- ' ^ '
/^0*-W^" ~~-y*^J M
v <4°^ r~ i < I ••
/\% |-raaie plaren bij versjes <s=sL \ (f/ « F, H.van 1 eent. »
7 I
AMSTERDAM - L.J.VEEN,
Mm
L.VAN IKR *,Cf?;jJ







, ïr"Tr —: ym*
—r ■' ^
Mi;■ fv;' v *? \ I
} *:2i *
De kinderen \
V ^
spelen verheugd
in het Veld, Zij worden door
Hector, hun vriend vergezeld.
"Zeg, Hector vraagt Toos die in 'tgroen zit te rusten. "Zèg, zou je nu ook wel zoo'n appeltje lusten?" «Een appel", denkt Hector, hoe kunt gij dat vragen, f //Een kluifje lief kind, zou mij heusch meer behagen.'
Onze beste vriend.



's Morgens vroeg.
Moeder Poes.
Het zonnetje schijnt in mijn bedje,
Door 'tgindsche klein venstertje heen; Ik kom uit mijn slaapje pas wakker En treur niet — al ben ik alleen. Straks komt mijn lief moeke mij halen, a.^ En zusje Margo kleedt mij aan: Mjp , Ik krijg dan mijn pop om te
spelen,
Om er meê naar Moe's kamer
I \
te gaan;
Daar zingt dan Mama-tje een
liedje voor mij — En popjen en ik, zijn zoo Mvroolijk en blij!
Moeder Poes zit stil te rusten,
Met drie katjes om haar heen; 't Zijn dan allerliefste kind'ren,
Allen even rap ter been.
Kwam er nu maar eens een muisje
Binnensluipen, onverhoed,
Dan kon Poes haar kleintjes leeren: Hoe men muisjes vangen moet. Maar de muisjes komen niet, I
Zij blijven ver van daar; Dus spelen nu de kleintjes Maar vroolijk met elkaar.



De Zwaantjes.
Wees voorzichtig,
lieve kind'ren, 'k Raad je allen tot
uw best, Om de moeder niet
te hind'ren,
Want zij zit zoo trouw
op 't nest.
Ziet het mannetje eens spieden,
Met de wieken stijl omhoog — Vaardig om een slag te geven, Wie hem nu te nad'ren poog'.
Vogeltje, vogeltje,
hoor eens naar mij: De sneeuw ligt zoo hoog als een mollige sprei; 't Is winter, dat zult ge wel weten; En — vogeltje lief, ach gij
zijt nog zoo teêr, Kom, zet je nu rustig
hier naast ons neêr; Dan geef ik je volop te eten.
Des Winters.



Mijn Tuintje.
Zie eens zus, wat zegt ge
er van, Mag ik er niet op roemen, Wie zag er in zijn
tuintje ooit, Zoo n keur van fraaie bloemen, t Is heusch een lust om aan te zien, Zoo schielijk als zij groeien, Ofschoon het waarlijk
jammer is, Dat zij zoo kort maar bloeien!
Ken Herfstdaagje.
Het regent, het regent, Het regent dat het giet,
En als daarbij de stormwind blaast, Die huilend door dé twijgen raast,
Dan helpt het treuren niet! Geen paraplui is dan bestand Bij zulk een stroom uit
't wolkenland, t Is beter, nu vlug aangestapt, Dan langer nog te druilen: Kom laat ons aan den warmen haard, Bij moederlief gaan schuilen.



Ben Egyptisch Afgodsbeeld.
Hier ziet ge een afgodsbeeld van 't Oude Egypteland;
Twee lampen staan er voor
waarin men reukwerk brandt.
Het beeld is waarlijk fraai,
en waarheid mag het wezen:
Maar ons bekoort het niet,
om veel daarvan te lezen.
Willen en niet kunnen.
Water, water uit de bron,
Zoo friseh en klaar; O, als ik 't maar bereiken kon, Dronk ik* mijn buikje dik, voorwaar! Nu is mij deze kan te zwaar, En schoon ik 't wel zou willen, Die kan — kan ik niet tillen, Zeg, zuslief, houdt ge veel van mij : Kom, sta me dan eens bij.
Jongensbluf.
Op den adem van het windje, stijgt mijn vlieger
snel omhoog En, als ik al door blijf vieren, zal hij straks de
Als een star aan 's hemelsboog.



De Koning der Dieren.
In Indië en Afrika,
Waar 't duchtig warm kan wezen, Daar is het Vaderland der Leeuw:
wEen roofdier, zeer te vreezen. Hij vreest geen dier, hoe groot het zij,
Niet één toch is zoo sterk als hij, En duchtig kan hij brullen: Een kalf — een schaap — een rund of paard, Ja, dat zijn boutjes naar zijn aard, En doen hem lekker smullen.
Het vogelnestje.
De zon is schitt'rend opgegaan, % En doet haar warme stralen, Langs veld en akkers dalen; Daar groet zij ook het vogelijn,
Dat rustig zit te waken:
Opdat geen snooden eierdief,
Haar nestje zou genaken.
Straks komt zijn y- J lieve vrouwtj e • weêr,
, iij Die zet zich dan
I op 't nestje neêr.
f Het domme Motj^^pj
De kaarsvlam trekt het motje aan, Zij dacht: «waar komt die vlam
van daan, Zoo schitterend en prachtig? Kom, 'k zie het graag eens
van nabij, 't Lijkt fraaier toch dan wol of zij'.
Och, 't licht werd haar te machtig — Zij vliegt er in,
ja, telkens weer — En viel toen dood
bij 't kaarslicht neêr.
Een ploeg-os.
Een Os is kloek en sterk gebouwd, En bij het ploegen wel vertrouwd; Hij trekt zelfs beter dan het paard, En is zoo dartel niet van aard. Een Os blijft rustig, onbevreesd, Zooals geen paard ooit is geweest.
Zijn gang is zeker — vast zijn tred — Hij doet zijn plicht steeds goed en net, Zooals 't een ploeg-os ook betaamd, Maakt hij, ja menig paard, beschaamd.



Lieve, dierb're Koninginne
Wilhelmina, wees gegroet, Kind van Staat, ons allen dierbaar,
Dat ons zooveel hopen doet! Aller hartjes trekt ge tot U,
Lief en min lijk Koningskind, Dat zoo welig op mag groeien, Door uw volk zoo teêr bemind Moge God U steeds bewaken,
U geleiden aan Zijn hand, Tot een zegen voor de Uwen, En tot heil van 't Vaderland.
Aan onze lieve Koningin.
Papegaaien
buit'len, zwaaien, Op hun stang
al op en neêr; «Moe", vraagt
Koosjet Na een poosje: «Doen die vogels zich geen zeer?''
Papegaaien-pret.



Een trouwe Wachter.
Pa en Moe zijn op bezoek,
Bij de buren — weet je — En mijn hond houdt nu de wacht
Op een mollig kleedje. O, hij is zoo trouw van aard,
En voor ons zóo goedig — V# Maar, als er een vijand naakt Dan is hij boos en moedig. Hector weet zijn baas is uit, 't Is dus zijn plicht te waken:
Dat er geen dief of boos gespuis, Ons kleintjes kan genaken.
Een Roofvogel.
Een Snoek.
Vischje, zeg, waar zwemt gij heen, Je lijkt wel haast tè maken—! Zeg, zijt gij nu zoo droef alleen, En kunt ge' u niet vermaken.
Neen, vriendje Snoek, je fopt me niet,
Al laat ge er niets van blijken, I)e kleine visschen vreezen jou,
Een Arend is een roofziek dier,
Hij rust op boom noch daken; Zijn nest ligt op der bergen top, Waar niemand het kan naken. Hij aast op vogels en op visch, En wat gij nooit kunt raden : Ken lammetje of wiegekind. Zal hij ook niet versmaden!
En trachten u te ontwijken!



Moeder de Geit.
Moeder Geit is in haar nopjes,
En kent nog geen verdriet, Nu zij haar lieve Geitenkopjes,
Zoo lustig springen ziet. «Och,och", zoo zegt zij, in haar eentje,
«Was Vader Bok nu hier, Dan zag hij heusch naar ieder kleentje
Met evenveel pleizier "
•/Och, lieve Moe, toe speel
een poosje M
Met ons hier m het groen! %:
— //Neen, hartedieQes", zegt de moeder,
//Dat past geen dame van fatsoen."
De Heil en hare Kiekens.
Moeder Kip is ver van rustig,
Want heur kleintjes, vlug ter been, Loopen dikwerf onder 't zoeken,
O, zoo verre van haar heen! Ach, dat kleine dart'le volkje, Is zoo bloó en o, zoo zwak: Gist'ren zag ze er een verdrinken
In der eenden waterbak.
O, het denkbeeld doet haar beven,
Dat de groote muizenkat:
Liever teêre kuikens peuzelt Dan de grootste en vetste rat.



Vnrxr nriTTP. liflvfl Mnflrlffr
* W JL W -A. X -*-* AAW * w -fc.» w v_ w »
O, hoe heerlijk,
en hoe fleurig, Zijn die bloemen
in die vaas!
Weet, mijn broeder,
schonk ze Moeder, Als geschenk op St. N iklaas! Als ik zoo groot ben
als Papa, Dan koop ik óók wat
mooi's voor Ma!
Tikke, Tikke, Tak!
Tikke, Tikke, Tak, Had ik zoo'n ding op zak! Dan kon ik altijd weten: Wanneer ik 's morgens op moest staan — En tijd werd om naar school te gaan, En voor het middageten.



± Op het Land.
^Wanneer het voorjaar komt
in 't land,
- • Zien wij de boeren ploegen, 'En 's morgens vroeg bij
dag en dauw, De kloeke Ossen zwoegen.
De wintervorst zoo streng en koud,
Deed d' akkers ras verstijven. Dus moet de boer den scherpen ploeg, door harden aardkluit drijven.
Dat is een werk dat noodig is, wil de akker later bloeien,
En 't zaad aan de aarde toevertrouwd, bij zon en regen groeien.
Hoe noodig dus het ploegen is, zult gij nu ook wel weten,
Maar 't is een arbeid, lang en zwaar, dié menseh en dier doen zweeten. Als God nu maar den wasdom schenkt, bij warmte, zon en regen,
Dan ziet de boer zijn werk bekroond, en oogst hij rijken zegen!
De Gestreepte Ezel.
Het Kaapland ligt in Afrika,
Daar wonen stoere boeren, Die dikwijls met de wilden daar,
Een bangen oorlog voeren.
En in dat land, hier ver van daan
Bij Hollands wakk're zonen —
Daar is het schoone Vaderland,
Waar ook de Zebra's wonen. De tammen zijn niet meer te vreezen. En kunnen zelfs heel nuttig wezen.