I H I fe*<? llll







44
Mij zal Zijn Engdtini ♦
□ □
bwikon, dat zij ö btwartmi
Kinderen en Engelen.
Zeg, weet je wel dat ieder kindje, Waar het ook leven moog' op aard, Of 't woont in een paleis of hutje, Door heilige Englen wordt bewaard? Zoodat geen leed het kind genaakt, Waarbij zoo'n goede Engel waakt?
Van Boven komt hij aangevlogen, Gezonden door den Hemelheer, En daalt, heel zachtkens en onzichtbaar, Op aarde bij het kindje neer;
Want God, de Heer, gaf hem 't bevel: „Ga, en behoed het kindje wel!"
En Englen zijn altijd gehoorzaam; Ze doen met vreugd wat God beveelt. Dus slaat hij't kindje zorgzaam gade, Of 't loopt of ligt, of 't eet of speelt. Geen plekje, waar hij het niet ziet, AI ziet het kind den Engel niet.
En als 't zich 's avonds in zijn bedje Te slapen legt, van 't spelen moe, Dan drukt diezelfde zorgende Engel Het, o zoo zacht, beide oogjes toe, En houdt den langen, donkren nacht Bij 't bedje van het kind de wacht.
Maar 's morgens maakt hij het weer wakker, Als 't zonnetje door 't venster kijkt; En 't buiten, in haar warme stralen, Zoo helder en zoo vroolijk lijkt. Dan volgt hij daór het kind weer heen, Want nergens laat hij het alleen.
En weet je, wanneer de Englen blij zijn ? Als 't kind gehoorzaam is en goed;
Als 't God en zijnen Heiland liefheeft, En graag den wil van de Ouders doet. Vraag nu jezelf eens: „Zijn ze ook blij, De lieve Englen, over mij?"
Uitgave van J. M. Bredée's Boekhandel en Uitgevers Mij. ROTTERDAM.



Q
Mansje in het hooiland.
Hansjes ouders gingen beiden
's Morgens vroeg naar 't hooiland heen. Moeder nam haar jongske mede,
Niet graag liet zij 't thuis alleen. Buiten legde zij het neder,
Op het afgemaaide gras.
Heerlijk zacht lag daar het ventje, Of t een donzen bedje was.



Moeder ging nu aan den arbeid,
Raakte vlijtig 't hooi bijeen; Vader laadde 't op den wagen,
Reed het naar de schuur dan heen. Hoog en hooger rees de zonne;
't Werd een gloeiend heete dag. Op het land geen plekje schaduw,
Ook niet waar klein Hansje lag. Hansje sliep. Hij lag te droomen
Dat een Engeltje naast hem zat, En hem voor de zon beschutte Met een groot en stevig blad.
't Was een droom. Maar toch, onzichtbaa
Waakte een Engel over 't kind, Dat geen zonnestraal het deerde,
En, als Moeder wederkeerde,
Zij 't gezond dan wedervindt.



Verdwaald.
Mies en Wimmie gingen wandlen.
O, wat was het mooi in 't bosch! Vogels zongen in de hoornen,
Hipten over 't zachte mos. Bloempjes groeiden allerwegen;
Groote ruikers plukten zij. Moeder hield zooveel van bloemen!
Nu nog een voor Va er bij! Ver, al verder ging het tweetal.
Eindelijk, van 't loopen moe, Legden ze op het mos zich neder, En — daar vielen de oogjes toe.



1
't Werd al donker toen ze ontwaakten.
Mies sprong op, greep broertjes hand. Gauw naar huis toe! — Maar, ach arme!
Wist ze nu maar welken kant! Niemand die het haar kon wijzen.
Niemand? Ja, de lieve Heer Zag die arme kinders dwalen,
En zond hun een Engel neer, Die, als aan de hand hen leidend, 't Goede pad hun vinden deed.
Kijk, daarginds! Was dat hun huis niet? Ja! — Voorbij was al hun leed.



r
I Zoo vroolijk als de vogeltjes.
Uit den hoogen Hemel
Ziet de trouwe Heer Op ons, kleine kindren, Vol van liefde neer.



Alles wat wij hebben,
Krijgen wij van Hem;
En wanneer wij bidden,
Hoort Hij onze stem.
Groote - menschen - zorgen Kennen wij nog niet;
Yroolijk als de vooglen Zingen wij ons lied.
't Zij bij nacht wij slapen, Veilig en gerust;
't Zij ons 's morgens 't zonlicht Vriendlijk wakker kust,
Overal en altijd
Waakt een Engelijn.—
O, wat is 't gelukkig, Om een kind te zijn



Kinderkens, hebt elkander lief.
Niets wat je Ouders liever zien,
Dan dat hun kindren vreedzaam leven,
En zij elkaar den ganschen dag Niet één onvriendlijk woordje geven.
[)at Zus graag doet, wat Broer haar vraagt t Broer van Zus wat kan verdragen;
En dat ze, bij hun werk of spel,
iet kibbelen of elkander plagen.
Waar zoo bij hen de Liefde woont, Gebiedt de goede God Zijn zegen; En de Engeltjes verheugen zich,
En strooien bloemen op hun wegen.



Met weesje.
Wat kijkt dat kleine meisje droevig!
Ach, haar verdriet is ook zoo groot. Haar moedertje is pas gestorven,
En ook haar vader is al dood.
Wie zal nu voor het weesje zorgen
En voortaan maken dat het kind Van brood en kleederen voorzien wordt,
En 's avonds een warm bedje vindt? Geen nood! God zal haar niet verlaten;
Hij, die der weezen Vader is,
Zal het weer licht voor Mientje maken,
En haar geleiden. Dat 's gewis. Hij maakt, dat vriendelijke menschen Met 't lot van 't weesje zijn begaan. Zij hebben meelij met de kleine,
En nemen als hun kind haar aan. Het zal haar nu aan niets ontbreken. Neen, dat had Mientje niet gedacht! % ,'k Denk zeker," zegt ze, „dat een Engel Mij in deez' woning heeft gebracht."
.



De kleine herder.
Daaglijks trekt de herdersjongen Met zijn geitjes er op uit;
En terwijl zijn beestjes grazen,
Speelt hij lustig op zijn fluit.
't Is zoo heerlijk op de bergen,
In die frissche, reine lucht,
Als er 't zonnetje zoo koestert, 't Windje door de dennen zucht!
Blanke sneeuw bedekt de toppen; Beekjes, helder als kristal,
Storten zich, met yroolijk klaatren, Yan de rotsen in het dal.
Koeien grazen, geitjes dartlen,
Yogels zingen; al wat leeft Juicht en jubelt, God ter eere, Die het al geschapen heeft.



Hoor hoe blij ook, op de bergen,
't Lied van 't herdersknaapje schalt En wie stuurt daarbij zijn schreden, Dat hij in geen afgrond valt?
't Zijn alweer Gods vriendlijke Englen;
Want die waken overal;
Boven, op de steilste rotsen,
Als beneden in het dal.



Een ruiker voor Riekje.
Bloemetjes, zoo bont yan kleur, Bloemetjes, zoo zoet van geur,
'k Mag je toch wel plukken? 't Doet geen pijn, 'k beloof het u; 'k Zal je heusch niet wild en ruw Van je steeltje rukken.
't Is niet voor mezelve, zeg!
Maar daarginder aan den weg,
In dat lage huisje,
Ligt een lief klein meisje ziek; Maanden al ligt de arme Riek Stil in 't enge kluisje.
Zelf je plukken in de wei,
Loopen, springen, vrij en blij,
Overal maar henen,
Is voor haar geen denken aan; 't Arme kind kan zelfs niet staan Op haar zieke beenen.



Mag 'k jelui daarom vandaag
Bij haar brengen? 'k Wou 't zoo graag!
Zij zal r blij mee wezen.
En de Heiland zegt: „Al 't goed,
Dat ge aan zulk een kindje doet,
Hebt ge aan MIJ bewezen."



Wiegeliedje.
Slaap nu, slaap, mijn lieve kindje!
't Zonnetje is aan 't ondergaan. Aan den stillen avondhemel
Gaan straks al de lichtjes aan.
Als zoovele vriendlijke oogjes
Blikken ze uit de hoogte neer; En van achter donzen wolkjes Kijst ook 't zilvren maantje weer.
't Windeke suist door de boomen,
Frissche dauw ligt over 't land. In het wiegje rust het kindje, Toegedekt door moeders hand.



Hoor de nachtegaal mooi zingen!
Hij wenscht kindje „Goeden nacht." En aan 't venster van ons huisje Houdt een Engeltje de wacht.
Slaap dan, slaap, mijn lieve kindje!
Doe gerust je oogjes toe.
Droom van mooie, goede dingen; En ontwaak weer, blij te moe!



Kinderbede.
Lieve Vader in den Hemel!
Laat Uw trouwe Englenwacht Ook mij overal bewaken,
Op den dag en in den nacht.
Laten zij tot U mij leiden;
'k Wil óók graag Uw kindje zijn. Neem al 't kwade uit mijn hartje, Maak mij goed, en vroom, en rein.
Laten zij mij eenmaal brengen
In Uw Hemel. Geef dat 'k daar Eeuwig Uwen lof mag zingen,
Aet Uw heilige Englenschaar 1