KINDEREN







KINDEREN
DOOR
HÉLÈNE SWARTH
UITGAVE VAN J. H. KOK N.v. TE KAMPEN - 1932
» «»«» <» 4» «» «» «» 4» t> t> <t 4> 4> t> t>  «HHH» <t H 0 |







G ELIJK EEN VRUCHT
Gelijk een vrucht, waarmee zij kwam verrassen, Het sluimrend kindje vlijde ze in mijn schoot, 't Lag kalm en zoet, de ontloken lipjes rood In 't blank gelaatje, omblond van glanzend vlassen
Aromig haar, de rozevoetjes bloot.
En, roerloos blij, doorleefde ik de al te rassen Vroegzomerdag met blij op 't kindje passen En fluistrend keuvlen met mijn speelgenoot.
Klein meisje, droomend op de grens van 't leven, Bij 't vreemde kind, mijn hart geleend voor even,
Voorvoelde ik toen met felle zekerheid Dat nooit mijn hart van moedervreugd zou beven, Dat nooit mij liefde een eigen kind zou geven, Maar enkel droomen, smart en eenzaamheid?



Eerste stapjes
Nog wankel wieglend, leert klein Kindje loopen, Van Moe tot Vader en van Va tot Moe.
Blij wenkt hem Vader, Moeder lacht hem toe. Herbergzaam lokkend, wijd zijn de armen open.
Hij bloost van pret en wordt dat spel niet moe. Een kusje is 't loon, als 't lukt: dat wil hij koopen! Hij kraait van trots: hij heeft zoo lang gekropen, Nu kan hij loopen, Kindje weet niet hoe.
Hoe vroom ontroerd die lieven samenschoven En, Kindje vangend, blij de schreden loven En, teeder zeegnend, streelen 't donzen haar !
Kon je eens herdenken hoe je, vroolijk, veilig, Die stapjes dapper deedt van hem tot haar, Van haar tot hem, dit uur, kind, bleef je heilig.



M OEDERS VOETSPOOR
Klein Hartie kruipt, het kopje neergevlijd En zoent een roze op 't bloemig vloertapijt.
— „Wat wil mijn schat ? Hoe je aan den steel zou rukken, In 't kleed gegroeid, laat nooit die bloem zich plukken. Hier, neem en ruik die blauwe hyacinth!"
Geen antwoord geeft dat onbegrepen kind,
Van stoel naar tafel laat zijn handjes glippen En streelt en kust met teedre liefdelippen Op 't oude vloerkleed héél een bloemenpad: 't Verbleekend voetspoor, waar zijn Moeder trad.



jgIJ TANTIE
Moesje is uit: hij mag bij Tantie wezen! Springt, al juichend, Tantie op den schoot.
— „Was je zoet? Jok niet! Moet Tantie lezen Op je voorhoofd stout met letters rood ?"
Schuldbewust, haalt over 't blanke voorhoofd
't Kindje loos 't gordijn van lokkenblond. Paardje rijden wordt nu niet veroorloofd : Streng zet Tantie stoutertje op den grond.
Arme Broer, ontmaskerd en verbannen,
Staat beschaamd, één vingertje in den mond. Zal hij huilen, pruilen, zich vermannen ?
Héél de kamer zoekt om troost hij rond;
Ziet den spiegel, klimt, schuift weg de lokken Op zijn voorhoofd laait geen vurig stout!
— „Broertje is klein, maar Tantie mag niet jokkei Broêr weet toch dat Tantie van hem houdt.'



j^INDERGLIMLACH
Nu dansend elfje, zingende opgetogen,
Dan ranke bloem, die stil te bloeien staat, Dan, armenkleppend, meeuw, die vleugelslaat, Vermeit zich 't knaapje, omwuifd van bladerbogen.
Plots door een glimlach als een dageraad, Van teedren mond tot donkre droomende oogen. Wordt, blij en glanzend, langzaam overtogen De kleine hemel van zijn rein gelaat.
Ik zie hem aan — 't is of ik al zal weten, Zoo diep ontroert die lach mij van een kind. Hij kon nog niet zijn hemelrijk vergeten:
Daarom op aarde omwaait hem hemel wind.
Kind, zegen mij, dat eens, van de aard gereten, Mijn heimweeziel den Hemel wedervind'!



N A POESJE'S DOOD
Klein Blondje weent: haar zoetlief poesje is dood En slaapt in de aard, waar 't somber is en koud.
Maar Vader troost, niet met wat ze overhoudt,
Maar met belofte en, wiegend warm op schoot Zijn weenend kind, zegt: — „Wees maar nooit meer stout, Dan komt Poes weer!" En 't leed lijkt minder groot. — „Ik gaf haar 't heerlijkst: hoop! 'k Genas haar nood, Maar 'k loog haar voor, die me als een god vertrouwt."
Klein Blondje op 't grafje plant vergeet-mij-niet, Zoo lijkt dat droeve een plekje hemel wel!
En héél die lente, eenzelvig, uit haar spel.
Naar 't blauwe grafje vlucht ze — En Poes komt niet! Was zij niet zoet genoeg? O zelfgekwel!
En ruwe broertjes hoonen haar verdriet.



jp^LONDJE EN BRUINTJE
Klein Blondje sleept, met vlugge dribbelstapjes, Een kussen dicht bij 't roze-ombloeid balkon En roept klein Bruintje — En, of 't niet anders kon,
Naast haar, op 't kussen, vlijt zich 't neefje al rapjes. De arm rond zijn halsje, of zij 't met liefde omspon, Aait, moederzoet, zij 't kind met liefdeklapjes En zoent zijn mondje en voert hem zoete hapjes — Op 't groepje trilt de gloed der zomerzon.
O Blondje ! vlug, eer dood uw spel komt storen En ze in het graf voor altijd gaan verloren,
Streel glad zijn haren, zoen zijn wangen rood !
Maar geen van tweeën weet hoe weldra sterven Moet Bruintje en Blondje moedervreugd zal derven, Voorvoeld in liefde voor den speelgenoot.



J^LEIN MEISJE PEINST....
Klein Meisje peinst: haar lieve speelgenoot Is, bleek en stil, ten Hemel heengevaren. Ook Oma ging, die schat met sneeuwen haren — Zit Oma nu met kleinen Han op schoot?
Kan zij, als Moeder, hem voor leed bewaren? Hij is zoo klein, de Hemel is zoo groot!
En 't kind blijft droomend naar de wolken staren, Geheimvol drijvend, roze in avondrood.
Zingt Oma Han in slaap? Zal Oma wekken Hem morgen vroeg? Hoe ver nu van haar af Die lieve twee! Hoog moet zij de armen strekken.
Haar hemeloogen zien geen donker graf.
In 't bedje blank, waar Moeder hem kwam dekken,
Lag 't wassen beeld, dat ze al haar bloemen gaf.



FEE
Vader kwam geloof aan Feeën stelen.
— „Sprookjeskindje, er zijn geen Feeën meer!" Boomen fluistren, vreugdbelovend teêr;
Ademwarm komt avondwind haar streelen.
Wat nu vroeg zij, keerde een Fee toch weer Uit haar land, waar blauwe vogels kweelen? —'t Poppenhuis om uren mee te spelen?
Mooie boeken, schat voor regenweer?
Op een maanstraal, door den wind gedreven,
Blank in zilver, glijdt een blonde Fee.
— „Zie je, kindje, dat nog Feeën leven?
Wil je gaan naar Feeën-eiland mee?"
— „Breng mij thuis weer, laat mij 't zien maar even! Zonder Moeder werd ik nooit tevreê."



H AAR DUIVEN
Rozen bloeien, zomerboomen wuiven,
Als een lelie blank, op 't veldje, een geit —
Vleugelkleppend dalen sneeuwen duiven, 't Lokkend meisje houdt al voer bereid.
Witte wieken 't bruine kopje omstuiven, Snavelroze aan lippenrood gevlijd.
Eén blijft trillend 't kindeke overhuiven,
Als op helmbrons vleuglen wijdgespreid.
Duiven blank als reine kinderbeden,
Lentewolk om 't meisje van weleer,
Daalt nu neer om 't rustloos hart te omvreden! Wijst den weg naar 'tlang verloren Eden!
Geeft die ziel vol heimwee naar 't verleden Hemelblauw en duiven-onschuld weer !



^gTERVEND DUIFJE
Moeder, zie, een booze man
Heeft mijn duifje pijn gedaan, Zóo dat het niet vliegen kan,
Niet meer naar de til kan gaan.
Voel hoe 't hartje bonst en gloeit!
Wist ik wie op Witje schoot! 't Bloed, dat uit haar wonde vloeit, Verft haar blanke vleugels rood.
Eten kwam zij uit mijn mond,
Rusten kwam zij op mijn schoot — Wie toch heeft haar zóo gewond? Moeder, gaat mijn Witje dood?
Zal 'k haar brengen naar de til?
Blijft zij liever bij de vrouw?
Wist ik — Witje ligt zoo stil! — Wist ik wat mijn Witje wou!
Ach! zij breidt haar vleugels uit,
Trilt en legt haar kopje neer — Witje! Witje! geen geluid!
't Lieve hartje klopt niet meer!



J ^ENTEMORGEN
'k Las een boek uit lang verloren jaren —
Plots doemde óp vóór mijn verwonderde oogen Blond en blank en blauw, van wind bewogen — 't Blond was goud van zijden kinderharen,
't Blank was 't kleedje, wuivend, waar wij vlogen Over 't gras, waar akkeleien waren,
Lucht-azuren — Kon dat boek bewaren Kleurenspel, geheimvol ingezogen?
Kon dat boek zoo lang u trouw verhelen,
Niet zijn lied, maar ü mij openbaren,
Lentelach uit verre meisjesjaren:
Jongsken blond, geleend om mee te spelen, Leliekleedje, zuiverblank van onschuld,
Blauw van bloemen, die de Mei met zon vult?



P^LOEMEN EN KINDEREN
De zon verzengde straat lag dor en hard.
Ik zocht naar bloemen om mijn ziel te laven — Brachten Elia hemelbrood de raven,
Waarom geen duif vertroosting voor mijn smart ?
Plots, of me een fee verrassen kwam met gaven, Verblijdden kleuren lentepril mijn hart:
Pioen, tulp, roos — o 't leek een bloemenmart! — Gladiolus, lelie, rank als tooverstaven.
En 'kzag pas toen ik hoopvol nadertrad,
Om met een armvol bloemen weer te keeren : Het waren meisjes klein in zomerkleêren,
Bruin Vaders liefje, Moeders blonde schat,
Spelend, bij school, aleer zij lijden leeren, Dansende bloemen van de steenen stad.



OZEFEETJE
In rozerood, om 't kopje een rozerank,
In gulden schelp van blonden manden wagen,
Bespannen fraai met bokjes fier en blank,
Aan 't zweepje een roosknop, vroolijk laat zich dragen
't Goudlokkig meisje door de rozenhagen, Priëelgang welvend met hun bogen slank.
En wind bestrooit met roode blaadjesvlagen Het rozefeetje, rijzig op haar bank.
Uit velden weidsch in Rozenhof getreden, Verwonderd houd ik adem in en schreden — Is 't geen visioen uit Kindersprookjesland ?
Vol heimwee droomend van mijn kinder-Eden, Waarheen, als vlinders, fladdren nog mijn beden, Sluip 'k héél stil weg, een veldbloem in de hand.



M OOIE LICHTJES
Het knaapje klein, in Vaders arm geheven, Bewondrend jubelt — Rond den vijverrand, Als gouden bloemen, lichtjes staan geplant. Rondom de stammen vlammeslangen streven.
De zwanen vluchten : 't water staat in brand! De boomen vreemde oranje vruchten geven, 't Kindje, opgetogen, roept: — ,,'k Zag van mijn leven Nog niets zóo mooi!"
— Lief kindje, in levensland Hoevele jaren ben je al blij aan 't spelen ? De vader lacht: — „Die jongen! amper vier!" 'tKind springt van vreugde uit Vaders armen schier, Wil van den boom een vlammende' appel stelen. —
Kind, voel je al nü den tijd gesplitst in deelen ? Is heel je leven niet meer Nu en Hier ?



D E LOOFHUT
Al tusschen vier boompjes zij vlochten een hut.
Daar zat nu klein Blondje, voor regen beschut.
Toen het loof huisje klaar was, klom Broer op het dak, Liet feestelijk wappren een vlagje aan een tak.
Zij bracht er haar stoeltje, haar vaasje en haar pop, Haar purperen kersen, die at zij daar op,
Ze ontving er de broertjes en buurtje op bezoek, Zij las er de sproken in 't prachtige boek.
Nu zag zij haar hutje als een eenzame kluis,
Verborgen in 't woud, onder bladergeruisch,
Dan als pralend paleis uit een Oostersch verhaal,
Waar smaragd en karbonkel doorflonkren de zaal.
En zij droomde, bij ellek verhaal dat zij las,
Dat zij zelve er de schoone heldin van was!
Maar, een morgen, na stormen, daar vond zij vernield Haar zomersche hut, door haar droomspel bezield! Maar hoe troostten de broertjes, zoo lief en zoo sterk, En hoe vroolijk, na schooltijd, zij togen aan 't werk! En zij houwden — en bouwden een stevige hut, Die klein Blondje en haar spelen nog beter beschut.
m.



^TOMERSTRAND
De blijde kindren bouwen zandkasteelen En laten, juichend, brooze bootjes varen. Bloemroze en blank in 't blauw der zomerbaren, Hun beentjes blinken, dartelen en spelen
En zoele wind flapt óp de vlosse haren En zoent de wangen bruin. Op 't blondfluweelen Gekuilde strandzand breede korven gelen,
Waar vrouwen droomend naar de golven staren.
Op stuift het zand. Een wolk van gouden poeder Omhult de kleinen, spel- en zeeluchtdronken.
De zee lijkt zacht, een goede reuzemoeder, Die dwergen duldt — Zij ligt in slaap verzonken.
Maar 't visscherskind weet hoe de zee als voeder Neemt mannelevens — Vader is verdronken.



y^LOEMEN LAVEN
Vlug laat zij vol den diepen gieter loopen Met klokkend water, waar de tuin naar smacht.
Zij vlóóg van school: zij voelde zich verwacht — Bezwijmde bloemen doen haar mondjes open, Na zonneschroeien drinkend frissche kracht. En richten blij, als wie na leed weer hopen, De kelken op en laten koel zich doopen — Dan aait ze een roos, die lief haar tegenlacht.
Heeft héél de tuin, zoet suizend, ingezogen Den lavingzegen, toeft zij, opgetogen. Elk struikje, elk bloempje, elk grasje kreeg zijn deel.
Zij ademt in hun liefde : als wierookschalen Met vroom aroom de bloemen dank betalen — En déze vreugde is zoeter dan gespeel.



V UURWERK
Klein Meisje oogt na de gouden vlammepijlen, Die hoog in 't blauw naar d'avondhemel ijlen. — „O Moeder! zie hoe hoog die pijlen gaan, Recht naar den hemel, waar de sterren staan!"
De pijlen buigen, vorstlijk latend vallen Robijnen, gouden, esmeralden ballen, Als tooverfruit, dat je in een sprookje vond — Doch dooven ze allen op den donkren grond.
Als water ruischend, gouden zonnen laaien. Zij tuurt zich moe aan duizelwekkend draaien, Tot heel die praal in 't ijle blauw verzwond — De vonken dooven op den donkren grond.
En dan een tuil van blauwe en roode rozen, Mocht éen zoo'n vuurbloem in haar vaasje blozen! De vlammeruiker strooit de rozen rond — De bloemen dooven op den donkren grond.
Dan, eer zij knielt en vouwt, bij 't blanke bedje, Aan Moeders schoot, de handen voor 't gebedje, Mag ze even, stil, met lieve Moeder saam, Den kalmen hemel zien door 't open raam.
Geen wilde knal meer, als van boozen donder! Bezaaid van sterren 't blauwe hemelwonder,
Voor spel van vuurwerk onbereikbaar ver En boven d'eik die éene zilvren ster!



JN DEN BOOMKRUIN
Als een eekhoorn klimt de slanke jongen,
Lenig wippend, snel van tak op tak,
Dra in 't ruischend heiligdom gedrongen,
Rust van 't klautren onder 't bladerdak.
Vogelvriend, verstoort niet hij hun woning!
Blij beluistrend, fluit hij na hun lied.
Hoog gezeteld, voelt hij zich een koning, 't Bloemenvolk hij aan zijn voeten ziet.
Heerlijk spel, zich mee te laten wiegen
Met den tak, die ruischwind deinen doet — Maar o vleugels, om door 't blauw te vliegen! Meer dan 't zijne is vogelleven zoet.
Grijs en blank, de hooge wolken drijven.
Avondzon dan kleurt ze roze en goud.
Roept niet Moeder, mag hij scheemren blijven, Wordt de tuin geheimvol als een woud.
Veilig de armen rond den stam geslagen,
Ziet hij rijzen de eerste blanke ster.
— „Dank, mijn boom, die me uren lang wilt dragen. Lieve boom, nog is de hemel ver!"



^ZOMERSPELEN
Zoet lijkt Zus, door lanen vlug te drijven, Rennend blij, den rinkelenden hoepel.
Lokken waaien, zon strooit gouden schijven Door 't gebladert van den boomenkoepel;
Zoet, in snellen wentelboog te springen,
Tripplend rhytmisch, zoemend mee te neuren
't Lieve liedje, dat de meisjes zingen,
't Springtouw slingrend, waar de linden geuren;
Zoet, al dansende, in haar kleed te vangen Moeders kersen, purpr aan groene stelen,
De oortjes mooi met fruitkoraal te omhangen, Héél de buit met Zusje en Broer te deelen;
Zoet, te kaatsen de appelronde ballen, Honderdmaal wel, tegen 't blanke muurtje,
Zoet, te zien, als de avond is gevallen,
Rood den tuin van Broers Bengaalsche vuurtje!



^ZOMERAVOND
Klein mollig Blondje, blank, in zwart fluweel,
Vervroolijkt door een lint papaverrood, Zat, zwijgend kalm, te droomen op mijn schoot.
De lucht doorvloeide aroom van rozen geel. Mijn lippen streelden hals en knietje bloot, En, kirrend lief, met vogeltjesgekweel,
Zijn bloemfrisch mondje, als zomervreugdedeel, Mij zoet den honing van zijn zoentjes bood.
Dien avond, blauw als een vergeetmijniet, Hervond ik, bloeiend tusschen lied en lied Van mijn verledenboek, stil kindje, warm En veilig, op ons roze'-ombloeid balkon,
Zoo moederteer gekoesterd in mijn arm — Nu op uw graf schijnt bloedrood de avondzon.



w ACHTEN
Kleine Broer zal komen aangevlogen
Uit den Hemel naar de woning toe.
Zusje trippelt, kijkt en roept ten hoogen:
,— ,,'t Wiegje is klaar en Moetje is 't wachten moe Zoen haar hoofdpijn weg! Zij ligt te rusten.
Vlieg naar binnen door het open raam! 'k Spaar mijn lekkers, morgen zal je 't lusten! Moetje is lief, wij spelen heerlijk saam!"
Zusje tuurt — Zou éen der cherubijnen,
In de wolken zwevend door 't azuur,
Broertje wezen? Kijk die lokken schijnen,
Vleugels trillen, blank in zonnevuur! — ,,'k Zing voor jou en, kan je nog niet praten,
Al mijn speelgoed is voor jou alleen.
Maar die vleugels moet je buiten laten.
Anders vloog je weer naar de Englen heen!



JglJ BROÊRTJE'S WIEG
Zusje staat bij Broêrtje's wieg te zingen.
Broertje kraait en woelt zijn voetjes bloot. Zoetjes aait zij met een bos seringen Bolle wang en mondje rozerood.
De armpjes wuiven, of hij weg wou springen.
Zus begrijpt zijn taal: hij wil op schoot. — „Kleine stouterd! 'k laat mij toch niet dwingen, Wist je maar hoe Moeder 't streng verbood!
„Arme pop, die loopen kan noch praten!
Wees niet bang, 'k zal niet alleen je laten,
Arme pop, nog lang geen speelgenoot!
„Zoete Broer, ik voel, je houdt van Zusje,
'k Dek je toe, elk oogje krijgt een kusje —
Slaap nu, slaap! Dan word je sterk en groot."



D E SCHOMMEL
De schommel vliegt door ruischend loof van boomen. Klein meisje juicht, de handjes om de touwen, En laat den wind klapwiekend openvouwen Haar wilde lokken — O nu kan zij droomen
Dat ze is een vogel, zwevend naar den blauwen Kristallen hemel — Zou zij, zonder schromen, Een Engel vragen : — „Mag ik binnenkomen ?
Neen ! even maar die heerlijkheid aanschouwen ?"
Zien vogels de Englen ? Schalt daarom, in tuinen, En woud zoo blij hun zang ? Tot hooge kruinen Zij drijft den schommel, dan laat kalm zich wiegen.
Zou Zusjen iets nog van den Hemel weten, Waaruit ze in huis, door 't open raam, kwam vliegen Of zou zij 't al in Moeders arm vergeten ?



J^N AVONDGOUD
In avondgoud en wiegezang van boomen, De kleine meisjes knielden, vroom en blank. Aan 't venster klopte een roode-rozerank. De kamer vloeide vol van zoete aromen
Der muscus-bloemen, op de vensterbank. In d' ouden beuk een vogel zat te droomen En liet zijn zieltje in melodieën stroomen — En de avondbêe was louter weeldedank.
O knielende englen van mijn jonkheid-Eden ! Ik zie u weer in goudwaas van verleden, In stralenkrans van vrede en avondrood.
'k Hoor 't vogellied en 't suizlen van de boomen, Ik ruik de muscus — en de roze-aromen,
Ik voel den zoen, waarmee 'k u de oogen sloot.



D E SCHOONHEIDZOEKER
De kleine knaap trok mee mij bij de hand. Hij deed zijn best, de woning te vermooien : Den keukenvloer, zwartgrauw, hij ging bestrooien Met purperbloei, geplukt van heideland.
Maar, moe na veldwerk in den zonnebrand, Gaf Moê geen lof tot loon van 't lieve tooien ~ En 'tkind zag, droef, zijn bloemtapijt vergooien, Gebezemd ruw, als vuil, naar 't wegezand.
Met boos gebaar dan trok ze, als bonte vanen, Het blauwe en roode waschgoed van de lijn —
Stil liep hij heen, te groot voor laffe tranen.
Verwond, verwonderd, 't argloos hart vol pijn, De schoonheidzoeker mijmerde in de lanen : Hij dacht zoo vast dat Moeder blij zou zijn.



RUINTJE SCHRIJFT
Bruintje schrijft, omlommerd van haar lokken, Mondeke open, mijmerkopje schuin.
Zoet omzingt haar spel van beiaardklokken, Vogelkweelen in den lindekruin.
Nu geen schoolwerk saai om op te blokken! Mooi een sprookje ontbloeit haar kopje bruin.
Of de vogels tjilpend woorden lokken,
Zweeft er schoonheid door den zomertuin.
Domme pop verhalen te vertellen,
Vroeger vlood ze op zolder, bange muis.
Zonder pop, nu welig woorden wellen,
Begeleid door wieke- en windgeruisch.
Hier van Broertje kan geen spot haar kwellen! 't Sprookje veilig bergt ze in 't laadje thuis.



JgROÊRTJE'S VERJAARDAG
Klein Zusje woelt — Hoe eindloos duurt de nacht! Om Broêrtje's jaardag kan geen slaap zij vinden. Door goede Juf liet ze aan een bedspijl binden Het groot geschenk, dat zwaar haar dek bevracht:
Een mooie krui. Zal Broer 't niet heerlijk vinden? Haar kopje gloeit, haar hartje klopt — Zij wacht. Daar slaat een klok — Zij telt de slagen zacht.
O nog twee uur eer opengaan de blinden!
Dan stoort haar voorpret klettren van een bui. — „Neen, lach nu, zon! 't is feest! 'k Pluk van de perken Straks bloemen voor zijn stoel. Hij mag 't niet merken!
Zou Broêr nog slapen? Ik ben nooit zoo lui! O saam, in speeluur, in den tuin te werken En zand te graven voor de nieuwe krui!"
Kindertn



MMHHHHHf
y^VONDSPEL
Klein Blondje speelt: haar bloote rozevoetjes, Verdwaalde kindren zijn ze in winterwoud Van witte lakens, huivrend, bang en koud — Dan roept een stem: — „Komt binnen, arme bloedjes!"
Maar 't éene zusje 't andre tegenhoudt:
— „Zoo 't was een tooverkol, die lokt zoo zoetjes, Of menschenetersvrouw ?" — „Neen, 't leek wel Moetjes Vertrouwde stem!" tot flink zij zich verstout.
En duidlijk ziet ze in 't opgebolde laken De blankbesneeuwde kolenbrandershut.
Verkleumd en moe van zwerven en van waken
Zijn Bloote Voetjes, veilig blij beschut, In 't koestrend hol van warme wol gekomen — En 't avondspel verglijdt in sprookjesdroomen.



A VONDBEDEN
Klein Blondje knielt bij 't blank en veilig bed, Die sprookjesboot voor droomen-avontuur. Beschermend blinkt het kruisbeeld aan den muur — De handen vouwt ze en prevelt haar gebed.
In leliekleed en mantel van azuur,
Ziet, de oogen toe, zij d'Engel, die haar redt, Bewaakt haar spelen en haar tranen bet.
Zij voelt zijn adem, in dit heilig uur.
Als wierookwalmen rijzen, rozerein,
Uit elke woon, waar vrome kindren zijn,
Die teedre beden naar Onz' Lieven Heer, Doorbeven d'avond, donzig, nevelzacht
En drijven deinend boven de aardesfeer, Als wolkevlokjes in den blauwen nacht.



D E MEREL
De knaap ontwaart, in boomkruin windbewogen, Een vogel zwart en grijpt zijn katapult.
Maar Zusje zacht, dat Moeders taak vervult, Wil niet dien wreeden vogelmoord gedoogen,
Weerhoudt zijn arm en redt den knaap van schuld, Van dood de meerl — „Dat wij niet moorden mogen Weet Broer toch wel!" Neer slaat de knaap zijn oogen, Getemd door liefde, die geen boosheid duldt.
— „Hoe wou zoo'n groote flinke sterke jongen De kleine meerl, die heeft zoo mooi gezongen, Met laag verraad beloonen voor zijn lied ?"
De muts in de oogen, vol verzoenverlangen, Aan Zusje's arm gaat, stil beschaamd, hij hangen, — „Je wilt niet slecht zijn, 'kweet: je meende 'tniet!"



"p^EROUW
Elke' avond, Moeder maakt van 't uurtje een feest: Nog niet te groot om blij op schoot te springen, Aan Moeders hart zijn blozekop te dringen, Terwijl zij lief een mooi verhaaltje leest
Of zingt een liedje en zacht hem mee laat zingen. Hoe innig saam! Nu zucht hij, vreemd bedeesd.
— >»'k Verdien geen zoen! Ik ben héél stout geweest." Zijn hart doet pijn, vol booze erinneringen.
Berouw biecht óp wat heeft zijn drift misdaan: Den hond geslagen, Zusjes pop gebroken!
Maar o die spijt! Eer al is uitgesproken Kan 't eerlijk kind niet vredig slapen gaan.
Zij bidt met hem — Als de oogjes zijn geloken Naar 't bevend mondje droppelt nog een traan.



U IJ JUF
Leed brak haar trots: Juf moet haar droefheid klagen — Als blauw kristal die meisjesoogen hard,
Als marmer, koud die lippen, hoon-verstard.
Maar Kleintje kan haar zondelast niet dragen.
Verleid, lafhartig, heeft ze ook Juf gesard!
Haar mondje beeft en, weenende om dat plagen, Het schroomvol kind gaat Juf vergeving vragen.
En Juf klemt, dankbaar, Kleintje aan 't eenzaam hart.
Die arme Juf, vol heimwee naar haar bergen!
Nooit kijkt zij blij: hoe kan zij liefde vergen ?
Hoe weet een kind wat ballingschap beduidt, Zoo veilig warm in 't vaderhuis geborgen ?
Zij kan niet weg : zij moet voor Moeder zorgen — En 't kind voelt mee, nu zij 't in de armen sluit.



f^TELFVERLOOCHENING
In bleeke grijsheid zal zij 't nog herdenken: 't Kind bleef alleen, dien blauwen zomerdag,
Bij 't lijdensbed, waar, droef, haar zuster lag,
Weerstond wel dapper noodend boomenwenken En vogelroep en lonk van zonnelach,
Ziek meisje 't hart met poëzie te drenken, Met melodie van dichterlied te schenken Meer dan natuurschoon, dat zij nooit meer zag.
't Kind wist dat géén haar offer lief zou loven, Toch, liefdevol, meewarig troostbereid,
Bood zelf zij aan, haar oogen te berooven Van woud- en vlas- en koornland-heerlijkheid.
't Kind hielp de pijn der zieke te verdooven. Met reine schoonheid werd de sfeer gewijd.



y ^EZEN EN PLAATJES KLEUREN
Stil, in haar hoekje, is Kleintje diep verzonken
In 't nieuwe boek vol prachtige verhalen.
Twee kindren, sprokklende, in het woud verdwalen.
De sneeuw wordt rood van avondzonnevonken;
Dan grijze nevels kil en dreigend dalen.
't Is of door struikhout wolvenoogen blonken —
Waarheen ? Maar 't is of roepend stemmen klonken!
O groote Broer en Vader, die hen halen!
Zij slapen, moe, in de armen, die hen beuren.
Onz' Lieve Heer liet hen in 't woud niet sterven !
De Moeder schreit, verblijd, na 't lange treuren.
Dan weekt en mengelt Kleintje mooie verven Om -— dubble vreugd! — de plaatjes fraai te kleuren. Nog zes verhalen! Kleintje zit te neuren.



ELLEN BLAZEN
Een teil vol schuim! — Zij juicht: — „O bellen blazen!" Blij bergt zij 't boek, waarin zij vlijtig las.
De sfeer is innig, Moeder doet de wasch, In 't kamerkijn doorwolkt van blauwe wazen.
In elke bel ziet mooier dan het was,
Héél klein verfijnd, gekleurd als kerkeglazen, Zij lampekap en beeldje en gulden vazen, Vol korenbloemen tusschen pluimend gras.
De bellen groeien, bloeien, wieglen, beven — Kon ze al dat brooze blijvend leven geven !
— „O Moe! hoe hoog die als een vogel vloog !"
Dan barst de bel en, wangen bol, vol leven Blaast weer ze een schuimvlok, duizelt van dat zweven.
— „O Moe! 't is mooier dan de regenboog !"



D E WONDERTOL
Wondertol met iriskleuren zeven!
Hoor hem suizlen, zingen, zoeven, ronken,
Snel, al sneller, wendende als een dronken
Lentevogel, 't vloerzeil overzweven,
Tot hij duizlend tuimelt, schuin gezonken!
— „Mag nu ik?" vraagt Zus. Haar handjes beven, 't Mooie speelding leent haar Broer wel even. Droomend streelt zij 't en haar oogen vonken,
Of zij 't zelf bezielt met eigen leven.
Stevig 't zweepje om 't stugge hout gewonden!
Flink den tol tot wervelspoed gedreven!
Broer en Zusje staan met open monden — Schijndood zijgt, als aan den vloer gebonden,! Wondertol met iriskleuren zeven.



D E LEGKAART
— „Al klaar!" juicht Broertje, warm van trots en vlijt. Maar Zusje bukt om, tusschen beertje en boeken,
Het mooi ontbrekend legkaartstuk te zoeken,
Vergt Broertjes hulp en dempt zijn luid jolijt.
Vergeefs, vol ernst, doorzoeken ze alle hoeken, 't Voltooiend kronend stuk, dat zijn zij kwijt: Het roosrood dak, den tak, die 't overspreidt!
De lipjes trillen — Zus wil Broer verkloeken.
— „Niet huilen, Broer ! Wij zijn al veel te groot!" Viel 't stukje 't raam uit? Heeft een kraai't verslonden ? Of roofde een ekster 't dakje rozerood ?
O kindren, kruipende aan den grond verbonden !
Zoekt langer niet! — 'k Heb 't ook niet weergevonden, 't Verloren dak, dat mij bescherming bood.



JpLANETENDANS
Planeten wenden, rhytmisch afgemeten.
Blank Zusje is Maan, zij was 't, die 't spel verzon, Het goudhaar los, in 't geel, praalt mooie Zon. Nu stil! Geen lach, geen wilde knapekreten!
Blank Maantje smeekt of Moeder weer begon, Als laatst wel, aan den vleugel neergezeten, Te begeleiden 't wielen der Planeten,
Muziek te ontlokken aan die klankenbron.
Blank Maantje noemde 't Harmonie der Sferen. Wil Moeder zóo haar musiceeren leeren?
De kleine vingers struiklen op 't ivoor.
't Lukt nü nog beter, mooi voor Maan te spelen — In 't zangrig zieltje rein melodisch kweelen De woorden hoort zij voor 't planetenkoor.



M UZIEK
Door jaargen Vader Zusje laat zich tillen
- Ze is nog heel klein — op hooge pianokruk.
Dan speelt zij lief een zangrig lentestuk. Aandachtig luistren allen doet verstillen.
En Zusje voelt met eiken vingerdruk De melodie haar teedre ziel doortrillen.
Eerst bang, zou nü zij uren spelen willen — Na 't slotaccoord klinkt handenklappen druk.
Ontroerd, komt Vader warm in de armen sluiten Zijn dapper kind, dat schuwheid overwon.
Klein meisje voelt, al kan geen woord zij uiten: De lof hoort hem, die 't mooie stuk verzon.
En 't meisje droomt, dien nacht, zoo blij van buiten: Een koekoek zingt, in goud van lentezon.



"y ^UCHTBALLONNEN
Weerspieglend hemelblauw en wolkenvlos In strak gezwollen blinkend huidsatijn, Smaragdegroen en rood gelijk robijn,
Praalt sprookjesmooi de luchtballonnentros,
Als 't edelsteenen ooft van Aladijn.
Doch elke bal, gevangen, trilt, wil los En, als een vogel, stijgen boven 't ros
En gouden woud, om, eenzaam, vrij te zijn.
En dansend juicht een kindje en vragend strekt De roze handjes naar dat sprookjesfruit, Begeerend al, dan blij met één ballon.
Aan band en handje, vliegensreede, trekt, Het kind te sterk, de windbezielde buit, Dan stijgt en daalt, een ondergaande zon.



A PPELWANG
Appelwang, als op een zegewagen,
Hoog gezeteld achter 't blanke paard,
Grijpt de leidsels, ment al onvervaard,
Antwoordt flink de klanten op hun vragen, Trouwe hoedster, die den schat bewaart: Bossen peen, oranje als zonnedagen,
Donkre druiven, die nog dauwvaas dragen, Bloostomaten, vuur van zomerhaard,
Appelsienen goud en bronzen peren,
Bolle kolen, nervig purperblauw —
Prachtig kleurt bij 't fruit de kleine vrouw, Die van Va al vroeg zal handel leeren, Mooi Roodkapje in karmozijnen kleêren, Zelve een vrucht, vervroolkend herrefstgrauw.



V ERTELLEN
Bij 't vuur de leunstoel! Oma gaat vertellen!
Op zwarten schoot klimt, blank, het jongste blondje, Wijd open de oogen blauw en 't roode mondje. Met bankje en kussen vroolijk de andren snellen, Op 't grijze haardkleed bloemenkleurig rondje. En, droomig, zien ze uit gouden vuurzee wellen De Feeën mooi, met vleugels van kapellen — En zelfs te luistren lijkt het bruine hondje.
O duidlijk zien ze in toovergloed der vlammen Het zwarte woud vol vreemde kronkelstammen, Waar 't bang verbannen koningskind moet dwalen. De zon gaat onder, 't sneeuwt bij groote vlokken —
De haardglans trilt op Oma's witte lokken.
Zij voelt hun aandacht, hoort hun ademhalen.



H AARDVLAMMEN
Hoe zoet vindt Zus, in winter-schemeruur,
Het stil getuur in 't sprookjesmooie vuur ! Zie! tulpen wuiven, goud en karmozijn, Dan gladiolen in den vlammenschijn —
Zwart welft haar boog een hooge diepe grot, Van binnen rood. Daar wonen waar genot — Een avondvijver, donker drijft een boot — Zie! winterhoornen, zwart op avondrood. In 't ronde rotsdal staat een huisje in brand! Verschrikte menschen vluchten over 't land.
Vlug klimmen jongens op een wanklen muur, Die stort in puin, de hoeve ook en de schuur — Kabouters hupplen, rood in vonkengoud <— Een vuurkasteel rijst óp uit vlammend hout — Oranje vlaggen wappren in lazuur —
Hoe zoet te droomen, in het schemeruur!
Kindeven



hhhhhhhhhhhmhhhi
jgOUWEN
Van ijver rood, bouwt Broer een hoog kasteel,
Door Zusje omringd van zuilengalerijen.
Papieren bloemen, houten boompjesrijen Zij plant op grasveld — lapje groen fluweel.
Een spiegeltje is een vijver. — Spelemeien Laat ze in dien lusthof van haar klein tooneel De Prinsjes, mooi in karmozijn fluweel.
Dan stelt zij op, al onder rozemeien,
Een stoet van armen wie, in blanken dos,
Haar Jonkvrouw-pop, de gouden lokken los,
In schelpen bordjes eten uit zal deelen. — Het kleed bezaait beschuitkruim, geel en bros —
En Moeder kijkt: — „Hoe lief die kleinen spelen!" Streelt Broertjes haar, aait Zusjes wangenblos.



^gNEEUW
Verheugd roept Broertje: — „OMoeder! 'tregent suiker!" En waadt in sneeuw en plonst er als een duiker En stopt vol heerlijks 't gretig mondje — en weet. Terwijl hij hapt, dat hij geen suiker eet.
De groote jongens kneden blanke ballen.
^ Door 't grijs der lucht hun blijde kreten schallen. Eén klopt aan 't raam: — „Kom! kleum niet, Zus, doe mee!" Zus gooit haar boek neer en speelt mee gedwee.
Zes roode handjes, lenig en al warmer,
Boetseeren vlug een beeld zoo blank als marmer. Zus geeft den vorm: zij teekent ook zoo mooi! 't Versiert den tuin, het praalt er tot den dooi.
Dan, droomend stil, laat Zus de witte vlokken Bestrooien mantelblauw en blond van lokken. In 't gloeiend handje smelt een sneeuwkristal — Hoe rein is de aard na hemelbloesemval!



w INTERKAMER
Fido, hofhond, komt zich even warmen,
Vroolijk wuivend groet zijn pluimestaart;
Fulp, konijntje, snuft in Zusje's armen —
Buiten sneeuw, hier vlammengloed van haard!
Blanca, geitje, is 't meisje nageloopen.
Rond den haard is plaats genoeg voor elk.
Sneeuwvlok, duif, mag 't rozebekje doopen In de kom vol zoete lauwe melk.
Uiltje Goudpluim, vleugellam gevonden,
Blinde Poes, gered uit booze klem,
Lieven Zus, die zalfde zacht hun wonden, Voelen weelde in streeling van haar stem.
D' ouden hond laat ze eten van haar lippen, Ekster Babbel pikken van haar bord,
Geitje Blanca uit haar handje nippen —
Over allen 't meisje liefde stort.



^glNT NICOLAAS IN HET BOSCH
In groen van herfstwei loopt een melkwit paard.
Hen roode Jap omwuirt een bruine heg. En 't pooplend meisje, al in haar feestdroom weg, Ziet paard en mantel van den Sint, vervaard, Maar blij en bloost en grijpt mijn hand. En 'k zeg „Die gulle Sint! van 't ander eind der aard Gereden komt hij, die veel moois bewaart Voor zoete kindren !" 'k Leid haar langs den weg Naar 'theimlijk plekje, aan zoom van bosch en hei, Waar babblende Echo papegaaiïg bauwt Elk woordje na, dat haar een stem vertrouwt. En 'k laat haar zingen — En, o wonder ! hij, Goedheilig man, zingt mee haar liedjes blij, Zoo dat haar hart geen twijfel overhoudt.



O ♦»«!
A RM KINDJE'S BEDE
Meewarig zucht, bij Blondjes handenvouwen
En 't stil geprevel — zoet geheim — vóór 't Amen, De schaamle moeder, wijl zij moet beschamen Met leege handen Blondjes vroom vertrouwen.
Haar rest geen munt voor feestlijk vreugdberamen! In brandende oogen voelt zij tranen dauwen.
Maar Blondje, al blozen, pakt, bij schemergrauwen, De ruige werkhand: — „Kom! wij zingen samen!"
Als Blondje galmt: — „De maan schijnt door de boomen!'
Daar klopt de Sint — Wat tilt zij van den drempel ? O Blondje wist: die mooie pop zou komen
En juicht — In de arme kluis, gewijd tot tempel, Bidt dankbaar Moeder voor wie werd verkoren, De onnoozle bêe van Blondje te verhooren.



J^LEIN MOEDERTJE
Haar zieke Pop vertelt ze een mooi verhaal. In 't wassen armpje teeder zalft ze een wond, Zoo wreed gebeten door een boozen hond En troost arm Popje. — En 't klinkt als moedertaal.
Ontroerd ziet Moeder hoe zij Pop verbond En aait dat rosse kopje en sproetig vaal Gezichtje, als bad ze of zegen op haar daal — — „Klein Moedertje!" O waarom beeft Moedie's mond?
Ja, Moedie weet wat elk op school verwijt
Met grijnzend honen: „Peenhaar! leelijk schaap!" 't Kind weet waarom den spiegel zij vermijdt:
Zij houdt van mooi, ze is leelijk en geen knaap Zal ooit haar lieven. -— Héél haar leven wijdt Ze aan vreemde zieken! i— „Slaap, lief kleintje, slaap !"



M ISKEND
Klein Meisje vurig vlecht de vingers samen,
In nachtkleed blank, geknield voor 't blanke bed En fluistert vroom haar avondlijk gebed,
Noemt, éen voor éen, de lieve zusternamen,
Dankt God, die Zus van 't ziekbed heeft gered. Voor Vader bidt ze — en Moeder nog vóór 't Amen. Vergat zij Moeder ? Moet zij zich niet schamen ? — „Heer, zegen Moeder! geef dat ze op mij let!"
Moe weende om Zus — Zou Moeder zóo ook lijden
Als zij, norsch koppig kind, op sterven lag ?
Haar mooie zuster, mag zij die benijden Om Moeders liefde? —
Als Moeder zóo nu zag 't Miskende kind, gesloten bloem, verblijden Zou zij 't met kussen, laven met haar lach ?



J^ERSTBOOMEN
Stedekindje, in Moeders arm geheven,
Ziet voor 't eerst een den met sneeuw bedekt,
Juicht: — „Een Kerstboom!" lacht en vragend trekt Aan een tak, of die wat moois wil geven.
Tak strooit suiker — Kindje gretig lekt.
— „Koud! niet lekker!" — Warm, in de avonddreven, Draagt zij Kindje. Een ster al staat te beven,
Blank in blauw en Kindje de armen strekt.
— Kindje zoet, één Kerstboom niet, maar honderd
Geven schoonheid, langs de laan gerijd.
Kindje kijkt, half sluimrend, half verwonderd,
Bergt zijn kopje in Moeders veiligheid.
Klein is Kindje en nog niet afgezonderd
Van Natuur en blauwe oneindigheid.



D E KLEINE KROONPRINS
'k Weet niet waarom mijn heugnisdroomen zwerven Naar 't koningskind, gedoemd tot vroegen dood, Dat, moedig lijdend, slaaplooze oogen sloot, Wégveinzend pijn, als Moeder, voelend derven
Nabij, hem kuste — en, als een bloem, haar bood Zijn glimlach, wetend, nooit de kroon te erven En Koning zijn — Maar zalig zijn wie sterven ! Een Engel wenkte al, blank, in morgenrood.
Mijn kleine held ! Van deernis voelde ik branden Mijn kinderhart en, vouwend vroom de handen,
Zelf ziek, bad, niet voor mij, voor 't Prinsje alleen.
En tot den Koning over alle landen Mijn bede rees, ontvloön de kamerwanden,
Gelijk een vogel, naar Gods Hemel heen.



V OOR DE LICHTE RUIT
In donkre lompen, vóór de lichte ruit,
Twee schaarale kindren turen, hand in hand, Het vunzig hok, waar vuur noch liefde brandt, Waar moeder schreit, wijl vader vloekt zoo luid, Ontvlucht voor winkelpraal en bedelbuit.
Hun adem vlekt den kristallijnen wand Van 't sprookpaleis, waar flonkert diamant,
Waar paarlen blanken — voor een koningsbruid !
En 't meisje hijgt, bevangen door die pracht,
O rijk zijn, heerschen in dien vonkeltooi! Dan houdt zij 't handje op, dreint haar bedelklacht —
Tot, de oogen zwart, de woorden heesch van nijd, Zij ruw naar 'tkrot sleurt, waar géén weet van mooi, 't Onwillig broêrtje, dat van honger schreit.



D E AVONDKAMER
Hoe arm het kind, dat star te kijken staat Naar de avondkamer, warm van innigheid Ën 't vroolijk meisje op Moeders schoot benijdt En, onbewust, haar tranen vloeien laat!
Fel striemt de regen, wind is wreed en bijt. Lantaarnlicht spiegelt in de natte straat.
't Kind moet naar huis. — Haar moeder kijft en slaat! Was zij de hond maar, die bij 't haardvuur leit!
Dan, als een droom, is weg dat blij tafreel:
Een wreede hand sluit blinde en voorhang toe. Wég haard en bloemen, 't meisje, in lampegeel, Genesteld warm in Moeders kleedfluweel.
In wind en regen, huivrend, koud en moe,
Sluipt zij naar 't slop, waar dreigt haar levensdeel.



V EREENZAAMD
Het veilig kind, omvlijd van Moeders armen,
Zoo dat ze, in donker, bangen droom niet vreest, Maar glijdt naar slaap als naar een heerlijk feest En, sluimrend, voelt hoe Moeder met haar warmen
Liefkozende' adem angst en pijn geneest,
Ontwaakt bij vreemden, zonder zacht erbarmen,
Wijl Moeder stierf — En, armste aller armen, Nog zoekt zij, eenzaam, wie haar liefde meest.
In zwarten nacht, verlaten en verloren,
Zij voelt zich klein en banger dan tevoren — In 't rijzend maanlicht dreigen spoken weer.
Zij roept naar Moeder, die haar niet kan hooren, Duikt onder dek om d' eigen kreet te smoren En woelt en weent en kan niet slapen meer.



N A MOEDERS DOOD
— „Je Moeder, kind — ik moet je hart bezeeren! — Is — ween je niet? — ten Hemel heengegaan,
Hoe zien mij vreemd die traanlooze oogen aan ? Besef je 't wel ? Nooit zal zij wederkeeren !"
— „Is Moeder blij van 't ziekbed opgestaan,
Hoe weende ik dan, kan pijn haar niet meer deren?" Zij kleedden 't kind in zwarte wanhoopskleêren, Dat zij 't verlies mocht voelen en verstaan.
Zij leidden 'tkind ter blankbebloemde groeve, Dat haar die naam tot weenens toe bedroeve En plechtig knielen bij het gravekruis.
Doch, eiken nacht, zag wenken zij van verre, Verengeld, Moeder naar een blanke sterre — Tot Moeder haalde 't kind naar 't Vaderhuis.



D IE VREEMDE VROUW
Die vreemde vrouw, 't kind moet haar Moeder noemen En Vader lieft haar. — Arm, wijl onbemind,
Ziet Meisje een moeder kussen 't eigen kind, Aan klaagt zij 't lot, dat haar tot leed wou doemen,
Vlucht in haar hoekje en weent zich de oogen blind. Hoort ze andre meisjes moederliefde roemen,
Haar wenschen dorren, zonverlaten bloemen,
Gemis doorvlijmt haar, kil als winterwind.
Eens, wild van hoop, t verkleumend hart te warmen, Sloeg ze om die vrouw haar troostverlangende armen, Die vreemde gul haar teedre kussen bood.
„Je kreukt mijn kraag, o kind, je scheurt mijn kleêren! Doe niet zoo mal, ga braaf je lessen leeren.
Voor schootkind, meisje, ben je al veel te groot!"



rjpROUW LIEVEKEN
Lief Moederken ligt als een beeld van was,
Alsof zij niet langer lief Moederken was,
O zoo koud en zoo wit als een beeld van steen, Die zoo warm was en blozend en vroolijk voorheen.
Toen ze achter den voorhang verholen stond, Bedwingend den snik van haar trillenden mond, Trouw Lieveken heeft van den arts gehoord, Tot Vader gefluisterd, een vreeselijk woord,
Hoe zacht ook gepreveld, door t kind verstaan: Lief Moederken zal van haar henengaan.
Nu wil zij verhezen geen enkel uur Eer Moederken vlucht naar het hemel-azuur — Hoor! Moeder roept Vader met brekende stem. Zij reikt hem de handen en spreekt tot hem:
— „Beloof het mij plechtig, blijf altoos mij trouw! Geef ons kind niet tot moeder een vreemde vrouw!
En Vader knielt neder en Vader belooft En de stervende legt hem de hand op het hoofd. En zij zegent den liefste en dan zucnt zij, verlicht, Als volbracht zij op aarde haar laatsten plicht.
Trouw Lieveke, ontslopen 't verhelend gordijn. Wil ook nog door Moeder gezegend zijn —
En zij knielt bij het bed, met arm Vaderken saam En zij noemen haar elk bij den teedersten naam:



— „O Moeder!" — „O Vrouw!" Op 't verengeld gelaat Beeft de weemoed van éen, die haar liefsten verlaat.
Dan — geen leed om het scheiden van lieven meer thans: Héél haar leliegelaat is omvloten van glans.
Nu is Moederkelief in den Hemel wel blij,
Doch, op aarde, zoo droef gaan de jaren voorbij! —
Dan — klemt Vader in de armen Trouw Lieveken teêr.
— „Nu geef ik mijn Lieveke een moeder weer!"
Maar het kind rukt zich los, met een blos op 't gelaat.
— „Hoe kan Vader vergeten? Pleegt Vader verraad ? Weet dan Vader niet meer wat hij haar heeft beloofd, Die haar stervende hand lei hem zeegnend op 't hoofd ?"
— „Kind, de roep van het leven, dien 'k niet kan weerstaan! Wie kan huizen met lieven, die heen zijn gegaan!"
— „En wil Vader dan plegen zoo strafbaar verraad, Zal ik Moeder gaan zeggen wie nooit haar verlaat."
En Trouw Lieveken rept zich en waadt door de sneeuw. En die tocht naar het kerkhof, die duurt wel een eeuw! En zij hijgt en zij struikelt, gezweept door den wind, Tot zij knielt bij het graf neer, van tranen verblind. In haar mantel besneeuwd lijkt ze een blanke roos.
— „Lief Moederken! wees nu op Vader niet boos,
Kinderen



Maar haal mij naar den Hemel!" Trouw Lieveken smeekt — En zij smeekt er zóo lang tot haar stemmetje breekt. — „O Moeder! uw kindje blijft eeuwig u trouw En haar wil ik niet kennen, die vreemde vrouw!"
En zij voelt zich bevangen van loomheid zoo zoet, Of ze in Moederkens armen nu sluimeren moet En zij voelt zich niet vallen in sneeuw en ijs —
Lief Moeder ken draagt haar naar Paradijs.
Bij het graf, in de sneeuw, in het avondrood,
Daar vond er de Vader Trouw Lieveken dood.



J^INDEROOGEN
Klein Liefje op schoot, jong Moedertje is gezeten, Als op een troon zoo trotsch, in 't groen prieel. Jong Maagdeke aait met vlinderlicht gestreel Het donzen kopje en durft zich nöo vermeten Te kussen 't blosje op 't warme wangfluweel. — „Kind met zijn oogen," peinst ze, „o kon je weten Hoe 'k in jou hém zie, dien 'k zal nooit vergeten, Hoe 'k de armen uitstrek naar mijn vreugdedeel!"
Genadig, lachend om haar stil verlangen,
Vlijt jonge Moeder Liefje Meisje op schoot. En Meisje bergt, van vreemde ontroering rood, Aan 't zoet gezichtje 't blozen van haar wangen — Jong Möeken's broer is 't, die haar hart kwam vangen, Toen hij, beschroomd, haar blanke rozen bood.



J^OKSPEL
Mooi Blondje lokt met vleiend zoeten roep
't Weerstrevend lachend jonger zusje op schoot, Dodeint de kleine, al voelt die zich te groot. — „Geen slaap nog, liefje? En wil mijn Baby snoep?"
In 't blauw is Blondje, Zusje in rozerood.
Zij vormen saam een plaatjeslieve groep — En Blondjes vriend verlaat den meisjes troep,
Wier dartel plagen 't schroomvol hart verdroot.
En 't kind begrijpt: Zij weet, zij lijkt op Zus.
De knaap, verliefd, die tuurt zich de oogen blind, Ziet in haar twee een moeder met haar kind,
Zijn vrouw, zijn kind! En willig — helpt ze aldus
Haar Blondje niet? — voor schootkind speelt ze en windt Rond Zusje de armen, geeft haar warm een kus.



JN SCHEMERUUR
In schemeruur, op traptree neergezegen,
Zit Blondje tusschen Knaap en Zus — „Wie zond je?'
T 1 .. •• T « . . /
— „ZsUS troK mij mee — „Je volgt haar ais een hondje!
Maar stil, vol drang naar teederheid verzwegen, Vangt öp, omarmend beiden, 't jongste Blondje Verdoolde droppels van hun kussenregen. Onbedoelde aalmoes voelend liefdezegen, Tot wederkussen heft zij 'tminlijk mondje.
Door 't reine kind gescheiden en omstrengeld,
Gewijd, bevrijd, beveiligd en gevangen,
Leunt elk een wang aan Blondje s perzikwangen, Dat tot éen sfeer de streeling zich vermengelt,
Bevredigt kindje's liefgekoos-verlangen,
Voelt liefdedrang verinnigd en verengeld.



V ERLATEN
Op haar schoentjes van zilver, ten dans al bereid, In haar rooskleed een roze in haar heerlijkheid,
Trippelt vroolijk naar 't bed van haar knaapje zoo blond Mooi Moedertje en kust hem met felrooden mond. En, bewonderend, streelt hij haar feestlijken tooi.
— „O Moeder! je lijkt wel een sprookje zoo mooi, Een betooverde vogel, een rozenfee!"
En hij smeekt en hij vleit: „Neem, o neem mij nu mee! O die nacht! al die uren, die duren zoo lang En dan zie ik figuren, die maken mij bang!"
En, bedwelmd door den geur van haar rozegewaad, Rond de sneeuw van zijn arm hij zijn handekens slaat, Bergt zijn kopje aan haar schouder, zoo blank en zoo bloot. „Neem mij mee — of blijf bij mij en wieg mij op schoot."
Maar de ronkende wagen, die roept al op straat —Mooi Moedertje wuivend haar knaapje verlaat,
Mooi Moedertje vluchtig maar heeft hem gekust. In haar oogen daar flonkert belofte van lust.
— „Nacht, liefje, daar komt al die trouwe, onze Aal, Die vertelt, tot je slaapt, wel een prachtig verhaal."
Ter vertroosting de meid over t bed buigt het hoofd En verhaalt van een knaap, door Zigeuners geroofd. En haar adem omwalgt hem met walmen van drank En bezoedelt de sfeer rond zijn reinheid zoo blank.



— „Zoet nu slapen, mijn jongen, het wordt al 200 laat!" En op zolen van vilt zij de woning verlaat.
Hoe rammeit er de ramen en weeklaagt de wind! O hoe klettert de hagel! — Alleen is het kind.
En als 't was nu de roover, die klopte aan de ruit En die indrukte 't glas om te halen zijn buit!
Hoe die rozen bewegen op 't bloemenbehang, Als gelaten, die grijnzen en maken hem bang!
Hij schuilt weg in het dek als in Moedertjes schoot. En van angst dan weer gloeit hij en woelt hij zich bloot. Dan omklemt hij de peluw en roept hij en schreit, Tot zijn snikken verstikken in de eenzaamheid
En zijn stemmetje weeklaagt: „O was ik maar dood!"
En mooi Moedertje danst tot het morgenrood.



H EMELHEIMWEE
Waarom zij de armen strekt naar hooge boomen En hemelblauw met heimwee haar vervult, Het zieklijk kind, dat lijdt met stil geduld,
Weet zelve 't niet — Waarom doen herfstaromen
Zoo droef haar aan? Als neevl of regen hult In grauw de velden, waarom moet zij droomen Van 't Zalig Land, waar winter nooit zal komen? Als Moeder weent waarom bezwaart haar schuld ?
Droef veegt ze een traan weg, streelt de bleeke wangen
Van Moeder zoet, die 't kind niet wil verstaan, Die 'tkind niet loslaat! — Mag zij wel verlangen
Van lieve Moeder zóo ver heen te gaan ?
Doch roept een stem — En 't zieltje, in 't lijf gevangen, Gekooide vogel, voelt ze al vleugelslaan.



Y ^AATSTE DAG
Eerst liet zij Pop van 't wrange drankje proeven, Bij 't heesche wieglied, slapen in haar arm — Dan gloeiden kopje en handjes al te warm. En Moeder, bang, die, héél den nacht, bleef toeven,
Boog over 't hartje, heftig slaande alarm. — „O zoetlief kind! voor 't eerst mij zóo bedroeven! Je weet toch wel hoe we onze bloem behoeven! Verlaat ons niet! O maak ons niet zoo arm!"
Plots, open wijd de blauwe hemeloogen,
Is van de peluw 't kindeke opgevlogen
En wijst: — „O Moeder! zie je d'Engel niet, Zoo licht, zoo mooi ? 't Is Broer, die komt mij halen! Hij weet den weg — alleen zou 'k wel verdwalen!" En Moeder voelt hoe 't blanke zieltje vliedt.



^gTERVEND KINDJE
Stil leed ik pijn — In 't huis der buren lag
Een heel jong kindje klagend staag te kermen. — „Kon met mijn lijden ik dat kind beschermen, Zoodat zijn kreet veranderde in een lach !"
De sfeer was grauw van droeve erinnring-zwermen — En aldoor kreunde 't kind, dat ik niet zag,
Van d' avondschemer tot den blauwen dag, Die arme bede om eindelijk ontfermen!
En, de eigen pijn verbijtend, vroeg 'k waarom
Zóo jong een kind gelouterd moest door lijden — Zoel woei de wind, de sterren bleven stom.
En 't kindje riep, tot kwam het Dood bevrijden, Te spelen meenam in Gods lelieweiden —
Kind, bid voor mij, dat ik daar rusten kom !



JK GA SLAPEN
't Kindje deed, van spelen moe,
Loom haar hemeloogen toe,
Hield, als nam zij Moeder mee, Moeders hand, bij de avondbeê :
— „Lieve Jezus, houd de wacht!
Lieve Moeder, goeden nacht!
Ik ga slapen."
Sliep toen zoetjes, bleek en teêr,
Werd op aard niet wakker meer — 't Zieltje vloog naar Hemelland.
Tusschen roze- en lelieplant,
Beitien op den blanken steen Moeder liet, toen 't kind verdween Onder de aard, waar 't sliep wel zoet, Avondbeê en avondgroet:
— „Lieve Jezus, houd de wacht!
Lieve Moeder, goeden nacht!
Ik ga slapen."



H ET DOODE KINDJE IN APRIL
Beroof het vlammegouden crocusbed Van al zijn bloemen! Rond den blonden kruin Van 't sluimrend kind strooi d'eerstlingbloei, den tuin
Ontlokt door zon uit bollen blank, gezet Door 't kinderhandje in najaarsaarde bruin.
Zijn ziel zweeft hooger dan ons arm gebed, In hemelvreugd van aardesmart gered —
Laat rozen rijzen uit zijn aardepuin!
Leg op zijn hart, symbool van liefde en trouw, Een handvol hemelrein vergeet-mij-niet,
Gelijk zijn oogen stralend lenteblauw.
Dan, zoo van verre u 't kindje weenen ziet,
Zal 't zingend fluistren: — „Neen, beklaag mij niet! Bedrijf geen rouw! Ik speel in Gods landouw."



H EMELBODEN
Klein Blondje ziet, hoog boven de olmenlaan. Een zwaluwvlucht als witte en zwarte pijlen En duiven blank, die met geklapwiek zeilen •— Zij neemt mijn hand en ziet mij peinzende aan.
— „Zij vliegen hoog, o zeker duizend mijlen !
Kon ik de taal der vogelen verstaan !
Als ze uit den Hemel weer naar de aarde gaan, Vertelden zij mij wat van wie daar wijlen.
„Ken jij hun taal niet ? Jij bent al zoo groot!"
Dor loof ruischt neer. Ik zie de schaduw lengen.
De vogels vluchten ver naar 't morgenrood -— En 'k voel, als 't kind, verlang mijn hart doorzengen, Of eens een vogel tijding mee zou brengen. Van elke ziel, die naar den Hemel vlood.



H EB JIJ VERDRIET ?
De volle kamer blonk, vol zang en licht.
'k Hield vast den glimlach op mijn aangezicht, Een masker veilig, zoo dat blijde ik scheen, In 't feestgewemel droever dan alleen. Op 't bleek gelaat als met een vlijme stift, Die starre glimlach voelde ik diep gegrift. En géén dier vroolke feestelingen zag Mijn waar gelaat, de logen van dien lach.
Toen, als een heemling, die m' in droomen ziet, Vloog tot me een kindje en vroeg: „Heb jij verdriet Meewarig streelend met zijn engelmond Mijn bittre lippen, tot die lach verzwond.
Uit ver verleden heugnis weedomzoet!
O teedre knaap, die zwaar voor zonde boet! Ik zegen u, verdoolde in tragisch lot En smeek voor u vergeving af van God.



j^INDERKUS
Rond Moeders knieën sloeg de knaap zijn armen. Als in den mast klimt lenig een matroos,
Zoo klom hij, 't mondje, ontloken roode roos,
Naar Moeders lippen — De armste van alle armen Voelde ik mij, eenzaam, kil en zegenloos,
Wijl nooit mijn hart gedroomde kus mocht warmen Van eigen kind — Gedreven door erbarmen, Zag 'k hoe die knaap zijn armen, sprakeloos,
Hief, mij te omhelzen — Zag hij in mijn oogen Toen stond mijn deemoed over hem gebogen En 'k vroom ontving, gelijk een schaamle dief, Een beker wijn, dien kus van mededoogen En tot mijn hart hem stil in de armen hief,
Hoe 'k wist waarom had Jezus kindren lief?



^*K ZAG EEN KIND....
Ik zag een kind — en voelde hoe daar spon Mijn ziel van mij tot haar een stralenbrug. Beschroomd, van verre gaf ze een blik terug. Gelijk een roze ontplooit, gestreeld door zon,
Haar knop, bekneld in windslen, blij en vlug,
Haar mondje ontlook. En tot mijn liefdebron Gedreven, snel, aleer zij zich bezon,
Lei ze in mijn hand haar handje. — Streng en stug Riep Juf vermanend: — „Geef je een vreemde een hand?
Zij boog het kopje en sprak geen enkel woord, — Verscheurd, de teedre pasgeweven band,
De stralenbrug etherisch, ruw verstoord! Hoe doemt uw beeldje op uit Verledenland,
Bleek ernstig kind, wier stem 'k heb nooit gehoord!



J ^ÏEVE TUIN
Lieve tuin, vol bloemen en vol beelden, Van terras verglooiend naar terras ! 'k School voor regen in de palmenkas, Droomend sprookjes bij wat wonders teelden
Hoveniere' aan tropisch vreemd gewas. Lieve tuin, waar, juichend blij, wij speelden, Rustten koel waar kleeden gras fluweelden, Slangloos Eden, waar ik veilig was!
Welkom wuifden popels, beuken, berken.
Al uw laantjes nog doorzweeft mijn dank. Lachend troepje, rennend rond de perken,
Blonde knapen, meisjes rank en blank, Hoeveel slapen onder kruisje en zerken,
Stil gewiegd door roze- en wilgerank ?
Kinderen



^rOMERDROOM
In de bladerenschaduw, op 't lanenzand,
Zag ik naadren mijn dochter, haar kindje aan de hand.
En het Lieveken wuifde, als een feetje van 't bosch, Al van ver met een klaproze- en windebos.
De winden, die plukte ze in 't groen van de heg, De papavers, in 't goud van het koorn, langs den weg.
In de omrankte veranda rees ik op
En ik wuifde weerom met klein Zoetekens pop,
De pop, die mij 't Lieveken vlijde in den schoot, Dat mijn eenzaamheid niet mij te zeer verdroot.
Als het lied van een vogel, zuiver en luid,
Klonk 't melodisch gekweel van haar jubelgeluid.
Op de sneeuw van haar kleedje, waar licht viel door 't hout, Klapwiekten haar lokken als vleuglen van goud.
En haar gracelijk tripplen in vlugge cadans Leek het lenig beweeg van een engeledans.
'k Vulde, in ruil van de bloemen, geplukt voor mij, Als een mandje, haar handjes met lekkernij.



En klein Blondje vertelde mij al wat zij zag In het veld, in het bosch, in den zonnelach.
En het leven zoo wreed, o nu leek het mij zacht, Wijl mijn dochterken lief mij haar dochterken bracht.
— „O nog rijk is mijn leven, nog voel 'k mij bemind, Als mij de armen omstrenglen van 't kind van mijn kind,
Als haar mondeken frisch op mijn bleek gelaat Haar zeegnende zoentjes regenen laat.
O vergeeft mij, gij twee, die mij alles vergoedt, Zoo van liefde en van weedom ik weenen moet."
Maar zij lieten mij los. — En het droombeeld verdween. En het leven werd arm weer: Ik bleef alleen.
EINDE







" " " " M M M M " " M " ** ** w <» «► M M M lm «» «M> «♦ «I W <M» «♦ «» «» «
T NHOUD
Bis.
GELIJK EEN VRUCHT 5
EERSTE STAPJES . 6
MOEDERS VOETSPOOR > . 7
BIJ TANTIE 
KINDERGLIMLACH ♦ .. 9
NA POESJE'S DOOD 10
BLONDJE EN BRUINTJE 11
KLEIN MEISJE PEINST 12
DE FEE 
HAAR DUIVEN 
STERVEND DUIFJE 15
LENTEMORGEN 
BLOEMEN EN KINDEREN 17
ROZEFEETJE 
MOOIE LICHTJES 19
DE LOOFHUT 20
ZOMERSTRAND . . . . • 21
BLOEMEN LAVEN 22
VUURWERK 23
IN DEN BOOMKRUIN 24
ZOMERSPELEN 25
ZOMERAVOND 26
WACHTEN 27
BIJ BROÊRTJE'S WIEG 28
DE SCHOMMEL 29



Blz
IN AVONDGOUD ^
DE SCHOONHEIDZOEKER 31
BRUINTJE SCHRIJFT . 32
BROÊRTJE'S VERJAARDAG 33
AVONDSPEL 34
AVONDBEDEN • 35
DE MEREL 36
BEROUW 37
BIJ JUF 38
ZELFVERLOOCHENING 39
LEZEN EN PLAATJES KLEUREN 40
BELLEN BLAZEN 41
DE WONDERTOL 42
DE LEGKAART 43
PLANETENDANS 44
MUZIEK 45
LUCHTBALLONNEN 46
APPELWANG 47
VERTELLEN > 48
HAARDVLAMMEN 49
BOUWEN 50
SNEEUW 51
WINTERKAMER 52
SINT NICOLAAS IN HET BOSCH 53
ARM KINDJE'S BEDE 54



Blz.
KLEIN MOEDERTJE 55
MISKEND 56
KERSTBOOMEN 57
DE KLEINE KROONPRINS 58
VOOR DE LICHTE RUIT 59
DE AVONDKAMER 60
VEREENZAAMD 61
NA MOEDERS DOOD 62
DIE VREEMDE VROUW 63
TROUW LIEVEKEN 64
KINDEROOGEN 67
LOKSPEL 68
IN SCHEMERUUR 69
VERLATEN 70
HEMELHEIMWEE 72
LAATSTE DAG 73
STERVEND KINDJE 74
IK GA SLAPEN 75
HET DOODE KINDJE IN APRIL 76
HEMELBODEN 77
HEB JIJ VERDRIET ? 78
KINDERKUS 79
IK ZAG EEN KIND 80
LIEVE TUIN 81
ZOMERDROOM 82



VERZENBUNDELS VAN
HÉLÈNE SWARTH
AVONDDAUW
MET PORTRET
HET BOEK IS GEDRUKT OP OUD-HOLL. PAPIER PRIJS f 2.25 - GEBONDEN f 2.90
„Dit Avonddauw is een der beste en meest blijvende |dicht~ bundels van Hélène Swarth, die ook nog met stille vreugde door waarlijk-voelenden zal kunnen gelezen worden over, zeg maar, over twee honderd jaar."
Willem Kloos in De Nieuwe Gids.
„We mogen wel wijzen op de waarde van deze poëzie voor een Christenlezer. Zij het dikwijls vaag aangeduid, hij kan er in vinden al de vrees en vertroosting van een worstelende ziel en de onomstootelijke waarheid dat God zich vinden laat. Daarom mogen we dankbaar zijn voor deze bundel. Ook omdat Hélène Swarth meestal van haar stemmingen gave poëzie heeft kunnen maken."
Dr J. van Ham in Opwaartsche Wegen.
NATUURPOËZIE
PRIJS f 1.50 - GEBONDEN ƒ 2.40
„Schat na schat is op te diepen uit dit boek. Vele gedichten zou ik hier willen overnemen ter uwer verheugenis, ze zijn zoo melodieus, zoo vol zwierigen val."
Jacq. Veyneke van Stuwe in De Hollandsche Lelie.
«Het is een keurbundel."
A. L. van Hulzen in Bouwen en Bewaren.
.Zuivere beschrijving met al de kleuren en tinten waarover de dichteres beschikt. Altijd dezelfde fijnverzorgde aristocratische voornaamheid in gebruik van woord en beeld en strofe."
Dr A. Boon in Boekengids.
UITGAVEN VAN J. H. KOK TE KAMPEN