Uitgave van S. L. VAN LOOY, Arasterdam.
BIBLIOTHEEK VOOR JONGENS EN MEISJES.
Onder redactie van NELLIE.
N. van Hichtum, de geschiedenis van den klei-
door L. \V. 1{. Wenckebach. Tooi 8—12 jarigen .
John Ruskin, de koning van de goudrivier of de zwarte broeders Met li) illustraties naar
Nellie, vrienden van allerlei slag. Naar het
twaalf jafansche sprookjes. Naverteld iloor
N. van Hichtum, oehoehoe. Hoe een kleine Kaffcrjun-
N. Tan Hichtum, OEHOEHOE IN DE WILDERNIS Met Mud. E. de PbESSENSÉ, EEN LEVENSLUSTIG TROEPJE.
Ch Delon, DE GESCHIEDENIS VAN EEN DORP VÓÓR DE FRANSCHE REVOLUTIE. Naar de 17e Fransche







<DEK HÏ2DACTIE VAN
N. VAN HICHTUM.
UE HOEVE EN ANDERE VERHAALTJES. Bc
werkt door N e 11 i e. Met 21 plaatjes.. ƒ 0.35
HET ONNADENKENDE LAMMETJE EN ANDERE VERHAALTJES. Bewerkt door N e 11 i e. Met 16 plaatjes 0.35
HET KRANSBROOD EN ANDERE VERHAAL
TJES. Bewerkt door X «.• 1 li e. Met 19 plaatjes . . r 0.35
EEN GEHEIM EN ANDERE VERHAALTJES.
Bewerkt door Nel 1 ie. Met 16 plaatjes 0.25
MAD. PAPB-Cabpentikr, DE PERZIKEPIT EN ANDERE VERHAALTJES. Bewerkt door N e 11 i e.
Met 19 plaatjes 0.25
DE WITTE BEER EN ANDERE VERHAALTJES.
Bewerkt door N e 11 i e. Met 11 plaatjes 0 2H



/
VERTELSELBOEKJES.
Onder Redactie vanN. VAN HICHTUM.
DE PERZIIf'EPIT11 .J
X *—-
en. anders ~K7" erliaaltje s.
van Mad. PAPE=CARPENTIER.
BEWERKT DOOR
NELLIE.
— MET 18 PLAATJES. —
INHOUD:
I)E 1'ERZIKEPIT. I)E TWEE l'OESEN. DIENAAR EN VRIEND.
AMSTERDAM. — S. L. VAN LOOY.







DE PERZIKEPIT
Er was eens een jongen en die heette Paul. Paul was een uitmuntend scholier. Hij kende zijn lessen altijd prompt en deed zijn werk altijd even keurig; ook was hij altoos gehoorzaam en vlijtig, zoodat zijn meester, die een overvolle klasse had, Paul aanstelde om de kleinsten van de school een beetje te helpen. Paul was dus helper geworden op school, en dat was een groote eer. Over 't algemeen was Paul nog al geschikt voor het postje dat de meester hem had opgedragen. Hij wist goed orde te houden in zijn kleine klas, en was vol ijver om geleerde bolletjes te maken van het domme kleine volkje dat hem was toevertrouwd.
Maar Paul had een leelijke fout, die bij dat werkje slecht te pas kwam. Hij was ongeduldig en opvliegend; en als zijn kleine leerlingen niet heel gauw kenden en begrepen wat hij hen aan 't verstand wilde brengen, dan gaf hij hen een snauw of een duw, of een «kwade noot«, of zette hen in den hoek, of stuurde hen de school uit.



Dat was dom van onzen knappen Paul; want als de kleine boerekindertjes hem niet dadelijk begrepen, ja, dan kou het aan hen liggen, — maar ook heel goed aan meneer Paul-zelf, die niet duidelijk genoeg gesproken had; en dan had de knappe meneer Paul het nog eens op een andere manier moeten beproeven. Als hij zoo'n kind, dat niet gauw begreep, uit de klasse wegstuurde, dan leerde het heelemaal niets, en werd op den koop toe nog boos op den onrechtvaardigen Paul.
Paul had heel gaarne onderwijzer willen worden,— maar t was de vraag of hij met zijn ongeduld en opvliegendheid wel geschikt daartoe was.... Zijn meester betwijfelde het sterk.
Op een dag, dat Paul nog ruwer dan gewoonlijk was geweest jegens het arme kleine volkje, nam de meester hem na school even ter zijde en zei: »Paul, mijn jongen, je bederft al je goede eigenschappen door die vreeselijke opvliegendheid. Op zoo'n manier word je nooit een goed onderwijzer, en mij doe je veel verdriet, want ik kan niet zien dat die arme kleintjes zoo ruw worden behandeld.«
«Maar Meneer,« antwoordde Paul, «die kinderen hebben ook zulke verbazend harde koppen! Ze begrijpen niets! Ze zijn net zoo handelbaar als een perzikepit!« *)
') De perzikepit is, zooals men weet, bijzonder hard en moeilijk te kraken.



Toen zei de meester op ernstigen toon: «Hoofden, nog harder dan perzikepitten, zijn zacht als was in de handen van menschen die er mee weten om te gaan.«
Paul durfde niets meer zeggen. Hij kreeg een kleur, groette zijn meester zonder hem aan te zien, en ging naar huis, nadenkend over het gesprokene. Eensklaps zag hij voor zijn voeten een perzikepit



liggen; en daar het juist om zoo'n vervelende pit was geweest dat hij zulk een beschamend woord had moeten hooren van Meneer, schopte hij de arme pit woedend weg, een heel eind ver; daarna raapte hij ze op, zwaaide met zijn arm een paar maal boven zijn hoofd en wou ze midden in de rivier gooien, toen een vriendelijk oud vrouwtje, dat dien weg langs kwam en alles gezien had, goedig zei: »Gooi die pit niet weg, jongeheertje, daar zit een heele perzikeboom in.«
Paul keerde zich om en keek het vrouwtje aan. . . . Hield ze hem voor den gek of was zij zelve niet recht wijs? »Heusch waar,« zei het moedertje, hem lachend aanziende met haar goedige slimme oogjes; »er zit een heele perzikeboom in, met wortel en tak !«
Nu wist Paul wel alles van de naamvallen en de werkwoorden, maar van de plantenwereld wist hij niets. Aan plantenkennis werd in zijn tijd nog niets gedaan op de dorpsscholen. Hoe een perzik smaakte wist hij wel, maar hoe een perzikeboom ontstaat, daarover had hij zich nog nooit het hoofd gebroken. Hij nam dus de woorden van het vrouwtje letterlijk op, en nieuwsgierig naar het wonderkleine boompje dat hij in de pit zou vinden, probeerde hij ze met zijn tanden te kraken; — maar er was meer kans dat hij zijn stevige jonge tanden brak bij dat werkje, dan dat hij de pit stuk kreeg. Hij nam hem nu zus,



dan zóó tusschen de tanden (een leelijke gewoonte, pitten met de tanden te kraken!) maar 't hielp niet. Toen nam hij zijn zakmes om de pit open te steken, zooals men wel eens met noten doet. Te vergeefs,
't mes gleed uit op die ijzerharde pit, en hij mocht nog blij zijn dat het hem niet verwondde. Toen probeerde hij haar stuk te hameren met zijn klomp, — maar 't was zijn klomp die meer kans had van



in tweeën te gaan dan die vervelende pit Paul,
natuurlijk, werd woedend. Hij wou met alle geweld de kern van de pit zien, maar die kern wou maar niet te voorschijn komen, omdat Paul de zaak niet op de rechte manier aanlegde.
Het vrouwtje met haar lachende slimme oogjes had het spelletje een poosje aangekeken. Toen zei ze, altoos even goedig: »IIoor eens, mijn jongen, zóó kom je er niet. Neem jij die pit mee naar huis, poot ze in een handjevol aarde, besproei dat nu en dan en stel het bloot aan de lucht en de zon en de warmte; en als je dit trouw doet, dan zal die harde pit, die je nu met geen geweld kunt open krijgen, van zelf open gaan en je toonen wat er in zit. Al kreeg je de pit stuk, uu zou je toch niet den boom zien die er in zit.«
Eensklaps moest Paul denken aan de hardkoppige kleine boertjes, op wie hij zich altoos zoo geweldig boos kon maken. Toen vroeg hij aan de oude vrouw: «Maar moeder, wat moet men dan eigenlijk doen om perzikepitten murw te krijgen ?«
»M'n jongen,« zei ze, »je moet er al je zorg aan besteden en — afwachten!«
Paul had nu twee lessen gekregen op één dag. Laten wij hopen voor zijn kleine hardkopjes dat hij er van geprofiteerd heeft!



DE TWEE POESEN.
< was ereis een kat. Diekat woonde in een mooi buitenhuis, en bracht haar leventje door niet — niets doen. 't Was een mooie, zeldzame Angorakat, met lange, zachte haren, cl ie aanvoelen als zij, wanneer je er met de hand over heen strijkt. Ze was wit,
sneeuwwit, zonder een enkel vlekje op haar prachtig lijfje; ze was slank, buigzaam, met mooie, slangachtige bewegingen. Kortom, het was een prachtstuk van een kat.
Haar meesteres was dol op haar, en liet haar door haar bedienden voeden, kammen, borstelen als een klein kindje. Maar daar onze kat nu heelemaal niets voor zich zelve te doen had, werd zij onbeschrijfelijk lui en zorgeloos. Alles wat ze kon en



deed was: haar lange haren aflikken, zich rekken en strekken op mollige tapijten en fluweelen kanapee's, of wel met half gesloten oogen en gestrekten kop
o]) den schoot harer meesteres liggen spinnen, als deze haar zachtjes langs den rug streek.
Eens op een avond was onze angora moe van al dat rusten, want rusten vermoeit op den duur nog veel meer dan vlijtige arbeid. Geeuwend sprong zij



van haar zachten zetel af, haakte haar klauwtjes vast in het weeke tapijt, rekte haar lenige ledematen welbehagelijk uit, en ging toen op haar dooje gemak een wandeling maken in het park van het kasteel.
Dat park was rijk aan mooie hoo^e boomen:
eiken, beuken, linden, kastanjes; en tusschen de boomen waren breede, goed onderhouden, belommerde wandelpaden. Een dier paden leidde naar de hoeve die bij het kasteel behoorde, en die men van verre bespeurde.



I )aar was onze fijne poesdame nog nooit geweest. Op de hoeve eten de menschen bruin of zwart brood, in melk gebrokkeld; men werkt er hard, en men rust er pas als men vermoeid is. Wat zou ons verwende poesje op de hoeve hebben uitgevoerd?
Maar ze was nieuwsgierig, onze mooie poes; want leegloopers vervelen zich, en wie zich verveelt wordt allicht nieuwsgierig-; en zoo wou ze, uit louter ver-
ö o '
veling, eens gaan kijken wat er op de hoeve te zien



was. Ze liep netjes midden op het pad, wèl zorgende dat ze niet te dicht bij het gras langs den kant kwam. Het pas door den tuinman besproeide gras mocht haar zijden vachtje eens nat of vuil maken!
Zoo wandelde zij langzaam voort, met loome, lustelooze bewegingen van een kat die zich verveelt, toen er eensklaps uit een boschje heestergewas een andere kat te voorschijn sprong, en midden op het wandelpad, vlak voor den neus van onze angora, staan bleef.
De mooie angora maakte óók een sprong, maar van schrik, want zij had heelemaal niet op zoo'n ontmoeting gerekend. Plotseling zette zij een hoogen rug en ronde oogen, keerde zich om, en verwijderde zich langzaam van de andere kat.
Maar deze scheen het daarentegen heel prettig te vinden een soortgenoot te ontmoeten. Op haar teentjes sloop ze naar de angora toe, vroolijk miauwende, en begon daarna van blijdschap allerlei gekke sprongen te maken. Ze scheen tot de angora te willen zeggen: »Ik ken je wel niet, maar we zijn van dezelfde familie, laten we maar kameraadjes wezen.« E11 ze ging voort met om haar heen te dwalen, 1111 en dan hoog op haar vier pooten staande, dan weer een fermen sprong nemende, als wilde ze haar uitnoodigen een spelletje te doen.
De angora, al deze bewijzen van ingenomenheid



ziende, begreep stellig dat de nieuw aangekomene geen kwaad in den zin had, want ze scheen weer op haar gemak te komen en begon den onbekenden neef stilzwijgend waar te nemen.
o, 't Was volstrekt geen mooie kat, niet wit, niet mollig, niet langharig; maar hij was grijs, lenig en
óók nog al slank. Zijn haar was kort, vooral aan de pooten. Men kon het die kat wel aanzien dat hij zijn eten niet bereid vond aan den disch zijner meesters, maar dat hij net zooveel te eten had als hij zelf verdiende.
In één woord, het was geen salonpoes, zooals de angora, het was een heel gewone kat uit de dakgoot.



Maar niettegenstaande haar nederigen staat, was zij heel zindelijk, en bloeiend van gezondheid; haar vacht eflom van helderheid. En het dier was door de getrouwe uitoefening van zijn beroep — muizen vangen op alle plaatsen en in alle jaargetijden, — zóó sterk en vlug geworden, dat hij best om het hardst had kunnen loopen met een haas en om het verst springen met de eekhorentjes. De angora, die
nooit van haar leven geleerd had haar vier pootjes te gebruiken, zou het leelijk hebben afgelegd tegen al dat vlugge volkje!
En toch zag zij er uit alsof zij verachting voelde voor de eenvoudige poes. Ik weet niet of de katten, even als de menschen soms, hoogmoedig zijn op hun stand of hun rijkdom, maar te oordeelen naaide manier waarop onze angora de kat uit de dakgoot aankeek, zou men het heusch vermoed hebben. Zij beantwoordde geen enkele der aanhaligheden



van haar soortgenoot; integendeel, langs een grooten omweg, om toch vooral niet te dicht 111 de huuit van de grove kat te komen, maakte zij rechtsomkeert naar haar woning, eerst langzaam en statig, haar langen breeden pluimstaart deftig over het zand latende slepen; maar nauwelijks was zij ver genoeg van den ander vandaan of zij zette het op een loopen, alsof zij bang was dat de kat uit de dakgoot haar
achterna zou zitten. Maar ons deftige poesje behoefde zich volstrekt niet zooveel moeite te geven. Niemand achtervolgde haar. De grijze poes was van verbazing op haar achterste pootjes gaan zitten, den ronden staart er keurigjes omheen, en keek naar de rare manieren van de angora, waarvan zij niets begreep.
Nu, die poesentrots was ook niet te begrijpen. De kat uit de dakgoot was — een kat; en de angora was niets anders dan — een kat. De een



■
was wit op de wereld gekomen )£n de ander grijs, maar zus of zóó gekleurd geboren te worden, dat is nu toch niets verdienstelijks. had tot
voorouders langharige katten, afkomstig uit de stad Angora in Azië, en de ander eene reeks grijze katten, die van ouder tot ouder in Europa hadden gewoond; — dat was nu toch ook al niets om trotsch op te wezen. Kortom, bij alle verschil van kleur, afkomst
en omstandigheden, was de angora een kat — en was het neefje uit de dakgoot er óók een.
Moe en buiten adem van haar noodelooze vlucht, kwam onze mooie poes terug in haar salon en strekte zich welbehagelijk uit op haar satijnen kussens. En de kat uit de dakgoot bleef rustig zitten totdat hij, vlak bij zich, het geritsel van een veldmuis in de struiken hoorde. Toen sloop hij zachtjes, met de oogen flink open en de ooren steil



öp dien kant uit, gereed om den arbeid te hervatten
waarvan hij leven moest: de nachtelijke muizenjacht.
★
* *
Drie maanden ongeveer zijn verloopen na de eerste ontmoeting onzer beide poesjes. De winter was gekomen, de boomen hadden hun bladeren verloren, de wind blies door de dorre takken en deed ze knarsen, en sedert twee dagen viel er sneeuw, o, Wat was het koud!
De kat uit de dakgoot zat veilig en wel op den graanzolder van de hoeve, want in de velden was voor hem de jacht gesloten. Maar op den zolder en in de schuren vond hij werk in overvloed, want die waren gevuld met tarwe, rogge, haver, noten, appelen en andere vruchten van akker en boomgaard, allemaal provisie waar de ratten en de muizen dol op zijn; en die beestjes, hoe klein ze ook zijn, zouden alles met gemak hebben opgegeten of bedorven, als niet onze kat uit de dakgoot er flink achterheen had gezeten. Want katten hebben nu eenmaal muizen en ratten noodig tot hun levensonderhoud, en de menschen trekken daarvan partij om hun mondvoorraad door de katten te laten beschermen tegen de kleine indringers.
Maar onze poes kreeg behoefte aan een beetje frissche lucht; hij sprong van' de bos stroo af waarop



hij zijn welverdiende rust had liggen genieten, en naderde de poort van den graanzolder.
Deze poort kwam uit op het ruime erf vóór de hoeve, en onderin had men een opening aangebracht, het zoogenaamde kattepoortje. Nu, onze poes naderde dan de poort en keek door het kattepoortje. Hij zag het kasteel en het verlaten park. En aan den voet van een boom zag hij op de mooie witte sneeuw iets dat minder wit, maar toch bijna zoo wit was als die sneeuw zelve; en dat iets bewoog zich een beetje. Snel kroop Poes door het kattepoortje, daalde het laddertje af dat van de zolderpoort naar beneden Voerde, en liep door de dikke sneeuw naar het voorwerp toe dat zijn aandacht had getrokken. Om de koü en de sneeuw gaf hij niets.
Weldra had hij het doel van zijn tocht bereikt, 't Was een arme verlaten kat, stijf van de koü, mager van den honger, neêrgehurkt in de sneeuw! Zij hield haar oogen toe en het kopje gebogen, en zij zag er zóó ziek en ongelukkig uit dat ze wel op het punt scheen te sterven.
Toen deze kat onze grijze poes hoorde naderen, werd zij bang en wilde opstaan en vluchten; maar zij had er de kracht niet toe en viel terug in de sneeuw.
De goedhartige grijze naderde de zieke kat heel zachtjes en voorzichtig en berook haar, — en berook



haar nog eens. En toen, alsof hij haar plotseling herkende, liet hij een heel zacht, teeder mi-a-uw? hooren en ging in de sneeuw zitten, vlak tegenover de zieke poes. Toen hief deze langzaam haar kopje op, berook op hare beurt de grijze kat en antwoordde op een hoogst droevigen toon: mi-a-uw!
Wie zou het ooit hebben gedacht dat deze arme verlaten poes, stervend van honger en koü, de mooie angora was die vroeger op fluweelen kussens sliep in een fraai salon; die aan tafel door lakeien werd bediend en de medgezel, de geliefkoosde speelpop was van de dame van 't kasteel!
Zóó bleven de poesen een tijdje tegenover elkander zitten, doodstil, maar mekaar nu en dan aankijkende, en van tijd tot tijd elkander aansprekende met een zacht en klagelijk: «Mi-a-uw? mi-a-uw!«
Wat vertelden ze wel aan mekaar met hun oogen en hun gemiauw? Dat weet ik niet. \\ aaraan dachten ze? Deelde de witte kat haar ongevallen meê aan de grijze? Mogelijk; maar ik weet het niet, want het is ons menschen niet gegeven de taal te verstaan die de poesen met elkander spreken.
Maar ik ken de geschiedenis van de witte kat en ik zal ze u meedeelen: Helaas, haar was overkomen wat de menschen in de wereld óók zoo dikwijls overkomt. De jaargetijden wisselen af en ook de lotgevallen van menschen en dieren zijn wisselvallig.



Bij het invallen van den winter waren de bewoners van het kasteel naar de stad getrokken en — hadden hun lieveling, hun angora, eenvoudig vergeten meê te nemen! Nu had het verwende dier geen bedienden meer om het te verplegen en te voeden. Eerst had het maar geduldig gevast en was daardoor zoo mager als een geraamte geworden; maar
door den honger gedreven was zij naar buiten gegaan, op goed geluk af, in de hoop hier of daar wat te eten te zullen vinden.
Maar verzwakt als zij was, en bibberend van koü, wist onze angora niet waarheen zich te wenden, toen gelukkig de boerin van de hoeve daarlangs



kwam. 't Was een goedhartige vrouw; zij had medelijden met de poes, nam haar op en meê en zette haar, om zich te warmen, in 't hoekje van den haard.
»Wat doe je die kat mêe te brengen,« had de baas tegen zijn vrouw gezegd. »Hebben we niet genoeg aan onze flinke Muizepoes om ons van de ratten en muisjes te verlossen ?«
»Och,« had de vrouw geantwoord, »dat is wel waar, maar 't beest zag er zoo diep ongelukkig uit, daarom heb ik het maar meegebracht.«
»Nu, 't is eigenlijk ook maar goed,« zei de man toen; »want je kunt zoo'n arm dier toch niet van honger en koü laten omkomen; we moeten al wat leeft te hulp komen in zulke omstandigheden.«
En de angora mocht rustig blijven zitten in het hoekje van den haard.
Nu had zij zich heusch wel gelukkig mogen achten, dat zij zoo gul en gastvrij in de hoeve werd opgenomen ! Maar 't scheen dat het er onze fijne dame volstrekt niet beviel. Zij was te zeer verwend aan haar mooi kasteel.
Zij had honger; de boerin gaf haar een bordje geurige aardappelsoep. Maar het nufje zette er geen bekje aan. Zij was gewend aan fijnere spijzen. En nauwelijks was de boerin even de kamer uit, of het nufje sprong naar de kast die op een kier stond, en likte de melk op die bewaard bleef voor het avond-



soepje van het jongste kindje van de boerin. Zij had het kommetje nog niet heelemaal leeggesnoept toen de boerin weer binnen kwam. Zij werd recht boos op de brutale poes en joeg haar het huis uit.
Van dien dag af dwaalde zij rond in de velden en sliep op den kouden grond. Hoe zij zich voedde
weet ik niet, ik denk met sprinkhanen, krekeltjes en zelfs met spinnen, voor zoover die beestjes in den winter nog te vinden zijn. Toen begon het te sneeuwen en kon zij heelemaal niets meer te eten vinden, en had zij zich om te sterven neergelegd aan den voet van den boom waar de grijze poes haar had gevonden.



Wat een rampen! wat een lijden! en wat een ernstige les voor onze mooie angora! Als poesen redeneeren kunnen, net als de menschen, dan had de angora zeker wel eens gedacht dat men nooit zeker is van zijn geluk, en dat de luiheid maar een slechte raadgeefster en leermeesteres is. De grijze kat vond dat het voor hem veel gelukkiger was geweest, geboren te worden op de hoeve, dan voor de angora geboren te worden op het kasteel. De angora was voor haar onderhoud afhankelijk geweest van de grillen harer meesters, terwijl de grijze kat door eigen arbeid in zijn onderhoud had voorzien. Het welzijn der witte kat was afhankelijk geweest van het welbehagen der menschen die haar in ledigheid onderhielden, terwijl de grijze poes zijn levensonderhoud dankte aan eigen arbeid en vlijt, en aan de diensten die hij den bewoners der hoeve bewees.
Alsof hij wezenlijk begrip had van zijn voorrechten, zoo noodigde de grijze onze mooie angora uit om voortaan zijn lot en leven te deelen, meê te gaan naar zijn korenzolder, te slapen op zijn stroo, te leeren muizen vangen als hij en in goede kameraadschap te leven.
Poes stond op, de angora ook, en de goeje grijze nam haar meê naar de hoeve. Hij wees haar den weg, de ladder op; de angora, doodmoede en uitgeput, had moeite hem te volgen. Maar eindelijk



bereikten zij toch het kattepoortje en kwamen op den zolder.
Daar kreeg de angora allereerst een goed beschut plekje, waar sneeuw noch wind haar deren kon. En, door toe te kijken hoe haar grijze vriend het deed, leerde zij langzamerhand heel goed muizen vangen, zoodat zij nu weer alle dagen haar genoegen eten kon. En als zij een bijzonder vette muis ving, dan was die goeje grijze niet afgunstig; o, neen, hij was blij dat zijn leerling zoon knappe Muizepoes was geworden.
Zóó leefden onze poesjes nog lang in vriendschap en in waar geluk; want het geluk bestaat niet in rijkdom en overvloed, maar in arbeid en matigheid en in goede kameraadschap met zijn soortgenooten.



DIENAAR EN VRIEND.
r was eens een paard, en dat graasde in de wei.
Langs de wei liep een lage weg, en van tijd tot tijd stak het paard zijn kop nieuwsgierig over het hek van de wei, en keek naar de menschen die beneden langs liepen.
Een vriendelijke goedhartige man ging er
langs, die naar de stad moest om brood en kleertjes te koopen voor zijn kleine kinderen. Hij liep langs het hek, en het paard hinnikte vroolijk tegen hem, alsof het hem goeden dag wou zeggen.
Toen bleef de man even staan, klom tegen het dijkje op, streek het paard over den kop, sprak het



vriendelijk toe, klopte het zachtjes op den nek; kortom, betoonde vriendschap aan het goede dier. Daarna ging hij zijns weegs.
Daarna kwam er een andere man langs den lagen
weg, die óók naar de stad moest. Dat was een ruwe, hardvochtige man. Het paard, hem ziende, hinnikte tegen hem óók, even als tegen den ander, als 0111 hem te groeten.
Maar in plaats van het te streelen of toe te spreken,



gaf tic booze man het een feilen zweepslag; en het arme dier vluchtte verschrikt de wei in, pijnlijk schuddende met zijn kop.
Terwijl de beide mannen in de stad waren, viel
er een zware regen; en de lage weg liep vol water, en zag er uit als een sloot.
Eerst kwam de vriendelijke goedhartige man terug. O wee, hoe kwam hij nu over den weg? 't Water stond tot hoog tegen 't dijkje. Eén van de twee: öf hij moest tot aan de knieën door het water



waden, of wel wachten tot dat dit afgeloopen was 
Maar de man kon niet wachten! Hij bracht het avondeten voor zijn kindertjes, en die hadden honger! Hij moest dus wel door 't water waden, wat hem natte voeten en misschien wel een erge verkoudheid zou bezorgen, want het was erg koud; maar 't moest— Daar hoort hij op eens in zijn nabijheid een vriendelijk gehinnik.... Hij keek op, en daar stond het paardje van van morgen, dat hem herkende. Hij herkende het dier ook en dacht: die wil mij zeker wel helpen! En hij riep: »Kom, beestje, kom! help jij mij eens over den weg!«
Het paard sprong onmiddellijk over het hek en
draafde naar den goedhartigen man toe, van wie het geen harde woorden of slagen te vreezen had. De man klom op zijn rug, en het gewillige paard bracht hem naar 't einde van den hollen weg, waar de grond weer droog was. En de goede man hoefde zelfs zijn schoenzolen niet nat te maken. Hij klopte het gedienstige dier tot dank nog'
O O
eens op den hals, hem vriendelijk toesprekend. En daarna



liet hij het gaan, en 't paard draafde vroolijk door t water heen, weer naar zijn hooge droge wei terug.
Op dit oogenblik kwam juist de booze, ruwe man uit de stad terug. I lij zag wat het paard gedaan
had en dacht: «Dat kan hij voor mij óók wel doen!
»Kom hier, knol, kom hier zeg ik je,« riep hij ruw.
Maar 't beest herkende den man, die hem met een zweepslag had beloond voor zijn vriendschappelijk gehinnik, en het bedankte er voor, bij hem te komen. Het galoppeerde uit alle macht naar 't andere eind



der groote wei, luid hinnikend, alsof hij den plaaggeest voor den gek wilde houden.
Daar stond nu onze booze man en keek leelijk op zijn neus. Hij kon kiezen: tot over de enkels



door 't koude water plassen, of wachten tot dit was
afgeloopen 
Als de meester de vriend is van zijn dienaar, dan is de dienaar ook op zijn tijd de vriend van den meester. . . . Dat was de les die ons paardje aan deze beide mannen gaf.