KT
jac? C.Robbers, Rotterdam.
j^mpmmmmmnwww u iwupwip WUUIUNWI^W^^
KUS n MIHETTE
■M DOOR)*
ACATHA







Taks en Minette,
DOOR
AG AT HA.
HET NIEUWTJE.
i.
„Minette, weet je 'tal?" vroeg Taks de hond, eens op een morgen, aan Min et te de poes.
„Weten wat?" vroeg Minette, die druk bezig was om hare pooten at te likken en aan niets of aan niemand dacht op dit oogenblik.
„Wel, ik bedoel of je het groote nieuws al weet," zeide 1 aks.
„Neen," antwoordde Minette, nog steeds likkende.
„Ze schijnt er niet heel nieuwsgierig naar te wezen,' dacht laks, en hij besloot rustig te wachten, totdat de poes klaar zou zijn, doch dat duurde zoolang dat het hem verveelde, en hij zeide dus, na een poosje: „kom, mij dunkt dat ge nu wel schoon genoeg zult wezen."
O O O
„Nog één oor. Zindelijkheid boven alles," betoogde de poes.
„Ja, zoo denk ik er ook over, maar alles kan te ver gedreven worden, zelfs de zindelijkheid," sprak Taks. „Ik verlang recht om te weten hoe Lorre over
dat punt denkt. Ik mag lijden dat liij geen al te groote smeerpoets zal zijn, 
doch in overdreven zindelijkheid is iets zeer vervelends," liet hij er op volgen, ziende dat Minette nog al aan het wasschen en gladden harer haren bezig bleef.
Ze hield er nu echter mede op, want ze wilde wel eens weten welk nieuwtje Taks wist, en wie Lorre was en haar kameraad hoorde dan ook al spoedig vragen: „zeg Taks, wat is Lorre voor een ding?"
„Lorre is geen ding, Lorre is heel iets anders," begon Taks en besloot Min et te eens erg nieuwsgierig te maken.
„Iets anders? Geen ding? Maar wat dan? Toe, Taks, zeg het mij eens.' En wat is het nieuws, dat je weet," vroeg Minette.
Taks lachte eens. Ilij had pret aan al die vragen tegelijk en wachtte opzettelijk een poosje voordat hij antwoordde: „Lorre is zelf het nieuws, Minette.
„Zoo, is Lorre het nieuws? Wel, wel, dat is zeer merkwaardig," zeide Minette, met haar kop knikkende.



„Wat vind je merkwaardig," vroeg Taks.
„Wel, dat gij mij geen beter antwoord geeft. Wat heb ik er aan of ik al weet: Lorre is het nieuws. Je kunt net zoo goed zeggen: Het nieuws is Lorre, en dan ben ik nog even wijs," antwoordde Minette.
Zij was boos. „Het is zeer onvriendschappelijk van je," klaagde zij.
,, Maar, goede, lieve Minette, wat ben je toch erg kwalijknemend," merkte Taks lachende aan.
„Zeg maar niet goede, lieve Minette," riep de poes beleedigd. „Als je mij zoo heel goed en lief vindt, dan...."
„Nu, wat dan?" vroeg Taks.
„Wel, dan zou je mij geen. uren laten wachten op de mededeeling van een belangrijk nieuwtje. Je weet hoe dol ik op iets nieuws ben gesteld," merkte de poes aan en ze hield de voorpootjes voor de oogen, net alsof ze schreide.
„Schrei toch niet," zeide Taks. Hij hield niet van tranen. Tranen zijn ook recht onaangename dingen, en schreien is een leelijk geluid.
„ Wie zou niet schreien als haar beste, haar eenigste trouwe vriend en makker haar leven zoo verbittert," snikte Minette, nu met echte tranen in de oogen.
„Kom, ik wilde je maar uit gekheid een beetje plagen," verzekerde Taks goedmoedig.
„Ik houd niet van znlke plagerijen. Als gij iets nieuws weet moet gij het mij dadelijk vertellen, daar ben ik op gesteld." Deze woorden sprak Minette nog half snikkende uit en toen vroeg zij, plotseling opspringende, kortaf: „Wil je 't mij nu zeggen, Taks, ja of neen?"
„Ja," antwoordde de hond, lachende om de opvliegendheid van zijn speelkameraad, waar hij trouwens wel aan gewend was. Minette werd spoedig boos en als Taks niet altijd zoo inschikkelijk geweest was, zouden ze wel heel dikwijls
ruzie gehad hebben.
Meestal had Minette toch geheel geen aanleiding om zich beleedigd te voelen.
Nu was er ook volstrekt geen reden voor Minette om boos te worden en eigenlijk had Taks haar moeten straffen door niets te vertellen, doch laks nam het zoo nauw niet, Hij vergaf Minette spoedig al hare kuurtjes, omdat lnj toch in den grond der zaak veel van haar hield en hij schikte zich nu ook, zooals altijd, naar hare wenschen en vertelde, heel kortaf, dit nieuws:
„Lorre is een papegaai, een papegaai is een vogel met prachtige veeren, die heusch de echte menschentaal kan leeren praten, en die Lorre komt hier in huis wonen."
„Wel, wel, heb ik van mijn leven," riep Minette verbaasd uit.



















II.
„Wanneer komt Lorre?" deze vraag deed de poes gedurig, want ze dacht veel na, over het nieuws dat Taks haar had medegedeeld.
„Wanneer?" herhaalde Taks, „dat weet ik niet. Ik heb je alles gezegd wat ik er zelf van wist. Ik vertelde je namelijk dat ik stil in mijn mandje lag in de woonkamer, toen mevrouw aan eene andere dame vroeg: weet je dat we
een nieuwen huisgenoot krijgen ?'
„Ik spitste natuurlijk mijne ooren, want ik dacht: wie zal dat zijn? en toen deed mevrouw een lang verhaal, dat ik niet geheel begreep, doch waar inkwam van een neef, een zeeman, die een vogel present wilde sturen, en toen praatten ze er in de keuken later ook over. Ka zeide: dats wel aardig, maar Mie vond het niet zoo heel aardig, „want": zei zij, „de koperen kooi is moeilijk om te schuren, en dan ook kan zoo n dier zoo morsen.
„Zoo, zit die Lorre in een kooi?" vroeg Minette nadenkend.
„Dat schijnt dan wel zoo," hernam Taks, „maar luister eens," zeide hij , „wat een vreemden klank hoor ik daar. Laten we eens binnen gaan kijken. Wie weet of Lorre al niet is gekomen," en hond en kat gingen gezamenlijk naar binnen toe. Daar de kamerdeur echter gesloten was, moesten zij in den ganif blijven wachten, tot er iemand kwam 0111 de kruk om te draaien. Dat was nu wel niet heel prettig, maar ze waren oude vrienden en hadden dus altijd genoeg te praten, zoodat ze zich niet behoefden te vervelen.
Zoo begon dan ook Taks al heel spoedig een gesprek. „Ik hoop maar niet," zeide hij tegen Minette „dat die nieuwe huisgenoot een slecht humeur
zal hebben."
„Wel, dat hoop ik ook niet," dacht Minette.
„Laten wij samen afspreken om er altijd goed voor te zorgen dat het vrede blijft onder de dieren hier in huis," begon Taks, doch daar nu juist de kamerdeur opengedaan werd, sprong Minette, in plaats van antwoord te geven, de kamer in, terwijl Taks haar volgde.
En daar stonden ze nu tegenover Lorre, den vogel, die met zijn prachtige veeren uit verre landen kwam. Hij zat niet in een kooi, maar mocht vrij rondloopen, dat was hij zoo gewend! Toen Taks en Minette binnenkwamen, bleef hij onbewegelijk staan en bekeek hen een poos, nu eens door het rechter, dan eens door het linker oog.
LORRE.



Wie lieb ik het verdriet van te zien ?" vroeg hij eindelijk.
„Het verdriet?" herhaalde Taks verwonderd. Hij vond dat begin van de
kennismaking niet heel vriendelijk.
..Wie zijt gij? vroeg Lorre kortaf, zonder hem verder te laten spreken. „Ik ben Taks en zij is Minette," antwoordde Taks.
..Zoo, ben jij Minette. Wel, ik houd meer van katten dan van honden.
Leve de vrijheid!" riep Lorre.
„Dat is niet heel beleefd," dacht Taks, maar hij was te vredelievend om
dit hardop te zeggen.
..Ik roep: leve de vrijheid," herhaalde Lorre met nadruk. „Hebt gij daar
soms iets tegen," vroeg hij aan den hond.
„O neen, niet in het minste," zeide Taks.
„Goed," sprak Lorre. „Ik doe dan ook net precies wat ik wil en stoor mij aan niemand. Dat is vrijheid. Vrijheid is geluk en het geluk vindt men slechts in de vrijheid, dat is mijn stelsel."
„Die mijnheer Lorre is stellig heel knap, misschien wel geleerd," fluisterde Minette halfluide tegen Taks. „Ik geloof dat hij alles weet."
„Ja, ja," sprak de papegaai, die dit gehoord had, „ik heb niet voor niet in vreemde landen gereisd. Ik weet mijn weetje wel, zou ik denken. Doch de
vrijheid boven alles."
„Maar hoe bedoelt gij dat?" vroeg Minette, een beetje naderbij komende. Zij vond Lorre zoo mooi en zoo aardig. Taks bleef echter zoo ver mogelijk van den vogel verwijderd, hij vond hem zeer onbeleefd.
„Onder vrijheid versta ik, alles doen wat mij bevalt. Gij valt bijvoorbeeld in mijn smaak en daarom bied ik u mijn vriendschap aan. Taks mag ik niet lijden en daarom zal ik hem plagen zooveel ik kan. Geef mij een poot tot bewijs onzer vriendschap," beval de vogel en Minette gaf een harer voorpootjes, dat Lorre met veel hartelijkheid in zijn papegaaienklauw drukte.
„Minette," waarschuwde Taks, „hoe kunt gij vriendschap sluiten met een vo^el, dien ge niet kent," doch Minette luisterde niet naar hem. Zij keek naar Lorre en luisterde met de meest mogelijke belangstelling naar alles wat hij vertelde. Hij liet haar het ridderkruis zien, dat bij droeg, en deelde haar mede dat hij dit gekregen had als prijs voor zijn overheerlijk gezang.
„Kunt gij dan ook zingen?" vroeg Minette.
„Ja, ik kan alles," verzekerde Lorre en Minette riep vol bewondering uit: „wel verbazend!"











DE WANDELING.
ui.
„Leve de vrijheid!" riep Lorre op eens uit, „ik stik hier, 't is hier te benauwd. Ik w'il naar buiten. Heeft mijne nieuwe vriendin Minette ook lust om met mij te gaan wandelen in de vrije natuur'
„In den tuin?" vroeg Minette. „ O, heel gaarne.
„Waar is uw hoed?" vroeg Lorre, terwijl hij den zijne opzette, eens op zijn horloge keek en overhemd en boorden wat terecht trok.
Minette durfde niet te zeggen dat zij eigenlijk nooit een hoed droeg en haalde daarom maar stilletjes een hoedje uit een kast, dat zij heel nuffig opzette.
„Bespottelijk," bromde Taks, terwijl hij voor de ramen Minette en Lorre nakeek. Hij was eigenlijk recht boos op Minette, omdat zij dadelijk zoo opgetogen was over den vreemden gast en daarom onbeleefd en onaardig tegen hem werd. Waarom had ze toch niet gevraagd of Taks ook mede naar den tuin ging, in plaats van zooals nu, net te doen alsof hij er niet was?
„ 't Is een leelijke gewoonte van Minette, om altijd de nieuwe vrienden boven de oude te stellen'," dacht Taks en daar had hij wel gelijk aan. 't Is leelijk, maar 't is ook dom, want de nieuwe vrienden en vriendinnen kent men zoo
dadelijk maar niet.
Wie daar echter over nadacht, Minette niet. Zij was, zooals men dat noemt, in de wolken, met haar nieuwen vriend, die haar lange verhalen deed over de Oost en al de wonderen, die daar te zien waren. „De menschen," vertelde hij, „zijn daar allen pikzwart en doen den geheelen dag mets dan luisteren naar het
heerlijke gezang der papegaaien."
„En zijn er ook poesen?" vroeg Minette, met belangstelling.
..Poesjes? dat weet ik niet. Maar als ze er zijn, dan ben ik er toch zeker van dat ze lang zoo lief en zacht niet zijn als gij,' verzekerde Lorre. Minette begon van pleizier over deze vleierei vergenoegd te spinnen. „En ook zoo mooi niet," voegde Lorre er bij, toen hij bespeurde hoe gaarne
zijn nieuwe vriendin zoo iets hoorde.
„Ik kan mij niet begrijpen hoe iemand die zoo verstandig is, als gij zijt, het altijd hebt uitgehouden met dien Taks, mij dunkt, dat is een allervervelendst dier," begon Lorre, terwijl hij zich op een boomstam neerzette. „Laten we liever niet over Taks praten," stelde Minette voor.
„Laten we dat juist wel doen," zeide Lorre.



..Maar gij houdt niet van hem en ik houd wel van hem," hernam Minette,
„en dus als we over hem spreken "
„Welnu, wat zal er dan gebeuren?" vroeg Lorre.
'„Och," zuchtte Minette, „ik ben bang dat we ruzie zullen krijgen, als we ergens over redeneeren, waar we het niet over eens zijn."
..Leve de vrijheid!" riep de papegaai, en zeide: „zeg mij dat eens na, Minette."
..Leve de vrijheid!" miauwde nu de poes.
Goed zoo," hernam Lorre, „dat wil zeggen dat we allebei vrij zijn om alles "te zeggen wat ons goeddunkt, en ik zeg dat Taks een naar dier is, valsch,
bedriegelijk, slecht en niet te vertrouwen.
„Neen, neen, dat is zoo niet," begon Minette, die niet kon velen dat
men zooveel kwaads zeide van haar goeden Taks.
„Maar laat mij dan toch uitspreken," zeide Lorre, „ik wil slechts zeggen dat Taks wel een'goed. lief dier kan zijn, maar dar we toch ons best moeten doen om hem weg te krijgen, dan blijven wij met ons beidjes over, dat is veel gezelliger. Ik vind dat men prettiger met zen tweeën kan praten, dan met zen
drieën, vind je ook niet, Minette?
Ja, dat is wel waar," stemde Minette toe, en ze wilde er iets bijvoegen
over "de 'deugden van Taks, doch Lorre liet haar niet aan het woord komen.
..Goed," zeide hij, „als wij het hierover eens zijn, zullen we het ook wel
verder eens' worden. Wij moeten zien Taks te krijgen, waar zoo'n dier behoort
te wezen. Weet je wel, Minette, dat honden eigenlijk trekdieren zijn,"
vroeg Lorre.
Trekdieren?" herhaalde Minette vragend.
" Ja, ja, trekdieren. Denk maar eens na: wie trekken de hondenkarren voort?"
Wel, de honden," antwoordde Minette.
Dus dan is de hond?" begon Lorre langzaam, ,.nu, Minette, zeg het
eens: wat is Taks dus?"
„Een trekdier," klonk het antwoord, dat half vragend, half verbaasd werd
uitgesproken.
„Natuurlijk. Wat anders? En dus, Minette, luister nu eens goed toe. Gij hebt zooveel verstand dat ge mij wel zult begrijpen als ik je zeg: Taks is'o-een goed gezelschap voor ons, want een trekdier is iemand, die zijn kost met werken kan verdienen, en wie werkt is niet half zoo voornaam als iemand die
niets doet. Is het zoo niet?"
Wat Minette geantwoord zou hebben weet niemand, want het gesprek werd
hier plotseling afgebroken, door de nadering van een ekster.



EEN NIEUWE KENNIS.
IV.
„O, daar komt mijne vriendin Klappei aan, die moetik even alleen spreken," zeide Lorre, terwijl liij nog met Minette aan het redeneeren was. „Ga jij nu maar naar huis en zorg er voor dat ik een klontje suiker vind, als ik terug kom," beval hij en Minette sloop stilletjes weg 0111 te doen, wat haar bevolen was.
Taks stond nog voor het raam en toen hij Minette zoo alleen zag aankomen, dacht hij: „zoo, zou die nieuwe vriendschap nu al uit zijn?" Hij ging
de poes tegemoet en vroeg het haar.
O, heden neen. We zijn dikke vrienden, Lorre en ik," antwoordde de kat, „maar hij wilde den ekster spreken, en daarom zeide hij dat ik naar huis moest gaan." „Moest! moest!" riep Taks uit. „Laat gij u zoo de wet stellen door dien
zotskap van een Lorre?"
„Hoor eens. een zotskap is hij niet. Hij heeft veel, heel veel verstand," zeide
Minette, zonder de vraag van Taks te beantwoorden.
„Verstand?" herhaalde Taks met minachting, „dat is best mogelijk, dat kan ik in" zoo'n kort oogenblik niet beoordeelen, doch hij is de verwaandheid in persoon,
en of hij oprecht is? ik weet het niet, dat moet de tijd leeren.
„Hoe kom ik aan een stukje suiker?" dacht Minette, rondkijkende of er
geen kast ergens open stond.
„Waar kijk je zoo naar?" vroeg Taks.
.Lorre wilde een stuk suiker hebben, en nu wilde ik zoo graag "
stamelde Minette.
.Weet je wat ik graag wilde?" begon Taks en dadelijk het antwoord bij de vraag voegende, liet hij er op volgen, terwijl hij met zijn poot naar buiten wees, „eens weten wat die twee daar wel samen verhandelen. Ik wed niet veel goeds."
Minette keek ook uit het venster, en daar zag zij den ekster op een stuk van den tuinmuur staan, net vlak bij den boomstam, waarop Lorie zat.
„Laten wij eens luisteren," stelde Minette voor en zij ging met Taks naar "een plaatsje, waar zij het gesprek konden hooren, zonder door desprekers gezien te worden.
„Luistervinken deugen niet," dacht Taks, doch in dit bijzondere geval zag hij er zoo heel veel kwaad niet in en spande zich in om het gesprek te verstaan. Wat was hij later blij dat hij het gedaan had! want, wat hooi de hij.



't Is ontzettend, maar 't is waar. Tot zijne niet geringe ontsteltenis vernam hij <lat Lorre een samenzwering met Klappei, den ekster, in den zin had tegen hem en Minette.
Juist toen de hond en de kat aangekomen waren, hoorden zij den ekster zeggen: „Neen, het is gemeen van je, Lorre! Tk heb mijn woord gehouden, en dat ridderkruis zelfs met levensgevaar voor je gestolen "
„Ja, ja, dat weet ik wel," zeide Lorre.
„Maar waarvoor deed ik dat?" vervolgde de ekster.
. Omdat ik zoo'n lieve, zoete Lorre ben, en omdat ge mij zoo lief vindt,"
merkte Lorre laf grappig aan.
„O, neen," sprak de ekster kortaf, „daarom heelemaal niet. Je weet heel goed dat ik je niet mag lijden. Maar ik deed het louter uit eigenbelang. Onze
afspraak was deze
„Ja, die ken ik," viel Lorre in.
„Neen, laat mij uitspreken," riep Klappei luid, „onze afspraak was eenvoudig deze: ik zou een ridderkruis voor je stelen en gij zoudt mij een goed heenkomen bezorgen."
„Nu ja, en dat zal ik ook doen," beloofde Lorre.
,, O, zal doen, zal doen," pruttelde de ekster, „aan een belofte van zal doen heb ik net precies niets. Ik wil de vervulling dier mooie woorden zien."
„Maar die zal komen," verzekerde Lorre, „heb dan toch een weinig geduld."
„ Geduld? ik heb den geheelen dag met het grootste geduld zitten wachten of Taks en Minette het huis zouden ontvluchten. Gij hebt gezegd dat ge zoo onaangenaam tegen hen zoudt wezen dat ze dadelijk op de vlucht zouden gaan en dat ik dan hun plaats kon innemen. Ik geloofde aan uwe belofte en wachtte met de grootste spanning. Eindelijk gaat de deur open en wat zie ik ? En wat
hoor ik?" vroeg de ekster.
„ Nu ja, wat zaagt gij ? en wat hebt ge anders kunnen hooren dan dat ik bezig was de kat tegen den hond op te hitsen," zeide Lorre.
De ekster zweeg nadenkend, en Lorre vervolgde: „Leve de vrijheid! Ik wil in «een kooi opgesloten worden. Als ik begon met Minette en Taks te bijten en te krabbelen, zou men mij wel stellig gevangen zetten, daarom ga ik met overleg te werk en vlei de poes een beetje. Dat is een dom dier, en ik zie wel kans "











DE SCHRIK.
y.
Neen, nu kon Minette het niet langer uithouden. Ze zat letterlijk te blazen van boosheid en verontwaardiging.
„Stil, stil, luister," had Taks al een paar malen gewaarschuwd, als Minette lust gevoelde om op te springen en zich op eens aan Lorre te vertoonen. Dan was zij weer rustig blijven zitten en had weer naar het gesprek der beide vogels geluisterd. Maar hoe langer die gedwongen rust duurde, des te onrustiger
O O o o cj
werd de poes en nu eindelijk, nu was het haar onmogelijk om nog eene seconde stil te zitten.
Ze vloog letterlijk op Lorre los en vroeg, terwijl zij hem hare nagels in den kop sloeg: „ei, ei, is de poes zoo'n dom dier?"
Al was Lorre zeer onoprecht, hij was niet laf, hij had in vele omstandigheden van zijn leven getoond dat hij moedig was, maar een oogenblik als dit had hij nog nooit doorleefd.
Hij kon dan ook niets doen dan schreeuwen van schrik, van angst, van ontzetting en misschien van-berouw. Het was akelig dien angstkreet te hooren, heel akelig, en toch noch Taks, noch de ekster kwamen te hulp, toen Lorre riep: „ help, help."
Taks dacht: „help je zelf maar," en wat de ekster dacht heeft nooit iemand geweten. Het waarschijnlijkste is of dat Klappei zoo geschrikt was dat ze tot geen helpen in staat was, óf dat ze erg bang was zelve kennis te maken met de nagels en tanden van Minette.
liet zou eigenlijk niet te verwonderen zijn als dat laatste het geval was, want een poes, die woedend is, nu, dat is een kwaadaardig dier en daarom zijn de kinderen ook altijd zoo voorzichtig met de huiskatjes. Zij weten het wel dat wie de Mi netjes boos maakt, gevaar loopt om hare scherpe nageltjes te voelen.
Had Lorre dat ook maar bedacht, toen het nog tijd was!
Maar, helaas! het was nu te laat, veel te laat, zooals hij bespeurde. „O," dacht hij, nog altijd „help, help," gillende, „als die nagels mijn kop maar eens even loslieten," doch Minette liet niet los, ten minste nog zoo heel gauw niet.
„Ben ik zoo'n dom dier?" vroeg zij telkens, en dan schudde zij de arme Lorre weer bij elk woord heen en weer, en wel zoo erg dat verscheidene van zijn prachtige veeren, die zoo mooi blonken in de zonnestralen, op den grond vielen.



„Help, help," smeekte Lorre, „ik sterf," en de tong hing hem al uit den bek. Minette kreeg echter nog al geen medelijden met hem.
„Ik zal je eens toonen wat een dom dier vermag," riep zij en besloot den papegaai, dien ze tot nog toe geschud en gekrabd had, geheel op te kluiven.
Ze had haar bek al wijd open en de scherpe witte tandjes waren gereed om Lorre een fermen knauw toe te brengen.
Op dit vreeselijk oogenblik deed echter gelukkig Taks zijn stem hooren. „Minette, doe het niet," ried Taks.
Mi nette luisterde echter niet voordat Taks veel harder riep: „Minette, laat los."
Nu gehoorzaamde de poes, en liet haar prooi los, doch blijkbaar had zij plan dadelijk Lorre weer aan te vliegen en dus, toen deze zich even bewoog, hief zij hare pooten weer dreigend op en zeide: „ pas op! het domme dier is er nog. „En wat wilt gij dan doen?" vroeg Taks haar.
Wraak nemen," antwoordde Minette, blazende van woede.
?? 7
„Zeer onedel," zeide Taks.
„O, ik dank u voov dat schoone woord, mijnheer Taks, gij hebt een edel
hart, begon Lorre.
„Laat die mooie praatjes maar blijven, ik ben er niet op gesteld, sprak Taks kortaf. „Weet, en onthoud," zeide hij, „dat ik je diep veracht en zorg er voor nooit meer onder mijne oogen te komen. Ik heb je misschien op dit oogenblik het leven gered door mijne tussclienkomst, doch of gij het verdiend hebt, dat moogt ge u zelf afvragen. Ik deed het dan ook niet omdat ik medelijden had met u, maar omdat ik mijne vriendin Minette wilde bewaren. Zij was op het punt van in drift iets te doen, waarover zij later stellig veel berouw zou gehad hebben.'
„Daarom kwam ik tusschen beiden," zeide Taks nog eens, en toen \roeg
hij kortaf: „Minette, ga je mede naar huis?"
Of de poes niet meer lust gehad zou hebben om den papegaai nog eens
door elkander te schudden?
Zij zeide niets, maar liep zwijgend naast Taks voort.



















BOONTJE KOMT OM ZIJN LOONTJE.
VI.
..Gelukkig! zij zijn weg," riep Lorre uit en hij haalde diep adem, toen hij Taks en Minette naast elkander zag voortwandelen.
„O, o, wat heb ik een pijn," klaagde hij. „Wat heeft mij die kat verbazend mijne kleederen gescheurd, maar wat erger is, mijne vederen uitgetrokken en zelfs mijn huid gewond. En ik moet nog dankbaar zijn dat ik het leven heb behouden. Hij had mij geheel kunnen vermoorden," zeide Lorre op droeven toon.
„Maar waar is nu de woning, waarin ge mij een veilig heenkomen zoudt bezorgen?" hoorde Lorre op eens, tot zijn groote verbazing, den ekster kalm vragen.
„Lieve hemel " riep Lorre, „hoe kunt ge dat op dit oogenblik vragen,
na alles wat er gebeurd is."
„Laat dat vloeken maar blijven," zeide Klappei, „lieve hemel! behoeft gij
niet te zeggen."
„Leve de vrijheid," begon Lorre.
„Ja, ja, leve de vrijheid," herhaalde de ekster, „ik versta dat zoo, zeide zij: „als iemand zijn woord niet houdt, heb ik vrijheid om hem te straffen.
Nu, gij hebt tegen mij uw woord niet gehouden en dus ik zal " en zij deze
woorden begon zij den papegaai te pikken met haar scherpen bek, terwijl zij hem stevig -vasthield. Het ridderkruis slingerde zij hoog in de lucht en evenzoo de overige kledingstukken, die op het gras neervielen.
„O. Klappei, lieve Klappei, heb medelijden," smeekte Lorre, „ik kan het immers niet helpen, ik zou mijn belofte stellig gehouden hebben, doch ik kon niet.
Men moet nooit iets beloven, als men niet stellig weet dat men zijn belofte kan houden," dacht Klappei, en ze pikte er maar ferm oplos, zooals Minette
zag, toen ze nog eens omkeek.
„Laten we eens zien hoe dat gevecht afloopt," stelde zij laks voor. ..Neen," zeide Taks, „een gevecht is een akelig gezicht. Laten wij liever ons best doen om iederen strijd te voorkomen, dat is vrij wat beter dan 0111 er naar te kijken."
„Maar hoe kan men eiken strijd voorkomen?" vroeg Minette.
„Op velerlei wijze," antwoordde Taks, „wre zullen daar in de aanstaande



lange winteravonden nog wel eens meer over spreken. Denk nu maar goed na Ö _
over de les, die ge heden hebt geleerd."
v Les geleerd? Welke les?" vroeg Minette.
„ Wie was de eigenlijke aanleiding tot deze geheele geschiedenis?" vroeg Taks. „Lorre," zeide Minette.
„Minetteveranderde T a k s.
, Ik?" vroeg Minette verwonderd.
Ja, ja, jij- Als gij niet dadelijk den ouden vriend hadt laten loopen voor
de nieuwe kennis, dan zou er niets gebeurd zijn," merkte Taks aan.
,, Lorre is een kwaadsprekend dier. Als ik je alles eens vertelde," begon Minette, „ge zoudt er ook wel woedend om worden. Hij zeide...."
„Het komt er niet op aan wat Lorre zeide of niet zeide," sprak Taks deftig. „Herhaal zijn woorden liever niet, daar komt maar gepraat en verdriet van. Neem u liever voor zelve nooit iets te zeggen, te doen of te denken, waarover ge u later zoudt schamen.
Minette zuchtte diep. n
„O," zeide zij, „ik schaam mij over mijn gedrag van heden. Ik was 
en blijkbaar had zij lust Taks te vertellen, hoe verkeerd zij gehandeld had.
Taks liet haar echter niet aan het woord. Hij hield er met van dat men veel sprak over berouw, want hij zeide: 't is beter dat men door zijn gedrag toont dat men berouw heeft, dan wel dat men er veel over praat."
Nu. ik denk dat iedereen het hierin wel eens met hem zal zijn.























?. T .jst tr
>*