MELPOMENÉ,
VOORGESTELD DOOR
JOH ANNA CORNELIA WATTIER,
AAN DE
KUNSTLIEVENDE
B U R G E R Y,
IN DEN
NATIONALEN SCHOUWBURG
DER
BATAAFSCHE REPUBLIEK, TE AMSTELDAM;
BY DEN AANVANG DES JAARS 1799. DOOK
QORNELIS L O O T S.
TE AMSTELDAM, BY FIETER JOHANNES UYLENBROÊK, M » C C X C I X.






MELPOMENÉj
VOORGESTELD DOOR
JOHANNA CORNELIA WATTIER*
G elyk de orkaan, met kracht geborsten uit het noorden^
Wanneer hy büldrend ftort op 't vlak van d'oceaan, De golven .fchuimen doet, en ftuiven uit haar boorden, Haar over de akkers jaagt die 's veldlings oog bekoorden j
En door de golven zelfs de golven doet vergaan; Of als hy, aangemeld uit dorre zandwoestynen,
Het hemelhoog gewelf van 't vorstlyk praalgevaart, Bedolven in het ftof, een' berg van puin doet febynen, De Heden nederftormt, haar' grondflag doet verdwynen,
En van 't vernielde alleen de woeste wrakken fpaart:



Zo jaagt de vuist des tyds, op 't vreesfelykst verbolgen,
De wendende uren heen, en zweept de dagen voort; Zie, op der weken fpoor, de trager maanden volgen; Het jaar heeft dezen ras in zynen muil verzwolgen,
Terwyl der eeuwen ftroom een reeks van jaren fmoort: De tyd velt alles neêr: niets kan zyn woén verduren,
Geen marmren hofgefficht, geen heilig tempelkoor: Minervaas achtbre wal moest zyn geweld bezuren; Hy zingt zyn zegelied op 't Hof van Thebes muren;
Puin van gehoopte kunst bedekt zyn vrceslyk fpoor.
Den blonden god des dags geeft hy de gouden toornen
Van 't fier gefpan der zonne, en dryft het door de lucht, Ja, Febus meld, aan 't eind' van zynen togt gekomen, Terwyl zyn hand op nieuw den teugel heeft genomen,
Koe 't jaar aireede ons oog onmerkbaar is ontvlugt: Dat jaar, dat zo veel ramps fpeide in zyn' vroegen morgen,
Dat zwanger ging van rouw in zyn' gevreesden loop, Is, met zyn lief en leed, zyn blydfchap en^zyn zorgen, En al het dreigend kwaad in zynen fchoot verborgen,
Verdwenen, als een damp, en laat ons nieuwe hoop.
Zal



Zal Melpomeen dan niet, daar ze in haar tempelzalen:
De bloem der burgerfchare uit Gysbrechts wallen ziet, Om 't vrolyk feestgejuigch haar rouwgeklag bepalen? Duld, achtbre rei! dat ze u, wiens byzyn haar doet pralen,
In 't pas herboren jaar, haar hulde en heilwensch bied'. Haar glori is alleen in uw geluk gelegen:
Van Amftels trotfche beurs, door 't waereldrond vermaard, Heeft zy haar' outerdienst, deez' tempel zelfs, verkregen; Door de offers van uw vlyt is hy zo hoog geftegen,
Dat thans zyn fpits 't geftarnte in 't gloeijend aanzigt ftaart.
In 't brandend jaargety', wanneer de zwellende airen
Zich buigen voor de zicht, in Ceres ryk gebied, Zien we aan d'azuren trans de wolken faamvergaêren: Een hemel, zwart van rouw, dreigt wee en fchrik te baren;
De donder rolt in 't rond, daar 't luchtruim vlammen fchiet; Het zuiden ftort zich neêr op de aarde in waterbeken;
De droeve veldeling acht al zyn hoop vergaan; Op eenmaal ziet hy 't licht door 't floers der wolken breken; Hy ademt frisfe lucht, zweeft door herboren ftreken,
En ziet in een woestyn een nieuwe lente ontftaan.
Word



Word thans Euroop' gefchud door felle fhatsöïkanen,
Beftormt het noorden 't zuid', vernielt het oosten 't west', Verzwelgt het aardryk naauw' de beken bloeds en tranen Van 't menscbdom, dat, op 'tzien der golvende oorlogsvanen,
Als tygers tegen een verwoed word aangeprest; Ziet elk zich door 't verderf niet epen muil begrimmen,
De hoop is niet verdoofd, al fchynt zy flaauw in druk, Doet ze eenmaal Hechts een vonkje in 't aklig duister glimmen * Dan ryst een heldre dag haast uit de zwartfre kimmen:
De ramp, het oorlogswee, teelt vrede en bly geluk;
Dat heil, fchier de aarde ontvlugt, moet nimmer uontwyken;
'tVloeij' duurzaam om u heen, als de Yftroom om uw' wal! Zie u van oost en west met 's waerelds fchat verryken, En, wat ook voor het woên der tyden moog' bezwyken,
Nooit ga uw koopvaardy, nooit ga dees ftad ten val! Hier blyv' de nyvre vlyt, de handel, veilig leven;
Hier zy de kalmte door geen oproerfchreeuw geftoord; Geen nadrend krygsgerucht, geen onheil doe u beven; Het veld moet ryken oogst aan uwe fchuren geven,
En 't hupplend rundvee tele in vruchtbre beemden voort!



Ja, is eerlang eene eeuw al vlugtend heengevaren
Naar 't oord des ydels, waar vergetelheid gebied, Noch moet haar avondftond aan Neerland blydfchap baren: Zo zien wy 't landge2in nóch vrolyk faamvergaéïen,
Wanneer 't, by 't dalend licht, de koele rust geniet. Mogt haast de vrede, zagt, als 't avondpurper blozen,
Dat eenen dageraad van bly geluk voorfpelt! Bekransten we als voorheen weer 't lagchend hoofd met rozen! Wierd weêr der vadren deugd als 't fchoonst fieraad gekozen,
En, met de aloude trouw, de aloude roem herfteld!.
Lofwaardig volk! ö kroost van zo doorluchte vadren!
6 Telgen van 't beroemdst en eerlykst voorgenacht! Blyft waardig aan het bloed, dat u noch fpeelt door de adren; Geen blos dekke uw gelaat, als gy 't gefteent' zult nadren,
Waar 't vaderlyk gebeent' de onfterflykheid verwacht: Hun bloed heeft voor uw recht en vryheid moeten ftroomen:
Geen vyand, zelfs geen vrind, geve u dan ooit de wet! Wie durft in 't vrye woud den fleren leeuw bctoomen ? Zyn oog, dat blikfems febiet, doet zyn belagers fchroomen,
Daar hy hen ftraks zyn' klaauw op 't bevend harte zet.
Dces



Dees tempel brengV'oor 't fchoonst en ftreelendst kunstvermogen,
Behaaglyk voor 't verftand, genoeglyk voor het hart, De deugden weêr in top, die de eer eens volks verhoogen! . Hy doe den Batavier weêr op die fterkte bogen,
Waardoor zyn vroege jeugd elk dwingland heeft getart! Mag, na een nacht van twist, weêr de eendragt vrolyk dagen;
Regeeren deugd en trouw 't vereenigd vaderland; B'xit de eer het vuig belang aan haren zegewagen, Dan ftaat dit vry gewest, ten trots van die 't belagen,
Onwrikbaar, als een muur van eeuwig diamant»