Z E L I E
IN DE
WILDERNIS.
EERSTE DEEL.






ZELIE
IN DE
I. DEEL.
Te LEÏDEN, \j MEERBURG en PLUXGERS.
MDCCLXXXYIU.



■IBUOTH^'X VAN DE MAATSCH. DüR NEDERL. LETTERKUNDE Tï! LEIDEN



VOORREDEN
van den
VERTALER.
voornemen is niet, in deze Voorreden breedvoerig over den lof dezes Romans uit te weiden ; dezelve is zo eenvoudig., ongekunsteld en met de natuur zelve overeenflemmende, dat ik billyk durve vertrouwen, dat die genen, die de moeite gelieven te nemen, o tl denzelven te lezcnt het groot ft e nut en vermaek daar uit zullen fcheppen. Hoewel ik nu op goede gronden overtuigd beii, dat kundige lezers zeker zulk een gunstig oordeel over Mejuffrouw Zelie zullen vellen, zullen 'er doch, zonder twyfel, anderen zyn , welken onze * Hel-



ii VOORREDEN
Heldin de eer niet zal hebben, van te behagen. Hier over zal zy zig ligtelyk kunnen troosten, indien zy het bekende fpreekwoord: De fmaken zyn ■verfchillend, in overweging neemt. Het ware te wenfchen, dat ieder een düdedel dan zoude men niet gedurig zien, dat anders doorkundige Recenfenten eenboek, {[dit betreft voornaemlyk de Romans) alleen dderommet éénemagtfpreukveroordeelen, om dat het de eer niet heeft hun t: behagen, het welk ;:y rede genoeg wanen te zyn, het zelve als fchadelyk te verwerpen. Dan, de fmaken zyn verfchillend. De éène leest gaarne een Roman a la, Feith, dat is, waer in niets dan tederheid, aandoenlykheid en gevoeligheid te vinden is; de andere bemint juist het tegendeel; e-n derde wederom iet nnders. Zo zal men b. v. verfcheidene menfchen vinden, die den Siegwart tegen d? natuur en •waarheid fammgefield zullen oordeelen, om dat hun de gewaarwordingen, die in dit boek heerfchen, wyl zy ze zeiven niet hebben, onnatuurlyk Z&llen fchynen. Anderen daar en tegen, die het togmerk hst welk de verdienstvolle Schryver van
Sieg-



van den VERTAALER. ui
Siegwart gevolgd heeft, weten; die duidelyk zien, dat dezelve alleen den Ouderen heeft willen afraden, hunne kinderen, tegen derzelver zin, tot het huwlyk te dwingen; die gehoord hebben, dat 'er wezenlyk verfcheiden dergelyke droevige gebeurtenisfen , als in Siegwart verhaeld worden , in Duitscbland voorgevallen zyn, zullen dezen Roman, gelyk hy is, voor zeer nuttig, met de natuur overeenkomftig houden, om dit alles, wat in den zeiven voorkomt, waarheid is. Men hcoordeele dus de Romans, niet naer zynen eigenen fmaak , maer naer de natuur der zaak zelve. Zeer wel zegt Horatius in 't tweede boek zyner brieven, in den tweeden brief,het 58. en volgende vaerzen:
Dcnique non omnes eaclem mirantur, amantque.
Carmine tu gaudes: hic deleélatur iambis:
Ille Bioneis fcrmonibus & fiile nigro.
Tres mihi convivac prope disfentire videntur,
Poscentes vario multura diverfa palato.
Quid dem ? quid non dem ? renuis tu, quod jubet alter:
Quod pciis, id faiic e(l invifum acidumque duobus.
* 2 Voor



tv VOORREDEN van den VERTAALER.
Voor het overige hoop ik, dat de lezer dit bock met vermaek en nut moge doorbladeren, als een aangename uïtfpanning en tydverdryf na gewigters en moeilykcre b.ezigheJen.
i
ZE-



2 E L I E
INDE
WILDERNIS.
Ï3e tytel van dit Verhael belooft zeer weinig aen de nieuwsgierigheid dier Lieden, welken niet dan aen de uitlteekendfte cn zeldzaemfte gebeurtenisfen dezer waereld het oor willeri leenen. Het geen my overgekomen is, valt niet in dien aert; het zagte cn heufche gemoed , wiens gevoel zyn beflacn uitmaekt, kan alleen door myne levensgevallen getrof< fen worden. Voor de zodanigen is 't, dat ik myn verhael het licht doe zien : zy zyn 't bovenal , die zich over myn lot zullen vertederen , en my in myne Wildernis , in welke ik zo langen tyd , verlaten en vergeten van A de



2 Z E L I E
de gantfchc waercld, geleefd hebbe, volgen zullen.
Ik ben in London gebooren, en afgedamd van eenen Engelfchen Vader en eenc Franfche Moeder. Myn Vader hadt veele wisfelvaïligheeden an het Fortuin ondervonden. Hy was eenen geruimen tyd in dienst der Hollandfche Oost-indifche Compagnie geweest, en was Eigenaer eener aenzienlyke wooning op het Eiland Java, digt by Batavia. Genoodzaekt zynde, om met myne Moeder daer nae toe te trekken, en zy beiden vreezende, om my aen de gevaeren eener lange reize bloot te ftellen, zo namen zy hetbefluit, om my naer Parys te zenden. Ten dien einde werdt zekere Vrouw, op wie zy vertrouwen fielden, met de zorg, om my naer Mevrouw de Theadon , myne Grootmoeder van Moeders zyde, te geleiden, belast. Myn Vader hadt reeds het oogmerk gevormd , om Parys tot myne vaste verblyfplaets te maeken, en zich zeiven , na zyne te rugkomst uit de Indien, aldaer ook neder te zetten; maer de dood myner Moeder deedt hem van gedachten veranderen. Myne jongheid was oorzaek, dat ik de grootheid van myn verlies toen nog
niet



IN DE WILDERNIS. 3
'niet gevoelde, of den grooten invloed Van hetzelve op myn aenftaende noodlot eenigzins konde vooruitzien.
Van dat rampzalig, oogenblik af aen, zag myn. Vader geheel af van het voornemen , om zich in Frankryk neder te zetten, en hielde zich alleen bezig met dat, om in Engeland, zyn Vaderland, alwaer hy vertrouwde, meer genoegen in den boezem van zyne eigene .Bloedverwanten, dan in dien zyner overledene Echtgenoote, te zullen fmaeken, zyne woonplaets te vestigen. Even Wel agtte hy niet raedzaem , my nog van zyne nieuwe voorneomens onderrichting te gceven; zeer blyde zynde dat cene Bloedverwante , Zo verftandig, en zo tederhartig, als myne Grootmoeder, hem zo behulpzaem was in de zorgen, welken hy zelf voor myne opvoeding niet konde ncemen. Ten dien einde vermydde hy zeer zorgvuldig , om in de brieven aen zyne Schoonmoeder iets van deze zyne voorneemens te lacten blyken , uit vreeze, dat een bcfluit, zo tegenftrydig met het geen, waerop hy haer hadt doen hoopen , haeren yver , en haere genegenheid tegen my zoude doen verkoelen en verminderen. Maef A ?. even-



4 Z E L I E
evenwel my langzaemerhand tot die jaeren ziende komen, waerin myrie onkundigheid" van zyne voorneemens , eenen gevaerlyken nafleep zoude kunnen hebben; zo oordeelde hy 't dienftig, om Mejuffrouw Mastmque, eener Opzichtfter, aeh welke hy my hadt. toevertrouwd , van zyne befluiten eenig onderricht te geeven. Hy verzocht haer dan op het allerdringendst haer uiterlte hest te doen, om my meer fmaeks voor Engeland, dan voor Frankryk , het welk ik toch , fchreef hy, binnen eenige jaeren zoude dienen te veriaeten , inteboezemen. Myne Opzigtfter, die het voorneemen myn's Vaders niet goedkeurde, befloot, alvoorens my daer over te onderhouden, dat geheim aen myne Grootmoeder bekend te maeken. Deze, die het oogmerk hadt, om my aen haeren Neef uit te huwlyken, en ons by haer te doen woonen, fchreef hier over aen mynen Vader. In 't eerst, deelde zy haere oogmerken niet geheel aen hem mede ; maer gebruikte evenwel alle niogelyke middelen , om hem van voorneemen te doen veranderen. Doch in 't vervolg ziende, dat zy niets konde winnen, veinsde zy, zich te laeten overhaelen door de herhaelde aen-
zoe-



IN DE WILDERNIS.
S
zoeken van haeren Schoonzoon : en gaf my alstoen kennis van de befluiten ïnyn's Vaders, en te gelyk ook van haere ontwerpen. Ik hoorde dezelven met geenc oflverfchiüigheid aen, fchoon ik nog twee jaeren tyds hadde, alvorens ik Frankryk behoefde te'veriaeten, en alfchoon myne Grootmoeder zich niet dan nog laeter voorgefteld hadt, om my aen haeren Neef ten Huwelyk te geeven.
Ik was toen in myn vyftiendejaer, en hadt dikwyls by Mevrouw de Lentitaire, eene vriendinne myner Grootmoeder, den jongen Graef van Ermancour gezien. Deze was van Ouders , welken in vroomheid en heldhaftigheid hadden uitgemunt, gebooren. Zyn Vader hadt, na dertig jaeren met eer gediend te hebben, zich op een zyner Landgoederen in Normandien ter nedergezet, alwaar hy vergenoegd en gelukkig leefde. De gcduurige omgang met my hadt aen den jongen van Ermancour tedere indrukfelen voor my ingeboezemd ; en 'onaengezien de uiterlyke onverfchilügheid , met welke ik zyne liefde-verklaering hadde aengehoord; en zyne bewustheid van de voorneemens van mynenVader, en van die myner Grootmoeder, zo groeiA 3 de



6 Z E ' L I E
de zyne liefde nog meer en meer aen. Hy wanhoopte niet , om ten laetften nog myn hart te zullen beweegen, en myne hand met toeftemming myner Bloedverwanten te bekomen.
Ik was zeer verre af, van die onverfchilligheid voor de tedere liefde van den Heer van Ermancour te gevoelen, welke ik uiterlyk vertoonde. Maer terwyl hy my daermede zo onbillyk befchuldigde , werd ik oog-getuige van een voorval, het geen myn hart op het fterkfte trof. De jonge Perfoon, welke het voorwerp van hetzelve uitmaekte, heeft een te groot deel in myne levensgevallen, om daer van te zwygen.
Mejuffrouw Nina de Lizadie was de Dochter eens Edelmans van Normandien , welke met eer gediend > maer door deszelfs , kostbaere manier van leeven zyne goederen geheel verfpild hadt. Hy was naer Parys gekomen, om zeker jaergeld , het welk hem door den Koning was toegeftaen geworden, te trachten.< ook op het lyf zyner Echrgenootc overgeteekend te krygen-: doch deze, wier huishoude-. lyke ongeneugtens haere gezondheid ondermynd hadden, ftierf in dien tusfehentyd, en
Het



IN DE WILDERNIS. 7
liet door haeren dood eene bckoorlyke Dochter zonder cenigc middelen na. Deze Ongelukkige, na de laetfte plichten aen eene tedgrbeminde Moeder volbragt te hebben , liet zich door de herhaelde aenzoeken hacrs Vaders, die haer by zich te Parys wilde hebben, overhaelen. Zy was achttien jaeren oud, toen zy aldaer met haere oude Opzichtfter, die veel werks van haer maekte, aenkwam.
De Graef de Lizadie zag zyne Dochter niet zo haest weder, of gevoelde, niettegenftaende zynen ligten en-onbedagtzaemen aert, de zieltrefFendfte knaegingen over zyn voorgasnd gedrag. De dood eener eerbiedenswaerdige Echtgenoote, welke hy zich zeiven verweet, door zyne flegte handelingen in het graf geftort te hebben ; de onmogelykheid, waer in hy zich berondt, om een voldoend beftacn aen eene Dochter, welke hy teder beminde, te geeven, dit alles deedt hem zo llerli aen , dat hy , haer omarmende, byna door droefheid van zich zeiven yXel. In de overvloeijing zyner ziel bekende hy haer zyne flegte handelwyze, en zyn hartzeer daer over; en zyne traenen met de haeren vermengende, faieekte hy haer, om den Schim haerer onA 4 , ■ ,Se-



8 Z E L I E
gelukkige Moeder, wiehy zwoer in het kostbaer pand van hunnen voorigen Echt te zullen eerbiedigen, ten zynen opzichte te bcvreedigen; hy beloofde, geheel voor die geliefde Dochter te zullen leeven, en zich te benaerftigen , om het ongelyk, haer aengedaen, te hcelen.
Zy hadt geen lang genot van die goede voorneemens van haeren Vader : en het ongeluk , om hem zes maenden na zyne aenkomst te Pa"ys te verliezen. Zy was nog te meer over dit fterfgeval aengedaen, om dat zy, in de omftandigheeden, waer in zy zich bevondt, meer dan ooit zyne hulp en raed nodig hadt.
Een Geneesheer uit London, die den Heer de Lizadie eertijds in die hoedanigheid hadt bygeftaen, was langen tyd door de banden der vriendfehap aen hem verbonden geweest , en kwam dikwyls als vriend by hem.. Deze dan hadt zonder bewondering de fchoonheid en bevallighceden zyner Dochter niet kunnen aenzicn , nog ook niet kunnen ualaeten, om van haer aen alle zyne Bekenden te fp reek en.
De afbeelding , welke hy op zekeren dag
van.



IN DE WILDERNIS. 9
van haer deedtin het byzyn van eenen jongen Lord, die dikwyls aen het huis van Mevrouw de Lentitaire kwam, maekte de nieuwsgierigheid van dien Engelsman zodanig gaende, dat hy brandde, om deze aentrekkelyke Schoonheid te zien ; hy verzocht dus oogcnblikkelyk aen den Geneesheer, zyncn Landgenoot, om die gunst voor hem te willen bewerken. Dit viel dezen niet moeilyk: want een gemeenzaem vriend van den Graef de Lizadis zynde, boodt hy hem nog dien eigen dag aen den Graef aen-, als eenen jongeling van eene aenzienlyke geboorte, en van zyne Vrienden. De jonge Lord werdt zeer wel ontvangen, en bragt het wel haest. door zyne verdienflen, en de bevalligheeden zyns perfoon zo verre, dat hy de achting van den Vader, en het hart der Dochter won. Ja zelfs verkreeg hy vau den Graef de Lizadie de toeftemming, om zyne Minnaeres, onderwyl hy zyn werk zoude maeken , om dat huwlyk door de wetten bekrachtigd te krygen , heimlyk te trouwen. Deze twee gelieven zagen des avonds voor dat hunne wenfchen zouden 'bekroond worden , dat oqgenblik met genoegen naderen, wanneer eene gevaerlyke ziekte dien tederen A 5 Va-



io Z E L I E
Vader van hun afrukte. liet was weinig tyds na dit ongelukkig voorval, dat ik kennis kreeg aen Mejuffrouw de Lizadie , aen wie Mevrouw de Lentitaire haer huis tot een verblyf gegeeven hadt: haere ongevallen, waer. van zy my alle de omftandigheeden verhaelde, zonder zelfs haere verbintenis met den Lord Baron van Konisberg te verzwygen , bragten my geheel in haere belangen ; dc fchoone hoedaenigheeden van haeren geest en van haer hart deeden my in het vervolg met haer de naeuwfte vriendfchap fluiten.
Op zekeren dag in den Thuin van Mevrouwe de Lentitaire , haere Voorftandftcr en Vriendin , met elkandcren praetende , ging zy een oogenblik van my af naer eenen dienstbode , die haer eenen brief overgaf, en, zonder een woord te fpreeken, weder van haer afging. Ik wist niet, wat te denken van die boodfehap , nog van de ontfteltenis, welke ik op het gelaet myner Vriendinne bemerkte, terwyl zy dat gefchrift las; doch eensklaps zag ik haer eenige treeden van my af byna buiten kennis op den grond nedervallen : ik feboot met de levendigite bekommernis ter haerer hulpe toe,- „ Ik ben ver'ooren," zeide
zy



IN DE WILDERNIS, tl
zy tot my, met eene half afgebrooken flem, zich in myne armen werpende, ,, myne waer„ de Vriendin ! lees dezen ncojlottigen „ brief! "
Aen Mejuffrouw de Li2adie.
Bekommer U niet over myne afweezigheid waerde en bekoorlyke Vriendinne! ik ben genoodzaekt, om aen de wreede beveelen eens Vaders te gehoorzaemen , die my uit uwe armen rukt i het is uw nacm, die my in dengefpannen ftrik heeft doen loopen. Gister, by het uitgaen van de Opera, een kwartier uurs, na U met Mevrouw de Lemitaire te hebben zien vertrekken, kwam een man door de menigte heen tot my doordringen, ,, Me„ juffrouw de Lizadie, zcidehy, wierRytuig „ eenige treeden van hier gebrooken is ,~Iaet ,, U verzoeken, myn Heer! om haer het uwe „ te willen leenen , om nae haer huis te „ rug te keeren." Ik vloog ter hulpe naer U toe; maer oordeel over myne verwondering, wanneer ik, zeker huis. intreedende, hetwelk die Schurk my hadt aengeduid, mynen Vader voor myne oogen zag, my bevcclende, hem
iu



li Z E L ' I E
in zyn vertrek te volgen. Ik was in eene akeliger omftandigheid dan of ik door den blixem ware getroffen geworden. Evenwel,na de eerfte beweegingen van fchrik en ontfteltenis te hebhen uitgeftaen , had ik kracht genoeg, om hem te volgen en zyne beveclcn aantehooren. Hy gaf my dan te verftaen , dat wy oogenblikkelyk naer London ftonden te vertrekken, en voegde op eenen fpottenden toon daer by, dat hy my onderweg de reden van zyne reis naer Parys en ons verhaest vertrek van daer, wel nader zoude uitleggen. Ik weet niet, wat men van my eischt, nog wat men my verwyt; iriaer men kan my niet beletten, om de uwe te zyn; wat men ook voornecmens zy te doen , vertrouw op het woord, hetwelk ik U gegeeven hebbe,-en de belofte,[welke ik heden nog hcrhael, dat ik nimmer eene andere Echtgenootc zal hebben , dan U. De hoop, welke ik heb, van U wel haest weder te'zien, zal de wreedheid van myn lot verzachten. Bcwaer U voormy, myne waerde Vriendinne ! Indien ik niet door . ongerustheid over U overftclpt ware, zoude ik met geduld lydcn , en a'zo een gunfliger lot afv/agten. Maer Gy, myne bekoor-
lyke



IN DE WILDERNIS. ,5
lyke en aenbiddelyke Vriendinne ! Wat zal 'er van U zyn, zonder befcherming, zonder hulp in die zo volkryke Stad ? dat wreede denkbeeld zoude my tot wanhoop brengen, indien ik niet bedagt ware geweest , om aen Mevrouw dij Lentitaire te fchryven : ik fmeek haer op myne knieën , om U niet te veriaeten, U te befchermen, u te troosten. Maer! men rukt my andermael uit uwe armen , myne bevallige Vriendinne ! Ach! die wreeden ! Zy hebben nimmer bemind , nimmer hebben zy U gezien. Vaer wel! vaer wel! ik. moet vertrekken. Vaer wel Meesteresfe van myn hart! Gy zult ten laetften , in weerwil van die Ontmenschten, welken my vervolgen, de geliefde Echtgenoote zyn van
Den Baronnet van Konisberg.
Na dezen brief, die my het ongeluk myner arme Vriendinne Maer ontdekte, geleezen te hebben, kon ik niets anders doen, dan met haer weencn. Zy zag zo wel, als ik , dat de ontvoering van haeren Minnaer door het verraed van eenen zyner dienstboden , die den Vader bericht had gegeeven van den ken-
ne-



. Z E • L I Ë
nelyken Echt, welken zyn Zoon ftondt tc voltrekken , was bewerkt geworden.
Wy waeren te famen nog bezig, om over dit ongeval te fpïeekën , wanneer wy het gezelfchap naer ons hoorden toekomen. Myne Vriendin wendde , om haere verwarring en verflagenheid niet te toonen, eene ondraegelykc hoofdpyn voor, en. verzocht dus, dat men niet k?Walyk zoude neemen, dat zy zich in haer vertrek begaf.
Wy waeren acht dagen zonder eikanderen te zien,- dodh in dien tusfehen tyd hielden wy eene wederzydfche briefwisfeling, brengende onze dienstmeiden de brieven vryelyk over en weder. In eenen dier brieven gaf Mejuffrouw de Lizadie my kennis, dat zy van den Heer van Ermancour een bezoek gehad" hadt, en dat ik het voorwerp van hun gefprek was geweest : hy had uit Mevrouw d-e Lentitaire verftaen , welke naeuwe vriendfehap ik met'haer onderhield.
„ Hy is," fchreef zy my, „zeer fterk aen,, gedacn over uwe onverfchilligheid , en „ wanhoopig over uwe ftrengheid ; maer ik „ heb hem niet té vreeden gefteld: de wreede „ omftandigheid , waer in ik my bevinde, - . „ doet



IN DE WILDERNIS. t$
„ doet my voor U die ongelukken, naer de „ welken de neiging van myn hart mygefleept „ he3ft, vreezen. De Heer van Ermancour „ fcbynt my meer te duchten te zyn, naer „ niaete dat zyne liefde meer ftcrk, eerlyk,. „ en kiesch is. Hy tracht, zeide hy my,. „ geenzins naer het geluk van U te behae-, „ gen, dan in die hoop,-van dat geluk, niet, „ dan aen uwe eigene bekentenis van we-. ,, derliefde , en aen uwe eigene toeflem-. ,, ming , om by uwe naeste bloedverwanten. „ de nodige pogingen te doen, ten einde uwe. „ hand te bekomen , verfchuldigd te zyn, ,, Indien hy gelukkig genoeg mogte weezen , om uit uwen mond zodanige bekentenis te „ hooren , zo zoude hy geen hinderpaal meer. ,. tegen zyn. geluk zien. De ontwerpen uwer "„ Grootmoeder, om U aen haeren Neef uit te, „ trouwen, en de befluiten. van uwen Vader, „ om U in Engeland te doen huwelyken,. „ zouden voor hem niet dan zeer ligte zwae-t „ righeeden zyn , welken zyne Liefde en, „ Standvastigheid zeer gemakkelyk zouden te. „ boven komen.
„ Uwe geneegenheid voor den Heer vax „ Ermancour , en de weerzin , welken Gy,
„ voer



r<5 IN DE WILDERNIS.
„ voor den Heer de Theadon , uwen Bloed„ verwant, fchynt te hebben , zonder nog ,j eens te fpreeken van de ontwerpen van ,, uwen Vader , doen my voor u en uwen „ Minnaer beeven ik zie geene mogelykheid ,, hoe genaamd , om zo veele hinderpaelen „ uit den weg te ruimen. Bedenk U wel, „ wacrde Vriendin '. voor dat Gy U in eene „ verbintenis inlaet, welke U in de grootfte „ ongelukken kan dompelen. Laet flegts myn „ voorbeeld dienen, om U binnen de engfte ,, paelen van die gehoorzaemheid, welke Gy „ aen uwe naeste Bloedverwanten fchuldig ,, zyt, te houden!
„ Zie in den Lord Baronet van Konisberg „ het ongelukkig voorbeeld van tegeunree„ ving eens Zoons aen de begcertens van „ eenen harden en onvcrbiddclyken Vader! „ Het is geweest, om hem te nQodzaeken tot „ den Echt met een ryk bedorven Meisjen ïn „ London , dat deze alhier is gekomen, om „ zynen Zoon uit myne armen te rukken. „ Onze gisfingen , myne waerde Vriendin! „ waeren niet dan al te gegrond ; ik zal hem „ nooit wederzien , en altyd zal ik hem be,, minnen. Ach ! hoe wreed wordt myn hart
,, ge-



IN DE WILDERNIS. 17
,, gefolterd! de Heinel geeve, 'dat Gy nimmer „ dat fmertelyk en bitter hartzeer, het welk „ buiten twyffel uwe ongelukkige Vrien„ din in het graf zal Horten, moogt gevoe,t len! "
Die voorzichtige raedgevingen s welken ' door haer voorbeeld nog krachtiger werden, maektcn eenen grooten indruk op my : zy bevestigden in my dat befluit, waer toe de overweegingen , welken ik over het ongeluk myner Vriendinne gemaekt had , my reeds hadden voorbereid : ik zag als toen het verblyf op zeker Landgoed , waer naer toe wy ons (tonden te begeeven, als een gefchikt hulpmiddel aen, om den Heer van Ermancour-, wiens liefde ik dagt op my flegts eene geringe uitwerking gehad te hebben, te vcrgeeten, en ik hoopte, dat eene afweezigheid van eenige maenden zyne Liefde obk zoude doen fiyten , en hem geheel van zyne eisfchen ■ op my doen afftaen.
Wy vertrpkk en ook met de daed, veertien dagen daarna in gezelfchap van Mejuffrouw i>e Lizadie naer dat buiten-verblyf. Myne Grootmoeder hadt haer, op myn verzoek, overgehaeld, om ons op het Landgoed van McB vrouvif



iS Z E L I E
vrouw de Theadon, twintig mylcn van tjttyi gelegen, te vergezellen.
Doch de Heer van Ermancour hadt reeds te veel in druks op myn hartgemackt, om van hem zo ligt te kunnen afzien; evenwel had ik geene fterkte van geest, noch oo'k gecnen genoegzaemon invloed op -het gemoed myner Grootmoeder , om met eenigén fchyn te kunnen verwachten, dat ik 't zo verre zoude kunnen brengen , om haer van het ontwerp , om my met haeren Neef in den Echt te verbinden, te doen afzien. Ik kon dus geenen gelukkigen ommekeer in den ftaet , waer in ik my bevond , verwachten , en moest daerom alles aen den tyd en de raedgecvingen myner Vriendinne overiaeten. • In deze gefteldheid kwam ik op het Kasteel van de Theadon aen : dat verblyf, het welk ik eertyds zo aengenaem , gelyk het zelve waerlyk was, gevonden had, kwam my toen als eene wyduitgeftrekte en droevige eenzaemheid voor, alwaer alle de voorwerpen, die my omringden , geen deel nacmen in dat, waermede myn ziel geduurig bezig was.
Met geen my die vcrblyfplaets nog onaengenaemer maekte, was dc aenkomst van den
Heer



IN DE WILDERNIS. 19
Heer de Theadon. Zyn geduurig byzyn, eu zyne onophoudelyke oplettendheeden raaekten op mynen geest en hart eene geheele andere uitwerking , als myne Grootmoeder en hy zelf gehoopt hadden : zelfs werdt hy my geheel onverdraeglyk , toen ik van myne Vriendinne, die zeer dikwyls brieven van den Heer van Ermancour ontvong, verftond, dat deze wanhoopig was geworden , na dat' hy gehoord hadt , dat zyn Medeminnaer in hetzelfde huis, als ik, was, en dus geleegenheid hadt, om my alle oogenblikken te zien, en ts fpreekerr , terwyl hy zelf zvne dagen doorbragt , om zich over de wreedheid van zyn lot te beklaegcn: dit waeren de uitdrukkingen in eenen zyner brieven , welken hy eindigde, met myne Vriendinne op 't vuurigftc te fmeeken , my te beweegen, van aen hem eenige regels fchrifts toetezenden , en hem daerin de velzeekering te geeven;'dat ik hem niet geheel en al vergeeten hadt: deze goedheid van myne zyde , voegde hy daer by, zoude hem met blydfchap vervullen, en dienen, om hem te bewyzen , dat zyn Medeminnaer zo gelukkig niet was, als hy vreesde; doch niettegenftaende deze dringenB 2 de



g. Z E L I E
de aenzoeken , fchreef ik evenwel^ niet acr> den Heer van Ermancour.
Myne afweezighcid van Parys , myn ftüzwygen , zyn agterdogc, zyne vrees, dat de Heer de Theadon my eindelyk hadt kunnen behaegen 4 bragten hem tot zodaenige wanhoop, dat zyne gezondheid daerdoor geheel afnam. De Marquis van Ermancour , zyn Vader, die uit hoofde van eenige bezigheeden te Parys was gekomen, werdt die verandering wel haest in hem gewaer, en daer over zeer fterk getroffen ; hy ondervraegde dien geliefden Zoon meenigvuldige reizen daer over, en kreeg eindelyk , door kracht van dringende fmeekingen , en blyken van de tederfte geneegenheid,. de bekentenis zyner Liefde voor my , en zyner bekommeringen omtrent de inzichten myns Vaders cn myner Grootmoeder, uit hem; „ ik ken het gedacht „ en den naem des Vaders uwer Minnaeresfe „ zeer wel" zeide hem zyn Vader ter zyner gerustftelling; na een oogenblik dilzwygens en bedenkens. „ Ik ken den Man niet, welken „ Mevrouw de Theadon aen haere Klein„ dochter ten huwlyk wil geeven ; maer ik „ vly my , zo de Heer van Marsfeld tot
„ geene



IN DE WILDERNIS. 2r
geene andere verbintenis met haer, wel„ ke uw geluk kan uitmaeken , zyn woord „ heeft gegeeven , ' dat hy wel agt op myne verzoeken ten uwen voordeele zal ,, flacn. Stel U dan gerust , myn waerde „ Zoon! hoop alles van eenen Vader, dieU ,, bemint." De jonge van Ermancour , door-, drongen van dankbaerheid , en opgetoogen door dó hoop,, welke zyn Vader hem gegeeven hadt, omarmde deszelfs knieën, en kon in deze acndoenlyke geilalte de beweegingen van zyn hart niet anders , dan door traenen van de leevendigfte liefde, uitdrukken.
Maer terwyl dezen zich met hunne ontwerpen bezig hielden , werkten de Heer de Tiieadon en zyne Tante heimlyk met elkanderen , om my in hunne {kikken te doen vallen.
Ten einde my ongevoelig daer in te leiden, zeide my myne Grootmoeder , dat zy een >middel uitgevonden hadt , om myn huwelyk met haeren Neef tot ieders genoegen te doen ftrekken. ,, Uw Vader" zeide zy my, ,, wilde ,, U gaerne by zig hebben, en ik, ik wilde „ U niet gaerne van my af laeten gaen; de B 3 „ Heer



12 Z E L I E
„ Heer de Theadon en ik hebben daerom „ eene fchikking onder ons bcraemd, welke „ voldoende voor den eenen zo wel, als voor „ den anderen is :hy geeft zyne toeftemming, „ om alle jaeren zes maenden met U by uwen ,, Vader in London te gaen doorbrengen, en „ zes maenden by my te Parys te zyn : ik „ hoop, myne waerde Kleindochter! dat Gy „ ons in dat ontwerp zult onderfteunen, door „ te gelyk met ons de toeftemming van uwen „ Vader daer in te verzoeken." en zonder my tyd, om te antwoorden , te geeven , voegde zy daar nog by, dat zy reeds daer over aen den Heer van Marsfeld gefchreeven hadt. Ik ltelde haer toen myne jongheid, en myn en geringen trek tot een Huwelyk voor oogen. Zy wederleide myne reedenen niet; maer ftondt evenwel van haer ontwerp geenszins af: vermits zy acht dagen daer na haere aenzoeken vernieuwde; zy zocht my toen niét meer te beweegen, om met haer te gelyk de toeftemming van mynen Vader te verzoeken; zy hadt dezelve reeds, zeide zy, in eenen brief, welken zy my toonde ; maer zy verzocht my toen alleen, om haeren wenfchen, door onbepaelde cn ydele redenen, biet langer te wederüreeven,
„ My.



IN DE WILDERNIS. $3
„ Myne lieve Kleindochter!" voegde zy daer by ; „ geef U goedfchiks over , fchryf aen „.uwen Vader; hy wagt naer niets anders, „ dan eenen brief van U zelve, om my zyne „ volmacht toe te zenden! "
Dit beding deedt my duidclyk bemerken, dat myn Vader buiten myne bewilliging tot niets wilde befluiten, en dit gaf my dien moed weder terug, welken het begin van ous gefprek my geheel benomen hadt : ik verydelde dus nogmaels haere fterke aenfpooringen. Maer in 't vervolg werd ik zo dikwyls en zo hevig daer mede geplaegd, dat ik befloot, my daer ovcr.by mynen Vader te beklaegen. Ik beleed hem dan in eenen brief mynen afkeer voor den Heer de Theadon : ik bad hem, dat hy zynen wil aen niemand, dan aen my zelve, wilde doen wceteu, hem vcrzeekerendc, dat ik my geheel en al daer naer zoude fchikkcn. 'Er liep een gantfche maend voqr by, eer ik eenig antwoord ontving. Die vertraeging maekte my nog treuriger, om dat het my toefcheen, dat alles my tegenliep : ik kreeg geene tydingen meer van den Heer van Ermancour ; hy hadt federt eenen geruimen tyd aen myne Vriendin niet gefclireeven: de - B 4 ge-



64 Z E L I E
gewoonte wan zyne brieyen te zien; het genoegen , van hem in zeker opzicht op eene zo eerbiedige wyze van zyne liefde voor my te hoorcn fpreeken; zyne buitengewoone naeuwgezetheid in de uitdrukkingen zyner genegenheid , welke hy evenwel flegts als van ter zyden aen my opdroeg, dit alles hadt myn hart op de levendigfte wyze getroffen. Ik begon toen te duchten , dat zyne flandvastigheid door myne voorgewende onverfchilligheid begon te wankelen: ik deed my zelve de fcherpfte verwytingen daer over ; doch werd welhaest daer in gefluit door eenen brief van mynen Vader, welke den mynen, waer in ik my beklaegde over de vervolgingen myner Grootmoeder, onderweg gekruist hadt. Myn Vader fchreef my in denzelven, dathy andermael omtrent mynen ftaet en zyne woonplaets van gedachten veranderd was; dat hy eenen walg van' London had gekreegen, en dat een zeer beminnelyk Jongeling , wiens Vader hy in zyne jeugd zeer wel gekend hadt, hem was komen fpreeken om met hem eenen koop van zyne wooning te Batavia, van welkg hy zich wilde ontdoen , aentegaen ; de Jongeling, voegde hy daer by, verzogt hem myne hand
als



IN DE WILDERNIS. aj
als eene der voorwaerden van het'Koop-contract, en hy eindigde zynen brief met den Heer van Ermancouh te noemen.
Myne verwondering en blydfchap waeren bovenmaeten. Ik'zag, niet zonder de tederfte aendoening de geestige en betamelyke handel wyze van den Heer van Ermancour , die door zo veele hinderpaelen niet was afga, fchrikt geworden , aen; „ antwoord my ter., ftond, " fchreef my myn Vader, „ ik wagt „ flegts naer uw befluit, om aen den Heer ,, van Ermancour den naem van Schoonzoon ,, te geeven."
Ik zond dan aen mynen Vader myn antwoord , overeenkomftig met die gevoelens, welken de Heer van Ermancour my hadt ingeboezemd, toe; ik bekende myne neiging voor hem, en deed een verflag, hoe ik aen kennis met hem was gekomen.
Myn Vader liet mynen brief aen den Heer van Ermancour Ieezen , die daer door geheel opgetogen werdt; hy ondervroeg hem' vervolgens over de klagten, welken ik tegen myne Grootmoeder inbragt. Myn Minnaer bekende , van alles onderricht te zyn; maer daer over niet te hebben willen fpreeken, aai B 5 geene



SS Z E L I E
geenc gelegenheid te geeven, van zich verdacht te maeken. Myn Vader dankte hem wegens zyne befcheidenheid , cn agtte hem zo veel te meer; maer hy was zeer te onvreeden op zyne Schoonmoeder, welke zonder hem te raedplégen, over zyne Dochter hadt willen befchikken : „ Zy is verre af, van even als ik te denken," zeide hy aen den Heer van EsiHscóut, ,, nooit zoude ik de genegen„ heid myner Kinderen in het iluk van het „ Huwlyk hebben willen dwingen , zo lang „ de eer my niet noodzaektc , om tot dat „ uiterfte te komen. Maer daer 't hier flegts „ de eigenzinnigheid en mogelyk het 'eigen „ belang myner Schoonmoeder betreft , en daer ik wyders de keuze' myner Dochter „ niet anders, dan goedkeuren kan, zo geef „• ik U myn woord , gy zult myn Schoonzoon „ zyn, en ik agt my gelukkig, U met dien „ naem in voorraed te kunnen noemen."'
De Heer van Ermancour, door de lcvendigfle dankbaerheid getroffen, wierp zich aen de voeten van mynen Vader, maer deze beurde hem op, en omhelsde hem; met eikanderen vervolgens beraedflagende , zogten zy te famen naer gefchikte middelen, om my van de
las-



IN DE WILDERNIS. <if
lastige aenzoeken myner Grootmoeder te bevryden; zy hielden verfcheidene gefprekken hier over met eikanderen, gelyk uit den vol. genden brief zal blyken.
Brief van den Ridder van Marsfeld aen zyne Dochter.
Ik heb, myn waerde Kind! de behandeling myner Schoonmoeder omtrent U, met leedweezen uit uwen brief verftaen; maer troost Ü, Gy zult daer van welhaest ontflagen zyn, indien Gy den raedgeevingen, welken Gy in dezen brief zult leezen , ftiptelyk wilt nakomen. Wy zullen op eenen geleegener tyd handelen, over 't geen Gy my gefchreeven hebt, en van myn leedweezen, dat ik U eenen zo langen tyd van my afgezonderd heb geheten. Ik heb verre van U veele dagen in droefheid en fmart door-ebragt, welken uw byzyn my aengenae'm zoude gemaekt hebben ; doch ik begeerde niets voor uwe goede opvoeding te verzuimen ; en ik ben ook daer in zeer wel geOaegd; Gy hebt volmaektelyk aen myne inzichten en aen de zorgen uwer Grootmoeder beantwoord. '
Men



128 Z E L I E
Men kan haer niet, gelyk Gy U zeer wel uitdrukt, dan van een al te groot zwak voor haeren Neef , befchuldigen. Ik prys uwe dankbaarheid , en verkleefdheid aen haer ten hoogften, en ik zoude U moeten laeken, zo Gy anders dagt. Maer ook zoude ik nog grooter ongenoegen hebben , zo Gy door al te groote toegeeflykheid, myn voorneemen, om U by my te Batavia te hebben , hadt te leur geftekü. Ik denk aldaer eenige jaeren door te brengen, om de zaeken , myne wooning betreffende , in order te brengen; ik ben voornemens dezelve U tot een Huwlyksgift te geeven, te gelyk met den Man , welken uw hart gekoozen heeft.
Lees hier nu, hoe Gy U thans gedraegen moet: vooral is eene allcrdiepfte geheimhouding U aenbevoolen, om daer door alles te ontgaen, het welk ons ontwerp zoude kunnen doen mislukken; Gy moet U door Gocsseau , dien braeven Man , die, gelyk Gywect, met myne zaeken te Parys door my belast is, laeten geleiden; in hem ifel ik dat groote vertrouwen, het welk hy verdient; ik heb hem door eenen .brief verzogt, om U tot Brest te vergezellen, alwaer Gy my met den fleer van
Er-



IN DE WILDERNIS. 25
Esmancour , die genoegen neemt , om als uw. Echtgenoot , met ons naer de Indien te vertrekken, en ajdaer zo lang te blyven, als onze bezighseden zulks zullen vereisfchen, vinden zult : ik vertrouw , dat Mejuffrouw Mastrique U zal vergezellen; cn ik hoop, dat Gy niet zult nalaeten, om U ten fpoedigflen naer eenen Vader, en eenen .Echtgenoot, welken naer U met een evengroot ongeduld verlangen , te begeeven. Gouss-eau zal U het ■ benodigde geld ter hand nellen.
Dezen. Brief, die my dc grootfle vreugde . deedt gevoelen , geleezen hebbende, opende ik zeer fpoedig dien van mynen Minnaer, welke van dezen inhoud was.
Brief van den Heer van Ermancour aen Mejuffrouw vak Marsfeld,
Keurt Gy, fehoone en beminnelyke Zelie! die vöor myn hart zo vleijende verbintenis, welke de Heer van Maesfeld met my is komen te fluiten , goed ? Ik zal Ü nimmer naer mynen wensch genoegzaem kunnen afmaelen die leevendige en ftreelende aendoening in dat bekoorlyk oogenblik , waerop ik my tederlyk
te-



jO Z E L I É
tcgens den boezem des Vaders van haer, welke ik meer dan my zei ven bemin , gedrukt voelde : het was na het leezen van uwen brief, dat hy my zynen Zoon noemde. Gy zyt het , die hem hebt doen beiluiten , om my uwe hand, welke ik zonder uwe bewilliging gevraegd had, toeteftaen. Gy maekt myn geluk volkomen, door eene handelwyze , welke my hoop geeft, van U welhaest de wenfchen van hem, die U aenbidt, te zien bekroonen , geenszins aftekeuren.
Ach! hoe gaerne wilde ik U de moeite van eene zo lange en moeilyke reis befpaeren, of ten minden U vergezellen ! hoe gezwind zoude ik naer Parys vliegen ! doch dit verlan' gen aen den Heer van Marsfeld te kennen geevende, werd ik in dit myn vuurig verzoek flëgts door een enkel Woord van hem tegengehouden, te weeten de gevoeglykheid; hoe benyde ik evenwel het geluk van - den Heer Goüsseau ! Waerde Gousseaü ! zorg toch onophoudelyk voor haer, voor den liefden Schat van den Heer van Marsfeld! denk, dat het ccne'- beminde Dochter is, welke Gy U verbindt, om in de armen eenes Vaders en Minriaers, welken niet dan voor haer leven, te
bren-



IN DË WILDERNIS. $f
brengen ! verwagt alles van hunne erkenlykhcid, zo Gy hunne vuurige wenfchen vervult !
Vergeef my , bckoorlyke Zelie ! deze afwyking van mynen geest! Gy befpeurt flegts daer in een gering gedeelte van die doodelyke ongerustheid, in welke ik zyn zal tot op dat gelukkige tydilip toe, waer op Gy alhier zult aengekomen zyn ik zal de dagen, wat zeg ik? de oogenblikken tellen, welken myn drift en ongeduld tot zo veele jaeren zullen maeken. Wat zoude het my een genoegen zyn, te durven-- vertrouwen , dat Gy die 'dagen , welken ik gaerne van mynen levenstyd Wilde afkorten, zoo veel'in uw vermogen is, zult verkorten; zult Gy wel gevoel hebben, edelmoedige Zelie ! van het gewicht des verzuims van eenen dag, van een uur? Helaes! zodanig verzuim zoude een waerlyk verlies zyn op het getal dier jaeren, welken ik met LT zal doorbrengen.
Maer! het vertrek van den Post-bodenoodzackt my , dezen te eindigen ; ik moet myn geluk , van aen Ü te fchryven, ftooren, om aen Mejuffrouw de Lizadie, uwe waerdige, doch ongelukkige Vriendinne , eene tyding,
welke



3* ZELIE
welke haer gcenen troost hoe genacmd zal kunnen geeven, in gefchrift te itellcn. Zy zal U buiten twyffel het droevige Kieuws , het welk ik aen U beiden wel zoude willen verzwygen, mededeelen; maer ik moet haer zulks wel melden. Helaes! Zy verdiende een beter
lot Vaerwel! beminde Minnaeresfe van
myn hart ! troost uwe Vriendin ! bedroef U niet tefterk met haer!. denk, dat Gy u zelve aen eenen Vader, en bovenal aen eenen Minnaer , die niet leeft, dan. om U te aenbidden, verfchuldigd zyt!
Ik bcklaegde myne waerde Nina hartelyk op het verftaen van het rampzalig nieuws, haer betreffende. Maer myn hart was zo overkropt van mynen Minnaer, van zyne tedere oplettendheeden., van alles, wat hy my gefchreeven hadt , dat ik geduurende eenige oogenblikken niet om myne Vriendinne dagt; zy hadt zich in een nabyzyndkameitjen afgezonderd, om haeren brief te leezen, en my in het leezen van den mynen niet te ftoorcn. Wel haest haer hooiende zuchten en weenen , vloog ik naer haer toe; zy ftortte haere luide klagten uit, terwyl ik my in haere naer my uitgeftrekte armen wierp : wybleeven
lan-



IN DE WILDERNIS.
33
langen tyd in die droevige geltal te, welke de diepe indrukfelen van twee harten, innerlyk aengedaen, zowel uitdrukte.
„ Lees," zeide die ongelukkige Vriendin, my den brief van den Heer van Ermancour aenbiedende, na dat haere zuchten en fnikken haer eenige tusfchenpoozingen om te fpreeken, toegelaeten hadden, „ zie myn ongeluk „ en myn fchande: de Vader*van het ongeluk„ kig Kind , het welk ik onder myn hart „ draeg, is getrouwd, en ik, ik leef nog! hoe! ,, ik heb gecnen Minnaer, geenenEchtgenoot „ meer, en ik voel het bewys myner fchande ,, en zwakheid in my leeven! Wreede Vader 1 „ Gy zyt het, die oorzaek van myne wan., hoop, en mogelyk helaes! van het ongeluk „ uws Zoons zyt!".... Geduurende deze haere zieltreffende uitroepingen, las ik den volgenden brief.
Aen Mejuffrouw Nina de Ltzadie.
Het fmert my ten hoogften, Mejuffrouw L dat ik niets gunftigs, raekende den Lord Konisberg aen U kan mededeelen; ik vertrouw, dat hy zo beklagenswaerdig ia, als Gy. Men C , laet



34 ZELIE
laet hem geene vryheid, om iemand, hoe genaemd, te'fpreeken. Ik kan ü verzeekeren dat hy zeer ftrikt bevvaerd wordt. Myne vrugtelooze pogingen , om hem in perfoon te fpreeken, zyn zo veele genoegzaeme bewyzen daer van. Doch zie hier, wat my een Dienstbode , federt korte dagen uit dat huis weg gejaegd, verhaeld heeft: ,, Ik diende mynen „ jongen Meester," zeide my deze braeve Jongman; „ ik was gelukkig en vergenoegd „ met hem : gave God ! dat ik nog by hem ,, ware! i* zoude my niet weder laeten mis„ leiden door de bedriegeryen van den Ka,, merdienaer zyns Vaders. Deze heeft my „ weggejaegd , na zich van eenige brieven, „ welken ik zelf naer Parys moest gaen „. brengen , meester gemaekt te hebben." Ik heb hem gevraegd : of hy ook wist, om welke redenen men den jongen Lord aldus" gevangen hieldt ? Hy" antwoordde my: „ dat „ men hem wilde noodzaeken , om eene Juffer „ van de eerde afkomst in Engeland, welke „ hy niet beminde , te trouwen ; men zegt „ ook, " voegde-hy daer by, „ dat hy eindet lyk in dat huwelyk heeft toegedemd , om ., zyne vryheid weder te verkrygcn, en dat
bet



IN DE WILDERNIS. 3J
„ het geheele huisgezin deezen nacht is ver-' „ trokken naer een Landgoed, eenige mylen „ van London gelegen , en toebehoorende aen ,, den Vader dier Juffer; en men denkt ook „ dat het huwlyk daer zal gevierd worden."
Na het gefprek met dien knegt heb ik' ook nog andere berichten ontvangen , die deze verfchrikkende gisfingen niet dan al te wel bewaerheid hebben. Ik geloof evenwel niet, dat hy nog getrouwd is. Ik'deel- * wel oprechtelyk in uwe ' droef heid , en ik beklaeg den Ongelukkige, die dezelve veroorzaekt. Ik durf byna niet Waegen, U eenen raed-te gceven,- maer ik wenschte wel, dat het vertrek van Mejuffrouw Zelie U overhaelde, om haer te vergezellen: beroof U niet van: eene zo waerdige Vriendinne ! maek gebruik van de omftandigheeden, welken zich thans opdoen, om U te verwyderen van eene plaets, die niet anders, dan uwe fmarten kan levendig houden!
Ik heb aen uwe Vriendinne niets gemeld van een ontwerp, het welk flegts van uwe zyde komen moet; men kan, men moet U niet aenzetten, om zulks te volvoeren. Maer wat Gy ook verkiezen moogt, wees C 2 ver-



36 ZELIE
verzekerd, Mejuffrouw I dat ik ben en al tyd zal zyn de yverigde en eerbiedigde uwer Vrienden. Het is met die gevoelens, dat ik de eer heb te zyn &c.
Na het lezen van dien brief, zag ik myne Vriendin aen , even als of ik haer vraegen wilde, of zy het ontwerp van den Heer van Ermancour goedkeurde. Zy begreep my, en zeide, zich in myne armen werpende: „• dit is myn „ eenigde toevlucht,; ik kan nergens, dan in „ het hart myner gevoelige en edelmoedige „ Vriendinne, eenigen troost vinden. Ik heb „ niemand dan haer meer in de waereld: zy „ alleen kan my aen my zelve wedergeeven, „ en my een rampzalig leven, het welk ikan„ derszins zoude trachten te verkorten, draeg„ lyk maeken; ook heb ik hoop, van het „ zelve welhaest te zullen eindigen door mid„ del van den doodelyken pyl, welke niet uit „, myn hart zal getrokken worden , dan op het „ oogenblik van mynen dood."
Allergevoeligst aengedaen zynde, over de harttreffende klagten, welken de omdandiglieid, waerin zich myne ongelukkige Vriendin bevondt,haer deedt uitboezemen , konde ik geduurende eenige oogenblikken niet anders doen,
dan



IN DE WILDERNIS.
37
<3an haer lot beweenen. De zwakheid, waermede zy zich in haere wanhoop befchuldigd hadt, de zekere blyken haerer zwangerheid, waar óver nog evenwel geene de minlle gedachten in my waeren opgereezen, deden my nog meer en meer in haer ongeluk deelen. Ik zeide haer alles, wat een gevoelig en. deugdzaem hart iemand kan opgeven; ik wendde myne naeuwkeurigfte pogingen aen, om dien groven misilag, welken zy een zwaer misdryf noemde, en bitterlyk aen zich zelve verweet, in haere oogen te verkleinen : ik bragt haer eindelyk eenigzins tot bedaeren, en wy namen te famen de nodige maetregelen voor de reize, welke zy verlangde met my te doen. „ Vertrekken ,, wy, myne waerde Vriendin!" zeide zy tot my, „ laeten wy in het afgeleegenfte land.
myne fchande gaen verbergen: ik wenfehte „ wel eene eenzaeme wildernis, ontoegang„ lyk voor alle andere ftervelingen, te be,, wooaen !" Helaesl in haere wanhoop fcheen zy te voorzeggen, het geen ons naderhand is overgekomen.
Vier dagen, na den ontvangen brief van mynen Vader, vonden wygeleegenheid, om, by C 3 het



38 z e l i e
het aenbreekei» van den dag, uit het kafteel ta gaen, zonder ontdekt te worden.
Myne Vriendin, myne Gouvernante en ik, gingen te voet zekeren heuvel, waerop het kafteel van de Theadon gelegen was, af. Maer, in weerwil van myne goedwillige gehoorzaemheid aen de beveelen van mynen Vader,en myne liefde voor den Heer van Ermancour, was 't evenwel niet zonder eene innige droefheid, dat ik my.van die plaest verwyderde. De gedachten alleen, dat ik myner Grootmoeder een treffend hartzeer veroorzaekte, drongen my door het hart; ik fmolt in traenen, en keerde my ieder oogcnblik om; ik wilde telkens weder terug naer het kasteel gaen, om nog het een of ander in zekeren brief, welken ik aen Mevrouw de Theadon gefchrceven, en op eene tafel in myne kamer had nedergelegd, in te voegen. Ik verontfchuldigde my in den zeiven, door te verklaren, dat ik vreesde, dat myne geneegenheid en. toegeeflykheid, welke ik voor haer in my gevoelde, my zoude hebben doen ovcrgaen, om aan haere wenfchen te voldoen; wenfchen, welken , beftaende in my met haeren Neef getrouwd te 'zien, my v.oor myn leven ongeluk-



INDE WILDERNIS.
19
lukkig zouden macken, vermits ik dien Neet nimmermeer zoude kunnen beminnen. Ik haelde in denzelven nog aen de noodzaekelykheid, om aen eenen Vader te gehoorzaamen , wiens gezag by my geëerbiedigd moest zyn. Ik verzocht haer op de nedeiigfte wyze om haere vergiffenis. Ik fmeekte haer haere toegeeflykheid en zegen af; en al fchoon ik alles in dien brief gefchreeven had, wat myn hart my konde opgeeven, zo vreesde ik, nog niet genoeg daer in gezegd te hebben. Ik keerde daerom te rug; maer myne Gouvernante, welke vreesde, dat myn brief mogelyk reeds in de handen van Mevrouw de Theadon mogt wcezen, nam my by den arm, en vroeg, of de gencegenheid voor myne Grootmoeder my dan eenig recht gaf, om ongehoorzaem te zyn aen eenen weldoenden Vader, en of ik niet daer door het geluk myns levens in de waegfchael ftelde ? Myne waerde Nina wierp zich op dat oogenblik aen myne voeten, en fprak flegts deze weinige woorden tot my: ,, Is 'tU dan „ onverfchillig, myne waerde Vriendin! om „ aen uwen Vader, en aen uwen Minnaer den „ doodfteek te geeven ? " Ik liet op die woorden myn hoofd op haere borst vallen, ik C 4 * druk.



40 ZELIE
drukte haer in myne armen, en volgde haeren fchreeden zonder een woord meer te uiten; doch evenwel niet zonder nieuwe en voor myn hart bittere traenen te Horten. De Heer Gousseau wagtte ons met een rytuig aen den voet des heuvels af. Wy vertrokken zonder eenigen binder, en kwamen gelukkig te Brest aen.
Ik ontmoette mynen Vader en mynen Minnaer, welken my te gemoet waeren gekomen, eenigemylen van die Had af. Men kan ligtelyk begrypen, dat het genoegen, het welk ik in dieaengenaeme byeenkomst gevoelde, vcrrukkelyk was. Maer wanneer ik my zelve geluk wenschte, met den vervolgingen myner Grootmoeder zo wel ontweeken te zyn, en den aenzoekingen van den Heer de Thedaon zodanigen wederftand geboden te hebben, vernam ik tevens, dat zy my gevolgd, en beiden byna op den zelfden tyd, als wy, te Brest waeren aengekomen.
Men was op het kasteel myner Grootmoeder verwonderd geweest, dat ik niet by het middagmael verfcheen. De Heer'de Theadon was zelf naer myne kamer gegaen, om te weeten, wat my daer in verhinderde. Mynen
brief,



INDE WILDERNIS.
4i
brief, welke op de tafel lag, hem het eerst in het oog vallende, bragt hy den zeiven terftond naer myne Grootmoeder. Deeze ver. ftaende, dat ik mynen Vader ging opzoeken , om aen het huwelyk, het welk zy ontworpen hadt, te ontduiken, nam, zonder verdere bedenking het befluit ,ommy te volgen ; zyhadt gehoopt, my fpoedig genoeg te zullen kunnen inhaelen, om te beletten , dat ik my naer London infeheepte, of zo dit mislukte, hadt zy voorgenomen , om my met haeren Neef te volgen. Maer hunne verwondering was even groot, als de myne, wanneer zy verftonden, dat ik aldaer met mynen Vader en den Heer van Ermancour was. De geduurige bezoeken , van den laastgemelden by Mevrouw de, Lentitaire, hadden den Heer de Theadoaeenigen argwaen ingeboezemd, of niet de Heer van Ermancour zyn mede Minnaer ware. Hy beefde daerom van woede en wanhoop: hy dreigde Hemel en Aerde, en hieldt zich vcrfcheidene uuren met niet anders bezig, dan om middelen van wraek uit te denken. Myne Grootmoeder, fchoon minder woedende, was niet minder wanhoopig over deze ontmoeting; maer vermits zy voorzigtiger en verftandiger C 5 was



4* . ZELIE
was als haer Neef, dagt zy in het eerde oogenblik op niet anders, dan hem tot bedaeren te brengen. Dit alles verdonden wy van eenen dienstbode, welkemyby Mevrouw de Theadon hadt bediend, en dien zelfden avond Mejuffrouw Mastrique was komen fpreeken. Ik maekte my ten hoogden ongerust over de bedreigingen van den Heer de Theadon. De Heer van Ermancour hoorde het verhael daer van met veel bedaerdheidaen; maer ik vreesde evenwel niet minder voor een oogenblik, waerop hy mogelyk die zelfde bedaerdheid niet zoude kunnen behouden. „ Myn „ Zoon," zeide hem myn Vader, met aendoening en agtbaerheid, „ vermyd toch alle „ ondankbaerheeden, en U zei ven in te laeten „ met den Bloedverwant eener Vrouw, ., welke ik U toefchik ; ik beveel U dit ais „"Vader aen!" Ik kon den gantfehen nacht niet flaepen. Doch des anderendags verdonden wy, dat Mevrouw en de Heer de Theadon vertrokken waeren. Dit vertrek delde myn hart gerust, en myn Vader hieldt zich ge-' duurig bezig, met' voor ons huwelyk te zorgen. Ik bragt toen eenen zeer gelukkigen dag door: de Heer van Ermancour was opgetoo-
gen



IN DE WILDERNIS.
43
gen van blydfchap aen myne voeten, en verliet my niet, dan om nu en dan naer den Notaris, of den Priester van het kerspel te gaen. Deze laetfte eischte het ontflag van den Bisfchop van Saint Paul-de-Léon. Men zondt den getrouwen Gousseau daedelyk af, om het zelve te gaen haelcn. Maer hoe groot was onze ontroering, wanneer wy in plaets van hem te v zien te rug komen, eenen brief, welken hy met eenen byzonderen bode fpoedig aan mynen Vader hadt afgezonden, van hem ontvingen, welks inhoud deze was.
Myn Heer!
Verlies, bid ik ü, geen oogenblik, om Mejuffrouw Zelie met U weg te voeren. Ik ben alhier Mevrouw en den Heer de Theadon ontmoet, welken aen den Bisfchop- bericht gegeeven hebben , dat gy Mejuffrouw uwe Dochter uit Frankryk wilt vervoeren, na dat zy'in den Roomsch-Catholyken Godsdienst, welken Mevrouw haere Moeder beieeden hadde, is opgevoed geworden; en dat gy, Protcftantschzynde, verkiest, haer in een land te
bren-



brengen, waer haer geloof ingevaer zal zyn. Zy hebben ingevolge daer van verzocht, dat hy een bevel van den Koning zoude uitgeeven , om uwe Dochter in het Koningryk te houden. Men- verzekert my alhier, dat de Bisfchop zodanige koninglyke bevel-fchriften altydby voorraed heeft gereed liggen. Zo gy dus niet fpoedig vertrekt, zoude Mejuffrouw uwe Dochter zeer ligtelyk van U kunnen ontvoerd worden. &c. , Myn Vader nam welhaest zyn befluit; hy liet zyn voorneemen, om ons in Europa door den echt te zamen te verbinden, geheel v-aevcn. Wy begaven ons met allen fpoed in eene floep, welke ons aen boord van een fchip op de rheede gereed liggende bragt, en het welk reeds- de zeilen opheischfe , om naer de Indien te flevenen.
Ik was niet eerder gerust, voor dat ik het ftrand, al waer ik de woede van den Heer de Theadon, en de verwytingen zyner Tante te vrcezen had, uit het gezicht hadde verlooren. Ik gaf my geheel aen de blydfchap van myn hart over, wanneer ik my voor hunne vervolgingen beveiligd zag, cn omringd was van myne dierbaerfif panden. Evenwel in het
raid-



IN DE WILDERNIS
45
midden van den gelukkigen ftaet, in welken ik my bevond, konde ik my de droevige omftandigheid, waerin ik myne Grootmoeder geheten hadde, niet zonder aendoening in myn geheugen brengen ; ik vergat als toen haere ontwerpen, zo tegenftrydig aen myne wen fchen, en ik fchreef dezel ven aen niets anders dan aen haer zwak voor haeren Neef, toe: ik beklaegde haer; zilte traenen rolden over myne wangen, als ik myne oogen floeg naer die ftranden, welken voor myn gezigt verdweenen, en my de hoop, van haer ooit weder te zien, fchcenen te ontzeggen. Ik verweet my als toen die harde voorzorg, welke ons genoodzaekt hadt, te vertrekken zonder haer gezien te hebben. Maer het geen myn Vader en myn Minnaer my voorhielden, deedt my welhaest de noodzackelykheid van onze verhaeste vlugt met de zelfde oogen, als zy, befchouwen. Ik gaf my dan geheel over aen die bekoorlyke vreugde, van in de blydfchap en het geluk van den besten der Vaders, en den tederften der Minnaers te deelen. Myne Vriendin fcheen ook haere fmarten vergeeten , of ten minsten het uiterlyk aendenken aen deielven opgefchorc tehetr-
ben.



46 ZELIE
ben. Hoe meer wy Batavia naderden, hoe meer myn Vader fprak over het vermaek , het welk hy zich voorftelde, van de plegtigheid onzes Huwelyks zonder hinder cn ongerustheid te vieren. Alles fcheen ons eindelyk gunstig te weezen op eenen tyd, waarop wy het allerverfchrikkclykst ongeval-Honden te ondergaen.
Al het fcheepsvolk was nog in volle vreugde , veroorzaekt door de ontdekking van land , wanneer wy op de hoogte van Sumatra waeren gekomen, zonder op onze geheele reis eenigen tegen-wind gehad te hebben. Eensklaps verhief zich een woedende orcaen, welke ons van alle onze zylen en masten beroofde. Dat men zich flegts, zo zulks mogelyk is, dat allervreeslykst oogenblik verbeelde: het gegil van zo veele ten dood ontftelde en benaeuwde menfchen , het rumoer van al het fcheepsvolk, de wanhoop , den dood. Deze allerysfelykfte vertooning was flegts aen ons zichtbaer door het licht der blixemftraelen, welken boven onze hoofden, uitbraeken. He laes! ik ontving ter naeuwernood het laetfte affchcid van mynen Vader, van mynen Minnaer, van myne Vriendinne. Ik lag in hunne armen geheel van my zelve, wanneer eenver-
yaer-



I*J DE WILDERNIS. 4?
vaerlyke golf ons fchip tegens den hoek van eene fteenrots deedt te berften ftooten , enmy uit hunne armen fcheurde.
Meenigmaelen heb ik getragt, my alle de omftandigheeden van dien verfchrikkelyken fchipbreuk te herinneren , en hoe ik byna levenloos op die noodlottige fteenrots gevoerd ben geworden; doch altyd te vergeefsch. Ik bevond my dan op die rots, even als of ik uit eenen droom ontwaekte. Op alle de voorwerpen , welken zieh aen myne oogen opdeeden, vestigde ik myne aendacht, zonder de zeiven in weerwil van het helder daglicht, te kunnen onderfcheiden. Maer langzamerhand het gebruik myner zintuigen weder bekomen hebbende, zag ik de fchrikkelykheid van mynen ftaet in haere volle uitgeftrektheid. Het reeds
^uitgeitaen gevaer kwam my geringer voor , dan dat, waer aen ik my nog bloot geftcld zag. Ik benydde het lot myner Vrienden, welken hun graf in de golven hadden gevonden; en
'weder een oogenblik naderhand ysde ik van dat foort van dood, waeran ik hen hadbloodgefteld gezien. Uit den grond van myn hart liet
.zich nog de droevige en klagende ftem van den Heer van Ermancour, die meer over
myfie T



48 Z E L I Ë
myne, dan zyne eigene rampen geleeden hadt, hooren. My dagt ik zag hem nog, poogende my gerust te ftellen over een ge vaer, het welk hem zei ven onvermydelyk fcheen; maer dat hy wel gaerne voor my ,'totop het laetfte oogenblik, hadde willen verbergen. Helaes! dat ongelukkig oogenblik, hetwelk ons van alkanderen moest fcheiden, zag ik toen, zo wel als hy, ophanden; maer ik voorzag niet, dat het noodlot my aen nog wreeder plaegen zoude blootftellen, door my een ondraeglyk leven te laeten behouden, het welk ik, van alles beroofd, en tot wanhoop gebragt, gaerne hadde willen verkorten, om my alzo wederom met myne Vrienden te vereenigen.
Myne droevige overpynzingen deeden my in de hartgrievendfte klagten over myn noodlot uitvaeren. Ik verweet den Hemel myii deerniswaerdig beftaen. Ik befchuldigde den zei ven van onrechtvaerdigheid ten opzichte myner Vrienden, welken een beter lot verdiend hadden. Ik gaf my geheel aen myne wanhoop over, wanneer ik niet verre van my eene klaegende ftem hoorde, welke myne ziel met fchrik vervulde. Ik itond haeitig op vare de placts, waer ik verfcheidene uuren agter
el.



IN DE WILDERNIS.
44?
eikanderen gebleeven was, zonder my te kunnen vervoeren, zodanig was ik door de fchok' ken van het fchip afgemat en gekneusd. Het denkbeeld van zelfs-behoud , die zo natuurlyke neiging, wélke ons werktuiglyk als medeflecpt, was myn eenigfte dryfveer op dat oogenblik, en gaf my myne verloorene krachten eenigzins, wederom; ook werd ik vervolgens met medelyden aengedaen over het gekerm van dat weezen, het welk ik gehoord had.'
Ik ging dan de rots af, en trad met eenen bevreeSden.en waggelenden tred in een bosch , myne bekommerde oogen op alle'de voorwerpen, welken my omringden vestigende. Doch die zelfde gemoedsneiging, welke my beheerscht hadt, te weeten de vrees, hadt dat zelfde kermende weezen' op het eerste gerucht, het welk ik gcmaekt had, met door het bosch naer het zelve toe te komen, de vluchtvdoen noemen. Ik zocht het zelve dan langen tyd te vcrgcefsch op; zelfs begon ik toen tedenken, dat het gekerm, hetwelk ik dagt gehoord te hebben, niet anders dan een uitwerkfel myner ontroerde denkbeelden ware, welken my overal ongelukkigen affchetsten.
D Ik



50 ZELIE
Ik was reeds by my zelve van deze inbeelding overtuigd, wanneer ik in het digtfte van het bosch, weinige treden van ïqy af, eenige' kleine heesters fterk zag beweégen, en ook eenig gerucht hoorde; ik naderde al beevende, en dacht door d& takken heen iemand van myne kunne gewaer worden. Dit gezicht ftelde my wat gerust, en dcedt my nog nader treeden , terwyl ik haer eenige woorden toefprak, ten einde haer, welke ik gered zag, om my op nieuw te ontvluchten, alle vrees te beneemen; „ ach!" zeide ik, met eene droevige en fmeekende ftem, „ wie Gy ook zynmoogt, ,, vlugt niet voor eene ongelukkige, die om „ uwe hulp fmeekt!.... Wat hoor ik!" riep de arme de Lizadie, welke ik toen herkende, uit, „ hoe! zyt Gy't? " zeide zy, zich in myne armen werpende, „ het is myne Vriendin, ., voor wie ik viugtte ! " Ik was zelve zo ver' wonderd, zo ontroerd, terwyl ik haer tegens mynen böezem drukte, dat ik haer myne vreugde niet anders, dan door zuchten en traenen konde uitdrukken. Myne ziel werdt door die gelukkige ontmoeting, welke my op dat zelfde tydftip nog grooter hoop deedt voeden, zo ontroerd en bewoogen, dat ik
by-



IN DE WILDERNIS.
5'
toyna, geheel buiten kennis, aen haere voeten neder viel. ' ' Wederom tot my zelve gekomen zynde, vroeg ik naer mynen Minnaer en naer mynen Vader: ik begeerde, dat myne Vriendin my den eenen zo wel als den anderen teruggeven zoude. », Hoe! waerom," zeide ik tot haer, ,, waer,, om toch zouden zy zo wel niet uit den ,, fchipbreuk behouden zyn als wy? Moge!yk ,, zyn zy tegenswoordig in eenig gedeelte van „ dit bosch bezig, om ons lot te betreuren, „ even gelyk wy het hunne. Kom! waer„ de Vriendin ! vliegen wy ter hunner hulp! ,, Ach! zo de Hemel dezelven voor my be „ houden hadde! myn gantfche leven zoude „ nog te kort zyn, ' om hem myne dankbaer„ heid te betuigen!
Maer alle onze nafpooringen kwamen op hiets uit; ons geroep was geheel vrugteloos; de natuur bleef ftom rondom ons; afgemat' van vermoeidheid, en uitgeput van honger, gingen wy op den grond nederzitten; de bleeke doodverw, welke ik op het gelaet myner Vriendinne gewaer werd, haere halfgebrookenc oogen deeden my de noodzaekelykheid zien, van haare uitgeputte levensgeesten door D 2 • • myne



52 Z E L I E
myne zorgen wederom optewekken. In het doorloopen van het bosch was ik eenige hoornen , belaeden met aen my onbekende vruchten, doch welken my goed tot fpyze waeren voorgekomen , gewaer geworden : ik ging eenigen van die vrugten afplukken, en gaf daer van aen myne Gezellinne, na alvoorens zelve daer van geproefd te hebben. Deze fpys, fchoon fmaekloos , 'verkwikte ons beiden eenigzins. De ontdekking daer van was my zeer aengenaem, vermits zy my de hoop gaf van het leven myner Viendinne, het welk my waerder, dan het myne was, te kunnen behouden; en waerlyk de zorg, welke ik voor haer, en het ongelukkig fchepfel, het welk zy onder haer hart droeg, had, was alleen in ftaet, om my het leven draeglyk te maeken'; zy zelve begeerde niet te blyven leeven , dan alieeh, om my niet aen my zelve, en overgegeeven aen myne wanhoop , overtelaeten. Niettemin , in weerwil van onze wederzydfche verzekeringen , van wier Waerheïd onze harten overtuigd waeren, zagen wy beiden geene andere uitkomst in onze rampen, dan het einde van ons ongelukkig leven. De koude van den nacht deedt ons de nood-
zae-



IN DE WILDERNIS.
5."!
zackelykheid zien, oin naer eene fchuüplaets tegens dezelve, en ook ter beveiliging voor het verflindend gedierte en wilde menfchen , waer voor wy vreesden , om te zien. Na lang zoeken, ontdekten wy eene diep uitgeholde rots, waerin wy ons, zo goed wy konden, behielpen, om den nacht door te brengen. Helaes.' welk een droevige nacht voor twee eenvouwige en zwakke fcnepfels; aen het uitgezochtfte gemak, aen onophoudelyke gedienftige oppasfingen gewoon, welken zich toen aen nog vreeslyker gevaeren blood gefield zagen , dan aen den dood zei ven, welken zy'geduurig in dat foort van graf, waerin zy zich verfchoolen hadden, voor oogen zagen! De akelige ftilte van den nacht maekte onze. om. Handigheid nog ondraeglyker, en het minfte gerucht deedtons van fchrik fidderen. Hetgehuil van het wild gedierte, het welk zich onderling een onnozel flagtoffer fcheen te betwisten, joeg ons eene yzing en medelyden aen.
Maer men vormc flegts een denkbeeld van. onzen akeligen ftaet, toen wy rondom ons hol hoorden gaen. De beklemdheid van myn hart was onuitfpreekelyk; maer die myner .ongelukkige Gezellinnc was zo groot, dat zy byna D 3 ger



54 Z E L I E
geheel buiten kennis in myne armen viel. Terwyl ik haer eenigzins tot bedaeren zogt te brengen, werd ik een groot dier gewaer, dat gereed ftondt,om by ons in het hol te treeden : ik gaf eenen ysfeh/ken gil, hetgeen het zelve de vlucht dcedt neemen. Wy waeren evenwel niet fchielyk van dien fchrik, welken het pns veroerzaekt .hadt, gcueezen. Het dier was reeds van ons, toen ik nog dagt, dat wy op het punt waeren, van verfcheurd te worden. Myne verbeeldingskracht fchilderde my die wreede en bloedige vertooningmet deakeligfte verwen af. Ik hield myne Vriendin nog in mynearmen vast, wanneer een nieuw gerucht ons met grooten haest onze fchuilplaets deedt vérlaèten; wy vluchtten naer het midden van het bosch, al waer wy zekerer, dan in ons hol, dachten te zyn.
Toen wy een weinig bedaerder waeren, fpraeken wy over het ge vaer, het geen ons bcdrcigd.hadt, cn wy begreepen eindelyk, dat het hol, waerin wy ons begee ven hadden, het gcwoonlyk n'aehtverblyf was van het dier, hetwelk ons eenen zo grooten fchrik hadt op het lyf gejaegd. Wy wachtten ons daerom naderhand zeer zorgvuldig voor die gevaer-
lyke



IN DE WILDERNIS.
55
lyke plaetzen , zonder evenwel een ander hulpmiddel te vinden , om ons des nachts tegens de koude te befchutten.
Ik durfde aen myne Vriendin myne gedachten over onze deerniswaerdige oraftandigheid niet mededeelen : aen haere zyde verbcrgde zy ook haere overdenkingen voor my ; en wy beiden trachtten ons onderling gerust te Hellen, wanneer te akelige denkbeelden ons vervoerden.
„ De Hemel, myne waerde Vriendin!" zeide ik dan, ., zal ons niet veriaeten; laeten „ wy flegts zyne goedertierenheid affmccken, ,, en niet ophouden , om op de vertroostingen
„ zyner goedheid te hoopen Ik fmeek
„ U daerom, ó God! voor myiie Vriendinne ," voegde ik daer dikwyls by, wanneer ik haer geheel mistroostig zag, ... ,, vertroost die ,, waerde Gezellinne van myn ongeluk, welke
,, ik in deze rampen mede gefleept hebbe
„ help my groote God! om haer haere om-
,, Handigheid minder treurig te maeken!
„ bewaer haere dagen, om de mynen te ver,, zachten!
Deze uitftortingvan myn hart verligtte dan voor eenigen tyd de bitterheid haerer fmarten: D 4



56 Z E L i E
zy badt my met gevouwene handen, dat ik haer ongeluk niet wilde vergrooten, door .het denkbeeld te voeden, dat ik haer deerhiswaerdig lot mede bewerkt hadde; zy verzekerde my dat zy meer leede over myne onheilen, dan over' haere eigenen; dat het verfcheurend verdriet myner ziel, hetwelk ik zo dikwyls cn droevig te kennen gaf, haer meer aendeede, dan haer tegenfpoed zelf; en dat ik haer welhaest tot bedaerdheid zoude zien komen, zo ik zelve my daer toe bcvlytigde. Twee dagen cn twee nachten verliepen alzo, zonder dat wy noch eene gemakkelyke, noch zekere plaets tot ons verblyf, gevonden hadden.
Maer de Hemel, over ons behoud waekende, gaf ons het voorneemen in, om dieper het bosch in te gaen; de vrees, om het zeeftrand uit het gezicht te verliezen, waer heen de hoop op de eene of andere gelukkige ontdekking ons dikwyls heen-voerde, hadt ons daer in tegengehouden.
Ik kon byna dat noodlottig ftrand niet ver laetcn , nog myne oogen daer van afwenden; geduurig hield ik myn gezicht gevestigd op die doodelyke plaets, alwaer ons fchip in ftukken was geflagen. De rots, welke het
zei-



IN DE WILDERNIS.
57
zelve verbryzeld hadt, wees my dien vreeslyken afgrond aen, tot welken myn? greetige oogen zogten heen te dringen, en waer in ik beevende vreesde, de dierbaere overblyffels van mynen Vader en mynen Minnaer te ontdekken. Myn hart werdt geduurig als' ver'fcheurd, en myn gelaetmet traenen overdekt; maer de herhaelde aenzoekingen myner ongelukkige Gezellinne rukten my, myns ondanks, van die oevers af.
„ Kom aen ! myne waerde Vriendin ! " zeide zy op zekeren ugtend-ftond tot my, toen zy bemerkte , dat ik my gereed maekte, om naer den oever der zee te rug te keeren : ,, Laeten ,, wy eene gemakkelyker en minder eenzaeme „ verblyfplaets , dan dit vreeslyk ftrand , het „ welk'niet, dan door wilde en verfcheurende „ dieren kanbezogt worden, opzoeken. Wat „ waegen wy?" voegde zy daer by, ziende, dat ik aerzelde om haer te volgen, „ wy kun,, nen nergens erger zyn, dan hier, en wy „ hebben hoop op beter.
Het was niet zonder moeite, dat ik befloot haeren raed te volgen: ik voorzag, dat wy duizende- en grooter gevaeren te duchten hadden , dan die, welken wy wilden ontwyken.
D s Ik'



58 ZELIE
Ik gaf haer myne vreeze te kennen : maer zy bleef niet te min by haer beflutt. Eindelyk ftemde ik daer in toe, doch onder belofte, dat wy flegts langs het zee-ftrand zouden gaen, zonder ons verre daer van te verwyderen.
Wy vertrokken dan met het eerfte aenbreeken van den dag. Doch ik Hortte eenen vloed van traenen eer ik dat 'ftrand verliet , waer ik geloofde myne gelieffte voorwerpen agter te laeten. De waerde Gezellinne van myn ■ ongeluk , aen welke ik myn gevoelig hartzeer te kennen gaf, en welke my van tyd tot tyd zag ftilftaen, om myn gezicht naer die akelige plaets, welke ik verliet, te wenden . cHe waerde Gezellinne veftigde myne aendacht en hoop op het buitenfte gedeelte van het bosch, het welk wy doorgingen. ,, Zo onze Vrienden, " zeide zy, „ uit den fchipbrcuk ,, behouden zyn aengeland, zomoeten wyver„ trouwen dat zy, even als wy, de gemakke,, lykfte plaets van het bosch opgezocht, „ en mogelyk een verblyf gevonden hebben? ,', hetgeen wy door onze nafpooringen kiin„ nen ontdekken." Deze troostryke inval verleevendigde mynen moed, en wekte myne hoop op.
Ge-'



IN DE WILDERNIS.
59
Geduurig voortgaende zonder zelfs het minfle fpoor, van het geen wy zogten, te ontdekken , fpraeken wy met eikanderen over het genoegen , het welk wy zouden hebben , zo wy allen in dat bosch wederom by eikanderen waeren, al ware het, dat wy ons geheeleleven aldaer moesten doorbrengen. Helaes! ik zoude naer geene andere wcldaeden gewenscht hebben : hier in beftondt ook de wensch myner Vriendinne, welke buiten dat niet weder in de bewoonde waereld wilde verfchynen, en bygevolg niets anders wenschte, dan haere fchande te begraeven in die Wildernis, alwaer de goedheid haerer Vrienden haer nog eenig geluk hadde kunnen verfchaffen.
De dag begon reeds te eindigen, en onze hoop met den zeiven, wanneer wy in eenen ftreek van het Boseh kwaemen, welke ons tocfcheen met zorg aengekweekt te zyn. Eenige gebaende en lynrechte wegen,- eenige hutten, van takken van boomen opgericht, hier en daer verfpreid, en het gras daer' rondom vertreedën, gaven ons genoegzaem te kennen , dat aldaer het verblyf van eenige tamme beesten was, wier meesters niet verre af kon■ den zyn. Deze'ontdekking deedt ons ftandhou-
i den:



co Z E L I E
den: „ Het is zeker," geiden wy'tot eikanderen , „ dat hier menfchen zyn; maer, daer wy „ vanhunnen aert nog niets weeten, zoude het „ te veel gewaegd zyn, zo wy, alvoorens „ hen te kennen, ons aen hun ontdekten. Wy „ moeten," zeide ik aen myne Vriendin, ,, ons in het digtfte van het Bosch nog wat ,, fchuil houden, en hen alzo nagaen, zon„ der dat zy ons kunnen zien.
Wy maekten ons gereed, om deze parthy te kiezen, wanneer wy een fchoon fchaep naer onstoe zagen komen. Het zelve kwam ons in het eerst zeer mak voor: maer de eerste beweging, welke wy maekten, om het zelve te ftreelen , deedt het veel fpoediger te rug keeren, als het gekomen was. Myne Gezellin volgde dat fchaep, en ik bleef eenige treede agter, haer waerfchouwende, zich niet te veel bloot te ftellen, Doch de nieusgierigheid hadt by haer de overhand. Ik verloor haer geduurende eenige oogenblikken, welken my in de verleegcnheid, waer in ik was, als lange uuren toefcheenen, geheel uit myn gezicht. Bevende naderde.ik , wanneer zy eindelyk wederom verfchcen en naer my toe kwam , geevendemy seedsvan verre, door tekenen, haere venvoa-



IN DE WILDERNIS. Si
dcring, over het geen zy ontdekt hadt, te kennen. ,, Wy hebben niets te vreezen, my,, ne Waerde Vriendin!" zeide zy, naderby gekomen zynde, tot my: „ de zindelyke en „ ftille wooning, welke Gy zien zult, kan ,, ons geene vrees inboezemen , zo min, als de ,, Meester, die aldaer woont: hy fchynt my ,, toe, reeds krom van ouderdom te zyn. Ik ,, heb hem zyn huis zien ingaen, gevolgd ,, wordende door dat fchaep, het welk wy „ hebben willen ftreelen. ' Ik Helde my dus gerust, en was aenftonds bepaeld. ,, Kom aen ! waerde Vriendin! " zei ■ de ik, haer onder den arm nemende, „ laet ,, ons dien ouden kluizenaer zien : hy zal ons ,, geene gastvryheid weigeren. Ach! kon hy ,, ons flegts eenige goede tyding mededeelen: ,, zo myn Vader en myn Minnaer dat verblyf
,, ook bygeval hadden gevonden Doch
,, eene zo groote gunst, zoude een zegen „ des Hemels weezen, waermede ik my niet „ durf vleijen ! "
Ik was opgetoogen over de fchikking, welke ik , nader by komende, in dat klein verblyf bemerkte. Het was eene vry groote omtuining van welbefnoeide en tpt eene hein-
ciPg



62 ZELIE
riing aengelegde Granaetboomen; aen het eene einde was het huis, en aen het andere verfcheidene kleine gebouwen voor vogels van verfcheiden foorten. Binnen de omtuiningwas een fraeije Thuin, met de beste Europedenfche vruchtboome:i beplant , en met allerhande goede groenten voorzien. Ik bewonderde dit alles: doch die bewondering verdubbelde nog, toen wy het huis intraden. Een vry fchoone hond blafte by onze aenkomst hevig tegen ons; doch zyn Meester, die ons hadt zien naderen, hieldt hem tegen, en bondthem vast. Het gezicht van dezen man, cn deszelfs lange baerddeeden my, in den eersten opflag, meer dan het geblaf van zyncn hond, ontftellen. Doch zyn vriendelyk onthacl Melde my fchielyk gerust. Na dat de eerMe beweegingen van verwarring en ongerustheid voorby"' waeren , vroeg de goede Grysaert ons zeer vriendelyk: door welk toeval wy ons in zo eene woeste plaets bevonden? „ Een allernoodlottigfte „ fchipbreuk," zeide ik tot hem, ,, heeft ons „ op ftrand geworpen." Ik vroeg hem vervolgens met haestigheid : of hy niet nog andere menfehen , welken aen het zelfde gevaer als wy ontkomen waeren , vernomen hadde ? Doch hy
hadt



IN DE WILDERNIS.
63
hadt ongelukkig niets gezien, en ook gee- . ne de minfte kundfchap van dat wreede voorval. Hy betuigde ons groot leedweezen te hebben, geene kennis van die rampfpoedige gebeurtenis te hebben gehad, ons verzekerende, dat hy niet zoude geaerfeld hebben , om tot hulp zyner Landgenooten toefchieten. „ Want Mevrouwen!" zeide hytusfchen beiden tot ons: ,, ik ben zo wel als gy, ,, uit Frankryk, en daerom agt ik my zeer ge. v lukkig, U alles te kunnen aenbieden, wat „ ik bezit." Wy hadden een levendig gevoel • van de waerdy zyner aenbiedingen, en de blyken zyner goedhied, die daermede vergezeld gingen, en betuigden hem onze erkentenis, met, uit dankbaerheid, byna voor zyne voeten neder te vallen. Ik bad ihem dan, ons in Zyne befcherming te willen neemen, en flegts het afgeleegenfte hoekjen van zyne wooning te willen afftaen, om alzo in zekerheid te zyn, zonder hem overlast aentcdoen. „ Weest ge. '„ rust" zeide hy tot ons, „ niets in de \vac„ reld zal uwe rust ftooren : zo lang Gy alhier ,, blyven zult. Befchouwt U van dit oogen„ blik af aen als Meestresfen van dit klein ver„ blyf; kiest één der twee vertrekken , welken
„ Gy



64 ZELIE
„ Gy hier ziet, uit; en fchikt U daer in zo „ gemakkelyk, als Gykunt! " Wy kezen , op zyn verzoek de agterfte kamer uit, en na ons met aerdbezicn en gedroogde druiven verfrischt te hebben, tradén wy beiden in dat vertrek.
Het geen ik, reeds by onze inkomst in dat vertrek, aldaer opgemerkt had, kwam my als eene bétoo vering voor; ik zag daer niet alleen zeer zindelyke en ook naer den fmaek gewerkte huiscieraedien; maer ook allerhande foorten van vrouwenklederen, volgens onze dracht gemaekt; ik liet niet onduidelyk myne verwondering daer over blyken; en de goede Grysaert voldeedt oogenblikkelyk aen de zelve, zeggende, dat die klederen van debekoorlyke Echtgenote, welke hyin zyne terugkomst naer Frankryk verlooren hadde, geweest waren. Myne Vriendin vroeg hem daerop : of zy aldaer met hem gewoond hadde, en om welke oorzaek hy zich daer hadde nedergezet. Doch hy ftelde zyn antwoord uit tot op eenen anderen tyd, waer op hy zyne gefchiedenis gelegener zoude kunnen verhaclen, en verliet ons, na verzocht te hebben, dat wy ons van die verfchillende. klederen wilden bedienen. ■ Myne Vriendin, die nog meer, dan ik, de
nood-



IN DE WILDERNIS. G$
noodzaekelykheid van dezen byfïand gevoelde, liet my door haere omhelzingen haere blydfchap blyken. Ik deelde in haer vergenoegen, en was blyde, haeren raed gevolgd te hebben. Wy kwamen vervolgens met eikanderen over een, om de zwangerheid myner Vriendin'aen den goeden kluizenaer te ontdekken, en voor te geeven, datzy haeren Echtgenoot in den fchipbreuk verlooren hadde. Onze traenen hadden hem bereids genoeg te kennen gegeeven, dat wy het verlies, van het 'geen ons het lieffte op den aerdbodem was, betreurden: ook hadthy ons een ftrael van hoop gegeeven, om nog eens die geenen weder te vinden, welken wy verlooren hadden , 't zy in die woeftyn , alwaer zy zich misfchien zp wel gered zagen als wy-, 't zy op bewoonde ftranden, alwaer zy, misfchien door behulp eener floep, of ook wel
■ door middel van eenige wrakken van het
■ fchip, waeren aengekomen; „ het een of an„ der geval," hadt hy ons gezegd, „ kan U hen „ doen ontmoeten." Daer hy evenwel zich niet genoeg tegen ons hadt uitgelaeten , hoe, hy dagt, dat die ontmoeting mogelyk ware, was ik vol on'gedulds, om hem weder te zien, eh my in omftandiger onderzoek daer over met
E hem



66 ZELIE
hem intelaeten. Maer het was voor den avond onmogelyk, om iets ornflandigs meer uit hem te krygen: hy hieldt zich zo druk' bezig, en was een zo flipt waernemer van die plichten en zorgen , welken hy zich zeiven hadt opgelegd , dat hy zelfs geen minnuut van het bepaelde uur, waer op hy gewoon was, zich met verfchillende bezigheden van den dag op te houden, zoude verzuimd hebben: hierdoor hadt hy zich het middel verfchaft, om allé oogenblikken van zyn leven aengenaem temaeken, en te kunnen zeggen, het geen hy ons dikwyls herhaeld heeft, dat hy zich nimmer verveeld hadde. Niemand zal zich ook hier over kunnen verwonderen, wanneer hem flegti bewust zal zyn, dat deze goede Grysaert door zynen vlyt het aldaer zo verre gebragt hadt, dat hy aen niets, het geen men in volkryke plaetzen zelfs, met moeite moet bekomen, gebrek hadt, by voorbeeld, gevogelte, wild, éyeren, melk, boter en kaes, welke hy zelf zeer fmaekelyk wist te maeken. Men zal ligtelyk kunnen nagaen, dat een mehsch, geheel alleen , genoegzaeme bezigheden voor zich moet hebben, om zo veel verfchillend gedierte te doen vermeenigvuldigen, om grae-
nen



IN DE WILDERNIS. 67
hen te kweeken , dezelven te ffiaelen, en brood te bakken, en men zal niet minder verwonderd zyn , dan ik geweest ben, dat hy alleen voldoende tot dit alles was.
Ten laetften kwam het uur tot het avond mael aen , wanneer myne Vriendin en ik nog bezig waeren met alle, de verwonderingswaerdigheden van dezen kleinen landitreek te befchouwen. In het huis'te rug keerende vonden wy de tafel .zo zindelyk ingericht, dat onze Verwondering daer door verdubbelde, en bygevolg ook onze nieuwsgierigheid naer de gebeurtenisfen van ónzen gastheer. Geduurende het mael voldeedt hy ons op de volgende wyze daer in.
„ Ik zal U geen verveelend verhael van „ mynen geheelen levensloop doen, Mevrou., wen! zeide hy tot ons; het zelve zoude ,, veel te omflagtig weezen, en de byzonder„ heeden, welken ik verzwyg, kunnen TJ „ niet, dan zeer onverfchillig zyn. Ik zal „ U dan met weinige woorden flegts zeggen, „ dat ik van geboorte een Franschman ben. „ De begeerte , om te reizen deedt my, nog „ zeer jong, myn Vaderland veriaeten, en „ het geval bragt my in de Indttn, alwaer ik E 2 *„ in



63 ZELIE
„ in weinig tyd myn fortuin maekte. Ik kcer„ de van daer dan weder te rug in een fchip, ,, het welk aen my toebehoorde, cn met my„ ne fchattgn belaeden was: doch wel voornamcl/k met eenen fchat, voor my van de hoogfte waerde, en door de liefde zelve ., aei my gegeeven. Helaes! het wreede „ noodlot heeft my den zeiven ontrukt! Ver< ,, fchoont myne zwakheid, zeide die goede „ Grysacrt tot ons: het aendenken aen die „ gebeurtenisfen., welken ik U thans fta te „ verhaelen, doet myne traenen vloeijen. Ik „ was vergezeld van een bekoorlyk Meisjen, ,. het welk ik aenbad , en welke haere ouders, „ cn groote rykdomme verliet, om my te „ volgen; wy hoopten ons te fameh in den „ Echt te verbinden, zodra wy in Frankryk zou„ den zyn acngekomen. Dit denkbeeld maek5, te haer en myn geluk uit. Intusfchen ge„ noten wy het vermaek, van eikanderen tc „ zien, en op ieder ogenblik onze onderlinge „ betuigingen van oprechte liefde te doen. Ik „ hield niet op met die liefde-betuigingen tel„ kens te hcrhaclen, en nog geloofde ik, „ haer zulks niet genoeg herhaeld te hebben. „ Door tegenwind werden wy genoodzaekt, Q „ ons



IN DË WILDERNIS.
6?
„ ons op de kust van dit Eiland op te hou-, „, den. Myne Minnaeres was eenigzins onpas,, felyk ; zy dagt dat zy beter zoude worden,
met zich wat op den vasten grond te ont„ houden, cn ftelde dus voor, om. aen land ., te gaen. Wy kwamen dan in dit bosch, en „ ik liet op de zelfde plaets, waer Gy my he-
den ziet, eenige tenten opflaen. Ik gafbe„ vel, om een gedeelte der lacding te ont,, fcheepen, ten einde alhier eenen gunstige-, „ ren wind aftewagtcn. Maer de ziekte van ,, dat bekoorlyk Meisjen nam hand over hand ,, toe, en wel ao, dat zy binnen drie dagen „ overleedt. Ikftierf ook byna van droef heid, ,, en van dien dag afaan deed ik eene ge,, loftS i van my aen geene andere vrouw te „ zullen verbinden; ik bezwoordit, haer om,, helzende; en om dien eed te heiliger nate „ kunnen komen, verbond ik my op de zelf,, de wyze, om op dit Eiland myn gantfehe. „,leven door te brengen, en alle de oogen,, blikken van het zelve aen haer toetewyden. ,, Ik liet haer balzcmcn^ en zy is nog tegen„ woordig zeer gaeï en wel bewaerd in eene „ rots, welke ik heb laeten uithollen, en Gy „ zien kunt, wanneer zulks flegts uwe begeerE 3 • » te



7» ZELIE
„ te is; ik ga eiken morgen en avond daer ,, naer toe. Zie daer het geen my alhier federt „ twintig jaeren opgehouden heeft! Wat deze „ wooning over welke Gy Uverwondert.be„ treft; deze is een gevolg van het geen ik „ U gezegdhebbe, Het voorneemen gevormd „ hebbende, om in deze Wildernis myne ove3, rige dagen door te brengen, heb ik ook alle » de gemakken des levens alhier willen genie„ ten, en myne fchatten befteed, om dezelve „ te verkrygen. Van al myn fcheepsvolk heh „ ik flegts éénen dienstbode , die my zeer 3, trouw was, by-my gehoudsn..Doch na ver„ loop van drie jaeren ftierf deze, na aen de • „ verbeeteringen van dit klein oord, met eeni3, gen, welken ik uit Batavia liet komen, fterk „ gewerkt te hebben. Ik liet ook, door middel ,, van het zelfde fchip, verfcheidene beesten ,, van verfchillende foorten, en het huisraed, „ 't welk Gy ziet, overkomen.
„ Ik behield het fchip, het welk my hier 3, naer toe gevoerd hadt, zo lang, tot dat ik
alles had, wat my nodig was, om my van „ de menfchelyke famenleeving aftczonderen; „ doch dit alles by my hebbende, fchonk ik 3, hetzelve aen iemand van myn Volk, onder
voor-



IN DE WILDERNIS.
7i
„ voorwaerde , dat hy my nu en dan van al„ les, wat ik nog mogt nodig hebben , moest „ komen voorzien."
Ik viel hem alhier in de reden, om met ongeduld te vragen, of hy niet nog eenige betrekking op dien man hadde ? „ Neen," zeide hy : ,, federt meer als tien jaeren heb ik geen „ bericht meer van hem gehad: ik denk, dat ,, hy dood of uitgefcheiden is met reizen, na „ waerfcbynlyk, door zynen koophandel op „ de Indien , zyn fortuin gemaekt te hebben.
"„ Gy ault buiten twyffel, " zeide ik weder tot hem, ,, andere middelen by de hand heb,, ben, om die zaeken, welken U tot nut en
gemak ftrekken , en wy alhier zien , uit Eu,, ropa of Ajia te bekomen, of om dezelveu j, te vernieuwen;" ik voegde zonder zyn antwoord daerop af te wagten , daer nog by, dat ik zulks denken moest, uit hoofde van de hoop , welke hy "ons gegeeven hadde, van ten ecnigen tyde die perfoonen, die wy betreurden, te kunnen wedervinden. Maer ik bemerkte wel uit zyn antwoord, dat hy volftrekt geene verkeering met'andere menfehen meer hadde, na het gemis van den Capitein, aen wien hy zyn fchip hadt afgeftaen; en dat hy ons dus E 4 niet



72 ZELIE
niet dan eene zeer wisfelvallige hoop opuitkomst konde geeven.
Dit gefprek, waer naer ik zo fterk verlangd had, in hoop van het zelve gunftigaen myne uitzichten te zullen vinden, vertoonde my integendeel die middelen van troost, waermede ik my gevleid had, zo verre-van my verwyderd, dat myne fmarten daer door met meer hevigheid vernieuwd wierden. De goede kluizenaer dit bemerkende, zeide my alles wat hy dagt in flaet te kunnen zyn, om my te troosten : hy verzekerde my, dat, na dat hy den eigendom van zyn fchip hadde afgeftaen , ja zelfs na dat hy zynen Capitein voor het laets hadde gezien, verfcheidene fchepen aen dat ftrand waeren aengekomen, om versch water te haelen; hy verhaclde my zelfs, dat omtrent twee jaeren geleeden een fchip, komende van Batavia, aldaer ware aengeland, en dat de Capitein van hetzelve, zich in het Bosch met de jacht vermaekende, ware verdwaeld geraekt; dat hy het vermaek hadde gehad, van hem in zyne wooning te mogen ontvangen, en op den rechten weg naer zyn fchip, het welk toen federt drie dagen op. eenen guuftigen wind wagtte, om te, vertrekken,



IN DE WILDERNIS. 7J
ken, te brengen: hy voegde wyders daer nogby, dat hy waerfchynlyk alle de fehepen, die na dien tyd aen dat ftrand waeren genaderd, niet hadde opgemerkt; maer hy beloofde my, dat hy in het vervolg zorgvuldig zoude letten op alles, wat by het ftrand voofviel, en dat hy my in dat geval terftond daer van zoudj kennis geeven : hy liet ook niet na, om ons zyne gedachten, welken voor my en myne Vriendin zeer troostryk waeren, mede te deelen. „ Ik zoude in „ 't geheel niet verwonderd zyn," zeide hy tot ons, ,, dat het grootftegedeelte des Volks „ van uw fchip uit den fchipbreuk gered wa,, re; het gebeurt flegts zeer zeldzaem , dat „ allen in een zodanig onheil omkomen; het „ is zeer mogelyk, dat die geenen, welken ,', Gy betreurt, middel hebben gevonden, ,, om te Batavia te komen. Ik wensch, dat „ Gy nog eens met den tyd hen weder ont„ moeten moogt, door middel van het een of ,, ander gelukkig gev.al, het welk moogelyk ,, eerder, als Gy denkt, U kan overkomen.'" Alle die waerfchynlykhceden , waer aen 'die brac ve man mogelyk zelf niet veel geloofs floeg, en welken hy flegts voortbragt, om my tot bcdacren te brengen, hadden haere uitwerking) E s ik



n ZELIE
ik nam dan zeer greetig dien ftrael van hoop aen, welken zy my gaven, en gevoelde een zeker foort van weltevreedenheid, welke de redenen myner Vriendinne nog vermeerderden. Ik had dan hoop, en dit was veel gewonnen. Intusfchen was ik, op eene gelukkige verandering wagtende , onder de befcherming van eenen man, aen wien ik alles, tot zelfs de geringde gemakkelykheeden van het leven, verfchuldigd was.
Inweervvil van de verzachting myner fmarten , was ik evenwel niet minder ongerust over het lot van mynen Vader en van mynen Minnaer: ik zag dagen en maenden ten einde loopen, zonder eenige tyding van hen te verneemen ,• ik ging dagelyks met myne Vriendin op den oever der zee. Maer myne greetige oogen konden niet anders op dien doodelyken waterplas onderfchciden, dan onvermydbacre klippen, en het verlies van het geen ik het meest bemind had; die droevige denkbeelden deeden dan myne traenen vloeijen, welken ik met groote zorgvuldigheid voor myne Vriendin verborg : ook veinsde ik veel meer gerustheid omtrent haeren ftaet te hebben, dan ik waerlyk had, Ik zag niet, dan beevende



IN DE WILDERNIS. 75
de, den tyd van-haere verlosfing naderen. Dit tydperk deedt my voor haer cn roy vreezen; dikwyls verwonderde ik my over haere wel te vreedenheid, en dat op het punt van eene zo pynlyke en gevaerlyke gebeurtenis. Op zekeren dagwenschte ik haer daer mede geluk, en moedigde haer aen, om zodanige manier van denken te behouden, waer door zy my ook meer gehardheid tegens dienor.tzachlyken oogenblik inboezemde. Doch ik zag uit haare oogen eenige traenen, weiken zy aenilonds wederom bedwong, vloeien.' ,, Men heeft ,, niets te vreezen," zeide zy, ,, wanneer ,, men niets meer te verliezen heeft." Dat harde antwoord, het welk ik niet verwacht hadde, viel my als lood op het hart; ik kon haer het hartzeer, het welk ik over haere onverfchilligheid voor een leven, het weik my zo waerd was, gevoelde, niet ontveinzen; ik - beklaegde my, in traenen zwemmende, over het gering belang, het welk zy in my ftcldc: haer pryzende, uit hoofde, dat zy geene vrees febeen te hebben voor het tydftip haerer bevaLling, laekte ik ten hoogftcn de beweegmiddelen van die gerustheid, welken ik tot dien tyd toe bewonderd had. Maer



?! ZELIE-
ik won niets op haeren géést: de doodclyke flag was reeds toegebragt. Zy zeide my zulks , de hand op haer hart leggende: „ de wond „ is daer," voegde zy,daer by; „ niets kan „ de zelve geneezen. Ik heb, met het verketen van myn Vaderland, waer ik zonder „ fchande niet langer kon blyven , ook de „ opoffering van myn leven gedaen; ik heb » my zelve ontrukt aen de neiging van myn hart. Helaes! mogelyk zoude de Vader „ van myn kind my nog eens te rug gegeeven „ zyn ! Doch ik heb den dood boven het hart, „ zeer," boven de wreede noodzaekelykheid „ van aen den man myner mede- minnaercsfe „ myne liefde te doen blyken, verkoozen. Ik „ zal het oogenblik, wacrop myne plaegen ( „ een einde moeten neemen, niet verhoesten. ' „ Maer zq de hoop, welke U-de goede klui„ zenaer gegeeven heeft, niet ydcl is, zo ik „ U wederom getroost van hier kan zien „ vertrekken, zo zoude niets my naer het „ leven kunnen doen verlangen. Hoe! Gy „ zoudt my dan veriaeten ?" antwoordde ik haer; „ Gy zoudt my alleen laeten vertrekken ? „ En dat kind, het welk Gy wel haest ter „ waereld zult brengen, dat kind zendt Gy
,, dan



IN DE WILDERNIS, li
„ dan ook willen begeeven? Helaes!
zeide zy, „ ik ben zo ongelukkig, dat zelfs „ de lieve naem van Moeder, welke myn ge„ luk, myn vreugd moest uitmaeken, in myn „ oog niet anders, dan een fchandvlek voor ,, my is; ik zoude van fchaemte bloozen op „ het zien van myn kind, wanneer dat ongc,, lukkige fchepfel my naer den naem zyns,, Vaders vroeg: zyne fchaemte zoude domy„ ne vermeerderen. Het enkel denkbeeld, dat' „ dat ongelukkige kind my nog eens zyne ge„ boorte zoude kunnen verwyten, zoude in „ ftaet zyn, om my in het digfte . van een „ bosch, nog eenzaemer en wilder dan dit, „ myn gantfche leven te doen flyten ; zoccnen „ ellendigen ftaet zoude ik veel eerder ver,, kiezen, dan my aen eene algemeene afkeu„ ring, of aen de verachting van hun bloot te ,, ftcllen, welken myne gefchiedenis wisten, ,, en aen de boosaertige nieuwsgierigheid der „ geenen, welken dezelve zochten Éeontdek,, ken.
„ Laek," zeide zy, eenige traencm, welken de overvloedige ftorting der mynen uit haere oogen drukte, afvecgende, ,, laek myn be,, fluit, om alhier te bljvcn; om mynleeven,
„ het



H ZELIE
„ het geen waerfchynlyk niet lang zal zyn, „ athier te eindigen , niet! Helaes! ik vcr„ kies hetzelve niet te verlangen, dan tot den dag van uwe verlosfing uit deze plaets." — „ Gy hebt dan , myne waerde Vriendin! aldus „ uwe befluitön genomen! " zeide ik tot haer na eenige oogenblikken te hebben ftilgezweegen; „ Gy verkiest dan de ^Wanhoop en den „ dood ? Gy betuigt deel te neemen in myn „ lot; Gy wenscht my een geluk toe, het „ welk ik mogelyk nooit genieten zal; en te ,, . gelyk verlangt Gynaer onze fcheiding? kunt „ Gy wel zonder fchrik dien deerniswaerdigen „ ftaet, waer in ik weezen zoude, zo ik het „ ongeluk hadde, om U te verliezen,Ü voor oogen (teilen,? Gy wilt niet anders, dan ,, uwe eigene fmarten zien eindigen, en dit
„ alleen doet TJ naer den dood wenfchen
i, Ach! myne waerde Vriendin! gamynlotook „ eens na! verfchilt het zelve zo veel met „ het uwe? Heb ik niet zo wel als Gy ,'al,/les wat my lief en waerd was, verlooren? „ Ben ik niet, in weerwil van de harsfenfchimmige hoop, welke men my geeft, ver„ öordeeld, om myne levensdagen, afgefchei» den van de gantfche bewoonde waèreld
„ in



IN DE WILDERNIS. i$
,, in deze wildernis door te brengen ? Beftaet „ myne'eenige hoop en troost niet alleen in ,, uwe vriendfchap? Leef dan, myne waerde" Vriendin! voor het ónfchuldig en ongeluk„ kig fchepfel, aen het welk Gy de behoude„ nis uwer dagen verfchuldigd zyt! Leef voor „ eene Vriendinne! en poog uwe fmarten „ niet te verzwaeren door onbillyke verwy„ tingen!
„ Ik ben te vreeden," zeide zy, zich in myne armen werpende, ,, vermits ik de agting „ myner deugdzaeme Vriendinne niet verloo„ ren hebbe. Hoe!" antwoordde ik, haer tegens mynen boezem drukkende, „ hebt Gy „ daer aen getwyffeld ? hebt Gy aendoenlyke „ Lizadie! zodanigegedachtenkunnen vormen „ van my, die U eerbiedigt, die zonder bewon,, dering, uw voorzichtig gedrag met hem, „ Welke thans uw hartzeer veroorzaekt, niet ,, heeft kunnen befchouwen? Neen! nooit ,. zal ik vergeeten, met welke zagtheid en „ tevens grootheid van ziel Gy hem van het ,, ongeluk uwer fcheiding hebt vrygefprooken;
welke edelmoedige Vrouw leeft 'er die „ zich niet eenige verwytingen, 't zy wel of „ kwalyk gegrond, zoudë hebben laeten onr„ vallen? Gy hebt U, tedere Minnaresfe!
„ in



8o ZELIE
,, in 't geheel daer aen niet fchuldig gemaekt 5 „ Gy hebt den Vader van uw kind, de keus i, van uw hart, hoog blyven agten,"en Gy! „ Gy agt U zelve niet meer? Keer tot Uzel,, veterug, waerde Vriendin! geeft U zelve ,, die zelfs-agting weder, welke geen ftervei, ling, hoegenaemd, U zoude kunnen weige,, ren, zo hy flegts, gelyk ik, kennis aen de zui„ verheid uwer ziel hadde. Wel aen! myn ,i waerde Vriendin!" voegde ik daer by,eene ha erer handen in de mynen drukkende,,, zweer,„ even als ik, van eikanderen nimmer te zul,. len veriaeten, wat 'er ook gebeuren moge; „ mogelyk zullen wynimmerin hetgeval zyn, ,, van te .kunnen kiezen: maer zo men my ,, voorftelde, om in de bewoonde waereld „ te rug te keeren zonder ü; zo ik U niet „ kondebeweegen, om deze wildernis, waer ,, in Gy voorgenomen hebt, uwe dagen te „ eindigen, met my te verheten, zo zoude ,, ik nooit befluiten, om zonder U my van „ hier tebegeeven. Myn noodlot is geheel „ aen het uwe verbonden. SchikTJ zelve naer „ deze myne betuiging, myn waerde Vrien,, din! en verzagt of verzwaer daer door de ,', bitterheid van myn lot!" Aldus fprak ik metdebeminnelyke, engoed-
har-



IN DE WILDERNIS 8t
hartige Lizadie, wanneer de Heer dë Margourt (aldus was de naem van onzen kluizenaer) ons kwam zeggen, dat het middagmael was opgedischt. Ik verbeeldde my onder het mael, veel gerustheid- op het gelaed myner Vriendinne te kunnen bemerken; zy fcheen ook meer belang in onze gefprekken, als gewoonlyk, te neemen en zelfs bemerkte ik duidelyk/, datzy, federt onze laetfte famenfpraek, haere oplettendheid voor my verdubbelde, en haer moed als feheen te herleven. Ik was Over die verandering in haer geheel opgetogen, en myne vreugde daer over vermeerderde nog merkelyk, toen zy my op zekeren ugtend terwyl zy zich aenkleedde zeide: dat zy" het oogenblik, waer op zy Moeder ftondt te worden, zonder eenigen afkeer voelde naderen; dat ik door myne - edelmoedige manier van denken, ten haeren opzichte, haer hart geheel veranderd hadde; dat myne agting voor haer en de tedere verknochtheid, weike ik haer in ons laetfte gefprek hadde laeten blyken, even als een geheel nieuw beftaen in haer verwekt hadde, door het denkbeeld in haer te voeden, dat zy zelve nookzaekelyk voor het geluk myns levens ware; zy zeide my F ook*



S2 Z E L 1 Ë
ook, dat een begin van het bewys haerer dankbaerheid zoude beitaen, ia de zorg voor haere eigene behoudenis, ten einde dat levenf het welk zymy geheel wilde toewyden, te verlangen.
„ Ik heb dan ten laetften myne Vriendin, „ myne tedere en ge-trouwe Gezellinne we,, dergevonden!" zeide ik, haer in myne armen drukkende. 'T zy dat 't een gevolg van haere aendoening was, 't zy dat het bepaelde tydperk haerer zwangerheid daer was, zy gaf ten minften eenen doordringenden gil, terwyl ik haer nog in myne armen hield, en omtrent een uur daer na , bragtzy een bekoorlyk Meisjen ter waereld.
Ik was zestien jaeren.oud, toen dit voorviel, en myn Vriendin was omtrent achttien. Maer in weerwil van haer jongheid, ftondt zy haere fmarten met eenen heldenmoed uit. Ik bezorgde de Moeder en het kind zo goed in myn vermogen was, en ging vervolgens onzen kluizenaer opzoeken, om hem kennis van dit nieuws te geeven. Hy was daer over geheel opgetogen, en liet de vriendfchap, welke hy voor ons beiden had opgevat, door zyne vreugde blyken: hy zag ons als zyne kinderen



IN DE WILDERNIS
ren aen; en handelde ons ook als zodaenigen. „ God zy geloofd !" zeide hy, met my in het huis te rug keerende, „ ik zal dan eene derde 3) dochter hebben! ik wensch, dat zy het ge„ luk van haere Moeder en van U zal uitmae,, ken; maer haesten wy ons," voegde hy daer by, „ met het geluk van dat kind, door „ den heiligen Doop te verzekeren!" Hynam, dan de bediening van Priester en Gevader waer; ik die van Gemoederd Wy noemden het kind Ninetth , naer den vöornaem haerer moeder
NlNi.
Ik had het kind nog niet aen de Moeder aengeboden , uit vrees, dat zy op het zien van het zelve eenige gevaerlyke aendoening mogte hebben. Maer zy zelve verzogt my met nadruk daerom, na den goeden Grysaert en my bedankt te hebben voor den gewichtigen dienst, welken wy aen het zelve beweezen hadden.
Met voldoende Verwen een genoegzaem aendoenlyk Tafereel van die tedere en ongelukkige Moeder, toen zy haer kind in haere armen ontving, en den leVendigen indruk, welken ik in het binnenfte vart myn hart gevoelde , de traenen van die tederhartige MoeF a def



S4 ZELIE
der het gelast van haer kind ziende bevoch-tigen, af te fclulderen, is my ondpenlyk: zy zocht in de tedere trekken van dat kleine wigt-: jen die van den Vader, op; ik lag op myne knieën leunende op haer bed, terwyl zy dit onderzoek, het welk zy van tyd tot tyd. afbrak, door haare tedere en ophelderende oogen op my te vestigen, deedt: dé goede Kluizenaer was in eenen hoek van de kamer, alwaer hy met traenen in de oogen die- twee wezens, in welken hy zo veel deel nam, zeegen de.
,-, Helaes!" zeide die ongelukkige Moeder, toen zy my het dierbaer pand haerer liefde weder te rug gaf, ,. konde ik flegts dat waer,, de kind in de armen van haeren Vader over„ geeven! nooit," voegde zy met eene klaegende en droevige uitroeping daer by, „ nooit „ zal ik dezen troost hebben! nooit zal ik dit „ onfchuldig wicht den tederen ilreelingen
zyns Vaders zien toelachen! nooit zal ik „ den naem van Vader, zo ftreelend voor het „ hart eener Moeder, uit zynen mond hooren „ gaen!
. . Een groote overvloed van traenen en fnikken maekte een einde aen die klachten, welken
myn



IN DE WILDERNIS. 85
myn hart, reeds zo innig, bedroefd, als verfcheurden: ik was genoodzaekt, om in de naeste kamer te gaon, ten einde myne ziel door traenen, over myne Vriendin en my, te ontlasten. Ik beklaagde haer en myn lot; wanneer de goede Grysaart my kwam berichten , dat myn ongelukkige Gezellin in flaeute lag. Ik liep haestig naer haer toe, en door middel van zekere hartïlerkende droppels, hadden wy het genoegen, van haer fpoedig wederom tot zich zelve te zien komen. Zy bedaerde zich langzamerhand, en verzogt ons duizendmael verfchooning over de ongerustheid , welke zy ons veroorzaekt hadde; zy beloofde ons, in het vervölg omzichtiger te zullen zyn. Doch haere-ziel bleef daerom niet minder aengedaen. Zy herftelde nogthans vry wel; maar bleef zeer mager, het geen ik aen 't zogen van haer kind toefchreef. Ik zag met genoegen ; dat haere geneegenheid voor haer klein Meisjen van dag tot dag aengroeide, en dat dit kind haer van de bitterheid van haer lot merkelykfcheen afteleiden, jadezelve te verzagten.
Maer de doodelyke dag was haer reeds toogebragt, gelyk ik hier voor gezegd hebbe;
I> 3 hae-



85 ZELIE
haere gezondheid was reeds te veel ontfleld, en haere zwakke borst hadt reeds te veel geleeden in de eerfte tydperken van haer ongeluk ' toen zy dagen en nachten in de wanhoop van een hart, overgegeeven aen zyne kwellingen , en gevoeligfte verwytingen, hadt doorgebragt. Ik begon my verlegen te maeken, toen ik haer haere vrolykheid zag wederom krygen, zonder in krachten nog in kouleur toe teneemen: haere magerheid, die oogen fchynlyk toenam, deedt my voor haer leven vree, zen. Ik deelde myne vrees mede aen den Heer de Mercourt,' die zo wel als ik de fchielyke verandering en het verval van krachten myner waerde Gezellinne bemerkt hadt. Wy oordeelden het best, om haer te verhinderen, haer kind langer te zoogen.
Met moeite deeden wyhaer daer in toeftemmen : weenende ftelde zy my haer klein wigtjen ter hand; ik belastte my geheel met de bezorging van het zelve. Helaes! dat arm, onnozel kind moest welhaest alles aen my verplicht zyn! Men zal ligtelyk bemerken, dat ik met myn verhael tot dat tydftip gekomen ben, waerop ik het ongeluk hebbe gehad, myne waerde Gezellinne te verliezen, maer
men



IN DE WILDERNIS.
27
men zal nimmer genoegzaern kunnen gevoelen, nog het beste penceel zal nooit in ftaet zyn , om aftemaelen de wrcede wanhoop, waer in ik my bevond, toen ik de onmogelykheidzag, om haer te behouden, en de noodzaekelykheid, om haer een eeuwig vaerwel te zeggen.
Zonder de geduurige zorgen, en de troost' ryke opwekkingen van mynen waerden weldoener , zoude ik myner ongelukkige Nina niet overgeleefd hebben. Maer deze braeve en dierbaerd Vriend, aen welken de Hemel daer toe het nodige fcheen ingeblazen te hebben, bragt my door kracht van yverige redenen en Godvruchtige vermaeningen zo verre, dat ik de beginfelen van dien Godsdienst, welke my geboodt te lydcn zonder ongeduld; dat ik insgelyks de menschlievendheid, welke my beval, om myne plichten ten opzichte van het kind, het welk ik als 't myne had aengenomen , waerteneemen , erkentelyk goedkeurde, en beloofde te vervullen; ik herinnerde my daeren boven der beloften, welken ik aen myne ongelukkige Vriendin gedaen had; zy hadt my itervende met gevouwene handen gebeden, dat ik voor myn leven wilde zorge draegen, cn alzo in ftaet zyn, om haere plaets by haeF 4 19



88 ZELIe
re ongelukkige Dochter te vervullen. „ Zy „ zal welhaest niemand meer dan U, myne „ waerde vriendin! hebben," zeide zy my, „ verlaet haer toch niet! bemin haer voor „ U zelve en voor my! maer fpreek haer nooit v van haere ongelukkig»Moeder! dat zy nooit, „ zo zulks mogelyk zy , kennisfe hebbe van „ de gefchiedenis haerer fchandelyke geboor„ te. Befpaerhaer de fchaemte haeren vader te „ noemen, ten minften zo zy' niet gelukkig „ genoeg is, om denzei ven weder te vinden ! „ In dat geval zult gy wel zo goed zyn , my„ ne waerde Vriendin, om haer dit pakjen, „ waer in ik het afbeeldfel van Milord ge„ floten hebbe, overtegeeven : in het zelve „ is ook een gefchrrft door zyne eigene hand „ ondergeteekeiid, in het welk hy verkiaert, „ de Vader te zyn van het kind, het welk ik „ onder myn hart hebbe gedraegen.
Ik nam dat Pakjen, het welk ik ter haerer gerustftelling zorgvuldig weg floot, aen ; doch wanhoopte by my zelve, om daarvan ten voordeele der arme Ninette ooit ecinig gebruik te kunnen maekcn. Ik zag geen einde aen onze ongelukkige omftandigheid; en ik werd nog daerenboven bedreigd, van den eeni-
- 1 r



IN DE WILDERNIS. 89
gen troost, welke my overfchoot, mynen Vriend, mynen tweeden Vader, het eenige weezen , het welk voor my in de gantfche Natuur beftondt, te verliezen.
Sedert den dood myner Vriendinne, werdt my die eerlyke Grysaert van dag tot dag meer en meer waerd; zyne leerzaeme gefprekken gaven my veel genoegen; en nimmer ging ik van hem af zonder verheugd te jzyn, hem te hebben aengehoord. Hoe veele oogenblikken heb ik niet.wel aen zyne zyde doorgebragt met myne kleine Ninetts in myne armen, geduurig oplettend en myne oogen gevestigd houdende op zyne eerwaerdige trekken, welken een lange gryze Baerd nog eerbiedenswaerdiger maekte, en nog meer gewicht aen zyne verftandige gefprekken byzettede! 1 „ Myn kind!" zeide hy my dikwyls, wanneer ik hem myne dankbaerheid en blydfchap betuigde, over het geluk, van hem ontmoet te hebben, en myne hoop van hem noglangen tyd by my te kunnen houden, te kennen gaf, „ myn kind!" zeide my dan die goede Grysaert: „ ik ben niet onfterffelyk; maek U der„' halven gewoon aen de gedachten, dat Gy „ my welhaest van deze waereld zult zien F 5 „ fchei-



5>o ZELIE
,., fcheiden! Vrees niet voor den tyd, waer„ op ik u hier alleen zal laeten ! Ik heb hier „ twintig jaeren doorgebragt, zonder my ver„ veeld, nog eenigs begeerte gehad te heb», ben, van hier te vertrekken. Gy hebt de „ zelfde redenen niet, als ik, om te befluiten „ tot het kiezen van deze laetfte parthy. Gy „ zult van de eerfte gelukkige gelegenheid „ gebruik maekcn, om van hier te gaen, en „ Gy zult zeer wel doen. Maer in weerwil „ van die hoop, welke ik U aenraede, by U zelve te koesteren, moet Gy uwe levenswyze inrichten, als of U diergelyke „ hoop geheel ware afgefneeden: doe uw „ best, om U eenige bczigheeden, waer „ in Gy vermaek fchept, te verfchaffen, om „ aldus de verveeling en necrflagtigheid voor,„ tekomen! Laet U niminer door de wanhoop „ overmeesteren! Vermy het verdriet, en „ fta der al te groote begeerte, om den ftaet, „ waer in het noodlot U gebragt heeft, te „ veriaeten, tegen! Verlies het Oppcr-we„ zen, het welk voor uw behoud wackt, „ nooit uit het oog! Roep zyne goedheid aen, ea wees verzekerd, dat hy U nooit „ veriaeten zal!"
De-



IN DE WILDERNIS.
9t
Deze goede raedgeeving, welker ik wel gewild hadde, dat ik niet, dan over eenen lang verfchoovenen tyd, behoefde te volgen, bedroefde my grootelyks, en vermeerderde myne ongerusheid en vrees voor den welftand van dien waerdigen Vriend. Zyne gezondheid fcheen my federt eenigen tyd zeer wankc'.baer en in wanorde te zyn. ,, Helaes! zeide ik by my zelve, zyne gezegdens in myn geheugen herroepende, „ hy^bereidt my reeds tot ,, eenen ramp, welke my moogelyk welhaest „ zal overkomen 1" Ik bad dan voor zyne be-' houdenis; ik fmeekte den Hémel om zyne dagen te verlengen, ten minfte tot dien tyd toe, dat myne arme Ninette in ftaet ware, om my te troosten , en met my zyn verlies te beweenen,
Hy hoorde my op zekeren dag dat gebed, het welk ik in myne verrukking overluid uitboezemde, doen: „ tedere en edelmoedige „ dochter!" zeide hy , naermy toekomende, „ wat doet Gy my het aenftaende gemis van „ myn leven betreuren! hoe aengedaenmaekt „ my uwe erkentenis! Een zucht, eenige traenen, welken ik gereed zag, om uit zyneoogen te vloeijen, vermeerderde myne genee-
gen-



92 ZELIE
genheid voor hem, en deeden my een nog ' levendiger gevoel hebben van de noodzaekeTykheid, welke 'er voor my was, zyn leven , zo lang als hetmyne, uitterékken ; ik nam eene zyner handen, welken ik in de mynen drukte, hem met de eerbiedigde tederheid den wensch van myn hart openbaerende. ,, Luister naer my, altebckoorlyk fchepfel!" zeide die goede en eerwaerdige Grysacrt tot my, zyne hand, welke'tk nog in de myne handen hield, Zagtjens naer zich te rug trekkende, „ laetui „ Wy niet wederfpanning tegen de wet der ,, Natuur zyn ! laeten wy ons aen de nood,, zaekelykheid onderwerpen, en ons niet
vrugteloos plaegen, met eene gebeurtenis, ,, waer tegen wy niets kunnen doen , te wil„ len verfchuiven! Het doet my mogelyk zo
veel, als U, leed, dat ik niet nog dertig „ jaeren levens aen U kan toewyden.: ik
denk dagelyks, cn niet zonder groote on„ gerustheid, aen het geen U betreft, wanneer
ik 'er niet meer zyn zal: de vreesachtigheid '
van uwe jaeren, en uwe tedere gedeldheid „ doen my voor dat leven, het geen my ,,-waerder is geworden, dan het myne, vree„ zen. Gaerne wenschte ik U voor mynen dood
„ ge-



INDE-WILDERNIS. <?j
, genist en te vreeden te zien. Op uwe jaeren. ,> maektmenmonfters van alles, wat men ziet: „ de natuurlykfte zaeken , wanneer men de. „ zei ven niet kent, doen argwaen ontftaen;, „ en de verhitte inbeelding Helt, gevaeren „ voor oogen, welken.'er weezenlyk niet zyn. ,, Gy hebt verftand en veel gematigdheid:. „ dit geeft my hoop, dat Gy Welhaest uwe. ,, ziel, die» mogelyk wat al te gevoelig is naa ,, de omftandigheeden, waerin GyUbevindt, ' „ zult weeten -te buigen. Ik begryp alle uwe ,, kwellingen, en deel hartelyk in dezelven : „ ik heb de taarten van een hart, het welk „ het verlies van een bemind voorwerp be„ treurt ook gekend; ik heb, even als Gy, ,, alles, wat my,het waerdfte op de waereld ,, was, verlooren, op eenen tyd, dat ik aen. „ het zelve zoude verbonden zyn geworden; (hy wist de onderlinge liefde van den Heer van Ermancour en my; ik zelve had hem, zulks verhaeld) maer Gy hebt uitzichten
welken ik niet had. Gy zult mogelyk ten „ eenigen tyde dien gelukkigen flcrvcling, wel„ ken Gy betreurt, wederzien. Ik wensch dit „ vuuriglyk voor uw eigen geluk. God, die „ myn hart kent, weet,- dat^Lk dat oogenblik.
zou»



$$ 1 Ë I, I E
s, zoude verbaesten, zo zulks in myn verm<v „ gen ware; dat oogenblik zoo ftreelende voor „ U en uwen Minnaer! maer helaes! ik kan „ niet wenfchen, om daer van oog-getuige „ te zyn. Gy zult de uitlegging van deze
manier van denken nog wel eens ontwaer „ worden. Ik zoude thans my zeiven fchae,, men, om U het zelveklaerer te ontdekken.
Na een oogenblik ftilzwygens, geduurende het welk ik hem zeer ontroerd zag, voegde hy daer by. „ Laeten wy overgaen tot die „ raedgeevingen, welken ik U wilde voorftel„ len, raekende het geen Gy zelve zult moe„ ten verrichten, wanneer ik 'er niet meer „ weezen zal. Ik zie niet, dan met een on„ gemeen hartzeer voor uit, dat Gy alhier „ niet zult kunnen beftaen dan door veel moei„ teen arbeid: ik kan niet met onverfchil„ ligheid, en zonder te morren tegens de >, onrechtvaerdigheid van- het noodlot, een >, zo bekoorlyk mensch, als Gy, zien bloot„ gefteld aen dtiizende ongemakken: ik heb „ myne eigene ongelukken ftandvastig en met ,, eenen helden-moed doorgeftaen; maer ik „ heb de zelfde onbevreesdheid niet ten uwen „ opzichte. Stelmy dus op uwe beurt gerust,
» al



IN DE WILDERNIS $J
,, al te beminnelyke Dochter.! maek U den ,, tyd, welke my overig is, om met U door „ tebrengen, ten nutte, ten einde Gy wee„ ten moogt, de vruchten myner naerftig„ heid voor U te bewaeren. Ik zal U by „ gefchriften eene opgaeve van het geen, Gy „ dag voor dag moet doen, nalaeten. Hoe „ gaerne wenschte ik U ook de kracht en „ de wakkerheid mede te deelen, welke Gy „ nodig zult hebben !
„ Ach! waer toe alle die voorzorgen, wel„ ken my het hart doorbooren ? " zeide ik tot hem, eene zyner handen drukkende, „ waer,, oin behaegt het aen mynen waerdigen Vriend, „ my het verfchrikkend tafereel eens ongeluks, „ het welk ik mogelyk nimmer beproeven zal, „ aen myne oogen voorteftellen? Kan ik niet „ voor U fterven, offchoon ik zo veel jon„ ger ben? Ach! ik verzeker U, dat ik dit „ wel oprechtelyk wenfche: wensch dit ook „ tot myn geluk, zo Gy my bemint! „ Zo „ ik U bemin , aenbiddelyke Dochter !" zeide hy, my in zyne armen met een gelact vo! levendigheid en ontroering necmende, het geen my zódanig verwonderde, dat ik daer van ontftelde, zonder evenwel te weeten,
waer>



56 ZELIE
waerom; „ zo ik U bemin! kunt Gy daer aen j, twyffelen?"
.Ik v/as wel verre van iets misdaedigs' in de handelwyze van dien goeden Grysaert te veronderftellen ; evenwel geloofde ik in bet vervolg wat ingetogener by de betuigingen myner dankbaerheid te moeten zyn.
Zo dra hyde uitwerking, welke de drift, waer aenhy zich een oogenblik hadt overgegeeven, op myn ziel gehad hadde, gewaer werdt, zeide hy tot my by de eerfte beweeging ,■ welke ik maekte, om my uit zyne armen te ontllaen: „ vergeef my, deugdzaeme Zelie , dat „ ik aen de welvoegelykheid hebbe te kort „ gedaen, door U op eene al te levendige „ wyze de vriendfehap, welke Gy my'inge„ boezemd hebt, te doen blyken. O God! " voegde hy daer by, „ zoudt Gy my van eeni-
ge zwakheid, uwer en myner onwaerdig, „ kunnen verdenken ? Kan ik U niet aenbid„ den, zonder U te beleedigen? Kan ik dan „ mynen eerbied en myne tederheid niet toonen, „ zonder U eenen afkeer te geeven voor die „ gevoelens, welken zo zuiver zyn, als uwe „ Ziel zelve. Spreek flegts één woord, en in,, dien Gy dit vanmy vordert, zal ik U nim-
„ mer



IN DE WILDERNIS.
v?
„ mer naderen, dan met eene eerbewyzing, „ aen' eene Godheid toekomende: ik zal ge„ willig inftemmen, om U die eer, welke Gy „ verdient, te geeven, zo ik flegts voor dien „ prys eenen oogenblik van vergetenheid kan ,, bentellen, cn op nieuw uw vertrouwen „ verdienen.",
Ik was geduurende dit hevige gefprek in de zelfde houding gebleeven, welke ik aengenomen had, toen ik my uit zyne armen had ontflaegen: ik zat met nedergeflagene oogen; myne ziel was geheel ontroerd door verfchillende gevoelens, welken ik niet wel konde onderfcheiden , in weerwil van de opheldering, welke my dat eerlyk mensch gegeeven hadt, toen hy my vergiffenis verzogt, en vreesde, myn vertrouwen verlooren te hebben. Ik kon myne begrippen over. de houding van dien eerwaerdigen Grysaert, die my tot dien tyd toe met niet anders, dan met den oogenblik van zyn en dood, was voorgekomen bezig te zyn , niet overeenbrengen: hy fcheen zyn laetfte uur niet te vreezen, dan alleen om de eenzaamheid, waerin hy my als dan zoude laeten. Deze verfchillende denkbeelden deeden my traenen ftorten: ik benydde het loc myner G ar-



♦3 ZELIE
arme Vriendinne, dat, waer aen ik blootgefield was, overpynzende. Maer het leedweezen van den kluizenaar was oprecht; ik bemerkte eene zo groote ongeveinsdheid in zyne uitdrukkingen; hy hadt eene zo eerlyke houding, en eene zo zuivere begeerte, om my te overtuigen, dat hy my met den zelfden eerbied, welken men voor eene Godheid moest hebben, beminde, dat ik welhaest geheel gerust gefield wierde. Ik was niet misnoegd , dat die goede Grysaert my met een zeker foort van ontzach behandelde; ik zoude wel in zyne verkleefdheid aen my, gewenscht hebben, de uitdrukkingen eener vaderlyke tederheid ontwaer te worden; maer, na het geen ik ondervonden had, bemerkte ik wel, dat onze gemeenzaemheid eenige zwaerigheeden, welken men moest vermyden, konde na zich fleepen.
De ingetogenheid, welke ik in het vervolg in mynen omgang en gefprekken met hem in agt nam, maekte wel haest ons gezelfchap over en weder, verdrietig en lastig : ik had veel minder vermaek in den Heer de Mercourt te hooren redeneeren, als te vooren: hy zelf fprak niet meer met my, dan met een
be-



IN DE WILDERNIS. 9$
belemmerd gelaet. Dikwyls bragten wy geheele dagen door, zonder iets tegens eikanderen te fpreeken, als alleen eenige geheel onverfchillige woorden voor den maeltyd. Welke moeite ik ook deed, om meer vertrouwend in de oogen van den goeden Grysaert te fchynen, zo kon ik myne levenswyze daerom- * trent niet veranderen; en hy bezweek welhaest onder het doodelyk hartzeer, het welk hy daer over gevoelde. Ik verloor hem omtrent zes maenden na den dood myner Vriendinne.
„ Ik fterf even gelyk ik geleefd hebbe zeide hyiny eenige uuren voor die ongelukkige gebeurtenis. „ Ik ben altyd het ilagtofFer van „ eenen verleidenden en verradelyken harts. M tocht geweest, welke de fchoonfte dagen ,, myns levens heeft vergiftigd, en eenen zy,, ner fcherpftepylen bewaerdheeft, om my„ nen ellendigen levensloop te doen eindi,, gen. — Hoe!" Zeide ik, met eene droevige uitroeping my op myne knieën naest zyn bed werpende, wat doet gy my, daer be„ merken, myn waerde Weldoener! myn Be„ fchermer! myn Vader! Ach! Gy zyt die „ flian niet, welken Gy my affchildert; neen!
G 2 „ik



4oo ZELIE
„ ik herken geenszins in den zei ven dien eer„ waerdigen Grysaert,- die my met zo veel |, goedheid alhier ontvangen, my zulke wyze raedgecvingcn voorgehouden, my de heilig„ (Ie en eerbiedigde genegenheid voor zich ,, heeft ingeboezemd, en wiens trekken nim„ mer uitmyn geheugen kunnen gewischt wor-
,, den. Ik ben niet waerdig om eene zo
,, agtbaere plaets tebekleeden," antwoordde hy, my in de reden .vallende, en met zyne hand my willende beweegen, om opteftaen. „ Het is te veel, edele en deugdzaeme Zelie l „ befpaer my de fchaemte, om eene engelin ., aen myne voeten verneederd te zien. Ja ,• Gy „ zyt eene engelin, wier troostryke woor•„ den de verwondering en vreugde myner „ ziel, in deze myne laetfte oogenblikken, „ volmaken. Begeef, bekoorlyk fchepfel! „ begeef U uit dit droevig en ongezond verj, trek, het welk aen uwe jeugd hinderlyk zou„ de zyn: ga eene zuivere lucht, zo zuiver „ als uwe ziel, in ademen! — Almachtige „ God!" voegde hy daer by, zyne beide handen op zyne borst leggende, en de oogen op den Hemel gevestigd houdende, „ bewaer „ uw fchoonfte fchepfel! befcherm, en zegen . . „ dit



IN DE WILDERNIS.
ioi
„ dit beminnelyk fnensch, het welk Gy te j, uwer eere, en tot geluk haerer Vrienden „ gefchapen hebt, met uwe dierbaerfte zege;
ningen! Geef haer weder aen haere Bloed,, verwanten, en aen de menfehelyke famen,, leeving, aen welke zy tot het fchoonfte „ cieraed zal verflrekken, en alwaer zy aen ,', ieder een de liefde tot de deugd zal inboe„ zemen! Zegen haer, weldoend God; gelyk „ ik haer in uwen naem op dezen oogenblik „ zegene; en verwaerdig U, om haev geluk„ kig te maeken!"
Ik had my wederom op myne knieën nedergelegd, om de zegening van dien heiligen man te ontvangen, welke myop dien oogenblik als met eene Goddelyke ingeving fcheen bezield en wairdig te zyn, om die gunden, welken hy voor my affmeekte, te erlangen. Ik nam vervolgens myne kleine Ninette, welke ik naest my had nedergezet, in myne armen: „ zegen ook dit onnozel fchepfel!" zeide ik, haer aen hem aenbiedende; ,, fmeekdenHec„ re dat hy haer voor my bewaere, terwyl „ dat ik myne fmeekingen, om U te behou„ den, teneinde Gy aen ons beiden tot een „ Vader moogt zyn, hemehvaerds zal opzenG 3 » den.



Iers Z E L i E
„ den. Ach!" riep ik uit, myn gebed aen het Opperwezen inrichtende, „ beroof ons „ niet van dezen troost! Herftel de krachten „ van onzen waerdigen Vriend, en geef hem „, zyne gezondheid weder! dat hy Ieeve „ voor ons geluk, en tot fteun van onze' „ zwakheid!"
Een ftroom van traenen biggelde langs myne wangen, terwyl ik dit welmeenend gebed deed, het welk byna doodelyk voor hem was.
Eene zwaere ontroering kwam hem aen
„ Genoeg! genoeg! edelmoedige Dochter!" zeide hy fnikkende, en door tekenen te kennen geevende, dat ik zoude vertrekken, ,,laet
„ my alleen! laet my alleen!" Toen
ik aen dit verzoek wilde volden, bemerkte ik, dat hy ter naeuwer nood adem haelde, en dat de doodverwe zyn gelaet bedekte; nader by hem komende, dagt ik , dat hy overleeden ware: ik riep hem dikwyls, maer kreeg geen antwoord. Doch eenige verfterkende droppelen, welken ik hem met veel moeite ingaf, deeden hem wederom bekomen. Hy herhaelde zyn ernftig verzoek, zo dra hy zich eenigzins beter bevondt, om my toch uit het vertrek te willen begeeven. Ik verliet hem dan
ons



IN DE WILDERNIS.
T03
ondanks my zelve, en keerde my dikwyls om, ten einde nog naer hem te zien, even als of ik het ongeluk, het welk my bedreigde, voctf , uit zage.
Ik trad in myne kamer met eene droevige en getroffene ziel. Ik leide myn kind te bed, en ging vervolgens in den thuin wandelen , om my wat te verfrisfehen, voor dat ik naer den Zieke te rug keerde. Doch ik had hem voor het Jaetst gezien ! Hy was niet meet in zyn bed, wanneer ik een uur naderhand in zyne kamer te rug kwam. Dat men zich flegts van myne verwondering en wanhoop over deze verdwyning, welke my onmogelyk fcheen in den zwakken toeftand, waer in ik den Heer de Mercourt gelaeten had, eene verbeelding vormei „ Groote God! wat is 'er van hem '„ geworden?" riep ik droevig uit, na langen tyd vruchtloos gezocht te hebben, „ Gy al„ leen kunt my daer van onderrichting gee-
ven, want hy was niet in ftaet, om zich „ zonder uwe hulp te beweegen 1"
Ik vermoeide mydoor gisfingen, na my met ydele nafpooringen geheel, afgemat te hebben.' In het midden van den nacht begon ik te denken, dat ik vergeeten hadde, om naer de G 4. «i<:



Ï04 Z E L I E
uitgeholde rots, waer in hy het lyk zyner Minnaeresfe geplaetst hadt, te gaen Ik beefde vwn onfteltenis; ik vreesde toen, dat hy zich zeiven in dat graf levendig 'begraeven hadde.' Ik ftond dan fchielyk uit myn bed, op , waerop ik my geheel gekleed, om flegts eenen oogenblik uit te rusten, had nedergelegd, en liep naer dat droevig verblyf, het welk door de maen verlicht werdt, zodanig bezig met het Voorwerp , het welk ik aldaer ging opzoeken, en met de hulp, welke ik hem nog zoude kunnen toebrengen, dat ik geen denkbeeld hoegenaemd van eeoigen fchrik of afkeer voor dat akelig verblyf in my gewaer wierde. Gelukkig vond ik het zelve geflooten; het geen een geluk voor my was: want zo ik binnen het zelve ware getreeden, zoude ik dier akelige vertooning, welke zich door middel van een klein lantaerentjen, het welk dit droevig ho! verlichtte, aen myn oog opdeedt, niet lange hebben kunnen wederftaen.
Dat verblyf des doods befloot myne gelieffte panden in zich; myne waerde'Vriendin lag aldaer naest de minnaeres van den Heer de Mercourt ; en deze laetfte lag uitgeftrekt aen beider voeten, zonder beweeging met de dood-
verw



IN DE WILDERNIS. ia?
yerw op zyn gelaet. Hy was niet meer: geen teken van leven hoegenacmd gaf hy op myn herhaeld geroep. Na dus langen tyd myne ■•ongelukkige Vrienden beweend te hebben, wier lot ikbenydde, ziende op dat, hetwelk ik, geheel alleen in myne Wildernis, nog uit te ftaen had, konde ik nog.niet befhuten, om my van die akelige plaets tebegeeven, waerin ik my gaerne levendig hadde willen begraven, zo ik in dezelve hadde kunnen treeden. Maer die goede, die edelmoedigeGrysaert hadt alles voorzien: de zelfde Grafkelder, welken hy voor zyne Minnaeresfe hadt laeten maeken, was ook voor hem ingericht. Hy hadt dus ingevolge daer van eene deur daer aen laeten maeken , welke aen menfehen den ingang daer in onmogelyk maekte. Deze deur beftondt uit eenen grooten gehouwen ileen, welken men zonder moeite van binnen voor de opening konde laeten zakken, door middel van fponningen, welken zeer digt fiooten, en waer tusfehen die ftcen nederwaerds konde gleijen.
Ik keerde dan eindelyk overftelpt van drofheid, en afgefloofd van vermoeidheid, naer huis. Hetgefchrei myner arme Ninette , welke ik al te lang had alleen gelaeten, beurde G s my-



ïoS 2 Ë L I Ë
mynen ter nedergeflagen moed wederom op: ik verweet ivy zelve, dat ik haer , om zo te fpfeeken, veriaeten hadde. De ftaet, waer in ik haer vond, deed my alles vergeeten ; en ik dagt toen om niet anders, dan om haer die hulp, welke zy nodig hadt, toetebrengen. Zy hadt dien gantfchen dag nog niets genuttigd; ook was dat kleine arme wigtjen geheel afgenomen, en haere ftem als uitgedoofd door haer menigvuldig gefchrei. Ik bragt haer we derom by, door haer dikwyls, doch weinig voedfel te gelyk te gecven. Haer wederom als tot het leven roepende, beklaegde ik haere omftandigheidhartelyk.,, Arm, onnozelkind!" zeide ik, haer gelaet met myne traenen be vochtigende, „ welk een droevig lot bereide ,, ik U, het uwe aen het myne verbindende! „ Helaes! lagen wy flegts beiden aen de zeide ,, uwer ongelukkige Moeder! Doch.' ik heb „ beloofd, voor myn leven te zullen zorgen, „ om het uwe te kunnen onderfteunen: ik „ heb dit beloofd," hcrhaclde ik, terwyl ik myne liefkoozingen verdubbelde; „ ach! al „ hadde ik dien. eed niet gedaen , zoude ikU, „ myne kleine bekoorlyke Vriendin ! kunnen „ verlactenV Neen! nooit, nooitzult Gy zelfs
„ meer



IN DE WILDERNIS. 107
„ meer zo een wreed afzyn, als Gy dezen dag ondervonden hebt, vanmy te verwach,-, ten hebben. Nooit zal ik my van myn lief „ kind, afzonderen. Ik zal leven, om U ,, te beminnen, om voor U te zorgen, om „ U tot Moeder te zyn." Ik hield haer tegen mynen boezem gedrukt ik overlaedde haer met liefkoozingen, welken zy my fcheen te willen betaelen, met my zagtjens in haere te* dere armtjens te drukken. Zy was toen omtrent één jaer oud, en gaf reeds tekenen van eenen zagten aert en eene groote fchoonheid.
Ik bragt my zelve langzamerhand tot bedaerdheid, en na myne fmarten aen den Heere opgedraegen, en hem gefmeekt te hebben om my de nodige krachten, ten einde dezelven te kunnen draegen, te willen verleenen, werd ik , naest myne lieve Kleine , welke ik op myn bed had nedergelegd , door den flaep overvallen.
Maer de zorg voor alle onze benoodigheeden , welke nu alleen op my aenkwam, deedt my welhaest ontwaeken; ik ftond dan op, om'my aen, het werk te begeeven, endoor, het vertrek van den Heer de Mercourt gacnde, zag ik op de tafel eenen toegevouwen



*ö'3 , Z E L I E
wen brief, aen my luidende, en welken ik in de eerste ontroeringen myner ziel niet gezien had, liggen, Dezelve hieldt de onderrichtingen in, welken die goede Grysaert my, ten opzichte der bezigheeden van het huishouden had toegezegd. Alles werdt daer in zeernaeuwke.urig uitgelegd; elk artieul wees my myndagelyks werk .aen, en hy eindigde'met zyn hartzeer te betuigen over zyne handelwyze ten mynen opzichte, welk flot des briefik alhier volgen laet. ■
„ Hoe veel moeite zoude ik TJ geduurende ,, nog eenige jaeren hebben kunnen befpae„ ren, indien ik genocgzaeme gemaetigheid „ hadde gehad, om die gevoelens, welken „ Gy my ingeboezemd hebt, voor U geheel „ te verbergen! Maer ik heb U zo veeldaer ,, van laetenblyken , als genoeg was, om, het „ geen ik verdiende, uwen haat, op my te ,, laeden. Deze zal my welhaest in het graf „ Horten, welke moeite Gy ook neemt, om „ die knagingen, welken niet dan met myn „ leven zullen eindigen, te ftillen. Ik zal „ niet meer zyn, wanneer Gy dit gefchrift „ leest. Vermoey U niet met myn ellendig-
ligchaem optezoeken. Ik zal het zelve als
„ dan



IN DE WILDERNIS. i=5
„ dan.reeds aen uwe oogen 'ontrokken heb„ ben, om U de ysfelykheid van eene zoda„ nige vettooning te befpaéren, en te gelyk „ ook de wrecde verlegenheid, om U van
,, het zelve te ontdoen Vaer wel, be>
„ koorlyk cn al te verleidend Schepfel! Ik „ ga naer haer, welke nimmer uit myn.hart „ hadde behooren te gaen; aen haere voeten „ fterveride, hoop ik haere vergiffenis te zul;, len erlangen, en uwe agting te herwinnen*
Een weinig lager hadt hy nog eenige regels fchrifts; daerbygevoegd, dienende om myden eigendom zyner wooning, en van alles wathy als toen bezat, te verzeekeren; verl'cheidene. zaeken, als goud en edel-gefteentens, ftuk voor ftuk opnoemende; en daeij by nog voegende, dat hy wenschte, dat die fchatten, welken hy altyd bewaerd hadde, om van dezelven by voorkomende nookzaekelykheid gebruik te maeken, my nuttiger, als dezelven aen hem geweest waren, mogten zyn, en de middelen myner verlosfing bevorderen.
Het fpeet my ten hoogften, dat ik dat gegefchrift des avonds te vooren, toen ik van myne wandeling in den thuin te rug kwam, niet gevonden hadde: mogelyk ware ik dan nog
tydig



tló ZELIE
tydig genoeg gekomen, om hem te behouden. Maer ik was toen zo ontroerd, en ook zo overtuigd van.de noodzakelykheid, om hem, waer hy oók weezen mogte, myne hulp aan te bieden, datmyopdien oogenblik niet anders in den zin fchoot, dan hem op alle de plaetzen , waer ik dagt, dat hy zoude kunnen zyn, öptezoeken.
Ik zal my alhier niet lang ophouden, met myne aenmerkingen, welken ik toen over de «wakheid en onftandvastigheid- der Menfchen maekte, in gefebrift te fteüen. Ik ftap de fouten van den Heer de Mercourt met eenen luchtigen tred over, om my flegts bezig te houden met zyne goede daeden en uitmuntende hoedaenigheeden. Hy voegde by zyne weezenlyke verdiensten, een bevallig verftand; eene edele ziel, het oprechtfte en edelmoedigfte hart. Maer zynen driften al te veel toegeevende, hadt het ongeluk hem altyd vervolgd.
Eene vrouw, welke hy in zyne jeugd bemind hadt, en aen wie zyne Ouders hem belet hadden zich door den echt te verbinden , hadt hem zyn Vaderland, zynen ftaet, en zyn fortuin doen veriaeten. Op eene andere vrouw in de Oost-Indiën, waer hy groote fchatten
ver-



IN DE WILDERNIS. nf
verzameld hadt, verliefd zynde geworden, hadt hy het grootfte-gedeelte dier rykdommen agter gelaeten , om met haer naer Frankryk te rug te keeren. Men heeft van zyne aenkomst in deze Wildernis en van zyn verblyf aldaer, na het verlies dier beminde Vrouw , geleezen. Hy ftierf op zyn ach en vyftigfte jaer door een nieuw uitwerkfel van die liefde-drift, welka mogelyk zyne dagen verkort heeft. . Zie daer my nu dan aen het zwaerfte en on* gelukkigfte tydperk myn's levens gekomen ! Tot hier toe hadden de goede raedgeevingen myner Vrienden, en bet vertrouwen, het welk ik op hen had , myne hoop onderlteund, en de bitterheid van myn lot verzacht. Maer my nu aen my zelve en aen myne droevige denkbeelden overgelaeten ziende, zag ik ook geene verligting meer aen myne frnarten. Onophoudelyk zeide ik in my zelve : dat ik niemand meer in de Waereld 'hadde, die zich aeu my Hete gelegen liggen; dat, buiten een wonderwerk, ik niet konde hopen, om ooit mynen Vader of den Heer van Ermancour weder te zien; dat ik veriaeten ware van het gantfche Heel-al, en veroordeeld, om doos droefheid en hartzeer te vergaen.
Ik



ÏI2 2 E L I E
Ik bragt byna eene macnd in de diepfle droefgeeftigheid door, zonder my met andere zaeken, dan rnyne rampen, te kunnen bezig houden ; onophoudelyk wpenende, en dagelyks wenfcheftde, om met de kleine Ninette, welke ik geduurig in myne armen had, den doodelyken tol-aen de natuur te betaelcn. Ik kon dat jonge wigtj'en geenen oogenblik veriaeten, zonder in nieuwe droefgeestigheid te Vervallen. Haer onfchuldig én gerust gelaet bragt my wat tot bedaeren. De zucht, om haer te behouden boezemde' my aengenaemer gevoelens in. Zonder dat lieve kind, en zonder de beginfelen van den Christelyken Godsdienst, zoude ik tegens myne droevige eenzaemheid niet lang beftand gebleven zyn. Maer die geheiligde plichten, welken ik nimmer, uit het oog heb verlooren, onderftcunden myne zwakheid en myn rampzalig leeven : zy gaven my den moed, welken ik nodig had, en de krachten , welken my onontbeerlyk waeren, om de moeylyke taek, waer toe myne omftandigheid my veroordeelde, te volbrengen. Het zal wellicht niet onacngenaem zyn, te zien , hoe ik omtrent tien jaeren lang in myne Wildernis, waer in ik altyd niet alleen het no ■
di-



IN DE WILDERNIS. ns
'dige, maer zelfs het overvloedige, zo wel wat het voedfel als wat de gemakkelykheeden des leevens betreft,genoten te hebben, geheel alleen hebbe kunnen beftaen. Men heett gezien, hoe de Heer de Mercourt zich alles hadde bezorgd, en men zal nu gaen zien , wat ik gedaen hebbe, om alles te behouden, volgens het dag-voorfchrift van mynen weldoener.
Men moet zich de gelegenheid myner wooning errinneren : dezelve beiloeg eene plek gronds van omtrent zeven mergen lands, waer van een gedeelte door eene heining van Granaet-boomen was afgeperkt, en waer binnen het huis en de voorplaets gelegen was: de Thuin en de beteelde grond waeren aen het einde van die plaets. Deze kleine ftreek gronds werdt aen het noorden en westen beperkt door eenen hoogen Berg, aen het oosten, door een wyduitgeftrekt Bosch; tegen't welk dezelve toeganglyk en open aen lag: de zee bepaelde het zuidelyk gedeelte, tegen het huis over, van het welk zy omtrent vyftien of zestien honderd pasfen, gereekendvan den eersten omtrek van de voorplaets, af was. Eene fraeije vlakte, met verfchillende booDiea gereegeld beplant, vercierde den voorH * grond



Ut Z E L i E
grond van het "huis; verfcheidene Bronnen* hier en daer van den Berg aen de noordzyde haere wateren doende afftroomen, leverden de natuurlykfte watervallen en de aengenaemfte beekjens op; derzelver fchoon en helder water werdt door fteenen gooten afgeleid, welken het zelve door den Thuin, wanneer men aodig hadt den zeiven te bevochtigen, deden heen vloeijen. Een kind zoude dit werk hebben kunnen verrichten: want daer toe was niet anders nodig, dan eene plank, welke gemakkelyk tusfchen twee fponningen gleedt, zonder eenige moeite op te ligten, en het water alzo uit eenen grooten bak, waerin men het zelve ophieldt, door de plank te laeten zakken , wanneer de gewasfen genoeg bevochtigd waeren, zyne loozïng te geeven. Men ziet hier uit genoegzaem, hoe ik zonder veel werk mynen Thuin, wiens losfe en ligte grond weinig arbeids tot de beteeling vereischte, goed konde onderhouden.
De bezorging der Voorplaets of Menagerie, het geen wel het zwaerfte en onaengenaemfle werk zal fchynen, was voor my niet anders dan een tydverdryf, noch onaengcnaem noch verveelend. Het ongemak der kwaeds
l«cht,



IN DE WILDERNIS.
lacht, het geen aan de geflot'ene hokken al tyd-' eigen is, kon my niet hinderen, vermits allede dieren, welken ik voedde, Vry en in de' open lucht waren. Zy begaven zich des morgens in het Bosch, en keerden op myn geroep Weder te rug op de Voorplaets, waer zy gewoon waren beter en overvloediger vöedfel te bekomen, dan het geen zy in het Bosch opzochten.
Ik ha^l daerenboven na den dood van deii Heer de Mercourt niets anders by my gehouden en gevoed, dan'kleine dieren, als Geiten, Kalkoenen, Hoenders enz. De Geiten bragtèn my, voor dat zy naer het Bosch of de Velden gingen , haere melk tot voor de deur van myn huis, en aeten eenige lekkere beetjens, welken ik haer gaf onder het melken.
Laet ons nu mynebezigheeden binnen het huis wat van nader by befchouwen. Tot het gereed' maeken myner fpyzen , befteedde ik geenen 'langen noch moeilyken tyd. Myfa voornaemfte Voedfel beftondt in melk van myne geiten, ert eyeren van myne hoenders. Ik bakte zeer lek-v kere koeken van Meel, Ryst, en Turksch-' koorn. De grond, waerin ik datKoornzaeidé, was zo vruchtbaar, en ligt te bebouwen, H % da»



rrs Z E L I E
dat fk zonder veel arbeids jaerlyks meer inza-' melde, als ik voor my en myne Beesten nodig, bad. De Molen, waerin ik myn Koorn fyn maelde, geleek veel naer onze koffy-molens; doch was veel grooter; en ik konde in minder, dan twee uuren tyds, zo veel meel daer door bekomen, als ik in vyf of zes dagen nodig had. Ook had ik geen gebrek aen Koffy noch Thee. De goede Heer de Mercourt, hadt my eenen zeer grooten voorraed daer van nagelaeten. Maer ik had geenmoeds genoeg, om krachtiger voedfel, als het geen, waer van ik gefprooken heb, voor my gereed te maeken. Ik gevoelde niet te min welhaest, dat myn voedfel, my nog zo ongewoon, geenszins voldoende ware, om myne krachten en gezondheid te bevorderen. De Melk, waerin ik grooten fmaek had, bekwam my niet wel, om dat ik van de zelve myn voornaemfte voedfel maekte; ik zag, na verloop van vyf of zes maenden, met leedweezen, dat ik befluiten moest, om tot anderefpyzen overtegaen, en wel ten koste van myne Menagerie. Doch het. wf eede denkbeeld, om die arme dieren, van welken ik de voedfter en befchermiler was, Hjet myne eigene handen te dooden, weder.
hielde



IK DE WILDERNIS. H?
hield my daer in. Ik had langen tyd werk, om tot die daed te beiluiten.
Ten laetften 'ging ik op zekeren ugtendftond op myn Voorplein, 'met een gewis voorneemen, om mynen tegenzin, wiens gevolgen my doodelyk konden zyn , te overmeesteren. Maer toen ik die arme dieren zich zo vertrouwend in myne handen zag ftellen, ftond ik dien oogenblik weder van myn voorneemen afzonder evenwel geheel af te zien van een hulpmiddel, waer aen ik groot gebrek had. Eindelykvondik, om de wreedheid eener daed, welke my zo zeer tegcns de borst ftondt, niet zelve te zien, eene uitvlucht, welke evenwei niet minder wreed was, voor het dier, het welk ik daer aen opofferde. Ik fpande des avonds eenen ilrik met een lokaes daer aen in eenen hoek van de plaets. Deze bedriegery, welke ik my zelve evenwel nog verweet, hadt eenen goeden uitflag. Ik vond des morgens een vet Hoen in dien ftrik verhangen. Dit vernuftig bedryf herhaelde ik in 't vervolg telkens, en vond my zeer wel daer by. Myhë gezondheid werdt herfteld, en myne Me-, nagerie was daer door niet minder voorden. Alle deze kleine weezens vervrolykten H 3 ' ml



ziS 2 E L I E
my in myne eenzaemheid, en waeren my zeer waerd: zy kenden my allen, en ik kende ge ook zo goed, dat ik telkens zeer wel wist, wie van hun niet in het hok kwam. Ik zag hen tweemael des dags, des morgens en des avonds, om hun eeten te geeven. Ook had ik nog andere beesten, welken ik nog meer dan dezen, beminde, en die altyd om ftreeks het huis zich, onthielden: zy wisten zeerftipt het uur myner maeltyden te onthouden, en kwamen als dan zonder verzuim op het plein voor het huis, alwaer ik gewoonlyk des middags in de fchaduw mynen maeltyd nam. NiFette was geheel opgetogen, met dat kleine volk rondom ons, de kruimels, welken van de tafel vielen, te zien opzoeken , en uit onze handen alles, wat wy hen wilden geeven, aan neemen. Vervolgens zetteden zich die gemeenzaeme dieren in het fchynfel der zon neder; fpeelden met eikanderen , of zagen ons, terwyl zy rustten, onbekommerd aen. De jonge geitjens bovenal vermaekten myne kleine Gezellinne ten hoogden, wanneer zy ze rondom haere Moeders zag fpringen: zy volgden ons ook in onze wandelingen. Zekere geit, onze voornaemite lievelinge, met
hae-



IN DE WILDERNIS. rij*
haere jongen, een Kalkoenfche Haen met zyne Hennen, twee Tortelduiven, en twee of drie fraeije Angolaefche Katten maekten dezen vervrolykenden troep uit. Terwyl wy ons hier of daer in de fchaduw gingen nederzetten , graesde de geit met haere jongen rondom ons, de tortelduiven vlogen hier en daer op de boomen, en kwamen op het minde teeken-, het welk wy gaven, weder by ons. Niette fpeelde met haere kat, terwyl ik my met eenig naeywerk, of met een boek bezig hield. Na het middagmael was dit ons gewoon vermaek en uitvlucht.
Men kan uit dit verhael zeer ligt befpeuren, dat ik op myn gemak konde leeven, en myne bezigheeden zonder veel moeite waerneemen. Het is door my dezen leevens-regel op te leggen, en nimmer ledig te zyn, gelyk de Heer de Mercourt my aengeraeden hadt> dat ik 't eindelyk zo verre bragt dat ik die dagen, welken my te vooren ondraeglyk hadden toegefcheenen, zonder onaengenaemheid door bragt. Elke tyd van den dag was bepaeld voor eene verfchillende bezigheid: des morgens bedeedde ik mynen tyd aen de Menagerie; na hetontbytaen den Thuin en de H 4 be-



ï2o ZELie
bezigheeden binnen het huis tot aen het middag, mael: ik had vervolgens eenige uuren rust, welken ikbefteedde , gelyk men ftraks gezien heeft, met wandelen of leezen. Want de Heer be Mercourt hadt my eene boekery, wel voorzien van verfcheidene foorten van boeken, onder anderen van historiefchen en Romans, nagelaeten. Het leezen der Romans gaf my het denkbeeld in, om myne gefchiedenis te befchryven. Dit gedeelte myner bezigheeden was my wel het aengenaemfte. Ik fchepte groot vermaek, om my de. geringde omftandigheeden zelfs van dien gelukkigen tyd, welken ik by myne Grootmoeder had doorgebragt, te herinneren. Ik betreurde ten fterkften het gemis dier goede Bloedverwante, welke-ikmy dikwyls bitterlyk verweet, zo ligt veriaeten te hebben.
„ Wélk een hartzeer heb ik haer niet vers, oorzaekt?" riep ik dikwyls uit: „ welke „ onheilen heeft myne vlucht, welke ik fcha„ deloos dagt te zyn, niet naer zich gefleept? „ Waerom, ó God! hebt Gy het fchuldigfte :, van de flachtoffers uwer wraek befpaerd? „ Waerom heeft myn waerdige en braeve Va„ der die rampen, welken ik alleen behoorde
„ ge-



IN DE WILDERNIS.
121
„ geleden te hebben, moeten ondergaen? En „ die tedere, die edelmoedige Minnaer, welken „ Gy ook in uwen toorn hebt doen vergaen, „ waer door heeft deze toch, groote God! „ uwe geftrenge ftraf v'erdiepd? Helaes! Hy beminde my te veel; zie daer zyne misdaed! „ Indien hy my nimmer hadde gezien , zoude , hy thans in het midden zyner Bloedverwan„ ten een gelukkig leven leiden. Ik, en myn „ ongelukkig noodlot, hebben zynen onder,, gang bewerkt.
Dit denkbeeld bedroefde my meer , dan myne ellendige omftandigheid, en de daer aen vastgehechte fmarten. Ik zoude myne ongelukken zonder eenige klachten hebben kunnen draegen, indien de verwytingen van myn hart dezelven niet verzwaerd hadden : ook verweet ik my het verlies myner Gouvernante. Met dit alles gewende ik my langzamerhand aen myne fchrikkelyke eenzaemheid. Alles was zo gerust en ftil in de plaets myner afzondering, dat ik op het laest nergens vrees voor had. Dit was zeer'veel gewonnen, en voornacmelyk voor my, die te vooren op het mtn'fte ge • rucht beefde, en voor al des nachts, wanneer zich alles als zwart cn akelig opdoet aen eene II 5 ver-



Jfeft Z E L t E
verbeelding, welke bereids door droevige denkbeelden aengedaen is. Langen tyd ben ik door die ongegronde vrees, welke my eiken oogenblik onvermydelyke gevaeren voorftelde, geplaegd geworden. Niets was als dan in ftaet mynen ontroerden geest tot bedaeren te brengen, dan alleen myne berusting in den wil van' het Opperweezen; en ik gevoelde my flegts geruster, wanneer ik zyne hulp en befcherminghadafgefmeekt. Hy. de Vader van alle ftervelingen, heeft myinmynegrootftebenaeuwdheeden bygeftaen. „ Hy heeft my geftraft," zeide ik dikwyls by my zelve, ,, maer hy, „ heeft my nimmer veriaeten."
Dagelyks dankte ik hem, dat hy my myne kleine Gezellinne hadde gegeeven. Ik zag haer alfchoon zy zeer voorfpoedig, zo wel naer den geest als naer hetligchaem , opgroeide, nog te langzaem naer myne wenfchen groot worden. De vinnige drift, welke my dreef, om haer met my te hooren fpreeken, deedt my voor eene veragtering in de ontbinding haerer fpraekdeelen vreezen, gelyk dikwyls in jonge kinderen bewaerheid wordt, vooral in zulken, die verwaerloosd of niet genoeg, door anderen te hooren fpreeken, geoeffend worden, Het tegendeel
on-



IN DE WILDERNIS. 123
ondervond ik evenwel in myne kleine Niket? te. Ik hield my altyd en.eeniglyk met haer, en met alles, wat tot haere vordering, zo wel van den geest, als het ligchaem, dienstig was, bezig. De eerfte woorden, welken zy uitftamelde, gaven my eene onuitfpreekeiyke blydfchap. Ik was opgetogen my door haer te hooren noemen: haere lieve Mama. Zy volgde my overal, my duizende lieikoo zingen bewyzende, en even zo yeele vraegen over het geen zich aen haere oogen opdeedt, doende.
Ik leerde haer reeds vroeg, dat wy de eenigfte Bewoonners van deze waereld niet waeren , noch de eenigften van ons geflacht; maer om haer geenen walg voor haere toenmaelige omftandigheid te geeven, {telde ik haer die menfchen, welken andere landen bewoonden, en van haer niet gekend werden, in geen gunstig daglicht voor, Zy vroeg my zomtyds: of ik die waereld, waer van ik fprak, gezien hadde ? en dan antwoordde ik: dat ik een gedeelte van myn leeven in dezelve hadde doorgebragt, maer dat ik zeer verheugd ware, van dezelve nu afgezonderd te zyn, om datik geen menseh meer en kende, in welken ik
eenig



12+ ZELIE
eenig belang ftelde, myne Grootmoeder alleen uitgezonderd. Ik zeide haer ook; dat ik mynen Vader en eenen goeden Vriend verlooren hadde, en dat ik my nooit over dit verlies zoude troosten; om kort te gaen, ik maekte haer langzamerhand gewoon, om my dien Vriend van myn hart te zien beweenen, en leerde haer zynen naem noemen, enkel om het vermaek te hebben , van den zeiven te hooren. Somtyds fchilderde ik de gedaente en den geest van den Heer van Ermancour aen haer met de bekoorlykfte verwen af, even alsofzy in ftaet ware geweest, mytekunnen begrypen.
Ik poogde haer een algemen denkbeeld van dc Menfchen te geeven, met te zeggen: dat zy even gelyk wy waeien gemaekt, en even als wy fpraeken; maer ik had veel moeite , om haer die twee denkbeelden te gelyk te doen bevatten. Dikwyls, wanneer ik haer van den Heer van Ermancour fprak, viel zy my in, om te vraegen: of hy wel zo mooy en zo bevallig ware als jourou. (dit was onze kleine kat, welke zy aldus noemde) Op eenen anderen tyd bragt zy my met groote drift een klein konyn, het welk zy gevangen hadt, zeggende: dat dit deHeer van Ermancour ware :
„ my-



INDE WILDERNIS.
myne lieve Mama ! myne lieve Mama! "riep zy my van verre toe, ,, hier is de Heer vaW. ,. Ermancour; houd hem'wel vast, op dat „ hy U niet meer doe weenen. f Dagelyks , ja eiken oogenblik hoorde ik vanhaar die gunstige invallen , die my geenzins verwonderden , aengezien haere weinige jaeren, en de onweetendheid, waer in zy nog was.
Maer vermits ik niet altyd daerop dagt, zogeloofde ik, wanneer zy my de twee of drie eerste maelen den Heer van Ei-mancour aenkondigde, dat zy hem waerlyk gezien hadde, en ik liep dan zo hard, als ik konde naer de plaets, alwaer zy hem zeide gezien 'te> hebben; maer in plaets van mynen Minnaer gewaer teworden, zo zag ik dan niet anders, dan eenjong geitjen, of eenen fraeijen vogel, ofeenig ander dier, welken zy aldus noemde. Ik' werd als dan verdrietig, en zeide haer wel' eens met eenige kwaedheid: dat zy eene kleine gekkin ware, want dat 'er in 't geheel geene gelykenis van hem naer welken ik verlangde, in te vinden ware. Maer ik had goed zeggen; ik won niets daer mede. ,, Vermits „ hy 't nog niet is," zeide zy my dan, „ zo
» Zl*l-



£0 Z E L I E
„ zullen wy hem op eenen anderen tyd wel „ vinden."
: Ik gewende my langzamerhand aen alle die kinderachtigheeden, en beminde daerom niet
minder myne lieve Ninette. Ik ftreelde haer eiken oogenblik, en myne liefde voor haer vermeerderde telkens, naer maete ik haer-zag grooter worden en in fchoonheid toenemen. Doch de bevalligheeden van haer hart enhae. ren geest vermaekten my nog veel meer, dan die van haer ligchaem. Ik maekte my haere eerfle jaeren ten nutte, met haer mynenfmaek inteboezemen. Dit viel my zo veel te gemakkelyker,om dat ik haer onophoudelyk tot een voorbeeld verftrekte, en dat geene afleiding hoegenaemd, haer van die plichten, welken ik haer opleide, konde aftrekken: daerenboven leerde ik zelve veel door haer te onderwyzen. Ik dwong haer nergens toe. Zy hadt geene vastbepaeldeuuren, noch om te leeren, noch om te fpeelen. Want dikwyls brengt de naeuwgezet' heid op dit ftuk, welke men van de jeugd afvordert , eene walging in haer te wege. Byna altyd flaet het uur tot het waerneemen hunner plichten, wanneer zy met iets, het welk hun zeer veel vennaek geeft, en ongaerne veriaeten



IN DE WILDERNIS. ï2?
ten willen, bezig zyn; daer uit ontftaet eert gemelyke aert, en bygevolg een afkeer voor dat foort van werk, hetwelk men hun tegen wil en dank oplegt.
Ik vermydde, om met myne lieve Ninette in die zwaerigheid te vervallen. Ik hield haer met haere plichten niet bezig, dan wanneer ik bemerkte, dat zy niets deedt; en dan nog niet langer, als ik dagt, dat zy zonder ver veeling zich daer aen konde overgeeven. Dffze oplettendheid van myne zeide befpaerde haer veele onaengenaemheden, en gaven haer zo veel te meer lust en gemakkelykheid in het leeren van dat geen,in het welk ik haer wilde onderweezen hebben. Zy begon en eindigde haere oeffeningen wel twintig mael op eenen dag, zonder dat ik my daer tegen ilelde. Zeer dikwyls kwam zy uit zich zelve, my daerom vraegen, om dat zy wel wist, dat ik haer niet langer daer mede zoude bezig houden, als zy zelve begeerde; en dus maekte zy als een foort van fpel van het geen aen andere kinderen, van haere jaeren, veelonaenger naemheid geeft.
Deze manier, om de jeugd te ondefwyzen, is waerlyk de beste en de zagtile. Doch bet
is



Ui Z E L I E
is byna niet mogelyk, om op diezelfde wj'2e in bevolkte plaetzen te handelen. Men moet, zo als ik geheel van menfchen afgefcheiden zyn, om daerin wel te kunnen flaegen. Daerenboven het levendige belang, het welk ik had, om myne kleine Gezellinne met my te kunnen doenpraeten, boezemde myoplettendheeden in, welken ik niet zoude in agt genomen hebben, waere ik met haer in andere om. ftandigbeeden geweest. Ik had eene zoo groote begeerte, om haef te hooren fpreeken, en en een zo verregaend ongeduld, met eikanderen te praeten, dat ik reeds lang, voordat zy my konde begrypen , of een enkel woord antwoorden , tegen haer fprak.
Eindelyk werdt aen mynen wensch voldaen. Op haer zevende jaer verftondten antwoordde zy my zeer wel; op haer achtltehadt zy reeds eene zekere bedaerdheid en redelykheid over zich, ja was zelfs zo ernftig als ik, offchooh ik myn best deed, om haer eenig vrolykhetd in te boezemen. Doch ik was zulks zelve niet genoeg ; en die vrolykheid, welke ik aen haer toonde was zo gedwongen, dat zy geenen indruk op haer maekte. Het deedt my leed, in haer eene houding, welke zo weinig,met haere



IJST DE WILDERNIS. ia»
re jaeren overeenkwam, té zien. Somtyds fchreef ik dit toe'aen het ongenoegan, over haeren ftaet; maer ik merkte welhaest, dat deze neiging haer natuurlyk ware geworden, door haere gereedheid, om my in alles na-te bootzen: zy kon geen hartzeer over iets hebben, vermits zygeenen anderen ftaet,- dan den haeren, kende.
Myne omftandigheid was geheel verfchillende: ik voelde een verdriet, hetwelk my overal volgde, en noch door den tyd, noch door myn nieuw gezelfchap konde verzagt worden : ik zag de jaeren verloopen , en myne hoop met dezelven vervliegen; ik konde my niet meer vleien, om middelen tegen myne fmarten te zullen vinden. De aenmerkingen welken als toen zich aen mynen Geest opdeeden , vermeerderden myn ongeluk, en maekten het zelve byna ondraeglyk. Ik was geheel veriaeten, en hier van moest ik my verzekerd houden, na acht jaeren in myne Wildernis te hebben doorgebragt. Alles, wat de Grysaert my gezegd hadt, ten opzichte van den omgang, welken hy met andere menfchen gehad hadde, fcheen my flegts een vertelfel te zyn geweest, om my nogeenigen troost te geeven.
I Op



130 ZELIE
Op zekeren nacht, wanneer ik meer dan ooit my met die droevige denkbeelden bezighield, hoorde ik aen myne deur kloppen. De fchrik beving my aenflonds. Ik maekte Ninette , welke naest my te flaepen lag, wakker, om my wat gerust te (lellen. Ik zeide haer de oorzaek myner vreeze niet, vermits ik al tyd vermydde, om haer iets te zeggen, het welk haer eenigen fchrik konde inboezemen , of haer myne zwakheid laeten blyken. Doch ik was geene meesteresfe, om haer den zei ven te verbergen. Op den oogenblik, dat ik haer wakker maekte, en dat ik by my zelve naging, wat tog dit gerucht mogte zyn,. hoorde ik eenen tweeden en veel fterkeren' floot tegens de deur, en deze werdt door eenen derden gevolgd, welke de deur met geweld naer binnen deedt open flaen. Ik dagt toen niet anders, of het zou met my gedaen zyn; ik gaf eenen fchreeuw, terwyl ik myne kleine Ninette omarmde; deze begon te 'fchreiën, en my vast te houden, even als of zy daer door het gevaer, het welk ons fcheen te dreigen, konde afweeren. Ik kon haer niet gerust fteltón, vermits ik zelve door fchrik zodanig was bevangen en ontroerd, dat ik zelfs geene
macht



ÏN DE WILDERNIS. 131
tóacht had, om een enkel woord uit te brengen.
• Ten iaetften, na eenigzins wederom tot my zelve gekomen te zyn, luifterde ik met aendacht toe: ën hoorde zeer onderfcheidenlyk iemand in dé kamer, naest de myne, gaen: (ik bewoonde altyd die, welke de Grysaert my by myne aenkomst gegeeven hadt) dus moest men nog ééne deur open doen, eer men by my konde komen. Myn eerfte werk Was, om my door het vengfter, het welk op den thuin agtermyn huis uitzicht hadt, te redden. Ik nam myne kleine Ninette uit het bed, en opende haestig dat vengfter, het welk niet meer dan vier of vyf voeten Van den grond af was, en fprong, zonder my eenig letfel te doen , uil: het zelve; vervolgens nam ik Ninette , welke ik op de vengfterbank had nedergezet, en zich in myne armen liet glyden, en bragt haer gezwind het bosch in.
Het was een zeer donkere nacht, en het regende zo fterk, dat ik my niet meer als omtrend honderd treeden van het huis konde verwyderen. Ik zettedemy met myn arm kind ondereenen boom'neder. Door den haest flegts eenen Tabberd aengetrokken hebbende, wenI 2 tel-



131 ZELIE
telde ik Ninette in denzei ven, en. bleef in dien onaengenaemen ftaet aldaer zitten, tot dat het dag werdt. Ik vormde de droevigfte denkbeelden over het geen 'er van my worden zoude. „ Zie my dan andermael," zeide ik by my zelve, „ bloot gefteld, om in het ,, bosch te dwaelen, zonder te weeten, waer „ na toe ik vluchten zal, en zonder eenig „ ander voedfel, als het welk de boomen my ,, kunnen opleeveren." Ware ik flegts alleen geweest, zoude myn befluit welhaest genomen zyn geweest; de fchielykfte dood zoude in eenen oogenblik een einde aen myne rampen gemaekt hebben: ik had te lang geleeden om nog in twyffel te trekken, van die dagen te eindigen, welken my verfchrikkelyk waren geworden, na dat ik myne hoop geheel verlooren had. Doch ik leefde niet meer voor my alleen; my was nog Ninette aenbevoolen, welke zonder my niet konde bly ven beftaen. Het enkele denkbeeld, van haer alleen in het midden van een Bosch te laeten, ftiet my tegens de borst; en haer nog voor my van het leven te berooven, kwam my zo affchuwelyk voor, dat ik zelfs geenen oogenblik meer daer aen denken konde. „ Ach! myne lieve Kleine!"
zei



IN DE WILDERNIS. 133
zeide ik, haer tegens myn hart drukkende,en haer gelaet met myne traenen bevochtigende, „ neen ! ik wil my liever aen al het vreeslyklte
,, blootftellen Vergeef myn lief Kind!'*
voegde ik daer by, haer met liefkoozingen overlaedende, „ vergeef my de wanhoop, ,, waer ons noodlot my in gebragt heeft!"
Ik bleef vervolgens nog langen tyd in de zwaerfte droefheid gedompeld: alle de denkbeelden , welken het een voor het ander na in myn hoofd kwamen, deden my beven, en boezemden my eene verontwaerdiging tegens my zelve in: ik ftortte eenen vloed van traenen , terwyl de droevigfle zuchten en fnikken uit myn overkropt hart opkwamen; ik dagt niet meer aen het gevaer, aen het welk ik door de vlucht ontweeken was, en had geene andere vrees, dan voor my zelve.
Ten laetften bedaerde het aenkomend daglicht myne wanhoop. Ik voelde wederom eenen flrael van-hoop in my opkomen naer maete de dagraed ophelderde: en ik kreeg langzamerheid wederom zo veel gerustheid, dat ik bedaerdelyk by my zelve konde denken op het geen my overgekomen was: ik dagt, of mogelyk de duifterheid van den Nacht, en de I 3 droe-



534 ZELIE
droevige denkbeelden, welken my beheerschten op den oogenblik, dat ik het geweld aen do Huis-deur gehoord had, my het zelve grooter hadden doen fchynen, als 't waerlyk geweest was. Deze acnmcrkingen hielpen zeer veel, om my gerust te ftelleni'ik ging zelfs in myne verbeeldingen zo verre, dat ik my begon te vleien met de aenkomst van den Heer van Ermancour : ,, het fterk verlangen , het „ welk hy heeft, om my te zien " zeide ik by my zelve, „ heeft hem harder doen kloppen." Dit laetfte denkbeeld was my te aengenaem, om het zelve zo fchielyk op te geeven. Myn hart nam het zelve met eene zo onuitfpreeke lyk vervoering aen, dat ik my geheel daer aen over gaf. Hoe grof dagt ik gcdwaeld te hebben, met my op de vlucht te hegeeven; en wat konde de Heer van Ermancour wel van my denken, toen hy my niet in het huis vondt ? „ Hy is mogelyk zeer fchielyk weer heen gc„ gaen" zeide ik in my zelve, „ om my el„ ders op te zoeken; en zekerlyk is hy thans „ in de wreedfte ongerustheid over myn lot."
Op deze laetfte aenmerking ftond ik fchielyk op, en liep met drift naer den kant van. myn huis. Het denkbeeld, van aldaer mynen
Min-



IN DE WILDERNIS
135
Minnaer te kunnen vinden, betoverde my. De drift van myne ziel was veel grooter als de vlugheid myner beenen, en de ontroering van myn hart was zo fterk, dat dezelve my de ademhaeling geheel benam. Ik was genoodzaekt, epnen oogenblik te rusten, om weer wat tot my zelve te kamen; maer ik had al te veel haest, om lang te vertoeven, en was te veel aengedaen, om zo fchielyk te kunnen lpopen, als ik wel gewild hadde. Met veel moeite kwam ik tot aen de deur. Maer het was my niet mogelyk, om binnen te treeden : ik voelde myne benen onder my knikken , en was op het punt, om flaeuw te worden: Ik 'zettede my dan op eene bank voor het huis neder. Ninette tradt binnen, zonder dat ik zulks gewaer werdt, enkwam zeer fchielys te rug, om my te zeggen, dat 'er een groot Beest ' in de kamer te flaepen lage.
Myne ontróering en aendoening beletteden my, om agt op haere woorden te ilaen. Doch zy hefhaelde my dit zo dikwyls, dat ik 't eindelyk hoorde, zonder evenwel het denkbeeld, het welk my geheel beheerschte, op te gee- , ven. Zy hadt my zo rneerligraael bedrogen, en ik had haer zo dikwyls gezegd%»dat alles, I 4 het
t



126 ZELIE
het welk zy voor den Heer van Ermancour name, flegts dieren waeren, dat zy dien naem niet meer durfde noemen , wanneer haer het een of ander beest ontmoette; zo dat haer verhael toen geene verandering hoegenaeind in myne denkbeelden te wege bragt. Ik vroeg haer dan, na dat ik wat bedaerd was: hoe dat beest 'er uit zage? ,, O Mama!" zeide zy, ,, het is zeer.groot, zeer groot:" terwyl ik haer die vraeg deed, hoorde ik duidelyk in de kamer gaen; en op den oogenblik, dat ik opftond om binnen te treeden, kwam 'er een groot dier uit loopen, het welk ik toen nog* niet kende; maer naderhand vernoomen heb te zyn een zéker viervoetig wild dier, veel naer eenen Das gelykende. De regen , het onweer, en de noodzakelykheid van te werpen, hadt dit Dierzekerlykgenoodzaekt,. omzynenintrek in myn huis, welks deur ik dien dag niet gefloten had, te neemen. Het gerucht, het welk wy maekten, hadt het zo fchielyk uit het huis doen wegvlieden, dat het myne Kleine onder de voet wierp, die zonder beweeging liggen bleef. „ O!" riep ik uit, toeloopende, om haer op te beuren, „ zie daer dan de oor- • „ zaek van myne vrees, en van myne hoop!"
, ' . ■ Ik



IN DE WILDERNIS. 137
Ik bragt myne arme Ninette in myn vertrek, waer zyeen kwartier uurs als levenloos fcheen. Ik was in' de grootfte naerheid op het gezicht van myn arm ftervend kind; ik klaegde luidkeels op de erbarmelykfte wyze, terwyl ik al. les aen wendde, om haer weder te doen bykowen. Dit gehikte ten laetften. Zy opende haere oogen eri vroeg my met blykenvan fchrik : of dat lelyke beest al weg ware, en iny geen kwaed gedaen hadde? De bezorgdheid van dat bevallig kind deedt my traenen van aendoening, en vervolgens van blydfchap ftorten, wanneer ik zag, dat zy niet gekwetst ware: maer eindelyk fchreide ik van fpyt en fchaemte, toen ik my alle die gekheeden herinnerde, welken de vrees my hadt ingegeeven.
Ik vond, in het vertrek komende, de jong geworpene beesten. Ik dacht, dat mogelyk de Moeder zoude wederkomen , om dezelven op te zoeken: daerom bragt ik hen fchielyk in den Thuin, twintig of dertig pasfen van myn huis af; ik leide dezelven op het pad, Waer langs de Moeder gegaen was, neder, om da vervoering derzelven voor haer gemakkelyker te maeken. Het geen zy ook een half uur naderhand deedt.
'I 5 TM,



133 ZELIE
Ik was zo vergenoegd, met wederom gerust in myn hais te zyn, als of ik al den gevacren , voor welken ik eenige uuren te vooren was bekommerd geweest, ontkomen ware. Mvn ' huis kwam my als een Paleis, of eene ontoeganglyke fterkte voor, wanneer ik hetzelve vergeleek by de zwaerigheeden, van my dwaelende zonder eenige fchujlplaets in het bosch te bevinden. De droevige ondervinding, Welke ik in de eerfte dagen van myneaenkomst in die Wildernis gehad had, en de laetfte proef, welker ik nu was ontkomen, dceden my meer dan ooit het geluk, van in zo een wild oord een wel opgebouwd huis, cn alle de gemakken des levens gevonden te hebben, waerdeeren.
Maer de hoop, welke ik gehad had, om mynen Minnaer-weder te vinden, verdubbelde myn hartzeer. Ik meende hem nu andermael verlooren te hebben. Myne wanhoop was de zelfde, en myne omftandigheid fcheemnyeven yslyk te zyn, als op den eerften dag myner aenkomst in de Wildernis. Ik verviel in de zelfde neerfiagtigheid. 'Er was geene hoop voor my te verwachten; ik konde my niet verder daer medé vleyen.
Omtrent een maend of'vyf weeken na het
Uet-



IN DE WILDERNIS 130
laetfte voorval, het welk my myn huis hadt doeo veriaeten, ontdekte'ik onder het doen eener wandeling, op zekere plaets een fpoor in het zand , even als dat van eenen mensen» Ik naderde om van digter by te kunnen zien, en onderfcheidde de voetftappcu volkomen, Ik ging verder het Bosch in, alwaer de aerdfl vochtiger was, en toen zag ik duidelyk, da( ik my niet bedroog. Deze ontdekking vervulde my met hoop en vrees. Zonder te kunnen onderfcheiden, welke dier beide*gemoeds driften my het meest behcerschte, ging ik al verder 01 verder, dien voetftappen volgende, welken my aen den oever der zee bragten, alwaer ik eenen boot, welke met een touw aen eenen boor» was vast gemaekt, vond. De verrukking, welke ik toen gevoelde, was niefuit te drukken; ik zoude voorzeker op den grond zyn nedergevallen, hadde ik nie.t uit voorzorg my nedergezet , om myne zinnen wat te vergaderen, welken op het punt waren, van my te begeven.
Doch op den bedaerden oogenblik volgde de ontroering en de vrees, welken in myne jiel aenmerkingen inftortten over het gevaer, waer aen ik my zoude blootftellen, zo ik my aen Onbekenden in handen ftelde.
„ Wie



„ Wie zal my," zeide ik bymy zelve, „ ver„ zekering geeven van de eerlykheid dier Lie„ den, welken ik met zo veel drift kom op„ zoeken ? Het zyn mogelyk Wilden, of Roo„ vers, welken de Zee bevaren om hier en „ daer die geenen , welken zy kunnen verras„ fen, op te ligten. Ach! myne lieve kleine „ Vriendin!" zeide ik aen myne kleine Gezellinne , aen welke ik eene aengenaeme hoop had ingeboezemd, „ laeten wy niet waegen, „ om ons nog ongelukkiger te maeken, als ,, wy zyn, door ons lot te willen verbeteren; „ laet ons naer onze eenzaeme wooning te „ rug keeren!" Ik kon evenwel geheel de ftreelende hoop, welke ik opgevat bad, niet uit het oog verliezen. Ik doorliep daerom beevende een groot gedeelte van het bosch; doch ontdekte niet anders, dan de voedflappen dier menfchen, welken ik zogt, en fchroomde te vinden.
Ten Iaeften, toen ik wederom naer Ninette, welke ik afen den voet eens booms nedergezet en agter geheten'had, te rug keerde, werd ik niet verre van my een lint, aen den» tak eens booms vastgemaekt, gewaer. Ik nam het zelve aenftonds in myne hand, en zag,
dat



IN DE WILDERNIS. 141
dat 'er iets op gefchreeven ware. Met eene ontroering, welke ik niet befehryven kan , las ik deze woorden op het zelve: „ Indien „ Gy dit lint vindt, myn waerde Zrlie! leg ,, dan op deze zelfde plaets iets vanUneder, „ op dat ik daer uit weeten moge, dat Gy „ het zyt, die dit lint genomen hebt."
Ik kuschte duizendmael het kostbaar onderpand der getrouwheid van mynen Minnaer : ik las en herlas geduurig de letters, welken daer op gefchreeven waeren , en bevochtigde dezelven met myne traenen. Verkwikkelyke j;raenen ! Helaes! hoe verfcheurende werdet gy in éénen oogenblik!
Ik had een Doosjen, het welk myn Minnaer zeer wel kende, in mynen zak; ik lei. de het zelve aen den voet des*booms, waer aen ik het lint gevonden had , neder; en op dat hy dit beter van verre zoude kunnen bemerken , bond ik mynen neusdoek aen eenen der takken vast. Evenwel nog vreezeude, dat dit niet genoegzaem zaude zyn, om her» myne wooning aenteduiden, welke afgelegen genoeg was, om de zelve zonder opmerking te kunnen voor by gaen , fchreef ik met myn bloed, hetgeen ik door middel van eene nael-
•de



H4 2 E L 1 Ë
de uit mynen arm trok, een briefjen, waerin ik hem den weg naeï myn huis aenwees, en floot het zelve in hetdoosjen: ik keerde vervolgens te rug, opgetoogen van blydfchap over myne ontdekking. -
Ik hoorde Ninette fcRreiën , toen ik tot de plaets, aldaer ik haer gelaetenhad, naderde. Maer dit verwonderde my niet: zy was lang genoeg alleen geewcest, om ongeduldig te Worden. Zy kwam zo ras zy my zag, fpoe* dig naer my toeloopen, zeggende, dat zy groote vrees hadde uitgeftaen, dat 'er byhacr een Beest ware gekomen, het welk tegens haerge-
fprooken hadde ,, Hoe!" zeide ik met
ëenc ontroering, waer van ik geene Mecsterésfe was: „ 'Gy Weet immers wel, dat dé ,, Beesten niet fpreeken," en op den zelfden oogenblik werd ik den Heer van Ermancour gewaer: ik gaf eenen fchrceuw van verwondering cn blydfchap, en liep naer hem toe, om my in zyne armen te werpen.
„ Ach! waerde en al te wreede Zelie!''' Seide hy, my met een 'foort van verontwaerdiging van zich afitootende, „ Gy hebt my
„ bedroogen " Ik bleef op dit verwyt,
ev'éttzo Verftomd ftaen, als of ik zulks verdiend



IN DE WILDERNIS. 143
diend hadde. Ik zag hem zich van my verwyderen zonder een enkel woord te kunnen uitbrengen , nog éénen Hap te kunnen doen, om hem te volgen. Myne krachten begaven my zelfs zo geheel, toen ik hem uit myn gezicht verlooren had, dat ik aen den voet des booms zonder kennis en gevoel, nederviel. Ik kwam uit dien ftaet niet weder by, dan door het gefchreêuw myner kleine Gezellinne , die door mynen val zeer ontfteld was geworden. Het geen my toen was overgekomen, fcheen my in 't eerst een droom te zyn, maer ik werd wel haest van. de waerheid overtuigd. Wat moest ik denken, wat doen in zulke omftandigheéden? Hoe kon ik de vuurige liefde myns Minnaers met zyne verhaefte vlucht overeenbrengen ? Hoe kon ik de verw'yting, welke hy de wreedheid hadt gehad my te doen, begrypen, en het denkbeeld daer van uitftacn ?
„ Is 't dan flegts om my te hooncn," zeide ik by my zelve, onder het ftorten vaneenen vloed van traenen, „ dat hy van zo ver naer ;, my. toekomt? Wtfermede kan hy my bei, fchuidigen ? Ach! waerom, zo hy my „ misdaedig oordeelt, heeft hy my dan te :e-
„ neit



144 ZELIE
nen van de zuiverfte liefde gegeeven, met „ my in zyne armen te ontvangen? Waerom ,, heeft hy my vervolgens met een foort van „ affchrik en verontwaerdiging van zich afge,, ftooten? Waerom komt hy my opzoeken, „ daer hy my zyner liefde niet meer waerdig ,, oordeelt? "
Ik kon niets van alle die tegenftrydigheeden begrypen, en de ontroering, waerin ik my bevond, liet my niet toe, om langen tyd onnuttige aenmerkingen te maeken. Ik befloot dan om ten fpoedigften den Heer van Ermancour te gaen opzoeken, welken ik dagt bezig te zyn, om zyn fcheepsvolk te ontlaeden op die plaets, waer ik den boot gezien had.
Maer hoe groot was myne wanhoop, wanneer ik noch den boot, noch dien Wreede, die my verlacten hadt, aldaer vond. Ik kon, geduurende eenen geruimen tyd, my niet verbeelden , dat hy zonder my vertrokken ware. Myne oogen zogten hem overal; en om hem nog verder te kunnen naöogen, klom ik op den top van eene rots; doch ik was op het, punt, om my zelve van boven neder te Horten , toen ik dien boot fnel heen zag roeijen, en zig van my verwyderen.
De



IN DE WILDERNIS. 145
' De ftaet, waer in ik my op dat gezicht bevond, 'is onmogelyk uit te drukken: eene volmaekte affchetfing der levendigfte droefheid zoude flegts zeer flaeuw myne gewaerwordingen opleveren : de'finerten eener tedere Moeder, die haeren soon'in haere armen zietfterven,- of die eener beminde Echtgenoote, die het laetfte affcheid van eenen man, welken zy aenbidt, ontvangt, zyn niets in vergelyking van den wreeden ftaet, welken ik ondervond. • Om het verfchrikkelyke myner omftandigheid in zyne volle uitgeftrektheid te kunnen bezeffen, moet men zich flegts éénen oogenblik in myne plaets ftellen, en befchouwen, waer cn hoe ik mynen Minnaer verloor. Hy begaf en liet my in eene vreeslyke Wildernis, na my den onwaerdigften argwaen tehebben laeten blyken: ik zag hem zig voor eeuwig van my verwyderen, en ik verloor met hem ook de hoop, om immer my voor hem te kunnen verontfchuldigen. Ik hield geduurig myne oogen gevestigd op den dobberenden boot, welke de baeren klievende, ook myn hart verfcheurde, en met zich een gedeelte van my zelve weg voerde. Ik wendde myn gezicht daer niet van af, dan alleen, om aen K my-



U<S ZELIE
myne voeten den eenigften troost, we'ke my overig bleef, om op eenen enkelen oogenblik een einde van alle myne ongelukken te maeken , te befchou-wen.
Ik zoude niet geaerfeld hebben, om my van boven van de rots in de zee te werpen , zo bet gefchreeuw myner Kleine my zulks niet belet hadde. Het arme kind beeldde zich in, my verlooren te hebben, en boezemde zo luidkeels haere klachten uit,dat ik dezelven op de rots konde hooren. Dit bragt my wederom te binnen, wat ik aen haer verfchuldigd ware; doch ook te gelyk vergrootte dit myn ongeluk, alzo ik daer door in de onmogelykheid gefield werd, om zelve myne rampen te eindigen.
fis bleef onbeweeglyk en als verftomd, wanneer ik dien rampzaeligen boot uit myn gezicht verloor. Ik had door de kracht van myn gevoel het gebruik myner zinnen verlooren; naeuwlyks konde ik de voorwerpen rondom my onderkennen. Ik was meer dan twee uuren in die omftandigheid, en kwam nietby, als om dedroevigfte klachten uit te boezemen. De wanhoop hadt my zo zeer vermeesterd, dat ik Ninette, die met zeer veel moeite op
d§



lN DE WILDERNIS. 147
de rots, waer op ik my bevond, geklommen was, niet eens gewaer wierde; Zy hadt de zelve langs een nog fteiler pad, als het welk, ik genomen had, beklouterd. Het gevaer, waer in ik haer zag, wanneer zy niet verre meer van my was, noodzaekte my na haer toe te loopen; en haere tedere liefkoozingen bragten my weder tot eenige bedaerdheid.
„ Kom, myn liefkind!" zeide ik, haer met vervoering in myne armen neemende, „ kom „ myne wanhoop maetigen, en uw leven bes houden, door my te beletten, my het myne „ te beneemen! Kom in die fmarten, welken ook „ de uwen zyn, vermits ik ü een gelukkiger „ lot hadde kunnen bezorgen, deelen !
„ Verfchrikkelyk noodlot! wreede Erman„ cour ! wat heb ik U dan gedaen, om na zo „ veele moeite en nafpooringen, myn verblyf T, te komen ontdekken, en my nog veel wree„ der, dan doodelyke flagen, toe te bren„ gen ! .... Waerom hebt gy dat hart, het
welk Gy befchuldigt, Ü bedrogen te heb „ ben, niet uit myn ligchaem gerukt? ik zoude „ zelve uwer hand geholpen hebben,.en Gy s, waert minder barbaersch geweest, dan nu» Ka „ ver- .



l.4S ZELIE
„ vermits Gy my een leven lact, het welk „ door U vergiftigd is ! " " Ik zoude op die noodlottige rots, van waer ik myn ongeluk aenfchouwd had, gcflorvcn zyn, indien'de bezorgdheid voor myne kleine.Gezellinne my niet genoopt hadde, om de zelve te verlaeten en haer naer huis te brengen. Toen ik in het zelve kwam, verbeeldde ik my in een akelig graf, waer in de Heer van Ermancour my veroordeeld hadt te moeten fterven, te treeden. Ik ging dagelyks in het don .erfle van het Bosch myne wanhoop voor de oogen van Ninette verbergen, op dat zy, die my door het medelyden verteederde, daer van geene getuige zoude zyn.
Ik zoude jden ftaet van, myn hart gaerne , zelfs voor my zelve, ontveinsd hebben, en fchacmde my over de tedere gevoelens, welIten ik nog in mynen boezem gevoelde voor eenen Ondankbaere, die niet anders, dan myne onverfchilligheid, verdiende.
,, Ach myne goede Lizadie ! " zeide ik ' dikwyls by my zelve, „ myne waerde Vrien,, din I beklaeg het lot uwer rampzaelige Ge„ zellinne; zie haer nog ellendiger, als toen „ Gy een eeuwig affcheid van haer neemen-
„ de,



IN DE WILDERNIS. 14$
„ de, haer veriaeten hebt! kom haer opzoe„ ken, en bid het Opperweezen, om haer by U te brengen!" Op deze wyze bragt ik de dagen en nachten door, met het einde eens levens af te fmeeken, om het welk te leiden, ik niet moeds genoeg meer had.
Eene zo harde proef konde ik niet uitftaen: ik bezweek onder myne wanhoop. Ik kreeg na verloop van veertien dagen de koorts, telkens met verheffingen, het welk my op den oever des doods bragt. Mynen gevaerlyken ftaet befchouwde ik zonder eenige verfchrikking, alleen beklaegde ik myne arme Ninette ; de omftandigheid waer in ik haer liet, vervulde my met het grootfte- medelyden; . de gewoonte, om haer als myn kind aen te zien, deedt my voor haer alle de tederheden eener Moetier gevoelen: ik konde myne oogen niet ophaer flaen zonder traenen te ftorten , en myn hart brak, als ik dagt, dat ik, tot het befluit moest komen, om haer haere geboorte te ontdekken. . Nooit h?d ik nog met haer daer over gcfprooken. Maer het denkbeeld van de fchande , welke zy my in de waereld zoude kunnen aendoen, zo zy by geval, het welk my niet onmogelyk fcheen, nog eens by menfchen geK 3 braSt



15<3 ZELIE
bragt wierde, deedt my volftrekt daer toe befluiten. Ik maakte dan gebruik van eenen oogenblik der rust, welkende koorts my liet,' om haer dat geheim, het welk zo zwaer op myn hart lag, té ontdekken. Het arme kind was opgetogen, toen zy my een weinig beter zag, en betuigde my dit door duizend liefkoozingen,
„ Ik heb dan myne goede Mama, weder ,, gekreegen," zeide zy, terwyl zy eene myner handen, die zy met haere traenen bevochtigde, in de haeren nam „ Helaes!
j, myne lieve goede Vriendin !" antwoordde ik haer, „ hoe gaerne wilde ik uwe Moeder „ weezen : ik zou nu, met U te openbacren , „ dat ik't niet ben, die U het leven gegee„ ven heeft, zo veel niet lyden. Neen myn „ kind! ik ben uwe Moeder niet, fchoon ik „ alle de tederheid eener Moeder voor U „ hebbe. Gy zyt het leven aen eene Onge,, lukkige , welke ik met my in deze Wildcr„ nis gevoerd heb, verfchuldigd. Nika de „ Lizadie was haer naem." Ik kon niets meer zeggen. De Kleine ongelukkige, my hoorende, zeggen, dat ik haere Moeder niet ware, begon bitterlyk en luidkeels te fchrei-
èn.



IN DE WILDERNIS. 15*
Sn. Zy' dagt, dat ik onvergenoegd op haer ware, cn dat ik haer niet meer lief hadde. Alles, wat zy my hier op zeide, drong door myne ziel heen, en bragt my in zodanigen ftaet van zwakheid, dat ik geene krachten genoeg overig had, om één woord te kunnen fpreeken. Ik hield haer op myn bed, waer op zy zich geworpen hadt, in myne armen, wanneer men eenklaps tegens myne voordeur klopte, en te gelyk hoorde ik eene mans-ftem, welke verzogt, om te mogen binnen komen, noemende my by mynen naem. Deze ftem, welke ik dagt te kennen, bragt my wederom tot my zelve. -4k ging in myn bed overeinde zitten, om beter te kunnen hooren, en ik onderfcheidde toen duidelyk de ftem van den Heer van Ermancouk. Maer hoe kon ik gulooven dat hy 't ware ? had ik den boot niet zien vertrekken ? en gefteld , zyne wroeging hadde hem al eens doen wederkecren , hoe zoude hy dan nog, zonder een wonderwerk, in zo eenen duisteren nacht, den weg naer myn huis hebben kunnen vinden ? Terwyl ik deze aeumerkingen maekte , klopte men voor de derde mael, my geduurrgby mynen naem noemende, en veele redenen uitende, welken ik niGt konde verftaen, - K 4 ', om



ï52 Z » E L i E
om dat myn bed te ver van de deur afwas. Ik deed myn best, om op te itaen; maer myne zwakheid maekte my dit onmogclyk. „ 6 God!" zeide ik aen Ninette, die my hielp, om wederom op myn bed te koomen, „ hoe verge„ noegd zoude ik fterven, zo ik hem ovcr„. tuigd hadde, dat ik voor niemand dan hem' „ leeve! Ga myn lief kind! ga digt by de „ deur, luister wel toe, en kom dan fchielyk „ wederom, om my te zeggen, wat gy ge„ hoord hebt!" Zy liep, niet tegenftaende haere vrees, naer de voordeur toe, en ik leunde in dien tusfchen tyd op mynen elleboog, om alzo te beter te kunnen hooren, wat men zeide. Doch myne ontroering was zo. groot, dat ik niets daer van zoude verftaen hebben, zo Ninette niet overluid herhaeld. hadde, wat men tegens haer ze!de. „ Myne „ lieve Mama! " riep zy my toe, „ het is de ,, Heer van Ermancour : hy zegt dit zelf." Zy naderde, om my zuks beter te doen verftaen, ,, het is dieHeprvAN Ermancour, die „ U zodanig heeft doen fchreiè'n, en die my „ in het Bosch, toen ik aldaer was, eene zo „ groote vreeze heeft aengejaegd. ïly is 't „ zelf; hy fpreekt even eens. Hy heeft my ■ ' . . ' „ ge-



IN DE WILDERNIS.
155
„ gezegd: myne lieve Kleine, doe open, dit „ bid-ik U; wees niet verlegen, ik wil U „ geen kwaed hoegenaemd doen; ik ben de . „ Vriend van uwe Móeder; zeg haer, dat ik ,, my aen haere voeten kom werpen, om haere „ vergiffenis af te fmeeken! "
Ik voelde my toen zo aengedaen, dat ik vreesde te fterven zonder hem gezien te hebben. „ Ach, dat hy fchielyk binnen kome, „ myne lieve Vriendin! " zeide ik aen Ninette, „ zo hy my nog wil zien, voor mynen „' dood : ik fterf."
En waerlyk het was 'er niet verre van af. Ik bleef langen tyd zonder eenige 'kennisfe. Myne oogen eindelyk wederom openende, vond ik my in de armen van mynen Minnaer. Hy hadt my uit myn bed opgebeurd, om my eenig water, het welk hy in zyne eene hand hieldt, te doen inademen, terwyl hy my met de andere omarmde, om my te onderfteunen.
Ik kan nooit genoegzaem uitdrukken, wat ik by my zelve gevoelde, toen ik my in deeze omftandigheid zag: ik kon zelfs geen enkel woord tegens den Heer van Ermancour uiten. De verwondering, de vreugd, de fchaemte. alle deze verfchlllende gevoelens vervulden K 5 1 -myn



154 ZELIE
myn hart geheel en al: ik deed eenige pogingen , om my uit zyne armen te ontflaen , en ik zag hem welhaest op zyne knieën voor my liggen met een zo weemoedig gelaet, dat ik my haestte , om hem eene myner handen tegecven, welke hy beevende aennam. Hyftamelde esnige woorden, welken hy niet geheel konde Voorbrengen, uit, zodanig werdt hy door de vreugde vervoerd; maer hywas welhaest inde grootfte ongerustheid over den ftaet, waerin hy my zag. Hy hieldt zyn hoofd nedergebukt op myne hand , op wélke zyne traenen nedervielen: ds mynen droomden van myne wangen; en offchoon het my leed'deedt hem in die geftalte te zien, zo had ik nogthans de kracht niet van hem toe te fpreeken. Ninette fchreide ook, en vroeg my : waerom ik aen den Heer van Ermancour niets wilde zeggen?,, Hy heeft waer,, 1'yk veel haetzeer," zeide zy my: „ zieMa,-, ma, hoe bedroefd hy is! Myn God! hoe
gaemê wilde ik hem troosten : want hy be, valt my zeer wel. Hy wil ons geen kwaed „ doen , Mama! Och neen ! ik ben niet bang „ voor hem."
Toen beurde de Heer Ermancour zyn hoofd op en my met oogen, in welken een hartelyk-
bc-



IN DE WILDERNIS.
'5$
berouw ftondt uitgedrukt, aenziende, zeide by: „ Ik ben een monster voor myne aenbiddely,, ke Zelie : ik moet haer tot een affchrik zyn ...,, Gy ziet wel van neen ," zeide ik met eene half verdoofde ftem. ,, Helaes! ik ,, ben al te gelukkig, zo gy flegts berouw ,, hebt van tegen my ecnigen argwaen gevoed
„ te hebben Hoe! zo ik berouw daer
,, over hebbe," antwoordde hy my, „ hoe „ gaerne wilde ik myn bloed doen ftroomen» „ om de vergiffenis, op welke uwe goedheid „ my doet hopen, te verdienen!.." Maer, zeide ik hem, waerop hebt gy toch uwen
agterdocht kunnen gronden? ,, Op.een
„ zeker woord," was zyn antwoord, „ aen „ het welk ik eene geheel andere uitlegging „ hadde moeten geeven, eerder, als myne ,, waerde Zelie te befchuldigen, my verrae„ den te hebben. Doch ik zal myn ongeluk „ geheel belyden, wanneer Gy wat beter in
,, ftaet zult zyn , om my te kunnen hooren
„ Hoe!" zeide ik, „ uwe tegenswoordighcid ,, heeft reeds alles uitgewischt; geef my flegts „ tyding van mynen Vader; is hy den fchip„ breuk ontkomen ? zal ik hem wederzien ? „ waer is hy? cn myne Gouvernante?"
Ik



156' ZELIE
Ik deed alle deze vraegen met zodanige drift, en ik was zo fterk ontroerd, dat die tedere Minnaer my b idc, om my eerst wat tot bedaeren te laeten komen, alvoorens een antwoord op alles van hem te vorderen. „ Gy ,, moest eerst eenig voedfel gebruiken," zeide hy tot my, „ gyfchynt zeer zwak te zyn." Ik vroeg dan om wat vleesch-nat, het welk Ninette aenbragt, en het welk hy zelf aen my wilde geeven. Helaes ! hy zelf was nog zo ontroerd, dat zyne handen beefden, toen hy my het zelve aenboodt. Na het vleesch-nat opgedronken te hebben , bedankte ik hem, zeggende: dat het zelve my byzonder wel hadde gefmaekt. Dit was ook waer, en het deedt' my zeer veel goeds: Evenwel voelde ik op dien oogenblik eene zo groote verzwakking, dat ik noodzaekélyk eenige rast moest genieten, Ik verzocht dan, dat-men my daerom wat alleen wilde laeten, en beval ten gelyk en tyde aen Ninette, om aen den Heer van Erma cour eenig eeten voor te zetten.
Zy bragt hem dan alles, wat zy vinden konde. Doch offchoon zy gezegd hadt, niet bang voor hem te zyn, zo zag ik -evenwel, dat zy
zich



IN DE WILDERNIS. 557
zich niet al te digt by hem durfde vertrouwen. Hy liefkoofde haer geduurig, en ik moedigde haer aen , met te zeggen: dat hy'een goed Vriend van ,my ware, en dat ik gaerne zoude zien, dat hy dit ook van haer wierde. Dit maekte haer wat minder verleegen.
Onder het eeten liet hy haer de omftandigheeden myner ziekte vertellen: „ federt den „ dag, dat ik U in het bosch gezien heb," zeide zy zo zagt, dat ik haer naeuwelyks kon-i de verftaen, „ heeft Mama niet anders ge„ daen als weenen, en ziek zyn; zy heeft ,, telkens gedacht te fterven, en zeide geduu' „ rig aen den Heer van Ermancour : wat heb „ ik U toch gedaen,, om my zo wreed te be„ handelen? en nog meer andere zaeken, wel„ ken nu niet in myne gedachten komen." De Heer van Ermancour was zo fterk aengedaen, dat elk ftuk, het welk hy in zynen mond ftak, met zyne traenen doorweekt was: dit kon ik uit myn bed zien, wanneer de iluimerigheid, waer in ik was,' my zulks toeliet. 1 Myne oogen ontmoetten dikmaels den zynen, welken my toefcheenen eene vergiffenis te fmeeken, welke hy geloofde nooit te kunnen vérdienen. Welke aengenaeme oogenblikken in ver-
ge-



158 Z E L I É
gelyking van die, welken ik tot dien tyd toe had doorgebragt! „ Hy is 't zelf," zeide ik by my zelve, zyne bekoorlyke trekken, waer in de fchoonfte ziel was afgebeeld, befchouwwende, ,,ja, hy is 't • zelf! Ik herken „ dien mond, die my duizendmaelen gezwooi, ren heeft, my te beminnen. Hy heeft nooit „ opgehouden daer acn te beantwoorden. „ Neen; hy heeft my altyd bemind. Hoe on„ rechtvaerdig ben ik geweest in de verwy„ tingen , welken ik hem by my zelve gedaen „ hebbe ? Ach; hy is minder ftraf baer, dan ik."
Ik voelde een innig genoegen met hem in myn hart vry te fpreeken, alvoorens hem gehoord te hebben. Evenwel verlangde, ik fterk, om hem over duizend zaeken, welken ik niet konde begrypen, te ondervragen. Doch toen hy weder by my kwam, konde ik niets dan traènen en zuchten uit hem krygen, welken ik nog vermeerderde, door hem de overtuigendfle blyken der tederfte liefde te geeven.
„ Houd op aenbiddelyke Zelie ! " zeide hy my, zodra hy fpreeken konde, „ uwe goed„ heden verzwaerert myne misdaed; ik ben „ des edelmoedigen harts, het welk ik zo wree„ delyk gehoond hebbe, niet meer waerdig.
» Gy



IN DE WILDERNIS. 159
„ Gy zult myhaeten", ja zelfs verfoeien ,' wan'„ neer gy weeten zult, dat ik onrechtvaerdig „ genoeg geweest ben, van U te bcfchuldi,, digen, my bedrogen te hebben. Ik vcrbecld,, demy, dat Ni-netïe de vïueht der trouweloosheid ware, waermede myne ontroerde
verbeelding U befchuldigde; en tot o-^er,, maet van gruwelykheid, ben ik laf hartig „ genoeg geweest, om het ontwerp van U te
verlaeten, te fmeeden , na alvoorens eenen „ eed gedaen te hebben, om mynen Mede,, vryer aen myne wraek op te offeren. Zie „ daer, aenbiddelyke Zelie , den Ongelukki„ ge, welken gy nog by ü duidt, en in wel,, ken gy nog. eenig deel neemt! Ach! zo „ ik aen uwe voeten door fchaemte niet fler-
ve, zo is dit flechts, om myn doodvonnis „ uit uwen mond te hooren. Befli's dan het „ zelve, myne waerde Zelie !' ik zal den dood ,, zonder.klaegen ondergaen , indien ik ftcr,, vende U flechts kan overtuigen, dat ik nim,, mer, dan voor U geleefd hebbe, en dat ik, „ in weerwil van myne onrechtvaerdigheid, „ geenen enkelen oogenblik opgehouden heb ■ „ be U te aenbidden."
Myn gelaet wa& nat gekteeïen, en myn hart
zo



isa ZELIE
zo vol, dat ik niet in ftaet was, om hem te antwoorden. Ik nam eene zyner handen, en leide dezelve op myn hart. Deze blyk myner tedere liefde overtuigde hem meer, als alles, wat ik hem zoude hebben kunnen zeggen. „ Ach," zeide hy, zyne oogen, welken de verrukking zyner ziel affchilderden, op my vestigende, ,, ik zal niet fterven ! Neen myne „ waerde Zelie wil niet, dat ik den dood on„ derga ! Neen ; zy bemint my nog; ik zie dit „ in die fchoone oogen, welken ik acnbidde: „ ik zal di.t welhaest uit dien bekoorlyken mond, welke nooit anders, als het hart den zei ven ingaf, gefprooken heeft, vernemen. „ Ach! konde zy liegt zien, het geen in myn „ hart omgaet; konde zy flegts weeten , hoe „ de ftaet, waerin ik vertrouw, dat myne, onbillyke agterdocht alleen haer gebragt heeft, my, doet lyden! Hoe? ik heb haer zodanig ., bedroefd, tot ziekwordens toe? ik; die al „ myn bloed zoude willen ftorten, om flegts „ eenen droppel van het haere te koopen? „ Neen! nooit zal ik die onwaerdige wreedheid kunnen afwasfehen, al ware het, dat „ myn waerde Zelie zelfs zo goed ware, om my „ alles te vergeevenNiet alleen vergeef
„ ik



IN DE WILDERNIS. i6t
„ ik U alles ," antwoordde ik hem, „ maer „ zelfs beloof ik U , om voor altyd te ver„ geeten het leed , het welk gy TJ zeiven verwyt, my te hebben aengedaen; dat men „ daer van niets meer reppe ! Laet ons in „ het geluk, het welk wy thans genieten , gee„ ne bitterheid mengen! Alle myne wenfchen » zYn vervuld, nu gy leeft en ik U wederzie. „ Zeg my toch, hoe zyt gy uit den fchip-
„ breuk behouden? En myn Vader...?
„ mag ik den Hemel ook danken voor het „ bewaerén van zyndierbaer leven... ? Doch! „ uwe ontroerde houding, en de traenen. » welken ik in uwe oogen zie, zeggen my „ reeds te veel. Ik zal hem niet weer zien. „ Ongelukkig flachtoffer van het geluk uwer » Dochter! myn Vader! verwaerdig U, my „ vergiffenis te fchenken! Hoor uit den hoo„ gen Hemel myne klachten en leedweezen
v aen! Tedere Dochter!" hernam de
Heer van Ermancour zeer fchielyk, my in de reden vallende, „ beween den besten der Va„ ders; maer befchuldig U zelve niet, zy„ nen dood veroorzaekt te hebben: dit is „ eene onbillykheid, welke my haetelyk toe„ fcbynt, en welke uwe Vader zelf, 20 hy Ü L kon»



lót ZELIE
„ konde hooren, U niet zoude kunnen ver,, geeven : verzwaer uwe droefhcid niet, met „ U eenig ongelyk, het welk gy niet hebt, „ op te leggen; gy hebt niets gedaen, dan
gehoorzaemd aen dén wil eens Vaders,
en aen de wenfchen eens Minnaers. Ik ,, ben 't, welken gy kunt befchuldigen, zo „ gy Schuldigen zoekt., .. Neen ! neen ! te* „ dere en edelmoedige Vriend!" antwoordde ik , hem op myne beurt in de reden vallende,
nimmer zal ik U anders, als recht doen. Ik „ zal U altyd, als den wacrdi'gften der Menfchcn ,, aenzien. Ik heb uwe edelmoedige handeliri„ gen omtrent my, niet vergeeten , en ik zal „ onophoudelyk der zuivere blyken uwer Hef' „ de voor my, welken gy beden toont, indach,, tig zyn. Maer doe my verftaen, door „ welk wonderwerk de Hemel U voor het ge,, luk myns levens bewaerd heeft, en hoe gy ,, eene zo afgelegene woning als de myne, ,, welke ik ontoeganglyk voor alle 'ftervelin„ gen oordeelde, hebt kunnen vinden!
„ De God des Hemels," antwoordde hy, my tederlyk aenziende, „ heeft myn leven be, waerd, en de Godheid van myn hart heeft „ my aen uwe voeten gebragt; maer hy is die ♦„ „ zelf'



IN DE WILDERNIS. 163
„ zelfde weldoende God niet, die my eene „ zo onwaerdige agterdocht, welke ik heb „ laeten blyken aen de deugdzaemfte der Vrou„ wen, heeft ingeboezemd. Ach! nimmer, „ nimmer zal ik my dier gevoelens van dank„ baerheid, welken gy my bewyst, waerdig „ oordeelen. Wat heb ik gedaen toen ik „ by ü kwam ? ik heb door myne minneny„ dige woede eene eerlyke en zuivere ziel, „ welke ik nooit van onftandvastigheid hadde „ behooren te verdenken, allerwreedst bele. „ digd. Ik heb den aller verrukkelykfbn „ oogenblik myns leevens vergiftigd, met op „ eene harde wyze de meesteresfe van myn „ hart, welke zich vertrouwelyk in myne ar., men kwam werpen , van my af te ftooten."
Ik wilde hierop, naer het kind van Mejuffrouw de Lizadie wyzende, hem antwoorden, dat het dat onnozele kind ware, het welk al het kwaed, het welk hy my dagt te verwyten te hebben, veroorzaekt hadde; dat zy het ware, die eene dwaeling, welke ik hem ten fterkften wilde verzoeken te vergeeten, gelyk ik zelve deede, hadde te weege gebragt; doch op het eerste woord, het welk ik hier van wilde voortbrengen, my tegenhoudende, viel hymy L z ,1-



164 Z E L I Ë
aldus in : „ Zeg toch niets tot uwe veren êfchuldiging, bekoorlyke Zelie ! Hoe! had„ de ik my niet der gevallen van onze [tedere „ Vriendinne behooren te herinneren, en hae,, re trekken in die van dit kind herkennen, ,, zo de ontroering en ontfteltenis myner ziel „ my niet verblind hadden? Dit fchoone kind ,, is haer juifte afbeeldfel, eft vertoont haere ,, bekoorlyke perfoon. Maer ik durf U niet „ fpreeken van haere Moeder. De traenen, ,, welken ik van uwe wangen zie biggelen, „ bevestigen myne gisfingen, en het geen ik „ daer van reeds ben te weeten gekomen.... „ Hoe! wie heeft U den dood'myner onge,, lukkige Vriendinne kunnen bekend maeken ?" vroeg ik hem. ,, Gy zelve bekoorlyke Zelie!'. antwoordde hy, „ Gy zyt het, die my den „ dood uwer waerde Gezellinne hebt doen „ verftaen, toen gy aen Ninette verklaerdet, „ dat gy haere waere Moeder niet waert...'.. ,, Hoe! gy hebt my dan gehoord?" zeide ik „ en waer ? en hoe? Hoe? " antwoordde hy, my naer het vengster, het welk digt by myn bed was, wyzende, „ door dit vengster: het „ is daer door, dat ik volkomen van uwe on„ fchuld ben overtuigd geworden...... Ach!



IN DE WILDERNIS.
155
„ myn Heer van Ermancour ," zeide ik, „ wat zegt gy my? hoe! ik ben dan uwe te rug „ komst aen de tederheid van uw hart niet „ verfchuldigd? Het is dan uw berouw niet, „ het welk my in uwe oogen gerechtvaerdigd „ heeft?"
Terwyl ik dit fprak hoorde ik eenig gerucht aen de voordeur. Ik zag den Heer van Ermancour met groote verwondering aen.,, Wees„ niet bevreesd," zeide hy, „ het is myn „ knecht, welken ik eenige treeden van uwe „ wooning af gelaeten hebbe, het is myn ge,. trouwe Hieeonimus; ftaet gy toe, dat ik „ hem laete binnen tomen. Ik bid 'er U met „ nadruk om," antwoordde ik hem, „ is hy „ de eenige v-an uw volk, welke met U be„ houden is? Ik heb niemand anders als hem," zeide hy, en ging voorden armen keerel, welken ik met veel genoegen wederzag, de voordeur openen. Hy zelf kon zich niet verzaedigen, om my aen te zien. Hy wierp zich, binnen komende, op zyne knieën, om zich over my te verwonderen, en zynen Meester zo wel ais zich zeiven geluk te wenfchen, met my te hebben wedergev'onden. ,, Welk een zegen ! " zeide hy van vreugde fchreijende, „ nu zien L 3 „ wy



166 ZELIE
„ wy ons aen het einde onzer taarten! Hoe „ wreed zyn dezelven geweest voor mynen „ waerden Meester! Ach Mevrouw, hoe „ heeft hy U betreurd! welk eene wanhoop „ heeft hem altyd gevolgd na uwe droevige „ fcheiding'. nog laetst zelfs na U weder ge„ vonden te hebben, heb ik hem met eenen „ argwaen geplaegd gezien, welke zonder twyffel kwalyk gegrond is geweest, om dat ik hier een zo vreedzaem genoegen zie heer„ fchen. God zy geloofd! nu ben ik geluk„ kig en wel te vreeden 1" Ik reikte hem myne hand toe, om hem myne dankbaerheid te toonen, en haelde hem vervolgens over, om zich ter rust te begeeven. Hy nam myne hand in de zynen, en leide dezelve op zyn voorhoofd, my eerbiedig groetende. Ondertusfchen had Ninette , die meer vrees voor Hieeonimus dan voor ■ den Heer van Ermancour liet blyken , om dat hy eenen langen baerd hadt, zich agter het Gordyn van myn Ledikant verborgen. Zy kwam daer niet van daen, voor dat zy dien braeven man zich hadt zien omkeeren om heen te gaen. Zy maekte daer door eenig gerucht. Hieronimus dit hoorende, keerde zich om, en liet niet onduidelyk zyne » ' ver-



'IN DE WILDERNIS.
Ïf7
verbaesdheid en verwondering blyken rYp bet gezicht van dit fchoon Meisjen, van 't we lk zyn Meester hem alreeds hadt gefprooken; maer wier waere geboorte hem nog onbekend was, Hy verbeeldde zich, dat zy myne Dochter ware, om dat de Heer van Ermancour hem zulks gezegd hadde. Deze den fchrik van Ninette gewaer wordende, ging met Hiekonimus in het naest gelegen vertrek, om daer door het kind van haeren fchrik te doen bedacren , en om hem tevens den naem der waere Moeder van dat jonge Meisjen , het welk hy met zo veel verwondering fcheen te befchouwem , te doen verftaen.
Ik maekte van dien tusfehen tyd gebruik, om myne kleine Gezellinne gerust te Hellen : ik zeide haer, dat ik my verwonderde, van haer meer bevreesd te zien voor Hieronimus, als zy voor deszelfs Meester geweest ware. „ Het is zo wel een mensch, als de Heer van Ü Ermancour ," zeide ik tot haer, „ hy is
even goed en even beleefd O Mama I"
viel zy fchielyk in, „ hy is wel Ielyk, die „ Hieronimus! zo hy een mensch is, waer,, om gelykt hy dan naer een affchuwelyk „ beest ? Ik weet niet myn lief kind! " zeide L 4 ik,



168 ZELIE
ik, „ waerom dat gy hem zo lelyk vindt: „ want hy is waerlyk een mensch, gelyk een
„ ander Gelyk een ander?" hernam zy
aenftonds: ,, hoe! hy is niet even zo als dc „ eerile : zo hy een mensch is, dan is hy vast „ van een ander foort..,.. Neen myn kind!" antwoordde ik, „ hy is van het zelfde foort, „ als zyn Meester; het eenige onderfcheid, „ het welk 'er tusfchen hen beiden is,beftaet „ alleen hier in, dat de eene jong, en de an-
„ dere oud is Hoe!" hervattede zy,
„ de Heer van Ermancour zal dan ook zo „ lelyk worden als Hieronimus? ook zo ,, zwart? Hy zal gelyk als deze, eenen lan„ gen baerd krygen? Och Mama, dit is „ niet mogelyk!"
De Heer van Ermancour, die op dien oogenblik binnen tradt, hoorde deze laetfte woorden. „ Ik dagt wel," zeide hy, zich naer my wendende, „ dat de baerd van Hie„ ronimus eenige vrees aen Mejuffrouw Ni„ nette zoude geeven: ik ben blyde, dat ik „ 'er geenen hebbe; want gy zoudt my niet „ by U willen dulden," voegde hy daer by
de Kleine aenziende „ Maer Mama,"
antwoordde zy, „ zoude U toch wel ontvan-
„ gen



ÏN DE WILDERNIS. 169
'„ gen hebben, om dat zy niet bang voor His„ ronimus is Wel nu ! Mejufler!" zei¬
de de Heet van Ermancour tot haer, „ ftel „ U gerust, gy zult dien lelyken baerd niet
„ meer zien ! Zo veel te beter," riep zy
uit, denkende dat Hieronimus ook vertrokken ware.
Ik was zelve ten hoogden verwonderd van Hieronimus met eenen zo langen baerd te zien , en vroeg naer de reden daer van.
„ Wanneer gy flegts weeten zult," zeide my de Heer van Ermancour, „ dat wy federt „ onze wederzydfche fcheiding, in geene men,, fchelyke famenleeving zyn geweest, en dat ,, wy, federt dien noodlottigen oogenblik, „ omftreeks uw verblyf al tyd zyn gebleeven , „ zult gy U niet langer verwonderen, dat wy
„ gebooren wilden gelyken Hoe!".riep
„ ik uit, „ Gy waert dan zo digt by my, „ wanneer ik uw verlies betreurde; wanneer „ ik wanhoopte ü ooit weder te zien ? Gy „ waert ten prooy aen die zelfde fmarten, en „ wy hebben eikanderen niet gehoord? Hoe „ hebt gy toch in deze Wildernis, waer ,, gy waerfchynlyk den zelfden onderftand „ niet zult bekomen heben, als ik, zo langen L 5 „ tyd



170 ZELIE
„ tyd kennen beftaen? O Goddelyke Voor.', zienigheid!" riep ik uit, myne oogen en handen naer den Hemel heffende, „ hoe on-
dergrondelyk zyn uwe geheimen !. f,.. Zo ik ,, bidden mag, leg my toch uit, het gene ik „ niet begrypen kan, U zo wel gekleedfrisch „ en gezond ziende; hoe hebt gy toch zonder „ fchuilplaets in die Wildernis, waerin men „ geen voedfel,als wilde vruchten, kan vinden, „ kunnen leeven? Hoe hebt gy uwe gezondj, heid, en uwekleederen kunnen bewaeren ?
„ Ik zal U niet zeggen," antwoordde hy,„ dat „ de hoop van U weder te zien , te vinden, dit „ heeft uitgewerkt; want langen tyd heb ik „ daer aen gewanhoopt. Evenwel, daer ik
nog geene volkomen overtuiging van uw ver,, lies had, heeft een fiaeuwe ftraei van hoop „ my tot heden toe onderlleund. Door behulp „ van eenige planken, fpykers en een weinig „ vernuftigheid, heb ik't, geholpen doorHiE,, ronimus, zo verre gebragt, dat wy ons een 3, vry gemakkelyk verblyf, om ons voor den „ regen en de guurheid van het weder te bc„ veiligen, heb bezorgd: wy vonden in de
wrakken van ons fchip eenige mondbehoef„ tens, welken wy.langen tyd zuinig bewaerd
„ heb-



IN DE WILDERNIS. I7t
„ hebben, en ons van het grootfte nut zyn „ geweest: want de Befchuit, waer van wy „ rykelyk voorzien waeren; het Meel en bo,, ven al het Koorn, het welk ik de voorzich„ tigheidhad, van fchielyk, na de aenkomst „ in onze Wildernis, tezaeiën, hebben ons „ rampzalig leven tot heden toe uitgerekt; „ wat de klecderen betreft, ik heb eene groo,, te hoeveelheid daer van in de kisten , wel„ ken de Zee op ons ftrand geworpen hadt, „ gevonden. Zie daer! hoe ik in 't eerst myn „ droevig noodlot heb kunnen te boven ko„ men. Maer toen ik verfcheidene" jaeren zag ,, vcrloopen, zonder dat ik iets van U konde „ ontdekken, werdt myn hart door moedeloos„ heid vervuld: toen kende ik eerst het ys„ lykevan myne omftandighcid. O veral droeg „ ik myne droefheid, myn verdriet, en my„ ne wanhoop met my om. Zonder de hulp, ,, en de oplettende zorgen van mynen getrou,, wen Hieronimus, zoude ik heden dat aen„ genaem ziels genoegen, van ü te zien, cn „ te hooren, niet gefmaekt hebben : ik zou„ de zelfs nog aen myn geluk t'wyffelen, zo ik „ U flegts eenen oogenblik uit myn oog ver„ loore. Ach! verwydermynooit vanUaen-
„ bid-



172 ZELIE
„ biddelyke Zelie!" voegde hy daer" by, zich voor over op myn bed buigende, en my met aendacht aenziende, als of hy zich zeiven nog wilde verzeekeren, dat ik waerlyk die geene ware, die hy zo langen tyd gezocht, doch'gewanhoopt hadde ooit weder te vinden.
„ Ja!" zeide hy, na my tederlyk aengezien te hebben, ,, het is myne bekoorlyke Zelie „ zelve! de zuiverheid haerer ziel heeft haere „ fchoone cn tedere trekken in volle frisch„ heid bewaerd! zy is 't zelve," voegde hy daer by, met zyne lippen befchroomdelyk eener myner handen, welke ik boven op het dek had nedergelegd, naderende, ,, Ach! ,, laet my deze waerde hand! " zeide hy, ziende, dat ik dezelve doch zonder eenig ^oogmerk, bewoog, cn daer door vrcezende, dat ik dezelve wilde wegtrekken, ,, laet my ,, op dit kostbaer onderpand, het welk de ,, waerdigfte der Vaders my gegeeven heeft, „ myne ziel ontlasten. 'Dié lieve hand was ,, met uwe eigene toeftemming de myne:
„ zal zy zulks blyven, zo ? Ach! twyf-
„ fel daer niet aen," antwoordde ik hem, „ Gy zyt, en zult altyd blyven de Vriend en „ Meester van myn hart: hoedanig ook myn
„ nood-



ÏN DE WILDERNIS. 173
\, noodlot moge zyn, het zelve zal nimmer Van het uwe afgefcheiden zyn. Ik zal CJ overal ,, volgen; ik zal den grootften gevaeren trotfeeren, zo ik dezelven met U moet deèlen, „ om U uit den deerniswacrdigcn ftaet, waer„ in myn ongeluk U geftort heeft, te verlos„ fen. Zeg, tedere en edelmoedige Vriend ! „ hebt gy eenige uitzichten , eenigen grond
„ van hoop ? Myne ganfche hoop ,'*
antwoordde hy, ,, en het geluk myns levens „ zyn in uw hart, aenbiddelyke Zelie! Ik ,, heb geene andere ontwerpen, geene andere „ wenfchen, als om U zodanig te behaegen, „ dat myn byzyn in ftaet zy, om de geftreng„ heeden van uw noodlot te verzagten. Het „ zelve niet kunnende veranderen , ben ikgeko„ men om daer in metU te deelen.. Zo myne „ redenen in U eenige vleiende hoop hebben „ doen ontftacn, zo heb ik my kwalyk uitge„ drukt. Helaes! ik kan U niet anders, dan myn leven aenbieden, het welk ik flegts „ bewaerd heb, om het zelve aen U geheel „ toetewyden. Befchik daer over : het is aen U, „ zo wel als myn hart; dat hart, het welk „ gy, aenbiddelyke Zelie ! zo zeer bedroefd „ hebt, met het zelve van de laagfte ondank-
„ baer-



174' ZELIE
„ baerheid te verdenken. Hoe! hebt O 5, kunnen verbeelden, dat ik tot U niet zoude „ zyn wedergekeerd , indien zich geen raiddel, ,, om myne, twyffelingen op te helderen , aen ,, my hadde opgedaen? Ach! vertrouw an,, ders van my, myne waerde Minnares ! vcr„ denk my niet van deze onrechtvaerdigheid;
het geen ik evenwel wel verdiend hebbe, „ vermits ik éénen oogenblik aen uweftandvas„ tighcid heb kunnen twyffelen. Doch myn „ berouw is ook aenftonds op myn misdr/t „ gevolgd: vraeg dit flegts aen dezen trouwen
manaen wien ik myn hart hebbe uitge,, ftort, na dat ik U veriaeten had. "
Hieronimus die op dien oogenblik binnen kwam, en van begeerte, om zyien Meester te rechtvaardigen, brandde, badt my, hem te ■willen toeftaen, om van eenige zaeken, welken ons beiden raekten , my te mogen onderrichten , en te gelyk veele omftandigheden , -welken zyn Meester uit nederigheid zelf zo goed niet zoude vertellen , als hy, bekend te maeken; hy zeide, dat het my niet berouwen zoude, hem aengehoord te hebben.
„ Ik zal U altyd met genoegenaenhooren," was myn antwoord, „ en ik beloof zelfs, da:
„ ik



IN DE WILDERNIS. 175
ik U naer duizende kléine omftandigheden, „ naer welken ik eene groote nieuwsgierigheid ,, hebbe, zal vraegen; doch beden wil ik aen „ myn verlangen nietvoldaen hebben, omdat „ gy voorzeker rust nodig hebt: begeef U dus „ naer bed. En gy," zeide ik aen den Heer van Ermancour toen Hieronimus was bin« nen getreeden,. „ gy kent myn hart en myn u manier van denken ten uwen opzichte noch „ zeer weinig, indien gy gelooft, dat ik van „ uwe gevoelens andere getuigenisfen nodig „ heb, dan die, welken gy zelf my geeft. „ Vergeef my, en vergeet voor altyd. het on,, billyke vcrwyt, het welk ik U, myn wacr„ de en tedere Vriend! gedaen hebbe. Neen l „ nimmer heb ik my kunnen verbeelden, dat „ gy my geheel veriaeten hadt; ik heb in my„ ne droefheid altyd eenige hoop op uwe
wederkomst by my gevoed Die waer»
„ dige Vriend, heb ik dikwyls by my zelve „ gezegd , zal wel wederkomen: zyne aendoen„ lyke ziel zal hem zyne onrechtvaerdigheid „ verwyten; hy zal daer over zuchten, wan-
„ neer zyn hart wat bedaerd zal zyn
,. Maer Helaes! hy zal my niet wedervinden: ,, ik zal niet meer in ftaet zyn, om hem tc
„ hoo-



176 ZELIE
„ hooren , als zyn knagingen hein herwaerds ,, leiden zullen.
. „ Waerde Minnaeresfe!" zeide hy hier op, „ wat zegt gy daer? Een fcherpe Pook zou,, de myn hart mindér kwetsfen, dandiewree,, de denkbeelden ; zy verzwaerenmyne fchuld, ,, en doen myne traenen vloeijen. Ach! Hel „ my al het kwaed, hetwelk ik U gedaen heb„ be, niet voor oogen; ik gevoel niet dan al „ de grootheid van myn misdryf.
„ Het is geen misdryf, het welk ik U ver„ wyt, myn goede Vriend!" antwoordde ik. „ Befchuldig U zei ven niet al te veel, gy hebt „ mv niet gehoond, dan door uwe te groote „ naeuwgezetheid. Daer en boven was de „ waerfchynlykheid tegen my. Gy wist niet? „ dat myne ongelukkige Vriendin zwanger „ was, toen wy van eikanderen wierden ge„ fcheiden. Gy hebt niet kunnen vooruitzien, „ dat ik haer kind, als het myne zoude aen„ heemen, dat ik het zelve Dochter, en dat „ deze my Moeder zoude noemen. Alle deze „ dingen, welken gy niet kondet raeden, heb„ ben op den eersten oogenblik uwe tedere ge„ voelens moeten kwetzen; maer hadt gy flegts „ zo veel macht op U zei ven gehad, om van



IN DE WILDERNIS. 177
,, my eene uitlegging te vorderen, zo zoude „ eene gelukkige ontknooping van dit geheim „ welhaest al het onaengenaeme hebben weg„ genomen.... Ach!" zeide hy,, „ ik hadde „ zelfs mynen eigenen oogen niet behooren te „ vertrouwen; al hadde ik overtuigende re„ denen gehad, al waeren my de fterkfte ver„ zeekeringen gedaen , zo moest ik my nog „ niet hebben laeten overhaelen. En gy! Gy „ zyt nog zo goed, om myne fchuld te ver„ kleinen! Niet alleen," was myn antwoord, „ wil ik dezelve verkleinen; maer zelfs ge„ heel uit uw en myn hart uitwisfchen. Dat „ 'er dan nooit meer van gefprooken worde !" zeide ik zyne hand vattende, en dezelve tederlyk in de myneft drukkende. „ Beloof, ja „ zweer my by alles, wat ü het lieffte op de „ aerde is , dat gy 'dezer gebeurtenis nooit „ meer indachtig zult zyn!
„ Ik kan dezen eed niet doen," hernam hy, „ dan op de lippen myner beminnelyke Min„ naresfe," en te gelyk omarmde hy my met vervoering. „ ik kan my zeiven niet verze„ kerd houden, van haer hart weder gewonnen cn myne vergiffenis verworven te heb„ ben, dan alleen door middel van deze onM *„ waer-



178 ZELIE
„ waerdeerbaere gunst, welke myn geluk zal ,, bevestigen, en my overtuigen, dat ik het „ haere nog kan uitwerken.
„ Ach!" zeide ik, myn hoofd op zyne borst doende rusten, „ ik heb nooit opgehouden U „ te beminnen." Ik durfde dien tederen Minnaer, welke myner erkentenis zo waerdig was, en de gift van myn hart, het welk hy reeds zo lang geheel bezeten hadt, verdiende , niet aenzien.
„ Ik ben aen U," voegde ik daer by, my zagtjens uit zyne armen ontflaende; „ ik be„ hoor geheel aen U. Myn hart heeft U weeten „ teonderfcheiden , enUgekozen boven allen,
welken ik in de waereld, waerin ik lang ge,, noeg geweest ben, om my over haer gemis „ niette beklaegen, gezien hebbe. Maer gy „ edelmoedige Vriend! Gy die aen de ge„ voelens van myn hart zo wel fchynt te be„ antwoorden, en alles veriaeten hebt, om „ uw lot met het myne te vereenigen, zult gy „ U te vreeden houden met het geen ik U al„ hier kan aenbieden? met eene Hut, en eene „ wildernis?"
Ik floeg myne oogen op de zynen, toen ik deze laetfte woorden op eene droevige wyze
uit-



IN DE WILDERNIS. 179
uitdrukte. Hy antwoordde my met de verrukking van een hart, vervuld met de tederfte liefde : zyne gevoelige en edele ziel vondt zich gekwetst door myne twyffeling. „ Hoe!" zeide hy, my ftyf aenziende, „ ftelt gy „ myn geluk in twyffel, na my het zelve tê „ hebben aengekondigd? Ach! waerde Ze„ lie I Gy kent de waerdy niet van het geen „ gy my aenbiedt. Gy weet dan niet, dat het „ bezit van een hart, gelyk het uwe, voor „ my het hoogfte geluk is? Nimmer hebben „ uwe fchoone oogen in myne ziel kunnen „ leezen, zo zy daer in den eenigften wensch „ van myn hart niet hebben gezien. U, U al„ leen, waerde Minnaeres! heb ik gezocht: ,, het is uwe bekoorlyke geftalte, welke my ,, naer U getrokken heeft, toen ik voor de „ eerstemael het geluk had, U te zien; het „ is uwe heufche en zagte ziel, het is uw „ teder en edel hart, welken ik heb willen „ verdienen, toen ik myaen U overgaf. Deel „ dus in myn geluk, aenbiddelyke Minnaeres! „ vermits dit uw werk is, en vertrouw, dat „ myn noodlot in het vervolg benydenswaer„ dig zal zyn, zo gy my wilt toeftaen, om „ myne dagen met U in deze aengenaeme eenM 2 „ zaem-



180 ZELIE
,, zaemheid door te brengen. Maer zeg my," voegde hy daer by, zonder myn antwoord afte wagten , ,. wie is die gelukkige fterveling, ,, welken gy, hier' komende, aengetroffen „ hebt Zeg my, wat'er. van hem geworden ,, is, en hoe lang gy met hem alhier geleefd ,, hebt ? Geef my eene fchets van zyne trèk„ ken, en verftand. Uwe naeuwe betrekking ,, met hem maekt, dat ik belang daer in itel. „ Ik wilde gaerne uit uwen mond een omftan„ dig verhael van uwen omgang met dien On,, bekende, welken de nuttigheid en erkentenis U zo waerd moeten gemaekt hebben, „ hooren. Ach! waerom heeft myn ongeluk „ my zo lang van U verwyderd ? waerom heeft „ het onweder, het welk U op dit ftrand ge„ worpen heeft, my ook niet te gelyk hier „ naer toegevoerd? gy zoudt niet dan aenmy „ de hulp, welke uwe ongelukkige omftan,, digheid U genoodzaekt heeft, van eenen „ Vreemdeling te ontvangen, verfchuldigd zyn. „ Hoe heeft hy het gelukkig geval, het welk „ hem U heeft doen ontmoeten, niet wel ge„ zegend ! hoe benyde ik hem het geluk, het „ welk uw byzyn hem verfchaft heeft! welk „ een genoegen heeft hy niet moeten gevoe-
>, len,



IN DE WILDERNIS. 18/
„ len, ziende, dat door zyne zorgen , de „ kalmte uwer ziel begon te herleeven, Wel„ ke aengenaeme oogenblikken , die hy door„ gebragt heeft met uwe ongerustheeden te ,, verdryven, met U te troosten, met zich „ misfchien te vleien, dat hy U zo verre „ zoude brengen , van my te kunnen ver„ geeten ! Hoe zoude ik hem haeten , indien „ ik wiste , dat hy het voorneemen heeft ge„ had, óm U van myn verlies te overtuigen , „ om in U het denkbeeld van mynen dood te „ koesteren. Ach ! meld my toch, bekoor„ lyke Zelie ; zeg my, of ik hem haeten „ moet! Die fpottende glimlach, welken ik ,, op uwe lippen zie, bedroeft my; waerom „ fchept gy toch behaegen, my in myne doo„ delyke ongerustheid te laeten? Geef my ten „ minsten bericht, of hy nog leeft, of gy „ hoop hebt, van hem nog eens weder te zien, „ en waerom of hy deze woonplaets, welke „ hy vermaek genomen heeft, omgemakkelyk „ en aengenaem te maeken, veriaeten heeft?
„ Gy kent my nog niet," zeide ik hem met een ernftig gelaet, „ vermits gy my nood„ zaekt, om my zelve te pryzen, met te ver„ klaeren, dat ik uwe ongerustheden geM 3 „ heel



183 ZELIE
s, heel en al kan wegneemen. Gy zult, wan-, „ neer gy U in uw vertrek begeeft, eenige „ papieren op de tafel zien liggen : lees dc„ zei ven, gaerne vertrouw ik dezen aen uwe „ befcheidenheid toe : zy zullen in ftaet zyn „ om U gerust te itellen."
Ik haelde hem vervolgens over, om zich ter rust te begeeven, hem doende gewaer worden, dat de dag begon aen te breeken. Doch hy wilde my niet begeeven, dan na'my meenigmaelen herhaeld te hebben, dat hy geene agterdocht hoe genaemd byzich voedde , welke my eenigzins konde hoonen, dat de begeerte , welke hy my getoond hadde, om dien Vreemdeling te kennen , my geenzins moest mishaegen nog verwonderen; dat .het geen, van het welk hy eenig bericht verlangde, buitengewoon genoeg ware, om zelfs de nieuwsgierigheid van het onverfchilligfte mensch te wekken; „ en waerlyk," zeide hy my, „ hoe „ kan men begrypen, dat ik U, zonder een „ foort van wonderwerk, in eene Wildernis „ als deze, zo wel in ftaet, weder zie. Moet
„ men niet veronderftellen Gy zult"
Viel ik hem in, „ de uitlegging van alles,
waer over gy U verwondert, in die papie-
„ ren,



IN DE WILDERNIS. 183
„ ren, welken ik U heb aengeweezen, vin„ den: zy zullen U van myne levens geval„ len, van den oogenblik onzer fcheiding af, ,, onderrichting geeven, en te gelyk de ge„ fchiedsnisfen van den goeden Kluizcnaer, zo „ als hy my dezelven eenigen tyd voor zynen „ dood. heeft verteld , mede deelen.
„ Hoe!" riep hy uit, ,, hy is dan dood? „ wel hu, beminnelyke Zelie! ik kan Uver,, zekeren , dat dit fterfgeval my leed doet. ,, Ik zoude een groot genoegen gefchept heb,, ben, in hem myne erkentenis cn vriend,, fchap te bctoonen , indien ik hem derzelven
„ wacrdig hadde gevonden Gy zoudt hem"
antwoordde ik, „ als zodanig eenen gekend heb„ ben, twyffel daer geenszins aen, vermits „ ik zyn verlies betreure." Na deze uitlegging, welke hem geheel fciieen gerust te ftellen, begaf hy zich in zyn vertrek, in de hoop, gelyk hy van my gaende zeide, van my niet uit het oog te zullen verliezen, vermits hy zig met my ging bezig houden.
Hy bragt het overige gedeelte van den nacht door met de papieren , welken hy op de tafel vondt, te leezen ; dit vervulde hem met blydfchap, niet om dat zy de onbillykbeid M 4 van



ï84 Z E L I E
van zynen argwaen bevestigden: want hy was daer van geheel geneezen ; maer om dat hy in de zeiven myne liefde voor hem veel tederer , als ik zulks uiterlyk aen hem getoond had, bevondt. Hy kon vooral zich niet verzaedigen van het leezen dier plaetzen, waer" in ik in de overvloeying van myn hart my ongedwongen had uitgedrukt. De woorden Waerde Minnaer, welken hy op elke bladzydevondt, betoverden hem. Nooit had ik in onze gefprekken deze uitdrukkingen gebruikt; ook hadt hy my meer dan honderd maelen, myne te groote blooheid verweeten.
,, Ik zal nooit gelooven , dat-gymy bemint," zeide hy my toen, „ zo lang gy my die - ge,, dwongene houding, welke eenig wantrou„ wen aenduidt en my wanhoopig maekt, blyft ,, toonen.
Het deedt myn leed, hem myne gevoelens zo verkeerdelyk te zien uitleggen. Maer in weerwil der pogingen, welken ik aen wendde, om zyne verwytingen te vermyden, zo konde ik zonder bloozen myne oogen niet op de zynen vestigen. Ik was altyd geheel verleegen op het hooren van het minste woord van liefde: dit werdt nog veel erger , wanneer hy,
des



IN DE WILDERNIS.
des morgens binnen komende, my met een verrukt gelaet alles kwam berhaelen , wat hem het meest in de leezing der papieren gevleid hadt. Hy was in zodanige opgetoogenheid, dat hy geduurende eenige oogenblikken de ontroering, welke hymy veroorzaekte, niet gewaer werdt. Doch zo dra hy myne verleegenhcid bemerkte, zeide hy, zich met het inneemendile gelaet voor my op zyne knieën werpende: „ beknor my niet aenbiddelyke „ Zelie! benyd my het ftreelende genoegen, „ waermede ik vervuld ben, niet. Sta toe, *,, dat ik gelooven moge, de gelukkigfte der „ ftervelingen te zyn!
„ Geef my myne Papieren te rug, myn „ Heer!" was alles, wat ik tegens hem zeide, te gelyk myne hand uitfteekende, om hem op te doen ftaen. Hy ging dan ook dezelven haelen, en gaf my alles met een bedroefd gelaet over. Ik veinsde zulks niet te bemerken; en om eener verdere uitlegging, op het geen tusfehen ons gebeurd was, te ontgaen , vroeg ik hem naer zyne gezondheid. Doch in plaets van antwoord, vertrok hy fchielyk uit myne kamer, om my zyn hartzeer te verbergen. Plet deedt my in de ziel leed, zulks veroorzaekt te hebM s ben;



iS« ZELIE
ben; en zo ik den eersten neigingen van myn hart gevolgd hadde, zoude ik hem op myne knieën vergiffenis hebben gaen verzoeken. Doch ik maekte by my zelve eene aenmerking, welke my tegen hieldt: ik behoorde meer danooit bedacht te zyn, voor het geeven van blyken myner zwakheid voor hem; in tegendeel moest ik my reeds vroeg gewennen, om eene ingetogene en ftandvastige houding by hem aen te ncemc-n, welke my konde bevryden van alles, wat ik van eenen te gemeenzaemenomgang te vreezen hadde.
Myn wooning werdt toen eene plaets van het acngenaemfte genoegen voor my, het was niet meer eene Wildernis, veel minder eene Ge. vangenis, het was een betooverend verblyf.
Hoe kan ik het flreelend vermaek, hetwelk ik fmaekte, toen ik voor het cerstemael met den Heer van Ermancour buiten myne deur kwam , genoegzaem uitdrukken V Zo men zich Hechts der wandelingen herinnert, welken ik 20 dikwyls, met de wanhoop in myn hart, gedaen hebbe, zo zal men welhaest niet meer verwonderd zyn over de verrukking , welke ik toen gevoelde. Alle de voorwerpen, welken ri;y omringden, fchcenen my niet alleen veel
fcboon-



IN DE WILDERNIS. 187
fchooner toe, door de tegenswoordigheid van mynen Minnaer; maer zelfs naemen zy in myn oog een geheel nieuw beftaen aen : en waerlyk alles kwam my veel levendiger voor; de Vogels zelfs, welken voor dezen in hun gezang myn noodlot fcheenen te beklaegen, zongen nu voor my op eenen vrolyken toon, even als of zy deel in myn genoegen naemen; de Paden door het midden van het Bosch, welken my dikwyls door hunne duisterheid, wanneer ik alleen was, fchrik hadden aengejaegd , waeren nu voor my, wanneer ik aldaer met mynen Minnaer wandelde, de vcrrukkelykfte plaetzen van het Bosch. Die duisterheid, welke ik te vooren fchroomde, le'verde my nu een aengenaem en verkwikkelyk daglicht op, en fcheen, niet anders dan tederheid ademende, flegts voor het vermaek en de vreugd van twee vast aen een verbonden harten gefchapen te zyn. De Heer van Ermancour, die door het zelfde gevoelen bezield werdt, bewonderde ook onophoudelyk de fchoonheid van die verkwikkelyke wandelplaets... ,, Alles, wat ik hier zie,'" zeide hy my, „ betoovertmyen zegt my een ver„ rukkelyk geluk toe. Gevoelt gy, zowel als



ï83 Z E < L I Ey
„ ik fchoone Zelie ! dat geluk, het welk ik „ met U deelen moet? kan ik my vleiën, uw ,, geluk te bewerken, zo als gv het myne ftaet „ te doen ? Spreek myne bekoorlyke Gezel,, linne! zeg my, zullen wy niet de gelukkig-
„ ften der ftervelingen zyn? Kunt gy daer
„ aen twyffelen ," antwoordde ik hem, „ daer „ wy nu wederom vereenigd zyn? Myn hart ,, heeft geenen anderen wensch gevoed. Gy ,, zoudt my niet kunnen verdenken, iets an,', dcrs gcwcnscht te hebben, zo gy myneklag,, ten in deze eenzaeme plaets haddet kunnen
;, hooren Ik heb dezelven befchreeven
, gezien door die lieve hand'," zeide hy, te jclyk myne hand met verrukking kusfehende. , Waerom heeft myne lieve en trouwe Vriendin , my toch van die kostbaere panden haerer , tederheid beroofd? Vreest zy, dat. ik dier , gunst niet waerdig ben, of zoude zy my on, eerlyk genoeg agten, om ooit eenig mis, bruikvan de neigingen/van haer hart te mae, ken? Neen, myne waerde Zelie, doe my , dat onrecht niet aen! Ik zoude des gehei, ligden bands, welke ons te famen moet , vereenigen, geheel onwaerdig zyn, indien , ik ooi: in ftaet ware, om den eerbied, welken
>, ik



IN DÉ WILDERNIS tif
>, ik aen de deugdzaemfte der Vrouwen fchul,, dig ben, te breeken. Hebt gy my van het j, tegendeel verdacht gehouden?" voegde hy daer by, zyne reden te gelyk voor eenen oogenblik afbreekende, om my ftyf aen te zien; ,, die gemaekte houding, die blos, welke uw
fchoon aengezicht bedekt, geeven my daer ,, blykén van. Gy hebt gevreesd, en vreest „ misfchicn nog, voor het maeken van mis,, bruik van die vryheid, welke deze eenzaem-
heid my zoude kunnen geeven. Hoe wei„ nig kent gy my nog, waerde en al te be„ minnelyke Zelie !"
Dit verwyt, het welk ik verdiende, en aen my zelve ook deed, bedekte my met verleegenheid en fchaemte. Hy las uit myne oogen het geen 'er in myn hart omging, ,, moet ik," zeide hy, „ den Hemel tot getuigen van de „ eeilykheid myner voorneemens Hellen, om „ U te overtuigen? - Ik zweer dan aen uwe „ voeten, aenbiddelyke Zelie! dat ik altyd „ de zuiverheid uwer ziel eerbiedigen, dat ik ,, alle die neigingen, welken de naeuwgezet„ heid der uwen zouden kunnen kwetzen, zal „ uitdooven. Ja! in weerwil van de hevige „ liefde, welke gy my inboezemt, al moest
„ zulks



199 ZELIE
„ zulks myne rust kosten, zo is 'er niets, of „ ik ben in ftaet zulks te werk te ftellen, „ om uwe vertrouwelykhcid te verdienen, „ Zie mydan in 't vervolg aen, fchoone Zë„ lie! als den getrouwften en onderdaenig„ ften Vriend. In die hoedaenigheid is 't, „ dat ik U op myne knieën de toeftemming, „ om myne dagen by U door te brengen, af-
„ fmeeke Ik doe ü de zelfde bede,"
zeide ik, my in zyn armen werpende, „ ont„ vang my als uwe Vriendin en getrouwe „ Gezellin!"
Ik kon niets meer zeggen; de traenen der te derheid vloeiden over myn gelaet, en verligtten de drukking van myn hart: ik verweet my zelve mynen onbillyken argwaen als een misdryf; en bekende hem myne bekommeringen, welken hy zelf al te Wel doorgrond hadt. Hy fprak tegens my op eene zo inneemende wyze, en fchilderde my zyne begeertens zo eerlyk af, dat ik het grootfte vertrottwen, en een foort van eerbied, welke ons beiden bedroog, voor hem kreeg.
Wy bezwoeren eene wederzydfche en eene eeuwige Vriendfchap, neemende den Hemel tot getuige van onze eeden, en ons aen de
ftreng.



IN DE WILDERNIS. irtf
ftrengfte ftrafFen onderwerpende, zo wy ooit ongelukkig genoeg waren, van te wankelen. Helaes 1 hoe werden wy op dien zelfden oogenblik door onze harten bedroogen. De liefde heerschte aldaer te fterk, om op eetiezogroo. te verandering te kunnen ftaet maeken. Eenen oogenblik na die fchoone verzekeringen feheen de Heer van Ermancour ook alreeds zyn woord te willen intrekken; hy badt my wel te willen begrypen, dat hy met den tytel van Vriend aen te neemen, van dien van Minnaer en Echtgenoot niet hadde afgeftaen,- dat hy het recht daer op geduurende zyn gantfche leven wilde behouden, en dat hy my fmeekte, hem zo eene ftreelende hoop niet te willen ontroovcn. Ik zag hem met eenen glimlach aen, en reikte hem myne hand. Doch ziende, dat hy met die blyk van goedkeuring niet vergenoegd was, zo zwoer ik hem, dat ik van gantfeher harte de zyne zoude zyn. De Heer van Ermancour was daer door geheel verrukt: hy omarmde my met eene zo groote vervoering van drift, dat hy zelf zyne buiten fpoorigheid gewaer werdt, voor dat ik den tyd had, hem eenig verwyt daer over te kunnen doen. Ik zag hem ook terftond voor my
op



192 ZELIE
op zyn knieën vallen, na my met een foort van affchrik veriaeten te hebben. De ontroering, welke die verfchillcnde beweegingen in my, veroorzaekt hadden, bragt my in eenen ftaet, weinig van den zynen verfchillende. Ik zag hem aen myne voeten zonder een woord te kunnen uitbrengen. Hy was zo fpraekeloos, als ik. Doch hoe nadrukkelyk waren zyne houding en die traenen, welken uit zyne oogen vloeiden!
Eerbiedige Minnaeres j welk een vermogen hebt gy op een. teder hart! Ik gevoelde op dien oogenblik al de zwakheid van het myne. De Heer van Ermancour aen myne voeten, zyn berouw toonende, was voor my meer te duchten, dan in het heevigfte van zyne drift. Het ongelyk, van zich eenen oogenblik daer aen overgeg-eeven te hebbben, fcheen my weder vergoed te zyn, zo dra hy zulks zelf gevoelde. Ik zag in hem niets anders, dan eene heufche en edelmoedige ziel, welke aen myne deugd eene opoffering kwam te doen. Met deze gevoelens naderde ik hem, hem myne hand toereikende, om hem op te beuren.
„ Gyzyt altyd myn waerdige Vriend,"zeide
ik,



IJK DE W ƒ LD E R N *S. 193
ik, zyne hand, welke ik in de mynen voelde beeven, drukkende.
Deze uitdrukking myner tederheid verdubbelde zyne traenen en ontroering, en hy begaf zich in het digtfte van het Bosch, mogelyk om voormy dien korten oogenblik van zwakheid te verbergen. Hoe fterk deedt my deze gevoeligheid aen. Ik was zeer verre af van gebruik te kunnen maeken van die macht, welke ik boven hem op my zelve fcheen te hebben., Helaes! myn hart was misfchien op, dat tydftip veel zwakker, dan het zyne : myne deugd hadde insge.lyk voor myne neiging moeten onderdoen, zo eene andere reden my niet tegengehouden hadde; de vrees vat! verachtelyk te fchynen in de oogen van mynen Minnaer zeiven , maekte alleen myne fterkte uit.
Ik zag den Heer van Ermancour wel haes{ te rug komen met Ninette, welke hy by de hand Meldt. Dit hielp zeer veel, om hem een» meer gerust gefielde houding te geeven, toen hy.by my kwam. Voor dat wy de donkere wandeldreef (gelyk ik het pad, waer op wy waeren, noemdej verlieten, zag ik hem den tak van eenen boom affnyden, en op die plaets, alwaer wy onze verbintenisfen hadden N aen-



194 Z É L ï Ë
aengegaen, in den grond fteeken. Ik begreep zyne voorneemens zeer wel, toen ik my herinnerde, dathyin zyne verrukking gezwooren hadde, die plek gronds aen de liefde te zullen toewyden. Men zal in het vervolg zien, dat dezelve gediend heeft, ter vieringe van eene Godsdienstiger en plechtiger gebeurtenis».
Ik vroeg hem volftrekt naer geene deminfte uitlegging hier van, uit vreeze van het geen even te vooren was voorgevallen, wederom te vernieuwen. Doch den gantfehen. nacht was ik daer over bezig, en voornamelyk herinnerde ik my het gevaer, het welk ik geloopen hadde.
„ Hoe zoude ik voor zyne oogen durven „ verfchynen," zeide ik by my zelve, „ zo „ hy gisteren van dien zwakken oogenblik, „ welken ik gehad heb , een misbruik hadde
gemaekt? Hoe kan men de tegenswoordig„ heid van iemand , welke ons met recht kan „ verachten, uitftaen? en wanneer ik al den „ Heer van Ermancour edelmoedig genoeg „ oordeelde, om geen misdryf te willen mae3, ken van eene dwaeling, waer toe hy zelf „ my gebragt zoude hebben, hoe zóude.ik „ dan neg dezelve voor myn eigen hart kun-
„ nen



IN DE WILDERNIS. 195
>, fien verbergen, het welk my onophoudelyk „ het verwyt daer van zoude doen? Het le„ ven zoude my dan nog ondraeglyker zyn, „ dan het zelve my in myne doorgeworftelde » rampen is geweest. Myn Minnaer zelf „ zoude dat genoegen, het welk wy in onze „ verbintenis nog hopen te fmaeken, niet „ vinden, zo hy my niet even zo veel konde „ eerbiedigen als beminnen. Doch wie zal ons ,, van dat gevaer, aen het welk wy telkens „ zullen zyn bloot geftcld, bevryden ? Hoe „ die gelegenheid, welke gister onsbynabeiï dorven heeft, vermydcn? Zal ik my van „ het vermaek om aen mynen Minnaer te zeg„ gen, dat ik hem bemin, berooven ? en „ wanneer ik al macht genoeg over myn hart „ hadde, om dat woord , het welk hy niet dan „ met verrukking van blydfchap kan hooren, „ niet meer te gebruiken, zoude hy dan niet „ uit myne oogen kunnen leezen, hetgeen „ zyn en myn geluk uitmaekt?
„ Ach! het is in het hart van mynen Min„ naer, dat ik myne fterkte moet zoeken; het „ is de zuiverheid zyner ziel, welke myne „ deugd bewaeren moet. Ik heb geenen mi»ren Befchermer, dan die eedele en groot.
N 2 moe-



io5 ZELIE
„ moedige-ziel,, welkemy alreeds blykeflheefc ■„ gegeeven van de macht, welke zy op haer® „ driften heeft. Ik zal hem op nieuw daer toe ,, aenmoedigen door de bekentenis myner ,, zwakheid. Ik ken den Heer van Erman,, cour genoeg, om verzekerd te zyn, dath.y „ van myne vertrouWelykheid nooit eenig „ misbruik maeken zal. Maer hoe zal ik aen „ hem durven zeggen, bet geen ik zonder „ fchaemte aen my zelve niet kan bekennen ?': Deze aenmerkingen en nog duizend anderen, welken ik hier om de kortheid te betrachten, niet zal aenhaelen, maekten , dat de flaep myne oogen niet kwam fluiten. Doch hoe aengenaem waren die ongerustheeden, in vergeiyking van die, welken eertyds myn hart verfcheurd hadden ? Het waren die droevige en akelige denkbeelden niet meer, welken my zo dikwyls met vrees en fchrik hadden vervuld. Het waren die bittere klachten over myn ongelukkig noodlot niet meer : die naere gedachten , welken de nacht altyd nog akeliger maekte , beheerschten myne ziel niet meer : deze was thans met aengenaemer gevoelens verr vuld.
Ik had mynen Minnaer wedergevonden op
eenen



I.N DE WILDERNIS. ip?
eenen tyd, wanneer ik wanhoopte hem immer weder te zien. Hy was tot mynent en hy my. „ Ik zal hem morgen zien," zeide ik by my zelve, „ ik zal zyne ftem hooren; ik zal, ,, by hem komende , de vreugde zyner ziel in f, zyne oogen ontdekken; het zelfde zal hy „ uit de mynen leezen; hy zal zien dat ik hern f, aenbidde, Ach, nimmer kan ik hem die be„ kentenis, welke hy zo billyk verdient, „ weigeren. Reden, plicht, deugd, hoewree.i „ zytgy, zo gy dit vermaekveroordeelt! Ik „ kan zulks niet gelooven. Neen I het is niet „ te veroordeelen, vermits de Hemel, door „ mynen Minnaer naer hier te geleiden, het „ zelve fchynt goed te keuren."
Dit denkbeeld, het geen myn hart my op gaf, bedaerde myne bekommeringen, en een brief, welken ik befloot te fehryven, nam dezelven geheel weg. Zie hier den inhoud.
„ Gy zult waerfchynlyk verwonderd zyn, „ eenen brief by uwe ontwaeking te bekomen.
Ik zie reeds uwe verbaesdheid voor uit, en „ my dunkt ik hoor al reeds uit myn vertrek „ de vraegen, welken gy aen de Kleine, die U „ dezen brief zal overgeeven ,• doen zult. Doch Hel U gerust, myne w?erde Vriends N 3 „ het



lp? ZELIE
„ het zyn geene verwytingen, welken ik U „ ga doen; gy verdient zulks geenszins, en „ de fchoone hoedanigheeden uwer ziel doen „ my hopen, dat gy ze ook nooit verdie-
nen zult. Het is in dit vertrouwen, dat ik „ U myn hart ga open leggen. Dat hart, „ het welk gy geheel bezit, en het welk zyn ,, geluk ftelt, aenU toe te behooren, is niet ,, gerust. Het wordt door vreees beroerd. „ Ach! zo het waer is, zo als gy my mee„ nigmaelen gezegd hebt, dat uw geluk van „ het myne afhangt, zoudt gy dan dit geluk
,, willen ilooren ? Neen! dit begeert gy
,, niet; uwe beloften, en het geen gisteren is ,, voorgevallen, bevestigen my in die gunsti,, ge gedachten. Dan zult gy altyd meester zyn ,, van uwe al te vuurige driften ? Zoude ik
niet beter doen , om de zeiven voor tekoo-
men, dat ik de liefde, welke gy my hebt „ ingeboezemd, gedeeltelyk voor U verbor,, gen hielde? Ach! hoe duur zoude het aen
myn hart komen te ftaeli, zoikaenhet zelve ,, die harde wet moest opleggen ! En al wilde „ ik zulks uitvoeren, zoude ik dan nog wel „ kunnen? Neen, myne pogingen zouden „ vruchtloos zyn. Neen, dat hart, het welk



IN DE WILDERNIS. T03
„ gy reeds zowel gewend hebt, omUtezeggen; ,, Ik bemin U: en ditook te voelen, zoudemy ;, ieder oogenblik verraeden. Zie nu, na d@r ,, ze bekentenis, hoe veel gy waegen zoudt, ,, met eenig misbruik daer van te maeken.
„ Denk hier op, en wel met grooten ernst. „ Het is aen mynen waerdigen Vriend, dat ik ,, myne neigingen openbaer: het is aen zyn „ grootmoedig hart, dat ik my .toevertrouw. ,, Welke verwytingen zoude hy zich zelven
niet te doen hebben, zo hy flegts aen zyne „ driften gehoor geevendc, myn geluk en het „ zyne ftoorde ?
„ Ik heb dan zo veele Zeeën deorgereist," zoudt gy als dan zeggen, „ alleen om bet on„ geluk van haer, welke ik alleen bemin, te „ verzwacren. Ik heb dan van den gantfehen
gezelligen aerdboden af/tand gedaen, om „ die Gezellinne, welke myn hart heeft uitge„ koozen, te onteeren! Alles zoude dan al,, hier in onze oogen van gedaente veranderen. ,, Onze eenzaemheid zoude niet minder dan ,, eene droevige gevangenis weezen, waer in ,, ik met greetigheid zoude verlangen myne ,, fchande te begraeven. Welke erbarmelyke „ omftandigheid, in vergelyking van die van N 4 „ twee



top Z E L I E
ti twee deugdzaeme harten, welken zonder „ eenige knaeging het verraaek van eikanderen „ te beminnen, en zulks wederkeerig te zeg„ gen, genieten! Overal vinden dezen een „ aerdsch Paradys. De verwydering van de „ bevolkte Waereld vergroot hun geluk, in „ welks genieting zy door niets geftoord wor„ den. Geene ongerustheid , geene zorg kwelt
hen immer. Dagelyks gaet de zon helderen „ zuiver over hen op. Zy beklaegen zich flegts ,, over den nacht, welke hen van een fcheidt „ doch hen ook wederom fchadeloos fielt, „ door het dubbel genoegen, het welk zy
1'maeken , wanneer i zy cikanderen des ug», tends wederzien.
„ Zodanig is onze tegenswoordige gefteld„ heid, myn waerde Vriend! Zie daer het „ geluk, hetwelk wy bezitten, en dat ik vrees, „ te verliezen. Om het zelve altyd te behou., den, is 't, dat |k het zelve aen mynen 15e> „ minde toevertrouw. In weerwil dan van het .,, zwaerwichtige van de taek, weike ik hem „ oplegge, zo. durf ik evenwel hoopen, dat ■„ hy zich daer van niet zal laeten affchrikken.. >, Neen, hy zal nimmer vergeeten, het geen
hy fchu^digis aen de tedere bekentenis, wel-
„ ke



IN DE WILDERNIS. 201
s; ke ik hem kom te doen. HyzalmynBefcherr ,, mer'en myn Vriend zyn, zo lang tot hy myn, „ Echtgenoot zal worden. ,, Het is onder de veilige hoede van die
agtbaere tytels, dat ik ongedwongen met „ mynen Minnaer zal omgaen. Onder die ,, voorwaerden, welken ik hem nog voor het ,, laest oplegge, lever ik my zonder vrees
aen de ffreelende neiging van myn hart over. „ Ik voel het zelve van vreugde kloppen , op, „ het aenfchouwen van den wederom aenbree,, kenden daegeraed, welke my deontwaeking „ van mynen tederen Vriend aenkondigt. Hy ,, zal zich wakker wordende, met myn gaen „ bezig houden.
„Bekoorlyke onfchuld! onwaerdeerbaere „ deugd! vervult zyn hart met het verkwikke,, lyk vennaek, waer mede het myne gevoed „ wordt. Dat hy met deze gevoelens - zyne ,, waerde Gezellinne, zyne Vriendin, die hem „ met het ongeduld eener Minnaeresfe by „ zich verwagt, kome wedervinden, om zich „ in alle deze tytels door eenen tederen kusch ,, bevestigd te zien! "
Ik verzond deezen brief zo dra Ninette was opgeftaen. Eenen oogenblik daema bragt N 5 zy



4e* ZELIE
zy my eenen anderen van mynen Minnaer te rug. Deze vaerdigheid verwonderde my nog zo veel te meer, toen ik den zei ven openende, zag, dat de vier bladzyden geheel vol waren befchreeven. Het was flegts op het ilot van den zei ven, dat ik zeer kortelyk het antwoord op den mynen vond. Men zal uit dien brief kunnen bemerken, dat de Heer van Ermancoór dien nacht zo gerustelyk niet hadde doorgebragt, als ik veronderftelde.
„ 'Terwyl myne aenbiddelyke Zelie de aen,, genaembeid van eenen zagten en vredigen „ flaep geniet, en de kalmte van haer hart haer », eene verkwikkelyke ontwaeking belooft, „ wordt myn hart door liefde en ongerustheid „ gefolterd. Het is niet dan beevende, dat „ ik my der gunsten myner tedere Minnaeresfe „ durve herinneren. Ik ben zelfs bevresd, ,, van haer nog te hoonen, door my aen het „ vermaek van dat ilreelend herdenken over „ te geeven.
„ Hoe is 't mogelyk , dat ik haer hebbe 3, kunnen hoonen! Ik? die haere fchaduw j, zelfs eerbiedige! Ik ? die myn leven zou,, de willen geeven, om haere vertrouwelyk,,'hcid te verdienen! Ik heb gevaergeloopcn,
„ van



IN DE WILDERNIS. 203
„ van dezelve verliezen, en dat op een tyd,, ftip, wacrop ik zwoer, om dezelven een„ wig in waerde té zullen houden? zoude „ zy nu in 't vervolg op myne beloften „ willen bouwen, daer ik haer reden van „ wantrouwen gegeeven hebbe? Ach, ik „ ben altewei daer van overtuigd! Ja; zy „ heeft myne zwakheid geheel gezien, zy is „ thans befchroomd voor my; zy vreest die ,, driften, welken haer in myne armen eenen „ fchrik'hebben aengejaegd, wederom in my
te zien opwellen. Ik hebhaere tengere le,, den voelen beeven, en in haere oogen de ,, reden van haere vrees gezien. Dezegemoeds., beweeging, welke ik niet dagt in te boeze,, men, heeft my uit myne vervoering te rug „ brengende, eenen doodelyken fchrik tot in
myne ziel gebragt.
,, Hoe is 't mogelyk, dat dc enkele opflag „ eens oogs in my eene zo groote ontroering ,, bewerkt heeft ? Ik zwoer, om den zei ven ceu■,, wig in waerde te zullen hóuden ? My dunkt, ik •,, hoor nog die zo waerde item my eene ecu„ wigduurende liefde zfreeren : ik zie die te,, dere Minnaeres zich vertronwelyk in myne „ armen werpen, en my met eenen kus de
„ waer-



204 Z E L I E
„ waerheid haerer belofte verzegelen- Welk „ verukkelyk oogenblik! Nooit zal ik den „ zei ven vergeeten, in weerwil van de inner„ lyke kwelling, welke ik heden daerom by „ my draege. Ik voel den indruk van dien „ liefderyken kus nog op myne brandende „ lippen. Welk een vuur heeft haer liefFely„ ke adem in myn hart gevoerd! ik voel het „ zelve nog gloeien alleen op het aenden„ ken daer aen. Ach Zelie ! wrccdc Zelie ! „ zult gy die vuurige liefde, welke gy inboe„ zemt, my tot eene misdaed aenreekenen? „ Moet men dan , om U te behaegen, onge„ voelig tegen zo veele bevalligheeden zyn ? „ moet men ophouden U aentebidden, en U „ van zyne liefde, te onderhouden? Myne „ medelydende Vriendin! zoudt gy my deze „ harde wet kunnen opleggen? Ach dit kan „ ik niet gelopven. Neen, gy wilt my niet
door droefheid doen vergaen. Gy haat my „ niet. Gy hebt bekend, my te beminnen. Dit „ heb ik ook uit die fchoone oogen, welken „ ik.aenbidde geleezen; en myn hart getuigt
dit meede. Sta toe, dat ik dit altyd moge „ gelooven, waerde minnares! Bedroef toch t, een hart niet, welks geluk en vreugd gy
„ tut-



IN DE WILDERNIS. 205
,, uitmaekt: dat hart, het welk door ónze ,, wreede fcheiding oVèrkropt van verdriet, en „ altyd met bittere fmarten is vervuld geweest „ tot op den oogenblik van onze wedet-ver;, eeniging toe, dat hart is uwer volkomene 1, vertrouwelykheid nog waerdig. Kom dan onbefchroomd my daer van in myne armen „ blyken geeven ! Kom in dezelven het genot „ uwer overwinning en van den diepen eer„ bied, waer mede ik voor TJ bezield ben, „ fmaeken ! Wees verzekerd, dat ik nimmer ,, voor de driftige begeertens, welken eene „ dolle liefde voortbrengt, zalwyken. Neen, „ my zyn nog veel aenlokkelyker vermaeken „ bekend, en dezen zullen myn geluk vol„ tooien.
„ Gy! die my deze vermaeken hebt leeren
kennen, en dezelven zo wel tot myn hart „ kunt doen doordringen, leer my nu ook nog „ uw hart te doen ontvlammen door het vuur, „ hetwelk het myne verteert. Ach! konde „ ik U flegts één vonkjen daer van roede dee,5 len, zo zoude ik meer dan gelukkig zyn !
„ Doch waer heen laet ik my vervoeren ? ,, is dat brandend vuur niet eene hinderpael
aen het ftreelend en rustig vermaek, het
„ welk



2o6 ZELIE
„ welk Z/clie my toezegt? Vergeef dan, ,, waerde Minnares, de vervoering van een U hart, het weïk TJ altyd geheel onderdaenig „ zal zyn ! $
Die vergiffenis, welke ïk niet, dan op l, myne knieën behoorde te verkrygen, brengt „ men my op dezen oogenblik. Met welke goed. „ heid komt die tedere Vriendin mynen onge,i rustheeden niet voor! Zy was dan op den „ zelfden tyd , op welken ik haer dagt aen „ eenen genisten flaep over gegeeven te zyn, ,, bezig met my van haere tederheid te over„ tuigen! De letters, welke die waerde hand „ gefchreeven heeft, zullen nooit uit myn ,, hart gewischt worden. Die brief zal de „ leidsman en fteun zyn van hem, welken gy ., met uw vertrouwen verëert, en uwen Vriend „ noemt. Het zal voor hem een geluk zyn „ dien kostbaeren eernaem te verdienen, onder?» wy' hy dien van uwen Echtgenoot afwagt."
Ik hield my met dien brief, welken ik dikwyls herlas, en altyd met de zelfde verteedering, nog bezig, wanneer de Heer van Ermancour in myn vertrek kwam, zonder datik hem gewaer werd. „ Ik zal nimmer gelukkig ft genoeg zyn ,"zeideik zuchtendebymyzelve,
„ om



IN DE WILDERNIS. aö7
„ om hem doorflaende blyken van die lief„ de, welke hy zo wel verdient, te geeven." Deze woorden, welken hyverftondt, bragten hem welhaest aen myne voeten. Myne verwondering maekte my voor eenige oogenblikkcn verlegen en bcfchaemd.
„ Ach !" zeide hy met een zo liefderyk als eerbiedig gelaet: ,, laet het U niet berouwen „ deeze woorden in myn byzyn gefprooken te ,, hebben! Gedenk, lieve Vriendin! aen die ,, zo waerde tytels, waermede gy my vereerd „ hebt. Zie hier aen uwe voeten dien tede„ ren Vriend, welken gy verkoozen hebt!"
Op deze wyze fmaekten wy de bekóorlykheden der tederile liefde onder den naem van naeuwe Vriendfchap. Die twee gemoedsneigingen , terwyl zy onze harten geheel vervulden, verfraeiden ook de natuur aen onze oogen, en alles, wat onze kleine landftreek beiloot, was voor ons aengenaem en opmerkenswaerdig. De Heer van Ermancour was, fchoon nog jong, zeer wel onderweezen. Hy hadt die jaeren , Welken de meeste jonge lieden van zynen ftaet verkwistend doorbrengen, zich ten nutte gemackt: niets kwam hem onverfchillig voor. De vooitbrengfelen van het
Bosch,



so8 ZELIE
Bosch, de fchelpén op den oever der Zee, de fieenrotzen, alles wekte zyne nieuwsgierigheid op, en was voor hem tot een voorwerp van onderzoek en overdenking.
My zyne aerimerkingen mededeelende , boezemde hy my welhaest den zelfden fmaek in, Dagelyks waren wy bezig met eenige nieuwe voorwerpen van befpiegeling op te zoeker.. Die leerzaeme wandelingen bragten ons dikwyls zo diep boschwaerds in, dat wy moeite hadden, om den weg naer onze wooning weder te vinden. Geduurig waren wymeeren meer opgetogen over de plaetzen, welken wy doorwandeld hadden, cn hoe dieper wy het bosch intraden, hoe meer aengenaeme cn nut; tige voorwèrpen wy ontdekten.
Alle deze kostbaerheden, welken ik voor de aenkomst van den Heer van Ermancour niet kende, en evenwel tot myne befchikkina; waren, deeden my van verwondering opgetoogen ftaen. De gantfche natuur kwam my dagelyks fchooner en'grootfcher voor. „ Wat „ ben ik U niet al verfchuldigd," zeide ik tegens dien tederen Vriend, „ voor het goede, „ het welk gy my doet zien. Voor uwe aen„ komst alhier, was ik als in een foort van



IN DE WILDERNIS. 209
■»! gevangenis, waer in ik niet leefde, dan om ,, het verfcheurendste verdriet tè gevoelen; ,, die heldere dagen, welken eene'fchoo„ ne morgenftond aenkondigt, en welken ,, vreugd en blydfchap in myne ziel ftorten, „ waren voor my verlooren; de aengenaeme ,, avond-koelte, welke zo veel wellustin on„ ze harten flort, en ons zulke verrukkely,, ke oogenblikken doet doorbrengen , maekte „ toen in 't geheel geenen indruk op my. Myn hart, gefloten voor de vreugde , opende ,, zich niet dan voor de droefheid; de fmar„ ten myner ziel waren op alle de voor„ werpen, welken my omringden, als gefchil„ dcrd: ik was als door eenen donkeren wolk „ óingeeven, welken uw byzyn verdreeven „ heeft."
De Heer vak Ermancour hoorde my met verrukking aen. Hy bevondt zich den gelukkigflen der ftervelingen, en juichte zich onophoudelyk toe, over zyne ilandvastigheid, welke hem geduurende zo veele jaeren op die kust, waerop hy my eenige minuuten voor hem badc zien ftranden , onderfteund hadt.
„ Ik heb nimmer kunnen befluiten," zeide hy my op zekeren tyd, „ niet alleen, om dit O „ oord



4io Z E L t 'E
'„ oord te veriaeten, maer zelfs niet, om mj „ verre daer van te venvyderen. Ik hield èen „ zeker punt van wedervereeniging, hetwelk „ ik nooit uit het oog verloor, en waer heen „ ik telkens weder te rug keerde , wanneer ik een groot gedeelte van het bosch door,, loopcn had. Dikwyls heb ik myne woon-. ,, plaets veranderd; maer ik vond my nergens, , beter, dari in de nabuurfchap van die doo„ delyke klip. Gy waert daer uit myne ar,, men gerukt, en op die noodlottige Rots it geworpen, waerop myn beneeveld en ontroerd gezicht U flegts eenen oogenblik door behulp van het licht der blixemftraelcn was „ gewaer geworden. Ik had toen in weerwil „ der duisternis, welke op de gezwinde voort, vluchtigheid des blixems volgde, myne „ oogen nog op U gevestigd, wanneer een ,, tweede dondcrflag, en eene verheffing des „ onwedcrs my met het overig fcheepsvolk „ op eene andere klip wierp, voor wel,, ke het fchip voor een gedeelte verging, ,, terwyl het ander gedeelte op eene zand„ bank werdt geworpen, op welke ik myook „ als verzwolgen vond. Vervolgens wederom .. het licht aenfchouwendc, het welk my my-
',, n&



IN DE WILDERNIS. 211
h ne rampen leerde kennen, gevoelde ik geen „ ander verdriet, dan uw verlies.
„ Doch dit droevig verhael , naer het welke „. gy verlangt, en waerom gy my zo meehig„ maelen verzogt bebf, doet uwe ziel te veel „ aen. De bleeke verw, op uw gelaet ver„ fpreid, en de traencn, welken ik in uwe „ oogen zie, doen my berouw hebben, van „ zo ver te hebben uitgeweid in het verhael „ der doorgeftaene rampen, welken wy nu „ behooren te vergeeten.
„ Ach ! " antwoordde ik hem, „ het geluk, „ het welk ik thans geniet, is eene gunst des „ Hemels, en het volitrekt bewys van uwe ,', liefdevoor my. Maer waerom deelt hy, aen „ wien ik myne geboorte verfchuldigd ben, die „ liefdcryke en goede Vader, niet met ons in /, het zelfde geluk? Op welke wyze zyt gy „ van hem afgefcheiden ? zyn dood moet ze„ kerlyk onvermydelyk zyn .geweest, vermits gy hem niet hebt kunnen behouden. „ Ik heb de vertrouwelykheid," zeide hy, „ welke gy voor my betoont te hebben, niet h verraeden, 'bevallige Zélig! Jk heb gee„ ne verwyten aen my te doen. Maer fta toe * dat ik my oP dat ftuk niet verder uitlate' 0 2 „ Hts-.'



ai2 ZELIE
„ Hieronimus zal U daer van onderrichten, „ zo gy zulks volftrektelyk begeert."
Ik had dien zelfden avond gelegenheid, om dien braeven knegt te ondervraegen, terwyl de Heer van Ermancour bezig was, met eenige toebereidfelen te maeken tot een klein reisjen, waer van men in het vervolg het verflag hooren zal. Ik zat in den thuin in de fchaduwe met Ninettc Hieronimus- kwam daer ook om eenige groentens te zaeiën. Ik riep hem, en zeide: „ voldoe toch aen my„ ne nieuwsgierigheid, voor, dat gy U aen „ het werk begeeft. Vertel my alle de om. „ Handigheden uwer gevallen, welken gy tot „ nog toe my flegts voor een geruim gedeelte „ hebt doen verftaen. Waer 'waertgy, toen „ de Heer va,n Ermancour na het onweder,
,, zich onder eenen berg van zand begraeven
„ vondt?
„ Helaes Mevrouw !" zeide hy, „ ik was niet verre van hem, toen hy voor' het eerfte „ mael zyne oogen opende , na meer dan „ twee uuren van zich zeiven te hebben ge„ legen. Het was omtrent na verloop van dien tyd, toen ik bezig was, om hem uit „ het zand, het welk hem bedekte, te grae-
„ ven,



IN DE WILDERNIS. 213
„ ven , dat hy my als deedt herlecven, door „ eenige teekenen te geeven, welken my op „ zyne behoudenis hoop gaven, Hem byna „ geheel van het gewicht, het welk hem druk„ te, ontlast hebbende, hoorde ik hem eenige „ maelen zuchten, zyne onrustige oogen ron-
,, dom zich heen wendende Waer ben
„, ik, myn waerde Vriend?" zeide hy, zo dta hy my kende, „ waer is: Zelie? wat doet ,, haer Vader ? Ach! zo het door uwe zorgen „ is, waer aen ik niet twyffel, dat ik weder „ herleeve, zeg mydan , of ik wenfchen moet, ,, om het zelve te behouden; waerom hebt gy „ mytoch aen het graf ontrukt?" voegde hy daer by, ziende dat ik op zyne vraegen niet antwoordde, „ waerom hebt gy niet begon„ nen, met het leven van die bekoorlyke „ Dochter te redden, voor dat gy Tj met ilet „ mynebemoeide? Ach! geef haer my weder „ myn waerde Vriend ! loop, vlieg te hae„ rer hulp, zo het nog tyd is, breng my by ,, haer!
„ Hy dagt om niemand, dan om U Mevrouw!" zeide my Hieronimus tusfchen beide, ,, Hy „ weigerde alle hulp, welke ik hem wilde toe„ brengen, tot dat zyne gedac-hten wederom ^3 „ wat



214 ZELIE
„ wat gereegelder werden, wanneer hy zich „ herinnerde, dat hy U verre van zig op ,, eene fteenrots hadde geworpen gezien.
,, Ach! ik zie haer in het midden der weer„ lichten en blixemftraelen," zeide hy, zyne „ hand op zyn voorhoofd leggende. Gy „ zoudt haer te vergeefsch op dat ftrand zoe-
ken, myn waerde Vriend ! zy is veilig voor ,, de klippen der zee, Maer zoude zy welbe„ ftand geweest zyn tegens den vreeslyken ,, fchok, welke haer op de Rots geworpen
heeft? En haere arme Gezellinne? weet „ gy ook iets van haer ? wat is 'er van alle „ onze Reisgenqoten geworden?" voegde hy daer by, „ wat zal 'er van my worden, zo ik „ de ziel van myn leven, de bevallige'Mees„ teresfe van myn hart, myne aenbiddelyke „ Zelie verlooren hebbe ? Laet ons naer
haer toefnellen, myn waerde Vriend! Ik zie „ van hier omtrent de juiste plaets, waer zy 3, weezen moet! Doch verre van dat hy op „ dien tyd konde lbopen, zo was hy naeuw-
lyks in ftaet, om zich op de been te houden. „ Daer is 't, zeide hy, my naer de tegen„ overgeftelde zyde, als. waer gy wezenlyk ;, fchipbreuk gcleeden hebt, wyaende, daer ; "v' . ,, is



IN DE WILDERNIS. ai5
„ fs 't, -dat ik haer mogelyk voor hetlaetst van „ myn leven gezien hehbe.
„ Helaes! hadde hy niet zo fterk op die „ valfche aenwyzing van plaets blyven ftaen ,'• voegde die trouwe knecht daer by, „ zo zou„ den wy U onvarmydelyk gevonden hebben. „ Maer die goede, die waerde, Meester was „ zo overtuigd, dat hy U dood of levendig „ op die plaets, waer hy Udagt gezien teheb,, ben, moest vinden, dat het onmogelyk was,. „ hem te doen befluiten, om onze fchreden „ en navorfchingen naer eenen anderen kant te ,, wenden; zo dat, hoe meer wegs wy in het „ Bosch afleiden , om LT te zoeken , hoe „ meer wy ons van U verwyderden. Het is ,, niet, dan door een bloot geval, dat wy de„ zer plaets genaderd zyn.
„ Doch laeten wy te rug treeden, naer het „ geen gy verlangt te weeten, omtrent het „ lot van uwen waerdigen Vader. Wy vonden ,, hem geworpen tegens eenen boom, welken ,, de Zee in het hevigfte van het ouweder. ge„ heel bedekt hadt met alles,wat op het ftrand „ daer omtrent te vinden was geweest. Oor „ deeleens over onze verwondering, wanneer, „ na dat wy ons hadden afgewerkt, orn het O 4 ,, fcheeps-



2il5 ZELIE
„ fcheepsvolk, het welk wy half dood onder de wrakken van ons Schip vonden, te red„ den , wy het geroep en de zuchten van den ,, Heer van Marsveld , welken wy aen zyne ,, ftem kenden, hoorden. De dag welke op zyn einde liep, liet ons niet toe, devoorwer„ pen. te onderfcheiden. Wy liepen naer hem toe, en bragten het zo verre door middel „ van touwen, welken myn Meester met groot „ overleg -aen den tak eens anderen booms „ hadt weeten vast te maeken , dat deze daer „ door gemakkelyk naer boven konde ktirn„ men, en uwen ongelukkigen Vader redden, „ hem tot op den grond toe , zonder hem „ eenigzius te kwetzen, doende nedergleiën. „ Doch uw Vader was zodanig vervallen en „ verzwakt door d^n honger en koude, dat ^ wy langen tyd aen zyn behoud wanhoopten, „ Hy bekwam na verloop van eenige uuren „ weder, doch zeer gebrekkig. Hy heeft ook „ geduurende omtrent veertien dagen, datwy „ hem by ons gehouden hebben, zyne kennis „ en krachten niet eens in zo verre weder beko,, men, dathy iemand der geenen, welken hem ,, oppasten , kende. Slegts des avonds voor zyn „ overlyden voelde hy zynen gevaerlyken ftaet
„ en



INDE WILDERNIS.
217
„ cn verzocht toen, om naer Batavia tewor,, den vervoerd, ten einde aldaer 'begraeven „ te worden."
Dit droevig verhael, het welk my tot hier toe eene gunfliger uitkomst hadt doen hopen, in weerwil van myne zekerheid omtrent den. dood myns Vaders, vernieuwde myn hartzeer, de fchets van dien wreeden.dood deedt my in een droevig geklag iiitbarften. „ Hy is dan ,, niet meer," zeide ik myne oogen en handen hemelwaerds heffende, ,, hy is dan geftorven, „ zonder te Weeten,'dat ik nóg leefde. Hy ,, heeft dan, ftervende , den troost niet gehad, „ van te denken, dat hy een teder hart agter „ liet, waer in hy volkomen heerschte, eene „ dankbaere Dochter, die zig zyner goedheden „ onophoudelyk zal herinneren, én nooit de „. laetlte blyken zyner liefde, en goedwillig„ heid vergeeten."
Ninette , die zich eenige fchreden van my verwyderd hadt, om bloemen te plukken, of liever, om wat verder van Hieronimus af te zyn , .welken zy nog niet van naby durfde naderen , bedacht zich geenen oogen blik, naer my toe te komen, toen zy myne klachten en zuchten hoorde. Hoe Hieron!O S mus!



218 ZELIE
mus ! zeide zy, ziende de traenen langs myne wangen vloeien, „ gy maekt Mama bedroefd : „ dat is niet wel Van ü gedaen.; haer, die U „ bemint, enmy telkens zegt, dat gy goedzyt? „ gy wilt dan waerfchynlyk niet hebben, dat ,, ik daer geloof aen fla!"
De goede Hieronimus , aen dien het reeds te veel leeds deedt, my in dien ffcaet van hartzeer te zien, ging bedrukt van my af naer het einde van den thuin, zonder iets tot zyne verfchooning te zeggen. Aengedaen over de tederhartige deelneeming van myne kleine Vriendinne; maer ook te gelyk over het leed, het welk zy den heufchen knechtveroorzaekthadt, deed ik haer haer ongelyk bemerken, doch betuigde ook tevens de grootfte erkentenis voor haere verkleefdheid aen my.
Haer aendoenlyk hart verheugde zich over ■ hctverinaek, hetwelkzy my dagt aengedaen te hebben, met dingen van my te verwyderen, die myne traenen hadden doen vloeien. Ik vroeg haer, terwyl ik haer in myne armen drukte, wat zy dagte van dien armen Hieronimus , die haere verwytingen hadde ondergaen, alleen om dat hy aen myn verzoek voldaen hadde?
„ Wei! ik denk," zeide zy, „ dat ik, in



IN DE WILD&RNIS.
219
,, zyne plaets zynde, zeer bedroefd zoude zyn. „ U mishaegd te hebben, en dat dit my in hec ,, vervolg zoude leeren, om die onaengenae„ me gefprekken te vermyden..... Gy zoudt „ gelyk hebben, myne lieve Vriendin!'' hernam ik, ,, zo Hieronimus my waerlyk mis,, haegd hadde. Maer waerom denkt gy, dat „ hy eenen misdag begaen heeft, terwyl hy „ niets anders deedt, dan my blyken van dienstvaerdigheid te geeven, met aen myne „ herhaelde verzoeken te voldoen? Hy heeft „ my de traenen uit de oogen geperst, dit is „ waer; maer hy heeft aen myn hart voldaen. „ Ik ben hem niet dan dank verfchuldigd over „ zyne vriendelykheid en zyn verhael, welks ,, omffcandigheden my zo belangryk waren, dat ,^ ik daer door ben te weeten gekomen de „ nieuwe verplichtingen, welken ik aen den „ Heer van Ermancour hebbe.''
Ik vlecht dit gefprek tusfchen myne kleine Gezellinne en my alhier flegts in, om den beminnelyken inborst van dat lieve kind te doen kennen, welks geest en hoedanigheeden zich begonnen te ontwikkelen, en in alle haere daeden te vertoonen., Zy was op dien-tyd het afbeeldfel haerer Moeder in het klein: zyhadt
even.



22b 'ZELIE
evenals dezelve, hetaentrekkelykstaengezicht. Alle de trekken van haer gelaet waren fchoon en bevallig: zy hadt eenen natuurlyken zwier in alle,'haere beweegingen; eene cierlyke en welgemaekte gellalte.
,, Welk een jammer," zeide ik dikwyls by my zelve, dat klein bevallig Meisjen ziende opwasfchen, ,, dat zo veele beminnelyke hoe„ daenigheden in eene Wilderni? begraeven ,, zyn; en welk een ongeluk voor my, zode „ goedheid van haer hart niet aen haere „ fchoonheid beantwoordt.'".
Maer ik behoefde niet lang aen de goedheid van haeren inborst, welken ik zogt te leeren kennen uit de fyne en tedere trekken van haer -gelaet, te twyfFelen. De vryheid, welke ik haer liet, om volgens haeren zin de vcrfchillende gewaerwordingen haerer ziel uit te drukken , ontdekte my beurtelings en trapsgewyze haeren gelukkigen aert. De 'eenzaemhcid van het Bosch, en het gebrek aen allen nayver hebben haer niet belet, om die pryswaerdige hoedaenigheden te verkrygen, welken ik vermaek nam, qm tot myne eigene vergenoeging en ons gemeen geluk, te koesteren en voort te planten.
Ik



IN DE WILDERNIS. 221
Ik heb reeds met een enkel woord gehandeld over de manier van opvoeding in haere kindsheid. Die, welke ik gehouden heb, om haeren geest te leiden, en haer-de zucht tot de deugd in te boezemen, is even eenvouwig en natüurlyk geweest. Nimmer gaf ik lesfen of beftraffingen. dan door de daeden zeiven. Tot een voorbeeld hier van zal het voorval metHiEEONiMus {trekken, welken zy zonder opmerk, zaemheid bedroefd hadt, alleen door te veel yver voor my, en mogelyk ook door den afkeer, welken zy voor zyn gelaet hadt. Hoe het ook zyn mooge, zo dra zy de rechtvaerdiging van Hieronimus begreepen hadt, zag zy wel, dat zy ongelyk hadde, en bloozende bekende zy dit. Maer vermits ik nooit zelfs de geringfte gelegenheid liet voorbygaen, om de geheime gedachten van haer hart te door. gronden, vroeg ik haer: waerom zy befchaemd fcheene te zyn , over het kwalyk beoordeelen van eenen man, welken zy niet kende? Ik voegde daer by: dat dit eene zeer vergeeflyke dwaeling ware, om dat zulks dikwyls voorviele, zelfs ten opzichte vanlieden, wel. ken men het beste„kende. Ik prees vervolgens de bekentenis, welke zy van haere dwaeling



i2t Z E L I E
ling gedaen hadde, welke ophieldt eene dwacling te zyn, zo dra zy zelve dit gevoelde.
Ik bragt ons gefprek op een ander onderwerp, om te zien, of zy zelve daer van niet weder zoude beginnen te fpreeken, want zy hadt haerenmisflagwelbekend; maernogniets gezegd of gedaen om denzei ven te herftelIcn. Haer hart leedt veel over de verlegenheid , waer in zy zich bevondt. Zy bezefte zeer wel, eenige verfchooning aen Hieronimus fchuldig te zyn, niet alleen uit hoofde van hem zeiven , maer ook van my, die vee!deels daer in fcheen te neemen. Ondertusfchen kon zy tot nog toe niet bcgrypen, hoe het mogelyk ware , zo eenen mensch als Hieroni'mus, welke geene de minste aengenaemheid bezat', te kunnen beminnen, en eenig belang in hem te ftellen. De Heer van Ermancour behaegde haer zelfs niet altyd. Er waeren oogenblikken , ja zelfs geheele dagen, dat zy niet by hem wilde koomen. Wanneer ik haer de redenen van dien afkeer afvroeg, antwoordde zy my altyd: dat zy niet bang voor hem ware; maer dat zy zyne grove ftem niet al te digt by haer verkooze te hooren. Dit was noj} veel erger met opzichte tot Hironi,
mus ,



IN DE WILDERNIS. 223
itus, welken zy in de eerste dagen van zyne aerikomst, voor een beest uit het bosch hadt aengezien. Zy was wel op dien tyd, waer van ik hier fpreek, van die vreeze te rug gekomen; doch nog niet genoeg, om hem van digt by zonder afkeer aen te zien.
Daer zy evenwel voor alle lydende fchepfels het grootile medelyden hadt, zag zy toen niet anders, dan het leed, aen, het welk zy zich zelve verweet, aen dien braeven knecht aengedaen te hebben, en voelde de noodzaekelykheid, om haeren misflag te verbeeteren, door hem te gaen opzoeken, ten einde haere verfchooning by hem in te brengen, en hem 'te troosten. Dit deedt zy, na my gevraegd te hebben, of ik wel dagte, dat Hieronimus zo goed zoude zyn, om haer vergiffenis t» fehenken, en weder by my te koomen, om zyn gefprek te vervolgen.
En waerlyk zy bragt hem by de hand tot myne groote verwondering weder by my te rug. Ik zeg, tot myne groote verwondering, om dat zy tot dien tyd toe, wanneer de hand van Hieronimus by geval de haere flegts hadt rengeraekt, nooit nagelaten hadt om de geraekte plaets met haeren neusdoek af te veegen. Ik
was



224 ZELIE
was opgetogen te zien, dat zy haeren afkeer overwonnen hadde, en ik was dit nog moer over het genoegen van den armen Hieronimus, die niet ophieldt, om de goedheid en bevalligheid myner kleine Vrindinne te pryzen. Ik ontvong haer in myne armen , aen dit gedrag, het welk myhoop gaf, van haer welhaest, gelyk ik wenschte, geheel van haeren afkeer gcneezen te zullen zien, volkomen toejuichende.
Na dit voorval gedroeg zy zich veel' beter. Zy gewende zich langzamerhand, om te denken, dat die man, welken zy eerst'gevreesd hadde, in 't geheel niet boosaertig ware, maer in tegendeel zeef gedienstig en van eenen zagten acrt.
Alle deze aenmerkingen, welken zy na elkanderen maekte, en my vertelde, werden van dag tot dag van meer belang voor my , en voor den Heer van Ermancour , aen welken ik dezelven mededeelde.
Poch laet ons tot het verhael, hetwelk NitrsTTE afgebrooken hadt, weder keeren. Hieronimus het zelve hervattende, zeide my: „ dat een gedeelte van het Scheepsvolk, ter „ wier hulp hy ware toegefchootcn, zich gc„ red hadde op de wrakken van óns Schip;
„ dat



IN DE WILDERNIS. aaj
,, dat fomrnigerj in de booten, anderen op pjan^ >. ken, gelukkig genoeg geweest waren, om „ een fchip, het welk niet verre van de plaets, „ waer wy fchipbreuk geleeden hadden, voor „ by zeilde, om naer Batavia te fleeven, te „ kunnen bereiken, dat het lyk van mynen on„ gelukkigen Vader, welke op dien oogenblik „ ware komen te fterven, in het zelve ook was „ overgevoerd geworden. Maer gelukkig,'' voegde hy daer by, „ durfde het Schip der „ plaets, alwaer wy ons bevonden, niet na„ deren, uit vreeze van het zelfde lot, als „ wy, te zullen ondergaen.
„ Ik kan in het geheel geen geluk daerin ,, voor U zien ," zeide ik, hem in de reden vallende. Doch hy gaf my te kennen, „dat, ,, vermits zyn Meester vast beflooten hadde' „ geen gebruik van die gelegenheid, om van „ dat Eiland te vertrekken, te maeken , het „ zeer gelukkig voor hem ware geweest, dat „ men aldaer niet ware aengeland, in welk „ geval men hem waerfchynlyk van het geen „ zy uit den fchipbreuk geborgen hadden, „ zoude beroofd hebben:" hy zeide my vervolgens, „ te gelooven : dat myne goede Mas„ tkique ook op -dat fchip ware gegaen; doch .
P „ dat



226 ZELIE
„ dat hy geene vaste zekerheid daer van had„ de vermits hy haer niet, dan van verre ware ,, gcwaergeworden ; ook dagt hy, datdiegoe„ de Vrouw, welke op eenen zekeren ajfïbind „ van de plaets, alwaer het fchip ware ver„ bryzeld geworden, geworpen ware geweest, „ hen ook niet gezien nog gehoord hadde."
Na my over het gemis dier braeve Gouvernante beklacgd te habben, prees ik haer ten hoogften, van die gunftige gelegenheid, wel-
zich zo gelukkig aen haer hadde opgedaen, te hebben gebruik gemaekt. Ik' bragt vervolgens myne gedachten wederom op den Heer van Ermancour , die den moed hadde gehad, om eene anderzins zo wenfehelyke hulp in de wreede omftandigheid, waer in hy zich bevondt, af te flaen: „ wat ben ik hem al niet
verfchuldigd," zeide ik, ,, voor eene zo „ groote itandvastigheid! wat heeft hy niet al „ geduurende zo veele jaeren, welken hy met „ naer my te zoeken heeft doorgebragt, gelee„ den! En gy, myn arme Hieronimus ! welk „ eene erkentenis ben ik U ook niet verfchul5> digd, daer gy hem niet veriaeten hebt!
„ Het is de fchuld van mynen Meester niet," zeide my die getrouwe knecht, „ dat ik hem
„ niet



IN DE WILDERNIS. i<s?
,, niet begeeven hebbe. Gelyk hy de billykfte ,, en edehnoedigfte der ftorvelingen is, zo „ heeft hy niet ingeftemd, om my by hem te houden , dan na my langen tyd gefmeekt te }, hebben, van geene gelegenheid te laeten „ voorbygaen , welke my misfchien nader» band nog eens berouwen zoude, niet aen* „ genomen te hebben. Ik gevoelde dit, zo „ wel als hy , en ik beken U, dat ik hem op „ myne beurt fmeekte, om te doen, hetgeen „ hy zelf my aenraedde, my daer toe van die „ zelfde redenen bedienende , welken hy gc„ bruikt hadt, om my over te haelen. Doch „ ik had niet, gelyk hy zeide, dezelfde be„ weegoorzaeken, alshy, om eene dicrgely„ ke opoffering te doen.
„. Wat zoude ik," zeide hy, ,, kunnengaen „ opzoeken in eene Waereld, waer ik myne ), Zelie niet Zoude vinden ? welke aentrekke. „ lykheden zouden my daer ïn aenlokken ? „ zoude ik aldaer niet nog veel erger geplaetst „ en ongelukkiger zyn, dan in deczcbosfcheu „ alwaer de hóóp, hoe gering ook, om haer „ nog eens weder te vinden, my zal onder„ fteunej]? Maer gy, myn waerde Vriend!
P ? „ wel-



ui ZELIE
„ welke door dezelfde aenlokfelen niet weder-. „ houden wordt, en ook den zelfden afkeer „ niet hebt, om in eene waereld te rug te kee„ ren , welke U duizende hulpmiddelen zal „ aenbieden, lever my niet aen dat wreede „ denkbeeld over, van my zeiven uw onge„ luk te verwyten te hebben. Ga aen myne. „ Ouders het droevige nieuws van hunnen „ eenigen zoon over brengen. Zeg hun, dat „ ik hen hope weder te zien, wanneer ik „ haer, die alleen het geluk myns levenskan „ uitmaeken, zal hebben wedergevonden. Niets „ zal mynen geluk-ftaet kunnen evenaeren , zo „ ik nog eens die geliefde Dochter, van „ zulke eerwaerdige Ouders weder vinden », mag. Welk een wellust voor myn hart
zal die bekoorlyke oogenblik geeven, waer „ op ik de traenen van blydfchap van die zelf-
de wangen zal zien vloeien, welken tegens„ woordig met die van fmart en droefheid „ bevochtigd zyn ! Ik ben 't die dezelven ver„ oorzaekt, liefderyke Ouders! Konde ik flegts „ ten koste van myn bloed de bron van de „ zeiven opdroogen. Ach! zo ik flegts met „ het verlies van myn leven uwe ongerusthe.
.. den



IN DE WILDERNIS. 229
„ den en hartzeer konde doen bedaeren, ik ,, zoude geenzins in beraed ilaen. Maer.!" zeide hy, zich naer den kant van het bosch wendende, ,, verfchoont het geheiligd beweegmid„ del, het welk my verre van U afhoudt! ,r Eene aenbiddelyke Minnaeres' verwagt van ,, my en van myne liefde dieonderileuningen, „ welken het onverfchilligfle mensch haer „ niet zoude kunnen weigeren. Welke ziel „ zoude zo verhard, zo onmenschlyk zyn, ,, om een zo bekoorlyk fchepfel in deze ake„ lige eenzaemheidte veriaeten? Overweeg, ,, tedere en edelmoedige Vader, myne wree„ de omftaudigheid! Stel U in myne plaets, „ en gy zult even als ik de fmarten eener ziel „ welke gy tot de deugd hebt opgeleid, ge„ voelen. De goedkeuring,'welke gy aen my„ ne liefde gegeeven hebt, volmachtigt my „ immers, om der neiging van myn hart op „ te -volgen, het welk my myns ondanks, ,, myn innig verlangen, om my in uwe armen „ te komen werpen, beneemt.
,, Het fchip vertrok," vervolgde die getrouwe knecht, „ terwyl myn Meester nog bezig „ was zyne klachten uit te boezemen, en zich
in zyn hart over zyne Ouders zogt te verP 3 „ fchoo-



23© ZELIE
„ fchoonen. Ik voor my," voegde hy daer by, „ offchoon de keuze, welke ik gedaen „ had, my niet berouwde, zo kon ik evenwel „ het fchip zig van ons niet zienverwyderen, „ zonder een foort van ontroering en beklemd„ heid te gevoelen, welken my deeden ver» „ bleekenen op myne benen waggelen.
„ Wanneer ik het zelve uilfhet oog verloo„ ren, en geene hoop meer overig had om „ uit de Wildernis, te worden verlost, kwam „ de zelve my toen nog akeliger en yslyker „ voor. De Heer van* Ermancour , die my,, ne zwakheid merkte, beripste my over my„ ne ongelykheid aen my zeiven: zie daer het ,, geen ik gevreesd hebbe," zeide hy, zyne oogen naer de zee wendende, om te zien, of 'er nog geen middel te vinden ware, om my het fchip te doen bereiken. „ Maer zyn „ voorneemen, 't welk ik wel konde gisfen, „ en de fpyt, welke in zyn gelaet te leezen ,. was, beurde mynen moedweder op ; neen!" antwoordde ik hem, ,, myn waerde Meester! „ neen! zoek toch niet om my van hier te „ verwyderen, vermits gy alhier biyft. Al ware „ het fchip flegts twee fchreden van dit ftrand, „ ik zoude niet aen boord begeeren te gaen.



IN DE WILDERNIS. 231
„ Vergeef my dien zwakken oogenblik en be,, fchik over myn noodlot ! Zie my thans ge. ,, reed, om U te volgen, waer het lotUook „ voeren moge; fpreek? zeg, wat ik doen „ moet? Die getrouwe verknochtheid aen ,, my bewaeren ," antwoordde die goede Meester, my in zyne armen drukkende, „ en ver,, trouwen, dat ik altyd uw oprechtfte en „ dankbaerfte Vriend zal zyn. Kom aen, help ,, my in myne nafpboringen ! Loopen, vliegen ,, wy ter hulpe van het belangrykfte voor,, werp der Natuur! Groote God!" zeide hy vervolgens, een begin maekende met het bosch te doorkruisfehen, „ geleid myne fchreden op ,, hetfpoor, gedrukt door de tedere voeten „ myner bevallige Zelie! Help my in de „ ontdekking van de plaets, waer haer afge,, matte ligchaem vruchtloos die rust zoekt, „ welke de akeligheden haerer omftandigheid „ haer buiten twyftel weigeren ! Befcherm en ,, bewaer uit den hoogen Hemel dat dierbaer „ leven!
„ Zyne fmeekingen zyn verhoord gewor,, den," zeide dié getrouwe knecht, my aenziende. „ De Hemel heeft Uzo fchoon, als „ ooit bcwaerd, en als dooreen wonderwerk P 4 „ toe-



S32 Z E L I s
,, toegeftaen, dat gy in eene Wildernis niet „ alleen het nodige, maer ook alle de gemak„ kelykheden des levens gevonden hebt. Wy ,, zyn zo gelukkig niet geweest. Doch evenwel heb ik my nooit beklaegd, in het ongeluk van mynen achtingswaerdigen Meester „ gedeeld te hebhen. Thans ben ik daer voor „ rykelyk beloond. Uwe goedheden voor my „ Mevrouw! en de vriendelykheid, welke „ Mejuffrouw Ninette my komt tebewyzen, ,, maeken myn geluk uit."
Ik was door het verhael van dien braeven Knecht zo aengedaen, dat ik myne traenen byna niet konde inhouden. Maer ik was ook niet minder getroffen door de geduurige oplettendheid, welke myne kleine Gezellinne op dereden van Hieronimus hadt laeten blyken. Zy deedt hem honderde vraegen over het geen zy niet begreepen hadt. „ Ik heb „ wel verflaen," zeide zy, „ dat gy hier ge„ komen zyt, om Mama te zien; maer ik „ weet nog niet, waer gy waert, voor dat gy „ haer kwaemt opzoeken; nogookniet, waer„ om het vertrek van dat fchip, het welk „ zonder U is weggezcild, U zo veel leeds „ deedt. De Heer van Ermancour , welken
» gy



IN DE WILDERNIS. 233
gy hebt willen overhaelen, om te vertrek„ ken, ten einde zyne Ouders te gaen weder-: „ vinden, heeft my ten hoogftenbehaegddoor ,, het uiten van zyn leedweezen, van niet te „ kunnen befluiten, om naer hen weder te „ keeren. Ik wilde gaerne weeten, waer die „ Ouders zyn : want," zeide zy naer de Zee ziende, „ ik zie niet anders, dan water naer „ den kant, waer naer toe gy wildet gaen." Hieronimus en ik deeden haer, zo goed wy konden, begrypen, dat 'er aen de overzyde der Zee ontelbaere wooningen, en menfehen, even als wy, waren; dat het aldaer ware, dat de Onders van den Heer van Ermancour woonden. „ Hy is van hun afgegaen," zeide haer Hieronimus, „ om uwe Mama en om „ U, welken hy hoopt, nog eens ten eeni„ gen tyde in zyn Land te kunnen brengen. „ Zoudt gy niet blyde zyn, om die waereld, „ welke-gy niet kent, tezien? Neen!" antwoordde zy, zich in myne armen werpende, „ ik ben hier met Mama zeer wel." Men zal welhaest kunnen zien, dat zy altyd op dezelfde wyze niet gedacht heeft.
„ Onze nafpooringen," vervolgde Hieronimus, „ waren geduurende eenige jaeren ' p5 „gft.



534 ZELIE
„ geheel vruchtloos, om dat wy onze fchrej, den altyd naer de tegenovergeftelde zyde ,, van uw verblyf gericht hielden. De over „ tuiging, waer in myn Meester was, ver„ trouwende, dat hy U aen de rechte zyde „ gezien hadde; terwyl gy aen de linke waert, ,, is voor ons ongelukkig geweest: en deze ,, dwaeling zoude mogelyk nog duuren, zo „ eenige goede lieden ons niet op den weg geholpen hadden.
,, Hoe !" viel ik hem met verwondering in de reden, ,, gy hebt dan hier lieden gevon„ den, welken U myn verblyf hebben kunnen „ aenwyzen?" Op deze woorden, welken ik met een foort van ontroering uitbragt, antwoordde hy my:
„ Het is ook byna door een wonderwerk, ,, dat wy het geluk gehad hebben, om hun te ,, ontmoeten. Het is geweest op zekeren tyd „ wanneer wy geheel daer aen wanhoopten, „ dat wy door een allergelukkigst geval Iie, ,, den gevonden hebben, welken ons deeden„ verftaen , dat gy nog in het leven waert.
„ Het was omtrent feven jaeren, dat wy ,, deze bo-fchen bewoonden. Wie zoude ooit „ kunnen gelooven ,dat wy eenen zo langen tyd
» in



IN DE WILDERNIS. 235
,, in de nabuurfchap van uwe wooning heb„ ben doorgebragt, zonder iets daer van te „ kunnen ontdekken? Maer onoverkornely„ ke beletfelen ontrokken U aen onze onafge„ brookene en yverige nafpooringen. Het „ kleine oord, het welk gy bewoont, fchoon „ zeer digt by dat, het welk ons ongeluk ons „ heeft doen uitkiezen , was ontoeganglyk „ voor ons. Van de eene zyde maekte-die „ geweldige hooge berg den doortocht door „ het bosch ondoenlyk; aen de andere zyde „ was de Zee voor ons eene even onoverkome„ lyke hinderplaets, endaerenbovenhadtmyu „ Meester een verkeerd begrip van de plaets „ uwer aenlanding, Alle deeze verhinderin„ gen, welken het geval tot ons algemeenou„ geluk fcheen op één geitapeld te hebben, „ bewyzen niet, dan al te wel, de waerheid „ van het verwonderlyke in onze gcfchiedenis.
„ Op zekeren morgen, naer den oever der „ Zee volgens onze gewoonte gaende, alvoor „ rens onze dagelykfche doorkruisfingeu in „ het bosch te doen, ontdekten wy eenen „ kleinen boot, welke op ons afkwam. Ik „ kan U niet gcnoegzaem uitdrukken, Me„ vrouw! wat ik gevoelde,, toen ik dien boot
„ ons



$36 Z E L I E
„ ons digt genoeg zag naderen, om te kunnen onderfcheiden, dat twee mannen entwee „ vrouwen in den zélvén waren. Ik zag my,, nen Meester aen. Hy was even zo ontroerd ,, en verwonderd, als ik. Wy bleeven eeni„ ge oogenblikken zonder fpreeken, maer de „ traenen, welken ik van zyne wangen zag ,, rollen, gaven aen myne zuchten en fnikkcn „ eenen vryen loop.
„ De Hemel zy geloofd myn waerde Mees„ ter'. "zeide ik, my in zyne armen werpende, „ wy naderen ten laetftenaen het einde onzer
„ fmarten Ach! laeten wy ons niet vlei-
„ ën , myn waerde Vriend !" antwoordde hy, my tegens zyne borst drukkende : „ welke hulp „ die menfchen ons ook kunnen verfchaffen: ,, zy zullen geene verandering in myne om„ Handigheid kunnen te wege brengen, zo zy „ geene tyding van Zelie brengen. -Hoe!', hernam ik met verwondering, ,, gy zoudt dan ,, de middelen om van hier te vertrekken , nog „ van de hand wyzen ? Ja!" antwoordde hy, zonder my den tyd te laeten om meer te fpree. ken, „ of het moest zyn, om haer, welke ik „ federt zo lang gezocht hebbe, te gaen we„ dervinden. Doch," voegde hy daer by,
„ laet



IN DE WILDERNIS. 237
,, laet ons niet verzuimen, om naer eenige „ kundfchappen, welken die menfchen ons „ kunnen geeven, te verneemen. Laet ons „ trachten, om hen door tekenen tot ons te „ roepen. Hy wenkte- dan aenftonds dien „ lieden toe; en dezen begreepen onze mee„ ning. Wy zagen wel haest den boot zich „ naer onze zyde wenden, en zo digt by het „ ftrand, alwaer wy waren'5 naderen, dat wy „ over en weder tegens eikanderen fpreeken ,, konden. Maer ons' leedweezen was aller„ groots, te zien, dat wy door die goede lie„ den niet verftaen werden; en zy, van hun„ nen kant, lieten ons ook door tekenen hun„ nen fpyt blyken, dat zy onzer tael niet „ machtig waren. Evenwel bragt het de Heer „ van Ermancour, welke veele taelen kent, „ zo verre, dat hy hen eenige fpaenfche woor„ den, welken zy van eenen geestelyken zen„ deling geleerd hadden , deedt begrypen. „ Want ik moet U tusfchen beiden zeggen, „ Mevrouw, dat die goede lieden arme Indi„ aenen waren, welken geene andere Euro,, peeërs, dan fommige Jefuiten , ooit gezien „ hadden. De reden , waerom wy dus over „ hen oordeelden, was, dat zy mynen Mees-
„ ter



418 ZELIE.
„ ter voor eenen van die Vaders namen, en „ op het eerste woord, het welk hy van den „ Roomseh-Catholyken Godsdienst uitbragt, „ allen het teken van het kruis maekten; en „ op de knieën vielen, hem zynen zegen af„ fmeekende.' Doch de Heer van Ermancour „ reikte hen de hand toe, tot een teken van „ Vriendfchap, en nodigde hen, om aen land ,, te komen. Het geen zy dan ook deeden A na eenig overleg met eikanderen gehouden „ te hebben. De Heer van Ermancour ver„ voegde zich toen aen dien geene, welke „ hem de oudfte van den hoop voorkwam, en „ vroeg: waer zy na toe gingen? Deze,. „ alvoorens eenig antwoord te geeven, vroeg „ ons, zyne oogen met groote ongerustheid ,, rondom ons laetendc gaen, of zy niets te „ vreezen hadden? Ik ben 't alleen niet," zeide hy, even zo veel door tekenen als in liegt fpaensch zich uitdrukkende; „ maer het „ zyn myne Vrouw en Kinderen, welken ik ., vrees, aen eenig gevaer bloot te ftellen.
„ Hy wees ons toen zyne Vrouw aen, erti ,, verzogt onze vriendfchap voor haer, gelyk „ ook voor zyne Dochter, en zynen Zoon, „ welken hy deedt naderen , hen in hunne tael
„ iets



IN DE WILDERNIS.
235»
., iets zeggende, het welk hen gerust fcheen ,, te (tuilen. Onze vriendelyke wyze van han„ delen moedigde hen aen, en gaf hen allen „ zo veel vertrouwen,, dat zy toeftemden , ,, om ons naer onze ftulp te volgen. Wy dee„ den hem binnen trecden, om hen eenige ,, fnuisteryen, welken hen zeer veel genoegen „ gaven, van ons aen te doen neemen. Maer „ zy gaven ons een nog veel levendiger ge,, noegen, met ons te kennen te geeven, datzy ,, U gezien hadden op zekere plaets van het ,, Eiland, waer wy nog niet geweest waren."
Ik bralt hier het verhael van Hi-ronimus af, met hem te vraegen, hoe die lieden, van welken hy fprak, my hadden kunnen zien , zonder dat ik ben ware gewaer geworden? „ Zy ,, zyn U flegts voor eenen oogenblik gewaer ,, geworden, terwyl zy langs den oever der „ Zee iteevenden," antwoordde hy my , ,, zy hebben uwe wooning niet gezien. Gy „ waert alleen met een boek in de hand op het ,, hangen van eene fteenrots, naby hetflraud „ gezeten, toen zy digt genoeg voor by U „ zyn heen gevaren, om uwe fchoonheid te ., kunnen ontdekken, en de aendacht, wel„ k'e gy op het leezen gaaft, te be merken,
„ Het



340 ZELIE
„ Het geen gy my daer zegt, doet my yzen ," zeide ik hem, „ hoe on titel d zoude ik -geweest „ zyn, zo ik die Vreemdelingen zo digt by ,, my gezien hadde !.
,, Doch ga voort, myn waerde Vriend ! ver„ hael my, hoe gy eindelyk zo verre zyt ge„ komen, op zulke zwakke berichten , de „ plaets van myn verblyf te ontdekken; en „ zeg my met een, wat 'er van die goede „ Lieden , in welken ik een innig belang ftel, ,, geworden is.
„ Gy zult hen nog wel meer beminnen Me„ vrouw!" vervolgde Hieronimus, wanneer „ gy weeten zult, dat zy meer dan zês maen„ den, by ons gebleeven zyn, om ons te hel„ pen, ten einde U weder te vinden; en dat „ zy ons, voor hun vertrek , alles hebben be„ zorgd, wat nodig was, om van den kant „ der zee by U te kunnen komen, na ver„ fcheidene doch vruchtlooze pogingen ge„ daen te hebben, om aen de zyde van het „ Bosch tot uw verblyf door te dringen. Doch „ daerenboven was 't nog door een zonder„ ling geval, dat dié goede Lieden ons kennis „ gaven van de ontmoeting, welke zy ge„ had hadden.
Wy



IN DË WILDERNIS 2$
,, Wy hadden in onze ftulp alle de goederen, welken wy uit het fchip behouden had„ den , geborgen ,• zy waren, en zyn nog in „' kisten, of hangen' aen fpykefs tegens de ,, wanden van het vertrek, waer in wy onze ;, nieuwe gasten onthaèld hadden. Myn Mees„ ter, na hen verfchillende vraegen over hunU nen tocht gedaen te hebben, ten einde te „ verneemen, of zy geené geleegenheid zou,, den hebben, om hunne floep te laeten lig„ gen, en het bosch te doorkruisfchen, wan„ hoopte reeds iets uit hun te verneemen; ,, toen hem in de gedachten kwam, my te be„ veelen, om eenig linnen uit de kisten te ,, neemen, en die goede Lieden daer mede te ,-, kleeden , welken byna half naekt waren. „ Gelukkiglyk moest ik, omdat linnen tekrygen, verfcheidene vrouwelyke tooifels en ,, klederen; welken boven op lagen en nog ,, in den zelfden ftaet waren, als toen gy de., zei ven hebt ingepakt, het eerst uit diekis„ ten haelen. Eenige mutfen ; welken het „ jonge Meisjen gewaer werdt, deeden haer ,, denken aen die fchoone Vrouw, welke zy ,', op de Rots gezien, en eene evengelyke ;, muts op haer hoofd hadt. Zy deedt met Q „ eenea



0 ZELIE
„ eenen uitroep haere verwondering en blyd,, fchap bemerken; zy vertoonde de mutzen „ aen haere ouders. Zy fpraeken eenige oogen., blikken daer over onder eikanderen, en ,, welhaest fcheen dat jonge Meisjen, door ceni„ ge nieuwsgierige tekenen aen den Heer van ,, Ermancour te willen vraegen, waer toch Jat mensch ware, acn 't welk die klederen ., toebehoorden? Hy gaf haer, mede door tc,, kenen , endoor eenige fpaenfche woorden te ,, kennen, dat hy niet wiste, wat'er van haer „ geworden ware, dat hy haer reeds federt ,, veele jaeren hadde gezocht, zonder daer „ in te hebben kunnen flaegen. Aenftonds ,, begon dat bevallig fchepfel in haere handen ,, te klappen; opfpringende van blypfehap, her,, haeldc zy dikwyls eenige Woorden in haere „ tael, en zag haeren Vader aen, welken zy ,, wilde aenzetten, om iets te gaen doen, wat ., wy toen nog niet wisten. Deze, zonder ., iets tegens mynen Meester te zeggen', liep zeer haestig van ons weg, om zyne floep ., een weinig te gaen herttellen. ,, Het jonge Meisjen was in zodaenige vernikking over de fchoone Vrouw, welke zy .. gezien hadt, dat het haer eindelyk geluk-
» te



IN DE WILDERNIS. '243
„ te door middel van wenken, wyzen, en te„ kenen te geeven, ons te doen begrypen, .„ dat zy U waerlyk ontdekt hadde. De Va,, der wederom by ons komende, overtuig-
de ons volkomen daer van , en boodt ons ü aen, om ons met zyne floep te geleiden, ,, ten einde ons de plaets te laeten zien, al,, waer hy, gelyk hy zeide, die Goddelyke „ Perfoon gezien hadde.
„ Ach myn Vader!" riep de Heer van Ermancour uit, zich in de armen van dien heufchen Grysaert werpende, „ ik zal U meer, „ dan het leven verfchuldigd zyn , zo gy my „ de middelen verfchaft, om het waerdfte, „ het welk ik op de waereld heb, weder te „ vinden. Wees verzekerd, dat myne erken,, tenis die weldaed zal evenaeren. Vertrek„ ken wy agtbaere en waerdige Vriend I het„ geef het geluk aen een hart, gewond door ,, droefheid en verdriet!. Laeten wy onshaes„ ten, om ter hulp van dat bekoorlyk fchepfel, „ wiens gezicht alleen U eene zo groote bewon ■ „ dering veroorzaekt heeft, te vliegen. Ach! „ buiten 'twyffel is zy 't, myn waerde Vriend!" zeide hy tot my, ., het is myne aenbiddelyke
Zelie, welke zy voor eene Godheid hebQ 2 „ ben



244 Z E L I É
„ ben aengezien; en waerlyk zy is 'er het „ evenbeeld van, en het fchoonfte werk van „ Gods hand.
„ Men maekte zich daedelyk gereed, om „ te vertrekken. 'Maer vermits de boot niet „ meer, dan drie of vier perfoonen op 't hoogst „ voeren konde, zo werdt beflooten, dat ik „ met de twee Vrouwen in onze Hulp zoude „ blyven. Maer het jong Meisjen bleef'er fterk „ op ftaen , dat men haer toeftonde, om mede „ van dien tocht te zyn. Geduurende. deze „ befchikkingen , was myn Meester in een „ klein vertrekjen, waer in myn legerfteede „ was, gegaen, om zyne haeirlokken wat op „ te maeken, en andere klederen aen te trek„ ken, het welk hy federt langen tyd ver„ zuimd hadt te doen , zonder zich evenwel „ aen de gewoonlyke reinheid en netheid te „ ontrekken, waer in hy altyd eenen aenge,, booren fmaek hadt. ■
„ Hy kwam welhaest weder ten voorfchyn, „ meet vercierd door de aentrekkelykheden „ eener vrolyke liefde, dan door de nieuwe „ klederen, met welken hy zich hadt opge„ fchikt. De blydfchap en het geluk blonken „ in zyne oogen, en gaven aen zyne edele en
,, be-



ÏN DE WILDERNIS. 24?
"„ bevallige trekken, eene bekoorlyke vrolyk„ heid. Hy deedt zyne nieuwe gasten, en my „ wel het eerst, zeer verwonderd llaen, toen „ hy weder binnen kwam. Het jonge Meis„ jen vooral wilde hem niet herkennen. Zy ,, fcheen door haer onrustig heen en weder „ zien den man te zoeken, welken zy by „ haere aenkoms't gezien hadt. Haere oogen ,, waren geduurig gevestigd op de deur van „ het klein vertrekjen, terwyl myn Meester „ tegens haer fprak. Vertrekt gy met ons, ,, mooi Meisjen? " zeide hytot haer ;„ en haer ,, paer de Zee wyzende, nodigde hy haer, „ om met hem mede te gaen, om getuige te ,, weezen van het geluk, het welk zy hem „ hadt aengekondigd. Maer Maria (dus was „ de naem van dat jonge Meisjen) hadt geene ,, begeerte meer, om te vertrekken Zywagt,, te naer den man, welken zy in het vertrek„ jën hadt zien treeden. Deze onnozelheid „ zoude ons nog lang hebben kunnen vermae„ ken, zo myn Meester, welke brandde van ,, begeerte om de plaets te bereiken, waer hy ,, U meende aen te treffen , den Grysaert en „ zynen Zoon niet overgehaeld hadde, om „ hem te volgen. Naeuwlyks hadden zy zich Q 3 in-



245 ZELIE
„ ingefcheept, of Maria wilde hen naloopen. „ vermits zy haere twyifeling opgehelderd „ hadt, door zelve in het vertrekjen te gaen. „ Zy was zeer verwonderd, van aldaer den „ Man, welken zy in het zelve hadt zien „ treeden, niet te vinden. De modder moest „ al haer gezach te werk ftellen, 'om haer te „ beletten, uit onze ftulp te loopen.
„ Ik was in het grootfte ongeduld, om on„ ze reizigers weder te zieiv; ieder oogenblik „ ging ik naer den oever der zee. Myn yver „ en de ongerustheden myner Gezellinnen „ werden nog oneindig grooter, toen wy hen „ drie geheele dagen te vergeefsch wagtten. . „ Ik zalU niet ophouden, Mevrouw! met „ een verhael der klachten van die arme Vrou„ wen, nog van myne wanhoop geduurende „ die afweezigheid, welke ons zo lang, en „ zo ondraeglyk voor kwam, dat wy beflootc-n, „ om hun te gemoct te gaen. Wy hielden'dan „ de zyde van het Bosch langs den oever der „ zee, en gingen een gedeelte van dien dag „ voort, zonder iets gewaer te worden. Maer „ tegens den avond, toen wy op het punt ,, waren,'om naer onze ftulp te rug te kee„ ren, wanhopende, van hun te zullen ont-
„ moe-



ÏN DÉ WILDERNIS. 24?
„ rao2ten, zagen wy hen op eenigen afftand „ van ons op het ftrand bezig met de kleine „ floep, welke door eenen val-wind byna ge „ heel verbryzeld was geworden, te bat„ ftellen.
,, Ik liep naer mynen Meester toe, cn hy , ,, my gewaer wordende,- haesttezich, om by „ my te komen. Wat is Udan overgekomen vroeg ik, hem naderende, „ niets dan ramp„ zaligs," was zyn antwoord, „ ik ben ge„ heel wanhopig. Nooit zullen wy dat ftrand ... waer die goede lieden de ongelukkige Zs„ lie ontdekt hebben, kunnen bereiken. Ik ,, heb de Rots gezien; maer de boot is te „ zwak, om aldaer te naderen.
,, Ik ondervroeg den Grysaert: deze zeide „ my hetzelfde; doch ten gelyken tyde gaf hy -j my te verftaen, dat men ons ontwerp niet „ moeste opgeeven ; dat hyhoop hadde, van ,, eene andere, en grooter floep te zullen ,, kunnen bouwen. Zo dra wy dan in onze „ ftulp waren te rug gekomen, begonnen wy „ allen daer aen te werken ; doch dit was „ geen werk van éénen dag. Verfcheidene maen„ den bragten wy daer, mede door. Geduuren„ dezen tyd werdt myn Meester door ongeQ 4 „ duld



24S Z E L I E
duld en ongerustheid als verflonden. Hy „ zoude nooit, zeide hy my dikwyls, het ge-. „ luk genieten, van U weder te vinden; het
ware flegts ydelheid, zich daer mede te vlei»» ën> Ach!" voegde hy daer by, „ al ware „ het, dat ons ontwerp ons gelukte, kan ik „ dan nog wel verzeekerd zyn, van haer op n die P,aets te zullen vinden, waer men haer „ gezien heeft? Misfchienis zy dwaelende in „ dit Bosch zonder klederen, of fchuilplacts. „ Zy heeft niet, gelyk als ik die hulpmidde,, len, welken ik in de wrakken van ons fchip „ gevonden heb. O droevig noodlot! En „ gy wilt niet," hernam hy, my aenziende, „ gy wilt niet, dat ik my ongerust maeke, „ dat ik het wreede noodlot bewene, het „ welk my flegts voor eenen oogenblik het „ geluk van verre heeft laeten zien, om „ my met nieuwe, wonden nog fmartelyker, ,, te overlaeden!
„ Op deze wyze antwoordde hy my altyd ,, op de troostryke hoop, welke ik hem „ tragtte te geeven. Het was nog veel erger, „ toen men, na dat wy volkomen geflaegd „ waren, in het maeken van de floep, gee?, ne gunftige gelegenheid konde vinden, om
„ ons



IN DE WILDERNIS. 249
Z ons van do zelve te bedienen. De tegen„ wind maekte dien tocht volftrekt onuitvoer„ lyk geduurende meer dan twee maenden. ,, De goede Grysaert was over dien tegenipoed ,, byna even zo verdrietig, als wy: dagelyks „ deedt hy, doch tt'.cens vruchtloos, nieuw? ,, pogingen. Myn Meester oeffende zich on„ ophoudelyk, mei die floep alleen'te beftuu,, ren, om de handeling daer van te leeren, ,, en zich van den eersten gunstigen oogen„ blik te bedienen. Ten laesten kwam het zo ,, gewenschte tydfcip op den 6den Juny, dien ,, merkwaerdigen dag, welken ik nimmer ver„ geeten zal. Wy vertrokken zeer vrolyk cn ,, kwamen even zo aert dit zo lang gewensch,, te ftrand. Gy weet het overige Mevrouw! „ doch evenwel niet dat geen, het welk ik ,, G , niet voldoende genoeg kan verhaclcn, ,, te weeten de vervoeringen van blydfchap, „ welken myn Meester ondervondt, toen hy ,, op die gelukkige Rots ontfeheepte,. wel„ ke U aen onze goede Vrienden hadt doen ,, opmerken.
,, Daer is 't," zeide hy, die rots met zyne oogen overziende, „ daer is ,'t, dat „ zy gezeeten was. Het is misfehien hier, Q 5 „ ou



Z E L I E
„ opdie zelfde plaets, waer ik mynu bevind, „ dat zy nu en dan myn verlies betreurd heeft! „ Ach! waerom kan ik op dezen iteen niet „ eenige blyken van haer aendenken aen my „ aentrcffen? Ik heb zo meenigmaelen den „ naem van Zelie gefneeden op de boomen „ en rotzen inde ftreeken, welken ik door„ kruist hebbe; waerom vind ik dan ook hier „ niet eenig bewys van haere Liefde? Zoude „ zy den naem van haeren ongelukkigenMin„ naer vergeeten hebben ? Gedenkt zy niet „ meer aen die geheiligde verbintenisfen, wel,, ken zy met my heeft aengegaen ?
„ Doch het is niet op het Marmer, dat ik „ de getuigenïsfen haerer liefde moet zoeken: „ het is in haer teder en getrouw hart, dat „ ik myn geluk en blydfchap ga wcdervin„ den. Onder het uiten van deze woorden ,, naderde hy naer de zyde Van het bosch, „ terwyl ik de floep op het ftrand vast maek,, te. Ik zag hem op eenigcn afftand van my ,, ftil ftaen op een voedpad, het welk vol„ gens myne gisfing, naer uwe wooning liep. „ Het fpoor uwer beide voeten ontroerde „ hem. Zy deedcn hem eenigcn tyd zyne on„ rustige oogen daer op vestigen. Wy kwa■■ • „ men



I-N D!E WILDERNIS.
,,, men eindelyk aen uwe wooning. Dat wel „ gebouwd huis verwonderde hem. Gy waert „ aldaer niet alleen. Dit denkbeeld doorboor„ de zyn hart met duizend fteeken. Ik zag „ hem eenigen tyd onzeker , welke parthyhy „ kiezen zoude. Hy naderde eenige ichrce„ den, keerde vervolgens weder te rug, om „ welhaest wederom voorwaerts te gaen. E1n„ delyk zag ik hem onbefchröomd naer het „ huis toe treeden, waer ik bemerkte, dathy „ met eene verzekerde houding binnen ging. „ Doch niemand in het zelve gevonden heb„ bende, kwam hy fpoedig wederom daer Uit, „ om my zyne ontdekking, en nieuwe_be-
kommeringen mede te deelen.
„ Konde ik dit 'wel verwachten ," zeide hy, na my alles, wat hy gezien hadde, verteld te hebben, „ wie zyn dan de Meesters van die „ zo zindelyke , en zo wel ondcrboudcna ,, wooning? Zelie kan van dezelve niet al„ leen Eigenaerfter zyn. Met wien bewoont ,, zy dan die eenzaeme verblyfplaets ? Ik ver„ lies my zei ven in die bedroefde en wreède
gisfingen," voegde hydaerby, my aanziende:,,-, zegmy, wat gy zelf daer van denkt? „ Ziet gy niet, zo wel als ik, dat ik thans
,, my



„ my nog ongelukkiger kan bevinden, als ik „ tot hier toe geweest ben ? ! Ach! zeg „ my liever niets! Laat my in myne onzeker-
beden ; deezen veroorlooven my nog, „ te hopen op een geluk, het welk ik ge„ loof te verdienen. Neen! de tedere, de „ deugdzaeme Zelie zal my niet geheel en al „ vergeeten hebben.
„ Dit zeggende, hoorden wy eenig gerucht „ in het bosch. Hierop, na my volftrckt be„ last te hebben, om onze floep niet te verr „ laeten, drong hyhet bosch in. Hy lcide een n gjr°°t eind wegs in het zelve af, zonder „ U tekunncn ontmoeten. Doch op den oogen„ blik, dat hy wederom naer my wilde te rug „ koeren, werdt hy Mejuffrouw Ninette ge„ waer, aen welke hy groote vrees verwekte, ?> gelyk gy weet. Vervolgens veroorzaekte zy ,y hem een groot hartzeer, toen hy U hae„ re Mama, en U, Mevrouw! haere Doch„ ter hoorde noemen. Hy twyffelde geens„ of dit ware in waerheid zo. Gy hebt den eer„ flen indruk, welken zyne dwaeling hem in „ gaf, gezien. Maer gy kunt U de wanhoop „ waer in ik hem zag, toen_ hy van U was „ afgegaen, niet verbeelden. Hem van verre
„ al-.



IN DÉ WILDERNIS. 253
,, alleen gewaer wordende, dagt ik, dat hyU ,, nog nietwedergevonden hadde..Ik liep naer „ hem toe, om eenig licht daer omtrent van i, hem "te bekomen, toen ik in zyne trekken „ en houding de uitwerking der vinnigfte „ droefheid gewaer werd. Hy flapte fterk „ door, zyn hoofd hing op zyne borst neder; „ hy volgde het gevvoone pad niet; ftiet „ zich op eiken flap hier of daer tegen.- Door „ al die verhinderingen, welken hy ontmoet„ te, drong hy met geweld heen, zonder „ zich eenigzins te bekreunen, om dezelven tevermyden. Wat is U dan overgekomen?" vroeg ik terwyl ik naderde, om hem tegen te houden ? „ hebt gy Mejuffrouw Zelie nog „ niet kunnen ontmoeten? ,Ach ! myn waer,, de Vriend!" antwoordde hy, zich in my,, ne armen werpende, ,, ik heb haer niet,
„ dan al te wel gezien, die trouwlooze!
„ Vertrekken wy!.... Neen ! " hernam hy op den zelfden oogenblik, zich aen den voet eens booms , byna beweegloos, laetende nedervallen, „ ik zal deze noodlottige plaets ,, niet veriaeten, zonder myne wraek gekoeld „ te hebben. Hy bleef hier op ecnigen tyd., als verzwolgen inzvne akelige denkbeelden,
„ Hy



254 ZELIE
„ Hy antwoordde niets op het geen ik hem „ zeide, en fcheen zelfs geen de minste aen„ dacht daer op te flaen.
„ ik werd niet verre van ons een klein „ Beekjen, het welk uit eenen Berg kwam ne„ der vloeien, gewaer: ik liep daer naer toe, „ om eenig water te haelen, het welk ik hem „ aenbood : doch hy ftiet my op eene harde „ wyze van zig af, zeggende, dat het gee„ ne zo zwakke hulp ware, welke hy van my „ verwagtte, dat ik aenftonds zyne wapenen, „ welken hy in de floep agter gelaeten had„ de, moest gaen haelen. Hoe! waer toe „ wapenen?" zeide ik hem, „ zoudt gy op ,, dit tydftip in itaet zyn, dezelven te gebrui„ ken? Doe uw best, om U zei ven te bedae„ ren, en uwe krachten te herroepen, om „ ten minsten in ftaet te kunnen zyn, om „ uwe voorneemens uit te voeren. Kom!" zeide ik, hem mynen arm geevende om hem te helpen opitaen, „ laet ons, gelyk gyftraks „ zeidet, vertrekken. Laet ons naer ons oord „ terugkeeren, gy zult aldaer niet langer ver„ toeven, als nodig zal zyn, om U weder „ wat te heiftellen, en als dan zullen wy hier t, weder komen, om den wreeden eed, wel-
„ ke»



IN DE WILDERNIS1. z$S
„-hen gy komt te doen , te volbrengen.. „ Hy ftiet mynen arm van zich af, zon,, der zich te verwaerdigen , my te ant,, woorden. Ik drong nog meer en meer „ aen, doch won niets daer mede. Hy fprak „ by zich zeiven alleen, en noemde uwen „ naem niet, dan met eene half gebrooke„ ne ftem , en tusfchen de droevigfte fnik„ ken, welken met moeite uit zyn hart, ver„ fchcurd door liefde en wanhoop, opkwa„ men.
. ,, Ten laetften, Mevrouw!" zeide my die trouwe knecht , ,, ziende, dat ik niets uit„ wrocht, met zyne fmarten te willen bedae„ ren, maer dat ik dezelven integendeel flegts' ,-, verdubbelde, zo richtte ik my tot den He„ mei; ik fmeekte de hulp van het Opper,, weezen voor mynen Meester, en my af: „ ik bad hem op myne knieën om ons ter bul„ pe te komen, en my de middelen op te gee„ ven, om dien zo rechtvaerdigen en goeden „ Meester wederom tot reden te brengen. Hy „ is de waerdigfte uwer fchepfelen, " zeide ik, ,, groote God! verlaet hem niet, breng „ hem weder tot zyne plichten jegens U, en „ tot die deugdzaeme beginfelen, waer van
K , • >/• • .»zy-



2*6 Z E L I . E
,1 zyne edele en goeddoende ziel nimmer af,-, geweeken is!
„ Doch! ik word gewaer dat dit droevig„ verhael U te veel aendoet," zeide Hisrokimus, ziende myn gelaet met traenen bc zaeid, ,, ik heb te verre uitgeweid in die on„ gelukkige omftandigheden, welken gy in „ eene eeuwigduurende vergètenheid dompe„ Ien moest. Vergeef my myne onvoorzich„ tigheid; ik verwyt my dezelve nog te meer, „ omdat myn Meester, my veroorloovende,
om aen uwe begeerte , naer het geen gy „ verlangdet te weeten, te voldoen, my voor „ al heeft aenbevoolen gehad, om zeer lig,, telyk over te (tappen hetgeen hemperfoon,-, lyk raekte.
,, Zelie," zeide hy my op zekeren dag, toen hy met U in gefprek was geweest, en gy hem zeer nadrukkelyk verzogt hadt, om zelve aen U alle de omltandigheden van onze ongelukkige gefchiedenis te verhaelen, „ zal U ondervraegen : befpaer haere acndoen,, lykheid en myne eigen liefde, myn waerde „ Vriend! dat zy toch nimmer kundfchapheb,i be van de beledigende uitdrukkingen, wel„• ken ik my tegens haer veroorloofd heb in
„ die



IN DÈ WILDÉRNÏS. itf
,*, die oogenbïikken van wanhoop, in Welken' „ gy my gezien hebt: haere eerlyke en zui,', vere ziel zoude van dat verfchrikkend af„ beeldfel van' dolheid , afkeerig gemaèkt „ worden. Dat zy in plaetze van myne h'öo„ nende agterdocbt, flegts kennis kryge' var» „ het verfcheurend berouw van een hart, door ;, hetwreedé denkbeeld van haer verlies ge„• foïterd. Ik heb tot nog tóe altyd ohtwee„ ken, om in eenige byzonderheden, raekende deze tedere omitaridighëden, met „ haer te treeden. Belast U met het verhael ,, daer van. Vertel haer ook de omftandighe,, den van' den dood haefsVaders, welken zy 5, verlangt te weeten ; die van ónze öntko„ ming uit den fchipbreuk, en de ontmoeting „ dier goedé lieden, welken ons haer Verblyf „ hebben a'eng'eweezen. Ach! myn; waer5, de Hieronimus," zeide ik, hem fchielyk in de reden vallende, geef my tóch t'yding van dat hcufche huisgezin, het welk ons gelukkig heeft gemaekt. Wat is 'er varï hen geworden ? Waerom dezelven niet' niet Ü hief gebragt?
„ Zy waren reeds langen tyd," zeide hy', » V00r dat-hetons gelukt is, om den oever R a der



255 ZELIE
,, der zee te kunnen langs vaeren, vertrokken: „ de tyd van hunnen oogst noodzaekte hen, „ om tot hunnent te rug te keereu. Gy moest „ my ten minsten," hernam ik, ,, het jon„ ge Meisjen mede gebragt hebben. Het is „ haere fchuld niet," antwoordde hy, „ dat „ zy met ons niet is mede gekomen; zy heeft „ mynen Meester genoeg daer om verzogt, „ en ook haere ouders dikwyls genoeg gebee„ den, om haer by ons te laeten blyven; „ maer de Moeder wilde daerïn niet bewil„ Hgen.
„ Hoel" riep ik uit, ,, zy zoude haere ou„ ders hebben willen veriaeten, om den Heer „ van Ermancour te volgen?" Deze vraeg, welke ik met een zeker ontroerd gelaet deed, verwonderde den armen Hieronimus : hy werd myne ongerustheid gewaer uit den blos, welken hy op myne wangen bemerkte. De vraegen, welken ik hem vervolgens deed, naer de geftalte en de bevalligheden van dat jonge Mensch, waren voor hem bevestigende blyken van het geen ik my fchaeme, zelfs aen my zelve, te belyden. Doch die braeve Knecht, welke geen grooter vermaek hadt, dan wanneer hy de deugdzaeme hoedanigheden vari



IN DE WILDERNIS.
259
zynen Meester in een' helder daglicht konde Hellen, benam my welhaest dien onaengenaemen indruk, welke myn hart maer even hadC getroffen. „ Maria was mooy," zeide hy, „ maer al hadde myn Meester geene andere „ verbintcnisfen gehad, zo twyffel ik nog, of „ hy zich door de grove aentrekkelykheden ,, van dat jong Mensch zoude hebben laeten ,, bekooren. Hy behandelde haer met vrien„■ delykheid, fprak zeer dikwyls met haer j, over U, over uwe fchoonheid, en nog meer „ over wwe deugden; over die eerlyke en ,, zedige welvoeglykheid , welke U zo wel „ eigen is, en waer van dat arm Meisjen geen „ denkbeeld hadt; doch zy bezat een goed ,, hart, en eenezachtaertige ziel, gevoelig aen „ het minste verwyt. Dje van mynen Mees,,' ter bekoorde haer ten hoogften: zy was „• hem meer, dan haeren Ouderen gehoorzaem; „ en hy heeft zich nooit van hetgezach, het „ welk hy over haer hadt, bediend, dan om de gebreeken van haere ruwe opvoe„ ding te verbeteren. 'Maer waerom," zeide ik, „ heeft hy my nooit van dat goede In3, diaenfche Meisjen, nog van haere Ouders, „ aen welken wy zo veel verplichting hebR 2, „ ben,



uó £ É L i É
„ ben , gefprooken ? Uit hoofde van zyne ,', naeuw gezette befchroomdheid, antwoordde my Hieronimus. „ Schöonhy-dikwyls ge,i wenscht heeft, dat gy Onderricht waert van' ,, alles, wat ik Ü thahs gezegd heb, zo„■ heeft hy nooit kunnen befluiten, om zelf „ het verhael daer van aen U te doen. Ik „ zoude wanhopig worden," heeft hy my flu en dan gezégd, „ zo myne bevallige Ze„• int geen recht deede aen de gevoelens my*i net ziel. De minste agterdocht, het klein-
fte wolkjen, het welk ik in haere oogen mog-
fe gewaer wórden, zoude myne eigen-lief„ de vernederen, en myn hartkwetzen. Ach! ,, Mevrouw!" voegde die getrouwe knecht daerby,. ,, gy kent mynen Meester nog niet „■ genoeg, om, zo wel als ik, aen alle zyne
deugden te gelooven !"
Ik begreep zeer, dat Hteronimus my doorgrond hadde. Het denkbeeld, hetwelk hyvan de goede hoedaenigh'eden zynsMeesters hadt, boezemde my de Voordeeligfte gédachten voor hem in. Ik was hem dankbaer over het gewichtig belang, het welk hy gefteldhadt, in zynen Meester te rechtvaerdigen, en na hem dit betuigd te hebben, ginsik.,Mer den Heer vak
Er-



I» DE WILDERNIS.
Ermancour toe, welken ik geduurende eenige oogenblikken bezig had gezien , orn op het finde van den Thuin met Ninette te fpeelen,
„ Ik heb alles tot onzen voorgenomen tocht „ gereed gemaekt," zeide my die goede Vriend, my te gempet komende. „ Wy kunnen ver„ trekken, wanneer gy begeert; de floep is „ in goeden ftaet: ik heb zelf daer van alles „ bezichtigd,"
Wy vertrokken des anderen dags, om alle de goederen, welken uit den fchipbreuk geborgen waren, te gaen af haelen. Ik vond dezelven allen wel bewaerd , gelyk Hieronimus my gezegd* hadt. Het is my onmogelyk, het vermaek . het welk ik gevoelde, uit te drukken, toen ik my op de zelfde;plaets bevond, alwaer d\e tedere Minnaer eenen zo geruimeu tyd hadt doorgebragt, met naer my te wenfchen, en myn verlies te betreuren. In alles, wat zich aen myn oog opdeedt, ftelde ik het grootste belang. De ftulp, welke hy gebouwd hadt, binnen treedende, bewonderde ik de zelve, en een aendoenlyk en teder gevoel beheerschte my geheel en al.
Ik kon zonder betuiging van verwondering myonzen korten, tocht, welken wy gedaen R>3 had-



62 z E t t ë
hadden, om in daü oord aentelanden, niet in de gedachten brengen. „ Is 't wel mogelyk," zeide ik met een zoort van fpyt, „ dat wyze „ digt by eikanderen geleefd hebben, zondei „ ons te hebben kunnen ontmoeten?" En waerlykik bevond iqyne wooning zeer digt te ^zynbyde oostlyke zyde van het Bosch , alwaer de zyne was opgeflagen. Doch ik was als toen •nog den ontoeganglyken berg, welke ons van eikanderen hadt gefcheiden, niet gewaer geworden. De Heer van Ekmancouk, my in het bosch geleidende, vertoonde my den zeiven , en ik was op het gezicht van dezen hinderpael, volkomen overtuigd , dat een vogel flegts denzelven konde te boven komen. Op zeker pad, het welk de Heer vanEsmancouk my hadt doen inflaen, voortwandelende, bemerkte ik, dat het zelve zeer ivel onderhouden, en dit deszelfs liefite wandeldreef ware. Ik zag mynen naem op byna alle de Hammen der Boomen gefneeden; en zyn naem met den mynen door eIkanderen,gevlochten, maekte of cyfFers of liefde-knopjens uit met dichtregelen , op zyne omftandigheid zinfpeelende Met welk een vermaek hield ik myne oogen bezig met die tedere en zedige uitdrukkingen, welken



IN DE WILDERNIS. 263'
ken hy my hadt toegeweid, te leezen. Dit was wederom een nieuw genot, veel aengenaemer, en mogelyk veel beter gevoeld, dan dat, het welk ik was gewaer geworden, toen ik mynen Minnaer zeiven weder zag. Myne ziel was in die eerste famenkomst meer aengedaen ; myne hartstochten waren als toen levendiger. Maer die verrukking, die ontroering, welke myne al te fterke aendoeningen my hadden gegeven, kwamen in geene vergelyking met dat aengenaem en vrecdig vermaek, het welk myne ziel in die betooverende plaets vervulde. Alle de voorwerpen, welken my omringden, fcheenen my als zo veele weezens te zyn, welken tegens myn hart fpraeken, en aen het zelve de gebeurtenisfen van zo veele'jaeren, welken wy met ons wederzyds te betreuren hadden doorgebragt, affchet. Hen. Die belangryke wandeldreef werdt op het. einde bepaeld door een gedenkteken, het welk den Heer' van Ermancour van ongeduld brandde, om my te laeten zien. Doch hy hadt my nog niets daer van gezegd, ten einde my daer mede te te verrasfen.
Zyn oogmerk gelukte volkomen. Ik kon myne verwondering niet genoegzaem uitdrukkj|i, R 4 toen-



*H .-Z E L I E
.toen ik in een zeer kunstig vercierd Ericc! binnentrad, en aldaer in eene fchildery myn afbeeldfel, en dat van mynën tederen Minnaer gewaer wer,d. Beide die afbeeldfels waren zo fraey gefchilderd, en tevens zo wei gelykende, dat ik 'er byna van verfchrikte. Dit gezicht verwonderde my nog te meer, vermits ik vergeten was, dat de Heer j van Ermancour behalven yeele andere wetenfchappen, pok de fchilderkunst zeerwel beoeffende. Ik dagt op dien eersten oogenblik niet meer, dat ik hem in het fchip zeer zorgvuldig hadde gezien, om zekere doos, waer in verfchiliende verwen, en fchilderdpek gefloten waren , te be waeren : en zelfs dat hy my verfcheidene maden gezegd hadde , zulks met zich te hebben genomen, alleen in de hoop, van myne toeftemming en die myper overledene Vriendinne te zullen bekoomen, pm ons beiden uit te fchilderen, zo dra wy te Batavia zouden zyn aengeland. Myne verwondering was dus zo groot, dat ik eenige minuuten als een beeld bleef ftaen ftaeroogen pp dat fchildery, het welk nog die voorwerpen, welken zo belangryk voor myn hart waren, vertegenwoordigde.
Men



IN DE WILDERNIS. fc$f
Men zag in het verfchiet eenen Schipbreuk, en den Heer van Ermancour op eenigen afftand in de geftalte van iemand, welke het geen hem het lieffie in de waereld is, ziet yergaen. De droefheid, de wanhoop, defmarten, welken die trouwe Minnaer op dien noodT lottigen oogenblik onzer fcheiding, ondervonden hadt, waren zo wel in alle zyne trekken uitgedrukt, dat het onverfchilligst mensch dat afbeeldfel niet zonder aendoening zoude hebben kunnen aenzien. Ik werd geheel daer van overmeesterd," de traenen droqpen langs myne wangen, en de leyendigfte zielsneiging voerde my welhaest in de armen van dien tederen Minnaer» welke my tegens zyn hart drukkende, zich zeiven geluk wenschte, het myne getroffen te hebben door dat fchildery , het welk hy my verzogt niet anders te Willen befchouwen, dan als eenen droom, vermits wy toch weder vereenigd waren.
Op dien oogenblik hoorden wy Ninette, die, zo dra zy mede in het Prieel gekomen was, eene groote yerbaesdheid liet blyken op het zien van verfcheidene perfoonen, welken allen naer my en den Heer van Ermancour geleeken. Want het fchildery , het welk by R 5 my-



£66 Z E L I E
myne eerste aenkomst in het Prieel het eerst myne aendacht hadt bezig gehouden, was het eenigfte niet: tegen over dit was nog een ander, waer in ik verbeeld werd, aen den oever der zee te zitten op eene fteenrots, en myne oogen met de grootfte droefheid op den noodlottigen Oceaen te flacn. In het derde fchilderftuk vertoonde zich myn Minnaer zittende in een Bosch *>nder eenen Boom: de traenen fcheenen gereed, om uit zyne oogen te vlieten, ziende op eenen kleinen treurenden Liefde-God, welke aen zyne voeten was.
Alle die zo natuurlykeen nadrukkelyke Beeltenisfen hielden de levendige en doorzichtige verbeeldinskracht van Ninextr ten hoogften bezig. Zy kon niet begrypen, hoe de Heer van Ermancour door middel van een weinig verwen een penceel, haere oogen hadde kunnen bedriegen door zulke welgelykende bceltenisfen, welken haer, als wacrlyk levende, voorkwamen. „ Want," zeide zy,- „ het „ is Mama zelve, die ik daer op de Rots „ zie zitten treuren over het verlies van den „ Heer van Ermancour'en haeren Vader.'» Van daer ging zy naer het tweede Schilder, ftuk, Let welk haere verwondering niet minder



IN DE WILDERNIS. 26?
der gaende hieldt; en ten laetften gaf haer de afbeelding van dien ongelukkigen Minnaer,hebbende de traenen in de oogen , en den weenenden Cupido aen zyne voeten, eene zeer natuurlyke aenmerking in: „ zoude 'er „ geen middel zyn," vroeg zy aen den Heer van Ermancour , „ om die traenen, welken „ ik met leedweezen gereed zie, om uit uwe oogen te vloeien, aftewisfchen? En ach! „ dat kleine kind," voegde zy daer by, „ ik „ wilde het zelve ook wel gaerne troos„ ten.
„ Men zal U gehoorzaemen, bevallige Ni„ nette!" antwoordde haer myn Minnaer: „ uwe'aenmcrkingen zyn juist. Men moet „ thans op myn gelaet niets anders, dan de „ blydfchap zien,, welke myn hart vervult, na „ dat ik uwe beminnelyke Mama heb we„ dergevonden. Wat belangt dat kleine kind," voegde hy daer by, my van ter zyde glimlagchenden aenziende, „ wy zullen het zel„ ve laeten weenen, tot dat het wat gelukki„ ger zal zyn. Doch laeten wy nu de handen ,, aen het werk flaen , om nog voor den nacht „ alle deze Schilderyen uit dit Prieel in te „ pakken, ten einde de zei ven te vervoeren
„ te



%
Z e L i e
te gelyk met het ander goed, het welk gy „ nog niet gezien hebt."
Hy riep vervolgens Himowimus , welken by met dat werk belastte, terwyl wy naerzyne eerste wooning te rug keerden.
Ik gaf eenen fchreeuw van verbaesdheid en blydfchap, toen ik byna alle die goederen, weiken ik by ons vertrek uit Frankryk had zien ï'nfcheepen, weder voor myne oogen zag. Ik zal hier niet opnoemen, het geen een zo groot getal van Koffers en Baelen inhieldt. Ik zal flegts melding maeken van de groote vreugde, welke ik gevoelde op het zien van zo veele klederen en tooifels van ons land. Het was, als pfik daer door digter by myn Vaderland kwame. Er was niets, tot zelfs de kleinste Koffertjens toe, het welk my geen vermaek gaf, om,te befchouwen. Het touwwerk, de planken, ja zelfs de fpykers*, alles was zorgvuldig bewaerd, om daer van by noodzaekelykheid gebruik te maeken.
Ninette die nog nooit zo veel fraeis gezien hadt, was geheel opgetogen van verwondering en blydfchap. Alle de klederen, •welken hae* in de handen kwamen paste zy aen. Zy hieldt niet op van uitteroepen: O
He-



IN. DE WILDERNIS. t6$
Hemel! wat is dal fraey'. zie toch eens, Mama '. of die Muts my niet mooi ilae I Zeg my toch, is dat alles uit de lucht komen vallen?
Vermits ik haer nooit iets Wys maekte, antwoordde ik haer; dat alles, het geenzyzage,uit ons Land ware gekomen. „ Dat is dan „ wel een fchoon Land ," zeide zy, haere oogen op eenen Hoed, met bloemen vercierd, flaende, „ ik wilde dat Land, het welk zo veele „ mooije dingen oplevert, Wel gaerne zien." ■ Na dien tyd deedt Zy aen Hiero'nimus zo veele vraegen daer omtrent, dat ik begon te ■vreezén, dat zy eenigen afkeer mogte beginnen te voeden vOör de omftandigheid, waer in het noodlot haer gefield hadde. Zy hadfe daerenboven altyd met zeer veel greetigheid toegeluisterd, wanneer wy onze gefprekken over de Vermaeken én zeden van ons Vaderland hadd en laeten gaen.
Op zekeren dag dat zy Hihroninus ondervroeg, over dat fchoone Land, het welk zjt vuurig verlangde, om te kennen, vroeg hji haer : waerom zy zich niet by my vervoegde, om van alle die by2onderhedcn onderrigt te> worden, welken ik veel beter, wiste uitteleg? /jen, danhy?,, Zeer goed," zeide zy, „ maes
„ Ma-



27© ZELIE
„ Mama hoort niet naer my, als ik haer zulke „ vraegen doe. Maer gy , myn lieve Hieroni„ mus , die zo langen tyd in deze waereld ge„ leefd hebt, gy kent noodzaekelyk de'ge„ woontens van dezelve. Zeg my toch, hoe „ de jonge Lieden van myne jaeren behandeld „ worden in de groote fteeden, waer in zo „ veele huizen zyn, dat men dezelven naeuw„ lyks kan tellen, en alwaer de ftraeten altyd „ met zo veel volks, het welk heen en weder „ gaet, zyn opgepropt. Gy hebt dezelven im,, mers allen gekend, gy fpraekt tegens hen, „ wanneer gy hun ontmoette. Het moet toch „ aertjg weezen zo heen en weder door de „ ftraeten te lqopen! „ Maer Mejuffer!" antwoordde hy, „ gy zoudt niet door de ftraeten loopen, zo gy „ in het land van uwe Moeder waert. De 3, perfoonen van uwen ftaet en van uwe jae„ ren vooral, gaen niet uit, dan in een Ry„ tuig met haere Moeder of Gouvernante.— „ O ja!" zeide zy, „ ik ken die Rytuigen, „ ik heb Mama daer van wel hooren fpree., ken ; zy gelyken veel naer een klein kamertjen, waer in men by een vengfter zit: is 't „ niet zo, Hieronimus ? Ja! ik begryp dit
„ zeer



IN DE WILDERNIS. 271
„ zeer wel; maer ik kan nog niet nagaen, „ hoe dat kleine kamertjen door de ftraeten wordt gevoerd van beesten, welken daer „ fterk genoeg toe zyn, en ook te gelyk zo zagt„ zinnig, dat zy zich geheel vreedzaem laeten geleiden door een enkel man, zonder hun best te doen , om zich van eenen.zo zwae„ ren last te ontdoen. Doch! van alle die „ wonderen, welken ik van den Heer vam , Ermancour gehoord heb, is dit voor my „ van het 'geringde belang. Het liefite van alles „ wilde ik dien fraeiën gezelfchappen wel by„ woonen. Hoe gaerne zoude ik die lieden willen zien, welken op het geluid van vcrfchil„ lende fpecltuigen danfen in groote kamers, „ die fraey vercierd zyn, en waer in ailc „ de vermaeken als by één zyn vcrfamcld, „ waer ieder een uitkiest, wie hem het beste „ zo wel in aert als in jaeren overeenkomt. „ lk, by voorbeeld, ik 'zou danzen, terwyl „ dat Mama met den Heer van Ermancour „ praette , en wy zouden allen vergenoegd „ zyn.
„ Ach Mejuffer!" antwoordde haer Hieeonimus, „ gy wenscht naer die vermaeken, „ alleen om dat gy dezelven niet kent. Die,
„ wel-



M Z E L I E
5, welken gy hier finaekt, zy veel verlueslyj ,, ker. Er is niets zo aengen'aem in de wae-< ii reld, dan dit fchoone Bosch, waer in gy „ den gantfehen dag kunt wandelen, fpringen i, en danzen, in de fchaduw van die hooge
boomen. Zeer goed,*" zeide zy: „ ik ftel „ waerlyk zeer veel belang in die boomen ; „ welken niet dan voor het vermaek der
vogelen gemaekt zyn. Kan ik dan met hen j, fpreeken?"
Myne komst brak dié fam'enfpraek af, waer Van men het gevolg ftaet te zien.
De Heer van Ermancour was omtrent zes maenden by ons geweest, wanneer ik óp zekeren dag Ninette alleen en diep in gedachten in het Prieel van onzen Thuin, zag zitten, in het welk zy allerhande foort van vogels hadt, welken zy zelve zorgvuldig opkweekte. Maer hoe groot was myn, verwondering, toen ik, daer binnenkomende, Eet vengfter geheel open vond, en geeneenen vogel in de kooien zag ! „ Wat zie ik myn lief kind! " zeide ik tot haer, „ hoe! de vogels zyn allen „ weggevlogen ? Ja Mama!" antwoordde zy.
„ Maer hoe hebben zy toch allen te gelyk ■,V kunnen wegvliegen? myne lieve NinetteI
„ uw



IN DË WILDERNIS.
-75"
„ uw wel te vreeden gelaet verwondert „ my ten hoogften: Gy, die ik vier dagen „ lang om eenen Leeuwerik, welke zich „ al wasfende in het water verdronken
„ hadt, heb zien fchreiën ! Ja', maer,"
antwoordde zymet eene geheimzinnige hou- ■ ,, ding, „ dit geval is geheel anders. Ik „ beweende toen het ongeluk van dat kleine beestjen; maer thans verheug ik my „ over het geluk-, het welk ik aen dezen verfdhaft hebbe, met hen hunne vryheid te „ geeven."
Deze onderfcheiding, welke haer door een teder gevoel was ingegeven, zoude my een groot genoegen gegeven hebben, zo ik niet een weinig gemelykhcid in haer antwoord bemerkthadde. Dithieldt myne gedachten ook eenigen tyd bezig, „ zoude dit kind," zeide ik by my zelve, „ my ook een verwyt willen „ doen over den ftaet, waer in het noodlot „ haer gebragt heeft ? " Deze aenmerking bedroefde my. Ik ftortte eenige traenen, welken ik aen het gezicht van myne kleine Vriendinne niet konde onttrekken. Doch ik verbergde voor haer de beweegredenen daer van zorgvuldig, door haer te overtuigen, datdegoedS beid



=74 2 E L I E
heid van haere ziel my bewogen hadde. Na dan de edelmoedigheid van haer hart, het welk haer het geluk dier kleine diertjens boven haer eigen vermaek deedt Hellen, gepreezen te hebben , zeide ik haer, dat zy zich bedroogen, en het • tegendeel van het geen zy begeerde bewerkt, hadde.
„ Hoe! " zeide zy, „ ik heb dan die kleine „ fchepfeltjens niet gelukkig gemaekt! Neen, „ myn kind!" antwoordde ik haer, „ gy hebt „ hen aen hunne vyanden overgegeeven • gy „ hebt ze aen zig zelvcn overgclaeten, na „ hun eene opkweeking te hebben gegeeven „ welke hen ellendiglyk zal doen omkoomen! »» z7 zullen hun voedfel niet kunnen zoeken „ gewoon zynde, om het zelvezeergemakke„ lyk te bekoomen, op den gezetten tyd , op ,, welken zy het zelve nodig hadden. Zy „ "zullen den lagen hunner vyanden niet kun- •
nen ontgaen, om dat zy alhier zonder eenig „ gevaer gewoon zyn geweest te leeven. Zy „ zyn eindelyk niet meer gefchikt, om met „ hunne gelyken om te gaen; en dit is >t „ myn kind , het welk gy niet voorzien hebt, i, toen gy met overhaesting der infpraek van SJ uw hart gevolgd hebt., Voor 't overige is het
„ grond-



IN DË WILDERNIS.
*75
„ grondbeginfel goed, en ik kan 'er U geen
„ verwyt over doen. Ik doe 'er my ook
„ geen het minste verwyt overantwoordde zy, „ en ik hoop, dat zy zichdegewoon„ te, van in vryheid te leeven, wederom zullen ,, eigen maeken. Daerenboven hebben de „ jongen hunne Vaders en Moeders niet by „ zich?" Hier'zweeg zyftü, cn zag my aen; haer oogmerk, het welk ik zeer wel doorgrondde , bedroefde my ten hoogften. „ lk „ zie met fmart," hernam ik, „ dat gybyuw ',, dénkbeeld blyft. Ik ben niet gewoon om „ U van een ander begrip, als het myne, te „ zien. Hebtgy dan in my dat vertrouwen „ niet meer, het.welk altyd ons onderling ge„ luk heeft uitgemaekt? Denkt gy dan, datgy ,., genoegzaem in jaeren gevorderd zyt, om ,U „ zelve niet te kunnen bedriegen?" Zy antwoordde my niets daer op. „ Dit flilzwygen vervolgde ik, „ overtuigt my genoeg, dat
„ gy by uw begrip blyft. Wel neen, Ma-
„ ma!" antwoordde zy my toen-, „ ik geloof „ U wel, maer.... Wat wil dit maer zeg„ gen? myne lieve,Ninette ! " vroeg ik haer weder. „ Gy fchynt my uwe gedachten niet „ te willen openbaeren. Gy, welke ik altyd S 2 » 20



276\ ZELIE
„ zo openhartig, en zo gereed, om aen my „ uwe denkbeelden mede te deelen, gezien
„ hebbe? Ach Mama!" zeide zy, zich
naer de zyde van het vengfter keerende, om voormy haere traenen te verbergen, „ de. ty-
„ den zyn geheel veranderd. Wat wilt gy
„ daer mede zeggen, myne lieve Vriendin," vroegik, hacrin myne armen neemende, „ van „ welke verandering fpreekt gy? Zeg my,' „ waer over uw hart bedroefd is; gy kent hn, „ mers de tederheid van het myne, gy weet, s, dat ik niet, dan om U te behouden, en U „ te beminnen, geleefd hebbe. Zoudt gy my „kunnen verdenken? Op dit zeggen begonnen haere traenen langs haere kaeken te biggelen, terwyl de mynen ook van myne wangen vloeiden: ik ftelde my zelve alle de verwytingen, welken zy my met recht doen konde, voor oogen. Ik had my na de aenkomst van den Heer van Ermancour aen haer zo veel niet als te vooren, laeten gelegen liggen, en my dacht in de blyken van haer hartzeer te kunnen , zien dat de vrees van myne vriendfchap te verliezen, de eenige oorzaek daer van ware. Doch hier in bedroog ik my. De nieuwsgierigheid, om eene waereld, welke
zy



IN DE WILDERNIS.
277
zy niet kende, en waer van zy ieder oogenblik hoorde fpreeken , te zien; het vermaek om van dezelve gezien te worden; het denkbeeld, het welk zy daer van gevormd hadt, volgens den inhoud onzer gefprekken; de boeken zelfs, welken ik haer had toegeftaen, öm te leezen: dit alles hadt zo veel indruks op haeren geest gcmaekt, dat ik my daer over moest verwonderen. „ Gy weet Mama! "zeide zy, „ Helaes! ik ben 't, die U kwelling ,, veroorzaek: zonder my zoudt gy gelukkig „ zyn. •— Geloof gy dat ? myn lief kind!" vroeg ik haer ,, Ja Mama !" was haer antwoord , ,, dat geloof ik : gy zyt hier zo wel; „ gy hebt hier alles, wat gy begeert; de Heer ,, van Ermancour rhaekt U gelukkig, en gy „ hem; ik, ik maek niemands geluk uit. Ik ,, ben tegenswoordig geheel alleen, in eene „ Wildernis!" voegde zy daer b y, naer den kant van her Bosch ziende, ,, zo ik in de ,, waereld ware , zo konde ik nog eene. „ Vriendin opzoeken; ik zoude geen gebrek ,, aen gezellinnen van myne jaeren hebben, 3, welken my zouden beminnen, en met my
,, praeten. Wat hoor ik Udaer zeggen,
■„ myne waerde Ninette !" riep ik uit, „ hoei S 3 1, zyt



in ZELIE
r> zyt gy 'c> die my zulke hardigheden Zegt? ,, Zyt gy 't, die verre van my begeert te zyn? ,, Welke redenen hebt gy daer voor? Waer„ om zegt gy, dat gy hier alleen zyt? Gy „ telt my. dan niet meer, myne lieve Vrien,, din! Gy hebt dan vergeeten het geen ik U „ zo mcenigmaelen gezegd hebbe, dat de ban„ den, welken my aen U verbonden, mogelyk „ veel iterker waren, dan die der natuur. Ik „ heb tot nog toe vertrouwd , dat uwe liefde „ voor my dezelfde ware, dat gy vergenoegd „ en gelukkig waert: dit hebt gy my dikwyls „ gezegd en hcrhaeld. Wat heeft dan uw hart „ veranderd? Wat maokt uw dk verblyf zo „ onaengenaem? Verhael my uwe droefheid, „ myne lieve Vriendin! zeg my, wat dezelve „ veroorzaeke."
Haer hart was zo fterk geraekt, dat ik 'niets dan traenen uit haer konde krygen. Het gelukte my ten laetftcn, om dezelven te doen ophouden; doch niet dan na verloop van verfcheidene dagen konde ik van haer de bekentenis haerer nieuwe gewaerwordingen bekomen. Deze myne ontdekking ftoorde het geluk , het welk ik genoot. De Heer van Ermancour leedt ook veel, door te zien dat ik
zo



IN DE'WILDERNIS. 27$
zo gevoelig ware, over de eigenzinnigheden van een kind: (ditwaren zyne uitdrukkingen) doch dit zelfde kind was ongelukkig: zy zelve hadt my dit gezegd. Van haere jongfte jaeren af gewoon zynde , om haere gebeimfte gedachten voor my bloot te leggen , hadt zy my zonder omwegen bekend, dat alles haer in onze eenzaemhcid mishaegde, na datzy eene vergelyking van dezelve met het fchoone land, waer van zy hadde hooren fpreeken , gemaekt hadde; dat zy een onuitfpreekelyk verlangen hadde, om alles, wat men haer daer van verteld hadde, te zien; dat het denkbeeld, van nimmer onze kleine Landftreek, welke zyeene gevangenis noemde, te kunnen veriaeten, haer dikwyls wanhopig maekte; en dat het in eenen van die oogenblikken van geheime naer geestigheid ware geweest, dat zy aen haere kleine vogeltjens de vryheid gegeeven hadde.
Ik poogde haer uit haere dwaeling te trekken , door haer alle de zwaerigheden, weL ken zich in de volkryke fteeden der waereld, welken zy zo vuurig begeerde te kennen, opdeeden, voor oogen te ftellen, te gelyk met de rampen, aen welken de perfoonen van haeer jaeren en haeren ftaet bloot ftpnden. De S 4 Heer



*S3 ZELIE
Heer van Ermancour, Hieronimus zelf fpraeken, zo wel als ik nergens anders meer over, dan over de aengenaemheden der ecnzaemheid, en het vermaek van eenen kleinen kring van vrienden, geheel van de Waereld afgetrokken , Ieevende. Wy wendden onophoudelykalleonze pogingen aen , om haere gedachten te verflrooiën, en te vervrolyken. Zy nam met toegeenykheid deel aen alle de vrolyke parthyen, welken wy konden uitvinden, om haer vermaek aen te doen. Doch haer harfnam geen deel daer in ; ja zelfs bleek het nu en dan , dat de vriendelykheden , welken wyhacr betoonden , haer tot eenen last waren; waerom zydan, om dezelven tevermyden, zich in het eenzaemile gedeelte van het Bosch be. gaf: aldaer zoude zy geheele dagen hebben doorgebragt, zo ik haer niet ware komen opzoeken. Deze wyze van leeven baerde my een groot hartzeer, en kwam my zeer byzonder voor in een kind van dertien of veertien jaeren. Haer zagte aert, welke my in haer zeer gematigde begeerten hadt aengekondigd, hadt my hoop gegeeven, dat zy den jaeren, in welken de driften zich op het fterkfte ontwikkelen, in eene zagte wel te vreedenheid
zou-



IN DÈ WILDËRNIS. 28f
Soude zyn te boven gekomen. In haere denkbeelden flegts het gevolg van eene al te verhevene verbeeldingskracht gewaer wordende, dagt ik, dat de tyd en myne goede raedgeevingen haer' wederom tot redcii zouden brengen. Doch het was niet, dan eenige jaeren daer na, dat zy haere gewoone vrolykheid langzamerhand weder bekwam, het welk als toen welhaest het genoegen, ook in het midden van ons deedt herleven. Wy waren ten hoogden verheugd van haer vergenoegd te zien. Doch toen ik my zelve in het byzonder geluk wenschte, van haeren inborst zo wel beoordeeld te hebben, zo ontdekte ik, dat haer hartstocht flegts van voorwerp veranderd ware. Maer vermits het hier ter plaetze de tyd nog niet is, om van die onaengenaeme gebeurtenis melding te maeken, zo keer ik wederom te rug, om die omftandigheden , welken my voomaemelyk raeken, te befchryven.
De Lezer heeft den Heer van Ermancour in de verrukking van een hart, vervuld van Liefde, aen myne voeten zien zweeren, van zyne neiging op te zulten offeren aen myne deugd. Myne gevoelige en tedere ziel gaf S 5 zich



232 2 E L i E
zich daerom zonder eenig bedwang ggheei over aen het ftreelcnde vermaek, van met den bekoorlykften Minnaer te deelen in dat geluk, waer van ik de befchikfter was, en het welk' ik ieder oogenblik door een teder woord, of eenige onfchuldige liefkozingen, zagaengroeiè'n. Deze cerlyke vermaeken , welken de grootfte vreugd , en het hoogfte welzyn van eerlyke en deugdzaeme harten uitmaeken, vervulden geheel alle myne wenfchen, .
Twee jaeren, in dat {tredend genot doorgebragt, kwamen my flegts als zo veele oogenblikken voor. Na dat dezen verftreeken waren , verbeeldde ik my eenige verandering in de handdwyze van den Heer van Ermancour, omtrent my, gewaer te worden. Hy fcheen toen die onfchuldige gunsten, welken myn hart aen zyne ernftige fmeekingen hadt veroorloofd, te vreezen , ja zelfs min te agten, Hy toonde die zelfde vuurige begeerte niet meer voor onze eenzaeme wandelingen in het Bosch. Ja zelfs fcheen hy de gelegenheden, om met my alleen te zyn, te vermyden. Men kan ligtelyk begrypen, dat ik deze droevige acnmerkingen niet, dan de eenenade andere, maekte. 'Ik was daerenboven zodanig overtuigd



IN DE WILDERNIS. 28J
tuigd van de liefde van den Heer van Ermancour; hy hadtmy zulke ontegenzeglyke proeven daer van gegeeven, dat ik aen dat foort van onverfchüligheid, het welk hy liet blykcn. geen geloof konde flaen. Hoe meer ik hem in verlegenheid zag, wanneer wy alleen waren, hoe meer zogt ik zyn hart bezig te houden door tedere gefprekken, welken zo veel te levendiger waren, uit hoofde dat ik da neigingen myner ziel zonder eenige agterhoudendheid voor hem konde uitftorten,
Doch die uitdrukkingen myner genegenheid, welken.hem zo dikwyls meteen teder genoegen hadden vervuld, fchuwdehynu. Te vooren hoorde hy my met vertedering aen, zuchtte, floeg zyne oogen op, en drukte eene myner handen in de zynen, na dezelve alvoorens op zyn hart gelegd te hebben : nu verwyderde hy zich van my, om zyne ontroering te verbergen. Verwonderd en aengedaen over eene handelwyze, zo regtftreeks ftrydende met den zagten en beminnelyken aert van mynen Minnaer, zo bleef ik geheel beweegloos ftaen, toen ik hem van my zag gaen, en durfde hem nog tegenhouden, nog volgen. De bitterste traenen vloeiden van myne wangen, wanneer
ilf



$84 Z É L I . Ë
ik de hoop verlooren had van hem wederom naer my te zien te rug keeren. De drocvigfte aehmerkingen deeden my toen nog wreeder en ondraeglyker fmarten, dan welken ik reeds had doorgeftaen, vooruitzien.
En waerlyk welk een droevig verfchiet, leverde my die verandering van den Heer van Ermancour niet op ? Ik konde dat niet dan aen zyne onftandvastigheid toe ichryven ■ eh welk een ongeluk voor hem, zo wel als voor my, zo hy, gelyk ik my verbeeldde, een tegenzin hadde gekreegen voor onzen kleinen Vrienden-kring! „ Ik zal hem welhaest," zeide ik by my zelve, „ over de opofferinge „ welke hy voor my gedaen heeft, zien be„ rouw hebben, en de decrniswaerdige om„ Handigheid, waer in ik hem gcfleept heb, „ vervloeken. Helaes! ik zal dan in zyne„ oogen niet anders, dan de oorzack van „ zyn ongeluk zyn! O groote God!" riep ik uit, myne oogen en handen naer den Hemel opheffende, „ fta niet toe, dat ik ooit dat „ wreede noodlot beproeve! Geef my dien „ edelmoedigen Vriend, welken uwe goedheid
bewaerd en tot my gebragt heeft, weder! „ Vervul zyne edele en deugdzaeme ziel met
ftand-



IN DE WILDERNIS.
= 8S
], ftandvastigheid, en den nodigen moed, ten
einde die fmarten, ;in welken ik hem ge„ dompeld zie, geduldig door te ftaen. Ver3, ban uit zyne ontroerde verbeelding die treu,, rige denkbeelden, welken my hinderlyk aen ,, zyne oogen doen voorkomen; en leer my
dat gevoelige hart, het welk gy voor het; ,, geluk myns levens gevormd fchynt te heb-
ben , voor altyd aen my verbinden !"
Op deze wyze fmeekte ik de hulpe des Hemels af, zonder de waere grondoorzaek myner fmarten te kennen. Hieronimus, aen wien ik myne ongerustheden mede deelde, en die zo wel als ik de verandering van aert, in zynen Meester hadt opgemerkt, gaf my te. kennen, dat hy hem dikwyls in het Bosch hadde gevonden, zich naer het uiterlyke aenzien met droevige denkbeelden , welken hem ten fterkften fcheenen te treffen, .bezig houdende: en dat hy wel eens gewaegd hadde, hem daer over te ondervraegen, doch dat hy geene, dan zulke antwoorden, welken tot geene de minsten onderrichting konden die nen , van hem hadde kunnen bekomen,
Eindelyk niet langer in die wreede onzekerheid, welke ons beiden ongelukkig maekte,
kun-



585 ZELIE
kunnende leeven, nam ik op zekeren dag het befluit, om van die vaste wet, welke ik my zelve had op gelegd , om namelyk nimmer eenig verwyt aen mynen Minnaer te doen, aftewyken. Hem den weg naer het Bosch hebbende zien inflaen, waer ik verzekerd was, dat hy in zyneeenzaemheid zoude gaen zitten peinzen, en zich aen zyne akelige denkbeelden overgeeven, zo volgde ik hem agter op, zonder dat hy my konde gewaer worden. Ik naderde digt by de plaets, waer hywasnedergezeeten; hoorde hem met Hieronimus praeten, en bemerkte, toen ik nog wat nader by kwam, dat de Heer van Ermancour, op eenen zeer driftigen toon fprake.
„ Begrypt gy wel ter dege," zeide hy, „ de „ ongerymdheid der beloften, welken ik met „ de wreede Zelie heb aengegaen? Hoe kan zyverwagten, dat ik altyd die harde wetten, „ 'welken zy my oplegt, zal kunnen houden ? „ Neen; het is my niet meer mogelyk, den „ geweldigen neigingen van myn hart, en den gevoeligen indrukfelen, welken my het ge„ duurig byzyn van die bevallige Vrouw geeft; j „ tegen te gaen. Ik zal haer dus ontvluchten. ,*, Ik zal my in den afgezonderdften hoek van
„ het



IN DE WILDERNIS. 287
„ het Bosch verbannen, alwaer ik op de treurig„ fte wyze het einde van myn leven, hetwelk „ ik vervloek, zal afwagten. Ik heb beloofd „ haer te zullen eerbiedigen. Ik heb dit op „ alles, wat my heilig is, bezwooren , en ik zal „ geen meineedige zyn. Neen ; Zelie zal my „ nimmer kunnen verwyten, eenig misbruik „ van haer vertrouwen en" van haer ongeluk „ gemaekt te hebben. Nimmer zal zy eenig „ verwyt over het geen ik heb moeten af„ flaen, om haer te volgen, van my hooren. ,, Ik heb mynen ftaet en fortuin veriaeten; ik „ heb alles opgeofferd om haer weder te vin,, den, en zy begeert my geene opoffering „ van eene verkeerde naeuwgezetheid te doen: „ want wacrlyk kan ik haer wel ooit grooter „ blyken van liefde geeven? Kunnen wy onze „ verbintenis met die gebruikclyke plechtig„ heden voltrekken , welken niet in onze „ macht zyn ? Ach ! zo zy my zo beminde, „ als ik haer, zoude zy dan wel zo fterk ge„ hecht zyn aen de wetten, welken niet, dan „ om de goede order in de groote burgerly„ ke maetfehappyen te onderhouden , gemaekt „ zyn? De vereeniging van twee deugdzaeme harten, welken zich onderling eene eeuwig
» ge



2G3 ZELIE
„ geliefde zweeren, is naer myne gedachten, „ de heiligfte en de onfchendbaerfte van alle „ verbintenisfen. Doch Zelie kent flechts da „ wetten eener barsfenfchimmige eer."
Dat men zich flegts myne gefteldheid, toen ïk die wreede woorden „ ik zal haer dusont„ vluchten" hoorde, voor oogen ftelle. Myne zinnen werden als verdoofd, toen hy daer by voegde: dat hy verre van my zyn droevige dagen zoude gaen eindigen. Evenwel hield ik my zo bedaerd als mogelyk was; en de aoodzaekelykheid, om nog iets troostelyks voor myn hart. te hooren, gaf my kracht genoeg, om het vervolg van het gefprek afteluisteren.
„ Gy weet, myn Heer!" > zeide hem Hierokimus, „ dat ik nooit van die vryheid, wel-
ke gy my dikwyls gegeeven hebt, om U „ myne gedachten te uiten, misbruik gemaekt
„ hebbe. Integendeel," antwoordde hem
de Heer van Ermancour; „ gy hebt my dik„ wyls goeden raed gegeeven ;• maer in deze „ omftandigheden , kunt gy my flegts be-
„ klaegen. U beklaegen myn Heer!"
hervattede Hierosimus, „hoe ! waerom zoude i, ik U beklaegen? zp gy geen berouw ge-.
„ voel.



IN DE WILDERNIS. 280
,, voelt, over het geen gy veriaeten hebt, „ zo ken ik geenen fterveling zo gelukkig als
„ gy. Ja!" was het antwoord van den
Heer van Ermancour , „ indien ik in het „ hart der onverbiddelyke Zelie die zelfde „ gevoelens, welken ik heb, gevonden had„ de, dan zoude ik het lot van den Grootile
„ des Aerdbodems niet benyden! Ach!
,, myn waerde Meester!" zeide die getrouwe knecht, ,, Gy kent nog. die aenbiddelyke Vrouw „ niet, welke gy wreed noemt. Zy is meer te „ beklaegen, alsgy; zy lydt meer als gy, fe,, dert zy'gewaer geworden is, dat gy niet „ gelukkig waert." Ik heb het ongeluk van uwen Meester bewerkt, „ heeft zy my on„ der het ftorten van traenen, welken my het „.hart doorboorden, op zekeren dag gezegd." Hyzal alhier nooit eenige vergoeding vinden, voor het geen hy om my veriaeten heeft. Zyn droevig en verdrietig gelaet doet my ge3ooven , 'dat hem alles in deze eenzaemheid begint te vervcelen. Indien zulks zo is, welke verwytingen beeft hy my dan niet te doen ? Doch neen ! hy zal my niets verwyten. Ik ken zyne' wyze van denken, en de eerlykheid van zyn hart te wel: het zyn zyne verwytingen ï niet,



200 Z E L I E
niet, waer voor ik bevreesd ben: neen! A5 ware 't, dat hy my niet meer beminde, zo zoude hy my evenwel niet willen bedroeven: het is de nacugozetheid van zyne ziel, waer voor ik my verlegen maek: hy zal lyden zonder te klaegen, en zyne fmarten zullen daer door nog zwaerer zyn. Doch, ,, heeft zy „ my vervolgens, na eenen oogenblik beden„ kens, gezegd," hy heeft veel vertrouwen inU, myn waerde Vriend? Heeft hy U ook by geval de oorzaek van zyn hartzeer gemeld? Wees niet verlegen om my dat geheim toe te A'ertrouwen. Vereenigen wy ons,'om hem, zo zulks in onze macht is, uit dien wreeden ftaet te trekken, welke ons allen ongelukkig maekt. Wat denkt gy van die verandering, welke gy federt eenigen tyd in hem zekerlyk wel zult hebben opgemerkt ?
„ Ik heb moeten toeftaen," voegde Hieronimus daer by, „ dat gy waerlyk anders als „ gewoonlyk waert; doch dat ik 'er de oor,, zaek niet van wiste; en zeker ik vertrouw, „ dat gy beiden geen ander hartzeer hebt, ,, als om dat gy eikanderen niet verftaet. Me„ vrouw denkt, dat gy het gemis betreurt van „ het geen gy voor haer begeeven hebt. Eh
»gy>



IN DE WILDERNIS. 20»
5, gy, gy gelooft, dat zy U flechts flaeuwe„ Iyk bemint. Gy dwaelt beiden, fta toe,
,, dat ik U dit zegge. Ik dwael niet"
antwoordde die tedere Minnaer. „ Ik ken de ,, ontwerpen van Zelie : zy heeft my dezel„ ven niet dan al te wel ontdekt; ik heb daer „ in toegeftemd; ik heb gezwooren, my daet „ aen te onderwerpen."
Hieronimus , zyne ftem als toen wat doende daelen, zeide iets daer op aen zynen Meester, het welk ik niet wel konde verftaen; doch het geen men ligtelyk zal kunnen begrypen uit het antwoord van den Heer van Ermancour.
„ IkverbiedeU in tegendeel," viel deze hem driftig in de reden , „ om haer ooit die toeftem.„ ming te zoeken aftepersfen; ik zoude, zo „ dezelve my niet vrywilliglyk gegeven wier„ de, zeer weinig werks daer van maeken. „ Weet dus myne manier van denken, om Tl ,, in het vervolg zeer ftiptelyk daer na te „ gedraegen. Zelie moet alhier zo vry en zo „ geëerbiedigd leven, als of zyin het midden „ haerer Bloedverwanten ware. Wie is ook „ zo weinig kiesch van ziel, dat hy in haere „ tegenwoordigheid de beginfelen van deugd, ï 2 „ wel.



spa Z E L I E
„ welken zy zo wel weet in te boezemen v „ zoude kunnen vergeeten ! Ik heb nog nooit „ een gefprek met haer gehouden , zonder het „ genoegen, bet welk een eerlyk en zuiver. ,-, gewisfe oplevert, te_ fmaeken. Nooit ben „ ik in haer vertrek getreeden, zonder dien „ eerbied, welken de majefteit van een Gods„ dienstig gefticht inboezemt, te gevoelen, „ Nooit heb ik myby haer bed vervoegd, waer,, in nu en dan eene ligte ongcfteldbeid haer „ laeter dangewoonlyk hieldt, of ik gevoelde ,, eene zagte beving van vermaek en vrees, „ wélke my geduurende eenige oogenblikken „ onbeweeglyk maekte. Somtyds heb ik haer „ op dat bed flaepende gevonden, en dan ,, kwam my het zelve voor als de Throon „ eener Godheid. Ik vermaekte my dan met, „ in de beguicheling van myn hart, haer te ,, aenfchouwen :" bezit zy niet ten vollen de kunst, om alles wat haer omringt, te verfraeiën ? ,, zeide ik dan haere kamer, welke door ' ,,. haeren zagten adem.als welriekendegemaekt ,, was, met myne oogen doorloopende:"haeX6 bevalligheden, haere fchoone wezenstrek, ken, welken zo wel de zagtheid van haeren aert, en de zuiverheid haerer ziel, affchilderen,



IN DE WILDERNIS. 103
zyn dezen nicc die hemelfche gaeven, welken door ieder fterveling moeten geëerbiedigd worden? „ Als dan vertrok ik uit dat ilaep„ vertrek met een hart vol van eene innerly„ ke voldoening, welke voor eene eerlyke. „ ziel, hetgrootfte der vermaeken is. Ik be„ yyer.de my met te denken, dat Zelie, in „ eenen nog gelukkiger tyd voormy, my mef „ veel genoegen zoude hooren vertellen van „ die kiefche omftandigheden, welken altyd „ ftreeiende zyn voor een hart, het welk de-, ,, zclvcn verwekt heeft. Ach', waerom heb .„ ik dat zo vleiende heil vorlooren? waerom „ kan ik Zelie niet meer ontmoeten, dan met [, een foort van fchaemte, welke my in haere en myne oogen vernedert ? Zy bedroeft „ zich, zegt gy , over de verandering van „ mynen aert? Ach! zo zy flegts de oorzaek " daer van wiste . zo haer flegts bekend wa„ re, dat ik dagelyks het wreede ontwerp '„ voede, van haer te veriaeten, hoe fchul,' dig zoude ik dan in haere oogen wezen! ' "„ Doch ben ik dit niet genoeg, daer zy myn „ hart van onftandvastigheid verdacht houdt? „ Zal ik haer in die onbillyke dwaeling, wel^ ke haere ziel bedroeft, en de myne beleT 3 « » diS£



SQ+ ZELIE
„ digt laeten ? Hoe wreed is thans myne om„ Handigheid? Gy, myn Vriend! die door „ myne traenen zo bewoogen fchynt, ga; „ laet my alleen. Ik heb nodig om eenen „ oogenblik alleen te zyn, teneinde my wat „ tot bedaeren te brengen."
Ik kon my niet langer bedwingen, toen ik hem zo droevig hoorde zugten, en zich over zyn lot beklaegen. „ Ik ben 't dan ," riep ik Overluid uit! „ die den waerdigen Vriend, „ welken ik aenbidde, doe treuren! " en to gelyk wendde ik eenige pogingen aen, om uit het bosch te vertrekken. Doch mynexmtroering my niet toelaetehde langer op de been te blyven , hadt de Heer van Ermancour tyds genoeg, omtotmy te komen. Ik was befchaemd, om my aen hem te vertoonen , want het bleek, dat ik zyn harts-geheim listiglyk hadde uitgehoord : tot welke; daed ik evenwel nooit zoude zyn overgegaen, zo myne beweegredenen daer toe minder dringend waren geweest. Met dit alles konde ik het byzyn van den edelmoedigften der mannen niet verdraegen, zonder my die daed, zyner en myner onwaerdig, te verwyten. Ik verzogt hem verfchooning, daer over, en bekwam dezelve zeer gemak-



IN DE WILDERNIS. 295
makkelyk. Die tedere Minnaer, die aen zyne zyde geloofde, zich veel te verwyten te hebben , kon niet begrypen, waerom ik aen hem om verfchooning verzogte. Ten laetften hadt de een zo wel als de ander geen ongelyk meer; en ik ftond hem myne hand toe dooreen huwlyk, het welk wy in tegenwoordigheid van Ninette en Hieronimüs zouden vieren. Wy gingen dan naer deze beiden toe, om hun ons voorneemen bekend te maeken. De plechtigheid van onze verbintenis gefchiedde nog dien zelfden avond op de zelfde plaets, waer wy onze eerste verbindende beloften gedaen hadden , en welke de Heer vam Ermancour zo wel vercierd hadt, dat men dezelve „ den , Tempel der Vriendfchap en liefde " zoude hebben knnnen noemen.
Wy begaven ons allen naer die plaets. Verfcheidene Lampions verlichtten den ingang derzei ve: een klein Autaer was in het midden geplaetst; twee kniel-bankjens ftonden voor het zelve, en twee ftoelen waren ter zyde gezet, één voor Hieronimus, en één voor Ninette.
Bezield met eerbied voor die voortrefrelyke plechtigheid, en met dankbaerheid voor den T 4 Heer



ap6 ZELIE
Heer van Ermancour, die zo gewillig alles toebragt, wat in zyn vermogen was, om de waerdigheid daer aen by te zetten, konde ik myne traenen niet inhouden. Ik viel op myne knieën, en bad, myn ligchaem half voorover gebogen houdende, eenen geruimen tyd, terwyl ik myn gelaet, geheel met traenen bevogtigd, agter mynen bósfdfiuier verborg. ^. Na aen dezen plicht voldaen te hebben, ftond ik op. De Heer van Ermancour , die aen myne zyde ltondt, gaf my zyne hand, tot pand van zyne trouw, en drukte overluid het gewoonlyk Formulier van die plechtigheid uit. Ik deed even gelyk hy, en zonder die waerde hand, welke ik op myn hart drukte, lostelaeten, riep ik het Opperwezen aldus aen :
„ Almachtige God.' zegen deze verbintenis, „ welke gy door uwe Goddelyke tegenswoor. „ digheid geheiligd hebt! Stort over on^e hoof„ den de Huwlyks-zegeningen uit, welken „ wy niet dan door uwe goedheid kunnen ge„ nieten! Befcherm, en ontvang ons in uwe „ armen. Geef aen den waerdigen Echtge„ noot, welken myn hart heeft uitgekoozen, „ eenen langen leeftyd?- Maek my zyner waer», dig, op dat wy te,famen uwen roem en
„ uwe



TN DE WILDE RN IS. 29?
uwe weldaeden mogen kunnen groot mae„ ken, en erkennen ? Befcherm ook dit „ kind?" (voegde ik daer by, Ninette', welke als in traencn zwom, omhelzende) ,, en „ dien eerlyken knecht ? Neem ons allen in „ uwe befcherming aen, en'geef my het ge„ noegen, van altyd de hoogagting en de „ liefde van deze waerde Vrienden, wier oh„ geluk ik bewerkt hebbe, en aen welken ik myne yveriglle zorgen toezegge, te mogen „ verdienen?"
Alhier opende zich een fpraekeloos Toneel, het welk meer aendoenlykheid aenbragt, dan met woorden zoude kunnen worden uitgedrukt. De Heer van Ehmancour , die door myn Gebed op het hevigfte was ontroerd geworden , nam my met verrukking in zyne armen. Ninette en Hieronimus hadden ieder eene myner handen in de hunnen geflooten. Zy
befproeiden dezelven met hunne traenen
„ Ach ! myne waerde Bruid! myne tedere Echt„ genoote! myne agtingswaerdige Vriendin 1" zeide de Heer van Ermancour tot my, wanneer zyne fnikken, welken hem beletteden te fpreeken, eenigzins bedaerd waren; ,, breng „ de tederheid van myn hart toch niet meer T 5 » in



2$8 ZELIE
„ in ontroering ! Laet de edelmoedigheid van „ het uwe nooit doen zeggen , nog zelfs doen „ denken, dat alhier weezens zyn, wier on„ geluk gy bewerkt! Zie flegts hoe wy al„ len U beminnen ! en fmaek zonder eenige „ bitterheid tegens U zelve te voeden, het „ vermaek, van het geluk dier drie Vrienden, „ welken U in hunne armen drukken, volko„ men gemaekt te hebben !"
De woorden ontbraeken my toen, om myne ontroering uit te drukken: myn hart was zo vol, dat ik hun myne vreugde en dankbaerheid niet, dan door myne oogen , welken de verrukking myner ziel afbeeldden, konde te kennen geeven. Doch ik konde dien maelitroom van blydfchap niet lang uititaen,- ik ontwikkelde my zagtjens uit hunne armen, en door eenen wenk verzogt ik aen dien tederen Echtgenoot, wiensaendoenlyke uitdrukkingen myn hart overftelpten, om verfchooning daer over. Ik was op het punt van in flaeuwte te vallen. Die waerdige Minnaer werdt dit gewaer , en droeg my in zyne armen tot in het midden van eene wandeldreef, alwaer ik my aen den voet eens booms nederzettede. Hy plaetste zich aen myne zyde, riep vervolgens
Ni-



IN DE WILDERNIS. 209
Ninette en Hieronimus, om myne gedachten eenigziris afteleiden , en myne ziel, welke door haere gevoeligheid zo zeer aengedaen was, tot bedaeren te brengen. Hy gaf voor te gelooven, dat de opgetogenheid, waer aen wy allen ons . hadden overgegeeven , ons het avondmael hadde doen vergeeten.°Hy fchertste met ons allen over dit ftuk met veel vrolykheid. Ik voegde mynen onfchuldigen boert daer ook by , waer door myn hart verligt werdt en ik my welhaest beter gevoelde. Geduurende het mael verlevendigde een aengenaeme vrolykheid ons allen. Nimmer kwam my de Heer van Ermancour beminnelyker voor: alhoewel altyd genegen tot vreugd, zo belettede hem de minste onaengenaemheid, om zich aen dezelve overtegeeven. Zo dat zyn vrolyke en aengenaeme aert eenigzins beneeveld was geworden door het bedwang, waer in ik hem tot dien tyd toe gehouden had; doch zyn onbepaeld genoegen verdreef thans dien nevel geheel. Zyn vefftand de bevalligheden van zynen! perfoon, alles drukte in hem zyne vreugde uit, welke hy dan ook aen ons mededeelde. Doch met dit alles waeren de zedige befchroomdheid, en die kiefche teder-



?3ob Z E L I E'
derheid, welken het bevallige der liefde uit-maeken en dezelve voeden, zeer wel aen mynen Minnaer bekend; zyn hart wist dezelven t£ koesteren: hy bezat het vermogen, om zyne hartstochten in te toornen, en het fpreeken zyner oogen te maetigen, wanneer hy vreesde de mynen te kwetzen. Zyne uitdrukkingen drongen tot myn hart door , zonder het zelve te beledigen , en. ik leverde my zonder geweld aen die zagte indrukfelen der liefde over, welke-door eene al te hevige drift ver■nield wordt. '
Nooit zal ik vergeeten, wat ik gevoelde, toen ik des anderens dags, by het aenbrceken van eenen helderen en fchoonen dageraed, myne oogen opende. Die dag was voor my de aengenaemfte van myn gantfchc leven. Die geliefde Sterveling, wiens geluk ikuitmaekte, lag aen myne zyde. „ Hy behoort my nu ge„ heel toe," zeide ik hem eenen zagten en genisten ilaep'ziende genieten: „ ik zal het „ eerste-voorwerp zyn, op het welk hy zyne „ oogen zal vestigen. Hy zal in de mynen de ,-, blydfchap Van een teergevoelig hart, het „ welk hy gelukkig-gemaekt heeft, ontwaer „ worden. Ach! waerom heb ik eenen zo-
lan-



IN DE WILDERNIS.
ft- langen tyd ons onderling geluk verfcboo„ ven? Ik heb mynen minnaer beledigd, ik „ heb hem wanhoopig gemaekt, ik heb hem
,-, gereed gezien , om my te veriaeten
„ verlaetcn'. Ach! gy zoudt nimmer dat
i, wreede opzet hebben kunnen volvoeren," riep ik uit, hem in myne armen drukkende.
Die vervoering, welke ik niet konde maetigen , deedt mynen Echtgenoot ontwaeken, „ is 't ook geen droom," zeide hy, „ of zyt „ gy 't zelve, myne Zelie! Ach! ja, gy zyt „ 't, ja het is myne tedere Minnares, het is „ myne lieve Echtgenoote! Maer waerom „ vloeien de traenen uit die fchoone oogen ?. „ Is 't de liefde, welke dezelven doet fcroo„ men? Zeg, myne waerde Vriendin! zyn de„ zei ven tot pand van de trouw, welke gy „ my gezwooren hebt? Ach ! zo -ooit eenig
,, berouw in U ppkwame ! Nooit, neen
„ nooit, myn lieve Vriend!" riep ik uit, ,, maer ik kan zonder fchrik my die ongeluk-. „ ken niet voordellen, aen welken ik my „ heb bloot gefield. Gy zelf, waerde Echt,, genoot! wat zoudt gy verre van my gedaen
„ hebben? Ach!" antwoordde hy,:
„ waerom aen myn hart een aendenken ver„ nieuwd,



202 ZELIE
„ nfeuwd, het welk het zelve verfcheurt?"*Hier vloeiden geduurende eenige oogenblikken onze traenen onder eikanderen. Hoe aendoenlyk en krachtig is niet die uitftorting van het gemoed!
In weerwil van het aendoenlyk deel, het welk ik in de vergenoeging van dien waerdigen Echtgenoot nam , zo maekte zich evenwel eene droevige aenmerking meester van myn hart. ,, Zal hy altyd van de zelfde gedachten „ zyn?" zeide ikbymy zelve, ■hem zo vergenoegd over zyn lot ziende, „ zal hy zich nooit „ over het gemis van die herfchenfchimmige „ vermaeken, die eernaemen, die eerambten, „ naer welken de hoogmoed der menfchen „ haekt, en welken hunne kwelling bewcr„ ken, beklaegen?" Deze aenmerking, welke toen flegts ter loops in my opkwam, is dikwyls naderhaftd het onderwerp Onzer gefprekken geworden. Ik was reeds vroegtydigop, alle de voorvallen, des Levens bedachtzaem geweest. Myne ongelukken leerden my verdraegzaem lyden , doch ook tevens denken. Alleen en van alles veriaeten zynde op die jaeren, in welken men niets denkt of doet, dan volgens den wil der gee-
nen,



IN DE WILDERNIS.
363
nen, welken ons omringen , bevond ik my in die uitgeftrekte wildernis , aen my zelve overgegeeven , zonder hulp , zonder hoop, en zonder troost. Ik had goed rondom my heen te zien, myne oogen over de Zee en in de Bosfchen, zo verre dezelven konde zien, heen te wenden : ik vond my altyd alleen. De gantfche Natuur was dood voor my. Ik was aen niets op de geheele. uitgeftreKtheid des aerdsbodems verbonden. . Zo men die ongelukkige gefteldheid vergelyke met die, waer in ik my federt de aenkomst van den Heer van Ermancour bevond, zo zal men zonder moeite een denkbeeld kunnen vormen van het geluk het welk ik genoot. En waerlyk alle myne wenfchen waren vervuld. Doch kon ik my wel vleien , om het lot van mynen Echtgenoot zo vermaekelyk, als het myne, te maeken? Kon ik alleen voor hem alles zyn, wat hy voor my veriaeten hadt ? Ouders, welken hy beminde en eerbiedigde, eenen hoogen fraet, en rykdom, welken hem een voordeelig huwlyk te Parys zouden hebben kunnen doen fluiten ? Voeg hier by de beval» ligheid van zynen perfoon, zynen wel geoeffenden geest, zyne aengenaeme hoedaeuighe-
den,



3t>4 Z E L l , Ë
den, en dan zal men nog flegts een flaeuw denkbeeld van dien waerdigen deelgenoot in myn ongeluk kunnen vormen. Het is boven al zyne verhevene en edele ziel, welke ik wilde fchet^en; het zyn de hocdaenigheden van zyn hart, 'welken, men zoude moeten kennen, om, gelyk ik, de waerdy zyner opoffering voor my te kunnen bevroeden. ,, Welk een jammer," zeide ik dikwyls by my zelve, „ dat-de menfehelyke faemenlec-
ving verftooken is van eenen man, welks „ haer zo nuttig zoude-zyn, en dat hy zich „ zeiven voor altyd heeft afgefeheurd van die „ aengenaemheden , welken zy hem zoude „ hebben gegeven 1 Hoe veel goeds zoude hy
niet in de waereld gedaen hebben?" Ik verweet my zelve, eenen Vader van deszelfs onderhoorigen, eenen Befchermer en Vriend van allen, welken hem zouden genaderd hebben , te hebben afgetroond. Hy zelf beklaegde zich nergens over, dan over het ver-, lies zyner Ouderen en Vrienden, i Maer de noodzaekelykheid, waerin wy eenige jaeren agter den anderen ons bevonden hadden, fcheen welhaest aen den Heer van Ermancour als eene gunst des Hemels toe,
wel-



'IN DE WILDERNIS. 3°5
Welke hem van eene waereld, vol van klippen , hadde afgefcheiden, en volgens de wenfchen van zyn hart gebragt in eene woeste, doch aengenaemc plaets, in gezelfchap eener bevallige Gezellinne, die alles, wat de waereld hem zoude hebben kunnen fchenken, voor hem uitmaekte. Ik bedien my van zyne eigene uitdrukkingen. Op deze wyze ftelde hy my altyd te vreeden, wanneer ik hem eenig leedweezen betoonde van hem in eenen ftaet, zyner zo weinig waerdig, gefteld te zien, Nooit zag ik hem aen eenigen zwaeren en verdrietigen arbeid bezig, of myn hart floot toe: ieder drop zweets welken ik van zyn voorhoofd zag vallen, deedt myne traenen vloeien: altydbeefde ik van vreeze, datzyne, my zo waerde gezondheid, welke ik dagt, niet fterk genoeg te zyn , om den nodigen arbeid voor ons beftaen te kunnen draegen, daer onder zoude bezwyken. Doch na verloop van eenige jaeren verkreeg hy eenen zeer fterken aert, geheel verfchillende van dien, welke my zo verlegen hadt gemaekt in de eers*. te tyden van het verblyf in onze zo genaemde woestyne: en waerlyk men kent zynekrachten niet, voor dat men dezelven befteedt, Ik zelV • ve,



3o6 ZELIE
ve, ik verwonderde my dikwyls over alles ( Wat myn moeden de noodzaekelykheid my haddén doen uitfraen , voor de aankomst van>den Heer van Ermancour. Ik ben daer door overtuigd, dat alle demenfchen hocgenaemd , meer k-rachten, meer geest, meer moed, en grooter hoedaenïghederi bezitten, dan zy gewoonlyk betoonen te hebben. Men zoude ten hoogden verwonderd hebben gedaen, zo men alle de aengenaeme en nuttige voorwerpen , welken wyons in ons verblyf verfchafthebben, gezien h'adde: alles, wat als huisraed tot gemak konde dienen, hadden wy in overvloed. Het huis Was allervermaekelykst geworden door de omliggende wel bebouwde akkers en beplantingen, waer mede myn Echtgenoot en Hieronimus het zelve verfraeid hadden.
Doch laet ons met óns verhael weder te rug keeren tot den dag, welke op onzen echt volgde. Dezelve werdt met meer vreugde en ware blydfchap, dan wy in de waereld in b*t midden der pracht en overdaed zouden gevorden hebben, gevierd. Het was niet in ecu grootsch Paleis, maer in het midden eener aengenaeme vlakte onder het lommer van het jong gewas van boomen, door de hand van
den



IN DE WILDERNIS 37
den Heer van Ermancour geplant , alwaer wy onzen bruilofts-maeltyd hielden. Hetvrolyk gefluit der kleine vogeltjens, van allerlei foort was voor ons in de plaets van een luisterryk Mufiek, het welk op feesttyden de blydfchap en het geluk van de zyde der jonge Echtgenooten, welken meesten tyds aen eigenbelang en ftaetzucht worden opgeofferd, vruchtloos lokt. Deze aenmerking, welke ik aen den Heer van Ermancour mede deelde, maekte onzen veld-maeltyd nog verrukkelyker. Wy juichten elkandercn toe, van ontfnapt te zyn aen eene barbaerfche gewoonte, welke de overdasd billykt, en de ydelheid byna altyd noodzaekelyk maektin alle dieftaeten, waer in zy over de banden, met welken de menfehen zich onderling binden, befchikt.
Deze zedenleer, welke zo toepasfelyk op onze omftandigheid was, werdt zo wel door den Heer van Ermancour, als door my, gebillykt. Doch Ninette, die dezelfde redenen niet hadt om de zelve goed te keuren, werdt daer over verdrietig: zy viel den Heer van Ermancour , welke in zyne verrukking uitriep :
Grooten der Aerde! komt alhier leeren, j, om gelukkig te zyn. Het is alhier, dat gy die V 2 ,> wa«



308 ZELIE
„ ware vermaeken, welken gy onophoudelyk zoekt, en nooit by U vinden kunt, zult ,, aentreffen !" in de reden ; en met een onvergenoegd gelaet van de tafel opftaende,' zeide zy: ,, indien alles, wat gy daer zegt, waer ,, ware, zo zouden wy de bosfchen niet zo „ onbewoond zien, als dezelven thans zyn. ,, Hoe! menfchen , welken zo verlicht, en „ verftandig zyn, zouden dan niet kunnen
„ zien, het geen hun het beste ware.
„' Neen , Mejuffer 1" antwoordde de Heer van Ermancour met zynegewoonezagtzinnigheid: „ die lieden, welken gy voor zo verftandig „ houdt, weeten niet, op ,welke wyze zy gelukkig kunnen zyn. Zy kunnen dit zelfs ,, niet weezen, om dat zy te verre van dezui„ vere natuur verwyderd zyn ; zy zyn tot eene
„ al te groote welgemanierdheid gebragt.
„ Tot eene al te groote welgemanierdheid!" hernam Ninette: „ hoe! ik begryp in 't ge„ heel niet, hoe eene volmaektheid te meer
„ fchadelyk kan zyn. Dit zal ik U op
„ eenen anderen tyd breeder uitleggen," zeide de Heer van Ermancour: „ het geen ik ,, U daer over te zeggen heb, is al te ern„ ftig voor het feest, het welk wy heden
» vie-



IN DE WILDERNIS. Se?
„ vieren. Komt, laet ons naer het Bosch gaen; „ ik geloof, dat Hieronimus ons aldaer eene „ aengenaeme verrasfing bereidt,"
Niets was meer nodig, om de nieuwsgierigheid van Ninette gaende te maeken. Zy deedt honderd verfcheidene vraegen aen den Heer van Ermancouii , die zich vermaekte, om haer door zyne antwoorden nog meer in het onzeker te laeten, ten einde haer van die plaets verwyderd te houden, waer na toe hy haer niet gaerne wilde zien heen loopen. Het was niet, dan in den avond of het begin van den nacht, dat hy ons daer heen geleidde.
Men zal zich ligtelyk der Rots, van welke ik my in de Zee wilde werpen, toen ikmy van mynen Minnaer veriaeten dagt te'zyn, kunnen herinneren. Sedert dien noodlottigen dag konde ik zonder fchrik dien fteilen oever niet aenzien. Ik mydde geduurig zeer zorgvuldiglyk alle de wegen, welken my daer na toe konden geleiden, fchoon die oevers de vermaekelykften van het gantfche Eiland waren. De Heer van Ermancour hieldt zich meer met myn geluk, dan met het zyne bezig. Hy hadt met behulp'van Hieronimls onV 3 der-



3io Z E L I E
dernomen , om die plaets zo onkenbaer aen myne oogen te maeken, dat niets my dat noodlottig befluit, hetwelk myderzelve hadt doen vaerwel zeggen, zoude kunnen herinneren. Boomen onder den voet te kappen, nieuwe paden te maeken, aen den kant der Zee vaster werken-op te richten, welken het gezicht bepaelden; al dit moeilyk werk deedt hem van zyn voorneemen niet afzien. Men hadt het werk nog niet geheel voleindigd op den tyd, van welken ik hier fpreek; maer de omftandighedendeeden hem befluitcn, ommy zyn geheim te openbaeren.
Hy geleidde ons door eenen digt belommerden en donkeren wandelweg, om aen die betooverende plaets te komen; ik zegbetooverende, want op het eerste gezicht daer van dagt ik, het Toneel-cieraed eener Opera te zien. Dat men zich flechts verbeelde, in het midden van een donker Bosch eenen Heuvel opgericht te zien omtrent twaelf voeten hoog, bedekt met frisfche graszoden , welken onderfcheidene hoogtens, topsgewys opgeworpen, op de wyze der zitplaetzen in eenen Schouwburg, uitmaektcn : het boveneinde was bekroond met eene verhevene wandelplaets,
ver-



IN DE WILDERNIS. 3«
vercierd met bloemen en groen loof. Ditklein Bergjen was omringd met latwerk, welks omtrek, door verfcheidene Lampions verlicht, vanvooren eene overdekte galdery vertoonde, waerin de naem van den Heer va , Ermancour en de myne , door eikanderen gevlochten waren.
, Het groote licht, welks wederkaetzing het voorste gedeelte van het Bosch verlichtte, terwyl het geboomte al dat fracije nog voor ons oog verbergde, kwam my byden eersten opflag vai myn oog voor als een brandend vuur, het welk in weinig tyd het gantfche Bosch zoude kunnen vertceren. Ik gaf eenen gil van verwondering en fchrik. en fprong te gelyk agteruit: doch de gerustheid van den Heer van Ermancour en zyn wel te vrecden gelaet, ftelden my welhaest gerust. Ikmeendemy op myne knieën te werpen, toen ik aen den voet des Bergs kwam, welken ik niet kende voor dien, welke zo vreeslyk voor my was. Eerbied en verwondering hielden my eenige oogenblikken zonder beweeging, en vol vreezc. Die onverwagte vertooning in eene plaets, zo onbewoond als die, waer in wy ons bevonden , geleek my eene betoovering te zyn.
V 4 „ Wat



3ra ZELIE
„ Wat zie ik!" zeide ik aen dien tederen Echtgenoot, die zich met myne opgetogenheid vermaekte, „ leg my dit wonderftuk uit; is „ 't eene begocheling, of het werk eener to„ veresfe? Het is het uwe," antwoordde hy, my by de hand neemende, om my de trappen tot den troon, waer by ik byna niet durfde naderen, te helpen opklimmen: het „ is boven op dit kleine gebouwtjen, alwaer „ gyuw werk zult kunnen herkennen."
En waerlyk ik vond aldaer eene nieuwe reden van verwondering en vergenoeging. Op den top des kleinen Heuvels, ontdekte men zeer onderfcheidenlyk den Tempel der liefde cn vriendfchap, doormiddel van verfcheidene. Lampions, geplaets op de boomen, welken aen den ingang waren. Ik begreep terftond, wat myn waerdige Echtgenoot my gezegd hadde, en wierp my in zyne armen.
„ Ach! " zeide hy, my tegens zynen boezem drukkende, „ gy herkent nu uw eigen „ werk; zie daer die bekoorlyke plaets, waer „ gy door onverbreekelyke handen myn geluk „ verzekerd hebt. Zie nu, hoe zeer gy de „ vreugde overal verfpreidt; en verheug U over M het verrukkelyk vermaek, het welk gy my
„ doet



IN DE WILDERNIS. 313
'„ doet genieten : aenfchouw onder uwe voeten „ dien verfchrikkelyken Berg, welken gyniet „ meer durfdet naderen, en welkeU thans zo „ vermaekelyk toefchynt. Het is de Godinne „ van deze plaets, die alle die gedaente-verwis„ felingenvoortbrengt; het is myne bevallige „ Zelie, die handiger dan eene Toveresfe, „ de magt heeft, om zonder tovergrepen en „ zonder eenigè kunst, de natuur te verfraei„ ën, en rondom haer de blydfchap en hetge„ luk uit te ftorten."
De liefde, met eene zo groote kieschheid uitgedrukt, laet niet toe, dat een hart, vervuld van eene levendige aendoenlykheid, anders, dan door traenen, antwoorde; zodanige tedere wyze van uitdrukking was de eenigfte betuiging myner erkentenis/ Maer hoe groot was myn aendoenlyk gevoel niet, toen ik my naest mynen Echtgenoot zag zitten op eénen breeden armftoel van groen loof gemaekt, welken hy zelf vercierd hadt met allerlei bloemen, tegen latwerk opgeleid, omringd zynde van myne vrienden, welken zich alleen met my bezig hielden. Ik wist geene genoegzaeme woorden te vinden, om alles, wat ik gevoelde, uit te drukken. Ik bedankte HieroV 5 nt-



3r4 ZELIE
Kimus : ik ftreelde Ninette : ik omhelsde den Heer van Ermancour , en ik bad de beide eerst gemelden, om. zich met my te vereenigen, teneinde myne verplichtingen, aen dien waerdigen Echtgenoot, welken ik vreesde, nooit zo gelukkig te kunnen maeken, als hy my, te kunnen betuigen. Wy bragten een gedeelte van den nacht in die betooverende plaets door. Ons avondmael werdt ons aldaer aengebragt, en federt dien dag maekten wy ons eene gewoonte, om aldaer twee of drie avonden in de week te gaen eetcn, tot zo lang toe, dat myne ver gevorderde zwangerheid my niet meer toeliet, om zo verre te gaen.
Onze vermaeken, welken toen van voorwerp veranderden, waren daerom niet minder levendig, of aentrekkelyk. Wy dachten toen telkens aen het nieuwe weezen , het welk welhaest onzen kring ftondt te vergrooten. In de bevolkte Waereld is de geboorte van een kind menigmaelen niet anders, dan een last voor twee jonge Echtgenooton, welken een gering beftaen hebben, en een voorwerp van kwelling voor die vrouwen, welken hun cenigfte vermaek ftellen om in luiste-



IN DE WILDERNIS. 3TS
teryke gezel/chappen uit te munten. Doch voor twee Beminden , voor hunnen echt door wederzydfche tederheid verbonden, is dit een nog fterker band , en een kostbaer pand , het / welk hen ieder oogenblik hunner heilige vert bintcnisfen herinnert. Het was zelfs nog meer voor den Heer van Ermancour en my, het was voor ons het hoogfte geluk; wy fielden ons dat kleine fchepfel, het welk ik nog onder myn hart droeg, reeds voor, als ons beurtelings met zyne flreelingen ovcrlaedende, ons toelachende, en ons met de zo waerdè naemen van Vader en Moeder benoemende. Dit maekte voor ons eenen troost te meer uit-
Men kan ligtelyk bevroeden, dat het kind, het welk ik na verloop van negen maenden ter waereld bragt, ons allen zeer welkom was: het was een Zoon. Ik was hier over nog meer verheugd, om dat de Heer van Ermancour fterk daer nawenschtc. „ Het is een „ Zoon, welken wy verkrecgen hebben," zeide hy my, den zelve in zyne armen naer my brengende, „ myne waerde Zfxie! hy zal uw „ Vriend, uw fteun zyn, zo gy my overleeft, „ hy zal U even zeer als ik beminnen."
Deze voorzegging is nog verre boven onzen
wensch



316 ZELIE
wensch bewaerheid geworden; die Zoon, zo waerd voor ons beider hart, heeft het geluk onzeslevens uitgemaekt.
Ik was welhaest herfteld, vermits ik myn kind zelve zoogde , en daerenboven was ik vergenoegd, gelukkig, wel opgepast, en ontvong onophoudelyk de blyken, van oplettendheid van den Heer van Ermancour , van Ninette en van Hieronimus, welke allen niet dan voor my fcheeuen te leeven. Myn erkentelyk hart was naeuwlyks genoeg in ftaet, om hun myne blydfchap uit te drukken. Hoe gevoelig was ik niet over hunne verknochtheid aen my, en de vriendelyke eenigheid, welke onder ons heerschte ! Nimmer ontdekte zich een wolkjen van eenige de minste ontevredenheid: ieder avond fcheidde men met moeite van eikanderen, en ieder ugtend zagen wyons onderling' met dezelfde blydfchap wederom. De jacht, de wandelingen, de bearbeiding van den Thuin, maekten de gewoonlyke bezigheden van den Heer van Ermancour uit. Ik voor my , ik gaf my geheel aen de opvoeding myner kinderen over. Ik had een tweede, achttien maenden na de geboorte van het eerste, ter waereld gebragt: dit was eene Dochter,
wel-



IN DE WILDERNIS.
3i7
welke ik zo wel, als haeren Broeder, zelve zoogde, en my evenveel vergenoeging gaf. Beiden hebben den wellust van onze maegfchap uitgemaekt. Wy beminden eikanderen allen als waerde Bloedverwanten , en 'er was onder ons geen ander onderfchcid te vinden, dan dat, het welk de natuur inboezemt: het waren de dankbaerheid, de verknochtheid, de liefde en de wederzydfche benodigdheden, welken onze daeden regelden.
Ik kan geen wezenlyker en meer verzeekerd. geluk, dan het myne veronderftellen. Ik werd aengebeeden van den beminnelykften en eerlykften der mannen, bemind en geëerbiedigd van onzen gantfchen kring. Ik zag myne kinderen dagelyks opwasfen en fchooner worden. Hun tedere Vader verliet hen nimmer, dan met weerzien, om zig aen zyne bezigheden te begeeven. Wanneer hy op de japht ging, gaf hy ons altyd eene zekere plaets op, waer hy verzogt, ons naer toe te willen begeeven, ten einde hem aldaer in deszelfs terugkomst te ontmoeten. De blydfchap, en het verlangen, het welk wy allen aen hem betuigden, wanneer wy hem na eenige uuren afwezenheid wederzagen, zoude voor ieder een aenge-
naenj



3iS Z E L I È
naem gezicht zyn geweest. Hy zelf was opgetogen van het vermaek, het welk hy in ons Verwekte. Somtyds bleef hy eenige fchreeden van de plaets, waer ivy gezeten waren, afftaen, om op zyn gemak eenige oogenblikken eene groep, zo aentrekkelyk voor zyn hart, te befchouwen, ,, Zie," zeide hy op zekeren dag aen zynen getrouwen Hieronimus , welke hem vergezelde, ,, zie dat bevallig ,, fchildery, het welk al myn geluk en vreugd ,, in zich befluiti Zie, hoe die aenbiddelyke „ Moeder, met haere kinderen fpeelende, ,, hun vriendelyk toelacht; hoe zy op hunne ,, beurt haer ftreelen; en hoe bevallig diebe,, koorlyke Ninette inde vermaeken van die „ onfchuldige kortswylen deel neemt, en dezeiven aenzet! Alle dicharten b ehooren my „ geheel toe: allen my wederziende, zulten „ my de levendigfte en natuurlykfte blyfehap „ komen toonem Kunt gy U wezenlyker ,., en meer aen lokken der vermaeken voorftel„ lén ? Maer gy , die zonder twyffel daer „ in deel neemt, waerom fchynt gy zo wei„ nig belang te Hellen in de uitftorting van
,, myn hart? Waerom?" antwoordde
Hieronimus ; „ ach myn Heer! zoude ik U
dit



IN DE WILDERNIS.
3t9
„ dit durven zeggen? Ik vrees, dat dat ge„ noegen, het welk heden uw geluk uitmaekt,
„ niet lang zal duuren. Hoe! wat wilt
„ gy daer mede zeggen?" viel de Heer van Ermancour hem in, „ wie zoude eenen hindcr„ paelaen myn geluk kunnen {lellen ? Spreek „ myn Vriend ! laet my niet langer in eene,
„ wreede onzekerheid. Maer myn Heer! "
zeide Hieronimus hier op , „ zult gy my een „ voorgevoel mogelyk kwalyk gegrond, ver,, geven ? Doch hoe kan ik U zeggen, het ,', geen ik my zei ven reeds verwyt, gedacht „ te hebben? Neen gy vordert dit immers „ niet van my? Sta toe, dat ik myne onbil,, lyke agterdocht vergeeten moge. Het is „ myne verkleefdheid aen U, aen Mevrouw, „ aen onzen geheelen kring, welke my be„ ducht doet zyn voor iets, het welk moge-
„ lyk nimmer gebeuren zal. • ' Spreek
„ zonder langer uitftel," riep myn Echtgenoot uit, „ de ftaet, waerin ik thans ben, is misfehien nog verfchrikkelyker, dan het „ geen gy vreest, my te doen verftaen. Wor„ de ik bedreigd met het verlies myner Echt„ genoote? myner Kinderen? van Ninet, „ te? — Neen myn Heer!" was het antwoord



32ö ZELIE
woord van*dien trouwen knecht: „ het onge„ luk, waer voor ik beducht ben, dat U, ja „ ons allen, zal overkomen, is van eenen „ anderen aert. Gy kunt het zelve voorko„ men. Doch laet ik klaerer fpreeken, ,ver„ mits ik doch my reeds zo verre geuit heb. „ Het geen alhier uw geluk uitmaekt, is dat ,, niet de eensgezindheid, welke onder ons „ heerscht ? Is '£ niet onze wederkerige „ verknochtheid, welke de aengenaeme een„ heid van dien kring, welken gy zo teder „ bemint, duurzaem maekt? Zo 'er dan by „ ongeluk iets gebeurde, hetgeen die barte-
„ lyke vriendfchap deede verminderen:
„ Zie daer dan, die ftooring, dat wantrou„ wen, dat ongenoegen, en dat ongeluk, „ waer voor ik beducht ben. Ach myn waer„ de Vriend 1" vroeg de Heer van Ermancour, ,, wat kan ik doen, om een zodanig „ ongeluk af te weeren? Doch wie zoude ooit die hartelyke eensgezindheid, welke onder „ ons is, kunnen ftooren ? Zelie zal nimmer „ ophouden, my te beminnen . Ik ben zo„ danig verzekerd van haer hart, dat ik „ niet vreezen zoude, om het zelve te ver„ liezen, al ware het zelfs, dat wy in de
„ OH-



IN DE WILDERNIS. .3"
l\ ondeugendile waereld leefden. Ik zal alle my„me kinderen even hartelyk beminnen; 'er ,, zal geene jaloursheid onder hen zyn, zy „ zullen U, even als ik, liefhebben; en ik ben „ wel verzekerd, dat gy altyd hun Vriend zult „ zyn. Wie toch zoude dan eenige oneenig-
' „ heid onder ons kunnen brengen ? — Ach !" antwoordde Hieronimus : „ ik niet, myn ,, Heer! noch ook Mevrouw, noch ook uwe „ kinderen; maer die bevallige Ninette , wel „ ke gy niet genoemd hebt; waerom is zy de ,, eenige welke gy uitgezonderd hebt ? Is zy U „ dan zo onverfchillig ? Zoudt gy dan kun-
■ „ nen denken ? " riep myn Echtgenoot
uit. ,, Neen myn waerde Meester," viel
die trouwe knecht hem in de reden, ,, neen; ik „ geloof niets; maer ik vrees flegts: zy is „ fchoon, welgemaekt, zy heeft zeer veele be,, valligheden , eene verleidende houding. Zul„ ke zagte, heufche, en ftreelende manieren , „ cn daerenboven zestien jaeren ! — Wel nu!" zeide de Heer van Ermancour, „ dit alles is ,, waer, ik zie alle die hoedaenigheden, wel,, ken gy opgeteld hebt, in haer; maer wat ,, heeft zygemeen met uwe vreeze'? Zoudt gy „ onbülyk genoeg zyn, van my'te verdenken?
X „ Ach



322 Z E L I Ë
„ Ach myn waerde Vriend! neem wel in „ agt, om de kiesheid van myn hart niet te „ beleedigen! Het zelve verwyt my niets; en „ zal my nimmer op dat ftuk iets te verwy„ ten hebben; wees daer van verzeekerd. „Doch herinner my nooit meer dit gefprek , „ welks denkbeeld alleen myne ziel bedroe„ ven zoude."
Men kan zeer wel begrypen, dat ik van alle die omftandigheden geene kundfchap bekomen hebbe, dan langen tyd daer na. Ik had als toen geene ongerustheid, geenen argwaen hoe genaemd. Doch na dat gefprek was de Heer van Ermancour geduurig in verlegen, heid. De vrees van Hieronimus helderde zyne eigen gevoelens op, en deedt hem eene gedwongene en verlegene houding by Ninette aenneemen. Dit zoude ik wel hebben kunnen opmerken op den oogenblik, waerop hy by ons kwam, wanthy ontvonghaer zeer koel, toenzy, als naer gewoonte, zich in.zyne armen kwam werpen : hy ontdeedt zich fchielyk van haer, om my te kunnen omhelzen; en Hieronimus heeft my naderhand meer dan eens herhaeld: dat hy daer over gefchrikt hadde, vreezende, dat dit mogelyk een zeer onaen.
, ge-



IN DE WILDERNIS. 323
genaerngeval mogte opleeveren. Ik voor my, ik wist niets van het geen voorgevallen was, en was dus zeer verwonderd , Ninette te zien weenen, toen ik haer kwam opzoeken, om haer de liefde van mynen man voor zyne kinderen te doen opmerken. Zy verwyderde zich zonder my te antwoorden, zo dra zy bemerkte , dat ik haer zage. Ik vervoegde my toen by den Heer van Ermancour en Hieronimus; maer beiden verklaerden my, niets te begrypen van het geen haer deede weenen. Ik ftond dan op, en ging haer opzoeken in dat gedeelte van het Bosch, waer na toe zy zich begeeven hadt. My ziende, verdubbelde zy haere traenen. ,, Waerom weent gy, myne „ lieve Nineete?" zeide ik tot haer, „ zo „ gy eenig hartzeer hebt, myn liefkind !waer„ om ftort gy dan het zelve niet in mynen „ boezem uit, liever dan U van my te ver. „ weideren? Wie geeft U doffe tot fmart? — „ Ach Mama! " antwoordde zy, „ zo ik U „ zulks al zeide, zoudt gy zelve niet anders ,, kunnen doen, dan U met my te bedroeven. Het is uw Man, die my wanhopig „ maekt: hy bemint my niet meer.: jazelfshaet » hy my. • Zo gy flegts gezien haddet, hoe X 2 „ hard



324 Z E L I E
„ hard hy my van zich heeft afgeftooten, toen „ ik nahem toe liep, om hem te omhelzen.
Ik ben dan wel een onwaerdig fchepfel, „ vermits hy my zo flegt behandelt, hy, die ,, anders zo goed is: hy zoude my immers geen „ onrecht willen aendoen? waerfchynlyk heb „ ik dus ongelyk. Doch waer in beftaet „ dat ongelyk? Zoude hy niet veel beter ge„ daen hebben , my dit te kennen te geeven,
,, alvoorens my daer over te ftraffen ? Gy
„ hebt gelyk myn lief kind !" zeide ik tot haer, „ kom met my, om van'hem eenen uitleg „ daer van te krygen: het is enkel en alleen „ een misverftand, daer van ben ik verze„ kerd."
Ik nam haer daer op by de hand; maer zy weigerde my te volgen onder voorwendfel, dat zy zich zo bekreten niet "wilde laeten zien. Ik verhaelde dan alles aen den Heer van Ermancour. „ Ach !" zeide hy, „ het „ is een kind; hoe heeft zy 't in de gedach„ ten kunnen krygen, dat ik boos op haer „ zoude zyn : 'er is niets van aen , dit ver„ zeker ik U." Hy bragt ons gefprek vervolgens op geheel iets anders. Des avonds, toen wy allen by eikanderen waren, haeldc
ik



IN DE WILDERNIS. 32S
ik mynen man over, om haer geheel, gerust te (tellen, en 'er werdt verder niet meer om gedacht. Ik zag hen volgens gewoonte te famen fpeelen, allerhande potzen aenrechten , en zich weder bcvreedigen. Ik zelve nam dikwyls deel in hunne boerteryen , welken my zeer onfchuldig voorkwamen, en ook in de daed waren.
Doch Hieronimus, die meer ondervinding hadt dan ik, en voor alles, hetwelk naderhand gebeurde, beducht was, ging hun dik" wyls na: hy voegde zich als een derde by hen, wanneer hy wist, dat zy onder hen beiden waren. Zo ik zulks geweten hadde, zoude ik dit hebben belet, in weerwil van het groot gevacr , het welk daerin befloten lag. Neen, ik zoude om de geheele waereld niet hebben willen declen in de fchande van een zodanig beftaen. Ik zoude dit zelfs als eene laegheid hebben aengezien, myner onwaerdig, en als eene beleediging, den waerdigften der Mannen aengedaen, Maer Hieronimus, die federt eenen zo geruimen tyd zynen Meester als beftierd hadt, dagt nog recht te hebben, om op zyne daeden te waeken. Omtrend twee of drie maenden na het geX 3 fprek,



326 ZELIE
fprek, het welk hy met den Heer van Er'Mancour in het Bosch gehouden hadt, vondt hy op zekeren avond gelegenheid, om hen beiden in den Thuin, waer ik hem alleen had gelaeten, om mynen kinderen te gaen helpen, te beluisteren. Men zal daer uit de edelmoedige en eerlyke gevoelens van mynen waerdigen Echtgenoot kunnen beoordeelen. De onfchuldige en deügdzaeme Ninette , ondanks haer zelve door eene neiging, welke zy niet kende, als voortgefleept wordende, fprak hem aldus aen: „ Maer myn goede „ Vriend! waerom begeert gy toch, om in „ huis te gaen? Laet ons hier blyven, het is „ zulk fchoon wéér; of hebt gy geeneirzin, „ om met my alleen te zyn? Ik zie 't wel, „ waerfchynlyk verveel ik U. Maer hoe is „ dat mogelyk, zo het waer is, dat gy my „ lief hebt, gelyk gy zelf zegt? Dit begryp „ ik niet; leg my dit toch uit: wy hebben „ daer tyds genoeg toe; want Mama zal zo „ fchielyk niet hier komen. Onder ons ge„ zegd, myn lieve Vriend! zy hindert my „ fomtyds : ik ben zo vry niet met U, als zyby „ ons is: Uaerenboven zyt gy altyd bezigmet haer aentekyken, en met alles, wat zy doet
„ te



IN DE WILDERNIS.
327
„ te pryzen. O! hoe hartelyk omhelst gy „ haer. Het komt my voor, dat gy my met
„ zo veel tederheid niet kust Ach neen!
„ gy bemint my niet, even zo als ik U : gy „ weet niet, hoe ongelukkig ik ben, federt „ gy my in het Bosch zo ruwelyk van U hebt „ afgeftooten. Ik heb naderhand geenen oogen„ blik vrolykheid gehad; en hebt gy my wel „ eens gevraegd, wat my zo bedroefd maekte? ,, Neen gy maekt U om my niet ongerust; „ het fpyt U zelfs misfchien, dat ik U ljef„ hebbe. Ach! zo dit zo is, zeg my zulks
„ dan niet, zeg my dit nooit. Bevallig
„ kind 1" zeide de Heer van Ermancour hier op, haer in zyne armenneemende, „ befchul„ dig my niet van on verfchilligheid," en na haer tegens zyne borst gedrukt te hebben, verwyderdehy zich eenige fchreeden van haer, om zyne ontroering te verbergen, en tevens ook de traenen, welken de liefde en het berouw deeden vloeien. Ninette wanhopig wordende over de droefheid, welke zy hein voroorzaekte, wierp zich aen zyne voeten, om vergiffenis te vraegen: ,, laet my alleen! „ myne goede en tedere Vriendin !" zeide hy, haer zagtelyk met zyne hand van zig afkeeX 4 ren-



328 ZELIE
rende, „ laet my alleen ik bemin U al te
„ veel. Al te veel!" riep zy uit, „ ach!
,, ik moet dan wel verachtelyk zyn, vermits „ gy vreest, my te beminnen! Hoe! gy ver„ wyt U zeiven die liefde , of eerder dat me-
„ delyden, het welk ik U inboezem? Ja
,, al te beminnelyk kind," antwoordde hy, „ ja ik verwyt my die gevoelens, welken gy ,, in my geftort hebt. Ach! zo gy flegts ,, wistet, hoeveel het my koste. Helaes! be. ,, klaeg my over myne te groote liefdevoor „ U, myne goede Vriendin! Beklaeg my in ,, plaets van my over onverfchilligheid te be„ fchuldigen.. ó God! myn lieve Vriend!" riep zy uit, „ welk eene ontroering en onge„ rustheid geeft gy aen myne ziel?
Ik kwam middelerwyl aen : de Heer van Ermancour ging haestiglyk den Thuin uit, na aen Ninette verboden te hebben, van aen my iets te zeggen van het geen er was voorgevallen. Zy zat op eene bank, haer hoofd op haere handen rustende. Ik dagt dat zy fliepe, en ik zogt my daer van te verzekeren. ,, Ma„ ma!" zeide zy, „ ik flaep niet; maer heb ,, swaerepyn in het hoofd. Waerlyk" antwoordde ik, haer aenziende en haer voer-
hoofd



IN DE WILDERNIS.
329
hoofd voelende, „ gy zyt rood, en uw voor„ hoofd is heet; kom myne lieve Vriendin} ,,, laet ons binnen treeden. Maer waer is toch „ myn Man? ik dagt, dat hy by U ware. — ,, Ach Mama!" riep zy uit, gae hem fchie„ lyk opzoeken, cn gerustftellen. Hem
gerustftellen ! en waer over?" vroeg ik
haer. „ O myn God l, " antwoordde
zy, ,, ik weet het niet..... Over myne ziek„ te; ik ben verleegen, dat hy my zieker ge-
„ looft, dan ik ben. Heeft hy U dan,
„ daer gy zo fterk lydt, alleen gelaeten ? " vroeg ik. . „ Ach ja !" was haer antwoord, „ en wel zeer fterk lydende. Maer
maek U niet ongerust, Mama! Ik zal mor„ gen, als ik uitgeflaepen hebbe, wel her„ fteld weezen. Sta my fiechts toe, dat ik ,, naer bed ga." Dit gezegd hebbende, ging zy na haer vertrek.
Vermits ik- den Heer van Ermancour niet .zag te rug keeren, ging ik zelve hem opzoeken. Ik vond hem digt by het huis, met groote fchreeden heen en weder wandelende, en in eene zeer onrustige houding. Hy fcheen zelfs , my ziende , een weinig ontfteld te zyn. Ik herinnerde my toen der woorden vanNiNET-
X 5 T2»



33o ZELIE
te, en dagt dat hy iéts in haere ongefteldheid ontdekt hadde, het welk hem eenige ongerustheid gave. Ik wilde hem daer omtrent gerust ftellen; maer ik was zeer verwonderd, hem te hooren zeggen: dat zy niet ziek ware , toen hy van haer ware afgegaen. „ Hoe !" zeide ik, „ zy heeft U dan niet ge-
„ zegd, dat zy pyn in het hooft hadde?
„ Neen!" antwoordde hy, „ ik heb haer in „ zeer goeden welftand gelaeten." Alle deze woorden, waer van ik niets begrypen konde, deeden my op myne beurt fterk aen; doch ik wilde mynen Man niet langer met vraegen lastig vallen over iets, het geen ik wel bemerkte, dat hy my ongaerne wilde uitleggen.
Des anderen dags ging hy niet in de kamer van Ninette : hy vroeg ook niet na haere gezondheid. Ik deed hem eenige verwytingen hier over, zeggende, dat ik haer waerlyk ziek dagte te zyn, cn dat zy ook een weinig koorts l»adde. Hy ging dan terftond naer haer toe, en ik volgde. Zodrazy ons beiden by haer bed zag naderen, wierp zy zich in onze armen , en barstte te gelyk in traenen uit. Ik zag den Heer van Ermancour eens aen, om hem myne verwondering te toonen; maer hy zelfwas
za



IN DE WILDERNIS.
33r
zo ontroerd , dat hy fchielyk de kamer uit ging, zonder één woord te kunnen uitbrengen Dat men in zodanig geval myne omftandigheid flegts beoordeelel Ik was geduurende eenigen tyd fpraekeloos en beevende. Het was my onmogelyk , om de droevige denkbeelden, welken tot myn hart doorgedrongen waren, te kunnen onder'fcheiden. Teh laetften vroeg ik aen Ninette: „ wat is 't dan, het welk „ uwe wanhoop, en die van den Heer van ,, Ermancour kan veroorzaeken ?" Doch ' traenen en (nikken waren haer eenigfte antwoord. Hieronimus kwam daer op binnen; hy hadt even met zynen Meester gefprooken, en raedde my, om na hem toe te gaen.
Dit deed ik met een ontroerd hart, en bevende knieën. „ R*om! myne waerde Vriendin! „ kom!" zeide my myn Echtgenoot, zo dra hy my gewaer werdt, ,, kom een hart ver,, troosten, waerin gy altyd leeft, in weer,, wil van de kragt eener opkomende drift! ,, Vergeef iny, goede en tedere Zelie ! ver. ,, geefmy. Ach! gy zoudt my aen uwe voe„ ten niet zien, indien ik uwer liefde niet „ meer waerdig ware."
Ik wierp my in zyne armen: wy weenden



332 ZELIE
langen .tyd zonder te kunnen fpreeken. Eindelyk brak die waerdige Echtgenoot ons ftilzwygen het eerste af. „ Wel nu ! myne goede „ Vrindin !" zeide hy, „ gy hebt my dan al„ les vergeeven, zonder my te hooren ? Ik „ bemerk dit, aen de tekenen van liefde,' „ welken gy my betoont. Maer heb ik die „ vergiffenis, welke gy my zo edelmoedig toe,, ftaet, wel verdiend? Doch meet my de maet j, geheel vol: beloof, my te zullen byftaen, „ om eene zwakheid, welke ik my zei ven „ verwyt, maer voor wier gevolgen ik neg „ beducht zoude zyn , zo gymy aen my zei ven „ overliet, geheel te overwinnen. Geleien ver„ troost ook dat onfchuldige Schepfel, het „ welk die zwakheid veroorzaekt heeft: ik ,, heb Hieronimus reeds belast, om haer te „ onderregten omtrent het gedrag, het welk
„ zy met my houden moet. ■ Ach'. waer-
„-de Echtgenoot!" riep ik uit, ,, hoe groot „ zyt gy door U zeiven van eene zwakheid te „ befchuldigen! Nimmer kan ik mytot U ver„ heffen; nimmer kan ik U grooter blyken „ van vertrouwen en liefde, en te gelyk zo opregt, geeven, dan die, welken ik he», den van U ontvang.
„ Wat



IN DE WILDERNIS. 333
Wat ben ik," hernam myn Echtgenoot, nog verre af, myne waerde Vriendin! van „ alle die volmaektheden, welken ik in U ken„ ne! Ach ! wie kan U in deugden gelykzyn ? — „ Het is," antwoordde ik , „nogdaerenboven „ uwe liefde voor my, welke U verblindt. „ Maer kom myn waerde Vriend! laet ons die „ goede, die bevallige Ninette opzoeken, „ zy zal my nu nog waerder zyn, dan ooit."'
Hieronimus, die geduurende myne afweezigheid by Ninette gebleeven was, liet haer langen tyd weenen, zonder iets te zeggen; doch ten laetften , toen hy haer wat meer bcdaerd zag, zeide hy tot haer : „ Mejuffer, ik „ bid, U luister eens na my. Gy hebt my altyd „ met veel heuschheid bejeegend, dikwyls „ heb ik de vryheid genomen, U eenigen „ raed te geeven, welken gy ook gevolgd „ hebt. Om de waerheid te zeggen, dezelve „ was juist niet van zo groote aengelegen„ heid dan die, welken ik U tegenswoordig „ wilde voorhouden, zo gy naer my gelieft te ,, hooren. -—■ Ach! myn waerde HiERONr„ mus!" riep zyuit, ,, ik ben verlooren:uw
„ Meester ik herken hem niet meer.
„ Helaes! wat is hy omtrent my veranderd!
» Hy



|§? ZELIE
„ Hy behandelt my met onverfchilligheid ge„ duurende eenigen tyd, zelfs met hardheid; „ by, die anders zo goed is. Wat heb ik ,, hem dan toch gedaen ? Ach! zo gy my dit „ flegts kondet melden , zo ik flegts konde we, ten, waerom hy zig telkens van my verwydert ,* waerom hy my geheel verlaet; waerom ,, hy vreest, om my te beminnen ? — Mejuffer!" antwoordde HtERONiMus, ,, alle die vraegen „ zyn zeernetelig: ik zal 'er evenwel op ant,, woorden , vermits gy zulks begeert. Gy hebt „ veel verftands, duszultgy my welbegrypen, „ offchoon ik my kwalyk uitdrukte. — Ach! „ myn waerde Vriend!" zeide zy, zeg my „ toch, wat ik doen moet, om van dien bc,, minnelyken man, welken ik aenbidde, be„ mind te worden, gelyk van te vooren? -r. „ Gy moet niets doen Mejuffer!" was zyn antwoord , ,, gy moet hem zo niet aenbidden. „ Gy moet hem niet vraegen, om U meer te ,, beminnen, als hy kan. Gy moet redelyk ,, zyn. Luister toe. Gy zyt ooggetuige geweest „ van de verbintenis, welke hy met Mevrouw „ heeft aengegaen; maer hebt gy die zelfde „ verbintenis welbegreepcn ? Zie hier, waer„ in dezelve beflae. Hy heeft aen Mejuf-
„ frouw



IN DE WILDERNIS. 335
,, frouw Zelie , haer trouwende , eene on., fchendbaere getrouwheid beloofd, dat is te „ zeggen, hy heeft beloofd, haer alleen te be„ minnen, voor eene andere die tederheid, ,. die liefde, die verknochtheid, welken hy „ gezwooren heeft voor haer eeuwiglyk te „ zullen bewaeren, nimmer te zullen hebben. „ Dus begrypt gy wel, Mejuffer! dat, zo gy „ begeert, dat hy U even zeer beminne als „ Mevrouw, gy hem tot eenen meineedigen, ,, toteenen' oneerlyken Mau zoudt maeken, ,, vermits hy als dan aen zyn woord niet zoude „ geftanddoen; en indien dit gebeurde, zo ,, zoudt gy Mevrouw, die zichbedroogen en „ verraeden zoude zien door hen, welken „ haer het Heffte op den aerdboden zyn, ge-
„ heel ongelukkig maeken. Genoeg! ge-
'„ noeg! " zeide zy, hem den mond met haere hand toefluitende. „ Ik wil niets verder hoo,, ren :" en na eenige oogenblikken ftilzwygens, hernam zy : ,, Ach! welk een noodlot„ tig licht heeft zo eensklaps myne ziel ver„ licht! Hoe, ik zou het ongeluk van die „ aenbiddelyke Vrouw, die my opgevoed , „ bemind , geliefd heeft , als haer eigen „ kind, bewerken! Ik zou haer bedriegen!
haer



335 ZELIE
„ haer verraeden ! Ach nimmer zal ik my aea ; „ die-fnoode ondankbaerheid fchuldig mae- j ,, ken I"
Zy ftondt dan aenftonds op, na Hieronimus verzogt te hebben, om haer alleen te laeten. j Te rug komende, vonden wy haer voor de deur zitten met een myner kinderen op haere knieën : ik omhelsde haer, en vroeg zonder eenige gemaektheid, hoe zy voere ? „ Ach Mama I" antwoordde zy, ,. ik ben geneezen, geheel 1 „ geneezen ; dit verzeeker ik U : " dit zeggende, was de ontroering haerer ziel nog in haere oogen te leezen. Ik liet in 't geheel , niet blyken , dat ik dat bemerkte, entradbinnen, om aen den Heer van Ermancour tyd te | geeven, om wat met haer te praeten, gelyk I wy te famen over een gekomen waren. Na dat gefprek hadthy de vriendelykheid, om my het zelve mede te deelen: ,, het is een aller- ! „ bevalligst kind," zeide 'hy my, „ waerdig j „ al dier tedere gevoelens, welken gy voor „ haer hebt. Ik wenschte wel, dat gy haer „ gehoord haddet: want ik ben niet in ftaet, om „ U alle haere uitdrukkingen te verhaelen. „ Zy ziet tegenwoordig niets anders, dan het gevaér, het welk zy geloopen heeft, om
„ het l



IN DE WILDERNIS. 337
list geluk van alle haere Vrienden in da ,, waegfchael te ftell'en.
„ Ach myn Heer!" heeft zy my gezegd,
Hieronimus heeft myne ziel verlicht; doch ,, ook tevens verfcheurd: evenwel ik vergeef
„ hem dit Ja; ik vergeef het hem Dit
,, is eigenlyk niet , wat il. wilde zegjen ," voegde zy daer by, haere oogvn ncr.ëi'.vaciJs flaende , ,j ik ben hem in tegendeel z-er groo,, 'tc erkentenis verfchuldigö. . . . Gy hebt ,, groot gelyk gehad van te vrce/iri ■ «n róy te ,, beminnen. Ach ! bemin my nooit , v.r,, mits dit eene misdaed voor V zoude zyn." Hier begonnen haere trappen , te vloeien. Hier op heb ik haer gesutwoord :
myne waerde Ninette !" en te gelyk heb ik haere hand in de mynen gedrukt, „ waer,-, om verbiedt gy my, U te beminnen ? Waer„ om denkt gy dat ik U beminnende, zoude
misdoen?" Doch zy trok haere hand te rug , en antwoordde niets.
Ik heb daer verder nog willen byvoegën, zeide myn Echtgenoot, dat ik haer konde beminnen niet tcgenftaende de verbintenisfen, met'U aengegaen, dat de Vriendfchap, welke ik onverbreekbaer voor haer zoude hebben, Y nirn-



333 Z E L I Ë
nimmer flrydig konde zyn aen myne beloften ; dat deze gemoeds-neiging een nog fterkerband onder ons ware, en een plicht te meer van my omtrend U: dat Gy haer even als uw eigen kind, bemindet. „ Ach groote God I" heeft zy my daerop geantwoord, haere oogen naer den Hemel opheffende, „ .maek my toch dier „ aenbiddelyke Moeder waerdig, aen wie ik ,, meer, dan het leven verfchuldigd ben. Sta „ niet toe, dat ik haer immer tot droefheid
„ zy! En gy, haer waerdigeEchtgenoot,
help my, om aen haer .myne fchuldige ver„* plichting tebewyzen ! Dat zy nooit eenigen ,, argwaen hebbe over iets, het geen ik my ,, fchaeme, aen my zelve te bekennen! He,, laes ik brand van verlangen, om by haer „ te zyn, en te gelyk voel ik in myne ziel ,, een zeker iets, het welk my tegenhoudt, „ om haer te gaen vinden. Hoe zal ik haeren ,, oogen, haeren liefkozingen, welker ik niet ,, meer waerdig ben, kunnen wederftaen? Ik ,, heb haer beleedigd, zwaerlyk beleedigd. — ,, Neen; geloof hier niets aen, myne waerde ,, Ninette," heb ik haer daer op geantwoord.' „ Gy hebt haer niet beleedigd: gy zult haer ,, nooit beleedigen: uwe ziel is zo zuiver,
„ als



IN DE WILDERNIS. 339
„ als de haere ;zytwyffelt daer niet aen: nooit, ,, nooit heeft zy daer aen getwyffeld. Zy zou„ de zich zelfs ten hoogften beleedigd vin„ deny zozydagte, dat gy bang waert om haer „ te zien. —— Ik heb ten fterkfien nodig om „ alleen te zyn," heeft zy my daerop geantwoord , „ ga gy naer binnen! — Dit gezegd „ hebbende, heeft zy, den weg naer het bosch „ ingeflacgen."
Na dat zy aldaer omtrent twee uuren lang geweest was, Helde ik aen den Heer van Ermancour voor, om haer met ons geheele Huisgezin te gaen vinden, Zo dra zy ons gewair werdt, kwam zy met haest naer ons toe. Zy omhelsde my zeer tederlyk, doch zonder haere oogen op my te flaen. Ik drukte haer eenige oogenblikken in myne armen, zeggende, dat wy geen van allen , hoe kort haer afweezen van ons ook zyn raogte, zonder haer konden weezen. Hieronimus zeide haer, dat de kleine Charlot overal naer zyne Peet gezogt hadde. Wy hadden den naem Charlot aen mynen Zoon gegeeven, naer den Vader myns Ecbtgenoots, en wy noemden Ninette deszelfs Peet, om dat zy hem altyd Lolot heette, wordende hy door ons allen ook met dien Y 2 be-



540 ZELIE
bévalligen naem genoemd, als zeer overeenkomstig met de nertigheid van dat kind: zy ftreelde bet zelve geduurig, en heeft hem altyd den voorrang boven deszelfs zuster gegeeven , welke myn Man Zelinette genoemd hadt, vermits by voorgaf, dat zy myn afbeeldfel in het klein ware. Wy floegen dan ten laetften den weg naer huis in, onze vriendfchap door allerlei liefkozingen aen Ninette laetende blyken. Onze oplettendheden fcheenen haer moeite aen te doen, evenwel bewees zy de grootfte erkentenis daer voor aen ons allen. Doch niet met die aendoenlykheid, welke zy altyd gewoon was geweest met eenen bevalügen glimlach te doen verzeld gaen. Zy hadt dat levendig en vrolyk gelaet, het welk de geestige blyfehap der jeugd zo wel uitdrukt, niet meer. Zy werdt droefgeestig en peinzende, wanneer men haer alleen liet: al wat wy aen wendden , om haer aen dien ftaet te ontrekken, fcheen haer zelfs tot last te zyn: alsdan lieten wy haer alleen. Zy deedt zomtyds wandelingen Van twee of drie uuren in het bosch , en keerde niet weder naer hurs terug, voor dat zy geheel afgemat was: haere venriOjiciLcid gaf haer als dan een voorwend-



IN DE WILDERNIS. 3**
wendtel, om verlof te kun nen vraegen, eenigen tyd in haere kamer te mogen doorbren. gen, waer uit ze dan niet weêr ten voorfchynkwam, voor dat het tyd was om des avonds het mael te houden.
Die verandering van aert in een jong mensch, het welk geduurende verfcheidene jaeren het aengenaeme van onzen kring hadt uitgemaekt , bedroefde ons allen. Ik voor my, ik werdt wanhopig daer over: ik durfde aen den Heer van Ermancour myne gedachten niet uiten; hy zelf deelde my het hartzeer, het welk hy daer over gevoelde, niet mede; en dit foort van dwang, 't welk ons dikwyls eene vrolykheid deed veinzen , welke wy niet gevoelden, werdt van' dag tot dag verdrietiger.
Om zich zo veel mogelyk aen eenen zo onaengenaemen ftaet te onttrekken, bragt myn Man een gedeelte van zynen tyd met Hieronimus op de jacht door, en ik bleef in huis met myne kinderen. Welke eene verandering was dit, in de wyze van leven, waer door wy ons allen van eikanderen verwyderden, daer wy te vooren eikanderen wederkeerig om 't zeerst opzochten, en ons gelukkig agtten, Y 3 wan-



342 ZELIE
wannncer 'wy ons by een zagen! Eindelyk moede wordende van te zien, dat ons gedrag omtrent Ninette niets op haeren geest konde winnen , en dat in tegendeel haere gewoonte, om byna altyd alleen te zyn, pwergegèeven aen zich zelve, en aen haere droevige denkbeelden, haeren ftaet verergerde, nam ik het befluit, om haer eenig verwyt, het welk ik met zo veel zagtheid, als mogelyk was-, wilde doen gepaerd gaen, daer over te doen. Op zekeren dag ging ik haer in haere veraiigeitrekte wandelingen opzoeken. ' Ik \ >nd haer ondereenen boom zitten tcbryven. houdende het papier op haere knieën : vjaruitts zy zeer druk daer mede bezig was, kon ik tot digt by haer komen , zonder dat zy my hoorde; doch toen zymy gewaer werdt gaf zy eenen gil van fchrik en verwondering, cn verbergde fchielyk het papier, waer op zy fchreef, in haeren boezem.
„ IkkomTJopzoeken , myne lieve Vrien'i.i!" zeide ik zonder eenige verwondering, noch over haere ontroering, noch over het gefchrift, het welk zy met zo veelhaest.verdoken hadt, te toonen. ,, Ik kan niet langer zo leeven,
zonder U te zien , myn lief Kind! Gy
„ zult



IN DE WILDERNIS"!
343
„ zult my nog ongelukkig maeken, zo gy in' „ de eenzaemheid blyft behaegen fchep-
ti pen. Ach Mama!" antwoordde zy ,
haere fchoone oogen kwynende op my flaende, „ wat zyt gy goed! Ik ben at der tederheid, ,, welke gy my betoont, niet waerdig. Nim,, mer zal ik aen myne verplichting omtrcnd „ U genoegzaem kunnen voldoen ; evenwel, „ in weerwil daer van, zo ben ik geene On„ dankbacre. Neen ; denk dit niet! myn hart „ is geheel vervuld van de levendigfte dank,, baerheid: het weet en erkent alles, wat gy „ voor my gedaen hebt. Doch zeg niet, dat ,, ik U ongelukkig maeke, beklaeg my in te„ gendeel, van nief alles tot uw geluk te kun„ nen toebrengen, en mogelyk het zelve te „ ftooren." Te gelyk Hortte zy eenen vloed van traenen, welken ik niet konde doen ophouden in weerwil van de betuigingen myner tederheid, en van alles, het geen ik haer konde zeggen , om haere vrees te verdry ven. Toen ik haer eindelyk wat meer bedaerdzag, haelde ik haer over, om'met my naer huis te keeren. Na dien dag geleek zy een weinig meer in haeren fchik te zyn: men bragt'tzelfs hy haer zo verre, dat zy nu en dan eens glim Y 4 lach-



344 ZELIE
lachte. Zy ging zo dikwyls niet meer alleen wandelen. Deze fchynbaere wel te vreedenheid gaf my groote hoop; en zelfs geloof ik, dat het ons eindelyk gelukt zoude-zyn, om haer tot haeren voorigen gelukftaet weder te brengen, zonder het ongelukkig voorval, het welk ik ga verhaelcn.
De Heer van Ermancour en HtERONiMus verdwaelden op zekeren dag in het bosch, door het vervolgen van een dier, het welk zy voor het eerst in ons oord ontdekten. De nieuwsgierigheid, om het zelve te kennen, deedt hen dieper het bosch ingaen, dan zy voorneemens waren , of zei ven bemerkten. De nacht overviel hen op eenen zeer hoogen berg , alwaer zy zich genoodzaekt vonden , om den dag aftewagten. Zy vonden niet, dan met zeer veel moeite, den weg naer onze wooning weder. Wy aen onze zyde bragten dien nacht in de wreedfte ongerustheden door, zonder zo wel Ninette als ik, onze akelige denkbeelden, welken ons beiden geheel overmeeesterden , aen eikanderen te durven mede deelen. Zo dra het dag geworden was, gingen wy hen in het Bosch opzoeken; gn om zo veel te verder te kunnen van ons afzien



INDE WILDERNIS.
34 S
lien, en hooren, klommen wy op het kleine Heuveltjen, het welk myn Man ter gedachte■ nisfe van onze verbintenisfen en ons Huwlyk hadt opgericht. Doch wy bleeven aldaer langen tyd, zonder iets te kunnen ontdekken. Eindelyk antwoordden zy op ons gefchreeuw; welk eene yerrukkelyke aendoening werd ik in my niet gewaer, toen ik die ftem, 'zo waerd aen myn hart, hoorde! Ik omhelsde Ninette, ,die gelyk als ik traenen van tederheid en blydfchap ftortte; wy wenschten ons zeiven wederkecriglyk met de Ievendigfte uitdrukkinkingen onzer tedere gevoelens, geluk; wy gingen dan eindelyk het Heuveltjen af, om hen te gemoet te gaen. Ik werd den Heer van Ermancour niet gewaer, of liep naer hem toe; maer ik was in eene zodaenige ontvoering geweest, dat ik my in de armen van dien tederen Echtgenoot gansch niet wel bevond. Hy zelf was zo ontroerd en vermoeid, dat hy ook op het punt was, om van zich zeiven te vallen. Doch hy bekwam welhaest weder, toen hy my wederom wat by zag komen.... ,, Bevallige Ninette!" zeide hy vervolgens aen dat beminnelyke kind, na haer tederlyk omhelsd te hebben, ,, gy zult my nog eens Y s „ moe-



34Ö Z E L I E
„' moeten vertellen, welke ongerustheden gy „ en myne: Zelie gefiadhebt: vfaeg maer aen „ Hieronimus , hoe ik U beiden beklaegd ,, hebbe. Ach! hoe waerd zyt gy my bei„ den!" Deze uitroep overlaedde my met blyfehap. Ik fioeg mynen eenen arm om het ligchaem van Ninette en met den anderen omhelsde ik den Heet van Ermancour, hem naer ons beiden toetrekkende : hy drukte ons met vervoering tegen zyne borst, en wenschte zich zeiven geluk- in de wedervinding van alles, wat hem het waerdfte op de Waereld ware. Hy vroeg vervolgens naer zyne Kinderen: dezen kwaemen welhaest aen. met Hieronimus, die het vermaek, het welk hy aen zynen Meester zoude doen, met hen te gaen haelen, reeds hadt vooruitgezien. Het was voor my eene zee;- aendoenlylse, doch ook zeer aengenaeme vertooning, de verrukking van dien tederen Vader, toen hy zyne kinderen in zyne armen ontvin^, te zien, en daer in te deelen. Zy wierpen zich als om ftryd in dezelven, en fchreeuwden hunne blyfehap uit; door hunnen wederzydfehen yver en liefkoozingen dccden die onnozele fchepzeltjens blyken, dat zy zowel als wy gevreesd hadden,
eenen



IN DS WILDERNIS. ui
eenen Vader te verliezen , welke zo goed, en zo nodig voor ons geluk was. Het kleineJonge'tjen was toen vyf jaeren, cn de kleine Zelinette drie jaeren oud'. Schoon in de< bostenen opgevoed, waren zy beiden allerbevalligst. Loi.ot was groot voor zyne jaeren, welgemaekt, en hadt dezelfde feboone en edele, trekken, als zyn Vader: hy geleek dezen' volmaektelyk. Zeunette was een klein Popjen , en fcheen door de bevalligheden zeiven gevormd te zyn. Haere geltalt en trekken maekten een zo fchoon cn aengenaem geheel uit,, dat het onmogelyk was iets volmaekters te kunnen zien. Groot geworden zyn de heeft zy niets van haere fchoonheid verlooren.
De Heer van Ermancour en Hieronimus vertelden ons, toen wy weder in huis waren te rug gekomen, de groote ontdekking, welken zy op den Berg, waer zy den nacht hadden , doorgebragt, gedaen hadden. „ Onson„ geluk ," zeide myn Man, „ heeft ons doen „ zien, dat wyNabuuren hebben, welken de „ andere zyde van den Berg naer den kant van „ het Noorden, bewoonen. Wy hebben van „ plaets tot plaets vuuren gezien, en zelfs,
„ heb-



348 ZELIE
„ hebben wy ons verbeeld menrchelyke ftem„ men te hooren , welken van de plaets, waer „ wy hetgrootfte licht gewaer geworden zyn, „ fcheenen te komen."
Dit verhael, het welk myeenigzins beangst maekte, deedt my honderde vraegen doen, over den aert der lieden , welken die ftreek bewoonden; ,, waerfchynlyk," zeide deHeer van Ermancour, ,, zyn zy E&ropeaenen: „ want deze hebben byna alle de Eilanden in „ bezit genomen. Zo 'er nog Wilden zyn ,, moeten zy weinig in getal, en waerfchyn,, lyk in het dieprte der Bosfchen verfchooleu „ wezen."
Ninette, die den Heer van Ermanconr hadt aengehoord, zonder iets te zeggen, bebegon zich toen i.i het gefprek te mengen, en fcheen veel belang daer in te (lellen , wanneer zy hoorde zeggen, datermenfehen , welken gelyk wy leefden, en haer ons geleeken , in onze nabuurfchap varen.
„ 'Vlaar," zeide zy, „ die ontdekking is niet „ te verwaerloozen: wy moesten ons best „ doen, om die lieden te leeren kennen: mo„ gelyk zouden- zy nuttig voor ons kunnen
f, zyn. Ik zal my daer voor wel wagten."
.' • ant-



IN DE WILDERNIS. 345
antwoordde myn man; „ endaerenboven , die ,, wooningen, welken wy ontdekt hebben, ,, zyn nog zeer verre van hier af gelegen. De „ Berg is, -gelyk zulks .my is voorgekomen, ,, aen hunne zyde geheel onbruikbaer door „"zyne hoogte en fteilte, en hier over ben ik ,, ten hoogften in mynen fchik: want ik ge„ loof niet, dat 'er iets voor ons te winnen ,, zal zyn, met ons aen hen bekend te maeken. „ Ik ben in tegendeel van gedachten, dat wy „ zeer veel zouden waegen, met digt by hun „ te komen. Zo zy Europeaenen zyn , zo zul„ len zy onze Meesters worden, en zich dit ,, oord toeeigenen; zy zouden ons berooven ,, van al het aengenaeme, 'het welk wy alhier „ genieten; en zo zy Wilden zyn, zo zoude „ het nog erger wezen: daerom is het best, „ volgens myne gedachten, om te blyven zo „ als wy zyn."
Toen ik met den Heer van Ermancour alleen was , vroeg ik hem : wat hy dagte over de drift van Ninette , welke zy hadde laeten blyken ,' om die menfehen, aen de andere zyde
des Bergs woonende, te kennen ? ,, Wel
„ ik geloof," zeide hy , „ dat zy gaerne „ wenschte een bevolkt oord, van het welk
„ zy



•350 ZELIE
„ zy flegts geheel onvolrnnekte denkbeelden „ heeft, te zien. Deze nieuwsgierigheid is in „ haer reeds by myne aenVomst alhier, ontftaen: tot dien tyd toe <h^t zy , dat gy bei„ den de eeniglle wezens van uw foort waert, „ en zy was dus met haere ömilandigheid te „ vreeden. Maer toen zy heeft hooren zeg,, gen, dat'er nog andere Schépfeten waren, , verfchillende van die, welken haer de plaets, „ waer in zybefloten 'vare, opleverde, heb„ ben haere denkbeelden ?kh vermcnig'-ul„ digd, Toen wy haer hebben doen vciflaen, „ dat 'er nog andere Landen waren, wel be„ bouwd, overvloedig bevolkt, gelyk ook „ groote en prachtige Steel .-r-, • ei vuld met „ een talryk Volk, het welk men op ieder „ voetftap in de ftraeten ontmoet, zo heeft „ haare verbeelding welhaest haer in die groo„ te lieden gevoerd ,' welken zy gretiglyk
„ wenscht te zien. De redenen waerom
„ zy van hier wenscht te gaen, zyn zeer na„ tuuriyk ," zeide ik hier op; „ maer het „ fpytmy, dat gy haer-haere wenfchen hebt „ doen vernieuwen, en vermeerderen met haer „ de ontdekking, welke gy gedaen hebt, „ mede te dcelen. -— Gy hebt gelyk," antwoord-



IN DE WILDERNIS. 351
Wöordde my die goede Vriend, „ ik had reeds „ rouw daer van, toen ik de uitwerking zag., ,, welke dit nieuws op haeren geest gehad „ heeft. Doeh evenwel, wy zullen mogelyk
een groot nut daer uitkunnen trekken. Het „ zoude zeer ligtelyk kunnen gebeuren, dat ,, de hoop , y-au hier eindelyk nog eens vau „ daen te kunnen komen, veel toebragfe, om „ haer haer noodlot draeglyker tedoen voor„ komen , en by gevolg om haer. haere ge„ woonlyke gerustheid en vrolykheid weder te „ doen verkrygen. Derhalven zoude ik van ,, oordeel zyn, zo gy daer in toeftemt, haer ,, in die dwaeling, welke zy zich met zo veei „ yver heeft eigen gemaekt,, te laeten blyven.'-'
Ik fterade in deze kleine bedriegery toe, en Wy weuschten eikanderen geduurendo eenigeu tyd daer mede geluk, uithoofde van de verandering, welke wy van dag tot dag, in dep gee:--t, cn de handelingen der ar^ne Ninette gewaer werden. Zy verliet ons zeer zeldzaem , wat zeer oplettend en gedienstig. Zy bekwam ook haere yoqrige vrolykheid weder. -Wy waren allen ; geheel opgetogen , van haer weer in haeren natuurlyken iraet te zien. Wy ^rheugden ous ook onderling, zo een ge-
fchikt



35ï 2 E L I E
ichikt middel daer toe te hebben uitgevonden, toen ons niet dan al teongelukkiglyk deoogen geopend werden.
Ik kan nog van myne verwondering ,niet te rug komen , wanneer ik denk aen dievolmackte gerustheid', welke zy ons ten haeren opzichte hadt ingeboezemd. Zy hadt ons altyd nog de grootfte openhartigheid en eenvouwigheid laeten blyken; haere trekken waren zo teder en te gelyk zo fpreekende dat zy dikwyls , haers ondanks, de geringfte ontroeringen haerer ziel deden bemerken. Ik, die haeren aert volmaektelyk dagt te kennen , onj dat ik denzelven zo eeperi langen tyd nagegaen was, werd zo wel als anderen misleid; ja zelfs nog langer als anderen, want ik kon noch gelooven, noch my zelve verbeelden, dat zy beflooten konde hebben, om ons te begeeven. Dit was 't evenwel, het geen zy deedt, Zy verdveen op zekeren ugtend voor onze oogen, zonder eenig fpoor van haere vlucht agter te laeten.
Toen Hieronimus, welken ik uitgezonden had, om haer op te zoeken, ten einde .ons middagmael te houden , my kwam zeggen , dat hy haer nergens in alh die plaetzen , welken



IN DE WILDERNIS.
ty gewoonlyk verkoos, om te wandelen, gevonden hadde, zo bekommerde ik my niet veel daer over. Ik verbeeldde my, dat zy wat verder als naer gewoonte ware gegaen; en na vruchtloos nog een uur gewagt te hebben, zo hielden wy ons middagmael, met oogmerk, om daer na haer in het Bosch' te gaen opzoeken. Aldaer dagten wy ieder oogenblik haer té zullen ontmoeten; maer hoe langwy ook zogten, wy zagen noch hoorden niets van haer. Ik begon eenig droevig ongeval te vreezen, toen ik zag, dat de nacht aankwam, zonder dat wy nog iets van haer vernomen hadden. Ik had myne kinderen met Hieronimus t' huis gelaeten. Ik ging dan te rug, ten einde hem mynen Man te laeten vergezellen, zo deze nog verder ter nafpooringe van Ninette wilde gaeri. Ik deed my door den Heer van Ermancour, alvorens ik. van hem afging, belooven, dat hy zich in geene bypaden zoude begeeven, en fchielyk weder by my komen : en waerlyk hy kwam ook eenige uuren naderhand zeer vermoeid, en geheel mistoostig terug. „ Ach!" zeide hy, binnen treedende, „ ik heb geene hoop meer! Dat ar„ me kind!..." en hy Hortte te gelyk eenen Z vloed



35* ZELIE
vloed van traenen, zich befchuldigende, haer dit leed veroorzaektte hebben. Ik voormy, die door de hoop tot hier toe nog onderfteund was geworden, ik kon de klagten van mynen Echtgenoot niet aenhooren , zonder my aen de wreedfte wanhoop over te geeven. Ik beweende het afzyn van dat waerde kind; fmeek. te haer weder van- den Hemel af, en beknorde den Heer van Ermancour, dat hy zich zei ven verwytingen deede, en zich befchuldigde, aen ons algemeen ongeluk deelachtig te zyn. ,, Laeten wy onze fmart niet verzwaeren," zeide ik hem, wanneer ik wat meer bedaerd was: ,, hoe zoudt gy toch het ongeluk van dat kind kunnen bewerkt hebben? Waerom „ vreezen wy haer geheel verlooren te heb„ ben ? Kan zy niet verdwaeld zyn ? Ach 1 „ myn waerde Vriend! wat ook hier uit mo„ ge voortvloeien, zo zeg noch denk nooit, „ dat gy het ongeluk van iemand hebt kun,, nen veroorzaeken.
.„ Hoe! wie toch zoude vergenoegd over ,, zich zeiven kunnen zyn, zo gy niet de ,, vergenoegdfte der menfehen waert? Zo „ gy U zei ven befchuldigt over gevallen., „ welken onze omftandigheid natuurlyk doet
„ voor-



IN DE WILDERNIS. 355
* voorkomen, ben ik 'er dan de eerste oor„ zaek niet van ? Zoudt gy zonder my niet „ gelukkig in uw Vaderland in het midden „ uwer Bloedverwanten zyn geweest? Ach! „ befchuldig niemand anders , dan my , „ over uw noodlot. Ninette kan my ook ,, haer ongeluk verwyten. Ik zal daer over „ geenszins morren ; maer gy, de waer„ digfte der mannen , wien de liefde en „ Vriendfchap vrywillig in deze wildernis ge„ bragt hebben, ontrust toch dat leven niet, „ het welk my welhaest ondraeglyk zoude „ worden, zo ik uwe ziel door eenige knae„ ging zag treuren : dat dan eene te groote „ naeugezetheid U niet onrechtvaerdig tegen „ U zei ven maeke! Laeten wy het verlies der „ ongelukkige Ninette betreuren. Doch „ befchuldigen wy ons zeiven niet, aen dat „ noodlottig voorval te hebben medegewerkt. „ Hebt gy haer niet, van haere kindsheid af, » heviS zien wenfchen, om die landen, van „ welken zy hoorde fpreeken, te kennen ? Her„ inner U flegts het voorval van die kleine „ vogeltjens, welken zy in vryheid ftelde; dit „ was het tydperk, waerop zy begon te wen» fcnen haere vryheid ook te hebben. NaZi „ der-



356 ZELIE
„ derhand hadden alle haere gefprekken die „ Vryheid ook in 'toog: zy was nochverp,e„ noegd noch gerust, fchoon zy haer best deedt, „ alzo voor te komen. Hoe dikwyls heb ik j, haer droevig en peinzende gevonden, zelfs ,, wanneer wy haer gelukkig oordeelden te „ zyn ? Hoe! was het my wel mogelyk, om „ in haer die begeerten , zo natmirlyk aen ,, haere jaeren , niette dóen opkomen ? Hadde „ ik my behooren te wagten , om in haere eerste „ kindsheid haer eenige denkbeelden van „-eenen anderen ftaet; dan den haeren, te „ geeven? Dan hadde ik cok , om aen het „ ongeluk, het welk wy thans vreezen, te ont„ gaen, dat kind, voorbefchikt, om de eenis, ge Gezellin irryns levens te zyn, moeten „ opvoeden ïneenevolkomene onweetendheid ,, van alles , wat in de waereld gevonden ., wordt? Welk een gezelfchap'. Welkeen troost voor my! Welke onbiltykheid tegen haer! Neen! nooit zal ik my zelve ver„ wyten, haeren geest aengekweekt, haere „ ziel opgetrokken , en haere genietingen ver, menigvuldigdte hebben, door daer dikwyls te fpreeken over de fchoonheid der natuur, „ en uitgeftrektheid van het geheel-al. Waer
„ na



I N DEWILDERNIS.
S5?
„ na toe zy ook moge gaen, laeten wy ver
„ zeekerdzyn, myn waerde Vriend! dat'zy
„ ons zal beminnen, dat zy ons zal zegenen„ Doch ik kan nog niet gelooven, dat zy
,, ons veriaeten heeft; zy was thans zo ver-
„ genoegd ,• mogelyk is zy nieuwsgierig ge-
,, weest, om die wooningen te zien, welken
,, aen den anderen kant des bergs zyn. De
„ afgelegenheid derzelven, de Heil ten, wel-
„ ken zy ontmoet zal zyn , zullen haer tegen
„ houden , en zy zal dan te rug komen.
„ Deze nieuwsgierigheid , welke haer zeer.
,, waerfchynlyk veele ongemakken , en ons
„ veel verdriets zal kosten , zal haer moge-
„ Iyk voor altyd van diergelyke pogingen
,, doen affchrikken. Hoe troostryk
„ zyt gy myne waerde Vriendin!" zeide myn Echtgenoot; „ de Hemel geve, dat uwe
,, gedachten, welken myn hart verligten, en
„ my eenige hoop doen koesteren, mogen ge-
„ volgd worden van de terugkomst onzer
é waerde Ninette; maer ik durf my daerme-
„ deniet vleien. Zy is zovol moeds, zo on-
„ djrneemend, en haere begeerten zyn zo
„ hevig, dat zy niet ligtelyk van haere ont-
„ werpen zal afzien , hoe gevaerlyk dezelven
,, ook zyn. Ik kan zonder fchrik my allés Z 3 ,, niet



358 ZELIE
„ niet voorftellen, aen het welk zy tegenwoordig bloot gefteld is. Zo jong, zo te„ der, hoe zal zy die gevaeren, waer in ik „ my zeiven ook voor eenigen tyd bevonden „ heb, en waer onder ik byna, in weer}, wil van alle myne krachten, bezweeken „ ben, kunnen door worstelen? Ach ! hoe „ verlang ik, om den dag te zien aenkomen, „ ten einde, zo het nog tyds genoeg mogte ,, zyn, een ongeluk voor te komen, welks. „ denkbeeld alleen my met droefheid over„ ftelpt! Stel U niet tegen dit voornemen, ,, myne waerde Vriendin! want dit zoude vruch„ teloos zyn: beloof my ook, myniet tc zul,, len volgen! Bewaer onze kinderen, bewacr 5, die dierbaere panden, den band van onze „ harten! Zweer my in hunne tegenwoordig,, heid, dat gy U, naer het geen ik van.U j, eisch, zult gedraegen!"
Hy trok my toen het dag begon te worden, op hun bed, nam hen in zyne armen, en na hen den eenen voor, den anderen na, omhelsd te hebhen, gaf hy hen in myne armen, en hadt my op zyne knieën, van my geenen enkelen oogenblik van hen te willen verwyderen. Dus vertrok hy weenende. Hy was geene honderd fchreeden van het
huis



IN DE WILDERNIS. 359
huis af, ofhetberoude hem, my met zo veel overhaasting veriaeten te hebben, en zonder zyn werk te hebben gemaekt, niet my in myne wreede ongerustheid, tot bedaeren te brengen. Ik lag op myne knieën met myne kinderen ; die arme kleine Schepfeltjens deeden even eens, als zy my zagen doen: beiden heften, even als ik, hunne kleine handjens naer den Hemel op, den almachtigen God fmeekende, om do befcherming van het leven eens zo goeden Vaders. Op dien oogenblik zag ik hein binnen komen, en ons zo fchielyk naderen , dat ik hem in myne armen had, voor dat ik van ftand konde veranderen.
„ Ach welk eene aendoenlyke vertooning!" riep hy uit, ons allen tegens zyne borst drukkende, ,, wat doet gy my vooruitzien, myne ,, lieve Vriendin ! Hebt gy geen vertrouwen „ meer op my? Dagt ge, dat ik my ver van ,, U zoude verwyderen , zonder my mya ,, ongelyk te herinneren? Zonder fpoedig ,, te rug te keeren, om U gerust te flei,, len, en om te famen maetregelen te berae,, men gefchikt, om U de minste ongerustheid „ te befpaeren? Weet gy dan niet, dat gy de „ volkomene Meesteresfe van myne begeer„ ten zyt, en altyd zyn zult? Vrees niet, Z 4 dat



36o ZELIE
„ dat ik ligtvaerdig myn leven in gevaer zal „ ftellen ? Helaes! ik weet immers te wel, „ dat het uwe daer van afhangt; en ben ik „ my zelvtn ook niet aen onze lieve kinde„ ren verfchuldigd?"
• Ik antwoordde niet, dan door hem tederlyk tegen mynen boezem te drukken, zodanig was ik ontroerd door de verfchillende aendoeningen, welken ik van tyd tot tyd gevoelde.
Eindelyk wy verzuimden geene voorzorgen, v/elke onze nafpooringen vruchtloos konden maeken. Hieronimus, die op dien oogenblik binnen tradt, gaf ons hoop ; hy deedt ons verftaen, dat hy den weg, welken Ninette ingeflagen hadde, ontdekt hadde. „ lk heb ," zeide hy, „ haer voetfpoór gezien langs den kant vaneeneBeek, welke haeren oorfprong „ uit den Berg neemt, waer op wy vooreeni„ ge dagen verdwaeld zyn geweest, maer die „ plaets is verre af van die, welke wy ge„ gaen zyn. De berg is aldaer fchoon zeer fteil, evenwel nog zo fteil niet, als wy den „ zeiven gezien hebben. Ik heb digt by die „ Beek eenen draed gaeren gevonden , welken
„ ik U hier breng. Dit is een geringbe-
„ wys van haere aenweezigheid," zeide ik, den draed aenneemende, „ doch evenwel het
„ is



IN DE WILDERNIS.
351
„ is een bewys: ik zal denzelven- bewacren. „ Hoe kostbaer en bclangrykis dit voor my?" Wy beoordeelden die zwakke blyk op de gunstigfte wyze. Het was zeker, dat Ninette de bewooners van de andere zyde des Bergs was gaen opzoeken, en byna even zeker, dat men haer nog agterhaelen konde. Daerom kwam men onderling over een, dat myn Man met Hieronimus te (amen dier beek. zouden volgen, na wat gegeeten en eenige uuren uitgerust te hebben: het welk zy dan ook deeden. f
Het was reeds op den helderen dag, wanneer zy vertrokken: eenige oogenblikken daer na leide ik my op myn bed neder. De hoop, welke myn Man my gegeeven hadt, maekte, dat ik eenen zagten en gerusten ilaep genoot, welke tot digt by den nacht duurde. Gelukkig hadden myne kinderen ook zo lang geflaepen. Zy ontwaekten niet, dan door het gerucht , het welk ik maekte, toen ik opftond: en waerlykik kon niets beters doen , danflaepen, in de omftandigheden, waer in ik my bevond : de dag zoude my anderszins zeer lang gevallen zyn, en ik zoude denzelven niet hebben doorgebragt, dan in de grootfte ongerustheid, en Z s het



362 ZELIE
het hevigfte ongeduld. Wakker wordende was ik zeerblyde, dat de tyd van de terugkomst van den Heer van Ermancour zeer naby ware.
Hy kwam ook eenige oogenblikken daer na met Hieronimus te rug, beiden ten ftcrkften vermoeid, enmistroostiger, dan ooit. Ikbeweegde hen, om zich te bedde te begeeven: waer in zy toeftemden. Ondertusfchen deed ik myn best, om my ergens mede bezig te houden. Ik had by geval werk nodig , het welk ik op eene tafel in de kamer van Ninette gewoon was neder te leggen. Ik ging het zelve haelen, en vond te gelyk eenen brief, welken ik met het grootite ongeduld las. Men zal uit den inhoud zien, dat dezelve, niet anders dan myn droefheid konde vergrooten : ook kan men ligtelyk denken, dat dezelve van het arme kind was. Zie hier den inhoud.
,, Hoe zal ik my gedraegen, Mevrouw !... „ Ik zeg Mevrouw, vermits ik den naem van „ uw Kindr nog dien van uwe Vrindinnc niet „meer durve gebruiken, terwyl ik alle de „ banden, welken U aen my verbonden heb-
„ ben , door myne vlucht ga verbreeken
„ Door myne vlucht? Ach I wat doet my tot
„ dat



IN DE WILDERNIS. Sisj
„ dat uiterfte komen ? De ongefteldheid van „ myn hart. Ik ben die deugdzaeme, die ©n.„ fchuldige Dochter niet meer , welke gy „ hebt opgevoed, en met zo veele tederheid -f, en goedheid behandelt. Ik ben in myne ,, eigene oogen vernecderd, en het is , om „ my aen de uwen te onttrekken, dat ik be,, flooten hebbe, my te verwyderen. Beklacg „ my ! denk dikwyls aen de ongelukkige Ni„ nette, en fpreek ook nu en dan van haer, „ tegen uw huisgezin, het welk ik altyd , „ waer ik myook bevinden moge, tederlyk zal ,, beminnen.
Doch betreur myn verlies niet.' Dat ik toch„ dat wreede verwyt, van U langduurige en ., bittere fmarten veroorzaakt te hebben, niet „ met my omdraege! Zie my niet aen even „ zo , als ik eertyds geweest ben; maer, (dit ,, zy U tot troost;) zie my voor zódanigaen, „ als ik thans ben, geenszins verdienende, ,, om in eenen zo deugdzaemen en edelen ,, kring te leven. Stel U myne verlegenheid „ en myne geduurige gedwongenheid in het „ byzyn van U en uwen waerdigen Echtge,, nopt Hechts voor. Hebt beiden langen tyd „ een vrcedig genot van dat geluk, het welk
» gy



364 ZELIE
>, gy verdient! Zo uwe genegenheid voor „ my U eenige traenen ontrukt, wanneer gy ,, denkt aen den (Tact, waer in ik my verre „ van U zal bevinden, zo befchuldig my nooit ,, van ondankbaerheid , waer van ik my ge„ heel vry kenne. Neen! geloof niet, dat ik „ eene Ondankbaere ben. Nooit zal ik vergeeten noch het geen ik U verfchuldigd ben , „ noch de tederheid, den eerbied, enbewon,, dering zelfs, welken gy my hebt ingeboezemd- Inhetbinnenflc van myn hartdraegik „ alle die gevoelens tegens U met my om, en ,, zo lang als ik leeve, zal ik dezelven behouden. ,, Ik weej: niet, waer na toe ik ga; ik ken „ noch het Volk, noch het Land, hetwelk ik ,, ga opzoeken. Ik weet zelfs niet, of ik al,, daer wel eens zal kunnen kernen. Maer ,, hoedanig het lot ook zy, het welk ik te ,, wagtenhebbe, zo kan ik aen het zelve niet „ ontwyken. Ik moet van hier vertrekken. ,, Gelukkig', zo ik nog ten eenigen tyde alhier ,, konde wederkeer en, uwer en des aenbid,, delyken Mans, wiens afbeeldfel altyd on,, dankt my zelve, aen myne oogen tegen,, woordig is, meer waerdig.
„ Ja! ik bemin dien bevaiiigen fterveling,
» wel-



IN DE WILDERNIS. 3Ö5
„ welke aen niemand , dan aen U alleen moet „ toebehooren. Ik ben niet vertegen, om U ,, dit thans fe bekennen: ik zoude, in uwe ,, tegenwoordigheid zelfs daer over niet ,, fchaemrood worden. Ik zal reeds verre van ,, U zyn, wanneer gy dit gefchrift zult lee-
,, zen Ik heb hem gefmeekt, gedrongen
,, zelfs, om my, even als U te beminnen. Ik ,, zoude van hem eenen Meineedige, eenen ,, vcrraeder gemaekt hebben , zo hy beant,, woord hadde aen de neigingen van een vcrIiefd hart, het welk in myne onwetendheid „ ons beiden zoude hebben kunnen bederven. „ Doch de eel lykheid zyner ziel is voor de ,, geringe aentrekkelykheden van een onnozel „ Kind niet bezweeken. Hy heeft my ge„ duurig gemyd 5 en welke erkentenis voor, ,, cn bewondering van eene zo edelmoedige ,, behandeling ben ik aen hem niet verfchui„ digd'. Hoe teder moet gy hem niet wel be„ minnen! Gy, zyne gelukkige Gezellinne! „ Ach! bemin hem toch wel; bemin hem al„ tyd ! Hy verdient zulks. Waerom kan ik toch „ niet langer ooggetuige van dien eerwaerdi„ gen echt zyn? Beklaeg my! Beklaegt my „ beiden! en bemint my altyd!
„ -My-



j<S<S ' ZELIE
„ Myne waerde, myne goede en tedere „ Moeder ! myne oprechte Vriendin ! fta my ,, toe, om U nog die naemen, zo waerd aen „ myn hart, te geeven, om U op myneknie„ ën vergiffenis te vraegen! Vergeeft my! Ze,, gent my beiden! Dat Hieronimus en die be„ koorlyke kinderen my ook zegenen! Her„ roept my dikwyls in hun aendcnken ! Vaert ,, wrel! Vaert wel alle myne waerde en goede „ Vrienden! Ik fmelt in traenen, terwyl ik „ dit wreed en noodlottig vaerwel fchryf."
Deze brief gaf my de levendigfte aendoeningen. Denzelven leezende , verbeeldde ik my, myne waerde Ninette te hebben wedcrgevonden. Zy gaf my ten minsten zekerheid, dat zy ons niet met onverfchilligheid veriaeten hadde, vermits zy ons wegens haer gemis zogtte troosten. Myn hart werdt geheel verfcheurd ï een vloed van traenen vloeide uit myne oogen; doch deze traenen waren niet bitter, zy kwamen uit eene zagte aendoening voort. My dagt ik hoorde, ik zag haer zich met my, mynen Man, met myne kinderen, met ons geheele huisgezin, het welk zy met leedweezen fcheen begeeven te hebben, bezig. Ik las in haer hart; ik zag de oprechtheid van
hae-



IN DE WILDERNIS. 367
haere zuivere en onfchuldige ziel. Zy fcheen my toe, gereed te zyn, om van haere ontwerpen of te zien, na my haere dwaeling bekend te hebben. Maer deze verbeelding verdween op het flot des briefs geheel. Ik voelde, haer droevig vaerwel leezende, de wreede fmart, van haer andermael te verliezen.
Na dezen brief geleezen en herleezen te hebben, zo begon ik te denken over het gebruik, het welk ik van den zeiven behoorde te maeken met betresking tot den Heer van Ermancour : en waerlyk, waegde ik niet veel, met zyne fmarten te vernieuwen, en zyne zelfs verwytingen te vermeerderen , waer toe hy niet dan al te fterk geneegen was? ,, Als hy ,, dezen brief zal geleezen hebben," zeide ik by my zelve, „ kan hy dan nog wel twyffe,, len de waere oorzaek van de vlucht des ar„ men Kinds te zyn ? Zy laet allerduidelykst ,, blyken, dat de fchaemte, en het berouw „ over de dwaeling, waerin zy vervaHen is, „ haer in haer bederf hebben doen loopen, „ zonder eenig gevaer te voorzien. Aen de „ andere zyde, hoe zal ik dien brief, zo bs„ langryk aen het gevoelig hart van den Heer „ vam Ermancour, vooï hem kunnen verber-
» gen.



353 Z ' E L I E
„ gen. Hy zal zonder genoegen, de loftuf„ tingen} welken zy zo geestig over zyn deugd, „ en de fehoone hoeducnigheden zyner ziel „• uitboezemt., niet kunnen leezen."
Ik had nog geen vast befluit genomen , wauneer ik hem onverwagt zag binnen treeden. - Vermits ik in de Kamer van Ninette was, zo was het zeer natuurlyk te vooronderftellen, dat het papier, het welk hy in myne handen zag, haer konde raeken... . „ Wat is „ dat?" zeide hy met eene ontroerde houding, en de hand uitfteekeude om den brief aen te neemen; 'er was toen geen bedenken meer op. Ik gaf hem dus, zonder iets te zeggen, den zei ven over, en vertrok, om hem in het leezen van den brief, welke hem fterk moest aendoen, niet te hinderen.
Hy kwam my omtrent een uur daerna, in den Thuin, waer in ik met myne Kinderen gegaen was, opzoeken. Ik kwam hem tegemoet cn omhelsde hem met traenen in de oogen. Hy begreep zeer wel de meening van myn hart, beantwoordde dezelve eerst met eenn zucht, en zeide my vervolgens, dat hy zich altyd, zo hy zich in dezelfde omftaudighedcu mogte bevinden, evens eensgedraegen zoude,
als



IN DE WILDERNIS.
3 Co
als hy gedaen hadde. Ik liet toen ons gefprek over andere zaeken loopen, om zyn hartzeer -wat afteleiden. Wy bragten dien dag door zonder uit ons huis te gaen; en den volgenden morgen gingen hy en Hieronimus nog eens zeer wyd af om Ninette op te zoeken. Doch altyd even vruchtloos.
Doch laet ons tot die arme vluchteling, in de bosfchen en tusfchen de fteenrotzen dwaelende, wederkeeren. Zy hadt, in haere eenzaeme wandelingen, zo lang naer paden gezogt, om op den Berg te kunnen komen", dat zy 'er eindelyk gevonden hadt, welken minder moeilyk waren, dan die, door den Heer van Ermancour en Hieronimus ingeflagen, 'toen zy verdwaeld rackten.
Ziehier, wat wy, omtrent haeren toch?-, eenige jaeren na haere vlucht, hebben vernomen.
Zy vertrok uit ons huis met een weinig linnen goed, hetwelk zy in een Mandjen hadt gelegd, en eenige levensmiddelen, om vyf of zes dagen te kunnen befiaen , ten minsten, om filet volftrckt van honger te fterven. Dit kleine Mandjen hadt zy aen haeren gordel vastAa ge-



37o Z * E' L I E
gemaekt; zy hadt eenen ftok in de hand genomen, en was als. naer gewoonte gekleed ia een Qost-Indiesch linnen Nachtgewaed , met eenen ftroohoëd op het hoofd , onder welken men haere- fchoone oogen , en lange haeirlokken, met verfcheidene vlechten opgebonden , konde te zien komen : tot reisgenoot hadt zy een klein Tortelduif jen, 'van het welk zy zeer veel werks maekte, en altyd overal met zich voerde.
Gelukkiglyk waren wy in den fchoonften tyd van het jaer, en ook wel den voordeeligflen, om in onze ftreeken te reizen. De grootfte hette was reeds over. Zie daer haer dan op reis mee het aenbreeken van den dageraed, weenende, en zich telkens omkeerende , naer het huis, het welk zy verliet, en alles, wat niet alleen haer het waerdtte in de waereld was, maer ook de eenigfte perfoonen, welken haer in het gantfche Heel-al bekend waren, in zich beüoot. „ Vaerwel voor het ,. laetst, myne waerdfte en achtbaerfte Vnen„.den! Vergeet de arme en ongelukkige Ni„■ wette nooit!" Deze woorden welken zy overluid uitriep, waren uitdrukkingen van iit ver-



IN DE WILDERNIS.
S7t
verknochtheid aen die plaetzen, welksn getuigen van haere geboorte waren geweest. Maer zo dia zy die voorwerpen, welken, haer bekend waren, uit het oog hadt verlooren, zo hieldt de ongerustheid over haer noodlot, en de oplettendheid welke zy genoodzaekt was te hebben, om die paden, welken zy hadt opgefpoord , weder te vinden, haer geheel en al bezig. Zy fpoedde zich met eenen ligtcn tred tot den oever der Beek toe, waer Hieronimus haer voetfpoor hadt ontdekt. Na aldaer wat gegeten en zich yerfrischt te hebben, floeg zy met haer Tortelduif jen, '8 welk zy gewoonlyk in den zak van haeren voorfchoot droeg , den weg naer den den Berg in , en wel den langften, om dat dezelve minder fteil was. Zy kon voor het aenkomen van den nacht den top niet bereiken : maer gelukkig vondt zy een Hol, waer in zy zich begaf, om den dag aftewagten.
Hier maekten de droevige verbeeldingen, de diepe ftilte van den nacht, en de afgryzelyke eenzaemheid, waer in zy zich bevondt, haer geheel mistroostig. „ Wat heb. ik ge„ daen?" zeide zy binnen treedende, in Aa 2 dat



§7a Z E L I t
&$t Hol , het welk waerfchynlyk nooit teft eene andere fchuilplaets hadt gediend , dan voor wilde dieren. . Groote God! zie hier „ myn Graf. Hier zal ik nimmer levende uitkomen. Neen; dit is onmogelyk. De „ yzing. welke my deze plaets geeft, en de vrees, van alhier eenigcn dier dieren, wiet „ vervaerlyk gehuil my van fchrik doet yzcn , ,, te zien aenkomen , zullen my voor het aen„ broeken van den dag doen fterven.
,, Ach Mama', zo gy ooit by eenig mogelyk toeval mynen dood te weeten komt; of zo welligt de Heer van Ermancour, op de jacht verdwaelende, dezer plaets ooit nadert, zo treed dit duister verblyf toch niet in, waer gy flegts droevige overblyffelen der ongelukkige Nimttjs zult vinden! Beween , beween haer droevig noodlot ■ doch zeg niet, dat zy zulks verdiend heeft. ., Beklaeghacr, dat zy U verheten heeft; „Snaer befehuldig haer niet, U met onver; „ fchilligheid begeeven te hebben! Ach ! gy kunt niet gelooven , wat het haer gekost heeft, om die kamer te veriaeten , waer ik „ U beiden 'zo gerust (kepende heb gclae-
„ ten.



IN DE WILDERNIS. 373
„ ten. Myn hart was toen mogelyk nogmecr ,-, aengedaen , als het zelve thans in dezen ver„ fchnkkelyken oogenblik, waerin ik U myn „ laetfte vaerwel zegge, is. Gelukkig Paer! ,, welks geluk ik misfchien dwarsboom, ver., geeft my beiden. Ach! ik ben genoeg voor „ myne dwaeling geftraft! " Zy geraekte eindelyk, afgemat van leed en vermoeidheid, in ilaep, , ■ . . y mvm
Het was reeds helder dag, toen zy ontwaekte. Haere eerste zorg was, om haere Tortelduif, welke gewoonlyk aen haere zyde iliep, op te zoeken. Doch die arme kleine Vogel, welke waerfchynlyk honger hadt gehad, was. met het acnkoinen van den dag uit het hol gevloogen , öia eeten op te zoeken. Gelukkiglyk was dezelve niet verre af, cn kwam wel heest op de hand zyner Meesteresfe zitten, die hem met ongerustheid riep. Zy knielde vervolgens, om haer gebed te doen, en het alvermogend Opperweezen, 't welke haer tegen alle de gevacren , welken zy als onvermydelyk hadt aengezien , befchermd hadt, te danken. De zon , dat weldaedig licht, de ziel der Natuur, beurde haer hart op , hetwelk Aa 3 ■ ' zich



374 Z E L I E
zich weder aen de hoop overgaf, terwyl een weinig voedfel haer de nodige krachten en. moed verleende, om het hot, waer in zy den nacht hadt doorgebragt; te bezigtigen. Zy bevondt het zelve vee! grootcr, dan zy des avonds te vooren, aldaer binnen treedende, gedacht hadde. Mogelyk zoude zy zich daer in niet hebben durven begeeven , zo haer de groote omtrek van het zelve ware bekend geweest. Thans ging zy uit enkele nieusgierigheid daer in. Na langen tyd al dieper en dieper daer in te zyn voortgegaen, zonder nog het einde te vinden, was zy in twyffel, of zy nog verder zoude gaen , wanneer zy eenig licht, het welk nog zeer verre van haer afwas, gewaer werdt. Doch verder voorwaerds gaende , bemerkte zy , dat dit licht een ftraël der zonne ware , welke door eene fcheur dwars door de Rots aen het einde des Hols', heen drong.
De begeerte om te zien , wat zy door die opening konde ontdekken, deedt haer tot het einde toe gaen.' Maer hoe groot was haere verwondering, wanneer zy door die frheur s'en wyduitgeftrekt Land, geh«el verfchillende
i van



IN DÈ WILDERNIS. 375
van de kleine ftrèek, welke zy kende, gewaer werdt; een groot wel bebouwd Land, ontelbaere buizen , welken waerlebynlyk een nog grooter getal van nienfchen in zicb beflooten. Deze vertooning, welke zy voor het eerst zag, vervulde racr teritond met eerbied en vreeze. Vervolgens deedt eene zagtere gemoedsneiging, meer eigen aen haere denkbeelden , haer geloovcn, dat dit Land mogelyk wel dat van den Heer van Ermancour , het welk zy zo vuurig gewenscht hadde te zien, konde zyn. Zy gaf zich geheel aen de vervoeringen der levendigfte blyfehap over. Zytwy;felde ook geenszins, of zy zoude de Bloedverwanten van haere goede Mama , aen welken zy dan tyding van haer zoude geeven, vinden; haer maegfehap , haere Vrienden zouden dan terftond haer gaen opzoeken. Zy was geheel opgetogen, de gelegenheid gevonden te hebben, om iets voor die goede Vrienden , welken zo veel voor haer gedaen hadden, te kunnen doen. Doch eene volgende aenmerking deedt haer wederom denken, of mogelyk de bewooners van dat Land, het welk zy za<;, niet eerder die lieden mogtqn zyn, welken de Heer van Erma nccur van den Aa 4 top



376 ZELIE
top des Bergs, waer hy verdwaeld was, en met welken hy niet begeerig was, eenige kennis te maeken , gezien hadde. „ Helaes!" zeide zy by zich zelve : ,, ik ben zo gelukkig „ niet, als ik wel dagt. Neen , het is het „ Land van Mama niet: want ik weet immers „ zeer wel, dat men de Zee moet overtrekken, „ om aldaer aen te komen! Heb ik dit niet „ meer dan honderd maelen van hun hooren „ zeggen ? ó God! geef my toch in, wat ik ,, doen moet! Ik ben raedeloozer dan ooit, na „ dat ik dit talryke Volk, hetwelk ik niet ken, „ voor myne oogen zie. Zal ik my dan aen „ hen overgeeven als eene ongelukkige Vluchr ,, teling, zonder hulp, zonder getuige van „ de eerlyke beginfelen van myn hart ? Wat „ zal ik antwoorden, als zy my vraegen: ,, waer ik van daen kome? Moet ik waegen, „ om het verblyf myner waerde Vrienden te „ openbaeren ? Neen; zo lang ik het Volk
niet ken, moet ik daer van zwygen.
,, Maer waf zal men denken van een jong ,, Meisjen. die als verdwaeld aldaer komt,
zonder te kunnen zeggen , wie, of waer van „ daen zy is, of wat haer bewoogen heeft., „ om by nienfchen te komen , welken zy niet
„ kent?



IN DE WILDERNIS. 3?7
„ kent? Zy zullen my niet aenneemen. Zy „ zullen my van zich afweeren ; zy zullen my ,, vernederen, en ik zal niemand hebben , om „ my te befchermen. Ach ! waerom heb ik„ deze aenmcrkingen niet gemaekt, voor dat ,, ik myne Vrienden veriaeten hebbe ? Ik heb „ met hen te begeeven, alles veriaeten .' Doch „ evenwel ik ben federt eenigcn tyd by hun „ zeer ongelukkig geweest. .Ik kan den Heer ,, van Ermancour niet .meer, damnet groote „ fmart, zien. Ik moest my in zyne tcgen,, woordigheid fterk bedwingen. Ik vervecl„ de my ook in het .byzyn van Mama: en, ,, thans, na de bekentenis, v.'elke ik gedaen ,, heb, zoude ik my zelve nog meer tot „ last zyn. Ach ! ik kan niet tot hen weder,, keeren. Neen ; ik moet daer niet meer aen „ denken. Ach ongelukkige Ninette I hoe „ wreed is uw noodlot'."
Zy bleef na deze alleen-fpraek nog langen tyd als verzonken in haere mymeringen. Doch eindelyk nam zy het befluit, om haeren weg te vervolgen. „ Wat waegik?" zeide ?y relt laetften : „ fterven is het ergfte; en ik wil
liever daer fterven, als hier."
Het Eiland ., w.aer op wy ons. "bevonden, Aas was



378 ZELIE
was Sumatra, een van die, welken men noemt de Eilanden van de Sons: bygcvolg was het Land, het welk Ninette kwam te ontdekken, een gedeelte daer van. Het zelve was zeer nitgeftrekt, en grensde digt aen het Eiland Jiva, waer de Heer van Marsfeld eene wooning hadt. Het Hol, waer 'Ninette den nacht hadt doorgebrngt, was het överblyffel van eenen Vuurberg, of liever in de nabuurfchap van eenen Vuurberg, federt een groot getal van jaeren uitgebrand. Het was na de laetfte uitbraeking van dien Vuurberg, dat de bewooners der vlakte dat gedeelte des Bergs, waer agter onze wooning was , geheel veriaeten hadden. Zie daer de reden, waerom wy hen niet kenden: zelfs waren 'er oude wetten, v-eiken zy Goddelyk agft?n . en waer door hen uitdrükkelyk verboden werdt , om dien berg niet nader, dan eenige gr.enspaelen aenduidden, te komen. Men wagttc zich wel van daer buiten te gaen, vermits volgens eene oude oveilcp.ve.iüg, die berg door kwaedc Gee .ten bfiWuöond w.eïdl*; , fcïoqiri: ;
Het Eiland Sumatra is verdeeld in verfcheidene kleine Koningr.yken , welks machtigfte dat van Jchem is, het welk ten minsten een
der-



IN DE WILDERNIS. 379
derde van het Eiland uitmaekt. De Hollanders bezitten aldaer vier of vyf ilerke plaetzen ,' en zyn byna alleen de Meesters daer van. De voomaemfle Stad is Achtm, de zelve is groot en neeringryk, en de Koning houdt aldaer zyn verblyf. Het was juist deze Stad, welke Ninette door de fcheur van de Rots gewaer werdt. Zy begreep zeerwel, dat, zo zy door die opening zirh konde heendringen, zy haeren weg merkelyk zoude bekorten. Dit was het, het welk zy ondernam, en met veel moeite, geholpen door haere tengerheid , vol. voerde.? saf) ?ah aijfoabs^ isb ayièly ioh fefeul Toen zy aen de andere zyde van den Berg was , bevondt zy zich op eene hoogte geheel met Mos bedekt: zy wierp zich op haere knieën, om zich Gode aen te beveelen, en vervolgde haeren weg met eenen ligten tred. Onder het voortgaen bepeinsde zy, het geen zy zeggen zoude aen die lieden, welken zy het eerst zoude ontmoeten. Zy herinnerde zich alles, wat ik haer verteld hadde van onzen Schipbreuk, en beflootomtrend hetzelfde van zig te zeggen, en te veinzen, dat zy geheel alleen op eene Rots ware geworpen geworden , cn dat zy niet wiste, wat er van het
an-



3So ZELIE
andere Scheepsvolk géworden ware. Toen zy van de hoogte , af was , vondt zy zich in eene nieuwe verlegenheid : want niet al ■ leen vondt zy aen den voet des Heuvels, zo als zy zich verbeeld hadt,' in 't geheel, gee-, ne huizen ; maer zy werdt dezelven ook ner-, gens gewaer. Zy wist niet, dat zy nog verre daer van af ware , en ging langen tyd voort zonder het minste fpoor, van het geen zy zocht, te vinden: eindelyk zag zy eene verlaetenc ftulp. Zeer vermoeid, enden nacht op handen zynde , begaf zy zich daer in om wat uitterusten, en den dag aftewagten. Zy gaf zich nog aen haere droevige denkbeelden over, welken evenwel minder bitter waren , dan die, welken haer den vorigcn nacht zo fterk hadden aengedaen; ook geraekte zy veel eerder in flaep, om dat zy zeer vermoeid was.
Digt by de plaets, waer zy was aengekomen, waren omtrent honderd hutten, welker bewooners zich met het acnkweeken van Peeper-boomen bezig hielden. . Ninette hadt noch die wooningen noch die Plantagien gezien, om dat het een en het ander nog een kwartter uurs van daer was gelegen.
Maer hoe groot was haere verwondering,
toen



IN DE WILDERNIS. 38p
toén zy des ugtends wakker wordende, eenen ouden Priester aen haere zyde zag, en omtrend een douzyn perfoonen aen de deur van dc Stulp , ivier gelaet en handen zo zwart waren , als het kleed van den Priester. Allen hielden hunne oogen op haer geflaegen. Dit fêhrikkclyk gezicht kwam haer in 't eerst als een droom voor; zy leide de hand op haere oogen, om zich daer door als van dien onaengenaemen indruk te ontdoen, en wacrlyk, haere oogen wederom openende, zag zy die onaengenceme vertooning niet meer : alles was verd weenen uitgezonderd den Priester, welke zich eenige fchreeden van haer ar hadt begeeven. Zy zag hem eenige minuuten lang tierk aen, zonder een woord te fpreeken. Hy viel toen voor haer op de knieën neder, en gaf haer alle bewyzen van den hoogden eerbied. Deze behandeling, welke niet gefchikt was , om Ninette te doen verfchrikken, deedt daer bcfiuiten , om hem eenige vraegen te doen,- „wie zytgy? myn Vader!" zeide zy tót hem, ,, waer ben jfc? Geef my van het „ lot, het welk ik in dit Land, my.geheel on„ bekend, te wagten heb, eenig bericht." Die goede Priester, i welue vry. wel Fransch
fprak,



$2 ZELIE
fprak, maer op dien oogenblik geen middel wist uit te denken om haer van een gevaer, aen het welk zy bloot ftondt, te ontheffen, antwoordde op alle die vraegen niet, dan zeer
onbepaeld.-nsbuods) jmW ni narl tra,, 0*4 Ond'ertusfchen uit hoofde van den eerbied, ja zelfs van deGoddelyke eerbewyzingen van den eerlykènGeesteiyke, en van de Zwarten, welken Ninette wat nader by kwamen, badt zy reden, om te gelooven, dat men haer voor eene Godinhe aonzage. Evenwel was dit heteigenlyke denkbeeld niet, het welk zy van haer hadden. Zy dagten in het eetst, dat zy eene Prihcesfe uit het Hof van den Koning van Achem ware; doch de blankheid van haer aengezicht deedt hen naderhand ^elooven, dat zy eene vreemde 1'rincésfe ware, welke zich verdwaeld vonde. Evenwel behandelden zy haer a't'yd met dezelfde eerbiedigheid.-
Een dier zwarten , kundig in de gewoontenten van her Land, ging terflrond den Koning bericht brengen van de ontdekking, welke hy gedaen hadde. Geduurende dien tyd belettede de braeve Geesteiyke zendeling met groote zorgvuldigheid, dat de Lieden van het Dorp, veiken zich in grooten getaele rondom tic.
Stulp



IN DE WILDERNIS. 3S3
Stulp vergaderden, NiNSTTEniet te digt naderden: zy bleef in die Stulp alleen met den goeden Vader, v/elke van tyd tot tyd zich naer de deur begaf, onr tegens het ypfk^ifpree-. ken, en hen in bedwang te houden.
Men bragt eenig voedfel aen de Princes, welke het gezicht dier goede lieden reeds zonder afgryzen begon aen te zien. Men boodt haer in eene fchotel wat ryst aen, en wei met grooten eer-bied. Zy at zeer fmaekelyk daer van , en bedankte hun vervolgens op de minzaemite wyze, het welk hen zo veel genoegen gaf, datzydanzende, iagchende, en in hunne handen klappende, hunne vreugde daer over betoonden.
Tot nog toe wist Ninette niet, wat 'er van haer worden zoude, en de goede Vader kon haer daer van niets zeggen. Onderwyl vermaekte zy zich, met haer klein Tortelduifjen te ttteelen, het welk in 't geheel niet fehuw werdt op het Wen van zo veele menfchen, welken het zagen fpeelen met zyne
Meesteresfe. Eindelyk verdrietig wordende , dat men haer nog niet aenboode, om in eene andere en gemakkelyker wooning, dan die, waer in zy zich b-.-vondt, te geleiden, zo gaf
zy



33+ ZELIE
zy door een teken met haere hand te verftaen, dat zy wilde vertrekken. Doch haer befchermer Helde zich daer tegen, haer zyn leedweezen betuigende, dat hy haer niet konde in vryheid fteilen, en toelaeten, om te doen, Wat zy begeerde. Toen begon de arme Ninette fterk verlegen te worden, „ hoe!" " zeide'zy, zich in het agterfte gedeelte van de Hut begeci'ende, ,. zoude ik my dan bedrooptt hebben ovèr het onthacl van die onbe„ kende Lieden? wat willen zy van my?"
Zy begon te weenen , toen zy eensklaps een groot gerucht hoorde, en te gelyk die lieden, welken haer omringden, zag laop'en'en fprin. gen en een groot gefchreeuw maeken; welk -efchreeuw haer fterk deedt ontltcllen ; fchoon dit flegts een vT"eugde-gëjüic*h was. De Geestelyke"ite!de haer, zo veel hy konde gerust; maar die eerste indruk was zo hevig geweest, dat zyzich niet wel bevondt. Zy bemerkte niet eens de aenkomst van eenige jonge Hovelingen ts paerd , welken de Koning "gezonden hadt , om die vreemde Princes te zien , van welke men hem bericht hadt gegeeven, sn om haer de reden af te vraegen, waerom zy in deszelfs Stieten waregekomen ? Het was
de



IN DE WILDERNIS.
325
de aenkomst van deze Heeren , welke het vreugde-gcjuig der zwarten veroorzaekt hadt. De arme Ninette kwam allengs wederom by door de hulp van eenen dier jonge Hovelingen, welke voor haere voeten lag, om haer aen eenige fterke wateren te laeten ruiken, welken hy haer met veel yver en gedienstigheid aenboodt, terwyl de anderen haer met bewondering aenzagen. 7,y fpraeken onderling zeer druk, zonder dat Ninette iets, van het geen zy zeiden, konde verftaen.
Dat men zich fiechts van haere verwondering een denkbeeld vorme , toen zy haere oogen wederom opende; zy floeg dezelven aenitonds op hem, die hetdigt ite by haer was, haere verbaesdheid, door eenen verleegen opflag van het oog, aen hem laetende blyken. Waerfchynlyk begreep hy dit, vermits hy aenilonds opitondt, en zich van haer verwyderde, evenwel niet ophoudende, haer aentezien. Hy -werdt gewaer, dat zy met veel ongerustheid na iemand zogt. De Hoveling, wiens naem Assan Effendi was, vooronderftelde, datzy . den gpeden Vader, in welken zy al haer vertrouwen geileld hadt, wenschte te. fpreeken. Die Geesteiyke hadt een zo zagtmoedig en B b eer*



385 Z E L i E
eerlyk gelaet1, dat zy in denzelven aenftonds belang gefteld hadt, en niet gerust en te vreeden was , voor dat zy hem zag. Assan Effendi ging fpoedig dien Geesteiyke opzoeken , welke zich niet van haer hadt verwyderd, dan om haer, die hy onder zyne befcherming genoomen hadt, dienst te doen. Die goede Grysaert kende in het Dorp eenen braeven Hollander , die zich federt eenige jaeren aldaer hadt nedergezet, goed fransch fprak, en de fchoone Vreemdeling konde helpen behouden: met dien Hollander te rug keerende, ontmoette hy Assan Effendi, en begreep uit het verhael van dien jongen Hoveling, dat Ninette al dat vertrouwen in hem ftelde, het welk hy wenschte, dat zy in hem mogte hebben. Hy gevoelde reeds zeer groote vriendfchap voor haer, en zag haer, van den oogenblik af, als zyn kind aen, zonder evenwel nog te weeten, of hy zo gelukkig zoude zyn, om haer uit die gevaeren te redden, waer aen zy aen het Hof van den Koning bloot ftondt gefteld.
Zo dra Ninette hem gewaer werdt,.reikte zy hem de hand toe, en noemde hem haeren Vriend , haeren Vader. „ Verlaet my toch
„ niet!"



IN DE WILDERNIS. 387
„ niet!" zeide zy hem tederlyk: „ fta myby ! „ ik geef my aen uwe befcherming over." Zy liet hem digter by zig komen. Die goede Priester was daer door geheel opgetogen, en beloofde haer, om aen de blyken van haer vertrouwen op hem te zullen beantwoorden. Zy gevoelde zich daer door geheel gerust gefield, en vroeg hem, wat 'er met alle dieLie* den, door welken zy omringd werdt, te doen ware, ea of men zich van hen niet konde ontflaen?Toen onderrigtte haer de goede Hollander , dat zy in een Land ware, wiens Inwooners byna allen Mahometaensch waren, en dat de Koning, 'volgens gebruik aldaer , zich van alle de fchoone Vrouwen, tot wat prys ook, meester maekte. Zy konden voor dien oogenblik niets meer daer van zeggen, om dat de Hovelingen van het Hof van Achem begonnen verdrietig te worden over de weinige aendacht, welke men aen hen betoonde. Zy belastten den Geesteiyke, om aen Ninette af te vraegen: uit welk Land zy ware, welken naem zy voerde , en wat haer bewogen hadde, om in de Staeten van den Koning van Achem te komen ? Toen men deze vraegen aen Ninette hadt voorgeileld, verzogt zy, dat die Heeren de Bb 2 vrien-



388 ZELIE
vriendelykheid wilden hebben, om haer eenen oogenblik met den Geesteiyke en den Hollander alleen te laeten, en dat dezen als dan fpoedig hun haer antwoord zouden komen brengen. Ingevolge van dat verzoek begaven zy zich uit de Stulp. Ninette vroeg dan om raed aen haere twee Vrienden; doch zy vertrouwde hun haer gantfche levensverhael niet toe. Zy zeide hun alleenlyk in't kort: dat zy half dood op eene Rots ware geworpen uit een Schip , het welk te barsten ware geftooten; dat zy niet wiste , wat 'er van het andere Scheepsvolks geworden ware; dat zy, wederom tot zich zelve gekomen zynde,! en geene hulp ziende naer den kant der Zee, haere fchreeden gewend hadde naer een groot bosch; en na eenige dagen voortgegaen te zyn, gewaegd hadde, om den Berg te beklimmen, van welks kruin zy het Land, waer in zy nu ware , ontdekt hadde: dat zy vertrouwende zich onder deszeifs Bewooners gerustelyk te kunnen begeeven , zich gehaest hadde, om van hen eenigen onderftand, welken zy nodig hadde, af te fmeeken. De arme Ninette, deze verdichte hiftorie verhaelende, verbeeldde zich niet, dat haer'klein
Tor-



IN DE WILDERNIS.
S8P
Tortelduif jen eenige twyffeling aen de waerheid haerer gezegden konde geeven; want het was niet waerfchyniyk, dat zy dat diertjen zoude hebben kunnen behouden in het gevaer, waer in zy voor gaf zich bevonden te hebben ; maer gelukkig floegen die eerlyke Lieden, aen welken zy zich vervoegde, geene acht daer op. Het vriendelyk belang, het welk zy hun inboezemde , en de begeerte , om haer aen de oogen des Konings te onttrekken, lieten niet toe, om hunne gedachten op de omilandigheden van haere gevallen te vestigen. „ Zie daer!" zeide zy tot hen , „ myne „ levensgevallen in het kort verhaeld. Op „ eenen anderen tyd zal ik U dezelven-om„ Handiger, mededeelen. Zeg my nu, - myne ,, waerde Befchermers! wat ik te vreezen., „ of te hopen hebbe in een Land, waer- in „ gy zegt, dat de Koning zich alle de Vrou„ wen, welken hem bevallen, toeeigent. Ik „ verfta niet volkomen, wat dit zeggen wil; „ vat doet hy toch met die Vrouwen , als zy
„ in zyne macht zyn? Helaes Mevrouw 1"
antwoordde die goede Hollander, „ hy fluit „ ze in fraeie vertrekken op, in welken „ haer niets ontbreekt, dan de Vryheid. —■ Bb 3 „ Hoe!?



39<3 ZELIE
„ Hoe! " zeide de arme Ninette , „ ik heb „ nog nooit van zodanige geweldenary hoo„ ren fpreeken. Maek toch, dat de Koning „ niet te wecten moge komen, dat .ik hier j, ben! Verberg my hier of daer, tot dat ik „ weder uit dit Land kan vertrekken !
„ Dit kan niet weezen," was het antwoord van den goeden Grysaert: „ de Koning is van „ uwe komst alreeds onderricht, en het is om „ U te zien en te ondervraegen geweest, dat „ hy die jonge Hovelingen, welken voor U „ verfcheenen zyn, hier na toe heeft gezon-
„ den. Maer!" zeide de Hollander,
„ zoude 'er geen middel zyn, om Mevrouw, „ ten minsten voor eenige dagen , te kunnen „ behouden, door aen den Koning te laeten „ zeggen, dat zy eene Bewoonftcr van den „ Berg is? Gy kent den afkeer, welken hy „ heeft van alles, wat van dien verworpenen „ Berg komt." De Grysaert keurde deze voorftelling goed , en zeide, dat hy het zelfde denkbeeld reeds gevormd hadde i dat men terftond dit moeste uitvoeren, met zodanig antwoord aen de Hovelingen, welken daer op wagtten te geeven.
Dezen gaven aen mynen Tolk geenen tyd,"
om



INDE WILDERNIS. 39*
om zyn antwoord geheel te eindigen. Zo dra zy hoorden, dat die fchoone Juffer eene bewoonster van den Berg der kwaede geesten ware, vertrokken zy allen, zonder iets meer te willen weeten. 'Er was niemand van hun, dan hy, welke Ninette ', terwyl zyin ommaeht lag, hadt bygeftaen, die nog eens by haer kwam, om affclieid te neemen; het welk deze zeer vriendelyk en eerbiedig deedt. Ninette die aen hem eenige erkentenis verfchuldigd was, deedt hem door haeren Tolk dezelve betuigen; hetgeen den jongen Assan Efeendi zeer yeel genoegen gaf. Hy vertrok geheel in verrukking over de fchoone Juffer van den Berg. Ninette was ten hoogften verblyd, dat haere Vrienden zulk een goed overleg gemaekt hadden, om haer uit de verlegenheid te redden , waer in zy zich bevonden hadt.
Men moest vervolgens zorgen, om haer gemakkelyk en betamelyk te huisvesten. De Hollander was gelukkiglyk in ftaet, om haer een gepast verblyf aen te bieden. Hy hadde, zeide hy haer, een huis, groot genoeg, om haer daer in een klein vertrek af te flaen, zonder eenigen hinder of ongemak aen zich zeiven, aen zyne Vrouw of kinderen toe te B b 4 bren-



39* ZELIE
brengen. „ Ach! hoe blyde ben ik," zeide Ninette , „ dat gy eene Vrouw en Kinderen „ hebt! Breng my toch fchielyk by hen. Ik „ ben opgetoogen , om kennisfe met uwe „ Echtgenoote te maeken Maer" vervolgde zy, „ van Vrouwen gefprooken, hoe komt „ 't toch, dat ik 'er nog geen ééne gezien
„ heb, federt dat ik hier ben? . De my-
„ ne zal U dit alles vertellen," antwoordde de Hollander. „ Laet ons flechts vertrekken „ voor den nacht, welke reeds,aenkomt! "
Zy floegen dan met hun drieën den weg naer het Dorp in. Onder het gaen kon Ninette zich niet genoeg verwonderen over de fchoone Landftreeken, welken zy flegts even van den top des Berg met haere oogen hadt kunnen behaelen : alles wat zy zag, was nieuw voor haer. De aenkweeking van Ryst en Koorn, welke gewasfen zy kende, was hier in zodaenige uitgeftrektheid, dat de aenkweeking daer van in het oord, het welk zy kwam te veriaeten , flechts, daer tegen vergeleeken, een ftaeltjen of monster fcheen. Die fchoone boomen , vol met vruchten belaeden, alle die Specery Plantagien , al het welk haer onbekend was, wekten op iederen tred haere nieuws-
gie-



IN DE WILDERNIS, 393
gierigheid op. Eindelyk bevondt zy zich in het Dorp , zonder eens gelet te hebben op den weg , welken zy afgelegd ' hadt. Zy moesten het zelve nog geheel doorgaen, vermits het huis van den Hollander aen het ander einde ftondt. Deze Hollander beftuurde, als Opperste,'alle diePlantagien, welken Ninette was doorgetrokken. Hy was met de zaeken van deHollandfche Compagnie belast, en Directeur van alle de Comptoiren dier Compagnie. Ninette was geheel opgetóogen, toen zy het huis, het welk zy ging bewoonen, zag. Haer Gastheer ging eenige fchreeden voor uit; om zyne Vrouw en Kinderen te waerfchouwen, welken dan ook de fchoone Juffer afwagtten, en het vriendelykst onthael aendeeden. Zy beantwoordde die vriendelykheid met betuigingen der grootfle erkentelykheid. „ O Mevrouw ! wat zyt gy goed/' zeide zy aen de Vrouw van den huize, haer omhelzende, „ om met zo veel toegeeffelyk„ heid een jong Meisjen by U te willen ontr „ vangen , het welk. TJ gastvryheid en ber „.fcherming komt verzoeken; en geene ande„ re betrekking by U heeft, dan de benodigd„ heid, waer in haer ongelukkig noodlot haer B.b S ge-



304- ZELIE
„ geftort heeft!" —- De Vrouw zeide haer ongeveinsd , en met eene Hollandfche oprechtheid : — dat zyde beste der aenpryzingen met zich droege: — Zy nam haer vervolgens by de hand, en geleidde haer in het vertrek, het welk zy voor haer hadt laeten gereed maeken.
Het was een zeer zindelyk vertrek met een Kap-kamertjen en kleêrkas. Terwyl Ninette alle die dingen, en het geen dezelven inhielden, bezag, kwam deoudfte Dochter meteen Mandjen met linnen-goed, het welk zy haer aenboodt, met te zeggen: dat haere Moeder haer vriendelyk verzogte , zich daer van te bedienen , en alles, wat zy nodig hadde, even als of zy in haer eigen huis ware, te willen vraegen. „ En ik," zeide dat jonge Meisjen, „ ik zal van myne zyde alles doen, watmoge„ lyk is, om ü te behaegen."
Ninette omhelsde haer verfcheidene maelen, haer haeren goeden wil en vriendfchap affmeekende. Zy praetten eenen oogenblik te famen; doch, daer men op diejaeren, wanneer men eikanderen nog niet kent, niet veel weet te zeggen , zo zagen zy eikanderen meer aen , dan zy met den anderen fpraeken. Zy eindigden haar gefprek met wederkeerig te vraegen,
hoe



IN DE WILDERNIS. 39S
hoe oud ieder van haer ware; welke jaeren omtrend even eens in getal waren, dat is vyftien of zestien. Heure naemen werden niet vergeeten; Ninette .verftondt, dat het jonge Meisjen Miuza heette. Deze, vreezende , dat zy Ninette mogte hinderen ,■ vertrok van haer, onder verzekering, dat zy haer met haer gantfche hart zoude beminnen.
Mirza was eene fchoone Blonde; doch by Ninette was zy flechts eene fchoonheid zonder bevalligheid. Zo zy haere belangen gekend hadde, zo zoude die nieuwe kennis haer geenszins aengenaem hebben kunnen zyn ; doch zy was zeer goed van aert, en beminde zonder eenigen anderen eisch, dan aengenaem' en nuttig voor haere Vrienden te zyn.
„ Zie my dan nu," zeide Ninette. (Zy is 't, die thans zelve, van haere levensgevallen het verhael ftaet te doen :) „ gehuisvest „ en befchermd door de braeffte Lieden der „ waereld. Allen zoeken als om ftryd niet „ anders te doen , dan zich nuttig voor my te „ maeken !"
Des avonds onder het mael, hieldt men zich voornaemelyk bezig met middelen uit te denken , om my van de aenzoekingen , welken
/ de



396 ZELIE
de Koning konde doen, te ontheffen, zo hy bygeval zich nog van die vreemde Juffer wilde meester maeken , in weerwil van het geen hem eenen afkeer voor haer moeste inboezemen. Doch, vermits men alles moest voorziet) , zo kwam men over een , dat ik my niet buiten 't huis zoude begeeven, tot dat men wel onderricht zoudczyn , hoe men aen het Hof tenj mynen opzichte dagte.
Na het avondmael gehouden te hebben, geleidde my de Vrouw van den huize naer myne kamer, waer zy my onderrichting gaf van de gewoonten van het Land, en van den Godsdienst der Mahometaenen, welke aen de mannen toeftaet, om zo veele vrouwen voor zich te neemen , als zy kunnen onderhouden; en dat by gevolg de Koning, als ryker dan zyne Onderdaenen zynde, de meeste Vróuwen hadde , tellende men dezelven by honderden. „ Ik voormy," voegde de Hollandfche Meyrouw daerby, „ ik ben gelukkiglyk niet in „ dit Land gebooren. — Waerlyk Mevrouw!" zeide ik , „ noch gy , noch myn Heer uw „ Man hebben het aengezieht gemaskerd , even gelyk die affchuwelyke zwarten, wel„ ken ik gezien hebbe. -Waerom, maeken zy.
/ „ zich



INDE WILDERNIS. 397
5) zich toch zo lelyk? Wat noopthen toch, om
„ zich zo te mismaeken? ' Het zwart is
s, hunne natuurlyke couleur," antwoordde Mevrouw Sping, (aldus was de naem van die
Hollandfche Mevrouw.) ,, Hoe!" riep ik
uit, „ die leelyke zwarte huid , welkeik zon„ der walging niet konde aenzien, is dat bun „ eigenlyk vel? Heeft de Koning dan ook
„ dezelfde couleur? Zonder twyffel,"
antwoordde Mevrouw Sping : ,, de natuur is „ voor den Koning dezelfde, als voor deOn„ derdaenen. -— Maer!" vroeg ik, „ zyn
„ de Vrouwen dan blank? Zy zyn,**-
was haer antwoord, „ zo zwart als de Mannen. En waerom," vroeg ik wederom,
„ heb ik nog geen ééne Vrouw gezien ? Ver„ geef my Mevrouw! ik zal U misfehien door „ alle die vraegen ongeduldig maeken; doch „ ik beu zeer onkundig, gelyk gy hoort. —„ Ga gerustelyk daer in voort," zeide Mevrouw Sping : „ wees verzekerd, dat ik altyd „ een waer vermaek zal ftellen , in nuttig „ voor U te kunnen zyn. Het is niet te ver„ wonderen, dat gy dit Land of deszelfs be„ wooners niet kent. Gy hebt dezelven „ nimmer gezien; en mogelyk nooit daer van
„ hoo-



398 Z E L I E
,, hooren fpreeken; of ten minsten zal U ecu „ gedeelte, van het geen gy daer van gehoord „ mogt hebben , uit het geheugen gegaen zyn.
Ik bidde U, myne fchoone Juffer! my als „ uwe Vriendin aen te zien. Gy zult my al„ tyd yverig vinden, om alles aen te wenden, „ wat van my afhangt, om den tytel van uwe
„ Vriendinne te verdienen. Gy maekt
„ my gelukkig," zeide ik, haere handen in de mynen drukkende: „ ik vind in U eene „ tweede Moeder weder."
De jongfte Dochter van Mevrouw Spinckwam op dien oogenblik met den Geestelyken zendeling, binnen. Deze, des avonds met ons niet hebbende kunnen blyven eeten, kwam naer de gezondheid van de vreemde Juffer verneemen. „ Kom binnen myn Heer Suple!" (aldus was de naem des Priesters, myns eersten befchermers. Men zal in het vervolg ook kunnen zien, dat hy zich nooit anders gedraegen heeft,) zeiden zy. Wy waren eenigen tyd in een onderling gefprek, waer na ieder een zich ter rust begaf.
Des anderen dags des ugtends kwamen wy allen in de kamer van Mevrouw Sping by elkanderen, om te ontbyten. De Moeder en
hae~



IN DE WILDERNIS,
399
hanre bevallige Dochters ontvongen my zeer heuscbelyk. Zy zeiden my veele vleiende zaeken over mijne geftalte en de frischheid van myn gelaet. „ Ik ben ," antwoordde ik „ dat „ behaeglyke aen den genisten flaep , wel„ ken uwe goedheid my verfchaft heeft, ver-
„ fchuldigd. Uwe Vader zal wel haest
„ komen," zeide vervolgens die Moeder aen baere Dochters, haar aanzettende , om den Thee gereed te maeken. Ik vroeg toen eenig bericht van dien goeden Vader des huisgezins, welke gewoon was, om des ugtends altyd de Plantagien te gaen bezichtigen, en te zien.-, of zyn Volk aen het werk ware. De drie Dochters beyverden zich als om ftryd, om my van de goede hoedaenigheden van dien braven man , welke het geluk van zyne vrouw en kinderen uitmaekte, te onderrichten.
,, Mogelyk zal hy ons eenig nieuws van „ uwen Broeder brengen," zeide de Moeder aen haere oudfre Dochter; „ want hy is he„ den naer het Engelsch Comptoir gegaen. — „ Gy hebt dan nog eenen zoon?" vroeg ik
aen Mevrouw Sping. „ Ja Mevrouw!"
antwoordde zy, „ ik heb 'er eenen : hij heeft „ my tot hier tos niets anders dan genoegen
» ge-



4oo Z E L I E
„ gegeeven ; maer federt eenigen tyd heeft „ hy my veel ongerustheid veroorzaekt. Men „ ziet hem byna niet meer in huis, hem die te „ vooren zelden uitging, dan om op het werk,, volk te pasfen, cn met zynen Vader voor ,, de woonhuizen te zorgen. Maer federt , „ dat hy met de Engelfchen Gezelfchaphoudt, „ zo verwaerloost hy alles, om zich aen zy-
„ ne vermaeken over te geeven. Hy is
„ zekerlyk nog jong?" vroeg ik. -— „ Me„ vrouw!" antwoordde zy, ,, hy zal wel„ haest drie en twintig jaeren oud zyn. Dit „ is de rechte tyd, om te werken; en daaren„ boven, als de jonge Lieden zich met geene ,, nuttige zaeken bezig houden, zo doen zy „ gekheden.
Dit zeggende zag zy haeren Man en Zoon binnen treeden. ,, Ha! ha !" zeide zy tegens den laetften, hem een klein klapjen op zyne fchouder geevende, ,, zyt gy daar los Heert„ jen ? Gy moogt Mevrouw wel bedanken : ,, want zonder haar zoude ik U beknorren, „ gelyk gy verdient, door gister avond niet
„ t' huis gekomen te zyn. „ Kom kom
„ Vrouw !" zeide de Man, „ ik weet, waar„ om hy dit gedaan heeft, Loop! hy is zo
„ fchul-



IN DË WILDERNIS. *oï
ftbuldig niet, als gy denkt. Daérénbovea, „ moet gy hem dit vérgeeven, uit hoofde van „ de goede tyding, welke hy ons ten opzichte
;, van Mevrouw brengt. Van my? myn
„ Heer! " riep ik uit dén jongen Heer aenziende, „ hoe! wat kan men van eene Onbe„ kende zeggen ? — Eene Onbekende, „ ant> woördde hy, „ dit is zeker wel waer; want i, hoe veel goeds men my ook van U gezegd „ hebbe, Mevrouw! zo zie ik thans wel, dat men •„ my nog niet genoeg daer van verteld heeft.
,, Wy vraegen U naer geene Complimenten," zeide de Moeder. ,, Vertel ons alleen wat dö „ Koning gezegd heeft, toen men hém he& ,-, antwooord van Mevrouw heeft gebragt? a, Blyft hy in zynen afkeer voor alles, wat s, van den kant des Bergs komt, nog volhar,, den? -— Niet alleen," antwoordde hy, „ voor allés, wat daar van daen komt; maar „ hy zoude ook den zelfden afkeer hebben „ voor iemand, welke Hechts eenige begeer. „ te fcheen te hebben, om dien Berg te wili, len naderen."
- Hy luifterde vervólgens zynen Vader iets iri het oor. Deze begon daar op te lagchen zeggende: „ goed! goed! dat hy haer by ons5 Cc „ lae-



'£08 Z E L I E
laete!" Naderhand ben ik te weeten geko-, men, dat de Koning, na bericht te hebben gekreegen, dat ik by den Heer Sping ware, gezegdhadde: dat ik aldaar maar blyven moeste, dat ik voor niemand beter, dan voor eenen Hollander, ware. Dit was't, hetgeen den goeden Vader deedt lagchen.
Men dient ook nog te weeten, dat de Koning en de Hollanders geene goede Vrienden waren, om dat deze laatften zich byna van het gantfche Koningryk van Achem meester gemaekt hadden. Zy hadden aldaer goede Zeehavens , en een zeer groot aantal van Coraptoiren.
Ieder een was ten hoogften verblyd over dat gelukkige nieuws. Het geheele Huisgezin nam het levendigst belang in my; en van myne zyde gevoelde ik eene fterke verknochtheid en dankbaarheid aen het zelve. Mevrouw Sping , welke wist, dat ik gaarne een dagverhael van myn Leven wilde fchryven, ftondt my toe, om my na het ontbyt in myne kamer in de eenzaembeid te begeeven, en verzeekerde my, toen zy van my afging, dat men my gerust zoude laeten, tot dat de tyd van hetmiddagmael daer ware.
Toen



INDE WILDERNIS. 493
Toen ik alleen in myne kamer was, 'zettede ik my neder, om my alles te herinneren , wat my , federt het vertrek van myne waerde Vrienden , was overgekomen. „ Helaes! " zeide ik zuchtende, „ mogelyk zullen zy nog „ myn verlies beweenen. Zy zyn thans nog ,, verleegen over- myn noodlot, en weeten „ niet, dat het zelve het allergelukkigfte zou,, de zyn, zo ik hen daer van konde onder„ richten. Ik hoop evenwel,' dat ik binnen ,, eenigen tyd hun daer van kennis zal kunnen „ geeven. Want waarlyk ik ben hier wel ge„ komen, en waerom zoude ik dan niet weer „ naer hen toe kunnen gaen, of hun tenmin„ fte tyding van my geeven ? Doch ik moet „ geduld hebben, en op de voorzienigheid, „ welke my reeds zo wel.geholpen heeft, ver„ trouwen. In die hoop, en ter voldoening „ van myn hart, zal ik my, myne lieve Ma„ ma! bezig houden, om voor U een dag„ verhael van alles, wat my zal gebeuren, en „ zelfs van myne allergeheimfte gedachten, „ op te flellen.
Einde van het eer fte Deel.