Ki
1893















door MeVr. (; Broers
door MeVr. (^Broers-de Jonge.
Uitgave - B. J ACOBS-Gronincferi.



kind- boek- leeszaal
O B- 'S-GRAVENH/\Qe
7ÏA.£.
/£>/
O A O
Dit maakt de Koninginne toornig,
Zij wil Sneeuwwitje niet meer zien. De jager moet in 't woud haar dooden, Wel is het wreed, maar 't moet geschien. De jager neemt haar mee, maar dooden Kan hij het lieve meisje niet.
Dat met haar mooie, blauwe oogen Onschuldig smeekend naar hem ziet.
Daar leefde duizend jaar geleden, Een Koningin met kroon en staf;
Zij had een kostbren tooverspiegel,
Die op haar vragen antwoord gaf.
Vroeg zij den spiegel: „Wil mij zeggen, Wie toch de schoonste vrouw wel is ?" Dan klonk het antwoord: „Koninginne, De schoonste vrouw zijt gij gewis!" Sneeuwwitje echter, 'n beeldschoon meisje, Een stiefkind van de Koningsvrouw,
Werd schooner nog. De spiegel ziet dit, En zegt de waarheid, heel getrouw.
§ki©<Mawwitj(§.







„Het is mijn plicht, om u te dooden,
Maar 'k spaar uw leven, lieve kind,
Beloof me, niet naar huis te keeren En zorg, dat men u nimmer vindt." Sneeuwwitje dankt hem duizend malen, En spoedt zich naar het diepst van 't woud. Totdat z in 't lest door 't loof der boomen Een lief, klein huisje ziet van hout.
Ze klopt er aan. Wie doet haar open? Een dwergje, half zoo groot als zij;
Zoo zijn er zeven in het huisje,
En allen zijn verheugd en blij.
„Gij zijt ons welkom!" roepen allen.
„Blijf bij ons, houd ons huisje schoon! Wij geven gaarne u te eten,
En onze liefde wordt uw loon!"
Het meisje wil wel gaarne blijven, De dwergjes zijn zoo lief voor haar; Ze dankt hun voor het vriendlijk aanbod, En maakt met zorg het eten klaar.







De dwergjes houden van Sneeuwwitje. „Begeef in 't donkre woud u niet, Laat niemand bij u binnen komen En zorg, dat u geen leed geschiedt",
rv u • • ïi _ iv _ l- * J 
/i()o roepen zij uij i aiscneiu nemen, Wanneer hun 's morgens d' arbeid wacht. Zóó zorgzaam zijn ze voor het meisje Zóó waken zij bij dag en nacht.
Terwijl Sneeuwwitje alleen te huis is. Komt, als een arme vrouw verkleed, De Koningin, die van haar spiegel De woonplaats van het meisje weet.
Een mooien haarkam, zeer vergiftig, Dien maakte zij in stilte klaar. Sneeuwwitje biedt ze dien te koop aan En steekt hem in heur goudblond haar. Tiet meisje valt bewustloos nedar, Zóó vinden haar de dwergen weer; Ze weenen van oprechte droefheid En knielen bij de doode neer. Zo wrijven haar de koude handen, Die roerloos liggen in haar schoot.
willen haar te drinken geven,
Maar te vergeefs: ze is als dood.







<1
Op eens ziet een der zeven dwergen Den kam in hare lokken staan.
Hij neemt dien weg, zij opent d' oogen, En ziet de dwergjes vragend aan.
„Waar ben ik?" vraagt haar lieve stemme, „O, zeg mij, wat mij overkwam?" De dwergjes toonen nu het meisje Den fraaien, zwaar vergift'gen kam.
„Laat niemand ooit weer binnen komen, Koop nimmer van die koopvrouw weer; Ze wil u zeker dooden, lieve;
Dus wacht u voor een tweeden keer." Zoo gaan er maanden heen, het meisje Vergeet den raad der dwergen niet;
Zoodat ze elke koopvrouw afwijst,
Die haar heur mooie koopwaar biedt.



De Koningin vraagt thuis gekomen,
Yv'ie nu de schoonste vrouw wel is ? „Sneeuwwitj' is dood. Ik moet het wezen", Zoo denkt ze, maar ze heeft het mis. En bleek wordt zij van schrik en woede, Want 't wreede antwoord luidt alweer: „Sneeuwwitje is de allerschoonste,
Ze is nog schooner dan weleer."
Hoe zal ze toch een einde maken Aan 't leven van 't gehate kind?
Ze denkt en peinst, totdat ze eindlijk Een wreed, afschuwlijk middel vindt. Een mooien appel maakt z' in stilte, Die voor de helft vergiftig is;
Die zal ze 't meisje laten eten,
Dan moet ze sterven, dat is wis.
Ze kleedt zich als een appelvrouwtje, En klopt nu bij Sneeuwwitje aan.
„Niet noodig, vrouwtje!" roept het meisje, En wil weer aan den arbeid gaan.
„Niet noodig? Als ge niet wilt koopen, Kom dan eens even kijken toch.
Ik heb een prachtstuk van een appel, Een mooier zaagt ge nimmer nog! En heerlijk, lieve! Overheerlijk!"
Ze snijdt hem door en eet er van; De slechte helft geeft z' aan Sneeuwwitje, Die 't aanbod toch niet weigren kan.
Maar nauwlijks heeft z' er in gebeten, Of dood valt zij ter aarde neer. Zoo vinden haar bij hunne thuiskomst







diepbedroefde dwergen weer.
Ze luisfren naar haar ademhalen, Ze voelen, of ze niet nog leeft;
Maar kunnen ditmaal niets ontdekken, Dat haren dood veroorzaakt heeft.
Daar ligt ze, witter nog dan marmer; De dwergjes zitten om haar heen.
Geen enkel woord komt van hun lippen, Elk denkt aan haar in stil geween. Ze wijken niet van hare sponde,
Steeds hopend, dat z' ook nu misschien Haar lieve lippen zal ontsluiten,
En allen vragend aan zal zien.
Maar te vergeefsch is thans hun hopen, Het arme meisje leeft niet meer, Nu leggen z' in een glazen kistje Hun lieven last voorzichtig neer.







Pas. zijn ze hiermee klaar gekomen,
Of zie, een prins, van 't jagen moe,
Komt op zijn viervoet aangereden En op de zeven dwergjes toe.
Hij ziet het beeldschoon meisje liggen. „Prinses Sneeuwwitje! Geef haar mij! Ik zal haar in mijn land begraven, Mij kende en mij minde zij!"
Zijn dienaars dragen op hun schouders De kist; de tocht door 't bosch vangt aan. Maar hoe"? Een boomtak doet hen struiklen De schok doet 't deksel open gaan. Ze willen nu de kist weer sluiten.
Maar zie! Sneeuwwitje is herleefd,
Ze ziet verwonderd in het ronde,
Alsof ze slechts geslapen heeft.
Nu is de vreugd niet te beschrijven: Sneeuwwitje trouwt den schoonen prins. Maar hare zeven brave dwergjes Vergeet het lieve kind geenszins.
Ze komen allen op haar bruiloft En krijgen er de eereplaats;
't Gelukkig paartje en de dwergen Zij blijven steeds de beste maats.



1
I
■
-
i..