D. C. Steinfort
Een bange avond







EEN BAN-GE A-VOND
1. HEEL AL-LEEN THUIS.
Het werd al een klein beet-je don-ker in de ka-mer. Maar voor het raam was het nog licht.
Daar stond een ta-fel-tje en er om-heen za-ten drie kin-der-tjes. Twee meis-jes en één jon-ge-tje.
’t Jon-ge-tje was nog maar heel klein en hij heet-te Tom-mie.
De zus-jes heet-ten Wies-je en Jo-pie.
Wies-je was de oud-ste van de drie.
Op het ta-fel-tjë stond een kas-teel.
Een mooi kas-teel van blok-ken. Dat had-den ze met z’n drie-en ge-bouwd. Wies-je, Joop en Tom-mie.
Waar was toch de moe-der van die kin-der-tjes?
Waar was toch de va-der van die kin-der-tjes?
Wa-ren zij dan heel al-leen thuis?
Ja. Va-der was naar zijn werk en moe-der was naar O-pa, want die was zo ziek.
Moe-der had ge-zegd voor-dat ze weg-ging:
„Zul-len jul-lie lief zijn? Ner-gens aan-ko-men, hoor. En niet ’t



licht aan-draai-en. En niet in de kas-ten zit-ten. En niet de deur o-pen doen. En denk er om, niet aan de ka-chel ko-men, hoor. O-pa is zo ziek. En hij ligt he-le-maal al-leen. Ar-me O-pa. Hij is al zo oud en hij is zo zwak.
Gaan jul-lie maar met de blok-ken-doos spe-len.
Hier is een scho-tel-tje met koek-jes. Eer-lijk de-len, hoor.
Ik blijf niet zo heel lang weg, wan-neer ’t don-ker be-gint te worden kom ik weer thuis. Zal Tom-mie ook zoet zijn en naar Wies-je luis-te-ren?
Ja? Nu, dan kan ik ge-rust gaan.”
Dus zo kwam het dat die kin-der-tjes al-leen thuis wa-ren.
2. BAN-GE KIN-DER-TJES.
De klok sloeg half-zes.
Voor het raam werd het nu ook al don-ker.
De blok-ken-doos was op-ge-bor-gen en de koek-jes had-den ze ook al op-ge-ge-ten.
Wies-je keek de straat eens in.
Kwam moe nu maar. ’t Werd al zo don-ker en ’t was zo stil in huis.
Jo-pie dacht: Als moe nu eens he-le-maal niet kwam, zou-den we dan den he-len nacht in de don-ke-re ka-mer moe-ten zit-ten? Hu, wat grie-ze-lig.
Al-leen Tom-mie was vro-lijk en riep: „Ik-ke hon-ger. Ik-ke meer koek.”
De lan-taarns in de straat gin-gen op.
’t Wierp in de ka-mer een klein beet-je licht.
„Kwam moe nu maar,” zucht-te Jo-pie.
Toen za-ten ze weer stil. Vlak bij el-kaar.
„Rin-ker-de-kink, bom, plof,” klonk op-eens ’t ge-luid van vallen-de scher-ven in de keu-ken.
„O moes-je.” Wies-je sprong o-ver-eind.
„Hoor-de je dat, Jo-pie? In de keu-ken?”
„Ja. O, la-ten we toch gauw weg-gaan. Er is ie-mand in de keu-ken.” Jo-pie sprong op en pak-te Tom-mie bij zijn hand-je.
„Zou-den het man-nen zijn?” vroeg Wies-je ang-stig.
„Ja vast. Kom gauw het huis uit."
„Ik-ke bang. Ik-ke naar moes-je," riep Tom-mie luid.



„bsssst, stou-terd. Moe-ten ze ons ho-ren? Hou je mond, hoor,” zei Wies-je boos.
Heel zacht-jes op hun te-nen, slo-pen ze de ka-mer uit en de gang door.
„Bons.” Jo-pie trok nog gauw de voor-deur ach-ter zich in ’t slot. En toen hol-den ze hard weg.
1 om-mie in t mid-den. Zijn dik-ke kor-te been-tjes kon-den die van de zus-jes haast niet bij-hou-den.
3. ZO’N VAL-SE HOND.
'~7 e sloe-gen een hoek om.
zL Jo-pie wil-de al lang-za-mer gaan Io-pen, maar Wies-je zei: „Nee, hoor, hard lo-pen. Ze kun-nen ons wel eens in-ha-len.” Tom-mie keek ach-ter-om en riep bang:
„Een wolf. Ik-ke bang."
Wies-je keek ook ach-ter-om. O, wat schrok ze. Er kwam een gro-te hond ach-ter hen aan. Hij nam mal-le spron-gen en blaf-te- Woef woef, waf.” ‘ ” *
Dat be-te-ken-de: „Ik wil ook hard lo-pen. Ik wil met iul-lie spe-len.” J
Maar de kin-der-tjes kon-den de hon-den-taal niet ver-staan. Ze dach-ten, dat de gro-te hond hen bij-ten wil-de.
Jo-pie keek ook ach-ter-om.
„O, ’t is een le-lij-ke val-se hond,” zei ze.
Ze lie-pen nog har-der. Tom-mie werd voort-ge-trok-ken. Maar de gro-te hond kon nog har-der lo-pen dan de kin-der-tjes.
„Kom hier dat steeg-je in,” zei Wies-je, ter-wijl ze Tom-mie en Jo-pie mee-trok.
„Woef, woef, waf, waf,” blaf-te de hond, dat be-te-ken-de: „Ik heet Max en ik ga mee dit leu-ke don-ke-re steeg-je in.”
Maar die kin-de-ren be-gre-pen er niets van.
Dat vond Max he-le-maal niet aar-dig.
Wacht, hij zou ’t wat dui-de-lij-ker zeg-gen.
Hij sprong te-gen Jo-pie aan en zei: „Woef, woef, woef. Ik vind jou aar-dig. Mag ik ook mee-spe-len?”
Maar de kin-der-tjes luis-ter-den niet naar den hond.
Jo-pie gil-de: „Ga weg, naar dier. Wil je wel eens weg-gaan?” Uit angst schop-te ze Max te-gen zijn po-ten.



Wies-je zag een klein poort-je o-pen staan. Ze duw-de Tom-mie er n en trok op-eens Jo-pie ach-ter-uit.
Mog voor-dat Max ook bin-nen kon ko-men, smak-te het poort-je toe. „O, wat een na-re hond,” zei Wies-je.
„Hij had scher-pe tan-den en hij wil-de mij bij-ten."
„Woef, woef, waf,” blaf-te Max aan den an-de-ren kant van het
deur-tje. * . „
Hij wil-de zeg-gen: „Wees toch niet zo bang en laat mij er ook in.
„Ga weg hoor, hond,” riep Wies-je.
„Ik zal je slaan, hoor,” zei Jo-pie.
„Ik-ke ook slaan, ik-ke,” riep klei-ne Tom-mie.
Aan den an-de-ren kant van ’t poort-je was ’t nu stil. .
„Wat is dit gan-ge-tje smal en wat is ’t hier don-ker en stil,” fluister-de Jo-pie.
„Ik-ke bang. Ik-ke naar moes-je,” riep Tom-mie.
„Straks, hoor. Straks komt moes-je," zei Wies-je.
„O Wies-je. Moe-der komt niet. Moe weet niet dat we hier in dit don-ke-re gan-ge-tje zit-ten en va-der weet ’t ook niet. Moe-ten we hier nu den he-len nacht blij-ven? Ik ben zo bang.”
„Stil maar, hoor,” zei Wies-je. Ze pak-te Tom-mie’s hand-je en sloeg haar an-de-ren arm om Jo-pie heen.
„Stil maar, hoor. Straks gaat die val-se hond van-zelf wel weg en dan zal ik jul-lie wel naar ’t huis van o-pa bren-gen.”
„Woef,” gromde Max on-ge-dul-dig. Dat was: „Kom toch.”
„Kun-nen we dien hond niet weg-ja-gen?” vroeg Jo-pie. (
„Weet je wat? La-ten we op de deur bon-zen, dan wordt hij bang, zei Wies-je.
„Ja, dat zul-len we doen.”
En toen bons-den ze op de deur, al-le drie.
„Bons, bons, bon-ze bons. Weg, le-lijk dier. Ksssst, na-re hond. Tom-mie vond het leuk. Zijn vuist-jes ha-mer-den vlug ach-ter el-kaar te-gen het poort-je en hij riep: „Weg, na-re hond. Ik-ke wil
naar moes-je.” . . ..
De hond voor het poort-je blaf-te blij. „Zo, laat jul-lie ein-de-lijk weer eens wat van je ho-ren? Fijn, ik zal op jul-lie wach-ten. „Bons, bons, bon-ze bons," ging het weer.



I. o, DIE BO-ZE MAN.
Aan ’t eind van ’t gan-ge-tje was nog een deur. Die deur hadden de kin-de-ren in het don-ker nog niet ge-zien.
/Vch-ter die deur was een ka-mer-tje.
En in dat ka-mer-tje woon-de een heel ou-de man. De man had ïen ge-bo-gen rug en hij steun-de al-tijd op een dik-ken stok.
Qp straat kwam de ou-de man bij-na nooit. Dat kon hij niet. Want 3e on-deu-gen-de jon-gens rie-pen hem al-tijd na.
Dan hief hij zijn stok om-hoog en riep heel boos.: „Wacht maar. Ik zal jul-lie wel krij-gen.”
De jón-gens lach-ten er om. Die ou-de man kon hen im-mers toch niet krij-gen.
Toch durf-den de jon-gens niet heel dicht bij den ou-den man te ko-men. Nee, want als hij je eens te pak-ken kreeg.
Als het don-ker was, gin-gen ze wel eens op het poort-je bon-zen. En o, als de ou-de man dan te voor-schijn kwam, wat had-den de jon-gens dan een pret.
Van dat al-les wis-ten Wies-je, Jo-pie en Tom-mie na-tuur-lijk niets af. Zij kon-den niet zien dat er ach-ter het deur-tje nog een kamer-tje was.
En zo kon-den zij he-le-maal niet we-ten, dat daar een ar-me ou-de man woon-de, die zo vaak door laf-fe jon-gens ge-plaagd werd. „Ga weg, hoor, val-se hond,” riep Wies-je weer. „Als je niet weg gaat, dan zal ik je.”
„Bons, bon-zer-de-bons, bons,” ging ’t weer.
’t Ou-de poort-je kraak-te er van.
Op-eens werd de deur aan den an-de-ren kant van het gan-ge-tje o-pen-ge-gooid.
De kin-de-ren ke-ken ver-schrikt ach-ter-om.
Het kamer-tje was flauw ver-licht.
In de o-pe-ning van de deur stond een man. Hij was heel oud. Zijn rug was ge-bo-gen en hij keek heel erg boos.
„Wacht maar. Ik zal jul-lie wel krij-gen,” riep hij. Zijn stok hief hij drei-gend om-hoog.
Tom-mie druk-te zich ang-stig te-gen Wies-je aan en huil-de: „Ik-ke bang, ik-ke.”
„O, Wies-je, hij zal ons slaan.’’ Jo-pie om-knel-de de kruk van ’t poort-je.
„Wacht maar. Jul-lie komt hier niet meer van-daan.” De ou-de man



strom-pel-de zo vlug hij kon naar de kin-de-ren.
Wat moes-ten ze doen?
Aan den é-nen kant was de val-se hond en aan den an-de-ren kant de bo-ze man.
Jo-pie dacht niet meer aan den hond. Ze zag al-leen nog maar den op-ge-he-ven stok, die nu heel dicht bij was.
Met een ruk duw-de ze het poort-je o-pen. Tommie trok ze mee
Haar jurk bleef aan een spij-ker ha-ken.
„Rutss,” een gro-te scheur.
Ze trok. ’t Gaf niets. Niet kij-ken maar.
Lo-pen, heel hard lo-pen. Tom-mie trok ze mee aan zijn hand-je. Wies-je wil-de ook weg-lo-pen. Heel hard. Ze zag het drem-pel-tje niet.
Ze strui-kel-de en — daar lag ze lang-uit op den grond.
Haar han-den in de mod-der.
Vlak ach-ter haar hoor-de ze den bo-zen man.
Vlug, vlug weg. Ze krab-bel-de haas-tig o-ver-eind.
Maar nog. voor-dat ze weg kon lo-pen, had de ou-de man haar bij den schou-der ge-pakt.
„O!” Wies-jes hart bons-de zo hard, dat je ’t bij-na ho-ren kon.



Ze ruk-te. Ze trok.
’t Hielp niets. De ou-de had haar ste-vig vast.
„Ah, ein-de-lijk heb ik er dan eens één te pak-ken. Kom jij nu maar eens met me mee.’’
„Nee, me-neer. ’t Was die hond. We wa-ren zo bang,” huil-de Wies-je.
„Goed zo. Ik ben vroe-ger ook wel eens bang ge-weest,” grom-de de ou-de man.
Hij wil-de Wies-je ’t poort-je in-trek-ken.
„Nee, nee, laat los, hoor.”
Wies-je huil-de. Wies-je ruk-te. Wies-je schop-te.
’t Hielp al-le-maal niets.
„Als je niet da-de-lijk kalm bent, krijg je met den stok, hoor,” dreigde de ou-de.
„Nee, o nee, Iaat me toch los, me-neer,” smeek-te Wies-je.
Max was eerst blij met Jo-pie en Tom-mie mee-ge-lo-pen. Maar toen hij merk-te dat Wies-je ach-ter-bleef, keek hij eens rond.
Hij zag, dat de ou-de man Wies-je kwaad wil-de doen.
„Ik ga da* meis-je hel-pen,” dacht hij.
Hij hol-de weer hard te-rug.
„Woef, woef," blaf-te hij boos. „Laat los.”
De man met den ge-bo-gen rug liet niet los.
Hij pro-beer-de het meis-je mee te sleu-ren.
Wies-je snik-te: „Laat me toch gaan. Ik heb niets ge-daan. Heus niet, me-neer.”
Max hoor-de het. Hij kreeg me-de-Iij-den.
„Woef, woef. Laat haar los. Woef, woef.”
Maar de bo-ze man liet niet los.
Max werd kwaad. Hij sprong te-gen den ou-den man op.
„Woef, woef. Laat je het nu? An-ders krijg je met mij te doen, hoor. Woef, woef, woef.”
Max grom-de en liet zijn wit-te scher-pe tan-den zien.
„Waf. Boos beet hij in de broeks-pijp van den man en schud-de die tus-sen zijn tan-den hard op en neer.
Ver-schrikt liet de ou-de Wies-je los.
Zo hard als ze kon, liep Wies-je het don-ke-re steeg-je door.
Max liet de broeks-pijp los.
„Woef, woef, waf. Denk er om als je haar nog eens kwaad wilt doen, hoor. Woef, woef, waf.”
Toen hol-de ook Max hard weg.



5. VER-DWAALD.
Aan ’t eind van ’t steeg-je stond Jo-pie met Tom-mie te wach-ten.
„O, Wies-je, wat heb ik in angst ge-ze-ten. Ik dacht, dat die bo-ze man je mee wou ne-men.”
„’t Was vre-se-lijk,” huil-de Wies-je.
„Hij wil-de me slaan met dien dik-ken stok.”
Wies-je veeg-de met haar mod-der-han-den haar tra-nen af. Haar neus werd he-le-maal zwart en haar wan-gen ook.
„Kom maar mee, hoor,” zei Jo-pie. „We gaan gauw weg.”
Weer lie-pen ze hard. Klei-ne Tom-mie in ’t mid-den. Max hol-de vro-lijk naast hen voort.
„Die hond is niet vals. ’t Is een lie-ve hond,” zei Wies-je.
„Ja en we wa-ren eerst nog-al zo bang voor hem.”
„Ik-ke moe,” klaag-de Tom-mie. „Ik-ke wil naar moes-je.”
„Ja hoor, we gaan naar O-pa, daar is moe-der,” zei Wies-je.
„Nog één hoek-je om, en dan nog één en dan zijn we er."
Max maak-te dol-le spron-gen om hen heen. Zo blij was hij, dat de kin-der-tjes nu niet meer bang voor hem wa-ren.
„Woef, woef, waf.” De hond vloog op-eens voor-uit om een fietsrij-der ach-ter-na te zit-ten.
„Woef, waf, woef.” Wat doe jij leuk met je be-nen. Pro-be-ren jou voe-ten el-kaar te krij-gen? Nu, dan zal ik jou eens een beet-je helpen, be-te-ken-de al dat ge-blaf.
Max’ bek was al vlak bij het rond-draai-en-de been van den jon-gen. Achter hem scha-ter-den de kin-de-ren het uit van de pret. „Kijk, hij wil ook met dien jon-gen spe-len. Maar die vindt het niets leuk, kijk, hij krijgt een schop,” lach-te Jo-pie.
Max draai-de zich om, blaf-te nog een paar maal en ging toen weer naar de kin-de-ren. Die wa-ren ten-min-ste aar-di-ger voor hem.
Er kwam een sla-gers-jon-gen aan. Hij zag den hond en toen floot hij heel scherp.
Max hoor-de het, hij spit-ste de o-ren, kwis-pel-de e-ven met zijn staart en vloog toen als een pijl uit den boog naar den jon-gen toe. „Woef, woef,” blaf-te Max. Dat wil-de zeg-gen: „Dit is mijn baasje. Nu ga ik met hem mee naar huis. Dag kin-der-tjes, tot ziens. Woef,woef, waf.”
„Dat was ze-ker zijn baas,” zei Jo-pie.
„Jam-mer, an-ders had-den wij hem mee naar huis ge-no-men.” „Wij heb-ben toch een poes. Poe-sen en hon-den ma-ken ru-zie met



el-kaar,”1 zei Wies-je.
„O ja, dat is ook zo.”
Ze wa-ren den laat-sten hoek om-ge-sla-gen. Maar dit was de straat van O-pa niet.
„Hief woont O-pa niet,” zei Jo-pie.
„Nee,” zucht-te Wies-je.
„Waar moe-ten we nu heen?”
„Ik weet het niet.”
„Ik-ke voet-jes pijn. Ik-ke naar moes-je.”
„Straks, hoor. Straks komt moes-je,” sus-te Wies-je.
Wat was ’t al don-ker en wat voel-den ze zich een-zaam.
’t Was na-tuur-lijk ook al heel laat.
Zou va-der nu al thuis zijn? En moe-der?
Wat zou-den ze doen als ze de man-nen in de keu-ken von-den? Wies-je dacht o-ver dit al-les na.
Maar als va-der en moe-der thuis kwa-men, zou-den ze ook merken, dat zij weg wa-ren.
En och, als ze nu nog maar ’t huis van O-pa kon-den vin-den, maar de-ze stra-ten wa-ren al-le-maal zo vreemd.
„Ik-ke voet-je pijn. Ik-ke ge-dra-gen,” zei Tom-mie kla-gend.
„Je bent zo zwaar. Kom, la-ten we hier maar e-ven gaan zit-ten.” Ze gin-gen in een por-tiek op een trap zit-ten.
„Ik-ke hand-jes koud. Ik-ke voet-jes zeer,” huil-de Tom-mie.
Zijn hoofd-je leun-de te-gen Wies-je aan.
„Stil maar, hoor. Wies-je zal wel voor je zor-gen,” troost-te ze. Ze wreef Tom-mies ver-kleum-de hand-jes tus-sen de ha-re warm. Wat kon zij voor Tom-mie doen?
Niets, ze wist niet eens den weg. Kwam er nu maar ie-mand om hen te hel-pen. Maar wie?
Wies-je zucht-te eens en dacht: „Nie-mand weet, dat we ver-dwaald zijn en dat we hier in dit don-ke-re por-tiek zit-ten.”
Aan den don-ke-ren he-mel pin-kel-de een ster-re-tje, en nog een, en daar ginds ook. Hoe lan-ger Wies-je er naar keek, hoe meer er kwa-men, leek ’t wel.
En toen, toen dacht Wies-je er op-eens aan, dat bo-ven de donke-re lucht en bo ven de pin-ke-len-de ster-re-tjes, dat daar de He-mel was. En in den He-mel leef-de God. Hij wist wel, dat ze ver-dwaald wa-ren. En aan Hem mocht je al-les vra-gen. Om Tommies hand-jes heen vouw-de ze de ha-re en bad: „Hee-re God, we zijn ver-dwaald. Breng ons als-t-u-blieft weer bij va-der en moe-der



te-rug. An-ders moe-ten wij op straat sla-pen en Tom-mie is nog zo klein. A-men.”
Jo-pie zat stil voor zich uit te kij-ken.
Tom-mie snik-te nog maar heel zacht-jes.



6. GE-VON-DEN.
Kijk, daar kwam een po-li-tie-agent aan-ge-wan-deld. Hij had nik-ke-Ien kno-pen op zijn pak. Een sa-bel hing aan zijn zij-de. En on-der zijn neus had hij een snor met pun-ten. Hij keek heel bars. Met zijn lin-ker-hand reed hij zijn fiets naast zich voort.
De a-gent keek zoe-kend al-le zij-stra-ten in.
En hij mom-pel-de zacht-jes: „Waar zou-den ze toch zijn? Ik begrijp er niets van.”
O wacht, daar zag hij twee kin-de-ren. De één was een jon-gen en de an-der een klein meis-je.
„Nee, dat zijn ze niet,” brom-de hij. „Ik zoek twee meis-jes en een heel kiein jon-ge-tje. Die zijn ver-dwaald. Het é-ne meis-je heeft een blau-we jurk aan en het an-de-re een groe-ne en ’t klei-ne broertje heeft een rood trui-tje en een zwart flu-we-len broek-je aan.”
Er kwam nog een po-li-tie-man aan.
„Goei-en avond.”
„Ook goei-en a-vond,” zei de an-der.
„Zeg, be-grijp jij nou waar die klei-ne peu-ters zit-ten?”
„Ik ben de hal-ve stad al af-ge-weest, maar ik heb niets ge-zien van die drie.”
„Wat was die va-der on-ge-rust, toen hij een uur-tje ge-le-den kwam zeg-gen, dat z’n kin-de-ren weg-ge-lo-pen wa-ren."
„Ja, ’t moe-ten eerst je ei-gen kin-de-ren maar zijn. Als die ben-gels van mij toch zo iets uit zou-den ha-len, ik zou me geen raad we-ten.” Dat zei de a-gent met het bar-se ge-zicht. Maar hij was niet bars, hij had heel vrien-de-lij-ke o-gen en hij was erg on-ge-rust.
„Kom, ik ga weer ver-der, mis-schien vind ik ze wel.”
„Ja, dat zul-len we maar ho-pen. Tot straks dan.”
De a-gent stap-te weer op, en de an-der liep met zijn fiets aan zijn hand ver-der.
„’k Zal goed o-ver-al kij-ken, want o wat zou ik het fijn vin-den, wan-neer ik ze vond. En wat zul-len dan die va-der en moe-der blij zijn,” dacht hij.
Er wa-ren niet veel men-sen meer op straat. En kin-de-ren wa-ren er he-le-maal haast niet meer. ’t Was ook al zo laat. De mees-ten la-gen al lang op hun bed-je.
De po-li-tie-man sloeg een hoek om.
Dit was een heel stil-le straat, met ho-ge por-tie-ken.



„Stap , stap , stap,” k|lon-ken de voet-stap-pen van den
a-gent.
Maar toen op-eens in een don-ke-re por-tiek, daar zag hij zit-ten.. Zag hij goed? Ja hoor, ’t waren drie kin-der-tjes. Een heel klein jon-ge-tje, en twee meis-jes, die een beet-je gro-ter wa-ren. Ze za-ten heel stil en vlak bij el-kaar ge-do-ken.
„Nu zal ik pro-be-ren om ze niet aan ’t schrik-ken te ma-ken,” dacht de a-gent. 1
Hij zei daar-om zo vrien-de-lijk mo-ge-lijk: „Wel, peu-ters, hoe komt het dat jul-lie hier zo al-leen zit-ten?”
Tom-mie werd een beet-je bang voor den sa-bel en de gro-te snor. Hij drong zich te-gen Wies-je aan. Maar Jo-pie was niet bang. Ze stond op en ging naar den a-gent toe. De-ze po-li-tie-man had vriende-lij-ke o-gen en zijn stem klonk he-le-maal niet boos.
Ze zei: „We zijn ver-dwaald, me-neer.”
„Zo, en hoe he-ten jul-lie wel?”
„Hij Tom-mie, zij Wies-je en ik Jo-pie, me-neer.”
„Juist, juist. Dat komt uit. En jij hebt een blauw jurk-je en jij een groen. En de klei-ne krul-le-bol een rood trui-tje en een zwart broek-je. Nee, maar dan weet ik wel, waar jul-lie wo-nen. Ik zal jul-lie gauw thuis bren-gen, hoor.”
„O, wat fijn," juich-te Jo-pie.
Daar gin-gen ze.
De po-li-tie-a-gent met de fiets.
Tom-mie mocht ach-ter-op zit-ten. Zijn é-ne kous was he-le-maal af-ge-zakt.
De twee zus-jes lie-pen er naast.
Wies-je had een zwar-te veeg op haar neus en een zwar-te veeg op haar wan-gen.
En Jo-pie had een gro-te scheur in haar jurk.
7. VEI-LIG THUIS.
Och, och,” zei moe te-gen va-der. „Waar zijn ze nou toch, die klei-ne stum-perds? Als er maar niets ge-beurd is. Zo laat en dan nog niet thuis.”
„’k Heb o-ver-al ge-zocht, maar ner-gens kan ik ze vin-den,” zei va-der ver-drie-tig.
„Nu zijn de po-li-tie-a-gen-ten aan het zoe-ken en die zul-len hen denk ik wel vin-den.”



„Kom, ik ga nog maar eens aan de deur kij-ken,” zei moe.
Maar in de straat was niets te zien. Al-leen buur-vrouw, die ook juist stond te kij-ken of de kin-de-ren er nog niet aan-kwa-men. Buur-vrouw leun-de te-gen den post van de deur aan. Ze was heei erg dik. Maar ze was ook vrien-de-lijk. En ze hield heel veel van Wies-je en Joop en Tom-mie.
„Ze zijn er nog niet, hè?” vroeg ze.
„Nee,” zucht-te moe.
„Och, mens, dat is nou ook wat. En wat zul-len die hal-zen in angst zit-ten.”
„Als ze maar geen on-ge-luk heb-ben ge-kre-gen.”
„Och, wel nee, maak je nou maar niet on-ge-rust, als er wat gebeurd was, hadt u het al-lang ge-hoord.”
Ook de ou-de juf-frouw Knoop, die aan den an-de-ren kant woonde, kwam eens vra-gen of ze al iets wis-ten.
Juf-frouw Knoop was al-tijd erg knor-rig en wan-neer de kin-de-ren voor haar deur speel-den, joeg ze ze al-tijd boos weg. Maar nu zei ze: „O, o, die lie-ve klei-ne dier-tjes toch. Als ze toch maar gauw te-rug-ko-men. Nooit had-den ze ru-zie met el-kaar. Al-tijd wa-ren ze lief aan ’t spe-len. Ik mocht er al-tijd toch zo graag naar kij-ken." Aan den o-ver-kant kwa-men nog een paar men-sen aan de deur kij-ken en de hond van buur-vrouw stond ook al op de stoep.
Moe werd steeds on-ge-rus-ter. ’t Duur-de ook zo lang.
„Ik ge-loof dat ik maar weer ga zoe-ken,” zei va-der, ter-wijl hij de gang in kwam.
„Daar heb je ze,” juich-te moe op-eens.
En ja hoor, daar kwa-men ze den hoek van de straat om Wies-je en Joop. De po-li-tie-a-gent en Tom-mie ach-ter-op de fiets.
Wies-je en Jo-pie hol-den hard naar hun va-der en moe-der toe. Van blijd-schap gaf moe Wies-je zo maar een kus op haar zwar-ten neus en haar zwar-te wan-gen. Maar daar gaf ze niets om. „Wel-ja,” zei juf-frouw Knoop. „Ik zou ze nog een beet-je gaan ver-wen-nen. Net of er niets ge-beurd is.”
Maar moe luis-ter-de er niet eens naar.
Ze was veel te ge-luk-kig. Ze zag niet eens de gro-te scheur in Jo-pies jurk.
Moe til-de Tom-mie van de fiets af en gauw liep ze met de kinde-ren naar bin-nen.
Ze had bij-na geen tijd om den a-gent vrienTde-lijk te be-dan-ken. Maar dat deed va-der toen maar.



„O, mijn klel-ne schat-ten,” zei moe. Ze lach-te en toch gleed er een traan uit haar oog. Zo maar in Tom-mies krul-len. Maar dat was toch niet van ver-driet. Dat kwam om-dat moe zo dank-baar was, dat ze nu weer al-le drie vei-lig thuis wa-ren.
Moe schonk voor den po-li-tie-a-gent een kop war-me kof-fie in, met een dik-ke plak koek er bij. En van va-der kreeg hij een si-gaar met een mooi band-je er om heen. Dat had hij ook wel ver-diend. Toen ging de a-gent weer weg. Ze kre-gen al-le-maal een hand van hem. En Tom-mie was nu niet bang meer voor den sa-bel en de snor met de pun-ten.
Moe-der was-te met lek-ke-re zeep hun ge-zich-ten en hand-jes schoon.
Wies-jes neus werd er he-le-maal rood van.
Maar dat gaf niets. Dat stond juist leuk.
Toen kre-gen ze een paar dik-ke bo-ter-ham-men met brui-ne suiker er op.
Dat smaak-te hun best, want ze had-den er-gen hon-ger ge-kre-gen. „’t Is net of ’t feest is," zei Jo-pie.
Wies-je ging aan ’t ver-tel-len. Wan-neer ze iets ver-gat, kwam Jo-pie er gauw tus-sen in. En zo kre-gen va-der en moe-der ’t he-le ver-haal te ho-ren.
Van ’t le-ven in de keu-ken. Dat ze zo bang wa-ren ge-wor-den en toen gauw naar bui-ten wa-ren ge-lo-pen. Van den gro-ten hond en van den ou-den, bo-zen man. Van Wies-jes angst en toen ein-de-lijk, dat ze ver-dwaald wa-ren en ook dat de a-gent hen in het por-tiek had ge-von-den.
Tom-mie ver-tel-de niets. Tom-mie had het veel te druk. Hij stak steeds zijn wijs-vin-ger-tje in de brui-ne sui-ker, die nog op zijn bord-je lag en smul-de dat zo fijn op.
Ei-gen-lijk moest dat met het le-pel-tje. Maar Tom-mie vond dat zo veel ge-mak-ke-lij-ker. En moe-der let-te toch niet op hem. Wies-je zei: „Nu zijn we fijn weer al-le-maal bij el-kaar.”
En toen knuf-fel-de moe ze al-le drie eens flink.
„En waar is nu die bo-ze man, moe, dit dat la-waai in de keu-ken maak-te?” vroeg Jo-pie.
„Dat zal ik jul-lie eens ver-tel-len," zei moe la-chend. „Jul-lie zijn me een paar dom-me kin-de-ren, hoor. Was me dat schrik-ken, toen ik thuis kwam en ik jul-lie niet vond. Ik riep jul-lie, maar hoor-de niets. Toen dacht ik, ze heb-ben zich ze-ker in de keu-ken ver-stopt, de rak-kers. En toen ik daar kwam, begreep ik di-rect,



waar-om jul-lie weg-ge-lo-pen wa-ren. Je zult nooit ra-den, wie ik daar zag zit-ten. Jul-lie denkt na-tuur-lijk met-een aan een bo-zen man. Mis, hoor.
Ko-men jul-lie maar eens mee naar de keu-ken.”
Nleuws-gie-rig lie-pen ze ach-ter moe-der aan. „Wat zou ’t zijn?” dach-ten ze.
Ver-baasd ke-ken ze naar den vloer.
Er la-gen al-le-maal scher-ven op den grond en een paar ge-bakken vis-sen er tus-sen in.
Ze be-gre-pen er niets van.
„Wie heeft dat ge-daan, Moe?” vroeg Jo-pie.
„Nie-mand an-ders dan de poes.”
„De poes, hoe kan dat nu?”
„Wel, ik denk, dat poes hon-ger heeft ge-kre-gen en dat ze toen eens is gaan zoe-ken, of ze ook iets vin-den kon om op te peu-ze-



len. Toen vond ze al heel gauw de schol-le-tjes, die ik van-mid-dag op de keu-ken-plank ge-zet heb.
Na-tuur-lijk is ze te on-voor-zich-tig ge-weest en heeft ze de schaal van de plank ge-sto-ten, zo-dat ze op den ste-nen vloer in scherven viel. Door dat la-waai zijn jul-lie nu op den loop ge-gaan. Ik dacht: „Ik zal al-les zo la-ten lig-gen, dan kun-nen ze ’t zelf zien, wan-neer ze thuis ko-men.
Zien jul-lie nu wel, dat je een paar klei-ne dom-o-ren bent? Wa-ren jul-lie maar e-ven gaan kij-ken, dan zou je ge-zien heb-ben, wie de in-bre-ker was. En dan had je ook niet al die na-rig-heid ge-kre-gen. Mis-schien is poes nog wel er-ger ge-schrok-ken dan jul-lie. Want toen ik thuis kwam, zat poes nog met een dik-ken staart van den schrik, weg-ge-do-ken onder het for-nuis.”
„O moe, poes moest eens we-ten, dat we al-le drie voor haar op den loop zijn ge-gaan,” lach-te Wies-je.
„Maar nu moe-ten jul-lie nooit weer het huis uit-lo-pen, hoor. Vader is gauw naar de po-li-tie ge-gaan. Die heeft jul-lie ge-luk-kig ook weer ge-von-den en thuis ge-bracht. Jul-lie had-den wel een on-ge-luk kun-nen krij-gen en de bo-ze man had Wies-je wel kwaad kun-nen doen.
Maar ge-luk-kig heeft God uit den He-mel op jul-lie neer wil-len zien. Hij heeft ge-zorgd, dat jul-lie niets o-ver-ko-men is.”
Toen gin-gen ze naar bed. Al-le drie. Ze wa-ren erg moe. Tom-mie kon bij-na zijn oog-jes niet meer o-pen hou-den van den slaap.
Moe hielp hem met bid-den. Tom-mie was ook nog zo klein. Hij kon ’t nog niet al-leen.
Maar Wies-je en Jo-pie kon-den het wel. En ze de-den het ook. Ze wa-ren o zo dank-baar, dat de Hee-re God hen weer bij va-der en moe-der had te-rug-ge-bracht.
Nu is het nacht.
Ze den-ken niet meer aan bo-ze man-nen en aan val-se hon-den en dik-ke stok-ken.
Nee, ge-luk-kig niet.
Ze lig-gen al-lang vei-lig in hun war-me bed-je en ze sla-pen als ro-zen.







G. F. CALLENBACH N. V. — N IJ KERK