- % ACi ’43
>tiemer en Sta-I ma
- OP MIl. TOT NUT v. ’t ALGEMEEN
■* nEPARTEMENT AMSTERDAM
LEESZALEN VOOR J0NGER8 EN Mf'S'JJ |H
•NT. KOOLHAA^gr1 ' |
MIl G E N VAN LEO VROMAN
MIJ. TUE-MJT v^*fALGEMEEN >
DEPARTEMENT AMSTERDAM y"
'afc
WJDE STEEQAXe-TELEDRA»
NIJGH & VAN DITMAR N.V. • ROTTERDAM



Dit is Stiemer
Dit is Staima
Dit zijn Stiemer en Staima
Hierboven de hoofd personen uit dit geïllustreerde kinderverhaal.



1. Vermist
oP een dag verscheen in alle kranten van Burenland en op alle aanplakborden de volgende advertentie: Vermist de wondervis Stalma, het laatst gezien in Spelevaarbaai op 3 Augustus. De wondervis Stalma is vermoedelijk geroofd en zal wel gevangen gehouden worden. Degene, die Stalma aan de regering van Speleland terugbezorgt, zal een villa aan de Spelevaarbaai krijgen, waar hij de terugbezorgde wondervis iedere dag zal kunnèr^zien, een grote som gelds ontvangen en baron worden. De advertentie was ondertekend door den gezant van Speleland en een grote tekening van Stalma stond bovenaan.
De duiker Stiemer las het op een aanplakbord en hij bleef wel een hele ochtend dromerig staan lezen. Toen nam hij een besluit en stapte regelrecht naai den gezant van Speleland, bij wien men inlichtingen omtrent Stalma s verdwijning kon krijgen. De gezant was heel verdrietig, maar zijn gezicht klaarde onmiddellijk op, toen Stiemer hem vertelde, dat hij van plan was op zoek te gaan naar de wondervis. Stiemer was de beroemdste duiker van Burenland en zelfs van de gehele wereld en er was de laatste jaren zelden iets zoek geraakt, dat Stiemer niet terug had weten te bezorgen. De gezant bood Stiemer dus een gemakkelijke stoel aan. vóór hij zijn beschrijving van Stalma begon.



2. Wie is Stalma ?
Stalma — zei de gezant — is de wondervis van den Keizer van Speleland. De zee, waarin zij zwemt, wordt dadelijk helderblauw van kleur. Er komt een prachtig licht in het water en ieder, die in een bootje voer op de Spelevaarbaai, waarin Stalma altijd zwom, kon, toen Stalma daar nog was, de wonderlijk mooie tuinen op de bodem van de zee zien en vergat onmiddellijk zijn zorgen. Die tuinen waren zó prachtig, dat zieke mensen en reizigers uit de gehele wereld naar Spelevaarbaai kwamen om de tuinen te zien. Afgezien van de pracht was dat natuurlijk erg gunstig, zei de gezant, want al die vreemdelingen, die kwamen om de tuinen te zien, brachten grote welvaart in Speleland. Dat maakte, dat de bewoners van het land nog gelukkiger werden; want doordat zij allen zeer welgesteld waren, konden zij zo vaak als zij maar wilden de tuinen gaan zien en onbeschrijfelijk gelukkig zijn, want zij hadden niet eens zorgen te vergeten!
U begrijpt hóe 'n gevoelig verlies het voor Speleland is, zei de gezant op treurige toon. Nu moeten wij de tuinen zowel als de vreemdelingen missen, want zolang Stalma weg is komt er geen levende ziel naar Spelevaarbaai. Daardoor zijn de Spelelanders zeer ongelukkig geworden en aangezien zij niets dan voorspoed en gemak gewend waren, beginnen zij allen snel weg te kwijnen. Het gaat er dan ook om, Stalma zo spoedig mogelijk terug te vinden en daarom heeft de Keizer van Speleland ook zo’n hoge beloning uitgeloofd! Als U Stalma terugbrengt heeft U bovendien de beloning het edele volk van Speleland gered te hebben. De duiker Stiemer zei, dat hij erg begaan was met de bevolking van Speleland maar hij ergerde zich toch aan den gezant, die alleen klaagde over de toestand van de Spelelanders en geen woord over had voor het mogelijk treurige lot van de wondervis Stalma.



3. Hoe ziet Stalma er uit P
Hoe ziet Stalma er uit? vroeg Stiemer. Hoe ze er uit ziet? vroeg de gezant. Dat is ook een vraag! Alsof iemand daarop zou kunnen letten. Overal waar de wondervis Stalma komt, wordt het zo licht in het water, dat iedereen alleen nog maar oog heeft voor de wondertuinen op de bodem van de zee en niemand naar de vis kijkt. Wel heb ik ooitl riep Stiemer uit. Ik kan toch moeilijk een vis zoeken onder de millioenen vissen van de zee, als ik niet weet hoe ze er uit ziet. Er is natuurlijk iets met Stalmal Als ze op het ogenblik een andere zee dan de Spelevaarbaai ook licht maakte, dan zou iedereen er al van gehoord hebben. De gezant hield echter vol, dat hij niet wist hoe Stalma er uit zag. De tekening op de advertentie, waarin de vermissing van Stalma werd medegedeeld, was niet betrouwbaar. Zo stelde alleen de beroemdste schilder van Speleland zich Stalma voor. Hij zou echter direct naar Spelburg, de hoofdstad van Speleland, telegraferen om een nauwkeurige beschrijving van Stalma, als men er daar tenminste een had.
Het antwoord uit Spelburg was geheel in geheimschrift, maar er stond j niets anders in, dan dat niemand precies wist hoe Stalma er uit zag. Ze is j ongeveer 1.50 M. lang en verder net als een andere vis, telegrafeerde de | minister voor het toeristenwezen, die voor Stalma had moeten zorgen. Toen de duiker Stiemer zeide, dat hij daar niets aan had en dat hij met deze gegevens niet aan een onderzoek kon denken, werd de gezant angstig. Hij zeide naar den Keizer van Speleland zelf te zullen telegraferen. Dit was j eigenlijk verboden, zei hij, omdat de Keizer zich in afzondering heeft terug- ! getrokken om te jammeren. Voor zo’n bekwaam duiker als Stiemer durfde hij echter wel een uitzondering te maken.



4. Stiemer bereidt zich voor
Het antwoord van den Keizer bleet een paar dagen weg en aangezien Stiemer van plan was toch te gaan zoeken, ook al kreeg hij geen nauwkeurige beschrijving van de wondervis, was hij reeds begonnen zijn duikerpak na te zien en maakte hij studies van alle kaarten van de wereldzeeën, want hij had er een voorgevoel van, dat het dit keer een zeer lange reis zou worden. Het was een wonderlijk duikerpak, dat Stiemer gebruikte. Hij kon er door een vernuftige vinding zo diep mee komen, als hij wilde. Hij kon er ook mee het land op gaan en eigenlijk kon hij er zich zo gemakkelijk in bewegen, dat hij er doorgaans ook in sliep. Hij was al zo aan zijn beroep en zijn duikerpak gewend geraakt, dat hij zich buiten zijn duikerpak niet op zijn gemak voelde. Als hij zijn duikerpak aan had was hij altijd aan een
avontuur bezig; trok hij het uit, dan was ook het avontuur weg en aangezien Stiemer alleen maar gelukkig was bij het avontuur, hield hij zijn duikerpak aan, waar hij maar kon.
Toen alles in orde was ging hij weer naar den gezant van Speleland om te vragen of er al een antwoord gekomen was van den Keizer. Dat is er zeker, zeide de gezant, en er staat in, dat U iedere week een keer bij den Keizer aan tafel moogt eten, als U Stalma vindt. Dat is een gunst, die nog nooit iemand te beurt gevallen is en daar moogt U zich wel ten zeerste over verheugen. Dat is allemaal goed en wel, meende Stiemer, maar ik kan niet bij den Keizer gaan eten, als ik Stalma niet gevonden heb en ik kan Stalma niet vinden, ais ik niet weet hoe ze er uit ziet Hoe luidt de beschrijving. die de Keizer van Stalma gegeven heeft?



net antwoord van den keizer
De gezant begon op die vraag een beetje te blozen, want de SpeleSanders wisten, wel, dat zij niet zeer nuchtere lieden waren. Vooral zo’n gezant, die altijd in het buitenland is, moest dat wel vaak ontdekken. Eigen< is de beschrijving nog erg dichterlijk, zei de gezant dan ook bedeesd, maar ik. zal U haar voorlezen, als U er prijs op stelt. En de gezant begon te —Keizerlijke brief: „Stalma is de wondervis van Onze eerbiedwaar.jge dromen Haar schoonheid wordt door niets overtroffen Haar ver*
, n'e* *e beschrijven, de couleur var Haar ogen is diep als de hemel nacht en het water dat zij inslikt stroomt als vloeibare diamant weg u>sen haar kieuwen. Stalma is de Wondervis van Speleland, wie het zou Haar te beschrijven, zou zich schuldig maken aan majesteitsschennis, btalma s heerlijkheid is niet te beschrijven/' Dat is het, zei de gezant j ' '•et heeft den Keizer behaagd het zo uit te drukken en zijn woord s de waarheid.
btiemer zeide natuurlijk, dat hij zeer getroffen was door de sierlijke woorden van den Keizer, maar hij zei ook, dat een zekere grotere nauwkeurigheid in de beschrijving geen kwaad had gekund. Want hij vreesde dat maar weinig mensen en maar weinig dieren, wien hij naar Stalma zou moeten vragen, zouden begrijpen wat hij bedoelde, als hij over een vis sprak, die ogen had zo diep als de hemel in de nacht.



6. Stiemer besluit te gaan.
De gezant beloofde, dat hij nog een$ nauwkeurig zou informeren want allicht zou toch een Spelelander wel eens naar Stalma gekeken hebben. Hij beloofde Stiemer te zullen berichten, zodra hij iets naders wist Stiemer zei. dat hij ondanks het feit, dat hij moest raden hoe de vis er uit zag, toch zou gaan zoeken. Hij kon zich, waar hij ook maar ter wereld zou komen, altijd tof de gezanten van Speleland wenden om hulp. Maar. en dit moest Stiemer plechtig beloven, hij mocht als hij hulp nodig had, alleen Spelelanders in de arm nemen, want mensen van andere landen zouden wel willen helpen Stalma te vinden, maar dan zouden zij de vis voor hun eigen land willen behouden, want welk land heeft nu niet graag zo’n vis als Stalma in zijn zee ? Stiemer nam afscheid van den gezant. Deze was helemaal ontroerd, en grote tranen stonden hem in de ogen: Het lot van de Spelelanders ligt in Uw hand mijnheer Stiemer. zeide hij. Doe dus Uw best.
Stiemer was eigénlijk niet erg tevreden. Die Spelelanders dachte^ allöei maar aan zich zelf en als hij Stalma voor hen terugvond, dan zouaejKij we weer net zo onbekommerd en zorgeloos worden, als zij altijd geweejwarerr Maar, dacht hij dan: het gaat er mij om Stalma te vinden. Wiej^eet, war haar is overkomen, sinds zij uit de heerlijke Spelevaarbaai is verdv^nen & wie weet in welke gevaren zij zich bevindt I



7. Verkeert Stalma in gevaar ?
Stiemer was bij den gezant plotseling op de gedachte gekomen, dat Stalma wel eens niet door mensen, maar door andere vissen of andere dieren, die op de bodem van de zee leven, geroofd zou kunnen zijn. Immers, die die ren, die daar altijd in het donker geleefd hadden, zouden het wel helemaal niel zo prettig vinden, dat juist de heerlijke tuinen op de bodem van Spelevaar baai altijd verlicht werden, zodat iedereen kon zien wat zij uitvoerden Het was, dacht Stiemer, best mogelijk dat de inktvissen nf de reuzenmosselen
hebben afgesproken Stalma te doen verdwijnen en dat zij haar ergens ge-/ vangen houden, waar niemand haar kan ontdekken.
Stiemer wist juist uit ervaring heel goed, dat inktvissen en . euzenmosselen schuilhoeken kunnen hebben, die zo afgelegen zijn, dat het haast onmogelijk is om er door te dringen. Ja, zelfs was het dikwijls niet mogelijk om ook maar te schatten waar deze schuilhoeken ongeveer zouden zijn of te weter. in welke zee zij waren. Stiemer wist niets. Alleen leek het hem waarschijnlijk, dat de rovers van Stalma haar zo ver mogeiijk hadden weggebracht, omdat iedereen natuurlijk in de buurt van Spelevaarbaai het eerst naar de vis zou gaan zoeken. Als Stiemer echter de kaart van alle zeeën voor zich nam, werd hij bijna wanhopig. Er waren zoveel zeeën, die ver genoeg van Spelevaarbaai af waren en die in aanmerking kwamen om iets in te verstoppen, dat het welhaast orb^go^ren werk '*'as om op zo°k te gaan.
2



8. Stiemer wapent zich
Maar wanneer Stiemer zo mismoedig werd, dan leek het wel of hij het licht, dat Stalma in de zee bracht, al kon zien en dan dacht hij: Neen, ik moet doorzetten. Hij verlangde er zo naar de wondervis te vinden en voor haar te vechten en haar te bevrijden en dan Stalma in het water te zien en het water licht te zien worden, dat hij nauwelijks thuis kon blijven. Hij wilde zo wel de deur uit vliegen en de zee in lopen al was het een iaar lang om overal maar te zoeken en na te vragen.
Hij begreep echter, dat hij daar niet ver mee zou komen. Juist het ver¬
langen om niet te vergeefs te zoeken en werkelijk Stalma te vinden, deed hem vol overleg te werk gaan. Hij begon een bootje te maken. Een soort duikboot, waar hij zich sneller dan te voet mee onder water zou kunnen verplaatsen en dat hem tevens des nachts, of wanneer hij in gevaar verkeerde, een veilige beschutting zou kunnen bieden. Het bootje, dat hij bouwde, hield het midden tussen een duikboot en een egel, wanneer die zich heeft opgero'ld, Stiemer maakte namelijk aan de buitenwand een groot aantal ferme pinnen Als een groot zeedier dan een aanval op hem zou doen, zou hef zich nog wel eens bedenken wanneer het met een van die pinnen in aanraking was gekomen.



9. Stiemer is klaar
Dat bootje van Stiemer was een waar wonderwerktuig Er was een bed in, er waren kooktoestellen aan boord en een toestel om zoet water te maken uit zeewater. Er kon licht in branden, zoodat Stiemer ook in het diepst van de zee rustig zijn kaarten zou kunnen bestuderen en al en toe eens iets zou kunnen lezen over wondervissen, want hij wilde niets nalaten om zo spoedig mogelijk alles omtrent Stalma te weten. Verder was er in de boot nog een hoekje voor zijn hondje Sor. dat hij op al zijn tochten met zich medenam
en dat zo schrander was, dat het Stiemer bij zijn vorige onderzoekingstochten al vele diensten had kunnen bewijzen.
Toen Stiemer zijn boot helemaal in orde had en hij een grote voorraad proviand had 'ngeslagen begon hij alles in gereedheid te brengen voor zijn vertrek. Hij bracht nog een laatste bezoek aan den gezant van Speleland, die nog verdrietiger was dan tevoren, omdat de Spelelanders steeds bleker werden en steeds harder begonnen te jammeren en toen nog een bezoek aan den eersten minister van Burenland. die toch moest weten dat hij lange lijd weg zou gaan en dus voorlopig niets zou kunnen doen voor de regering van Burenland De eerste minister was verbazend nieuwsgierig naar het doel van Stiemer's reis en hij beloofde hem, dat er een commissie van afscheid aan de haven zou staan als Stiemer vertrok, hopende dat Stiemer hem na zo'n gunst wel deelgenoot zou maken van zijn geheim.



10. Stiemer vaart uit
De commissie van afscheid stond op de kant van de haven van Burenland toen Stiemer verscheen en bij zijn bootje ging staan. De voorzitter van de commissie, die ook niet wist waar Stiemer heen zou gaan, hield een lange toespraak en hij zeide, dat hij hoopte dat Stiemer gauw terug zou komen en in het vervolg een trouw dienaar van Burenland zou zijn. Tenslotte riep hij luid Hoera en gaf hij de muziek een teken om te spelen. Alle mensen zongen zo hard zij konden mee en zij keken aandachtig naar den
eersten minister, die zich gereed maakte om Stiemer vaarwel te zeggen.
De eerste minister vroeg Stiemer of hij niet ontroerd was door deze betoging Wel een bewijs dat iedereen U bewondert Mag ik zeggen dat U weer spoedig terug komt? Neen, zei Stiemer, dat kon best eens een hele tijd duren Mag ik dan ook zeggen, waar U heen gaat, vroeg de minister bleek van nieuwsgierigheid. Ik mag niets zeggen, zei Stiemer en hij stapte in zijn boot en klapte het deksel dicht. De min'ster was wel nogal kwaad, maar hij wuifde toch mee met zijn hoge hoed in zijn hand, toen Stiemer de haven uitvoer. Het avontuur tegemoet.



11. De oude Grommeldor treedt op
Hoe ging het intussen de wondervis Stalma? Toen Stiemer bij den gezant bedacht, dat Stalma mogelijk in groot gevaar verkeerde, had hij gelijk gehad. Stalma verkeerde werkelijk in zeer moeilijke omstandigheden, omdat de inktvissen, de tandhaaien, de zaagkaaien en ander gebroed, dat altijd lustig had geroofd en gemoord in de tuinen van Spelevaarbaai, besloten hadden een eind te maken aai Stalma's aanwezigheid in de baai Deze dieren waren n.l. genoodzaakt geweest een andere plek op te zoeken, toen Stalma in de baai gekomen was want, zoals men weet, verlichtte Stalma de hele baai en op die manier kon iedereen duidelijk zien, wat voor ijselijke streken die dieren uithaalden, en dat hadden zij niet gaarne Zij waren met de grootste tegenzin vertrokken, want de tuinen van Spelevaarbaai waren niet alleen mooi voor toeristen uit verre landen en de Spele'anders, maar ook voor de dieren, die in de baai leefden. En toen Stalma maar in de baai bleef en haar licht maar niet wilde eindigen, overlegden de tandhaaien, de zaagkaaien en de inktvissen met elkander, wat ze moesten doen om van de wondervis af te geraken
Vier tandhaaien werden toen uitgezonden om de opper-tandhaai Grommeldor over de aangelegenheid te raadplegen. Grommeldor was volgens zijn zeggen al zo oud als de wereld, zodat er niets was voorgevallen, of hij wist het zich te herinneren. Hij was werkelijk vreselijk oud en eigenlijk niet goed meer in staat om met de jongere tandhaaien mee te komen zodat hij als een kluizenaar in de Kraalbocht was gaan leven. De Kraalbocht was een diepe zeebocht vol koralen, waar niemand goed in durfde te komen, omdat men zich licht tegen de koralen bezeerde of beschadigde Zodoende had die Kraalbocht iets griezeligs gekregen en dit stond de oude Grommeldor zeer aan, want door die griezeligheid had hij de naam van grote geheimzinnigheid gekregen en dat maakte hem slechts voornamer. De vier tandhaaien naderden hem dan ook met de grootst mogelijke eerbied, toen zij in de bocht waren aangekomen.



12. Vier tandhaaien vragen om raad
Grommeldor keek de vier tandhaaien doordringend aan, toen ze vertelden helemaal uit Spelevaarbaai gekomen te zijn en toen zei hij op strenge toon, dat zij maar wrakke pieren waren. „Het was in mijn tijd anders. Toen was Spelevaarbaai er zelfs in het geheel nog niet, toen was. er alleen nog maar water". Dit zei Grommeldor altijd (hoewel er natuurlijk geen woord van waar was) en het maakte iedere keer weei grote indruk ,De vier tandhaaien zwegen dan ook bedeesd en zij trachtten zich voor te stellen, hoe de baai er toen wel uitgezien mocht hebben met alleen maar water. Grommeldor had, toen de haaien hem het hele verhaal van Stalma hadden verteld, veel begrip voor hun moeilijkheden. De gedachte, dat iedereen maar altijd kon zien, wat je aan het doen was, was voor'hem, ondanks zijn hoge ouderdom, geheel nieuw en hij vond he1 geval verbazend vreemd en ingewikkeld.
Hij verzocht de vier haaien zich nu weer terug te trekken en de volgende morgen om antwoord te komen, dan zou hij intussen nadenken Grommeldor trok zich terug in het diepst van de koraalbossen, waar het helemaal donker was en waar nu werkelijk nooit een spoortje licht was doorgedrongen, en daar viel hij in een vaste slaap. Maar midden in zijn slaap werd hij met een schok wakker. Want, dacht hij, stel je voor, dat die wondervis hier komt, dan zou ik me nooit meer terug kunnen trekken om te slapen zonder dat iedereen het ziet en dan zou ik mijn naam, een denker te zijn, wel gauw kwijt zijn. Dit vond hij zo'n beledigende gedachte en de voorstelling, dat iemand die oude voorname Grommeldor zou wagen in zijn slaap te storen, wond hem zo op, dat hij meende, dat het maar beste zou zijn om de proef op de som te nemen en Stalma naar de Kraalbocht te laten komen en dan te merken, dat de wondervis door zijn voornaamheid wel voldoende geïmponeerd zou worden om haar stralen na te laten.



13. Op advies van Grommeldor
Toen de volgende morgen de vier tandhaaien om 'het antwoord van Grommeldor kwamen, had deze laatste werkelijk iets olijks in het ietwat verzwommen oog „Gij doet het beste, dat visje hier naar toe te brengen, jonge vrienden”, zei hij op zalvende toon, „dan zal de oude Grommeldor het opzicht over haar ongepaste verlichting wel op zich nemen. Als zij eenmaal hier is, leggen we voor de bocht een wacht van reuzenmosselen en een wacht van zaagkaaien en dan komt ze er niet meer uit Hier kan ze geen kwaad en hier valt trouwens niets te verbergen ook. Bovendien za? <k haar dat lichten wel gauw afleren, want dat zou ik werkelijk niet aan mijn oude ogen, die er al waren, toen er zelfs nog geen licht was,
kunnen /erdragen”, zei hij met opnieuw iets schalks om de grote en helaas nogal tandeloze mond.
De vier tandhaaien waren buiten zichzelf van /reugde. „Dat is me er een, die Grommeldor”. zeiden ze telkens , weer tegen elkandei „Die zal dat visje wel eens. Met hem valt niet te spotten. Het zal voor Stalma daar heel wat anders worden dan het in Spelevaarbaai was en het zal voor ons in Spelevaarbaai beter worden dan ooit.” Daar hadden ze gelijk in, want de kleine en vreedzame dieren op de bodem van Spelevaarbaai en in de tuinen, waren er helemaal niet op verdacht, dat ze nog wel eens opgegeten konden worden, nu ze onder bescherming van Stalma stonden De vier tandhaaien bedankten de oppertandhaai haastig maar hartelijk en zwommen toen zo hard ze konden terug naar Spelevaarbaai, waarbij zij onder de andere vissen ten zeerste opvielen door hun sierlijke wendingen. Soms sprongen ze alle vier tegelijk hoog boven het water uit van de pret, en zij lieten zich er dan plat op de buik weer inplatsen.



14. Droefgeestigheid na opwinding
Toen ze terug waren in de buurt van Spelevaarbaai, werden ze al opgewacht. Een grote school tandhaaien, hele kluiten inktvissen en troepen zaagkaaien zwommen zenuwachtig op de lipper- bijtend heen en weer en de vier tandhaaien werden onmiddellijk omringd door nieuwsgierig drin* gende dieren. „Wel, wat zei Grommeldor? Zou hij ons helpen? Leefde hij nog, die ouwe? Wat moeten we met Stalma doen?" Dergelijke vragen klonken. De oudste van de vier tandhaaien zei, dat iedereen zich stil moest houden, dan zou hij eens even. „Grommeldor zegt, dat Stalma maar bij hem moet komen, dan zal zij wel afleren licht te geven en alles te verraden, wat andere dieren doen", riep hij uit. Alle andere vissen werden stil van bewondering voor het vinden van zo’n prachtige oplossing „Maar hoe krijgen we Stalma hier vandaan?" vroeg een buitengewoon jeugdige zaag-
kaai ineens, die zich zeer geneerde voor zo'n slimme vraag en snel naar de achtergrond zwom.
Dat was een vraag) Het viel niet aan te nemen, dat Stalma uit zichzelf naar Grommeldor in de Kraalbocht zou gaan, want het was niet moeilijk om te zien, dat zij het zeer naar de zin had in Spelevaarbaai. Ze zag er tenminste iedere dag weer verheugder en blijer uit. En dat Stalma niet zomaar geroofd kon worden, dat begrepen de dieren ook wel, want aangezien zij licht gaf, zou iedereen het direct merken als zij de baai uitgetrokken werd, en iedereen zou haar ook direct terug kunnen vinden of haar kunnen volgen, als zij uit de baai was, omdat de zee licht zou worden, waar zij ook maar ging op weg van Spelevaarbaai naar Kraalbocht. Goede raad was duur en de dieren, die Stalma wilden roven, werden na de eerste vreugde bizonder droefgeestig gestemd. Zij bliezen grote bellen lucht naar de oppervlakte (altijd een teken, dat zij somber en verdrietig gestemd zijn).



De vissen, die Stalma roven wilden, hadden dagen nodig om een plan uit te vinden. Zij schaamden zich bizonder tegenover de oppertandhaai Grommeldor, wiens nobele aanbod om Stalma onder zijn hoede te nemen . hen bijna verlegen had gemaakt van dankbaarheid, dat zij zo veel tijd nodig hadden en zij verachtten zichzelf om hun geringe schranderheid, dat zij na zo'n gul aanbod geen middel wisten om Stalma in de kortstmogelijke tijd naar de Kraalbocht te krijgen.
Hoe lichter het in de baai werd, des te donkerder werd de stemming onder de roofdieren, die er niet in durfden, en zoveel te vreselijker plannen werden uitgedacht om Stalma te laten verdwijnen. Toen dan ook op een dag een inktvis deed weten, dat hij het gevonden had., begreep iedereen, dat het een ingewikkeld en gevaarlijk middel was, dat de inktvis verzonnen had, aangenomen al dat het zou kunnen gelukken.
15. Er wordt iets uitgebroed
Onkundig van al deze plannen zwom Stalma intussen zeer tevreden door de Spelevaarbaai.- Zij genoot zelf al niet minder dan de mensen en dieren, die van haar profiteerden, van de pracht van de baai en de tuinen en naarmate zij tevredener werd, begon haar licht nog helderder te stralen en gaf het alles een nog vriendelijker glans, terwijl het water maar al blauwer en schitterender werd. Dat verheugde Stalma dan opnieuw ten zeerste en op sommige dagen wist zij dan een zo grote schoonheid en een zo groot geluk op te wekken, dat men in de avond en in de nacht het water van Spelevaarbaai tegen de donkere hemel zag lichten in zulke prachtige kleuren, dat de Spelelanders steeds maar weer nieuwe hotels en terrassen moesten bouwen langs de baai, om toch maar ten volle van de toeristen, die ademloos van bewondering toekeken, te kunnen profiteren.



16. In afwachting van een stormachtige avond
„Wij moeten elkander allemaal helpen", zei de inktvis, „want anders komt er niets van terecht". En toen ontvouwde hij zijn plannen op bedachtzame toon. Die kwamen hierop neer, dat een paar inktvissen hun armen om Stalma zouden slaan en al hun andere armen om een paar sterke haaien. Die sterke haaien moesten dan, zo hard zij maar konden, naar de Kraalbocht zwemmen, en zo de inktvissen meetrekken, die op hun beurt Stalma meetrokken. De inktvissen zouden dan tegelijkertijd zo hard zij konden inkt spuiten, zodat Stalma in een wolk van het zwarte vocht zou komen te zwemmen, waarbij men dan grote kans zou hebben, dat haar licht onzichtbaar zou worden. Iedereen complimenteerde de inktvis ten zeerste met dit schrandere plan en men wilde direct aan het werk gaan.
Nu deden zich echter weer andere moeilijkheden voor. want men kon maar niet op een willekeurige dag met stil weer met zijn allen de baai binnenzwemmen en Stalma gaan stelen. Het bezwaar van de roofdieren tegen Stalma's aanwezigheid was immers altijd geweest, dat zij niets meer konden doen, of iedereen zag het. Er moest dus een stormachtige avond worden afgewacht, waarop niemand in een bootje op de baai was en ook niet. veel gasten naar de lichte baai zouden kijken op de terrassen. Het duurde nog wel even, voor een dergelijke avond aanbrak en er werden opnieuw een paar afgezanten naar Kraalbocht afgezonden, om Oe oude Grommeldor uit te leggen, waarom het zo lang duurde maar hoe n slim plan wel verzonnen was om de wondervis naar Kraalbocht te transporteren
■



17. Het drama voltrekt zich
Grommeldor vond alles bestl Eigenlijk Had hij nogal opgekeken van het nieuwe bezoek van de tandhaaien en van hun opgewonden verhaal, want hij was de hele geschiedenis allang weer vergeten, wat nu eenmaal wel eens het geval wil zijn bij oude dieren. Hij zei achteloos, dat hij de hele bocht nog eens zou inspecteren om een goed plekje te vinden om Stalma veilig op te bergen. Ook zei hij „jongeheer" tegen een van de tandhaaien, die al vrij oud was en buitengewoon sterk, zodat die zich nogal beledigd gevoelde. En toen gaf hij met zijn brede staart een grote slag en schoot tussen de koralen, waar hij in minder dan geen tijd weer in slaap viel, geheel onkundig reeds weer van de plannen van de zaagkaaien, de inktvissen en het andere gebroed, geheel onkundig ook van de spoedige komst van de lichtende wondervis Stalma.
In Spel evaarbaai had zich in die tussentijd het drama al voltrokken. De stormachtige nacht was inderdaad gekomen en de dieren hadden met werkelijk bizondere behendigheid hun plannen uitgevoerd. Twee van de sterkste inktvissen met de grootste inktcapaciteit hadden Stalma beetgepakt en met hun andere armen een paar flinke haaien vastgegrepen Deze laatsten waren onmiddellijk als razenden gaan trekken, maar ze verstijfden al spoedig van schrik, toen ze zagen, hoe vreselijk licht het nog bleef en hoeveel lichter alles werd, nu Stalma in haar schrik helderder straalde dan ooit. De inktvissen lieten Stalma dan ook met enige haast weer los en lieten zich in het donker de baai uit trekken om buiten opnieuw te beraadslagen, want met zo weinig inkt ging het niet.



18. Thans met meer inkt!
De volgende avond was het weer nog steeds heel onstuimig en de dieren herhaalden hun poging. Ze waren nu met wel veertig inktvissen en een kleine vijftig haaien en voorop zwommen tien zaagkaaien, die verder geen enkele taak hadden, maar die niettemin verbazend krijgshaftig en zo vals mogelijk uit hun ogen keken. Toen Stalma die hele troep op zich aan zag komen, begreep ze direct, dat alle hoop verloren was en dat ze geroofd zou worden. Het maakte haar erg verdrietig en toen de inktvissen haar vastpakten en onmiddellijk buitengewoon onstuimig inkt begonnen te spuiten, gelukte het inderdaad het licht van Stalma voor een goed deel weg te krijgen. Stalma deed weinig moeite om te stralen, daarvoor was ze veel te verdrietig gestemd.
Zeer triomfantelijk voelden de roofvissen zich echter niet. Zij besloten zo snel mogelijk de baai te verlaten en de eerste nacht al zo ver mogelijk weg te komen, opdat zij een goede voorsprong zouden krijgen op achter* volgers, die Stalma terug wilden hebben. De inktvissen verbruikten n.l. aan het donker maken van het water om Stalma heen, zoveel van hun krachten, dat ze na een kwartier al tamelijk uitgeput waren en na een half uur eigenlijk niet meer konden. Nog hielden zij echter niet even op met spuiten, of daar lichtte het water op, zodat je niets dan verschrikte haaienogen zag en een grote lichte plek in het water en dan begonnen de inktvissen, doodmoe, maar weer opnieuw. Maar het lukte hun hoe langer hoe slechter Stalma donker te houden, wat ook wel te begrijpen Is, want echt licht is in het geheel niet weg te krijgen!



19. Grommeldor in moeilijkheden
Op den duur werd de overtocht van de roofvissen met de wondervis Stal ma van een triomftocht een overhaaste vlucht. De inktvissen vergaten te spuiten en de haaien zwommen, of de duivel hen op de hielen zat. Maar hoe harder ze weg wilden, omdat het zo licht om hen heen was, zoveel te lichter werd het, zodat zij op het laatst nauwelijks meer konden en zij geheel en al begonnen in te teren van de zorgen en vermoeidheid Op die manier kwam er op een goede dag een bizonder verlopen stelletje roofvissen aan voor de Kraalbocht, die zo moe waren, dat de gedachte, dat ze dat hele eind weer terug moesten zwemmen om eindelijk van de heerlijkheden van Spelevaarbaai te genieten, hen aan het schreeuwen bracht van ellende. Zij trokken Stalma haastig de bocht in en zij schoten zo diep zij konden met haar weg tussen de koralen In het licht van Stalma konden zij hier duidelijk van elkaar zien, hoe ongemeen ongunstig ieders uiterlijk was en dit stemde al niet vrolijk. Wat bovendien zo grievend was, was, dat de oude Grommeidor niet kwam opdagen.
* Toen deze n.l. die hele troep had zien aankomen, en dat heldere licht had gezien, begreep hij, dat het uit was met zijn rust en met zijn gewich* tigheid en hij was zeer verontrust nog dieper dan de anderen in het koraalbos geschoten, met het vaste plan om er in het geheel niet weer uit te voorschijn te komen. Hij vond weliswaar de aanblik van Stalma afschuwelijk, maar hij begreep dat de tandhaaien in hun jeugdige onbezonnenheid een buitengewoon gemene streek hadden uitgehaald en hij had weinig zin om de schadelijke gevolgen van die gemeenheid mede te dragen Hij kroop dus maar al verder weg, begreep in het geheel niet, waar het op uit zou moeten lopen en merkte, dat hij niet insliep zoals gewoonlijk.



20. Aan de donkere Spelevaarbaai
Hoe de Spelevaarders schrokken toen ze de baai terugzagen, die morgen na de nacht, waarin Stalma geroofd was, laat zich wel denken. De gezant van Speleland had den duiker Stiemer daarvan al een treffende beschrijving gegeven. De zee, de eens zo verrukkelijke, lichtende, helderblauwe, bijna lieflijk geurende zee, was weer een gewone zee van golvend water geworden, met niets bizonders eraan dan een overmatig groot aantal hotels en terrassen aan de kust. De prachtig beschilderde bootjes, waarin de toeristen en Spelelanders anders altijd op de baai voeren, bleven doelloos in de haven van Spelburg liggen. Niemand had zin in een tochtje en hoewel het helemaal niet zo erg koud was, zette iedereen, die langs het strand wandelde om te zien, of de, zee al weer bijna licht werd, de kraag van zijn ias op.
Eerst trachtte de regeering van Speleland geheim te houden, dat Stalma weg was, maar de minister van het toeristenwezen versprak zich in een openbare bijeenkomst, waarin een roeier, die vijf iaar lang toeristen ovet de baai had geroeid, gehuldigd werd, door te zeggen, dat hij (die roeier) in het vervolg zijn riemen wel binnen boord kon houden en dat vijf jaar wèl, kort genoeg was, als je het vergeleek bij nooit weer. En een dag later was er geen buitenlandse toerist meer in Speleland en geen Spelelander meer, die niet af en toe met luide uithalen aan het strand stond te huilen of dreigend de vuist naar de zee schudde. En boven heel Spelberg klonk in stille nachten het gejammer van den Keizer, die zich tot dit doel helemaal uit het hofleven had teruggetrokken. Al dit geweeklaag gaf de eertijds zo vrolijke stad iets buitengewoon spookachtigs. Men kan zich begrijpen, hoezeer de Spelelanders benieuwd waren naar de avonturen van den duiker Stiemer en de resultaten van diens onderzoek.



21. Peinzend op zee
Het avontuur tegemoet, had iedereen gedacht, toen Stiemer met zijn bootje de haven van Buurland uitvoer. Stiemer zelf had het ook gedacht, maar toen hij drie dagen precies naar het Westen had gevaren, steeg de onzekerheid hem warm naar het hoofd. Want het was best mogelijk, dat hij helemaal niet in Westelijke richting moest varen om bij Stalma te komen. Het kon net zo goed zijn, dat hij naar het Noorden moest of naar het Oosten of nog weer een andere kant op. Hij zette de motor stop, opende het deksel van zijn boot en ging op het dek zitten. Het was prachtig weer en er was een heldere lucht boven de zee en nergens een wolk. Het water was blauw en er was al evenmin ergens iets te bekennen van een kust of van een schip. Stiemer trok zijn schoenen uit en deed zijn benen in het water bungelen, en in hem groeide al sterker het verlangen, Stalma te vinden en haar te bevrijden.
Maar Stiemer begreep in al die ruimte zeer goed, dat hij zonder een enkele aanwijzing de wondervis toch nimmer zou kunnen bereiken. Ik moet zien, iets van haar te weten te komen, zei hij in zichzelf, en hoe akelig het ook is: ik zal hier of daar hulp moeten zoeken! Als men op zee dacht aan hulp zoeken, dacht men aan de Boeglanders De Boeglanders wisten meer van de zeevaartkunde dan iemand anders, zoals trouwens de Boeglanders van alle dingen, voorzover men die uit kon rekenen, meer wisten dan de andere mensen. Zij beschikten over kaarten en werktuigen, waarmede alles te vinden en alles te bereiken was, en misschien hadden zij ook wel kaarten, die het zoeken naar Stalma iets gemakkelijker zouden maken. Wij gaan naar Boeglandl, zei Stiemer tegen zijn hondje Sor, en die begon onmiddellijk blij te blaffen, omdat hij ook wel begreep, dat dit doelloze varen door de blauwe zee toch niets uit zou halen. Vooruit! zei Stiemer luid en hij schoot het bootje weer in, sloot het deksel zorgvuldig, zette de motor op volle kracht en even later tufte de Corrie (zo heette het bootje) onder water zo snel zij kon naar Boegland.



22. Eera vreemde wijze van doen van de Boeglanders
Toen Stiemer de haven van Schegbuurt (de havenplaats van Boegland) binnenvoer, stonden er grote massa's mensen aan de kant. Zij keken allen ov^chend naar Stiemers bootje, want zij vonden dat maar een primitief dingetje, want zij hadden veel mooiere duikboten. Stiemer begreep met goed, waarom al die mensen zich zo vrolijk maakten Hij stuurde voorzichtig naar de kant en meerde zijn bootje secuur. Toen sloot hij alles af, riep Sor en stapte aan wal. Het beste is, dat ik maar meteen naar de commissie voor de zeevaartkunde stap, dacht hij en hij vroeg aan een man, die met open mond naar hem stond te kijken, waar hij die commissie kon vinden. De man schrok nogal, maar hij wees hem beleefd de weg en de mensen aan de haven gingen een beetje op zij om Stiemer en zijn hondje door te laten, waarbij zij ook zeer spottend keken. Sor was zeer angstig en bleef zo dicht mogelijk bij zijn baas lopen.
Toen Stiemer bij de commissie werd toegelaten, leek het wel, of de leden daarvan al op hem hadden zitten wachten. Zij zaten met zijn allen achter een grote tafel, en knikten stijf met het hoofd toen Stiemer binnenkwam en hen groette. De voorzitter wees op een stoel en vroeg op koele toon: En wat had u? Ik wilde graag ereens een paar kaarten raadplegen, zei Stiemer verlegen, en ik zou graag willen, dat u mij die kaarten leende, want dan zou ik ze op m'n gemak kunnen bestuderen. Dat wil ik best geloven, zei de voorzitter afgemeten, maar wij kunnen die kaarten maar niet aan iedereen geven. U is op zoek naar de wondervis Stalmal Dat weten we allang en u doet het beste maar alles te bekennen en ons te zeggen, waar dat dier zit, want we zijn besloten het te bevrijden en in het vervolg in de baai van Boegland te laten zwemmen, want daar hoort ze eigenlijk en in ieder geval zal ze daar veel beter tot haar recht komen. Stiemer sloot zijn ogen van de schrik toen hij dat hoorde.



23. Op zoek naar een list
Hoe in 's hemelsnaam wisten die ellendige Boeglanders, dat Stiemer op zoek was naar Stalma? Wie had het hun verteld en hoe kwamen ze op de gedachte, dat Stalma in hun baai behoorde te zwemmen? Alsof Stalma niet uit zichzelf naar Spelevaarbaai was gekomen indertijd! Stiemer begreep intussen wel dat nu hij zich eenmaal tot de Boeglanders gewend had, het moeilijk zou zijn weer van hen af te komen. Wel, wel, wel, wefl, zei hij dus maar. De heren weten er dus al van? Dat doen de heren zeker, zei de voorzitter, en u doet het beste, m’n goede man, om ons niet om de tuin te leiden en alles eerlijk te bekennen, zonder iets achter te houden, want ik kan u verzekeren, dat wij niet van grapjes houden. Op dit gezegde grinnikten alle leden van de commissie een snijdende lach. Sor lag onder de stoel van Stiemer zachtjes te grommen en hij scheen grote lust te gevoelen dien voorzitter eens ferm in de kuiten te bijten, maar Stiemer gaf hem een duwtje met zijn voel en zei koest en hij glimlachte vervolgens geheimzinnig naar de commissie.
Ja, kijk ’ns hier, heren, dat is een moeilijk geval, want u zult wel begrijpen, dat het helemaal niet zo gemakkelijk is, om precies de plek aan te wijzen, waar Stalma zich ophoudt. Te meer omdat de wateradders (zei hij op goed geluk af) zulke schrandere dieren zijn en niet erg gemakkelijk weer laten lopen, wat zij met veel moeite gevangen hebben. Aha, zeide de voorzitter, wateradders!, en de heren van de commissie zeiden ook allen tegelijk Ahaa : w a t e r a d d e r sl en zij keken elkander doordringend aan. U begrijpt wel dat dat een lelijk ding is, heren, zeide Stiemer en u voelt ook wel dat voorzichtigheid geboden is. Als u mij verlof zoudt kunnen geven even naar mijn bootje te gaan om alles te regelen zal ik naderhand verschillende bijzonderheden kunnen tonen (als ik eenmaal aan boord ben, dacht Stiemer, dan verdwijn ik, zo vlug ik kan). Daar is niet het geringste bezwaar tegen, zeide de voorzitter. Tot ziens. Tot ziens, zei Stiemer ook en Sor kwispelde vriendelijk, toen Stiemer beleefd naar de heren knikte.
3



24. De Corrie goed opgeborgen
Stiemer liep haastig terug naar de haven. De mensen stonden er niet meer, maar toen hij keek, of de Corrie er nog net zo lag, zag hij niets. Hij schrok verschrikkelijk en hij tuurde de hele haven af, om te zien, of de Boeglanders zijn bootje soms verhaald hadden. En jawel, in de verte, tussen twee heel grote Boeglandse duikboten in, lag de Corrie en zij leek wel zo klein tussen die twee gevaarten, of ze er in het geheel niet was. Stiemer begreep, dat er van vluchten niets zou kunnen komen en heel langzaam liep hij op zijn bootje toe. De ene Boeglandse duikboot heette Onderzoeker C en de andere Diepduiker Q, en de kapitein van de Diepduiker Q stond aan dek en zei met een tamelijk valse grijns tegen Stiemer: Wij hebben uw bootje maar tussen ons in genomen, want er mocht eens iets aan komen. Stiemer mompelde, dat hij dat een lieve attentie vond en hij verdween in zijn bootje en sloot het deksel met een slag.
De volgende, morgen werd hij wakker door gestommel van voeten aan dek van de Corrie. Stiemer besloot af te wachten en even later hoorde hij op het deksel kloppen en een stem Meneer Stiemer in naam van de wet, jrU'^ roePen* Dat is al een heel vreemde wekker dacht Stiemer, en hij opende met een vaartje het deksel, zodat de voorzitter van de commissie voor de zeevaartkunde, die juist zijn oor erop had gelegd om te luisteren, naar wat Stiemer deed, een slag kreeg, dat hij suizebolde. Goedemorgen zei Stiemer, naar ik hoop maken de heren het wel. Meneer Stiemer, maak u gereed, zei de voorzitter, terwijl hij zich het pijnlijke oor, dat helemaal opzwol, wreef. Wij stijgen op in een vliegtuig en dan moet u ons de plek wijzen waar Stalma zich bevindt. Als u mocht weigeren, dan zullen wij u gevangen moeten nemen en dan kunnen wij niet instaan voor de afloop. O neen, riep Stiemer, die, zoals men weet, geen vermoeden had, waar Stalma zich kon bevinden, dat wil ik best hoor. Hoe laat vertrekken we?



25. Een duiker hoog in de lucht
Maak u dan gereed, zei de voorzitter. Goed, zei Stiemer, een ogenblik, en hij sloot het deksel weer. In het bootje ging hij onmiddellijk met grote haast aan het wek. Hij zette de kranen van alle watertanks open, zodat die volliepen met water. Wanneer de Boeglanders dan zijn bootje weer eens op een andere plaats zouden willen leggen en het losmaakten van de Diepduiker Q en de Onderzoeker C, dan zou het onmiddellijk zinken, en als het gezonken was en de Boeglanders zouden het willen lichten, dan had Stiemer kans, dat hij ermee weg kwam, aangenomen, dat hij zeil onder water zou kunnen gaan.. In ieder geval had hij dan meer kans dan thans, nu het zo stevig was vastgemaakt aan die kolossale duikbooten. Stiemer was zeer ingenomen met deze opzet en hij floot zachtjes, toen hij eindelijk aan het dek verscheen. Daar ben ik, zei hij.
Het hele gezelschap stapte in een autobus, die klaar stond. Luid toeterend reed die weg naar het vliegveld. De leden van de commissie zagen er allemaal erg bedrukt uit, want aangezien zij geen idee ervan hadden, waar Stalma was, waren ze geheel op Stiemer aangewezen, en het feit, dat deze zo vrolijk floot in zulke benarde omstandigheden, stemde hen innig achterdochtig. Op het vliegveld stond een verbazend groot vliegtuig met vier motoren, al gereed. De motoren draaiden reeds alle vier en men stapte onmiddellijk in. Waarheen ? vroeg de vlieger. Naar het Westen, vriend, zei Stiemer vriendelijk. Voorloopig naar het Westen, en dan ineens.... Maar dat zal ik zometeen wel zeggen. Naar het Westen dus, zei de voorzitter nijdig, en een beetje snel I Het vliegtuig steeg op en in verbazend korte tijd klom het tot grote hoogte. Men had een prachtig gezicht op de haven van Schegbuurt en Stiemer keek nieuwsgierig, of hij de Corrie kon zien liggen tussen haar twee bewakers, maar hij zag niets.



26. Stiemer ontdekt Stalma
Stiemer, die nog nooit in een vliegmachine had gezeten, vond het een wat aardig tochtje. Het was mooi weer, het vliegtuig lag vast in de lucht en Stiemer, die aan de linkerkant zat, vond het zeer interessant om langs de motor naar beneden te kijken. Zij vlogen boven de zee. Daar was zo hoog uit de lucht vandaan niet veel aan te zien. Maar Stiemer vond 'het toch zeer aardig om met zo grote snelheid boven de zee, waar hij anders op of onder voer, te vliegen. Hij moest ook wel lachen, wanneer hij bedacht, dat hij als duiker de opdracht had gekregen om Stalma op te zoeken en nu zo hoog in de lucht moest zeggen, waar de vis zich bevond. Gaan wij zo goed, mijnheer?, vroeg de voorzitter, die niet erg goed tegen vliegen kon en dus nogal wit zag, behalve zijn gekneusde oor dat voortdurend roder werd. We gaan best, zei Stiemer en hij begon weer te fluiten.
Zo vlogen zij uren en met het mooie weer was het op het laatst gedaan. Er hadden zich zware wolken samengepakt en er stond een hevige wind, die het vliegtuig op en neer smakte. Alle leden van de commissie waren vreselijk luchtziek geworden, maar zo misselijk waren ze niet, of ze hielden vol wantrouwen Stiemer in het oog, die, naar zij verwachtten, nu zo langzamerhand weer eens een aanwijzing moest geven, of ze er al bijna waren en die misschien over een poosje al triomfantelijk op het licht in de zee onder zich zou wijzen en zou uitroepen : daar heb je dV. Maar Stiemer zei niets. Hij zag wel, dat de commissie hoe langer hoe misselijker werd en op het laatst en het geheel niet meer op hem lette. Juist op dat ogenblik was het vliegtuig boven de Kraalibocht gekomen en juist op dat ogenblik keek Stiemer toevallig naar beneden. Hemelse goedheid, mompelde hij, toen hij zag, hoe licht het water daar was. Daar moet zij zijn. Hij schrok er zelf van en hij keek angstig of iemand anders in het toestel ook het licht in zee had gezien.



27. „Zonder resultaat" terug
Behalve het zoemen van de motoren en de benauwde geluiden van de misselijke commissie, klonk er echter niets in het toestel en Stiemer haalde wat ruimer adem. De rovers van Stalma hadden de wondervis dus naar de Kraalbocht gebracht. Dat was een moeilijk geval, want de Kraalbocht was de meest ontoegankelijke zeebocht, die Stiemer kende, en het zou niet gemakkelijk zijn om de vis daaruit terug te krijgen. Stiemer wist, dat de oude Grommeldor in deze bocht leefde, en het werd hem angstig te moede, als hij eraan dacht, hoe moeilijk het zou zijn, om Stalma onder het oog van Grommeldor vandaan weg te halen. En die moeilijkheid was misschien nog niets vergeleken bij de moeite, die het hem zou kosten om onder de bewaking van de Boeglanders vandaan te komen. Stiemer was helemaal niet gerust en hij wilde maar, dat hij weer uit het toestel vandaan was en rustig mét de Corrie op zee zwierf.
Zijn we ’r nou nog niet? vroeg de voorzitter klagelijk en met benauwd geluid. We hadden er nou toch moeten zijn. Ik hou het gewoon niet langer uit. Ik ook niet, — ik ook niet, kreunden de andere leden van de commissie, laten we nu toch asjeblieft naar huis gaan en die vis laten, waar ze is. Maar heren, zei Stiemer spottend, hoe kunt u dat nou toch zeggen. Stalma zou bij u in de baai toch zo goed tot haar recht komen ? Is het nog ver ? vroeg de voorzitter half huilend. Nog vreselijk ver, zei Stiemer. Nou, dan gaan we maar terug, antwoordde de voorzitter toen, want dan zullen we, denk ik, toch wel geen benzine genoeg hebben.
Ja, t’ rug, riepen de andere leden van de commissie, zo hard ze konden. Zo gauw mogelijk t' rugl Eerst benzine halen I Het vliegtuig maakte een bocht, die alle inzittenden deed sidderen en jammeren van schrik, en aanvaardde toén, zonder resultaat bereikt te hebben, de terugtocht.



28. Stiemer gevangen
Toen ze op het vliegveld van Schegbuurt weer op de grond stonden, wankelden de leden van de commissie op hun benen. Een grote menigte was op het vliegveld samengestroomd, om het blijde nieuws van het vinden van Stalma te vernemen. Maar toen men die bleke, kreunende halfzieke heren zag, begeep men, dat er van enig blij nieuws geen sprake kon zijn. Alleen Stiemer was heel fris, maar hij was zo opgewonden, dat hij niet in de gelegenheid was om te laten zien, hoe fris hij was. Hij wilde naar de Corrie en wegvaren. Daar was voorlopig echter geen kans op. Morgen moet u wéér gaan, zei de voorzitter, zelf kunnen we morgen niet, nietwaar heren ? (Neen, schreeuwden de heren haastig), maar dan zullen we wel een paar deskundigen mee sturen. In die tussohentijd zullen we voor uw eigen veiligheid maar onder bewaking stellen, want de mensen zullen wel kwaad op u zijn, dat ge nog niets gevonden hebt. Dat was een streep door de rekening van Stiemer, die verwacht had, dat hij toch in ieder geval vrij naar de Corrie mocht gaan. Och, zei hij, als ik aan boord van mijn bootje ben, kan toch niemand mij wat doen.
Maar dat mocht niet helpen. Er kwamen twee reusaohtig grote kerels
op Stiemer afgestapt en hun dreigende blikken lieten geen twijfel. Ga maar mee; kereltje, zeiden zij, want anders mocht iemand je eens wat doen. Ze gaven hem een flinke duw, zetten hem in een auto en reden met hem in een afgelegen gebouw een eind buiteii de stad.
Het. was voor Stiemer een vreselijke toestand. Hij wist niet eens, of zijn bootje inderdaad gezonken was, of wat men ermee gedaan had, hij wist niet, waar Sor was en of die hem misschien zou kunnen helpen. Kortom hij wist niets, èn dit op het ogenblik, dat hij wel wist, waar Stalma, zijn lichtende wondervis, (wie weet in welke gevaren) rondzwom ...



29. Onder de maan
Het werd een droevige nacht voor Stiemer. Men had hem opgesloten in een gebouw een flink eind buiten de stad en in een soort cel met tralievensters. Er was geen sprake van, dat hij zich zou kunnen bevrijden en er was in dit vreemde land ook geen kans op, dat iemand anders zou proberen hem in vrijheid te stellen. En wat Stiemer nog het meest benauwde was, dat hij in het geheel niet wist wat de Boeglanders met hem van plan waren. De houding van de sterke mannen, die hem hierheen hadden gebracht beloofde niet veel goeds. Het was maar gelukkig, dat de leden van de commissie voor de zeevaartkunde in het vliegtuig te misselijk waren geweest om Stalma te ontdekken. Nu was Stiemer nog de enige, die wist waar de wondervis was en hij zou, als de Boeglanders zouden proberen hem het geheim te ontfutselen, dit weten te bewaren. Stiemer kon die nacht niet slapen en hij klom op een bankje en keek door het tralievenster. Hij kon nu de maan zien, die deze nacht zeer helder straalde. Dezelfde maan, dacht hij, schijnt nu boven de Kraalbocht, waar Stalma is en misschien zal ik haar nooit kunnen bevrijden. Stiemer zuchtte diep en hij voelde hoe er uit allebei zijn ogen een traan rolde.
Stalma bleef zeer onrustig in haar nieuwe omgeving. Overal waar zij keek zag zij zulke ongunstige dieren, die haar zoveel vrees aanjaagden, dat zij wel almaar door weg wilde vluchten. Maar tussen de ruwe koralen kon zij niet wild wegzwemmen, want dan zou zij zich verwonden en als zij probeerde uit de bocht te zwemmen, dan schoten onmiddellijk van alle kanten zaagkaaien toe, die haar ruw dreigden en haar terug deden keren. En als zij vlak langs de bodem trachtte te ontsnappen, dan sperden de reuzenmosselen, die daar lagen opgesteld, zich helemaal open en trachtten haar te vangen. Zij was dus zeer onrustig en zeer verdrietig, en het licht dat zij afstraalde was soms sdhel en dan was de hele bocht vol schaduwen, wat iedereen ten zeerste verschrikte. Alleen ’s nachts was Stalma wat kalmer. Dan zwom zij dicht aan de oppervlakte en vlak tegen de golven en keek zij naar de maan, wat haar rustig maakte. Dit deed zij ook in de nacht toen Stiemer eveneens naar de maan keek en treurde, omdat hij gevangen werd gehouden en Stalma niet kon bevrijden.



30. Een geslaagde list
h,l»nD W"°l9ende mt>r9en ,kwa'm,en de twee krachtmensen Stiemer al vroeg halen. H.j vroeg waar ze hem heen brachten, maar zij zeiden geen woord
dat hn dj“Tden| em ruw,v00rcit' en t,°en hij he* n°9 6605 vroeg, zeiden ze, he . *k" me[ken- S|lemer begreep, dat er niets anders opzat dan
het inderdaad te bemerken. Zij namen plaats in dezelfde auto van de vorige dag en reden daar even hard en met precies zoveel lawaai in terug naar het vliegveld. Daar stond het grote vliegtuig ook alweer en Stiemer begreep l f W“r ,vl'eg,enk/ou worden, waaraan hij sinds de vorige dag een grondige hekel had. Maar juist toen zij in het vliegtuig zouden stappen, kwam de voorzitter van de commissie voor de zeevaartkunde op hem afstappen. Hij leek, voorzover dat met zijn brutale gezicht mogeliik was, wel een beetje verlegen en hij knikte schuchter naar Stiemer. Ja, ziet u, zei hij dat is een verbazend onaangenaam geval. Wij betreuren het natuurlijk zeer en zullen 'kosten noch 'moeite sparen!
Dit waren geheimzinnige woorden en Stiemer vroeg dan ook, wat een onaangenaam geval was. Wij wilden dat kleine bootje van u, zeide de voorzitter, tussen de Onderzoeker C en de Diepduiker Q vandaan halen en het elders meren, maar zodra we de touwen hadden losgemaakt, zonk het scheepje. Het hing als het ware aan zijn touwen aan de Onderzoeker en de Uiepduiker. En nu is het gezonken, begrijpt u wel? Dat is een verbazend >naangenaam geval en de regering van Boegland zal u, indien u daar prijs 3p stelt, schadeloos stellen. Stiemer was zeer verrast en blij te horen, dat rijn plan zo goed geslaagd was en dat de Corrie inderdaad was gezonken Mu bestond er kans, dat -hij kon vluchten. Ja, edelachtbare heren, zei hij >p treurige en verschrikte toon, dat is verdrietig, maar het ergste is, dat er sen geheime kaart aan boord was, die ik u nu niet meer kan laten zien, en ponder d<ie kaart kan ik bet zoeken naar de wondervis verder wel laten, iet is een treurige boel.



31. Een paar grote kringen en verder niets
Stiemer vroeg toen verlof om in het water af te dalen om te zien, of er van de Corrie nog iets was overgebleven en om te proberen die geheime kaart te vinden, waar hij over gesproken had. De leden van de commissie vonden het direct goed, want zij waren plotseling zeer begerig geworden naar die kaart en zij herhaalden al maar door, dat het hun toch zo speet, dat de Corrie gezonken was en dat men niet wat oplettender te werk was gegaan bij het losmaken van het scheepje. Er was bijzonder veel belangstelling van de zijde van de bevolking, toen Stiemer des middags met een laddertje in de haven van Schegbuurt afdaalde, op zoek naar het „wrak” van de Corrie en de geheime kaart. Stiemer draaide zich, vlak voor hij met zijn helm onder water verdween, nog eens om, keek naar de commissie, die nieuwsgierig toeke'ek, groette plechtig, platste toen een keer hard met zijn hand in het water, zodat het hoog opspatte, en verdween toen onder de oppervlakte. Er kwamen een paar grote kringen op het water en verder gebeurde er niets.
De leden van de commissie voor de zeevaartkunde en andere inwoners van Schegbuurt bleven ongeveer een uur rustig in het water kijken. Haar toen zij na dat uur nog steeds niets boven zagen komen en ook nooit eens een luchtbel ontdekten, werden zij ongerust. De leden van de commissie begrepen, dat zij in hun begerigheid naar de kaart alle voorzichtigheid uit het oog hadden verloren. Zij begonnen onrustig te worden en keken elkander eens aan. Toen nam de voorzitter een besluit en hij gebood den commissaris van politie om „in het belang van het onderzoek” de haven te ontruimen en alle toeschouwers naar huis te zenden. Daar moesten ze die dag blijven en ze mochten tot de volgende ochtend niet op straat komen. Op die manier ontging het den Boeglanders, dat de commissie bij de neus was genomen. Alleen de leden van de commissie bleven nog wat in het water kijken, maar hoe ze ook keken, ze zagen niets. Dit is een raar geval, zei de voorzitter en hii krabde zich hard achter het oor.



32. Onder water de haven uit
De Boeglanders hadden inderdaad alle reden om zich ongerust te maken over het plotseling verdwijnen van Stiemer. Zodra hij op de bodem was aangeland, was hij aan het zoeken gegaan, maar zo voorzichtig mogelijk, zonder luchtbellen te laten ontsnappen, die zouden verraden, waar hij zich bevond. Hiervoor had hij een speciale inrichting aan zijn helm. Na enig zoeken had hij de Corrie gevonden. Gelukkig was er .niets aan het schuitje gekomen, want Stiemer had van tevoren alle mogelijke maatregelen getroffen. Tot zijn verrassing zat zijn hondje Sor boven op het schuitje. Sar zag er droevig uit, maar zodra hij Stiemer zag, begon hij blij te blaffen. Stiemer schoot onmiddellijk op hem toe en beduidde het dier zich koest te houden, want als Sor begon te blaffen, schoten er hele ritsen grote luchtbellen uit zijn helm naar boven en die zouden verraden, waar het dier zich bevond.
Stiemer inspecteerde de Corrie nauwkeurig en bevond, dat zijn schip inderdaad in orde was. Hij haalde een handle over, waardoor een pomp in beweging 'kwam, die uit een paar reservoirs het water verwijderde, zodat het schip niet zo zwaar meer op de bodem rustte en Stiemer het de haven kon uitduwen. Langzaam bewoog hij zich met hei schip naar de uitgang. Als er nu maar geen luchtbellen kwamen en de Boeglanders ook maar geen duiker naar omlaag zonden om te kijken, wat Stiemer uitvoerde. Het was eigenlijk onbegrijpelijk, dat de Boeglanders zo alle voorzichtigheid uit het oog hadden verloren, dat zij dit niet reeds lang gedaan hadden. Stiemer had de uitgang van de haven bereikt. Hij besloot de Corrie vlak buiten de pier even aan de oppervlakte te brengen en er dan met Sor in te gaan zitten en dan zo gauw mogelijk weer onder water te gaan en weg te varen. Toen Sor merkte, dat zij vrijwel buiten gevaar waren, begon hij opnieuw zeer vrolijk te blaffen en het was bijna een mooi gezicht zoveel bellen er naar boven vlogen. Stiemer liet hem dit keer maar, want hij was zelf ook zeer verheugd over het welslagen van zijn plan.



33. De blijdschapsbellen van Sor
Het plan van Stiemer gelukte schitterend. Aangezien alle Boeglanders op de commissie voor de zeevaartkunde na naar huis waren gestuurd en maar in bed 'waren gekropen, was er niemand op de pieren van de haven behalve een oude dove wachter, die niet veel meer zag en Stiemer kon dus onopgemerkt zijn bootje vlak buiten de pier aan de oppervlakte laten komen, het deksel openen, even achterom kijken, hoe de toestand in de haven was, met Sor het bootje inschieten, weer onder water verdwijnen en zo hard mogelijk wegvaren. Hij liet de Corrie zo diep mogelijk varen uit vrees, dat men toch nog iets zou ontdekken en hij zette onmiddellijk koers naar de Kraalbocht. Dat was nogal een paar dagen varen en hij had dus alle tijd te beramen hoe hij Stalma zou kunnen bevrijden, als hij daar eenmaal was aangeland.
Maar Stiemer was toch minder gelukkig geweest dan hij dacht. Toen de commissie voor de zeevaartkunde gemerkt had, dat Stiemer slimmer was geweest dan zij en dat de duiker mogelijk al de haven uit had weten te komen, holden alle leden zo hard zij konden naar den ouden wachter aan het einde van de pier, om hem te vragen, of hij iets opmerkelijks had gezien en tevens namen zij maatregelen om de uitgang van de haven af te zetten en stuurden ze maar liefst 90 Boeglandse duikers de haven in om naar Stiemer te zoeken. De oude wachter op de pier was vreselijk doof en hij begreep eerst niets van de vragen, die de leden van de commissie hem op barse toon stelden. Maar op het laatst zei hij toch met een blij gezicht, dat, nu de heren het zeiden, hij inderdaad wel iets gezien had. Een half uur geleden had hij midden in de haven een heleboel luchtbellen naar boven zien springen. Bijzonder glinsterende luchtbellen, zei hij, want hij had er een hele tijd naar zitten kijken, omdat het zo'n mooi gezicht was. De commissie was woedend, dat hij niets gezegd had, want men vermoedde, dat die luchtbellen iets met Stiemer te maken hadden. En inderdaad waren het de blijdschapsbellen van Sor geweest, die de oude wachter had gezien.



34. Grote verwarring en een belangrijk besluit
Onder water in de haven was het intussen een verwarring van je welste, want daar waren de negentig Boeglandse duikers nog almaar aan het zoeken. Zij liepen elkander zeer in de weg en in hun ijver gingen zij zover, dat zij de ankers van de schepen, die daar lagen,uit de grond trokken en geheimzinnig langs de bodems en de wanden van alle schepen, die daar dreven, schuurden, zodat alle schippershonden nijdig gingen blaffen en het een verwarring werd, zoals nog nooit iemand gezien had. Die verwarring werd nog erger, doordat al die schepen zonder anker in beweging kwamen en de kapiteins elkander de schuld gaven en de bemanningen van de schepen, die tegen elkander botsten, gingen schelden en begonnen te vechten, zodat het wel oorlog leek. En toen kregen bovendien de 90 duikers onder water ook nog ruzie en de slangen, waar zij lucht door kregen, geraakten in de knoop en het werd een rommel, zoals nog nooit iemand in het keurige Boegland had gezien, en de voorzitter van de commissie voor de zeevaartkunde, die begreep, dat er iets moest gebeuren, schreeuwde zo verschrikkelijk hard om stilte, dat iedereen, die tot dusverre gedacht had aan een ongeluk, begreep, dat het opzet was, en ook mee begon te vechten.
Op die manier duurde het nogal enige tijd (eerst moesten de 90 duikers in een grote tros uit het water gehesen worden), voor het duidelijk werd, dat het bevel gegeven was, dat de Onderzoeker C en de Diepduiker Q zich gereed moesten maken om uit te varen. Die moesten zo snel mogelijk Stiemer achterna gaan, hem vinden, hem dan in het geheim volgen (dit was bijzonder slim gezien van den voorzitter van de commissie voor de zeevaartkunde! I) en de regering van Boegland steeds op de hoogte houden van hun verblijfplaats en telegraferen, als men Stalma gevonden had en materiaal nodig had om de wondervis te vangen. Verder moesten zij Stiemer gevangen nemen en hem terugvoeren naar Boegland. Dat was een belangrijke opdracht en de kapiteins van de Boeglandse duikboten gingen onmiddellijk aan het werk en een half uur later schoten de Diepduiker en de Onderzoeker de haven van Schegbuurt al uit om Stiemer te zoeken.



35. Stiemer op weg naar de Kraalbocht
Eerst leek het wel onbegonnen werk om Stiemer te vinden. De Onderzoeker en de Diepduiker waren grote en krachtige duikboten. Zij konden hard varen en verbazend diep duiken, maar het was voor deze schepen toch even moeilijk aJs voor ieder ander schip om een klein bootje, dat bovendien nog onder water voer, terug te vinden op de Oceaan. De kapiteins telegrafeerden dan ook naar Schegbuurt, dat ook vliegtuigen op moesten stijgen om te helpen zoeken, want dat het onwaarschijnlijk was, dat zij de Corrie zouden vinden. Dus werden er vliegtuigen in gereedheid gebracht en de bevolking van Boegland,. die uit de kranten vernam, dat Stiemer een boze kerel was, die Boegland in het algemeen en allen Boeglanders afzonderlijk veel kwaad wilde doen, geraakten in de grootste opwinding en zij liepen te hoop op het vliegveld en bij de haven om te zien, welke maatregelen er allemaal voor hun veilligheid getroffen werden. Maar ook het zoeken van de vliegtuigen leverde de eerste dagen niet veel op en het begon er veel op te lijken, dat i t*°e5'an°ers Stiemer niet terug zouden vinden en dat het hun niet zou gelukken de wondervis Stalma voor hun baai te verwerven.
Onkundig van al die onrust in Boegland zette Stiemer, begunstigd door bijzonder mooi weer, zijn tocht naar de Kraalbocht voort. Hij was bijzonder tevreden gestemd, want terwijl hij nog niet precies wist, hoe hij die bevrijding van Stalma zou uitvoeren, zag hij in het slagen van zijn vlucht uit Schegbuurt een gunstig voorteken en hij was voor de afloop van zijn expeditie dan ook niet bevreesd. Hij had zijn kaarten te voorschijn gehaald en in het bijzonder de ligging van de Kraalbocht en de eilanden daaromheen bestudeerd. Hij wist, dat het niet gemakkelijk zou zijn en dat hij vooral bij de oude Grommeldor, de oppertandhaai, vermoedelijk grote moeilijkheden zou krijgen. Maar juist de gedachte, dat zijn wondervis in de macht van die afschuwe: lijke Grommeldor was, gaf hem steeds meer moed en deed hem steeds stouter plannen maken.



36. Een onvoorzichtigheid van Stiemer
Op het laatst waren er zoveel Boeglandsóhe schepen en vaartuigen aan het zoeken naar Stiemer, dat het er werkelijk druk van was op zee. Maar Stiemer was niet te vinden. Hij voer onder water en hij was heel tevreden. Hij vond het wel niet prettig om de hele tijd onder water te blijven, maar hij durfde toch oók niet goed naar de oppervlakte te komen, want hij achtte het, helemaal niet onmogelijk, dat de Boeglanders hem achterna waren gegaan. Op een goede dag kon hij echter de verleiding om de zon weer eens te zien, niet weerstaan en met een plotselinge haal steeg hij naar de oppervlakte en onmiddellijk opende hij het deksel en in een tel was hij op het dek van de Corrie. De zon scheen heerlijk, het was warm weer, de zee glad en effen en met elkaar was het een heerlijk schouwspel en het enige, wat stoorde, was geronk van een vliegtuig boven zijn hoofd.
Stiemer vond het zo zalig in de zon, dat hij daar eerst nauwelijks acht op sloeg, maar plotseling schrok hij tooh zeer, want wat moest dat vliegtuig hier doen, dicht in de buurt van de Kraalbocht? Om nu plotseling weer onder water te verdwijnen had geen zin, want het vliegtuig verwijderde zich reeds. Aan boord ervan had men Stiemer inderdaad gezien en de marconist had onmiddellijk naar Schegbuurt getelegrafeerd: Kleine duikboot gesignaleerd omtrek Kraalbocht, en dit bericht was van Schegbuurt weer doorgegeven aan de Diepduiker C en de Onderzoeker Q en deze spoedden zioh thans in de richting van de Kraalbocht.



37. Het zonnig Zoönesië
Stiemer was vastbesloten niet pardoes oo de Kranlhnrh* t op een van de eilanden vlet j i, i 7 , l'raa“>°eht af te gaan, maar
lebben6 kTnëëlfdeX^ëjatheT °°k j.ense" g^ees^wTrenf dan^ou men lieren er heel onoestoö’rd en T d'erentcuin was, maar nu leefden de rorige gelegenheid we^ een, lZVreden- St'emer had het eiland bij een lewLl Zrt S zlen l,g9en en h'i was er ook wel vlak bii
Ie Corrie zou V' 9e3aa"' ^aar nU moesl hg het d°a"i
leurde, dan Sn^dï«raïdEK"*" *" * * '* »*
niet St!neT6r ,naderde, ,het eila"d met enige behoedzaamheid, want hij wist niet’ iedereen di6eWa ,d9 T *a'ma Zlfh Z0U «»*■*•" *" °f Grommelde) Zoönesië had een moof brëëd ïïJ\£"SStandT'AdT iTlStd
n^d^trtinti6 indr“ CLn^n^
geel^and *0°!* ZOn79e vIak*?n met palmbomen, wat duinen, een breed
=sas-P ts arznns as zad
hu, dat h,j hier veilig zou zijn en dat Zoönesië een prachtig eiland was



38. Activiteit van de Boeglanders
''./JiwjMUk
De Boeglanders hadden intussen niet stilgezeten. De Diepduiker en de Onderzoeker waren met een enorme snelheid naar de door den marconist van het vliegtuig, dat Stiemer had ontdekt, opgegeven plaats gevaren en zij hadden Stiemer ook weten in te halen. En toen de duiker voet aan wal zette op Zoönesië, zagen de kapiteins van de Diepduiker en de Onderzoeker hem dat door de periscopen van hun schepen, waarin op vernuftige wijze ook nog eens verrekijkers waren aangebracht, doen. Zij kwamen echter niet boven water, want helemaal zeker van hun zaak waren ze nog niet. Zij begrepen nu wel, dat Stalma hier in de buurt moest zijn, maar of zij nou in de Kraalbocht was of bij een van de eilanden in de buurt daarvan, of misschien zelfs wel op geheimzinnige wijze in een meer op een van de eilanden gekomen was, dat wisten ze niet.
Zij hielden zich dus op de achtergrond en zorgden ervoor, dat geen beweging van Stiemer hun ontging en tevens, dat Stiemer niet merkte, dat hij bespied werd. Naar Schegbuurt telegrafeerden zij intussen, dat materiaal gezonden moest worden om de wondervis te vangen. Men wist in Schegbuurt niet erg goed, wat met die opdracht aan te vangen en de commissie voor de zeevaartkunde vergaderde er anderhalve dag over. Maar het slot was, dat men behalve 20 vissersschepen, alle voorzien van vernuftige netten, ook maar een paar drijvende hijskranen en baggermolens en oorlogsschepen zond, en tevens de beste hengelaars van het land, allen lid van de kampioensvisclub. Want men kon nooit weten, waar het goed voor was, zei men. Dus toen Stiemer zich op Zoönesië juist wat had ingericht, trok uit Schegbuurt een heele vloot van vaartuigen in de richting van de Kraalbocht, eveneens om Stalma te „bevrijden” en om ervoor te zorgen, dat dit Stiemer niet zou gelukken. Er speelden wel 20 orkesten aan de wal om deze heuglijke onderneming de nodige feestelijkheid bij te zetten.



39. Stiemer krijgt bezoek
De eerste dieren van Zoönesië, die eens poolshoogte kwamen nemen bij de Corrie, (alle dieren hadden Stiemer zien aankomen) waren twee apen en een beer. De apen deden heel druk en zenuwachtig, maar de beer deed net, of hij een soort burgemeester was, die bepaalde formaliteiten had te vervullen. Stiemer zat aan dek zijn kaarten te bestudeeren, toen de dieren naderden. Toen ze bij hem gekomen waren, stond hij op en hij groette vriendelijk. De apen gingen nu achter de beer staan, zoodat deze helemaal voorop kwam, wat hem minder beviel. En toen hij bij de Corrie was, ging hij naar het scheepje staan kijken, of hij daar maar toevallig langs was gelopen en eigenlijk niet goed wist, of hij daar wel komen mocht. Tegelijkertijd hield hij Stiemer nauwkeurig in het oog en sloeg hij de apen, die hem in zijn haren pakten, los.
Stiemer kwam echter op hem af en zei, dat hij van plan was een tijdje op het eiland te blijven en hij vroeg, of daar van de zijde van de dieren geen bezwaren tegen bestonden. De beer keek om naar de apen, maar die stonden nogal te giechelen, want zij vonden het erg grappig, dat aan hen permissie werd gevraagd om op het eiland te blijven. De beer deed echter waardiger en hij zei, dat hij natuurlijk met de anderen hierover moest spreken, maar dat hij niet verwachtte, dat men erop tegen zou zijn en dat Stiemer dus voorlopig maar moest blijven. Toen wilde hij van zijn kant ook wel eens iets horen en hij zei, dat hij weliswaar niet wist, wat Stiemer kwam doen, maar dat hij prijs zou stellen op diens verzekering, dat hij geen vogels zou schieten, aangezien dat dieren waren, zoals zij. Stiemer zei, dat hij dit beloofde en vroeg toen naar Grommeldor, de oppertandhaai.
4



40. Voor de dieren is het ernst
De beer zei, dat men Grommeldor in geen maanden had gezien, maar dat hij nog wel net zou zijn als altijd: lelijk en kwaad. Toen holde hij, gevolgd door de apen, zo hard hij kon, terug naar het bos om daar het praatje te verspreiden, dat Stiemer de man was, die altijd al zou komen, om Grommeldor te bestrijden. Hiervan waren de dieren n.l. allemaal vast overtuigd en zij hoopten daar ook allen zeer op, want de nabijheid van Grommeldor en zijn landhaaien maakte, dat het op het eiland toch nog betrekkelijk onveilig was en dat het in het bijzonder nog gevaarlijk was om dicht in de buurt van de zee te komen. Want het was al herhaaldelijk gebeurd, dat een dier van het eiland, dat zich in zee waagde, door een haai was gegrepen. De beer vertelde dus opgewonden, dat Stiemer gekomen was en dat het uit was met het rijk van Grommeldor en dit maakte geweldige indruk.
Men besloot Stiemer zoveel mogelijk behulpzaam te zijn, als men dat tenminste zou kunnen doen, en er zou een aantal dieren worden afgevaardigd naar Stiemer om den duiker te vragen, op welke wijze zij eventueel zouden kunnen helpen. Hiervoor werden uitgekozen een neushoorn om zijn kracht, een kameel om zijn exotisch voorkomen, twee apen om hun schranderheid, de beer, omdat die er al geweest was, een mierenster, die eveneens aanspraak maakte op een raar uiterlijk, een koe, in verband met de voedingskwestie, en een secretarisvogel, die overal bij was. Deze dieren voelden zich allemaal zeer gewichtig, toen zij tegen het vallen van de avond het strand weer opstapten en langzaam in de richting van Stiemers bootje voortschreden. Sor kwam hen blaffend tegemoet, wat de waardigheid wel een beetje afbreuk deed en wat met name de secretarisvogel de benen deed nemen, maar de dieren voelden toch, dat hun entrée bij Stiemer niet naliet hdruk te maken.



41. Overleg met de delegatie
Stiemer legde de delegatie uit, waarvoor hij hier gekomen was en hoewel de dieren niet wisten, wie Stalma was, en zich ook niet recht konden voorstellen, hoe Sta ma was, vonden zij de gedachte, dat zij iemand uit de n!fCvi/V£n GroPlm,eldor zouden kunnen bevrijden, toch alle zeer aantrekkeij . Weliswaar had men er geen idee van, hoe deze bevrijding in haar werk zou moeten gaan en hoe zij ooit moed bijeen zouden zamelen om Grommeldor officieel te bestrijden. Maar zij knikten toch alle zeer gewichtig met de Kop, waarbij de neushoorn, die zijn bewegingen met zijn zware kop niet zo fijn kon berekenen, Stiemer bijna ondersteboven wierp. Hij werd daarvoor om het zeerst berispt door de secretarisvogel, die zeide: Kijk eens hier, gij log ondier, ge moogt wel met ons meedoen, doch het zou beter zijn, indien gij u wat op een afstand hield voor het vervolg en niet zo afschuiwelijk riekte.
De neushoorn, die Stiemer eigenlijk een klein vriendelijk duwtje had willen geven, geraakte daardoor in de grootste verlegenheid en terwijl de anderen nog verder stonden te delibereren, trok hij zich verder terug op het strand, waar hij hoe langer hoe treuriger werd en op het laatst zeer wezenloos in de zee stond te staren.
Stiemer zeide, dat hij het plan had de volgende morgen een eerste tocht te maken in de Kraafbocht en eens te onderzoeken, hoe daar alles gesteld was en hij vroeg hoeveel dieren de wondervis bewaakten. Hij zei niet, wat de dieren ook nooit zouden kunnen begrijpen, dat hij in de eerste plaats ging om Stalma te zien en haar wonderlijk lichten. De delegatie verklaarde zich intussen zeer ingenomen met dit plan. Zij zou dan de volgende avond terugkeeren om van Stiemer te vernemen, wat zijn onderzoek had opgeleverd en hoe de hulp van de dieren van Zoönesië zou kunnen worden aangewend.



42. Naar de Kraalbocht
Stiemer had die nacht zeer angstaanjagende dromen. Hij droomde, dat er niet één, maar wel tien Grommeldors waren, die alle tien jacht op hem maakten, die hem alle tien tegelijk bijna vastgrepen en die er alle tien even belust uitzagen om hem te verslinden. Toen hij wakker werd bevond hij echter, dat er allerminst sprake was van tien Grommeldors, doch eerder van een prachtige morgen en hij maakte zich snel gereed voor zijn tocht naar de Kraalbocht. Hij gaf Sor opdracht om de Corrie te bewaken, stond enige ogenblikken stil op het strand, keek het eiland op en zag, dat in de boom in de verte zeer veel apen zaten, die klaarblijkelijk al opdracht hadden gekregen om te volgen, wat er om en nabij de Corrie gebeurde en die schreeuwden van opwinding, toen ze Stiemer op het strand zagen verdwijnen. Stiemer had tevoren zeer nauwkeurig de kaarten bestudeerd en hij wist, hoe hij onder water zou moeten lopen om in de Kraalbocht te komen. Na een laatste blik op de Corrie te hebben geworpen en Sor te hebben toegeknikt, stapte hij kordaat de zee in. Even later was hij al onder water verdwenen: Stiemer was op weg naar Stalmal
Het was geen gemakkelijke weg van Zoönesië naar de Kraalbocht. Stiemer kreeg al heel gauw veel last van de koralen, die hem de weg versperden en die eigenlijk een soort doolhof vormden, waar men niet gemakkelijk door kon komen. Stiemer klom en ploeterde en zuchtte, dat het een aard had en als hij zijn knie niet vreselijk stootte, stootte hij vreselijk zijn elleboog of bezeerde hij zijn hand. In de verte schoven grote vissen door het water, die ook al niet de toestand veraangenaamden. Bovendien leek het er veel op, of de koralen ieder ogenblik van opstelling veranderden, want Sti emer klom telkens bij zo’n muur van brokkelig en puntig steen op, waarvan hij dacht, dat hij er zojuist ook al eens helemaal bovenop geklommen was. Aangezien hij, toen hij een paar uur geklommen had, achter zich net zoveel van die heuvels, punten en muren had als voor zich raakte hij het spoor bijna bijster, want in die klimmerij was het moeilijk het kompas als wegwijzer te gebruiken. Het leek wel, of de wondervis verder af was dan ooit.



43. Een schaduw
Toen Stiemer bijna de gehele dag geklommen had, begon hij te begnjpen, dat er op deze manier geen sprake van was om in de Kraalbocht iets u,t te richten, want nu was hij nog maar op de heenweg en hij wist in het geheel niet, hoelang het nog zou duren, voordat hij midden in de baai was en als hij daar eenmaal zou zijn, zonder vaste plannen, hoe de vis te verkn|9M"ï.L j" m°est h'i nog weer terug ook. En dan waren er weer nieuwe moeilijkheden. Bovendien kon hij niet iedere keer van Zoönesië naar Kraalbocht en terug twee dagen en het grootste deel van zijn krachten verliezen btiemer werd er ibijna wanhopig onder, want het viel moeilijk te zeggen, hoe ij langs een makkelijker weg de bocht kon bereiken. Zoönesië was een goed en veilig punt van uitgang.
Midden tussen de koralen op een zeer hoge muur ging Stiemer zitten rusten om na te denken, wat thans aan te vangen. Het was hier zeer helder water en als hij naar boven keek, kon hij zien, hoe het daar licht was en hoe LL"i°n 'n water sc^een- Het was een raar gevoel om dat zo allemaal te bekijken uit deze wanhopige positie vandaan. Stiemer dacht aan de mogelijkheid om met de Corrie naar de Kraalbocht te gaan, maar dat ging ook niet goed, want hij kon in dat gevaarlijke water toch niet met dat scheepje onder water gaan. Bovendien zou hij dan veel meer opvallen en als de dieren van Kraalbocht de Corrie vernielden, was hij nog verder van huis. Stiemer zuchtte en kee,k weer naar boven. En wat hij daar zag, deed hem verstijven van schrik. Dwars door een streep zon was een schaduw gekomen en deze schaduw kon alleen maar afkomstig zijn van een groot schip • • •.



44. De expeditie der Boeglanders
Inderdaad had Stiemer het eerste schip der expeditie van de Boeglanders boven zijn hoofd zien varen. De vloot van de Boeglanders was samengesteld uit grote sterke schepen en er waren massa's mensen met wapens en allerlei vernuftige instrumenten aan boord. Dus de Boeglanders waren in het geheel niet bevreesd om recht op de Kraalbocht af te gaan en daar opgemerkt te worden door Grommeldor en zijn zaagkaaien. Zij waren zelfs in staat om al het koraal uit de Kraalbocht te breken en Stalma dan met een net te vangen. En voor Gromimeldor en zijn zaagkaaien, zijn reuzenmosselen, zijn tandhaaien, zijn inktvissen en al het andere gebroed waren zij in het minst niet bang. Stiemer was geheel in de war door het plotseling verschijnen van een schip. Hij kon wel niet weten, dat dit een Boeglands schip was, maar het zou toch wel heel toevallig zijn, als het verschijnen van zo’n groot schip in deze buurt op een toeval berustte.
Er moest onmiddellijk iets gedaan worden, maar onmiddellijk was een woord, dat onbekend was in deze woestenij van koralen, waar iedere voetstap tijden in beslag nam. Stiemer begon te vermoeden, dat mogelijk andere „bevrijders" van Stalma verschenen waren, en hij ging direct terug. Hij zou dan met de Corrie eerst een onderzoek kunnen instellen en kunnen zien, wat dit grote schip in de buurt te betekenen had. Na zeven uur moeizaam klimmen stond Stiemer weer op het strand van Zoönesië. In de verte lag de Corrie. Er stond een geweldige kring van alle mogelijke soorten dieren om het scheepje heen, die er alle meewarig en verschrikt uitzagen en sommige dieren schreeuwden af en toe luid. Daar was dus blijkbaar ook al iets gebeurd.



45. Nieuwe moeilijkheden
Stiemer begreep, dat er iets gebeurd moest zijn en het angst aanjagend geschr^uw van de dieren van Zoönesië maakte, dat Hij op een drafje ging open. Toen hij midden in hun kring gekomen was, werd het onmiddellijk stil. Wat is er aan de hand? vroeg Stiemer aan de beer. Deze begon onmiddellijk ontzettend te hakkelen: hij zei, dat hij de weg wist. Nou en toen dachten we, dat er verder geen bezwaren zouden zijn en dat het juist erg goed was, nou en toen zijn ze gegaan, en nou is die kleine terug en zegt, dat ze alle V|er gesnord zitten en natuurlijk hij juist ook en we weten zelfs niet, in welke hij zit. Dus nou zijn we met z’n allen opgelaten, terwijl we juist meenden goed te doen, jongeheer, zeide de beer, en toen hij was uitgesproken, bleef hij nog een hele poos hard en snel met zijn ogen zitten knippen, omdat hij het betreurde niet duidelijker te zijn geweest.
Waarde meneer, zeide toen de secretarisvogel. Het geval doet zich voor, alsdat onze Pietro, de oudste aap, weet, hoe langs een makkelijk weggetje over het koraal heen naar de Kraalbocht te komen. Dat wilde hij u wijzen, maar hij wilde het eerst een paar andere apen voordoen. Dit is gebeurd met ons goedvinden. Ja, wij hebben zelfs nog staan wuiven, meneer, waarbij die loggerd (hierbij wees de secretarisvogel op de neushoorn) weer zo wild te werk is gegaan, dat hij zijn linkerpoot heeft verzwikt, zodat hij voor het overige wel op zijn rug kan gaan liggen en wij hem uit de delegatie zullen royeren. En met de apen is het niet goed afgelopen, naar ik verneem, want vier zijn er gevangen door reuzenmosselen en de vijfde kon nog hierheen komen om het te vertellen, want anders hadden we het nooit geweten ook.
Alles lijkt me verder onbegonnen werk en we kunnen beter wat anders verzinnen. Wat u? Hier zweeg de vogel trots, haalde zijn rechterpoot langs zijn snavel, zeide duidelijk en met nadruk g a k a en zette zich met veel waardigheid in het zand. Dit is een naar geval, zeide Stiemer.



46. Stiemer schiet niet op
Het lijkt me toch maar het beste om die apen te bevrijden, zei Stiemer nu, want ik heb op mijn tocht niet veel succes gehad. Men kon niet dwars door het koraalwoud heen in de Bocht komen en bovendien zijn de Boeglanders ook al aangekomen en wij moeten zien hen voor te zijn. Het beste is, dat ik morgen toch maar met mijn bootje naar de Kraalbocht ga, al is dat gevaarlijk, daar zal proberen Stalma te zien' en haar beduiden, dat zij zich niet door de Boeglanders moet laten vangen, want dat ik kom en dat wij haar zullen bevrijden. Jullie moet dan morgen met zijn allen die reuzenmosselen op het strand halen. Als ik dan 's avonds terugkom, kunnen we die mosselen openmaken en dan kan Pietro ons de weg wijzen naar de Kraalbocht, over het koraalwoud heen en dan kunnen we verder plannen maken, hoe we met zijn allen Stalma van Grommeldor en de Boeglanders weg kunnen halen.
Wat meneer hier zegt, is zeer juistl zeide de secretarisvogel. Morgen
gaan we dus die mosselen vangen. Dan zullen we ze hier op het strand halen. Het is ellendig, dat die neushoorn nu juist weer zijn poot verzwikt heeft, want hij is de enige, die geschikt is om de reuzenmosselen open te peuteren. Maar daar zit niets anders op. Misschien kunnen de olifanten dit keer eens iets doen?! Maar de olifanten zeiden, dat ze gaarne van de partij zouden zijn, als het ging om het omtrekken van bomen, maar met reuzenmosselen hielden ze zich niet bezig, want er was er al eens een met zijn slurf tussen een mossel geraakt en dat was een even vernederende als pijnlijke positie geweest. De dieren wisten dus werkelijk niet goed, wat aan te vangen. Maar zij verloren nooit hun opgewektheid en de beer zei tegen Stiemer, dat alles prachtig in orde zou komen. Daarop stelden de dieren zich een beetje verlegen in een lange rij op en ze defileerden toen langs Stiemer het land in een iedereen zei bij het passeren van den duiker: dag meneer, het komt allemaal prachtig in orde met die snertmossels. En de neushoorn, die helemaal achteraan hinkte, zei met tranen in zijn ogen: het spijt me zeer, het spijt me zeer, het spijt me zeer, al maar door ....



‘9'. Eindelijk in de Kraalbocht
De volgende morgen ging Stiemer al vroeg op weg met de Corrie. Hij had met dat gek im in het koraalbos al een dag verloren en het werd tijd, daj r nu emdelijk eens iets aan de bevrijding van Stalma gedaan werd. Diep onder water varen ging niet, want dan zou de Corrie op het koraal stoten, en boven water varen ging ook niet goed, want als de Boeglanders hem zagen dan zouden zij zonder twijfel het eerst jacht op hem maken. Stiemer
zteMb? " iueeuf ÏS? e" ha" boven water en naderde zo voor-
°e Kraalbocht. Wat hij daar zag, deed hem zeer schrikken. Zo'n yloot van schepen had hij nog nooit bij elkaar gezienl De baggermolens baggerden, e vissersschepen visten en daar tussendoor krioelden vlotjes met hengelaars
hir°T9^e.Pen Schoten f en toe in de lucht en deden in het algemeen bijzonder bedrijvig en grote kranen met enorme grijptangen waren vast bezig
enorm! «e 266 *!■ breke"' Alle sch*Pe" hadden in de mast bovenop kündT T Vf|deLn V100:zi!ler van de commissie voor de zeevaart¬
kunde, zodat het net leek, alsof die toch alles zag, wat wel ongeveer zo
was ook, want slaagde de expeditie er niet in de vis te vangen, dan zouden de deelnemers nog wel een en ander van hem te horen krijgen. Om het half uur hield iedereen dus op met zijn werk en riep luid: „lang leve de voorzitter van de commissie voor de zeevaartkunde”, wat zeer versterkend werkte.
Stiemer zakte zo diep mogelijk onder water en toen hij een geschikte plaats had gevonden om de Corrie op de bodem te meren, sprong hij voorzichtig uit het bootje. Hij iklom van het koraal naar beneden en kwam zo op de zandige bodem te staan. Ziezo, dacht Stiemer: ik ben in de Kraalbocht. Daar had hij nu al die tijd naar verlangd; hij wilde nu niet aan zijn moeilijkheden denken. Hij was in de bocht, waar Stalma ook was en hij zou nu ieder ogenblik de wondervis kunnen zien. Die gedachte was wel zo opwindend, dat alle onaangename omstandigheden erbij in het niet verdwenen. Er was in Stiemer maar plaats voor één gedachte, Stalma zien en haar vrij te maken en haar terug te voeren naar de wonderlijke tuinen van Speleland, waar zij gelukkig was geweest en waar haar licht over niets dan mooie dingen straalde. Stiemer richtte zich helemaal op en keek naar alle kanten.



48. Stiemer ziet Stalma
in net begin kon btiemer mets ontdekken. Dan maar verder de bocht in, want zien wil ik haar vandaag. Het was niet zo moeilijk om hier vooruit te komen als in het stuk tusschen Zoönesië en de Kraalbocht, maar het kostte toch heel wat inspanning. Stiemer geraakte vrij diep in de Bocht en in ieder geval was hij al heel wat verder dan de Boeglanders en van hen had hij hier zeker niets te vrezen. Aan de andere kant kon hij nu ieder ogenblik ontdekt worden door Grommeldor of door een van zijn tandhaaien, zaagkaaien of inktvissen. Oat kon Stiemer niet schelen. Het enige wat hij dacht was verder gaan en Stalma zien. Plotseling schrikte hij op. In de verte zag hij een wand van koraal. Fijne koraalpijpen, die omhoog staken en een zwarte massa van koraal op de bodem. En het was net, of Stiemer op een enorm kerkorgel toeliep. Maar, dacht hij, ik kan alleen zien, dat het koraalpijpen zijn, omdat achter die pijpen licht zit. En toen hij naderde, zag hij dat duidelijker: Achter deze wand van koraal, die zich heel ver uitstrekte en die ook heel diep scheen te zijn, glansde licht!
Stiemer hield de adem in. Dit licht kon alleen van Stalma afkomstig zijn. De wondervis was daar dus, midden tussen de koraalstammen, waaraan zij zich kon bezeren. Stiemer keek helemaal niet meer voor zich uit op de grond. Hij keek alleen schuin naar boven, waar het licht glansde. Het gaf een zilveren schijn aan het dichte koraalbos. Nu weer blauwachtig zilver, dan weer citroenkleurig. Het was mooier en indrukwekkender dan Stiemer nog ooit iets gezien had en de tranen sprongen hem in de ogen, als hij eraan dacht, hoe vreselijk eenzaam Stalma moest zijn met haar licht tussen die vreemde, verwrongen en scherpe koraalstammen, met niets anders dan dieren om zich heen, die haar verraden hadden en die, als zij het licht van Stalma in hun ogen kregen, bijna in elkander krompen van hun eigen valsheid. Hoe vreselijk heeft zij het, dacht Stiemer, kon ik haar maar zo meenemen in mijn armen en haar weer zo in de Spelevaarbaai doen glijden.



49. Er op af
.... Semakkelijk zou het echter niet gaan. Stiemer liep zó alleen maar te kijken naar het licht achter de koraalwand, dat hij niet erg oplette, waar hij stapte en zo kon het gebeuren, dat hij op de arm van een grote inktvis trapte (Jie die dag geen diepst had (de dieren van de Kraalbocht hadden de bewaking van de grote koraalwand in diensten verdeeld) en die voor zijn eigen genoegen maar wat lag te suffen. Het dier schrok geweldig, toen men hem °p zijn arm stapte en hij werd onmiddellijk ontzettend kwaad. Hij sloeg , f'P. armerl tege-lijik de lucht in en dat was maar goed ook, want anders had Stiemer hem ook nog op de kop getrapt. Maar nu leken alle armen van de vis wel stopborden en Stiemer ging haastig terug. De inktvis, die meende, dat een grote vis tegen hem aan was gezwommen, zette zich op van de bodem
lXk-W'd.met armeL 0m die vis te pakken te kr'i9en. Op die manier ETüS? k .-n^^Ver St'e,mfr heen' zonder hem te Iien- Stiemer begreep, dat gebeuren'^ ^ m°eSt kljken' want anders zouden er nog meer ongelukken
Stiemer besloot in een koraalstam te klimmen en dan op die manier te proberen een eind achter de koraalwand te zien. Het was niet moeilijk om in een stam te klimmen, want die hadden uitsteeksels genoeg. Inderdaad had men van een hoger punt een beter uitzicht op de koraalwand. Maar wat Stiemer zag stemde niet zeer bemoedigend. Overal zag hij schaduwen van grotere en kleinere vissen. Ook vlakbij al en het zou zeker niet gemakkelijk zijn om achter de wand te komen, laat staan om daar in het licht van de vis haar te naderen. Hoe langer Stiemer keek, zoveel te onmogelijker leek het hem, maar dan zag hij weer die heldere gloed van het licht van Stalma en dan zag hij in het licht het bewegen van de grote, gevaarlijke bekken van de bewakers van de wondervis en dan dacht hij: Lukken zal het me ik ga er meteen op af.



50. Grommeldor ! !
Stiemers aandacht werd plotseling getrokken door een bijzonder grote schaduw achter de koraalwand en het leek wel, of die schaduw dichterbij kwam. En hoe dichter hij naderde, zoveel te groter leek hij wel te worden. Plotseling werd het Stiemer met een vreselijke schrik duidelijk, wat dit kon zijn. Het was een vis. Stiemer had nog nooit zo’n grote vis gezien en er was geen vis zo groot als Grommeldor. Dit zou de oppertandhaai dus wel zijn. Inderdaad was het de oude Grommeldor. Toen deze zich eenmaal buiten de koraalwand bevond, naderde hij steeds sneller. Stiemer hield zijn adem in, want Grommeldor kwam recht op hem af. Nog maar honderd meter was hij van hem af en nu was hij hem reeds genaderd. Stiemer sloot de ogen^ want tegen Grommeldor was toch niets te doen. Een geweldige stroming in het water rukte hem bijna van zijn koraalstam af, maar de duiker hield zich goed vast, en hoewel zijn handen bijna openscheurden aan het koraal kon hij zich houden. Grommeldor was hem in volle vaart voorbij gezwommen 
Grommeldor zou echter vast terugkeren en Stiemer durfde zich niet
te bewegen. Bovendien zou hij het veiligst vlak na Grommeldor oVer de koraalwand kunnen klimmen, want Grommeldor, die zeker was gaan kijken, wat de Boeglanders deden met hun geplons in de verte, zou, als hij terug was, zeker raad houden. Dit had Stiemer juist gedacht. Toen hij een uur
stil had gezeten en naar de koraalwand had zitten staren, bleek hem uit
het voorbijzwemmen van een groot aantal zaagkaaien, dat Grommeldor weer in aantocht was. Stiemer keek om en daar zag hij het enorme dier weer naderen. Hij besloot dit keer zijn ogen open te houden, maar wat hij zag, was niet geruststellend. Toen Grommeldor hem net voorbij was gezwommen, draaide hij ineens weer om en in snelle vaart kwam hij nu recht op
Stiemer af. Stiemer zag de vreselijke muil van het dier en de verschrikkelijke tanden en de ontzettende kaken en al het gevaar. Nu is het afgelopen, dacht Stiemer. Maar toen keek hij naar de ogen van de reuzenvis en wel in het bijzonder naar het linkeroog en hij zag iets, wat hem flauw maakte van verwonderingl Op hetzelfde ogenblik draaide Grommeldor zich echter weer om, gaf een enorme slag met zijn staart, zodat Stiemer los schoot van zijn koraalstam en kopje duikelend naar de bodem schoot, waar hij een uur lang beduusd bleef liggen. Wat Stiemer gezien had, was ook wonderlijk genoeg: Grommeldor had hem een geweldige knipoog gegeven met het linkeroogl!



51. Algehele onzekerheid
Toen Stiemer over zijn eerste verbazing over dit merkwaardig optreden van Grommeldor heen was, begon hij razend snel te denken, om er achter te komen wat deze knipoog van de oppertandhaai wel te betekenen kon hebben. Maar hoe langer hij er over dacht, zoveel te vreemder kwam het hem voor. Een ding was zeker: Grommeldor meende het op het ogenblik niet slecht met hem, want anders zou hij wel iets gedaan hebben Maar wanneer Grommeldor wist, dat Stiemer hier gekomen was, om Stalma te roven, zou hij dan nog zo vriendelijk zijn? Vandaag kon Stiemer er toch mets meer aan doen. Hij wierp een laatste blik op het glanzend licht in de j®’’*®'. schoot nog een laatste keer vol verlangen om maar onbezonnen op dat Jicht at te gaan en kwam toen voldoende tot bezinning om om te draaien, de Corrie op te zoeken en weg te varen, terug naar Zoönesië. Moge_]jk zou ™en daar ‘hans de apen bevrijd hebben en dan zou men de volgende dag met meer krachten verder kunnen werken aan de bevrijding van Stalma.
r Su®m,er1Z1ag de verte reeds' dat er op Zoönesië grote beweging was. Toen hij dichter bij kwam, zag hij, dat de dieren er in geslaagd waren de mosselen op het strand te trekken en daar stonden ze nu met zijn allen trots schreeuwend om heen Een paar apen propeerden met lange takken de schelpen van de mosselen te openen, maar gezien hun driftige bewegingen en hun kwaad geschreeuw lukte dat niet al te best. De olifanten hielden zich bedremmeld op de achtergrond, zij waren tot geen prijs bereid de mosselen zelfs maar te naderen en achter de mosselen lag de neushoorn op zijn rug met zijn verzwikte poot in de lucht. Veel reden voor het trotse geschreeuw ran de dieren was er Huc niot on cu .



52. Klopsignalen uit een mossel
De secretarisvogel kwam Stiemer tegemoet draven, gevolgd door Sor, die in zijn duikerpak niet goed raad wist tussen de dieren van Zoönesië en die zich zeer gepasseerd gevoelde omdat hij niet met Stiemer mee had gemogen naar de Kraalbocht. Kijk 'ns hier meneer, zeide de secretarisvogel, nou hebben we die mosselen wel op het strand, maar open zijn ze nog niet. Onze opofferingen zijn tot dusverre erg groot geweest en het zou weinigen gelukt zijn de dieren zó op het strand te trekken, als wij dat hebben gedaan. Wij zijn over het eerste resultaat dan ook zeer tevreden en zouden gaarne zien dat u het inspecteerde en goed bevond. De vogel knikte enige malen plechtig mei zijn kop en zeide toen: als het geoorloofd is: zal ik dan maar voorgaan? Daarna stapte hij naar de mossels, die inderdaad zeer groot waren en die zichtbaar ontevreden met hun nieuwe toestand op het strand lagen.
Stiemer wist werkelijk niet wat hij moest beginnen. Het gedoe van de dieren hinderde hem en bovendien stond Sor, die zich blijkbaar verdienstelijk wilde maken, zo hard en schel te blaffen, dat iedereen er akelig van werd. Stiemer keek eens naar de olifanten, maar die wendden snel hun koppen af. Andere dieren, die krachtig genoeg waren om de mossels te bewegen open te gaan, zag Stiemer niet... Alleen de neushoorn zou iets kunnen doen, maar die lag onbewegelijk en als steeds met grote tranen in de ogen, achter een van de mossels. Stiemer stapte naar een van de schaaldieren toe, en tikte eens met de Engelse sleutel die hij altijd bij zich droeg op de schelp. Onmiddellijk werd het tikken van binnen beantwoord. Het was dus in ieder geval zeker dat er een aap in deze mossel zat. Ook uit de andere drie werd er getikt. Men wist echter niet in welke mossel nu de aap zat die het pad wist over het koraal naar de Kraalbocht en men was dus genoodzaakt alle vier de mosselen onmiddellijk te openen.



53. De neushoorn brengt toch redding
worden, maar Stiemer^lgrle^'z^fanglt^rha3^ 'T'rP m°eS< 'etS gedaan werk niet erg veel aan de dieren ven 97 ™ .? l dat men voor ernstig
gewichtig en wilden ook wéf he|pen maa^hand^’ deden wd druk e" apen op het strand bemerkten dafP wénTff "am,'S waren z* niet. Toen de er van binnen ook getikt werd *k Wjnnuer Je 6rg bard op de mossels tikte, durend tikten zij mefharde voórwern® Vre“2de gee" gre"«n. Voortgetikt, zodat men niet anders kon dent ""r v.°0l1dl,rend werd er ook terug groot plezier in dat geklop Daar mo«t °f de .^?ren bin.nenin hadden ook Stiemer. Wie heeft een S'u- i n6!*. een em<^e aan komen. Stop, riep iedereen deed zeer bekommerd "d" ™ echtfr een woord en
te komen, zei Stiemer die zelf niet" m|0e*ijn f3" scherPe stenen zien wij zien die tussen de scheln te ^ °°We in dit plan' e" dan moeten we die mossels dan heTemIal one"!fen *" T"* 6e" paar takka" kunnen stenen. Maar niemand verroerde zich nn9an‘ ^uls*’.. rieP iedereen, scherpe scherpe stenen te vinden. Er was alle^TaaMijn 'gXtf Waren ^
achter d"e tóijteÏT W*
ÖTAT :ïzj:9th;'jn iüsfcs
men het geloven mocht, luid giechelde omdaf hi^oeen^0^9- ?n.daarbli' als kon verdragen. Iedereen schrok er van Ho i 9 en gekr'ebei in zijn nek de mossel kwam moe m„r vreugd eln at'°éZ T ^ minS‘ en ui‘ vist. Men wist nu echter wat to j„JL 4 j aap’ , 6 over|gens van niets
de ene mossel naar de andere. Dit dier denkende dit*?*? h*? neushoorn van -ad, begon bij iedere mossel wee evenvreselifktfu^1 gebolp—
-rsr.,1;*"". M m s««~ :



54. De kippen worden uitgenodigd
Inderdaad wist een van .de apen, die zojuist op zo wonderlijke wijze uit de mossel bevrijd was, een pad over het koraal en dit pad kwam vo aens ^m uit op een/' plateau midden in de bocht. Boven het pad en het plateau stond
maar een paar centimeter water en ook een klem die.r , d9 geen
lopen Het plateau was zo groot dat wanneer je er midden op stond geen v°sTe "on naderen. Men besloot nu heel slim te werk te gaan. De apen bouwden onder leiding van Stiemer een aantal vlotten en daarmee zou men dan vreedzaam in de Kraalbocht, dicht bij het plateau, 9-n varen^ De apen zouden dan een aantal kippen voorspiegelen een onschuldig waiterttochtje met ze te gaan maken, waar deze dieren zeker wel lust m zouden hebben. Eenmaal in^de Kraalbocht gekomen zou men dan at en toe *en ^'P.331? tw’ijg gebonden in zee gooien, dan. zou er wel sneleen andhaa.oteen zaagkaai toeschieten om de kip te pakken, men zou dan snel de kip weer binnenboord halen en de roofvis een klap op zijn kop geven met een dikke tak. Op die manier hoopte men alle roofvissen van de Kraalbocht te kunnen afleiden en Stiemer zou zonder gevaar Stalma kunnen naderen.
Dit leek een heel gelukkige oplossing. Het ging er nu maar om de kippen mee te krijgen. De secretarisvogel, die een groot overwicht had op alle dieren, zou dat regelen. De kippen die eerst al heel verguld waren omdat de secretarisvogel tot hen sprak, waren buitengewoon verheugd met het plan. Zij begonnen als razend in het rond te rennen, alsof ze nog koffers moesten pakken of zoiets, maar ze werden op een goed ogenblik allen zeer mistroostig omdat ze ineens inzagen dat men mogelijk wel iets voorhad met dit onverwachte uitstapje. Maar de secretarisvogel deed zo hooghartig afwijzend bij een dergelijke achterdocht en de apen waren zo ontroerend vriendelijk - sommige aaiden zelfs een kip! - dat toch dertig kippen z,j het ook benauwd van achterdocht, niet meer durfden weigeren en zich de avond tevoren reeds, zeer droevig gestemd op een vlot neerzetten. De expeditie kon beginnen.



55. Grommeldor: de leider
gen tweaal7vloHeen1<beJmkanednmetd"l<Wekk\nd 96zicht' *°e" de volgende morhet pad over het koraal 1 EV k,PPe"j kozen- De aPe" bigden intussen met de Corrie nn w b eikten sP°edig het plateau. Stiemer was bocht, vlak bij de koraalwarwf9r,9e^aanj-en W3jblt® zo dieP mogelijk in de apen op het aeverhtcta. • ’ °P de dmgen die komen zouden. Toen de ken die Zii harlrl h em W3ren aan9ekomen, grepen zij de dikke tak
9 wel^diei-3vrilwel^versid^was vtT T <*« -ste
dreef de kip. Ongelukkig en nat Maar™3!' ”1?bt 'n b,et water gezet. Daar tandhaai en al evenmin aan L • cwa* er kwam, of wie er kwam: geen
toen dit.X wSTÏÏE een ^ !r ^ 9“* e"
waren gegaan met^et^uits^apM Th 'fatst la9en al" ^«9 kippen Te mee aan. *
w« ™«lS,”in”ï. S“d* r'd*n ™: <5™”™w«r. * apperlanjhaal Tn ITa - d 9e morgen met al zijn roofvissen naar de opening van de baai gezwommen, waar de Boeglanders met ontzettend veel lawaai bez 9 waren. Hun gedoe ergerde Grommeldor in hoge mate Hij vond hun
W3
StsSjir-1ïM z “è"
Grommeldor zwom daar met een heel tevreden gezicht tussendoor en ver-
de n°g, ",el ln,.h®t water gevallen Boeglanders met zijn afzichtelijk voorkomen en hij1 moedigde zijn tandhaaien en zaagkaaien met vliendT Jce ?„ ¥a1®".aan- A'!.e roofvissen werden dus aangenaam bezig gehouden vior in de baai en achter in de baai dreven in droeviae tn*»ctanri rlo l* I
helemaal achterin wachtte Stiemer. 96 toestand de kippen en
5



56. Met knikkende knieën
Al «laaode het listige plan van de apen dan ook niet helemaal, zeker vas dat nude vissen van Grommeldor op de Boeglanders a» waren gegaan, ïe koraalwaS vrilwe. zonder bewaking was. Wel waren er nog wa■ rissen over maar die waren, nu Grommeldor zelf weg was met al te ijver g
Rechts was het licht van Sta ma en Stiemer begon zo veel m09® {k "nKS ömdat ik dan de wand niet weer terug over kan komen als de haaien terug-
Het was niet gemakkelijk de wand te beklimmen, want er W«n«
punten die houvast boden en het kostte Stiemer dama°k heelw«* M v°° hij er bovenop was. Maar eindelijk lukte het dan toch en stond hu =
irr sta üurï£ ï k *****<*
donkere water. Stiemer kon er zijn ogen niet van lo* """l , *
laatsTmoest hij zich toch beheersen en langzaam waadd*i h.j door het ■water met knikkende knieën en tranen in de ogen in de nch g



57. Stokstijf
Want naarmate hij dichterbij"kta^^eek’JieThcht * langzamer 9'ng hij lopen, stralender te worden en StiermTr mofS .1.1 I,cht 'I?" d? wondervis ook wel besluiten daar werkelijk vlakbii te knm wan a les afyragen voor hij kon almaar nieuwe muren van het harde koraaT en d^T ^*"1, in de verto
richting van de Kraalbocht waar H» V dan keek hlJ ach,er ^ich in de
dacht hij aan alle vreselHke WssenhLL Va" Zwar‘ watfr >•* en dan
rneer «rgens anders heen zou kuïnen gaan I^die^haaT Ücht n°0i< ergens anders zouden inol^n j . en aie. haar l,cht nooit meer
(oppen. En dan stap" hij teer'door O? de b?ch‘ h“" valse
leel dicht. Maar toen hii zeer dirkt ki'i ^P dLS manier„naderde hij de vis nu lij te werk was gegaan want hoe n T-S’ ^f.9 j6ep tocb koe onbezonnen laar erg te verschrikken oTmi°rh M|0°£ de V's kunnen vangen zonder
ïtiemer^bleef stokstij staan. P'J" ** d°en of ,e ^schndigen?
Nog had Stalma hem niet gezien, want anders zou zij wel een teken 3 ten.n5* 9 j9eVen’ Maar kwam hij nu nog nader, dan zou zij zich
de Bochfaf^o" T^l^35 6r bÜ a"e 8ngsten' die zij vóór de dieren van hPnelf h‘ j * hebben n°9 weer een nieuwe angst, mi voor Stiemer
bijgekomen en dan was er minder kans dan ooit, dat Stiemer haar zou
dalT rr Stlemer begreep, dat hij tot iedere prijs moest voorkomen J M iV * ban? voor hem werd en het beste wat hij doen kon was haar
Jöór het eers^zfen A hÏ f*" de had' S*alma ">°es‘ bem
diken en k j Hj a' ee,n hele Poos zeer rustig naar haar stond te
ijken en als zij hem de eerste keer zag, mocht Stiemer ook volstrekt oeen jebaar maken waaruit kon blijken, dat hij hier was gekomen om haar te
>ok9"okrtH|msfarab 6ef f'tpe-n]’ii eenmaal stokstijf was blijven staan, verdlr X, * ‘ j e" toeï h'J dat een goed uur had volgehouden ging hij
alm op de grond zitten. En zo keek hij naar Stalma. 9 9 J



58. Een vriendelijk wezentje
Zo zag Stalma, Stiemer ook voor het eerst. Zij zag een vreemd wezentje plat op de bodem zitten, dat voortdurend naar haar keek. Zij zag hem pas, toen hij er al een tijd zat en hij zat er zó rustig en doodbedaard midden tussen de koraalpunten, dat Stalma hem onmiddellijk zeer goedhartig en vermakelijk vond. Ze begreep niet goed wat hij kwam doen, maar ze vond het niet onaangenaam naar hem te kijken en om hem dat toch vooral goed duidelijk te maken, zwom ze, toen Stiemer er al een paar uur had gezeten, een keer zeer bedaard met een wijde bocht om hem heen. Stiemer draaide zijn hoofd helemaal mee in die bocht en hij zou eigenlijk wel gewild hebben, dat hij zijn hoofd een hele slag om had kunnen draaien, om de vis toch maar geen moment uit het oog te verliezen. En toen Stalma haar bocht om Stiemer heen had gezwommen kwam ze even bedaard wat dichter bij hem
en daar bleef ze stil in het water staan ademhalen. Dat deed ze - ook al weer om Stiemer rustig te stemmen - met grote volle teugen en doordat ze daardoor, voor het eerst nadat ze uit de Spelevaarbaai was geroofd, z° n wijd gevoel kreeg werd het licht om haar heen zo verbazend helder, dat Stiemer de adem inhield en een paar oude inktvissen, die in de buurt lagen te loeren, zo vlug ze konden een eind opschoven, omdat naar ze meenden, iemand, bevelen van Grommeldor ten spijt, dat niet kon uithouden.
Stiemer begreep dat hij daar niet mocht blijven zitten tot Grommeldor met zijn haaien terugkeerde en hij stond op en liep kalm in de richting van de koraalwand. Hij zou de volgende dag terugkomen en zo vervolgens nog een aantal dagen, net zo lang tot Stalma geheel aan hem gewend was en hij haar op een goede dag helemaal zou kunnen naderen en in een net, dat hij zou maken, zou kunnen meenemen.



59. Vol hoop verder
water lepelend met hun stokken "dL *'* ,he‘ 2eer m|stroostig in het
verstild de dertig kippen die nn’ apetn u" li" bet water dreven kil en en het hele watertochtje ’ zo harH e®n, on*zettende manier het land hadden de apen, dat zij de kippen ai TT"*6"' Stiemer bed^dde
alle vlotten achter de Corrie aanaXolXn ^ *" vervol9ens eerden op Zoönesië af. aangebonden en met een vaartje ging het toen
stellinHrafgewihiDersUe9cretaris1ogedrhadedVaarderSf me' de 9r°°‘Ste belan9'
npm
Stal ma had gezien da‘ 'edereen Sti' m0est ^ wa"‘ dat hij



60. Verdere voorbereiding
Dat is verbazend merkwaardig, zei de secretarisvogel deftig, na Stiemers mededeling, dat hij de wondervis had gezien. Zoudt u ons niet in het kort en onopgesmukt kunnen vertellen hoe het dier er uit ziet, opdat wij het onmiddellijk kunnen herkennen als het mogelijk eens in de buurt zou komen? Maar Stiemer zei, dat zoiets niet het geval zou zijn, want Stalma zat opgesloten. En vervolgens sohilderde hij de dieren nog eens. duidelijk de verschrikkingen van Grommeldor en de zaagkaaien en zei hij dat de volgende dag weer juist zo gewerkt zou worden en vroeg hij dertig andere kippen zich beschikbaar te stellen voor de haaienvangst. Nu hadden de natte kippen pret, want nu Stiemer dit zo ernstig vroeg begrepen zij wel, dat er de volgende morgen toch weer dertig kippen op het vlot zouden moeten. Weliswaar waagde een van de kippen het nog, schuchter op te merken, hoe het dan met de leg moest, want er moesten toch eieren zijn, maar iedereen zei:.dan legt u morgen maar eens nietl en daarmee was de zaak afgedaan. Tégen het donker worden kwamen dertig andere kippen zich met stille stem melden en ook een jong haantje, dat, naar hij op vage toon opmerkte, al eens eerder een haai gevangen had. Met de kippen was het dus in orde en nu moest er alleen nog een zacht net gemaakt worden.
Dat is werk voor de vogels, zeide de secretarisvogel, want die noem ik de nestenbouwers bij uitnemendheid. De apen zochten wat takken uit, die zij in een boom zetten en alle vogels van het eiland werden aan het werk gezet om daar van zacht materiaal een net tussen te bouwen, dal tegelijk tegen het water kon. Zo vlogen dus, toen het eigenlijk al donker was, alle vogels van Zoönesië met peinzende trekken het bos in, om zacht materiaal te zoeken dat toch tegen het water kon en laat in de avond keerden zij allen terug met jonge buigzame twijgen en die spanden zij op heel kunstige wijze tussen de takken. Een paar jonge vogels, die nog niet zo best konden vliegen deden daar voor de sier nog wat veren tegen aan uit hun eigen lijf en toen kon iedereen gaan slapen. Heel laat kwam de koe nog bij Stiemer en vroeg hem of hij soms dacht dat iemand melk nodig had en verder droomde iedereen die nacht dat hij mogelijk Stalma zou zien, de wondervis, die licht gat.



61. Grote vis tart Boeglandse vloot
De Boeglanders voor de Kraalbocht waren met de gang van zaken allerminst ingenomen. Zij hadden nu al dagen lang gevist, gegraven, gebroken sn gebaggerd, er was nog geen spoor van de wondervis en het enige wat
wa? dat 9Sen sc,hiP n°9 een anke'- had en dat alle schepen sverij hadden opgelopen. Bovendien waren de zenüwen van de bemanningen
r- da war ter?ey0& ,v“ ee" blik op het afzichtelijk voorkomen van e ourie Grommeldor. De leider van de expeditie zond dus een telegram san den voorzitter van de commissie voor de zeevaartkunde, waarin hij om (vordPVn°F9 6n V6r|df Le.rZe,kerde' dat sPoedi9 resultaat bereikt zou
doira|EDatUoal I' ^ ^ 3 an‘w00rd* De voorzitter telegrafeerde: -io er al Dat gaf weliswaar zeer veel moed, maar duidelijk was het niet
ienddeB<B3 a| dT deKraa|bocht werden steeds benauwder. Intussen wer|B k9aïder! Boegla"d °P de hoogte gebracht van de moeilijkleden. In hun kranten stond: Grote vis tart Boeglandse vloot, en iedereen >egreep, dat het zeer spannend werd in de Kraalbocht
Na lang beraad besloten de kapiteins van de vloot toen dieper de bocht in te varen, zich te wapenen tegen verdere aanvallen van Grommeldor en zijn haaien en grote spoed te betrachten bij het vissen naar Stalma. Een vliegtuig dat op verkenning was uitgeweest, had de apen op hun vlotten gezien en men begreep, dat, als men de apen verjoeg en op hun plaats ging vissen, de kans op succes groter was. Eerst ging men echter de schade herstellen. Duikers trachtten de ankers weer op te vissen, de trossen werden gerepareerd en de netten en de leden van de bemanning die het ergst geschrokken waren, kalmerend toegesproken. Midden in de nacht ging men met angstige voorgevoelens toen verder de Bocht in. Het was doodstil, maar af en toe werd door een luidspreker het telegram van den voorzitter van de commissie voor de zeevaartkunde voorgelezen en dat luidde: Hoera.



62. Een dreigende situatie
Des ochtends vroeg was het op het strand van Zoönesië al erg druk. De dieren waren door het verhaal van Stiemer en door het werk van de vogels aan het net in een zeer opgewonden stemming geraakt en hoewel niemand ujj *3rec'e’s '*on voorstellen hoe een vis die licht gaf er uit zou zien, hadden ze toch allemaal van een dergelijk dier gedroomd en nu wisselden zij op het strand die nachtelijke ervaringen uit. Het was er dus een ontzettend geredeneer en de inscheping van de apen en de kippen ging met de allergrootste luidruchtigheid in haar werk. Meneer, zei een aalscholver tot Stiemer, als die lichtvis het niet prettig vindt om mij te zien, dan zegt U l. ï..imaar 9e!"Vst’ c*an. v*ieg een a^ere kant uit. Dan zou ik mij maar schielijk wegpakken, zeide toen de secretarisvogel, want zij vindt het zeker niet aangenaam u hier op te merken. Maar Stiemer zei, dat voorlopig niemand weg hoefde, want dat Stalma eerst nog aan hem moest wennen voor hij haar meenam.
Q l 60 oe stoet van vaartuigen met de Corrie voorop weer in zee. 5°r had een plaats gekregen op het eerste vlot en hij liep druk als een wezenlijke schippershond langs de randen heen en weer met de tong ver uit zijn bek. De apen stonden rechtop met de borst ver vooruit en de kippen glimlachten flauwtjes en hielden de ogen dicht. Het ging in snelle
vaart op de Kraalbocht af en men kwam daar ongeveer gelijktijdig met
de Boeglandse vloot! Iedereen was vrijwel verpletterd van schrik en Stiemer wilde onmiddellijk met de Corrie keren en de vlotten weer naar huis slepen, maar een van de apen van het eerste vlot geraakte zo in de war van het ijselijk voorkomen der oorlogsschepen, dat hij de Corrie ook niet meer vertrouwde en het touw waarmede het vlot aan Stiemer's duikboot zat, snel losmaakte. Daar dreven nu de vlotten met de dieren! En de wind blies .hen recht op de Boeglanders af!



63. Twee radeloze vloten
Ook de Boeglanders waren aan boord van hun schepen enigszins ano St'g geworden toen zij de vlotten met de apen naderbij zagen komen Eerst
vreedT* ^ V' S gr00<s,e verbazi"9 aangezien, maar toen zij he vreedzame tafereel met meer aandacht hadden bekeken, waren zij op de
naar Ji 6 9&'*ome"' er beslist een list achter schuilde! Want als je eerst
die Vlntt ,enLd knjgshaftige Boe9,andse schepen keek en dan ineens naa d e Vlotten rne kippen en apen er op, die al maar dichterbij kwamen en geringste vrees toonden, dan- kon het wel niet anders of je beareeo hele en me* dle V| °jlen.iets geheimzinnigs in zijn schild voerde Een alaevis erIsrrhWarr,ng V°'9deu dai? De bemanningen van de baggermolens de v cluh hir 6n u6 breekmachines' alsmede de leden van de aan boord Ziiededen eherSt te. 'amme.ren' wa"* hadden geen kanonnen oorlogschepen voto" kwem^6" ^ °°k °nmiddelliik k—, zodat de
welt °°k aan boord daarvan heerste verwarring, want men wist niet ] welke wapens men tegen de wankele vlotten moest gebruiken. Het had geen
srhi»*m 66,1 kan°n °P Sen kif? met dich<e °9en ‘e r|chten. En een torpedo af I dre T a3p’,Was al eve" onzinnig. Daar dreven nu de vreselijke
dreigende en glimmende oorlogsschepen! De vlotten kwamen steeds dichterbij en cfe situatie werd hoe langer hoe angstiger. De opperkapitein deed een paar !g 7en °Pst,Jgen. Waarom dat wist hij zelf ook niet goed, want voor de I 9 W3S eVf"Lm,n een duideliik doel voorhanden. En bovendien werd i iedereen zo vreselijk zenuwachtig van het gebulder van de motoren vlak
wordenZdnat h! °P ‘ °9?nbjk dat be,an9rijke besluiten genomen moesten I ze zaoén dat ^Tt™ sterker werd. De apen waren intussen, toen !
rZ®,Zagen dat ze ,met terugkonden begonnen te kermen van angst en geheel
bnderStoedreef J* redeloze wind ze steeds dichter naar de radeloze Boeg- |



64. Zeeslag in de Kraalbocht
Zo kon het niet langer! Dat voelde iedereen. Nog maar even en dan zouden de vlotten tegen de Boeglandse schepen aanbotsen en wanneer dan geen van de partijen een besluit genomen zou hebben, dan zou men een potsierlijke toestand-krijgen ! ,
De apen sloten, zoals de kippen al eerder gedaan hadden, langzaam de ogen ! En de Boeglanders die zagen dat nu die verschrikkelijke vlotten al vlakbij waren en verder niets dan een geheimzinnige stilte opmerkten, knepen eveneens de ogen toe, in de verwachting zometeen wel een verschrikkelijke slag, knal of stoot te zullen horen of merken, waarna dan wel alles uit zou zijn ook. Toen iedereen geheel wanhopig de ogen gesloten had, volgde die ontzettende slag ook inderdaad. Het was een ijselijke, zware bulderende, alles te boven gaande en scheurende slag, die alles deed trillen en die afkomstig was van het grootste kanon van de Diepduiker, welks kapitein in uiterste wanhoop dit schot had afgevuurd. Maar aangezien niemand hem dit had zien doen, meende iedereen dat dit de knal was, die het einde van alles aankondigde en alles wat bevond nog benen te hebben om mee te kunnen springen, sprong met een gil te water.
Juist op dat ogenblik kwam Grommeldor de oppertandhaai met zijn hele bende aangezwommen. En alle mensen en dieren in het water - ook de apen waren van de vlotten in het water gesprongen - die de ogen weer hadden opengedaan om zich zwemmend te redden, zagen het allereerst he verschrikkelijk en door woede vertrokken gezicht van Grommeldor, die zeer ontstemd was, omdat hij ook geschrokken was van het schot en die er drei’ gender dan ooit uitzag. Grommeldor werd nog woedender toen hij ontdekte dat de schepen niet voor anker lagen, zodat de zaagkaaien niets konden doorzagen en hij gal dezen dieren bevel de aanval te openen op de baggermolens. Bovendien sloegen de haaien, die er alschuwelijk uitzagen alle Hooglanders die weer aan boord trachtten te klauteren weer in het water, zodat het een vreselijke rommel werd. Temidden van al dat gewoel dreven de vlotten en daarop zaten, kurkdroog, de kippen, die in de overtuiging dat er toch nooit iets ergers kon gebeuren dan te water geraken, na het scho , rustig waren blijven zitten.



65. Twee verslagen vloten
Het gevecht duurde lang. De Boeglanders zetten, toen de zaagkaaien er n geslaagd waren twee baggermolens, een vissersschuit en het admiraalsjacht tot zinken te brengen, reddingboten uit om alle drenkelingen op te pikken ;; eto;e7 deda" zij hun schepen keren. Bleek en zacht kreunend werden de in het water gesprongen schepelingen aan boord gesjord. Toen e meesten ud het water waren, zetten de vissen plotseling de Diepduiker
schrikken hDonCHP* ^ h?‘ had_af9evuurd en Grommeldor zo had doen drift « i Doorda* d® vissen door Grommeldor’s bevelen allen zo razend
sch o eT aTI 91WOrden’ S!aa?den 2ij er in a,le uHs‘ekende delen van het schip er af te slopen en de kapitein van de Diepduiker gelastte de vlucht Trouwens alle andere schepen kwamen er zo snel mogelijk achterna en omdat hun h°P°vlr'9en 'jkjnwa ueen nederlaa9 had geleden, fluisterden de kapiteins vlotten tJ °m °6 apen óók ka"’ ™h weer op de
de° teTugke^r van^Sttëme3" b'6Ven ” neerS,achti9 2Ï«e" "achta" °P
nerie? 1 WaS' <<ien hlJ on9elukki9e ontwikkeling van zijn plannen had gadegeslagen snel naar Zoonesië teruggekeerd. Daar zeide hij^wat er aan de hand was, dat de dieren zich op alles moesten voorbereiden en dat hii zou proberen de apen en de kippen te redden. De verslagenheid was groot
weer'^ikt^d dee^h" d6mer "T Toen de duiker da vlotten
weer Bereikt had, deed hij de apen hun vfotten weer aan elkander hinrion
i6n, hf V?°rs?e V .°t1?.erd °Pnieuw aan de Corrie-bevestigd. De stemming was in het geheel niet krijgshaftig meer. Heel waarschijnlijk zou er in dTkomende dagen van het kunstje met de kippen niets meer kunnen komen w^Tde vissen waren zo dapper en zij hadden zo de smaak te pakken dat zli zich daardoor zeker met zouden laten vangen. Aan de andere kant zóu Grommel dor waarschijnlijk niet rusten voor hij alle Boeglanders verdreven had Aan hetstrandjuichte dit keer niemand toen Stiemer met zijn dieren landde
^ ™7ier Zr ^ de kippen ze99en dat ze thuis waren voor hei ot ze doordrong. Maar toen ze eindelijk hun ogen openden en daar werkejk en waarachtig het goede Zoönesië geheel droog zagen liggen kende hun vreugde geen grenzen, en zij stapten luid en triomfantelijk kraaiend aan land
«r.&ST ”°S *“ " *



66. Het grote wild toont zich van een zielige kant
Hoe hij zo in die stemming was geraakt wist niemand te vertellen, maar laat in de avond liet de secretarisvogel alle dieren van Zoonesie naar de grote duinen komen, waar hij het woord tot hen zou richten Zo was de duinpan die avond dan ook boordevol, toen de secretarisvogel, vergezeld van Stiemer, zeer waardig binnenschreed. - Dieren van Zoonesie, sprak j, ae ziit een troep ongelukzalige knoeiers. Twee dagen hebt ge verbrast in een onzinnige poging om de gruwelijke Grommeldor te bestrijden met dan enige hoenders en een paar stokken om de haaien op hun kop te tikken. En dit om de verwonderlijke, lichtgevende wondervis, die het grootste wonder van deze eeuw en deze tijd is, te bemachtigen voor dezen edelen man (Hierbij wees hij op Stiemer). Ongelukzalige pogingen, zei ik en waarom .. Omdat het grote wild van dit eiland nog te schuw is om de eigen muil te likken Maar nu is het uit I Bij onze volgende poging moet iedereen helpen en ook de olifanten en de leeuwen. De olifanten die achter m de duinpan heel vredig wat zaten te dommelen, schrokken zich een ongeluk, toen zij hun namen hoorden noemen. Het was zeker dat zij iets van zich moesten laten hooren en zij begonnen op angstaanjagende wijze te snuiven.
Me dunkt, dat alle voor’s en tegen's eerst eens goed overwogen'moesten worden sprak de grootste leeuw van het eiland, daarbij de secretansvogel enigszins schuw in de ogen kijkend. Wel, hoor me zo n kwal nu eens zej dit dier driftig, zou je niet denken, dat je een kuiken voor je had. De leeuw beet zich verlegen op zijn lippen, en zei, dat als men er zo over dacht, hij de zaak nog eens zou overwegen. En vervolgens ging hij, geheel wa hopig, met een bons zitten. Een van de olifanten informeerde vervolgens bg de secretarisvogel of deze van hem verwachtte, dal hij de Kraalbocht m d fondte zou zwemmen, maar hij kreeg zo’n hooghartig zwijgen en zo n ijzige blik als antwoord, dat hij van louter verlegenheid met zijn achterste naa het gezelschap ging stain en zich geneerde. Zo, zei de secretarisvogel voldaan, en thans makkers: de daad.



67. Op goed geluk een vlot
Stiemer was zeer benieuwd te vernemen welke daden de secretarisvogel had beraamd, maar het dier kwam nu op hem af gestapt en zei, dat thans btiemer het woord had om de verdere plannen te ontvouwen. Dat was een grote moeilijkheid, want het viel niet gemakkelijk te zien welke diensten de leeuwen en de olifanten zouden kunnen bewijzen in de strijd tegen de Boeglanders on Grommeldor. Wel, meende Stiemer, het lijkt met het beste, kunne 'C| "j-heel. 9root ,vlot 933,1 bouwen, waar flink wat dieren op het daar neet' M -SSe J r ^ l Weer naar de K°r3alwand om te zien hoe dat On 9 u d 'S e? °f de haaien n0g verdere plannen hebben. Ik denk, want dt TrVd°r Vu°r OOP'9 n,°9 WJe' druk bezi9 zal ziin met de Boeglanders, ^et'veü | h, Jnen ,hem zeer 'kw3ad te hebben gemaakt. Ik denk dus dat ik \ st V3n de roofvissen zal hebben. Mochten ze me wel ontdekken dan sturen we dat grote vlot in zee, om te vechten. Waaróm en waartéoen
maarCdaTwT m?e‘e" worden di* keer, begreep Stiemer ook niet erg goed, aTheel groot! " 9' W3nt d* geestdri,t V°°r het Pla" W3S ^ect
„lifai* '• jdC S3cret3risv°9eI- oen groot vlot en dan de leeuwen en de
belchell1" de Tk cP 3 erL°P’ De 'eeuwen en de olifanten keken zo bescheiden mogehjk. Een paar kippen, die zich wegens het leggen van een
wat verlaat hadden en die nu eerst haastig aan kwamen stappen, vingen mst de woorden „groot vlot” op, en hoewel zij net op het punt stonden te gaan kakelen vanwege dat ei, hielden zij zich maar snel in, om vooral met de aandacht op hun aanwezigheid te vestigen. Dat gaf nogal een drukkend gevoel en benauwd keken zij van de een naar de ander, om te zien ot reeds weer voorbereidingen gemaakt werden voor een tocht op zee Want, zei nu weer de secretarisvogel, van kippen kan dit keer geen sprake
heni-JT d'e 2'i\ e®® ie ZW,ak,en te bevattel'ik (vrat hij hiermede bedoelde begreep niemand). Een van de kippen probeerde onmiddellijk te hoesten om
zit rT9 Van zjakh.eld te bevestigen, maar in plaats daarvan kakelde !J i:noga! raar' zodat ledereen begon te lachen, omdat die kippen zulke f'v9® fJ'f,ren waren- v;aar ie eigenlijk medelijden mee moest hebben. Waar £.ddln 'l Vr°e9 PU dj6 9roo,sl,e leeuw. dan zal ik eens evenl Die woorden
voornemen6 dUCC6lS ver9aderin9 9in9 opgewonden uiteen met het vaste
voornemen de volgende morgen vroeg te beginnen aan de bouw van een
groot vlot, waar leeuwen en olifanten geriefelijk op zouden kunnen vechten.



68. Krijgsraad voor en achter in de Kraalbocht
Toen de Boeglanders weer in rustig water gekomen waren, was iedereen uiterst beschaamd. Tenslotte, zeide de opperkapitein, zijn we op de loop gegaan voor een troep vissen. En aangezien niemand dat'kon tegenspreken, heerste er een nogal benauwde stilte aan boord van de schepen. Maar zij zullen weten dat ze met Boeglanders te maken hebben, vervolgde de opperkapitein, en morgen gaan we er weer op af. Morgen nog eens, herhaalden de andere kapiteins met flauwe stem. Er werd een slim plan opgesteld. Men zou zo diep mogelijk de Bocht in gaan, dan de Yisseipschepen, de brekers en de baggermolens in het midden houden en daar met de oorlogsschepen in een grote kring zo hard mogelijk om heen varen. De laatsten zouden dan de aanvallers op een afstand moeten houden — aangenomen dat de aanvallers niet nog iets si immers bedacht zouden hebben — en de andere schepen zouden dan rustig naar Stalma kunnen zoeken en vissen. Dat klonk allemaal heel aannemelijk en men zond een telegram aan den voorzitter van de commissie voor de zeevaartkunde, waarin stond: Morgen begint de triomfantelijke rondvaart. Leve Boegland.
Grommeldor hield intussen ook krijgsraad met zijn vissen. De strijd tegen de Boeglanders had allen in een zeer krijgszuchtige stemming gebracht en het plan dat Grommeldor voor de volgende dag had uitgedacht bevredigde hen zeer. De oppertandhaai stelde voor, dat alle dieren, die over flinke kracht en bovendien over ruime bewegingen beschikten, zich in een lange rij zouden opstellen in de buurt van de Boeglandse vloot. Op zijn commando moesten dan al deze dieren — en vooral de reuzenmosselen — tegelijk golven maken, zodat de schepen zouden gaan schommelen. Vervolgens zouden de haaien met de meest nauwkeurige slag in hun staart — de zogenaamde scheerhaaien, zeide Grommeldor — naderbij stormen en de bemanning van de schuinliggende schepen met hun staart in het water slaan, waarna Grommeldor ze dan op zijn beproefde manier aan het schrikken zou maken. Iedereen vond dat een heerlijk plan en des avonds laat kon men nog haaien in de Bocht opmerken, die zich oefenden in het nauwkeurig slaan met de staart, om in aanmerking te komen voor de eretitel van scheerhaai.



69. Zoönesië opnieuw strijdvaardig
Pin»„S|Üum!|r had het P!a" Van *let srole vlot met de leeuwen en de olifanten vrfendin v «**£ dedieren van Zoönesië zoet te houden. Zijn
en dat znn ^ 6'u"nf..J0nd,en .hem toch niet veel doeltreffende hulp geven dui/Jol’LL- j >^?arsck,j|jïijk °°k niet meer nodig zijn ook, want het was wel
landers en hePhrermel1°r-J: * JTP P*arts -'-kenen nTd^ Boefl wachtte U T’ °P de dieren van Zoönesië had gemunt. Hij ver«U d.fi,» °°> 9ehef' on9esf°ord naar Stalma te kunnen gaan. En het werd einude"jk 6Jens meev°erdet wanPer was nu zoveel schrikt zo, de Ki-aa'bocht gekomen dat langzamerhand Stalma ook wel vern»r h»f « l dr*!n- H/‘ 9 09 er nu °m de wondervis te grijpen met haar hadden iftwaterafeehanaar ^ A ^ 9r°'e dat de V09els Semaakt varen Aangenomen Art ki ®! 6" d?n Z° 9auw mo9eliik "aai- Speleland te vis uit de Bocht te komen “ ^ * 896,1 onoP9emerkt met de lichtgevende
was 1 vor Cu WaS' kw3men a"e dieren "aar hel ^rand. Men
was de vorige avond alvast begonnen he* grote vlo* te bouwen en dit was nu
he ernae! gereed. Het dobberde in het water en een paar olifanten hadden de vrijheU genomen er vast op te gaan staan. Zij hadden hun oren ver uitgezet en trompetterden krijgshaftig, maar met* weinig overtuiging. Wat verder op het st^nd stonden acht leeuwen, die met hun voorpoten af en toe een eindje het water ingingen, dan zielig langs hun lippen likten en hun noten lfear sn®' teru9‘rokken. De secretarisvogel stond dit alles met trotse hooghartige blikken gade te slaan en toen Stiemer naderde, gaf hij den leeuwen
hef oTen ’t "tl te LChepen’ De die-n deden dit. maar de manier waarop iet geen twijfel aan hun afschuw. Ze loerden vals naar de olifanten en die loerden vals terug en ze deden dreigend naar de apen, die het vlot moesten
*ikh de — *h" *•—



70. Mist
Stiemer zei tegen de secretarisvogel, dat hij eerst op verkenning zou uitgaan en dat het vlot pas zee mocht kiezen, als hij een teken gaf De secretarisvogel meende daarentegen, dat het beter was dat eerst het vlot zou gaan om de dieren en mensen, die mogelijk in de buur waren, vast te verschrikken waarna Stiemer dan geheel ongestoord naar Stalma zou kunnen varen Maar toen Stiemer zei, dat de dieren van Zoones.e veel belangrijker werk 'te doen zouden krijgen, dan het veroorzaken van ^hnk was h' he^ daarmee eens en liet hij Stiemer eerst gaan. En gij, mijn vechters, zo sprak hij vervolgens Je dieren op het vlot toe, gij zult terugkeren als overwinnaars of in het9geheel niet! De leeuwen en de olifanten keken met eens om na deze dappere woorden, want zij wilden liever als overwinnaars in het geheel nfet uitvak en nu makten de apen zich gereed otn het vlot weg te duwen. De secretarisvogel lette verder namelijk in het geheel met meer .?? ..... afspraak me! Stiemer en deed het vlot met het grote wild onmiddellijk
vertrekken.
De dieren hadden er echter niet op gelet, dat er een vrij dichte mist boven de Kraalbocht was komen te hangen. Dat was in deze zonnige streek een zeer ongewoon verschijnsel. Toen de apen een half uur aan het varen waren, wisten ze niet meer of Zoönesië voor hen, of achter hen ag^Ze besloten jn ieder geval maar door te gaan, in de hoop dan wel spoedig weer
op hel strand te zullen staan. ,
De Boeglanders waren intussen begonnen aan de uitvoering plan van de „triomfantelijke rondvaart” en ook zij hadden veel last van de ÏÏ Aan de andere kant noemden zij dit natuurverschijnsel een voordeel want nu konden de vissersschepen tenminste ongemerkt hun gang oorlogsschepen waren hun dolle ren om de vreedzame vaartuigen heen al begonnen en daarbij toeterden zij voortdurend zo luid mogelijk.
Stiemer had kans gezien bij de Koraalwand geheel onopgemerkt af te dalen Hij was nu bij Stalma. De wondervis had hem direct gezien en verbaasd had zij een grote kring om hem heen gezwommen.



71. Een vrolijke gedachte van Grommeldor
Voor Grommeldor en de zijnen betekende de mist niet veel minder dan
! "U 'lt>nden de vissen en de reuzenmosselen niet zien naar
welke kant z'j hun golven moesten richtenl Bovendien werden zij ten zeerste gehinderd door het getoeter en lawaai van de Boeglandse schepen, die razend
maakten eennr9r0te krl"9 voe.^n1 en daa,rbii ze,f al verbazend grote golven maakten. Het zag er naar uit, dat van het plan van Grommeldor niet veel erecht zou komen. De oppertandhaai lag zeer kwaad met de rest van de ■ roofvissen m een hoek van de Kraalbocht en zij werden daarbij ook nog om ■;' frs gehinderd door de reuzenmosselen, die wèl begrepen hadden, dat „8™ m°es,en maken, maar niet wanneerl Zodat ze maar meteen begonkond^n ’ t0f1, Z® Gr°mmeldor zagen. De dieren klapten nu zo hard zij forse aofvenmen H gr°°‘s‘e toewijding open en dicht. Zij maakten inderdaad om niot de haaien die stil wilden liggen, hadden de grootste moeite
drTftig maakte e"’ 3 dat gebeweeg' iets wat be" °P de duur zeer
Plotseling veranderde de toestand helemaal. De vissersschepen, de bag- I germolens enr de brekers van de Boeglanders waren in de mist de koers kwijt fl geraakt en op de een of andere wonderlijke manier waren ze nu uit de kring van de oorlogsschepen geraakt en terecht gekomen juist in de hoek waar de haaien kwaad lagen te wachten. Grommeldor leefde plotseling op. ■
Met een machtige slag van zijn staart gooide hij nu een enorme golf terug jfl
m de richting van de reuzenmosselen, die juist op dat ogenblik allemaal wijd ■ openstonden, om de volgende golf te geven. Het resultaat van Grommeldor's I golf was verschrikkelijk. Als paraplu's in een storm klapten de reuzenmosselen I naar de verkeerde kant om en zo bleven ze nu hoogst hulpeloos en onge- M lukkig liggen Met het gegolf was het nu uit. Toen Grommeldor de vreedzame vissers bezig zag met het uitbrengen van een geweldig groot net, waar fl ze btalma in hoopten te vangen, kreeg hij wederom iets zeer olijks in het oog: Wacht er es, ik zal me er’eis laten vangen in dat netje - zei hij tegen H een paar haaien - dat zal komiek zijn. Dat gaf me een plezier bij de haaienl I



72. Een betere stemming
Grommeldor dook zo diep mogelijk onder water « de vissersschepen. De haaien hielden zich stil, hoewel zij water naar binnen sltkten van de pret en toen alles heel kalm werd, dook Grommeldor plot elmg op en gtng hij met kalme, tevreden trekken in het net liggen, alsofhijeen dutje gfng doen- in een hangmat. Het net werd getrokken door ver schepen en die9 schepten plotseling alle vier van achteren term water, zo zwaar hing dit plotseling. De vissers begrepen eerst in het geheel met wat er gebeurd kon^zijn Zij lieten de stoomfluiten gillen en liepen als razenden heen en en vroegen elkander wat er gebeurd was. Maar op het laatst begrepen ze dat ze iets 9héél groots gevangen hadden en aangezien ze van de a,m®. van Stalma niets afwisten, meenden ze dat het de wondems wel z j, d zij in hun net hadden. Dat gaf een vreugde van belang en imtakd a te wachten tot de mist was opgetrokken. Dan zou de gehele Boeglandse vloot aetuiqe kunnen zijn van het ophalen van de lichtgevende wondervis, wier hcht9naar de vissers nu trouwens wel konden vaststellen, nogal tegenviel!
De Boeglandse oorlogsschepen voeren ondertussen nog maar steeds rpet veel lawaai in een grote kring rondj De kapiteins waren allemaa al heel tevreden, dat zij niets van Grommeldor en zijn haaien en “agkaa'en be merkten en de stemming aan boord was dan ook een heel stuk beter dan de vorige dag. Niemand had gemerkt dat de vissersschepen uit de kring waren leraakt en iedereen dacht, dat die nog druk aan het vissen waren in hel
midden. Midden in de kring lag echter iets heel anders‘ d“^Teuwen! deel van de Boeglandse vloot, want er lag een groot vlot met leeuwen o ittennen apen er op! De apen hadden het -ren «i gegeven, en z ten in de verte te turen om er achter te komen wat dat razend getoeter betekenen mocht hebben. En midden op het vlot stonden op een hoofde leeuwen en de olifanten en als het met zo mis ig «as ge gezien hebben dat ook deze vervaarlijke dieren ~ met PP
het geval was geweest - de ogen vrijwel gesloten hadden.



73. Schrik en verbijstering midden in de kring
Middelerwijl had de kapitein van de Diepduiker een sloep laten uitzetten
oestTnt oHlc'er,en *" eni3e matrozen was hij aan boord daarvan
gestapt, om zich naar het midden van de kring te begeven en eens te zien,
QncrLrSSeuS<;hepen -en de and?re vaartuigen, die naar Stalma zochten, al opschoten. Het was met eenvoudig om die schepen te vinden, want de mist £“?rg dl“' ,Een vreemd, trompetterachtig geluid, waarvan niemand de ber-
kmttal» k°n 6.Palen' Wees hen, echler de weg. Daar zijn ze, riep de
iets ontHeli '1 0026 aa"dacht, reeds te ‘rekken. Ik denk, dat ze
ofici!rIn k hfkb!"' ?• Z0U verl?azend Pre“>9 zijn, meende een van de officieren, want het is hier een oord, waar men niet gaarne lang vertoeft Het
eeïs heerhaaldemM-9 k‘d’ dach<e" 1“ anderen' toe" he‘ getrompetter'zich J J j Misschien IS er wel iets heel wonderlijks gebeurd. Onge-
hmuenrk "t:de dC 5 <?ePu.2° hei^ot me‘ de dieren, die niets merkten en door
teo t«en hVX aC a de/"ist za‘en te «luren. «o^eling botste de eenPJk^r " * * e" f5" Va" dej matrozen- denkende, dat dit een tros of
het watfdeeT hangem ‘ ' ' ' * Va" 6611 «elke dit dier in
De leeuw schrok zich een ongeluk en begon onmiddellijk zo hard hij kon te brullen. De andere leeuwen volgden hem daarin en ook de olifanten begonnen zo veel mogelijk lawaai te maken en bovendien wild te springen. Zoals cfe Boeglanders in hun sloep schrokken, was nog nooit in de gehele geschiedenis en waar ook ter wereld, iemand geschrokken. HWOEIDRNUK...., riep de kapitein en hij verloor vervolgens zo snel het bewustzijn, dat hij geen gelegenheid vond zijn ogen te sluiten. De matroos, die de leeuw bij zijn staart had gepakt, werd op hetzelfde ogenblik zo hard en zo stijf als een balk en kon de staart niet meer los laten, wat hoogst ongemakkelijk was voor de leeuw, die dan ook steeds harder begon te brullen, zonder nochtans om te durven kijken. Een van de officieren begon een liedje te zingen, dat hij op de lagere school had geleerd en al lang was vergeten, van „zeven eitjes in een donzen nestje" en anderen riepen luid „te paard”, of „dit keer is a les in orde”, maar aangezien niemand verder iets deed en de leeuwen maar bleven brullen, maar verder ook op hun plaats bleven, was het duidelijk dat het een buitengewoon afschuwelijke toestand was.



74. Een bevrijdend zuchtje wind
Toen deze merkwaardige toestand van verstij’do verwarring op het vlot en in de sloep een uur had geduurd en de leeuwen geen stem meer hadden om te brullen en de olifanten geen adem meer om te springen en toen de apen op hun rug waren gaan liggen van een uur zó in angst zitten en in de sloep van de Diepduiker een griezelige stilte was ingetreden, kwam er een zacht zuchtje wind, dat het vlot en de sloep van elkander dreef. De leeuw, die bij zijn staart was gegrepen, merkte plotseling, dat hij niet meer werd vastgehouden. Hij staakte zijn hees gestamel dat van het brullen was overgebleven en viel onmiddellijk in slaap. Ook de andere dieren hielden zich nu stil, keken elkander niet zonder een lichte vrolijkheid aan en de apen begonnen, aangemoedigd door het windje, het vlot weer te pagaaien. De mist zou nu wel optrekken en alles bij elkaar was er een goede kans dat men er in zou slagen ongedeerd terug te keren op Zoönesië.
In de sloep bleef voorlopig nog diepe rust heersen. Alle mannen lagen met een vreemde glimlach op het gelaat tegen de rand van de boot en nu er weer wat deining op het water kwam, schommelde de sloep ook weer wat en al die vreemde hoofden boven de rand van het vaartuig uit, schommelden mee. Eindelijk kwam een van de matrozen weer tot zich zelf. Hij zette zwijgend de motor aan, wierp een laatste, schuwe blik in de richting van het vlot, dat in de mist verdween, kreeg een rilling over het gehele lijf en stuurde de sloep een andere kant uit, in de richting van de toeter van de Diepduiker. Voordat dit schip bereikt werd, schepte hij een paar emmertjes water en wierp die over de andere opvarenden van de sloep heen. Die kwamen langzamerhand ook bij, keken elkander, vreemd genoeg, opgeruimd aan en vroegen aan elkaar of ze wel wisten, dat bloeiende hei zo mooi kon zijn. Blijkbaar konden zij zich van de verschrikkelijke episode niets meer herinneren en hadden zij vredig gedroomd. De matroos die de sloep stuurde kreeg weer een rilling over zijn gehele lijf en stuurde zijn vaartuig met een bons tegen de Diepduiker aan.



?5' Wederom feestelijkheid, ditmaal bij de vissers
peld ^a|“epM‘re9endleder diettr'hï?" ^ feelneme" de expeditie
3a6 dan iets van ^'oeiende he " en hetTe 7" Vr°e9' Daarfaii mom-
dat le°efeen aan boord van de .et1S.evo,g van een en ander was
voor V-n6 tS Z'en 2°uden krijgen DaarbiJ'slo* *j* nieuwsgierigheid
voorschriften en de discipline zodat 9 n,emand meer acht op de
boord en op het laatst bijna iedt» 660 onrus,i3e beweging werd aan rassing, die zich voordeedJ toen de •Ta.ar.w5t huPPelde. De eerste ver-
da‘ de vis,sersBschePen in het geheef nietmidd^^d l3S °P9etrol<ken, was, ver weg de Bocht in en dat er te o' rdT^ £ kri"9 la9en, maar hoe boord van deze schepen had gehes^ ieï h^' ""t V'a9pen' die aan was. De mannen, die met de sinen ' 6'S "ee merkwaardigs aan de hand m het geheel niet venalt wat Pma?7eLe96Weesl' deden of ze Merdoor ziM k erSl 66n mediciJ'n toebereiden en ^inoT'6'" Va" de DiePduiker liet hoofd kreeg! 600 Zit‘6n- ^ij op%e ^uTlen^ve^td “rot
van d2'J ^ rbÜ W3ren Sekten “werd het 7?d^k d vissersschePen af. van deze vreedzame vaartuigen ,* e7 opaet0aë 1 da‘ men aan boord
er n6den I3" L® hampioensclub hadden^allen k fe,eststemming verkeerde, er op om hun hoed gebonden en j • allen banden met „Eerste priis"
b|eZiL9h0f lan3er hoe meer vlagjes vaTte* bT" T'Lhun stijve vingers plechtig de twee vissersschepen die hif i . ,b,ndln' ,n het midden lagen er in) trokken, en trachtten niet te zinke7l met ,Gr°mmeldor onder wfter stemming zo hoog gestegen dat dn k en. °P de breekmachines was de hbeTk\de bemanning va^d’e^ dJe mefT^o T & machi"e pro het breken van koraal, de mutsen van het hoofd t k"'JPers' bestemd v°°r saf tot een gierend gejoel. Deze vroliikhefd .1W te 9r,JPen« wat aanleiding en al spoedig was er (uitgezonderd dkt ■. f*B °Ver op de oorlogsschepen
hoofdpijn had) geen Boeglander in de fCraalbo kT DiePduiker. die erge maar kon stond te zingen Kraalbocht, die niet zo hard als hij J



76. Het triomfantelijke telegram wordt verzonden
Eindelijk besloot de kapitein van de Diepduiker nu ook eens te vragen, wat er eigenlijk aan de hand was. Hij begaf zich met de sloep naar een van de vissersschepen. De vissers zeiden niets, maar wezen pralend naar de twee schepen, die het net trokken. De oudste visser trad vervolgens naar voren en zei met tranen in de ogen en zo deftig mogelijk sprekend tot den kapitein: Jongenheer, de zaak zit zo, dat we er in geslaagd zijn de vis, die het licht heeft, te overmannen in het net, dat u voor u ziet, zodat we hem gevangen hebben en naar ik vertrouw zullen bemachtigen. Hierna zweeg hij en verder ook iedereen, want het woord was nu aan den kapitein van de Diepduiker. WAT???, riep deze uit, HEBBEN JULLIE STALMA GEVANGEN??? Wou je zeggen, dat je de lichtgevende wondervis in dat net hebt?? Wou je dat zeggen?? — Juist, meestert, zei nu weer de oude visser. Dat wou ik zeggen en volhoudenl — Hemel,’ riep nu de kapitein: Wou je daarmee beweren, dat alles in orde is? en hij greep den ouden visser bij zijn jas. Alsjeblief, riep deze en hij knikte verheugd. Wat een opeenstapeling van vreemde gebeurtenissen, mompelde de kapitein. Dus alles is toch nog in orde gekomen.
Het bericht verspreidde zich snel op de oorlogsschepen: Stalma is gevangenl We hebben ’m. Wat ral die ellendige Sliemer op zijn neus kijken! En wat zullen die verworden Spelelanders met hun zeetuinen dat akelig vinden. Leve Boegland. Haar toen men zich een poosje ongestoord had overgegeven aan dergelijk vreugdebetoon, kwam er toch weer enige twijfel boven, want naar het heette gaf de wondervis een sterk, stalend licht af en in het water waar het net zo ongeveer moest liggen, was niets te zien. En het licht??, vroeg dan ook de kapitein van de Diepduiker, waar
is het licht dan? Het licht , zei nu weer de oude visser zou U
licht geven als u gevangen zat in een net.. . . ? Dat was slim opgemerkt en daartegen viel niets te zeggen. Prachtig, zei de kapitein dan ook. Nu snel naar open water en daar Stalma opgehaald. Dan kunnen we het dier zien en overleggen wat er verder moet gebeuren. Ik zal intussen het telegram zenden aan den voorzitter van de commissie voor de zeevaartkunde.



77. Pret van Boeglanders en haaien
stralen van Boegla'ld^VictoHe^Diepd^kerQ^'5'l^dd" n°9 df
voorzitter moest de bevolking ha^ vre^H B°e9'and- °p beve' van den bet passend oordeelde om voor deze„tij"°9 even inhouden, omd.it hij optochten spontaan doof de straten teTZ lT " zevenhonderd fakkelven de vis. Kinderen mochtenzolang tïl'*"' 'n Verband m* bet licht lampions in de vorm van wonderlijke JCT*" “i T-0esten meeloPen met zo n indrukwekkend gezicht op dat Inm • 3 d'® °Ptocb*en leverden
werden. Het mooist w« «n n£P’ d *, sommi3,e, mensen een beetje bana winnende lichtvis van Boegland”'ha'd9'"’^ S° da,J.en dat de naam „De ovei-9missie voor de zeevaartkunde had pL^enom' V°°rzitter Van da «mhad een nieuwe knop op zijn grote unifo^mn^T * ‘n ®®n. °pen rijtui9 bij van een visje. Hierin zat een lichtje dat aa7In aanbren9en in de vorm 'os in gejuich, toen de voorzitter voorbijreed kn'P en iederee" barstte
kon ophalen. De twee vissersschepdiehetroktm®" he* net en in een nauwe kring daar omheen laoén de .laflen in bet midden
met uitpuilende ogen naar wat Jng gebeuren °°rlo9ssc^pa"- Iedereen keek was te hulp geroepen, om het net u!t hel water ? T d® drijvende bokken zwaar, dat er geen kans op was da d. !■ L ! hl'se"- want dit was zo konden halen. De bok was langham begonnen ï' h™* ha?deh bi""«" I de adem m en rolde bijna overboord zo v!r L huS®" ®" iederee" hield Op die manier keek niemand naar wat er aan de e'd9 T" °Ver de rai,in9schepen gebeurde. Anders zou men gezien hehb ^ kjnt Van de °°'I°9Svan haaien, die helemaal niet meer klndf hebben- ,dal daar overal koppen steken. Anders zou men misTchten van be‘ 'achen' boven water uit-
De haaien maakten rare grimassen naar^e'lk^d'lerdocbt hebben gekregen. j boven water uit en een sla^de er «Ks n ±1’ 'T* Spr°ngen » boog ! gevent Iets wat eerst veel opzien en v ? " andere een knipoogje te waarna alle andere haaien ook gingen "rob"^?^ fÖ‘® Vr®Ugde baardewelke opnieuw aanleiding gaf tof9 dolL ,7 i knipogen' een bezigheid, komen, als het net boven water *, ""!-?^6 °ver wa‘ *°meteen zou



78. Grommeldor zwevend
Het net met Grommeldor erin werd nu verder het water uitgetrokken. Iedereen was de adem kwijt van de spanning en menigeen had het danig benauwd. Eindelijk zou men nu de wondervis te zien. krijgen, meende men, en dit was een in alle opzichten merkwaardige gebeurtenis. De kabels, waaraan het net hing, stonden angstaanjagend strak gespannen. De mannen, die de bok, welke het net uit het water trok, bedienden, waren buitengewoon zenuwachtig en dat werd nog erger, toen dan heel langzamerhand een grote vin boven water zichtbaar werd. Dit was de linkerborstvin van Grommeldor en het dier wuifde er zachtjes mee, tot innige vreugde van de haaien, die in de verte het schouwspel waarnamen en van louter dartelheid steeds meer water naar binnen slikten.
Hoe meer er van Grommeldor te zien kwam, zoveel te verwonderder werden de Boeglanders, die het mochten waarnemen. Het enorme lijf van de oppertandhaai imponeerde hen aanvankelijk zeer en iedereen uitte zijn vreugde over het feit, dat de wondervis veel groter was dan iemand had kunnen denken. Zonder twijfel zou men, als men dit dier zag, in Boegland nog veel harder juichen, dan men b.v. gejuicht zou hebben voor een kleinere wondervis. Dat was dus alles heel aangenaam. Wat minder vermakelijk was, was de omstandigheid, dat hoe meer er van de wondervis boven water kwam, des te meer deze weg kreeg van de afschuwelijke roofvis Grommeldor, die zich ook in de bocht moest ophouden. Iedereen had echter met zoveel nadruk gezegd, dat men Stalma en niemand anders had gevangen, dat men de afschuwelijke gedachte, dat het niet Stalma, maar de oppertandhaai zou zijn, die daar zo rustig in dat net lag, niet wilde aanvaarden. Maar op het laatst was de hele vis toch boven water gekomen en een verstijvende schrik kwam over alle Boeglanders, toen men onmiskenbaar recht in het gezicht van waarlijk niemand minder dan Grommeldor keek, die zijn ogen wat scheel had getrokken en hun bovendien op spotachtige wijze een ijselijke druillip liet zien.



brommeldor nog steeds zwevend
zou hebben'óm “^gillen D^hlmT” ^ Z° 9r°0t' dat het 3een zin gehad
groot als maar mogeli* was de® b°Ven bet water, zo levens
hing geweldig en zeer op zijn gemaktn'h^ V'S’ Ld'e bestond- Het dier onder de indruk van de krijgshaftig schend j* phee" in he‘ «Imt niet hge werktuigen en de glimmende Ir " P " lde Boeglanders, de griezespottend vertrokken meewarig gezfchÏ^ l een tijdlang met trekken wat vriendelijker en op een goed oolnhTU 9ekeken. werden de dor zelfs met allebei zijn ogen tegelijk en k["P*e de oude Grommel¬
de oppertandhaai verwekte o^er de tisl^" teVrJeden; Dit 9edrag van b'i termg. |n de meest gevaarlijke om taS j T _,de allergrootste verwel een uitweg weten te vinden enèl^9^" had men ‘och altijd nog dan was er altijd toch nog wel een uitvleoT. m Had kunnen ^don
| Z6ker’ da‘ er in h* ^nU»gB^^^^ J?~
duperen.Van Gr°mme,dor bii wijze van spreken voor altijd alles zou ver- !
plons weer in het wateMaten ^aïlen^M ** mel d? wondervis met een kwaad en bovendien was men dan noa net^ 30 bet.d'er misschien j
was Men kon het dier ook nog ver<L uit het" *1* T" 8 *ijj al geweest in de top van de bok maar dat * " * water hijsen, desnoods tot j
wanneer Grommeldor straks in het wat 660 de ,P ons groter maken.
het grootste kanon van de D epdu ker laden° e ", Spri?3e"' Men k°" i
als men dat deed, was het vri wel zeker daï het 7 l V,sJafschie‘en- Haar I dan waren de gevolgen helemaal niet V overz^en Z°5 W,°r,dfn en ;
men in een buitengewoon gevaarlijke en mn t:u * ■!? dus duidelijk, dat «
de spottende blikken, die de wondervis den r '^i T*'6 Was geraakl en alles nog maar vreselijker en gevaarlijke^ want hi^"5 *°ewierp- maakta ! weg, dat men het slachtoffer was oewnr^e * het kreeg er nu veel van landhaai zich ten koste van de Boeglande^s ha^vero^rloofd^ * °PPer' |



80. De grootste plons ter wereld
Toen de oude Grommeldor in alle kalmte geruime tijd van het welslagen van zijn grap genoten had, keek hij eens om zich heen, om te zien op welke wijze hij zich het beste uit het net zou kunnen bevrijden. Hij besloot om zich op komieke wijze uit te laten zakken, tot het net helemaal de vorm var. een zak zou hebben aangenomen, en dan zou hij ineens met een enorme slag er uit springen. Grommeldor wierp nog een laatste blik om zich heen om te zien, of zijn haaien en zaagkaaien wel voldoende van het vermakelijk tafereel genoten. Inderdaad zag hij overal de koppen van zijn makkers boven het water uitsteken en hun trekken verrieden duidelijk hoezeer zij zich amuseerden. Langzaam begon Grommeldor nu door te zakken. De Boeg1 anders, die met grote angst naar de bewegingen van de vreselijke vis keken dachten dat deze niet meer zelf uit het net zou kunnen komen en dat hij doodmoe de strijd opgaf en het leek maar het beste om het nel kalm in het water te laten zakken, opdat het ondier op zijn gemak weg zou kunnen zwemmen, dan zou het in ieder geval niet zo erg kwaad zijn misschien en dan waren de gevolgen ook licht minder ernstig. Maar de mannen, die de bok bedienden, begrepen de aanwijzingen van den kapitein van de Diepduiker niet goed en hesen het net nog een eindje verder op. Dat was helemaa met naar de zin van Grommeldor, want nu begon het net strak om zijn lichaam i. mannor, on Hat u/sc HulHeliik een onaangenaam gevoel.
Hij werd dus kwaad en toen hij vond dat het net nu genoeg op een zak leek, zette hij boos al zijn krachten schrap. Hij trok zich samen als een echte boog en toen ineens stootte hij met een ruk zijn lichaam recht. Van het net bleef niets heel! Alle kabels knapten of het oude veters waren en Grommeldor schoot een eind de lucht in. Dat vond hij leuk en hij draaide zich een hele slag om alvorens naar het water te schieten. Iedereen voelde van tevoren wat een vreselijke plons er zou volgen. Ook Grommeldor en hij voelde een zachte drang om het uit te kraaien van de pret. Niemand dorst te kijken en iedereen bemerkte, hoe weinig men toch eigenlijk aan slechts twee handen heeft, die niet toereikend zijn, om zowel de mond, als de oren en de ogen te bedekken. De plons, die volgde, was inderdaad de grootte plons, die nog ooit op de wereld waar te nemen was geweest. Het leek ot er een gat viel in de. zee en of het water plotseling dreunende muren had. En de slag die het gaf was oorverdovend. Het water spatte zo hoog op, dat het de wolken raakte en de Boeglandse schepen werden bijna ondersteboven geworpen, zodat alle Boeglanders hard op hun achterste vielen Het water sloot zich onmiddellijk weer en toen was er niets meer van Grommeldor te zien. Na vijf minuten was een onheilspellende stilte ingetreden.



81. Vrede
ZO ontzettend 'vee! in ^ Vr6emde 9edach,e- da‘ zojuist nog
niets meer. De zeeTao zee^ll 9eWe,eSt e" "u Reling in het geheel zijn tandhaaien of zaagkaaien vieTiets" n°Ch Van
men heel nauwkeurig iets te vernemen Pk i6"' °,0k V'B er' al luislerde
en bovendien kwam de zon weer door zodat^lï ^ 'eeUWen °p het vlot uitzag. De Boeglanders keken elkenri ’ d * 65 er even zonni9 en vredig
hoekje eens ferm in de arm o ' te "3 a0n'knepen zich in een te dromen en toen Week dat de ZISn’ Y- ** 0196,1 niet in hun bed lagen
kwam er een algehele oduchtLnVT?' *°m*nd ""Mik vredig was, ^t alle leden van de diyërse bemünnZ ,T de °iepduiker ^<* Ooed.
doen en hij zeide verder, dat hij niet eerd" T *“ goed moesten
3m met de andere kapiteins te overlenn ^ T vo'9ende da9 hereid was Dp die manier werd het leven heel 9960 *** Br tbans gedaan moest worden vallen van de avond hoorde min oT^T n" ™ tegen
pelen en ook werd hier en daar oezn P V6richlllende schepen een harmonica ■ad opgehangen toenIe„vernomenhaTva d ^6" m6" dB "****' die net had weggahaald, zag de Boeglandse Jl ♦ Van9ft van de wondervis, nog eestelijk uit. 9 ds oot er dle avond zelfs enigszins
»—.. é,L, hr h*“
hcht, zooals hij nu al een Daar dan»n u naar ^talma en haar
eerste keer het gevaTas" gewektoT'dlT' ?**" ™ B" *** als d* omdat het zo'n prachtig gezicht wac o !?"’* m.et °9en vol tranen, stralend door het water te zien zwom,' m ** ,wo'lder,ii|<e vis daar kalm en men werd zeer ontroerd. Stalma was de'hele d ^ f1.6* wel niet anders kon of bleven. Na een tijd had Sbemer z n ^ ,n de buurt 9e'
helemaal verwonderd was geworden door open9evouvven, omdat hij 1
en juist toen des mkS^T zof was dT YTT ^ Z° h*W" «*»* een sierlijke bocht onder de eene arm van stvüÜT**"' W3S Stalma met kalm en zacht ademend op ziin arm k St,6mer do°i;geschoten en was zij te bewegen en zelfs nauwelijks adem t , kT 'f9en' Reiner dorst zich niet stroomde nu vlak bij hem water dat * I üT T9* de kieuwen van Stalma had de ogen gesloten Zo WeÏ’htuT "" B" Slia™l



82. Stiemer met Stalma
Maar op het laatst moest Stiemer er toch weer eens aan denken terug te keren, want anders zou men niet weten, waar hij bleef. Het was anders wel moeilijk een einde te maken aan deze toestand, nu Stalma vlak bij hem was. De wondervis lag nog steeds op zijn armen, zij keek niet op of om, maar naar het scheen peinzend voor zich uit en toonde geen enkel teken van ongerustheid of onrust. Zij zou, wanneer ze gekeken zou hebben, achter de glazen van Stiemer’s helm zijn ogen hebben kunnen zien. Maar ze keek er niet naar en dat was maar goed ook, want die ogen waren helemaal raar geworden van het kijken in dat licht. Bovendien was Stiemer s linkerbeen gaan slapen van het ongemakkelijk op de grond zitten en zijn rechterbeen was helemaal stijf geworden. Ais Stalma zou kijken, zou zij zien, dat Stiemer lang niet gemakkelijk zat en dan zou zij mogelijk een volgend keer wegblijven. Wel, wel, wel, wel - begon Stiemer nu in zijn helm te praten ik moet eens opstappen. Het was prachtig, en ik zal het nooit vergeten.
Hij bewoog zijn armen een beetje omhoog en daar ging Stalma tven
plotseling en even licht, als zij gekomen was.
Stiemer stond met veel moeite op. Hij keek de lichtgevende vis na, tot hij alleen haar schijnsel nog maar zag. Stalma zwom zo diep mogelijk de bocht in en naar Stiemer aan het verschieten van het lichtschijnsel kon zien, maakte zij daarbij enige sierlijke wendingen. Toen Stiemer zich omdraaide om naar Zoönesië terug te keren, werd hij plotseling heel zorgelijk. Hoe zou het hem toch ooit moeten gelukken Stalma mee te voeren, de Bocht uit? Wanneer zij, zoals nu, vanzelf bij hem kwam, zou zij hem mogelijk ook wel vanzelf volgen. Vooral als hij haar kon aangeven, wa zij moest doen. Maar dat zou erg moeilijk zijn, want Stalma zou natuurlijk Stiemer maar een vreemde klauteraar vinden, die niet eens kon zwemmen en dat zou haar op een langere tocht vermoedelijk wel afschrikken. En Grommeldor en zijn vissen? Het was duidelijk, dat er nog veel vragen op te lossen waren. En als Stalma eenmaal uit de Bocht was, moest Stiemer haar dan onmiddellijk naar de Spelevaarbaai terug brengen En hoe moest dat en zouden de Boeglanders niet trachten hem dat te beletten?



83. Grommeldor geeft seintjes
d~,T£"J“x.‘,&,lrï:‘t ;• »»“ m
n z'in schik. Stiemer verstijfde van.dhrifc t„.B ï“ "J** V'0t>t e" was zeer ling vlak voor zich zag. Grommeldor h'J,de °PPertandhaai plotse-
*" S*ie™ had het gevaar onder de ££ r^W^" naar hem meegenomen om Stalma niet te verschrikken «Ó .T had ??en "aPens snschadelijk wilde maken, dan had hij daartoe ifS Gromme|dor hem nu dampte zich aan een uitstekende korailonn^ * 7-aeleg®"heid-' Stiemer jet koraal, zijn 'armen sloeg hij er o m h e e n 70 I!** drukte hii te9en
fe oppertandhaai aan te zien. Wat Grommeldor S*und h'J . r’ hal< hangend dij kwam telkens met een vaartie on Cv wilde, was niet erg duidelijk,
luiker was, deed hTzitn afschuwelHk S 8' *1 als hÜ dan vlak bij den
erloor en vlak voor Siemer shl hleld mU'' *° WÜd °P6n' da‘ hü vaart
niets, hoeweTtj hem met Ïemak9 ? n“r deed verder
Maar het leek wel o7 de lroL k Z gf°Pende muil had kunnen nemen, sperren van 1 Lk' „ H ° r°°,V,S ean bedoeling had met dat wijd open¬
maar niet b^rüpen wat de S"*" Va" uZ ^L*6" Water' Stiemer kon alleen ders op en STk wou meer Lbedoelde' Hii haalde dus zijn schou-
Maar het beest schoot helema^^nie^op^HetTaÏidfnrhlu- k T'* '
rrd.s",Si ,ïsïx£'-j “t.: ïïïi,"
« »«1 w.1, d,t *1 •»
de rechterkant van zijn kop naar Stiempr Ln* Y™ 9l°S dr£!a,c*e Grommeldor maakte een even geheimzinnioe ’• 'P*e ?ok !"?*. het rechteroog en
Daarbij leek het wel, of hij de qrootste n'rM ^ nf.btlnS van Zoönesië. zo weinig begreep hij er van Toen oef r bad|fn ^*'emer werd ongerust,
zijn staart, schoof red*omhoogve^dwSn~ de een gedu^‘e. "•* nog een keer overheen, knipoogde duideliik driemal d’ jak Z'jn kop e' Stiemer zou durven zweren, l^d grinnikend. 60 verdween toen- naar



84. Een rüw zootje
Het gedrag van de oude Grommeldor was in hoge mate bevreemdend en Stiemer kon ook na lang nadenken er niet achter komen, wat de oppertandhaai met zijn vreemde seintjes, want dat het seintjes waren, daar twijfelde hij niet aan, bedoeld had. Stiemer gaf er het lange nadenken dus maar aan en hervatte zijn tocht naar Zoönesië. Sor was van het wachten in de Corrie, zonder dat ooit meer een teken van leven van den voornaamsten opvarende te bespeuren viel, nogal nerveus geworden en hij kroop doodmoe en zonder zijn baas te begroeten in zijn mand, toen Stiemer dan eindelijk verscheen. Met een 'vaartje ging het nu op het eiland met de dieren af. In de verte zag Stiemer de vloot van de Boeglanders liggen en hij kon niet nalaten te grinniken bij de gedachte, dat die lui met al hun machinerieën en wapens van het licht van Sta lm a zelfs nog niets bespeurd hadden.
Op Zoönesië heerste een nogal feestelijke stemming. Het vlot met het grote wild was in de loop van de middag zonder verdere avonturen weer op het strand gelopen en de geheimzinnige vrolijkheid van de opvarenden had aanstekelijk gewerkt op alle dieren van het eiland Zij konden overigens alleen maar vermoeden, dat er op zee iets geheimzinnig-komieks was gebeurd; mededelingen daaromtrent kregen zij niet. De dieren waren aanvankelijk een tijd lang zwijgend om de opvarenden van het vlot blijven staan, maar tenslotte begonnen zij elkander te duwen en dingen te roepen als: kijk die gele, daarbij op een leeuw doelend, of: kijk die slurf, hierbij een olifant in het oog vattend. Eén was er echter, wien dat alles ten zeerste ergerde, en dat was de secretarisvogel. Ook tegen hem zeiden de leeuwen niets; zij mompelden alleen iets van de Pret- of Brulstaart en maakten daarbij een beweging met hun kop in de richting van de leeuw, die op het vlot zo vreselijk aan zijn staart getrokken was Verder lieten zij niets los; zij zetten zich geheimzinnig zwijgend in het warme zand en likten zich met welbehagen om hun muiJ. Een ruw zootje, had de secretarisvogel gemompeld, maar de leeuwen bleef hun glimlach.



85. Een kom voor Stalma
een £?d^uwen'oriöl ^7rand“rde a"e‘ «"""•• Wel probeerde maar dat ging niet op want menTa/iT ** Le"ery daar beb ie Duikmansl, den Grommeldor bestrijdenden duiker^n*6 bew°nderin9 voor de moed van lijk naar Stiemer Ze hebben Grnm ’|jDe ?f.cr®farisvoSel snelde pnmiddelslingerd, die leeuwen zei hM fnT d°f ^ zijn Staart 9ehad e" rondgeMe dunkt, dat dit een machtio T°- VreSe,ijk bii aebruld hebben,
zei, dat Stalma nu helemaal aan hem «** 'S' ,Stlemer u'tte zii" tevredenheid, een bassin moest graven waar men 22Ï W“ *? dat me" ° bet strand haald had, haar zolano in Zul ' f f St,emer de vis ui‘ de bocht geom de tocht naar de Spefevaarbtai te"^ zwemT?n' tot allea gereed was Standig aanleggen zefsUemér ni-f ?nder?e,men- Me" dit bassin ver-
Stalma was nie® zomaar eenT e^n hlhHe e i 330 zee'Jwan* ba‘ van te duidelijk kon zien dan zouden R en.a*jmen u,t de 2©e het schijnsel
d»™L, °p“tnd *w °p •"» 
kant ltanelhlf0eriladnd T.TtrW k0m dfn ,maar aan de «nith- of derde kwartier‘rots in het rond kijken! daaV^^Ï het^ustig^Gehlkk-60 nie* z?nde.r
aan leiden we de aandacht van het licht van « ij n
praehdg .p t„ "5 ZS^Z "bZtt
p £ »ïr^rr.roBvr,s\ft,*rdrdd- ’°,rx dï?
de gevangenschap van de wondervis in de Kraalbocht9gekomen zijn. '



86. Het halen van Stalma
Hoe het zo kwam, wist niemand te vertellen, maar de volgende dag, toen men zich gereed maakte om met het net, dat de vogels gemaakt hadden, uit te varen om Stalma te halen, was iedereen, behalve de dieren, die reeds bezig waren aan de andere zijde van het eiland een kom te graven, even zenuwachtig. De dieren hadden er geen idee van. hoe Stalma was en er uit zou zien, maar ze zagen de plechtige manier, waarop Stiemer zich die dag over het strand voortbewoog en daaruit begrepen ze, dat iets heel wonderlijks stond te gebeuren. Stiemer had gezegd, dat er alleen apen, een paar herten, de neushoorn en een paar zwanen mee mochten. De apen om het net in het water te leggen, de zwanen om mogelijk nog wat aan het net te verschikken, als het in het water lag, en de neushoorn om het net aan vast te maken, ajs men met Stalma terugkeerde. Waarom de herten mee moesten, was niet duidelijk; het waarschijnlijkst, omdat zij zo’n zacht voorkomen hadden en zeker geruststellend zouden werken, als Stalma mogelijk eens op het vlot keek. Toen iedereen hoogst nerveus op het vlot stond, en Stiemer gereed was om in de Corrie te stappen, trad de secretarisvogel naar voren.
Hij kraste drie keer luid voor hij iets zei en bracht toen hakkelend uit : Waarde mijnheer. In het algemeen is het in het licht van het betere verloop der dingen bepaald wenselijk, dat ik het opzicht blijf voeren en het oog laat rusten op het graven der kommen aan de zenithzijde. Niettemin is het in het licht van het betere verloop der andere dingen bepaald wenselijk, dat ik mij mede inscheep op dit weldra vertrekkend huikje en mede mijn aandacht schenk aan het vissen naar het wondervisje met de lichten. Toen slikte hij, trok zijn ene poot zo hoog mogelijk op en sloeg zijn ogen — voor het eerst van zijn leven — bedremmeld neer. Stiemer was zeer verbaasd dit verzoek te horen, maar aangezien er nu eenmaal zo'n verheven stemming was, zeide hij, dat het zeker zeer gunstig zou zijn, wanneer de secretarisvogel meeging. Het dier sprong onmiddellijk op het vlot en sprak: Moge slag bedaren, en keek vervolgens haastig in de verte, omdat I rr.g ns anders naar dorst te kijken. Toen stak men in zee, met zijn" allen op weg om Stalma te halen.
1



87. Een bijzonder plechtig ogenblik
(i snelle vaart ging het — voor de hoeveelste maal nu reedsl — op de raabocht aan. Op het vlot werd de stemming, hoe meer men naderde, ,ta7 P,ech,|ger en de apen hadden elkander een hand gegeven en sommige og ken voet ook. De herten staken hun snuit in de lucht, omdat ze nog * de zfe , van z° dichtbij hadden gekregen, de neushoorn stond -getogen te kijken, omdat hij er weer aan te pas kwam, en hij had zich eas schrap gezet, of het net al aan zijn hoorn was vastgemaakt, en de •>a«en waren nog steeds met hun snavel onder hun vleugels bezig, alsof zij >-'r iets heel wonderlijks prepareerden voor zometeen. De secretarisvogel sivoor het eerst van zijn leven buitengewoon ontroerd. Wat hij te zien krijgen, wist hij ook niet, maar hel zou zeker wel iets heel wonderlijks en daar kon nog van alles uit voortkomen. Hij keek nog steeds in de te, maar af en toe keek hij om en knikte vriendelijk naar de andere eii!H' ue n“ he|emaa! niet meer wisten, hoe ze het hadden en schuw ' ^9knikten- Maar al dat gegroet op het kleine vlot maakte op de duur de nming nauwelijks minder benauwend.
Eindelijk stopte de Corrie en aangezien niemand op het vlot aan de navigatie dacht, bonsde dit met een slag tegen Stiemers vaartuig op. ledereen rolde ondersteboven en een paar apen begonnen luid en krachtig te huilen. Kalm vrienden, sprak de secretarisvogel, nadat hij op zijn poten gekrabbeld was, maar hij zelf was ook niet erg kalm en hij keek angstig naar otierner, die uit de Corrie te voorschijn kwam. Stiemer was trouwens nog wel het zenuwachtigst van allemaal. Opgepast, sprak hij, en vervolgens zei hij dat nog driemaal. De dieren durfden geen vin te verroeren vap het oppassen, maar waarvoor ze moesten oppassen, konden ze niet zien,^en dat naakte de toestand buitengewoon geheimzinnig, te meer daar Stiemer'*ook jog een vierde keer opgepast zei. Hieronder is de grote koraalwand, zei ytiemer, en hij wees recht naar beneden in het water en hij keek zijn dieren ro doordringend aan, dat ze allemaal met schaamte bemerkten, dat ze geen tan alle in staat waren zich op dit bijzonder plechtige ogenblik het hoofd :e ontbloten.
7



88. En iedereen beefde. . . .
Ik ga nu onder water, zei Stiemer. Dan kijk ik eerst, ol Stalma er is en of ze bij me komt. En als ze er dan is, kom ik terug. En dan moeten jullie het net in het water doen. En dan zal ik zien haar mee te nemen en dan doe ik haar in het net. En dan doen we samen het net dicht en dat maken we dan aan hem vast, en daarbij wees Stiemer op de neushoorn. En aangezien iedereen nu . eindelijk iets vasts had, waar hij naar kon kijken, keken de dieren strak naar de neushoorn, die, zo groot als hij was, bloosde als een kind. Hij boog zijn kop diep naar voren en snoof eens flink. Maar toen iedereen maar naar hem blééf kijken, wist hij op het laatst niets beters te doen dan zijn tong half uit zijn mond te laten hangen, hoewel hij wist, dat dit hem buitengewoon dom stond. En daar stond hij dan I Mij dunkt, dat dit zeer verstandig gesproken is, zeide de secretarisvogel beverig tot Stiemer, Dan verzoek ik u dus nu maar te verdwijnen, ik wil zeggen, het meer onder water gelegen werk aan te vangen. Ik bedoel te verdwijnen, zei hij vaag, d.w.z. onder water te gaan, en in het algemeen.... Maar hier wist hij ook niet verder te gaan en hij sloot zijn snavel met een slag.
Stiemer verdween dus. De dieren zagen een paar luchtbelletjes en niets meer en toen waren ze alleen, zonder Stiemer, en midden op Iedereen strekte zijn kop zover mogelijk naar voren, spitste de oren en angstig naar de hemel. En als je goed naar de herten keek, dan zag je die op hun dunne pootjes stonden te beven, dat je er van schrok, ze> van de apen later, en als je dan naar de neushoorn keek, dan zag je, d ook helemaal stond te beven en dat zijn hele huid af en toe een eindje schoof, en als je dan naar de secretarisvogel keek, dan zag je, dat die zijn achterste een beetje op de grond kwam en helemaal beefde, en a dan goed op jezelf lette, merkte je, dat je eigenlijk zelf ook verschrik beefde.
Die toestand duurde vrij lang, want toen Stiemer beneden was a« komen, kwam Stalma direct op hem toe; hij had onmiddellijk zijn armen opgehouden en daar was ze weer op gaan liggen, zodat hij haar maar zr meenemen en in het net leggen. Maar als hij dan een stap wou doen i richting van het net, dan kon hij zich helemaal niet voorstellen, dat ht moest gebeuren en daarom bleef hij maar stokstijf staan, een hele tij naar hij moest bemerken, ten zeerste bevend.



89. Stalma s vriendelijkheid
Zo kon het niet langer. Stiemer nam eindelijk het grote besluit. Hij keek zo geruststellend mogelijk naar Stalma en deed een paar stappen. De wondervis, die zo helder en doorzichtig straalde, dat je maar het liefst op de grond zou willen liggen en ernaar kijken, bewoog zich niet en scheen zeer tevreden te zijn. btiemer deed nog een paar passen en toen Stalma nog bleef liggen, tiegon hij dan definitief de terugtocht naar het vlot en het net. Het was een moeilijk werk om langs de koraalwand te komen zonder zijn handen te gebruiken maar met inspanning van alle krachten en met gebruikmaking, zo ongemerkt mogelijk van zijn ellebogen, gelukte het hem toch. Stiemer was nu op de plaats gekomen, waarboven het vlot moest liggen. Hij keek naar boven om te zien, of het net al in het water lag, maar daarvan was niets te zien. Nu bedacht hij ineens, dat hij had afgesproken, dat hij eerst nog een keer terug had zullen gaan om de dieren'te waarschuwen, dat zij het net moesten uitbrengen. Dat had hij niet gedaan. Hij was nu meteen al met stalma gekomen en de dieren stonden nog allemaal op het vlot te beven en ze deden niets.
Dit was een buitengewoon verdrietig en moeilijk geval, want hoe kon hij nu de dieren beduiden, dat zij het net uit moesten brengen, zonder dat h|j met Stalma al te dicht bij de oppervlakte van het water kwam of zonder dat hij haar los zou laten, of zonder dat hij haar zou verschrikken. Stiemer keek naar Stalma en naar het hem voorkwam keek Stalma naar hem en naar het hem eveneens voorkwam, met buitengewoon grote vriendelijkheid. Dat ontroerde Stiemer zeer en hij begon zeer warm te worden onder zijn helm. Hij keek nog weer eens naar de vis, maar die keek nu duidelijk zo vreselijk vriendelijk naar hem, dat Stiemer helemaal rood werd. Nou hoor...., zei hij, en hij liet een paar luchtbelletjes ontsnappen uit zijn helm, mede om een seintje te geven aan de dieren op het vlot. Die luchtbelletjes kwamen boven en de dieren schrokken er ontzettend van, want de lucht kwam uit het water, dat licht was van Stalma, en zij fonkelden en schitterden al van heel diep, en nu was het net, of zij óók gevraagd werden beneden te komen. En in plaats van nu snel het net te laten zakken, gingen alle dieren doodsbenauwd aan één i van 'let vjot staan, zodat dit helemaal scheef kwam te hangen en zij gelukkig (naar zij meenden) niets meer konden zien.



90. Grommeldor's vreselijke daad
Stiemer liet zich met Stalma zover mogelijk naar de oppervlakte stijgen, maar van de dieren op het vlot viel niets te bespeuren, want die stonden nog steeds aan één kant en dorsten nergens meer naar te kijken. Toen Stiemer bijna met zijn helm tegen het vlot kwam en er van het licht van Stalma een hele bundel uit het water schoot, móesten de dieren echter wel wat zien. Hun ogen puilden een flink eind uit en alles kroop op een grote hoop bij elkaar De apen trachtten onder de vleugels van de zwanen dekking te zoeken, maar dat verschrikte deze dieren zo, dat één met een wanhoopskreet in het water sprong, wild met zijn staart sloeg en in het algemeen een ontzettend tumult maakte. Dit verschrikte op zijn beurt Stalma zo, dat zij een slag met haar staart gaf en zo snel mogelijk wegzwom, weg van Stiemer, de Bocht in.
Stiemer gaf een schreeuw van schrik, maar dat gaf niets meer. Hij keek Stalma na, wier licht in het donker van de bocht verdween. Al kleiner en kleiner werd de lichte plek in het water. Stalma maakte dit keer in het geheel geen sierlijke wendingen Zij was blijkbaar zeer verschrikt door het lawaai van de zwaan. Stiemer werd nogal verdrietig door dit nieuwe voorval; nu was de hele expeditie met het vlot tevergeefs geweest. De volgende dag zou men weer van voren af aan moeten beginnen en er was veel kans, dat Stalma na de schrik van vandaag niet eens kwam opdagen. De duiker keek nog eens in de richting, waar de vis verdwenen was, en wat hij daar zag deed hem opnieuw een schreeuw geven van schrik. Het licht van Stalma vloog nu wel wild heen en weer en af en toe kwam er een grote schaduw achter. En toen zag Stiemer het vreselijke: Grommeldor zat met zijn afschuwelijke muil wijd open, Stalma zo hard hij kon achterna ....



91. Een schok
Stiemer was in één ruk op het vlot. Hij zag er zo ontsteld uit, dat de dieren hun eigen ontsteltenis onmiddellijk vergaten en zich voorbereidden op nog erger dingen. Grommeldor, schreeuwde Stiemer, Grommeldor zit Stalma 113 r nt|lJ a^9e^°Pen^ Meer kon hij niet zeggen. Hij zakte uitgeput
op het vlot in elkaar, en hij was zo aangegrepen door de verschrikkelijke gebeurtenis, dat hij nog wel lange tijd niets zou kunnen zeggen of doen. De 'ff.". ,w?jen niet minder ontsteld. Weliswaar hadden zij zich zowel van de liefelijkheid van Stalma als van de afschuwelijkheid van Grommeldor slechts vage voorstellingen gevormd, maar dat deze afschuwelijkheid die liefelijkheid op de hielen zat, drong toch tot allen door en de dieren begrepen met schaamte, dat zij hier niets zouden kunnen doen, aangezien zij immers reeds bang geweest waren de liefelijkheid te aanschouwen. Toen n.l. het licht van Stalma uit het water straalde, waren ze allen bang weggekropen.
, Hof is dan ook moeilijk te zeggen, welke vreemde plannen de apen hadden, toen zij plotseling met een schreeuw actief werden, met een vaartje het net uitwierpen, het aan de horen van de neushoorn vastmaakten, de zwanen het water injoegen, de herten aan de rand opstelden, de secretarisvogel verzochten alles nauwkeurig te volgen en vervolgens midden op het vlot gingen zitten met hun handen voor hun oren. De zwanen begonnen, nu ze dan toch eenmaal in het water waren, het net recht te sjorren, dé herten keken doodsbenauwd zo lief mogelijk, omdat men hen dan misschien nog wel zou sparen, de secretarisvogel gevoelde angstig duidelijk, hoe hij zich zou voelen als hij eenmaal opgezet zou zijn en stond doodstil, de neushoorn sidderde af en toe, maar bleef verder stijf staan en midden op het vlot zat Stiemer met de apen. Dit duurde enige minuten. Toen voelden allen plotse-* ling een schok, die het vlot hevig deed schommelen en even later schoot een felle bundel licht op, vlak naast het vlot en naar het scheen uit het water. Spoedig was er geen twijfel meer: Stalma zat iin het netl



92. Grommeldor kan weer slapen
Dit mocht een alleronverwachtste ontwikkeling van de toestand genoemd worden. Zojuist nog was Stiemer bevend van ellende uit het water gekomen, omdat hij in het zicht van het doel zijn wondervis achtervolgd zag door de vreselijke Grommeldor; zojuist meende iedereen alles op te kunnen geven en verder op niets meer te kunnen hopen, en thans was ineens alles toch nog bereikt en zat Stalma in het net. Dit was merkwaardig.
Stiemer had inderdaad goed gezien, dat Grommeldor, nadat Stalma van Stiemer was weggevlucht, de wondervis snel achterna was gezwommen. Het was een lange achtervolging geworden en de oude oppertandhaai, die door de gevechten met de Boeglanders toch reeds een aantal uiterst vermoeiende dagen achter de rug had, kon Stalma maar met moeite volgèn, maar zij was op het laatst helemaal flauw geworden van angst en verloor alle kracht en keek tenslotte een keer heel schichtig om en toen zag ze die open muil en toen kon ze niets meer en toen kon Grommeldor haar met één slag van zijn kaken gemakkelijk opslokken. Met groot gemak verdween de lichtgevende vis in Grommeldors muil.
Nu bleek pas, welk een tandeloos en vervallen dier Grommeldor was. Aan alle kanten stroomde het licht uit zijn muil, zodat het wel leek, alsof hij zich voor de grap geïllumineerd had. Overal tusschen zijn lippen bleven hele spleten open, waardoor het licht straalde en het was maar goed, dat niemand de trotse oppertandhaai in deze verbazingwekkende en penibele omstandigheden gadesloeg. Toen Grommeldor Stalma eenmaal had, zwom hij, zich voortdurend verslikkend en met een raar gevoel over zijn hele lijf, snel terug in de richting van Stiemers vlot. Hij kwam daar net aan op het ogenblik, dat de apen het net buiten boord zetten en haastig en met innige voldoening spuwde hij Stalma met een vaartje in het net. Bon, zeide hij. Het gaf een slag van belang en Stalma lag verdoofd van de schok in het net. Grommeldor was zijn vrachtje kwijt. Hij haalde diep en opgelucht adem en zwom naar het diepste en donkerste plekje van de Kraalbocht. Van de ongepaste verlichting van dat visje, zoals hij het noemde, van het ongewenste licht in zijn domein was geen sprake meer en Grommeldor kon weer slapen. Voor het eerst na Stal ma's ongelukzalige komst in de Kraalbocht. Grommeldor was behaaglijk en tevreden.



Op weg met het licht
Grommeldor was niet de enige, die gelukkig was. Stiemer op het vlot 'T™™ verwonderlijk gelukkig geworden en buitendien zeer besluiteloos uit blijdschap dat Stalma nu eindelijk bevrijd kon worden uit de Kraalbocht en teruggebracht naar haar Spelevaarbaai. De dieren op het vlot waren al TTZ bLUjS , door de onverwachte gang van zaken en het plotseling geluk. Men had thans niets anders te doen dan rustig terug te kerenl Men zou desnoods met zijn allen iets dankbaars kunnen zeggen in de richting van de Kraalbocht, maar dat water zag er plotseling zeer onheilspellend uit, nu stalma er met meer was en de richting van Zoönesië lokte meer. Stiemer s apte in de Corrie, kalmeerde Sor, die almaar naar zijn staart hapte van opwinding en bracht zijn scheepje in beweging. Nu ging men met Stalma naar Zoonesie!
Op dit zonnig eiland rekende men op de komst van de wondervis. Men was gereed gekomen met het graven van de kom aan de Zenithzijde, gelijk de secretarisvogel die kant van het eiland genoemd had en de dieren hadden zich nu in rijen aan het strand opgesteld om de lichtgevende vis op enigszins plechtige wijze te verwelkomen. Men had op voorstel van de oudste aap getracht om bij het opstellen in rijen te nummeren, maar aangezien niemand behoorlijk kon tellen, was dat niet erg goed gelukt. Nochtans waren tal van dieren zeer verrukt en trots omdat zij nummer zes stonden, een van de twee getallen welke de aap zich wist te herinneren. Daar kwam het vlot aan. Voorop de Corrie, vervolgens het vlot en achter het vlot een stralende lichtbundel uit het water. De dieren die in het bezit waren van vier poten begonnen thans langzaam door hun voorste poten te zakken - de duizendpoten door al hun poten in hun voorste helft — en de vogels gingen eenvoudigweg zitten. Zo wachtte men in zeer plechtige stemming op de komst van het licht.



94. Het licht in de kom
Stiemer meerde de Corrie zorgvuldig. Hij stapte aan land en wachtte ontroerd tot de secretarisvogel hetzelfde zou doen. Haar dit dier bleef onbeweeglijk op het vlot. Ja, alle dieren op het vlot bleven onbeweeglijk staan. De herten stonden voorop. Zij hielden hun hals gestrekt en hun ogen wijd open — zo open, dat zij ze expres niet dicht deden, als zij moesten knippen. De zwanen zaten zeer symmetrisch achter op het vlot, achter hen scheen het licht en de apen stonden hand in hand in het midden. De dieren op het strand, die dit tafereel gadesloegen, werden nu nog plechtiger gestemd. De viervoeters, die eerst slechts door hun voorpoten gezakt waren, zakten nu ook door hun achterpoten en kwamen thans evenals de vogels eenvoudigweg te liggen. Ook Stiemers hond, Sor, werd door de plotselinge plechtigheid zozeer overmand, dat hij eveneens ging liggen op het strand. Na enige ogenblikken legde hij zelfs zijn kop in het zand.
Stiemer was nu nog de enige die overeind stond en het zou al te dwaas worden, als hij zich ook op de grond zou leggen. Met loodzware schreden trad hij op het vlot toe. Bevend maakte hij het net los van de hoorn van de neushoorn, welk dier echter even verstijfd bleef staan als tevoren. Met beide handen tilde Stiemer het net op. Daar verscheen Stalmal Nu voelde hij niets meer. Haastig tilde hij het net helemaal uit het water. Holde er mee van het vlot, sprong op het strand, rende het strand over naar de kom en deed daar de wondervis in het heldere water glijden. Op hetzelfde ogenblik schoten uit de kom op Zoönesië de stralenbundels omhoog. De hele kom was verlicht en het hele eiland leek wel anders te worden. De dieren waren blijven liggen, maar thans met hun kop in de richting van de kom. Bewegen kon niemand zich verder en Stiemer, die met het net nog in zijn hand op zijn knieën voor de kom zat kon niet overeind komen, want zo’n helder stralend licht had nog nooit iemand gezien.



So. Vuren aan de andere kant
Het was duidelijk, dat het schijnsel van de wondervis in hoge mate de aandacht moest trekken van de voorbijgangers en andere voorbijgangers van wie iets te vrezen viel dan de Boeglanders waren er niet. Vooruit, zei btiemer dan ook. nadat iedereen naar zijn inzicht lang genoeg stil gezeten had bij het licht van Stalma, we moeten aan het werk aan de andere kant van het eiland en daar vuren aanleggen om de aandacht van de Boeglanders at te leiden. Vooruit, zeiden de dieren Maar eigenlijk wisten ze niet erg goed wat een vuur was en zij waren dus zeer benieuwd naar wat er zou volgen In het algemeen vonden de dieren trouwens, dat het de laatste tijd we wat druk werd op Zoönesië, zodat zij de nieuwe onderneming wel met enig wantrouwen tegemoet zagen
Stiemer wierp een laatste blik op het licht in de kom en tot zijn geruststelling zag hij dat Stalma al helemaal gewend was aan haar nieuwe omgeving. Hij riep een aantal apen bij elkaar en zei, dat zij hout moesten halen uit het bos, vogels werden uitgestuurd om droge twijgen te verzamelen en olifanten en neushoorns moesten kuilen maken, waar men de vuren in zou kunnen aanlegger Vervolgens legde Stiemer zijn bedoeling uit aan de secretarisvogel.
Boeglanders liggen aan de kant van het eiland, waar wij nu de vuren gaan maken, zei hij. Het schijnsel van Stalma straalt over het hele eiland heen. Als zij vannacht hierheen kijken zien zij dat en dan komen ze vast hierheen. Dan trekken ze het hele eiland over en dan zullen zij ontdekken, dat wij Stalma hier hebben en dan hebben we het aan de hand. Als wij nu vuren aanleggen dan zullen ze willen ontdekken hoe die hier komen en dan kunnen wij ze wel zo benauwd maken, dat ze verder geen erg hebben in het licht in de kom. Een prachtig plan, zei de secretarisvogel, vertrouw slechts op ons mijnheer.



96. Een geheimzinnige vrolijkheid
De secretarisvogel had ongemeen schrander gekeken, toen hij Stiemer verzekerde dat hij slechts op de dieren moest vertrouwen. Onmiddellijk jdaarna had hij zich naar de oudste aap gerept en hij had vervolgens geruime tijd met dit dier staan fluisteren. Het was nogal een geheimzinnig gesprek 3n het eindigde in een gierend gelach van de beide dieren. De oudste aap was daarna naar een andere aap gesneld, het gelach had zich herhaald er; een tijdje later stond iedereen op het eiland op Stiemer na, zo bulderend te lachen, dat Stiemer vreesde dat de dieren hem voor de gek hielden. Stiemer hield verder het toezicht op het opstapelén van het hout in de vuurkuilen, maar men schoot daar weinig mee op, omdat de dieren telkens de arbeid moesten onderbreken om eens hartelijk te lachen en elkander een duw te geven. Maar, de gedachte dat straks de Boeglanders voet aan wal zouden zetten, maakte, dat de vrolijkheid op de duur toch iets minder werd en dat men tenslotte aan het werk ging.
Nou dan, zeide de secretarisvogel, dan zullen wij thans op de macht van onze eendracht vertrouwen en mede het isolement van de kracht zoeken. Een aantal neushoorns, geassisteerd door olifanten en apen en pelikanen, die aanmerkelijke hoeveelheden zand in hun snavel wisten te verbergen, waren bezig een nieuwe kom te graven achter het vuur. Dit werk leek nog we het vrolijkst, want de pelikanen moesten vaak zo vreselijk lachen, dat zij al het zand weer uit hun mond lieten vallen en overnieuw moesten beginnen. Van deze kom werd een soort kanaal gegraven naar een beek, verder het land in. Langs deze beek liep de secretarisvogel met afgemeten passen vrij driftig heen en weer. Hij sloeg met de vleugels en mompelde allerlei geheimzinnige formules. „Zo doet ze uiteen stuiven, alen des velds , riep hij en „O siddert dan toch”. Toen het kanaal de beek bereikt had, stroomde dit vol met water en even later was de nieuwe kom ook vol. Stiemer kwam nieuwsgierig kijken en tot zijn verbazing zag hij een groot aantal dieren die nog het meeste weg hadden van dikke palingen, door het kanaal naar de kom zwemmen. Stiemer begreep er niets van, maar de pret van de dieren nam nu werkelijk ongekende afmetingen aan.



97. Een Boeglandse landing op Zoönesië
i De Boeglanders waren, nadat zij eerst van opluchting, dat zij Grommeidor kwijt waren uit hun net, enige tijd feestelijk gestemd waren geweest, n hun vroegere somberheid teruggevallen. De kapiteins hadden onder leiding van den kapitein van de Diepduiker krijgsraad gehouden, maar daar
°P9efch°‘en- lk voor mij, had een der kapiteins erklaard, geloot dat die wondervis in het geheel niet bestaat en dat het maar een sprookje is Eerder een legende, had een andere gezegd en een derde zeide: als men het mij vraagt is het een oude sage. Maar men had nu eenmaal naar Boegland getelegrafeerd, dat men de wondervis reeds gevangen had en men kon zo’n voornaam en waardig man als de voorzitter van de commissie voor de zeevaartkunde thans moeilijk berichten: Sliep uit f|l'!tVS,"!aar een sProokje. Het beste is nog maar, zeiden de kapiteins ten slotte, dat we zeggen met de lichtgevende wondervis naar huis te komen ® . "e dan halverwege telegraferen, dat het dier in het barre klimaat
s bezweken en dat we voor een passende begrafenis zullen zorgdragen.
maar™“r ^9 opgewekt werd men niet van dit plan, omdat men altijd nog maar moest afwachten of de op passende wijze begraven Stalma op een gegeven ogenblik met zeer te onpas en met zeer veel licht om zich heen ergens zou opduiken. Voor de Boeglandse vloot zou dan weinig triomf meer overblijven en dat was een niet zeer vrolijke gedachte. Die stemming veranderde echter, toen men op de avond voor de dag dat men zou vertrekken het schijnsel van een groot vuur bemerkte op het eiland Zoönesië. Dit vuur was daar met zo maar Dat was duidelijk. Het moest iets te betekenen hebben en het was best mogelijk, dat geheel onverwacht alles toch nog anders zou lopen. De kapitein van de Diepduiker deed snel zeventien sloepen bemannen met negentien dappere Boeglanders ieder. Zij moesten een onderzoek instellen op het eiland en eventueel met Stalma, als die daar was, terugkomen Ue mannen, die werden aangewezen om mee te gaan keken nogal sip Dmdat ze zo laat in de avond nog op avontuur moesten, maar dat hielp niet en tegen het middernachtelijk uur vertrokken de zeventien sloepen naar het I strand van Zoönesië, waar de door Stiemer ontstoken vuren lustig knetterden.



98. Starend in het vuur. . . .
■ De landing van de Boeglandse soldaten op het strand geschiedde zonder de geringste moeilijkheid, hoewel met weinig lust. Achter op het strand kon men de vuren zien branden. Hen kon uit de verte echter met zien met welk doel. De commandant gat het bevel: Liggen! en alle soldaten werpen zich op hun buik. Langzaam sluipend ging het nu voorwaarts in de richting van de duinen. Toen men dichterbij gekomen was kon men zien dat er achter de vuren een soort van meertje was, waarin de gloed van vlammen op fraaie wijze werd weerkaatst. Tussen de vuren en het meertje kon men de secretarisvogel met grote waardigheid heen en weer zien toe stond hij even stil en dan riep hij op geheimzinnige toon: Brandt mun vlammen! - in de richting van de vuren en: Siddert mijn dieren - in de richting van het meertje. Heer viel er niet te ontdekken en het waardig uartnnn van Hp Vfinel maakte diepe indruk op de Boeglanders.
Nader en nader waren zij bij de vlammen gekomen en het was duidelijk, dat wanneer zij zo voort bleven schuiven, zij binnen enige ogenblikken op hun buik in het vuur zouden komen te liggen. De manschappen wierpen een ongeruste blik op den commandant, maar die wist niet precies wat hij zou bevelen, dus hield hij zijn mond maar. Toen men helemaal vlak bij het vuur was gekomen hield men dus maar vanzelf op met kruipen. Het warme gezichten en pijnlijke ogen staarde men nu in de gloed. Thans, sprak nu de commandant, die moeizaam overeind kwam, gaan wij het meertje omsingelen, want naar het mij voorkomt bevindt zich daarin iets geheimzinnigs. Haar om het meertje te omsingelen zou men dwars door het vuur moeten, dus bleef iedereen maar plat liggen Vooruit, zeide de commandant, dwars door het vuur, dat is het enigel Ge kunt dan onmiddellijk te water sPrl"9enHij twijfelde wel aan de juistheid van dit bevel, maar alle Boeglandse soldaten kwamen overeind en maakten zich, ontzettend verdrietig gestemd, gereed om dwars door de vlammen naar het meertje te rennen.



99. Een schokkend gevecht
Alles wa» er nu volgde, ging eigenlijk veel te snel. Het ging zelfs zo snel in zijn werk dat geen Boeglander bemerkte wat er eigenlijk gaande was, voor hij huilend op de blaren zat! Ongeveer ging het zo: En avant, ot wel vooruitl brulde de commandant van de Boeglanders. Kermend sprongen de soldaten voorwaarts. Met twee lichte, maar vreselijk pijnlijke hupjes was het vuur gepasseerd. Alle soldaten, die hun broek in vlammen meenden u»°*l spron9en ontzet en misselijk onmiddellij'k te water in het vijvertje achter het vuur. Dat was vol met de geheimzinnige dieren, even dikker dan palingen. Aangezien in het water nog steeds die geheimzinnige gloed was, meen en de Boeglanders dat Stalma hier ergens zwom en nu zij dan toch eenmaal te water waren, grepen zij links en rechts om zich heen. Maar nu werden de sidderalen - want dat waren de geheimzinnige dierenl - actief. Nog vatte zon Boeglander niet zo'n dier aan, of hij kreeg een schok, dat .!{ *r., van sul*ebolde en van een heftigheid, dat hij zich moest afvragen of hij zijn vingers eigenlijk niet in het stopcontact had gestoken en iedereen,
deHifk "rUrM kren9 dau\hij in,de raars,e kronkel'naen opsprong, wist onmiddell.jk, dat hier alles betoverd was en sprong nog harder uit, dan in het
water en rende, terug naar het strand. Het was verschrikkelijk alleen al om de ontzetting van de Boeglanders aan te zien!
Sommigen konden in hun verbouwereerdheid de sidderalen niet meer los laten en kregen steeds weer een schok en zij stoven brullend het strand op. Iedereen riep: In de sloepen en niemand lette op of hij wel in zijn eigen sloep terecht kwam. Het gevolg was dat alle zeventien keer negentien Boeglanders in één sloep terecht kwamen, die bijna zonk, maar die door de roeiers, die voortdurend vrij hard op het hoofd geslagen werden door hun verontruste makkers, om toch maar haast te maken, zó snel werd voortgeroeid dat hij geen gelegenheid vond om te zinken. Toen de volle sloep de Boeglandse oorlogsschepen genaderd was en allen aan boord waren gegaan van de Diepduiker, zeide de kapitein van dit. schip: En nou is het uit. Terug naar L.?a. "middellijk terug. Die wondervis is een praatje! Hierbij moest
hij ijselijk huiveren en hij keek angstig om naar Zoönesië. Even later stoomde de vloot langzaam uit de Kraalbocht.
Mijnheer, zeide de secretarisvogel trots tot Stiemer, mijn alen hebben zich het ampère gesidderd. Wij hebben de overwinning behaald; mag ik u verzoeken om plaats te nemen? Iedereen ging nu zitten, denkende dat dit zo hoorde na een overwinning en zo had men inderdaad een prachtig uitzicht op de kalm verdwijnende Boeglandse vloot.



100. Afscheid van Zoönesië
Men begaf zich na al deze opwinding met veel toewijding ter ruste. Stiemer was die nacht zeer plechtig. De volgende dag zou hij dan eindelijk Stal ma mat zich mee kunnen voeren, terug naar de Spelevaarbaai. Daar zou de v&öndervis in de Drachtige tuinen weer rond kunnen zwemmen, zoals zij dat vroeger had gé&an en daar zou haar licht, zoals toen, weer fil terend stralen als ooit te voren. Stiemer kon zich met voorstellen, dat, als morgen de zon was opgegaan en hij zou vertrekken, het nog ooitweer nacht zou kunnen worden boven de blauwe zee. Het leek hem toe, dat wa nu kwam alleen maar dag kon zijn en nimmer nacht Stiemer droomde, dat hij onder water in de Spelevaarbaai een huis had en dat hij voor het venster van dit huis zou zitten schrijven, terwijl zijn blikken zouden gaan door de tuinen en daar Stalma zouden volgen. Hij zag hoe zij daar rustig voortzwom en af en toe, zeer peinzend, een slag gaf met haar staart, zodat in het water achter haar en door de tuinen niets dan schittering was en blij licht. Dat schreef Stiemer dan op en dan keek hij weer uit zijn open venster, naar de vis, zo droomde hij.
De morgen was inderdaad helder. Toen Stiemer wakker werd heerste er reeds bedrijvigheid. De meeste dieren hadden zich bijzonder uitstekend zitten wassen - ook de gnoe’s, die er altijd uitzien of ze een f«ar °P„e®" stoffige zolder hebben gelegen - en zij hadden zich op het **■"“*« d* Corrie opgesteld. Stiemer ging naar de kom met Stalma. hhj„v,/'9 , .
en gewillig in het net en droeg haar snel naar zee, wapr *1 f water legde en aan de Corrie bevestigde. Toen zeide hij dat hij klaar was en nu zou vertrekken. De secretarisvogel vroeg nerveus of Stiemer nog wat wilde wachten, aangezien men besloten had hem een struisvogel-ei te schenken. Hier keek iedereen zenuwachtig om, naar het eiland, want de struisvogel was er nog niet mee verschenen. Stiemer vroeg de secretaris vogel of dat ei niet hier uitgebroed kon worden, zodat de jonge struisvogel een herinnering zou zijn aan het bezoek van Stiemer en Stalma. Dat ging en toen de struisvogel eindelijk, warm en opgetogen en zeer vermoeid, aan kwam hollen met het ei, beduidde iedereen hee blij ontroerd, dat hij zich niet behoefde te reppen. Toen nam Stiemer sne afscheid en stapte aan boord. Mijnheer, zeide de secretarisvogel, wij zullen allemaal wuiven aan de Zenlth zijde van ons plekje gronds. Hij holde meteen enigszins huilend weg en alle dieren volgden hem, hoewel zij best wisten, dat Stiemer helemaal met langs de Zenithzijde zou komen. Toen ging Stiemer ook erg ontroerd in zijn schip en voer weg, met Stalma.



01. Terug naar de Spelevaarbaai
,iBneni,^0rbiiVarend Sch'P h?d ,de Corrie herkend en het licht uit het water zien komen en aangezien de kapitein vroeqer wel eens in ^nelA|9 A
™evobd9reFP fcÜ .0TiddelÜik dat Stie™er de verdwenen wondirvfs Hal </as^met<Stahna^Tn'^ .T" Spel^ur9 getelegrafeerd, dat Stiemer onderweg j T0e" d,lt1telegram begrepen werd, kende de vreugde van de >pelelanders, die van al hun geweeklaag over het aemis van Stalm* ;n ammerlijke toestand waren komen te kerkeren geen grenzen Maar H
nakenPendbaet hedtat Z,J rif* V°k n,letS z0,veel verdriel hadden moeten doorr»Mt k? h ‘ 9enlljk efn heel onverdiende beloning was, dat de wonder-
-eid en eeS X hTi^deHijkn”,!^ ™^ brheide"verk om Stalma zo treffend en plechtig mogelijk te onWangeSanJs de^fe ipelevaarbaa, werden overal bloemen aangebracht en gazons van /ong gras n daarin het men kinderen spelen en bijvoorbeeld witte geitjes Achter die azons stonden grote hekken en daarachter, dus nog achtende kinrf»r!„ 1
e toeristen**°nden P“ * autoriteiten WsteW en de oudere mensen en



102. Stalma is terug
Toen Stiemer met Stalma de■,SPel®*avooraan^c^en! Die riepen : niemand te kijken, behalve de ‘ Toen Stiemer midden in de
Daar hei je Stalma, en ze, ,.e?°'lorschijn uit de Corrie. Hij maakte een an baai gekomen was, kwam hij t uitoleed en weer vrij was m het
van het net los, zodat Sta ma w "“ctiemer^eek naar de vis, hoe die een heldere water en de prachtige tui ^ hee| grQ,e leug adem nam en
paar snelle wendingen maakte en een keef buitelde en toen
toen duidelijk naar Stiemer omhoog fc»e vervolgens wat lager ging
een licht gal, dat Stiemer er van kn pperoe en dromerig werd,
zwemmen tussen de planlen en ten l j^ zuchtte Stiemer. Hij zette
aus sas s» * 
w Keizer van Speleland, die ont-
ledereen stond aan de kant. geweest en die pas
zettend vermagerd was 'm dat jaa rtrekken ol Kwijnsalons te voor
deze ochtend uit zijn Parl'cf 'ngeiovig gezicht een droge zak
schiin was gekomen, waarbij hij met een s egonnen de tranen, die
dl* keer echter van ontroering. Een omroep ^ Baai zou krijgen, maar Baron was geworden en dat hij een ^ ^ buitengewoon pijnlij , ■
sr.rsr af si*a ja» »
omdat ander9 werk hem horens t. blazen en zo
llerindu:nvat:raUeenaanOachtZUer op de Alleen
^kSen^in w’eer ^ s'ptn e"n a? en toe mekkerde een geitje.



103. Een gelukkige Stalma
Stiemer nam afscheid van den Keizer en van een aantal autoriteiten en toen ging hij weer aan boord van de Corrie. Nog steeds hield iedereen zijn mond. De motor werd aangezet, het touw werd losgeworpen en daar ging de Corrie alweer. Stiemer wist, eerlijk gezegd, helemaal niet waar hij heen > zou gaan, maar hij kon tóch niet deelnemen aan het feest van de Spelelanders. Die hadden Stalma weer terug en de wondervis was nu niet meer voor Stiemer alleen. Stiemer voer door de baai. De tuinen op de bodem waren schitterend. Het leek wel of er allemaal kleuren in waren, die nog nooit eerder hadden bestaan en het leek wel of het water zó helder was, dat er vanzelf licht uit kwam. Toen Stiei. r een eind uit de kust was, begon aan land zacht de muziek te spelen en alle mensen aan de kant, met den Keizer voorop, wuifden met hun zakdoek. De kinderen in de gazons ideden dat ook en die riepen er Hoera bij.
Aan het einde van de baai zwom Stalma op en neer. Stiemer keek naar haar en hij moest met de Corrie door een gordijn van licht, dat zozeer
vervuld was van het geluk van Stalma dat men het niet alleen zag, maar
ook voelde I Van de muziek op de kant was nu bijna niets meer te horen en
het water buiten de baai was vrij grauw en tamelijk onstuimig. Daarin ging
Stiemer. De zee weer op : alleen en zonder Stalma. Stalma was gelukkig in de Spelevaarbaai en in de tuinen en altijd als Stiemer om zou kijken, waar hij ook zou zijn, zou hij in zijn verbeelding die gelukkige baai zier met het licht dat uit het water straalde en dan zou hij weten dat Sta'™ daar stralend rondzwom en af en toe zeer verheugd eens een sierlijke wending zou maken. Stiemer zuchtte diep en hij zei : Stalma ....
EINDE.















2 7 JUL11978