V3LOLYK* SPOT
EN
HEKEL - DICHT.






HET
T O O 21 jD JE JE X
DER
HEDENDAAGSCHE
DICHTKUNST»
TER VERJAARING VAN ZEKER
DICHTLIEVEND
GEZELSCHAP.
V^fi Csceduurig ernstig zyn is mijn gewoonte niet, ?i|4|^^^En daar deez blyde dag by alle welkom hiet, Wil ik, naar mijne magt, het gul vermaak vergrooten, Voor u, ö eedle rei van braave Kunstgenooten! 'k Zing hoe veel voordeel thans de milde Dichtkunst geeft. In zulk een ruimen tyd waar in men heden leeft.
'k Be-



'k Begin dan mijne taak met Elias van Booren; Met wicn ik fluiten zal, zal ijder kunnen hooren. Een mensch die, onbekend, en zelden werd genoemd; Nooit, dan by de armoê, om zijn leeskunst werd geroemd, Of, by het weefgetouw, om 't harde Psalmen zingen; Die mensch verheugde zich, met andre fted.üngen, In Leydens Jubelfeest, en bragt een dichtftuk voort, Waar door hij wierd bekend, gezien, gezogt, gehoord. Nooit zag de Middelgraft doorluchtiger perfoonen Dan in dien gulden tyd, toen Elias de toonen Van zijn ontftelde luit, of zwart berookte lier Deed klinken voor elk een, om geld of wyn, of bier. Geen Rykdom fchaamde zich zijn naare en arme woonirig, Vol koude en ongemak, of allerlei vertooning Van vuilheid en gebrek, geen avond ging voorby Dat niemand zich vermaakte in zijne poë/.ij. Geen beurs bleef onbeftorrnd van grooten of van kleinen ; Geen huis, hoe ruim, hoe fchoon, daar hij niet moest ver) Ja zelfs ik heb dien held, in ongewoone praal, ( fchynen. Met mijne Broederfchap, gezien in deeze Zaal. 'k Vraag niet of deeze man min zou gelukkig weezen Indien zijn graage mu.ig en beurs t gelyk voor deezen,
Geen



Geen voorrecht kende, dan, in 't treffende gemis, Te zien hoe Rykaart leeft, hoe arm van Booren is. Maar 'k vraag, of niet de kunst hem tot dien top deed ftyVan in het Vaderland een' eernaam te verkrygen, ( g-n, Een wonder voor zijn Vrouw, die Hanna van ons land, Ja, 't raadfel voor hem zelve, en 't meesterlijk verfland? Heeft niet de Kunst hem brood uit de armenkas gegeeven ? Met minder honger in zijn fchraal verblyf doen leeven Dan toen hij, onbekend, fkchts om een Zoopje zong, Die balfem voor de maag en fyne dichters tong. Veracht dc Dichtkunst nooit, ö Iaaggeboorcn zielen, Die op uw klompen, en de kousfen op de hielen, Haar dikwijls hulde doet, wanneer, zelfs op de maat, Uw Voxhumana haar vergoode klanken Haat; Veracht haar nooit, wie weet wat u nog is befchooren, En denkt aan 't wondre lot van Elias van Booren.
Wie 't wel meent met ons Land en Leydens Burgerij, Drink met een glaasje wyn den bloei der Foè'zij
By d'amving vin elk jaar ontvangen wij de wenfehen Van Asch - en Klapperlien, en ander foort van menfehen.
Zo



Zo hier de Dichtkunst zweeg, waar bleef de hofpoëet, Die mooglijk eens om 't jaar naar zijn genoegen eet? Hoe zou het Facit zyn der Drukkers rekeningen? Hoe zou de bange nood niet in de huizen dringen Van zo veel Amptenaars, dat wenfchende geflacht, Dat zijn voornaam beftaan van de eedle dichtkunst wacht ? Hoe zou de Zedekunde in onze Stad vermindren Wanneer een Vader, met zijn huiverige kindren, In 't hoekje van den haart, niet uit de dichtkunst las Hoe 's Leeraars Kerkgebed voor de Overheden was, Wanneer de broodpoè'et zijn dichtftof daar vergaarde, En wilden aandacht by gedwongen fchryflust paarde! Ja, goede Poè'zij, al komt men in geen kerk, Gij fpeelt voor Predikheer als beedlaar even fterk.
Een uitgeleefde Bes doorfnuffelt muffe hoeken , Om voor kindskinderen een potfluk uit te zoeken, Wanneer een naadrend feest, met onnavolgbaar dicht, I laar in een bonte Krans tot de overgaaf verpligt. Hoe vrolijk is het Knaapje om d' ongewoonen zegen! 'k Zie hem de natte kus van gladde wangen veegen; Hij huppelt naar zijn huis, en geeft de Moeder 'tgeld, Die met een goelijk oog op nieuw de fpaarpot telt.
De



Deblydfchapjuicht in huis; wy] Grootje zoekt naar brillen. Om haar nieuwsgierigheid en leeslust ras te ftillen; Zij peinst met nuttigheid, en zingt met waare vreugd, Op 't metrum van Jaap Cats, dat handboek van haar jeugd.
Welaan men volge mij, en drinkt nog eens, mijn Broeders! Den bloei der Poëzij, en alle Grootemoeders!
Hoe fterk de Dichtkunst thans de Drukpers zweeten doet, Een Drukker zonder kunst is nog een arme bloed. Hij die geen vaerzen maakt op 't boelhuis van de Koeien, Die by een zilvren Zwe?p zijn dichtaër niet doet vloeien, Krygt voor zijn Drukkery geen neering van een' Boer, Krygt nooit een' Castelein, of Zweepgod, op zijn vloer, Maar blyft alleen gefehikt voor land - of huisbillietten.
6 Costerlijke kunst! verbindt ge u met de wetten Der eedle Poëzij, gij blyft nog meer gewild, En brengt méér voordeel aan by 't groote Drukkers Gild.
De ruuwe Schilderkunst mag ook op 't voordeel boogen Der milde Poëzij, daar zij 't penfeelvermogen Zo vaak te koste legt voor de eene of andre Kroeg. Men zie haar werken, op de Hooigragt in de Ploeg,
( Daar



( Daar zelfs haar voordeel blykt in overvloed van fouten ) ;
Of aan de Vhichbrug by den Oesterman van Houten,
Of op de Beestenmarkt, of in de Groen rjïecg.
Ja, zo de Schilderkunst van haar geen voordeel kreeg,
Wat Vreemdeling, of Boer, zou op de Hoogfiraat leezen
Waar door een nieuwe Buurt is uit haare asch verreezen ?
Apelles kladdet roers! roemt, roemt de pcè'zij, Die zo veel voordeel geeft aan uwe Maatfchappij.
Welaan mijn Broederfchap! nu 't glaasje vol gefchonken. En met eerbiedigheid ten bodem leeg gedronken, »k Begin aan 't Priesterfchap, dat, aan Apol gewyd, Een frlsfchen teug verdient op 't heil van deezen tyd.
Gij, gij van eedier ftof, bekwaame Puikpoè'eten, Die daagüjks vaerzen maakt om guldens of om eeten, Wat voordeel trekt gij niet van die beroemde Kunsi! Een Styloor, of een Mof, verbergt zijn fchraale gunst Nooit, als gij hem bezoekt, en vleiende gezangen, Cf om een lekkre fmul, of winft.cn, doet ontvangen. Een' fchuldig Bankroetier maakt gij een' eerlijk man. Een" fehelmfchen Judas tot een' trouwen Jonathan.
Een*



Een flaaf der driften tot een' Jofeph onzer d igen. Een' Woekraar tot een' troost en fteun van zijne maagen, Een' Zot een'Volks - Regent, of braaven Kunstenaar; Dan zingt gij voor de Kroeg, en dan weer voor 't Altaar. Ja, waar u 't voordeel wacht, gij zingt met vollen ijver, Al was het zelfs voor een verdiens.loos Krantenfchryver. Geen bruiloft wordt gevierd waar uw geleerd verftand Voor Bruidegom en Bruid geen fikfche fnaaren fpant, Om 't onbekende Paar met roem bekend te maaken, Door fchoonheid, deugd of geld, of honderd andre zaaken, Die ter bedeeiing ftaan van ijder puikpoëet, En waar zijn vlugge geest alleen den naam van weet. Dat heet zijn' evenmensch eerst recht ten nutte zingen! Dat geeft hem goeden reuk by andre ftedelingen! Dat brengt eerst voordeel aan voor u, 6 goón der aard, Wanneer gij lekker fmult van Hypocras of Taart! Ik zwyg hoe 't beurzen fpekt, als Vader Costers Zoonen Hun fchyven met hun drift voor uwe werken toonen, En beedlen, als om brood, of goud, voor uw copij, Ik ken dien ruimen oogst ook van de poëzij, Inzonderheid dit jaar zo zonneklaar gebleeken ; Dan, 't past geen needrig mensch veel van zich zelv' te fpreekera
Wai



Was hoogmoed in mijn oog geen leelijk haatlijk ding s Ik toonde een gouden Klok, en diamanten Ring, Met poëzij verdiend; maar ongewoone giften Verdienen nooit een plaats in vrolijke gefchriften. 't Genoegen groeit genoeg met hunne geldkist aan Die hedendaagsch de Kunst der Poëzij verdaan; Want elk behaagt den lof van zotten en van wyzen, En wil zijn andere ik ver boven andren pryzen. Elk is Narcisfus, die zich fpiegelt in een' vloed Die hem een' fchoonen geest, een' dichter vinden doet.
Verliest men in 't beroep de middlen om te Ieeven; Wat kan de poëzij niet tot vergoeding geeven! Het aanzicht krygt een plooi van ernst en diep ontzach, Wyl zich geen drukkers Knegt of Knaap verfhouten mag Ons ongegroet te zien in fteegen of in ffcraaten. Men hoort in CofFijhuis en Kroegen van ons praaten; F.lk eert ons diep vernuft, en onbepaalden geest, Hoe meêr de Winkelier voor zijn betaaling vreest. Gekarnde melk is nooit de drank voor dichtersmaagen; Zij kunnen 't zwarte brood onmooglijk ook verdraagen: Hét koste wat het wil, 'er moet wat lekkers zyn. Hun dagelijkfche drank is goede rooden wyn,
Ter-



Terwyl de disch hem wacht met uitgezogte fpyzen. Nooit durft een fladgenoot zijn edel doen mispryzen, Of vraagen om zijn geld. fchryft hij de reekning uit; Straks maalt de Dichter hem gelyk een' dommen guit Voor 't oor van 't algemeen, en laat den maaner loopen, .Al ftond in eeuwigheid zijn fchreeuwend fchuldboek open. 't Is ongenaakbaar volk dat op Pamas verkeert, En de eene of andre ftad met zijne woon vereert.
Komt, waardig Broederfchap! oprechte Leydenaaren! Die zo veel geesten in uw ruime ftad ziet waaren Van dit doorluchtig foort! komt, drinkt een glaasje wyn, Dcez' adeldom tot eer; Ik zal u dankbaer zyn.
Geliefde Poëzij! al wat ge aan ons kunt fchenken Is voor mijn' zwakken geest onmooglijk uit te denken; Ik noemde flechts een deel; maar ging ik iets voorby Dat waardig is genoemd in mijne poëzij,
Ontdek u, eer ik fluit. Maar zacht zou 'k thans vergeeten
In welk een weidfch verblyf wij heden zyn gezeeten! Hier geeft de Dichtkunst thans, voor ijdren Kunstgenoot, v£en jaarlijks traktement van wyn en kaas en brood.
6 Waar-



6 Waarde Eroederfchap! dat heet eerst fmeerig dichten!
Zo kan de Poëzij een gantfche fchaar verpligten,
Op dit geboortenfeest, daar elk verfchynen mag.
Ik zwyg van beter fmul, op d' eerften Kermisdag,
Maar kan men van een kunst, eerst arm, gelyk van Booren,
Wel eedier vruchten zien, wel beter tyding hooren,
Pin dat men wyn genoeg en goede dagen heeft,
En elk een priester wordt die van het Outer leeft?
Dat geeft de Poëzij aan ons, die 't huikje füeren!
Dat geeft ze aan onzen Knecht, die 't jaarfeest ook zal vieren,
Wanneer een frisfche teug, uit een gevuld pocaal,
Zijn Tuinmans ftem verheft in deeze weidfche zaal!
Betaal dan aan de kunst ook thans uwe offeranden,
En flop Appollo's knegt een goede fooi in handen;
Dan blykt aan hem, 'tis waar, wel 't voordeel van uw gunst,
Maar ook, mijn ftof tot eer, het voordeel van de kunst.



AAN DEN WEL EDELEN HEERE
C: v: LENNEP,
Toen zyn E: my hare Rels ter leen zondt.
anneer ge ccn naakte ziet zo kleed hem, zegt het woord; Maar gy, gy leend uw Pels aan muzikale leden, Door koude en jicht, en pyn, en zinkingen bcftreeden. Elk ftel een zevental van berremhartighcden! Uw gunftig ruig brengt my een agtfte hoofd - deugd voord.
'k J3edank u voor uw Pei.s aan my geleend, Nu ik ze erkentlyk u te rug doe zenden, 't Gebeurd niet elk die op het krank-bed fteend Zich in de kou tot zulk een trooft te wenden; Des roep ik, door uw gunft verwarmd, fteeds uit: 'k Bemin myn vriend van Lennep om zyn Huid.
BY HET TERUG ZENDEN VAN DEZELVE.



AAN
M Y N E
OUDERS.
_ü_ erwyl de Dichtkunft my gebied U mynen hoogen nood te klaagen, Ontzegt zy haar gereedheid niet Om zelfs een kleine kans te waagen, Op uwe goedheid, die my hier Weleer zond pennen, en papier. Zy fpreekt: ik heb uw oudffcen Jongen, Meer kunftgezind dan ryk, weleer Tot koftbaerheden vaak gedwongen, Maar och, die ftyfkop wil niet méér Aan my , of zyn verpligting denken, Zo gy hem geen papier wilt fchenken. Ei hoor myn beê, voldoe zyn' wenfch, En zend hem nieuwe dichtpaneelen,
Eer



Eer hy, als een dolzinnig menfch, Zyn werklooze aartjes gaat verdeelen Met Keu, of Kolf, of Kan, of Kaart, Vyandig tot zyn eigen haart. Dan zal myn voefterling weêr dichten Op 't Cofterlyke fchryfpapier, En onzen Leydfchen Zangberg ftichten, Dan gaat hy zelden aan de zwier, Maar is by my, en zyne boeken, Veel meer te vinden als te zoeken. Ik, ik die de eenige oorzaak ben Dat hy de kleine cel blyft minnen, En meêr dan eenig menfch hem ken, Bedaar alleen de ontftelde zinnen Als tegenfpoed, of geldloosheid Hem eenig duur vermaak ontzeid. Laat dan uw gunft hem zyn gebleeken, 'k Verzeker u hy is haar waard, En zend hem binnen weinig weeken Zyn' voorraad weer met Schipper Baart. Hoe hoog papiernood is gereezen Kunt ge uit dit kleine briefje leezen.
Ver-



Verhoert gy my; 'k blyve u verpligt, En zal de blanke Maas beveelen, By 't heuglyk ty en maane'icht, Wanneer de oranje Zalmen fpeelen, Dat zy den Visfcher 't plaatsje wyz' Van haar alom beminde fpys. Dan zal ik uwen Zoon beweegen, Wanneer de markt maar redlyk is, Dat hy 't gefchenk van U gekreegen Betaalen zal met zulke vifch. Dan ziet men hier terecht, laat fcherp vernuft vry fmaalen Op hollands hoffchavot. Oranje Wit betaalen.



DANKDICHT
AAN EEN
FABRIKEUR,
U' elke, op myn verzoek, my enige ellen deken te huis zond voor een JAS, waar by de Rekening, en een briefje van .deezen inhoud.
«fTSiSS *»>(K< ®h(t& # %fe<«g Ji^tss
öïé'y cv Zf(? e € sz /
fnct^ó rc-êcntnq,. K^Coopc uwt •2uinia~&£ zlndc/yd^ctd fiet cchc titct red ontzien zat; op ^at ié Jtjjoctc^, weer anccr £,an maaien . ÓCz
swa t&V& &p<t* gytts <$ &p<t« fi^<^a &p<Hi
JLaat nu de wind, de fneeuw, de hagel, en de regen, En de alkrftrengfte verft, die uit het ooften byt, Vry woeden op myn lyf, en ftryden om den zegen! Een wollen fchild dekt my, den wintergoón ten fpyt.
'k Be-



'k Bedank den Fabrikeur voor 't harnas my gezonden, En wenscht zyn edel hart dat myne oplettenheid Niet zorge om roekeloos en kwiftziek ongebonden Te zyn, op dat zyn kunfl een tweede toebereid; Hy mag, verzekerd van myn gunffc, die flytluft hoopen, Myn netheid field geen Vriend of Stadgenoot te leur. Houd maar, o braave Man, uw rekning zo lang open, Terwyl ik als uw blaauw blyf by myn vafte kleur.



SMEEKSCHRIFT
VAN EEN
MUZIEKMEESTER
AAN EEN VERTOORNDE
KLORIS
VAN TIEN JAAREN. *St,*o» *W*
o Traag verloopen nacht! o hngsaam fleepende uuren! Wis kan in 't ftiüe bed het bang verwyt verduuren Van groeiende achtloosheid! ach, minder myne ftraf, Of 'k ftort my voer den dag wanhoopend in het graf. Ik wil het licht niet zien, als Kloris my blyft wyken, En haaren meefter ftraft met onverzoenbre blyken Van edle gramthap, en, by 't onverwacht gerucht Van zyne nad.ring, my in het bed ontv'ugt. o Snelverloopen tyd van zo veel zuivre weelde Wanneer éc'n hart, één ftem vier keurige ooren ftreelde, By 't zingende klavier, als Kloris met haar kunft De toontjes fpreeken deed van haarc onfehatbre gunfti Ai, fpoed u, kom te rug, eer ik myn fluit, en handen, Ten blyk van mynen rouw, tot pulver doe verbranden; E r ik myn zwarte kleed, en fynen fulpen broek, Myn knoopeloozen rok, en 't befte dichters boek
Naar



Naar onzen Leenbank breng om my, is 't wel te hoopen
Verftcorde Klorimeen ? een taaien ftrop te koopen,
Veel ftcrker dan de kwint, die op myn Vedel rot.
Heb deernis dan met my, en myn rampzalig lot;
I ,aat, laat een ander in uw ryke gunft niet deelen,
En daar Ik zat, met u geen nieuwe liedjes fpeelen.
Helaas, probeer het niet met zulk een wondren vent,
Zo weinig by uw foort en uw gedacht bekend,
En die, al wierdt uw Tante, uw Vader, of een Broeder,
Of Neef, of Nicht, of Gy, of uwe Grootemoeder
Gelyk Methuzalcm, geen regel dichten kan ;
En fchoon hy 't u verborg, geloof my, 't is een man
Met Vrouw en Kroofr., en ik een Vryè'r wil die zaaken
Eens tot een voorwerp van uwe overdenking maaken, Dan zult gy zien hoe gy uw jeugd, en kunft, en pret, Behaagde u zulk een vent, een valftrik hebt gezet. Bïyf dan niet langer boos, laat my vergiffnis hoopen; Dan zal ik nooit een ftrop, maar Unefcllen koopen; Geef my de vryheid, u, gelyk voorheen, te zien, En , koome ik aan uw huis, tracht nimmer my te ontvliên, Of ik was ftout genoeg om u in alle hoeken, A\ was het op uw bed, te volgen, of te zoeken. Helaas, wie helpt my als ge, o Kloris! niet wilt hooren ? Doch, zo dit ftomme fchrift uw aandacht niet zal ftooren, Dan meldt het u myn ramp, en werft vergiffenis, Irdien uw buigzaam hart nog niet verandert is. 'k Eeken, ik heb misdaan, u klaagens ftof gegeeven, Door achtloosheid te lang van Kloris weggebleeven,
U



U aan 't vermaak omrooft van ftaége vordering,
Wyl ik myn dartel hart aan andre zaaken hing;
'k Beken, ik heb verdient dat gy my niet wilt fpreeken,
En dat ge u op myn zak, meeft geldeloos, blyft wreeken,
Ia, dat ge u in de kunffc laat oefnen door een' man
Die ik ei ftop uw neus te kakken zetten kan;
Maar ftraf my niet naar 't recht; wil my vergiffnis fchenken, En aan myn kaale beurs en wanhoop toch gedenken! Of wacht, na deezen dag, den ridder van de baar En huurling van den dood, om van uw martelaar Te hooren zingen, dat myn vrienden u doen weeten Dat ik myn oogen floot toen 'k lekker had gegeeten. En, zo gy my vergeeft, eer zulk een zaak gefchied, 'k Vergeet uw goedheid, by myn befte fchoenen, niet. 'k Zal, zonder 't minft verzuim, uw rappe vingren ftieren In 't reeds gebaande fpocr der zingende klavieren ; Ik zal geduldig zyn, u raaden als een vriend; U pryzen overal, verdiend of niet verdiend ; Uw Vader en uw Tante uw wakkre vlyt vertellen ; Uw lieve knorrigheid my tot een richtfnoer ftellen Der meefterlyke kunft; 'k zal zingen als gy praat, Vertrekken eer de klok het fcheidend uurtje flaat, En uwe foliant vol nieuwe deuntjes fchryven. Al wierd ik door de koorts verpligt in huis te blyven, Of als het flerecyn het loopen my belet, Fn my de Doctcr dwingt te blyven in het bed, 'k Zal, als ge uw jongen zendt met uwen yzerwagen, Naar koorts, noch fierezyn, noch knorrig doctor vraagen,
Maar



Maar reyden naar u toe, gebakerd in myn (*) Jas,
Die kerts voor Oome Tys geen kleine hartwond was.
*k Zal van probeer het maar, van Lysje, en van 't ontfnoeren,
Van lommer, en van bofch" myn mond niet meer verroeren;
Geen menfch die gy bemindt, werd coit meer bygenaamt;
Geen ftoutheid op de ftraat, waar over gy u fchaamt,
Word ooit door my gepleegt, al kwam ik op de wegen
Naar 't vaderlyke huis u alle dagen tegen;
'k Zal vaerfjes maaken op de menfehen die gy kieft;
Myn mof u leenen, by het fpeeltuig als het vrieft,
En 't onbermhartig weer, door kalven, pyn, of klooven,
Uw poefle handjes van haar vlugheid durf: berooven;
'k Zal unefellen, of plaizir des dents, of koek
U fchmken uit myn zak van rok, of veil, of broek.
Geloof my 't geen ik fchryve, als 't geen ik heb vergeeten, En laat my door een knegt of door een bri.fje weeten Of gy de proef begeert van uwen martelaar, Die nu niet zingen durft, maar bid: Probeer het maar. (bis)
(•) Zu het voorigc Di-h.ituk.'c.



WELKOMST GROET
AAN
J U R R I E,
HOOGDUITSCHEN KLEERMAKERS KNAAP, By zijne komst in HOLLAND.
welkom in ons Vaderland, öDuitfcher, met uw naaiverftand!
Maak ons de Kleeren naar de mode,
Dan' komt gij ruim hier aan den broode. .Streelt u 't Fortuin niet ras en fterk, Verlaat dan flechts uw Snyders werk;
Leer dan het boek van Job van buiten;
Leer luistren naar beveelend fluiten,
Naar



Naar dreigen, vloeken, en nog meêr; Noern uw Sipier genadig Heer; Verdraag een fchop, en andre plaagen, Al moest gij 't kruis van honger draagen; Noem alles richtig, zelfs verdriet, En denk aan uwe menschheid niet: Want zulke worden vaak, na 't boenen En likken van Wel Eedlens fchoenen, Tot ryken op het onvoorzienst, Hun kindren tot den Predikdienst Of tot Regenten zelfs gebooren; Houd moed, uw groen is ras verboren, En werk voor mij met uwen naald Tot ge over mij ook zegenpraald.
Vaarwel. maar fpaar uw milde groeten
Tot gij mijn Naneef zult ontmoeten.



PROVIZIONEELE
LY K K L A GT
OP M IJ N E N
o v jd o o m
OBIIT 4 October 1779.
PROFIZIONEEL TOEGEZONGEN
AAN ZEKER DICHTKUNDIG
GEZELSCHAP.
6 13ichtersJ die nog korts mijn Boerten hebt gepreezen, En raadden, met uw hart, niet ernftig meer te weezen, Zegt nu wat ik moet doen; ik heb een Oudoom dood; Een rustend Predikant van 't noord ijk Akerjloot. Een Man, die preeken kon voor Boeren en Boerinnen. Een Man, haast tachtig jaar, maar by zijn volle zinnen. Een Man, die zonder bril de Krant en Bybel las, Schoon hij geen zonde kende in 't vry gebruik van 't glas. Een Man, die elks vernuft, by aasjes zelfs, kon weegen. Een Man, zo hoog geleerd, dat ze alle voor hem zweegen Wie anders dacht dan hij; een rechte menfehenvriend, Die ijders Doopceel las naar waarde, of, onverdiend.
Een



Een Man, die zuinig leefde, en fnoeplust niet kon veelen, Waarom hij nooit een duit zijn Neefje meé wou deelen; En, weetende hoe min 't gezond geftel behoeft, Heb ik in dertig jaar maar eens zijn' wijn geproeft. Een Man, helaas! helaas! die eindelijk moest ftcrven Om, zo 't natuurrecht geldt, mijne Ouders te doen erven.
Mijn Oom! ó Domine! die, zo de Rouwbrief zeid, Dit aardfche traanendal ontweek naar de eeuwigheid; Och, hoorde gij hoe wij uw' laaten dood betreuren! Och, zaagt gij hoe wij thans de flechte kleeders fcheuren, En, met een neefjes rouw, en erfgenaamen fmart, Weer nieuwe kogten, maar geen andre kleur dan zwart! Gij zoudt die Dichters na uw' dood nog zelfs doen beeven, Die zulk een ficchten raad aan 't Neefje dorsten geeven.
Zwyg dan, ö vrolijk volk! dat enkel vreugd bemind, En in mijn boertig dicht alleen genoegen vind; 'k Zal binnen kort mijn lier met aaklig floers behangen; Mijn' Oom vereeuwigen, met zulke Lykgezangen Die naauwüjks leesbaar zyn, terwyl een traanenvloed, Gereed op mijnen wenk, elk woord befproeiën moet. 'k Zal zingen van mijn' rouw, en van mijn' Oudooms gaaven. ó Droefheid! wacht zo lang; ik moet hem eerft begraaven.



GEDACHTEN,
BY PIET TER AARDEN BESTELLEN VAN DENZELVE.
33aar ligt hij zonder munt of kruis; En wij gaan tellen aan zijn huis.
GEDICHTJES,
TOT TYDKORTING GEMAAKT IN 'T STERFHUIS, NA DE BEGRAVENIS VAN DENZELVEN OP DE VOLGENDE
PERSOONEN.
o N.. e! met uw vreemd gezicht ,
Hoe ftil viert gij den laatften pligt Van G.. onz' Oudoom, dien Eerwaarde;
Hij fprak te veel, daar gij niets praat:
Dus zyt gij, in een andren ftaat, Zo nutteloos als hij op aarde.



B Y EEN
GELEERD GESPREK.
D e Doode was geleerd, en zijn begravenis Wordt zo geleerd gevierd als ooit een Lykfeest is. Achillisfen! past op, den priester dient befchonken; Zo wordt hier ijder vriend ook zeer geleerdlijk dronken.
AAN G . .
Een trouwen Vriend van den Overleedenen.
G.. e de Vriend van mijnen Oom, En 't is geen wonder, ligt meer vroom, Die Beer (*) heeft u gewis bedroogen. Och, leefde uw vraagbaak Jacob G.. Hij riep u toe: 6 Karei, ga, Met al uw Beers geloof voor eeuwig uit mijne oogen.
(*) Een naam van Iemand, die G.. op het enkeld aanzien, van de Koorts geneezen had voor eenige dagen.



AANSPRAAK
AAN DEN
IN ZEKER DICHTKUNDIG GENOOTSCHAP, B Y DE
OVERDRAGT vin het VOOZITTERSAMPT AAN DEN HEERE
CORNELIS
1J7
& JL^ereftoel! mijn troon, mijn grootfte heerlijkheid! Mijn billen worden u, wie weet hoe lang, ontzeid. Dan, 't ga u aliyd wel! dat niemand u ontheilig'! Maar elk u voor den wurm en ongeval beveilig'! Ontvang mijn laatfte groet, by.de eer, die 'ku bewees.—! Mijn heerlijkheid verdwynt daar is de Hamer, Kees.



AAN
3£ETMO"CrW\ . . . .
MEVROUW!
TTerwyl ik op mijn kamer zit, Het plaatsje daar ik zinge en bid
En overdenk mijn duure pligten,
Hoor ik, met blyfchap, mij berichten Dat iemand, mij zeer wel bekend % Een Potje met Wat Bamboes zendt.
Dus zo Ge een Meid, of Knecht, of Baker,
Of een' of andren Dienaarmaaker Mij, deezen avond nog, laat zien, Zal u ook naar mijn woord gefchién,
Ik fchryf mij dan, in die verwachting, Met eerbied, en behoorlijke achting, A's of gij mijnen naam niet wist, De Blonde Pancras Oi-ganist.



IN DEN VRIENDEN LIJST
VAN DEN WELEDELEN HEER,
Cxeen windrïge Academie kuuren, Die zelden met de Jaaren duuren, Beveelen in Uw' Vrienden lijft
ó N ! mijnen naam te zetten;
Uw Vriendfchap kent geen wulpfche wetten, Zij is 't die duurziame ecndragt prijft.
Ontvang mij zo bij Uwe Vrinden,
Uit Pallas fchool, en kunftgezinden,
Voorzichtig in uw rol vergaart.
Geen plaats, geen rang, of grijze daagen
Doe u uw Vrienden keus beklaagen,
Zo lang Gij 't denkbeeld van uw lente jeugt bewaart.
N



TER
HUWELYKS FELICITATIE
VAN
D
dra een brief met dubbeld lak Een hollandfch dichter komt in handen, Begint zyn dichtvuur reeds te ontbranden, En gloeit gelyk zyn pyp tabak. Bevinding heeft hem reeds verlicht; Eer hy den brief zal openbreeken Hoort hy hem reeds van buiten fpreeken: " Ik breng een huwelyks bericht. " Dan pen en pyp in hoofd en hand, Om nieuwe woorden uit te vinden, En die met zaaken te verbinden Van ouderwets en klein verftand;
De



De fchoonheid van de kiufvhe maagd, Nooit onder zyn gezicht gekomen, Moet voor den eerften aanval fchroomen, Tot bloozens toe, en ongevraagt. Des Bruigoms ziel, door 't liefdevuur Tot ftervens toe aan 't hooploos kwynen, Ziet dan haar grootte trooftzon fchynen, En juicht in dat verbindend uur. Geen eer, geen aanzien, geld, offchoon, Maar zuivre min, door God ontfteeken, Beveiligt dan den Echt voor 't breeken. Dus fpelt de Schildknaap van de Goón. Dan, 't zy 'k een dichter ben, of niet, Ik kan myn vrienden niet bedriegen, Veel minder op hun huwlyk liegen, Wat eer my door een' brief gefchied;
En, D waard gy minder wys
Ik zou u als myn vriendt niet acht.n, Maar ftryden met myn dichtgedachten Ook om den grooten leugenprys. Dan, 'k weet uw ziel denkt nooit zo grof Om Cofler door een' brief te dwingen
Een



Een plegtig huwlyk te bezingen,
Waar vleizucht is de ruimfte ftof.
'k Heb andren met die kunft gediend,
Op 't voorbeeld van de broodpoeëten,
Die by de kunft van honger zweeten,
Ter eere van een ryken vriend.
Veroordeelt nu de wacreld my
Dat ik de vriendfchap ftout beledig';
'k, Bid dat uw heusheid my verdedig',
Dan raak ik voor alle opfpraak vry.
Maar zeg haar nooit, wat ik u bid,
Dat gy my op een anders voorbeeld,
Schoon door u zclv' reeds lang veroordeeld,
Gedrukt bericht neen, zeg haar dit,
Dat ik u hartlyk dankbaer ben Dat gy de fmeerge Letterzetters Betaalt hebt, om met weinig letters Een ftof te geeven voor myn pen.



CE CO WO MXSCXUE
R E M E D 1 E
TEGEN DE
TUINDIEVERIJ.
-IVf en ftal eens bij mijn Buitenbuuren, Of pleegden fchadelijke kuuren
Aan huisraad, kelder, wijn en bier, Men was ook in mijn' Tuin gekomen, Maar niemand brak, of had genomen;
Men fpeelde daar flechts op 't Clavier.
De kelder voor den wijn ftond open, Maar niemand was 'er in gekroopen.
Mijn Lesfenaar ftond zonder flot, Maar niemand had mijn' fchat genomen; Men was aan Zilverwerk gekomen
Noch Linnekas, noch pan, of por.
Mogt



MM
Mogt elk dan uit mijn voorbeeld leeren Dat, om een' dief te diverteeren
Een Clavecimbel nuttig is, En hem voor fteelen kan bewaaren, Wat zou ons dat veel moeite fpaaren
Van ongemak en ergernis!
Wil dan uw Bord een plaats ontzeggen 't welk aanduidt dat 'er Angels leggen
In 't overpisbaar grondgebied; Want, wilt gij u niets zien ontrooven, Zet Clavecimbels in uw Hoven,
Maar zet, als ik, 'er anders niet.



D E
PRINSMAN o p
RIJNSTROOM.
u, Moderne Mennoniet, Met goede kijkers wel beziet Zal fpotlust uit uw oog, en uw bedrijven leezen. Dus eert ge ook, met een vreemd ontzach, Oranjes wijd gevreesde Vlag, Ten Voglenfchrik gebruikt---dat heet fijn Prinslijk weezen.



O P
A: W.
AGTER ZIJNE: LYKREDEN O P
PAUS CLEMENS
DEN XIV.
Gebonden in een Franfch bandje, met mt papier aangevuldt, en door den druk der waercld opgedrongen.
AAN de LEEZERS.
Cjeluk 6 Leezers! die den Paus Clemens naar 't leeven, Door zulk een waardig Man, tot {lichting, zaagt befchreeven; En vindt gij kennis, fmaak, verfland, noch oordeel hier? 's Mans geld loont uw geduld met zuiver fchryfpapier.



TER
HUWELIJKS FELICITATIE
VAN
N
Vwr mijne Buurvrouw, welke, daar moetende verfcbynen, mij baare verlegenheid bekende in bet maken van een Compliment
JTk Jozyn, die van de mode, Noch van Complimenten weet, Kom ook hier als uw genoodde, Schoon gemutft, en beft gekleed, 'k Heb gevraagt wat ik moeft zeggen By mijn buuren; maar helaas, Moet ik zitten, ftaan, of leggen, Zwaare jicht fpeeld mij den baas,
En



En die hindert mijn memorie Dat ik niets onthouden kan; En kraait eens mijn ftem victorie Over knegten, Zoon, en Man; 't Is gewoonte zonder oordeel; 'k Weet alleen mijn daaglijks werk, En trek nooit verftandig voordeel Uit een boek, of uit de kerk. Boeken worden mij onthoucn Om de ftilheid, die ik haat, En zy die mijn gang befchouên Zien waarom ik 't kerkgaan laat. 'k Mag eens by de buuren kallen, Wagglen naar de komeny; Doch, hoe zwaar die lasten vallen Ziet een ieder ligt aan mij. Deeze huiiTelijke zaaken, Al te lastig voor één menfch, Doen mij buiten ftaat geraaken Tot een goeden bruiloftswenfch. Doch, om ook niet ftil te weezen, Hoop ik dat gij dit gefchrift
Als



Als myn hartenwenfch -ziilt Jeczen,
't Is een Cos.erlyke gift.
O, hy kan zo dierbaer fchryvcn,
Dat ik fomtyds huilen moet;
Laat het dan in achting blyven,
Als het duurzaam by my doet.
'k Wenfchte wel dat God die gaaven
In myn Jongen had gelegt,
Die reeds, in het fpoor der braaven,
Ons tot roem, is heerenknegt.
Leef voorfpoedig braave buuren ,
Die zo vriendlyk my onthaalt.
Jaaren zal myn vriendfchap duuren,
Als uw goedheid nimmer faalt.



VOOR DEZELVE AAN HAAREN
ZOON.
Myn lieve ITannisi
'k laat u weeten Dat ik geen drank luffc, of geen eeten, Wanneer ik aan uw afzyn denk. Ik bid ü, om myn liefde, fchenk, Ai fchenk my, binnen weinig dagen, Een' trooftbrief, die my uit myn plaagen En zielsomftandigheden helpt; Want Moederlief wordt overftelpt Van hartfeer, rouw, en teedre traanen. Och denk wie u om fchrift durft maanen! Een moeder, die met pyn, en fmart, U negen maanden droeg aan 't hart,
En



En uit haar bruine borften voedde; U aan de hand voor 't ftruiklen hoedde Wanneer gy trippelde op de ftraat, En fchreeuwde om hulp, toen ge in den ftaat Der kindsheid nooit myn hulp kon miflen, AI moeft myn Manusje zelfs piffen. Och, hoor my toch, en fchryf een brief, Myn lieve Zoontje, aan moederlief; Dan zal ik op uw lubbenswaffcn En andre zaaken naar/lig paffen, Zo dra gy met uw nieuwen Heer In uw geboorteplaats komt wéér. Uw Vader fpot maar met myn klagten, Die ik by dagen en by nachten In eenzaamheid ten hemel zend; Ai red my dan uit myn ellend. Al maakt gy dan verkeerde fprongen
Nooit zeg ik wéér verd jongen,
Of fchurk, of fchoft, ofvagebont, Ik fla u met een ftok tot ftront. Nu, mag ik dat geluk eens hoopen , 'k Zal aanflonds naar myn buuren loopen,
En



En zeggen hun eens, heel bedaard, Hoe myn verhuisde Zoomje vaart; Ik weet zy zich verheugen zullen,
Schoon Cofler moeder wéér zal K
Nu Hannis! red my uit m-,n pyn. Ik blyve
Uw Mocder ijf JOZYN.
AAN een RYMER.
at zyn uw vacrzcn kond! mifJeelt van edle dri"t:n! Genoeg flechts voor den waan die dagl/ks fchryven doet . o Martlaer op Parnas! ik lees uit uwe fchnften: Gy ryint wanneer gy wilt, maar dicht niet als gy rr.oet.
AAN DENZELVE,
AGTER ZYN BUNDELTJE GEDICHTEN.
W^ien zou dit nht lekooren, O \Ye:rlicht van van Booren!



DE STAAT DER ONMOGELIJKHEID.
Ais er witte ravens vliegen, Als geen Advocaaten lijgen, Als geen Snyder hoogmoed heeft, Als de koeien in de kerken Voedzel plukken op de zerken, Als de Vifch in duinzand leeft, Als prins Willem van Oranje Mosterd veilt in Groot Brittanje, Als het wolknat fmaakt als wyn, En de keiè'n zyn briljanten, Zullen onder Muzikanten Ryke ftervelingen zyn.



OP DE TYDING VAN
M: KORVER'S DOOD.
Getergde Dood, die op toneelen Uw akelige rol durft fpeelen, Wierd Korver ook door u geveld? Och, kunt gij dan geen fpotten veelen, By andren voor vermaak geteld? 6 Onbefchaamde! in welke wyken Leert gij de wet verongelyken! Is niets dan lompe magt uw deel? Leer dan uit hollandfche oogen kyken: Hier zyn geen plaat/en op 'r toneel.



JEÜJJEJU JD JE JU & Z^IIVG,
TEN MINSTEN
Z AMEN SPRAAK,
TER
BRUILOFTE
VAN DEN HEER
BRUIDEGOM, MR. goudslager.
EN MEJUFFER BRUID, VR YS TER.
(Het Toonecl is luiten de Rhynsburgfche Poort bij Leyden.)
IR
JLJLoe, Damon, wat jaagt u zo vroeg uit bed cn ftad ? Heeft u de klok misleid? of hebt ge een' droom gehad, Die u in 't flaapen ftoorde? en 'twandlen deed verkiezen? Hoe! vreest een Rentenier niet paalftyf te bevriezen,
Wan-



Maar mijn oude herfens dooien
In dat fchool van wetenfchap, Als ik alles op wil noemen.
'k Steek hier dan een fpeltje bij; 'k Weet gij zult mijn goedheid roemen,
Lagchende om mijn poëzij. 'k Zoude uw aandacht ook verveelen,
Schoon gij mij uit vriendfchap pryst, En den lieven tyd ontfteelen,
Die de rust-en lustplaats eischt; En dit gaf geen grooten luister
Aan mijn Papkom die reeds wacht t Vaar dan wel, vertrek in 't duister, Maak een dag van deezen nacht. Wel, Damon, is het goed ? neem 't dan om uit te fchryven
D AMON. ó Dichtlief, ik zal u voor altyd dankbaar blyven, Vooral, wanneer gij mij nog deeze vriendfchap doet, Terwyl het morgen op het feest verfchynen moet, En ik te zwak ben zo veel regels na te fchryven, Dat ik mij met uw fchrift op 't trouwfeest mogt geryven.
DICHT



En nimmer hebt gij mijn verzoek te leur gefield,
Nu moet ik zingen, en dus weer uw' byftand vraagen;
Kom, antwoord Dichtlief, durft uw oude vriend het waagen?
DICHTLIEF. Daar twyfel ik niet aan, zo gij dezelfde zyt. Zeg wat gij hebben wilt, maar kort, ik heb geen' tyd; 'k Wed Zegwaard mij reeds wacht met een verdroogde leOm nieuwe Vinken te begroeten met Jenever. ( ver,
D A MON. Er zal op doezen dag een defcig Trouwfeest zyn, Daar ieder eetend lid, en flyter van den wyn Een klein gefchenk, of een beleefd gedicht zal geeven; En tot een boertig lied al te oud en onbedreeven, Heb ik voor 'tjonge paar een trouwgift uitgedacht, Waarop ik van uw hand een aartig vaersje wacht.
DICHTLIEF. Dat aartig vaersje zal van ieder zyn gepreezen Wanneer 't zo aartig als uw voorftel maar zal weezen. Maar, wat is uw gefchenk? een tinnen waterpot? Een rooster, of een tang, of braadfpit voor de fprot, Eendwyl, of boender? wat, wat zal uwrykdom fchenken? Ik moet het weeten, om 'er ernftig op te denken.
DA-



DAMON.
Het is een zilvren kom, mijn vriend, gefchikt tot pap.
DICHTLIEF, ó Goden, leid mijn ziel in 't Choor der wetenfchap, En laat uw' dichter, om de vriendfchap, niet verlegen! Hij fmeekt u thans in ernst om een' gepapten zegen, ö Damon, welk een zee van ftof voor uwen vrind! Een Bruiloftsdag voor U! een papkom zonder kind! Twee zeldzaamheden om mijn' dichtgeest op te wekken, En veel gevolgen uit die wonderen te trekken! Vaarwel; 'k ga naar de ftad, en naar mijn boekvertrek; Ik voel mijn vlotte geest plooit reeds een dichtbeftek. DAMON.
Hoe, 'k dacht de Dichtkunst leefde aan heldre waterftroomen, En 't Herdervolkje zong in fchaduw van de boomen ?
DICHTLIEF, 't Is waar, daar pryst men 't fchoon der lieve Herderin; Maar op een papkom, vriend, dat heeft wat anders in, Daar moet mijn vlugge brein op denken, en uit boeken Den naam en nuttigheid dier trouwkleinnooden zoeken. DAMON.
Ei, zing maar flechts een lied, ik ken uw' vluggen geest.
Wees



Wees voor geen kundig oor of mij in 't minst bevreesd En geef mij 't lied in fchrift, gij zult mij zeer verpligten. '
DICHTLIEF. Welaan, ik ga, oP uw verzoek, dan aanftonds dichten. Voldoet het niet aan 't oog, 't koom nimmer in de ftad, En laat het by deez' boom voldoen aan 't blinde g.. 'k Wensch dit jonge paar genoegen
In hun pas geflooten trouw, 'k Wensch des Bruigoms zweetend ploegen
Ryk beklyven aan huis en vrouw, 'k Wensch dat in dees duure dagen
Veel gebeukt worde op het goud; Om den Jast te kunnen draagen,
Die meer drukt wanneer men trouwt. Brood, en melk, befchuit, en boter,
En een volle Suikerpot Maaken wis de duurte grooter,
Deelt men in het ryke lot Van gelukkige Echtelingen,
'k Meen wanneer men kindren krygt, En ik moet van deeze dingen Spreeken, fchoon 'er elk van zwygt;
Want



Want mijn papkom, die 'k wil fchenken,
Is niet voor de glazenkas, Om aan mijne gunst te denken
Als 'er nooit een eeter was. Des 'er moeten kindren weezen,
('k Hoop dat gij de middlen weet) Die uit deeze papkom leezen
Wat ik aan hunne Ouders deed. 'k Wenfche u dan de gunst der Boeren
Ryklijk toe, vereenigd paar, Om mijn papkom te bevoeren
Met hun verfche Zuiglingswaar. 'k Wenfch de Bakkers lang te leeven,
Om u Meel, Befchuit, en Brood, Maar voor geld, te kunnen geeven,
Anders blyft mijn Papkom dood. 'k Wenfch de Vliegen vroeg vertrekken,
Opdat zulk een roversrot, Door een fteelend lekkerbekken,
Nooit beftorm de Suikerpot, 'k Wensch u turf en doovekoolen
In de keuken voor de pap. .
Maar



Wanneer hij in den herfst het zonlicht op ziet gaan, Zo vreeslijk ver van daar zijn lange pypen ftaan? Er moet iets zyn gebeurd, men ziet die wondren zelden. Nog eens: een Rentenier zo vroeg in de open velden, En, dat mij 't vreemfte fchynt, zo vrolijk van gelaad; Geloof mij dat dit mijn verftand te boven gaat. k Mogt buiten onze ftad wel Renteniers ontmoeten, Maar altyd peinzend, en, gevergd om mij te groeten, Zag ik een voorhoofd vol met rimpels, en bezweet, Dat voor een nieuw bankrot vaak nieuwe ontwerpen fmeedt. ö Damon, gij beleeft nog ouderwetfche dagen, En zult uw geld niet ligt aan Aétiehandlaars waagen, Aan Heeren, die, in 't goud op 't plegtigst uitgedoscht, Zo wigtig als de wind, rrm iedren Britfchen Post Vertrekken, en hun beurs uit hunne fchulden maaken, Om vruchten van hun zweet—och was 'taan 't lyf_ te DAMON. (fmaaken. Ik dank den Hemel dat ik wyzer ben geweest. Maar, Dichtlief, hoe zo vroeg zo hekelend van geest? Ik kwam met oogmerk om uw' dichtlust op te wekken, En tot een koekje van mijn deeg te doen verftrekken.] Gij weet ik heb geen lier, dat mij thans danig kwelt,
En



DICHTLIEF.
Wel zulk een beuzeling ontzeg ik aan geen' vrind. Zo gij 't nog, bij dat al, voor u te lastig vindt De Papkom zelfs naar 't huis van 't jonge paar te draagen, 'k wil onder deezen last mijn fchouders willig waagen; Op arbeid ftaat toch loon, hoe beedlend ik moog zyn, Ligt kreeg mijn graage maag een lekker glaasje wyn. Bedenk u eerst daarop, ik wil mijn groet u geeven. Ik zie wij zijn te ver van 't Vinknet afgedreeven, Terwyl de klok mij roept om fteêwaards weêr te gaan, 'Om in bedenking wat te kiezen lang te ftaan. Vaarwel. Kan 't zyn, laat mij door een of ander weeten Hoe vrolijk gij dien tyd op 't trouwfeest hebt gefleeten, En wat uw Papkom, met dat zoutloos pappig dicht, Dat koppel aartigheên, voor u heeft uitgericht; Die gunst durf ik van u, voor mijne moeite, hoopen . Vaar met uw Papkom wel, ik zet het op een loopen.



ANTWOORD
AAN EEN RADELOOS
LIG T I I A R T.
G
VJij vraagt mij wat te doen, en fteldt twee vreemde zaaken, Als uw verkiezing voor, die beide mij met fmaaken. Een winkel weet ik niet voor u in deeze Stad, Die zo veel voordeel geeft dat ik geen houkind had; En, of een vrolijkhart, gewoon als Heer te leeven, Een ftuurs of trotsch gezicht verfchuldigde eer kan geeven Wanneer zijn dienaar pronkt in 't bonte liverij, Staat aan het onderzoek van U, maar niet van mij. Was ik in uw geval, ik zou mijn dagen flyten Daarfpys, noch drank, noch kleed, mijn vreemdlingfchap
verwvten.



AAN M IJ N E N VRIEND
Ai D E H E Nt
Capitein van een Haagfche Trekfchuit,
GEMAAKT EN GELE EZ EN IN ZIJNE ROEF, PEN 27. VAN WINTERMAAND 1 7 7 7 -
C3ntmoet ik u, mijn Vriend! in 't midden van 't gevaar, Daar gij een' jaarkring fluit van vier en veertig jaar; Smaak zegen voor uw huis, uw Echtgenoot, en Kindren, En zie, flechts voor een Maand, uw grootst gevaar ver-
( mindren.



AAN
2> JE 3ST Z JE X. V JE 2V,
BIJ DE GEBOORTE VAN ZIJN VIERDE DOCHTER.
A Iweer een Dochter, Hen, op uwe haanigheid! Och, dat u met dit kind nog meer zij toegezeid Dan ik u gistren wenschte op 't koude Leydfche water, In 't byzijn van uw' vriend en waardige Confrater. Vaarwel, getrouwe Hen, die ijvrig zit op ftok, En leef gezegend in uw groeiend Kippenhok.
% — jf*
AAN
JD JE 2V Z JE JL ir JE 2V\
BIJ DE GEBOORTE VAN ZIJN' ZOON.
Cxeluk, geluk mijn waarde Vriend! Met zulk een jonggebooren kind Als ge ooit, met vaderlijk verlangen, Kost uit uw' vruchtbren echt ontvangen. Gij hebt uw werk met glans gedaan; Bij zo veel Hennen past een Haan.



TER
VYFENTWINTIGSTE
V JE M J JL JL JU J[ W G
VAN .DEN HEERE
R9 D, KRUIFF.
'%?É^ E en zoet gezelschap, lekkre wijn, ^^^^^^^ En de eer voor mij daar bij te zijn Verdienen, vordren zelfs te zingen. Niets anders, vraagt welleevenheid, Blyft Vriendfchap hier haar rol ontzeid, Die drilgodin der Koks voor Phebus gunstelingen?
Neen, hooffche Juffer! anders niet, Want, zo de vriendfchap goddlijk hiet Kan zij niet groeien bij Billarten, In Kolf- of Kaats - of Maliebaan, In huizen daar Studenten gaan, Vaak plaatzén voor de Kruifffche en Costerlijke harten.
Maar
r
i 1? .,, :s_



Maar vordert uwe wet, dat ik Befcheiden, in dit ogenblik, Uw invloed enige eer moet geeven? Welaan, 'k zing dan op blyden toon, Op 't Jaarfeest van den Oudften Zoon, Van fchrandren Jan de KruifF, nog de eer van Roelands
leven.
Gezegend Voorwerp van mijn lied! Indien ge uit kundige oogen ziet, Zult gij, ligt meer dan ik, befeffen, Hoe in uw' jaaren onze tijd Vaak vruchtloos, en ftrafwaardig glijt, En ons met ftormen dreigt, die in de grysheid treilen.
'k Wagt van uw oordeel en verftand, Dat gij de fterkgefpierde hand Met ernst hebt aan den ploeg geflagen, En ijvrig voortftreeft op den baan, Waar lof u wacht, met rijk beftaan; Het loon voor onze vlijt der beste levensdagen.
God



God kroone dan uw vlyt en deugd. Hij maake, of houde u tot een vreugd Van Moeder, Broeders, Magen, Vrinden. Hij rekke uw leeftijd tot zijne eer, En wenscht, en bidt gij met mij meer, Hij doe de Vriendfchap ons bij brave menfchen vinden.
D E
VADERLANDER.
H
oe fterk de Oeconomie, en haar beroemde Tak Mijn Oeconomisch hart en oordeel kan bekooren, Zal ik, fprak flimme Piet, aan 't Vaderland doen hooren: 'k Wil vechten waar ik kan, maar handen uit mijn' zak.



TER
VERJAARINGE
VAN
o o 9 o
voor mijne Vriniin. ■
aare blydfchap vergt mijn pligt
"Waare blydfchap vergt mijn pligt Dat ze een liefdeblyk verricht Bij 't vermeerdren uwer jaaren, Waarde Vader! hoor mij dan, 't Kinderhart zingt zo het kan Als het zingt voor gryze hairen.
4% * 8*
Daalt uw leefzon naar haar kim,
'k Wenfch uw ziel ftaag hoger klim Naar haar onbegreepen Oorzaak.
In een waereld, vol verdriet,
Rust tog onze zielfchat niet, Weggelegt op Jezus voorfpraak.
Smaak



Smaak dan in 't verzoenend bloed
Alles wat in tegenfpoed, Van een grijs en flytend leven
God aan zynen gunstgenoot,
Dien hij nooit zijn heiltroon floot, In zijn Bondgods gunst wil geven,
Rekt Hij dan uw levensdraad,
Blijf mij dan een toeverlaat, 't Voorwerp van mijn liefde en achting
Slijt uw leven; wenkt u 't graf;
Dan blijf Hij, die 't leven gaf, 't Eeuwig deel van uw verwachting ?



AAN EEN
GEZELSCHAP
VAN
MAATELOOZE MUZIEK- OEFENA AREN.
-Ivil uziek, aan flipte tijd verbonden,
Duldt nimmer dat toegeevenheid
Met valfche vleierijen pleit
Voor lompe matelooze zonden;
Waar zij verfchijnt fpreekt ook die wet:
" Een Hemelmaagd gedoogt geen fmet."
Waar blijft gij dan die met uw ftampen De Maat en Zang en Snikken dwingt, Met niets dm met uw voeten zingt, En harmonij en fmaak laat kampen Met knikkend wagglen van uw lijf, Als waar zulks 't kunftigfle bedrijf.
ó Midas nijvre gunftelingen!
Sta met geen fpeeltuig voor uw krop,
Gij kunt met voet en lijf en kop
Wel fnaaren, maar geen harten dwingen. Hang u of 't fpeeltuig op, ö maatloos Broederfchap! Of geef mijn Hemelmaagd dit uur den laaften trap.



AAN DE
DICHTERS
DER
RONDEELTJES
OP DE
HAAG SC HE en LEYDSCHE GENOOTSCHAPPEN.
ichtcrtjes van 't minde foort, Wat booze geeft heeft u verftoord? Wie deed u zo verveelend fchryven? Tot hoon van Leyden en den Haag? Kom, antwoord my op ieder vraag, Ik zal u waar'yk dankbaar blyven.
Zyn uw rondeeltjes naar uw zin? Vindt gy daar zelve ook dichtkunft in? Zyn zy gefchikt om elk te ftichten, ,Die met een vatbren braaven geeft Uw zielen uit uw werken leeft? Wat was uw oogmerk met uw dichten?
Of



Of zyt gy al te boersch, te lomp,
Te ondeugend, beeftelyk, en ftomp
In 't Ouderhuis gegroeit tot mannen?
Schr eeuw, fchreeuw dan wraak, bizonder Paar
En maak paskwillen op uw Vaêr,
Of laat hem in een Tuchthuis bannen.
't Was zyne zaak, vooruit te zien Wat door zyn kindren zou gefchiên, Hoe moeilyk dit thans fchynt te raaden. Voor 't werkfehort in de wieg gelegt, Schrjft thans de Pleer geworden knegt Rondeeltjes met een noot, by bladen.
Ik kan niet giffen dat ik dwaal
Ah ik my hier zo naauw bepaal
Ey 't denkbeeld aan uw groeiend leven;
Want, waart gy uit een edler bloed
Gebooren, en ook opgevoedt
Gy zoudt er wis een blyk van geeven.
Dan



Dan, mooglyk denkt gy dat men lacht Nu gy uw werk, in 't licht gebragt, Als 't werk van dichteren hoort pryzen; Neen, zeker niet! hoe ge u ook vleit, Uw doopceel en zelfftandigheid Zyn uit Rondeeltjes te bewyzen.
't Maakt u niet edler, als ge uw dicht Nooit hadt doen komen in het licht, Zo u geen Drukker, door het roemen Van uw vernuft, gedwongen had! Al dicht ge u zelve aan galg en rad, 't Belang zou u nog Goden noemen.
Ik b'dde U, houdt u aan uw werk. Sehryf minder ftout, en meerder fterk; Dan zal uwe afkomft minder blyken. Toont, zo gy kunt, een kleene poos Een edle dichtertrek, en bloos, Wanneer ge als menfch u moet bekyken.



GEBED
AAN DE
H: MAAGD MARIA
VOOR
Ji JL* JE M JL JET C O
FAN
B JE JU JK JEU JE
IMTaria, Moeder Gods! voor 't eerft in al mijn leven Wordt u mijn biddend hart en goddiijke eer gegeeven, Verhoor mij ook voor eens, kan 't zyn, verhoor mij nu, Dan geef ik voor de reft geheel den brui van U.
Hebt gij van Jan Le Francq een goddiijke eer ontvangen, Die Romens Kerkleer ftaafd in priesterlijke zangen? ó Lieve Moeder Gods! hij weet niet wat hij doet. Hy is by heiligheid noch kruisfen opgevoed. Hij weet van Bedecel noch 't Adams vleesch te beuken. Hij heeft een wasfche ziel, en plooit haar naar den keuken}.
En



En werpt nw heerlijkheid op eenmaal weer in 't zand, By 't overlyden van een' ryken Protestant. 6 Heilige Mevrouw! men deedt in roomfche landen, Slechts voor een kleene gift, een kaarsje voor u branden, Maar gij hebt ook gezien, indien gij harten kent, Men maakte u uit de grap een fpottend compliment; Eb, welkeen toon Le Francq. heeft uitzijn lier gedwongen, Hij heeft voor Notre Dame een compliment gezongen. è Schoon, bewierookt menfch! geloof hem niet te veel; De laage vleicry of fchendtaal is zijn deel, En om zijn kaale beurs waar 't mooglijk is te ffcerken Schryft hij in poëzij voor allerhande Kerken. Hij is zo Tollorant dat, hooggeëerde Vrouw! Uwe Ortodoxe ziel verbaazend fchudden zou Wanneer hij nodig dacht, om glorie of om fchyven, Een lykdicht op de dood van Phlip van Praag te fchryven. Och, och Marytje, die, hoe zwierig opgefchikt, Gekroond, berookt, gekuft, verguld, gekleed, geftrikt, De eenvoudigheid bemind, och wil hem niet gelooven; Hij kan voor 't zelfde geld u van uw eer berooven,
Wan-



Wanneer ten Eiken flechts, met zijn geheilgden ftoet, Aan dien onheilgen Jan geen Charitate doet.
Dan, waarde Patrones voor zo veel kleine Zielen, Die daaglijks voor den glans van uwe kleedren knielen! Vergeef mij zo ik dwaale, en dat hij u bemind, Terwyl hij nergens heul by braave menfehen vind. Vergeef mij, zo zijn hart, aan uw altaar verbonden, De heiige Maagd omhelft, voor Maagdelijke zonden, Die in 't geweeten woên, en nergens fchuilplaats zien, Ten zy het fchuldig hart moet in uwe armen vlién. ó Romens Minnemoer! hoor dan een grysaart fmeeken, Die, thans van elk veracht, naar uw altaar geweeken, De laatfte hulp verwacht, zo hij in 't traanendal, Elk de eer, door hem gerooft, nog weer vergoeden zal. Hij kan zich op geen hulp van mannen meer vertrouwen; Des neem mijn bee toch aan, ö puik van alle Vrouwen! Bekeer, hoe veel gebeên, en kruisfen ge ook moet doen, Bekeer dien Mifantrope, ik geef uw Pop een' Zoen.
Doe, in plaats van betaaling, Chariteit aan de Protestantfche Armen.



VERZAMELING
KEURDICHTEN,
BEHELZENDE HET GEVOLG OP HET GEBED aan de roomsche
H: MAAAGD MARIA
VOOR
J: Le FRANCQ.
DE MISLUKTE ONDERNEEMING.
Ik zag Le Francq naar 't Raadhuis treên
Om de Eedele Groot Achtbaarheên
Zijn duldeloozen hoon te klaagen
In deeze paskvvillante dagen,
Terwyl een ohgefchikt gebed,
Aan Moeder Mietje voorgezet,
Zijn
VAN



Zijn' naam doet op de tongen zweeven
Die om Le Franco^ geen oortje geeven.
Maar heeft die Dichter nooit geleerd
Dat hij op 't Raadhuis komt verkeerd;
Daar is Maria niet te vinden,
Daar hij zich naauwe aan dorft verbinden.
Dan, ach! men leert met fchade of fchand;
Gelukkig kwam hem in 't verftand
Befluiteloos weêr heen te trekken,
En zijne onweetenheid te ontdekken. , •
Hij was ook in zijn dolle vlaag
Wel duizend trappen daar te laag.
ANDERS.
D e wraak bezielde Jan, en dreef, met woeft gedruifch, Hem voor de groote deur van 't achtbaar Leyds Stadthuis. Wat wilt ge, vroeg de(*)Schout? wat, zegt hij, durft gij
't vraagen?
'k Wil over dat Gebed aan Burgemeesters klaagen.
Och,
{*) jfc Freeswyk.



Och, zegt de dikke Schout, 'klaag mij dan ook maar aan, Wyl ik by dat Gebed mijn naam wel wil zien ftaan. Kom, tree geruft maar in; men zet de deur u oopen. Neen, neen, knort onze Jan, en zet het op een loopen. Helaas! wie beeft nu niet die maar in 't klein bezeft Hoe Leyden dreunen zal wanneer zijn woede treft! Maar ik zeg: wykö Vrees! 's mans wraak wordt onbekwamer Wanneer zij Vreeswyk vindt voor Burgemeesters Kamer.
DS HERSTELDE VERWONDERING.
II oort Menfchen al te zaam, Schout Meurs, de Schout
van Leyden,
Wil 't dichterlijk gebed voor Jan Le Francq verbreiden, Met zijnen eigen naam, en zonder loon of dank. Hoe, zegt ge, zal een Schout gebeden doen fpargeeren, En 't Dordfche Kerkgezach die kettery niet weeren! Men denk, 't is een gebed alleen maar voor Le Francq.
HET



HET
MIRAKEL.
Schout Meurs kyft met den Dichter Jan Die roomfch en onroomfch fchryven kan; En, welk een Christen zou het droomen, Die twift is om 't Gebed gekomen.
RAAD
AAN DE
H: MAAGD MARIA.
Zie daar, Maria! heeft de Dichter 't niet gezegd Dat gij van Jan Le Francq, uw' nieuwerwetfchen knegt, Ras zou vergeeten zyn? hij kan uw hulp ontbeeren, En klaagt zijn' eerften nood aan Leydens achtbre Heeren. Och, doe dan ook als zij, en zeg, wanneer hij klaagt, Zie dat ge een andre (f) Vrouw, thans om befcherming
vraagt.
(f) Theniis.



AAM DE
VADERLANDSCHE
LIEDJESZANGERS,
FOOR HET
KATWTKER FISSCHERSDEUNTJE
FAN
j. l. f. r. b.
v^v v;<v v^v
A.mphions van de Kroeg! Orchest van ons gepeupel J ó Ongefneeden Choor, dat langs de ftraaten -zwiert En uw gedichten veilt, zo akelig als kreupel, Wanneer uw holle ftem van moord of minnen tiert!
Komt, ftreeft naar Katwyks duin, en zingt het VisfchersDatftrontigftrandzang, op een ongehoorde wyz', (deuntje, Van Arie, Teun, en Jan, en Machteldmoer, en Pleuntje, En voor den Maker zelfs, thans ruim zo gek als grys.
De Pinkjes leggen ree met al zijn exemplaaren. Men wacht naar uwe komst en nuttig zanggeluid; Maar, word de kunst betaald, zal 't geen verwondring baaren Al krygt uw Baas geen lof en gij geen enkle duit. Eaat uit barmhartigheid d m uwe ftemmen hooren, En Zingt het deuntje van Jan Lage Fielt Fan Booren.



aan den
PROCUREUR
VAN DEN HEER voorde VIERSCHAAR der REDE.
17
JLjQn dolle zucht naar Kranten leezen Heb ik in andren nooit gepreezen, En voor my zelve ook nooit gevoelt; 't Raakt my niet wat, of wie er woelt In England, of de Coloniften, Die om accyns of fchulden twiften. Maar 'k heb, fints Maandag, my gewend Te zien naar JAS den kranten vent, Met open mond, en oog, en ooren, O.n van dat loopend nieuws te hooren In welk een Stad, of Dorp, of Straat, Door brand, of eenig ander kwaad,
Dat



Dat op myn eer niet is te hoopen,
Een dolhuis ledig is geloopen;
Terwyl een zotte Procureur,
Een tytelfchryver voor myn deur,
Begint te raazen en te tieren,
Nog erger als die lieve dieren,
Die, op de wacht van bleek of ftal,
Geketend blaffen: overal.
Dan 'k heb uit kranten, noch ui: droomen,
Ncch uit vertellingen vernomen
Waar zulk een jammer is gefchied.
Zo 't niet gebeurt is weet ik niet
Waar zulk een man zo lang kon blyven,
Eer hy als Procureur dorft fchryven.
Die voor een valfche Vierfchaar pleit,
Daar winderige eenzydigheid
Haare aanklagt doet aan blinde rede,
Daar Lelyveld, de Krui ff, en Vreede,
En Iky zy 't gekje, voorgedaagt,
Befchreiënd worden aangeklaagt.
Och



^^^^^^
Och Procureur van kwaade zaaken, Ik wil myn hof wel by u maaken, Al was het voor een weinig geld, Indien ge my uw naam maar meldt. Ik zal u zo veel, zo veel zeggen Dat uw gefielde kan weérleggen, Dat, al waart gy nog eens zo mal, Of dol, ik u geneezen zal. Ik zal eerbiedig tot u komen, En rede zeggen van myn droomen, Dat menig dichter niet verftaat, En gy vooral niet, kameraad. Ik zal u van 't (*) Rondeel doen weeten, Die oorlogs oorzaak der poeëten, En toonen hoe inpertinent Ik ben gehoond door uw (f ( Cliënt,
Naaffc
(*} Het Rondeel tegen 'c Haagfche Dichrgenootfchap.
(|) Zie het bekende Naricht van den Heer Le F: van BERKHEY, agter zyne Vriendentraanen op Schut.':, Pag: 93 daar de Heer Le Francq my bedo k als maker van 't Rondeel, volgens zyne mondelinge betuiging aan my gedaan. '1 Is ongelukkig genoeg, zeker.



Naaft twee beminde en achtbre Heeren,
Die Leydens Helicon vereeren
Met hun befcherming, zorg, en vlyt,
In 't aangezicht van dollen nyd.
Ik Zal u in myn hart doen kyken,
Wanneer me uw beterfchap zal blyken,
Dat zult gy zien, hoe Adams boos,
In 't vuil Rondeeltje fchuldeloos.
Nu, alle gekken op een Hokje,
En gy weer in 't geflooten hokje,
Indien ge waarlyk zyt gcvlugt,
'k Ben voor uw dolheid niet beducht,
Al durft gy zelfs een vonnis ftellen
Op honderden verbruikbre vellen;
Maar byt toch andre menfchen niet.
Ik durf, gelyk gy zegt, en ziet,
Hoe weinig daar op is te roemen,
Myn naam als beeftenvriend wel noemen,
En daarom is het dat ik fchryf
Dat ik uw vriend beftendig blyf.
h: d : b ..



aan
J : Le FRANCQ,
By zijne bevrediging met C: F: HOOGEVEEN Junior.
Wegens het bekende Proces.
Ais ge u met elk, door u beledigt, Voor zulk een duuren prys bevredigt Als thans met Ho ge veen gefchied, Dan kent men uwen rykdom niet. Hoe veel ge ook hebt verzoend, in't fchuldighuwlijks-leven, Ferzoenlng zal die fom nog ver te boven ftreeven.



LEYDEN in ROUW
Over het Vertrek van haaren zeer geliefden INJVOONER,
den heere
E I G E L E R,
Op den
Anno iyc
M et recht misgund ge uw geld cn byzyn aan ons Leyden Daar haar Groot Achtbre Raad uw ruime bouwkunft laakt, En van zyn' eigen grond onfehendbre wetten maakt,
Voor zulk een vreemdeling als gy al te onbefcheidon.
Heeft daartoe u 't fortuin van vaderland cn bloed Naar Amftclsftad gevoert, om fchatten op te gaaren! Vertrek dan waar de wet uw achting kan bewaaren;
Waar ieder naar zyn fmaak zyn hutje bouwen moet.
Helaas, o Ei geler, wie zal 't gelooven willen, Dat Leydens Raad u achtte als een ontbeerlyk ding ? Wreek, wreek u op dien hoon. o bouwziek Vreemdeling! Vertrek, en ruim de Slad van vreemde en duure grillen.



D E
POËTISCHE
T3BL J JE JUT JD SCM^LJP.
'k Heb met een' Vriend verkeerd, wiens eedle Poëzij Zo fierlijk is als fchoon, zo grootsch als vrank en vrij, Die in vertrouwen fprak: „'k zal deez' en geenen veegen, Van wien ik wond bij wond in 't harte heb gekreegen, Die door geen Lelijkruid, of Olie is verzacht. Hoor welk een ftoute trek! is die niet goed gedacht ? Maar fpreek 'erniemand van, ik zal nog meerder fchryven". 6 Zotje daar ik was! ik dacht hier vrij te blyven, Want ik was Dichtliefs vriend; maar deeze man fchreef meêr, En deed mij, onverdiend, met traanen, bitter zeer. Kan zulk een vreemd beftaan dan immer vriendfchap heeten? Ja, ouwerwetsch Geloof! maar vriendfchap van Poëeten.



GRAFSCHRIFT
OP EEN
GIERIGE KOEKBAKKERIN,
OVERLEEDEN TE
M et fuiker, honig, en wat ftroop Heeft deeze Vrouw haar' levensloop Ver boven zijnen helft gefleeten, En zonder zelfs daar van te weeten, Zo zoet moest ook haare uitvaart zijn; Des dronk men zo veel witten wijn Dat haar gedachtnis bij die braaven Is met haar' romp en wijn begraven.
Zij voer misfchien wel hemelwaard,
Maar was wat kleeverig van aart.



OP DE
SNOEPLUST
D urft fcbrandcrheid 't gezag van uwe leer vermindrcn
ó Heerfchende Calvyn! zy band u 't land niet uit
Zo lang een Adams fchuld, geè'rft door uwe kindren,
Den Leerftcel dreunen doet van 't Sinodaal befluit.
Nog leeft een waardig kroost dat uwe leer kan ftaeven,
En Adams Hoofdgebrek in zwarte rokken draagt,
Daar zelfs een vrienden difch uw Pricfier ryk in gaaven
Als lekkien Fruitdief vreeïl, fchoon fpottend aangcklaagt.
Wie de Erfschuld leeren moog, de Leydfjhe Kerkgenooten
Verheffen v: d: M.. die lekkre fruit bemind.
Zyn ampt maakt hem een licht by mindere Adams looten,
En ftrafbre fnoepluft ook een Moeder Evaes kind.
Staak dan de fpottcrny om 's mans byzonder fteelen,
Hy heeft nog beter dm zyn A^ader heeft gedaan;
Die at de Vrugten op om zyre tong te ftteelen,
Deez' paktte ze in zyn zak, om de Erfschuld voor te ftaan.
AN-
V A N
D^ V: D: M.



ANDERS.
E-cn lekkre Perzik bloosde een Preker in 't gezicht Die Leyders Sion met zyn wind cn grappen (licht, En hy zag dat die Vrugt zeer fmeaklyk was om te eeten, Wat nu? in't kort, de lust deed hem zyn pligt vergectcn, En maakt hem tot een Dief, terwyl hy watertandt. 6 Eva! woont uw kroost ook nog in Ncdeiland, Dat, hoe hoogmoedig, fchaamte of fchande niet kan treffen Wat is het dan veuvreemd! ö Moeder! 't draagt thans beffen
ANDERS.
eertyds van der M... den naam van Haan gegeven, Wat heeft men hem gevleid! wat is die eernaam groot! By 't nadren van den Herfst vermindert hy van leven, Want als de Perzik rypt word hy een Duizendpoot.
ANDERS.
^Een windrigPredikant, Waagt met een ftoute hand De Perzikken te fteelen, Terwyl het fiirn beleid, Op ftille luimen leid; Om hem een trek te fpeelen.
Hy



Hy nadert aan den difch
Daar ider vrolyk is
By 't fchuimen van den beker;
Maar flün beleid brengt hier
Een potloot en papier
By onzen diefschen PreeJter.
Zyn drift, die hem beklaagt, Beweegt hem dat hy vraagt Waar toe die vreemde zaaken? De Dicnftknegt, met veel eer, Verzoekt: " Uw naam, Myn Heer! " Ik moet myn rekning maaken.
Toen kwam de diefsttal uit Door zulk een loozen guit. De Preeker zat te bloozen Gelyk een Perzik doet. ó Mantel! bef en hoed ! Wat dekt ge al goddeloozen.
6 Milde cn ryke Lien! Laat vry de Krajen vlicn Van uwe lekkre vrugten, Gy moet, ondraaglyk kruis! Nog binnen 't gaftvry huis Gebefte Raven: dugten.



HEKEL
VOOR EEN
LEYDSCH R YMER,
in erbarmelyk rym de Diakonen van de Hervormde Kerk befchimpte, welke door Burgermeejieren alleen wettig gekeurd wierden tot de bejliering van zeker Legaat om een nieuw Hofje te bouwen.
6 ï^reupele Paskwillen Dichter, En martelende Zang-berg ftichrer, Waar zal 't nog met de dichtkunll heen Wen uwe rymery gc!e:zen En als iets geeftigs wordt gepreczen? Zeg Leydfche weerlicht van Datheen!
Uw flraat - geleerdheid, lompe vlecgel, Straalt ijder matelooze regel Van 't zinloos hoofd ten einde door, Zo, wie ooit uw paskwil durft roemen Ik opcnlyk een gek durf noemen, Zelfs voor uw dik poëtifch oor.
Maar



Maar welk belang hebt gy in 't ft.chten
Van 't nieuwe Hof, om met uw dichten
't Diakenfchap van onze ftad
By naamen zo ten fpot te ftellen?
Of durft de ( * ) jalouzij u kwellen
Papierbekladder voor myn g...l
Wierd my gegund uw naam te weeten Ik zou hem, duivel der Poëten! Niet melden, maar uw beeltenis, Uit groove ftof tot menfch gegooten, Zo treffen voor de ftadgenooten Gelyk 't naar ziel en lighaam i$.
En hoor ik nu of dan hem melden; Dan zal ik u, als 't puik der helden Van fchimpcn op een brave rey, Van hofjes bouwen, (f ) fteenen leggen, Myn gulle vriendfchap niet ontzeggen Mei ftouter fpot in Poëzij,
Of
(* Men houdt den rymer voor een der huis-armen vaders, welke meende
mede enige beltelling te moeten hebben in het genoemde legaat, doch met zyne medebroeders is afgeweezen.
(f] De rymer heeft in zyn pa;k.vil veel te doen met het leggan van den eeeitcn ftecn, aan het hofje.



Of moogt ge aan 't leggen van de fteencn Aan t' nieuw gebouw de handen leenen; Dan moet een ptysbacr ongeval U de ceifte (leen een kus doen geven, Die, als een afscheid van uw leven, Den nieuwen grond bedauwen zal!
Wie zal dan in gebreken blyven Op dien beruchten fteen te fchryven Een Graffchrift voor myn Hof-Poeët, Die, nooit op Helicon verfchccncn, Gezongen heeft van blauwe fteencn? Wie fchryft niet, die van dichten weet:
" Hier dekt een blauwe fteen een dichter,
" Een eerde hofjes ftcenen - ilichter,
" Gelukkig door den dood verraft.
" Geen ftadgenoot befta te treuren!
" Waar zulk een gunll niet mag gebeuren
" Wbidt niemand van een gek ontlaft.



WOORD SPEELING.
Als de A ctie-hande] JAN tot fchelmerijen dreef,
Zoo dat hij Ton bij, Ton den koopman fchuldig bleef,
En rijklijk leeven kon; ging JAN aan 't accordeeren
Om zijn geroofden buit in ftilte te verteeren;
Dat 's fijn gehandelt, was toen 't woord der actie-broers,
Maar naar mijn oordeel grof: hij handelde op zijn BOERS.
de TAFELSCHUIMER.
vjrcen fmulparp, hoe gezien by weinig Leydfche grooten, Verdient een plaats in 't hart, vol trouwe, en eerlykheid, Voor al wanneer zyn tong, met Plutoos hel - genooten, Der Ryken billen kuft, en weeke harten vleit. 6 Zuivre Hemel! daar de onreinheid word verbannen, Daar Fraat noch Zuyper, hoe gemanteld, binnen raakt, Vertoon geen heiligheid, maar fchootelcn en kannen, Dan heeft een Britfcae zie', haar zaligheid volmaakt.



VERWONDERING.
ïToe! zegt de ganfche Stad, geeft D ook een Bal!
't Is radeloos voor my wie daar verfchynen zal. Wel, lafterzieke Stad, ds aanzienelyke vrinden. Och, zegt zy, die kan hy in myncn kreits niet vinden. Hy wacht dan zyn bezoek in 't kleine Thee Salet, En groet voor den Perfoon zyn (laatlyk dank-billjet.
anders;
Ontfangt Uw ecne koon een muilpeer, fteek de tweede Blymocdig toe; dit brengt de wet der liefde mede.
Dit doet ook D die, van buiten eeift belaagd,
Den (*) Vyand van zyn huis nu vriendlyk binnen vraagt.
(*) Zyn E is van gedachten he: bcflonnen zyner glazen door Studenten gefchied te zyn.
't Ts groot wanneer men voor zyn vrinden Den dans-vloer op een vat kan vinden.



OP EEN
VERLIEFDEN PREDIKER.
ó jVTin! hoe loos gij elk gelijk uw flaaf doet zuchten,
En al'es d enflbaar maakt aan uw gevreclt geweld;
M blijf, ik bid het u in ernfr, den preêkfroel vlugten.
Gij wordt daar flecht onthaald, of ftreng ten toon gefteld;
Vooral wen hij die klimt, tot in de ziel verlegen,
Ce.n voorraad woorden heeft, maar, fukklend in *t verftand,
Den hemel ftaamlend fmeckt om een vernieuwden (*) zegen
Voor onze vif chery te water en te land.
Maar, wilt gij evenwel een Leeraers hart doorwonden^
En zien, of hij, als elk, getrouw Is aan uw wet?
Ai leer dan, zo g j nooit mijn raad hebt ondervonden,
't Gaat zelden op een ftocl zo goed als op het bed.
(*) De eigen woorden van den Wel Eerwaarden en zeer geleerden Heer...



D E
JUICHENDE EUANGELISCHE GEMEENTE VAN
LEYDERDORP,
AAN HARE ZUSTER T E
VENHUIJZEN.
G elicfde Zufter in ons Hollands nocrdl jk oord,
Hoe groot is uw geluk, nu 't Euangelic woord
Zo cicrelijk van taal als bendig van gedachten
Ons doet uit uwen fchoot de bloem van Sion wagten,
Nu Jezus Herder, die uw fchaapen leidt en voedt,
Het maat'Ioos ó hoe groot van 't cnbegreepen goedt
Zo r.ecdiig, als geleerd, en hoorbaar heeft befchrceven.
ƒ,1 wat zig tegen u verheft moet billijk bcevcn;
Daar hy de hel teftormt, en met een ftoutcn toon
De hoer van Babel bidt, cn blikzemt van haar troon;
Daar hy .. . . maar 'k zwyg, gy kunt zijn gaven daaglijks hooren.
'k Zend hem in dank te rug, en kan deez' roem niet fmooren.
ö Zuller! ó hoe gtoot is 't onbevatbaar goed,
Als hy in uwe ke;k zijn afscheid preeken moet.



Op een ALKMAARSCHEN BAKKER.
BYGENAAMT
P H A R A O.
.AlIs D ge.lorven is zal dit zijn grafschrift zijn:
Hier legt een Bakker en een vriend van rooden wyn. 6 Alkmacr! waar zult gy nu op befcheiming hoopen? Uw Pharao is in de roode zee verzoopen.
de BERMHARTIGE FABRIKEUR.
D e Min van rijke Piet moet tegen Meij verhuizen, En vraagt aan koopman Jan om onderhoud door 't pluizen; Hij ge.ft haar ook zijn woord, dus heeft de man in 't zin Te zorgen voor den bu;k van de uitgediende Min.
de VERSTANDIGE SCHULDENAAR.
M en brengt een anker wyn by daglicht voor mijn huis; De ganfche buurt loopt uit, met ongewoon gedruis, En fchreeuwt: betaal ons eerft, gij zuipt maar *t geen wij zweeten. Wat is 't Janhagel blind! kan ik dan droppels frecten?



O? EEN RIJKEN BEULING IN DE
MUZIEK.
II oe, laat verbeeld vernuft geen onderwijs meer toe, Daar uw gcfronlt gelaat mijn byfland fchynt te laaken ? Elk was uw wild gefchraap, als ik, tót walgens maè, En fteekt u nog de nyd als ik een fnaar durf raaken 1 o Midas, om -wiens geld ik fchu'dbekcnncnd kniel'! Breng, breng uwe ooren meè, of ik kom zonder ziel.
OPSCHRIFT voor een HERBERG.
Croed Logement (laat bier voor aan het groot gebouw. Maar zyt gewaar fel ouwd, en geloof my op myn trouw, 't Is meeft voor boer cn paerd; de kek lardeeit de haver, De me'd, hoe traager voor een ïc'zend man hoe braaver, Staat by 't Schicdamfebe vat. Logeer hier dan geiuft, Als gy Jenever, of een mandje haver luft.
ELK ZIJN DEEL.
^Een groote Bankroetier zweeit bij zijn ziel en keel: " In mijn geboorteplaats daar geeft men elk zijn deel. " Maar als de fchc'm niet liegt verbeur ik goed en leven, Zijn naam flaat aan de galg nog onvoldaan gefchrecven.



FELICITATIE
AAN
R
DEN NIEUWEN PODAGRIST.
't Is oudewyven praat, dat in het tweede bloed
Een adelyke kwaal zich openbaaren moet,
En dus de podegia in zoonen van de zoonen
Haar heerlijkheid, en kragt, onfchuldig zou vcrtooncn!
Wie immer zi.iit als R lacht om die erfenis,
En wint een eigen roem, die onverwinbaar is.
Of zou de vroege jei:gd geen blyk van erfnis geeven?
Zou Grootvaêrs kwaal niet écHs, in 't verder groeiend leven,
Een harden wecrftand bien, wanneer de fpringluft woelt,
En 't knaapje, als mynen Vriend, ondoofbre hitte voelt?
Gezondheid, frisfche kleur, en onbedwongen leden,
Uit voorig bloed gcërft, en oud.rlijkc zeden,
Voldingen hier 't bewys, dat zelfs geen roeftig wicht,
Hoe fterk de pleegvaêr zoop, gebooren wordt met jicht.
Geluk dan met uw roem, o eer van A mannen!
Die, als een moedig held van uitgeleegde kannen,
Geen



Geen ronden vocd verwierf op 't bloedig oorlogsveld,
Vaar pronkt in 't koeftrend Fr'ejth, dat uw hedryven meld.
Lang b'yf dat wapentuig van twee doorluehte Goden,
Tot wier bcf.herming gy 20 dikwcif zyt gcvloodcn,
Een fïeraad voor uw vuift, en wcere een Esculaap,
Die vaak op martlaars loert van Bacchns en Priaap.
Cavrord, volding een roem. zo moeilyk te verkrygen;
Dan zullen van uw naam noch hoer noch hofpes zwygen.
Vervloek den rooden wyn, en 't laag Schiedamfche nat,
Maar drink aan Brandewyn u voor de middag zat,
En 's avonds aan fiourgonje, of ede'e Champanjc;
Wat vreemd is lykt u belt, al kwam het zelfs uit Spanje.
Dan fterft gy als een held; maar mogelijk wat vroeg.
Vereerd de podegra u dan nog niet genoeg;
Ik zal beftendig uw hiftoriefchryver blyven,
En op uw wachtend graf met grootc letters fchryven:
Hier legt een edelman, door eigen roem vergood.
Hy zoop zich ecift de jicht, cn cindelyk den dood.



OP EEN
WINDERIGEN GEESTELIJKE.
T
Indien de pinkfter - wind het winderig vcrmoogen
In Jezus jongren blies gelyk in van
Geen wonder, deczen , zo befpottelyk in de oogen Van 't laitrend ongeloof, gelyk een dronke rei, Van Bacchus Papen, voor uitzinnigen gehouèn; Want daar het heilgeloof, verlicht, en meer geflerkt, Een eigen pinkfter - wind in Leeraers moet befchouwen Vreest het dat hoogmoed hen meer als Gods geelt bewerkt*
NADER VERKLAARING
VAN J O B 22 V*_ 2,
GEPREDIKT
DOOR DEN
HEERE
-Een Prediker van geen geleerdheid;
Een fteclende Hoog - leeraer - Aap;
Een windrig ftoc'.voogd, vol verkeerdheid;
Een goed Acteur, maar flcgtc paap;
Een Leeraers ziel, vol nietigheden;
Een ftrydbaer held, in mantel - fchyn;
Een zwakke tolk in bybel - reden ]
Kan God, noch kerk profytlyk zyn.



SMEEKSCHRIFT
AAN DEN
Kleinen Grootgeworden
W: van ESBRUG,
Koster der Hooglandsche of Sint Pancras Kerk, en Nodiger ter Begrafenissen,
T E
leyden.
ö C3pperheerfcher van Sint Pancras leege ftoelen! Meceen van God Priaap! en Zendeling van 't graf! Sta thans, wanneer uw ziel de kragt der kunft kan voelen, Sta thans een ogenblik van 't wigtig kerkampt af.
't Voegt een Achilles hand de dorftigen te laaven; Maar 't voegt ook uwe ziel, een fchooner lighaam waard, Haar oor te leenen aan 't beklag van zo veel braaven Als Staat - of Kerkgefchil een hagglijke onruft baarc.
Zie dan de Poëzij met eerbied tot u naadren;
Zy zingt geen laffe ftof, maar zaaken van gewigt.
De Hel, voor 't minft de hel fchynt heden te vergaadrerv,
En jaagt een kerkgebruik den fchrik in 't aangezicht.
Eerll



Eerfl: modfl tmn aan DvrnsE\ zyn wieriigheid ontncsrnen, En bannen hem de Kerk, he: Land, de harten uit; Nu woedt de grilligheid op 't hartinneemend teemen By *t nuttig Pfalmgezang, door brommend maatgeluid.
Uw naamgenoot en Vriend, de waardigfte uwer Vrinden, Uw blonde Speelman van 't gemarteld Kerkgezang Kwetft reeds uw teer gehoor, en durft zig onderwinden Het ouderwetfch gefchreeuw te houden in bedwang. Helaas! wat heeft uw ziel en heiligdom te vreezen! Een onvoorzig;ig Jj d.r Achtbre Magistraat Beflist wel haaft hunn' val; hiaft zingt men als de Weezen, En Tkemte geeft aan Dord in 't Kerkgezang de maat.
De Leeuw zal met Datheen om wraak ten hemel fchreeuwen Met hun begraven ftof, terwyl Arminus lacht Om onzen Vriend Calvyn, om (*) Jannetje fan Leeuiwn, Om elk, die kettery uit die verandring wacht.
Armyn (hoe moet die naam uw fchrandre ziel doen beeven!) Zingt nog den ouden deun; maar wagt naar ons alleen. Haaft zien wy onze Kerk aan hem ten prooi gegeeven, Als Remonftrantfche Liên Kalvinifche Orgels treên. Kan de Jnquifitie ooit haar heilloos vuur ontfteken Ten nut van *t algemeen; hier wordt haar hulp gevraagt. Gy hebt de Turven veil; doe van verbranden fpreeken In 't Stookhok, dat de dood in gauwe zingers jaagt.
Dan
e*) Een oud.' ukdraagfter, te Leyden,, door de wandeling genaamt paarde kop.



Dan; wysheid en vernuft bepaalcn andre wegen; Dus koer naar heuren raad: vervolg door geen geweld. Wie voor verandring ftemt, ftemt Gy daar flechts maar tegen, Dan zegepraald uw fmaak, ten minflen zo men meld.
Het algemeen gerugt dztEsBRUG niet wil lydtn Dat zich de Rhyn ook fchik naar d' Y en Rotteftroom Klonk tot op 't Raadhuis zelfs, ten fpyt van die 't benyden^ Verdedig dan alom de rechten zonder fchroora.
De Kerk blyft u verpligt voor 't mannelyk gevoelen. De Leydfche Burgerftaat heeft eeuwig juichens ftof. En in uw heerlykheid van Ortodoxe ftoclen Wagt uw Patroon, de dood, u daaglyks aan zyn hof.
Leef lang, AmbafTadeur van onbegraven lyken! Getrouwe Wagter van het kerklyk licht en vier! En ziet gy kennis, fmaak, en oordeel U ontwyken, Schreeuw tegen 't nieuw gezang, en fterf een (*) Tempelier.
FA FINCQ.
(•) Volgens de tweede benaamin» in Wagenaars Vad: Hift: III<i« d: pag: 101.



F li A G M E N T.
't Is zorgloos, ons beroep, by uuren afgemeeten, Door aangebooren drifc tot beuslen, te vergeeten. 't Is hoonend voor onze eer, wanneer 't gerucht verfpreid, Die man heeft zo veel werk als onverfchilligheid. 't Is dwaasheid arm te zyn, en geldcloos te blyven, Als de onverfchilligheid voor aangebooden fchyven, Niet eens veranderd wordt in liefde tot dat geld, Welks duur gemis een perk aan onzen eetlust ftelt; t Is onverfchoonelyk in eenzaamheid te leeven, Als ons de waereld lokt om loon op 't werk te geeven; 't Is ftrafbaar als ons hart dan naar vermaaken haakt Wen de eenzaamheid belang van onzen arbeid maakt. Men hoore kal - buurs taal met die van andre vrouwen, Wanneer ze een lieveling der poëzy befchouwen,
Vooral wen haar bekende een braaf, maar burger, man, Zyn liefde voor de kunft niet meer verbergen kan : Hier, fchreeuwen ze, is 't verval der ouderlyke zeden, En de eenige oorzaak van 's lands ongerechtigheden;
Wee



Wee zulle een kuhftenaar die zich te wyten heeft Dat hy niet zonder lof, maar zonder brood wel leeft: Hy maakt zich tot een gek, een fchuldenaar by veelen, En laat zich, eer hy gryfh, verachten en bedeelen. ö Goddeloozen! die, flechts om een fchoonen trek, Den nutten arbeid (taakt, onkundig voor 't gebrek Dat op de hielen volgt, van U, uw vrouw of kindren; Die uwen overvloed ziet by de kunft vermindren, En met een dronken geeft uit uwen dichtcel vlugt Naar 't fchraale broodtrezoor, dat weergalmt op een zucht; Gy die uw fchatkift vult met maanende papieren, Die renten van Apol voor zyn bezielde dieren; Gy die uw Hechten rok en hooploos krooft beziet, U voegt, verbafterd zaad! de duure rymkunft niet.
Dus hoorde ik, binnen kort, op u 6 Dichtkunft! kyven, En nam een vast befluit hier niet meer by te fchryven.



D E
JAARLIJKSE MOORD.
Mijn Stad ! mijn Vaderland! geverft in fchuldloos bloed! De moordluft wet het zwaard, en dreigt op markt en ftraaten; Een Beulen - heir, gemerkt ah wreekende foldaaten, Dreigt u een wis verderf, daar 't op de onnooflen woedt.
H.laas! welk oord daar ik die monfters niet ontmoet! Hier moet een man zijn vrouw, 't geweld ten prooie laaten ! Daar kan geendoodfe kreet, noch worfllend kermen baaten; De woede wordt het beft met roepend bloed gevoedt.
Maar dit is niet genoeg, 'k boor de ouderlooze treuren, Zij zien het hart daar zij gedraagen zijn, verfcheuren; En 't moederlijke lijk, misvormd ten toon gefteld.
6 Stad ! 6 Vaderland! wat ziet ge al folteringen! Maar dit is nog een troost, 't fchuilt bij de ftedelingen, Want ieder flagt een Zwijn; ontbreekt het aan geen geld.



VRIENDEN RAAD GEVOLGD.
^^rmijdt de plaats daar u een onheil is gefchied, Sprak Damon tot zijn vriend, in 't wijnhuis fel geflaagen; Decz wil zich naar dien raad, in alle ding, gedraagen,
Hij komt in kro:g noch kerk hoe! in de laatfte niet?
Waarom ? hcor toe: de man geeft hier van deeze reden,
In 't wijnhuis is mij wel een ongeval gebeurd,
Doch dit was kort van duur, en is niet waard betreurd;
Mijn grooter onheil heb ik in de kerk gebeden:
Daar gaf de Friefter mij, ó gruwelijk bedrijf!
Voor al mijn leven lang, een boos en lelijk wijf.



DE WANHOOPENDE
BANQUEROUTIER.
Vlugt! vlugt! geprangde ziel! 't is meer dan vlugtens tijd; En wijk, naar oorden van geen zonlicht ooit befcheenen! Daar kunt gij eeuwig uw ontaart vergrijp beweenen, Dit volkrijk waereld-deel is u te naauw, hoe wijd.
Maar in welk oord ontvlugt ik 's Rechters grimmigheid; Waar zal'tgefchonden recht de wraak geen hulp verleenen; De klappende Echo zal, mij ontrouw, moê van't weenen, Verfpieden aan de Faam waar 't hoofd der monfters fchreit.
o Schat.! die ik dien man ontvreemde, druk zo niet!
ö Eerloosheid! geeft u de hel zo veel verdriet!
ö Wroeging! vliedt van mij, of rooft een kwijnend leeven!
Maar neen... vervolg, verdruk, vermeerder mijn gevaar! Ik ben, helaas! (vergeef, en borg me ö Tollenaar! ) Aan 't Leyderdorpse hek, een duit in fchuld gebleeven.



op het draagen
VAN DE
HOEDJES der DAMES3
TER EERE FAN
ZOUTMAN.
Toen Zoutmans donder bra'de op fchelmsch beroerde (hoornen, Heeft hij der fchoone Sexe een hoogen kruin ontnamen; Thans draagt ze Een hoofdfieraad, dat nedlandsch kruinen paft, En fchuuwt, vol vrijheidsmin, een Babilonfchcn last; Thans laat ze een Mars der zee, zelfs in Toiletten leeven, En door zijn dondrend lood, de wet der modens geeven. Her'ecs dan, Nagedacht! de vadeilandfehe moed Eieef monitors op de vlugt, cn Vrouwen naar den hoed.



AAN DE
UITGEEVERS
DER
BATAAFSCHE
FIELDEND ADEN,
IN DEN TEGENWOORDIGEN
O O R L O G ,
VAN ONZEN
STAAT
MET
ENGELAND.
]Oe waare heldenmoed ontvlugt den vyand niet In de armen van den dood; waar hem zijne eer gebied Verfchynt de dapperheid, en Godsdienst doet hem hoopen In 't vvoedenst oorlogsvuur;, zijn trou, niet om te koopen
Door



Door vriendelijk gevlei, ftaat pal voor 't Vaderland, Welks heil en duurzaame eer hij ook draagt in zijn hand; Ja, doet hem de overmacht voor flaaffche boeien duchten, Hij zal zijn Opperhoofd lafhartig niet ontvlugten, Veel min een proef beftaan of Gods voorzienigheid Almachtig werken wil in redeloos beleid, Om zijne ontrouwheid dan met lauwers te overlaaden; Die hooge prys alleen voor waare heldendaaden.
ó Kleene Vriendenkring! verfpil uw' tyd dan niet Aan hun wier noodbefluit geen daad van Helden hiet. Schoon ik uw oogmerk pryz', gij mogt wel beter flaagn : Gij hebt te veel verftand om lauwers te doen draagen Door hem, die, op zijn best, een ftoute Waaghals is, Veel meer voor eigen lyf dan 's Lands behoudenis: " Uw naamen zyn te groot uw Kunften te verheven Om met die Hemden naar den Helicon te ftreeven. Voor mij, bekoorde mij een Vaderlandfche Ziel, 'k Zung liever van dien Broek van onzen HEIN van TIEL.



TOOrEEL VERMA * K
ENIAM J'RO tAUOE.






TER SLUITING
VAN HET
T O O N E E L,
in het GEZELSCHAP DEN i ME II 1781.
w
ij moeten ons Tooneel thans voor uw oogen fluiten; Het menfchdom en het vee verlangt naar 'tvrolijk buiten, En elk gevoelig hart ontwijkt de muffe ftad. Tha'ie of Meipomeen, die hier ten zetel zat, Befchreide reeds te lang ons groeiend onver/noogen En onze eenpaarigheid in 't ijverlooze poogen Om, onbeleeft, uw ziel te dwingen n iar 't Tooneel Gebouwd door Broedermin, bouwvallig door 't krakeel. Te reedlijk opgevoed, kent elk van ons de pligten Die hij in ider jaar bij 't afreheit moet verrichten j En de Eensgezindheid had haar eerfte werk volbrigc Wanneer zij d^eze taak ten hoogden nodig dacht.
Vaar-



Vaarwel dan Rroederfchap! vaarwel met uw Ducaaten 1 Blijf ons met gunst en goud voor de eeuwigheid verlaatenj Wij zijn te erkenüijk voor vw uitgerekt geduld Dan dat men hoope dat ge ooit weer verfehijnen zult, Een koflbre wintertijd heeft ons beftaan vermindert; Maar onze dorftigheid en fpeellust nfet gehindert; De zucht naar nodig geld was onzen dorst geljk; Wij lefde elk als Vorft, maar zonder volk en rijk. Het roode herifèe nat gaf aan opmerkende oogen, In 't Treurfpel zelfs een proef van zijn geducht vermoogen. Het wa'gelij e boert, de onheufche brabbeltaal Was In de kouwde klugt het zoutloos na oritiiail: En, had men niet gezorgt de rollen niet te leeren, Met welke naamen zou de kuisheid ons vereeren? Waar had de vrijheid die elk fpeler voor zich nam Gelijkenis gezogt voor 't zinkend Vemim? De twist en grilligheid bepaalde onze rollen. De beuzelingen en de redenlooze grollen Befliscen vaak cf gij ten fchouwburg kwaamt of niet. Em ijdle glorijzucht, die geen gïbreeken ziet In 't opgejihikte kroost, vertoonde zich nair 't leven, Elk wou de groot fte proef van ongeleerdheid geeven,
Ver-



Verwondert over 't ichóon der kleccïrsrï, en zijn kuist,
aar mee hij zichtbaar badt om onverdiende gunst; Vernoegt zijn koftbaarheen in 't bes* licht te ftellen, Als of ge een' Koning zaagt versiert met zotten bellen. Ja, kleine maatfehappij! wij houden 't voor gewis Dat ons tooneel voor deugd noch vreugd meer nutrig is Sints elk zijn eige ziel ten voorbeeld doet vertrekken Dat nooit een fchouwburg bloeit djor IcunTielooze gekken.
Vaarwel dan: onze moed verzonk met onze fehat. Wij hebben onze wijn en rijklijk pret gehad; Maar onze grootte roem zal bij den nazaat leeven, Ak 'i ons bedorven kroost een liefdegift zal geeven, Daar 't zuchtend om het brood, onkudig in het werk, Gegroeid op 't fchouw.ooneel, en vreemdeling in de kerk, Van onze kundigheen gedachtenis zal vieren, Schoon tnitlder nog verzorgt dan redelooze dieren. Vasrwel dan Broederfchap! vaarwel ö Veniam, Dat Vyftig Jaaren bloeide en eerloos einde nam.