^1881^















NIJMEGEN, P. J. MILBORN.







NEERBOSCH' BLOEMENKORF.







Ql%Cj<jh
EEN GESCHENK VOOR MEISJES
DOOR
A A us
(2. S. Ö.Vi ma -va 11- oScljclYcm-a
KIND- BOEK- LEESZAAL O. L. B- 'S-GRAVENHAGE
NIJMEGEN. P. J. MILBORN.
Iiertesch' BlaemeiÉcirf,



t/SI.
fjy
Nijmegen. — Snelpersdruk der Weesinrichting.







NAAR BUITEN.
e zomermaand was aangebroken, De schoone Juli kwam in 'tland
En schonk nog rijker dan de lente
Een bloemenkeur aan struik en plant.
Maar meer dan om haar bloem en vruchten Was al wat school ging nu verblijd,
Want met de warmte bracht hun Juli
Ook jaarlijks den vakantietijd.
Vakantie, lang gewenschte dagen,
En dat voor tragen niet alleen,
Neen, wie steeds graag en vlijtig leerden,
Zij waren in dit wenschen één.
Vooral was 't vreugd, waar tijd van rusten
De tijd werd van 'tnaar buiten gaan, "y Voor zomerreis, of wel voor 't toeven In streken rijk aan bosch en graan.
Hoe arm is 't stadsbewoners leven,
Waar 't oog slechts straat en grachten ziet,
■
En weiland^ sloot en schraal geboomte Aan kindren nooit een denkbeeld biedt
I.



neerbosch' bloemenkorf.
Van 'tschoon der schepping, waar de velden
Met tarwe of boekweit zijn bedekt, En statig eik en beuk en sparhout
't Beseffen van Gods grootheid wekt. Gelukkig 't voorrecht dus van allen,
Wie de vakantietijd ontspant Door 't volop deelen in 't genoegen
Van 't vrije zijn in boschrijk land. Zoo dachten ook twee schalksche meisjes, De een zes en de ander negen jaar, Wier ouders in de hoofdstad woonden,
Maar zonder tuin of grasperk daar. Pauline en Mina werden jaarlijks
Zes weken bij een oom genood,
Wien, na een werkzaam koopmansleven,
Het vriendlijk Beelc een rustplaats bood. Daar kocht hij zich een vorstlijk buiten;
Maar was het huis er grootsch en rijk, De meisjes namen liefst voor 't eten Alleen naar binnenshuis de wijk.
Daar buiten in de donkre lanen,
Of op der heuvlen donzig mos,
Daar kwam haar blijdschap in de vrijheid
Eerst recht bij tal van spelen los;
Want zag al tantes oog zorgvuldig Op 't mijden van gevaren toe,
Naar hartelust liet zij de meisjes Ravotten, spelen, blij te moe.











II.
MET DEN HOND.
om had voor 't jagen groote honden,
Voor Line en Mientje veel te groot;
Maar ook in huis een Engelsch hondje
Juist voor die twee een speelgenoot.
Zij kenden 't van den tijd, toen 't diertje Nog bij zijn moeder rustte in 'tnest, En Phylax kende ook beide meisjes Als zijn vriendinnen opperbest.
Zoo vaak alleen, of met haar ouders
Zij buiten kwamen, was 't voor 't beest, Als wisling van 't eentonig stille,
TTof woilorlrooron "van oor» fooet
net weaerKeeren van een ieest. Hij maakte duizend kromme sprongen
Bij 't hupplen om de kinders heen; Al kwispelstaartend en haar lekkend
Liet nooit, mocht hij slechts, haar alkei
\ '
Geen kunstie. dat reeds Phvlax kende.
Of Lina had het hem geleerd; Opzitten, pootjes geven, alles
Deed hij wat Lina had begeerd. Vakantie voor de beide meisjes
Was duchtig leertijd voor den hond; Maar telkens kreeg hij ook wat lekkers Als hij een nieuw§ kunst verstond.
Mpt ATir.v hnrl r,1 vafcmsrnvifepn
— _ A^
Op reis bij haar naar buiten gaan:



neerbosch' bloemenkorf.
„Phylax is nu zoo groot geworden,
Dat in de breede beukenlaan Hij best voor onze poppenwagen
In 't tuig kan loopen als een paard; En o, hoe sierlijk zal voor 't rijtuig
Hij staan met zijn gepluimden staart. Ook moet hij leeren meer beleefd zijn,
En als wij 't willen onze pop Opzittend hij als dame groeten
En voor haar knikken met zijn kop."
Zoo was het plan, maar schoon veel ouder
Was Phylax niet zoo leergraag meer, En 't groeten van het doode popje Mislukte spijtig keer op keer.
De hond, hoe vriendlijk ook voor menschen,
En anders zoo'n gewillig dier,
Begreep, in spijt van klontjes suiker,
Van deze vreemde klucht geen zier. Maar met haar in de laan te draven,
't Zij in of zonder zijn gareel,
Dat was, hoe dikwijls zij 'tbegeerden,
Haar speelsch kornuitje nooit te veel. Een pop te groeten viel te zwaar hem,
Maar anders was 't of hij, zoo blijd' Een hond dat met zijn staart kan zeggen, De meisjes hij aan 't hart wou leggen:
„Och, waart gij twee hier maar altijd.
-ÜS-: —











III.
DE POESJES.
n stad, al plaagt er rat of muis, Is doorgaans slechts één poes in huis, Maar buiten zijn vaak zooveel ratten
En muizen in de korenschuur, Dat één kat, hoe vol drift en vuur, Er luttel op haar jacht zou vatten.
Een boer, die op zijn voorraad past, Noemt nooit te groot zijn kattenbende,
En nimmer zijn zij uitgevast, Een beeld van honger en ellende.
Zoo ziet men in de stad ze maar, Waar melk met water uit de sloten Zoo rijkelijk wordt overgoten,
Dat zelfs een poes de kost te klaar En voor haar maag onsmaaklijk oordeelt.
Doch boer en tuinman weet te goed, Dat hij het meest zichzelf bevoordeelt,
Als hij zijn katten volop voedt. Een kat, die goede vangst zal maken, Behoeft geduld, want is haar maag Door hongerlijden al te graag",
Dan wordt zij meest te vlug in 't raken
■
En mist. wat zii te driftiü' zocht.
*v'. ' J-\" .
De tuinman op het goed, dat buiten
T AI t
UUU1 VO.I1 C1I XlllaiV IVWU'II.,
' • .
Had zeven katten, en de guiten,



neerbosch' bloemenkorf.
Het spelen met den hond soms moe, Zij lokten die als speelgenooten
Dan naar een achterkamer toe, Om als Phylax op de achterpooten
Te leeren zitten en aport Te doen en andre hondengrappen.
Maar wat zij poogden vol geduld,
Niet één begeerte werd vervuld. De poesjes bleven springen, stappen
En dartel grijpen naar een kloen, Maar wilden, doof voor goede woorden, Als dingen, die zoo niet behoorden,
Volstrekt geen hondenkunstjes doen.
Toch was 't niet enkel tijd verloren,
Want wie niet traag is om te hooren, Vraagt, als hij vruchteloos iets poogt Of hij iets goeds wel heeft beoogd, Dan wat onmooglijk was bejaagde,
Toen hij zichzelf en andren plaagde.
Zoo leerden Line en Mientje, dat Voor men aan andren iets gaat leeren De vraag niet is wat wij begeeren,
Doch wat de leerling kan en vat. Zij hadden 't spelend uitgevonden, Dat kattenhersens niet doorgronden Wat spel slechts is voor snuggre honden.











IV.
'T KONIJNEN VOEREN.
er meisjes oom, de heer Ten Dal,
Had, bij zes bruintjes op zijn stal, Een viertal schoone bonte koeien;
En voor den winter, voor de slacht,
' 7 r
Twee beestjes, minder fraai van vacht,
En die het hinniken en loeien,
Zoo vriendlijk klinkend in een stal,
Hoe goed gevoerd, niet leeren konden,
Maar slechts op knorren zich verstonden;
Twee varkens, maar die met dat al,
Schoon 't niet was om hun lieflijk zingen ,
Om spek en hammen bij geval Van kenners ruimen lof ontvingen.
Maar hoeveel schoons op stal ook st ^ d.
Het was daar een verboden grond,
Een plaats voor meisjes te gevaarlijk, • ■
En 't toezicht voor den knecht bezwaarlijk.
Doch bij den stal,< ommuurd met draad,
Was voor kalkoenen, kippen, eenden,
"„'santen in gevangen staat,
Die zich daar broederlijk vereenden,
■- . i /
Een wei, met sparden .aan den kant;
En in het midden van dat land Een eendenkom m< c eendenwahing.
Deez' Noachsark was voor de t wee,
Wanneer zij met den tuinbaas ™cz-



neerbosch' bloemenkorf.
Daar voerden, daaglijks een vertooning,
Veel prettiger dan in de stad Haar ooit vermaak gegeven had. Wat echter 't meest zij aardig vonden, Was 't hokje, dat des tuinmans zoon Aan zijn konijnen gaf ter woon,
Die ze uit de hand vergasten konden.
Wanneer de vluggerts, mak en vrij, Zoo vroolijk uit hun kerker kwamen En gretig kool en wortels namen,
Dan keken Line en Mina blij,
Zoo blij, als wen op 't liefst begeerde Haar goede tante haar trakteerde.
Niet wat het meeste kosten moet Baart juist nog vreugde in ons gemoed. Kan 't enkel voederen van dieren Reeds kinderharten feest doen vieren,
't Genot, dat door mildadigheid Aan armen, weduwen en weezen
Voor jeugdigen ook is bereid,
Is grooter en van God geprezen.
De Heere Jezus heeft gezegd, — En 't doe voor andren gaarne ons leven, — Dat God een rijker vreugd in 't geven Dan in 't ontvangen heeft gelegd.











V.
WELKOM BEZOEK.
eest was 'top „Dalrust" voor de meisjes!
Oom kreeg een brief uit Amsterdam, Die meldde, dat als 't weder goed bleef, Mama op overmorgen kwam;
e|' En niet alleen Mama zou komen,
Maar, o wat ongedachte pret,
Marie, de meid, zou haar verzeilen
Met zusjelief, de kleine Bet.
Terstond had Mina honderd plannen,
Zoo dwaas men ze maar denken kan, En telkens was haar vleiend vragen:
Maar, Tante, wat zegt u er van? Met Phylax moest klein zusje draven;
De poppenwagen was zoo groot,
Daar kon zij makkelijk in zitten
Met poppedijne op haar schoot.
De kippen ook moest zusje kijken,
Konijnen voeren, wat niet al; tr
'tWas vreemd, dat zij niet sprak-,van rijden
Op bruin of schimmel in den stal.
En Line ... zij deed niet dan lachen
Om 'tkluchtig snappen van haar zus,
Maar gaf haar tevens,, bij haar praten Haar hartlijk streelend, kus op kus.
.. . -v, ^ J."
Wat duurde 't lang eer overmorgen De beide meisjes wekken kwam,



neerbosch' bloemenkorf.
En lang, eer Jakob in ging spannen
Yoor de eerste trein uit Amsterdam. Maar eindlijk, klaar stond koets en paarden,
Fluks waren Line en Mien er in,
En ging het voorwaarts; o hoe draafden
De bruintjes naar der kindren zin. Ras zagen zij den trein van verre,
Haar witten rook; toen blies de fluit, En na een oogwenk wachtend omzien Kwam Ma, Marie en zus er uit.
Dat was me een vreugd, bij 'tMa vertellen
Wat ieder 't allermooiste vond, — Tot Tante door de koffietafel
Een slot lei op der kindren mond.
Toen ging het met Marie naar boven,
En op de trap reeds werd verteld,
Welk nieuw en sierlijk wiegje Tante In stad voor zusje had besteld. „Hoe lekker zal zij daarin slapen,"
Zei, haast naijvrig, kleine Mien; „Wanneer zij met haar oogjes dicht leit, „Kom ik zoo straks nog even zien."
Maar toen zij weer met Phylax buiten,
Rond draafden naar haar hartelust, Dacht geen van beiden aan naar huis gaan En sliep de kleine in zoete rust.



.
■
'











VI.
NAAR HUIS.
éü
jan alle vreugde komt een einde,
Niet altijd kan 't vakantie zijn, En arbeid en vermaak moet wisslen Als regenvlaag en zonneschijn. Was 't altijd regen, niets zou bloeien,
En enkel zon verschroeide ons ras, Maar beurtlings zonneschijn en regen
Geeft frischheid en een rijk gewas. Zoo moeten arbeid en verpoozen
Zich wisselen van jongs reeds aan Zal onze ontwikkling hier voorspoedig En naar Gods wijs bedoelen gaan. Zoo sprak Mama ook, toen de tijd kwam
Tot wederkeeren naar de stad, En ;t werk, in huis en school te leeren, Door Line en Mina moest hervat.
Ook gingen gaarne beiden huiswaarts,
Maar minder viel het in haar smaak, Dat Papegaai zoo raar kon snappen,
Als stak hij met haar gii&n den draak. De knecht had, met het oog op beedlaars,
Hem leeren zeggen: „Scheert je Aveg!'* Wat hij al luider dan herhaalde,
Steeds eindend met: „dóet wat ik zeg"!" Hij was een gunsteling der meisjes,
En ieder gaf hem van haar deel
*?■'<
.v >*■
in
■ yÉk-
1"
H I#6
•' V
J?"' *
i



neerbosch' bloemenkorf.
Altoos gebak of klontjes suiker
Bij kopjekrauwen en gestreel. Ons Papje vond dat bijster aardig,
Maar nu, als was 't met overleg, Om met het heengaan haar te plagen,
Riep hij gedurig: „Scheert je weg!" Geen suikergoed of koekjes baatten, Hij commandeerde luid en druk, Tot eindlijk zij wel schaatren moesten Om Papjes stijf staan op zijn stuk.
Wegscheren, daarvan was geen sprake,
Maar 't uurtje toch van heengaan kw En 't schoone „Dalrust" moest verwisseld
Met schoolbezoek in Amsterdam. Slechts 't afscheid nemen ging met moeite
En kostte beiden menig tiaan,
Toen zij voor al 't genoegen dankten
Weer weken lang haar aangedaan. Tevreden waren Oom en Tante,
Tevreden onze kleinen 'tmeest,
Want de vakantie was op „Dalrust" Zoo prettig haar een tijd van feest.















*