Ketblociric^eiye!
NIJKERK - G. F. CALLENBACH.



xkc
i3»



HET BLOEMENMEISJE
EEN PAASCHVERHAAL VOOR KINDEREN
DOOR
BETSY.
Tweede druk.
NIJ K E R K, G. F. CALLENBAGH.



Xkc
t3«











I.
„Ziezoo, Hansje, zus is klaar. Kom nu maar gauw hier, dan zal ik je aankleeden en dan gaan we wandelen.
Flora, dien naam droeg het bedrijvige spreekstertje, had geen ouders meer en woonde sedert eenigen tijd met Hansje, haar klein broertje, bij haar grootmoeder in.
Nu, daar hadden zij het niet kwaad, in zooverre, dat grootmoeder veel van haar kleinkinderen hield, en dus heel goed voor hen was. Maar het goede mensch was arm, en had tot nog toe slechts het allernoodigste voor zich zelve gehad ; en toen ze er nu nog twee mondjes bij open moest houden, kwam er natuurlijk heel wat meer voor haar kijken. Doch vrouw Struis, zoo heette grootmoeder, hac^ haar dochter, die weduwe was, op haar sterfbed beloofd, voor haar beide kinderen te zullen zorgen, en die belofte meende zij niet beter te kunnen nakomen dan ze bij zich in huis te
nemen. . . ... ....
Naderhand begon zij wel in te zien, dat zij eigenlijk meer op zich had genomen dan ze goed volbrengen kon; maar, wat doet een moeder al niet 0111 haar kind het sterven te verlichten; en dat het de jonge vrouw verlicht had, daarvan was zij overtuigd, en daarom had zij er nog geen berouw over, hoe moeilijk het haar ook viel.
Aan Flora, die toen negen jaar was en school ging, had grootmoeder niet veel te doen; maar de kleine Hans, die nauwelijks vier telde, maakte het haar lastiger. Hem moest ze ook, als zij uit werken ging, bij de buren te bewaren geven en deze deden dit ook al weer niet voor niemendal.
Nu was die uitgave wel zoo groot niet; maar vrouw Struis, die slechts een paar werkhuizen had, en dus niet veel verdiende, kon ook dat weinige moeilijk missen. Neen, dan moest Flora maar liever op haar broertje passen als



grootmoeder uit was; dat haalde haar wekelijks weer zóóveel uit. Wel kon het kind dan niet naar school, maar met het leeren nam grootmoeder het zoo nauw niet; en de leerplichtwet was toen nog niet gemaakt.
Nu, Flora hield veel van haar broertje, en speelde gaarne met hem; en grootmoeder, dacht zij, had haar wel eens akeliger dingen belast dan zoo nu en dan eens van school thuis te blijven en op Hansje te passen. Vooral wanneer het mooi weer was, hadden de kinderen samen grooten schik. Dan liepen ze zoo'n ganschen dag buiten en speelden met hun kleine buurtjes, of gingen naar het bosch om bloemen te plukken, wat ze ook gaarne deden.
Op zekeren namiddag, toen ze ieder met een aardig tuiltje boschbloempjes huiswaarts keerden, werden zij staande gehouden door een dame, die haar woning verliet, op hetzelide oogenblik dat de kinderen daar voorbij kwamen. Onwillekeurig viel het oog der dame op het frissche ruikertje dat Flora in de hand hield, en daar zij juist een ziek meisje harer Zondagsschool ging bezoeken, en bij ervaring wist, hoe welkom bloemen in een ziekenkamer zijn. trad zij op Flora toe, met de vraag, of deze haar ruikertje wel zou willen missen, om er een ander meisje, dat sedert lang ziek was, en niet buiten kon komen, genoegen mee te doen.
In den regel deed Flora gaarne iets voor een ander. Vooral een ziek kind, dat met het mooie weer zoo in huis moest blijven, wekte haar medelijden op, en gewillig stond zij haar bloemen af aan de vriendelijke dame, die er haar een kwartje voor gaf en zeide, dat zij daarvoor iets voor haar en haar broertje koopen mocht.
O, wat was Flora nu blij! „Kijk eens, Hansje, zei ze, terwijl zij het geldstukje aan haar broertje het zien; „kijk eens! Nu heeft zus ook geld van haar eigen, net als grootmoeder zie je wel?"
„En gaan we daar nu koek voor koopen ? ' riep de kleine jongen, want die kreeg hij natuurlijk bij grootmoeder niet; en, o, hij hield er toch zooveel van. ......
Flora had gaarne ja gezegd. Vooreerst omdat zij ook veel van wat lekkers hield, maar meer nog om den kleinen Hans, voor wien ze net zoo'n moedertje was, en dien ze zoo gaarne vroolijk en tevreden zag. Maar zij durfde met, want zij was bang dat grootmoeder het niet goed zou vinden, als zij haar geld voor koek uitgaf.
„Ik weet wat beters, Hansje," zei ze. „We zullen wel wat koopen, maar geen koek. We zullen liever suiker koopen en wit brood, en kaas ook als er nog centen overschieten;



die lust grootmoe zoo graag. Dan drinken we van avond koffie met suiker, net als toen grootmoeder jarig was, en eten wittebrood met kaas er bij. En dan mag Hansje opblijven ; dan kunnen we er alle drie eens lekker van smullen, en dan hebben we ons geld toch niet versnoept. Is dat
niet goed verzonnen ?" j * •-
„Ja," zei Hans; want hij vond altijd alles goed wat zijn zusje zeide; en vroolijk stapte hij naast haar voort, tot ze aan den winkel kwamen, waar Flora, met een ongekend gevoel van blijdschap en trots, van haar eigen geld haar
inkoopen zou doen.
Tegen acht uur, het klokje waarop grootmoeder gewoonlijk naar huis kwam, had Flora gezorgd dat alles netjes klaar
^De*koffie had zij ook maar vast gezet, en bij het binnenkomen kon men die al ruiken. Hans, die anders om dien tijd al gerust op één oor lag, liep nog vroolijk rond. Het ▼ooruitzicht van het lekkere maal hield den slaap uit zijn oogen. Flora had hem al eens een klein stukje kaas laten proeven, en zoo dikwijls hij zijn kans schoon zag, stak nij eens even den top van zijn kleinen wijsvinger in de suiker die zoo lekker zoet was, waarop dan telkens een zachte berisping van zijn zusje volgde.
Zoo was het zachtjes aan kwart over achten geworden, en nu hadden de kinderen geen rust meer, want elk oogenblik kon grootmoeder komen; en wat zou zij, toch wel zeggen, als zij binnen kwam en naar de tafel keek.
Maar o, wat werd hun geduld dien avond op de proef gesteld! Het sloeg reeds half negen, en nog was grootmoeder er niet.
Flora had al, ik weet niet hoe dikwijls, aan het keteltje gevoeld of de koffie niet koud werd, omdat het kooltje er onder haast vergaan was; en kleine Hans, die nu toch wel een beetje begon te gapen, liep gedurig naar buiten om te zien of grootmoeder nog niet kwam. ..
Eindelijk, daar kwam zij aan; maar wat liep zij langzaam ! En waarom had zij zoo'n dikken doek om, daar het toch eer warm dan koud was? Maar de kleine jongen nam de moeite niet zich van een en ander rekenschap te geven. Hij liep grootmoeder tegemoet, en vertelde haar met stralende oogjes welk een goeden dag zij gehad hadden.
Flora echter meende reeds terstond te zien dat er iets aan grootmoeder scheelde, en zij zag niet mis.
's Morgens had vrouw Struis zich al niet wel gevoeld, maar zij had er niets van gezegd, en het den geheelen dag



nog niet haar werk zien vol te houden; doch 's avonds kon zij niet meer; en zij had eerst nog een heel poosje moeten rusten, eer zij in staat was naar huis te gaan. Zij was blij toen zij eindelijk haar woning had bereikt, en gevoelde zich zoo ziek en vermoeid, dat zij geen lust had om ergens naar te kijken, en dadelijk naar bed ging. Zelfs het lekkere kopje koffie, dat Flora haar inschonk, en waaraan zij zich anders, en dan nog wel zonder suiker, zoo te goed kon doen, smaakte haar niet. .
Het arme kind was erg teleurgesteld, dat laat zich begrijpen; haar grootste trek was nu eigenlijk ook voorbij. Maar de zelfzuchtige kleine Hans had er zijn eetlust niet door verloren. Hij genoot in stilte en at wel voor twee, en toen Flora hem daarop naar zijn bedje hielp, sliep liij weldra als een roos, en droomde van de goede dame, en van de lekkere boterhammen en de zoete koffie.
II.
Den volgenden morgen was grootmoeder nog niets beter. Zij kon niet opstaan, hoe gaarne zij wilde; en dus moest Flora in haar plaats treden, en zoo goed en kwaad zij kon, doen wat grootmoeder anders deed.
Wat het werk betreft, dat ging vrij wel; want Flora was een handig ding, aan wie grootmoeder al aardig hulp kreeg. Wat te zwaar voor haar was, en niet noodig gedaan moest worden, mocht ze laten staan, en voor het overige boden de buren nog al eens de behulpzame hand.
Maar met de verdiensten was het erger, en na verloop van een enkele week kon vrouw Struis het aan alles reeds duidelijk merken, dat ze in dien tijd niets verdiend had. Wel lieten de menschen, bij wie zij werkte, eens naar haar vragen, en haar 'af en toe iets brengen, maar niet zooveel dat ze er met de kinderen van leven kon.
„Hoe moet het toch gaan als ik nog langer ziek blijt! riep zij menigmaal uit; en die zorg kwelde haar nog meer dan haar ongesteldheid zelve. .
Nu, we willen gelooven dat vrouw Struis de toekomst



donker inzag; en toch, hoeveel troost en bemoediging had zij niet kunnen putten uit die heerlijke woorden der Schrift: Wentel vwen weg op den Heere en vertrouw op Hem; Hij zal het waken; of: Roe)> Mij »an in den day der benauwdheid, en Ilc zal er u uithelpen, en <jij zult Mij eer en.
Maar de arme vrouw Struis kende deze troostrijke beloften niet, noch den Bijbel die ze bevat, noch den Heer, Die ze ons geschonken heeft. Zij had haar gansche leven slechts gesloofd en gezwoegd om de spijze die vergaat, zonder ooit haar gedachten te wijden aan de dingen die Boven "!Jn-
Hierin had zij bij gevolg ook haar kinderen, waaronder Flora's moeder, opgevoed; en deze had op haar beurt geen beter voorbeeld aan haar eigen kinderen nagelaten.
Gelukkig had onze Flora, tijdens het leven liarer ouders, nog een poosje breien geleerd bij eene oude buurvrouw, eene lieve, vrome ziel, die de kleine meid, — zij was toen een jaar of zes, — zoo onder het breien door, van den Heere Jezus vertelde, en haar een paar lieve kinderversjes leerde, waarvan het ééne, zei ze, een gebedje was, dat Flora maar dikwijls bidden moest. Het luidde:
Ik ben een kindje, klein en teer,
Dat weinig kracht bezit;
Ik zou zoo gaarne zalig zijn,
Maar, ach, hoe word ik dit?
Ach, lieve Jezus, geef mij raad,
En onderricht mij dan,
Hoe dat ik van de zonden vrij,
En zalig worden kan.
Nog eer Flora echter alleen een kous kon breien, was de goede buurvrouw naar den Hemel gegaan, en na dien tijd had niemand onze kleine ooit meer over den Heer gesproken. Zij was dan ook al weer veel vergeten van het weinige dat buurvrouw haar had kunnen vertellen; maar dat gebedje had zij goed onthouden. Geen dag had ze nog verzuimd het te bidden, en zoodra Hansje in staat was haar de woorden na te stamelen, had zij het hem ook geleerd, en liet zij het hem iederen morgen en avond
opzeggen. _ , ,
Moeder had haar kinderen altijd maar stil laten begaan en grootmoeder had er ook niets tegen. Maar voor zichzelve gevoelde zij, helaas, geen behoefte aan het gebed. En omdat vrouw Struis in haar gezonde dagen niet gewoon was



den Heer aan te roepen, want dat beteekent toch hetzelfde als bidden, kon zij het ook nu, in den dag der benauwdheid, niet doen. En toch wilde de ontfermende en liefdevolle God er haar doorhelpen, ofschoon zij de hulp bij Hem niet zocht.
De ziekte van vrouw Struis nam gelukkig spoedig een gunstige wending, en na drie weken was ze weer zoo ver, dat zij eenigen lichten huiselijken arbeid kon verrichten. Maar van uit-werken-gaan was nog geen sprake. Daarvoor was zij nog veel te zwak. Zij moest dan ook, behalve de medicijnen, maar wat versterkends gebruiken, om weer op krachten te komen, raadde de dokter, en die raad was zeker goed. Maar waar zou ze het van daan halen, daar het haar soms zelfs aan het noodigste voor haar en de kinderen ontbrak?
Flora, al was zij nog een kind, begreep heel goed hoe grootmoeder er inzat, nu zij niets verdienen kon, en wat het voor haar was, om al de boodschappen zonder geld te laten halen; en het goede kind had het gaarne willen verhelpen, als ze 't maar had kunnen doen.
„Hansje," zei ze, toen ze op een morgen bezig was haar broertje aan te kleeden, „wat zou het toch prettig zijn als we allebei groot waren, dan konden we voor grootmoeder werken en geld verdienen, en dan konden we vleesch en eieren voor haar koopen, want dat is heel goed voor zwakke menschen; en dan zou je eens zien hoe gauw ze er van
opknapte." . . . . .
Hans luisterde met een ernstig gezicht naar de toespraak van zijn zusje, en toen zij uitgesproken had, zei hij: „Weet je wat ik doen zal, Flora? Als ik van avond ga slapen, zal ik bidden of de Lieve Heer maken wil dat ik morgen, als ik wakker word, een groote jongen ben. Wil ik dat doen, Flora .
„Wel neen, malle jongen," antwoordde zijn zusje lachend, dat kan immers niet." . . ■
„Waarom niet?" vroeg Hans. „En je zegt zelf dat de Lieve Heer alles kan."
„Zeker, en dat is waar ook; dat zei buurvrouw ten minste altijd."
„En waarom zou dit dan niet kunnen?
„Och, jongen, dat weet ik niet. Ik denk dat de Lieve Heer zoo iets niet goed vindt, want ik geloof niet dat het nog ooit gebeurd is. Verbeeld je toch eens dat het waar was!" ging zij lachend voort. „Wat zou ik gek staan te kijken, als ik je morgen ochtend kwam roepen. En grootmoeder zou stellig weer ziek worden van den schrik. En dan kon je zeker je kousjes ook niet meer aankrijgen, en



je klompjes, en je broek, en je buisje ook niet; en wat
dan gedaan?" ^
„O, dan zou ik groote kleeren koopen, net als baas * lint van den overkant ze aan heeft."
„Zoo, zoo; maar groote kleeren zijn duur, weet je dat wel? En waar zou Hansje dan aan geld komen om ze te
koopen V' , „
„Wel, dat zou ik verdienen als ik ga werken.
„Nu ja, maar je kunt immers niet gaan werken als je niet eerst de kleeren hebt om aan te doen?"
Dat was iets, waar de kleine man niet op gerekend had.
„Dan zou ik dan zou ik " begon hij weer, maar hij
wist er niets meer op te verzinnen en moest Flora dus wel
ge,!ziegi?eemi wel, dat het niet kan, Hans?" zei deze. „Er zit niets anders op dan maar geduld te hebben. Hadden we ons kwartje nog maar niet uitgegeven; grootmoeder heeft er nu toch niets aan gehad. Ik wou dat we er weer eens eentje kregen! Weet je wat we doen zullen, Hans? Als we van middag gegeten hebben, en de boel aan kant is zal ik grootmoeder vragen of we samen een poosje de deur uit mogen; grootmoeder kan nu wel weer alleen blijven. Dan gaan we naar het bosch om bloemen te plukken, en dan zal ik nog eens een mooien, grooten ruiker maken. Misschien zien we die dame weer, en wie weet of zij onze bloemen dan weer niet van ons koopt." .
Hans vond dit plan uitnemend, want hij was in geen drie weken met zijn zusje uit geweest. Grootmoeder gaf gaarne haar toestemming, en dus togen zij 's middags samen op weg, en voelden zich zoo vrij als een vogel, die een tijdlang opgesloten heeft gezeten. Het bosch scheen hun nog groener toe dan anders, nu zij er in een poosje niet geweest waren, en de bloempjes, Flora's lievelingen, dooreen frisch windje in beweging gebracht, knikten haar op de fijne stengels overal toe, als waren zij blijde haar kleine vriendin weer te zien. ... ...
Met zorg zocht Flora de mooiste uit, die zij vlug en netjes bij elkander bond. Hans droeg ook een goede hoeveelheid aan, maar hij keek zoo nauw niet als zijn zusje, en plukte de steeltjes zoo kort af, dat zij er haast geen een van gebruiken kon.
Toen zij klaar was hield zij zich, ondanks Hansjes verzoek om nog wat te blijven spelen, niet langer op, maar keerde terstond met hem terug langs denzelfden weg, dien ze de laatste maal gegaan was, altijd in de hoop de dame



weer te zien, die nu toch zeker wel zin in haar mooien ruiker zou hebben.
Toen zij echter het huis voorbijging, — zij had nog goed onthouden dat het dat groote, witte hoekhuis was — vond zij het geheel gesloten, want de familie had juist den vorigen dag de stad verlaten, om den zomer verder op haar buitenverblijf door te brengen. Dit laatste wist Flora nu wel niet, maar zij zag toch wel dat haar kans hier verkeken was, en dit speet haar geducht. .
Wat zou zij nu met haar bloemen doen ? Zij had zich zoo zeker verbeeld ze te zullen verkoopen; en wat men zich eenmaal in het hoofd heeft gezet, gaat er niet gemakkelijk weer uit*
„Misschien wil een ander mijn bloempjes wel koopen," dacht Flora, en daar zij volstrekt niet verlegen was, bood zij de eerste de beste die zij tegenkwam, haar ruikertje aan. Maar iedereen wees haar verzoek af. Een paar nufjes lachten de kleine koopvrouw zelfs uit, zeggende dat zij zelven veel mooiere bloemen in hun tuin hadden; en dit vooral benam Flora allen moed om verder te vragen.
„We zullen wel zonder kwartje thuis komen, Hans, zei ze. ,,'t Zijn ook maar zulke gewone bloemen! Ieder die wil kan ze zelf wel plukken. We moesten zulke mooie nebben als baas Flint! Die heeft rozen en geraniums, weet je wel < En reseda, en nog een heeleboel meer. Die zouden de nien* schen wel van ons koopen. — We zullen nog eens even bij hem gaan kijken, Hans." ,
Baas Flint, die schuins over vrouw Struis woonde, was juist in zijn tuin, waar men hem meestal vinden kon, en waar de beide kinderen, die altijd vrijen toegang hadden, hem dikwijls een bezoek brachten. Hij was bezig zijn bloemen na te zien, en dan viel er altijd heel wat af, zoodat de grond om hem heen vol lag.
Met een begeerig oog zag Flora ze aan.
„Gooi je die allemaal weg, baas Flint?" vroeg ze. „Datis wel jammer. Mogen wij ze hebben? Ik kan er nog wel wat
mee doen." . . ^ ,
„Zeker, raap ze maar op!" nep baas Flint haar toe. „Maar, meisje, ze zijn zoo mooi niet meer als je wel denkt, hoor! En kijk eens aan, je hebt zelf je handen al vol.
„Ja, maar die kan ik niet gebruiken," hernam Hora. „De menschen willen ze niet hebben." En toen vertelde zij den tuinman wat haar plan was geweest, maar hoe de uitkomst haar teleurgesteld had, en dat ze het nu morgen met deze nog eens beproeven wilde. „Zie je, baas Flint" zoo besloot



ze, „ik zou zoo graag iets voor grootmoeder willen verdienen, nu zij het zelf niet doen kan, en ik weet geen ander
middeltje dan dit." , ,
Nu was onze kleine juist aan het rechte kantoor, want de tuinman was, wat men noemt, een echte werkezel; en ieder die ook maar werken wilde, 't zij groot of klein, stond hoog bij hein aangeschreven en hielp hij gaarne voort.
„Komaan meid, zoo mag ik het hooren!' riep hij, terwijl hii Flora, als bewijs zijner goedkeuring, op den schouder klopte. „Ik heb zelf als jongen ook jaren lang voor mijne oude grootmoeder gewerkt, en ik heb er nooit berouw over wehad! Maar dan kan je die bloemen niet gebruiken, kind. Neen, dan heb ik wel andere voor je. Onze Lieve Heer laat er toch zooveel groeien, dat ik er best wat van missen kan. Geef die bloemen nu maar aan Hans, en kom aan morgen maar eens bij mij, dan zal ik wel zorgen dat er
wat anders voor je is." , . „
Of Flora in haar schik was! Ze zei er grootmoeder niets van; maar zoodra deze haar den volgenden dag missen kon, liep zij met Hans naar den overkant.
Haas Flint was er niet, maar hij had een stuk of wat ruikertjes voor haar klaar gelegd, netjes afgemaakt met een randje groen er omheen, alle echt tuinmanswerk; en zijn vrouw leende haar een mandje om ze in te doen, en gaf haar nog eenige aanwijzingen omtrent den verkoop, en den prijs, dien ze er van maken kon.
Vol moed begaf onze kleine vriendin zich itu op weg, haar mandje aan den arm, en broer aan de hand. Zooals de tuinmansvrouw haar gezegd had, schelde zij _ hier en daar maar eens aan; en al zond menig dienstmeisje, pruttelend dat ze alweer voor niemendal van achter had moeten komen, het nieuwe koopvrouwtje met een leelijk gezicht heen, niet overal wachtte haar zulk een ontvangst; en na verloop van een paar uren had zij al haar ruikertjes verkocht, en vijf en dertig centen in haar zak.
Baas Flint, wien zij. alvorens naar huis te gaan, geheel opgetogen den goeden uitslag was komen vertellen, was hartelijk verheugd, dat het zoo goed was gegaan, en beloofde haar eens gauw te zullen leeren zelve ruikertjes te maken. Hij begon er dienzelfden avond nog mee, en na korten tijd kon Flora de bloemen al heel handig opbinden en ze zelfs met smaak bij elkander schikken. Zij mocht nu iederen morgen om een verschen voorraad bi] den goeden tuinman komen, en daarvoor zocht ze hem wederkeerig ook zooveel mogelijk van dienst te zijn, door boodschappen te



doen voor zijn vrouw, of, als deze het eens druk had, wat op hun kleintje te passen.
Hoe vrouw Struis er over uit was, behoef ik u wel niet te zeggen. Het was een ware uitkomst voor haar. Zij kon dan ook haar lieve Flora niet genoeg prijzen, en was ook recht dankbaar jegens haar hulpvaardigen overbuur. Maar de liefde en goedheid des Heeren, Die de bloemen doet groeien en de harten der menschen neigt, en van Wien haar dus in de eerste plaats deze uitredding toekwam, merkte vrouw Struis er al weder niet in op.
En een uitredding was het, want er gingen nu wekelijks maar weinig dagen voorbij, waarop Flora minstens niet een stuiver of zes, zeven, soms nog wel meer, thuis bracht; en toen grootmoeder spoedig daarop ook weer in staat was uit werken te gaan, kon zij zelfs bij heel kleine beetjes de schuld afdoen, die zij tijdens haar ziekte noodzakelijk had moeten maken.
Met den winter hield Flora's bloemenhandel natuurlijk op. Eensdeels speet haar dit wel, maar aan den anderen kant verlangde ze toch ook weer eens naar school te kunnen gaan, want Flora leerde gaarne; en was zij in 't eerst al eens blij geweest een vrij dagje te hebben om met Hansje te spelen, nu het nieuwtje er af was kon zij vaak haar vroegere makkertjes benijden, als zij deze naar school zag gaan, en bedacht hoe ver zij haar in het leeren nu reeds vooruit zouden zijn. 't Viel het arme kind daarom niet weinig tegen dat grootmoeder er anders over dacht, en voor 't gemak haar kleindochter liever thuis hield.
„Je bent al knap genoeg, kind," was vrouw Struis gewoon te zeggen als Flora over schoolgaan sprak. „Je kent je behulp van lezen en schrijven, en dat is meer dan ik ooit gekend heb. Ik heb nooit lezen en schrijven geleerd, en ben toch zestig jaar geworden. Al dat leeren is maar gekheid. Ik zeg altijd maar: een meisje moet vroeg haar handen leeren gebruiken."
Nu, wat dat laatste betreft had vrouw Struis wel gelijk, maar ik hoop dat ge het voor het overige niet met haar eens zijt, en ge er maar recht dankbaar voor moogt zijn, als u in uw jeugd de gelegenheid tot leeren geschonken wordt.
Toen Flora zag dat grootmoeder niet tot andere gedachten te brengen was, sprak zij over het schoolgaan niet verder; maar de lust tot leeren verloor zij daarom niet, en als zij een papier in handen kreeg waar letters op stonden, legde zij het nooit neer, vóór zij er althans iets van gelezen had.



III.
De winter was gekomen en gegaan zooals alle andere winters, en voor vrouw Struis, en velen met haar, was het een kwade tijd geweest. Die winterdagen waren zoo koud en zoo kort; er was zoo veel vuur en zoo vroeg licht noodig. Maar toch, zij had hem met de kinderen weer doorgemaakt, en nu was de lente weer gekomen, een vroege, echte lente, die veel zachte, zonnige dagen gaf.
Flora had haar bloemenmandje weer opgezocht, en met de sneeuwklokjes, die eerste lenteboden, die zij op een afgelegen en weinig bezochte plek in het bosch in groote hoeveelheid wist te staan, al menigen stuiver verdiend.
Haar beste klant was de dame, die in het mooie hoekhuis, in de nabijheid van het bosch woonde. Sedert lang had Flora er de blinden weer open gezien, en mevrouw Halle, want die naam stond op de deur, was de eerste geweest, aan wie zij haar sneeuwklokjes, met goed gevolg, te koop had aangeboden.
Toen de sneeuwklokjes gedaan waren kwamen de mooie viooltjes aan de beurt, die om haar zachten geur bij velen zoo geliefd zijn. En een poosje later zouden de niet minder welriekende lelietjes der dalen volgen, waarvan baas Flint, in wiens bakken ze nu reeds bloeiden, haar ook al eens een ruikertje gaf.
Zij had nu inderdaad een goeden tijd voorhanden. Zoo groot kon haar voorraad niet zijn, of zij kwam toch immer met een leeg mandje thuis, en daarbij kon zij nu ook meer geld van haar bloemen maken dan midden in den zomer, als ze er zoo volop zijn.
Wel was het een heele pluk; en dan konden die viooltjes zich onder het andere groen nog dikwijls zoo schuil houden! Ook moest ze er een heel eind voor loopen, en maken dat ze er 's morgens vroeg bij was, want er waren meer liefhebbers. Doch om dat alles gaf onze Flora niet, want loopen kon ze, en aan vroeg opstaan was zij gewoon; als zij Hansje maar bij zich had kunnen hebben!
Maar de arme jongen leed sedert eenigen tijd aan een oogziekte; en of grootmoeder zijn oogjes al met Maartsch sneeuwwater waschte, en er een groene klep voor bond, omdat zij het licht niet verdragen konden, het hielp er



niet aan. Zelfs het zalfje van den dokter wilde niet baten; en als het mooi weer was, en de zon helder scheen, kon het arme ventje met zijn zieke oogjes niet eens buiten komen.
Nu, dat was heel wat voor ons knaapje. Ach, wat kon hij bedroefd schreien, als hij zijn zusje met de mooie bloemen de straat op zag gaan, en zelf thuis in een donker hoekje moest blijven zitten. En als Hansje schreide, kwamen ook Flora de tranen in de oogen.
„Ik wou dat ik je oogjes maar beter kon maken, lieve Hans," sprak zij op een morgen toen hij weer zoo bedroefd was. „Maar de Lieve Heer kan het wel doen. Je weet, Hij kan alles, en Hij zal het wel willen ook. Je moet het Hem maar iederen dag vragen, Hans; ik zal het ook doen, en dan zal je eens zien of je niet beter wordt."
Hansje volgde den goeden raad van zijn zusje trouw op. Men kon hem meer dan eens met gevouwen handjes zien zitten; en bij het opstaan en naar bed gaan, waarbij Flora haar broertje altijd hielp, deden zij het samen, in het vaste geloof dat hun gebed door den Heer zou verhoord worden.
Maar er is geen geloof zonder strijd, dat zouden ook deze kinderen reeds ondervinden.
Een paar dagen later, toen Flora, na al haar bloemen te hebben uitverkocht, met het ledige mandje huiswaarts keerde, ging zij een straat door, waar onlangs een nieuwe boekwinkel geopend was. Achter de groote spiegelruit lagen allerlei boeken uitgestald, en daarboven hingen mooie plaatwerken, die algemeen de aandacht der voorbijgangers trokken.
Flora was daar al eens meer langs gegaan, maar er stonden telkens zooveel inenschen op de stoep, dat ze er niet dicht genoeg bij kon komen. Nu echter stond er niemand, en dus kon ze eens op haar gemak een kijkje nemen.
Eerst bekeek zij de omslagen en las zij de titels van de boeken die het meest vooraan lagen, om vervolgens al haar aandacht te wijden aan de daarbovenhangende platen, die, het ging tegen Goeden Vrijdag, meest alle betrekking hadden op het lijden en sterven van onzen Heer.
Flora had ze al geruimen tijd aandachtig beschouwd zonder de beteekenis te vatten. Het onderschrift kon zij ook niet lezen, en zoolang zij iets niet begreep, was ze maar half voldaan.
„Zeg, jongen, kan jij niet lezen wat daaronder staat?" vroeg ze aan een knaap, die ook eens kwam kijken.



„Ik niet," luidde het antwoord. „Het is zeker Fransch of Engelsch of zoo wat."
„Dat spijt me," hernam Flora; „ik zou zoo graag eens weten wat die menschen daar doen."
„O, dat kan ik je toch wel vertellen," zei de knaap. „Ik weet wel wat het beduidt, al kan ik het niet niet lezen."
„Wat dan?" vroeg Flora nieuwsgierig.
„Wel," sprak de jongen, met den vinger wijzende, „dat is de Heere Jezus, Die daar staat; en die daar aankomt is Judas met de soldaten; die komen om den Heer gevangen te nemen. En," ging hij voort, op een andere plaat wijzende, „dat is de Heere Jezus aan het kruis."
„Meen je Onzen Lieven Heer?" vroeg Flora, den spreker met groote, verschrikte oogen aanziende.
„Ja," antwoordde de jongen, „en dat hebben die booze menschen gedaan, die er bij staan."
„Waarom?" vroeg Flora met klimmende verbazing.
„Wel, ze wilden niet gelooven dat Hij hun Koning was, en riepen dat Hij sterven moest; en daarom hingen ze Hein aan een kruis."
„En is de Lieve Heer gestorven ?" Er klonk iets angstigs in Flora's stem bij die vraag.
„Zeker; kijk maar op die plaat daarnaast. Die menschen daar, — maar dat zijn goeie menschen, hoor! — die zijn bezig ohi den Heer van het kruis af te nemen, en Hem dan te begraven."
„Maar wanneer is dat dan toch allemaal gebeurd ?" vroeg Flora, op wier gezichtje nu zoowel droefheid als schrik te lezen stond.
„O, al heel, heel lang geleden.''
„Maar ik dacht dat de Heer nog leefde, boven in den Hemel; dat heeft een buurvrouw mi] eens gezegd. Kan Hij ons dan nu niet meer hooren?"
Op die laatste vraag ontving zij echter geen antwoord, want de knaap ging weg vóór zij nog uitgesproken had, en liet het onthutste kind met haar gedachten alleen.
Nog lang stond ze daar met, o, zoo'n droevig gezichtje, naar die platen te kijken, en allerlei treurige gedachten vervulden daarbij haar kleine hart.
Zou het waar zijn wat die jongen zeide? Zou de Heere Jezus waarlijk gestorven zijn ? Ach, dan kon Hij niet meer hooren als zij tot Hem bad; ook niet als zij Hem vroeg om genezing voor Hansjes oogen. O, dat was een schrikkelijk denkbeeld, dat al haar hoop op eens wegnam; want wie toch 2ou dan haar broertje beter maken, als de Heer het



niet deed? En wie zou haar dan onderrichten hoe zij, zooals er in haar gebedje stond, van de zonde vrij, en zalig kon worden ?
Arme, onwetende kleine, dat niemand u ooit gezegd heeft, dat, juist om u zalig te maken, de lieve Heiland lijden en sterven moest. Sterven, maar ook opstaan! Op Goeden Vrijdag volgt Paschen! En gij, ja, ook gij zult straks waarlijk Paaschfeest vieren!
Hoewel Flora dien dag veel verdiend had, kwam zij toch erg neerslachtig thuis. Zij was zoo stil en afgetrokken dat vrouw Struis, die reeds herhaaldelijk, schoon tevergeefs, naar de reden gevraagd had, vreesde dat zij mogelijk niet wel was. Maar zij kon niets uit haar krijgen, 't Was of het arme kind geen moed had om anderen te vertellen wat haar drukte, of misschien ook gevoelde dat grootmoeder haar hierin wel 't allerminst helpen kon. Als zij Hansje aanzag schoten de tranen haar in de oogen, en toen zij hem 'savonds uitkleedde, kon zij haast geen enkel woordje tot hem spreken.
„Bid maar niet, Hansje," zei ze op droeven toon, toen liet knaapje, als naar gewoonte, op zijn knietjes ging liggen om zijn gebedje te doen.
„Waarom niet, Flora?'' vroeg het kind verwonderd.
„Och, daarom niet, Hans; het hoeft niet meer."
„En voor mijn oogjes dan?"
„Dat hoeft ook niet meer, Hansje."
„Maar waarom toch niet?" vroeg het knaapje, die zijn zusje maar niet begreep. „Moet ik den lieven Heer dan niet vragen om mijn oogjes beter te maken?"
Nu kon Flora zich niet langer bedwingen. „Ach neen, Hans, doe het maar niet," riep zij schreiend; „doe het maar niet; het helpt je toch niet. De Heer kan je niet meer beter maken. Hij is gestorven, al lang geleden; en nu hoort Hij ons niet." En toen nam zij Hansje, die nu ook schreide omdat hij zijn zusje zoo bedroefd zag, op, kuste hem, en legde hem te slapen. Een uurtje later ging zij zelve ook naar bed zonder te bidden; 't was de eerste keer dat zij het najiet sedert ze bij buurvrouw breien had geleerd; en toen zij den volgenden morgen opstond, ging zij ook zonder bidden aan het werk, en gevoelde zich nog ongelukkiger dan den vorigen dag.
Het duurde veel langer dan anders eer zij haar ruikertjes gemaakt had; en toen zij er eindelijk mee gereed was, en zij met haar mandje de straat opgmg, had zij haast geen lust ze te koop aan te bieden.



Zooals gewoonlijk nam zij haar weg langs het huis van mevrouw Halle, die zij nog altijd onder haar beste klanten rekende. Daar gekomen schelde zij echter niet aan, maar ging, door droefheid overmeesterd, stilletjes op de stoep zitten, met de handen onder het hoofd en haar mandje naast zich, tot de dame, die juist aan het raam stond, en haar daar al een poosje had gadegeslagen, naar buiten kwam, om te zien wat er aan haar bloemenmeisje scheelde.
Flora was wel wat bedremmeld toen zij zich zoo onverwacht hoorde roepen, en, omziende, mevrouw Halle zelve voor zich zag; doch deze trok het meisje zoo vriendelijk naar zich toe, en vroeg haar zoo deelnemend waarom zij haar de bloemen niet bracht in plaats van daar zoo treurig te gaan zitten, dat onze kleine vriendin, hoe het kwam wist ze zelf niet, zonder zich te bedenken haar hart lucht gaf, en de dame, al schreiende, alles vertelde, wat haar sedert den vorigen dag zoo bedroefd maakte.
Mevrouw Halle, die Flora intusschen mee naar binnen had genomen, was getrqffen door haar eenvoudig verhaal, te meer daar zij zoo gansch niet vermoed had dat dit de oorzaak harer droefheid zou wezen. Zij kon zich dien toestand zoo goed begrijpen, en zag in die oogenblikken in dat kind zoo ten volle het Schriftwoord bevestigd, dat, indien Christus niet opgewekt was, ons geloof te vergeefs zou zijn, en wij de ellendigste van alle menschen zouden wezen. Maar nu, Christus is opgewekt, dat mocht zij er bij denken, en daarmede kon zij nu ook deze kleine troosten.
„Mijn kind," was daarom ook het eerste wat zij zeide, „de Heere Jezus is wel gestorven, maar Hij is weer opgestaan uit het graf, en nu leeft Hij voor eeuwig in den Hemel, en daar hoort Hij nog alles wat ge vraagt, zoo duidelijk en goed als ik je nu hoor."
Deze woorden waren voor Flora als koud water op een vermoeide ziel. Het was haar bijna te heerlijk om het te kunnen gelooven, en zij glimlachte door haar tranen heen, toen zij vroeg:
„Is het heusch waar? Is de Lieve Heer er dan wezenlijk nog? En zou Hij Hansjes oogen dan ook nog kunnen genezen ?"
„Zeker, kindlief," luidde het antwoord. „De Heer kan alles, en Hij wil alles wat goed voor ons is; want Hij heeft ons onuitsprekelijk lief en wil ons daarom, o, zoo gaarne gelukkig maken. Maar om ons wezenlijk gelukkig te kunnen maken, moest Hij eerst zoo bitter lijden en sterven aan een kruis, zooals je dat op die plaat hebt ge-



zien. Doch na drie dagen is onze Heiland weer opgestaan uit den dood, en toen hebben Zijn vrienden en vriendinnen, die Hem zoo liefhadden, en óók zoo bedroefd waren over Zijn sterven, Hem weer levend voor hun oogen zien. En als wij nu den Heer ook in waarheid liefhebben, zullen wij Hem ook eens met onze eigen oogen zien, daar Boven in den Hemel, waar Hij heengegaan is om voor al Zijn vrienden een plaatsje gereed te maken, en waar wij dan ook altijd met Hem leven zullen. — Zondag hebben we Paschen; dat weet zeker wel?"
Flora knikte toestemmend.
„Nu, dan vieren we het feest van Jezus' Opstanding; en omdat het op een Zondag plaats had, moeten wij eigenlijk iederen Zondag aan die heerlijke gebeurtenis denken "
„Ik geloof dat ik er wel eiken dag aan denken zal," riep Flora opgetogen. „Ik ben zoo blij dat de Lieve Heer leeft, en dat ik nu weer met Hansje bidden kan."
„Dat is ook een oorzaak van groote blijdschap, mijn kind; en nu moet je het bidden nooit meer nalaten, wat er ook gebeure. — En zou je nu graag nog meer van den Heere Jezus hooren ? Ja ? Nu, kom dan Zondag tegen twee uur maar weer hier, dan zal ik je de Paaschgeschiedenis eens in haar geheel vertellen."
Flora wilde dit wat gaarne doen, en zeide zulks ook; en daarop liet mevrouw Halle haar gaan, na haar eerst nog het een en ander omtrent haarzelve, haar grootmoeder en Hansje gevraagd, en als gewoonlijk een paar ruikertjes van haar gekocht te hebben.
Vroolijk en welgemoed spoedde Flora zich naar huis. Wel was zij nog lang niet uitverkocht, maar zij kon niets doen eer zij Hansje deelgenoot had gemaakt van haar geluk. Het was reeds Paaschfeest in haar hart, en het eerste wat zij haar broertje toeriep was, hoewel met andere woorden, dezelfde jubeltoon, waarmede Jezus' discipelen elkander op het eerste Opstandingsfeest ontmoetten: „De Heer is waarlijk opgestaan !"
„O, lieve Hans!" juichte ze, terwijl zij de armen om het knaapje heensloeg, en hem hartelijk kuste, „ik ben zoo bljj! Ik ben zoo blij! De Lieve Heer leeft toch! Hij is wel gestorven, maar Hij is weer opgestaan uit het graf. Nu kunnen we weer bidden, want Hij hoort alles, Hans! Hij hoort alles!"
En toen vertelde zij grootmoeder, die eigenlijk niet recht begreep wat het kind wilde, de reden van haar droefheid en van de daarop gevolgde blijdschap. En eer zij en Hansje



dien avond gingen slapen, zeiden ze hun gebedje weer op, wel tweemaal achter elkaar, omdat zij het den vorigen avond in 't geheel niet gedaan hadden; en het gebed voor Hansjes oogen werd nog hartelijker en hoopvoller opgezonden dan voorheen.
IV.
Den eerstvolgenden Zondag, op het aangewezen uur, stond Flora, maar met een gansch ander gevoel dan den laatsten keer, andermaal op de stoep van het witte hoekhuis bij het bosch.
De bewoonster ontving haar weer even vriendelijk, en nam haar vervolgens mee naar een ander huis, lang niet zoo mooi, in welks nabijheid een menigte kinderen heen en weer liepen.
Daar ging mevrouw Halle, gevolgd door het haar welbekende troepje binnen, en nu bevond Flora zich in een ruim lokaal, waar eenige banken stonden, die allfe door de kinderen bezet werden, en waarop onze kleine vriendin ook een plaatsje werd aangewezen.
Hier hield mevrouw Halle haar Zondagsschool.
Toen allen netjes gezeten waren zong zij met de kinderen een Paaschlied, Gezang 139 vers 1:
Komt, heffen w' onzen lofzang aan!
De Heer is waarlijk opgestaan;
Ons past gejuich in plaats van klagen.
De Levensvorst heeft door Zijn kracht
Den dood den doodsteek toegebracht;
De laatste vijand ligt verslagen.
Zij hadden dit lied voor heden allen van buiten geleerd, doch Flora kende het niet, en daarom gaf men haar een gezangboekje. Maar al zongen de anderen het zoo maar vlot weg uit hun hoofd, bij Flora kwam ieder woord rechtstreeks uit haar hart. 't Was duidelijk dat zij gevoelde wat zij zong, — hoewel ze 't maar heel zachtjes deed omdat ze



de wijs niet kende, — want aan den derden regel gekomen, zag zij de dame glimlachend aan, en deze begreep dien blik volkomen.
Na het zingen bad mevrouw Halle met de kinderen, en verhaalde hun toen de Paaschgeschiedenis. De meesten hadden die al eens meer gehoord, en wisten zelfs aardig te antwoorden als hun een vraag werd gedaan. Flora echter wist tot nog toe slechts dit ééne: De Heer is opgestaan, dat dan ook eigenlijk de hoofdzaak dier heerlijke gebeurtenis is. Maar van de bijzonderheden die er bij plaats vonden, kende ze nog niets. Ze luisterde dus, zooals ze nog maar weinig in haar leven geluisterd had; en 't was of mevrouw Halle met te meer lust en opgewektheid aan het vertellen ging, nu zij verzekerd was er ten minste één onder haar jeugdig gehoor te hebben, die oprecht belang stelde in hetgeen zij zeide, en daarom ieder woord gretig opving. Daarbij had zij, nog maar kort geleden, in dit kleine meisje zoo geheel het beeld van de vrouwen aanschouwd, die aan den morgen van Jezus' Opstanding zoo diep treurig bij het ledige graf stonden; en al was zij zelve geen Engel, zij had toch een even blijde boodschap te brengen, toen ze tot dit kind ook zeggen mocht, wat de Engel tot de weenende vrouwen zeide: Wat zoekt gij den Levende bij de dooden? De Heer is niet in het graf. Hij is opgestaan, gelijk Hij gezegd heeft.
Een heerlijk, gezegend uurtje bracht onze Flora dien middag in de Zondagsschool door. Zij nam het gehoorde mee in haar hart, en toen zij thuis kwam was zij daar op haar beurt verkondigster van het liefelijk Paaschevangelie; want Flora vertelde gemakkelijk over wat zij zelve wist.
Of Hansje er ook zooveel genot uit had, zou ik niet durven beweren, ofschoon hij heel vroolijk keek omdat zijn zusje er zoo opgeruimd, uitzag, maar grootmoeder zat al dien tijd met de handen gevouwen in haar schoot, en luisterde niet minder naar haar kleindochter, dan deze naar haar onderwijzeres gedaan had.
„Die geschiedenis heb ik meer gehoord," sprak zij toen Flora ophield.
„Is 't waar, grootmoeder?" vroeg Flora verwonderd. „O, waarom heeft u mij die dan nooit eens verteld?"
„Verteld? Ach ja, kind; om je de waarheid te zeggen heb ik daar nooit aan gedacht; en ik was er ook te veel van vergeten om het te kunnen vertellen. Maar nu herinner ik het mij wel. Wij hadden thuis een grooten Bijbel, waar mijn vader wel eens uit las, en daar stond alles net zoo in."



„Meent u zoo'n dik boek als buurvrouw had? En zou het daar heusch in staan, grootmoeder? Had ik dan ook maar zoo'n Bijbel. Wacht, misschien heeft baas Flint er wel een; die heeft zooveel boeken liggen. Als het waar is, zal hij hem mij wel eens willen leenen, want baas Flint is zoo'n goeie man. Ik ga het hem gauw even vragen."
En de daad bij het woord voegende, stond het meisje haastig op, en kwam niet lang daarna met een Bijbel onder den arm terug. De tuinman had de Paaschgeschiedenis in elk der Evangeliën voor haar opgezocht, en nu zette Flora zich onverwijld aan het lezen, hardop, opdat Grootmoeder het ook zou kunnen hooren.
Zij had het heele Boek wel achter elkander willen uitlezen, en was dus blij dat het den volgenden dag ook nog Zondag was, en zij niet met de bloemen uit moest; en daar baas Flint gezegd had, dat zij het den zelfden avond niet terug behoefde te brengen, bracht zij het grootste gedeelte van dien dag, met fcorte tusschenpoozen, lezende door.
Nog vóór het einde der week kreeg vrouw Struis op 't onverwachts bezoek van een dame, die zich als mevrouw Halle bekend maakte, en gekomen was met het doel, om nog eens iets naders te vernemen omtrent haar bloemenmeisje, in wie zij sinds de vorige week een levendig belang stelde.
Flora was niet thuis, en Hansje, die sedert eenige dagen ongesteld was, lag te bed.
Het zieke knaapje, dat terstond de aandacht der dame trok, gaf de eerste aanleiding tot een gesprek.
Mevrouw Halle zag wel dat Flora niet te veel van zijn oogjes gezegd had. Zij zagen er inderdaad akelig uit, zoowel als het ventje zelf; en vrouw Struis verhaalde tamelijk omslachtig, dat hij eigenlijk aj een tijd lang, heelemaal niet was zooals hij wezen moest, hetgeen zeker ook al in verband stond met zijn oogen, die, ondanks alle aangewende middelen, steeds verergerden, zoodat zij wel eens vreesde dat hij nog geheel blind zou worden.
Daarna kwam het gesprek op Flora, voor wie grootmoeder niets had dan Tof; maar toen mevrouw Halle haar deed opmerken, hoe wenschelijk het voor het meisje was om nog eenige jaren school te gaan, opperde zij allerlei bezwaren, waarvan het voornaamste was, dat zij het buiten Flora's verdiensten onmogelijk stellen kon.
Het zou te lang duren om woordelijk weer te geven, wat er verder tusschen vrouw Struis en haar bezoekster gesproken werd. Genoeg als we weten, dat mevrouw Halle



er de vrouw niet naar was om iets ten halve te doen, en dat de uitslag van haar bezoek was, dat Hansje in het kinderziekenhuis zou worden opgenomen, waar hem natuurlijk een betere verzorging wachtte dan zijn grootmoeder hem met den besten wil geven kon; dat Flora haar bloemenhandel zou staken, en winter en zomer weer naar school zou gaan; en dat eindelijk vrouw Struis, die in alles een nette, zindelijke vrouw bleek te zijn, als werkster bij mevrouw Halle in dienst zou treden, en deze laatste wel zorgen zou, dat zoodoende haar inkomsten er volstrekt niet op verminderden.
Flora was overgelukkig dat zij weer naar school mocht, en wel naar zulk een school, waar men haar, zooals mevrouw Halle zeide, ook van den Lieven Heer zou vertellen. En dat grootmoeder er zoo'n voornaam werkhuis had bijgekregen, streelde haar trots. Maar dat men haar de zorg voor Hansje ontnam, en zij, ze wist niet voor hoe lang, van haar lieven broer af moest, neen daar kon zij het maar niet mede eens worden. Grootmoeder zei wel dat het veel beter voor het ventje was, en dat geloofde ze zelve ook wel, maar daar veranderde de zaak toch niet mee; en 't was haar de eerste dagen na Hansjes vertrek zóó stil, dat ze het in huis niet houden kon.
Maar, en dit was alweer een kleine vergoeding, tweemaal in de week vast mocht ze hem met grootmoeder in 't kinderziekenhuis gaan bezoeken, en als deze niet weg kon, ging ze alleen; en dan gaf mevrouw Halle, die ook nog al eens naar den kleinen zieke kwam kijken, haar altijd een of ander aardigheidje voor hem mee, daar het jongske zich dan, als hij lust had, mee vermaken kon.
Hansje gevoelde zich in zijn nieuwe omgeving en onder zijn kleine lotgenootjes spoedig thuis; en als Flora kwam had hij haar altijd veel te vertellen, vooral van het lekkere eten dat hij nu kreeg, 't Mocht dan ook voor den kleinen jongen een geluk heeten, dat men hem daar gebracht had, want het was hoog tijd, dat hij onder een goede, zorgvuldige behandeling kwam.
Wat zijn gestel aangaat, knapte hij, vooral door het krachtiger voedsel, vrij spoedig op, maar de oogziekte wilde zoo gauw niet wijken.
Toch wilde de Heer ook daarvoor de aangewende middelen zegenen, zoodat men langzamerhand eenige beterschap kon bemerken; en iedere goede tijding dienaangaande was voor Flora, die nog altijd trouw aanhield in het bidden, een nieuw bewijs voor de verhooring van haar gebed.



Na vele maanden wachtens brak eindelijk de blijde dag aan waarop Flora met grootmoeder haar laatste bezoek in het 'kinderziekenhuis bracht, en zij den kleinen Hans, geheel hersteld, met zich naar huis mochten nemen.
Hij was intusschen zes jaar geworden, en nu mocht hij, als een groote jongen, met zijn zusje mee naar school; ook naar de Zondagsschool, die Flora sedert Paschen, geregeld
bezocht. m .. , ,
Reeds den tweeden Zondag had zij van haar onderwijzeres een grooten Bijbel ten geschenke gekregen, wijl deze wist dat het meisje er thuis geen had.
Hieruit leerde zij haar teksten, en las zij grootmoeder dikwijls iets voor; en vrouw Struis ontving daarvoor een luisterend oor en begon het zelfs te bejammeren dat zij in haar jeugd niets geleerd had, en nu niet eens in staat was ook zelve eens een woordje er in te lezen.
En zoo leerde onze Hora meer en meer den lieven Zaligmaker kennen, Die haar door middel van Zijn Woord, en van het onderwijs, dat zij daaruit ontving, leerde en onderrichtte, hoe zij, zooals haar gebedje luidde, van de zonde vrij, en zalig kon worden.
Flora heeft sedert nog menigen Goeden Vrijdag beleefd, en ook nog dikwijls Paschen gevierd; maar nooit is zi] meer, zooals toen, bedroefd geweest over het sterven des Heeren. Wel leerde zij treuren over haar zonden, die al dat lijden en dien bitteren dood voor den lieven Heiland noodzakelijk gemaakt hadden. Vooral toen zij wat ouder werd, en dat beter inzag, en zij daarbij iets van die groote liefde Gods mocht gevoelen, Die, zooals er in Rom. 8 : 32 staat, Zijn eigen Zoon niet gespaard, maar Hem voor ons allen overgegeven heeft. Ja, als zij zulke woorden las, en dan indacht hoe zij den Heer, niettegenstaande zooveel liefde, nog dagelijks door haar zonden bedroefde, kon zij vaak heete tranen schreien. Maar dat was een heilzame droefheid, een droefheid naar God, die ook in haar een onberouwelijke bekeering tot zaligheid werkte.
Het versje, dat buurvrouw haar geleerd had, bad zij sinds lang niet meer, want zij kon nu niet meer zeggen: Ik ben een kindje klein en teer; en ook gevoelde zij thans meer behoefte om met haar eigen woorden haar begeerten bij den Heer bekend te maken. Maar het bleef haar toch lief, en de verhooring dier kinderlijke bede mocht zi] nog iederen dag van den Heer ontvangen. .. ,
Toen Flora achttien jaar oud was, wenschte zij naar belijdenis te doen. Dat is, zij wilde gaarne in 't openbaar



belijden, dat zij den Heere Jezus Christus, den gestorven en opgewekten Heiland, als haar Heer en Zaligmaker erkende, en Hem als zoodanig met haar gansche hart wenschte lief te hebben en te dienen.
Kort voor Paschen geschiedde zulks, 's Zondags daarop, den eersten Paaschdag, werd in de kerk het Heilig Avondmaal bediend, ter gedachtenisviering van den dood des Heeren. Flora had die plechtigheid dikwijls met veel belangstelling bijgewoond; maar o, wat gevoelde zij niet, nu zij, als lid der gemeente, naar de begeerte van haar hart, er mede deel aan mocht nemen!
Dienzelfden dag ontving zij van mevrouw Halle, die haar jeugdige vriendin niet uit het oog verloor, een mooi kerkboek, waarin op het schutblad twee datums aangeteekend stonden, tot een blijvende gedachtenis aan twee gedenkwaardige Paaschfeesten in haar leven. De één herinnerde haar den dag waarop zij. als een onwetend kind, voor de eerste maal de Zondagsschool had bezocht, en de andere was die, waarop zij, als een jonge discipelin des Heeren, voor het eerst aan den Nachtmaalsdisch had mogen aanzitten. En onder die datums stonden de beide volgende teksten geschreven:
Hond in gedachtenis dat Jezus Christus uit de dooden is opgewekt. 2 Tim. 2 : 8a.
en
Indien gij met uw mond zult belijden den lleere Jezus, en met uw hart gelooven, dat Hem God uit de dooden opgewekt heeft, zoo zult gij zalig worden. Rom. 10 : 9.
É