^SïPMBrrirJfc
deer
E.W.vIt Heft terHccve
I M.Brpdpp's Uilcr.Mii.R'dïLiti



\ 'Ci'V Z. 5 Lf



En 't sneeuw-de.... Brrr!
DOOR
E. W. VAN T HOFF TER HOEVE
Leeftijd: S—8 jaar.
N.V. J. M. BREDÉE'S U. M. - ROTTERDAM



DIENST LANDELIJKS 'J ic BIBLIOTHEEKCENTRALE
1 hylq Q



Lek-ke-re brti-nc
brccd-jes
't Was erg koud bui-ten.
Want.... 't v r o or!
En 't s n é e u w-de ook!
Brrrr!
En de kou-de wind gier-de; „jieg jieg hoei!"
Heel erg hard!
O ja, 't was erg o n-ge-zel-lig bui-ten!
Maar in de war-me bak-ke rij, was 't wel ge-zel-lig.
Bij Va-der.
Nou!
Want er brand-de een lek-ker v u u r in den o-ven.
En de deur van den o-ven, stond o-pen. Er wer-den tak-ken-bos-sen in ver-brand. ,,Knap.... knap.... knet-ter," knet-ter-den ze.
O er wa-ren al-le-maal r o o-d e en o-r a n-j e
vlam-me-tjes in den o-ven!
Die a-ten de tak-ken o p.



,,Knet-ter-de knap. Knet-ter!" zei-den de tak-ken. „O, wat is 't hier ver-schrik-ke-lijk h e e t." „En wat wor-den we dun en klei n."
„Knap. .. . knap. . .. knet-ter!"
En bo-ven-op den trog la-gen groo-te, wit-te stukken deeg.
't Leek wel, of ze ros-se, war-me w a n -g e-t j e s kre-gen.
Van 't vuur dat op hen scheen,
Maar ze wer-den niet echt warm!
Nee hoor!
't Leek maar zoo!
En Toon, de knecht, ging brood-jes weg-bren-gen,
Brood-jes die 's mor-gens wa-ren ge-bak-ken.
Toon leg-de ze in den bak-kers-wa-gen.
En hij span-de 't paard er voor.
„Vort Bles!" zei Toon.
Daar gin-gen ze hoor.
On-der de poort door. De straat op.
„Vort Bles."
En Toon was een bee-tje mop-pe-rig. Hij mop-per-de, om-dat.... 't zoo koud was. Maar de brood-jes in den wa-gen, zei-den niets,
Na-tuur-lijk niet!



En in den win-kel, la-gen ook een hee-le rij brood-jes,
Lek-ke-re brui-ne....
Er kwa-men vrouw-tjes om ze te k o o-p e n. Dan deed Moes ze in een p a-p i e r-t j e.
Brrr! En dan gin-gen ze mee naar bui-ten.
In de sneeuw en in den kou-den wind.



Arm vrouw-tje?
Al-le vrouw-tjes had-den hun brood-jes ge-haald. Al-le vrouw-tjes??
Och nee!
Eén vrouw-tje woon-de erg vér weg,
Hee-le-maal naast 't bosch.
En dat vrouw-tje was nog niet ge-ko-men.
Och, ze kon bij-na niet loo-pen.
Want de weg was zoo glad.
En de sneeuw zou in haar ar-me, zie-ke oo-gen prik-ken.
En de wind zou haar o m-v e r-w a a- i e n. Och, 't was zoo'n klein, zwak vrouw-tje!
Nu had ze mor-gen geen brood.
En ze keek in haar aard-ap-pel-mand-je.
Daar la-gen nog maar v ij f aard-ap-pel-tjes in. Dat was niet ge-noeg.
Nee!
Ze keek eens door 't raam-pje van haar huis-je. 0, 't sneeuw-de nog erg!
,,0ch, wat is dat nu toch naar," zucht-te ze. Arm vrouw-tje!



Toen ging 't vrouw-tje op haar stoel zit-ten. En ze vouw-de haar han-den sa-men.
Haar ar-me, zie-ke oo-gen deed ze dicht, 't Ar-me vrouw-tje bad.
Ze bad, of God haar hei-pen wou.
Was 't vrouw-tje wel arm?
I s een vrouw-tje, dat veel van den Hee-re Je-zus houdt, wel a r m?



Bij Moes.
Moes stond in den win-kel.
En ze keek naar een plank, waar een ser-vet o-ver lag.
Waar de brood-jes op ge-le-gen had-den.
Eén brood-je lag er nog.
Dat was voor vrouw-tje Ber-kels,
„Och, och!" dacht Moes, „nu heeft dat aar-di-ge vrouw-tje mor-gen h e e-1 e-m a a 1 geen brood. Wat is dat toch naar!
Wat zal ze dan een h o n-g e r heb-ben."
En Moes ging in de ka-mer zit-ten.
Ze naai-de een scheur dicht.
Een scheur in Bep-pie haar jurk. De tak-ken-bos-sen had-den die scheur er in gemaakt.
N u la-gen die tak-ken in den o-v e n!
Ze wer-den v e r-b rand.
„Net goed hoor!" dacht Bep-pie.
„Moe-ten ze maar niet m'n jurk scheu-ren."
Bep-pie zat op een stoof.
Lek-ker dicht bij de ka-chel.



Zoo-maar zon-der jurk.
Haar ee-ne bloo-te arm, werd er rood van.
Ze leer-de haar Zondag-school-vers-je.
Want, Bep was al z e-v e n jaar.
En.... 't was Za-ter-dag-mid-dag En Suus-je was b ij-n a z e s jaar.



Ze stond voor 't raam.
En keek naar een groo-ten, zwar-ten vo-gel.
Die vloog o-ver 't huis heen,
„Kra. . .. kra.... kraaa. ..." kras-te hij.
„Och, och," zucht-te Moes weer, „dat ar-me vrouw-tje Ber-kels."
„Ze is er nog niet ge-weest."
„Nu heeft ze mor-gen niets te e-ten,"
„En Toon kan 't ook niet meer bij haar b r e n- 11 gen,
„Want hij is al een h e e-1 e poos weg."
„Och, och!"
„O Moes," zei Bep-pie in-eens blij, „la-ten w ij 't haar gaan bren-gen!
I k weet best den weg!"
„Ja Moes, m o-g e n we?" zei Suus-je ook blij.
,,'t Sneeuwt niet meer,"
En Bep zei weer: „Toe Moes, 't zon-ne-tje schijnt al een bee-tje!"
Moes dacht eens na....
Heel erg goed....
Ein-de-lijk zei ze: „Als jul-lie vlug door-loo-pen, kun-nen jul-lie o-ver een uur-tje weer te-rug zijn.
Ja hoor, dan mag 't."



En Bep-pie haar jurk was ge-naaid.
Toen kre-gen ze hun war-me, dik-ke man-tel-tjes
aan.
En war-me mut-sen op.
Met een r a n d-j e b o n t er om-heen.
En hun hand-schoen-tjes aan.
Maar Suus-je kreeg ook nog een doek om.
Een rooi-e, wol-len!
Want zij was de klei n-s t e.
Toen haal-de Moes een mooi-e, f 1 u-w e e-1 e n tasch uit de kast.
En ze zei: „Daar gaat 't brood-je in."
Bep-pie mocht ze dra-gen.
Want zij was de g r o o t-s t e.
En Moes deed de win-kel-deur o-pen.
De zus-jes gin-gen naar bui-ten.
„Dag!!" zei Moes en gaf ze een zoen-tje. ,,Dag! Jul-lie mo-gen heel e-ven-tjes uit-rus-ten bij vrouw-tje Ber-kels, hoor! Dag!!"
Moes wuif-de.
En Bep-pie en Suus-je wuif-den ook.
Fijn, dat ze e-ven, in 't leu-ke huis-je bij 't bosch, moch-ten uit-rus-ten!
Dag Moes!!
Dag!!



Bui-ten.
Daar lie-pen ze hoor!
Op de Bree-straat.
't Was er zoo leuk!
En hee-le-maal niet glad.
Want er was zand ge-strooid.
En die boo-ze wind kon ook niet bij hen ko-men.
De groo-te hui-zen lieten hem er niet door.
,,Hoei.... hoei.... hoei....!" loei-de hij boos ach-ter hun mu-ren.
En 't zon-ne-tje scheen.
Wat was die sneeuw n u mooi.
Bep-pie zei: ,,'t Lijkt net bas-terd sui-ker!"
En Suus-je zei: „Ze is vast erg lek-ker!"
„Hap!!"
O,.... die dom-me



%
Suus-je hap-te z o o-m aar een hand-je sneeuw op. Maar 't was erg, erg koud in haar mond-je. Ze slik-te 't gauw door.
Toen kreeg ze er een koud b u i k-j e van,
Brrr!
Nu wa-ren Bep-pie en Suus-je bij 't w e i-1 a n d. Daar moes-ten ze 1 a n g s,
„Hoei.... hoei.... jiegggü" gier-de die boo-ze wind. Hij dacht: Nu zal ik jul-lxe wel krij-gen! Hij woei te-gen hun lijf-jes aan.
En te-gen hun been-tjes.
Ze woe-ien b ij- n a om.
Maar ze kro-pen diep in hun man-tel-tjes, Ge-zel-lig warm.
En Suus-je haar neus zat in den rooi-en doek. Ook ge-zel-lig warm,
„Hoei, hoei.... gierrrr!" gier-de de wind nog boo-zer.
Die twee kin-der-tjes kon hij niet weg-waai-en, „D a n maar sneeuw!" dacht hij.
Om 't wei-land was prik-kel-draad.
Daar lag wel sneeuw op!
„Gierrrr.... gierrrr!!" Die nij-di-ge wind woei al-le, moo-ie, wit-te sneeuw er van af!
De kin-der-tjes de-den hun han-den diep in hun zak-ken.
En lie-pen hard door.
En de flu-wee-len tasch met 't brood-je ging ook mee.



Wat is't daar ge-zel-lig.
Daar was 't huis-je."
't Huis-je van 't aar-di-ge vrouw-tje.
Er was maar één raampje in.
En 't rie-ten dak was weg-ge-kro-pen.
On-der een dik-ke de-ken van sneeuw.



Bep-pie deed de deur o-pen.
En ze riep met een brom-stem: ,,De bak-ker!" Toen trok ze gauw haar hoofd weer naar bui-te n. En sa-men 1 a c h-t e n ze van de pret.
Maar heel zacht-jes.
Daar ging een deur-tje i n 't huis-je o-pen.
En een vrien-de-lij-ke stem riep: „0, wat aard i g, dat je m'n brood-je komt bren-gen!
Wat a a r-d i g van je, Toon!"
En vrouw-tje Ber-kels kwam in de gang.
Toen zag ze die twee k 1 n-d e r-t j e s staan. Oü Ze zet-te haar bril op haar v o o r-h o o f d. Want ze kon met die bril al-leen maar 1 e-z e n. N u kon ze goed kij-ken.
En ze riep: ,,Maar, maar, och och, zijn j u 1-1 i e het?"
,,Ar-me schaap-jes, kom maar gauw in m'n ka-mer-tje."
En ze nam hen gauw mee naar bin-nen. ,,0 he-den," zei ze weer, „ik dacht, dat 't Toon was."
,,On-deu-gen-de kin-der-tjes!"
„Om me zoo voor den mal te hou-den!"
Maar ze was niet boos!
Nee hoor, ze 1 a c h-t e te-gen Bep en Suus-je. En ze de-den hun man-tel-tjes e-ven uit.



En 't vrouw-tje hing ze naast 't ka-chel-tje. Maar hun schoen-tjes zet-te ze er o n-d e r.
Om te dro-gen.
Want ze wa-ren een bee-tje nat, van de sneeuw. En de mut-sen de-den ze af.
„Zoo hoor!" zei 't vrouw-tje, „nu mo-gen jul-lie je e-ven w a r-m e n,"
„'t Mag toch van Moes, hè?"
„Ja, ja! ' knik-ten Bep-pie en Suus-je blij.
Bui-ten gier-de de boo-ze wind.
„Gierrrr gierrrr!"
Hij woei te-gen 't huis-je aan.
Maar 't huis-je bleef ste-vig staan.
Ge-luk-kig maar!
Ze ke-ken door 't raam-pje.
En ze za-gen de b o o-m e n heen en weer schud-den.
Ook al door dien boo-zen wind.
Maar die boo-men wa-ren s t e rk!
Ze ble-ven ook ste-vig staan!
En 't ka-chel-tje snor-de zoo ge-zel-lig. „Snorrrr.... snorrrr."
En de melk k o o k-t e op 't ka-chel-tje.
In een bruin pan-ne-tje.
Dat rook zoo lek-ker.
En 't was melk van 't vrouw-tje haar.... geit!



Die geit woon-de in 't s c h u u r-t j e,
Maar 't was toch wel een d e f-t i-g e geit. Want, ze had een b a a r d-j e.
En Bep-pie en Suus-je kre-gen elk een leuk, rond kom-me-tje.
In dat kom-me-tje zat w a r-m e melk.
Daar kre-gen ze w a r-m e buik-jes van.
En hun kou-se-voe-tjes, wa-ren vlak bij 't ka-chel-tje.
Dan wer-den die ook lek-ker warm.
Toen ging 't vrouw-tje in haar stoel zit-ten.
Op een zacht kus-sen-tje, met blau-we blok-jes. Haar voe-ten zet-te ze op een war-me stoof. En de wit-te poes lag a c h-t e r de ka-chel. Bo-ven-op drie t u r-v e n.
En bui-ten gier-de de wind.
En was 't erg koud.
Maar b i n-n e n snor-de de poes en 't ka-chel-tje. En was 't erg ge-zel-lig warm.
En 't sneeuwde.
2



Kan je 't ra-den?
,,We-ten jul-lie wel waar 'k aan dacht, toen jul-lie m'n brood-je kwa-men bren-gen?" vroeg vrouw-tje Ber-kels.
„Nee vrouw-tje Ber-kels," zei-den Suus en Bep.
,,'k Zal jul-lie eens een ver-haal-tje ver-tel-len," zei 't vrouw-tje toen.
„Mis-schien dat je 't dan be-grijpt.
Maar 't is erg moei-lijk!"
Toen schoof 't vrouw-tje haar stoel een beet-je d i c h-t e r bij 't k a-c h e 1-t j e.
En Suus-je mocht op haar schoot zit-ten.
En Bep-pie schoof haar stoel dicht bij 't vrouw-tje.
Ze gaf haar knus een arm.
Toen be-gon 't vrouw-tje te ver-tel-len.
Ze zei: ,,'t Is al heel, erg, lang ge-le-den.
En 't was hier heel, erg ver van-daan,
't Was in 't land, waar de Hee-re Je-zus ge-woond heeft.
Maar 't was nog een hee-le tijd, voor dat de Hee-re op aar-de kwam.
Toen was er een man.
Een hee-le v r o-m e man.



E-li-a heet-te hij.
En er was ook een Ko-ning.
Een hee-le s 1 e c h-t e Ko-ning.
^ Die heet-te A-chab.
^ En 't volk dat ook daar w o o n-d e.. .. O, dat volk bad wel....
Maar niet tot God.



Het kniel-de neer voor.... hou-ten en stee-nen beel-den!
Net als de hei-de-nen!
En ze d a c h- t e n niet meer aan God, Die in den He-mel woont.
Dat was heel, erg slecht!
Maar E-li-a deed zoo niet.
Hij bad al-leen maar tot den w a-r e n God.
Toen zei God eens tot E-li-a: ,,E-li-a, er komt in een paar jaar geen re-gen."
Dat was erg.
Want, nu kre-gen de plan-ten geen w a-t e r.
En 't gras en de boo-men ook niet.
En 't ko-ren, waar brood van ge-bak-ken werd, ook niet.
Al-le moo-ie, g r o e-n e plan-ten wer-den geel.
O. . .. en toen gin-gen ze dood van den dorst.
Wat moes-ten de men-schen nu e-t en?
En wat moes-ten de paar-den, e-zels en koei-en nu e-ten?
't Gras was ver-dord; 't Ko-ren ver-droogd!
En de ri-vie-ren en be-ken, wa-ren ook b ij-n a leeg.



Dat was de straf van God.
Om-dat die men-schen God v e r-g e-t e n had-den.
Om-dat ze niet meer tot Hem ba-den.
En dat moest E-li-a, nu aan den Ko-ning gaan zeg-gen.
En E-li-a deed het.
En wat denk je nu, dat die slech-te Ko-ning, A-chab deed?
Vroeg hij God om ver-ge-ving?
Nee hoor, dat deed hij niet!
Hij werd erg boos op.... E-li-a!
Maar E-li-a ging weg.
Toen zei de Ko-ning te-gen z'n knech-ten: „Zoekt E-li-a en brengt hem bij mij."
Maar God had te-gen E-li-a ge-zegd: ,,Ga naar de beek Krith, E-li-a!"
Daar was nog w a-t e r in!
En E-li-a ging naar de beek Krith.
Daar hield hij zich ver-scho-len. In een grot bij de beek.
Nu kon-den die slech-te Ko-ning en zijn knech-ten, hem niet v i n-d e n.
N i e-m and wist waar E-li-a was.
Nu had E-li-a heer-lijk wa-ter om te drin-ken.
Maar wat moest hij e-ten?
Moest E-li-a nu van den h o n-g e r ster-ven?
Nie-mand wist waar hij was.



Dus nie-mand kon hem e-ten b r e n-g e n.
En als hij 't zelf ging ha-len, zou-den de knech-ten van den Ko-ning hem zien.
Maar God wist w e 1 waar E-li-a was.
En God v e r-g a t hem niet!
En wie kwa-men daar 's mor-gens?
Groo-te, zwar-te vo-gels,
't Wa-ren r a-v e n!
En ze had-den iets in hun s n a-v els.
En droe-gen iets met hun p o o-t e n.
Daar lie-ten ze 't va 1-1 e n.
B ij E-l i-a.
0, 't was vleesch en brood!!
En 's a-v o n d s kwa-men ze 't weer bren-gen.
E-li-a moest daar heel, veel da-gen blij-ven.
Maar e 1-k e n m o r-g e n en a-v o n d brach-ten de ra-ven hem vleesch en brood.
Zoo zorg-de God voor E-li-a, want wie zou die ra-ven naar E-li-a ge-stuurd heb-ben?" vroeg 't vrouw-tje.
,,Dat heeft God ge-daan," zei-den de kin-der-tjes heel eer-bie-dig.
,,Juist hoor!" zei vrouw-tje Ber-kels en ze knik-te.
„Ik had ook geen e-ten meer," zei 't vrouw-tje e-ven la-ter.
„Toen heb ik tot God g e-b e-d e n.



En Die heeft j u 1-1 i e naar me toe-ge-stuurd.
Daar-om vroeg ik: „We-ten jul-lie wel, waar ik aan dacht, toen 'k jul-lie zag?"
,,0, nu weet ik het!" zei Bep-pie.
„Ik ook!" zei Suus-je.
„Aan de ra-venvan E-li-a!"
„Goed ge-ra-den, hoor!" zei vrouw-tje Ber-kels.
En ze zei: „Er staat nog veel meer, van E-li-a in den Bij-bel."
„In den Bij-bel van Va-der ook?" vroeg Suus-je.
Ja hoor, vraag maar of Moes er uit ver-telt," zei 't vrouw-tje weer.
O, ja-a-a!" zei-den Suus en Bep blij.
Maar 't vrouw-tje til-de Suus-je van haar schoot af.
En Bep-pie liet haar arm los.
„Hè, hè!" zucht-te 't vrouw-tje, „wat is die klei-ne Suus-je al zwaar."
,,'k Ben ook al bij-na z e s," zei Suus een bee-tje be-lee-digd.
„Goed," zei vrouw-tje Ber-kels, „om-dat je al bij-na zes bent, krijg je nog een bee-tje melk,"
Ze maak-te er een g r a p-j e van!
En ze deed gauw nog twee le-pels melk, in de leu-ke, ron-de kom-me-tjes.
Uit 't brui-ne pan-ne-tje,
„Mè-è-è-è-è...."



In 't schuur-tje blaat-te de def-ti-ge geit. ,,Mè-è-è-è-è.... vrouw-tje, kom je nog?
'k Heb al-weer een mas-sa melk voor je hoor! Mè-è-è-è-è
En 't vrouw-tje zei: „Ja hoor, kind-je, ik kom!"
O, Suus-je en Bep-pie lach-ten er zoomaar om.
Dat ze te-gen zoon def-ti-ge, wit-te geit, „k i n d-j e" zei.
Maar 't vrouw-tje lach-te ook mee.
En ze zei: „Dat komt, om-dat ik geen echt kind-je heb, zie je."
Toen trok-ken ze hun war-me man-tel-tjes aan. En hun dro-ge schoen-tjes.
En 't vrouw-tje zet-te hun lek-ke-re mut-sen op. En Suus-je haar doek spel-de ze vast.
De wit-te poes, lag nog ach-ter de ka-chel te spin-nen.
„Snorrrrr. Rrrrrr...." snor-de ze.
En ze dacht: „O wat is 't hier h e e r-1 ij k!
Gaan jul-lie maar naar bui-ten.
In die ver-schrik-ke-lij-ke, a-ke-li-ge sneeuw,
Rrrrrr!
Ik ril nog, als ik er aan denk.
Snorrrrr...."



En Suus-je a a i-d e haar.
Want, ze was zoo lek-ker zacht.
„Snorrrrr.... rrrrr.... dag!" snor-de poes.
Toen gin-gen ze uit 't ge-zel-li-ge, war-me ka-mer-tje.
Naar de geit.
En ze aai-den haar e-ven o-ver haar rug.
Maar de geit was niet zoo lek-ker zacht, als de poes.
En ook niet zoo lief.
Nee hoor!
„Mé-è-è-è-è!" blaat-te ze, „wat doen jul-lie aan m'n rug, kin-de-ren?"
„En wat doen jul-lie in m'n schuur-tje?" „Mè-è-è-è-è!"
„Jul-lie zijn niets mooi hoor!
Want je hebt niet eens een b a a r d-j e!
Mè-è-è-è-è!"
En de def-ti-ge geit ging hooi e-ten.
Ze keek niet eens meer naar hen!
En ze ging met haar staart naar hen toe staan. Zoo'n o n-b e-1 e e f-d e geit!
Toen gin-gen ze te-rug door 't gan-ge-tje. En't grond-je was, van mooi-e, rooi-e steen-tjes. Vrouw-tje Ber-kels deed de deur, de b u i-t e nd e u r, open.



w
mm
O die on-deu-gen-de wind, pak-te zoo maar
haar mooi-e blau-we schort-je.
Hij wou 't m e e-n e-m en in de lucht!
Maar 't vrouw-tje had de band-jes s t ij f vastge-bon-den,
Toen kon die rak-ker 't niet mee-ne-men,
En Bep-pie en Suus-je ga-ven 't lie-ve vrouw-tje een hand-je.
En ze zei-den: „Dank u wel voor 't mooi-e verhaal-tje en de melk,"
„Net-jes ge-zegd," zei vrouw-tje Ber-kels, „onthou-den jul-lie 't maar goed hoor!"
„En 'k vind jul-lie ook erg lief."
„Om-dat je m'n brood-je ge-bracht hebt,"
„Dank je wel hoor!"
„Vlug door-loo-pen nu, zul-len jul-lie?"
„An-ders weet Moes niet waar jul-lie blij-ven!" „Ja vrouw-tje!" rie-pen ze.
„Dag!!.... Dag!!...."
Ze wuif-den nog eens.
En vrouw-tje Ber-kels ook.
En 't mooi-e, blau-we schort-je wuif-de ook al, Maar dat deed die o n-d e u-g e n-d e wind! Dag! Dag!!
Toen ging de deur van 't huis-je dicht.
■■



Ze schrok-ken vree-se-Iijk!
Bep en Suus stap-ten flink door,
Bep-pie hield de flu-wee-len tasch goed vast.
Nu zat er niets meer in.



Ze was erg licht.
Och he-den, 't be-gon weer een bee-tje te sneeuwen.
En 't zon-ne-tje was ook weg-ge-kro-pen.
Ach-ter dik-ke, grij-ze sneeuw-wol-ken.
Ze vond het nu veel te koud om naar be-ne-den te kij-ken.
Maar de wind was er nog wel.
Hij blies al-le sneeuw-vlok-jes door el-kaar. En hij blies b ij-n a door Bep en Suus haar mantel-tjes heen.
„Hoei. ... hoei.... gierrr...."
O, zoo koud!
Maar ze lie-pen dap-per door.
Langs 't wei-land.
Bep-pie liep aan den kant van 't prik-kel-draad. Dan kon Suus-je er zich niet aan be-zee-ren. Och, och, wat wer-den die kin-der-tjes koud. Maar ze za-gen heel in de v e r-t e al den s t r a a t-w e g.
Toen....
In-eens....
Bep-pie schrok....
Ze schrok vree-se-lijk....
Want...,



De mooi-e flu-wee-len tasch was weg.... Oooü!
Ze ke-ken el-kan-der aan.
Met blee-ke, ge-schrok-ken ge-zicht-jes.
En uit Suus-je's ban-ge oog-jes, rol-den traan-tjes.
O-ver haar dik-ke wan-ge-tjes.
Op den rooi-en doek.
Maar Bep-pie zei: „Kom maar, dan gaan we haar gauw zoe-ken."
Ze pak-te Suus-je's kou-de hand-je.
Toen gin-gen ze t e-r u g.
Och, en ach-ter Bep haar ei-gen oog-jes, za-ten ook dik-ke tra-nen.
Maar ze huil-de niet!
Nee hoor!
Ze k n i p-p e r-d e erg hard met haar oo-gen. Dan kon-den die na-re tra-nen er niet u i tr o 1-1 e n.
Ze ke-ken goed naar al-le kan-ten.
Maar ze za-gen de tasch n e r-g e n s.
En de sneeuw kroop tus-schen hun schoen-tjes. En ze smolt in hun kous-jes.
Och wat wer-den hun voet-jes nat.
En koud.
En hun hand-jes prik-ten.



Ook van de kou.
Maar de tasch za-gen ze n o g niet.
Toen kwa-men ze nog bij een a n-d e r weg-ge-tje. Ook langs een wei-land.
En Bep-pie zei: ,,Mis-schien is de tasch wel dien kant op-ge-waaid."
Maar daar von-den ze ook geen tasch.
Maar er was weer een an-der weg-ge-tje. Dat ging naar klei-ne boom-pjes toe.
Daar was de tasch ook niet 
O! O!
Ze lie-pen langs een land.
Ook een wit wei-land.
Want, 't kor-te groe-ne gras sliep on-der de sneeuw.
Suus-je huil-de hard-op van de kou.
En van angst.
„Kan jij de tasch nog vin-den, Bep?" vroeg ze snik-kend.
„Nee," schud-de Bep-pie droe-vig met haar hoofd-je.
Om-dat 't zoo erg sneeuw-de.
Hun mut-sen wa-ren wit.
En hun man-tel-tjes ook.
Door de sneeuw die er op lag.



En Suus-je en Bep-pie dach-ten: ,,0, o, wa-ren we maar thuis!
Wa-ren we maar bij Moe s.
Ze d a c h-t e n toen bij-na niet meer aan de tasch.
Ze zei-den te-gen el-kaar: „We zijn zoo moe.
Zoo v e r-s c h r i k-k e-1 ij k moe.
La-ten we maar heel e-v e n-t j e s gaan zit-ten!"
Maar die twee klei-ne kou-de meis-jes verga-ten iets.
Ze ver-ga-ten, dat ze niet in de sneeuw mochten gaan z i t-t e n.
Dan zou-den ze b e-v r i e-z e n.
Was er dan toch n i e-m and, die op hen let-te?
Ja, 't leek wel of ze daar zoo een-zaam ston-den!
't Leek wel, of al-leen de sneeuw-vlok-jes hen daar za-gen staan!
En 't leek wel, of de kou-de, boo-ze wind maar z'n gang mocht gaan!
En hen la-ten be-vrie-zen!
Maar was dat zoo??
Toen vloog er een groo-te zwar-te vo-gel bo-ven hun hoofd-jes.
,,Kra.... kra.... kra...." kras-te hij.
,,0!" zei Bep-pie,



Ze keek in-eens naar dien vo-gel.
En ze wees met haar klei-ne, kou-de vin-ger-tje naar hem.
Ze dacht in-eens weer aan vrouw-tje Ber-kels.
Wat die ver-teld had van E-li-a en de ra-ven.
En dat God E-li-a zag.
En dat God E-li-a be-waar-de en hem lief-had.
En voor hem z o r g-d e.
En Bep-pie zei: Weet je wel Suus, God ziet ons ook.
Hij zal ons wel be-wa-ren, want Hij houdt van ons,"
Toen leek het, als-of ze niet zoo moe meer wa-ren.
Of hun b e e n-t j e s niet zoo zwaar meer wa-ren.
En Suus-je zei: ,,De lie-ve Hee-re Je-zus kan a 1-1 e s!
Dicht bij hen wa-ren klei-ne boom-pjes.
Daar lie-pen ze naar toe.



Dik-ke Toon,
Op den straat-weg reed een wa-gen.
Een 1 e u-k e bak-kers-wa-gen.
Met een klein, zwart paard-je er voor.
En 't sneeuwde.



En dat paard-je, had een grijs kleed-je op z'n rug.
Met r o o-d e kwast-jes.
Dat was voor de kou, zie je!
En 't had ook een muts-je op.
Een muts-je met twee pun-ten.
Die pas-ten pre-cies over z'n oo-ren.
Dat was ook voor de kou, zie je.
En on-der 't dak-je, voor-aan op den bak-kerswa-gen zat een man.
Warm weg-ge-do-ken in z'n dik-ke jas.
En die man was.... Toon!!!
Hij was een bee-tje m o p-p e-r i g.
Om-dat 't zoo koud was.
En zoo sneeuw-de.
Hij had een dik-ke, zwar-te de-ken, o-ver zijn bee-nen heen.
Dat was ook voor de kou, zie je.
Hij zei met een mop-pe-ri-ge stem te-gen 't paard-je: „Vort Bles, vort!"
Hij wou gauw naar de war-me bak-ke-rij.
't Was erg stil op den straat-weg.
En je zag n i e-m and.
Nie-mand??
Toon ging eens r e c h t-o p zit-ten.



Hij zag iets be-we-gen....
Ach-ter de la-ge boom-pjes....
Twee w i t-t e din-gen, met een b e e t-j e rood....
„Ho Bles!" zei Toon in-eens,
„Hola — hola-héü" schreeuw-de hij.
Te-gen dat b e e-t j e rood,
O ! de tak-jes gin-gen op zij 
En er kwam een klein meis-je tus-schen van-daan. Met een rooi-en doek om.
En er kwam nog een meis-je.
Dat was een b e e-t je g r o o-t e r.
O, en ze rie-pen blij: „Toon, Toon ben jij het!
Toon neem ons m e e!"
„We zijn zoo m o e!"
„En zoo kou d!"
Maar Toon zei niets!
Hij keek met groo-te, ver-baas-de oo-gen naar die kin-der-tjes.
O, wat deed Toon raar.
Hij kneep zich, in z'n ei-gen wang.
„Au!!" zei hij toen, „ja 'k ben w a k-k e r."
,,'k Dacht, dat ik d r o o m-d e.
Hoek o-m en j u 1-1 i e hier?"
Maar Bles werd on-ge-dul-dig.



Hij wou naar huis.
Hij be-gon zacht-jes door te loo-pen.
„O Toon!!" rie-pen de twee kin-der-tjes bang. ,,0, neem ons toch mee!"
,,Na-tuur-lijk!" zei Toon. „Ho, a-ke-lig paard!" Bom, Bles stond da-de-lijk stil.
En Toon zei: „Kom maar gauw op den wa-gen. Dan mo-gen jul-lie naast me zit-ten.
O p den bok.
O n-d e r 't vei-li-ge dak-je."
En de twee nat-te, kou-de kin-der-tjes, kre-gen de zwar-te, war-me d e-k e n o-ver zich heen. Ze za-ten er bij-na hee-le-maal on-der.
Al-leen hun hoofd-jes sta-ken er uit.
Maar de sneeuw kon niet meer bij hen ko-men, En die kou-de, boo-ze wind nog maar een b e e-t j e.
Hij wou door de dik-ke de-ken h e e n-w a a i-e n. Maar dat ging niet!
„Vort Bles!" zei Toon maar.
Nu was hij niet meer zoo mop-pe-rig.
Om-dat hij Bep-pie en Suus-je ge-von-den had. En hij dacht: Wat zal hun moe-der blij zijn, als ik ze thuis breng!
Daar gin-gen ze!
„Stap-stap-stap-stap-stap...." deed Bles.



„Hol-der-de-bol-der!" deed de wa-gen,
't Ging heer-lijk, hoor!!
En de straat-weg was erg lang!
Nog een klein stuk-je....
Nu gin-gen ze den hoek om!
En dan kwa-men ze op de Bree-straat.
Waar Moes en Va-der woon-den.



O, daar was hun ei-gen huis!
Nu wa-ren ze er, hoor!
Toon til-de ze uit den wa-gen,
On-der de war-me de-ken van-daan.
En hij zet-te ze in den win-kel.
Dat ging g a u-w e r, zie je!
Want Bles met den wa-gen moest door de poort.
Ze lie-pen gauw naar de ka-mer.
En Moes kwam uit de ka-mer.



„Och lie-verd-jes!" zei Moes, „z ij n jul-lie daar?" „Och, och, wat zijn jul-lie nat.
En koud.
Dat 't nu toch zoo is gaan sneeu-wen.
O, wat was ik on-ge-rust."
Moes duw-de ze gauw in de ka-mer.
En gaf hun elk een h e e-1 e-b oei zoen-tjes. Wat was die Moes blij!
En ze kreeg tra-nen in haar oo-gen.
Zoon me-de-lij-den had Moes met haar kinder-tjes.
En ze zei: k Zal jul-lie eens 1 e k-k er warm m a-k e n.
En Moes deed hun nat-te kleer-tjes uit. Ze kre-gen war-me, dro-ge kous-jes en pantof-fel-tjes aan.
En Bep-pie ver-tel-de al-les aan Moes.
Maar Moes zei: „ t Is niet zoo heel erg hoor, van de tasch!"
„ k Ben veel te blij, dat jul-lie weer bij me zijn. En niet in de sneeuw zijn gaan zit-ten.
Want dan wa-ren jul-lie be-vro-ren.
Maar de Heere heeft jul-lie er voor be-waard hè? Hij heeft Toon net op tijd ge-stuurd." „Ja, knik-ten Bep en Suus met dank-ba-re gezicht-jes.



Toen moch-ten ze nog e-ven op-blij-ven.
Want ze moes-ten nog e-t e n.
En 't was in de ka-mer zoo heer-lijk warm. En zoo g e-z e 1-1 i g!
Suus-je en Bep-pie kro-pen sa-men a c h-t e r den leu-ning-stoel!
Naast el-kan-der.
Elk op een stoof.
En ze de-den net of ze nog op den brood-wa-gen za-ten.
En ze rie-pen hard: „Vort Bles, vort!!"
En Suus-je deed haar zak-doek om een poot van den leu-ning-stoel.
Dat was het 1 e i d-s e 1,
En Bep-pie sloeg dat ar-me leu-ning-stoelpaard.
Ook met haar zak-doek.
En ze de-den net als Toon!
Ze maak-ten dik-ke, bol-le w a n-g e n, net als Toon.
En ze mop-per-den een bee-tje.
Ook net als Toon.
Maar ze meen-den 't niet echt!
Wel neen!
En Toon zat ook in de ka-mer.
O!.... hij hoor-de hen.
„Wacht eens e-ven, ben-gels!" mop-per-de hij.



Hij kwam naar den leu-ning-stoel.
Met twee groo-te g r ij p-h a n-d e n! 0!
Hij keek heel boos.
En deed net, of hij ze pak-ken wou.
Maar hij deed 't niet echt!
Wel neen! Hij m o p-p e r-d e maar een beet-je.
En Moes riep: „Al-le-maal aan ta-fel!"
En Va-der kwam uit de bak-ke-rij.
Maar hij was al klaar.
Al-le brood-jes wa-ren al ge-bak-ken.
En 't vuur in den o-ven was u i t-g e-b rand. En de deur was dicht.
't Was er nu erg do n-k e r.
En naast den o-ven hin-gen twee nat-te man-tel-tjes en muts-jes.
Daar wer-den ze 1 e k-k er droog, zie je! Want de o-ven was nog wel warm!
Nu gin-gen de groo-te men-schen en de kin-der-tjes e-ten,
In de war-me ka-mer.
Waar de o-ran-je lamp brand-de,
Ge-zel-lig hoor!
Bep-pie en Suus-je, kre-gen bo-ter-ham-me-tjes met kaas,
E n met b r u i-n e s u i-k e r.
En Bep zat naast Va-der,



En Suus-je naast Moes.
En Toon zat naast n i e-m and.
Wat wa-ren ze al-le-maal b 1 ij.
Om-dat ze zoo vei-lig bij el-kaar za-ten.
Toen ze klaar wa-ren met e-ten, dank-te Va-der. En hij dank-te God ook, dat Die z'n kin-der-tjes weer vei-lig thuis ge-bracht had.
Toen moes-ten ze naar bed.
Moes had kruik-jes in hun bed-je ge-legd.
Ze slie-pen knus-jes bij el-kaar.
Maar Bep-pie kon niet sla-pen....
En Bep-pie wist wel hoe dat kwam....!
O ja, Bep-pie had wel g e-b e-d e n!
Maar nog niet goed, zie je.
Bep had haar g e-b e d-j e wel op-ge-zegd....
O ja!
Op haar knie-tjes bij 't wit-te stoel-tje.
Daar deed ze 't al-tijd har d-o p.
Maar nu ging ze weer heel voor-zich-tig op haar knie-tjes lig-gen.
On-der de d e-k e n s.
En ze dank-te God heel zacht-jes met een fluis-ter-stem-me-tje.
Om-dat ze weer zoo vei-lig in haar bed-je lag.



En Bep dacht: ,,De Hee-re J e-z u s houdt veel van mij en ik houd erg veel van den Lie-ven Heer!"
Dat was al-le-maal zoo heer-lijk om aan te den-ken!



's Nachts.
's Nachts slie-pen ze a 1-1 e-m aal. Bep en Suus-je in hun ei-gen bed-stee.
Heer-lijk hoor!
De sneeuw kon niet meer in hun ge-zicht-jes prik-ken.



En ze kon ook niet meer bij hun voet-jes ko-men.
En de wind kon hen ook niet meer pla-gen.
Want die mocht 1 e k-k e r niet in huis.
Hij loei-de boos om den schoor-steen heen in den don-ke-ren nacht....
Heel nij-dig „hoei hoei hoei "
Gierrr .. . .
En in 't huis-je van vrouw-tje Ber-kels, kon hij ook niet ko-men,
Nee hoor!
En de s n e e u w-v 1 o k-j e s kon-den er ook niet in.
Ze moes-ten bo-ven-op 't dak blij-ven lig-gen.
Heel zacht-jes maak-ten ze de dik-ke de-ken van sneeuw nog d i k-k e r.
En 't vrouw-tje sliep rus-tig.
De poes sliep bij haar, in bed!
Aan 't voe-ten-eind.
Dan was 't vrouw-tje niet zoo a 1-1 e e n.
Maar de geit sliep in 't schuu r-t j e.
Op een bed-je van s t r o o.
En bo-ven-op den schoor-steen zat een groo-te, zwar-te vo-gel.
,,Kra.... kra.... kras....!" kras-te hij.
O, die a-ke-li-ge wind blies al z'n veer-tjes in de h o o g-t e!



Dat was zoo koud!
Hij vloog gauw naar 't b o s c h.
En ging in een klein den-nen-boom-pje zit-ten. Dan kon de wind b ij-n a niet meer bij hem ko-men.
„Rrrrzzzz. ..." zei 't boom-pje, „rrrrzzzz. ..." „Ge-zel-lig, dat je bij me komt, vo-gel"
Maar de vo-gel zei niets.
Hij ging gauw v e r-d er s 1 a-p e n.
,,Hoei.... hoei.... hoei. ..."
De wind zag weer iets a n-d e r s.
Hij zag een.... m o o i-e f 1 u-w e e-1 e n t a s c h! ,,Hoei.... hoei...." hij woei haar t e-g en de deur van een huis-je aan.
't Huis-je van vrouw-tje Ber-kels.
Bom!.... de tasch kon niet ver-der.
Maar, de sneeuw-vlok-jes dek-ten haar 1 e k-k e r toe, net als 't dak.
Ze maak-ten weer een zacht, wit de-ken-tje. Daar sliep de tasch ze-ven da-gen on-der.
En de vol-gen-de week vond 't vrouw-tje haar. Toen mocht de tasch ook naar haar ei-gen huis. In haar ei-gen kast.
Vrouw-tje Ber-kels bracht haar zelf weg.
En die boo-ze, wil-de wind gier-de maar.
Door de hoo-ge boo-men van 't bosch.
Ze woei de mooi-e sneeuw van hun tak-ken af.



En pro-beer-de die stij-ve dik-kerds om-ver te waai-en.
Maar de boo-men lach-ten en brom-den zoo'n bee-tje om dien dol-len dui-ke-laar.
En toch bleef die nij-di-ge wind maar loei-en en gie-ren den hee-len nacht:
,,Hoei.. . . hoei. . . . hoei. . . . gie-ie-ie-rrrü Hoe -oe-oe-oeiü!"