, en ’t maantje door ons vensterken zijn eerste droomlicht goot.
't Was op een Zaterdagavond, en moeder zat gereed, gereed om ons te wasschen lijk ze alle weken deed.
Zij zat daar bij het kuipken — wij waren nog zoo kleen van ’t minste tot ’t oudste, zij waschte ons een voor een.



1
En moeder zong een liedje uit haren kindertijd:
„’t Zal morgen Zondag wezen, als ge allen brave zijt.”
En toen wij schoone waren dan, drukte zij een zoen op onze roode kaken lijk alle moeders doen.
En dan, tdan nam zij ’t minste op haren moederschoot: en t vouwde zijne handjes lijk moeder 't hem gebood.
En moeder las ons luide zooveel gebedekens zoet, en wij, wij zeiden achter:
„Maria, wees gegroet.”
En de Engelkens daalden suizelend in onze woning neer, zij kwam om onze beêkens te voeren naar den Heer.
En moeder leidde ons boven als ’t beêken was gedaan „toe, moeder, geef een kruisken eer wij naar bedde gaan.
Een kruisken, haast u moeder, onze oogskens zijn zoo möe;” dan deelde zij de kruiskens en gaf een kletsken toe.
Zij dekte ons in ons beddeken, en nog een laatste zoen, — en dan, wij sliepen schoone, als brave kinders doen.
En toen wij in bedde waren, daar daalde van omhoog een Engelke uit den Hemel met zoet en lachend oog.



En wij, wij kleinen droomden van ’t Engelken, wit en blauw, met lichte gouden vlerken dat bij ons waken wou.
O schone Zaterdagavond toen moeder zong verblijd:
„’t Zal morgen Zondag wezen als ge allen brave zijt.”
ALFRED WEUSTENRAAD.
DE DIJK
Tusschen de Betuwe en tusschen de Veluwe Daar lag de dijk door het waterig land Als iets, waaraan niets was te veranderen: —
De koeien en de kikkers aan de’ eenen kant,
En de zilveren visschen aan de’ anderen.
Zoo bleven zij ieder in hun element,
Daar was dan ook ieder al aan gewend Daar tusschen de Betuwe en tusschen de Veluwe.
En onder aan den dijk daar glommen de
[blommen: —
Die zwierden en tierden maar overal.
Die stonden te bloze’en te bloeien.
Die knikten en knakten, en die lachten maar al Om die klapperdekakkende koeien.
En de koeien, die tilden hun steerten op En zagen nadenkende uit hunnen kop, —
Ja, ónder aan den dijk daar glommen de blommen!
En óver den dijk daar floten de booten: —
Die toerde’en ploeterden door de rivier.
Die waren geweldig aan ’t sleepen,
En hadden een onfatsoenlijk pleizier In de deftig zeilende schepen —
Die hielden zich quasi wat achteraf Maar eigenlijk legden ze ’t leelijk af,
Ja, óver den dijk daar floten de booten!



1
En benëde’aan den dijk daar had je ’t stadje: — Dat lag daar zoo kluchtig, zoo klein en zoo rein Als was 't maar een hapje, een stapje —
Dat kon eigenlijk wel eens niet anders zijn Dan een echt Hollandsch schildergrapje!
Maar van den toren is dat niet gezegd,
Want de ouwe toren was zeker echt! —
Ja, benede’aan den dijk daar had je ’t stadje!
En bove’op den dijk daar voeren de boeren: — Die holderdebolderden over den dijk In hossebossende sjeezen —
Die reden hun glanzende peerden te kijk En heur wijf in hun Zondagsche wezen,
En die klapte’hunne zweep en die dachten maar:
[„krak"
Hoort gij de rijksdaalders wel in mienen zak!”
Ja, bove’op den dijk daar voeren de boeren!
C. S. ADAMA v. SCHELTEMA. Uit: „Eenzame Liedjes”.
KLEIN-ONDEUG
Klein ondeug, moeders sorg en skat, haar lus, haar las, haar vreug; hij vroetel hier, hij snuffel daar, hij pluk die heel huis deurmekaar, keer voor daar! — liewe deug!
Te laat, — daar gaat die koppie al, en stukkend op die vloer;
Knor jij hem — jij krij knor terug, of nijdig smijt hij ’m op sij rug, en trappel fluks tamboer.
Hij ’s kort — kort bij die waterbak, al jaag jij ’m twintig-maal; jou sondag-stewels krij hul bad, dan is ’t weer die arme kat, wat jij daar uit moet haal.
Al trippe-trap, die mure langs kan jij sij stappies hoor;



VERZEN
VAN LIEFDE EN GELUK
EEN NIEUW LIED VAN EEN MEISJEN EN EEN SCHIPPER
’t Was ochtend; een Meisje ging wand’len aan
[strand;
Een Bootje, dat vlagde, lei reê;
En straks was de vriend'lijke Schipper ter hand. Die sprak: „Schoon Kind! wilt gij mee?
’t Is het regte getij om te varen,
Nu de morgenzon glanst op de baren.
Grijp moed, schoon Kind, en vaar mee!”
Het Meisje, met blosjes op voorhoofd en wang, Stond peinzend aan ’t ruim der zee;
Daar klonk uit den hoogen een Toovergezang, Daar murmelde ’t zacht langs de reê;
„Ga varen, Lief Kind! ga varen!
De morgenzon glanst op de baren:
Gij voert het Geluk met U mee!"
Maar tranen bedauwden een moederlijk oog:
Het scheiden, het missen doet wee!
En troostend begon weer de zang van omhoog, En blijder herhaalde de reê:
Laat varen ’t Jong Paar! laat varen!
Gelijk van gemoed en van jaren,
Doorkruist het een veilige zee!
Wat deed nu het Meisjen? Het waagde de kans: En luid riep de schipper: „hoezee!”
En de golfjes droegen met vroolijken dans,
Hun bootje van de effen reê.
Blijf varen. Jong Paar, blijf varen:
Gewiegd op de huppelende baren,
In ’t Zonlicht van Voorspoed en Vree!
A. C. W. STARING. Uit: „Honderd Ned. gedichten”.



MAARTJE VAN SCHALKWIJK
Maartje ging met Kees uit hooien,
„Zoen je,” zei hij, „nou me niet,
Al de roken die je ziet.
Zal ik op je leden gooien.”
Maartje zei: „’t Is jou gegund,
Doe wat jij niet laten kunt.”
Maartje ging met Kees uit rijden,
Op een hooge, hooge sjees,
„Geef je nou geen zoen,” zei Kees,
„’k Laat je voor de wielen glijden!”
Maartje zei: „’t Is jou gegund,
Doe wat jij niet laten kunt.”
Maartje ging met Kees uit varen In een smalle, smalle schuit,
„Geef me een zoen,” riep Keesje uit,
„Of ik smijt je zóó in ’t Sparen.”
Maartje zei: ,,'t Is jou gegund,
Doe wat jij niet laten kunt.”
„Maartje,” zei hij, „jij hebt grillen,
’k Droomde, dat je van me hiel ”
„’k Doe het ook,” lachte ze, „in me ziel.”
Kees dacht: „Zij schijnt niet te willen,
En toch weet ik niet een man,
Die van haar méér houden' kan.”
„Hoor reis,” zei hij, „lieve Maartje!
'k Heb op jou mijn zin gezet;
Als jij zelf het niet belet.
Wou ik spreken met je Vaartje.
Maartje zei: „Nou ben je een man!
Doe wat jij niet laten kan.”
NICOLAAS BEETS.
roken — hopen.
Uit: „Gedichten”.



HET BOERTJE VAN HEEMSTEDE
Daar kwam een boertje getogen Van Heemstede naar de Glip;
Zijn hoedje stond in zijn oogen.
En treurig hing zijn lip.
Meteen kwam Neeltje van Gelder,
Zij ging datzelfde pad.
Haar kousjes waren zoo helder.
Haar jakje zat zoo glad.
„Jan Sijmen! wil je me niet groeten?
Of zie je me niet misschien?
Hoe kijk je zoo naar je voeten?
Wat is daaraan te zien?
Heeft stiefmoeder je bekeven?
Heeft stiefbroer je gekweld?
Of is er niet overgebleven Van ’t lieve kermisgeld?”
„Mijn stiefmoeder is goed van geesten. Mijn stiefbroer is naar de stad,
Ik wou dat ik zooveel beesten Als dertiendhalven had.”
„Had ik zooveel dertiendhalven,
Al uit mijn moertjes goed,
Ik mestte mijn eigen kalven,
Jan Sijmen! Wees welgemoed!
Ik melkte mijn eigen beesten.
Ik reed mijn eigen zwart,
Maar was niet zoo treurig van geesten. Noch kwelde mijn jonge hart.”
„Mijn eigen koetjes weiden,
Mooi Neeltje, dat zou nog gaan,
Maar ’k wou de menschen me zeiden,
Wie aan de karn zou staan!
Mijn eigen zwartje te bitten,
Mooi Neeltje! dat was nog wat;
Maar wie zou achter me zitten.
Als ’k markten ging in stad?”



De conducteur zat op den bok,
Van Amsterdam naar Leiden,
Hij reed de lomm’rige eikendreef Van Hillegom tot Lis, en wreef Zijn handen tusschenbeiden.
De conducteur zat op den bok,
Van Amsterdam naar Leiden,
In Sassem zag hij eiken dag Een meisje, dat uit ’t venster lag En groette tusschenbeiden.
JDe conducteur zat op den bok,
Van Amsterdam naar Leiden,
Op ’t laatst het koele groeten moe,
Wierp hij ’t lief kind een lonkje toe,
Een zoenhand tusschenbeiden.
De conducteur zat op den bok,
Van Amsterdam naar Leiden,
Hij had nu al zoo lang geknikt,
Geglimlacht en verliefd geblikt,
’t Verdroot hem tusschenbeiden.
Eens zat een ander op den bok,
Van Amsterdam naar Leiden,
Maar op het Rechthuis heeft de Schout,
Aan ’t Sassemsch meisje hem getrouwd,
En heil gewenscht aan beiden.
Nog daag’lijks zit hij op den bok,
Van Amsterdam naar Leiden,
Maar ’s morgens eer hij ’t rit begint.
Zeg hij goendag aan vrouw en kind,
En geeft een zoen aan beiden.
NIC. BEETS.
Uit: „Volledige Dichtwerken”.



Ze draaide op haar hakjes rond En boog en wuifde zeer.
Ze huppelde van links naar rechts,
De handen in de zij;
Ze ging haar trouwen muzikant Al lachende voorbij.
Daar buiten deed de lichte maan Haar stillen ommegang;
Men hoorde in een weidesloot,
’t Eentonige gezang,
Van kikkers in den zomernacht. Terwijl in 't ver verschiet Van tijd tot tijd een torenklok De uren hooren liet.
Maar op den breeden schoorsteenrand Daar klonk de melodie;
Daar danste ’t herderinnetje Verheugd den Pas van Drie.
Dat duurde voort, tot aan de kim, Een rosé gloed verscheen.
Totdat de schaduw in ’t vertrek Verbleekte en verdween.
Dan klonk in telkens zachter toon Het lied der herdersfluit:
Eén laatste, lange triller nog.
En daarna was het uit!
Maar ook het herderinnetje Werd telkens minder vlug;
Ze danste naar haar voetstuk heen, Maar danste niet terug.
Ze streek de kanten rokjes glad,
Ze keek den herder aan,
En daarna was het ook voor haar Met ’t dansen weer gedaan.
Wanneer de zon nu hooger klom En ook eens kijken ging,
Dan zag ze in de heele zaal Niet één verandering.
Daar boven op de oude schouw



Stond roerloos, stil en fijn,
Het kleine herderinnetje Van Saksisch porselein;
En naast haar blies de herdersknaap Nog altijd op de fluit;
Maar hoe de zon ook luisterde;
Geen toontje kwam er uit!
Toch al wat in de kamer stond,
Wist beter dan de zon:
Het wist, dat ’t herderinnetje Bij maanlicht dansen kon!
D. TOMKINS.



’k Sou immers bij u levend lijf,
(Waer vindtmen meerder wee?)
U Maeght zijn en U weeuw, jou wijf;
Dat jij soeckt, soeck ick mee.
Vaer wel, dan ouwe Rochelaer,
Ick blijf bij mijns gelijck:
Weet jy niet salige Beste-vaer,
Dat Wie genoeght, is rijck?
L. Ey staet toch stil, God segen ongs, Verhoort doch dees mijn bee.
J. Ay Lammert-Vaer, jy soeckt wat jongs.
Dat jy soeckt, soeck ick mee.
G. A. BREDERO.
Uit: „Boertige Liederen”.
HET KINDERBAL Een tragische historie.
De balzaal straalt van honderdduizend kaarsjes;
’t Jong-volkje danst op schoentjes en op laarsjes.
En alle hartjes kloppen blij en tierig;
Eén hartje slechts bonst bang en onplezierig.
Dat is het hart van juffrouw Annekoosje;
Pas ellef jaar, maar snoeperig als een roosje.
Ze was al voor een derde of vierde keertje Ten dans geleid door Frits — zoo’n lief
[jongheertje!
Maar ’t was gezien door Hein, wiens ingewanden Daarop van woede en ijzerzucht ontbrandden,
Waarom hij ging tot Frits en zei: „Kom even Naar buiten mee; daar wil ik je doen sneven.”
II.
De maan speelt in den tuin door groene abeeltjes Weergalmend van ’t gekweel der filomeeltjes.



De jongheer Hein trekt fluks zijn penmes nakend, De jongheer Frits staat ook van moordlust
[blakend.
„Wat, mispunt, jij, wou jij me een beentje
[lichten?”
Brult Hein. „Dat nooit... óf jij of ik moet
[zwichten.”
„Maak maar geen praat,” zegt Frits, „want wis
[jou mol ik,
Daar ’k meester ben op 't mes en op den dollik.”
Mèt gaan zij op elkander in en houwen En steken, dat het aaklig is te aanschouwen.
Ach, eer nog vijf minuten zijn verloopen,
Daar liggen ze al, dood en met bloed bedropen.
III.
Pas hoort men in de zaal de messen klinken.
Of ieder denkt van schrik omver te zinken.
Stormt al naar buiten, juffers en jongheeren; Doch ach, te laat, om ’t ongeluk te keeren.
Annekoosje kermt: „Och hemel en geen ende, Daar liggen ze al... wat is ’t een bittre ellende!"
Zoo roept de juffer, eerzaam, pas elf jaren,
En trekt een naald uit heure blonde haren.
Kijkt naar de maan nog, naar den lindebloesem. En stoot de naald ter plaatse van heur boezem.
Waarop ze neerzijgt op de beide lijken —
Die dood, en zij ook dito van ’s gelijken.
Leering:
Och, lieve jeugd! wil je op kinderbals gaan,
Pas op, pas op, je waagt er licht den hals aan.
Jaloerschheid kan van velerlei gevaren
Nijd, ruzie, twist — ja moord en doodslag baren.



Hoe, meisjes! je ook ’t verdriet komt te overstelpen
Je doet nooit wijs, je zelv’ van kant te helpen.
J. J. A. GOEVERNEUR.
GUURTJE
Guurtje zou ter kermis gaan, Met een mooi goud ijzer,
Met een aardig kermispak,
Rood van rok en groen van jak; Maar wie was de jongeling, Daar ze mee ter kermis ging?
Klaas was haar te bijster lang. Foei ze was begans wel bang. Dat hij haar verliezen zou In de plooien van zijn mouw! Klaasbuur! schoon je zuinig ziet, Guurtje gaat met U-E niet.
Piet was haar te dik van buik; Net zoo’n lompe waterkruik. Foei! men kon hem aan de liên Voor een fooitje laten zien. Pietbuur! schoon je zuinig ziet, Guurtje gaat met U-E niet.
Janneef loensde haar teveel; Wat? hij keek geweldig scheel; En een man, die dubbel zag, Kreeg vast ruzie in ’t gelag. Janneef! schoon je zuinig ziet, Guurtje gaat met U-E niet.
Keesmaats beenen waren krom. Foei, waar dacht dat ventje om? Zou zij met zoo’n hoepelbeen Voor de vedel komen? Neen! Keesmaat! schoon je zuinig ziet, Guurtje gaat met U-E niet.



Toen ging lange Klaas erheen Met Marijtje Vlugterbeen;
Dikke Piet is uit geweest Met Kristijntje Vroolijkgeest;
Loensche Jan met Hille Net, Schuinsche Kees met Bartje Pret.
Wat deed Guurtje? Bleef zij thuis Bij haar moeder? Wel abuis!
Zij hield kermis deze maal Met een Piet-oom, oud en schraal. Die een bril droeg en een kruk;
Was dat niet een groot geluk?
NICOLAAS BEETS. Uit: „Gedichten”.



VERZEN
VAN SPOTTERNIJ RETOURBILJETTEN
Wie heeft wel ooit een tijd beleefd,
Zóó rijk aan schoone zaken,
Waardoor een gek zijn geld en goed Zoo prettig kwijt kan raken?
’t Is reizen, reizen, zonder eind;
Elk leed laat zich verzetten De zondags- of pleiziertrein wacht.
Men koopt — Retourbiljetten.
Maar wat in ’t klein genotvol is,
Kan ons in ’t groot generen,
Want niemand op de Levensreis,
Wil gaarne retourneeren!
Wie rijk is blijft zoo gaarne rijk.
Maar ’t lot maakt korte metten:
’t Commando klinkt: „Terug, terug!
Gij hebt — Retourbiljetten!”
Daar ginder in d'effectenhoek Zijn massa's goud te winnen,
En menig ijvrig speculant Haalt huis en rijtuig binnen!
Maar daling volgt op rijzing weer;
Hij valt in d’oude netten!
De effecten, waar hij groot door werd. Het zijn — Retourbiljetten!
Ministers komen onverwachts Uit onbekende streken.
Om in de Raadzaal van het Land,
Een woordje mee te spreken.
Hun macht is groot maar ach, één slag
Kan ’t kaartenhuis verpletten,
En wat men Portefeuilles noemt Zijn slechts — Retourbiljetten!



Toen ging de diender naar den eersten en, zei: Wil U mij Uw handen even geven?
En hij bond zijn handen met een touwtje saam; Zoo deed hij met alle zeven.
En toen hij klaar was, zei hij: nu sta Jullie op en loopt gevallig Op een rijtje voor mij en den koning uit Tot wij komen aan de galleg.
En als wij bij de galleg zijn,
Dan worden jullie gehangen;
Want het is een schandaal, dat in ’s konings
[land
Nog boeven zijn te vangen.
Zoo liepen zij dan op een rijtje voort,
En de diender telde hun koppen,
En de koning, die amand’len at,
Mikte naar hen met de doppen.
Maar toen ze kwamen aan de galg,
Toen braken de boeven hun banden,
En hingen den koning en diender op,
Tot hun lieder eeuwige schanden.
ALBERT VERWEIJ. Uit: „Verzamelde Gedichten”.
NIET
Daar wandelde op nen zomerdag een neuswijze achter ’t land, daar hij twee kleene meiskens zag die speelden in het zand.
Zei neuswijs: Maar, wat doet gij daar, gij meiskes allebei?
Wat doet gij daar, gij blond van haar, gij meiskes, in de Mei?



En ’t eene van de meiskes zei:
„Wel heere, zoo ge ziet wij zitten, hier, wij zitten, hei! wij zitten, en ’n doen niet.”
„Maar niet,” zoo zei de neuswijs mij, „dat is een ding, gewis dat is een ding en dat ge gij niet weet wat dat het is.”
„Ik doe,” zei ’t oudste meiske boos,
— en 't wiste entwat dervan —
„niet is eene kouse voeteloos, en zonder been deran.
GUIDO GEZELLE. Uit: „Liederen, Eeredichten en Reliqui
PAPEGAAIEN-DEUNTJEN
Wat leide ik toch een leven,
Het prinsjen van de buurt!
Mijn stok is bruin geweven.
Mijn kooi is glad geschuurd,
En ik kan klontjes krijgen,
Voor ’t praten en voor ’t zwijgen. Ai! Lorretjen,
Kaporretjen,
Kapoe, kapoe, kapoe.
Houd mij je bekjen toe!
En zou ik mij dan storen Aan ’t smalen van dien knaap, Die steeds wat nieuws wil hooren Die me uitscheldt voor een aap. En mij zoo graag zou dwingen, Een eigen lied te zingen?
Neen, Lorretjen,
Kaporretjen,
Kapoe, kapoe, kapoe,
Is daar te snugger toe!



Ik ken wel mijns gelijken.
Die wand’len over straat,
Die met een degen prijken,
Die zitten in den raad,
Zij kregen ’t beste hapjen.
Door krek te doen als Papjen,
Een Lorretjen,
Kaporretjen,
Kapoe, kapoe, kapoe,
Waar past die al niet toe?
E. J. POTGIETER.
Uit: „Liedekens van Bontekoe".
RUIZE!
Besjllist is nog niet uitgesist ,het krijscht niets
[minder heftig.
Integendeel — maar ’t zegt niet veel — dit
[parvenu werd deftig.
Eerst was het in de „Port van Cleve” de geijkte
[taal,
Nu is ’t al in de „Witte ’ en de Sta ten-Generaal. Maar als je niets oorspronkelijks hebt, geen
[smaak hebt, niet kunt denken. Dan moet je nu mekaar een ander misbak na
[gaan jenken:
Dat lamme woord, dat j'altijd hoort, dat j’in je
oor blijft suise’,
’t Is: ruizedit en ruizedat, en ruize, ruize, r uiz el Daar is het ruizeuitverkoop, die man doet
[ruizezaken,
'Wie ruizeveine heeft, die kan nog ruizewinsten
maken.
In dit café is ’t ruizeleeg, in ’t ander ruizevol. Hier is ’t besjllist een ruizekeet, daar hê je
[ruizelol.
En vroeger gaf de kermis nog wel eens een
[ruizemop
Die doeken ze op: ’t is ruizepech! besjllist een
[ruizestrop.



LUIMIGE VERZEN
HET GENEZEND MAAL
’t Zat Klaas in d’ onderbuik; hij wou gedurig
[sterven!
Maar ’t liep in 't achtste jaar.
Hij kwam er niet mee klaar.
En neefje niet aan ’t erven.
Zijn vrienden lachen; ongestoord Gaat hij terwijl met sterven voort;
Tot eindelijk slaagt (voor ’t minst naar zijn
[gedachten)
Waarop hij ze al zoo lang liet wachten.
Eens ochtends luijert hij; men komt aan ’t bed:
[„Wel Man,
Hoe is ’t?” „Gedaan! — ’k ben dood!” „Dit van
[U zelv’te hooren
Geeft troost! — ge ontbijt toch mee — Een
[Lijk dat spreken kan Heeft wis ook de eetlust niet verloren!”
„Ontbijt! — toen ’k leefde, had ik boeken, vol
[van t’ geen
De Dooden spraken — dat zij eten? noem
[er een
Waarin dat staat! Mij kwam het nooit tevoren. Dus — weg. Verleider! ’k Wil een Doö met
[eere zijn.”
Hij zegt het; houdt het vol; hiet Vrind en
[Doctor zwijgen;
En kost, noch drank, noch medecijn Is onzen Klaas in ’t lijf te krijgen.
Begraven moet men hem; dit eischt hij met geweld.
Wat zou’ men doen? een klein vertrek werd
[toegesteld,
Gelijk een grafgewelf. Drie Kisten langs de
[wanden,



Waarop men naam en sterfdag leest,
Verkonden, wie er eerder zijn geweest En sluim'ren, bij den schijn van lampen die
[daar branden.
Intusschen was, met een bedeesd gezight,
De droeve mare aan Klaas berigt,
Dat vroeger reeds de Dood naar andere offers
[tastte.
En elk onthutst is van het plots’lijk sterfgeval Dier tafelvrienden, drie in tal,
Waarmeê hij zich een week vóór hem zijn
[eind verraste,
Nog op een Mosseltjen, in 't Zeeuwsche Jagt,
[vergastte.
„Die Mossels! ja! daar heb je ’t al!
Die deden *t ons!” „Het kon’ ligt wezen!
Wij gisten ’t meê, en spraken af,
Dat, daar U ’t zelfde Lot hier wegnam, ook
[nadezen
Éénzelfde graf
U saam vereenen zou'. Gij maakt dus nog op
[heden
Het Viertal vol, met hen die U zijn
[voorgetreden.”
De nacht kwam aan, en Klaas werd naar zijn
[wensch gebragt.
Waar reeds in iedere Kist een Levende op
[hem wacht.
Stil was ’t, éen klein half uur; daar slaat de
[stadsklok negen;
Met één begint vriend Dirk zich te bewegen:
„’t Is etenstijd; waar of de Koster blijft!”
Gromt hij, als in zichzelv’. Een echo volgt —
[van woorden
Uit Heins en Jaspers Kist! „Ik wed. Sint
[Velten drijft
Hem weer zijn kroegen langs!” „De
[Grafprovisors’ hoorden Zoo’n lap te ontzetten, als hij Dooden hong’ren
[laat!”



„Vergiff’nis Heeren!” spreekt hijzelf, die
[binnen staat.
Hij brengt een tafeltjen; hij dekt het; uit
[den oven
Snikheet geland, zendt een Pastei haar walm
[naar boven
Heur geur in ’t rond. Een smaak’lijk Toebehoor Omringt ze, en, wekt zij dorst, daar staat de
[Lankhals voor.
Dirk, Hein en Jas hun Kist uit! „Welkom, Klaasje! Gij óók hier, na die Mossels? — ’k drink een
[ glaasje
Te meer dez’ avend, op ons weerzien oude
[Vrind! —
Maar hoe zoo roerloos, toch niet blind? —
Kijk! Ik ben Dirk — die Hein — en die Jas! —
[Op de been en!
Uit Uw maag zijn de Mossels vast verdwenen, Gelijk uit de ónze, toen wij, boven, zijn gekist. Het Maal wacht; kom!” „Da’s meer dan
[ik wist.”
Zegt Klaas „dat Dooden eten!
Maar als het zijn moet, ’k heb het kaauwen
[niet vergeten,
En, bleef ik weigerig, om ’t na mijn eind, te doen, Ik hield, als Doö, zoo’k meende, mijn fatsoen.”
Zij zitten aan: zij legen bord en beker;
En 't einde spreekt vanzelf: voor Klaas was
[door d’apteker
Een spiritus bezorgd, die, in zijn glas geplengd Met handigheid hem tot bezinning brengt —
En radikaal geneest! — Helpt Eskulaap de zieken Prozaïsch traag — zijns Vaders 2) Hulp heeft
[wieken!
A. C. W. STARING.
!) De sprekênde Dooden.
2) Apollo’s.
Uit: „Volledige Werken”.



VERTELLINGEN VAN DEN ZEEMAN
Komt bij me zitten, en luistert, goê lieêri!
Dan zal ik je gaan verhalen Al wat ik heb op mijn reizen gezien,
Op zeeën, op bergen, op dalen:
En komt je iets min gelooflijk voor,
Omdat je ’t nooit vondt in de boeken,
Dan moet je — daar dient het reizen voor —
’t Maar zelve gaan onderzoeken.
Nabij de linie was ’t stil en saai,
Zoodat zich een ieder verveelde,
Gelukkig kwam daar een groote haai,
Die op de dwarsfluit speelde.
Een „Al is ons Prinsje nog zoo klein”
Dat deed hij heel duid'lijk ons hooren;
Hij had het geleerd van een kaperkapitein.
Dien hij opslokte, een jaar van tevoren.
Zeg! komt het je min gelooflijk voor.
Omdat je ’t nooit vondt in de boeken,
Dan moet je — daar dient het reizen voor —
’t Maar zelve gaan onderzoeken.
Eens was ik gevaren al om de Noord,
En ’k lag onder dadelstruiken,
Daar kwam mij een jan van een ijsbeer aan
[boord.
En wou tot ontbijt mij gebruiken.
Mijn sabel was juist ongelukkig wat stomp Maar ’k vond een paar mosselschelpen,
En ’k hieuw hem daarmee het hoofd van den
[romp:
Men moet zich kunnen behelpen.
Zeg! komt het je min gelooflijk voor,
Omdat je ’t nooit vondt in de boeken,
Dan moet je — daar dient het reizen voor —
’t Maar zelve gaan onderzoeken.
Het beest raapte daad’lijk zijn kop van den
[grond.
En zette het hard op een loppen,



Maar 'k liep hem na, om zijn smeer en zijn bont, Als ik thuis kwam, te kunnen verkoopen.
Ik sloeg het monster zijn voorpooten af,
En ik dacht: nou heb je geen handen,
Maar och! ’t liep weg in gestrekten draf,
Met z’n kop al tusschen zijn tanden.
Zeg! komt het je min gelooflijk voor,
Omdat je ’t nooit vonat in de boeken,
Dan moet je — daar dient het reizen voor —
’t Maar zelve gaan onderzoeken.
Eens prikten we een walvisch in d’IJslandsche zee. Maar ’t beest ging terstond naar den kelder,
En sleepte aan den kabel ons vaartuig mee;
Ik ben-der geen sprookjesvertelder!
Hij trok ons onder het water voort —
Wel dertig lange dagen:
En sedert kan maar — gelooft m’n woord — Mijn maag geen water verdragen.
Zeg! komt het je min gelooflijk voor,
Omdat je ’t nooit vondt in de boeken,
Dan moet je — daar dient het reizen voor —
't Maar zelve gaan onderzoeken.
Het volgende nu is niet minder sterk:
Wij waren op Cuba gekomen;
Daar ging ik naar de Menniste Kerk,
Want ik hou me altijd bij vromen;
Daar stond een olifant voor een kar Aan de deur op dames te wachten:
Die sloeg met zijn snuit den toren omver,
Zoo’n beest heeft verbazende krachten.
Zeg! komt het je min gelooflijk voor,
Omdat je ’t nooit vondt in de boeken,
Dan moet je — daar dient het reizen voor —
’t Maar zelve £aan onderzoeken.
Eens zag ik Neptuin, in een schulp met zijn
{vrouw.
En een zestal kleine goodjes,
Hij had zijn pijekker aan tegen de kou,
Ze gebruikten koffie met broodjes.



Al d’ anderen waren naar kooi gegaan En ik alleen was wakker.
Ik vroeg ’em: „Waar haal je die broodjes
[vandaan?”
Hij antwoordde: „Van den bakker.”
Zeg! komt het je min gelooflijk voor,
Omdat je ’t nooit vondt in de boeken,
Dan moet je — daar dient het reizen voor —
’t Maar zelve gaan onderzoeken.
JACOB VAN LENNEP. Uit: „Volledige Werken”.
EERSTE LES IN DE GEOGRAPHIE
Geographie is eigentlijk de kennis der aarde,
En voor de jeugd van ontzachelijke waarde; Want Amerika
Is b.v. zeer verschillend van Afrika;
Ofschoon vele Afrikanen
Zich als slaven begeven naar de Amerikanen.
Zoo b.v. is Asia een heel oud heer.
En Europa is ook zoo jeugdig niet meer.
En de twee eerstgenoemde zijn kinderen,
Die de oude lui nog wel eens vrij wat konden
[hinderen.
Ik maak U vervolgens attent
Op ’t onderscheid tusschen een zee en een
[continent;
En kinderen uit den Boerenstand mogen wel
[observeeren.
Dat men vooralsnog geen boerenwagentjes op
[zee kan probeeren.
Tenzij men er eenig ander voorwerp onder zet. Als b.v. een koopvaardijschip of een stoompaket. Of zou ik niemand durven aanraaien Om uit zwemmen te gaan met de haaien;
Doch in het uit poeieren gaan met een Leyenaar Ziet de Geografie geen gevaar;
Vooral zoo zijn boot Op 't droog zit in een sloot.



Ofschoon de man, met dit zeggen, toch zijn
[onkunde verraadt,
Want welke liefhebber van visch heeft immers
[in zijn leven
Een graat gezien, die, als Samson
[ezelskinnebakken water kon geven? Wat een berg alle dag doet; — ja, Le Franc
[van Berkhey beweert met eenigen schijn. Dat daarin de oorsprong van al de rivieren
[gelegen zou zijn.
Die sedert den tijd van Adam — en altijd van
[boven naar beneden — liepen. Doch ik heb nu geen tijd meer om mij verder
[in zoet water te verdiepen, Ik verlang veel meer naar een glaasjen rood
[in de kroeg,
’t Uur is verstreken; en ik zeg dus; voor
[vandaag genoeg,
Onthou nu wel wat je geleerd hebt, als je er
[soms iemand naar vroeg.
G. v. d. LINDE. (De Schoolmeester.)
Uit: „Gedichten v. d. Schoolmeester”.
DE LEEUW EN DE RAT
Een bejaarde leeuw zat geweldig in het naauw. Want hij had juist jicht, en de jager was hem
[te gaauw,
Hij was dus in een net geloopen, door
[vernuftige mannen,
Een week tevoren, ten behoeve van ZED.
[gespannen.
Dit ziet een bejaarde rat,
Die, door grijze ervaring op alles gevat.
Bij zijn eigen dacht: „het kan mij nooit hinderen; „Helpt het mij niet, het helpt misschien mijn
[toekomstige kind'ren,
„Zoo ik vandaag den leeuw uit zijn lastige
[pozitie bevrijd;



„Doet hij mijn famielje licht een wederdienst op
[een anderen tijd.
Zoo denkend slaat hij aan ’t krabbelen en bijten
[met tanden en klaauwen, Tot hij eindelijk een fameus gat in het net
[weet te knaauwen.
En naauwlijks zijn de mazen aan alle kanten
[kapot,
Of de leeuw kamt zijn manen en zei: „je bent
[waarachtig een knappe rot. Ga gerust naar huis; ik zal je zoo licht niet
[vergeten.
Al stonden er twintig gebrajen rotten op
[schotel; ik zou er geen van eten, Uit pure dankbaarheid jegens U en tot
[vorst’lijk onderpand
Van hetgeen ik zeg, aanvaard mijn klaauw of
[rechterhand."
Maar ons rotjen, als een man van verstand. Sprak: „een man zijn woord, Sire, was altijd
[voldoende in ons land, Doch, zoo UEd. er niets op tegen hebt, plaats
[dan liever ons verdrag in de krant, Want daar de diensten van de kleinen, door
[grooten zoo gauw worden vergeten, En de kleinen nog op den koop toe, door de
[grooten worden gebeten, Is het beter, dat mijn natuurgenooten uw
[besluit uit de papieren weten.” De leeuw toont hierop terstond zijn erkentenis, Door ’t passeeren van een notarieele
[ schuldbekentenis,
Dat namelijk, daar hij zijn leven te danken
[heeft aan een rat,
Laatstgenoemde dezelfde aanspraak op zijn
[medeleeuwen had,
Dat, zoo hij hem vervolgens in ’t voorjaar een
[goudsche kaas zag eten, Hij hem zoo stil als een Dominee zou voorbij
[gaan, alsof hij er niets van wou weten. Ofschoon hij in zijn jeugd bijzonder op ratten
[was gebeten;



Doch deze reize, door dankbaarheid
[aangespoord.
Had hij, om zoo te spreken, zijn natuurlijke
[instinct en inclinatie versmoord.
De moraal dezer fabel leert ons, of ik heb het mis. Dat niets, voor iemand die het doen kan,
[onmogelijk is;
En dat, zoo men onder zwarigheden moet
[zwoegen.
Men zich onmiddellijk tot een ratjen heeft te
[vervoegen.
Of zoo men dankbaarheid wil in onze 19e eeuw. Men maar dadelijk belet moet vragen bij een
[leeuw.
Men hoort mij niet zeggen; gaat naar de
[menschen.
Want wie dit doet, dien zou ik een beter
[gebruik van zijn tijd toewenschen.
G. v. d. LINDE. (De Schoolmeester.)
Uit :„Gedichten v. d. Schoolmeester”.
DE HOND
Een hond is vermaard Om zijn gezelligen aart En ’t kwispelen van zijn staart.
Zijn neus, doorgaans rond,
Staat gewoonlijk in ’t front,
En zoolang die maar nat en frisch is,
Is ’t een bewijs dat mijnheer zoo gezond als
[een visch is.
Een hond is iemand, die van zijn baas bijzonder
[veel houdt.
Dien hij, om zoo te spreken, als zijn derden
[vader beschouwt,
En die hem dikwijls een heele boerewoning
[toevertrouwt.



Waar hij door zijn blaffen bedelaars en dieven
[vandaan weet te jagen. En den post van portier waarneemt, zonder
[ooit naar geld te vragen.
Als een haas niet op zijn tellen past,
Wordt hij dikwijls door een hond verrast;
Doch een hond loopt er ook wel tegen aan,
Als men hem in de hondsdagen uit laat gaan.
Menig een blinde hond
Is verdronken, omdat hij geen zwemmen
[verstond;
Doch zoodra zij dit verstaan
Kan men ze gerust uit baaien laten gaan.
Honden zijn dol op kalfslever en beenen;
Doch, volgens Esopus, loopt er zoo dikwijls
[een derde mee henen. Ook nuttigt een hond met pleizier water en
[droog brood.
Doch een pak slaag, daar heeft hij een broer
[aan dood.
Het opzetten is ook iets, waar hij niet om geeft. Als het maar niet begonnen wordt, terwijl hij
[nog leeft.
Ook blaffen honden niet langer als ze eenmaal
i [dood zijn;
Anders zou het leven op een hondenkerkhof
[te groot zijn. G. v. d. LINDE. (De Schoolmeester.) Uit :„Gedichten v. d. Schoolmeester”.
DE LEEUW
Een leeuw is eigentlijk iemand,
Die bang is voor niemand.
Zijne oogen en zijn neus
Zijn grooter dan die van een reus,
En zijn muil



Is een ware moordkuil;
Met zijn klauw
Is een leeuw geweldig gauw;
Met zijn staart
Gooit hij een schutter van zijn paard;
En met zijn tanden
Durft hij de heele schutterij wel aanranden. Enfin, hij is altijd het verscheurendste beest Onder de dieren geweest.
Onlangs heeft hij immers in Londen Nog een juffrouw verslonden;
Doch, nu ik mij bezin,
Was hij het niet: het was de leeuwin.
De leeuw wordt viervoetig geboren:
Twee van achteren en twee van voren;
Of, volgens anderen, twee aan zijn rechterhand En de twee anderen aan dezen kant.
De leeuw zijn gemalin Is mevrouw de leeuwin.
En de jongelui, zoolang zij zich met de borst
[behelpen.
Noemt men gewoonlijk: welpen.
Gouden leeuwen en leeuwen van hout Mitsgaders de Hollandsche worden heel oud; Men ziet ze nog wel op uithangborden en
[schilden, doch zelden in ’t woud. Komt ooit een ware leeuw rechtstreeks op U aan, Dan is maar ’t beste om regelrecht uit den
[weg te gaan;
Doch niet als hij opgezet of dood is;
Daar er in dat geval volstrekt geen nood is.
G. v. d. LINDE. (De Schoolmeester.)
Uit :„Gedichten v. d. Schoolmeester”.



EEN AORIG MISVERSTAND
Het is één verrel jaor nog pas
Da ’t bruiloft bij Geurt Harmzen was,
En nou al hét ie raozend spiet:
Went — om wa rejen weet ie niet — Zien vrouw wordt kwaojer alle daogen En duut hum niks as sarren, plaogen.
En of ie gek zich prakkeziert,
En wat ie ook met haor prebiert,
En of ie „hè? zeit of wablief?”
Zij is ’en kruus. da lillik wief!
Kom, docht ie, ’k zal 'et toch maor waogen En gao Pastoor zien raod is vraogen.
„Mins! (zei Pastoor) daor hedde ’t nouw! „Ik zei oe: nêm haor nie as vrouw,
„Ze deugt niet, geleuf me, beste vriend! „Ge sloegt mien raod toen ien den wiend, „Kiek, wilde oew lot nie meer beklaogen, „Dan motte oew kruus geduldig draogen.”
„Is ’t anders nie? (zei weer de boer)
„Al valt het nog zoo zwaor, zoo zoer,
„Ik zal ’t draogen! ’k verwed mien kop!" Hie gift Pastoor de hand er op,
Geet weg en repetiert bij vlaogen:
„Ik mot mien kruus geduldig draogen.”
En krek dat ie zien huus ienkwam,
Daor spuugde zij weer vuur en vlam „Hierr!” zeit ie, en ie pakt ’et wief Met stevige ermen um ’et lief,
En nêmt zien kruus op, um ’t te draogen. Gelukkig da gen minsen ’t zaogen!
Lang draogt ie haor de deel ien ’t rond, Zij raost da’t schuum stoeng op heur mond. Erst toen heur kwaodheid was gedaon Mocht ze op heur eigen been’ weer staon. Wa keek ze onthutseld en verslaogen! „Geduldig (zei ie) mot ’k oe draogen.”



Nog éns maor is ze kwaod gewèst;
Da was toen ook veur ’t allerlest;
Went net precies as d’erste keer Nam ie zien kruus en droeg et weer.
Siends wier zij beter alle daogen,
Hie had gen kruuske meer te draogen!
B. v. MEURS.
Uit: „Kriekende Kriekske”.
DE WEERWOLF
Komt, kienders, gaot zitten naost grootvao, Stókt’et vuur op den heerd nog wat an;
Ge heurt toch zoo gerne van spoken,
Zit stil, dan vertel ’k er wa van.
Toen ’k jong was — ’k bin nou ien de tachtig.
Al zestig jaor is et geleên 
Waor blieft toch de tied? zoude zeggen — Toen ’k jong was en vlugger te been.
Toen kwiem ’r is op eenmaol ’et praotje, Men wist nie heel krek uut wat mond:
’s Nachts tópt op den klokslag van twaolef Het derp rond’en vremd soort van hond.
Ik malde met weerwolven-praotjes , Vertrouwde da spulleke ook niet;
En ’k zei tot mien eigen: kom Frerik,
Geleuf ’et nie veur da je ’t ziet.
Op 'n aovond, ’t was maonlicht en wienter, Gao ’moêrziel alleen ien de schuur,
En leg me daor neer op ’en strooibos Te wachten tot ’s nachts twaolef uur.
Daor heur ik den klokslag van twaolef,
’t Is wienter en hel schient de maon —
Mien haoren die riezen te bergen,
Wa zie ik? De hond kumt er aon!



Ik zie’em dicht bij — op tien passen —
Klein is ie, zoo’n takshond, precies!
’k Mot 't miene er van weten, zoo denk ik,
En roep heel onneuzel: kies! kies!
Daer wordt me dat ding korzel-koppig,
En lopt op 'en draf naor de schuur 
Wordt grooter kiekt de onderdeur over
Met oogen zoo gluuiend als vuur.
Parrjen’zeg ’k, en maok me uut de voeten,
En klauter de zoldering op,
Kom boven daor steet ie veur ’t venster
Alweer met z’n grienzenden kop!
Nou breek ik de pannen aon stukken,
En klim op ’et dak een-twee-drie;
(’k Weet nog nie hoe ik ’et heb durven waogen) Maor raoj er is, kienders, wa ’k zie 
De hond wordt al grooter en grooter,
Zoo groot as’en hooimiet! veul meer!
Z’n haoren die stoengen as pieken —
Gen draod bleef meer dreug aon mien klêer.
Daor drukt ie de twee veurste pooten As lood m’op de borst, da ik stik —
En hapt met z’n muil waogwied open 
’k Wier wakker, Goddank, van den schrik!
Gedromd hê’k wel dukkels van spoken Gezien nooit of nimmer daorvan —
En toch bin ik diep ien de tachtig!
Stökt, kienders, ’t vuur nog wat an.
B. v. MEURS.
Uit: „Kriekende Kriekske”.



HET OUWE SOEVENIER
Lang ha’k gedacht hoe leg ik ’t aon? 
Ens goeng ik bij de karkdeur staon;
En toen ze er uut kwiem, hoestte ik „hum!”
En nog is „hum;” en zij keek um.
Ik zei: „Dag Miet!” Zij zei: „Dag Piet!”
„Mooi weertje!” zei ik, „vinde niet?”
„Jao, heel mooi weertje!” zei ze zacht,
„En hedde goed gerust van nacht?”
„Heel goed!” Toen was ’k uutgepraot En kreeg ’t verdikke, haost te kwaod.
Ik liep wa dichter naor haor toe 
Op stip en sprong — ’k weet zelf niet hoe —
Vroeg ’k ’t jaowoord Hè? Ze zei nie
[„nee!”
Ze kleurde en lachte. Ik lachte mee,
Went ’k zag, de zaok was goed ien gang.
Maor kiek, ze lachte veuls te lang,
En sprak gen woord. Ik dacht: ’t is fuut De dern lacht mien hartlijk uut.
’k Wier kriegelig en ik zei vlakweg:
„Bin ik zoo belachlik? Zeg!”
„lens gheel nie!” zei ze en lachte nog.
„Maor zeg, warum dan lach je toch?”
„Jao, Piet, da mos je is weten, jong!”
„Toe, smoor geen woorden op oe tong!
Schei uut met lachen, ’t wordt te grof.”
„Nou, zulde zwiegen?” „As ’en mof!”
„Van mergen — jao, ’t is kasjeweel —
Van mergen, ien ’en klein krakeel,
Zei moeder: „Dern, je loert op Piet,
Maor pas is op, hie vraogt ie niet!”
Nou wou ’k, dat ik vandaog hum kreeg!
Kwiem op mien lippen, maor ik zweeg.
Kiek, daorum lachte ik zoo! Hao, hao!”
Toen wier heur lach veur mien ’en „jao!”
Toen vuulde ik ’t ien mien hart zoo roar,
Ik vuulde da ze heelegaor
Daor ien zat ’k Dacht: ik heb je, kiep!
Gauw, gauw het deurtjen op de kniep,



Op slot — den sleutel weggegooid’
Siends kwam ze er nooit meer uut, nee nooit!
Waorum vertel ik nou zoo graog
Dit ouwe soevenier? 
Umdat ik met m’n Miet vandaog De gouwe bruiloft vier!
B. v. MEURS.
Uit: „Kriekende Kriekske”.
DIE PROKUREUR SUN HOND
„Goei morre Prokureur — geef mij tog bitjie raad? Mijn is ’n ding gebeur, hier buite op die straat. Daar kom ’n slegte hond, net vlak hier vöor
[jou deur.
En bijt mijn in die been; mijn broek is glad
[verscheur.
Dit was ’n nuwe broek, en ik wil jou vra Of dit nie möolijk is soo’n kerel aan te kla,
Wat sulke slegte goed laat los-loop op die straat. Om mijn somar te bijt, as ik hier langes gaat.”
„Welseker mijn ou vrind — dit staat jou altijd vrij Om van die hond sijn ba^s, die skade weer te
[krij.”
„Wat denk meneer daarvan — zal dit te
[baing wees,
Om 10 sielings te vra, ver skade van die bees?”
„Wel al te seker niet — die ei-enaar moet beskou Dat 10 sielings is min, als hij so'n hond wil hou.”
„Wel Baas, dan raak jij ook nou net 10 sielings
[kwijt,
Dit was jou ei’e hond, die het mijn so gebijt."
„Mijn hond! mijn Polio dan, het hij jou so gekrij; Mar als jij seker is dan sal ik ook niet strij.



Dè, vat dan mar jou geld — wat reg is moet
[bestaan,
Al sou die wereld ook daaronder moet vergaan,”
Die Boer die moet toen skater van die lach;
Hij vat die geld heel vrolik, want hij dag ’n Prokureur mag glad wees met sijn bek,
Tog kijk ’n domme Boer hem in die nek.
So stap hij weg, maar kom net bij die deur,
„Stop vrind, wag, stop,” seg toen die Prokureur, „Dis alles goed en wel, die skade van mijn hond; Mar ik moet jou vertel, mijn raat die kos een
[pond,
So geef mijn hier mar gauw mijn 10 sielings
[nou weer,
Dan skuld jij mijn voor raat nog net een
[halfpond meer.
Want dit is toch mar waar — wat reg is moet
[bestaan,
Al sou die wereld ook daaronder moet vergaan.”
F. W. REITZ.
baing (twee lettergrepig) = te veel.
DE KAMERJAGT
Een Jonker, jager in zijn hart,
Moest tot zijn smart,
Zijn have en erf verkoopen,
En al zijn bosschen en kasteel Geheel
Zien slechten en zien sloopen.
Maar ’t geen hij ’t zwaarst te missen vond. Zijn’ trouwen hond,
En schellen jagershoren,
Nam hij met zich, als laatsten schat,
Naar stad,
’t Verblijf door hem verkoren.



Daar las hij voor een’ gevelmuur:
„Hier zijn te huur ,
Gemeubelde vertrekken”
En aanstonds was de Jonker klaar.
Om daar
Zijn leden nêer te strekken.
En ziet! de kamer waar hij kwam,
En intrek nam,
Heeft hij, wat vreugd! gevonden Behangen met een groote jagt Vol pracht,
Met herten en met honden.
En eensklaps blaakte nu zijn bloed In feller gloed,
Zijn hart sloeg zwaarder slagen,
En in zijn’ boezem had de wensch Geen grens
Om als weleer te jagen.
En tienmaal liep hij, op een draf De kamer af,
En deed den horen schallen.
En dacht te jagen als hij plag,
En zag,
De vlugge herten vallen.
En naast hem liep zijn trouwe hond
De kamer rond
Om tegen ’t wild te blaffen,
En wou zich, even als zijn Heer, Thans weer
Het jagtvermaak verschaffen.
Maar uit de kamer boven hem Kwam nu een stem:
„Wilt gij dat leven staken?
„Nog nimmer was hier zoo’n gedruisch „In huis,
„Gij zult mij razend maken!”
Maar ’t antwoord, dat de Jonker gaf, Wees ’t aanzoek af,



„De jagt kan mij behagen,
„En ’k wil hier," sprak hij, „steeds gerust, „En onverhinderd jagen.”
Hij stak nog eens den horen op,
Liep in galop
De kamer heen en weder.
En naast hem sprong zijn hazewind. Gezwind,
Al blaffend op en neder.
Maar door de dunne zolderplank,
Sinds jaren krank,
Voelt hij een droppel dalen.
’t Was water dat van boven vloeit En groeit
Van droppelen tot stralen.
„Houd op!” zoo schreeuwt hij naar omhoog, „Niets blijft hier droog „Van al mijn huissieraden;
„De zolder van mijn woonvertrek,
„Is lek,
„Ik kan door ’t nat wel waden."
Maar, hoe hij vloekte, hoe hij riep,
Het water liep En drong in al de hoeken,
En onze jonker ging vol spijt En nijd
Zijn bovenbuur bezoeken.
Daar vond hij, dat een waterplas,
Gegoten was,
De bron van al die regen Zijn buurman was er, hoog En droog
Een tafel opgestegen.
Die zat daar met een hengelroê En riep hem toe,
,,'k Wil dat vermaak niet missen;
„Elk doe hier vrij hetgeen hem behaagt:



„Gij jaagt,
„Laat me onverhinderd visschen.”
OOSTERWIJK BRUYN. Uit: „De Boertige Zanger”.
'T IS MAAR EEN WISSEWASJE
Een scheepskaptein, een ouwe rob,
Een afgod der matrozen,
Had nooit gevreesd op ’t pekelsop,
Bij storm of waterhoozen;
Hij floot — hoe slecht de zaak ook stond —
En tienmaal daags kwam uit zijn mond:
„’t Is maar een wissewasje!”
Een passagier, die maar aan boord
Amand’len zat te knabb'len
Begon die spreuk, zoo vaak gehoord,
Heel aardig na te babb’len.
Bij elk geroep, bij elk gefluit,
Riep Lorretje heel droogjes uit:
„’t Is maar een wissewasje!”
Eens werd het vaartuig op een klip,
Bij feilen storm, gesmeten,
En wat men deed, het koppig schip,
'Wou van geen stuur meer weten.
„Het is te laat! Verloren boel!”
Riep al het volk: doch Lorre koel,
,,'t Is maar een wissewasje!”
En daag’lijks hooger steeg de nood,
Het schip, stond op een zinken,
Men had gebrek aan vleesch en brood En niets meer om te drinken.
De kapitein schudt droef den kop Maar Lorre schreeuwt met leegen krop:
„’t Is maar een wissewasje!”
Het laatst gevogelte is geslacht,
Niets rest er meer te bikken,
Men heeft aan Lorre wel gedacht,



Maar durft er niet van kikken.
Daar grijpt ook hem de kapitein —
En Lorre zong zijn laatst refrein:
„’t Is maar een wissewasje!”
JOH. VAN MEURS. Uit „Germania’s dichtbloemen”.
DE ZELFMOORDENAAR
In het diepst van het woud,
’t Was al herfst en erg koud —
Liep een heer in zijn eentje te dwalen.
Och, zijn oog zag zoo dof!
En zijn goed zat zoo slof!
En hij tandknerste, als was hij aan ’t malen.
„Ha!” dus riep hij verwoed,
„’k Heb een addergebroed,
Neen, erger, een draak aan mijn borst hier!”
En hij sloeg op zijn jas,
En hij trapte in een plas:
’t Spattend slik had zijn boordje bemorst schier.
En meteen zocht zijn blik Naar een eiketak, dik Genoeg om zijn lichaam te torsen.
Daarna haalde hij een strop Uit zijn zak, hing zich op,
En toen kon hij zich niet meer bemorsen.
Het werd stil in het woud En wel tienmaal zoo koud,
Want de wintertijd kwam. En intusschen
Hing maar steeds aan zijn tak
Op zijn doode gemak
Die mijnheer, tot verbazing der musschen.
En de winter vlood heen.
Want de lente verscheen,
Om opnieuw voor den zomer te wijken.
Toen dan zwierf — ’t was erg warm —
Er een paar arm in arm
Door het woud. Maar wat stond dat te kijken!



Want, terwijl het, zoo zacht Koozend voortliep en dacht:
Hier onder deez’ eik is ’t goed vrijen
Kwam een laars van den man
Die daar boven hing, van
Zijn reeds lang verteerd linkerbeen glijen.
„Al mijn leven! van waar Komt die laars?” riep het paar,
En werktuigelijk keek het naar boven.
En daar zag het met schrik Dien mijnheer, eens zoo dik En nu tot een geraamte afgekloven.
Op zijn grijnzenden kop Stond zijn hoed nog rechtop,
Maar den rand was er af. Al zijn linnen Was gerafeld en grauw Door een gat in-zijn mouw Blikten mieren en wurmen en spinnen.
Zijn horloge stond stil
En één glas van zijn bril
Was kapot en het ander beslagen.
Op den rand van een zak Van zijn vest zat een slak,
Een erg slijmerige slak, stil te knagen.
In een wip was de lust Om te vrijen gebluscht
Bij het paar. Zelfs geen woord dorst het spreken.
’t Zag van schrik zóó spierwit
Als een laken, wen dit
Reeds een dag op het gras ligt te bleeken.
PIET PAALTJES. Uit: „Snikken en grimlachjes”.







INHOUDSOPGAVE
VERZEN VAN BLIJHEID EN GELUK
Kinderdans 5
Zaterdagavond 6
De Dijk 8
Klein-ondeug 9
Het Breistertje 10
Waterland 11
Onder ’t appelen schellen 12
Scheeresliep 13
Jan Viool 14
VERZEN VAN LIEFDE EN GELUK
Een nieuw lied van een meisjen en een schipper 16
Maartje van Schalkwijk 17
Het boertje van Heemstede 18
De Conducteur 19
Bart en Elsje 21
Pas van Drie 24
VERZEN VAN LIEFDE EN SPOT
Des zangers min 28
Jonker Krekel van Klavergem 31
Een oud bestevaertje, met een jong meysje 32
Het kinderbal 34
Guurtje 36
VERZEN VAN SPOTTERNIJ
Retourbiljetten 38
Boutade 39
Restaurant-avontuur 40
De Biecht 41
De Kikkertjes 42
De zeven boeven 42
Niet 43
Papegaaien-deuntjen 44
Ruize! 45
LUIMIGE VERZEN
Het genezend maal 47
Vertellingen van den Zeeman 50
Eerste les in de Geographie 52
De leeuw en de rat 54
De hond 56
De leeuw 57
Een aorig misverstand 59
De weerwolf 60
Het ouwe soevenier 62
Die prokureur sijn hond 63
De kamerjagt 64
’t Is maar een wissewasje 67
De zelfmoordenaar 68



Evulgetur:
Warmond, Nov. '38 J. K. Niekel a. h d.