■ssche^'
ssipoester
OPNIEUUJ VERHAALD DOOR
G.VAN DER HOEVE N.S3 GEÏLLUSTREERD DOOR UJ.C.DRUPSTEEN DXO^NE*



e dereir*+dag g'iog ze er heeo? en
J^ weende dan langen t ij cL So £o oO oO



. > m **» • •♦•<» •A9$9«0<i)tgsii
fM SSCHEPOESTER® m& ■jmtEH PETEMOE Kf&fej
ele eeuwen geleden stond dicht bij een uitgestrekt bosch een groot kasteel. Daar woonde een edelman met vrouw en dochter. Toen dit meisje vijftien jaar was, stierf haar lieve moeder. Groot was de smart van vader en kind. Het meisje plantte bloemen op moeders graf. lederen dag ging ze er heen, en weende dan langen tijd.
Een jaar later trouwde de edelman opnieuw. De vrouw, die hij zich gekozen had, bezat twee groote dochters. Het kind van den edelman bemerkte al spoedig, dat haar nieuwe huisgenooten weinig van haar hielden. Jammer genoeg kreeg ze een zeer onpleizierig leven. Toen ook de edelman kort daarop stierf, werd het leven nog treuriger voor het arme meisje. Haar zusters behandelden haar, of zij een vreemde was. Werkzaam van aard, en steeds tot helpen bereid, was het meisje er steeds op uit, voor haar zusters te doen, wat ze kon Met den dag werden de laatsten echter bitser en liefdeloozer jegens het jongste kind, dat niettegenstaande alle verdrietelijkheden, altijd weer kwaad met goed vergold. Hn de moeder? Troostte en beschermde die het meisje als het noodig was? Beurde die haar op, als ze somwijlen het kopje liet hangen? Helaas, — neen. Ook zij beschouwde haar meer als een dienstbare, dan als haar kind. De ongevoelige vrouw liet haar het ruwste, vuilste werk verrichten, terwijl de oudste dochters bijna nooit iets deden.
Zoo kwam het, dat het bereidwillige kind het slavinnetje der huisgenooten werd, en de menschen haar Asschepoester noemden.
Nauwelijks had de haan 's morgens zijn hennen gewekt, of Asschepoester wipte het bed uit, om haar dagelijksch werk te beginnen. Dan stonden de kippen het meisje al op te wachten En zoodra het blozende kind verscheen, was er een geklok en gekakel van belang. De duiven klapwiekten om



Ën zoodra bei blozen de kind verscheen , was er een e^ekloik en gekakel van belang.



haar hoofd, of zetten zich op arm en schouder van het zorgzame vrouwtje, en riepen: «roe-kóe-koe!-roe-kóe-koe!-koe-kóe!» Dat beteekende: «Ik groet U! — ik groet U! lief kind!» En als 's winters een sneeuwsprei de slapende aarde dekte, zaten de vogeltjes al verlangend naar haar uit te zien. Dan sjilpten ze in koor: «Kom toch, kind: we hebben zoon honger!»
Nu — lang behoefden de verkleumde stakkertjes nooit te wachten. Want reeds strooide Asschepoester met milde hand het voeder, nog vóór ze zelf ontbeten had. Geen wonder dan ook, dat alle gevederde zangertjes bij haar verschijning piepten en sjilpten en floten: «Welkom, welkom!»
Bij het hooren en zien van al die vriendschapsbetuigingen dacht Asschepoester soms: de vogelkens zijn waarlijk vriendelijker jegens mij dan mijn zusters. Doch op t zelfde oogenblik was die gedachte reeds verdwenen, — en het meisje nam zich voor, dien dag dubbel haar best te doen. Wie weet, de huisgenooten zouden langzamerhand wel van haar gaan houden. Dan zou er pas een heerlijke tijd voor haar aanbreken. Wie weet! Maar s avonds, als moeder en de zusters uitgingen, en Asschepoester als naar gewoonte niet mee mocht, weende het eenzame kind in stilte. In zoo'n verdrietige bui verliet ze soms voor een oogenblik het ongezellige huis. Dan spoedde ze zich weg, het bosch in. Daar woonde haar oude tante, haar petemoei. Bij haar zocht en vond ze meestal troost.
Petemoei, een klein vrouwtje, met vergrijsde haren, was krom van ouderdom. Als ze liep, steunde ze op een stokje. Ze droeg altijd een langen, bontgekleurden omslagdoek. Een wit mutsje dekte haar grijze lokken. Diep in t stille woud, op een plaats, waar zelden menschen kwamen, stond haar armelijk hutje aan den voet van een zwaren, somberen beuk. Geheel alleen woonde het vrouwtje daar.
Petemoei kwam nooit bij Asschepoesters moeder. Ze wilde niet door moecier en dochters bespot worden om haar vreemdsoortige kleeding. Ook verlangde ze er niet naar, om te gaan met menschen, die Asschepoester zoo liefdeloos behandelden. Nimmer liet ze zich aan de drie



pronkzieke vrouwen zien. 's Avonds alleen, als 't buiten donker was, en ze wist, dat moeder en dochters uit waren, strompelde ze door de kleine achterdeur de keuken binnen, waar Asschepoester stil en treurig terneerzat. Dan zette het rimpelige vrouwtje zich naast haar geliefd petekind en sprak woorden van troost. Dan vertelde ze het aandachtig luisterende kind sprookjes. Hoe schitterden de groote, mooie oogen van Asschepoester, als Petemoei verhaalde van prinsen en prinsessen, die veel van elkander hielden, van hoffeesten en ridderspelen, waar alles flonkerde van goud en juweelen! «Hè, kon ik ook eens zooveel moois zien, wat zou dat heerlijk zijn!» riep het meisje vaak. Petemoei kon het nooit laten, bij zulk een uitroep even te glimlachen, en te antwoorden: «Wie weet, m'n kind. Later misschien. Blijf maar een vlijtig, lief meisje, dan zal alles zich nog eens ten goede keeren »
Zoodra de klok tien sloeg, vertrok Petemoei weer, na haar petekind op het voorhoofd gekust te hebben. Steunend op haar stokje zocht ze prevelend haar weg door het donkere bosch, terwijl de ruischende toppen haar een goedennacht toefluisterden.
Na zulk een gesprek met haar goede, oude Petemoei legde Asschepoester zich welgemoed ter ruste, om den volgenden dag weer met nieuwen moed haar huiselijk werk te beginnen.



.
»"«■■■—i &_«•»» 
IpSjlEN BLÜ VÓOR=üf?i
UITZICHT T-te
ver een week zal de koning verjaren. Luisterrijke feesten zullen gegeven worden in het zomerpaleis. Een blij vooruitzicht voor de honderden aanzienlijke dames en heeren, die genoodigd zijn.
Ook de moeder en zusters van Asschepoester zullen aan het hof verschijnen. Dagenlang reeds zijn ze druk in de weer, om de noodige toebereidselen te maken. In zulk een schitterende omgeving, te midden van de aanzienlijksten des lands, moeten ze er natuurlijk buitengewoon mooi uitzien. Bekwame werksters zijn op haar bevel van vroeg tot laat in de weer met borduurnaald en zijde, om kostbare baljaponnen te vervaardigen. Asschepoester komt handen te kort in deze dagen. Overal moet ze tegelijk zijn. Nu wordt ze door de een geroepen, dan weer door de ander. Ieder moet ze helpen, zoo vlug mogelijk. Nauwelijks heeft ze haar eene zuster de behulpzame hand geboden, of de andere staat al met ongeduld te wachten. En heeft ze ook die zuster haar diensten bewezen, en wil ze in de keuken haar dagelijksch werk hervatten, dan klinkt in de gang de ongeduldigde stem van moeder: «Kind, kom gauw hier!» Die ai me Asschepoester! En wat nog het ergste is? Den ganschen dag hoort ze de huisgenooten praten over de aanstaande feesten, zonder dat iemand ooit vraagt, of zij ook mee wil. Ze is nu op de slaapkamer bezig, haar zusters met raad en daad bij te staan.
Natuurlijk bespreken die onder het passen en meten de heerlijke dagen, welke de toekomst brengen zal.
«Wat n eer, aan het hof te mogen komen! De hofdames zullen wel buitengewoon prachtig gekleed zijn.»
«Zou de kroonprins ook komen?»
«Zeker wel. Met wie zou hij dansen? Ook met ons?»
«Wie weet!»



■TT k zou,o zoo graag ,meegaan naar het (§ic? paleis. Al mocht ik maar 'n uurtje dansen.



Asschepoester luistert aandachtig' naar alles wat gesproken wordt. Ze is niet opgewekt. Ze vindt het wel prettig voor moeder en de zusters, dat ze met de vorstelijke familie mogen feestvieren, maar ze begrijpt met hoe 't mogelijk is, dat niemand eens aan haar denkt. Zij zou toch ook graag meegaan. Als de koningin eens wist, dat men haar thuisliet, zou die haar dan niet laten halen ? Stellig! En de prins, misschien zou hij ook met haar wel willen dansen, als ze maar mooi gekleed was. Waarom gaf moeder haar niet zoon prachtig balkleedje, evenals de zusters?
Vervuld van deze gedachten zet Asschepoester zich na den maaltijd, zoodra de huisgenooten zijn uitgegaan, op haar oude plaatsje, in de keuken. Klop! - klop! - klop! — Wel kijk, daar lachen haar de vriendelijke oogen tegen van Petemoei! «Prettig, dat u komt,» zegt Asschepoester. - «Zoo, m n kind, — dat mag ik hooren. Maar vertel me eens, je mijmert over iets, dat kan ik in je oogen lezen 't Is niet zoo?»
«Ja, lieve Petemoei. Ik zou, o zoo graag, meegaan naar het paleis. Al mocht ik maar n uurtje dansen, de groote balzaal in 't rond, dan zou ik tevreden zijn. Jammer, dat moeder niet wat meer van me houdt!»
«Niet ontevreden zijn, m'n kind. Doe voor moeder, wat je kunt. En 
naar het bal gaan! Je kunt nooit weten, wat de toekomst nog brengt. Houd maar moed. Onverwachts gebeurt soms iets, waarop we lang vergeefs hebben gewacht. Ik heb dat dikwijls ondervonden.»
Vroeger dan gewoonlijk neemt Petemoei dezen avond van Asschepoester afscheid. Terwijl het meisje daar straks vertelde, dat ze zoo verlangde, mee te gaan naar het paleis, om te dansen met den jongen prins, scheen het, of het oude vrouwtje onrustig begon te worden. Tweemaal zelfs had Asschepoester haar iets gevraagd, zonder antwoord te ontvangen. ^ Daar sukkelt het moedertje voort langs den hobbeligen boschweg. Ze mompelt zoo iets van: feest. .. paleis ... ook naar 't bal... dansen met den prins... Wat wil ze toch? Waar peinst ze over? Zeker zijn t belangrijke zaken, die haar zoo bezighouden, want, was ze niet plotsemg opgeschrikt door een voorbijsuizenden roofvogel, dan zou ze waarlijk een verkeerd zijpad zijn ingeslagen. Dat was haar nog nimmer overkomen! Dien nacht had de kroonprins een vreemden droom.



Hij wandelde in een bosch. Tot zijn groote verrassing ontdekte hij in de verte, onder een hoogen eik, een beeldschoone jonkvrouw, die hem wenkte. Natuurlijk snelde hij aanstonds naar haar toe. Doch, toen hij den eik bereikte, was de jonkvrouw verdwenen. Rustend op een krommen worteltak zat daar een oud vrouwtje. Groot was de teleurstelling van den prins! Het grijze moedertje sprak met vriendelijke stem: «Ga naar het paleis, blond koningskind, en je zal haar vinden.» Nauwelijks was de prins het paleis binnengetreden, of hij zag zijn jonkvrouw weer. Vlug wipte ze juist de hooge trap op. De prins haar achterna! Maar, bovengekomen, vond hij haar niet. Hoe hij ook zocht, in alle kamers, nergens was ze te vinden. — Vermoeid van het zoeken keerde de prins eindelijk mistroostig terug en . .. ontwaakte uit den droom.
Met éen sprong was hij het bed uit. Om zijn warm hoofd wat af te koelen trad hij naar een boogvenster en opende dit. Buiten was alles stil en vredig. Beneden het donkere, slapende woud, — omhoog de wijde hemelkoepel, verlicht door de maan.
Zie, de maan lacht — dacht de prins. Waarom? Zou dat iets beteekenen? — Nog mijmerend over zijn droom, en denkend aan de blijde dagen, die hem wachtten, sloot de prins het venster, strekte zich weder uit op zijn legerstede, en viel weldra in een gerusten slaap.



e\E FEESTDAG.EENmgl m VERRASSING SSj"fe
indelijk is de groote dag aangebroken. Vóór zonsopgang reeds zijn honderden werklieden in de hoofdstad bezig met het aanbrengen van versieringen. De eerepoorten en balkons dragen een schat van frissche bloemen. Van alle huizen wappert de vlag. Straks zullen rappe handen den breeden hoofdweg met zand en sparregroen bestrooien. Daar toch zal de jeugdige vorst, aan het hoofd van zijn ridders en soldaten, onder klaroengeschal en tromgeroffel voorbij trekken. Dan zal de saamgepakte menschenmassa den goeden koning begroeten, met luide stem!
Bommm! bammm! Bommm! bammm! Reeds beginnen de zware torenklokken den feestdag in te luiden.
Bommm ! bammm! Bommm! bammm! —
Buiten de stad, in het zomerpaleis, is alles druk in de weer. Vreemde vorsten en vorstinnen zijn heden te gast bij de koninklijke familie. Ze zijn vergezeld van een stoet ridders en edelvrouwen, pages en schildknapen.
Geen wonder, dat hofmeester en schenkers, koks en stalmeesters den geheelen morgen af- en aandraven om hun ondergeschikten te bevelen. Overal in kelders, en keukens, in stallen en schuren, is het een leven en beweging van belang.
Ook in de burchten en huizen der aanzienlijken zijn jong en oud druk in de weer. Al zijn wapensmeden en zadelmakers, goudsmeden en kantwerksters reeds vele weken ijverig werkzaam geweest om helmen, schilden, zadels en wapenrokken te vervaardigen, toch valt er op het laatste oogenblik nog iets te herstellen of na te zien. En de vrouwen en meisjes, die dezen avond naar het bal gaan, wat hebben zij nog veel te doen!
Asschepoester is vandaag nog meer dan anders de slavin van moeder en zusters. Den ganschen morgen en middag heeft ze gedraafd, trap-op,



T : ïïeei je wat dat kind ze^t? Ze wou ook \kJL!/ 200 ^graag oaar t paleis- Ha . Ha . Ha S



trap-af, om haar huisgenooten te helpen. Nu die zich voor het avondfeest gereedmaken, neemt de drukte natuurlijk nog toe. De familie is in de kleedkamer. Asschepoester trippelt nu links, dan rechts, — van de een naar de ander. Wat zijn allen ongeduldig en zenuwachtig! Ze willen tegelijk geholpen en bewonderd worden. Nu, daar is het goedige slavinnetje al aan gewoon: dat gebeurt dagelijks. Op dezen gewichtigen dag echter roepen en bevelen de drie nog veel meer dan anders. De zusters zijn te opgewonden om een oogenblik te zwijgen. Aanhoudend babbelen ze over het feest. Nu en dan breken ze haar gesprek af, om «het kind», zooals ze Asschepoester noemen, aan 't werk te zetten.
«Wat zal de koningin prachtig zijn! Welke kleur zou ze dragen, wit of lichtgroen of lila?»
«Ik denk. lichtgroen. Dat zal haar 't best staan. Kind, kom eens hier! Kijk die strik eens. Foei, wat leelijk!»
«Zoon baljapon zal kostbaar zijn! Vind je mijn muiltjes lief?
Ze zijn waarlijk weer wat stoffig. Kind, neem eens gauw 'n doek. En geef gelijk m'n halssnoer uit het kastje.»
«Wat ziet moe er jong uit in haar nieuwe japon! Je zou haar vast tien jaar minder geven. Hé, er wordt geklopt. Wie zou 'tzijn! Gauw kind! We zijn niet te spreken, hoor. Veel te druk!»
«tZal mij benieuwen, met wie de prins danst van avond. — Zoo kind, blij dat je er weer bent. Was er iemand voor ons? — Help eens gauw! Pas op, dat er vooral geen vlekje op m'n japon komt. Wat zou de prins wel zeggen, als hij zoo iets bemerkte! Wat zeg je?! — Wat?! Hi, hi, hi, hi,! — Ha, ha, ha!»
Wat is er? — Wat zegt ze?»
«Verbeeld je, Neen maar, nu zou 'k me toch haast ziek lachen! Weet je, wat dat kind zegt? Ze wou ook zoo graag mee naar 't paleis. Ha, ha, ha! En "t grappigste komt nog. Ze gelooft, dat de prins met haar wel zou willen dansen, als ze maar zoo mooi gekleed was als wij. Hoe vind je zoo iets!»
«Ha, ha, ha! Wat 'n bespottelijk dom kind! Wou jij.. . Och kom! Hoor — moeder roept je, — gauw!»



«Zouden we veel kennissen ontmoeten?»
«Ik hoop 't. Dan is de avond dubbel prettig. — Waar zit dat kind toch? Al dien tijd boven? O, daar komt ze eindelijk »
«Daar hoor 'k zoowaar 't rijtuig al!»
«Kind, m'n avondmantel!»
«De mijne ook! — Is moe klaar?»
«Kijk nog ereis gauw naar mijn kapsel. Nog mooi?
«Loop eens naar boven Waar blijft moe toch? O daar is ze juist. Kom moe, 't wordt tijd.»
«Vlug naar beneden kind, en waarschuw den koetsier!»
Moeder en de twee dochters dalen voorzichtig de trappen af, de deur wordt door het slavinnetje geopend, — de dames stappen in en... voorwaarts gaat het, de feestvreugde tegemoet.
Rrrrrr. . . rrrr. .. rollen de wielen het mooie rijtuig naar het schitterend paleis, waar waslicht brandt op kristallen kronen Scherp luistert Asschepoester naar het geluid, dat langzaam wegsterft
«Alweer alleen» — zucht het meisje.
In een hoek van de keuken, bij den haard, zet Asschepoester zich op een eikenblok neer. Wat ziet ze er treurig uit! Met het hoofd voorover gebogen, zit ze na te denken. — Arm kind! Doodstil is 't in het eenzame huis.
Maar lang duurt die stilte niet Nauwelijks eenige minuten heeft Asschepoester zoo in droevige stemming terneergezeten, of ze verneemt een welbekend tikje op de achterdeur. Opeens kijkt het meisje minder bedrukt. Ze weet wel, dat Petemoei haar komt troosten. Daar trippelt het vrouwtje reeds binnen.
«Wel, m'n schatje, weer zoo alleen? Wat zie 'k? Betraande wangen?! Die mag 'k niet zien hoor. Als je eens wist, wat ik je kom vertellen zou je me lachend ontvangen.»
Wat is er dan, Petemoei?»
«Luister. — Daarginds, in het paleis, zijn honderden gasten aan het feestvieren. Nog een poosje, en het bal zal een aanvang nemen.



Alle jonkvrouwen zullen verlangend uitzien, of de prins haar ook ten dans zal voeren. Doch allen zullen teleurgesteld worden: de prins wil
slechts dansen met een, die straks komt. Die eene . .. ben jij!» 
Met hoogroode wangen heeft Asschepoester zitten luisteren. «Is het
waar, lieve Petemoei? — Ik — met den prins dansen! — Maar 
zoo kan 'k toch niet gaan!»
«Stel je geiust. Voor alles is gezorgd. Ga je nu fluks wat opknappen en volg me dan naar het bosch.»
Steunend op den arm van haar petekind, sukkelt het oude vrouwtje voort, naar haar stille woning. Beiden zijn even opgewonden.
Gelukkig hebben ze spoedig haar doel bereikt. Het moedertje opent
de lage deur, maakt licht en van verbazing slaat Asschepoester de
handen ineen! Daar ligt een feestgewaad, zóo mooi, zóo kostbaar, als ware t voor een rijke vorstin! Twee snoezige glazen muiltjes staan ernaast, t Is, of ze al wachten op twee kleine voetjes, die met hen willen zweven, op de maat der muziek. Asschepoester is verrukt. «Ik dank u, lieve moedertje.» Meer kan het meisje niet uitbrengen.
t Schijnt, dat Petemoei plotseling verjongd is. Haar bewegingen zijn v'u§l?er> haar lach is vroolijker dan anders.
. <<Nu wil ik Je eens helpen.» zegt ze opgewekt. «Wat zul je er prachtig uitzien! De prins moet wel trotsch op je zijn. Hij zal wel altijd door willen dansen, - en jij niet minder. — 'k Wed, dat je straks, in het feestgewoel, je oude moedertje gauw vergeten zult.»
«O, neen, onmogelijk!»
«Nu, dat zou voor een keertje ook zoo erg niet zijn, hoor. — Maar, hoeveel pleizier je ook hebben zult, vergeet vooral niet, wat ik je nu zeg.» En ernstiger dan zooeven vervolgt het oudje:
«Luister aandachtig, mijn kind. Vertel aan niemand, wie je bent en vanwaar je komt, — zelfs niet aan moeder en zusters. Herkennen zal men je niet; daar heb ik voor gezorgd. Nog iets: Als de klok twaalf heeft geslagen, moet je weer thuis zijn, hier in 't bosch.



Deok oino de klok van fwaalvein, inv'u kiocl, antwoordt Peteinmoei zacht • • • • ° £2 83



Eindelijk is Asschepoester gekleed. Petemoei haalt nu uit een donkeren hoek een rond ding te voorschijn. Een uitgeholde pompoen is 't. Er zitten zoowaar vier hagedissen in. Uit een anderen hoek komen tot Asschepoesters schrik zes muizen voor den dag! «Kom mee naar buiten,» zegt Petemoei.
Zoodra deze haar huisje verlaten heeft, legt ze den pompoen op den grond. De zes muizen plaatst ze ervoor, — de hagedissen ernaast, twee aan iedere zijde. Daarna neemt Petemoei in de rechterhand een klein stokje, dat achter haar kleed, verborgen was, prevelt geheimzinnige tooverwoorden, zwaait het driemaal boven den pompoen heen en weer en ... . vóór de verwonderde Asschepoester staat een prachtig rijtuig, bespannen met zes vurige schimmels. Op den hoogen bok zitten, in statige houding, koetsier en palfrenier. Een lakei opent het portier. Een andere staat gereed, zijn vorstelijk gekleede meesteres behulpzaam te zijn.
«Asschepoester drukt haastig de magere hand van het glimlachende vrouwtje, en fluistert: «dank u, Petemoei.»
«Denk om de klok van twaalven, m'n kind,» antwoordt de laatste zacht, terwijl Asschepoester instapt.
Brieschend en trappelend zetten de paarden zich in beweging, — de lakeien springen achter op het rijtuig, en — vlug als de wind gaat het naar de feestzaal.
Petemoei tuurt nog even de verlichte koets na, en treedt dan haar hutje binnen.



n de schitterend verlichte feestzaal van het paleis bewegen zich honderden ridders en edelvrouwen, pages en jonkvrouwen druk pratend dooreen.
De kamerheeren komen tijd te kort, om de gasten aan elkander voor te stellen. Ook de moeder van Asschepoester wandelt met haar dochters in opgewekte stemming de zaal rond, om vrienden en kennissen te begroeten.
Zoodra de klok van den paleis-toren negen slagen laat hooren, treedt de opper-kamerheer binnen. In de hand heeft hij een ivoren staf, het teeken van zijn waardigheid. Bij zijn verschijning zwijgt plotseling het gelach en gepraat. Want ieder begrijpt, dat hij de komst der vorstelijke familie aankondigt. Even heft hij zijn staf. Oogenblikkelijk scharen de gasten zich in lange rijen, terwijl omhoog, in het koepeldak, een zachte muziek weerklinkt.
Opeens worden de zware gordijnen voor den hoofdingang door lakeien weggeschoven. Daar komen ze langzaam binnen: de jarige koning, gearmd met de koningin, de kroonprins en de prinsessen. Vriendelijk groetend begeven gastheer en gastvrouw zich naar hun troonzetels.
Achtereenvolgens worden de ridders en edelvrouwen tot de vorsten toegelaten, om hun gelegenheid te geven, koning en koningin geluk te wenschen. Heerschte straks nog een plechtige stilte, nu hoort men gegons van honderden stemmen en een geschuifel van zijden gewaden. Hupsche pages bieden ververschingen, op zilveren bladen. Uit gouden kannen schenken ze fonkelenden wijn. Telkens klinkt gelach. Allen gevoelen zich recht feestelijk gestemd.
Eindelijk echter is het oogenblik gekomen, waar de jongere gasten, de prins en prinsessen vooral, het meest naar verlangden.
a®et bal. a s s c h e=
mm poeste r vlucht ma



De opper-kamerheer begeeft zich, gevolgd door edelknapen en pages, naar de balzaal. Ook de vorsten gaan erheen.
Terwijl ze de zaal binnentreden, strooien meisjes witte bloemen. Opwekkende muziek klinkt hun tegemoet.
Achter elkander wandelen de danslustige paren gezellig babbelend de groote zaal rond, en niet lang duurt het, of de koning en de koningin
openen den dans. De zusters van Asschepoester zijn opgetogen over alles,
wat ze zien en hooren. Eerst hadden ze stil gehoopt, dat de prins haar ten dans zou vragen. Deze had haar evenwel niet eens opgemerkt.
Nu zweven ze daar rond, temidden der andere gasten.
Langzamerhand wordt de muziek vroolijker, de maat sneller. Al vlugger walsen de feestgenooten rond. Het feest is in vollen gang!
Opeens worden de gordijnen vóór een zij-ingang weggeschoven en ... een vorstelijk gekleede jonkvrouw verschijnt!
De prins, die toevallig op dit oogenblik niet aan den dans deelneemt, ziet de mooie jonkvrouw het eerst. Terstond snelt hij naar de late gast, en maakt een diepe buiging. Hij is verrast door haar buitengewone schoonheid. Een oogenblik is de koningszoon in de war, bij het hooren van haar stem en het zien van haar oogen, die schijnen te vragen : «Mag ik ook mee feestvieren?» Spoedig echter herstelt de prins zich. Met een buiging noodigt hij de schoone onbekende ten dans.
Licht als een veer zweven beiden rond. Heerlijk, heerlijk! De prins heeft maar éen gedachte, éen wensch: zoo wil hij met haar blijven walsen, lang, zeer lang, altijd door . . .
Intusschen heeft de late bezoekster de aandacht van velen tot zich getrokken. Overal wordt gefluisterd en gevraagd: «Wie zou 't zijn?»
«Wie zou 't zijn?» vragen Asschepoesters zusters aan elkander.
«Zeker 'n vreemde vorstin. Want zulk een kostbaar kleed draagt geen der gasten, zelfs niet de koningin.»
«Wat heeft ze n mooi gezichtje! Stellig is ze van ons allen de schoonste.»
« een wonder, dat de prins haar dadelijk ten dans vroeg. Zie, ze danst op glazen muiltjes.»



el een inmiozaainn) ^liinmlacbje groei ze Lö'i voorbijgaan het verwoed er die drietal.



«Laten we hier heen en weer wandelen. De wals eindigt juist Misschien kunnen we haar straks nog beter zien.»
Gearmd met haar gelukkigen prins, komt Asschepoester nader.
Moeder en zusters treden, terwijl ze voorbij gaat, eerbiedig achteruit en buigen even 't hoofd. Asschepoester zag haar reeds van verre. Ofschoon haar hart sneller begint te kloppen, en haar wangen blozen bij t ontmoeten der huisgenooten, bedenkt ze, wat Petemoei haar bevolen heeft. Met een minzaam, glimlachje groet ze in 't voorbijgaan het verwonderde drietal.
De zusters zijn niet weinig gevleid, dat de voornaamste van alle gasten haar zoo toelacht.
«Wat 'n snoezig gezichtje,» fluistert de oudste zuster.
«Ja, ze is buitengewoon mooi. En toch zoo eenvoudig. Zag je, hoe lief ze ons groette?»
«Zeker. Sommige gasten hebben dat ook opgemerkt. Let maar eens op. Enkele dames kijken ons aan. Misschien denken ze, dat we de vreemde jonkvrouw kennen.»
«Was dat maar zoo. Hé, de prins leidt haar de zaal uit. Zou ze al weggaan? Dat zou me spijten, en den prins ook!»
Langs marmeren trappen voert de prins zijn lieve gezellin naar de weelderige bloemenzaal. 't Is Asschepoester, of ze een toovertuin binnentreedt. Met verwonderde oogen ziet ze rond. Gouden luchters langs de wanden verspreiden zacht licht. Omhoog, in de ruimte onder het koepeldak, schittert een veelarmige lichtkroon Hooge palmen vangen met hun reusachtige bladeren het schijnsel op, dat van den koepel uitstraalt. Tusschen groen en bloemen springen fonteinen. Het heldere vocht klatert neer in marmeren bekkens, waar zilverschubbige vischjes aan de oppervlakte komen en weer wegduiken. Meisjes, in't wit gekleed, zweven als vlinders rond. In zilveren korfjes dragen ze vruchten, die ze den wandelaars lachend aanbieden.
Hand aan hand dwalen Asschepoester en de prins een poosje rond.



ïï TT and aan haimcl dwalen Asscbepoester J~J^ en de prins een poosje rond, es £3 ts



Bij hun terugkomst in de balzaal bemerken ze dat de koning" en de koningin reeds afscheid hebben genomen. Eenige oogenblikken hadden de gasten, na het vertrek der vorsten, rust genomen. Ook de muziek zweeg. Zoodra evenwel de kroonprins verschijnt, klinkt een vroolijke wals. Opnieuw begint de dans. Lustig zweven de paren rond. Vlugger en vlugger schuiven en trippelen honderden voetjes op de maat der muziek. Hoe later het wordt, hoe opgeruimder de gasten worden. De prins en Asschepoester geven een goed voorbeeld. Onvermoeid walsen ze rond.
Bómmmm! — De groote klok in den paleis-toren galmt plotseling met zwaar geluid door de nachtelijke stilte, daarbuiten. Twaalf uur!!!
Nauwelijks heeft Asschepoester dien eersten slag vernomen, of ze staakt den dans, groet haastig den verschrikten prins, en ... ijlt weg de marmeren trappen af,... naar buiten.
De verwarring van den prins duurt echter niet lang. Schielijk volgt hij de haar. Beneden gekomen, zoekt hij links en rechts, in alle zalen en gangen. Ze kan toch nog niet weg zijn! Haastig naar den hoofduitgang. Niemand te zien !
«Is hier ook een jonkvrouw voorbijgegaan ?» vraagt hij aan de hellebaardiers, die op wacht staan.
«Ja, Hoogheid,» antwoorden de soldaten. «Zooeven snelde ze de trappen af, naar buiten. Daar stond een prachtige koets, met zes paarden.
«Waar reed ze heen?»
«Dat weten we niet, Hoogheid »
Als de prins in de feestzaal terugkeert, danst hij niet weer.
Om de opgewekte stemming der gasten niet te bederven, lacht en babbelt hij met allen. Maar voor hem is de pret er af. Nog eenigen tijd blijven de gasten gezellig bijeen, maar als de klok éen slaat, vertrekt de een na den ander. Om half twee houdt het paardengetrappel buiten het paleis op. de laatste gasten hebben het koninklijk paleis verlaten.
Na middernacht komen moeder en de zusters thuis. Ze zijn allen erg vermoeid. Geen wonder, na zoo'n feestavond!



In de keuken zit Asschepoester op haar gewone plaatsje, te wachten.
Zoodra ze in de kamer verschijnt, om behulpzaam te zijn bij het uitkleeden, hoort ze de huisgenooten druk praten over den prins en zijn schoone jonkvrouw.
«Ja kind,» zegt moeder, — «die jonkvrouw had je eens moeten zien. Een beeldschoon meisje!»
Ook de zusters kunnen niet zwijgen.
«En wat was ze prachtig gekleed! Zeker 'n vreemde prinses!»
«Heb je op haar glazen muiltjes gelet? Lief, hè? Wat 'n snoezige kleine voetjes!»
«Waarom zou ze toch gevlucht zijn? Een vreemde geschiedenis. Bom! sloeg de klok, en weg was ze.»
Al babbelend zijn allen met het verkleeden gereedgekomen. Nog druk pratend begeven ze zich te bed. Asschepoester sluit alle deuren, dooft vuur en licht, en gaat slapen. Ook zij is moe. Met een lach sluit het meisje de oogen, in de hoop, dat ze dezen nacht zal droomen van... haar prins.
En daarginds, in 't bosch, zit eenzaam de oude, petemoei.
Eindelijk legt ook zij zich tevreden en kalm ter ruste.



lifSIJ 1E ZOU T OLAZENW0M PÜIMUILTJE PASSEN?ffifei
en maand later vierde de koningin haar geboortefeest. Ook nu wapperden in de stad honderden vlaggen. De troepen hielden parade, en 's avonds werd het feest besloten met een hofbal. Alweder voerden vele rijtuigen prachtig gekleede adellijke dames en heeren naar het paleis, waar koning en koningin hun gasten hartelijk verwelkomden. De prins had wel het meest naar dezen avond verlangd. Zou ze komen? En als ze kwam, zou ze dan weer plotseling vluchten?
Wat hij wenschte, geschiedde. Nauwelijks was het bal begonnen, of vriendelijk lachend wipte het mooie meisje binnen. Haar zoekende oogen ontdekten al spoedig den prins, die verheugd op haar toesnelde. De gasten fluisterden elkander toe: «Daar is ze weer. Zie, wat is de prins gelukkig.»
Doch, zoodra de klok middernacht aankondigde, snelde de geheimzinnige jonkvrouw weder weg, even onverwachts als de vorige maal.
Toen de zoele Mei intocht hield met groen en bloemen, werd de prins achttien jaar. Op uitdrukkelijk verlangen van den koning werd deze verjaardag van den troonopvolger in het geheele land met luister gevierd. De hoofdstad was prachtig versierd. Duizenden ruiters, hellebaardiers en boogschutters trokken op den feestdag voorbij het koninklijk paleis, waar de vorstelijke familie van het balkon de troepen begroette. De geheele bevolking was op de been, om van het buitengewone schouwspel getuige te zijn. Ook 's avonds was het in de straten en op de pleinen verbazend druk. De groote gebouwen werden door tallooze kleine vlammetjes tooverachtig verlicht.
In het paleis waren de voornaamste edellieden met hun vrouwen en dochters bijeengekomen. Zelden hadden de koning en koningin zoovele



gasten uitgenoodigd. Deze dag echter had een bijzondere beteekenis. De vorst namelijk verlangde, dat zijn, zoon, de toekomstige koning, zich uit de jonkvrouwen des lands een vrouw zou kiezen Nu kon hij met vele meisjes kennis maken.
De prins echter wist wel, met wie hij het liefst wilde trouwen.
Het avondfeest begon. Zou ze komen? dacht de prins. Jammer, dat juist hij dezen avond de gewichtigste persoon was. Zoo gaarne wilde hij even naar buiten gaan om te zien, of de koets met de schimmels al kwam aanrollen. Doch dat ging nu niet. Hij moest geduldig wachten.
Daar klonk gelukkig dansmuziek. De gasten traden de balzaal binnen. Komt ze nog niet, dacht de prins.
Lang behoefde hij niet te wachten. Pas had hij zijn oudste zuster naar haar plaats geleid, toen de lang verwachte verlegen binnentrad.
Hand aan hand wandelden ze tusschen de gasten door, en zoodra de muziek ten dans noodigde, openden zij het bal. Wonder licht tipten haar fijne, glazen muiltjes over den gladden vloer. De gasten waren vol bewondering voor het mooie paar. Niemand twijfelde eraan: de prins zou haar kiezen tot bruid.
Daarbuiten, hoog in de lucht, schoven de wijzers van de groote torenklok langzaam verder, — al verder. Nog enkele minuten, en twaalf doffe slagen zouden dreunen over de woelige stad en het stille bosch. Nog enkele minuten 
In de balzaal was alles leven en beweging. Jubelend klonk een nieuwe wals. Achter elkander dansten de paren lustig rond.
Bommmm! galmde de klok!
De prins hoorde 't niet.
Bómmm! — Bommm! — Bommm! . ...
Met kracht maakte Asschepoester zich opeens los uit de armen van haar prins, en — vlug als een vogeltje zweefde ze weg, de trappen af!
Oogenblikkelijk snelde de prins haar na.
Kling, klang! — viel iets op een der marmeren treden.



n baar overhaaste vlucht verloor Asscbe poesier eeo muiltje.lDe pm'ns nam bet Qp,«»



In haar overhaaste vlucht verloor Asschepoester een muiltje. De prins raapte het op, en voor de derde maal was het mooie kind verdwenen!
Toen de zesde klokslag dreunde, was ze in haar rijtuig gewipt, en weggereden. Zoo vertelden de wachters voor het paleis.
Den volgenden dag was de prins erg mistroostig. Zijn ouders bemerkten het en begrepen spoedig, wat er aan haperde. De koning sprak: «Wel, m'n zoon, je kijkt zoo treurig als een gevangen soldaat. Wat is er gebeurd?»
«Beste vader,» antwoordde de prins, «den ganschen nacht heb ik gedacht aan de schoone jonkvrouw, die me gisteren ontvluchtte. Zoo graag zou ik naar haar toe gaan. Doch niemand weet, wie ze is, en vanwaar ze komt.»
«Hou je dan zoo veel van haar?»
«Ja, vader. Met haar wil ik trouwen. Als ik later koning word, zal zij koningin zijn.»
«Maar een ridder, die z'n bruid zoekt, moet niet treurend thuisblijven. Zadel je paard, gord je zwaard aan, en trek van stad tot stad, dan zul ie haar stellig vinden.»
Nog denzelfden dag werden herauten uitgezonden naar Oost en West, naar Zuid en Noord. Ze trokken door steden en dorpen, en langs alle ridderburchten. Overal maakten ze bekend, dat de kroonprins zou reizen door 't gansche land, om zijn bruid te zoeken. Alle jonkvrouwen zouden uitgenoodigd worden, het glazen muiltje te passen.
Dat gaf 'n drukte in alle steden, — op alle kasteelen! Vele jonkvrouwen hoopten in stilte, dat haar het muiltje passen zou. Ook in de woning van Asschepoester werd dagen lang over niets anders gepraat.
«Als 't muiltje mij eens paste,» — zei de oudste zuster, — «dat zou 'n verrassing zijn! Verbeeld je: koningin te worden, — in een paleis te wonen en er een gevolg van hofdames op na te houden!» —
«En altijd rijden in een hofrijtuig!» hernam de andere zuster. — «Wat moet dat 'n genot zijn — Alle voorbijgangers maken een bui-



ging en ontblooten 't hoofd. Hè, 'k wou dat mij het muiltje paste.»
Als Asschepoester haar zusters zoo hoorde spreken, luisterde ze met kloppend hart.
Den laatsten tijd was ze dikwijls door de huisgenooten beknord. Alen vond haar niet zoo vlug en oplettend als vroeger. Dikwijls vergat ze, wat haar bevolen was. Moeder had ook opgemerkt, dat Asschepoester veel stiller was geworden. Maar, — had ze gedacht, dat zal vanzelf wel overgaan.
Soms, als Petemoei s avonds stil de keuken binnenkwam, verraste ze Asschepoester, terwijl deze in peinzende houding bij den haard zat. Dan schrikte het meisje plotseling op en bloosde.
Het moedertje hield zich, of ze de verwarring van Asschepoester niet bemerkte, babbelde een poosje over koetjes en kalfjes en vertrok dan weer. Maar onderweg dacht ze: mijn kind heeft verdriet, dat is haar aan te zien. Ze denkt aan den prins, die haar zoekt.



ÖRÖ£N! BLÜ = lp ÜKi 88 DE ■ INTOCHT M
Ieven en beweging in Asschepoesters huis! Straks komt de prins, om het muiltje te laten passen. De zusters worden gekapt.
! Beiden bevelen Asschepoester om 't hardst.
«Neen kind, die vlecht meer naar boven. Je ziet toch wel, dat mijn kapsel scheef zit?»
«Zeg, wat ben je bespottelijk langzaam vanmiddag. Wanneer kom je me helpen?»
!«Kijk eens buiten. Wat 'n menschen! Zou de prins alleen komen, of gevolg meebrengen?»
«'k Weet het niet. Kom, kind, nu m'n blauwe japon! Maar voorzichtig, hoor!»
«'t Is goed, dat je haar nog eens waarschuwt; want ze doet tegenwoordig alles verkeerd. Een verschil met vroeger. Hoe vind je mijn kapsel ?»
«Mooi, echt mooi! Kleurt dat barnsteen goed in m'n haar?»
«Ja, uitstekend. Is moeder al gekleed?»
«Nog niet. Ze mag zich wel haasten, om den prins dadelijk te kunnen ontvangen, 't Zou erg onbeleefd zijn, als we hem ook maar even lieten wachten.»
«Hoe lang is de prins nu al aan 't reizen en trekken?»
«Drie weken. Er zijn al heel wat meisjes teleurgesteld.»
«'t Is toch toevallig, dat het muiltje iedereen te klein is!»
«Ja, maar 'k merkte laatst op, dat die vreemde jonkvrouw snoezig kleine voetjes had.»
«Ziezoo, da's klaar. Kind, m'n ringen.»
«En geef mij m'n parelen! Zou mij het muiltje passen?»
«Daar is wel kans op. Laat eens zien, wie de kleinste voeten heeft.



Kind, meet ereis.»
«Zoo, moe, al gereed? Wij zijn ook gauw klaar. U ziet er prachtig uit.»
«Wat 'n gewoel daar buiten. De prins is zeker in aantocht. Ga eens kijken, kind.»
Asschepoester wil naar beneden gaan. Doch moeder roept haar weei terug.
«Kind, kom hier en luister. — Als straks de zoon van den koning hier is, zorg je ervoor, dat je stil in de keuken blijft. Wees niet zoo brutaal, naar binnen te gluren. Want als hij je zag, zou 'k me erg schamen. Goed begrepen?»
«Ja, moeder.
«En nu naar beneden. Daar is nog wel iets te ruimen en te schikken.»
Hoe meer het langverwachte oogenblik nadert, hoe zenuwachtiger moeder en dochters worden. Telkens wordt Asschepoester nog geroepen, om iets te verschikken of anders te plooien. Natuurlijk doet het meisje niets goed. Nu eens schikt ze iets te los, dan weer te vast. Allen zijn te opgewonden. De handen staan verkeerd. Ook die van Asschepoestei! Haar hoofdje is vol van haar prins, die straks komt. Kon ik hem slechts even zien, zonder dat ze het bemerken, denkt ze.
Een dichte menschenmassa heeft zich vóór de woning van Asschepoester samengepakt, om den kroonprins te begroeten. Soldaten houden
het volk op een afstand.
Plotseling klinkt trompetgeschal. «Daar komt de prins!» juicht de menigte. Zwaar paardengetrappel doet den grond dreunen. Weer schetteren de trompetten! Aan het hoofd van zijn ruiters nadert de prins snel. Bij de woning van Asschepoester stijgt hij af, wuift met de gepluimde baret en treedt het huis binnen.
Op 't zelfde oogenblik vlucht Asschepoester naar de keuken. Daar verbergt het kind snikkend haar aangezicht in de handen.
Krik, krak de achterdeur wordt geopend!
Asschepoester kijkt op. Daar is zoowaar Petemoei weer. Ze lacht!
«Kom, m'n kind, — zegt ze — «weg die tranen. Sta op, schik je



kleedje en strik los de krullen. Laat ze golven in lange kronkels. Want straks zal de prins je roepen, om het glazen muiltje te passen aan je kleinen voet.»
«Maar Petemoei, zoo kan ik toch niet voor den prins verschijnen! Hij zou van me schrikken.»
«Toch niet, m'n kind. Zóo moet de prins je zien. Zóo moet hij je lief en mooi vinden. En dat zal hij ook, daar ben ik zeker v^n.»
Petemoei is onrustig, gejaagd. Zwijgen kan ze niet.
«Ja, ja, eindelijk zijn ze voor je aangebroken, de gelukkige, zonnige dagen. Straks zul je begroet worden als de bruid van den toekomstigen koning. Spoedig zul je rijk en machtig worden. Maar, m'n lieveling, vergeet je oude petemoei niet. Kom me dikwijls opzoeken en troosten. Want als jij niet terugkeerde, zou ik alles verloren hebben, en alleen achtergebleven zijn.»
«Hoe zou ik u kunnen vergeten, m'n lieve moedertje,» antwoordt het meisje zacht.
Terwijl Petemoei en Asschepoester zoo met elkaar praten, zijn in de kamer de zusters aan het passen en nog eens passen. Doch hoe ze haar voet wringen en buigen, het helpt niet. Het glazen muiltje is bestemd voor een ander voetje! Hoewel moeder en dochters niets aan den prins laten blijken, zijn ze toch boos. Wat 'n bespottelijk klein ding ook, dat muiltje! En waarom zijn haar voeten niet wat kleiner!
De prins is niet eens teleurgesteld. Hij verwachtte wel, dat hij ook hier zijn mooie jonkvrouw niet vinden zou. Eindelijk wil hij vertrekken.
«Er zijn toch niet meer dochters hier?» vraagt hij, terwijl hij opstaat. Moeder antwoordt niet. Aan de verlegenheid der twee zusters bemerkt de prins evenwel, dat moeder iets verzwijgt. Daarom vraagt hij nogmaals: «Meer dochters hebt u niet? »
Moeder kleurt tot achter de ooren en mompelt zoo iets van: «nog 'n kind . .. niet van mij . . haar moeder dood . . . kan onmogelijk hier komen . . . veel te slordig!»
«Jawel,» antwoordt de prins, die nieuwsgierig begint te worden. «Dat kan best. Laat haar gerust hier komen. Ze is toch de dochter van een



ïï 17 et mui lij e past!! roept bij , buiten zich zeiven vao blijdschap, e-se es ©



edelman, evenals de andere jonkvrouwen? Roep haar terstond, dan mag ook zij het muiltje passen.»
Moeder begeeft zich naar de keuken. De zusters weten van schaamte niet, waar ze zich bergen zullen. Wat moet de prins wel denken, als hij zoo'n slordig, onbeduidend kind voor zich ziet!
Hoor, daar komt ze al!
Moeder treedt binnen, gevolgd door Asschepoester.
Schuchter nadert het meisje den prins. Deze ziet haar oplettend aan. Die lange, blonde haarlokken!... Maar neen, dat kan niet, onmogelijk!
Zoodra Asschepoester echter met haar mooie oogen den prins aanziet. en lacht, kan deze van verbazing geen woord uitbrengen. Die oogen!!... Zou het dan toch waar zijn!?
Met bevende hand grijpt de prins het muiltje, zet het voetje van het kind op z'n hand, en «Het muiltje past!
«Zijt gij m'n lieve jonkvrouw, die wegvluchtte?»
«Ja, prins,» antwoordt Asschepoester.
In zijn vreugde vat de gelukkige prins haar hand, drukt er een kus op, en knielt eerbiedig voor het armelijk gekleede kind.
«Wilt ge nu meegaan naar het paleis, om bruiloft te vieren?»
«Eerst wil ik afscheid nemen van m'n lieve Petemoei. Dan zal ik u volgen. En vluchten . . . doe ik nimmer weer.»
Herauten rijden op 's prinsen bevel vliegensvlug naar het koninklijk paleis. Ze brengen de blijde boodschap, dat de prins eindelijk zijn mooie bruid gevonden heeft, en nog dezen avond met haar zal terugkeeren.
Asschepoester snelt naar de keuken, waar Petemoei straks is achterbleven. Wat is dat! Ze is verdwenen!
Vlug naar haar hutje, in 't bosch!
Daar wacht het gelukkige kind een nieuwe verrassing: Het prachtige kleedje, dat ze droeg, toen ze voor 't eerst naar 't bal ging, ligt daar reeds te wachten. Alweder is het oude vrouwtje haar behulpzaam bij het kleeden, — nu voor de laatste maal....



Menig hartelijk woord spreken ze nog tot elkander ....
Tet-te-ret-tet! — Tet-te-ret-tet!! Daar komt de prins!
Het uur van scheiden is aangebroken. Vóór het hutje houdt de ruiterstoet halt. De prins stijgt af en treedt binnen. Hij en zijn bruidje danken de goede Petemoei, beloven het ontroerde moedertje, haar dikwijls te zullen opzoeken, en verlaten dan het huisje. Buiten staan twee schimmels ongeduldig te trappelen. Geholpen door haar prins, stijgt Asschepoester te paard. Daarna wipt de prins vlug in den zadel.
De trompetten schetteren blij door het woud, en — voorwaarts gaat het, naar de groote stad!
t Is al donker, als ze daar aankomen. Overal wordt het jonge paar luide begroet.
«Leve Bruid en Bruidegom!» klinkt het in 't rond.
Zoo trekt de stoet langzaam verder door de saamgestroomde menigte, tot eindelijk het paleis bereikt is.
Kort daarop trouwde Asschepoester met den prins.