I
I 121 B I
KERKDIENST
TER GELEGENHEID VAN DE BEGRAFENIS VAN
Ds* J. L, PIERSON
TE HENGELO (Gld.) 28 MEI 1932











Ds. J. L. P1ERSON
Voorzitter van Jen Schoolraad voor cle sctolen met <len Bybel
van 1911-1932



KERKDIENST
TER GELEGENHEID VAN DE BEGRAFENIS VAN
Ds. J. L. PIERSON
TE HENGELO (Gld.) 28 MEI 1932







TOESPRAKEN
gehouden in de Ned. Hervormde Kerk te Hengeloo (Gld.) op den dag der begrafenis van Ds. J. L. PIERSON, 28 Mei 1932 door Ds. J. BARBAS en Dr. K. DIJK.
In het geheel gevulde kerkgebouw sprak Ds. Barbas het volgende :
„Het liefelijkste in dit leven — hoe zonderling het klinken moge — is een afscheid, waarbij het harte weent".
t Zijn de eigen woorden van onzen ontslapene, met nadruk en klem, in zijn afscheid van deze gemeente, dat hem en haar zwaar viel, gesproken. „En toch, ook hiervoor hebben wij dankbaar te zijn".
Dit woord komt in een nieuw licht, nu wij van hem afscheid nemen.
't Hart weent, en wij hebben dankbaar te zijn, want dit is 't liefelijkste in dit leven.
't Hart weent. Het is ons zoo vreemd te moede. Wat is het stil in zijn huis, in zijn studeerkamer met den wijden blik op den Utrechtschen Domtoren; alles spreekt er van zoo heel veel, wat hem lief was : zijne boeken, zijne bergen, zijn Frankrijk met z'n Kathedraal van Chartres, zijn Rsmbrandt met zijn Bijbclschc kunst.
Zoo hadden wij het nog niet verwacht, maar gehoopt, dat hij deze ziekte te boven mocht komen. Zijn tweede jeugd, waarvan hij na Zijn 70sten verjaardag sprak, mocht maar zoo heel kort duren. n j ^idden uit zijn arbeid, werkend, zoolang het dag was, nam onze God, die zich nooit vergist, hem weg. Het was Zijn tijd.
Er blijft een leegte achter; een gemis, dat we diep voelen en nog lang zullen navoelen.
Hij besloeg zulk eene breede plaats in velerlei kring, in ons land en daarbuiten.
Zulke bijzondere gaven had hij van zijn God ontvangen.
Wij mogen en zullen — wars van alle menschverheerlijking — hem met in de hoogte steken; dit was ook allerminst in zijn geest. Aan het graf mocht alleen Gods Woord spreken. Wij moeten het sober houden uit piëteit voor hem, die dit uitdrukkelijk zoo gewenscht heeft.
Toch hebben wij behoefte, ons hem voor oogen te stellen, die een schat van goede herinneringen naliet. In het Gastenboek onzer pastorie schreef de heengegane het Fransche : „Een gelukkige herinnering is hier beneden misschien meer waar dan het geluk".



Wij denken aan zijne vriendelijke verschijning; aan zijne aangename, mooie stem; aan zijn levendige, beweeglijke persoon, zoo jong in zijn doen ; hij was een idealist; vol humor ; een strijdbaar man, in hooge mate gevat; een persoonlijkheid, van wie zooveel uitging; hoe goed leidde hij vergaderingen, die hij, allen samenbindend en unieerend, op peil wist te houden; een fijne, diepe geest; zeer begaafd; een gevoelige natuur; een gevoelsmensch; met neiging tot het mystieke; innerlijk vroom; een man met een hart; een gesloten karakter; geliefd was hem de Bijbelsche naam voor de ziel als : „mijn eenzame"; voor zichzelf was hij niet gemakkelijk; een groote zucht naar vrijheid, waarheid en recht kenmerkte hem; hij was de man van paradoxen, die tot nadenken prikkelden en kon de dingen zeggen op eene hem eigen manier, hij, die zulk een éénige plaats innam.
Hij was de man van het woord, hetzij in de conversatie, als causeur of als redenaar.
Hij was vaardig met de pen. Zijn keurig geschreven brieven waren altijd wel verzorgd en pittig van inhoud. We denken aan zijne gebeden, waarvan hij het charisma bezat; wat waren zij hartelijk, innig, ernstig en vroom.
Maar niet het minst zijn prediking. Zijn gehoor te Groningen nam toe in stee van af; en uit de gemeente kwam het verzoek, terug te komen op het besluit, zijn ambt neer te leggen. Wat was de vorm schoon en af; wat een mooie stijl. En dan de tekstkeuze. „Wij moeten den tekst niet zoeken, maar de tekst moet ons vinden" placht hij te zeggen. Zijn laatste prediking hier was over het: „Eenerlei wedervaart den rechtvaardige en den goddelooze" van den Prediker. Hoe wist hij de gemeente in spanning te houden, tot hij tenslotte de oplossing gaf in het woord, dat de rechtvaardigen en de wijzen en hun werken in de hand Gods zijn.
Wij willen niet opsommen al wat hij deed en tot stand bracht, maar naar voren brengen, wat hij als pastor voor zoovelen was : aan ziek- en sterfbed, op catechisatie, door prediking, bij Doop, Avondmaal en Huwelijk. In zijn afscheid hier zeide hij : „Bijna 600 maal was mijn weg naar het kerkhof heen. Hoe dikwijls is het mij in den laatsten tijd gebeurd, dat ik bij mijzelf overdacht de geschiedenis van elke woning in de gemeente gedurende den tijd, dien ik met U ben geweest. Op een enkele uitzondering na, vond ik overal verandering, en hoeveel heb ik daarvan mede doorleefd. Blijde gebeurtenissen, dagen van angst en groote zorg, oogenblikken ook van bitter harteleed, van smartelijken rouw. Dat gaat niet zonder meer aan ons voorbij. Het verbindt de harten, en wij voelen dat het best, als de banden worden losgemaakt. Wij hebben ons aan elkander mogen hechten; wij zullen elkander niet vergeten, maar mogen wij het ook niet eens uitspreken, dat juist dit meeleven met elkander het heengaan te pijnlijker maakt? De wortelen slaan zoo diep in, als de jaren zich vermenigvuldigen. De harten worden zoo nauw verbonden, als



ze hun gemeenschap vinden in de dingen des eeuwigen levens, in het onderlinge geloof, in het samen arbeiden voor het Koninkrijk Gods".
Hoe was hij thuis in zijn Bijbel.
Voortgekomen uit een kring, door het Réveil aangeraakt, was hij van jongsaf met den Bijbel vertrouwd; hoe menig woord deed hij in een nieuw licht zien. Vooral het Oude Testament was hem lief, in het bijzonder de Psalmen. En omdat hij de man van den Bijbel was, moest hij, de lijn van het gezin dóórtrekkende, ook zijn de man van „de school met den Bijbel", zooals hij deze uitdrukkelijk genoemd wilde zien. Dezelfde hooge plaats, die den Bijbel in het gezin toekomt, moest hij ook in de school innemen, zooals één zijner lievelingspsalmen het zegt: „Wij zullen het niet verbergen voor hun kinderen, vertellende de loffelijkheden des Heeren, en Zijne sterkheid en Zijne wonderen, die Hij gedaan heeft". Vandaar zijn werken, zijn strijden, zijn leven voor de school met den Bijbel, die hij uit haar verdrukking mocht zien opkomen, en uitbreken in menigte over heel het land.
Bij zijne 40-jarige ambtsbediening boden Groninger vrienden eene bloemenhulde aan in den vorm van een Bijbel met daarop : „Psalm 65", den psalm van : „De lofzang is stilheid tot U, o Heere!", zooals hij het bij voorkeur, met weglating van het niet oorspronkelijke „in" vóór „stilheid", las. Wat deed dit hem goed, evenals een tijdens zijn laatste ziekte ontvangen brief van een oud-Halle-naar uit Amerika, die naast hem moest blijven liggen. Zijn afscheid van het ambt in de Groninger Martini-kerk was over : „Het gras verdort, de bloem valt af; maar het Woord onzes Gods bestaat in der eeuwigheid" (Jes. 40:8). De mineur in den aanhef met z'n korte : ,,'t Gras verdort, de bloem valt af", sprekend van de kortheid van ons leven, die des te scherper in 't oog doet springen de majeur met het breede : „Het woord onzes Gods bestaat in der eeuwigheid", waarin zich het breede der eeuwigheid weerspiegelt; wat een troost, want Gods Woord spreekt van een vast verbond, rijke beloften, een goddelijk evangelie en een Christus, die alles is, hier en nu en altijd.
Het praeludium van het afscheid hier was den Zondag te voren :
„En onze Heere Jezus Christus zelf, en onze God en Vader, die ons heeft liefgehad, en gegeven heeft een eeuwige vertroosting en goede hope in genade, vertrooste Uwe harten, en versterke U in alle goed woord en werk".
Daarin lag, zooals hij zelf zeide, het volle Evangelie onzer zaligheid, en ook al wat hij de gemeente had tewenschen. Na dit intieme vóór-afscheid volgde het eigenlijke afscheid zelf over: „Bevestig Gij het werk onzer handen over ons; ja, het werk onzer handen, bevestig dat".
Wat sympathiek, de uitgesproken wensch, hier te mogen rusten, waar hij zeide : „De snoeren zijn mij in liefelijke plaatsen gevallen", waar Ds. Pierson zijne beste jaren heeft gekend, en telkens terugkeerde, al viel dit hem ook moeilijk om zoovele souvenirs en plekjes, die hem zulk eene aandoenlijke taal spraken.



De gemeente, die over hem rouwt en treurt, rekent het zich tot eene hooge eer, gelijk dezer dagen telkens werd uitgesproken, hem in haar midden te mogen doen rusten, evenals het mij ook een voorrecht is, waar ik persoonlijk zooveel aan Ds. Pierson te danken heb, als predikant dezer gemeente, heden te mogen voorgaan.
„Geen bloemen" is verzocht, maar wij hebben ons toch de vrijheid veroorloofd, namens hen, die zullen uitdragen, Kerkeraad, kerkvoogden, notabelen, schoolbestuur en het personeel der drie scholen met den Bijbel, alsmede de door den overledene opgerichte Christelijke Zangvereeniging: „Looft den Heer", een palmtak, Bijbelsch symbool van vrede en overwinning, boven op het zwarte lijkkleed te leggen.
Zijn afscheid hier eindigde met de woorden, waarmede wij willen besluiten en waardoor hij nog spreekt, nadat hij gestorven is : „Doch dit is het heerlijke, de rijke troost van het geloof, de vaste verzekerdheid van Gods gemeente : „Jezus Christus is gisteren en heden dezelfde en tot in eeuwigheid". Hij, de Koning Zijner Kerk ; Hij, het Hoofd Zijner gemeente, laat niet varen de werken Zijner
handen. De toekomst behoort Hem 
O, dat wij allen eens als een antwoord op onze bede : „Heere, bevestig Gij den arbeid onzer handen over ons", uit Zijn mond mogen hooren het woord Zijner erkenning en Zijner vriendelijke genade : „Wel, gij goede en getrouwe dienstknecht, over weinig zijt gij getrouw geweest; over veel zal ik U zetten ; ga in, in de vreugde uws Heeren".
Amen.
Hierna besteeg Dr. K. Dijk den kansel voor het uitspreken van de volgende woorden :
De Schoolraad rouwt en de Unie mengt haar droefenis in zijn weeklacht.
Het heeft den almachtigen God, Wiens wegen enkel wijsheid zijn, behaagd onzen hooggeachten en geliefden voorzitter en vicevoorzitter van ons te nemen, en het is mij een weemoedig voorrecht om namens onze scholen met den Bijbel een enkel woord tot zijn gedachtenis te spreken.
Een woord, dat opwelt uit innige droefheid over het zware verlies, dat de Heere over ons gebracht heeft, maar ook een woord, waarin de stem mag klinken van hartelijke dankbaarheid voor de groote gave, die de Vader der lichten ons in Ds. Pierson geschonken had.
Wanneer ik deze gave even mag karakteriseeren, zou ik haar zoo willen zien, dat onze God aan de zaak van het Christelijk onderwijs in hem, die ons ontnomen werd, gaf een man vol heilige liefde. Vol van die liefde, die haar kracht niet zoekt in weekhartigheid en haar eer niet vindt in toegeeflijkheid, maar die, naar het goddelijk exempel,



brandt als vlammen des Heeren en zich openbaart in hartelijken ijver voor de heerlijkheid van Zijn naam. Zóó heeft Pierson onze scholen met den Bijbel liefgehad, aan wier waarachtigen bloei hij zich gegeven heeft met alle gaven en talenten hem toebetrouwd. Zóó had hij lief ons Christenvolk, voor wiens hoogste welzijn hij onvermoeid tot aan zijn dood toe gearbeid heeft. Zóó heeft hij liefgehad de geestelijke vrijheid van de ouders en met name van de Christenouders, voor welke vrijheid hij in Schoolraad en Unie onverzwakt den strijd heeft gevoerd, ja soms ook met scherpe wapenen, maar toch altijd met wapenen, die hij door 's Heeren genade onbevlekt mocht bewaren. En in die worsteling en in dien arbeid is zijn groote liefde altijd opnieuw uitgevloeid naar ons, die met hem mochten samenwerken, en die, ik wil dit met diepe ontroering persoonlijk gaarne belijden, steeds gevoelden den klop van zijn warm Christenhart.
Zoo zien we in deze droeve oogenblikken onzen onvergetelijken vriend voor ons.
Hem, den echten zoon van het Reveil met den diepen Calvinistischen inslag van vrome stoerheid.
Hem, die boven en voor alles was een eenvoudig kind van zijn hemelschen Vader, en door zijn kinderlijk vertrouwen ons bemoedigde en vertroostte.
Hem heeft de Almachtige van ons genomen.
Nu zal geen Pierson meer den Schoolraad leiden.
Veertig jaren lang, van de oprichting af aan, was de naam Pierson, eerst in den vader, den kloeken held, den nobelen Christen, en toen in zijn zoon, die 's vaders taak overnam en 's vaders voetstappen drukte, aan den Schoolraad verbonden, en nu heeft God dien band losgemaakt.
En toch de naam Pierson kan niet van Schoolraad en
Unie worden losgescheurd.
Hij blijft voortleven in hun historie.
Hij zal genoemd worden tot in verre geslachten met groote dankbaarheid jegens God, den Heere, voor alles wat Hij ook in dezen Pierson heeft geschonken.
Welnu, in dien God willen wij eindigen.
Aan Zijn vertroostende genade bevelen wij u, Mevr. Pierson en uwe familie, aan.
Onder Zijn hoede zijn onze scholen veilig.
In Zijn kracht mogen Schoolraad en Unie vertrouwend voortgaan.
Want wie ons ontvalle, Jezus Christus is gisteren en heden Dezelfde tot in der eeuwigheid.
En in dit alles, ook in onze smart, zijn wij meer dan overwinnaars door Hem, Die ons heeft liefgehad.