Sterven is 't ergste niet.
door J. E. LASTERIE
Den Dolder.
Lastig leven en niet sterven Kunnen in dit heete zand, Wat gewin is 't voor die t'erven. Hoopt het hemelsch Vaderland.
G. Gezelle.
Elk kind Gods, door ernstige ziekte voor de poort des doods gebracht en daarvan wedergekeerd tot het land der levenden, zal door de genade des Heeren ei varen hebben, dat sterven minder moeilijk is dan in dagen van gezondheid wordt gemeend, in ieder geval minder moeilijk dan een pijnlijk, ellendig en lastig leven „in dit heete zand". Ontbonden te worden en met Christus te zijn is hem dan met Paulus alleszins begeerlijk. Helaas is het wel vaak zoo, zelfs met den „allerheiligste , dat het levenspad wel degelijk door een woestijn van ellende moet voeren, eer de begeerte van Paulus en het heimwee naar het hemelsch Vaderland in de aardschgezinde ziel wakker worden. Een „huilende wildernisverlatenheid, ellende zijn daartoe noodig.
Indien deze stelling juist is — en dat is zij, Schrift en ervaring getuigen het — dan kan zij dienen als bewijsgrond voor deze waarheid: Het lot der Christ-geloovigen is op dit oogenblik in Sovjet-Rusland onzegbaar ellendig en verschrikkelijk.
Wat toch schrijven deze martelaren in hun brieven?
Vlugschrift No. 250 Uitgave „Geloof en Vrijheid" - Ie Pijnackentraai 102-106 - Rotterdam



„Ach, kon ik maar sterven" 
„Ik bid God dagelijks mij weg te nemen
uit dit tranendal" 
„Als ik niet voor mijn lievelingen had te
zorgen zou ik het liefst sterven" 
„W. is na lang lijden eindelijk door zijn
Heiland thuis gehaald. Gelukkig! Hoe gaarne zou ik hem volgen!" 
Levensmoeheid, hemelverlangen, uitzien naar den dood, spreken uit deze en vele dergelijke uitlatingen. En geen wonder! Uitgestooten uit de menschelijke samenleving, verstoken van arbeid, in voortdurend gebrek aan levensmiddelen en kleeding, verdrukt door een godloos regime, geplaagd door het godloozendom rondom: „Waar is nu uw God?", verjaagd, verbannen, als gezin uiteengeslagen, in gestadige vrees voor het geestelijk welzijn der kinderen, die moeten opgroeien in een godlooze wereld, zoo is het leven der kinderen Gods in het land der bolsjewieken.
Waarom grijpt de nood en de tragiek van dit leven ons niet meer aan? Toen Gods Kinderen in SovjetRusland om hun geloof werden gedood ging er een golf van protest-meetingen door de wereld. Dat sterven der geloovigen ontroerde, riep medelijden en verontwaardiging wakker. Maar is dit „lastig leven' niet veel afgrijselijker?
Sterven als martelaar is het ergste niet; maar ach, leven als Christus-belijder onder en tusschen heerschende godloozen!
• *
*
Dat bovenstaande regelen door onzen trouwen vriend en medewerker in dagen van ernstige krankheid zijn geschreven, zullen onze lezers onmiddellijk verstaan.
Hij is ons werkelijk als „van de poorten des doods'
wedergegeven.
Maar het was hem immer een groote troost, zich



door zoo veler liefde en gebed gedragen te weten. Bovenal wist hij „aan Wien hij zich vertrouwde", al wisselden ook bange dagen en sombere nachten.
God geve onzen broeder een volledig herstel en spare hem nog lang voor allen die hem liefhebben en voor het werk, dat een stuk van zijn leven is geworden.
F. J. K.
Hoe staat het met de Kerk in Rusland.
Uit: „Liebet Einander".
De leider van het Bolsjewistische godloozenverbond, Jaroslawski, heeft in een openbare redevoering verklaard, dat het Sovjet-atheïsme zich thans in het laatste stadium van zijn strijd tegen den godsdienst bevindt. In het jaar 1942 zal met het jubileum van de SovjetUnie tevens een groot feest van de Bolsjewistische godloozen gevierd worden. „Bij het 50-jarig bestaan in het jaar 1967 zal de geheele Unie met haar 230 millioen inwoners volkomen godloos zijn. Kerken, kathedralen enz. zullen dan alleen nog herinneringen aan vervlogen tijden zijn." Men hoopt dan de godloozen-vereenigingen te kunnen ontbinden, daar zij dan haar taak volbracht zullen hebben.
Om dit doel te bereiken zal in 't begin van 1939 op alle scholen van Sovjet-Rusland onderricht in het atheïsme worden ingevoerd.
De laatste Evangelische predikant in Sovjet-Rusland, Ds. Storick, werd reeds meer dan twee jaar geleden gearresteerd. De gemeente kwam echter ook nadien iederen Zondag voor een stille godsdienstoefening bijeen, totdat zij op een Zondagochtend het godshuis plotseling gesloten vond. Voor de Kerk stonden echter vrachtauto's van de G.P.Oe., waarop de inventaris van het godshuis werd weggevoerd. De sluiting geschiedde



zonder eenigen rechtsgrond — daaraan is de G.P.Oe. niet gebonden —, daar de Evangelische gemeente de hooge belastingen voor haar kerkgebouw geheel had betaald.
Desalniettemin leeft de Kerk in Rusland voort.
Zooals trots alle geheimhouding bekend geworden is, zouden zich bij de volkstelling in 1937 twee derden van de bevolking als „geloovigen" in de formulieren hebben opgegeven, waaronder de jeugd zeer sterk vertegenwoordigd is.
In Kiew werd door den „Bond der Godloozen" onverwacht een visitatie aan den lijve verricht onder de schooljeugd. Van 870 jongens droegen er meer dan 600, dus bijna 75 %>, borstkruisen en heiligenbeelden bij zich. Op de verschrikte vraag van den commissaris, wat deze „onzin" te beteekenen had, verklaarde een moedige schooljongen: „God zal ons helpen", waarop hij dadelijk van de school verwijderd werd.
Het zal ook niets helpen, dat thans de jongste dochter van Stalin als leerling naar een godloozeninstituut gegaan is, om na afloop van een tweejarigen cursus aan de godloozenpropaganda deel te nemen. Zij moet daar zeker de eer van de familie redden, nadat de moeder van Stalin tot aan haar dood onbevreesd en trouw haar Christelijk geloof beleden heeft. Maar wie weet, hoe het er over twee jaar in Rusland zal uitzien, en of er dan nog behoefte aan propagandisten der godloosheid zal bestaan! God zal 't voorzien! Hem behoort de toekomst der volkeren! Hem behoort ook de Kerk! Hem behoort het Koninkrijk en de kracht en de heerlijkheid in alle eeuwigheid.