z
PROEVE,
van
POËTISCHE BRIEVEN,
DOOR
ABRAHAM VEREUL
Sumtaque prudenter dabitur licentia.
HO RATS
Te GOUDA, Bij .
Wouter verblaauW,
MDCCLXXXVI,






AAN
GOUDA,
BIJ MIJN VERTREK NAAR DE ACADEMIE.
D e tijd, die 't all* gebiedt, en boeidt aan zijne wenken,
Roept, vrolijke IJsfelftad! mij uit uw' dierb'ren kring; Vaarwel dan! — 't Letterveld, dat gij de jeugd wilt fchenken, Maakt plaats voor hoogere oefening.
*k Mogt in uw' fchoot, de vrugt der onderwijzing fmaafcan,
Mij oeff'nen, om met roem op üdlet weg te gaan, Vijf jaren, in 't genot der ftreelendlte vermaaken, Mijn' teedren — kindfchen Cither flaan.
Waar bleef die lieve tijd?... zij vloog, gevoelloos, heenen,
Als ftof, als nietig ftof, dat in den wind vergaat; Of als een droom, die voor 't ontflooten oog verdweenen, Geen fpoor zelfs in 't geheugen laat. —
Maar 't is in het gevoel der teêrfte erkentenisfen,
't Is fchreiende, dat ik mijn' jongden groet u bied', Ja! Gouda! 't weiff'lend lot mooge in mijn' ftand beflisfen, 't Beflist in 't dankbaar harte niet.
De gulle minzaamheid van zo veel' waarde Vrinden,
Vereeuwigt in dit hart de opregtfte dankbaarheid. Slechts, in het ftof des doods, zal zij haar eindperk vinden, Slechts met mijn' Hap in de Eeuwigheid!
* 3 Waar



vi aan gouda.
Waar mij het noodlU voer', 'k zal van hüntf deugd gewagen, Huna deugd, die, altijd groot, voor lijdende onfchuid plijt» m het prangW leed, i„ woedende onvveêrsvlagen Aan 't Land, aan God blijft toegewijd!
Mijn Gouda! door de zorg van zo veel' welfden,
Hijst uw geluk, en gUni door alle rampen heen! G)j durft den b!eek*n nijd aan uwe voeten binden,' Gij durft uw' vijand tegentreëuj
Bloei, dierb're-.... Dierb're Vest! ftei nijd, en heerschzugt paaien, Schoon de afgrond om u loei', blijf pal Vüor Vrijheid «aj
Z°n uw's heils' * m om met rijker firaalen, Uit damp, en nevels op te gaar.!
'k W „, <k wif hem ma, Zang) d.e .n kd
De wet der Overheid, * gezag der Godsdienst vr£ N« rustelooze vlijt, 1]a grooter beezlgheeden,
Verpoos' mijn Zang een' wijl zijn' geest.'
Dat vrij de hand des tijd,, de zwaare hand der jaaren,
Elk uur uit een tafreel de fijne trekken dijt' Zij flijt mijn' eerbied niet, die blijft aan uwe altaren Voor Eeuwig Eeuwig toegewijd!
Wanneer zelfs in den dood, het perk van zorg, en ftnarte,
t Gordijn der Eeuwigheid voor mij zal opengaan Leg, Gouda! dan uw' hand op mijn bezwijme.H harte, « ■ Het zal voor u ook dan noch liaan!
V E REU U
Zit



pKe hier, Geachte Leezer ! het eerjïe werk van eenen Jongeling, die niet dan met /chroom het zelve dan uw toegeevend oordeel aanbiedt. — Men mag den geest zijne uitfpanning niet weigeren \ en het ontbreekt niemand aan gelegenheid, om zodanige te Mezen, die met zijnen fmaak overeenkomt , en hem meest gefchikt fchijnt, om de meer gemgtige heezigheeden te vervangen , die iederen levenstijd , en ftani verzeilen; ik heb dus ook voor mij zodanige keuze gedaan, en het beoeffenen der Vigtkunde is mijn gm:tst vermaak, mijne geliefdfte uitfpanning geworden. . . . Ik heb dan nvjne leedige ^ogenblikken, (daar ik doch ook heezigheeden heb, die voor mij van belang zijn, hoe zeer zij anders den naam van gewigtig niet mogten verdienen) aan 't op/lellen deezer Brieven toegewijd; mijn voomeemen was derzelver getal te vtrg'oo'<-n9 en, en daar toe mij van de Historie van ons Vaderland vooral te bedienen ; ik zoude bij voorbeeldje iï'eduwe van Olknbarneveld, na het Gevangenneemen van haren Zoon , a :n Mauritz; Amelia aan Ripperda ; De Ruiter aan zijm Kinderen, &c. hebben doen fchrijven; maar verfcheidem omftandigheeden hebben mij tot nog toe belet, dit voomeemen nittevoeren; ik laat dan die voortreffelijke onderwerpen over voor die geenen mijner Land- en Tijdgenoten, welke dit vak der
Digi-



VIII
Digthtnde mogten verkiezen, en zal gaarne van hun leeren, hoe ik dezelve had moeten behandelen. — Voorts heb ik niets, betreffende de Brieven zelve, te zeggen; dan alleen, dat de grond van den eer ff en is getrokken uit Ferdinand en Conftantia, fchoon ik mij niet geheel aan het verhaal van den Heer Feith gebonden, en veel van het mijne, 't geen ik dagt met mijne briefswijze behandeling van dit ff uk hier beeter te ffrooken, 'er
bij gevoegd heb; een ieder kent de volgende onderwerpen.
Dus, geachte Leezer ! vergun mij mijne pogingen aan uwe gunst aan te beveelen; wanneer gij mijne gebreeken ziet, zie dan ook teevens op eenen Zestienjarigen ouderdom , en denk, dat die noch verre van de volmaaktheid af moet zijn. Inmiddels zal ik den geenen , die, als een waar Vriend, mij mijne dwalingen onder 't oog gelieft te brengen, hoogfchatten; want waarom zou ik mij fchaamen , van kundiger meer U leeren ? —
Gouda ï/b6.
SA-



K A R E L
AAN
F R E D R I K.
j^Jeen ... Fredril:! zulk een' ftrijd ftreed nooit een flervelirigl
Hier wijkt de ftoutfte moed, ook — fchoon die nooit verging;
O zó in uwe borst noch deugd, en vriendfchap gloeien,
Dan zal een teed're traan gewis dit blad befproeién;
Maar .. . ach! uw levensloop glijdt zonder kommer heen,
Zal ik die kalme rust ontroeren door geween?
Zal ik het naar toneel van zo veel fmarts ontblooten,
Den dolk, op nieuw gefcherpt, in mijnen boezem ftooten'?
Lang heeft mijn bonzend hart in eenzaamheid gefchreid,
Lang fchuwde 't zelfs den troost der zuivre tederheid;
Maar. . . 'k voel .. . . 't is noodig, dat het menschlijk mededogei,
In mijne rampen deel', mijn' tranen pöog' te droogen:
Welaan . . . . 'k (lort ze in uw' fchoot, gij zult mijn lot verftaan,
En ... eisch ik iets van U ... 't is flcgts ... één teed're traan;
A Gij



2 KAR EL AAN
Gij weet ... gij weet, hoe ik, ver van 't gewoel jefcheiden, Mijn' God, in eenzaamheid, een dankbaar hart mogt wijden; Hoe ik , op 't ftille land, waar 't weifTend lot v.rftomt, En waar de Mensch het naast aan zijnen Schepper komt, Reeds in dit tranendal de rust des Hemels (maakte; Hoe mijne Emiiia dat aardsch geluk volmaakte: 't Was in dat flil verblijf, door de onfchuld opgecierd, Dat zij en Uierb're Gade, cn teed're Moeder wierd: Daar zagen wij terug op 's Waerelds wisfelingen , Ons bondt het aardfche niet, wij fcheenen Ilemelingen, Daar kenden wij geen' haat, daar was 't geweeten vrij, II: had Emile's hart, en dat hart floeg voor mij. Wat was zij boven 't fchoon dier Vrouwen ver verheeven, Aan wie de kunst alleen bevalligheid kan geeven: Haar hair, bevallig zwart, was aan geen' kunst gewoon; Een roosje was haar pragt, eenvoudigheid haar fchoon; Zoo, zoo vlood de eene dag, een and're keerde weder, En ieder vondt ons heil meer groot, ons hart meer teder, Twee jaren waren weg, mijn vriend! wij merkten 't niet, Ik zag de büxem niet in 't ijzelijkst verfchiet; Ik rustte op roosjes, vrij van aardsch verdriet, en zorgen; Maar ach! de feis des doods lag, in de roos, verborgen. —
't Was avend, en de zon, die, droever dan voor heenen, Mijn koinmetloos verblijf had, op dien dag, befcheewn,
Zon!i



F R £ D R I K. 4
Zonk in het westen neer, en week uit ons gezigt; De maan trad treurig voort, en gaf een beevend ligt; De nagt brak langzaam door langs ak'lig zwarte paden; De wind (liep; en natuur fcheen doodsch in nagtgewaden. 't Was toen (Verhoeven' deugd!) toen, dat Emiles ziel, In diepe eerbiedigheid, in ftille godsvrugt viel. Zij had zich, ongeftoord, naar 't naaste bosch begeeven, Daar loofde zij dien God, den oorfprong van haar Ieeven; Den geever van het geen zij kommerloos genoot; Daar badt zij voor haar' Zoon, voor haren Egtgenoot; o Daar .... daar poogde zij in haar' befpiegelingen, Op wieken van geloof, tot voor Gods throon te dringen.
Op eens ontfteekt de wind, de maan verbergt haar' gloed; De fterren (laan, zo 't fchijnt, in eenen kring van bloed; Twee wolken, 't zalm geperst, verfpreiden blixemftraalen; De grond geeft krak op krak, en beeft herhaalde maaien; Het hart der aarde klopt; de rotzen zinken neêr, En de echo kaatst, met drift, de donderdagen weêr: De hagelfteenen, van verwonderlijke vormen, Verzeilen het geloei der ijzelijfcfte ftormen, tk vlieg mijn' woning uit . . maar . . . Hemel! . . wat gezigt! De lugt zo ftraks no£ zwart, is thans geheel verligt; 't Bosch, waar Emile bad, was .... 'k voel mijn' boezem beevenf Was . .. door het blixemvuur der vlam ten prooi gegeeven!
A 2 o God!



4 KARELAAN
o God! . . wat ogenblik! . . . wat pen befchrijft deez' nood?
Gevoel hier zelfs, mijn vriend! gevoel als Egtgenoot!
Ik du-aal in 't bosch , verbleekt, door drift op drift beftreeden,
Verfchrikkingj wanhoop, angst verzeilen mijne treeden;
'k Herhaal Emües naam .... vergeefsch is mijn beklag;
'k Hoor geene Emilia, maar . . . fomts een' donderdag.
'k Was thans door vuur, en rook, langs neergevelde boomen,
Tot aan dat plekje gras, haar liefst verblijf, gekomen;
„ Waar zijt gij? in wat hol? ... 't is hij, die u beraindt,
„ Ik ben het, die u roept, 't is Karei, 't is uw vrind"! . . !
Zo gilde ik, toen mij dagt een' kermend Menscli te hooren,
'k Treed toe, de item brak af, en ging geheel verlooren ,
Mijn voet fluit.... God! een'Vrouw, bleek, worst'len'd met den dood!
Een blixemftraal geeft ligt, 'k herken mijne Egtgenoot!
Toen, toen vereende zich, in mijn bezwijmend harte,
Al 't ijfelijk geweld der wanhoop, en der fraarte,
„ De blixem floeg u neêr . . . Emilia! gij fneevtl
„ 'k Vervloek, 'k vervloek den grond, waar gij met mij niet leevt,
„ Sla! donder! tref ook mij, of keer, keerdierbre! weder"'.
Hier fmoört mijn ftem, 'k zink op Emiles boezem neder!
Zij zugt ... zij trekt! ... 'k herleef!... mijn hoop verheft zichweêr;
Zij ftamerdt: ,, Karei zijt... " o God! zij kon niet meer!
Zij ftierf. . . verfehriklijk lot! mijn oog heeft haar zien derven!
Ik moet eene lotgenoot, mijn Zoon een' Moeder derven!



F R E D R I K. 5
Ontwringt bet nnar verhaal van zo veel tcgcnlpoed , Mijn vriend! uw treurig oog geen teed'rcn tranenvloed? Ja! 'k zie dit blad, befproeid, in uwe ving'ren beeven; Ach! kon mij uw gevoel Emilc wedergeeven! Maar neen .... haar flaap is vast, 'k zie haar op aard niet wéér; Dat hart, dat voor mij floeg, dat hart ... het klopt niet meer; liet droevig overfchot van mijne levensdaden, Wijde ik aan de eenzaamheid; daar wil ik ftoorloos klaagen, Ik heb geen' vreugde meer, mijn kragt neemt langzaam af; Mijn heil, mijn troost op aard', — 't rust in den ichoot van 't graf. Hier ovaftelpen mij de treurigtïe gedagten, Vaak krijgt de boezem lugt door 't uiten zijner klagten;
Emilia! ... een iteen uw' nagedagtenis
Zie daar. . wat van uw' deugd, en godsvrugt ov'rig is!
o Gij, beminde (loet! gelukkige Egtgenooten!
Die in 't genot der liefde uw heilftaat voelt vergrooten ,
Die , daar gij vrugten van uwe Echtkoets plukken moogt,
Elkanders leed gevoelt, elkanders tranen droogt!
Bemindt.. . blijft cene drift, den lust der Godheid, kweeken;
Maar denkt .... het uur zal (laan . . . uw' banden zullen breeken,
Voel het, alwie dit graf, Emiles graf aanfehouwt,
De dood rukt alles los, ook 't tederst hart word koud;
Vergeet dit denkbeeld niet .... het kan , het kan niet baaten;
Daar, bij dat fomber graf, daar moet ge uw pand verlaten;
A 3 Denk



6 KAREI, AAN
Denk aan mijn ijsiijk lot . . . 'k heb ook bemind voorheen; Maar't Huwlijksbed maakt plaat? . . . helaas! . . voor eenen fieeni
Hoe vaak zat 'k aan den voet van eenen digten ceder, Geheel vertederd, aan Emiles zijde neder! Daar zagen wij terug op onze tee'dre jeugd , Wij bloosden niet... o neen .... dat denkbeeld baarde ons vreugd; Die lieve jeugd !.... zij was, bevrijd van tegenheeden , In de'ftrra der tederheid, onfchuldig, heengeileedtn. Verbeelding voerde ons daar bij 't graf van eenen vriend , Die onze vriendfchap, door zijn'braafheid, had verdiend; Hoe zagt (liep hij, terwijl vast de eeuwen hcenen dieeven, De fchrikflem van den tijd deedt nu zijn ziel niet beeven;
Maar °ok zijn vonnis ftond in 't eeuwig boek geveld.
„ Wat vonnis! Karei! (riep Emiüa omlrcld)
„ Veidoolde waereldling! die aan uw' fchat blijft kleeven,
„ Ding naar den eeuw'gen fchat, ding naar een beter leeven !
„ o Zalig! zalig hij! die vroeg zijn'dagen teldt;
„ Wien fleeds 'i gevoel des doods, op 't pad der deugd verzeldt".'
Zo bleef ons 't ak'lig beeld van 's Menfchen Niet bekooren,
Tot we ons in 't duister hol der eeuwigheid verlooren.
Die boom herroept mij 't meest mijn' vroeg-verbrooken band; Dan eens trek ik, bedwelmd, Emile's naam in 't zand; Dan eens verhcfTen zig tot God mijn' fchrciende oogen; Dc wolkgordijn gaat op, 'k diing door de hemelboogei;,
Een'



FR E D R I K. ?
Een' Hem klinkt door dj lugt troost, troost u in uw lot,
„ Zij was eene Engel hier, zij is het thans bij God''!
o Dan, dan meent mijn oog die deugdzaamite aller Vrouwen,
Met meer bevalligheid voor 's Vaders throon te aanfchouwen;
'k Wil met haar fpreeken ... 'k zugt... 'k herhaal mijn' tederheid,
Maar.,. .'s Hemels deur valt toe!.... ontzachlijkc eenzaamheid!
Zo leef ik, Fred'rik| maar . . . wat toch is zulk een leeven?
Daar niets, dan ramp, en fmart, mij ov'rig is gebieeven?
Waar is een enk'le wensch, die mij meer ov'rig fchiet?
Een doodkist . . . dierbaar vrind! meer wenscht mijn harte niet;
Maar ach! verdoolde wensch! een Zoon treurt in mijne armen;
Een Zoon bindt mij aan de aard'; ik moet dat pand befchermen;
Een Vader blijft hem flegts, daar hij zijn' Moeder derft,
Wie zal zijn helper zijn, wanneer die Vader ftervt?
Daar treedt hij in 't vertrek, ... dat oog . .. die wezenstrekken!
Hoe klaar is daar het beeld der Moeder in te ontdekken! Och! dat hij flegts zo braaf, maar meer gelukkig zij!
Hoe lacht zijn lieve mond! .. . hoe huppelt hij om mij! Vaarwel... ik ga een wijl hem van zijn' Moeder fpreeken, Ligt is in 't jeugdig hart haar denkbeeld reeds bezweeken. U zij dit blad een blijk, dat Karei u bemint, 't Kan, ligt'het laatfle zijn . . . vaar wel, gelukkig vrind!
A 4 JEAN



JEAN GALLAS
UIT Z IJ N E
GEVANGENIS
AAN ZIJNEN
ZOON,
Vy invang, mijn dierb're Zoon! mijn' jongde Zeegenfngcn;
Het vreeslijk uur fpoet aan, maar'fc-vrees zijne aankomst niet; 'k Zie wel het ak'lig beeld der wreedfte folteringen;
Maar.... 'k heb de rust van 't hart, en — God, die alles ziet» Men fprak mijn vonnis uit, het is bepaald op morgen, En kondigt, dond'rend, mij 't gevoel der felfte pijn! Ach! word een Jaage dood het loon voor tl? mijn' zorgen?
Hoe? zou ik Vader, en omnenschlijk teevens zijn?.... -Zou ik mijn' eigen bloed, het Voorwerp mijner liefde,
Die dierb're Spruit, die 't eerst mijne Egttrouvv heeft verrijkt, Wiens neiging tot het fpel zo fel mij 't harte griefde, Hern, vvien ik't leeven gaf, den flrop.... mijn pen bezwijkt....
Nee»,



J. CALLAS AAN ZIJN' ZOON. 9
Neen, hij die reeds voor mij den glans der kroon doet ftralen;
Die de onfchuld, na haar' Itrijd op aard', voor eeuwig ciert; Die over nijd en ramp mij zal doen zegepralen;
Hij kent dit Vaderhart, dat nimmer eerloos wierd. — Hij weet, dat nooit mijn vuist het zwaard heeft opgeheeven;
Maar veeleer, nimmer moê, geftreeden voor mijn Kroost; Hoe ook de donder loei', Hij zal mij nooit begeeven;
Daar zwigt de magt des nijds, waar ons de Godsdienst troost! Hoe vaak heb 'k u vermaand!.... mijn dierb're Zoon ! hoe teder!
Uw Broeder dagt: 't was drift — maar neen, 't was Kindermin, Hij wierp helaas! zijne eer eerst in een' afgrond neder,
Met haar zijn' deugd, in 't end zinkt hij — hij zelve 'er in: Men wijt aan mij dien val, ik ben de vloek der aarde! —
Men zegt: Een leerbegrip bepaalt zijn' tederheid. De pijnbank foltert mij, de waarheid heeft geen' waarde,
Ik roep het regt tot hulp, het regt zwigt voor den nijd. — Mijn' Rechters!.... O kendt gij het hart van eenen Vader,
Hebt ge ooit dien naam gevoerdt, en — haar gewigt gevoeidt t 0 Dan, dan kendet gij wis Callas harte nader;
Dan was, zelfs door de reede, uw'- woede ras vcrkoeldt! Mijn einde nadert meer, maar het zal heerlijk weezen;
De beul verneêrt mij niet, die fchande is flegts in fchijn; Hij, die op God vertrouwt, behoeft geen' beul te vreezen,
En — daar 'k onfchuldig ben, durf ik rampzalig zijn!...
A 5 ' ' Mocht



*o J. CALLAS AAN ZIJN' ZOON.
Mocht Hij, die gunstrijk is, die eens — ook u zal richten,
Hij u vergeeven, zo als Calias u vergeeft! Ja ! mocht mija bloed uw' ftraf — voor de Eeuwigheid verlichten;
Uw naberouw vergoén, 't geen gij door drift bedreeft! In 't eind, mijn dierb're Zoon! God roept mij uit dit leeven;
Maar Hij, Hij blijft uw fteun, eer Hem in 't ak'ligst lot: Ween vrij! maar zoudt gij U aan wanhoop overgeeven?
Uw Vader fterft niet — neen — hij zegepraalt... bij God! Volbreng voor mij dien post, wiens last mij nooit deedt zwigten;
Mijn Zoon! uw' Moeder zugt! wees tot haar' troost gereed! Uw grootst geluk op aard' zij de oef'ning uwer pügten,
God fchenke u al mijn heil, maar fpare u voor mijn leed! Bemin de deugd, maar zoek haar nooit op rozenpaden,
Ze is op een' fteile rots, ze is op de verfte kust. — Blijf in uw' kring; laat fteeds een weinig u verzaaden,
De rijke heeft wel magt, maar heeft hij vreede, en rust? Ik voel 't — het zwaard des beuls verbreekt de taaifte banden;
Maar — flegts voor weinig tijds, de toekomst troost ons meer; Mijn Zoon!... Mijne Echtgenoot!... o Dierbre!... Dierb're Panden!...
Gewis... in de Eeuwigheid... ja! daar ziet gij mij weer.... Vaarwel!... 'k Voldeed mijn' plrgt. — Mijn tijdkring is verlopen;
Kom, Beul! verbaast uw' flag, verhaast mijn eeuwig lot! p Vreugd!... Daar gaat de deur der Zaligheid reeds open!...
Mijn dierbaar Huisgezin!.., ik toef u bij mijn' God!...
MAR-



MARGARET II A
VAN
HENEGOUWEN,
GRAVINNE VAN HOLLAND £N ZEELAND,
AAN HAAREN
ZOON
HERTOG WILLEM,
NA DEN ZEESLAG BIJ DEN BRIEL.
Herken in dit gefchrift uw' Moeders zwakke hand, Slagtoffer van uw' drift, verwoester van mijn land! Zoo zwaait gij-, juichend, weêr uw' trotfche Zeegevaanen; Zoo doopt ge uw' lauweren weêr in mijn bloed, en traanen; Mijn Zoon! verdoolde Zoon! heeft dit mijn' zorg verdiend? Helaas! gij word mijn Beul, gij waart voorheen mijn Vriend, Gij hebt aan duizenden den Maas tot graf gegeeven, De zeege koos uw' zijde.... ik kwijn een ak'lig leeven; Vaak Hort mijn treurig oog een' biti'ren traanenvloed, Blaar meer om 't zugtend Land, dan om mijn tegeufpoed; 'k Vind ligt in Eng'lands fchoot het eindperk mijner plaagen, Gij kunt, gij flegts dat perk vervroegen, of — vertraagen.' •
Of



ia MARGARETHA VAN HENEG:
Of... is 't nog niet genoeg? nog niet?.... na zo veel fmart!
En dondert niet de ftem der wroeging in uw hart?
Waar is dat vast Verbond, zo duur mij toegezwooren ?
Kan moord, kan Burgerbloed, verdoolde! uw' ziel bekooren? Ken uw belang in 't eind.... Ziet gij dat naar verfchiet, Die floten neérgeflort, den brand dier tempels niet? Ginds zinken, in hun bloed, twee Egtgenooten neder, .Hier roept een fchorre kreet: „ geef mij mijn zuig'iing weder!" Daar, waar 't bloeddorstig zwaard de zwang're Vrouw verfiaat, Waar de onfchuld, zorgloos, flaapt, ook daar zelfs woedt de haat; Men ziet uw tijgerrot den wreedften bloedrol fpeclen; Natuur deinst, zidd'rend, af , bij hunne moordtoneelen; Stel perk aan hunne wraak... hergeef den vreede aan de aard'; Keer weêr, verblinde Zoon! uw' Moeders liefde waard!... Herroep uw' Kindfchen tijd, die dagen van genoegen, Toen gij den pligt van Zoon bij dien van Held bleeft voegen; Toen nooit een wreev'le drift uw' kinderliefde fchond; Toen de onfchuld aan het hoofd van alle uw' daaden ftond. Vernielt den enk'le drift de zorg van zo veel' jaaren? Erken mijn regt.'... O leer de lijdende onfchuld fpaaren.» Eens gaf'k u 's Lands bewind, en week naar Valencijn; Maar... gij wierd dat onwaard, gij dorst mij trouwloos zijn. Waan thans niet, dat, daar mij mijn' Vrienden zijn onttoogen, Daar Haamfteede, en Renesfe, in *t graf ter neder boogen;
En



AAN HERTOG WILLEM. 13
Èrt Brederode zelv, een beeter noodlot waerd,
In 't hol des Kerkers voor uw' woede word bewaard;
Daar 't trotfche Delft, door 't eerst zich voor uw' flaf te bukken,
Een Viertal Steeden aan mijn' zijde wist te ontrukken;
Daar weêr uw' Vloot de Maas in zegepraal verlaat;
Waan niet, dat zich mijn Volk de hoop ontrukken laat;
Er zullen wreekers zijn van Margaretha's fmarte;
Het zwaard blinkt in hun' vuist, de wraakzugt gloeit in 't harte;
En.... Hij, die aan den worm, en Vorst het leeven geeft,
Voor wiens gedugte magt de trots der bergen beeft,
Hij wenkt... en de afgrond gaapt, de hoogmoed ploft ter neder,
En 't offer, lang gebukt, geniet zijn' voorfpoed weder: .
Zoo kan hij ook, mijn' Zoon! na zo veel' teegenhcên,
Mij naar het hoogst geluk, door roozepaên, doen treén;
U kan hij van den Throon ten duist'ren grafkuil rukken;
Ik ijs.... het is nog tijd.... ach! laat uw' heerschzugt bukken!
't Is waar ginds praalt een flaf,.. maar hier een fchooner lot;
Hier wenkt uw Moeders klagt — uw pligt — natuur, en — God!
En... wat doch noopt u dus naar eenen ftaf te dingen?
Bedagt gij nog wel ooit, wat zorgen hem omringen?
Gij haakt naar fchijngeluk — 't gebied geeft niets dan fmart*
En 't Purper van een' Vorst verbergt een angstig hart;
Waar hij zijn' treden zet, hij heeft een' ftrik te mijden,
En ftruikelt hij... die val doet duizend braaven lijden;
De



54 M AR GARE TH A VAN HENEG:
De Landman, die alleen de vrugt zijn's vlijts geniet, Mist eenen Scepter wel, maar mist de Vriendi'chap niet; Maar hij, die, luisterrijk, ten rijksthroon is gereezen, Moet, die zijn Vriend meest fchijnt, als zijnen moorder vrcezen. De Hoov'ling, die, wanneer zijn zelfsbelang het eischt, Zijn' deugd, zijn' God vergeet, de (noodde gruw'ien prijst, Verheft hem met de tong, en vloekt hem in het harte. O... onder 's Vorflen kroon fchuf.lt eindelooze fniarte; Zijn glans is valsch, mijn Zoon! maar die vcrblint de jeugd. En... zoudt gij magtig zijn ten koste van uw' deugd? Is 't beeter zonder deugd, dan zonder magt, te leeven? Neen... Willem! waar geluk blijft aan een' kroon niet kleeven! De deugd weegt eind'loos meer, de deugd flegts wankelt niet; En.., wie, wie offert gij aan 't nietig Staatsgebied? 't Was eens uw waardfte pand!... Verdoolde! 't is uw' Moeder.' De Vriend vermoort zijn'Vriend. — Wie zag ooit iets verwoeder? Den fchuldeloozen man word geen gena vergund; Tel de offers van uw' wraak, kom, tel ze, zo gij kunt!.,.. I't Land rookt van Burgerbloed,., men fpaart geen' Kerkgewelven; Kom!... gij verwond mijn'Vloot... Mijn Zoon! verwin u zeiven' Verlaat het zwaard, en wijk naar 't eenzaam Valencijn, Laat daar de vreugd van 't hart uw' grootfle vreugde zijn: 'k Heb, na uw's Vaders dood, daar kalmte, en rust genooten; Maar fints uw vloekverbond te Gorinchem geflooten;
Sints



AA N HERTOG WILLEM. 15
Sints gij uw' trouw vergat, is mij die rust ontzegd;
U voegt zij — wijk daar heen — verwin u, en — doe regt!
Zie ginds het Oorlogsveld, daar flaapt, in dille vreede,
Uw Vaders dierbaar lijk, herdenk zijn' jongde beede;
Herdenk, hoe, toen de dood in hem haar' moorddolk joeg;
Mijn beevend hart voor 't laast op zijnen boezem floeg,
'En hij den jongden kusch op uwe lippen drukte;
Hoe hij, met dit vaarwel, in 't dof der aarde bukte:
„ Mijn Zoon! deeze Egtgenoot zij thans uw dierbaarst pand,
„ Leef voor haar, voor uw' roem, voor God, voor 't Vaderland J"
Hij dierf, maar wis zal eens de toekomst o»s hereenen;
Hier zweert de dem der faam, om zijnen grafzerk, heenen:
We laan, verdoolde Zoon! word weêr uw' Stam gelijk,
Word weêr de Vriend der deugd, de Zoon van Lodewijk!
Maar, zo u, na dit al, 't gebied nog kan bekooren,
Zo gij de ztigt naar magt meer dan mijn klagt blijft hooren,
En dus noch regt, noch pligt, Natuur, noch wreeker vreest,
Och! of dan uwe wieg uw derfbed waar' geweest!
Dan zult gij, in 't gewoel der wreedde geesfelflagen,
Een rusteloóze hel in uwen boezem d;aagen;
En op dien zwakken throon, met 's Moeders bloed befpat,
Waarop gij niet als Vorst, maar als verraader trad,
Zal deeds mijn jongde gil uw fidd'rend hart doorbooren.
Gij zult — ook in 't gejuich des ZegSpraals dien hooren;
Eb



36 MARGAR: VAN HENEG: AAN HERT; WILL:
En fchoon de Hoveling uw Vriend en trooster fchijn', Ook zelfs de (rem des troost zal u een treurlied zijn. Gij zult het gantseh Heelal u tot een' afgrond maaken, Vergeefsch onttrekt ge u dan, aan grootheid, en vermaaken; Ook;., fchoon gij vlugten moogt naar 't eindperk van de zee, Gij voerd (leeds, met mijn beeld, een wroegend harte meê; Steeds zal mijn ak'lig graf zich voor uw oog ontfluiten, Gij zult mijn' Wonden zien!... niets zal uw' wroeging fluiten; Dan leest de jdngfte dag op uw onrustig graf:
Haar, die hem 't leeven fchonk, nam hij het leeven af." De Hel... maar 'k flaak, mijn Zoon! gij ijst reeds voor u zeiven; Gij zult voor mij, voor u geen' afgrond verder delven; 'k Beloof mij weêr een' Zoon, in vvicn Natuur nog fpreekt; Die 't zwaard, op haar geklag, weêr in de fchede fteekt. Waan egter niet, dat met mijn' dapperite onderzaten, De moed, en hoop geheel Margretha's ziel verlaten , En ik flavin zal zijn!... Slavin?... in mijn gebied?... Mijn voorfpoed daale neêr, mijn moed ontzinkt mij niet; 'k Befcherm mijn wettig regt; fchoon kuilen voor mij gaapeny Hier klopt een' groote ziel, voor lafheid niet gefchaapen. Weiaam, mijn Zoon! kies wijs, denk om uw Moeders fmart; Pleeg raad, niet met uw hof, maar met uw eigen hart! —
M E-



M E L A N I E
AAN
M O N VAL.
In 't eenzaam ziekvertrek, waar mijne traanen vloeien,
Schrijf ik u bevend' bij de fombre maanefchijn! Aeh! Monval, moet een Mensch, wanneer zijn' jaren bloeien,
Wanneer 't geluk hem wagt, reeds zo rampzalig zijn? Mijn Vader fchuwt mijn' klagt, zijn wil ftaat onbezweeken t
Hij hoort de Moeder niet, die aan mijn' zijde treurt; Hij zal. » . 't ftaat vast.. . hij zal het fehrik'lijk vonnis fpreeken»
Dat mij, in 't geestlijk kleed, voor eeuwig van u fcheurdt! Vaak, als hij teêrder fchijnt, wil 'k hem tot reede dwingen,
Ik hef mijn' hand omhoog, ik val voor hem te voet, 'k Vertoon hem 't ijslijk lot van zo veel' kloosterlingen;
Maar.... fpreekt medogenheid, waar trotfche baatzugt woedt? Hoe? moet mijn Broeders heil uit mijne rampen fpruiten ?
Hij, — langs zijn's Zusters graf, naar zijn' gelukflaat gaan? Moet ons geluk, mijn Vriend! des naastens welzijn fluiten?
Dit kan met 's Menfchen heil, noch met Gods deugd beflaan. Wie zal, — wie in 't Heelal mijn's Vaders doen niet wraaken?
Hij fchenkt mijn' Broeder magt, mij niets dan ziels verdriet; Den een' vermoordt hij, om den and'ren groot te maken;
Neeiij — dit is 't waare merk van eenen Vader niet, —
B Mija



Sf M E L A N I E
Mijn Vader!., ach! zie ne^r op mijn rampzalig leeven,
De flem van 't bloed, — uw pligt! — 'c pleit alles voor mijn' zaak: Zult gij mij voor 't altaar den wisfen doodfteek geeven?
Mijn Vader word mijn Beul!... Wraak! groote Hemel! Wraak! En durft gij op uw doen Gods Heilig Zegel drukken?
God is geen dwingeland, hij haat geweetensdwang; De Mensch moet voor hem vrij, en niet gedwongen bukken;
Beef! trotfche Vader! beef! — God kent uw zelfsbelang! Gij gaaft mij 't leeven! ach! herneem, herneem dat leeven,
Dat ik om u vervloek, dat gij mij bitter maakt; Het firekt mijn' ziel tot last, daar gij 't mij hebt gegeeven,
Gij, die u in mijn fmart, in kindermoord vermaakt! Ga1 .. . volg uw' blinden drift, 'k zal mij ten offer geeven;
Toef niet . . . fleep naar 't altaar een' kragtelooze Vrouw; Daar is welhaast de draad mijn's leevens afgeweeven-/
Ik leeve flegts zo lang, tot dat 'k uw' ftraf aanfehouw, Maar neen . . . ö neen . , . waarheen heeft mij mijn drift gedreeven?
Vergeef!... 'k bemin u noch, fchoon 'k van uw' daaden gruw; Gij krnt me in 't ftof vertreên . . . maar ik, ik kan vergeeven;
Gij gaaft mij uwen vioek, ik zeegen . .. 'k bid veor u! Ja! Vader! hoe ontmenscht uw vonnis ook moog' weezen,
Ik zal gehoorzaam zijn — voltooi uw' zegepraal; En zo nog eenig kwaad op aarde u flaat te vreezen,
Dat' het den Vader fpaare, en op de Dogtér daal', —■
Mij



AAN M O N V A L. i«?
Mijn Monval!... 'k voel uw' ramp... acb! zie mijn' traanen fpreeken,
'k Verlaat het huwlijksbed voor 't fomber Choorgewelv; 't Is hard, 't is fchriklijk, zo den naauwften band te breeken;
Maar... 't is een vast bevel.... Verwinnen wij ons zelv', — Gij, zult in 't Vaderhart, nooit gunst voor mij verwerven,
Gij poogd vergeefsch!... het word verwoeder door geklag; Dus, iVFonval waard te zijn, en fchuldeloos te fterven, Zie daar al wat ik wensc'i, en wat ik wenfchen mag! Of— zou 'k dit tranendal, vol fmarts, te rug verlangen?
Neen — 'k wensch het ftille graf, daar zwijgt mijn's Vaders toorn; Men ziet toch fchaars op aard' de deugd haar' loon ontvangen,
En waar is ooit, mijn Vriend! het roosje zonder doorn ?... Hou moed dan! .. 'k zal welhaast met u den Eeuw'gen prijzen;
Hoe fchielijk fluipt de tijd, in 't ftof des doods?, voorbij! Én, agter 't graf des tijds zal de eeuwigheid verrijzen,
Dat onze hoop, mijn Vriend! daarop gevestigd zij! Daar zal, terwijl de Slaaf en Vorst hunn' loon ontvangen;
Terwijl de Waercldüng in 't klamme doodzweet flikt; Daar zal ik, kommerloos, aan uwen Boezem hangen,
Terwijl geen Vaderhaat, geen Zorg ons hart verfchrikt! Ligt zal mijn ziel welhaast voor zo veel fmarte zwigten,
Een enk'le polsflag nog.... en 'k ben misfchien niet meer. Maar denk._.. wanneer de troost uw hart niet kan verligten, Denk „ Melanie leeft en 'k vind haar eenmaal weêr!" —
B 2' Eo



ao MELANIE AAN MONVAL.
En fchoon ik thans de ftem der liefde moet verdooven;
Schoon ik, in 't kerkgewelv, uw' dierbare aanfpraak derv; Denk niet, dat iets mij uw' gedagt'nis zal ontrooven,
Ik flerf noch vergenoegd, zo ik flegts de uwe fierv. — Maar ... ach ! mijn's Vaders wraak ftaat thans — ook u te vreezen;
Verhoor mijn laatfte beê — Poog, poog die wraak te ontvlién; Vergeef... 't is waar.. .'k ben zwak — deliefde moethet weezen.—
Maar — hij, die mij verftoot, zou hij mijn' Vriend ontzien?., Neen .... hij zal wis uw graf naast mijnen moordkuil delven;
Bij al wat heilig is, tart zijne woede niet; Mij hebt gij (leeds bemind — doe meer — bemin u zeiven;
Denk meer op uw behoud, dan op mijn zielsverdriet. Maar ftaat de zugt naar wraak, uw hart zij meer verheeven;
Gevoel al 't fchoon der deugd — ook midden in den rouw; *t Is grootsch het regt te doen, maar grootfcher te vergeeven,
Kom! fterven wij mijn Vriend! zo deugdzaam, als getrouw!
Triumph! ., mijn rust is na — ik zie mijn graf ontfluiten;
Neeu Vader!... neen ... ik fmeek! herroep uw vonnis niet!., "Welhaast zal voor 't altaar de dood mijne oogen fluiten,
'k Vind in den dood alleen het perk van mijn verdriet. Mijn Monva!! .. ach! vaarwel! . . mijn liefde is u gebleeken,
Dat God uw leidsman zij, dat God u hier verzeil'! Die God maar 'k beef!.. men komt.. ik hoor mijn' Vader fpreeken
Vriend! „. teeder.... dierbaar Vriend! ...welhaast ...vaar eeuwig wel!
DE



D E
G R A V E
LAMORAAL VAN EGMOND,
UIT ZIJNE GEVANGENIS TE BRUSSEL,
A A N
PRINS WILLEM DEN EERSTEN.
D e Man, zo vaak beproefd in ramp, en onweersvlagen,
Wiens boezem Ireeds van moed, en vrijheidsliefde zwol, Die 't zwaard voor Neerland droeg, moet thans een' keeten dragen,
En fchrijft u, afgemat, uit een verachtlijk hot. Ja! Prins! mijn hoop is uit, het flachtmes is gefleepen;
Ook ik ben ras een prooi van Alva's wreekend ftaal. 'k Zag Hoorn aan mijne zij ten duist'ren kerker fleepen;
■Zie daar dan voor den nijd een' dubb'len zegepraal! De donder dreigde — ook u — gij zijt dien vroeg ontweeken;
Ik koos uw' fchreeden niet, die keus deunde op mijne eer; En zo mijn' Heldendaan voor mij niet konden fpreeken,
Dan heeft de hoogfte deugd, mijn Prins! geen' waarde meer.
ji 3 't Was



£2 DE GR AVE VAN EG MOND,
't Was niet genoeg, dat door Granvelies ijz're roede,
Zo meenig Weesje treurt, en om zijne Ouders vraagt; En dat Kastiljes volk, met toomelooze woede,
Wet, pligt, Natuur veftreét — den Billen Burger plaagt; In Alva vind men thans de fnoodheid van die allen,
Hij dorst naar Bioed, in fchijn van Gods verdeediging; Hij doet de Dogter naast het tijk der Moeder vallen,
En 't graf verflrekt ten wieg den teed'ren Zuigeling. — Zie ginds dien grijzen Held met fmaad, en fchand bejeeg'nen;
Hij troost, met vroome taal, zijn kermend huisgezin; Hij ftrekt zijne armen uit — wil hun noch eenmaal zceg'nen,
Maar flraks wringt hem de beul het ftaal ten boezem in. —
Kier fnikt maar 'k trek 't gordijn voor zo veeie ijsiijkheeden:
Fnuik Alva's trotschheid, Prins! . . ontkeeten Nederland't Zwaard, niets dan 't Heldenzwaard, zal hem terug doen treederi'
Zo lang hij flrafloos woedt blijft hij een dwingeland. — Zijn Bloedraad Rijft zijn doen , en acht noch pligt, nochreedc,
Ons leeven, onze dood hangt van hunn' driften af; 't Zijn Bloodaarts in den flrijd, en Beulen in den vrcede;
„ 't Is God., zo fpreeken zij, die ons zijn' donder gaf, „ Met dien befchermen wij zijn' dienst, en onze pügten"!
O God rust noch uw vuist, die ficciis den last'raar floeg*.. Ontwaakt uit uwen flaap, ontwaakt, gij Dönderfchigten! Maai neen ... 't gewceten fpicekt ~ zie daar reeds ftrals genceg.
Ik -



AAN PRINS WILLEM DEN EERSTEN. ,23
Ik mag niet meer voor 't Land in raad, of krijg verfchijnen;
Uw vuist verplette .thans den trotfchen Dwingeland, Breek gij den buei des Volks — de dood breektras den mijnen;
Ik heb met roem geleefd, en . . . Prins! 'k derf zonder fchand. Ik zie mijn heerlijk graf van vijanden omringen,
Die ilc, mijn' Vorst ter wraak, kloekmoedig nederfloeg: Getuig het, Sint Quintijn! . . . getuig het Grevelingen!
Ja! 'k heb genoeg geleefd . .. voor de Eeuwigheid genoeg! .. Maar 'k heb, in 't flrijden, meest naar deezen lof gedongen,
Dat ik, a's Christen, (treed, en (leeds mij zelv' bezat; En — ook dit (taal, zo vaak in 's Vijands borst gewrongen,
Was voor mij zelfs gefcherpt, zo ik mijn' pligt vergat. — Voelde ik nu mijne borst, nooit onder 't harnas, beeven,
Zij vreest ook 't moordflaal niet, voor haare deugd bereid; Mijn fmart zij dtildeloos, zij eindigt met mijn leeven;
Maar ... die des Dwingelands verduurt zelfs de Eeuwigheid! 'k Heb, in dit hol, meer rust, dan hij in magt verheeven,
Mijn grootheid is bevlekt, maar mijn gewcetcn vrij; Nooit wierd dit land door mij tot oproer aangedreeven;
Neen — 'k haat oproerig Volk, maar 'k haat ook Dwing'hndi}.. Ik heb Philippus (leeds die deugden aangepteczen,
Waar door de Vorst bemind, 't Volk zalig weezen kan; Maar nooit kon vlcijerij voor mij .bekoorlijk weezcu,
Zij maakt den besten. Vorst vaak tot een' aarts - tij van ;
, B 4 • - Een



34 DE GR AVE VAN EGMOND,
Een' groote ziel word door geen' rampen neêrgeflagen;
Zij wagt, bedaard, de ftraf, die haar de nijd bereid; Zij treed: op 't moordfcbavot, als op een' zeegewagen,
En ziet bij 't zwaard des Deuls de kroon der Eeuwigheid! Laat ook de wreedfte vuist dit fchuld'loos lichaam kerven,
Slegts, met mijn' jongften fnik, wordt mij de moed ontrukt: Prins! 'k vrees het fterfuur niet . . . 'k za! leeven na mijn fterven;
Maar ach!., mijn Gade en Kroost!... zie daar al wat mij drukt! Sabina! ... O hoe zal mijn lot haar harte treffen!
Agt dierb're panden ftaan neêrflagtig aan haar' zij; Een traan ... Neen 'k droog die Prins! ik moet mijn hart verheffen;
God is der Weezen troost, hij ftaat de Weduw bij!... Hij blijft in alles God!.. zijn goedheid kent geen' paaien; Hij duit niet, dat de deugd geheel in rampfpoed kwijn*:
Of — kwijnt zij 't is om eens met meerder glans te praaien,
Kan voor mijn Huisgezin ooit teérder Vader zijn? En . , . wat zou ons een lang, een glansrijk leeven baaten?
Het gaf wis nieuwe ftof tot klagt, en traanen weêr; Wat is de Slaaf in 't juk?., wat hij, die duizend ftaaten
Met éénen wenk verneêrt ? ... ftof — nietig ftof — niets meer. ~ De Mensch belooft zich (leeds een' kring van zaligheeden, De toekomst lacht hem aan, hij vreest geen' ftruikel paan, Straks valt hij. .. 't heil verdwijnt. . . hij treurt in teegenheeden, En trekt voor 't vreugdgewaad het ak'lig rouwkleed aan.
Waar



AAN PRINS WILLEM DEN EERSTEN. 4«>
Waar is die wijde kring van mijne lievelingen?
Zij juichen in Gods fchoot, daar flaapt de Dwin'landij, Zie ... Zie, hoe zij, om ITrijd, zijn' eeuw'gen throon omringent
Mijn borst gloeidt! ... teed're ftoet! niet lang meer toeft gij mij! Vaak zag ik, uit den ftrijd, mij met een' kroon begroeten,
Maar eens... Welhaast fchenkt mij Gods hand een eeuw'ge kroon, 1 Met dien op 't hoofd, zal ik mijn' Gade, en Kroost ontmoeten!
Loeit, Donders!... Beulen! woelt !...'k vind luister in dien hoon! Neen. t— 'k mag de traanen van mijn' panden niet zien ftroomen;
Ik mag niet zugten, Prins!... de zugten zijn hier fchand'; Geen tederheid zal ooit des Dwing'lands trotsch betoomen»
Ik hoor alleen die ftém: ,, fterf voor het Vaderland". Ja, Prins! de wreedfte dood zal mij de waardfte weezen,
Zo door mijn voorbeeld flegts 's Volks Vrijheidszugt ontbrand'; Het bloed, in drift geftort, vergramd het Opperweezen,
Maar vloeit het ooit meer grootsch dan voor het Vaderland? Prins! waarom heeft de Mensch flegts ééns — flegts ééns — te leeven?
Waarom gunt ons de dood flegts éénen Zegepraal? Och!... dat men duizendmaal voor 't Vaderland kon fneeven ,
Ik tarte duizendmaal het opgeheven (taal!.... En, fchoon 'k een beter graf dan 't moordfehavot verwagtte,
Dat graf verneêrt mij niet. — 't is 't loon van deugd en moed. Maar gij... gedoog niet Prins! dat Alva ftraf'loos flagte,
En dat zijn aanzien rijze uit Neérlands dierbaar bloed!
Dat



s6 DE GR AVE VAN EG MO ND,
Niets, Niets dan Heldenmoed moet in uw' boezem fpreeken,
Dat gij _ dit blijve vast — den zeege, of dood verwervt. Ik eisch uw' traanen niet, durf uwen Egmond wreeken
En — zo gij fterven moet, dat gij gewrooken fterft. Lrat trotfche Davila den Nederlander deernen,
Met t'zaamvereeude kragt op vleklooze onfchuld vvoên, Laat Barlaimont ons vrij een' bende Beed'laars noemen, ■ Ligt zullen Beedelaars noch Spanje beeven doen. — 'sLands heil moet uw geluk, zijn' rampen de uwe weezen;
Uw hart blijve altijd groot — ook in het nijpendst lot; Gerechtigheid behoeft geen' overmagt te vreezen,
Ken geen gehoorzaamheid, dan — aart uw' pligt, en Godï Mij wringt een vroege dood het fiagzwaard uit de handen;
De fnoodheid vreeze thans uw' arm, en zijnen val, Verdeedig Nederland, en ftraf de dwingelanden,
Verdeedig Nederland voor 't oog van 't gantsch Heel-al! En... zo uw'teed're ziel mijn' zwijgende asch blijft eeren,
Zo gij een' enk'len zugt voor lijdende onfchuld loost, Eu bij uw Heldenmoed de Menschheid blijft waardeeren,
Dan fmeeke ik u, mijn Prins! voor mijne gade en kroost! Ik zal op 't moordfehavot, 'k moest in hunne armen fterven!
Bezeft gij de ijslijkheid van deezen douderflag ? Bezeft gij, wat het zij, ons dierbaarst pand te derven?
Droog dan hunn' traanen, Prins!... fmoor,.troostend, .hun geklag!
Zijt



AAN PRINS WILLEM DEN EERSTEN, a?
Zijt gij, naast God, hun fleun, — dit zal uw' roem verhoogen;
Dek, dek hen voor den nijd, — zo eert gij 't meest mijne asch: Nog eens: houd hun geween, en 's Volks belang voor oogen,
En.... denk, dat ik uw Vriend, en die van Neerland was!"
En gij, groot!... eeuwig God!... ontzaglijk Opperweezen!
Die de aard' tot voetbank hebt, den Hemel tot uw' throon, Gij, wien de Slaaf — de Vorst — de Serafijnen vreezen!
Geef, dat ik, in den dood, mij Neerland waardig toon'! Gij kond, na zo veel ftorms, mij kalmte en grootheid geeven;.
Terwijl de Bloei mijn's huis 't voorleed'ne wijken deedt;—i Eén wenk flegts, Hemelheer!... het onweêr was verdreeven,
En *k zag, in 't helderst licht, het eindperk van mijn leed! Maar neen... dit fineek ik niet... 'k zal Neerland leeren fterven;
'k Zal toonen, hoe men fterft, in all' den glans der deugd, Maar, laat mij, in dien nood, uw' onderftand niet derven;
'k Beveel u Nederland, en fneeve, o God! met vreugd!..,






LIJST DER BRIEVEN.
KAREI, AAN FREDRIK - - - - BladZ. I.'
GALLAS AAN ZIJNEN ZOON - « |—— Z.
MARGARETA VAN HENEGOUWEN
AAN HAAREN ZOON Hi
MELANIE AAN MONVAL - - - - f IJ,
DE GRAVE LAMORAAL VAN EGMOND
AAN PRINS WILLEM DEN Ie.n - - ZL