ALWIN
WOUDSPEL IN 5 BEDRIJVEN. Personen:
Alwin.
bosfee.
Bosmeisjes.
Donar.
TEDA.
Geernoot.
Qeerte.
Mannen.







De eedachte van Alwin is ontleend aan het gesprek tussen de dwerg Alviss (AK.ijs) en Thor (Donnr) m de
Edda. Alvissmal heet het lied.
Alvlss is op een bruid uit en komt voor Thor tssto, die hem zijn dochter niet geven wil en in een lang; gc P naar al het bestaande vraagt; hij, Al-wijs, ge<eft telken weer antwoord tot de zon hem beschijnt en hij versteent Vergelijken zal doen zien dat met meer dan de gedachte
Verdedigen behoef ik, dunkt me, ternauwernood meer miin afwijken van de Edda. Ik meen immers, dat een zaneer-hier de stof wel weer anders had kunnen ^handelen en als niemand dat gedaan heeft vroeger, dat ik dan noï het recht heb die fout te herstellen. In een volksgeschiedenis is het verleden nog te vinden in het lieden waarin men leeft juist omdat men zich uit het heden terug kan
denkerTin'het verleden. Het volk is =
die geheugen heeft en kan denken. Telkens weer traent men tevergeefs — tot de eigenlike oorsprong in de kloven van gebergte, onder de gletscher door te dringen, maar m» kË ten minste opklimmen tot de mterhke bron en



evengoed als er nu langs Rotterdam druppeltjes, stroompjes vloeien die uit Grindelwald- en andere gletschers zijn afgezijpeld, evengoed als de vruchtbare Betuwe in de Leisteengebergten gezeten heeft, juist zo kan men in het volk-vannu, in het denken van de tegenwoordige mens terugvinden en er van afscheiden wat oorspronkelik ons volksdenken vormde en wat er van her en der, van 't gloeiende, meeslepende zuiden of 't mijmerende, melodieëuze oosten, het weddende, sportende westen en 't krachtige en toch sombere noorden in overgevloeid is; verreweg de hoofdinhoud bleef Nederlands-Germaans, de denkens-zij-rievier die de grootste vervorming teweeg bracht is wel — voorzover wij kunnen weten — de klassieke en wie het volksdenken dus als boven de eigen bodem zwevende, vrij van een zo geheel andere beschaving, wil leren kennen moet zich verdiepen in die tijd, waarin de Germaanse wouden nog niet of slecht toegankelik waren voor wat men dan Romeinse „beschaving" gelieft te noemen.
Er is nog iets te zeggen: waarom ik juist aan deze mythe kwam.
Over het laatste deel van „Bragi" valt al de schaduw van de komende goudoorlog in Zuid-Afrika, een episode uit de voortzetting van de strijd van Bragi, het edele, en Loke, het hebzuchtige, op aarde. „Bragi" was echter geëindigd in Febr. 1899; Okt. 1899 volgde de oorlogsverklaring, die eerst 2£ jaar later door de vrede gevolgd is. Deze goudoorlog heeft de stoot gegeven tot mijn opvatting en tot de verandering van Alwijs in Alwin. „Alwin" werd geschreven in Mei en Junie 1901. Wie er echter toespelingen op die oorlog in mocht willen zoeken, die zou bedrogen



uitkomen en een ander bedriegen. Alleen de strijd om het beginsel, het goud, de heerszucht daaruitvolgende beheerst dit woudspel. En zo is het dan meteen een uiting van deze het sociaal-evenwicht-kwijt-zijnde tijd en geeft het een middel aan tot herstel er van, dat staathuishoudkundigen niet aarzelen zullen te verwerpen als onmogelik idealisties.
Wat de vorm betreft, lette men op het stafrijm, gekruist met twee staven of gewoon met één staf per regel. De 2 of 3 lettergrepen, in stafrijm staande, hebben meteen de klemtoon, oorspronkelijk begeleid door een akkoord op de Noordse balk, een soort citer.
Haarlem, Aug. 1905.
J. B. Schepers.



INHOUD.
\lwin, de geest van macht en rijkdom, 's daags wonende onder de aarde bij z'n schatten, 's nachts zitting houdende in het bos om nieuwe middelen te verzinnen tot onderwerping van het menselik geslacht; Alwin heeft de hele duin- en weidestreek rondom het bos onder z n invloed gebracht, de mans wroeten voor hem naar schatten, de betoverde vrouwen zingen 's nachts zijn lof in het bos en
daarbuiten. „ ,
Donar, de weldoener van de mensheid, waarin deze
zich in z'n edelste vorm terugziet, komt op de gebeden van de dorpelingen af om ze te verlossen van de demon. Ziin dochter, het edelste wat hij heeft, zijn „ziel zoals hij Teda noemt, wenst ook eenmaal kennis te maken met het mensdom en nu het maar één is, en geen reus, die hij te bestrijden heeft, mag zij mee. Zij weet zijn doel met, raakt onder de bekoring van het nachtelied en komt telkens weer bij het bos van Alwin. Betreedt zij dat, aan wordt zij onmiddellik Alwins buit en daarna opgenomen onder de bosfeeën en -meisjes. Nu is echter Alwin zelf bekoord door haar ongekunstelde eenvoud en schoonheid. Vol gloed vleit hij haar om toch de zijne te worden en



inhoud
werkelik: vleitaal van bosfee en -meisjes met de zijne, de zachte avond, het waas van maanlich , D
verlokt haar die stap te doen, maar de slecht;[^te,P01 ,iü; die haar al zocht, treedt storend tussen ^den. Weg alle waasgestalten, alle geheimzinnige k anken^Hij zal zi n kind vertellen, waarom hij hier eigenlik kwam en ALWlN blijft troosteloos achter. Donar bedroefd over de bekoring, waaronder z'n dochter gekomen is, gaat he:b«mi om bij de wijze vrouw Geerte, raad te vragen. j »LWINS en heeft zich door toverrunenbeveilig ,VPi t ikken aanslagen. De koele eenvoudige Donar mei ' st ' „een en doorns die hem tegenhouden, maar van^ geest g spoor. Hij vraagt raad : hoe Alwin te doden Meen het zonlicht kan dat. Zij raadt hem, z n hvlis met haar r ^ te omringen; weer gaat lnj heen en A - §
eensgezind, kan zich tegen zijn wil, zijn kracht niet zetten : hij komt het bos uit Alwin hoop door het
huwelik met Te da ook overdag e zu , .
dan. . . - dan zal zijn macht groter en groter worden . hij
wordt, hoopt hij, heerser in Walhalla.
Een volgende morgen brengt Geernoot 1 eda en plant de meiboom voor haar deur en verklaart^ haar z'n liefde. Zij schertst met hem, maar te zullen nadenken ; de jonge man, die als dichter anders is als z'n dorpsgenoten dweept met ij ™ -
landstreek en dat treft haar Donar vindt Geern«dot, die iets van Bragi in zich heeft, a ij g Alwin, maar Teda is zo gauw met veranderd van zin en ook haar vader kan het hemelse kind niet mens geven. Donar weigert haar aan Gek ,
deze kan het niet nalaten nacht en dag om haar huis



inhoud
te zwerven, en eens op 'en nacht komt hij daar juist, als Teda bekoord weer is door Alwins geesten : de runerij is verbroken door het omwaaien van 'en boom en zij drongen daar door heen. Als zij hem vertelt, dat ze naar 't bos wil om te denken aan haar antwoord aan hem, roept hij Donar om haar te redden : nu verneemt Doxar alles nog eens van Geernoot wat Alvvin al rampen gebracht heeft en wat de godspraak vertelt over de verlossing. Hij, Geernoot, was veilig door zijn lied en nu beloven zij saam te strijden en Balder, de zonnegod, wordt door Geernoot om hulp gebeden.
In de volgende nanacht biedt hij daarop, als bruidsbode, Teda aan Alwin aan ; Donar en Teda komen laat, de verbintenis wordt vertraagd en als dit niet langer kan, biedt Geernoot Alwin nog 'en grote huwelikschat aan. Terwijl deze naar zijn aanbod gretig luistert komt de zon en Alwin valt dood neer. Teda ziet terstond haar vroegere dwaasheid in ; de bosfee en -meisjes denken terstond weer aan hun vroeger leven en Geernoot zegt hun dat zij kunnen gaan. Hun mannen komen ook vrij. Nu vraagt de dichter of Teda nu nog niet door zijn liefde vertederd wordt, maar zij, vrijgelaten door haar vader om te doen wat ze wil, vindt deze aarde geen oord voor haar. Zij geeft hem tot beloning een kus, die hem zalig maakt en als zij met haar vader zich verwijderd heeft zingen de bevrijden en Geernoot samen 'en danklied met de belofte voor de toekomst van eenvoud en hoog-houden van het ideaal, van Teda.



EERSTE BEDRIJF.
De rand van'en bos. Nacht. Maanlicht bestraalt het vanboven.
Rei van bosmeisjes (ijle nevelkleding, loshangend haar, blote armen). Laat ons dansen ; laat ons dartlen! Ons is de blonde, blanke bruid !
Spotten kunnen wij dra met haar spartlen,
Komt ze in dit bos, ze is Alwins buit ! Wij zingen nu luid Van de zonnige bruid.
Nooit komt ze los,
Mag ze dit mos,
Maar even betreden met zwevende tred. Het zachte fluweel Houdt de mens met gestre^l:
Wie er op rust, rust op Alwins bed.
Laat ons dartlen ; laat ons dansen :
Weldra winden we bloemekransen ;
Weldra juublen we 't luide uit:
Welkom, wellekom, Alwins bruid!
Bosfee (iets onder als de meisjes, gelijk gekleed). De lieve komt al dromende ;



alwin
Dan gaat ze weer, als schroomde ze,
En telken avond komt ze weer !
Het hoofd gebogen zucht ze zeer En, als ik haar dan 'en liedje zing,
Zo zachtjes weg, zo'n eenvoudig ding,
Dan blinken er tranen in 't manelicht En ze staat maar te staren dat zwanewicht — Maar waarom lok ik haar nooit toch hierbinnen ? Rei van Bosmeisjes. Luid moet je lachen, om de lieve te
winnen!
Bosfee (mijmerend, half voor zich).
Maar luid-op-lachen kan ik niet :
Daar ligt op mij loodzwaar verdriet,
Alsof ik vroeger iets misdee 
Rei van bosmeisjes. Vraag Alwin vergeten van dat wee. Bosfee (eerst voor zich, dan luider). En telkens, als ik
Teda zie,
Klinkt door mijn lied melankolie !
O blanke blonde in 't avondduister,
O waarom volg je niet mijn gefluister:
Druppeltjes vallen neer in de struiken, De nachtegalen slaan er en tjuiken En alles is toch zo vol melodie,
Totdat ik de lieve weer heengaan zie.
Rei van bosmeisjes. Wees maar vrolik, wacht maar af: 't Kindje zal komen,



al win
Dwalende dromen :
Alwin wint alles;
Meisjes beminnen hem,
Zoeken te winnen hem :
De mooiste — het malst is !
Laat ons maar dar tien, dansen in 't licht, Maneschijn maakt alles mooi voor 't gezicht :
Uit
Brengt het de bruid !
Alwin maakt alle meisjes zich buit.
Bosfee. Dagen lang
Dwaal ik dan Langs de randen van dit bos,
Waar de kleurigste bloemen staan,
Maar geen schone komt er a^n :
Donar laat z'n dochter niet vrij En niemand hoort naar mijn gevlei. —
Weet hij wellicht Het lot van 't wicht ?
ie Bosmeisje. Niemand naderde 'm; nooit zag ik ruwer Korsliger kop ; 'k wou zelfs niet graag Als bode hem brenge blijde tijding :
Trillen doortrantelt me, treedt hij door 't bos. Geen waas van weemoed!
Geen mijmren in 't maanlicht!
Geen zang! En geen zuchten,



alwin
Om liefde te luchten !
Dat tast maar toe en treedt maar neer, Wat bloeit waar hij gaat, die gruwzame beer ! Wie zou er nu zeggen aan zo iemand iets ! ? Rei van bosmeisjes. Niemand! Niets.'
Woudinne,
Vorstinne Van 't wuivende woud,
Geen onzer was ooit zo oneerlik, zo stout. 2e Bosmeisje (tot de bosfee).
Mij wellen waarschuw-woorden tot de keel.
Want zangloos is mijn sombre ziele ook :
Vaak denk ik aan 't geluk dat was mijn deel,
Maar 'k weet niet welk : 't zit achter wolken rook.
En 'k zwijg 
3e Bosmeisje. Zo is 't mij ook : dë avondschijn
Doet mij gestalten zien, die daar niet zijn En 'k spreid m'n armen uit, als miste ik iemand; 'k Ontvlucht de reidans, roep, maar vind er niemand. 2e Bosmeisje (tegen het rfmft:)Waarschuwen wou ik Teda wel,
Maar 'k weet niet recht waarvoor.
3e Bosmeisje (tegen het tweede) O 'k zorg in angst ook:
zielsgekwel
Is mij 't luidruchtig koor.
Bosfee. Bestrij, als ik zelf, met sterkte die zorgen ! Verheug je in 't heerlike hier tot de morgen !



alwin
Maar neem dit leven waar, zoals het moet geleefd Door d'aardemensen, dat haast geen genoegen geeft En zorgen t'over, om, tot ongeloof verleid,
Ons Goon te vloeken !.... tóch, riepen mij velen aan ! Teda. Waarom toch, vader, wat wilt u hier doen ? Donar. Niet hier!
Straks thuis vertel ik dat — kom laat ons binnen gaan ! Teda. Te leven lijkt mij voor de mens juist geen plezier. Donar. Nee, kind, vergeet dat niet: hij strijdt met mens
en dier
En met de mens wel 't meeste : moedloos maakt het hun En ontevreden, vechtend om 'en stukje brood, Naijverig als honden grauwend : 't hunn' is dun
Een anders dik 
Teda. Is dan mijn ongelijk zo groot ?
Ik vind zo weinig edels hier op aard en houd Niet van die strijd.
Donar. Maar strijd geeft leven ook en dat
Is 't juist wat allen staande houdt en opwekt : 't kind Moet leven ! Nee, het is niet teren op'en schat : Ze moeten altijd vóórt en.... 't graan wuift in de wind! En denk je dat ik nu mijn hulp niet heerlik vind ? Ook jij kunt hun wel helpen !
Teda. Ik, maar vader, ik
Ben veel te zwak voor strijd !
Donar. Verruim hun dan de blik,



alw1n
Deez' hamer hem niet 's nachts verpletteren ?
Waar is die troon ? Ik wil hem daar verslaan ! Geerte. Waar rotssterke reuzen
U uit durven dagen Daar houw ze uw hamer Te morsel met macht!
Onzichtbaar is Alwin, als iemand komt ; De stemmen zwijgen, 't gezang verstomt.
Donar, u vindt er uw vijand niet daar :
Zorg dat uw ziel blijft buiten gevaar.
Donar. Mijn ziel! Ja, Teda is mijn ziel, m'n leven : Ik weet, het beste dat er in mij is Is aan dat blanke, blonde kind gegeven.
Die zou vervallen aan de duisternis !
En toch een ogenblik en alles is voorbij.
Dan leeft mijn lievling, maar niet meer voor mij. Helaas ! Wint men z'n liefsten slechts voor't scheiden ? Is 't einde ook van ons Godenleven lijden ? Of deed ik beter naar Walhal te gaan ?
Ik wijken ? Donar wijken ? Nee, 'k blijf staan. Maar hij zal dood ; de mens, bevrijd van 't kwellen Van de onmacht tegen die onzichtbre vijand ! Geerte. Zorg voor uw ziel, 'k verzoek nu weer stilte, 'k Raad u nog: rits ook runen om uw huis Lees zë en laat geen leemte daarin.
Donar. Zeg mij nog iets : is niemand hem te machtig ?



al win
Wijkt hij voor niets naar 't duister rijk terug ? Geerte. Er staat geschreven onschendbaar en stellig : Zonlicht zal hem doen smelten tot water ;
Daarom verdwijnt hij, als de oosterkim licht. Vaarwel nu, Donar, mijn denken wacht me. Onthoud u van hem ! 'k Heb u gewaarschuwd. Donar (voor zich)
Dus zonlicht schuwt hij : is er nu niet iets Dat hem in 't zonlicht zetten kan. Was 'k Loke Nu maar! Listig als Loke worden, ik!
Dat lukt toch niet : ze zijn me veel te slim!
Maar 'k wil toch zien of liefde list kan geven.
(hij ritst de runen na en gaat. Even rust). Koor van bosmeisjes. Daar gaat hij weer,
Die ruige beer !
Hij slaat ze neer,
De takken die hem kwellen.
De insekten die hem vergezellen ;
Hij slaat er naar!
Biezonder zwaar Houwt die hamer, ha, ha, ha, ha !
Steek hem, stoot hem, sta op zijn weg ! De God ontgaat ons ; te groot is zijn kracht, ie Bosmeisje. Weg is hij ! O, die wijze vrouw! Die hem alles aanduiden wou.
Ze wist het wel, ze wou ook wel,



ALWIN
Maar 't sprookjespel Stoort ze toch niet; het staat voor haar niet : Machtig in 't maanlicht de bosgod gebiedt. 2e Bosmeisje. Gelukkig los ! O liet men mij ook vrij. Buiten dit bos blinkt mij 't geluk toe.
Ik weet daar te wonen moet wonderlik zoet zijn. Mocht ik er zijn, geen zorg die mij moeide. — 'k Heb hem geholpen toch ; heerlik, dat kon ik! 4e Bosmeisje. Wacht, jou boos nest, ons die winst niet te gunnen,
Hakende, hechtende, of handen die grepen Wist je te weren. Wacht, mee naar Alwin. 3e Bosmeisje. Wat was zo lelik ?
4e Bosmeisje. Zij werkte hem los
Zo'n kranige, breedgebouwde kerel !
Wat spieren omspanden die spranklende hamer ! Hoe breed die borst, hoe brak hij door alles !
En zij, die sufferd, zorgde 'm te helpen ! 3e Bosmeisje. Ik voeldë ook hoe alles aan hem kracht was : Ik miste te meer de minne van hem ! —
Wie toch die hij is, die mij waart in 't geheugen ? (zacht) Alwin ? O nee. Niemand zag 'k ooit zo,
Zo groot en zo goedig, 'en godheid in kracht. 2e Bosmeisje. Laat mij toch los !
4e Bosmeisje. Listige meid
Alwin zal over die euveldaad richten !



alwin
Kijk, daar komt hij bekommerd al aan!
(tot Alwin) Zie hier, o grote bosgeest, een verraadster: Zij scheurde 'm los, de man die wij vasthielden, Om in uw dienst als altijd onze plicht Te doen 
2e Bosmeisje. Dat is niet waar ; het was om hem, Hem zelf, een man, te knellen in je armen! Bij jullie beiden was het ontrouw, niets Dan ontrouw, smuk het maar niet op. Hoor, vorst, Ik voel mij zo beklemd hier in dit bos ;
Het is me of ieder hier rampzalig wordt.
En, wie onschuldig wandelt hier, die kan Die mag toch niet slachtoffer zijn, is 't wel ? Er zijn genoeg, die graag u dienen willen.
(Alwin ziet zwijgend beurtelings beiden aan). 4e Bosmeisje (kleurt). Ja, grote vorst, het is zo als zij zei: Ik hunker zo naar 'n mannekus, naar liefde En nimmer valt in 't bos mij die ten deel, sinds.. (Alwin wenkt, zij zwijgt; hij ziet naar de derde). 3e Bosmeisje (de ogen neergeslagen).-En ik zie door een waas mijn man en zou Hem willen roepen, maar ik kan het niet:
Hij gaat voorbij en laat mij in verdriet.
En nu zag ik hem weer in 't manelicht Zo fors zijn hamer zwaaiend, zo veerkrachtig Ven tred. Ik vloog er heen ; klemde mij vast 



alwin
Ontrouw was 't jegens u, maar kon ik anders ? Uw macht is groot, maar liefde's almacht groter. Alwin (schamper eerst, dan heftig boos).
Wel ja, dat zijn nu de eersten onder allen En de een is ontrouw aan haar plicht, die weer Aan mij, de derde is vrouw alleen, geen dienares En liegt mij voor, of Alwin 't niet doorzag!
(tol zijn gevolg).
Hoor allen hier, wat vonnis ik hier vel
En hoed u voor de zonden van uw zusters
Kom allen om mij. Hoor, jij die hem los wou maken,
Ik eis gehoorzaamheid aan mijn bevel:
Ik ban je in 't diepste van het bos, de verdre nacht
En als wij weer hier komen, veertien nachten,
Dan blijf jij daar in dikste duisternis
In 't hol, waar alle mans langs komen klimmen
Om jou een zwijg-schim daar voorbij te gaan.
Beproeven wil ik je ; geen woord mag daar
Tot een'ge man je lippen maar ontglippen.
(2e bosmeisje af). Jij, die naar mannen hunkert, die hier liegt En, ontrouw, dienen huichelt, jou verban ik Naar diepste mijnspelonken, waar niet ik In al mijn vorstenmajesteit en pracht Maar vuile, maagre mannen, vaag van oog, Met strepen blank van 't zweet, dat staag afdruppelt



alwin
En voren maakt in 't koolvuil van de huid,
Je geven zullen wat je zoekt 
4e Bosmeisje. Zie zo,
Het grootste leed bij mensen ginds is klein Bij 't eenzame van 't maanlichtbos, meelijden Vind ik daar onder 't ruwe volk veel eer Dan hier. U wordt naar willekeur ons ontrouw
En dwingt tot trouw ons 
Ja, ik ga al heen,
Maar wie is groter leugenaar, die liefde Ons huichelt en ons dadelik vergeet
En nu weer alle moois tot Teda zegt, of 
Alwin. Voort, weg met haar, ik wil haar niet meer zien. (4ebosmeisje wordt door dienende geesten weggevoerd, het tweede na) Alwin. Maar jij die iemand meent te zien en weet
Niet wie en zoekt hem: weet, ik ben het, ik.... 4e Bosmeisje (roept van verre).
Wie zag er ooit zo'n grote leugenaar ! (4e bosmeisje af) Alwin (stampvoet nijdig). Ik die je eens liefde gaf. De man
die eens,
Het eerste, in 't vrouweharte door te dringen wist, Zijn beeld blijft altijd hangen in 't geheugen
En weet je nog die pracht'ge Meinacht 
3e Bosmeisje (mijmert na). Altijd !
Alwin. Welnu, jij die mij zoveel liefde toont
Blijft voortaan bij me. 'k Wil je liefde geven



al win'
Dat je naar 't kijken van 't vriendelik oog Ons niet te lang meer laat beiden.
Teda (opent het luik van binnen).
Zingt Bragi daarbuiten z'n bruidslied zo luid ? Zeg, zanger, wat of er dat zingen beduidt ? Geernoot. O liefste mijn, ik bid je hoor mij aan:
Sinds ik je zag vergat ik m'n bestaan,
'k Zag overal jou beeld. Ben je Godin ;
Zou er geen band bestaan die ooit ons bindt,
Of kan het zijn, dat ik, 'en mens, je win ?
O liefste, hoor naar één, die je innig mint.
Teda (voor zich). Zo sprak de voorge dag de sprookjesvrouw: De macht van minne is groot op mens en geest — Noem mij je naam ! Nooit zag ik je.
Geernoot. Geernoot begeert je, geef hem wat hoop ! Hij wil met werken winnen je gunst.
Lieve onbekende, kwel me niet lang.
Hoe kom je hier in 't geheim verborgen ?
Noem mij je naam : niemand hier kent je.
Teda. Aan geen vreemdling vertelt Teda wat vader Ried te verbergen ! — Ruiken die bloemen ? — Lekker ! Maar laat me ook niet lang in 't onzeekre, Waar moet die heen, wie moet die hebben ? 'En vreemdling mag vragen naar 't vreemde gebruik. Geernoot. De mei geurt van minne ; minne is het hoogste Wat mensen mogen bemachtigen hier.



alwin
Donar (is gaan zitten op 'en bank zodat Geernoot hem niet
dadelik ziet. Hij staat dan op).
Zou hij 't kunnen zijn ?
Geernoot. O vreemdling, vragen moet ik, is u vader ? Hebt u 'en dochter, als dë ochtendzon Die bloost en alles om zich blinken doet ?
Woont u hier in deez' hut bij Teda ?
Donar (goedig spottend) Ja
En 'k heb 'en dochter ook, doch die is heel Gewoon, zo wondermooi niet als u wel Gelieft te zeggen ; laat die zon maar rusten. Geernoot (smachtend). O Teda, 'k ben door die
teedre, blonde
Bekoord, haar zoek ik, anders geen, en 'k zwerf Hier rond schier onbewust van m n terugkomst; Mijn lied gelijkt dat van de leeuwrik wel, Die immer, altijd op die éne wijs zingt Roemend zich reppend naar het rozig licht:
Mijn zon is zij en zonder haar is 't nacht.
Donar (half voor zich) Zo denkt wis de andere niet, want
dood was hem De glans van de ogen dan, plots ging hij dood. ^ Geernoot. Hoe ! 'n andre minnaar maakt nutloos m'n
vragen !
Wie vraagt tot vrouw haar? Vreemdling, wie ? o spreek Donar (boos bij het denken aan Alwin, af met deze woorden .)



alwin
Ik zeg 't u niet, want niemand van u krijgt haar. Geernoot (na 'en poosje, zegt verslagen maar gelaten). Daar ligt dan alles, al m'n dromen weer:
Nu word ik nimmer blij en zorgloos meer! O Wodan, 'k wou haar 't leven roemen doen ; O Wodan, laat er haar geen stormen woen;
Spaar altijd haar : ik min haar nog zo zeer !
(af).
Einde van het derde bedrijf.



VIERDE BEDRIJF.
Het toneel is als in het derde. Alleen heeft 'en geweldige rukwind een van de bomen om de hut van Donar, waar de runen in geritst zijn, geveld. Nanacht. Maanlicht door jagende wolken nu en dan bedekt. De wind giert door de takken boven 't hutje.
Teda (opent de deur ; in de haast deed ze iets aan, eenvoudig. Loshangend haar. Mantel los om.
Geweldig, wat 'en wind : o kijk 'is aan,
'En boom om ! 'k Was al bang. Blij dat ie ons
Hier samen niet getroffen heeft! Wat zware takken !
Maar wat is dat ? Wie waren daar in 't rond.
O, 'k zie de slepende gesluierden
Van 't bos tussen de bomen zweven ! Hoor ! ze zingen.
Koor van bosmeisjes (komt aanzwellende aan, maar blijft eerst zacht) De ban is verbroken,
Wij dringen er door :
Het wee wordt gewroken Van 't kringdansend koor. Wij leden de last,
Want de bosgod was boos,



al win
Toen onzë armen die vast Om Donar's dijen zich slingerden Hem niet verhinderden Te komen waar hij verkoos.
De runen rukten De lelikert los,
Als hij boos zich bukte En brak door het bos;
Hij ritste ze ras En vergeefs was 't gegluur Of er 'en ingang ook was :
Waar wij ook waarden, stil stommelden,
Tikten of trommelden !
Nu eindelik komt ons uur !
Teda. Wat zou dat toch beduiden ! Zal ik dit
Eens binnen zeggen ? Vader moest het weten !
(zij wil binnengaan). Koor van bosmeisjes (luider en kartstochteliker).
Meisje, mooi meisje,
Kom mee naar het bos,
Waar jë Alwin altijd maar Smachten doet ;
Wachten moet Alwin, moe van verlangen, op 't mos.



ALWIN
Kom nu, kom kouten,
Kom kozen met hem!
Wij, we volgen je, vrolik Dringende,
Zingen je
Tot je verstaat zijn smachtende stem.
Ro^t-ee. Manneliefde
Maakt gelukkig,
Als armen om je Je drukken en de adem Van z'n luistrende lippen Zo warm is, zo wel doet;
Als je haast niet meer hoort,
Maar helemaal opgaat In minne, dan maakt je manneliefd' zalig Geef je hem! Gloed Brandt in z'n binnenst!
Laten zijn lippen Je teder vertellen Wat toekomst je toelacht! Toe, ga nu mee Als de hoogste zul je heersen Over heel deez' mooie streek, Machtig, bemind!
Liefste, kom laat je Niet langer verbidden :
Alwin kan altijd niet uitzien !



alwin
Of zou dit nu heus de liefde zijn ?
(de bosmeisjes zijn weggezweefd.
Net als Teda binnen wil gaan komt Geernoot).
Geernoot. Hoe nu al op! Is alles rustloos, niemand kalm .
Wij beiden en daar boven, kijk wat jaagt Dë ene wolk dë andrë achterna Voorbij het blinkend maanlicht, 'k bid je, ga Niet zwijgend binnen, zeg, wat brengt je buiten. Teda. 'k Schrok van het bonzen van die boom; - eri beuk,. • Tammer, hij werd zo groen! Maar Geernoot, k Me kleden en eens kijken gaan m t bos't Is nu bij nacht daar rustig, niemand stoort je, 'k Wil denken, wat ik jou zal zeggen.
Geernoot (angstig verschrikt). ■J*J
Naar 't bos ! maar ben je dan niet bang ? Pasop .
Daar zwerven Alwin en de zijnen , o,
Ik smeek je laat mij meegaan, zoek t alleen niet.
Teda (zich dapper houdend). ^
Wie is er nu voor geesten angstig, 8 En blijf alleen liefst; beter kan 'k dan denken. Geernoot. Het is je dood, Tee, memgeen verdween
In 't woud bij nacht, en nooit bracht dag hem weer. 'k Wil je zo niet laten gaan, we zullen Je vader roepen : vreemdling hei! ^ ^ ;
Teda. .
Geernoot. Hij moet het horen, t moet.



alwin
Doxar (voor H luik). Wat 'en geroep!
Kwelt iemand je m'n Teda, 't is nog nacht! — Wat, ongekleed bij nacht en ontijd in De deur ; dat hoort zo niet !
Teda. 'k Werd wakker, vader,
Van deze boom.
Don ar. O wee, de runerij verbroken !
Geernoot. Ik vraag u, vader van m'n liefste, geef Me uw hulp : uw dochter wil zich doden want Zij denkt naar 't bos te gaan, waar Alwin heerst.
Doxar. Wat ! Naar Alwin wou je ?
Teda (aarzelend). 'k Wou naar 't bos gaan 
Maar nee, 'k wil openlik u alles zeggen: Van Alwin hoorde ik heel veel goeds van nacht.
Doxar. De runerij uiteengerukt ! o wee !
Teda. Hij mint me en machtig word ik over heel Deez' streek en stellig maakt zijn liefde zalig.
Doxar. O kind, je kent hem niet 
Teda. Maar'kweet, het is zo:
Het ruist mij in de winden toe, het ritselt In twijgen, door de takken kreunt het soms Als zuchten uit zijn ziel. Hij mint me en hoog Boven 't gewone staat zijn wilde liefde !
Doxar. Vervloekte vent, die Alwin, altijd weer Begint hij hier te gieren om m'n huis:
Hij zal m'n Teda nog rampzalig toovren.



alwin
Geernoot. Teda rampzalig ! Daarvoor :
Wij brachten hem 'en brandende o«elind' Om 't monster dat ons kwelde te vermoorden. ÏÏ" zal het doen, hij zorgt voor de arme mensen. Wij baden nooit vergeefs hemGa, uw Voegen bij de onze, groot gevaar bedr g En ons' Die Alwin moest gedood^ ^
D°NALTn det "och luik, hoor Teda, eer 'k
«en kom: ik moet met — spr^n.
Geernoot. (tijdens dit gesprek wordt het heel lantaarn
"V'vad'er van m'n Teda, wee, voorzichtig: Alwjn Dringt s'nachts tot alles door, zijn vleitaal weet Te boeien, elk, onnoozle meisjes meest Maar mannen ook, door schat en macht verbhn . O 'k weet het wel, die meines zongen vaak Rondom m'n oor, als ik daar doolde De bosrand: 'k moest het we ge Hoe edel, hoe verheffend Alwms vriendschap Mij maken zou; ik, dichter, moest hem als Die vrouwen eren — maar ik vroeg ze, De mannen van dit oord gebleven waren.
Geernoot" Allen dienden hem daarginder, allen



ALWIN
Vergaten dat zij ééns hier onbezorgd
In vrede met hun eigen ziel geleefd
En 't uitgejubeld hadden, allen schraapten
De kostbre stenen, gouderts, diamant,
Ja 'k weet niet wat al moois, daar vrij bijeen
En staarden 't aan en waren dan gelukkig.
Doxar. En waarom ging je niet ?
Geerxoot. Ik had m'n lied
En thuis m'n oude vader, die daarmee Werd opgevrolikt, hier had ik m'n velden, De bloemen die ik namen geven kon, De vogels die in 't rond voor mij hun lied Zongen en dan m'n gouden zonnelicht,
Dat ik zie komen op uit glanz'ge weien En neer zie gaan in purpren wolkegrot,
Als ik de bergen hier, m'n ronde duinen, Beklim. Dan voel ik mij zo hoog daar boven, Dan weet ik dat het hoogste is goed te zijn !
Doxar (hem op de proef stellend.)
Ja wel, maar kom je daarmee verder ?
Geernoot. Wat ?
Maar nee, u meent het niet, u wilt mij maar Beproeven ! Als ik zó denk wijkt hun zang En vrij durf ik 't onzalig bos betreden : Ik voel ze wijken voor mij uit.
Doxar (tevreden). Je hebt



alwin
Gelijk, ik meende 't niet: maar zeg mij nu Is dat voor altijd ; heb je daarvan iets Van oude godspraak ooit gehoord ?
Ta. eens
Geernoot. J
Zal komen 't ogenblik, zo lang, zo bang Verbeid ; dan schijnt de zon plotsling op hem, Die alles boeide — en weg is dan z'n rijk ; Weg de betoovring, allen raken los :
De mannen, bleek van 't wroeten in zijn schatten, Blozen van schaamte, dat zij 't hoogste zo Wegsmeten, slaan zich zelf voor 't hoofd van woede En snellen voort uit hun bedompte holen De vrije velden in, de duinen op,
De zonnige bossen door, 't is of hun oog Nu alles mooier vindt: 't viooltje bloeit En geurt voor hun ook. ereprijs blauwt daar In 't diepste blauw naast rode koekoeksbloem En gele leeuwebek, wit akkerbloempje.
't Was alles daar : ik ken het: zij, zij niet Zij weten 't niet, hoe daar de bijen door Het lao-e hout zo voorjaarsachtig gonzen : Zij ruiken dan voor 't eerst de meidoorngeur.
Donar. Jawel, maar weg zijn toch hun vrouwen, in Hun liefde voor de bosgod opgegaan!
Geernoot. O nee, de godspraak zegt: bij de eerste s raa Krijgt ook de rei bosmeisjes weer terug



al win
Herinring aan hun lief en leed van vroeger En eer de mannen nog bevrijd zijn, lopen De vrouwen heen, elk naar de liefste plek. Die waar haar lief haar 't eerst van liefde sprak, Bij nachtegalezang ; die naar de wieg Van 't kind, aan andren liet zij 't. over,
Toen haar de zang verloktë uit haar kring Tot andere vermaken, eindlik dan Vinden ze elkaar na lang gezoek terug En vrede komt hier weer in deze streek
Maar och, dat zal wel nooit gebeuren, nooit!
En daarom, vader van m'n Teda ! 
Donar. Nooit ?
't Kan zijn, maar laten wij eens praten saam! Je durft nog al, geloof ik en je lied Helpt je biezonder.
Geernoot. ' Blijf van 't lied af, vreemdling,
Het is mij heilig !
Donar. 'k Acht het hoog wel, maar
Ik heb ook durf, want eenmaal ben ik al Bij maneschijn door 't bos gewandeld om Die oude Geertë op te zoeken.
Geernoot. Wat ?
En ongedeerd er uitgekomen !
Donar. Ja
En zonder lied, maar 'k zag geen geesten, wel



ai/win
Voelde ik ontzettend veel hakende takken. Geernoot. Jawel die ken 'k !
Donar. ' Ik sloeg ze stuk : je moet
Dan weten, 'k heb 'en sterke hamer en Die ging er goed doorheen, maar k hoorde ook niets Van zang of iets dat daarop leek, wellicht Was Alwin aan het tellen van z'11 stenen. Geernoot. Ja, als men daar eens doorgekomen is,
Dan mag men spotten.
Donar. Goed dan, twee vermogen
Te zamen werkend veel! Zullen wij t eens
Proberen ?
Geernoot. Goed, maar hoe ?
Donar (het is dag geworden). M'n liefde voor
M'n dochter geeft mij list, we kunnen 't nu Te zamen veilig gaan bespreken, want Het is al dag geworden: Alwin zit Als vleermuis weer in donker — leda, kom Maar uit (Teda komt nu gekleed, als vroeger, heel
eenvoudig).
Ik ga met Geernoot even, straks Zie je ons wel weer ! Ga veilig nu aan 't werk, Want zonnelicht kan Alwin niet verdragen. Geernoot (steekt Teda de hand toe).
Dag, Teda, niet meer boos zijn, 't was om bestwil
Dat ik je vader riep.



alwin
Teda (schaamt zich). 'k Was zeker wat
Të overspannen door de schrik. Me dunkt Het was 'en droom, dat ik die stemmen hoorde.
Geernoot. Nee, nee, geen droom : ik heb ze zelf maar al Te vaak gehoord en menigeen met mij,
Maar 't was gevaarlik ! Dus je bent niet boos ?
Teda. Ik boos op wie mijn beste wou : dag Geernoot, Al geef ik je m'n liefd' wellicht niet, graag M'n hand tot dank voor wat je dee.
Donar. tot straks-
(Geernoot en Donar af).
Teda. (mijmert buiten en ziet ze na).
Hoe schaam ik më ! 'En schim gelijk vervloog De rei, 't verlangen naar het bos, toen hij, M'n dichter, sprak — maar 'k heb niet daadlik toeGegeven ! Dat kon niet. Maar beter is Die dichter voor me, rustiger dan Alwin,
Zo meer om tegen op te zien en dan Ben ik 'en dochter van de Godheid, hij nog Maar 'n mens ! Wat zou nu vader met hem willen ? Daar gaan ze heen — kijk, wat verbazing in Die houding ! Eerbiedvol buigt Geernoot zich ! Zou vader hem verklappen wie wij zijn :
Dan weet hij ook dat wij gescheiden zijn 
Maar kijk, ze keren om! ze komen weer Terug ! Hoe zal 'k mij moeten houden, als



alwin
Hij 't weet ?
(Teda binnen).
Donar (en Geernoot op, nemen afscheid).
Tot middernacht dan Geernoot !
(Donar af).
Geernoot (verward).
Ik zal er zijn (hij mijmert zittende of de omgevallen boomstam, vermoeid van alle overstelpende gedachten).
Nu zie 'k haar nooit de mijne !
'En hemelsë! (zich opheffend na 'en poos van somberheid).
Haar heil is in mijn hand !
Hoe heerlik, helpt nu de hemel ons maar !
Daar drijven dikke donkre wolken !
Onheil wellicht ! Alles verloren ?
O wee mij, wolkig wordt ook m'n ziel:
Laat me m'n zorg uitzeggen in 't lied!
(zijn biddend lied richt hij tot de Zonnegod)
O machtige menner Van schittrende schimmels,
Gever van gloed Aan alles op aarde,
Strijder met stralen Van zengende zonne,
Vijand van 't vuige
&



ALWIN
Gemene in de mensheid,
Help ons nu, held !
Kom aan de kimmen Eerder dan anders!
Vaag dan fors De dampen van de aarde!
Strooi de eerste stralen Langs de bosrand, Balder!
't Boze moet boeten :
Wij strijden uw strijd mee ;
Help ons nu, held !
(iterwijl het dit hele toneel 'en bedekte lucht geweest is, valt er nu 'en zonnestraal op Geernoot).
Daar straalde op mij 'en zonnestraal,
Mijn bede wordt verhoord!
Nu stroomt mij toe weer dichtertaal, Ik hoor weer toon en woord.
Geluk, nu staan wij samen pal,
Het boze wijkt voor goed.
O hoe ik dan wel juichen zal Ik voel 't al in 't gemoed !
Het bruist er uit, wat in mij is 'En onweerstaanbaar lied :



ALWIN
De krachten van de duisternis Weerstaan het goede niet!
(zich bedenkende, ziet hij naar Donars hut).
En toch : ik zelf, ik mis m'n zaligheid.
Dat offer is wel zwaar! Maar 'k moet het dragen.
(af).
Einde van het vierde bedrijf.



VIJFDE BEDRIJF.
Aan de rechter kant donker bos, achter en aan de andere zijde weide-gezicht, waar het nog schemerig is, de korie zomernacht loopt op z'n eind. Het moet gestadig lichter worden, tot van links de eerste zonnestraal op Alwin valt.
Geernoot (gewoon, grof-linnen, sluitend gekleed. Een ruiker bloemen in de hand).
Alwin, Alwin ! (even rust)
Allen die hem dient !
Breng hem boodschap Van 'en oude vriend;
Roep hem uit ruige Gewelven van 't woud :
Kostbaar is 't kleinood Voor hem, de heerser Mij toevertrouwd !
Bosfee. 'En kleinood ? zanger ? Zeg, wat kan
'En machtloos mens aan mijn vorst geven ? Voor wie èn woud èn weide leven, Die schitterschatten schenken kan !



alwin
Gehoorzaam zijn de diepten hem De wouden wuiven op zijn stem.
Luid wordt alom zijn lof verkond : Wij roepen Alwins almacht rond.
Geernoot (bedaard,, wil weggaan).
Kan hij niet komen ?
Zijn mensen te min ?
Ik houd m'n geheim dan —
Ik buig voor u, o boskoningin !
Bosfee (haastig).
O blijf toch, bode, 'k breng u Alwin wel.
(bosfee af).
Geernoot (voor zich)
Daar gaat zij al! Zie zo, da's één verwonnen, Nu opgepast en ferm m'n woord gedaan.
Alwin (met gevolg, dat half in het bos blijft). Wie verontrust het woud met z'n tred ?
Roept m' uit mijn raad ? Raast hier om mij ?
Geernoot (verleidelik).
Donars dochter,
Teda, de teedre Zonnige, slanke,
Met waas op de wangen,
Rood als 't mosroosje Mint u met macht.



alwin
Alwin (somber).
'k Weet van die gloed, maar wat geeft die mij. Ver is zij van mij, Alwin mint ook,
Maar vergeefs is 't minnen, 't vergaan van minne ! Geernoot. Aan Alwin, almacht op dë aarde,
Wordt de blonde geboden door mij.
Donar durft zijn dochter niet langer Weigren, haar wilde wensen, verlangens Te volgen uit vrees voor ziekte van leed.
Maar u moet als mens u hem tonen Niet in het waas van het woud, waar u niemand, Als hij niet dichterlik is, herkent.
Persoonlik zult u hem zeggen, hoe groot Uw macht onder mensen is ; moet u hem tonen De schittrende schatten die schuilen in de aard. Uw toverkunst tone tot in de diepte Hem 't glinstrende goud, het goudlijkend erts ! Alwin (verrukt). Teda de mijne ! Machten van 't aardrijk, Donar brengt me z'n dochter in 't bos !
Geluk ! O laat hem niet langer wachten :
Kort is de nacht ! Komt hij nog niet ? Geernoot (kalm doorgaande)
Zijn kind kan hij zo koel niet verlaten : Zie, hand in hand houden ze elkaar En lopen langzaam : zij luistert naar woorden Van vader en vraagt hem vrolik te zijn,



alwin
Want zij voelt zalig zich ! Blijf stilstaan !
(Donar en Teda komen van links op, hand in hand).
Alwin (treedt meer uit het bos).
Het nachteinde nadert : nu niet meer wachten ! Geef mij de godlike, glanzige jonkvrouw Machtig maakt haar haar man op het aardrijk : De dwergen en de elfen dienen haar s nachts, Als wij zwerven door 't zonloze bos ,
En over dag, als wij duiken Voor 't onbeschaamde schittrende licht,
Lacht haar het licht toe van 't laaiende goud, Starlende stenen en strelende kleursteen, Dan heerst zij in hoge hallen met zuilen En haar bevelen te volgen is vreugde!
Wil ik u wijzen die wonderschat ? Zie !
(van rechts tussen de bomen door schijnt het licht van en schat van goud, diamanten en stenen).
Teda (eerst verrukt, dan zich bezinnende).
Wat prachtig pinkelt en parelt het maar 
Het onbeschaamde schitterende licht!
Donar. Ziet de ziel van m'11 leven de zon niet weer ? Boven blonk haar Balders gloeien Zo heerlik in de ogen, zij dweepte met hem !
(tegen Teda).
Wil je nu weggaan nog ; waag je het nog?



alwin
Teda (voorzichtig in haar woorden).
Balder blijf ik aanbidden beneden.
Ai.win. Zij kan wel zien de zonnige wereld,
Ik echter, altijd is Alwin gedoemd Onder de aard te verdwijnen en daar is zijn rijk. Als 'en vrouw uit Walhal het vraagt aan Wodan, Eerst dan kan 'k op de aarde duizend jaar leven. Teda (weifelend).
En samen zouden wij in 't zonlicht heersen ? Donar (ziet haar weifelingen en wendt zich geheel van de beschouwing der schatten af, scherp).
Maar buiten Balders rijk moet blijven toch Alwin die overal alles bederft.
Alwin. Ik doe het niet, alles bedierf al van zelf. — Wie niet mijn macht vermag te weren Is zwak in z'n ziel! Zou toch vergaan ! En — machtige schatten schenk ik de mensen. Donar. 't Gruwlik vergif dat grijpt om zich heen,
Alles aantast, ieder doet sterven,
Geestelik, zo 't lichaamlik niet is.
Teda (sentimenteel).
Zo wij te zamen het zonlicht eens dienden ? Kan ik die kracht niet keren ten goede ?
Vergif werkt wel goed soms, geeft men 't maar wel. Donar (in schijn haar overredend).
Dit niet, dochter, dring toch niet aan !



alwin
Alwin (angstig ontevreden).
En 'k meende, eer 't morgen werd, mocht ik haar huwen.
Donar. Als Teda het toch wil, vertraag ik 't niet langer.
Koor van rosmeisjes. (komt om Teda heen).
Meisje, mooi meisje,
Kom mee naar het bos :
Spoedig sprankelt zon op het mos! Kom toch, bedenk, dat de aardgeest verkwijnt, Dat groeikracht uit groen en bloemen verdwijnt!
Bosfee. Huiver omhuift ons !
Zons komst geeft siddring Van angst aan alles!
Maak toch de machtige Alwin nu ook nog Gelukkig ! o Liefken,
Volg hem: hij vraagt het,
Hij smeekt het zo zacht!
Teda (weer overgehaald).
Laat mij dan lust en licht gaan brengen Diep in de aarde en in 't duistere bos.
Bidden zal ik ; Balders licht spaart hem En samen bezielen we in 't zonlicht dë aard ; Het glanzende goud worde goed voor ieder ! Donar (ernstig, kalm)
Geef elkander dan de hand,



alwin
Luister naar m'n woorden:
Aanstonds geef ik 't dierste pand,
Dat uw liefde en macht bekoorden. Met mijn hamerslag is 't spreken uit Wijd ik tot jonge vrouw uw bruid.
Maar 
Alwin (angstig) Het glanst al zo gelig
In 't oplichtend oosten!
Don ar (-plechtig). Ieder jaar eens
Komt Teda tot mij.
U brengt ze aan de bosrand.
Zij zegt mij haar zorgen —
Weinige verwacht ik —.
Bloost zij me in blijheid Over Alwin voor ogen,
M'n zegen zal u zeker bijzijn !
Alwin (gejaagd). Haar zal 'k houden in hogë eer !
Minne en macht zal haar man haar geven !
Teda (meent dat het ernst is, iets trillends in de stem).
Teda is ook trouw.
Donar (langzaam) Dan ....
Geernoot (die zich als uit eerbied voor de Godheid en z'n doch ter zolang achterafgehouden heeft, komt nu plotseling ge jaagd er tussen).
Geef mij gauw Tijd voor het uiten



alwin
Van weinige woorden :
Ik schenk u 'en schat saam,
Mooier dan mensen,
Geesten of Goden,
Ergens of ooit Zelve bezaten.
Alwin (begerig en toch angstig). Is er zo iets ?
Waar ligt die waarde,
Dat schittrend geschenk ?
Gauw want het glanst al oranje.
Geernoot (meeslepend, vol vuur, maar z"n stem inhoudend). Als ik het u aanwijs Zult u eens zien :
Glanziger gloeide nooit gloed van juwelen Waterde 't wisslend in diamanten.
Wie niet verblind is hierboven op aarde, Wenst zich, smeekt om die enige schat. Alwin (gejaagd). Geef hem dan gauw me :
't Oranje wordt rood ;
Straks-doen de stralen Van zon me smelten.
Geernoot (doet als grijpt hij achter zich).
Nu dan, kom nader ! — Neem hem van mij : Daar schittert uw schat.
Alwin (naar buiten gekomen op Geernoots roep, valt getroffen door 'en zonnestraal). O !



ALWIN
Ik smeek u, vader, vlieg met mij omhoog ! Walhalla, o Walhalla, daar bedroog Geen schijnbedrog mij ooit ! O laat ons gaan, Vader, ik moet hier van deez' aard van daan !
Geernoot (smachtend). En niets voor mij ? 
Bosmeisjes. (aandringend).
Niets, niets voor hem ! ? Wij smeken O wil uw woorden van zoeven breken:
Geef hem uw hand ! verbind u door 'en band En zegen samen deze streken !
Donar. (beproevend). En niets voor hem, je redder, kind. O wees voor 't goede hier niet blind Wij Goden hebben Lokë in ons midden !
Laat je deez' jonkman dan vergeefs je bidden? Teda. (wil vader wegdringen).
Nee, vader, 'k voel : op aarde als mens te leven Zou mij de dood zijn : maar ik wil iets geven Ziedaar ! (Zij kust hem).
Donar. (ziet somber: de toekomst is niet vrolik). Ja, Alwin is nu dood, maar wie blijft borg Voor later ? Loke's list is machtig, groot mijn zorg! 4e Bosmeisje <komt nu op, gevolgd in haast door enkle mannen in werkkleea, zwart en vuil van gezicht en handen, gereedschappen, houwelen, beitels, hamers en breekijzers mee). Hoezee, gered! Ik riep het tot de mannen! Zij liepen wat zij lopen konden mee.



alwin
En danken : we weten nu 't mooie in dit land! Wij buigen de hoofden, betuigen dat wij Naar macht niet meer haken, door dwingelandij Van 't boze nooit meer overmand.
O moge 't zo wezen : verhoogd worde 't gloeien In ons voor eenvoud, daar blijf Teda bloeien, De roos van 'en vreemde, verrukkende plant! Hoe de idealen, als bloemen, ook vallen en vielen, De bloem van het beter-ik geure in de zielen.
Geschreven te Haarlem,
tussen 14 Mei en 21 Junie 1901.











P0UD5P€L-in SU UeDRUven
DOOR
Ch€P€R5
VANtoWlLto+GROtNtVtLQ







««« AL WIN «««
WOUDSPEL IN 5 BEDRIJVEN







••• ALWIN
WOUDSPEL IN 5 BEDRIJVEN







* * ALWIN * *
WOUDSPEL IN 5 BEDRIJVEN
— DOOR ==
J. B. SCHEPERS
VAN DER WILK EN GROENEVELD HAARLEM 







alwin
Hoe heerlik hangt nu 'n huif van licht Over dit woud, zo wazig flauw !
De bladknop, de bloesem hierbinnen zijn dicht, De twijgjes, getekend tegen het blauw,
Ruisende vragen : waar is toch die vrouw ?
Stilte is verstoord door de storm van ons lied! Zwijgen we en zien wat dat zwijgen ons biedt!
(st'lte een poosje).
Teda (komt aarzelend aanwandelen)
Verleidelik licht toch ! Laat mij nu gaan !
Waarom toch wou ik dit woud wel ingaan,
Lokken mij lichte liederen aan ?
Waarom toch wil ik ze wel weerstaan
En drijven ze toch tot gedweep met de maan ? 
Teda, betreed het niet! Tee, hier van daan !
(zij wil heengaan.)
Bosfee (eerst voor zich, dan luider),
Plicht is mij 't pleiten, m'n plan is 't te doen ook, Doch zwaar is 't met zorg in de ziel te vleien. — Blijf daar, blanke, ik breng u tijding Van d'edele vorst, die vraagt 0111 de dochter Van Donar, de grote Dondergod.
Teda, o toef, tengre, u mint hij :
Veel heeft hij voor ! Ontvlucht niet zijn smeken ! Teda. Noem mij uw naam! Nieuw is uw woord me ! 'k Hoorde wel hoog en helder uw lied,
2



alwin
Maar 'k zag nooit de zangster ! Zeg wie mij toespreekt. Bosfee. Woudinne, dë eerste, die Alwin dient,
Alwin, die allen en alles beheerst hier,
Wouden en weiden doet wuiven van groen ;
Diepten van d'aarde drijft hij met macht Om, in golven, groei te doen gaan door de planten. Dat zij botten en bloeien in bloesemknoppen. D'eiken, die dragen de drijvende wolken,
Hoog heffen ze door hém de kruin.
Beneden, waar niemand hem naderen kan,
Staan de steunders in statige ruim,
Waar goud hem omglanst in glinstersteen, Kopergloed kleurt uit de klippen rondom,
't Zwarte zwerk is omzweefd met weerglans :
Daar, in de diepte, is der dwergen koning Z'n troon, daar trotst hij, wie 't aardrijk beheersen, Goden en godlike geesten en mensen.
Hij nu, die heerser, verheerlikte u graag. Mannetrouw maakte u machtig ook daar :
Heerlikste op 't aardrijk, Teda, verhoor hem! Te da. Onder dë aard ! Aangenaam wel!
In 't duister verdwijnt al d'aardse pracht :
Blozende ben ik, bleek zou ik worden !....
Maar hoe is die hoge heerser van uitzicht,
Schoon als in sprookjes ? Beschrijf hem mij, spreekster Bosfee (aarzelt hem te beschrijven).



afwin
Zijn wonderwezen! ? Geen woorden tonen het!
Straks verstommen de stemmen van 't bos :
In wijle wacht het woud betoverd.
Rei van bosmeisjes. Alles verstomt,
Als hij komt:
Overal rust om Alwin in 't rond!
Laten we nu nog lustig de nacht
Dartiend indansen !
Ginds gaat de gele glanzige maan Hoger en hoger ten hemel staan.
Tredend langs z'n transen ;
Schittrend van schild schrijdt hij te wacht. Alwins ogen Met machtig vermogen Gelasten te lichten hem, luidloos bevel! Als Alwin komt,
Stilte terstond.
ie Bosmeisje. Meisjes, ruimte in het rond:
Alwin komt en alles verstomt.
Alwin. (met gevolg van dienende mannen, hij, middelmatig van gestalte, 'en beetje gebogen van hoofd. Hij is al grijzend met z'n lange baard, maar het maanlicht laat dat haast niet uitkomen. Zijn schoudermantel glanst in zachte goudschijn, de kaboutermuts dekt als kroon zijn lange haren. 'En paar stenen flonkeren er op.)
O liefste mijn, betree dit bos :



ALWIN
Hier is het zachtst fluwelen mos,
Hier klinkt der nachtegalen lied,
Hier schuurt doorheen de klare vliet, Hier bloeien bloemen honderdvoud: Ik wacht mijn lief in 't maanlichtwoud.
Word mijn geliefde; zie mij aan :
Ik kom als smeekling voor u staan, Ik die veel duizenden gebied En beven doe, als 't koeltje 't riet! O lief, word mijn, ga mee : ik wijs U 't gouddoorfonkeld stil paleis.
Ik wil u maken machtig, rijk;
Geen godsgewaad 't uwe gelijk ;
En ik zal dienen u altijd !
Mijn rijk, mijn ziel zijn u gewijd ! En aarzelt nu mijn lief! Waarom ? O liefste, zoek uw bruidegom !
Daar wacht ons in dit maanlichtbos 'En huwliksfeest op 't weke mos! Als alles om ons even blij Jubelt: gelukkig worden zij !
O liefste, schroom niet langer; toe ! Ik ben m'n eenzaamheid zo moe.



alwin
Teda (weifelend). Melodieëus wel is er uw lied En heerlik, hier de heerser te zijn,
Maar u te volgen vorder het niet:
Walhal te verbinden aan Hel's gebied,
Waar je niets als nacht om je waren ziet!
Eer ik me zo bezoedelen zou !
Lokkend was 't lied 
Maar, als vader komt, vliedt Die geestenschaar gauw:
Ze duiken voor Donar in domig verschiet 
Maar lokkend was 't lied 
Was wie 't mij zong 'En fors man, nog jong,
Ik vroeg het aan vader, die 't toestaan zou !.... Dit alles voor Teda, dit alles voor mij !
't Was mooi toch, maa^.... 'k ben nu vrolik en vrij.... Alwin. Teda, vertreed niet de tedere bloesem!
Gloeiend van liefde ben 'k, laat mij niet gaan zo! Noem mij piet klein : in kracht wijk ik niemand ! Boomstammen buig ik, verbreken m'n handen. Om erbarmen riepen reuzen, die 'k boeide.
En de jonkheid verjaagt, wat zo juist zij vereerde,
Trouw is de man : Teda, ik min je zo !
M'n liefde laait mij uit lichtende ogen :
Zie mij in d'ogen hier !
Teda (voor zich, weifelend) Zal ik het doen ?



alwin
En deed ik het dan, wel ik draafde weer gauw
Naar de rand van z'n rijk 'k ril wel een beetje,
Maar 'en dochter van Donar niet durven ! Och wat! Kom, laat mij kijken, kwaad kan het niet.
'k Ben met een sprong uit dit spokegebied;
' (zij wil gaan, maar )
Donar (komt op, 'en forse gestalte, met verbrande huid, ruige baard, brede schouders, waarover 'en eenvoudige donkere mantel. Een kortsteelhamer hangt aan z'n gordel. Hij is eenvoudig in z'n optreden, en kalm).
Hoe is het Teda, weer bij 't bos !
Wat moet je hier ? Ga heen, 't is nacht! Wat lokt je toch ? Het dauwt, en licht Word je nog ziek, verkleumd van kou,
Ga mee, 't is slapenstijd.
Teda. Maar vader, waarom mag ik nooit eens dromen, Als 't maanlicht vol hier aan de hemel staat, Als lauwe lucht me omwademt, als daar komen
Lieflike klanken, Bragi's wijze en maat ?
Als 'k wezens zie, die m' aan Walhal doen denken,
Waarheen ik soms zo hartelik verlang,
Waar 'k zoveel handen ons zag wuiven, wenken:
Het wordt mij bij die boeren wel eens bang En nu zie ik hier in het licht der maan Walhalla's wezens wazig om mij staan.
Donar. Zoek niet op aarde hier Walhalla's heerlikheid,



alwin
Dat er ook strijd-in-liefde wezen kan, dat zij Wel naast elkaar bestaan zonder elkanders moord ; Dat veel verdriet wordt weggenomen met 'en woord, 'En vriendlik, geef hun van je zelf iets; 't enerlei Van 't rugge-krommend werken maakt, dat niemand hoort Naar 't Hoogre.
Teda. Juist — en als ik daarnaar luistren wil,
Dan drijft u mij van hier ; 't is toch zo mooi in 't woud : Straks hoord' ik klare stemmen, nu is alles stil. Ik wou, u hoorde z' eens : ze lieten u niet koud, U zelfs niet, vadertje ; u houdt wel niet van dromen, Maar zulke lokten u toch onder deze bomen.
Donar. Och kom, kind, leven is geen droom ! Wees wijs en
werk
Je taak af ; 'k wees je 'n heerlike aan op aard, 'En taak, die maakt en ziel en lichaam sterk En honderden van maanlichtdromen waard.
Teda (hoort niet meer, maar ziet wazige wezens).
Heerlike, omhulde, halflichte wezens Blonken daar ginds : o blijf mij toeglanzen.
Heerlik ! iets hogers, iets hemels te zien :
Naar 't aardrijk is Teda's trek noch verlangen. Vadertje, 'k vraag niets verder, als u Hier ons hutje maar heenbrengen wilt.
Donar (ziet telkens in het bos, maar ontwaart niets). Kom, kindje, laat ons gaan : ik moet jë iets



alvvin
Vertellen van het grote doel, waarom Ik hier ben, 't zal jë afkeer geven van Dit bos.
Teda (ongelovig). Mij afkeer van dit bos ? Och kom !
(beiden af).
Alwin (met gevolg op de voorgrond).
Licht gaat ze daar, de liefste mijn,
O zal ik dan nooit gelukkig zijn ! —
Verfoeilike vader ! — O Wodan, waarom Word ik bij 't zeggen van zo'n woord niet stom ? Haar vader is 't toch ! — Heen weer 'en kans ! Maar mij blijft ze 't maantje met zilverglans ! En ééns zal Alwin haar leiden ten dans ! (af). 2e Bosmeisje (voor zich).
Daar viel m' 'en last van 't droef gemoed ! Misschien was 't onrecht, maar 't dee goed.... Ik weet z' is nu voor gevaar behoed.
Bosfee (voor zich).
'k Moest eigenlik roepen : kom nóóit weer hier ! 3e Bosmeisje (hoort en begrijpt het)
Maar och, zonder man heeft zij óók geen tier ! O, voordat mij Alwin in d' armen sloot, Wie gaf mij toen toch geluk, zo groot ?
(zij drukken elkaar mijmerend de hand). 4e Bosmeisje. Gelukkig, er zijn hier al meisjes genoeg ! Ik wou dat Alwin op mannen meer joeg !



alwin
Zo saai is dat eeuwige zingen en dansen;
Ik wou met m'n armen en man omkransen: Om 'en ruige boomstam sla 'k ze soms heen: Ik voel me hier zo verschrikk'lik alleen !
Bosfee (eigen leed verkroppende)
Kom, kindje, dapper ! Kwel je niet;
Doe stil je plicht, en zing je lied!
Rei van bosmeisjes (zonder'12e, 3e en 4e die wat op zij gaan). Wij meisjes, weelden de mirtekrans, Wij dartelden al in bruiloftsdans ;
Vergeefs is alles !
Of 't meisje ook mal is:
Zo'n prins in z'n pracht,
Bovenmenslik van macht,
Was zij maar eerder bij Alwin geweest, Wij lieten niet los de slanke leest!
Ze bleef in dit bos !
Mollig is 't mos En vrolik vierden we 't bruiloftsfeest!
Al weer aan 't werk :
Wij zijn sterk !
De zege zal óns zijn, houden wij vol;
Morgen maken we 't meisje dol.
Einde van het eerste bedrijf.



TWEEDE BEDRIJF.
In het woud; de hut van Geerte, omringd door beuken.
Donar. Zie zo, hier moet het zijn ; de maan is vol, Dus juist de tijd de wijze vrouw te vragen, 't Is ook na middernacht, maar vreemd, ik zag Toch niet de vijand, die 'k nu dagen zoek.
Vrouw Geerte in huis ? Kom even buiten, 'k moet U spreken.
Geerte. Hoe, de grote Donar vraagt
Mijn hulp, wat kan ik zwakke, oude vrouw ?
Ik die de wijsheid in de stilte zoek,
Ver van de wereld met z'n strijd, z'n onrecht.
Donar. Wel verre, vrouw, 't was kwelling hier te komen, Dan hielden mij struikdorens vast en scheurden De haren uit mijn kleed, of sloegen me in De baard of wondden me in 't gezicht ; dan stak Ik onder wortels door m'n voet en viel,
Brekend de takken in m'n val, insekten Gonsden rondom me, nijdig staken ze En 'k moest u toch eens spreken, maar hoe is Het hier zo vredig ?



al win
Geerte. 'k Ritste runen in
Deez' beukebomen ; 'k bande de geesten Van 't woud er buiten ; binnen wou 'k rust.
Don ar. De geesten ? Maar er zijn geen geesten daar ; Ik vond er niets dan struiken, planten, bladen, Stinkende planten, stekende insekten.
Geerte. Ze ontgaan 'en God, de geesten van deez' aarde: Onzichtbaar zweven ze om door 't maanlichtbos En daags — verdwenen zijn ze als damp voor 't zonlicht. Dan wagen mensen 't weer te wand'len hier En velen vragen mij naar 't verder leven.
Donar. Het klonk als lachen rond mij soms, zijn 't geesten, Die Teda lokken naar het duistre bos?
't Was over haar dat ik kwam spreken, Geerte.
Geerte. Met mooie meisjes moet men niet te ras Aan geesten gaan geloven ; liefde is 't gauw :
Daar leeft wellicht een liefste hier of daar,
Die haar het maanlicht minnen doet en zoeken.
Donar. 'En liefste, nee ! Dat is het niet! Ik vrees, 't Gevaar komt uit dit woud ; maar 'k weet niet hoe ; Vertel me van die geesten meer dan 'k weet.
Geerte. Feeën en vrouwen waren in 't woud rond Als nacht nadert, alles omademt,
Omhuift en doet huivren,
Als, door wijle omwuifd,
Mwin, dë oudë aardkoning, komt :



alwin
Feest is het dan voor de feeën van 't woud. Donar. Vertel mij nader, wie die Alwin is.
Geerte. Heersen wil hij; hebben zal hij Alles wat dit woud betreedt.
Uit de diepten onder de aarde
Duikt hij met z'n donker kleed.
Dwergen dragen achter hem aan De zwarte slippen, slaapmutsjes staan Schuin op de schedels ;
Hun baarden beven;
Vlugge voetjes Raken maar even 't Mos van het bos en zo brengen ze 'm allen Naar de troon van waar 't aardrijk Z'n vonnis hoort vallen,
Loodzwaar 'n last°, verlost wordt het nooit. Heersen doet hij hier, hij alleen En plannen beraamt hij reuzige plannen Om allen z'n almacht op te leggen. Z'n schatten schenkt hij de schrapende mensen. Vervloeking volgt, hoe ver ook, z'n goud En minder maakt het de menseziel. Het laagste laat hij er lustig tieren ; Weerzinwekkende, walglike daden Plegen ze ; plicht wordt geplooid tot onrecht. De ziel te bezoedlen door zonde is zijn taak
i



alwin
Door Loke opgelegd, de listige godheid.
Maar Teda, de teed're, voelt tóch niets voor 't goud, Dat hij haar zou halen in 't huiverbos :
Minne brengt meisjes gemoed in de war.
Donar. Is dat het wezen, dat ik doden moet ? En Teda wellicht aangelokt door hem! — Zeg, Geerte, kan er liefde mooglik zijn Bij zulk een monster ; mint hij mooglik haar ? Geerte. Hartstocht slechts heerst er in 's heersers ziel. Liefde wordt lust er ;
Menig mooi meisje Verdwalend in 't duister Vingen z'n vrouwen En, wie er ééns in z'n armen viel Nooit weer ontkwam ze,
Nimmer vernam ze Wat buiten dit bos gebeurde in de wereld En later leefde ze in 't licht van de maan Om andren te lokken dit mos te begaan.
Donar. En zulk een monster zou mijn ziel begeren !
Zeg, is 't niet in mijn macht dat leed te keren ? Geerte. Houd haar in huis
Na 't zinken der zon En buiten dit»bos.
Donar. Maar is die Al win werkelik almachtig
Kan niemand, niemand hem weerstaan ? Spreek op !



alwin
3e Bosmeisje (zucht).
Alwin. Ga heen naar mijn gevolg en zucht niet meer
Verblijd je in de gunsten van je Heer!
(Van verre lacht luid en honend het 4e bosmeisje uit het bos. Er ontstaat onwillige beweging en gefluister onder Alwinsgevolg). Alwin (voor zich)
Zie daar, hoe elk de spot met Alwin drijft ?
En, of het altijd bij gemompel blijft ?
Hoe duidlik blijkt mij nu mijn kleine macht. Wat kan ik tegen de onwil in gefluister ?
En dan nog heet ik heerser in dit duister. Het duister, ja, en dan waar 't zonlicht lacht,
Daar ben ik niemendal, daar is 'en ander heer.
Maar heersen wil ik overal van berg tot meer, Van, waar de gloed van Balder oppermachtig is, Tot, waar 'en berg van ijs dekt zeereus, monster, vis. Is Teda mijn, mijn macht is daags ook groot ; Wordt zij niet mijn, dan ben ik liever dood !
Maar, Geerte, hartstocht is dit niet alleen :
Ik voel 'en zachte gloed door al m'n leen,
Ik zie aldoor dat minnelik gezicht :
Als zij hier komt, verstraalt zij 't manelicht. Ik voel, zij is me onmisbaar ; ze is m'n ziel.
O dat ik haar, de liefste, in de armen hield.
Of is dit leugen, als die deerne zei ?
Ik lokte velen al met mijn gevlei,



alwin
Toen meende ik even ook, de waarheid was t, Maar telkens werd een liever prooi verrast;
En nu, maar nee zo'n vrouw kwam nooit nog hier O dat ik eens met haar het hoogtij vier'! — Wat zou ik zalig zijn ! En dan die macht ! Al 't mensdom mijn, zich buigend voor de kracht Van 't goud, voor Teda's hemelse verschijning ; Alles zich buigend voor die slanke omlijning. Ik bracht met legermachten Loke naar Walhal! — Nee ! 'k Nam de plaats van Wodan, heerser in 't heelal. Koor van bosmeisjes. O zie eens hoe heerlik hier heer te zijn,
In vrijheid te voeren de vrolike rij n Bosfee. Vermoeid zijn wij, meisjes, nu; morgen geeft rust
Als de uchtenddauw ons in dromen kust.
Koor van bosmeisjes. Machtig zijn we over, wie t mos maar raakt:
Niemand die hier naar iets hogers haakt.
Alwin (boos). Zwijg nu, zing nu uw sluimerlied!
Glans overgiet Van de oosterkimme de kruinen van de eiken. Wij moeten wijken.
Koor van bosmeisjes. Nacht gaat heen :
Wij alleen Hebben de hele nacht doorwaakt; Onvermoeid Hebben we door de bossen gestoeid,



ALWIN
Gekeken of 't nachtegaalskruid hoog groeit. Hier geprezen en daar gelaakt. Nachtvlinders en uilen Gaan zich verschuilen,
Nachtlike minnaars van bloesem en bloem.
Te dolen — in 't duister —, Bij hun gefluister,
Alvvins macht te verkonden door 't bos Dansend op 't mos Dat is ons werken, dat onze roem Van avond zingen wij samen weer : Groter is Wodan alleen ;
Machtig op aarde geen .Boven Alwin onze heer !
("t wordt meer en meer licht met de morgen. Allen af. Alwin boos weer om dit laatste gezegde).
Einde van het tweede bedrijf.



DERDE BEDRIJF.
Rechts is een hut, waar bomen om heen staan. Er is een openslaand luik in naast 'en deur. Het is morgen ; de zon is al op, maar nog niet lang.
Geernoot (komt met een bloeiende Meidoorn en een oud snaarinstrument, de Noordse balk; hij zingt).
Voor liefstes nog geloken luik Wil ik de Meiboom planten.
Als zij er naar kijkt, dan spruiten er uit
Bloemen aan alle kanten.
Ze geuren haar tegen, de rozen van Mei,
En fluistren van mijn wensen :
Och, hoorde ze nu dit liedje er bij,
Ik was de blijste der mensen.
Slaop je nog, liefste, 't licht is er al,
't Glanst over alle weien,
't Zoele zuiwindje zweeft over 't veld,
Komt aan je wangen zich vlijen.
Open het luik toch, luister naar mij : 't Windje en ik wensen beiden,
L



ac. win"
Liefde gaf 't lied aan m'n lippen, maar 't zegt Alles nog lang niet, wat 'r in moest gelegd.
Teda Vertel me nu eens kalm wat meer van je. Ik weet, je brandt en blaakt en wilt dat ik Het zo maar doen zal ook ; maar zeg eens of Dat kan : dat kunstje moet ik kennen, hoor !
Geernoot. Toe, spot niet met 'en eerste liefde als mijne De jonges van m'n leeftijd joegen lang al De liefjes na ; nooit leerde ik liefde kennen,
Maar 'k werk aan wat er op de wei van vader Te doen valt, of op de akker met dë oogst En 'k ploeg hem met oris oude paard om, of Doe minder prettig werk, met wagens mest Rijd ik en dan ?ls 't herfst is aan het dorsen Van rogge, ik zou je zoveel kunnen zeggen,
Maar als je op 't land geleefd hebt weet je alles.
Teda. Altijd maar werken, was er nooit eens tijd Voor jool?
Geernoot. O ja, als 't jaar op 't mooistë is,
Als 't blad begint te ontbotten garen wij De dorre takken, twijgjes, al wat daar Maar brandbaar is tot bergen saam op 't veld En hoog vlamt dan de helle vuurgloed op : Wij dansen dan daar rondomheen de rei,
Want Balder brengt de bloei terug aan de aard. — En wat 'en jool als 's winters jonges, meisjes



alwin
Bij kienhoutspaanders spinnen, kouten en Met malligheen de minder mooie tijd Te boven komen !
Teda. Brave kerels toch,
Die jonges die daar spinnen.
Geernoot. Spotter, jij !
Wij spinnen niet, of 't moeten sprookjes wezen, Waar lieve schonen eens geschaakt uit liefde Door helden uit het hol worden gehaald Van 't machtig reuzemonster. Mocht ik ook Zo'n held eens worden, 'k wou je helpen, graag, Want hij trouwt dan met haar ; zo hoort het, niet ?
Teda. M'n vader is geen reus, vrind, en geen monster !
Geernoot (verliefd) 'En monster van 'en meisje als jij
de vader!
Teda. Toe, praat van andre dingen ! al je pleiten Is toch verloren ! Liefd' kent Teda niet.
Geernoot. Maar later, liefste, allicht ! — Maar 'k wil je niet Vervelen : vader liet me vrij om uit Te zien of 'k zelf ook zin in iemand kreeg — Onder de meisjes heb ik geen ontmoet nog; — Ik krijg drie koeien en 'en halve kudde Schapen met land en 'k schat 'en halve last Aan rogge, maar ik mocht alleen uit liefde De mijne kiezen : moet ik, arme, dan Niet jou en jou alleen, niet al maar jammeren



al win
Om de oren van m'n liefde.
Teda Ct eerste voor zich). Luisteren dunkt
Me 't beste toch ! Je bent de bovenste op De plank,, 't Is prettig met je praten, maar Het liefdelicht moet leven geven als De zon, die bos en sloot en beemd en akker Verwarmt, en 'k weet niet of 't mijn deel zal zijn. Geernoot. Ik gun je graag de tijd hoor, 'k ga al heen
Maar strakjes sta ik hier alweer te staren !
Teda. Dag, zanger ! — Zeg eens nog, is 't iets biezonders Dat jij jë eigen lied uit juichen kunt Of zijn als leeuwriken de vrijers in dit land ? Geernoot. 'En pluimpje voor 't plagen ! Ik praal er niet
mee :
Beter niet ben 'k, maar 'en boer, hoor Teda,
Maar anders als anderen : overal klinkt Zingen m'n ziel toe en zwelt het, dan bruist De klankstroom m'n mond uit 'en 't klinkt dan zo mooi. Teda. En je eet toch niet dan roggebrood en melksoep ? Geernoot. O spot je alweer ! Nou wacht maar, 'k spreek
je later !
At Bragi niet het brood genuttigd door De mensen ? Weet je 't niet ? Hij woonde met M'n grootvaar in deez' gouwen Teda. Goden, hier
Och kom ! Die lclautren niet naar 't kille land af,



alwin
Ba, wat 'en land ! Ik wou, 'k verliet het weer En zal het vader vragen.
Geernoot. Zeg eens, Teda
Je moet më op m'n mooie land niet schelden, Dat kan 'k niet hebben : heerlik is het hier En wie dat niet kan vinden, nergens zal hij Het mooie zien : zo machtig mooi, dat zwerven De delling door, de duinen op, het bos Met al z'n planten, plekjes, om bij 'n tuil Bloemen de wereld te vergeten onder zang Van nachtegaal of vink, die open vlakten Met golvend gras en geur van klaverbloem, Rood-bruin en groen, om blank en geel van goud En 't weke waas omwazemend dat alles,
Dat warm fluwelen wijken van 't verschiet! 't Is heerlik hier : ik hoor je niet meer aan : Dan ga ik liever. (Geernoot wil heengaan).
Teda. Luister 's, Geernoot, 'k ben
Wat blij dat jij je boos maakt ! Braaf! — Het is mooi Tot pleiten wou 'k je plagen ! 't Proefje lukte. Zie hier m'n hand : ik hou wel van zo'n vuur!
Geernoot (houdt de hand vast).
Ik hou die hand, je hebt hem me gegeven!
Teda. Och laat me los, da's lelik van je, Geernoot.
Geernoot (kust de hand en laat hem los).
Wat wonderbaar gevoel doorvloeit me! Wel



ai,win
Het is me of Teda uit Walhalla kwam.
Teda. Och jij met je Walhalla! 'k Jaag je weg, hoor! Je lief alleen te laten is het beste. —
Ik dank je wel voor 't woord van straks : ik denk Er over na, in eens kan ik 't niet weten,
Minnen is vreemd me, manneliefde vond ik Nog nooit op m'n weg ! Wil je ? Tot nader ! Dag Geernoot ! (Teda sluit handwuivende het luikje). Geernoot. Graag, dat denken geeft me al hoop. (zingt) Ik heb voor m'n liefje de mei geplant:
Zij weigerde mij geen minne.
Weg zorgen, weg zwarte gedachten aan kant:
'k Sluip weg dat zij vrij zich bezinne !
Mijn liefde is groot, maar haar zieltje is wijd
Mijn liefde kan licht er nog bij in ! Hoe zingen de vogels in vrolikheid !
Wat zie ik de toekomst nu blij in!
(Geernoot af).
Teda (komt buiten, kijkt voorzichtig, of ze Geernoot ook nog ziet en zegt dan)
Wat zijn zë op de wereld toch verliefd, Da's nummer twee ! Maar wat moet ik nu doen ? Vadertje, vadertje, waar zit je toch ?
Je moet me raden : 't is toch aardig wel,
Hoe zo 'en mens je in de hoogte steekt.
Ik 'en Godinne ! Wist hij 't nu 'is echt!



alwix
Kijk, daar is hij ! Hierheen ! Dag vadertje!
(zij vliegt hem tegemoet, af). Doxar (en Teda samen op. Teda houdt hem in de arm). Ja Tee, die morgenwandling doet me goed :
Dan zie ik al die mensen gaan aan 't werk Me dunkt alleen, er konden meer zijn; hier Was brood voor velen nog — maar wie er zijn Ze pakken aan, hoor ! Uitgeslapen, fris Stappen ze door de weiden, flink, zo hoort 'et. Ik gooide er zelf zo'n kwinkslag tussen ; 't was 'En aardigheid, hoe raak ik die terug kreeg. Een zong er zelfs 'en heel oud liedje bij !
Teda. Hier zong er ook één, vader, van z'n liefde
En bracht mij deze bloemen mee.
Don ar. Wa's dat!
Aan Donars dochter durft men zo iets vragen ! 'En mens! Wist hij dan niet wat mag in Walhal, Of niet mag ?
Teda. 'n Vreemde vroeg hij : niemand kent ons.
'n Gezicht gaf hij te zien zo gul, 'en klank Zo aardig om te horen ! U beviel 't wis.
Donar (plagend). Zo zo, die zanger nam je al in beslag ? Teda. Nee, maar 't was mooi en machtig is het liéd : Dat weet ik nog van 't nooit verklinkend woudlied. Twee teedre minnaars om de mooie Teda !
't Is om verwaand te worden, wist ik maar



alwin
Wie meest me boeit, de mens of wel de bosgeest En of 't genoeg is om nu hier te blijven. —
Ik voel toch 't meest voor Alwins volle macht. Donar. M'n dochter aan die bosgeest, ben je dwaas ? Dan liever aan 'en lustig liedrenmens nog,
Maar geen van bei gebeurt : eer gaan we omhoog Naar Walhal's woning waar je beter past.
Teda. Maar vader, vraagt u niet naar 't voelen van uw
dochter ?
Donar. Je weet toch, wat ik je verteld heb, Teda ? Dat monster kwelt de mensheid, moet dus sterven En Donar denkt te doen wat is z'n plicht : Hem zoeken, hem het af te leren, zo Hij wordt de man door minne van m'n meisje Of zo hij 't niet wordt, niemand redt de snoodaard. Teda. Zo erg kan 't haast niet zijn; is hij dat wel ?
Hoe weet u dat ?
Donar. De wijze vrouw vertelde 't
Die ginds verscholen in het groen, beschut Door runen, tart het razen van de rover.
Teda. Hij is dezelfde dus die u hier zocht ?
Donar. Ja, kind op kondschap ging ik uit en 'k weet nu
Wie 'k doden zal, de diep verdorvene.
Teda. Zou 't beter-ik niet boven kunnen komen ? U moest hem nader komen, niets vermocht Het kwade op hem dan, o kon ik hem helpen !



alvvin
Donar. Jij ! kan het licht ooit komen in spelonken En die verwarmen, wee hem, deed je het — Zonlicht verdraagt hij niet : zo iemand deugt niet ! Teda. Maar als hij nu uw schoonzoon werd en schroomde Te doen wat nu hem niemand helpt z'n werk is, Kon dat de geest van 't goede niet verbreiden Langs ruimer velden, over alles vreugde Verspreiden, spanklend licht in 't kille land ? Donar. 't Slechte blijft slecht en snood is, wie 't niet doodt. Teda. O dood hein niet : zo dichterlik is 't duister,
Als daar het maanlicht doordringt tot op 't mos. De wazige omtrek wuift waar Al win gaat.
Wat zo mooi is, dat zou niet deugen, vader! ? Ik houd van huiverende stilt zo veel En leef daar dubbel, dichten is toch lust!
En lust en liefde dulden 't reine alleen.
Donar (ernstig). Je speelt met woorden ; 'k spaar hem
waarlik niet : Ik waarschuw je, m'n Teda, weiger toch ;
Heeft hij eens macht, hij houdt die, mocht jë ook In diep berouw om de almacht roepen je Te redden. Roekloos lijk je wel de rust En vaders levensvreugd over te leevren Aan boze geesten, maar het brengt jë onheil Ik dood de kwelgeest toch.
Teda (brengt het op 'en ander onderwerp).
4



alwin'
Maar kwam de dichter
U beter voor ? 
Donar. O veel veel beter dan
Die aardgeest : iets is in zo iemand Van Bragi, van het hoog Walhal; het beste. Wie op z'n voorhoofd voelt 'en kus van hem, In zijne ziel blijft zweven 't goede en hoge.
Teda. Ik vond hem wel 'en beetje vreemd, net Bragi In 't klein en 'k moest, al kleurde ik, lachen om Dat Bragi-spelen.
Donar. Spot niet met de besten :
Zij zaaien in de zwoegenden nog zin In 't leven, lust om 't lieflike te zien.
Teda. En toch.. maar 'k moet m'n taak van 's morgens nog
Gaan doen. ... Dag, vader. (Teda gaat binnen). Donar. 'k Volg je daadlik, kind !
Die Alwin zou zij eren ? Stellig ! Ze is Betoverd door dat lied, maar 'k laat het toch niet! Och waarom wou zij mee uit Walhal's poorten ! Zo veilig, vredig, vrolik was ze daar.
Maar wat te doen ?
Geernoot (komt mijmerende op en blijft bij de hut staan.
Ze is waarlik niet van de aard De liefste mijn, daar laait iets machtigers Mij uit die ogen toe : o, als ik haar Nog eens maar zien mocht!



AIAVIN
Overal blinkt hem jou beeld !
Manneminne maakt je gelukkig.
Teda. Verleidelik is 't lokkend lied ! komaan,
Laat mij maar even Alwins bos ingaan !
Maar vader doodt hem, wil hem niet, o wee ! M'n minne drijft me en toch — ik mag niet mee ! Koor van bosmeisjes, {om Teda heen)
Meisje, mooi meisje,
Kom mee naar het bos!
Geef je hand eens hier en dan Glijen we Reiende
O zo mooi naar het mollige mos !
Meisje, mooi meisje,
Kom mee, Alwin wacht!
O die konings kussen ! o Gloeiende Vloeien ze Op je mond in de maanlicht-nacht.
Teda (probeert vergeefs los te komen)
Laat mij los ! — O m'n lust ! — Ik ga, ik ga 'k Volg je vrolik van verre na ;
Ga maar en geef m'n groeten aan hem, Dat ik versta zijn dringende stem —
Maar gekleed gaat Teda naar 't klankfestijn -



alwin
(ialgemene verrassing en verrukking. Geernoot juicht en Donar steunt Teda, die overweldigd door alles is en zich ten slotte schreiende, zich schamende, verbergt aan Donars borst).
Teda. Wat ? Wat is dat ? Was ik met die daar Bijna verbonden ! Ik verblinde; domme ! —
Zonne ! Zalig te zien uw licht ;
Heb geen meelij met mij, machtige Balder,
Beschijn me in m'n schaamte ! O, ik schuwen uw licht! Ik zoeken te zweven naar 't zorgende goudland Niet voelen uw warmte meer !
(zij barst in schreien uit).
Bos fee. Vrolik nu wezen,
Vrij zonder vrees !
Alwin voor altijd Verdwenen van de aard :
Dwaas was ons dienen,
Roekloos ons roemen,
Gevaarlik voor 't vrij-zijn Van 't menslik gemoed !
Vrijheid, Vrijheid !
Juich nu en jubel,
Zorg niet meer, zusters !
Zie eens dat waas weggaan voor 't zonlicht! In paarlen praalt het licht, Aan grassprieten glinstert licht,



alwin
Op de beuken blinkt het licht,
De vogels zijn vrolik van licht,
De leeuwrik zingt luid in 't licht :
Gelukkig dat licht!
Alles omstraalt het,
Overal starrelt het !
Net als vroeger vind ik het nu :
Daar woonden wij!
Hoe mis ik mijn man.
Hoe toch verliet ik hem om hier te zijn ?
Of volgt hij ook wie mijn ziel heeft bedorven ? O was 'k maar dood ! Wellicht is hij gestorven !
(haastig af).
2e Bosmeisje (komt op, vlijmerende).
En 't lieve kindje dat zo babbelde, In onverstaanbre taal, zo rabbelde !
M'n macht-, genotdroom dreef me uit eigen kluis : Waar zou mijn kind zijn ? Waar is zelfs mijn thuis En zou mijn kind zo'n moeder willen zien ? O Goden en m'n Gerhard ! O ik moet ontvlien Dit bos ! Kon ik 't ook mijn gedachten !
(droevig peinzend af).
Geernoot. De godspraak is dank Donars hulp vervuld.
Ga heen,
Uw mannen werkten in gewelven, hoog, van steen.



alwin
Om kostbre schatten voor uw dwingeland! Ga allen vrij ! U bindt niet ene band.
Koor van bosmeisjes. (hebben onderwijl bloemen geplukt en gewonden tot krans).
Laten we reien de Meiedans,
Laten we wijen 'en weidekrans Aan de grote Goden !
Vrijheid en vreugde,
Hoe ze ons verheugen;
De Goden gaven ze ons,
Die Goden 'en groet!
3e Bosmeisje. (als '/ vorige, smachtend).
Hoe werd ik door zijn forsë arm omvat!
Waar liefde graag in leunt! O, zonder dat,
Zonder de gloed van min in mijn mans oog Is alles mij 'en schijnbeeld van Omhoog En was 'k maar liever dood ! Lang, lang voor mij Bracht Alwins macht ook hem tot razernij Hij ging hem dienen ! Mij vergat hij !
Geernoot ! Wees gerust,
Straks komt wie stilte op uw lippen kust! Zij wroeten dieper, mannewerk is zwaar ! — Kom, Teda, wees toch kalm, m'n lief, bedaar : O, dat ik jou nu winnen en verliezen moet ! Teda. Dat ik nu zo diep zinken moest, verblind Door ijdle schijn, ik die mij roemde 't kind



ALWIN
Van de eedle Dondergod te zijn
Donar.
De ziel
Zeg, liever, o wie 't eens ten deel nog viel, Dat ik hem rustig jou, m'n zieltje, gaf Hij leefde zalig, nooit was 't hem 'en straf Te moeten leven.
Ik redde niet alleen die mensen allen,
Ik redde en won de liefste mijn!
Mag 't hoogste geluk mij ten dele vallen ?
O Teda, maak mijn leven blij !
O Donar, geef uw Teda mij !
Bosmeisjes, (hebben lans, gepraat en naar Donar gewezen, min of meer angstig, nu moedig vooruit!)
Donar, Donar,
Bevrijdde ons, de forse De stoute, de sterke De reuzen vernieler,
Ere zij, Donar,
De goede, de milde Bevrijder van 't mensdom.
(Donar wenkt hun goedmoedig toe te zwijgen tot eerst dit geval
beslist is. Allen om Teda en Geernoot heen, eerbiedig.) Teda. (plotseling beslist).
Nee, Geernoot, nu gevoel ik, dat ik niet Van de aarde ben ! Wie die de ziele ziet ?
Geernoot.
Zou ik 't mogen zijn !



alwin
Nu zullen weer hun armen ons omspannen. Hun liefde geeft ons de oude kracht, hoezee. Te zamen zijn wij onverwinlik sterk !
De ploegen opgezocht en dan aan 't werk!
Donar. Neem nooit weer schijn voor wezen aan! Geloof
In 't goede en blijf voor Loke's vleistem doof. Geernoot. (bekomt van de aandoening).
O grote zaligheid, die kus te ontvangen!
Gestild is nu mijn innigste verlangen :
Je ziel ging in de mijne over ! O,
Het is wellicht nog beter zo !
O Teda mijn, niets kan mij nu meer kwellen : Ik zing van 't ideaal, dat mij verzeilen, Verrukken zal, waar ik ook ga of sta !
Die kus was mij de godlike gena !
(Donar en Teda gaan heen). Kom, mensen, zingen wij ons innigst lied ! Het hoogste zagen wij, blijft het ook niet!
Koor van Geernoot, de vrouwen en de mannen. In blijheid wijden we 't lovende lied Wie ons uit het lijden bevrijdden !
Genomen, heroverd is 't grote gebied Waar Alwin de zielen bedierf, dat ze niet
Aan 't edele en goede zich wijdden !
Weer vrij is ons land, vrij onze zielen! In 't midden van 't mooie mogen we knielen