1205



MAATSCH. DER \EDERL. tETTERK. TE LEIDEN.
Cata!. bi
Geschenk van Tooneelstukken, 1841.



HEKELSCHRIFTEN,
E N
ANDERE
GEDICHTEN.
Te AMSTELDAM, by DE ERVEN VAN DAVID KLIPPINK, in de Nes. 1781.



y



BERICHT.
eeze dichtjlukjes zyn niet nieuw; men vind dezelven reeds gedrukt in eert anderen vorm: zelfs is van één derzelven een verminkte nadruk gemaakt. De bedenking , dat zulk eene onreclitmaatige en ongeregelde handelwyze mogelyk verder voortgezet zou worden, heeft den dichter,~ eert voorftander van billykheid en goede orde, bewogen, zynen vrienden de vryheid te verkenen, om die vernuftige ftukjes, in dit formaat byééngevoegd, uit te geeven.
Mm vertrouwt dat deeze kleine verzameling tot nut en vermaak zal Jlrekken.
* 2 IN-



I N H O U D.
aan myne kunstvrienden. Wie heeft geen Ezels* oor en? .... . BI. 5'
aan den zeer geleerden heere joris l u b-
bertsz struif. Over deUsfen, als byhangfels aan de naamen der geleerden. . . BI. 23,
aan den weledelen gestrengen heere
van j * * *. Over de Degendragt. . BI. 36
dewysgeer. Een verdichtfel. . . BI. 49
antigonus aan zeno. Heldenbrief. . BI.
aan fillis. Minnezang. ■ . . . BI,. 57
AAN



AAN
M Y N E
KUNSTVRIENDEN.
Als eertyds 't woest muzyk van Pans geborften fluit, Veelmeer dan 't liefclyk, 't verrukkend maatgeluid Des Zanggods, 't grillig brein van Midas kon bekooren, Schonk Febushcm, ten merk van dwaasheid, Ezelsooren. Bedorven oordeel wierd in Midas dus geftraft; En aan gezond verlhmd gerechte wraak verfchaft.
Wat heeft der Frygen vorst alom veel braave zoonen ! Kaneevcn zonder tal! die aan hunne ooren toonen Dat ze uit den ftam, waarmee Timolus heeft gepraald, Den koningklyken ftam van Midas zyn gedaald. Voorwaar, elk fterveling, door dwaasheid ingenomen, Gelykt dien held, in aart en heblykhcèn, volkomen:
Auriculas ajini quis non habet ?
PERSIUS.
A 3
Ja,



■
6 AAN MYNE KUNSTVRIENDEN.
Ja, ieder mogt aan hém wel hulde, als vader, biêrt, Zo Adam zelf niet reeds lange ooren had doen zien. Schimpdichter Perfius laat dies elks fchande hooren, Wanneer hy uitroept: „ wie, wie heeft geene Ezelsooren!" En fchoon decs heekling, die dermenfchenwaan weêrftreeft, In 't oog van 't blind gemeen geen'fchyn van waarheid heeft; Wy allen geeven van dat avrechtsch oordcel blyken, Om 't welk zich Midas met lange oeren zag verryken. ,
Gaat, vrienden , waar 't u lust; befchouwt: gy vind alom, In allen ftaat, en rang, en kunne , en ouderdom, 't Laatdunkend aardsch gedacht met Ezelsooren pronken, By deezen zyn ze alleen meer diep in 't hoofd gezonken, By gcenen weliger naar buiten uitgegroeid; By veelen zyn ze Heil; by andren bot gefnocid: Een aantal poogt ze een wyl zorgvuldig te verbergen; Daar fommigen elkaêr daarmede fchaamtloos tergen. Zy allen, die 't gelei' der deugd en haar bewind Uit dollen overmoed verwierpen , en ontzind De affchuwlyke ondeugd, in haar plaats, ter gids verkooren , Vcrkrcegcn, door dien rail, vervaarlyke Ezelsooren.
Min



AAN MYNE KUNSTVRIENDEN. 7
Min hersfenloosheid blonk in dommen Midas uit, Toen, boven Febus lier, des Boschgods doffe fluit, Zyn grof, zyn valsch gehoor kon ftreelen en vermaaken , Dan zy vertoonen, die, voor ondeugd, deugd verzaaken.
't Gaat vast, myn vrienden, en de zaak is openbaar, De ftervelingen zyn verdwaasden met elkaêr: Zy zyn all' faamen gek; (men fpreck' Boileau niet tegen) Ilun onderfcheid is Hechts in meer of min gelegen. Ja, alle menfehen zyn, hoe hoog hun trots ook draaft, Met Ezelsooren, die hunn' aart verraên, begaafd: Zy zyn, daar waan en drift geduurig hen verleiden, Slechts door de lengte van hunne ooren onderfcheiden.
De ontzinde vrygeest, die de waereld in 't geweld Van 't blind geval of van een grillig noodlot fielt; Die, door vermeetlen waan vervoerd, niets wil gelooven Van all' wat zyn begrip in 't minfte ftreeft te boven; Die de eeuwigheid verdicht, de ziel als ftoflyk acht; Die allen Godsdienstpligt als beuzelwerk belagcht; Die 't Opperwezen zelfs in 't aangezigt durft tergen, Kan de Ezelsooren voor geen' fterveling verbergen:
A 4 Zy



8 AAN MYNE KUNSTVRIENDEN.
Zy ftecken elk wie hem aanfchouwt terftond in 't oog; Zyn redenloos beftaan verheft zich hemelhoog.
Maar ziet men 't ongeloof met Midasooren pronken, Aan 't bygeloof is dat ficraad ook mild gcfchonken. De dweeper, naauwgezet op 't uiterlyke alleen, Die zich een' God verkiest naar zyne zinlykheên; Den Hemel door zyn naar gelaat, door preevlen, zingen, En zuchten, met geweld tot gunstbewys wil dwingen: De huigchlaar, die alom van zyn bevinding relt; In 't heilig liverei all' zyne glori ftelt; Kan de Ezelsooren, die naar zyne pruik zich rekken, Door zynen ftyven hoed onmogelyk bedekken.
Barfine is trots op haar geboorte en eedlen ftam: Geen wonder! ze is bewust dat zy haar' oorfprong nam Uit dapper heldenbloed en vorftelykè loten; Dat ze uit de lendenen van Midas is gefproten. Haar hoogmoed, die zich grond op vaders eeuwige eer, Slaat met verfmaading 't oog op'tgantfchemcnschdomneéTi Maar weinig word van haar befeft, dat ze alle dagen En overal verkeert met haare naaste maagen;
En,



AAN MYNE KUNST VRIENDEN. 9
En, 't zy een flaaf haar fmeeke, of't zy een prins haargroei', Dat ze in die beiden 't zaad van Frygens vorst ontmoet: Veel minder gist zy, dat, wat wapens haar verryken, Haare Ezelsooren met haar' adel tevens blyken.
De vrekke Avarus, die zyn opgeftapeld goud Met zorg en angst bewaakt, en voor zyn' afgod houd, Zou liever van gebrek en honger willen fterven, Dan , voor zichzelv', een deel van zyn vermogen derven. Hy, Midas wettig kroost, heeft juist als dees begeerd,
Dat alles, wat zyn hand beroert, in goud verkeert;
En ziet zyn' dwaazen wensch vervuld in 's Hemels tooren:
Gewis, Avarus toont aan elk zyns grootvaars ooren. Verwoede Alcimedon, die in 't ftrafwaard' gemoed
Wraakgierigheid en haat voor zyncn broeder voed,
Aanhoudend leeft in wrok en felle oneenigheden;
Is't gruwzaamstvlockgedrocht dat de aarde ooit hccftbctreedcn.
Zyn dor gebeente en merg word door de nyd verteerd;
Daar 't voedfel ftraks by hem in bittre gal verkeert.
Hy, die geheel den aart der menschheid heef: verloren,
Peejt, by een tygers hart, gedrochtlyke Ezelsooren,
A 5 Doem-



io AAN MYNE KUNSTVRIENDEN.
Doemwaarde Achares , die de gunst, aan hem betoond, Met fnoode ondankbaarheid in zynen vriend beloont; Wiens boezem zwanger gaat van voorbedachte boosheid, Draagt, meer dan 't woeste vee , het merk der redeloosheid, Zyn huishond, die de hand des geenen die hem voed Erkentlyk likt en ftreelt, Achares kwisplend groet, Beichaamt zyn' meester , door zyn voorbeeld, in 't verrichten Der pryzcnswaardigfte en natuurlykfte aller pligten. Onheufchc Achares, die de vriendfehap hoont, verfmaad s Eischt elks verachting, maakt by ieder zich gehaat; Men acht hem als gefchikt om 't ryk der deugd te ftooren ? En is afkecrig van zyn walglykc Ezelsooren.
Morofus, norsch en woest en gemelyk van aart, Kent geen vermaak, clan dat een eeuwig knorren baart; En heeft hy pyn in 't hoofd, door zyn verdrietig woelen ^ Dan moet elk huisgenoot mee pyn in 't hoofd gevoelen : Hy oefent zyne woede op menfehen en op vee: 't Misnoegen volgt hem , waar hy gaat, van fdireê tot fchreê : Eén woord van tcgenfpraak kan zyne gramfchap wekken; Eén enkle ftroohalm hem ten ftruikelblok verftrekken.
Wat



AAN MYNE KUNSTVRIENDEN, n
Wat fterfling is zo blind, die in Morofus niet
Een' redeloozcn gek met Ezelsooren ziet?
Een dier, veelmeer gefchikt in 't woud met woeste bccrea,
Dan in de maatfehappy met menfehen, te verkeeren!
De losbol Clcon, in zyne eerftc jeugd en kracht, Verftrekt ten fchandvlek aan zyne ouders en geflacht: Die vuige lichtmis, wien een ongeregeld leven, Wien buitenrpoorigheid alleen, vermaak kan gecven; Die , fteeds verhit van bloed door vrouwenliefde of wyn, AU' zyn verdienften fielt in redeloos te zyn: Hy die niet fchroomt zichzclv' aan de ontucht op te draagen, Zyn welvaart aan een kaart of dobbelfteen te waagen; Hy die zyn leven aan een holziek paard betrouwt: Die lichtmis, fchoon hem elk verachtelyk aanfehouwt, Daar hy en rede en fmaak en fchaamtc heeft verloren, Is moedig op zyn lange en haatlykc Ezelsooren. j
De valfchc Eugenia, in 't vleijen uitgeleerd, Geeft blyken dat zy veel ten hove heeft verkeerd ; Haar tong en lippen zyn met honigzeem beftreken; Men waant een' engel in die vrouw te hooren fpreeken:
Maar



12 AAN MYNE KUNSTVRIENDEN.
Maar als ze afyycezcnden door lastring doodlyk wond, Dan fchynt de duivel zelf te fpreeken uit haar' mond. Althans men meld ons niet dat engten ooit voorbcencn Met Ezelsooren aan het menschdom zyn verfchencn.
Natuur fchonk Lizimon noch oordeel noch verftand; Fortuin daartegen heeft met onbekrompen hand Hem , dien zy zag van jongs met Ezelsooren pronken , Natuur ten fpyt, met eer en fchatten mild befchonken : Hoe bot hy waarlyk zy, hy ziet zich van 't verkeerd, Van 't ligtverblind gemeen gclyk een god geëerd; Niets kan zyn aanzien, niets kan zyn' gelukftaat ftooren: Geen wonder! Lizimon verguld zyne Ezelsooren.
Kalistc en Theodoor zyn korteling gepaard: Kalistc is waarlyk fchoon, maar van een' wulpfchcn aart; Zy deed haar' luister fteeds in 's minnaars oogen fpeelen, Doch wist haar dartelheid voor hem met zorg te hcelcn. En Theodoor, voor haar vervuld van minnefmart, Vertoonde vóór de trouw alleen zyn teder hart; Hy wist zyn norsch gemoed, vol van de vuilfte vlekken, Arglistig voor het oog van zyne bruid tc dekken.
Als



AAN MYNE KUNSTVRIENDEN. 13
Als minnaars waaren ze in elkanders oog volmaakt: Geen trekje wicrd door d'een' in 's andrens aart gewraakt: Maar fints de trouwknoop hun verlangen heeft doen fmooren, Ontdekken ze aan elkaêr affchuwlyke Ezelsooren.
Ambitiofus, een vermogend burgerman, Doet blyken dat hy zyns gclyk' trotfceren kan: Zyne eerzucht prikkelt hem om aanzien te verwerven; Hy poogt met dwaazen roem, voor geld gekocht, te ftervern Zyn zoon, tot ledigheid gefchikt als ieder weet, Studeert, word Advokaat, opdat hy Meester heet'. Dan word voor hem wel dra een e'erryk ampt gevonden; En hy eerlang aan 't kroost van een' regent verbonden; Zo ftygt hy tot een' rang die op den naneef hecht. Ambitiofus zelf, al weet hy van geen recht, Van wetten even min als burgerlyke pligten, Hoopt echter ook nog eens als fchepen 't volk te richten; En neemt, by voorraad, reeds eens raadsheers houding aan. Doch let men, als 'er een verkiezing word gedaan, Al wierd hy ook geftemd, Hechts op zyne Ezelsooren, Zo word de nar gewis tot fchepen nooit verkoren.
De



H AAN MYNE KUNST VRIENDEN.
Dc gecstelooze Ismeen zoekt enkel tydverdryf: Haar wuftheid koos, voor 't land, dc ftad tot haar verblyfj Hier poogt ze in fchouwburg, in concerten, op falettcn, Den wanfmaak en het leed haars harten te verzetten. Het edel kaartfpcl, haar aandoenelykst vermaak, Streelt gunftig dag .aan dag haar' hoogverheven fmaak; En als zy Hechts Trifet, of FOmbre, of Whiesk mag fpeelcn , Dan is zy 't veiligst voor verdrietig zelfverveelen. Rampzalig hy, die haar tot echtgenoote kiest! Zyn vryheid om 't bezit van zulk een vrouw verliest! Maar waarlyk, hy, wiens ziel Ismene kan bekooren, Toont zich haai"' waardig, door eenmaatige Ezelsooren.
De luiaart Orgon, die een kwynend leven leid; Zyn dagen doorbrengt in een loomc vadzigheid; Van 't bed gefcheiden , aan den disch alleen kan duuren; Den tyd berekent by door hem verflaapene uuren: Hy, die men billyk acht dat, door geboorte en ftand , Een nuttig lid kon zyn ten dienst van 't vaderland, Is met een traag gemoed, een' Ezelsaart geboren: Zyn nachtmuts dekt vergeefs zyn haatlyke Ezelsooren.
Men-



AAN MYNE KUNSTVRIENDEN. 15
Mendaxus heeft zich dus aan tegentaal gewend, Dat hy de waarheid in zyn' eigen mond miskent, En zelf geloof Haat aan de logens die hy ftneedde; 't Was aan 't verdichten dat hy fteeds zyn vlyt beftecdde : AH' zyn vernaaien zyn verbaazend, wonderbaar; Maar niet een lettergreep van 't geen hy zegt is waar. Zo lang hy vlug is en zyn hcrsfens rustig draaven, Houd elk hem voor een' man van ongemeenc gaaven, By veel ervaarenheid met groot verftand bedeeld; Doch als 't geheugen hem in 't eiude eens treken fpeelt, Dan gaat zyn logenkunst en achting ras verloren: Zyn vuige geest vertoont zich met zyne Ezelsooren.
Katarus fpreekt niet dan in fchrikkclyke taal: Nooit geeft hy van een zaak, hoe beuzlig, een verhaal, Of mengt een' fchakel van vervloekingen daaronder. Zyn tong fchiet blikfems; van zyn lippen rolt de donder: En 't blykt, dewyl zyn mond geduurig duivels braakt, Dat hy zyn hart heeft tot een' jammerpoel gemaakt. Naauw' laat die vloeker zyn vermeetle dolheid hooren, Of trekt elks oog op zyne afgryslyke Ezelsooren. ; De



iö AAN MYNEJyUNST VRlEN DÈN.
De dronkaait Potor, fteeds bcftoven door den vvyn $ Is redeloozer dan het redclooze zwyn, Dat uit zyn kot, en hy ten zuiphuize uitgelaaten , Zich wentelt, nevens hem, in 't flyk van goot en ftraaten. Verachting en gebrek verzeilen hem alom; Een reeks van kwaaien is zyn wettig eigendom: Hy ftrekt ten guigchelfpel van all' die hem aanfchouwen; Terwyl de kinders hem te recht voor zinloos houên: En is , wanneer de drank hem van befef ontbloot, Zich waakendc onbewust, en waarlyk lcevend dood. Hy heeft het uiterlyke eens menfchen zelfs verloren: Voorzeker, Potor is een zwyn met Ezelsooren.
't Is waar, Polisthus is goedaartig, en daarby Van veel gebreken, die op andren hechten, vry; Een redelooze zucht tot nieuwe en vreemde zaaken, Nieuwsgierigheid alleen kan zyne ziel vermaaken. Zyn leeslust vind zich tot de krant alleen bepaald: Wie hem een tyding brengt word als zyn vriend onthaald: Hy is vroeg op de been, en kruist door alle hoeken, Om (toffe voor zyn' nooitverzaaden geest te zoeken.
Het



AAN MYNE KUNSTVRIENDEN. 17
Het nieuws van land en ftad, van kerk en van toonecl, Van beurs, van raadhuis en van markt; 't is all' zyn deel. Hy is de man, die 's lands geheimen weet te ontvouwen; Op all' wat hy verhaalt mag elk gerust vertrouwen, 't Gaat vast, dat hy een juist en groot vernuft belooft, Als hy in 't zwart gedost, een gryze pruik op 't hoofd, In 't kofryhuis zyn pyp gelaaten zit te rooken: Doch word'er Hechts den woord van Rus of Turk gefproken, Of valt 'er aan den haard een krygsvcrklaaring voor; Fhiks fchiet hy yvrig toe, fpitst driftig zyn gehoor, Verfchuift zyn pruik, maar laat ook Ezelsooren kyken: Waarvoor zyn deftigheid, zyn aanzien ftraks moet wyken.
'k Had met het teeknen van karakters nooit gedaan, Sloeg ik elks handling gade, en toonde ik daaruit aan, Hoe ieder in 't beroep, den post door hem verkoren, Byzondre blyken geeft van Frygifche Ezelsooren: Dan voerde elk levensftaat my in befpiegeling; Myn geest verloor zichzclv' in een' onmeetbren kring: Dan zou noch hof noch ftulp myn hekeldicht bepaalcn, Dat van den hcerfcher op den veldeling zou daalcn.
B Myn



i8 AAN MYNE KUNSTVRIENDEN.
Myn vrienden! kiezen wy uit zulk een ruim verfcliiet Van levensftaaten, als ons oog rondom ons ziet, Uit duizend fchetfea, flechts een viertal ligte trekken, Die de Ezelsooren der beroepen ons ontdekken.
De hooge fcbool, die Gods-en rechtsgeleerdheid kweek:; Den arts en wysgeer vosmt; der kunftcn toorts ontfteektj Zien wy niet fchaars in haar geliefde vocdllerzooncn Een' drom pedanten met ccne Ezclskruin vertooncn. De rede gaat niet fteeds met weetenfehap gepaard; En 't fehoolftof Ichcnkt een' gek geenszins een'wyzen aait, Zy, die met groote drift om bcuzclingcn twisten, Ilunn' geest, hun woordenpraal, hunn' inkt onnut verkwisten; liet wezen van de zaak verwerpen voor den fchyn; Wier preéken wartaal is , wier fehriften prullen zyn; Al voeren zy den naam van fchrandxe profesfooren, Zy zyn, hoe hooggeleerd! voorzien van Ezelsooren.
Een krygsman, wien het hart van eerzucht zwelt en gloeit, By vrede door de hand der wellust flaafsch geboeid , Op 't oorlogsveld in woede en wreedheid uitgelaaten , Toont, in dien ftand, de rede en haar gebied te haaten.
Zyne



AAN MYNE KUNSTVRIENDEN. 19
Zyne ongo'dsdienftiglieid , zyn roekloos leven klimt, Naarmaate dat de dood hem van naby begrimt. Hy acht zachtmoedigheid aan zyn befoep oneigen; Zyn taal jaagtfiddring aan;zyn oog fchynt elk te dreigen: Hem kleeft, ook by zyn' vriend, een woeste ftuurschheid aan; Hy waant in ieder met den vyand om te gaan. Y/ie in begrip met hem vcrfchilt, moet met hem vechten: Zyn Godfpraak is het ftaal; dat moet zyn lot bedechte»: Hy vliegt in gramfchap op zodra men hem braveert, Gelyk het buskruid, dat hy dagelyks handtcert. Hy dekt, daar hem 't geweld kan boven 't recht bekooren, Met vederhoed of helm vergeefs zyne Ezelsooren.
Mercator wierd berucht door kennis en beleid : Hy boeit het koopgeluk aan zyn fpitsvondigheid; Weet met één penftreek fchadc of voordeel te bereeknen; Wint fchatten van belang door Hechts zyn' naam te teekneu. 't Is waar, hy is een man in fchrander koopbewind, Maar in de gronden van het Christendom een kind: En als zyn flinksch beflaan, zyn laage en valfche treken, Zyne Ezelsooren , aan het volk Hechts éénmaal bleeken ,
B * Mev"



2o A A NT M Y N E K U N S T VRI E N D E N.
Mercator zag weldra zyn groot krediet gefluit: Van deftig' koopman zich herfchapen in een' guit, Wiens winzucht de eerlykheid en deugd heeft afgezworen; Mercator wierd verguisd, gefcheurd by de Ezelsooren.
Pruldichter Mevius, die, onvermoeid van long, Zo dikmaals 't fterflot der gefchavot teerden zong; Baangracht en Franfchepad fteeds boeide aan zyne fuaaren;.
En E s drukpers hield aan 't glyen , veeie jaaren;
Wiens morsfig dichtbanket van ieder word bemind, Die Hechts in Bavius fchotvaerzen fraaiheid vind : Held Mevius, die na zyn' dood niet wenscht te lecven, Word door zyn maag-alleen tot rymen aangedreven: Doch fchoon hy enkel poogt naar 't lieve brood te Haan, Kon Hechts zyn poëzy de kommeny ontgaan, Zo waar' dc onflerflykheid gewis aan hein befchoren; Hy wierd vergood om zyne onmaatige Ezelsooren.
Dus ziet ge,ó vrienden! waar ge uwe oogen ook bepaalt, Hoe 't menschdom met het merk der drieste domheid praalt; Met Ezelsooren, die, by 't fnood misbruik der reden . Ontlpruitén uit elks aart, elks hart en kwaade zeden.
De



AAN MYNE KUNSTVRIENDEN. 21
De taal van Pcrfius fteiint dus op goeden grond:
En, inderdaad, zo hy reeds ftof tot fchimpen vond;
Was reeds in zynen tyd gezond verftand verloren ,
Ik vraag dan op myn beurt, ,, wie heeft geene Ezelsooren?"
Vorst Midas, om zyn' waan, geftraft door Fcbus hand, Bedekte met zyn pruik een korte poos zyn fchand'; Tot eindlyk zyn barbier, voor wien dc mom mocstwyk:n, Zyne Ezelsooren merkte, en ze aan het volk deed blyken. Wanneer ik lieden met een' breeden, diepen hoed, Met eene groote pruik op 't moedig hoofd ontmoet', Of met een hooge kuif verr' boven peil gerezen; Dan, dan, myn vrienden , wenschte ik hun barbier te weezen! IJet graauw, dat altoos blyk van avrechtsch oordeel gaf, Meet in 't gemeen 't verftand by pruik of hoeden af: Maar ik, (het'moog' pedant en dweeper vry verfrooren) Ik neem naar hoed of pruik dc maat der Ezelsooren.
Gewis, het waare in ons een blinde raazerny, Myn vrienden, waanden we ons van Ezelsooren vry: Wy dwaalen duizendwerf van 't fpoor der zuivre reden; Ons oordeel is omringd met dikke duisterheden :
B 3 En,



22 AAN MYNE KUNSTVRIENDEN.
En,fchoon wy trachten ons van 't reedloos juk te ontfiaan. Verkeerde dwaasheid kleeft ons nog beftendig aan. Doch 't ftaat in onze magt onze ooren te befnoeijen; Door onvermoeide vlyt hun wortels uit te roeijen. Welaan, behouden wy onszelv' fteeds in 't gezigt; En als wy wanklen door 't verzuim van onzen pligt, Als onze driften ons tot dwaaze daaden fpooren, Dan, vrienden , tasten wy ftilzwygend naar onze ooren.
AAN



AAN
M Y N E N VRIEND,
den zeer g eleerden heere
JORIS LUBBERTSZ STRUIF,
TER GELEGENHEID DAT ZYN WE LEE RW. TOT CANDIDJTUS THEO L OGI/E WIERD BEVOR DERD.
Geluk! myn vriend, nu gy, ten kantfel opgeftcgen, De waardigheid geniet, door uwe vlyt verkregen! Geluk ! nu elk, die u in 't ftaatig kleed ontmoet, U fchuldigc eer bcwyst, als proponent begroet! Dus ziet ge uw' arbeid, uw geleerdheid, uwe gaaven, Op 't hcerelykst beloond , voor 't oog van alle braaven: Ja, uw verdienften, thans volkomen rechtgedaan, Doen u, hoogst billyk, naar het achtbaar leerampt ftaan. Ras zie ik u, myn struif, op 't zes-cn drietal pronken , En, zonder kuipery, elks Item aan u gefchonken; Totdat weldra de kerk u met den ecrpalm wenkt, Een goedgekeurd beroep een blyde kudde u fchenkt.
B 4 Maar,



24 A A N DSN HEERE
Maar, vriend, gy hebt te lang, op 't voetipoor uwer maagen, 1 Iet kenmerk van uw' ftam, den naam van struif gedraagen; 't Word éénmaal tyd, daar ge u welras doorluchtig maakt, Dat gy den laagen naam van uw geflacht verzaakt. Het wuft vooroordeel, dat een' blinddoek heeft voor de oogcn, Voert op der menfchen brein een onbepaald vermogen; 't Vergaapt zich aan een' naam, een' klank die niets beduid: Geloof my, 't losfe volk word ligtlyk opgeruid; Het zal zich , om uw' naam, gewis, op u verftoorcn; 't Zal weigren naar dc les van eenen struif te hooren; 't Zal u belagchen; en indien het fpotzucht voed, Dan heeft uw taal, hoe fterk,geen' aandrang op'tgemoed, Gy zaagt, geleerde vriend, om uwen naam, voordeezen Reeds op de fchoolen u met vingers nagewezen; Gy wierd befchimpt door elk die ooit van ftruiven fprak; Men noemde, in puntdicht, u een laf, een week gebak. Hoe zal de fpotzucht dan voortaan niet op u woeden! Hoe zal uw achtbre ftand voor fmaad zich kunnen hoeden , Als 't rot der fpreeuwen, fpits en fteekclig van geest, Uw' naam op 't Doomnccsbriefje of in de Boekzaal leest ?
Voor?



JORIS LUBBERTSZ STRUIF. aj
Vooral, wat zal dc drift der fpotteren beperken, Wanneer zy aan het hoofd van uwe aanftaande werken, By 't pryken van uw beeld met lauweren gekroond, Uw' naam ontmoeten, die een' struif aan hen vertoont?
Wel,wilt ge u dan voortaan beveiligen voor 't fmaaden, Verander uwen naam , myn struif; ei, laat u raaden: Kies een' Latynfchen, of aanvaard voor 't minde een' Ur, Word Struvianus, of noem u dechts Struivius: Zo zal men, wars van fchimp, om ftryd uw' naam verhoogen ; Zo word ge een wonder van geleerdheid in elks oogen. Wat Zoude u letten, vriend? 't is juist niet ongemeen Zyn' ftamnaam af te daan voor eenen vreemden; neen: Hoe veelen die daardoor een fchandvlek van zich keerden! Maar m 't byzonder is 't een voorrecht der geleerden, Hunn' naam, (die, menigmaal by al hun voorgedacht Van fnyders dechts gevoerd, door ieder was veracht,) Indien 't hen welgevalt, te wislen, te verknoeijen; Of op een' Roomfchen leest, op eenen Us, te fchocijen. Wat al doktoren, wat al godsgelcerden, vriend, py weet dit, hebben zich niet van deez' greep bediend!
B 5 En<



26 AAN DEN HEERE
En, in den fterkften zin, aldus een' naam verworven,
Die keven blyft, nadat zy lang reeds zyn geftorven!
Een Us, myn struif, een Us heeft wonderen gebaard,
'En zeker, braave vriend, 't is wel de moeite waard', Onze Usfen, in hun bron, hunu'ooriprong, eens te ontleeden; Te zien , wat faamenloop van loutre grilligheden, Wat toeval, allereerst daaronder heeft gefpeeld; En, hoe verwaandheid hen heeft vruchtbaar voortgetccku In vroeger ecuwen ,toen de eenvouwdigheid noghecrschte Toen'tmenschdom nog niet twistte om de eer,om laatfte of eer, Toen, ook in Necrlands (treek, het volk in vrede faam' Een fchuldloos leven Heet; toen diende alleen de naam Tot onderkenning, om perfoonen te onderfchciden. Men koos ecu' naam; en poogde almeest dien af te leiden Van 't handwerk dat men dreef, als ris/er, Veldeling, Kok, Brouwer; of van 't oord waarin men 't licht onding, Gelyk van Veen, van Bosch , van Dyk, van Dam, van Droeven; Of wel men zag een' naam by toeval zich gegeeven, En droeg dien van een dier, van boomen, of geblocmi'; Dus wierd men Kat of Hond, oï Eik of Roes genoemd.
Dccs



JORIS LUBBERTSZ STRUIF. 27
D.ccs heette Voet, en trachtte elk aan dien naam te wennen, Alleen om zich van Hals, of Elboog te onderkennen: Een ander noemde zich of Hark, of Spade, of Ploeg ; En, hoe men hcetcn mogt, een naam Hechts was genoeg. Maar , fintsbefchaafdheid dc oude ccnvouwdighciJ verjaagde, Geleerdheid herwaarts kwam en't volk door hoogmoed plaagde, Sints zag men veelen, vol van hersfenloozen waan, Door beuzelingen zelfs naar ydle glori daan; En, om hun letterkunde en ftudie te doen blyken, Ook met den naam, met een' geleerden ftam naam, pryken,
Ziedaar, fmts onverftand zich kenbaar had gemaakt, Hoe de Usfen, onder ons , eerst zyn in zwang geraakt. Laat ons nu zien, wat naam- wat ftamverwisfeUngen De wufte grilligheid, uit de Usfen, deed ontfpringen: Hoe door haar' invloed, fteeds door 't los geval bettierd , Dces vcenboer, meer dan die, tot eer verheven wierd. De zaak is van gewigt: ik zal ze aan u verklaaren.
Men neem' dat Kat en Hond twee akkerlieden waaren, Gebuuren, onderling gelyk door erf en vlyt: Zy trouwen beiden; en op eenen zelfden tyd
Zien



28 AAN DEN HEERE
Zien zy zich, uit hunn' echt, een manlyk kroost geboren,
He braave Kat, wien Hechts zyn landbouw kan beknoren,
Aanfchoüwt reeds in zyn' zoon een'jongen akkerman,
Die éénmaal 't kleine land voor hem bebouwen kan;
Wiens ploeg, door's Hemels gunst, zyn'ouderdom zal voeden.
Maar buurman Hond, in wien en waan en ftaatzucht woeden,
Beoogt, in zyncn zoon, een veel doorluchter doel;
Befchikt, reeds van de wieg, hem tot den predikftoel,
De beide knaapen, die, als broeders en gefpeelen,
Te faam' in 't bly vermaak van hunne kindsheid deelen,
Eereiken, dus gelyk, nog naauw' hun tiende jaar,
Of een verfchillend lot verdeelt het vriendenpaar.
De jonge Kat word nu reeds mede in 't veld genomen,
Om zyncn vader, waar hy kan, te hulp te komen;
Die hem in d'akkcrbouw fcherpzinnig onderwyst,
En 't ftille landgeluk voor hem nadruklyk pryst.
Maar jonge Hond,van 't eelt des ploegsnogongefcllonden,
Word door zyn' vader nu van huis, naar ftad , gezonden.
Om zyne ftudie daar te aanvaarden, en door vlyt
Een' fchatté zaamlen,die hem ééns ten kantfel wyd.
Dus



JORIS LUBBERTSZ STRUIF. 29
Das ziet men jongen Hond langs 't fpoor der lcttrcndooien: Hy gaat door laagc, en komt in 't einde op hooge fchoolen; Totdat hy vlug ten rang der godsgeleerden ftygt, En 't achtbaar predikampt, naar 's vaders wensch ,vcrkrygt, De jonge leeraar, nu door hoogcn waan bezeten, Acht zich welras te groet om langer Hond te hecten'. Hy noemt zich Hondius; zyn vader juigcht hem toe, En 't hem bewondrcnd volk word nooit zyn wysheid mo& Zo blyft verwaande Hond in Rondiusfm iccvcn;
Daar 't kroost van braaven Kat fteeds Katten zyn gebleven. Aanlchouw, aanfchouw, myn vriend, door wat toevalligheid
De grillige Usfen in ons Neerland zyn vcrfprcid!
De kok, by voorbeeld , wierd Hechts Kok genaamd voordcezcn,
Om van den bottelier ftraks onderkend te weezen;
Die , weder op zyn beurt, zich heette Bottelier :
Hun Raat was toen gclyk, eenvouwdig, zonder zwier.
Maar, wat gebeurt 'er? zie hoe't lot hunn' ftam verkeerde!
Kok, kleinzoon van den kok, ftudeert;word godsgclccrdc;
Maakt zich berucht; verkrygt een' aanhang; en welras
Verknoeit hy zyncn naam, die fteeds hem haatlyk was;
Noemt



30 AAN D E N II E E R E
N tettk zich Kokceus; en verwekt diis Kokceaanen, fcetrtmw aan zyn gebied en gcestlyke oorlogsvaanen. E» 'ch 't kroost van Bottelier, vernoegd in laagcn ftaat, Biyft bottelier, of word ligt fnyder of foldaat; Studeerde nimmer; beeft dus nooit een' Us verworven* En is misfehien voorlang reeds gantschlyk uitgeftorven. Een zelfde grilligheid, door toeval nitgefpat, Heeft nopens Voet, en Hals, en tiboog plaats gehad: Ligt waaren ze allen éérst gelyke herdersknaapen, Alleenlyk afgerecht op 't hoeden van hun fchaapen; Vroom zonder weetenfehap, en deugdzaam uit den aart. Doch een der Voeten, die de ftudiün aanvaard, Word dra, als Voetms, dc roem der godsgclcerdheid, Eu fchuirot, naar zyn begrip, de kerk van fchriftverkeerdheid 5 Maakt Voeliamien, die, aan zyne leer gewyd, Kloekmoedig Rrydcn, waar hun veldheer voor hen ftryd. Te recht ziet Fbetha thans,met verachtende oogen, Op arme Hulzen, en eenvouwdige Elleboogen: Zy, eertyds nevens hem onkundig, blyven dus; Niet één word Halzias, noch Klleboogius.
En



JORIS LUBBERTSZ STRUIF. 31
Én echter, had zich flechts één van hunne achtcrneeven, Genoopt door 't wuft geval, ter hoogc fchool begeeven, Ligt waar' hun nagedacht tot hoogen roem geraakt; Zy hadden zich niet flechts een' naam in Us gemaakt, Maar't krielde nu misl'chien , wyl 't fpoorzich ligt laat baancn, Van Halziaanen, en van EUeboogiaanen.
Ziedaar der Usfen bron en hun gefchiedenis, Geleerde en braave struif; en fehoon ze, als blykbaar is , Veel dwaasheid, ydelheid, en waan te kennen gecveu, Het voegt u echter naar een' grootfehen Us te ftrcevcn. 't Is wysheid zich, ook zelfs in 't merk van onverftand, Te fchikken naar den finaak , de zwakheid van zyn land : 't Is wysheid, in den kring van ligtverblinde gekken , Ons voordeel uit hunn' waan, hun zot begrip tc trekken. Wel, word dan Struiv'.iLS, myn vriend! voorkom dc blaam,' Die u te duchten ftaat om uw' verachten naam; En win den eerbied, win het onbepaald vertrouwen Van allen, die een' Us met diep ontzag befchouwen! Verzuim geen oogenblik: de eer wil dat ge u zult fpoeiit Of aarzelt gy misfehien om deczeu (tap te doen,
Naar*



32 AAN D È N II E E R Ê
Naardien men in dceze eeuw, min dwaas dan wel te voorerf, Verwaande fnorkery, zo 't fchynt, heeft afgezworen; Pedantery veracht, met all' haar' fchoolfchcn ftoet; En een' nieuwbakken Us niet dan zeer fchaars ontmoet? Verban dien fchroom, en tracht myn' yver niet te blusfchen. Gy dwaalt, als ge onbedacht den ftiindren groei der Usfen, Waardoor men in deez' tyd zo weinig nieuwen telt, ■Op reckning van verftand en nedrig oordeel ftelt. liet is, uit onmagt, by gebrek van penbedryveu, Alleen aan 't misfen van geleerdheid toe tefchryven, Geenszins aan bctren fmaak, aan minder zotten waan, Dat onder ons zo fchaars nieuwe Usfen meer ontdaan. Want fehoon veelc Usfen Hechts pedantery vertoonen, Daar ze echter nerfcis zyn, die letterhelden kroonen ,
Zo fielt hun mangel, nu men zeldzaam nieuwen fticht, •Verval van ftudie en geleerdheid klaar in 't licht, 't Is gantsch niet ongerymd dit vreemd bcfluit te trekken: De waarheid laat zich ook uit kleinigheên ontdekken. De proef gaat vast, myn vriend: geleerdheid bloeit of kwynt, Naarmaate een achtbaare Us, of mild, of fchaars, verfchynt.
Hoe



JORIS LÜBBERTSZ STRUIF. 33
Hcë dor is dan onze eeuw! Waar zyn thans Ur-gezinden,
Waar nieuwe 'Mannusfen of 'Eerusfen te vinden?
Men blyft nu 'Man of 'Eer, vervreemd van eenen 17*;
En wie thans Vos heet, word niet ligt eert Vosjïus.
Dus moet ook dit befef, myn struif, u billyk noopen»
Om, zonder weifeling, u Strüivius tedoopen:
Geleerdheid eischt dees hulde, en wacht die van uw hand i
Gy zyt een' Us verpligt aan de eer van 't vaderland.
' Of zoud ge nog, myn vriend, te onnozel kunnen waancu ,
Dat u vermaardheid 't fpoor tot eenen Us moet baanen?
Dat een geleerde blyk, waardoor ge u kennen doet,
Aan u het wettig recht daartoe verkenen moet?
Dat gy, verr' van verwaand naar eenen 17; te dingen,
Moet wachten tot men u dien eernaam op koom' dringen?
Gelooft gy dit, dan dwaalt ge uit loutre nedrigheid:
Gy handelt dwaas, indien ge uzelven dus misleid.
Gewis, niet één van hen, die ooit een' Us verkreegen,
Bereikte deezen rang langs zo befcheiden wegen.
Waar wettig recht ontbreekt, daar overheerscht men 't ryk:
En zekerlyk een Us is een geleerde blyk.
C Ver-



34 AAN DEN II E E R E
Vermaardheid volgt, myn s T R u i r; zy volgt met wisfc (ebree*
(den,
Wanneer we eeif achtbrenUi flechts eerst vooruit zien treeden* Men maakt door dc eerzucht best zyn gaaven openbaar.
Doch, of UW zedigheid niet te overwinnen waar', En noch belang noch pligt u ooit kon overiiaalen, Om met den grootfehen naam van Stiuivius te praaien, Dan nadat gy alom u ziet met roem 'bekroond, En flerke proeven van geleerdheid hebt getoond: Welaan, val ras aan't werk, aan 't fchryven, twisten, ziften; Vcrryk de waercld met een' fehat doorwrochte fchriften: Eén boekdeel, door uw hand gefehreven in 't Latyn, Schenkt u het volle recht om Struivius te zyn. Gy hebt geleerdheid, vriend, en 't zal u ligt gelukken, De ryne vruchten van uw ftudiën te plukken! En fchryft gy, in 't Latyn , een Theologiesch werk, Dan eert u 't gantfche land als 't puikjuweel der kerk: Ikzelf zal de eerde zyn om uw vernuft te roemen; 'k Zal 't eerst u Struivms, in Roomfche vaerzen, noemen: Al moest ik 't lofdicht ook betaalen boven peil: Myn vriendfehap heeft met vreugd dukaaten voor u veil.
Tot



JORIS LÜBBËRTSZ STRUIF. 35
Tot deézen pfys, en om de fpottcrny te (tuiten, Zult ge ongetwyfcld toch tot eenen Us befluiten? Voorzeker, waarde vriend. En daar, als s t r u i f , in 't kort Gewis een vet beroep aan u gefchonken word; Zo zie ik ras den door zyn fehfiften wydvcrmaarden, Den grooten Struivius 't hoogleeraarfchap aanvaarden: Ik zie hoe ge in de kerk een nieuwe toorts ontftcckt, Een' wakkren aanhang vormt, en Struiviaanen kweekt. Maar hoed u,want dit moete uw vroomheid nooit geheugen , Om ketteryen in de waereld voort te brengen.
Vaarwel, myn struif! VaarweUmet deezenvriendfchapskusi Eerlang begroet ik u als leeraar Struivius!
C 2 AAN



AAN
'1DEN WELEDELEN GESTRENGE» HEERE,
DEN HEERE VAN J***;
EERTTDS HOPMAN IN KE1ZERLYKEN DIENSTE, EN THANS OVERSTE FAN EEN RE GI MENT VOETVOLK IN DIENST DER HEEREN STAATEN VAN DE VEREENI GDE NEDERLANDEN.
JTVioekmoedige oorlogsheld, vermaard door zo veel (lagen !' U voegt de kling; gy moogt, gy moet den degen draagen: De aanzienelyke post dien ge in den flaat bekleed; Dc krygsroem dien ge in- 't veld u juigchend volgen deed;De lauwers die uw' moed , uw hcldendacn , verbreiden ; Het wettigt alles door de kling u tc ondcrfchcidcn. 't Is billyk dat uw heup het wreekend (taal vertoon', Dat Mavors zelf u fchonk, als aan zyn' braafften zoon : Dat uw verheven rang door 't krygszwaard kenbaar worde , 't Welk de eer, met eigen hand, aan uwe zyde gordde; Ten einde een ieder u eerbiedige in uw ftaal, Getuige van uw' moed in menig.zegepraal.



AAN DEN HEERE VAN J***. 37
•Gewis 5 hoe de eerzucht pryke in allen rang en ftaaten,
Dc degen voegt alleen heldhaftigen foldaaten.
Maar, edel vriend, indien het krygsbedryf de kling
Weleer als 't eigen merk van drydbaarheid ontving;
Wat heeft het misbruik, daar geen wet ons voor beveiligt,
Die kling in laatcr' tyd ontluisterd en ontheiligd !
Zy, .die verdiende alleen den dappren eertyds fchonk,
Met heldendeugd om dryd by kloeke krygers blonk,
Wierd, fintsde menfehen't fpoortotmecrderdwaasheênbaan-
(den,
Een nutteloos fieraad van bloodaarts en verwaanden. Waar zyn die tyden, toen het edele rappier Een blyk was van den kryg, of wel van 't ryksbedier? Toen 't, naast den opperheer, hen die zyn' zetel fchraagen Alleen geoorloofd was het daal te mogen draagen? Die tyden , koesteraars van waare en wettige eer, Wier recht geene inbreuk leed; die tyden zyn niet meer. 't Is waar, het misbruik hoonde al vroeg den eedlen degen , Daar 't dien, voor eeuwen reeds, gemeen maakte allerwegen: 't Befchaafde Europc gaf voorlang reeds blyk op blyk, Hoe 't daal gefchonden wierd, in ieder koningkryk;
C 3 Ter,



3^ AAN DEN WELEDELEN HEE&E,
Terwyl het, laf, dat ftaal aan allen fiand geheugde, Soldaat en burger, volk en adel, wuft vermengde. Doch zo dit misbruik ooit beftond , ooit verre ging, Zo immer eenige eeuw den luister fchond der kling ; Onze eeuw, by 't groeijen van befchaafdheid, kunst en kennis, Maakt zeker bovenal zich fchuldig aan die fchennis. 't Is noodloos dat men 't oog op vreemde ryken vest'; Befchouwen wy alleen ons vry gemecnebcst, 't Ecnvouwdig erf der oude en dapprc Batavieren, Dat nedrighcid certyds plagt minnelyk te fieren: Hoe word dc degen, die in 't zedig Nederland Voorheen naauw" wierd ontmoet, tenzy in 'skrygsmans hand, Thans op ons erf, vooral wel binnen Amüels wallen, Ontecrd, nu groot en klein daarmede onwettig brallen! Thans draagt elk burger fchier dien zonder onderfchcid ; Ten ccnemaal vervreemd van dc oude ccnvouwdigheid, Die, als ze een' kloeken gast nadruklyk wilde roemen, Den held een' deeglyk' man, een degen plagt te noemen. Toen was het vreeslyk ftaal een ridderlyke dragt: Nu is dat zelfde ftaal het merk van weelde en pracht;
Er?



DEN HEERE VAN J * * *. 39
En wierd daardoor weleer ons Neerland vrygeftreden , 't Roest thans in 's pronkers fchedc. o Tyden ! wufte zeden !
Gy , braavc held, door de eer gevormd voor't krygsgebied, Die op 't ontheiligd ftaal verachtend nederzict, Als dwaasheid door die praal poogt achting af tc pragchen; Hoe moet uw grootheid niet der menfehen waanbelagchen! Ja, lagch, myn vriend! ontfrons vry 't eniftig aangezigt: 'k Zal met u lagchen in myn fchertfend hekeldicht; 't Lust my,tot fchandc en fchimp van Momus drieste zoonen , 't Befpotlyk misbruik van den degen aan tc toonen.
Hoewel het ftaal vooral, en met het grootfte recht, Aan dc cedle waardigheid des krygsmans is gehecht; 't Voegt ook den adel, by zyn wapens en kwartieren , Met dc oude heldenkling zich wettiglyk te fleren: Die Hand, indien hy niet van zyncn rang ontaart, Is cu den roem en 't merk der braavcn dubbel waard'; En 't waarc onbillykheid betwistten wy den degen Aan hen die , door hunn' ftam , eene erflyke eer verkreegen, Ook is het welgegrond dat Achtbaarheid, die 't roer Van land of ftad regeert, den fleren degen voer';
C 4 Dat



4ü AAN D f. N w e l e l) e l e N H e e R e, Dat wakkre mannen, nutte en luisterryke leden Des vryen ftaats, waarin ze een wigtig ampt bekléeden, liet ftaal vertoonen, dat hen boven 't volk verheft: Dit voorrecht wraakt geen mensch die billykheid bcfeft. De degen past aan hen die 't recht is aanbevolen.
Maar wat gemeenfehap heeft dc kling met hooge fchoolen Hoe weinig voegt haar tooi op 't mini der letterbaan! En wat gezag, zo niet het misbruik, en de waan Om dies te zwieriger geleerdheid uit te venten, Verleent den degen toch aan windrigc ftudenten ? Eischt wel de logika, cischt Roomfche of Griekfche taal, Of wet-of kruidboek, cischt de Bybel dan het ftaal? Gebieden Augustyn en de oude kerkenvadren, En Baldus en Galeen', gedegend hen te nadren? Geenszins, voorzeker; zy verbieden zulks veeleer: Schoolleren voegt de pen , maar niet het zydgcweer. Of koozen zy de kling, die klem van reen ontbeerden? Wie lagcht niet om den trots eens jongen fchoolgeleerden, Wanneer men hem, die nooit aan fpits of degen dacht, Nu 't letterblokkcn hem in "t koor der muuzen bragt,



DEN HEERE VAN J***f 41
Het vreesfelyk rappier ziet flingren langs dc kuiten ! Hy, die thans van zyn' moed iets heerlyks durft befluiten, Verwaten op zyn kling, acht haarer zich onwaard', Indien zyn degen iets dat onbezield is fpaart.
Zien wy den kwant in 't eind' de hooge fchoolbegeeven , En kiest by 't gcestlyk ampt voor 't woest ftudcntenleven, Vaarwel dan , zydfieraad! dat zo veel aanziens gaf;
Vaarwel! Nu' legt en zweert hy 't ftaal voor eeuwig af:
Nu preekt de boetgezant geloof en vroome zeden, En yvert tegens zonde en waercldfchc ydelhcdcn; Dreigt mode en klecdcrpracht met vloek en helsch gericht, En aoemt den degen, meer dan 't fcherpfte hekeldicht*.
Kiest dc akademieheld het vak der medicynen; De kling heeft uit, als hy voor 'tkrankbedmoetveiTchyncn: 't Vleit niet met moordgeweer een' zieken by tc ftaan. Een arts , ook zonder kling, jaagt reeds den doodfehrik aan.
En wat behoeft hy 't ftaal, die door zyn kunst kan dooden ? ■
De degen zy nogthans den doktor niet verboden: . Schoon 't goed vertrouwen dien by lyders hem ontzegt, Zo heeft zyn waardigheid daartoe een wettig recht;
C 5 En



42 AAN DEN WELEDELEN HEERE, En als gezant des doods zy hem dc kling gefchonken. Of eischt men, daar men zelfs den beul daavmeè ziet pronken „ Dat dc Eskülaap haar derve, en voor den henkcr zwicht" ? Wie 't ftaal den arts betwist, die roov' den dood zyn' fchieht.
Den rechtsgeleerden voegt vooral de kling op zyde ; Hem, die ten dienfte der rechtvaardigheid zichwydde, Zou 't zelfs geoorloofd zyn dat hy met Themis Maal Zyne eene heup veriierde,en de andre met haar fchaal 't Is waar, men ziet alom veel nuchtere advokaaten, Botmuilen, die niet veel van hun Latyn vergaten. Zich mede lieren met het ede! zydgcwccr; Past dan deez' narren ook dit recht, die flreelende eer'? ö Ja, men gunnc ook hen de kling op zy' te hechten: Zy mogen narren zyn; 't zyn meesters in dc rechten: Vcrkrccgen ze uit genaê den rang der faculteit, Men duldc dan hun kling ook uit barmhartigheid; t Meêdoogcn pleit voor hen , daar zy niet pleiten kunnen : t Waar' wreedheid wilden wy dit fpccltuig hen misgunnen.-
Maar, braavc held, gy roept verwonderd uit: Wel hoe! Staat gy het Zydgeweer dan allen narren toef
. . • Duld



DEN HEERE VAN J*** 43
Duld gy 't by bersfenloozi en lap poppejonkers, V-
By petit- maitres? of by naakte en kaale pronkers?
Kunt gy zulks wettigen, by kooplièn, maakelaars ,
Stadsklerken, renteniers; by fchryers, kunstenaars,
En wat al lieden meer, om hunnen waan tefchraagen,
Zo ftout als onbefchaamd den degen mogen draagen?
Hoe! gunt ge 'tftaal elk'gek die zich daarvan bedient,
Waar vind uw pen dan ft,oftotfchimpen... ? Zag*, myn vriend,
Niet allen narren, flechts den nuchtren advokaaten,
Zy 't draagen van 't rappier, by fchimpdieht, toegelaaten;
Het graauw, dat zich de kling tc voeren niet ontziet,
De narren die gy noemt ontgaan myn tuchtroe niet.
Gy rept van jonkers, brein- en baardelooze lallen; Van ftoutc jongens, die men met de plak moest ftraffen;
Narcisfen onzer eeuw, en rekels van 't falct:
't Zyn gekjes; die men nog bencên de gekken zet; ?t Zyn kinders, pas de gard en hunn' hansfop ontwaslén, Die waanen durven dat hen 't manlyk ftaal kan pasfen. 't Waar' billyk dat men , by 't ontnecmen hunner kling, Een ratel, of een trom, hen aan dc zyde hing,
Dat



44 AAN DEN WELEDELEN HEERE, Dat naakt gcfpuis,van trots en van verwaandheid dronken: Straatflypers, die met langgeborgde degens pronken;
Bedriegers van beroep , en bedelaars met zwier;
Hoe zeer ontccrt dit fchuim het waardige rappierMen ligt' die luiaarts op; en wyz' die fchaamteloozcn In 't werkhuis arbeid aan, of maak' hen tot matroozen: Voorzeker! of, men rukk' het ftaal hen van de zy'; Of, laat men 't hen, men fchenk' het vuurroer hendaarby. Den koopliên, zuilen van 's lands welvaart en vermogen, Zy 't vryelyk vergund op hunnen (land tc boogen: Zy mogen brallen; maar de degen voegt hen niet. Wat ook hun waan geloov', het (laai geeft geen krediet: Dit oorlogsteken ftryd met 's handelaars belangen. Merkuur vertoont geen kling, maar eenen ftaf met Hanger.; Het zinnebeeld der vrcè , wier zegenende vaan Den handel trouw befchermt, doet blocijcn en beftaan. Hoe vcelc koopliên, wys en fchrandcr in hun zaaken, Die door hun degens zich tot waare narren maaken! En welk een dwaas figuur vertoonen ze op 't kantoor, Het blinkend ftaal op zy', de fchryfpen achter 't oor!
Eer*



DEN HEERE VAN J***. 45
Eerlang , neemt onverftand ook toe by winkelieren ,
Zal 't zydgewccr, in plaats van de cl, dc toonbank ficrcn.'
Niet flechts de maaklaar, zelfs dc beunhaas , heeft het hart
Dat hy de waereld trots met zynen degen tart.
Wie onbefchaamd is durft zich alles onderwinden!
Beunhaazcn maakelaars gedegend! Welke ontzinden t
Och, wierd in 't gekkenhuis dat volk geherrebergd!
Men vraag' die narren eens: word wel het ftaal gevergd
By 't fluiten van een' koop , of trekken van een plokje ?
En welk een fraai verband, de kling en 't maaklaarsftokje!
Het voorbeeld vormt den nar: de maaklaars volgen flechts
Het fpoor der koopliên. Zo de meesters, zo dc knechts !
't Is iets gemeens een' klerk, van kling voorzien, te aanfehou-
(wcn.
Maar, geeft de drempel van publieke ftadsgebouwen, Van raadhuis, lombaard, van oostindieschhuis of waag, Een' klerk het recht of de eer dat hy een' degen draag'? Kan een bedieningje dat blyk van aanzien fchenken? Wat verre gaande waan, wat dwaasheid, dit tc denkenl Het klerkfchap ftrookt geenszins met deezc grootfche praal: Men kopieert, men leest de krant, wel zonder 't ftaal.
Ook



4o- AAN DEN W E [.EDELE N HEERE,
Ook kan het vuige goud geen recht ten degen geeven
Aan hen die, zonder rang, van hunne middlen leeven j
Aan logge renteniers, gegoede woekeraars, Aan grooten onder 'tgraauw, ofryke oostindieschvaars : Dees lieden , die 't begrip van fchatten valsch verwarren Met dat van waardige eer, verklaart hun kling tot narren. De eer, aan het ftaal gehecht, is geenszins veil voor goud-
Wat fchimp,dat dc achtbre kling vcrachtlyk word aonfehouwd By fchryvers, rymelaars ; by fchilders , muzikanten ,
Kwakzalvers, googchelaars, dansuieesters,komeedjanten!
Daar ieder die dc pen, 't penfeel, den ftrykftok roert, Het werktuig in de hand, 't rappier op zyde voert! Alsof't een kunst waare om de kling zich aan te hechten! Scherrameestren, wier verdiende en brood beftaatia 't vechten, Kan 't botgedompt fleuret nog voegen aan de zy'; Maar 't fcherp en puntig daal ftaat gcenen kunstnaar vry; Men doem' die narren, die naar valfche glori haaken, Om door hun degens zich befpottelyk te maaken!
Gelukkig, dat het graamv, op de ccdle kling verhit, Meestal tot haar gebruik noch kunst noch hart bezit!
Eu



DEN HEERE VAN J***. 47
En dat de benden dier verwaande degengekken
Het maagdclyke ftaal flechts torsfen, geenszins trekken;
Vernoegd, indien alleen die ballast hen verzeil!
En, ochof menig jonge en baardeloozc held
Zowel nog maagd waare als zyn noöitontbloote degen!
Hoe veelen narren dient hun kling flechts voor den regen,
Als blooden Sganarelk! Eu wat al Don Ouichots
Bravceren huns gelyk', en toonen elk hunn' trots,
Met klingen die dc roest verzegelde in haar fcheden!
Wat oude Vargas/en, met reedsverftorven leden
En flappen arm, het ftaal op zydc, aanfehouwt men niet! —<
Zelfs lieden, wier geloof 't gebruik der kling verbied,
Die, als zy worden op dc rechterwang gcflaagen,
De linker moeten hiên, zien wy den degen draagen;
Belemmerd met een zot en nutteloos fleraad ,
't Welk hun belydenis verloogchent cn verraad.
En niet flechts in 't falet, op vrye wandelwegen,
In fchouwburg of concert, verfchynt men met den degen;
Zelfs in de kerk, die ftille en Godgewyde plaats,
Vertoont men 't krygsgeweer des ftrydbaarcn foldaats:
Als



43 AAN DEN HEERE VAN J***
Als had men vóór, geloof en Godsdienst te bevechten, En in het vreedzaamftc oord een bloedbad aan tc rechten. Wat onbegrypelyke en blinde raazerny!
Zie , edel vriend, ziedaar een kleine fchildery Der dcgendwaasheên, by ons volk ten top gerezen. Geen nieskruid kan het brein dier narren ooit geneezen! Men Iagche; en laate dit verachtlyk degenrot Ten prooije aan zynen waan, ten doel voor 's wyzen fpot ï
D E



D E
W Y S G E E R.
Te middernacht, ais in den arm der rust
Argantes moede huisgenooten, Van hun beftaan en zorgen onbewust, De vaakrige oogen flooten; Zat gryze Argantes by een duisterbrandend licht, Omfhiwd van boeken, globen, kringen ; De wysbegeerte gloeide in 't (harende aangezigt 5 Hy vond zich weggevoerd in zyn befpiegelingen. Het is alsof de man een diepe rust geniet:
Doch fehoon het waar fchynt dat 'er droomen Voor zyn verbeelding komen, 't Is zeker dat de flaap hem geen verkwikking bied. In 't eind' verzaamlcn zich zyn vlugtige gedachten:
Hy ryst een weinig in zyn' leunftoel overend', En roept: ,, ó Ryke winst van flaapelooze nachten, „ Aan weinigen bekend! „ Laat vadzigen een logge rust verkwikken; „ In deeze ftille en zalige oogenblikken
D „ Heeft



jo DEWYSGEER.
„ Heeft myn vernuft een waarheid opgefpoordf „ Die nry de ftarrekunst voor eeuwig dank zal weeten i „ Zo lang wiskundigen des hemels kringen meeten,
„ Zo lang onwectenheid deeze eedle kunst niet fmoort! „ Myn denkbeeld, nu zojuist, mogt zich met andre mengen,, „ 'k Zal des op ftaanden voet „ Myn nieuw ontwerp zien op 't papier te brengen: „ Zo feilt'er niets meer aan als my de dagtoorts groet." Thans gryptArgant' de pen- doch't licht brand hem tc duister; Hy kan daarby, ondanks zyn' groenen bril, niet zien. Verwacht men van een kaars, in langen tyd misfchien Niet édns gefnoten, dat zy brand' met heldren luister? Argant', die de oorzaak van een ding welras befluit, Ziet ook hoe noodig 't zy dat hy zyn kaars eens fnuit' :
Hy fnuit ze en ongefchikt fnuit hy die uit.
Ziedaar de duisternis myn' wysgeer nu beknellen: Hy, die de eclipfen, als een ligchaam fchaduw kaatst,
Naauwkeurig kan berekenen , voorfpcllen, Is onvoorziens in cene ecliptica geplaatst;
En 't oogmerk om fysteemen neêr te Hellen
Ver-



dewysgeer. 51
Verkeerd in ydlen rook en wind. Wat kan hy thans beftaan P niets, dan naar bed te fluipen: Gok dit befeft hy ftraks; hy kruipt, doch, onder 't kruipen 5 Niet denkende dat hy by fpheeren zich bevind, Treed hy een fraai planeetgeftel aan Hukken, Zo dat de Harren zich uit haaite baanen rukken;
En de arme Argant' bekomt door een' onzagten floot, Eer hy het bed bereikt, nog een paar blaauwe fcheenen, Valt over eenen hemelkloot, En breekt fchier hals en beenen.
Argants geval toont ons in fchildery De nietigheid van 't geen wy wuft befluiten i 'tLeert, hoe beraaden ook der wyzen toeleg zy, Dat vaak een beuzeling het grootst ontwerp kan fluiten»
TT* _ A *.T



ANTIGONUS,
KONING VAN MACEDONÏÈN,
AAN
Z E N 09
DEN P HILOSOOPIL
Verheven fterveling, van godlyk licht [omfchenen!
Wiens deugd gantsch Griekenland op 't hoogst waardeeren
(moet;
Eerwaarde Zeno! roem der wyzen van Athenen!
Wees , door dit blad, van vorst Antigonus begroet. Gelukkig wysgcer, die, in ftille rust gezeten,
Bevryd van ydle praal- en ftaatzuchts knellend juk, In cel of gaandeiy kunt kroon en ftaf vergeeten;
Hoe zeer benyd ik u uw ongeftoord geluk! Gy kent Antigonus, zyn magt, zyne oorlogsdaaden:
Doch fehoon het lot den vorst van'tMaccdoonsch gebied. Met zege op zege, in ftryd op ftryd, heeft overlaaden,
Hy fmaakt het wenschlyk heil, het waar genoegen niet.
Dl;



ANTIGONUS AAN ZENO. 53
Dit word by 't vorstlyk goud en purper niet gevonden,
Voor welker valfchen glans de rust ftraks heencn fnelt: Tcnvyl de bange zorg, aan 't ryksbefticr verbonden,
Den droeven opperheer alleen getrouw verzelt. Ach ! hoe toch zoude ik my gelukkig kunnen reeknen ?
■Hoe wilde ik toch vernoegd in myne grootheid zyn ? Daar al myn luister, al myne eer, en zcgeteeknen,
Niets anders zyn dan Hechts bedriegelyke fchyn. Wat is myn glori, wat zyn myne legertogten,
Myne overwinningen, waarmede ik dwaas my ftreel? Indien ik door 't geluk zecghaftig heb gevochten,
Ik heb aan de eer daarvan voorzeker 't minfte deel. Beftond ik myn banier op 's yyands muur te planten,
En moest Galatiën zich buigen voor myn magt; Dc roem viel min' op my dan op myne elefanten:
'k Ben 't all' verfchuldigd aan hun dapperheid en kracht. Of, als myne afgerichte cn ftrydbaare oorlogsfchaaren
Den moedigen Spartaan vernielden door haar kling, Omdat ze magtiger dan zyne benden waaren;
Verdiende toen myn kruin de lauwren die ze ontving ?
D 3 ó Necq,



54 ANTIGONUS AAN ZEN O.
6 Neen. 't Is walglyk zich als held te zien begroeten,,
Wanneer elk voorwerp ons de heldendaad betwist: Kan daar het waar geluk, de glori, ons ontmoeten,
Waar 't krygsdier öf de vuist de zege in 't veld beflist ? Myn hart, te fier om zich met ydlcn waan tc vleijen,
Kwynt in verdriet; en mort, fehoon 't ieders hulde wint; Dewyl 't, fehoon duizenden zyn' eedlen aart verbreien,
Zich ledig van verdiende en eigen grootheid vind. Ik haat myn fchyngeluk, de pracht, en 't rustloos woelen\
AH' lasten, die dc troon aan zyn' bezitter fchenkt: De waare roem is 't wit waarop myne oogen doelen;
'k Vereer den lauwertak, waarmee zyn hand my wenkt» Dc zuivre deugd, zo fchaars by vorften aan tc treffen,
Naar wier bezit ik haak , wier fehoon myn ziel bekoort; De alwaarde deugd alleen kan waarlyk ons verheffen:
Zy baart een heil ,'t welk tyd , verdriet noch wroeging floort, Gy dan, myn Zeno , die, bezield door haar vermogen,
Haar godlyk bceldtenis in 't wys gemoed vertoont; Gy, die myne onrust ziet, myn zwak doch loflyk poogen,
En de eedle zucht ter deugd die in myn' boezem woont;
Leer



ANTIGONUS AAN ZENO. 55
-Leer my die hemelfpruit recht kennen, recht waardeeren ;
Ontfluit my d'ingang tot haar heilig tempelkoor: Kom, ten dien einde, met uw byzyn my vereeren;
Ja, kom, myn Zeno, geef myn' hefften wensch gehoor. Verpligt Antigonus, en boet zyn zielsverlangen;
Verlaat Athenes fchool en fpoed u naar myn hof: *k Zal u met eer, gelyk 't uw deugd verdient, ontvangen,
En Macedoniën zal juigchen tot uw' lof, Gy zult in myn gebied voorzeker deugdgezinden ,
Leergierigen, wier hart tot waare wysheid blaakt; Gy zult vooral in my een' trouwen leerling vinden,
Die naar de lesfen van uw gulden lippen haakt. Denk dat ge Antigonus ten meester zult verftrekken;
Maar denk met een, indien gy mynen wensch vervult, Dat gy, daar uwe deugd myn volk tot deugd zal wekken ,
Gantsch Macedoniën op 't hoogst verpligten zult. Wanneer uw wyze hulp den vorst zal onderwyzcn,
En hém doen treên op 't eedle en waare glorifpoor; Dan weet de deugd zich best den volken aan te pryzen:
Dan licht myn voorbeeld hen tot volgzucbt krachtigst voor.
D 4 Vaar-



56 ANTIGONUS AAN ZEN O.
Vaarwel, myn Zeno ! 'k Zal met drift uw komst verbeiden: Ontvang myn' troon ten wyk, myn hart ten eigendom.
Dat u de goede goón gelukkig herwaarts leiden! Kom ras, myn vriend; gy zyt my hartlyk wellekom!
AAN



AAN
F I L L I S.
D e blyde lente lagcht ons aan, • En doet der buijen ftoet in 't barre Noorden duiken; 't Herboren aardryk doet zyn vreugde alom verftaan: De blyde lente lagcht ons aan, ^ En gras, en bloem, en boom ontluiken.
Natuur, een poos in flaap gefust, Ontwaakt met nieuwe kracht, doet al 't bezielde ontwaakeu, En kweekt in mensch en vee een' zoeten minnelust; Natuur, een poos in flaap gelust, Verryst, daar ze all' wat leeft doet blaaken.
't Mint alles in deez' prillen tyd: Het fchaapje omhelst zyn gaê, de duifjes trekkebekken; En aarde , en lucht, en zee , zyn thans der min gewyd: 't Mint alles in deez' prillen tyd, Waar 't oog flechts leven kan ontdekken.
D 5 Spreek,



58 AAN FILLIS.
Spreek, lieve Fiffis! voelt gy niet, Daar 't all' rondom u kwynt door 't zagte vuur der liefde, Voelt gy niet mede een drift, een aangenaam verdriet ? Spreek, lieve Fillis! voelt gy niet Iets, dat uw' boezem ftreelend griefde ?
Klopt niet fomtyds uw fchuldloos hart ? Rolt niet een ftille wensch nws ondanks naar de lippen? En, fehoon ge ontheven zyt van alle bange fmart, Klopt niet fomtyds uw fchuldloos hart? Voelt gy geen zuchtjes u ontglippen ?
Bloos niet, beminnelykc maagd!
't Is liefde die gy voelt: haar magt weêrftaat geen wapen.
De liefde is 't waardigst goed, daar 't menschdom roem op
(draagt:
Bloos niet, beminnelyke maagd! Uw drift is die van al 't gefchapen'.
Myn fchoone ! ik voel een' zelfden gloed, Eene onwcêrftaanbre drift, een meer danaardsch vermogen; Een kuifche liefdevlam, die me angftig zuchten doet; Myn fchoone! ik voel een' zelfden gloed , Genacht, door uw bekoorlyke oogen.
Ja.



AAN FILLIS. 59
Ja, Fillis , ja, uw godlyk fehoon, Uw minzaamheid, uw deugd, waardoor ge elks hart kunt wm-
Pe luister, dien uw ziel zo heerlyk fpreid ten toon
Ja, Fillis , ja, uw godlyk fehoon, Verrukt me, en doet me u tederst minnen.
Myn liefde heeft een zuivre bron; % Was nooit uit dartlcn lust dat zy u wulpsch belonkte | Zy wierd geboren uit uw fehoon, dat my verwon: Myn liefde heeft een zuivre bron, Dewyl uw deugd haar eerst ontvonkte.
Bezield door zulk een reine drift, Haakt myn gefolterd hart, door onrust fel gedreven, Naar uw genegenheid, als de eêlfte minnegift: Bezield door zulk een reine drift, Wensch ik alleen voor u tc leeven.
Ach! Fillis! waardfte zielvriendin ! Mogt myne oprechte liefde uwe oogen niet mishaagen! Ach! mogt uw kuisch gemoed ontvlammen door myn min I Ach! Fillis! waardfte zielvriendin! Wierd gy gevoelig voor myn klaagen!
In.



6o AAN FILLIS.
Indien de lente uw borst ontfteekt, En, by 't inademen van malfche en zwoele luchtjes, U min doet ademen, een tedrc kwelling kweekt; Indien de lente uw borst ontfteekt, Ach! waare ik 't voorwerp uwer zuchtjes!
ó Hoe gelukkig zoude ik zyn, Indien myn kwyning u tot tederheid kon noopen! Indien uw gunst my ftreelde in myne minnepyn ! 6 Hoe gelukkig zoude ik zyn, Gaaft gy me alleenlyk recht tot hoopen!
Verfchoon myn minnend hart; het vraagt, Het vraagt om wederliefde ; ach! wil zyn kwaal geneezen! 't Vraagt; „ Mag ik met uw min my ftreelen, lieve maagd?"
Verfchoon myn minnend hart; het vraagt
Eén woord kan 't heugchlykst antwoord weezen!
Gcliefdfte Fillis ! .zeg flechts j a , Zo word uw minnaar flraks de heilrykfle aller menfehen; Zo kent myn lot geen' ramp , myn vreugd geen wedergaé : Geliefdfte Fillis ! zeg flechts j a , Zo zie ik 't eind' van myne wenfehen !
* # # By



By DE ERVEN VAN DAVID KLIPPINK. , te Amftel-
dam , in de Nes , zyn, onder anderen, noch de volgende uitmuntende werken te bekomen :
Joannes Nomsz , willem de eerste, of de grondlegging der Nederlandfchi vryheid. In vier en twintig Zangen. Met nieuwe pourtraiten van Willem den eerilen en den Dichter, door den beroemden Houbraken, 4to. ƒ 5 : -' :vHet zelfde werk op groot pap. ƒ 7 : 10: -
. m o n a m med, of de Hervorming det
Arabieren. Twee deelen. Met het pomtrait van Mohammed , naar'tanticq , mede door Houbraken, kl. 8vo./ i : 14: Met zelfde werk op groot pap. ƒ 2 : 10: NB. de pourtraiten der beide bovenflaande werken worden ook afzonderlyk uitgegeven , op groot en klein papier, als ook noch eenige extra fraaije proefdrukken.
. de graaf van warwik, b a-
j a z e t , de c i d , athalia, Cll
am el ia. Vyf treurfpdlêii, kl. 8vo./ 1 :i5: Dezelfden, op groot pap. ƒ 3 : 10; -
, , -1 soliman de tweede, of de
drie sul ta nes, blyfpel, kl. 8vo. ƒ - : 8 : groot pap. ƒ - : 16: -
, triomf der teekenkunst,
kl. 8vo. . . . ƒ - : 4 ! -
. bescheiden aanmerkingen',
betreffende de treurfpellen Amofis en Zoroaster, kl. 8vo. . ƒ - : 6 : groot pap. ƒ - : 12 : -
... a B d a l l a h , of het onvolmaakt geluk ,
kl. 8vo. . . . ƒ - : 6 : -
groot pap. ƒ : : -
,, ■ ' Eenige losfe vaerzen.
Trant



Frans de Thai, & ti c'h te r, r k e o e d r cir te n, 4to./ 2 : - ;
Hut zelfde werk op groot pap. f5:5: PLter Langendyk .levensloop der aartsvaderen, met platen, groot 8vo. f1:5:Fitter le Clercq , h u vv e LYKSmintafereel, met
fraaije platen, groot 8vo. . . ƒ1:8:. best pap. ƒ2:-:.
L.. ömits, l e v e n f, n afbeeldingen der gr a-
ven van noLLAND,metpI.gr.4to./3 : . •. .
Cornelius van Engelen, b e philosooph, 4 deelen,
groot 8vo. . . . 'ƒ 10:10: -
De kosmopoliet, of w a e r e l d b u r g e r , een geheel nieuw oorfpronglyk Neêrlands zedekundig Mengelwerk; compleet in 2 deelen. . . ƒ 7 : 16: --
George Adams, gronden der s t a r r e k u n d e ,
met platen, groot 8vo. . . ƒ2:10:best pap. ƒ3:5:-
HUI , p r o e \ e der natuurlyke historie,
groot 8vo. . . . . ƒ 1 ; _ ■ _
Simon Pan/er, mathematische Rariteitkamer, 4to. . . ƒ3:3:Beaufobre cnL'Enfant,\anteekeningenoverhet
n. testa Me n t, 2 deelen , gr. 4to. fo-.o: -
■ nieuwe overzetting va n
het n. t es tam en t, gr. 4to. ƒ2:10: italthcizar Bekkcr, betoverde waereld, 4to. f5:5: Carolus Tuinman, o v er de catechismus, 4to. ƒ 3 : - : Green, vier uitersten des menschen, met
pi. kl. 8vo. . . ƒ 1 : - ; _
Magazyn van nieuwe origineele fabelen, 2 deelen, kl. 8vo. . ƒ- :i8: J. Starrenburgh, a po L lo in Dordrecht, cn de zangberg, twee divertisfementen, kl. 8vo. . . . ƒ - : 6 : -
^ . groot pap. ƒ - : 12: -
De c e w a a n d e philosooph, blyfpel, onder de zinfpreuk: vlyt doet vorde'Ren, kl. 8',o. . . ƒ - : 6 : -
groot pap. ƒ - 312: Es-



Es'fHER, treur/pel, onder de zinfpreuk: non da-
tur ad mus as curere la ta
via, k!. 8vo. » . . ƒ - : 7 : J groot pap. ƒ - : 14: P. J.Üylènbroek, meROPÉ, treur/pel, kl. 8vo. ƒ - : 7: . b r i e f, wegens het treurfpel fe d r a ,
kl. IVO. • • • ƒ - : 4 : -
groot pap. ƒ - : 6 : -
■ eenige lfisfe dïchtflukjes*
w y d e r s: Een extra fraai ftel platen, tot de 4*0 Tooneelpoè'zy van den heerc Sybrand Feitama, geteekend en gegraveerd door de heeren Jacobus Buys en Reinier Vinkeles; geheel compleet, met een' keurigen titel, waarop het pourtrait van den dichter. /10:10: dito, groot pap. ƒ15: - : Het zelfde ftel in oktavo. . . . ƒ 5 ■ 2 : -
NB. De oktaven zyn ook afzonderlyk te bekomen, 't ftuk tegen . . • . ƒ - : 6 : -
Het pourtrait van den heere J. Nomsz, geteekend en gegraveerd door de heeren Bruininx en Vinkeles, in 4to. é . • • ƒ - : iö: -
in 8vo. ƒ - : 12 : Het pourtrait van mejuffrouw Sara Maria van derWilp , geteekend en gegraveerd door de beide laatstgenoemde meesters, in 4to. . ƒ - : 12: Verfcheiden zeer fraaije titelprinten voor de tooneelftukken , zoroaster, fedra, wilhelmi-
N a van blond heim, olimpia, artaxERXES, eneas, donqüichot, de hagenaar TE enkhuizen, de minderjarige, maria van lalain, michiel adriaans z de ruiter, &e., &c., proef en letterdruk , geteekend en gegraveerd door de heeren Fokke, Buys, Vinkeles, en anderen. Algemeene titels voor allerlei dichtwerken, door S. Fokkt.