DE EERSTE PRIJS
DOOR
JANT VISSER-BAKKER
VAN GORCUM & COMP. N.V - UITGEVERS - ASSEN


Hoe de pers oordeelt over deze serie Akkerklokjes’ ’:
En als deze serie zo voortgaat, zullen we er plezier van beleven. Want deze beide werkjes bevelen wij van harte gaarne aan. (Ons Kringorgaan.)
Goede, onderhoudende lectuur. (Het Kind.)
Nr 1: UK’S KERSTFEEST door Dora Coolsma:
Het is een klein, onpretentieus boekje dat Dora Coolsma geschreven heeft, maar het is in zijn grote eenvoud van een fijngevoeligheid en warmte, als in vele dikke boeken niet gevonden wordt.
(Willy Pétillon in „Meisjesleven”.) Heel mooi. (Maandbode.)
Een aardig eenvoudig verhaal. (Herv. Kerkbode.)
Nr 2: DE BLIJDE BOODSCHAP door R. O o s t r a :
In tegenstelling tot vele andere zendingsverhalen, is de toon waardig en bijzonder goed getroffen. (De Zondagsbode.)
Vlot en aardig geschreven. (Protestantenblad v. Suriname.)
Pakt door de echte Indianensfeer, waar het in speelt.
(De Bode der Heldringgestichten.) Bijzonder mooi boekje voor groot en klein. (Jeugd en Godsdienst.)
Nr 3/4: ULBO RENGERS door Mien Labberton: Een buitengewoon goed geschreven verhaal. (School met de Bijbel.)
Een aardig geschreven, fijn werkje. (Het Schoolblad.)
Dit is een boekje, dat onvoorwaardelijk kan worden aanbevolen.
(Vrijz. Godsdienstig Kerkblad.)
Nr 5/6: MET KERSTMIS OP DUINZICHT door R. O o s t r a :
Buitengewoon leerzaam. Kinderen die dit boekje lezen, zullen er heel wat wetenwaardigs uit putten. (Rotterdams Nieuwsblad.)
Een kostelijk boekje, warm aanbevolen.
(Het Ouderblad voor de Openbare School.)
Schrijver kan boeiend en in zeer prettige stijl vertellen. Dit verhaal zal wel graag gelezen worden. (Drentse Evangeliebode.)


De Eerste Prijs
Een verhaal van een Friesen boerenjonaen
In dit verhaal wordt beschreven een ouderwetse Tri Z ,tn/neSland- Ruurd> boerenjonge^ die TJT, UTdT w°tmi’Jeniet met hart en ziel mee van de TT/?'- T*1 tramJ Zlch thms °p te vaart voor de komende wedstrijd en vader geeft hem een kansje. Juist voordat
?T?/i/TTr,-1 d°rp Zal gaan voor te wedstrijd, wordt
f ,0tTlTg emShg ziek' Ruurd sneU °P schaatsen naar het dorp, en waarschuwt de dokter. Deze brengt de
t?Tr hd Tar de Stad’ W<mr vader »'« bet ziekenhuis tadelijk geopereerd wordt. Ruurd offert de wedstriid tp om bij moeder te blijven. Als vader later gezond en
ti. TTT’T' schenkt hij z’n zoon een horloge als ,eerste prijs voor de snelle rit, waarmee hij z’n vaders even redde. Geschikt voor 8—m


AKKERKLOKJES
Een serie verhalen voor de jeugd onder redactie van R. Oostra
Nr i: UK’s KERSTFEEST, door Dora
Coolsma, met illustraties van J. Faber.
Nr 2: DE BLIJDE BOODSCHAP ONDER DE INDIANEN, door R. Oostra, met illustraties van J. Faber.
Nr 3-4: ULBO RENGERS. Het verhaal van een moeilijke periode in een jongensleven, door Mien Labberton, met illustraties van Lies Steenbeek.
Nr 5-5: MET KERSTMIS OP DUINZICHT. Het verhaal van een kerstvacantie aan zee, door R. O o s t r a, met illustratiès van Lies Steenbe?k en een kaartje van den schrijver.
Nr 7: DE EERSTE PRIJS. Een verhaal van een Friesen boerenjongen, door J ant VisserBakker, met illustraties van J ohannes Mulders.
VAN GORCUM & COMP. N.V., UITGEVERS, ASSEN


DE EERSTE PRIJS
EEN VERHAAL VAN EEN FRIESEN BOERENJONGEN
DOOR
JANT VISSER-BAKKER
MET ILLUSTRATIES VAN
JOHANNES MULDERS
Serie „Akkerklokjes"| nr 7
IN HET JAAR MCMXXXIX UITGEGEVEN TE ASSEN BIJ VAN GORCUM & COMP. N.V (G.A. HAK & H. J. PRAKKE)
I


Gedrukt ter boekdrukkerij van Van Gorcum & Comp. N.V.


1. ER KOMT IJS.


Düüng! Tsjüüing! wat klinkt daar zo, wat is die hoge trillende toon in de heldere vrieslucht?
Wel, kijk, daar bij de opvaart *) staat Ruurd. Hij houdt zich aan een wilgentak vast en slaat met de klomp op het ijs. Dat kraakt even, het dreunt de hele opvaart langs en verdwijnt in de grote vaart verderop als een vreemd zangerig geluid.
Mem 2) komt in de buitendeur staan. „Wat doe je Ruurd”? „Niet er op hoor!” „Nee Mem!” Ruurd trekt z’n been terug; hij wilde ’t wél doen, proberen of het hem kon dragen. Mem zag ’t natuurlijk juist weer. Nu gaat hij van de sloot vandaan in huis, om z’n ochtendboterham te eten. Want ’t is nog heel vroeg in de morgen, nog maar pas licht. En Ruurd heeft nog geen boterham gehad.
Nee, eerlijk gezegd, toen ik hem goed bekeek, kon hij zich ook nog wel eens niet gewassen hebben, en z’n haar netjes gekamd! Natuurlijk, ’t ijs had weer veel . meer haast dan ’t wassen, zélfs nog meer dan de boterham! En dat wil nog al wat zeggen voor zo’n gezonde baas als Ruurd is! Twee nachten heeft ’t nu gevroren. De eerste maal een beetje, maar de laatste nacht hard. Toen Ruurd vanochtend zijn bed uitsprong en naar ’t venster liep, riep hij al: „Ja hoor! bloemen op de ramen!”
i) Zij vaart uit een grotere vaart naar boerderij.
*) Mem = Moeder.


En daarvan kwam ’t nu, dat hij zo gauw buiten was. Zo haastig is hij niet altijd, hoor! ’t Is ook wel eens anders met Ruurd; dan is ’t maar net, of er lijm aan ’t bed zit, lijm, die plakt. Zouden andere jongens dat ook wel eens hebben?
Nu heeft Ruurd z’n boterham op en roept: „Dag Mem”, dag Heit -1), dag allemaal!” Hij stapt in z’n klompen en gaat ’t pad af, ’t trommeltje eten bungelt op z’n rug. ’t Is fris, de lucht prikt je in je huid, vooral in je neus en kin. Ja, kijk, Ruurds neus wordt er al rood van! Vindt hij dat niet erg? Dat geloof ik niet, hij kijkt tenminste zo vrolijk en snuift net of hij ’t lekker vindt.
Kijk, daar blijft hij staan. Wat nu? Toch niet naar ’t ijs? Mem heeft gezegd dat ’t niet mocht. O ja, natuurlijk, die steen mag niet op de weg blijven liggen; als er ijs is zijn stenen niet veilig voor jongenshanden. Bom! daar ligt hij al op de brede sloot langs de straatweg. Het ijs kraakt een beetje, maar de steen blijft liggen! Ruurd schijnt dat maar best te vinden, want hij knikt tevreden en gaat verder de straatweg langs. In ’t oosten staat nu de zon als een gloeiende rode bol boven ’t wit bevroren land. Daaromheen wordt de lucht goud. Boven is ze strakblauw. Voor Ruurd uit, nog een heel eind verwijderd ligt het dorp. Daar gaat hij naar toe. Daar staat de school en Ruurd moet eiken dag, weer of
*) Heit = Vader.


geen weer, bijna een uur lopen naar die school, dat is ver! Maar hij kan ’t best doen, want weet je Ruurd is nooit bang voor een flinke portie erwten of bonen of aardappels met kool. Nee hoor, en ook niet voor een hoge toren van brood en roggebrood. Daar weet hij zich altijd best mee te redden. Hij weet precies waar t naar toe moet en heeft ’t zo weggewerkt. En jongens die dat
zo best kunnen, zijn ook niet bang om een eind te lopen.
’t Laatste gedeelte loopt hij nooit alleen. Van andere boerderijen, uit het land vandaan, komen telkens kinderen bij hem. Tenslotte wordt ’t een hele troep kinderen, jongens en meisjes. Allemaal stappen die elke morgén naar ’t dorp. Soms kalm en rustig, maar meest al niet! De meisjes moeten ’t wel eens ontgelden. De jongens menen dat nu niet zo erg hoor, maar plagen kunnen ze wel. De meisjes zelf? Die plagen? Die plagen


natuurlijk nooit! Alleen kunnen ze ’t niet best uitstaan dat de jongens samen over iets praten. Jongens hebben wel eens van die dingen te bespreken, waarvan de meisjes geen begrip hebben, ’t Is vreemd, maar dat kunnen die meisjes nooit recht uitstaan. Dan gaan ze lachen, gichelen, fluisteren, precies of ze de jongens uit hun gesprek willen halen. En als dat niet helpt, aan de jas trekken of mutsen en petten afwippen. En ja, dat kunnen de jongens toch niet laten gaan, en dan zetten ze de meisjes achterna! Die hebben dan vanzelf hun zin.
En dan zetten ze ook nog een boos gezicht, als een van hen eens een stomp of tik krijgt die wat hard aankomt! Ja, meisjes, dat is een lastig volkje, daarvan weten Ruurd en z’n makkers mee te praten!
Maar nu denken de jongens aan geen plagen, en de meisjes plagen niet om teruggeplaagd te worden. Ze hebben nu ernstiger dingen aan ’t hoofd: de winter. Ze praten heel gewichtig. De jongens hebben allemaal ’t weerbericht in de krant gelezen.
In Duitsland is ’t erg koud,” zegt Sibe. „En de wind komt uit Duitsland,” verklaart Dirk. „Welnee jongen, uit Rusland!” Dat is Pier, die weet ’t altijd beter. „Wat komt dat er nu op aan,” komt Ruurd er kalm tussen, „dat is immers toch beide in ’t Oosten?” „En daar moet ’t je toch van hebben? Als de wind maar uit die hoek blijft waaien”. Dat laatste heeft Heit vanochtend nog gezegd, en daarom weet Ruurd dat nu


allemaal zo precies. Ja, zo is ’t. Wat geeft ’t nou, of de winter Duits of Russisch is! Als ’t maar wintert’!
’t Gesprek gaat z’n gang. Over schaatsen hebben ze ’t nu, nieuwe en scherpe, oude en stompe, Ruurd heeft geen nieuwe. Hij rijdt op een paar dat Heit in z’n jongens jaren al gebruikt heeft. „Er zijn hardrijders, die alleen maar oude schaatsen willen,” zegt hij „Hoor die! hij zegt ook wat”, spot Pier. „Stond er dan met de strenge winter niet in alle kranten, dat Geeske Woudstra ’t vlugst reed op schaatsen van haar Pake X)P” O zo! nu kan Pier zich maar stilhouden! Meent hij soms dat hij beter zou rijden dan Ruurd? alleen om die nieuwe schaatsen van hem? Zo gaat ’t door tot aan de schooldeur toe. Daar wippen de meisjes gauw naar binnen, om bij de kachel te komen, voordat de school begint. De jongens zijn niet zo kleumerig en slenteren in druk gesprek wat op ’t plein rond of hangen tegen ’t hek. Over ’t rijden hebben ze ’t. Natuurlijk, waarover zou je HU anders praten? . ,,,
2) Pake = Grootvader.


2. IJSPRET.


Rusland, of Duitsland, stuurt de winter trouw door.
De oostenwind neemt al meer en meer kou mee op z’n rug. Jongens, wat vriest ’t, ’s nachts vooral! Binnen een week tijds ligt alles dicht en is ’t meeste sterk! De boten kunnen ’t zo gauw niet klaar krijgen om alles kapot te jagen. Lekker, wat moeten ze ook altijd de boel aan stukken te breken, zodat ’t niet berijdbaar is op de grote vaarwaters! Nou is de winter hen dan maar eens voor geweest, gelukkig!
Dag in dag uit waaien de vlaggen op de ijsbanen, staan de kranten vol advertenties voor hardrijderijen, wordt om grote sommen geld gereden. Meestal is ’t mooi zonnig weer, een enkele dag valt er een beetje sneeuw, maar dat heeft niets te beduiden. Van heinde en verre komen en gaan de schaatsenrijders. Oudere mensen gaan ook nog naar de baan en binden de schaatsen onder, om naar familie of vrienden te gaan. Zo’n wintertje, zulk ijs en zulk weer, wie kan er thuis blijven? Welnu, dan de schaatsen nog eens aan de voeten en ’t nog eens geprobeerd ! Zijn de benen eerst wat stijf, volhouden toch maar en ’t gaat wel weer! Men wordt weer jong! Och, die mannetjes met duffelse jasjes aan en zwartzijden petjes op, die vrouwtjes met oorijzers, zij lachen, ze hebben plezier! Ze zijn niet oud, welnee, ze rijden immers nog op schaatsen! En de jongens! Dat is me een pret iedere dag! Rijden, spelen, vliegen, ze krijgen er niet genoeg van. Altijd nog te vroeg moeten ze naar huis als de


avond valt. Ze zwerven op vrije middagen overal heen, getweeën of in groepen, halen met een forse slag liefst iedereen in, opdat de mensen denken: „die kan rijden!” En gaan dan weer wat langzamer tot er weer anderen zijn in te halen.
Op wedstrijddagen bedelen ze ieder om toegangs kaartjes, sluipen van de andere kant de baan op, hebben hun kaartje verloren als de baanwachter komt, laten zich wegjagen en zijn een kwartier later weer tussen de mensen op de baan. Ja, de jongens vermaken zich deze tijd! Mem kan het merken, die krijgt de schade! Heel wat boterhammen meer ’s avonds en ’s middags ’n bord „süpenbrij” x) extra, maar. . . gelukkig geen kapotte klompen. Ja, de winter heeft nog ook wat goeds!
!) karnemelksepap.





3. RUURD KOMT MET ZIJN SCHAATSEN TE HULP.


een zondagmorgen is Ruurd aan ’t rijden op de vaart dicht bij huis. Heit staat op de wal en kijkt toe.
„Hoe gaat ’t, Heit?” Met een fikse draai staat hij opeens stil, zo fors, dat ’t witte poeier Heit in ’t gezicht stuift. „Best, als je vandaag nog wat doorgaat met oefenen en je niet al te veel vermoeit geef ik je een kansje. Je rijdt goed voor een jongen van elf jaar”. Heit draait zich om, hij wordt koud hier. Huiverig gaat hij in huis.
„Wat lijk je koud, man. zegt Mem. — ,,Ja, ik kan er vandaag niet tegen. Ik heb gister gezweet, en ben nu zeker wat bekleumd. Maar ’t is niets.” En de boer zet zich in ’t hoekje bij de kachel. Ruurd rijdt de ganse morgen. Een flinke, zekere slag moet hij hebben. Want daar doe je t langst mee. Die krabbelaars krijgen vaak knikken in de rug. En t lijkt ook veel echter, een forse slag. Hij, Ruurd wint liever de tweede prijs met een mooie, dan de eerste met een krabbelslag. Dan zeggen de mensen: „Die kan vlugger, maar hij rijdt lang zo mooi en zeker niet als die andere jongen”. En ’t is wel wat waard, dat men dat zegt. „Mooi èn vlug.” ja zo hoort ’t!
De volgende dag haast hij zich met eten. Zo meteen, om één uur gaat de muziek naar de ijsbaan.Vanochtend hebben de kinderen zich moeten opgeven. Voor jongens is de wedstrijd vandaag in groepen van 10—12 en van 12—15 jaar. Ruurd heeft no. 16 getrokken. No. 15 heeft


Sibe, die kan hij best hebben, dat weet hij wel!
Heit zit bij de kachel, hij ziet grauw, zó bleek is hij, hij rilt van kou, z n gezicht lijkt zo vreemd mager opeens. Z n oogen kijken zo vreemd.
„Je moet naar bed”, zegt z’n vrouw. Ruurd kijkt op, Heit ziek? Dat is nog nooit gebeurd. Wat ziet Heit • er vreemd uit, ineens zo oud, vindt Ruurd.
Klaske, de meid, die mank loopt, staat op en zegt: „Er moet iemand om de dokter, vrouw. De boer is zieker dan hij ons laat merken.” De boer schudt z’n hoofd en glimlacht moeilijk. Nu gaat hij overeind, maar valt opeens weer terug in zijn stoel.
Z’n hand duwt hij in de zij en hij wordt akelig wit. Mem vliegt naar hem toe en Klaske gaat haastig om water. Ruurd vergeet z’n pap en kijkt bang naar Heit. Die zit nu maar stil met z’n hand nog op dezelfde plek. Hij veegt zich t zweet van z’n voorhoofd en zegt met een vreemde stem: „Ik heb zo’n pijn vrouw, hier, in deze zij. t Is niet om uit te staan. Help me maar inbed”.
Klaske is terug. Samen met haar helpt Mem haar man m bed. Deze ziet de angstige ogen van z’n jongen en zegt steunend: „Wat is ’t nou raar met de oude boer, hé jongen? Moet je niet gaan schaatsenrijden?” Maar dan kreunt hij weer en vertrekt zijn mond in pijn. Ruurd gaat de kamer uit. O, wat scheelt Heit nu ineens? Hij blijft dicht bij de kamerdeur in de gang staan en snikt ’t uit. Mem komt in de gang, ze zal de fiets pakken.


Dat Piet de knecht nu ook net weg is! Er moet vlug iemand naar de dokter en Klaske is zo slecht ter been. Ze moet zelf wel gaan, al is ze haast niet in staat om haar zieken man alleen te laten.
„Wat gaat Mem doen?” — „Dokter halen, Ruurd. Ik zou anders liever bij Heit. . . .” „Mem! ik! op schaatsen! Ik kan immers zo hard! En langs de vaart is veel korter dan de straatweg!” — Weg is hij al. Aan de deur van de schuur hangen z’n schaatsen. Hij grijpt ze en vliegt naar de opvaart. Enkele minuten later, krassen z’n schaatsen, de oude van Heit, waar hij zo goed op rijdt, de vaart al langs.
Hoe goed komt ’t hem nu te pas, dat hij zich gisteren zo geoefend heeft, en z’n benen lenig gemaakt! Hoe goed kan hij nu z’n stevige vaste slag gebruiken! Beter dan krabbelen, want dat is niets waard als je een flink eind af te leggen hebt. Nu kan hij vlugger dan Mem op de fiets, vlugger dan alle mensen, want hij rijdt verscheidene van achteren in.
„Foei toch, jongen! zo te vliegen!” schrikken ze.
Ruurd stuift als een stormwind voorbij, z’n handen en z’n wangen gloeien, zo rept hij zich.
„Ruurd!” roepen enige jongens, die zich „trainen” voor de wedstrijd. Ruurd wuift van: blijf maar! en vliegt verder.
Vlak voor het grote doktershuis bindt hij z’n schaatsen af. Hijgend gaat hij de weg over, z’n knieën knikken,





als hij de hoge blauwe stoep opgaat. Het zweet breekt hem uit. Daar klinkt de bel luid door de gang. Het meisje doet open: „Jongen?” „Dokter” hijgt Ruurd, „Dokter moet direkt komen, Heit is zo ziek”! Hij huilt bijna maar slikt dapper z’n tranen weg. „Dokter is juist even weg, maar hij komt gauw terug, dan zal ik ’t wel zeggen. Bij wie is het?” Nu huilt Ruurd, hij kan ’t niet meer verkroppen. Dokter weg! Hoe moet dat nu? De meid kijkt hem aan. Wat heeft dat kind een verdriet! Zou er zo’n haast bij zijn? „Heeft Mem het gezegd?” vraagt ze. „Ja, Mem durfde zelf niet bij Heit vandaan”.
De meid kijkt de straat af. Dokter is naar de barbier om zich te laten scheren, dat doet hij meestal op dit uurtje, en dan zou hij ook nog even naar ’t postkantoor gaan. „Dokter zit bij „Jouke kapper” of bij Jelle post”. „Kijk zelf maar”. Ruurd is al weg. De schaatsen klikken tegen elkaar, hij draaft de dorpstraat door, hoort niet dat jongens hem roepen, niet de mannen met koperen blaasinstrumenten niet, die naar de herberg gaan voor de optocht naar de ijsbaan.
Eerst maar naar „Jelle post” die woont ’t dichtst bij. „Jelle? is dokter hier?” „Nee Ruurd. Wat moet je? Toch niet ziek wel?” „Nee Jelle, ik niet, maar Heit. Dan ga ik maar gauw naar Jouke”. — Weg is hij weer. „Wat een haast,” denkt „Jelle post.” „Wat zou Klaas Ruurdsz. schelen? Helemaal geen man om ziek te


worden. Als ’t maar niet ernstig is, die jongen is zo overstuur”.
Jelle doet het loketje dicht en gaat de kamer in. Ruurd is al bij Jouke, die woont in ’t huis met het koperen scheerblik boven de deur. En ja! Dokter is er! Hij zit kalm bij Jouke en maakt een praatje. Maar nu is hij met een klaar. „Is ’t erg, jongen?” „Wat scheelt Heit?” Ruurd vertelt ’t. De dokter hoort ’t maar pas, of hij knikt Jouke goedendag en zegt: „Ik kom, hoor! Ik zal de auto halen!”
Gelukkig! Ruurd gaat ’t dorp weer in, de kant van dokters huis op. Ja hoor! daar snort de grijze auto de straatweg al langs! Nu wordt Heit vast gauw weer beter! Wat heeft hij ’t warm gekregen van dat hollen.
In ’t dorp is ’t al druk met kinderen. „Ha! Ruurd, wat ben je vroeg”. „Ja” zegt deze, „Heit werd opeens zo ziek, en nu moest ik gauw de dokter halen. Hij is al naar ons toe.”
De jongens kijken hem aan. Wel, wel, dat was flink van hem! Ruurd voelt zich nu toch wel wat gewichtig. „Ga je mee? achter de muziek lopen!”
„Wel nee jongen, dat kan hij toch niet nu z'n vader zo ziek is”. „Nee” denkt Ruurd, „niet achter de muziek” En dan wel naar de baan? Wat zal hij doen? Wist hij maar, of ’t met Heit nu gauw beter werd! Zou hij nog naar huis kunnen gaan? En dan later nog mee hardrijden? Hij weet niet recht wat hij moet. 't Is


nu kwart voor één. Binnen twintig minuten is hij weer thuis. En voordat de wedstrijd goed en wel begint, is ’t wel half twee. En hij heeft bovendien No. 16! „Ik ga nog even naar huis, straks kom ik terug.”
Hij bindt zich de schaatsen weer onder en rijdt ’t dorp weer uit. Nu haalt hij niemand in, maar komt heel wat mensen tegen. Allemaal gaan ze naar de baan. De jongens vragen hem om mee te gaan. Maar Ruurd schudt van nee: „straks!”
Nu is hij bijna thuis. Kijk, daar rijdt de dokter het pad weer af. Zou hij Heit al wat beter gemaakt hebben ? Wat gaat die auto langzaam! Ruurd kijkt scherp toe. Hé, wat voor wits is dat in de wagen? Kussens soms? Met driftige korte slagen vliegt hij de vaart langs, gunt zich geen tijd de schaatsen af te binden, en strompelt zo naar de achterdeur. Mem doet open, ze is bleek, och zo bleek! „Mem, wat zei hij?” „Kom maar jongen, vlug in de kamer. Dokter zei, dat Heit wel weer beter kan, maar dan moest hij direkt met dokter mee, naar ’t ziekenhuis.” „Zat Heit dan in de auto, Mem?” „Ja, en dan zullen ze hem in de stad helpen. En vanavond gaat Mem even in ’t dorp telefoneren, hoe ’t gaat.” Even valt Mem óp een stoel neer, maar dan gaat ze haastig overeind en begint de kamer op te ruimen.
’t Ruikt hier vreemd naar doktersspullen.
Ruurd zit op een stoel en huilt met z’n hoofd op de armen, z’n benen, met de schaatsen, onder de tafel.


Hoe vreemd is nu ’t huis, zonder Heit! Hoe gauw ging alles! Nu is hij al weg naar de stad, waar men hem zal helpen. Als hij wat kalmer is, komt Mem bij hem staan. Ze streelt hem over z’n haar en zegt: „Wil je nu niet naar de baan, jongen? Je zou toch een prijs winnen is ’t niet?” „Waar is Klaske, Mem?” „Die haalt Pieter. Er moet iemand komen voor ’t werk.” Ruurd maakt z’n schaatsen los, en zegt: „Dan blijf ik bij Mem.”
„Daar is Mem heel blij om, jongen. Je bent een baas, Dokter zei ’t ook al. ’t Was gelukkig dat je hem zo gauw gehaald hebt, zei hij. Des te vlugger kon Heit weg, om geholpen te worden.” „Dat komt van mijn rijden, is ’t niet Mem?” „Ja, daar komt ’t van. Ik had ’t zo gauw niet kunnen doen, en ik wou zo graag hier blijven. En ik had ook nooit zo gauw weer hier kunnen zijn, of ik had met dokter mee moeten rijden.”
Ruurd is weer kalm. Alles is niet meer zo akelig, nu hij hier met Mem zit. Later komen ook Klaske en Pieter terug. Maar hij weet zelf niet, wat een steun hij voor z’n Mem is, dat poosje dat Klaske weg is en zij hier achter blijft met al haar angst en zorg. — Als Ruurd er niet geweest was!





4. DE PRIJS.


Ruim een week later mag hij mee naar de stad, en even bij Heit voor ’t bed zitten. Heit is mager en och, zo bleek, maar hij wordt toch beter! En nooit zal Ruurd die dag vergeten, dat Heit uit de autobus stapt op de straatweg en zei hem allemaal tegemoet lopen: Mem, Ruurd — die mag vrij van school , Klaske, Pieter en de hond! Als ze allemaal zitten, gaat Heit’s hand in de zak van z’n jas, en zegt hij: „Kom eens bij Heit, Ruurd!” Z’n handen beven wat, als hij Ruurd een doosje geeft en zegt: „Je hebt toen zo hard gereden, dat je mij ermee gered hebt. Deze „eerste prijs” heb je van mij. Bewaar hem goed, jongen.”
Die eerste prijs is een horloge, een echt horloge! En toch, hoe mooi ook, hoe blij hij er ook mee is, later als hij wat ouder is, weet Ruurd het: De eerste prijs is toch geweest, dat hij Heit zo geholpen heeft, en hem weer gezond en fleurig thuis heeft zien komen!





Zonlicht-Serie
TWEE KERSTVERHALEN, (27)
door Ida Heyermans, met tekeningen van Gonda de Haan.
Geschikt voor kinderen van 9—13 jaar.
Het eerste „Het Kerstfeest van oude Annemie uit het hofje”, is een mooi verhaal over oude vrouwtjes en vrolijke kinderen, met als thema: Kerstmis kan zelfs een scherpe tong en lelijke gedachten genezen.
Het tweede „Het vonnis van den Koning” heeft als achtergrond de gedachte: Kerstvreugde kan niet volmaakt zijn als men een ander ongelukkig weet. De prijs is nu 30 cent; voor uitdelingen bij 25 ex. d 22A cent.
zijn, zoals we dal van deze schrijfster gewoon zijn, af. (Het Ouderblad.)
Een tweetal mooie Kerstverhalen voor de jeugd met een strekking, welke zelfs kinderen tot nadenken kan stemmen. (Haagse Crt.)
DE BONDSDAG, (28)
een stuk kinderleven uit de Zwitserse bergen, door Mien Labberton, met tekeningen van Wi 11 y Smit.
Geschikt voor kinderen van 8-12 jaar.
Een verhaal over de viering van de Bondsdag in Zwitserland. Alle kinderen maken een houtstapel. Degene wiens vuur het langst brandt krijgt een zilveren horloge. Maar elk kind moet zelf het hout voor zijn vuur zoeken. De jongen, die de prijs wint, erkent eerlijk dat zijn 18-jarige broer een deel van zijn hout verzameld heeft omdat hijzelf zijn voet bezeerd had. Hij mag nu zelf de prijs overreiken aan dengene wiens vuur nd het zijne het langst brandde. „Maar het hele dorp wist voortaan welk een flinke jongen Alois was en ze wisten ook dat ze deze Bondsdag nooit zouden vergeten/’ Prijs 30 cent; voor uitdelingen bij 25 ex. d 22\ cent.
MARIJKE VAN DEN TIMMERMAN, (29)
door Aafje Bruijn, met illustraties van de schrijfster.
In „Marijke van den timmerman” worden op eenvoudige doch boeiende wijze voorvalletjes uit het leven van een klein meisje verteld. De kleine lezers van ± 6—8 jaar zullen met veel plezier de lotgevallen van Marijke en haar vriendjes volgen, want in het eenvoudige maar liefdevolle wereldje waarin dit appelwangige meisje met de blonde vlechtjes 1 eeft, moet ieder kind zich gauw thuis voelen. Het boekje is met veel leuke illustraties tussen de tekst verlucht. Prijs 70 cent, voor uitdelingen bij 25 ex. d 52J cent.


EEN BALLING IN DE BERGEN, (30)
door D. A. Cramer-Schaap, met illustraties van Guust Hens.
David Pastre moet naar school om te leren lezen en schrijven, maar de schoolbanken zijn een kwelling voor den kleinen herdersjongen uit de Ovennes. Op een goede dag blijft de school echter gesloten, David hoort dat meester een verre reis heeft ondernomen, maar in zijn vreugde over de herkregen vrijheid verdiept hij zich hier niet verder in. Van lezen heeft hij niets geleerd, daarvoor is hij te lui en onoplettend geweest. Het is de tijd dat het Edict van Nantes is opgeheven, de Protestanten worden hardnekkig vervolgd en in het geheim houden zij hun bijeenkomsten. Ook David woont met Vader en Moeder zulk een nachtelijke preek bij, een jong, bemind prediker zal dien avond spreken en tot zijn verrassing herkent David zijn ouden meester! Nu begrijpt hij waarom de school werd gesloten, meester heeft moéten vluchten. Hij zoekt hem in zijn schuilplaats in de bergen op, hij wil net zo iemand worden als meester is, en nu gaat hij inhalen wat hij op school verzuimd heeft. Als meester na enkele maanden de kleine berghut voor een andere schuilplaats moet verwisselen, kan David Pastre lezen. Prijs 50 cent, voor uitdelingen bij 25 ex. k 37 J cent.
In voorbereiding:
JESSICA’S EERSTE GEBED (31)
Hoe een Londens straatkind Kerstmis leerde vieren door W. A. Hoog.
Jessica is een Londens zwervertje (ongeveer 1860) dat op een wonderlijke manier in een kerk terecht komt. Ze hoort daar vertellen, van het kindje, dat geboren werd in een stal. Het kleine meisje met haar spontaan en zuiver karakter, voelt onmiddellijk de schoonheid van het oude, maar voor haar geheel nieuwe verhaal. Haar verlangen gaat in ’t vervolg uit naar wat Kerstmis aan innerlijke rijkdom en vrede aan de mensen brengen kan.
STRALENDE STERREN (32)
Hoe Ben een groot zanger werd. Naar een Engels gegeven door Bep Otten.
VAN GORCUM & COMP. N.V. - UITGEVERS - ASSEN