86 K 200







/
tm&sa
D E
JONGE ZWERVER,
o F
€t/yö
Clcvlaai bc WLcczcn niet. EEN VERHAAL UIT DE TEGENWOORDIGE TUD.
Derde Druk.
Te AMSTERDAM, bij F. G. L. HOLST. Rozenstraat bij de Prinsengracht, N°. ï.
1842,



Jonge Jeugd! ziet g'uw verlaten....
J\utn uw t lot uw* oud?ren af} Blijft in al uw doen en laten, God getrouw, tot in het graf. Hij ziet al uw' druk en pijnt Hij! Hij wil uw Vader zijnt



WILLEM DE JONGE ZWERVER,
O F
GOD
VERLAAT DE WEEZEN NIET.
Een schoone Herfstdag neigde ten avond. Dc Westelijke hemel gloeide in het heerlijkst purperrood, en aan den oostelijken werd diep aan den horizont de rand der maan zigtbaar. Het was eene dier uren, in welke vrolijk gestemde gemoederen regte genoegens smaakte, maar waarin ten gevoel van onbeschrjjffeljjke treurigheid , een zwaarmoedig; hart doortintelt.
In deze heerlijke avondstond, digt bij een smaakvol en fraai tuinhuis, hetwelkeop den rug van een' met een woud van boomen beplante zacht opglooijende heuvel stond, aan welks voet eene breede door velerlei vaartuigen verlevendigde riviervoorbij stroomde, lag onze ouderlooze Willem, een veertienjarige knaap , weemoedig in eenenbid' dende houding op zijne knieën, terwijl voor eel prachtig landhuis, tegenover dien heuvel gelegen, <le Heer van het Dorp, een man van middelbsre jaren met zijne twaalfjarige dochter, een bekoorlijk meisje , zich in het ondergaan der zon verlustigde. Bij deze beschouwing viel het oo< van het meisje toevallig op den 'biddende Willem, welke hare vader hierop opmerkzaam maalrie:
« Deze knaap schijnt niet gelukkig lieve vader! ziet hoe bij biddende zijne handen in de hoogte steekt en de oogen naar boven wendt, even alsof hij hulp en bijstand van den goeden Hemelschen Vader, afsmeekt.»
«Ligt mogelijk, mijn kind! en is hij werkelijk



ongelukkig, Iaat ons dan niets onbeproefd laten omdat ongeluk te verzachten, kom, laat ons naar den heuvel wandelen en hem van nabij gadeslaan om te vernemen wie hij is en wal hem in deze treurigen staat heeft gebragt.
Onderwijl vader en dochter, met deze den mensch verëerende gevoelens derwaarts wandelde, willen wij u met deze weidenkenden man, een weinig aac'er bekend maken. °
De Heer van L..., uit eene der aanzienlijkste J\ederlandsche Familiën afkomstig, was een zeer vermogend man en Heer van een fraai bloeijend en welvarend Dorp, over wier Ingezetenen hij meer vader dan heer was. Hij was edelman, maai: "was als zoo velen, op deze bij zijne geboorte verkregene adel niet trotsch, hij'beschouwde dezelve als bij toeval verkregen , liet er zich dus weinig op voorstaan, maar was van gevoelen, dat de ware adel der ziel alleen den edelman of liever cenen edelen man kenschetst; zijne geboorte en zijne rijkdommen, hadden hem eene opvoeding doen erlangen , welka wel aangelegd en goed behartigd , niet konde missen de heerlijkste vruchten te leveren. In den ouderdom van zes en twintig jaren ouderloos geworden, en heer van zijn doen en laten zijnde, was hij met een aanvallig meisje, schoon niet van adel , maar wier zielen-adel nlles te boven ging, in den echt getreden, en smaakte tien jaren lang in dezen echt, het allergfcwenschte geluk, toen hetzelve eensklaps door hei onverwachts afsterven van zijne hem dierbare Gace gestoord wierd. Zijne diepen smart over dit verlies, bragt hem wei niet tot vertwijfeling, want reden en Godsdienst matigde dezelve, maar bleef hem toch steeds bij, want nimmer kon hg haair, noch de genoegens, die hij aan hare zijde gesmaakt had , vergeten. Nog meer wierd dat aandenken verlevendigd , door eene eenige dochter hem uit dezen echt overgeblevene tienjarigeElize, het sprekend afbeeldsel harer dierbare moeder; deze wa# voor hem de grootste rijkdom die hij



bezat, en voor wien hij thans alleen wenschte te leven. In het school van zulk een vader kon het niet inissen , of Elize moest een zeer edel meisje worden, zijne lessen , zijne onderrigtingen vielen dan ook op geene onvruchtbare grond; op haar twaalfde jaar, waarin dit verhaal begint, waren die kiemen en zaden j welke haar eens tot eenc der edelste vrouwen zoude vormen, gelegd, en hadden wortel geschooten.
Laat ons thans hun op den voet naar den biddende Willem volgen. Den heuvel beklemmen hebbende, zagen zij hem nog in dezelfde houding, terwijl zijne uitroep: «God! liefderijk God! Ik smeek U, zie op mij, thans geheel verlatene met een oog uwer almagt, medelijdend neder!» niet konde missen, het hart van den edelen van L... te treffen. Na deze uitboezeming rees Willem op, pakte zijnen doornenstok niet een pakje dat daaraan vastgebonden was, op, en wilde zich verwijderen , toen hij, zich omkeerende om den heuvel af te gaan, den Heer van L... en deszelfs dochtertje ontwaarde. Eenigzins onthutst, doch met een open gelaat waarop gepaste vrijmoedigheid te lezen stond, nam hij zijn hoedje af en boog zich eerbiedig. «Gij schijnt niet gelukkig te zijn! » voegde hem den Heer van Xi.«. toe, «uit uwen aanroep aan den Bestierder en Regeerder onzer lotgevallen, door mij toevalliger wijze gehoord, maak ik zulks op : mogelijk ben ik het middel in Gods hand, om, zoo at uw ongeluk niet geheel uit den weg te ruimen, hetzelve eenigzins te verzachten.»
Willem, bewusteloos of hij eenen hemeïschen of eenen aardschen stem hoorde, viel door zijn gevoel overmand, beseffeloos Voor de voeten van den Heer van L... neder. Op een wenk van denzelven, sprongen een paar dienstboden toe en bragten den ongelukkigen zeer voorzichtig naar het landhuis, alwaar men alles in het werk stelden om hem van zijnen bewusteloozen staat te ontheffen, hetgeen na veelvuldige aangewende pogin-



Eni'J ? e,ijk geIukfe' waarna men hem
tZt -rverchln-" t0edien<I(!n. waardoor hii weder geheel tot zich zeiven kwam. Doch ver-
beeld u zijnen toestand, toen hij ontwaarde, dat
hij zich in een zeer prachtig vertrek bevond,
Midür hVe 6 Pe"onen bevonden, doch, waaronder hy vooral den man, die hem op den heuvel
/T°Jg« toegesproken had, herkende.
Nadat den Heer van L... en Elize, naast Wil/m plaats genomen hadder., vatte hij hem bij de haiui en sprak hem aldus aaa: «Gij moet in uwe jeugdige jarea wel veel geleden hebben, deel mii uw lijden mede en verhaal mij wie gij zijt, hae uwe naam is, WIe uwe ouders zijn , dan zullen wij zien wat ik voor u doen kan en ma*. J
«Ik weet» heraam hij, « „iet wie .mijne ouders geweest zijn , een naam heb ik dus nimmer geil 5 yroe^ste kïndschheid af noemde , men mij H illem; in een Gehucht niet ver van Kleef gelegen , heb ik mijne eerste kindsche jaren doorge•i ij' want naanwelijks een maand oud zijnde, werd ik aldaar bij Boerenmenschen besteed, alle kwartalen ontvingen zij terrnijner verzorging geld , maar wisten rimmer van wien hetzelve kwam, zoo wierd ik zes jarei, (daar het geld gedurende dat tijdvak altoos behoorlijk overgezonden wierd,) door hun verzorgd en nog al redelijk wel behandeld, terwijl men niet naliet mij ran de lessen des Schoolmeesters van een daar digt bij gelegen Dorp , gebruik te Jaten maken; dan, toen in mijn zevende jaar de betalingen eensklaps ophielden, wierden die menschen zeer hard jegens mij , ik moest wieden, de varkens oppassen en een aantal andere werkzaamheden verrigten, terwijl men mij van het scnool had afgenomen, hetgeen mijne leergrage jeugd het meeste griefde. Alle de harde behandelingen d;e ik toen van hun moest doorstaan, ga ik liever met stilzwijgen voorbij; ik verdroedezelve met gelatenheid , doch God alleen weet" dikwerf ik een droog mij toegeworpen stuk roggen brood met mijne tranen doorweekten; doch



op ieze droevige dagen van mfjne hard beproefde jeugd , kwamen naar een paar jaren beteren, welke mij de eerste weidra deden vergeten.
Op een zomer-avond even naar het ondergaan der zon, dat ik met wieden bezig was , kwam er een Reiziger bij ons, verzocht eenige ververschingen en om nachtverblijf. Onderwijl hij de eerste gebruikten, raakte hij met mijne pleegouders in gesprek, liet toevallig op mij en mijne werkzaamheden zijne oogen vallen, en vroeg of ik een hunner kinderen was: «Hij mogt wat,» voerde de Boerin aan: «het is nu even negen jaren geleden, dat er Jaat in den Herfst des avonds aan onze woning, (ik was toen naauwelijks met mijne Japik een jaar getrouwd,) geklopt wierdt; ik inaakle open, denkende dat het mijn man zoude zijn, maar gevoel eens mijne alteratie, toen men mij een mand, zonder een woord te spreken in de handen duwden en zich plotselings verwijderde. Ik stond een oogenblik verstijft van schrik, maar zoodra ik een beetje tot mij zelve kwam, wilde ik de deur weder toedoen , toen juist Japik aankwam, dien ik het voorgevallene mededeelde, daar zit hij, laat hij mij tegenspreken. ««Welnu,»» zeide hij, ««wie weet welk een mooi present voor ons in die?;1 mand is, haasten wij ons hetzelve te bezigtigen,»» wij sloten de deur, gingen naar achteren, opende de mand, wel man! ik dacht het te besterven, wat denkt gij dat er inta»? een kind! dien bengel daar; Japik kroude achter zijne ooren, ik niet minder; — wij sloegen het kind aandachtig gade, het sliep en wij bemerkte tevens een geschreven stukje papier op deszeifs borst gespeld, hetgeen inhield: dat wij tusschen de kleederen van het kind eenig geld zoude vinden, hetwelke alle kwartalen op nieuw zouden betaald worden. zoolang wij hetzelve goed verzorgden, en dat wij daarenboven bij dat geld een klein foudraaltje met de helft van een portrait zoude vinden, hetgeen altoos door het kind gedragen moest worden, tot tijd



en wflle een ander de andere helft, die daar fuist aanpaste , zoude vertoonén ; die ander heeft zich nooit opgedaan, en wat wel het ergste is, sedert drie jaren hebben wij geen sikkepit gelds van dien bengel daar, ontvangen; zoodat wij nu eens een mooije onnutte kostganger hebben; want tot ons boerenwerk deugd hij niemendal; ja man' wij geven hem het genadebrood.» Tranen van weemoed en gevoel biggelden langs mijnen wangen , 2y vielen in het oog van den Reiziger en troffen, zoo als bljjken zal, zijn hart. Hij wist gelegenheid te vinden mij te ondervragen, had weinig moeite om mij te doen inwilligen met hem mede te gaan, en ondervond even weinig moeite bij mijne pleegouders, om mij aan hem af te staan, vooral toen hij zulks mat een niet onaanzienlijk geschenk in geld, liet vergezeld gaan.
Reeds de voigende morgen vertrok ik met den Reiziger, ^ nadat hem mijne pleegouders, het bij mij gevonden schriftelijk stuk papier en het foudraaltje met het halve portrait in bewaring gegeven hadd<n. Op onze reis naar zijne wonfng maakte hij mij met zijnen naam en de stand, die Jnj in de Maatschappij bekleedde, bekend. Zijn naam was Blinkvliet, hij had het in den dienst van gemeen soldaat tot den rang van kapitein <*ebragt, was thans zes jaren gepensioneerd, °en woonde sedert dien tijd op het zoo welgelegene en veel bezocht Dorp V. Naauwelijks waren wij het oord onzer bestemming genaderd en het Dorp ingetreden . of ik hoorde uit onderscheidene monden: «daar is vader Blinkvliet terug, onzen vriend, onzen raadsman de weldoener van zoo velen !» was ik op reis door zijne gesprekken, aanwijzingen en leeringen reeds voor hem ingenomen , hoe moest mijn hart niet kloppen , op het hooren van zulke ongeh'iirhelde lofspraken op eenen man, die als eer,en weldoener, van mjj ongelukkigen was opgetreden.
I oen wij zijne woning naderde, vlogen hem zijne Vrouw en kinderen te gemoet, en noentda hem van
♦



harte welkom. Met weinige maar hartelijke woorden jstelde hij inij aan de huisgenooten voor, en van dat oogenblik af aan wierd ik bij dat deugdzaam gezin , als een weikoniend lid aangemerkt. i\aar een paar dagen aan de rust, afgewisseld met het bezoeken van de heerlijkste inde rondte gelegene landsdouwen, toegewijd te hebben, begon het onderwijs , en aan dit zijn onderwijs heb ik te danken hetgeen ik thans weet. Hij leerde mij uieé alleen lezen, schrijven, rekenen, maar ook da Fransche en Hoogduitsche talen, maakte mij met de geschiedenis van ons vaderland bekend , eenigermate met de aardrijkskunde, maar vooral met God en zijne werken, en prentte mij dagelijks in, dat zonder Godsvereering en deugd, geen waar geluk bestaan kende. Ter verpoozing mijner leeruren en ter ontspanning, leerde hij mij het handteekenen, en het bespelen de* fluit, zijn lievelings instrument.
Zoo snelde vijf gelukkige jaren daar heen, toen ik mijne meer en meer kiemende gelukszo» plotselings zag verdwijnen. Nu zes weken geleden maakte eene niet voorziene ziekte, een einde aan het leven van dezen zoo edelen, *lóor mij nooit te vergeten mensehenvriend! neen, zoolang ik ademhaal zal nimmer het aandenken aan dezen, zoo waardigen manl uit mijn geheugen worden gewischt; en welk gevoel mij bezielde toen ik hém naar zijne laatste rustplaat» volgde, wéét God alleen die onze gedachten kent. hnevelo tranen , dankbare tranen ik daarna op zijn graf geweend heb weet alleen de Alwetende! Zijne onverwachte dosd had die waardige belet, eenigermate voor mij te zorgen, doch dit deed mij geene tranen stortte, want hij had genoeg aan mij gedaan. Zijne bloedverwanten die op verre ua zoo edel niet dachten naderde zijne nalatenschap, en v^rstiete mij zoo als ik «a en sta, met een weinig linnengoed en de bewijzen van hun, die ik waarschijnlijk het levenslicht te danken heb. Zoo uitgerust verliet ik de plaats waar ik vijfjaren gelukkig was geweest,



»n nog pens en misschien voor het mïih
weemoedig gevoel op het graf van den Lvj1 gf tel ijken ui.gestort "te heblen. Tan hem det
! en m,et de gedachten bezig, \vat ik aan nw.i zoude, bereikte ik du Dorp, klom den g.ndschen heuvel op, rigtte mijne «ogen no. eenmaal naar de plek gronds , waarin de volz^Wn rusten wendde dien toen hemelwanris, vertrouwelijk smekende, dat de Algoede op mijve"," teire medelijdend zoude nederzien.» J
Hier eindigde Willem zijn verhaal, hetgeen dm lieer van L... geroerd en de lieve Elize tot weenea bewogen had. .Z.jt goeds moeds,, sprak
ve-iaten *ïk zT b®m'"J* meer ru TV * P0gen de P,aa,s van <*en edelen
Bhnkvhet te vervuilen, van nu af aan zult gij
door nnj als een aangenomene zoon aangemerkt
^ d.'nV u °n,bsaken W00rdeB van open¬
lijke dank , maar het menschkundige oog van van
%i}$"dea hlik des i
JnZif™r °nZB Vh eene verIate»e toestand
in eene zeer gelukkige staat overgebragt; hier ontdekt men duidelijk de hand der Voorzienigheid: aeh.' hoe dikwerf zouden wij zulks, indien ■wij daarop oplettend waren, niet in onze lotgevallen ontdekken. °
De Oerpaleeraar Reinhart, een eerbiedwaardig en zeer kund.g Leeraar, moest Willem verder onderwijzen en in verschillende talen lessen geven en door leergierigheid aangespoord, bragt hij Willem zoo ver, dat hij na vier jaren tijds èn wel toen hij zijn negentiende jaar was ingetreden waardig gekeurd wierd, om zich opeen van 's Rijks Akademiën , op de Regten toe te leggen.
In dat tijdverloop van vier jaren^vas er eene zusterlijkeeri broederlijke genegenheid tusschen » Jihze en Willem ontstaan. Hartelijker en bestendiger toegenegenheid konde nimmer zoo veel plaats vinden ais tusschen hun beiden; Willem Mas een beeld schoon jongeling geworden, Elize pronkte



nïet alleen op haar zestiende jaar met oogbetooverende schoonheid, maar was verrijkt met alle aanlokkelijke bevalligheden, ja wat meer is, met al die jongvrouwelijke deugden, die haar tot sieraad harer sexe maakte. In uren van uitspanning en vermaak, waren zy altoos bij elkander, deelden met geheel hunne harten in elkanders vreugde eu leed , geen geschenk kon een van beiden bekoren, wanneer de andere daarvan verstoken bleef; ja, niet zelden, bewaarde Willem alles wat hij het liefste had, in stilte vour zijne beminnelijks Elize, en deze kende geene grootere vreugd, dan wanneer zij den rijpsten druiventros of de schoonste bloemen uit haar vaders lusthof, voor Willem konde bewaren; verlangend zag zij dan naar den broeder uit, liep hem vrolijk met haar bespaarde schat te gemoed, en verlustigde zich in het genoegen, hetwelko Willem door dit bewijs van hare zusterlijke liefde smaakte. fJeide bemerkte niet, dat hier eene andere dan broederlijke of zusterlijke liefde in het spel was, en ofschoon het menschkundig oog van van L... deze kiemende liefde wel inzag, zoo scheen het, dat hij dezelve eerder begunstigde dan laakte.
De tijd naderde met rasse schreden, dat Willem , ingevolge de keuza zijns Weldoener, zich naar Utrechts Hoogeschool zonde begeven. Beide de jonge lieden begonnen thans te ondervinden . dat er eene ander meer heiliger gevoel dan broederlijke of zusterlijke liefde in hunne harten heerschten, doch beiden onderdrukte dezelve.
De dag der afreize brak eindelijk aan, van Reinhart en Elize, vergezelden hem, de zegeningen en heilwenschen der dienstboden en dorpelingen, die den leergjerigen , doch van aard nederigen en weldoenden jongeling, schatteden, deden hem uitgeleiden. Onder weg smaakte dit viertal edele zielen het reinste genoegen, voortspruitende uit de leerzaamste en aangenaamste gesprekken, en wegens de heerlijke landsdouwen waar laags rij reden. Eindelijk bereikte men de



plaats ran Willem* tegenwoordige bestemming, en nadat men aldaar tot het regelen van het een en ander, en met de beschouwing der voortreffelijke merkwaardigheden dezer aloude grijze stad, acht dagen had doorgebragt, brak het «ur der scheiding aan . heigeen aan beide zijden niet zonder belangstelling, hartelijk gevoel en stille weemoed, gepaard ging.
* Wat Willem en Elize, zelfs nog verscheidene da^en na kunne scheiding gevoelde, Inat zich beter gevoelen dan beschrijven. Het denkbeeld echter van zijne bestemming en van zijne pligt, spoorde hem tot werkzaamheid aan, die zoa niet al de gedachten zijns leeds weg namen, dezelve echter Jeenigde.
Zijnen driejarigen \kademie tijd gaan wij stilzwijgend voorbij; alleen willen wij opmerken, dat hij geene vacantie, hoe klein of hoe groot ook verzuimde om zijne lievelingen te gaan bezoeken, en nooit in gebreken bleef, gedurende hij zich aan de Hoogeschool bevondt, 's wekelijks geregeld te schrijven, terwijl het voor hem werkelijk een dag van het grootste genoegen was, als bij van zijnen weldoener, zijne beminnelijke en door hem aangebedene Elize , en van den Leeraar Reinharl brieven ontving.
Nadat hij zijne Aksdemische loopbaan met roem v (rib ragt had, 'wierd hij met luister, niet aileen tot Meester, maar zelfs tot Doctor in de beide Hegten bevorderd, en zulks in tegenwoordigheid van zijnen onschatbare» weldoener en den predikant Reinhart, die zich beiden in de welverdiende hulde van hunnen kweekeling verheugde.
Naanwelijks gunde hij zich den tijd tot het ontvangen en geven van pligtwqttige bezoeken , of rende als toen op de vleugelen der liefde , naar zijn geliefkoosd en alles voor hem geluk bevattend Dorpje.
Oud en jong deelde in de vreugde van Tf illems terugkeer. Verscheidene landelijke feesten wierden gegeven, waarbij gepaste vreugde , zonder dat die in dactelheid of brooddronkenheid ontaarde»



en van welke de beide jonge lieden het sieraad uitmaakte, heerschte.
Dan niet lang had men zich in het gelukkig wederzien verblijd, of eene nieuwe treurige scheiding, moest de gelukkige oogenblikken van Willem an Elize verstooren.
Op eenen morgen , terwijl men aan het ontbijt zat, bragt men den Heer van L... eene briefv behelzende dat een groot Handelhuis te Londen » binnen korten (ijd stond te springen , en in welffe hij uit vriendschappelijke betrekking verzocht werd, om zoo spoedig mogelijk over te komen, om dat gene nog te redden , wat te redden was. Daar hij zelf een groot aandeelhebber in dit Handelhuis was, en zijne geliefde dochter, zoo veel mogelijk voor haar toekomstig lot willende bezorgt zien, besloot hij om aan deze uitnoodiging te voldoen. _
Zijn voornemen aan Willem en Elize bekend gemaakt hebbende, bemerkte hij spoedig, dat zij deswegens niet met hem overeenstemde. Elize kon het vertrek van hare dierbare vader niet verdragen, liefde, dankbaarheid en pügt, deden Willem voorslaan, om voor hem derwaarts te gaan, en zijne belangens waar te nemen. Nadat hierover eene kleine wedstrijd tusschen hun ontstaan was , zegenvierde eindelijk Willemt aanhouden, en het besluit was, dat hij reeds de volgende week zoude vertrekken.
Na een afscheid van zijne dierbaarste betrek-, kingen , waarbij het aan geen tranen noch weemoedig gevoel ontbrak, doch welke hare grenzen had , door een vast vertrouwen op de Voorzienigheid, beklom Willem, door ieders zegen en heilwenschen begeleid, het hem wachtend rijtuig, hetweike hem tot de Maasstad bragt , om vervolgen* per Stoomboot, op de plaats zijner bestemming te landen.
In een Logement zijn intrek genomen hebbende, en des middags en 's avonds aan de open tafel eetende,had hij over zich geplaatst, dikwerf een



bejaard deftig Heer opgemerkt, die hem onophoudelijk gadesloeg, en dan ais het ware in ernstige gedachten verzonk. Den avond, voor den dag van het vertrek van dien ouden Heer, nadat het avondmaal afgenomen was , vroeg hij Willem om een mondgesprek. Hieraan bereidwillig voldoende, volgde deze hem naar zijne kamer, en vroeg hem beleefdelijk, waarin hij hem van dienst kon zijn. Houdtmijne vrijpostigheid ten goede, mijnheer! gij hebt zoo veel gelijkenis met eene mij te vroeg ontvalJene,... mijn hart wordt als het ware, zoo dikwerf ik u zie, nader tot 11 getrokken; zeg mij! wees zoo goed, wie gij zijt, en hoe uwen naam is? «Ach, mijnheer! » was het antwoord van Willem, «ik behoor tot die ongeiukkigen, die geene familie hebben, in mijn jeugd, wierdt ik digt bq Kleef, in een Gehucht, bij Boerenlieden groot gebragt, mijn voornaam is Willem, en van hun die mij het leven schonken en verstoten hebben, heb ik geen ander bewijs, dan een half portrait en een paar letters schrift. » «God in den Hemel ! » barstte de oude Heer uit, «mijn onophoudelijk vertrouwen op de Voorzienigheid, vindt ik <lan eindelijk beloond, mijn zoon! mijn eeuwige geliefde Willem! » Wat Willem gevoelde is niet te beschrijven, van het zaligste gevoel overmand, •viel hij in zijns vaders armen, en genoot voor het eerste zijns levens eene wellust, die hij nog nimmer gesmaakt had.
Nadat de eerste aandoeningen voorbij waren, en de stukken van het portrait bij elkander gebragt waren, hetwelk een zeer schoon vrouwenbeeld voorstelde, en wier trekken , ofschoon meer verfijnd, sprekend op die van Willem geleken, ontbrak het aan beide zijde aan geene vragen of antwoorden. Willem moest eerst verhalen, toen kwam de beurt aan den vader, wiens treurige geschiedenis hierop nederkwam. «Uit eene der oudste familiën in Nederland afkomstig , had van Z... (zoo was den naam van Willems vader) liefde opgevat vooc een rijk bekoorlijk dech burger-



meisje, had zich heimelijk^met haar in den echt laten verbinden, uit welke echt Willem het levenslicht ontvangen had. Daar zijne familie op het spoor dier liefde gekomen was, had men hem door een groote post in de Oost-Indiën te bezorgen , van het voorwerp zijner liefde verwijderd; zes jaren overleefde slechts Willems moeder deze verwijdering, doch had hem voor haar afsterven het portrait en het berigt, waar hunnen zoon zich bevond, toegezonden. Na eene afwezigheid van ruim tien jaren, keerde hij naar het vaderland terug, snelde naar het oord waar zich zijn zoon moest bevinden , doch vond noch zoon noch pleegouders , daar die een half jaar te voren vertrokken waren, zonder dat men wist waar heen. Hoe vele moeite, hoe vele pogingen ook daarna door hem aangewend, had het hem niet mogen gelukken, dan juist thans, na zoo vele jaren tijds, zijnen zoolang betreurden zoon, aan te treffen.
De nacht werd van vader en zoon met brieven schrijvep aan den Heer van L... en Elize doorgebragt, en toen Willem het geluk had, om spoedig nog een groot gedeelte van het kapitaal van den Heer van L... te redden, zoo snelde binnen kort vader en zoon naar het gelukkige Holland, waar hun de hartelijkste welkomst te wachten stond.
Op het Landgoed van den Heer van L... heerschte de grootste vreugde, Elize was ten toppunt van geluk. Na den ontvangst der brieven van Willem en deszelfs vader, wierden er alle toebereidselen tot den ontvangst dezer beide dierbare panden gemaakt, dien gelukkigen dag, dien dag van wederzien en hereeniging, om nooit weder te scheiden, brak eindelpk aan, nimmer zag men gelukkiger menschen bij elkander. De gelieven, elkander omstrengelende, zagen de verrukte en door hunne kinderen zalig gevoelende vaders , met blikken vol liefde op hun neder. Een maand daarna zegende de Leeraar Reinhart dien echt in. Geen wolkje benevelde ooit denzei ven, als toen



«re Heeren van Li.., en van nadat zg nog
jaren lang in het geluk hunner kinderen en zes klein-kinderen zich verlustigd hadden, den tol der natuur betaalden, waardoor onze Willem Heer ■van twee Dorpen wierd, van wier ingezetenen hij de vriend, de beschermer en weldoener was , en nimmer vergat wat hij in zijne prilste jeugd geweest was, en wat h'j zelf aan menschenmin te danken had ; althaas zijne Dorpelingen en vooral zijne kinderen inprentende, nimmer het vertrouwen op eenen altoos wakende Voorzienigheid uit het oog te verliezen , en dat dit hun , door oppassendheid , eerlijkheid en deugd, alleen tot waar en eeuwig geluk leiden kan.
Menigmalen op zijnen ouden dag, bij het hoekje der haard in eenen leuningstoel gezeten zijnde, dacht hij bij zichzelven: «Neen, God verlaat de Weezen niet!»