Derde Serie
JACOB VAN CAMPEN's
Jongens- en Meisjes-Bibliotheek
ond'er Redactie van A. SCHABEEK
No. 53
De Witte Poes - Lobbes Bert en Bruun
door HERMANNA
O O O O O UITQAVE VAN O O O t> O
N. V. Drukkerij Jacob van Campen - Amsterdam.



DIT BOEK IS EEN GESCntlNK vain
XZ)6. hee/c ,-Si
cu— m-^cy



De Witte Poes 1



Hoe zij kwam en ging.
't Heele huishouden was in rep en roer sedert haar verschijning.
Als een jammerlijke spookgestalte was ze — een vuil-wit, mager skelet van een dier — op zekeren ochtend in 't begin der zomervacantie op 't grasperk verschenen en was er van toen af, met griezelige stiptheid, zooals Bertus zei, iederen morgen op denzelfden tijd weergekeerd.
De kinderen zaten er 's ochtends al op te wachten wie haar 't eerst zou zien. Dit was juist 't geheimzinnige van ,,de witte poes", je zag haar nooit over de schutting komen zooals andere katten, maar op eens was zij er. Dan klonken er kreten van: ,,Daar, daar... daar heb je haar weer!" — stoelen werden opzij geschoven en ieder vloog naar de ramen. Van dat oogenblik af was het gedaan met het rustige ontbijten.
,,Moeder, habt u een beetje melk?"
,,Ik zal de kaaskorstjes wel snipperen."
„Vandaag mag ik 't haar brengen, jij hebt 't gisteren gedaan!"
„Neen Piet, laat mij het liever doen; jij bent zoo wild."
,,Voor mij is ze nooit bang!"
Zoo klonk het door elkaar, want ieder der kinderen was vol ijver om ,,de witte poes" goed te doen.
Moeder, die evenveel van dieren hield als haar vijftal en ,,de arme zwerfpoes" dadelijk in een warm hoekje van



haar meelijdend hart had gesloten, was al bezig wat voor haar klaar te maken. Dit moest met zorg gebeuren, want ,,de witte poes" was in al haar ellende nog kieskeurig ook: brood at ze niet en naar een velletje in de melk keek ze met de grootste verachting.
„Misschien kan ze het niet verdragen," meende Lientje; „poesen zijn zoo verstandig, ze weten precies wat verkeerd voor haar is."
„Och wat," Ibromde vader, die heelamaal niet van katten hield, ,,'t is een ondankbaar, verwend mormel, anders niet. Als je ophoudt haar kaaskorstjes te voeren, zal ze wel brood eten, geloof dat maar."
Dan hielden de beschermers van „de witte poes" zich stil. Het was het best in vaders bijzijn maar niet te veel over haar te spreken, maar vijf paar oogen staarden met argusblikken naar zijn boterhambordje; de kaaskorstjes waren een teer punt, vader was de eenige verbruiker van kaas aan 't ontbijt — van hem hing 't dus af of 't rantsoen kaaskorstjes groot of klein zou wezen.
Den heelen dag werd er ijverig voor „de witte poes verzameld: velletjes van worst, vleeschafval, beentjes 'k geloof heusch, dat moeder ook een keer vaker visch op 't menu zette dan gewoonlijk, alles ter wille van „de witte poes".
Alida in de keuken hielp trouw mee; ze had een oud bord klaar staan voor de restjes, maar was er niet toe te bewegen ze zelf te brengen aan „dat griezelige beest, dat je zoo eng aankijkt en waarvan geen menschenziel weet waar
het vandaan komt."
Meestal deed Lientje het; Bé was nog zoo onhandig,



Lideke veel te klein, en de jongens imaakten poes maar schuw — ze waren zoo wild.
Lientje was trotsch op haar taak als hoofd verzorgster van ,,de witte poes" en sprak, grootmoedig, maar niet over de keeren dat zij bij zoo'n gelegenheid tegen haar geblazen had of getracht had haar te kraibben.
,,Die arme witte poes heeft zeker al een heele boel narigheid in haar leven ondervonden," dacht Lientje en verdubbelde haar teederheid, want zij had 't vaste geloof dat met liefde alles te overwinnen is, zelfs de kuren van een poes.
,,Ze wordt heusch al wat dikker," vertelde ze triomfantelijk als ze dan weer binnenkwam, of „haar haren zijn ook niet meer zoo stug als eerst."
Een anderen keer was het: ,,ze probeerde te spinnen toen ze mij zag, maar ze heeft 't zeker in zoolang niet gedaan, de stumperd, dat ze - r niet veel van terecht braaht. Maar dat is niets, ze zal 't wel weer leeren!"
,,Ik wou liever, dat je beschermeling weer leerde zich te wassdhen," merkte vader van achter zijn krant op; „van mijn leven heb ik nog niet zoo'n vuile poes gezien, 't is of ze uit den schoorsteen komt."
„O, maar ze wascht zich wel, is 't niet waar, moeder? U hebt het laatst ook gezien."
,,Ja, dat is waar, maar toch moet ik er vader gelijk in geven, dat ze er verre van schoon uitziet."
„We moesten daarom niet meer zeggen: „de witte poes", maar: „de poes, die wit behoorde te zijn," stelde Bertus voor. Hiervan wilden de anderen evenwel niets weten, 't Was nu eenmaal „de witte poes" en 't bleef „de witte poes" al zag ze er ook nog zoo groezelig uit.



Zoolang ihet zonnig, warm weer was, resideerde zij op het grasveld. Daar stonden op een rij haar melkschoteltje, het bord met restjes en een apart bakje met kaaskorstjes. Een mooi gezicht was dit niet van 't huis, maar voor ,,de witte poes" had men' dit wel over.
De hoofdpersoon van de bemoeiingen lag dan gewoonlijk een eindje verder in de zon, knipte met de oogen en zette het meest onverschillige gezicht van de wereld. Ze bezat niets aantrekkelijks; de grootste dierenvriend zou dit moeten toestemmen. Met een soort van voorname minachting kon zij haar beschermers aankijken, niets geen notitie nemend van hun roepen en lokken als zij er geen zin in had dichterbij te komen. Was zij 't ook juist zelf van plan geweest, dan geeuwde ze eens, rekte zich langzaam uit en kwam hedl op haar gemaik aandrentelen. Soms was zij wel zoo goed zich bij zoo'n gelegenheid te laten aaien.
De kinderen, en vooral Lientje, waren dan boven de wolken en prezen haar voor haar gehoorzaamheid.
,,Ze went al zóó aan ons," was 't dan; „zielig toch, dat ze altijd maar buiten moet blijven! Als ze onze eigen poes imodht wezen, zou je zien wat een lief, aanhankelijk dier 't werd."
Maar op dit punt bleef vader onverbiddelijk, 't Was al mooi genoeg dat hij de kat in den tuin duldde, zei hij; de kinderen moestem niet verwachten dat hij hierin een stap verder zou gaan. Ze dienden er zich dus bij neer te leggen, maar stelden ziah schadeloos door hun zorgen voor 't eten van „de witte poes" te verdubbelen. Ze kreeg nu tenminste meer dan genoeg, getuige de restjes, die zij liet staan. Deze kieskeurigheid versterkte Alida in haar idee dat „de witte poes" „een andere kat was dan een ander."



,,Ik weet t niet, ,,maar ik vind het een griezelig dier", verklaarde zij meermalen; „je ziet 'm toch nooit 's over dé schutting komen, maar op eens is 't ie er; als dat met rechte dingen toegaat — ik weet 't niet, maar ik vind 't eng."
Bertus had er plezier in erg geheimzinnig te doen als er in Alida s bijzijn over „de witte poes" werd gesproken en zij er zoo recht v.an harte op in ging. Ten slotte werd Alida door dit alles zoo bang voor „de witte poes", dat zij zelfs geen cokes meer durfde te halen uit 't hok in den tuin, omdat zij dan langs 't grasperk moest waar poes gewoonlijk zat. Had zij cokes noodig voor 't keukenfornuis, dan gebruikte zij nu maar van den voorraad, die in den kelder was geborgen, omdat er dn 't hok geen plaats meer voor was geweest.
Moeder liet 't oogluikend toe. Als de keldervoorraad op was, zou Alida toch tot het cokeshok in den tuin moeten terugkeeren, dacht zij, en liet in 't voorbijgaan de schuif, die voor de opening was, zakken. JSTu 't hok dus vooreerst niet gebruikt zou worden, behoefde 't ook niet steeds open te staan. Dit vond moeder een slordig gezicht.
Vreemd, sedert Alida niet meer in den tuin kwam om cokes te halen, bleef „de witte poes" weg.
Den eersten dag waren de kinderen verwonderd, den tweeden ongerust en toen zij op den derden dag nog niet te voorschijn -was gekomen, was de droefheid groot bij haar beschermers.
"Ze heeft bepaald een ongeluk gekregen," beweerde Piet.



„Misschien is ze doodgebeten door een hond," zei Bé onder tranen.
,,De kattenvangers zullen haar meegepakt hebben," snikte Lien.
„Daar is haar vel niet mooi genoeg voor," zei vader; ,,zoo'n leelijke poes loopt geen gevaar. Neen, ik denk, dat ze genoeg van jullie heeft en een ander thuis heeft opgezocht. Dat zou dan de eerste en eenige daad wezen, waarvoor zij aanspraak op mijn dankbaarheid zou kunnen maken," voegde hij er op ironischen toon bij.
Maar dat hun beschermeling zóó snood ondankbaar zou hebben kunnen handelen, wou er bij moeder en de kinderen toch niet in. Algemeen werd aangenomen dat ,,de witte poes" een ongeluk was overkomen en allen (betreurden haar als voorgoed verdwenen, terwijl zij haar goede eigenschappen ophaalden en elkaar aan allerlei voorvallen herinnerden, waarbij zij betrokken was geweest.
Grappig was het de uitwerking te zien, die 't wegblijven van ,,de witte poes" op Alida had. Ieder meende, dat 't haar een verlichting zou wezen, maar neen — Alida verklaarde 't veel griezeliger te vinden nu ze er niet was, dan vroeger, toen ze er wèl was.
,,Toen zag je 't dier tenminste met je eigen oogen", zei ze, ,,maar nou — ik weet het niet, maar ik vind 't eng".
,,Als jij in den tuin komt is ,,de witte poes" er ook meteen weer, dat zal je zien", zoo plaagde Bertus haar om haar aan den gang te brengen, en hij maakte de arme meid zoo bang, dat moeder er aan te pas moest komen en hem verlbood in Alida's bijzijn nog één woord over ,,de witte poes" te spreken.
Toen zij van den eersten schok waren bekomen, onder-



vonden allen op Lientje na — 't min of meer als eene verlidhting, dat er een eind was gekomen aan Ide zorgen, die zij aan hun beschermeling hadden moeten wijden. Ze spraken t niet uit, want zij wilden 't niet voor elkaar weten, maar toch was het zoo.
De melkkommetjes, bakjes en schoteltjes werden binnengehaald en t grasperk zag er weer uit als vóór de komst van ,,de witte poes".
Lientje alleen bleef t naar vinden en tobde er gedurig nog over. Juist in die dagen regende het dat 't goot, zooJdat ze niet buiten kon spelen om zich wat te verzetten. Rusteloos dwaalde ze door 't huis en achtervolgde ieder zoo tot vermoeiens toe met vragen en vermoedens omtrent 't lot van ,,de witte poes , dat vader eindelijk verklaarde 't in dit opzicht met Alida eens te zijn: 't was werkelijk nog beter uit te houden geweest toen ,,de witte poes" er was, dan nu, terwijl ze er niet was.
Gelukkig hield na een week de regen op en konden de kinderen dus weer naar buiten.
De jongens hadden alweer wat nieuws in den zin. Piefhad konijnen mogen koopen en nu zouden ze er een hok voor maken. De bemoeiingen, die dit werkje met zich meebracht, gaven wat afleiding aan Lientje's gedachten.
Ze berustte nu in 't onvermijdelijke en verklaarde van de overgeschoten houtjes een monument <te zullen oprichten voor „de witte poes". Hoe zij dit eigenlijk klaar zou spelen wist ze zelf niet, maar ze begon al vast de latjes met een vroolijk groen verfje te beschilderen.
Daar zou zij wel den heelen ochtend werk aan hebben dacht zij, en installeerde zioh recht op haar gemak ondet den kastanjeboom. De jongens waren aan den anderen kant
Hc Witte Poes. 2.



van den tuin in 't prieel bezig en Bé — Lideke was een dagje met vader en moeder uit — onderhield den verbindingsdienst tussdhen de beide werkplaatsen.
„Je moet 't aan de jongens zeggen, dat ze niet zoo'n lawaai maken", zei Lientje, toen Bé alweer bij haar kwam, ,,'t is zoo'n vervelend gehoor, waar doen ze dat toch mee. " ,,'k Zal eens kijken", zei Bé en dribbelde weg.
Dadelijk daarop kwam ze terug met de tijding dat Bertus en Piet kalm aan 't werk waren, maar op hun beurt lieten vragen waar Lien toch wel zoo'n leven mee had gemaakt.
,,'t Is net alsof er iemand aan 't cokes scheppen is , zei Bé, toen 't geluid, dat even opgehouden was, weer begon
terwijl ze bij haar zusje stond.
,,'t Klinkt of er steenen rollen", 'vond Lientje, en ze legde haar verfkwast neer. „Begrijp jij waar 't vandaan komt? 't Is stellig hier in den tuin."
„Zou, zou er soms een dief in 't cokeshok zitten? fluisterde Bé.
„Heusch waar, er wordt cokes geschept, hoor maar.
„Ja", zei Lientje, terwijl ze angstig naar 't hok keek, „ja... ik... ik hoor 't ook! Als vader en moeder maar thuis waren! Aan Alida heb je niets, die is altijd zoo vreeselijk bang!"
,,'k Ga de jongens halen", verklaarde Be.
Lientje liep haar na; ze wou onder deze omstandigheden
liever niet alleen blijven.
Daar stonden ze nu weldra met hun vieren op eerbiedigen afstand 'van 't hok. Soms was 't heel stil, dan begon 't geluid weer opnieuw... zonder twijfel, er werd cokes geschept, duidelijk klonk 't geraas der vallende kolen... tusschenbeiden was 't zelfs een oorverdoovend geweld.



■
Piet en de beide meisjes waren onder een hoedje te vangen, maar Bertus herstelde zich spoedig. Een dief in 't cokeshok? En dat op klaarlichten dag? Onzin. Ferm stapte hij er op af.
,,'t Zijn ratten die zoo te keer gaan", zei hij, ,,ik zal ze wel eens verjagen!"
Meteen bonsde hij uit alle macht tegen den zijwand van 't hok.
Het „cokes-scheppen" hield op.
„Zien jullie wel", begon Bertus triomfantelijk, en juist wou hij 't weer doen, toen er een hartverscheurend miauwen weerklonk.
„Een poes. 't Is een poes!" riep Bé. „Poes, poes, poes!"
„Miauw!" klonk het terug.
Nu deed Bertus de schuif omhoog. Een magere, vuil-witte kat sprong over zijn handen en kwam met een grooten boog op 't grasveld terecht. Hier keek ze een oogenblik verwilderd met opstaande haren om zich heen en was weldra over de schutting verdwenen, zonder acht te slaan op 't roepen der kinderen.
,,'t Is „de witte poes"!" riep Lientje uit, „onze witte poes! O, wat zal de stumperd een honger hebben, al dien tijd opgesloten geweest in dat donkere, nare hok! Poes, poes, kom toch hier, dan krijg je -melk, toe dan, poes, poes, poes!"
Maar „de witte poes" kwam niet.
„Daar gaat ze", riep Pielt, die op de schutting was geklommen, „ze is al in den tweeden' tuin van hier af!"
Lientje danste letterlijk van agitatie bij de schutting op en neer.
„Laat mij óók 's kijken! Haal me 's op Piet! Toe dan!"
K/



Piet trok, Bertus dwude, zoo kwam Lien waar ze wezen wou, maar „de witte poes" was toen helaas al weer verdwenen. . , Dat ze toch zoo gauw is weggeloopen , jammerde
Lientje; „had ze nou toch 's even gewacht, totdat we melk
voor haar hadden gehaald.
„Ze was vreeselijk schuw", zei Bertus; „hè, ik schrikte heusch toen ze over m'ra handen sprong. — Ze heeft zeker al lang in 't cokeshok gehuisd — daardoor zagen we haar nooit over de schutting komen — maar omdat de schui open bleef, hebben we er vroeger geen erg in gehad, dat daar haar residentie was. - Dat 's een mooi verhaal voor
Alüda!" — Hij lachte.
Dan wil 'k het ook wel gelooven dat ze altijd zoo zwart zag", zei Piet; „daar helpt ook geen wasschen tegen als je 's nadhts altijd weer in de cokes kruipt! ,,
„Voortaan zal ze een eigen mandje met hooi hebben , verzekerde Lientje met klem. ,,'k Zal moeder vragen of het in 't schuurtje mag staan en de deur op een kiertje open mag blijven, dan kan ze er vrij in en uit loopen."
„Neen, dan is 't nog beter een kippengat in den wand uit te zagen", stelde Bertus voor; „dat kan ik wel doen.
„Maar misschien komt ze nooit terug", zei Lientje ternes-geslagen toen het tot haar doordrong dat zonder de aanwezigheid der „witte poes" deze mooie plannen todh
niets gaven. .
„Misschien meent ze wel, dat wij haar met opzet m e
cokeshok hebben- opgesloten."
„Ze keek je tenminste heel verwijtend aan op haar
vlucht", zoo plaagde Bertus haar.
Alle drie zaten ze nu op de schutting en zochten met hun



oogen de buurtuinen af, voor zoover ze dit door 't dichte groen konden doen.
,,De witte poes" was evenwel nergens te zien.
„Kom vooruit", zei Piet na een poosje, „ik ga naar mijn konijnenhok, er is nog zoo veel werk aan. Ga je mee, Bertus? — Hoe doe jij nu met je monument, Lien?"
't Scheen hard van Piet dit te vragen nu Lientje's teeder hartje ineenkromp van een nieuwe droefheid over „de witte poes". Maar Piet, 'bij wien de konijnen op dit oogeniblik nummer I waren, was zich hiervan niet in 't minst bewust. Hij keek zelfs heel verbaasd, toen zijn zusje tot eenig antwoord in tranen uitbarstte en zirih snikkend van de schutting liet glijden.
,,Waar huil je nou toch om?" vroeg hij goedhartig, ,,,,de witte poes" zal best terugkomen, ze weet den weg. We zullen weer eten en melk op het grasveld zetten, dan vindt ze 't wel."
Maar Lientje schudde heftig 't hoofd.
„Dat is het 'm niet, daar huil ik nu niet om", riep ze, „maar 'k vind het zoo naar, dat ik 't ,,de witte poes" niet kan uitleggen, dat we haar niet met opzet hebben opgesloten. Nu zal ze ons nooit meer vertrouwen, 't is alles tevergeefs wat we voor haar gedaan hebben en ze begon toch al zooveel liever te worden!"
Hierop wist Piet niets te zeggen; hij floot een deuntje en was maar blij, datt hij naar zijn konijnenhok kon gaan.



Het geheimpje van Poes.
Terwijl de drie grootoen niets 'beter hadden weten te bedenken dan „de witte poes" na te kijken, was kleine Bé zoo verstandig geweest haar na te loopen. Zij had er weliswaar een omweg voor moeten maken: de voordeur uit en den hoek der straat om, maar nu was zij dan toch bij de huizen, waarvan de tuinen in lange rij de voortzetting vormden van hun tuin. Daar ergens moest „de witte poes" dus wezen, 't Leek Bé zoo eenvoudig mogelijk toe, bij ieder huis aan te bellen en ite vragen of zij daar ook in den tuin was.
De eerste drie huizen sloeg ze over, ,,de witte poes" zou nu stellig al minstens in den vierden tuin wezen, dacht Bé. Ze zou dus maar hier, bij 't groote huis met de beelden, beginnen.
Of Bé's keus ook een beetje onder den invloed stond van het feit, dat de oude mevrouw met 't paniertje en den
ponnie hier woonde ?
O, dat keurige, witte paniertje, — die snoezige, kleine ponnie met 't blauwe tuig! Wat had Bé er al vaak, sedert zij hier kwamen wonen, met bewonderende bilkken naar gekeken en van ganscher harte de oude mevrouw benijd, die maar eiken dag in dat mooie wagentje uit rijden kon gaan.



Lien en zij speelden dikwijls met Lideke en de poppen een heel verhaaltje over ,,de oude mevrouw met 't paniertje". Dat was dan een heel lief mensch; ze nam al de kinderen uit de buurt mee uit rijden; dan gingen ze naar een speeltuin of een kersen/boomgaard en hadden allerlei prettige avonturen.
Maar „in meenens", zooals de kinderen altijd zeien, was er nooit 's zoo iets leuks gebeurd. De oude mevrouw zat altijd alleen in haar rijtuigje en in plaats van naar buiten te gaan, deed ze er heel saai boodschappen mee in de stad; ze had ten minste altijd hoopen pakjes bij zich.
„Als 'k dien' snoezigen, kleinen ponnie enkel maar 's mooht aaien", zei Bé vaak bij zichzelf. Piet's paardje, dat ze er voor lieten spelen, was zoo bonkig en hard, — Bé dacht, dat 't toch wel een veel leuker gevoel moest zijn, als je „in meenens" over den rug van een ponnie streek.
Nu Bé op de stoep van 't groote huis stond, werd dit verlangen weer heel levendig bij haar, en toen de knecht, die open deed, haar vroeg wat haar boodschap was, zei ze, haast voordat ze 't zelf wist, dat ize den ponnie zoo graag eens wou aaien.
De man in 't rood en wit gestreepte huisjasje onderdrukte met moeite een glimlach. Hij liet haar in de spreekkamer en zei dat hij 't mevrouw zou meedeelen.
Juist had Bé de platen aan 'den wand alle bekeken, toen hij haar weer kwam halen.
Achter hem aan liep ze nu de lange gang door, waar aan 't eind een breede glazen deur was, die naar den tuin voerde. Daar zat mevrouw in een rolstoel onder een breedgetakten kastanjeboom, de mevrouw van den ponnie en 't paniertje!
Bé, die nooit verlegen was, liep recht op haar toe met



een uitgestoken handje. Haar groote, blauwe oogen keken de invalide oude dame met (het verdrietige gezicht vrijmoedig en ietwat verbaasd aan.
Mevrouw „in meenens" was toch wel wat anders dan mevrouw „van 't spelen", lang niet zoo vriendelijk, vond Bé, maar zij was er 't kind niet naar zich daardoor te laten terneerslaan.
„De witte poes" was geheel vergeten, Bé kon nu alleen maar aan den ponnie denken, en toen mevrouw haar vroeg wat zij eigenlijk kwam doen, klonk 't weer prompt: „den ponnie aaien". — Bé's stralend gezichtje was onweerstaanbaar.
Even speelde er een glimlach over 't gelaat der oude dame.
„Hoe weet je dan dat ik een ponnie heib?" vroeg zij.
't Was de moeite waard nu de verwonderde uitdrukking in Bé's oogen te zien.
„Nou", zei ze met nadruk en haalde eens diep adem, —„nou — omdat we dat al zóó lang weten, Lien en ik en Lideke — Piet's paard speelt altijd voor hem, maar Piet's paard is zóó bonkig en hard! Ik denk, dat de ponnie „in meenens" een veel zachter velletje heeft."
Ja, het vel van den ponnie was zacht, dit moest mevrouw toestemmen.
„Ik denk zoowat als fluweel", zei Bé en toen stapte ze weg om aan de hand van den knecht, die door mevrouw gebeld was, den ponnie te gaan bekijken in zijn stal achter het huis.
Innig voldaan kwam ze na een poosje terug en ging met een zucht van welbehagen op 't gras zitten, met haar handjes om haar opgetrokken knieën geslagen.



„Nou heb 'k alles gezien: den ponnie en 't paniertje en u — nou kunnen we 't nog veel „echter" spelen, van een stoel op wieletjes en zoo, weet u — 't zal wel een 'beetje lastig zijn dien na te maken —"
Mevrouw keek alsof ze er niets van begreep, 't geen ook in werkelijkheid zoo was, maar Bé wachtte heel niet op een antwoord en ratelde maar voort. Ze was vol over hun „spelen" en vertelde precies hoe ize 't deden.
„Hebben de andere kinderen je misschien naar mij toegestuurd om mij eens te vertellen wat zij van mij verwachten?" vroeg de oude dame wat wantrouwend, toen Bé even ophield om adem te Ihalen.
„Ik ben uit mezelf gekomen om — om — de „witte poes", antwoordde Bé, nu met een schrik bedenkend, dat ze haar eigenlijke doel geheel uit 'it oog had verloren. -— „Is er een poes hier in den tuin, denkt u ?" vroeg ze (haastig. ,,De onze is weggeloopen — ze zat opgesloten, venbeeld u, ;n toen sprong ze over Bertus z'n handen heen, sjoep, zóó over de schutting."
„Katten izijn ondankbare dieren", zei mevrouw, „dat heb ik ook ondervonden."
„Vader vindt 't ook, maar dat komt doordat vader niet van poesen Ihoudt — ik 'houd wel van poesen — ik moest naar eens even zien of ze soms tussdhen de striuken zit."
„Ga je gang", sprak de oude dame, en toen Bé wegihupoelde, zette ze !haar lorgnet op om 't kleine figuurtje na te
< ijken.
Onverrichterzake kwam Bé terug; nu zei ze meteen mevrouw maar goeden dag, want 't was haar plotseling te oinnen geschoten, dat ze thuis wel eens naar haar zouden
< linnen zoeken; ze was in eens stilletjes weggeloopen, zooals
)e Witte Poes. 3.



ze meer alles deed, onder den invloed van 't oogenblik.
Bij 't afscheid vroeg ze of Lien ook eens mocht komen kijken; Lien zou 't ook zoo heerlijk vinden den ponnie te aaien — „en ook om u te eien", voegde ze er haastig bij, want ze dacht, dat 't anders zoo onbeleefd klonk.
Weer glimlachte de oude dame en veel vriendelijker was haar stem, toen ze zei, dat Bé dan vooral mee moest komen en niet te lang met dit ibezoek moest wachten.
In triomf holde Bé naar huis.
Ze gaf er niet om dat Alida haar over haar wegloopen beknorde, maar vloog in één vaart naar Lientje, om haar in geuren en kleuren te vertellen van haar avontuur.
Ja, wèl een dag vol avonturen was 't geweest, dit moesten vader en moeder ook (zeggen, toen ze er (bij hun thuiskomst alles van hoorden.
Moeder ging tot Lientje's troost met hart en ziel op in de geschiedenis van „de witte poes" en vond 't goed, dat er een kippengat in 't schuurtje werd gemaakt, en Lien daar een mandje met hooi zou neerzetten. „Ze komt stellig terug en als ze dan ziet hoe goed we voor haar hebben gezorgd, zal ze er ons heusch niet van verdenken haar met opzet te heb ben opgesloten", zei moeder nog. Dat moeder er zoo over dacht, was Lientje een pak van 't hart. Nu kon zij ook weer vroolijk (zijn en zich zoo recht van harte verheugen op 't bezoek aan de oude mevrouw van 't paniertje en den ponnie.
Lientje en Bé wilden den volgenden dag maar dadelijk gaan, maar dit vond moeder niet goed. Moeder was van plan de oude dame, die lang op reis was geweest, eerst een visite te maken en dan meteen te overleggen wanneer 't haar het best zou voegen.
Toen de kinderen den volgenden morgen beneden kwa-



men, ontving- vader, die altijd iheel vroeg op was, ihen met de woorden: ,,helaas, 'helaas, zij is er weer!" en wees met een tragisch gebaar naar buiten, waar ,,de witte poes" bij haar nu leege kommetjes en bakjes zat. Melkdruppels glinsterden m haar snorlbaardjes en zij stak de punt van haar rood tong-et je naar voren, terwijl zij tevreden knipoogde.
Groote blijdschap bij 't heele gezelschap! De kommetjes werden weer gevuld en poes was wel zoo goed de helft van haar nieuwe kommetjes melk uit te drinken, terwijl haar beschermers om haar heen stonden' en haar lieve woordjes toeriepen.
Dadelijk na 't ontbijt ging Bertus aan 't werk om een kippengat te maken — 't konijnenhok moest maar even wachten — en Lientje zocht een mandje op, waar ze van hooi een mooi nestje in maakte. Toen alles klaar was, werd "de witte poes" met een stukje vleesdh door 't gat gelokt haar „servies" werd bij de mand gezet — wat was vad« blij, dat die sdhaaltjesrommel nu voorgoed van 't grasveld verdween — en Lientje beduidde haar, dat ze 't hier nu voortaan als haar thuis kon beschouwen. Vond ze 't niet veel prettiger hier dan in 't zwarte kolenhok ?
„De witte poes" keek Lientje met haar groene oogen onafgewend aan, terwijl zij met haar sprak; ze deed weer een poging om te spinnen en 't was of ze in stilte pret had over iets dat zij alleen maar wist.
Toen Lien weg was, stapte zij langzaam de mand weer uit, dronk nog een slokje melk, ging door 't kippengat en wandelde toen:, ongezien door haar beschermers, naar de schutting. Hier bedacht zij zich even en sprong er toen overheen.
Van dien dag af aan kwam ,,de witte poes" wel eiken



morgen een poosje op 't grasveld zitten en bij minder mooi weer in de mand liggen, maar van 't zich geheel voegen bij 't gezin, waar de kinderen hoop op hadden gehad, was geen sprake, 't Etensbakje bleef onaangeroerd als er niet iets extra lekkers op lag en 't melkkommetje werd maar zelden geheel uitgedronken.
Alida bleef het ,,een eng beest" vinden, hoewel ze — nu 't raadsel was opgelost waar poes steeds zoo plotseling vandaan was gekomen — niet meer zóó van haar griezelde als eerst. Toch zorgde zij er voor bij dag alles uit het schuurtje te halen wat zij noodig kon hebben, want in den avond zou je er haar met geen stokslagen naar toe kunnen krijgen, verklaarde zij.
Ongeveer een week na Bé's onverwacht bedoek mochten de ibeide meisjes samen op een middag anar de oude mevrouw in 't groote huiis met de beelden. Dit was een gebeurtenis van belang. De nette witte jurken met blauwe sjerpen deden ze aan en de nieuwe zomerhoeden met meizoentjes mochten ze op hebben. Bé „voelde" zich, omdat zij er al eens geweest was en deed heel beschermend tegen haar ouder zusje. Moeder moest lachen om de parmantigheid van het kleine ding terwijl zij 't tweetal aankleedde, en zei, dat Bé er toch niet alles van wist wat zij bij de oude mevrouw zouden ziien. Evengoed als voor Lien zou iets voor haar toch ook nog een verrassing zijn.
Wat dat was? Of moeder 't gezien had toen zij onlangs een visite bij mevrouw gemaakt had?
Ja, zij had 't gezien, zei moeder, maar meer konden de kinderen niet uit haar krijgen.
Bé's hartje klopte dus evenzeer van verwachting als dat van haar zusje, terwijl ze aanbelden.



Wat (het toch wel wezen zou waarover moeder had gesproken ?
De oude mevrouw zat dezen keer niet buiten, maar in de tuinkamer. De meisjes werden dadelijk door den knecht (bij haar gebracht.
Lientje, die wat verlegen was, liet Bé voorgaan; Bé voelde zich hier al zoo eigen, idat kon je wel zien — ze stapte naar binnen alsof ze thuis was.
Aarzelend volgde Lien haar. De kamer was heel donker door t neergelaten zonnescherm en de zware gordijnen; t contrast met buiten, waar de zon schitterend scheen, was groot.
In 't eerste oogenblik onderscheidde ze niets dan ginds bij t raam den rolstoel met de oude dame er in; bij 't verder gaan evenwel ontdekte ze op een zacht kussen in de vensterbank een poes, die sprekend geleek op ,,de witte poes", — neen „de witte poes" zelf was!
Deze ontdekking was izoo overweldigend, dat Lientje er haar verlegenheid totaal door vergat.
„Poes, hoe kom j ij hier?" riep ze verbaasd uit. ,,Bé, kijk todh eens, daar heb je „de wlitte poes" !"
Toen dacht ze lopeens aan haar manieren en ging de oude dame begroeten.
„Ik moet je er nog wel voor bedanken dat je zoo voor mijn kat hebt gezorgd", zei deze, terwijl ze Lientje's hand in de hare hield. „Door je moeder weet ik hoe 'n goed thuis ze bij jullie heeft gevonden, terwijl ik'mijn badkuur in Dmtsohlaind deed. Maar je zult niet veel pleizier van haar gehad hebben, want ze is altijd een ondankbaar, onvriendelijk dier vol kuren geweest, dat maar 't liefst rondzwierf en zich aan niemand of niets hechtte. Toen ik op reis ging.



was ze juist weer zoo'n langen tijd zoek geweest, da't we dachten haar voorgoed kwijt te zijn."
,,0, maar we hebben wel pleizier van haar gehad", riep Lientje uit, terwijl ze naar de kat keek, wier groene oogen haar onafgewend aanstaarden, ,,heel veel pleizier zelfs! Ze was al zoo aan ons gewend en ze werd heusch zoo lief, nietwaar Bé? Maar we hadden nooit gedacht dat ize wèl ergens thuis behoorde!" 
,,De witte poes" stond nu op, reikte zich geeuwend uit en sprong van de vensterbank. Daarop liep ze naar Lien en gaf haar een kopje tegen haar beenen.
,,Wel, zie eens aan", riep de oude mevrouw verbaasd uit, ,,ze heeft mij nog nooit een kopje gegeven zoolang ik haar heb! Dat is eigenaardig; ik heb todh ook altijd goed voor haar gezorgd, maar blazen en een hoogen rug opzetten was hier aan de orde van den dag."
,,Ze voelt zeker wel dat wij eng veel van haar houden en daarom doet ze ook lief terug", zei Lientje, terwijl ze naas't Bé neerhurkte, die bij ,,de witte poeis" op den grond was gaan izitten. „Moeder zegt altijd: de dieren hebben net zoo goed liefde noodig als de menschen om goed te zijn en ze moeten 't daarom ook voelen, dat we van hen houden. Eten en drinken geven alleen help't niet" ; ze keek de oude dame daarbij zoo vriendelijk aan, dat deze er niet aan kon denken het 't kleine meisje kwalijk te nemen, dat zij haar eigenlijk een lesje gaf.
,,De witte poes" vond zeker dat ze nu gedaan had wat zij verschuldigd was; zij kroop onder Bé's armen door en keerde weer naar de vensterbank terug. Hier draaide ze een paar maal in de rondte en ging toen gemakkelijk liggen met den kop naar 't gezelschap toegekeerd. Tevreden knip'te ze



met de oogen en haar snorren trilden van ingehouden pret over 't feit, dat zij haar geheimpje toch maar al dien tijd zoo mooi had bewaard.
,,Nu mogen we naar den ponnie!" zei Bé, overeind springend, op overredenden toon. Daar was zij dan ook eigenlijk voor gekomen; de ontmoeting met „de witte poes" was maar een tusschenspel geweest.
Lien verlangde ook erg naar den ponnie. Mevrouw belde dus en weldra gingen de kinderen er met den knecht op af.
Toen zij weg waren geleek de kamer nog veel donkerder te zijn dan zij 't in werkelijkheid was en stil was het er — zoo vreeselijk stil, nu de vroolijke stemmen er niet meer in weerklonken.
De oude dame keek naar ,,de wil te poes" en scheen een heel gesprek met haar te houden, hoewel er geen geluid werd gehoord. De kat knipoogde en trok haar nagels in en uit van s'til genot.
,,Lief de hebben ze noodig om goed te zijn, — de die-
ren> maar ook de menschen." — Onwillekeurig hadden
mevrouws lippen deze woorden gevormd en uitgesproken;
nu schrikte izij izelf van den klank harer stem Toen (bij
't weggaan de opgetogen kinderen haar de hand toestaken



en haar bedankten voor den prettigen middag — want niet alleen haden zij naar hartelust met den ponnie mogen spelen, maar daarna had mevrouw ook een heel theepartijtje voor hen laten aanrichten met een snoezig klein serviesje en heerlijke koekjes — trok zij hen beurt om beurt naar zich toe en vroeg of zij haar wel een kus wilden geven.
Iets in 't gelaat der eenzame, oude vrouw scheen tot hun warme hartjes te spreken, want uit iegen beweging sloegen zij haar armen om den hals en de gevraagde kus werd niets minder dan een hartelijke omhelzing.
,,De witte poes" kon tevreden zijn over 't aandeel, dat zij had gehad in het tot elkaar brengen van haar ibeide tehuizen; tot wederizijdsch genoegen werd de band gaandeweg nauwer toegehaald. De oude mevrouw ,,in meenens" bleek „een even lief mensc'h" te izijn als de oude mevrouw „van 't spelen", en de luchtkasteelen, die de kinderen al spelend gebouwd hadden, werden van lieverlede tot blijde werkelijkheid.
„De witte poes" begunstigde nu eens dit, dan weer dat thuis met haar tegenwoordigheid; soms — 't spijt me dat ik 't moet zeggen — overviel haar weer haar oude zwerflust. Maar zoolang als vroeger bleef ze toch niet meer weg.
Dit was Lien'tje's triomf.



Lobbes.







Miskend.
„Och, ouwe sukkel", zei Wim, die op zij van 't huis zijn fiets stond op te pompen, wrevelig, ,,ga todh weg" — meteen duwde hij den grijzen Lobbes, die zijn ruigen kop teger hem aan wreef, op zij — en, toen de hond 't niet zoo gauw begreep, klonk het koraf, boos: „allo, vort, lee^kerd!"
Lobbes zag den baas met een vreemd-vragenden blik in zijn al wat doffe oogen aan, liet de ooren hangen en drukte zijn groot, (bonkig lichaam, waar zich hier en daar kale plekken van ouderdom op vertoonden, schuw tegen den muur.
Vfoolijk blaffend schoot een mooie, jonge hond de achterdeur uit, sprong uitgelaten tegen Wil op en likte hem t gezicht en de handen, waar hij er zijn kans maar toe zag.
Wil lachte. ,,Wqg, Joli!" riep hij, maar dit „weg" klonk heel anders (dan dat van zooeven.
Joli nam het dan ook volstrekt niet ernstig op en bleef als een dolleman om Wim heen springen, zoodat de jongen moeite had zijn fiets in orde te krijgen. Tusschenbeiden deed hij van louter joligheid een uitval naar den ouden Lobbes, sprong hem tegen den neus en hapte hem in de lange oorlappen. Lobbes knorde dan een beetje en schudde den kop als de jonge spring-in-'t-veld het hem al te lastig maakte. Droefgeetig keek hij den baas aan, maar die lachte om Joli's koddige sprongen.



T »
Lustig rinkelkelde 't fietsbelletje. Behendig reed Wim 't nauwe gangetje op zij van 't huis door, Joli wrong zich tusschen fiets en muur en sdhoot toen vroolijk blaffend voor hem uit — hoepla met 'n sprong, zonder aanloop, 't hek over.
,,Hoera!" riepen Wim's vrienden, die juist den weg af kwamen fietsen, ,,mooi gedaan!" Zij floten den hond en Joli rende van den een naar den ander; hij werd uitbundig geprezen, op den rug geklopt, liefkoozend aan ooren en staart getrokken, en toen1 de jongens, nu met Wim er bij, den todht voortzetten, galoppeerde Joli voor hen. uit, alsof hij ook tot de club behoorde.
Lobbes had de ooren wat opgeizet toen Wim wegreed. Er blonk meer licht in zijn oogen. 't Was alsof hij 'ham wou volgen, en nog wadhtte op een .aanmoedigend woord van den ibaas.
Toen dit uitbleef, ging Lolbbes met hangenden kop den achtertuin in, naar de heg, snuffelde daar wat en wrong zich daarop met moeite door de opening, die in de 'droge sloot langs den straatweg uitkwam.
In de verte een stofwolk —• 't geluid van vroolijke jongensstemmen., fietsbelletjes, geblaf.
Lolbbes stond midden op den. weg te luisteren.
Opeens zette hij 't op een sukkeldrafje en liep ook dien kant uit. De gewoonte was hem te sterk af. Tot voor korten tijd w.as Lobbes altijd Wim's trouwe metgezel op zijn tochten geweest en hij kon nog wel in een gestadig tempo meeloopen, al maakte hij natuurlijk niet meer zulke bokkespronigen voor de fiets uit, als hij 't in zijn jonge jaren placht te doen.
Sedert Joli in huis was gekomen, had Lobbes echter vrij-



wel afgedaan. Deze waarheid begon langzamerhand tot het trouwe dier door te dringen. Wim had oog noch oor meer voor hem, al zijn, aandacht was voor Joli. De groote baas en de vrouw deden ook al mee, wel niet zoo sterk als Wim, maar toch — Lobbes moest het wel dikwijls voelen, dat hij nu eigenlijk over en te veel in huis was. In de woonkamer had men hem liover niet meer: 't gaf zoo'n volte, twee honden. Op zijin vaste plaats stond nu de mand van Joli, die wèl binnen mocht zijn — omdat hij nog manieren moest leeren, zei de vrouw vergoelijkend. Zij kon Lobbes nog wel eens aanhalen als ze hem in de gang voorbij liep; dan kwam 't dier overeind en sukkelde, dankbaar zijn neus in haar hand duKvend, achter haar aan naar binnen, meenend dat hij nu weer in zijn vorige rechten was herstel-d. Maar hij mocht er toen niet blijven, hij moest weer weg -— arme Lobbes!
„Leuke (horid, die Joli!" zei Karei Mat, Wim's vriend — „hij is al heelemaal gewend, hè?"
„Nou of ie! Over ons allemaal speelt ie al de baas", lachte Wim.
„Wat zegt Lobbes er wel van?" vroeg Jo Stemde!, die op dezelfde rij trapte.
„O, die ouwe sukkel", zei Wim quasi onverschillig, „die is te suf om er veel om te geven. Je lacht je een kriek, zeg, als je ziet hoe Joli met dien ouwen Ibrompot omspringt. Als 't niet goëd tusschen die twee was gegaan, had vader 'm in heft asyl gedaan."
„In 't asyl?"
„Nou, daar hebben ze 't wat goed, hoor! Toen we laatst in de stad waren, zijn we er geweest om alles eens te zien.



Ze hebben 't er best van eten en drinken, — een goeie ligging ' "
,,'t Lijkt wel of je 't over een mensch hebt en hem 't armhuis aanprijst", lachte er een.
„Als i k een hond was, zou ik 't er toch niks op begrepen hebben", zei Daan Versteeg, die soms zoo mal uit den hoek kon komen; ,, je mist dan toch maar de bekende gezichten om je heen, je eigen omgeving, enfin, de gezelligheid van je thuis.''
„Alsof zoo'n hond daar/wat om geeft!"
„Niet? No<u, dan weet je er al heelemaal niks van. Een hond hedht juist aan zulke dingen, meer misschien nog dan aan z'n voer."
„Dierengek! Je lijkt wel een sentimenteele, oude juffer", lachten de jongens, maar Daan trok er ziich niets van aan.
„Ja", herhaalde hij bedaard, „tóch blijf ik er bij: een dier, en vooral een 'hond, ivoëlt meer dan jullie in je wijsheid denkt", — en hij ging nog een poos op dit thema door, zonder zich aam de spotternijen der jongens te storen.
Wim deed 't hardst hieraan mee; wou hij misschien de stem van binnen overschreeuwen, die tot hem sprak van zoo menige onvriendelijke bejegening van den ouden, trouwen makker, met wien hij was opgegroeid en die nu zoo gemakkelijk op zij werd gezet, werd afgedankt?



Trouw tot in den dood.
Langs een aardig slingerpaadje ging 't over de hei naar het bosdh.
Op den Eiikenberg, een heuveltje, dat zijn naam te danken had aan een ouden eik, die zich eenzaam en fier boven 't lage struikgewas verhief, werd gepauzeerd. De fietsen werden op zij gezet, de proviand kwam voor den idag en na er zich aan te goed gedaan te hebben, stoeiden en ravotten de jongens dat 't een aard had. Joli deed als een echte kwajongen mee en toen zij eindelijk den tocht voortzetten, liep hij voor den troep uit met zijn roode tong een heel eind uit zijn bek, zoo warm had hij het gekregen.
't Oponthoud op den Eikenberg was Lobbes ten goede gekomen. De afstand, die hem van den baas scheidde, was korter geworden. Todh waren de jongens al weer uit 't gezicht verdwenen, toen Lobbes, 't paadje tusschen 't kreupelhout volgend, op 't heuveltje aankwam.
Hij bleef er staan, snuffelde wat rond. Hier hadden de jongens gezeten, — met Jöli over 't gras gerold. — Hij zocht Wim's spoor — haastig gesnuffel in 't 'hooge gras, een kort uitgestooten geblaf — Lobbes bleef op 't zelfde plekje staan met den kop vooruit in do richting waarin de baas verdwenen was.
Hij ging niet verder, volgde '<t spoor miet meer. Weer een kort blaffen, gejank — —



Lobbes zette de ooren op, wachtte lang, heel lang. De baas kwam niet.
Toen ging hij met een kreunend gejank in 't hooge gras onder den eik liggen; — de pooten hield hij voor zich uitgestrekt en hij lei den kop op de pooten alsof hij slapen wou.
,,'t Was eenig," zei Wim, terwijl hij zijn gezicht afveegde en zich in een luierstoel liet vallen; „een dolle tocht, niet waar Joli?" en hij klopte den hond, die hijgend aan zijn voeten lag en ihem met glinsterende oogen aanzag, op den
rug.
„We heibben zóó'n pret gehad," zei hij nog eens en liet zich de limonade, die moeder voor hem had ingeschonken, goed smaken. „Kijk, Joli, daar heb je een koekje; lekker hè? Toe moeder, mogen we er allebei nog een? O, wat heb ik her warm! 't Is bar gewoon!"
,,Er zal wel onweer komen," meende moeder, ,,'t wordt zoo donker — ik .geloof, dat je net voor de bui thuis bent."
Onder 't eten brak 't onweer los, een hevige bui, waarbij 't licht niet van den hemel was en dreunende, zware slagen elkaar, bijna zonder tusschenpoozen, opvolgden.
„Gelukkig, dat 't niet eerder is gekomen; 't zou op die open hei niet alles zijn geweest!" zei Wim, in 't veilige, brhagelijke gevoel van nu thuis te zijn.
Joli was onder de canapee gekropen; daar lag hij in elkaar gedoken, trillend als een espenblad. Zijn overmoed was verdwenen; Joli was allesbehalve een held.
Niemand miste Lobbes.
Pas 's avonds, toen moeder door de gang kwam, viel het haar op, dat hij er niet op de mat lag.
„Wim, waar is Lobbes?"



„Niet _gezien," antwoordde de jongen kortaf. Hij zat met zijn handen onder 't hoofd een les te leeren en daar die les erg moeilijk bleek te zijn, was hij niet al te best te spreken.
„Zeker inde schuur," veronderstelde vader, even van zijn courant opkijkend; „daar ligt hij tegenwoordig wel meer," en hij ging door met zijn lectuur.
Wim had de les nog niet onder de knie toen 't klokje van gehoorzaamheid sloeg: negen langzame, plechtige slagen deed de groote gangklok hooren.
„Wim," waarsdhuwde moeder.
„Och..."
„Wim," zei vader nu, met nadruk.
„Ja vader, maar... maar de klok is vóór, wezenlijk; laat me nog maar even !"
Vader keek op zijn horloge, ,,'t Is precies negen uur."
„Maar de klok in de gang is toch heusch vóór, vader," begon Wim ijverig; „vanmorgen heb ik mijn horloge nog gelijk gezet met de torenklok —" hij greep in zijn blouse, wou het te 'voorschijn halen — -— een kreet van schrik ! •— 't Was niet op zijn gewone plaats, 't was weg !
Moeder hielp zoeken, knoopte zijn blouse zelfs los — vergeefsdhe moeite.
Dat was een ramp! Wim had het pas van grootvader op iijn verjaardag gekregen; een mooi zilveren horloge was het.
Om 't naar bed gaan werd niet gedacht. Vader, moeder en Wim keken op alle mogelijke plaatsen, want Wim wist niet met zekerheid te zeggen dat hij 't bij zidh had gehad op den fietstocht; hij was altijd zoo nonchalant. Eigenlijk was hij volstrekt nog niet een horloge ■waard, zei vader, boos over 't vrrlies.
't Horloge werd evenwel nergens gevonden.



Treurig ging Wim eindelijk naar ibed, met 't plan morgenochtend heel vroeg op te staan. Dan zou hij denzelfden weg van 's middags affietsen; mogelijk vond hij 't nog.
's Nachts kwam het onweer met vernieuwde hevigheid terug. 't Werd zulk zwaar weer, dat vader en moeder opstonden en Wim riepen. Stil zaten ze bij elkaar in de woonkamer, onder den indruk van de zware donderslagen en 't flitsende licht. — Eén hevige, knetterende slag volgde bijna onmiddellijk op 't lidht.
,,Dat 's ingeslagen," zei vader ernstig.
Wim kroop dicht tegen moeder aan en huiverde; 't verdriet over het verlies van 't horloge zonk wel geheel in 't niet in deze bange uren.
Tot tegen den morgen hielden de elkaar snel opvolgende buien aan. Toen kwam er wat verademing. Een hevige regen plaste neer.
Moeder en Wim gingen nu naar bed om de scha nog wat in te halen; vader zou maar opblijven.
Van Wim's vroeg opstaan, kwam, zooals te begrijpen is, niets. Hij was inteegndeel heel laat, vader en moeder hadden zelfs al ontbeten toen hij verscheen. Gelukkig maar, dat 't Zondag was.
Wim zag 't dadelijk, dat de gezichten van vader en moeder anders stonden dan gewoonlijk — ernstig, droevig, stilverwijtend, hij wist 't zelf niet recht. Wim dacht aan 't verloren horloge en veelde zich schuldig, ja, daar zou 't wel om zijn, dacht hij. Straks moest hij er maar dadelijk met de fiets op uit om nog een poging te wagen.
,,Wim," sprak vader, nog voordat hij iets kon zeggen, ,,die slag vannacht weet je wel toen we tegen elkaar zeiden: dat 's ingeslagen —"



Angstig keek Wim van vader naar moeder.
,,De eik is getroffen, de mooie, oude eik op 't bergje!"
,,0," zei Wim herademend, ,,ik was al ibang..."
„Och Wim," zoo viel moeder hem nu in de rede en de tranen stonden haar in de oogen: „onze goeie Lobbes — ze hebben hem thuisgebracht — hij ldgt in de sdhuur; met moeite hebben ze hem onder de takken weggekregen — hij schijnt den heelen nacht op den Eikeniberg te hebben gelegen, 't arme dier! Neen, hij is niet dood, maar wel erg toegetakeld. Vader beeft den veerarts ai gewaarschuwd. — Je zou zeggen hoe kwam Lobbe? daar toch en dat in zoo'n naoht!"
„Ik denk, dat hij Wim gistermiddag is nageloopen, het spoor bijster is geraakt en daar toen op hem heeft willen wachten," zei vader; „trouw dier!"
„Ja, hij wou al dadelijk zoo graag mee," mompelde Wim, „maar ik duwde hem weg; toen is hij mij zeker later toch achterna gekomen en heeft me niet meer kunnen vinden. Mag ik naar hem toe?" voegde hij er met gesmoorde stem bij.



„Kom maar, mijn jongen !" Vader stond al op.
In de schuur lag Lobbes geheel in elkaar gekropen op een inderhaast van stroo gemaakt nest. Hij haalde zwaar &• moeilijk adem.
Wim knielde bij hem neer. „Lobbes, trouwe, goeie Lobbes," zei hij zachtjes met een snik.
De hond kreunde en trachtte te kwispelstaarten •— een blik van herkenning lichtte even op in zijn al doffe oogen.
Dat was het laatste. Toen de veearts kwam, had
Lobbes reeds uitgeleden.
Vader en moeder waren er, zoo goed als Wim, erg van onder den indruk.
Het was een treurige Zondag. Joli werd veronachtzaamd; aller gedachten hielden zich met Lobbes bezig, die nu zoo stil op 't stroo uitgestrekt lag. Zijn deugden werden opgehaald en telkens kwamen er herinneringen aan voorvallen uit Wim's leven boven, waarbij Lobbes een rol had gespeeld.
De jongen was oprecht bedroefd over 't verlies van den trouwen kameraad en voelde zelfverwijt als hij aan den laatsten tijd terugdacht. „Lobbes is trouwer geweest dan ik," zei hij zachtjes tegen moeder.
Maar hoe groot Lobbes' trouw eigenlijk wel geweest was, kwam pas later uit, toen bij 't wegruimen van den eik, op de plek waar Lobbes gelegen had. Wim's horloge werd gevonden.
Nu werd 't gebeurde ieder duidelijk: Niet omdat Labbes het spoor bijster was geraakt, was hij daar gebleven, neen, hij had er de wacht gehouden bij 't eigendom van zijn baas, heel dien langen, onstuimigen onweersnacht was hij op zijn
post gebleven dit had hem zijn leven gekost — trouwe
Lobbes! —



Bert en Bruun.







,,Ga je uit, Bert?"
, Ja, Ma; een eind loopen met de jongens! Piet Verschuur wou, dat we ham dat leuke paadje door t bosch eens wezen , u weet wel, dat zoo afsnijdt als je naar de ijsbaan gaat.
„Toe, jongen, zou je Bruun dan niet eens meenemen? Hij heeft in zoo'n tijd niet eens een flinke warïdeling gemaakt; van dat bij de kachel liggen wordt bij zoo vadzig en de winter begint pas. Kom, Bruun ! 't Baasje gaat uit! Krabbel
eens overeind, luiwammes!"
Bert keek niet erg vriendelijk naar den ouden hond, die langzaam .opstond en kwispelstaartend naar hem toekwam.
„Och, Ma, laat 'k hem nu maar liever thuis laten! 't Is toch ook te ver voor zijn stijve pooten."
„Te ver? Hoe kom je er bij; dat beetje stijfheid moet er juist uit door meer beweging, is 't niet, Bruun? Zoo oud is t beestje nog niet. Hij doet nogwel graag een ferme waridelmg met 't baasje!
Bruun zette zijn ooren op en keek zoo pmter als un zijn jonge jaren. Zijn oogen hadden een blauwachtig waas en om
zijn snoetje was hij grijs, maar anders wel, anders was
hij nog precies een jonge hond, zeiden Ma en de zusjes altijd ; ze konden niet de minste aanmerking op Bruun hooren ; Bruun, die ze al zoolaing hadden en die zooveel lief en leed
Een oude hond.



met hen allen hald doorgemaakt! Wat had Pa ook veel van hem gehouden en wat had Bruun in die treurige dagen van Pa's laatste ziekte stil door 't huis geloopen, alsof hij begreep, dat de baas nu geen drukte meer 'kon velen. — Later had Bruun al zijn liefde en trouw overgebracht op 't jonge baasje, op Bert, die toen nog maar pas op school ging. Wat hadden die twee al met elkaar geravot en gestoeid! ,,Geen beter kameraad voor Bert dan Bruun", zei Ma vaak, en in de buurt was het bijna spreekwoordelijk geworden, dat je den een niet zag zonder den ander. Ook bij Berts schoolmakkers stond Bruun in een goed blaadje; menigen langen tocht had hij al met de jongens meegemaakt; en nu opeens wilde Bert hem thuislaten!
Opeens? Neen, nu Ma er goed over dacht, herinnerde ze zich, dat Bert laatst ook al een uitvlucht had gezocht en zonder Bruun was uitgegaan.
Verwonderd keek Ma naar Bert, die met een gemelijken trek op zijn gezicht bij de tafel stond en geen acht sloeg op Bruuns poging om zijn aandacht te trekken.
,,Als Bruun mee moet, blijf ik liever thuis," zei hij wrevelig, zoo maar in 't vage heen voor ^iah uitstarend zonder Ma aan te zien.
„Maar Bert, wat is dat nu? En ik dacht, dat je zooveel van Bruun hieldt?"
,,0, jawel, natuurlijk, maar hij is al zoo oud, en en
ik bedank er voor uitgelachen te worden door de andere jongens, en dat doen ze zeker, als ik met zoo'n 'leelijk mormel aan kom, waar geen ras aan te bekennen is !"
,,Leelijk mormel!" riep zijn zusje Paula verontwaardigd uit: ,,Wie druft dat zeggen? Kom jij maar hier, Bruun! Al ben je dan geen rashond, je bent onze eigen, trouwe Bruun



en dat is heel wat meer waard! Wie durft jou een mormel noemen?"
,,De andere jongens," mompelde Bert met een donkeren blik op Bruun.
„En Jan Branse zei laatst nog, dat hij Bruuns-kopje zoo mooi vond!"
,,0, die Jan!"
,,En Rob Marens dan? Weet je niet meer hoe leuk hij Bruun dien avond vond, toen hij bij je kwam werken?" hield Paula vol.
,,Ja, en ,nu zegt Bert weer: ,,0, die Rob !" — kwam de bijde-hande Mimi tussahenbeide, ,,en daarmee schieten we niet op. Ik weet best waar de schoen wringt; Jan en Rob en Guus en de andere oude vrinden van Bert zouden pooit zoo iets van Bruun zeggen, maar 't is zeker die nieuwe jongen, Piet Verschuur, die vervelende kwast! Omdat hijzelf zoo'n grooten zwarten Newfoundlander heeft, die zeker dan wel rasrashond is, en omdat hij altijd een air heeft van ik weet niet wat, daarom meent hij wel pijn neus te mogen ophalen voor onzen Bruun. En Bert, die flauwerd, laat dat toe!"
Mimi hield even op om diep adem te halen.
„Niet waar," bromde Bert, terwijl hij een kleur kreeg, „dat is niet waar. Piet kent Bruun niet eens, — maar hij neemt vanmiddag zijn hond mee en dan "
„O ja, ^natuurlijk, en daar groei jij in, met zoo'n mooien grooten hond, waar iedereen naar kijkt, over straat te loopen ! Daar kun je Bruun niet bij gebruiken...!"
„Mimi," zei Ma waarschuwend, „laat het nu uit zijn ! Bert begrijpt wel, .dat 't geen moeten is om Bruun mee te nemen. Is Piet Verschuur de jongen, van wien je me laatst vertelde,



dat hij in dat groote huis piet de beelden in het Theresiapark is komen wonen?"
, Ja Ma," zei Bert wat opgewekter. ,,Het is een erg aardige jongen, als je hem goed kent zoo heel anders dan
de anderen, eigenlijk al zoo'n heertje, — maar niet op een vervelende manier," voegde hij er gauw bij. ,,In den laatsten tijd loopt hij fiogal veel imet mij en dat kunnen de jongens, geloof ik, niet goed velen. Want al doen ze net alsof 't hun niets kan schelen, ik weet toch wel, dat ze erg graag vrienden met Piet willen wezen! Ze zien allemaal tegen hem op, weet u! — En die hond, Minos heet hij, is gewoon een pracht van een dier en zoo aardig en trouw! Heusch Ma, 'k wou dat .u hem eens zag! Piet zegt, dat z'n Pa den eersten prijs met hem heeft behaald op een tentoonstelling."
,,Daar helb je Piet," riep Mimi, die had uitgekeken,
„Wim Vrijman en Guus Nippes zijn er ook bij en dat
zwarte monster ook!"
,,Nu, (dan ga ik maar," riep Bert haastig, Mimi's laatste opmerking wijselijk over 't hoofd ziende. „Dag Ma, dag Paula, dag Miep!"
Weg stormde Bert. Natuurlijk liet hij de deur weer wijd achter izridh ppen. — Toen op een holletje de trap 'af.
In de gang vond hij de vrienden; Minos hadden ze zoo lang buitengelaten. Met een hoera'tje werd Bert begroet.
Gauw eijn jekkertje aan, zijn pet op... vooruit dan maar!
Bij de voordeur maakten ze malligheid; met hun vieren tegelijk wilden ze er uit. Bons! boven sloeg een deur dicht door den tocht — 't was dan ook welizoo'n wind, — en Ma's stem klonk van 't portaal: „Bert, laat de voordeur niet zoo lang openstaan, denk toch om de,glazen tochtdeur!"



,,Ja Ma!" riep Bert terug, en toen opeens gingen ze er aahter elkaar bedaard uit.
Bert trok de deur toe. , ,Hei, daar is Minos! Ken je me nog? — Wat is hij toch een pradhitdier, Pieit!" zei hij, Vol bewondering het glanzige zwarte vel van den grooten hond streelend.
Piet ladhte fijntjes en nam den lof op Minos evenals alle dergelijke gezegden aan als iets, dat vanzelf sprak. ,,Ja, hij is niet kwaad", zei hij toen onverschillig, en als een gunst stond hij Bert toe den hond aan den riem te houden, zoolang ze in de stad waren.
Bert voelde zich wel een hoofd grootar. Jongens, dat was me wat, zoo over de gracht te stap-pen met zoo'n kolos van een dier, en te zien hoe ieder je aankijkt en benijdt, omdat je hem regeert als 't ware met een paar vingers, waarom je losjes 't eind van 't leertje hebt geslingerd! En vooral als je lui van sahool tegenkomt, die nog niet zoo gewoon omgaan met Piet! Berts gezicht glom van trots; hij voelde
zich niets minder dan Piet zij bedden waren eigenlijk
de bazen van Minos! Wim en Guus liepen er maar zoo wat bij te slenteren. Ja, Bert was op 't toppunt van zijn grootheid, en toen toen gebeurde het. — Dat zul je altijd
zien! —



De ware vriend.
't Was in 't plantsoen, nadat ze de drukke straten achter zich hadden. Wims muts woei af — hij er achteraan, en toen riep Guus, die achterom had loopen kijken naar 't spelletje, dat de wind met Wim speelde, opeens: ,,Hé, Bert, is dat niet jullie Bruun? 'k Geloof 't warempel. — Bruun, Bruun, Bruun, kom dan hondje, kom!"
En Bruun, kwispelstaartend en blij over de herkenning, liep 't laatste eindje zoo hard als hij kon, met stijve pootjes en zijn tong een eindje uit zijn bekje, terwijl zijn borst hijgend op en neer ging.
„Kom dan, Bruun!" riep Guus weer. Hij liet de anderen maar alleen verder gaan en hurkte neer om Bruun op te vangen, maar die liep hem, trouw als hij was, voorbij, en recht toe recht aan naar 't baasje, dat al een eind ver 't plantsoen in was met Piet en Minos en eerst nog trachtte te doen alsof hij zijn eigen hondje niet zag.
Bruun liet ziöh niet afschrikken door den grooten- nieuwen vriend, dien 't baasje er nu op na scheen te houden. Aan den anderen kant naast Bert dringend, tussdhen hem en Piet in, wreef hij zijn kopje tegen Berts knie aan en blafte, een kort heesch blafje. Nu was er geen ontkomen meer aan!
Piet keek naar Bruun — hij trok zijn neus op- ,,Wat een



mormel! Allo, uit den weg! Wat wil dat beest tooh? Zeg, hij is immers niet van jou?" vroeg hij schamper lachend.
„Hoe verzin je 't?" bromde Bert binnensmonds, terwijl hij te vergeefs trachtte Bruun van zich af te houden. Hij schaamde zich zoo vreeselijk voor Piet en voor Minos, die warempel ook a,l heel uit de hoogte op 't kleine hijgende
B ruimt je neerzag.
„Nou zeg, dat weet 'k nog niet," begon Piet weer met een leelijken grijns; ,,hij schijnt dan tooh wel danig op jou gesteld te zijn!"
„Och, loop heen, ik ken dat beest evenmin als jij," nep Bert nu driftig uit. ,,'k Wou dat 'k hem kwijt was!"
„Sdhop hem weg," ried Piet hem aan, nu overtuigd; ,,de oude sukkel is zeker in de war en ziet jou voor zijn baas aan. Kijk, zóó moet je doen," en meteen kreeg Bruun een gevoeligen tik met Piets pet. 't Arme dier jankte en zocht bescherming bij Bert door zioh nog didhter tegen hem aan te dringen.
Bert werd ongeduldig — hij keek om — gelukkig, Guus en Wim waren nergens te zien — vóór zij kwamen moest en zou de hond weg.
„Allo, vort! Ga je?"
Minos werd onrustig en wrong zich los.
„Ks, ks," deed Piet, maar Minos was barmhartiger dan de jongens; even besnuffelde hij 't trillende hondje en wandelde toen bedaard verder, met een waardigheid, die hem goed stond
„Daar dan!" Bert wist niet meer wat hij deed — anders zou hij 't ook niet hebben kunnen doen: in blinden angst schopte hij zijn Bruun.



„Nou, daar heeft hij vooreerst genoeg aan," zei Piet; „hij zal je verder wel met rust laten. Kijk ie eens rennen !"
„Kom, laten we doorstappen, anders bedenkt hij zich nog," zei Bert met een poging om opgewekt te praten; maar zijm stem klonk schor en vreemd.
Aan 't eiind van 't plantsoen keek hij ondanks zichzelf nog even om. Daar heel in de verte zag hij Bruun staan, besluiteloos zijn kant opkijkend, zeker heelemaal in de war over hef baasje; toen liep Bruun plotseling op een sukkeldrafje terug, naar de stad toe. Er schoot een prop in Berts keel. Hij voelde zich ellendig en onwillekeurig versnelde hij zijn pas.
Guus en Wim kwamen op de brug weer bij hen. Ze hadden. de muts gevangen en waren toen over 't bergje gegaan, terwijl Piet en Bert den benedenweg hadden genomen.
Onwillekeurig voegde Bert zich nu bij Guus, terwijl hij Piet met Wam vooruit liet gaan-
„Waar is Bruun?" vroeg Guus dadelijk.
,,'k Heb 'm naar huis gestuurd!" antwoordde Bert zachtjes, met een blak naar Piet, of die 't niet hoorde, maar Piiet had veel te veel praats tegen Wim om daarop te letten.
Nu kon 't verder een prettige wandeling zijn voor Bert: Biruun was naar huis, en Piet had er niets van gemerkt, dat Bruun van hem was. Dat had hij toch maar mooi opgeknapt.
Maar als je zoo denkt, heb je 't mis ! 't Was een nare wandeling, een allernaarste wandeling voor Bert. Hij zag telkens den half verwijtenden, half angstigen blik van Bruun en hij hoorde zijn gekerm — bijna net als dat van een kind — na den schop.
't Was een wandeling zonder eind, vond Bert. 't Was hem net, alsof ze nu al wel een jaar zoo geloopen hadden met hun vieren en Minos, en of 't nu maar altijd zoo door



moest gaan, altijd met dat vreeselijke gevoel over Bruun.
Hij merkte niet eens, dat Piet hem spottend van terzijde aankeek en dat de anderen hem plaagden, maar toen Minos zijn hondenneus in Berts hand drukte, schrikte Bert terug als voor de aanraking van iets griezeligs; — dat niet, neen, dat kon hij niet verdragen, 't Was alsof Minos hem nu ook al verwijten kwam doen — en och, Bert sdhaamde zich toch al zoo vreeselijk — hij zou wel alles hebben willen geven om het ongedaan te maken: de verloochening van zijn ouden, trouwen vriend en> de mishandeling -— ja, dat was 't toch eigenlijk, er om heen praten hielp niets — de mishandeling, die hij zijn besten makker had laten ondergaan.
In Berts hoofd bonsde en hamerde het; 't was niet meer uit te houden. De weg door de stad terug leek eindeloos.
,,Ziezoo, jij bent er al weer! Ga je Zaterdagmiddag weer mee, oude jongen?" vroeg Piet, toen ze met elkaar bij Berts huis stonden.
Bert glimlachte flauwtjes, ,,'k Weet nog niet, ja.... neen...."
„Wat had Sanders?" vroeg Piet verwonderd toen de deur achter Bert was dichtgevallen.
,,Och, hij had zeker hoofdpijn; dat heeft hij wel eens meer," zei Guus.
Ja, 't was waar; Bert had hoofdpijn- Met dat excuus ging hij redht door naar boven, naar zijn eigen kamertje. Hij kon nu niet gewoon zijn en gewoon praten — nu niet — en Bruun — zou hij al thuis zijn?
Bert durfde er niet naar vragen, terwijl Ma hem naar bed hielp, en och, eigenlijk voelde hij er zich ook te ellendig voor.
Zoo, dat was lekker — stil in bed met 't hoofd gedrukt



tegen de koele kussens ! Bert lag een tijd lang onbewegelijk, terwijl Ma bij hem zat. Hij was zoo stil, dat Ma(mieende dat hij sliep. Heel zachtjes stond ze toen op; Paula en Mimi wachtten beneden op haar.
Bert dutte werkelijk zoowat in.
Daar opeens een haastig krabben en janken en, met een gilletje van blijdschap, lang uithalend, zooals hij 't alleen kon, sprang Bruun op bed bij zijn teruggevonden baasje en likte hem alsof de hoofdpijn daarvan moest overgaan.
Bert werd wakker. Nu schrikte hij met van de aanraking met een kouden neus; snikkend legde hij zijn hoofd op 't doffe vel van 't oude leelijke hondje, en zoo, heel stil, met Bruun in z'n armen tegen zich aangedrukt, vroeg hij den ouden trouwen vriend vergiffenis voor wat er gebeurd was.
Sedert dien tijd zijn Bert en Bruun nooit meer van elkaar gegaan. En tot bezegeling van de hernieuwde vriendschap bracht Bert aan Bruun een groot offer: hij biechtte aan Piet eerlijk op hoe de vork in den steel had g|ezeten dien middag, hoewel hij wist, dat daardoor een eind zou komen aan de vriendschap met den jongen, die 't meest te zeggen had in de klas. Want Piet was geen flinke jongen, die Berts oprechtheid kon waardeeren; hij plaagde hem er nog tijden lang op een leelijke manier mee. En dat Bert er, ondanks dit alles, toch geen spijt van had, zijn schuld tegenover Bruun weer zooveel mogelijk goedgemaakt te hebben, was toch wel een bewijs, dat hij 't nu echt meende met zijn vriendschap voor Bruun!