M M JKT G JE X JP O M ZTM;


De Maaker trkent geen Afdrukken voor echt, dan, die door hem zelf eeteekend ziin.


MEN€ELPOE ZYE,
VAN
W. F. TURNBULL deMIKKER.
IN S Gl£i\VENHAGE. by X GALLLABD, joiiat^sz.
üdcclxxxix.


vED. \


VERKLEURING
VAN HET
T IJ TEL VIGNET»
JE en Poëet in den Hollandfchen Thuin, welke met Orart* je Boomen ( *) beplant is, zittende in een peinzende houding met zijn hand aan 't hoofd, het welk met lauweren, de kroon der Dichters, ver fier d is; bezig zijnde de Pourtretten der Doorluchtige Oranje Telgen te befchouwent koomt hem inden zin een werk der beminnelijke Dichtkunst aan die Vorjlelijke Perfonadien op te dragen, welker deelen voor hem op den voorgrond leggen; terwijl hij met zijn linker arm rust op de pedeftal van een Colom, die met Oranje bladeren en vruchten omwonden is, als een.bewijz zijner fiandvastfgheid voor het luifterrijke Huis van Nasfau ; voor dezelve is de lier van Apol geplaatst, en achter hem het oog der Voorzienigheid, onder welks almachtig opzicht men thans op roozen, welken in den Thuin geftrooid leggen, gaan mag. Ter zijde ziet men den zangberg,het zinlijke der edele Poëzij, en neevensden Poëet op de Pedejïal} den Inktpot met een pen, aan een zijde gezet, tot èen teeken dat het Werk voltooit is.
(•>■) Men is gewoon diOranjeUomen doorgaans in potten of tobbens te. zetten- maar men heeft voegzaamer gedacht die «Is in den Thum ge. plant, ie verbeelden; ten blijke dat dezelve in dien grond wortels ge. Jchooten hebben, en men 'er das niet ligt san zal tarnen die te ■mU.v verwerpen als weleer»




t o JE W"Y jd x w a
AAN
HAARE DOORLUCHTIGE HOOGHEID MEVROÜWE DE PRINCESSE
F1ED1ICA LOUJZA WILHELMINA,
PRINCESSE van ORANJE in NASSAU, enz. enz. enz.
EN AAN
HUNNE DOORLUCHTIGE HOOGHEEDEN DE HEEREN PRINCEN
WILLEMFIED1IK,
E N
WILLEM GEORGE FREDRIK,
PRINCEN van ORANJE en NASSAU,.
&iz, enz. enz. j


DOORLUCHTIGE HOOGGEBOREN VORSTIN!
DOORLUCHTIGE HOOGGEBOREN VORSTEN EN HEEREN!
Het is uit een overtuigendst gevoel van plichtmatige !;oogachting voor uwer Doorluchtige Hoogheeden onl'chatbaare deugden, en met een altijd blakende zucht der zuiver/te liefde voor uwe dierbaare perfoonen, dat ik mij vrijmoedig verftoute, in de handen uwer Hoogheeden te brengen een bundel meest vaderlèndfehe ■ zangen, ten einde dezelve onder de fchaduwe uwer Vorltelijke befcherming met waare eerbied aan te beveelcn.
Het


VII
Het voetfpoor mijner waarde Ouderen en Voorouderen, drukkende, wier harten door de beginfels van vrijheid aan, uw Doorluchtig Huis geheiligd waaren, was ik reeds, vatl' mijn eerftejeugt, doordrongen met een brandenden ijver voor de dierbaare belangens van mijn Vaderland, aan het welk de bloei en welvaart der eeuwig gezegende Oranje - Mam zo onaffcheïdbaar vereenigd is; en, het is deeze verkleefdheid, die mij het ogenblik, deezcr rtreelende gunst altoos als een der vergeuoegdfte tijdftippen mijnes aanzijns zal doen be» lehouwen.
Ontvang dan, Doorluchtige Telgen der bellen aller Vorfien, als fierfels der grootmoedige Wilhelmina, deeze aan u gewijde bladeren, welke de kenteekens dragen van die gevoelens, die de trouw van Batoos erfvolk aan het Vorftelijk
Huis uwer Doorluchtige Hoogheeden opleeverd. Deeze
gevoelens deeden mij, onvermoeid voor u, in de bangfte dagen de hand aan den mettraanen bedaauwden Ciither liaan, toen uwe eendrachtige vredelievendheid door den helfchen euvelmoed boftormd werd, maar, ook zij leenden de juichftem
aan mijn lippen, bij de herwonnen onafhanklijkheid des Vaderlands, waarin thans de zachte rust u zo mildelijk toe-,
Jacht: en, daar de wonderhand der almacht, door dit
heil den vreede aan het genoegen uwer Hoogheeden voor eeuwig gefnoerd heeft: zoo zullen zy de drijfvecren blijven ter verheerlijking uwer boven allen lof verhoeven verdienften, In'twelk de liefde voor een vrij, en uw Doorluchtig Huis
eerbiedigend volk, reeds zoo luiftcrrijk uitblinkt. Ja,
wordt mijn wens'ch vervuld, zo zal de hartetaalweleerin den Jaare 1767. door de welbefpraakte tong van wijlen mijne dierbaare Moeder voor den Heer vader van uwe Doorluchtige Hoogheeden uitgeboezemed,ook eens in uwe Hoogheeden haar vervulling erlangen , daar zij, bijna woordelijk, dus zong:
„ Vorst Willems vreugde-kroon is Batoos blijdfehap waard; „ Zij moet gezeegend zijn, en nooit met ramp bezwaard '■ * 4 De


VIII
„ De milde vruchtbaarheid moet zijnen ftam bekroonen „ Met fchoone Dochteren en welgefchapen zoonen; „ Op dat in Leeuwendal de tak van Nasfau bloei', „ En 'slands en 's volks geluk daar door vermeêreen groei'; „ Op dat, indien 'er ooit een krijgftorm op mocht fteeken, „ Dit land dan helden geev', die 't zelf kome aan te kweeken; „ Wier waar belang, op de eer van hunnen ftam gevest, „■ Onfcheidbaar faamen loopt met dat van 't vrij gewest. „ Zoo zal de welvaard, nooit dit bloeiend oord begeeven; „ Zoo zal 't den nijd, tentrots, in rust en vooffpoed leeven; „ Zoo dring' geen vreemde macht langs zijne grenzen in; „ Zoo heersch' de vreede in Staat, in kerk, in huisgezin; „ Zoo moet de vrijheid nooit haar fpeer voor and'ren buigen j „ Zoo moet ze in 't vaderland van haaren roem getuigen, „ Die door het heldental, te wagten uit het bloed, „ Dat zij, naast God alleen, haar aanzien danken moet, „ Nog fteeds verhoogd moet zijn, en meer ontzachelijk weezen; „ Op dat haar haateren voor haar befchermers vreezen."
Ik heb de eer met die verkleefdheid en burgerplicht, die mij tot aan mijn graf dierbaar zullen blijven, mij en de mijnen in het hoog Vorftelijk en genegen aandenken van uwe Doorluchtige Hoogheeden aan te beveelen, en te zijn
DOORLUCHTIGE HOOGGEBOREN VORSTIN! DOORLUCHTIGE HOOGGEBOREN VORSTEN en HEEREN!
VAN UTVE DO O RL, HOOGHEEDEN
's gravevfuge,
pin 26 October De OODMOEDIGSTE en GEHOOR1789. ZAAMSTE DIENAAR,
W. P. TÜRNBULL de M IKK ER.


FOOI JS. JS JS $r.
JDaar de beminlijke Dichtkunst in de verlichte tijdkringen onzer eeuw zich tot een zeekeren trap van volmaaktheid verheeven ziet, heb ik niet dan fchroomhartig mij kunnen bepaalen om een gedeelte mijner Poëtifche harfenvruchten ter Drukperfe over te geeven. Onvolmaakte eerftelingen van jonge Dichters vinden thans zelden bemoedigende Meqeenen, daar groote vernuften, over 't algemeen genoomen, veelzins met het hatelijk zwak bezield zijn van zich tot fchampere Vtiters en geenzins lot geneegen onderrechters te Ji'ellen; ja! 't vooroordeel vuurd bij fommtgen deezs neiging aan, en doemd, zelfs op den enkelen klank van * g den


X VOORREED E N.
den naam des Dichters, ha gantfche Werk, met l'p-jt én verachting; waar duur al dikwerf de drijfveer der 'zang. lust verlamt, zo niet voor altoos 'tot verkrijging van meer*
dere kundigheeden word vernietigt. Het gewicht van
deeze waarheid, voorfpeld mij dus reeds wat lot ook deeze mijn arbeid te wachten hebbe ; en wel verre, dat ik mij met meer gunst zou derven vleijen, fchets ik mij zelve al 'bij voorraad het harde vonnis dat men over dezelve zal uitfpreeken: vooral, daar mijn dichtpen en lier aan Oranje en deszelfs Doorluchtig Huis geheiligd is, en niets gemeen heeft met die der iwcedra.chtkweekendezangers, die, in het tokkelen vanvalfche vrijheidstoonen, hunne ee're fiellen, en hunne veeders m galle doopen om, de heerschzucht en eigen baat als bevallige fchoonheeden te Jchilderen ; dan ! daar ik door tegenfpoed en verdrukking geleerd heb te verdraaien , zal ik mij eeven weinig fiooren aan de opgeblaze waan van trotjche berisperen, als aan den vloek en verachting mijner lage vijanden, aan wien het geluit der vader landfche toonen zo zeer mishagen moet, als het licht der waarheidhun ongewoon geworden is. Voor geen hunner, is
derkatvm deeze Bundel gefchi kt: maar! mogen mijne zangen daarentegen eenig genbegengeeven aanvluggerevèrmtften, vier vlammende vaderlandsliefde en geletterde geest een aangenaam licht over mijn anders dorre letterbeöeffening fpreiden kunnen, — dat gedeelte der Nederlandjehè Natie
wier zegepraal zich met die van mij verëenen kan, .
Hun, die_ den _ achtbaaren naam van Belgen verdienen ; dan zal ik mij hoogst, voldaan , en het toppunt mijner wenfehen vervuld reekenen: terwijl het mij teevens, en dit betuig ik opent lijk, altoos tot een' bijzondere eer zal ftrek* ken door mantien van oordeel van mijne feilen in taal en kunst begaan, onderrecht te worden; daar waanwijsheid nimmer in een welgeplaatfte ziel vallen kan. Te 'leeren behoeft men zich nooit te jehaamen, indien men den minflen aantik gevóélt van den lust om wijzer te worden. En daar ik jieeds mij zulks ten regel gemaakt heb, erken ik nog heden met leevendige dankbaarheid de gepaste aanmerking met welken de Heer en ^Boekzaal-Schrijvers ook mij in den Jaare i7%o verëerd'liebben, en zij 'kunnen met en beneever.s mijtte kunstlievende vrienden, uit dit mijn werk zelve ogrdeèlen, in hoe verre ik van hun nuttig onderrecht heb gei.-;;:k ^ernaar::: e enige Verfen, die, tffchoon reeds te vw. : " 'J ' '•" ren


VOORREEDEN. xi
ren gedrukt, in een hernieuwd kleed dit Boekdeel virgrooten, Jirekken hier van ten bewijze. Onderlusfchen zal ik altoos den verheeven geest van den zo uitmuntenden en wij* zen ^ilderdijk, die des grooten engeleerden 2?erkheij, en kunstkmdige van Hoogftraaten, met die van mijn bijzon* dere kunstvriendin, de voortreffelijke de Cambon naar waarde blijven bewonderen, en' hunne wijze toelichting die hulde van erkentenis toewijden, die mijn plicht mij op 't aangenaamst gebieden blijft.
Gelijk ik ook teeyens alhier mijne hartelijke dank betui~ ge aan die Dichtlievende Kunstgenooten welke, door de infpraakder vriendfchap, mij voor dit mijn Werk een kransje hunner achting gefchonken. hebben , en wier naamen derhalve» bij mij in eene altoos duur ende zegening zullen blijven.
Omtrend den bijzonderen inhoud der Verfen acht ik het onnodig hier iet te zeggen, de leezer heeft het werk zelve yoor zich, en de verfcheidenheid van fiofj'e, die hij 'er in vinden zal, gehengt zulks niet. Alleenlijk zij geweeten dat het. Dicht te vinden_ op pag. 303 het welk, zo als 'men zien zal, uit de pen van mijn waardigen vriend den Heere Bodien gevloeid is, door mij uit bijzondere hoogachting, doch geheel puiten deszelfs voorkennis,' in deezen Bundel een plaats heeft verkreegen; en dat mijn Zangftuk, ter heugchelijke Staats -omwenteling, en gei ij te ld Neerland verlost, te vinden op pag. 188. door mij ontworpen en gefchi kt was, om ter tedor deeling aan het Rotierdamfclie Gezelfchap, in welks ■roem de kunstlievende Heer M. F. Peijpcrs zo verheeven üeeld, gezonden te worden, doch! waar toe juist één dag van bezigheeden mij mijn doel heeft doen mis'jén : hoe wel ik echter hier door weinig verzuimd heb, aangezien het voorfz. Gezelfchap door de meenigte Gedichten, die hetzelve te deezer gelegenlieid ontvangen heeft gehad, rijkelijk in f aal is geweest om ons Vaderland met ecn,aanzienltjk gefchenk van Jclnone Verfen te verrijken. En te boogen op de door hun gevlochten prijs-kroon , was ontijdige zelfsvleijerij en verwaande hoop; de eer tochvan deeze lauwerkrans voegt alleen aan die kruin, om welke dezelve door voorn, geëerde kunst-rechters, zoo edel als verdienftelijk, is gefli/tgerdgeworden. ' Genoeg ons doel was één, en 't hart fprak ook in deezen door V vuur der zuivere Oranje - min, Jat eeuwig vlammen zal teegen over den poel van afgunst


xii VOORREEDEN.
en geweld; en heeft de ftreelende aanwakkering van deezen gloed zöms in dit of in eenige andere Dicht/lukken de trek. ken van fommige woel- en wangeesten, welke tot hunne eeuwige fchandeonzen vrijen Staat zo rampzalig ontëdeldhebben, wat krachtig gekenfchetst; men wij te dit aan eene verfchoonbaare zucht en ze le voor Vaderland en Vrijlwid; en het firekke teevens, naar mijnen wensch, den dwaazen ten fpoorJJag om voortaan het pad van eendracht en vreede te zoeken , en hier door zich zelfs als gehoorzaame burgers aan 't belang van de her/lelde Unie te verëenen.


AAN DEN
H E E R E W. P* TORNJSUIX DE MIKKEE.,
BIJ de UITGAAVE ZIJNER
Ikprijze uw' fleren moed; daarge, in de bangfte tijden, Altoos oprecht dorst zijn, in fpijt van fmaad te lijden: Gij toonde, wijl de twist vast blaakte aan allen kant, Uw' iever voor orange, en 't lieve vaderland; En vreesde niet om Hout de taal van 't hart te fpreeken; Hoe zeer men om uw heen de moordtrompet mogt fteeken, 't Tesfalisch loof, dat ge u hebt om de kruin vergaart, Maakt u den ed'len naam van vaderlander waard: De oprechtheid was altoos een gronddeugt der Pataaven; Een laage wuiflatij voegt niet dan laffe flaaven.
* Stijg


Stijg nu, 't is vrede in 't Land, ten hoogen Pindus op; Er groeijen mirteblaën en roosjes op den top. Rasmoogtgij 't hooft der deugt met bruiiofts kransjes eieren,
Als wij Louïzas echt en Willems trouwfeest vieren
De trouw en eerbied, aan Orange lief betoont,
Wordt thans door muiterij beledigt noch gehoont.
Streel fteeds uw' landsgenoot door vaderlandfche zangen Zoo moogt ge eens d'eereprijs voor uwen vlijt erlangen;
En — zoo mijn wensch gezegent zij, Zoo ftrceft ge eens d'ouden Hooft en Vondel zelf voorbij.
's Gravenhage, M. G. DE CAMBON, ben 6 October gcb. VAN DER WERKEN. 1789.
AAN


AAN DEN
H E E R E TURNBULL DE MIKKER,
«ij GELEEGENHEID, van de UITGAAVE, zijner
ZHJEW&JEJCJDXCJBITJEW.
Hier vindt, het keurig oog, een fchat van lekkernij; Zoo heerlijk opgedischt, door dé eedle Poêzij. — Hier leert, de waarh eids-vriend, voor geen geweld te vreezen: Hier kan hij 't fchoonfte doel, op ieder Bladzij, Ieezen! Hierheerschteengrootschverfchiet;-hierjuichtgewijdcvreugd, Hier vlecht zij bloemen, voor de nooit vclroemde deugd: Wijst haar op hoogcr Spheer, daar duizend Cherubs zangenj "Ligt, 't maatelooze lied des aardelings, vervangen! — Hier voert de Mikkers trouw, die 't eedelfte autaar fticht, De wierook van het hart, voor 't godlijk aangezicht!
* 3 Zij


Zij (laat ftandvastig pal, in 's warelds wisfelingen: Zoekt flegts der Maatfchappij, als waardig lid, te zingen. Toont, aan Civilis Kroost, nog korts zoo zeer gefmaad,
Hoe God: fchoon de afgrond woed)zijn'Lievling nooitverltót; Maar 's vijands yzren kop, tot ftuifzand kon verpletten; Om, Nasfauws Eereftoe!, onwrikbaar vast te zetten: Te fiïjveh 's volks belang, verknocht aan 't Vaderland, Door 't zevenvouwig fnoer, der Staaten Unieband. —
J. M. S O B E L S,
den 7 van Buitengewoon Lid en Secre-
Wijnmaand taris der Dichtkundige Maat-
1 7 8 9- Schappij te 'j Groovenhaage.
TOE-


TOEJUICHING
AAN MIJN V R I £ N D, DEN
II E E R E W.P. TURN'BUIX DE MIKKER.,
bij de UITGAAVE van DESZELVS
m M W Gr M WM JU JC.
Hier hoortge een goudefnaar, door fikfe vingren wekken; Esn kundig dichtpinceel, dat zuivre fchoonheên maalt: De mikkers puiklier, die vol eedle kunstmin'praalt,
Kan oog, en oor, en hart door zijne klanken trekken.
Verheven geest envlugtdoen hier denaandagt rekken; Hetvindingrijk vernuft, door deugden glans beftraalt, Dringt door 't onmeetbaar ruim, en daar het nederdaalt,
Doet het, geheel gevoel en aandrift, 't harte ontdekken.
Zoo


«oo prijkt hier, Bijbeïdigt en waare Zedeleer. Zoo ziet men Nasfauws Stam, door deeze fenixveer, Een eerezuil gefiïgt — Civilis Kroost herleeven; —
De wraak en list gefnuikt — de Liefde in't hart geklemd — De lier voor God — Oranje en Nederland geftemd.
't Geloof en dankbaarheid, welriekende offers geeven.
'sGravenhage,
»en^8 0gtober J. J, TV AP P EROM.
OP


OP DE
M jk ar G-JSXJPOJS^X
van den
WELEDELEN HEERE
W. P. TURNBUEEBEMIKKER.,
Ziet hier — ziet hier, 6 ftoet van Neêrlands letterhelden!
De Mikker's fchrandre nimf, als 'tlchittrcndstflonkerlicht, Wier ijver en vernuft de drukkunst doed vermelden
In Bijbel — Zede, in Kunst — en zwierig Mengeldicht. Ziet hier een fchilderij in 't veld van deeze bladen,
'tGaen blinkt als diamant van den begaafdfïen geest; — Hier, kan het keurig oog op 't rijklijkst zich verzaden
Door zuivre harte-taaldien me op 't verheevendst leest; Hoe zwaar* in Neêrlands ramp en wrange tegenfpoeden,
Zijn vrijheid-minnend hart gefchokt werd door de haat; Hield hij de waarheid vast, — liet zijne vloekers woeden,
En bleef als Patriot^ getrouw aan Vorst en Staat. f *4 /a!


Ja.' fchoonaan zijns pen wlerd blinkend goud gebooden, Eleef hij zich zelfs gelijk, en volgde zijn gemoed;
De liefde voor 's Lands Hoofd, hoe ook bekneld in nooden. Had hooger prijs bij hem dan leeven — lijf en goed.
Heb dank dan.trouweVriend ! heb dank voor deeze uw' dichten;
Onthaal uw vrienden meer op zulke lekkernij: Zo lang aan 's waerelds rond de zïlvre maan zal lichten, j
Leeft uwe naam in roem, tot roem der Poëzij. 't Oprecht batavisch kroost - Apolloos waardfte zoonen.
Staan op den toon verrukt van uw vergode lier; En haasten zich om ftrijd uw' vlijt en deugd te kroonen ,
Met eenen zegenkrans der laggendfte eerlaurier. En dit gaf ook mij moed met vreugd de hand te dwingen. Door welke ik om uw kruin het loof van Pindus vlecht: Mijn nimf zal onvermoeid naar zulk een eerkroon dingen, Terwijl op uwe taal, mijn hart fteeds amen zegt.
Dordrecht, Joh. Barht. de GLINT den 8 Octobeb. i 7 8 o.
AAN


AAN DEN
H E E R E W. P. TU3LNBUIX DE MIKKEN ,
bij de UITGAVE van ZIJN ED. BUNDEL
"Vergun, ö kunst vernuft! dat mijne zwakke geest* Den welverdienden Lof uw veeder toe moog zingen! Schoon kennis mij ontbreekt, den vrijen luit te dwingen,
Is uw bataaffche taal mijn Nimf ten fpoor geweest-
De Vriendfchap gaf mij vuur, en heeft mijn pen beftierd;
Daar gij zoo meenigwerf een liefde voelde ontbranden;
Om trots- de bitze nijd, te zingen voor die panden, Met welker namen gij thans deez' uw' Bundel tiert. -—■ * 4 Ja<


Ja, 'k voel hier door in 'f. hart eeh lust die mij vervoerd.
Tot zingen 't uwer Eer; en kon ik 't doelwit treffen. Om dit, uw kunsttafreel naar waarde te verheffen, Zoo had ik naar mijn' wensch het fnarentuig geroert.
Ga voort dan Turrmbull, wiens lier het harte ftreelt,
Zing uit de vrije borst met andre leergezinden; * Gij deed dit voor Nasfauw, voor Godsdienst en voor vrinden. En druk, nog fmaad, nog vloek, heeft nimmer uw verveelt.
Laat, nu de Heilzon fchijnt voor Neêrlands Unieband; 't Herdenken van uw leed, uw dichtluim niet verftooren Al wie Oranje mind zal achting vol, aanhooren,
Hoe gij getrouwlijk bleoft epn vriend van 'r Vaderland.
Betreed voorts 't glorie fpcor langs 't welk ge in dit uw werk, Den kunstgenoot vergast, en'thoofd hem wilde kroonen Met weeligparnas groen; — zing met der dichtren zoonen,
Nog lang ter eer van God, van Land, Vorst, Volk en Kerk.
's H a g e , E. SCHL UND T BOD JEN.
den 8 Octobek 1780.


VOOR MIJN
GEEERDEN VRIEND DEN
H E E R E W. P.TURNBUIX DE MIKKER;
«ij GELEGENHEID dsr UITGAVE van DESZELFS
M M 3ST G M X JP O JE % X,
Heeft ooit een vrije Lier,
Met een vergode zwier Voor 't Vaderland, tot roem der Almacht, zig doen hooren;
't Is dien mijn's hartevrind,
Wiens trouw een eer-kroon wind Welks glans voor eeuwig blijv' tot fpijt der tweedragt glooren.
Zijn


Zijn fiiaarentuig vind ftof
In 's Alierhoogften lof, En maalt den Sterveling 't tafreel van 't befte Ieeven: ■
Eer eer zijn toon, bataaf!
Wees als de Mikker braaf, En wil hem door uw' deugd het loon zijn'szangdoels geeven!
Brtet.e, P. M. FAUVsJ RCQ,
den 9 October Onder-commis van 's Lams 1789. Generaal post - Comptoir
in den Brie/.
OP


OP HET
2W M 3ST (Gr JE X W JE JR. JK,
VAN DEN
H E E R E W. P. TU3LMBUIX DE MIKKEN
JLeen, Batavier! het oor, wen gij dit werk hoort leezen: Roep uit! dit is een Lier, waarvoor de nijd moet vreezen. Waanwijsheid, tree terug, — uw' trots word hier gefluit: Brom vrij met hooge borst, een haatüjk vonnis uit, — Geen nood, — dees hartetaal kan alles overwinnen; Die boeit het vriendenhart — dieflreelt vernoegde zinnen:
En vraagt gij', wie het is die zulk een aandagt geeft?
Het is de Mikker, die voor eedle harten leeft.
's Gravenhage, NEMO PLACET OMNIBUS,-
ÖEN 1 2 OcTOBER 1789,


E R A T A.
Bladzijde 7. in de Toewijding Regel 31 Jlaat uitgcboezemed , lees uitgeboezerad.
Bladïijde 32 Regel 13 Jlaat gloed, lees gloeid.
40 1 1. 1 - - Paerd, lees Paard.
76 22 - - zijn, mijn.
107 —— 1 - - fhuiken, lees fnuiken.
tio ■ 4 - - mins, lees minsr.
1S9 ' 8 - - bioedsraads, iees bloeciraads.
190 — 4 - - met, fet door.
212 ■ 2 - - beltutiï, lees beftuurs.
2+0 ■ 6 - - fchooren, lees, fchorren.
aBo In het hoofd, Jlaat Trilling, fe«Tuilingh. 23+ —— jlaat Ilutninatif, lees Iluroinatie.
290 ——— /laat Eerepoort enz. /f« Eerepooi Harder en liefde Buurt enz.
204 ■ -
' 310 Regel 6 Jlaat Gaê, lees Gade;
De overige ingefloopen feilen varzoeken wij den Leezer ganftïlyk te vecitrnüntni


MENGEL PO Ë, Z Y E. i D E
X O JF % Jl ST G DER
EIGELEI,
I N
BETHLEHEMS VEEDEN»
Juicht nu, God-verloofde reiën
Van het erflijk glorie rijkl Helpt in Bethlems veld verbreien,
't Zaligst heiltriümf muzijk. Hallelujah , Chernbijnen ! d'Almacht deed in 't vleesch verfchijtien
't Leeven van zijn leevens kroon: Laat u toch, 6 Serafs 1 hooren, 't Weenend aardrijk, gantsch vtrlooren,
Word een lusthof van Gods zoon.
A Hil"


2 M E N G E L P O. 'Ê Z X E:
Hallclujab ! driemaal heilig
De volmaakte mggarflortd: 't Eeuwig burgerfcliap wordt veilig,
Door den zoen van 't vreêverbond. Wat gensó! de Vorst der waereld Treed, met wonclerglans bepaércld,
Voor 't gevallen kroost op de aard; ** 't Weezen aller eeuwen kringen, ï-i, voor fnoode doemeljngen
In een laage (tal gebaard.
Thnonpjezantcn! looft uw Koning: ■ <:
Eerd zijn liefde-heerfchappij! Znalge (toet der beemelwooning!
Dat uw mond hem 't danklied wij. 't Zalig volle, door hem geheiligd , Eer de waereld was beveiligd,
Is voor 'svijands wraak geredr 't Flonkerlicht der vrecde-tran~fen, Heeft door zijne glorie-glansfen,
d'Euvlen trots der hel verplet.
Hallelujab , Orgclftemmers
Van het nieuw Jcrufilem! Juicht tot eer des llangcntcmmers!
Vang der. veldelingen flcm ! 't Ooften, praald met zegen (traalen, Die 't geweld des vloeks doed daalen,
Waar door 't recht ontluisterd wierd; De uc'uend, dien 't heelal moet vieren, Wil dnor paradijs laurieren,
Hemelsch zangkoor ! zijn gefierd.
Goëls


MEJVGELPOMZ'ïS. 3
Goëls liefde is nooit volpreezen;
Vreede ontfangd baar invloed weer; Rust en eendracht is herreczen, ; Bij de krib'van 'slcevens heer: 't Twcedrachts monfter deezcr eeuwen, Dat de heidnen en hebreeuwen,
Zo ftraffchuldig, heeft beroerd, Is voor 't oog des heils gewceken, Dat de vreugt in Juda's ftreeken, Juichend weer heeft ingevoerd.
Haljelojati, zegen - voerders
Van de almachte wondertroon! Eeuwig klinkk', 6 heil-ontfnocrders!
Uw gewijde hemel toon :
't Is nu vrcê, d'onfpoedige aarde, Die voorheen ftaag doornen baarde,
Kweekt thans roozen van genaê: Do erffmet zal in rilvrcn plasfchen, Eens ccheel zij:i afgewasfehe»,
Op het heuvlig golgotha.
God is mensen! 't verbond der glorie
Van het cetfte vaderland Is, met eeuwige victorie,
Nu vervuld door 's vaders hand. 't Krieken van vorst Jezus dagen, Is 't geheiligd welbehagen
Van Jehova's wondie macht; —— 't Is de vreugt der englcn kringen, ■ «■■ 't Heügencugt der ftervelingen, . Bat voor eindlooze eeuwen lacht.
A a Zalig
)


4 MENGELPOËZTE,
y. Zalig des , gevlerkte fchaaren 1
Zalig uw triümf geneugt t 'k Wil mijn' zang met d' uwen paaren;——
't Hart zegt amen, op uw vreugr. Eer zij God in 's hemels zaaien! Hij doed vrtede en zegen praaien,
Door de waas van zijns flem; Tot een' lust der aardbewooners: Tot een fehrik der hemel hoonars;
Hsilelujah, Bethlehem !;
MOZES


MENGELPOËZTE. 3
MOZES JUICHT AAL
NA DEN
TOCHT DER ISRAELLITEN
DOOR DE
SCHELFZEE.
Goël, d' Isrelliet verlost had uit de handen Van Pharao, mens ftoet in 't meir het leeven liet; En zich ontkeetend zach van wreede en'jlaaffche banddn, Bracht Mozes, 's hemels knecht, 't vereeuwigd algebied Een juicht aal van het hart, der druk ontweeken volken, En zong met hun een lied van dankbre welvaarts taal; 't Triümf van waare vreugt drong door 't gordijn der wolken f God ff rak — de trotsaard zonk tot Jsrels zegenpraal.
Met


6 M E N G E L P O 'È Z Y E.
Met u, ó Israël! wil ik Jen Heere zingen,
Zijn hoogheid blinkt iri 't geen hij u beweczen heeft;
Hij wist uw' dwinger, niet zijn moedig ros te dwingen, —
Die op één' wenk in 't meir met zijne ruitren fneeft.
Jehovah is mijn fleun, hem wijde ik mijne zajigen;
Hij was mijn ziel tot heil, mijn God in tegenfpoed!
Hem zij het eerbewijs dat thans de heemlcn vangen; —
Hij is mijn vadren God, die me eeuwig juichen doet.
Jehovah is de held de winnaar aller flrijden;
Deez glorie voegt aan hem — aan zijnen troon alleen:
De waagnen Pharaöos, de luifter onzer tijden
Zij vonden 't loon der trots 'flraffculdig in de zeen. De gloed des afgronds deed hen in de diepte zinken; Zij fmoorden als een fieen in 't pylioos zwavelzant; Uw rechterhand, ö heer ! mocht in deez wondren blinken , En wijst ons dus den weg naar 't hemclseh vaderland: Zij heeft op 't glorierijkst den vijand thans verflagen, Die, zijn vermectle kruin reeds teegen u verhief: Wen zij noch fiechts één vonk van't vuur uws toorens zagen, Was al de fchat der aard voor hun geen heil gerief.
Door


M E N G E L P ;0 Ë Z Y E. ?
Door c? adem van uw' wil verhieven zich de ftroomen, En iïelden zich ten fchcts van uw geduchte macht; Het diepftc diep der zee was eb en vloed ontnoomen Ter zaalge teekening van uw verheeven kracht. Dc raazende euvelmoed deed van zyn fnoode lippen, De waan der.overmacht bazuinen in het rond; Maar't loeiend wind geblaas dat ge uit uw'trocn deed glippen, floot door het holgeklots der waatren, hun den mond. Wie is — wie is als gij, ö God der eeuwigheeden! Wie eevenaard in glans, 6 oog der waereld, U' Die, door een ganrsch heelal gevreest en aangebeden, Door écne ftraal weerhoud dat zich de heldraak huw. De hand uws heerfchappij deed zich alleen aanfehouwen ' En de aard verflond als Hof, de tergers uwer wraak. Dit volk fchonk gij in u het godverlooft vertrouwen , i En 't deelt, ontheft van druk, de zoetlie vryheids fmaak. Triümf! gij fpoord voor hun de roozen-graad der englen, Waarin voor hun 't geloof fteeds vlamt van zaligheid, Wanneer de Philistijn aan geen genaê te henglen, Zal fiddren voor 't geluit dat uw gezach verfpreid.
Ja


8 MENGELPOËZTE.
Ja dan, zal de Edomiet van zyne praal ontluisterd,
Met d' euvle Moabiet op 't hoogst verweezen ftaan,
De burgers canaa'an in fombre rouw gekluilterd,
Bevangen door de vrees verwarde toonen liaan.
Ontroering — fchaanite , — en (mart zal hun verneederd
(houden
Tot dat uw eeuwig volk — dit volk gered zal zyn, En'tlicht der waare hoop, waarop zy vast vertrouwden, Eens door Emanuël in vollen glansfen fchijn. Ruk aan, ruk aan, ó God! die eeuw van zegeningen;
Volvoer uw raadsbefluit tot uwer eeuwige eer;
■ • . . .^vïJïc.-?: ti - . ',.,ia Ontrol deez' kring van heil voor Isrels ftervelingen,
En werp met Fharoos val den trots zyns volgers neer.
Triümf in eeuwigheid uw naam, ö alvermogen!
Die heerfchers vonden 't loon in d'afgrond uwer ftraf;
Maar Isrel, dat u looft, zag d'oever voor zich droogen, —
En 'vond door dit geluk uw wondre liefde flaf.
OP-


M E N G E L P OiÊ' Z T E. g
O P W E K K I N G
TOT.DE
■ 'Ï3> O O JÖ'
E N
M JE W W X a XX JE X JD.
6 Nietig Adams kroost! verdwaalde ftervelingen! Wier eerzucht zich verflaaft aan de ijdle gloor der dingen j Uw hoogmoed zij befchaamt in 't midden van zijn' gloed, Daarge uit uw aanzijn leerd, datge éénmaal fterven moet.
; ÏJ B En


io MENGELPOËZIE.
En gij, die reeds ten top van aardfche praal gefteegen, Den rang van machtig heer of heerfcher hebt verkreegen, Denkt aan den dood die fteeds aan uwe zijde waard —■ Wiens altoos dreigende arm, geen leest des leevens fpaard. De tijd, die als de wind op 't fnelst word voortgedreeven, Is Hechts een fhauwe ftip bij 't eindloos heemelleeven,— En d'eer, — d'onzaalige eer, die u zoo luistrijk fchijnd, Een waterbel, wier glans in enkel rook verdwijnd; Ja! de allerbeste lof, waarop ge uw hart doet boogen, Vernietigd zich, gelijk een fneeuwvlok, voor uwe oogen. Waar is thans de allerwijste en groote Salomon? Waar de misleidende en fteeds wreevlige Abfalon ? Waar Samfom, wiens gelijk in kracht niet was te vinden?— Of trouwe Jonathan, het voorbeeld aller vrinden? Waar vind men Csefar thans wiens onverwinbre moed Zijn valfche grootheid vestte in dierbaar menfchenbloed? Waar ziet zich Crefus nu om zijnen rijkdom eeren ? Of Aristoteles, die Wijsgeer, door zijn reeren?
Wat


M E N G E L P O Ë Z Y E. u Wat was hunn' glorij toch, indien men. 't wel beziet ? Een fchaduw die verdween— niets, dan een nietig niét. Helaas! hoe treurig is 't, in vollen glans te praaien, Om eeuwig in een zee van rampfpoed neêr te daalen, En, voor "de ketens van een' aardfchen wisfelftand De kroonen te verfmaên van 't hemelsch vaderland» Ruk los, ruk los, 6 mensch, die kluisters uwer zonden 1 Sluit met Emanuël, verworven kruis-verbonden» Die 't denkbeeld van gods trouw vereeuwigen in 't hart; Zoo zult gij hier op aarde, al treffe uw fmaad en fmart, Zelfs in den laagflen Haat, gedrukt door zorg en rampen, Gelijk een held der deugd, volmoeds, met d'onfpoed kampen,, En, voor bezoedelde eer, voor ijdel zondendraf, Genieten 't zaligst deel aan d'andre zijd' van 't graf. Ja! fchoon de fchelle faam niet tot aan 't eind der tijden, Uw'naam aan 't nageflacht met luister toe moog' wijden; Schoon men uw kil gebeentte al niet met weidfche pracht, J In volle ftaatfie-praal heeft naar het graf gebracht; —
B 2 Schoon


12 M E N G E L P O 'È Z Y E.
Schoon uw bedrijven niet als groot en hoog verheeven Op kopren Pijlaars of, in marmer zijn gefchreeven; Gij zult, wanneer in 't eind, de grootheid en de lof, Met hunnen valfchen glans, verneederd zijn in 't ftof, De kroon der zaligheid in 't rijk van Jezus draagen Als 't fchittrendst fieraat van zijn godlijk-welbehaagen.
D E


MENUELPOEZYE. 13 D E
STANDVASTIGE CHRISTEN I N
S> JL TT K.
Eoov den Heer, mijn hart naar booven!
'k Buig mij needer voor mijn God, En blijf fteeds mijn Goël looven,
Hoe ook zij mijn Ieevens lot. Schoon, geprangd door teegenheeden,
Van den waereldling vcrfmaad, Leef ik dankbaar, weltcvreccen —
Vergenoegd met deez' mijn' ftaat.
; b 3 Hij,


? MENGELPOËZIE.
Hij, die mij tot nu deed leeven,
Zal, fchoon zöms een rampvlaag woed; Nimmer mijne ziel begeevenl
In bezwijm van teegenfpoed. Ja, ik zal op hem betrouwen,
Tot mijn' laatften leevens inik — Mijne hoop op Jezus bouwen,
Zelfs in 't uitterst oogenblik. Wil, 6 God! toch nooit verbrecken
Deezen teedren liefdeband; Maar mij voorts ten fpmit opkweeken
Van een godlijk vaderland! .
D G


MENGELPOËZYE. ry D Ë
ONTWORSTELDE WANHOOP.
Och! wat is mijn hart verblijd Daar ik, na dien bangen ftrijd, Vrolijk — vrij — mag adem haaien, Zonder druk of hinderpaalen. Nu ik 's Heilands gunst geniet Vreeze ik rampen noch verdriet. God doed mij zijn heil verwerven, ('t Geen ik wreed heb moeten derven," Door een fnood en liegt gedrag) Hij — hij hoorde mijn geklag —
B 4 Redde


Ï6 MENGELPOËZIE E.
Redde me uit de boei der zonden, En heeft me aan zijn' dienst verbonden. Blijv, 6 Jezus! mij nu bij — Dat uw geest mijn hoeder zij! Vrij mijn ziel voor fatans treeken ! Wil zijn kracht in mij verbreeken! Schenk mij verder 't hemelsch licht, Wen mijn oog zich tot u richt.— Zoo flijt ik, het brooze leeven Om eens in geloof te fneeven, En, te wisflen tot uw' lof, Eeuwig heil, voor nietig ftof.
LAATSTE


M E N G E L P O Ë Z Y E. 17
LAATSTE WOORDEN E E N E S
■STERVENDEN VADERS.
jtVttijnzoon— mijn lievezoon! 'vaarwel — gïimoèt
(. mij derven!
Omhels, omhels, voor't laatst, een vader voor zijn fterven, En, zink nog eens aan 't hart, dat, wen het van u fcheid, U laaten moet ten prooij der doodlijke ijdelheïd —-
B 5 Eens


18 M E N G E L P O Ë Z 7 E.
Eens waerelds vol bedrog, onfkuischt door vloek en eeden, Waarin de deugd moet Haan ten doel van kwaade zeeden Ja! wier betoovrend niet, het'beste en reinfte hart Ten fchuldloos offer vormt van nokkende aardfche fmart.
Mijn zoon — och mogt mijn taal tot in uw binnendst dringen
Mogt deeze liefde traan, die ge uit mijn oog ziet fpringen, Uw hart vertedren in dit uitterst oogenblik; Dan gaf ik wel te vreên aan God den Iaatften fhik. Zoek— zoek uw Heiland! hij zal door zijn wet u leeren, Hoe een recht chrilïen 't leed van zonden dienst kan weeren. Wees heusch — verban uw fmart - verzacht elks ongeluk, Enfteun, als menfchenvriend, de fchaamlen in hunn' druk ! In alles ken u zelf — ken door de deugd uw waarde! Leer leeven om te zijn, gelijk aan die u baarde, Leer daaglijks ftcrven, zoon! op dat gij nimmer beeft, Als de Almacht eischt, dat gij haar 't leeven weder geeft. Vaarwel!—mijn fpraak verflaauwt,-zij word reeds afgelheeden, Kom kus mij en — gedenk uws vaders veege reeden, Ja! denk, zoo gij op aard des Hemels gunst verwerfd,
Dat gij dan eeuwig leefd en ftervend, nimmer fterfd.
Hier


I
MJ£ NGELPO'ÈZTE. 19
D E
Hier ftaat de Jongeling op 't felst ter neergeflagen; Een naare gil voorfpeld een zee van jammerklagen; Zijn teeder kinder-hart, verliest zich in zijn lot
En drukt het zielloos lijk Moest dan, geduchte God!
(Dus berst hij zuchtende uit) mijn dierbre vader fneeven,
Een vader dien ik acht meer dan mijn eigen leeven
ó Aantik der natuur hoe wreed bonst ge op de ziel,— Waarom Hoopt niet de dood ook mijn zoo wrakke kiel ? Waarom - -'- ? dan neen; 'k berust: het voegt ons hier te zwijgen; Doe mij Hechts deel, 6 God, aan's vaders deugd verkrijgen!


ao M E N G E L P 0,'Ê Z T E.
D E
heiland
IN HET
RECHTHUIS
VAN
jp x x ^/ 17
Welk een vernedering uit liefde om Adams zaatf Ach, welkeen bitterheid, moet gij, 6 Heil-Art z, lyden!
Ach,wordge,öChristus.'DVSvan't'JoodschgeJlachtverfmaadJ Moet ge, om d-'S zondaars wilP, met duizend dooden jïrijden!
Wiens


MENGELPOÊZYÊs &l
Wiens oog, zou een toneel zoo aaklig niet vermijden?
Gods welgeliefden zoon vind thands geen hulp nog baat 5 En moet, als offerlam, 't geweld zijn leeven wijden:
W;lk een vernedering uit liefde om Adams zaat!
Wreedgeaardekrijgsliën! gij vergrijpt u aan dee2 daad
Gij volgt dit fnood bevel, onzaligfte aller tijden
Gij geesfeld Jezus dan ! op de aanklacht van verraad. >, .1 j Ach, -welk een bitterheid moet gij, d Heil-Artz lij den lK
Ontaarden ! kan u *i lot döez' martelaars verblijden .. ?
Kan 't zijn dat zich een glans fpreid op uw woest gelaat, Terwijl gij'tbloedjeeds ziet langs'tgodlijkligchaamglijden» ■ Ach,wordge,dChristus.' nvsvan'tföodsch ge/lacht verfmaad!
Help, God! daar dekt men 't lijf met purper fpot gewaad,-— Het hooft voelt dooreen kroon van doornen zich doorfnijden!
6 Jezus! velt 11 'twee, niet needer in deez' Itaat?] Moei ge, om des zondaars will', met duizend doodenft rij den!
Welk


22 MENGELPOËZIE.
Welk lijden, Heemel! om den doemling te bevrijden — -Der englen-wellust word, daar niets heur wraak ontgaat,
Geflagen in 't gezicht; — ja zelfs van alle zijden Befpoogen en befchimpt ten zoên vaa fnooden haat.
Welk een vernedering
JEZUS,


MENGELPOËZIE. 23
JEZUS.
W'te heeft voor een heelal genade en heil verworven ?
^7eheeft,in 's waereldsch kleed,alsGod,den mensch geleerd?
Wie heeft zich voor zijn volk op 't allerlaagst verneêrd? ^ïeheeft voor't flangen-kroost in de aardwoestijn gezworven?
Wie is, op Gods bevel, al lijdende geitorvcn ?
Wie heeft, van 't ftof ontflaakt, op 't hoogst getriumpheerd ?
Wie heeft met eenen wenk den fatan afgekeerd ? Wie heeft, als Heer zijns zelfs den macht der hel verdorven?
Wie


ï4 MENGELPOËZIE, Wie juicht met d'englenrei volmaakt het eeuwig lied?
^iVfchou wd.door'tzaligst oog.'t geen naarzijn'wil gefchied? «»
Wiezzl wen de aarde ontzinkt.zich op'tgeduchtst doenvraezen?
Wie is de volheidsbron die in alle eeuwen leeft?
Wie is*t die doör 2ijn kracht den zondaar 't leeven geeft?
'T IS JEZUS , BUITEN WIEN GEEN MENSCH KAN ZALIG WEEZEN.
HET


MENGELPOËZIE. 25
HET ' T
O 2T (Gr 3£ X O O
VAN
PETRUS
op de ZEE VAN TIBERIAS*
ft Petrus! word gij dus door 't ongeloof gedreeveh?
6 Petrus! wankelt gij in uwen fleren moed?
ö Petrus! vreest gij, daar uw Heer u koomen doet? é Petrus! kan uw hart voor 't woên der winden beeven ?
C Is


26 MENGELPOËZIE.
Is Jezus niet uw hoop — uw baak — uw leevens leeven?
Is Jezus niet uw gids, ob deezen hollen vloed ?
Is Jezus eeuwig niet uw rots en zaligst goed? Is Jezus niet uw God die nooit u zal begeeven?
Brak hij uw' zonden band niet uit barmhartigheid? Heeft hij u niet altoos als bij de hand geleid? Stond niet zijn geest u bij, in alle tegenheden?'
Gewis, 6 Petrus! gij - gij waard die lieveling! Al weeken zon en maan uit haar' bepaalden kring Gij moest nog in dien nood niet wanklen in uw fchreeden.
D E


M E N G E L F O 'É Z T E. zj
■
~ ••- ■ . Br .R o»? I i : ^4
MP* at heeft gods wijsheid aan den mensen ten gids gegeeven ?
Wat hoed het christendom voor 's duivels booze fchicht?
Wat toond in volle kracht der zonden zwaar gewicht? Wat leerd ons de ijdelhêen van 'swaerelds dartle dreeven?
Wat is. den llerveling ten leidraad voorgefchreeven ?
Wat voert hem in het fpoor der waare zeeden plicht?
Wat lokt hem tot het heil van 't alverlichtend licht? Wat voed de rijnfte hoop op 't zalig hemelleeven?
C f Wat


28 ME N G E L P O £ Z T E.
Wat geeft den vroomen lust en rust in 't zielsgeluk?
Wat is hun grootste troost — hun fchild in ramp en druk ? Wat licht hun ftil gemoed door euangelie ftraalen?
Wat is 't, dat, tot Gods eer, zóó veele zielen won? Wat is de vreede - wel — der vergenoegins - bron ? 't «Godsdienst, wiens waardij geen veeder af kan maalew.
DE


MENGELPOËZIE. aj> D E
wanhoopenbe zonbaar.
OP Z IJ N
Genade, 6 leevensbron! laat mij genaê verwerven! — Hoor een elendeling op d' oever van het graf. Ai, kort mijn leevensdraad op zijne helft' niet af;
Maar laat me, ó hemelzon! uw zalig licht beërven!
C 3 Ver-


3ö M E N G'E L P O 'Ê Z Y E.
Vervloekte weelde P gij — gij kost mijn hart bederven — Ik volgde 't ftreelend zoet dat mij uw vreugde gaf; — Ik zwelgde uw fuood -venijn-- en eerde uw' dartle ftaf,
Gij drieste wellust docd mij thans rampzaaüg fterven.
Gerechtigheid treed reeds al grimmende op mij aan, En blixemd van gods troon om mij ter neer te Haan; Ja'.'k hoor in't hoogst'-gericht reeds 't heiligi vonnis geeven
6 Tijdftip van elend! ö, akelige Hond! Dedoodlijkfte angst en vrees beklemd mijn'zwakken mondGcnaê.... maar! 't is vergeefs, 'k moet zonder Jezus fneeven.
VADER-


MENGELPOËZIE. 31
VADERLIJKE BLIJDSCHAP l
OF
T RI U M F - Z"A"JN G.
OVER DE
G M B O O JU T - M
VAN M IJ N
ZOO w.
Den 4. September 1781,
Triümf! nu luichd mijn ziel tot God in blijde klanken. Triümf! nu vind zij ftof erkentlijk hem te danken: — Triümf, hij heeft mijn klacht en mijne beê verhoord; Triümf! niets Hoor' de vreugd die mijne ziel bekoort. Door uwen wil, ö Heer! is mij een zoon gegeeven;
Door uwe liefde en zorg is mijne Gade in 't leeven
Gij brak, als leevensvorst! de bindfels der natuur;
Gij waard haar tot een fchild, in 't bange barens uur!
c 4 Ja,


3? 'MENGELPOËZIE*
Ja! u zij de eer, 6 God! ach, wil haar voorts gedenken, En eerlang in uw gunst haar kracht en wclvaard fchenken.' Ziet ook op 't fpruitje neer, en laat zijn eerfte jeugd Reeds blocizems tooncn van daar na te rijpen deugd 1 Wil hem, 6 hemelheer! met uwe vleug!en dekken, En laat zijn leevenszon tot grijze dagen ftrekken; Op dat hij groeijen mag tot nut van kerk of Staat, Als een door uw genade ons eerend huwlijks zaat'. Maar zal zijn jeugd zich niet naar onzen wenfeh gedragen, Zal hij tot droefheid zijn van mijne leevensdagen; Ruk dan-mijn tederheid, almachte! van hem af,
En neem 'zijn' ziel tot u — zijn lighaampje naar 't graf
Dan neen.. uw liefde gloed; 'k (leun op uw zegen waapen, Gij fchiep dit wichtjen niet om in het ftof te flaapen ; Het zal naar onze hoop, in weerwil aller pijn, Reeds op deez zondige aarde een kind van Jezus zijn; Zoo zal ons dankbaar hart ook hier uit leeren leeven Om u, als bron des heiis, volmaakter lof te gceven. Triümf, ö God! triüinf! uw gunst op ons verfpreid Blijve ons altoos een troost in tijd en eeuwigheid:
TER


MENGELPOËZIE. 33
TER
VERJAAR.INGE
VAN DEN
WEL EDELEN GEBOOREN HEER
ffl CLIFFÖ1.D,
J. IJ. S. TE WAGEN ING EN.
'ÜDenk niet, 6 vriend! dat-ik uw Jaarfeest zal bevlekken Met laffe vieijerij en kunftig leugendicht,
Of dat een letterzee u zal tot last veritrekken,
Waarin een ronde taal voor hoofdfche klanken zwicht.
Cs 6 Neen:


34 MENGELPOËZIE. 6 Neen: oprechtheid zingt u toe op zuivre toonen;
Geontvangd een' hartenwensch van een' verblijden geest. Het dichtloof daar mijn nimf uw hoofd mee tracht te kroonen,
Is Hechts door mij gegaard, als voor een vriendfchap-feest.
Leev' lang, is mijne zucht; dat nooit u druk bejeegen.
Stijg eens als uw geflacht ten hoogen eeretop. Smaak altoos 't vol genot van 'shemels milden zegen:
En hou, door wijze deugd den naam van Clifford op.
Ja! leev' tot ge eenmaal grijs en wars van de aardfche dreeven,
U 't veege ftervens uur door Jezus ziet bereid, Om, door den laarften fnik van een volzalig fnecven, Te juichen voor gods troon tot in alle eeuwigheid! i Dec. 178x.
\
T ER


Mengelpoëzie. & ter eerste
VER.JAAR..INGE
van mijn
Z O Ö ' l T I J
.t-itrrrnabnos rab ::izvï 3' r... ÏT Xtës"4'. 'September 1782.
- • >B8 cao Loü.
Lieve Jantjen! aartig platje ! J Roosje van mijn huwiijkslust! Lagchebekje! vrolijk fchatje! Troeteldiefje mijner rust'.
Acft!


3« MENGELPOËZIE.
Ach! wy blijdfchap fireelt uw' Vader
't Hart, op uw' geboortedag!
Tree mijn guitjen, treed wat nader,
Dat ik u omhelzen mag!
Heden is 't een Jaar geleeden
Dat ik 't eerfle kusje las,
En, met zuivre teederheeden,
Jezus voor u dankbaar was,
Toen 'k u voordroeg op mijne armen
Aan dien dierbren kindervrind,
Om uw kieltjen te befchermen,-
Tegen 't woên der zondenwind.
6 , wat vreugd, aanvallig wichtjen!
Zie, ei zie, uw vader fchreid!
'k Wijde in dit mijn blijdfehaps dichtjen,
God een zucht van dankbaarheid.
6, Wat vreugd.' ik mag u drukken
Aan mijn wellust voedend hart,
En in u de vruchten plukken
Van geheelde liefde fmart.
'k Zie


MENGELPOËZIE. 37
'k Zie den glans als verfche roozen,
Van uw's leevens uchtenftond,
Op uw bolle koontjes bloozen,
Met een lachjen van uw' mond.
'k Zie aireede een fchrander vonkje
Tintien in uw oogjes gloed,
Dat, door 't lodderige lonkje,
Hoop in 't hoopend binnendst voed.
Dank, ó god der zuigelingen!
Dank, 6 Jezus uw genaê,
Kroon mijn' wensch met zegeningen >
Sla dit ftaamlend wichjen gaê!
Ai, vervul mijn liefde zuchten,
Die ik zond tot voor uw troon,
Toen me, op 't ftrand der ongenuchten,
Deez' uw gift werdt aangeboon!
Laat, ach laat het kindje leeven,
Voor de wijsheid en de deugt,
Laat het, ftaêg, van druk ontheeven,
Blijven onzes leevens vreugt.
Gaat 1


38 MENGELPOËZIE.
Gaat nu heen met liefde loovren, Harteftreeler van mijn echtt Leer, al hupplend, toontjes toovren, Die men u te vooren zegt! Gaat nu, diefje! naar-uw moeder Die, uw' jeugd zoo zorgend torscht Om 't verfterkend leevensvoeder Weer te leppren uit haar borst:


MENGEL? O Ë Z T Ë. 39 AAN DEN
H E E R E
I. VAN 1 A
Den 1. Jamiarij
Terwijl uw moeder kucht en zig van 't bedde rïgr Terwijl uw Echtgenoot nog in haar nacfitkoets ligt; Terwijl uw oude knecht in uwe winkel fcharreld; Terwijl uw frijvre meid door gang en keuken dwarreld"; Terwijl uw jonge knecht de winkel fchoontjes Itofdy Terwijl uw kleene meid om 't coffij toeftel flofd; Terwijl uw honden, zich volvrolijk, 't faam vermaaken; Terwijl Uw katten 't huis voor rot en muis bewaaken;
Terwijl


4o M E N G E L P Q E Z ,Y E.
Terwijl uw kugchend paerd op 't daaglijks voertjen wacht; Terwijl uw exter fluit, en naar wat water fmacht; Terwijl men woelt en loopt op gladgefmeerde fchoenen; Terwijl men zeegnend gaat om fooi de deurklink zoenen; Treede ik, ö vriend i door vreugd van het Nieuwjaars begin, Met deezen hartenwenfeh bij u ter kamer in: „ God zij uw lieder deel — hij maatige aardfche zuchten ! — „ Behoede uw huis voor kruis , uw leest voor ongenuchten. ,y Hijzeegne u jaar op jaar! hij maake uwe inkomst groot. En, voere u oud en grijs in Jezus liefde fchoot!
ACH-


I
METVGELPOEZTE. 41
ACHTIN G~KU S J E S
VOOR DE DRIE BEVALLIGE
WICHTJES
VAN DEN HOOG WEL GEB. HEERE
J. C. P. H. Baron van RENESSE.
Mijn nimfje treed, met roozelaersjes,
Apolloos fchoone dichtgaard in,
En zingt fluweele vriendfchaps vaersjes,
Genoopt door liefde en achting min.
Hoort dan, ö poezele zoete fchatjes!
Robijntjes van Renesfes echt;
Hoort mijne wenfchen, lieve platjes I
Daar 't lot mij u te zien, ontzegd:
D Ont-


42 MENGELPO Ë Z Y E.
Ontzegd?.... 6 ja 'k mag u niet drukken Aan 't hart, ten uwen dienst bereid, Nog kusjes van uw koontjes plukken, Ter zeegling van genegenheid : — Ik mag niet deelen in uw lonkjcs, Zoo eedelaartig fier en teer, Nog mij verlusten in de vonkjes Van uwe vriendfehap keer op keer. Maar! fteeds aan u mijn waarde guitjes, Te blijven denken is mijn lust;— Gij word, 6 lieve en cedle fpruitjes! Nog daaglijks in mijn hart gekust. Ai, zachtgevlerkte Serafijntjes! Cis ftaag voor u mijn zielebeê) Gij fnclgewiekte Cherubijntjes! Bazuiners aan de hemelrce! Dekt, met fneeuwwittc glorie vleugels, Dit aartig— teer— aanvallig kroost! * Stier haar, ó God! door liefde reutels, Strek haar in 't waereld-lot tot troost!
Wil


MENGELPOËZIE. 43
Wil door uw wijsheid haar verblyden, Schenk haar 't bezit der zilvre deugd, Wil haare kieltjes begelijden , Zend zegendriften tot haar vreugd; Laat tijdbre welvaart: haar verzeilen, Tot ze eens, geheiligd van het flof, Op Englen fchachten zullen fnellen Naar 't eeuwig zalig hemelhof. Dit, hartediefjes! zijn mijn zuchtjes, Voor u, bij Sions kindervrind; Hij gunn' 'er u van de eelfte vruchtjes! Dit is de beê van die u mind.
Vaartwel mijn fchatjes al uw leeven. Blijft uwer oud'ren oogenlust. Plukt veele roosjes op heur dreeveii; Dit word u door mij toegekust. Den 24 Augujlus 1782.
D 2 E Y t


44 MENGELPOËZIE.
EIJL en ZEGEWENSCH
V O N
M O V S J E P I N N E,
haan z ij n e
DOORLIGTIGE OOGHEIJD de HERF-PRINS ' V O N
H O R A N J E,
HUIT NAAM DER GANTSE ISRELSCHE NATIE, OOGSTDEZELVE GILHARTIG OPGEDRAAGEN HOP ZEN GEBOORTEDAG;
In de Moond Ab , Anno 5733. '
Khea! wie zou van daag geen fcholem ftaan te wenfchen ? 't Is vreegde hin het hart van welgeaarde menfchen; Daar honzie willem lief, horanjes oudfte zeen! Ien jaarlijk flapje von zen tijd flaat op te treen.
Nha


MENGELPOËZIE. 45
Nha kfiijk zoo prcng hik hook, dhog zonder zwier en ftafie,
U d'eijlwens mazeltob von honzie hiele Nafie.
Al word je me frind, von de flegte volkie gekweld,
Beghotje! je plijft thog de zeen von den eld, v .
Die, als zen Familie zen allernittigst leeven
Hal in je jeegd voor het land ten beste zou.geeven,
Want khijk, prins! verftaaje? hij is de hcerlikke man
Waar honzie Rippebliek 't niet buiten houde khan.
Het fchelde his thog de werk maar von de negromanfie,
Ze zoeke tot muite maar haltoos de kanfie x
Hom dat je 't canailje hien beetje te veel bint;
Maar fcholcm, je vader die blijft thog de vrind:
De flegtcrs, begrijpje? hik wil het je zweeren,
Zal men wel gaauwtjes die fratfcn vcrleeren, —•
De vrinden von Loeveftein die maaken aar testement,
Hom dat honzie God zich naar Neerland weer wend;
Mazelcbrochc, prins! dc lui waaren bedroogen,
En ftaan nou te khijken uit hun eigene hoogen,
D 3 Dio


4<5 MENGELPOËZIE.
Die venftertjes von de ziel, die zien, het gefpuis 't Maar toelegd, verftaaje? op ramp van je huis Nho\ Willempje! je mot jou oofd 'er niet aan kreenen Het gelik gaat jé voor; je mot thog nimmer weenen: Hik ben verheegd dat men ook anje alreeds befpeerd Als dat je hien keening bint hin halles watje leerd, En dat je, beghotje! met glorie hal de trappen, Beklimt van de deegd en nitte wetenfchappen; Ja !- dat je 't fijne verflaat hom door geheime kinst Te khommen, begrijpje? hin hal de volkje 'er ginst. Nho, God bewaarjc! jho, hij wil je promtneyeeren Zoo goed asje gedacht, en, hook zen wetten Iccrcn. Van je fpicrlikke fpind weer hij halic phijn, Ik ou, verftaaje vorst? niet von de medecijn. 6 Wai mier! 'k heb die kost zoo dikwils moeten flibfaren. Maar khijki de doftor zal me zoo niet meer bedibbren. Nou, 'k .groetje lieve prins! hik wensch je halle vrcegd, Hen hook vernoegen hin je vorftelikke jcegd,
Scholem


MENGELPOËZIE. 47
Scholem mijn vorst! fcholem een lange reeks van jaaren,' Leef puikje van 's Lands eijl tot de zilvre haaren Hop jou oofdjczijn, en khijk' doe dan, zo grijs als wijs» Heen Hapje heemelwaarts naar 't zalig Paradijs.
AAN


48 MENGELPOËZIE. AAN
ZIJNE HOOGHEID
TOT EEN
OP DRACHT
VAN ZEEKERE DOOR MIJ VERVAARDIGDE
PENNEK U N S T.
Lieve willem! heldenjongling! pronkfieraad van 1 vaderland!
GrootheidvanOranjesgrootheidldierbaarvorstlijkhuwIijkspand': Gun—gun mij, dar ik u nader, met een hart dat u bemind, En hetreinfle welbehagen in uw gröotfchen luister vind.
Gun —


MENGELPOËZ TE, 4{>
Gun — vergun mij u te wijden 't geen voor u mijn veder fchreef,
Met dit zuchtjen tot den hemel! ach dat zesde Willem leev'."
Of zond gij, mijn prins! misduiden, dat ik u iets dankbaar wij ?
Neen; uw hart zal nooit verfmaden'tgcen uw deugd geheiligd zij.
Ja — geaanvaard het; — 'k juich in blijdfchap, — god zegt amen
op mijn bcê>
En uw luk — uw heil en glorie, brengd een Sernph van hem meè.
D 5 AAN


MENGELPOËZIE. AAN DEK WELEDELG EBORE HEER,
mr- J. W. JXAff oxx,
COMMIS TER GRIFFIE VAN HUN HOOG MOG.;
Op zijn Geboortedag.
8 Plicht! 6 vriendichaps plicht! wat eischt ge thans van mij ? Hoe zou mijn hand de lier te fnaaren , zich vermeeten ? — Hij moog' gewis zijn' toon — zijn fpeeltuig zalig hceten Wanneer 't aan Bijmholts deugd ten deele waardig zij!
ó Plicht 1 I


MENGELPOËZIE. sx
t Plicht! 6 vriendfchapsplicht! die 't reinst genoegen bind j Hoe lieflijk knellen mij hier uw fluweele boeijen! Gij eischt mij zuchtjes af, die langs mijn' lippen vloeijen, Zoo lang mijn hart op aard een zuivren wellust vind.
Welaan! 'k zing dien ter eer en, mijn ijvoore luit, Bromt-wijl een hemelsch iet mijn klanken fchijnt te mengelen, Daar ik een kransje voor Louïza (*) leerde ftrengelen, — Een blijdfehapacmend lied voor mijnen Bijmholt uit.
Ja, vriend! ik zing voor u , daar 't oog een traan ontglijt; Gij leeft! — triümf. gij ziet uw' leevenskeetcn rekken, — Op datge tot 's lands eer, — ter heilbaak zoudt verfirokken Voor't fchoon — voor 't dierbaar kroost waar van gij vader zijt.
Voor 't kroost! dat met uw gade in mijne wcrifchen deeld,— Voor 't juichend kroost, dat thans, met traantjes op de wangen, Aan'r doelwit van mijn' zang — aan uwen hals büjfc hangen;En de eerbied voedfel geeft, die mijnen boezem lircelt.
Triümf,
(*) Mevrouwde Erf-princesfe ren Oranje en Na>juu.


52 MENGELPOËZIE.
Triümf, mijn hartenvriend! gevoel of ik u min.
Leev vrij, — ontfnoerd van 't geen uw heilzon zou ontluistren.' Dat niets den zegenwensch van uw geflagt moog' kluiitren! En — klink een hallels 't faam', bij 't feraphijn gezin!
Den 28 November 17 £4.
AAN


MENGELPOËZIE. S3 AAN DENWEL EDELEN HE ERE
J8 W9 KUMPEL,
TER GELEGENHEID ZTNER BEVORDER INGE TOT DOCTOR IN DE BEIDE RECHTEN.
Geen met list verniste vleizucht
vuurt mijn gloênden ijver aan; Neen , de oprechtte liefdedriften
doen mij 'tiftramme fpeeltufe flaan.
Vriend-


54 MENGELPO'ÊZ Y E.
Vriendfcbap, 't eevenbeeld der englcn,
vriendfchap, geesfel van 't verdriet» Geeft de keur der reinfte gtanfen
aan mijn blijdschap aêmend lied. Vriendfchap, gij, gij doet mij zingen!
gij fnaart mijn ijvoore lier! Gij, gij leert mij lauwren vlechten,
Daar 'k mijns Kumpels hoofd mee fier! Lauwren! ja, mijn halsvriend waardig;
waardig Febus eelften zoon Wien ik 't breinrijk hoofd zie prijken
Met Astréas gloriekroon. Zou het teder hart niet kloppen,
gloeit het van verlangen niet, Wen 't zijn vriend zo grootsch ziet loonen,
en van roem omfcheenen ziet? 6, Dan loost het duizend zuchtjens!
zuchtjens, vol van zuivren gloed; En het oog ontrolt een traanden,
dat den boezem juichen doet.
Hoe


M E'N GELPOËZTE. ss
Hoe veel meer klemt niet de keten
♦ van den zachten vriendfchap band,
Als een vriend zijn gantfche leeven
fnoert aan 't nut van 't vaderland. Dit 's mijns Kumpe'j zielsverlangen,
aan geen veinzerij gehecht; Hem, hem fpeelt het bloed door de adren
voor het vrije vrijheids recht. Hij vervloekt de flaaffche banden
van verpeste dwinglandij; En voor 's waereldsdwingers keetens
fterft hij liever vrij met mij. Vloei dan blij, S bron van wellust,
vorm een traantjen van geneugt! Zing,'ö lokfler! hartennreeliter!
■
zing des braven Kumpels deugd! 6 Hoe nreelt u 't blij vooruitzicht!
ö Hoe lacht u alles aan! Eerlang 't heilig recht te ftaaven,
en verdrukten voorteftaan!
Dit


56 MENGELPOËZIE.
Dit zal immers 't heilig offer
van uw edel harte zijn; Beevcnde onfchuld op te beuren
door des rechtsdwangs zonaefchijn. ö Hoe zal dat edel harte
dan niet fmclten in het zoet; Als men, uwe knïên omhelzend,
u een dankbre hulde doet.' Smaak dat ftreelendst zielgenoegen.'
is mijn nametende beê: Leef voor Vrijheid, voor Oranje,
vrij van rampcnbarend weel Lasteraarcn, vrijheids haters,
fpillen al hun fnood venijn; 't Zal uw hart toch nooit bevlekken,
Edel, waarlijk groot, te zijn. Vaar dan wel, blijft mij beminnen/
r in 't begin van onzen tijd,
Werden onze tedre harten
reeds elkander toegewijd.
Dat


m e N ö e-JS.ro è'z t ë^ Sf
Dat dit vuur dan eeuwig gloore!
dat het lichte zonder vlek> En een zuiver rein geweetén
hier van fteeds ten offer ftrekk'! Leef, mijn waarde, leef gelukkig;
door geen' tegenfpöed beftreén!■■ Leef hier na oneindig zalig
zalig door alle eeuwen heen!
E D É


58 N E■ N- G 3 L P O Ë ZX .E>-
':: latrfOsaOdaïï »;!/
D E
rio)09Y/j§ uhi *svS s ti • r- ' i'tóiü torto ::r;^3on as? »id
M £ IJ B © ;<£} M E ÏT,
X X JE 3L Z J3L W G.
i
Ik voel mijn' zanglust aangedreeven,
Rocmwaarde Haagfche Schutterij! Het lust mijn nimph u de eer te geeven,
Die uwe braafheid eischt van mij. Laat heerschzucht uwe glorie vloeken, Zij zal vergeefsch de tweedracht zoeken,
Die gij als een gedrocht verfoeit; En, wat de laster ook moog woelen; . Nooit zal hij 't liefdevuur verkoelen,
Dst in uw hart voor Nasfauw gloeit.
Uvf


MENGELPOËZIE. 5g
Uw' lof moet elk bataaf bezingen,
Wiens hart tot deugt is opgeleid; Uw lof rend door alle eeuwenkringen,
Op vleuglen der onlterflijkheid. Gij wilde aan 't zuchtend neêrland toonen, Hoe 't fiere bloed van bato's zoonen
Door 't vrije hart in de adren bruischt; En dat geweld, hoe 't ook moog woeden, In 't engst der burgren tegenfpoeden,
Te fpa op uwe rechten druischt.
Waar praald de gloorende eendrachtsftander,
Zo min gefchud door dwinglandij, Dan hier,— daar 't recht den Nederlander,
Bewaard bij het veradeld vrij?
Dan hier! bij 't puik der burgerijen,
Die, hoe gehoond van alle zijën,
'd'Oranje fehaduw veilig acht? Bij u! die, om geen koningsrijken, In uwe plichten zoudt bezwijken,
Tot h.uon der heilige Oppermacht',
E 9 Vf


Co M E N G E L P O 'È Z Y E.
V, die de loosverzonnen klippen
Der valfche vrijheids vrienden kendt. Lii nimmer, veinzend met uw lippen,
Uw wettige ovcrheeden fchcndt, Uw drilt is waard te zijn gepreezen! Uw glorie is ten top gereezen!
Eens heeft de deugt gezegenpraald; Eens,— toen gij zwoer, der fchuttren rechten Nooit door den dwang te zien beflechten;
Dan, wen ge 't met uw bloed betaald.
Gaat voort! gaat voort! manhafte mannen!
Grijpt het musquet met blijdfchap aan; Maar toont nooit gunst voor heltijrannen,
Die nassauw naar het leeven ftaan! Leert roer en fabelkling hanteercn! Doch blijft den flaaffchen ijver weercn,
Die zich alóm door 't land verfpreid — Het ftrijden voegt bataaffche knuisten; — Maar fchandlijk is 't, zo heldenvuisten
Verkracht zijn door d'ondankbaarheid.
Gant


MENGELPOËZIE. 61
Gaat voort, roem waarde burgerknechten!
Gelijk 't aan fiere fchuttren past! Duld nimmer inbreuk op uw rechten,
Waar door men op 'slands vrijheid brst! Elijft d'ijdlen wapenkreet verachten.' Maar,— eer 't bevel der hooge machten.
Wanneer 't u tot het firijden nood! En, — geld het haardfteèn en altaaren, Ontziet dan bloed noch lijfsgevaaren ;
Maar tart, door uwen moed, de dood!
Maar gij! gij laat u nooit vervoeren'-
't Door deugt veredeld hart is vrij: Gij doet nooit tro.n noch veldfluit roeron
Als oproerleus der tijrannij. Laat andren als geweldnaars woelen, En hunnen moed in moordlust koelen,
Ter flooping van de zachte rust! — Uw braafheid zal toch nimmer faalen! Het vreedtlicht zal zegenpraalen,
Ja, 't blijft bij u anuitgebluscht.' '
E 3 Wie


MENGELPOËZIE
Wie voelt dan niet, 6 rotgezellen.
En leden van de ORANJE vaen! Voor u zijn zuivren boezem zwellen,
Om de elpenbeenen lier te liaan ? Voor ui — die ij wig, _ onbezweeken, De vorftenmin tracht aan te kweeken,
En u d'oranje gloor niet fehaamt! Voor nU die WILLEMS daên wilt prijzen, Zijn heldenftamhuis pèr bewijzen,
Gelijk 't een dankbaar volk betaamt,
Dees dag, die tot uw vreugd kwam dagen,
En aan uw' wcnfch de blijdfchap bind, Zal weer op nieuw getuignis dragen,
Hoe zeer ge 't zoet der eendracht mind. Welaan! — ó puik der burgrcn reijcn! Plant uw begroende hooge meijën!
Gij deelt noch in den lieven vree: — Een elk,zij grootsch op zijne plichten! Het hartsgeneugt doe wrevel zwichten !
Zóó ga'lmd de lucht van 't fchel Inezée.
Smeekt


M E NG E L P O 'Ê Z Y E. fa
Smeekt de almagt met 'uwe.ó Verheeden.
Om bijftand in deeze, ijzren eeuwj Dat nimmer tijgers fïrafloos treeden,
In 't aanblik van 'slands grijzen leeuw'. Maar;-- dat hij in het hart der dwingren, Door god gefterkt, een vrees moog fiingren,.
Tot heil van 't zinkend vaderland; Op dat, in fchaauw dervrcede olijven, Uw zinfpreuk moog waarachtig blijven: Hij wordt niet strafloos aangerand. (N\ t.)
Het schip van sta at moog zeeën kemmon, 'N\2.)
Waar de onrustbranding vreeslijk gloeit; God kan het woên der golven temmen,
Hoe 't windenheir ook gilt en loeit.
Een
(N°. i.) Voor hunne Eddè Groot Mogende, de Heeren STAA. TEN van HOLLAND en WESTFRIES.L AND. De IUlandfche Leeuw, overenditaande, in eene ontzachlijke gedaante; — in het verfchiet Strikken, Netten, ICetens en Ceweeren. Met de zmfprcul;: Non ibpuSE la.cessitur, C'lat.is) Hij word: niet ftraffcloos aangerand.
(N°. 2.) Voor Hunne Hoog Mogende, He Heeren STAATEN 6 E N E R A A L der vercenisdfc NEDE R LANDE N. Een SC HIP
E 4 ' ' e*


H MENGELPOËZIE.
Een haven, als in't fchuim bedolven, Verheft, van achter ftille golven,
Zich ais een hoog gekruinde tinn', En 't licht der hoop, ten fteun van ;t leeven, Pen fchrandren Stuurmdn by 'geblecven , . Vocrd hem den mond dier haven in,
Richt ook voor WILLEM in uw harten, (N\ 3.)
Een altaar op van dankbaarheid! Van dankbaarheid! — die 't woên kan tarten
Des blaams, dien hem de laster fprèid. Eer zal een jacht van dondcrballen, Op 's vyands puin hem néér doen vallen
Door
■
*p een %olU ZEE: voor het zdvc „ hct verfcbiet een Hayf boven het zelve vertoond zich de HOOP in de walken; op welke • de Stuurman iW Met de-zinfpreuk: SPK confirmaVi s pop ti,m suBmxïT, C dat is.) Door.de hoop getokt, zal hij de haven bereiken. J
('N°. 30 Voor Zijne Doorluchtige Hoogheid, den I7-cre WIL LEM r,EN V. PRINCE van Oranje en Na.fau, Ert&dbouder,' &c. &c. Een ALTAAR, boven hetwelk zich een HART vertoont. Met de zinfpreuk: DEO fatm/cqub, Cdat is) Voer MeHiuicnst en Vaderend,


MENGELPOËZIE. 6j
Door wond op wonden overmand ; — Dan immer vloek 'of nijd te vreezen, Die Hem misgund een Held te'wcezen,
1 V o o r godsdiensten voorvaderland.
't Sa. lustig' — doed nu d'eerltaak prijken Voor haar,.die deugt aan luister huuwi!
't Juweel der duitfche koningrijken, Die van alle aardfche laagheid gruuwt'.
Wilt haar,— bewonderd, — hulde zweeren,
En grootheid val), haar grootheid leeren, Die in twee fiere blikken zweeft! -
]n schaduw van d'ORANJE blaaren (N • 4-)
Kan zij een hemelwijsheid gaaren, Die 't fijnst vernuft te boven ftreefd.
Doe
(£ïK 4.O Vöor Hare Kor.inglijke Hoogheid, Mevroinve de PRIN: i: S S B van Oranje en Nasfau, Kroon-prinfesfe van Pruisfen , &c. cc &c. Een VORSTELIJKE VROUWE ondereen' ORANE BOOM nederzitcende.. Met de zinlpreuk: non illi gra' 10 r u m b r a, ( dat is ) Zij heeft geen aangenaamer fchaduwe. E s


65 U E N G E L P O E Z T Ë.
Doet ook een traan van wellust vloeien, Als d'eerbanier voor FREDRIK praald:
Laat 't hart voor hem van liefde gloeien, Daar deugt uit 's Jongüngs oogen ftraald!
Dees boom uit nasfinrws ftam verreezen CN°.5.)
Zal in zijn groei fteeds luist'rijk weezen, Daar 't englendom den ftruik bewaakt,
En, — daarMiNERv' en mars zijn leeven
Her onontbeerlijk voedzel geeven, 't Geen een Achtl en Plato maakt.'
Gaat nu, verrukt, uw eerzuil tooijen,
Die aan SOPHIE is toegezegt; En wilt voor haar 't ORANJE ontplooijen,
Dat ge aan 't verfierde praalhout hechr;
Be.
/
1 UNS', fcc. &c. &c. " Eén jonge oranje boom L
:;;"s,;mi ™\**y.» * mars, elk Ja kruik 5*5
M? de zinfpveuk: I, LIÜS i tf c K em e n *ra fOvent, (dar " ^ij bevoordelen deszidls aanwas. , ,
i


M E N G E L P O Ë'Z T E. 67
Bewondert 't roosje van haar leeven, (N'. 6.) 't Geen', boven d'eelften glans verheeven, :
't Albast aan 't lagchendst purper paard. Natuur, die 't fchoonfte fchoon-hielp mengelen, Schonk haar, als 't eevenbeeld der engelen,
Aan ons ten sieraad van deeze aard.
Toont nu, getrouwe batavieren!
Hoe u prins GEORGE aan 't harte leid ! Te recht doet gij zijn eervaan zwieren,
Met't zinnebeeld der naarstigheid, (N°. 7.) Dit 's 't juiste van zijn grootfehc zeden; Het fpoorflag tot de dapperheden
.iiaglud ..- ■ 1 J •■ uil tm>>tntïiHg%, yan
(N°. 6.y Voor Hare Doorluchtige Hooghei/!, Mevrouwe de ERTFRINCESSE van Oranje en Nasfau, &c. &c. &. 'Een gevleugeld WICHTJE N, een zeer fraaije rous vertoond de. Met de 'Zinfpreuk: Sious Tkrr/e, (dat is) een lieraad van de aarde.
("N". 7 ) Voor Zijne Doorluchtige Hoogheid, den Heere tweeden ERF-PRINS. &c. &c. &fc. De NAARSTIGHEID, verbeeld door een WICHT JEN aan de fchouderen en voelen gevleugeld., ™ een'S3 ZAAD uk zijn fclioot ftrooijende. Met de zinTprenk; Hoe seminante FRt.'crus m o l i' i p l e x, (dat is ) Als tieeze Zaaid zal 'er veelvuldige vrucht opfchieteu.


68 M E N G E L P O 2 Z T E.
Van zijner vadren heldenrij. .' taf Zijn moed zal dus hem ook ecns'vkugelen, Wanneer hij d'onrust zal beteugelen,
Ten geesfel aller dwinglandij. ■
Laat juichend ook uw plichten blaken,
Voor 't hciljuweel van WE ILBUR GS echt! In de edle trits der eereftaken
Zij nimmer haar een plaats ontzegt! Uw liefde en trouw blijf haar geleiden; En, is ze van uw oog gefcheiden,
Het is den wil van 's hemels hand. De deugd, verëeld in NASSAUWS telgen, (N°. 8.) Kan zich aan fh'nkfehen haat nooit belgen, Heeft overal haar vaderland.
Doet
('N«. 8.) Voor Hare Dwlüchth» itiosiehi m„,„. PRINCESSE van Nasfau mMul & ?™&t kei BERGEN, een RIVIER, en «ftoIcMr^?? ' Met de zinfpreuk: ViRTUTI HOS GHSCHADIR.
Deugd beeft overal hur v,d^d" Q E s Cd»t i0 Bo


MENGELPOËZIE. 69
Doet ook- de Mei voor 't raadhuis pronken,
Voor uwen achtbren magistraat, (N°. 9.) Toont, toont door zuivre vreugde -vonken,
Höe \ dankbaar hart van liefde flaat; Gerechtigheid, hoe zeef verduisterd, Is in de haag noch nooit ontluisterd,
Tot heil haar's brave burgerij! Wilt eeuwig dus haar glorie roemen, En u te recht gelukkig noemen!
Hun raadhuis weert de dwinglandij.
In 't eind wilt uwe liefde toonen, (N°. 10.)
ö Vredeminnend rotgezel! Voor hem, wiens fchcdel, waard te kfoonen,
U wetten geeft als Collone!!
Zoo
(N». 9.) Voor de Wel Edele Achtbare MAGISTRAAT van rsQravenbage. De STANDVASTIGHEID, verbeeld als een Geharnaste VROUW, naast welke de GERECHTIGHEID flaat. Met de zinfpreuk: Comités indivud*, (dat is) Oniificheidbare Gezellinnen.
(N°. is.) Voorden Wel Edelen Oejlrengen Heere, Cor.|LONtt, Mr. GOVÊRT FRANCO van SLINGEÉAND, Burire-
meesfter


7° M E X G E L P O ËZT E.
Zoo lang hij dat bewind moog voeren, Zal nooit die zorg uw 't hart beroeren,
Waar voor een vrije boezem beeft! Ja, fchoon 'er onrustdonders kraken, Hij zal voor uwe rechten waken Dewijl hij voor uw welvaart leeft.
Draagt eerbied voor uw' officieren
Slaat fteeds op hun bevelen acht.' Begeeft u nooit van hun banieren, Ter oneer voor uw nageflacht! Voor al, wen zij, als deugdenbaaken, Een aanfpraak op uw' liefde maaken, Doorwaarc vadcrlandfche trouw.' Blijft eendracht haters altoos vloeken J En laat u nooit tot iets verkloeken, 't Geen uwen roem ontluistren zou!
Blijft
meester, &c. &c. &c. Een rterl-r» Tlnn n
kaporen ZVIL. Met k *™> <*»


MENGELPOËZIE. ?s
Blijft in uw eed en plicht volharden.'
Eefchermt het vorstlijk 's Gravenhaag! En, barst eens d'eendrachtsb and aan flarden;
Door 't wentlen eener rampfpoedsvlaag, Toont dan, in 't barnen der gevaaren, leleid met moed te kunnen paaren,
Ten toom der tweedrachts razernij! Weest groot, — in alles groot, — bataven! Blijft 't oogelijn van alle braaven,
Ja blijft — blijft eeuwig waarlijk vrij! Dan r Me ij 1784.
DE


v* MENGELPOËZIE.
D E
vbl'ieitdscbcap.
Waak op, 6 zangnimf! doe uw hooren Voor vriendfchap, 't Beeld der zaligheid! De lust, — de vreugt der hemelchooren, Die 't menschdom 't heilig heil bereid! Wie zou niet, u ter eere, zingen, 6 Hemelfpruit, zo godlijk fchoon! De zegenfter der flervelingen, Der liefde fchat — en eere-kroon. Gij fchept, ó vriendfchap! door uw krachten, Een' nieuwen dag in 's menfchen hart; Uw blanke deugt kan zorg verzachten, En fiilt de nokkendiïe aardfche fmart: —
ü


'MENGELPOËZIE. 7S
Gijrwijst, 6 vriendfchap ' door uw plichte»
Het fpoor der hemel zoetheid aan,
Gij keerd -door uwen glans de fchichten
Die uit de wolk des rampfpöeds gaan.
Der armen weê en angltig klagen
Word door uw godvruchts vuur geftiltj ;
Den Rijken zijtge een welbehagen,
Den Chriftnen tot een zon en fchild!
Trïumf, ö vriendfchap! uwe glorie!
Trïumf! uw ftroomend diamant
Voorfpeld ine 't heillicht der victorie,
In 't eeuwig leevend vaderland;
Maar,, ach! waar kan men vriendfchap vinden,
In d'ijzren tyd van twist en haat?
Waar zijn thans goedaards, — waare vrinden,
In den gefchokten vrijen Staat?
Het zelfbelang boeid 's menfchen zinnen; De vreede en liefde is ijdele eer; Ja de afgunst voerd de tweedracht binnen; — En zuivre vriendfchap gloeid niet meer. V' >. Ach!


n mengelpoëzie.
Ach! mocht eens weêr haar beeld herleev*»!
Zo wierd ras de eigenbaat geweerd i
Zo zou zich 't leed van hier begeeven: Zo werd de trots der wraak verneerds —
Zo vond ik, op deez' treurige aarde,
Een vriend — een trooster in den druk;
Wiens hart zieh met mijn wenfchen paarde,
Door een éénlremmig vree-geluk.
Vervul deez zucht, 6 opperst weezen! Herftel, ó Jezus! 't vriendfchaps licht:
Doe tweedracht voor haar' invloed vreezea .
Geef dat het fpook der onrust zwicht. Triümf, dan zach men de eendrachts Staata*
Weêr bloeien door d'Oranje gloed:
Dan wierd de dwang der onverlaaten, Een eeuwge nacht van tegenfpoed. 1786.
AAN


MSNGËLPOllZYE. 75 A A N D É
MAGISTRAAT BEK STAD
B E L:;F"T,
TER GELEGENHEID DER VERNIETINGE VAN HET CORPS MUITENDE BURGERS 1786.
Maar de mannen Eelials, die zulten.altemael zijn als doornen, die wech geworpen worden ; oin dat tntnfe nutter hand niet kan vatten.
D A V I D.
Triümf! de vrijheid word herfteld:
Reeds heft ze 't moedig hoofd naar boven I Triümf! het dreigende geweld Word in den ijzren boei gekneld!_
Tn d'ijzfen nacht verfchooven!
Triümf, mijn nimf! de lier gefield,
Om waare deugt te loven!
F 3 U


>6 MENGELPOËZIE.
U zinge ik toe, ó govaarts wal, U die aan 't vaderland het voorbeeld hebt gegeeven!
Gij hebt op 't davrend Iofgefchal, Dat recht dat brave daden geeven; Ter uwer eer zij 't opgeheven!
6 Godevaarts aloude wal! Mijn toonen , met de zucht van ecndrachts ware vrinden,
Van alle braven faam gepaard,
Verheffen blij zich hemclwaard, En rollen op den wiek der zachte zuide winden
U vrolijk galmend met den Moet Van lagchende englen te gemoed.
*<*>>*
U die de teugels der regeering, Terwijl gii 't ftedéfchild op fulpe kusfêns drukt,
Beminlfjk maakt door uw behcering,
Uw wijsheid heeft mijn ziel .verrukt. U komt de lofzang toe der zangeren
Wie 't godlijk dichtvuur mocht bezwangeren, Dat niet dan voor de deugden-gloeit:
U zingê ik - >t vuur, dat mij doet branden. Gloeit Zelfs het fpeciruig in mijn handen
Terwijl zijn zatfgtefon voor u vloeit.
Stout


MENGELPOËZIE. 77
Stout opgedonderd uit de hel Verheft het oproer uit haar kolken
C 't Affchuwelijkfle wangeftel.') Het kopren voorhoofd tot de wolken, ]
Waarmeê de fhoó geweldenaar
De grondvest van 't gewijd altaar Der kerken pijlers durft bedreigen.
è Overheid, uw zetel fchudt,
Reeds kraken tempel ftut bij flut En alles llaat ten val te neigen.
Ze ontbloot haar' arm, den arm des moords, En blikfemt met verftaalde handen
De ontzachelijke fulfertoorts, Geroofd uit 's afgronds ingewanden.
De rook, die uit ons midden floeg,
En naar den hoogen hemel joeg, Bezwalkt de dag en zonneblikken
En ploft weêr neêr, van helflof zwaar,
De onnoofie burger ademt haar En voelt zijn borst door 't vuur verflikken.
y F 3 Ter-


7** m M E N G E L P O 'È Z Y E.
Terltond had vrecdc d'aardfchen kriflg Met rust en oudermin vcrlaatcn.
De vriendfchap - 'shemels kwekeling Ontweck met deugt de vrije flaaten.
Helaas! waar vlood gij menfehenmin ?
Waar vlood ge 6 vadcrlandseh gezin ? Gij vlood tot Jezus lustwaranden,
Tot d'englen die uw broeders zijn,
En fchreit van wrange boezempijn Den noodkreet over batoos landen.
En gij, ö godsvrucht, hciltrawant» Die niets dan, hemelamber ademt!
Hoe houdtgc uw outers nog in ftahd, Waar 't ongeloof uw throon omvademt.
Het masker der eenvoudigheid
Heeft ze eindelijk ter neer geleid, Het weerloos choorklecd uitgetoogen,
Zij zet den klaauw u in 't gezicht,
Ter kerkverwocsting toegericht, Hcur vloek vervult uw tempelboogen.
•Gij,


MENGELPOËZIE. 79
Gij, edle godsvrucht, ichreidde bloed, Men hoort u de achtbre Item verheffen;
Maar ach! ten fpoor van 's afgronds ftoet, Om u nog woedender te treffen.
Het monfter laster, wraakziek dol,
Zoop zich van uwe traanen vol: 't Gelaat, door 't hellevuur ontfteeken,
Jaagt elk de trilling in het hart,
En tracht in u haar wrevle fmart Op d'allerhoogften zelf te, wreken.
De wraak verheft haar flaaffche vuist Terwijl ze een drievouwde angelroede
Vast wankte in haar gefpierde knuist, Met eene onoverheerfchbre woede.
Verwoesting vonken biies zij uit,
Bij 't ijslijk daverend geluid, Waar van heur dorre gorgel brulde:
Zij braakt betichting op de deugt,
Terwijl zich de achterdocht verheugt, En 't al met rustlaosheid vervulde.
F 4 Flux


8o MENGELPOËZIE,
Flux fteeg de ontembre wapenkreet
Naar booven, en, met zinloos woelen, Vervult en vliegt bij, eer men 't weet,
Van tod tot tod met gruwzaam joelen. Verwoedheid, 't beeld van tirannij, Doet voor zijn dolle razernij
De reeds bedwelmde hoofden bukken, En blind hun 't oog om onderling, Met uitgetogen oorlogskling,
Tot zelfsverdelging aan te rukken,
Waar heen, verblinde burgerfchaar? Waar heen, misleide batavieren ?
Gij dringt, op 't valfche krijgsmisbaar, (Helaas!) als aangehiffte nieren, '
In 't vegtperk, waar de broeder fiaeht,
De afgrijfelijke moord, u wacht. Gij vliegt, maar hoe te rug te wijken'
Gij fluit u in, in fatans ftoet.
En keert ge - 't is door 't gudzend bloed En topels neergeflagen lijken,
Reeds |


MENGELPOËZIE. 81
Reeds juicht m'in 's afgronds element En fatan hoonlacht blij te moede;
Hij reikhalst naar 't rampzalig end, . En kitteld zich in zo veel woede.
Eén wenk nog, en zijn blixemiTraal
Behaald de volfte zegenpraal! Bedrieg ik mij — of zien mijne oogen
Het vlieten reeds van 't ruisflend bloed
En heeft de razende overmoed Zich zat aan 't ftromend nat gezogen ?
Mcnschlievend god, ziet gij dit aati ? Is 't tijdliip daar, dat gij de belgcn
Door vuur en ftaal zult doen vergaan, Ons Neerland in zijn bloed verdelgen 3
Kan dan der winden buld'rend woên
Uw wraak en oordeel niet voldoen? En is het hol geklots der wateren
Noch niet toereikende om den hoon Van uweia vlek,keloozen thvoon Te wreken op uw dienstverlaateren ?
F S . Heeft


S2 MENGELPOËZIE.
Heeft dan de zee geen golven meer Tot floping onzer wrakke dijken —
Tot delving van der Heden eer — Moet Nederland in bloed bezwijken — Ontmenschte tijd! die jammer broeit, Waar van de fpijt mij 't aanzicht gloeit! De wraakzucht, gantsch ten top gevijzeld, De nijd, partijfcbap, wrok, ontziet Zelfs grijze eerwaardigheden niet. 'sLands glorij ligt in 't Hof verbrijzeld.
Gerechtigheid word fel gezweept,
En niet dan flaaprig aangebeden; De burger wordt in ramp gefleept,
En ftaats- en burgerrecht vertreden.
De helfche tweedragt fchreeuwd en tiert, Terwijl ze 't vaendel ommezwiert,
En 'svrijheids edlen naam ontheiligd, Zij fpreekt — de weerloosheid gefleurd Vertrapt — het vrijheids kleed gefcheurd, .Niets is voor ha-ire wraak beveiligd!
Flux


MENGELPOËZIE, 83
Flux nijgt een aaklig ach! en wee! Van over Maasftads Itille wallen;
't Gevelde vuurroer barst alrel, ■ En braakt een jacht van donderballen.
Zie daar d'onnozelheid vermoord
Jeugd, kunne en ouderdom doorboort, t En 't bloed uit hart en hartaar fpringen;
.Verwoefting juicht in zegepraal . Nu zal ze oranje 't moordziek ftaal Jn 't vredelievend harte wringen. .
Hem, die voor 's hoogften aangezicht! Alle ed'le deugden faamen mengelt
Wiens wijsheid niet dan zegen fticht, .En 't vorftlijk nasfauwsbloed verengeit:
Wiens wapenmuur, van 't wanklen vrij,
Befiaat in 't puik der burgerij: Beef Neerland — dat u de aard verzwelge!
Hij valt — met hem u vrijheids eer;
Het juk is vaardig — buig u neer, Of wacht — dat u 't musket verdclgeJ
In


S4 MENGELPOËZIE.
In dit rampzalig tijdsgewricht Ontwaakte gij, recbtfehapen braven,
Wier wakkre handen 't hoog gericht In 't vorstiijk Delft manmoedig Haven.' U fpoort het heil van 't kwijnend volk: Gij ziet het blikkren van den dolk — — Gij ziet de vlam zich reeds verheffen, Reeds dreigd ze u daken, ze is nabij, Reeds, kraakt ze blaakrend aan uw zij, Om wat u dierbaarst is te treffen.
Reeds lekt zij uwer wanden zweet, Met duizend — duizend llange tongen,
Maar gij, gij keert het dreigend leed .
En 't prangend juk is los gewrongen ;
De tuigen van de muiterij
Ontweldigd en verbijzeld gij; De brandftof — 't vuur der moordharpijën
Verfpreid gij door uw eendrachts macht; . Uw zorg verwoest verwoeftingskracht; Al de aard ftort traanen van verblijën,
Triümf!


M Ë N G E L P O £ Z r E, g5
Trlümf! uw braveburgerftand Ziet thans zich niet in 't aarifehijn hoorien;
Zij voelt niet meer haar ingewand Ontroerd door fnoode ontaarde zonen:
Geen geesfel, — juk,*of muitbanier
Dreigd meer den vrijen batavier; Zij ziet geen nieuw verfcheenen plager!
Geen Alvaas inquifitië dwang;
Tot haaren wisfcn ondergang — Geen valfche vrijheids benden dagen.
Triümf! zij voelt geen heerszuchts macht , Om tot verloochgning hen te dwingen:
Oranje, dien zij eeuwig acht^ Zal zij ook eeuwig glorie zingen:
Ze erkent in hem de welvaartskrooh;
Verlosfer willem j willems zoon; Triümf' Triümf langs dankbre üppeh,
Doet zij, van uit het kloppend harr.
Zijn' lof, uw deugt, bevrijd Van fmart. Met.'t zalig halelujah glippen.
. * Det


g<5 MENGELPOËZ Y E.
Der troffen bloedvaan ligt ter neer; ' Hun kracht, hun macht ligt gantsch verbroken j
Hun tweedrachts geesfel doet niet meer Den grond van bloed en traanen rooken: Der muitren boog is nu verlamd; Hun pijlen ftomp, hun hand verltramd; Hun klingen, door gods wraak verbrijzeld; Hun fpeeren door zijn arm geknot; Men prijst — men looft-weer Neêrlands god; Zijn eer. zij eindloos hoog gevijzeld i
Zoo fpreekt de burger thans weer vrij!
Zoo zingt de jeugd van druk onthecven ! Zoo galmt de fchoone maagdenrij,
Onwetend, hoe bevrijd van beeven ! Zoo ftamcld de achtbare ouderdom, Met Neêrlands grijzen heldendrom,
En brengt zich thans getrouw te binnen, De dagen zijner mannen kracht, Toen Vrankrijks dwingende overmacht Oranje 't ftaatsrper deed herwinnen.
Wanneer


MENGELPO'ÈZ 7 E. g?
Wanneer zijn fiere heldenhaam Ons was ontgaan door wreevle fmarten }
Maar, door de klanken van de faam, Nooit uitgewischt uit braven harten,
Als waarborg van 't verloste land,
Uit der trouwloozen Gallen hand, Geëert, geroemd werd allerwegen:
Toen hij de roem was van euroop,
De grondvest van der beïgen hoop, Het onderpand van 's hoogfien zegen.
U, braven, voegt dit lauwerblad, 't Moet eindloos om uw fchedels gloören!
Gij, gij die nooit de trouw vergat, Door u' aan 't vaderland gezwooren,
En aan 's lands vadrcn toegewijd.
Gij weet .het, die een godt belijdt! ' Hij — gpd hoort aller menfchen eeden ,
En 't'vuur van zijne gramfchap blaakt
Op hem, die de eedverbintnfs Haakt, Hij zal hem in het ftof vertreeden. —
Gij


88 MENGELPOËZIE.
Gij wraakte dien vernieetlen ftoet,
Die, met onzinnig wapenfchreiën, Omzwieren met een' ftouten voet,
En vrijheids ringmuur fnood rammeien; Geen vloekers van dc oranje kruin Geen haters van den leeuwentuin,
Bevcst door 's hemels welbehagen, In 't Nasfauws heldenbloed gegrond, Toen Neêrlands dagenraad ontftond,
Kunt gij in uwe muuren dragen.
Gij baudze door uw raadsbefluit! 16 triümf de muiters boeven, s 't Bevel van uwen mond gaat uit; Hun aanhang is uit één gedreeven.
Ontvang dan billijk lofgefchal!
Het klink, het daver in uw wai. Elk brave doet langs dankbre lippen ,
Van uit een borst, geroerd door vreugt,
Een lof daar s naneefs eeuw van heugt, Met hailels Van den hemel glippen.
En j


M E N G E L P O Ë Z Y È. §S>
En gij,/die voor het vaderland Van waare zucht en yver brandt, En gruwt van aterlingen! juicht met mij, juicht, 't is thans de tijd, Wij zyn van 't dwangziek juk bevrijd! 't Is tijd triümf te zingen.
Triümf! de vrijheid word herlteld Reeds heft ze 't moedig hoofd naar boven:
Triümf.' het dreigende geweld
Word iri den ijzren boei gekneld ; In d'ijzren nacht verfchooven.
Triümf.' de muitzucht ligt geveld! Haar vipekrot is veriïooven!
SLOT-


90 MENGELPOËZIE.
SLOTZANG
van een
<F JU G 2W JE 2V T
voor het
VERJAARFEEST
van hare DOORLUCHTIGE HOOGHEID, MEVROUWE de PRINCESSE
JL- © U ï Z A„
"Uwen roem, uvv lof te zingen,
is mijn reinfte vreugd op aard. u op myne luit te looven, * acht ik meer dan fchatten wasrd.
.. . j»,


MENGELPOËZIE. 9r
Ja, mijn zuivre vrije toonen
rennen rollend tot gods troon; En een feraph ajekt uw vlechten
met des voorfpoeds bloemen kroon! Wie zou niet uw grootheid zingen,
daaV gij niets dan grootheid aêmt: Daar ge uw fchoon met deugt bepaerelt,
en der trotsaerts trots befchaemt ? Dat een drom van vuige fnoodaarts
■ 't laffe harte zwell' van nijdl »i Is genoeg voor echte belgen,
dat ge een telg van Nasfauw sÖjfc Nasfauw, naam der zuiverfte achting!
Nasfauw, naam van d'eelften roemfNasfauw, glorie naam die 'k nimmer
dan met diepen eerbied noem! Zoud gij dit, princes, me ontkennen?
Neen gij weet het, Nas rauws lof Wordt, ten wrevel zijner hatren
fteeds ontrolt in 't engleri Hof. 6 2 . Èti


92 MENGELPOËZIE. En moet thans uw vorst en vader
Voor een' tijd op doornen treên, Neerland kent, aanbidt zijn deugden,
En draagt roozen voor hem heen. Eens zal zijne glorie fïeigren,
eens klimt weêr oranjes naam, Op verheven gouden vleuglen,
van de aloude vrijheids faam. Juicht dus met mij! ftort een traantjen!
juicht prinfes! uw god regeert, En door zijn rechtvaardige almacht
zij der vloekren kop verneêrdl Juich vörltin, daar 'k mijne zangen
voor u , vrolijk aêmend fluit! Juich, en eindloos in uw harte
Storte god zijn zegen uit! 1784. ; , -
AAuN


MENGELPOËZIE, oa AAN ME JUFFER
S.H.C. BIMHOLT,
I N
DANKBAARHEID VAN HAAK
V JE it ,y j- j£
OP M Y N
VERJAARDAG.
Heb dank, 6 fchoone maagd! voor uwe lieve zangen! 'k Bewonder 't grootfche zoet, dat in die klanken fpeeld: Ai! leer mijn' zangeres die toontjes te vervangen, Terwijl ze in 't zuiverst hart u altoos hulde kweelt,, 25 Nov. 1784.
G 3 AAN


94 Ji' E N G E L P O Ë Z T E.
AAN
'0'
Gr O D,
B Y HET
EINDE DES JAARS 1784.
„ Hij bemint zijn eigen huis en huisgezin „iet, 'noch 's lands wetten, „ noch het recht der vryheid, die tweedragt, de netrlaag der „ burgeren, en den burgerlijken oorlog bemint:
" ""~~T »* oordeelc, dat zulk een tot eenen vloek van 't
„ Gemeenebat geboren zf".
Cicero.
Driemaal heilig, heilig wezen!
zalig, eeuwig zalig god! Alvermogend waereld richter!
vrij befchikker van ons lot:
O?


MENGELPOËZIE. $f
Op wiens wenken, duizend reien,
duizend, duizend cherubs vlién. Leer mijn zangiter u te loven,
uw driê'enheid eer te biên; Eer te biên van 't dankbaar harte,
dat van zuivre liefde gloeit, En van wellustvolle zuchten,
zuchtén van erkentnis, vloeit. Duld, dat thans een weemlend ftofjen
neerval voor uw majefteit, En, om 't lot van 't zuchtend Neerland,
voor uw oogen tranen fchreit. Neerland, 't erf van mijn geboorte,
Neêrlands erf, door Nasfauw vrij» Word door overmaat van zonden
't bloedtoneel der tijrannij. Billijk, billijk dus, die ftraffen,
die het van uw hand gevoelt! Billijk, zoo uw gramfchap blixemt,
zo zij op verdelging doelt!
G 4 Het


9$ M E N, G E L P O Ë Z E Y.
Het gewigt daar van erkennend,
firieekt mijn felgeflingerd hart Uw genai, zoo 't door zijn. bede'
'uwen grammen donder fart.' Uwen donder? neen, uw liefde
opent reeds mijn' mond met kracht: Jezus kruis, zijn bloedig lijden,
heeft ontferming aangebracht, Jezus kruisdood, uw belofte,
uwe trouw ontfonkt mijn moed, Hoe de nood ons hart moog' prangen,
wij, wij hopen: god is goed! Fnuik dan, fnuik dan, zalig heerfcher!
't geen uw heiligheid onteert, Op dat Neerland 't zwaar gewichte
van uw vleklooze almacht leert! Leer, ei leer het eens erkennen
't aaklig van zijn drukkend lot: Snoer eerlang de zielen weder
aan uw dienst, uw kerk ó God!
Laat


MENGELPOËZIE. 97
Laat Oranjes rampfpoed enden;
. klink zijn haaters in het ftof; Keten door fluweele boeien
• % Hart der- burgren aan zijn lof! Schenk ons vrede door. zijn' degen,
fpaar zijn huis, zijn gade, en kroost, Tot een glorie aller tijden,
tot der braven zeek.ren troost! Straf de fchenders onzer machten;
plet den kop van wraak en list; Doe eens, doe eens Neerland juichen
over 't eind der burgertwist! Weer, geduchtte ferafs koning!
weer der vreemden overlast; Keer, door uwe hand, het monller,
dat op Neêrlands grootheid bast! Spaar ons, fchenk ons weer uw' zegen,
Als in d'afgeloopen tijd; Dat geen ijzren juk van dwangzucht,
zich om onze halzen vlijt:
G 5 Zoo,


98 MENGELPOËZIE. Zoo, zoo klimt het vol genoegen,
der oprechten vreugt, in top; En de lof Hijgt met hun hallels
naar uw hoogen hemel op. Zoo, zoo Haat mijn zuivre zangller
hunne dankbre tonen ga. Ea mijn ziel zegt hun het amen,
en met een triümfzucht, na.
AAN


MENGELPOËZIE. Vg AAN MEJÜFFER
B X M H O X, T,
OP HAAR
G- JE JB O O JU T JEJÖ^l fl&'f
DEN 20 J ANUAR IJ 1785. ZIJNDE WEINIG DAGEN NA HET AFSTERVEN VAN MilN ZOONTJEN, IN DEN OUDERDOM VAN RUIM DRIE JAAREN MIJ ONTRUKT. J
Ach ! kunt ge — kunt ge thans van mijne hand verlangen, Dat ze u, ó lieve maagd.' een vrolijk feestlied fpeeld?
Ken ik, na zoo veel leeds, nog ijdle vreugde zangen, Daar 't hart, het bloedend hart,niet dan een treurtoon kweeld?
Neen:


ico M E N G E L P O Ë Z T E.
Neen: 't fpeeltuig is verflramd, 't is nat bedaauwd met traanen, Die 't fel gefchokt gemoed uit kwijnende oogen boort; —
Het bromt mijn fnikken na; en, 't doet mij vrolijk waanen Wen de enge boezem zwoegt, en zucht op zuchten fmoort.
AAN
Verfchoon, roemwaardige! ai.verfchoon mijn flaauwe krachten!
Ik eer, 'k aanbid de gloor — de luister van uw jeugd! En, kan mijn wensen van god ooit eenig heil verwachten ' Zoo leeft gij, rampvrij grijs; en — zalig door uw deugd.


MENGELPOËZIE. M AAN MKVROUWE
B ï M I O L T,
DEN ... JA N UA R T 17 Ss.
Hij, die zich uw vriendt mag heeten En uw vriendfchap zuiver mind.
Bid op 't zeerst, te mogen weeten , Hoe zich thans uw zoon bevind,
Wijl zijn hart het hoogst belangen
Voor diens heil — en welftand voed 5
Zeg mij dus wat hem moog prangen, £n maak hen* mijn eeregroet;
't Harte


102 M E 1VG ELPOËZTE.
't Harte, niets dan achting kweekend,
Rend hem met een zuchtje toe, En is 't dat gij 't waard hem reekend,
Is zijn dienst hem nimmer moe. Zijt gegroet — vaartwel met d'uwen!
Morgen zij mijn komst verbeid; Het zal eeuwig vriendfchap luwen, —.
't Hart is eeuwig dankbaarheid.
TER


MENGELPOËZIE. 103 TER
ELFDE VERJAARING VAN DEN PRINS
riXXJS» GJEOJ/l&JE 3? JU JE JD JU JC JKT,
1785.
„ Zoo lang Latona's zoon de dagkaros befliert: 3, Zoo lang zijn glansrijk ligt door bosch' en dalen zwiert: „ Zoo lang hij zijn gif pan uit de oosterkim zal mennen: „ Zweeft Nasfauw lof en roem op adelaare pennen „ En Neërldna b&jf bekent, wie 't uit het Jlaafs "iweld Der Spaanfche dwinglandij, in vrijheid het ft gr (lelt: '
VAN DER WÉRKEN.
Wi'jkt, ja wijkt, 6 wreevle zorgen,
zorgen, die het leven doón!
'k Moet een liefdekransjen vlechten
Voor vorst willems tweeden zoon.
'k wa


io+ MENGELPOËZIE;
'k Wil het gouden fnaartuig fpannen,
dat oranjes lof verbreid. Nasfauw. hoe tirannen vloeken,
zij ook nu mijn zang bereid. Hem, hem zal ik .eeuwig minnen,
fchoon de macht der hefie woed. Met dien gloed dier zuivre 'wellust
die het hart eens braaven voéd. Met de wellust, die de liefde
in een vrijen boezem kweekt, En 't gevoel van eerbied voedde,
dat door dankbare oogen fpreekt. Uw', uw' Jaardag zal ik vieren,
lieve George, met een lied! Ai, misduid mij, fchaamlen zanger
zulk een wellust traanrjen niet. In het rein genoegen deelend
van uws hoogen Stamhuis vreugt, Zie 'k met blijdfchap 't zonlicht rijzen
van uw vorstelijke jeugt.
Van


MENGELPOËZIE. 105
Van uw Jeugd, die, fpijt den haatrcn
van uw glorierijk. Geflacht, Niet dan deugt dan voorfpocd ademt,
daar men't wcnschlijk heil van wacht. Van uw jeugt, waarin de luister
van uw vaders goedheid fpqeld, En die 't grootsch, het vorstlijk teekend
van uw 's moeders deugtrijk beeld, Zalig, dubbel zalig voorrecht!
Dat men 't toch naar waarde erken!' Dat dit zuchtjen voor zijn welzijn
Tot 's lands heil ten hemel ren! Leef voor 't kroost, dat nooit zich koesterd
met den wrok der eigenbaat, »t Kroost, dat nimmer keetens fmeedde
yoor dees nopit gedwongen Staat. »t Kroost, mijn prins.' dat voor Oranje
nooit bezweek in eed en trouw * En (was 't nood) voor 's vaders rechten
Tege.n dwirigren ftrijden zou:
H ■ 1 Lee£


105 MENGELPOËZIE.
Leef als held, als godsdienstminnaar,
fchuilende onder Jezus hand ! j k ' Denk, denk altoos met verrukking,
Neerland is mijn vaderland! ; Ach! denk altoos aan uw vadren,
door wiens ijzren heldenvuist Het metaalen juk der hecrschzucht
is verpletterd en vergruist! Denk aan 't Itondje, ó lieve Willem,
toen, in 't oord der flaaffche vrees, Het gedicht der heiige vrijheid
uit het puin der flagting rees! Toen, ja toen, ö zalig tijdftip!
de een den aar (verhcmeld blij) 't Eerfle toeriep: Willem leeve'
wij, wij zijn waarachtig vrij! Ja' gij zult die ftond gedenken:
Willems fierheid, Maurits moed, Schilderd zich reeds op uw weezen
met een blos van heldengloed.
Gij,


M E N G E LP O Ë Z,Y Ê. io7
Gij, gij zult tirannen fnuiken
die naar onze vrijheid ftaan; En uw arm zal nooit gedogen,
dat haar luister zal vergaan. Leef! en ken tot in de grijsheid
i nooit iets dat uw.heil onteerd» En zie eerlang 't fchendig monster
des vervloekten'nijds verneerd! Wees gemoedig in den rampfpoed,
die uw's vaders glorie fart! 't Vloekers rot belaagd zich zeiven,
't Legd den grond voor eigen fmart; Ras zal zich een beemd ontfluiten-,
daar gij niets dan-roezen plukt» Daar geen loevefteinfche braamdoorn
. : '..uwe. tedre voeten, drukt. Dan, wanneer het al zal lagchen,
., dat in 'svrijheids..tuin ontfpruit; Dan, wanneer gods wreekende almacht
de verwaten trotsheid fluit;
H a Dan^


108 MENGELPOËZIE. Dan, wanneer ge uw's vaders haters
voor zijn oog zult ziddren zien, Om, al vleijend hunne dienften
Hem op nieuw weêr aantebiên. Dan, wen Neêrlands oude welvaart
• zich aan 't heil der burgren fnoerd. En de grootheid uwer oudren
hallels uit den boezem voerd, „ Mocht, 6 God! die.tijd eens nadren,
„ die der haatren euvel veld! „ Tijd, waar in der vloekren wroeging
„ aan bunn' grüwlcn paaien field! m Spaar, fpaar Nasfauw, 't hoofd der volken,
„ tot behoud van 't zinkend land! „ Spaar zijn koninglijke Gade
,r ten juweel aan d'eendracbrsband! „ Dat zijn Telgen rampvrij leeven!
„ dat zijn huis en welvaart groei! „ Dat zijn naam in eer en luister
„ Tot het eind der tijden bloei.'"
AAN


M ENGE.L PO ËZTE. 109 AAN MEJUFFER
CATHAMJNA ANTHOM^TTA i BOOT,
BIJ HET TOEZENDEN VAN EEN M IJ N E R
W E R K J E N S.
Ontvang, op uwen wensch, 6 vriendelijke maagd! Dit kunfteloos gefchenk, het offer mijner plichten,— Het offer van mijn hart, dat, fpijt des dwingren fchichten, Den luisterrijken gloor van Nasiauws deugden draagd.
H 3 Uw


no" MENG E LP O Ê Z<Y E.
Uw gunst bied mij een' fchat van vreugde en wellust aan; ^Gij voelt toch uwe borst van 't zelfde plichtvuur gloeien; Uw oog zal, wen ge 't leest, een liefde-traan ontvloeien, En dan, dan is voor 't mins , één doel mijns werks voldaan. 8 Maart 1785.
MOEDES-


MENGELPOÊZYE. m
MOEDERLIJKE TAAE,
B IJ HET H U W E L T K H A A R E R
z o 'o isr.
Gij zijt dan nu mijn zoon, 6 leeven van mijn leeven! Voor 't huvWijks echt-altaar door Hijmen ingewijd; Is 't wonder dan dat gij het moeder hart ziet beeven,— Dat het van vreugde trilt, in uw geluk verblijd?
Is'twonder? neen; 'tisrecht dat ouderlijk ontroeren;.
Gij zelf, gij billijkt dit met kinderlijke reen;
Gij voelt het zalig zoet dier zachte liefdefnoeren,
Ja.' 't vloeit op deezen Hond door alle uwe aadren heen.
H 4 Wel


112 MENGELPOËZIE.
Welaan, omarm mij dan, god wil uw toevlucht weezen, Hij kroonn', hij zeegne uw echt met wellust en geneugt! Leef 'shemels gunsten waard, in's braaven ziel gepreezen, Munt uit in huwlijks liefde en vaderlandfche deugt.' En gij, mijn dochter.' 'k mag dan nu dien eernaam fpellen, Ontroering vol zij thans mijn liefde u aangeboón, Zink aan dit tceder hart, en voel, aan 't rustloos zwellen, Dat het uw waardig kent aan een' rechtaarden zoon: Deel eeuwig in dat blijk van mijne teederheeden! Uw deugt blijft mij ten borg, dat gij ze nooit verbeurd;' Leef, kwellende argwaan vrij gekoestert door den vreeden , God fchenke u ftof dat gij deez trouwdag nooit betreurd! Hij wil uw beider heil door zijne gunsten mengelen! Hij fchenke u deugtzaam kroost, en blijve uw toeverlaat, Tot, dat ge, de aarde wars, in 't heiligdom der engelen, Eens eeuwig voor gods troon de dankbre polsllag Haat.' 24 April 1785.
TER


MENGELPOËZIE. 113 TER
HUW EL TKS VEREENIGING
VAN DEN WEL EDELE HEER
E. SCHLÜND BODIEN»
EN MEJUFFROUW
S. E, E E C O M T E.
Vriendfchap! bron van zaligheeden!
Goden - wellust! vreugd - meestres! Engl$n - blijdfchap ! liefde - ftookfter.'
Lachjes - fchepfter! zielgodes!
H 5 Uw —


114. MENGELPOËZIE.
Uw — uw invloed doet mij zingen,
wijl ik u mijn ihaartuig wij, Ja! gij zet mijn zuivre toonen
't zoet der malfche veerkracht bijl Vriendfchap, dierbaare echtelingen!
heeft mijn zilvre luit gefnaard; Zij — zij maakt mij, fchaamle zanger
uwe teedre gunsten waard. Wacht dus geene veinsaarts klanken
uit mijn blijdfchap-aêmend riet; Neen, dan dartelde mijn vingren
voor u liever eeuwig niet. Vriendfchap doet mij toontjes fcheppen;
Zij alleen geeft mij geneugt En door haar fatijne koordjes
ken ik uwer beider deugt: Uwer deugt, die ik bewondren,
eeren, — prijzen, — achten moet, En bij u die gloed ontfonkte
Die het zuiverst minnen doet.
Zalig,


MENGELPOËZIE. uf
Zalig, dubbel zalig voorrecht:!
voorrecht door gods gunst gewrocht, Voorrecht in deez' ijzre tijden
meer dan al te fchaars gezocht. Leevt' dan, braaven! vrij van rampen,
leeft vernoegd, vereende twee! Voert, door 's hemels welbehagen;
waar gij gaat den voorfpoed meêï Wil nu, bruigom! kusjes plukken
van uw saartjes roozenmond! Kusjes zijn nu ingeheiligt !
door een zalig trouwverbond; Trouwverbond, waarin de liefde
aardfche zorg en kwelling fchraagd, En een zichtbaar blijk der godheid
in haar kuifchen oorfprong draagd. Dat zijn liefde u aan blijv* kleeven,
Ja! zij wijke nimmermeer, Zoo, zoo neem ook uwe liefde
't uwer blijdfehap nooit een keer.
Lijdt


ri5 MENGELPOËZIE.
Slijt uw' echt in ftil vernoegen ;
ken nooit fchaayw van tegenheên; Leef. beveiligd voor de tweedracht,
met uw lot en ftaat te vreên: Welvaart doe uw vreede groei jen,
welvaart voeg zich aan uw zij! Zoo zal 't waare zoet zig mengelen
van de huwlijks heerfchappij. Boet nu, bruigom uw verlangen
in uw bruidjes teèd'ren fchoot. En leer, kusfend, wellust fmaaken
van een zalig mingenoot. Pluk daar roosjes, welker knopjes,
telgjes fchenken aan uw echt, Aan wien god, in 's leevens morgen,.
't zeegel zijner gunden hecht. Telgen, die als paerlen praaien ' 1
aan uw' gouden huwlijksband, En tot nutte lecden groeijen
van ons vrije vaderland.
Leeft


MENGELPOËZIE. iI? Leeft.' — ja leeft, 6 echtelingen
in den hoogften voorfpoeds Haat, Jezus zij op aller wegen
u ten fchild en toeverlaat! Leeft, — teia zielvreugt uwer oudren,
fia hun liefdelesfen ga", Zij — zij zeggen, op mijn wenfchen,
zuchtend, — biddend, amen na» Leeft zoo t' zaamen tot eens d' avond
van een' grijzen leeftijd daalt, En gij, wars van deeze waereld,
heilgeloovig adem haald : Leeft dan, om te leeren fier ven,
en, - daagd de uchtend van dien ftond, Zoo verlaat het laatlte zuchtjert
tot gods lof den veegen mond, Om, in d' elpenbeene muuren
met God, - Vader, - Zoon en Geest, >t Zalig hallel uit te brommen
van het eeuwrg huwlijks feest.' 34 April :7SS. A A N


i tS M E N G E I*P O Ë Z T E AAN
HARE KONINGLIJKE HOOGHEID
ME VROUWE DE PRINCESSE
■ • 6 ' <: VAN
ORANJE EN NASSAU,
Op den zeevendeti Augustus 1785.
Son front a Filmvers duit impofer la lei„ Dans le corps (Tune femme elk a fams d'un Rul.
Vergeefsch, doorluchte vrouw! zoek ik den gloed te doovaj, Die tintiend van ontzach mijn' boezem branden doed; Vergeefsch dat fcheppend iet aan 't zwellend hart teontrooven , Dat, met zoo groot een kracht, mijn heufche dichtluim voed.
•Neen


MENGELPOËZIE. U9 Neen, 't doed mijn hand, vorstin ! 't vergode fpeeltuig fpannen, Om hier, geheel gevóel, een' blijden toon te flaart; Men doem mij daarom vrij in 't oord der heitirannen; ' 't Strekt mij tot eer ten doel van zulk een' vloek te liaan. Zoo lang gods almacht fpreekt in 't hart der Batavieren, Belacht het braaf gemoed de flitzen van den nijd: Een takjen, uit den fchat van nassauws heillaurieren, Droogt duizend traanen af van een vervloekten tijd. Het zal dan, zoo ik hoop, doorluchtige! u niet belgen Dat ik dit letterkransje aan uwe voeten breng: En, dat ik daar, als een 'der rechtgeiiarte telgen, Verrukt, vervoerd door vreugt, een traan van eerbied pleng'! 't Zij andren ook gegunt naar zulk, eene eer te trachten, Daar uw geboortedag haar niet dan gunst bereid. Zij zwaaijen booven mij hun gouden arendsfchachten; Maar geen, geen hart, vorstin ! kweeldzuivrerdankbaarheid. Eer worde aan 't firmament zijnweemlend floers onttoogen • Eer wentle 't waereldrond van zijnen aspunt af; Eer doov' de gulde trans" van 's hemels ftarrenboogen; En vinde in Nederland de laatfte Ham zijn graf;
Eer


i2o MENGELPOËZIE.
Eer Nasfauws huis, pnnfes! waar aan gij zijt verbonden, C Waar door men vrank en vrij genade en godsdienst leerd , Wiens helden in hun bloed, onz', aller vrijheid grondden,) Door V loevefteinsch gebocftte in luifter word' verneerd! Gods almacht doe erlang het woên der dwingren zwijgen, En blixcm door zijn hand den laster in het zand; Op dat eens uw gemaal ten glorie - top moog' Hijgen i Als een vcrlosfer van het zinkend Nederland. Zie éénmaal met 'hands heil, uw beider heil herbooren» En 't doornenooft hernieuwd in farons roos gebloemtt', Waarvan het lagchendt groen blijv' dartiend om u glooren,; Zoo lang men uwen naam met zielverrukking noemt. Zie eens, ö groote vrouw! in 't vorstlijk kroost herleeven Den zaalgen heldeij-asch uit uw doorluchtig huis. — Gemengeld met het vuur, als groote f red riks neeven, Op dat zij Zijn ten fchrik van 't fnopde huurgefpuis. Zij leeven! ja, met u, met hun doorluehte vader! Zij leeven naar uw beeld, en zijn geduldig hart.' Zij groeijen, als uw hoop, als uwen fleun te gader, Tot fens uw vorstlijk grijs den herfst der tijden tart! ■ ï En


MENGELPOËZIE. m
En voelt ge uw' leevensdraad de kracht des geests ontglippen, Dan zij uw dood een vlucht in de armen van gods zoon, De lente van geriaê, gevloeid uit 'sheilands lippen, Schenk ook voor de eeuwigheid aan u de leevenskroon.
I AAN


ï22 MENGELPOËZIE. AAN M IJ N
VABE1.LA1B.
"Vaderland, geliefkoost grondje! Grondje, dat mijn aandacht trekt'. Grondje, dat de doffe fnaaren Van de lier der vreugde rekt! Kon ik Nasfauws gaê bezingen, Zonder 't denken aan uw leed; Neen, uw leed is 't dat mijn zangen In een' vaalen fluïer kleed! 't Zinken van uwe oude glorie, Door den twist en razernij: Doed mijn fchreïend harte vragen: Waar, waar is uw grootheid vrij?
. 1 Ach!


MENGELPOËZIE. ■' 123
Ach! mocht ik u weer zien bloeien, Als wel eer, toen trouw aan god, Trouw aan' 't vorstlijk huis oranje, 't Heil bewerkte van uw lot! Mocht gij eens die aterlingen, Die naar uwen luister ftaan, Uwen vrijen grond zien vlieden, Of van fchaamte zien vergaan! Mogt ge oranje zien erkennen, Als den waaren toeverlaat, •Als doorluchten held en redder ' Tan uw diep vervallen Staat! Dan, dan zocht ik keur van bloemen, Ter verbreiding van uwe eer! Dan, dan vloeide 't ftramme fpeeltuig Door een wellend traantjen weer. —Geef jdftjj dierbre god, en vaderj Door uw wonderdoende hand! Schenk uw heil, herllel de glorij , Van mijn kwijnend vaderland! 7 j&ittm tjigi I 2 HARTJE


124 MENGELPOËZIE.
2% .JL JU TJE - TJl J1L X
UITGESPROOKEN OP EEN
VADERLANDSCHEN MAALTIJD,
GEHOUDEN TE 'sGRAVENHAGE, IN DE MAAND AUGUSTUS 1785.
KNIE-DICHT.
Mocht ik ooit, door vreugd verteederd,
voelen wat de vriendfchap is,
's Is, daar ik met u, ö braaven!
mij geplaatst zie aan deez' disch! —
Ia


MENGELPOËZIE. i2j
Jh een rei van vaderlandren,
wier gedrag de vreede kweekt, En, in wiens gezicht geen gouddorst,
noch ontzinde muitzucht fpreekt: — Hier— kan zich mijn hart ontlasten,
't Hart waarin Oranje woont! — Hier,— hier kan geen vloekftem nadren,
die 't gezach der almacht hoont: — Hier,— hier zucht mijn vrije boezem
zonder vrees voor tirannij,' Dat gods arm 't geweld verplette,
en oranje booven zij! j Hier kan niets de wensch veritooren
dat gods wraak hen doe vergaan, Die, ter keetning onzer vrijheid,
naar zijn eer en rechten ftaan! — Komt, laat ons deez' wensch bezeeglen,
door een ongeveinsden dronk, Dien de vriendfchap, 't onzer wellust,
ons in zuivre gulheid fchonk; —
I 3 „ Nasfau


126 M E N G E L P O Ë Z T E.
„ Nasfau en zijn Stamhuis lecve,
„ vrij van wreevlen tegenfpoed! „ Zijne macht,— zijne eer daal nimmer,
„ dan ten koste van ons bloed: — „ Ja, eer moet het zinkend Neerland
„ zinken in zijn voorig niet, >, Eer ons oog hem ongewrooken,
„ om zijn deugt, rampzalig ziet!"
H E T


MENGELPOËZIE. 127 D E
f
DICHTLUIM.
^VJ^at ijvergloed! ik voel mij dwingen,
Mijn nimf wenfcht haare lier te Haan,
En wil, wat raare grappen! zingen Van hem! die haar ten rei deed gaan.
I 4 H ie


128 MENGELPOËZIE.
't Is Willem dien ze een lied zal dichten, Die onlangs iets bedreeven heeft;
Iets, nooit gemeld in 's lands gefchichten, Een daad naar 't welk hij waardig leeft.
En wiltge, ö lieve Ieezers! weeten, Wat deeze Willem toch bedreef?
't Was, eeven naar het middag-ecten, Toen hij een dicht van Willem Ichreef»
AAN 1


MENGELPOËZIE. i>9
'M O 17 W ~Z< M 2Y Gr
OVER HET AFSTERVEN
VAN DEN WEL EDEL GEB. GESTR. HEERE
M.R- JACOB REIGERSMAN, RAADSHEER
IN DEN
H O J?~ E KAN HOLLAND ZEELAND EN FRIESLAND, enz. enz.
OVERLEEDEN IN 's GR AVENHAGE, Den 15 Augujïus 1785.
„ Wat laat één jaar, één dag, te meer ons toegeleid? „ 't Hef!aan is ons op aard niet dan ter leen gegéeven • '
Maar de eer is ons, en duurt zelfs tot aan de. eeuwigheid."
de CAMEON. Gcb. van dek WERKEN.
Helaas! hoe voelt zich 't hart van nokkend wee omringen!
Hoe zucht het in den drang der wreedfte ontroerenis! Heteischt, door plicht vervoerd, de ij voore luit te dwingen;
Maar! Hemd de fnaar van 't riet dat nat van traanen is ?
I 5 Ont-


130 MENGELPOÈ'ZT E.
Ontmenfchte dood, gij hebt dan Reigersman doen fneeven l Gij fnecd door d'ijzren tand den draad zijn's leevens af! Geen raadloos handgewring kon dan 't bevel weerftreeven, Dat hem ten prooi verwees, van 't eeuwig zwijgend graf ? Ontzachlijke uchtendftond rampzaaligfte aller dagen!
u Dag, die als een wond van zielefmarten gaapt.' Onöverbrengbre dag, voor ouderen en maagen,
Daar bij hun alle vreugt met den verlbrv'nen flaapt! Moest dan, zegd de oudermin, na zo veele ongelukken
Na zoo veel foltering van wreede ramp en pijn, Het algebied hem ons uit trillende armen rukken,
En 'c eind van al zijn fmart een aaklig fterfbed zijn ?
Alzeegnende oppermacht, bedwing, bedwing die fnikken, Waar door hun bloedend hart den gloed van weedom loost, En fchenk, in't barnen van die angftige oogenblikken,
Na zulk een' donderflag, haar uwen geest ten troost! Die troost, u ouders! moet uw opgepropte klachten Ontwikklen in het zwerk van een verdunde lucht! Die troost zal 't lillend bloed van d'open wond verzachten, Waar over uwe ziel thans zo aemechtig zucht.
'k Ge-


MENGELPOËZIE. 131
',k Gevoel, 'k gevoel, met u, de kinderliefde gloeien;
Ik fmaak die ook, als gij, in voor en tegenfpoed; Ik mag, ja ook als gij, mijn heete traanen fproeien,
Op 't graf van mijnen zoon,~f't gebeente van mijn bloed: Hij werdt mij ook ontrukt; offchoon een vloed van traanen
De vaderlijke zucht ten hoogen hemel zond: — 'k Moest zwijgen , in gods wil, daar niets mij rust kon baanen,
Dan 't anker mijner hoop op Christus heilverbond. Omhels, omhels die rots! fla met mij 't oog naar booven 1 Gods zorg ontrok uw' zoon aan 't knagend doodsgeweld; Zijn klaagtoon is verhoord, in 't blinkend hof der hooven„'
En hij, door heilgenaê, van 's waerelds leed herlleld. Wij worstlen dag aan dag met eenen drang van zorgen, Als 't fiddrend voorfpook van een nieuwe dwinglandij: Maar bij, hij leeft in 't licht van eenen heldren morgen,
Hier zet hem 't vreede zoet den reinflen wellust bij. WeestcHRisTNEN Haakt, ei fhr.kt uw hartvcrlichtend fchreijen!
Verloor ge uw Jacod uit het oog der ilerflijkheid, Eens rend uw vlotte ziel naar 't choor der englen reijen ,^ Daar 't zalig bloed des lams reeds voor uw' heilftaat pleit.
DEN


132 MENGELPOËZIE, DE SNEEDIGEN
LANBBEWOONE3L.
Een fpotter van deez' tijd, was onlangs in gefprek Met Krelis Huibertszoon, een huisman op zijn dagen;
En toonde in vraag op vraag een' zouteloozen trek ■ Om zijn eenvoudigheid te fchertzen en te plaagen:
Maar kees-boer had hem meer dan al te wel verdaan, En leerde, zonder zelfs de minde drift te toonen,
Dat hij zich wreeken kon van's fpotters zotte waen, Ten blijk, dat op het land thans meer dan eezels woonen.
Jou


MENGEL POÈZTE. j33
„ Joupraeten, vriend' (fprakhij) istael vangien fatzoen, „ Maer! wilt ge waisheid, fpreek ik zal jou andwoord geeven".
'tTs wel, zei de ander) 'k ^al een vraeg u dan nog doen: „ Wat was't dat adamdeed, voor dat hij was in 't leeven"? „ Ho — ho! Cr'.ep Kees) is dit een proef van jou verftangd!
„ Zijn meefte werk was toen om knuppels toe te ftellen, „ Efchikt voor 't naegeflachr en 't waize vaederlangd,
„ Om gekken, zo als gai, braef flaegen toe te tellen."
De vraager ftond bedeesd — en gaf, voor leed beducht, Aan Krelis het vaarwel met een verhaafien zucht.
D '1


13* MENGEL POÉ ZTB.
AAN
Z Y N E HOOGHEID
DE N
E R F - P R I N S
OP DEN VIERENTWINTIGSTEN AUGUSTUS
II joint a leurs grands noms leitrs vertus & leur valeur.
Gelijk de dageraad door hemel -gloed en ftraalen, Het fomber nachtfloers breckt.cn de aard met goud doed praaien, Zo vaagd de vreugd, c prins! de rimpels uit mijn* geest, Wanneer hij 't heil bezingd van uw geboortefeest! Een feest, het welk gevierd zal zijn met zegeningen; Zo lang de mond der deugt de vrije luit zal dwingen.
i Dr


MENGELPOËZIE. i35
De vloekftem blixem vrij op uwer oudren deugt!
Zij blixem op uw hart, op hwe tedre jeugt!
De tweedracht zwaai haar toorts, geroofd uit's afgronds kolken,
En fchroei' als onverlaat, de kruin der vrije volken;
Geen nood, ó vorften zoon! zij worde eerlang gefmoord,
En voel' zich door gods wraak, het lillend hart doorboord;
Na deeze ftaats-orcaan van loeiende onweersvlagen,
Zal eens een nardus wolk van rust en vreede dagen:
Gerechtigheid fpreekt reeds het heilig vonnis uit,
Waar door men 't overwicht van Neêrlands gruwlen ftuit. '
Het heilig vonnis dat de goudeeuw -zal herkeeren,
En elk uw vorstlijk huis op nieuw zal hulde zweeren.
De Goudeeuw, waarin niets uw aardfch geneugt begrimd.
Waarin gij tot den top van heldenluifter klimt,
Waarin geen doornen, prins! nog fcherpe hecllers groeien,
Die uwen tedren voet,van fmart of leed doen gloeien:
Waar liefde en braafheid hecrfcht, en zuivre trouw aan god,
Het vreugtgenot volmaakt van uw gezegend lot.
Ja, zulk een eeuw rukt aan, en deeze blijde morgen,
Verdrijft de duistre wolk van 's vrijheids wreevle zorgerf.
Ver-


I3<S MENGELPOËZIE.
Verbei die /tonden, op het fpoor van 's vaders deugt, En ken uw vaderland, door wijsheid, in uw jeugt. Maar ken, ken ook uw zelf, als uit dien ftam gebooren, Die 't fpaanichc moordgebroed in bloed en puin deed fmooren.' Befchouw het marnier veel dat van hun lof gewaagd, Tropheën daar de nijd zich thans zo ftomp op knaagd, En leer daar uit mijn prins! 't gewicht der eereftanden! Waaraan geboorte u bind tot heil dér vrije landen; Geboorte voerde u tot dien hoogen glorietrap, En maakt de luister uit van uwe jongiingfchap. Ga voort op 't grootfche pad, dat gij hebt ingeflagen! Toon, als ge u ziet döor hoon of fmaad of vloek belaagen,* Aan 't laster-rot, dat gij niet firafloos werdt gehoont; Maar tevens, dat gij ook als christen, veel verfchoond. Als christen! — ja, mijn vorst! dat waaren al de helden, Die Neerland uit den ftronk van hunnen ftamboom telden; Een cliristcn lijd niet veel, offchoon hij alles lijd, En keerd door zijn geloof, de pijlen van den nijd. Pluk veel in 's vrijheids tuin, van palks Iaauwerblaaren, En flinger u daar mede een eerkrans om uw haaren;
Op


MENGELPOËZIE. 137
Óp dat de vuige list voor uwe blikken beev',
En Fredriks groote naam in uwe daden leev'.
Die koninglijke naam moet u ten prikkel weezeri,
Om u bij mavors kroost reeds vroeg te leeren vreezen;
Die koninglijke naam herinnere u dén vorst,
Wiens grijze kruin de kroon van 't rhagtig Pruisfchen torschtl
Den vorst, die in ft geldei dér dondrende oorlogs klooten,
Met de ijzren vuist de kroon van 's vijands kop kon ftooten ■
Den vorst, die, door den troon van zijn réchtvaerdigheid,
De waare dankbaarheid zich aiet ten toon gefpreid,
De dankbaarheid? -— gewis, deesging zijn heil volmaaken
Bewonderd van 't heelal kan hij dien zegen fmaakeh.
En gij, gij drukt zijn daên , gij drukt zijn evenbeeld,
Daar u het zelve bloed door hart eri adren fpeeld.
Gij drukt zijn daên, ën 't vuur van hem u ingefchaapên,
Zal 't heldenlemmer nooit in uwe hand doen flaapen.
Gij gruwt reeds in uw jeugt van 't woen der dwinglandij ^
Dat vrije halzen klinkt in boei en flavemij,
En zult, door god gefterkt, 's lands Staat en vrijheid hoeden,'
Dat nooit haar luister duik in 't zwerk der tegenfpoeden.
K . Gij


i38 MENGELPOËZIE.
Gij zult een Fredrik zijn, en, op der braaven hoop,
Een Fredrik van het recht, ter heilftar van Euroop.
Gij zult, naar 's hoogften wil, ten ipijt van helfche haatren,
Een Maurits zijn voor 't rot van euvle godverlaatren;
Ja gij, doorluchtig prins! gij blixemt door uw oog
Dat helfch gefpuis, zo 'tooitnaar 't hart desgodsdiensts vloog.
In alles, leef als held, en pluk in 's krijgsbanieren,
Voor vrijheid en voor volk, een fchat van heillauwrieren!
Leef Willem leef! en leer uit 't moederlijke hart
Der waare grootheid, bij 't gevoel der wreedlte fmart!
En tracht, tracht uit den loop van 's vaders leevens dagen,
De teistring van 't verdriet gelaten om te dragen!
Leef kommerloos, mijn prins! belonkt door de oppermacht;
Zo zwaai ik, met meer vreugt, nog eens den zwanen fchacht»
Mijn zangeres verlangt reeds na die vreugde kringen,
Om éénmaal een triümf van uw triümf te zingen; -
Of dat een zegengroet van uit haar fpeeltuig fneld ,
Die de overwinning van 't geduld uw's vaders meld.
Dan zal geenwreevlezucht, doorluchte ! u 't harte prangen,
Die nu de vreugd verdoofd in dees mijn offerzangen,
- Ja •


MENGELPOËZIE. ,3P
Ja dan, dan brengd mijn hart op den ijvooren luit Tot aan den Iaatften fnik een' dankbren lofzang uit. Vaarwel, mijn willem lief! god zal uw dagen rekken; Hij zal uw jeugt, — uw ziel, ten toeverlaat verftrekken# En, daalt ge eens grijs in 't ftof, zo voer zijn liefde hand Uw zalig deel van de aard' naar 't hemelsch vaderland l
K i HET


140 MENGELPOËZIE HET
V E B. JL, I E S.
V
Ach! hoe doed de ontfteltenis Door dien fchofc, mijne aadren beeven -~
Na dit akelig gemis Zal ik wis niet lang meer leeven.
Hem, die mijne liefde won, Moest ik dien, ó rampuur! derven ?
Dien mij 't meest behaagen kon, In de grootfte fmart zien derven .'
Vlie thans ijdel aardsch vermaak, Zoo verpestend voor de zeeden;
Al uw zoetheid heeft een fmaak Van de zuurde bitterheeden.
'k Zoek geen vergenoegen weer,
Want het heeft geen leeven meer.
Maar


MENGELPOËZIE. ut
K 3 A A N-
Maar mij dunkt 'k hoor iemand vraagen:
Om wie is het dat gij treurd? Is uw man, of zijn uw maagen
U van 't deugtnjk hart gefcheurd ?--Neen; 6 leezers! 'k zal 't u melden;
't Geen', waar uit mijn droefheid fproot, Is iets dat ge u niet vóorfpelden —
Mijn gevlakte kat is dood.


142 MENGELPOËZIE.
AAN.DEN
H E E R E
Is M, SOBELS,
BY DE
UITGAVE
ZYNE R
VRYHEID en BURGERHART, 1785-
Eer zij u, verheeven zanger !
Billijk deelt ge in 's braven lof, ' Daar uw geest, van vreugde zwanger;
't Waare fchoon der vrijheid trof.
Juich met uw vergoode toonen
Tot uw eer, dus voort, mijn vrind!
En, wacht dank van Neêrlands zoonen, 't Deel dat God en Nasfauw mind.
AAN


MENGELPOËZIE.- 143 AAN HARE
hoogheid MEVROVWE de PRINCESSE VAN
ORANJE en N A SSAU,
OP DEN
ACHT-EN TWINTIGSTEN NOVEMBER ,
1785.:.
„ •— — ' ■ Themire recompenfe la tendresfe ie fa mett „g/nérevfe, par les plus belles efyerances".
Buld, ai duld, doorluehte fchoonheid!
lenteroos van Nasfauws recht! Dat mijn nimf, van vreugt doortinteld,
u een dubble zangkroon vlecht! K 4 't Me*


144 MENGELPOËZIE, h Mededogend, 't edel harte ,
,dat in uwe lonken fpreekt, Is ook voor de blijdfchap vatbaar,
'die het reinst eerbieden kweekt. Ja, dat hart, zóó groot zóó teder,
zóó oprecht, en ligt geraakt, Heeft nog nooit de zuivre klanken . '
van een vrije lier gewraakt. Van een vrije lier, die eeuwig
Nasfauws eer, uwe eer verbreid, En de lofgalm helpt vervangerj
van den mond der dankbaarheid. Die zóó edle deugd, verheevne!
wordt in de eeuw der fpoorlooshcên, Hoe de vloekwej ook moog bruisfehen,
nog omhelst en aangebeên. H door gods gunst gebooren heden,
't heden, dat mij juichen doed, Wekt een gloed van dankbre pügten
in het rechtgeiiart gemoed.
. Dui-


MENGELPOËZIE. i45
Duizend, duizend liefde zuchtjens,
u ten offer aangeboön, Rennen op der winden wieken,
voor uw heil naar 's hemels troon. Neêrlands braaven, die bewondren
't luistrijk fchoon- van 't zacht albast, Waar het purpre maagdenblosje,
als het lagchendst roosje op wast. Neêrlands braaven, ja! bewondren . '
'.t luiftoijk fchoon., dat u bepraald; Maar vooral den plooi der deugden,
die zich in'dien luider maald. Neêrlands braaven bidden eindloos,
Daar aan 't oog een traan ontfpat, Groote jezus, fpaar Louïza!
fpaar Oranjes huwlijks fchat! 'k Hoor, dunkt mij, den ouden grijzaart,
neergebogen op zijn kniên, Staamlen, „ mocht ik Nasfauws telgen
voor mijn dood, gelukkig zien"!
K 5 Elders


I4ö MENGELPOËZIE.
Elders weer den braaven vader
zeggen tot zijn poezel kroost: „ Deeze dag verdient, mijn kinders!
„ dat ge een zucht van blijdfchap loost „ Deeze dag was 't vreugde ftondje,
„ dat, voor vyftien jaar geleên, „ Uit den echt van willem vader,
„ de eeriïe zon der wellust fcheen. „ Toen de ontfnoerde vrije hallels,
„ van uit dit gezegend oord, „ Door den rei van lagchende englen,
„ in den hemel werd gehaort „ Prijs, mijn kinders! prijs gods liefde»
„ die Louïza heeft behoed! „ Leert, leert haar volmaaktheên kennen,
» als een fpruit uit Nasfauws bloed! „ Smeekt 't ontfermend opperweezen,
„ dat hij haaren leeftijd rekk'! „ Smeekt, dat hij haar met zijn vleuglen
„ voor de fchaauw der rampfpoed dekk".
Dus,


M E N G ELPOËZTE. ï47
Dus, vorstin! vierd men uw' jaardag
dus, dus klimt de vreugt in top; Dus, dus draagt men u der godheid,
met een heufehe blijdfchap, op; v Dus, vierd plicht den ruimen teugel,
r zelfs op 's landmans liille dreev', Zucht men, onder 't riete dakje,
,4 ach! dat toch Louïza leev'"! Wat, wat kan het heilloos woelen
van ontzinde 'moufters fchaên ? Wat de macht der vrijdom-fluiters,
Schoon ze in'tdosch der moordzucht gaan? Neêrlands god zal nooit gedogen,
dat het blixemend geweld, Sints een' tijd der hel ontkerkerd,
Frifoos Willem neederveld! Neen, prinfes! eer zonk dees aarde • •
in des afgronds duistren fchoot, Eer de nijd hem van den drempel
zijner vadren hoogheid floot.
Zijn


H8 MENGELPOËZIE. Zijn belagers zullen vlieden
overmand van razernij, Van een knagende angst doorreeten,
naar het oord der flavernij. Eerlang daagd 't verbeedne tijdftip,
dat gods dondrend wraakgebral, 't Hoonen uwer dierbaare oudren
aan de muitren wreeken zal. Met dien morgen klimt:uw voorlpoed,
als het eind van allen druk, En gij flijt, vorstin ! uw dagen
in een volheid van geluk. Dat zóó edel vrijheids ftraaltjen
Stookt wellicht het echtvuur aan, Dat den band des reinen huwlijks
om uw poesle hand zal liaan. Ja! die nieuwe vrijheids lente
ademd niet dan 't heil geneugt, Dat bataaffche zielen opleid
tot den tempel aller deugt.
Achp


MENGELPOËZIE. i49
Ach, hoe zalig dat vooruitzicht,
wij zien 't hoöpend te gemoet! 't Flikkerd reeds in 't juichend midden
van den blijden englenftoet; Blijf dien aardfchen hemel wachten;
wijze godvrucht kent geen fmart! Dit, dit tuigd 't geduld uw's vaders;
dit, dit leerd uw 't moeder hart! Blijft UW zorg op god geladen,
dan, dan blijft u 't heil bereid Van het nietig gards genoegen,
en, van 't feest der zaligheid!
AAN


Ijo MENGELPOËZIE.
AAN Z Y N E HOOGHEID den PRINS
WILLEM GEORGE FREDRIK,
, Op den 15 Februarij 1786".
3) -■ La reputation, lesvertus, lavaleur Jt Frtdrt^
„ yivront toitjours en lui."
Vergeefsch, doorluchte telg van Willem van oranje! Vergeefsch doed dwinglandij geweld op ons gemoed; — Herleeft in Nederland het beulendrom van fpanje, Wij wagen als weleer voor uwen ftam ons bloed. Geen ban- of blixemtaal van vloekende aterlingen Maake een bataaffche ziel gedwee voor llavernij; Wij achten geen bevel, in fpijt der muitren klingen, Dan 't welk de Item van 't recht en die van Nasfauw zij!
't Er-


MENGELPOËZIE. ïyE
't Erkennend — 't dankbaar hart van 't volk der Nederlanden Werd dikwerf aangebaft door wreevelig gefpuis; Maar 't brak — 't brak nooit, mijn prins! die zachteliefde banden Die de almacht heeft gefnoerd om 't kroongoud van uw huis* 't Triümf dan weer gefpeeld op onze gouden fnaaren, Die de ooren boeien aan een vreugtlied op uw feest! Triümf een zucht gevoerd naar 'tchoor derenglen-fchaaren» Waar den godmenseh uw luk in 't eeuwig heilboek leest I Het eeuwig heilboek? — ja! die rol gods aller wondren Prijkt met oranjes naam en Nasfauws glorie — loon, Naar 't welk eerlang de Item van 's hemels wraak zal dondren Op 't hooft der fchenders van een grondwet van zijn' boon: Wat vleugeld, George lief! die hoop niet mijn gedachten! Wat kweekt ze in mijne borst niet eene warmte en vreugt! Ook zij — zij kan 't gewicht uws oudren leed verzachten, Ook zij — zij kweekt, mijn prins! een adeldom der deugt. Triümf, — Oranje leeft! of zou men 't hoofd doen hangen, Om dat een ijzren eeuw een rei van duivels baard ? — Zou men, als beul, z;jn hart door angst en zorgen prangen 1 Daar een drieënig god beheerfdier is van dc aard ? —
Zou


ij2 MENGELPOËZIE.
Zou batoos kroost een zee van zilte traanen plengen, Om dat men wetteloos uw dierbre vader fcheld, — Om dat een eedgefpaii hem wil ten onder brengen, En zijn geduldig hart door duizend leugens kweld ? — Zou men, — om dat een ftoet van helfche vloekgenooten I Door fatan uitgédofcht in 't fpook- kleed van armijn; Den zuivren godsdienst tracht het ftaal in 't hart te lïootën, Zou men, mijn Frederik! daarom wanhoopend zijn ? — God leeft! — genoeg: hij is het al in 't vak der dingen, 't Berusten eifcht zijn wil van ons als eenen plicht. Tirannen kunnen eens de fchaal van 't recht verwringen;1 Maar ! wen hij fpreekt, ik wil , keert ieder tot zijn plichtZijn wil, zijn liefde en gunst zal ook uw leevens -keeten Gefnoerd doen zijn aan 't heil van een gewenfcht geluk: Gij zult, ook öp zijn' wil eens Neêrlands volks - vriend heeten» En hen befchermen voor der vreemdelingen juk. Dan zal — maar 'k zie alreeds die lang verbeedne Monden! Het heillicht van dieeeuw klimt reeds aan Neêrlands zwerk; Eèn eeuw waarin men, prins! geen wetten nog verbonden Verbreeken zal', ten ramp van land van volk en kerk.
Leef'


MENGELPOËZIE. 153
Leef dan uw ftamhuis waard, tot nut der vrije Staaten! Leef waard de deugd — den moed des grooten Frederik! ' Leef fteeds bemind, geliefd van,deugtzaame onderzaatenEn ken — ken jezus in uw' jongften adem fnik.
L DEUGT


1j4 M E N G E L P o "Ê Z T E.
BEUGTLIEF aan EDUA1.D,
Hoe.... dwaaze! moet gij dan mijn goedheid dus beloonen,
Is dit de dankbaarheid , die ik mij had beloofd ? Moet gij mij fchande doen en voor mijn weldoen hoonen ,•
Ach! welk een monfter heeft u uwe deugt ontroofd ? Keer weer —. keer tot uw zelf, en leer verleiders kennen,
Wier gantsch bedorven geest uw leevenslucht verpest: Hernieuw de vriendfchap weêr — wil in mijn armen rennen,
Mijn hart vlamt eeven zeer noch voor uw heil en best.
AA.n


MENGELPOËZIE. AAN M IJ N
VRIEND
DEN
WEL EDELE HEER E. SCHLÜND BODIEN,
NA DE GEBOORTE
VAN ZIJ-N
Z O O 3T T J JE.
JWTetreên» met dubblereên, geliefdfte mijner vrinden!
Zijtge over plichtverzuim wel mooglijk mijwaarts fier j Maar, hemel! kon mijn geest wel lust in juichen vinden, —
Koa zij wel toonen liaan op een ontfnaarde lier ?--*-> L 2 Of


ï$6 MENGELPOËZIE.
Of, meentge dat de last van zóó veel ongenuchten,
Niet eindelijk een hart, hoe ook gelaaten, kneld?
't Ontlast dikwerf de fmart door overftelpte zuchten;
Maar 't weder/raat niet lang de fchichten van 't geweld. 'tZegd veel te lijden, vriend! het ooft der zorg te plukken,
Als rampürcaanen woên van gods rechtvaerde hand; Maar,eindloos - eindloos meer 't rechtfchennend onderdrukken
Der beulen van gods kerk en ,'t zinkend Nederland. Wat welgeaarde belg kan 't juk der heerschzucht dragen
Dat in déeze ijz'ren eeuw zoo listig wordt gefmeed, Of voelt, door't vlijmendst wee zijn fchouderen doorknagen, .Vervloekend' 't geen men gunst van burger-drukkers heet. Denk echter niet, Bodien! dat immermeer tirannen,,
Schoon 't vuur van hunne wraak op mijnen fcheedel woed, Door hunner bloedraads wet mijn plichten zullen bannen;
Neen: 't dwingende gezach vermeesterd nooit mijn'moedIk, zints den prilften tijd dier gouden Ieevensftonden,
Waar in het redelicht pas de uchtend glanzen trekt, Om 's vaderlands belang aan Nasfauws huis verbonden;
■Ik blijf zijn deugt getrouw ten fpijt die 't wreevel wekt;
Ja!


MENGELPOËZIE, iS?
Ja! 'Je zal met hart en pen fteeds pal ftaan voor zijn rechten,
Al donderde uit de hel de macht des afgronds op; En trachten plondraars ooit d'oranje tuin te Hechten,
Zoo waag ik, als bataaf, den vaderlandfchen kop. Dit toch moet zijn de taal der vrijgebooren braaven,
Die geene flaaven zijn van 't Joevefteinfche goud; Uw taal — uw hartetaal, en 't vuur dat in de haaven
Van 't onderdrukt gemoed de baak der hoope houd. Watpogchdeenfnoode hoop, die plichten kend noch reeden,
Op vrijheid,—, bundelrecht, en vaderlandfche trouw, Daar hij, in woeste drift, door 't fchenden zijner eeden,
De pijlaars wagglen doet van Hollands ftaatsgébouw? — 't Door deugt veradeld volk, vorst Willems legerwallen,
Kiest voor geen' hemeldienst den kling in 't muiter-rot: Maar dreigd men 'svrijheids eer, 'slands glorieaantevallen.
Zo is ftraks de arm gereed, en hunne hope, god !
6 Hoe zalig, — 6 hoe lieflijk Is die weg der hope niet, Eu hoe zielverkwikkend heilig Al wat uit die ftroomwel vliet.'
L 3 Strojm-


158 MENGELPOËZIE.
Stroomwel, die Oranjes lijden
Met een zachte kalmte paald;
En, waar door hij op zijn hatren Zo verheeven zegepraaldt Stroomwel, die de rust doed vloeien In der braaven belgen hart, Stroomwel wier onpeilbre diepte Bronnen van geneugtens tart.
Naar die flroomwel dan gevloden, Haaren zoom gezocht, mijn vrind! Daar — daar kan mijn fiere zangfter Zegen fmeeken voor uw kind.
* * *
Lieve jezus, zaligst weezen.' Door wien 't gantfche menschdom leeft: En, wiens onuitputbre liefde, Eeuwig heil voor kinders heeft!
Ai,


MENGELPOËZIE. iS9
Ai, zie neêr op 't teeder wichtjen . Voor Het welk mijn kunstltift gloei', En beveel, uit mededogen, Dat het rampvrij opwaarts groei'! Leer het huppelende, heemleo Op de zilverblanke deugt «— Leg eens op de zachte lipjes Uwen lof in de eerfte jeugt. Schenk het op deeze aardfche dreeven Pijltjes teegen 't zwaarst verdriet; Vlerkjes om tot u te rennen; Oogjes daar men u door ziet. Laat het kindje, ó kindren herder! Leeven tot uw lust en eer, Zend — zend niet dan zegendriften Op het teder fchaapje neêr: — En, wanneer 't onftofJijk weezen Vleuglen geeft aan zijn verftand. Leer hem dan de plichten kennen Van zijn vrije vaderland!
E 4 Doe


l6o MENGELPOËZIE.
Doe ook hem, voor 't minst, in deezen, 't Spoorflag zijner oudren flaan, Schenk ook dan hem uit uw' heemel Licht op 's waerelds ftruikelpaan! Ja fchenk eindloos, lammren hoeder! Heil aan 't telgje van Bodien! Heil, om hier op aard te leeven.' Heil, om zalig 't ftof te ontvlien. Den 12 Meij 1786.
TER


MENGELPOËZIE. m
: b». ' r^m»a . T E R. id :.'
GELEGENHEID der INTREEDE VAN DEN
TV E LEER WAA R D I G E N ZEER GELEERDEN
II EER E
-
D°, J. W. BüSSINGH,
!tetss* i 331 .. sk'ti v iqtt. 'JfyaïlwS.locrrzioós ALS
: calDgns 13a jcLofto... j' tor cros-roiw! n"sir>o!; ricsCI PREDIKANT te MONSTER,
OP DEN TWEEDEN APRIL 1786.
Geluk, óMonfter! juich! uw'wenfchenzijn voldaan. Staak, leeraar-lievend volk! uw hart-verlichtend fchreijen, Moest Groeneveld, van u met nokkend hartzeer fcheijen,
Gij ziet in Busfingh, hem weer op uw' kanfel liaan.
L s ■ Juicht,


1ö2 MENGELPOËZIE.
Juicht, braaven ! zijne deugt eischt eene vreugdetraan. Zijn zuivre ziel, gevormd om jezus fchaar te weijen, Blaakt reeds van heilig vuur om u tot god te leijen,
En 't minzaam oog duidt u een' waaren raadsvriend aan.
Leert zijn zoo grootsch vernuft en heufchen inborst kennen!
Tracht u aan zijnen leer en nutte dienst te wennen!
Zij wijst u 's vrijheids - fpoor naar 't oord der zaligheên.
Zoekt met uw Busfingh't zoet van 'slee vens-heil te mengelen! Deelt doorzijn lesfen eens in 't glorie - lot der engelen! En, weest hem nooit min waard dan't treurend Vinkeveen »
SPIE-


MENGELPOËZIE. 163
SPIEGEL
voor
NEÊRLANDS VOLK,
. . of
SPREEKEND SCHILDERIJ
van de
WOELINGEN der MUITENDE S TAA TS-H ER VORMER S,
van het jaar 1786.
ORANJE, VDRADAELN, 'gi^Ha^Ia OODwQIW £Sh , EEN
DRACHT, VREE—, WAARHEI», ££
Toen *t fchoon oranje-licht ons leeuwendaal beftraalde, En dat het vaderland in vollen luifter praalde; Bleef vrijheids gouden throon onwankelbaar gevest, En godsdienst gaf zijn glans in dit gemeenebast;
De


ifi+ MENGELPOËZIE.
De hemelfche eendracht zag haar rust ten toppe Hijgen ; De vreede deedt den twist en bopze tweedracht zwijgen; .De waarheid werd gehoort uit der bataven mond; Handhaafde men het recht en eerden 't fiaatsverbond. Maar nu d'ORANJE-ZON door hel-rook is verduisterd; Het dierbaar VADERLAND ontordend en ontluisterd; De VRIJHEID in haar macht gefchonden en verneêrd; De GODSDIENST in den flijk vertreeden en onteerd; 'sLandsEENDRACHTgantsch verdeeld enin het hartgeftooken; De Goddelijke VREE door muiters afgebrooken; De WAARHEID vuig bevlekt in haar volz'alig fchoon; Stijgt fnoode Dwinglandij, helaas! op vrijheids throon: En rukt het RECHT terneer, om 't oud toneel vanfpanje, Te richten voor het volk van god en van oranje.
DE


MENGELPOËZIE. jC:S D Ë
ACHT.vSTEN MAART 1787.
x ir 23 ju at, w g.
fjiielque Jujet qu"on traite, ou plaifant, ou fullïme, M-e totljours le Ooi;-Jens s^aecorde avec la rime."
U die in de eeuw van onrust-wolken,
Bij 't grijnzen van het wreedst verdriet, Het ftaatsjuk torscht voor Neêrlands volken,
Grootmoedige, U'. wijde ik mijn lied* De nijd mooge uwe trouw ontè'eren; De heerfchzucht u den nek toe keeren,
U vloeken in haar razernij; Het hart der braven kent geen banden; 't Belacht den trots der dwingelanden,
En juicht op uwen Jaardag, vrij.
Waar-


166 MENGELPOËZIE.
Waarom zou' men zijn plichten kluiftren
Wen 't gloeijend vuur der liefde woed? Waarom uw blinkende eer verduiftren, Die fpoorflag van uw' heldenmoed? Toen 't doodgejuil der moordtrompetten Weleer den vreemden ftaal deedt wetten,
Om vrijheid in 't gareel te flaan, Toen kon geen vrees de volks -item fmooren; Maar liet, als 't heldenfein, zich hooren, „ Wij fneeven met oranje of ftaan."
En zouden nu bataaven beeven,
Befchaduwd door het heilig recht, Te toonen om voor uw te leeven,
Ofichoon 't geweld dit hun ontzegd ? Neen, willem: Neêrlands burgerijè'n Zijn wel getergd van alle zijé'n,
Maar niet geheel door haat verpest; En, moest de nood getuignis draagen, Er zouden duizenden zich waagen
In dit verdeeld gemeenebest.
Mocbt


MENGELPO Ë Z Y E. iö7
Mocht men weleer deez' heil dag vieren
Met offers voor uw deugt bereid; En 't huis met vlag en wimpels fleren
Als teekens van de dankbaarheid. Thans zendt men, op het diepst bewoogen, Voor u gebeden naar den hoogen,
Terwijl een traan het oog ontweldt; Gebeeden die de zielen treffen, En met dit zuchtje zich verheffen:
„ Driëenig God! fpaar Neêrlands held?'
Ja dit, dit zijn de liefdenmerken
Van 't aan uw huis getrouwe volk, Die u in uwe fmerten fterken,
En hoeden voor der muitren dolk. Al wilde ook alles u begeeven, Wen zij, gelïefdfte! voor u leeven
Zinkt nooit de luifter yan uw huis. Verraders en hun vloekgenooten Doen nog een wijl uw leed vergrooten,
Maar éénmaal eind hun krijgsgedruiscli.
Dit


58 MENGELPOËZIE.
Dit Mondje durf ik vrolijk hoopen,
't Rijzc eens uit de asch van eigenbaat.' Al moest ons bloed uw recht ook koopen,
'k Zie u eens, redder van den ftaat, Triümf! eens wordt uw leed gewrooken, En door gods hand de boog verbrooken
Waar mee men d'onfchuld nu beloerd j En dan, — dan word ook de eendrachts keeteri. Door fatans klaauw van een gereeten,
Voor eeuwig weder vast gefnoerd.
„ Geef dit, 6 eeuwig alvermogen!
„ Maak Nasfauws haateren tot fchand, „ Ach wilP eerlang hem weer verhoogen
„ Tot heil van 't zinkend vaderland; „ Verfterk de trouw der Friefche Leeuwen, „ En die der altoos trouwe Zeeuwen,
„ Ter teugling van de muiterij! n Vergruis fchrikbaarende oprocrtuigen, „ Doe monfters voor uw' vinger buigen,
„ En weer vermetele dwinglandij!
» Rek


MENGELPOËZIE. i6&
„ Rek uit Oranjes leevensdagen,
» Schenk hem, na zoo veel doornen, vreugt, „ Bewaar zijn huwlijks welbehagen,
„ En fpaar dat pronkftuk aller deugt, ii Sla 't liefdrijk oog op zijne telgen, „ Maak die ten toeverlaat der bel gen, „ En fierfels van 's lands majefteit; „ Maar wüT ook wetverkrachters firaffen* „ Aan volksverleiders loon verfchaffen: & En, laat ons vrij in eeuwigheid!"
W AAN


i?o MENG.ELPOËZYE. AAN M IJ N
LIEVE ECHTGENOOTE,
« OP HAAR
/
G JE JB O O JU T JE JD JL G
Dm 26 Maart 1787.
Lieve Mietje, lust mijn's oogen
trooster van mijn liefde fmart] Welk een blijdfchap, welk een vreugde,
Waakt thans in mijn zwellend hart!
Daar.


MENGELPOËZIE. i7<
Daar de keeten uwer dagen
door gods almacht is gerekt, En uw welzijn me aan uw' zijde
traanen thans uit de oogen trekt, Traanen, die uw borst befprocien
met een zucht voor god bereid ? Door wiens gunst ik in uwe armen
vreede vind in tegenheid, 't Lot gebied ons noch te treuren
maar, hij leeft, mijn echtvriendin! Dwangzucht eind eens, en de burger '
roept ras Nasfauws invloed in. Loof met mij des d'ongezienen,
kom, maar 'k zie uw hart zegd : jay 't Zegd door uwe lieve lonken,
'k volg u in gedachten na. „ Hoor, — hoor 't offer voor mijn gade
„ liefde-bronadr onzer troost! „ Voor mijn waardfte, die ook met mij
„ u ter eere een zuchtje loost. , M % „ Zie;


372 MENGELPOËZ T E.
Zie uit uwe heilgewelveri
„ verder op mijn leevenslust, „ Ach! dat zij in jonge dagen
„ toch de wreede dood niet kust. 3, Doe haar "aag, o goëll drenken
uit uw beek van zegening, „ Laat haar tot mijn hulpc blijven
„ in den oridermaanfehen kring: j, Schenk ons beiden den gelükftaat —
,, eind eens onzen druk, ü god! », En geef ons, in 's waerulds rampen,
h een altijd te vreeden lot. „ Werp een blik van meededoogen,
„ op het fierfel onzer echt, „ Dat het groeie als een kleen wichtje
„ 't geen ge uw liefde niet ontzegt. „ Laat haar leestje, ó jezus! fchuHeri
„ onder uwe zegen hand, Op dat zij , met voorlpoed, prfjke
!} als een dierbaar huwlijkspand.
Denk


MENGELPOËZIE. i;3
„ Denk ook, eeuwige albeftuurder!
„ eens aan onze elende lïaat, „ Ja vrees onze koftbre zielen
,, door uw geest, ten toeverlaat: „ En zijn dan geen grijze hairen
„ uit genade ons toegezegtj „ Zoo zij 't rampenbaarend leeven
. „ éénmaal vrolijk afgelegt,
,» Om, na een gevoelloos rusten
„ in het weezenlooze ftof, „ Met elkaêr op nieuw te huwen ,
in 't volzalig englen hof:
M 3 AAN


174 MENGELPOËZIE, VREUGDE- TAAL
AAN DEN WELED ELGESTRENGEN HEER
A B E. I A A N DE M E IJ,
TER GELEGENHEID zijner VERHEFFING als RAAD in de VROEDSCHAP der iTAD
JB JU. X JE ' X JE j
Den j6 Junij 1787.
Geluk! driewerf geluk, weldenkende de Mei]-! Verrukt zien we u Regent der brielfche burgren reij; Uwtroüwaan't vaderland, aan ons, op't klaarst gcbleeken, Heeft 't vuur van onze liefde in 't vrije hart ontfleckcn ;
' ' . En j


MENGELPOËZIE. \IS
En droogd de droefheids traan om Hogendijks gemis, Door eene kalmte en vreugt die uwer waardig is. Volhard, rechtaarde! en fmaak van onze plichtbetooning Die wellust, die uw eer zal eisfchen ter belooning; Een hart als 't uwe toch belonkt door zulk een heil, Is tot befcherming ook voor braave belgen, veil. En deeze deugden macht, zal, wat de nijd moog' Imaalen Den Bricl op dwinglandij eens helpen zegenpraalen, Waar door uw wijs beftuur, van onfpoeds-ramp bevrijd, Onze achting rekken zal tot aan uw' jonglten tijd.
M 4 Den


176 MENGELPOËZIE. DEN ZEE VENDEN
VAN
OO&STMAAID
1787.
„ Ker zal eer tonderyonk ha groote zonlicht hinderen' ,, Eer mengt de noorderzr, zici, met den cri laan '
, " F, J-\ r' C"riSIC" veor *'■><»<»"* >"n, rWM ..I „ ter oou de natie -zuchc yoor Nas/au zalrerminZZ'
CLEIJN,
Helaas, mijn vaderland! uw glans Is door de ondankbaarheid dan thans geheel ontluisterd:-.
Uw oog richt zich naar 's hemels trans; Dan, om uw heil te zien, is * reeds te veel verduiflerd, -
Gij kent, te wijd verdoold, niet meer De zon van uw geluk misleide landgenooten!
Maar werpt u in een' afgrond neer, Waar door ge u zelfden dolk in 't rustloos hart zult fiootcn,
Gekeetcnd door de dwinglandij, En, aan de zorg ontrukt van trouwe burgervaderen,
Kustge, in 't gareel van flavernij, Door valfchcnwaan verblind, den fceptcr der verraderen. -
Is


MENGELPOËZIE. i77
Is 't vrijheid, met het moordziek Haal 't Aan plicht, verkleefde volk den vrijen nek te kerven
En, voor een's muiters zegepraal, De gunst en vriendfchap van een zalig god re derven ?
Is 't vrijheid, om de glorie-kroon Te rukken van het graf der helden van oranje
En, tot hun's nazaats. bittren hoon, Hun eer-merk te verfmaén voor leliewitte franje? —
Ach, waarom toch, ontzinde! uw trouw Met Nasfauw uwen vriend, zo fchandclijk gebrooken ?
Uw vloekftem fchud 's lands ftaatsgebouw, En dood den vrijen grond van bloed en traanen rooken.
Weleer was ftaAg 'uw ziel in vree, Gij plukte, 6 gouden tijd! de zoetfle wellust druiven, —
Geen droeve waapenkreet noch wcê Kon immer uwe rust, noch die uw's zaads verfchuiven; —
Uw liefde tot uwe overheen Deedt haar gepaald gezach met uwe glorie klimmen,
En zij, met vijfden Wiilem, één, Zij zagen 't altaar fteeds van dankbre vonken glimmen; — M 5 Qraryq


17? MENGELPOËZIE.
Oranjes jaardag werd gevierd, Door't juichende'muzijk van duizend feest fchaimeijen,
De borst met vrolijk lint gefierd, Om 't zuiver zielgeneugt verrukt ten toon te fpreijen;
En daagden 't licht van deezen dag, Dan deed*s landsmaagdcnrei, getooid met mirth en palmen
Bij 't waaien van de liefdevlag, VoorWilhclmien de lucht vanheur gejuich weergalmen. —
Geen heerschzucht, noch vervloekt geweld,
Ontroerde toen het hart met flrenge bloed - placaaten;
't Wilhelmus op de lier gefield,
Yerwfsfelde 't hoezee langs onze blijde ftraaten: I
Maar thans, helaas' thans wordt, 6 god! Den waaren batavier bedreigd met beul en banden,
En 't akelige moordfehavot Bereid voor 't trouwe volk der zeeven vrije landen.
Hij, die de zuivre deugt waardeert, Ziet zich op 't felst gefart cn fchandeüjk gelasterd; —
De hclfche muitzucht triümfcert, En 's lands regeermgfferai wordt fnoodelijk verbasterd; —
Zelfs


MENGELPOËZIE. r9
Zelfs d'eed, ja d'allerhciligfte eed, Door waapens van 'c geweld op 't ftraffeloost gefchonden;
Terwijl de dwangzucht blixems fmecd Voor 't inquifitie-vuur der wrcedfte vloefcvcrbondcn:
En wordt niet d'onweerswolk van bloed Aan 't firmament van Staat door 's hemels zorg gebroken,
Dan zal d'onmenschlijke euvelmoed, 's Lands tuin, geheel vernield, van merg en brein doen rooken,
V/at bijtend zuur van wrange vruchten
Voor u, wier grootheid elk verrukt! U! wien, als 't felst dier ongenuchtcn,
Het leed der trouwe burgren drukt. • ,
Kunt gij, doorluchte vrouw! dit dragen, En zijn uw yorJlèlijke dagen
Gevormd voor deez' orcaan van fmart?
Moet gij maar neen; gij moet niet lijden.
Eerlang, vorffin! zultge u verblijden,
In 't heil uw\s zegenpraalcnd hart.
Ver,


l8o M E N G E L P O Ë Z T E.
Verblijden? - ja gewis, uw zorgen,
Gefiaalu door 's rllerhoogstcn hand, Ziet ge u in nieuwen vriheids morgen
Herkend als zon voor 't vaderland. — Dan zal geen bende rust-verftoorders Noch fielten-rei van eendracht-moorcers
Meer op u loeren met den dolk; Maar, vrij van 't geen uw rust kan krenken, Zal uwe voet naar 's hemels wenken
Op roozen treên van 't dankbaar volk.
Dan zal weer elk dccz' heildag vieren,
Pen dag, prlnces! van uw' geboortt', En zich gelijk voorheèn verfierenj
Met 't kleurig lint 't geen 't cog bekoort; ja! 't fpeeliirg, nu met Ibeu omhangen, Zal dan 't Qrkentïijk lied vervangen,
D:'t god voor 't land de rust herfteld, En zij die thans, als hclfche flaaven. Met vuur en vlam hcromme draaven,
Voor eeuwig zijn ter neer geveld.
Dit
v t ,>3


M E N G E L P OJË Z Y E. f$ï
Dit durft mijn zarigfter u voorfpellen,
Doorluchte, en koninglijke vrouw! Ja meer: gij zult de tweedracht vellen, —
De vreê vernieuwd zien door uw trouw:
Gij zult, vorltin.' uw leed gewrooken
De Neroos z:en, in 't ftof gedooken,
Vergirfnis fmeekende aan uw' voet. En zij, die tegen 's lands verbonden', Vermetel uwe vrijheid fchonden,
Gekeetend door een' legeriloet.
Dan moog' uw leevensz&n weêr praaien,
Als de eerde ftar van Neêrlands Staat, Wiens gjansfen nimmer zullen daalen
Als wen dit licht fpade ondergaat. Dan moog' ook 's pr.'ncen glorij klimmen, En weer gelijk te vooren glimmen,
In zijn voor-ouderlijken ftand, Om, eeuwig met uw lieve telgen, Ten onverwrikb're fieun der belgen,
De lust te zijn van 't Vaderland! —
' Van i


Ifa MENGELPOËZT E.
Van 't vaderland, wiens juk en kluister
Door Willerhs hand is afgeligt; Van 't vaderland, wiens bloei en luifter
Door zijnen ftam. is opgericht. Triümf! 'k zie reeds het vree-licht daagen— 's Lands tuin, bevrijd van blixemvlaagen, —
't Is uit met list en eigenbaat, — Gods almacht fpreckt! — zijn donders kraaken , — Ik zie der burgren bocijen flaaken,
En uw weer goc'ls van den Staat.
DEN


MENGELPOËZIE. Ig3 DEN VIERENTWINTIGSTEN VAN
OOGSTMAAMD
1737.
„ Gaat Vader WILLEMS gtesi in WILLEMS geeat ve-~eld
„ Met dien yan FREDERIK den Grooten, die in 't veld
« Er" nnder Cal'ar »'as, j* ■' nimmer werd! verwonnen,
„ F.en Ca/o in den Raad, die alles, welbezonnen,
„ Verrichte met beleid: zo heeft ie. trouwe be'g
„ Een vaften Jleun van Staat in deez' ORANJE' telg.
CLEIJX.
Vergeefsch, vergeefsch uw woên, ontzinde muitelingen!
Uw heerschzucht draagt het merk van opgeruid verraad; Het vuur van uw musket, de blixem uwer klingen,
Verwint geen hart door trouw verpand aan land en rtaar.
't Oranje


184 MENGELPOËZIE.
'c Oranje- Iicvend deel van hollands batavicren,
Die ftaale glorie.vuist van Neêrlands fleren leeuw.' Zal, Ipijt der dwinglandij, vorst Fredriks jaardag vieren, En 't voetlpoor drukken van den waarlijk vrijen Zeeuw. Wie kan , doorluchte prins I wie kan de liefde teuglen
Die in de zielen bratseht voor Nasfauws oudftcn zoon ? — Wie't zuchrjen boeien , dat, opklimmende arends vlcuglen»
De bei voor uw geluk voerd naar vorst jezus troon ? De onzalige euvelmoed moog' uwe jeugd bclaagen ,
' Uw fhmboom trillen doen door fnoode razernij,
't Van deugt doortinteldhart, datfmaadheên leerd verdraagen
Behaald de zegepraal door 's hemels heerfchappij: 't Verroest gewecten van een drom gehuurde beulen ,
Wier list uw' vader van den ftoel der glorie fh'et, Dcediïoutlijk thans een hel van bloed en moordzucht fmeulcn;
Maar'twedèrftaat, mijn vorst! gods heilige almacht niet: — De rampceuw, Willem lief! deedtniet dan heesters wasfehen,
Wier dooren uwen voet doorpijnt met wond op wond, Maar, 't bloed weer afgefpocld in zilvren waterplasfchen, Ziet gij uw leed herfteld op vrijheids vasten grond. —
Zou


MENGELPOËZIE. 185
Zöu mijne zangeres dit heil uw niet voorfpellen —
Zij ziet, geheel verrukt, deez vreugtftraal reeds vooruit 1 Een Moet van helden zal den kop der tweedracht vellen,
En 't nieuw Wilhelmus klinkt weêr op d'ijvoore luit; Vergeet, geliefdfte uw leed, wil uwe traanen ftaaken!
De donders breeken los'van lang getergde wraak j Uw's vaders taai geduld doedt Neêrlands boeien flaaken,,-*»
Elk burger bied zich aan voor zijn gerechte zaak. Der Pruisfchen adelaar, door moordzieke onverlaaten,
Beledigt in zijne eer; geflooken naar zijn kroon, Braveerd alree 't geweld, en eischt van Neêrlands flaate»
Vergelding van den grief, en fel geleeden hoon. Zou niet die wijze vorst het leed uw's moeders wreeken,
Die flonkerftar der deugt, die paerel van zijn' ftaml En ongevoelig zijn, daar duizend blixems breeken,
Op dat de oranje-zon haar loop een einde nam: Zou, die den fcepter zwaait des grootcn van germanje,
Ooit dulden dat men 't hart zijns zusters ftout beftrij', En 't luisterrijk juweel der echtkoets van oranje, Ten prooi word' van den roof der wreedfte dwinglandij? — N Neen,


185 M E N G E L F O 'É Z T E.
Neen, dierbre prins: uw oom, der belgen liefde waardig,
Voelt zelfs de foltering in 't koninglijke hart, Getergd als vorst, is hij om zich te wreeken, vaardigx
Offchoon hij niet min deeld, als mensen, in Neêrlands fmart. Hij zal 't gewette ftaal den reinen onfchuld wijden ,
En wringen's dwingren dolk hun uit d'ontmenschte hand* Wanneer het zuchtjen zal de ontflaakte ziel ontglijden:
Dat Pruisschbns koning leev' voor Nassauws vaderland.
Zie daar u dan, ó vorst! den gouden tijd doen leezen
Waar naar 't gezweepte hart des bataviers verlangt, Voor welks vervullingsftond het eeuwig heilig weezen
Staag d'offers der gebeên van 't trouwe volk ontfangt. Welaan! ik zal op nieuw mijn gouden lier doen fpannen,
De lieve hoop ontfehroefd het onverroest gemoed, —■ 't Belacht de willekeur van al de deugt-tirannen,
En 't volgd den wensch der ziel naar deinfpraak van het bloed.
Leef


M E N G E L P O Ë Z T E. 137
Leef Willem Fredrik! leef — naar't voorbeeld uwer ouderen j
Wil reeds in uwe jeugt hun glorie - fpoor 'betreen; — 'tFluweele ftaats-juk druk nooit uwe vrije fchouderen,
Dan wen die last u geeft een fchat van zaligheêm Volg 's vsdcrs wijsheid, prins' — groei op, als held der waereld^ Wiens ijzrenvuist voor 't-recht van onze vrijheid ftrijd: — Zie eindloos uwe kruin met 'svoorfpoeds groen bepaereld, Maar toon nochtans 't'heelal, dat gij een Frcdrjk zijt: — In'teind, leef voor een guê wier vorflelijke luifier De zuivre wellust voor uw hart veradeld heefr, Wier deugt, uw deugt gelijk, door den fatijnen kluifler Voor eeuwig aan uw zijd' het zoet des huwlijks geeft. En keerd uw vleesch eens fpaê naar 't graf van uwe vaderen^
Zo deell' uw eedle ziel in 's heemels heerlijkheid: — Ja! wen de nazaat ooit uw rustend Hof moog'naderen 't Zij nooit dan met een traan der reinfte dankbaarheid!
N 3 HET


I8S MENGELPOËZIE.
HET
TREUREND NEDERLAND
V M JU x O S T\
ONDER de ZINSPREUK:
„ Zoo lang 'er vrijheids vuur zal gloeien, Zal Nasfauws Jlamboom rampvrij groeien".
Gedrukt — vervolgd door tweedrachts ilaaven,
Wier euvle macht geen weerltand vond; Lag mijn ontftelde lier, bataaven:
Met floers omtoogen op den grond. Te treuren om uwe ongenuchten Door fpraakelooze boezem zuchten
'Dit was alleen nog waarlijk vrij: Hij die niet met de twisters woelde, Maar voor oranje een aantik voelde,
Zach zich in boei der razernij.
Ont-


MENGELPOËZIE. 18*
Ontfonkt door trouw aan 's lands belangen,
Aan 't lokkend waarheids licht gewoon, Trof ik niet zelden in mijn zangen
.Den onvervalschten vrijheids toon; Maar! nimmer zonder vrees dier banden Waar in het rot der dwingelanden
Steeds rechtloos braave burgers floot: En door des bloedsraads vloek bedwongen, Werd luit en gorgel toegewrongen,
Bij 't treurig klimmen van den nood.
De beulendrom der wet - gebieders
Die, metontèering van 's lands macht. Als redenlooze recht-ontvlieders
Der belgen vrijheid t'onderbracht; Had als verftaalde volks - tirannen Bereids den boog der wraak gefpannen
Om mij te fleepen naar 't fchavot; Doch hoe bij hun de lust mogt fmeulen Mij in heur boos geweld te zeulen.
Ik bleef bewaard door d' arm van god,
N 3 Triümfl


193 MENGELPOËZIE.
Triümf! die tijden zijn geweeken,
En de ijzeren eeuw is weg gefneld, 't Spook, dat de moordtrompet kwam fteeken,
Is met Civilis kroost geveld. Welaan, dat dan de lier der blijheid Herfnaard zij door herdelde vrijheid
Die 't gantsch verruimde hart geniet. Het fpeeltuig dat voor Nasfauw (temde, Zelfs toen men alle klanken ftremde,
Dat zwijg' in 't juichend heeden niet.
Geen goud kan zulk een vuur doen gloeien,
Het geen ten prijskroon 't oog verrukt, Neen: 't is 't verbreeken van 's lands boeien,
Waarom mijn hand de fnaaren drukt. Uw heil, 6 burgerdand! verplicht mc, De oranje- luider die verlicht mc *
Door 't draaien van den blijdfehaps gloed; Ja! was 'er immer dof tot zingen, 't Is thans in 't dip van zegeningen
Aan de eindpaal van den euvelmoed.
J»,


MENGELPOËZIE. 191
Ja, dierbaar vaderland! mijn klanken
Verè'nglen zich te hemelwaard: — Om, voor verlosfing, god te danken
Juicht u ter eer 't heelal der aard. De almachte wil van moedlooze oogen De koude traan van rampfpoed droogen,
Die ftroomend vloeide door 't geklag; —• Hij doed der gruwlen nacht verdwijnen, En fticht weer zetels van robijnen,
Door d'invloed van het erfgezag.
Wat ommezwaai, 6 vaderlanders'.
Wat keerttaal van vernietigd licht, Toen 't glimmend zwaard der oproerftanders
De beeving had in 't hart gefticht! Waar zijt gij nu, 0 plonderfielen! Die Nasfauws ftamboom zoud vernielen,
Door 't vuur van fnoode ondankbaarheid? Waar zijn uw franfche blixem-pijlen, Wier ichijnglans u in 't leed deed ijlen? —
Waar ? dan in rook van 't niet verfpreid.
N 4 V«r«


T?2 MENGELPOËZIE.
Vergeefsch, vermeetle landberoerders!
Ontfloot gij d' afgrond uwer wraak, De woede uwer rustverroerders
Ontmachte uw godloos doel en zaak. Ja ! 't gantfche hoopke lelijblaaden, Waar door ge uw' aanflag dorst verraaden,
Was niet dan doodlijk moordbankct; En 't ftaal, waar meê ge uw bloedbanieren Ter landverwoesting om deed zwieren, Alleen voor uwe borst gewet.
Oranje, door 'slands druk verteederd,
Verliet het fchreiè'nd graaflijk vlek, En zag zich op een wijs verneederd
Die eeuwig u tot wroeging ïlrekk' Maar nooit heeft hij deez' vrije ftaatcn, Door 't fchenden van zijn eer, verlaaten,
Noch ter vernedering zijner deugt: Bij de altoos trouwe gelderlanderen» Vond hij met zijne zegen - ftanderen,
Rust, —, toevlucht, — hulpe, — traostenVreugt,
Zaagt


MENGELPOËZIE. 193
Zïagt gij van toen af niet, barbaaren!
't Befchermend oog aan 's hemels lering, Naar 't welk hij met zijn legerfchaaren
Vergruizen kon uw muitren kling? —Of was de haat zoo diep gezeeten In uw verroest en flaafs geweeten
Ter koestr'ng van uw aller waên?
Ja. de algebieder had uw harten Verreedenloost, om ons van fmarten
Door 't glorierijkfte heil te ontflaan.
Het treurend volk van Hollands fteeden
Op 't zeerst door 't grievendst leed gefart, Moest, door het fchenden aller eeden
Nog feller zijn getrapt op 't hart; — Het fchuldloos bloempje zelfs dat de aarde Op d'al wenk van den fchepper baarde,
Wierd op het redenloost gevloekt;
Wie Hechts de oranje-kleur dorst noemen Zag men ontzind ten kerker doemen,
Of als een onverlaat geboekt.
N s 't Ver.


MENGELPOËZ T E. 't Verachtelijk/Ie fchufm der fnoodaards,
Door 't goud der grooten faam gefchoola, Ge/lerkt en aangevuurd, door bloodaards,
In listige eigenbaat verdoold; Zag men, zo roekloos als vermeetel, Alöm den aehtbren eere-zetel
Ontëcren door het floutst bevel; En fielten, die de reden fchuwden — En zich aan dolle boosheid huwden, De rechtzaal vormen in een hel.
Ja de aterling floeg zelfs, (6 fchanden!) ■ Aan Neêrlands dierbre goé'llin De op moordzucht afgerichte handen,
En riep zo Alvaas tijdfpook in. Nog flechts één wenk, en Nasfauws gade Was, zonder de opperfte genade,
De prooi van driesten euvelmoed. Gedankt, 6 eeuwig godtijk weezen! Gij redde toen men 't al moest vreezen,
Gij redde alleen vorst Fredriks bloed.
Gij


MENGELPOËZIE. 195
Gij redde haar uit 'sdwinglands klaauwen,
Herftelde Willems echtkoets weêr; Maar 't wreeken van haar ziélsbenaauwen,
Dit vorderde ook uw godlijke eer. Uw fcindren, die fteeds biddend treurden, En fchreiënd 't hoofd ten hemel beurden,
Had ge éénmaal in uw gunst verhoord: Staakt, fprak uw alwil, thans uw zuchten 1 Ik eind flraks Neêrlands ongenuchten;
De vlam der tweedracht zy gefmoordl
Op uwen wenk, 6 algebieder.'
Toog Brunswijk, Fredriks harnas aan, En deed den trotfchen deugt-ontvlieder
Welras met trillende armen ftaan. Hij brak door 't overwinnend lemmer, Als een fchrikbaarende onrust-temmer
Op eenmaal onze boei van fmart; Ja 't helden leger van Germanje, Hergaf op 't onvoorzienst, Oranje
Aan 't door de heerschzucht treurend hart. x
Triümf


9<S MENGELPOËZIE. Triümf dan, dat we onze offers wijden,
Aan Pruisfens vorst, zo goed — zo groot! Dat eeuwig bij die god belijden
Een danklied klink' tot aan de dood ! Het land is vrij, door Brunswijks degen; 't Geweld heeft op zijn' wenk gezweegen;
Zijn hand heeft batoos vreê getroond; Zijn moed eischt vrije vreugdegalmen: Zijn heldenkruin, voegt eerepalmen,
Waar meê de belg hem juichend kroond.
Triümf, triümf! een blijde waereld
Weergalmd van vreugt: oranje koomt,
Met blinkende eer en glans bepaereld,
In Utrechts vest, waar 't traanen firoomt.
De kortlings bleek beftorven kaaken,
Waaruit men zucht op zucht zag flaaken, Herkrijgen reeds de glans der rust;
De vreugde ontplooid het treurigst weezen;
Daar men uit oog en hart kan leezen: „ Wees welkom, Neêrlands QPgen-Iujjt!"
Trlpmf,


MENGELPOËZIE. w
Triümf, de fchuifelende flangen
Wier gift 's lands raadzaal had ontëerd, Zijn reeds door d'achtbren floet vervangan
Wier glorie met de vrijheid keerd. Op 't voetfpoor van de Brielenaaren Die in het heetfte der gcvaaren
Zich hielden aan den Unieband, Doet ieder ftaatsman d' eed der belgen: „ Gods donder moet de kruin verdelgen
Die 't hooft ontëerd van 't vaderland"!
Gerechtigheid, reeds lang geweeken
Van uit dit tweedrachts gruwel oord; Verheft haar Hem in batoós ftreeken,
Waar zij het oud Wilhelmus boord; Haar oog verplet d'oranje-hooners; Haar eer eischt frraf dier dwang-bewooners,
En d'almacht wenkt van d'oppertroon: Haar macht heeft voortaan niets te vreezen; 'sLands vader moet verheerlijkt weezen,
Op dat haar hand de vloekers loon.
De


198 M E N G ELPOÊZTE.
De grijze leeuw, door zwijmelgaaven
Des vreemden fchijnvriends mak gelust; Ontwaakt, door het hoezéé der braaven,
Op éénmaal van zijn logge rust: Hij ademd nieuwe vrijheids vonken, En voelt zijn fterk gefpierde fchonken Weêr tegen list en dwang, beftand; Zijn klaairw herlhoerd d'oranje keoten (Door tweedrachts donders los gereeten;) Als 't kleinoot voor 't verloste land,
Triümf, men juicht, oranje booven!
De vreugt doortinteld aller borst; De voikftem klimt naar 't hof der hooven,
Tot eer en glorié van 's lands vorst. Prins Willem keerd, - z'jn invloeds zegen * Heeft reeds 't herftelde heil herkrecgen, In 't welk der Natie welvaart fpreekt; De vrijheids - vlam, in 't hart ontftaoken, Doed dankbaarheid op 't altaar rooken,
Dat vreede — rust — en eendracht kweekt.
Prins


MENGELPOËZIE. ,0J
Prins Willem keerd op 't grootst verheeven,
Als zegenpraalend vrijheids held ; Eén wenk flechts aan de wraak te geeven,
En al de fnoodaards zijn geveld. Maar 't doeleind van zijn deugtzaam poogen, Was nooit, te ftraffen naar vermogen,
Hoe zeer ook door de haat gefart; Een vorst, en geen tiran te weezen, — Zich door geduld te leeren • vreezen, —
Zie daar de kenfehets van zijn hart.
Vlied vrij ontaarde vloekgenooten ?
Maar niet voor 't beeld van 't taaist gedold} Uw hart voelt zich door vrees geflooten, Doch is, door wroeging, opgevuld. Verlaat, met d'Inquilitie hoofden, Als muiters die 's lands glorie roofden;
Wanhoopend den gefchokten Staat: Of ,keert, door waar berouw gevleugeld, Tot hem wiens deugt uw macht beteugeld, En u een ziel vol meelij laat. '
Hoe


200 MENGELPOËZIE.
Hoe groot niet zulk een heil, ontzinden!
Voor u < die, door de drift verrascht, x Het oog door valfchen glans liet blinden
En 't nu met bloed en traanen wascht l Juicht met ons, vrije vreugde psalmen, Doe aarde — lucht, en zee weergalmen,
God heeft met ons, uw rust gered: Triümf in fteê van 't Haal te wetten", Paard gij met ons, door lof - trompetten,
De zuivre klanken van 't gebed.
i
In 't vrije ruim der tempelzaalen,
Noch kortlings, ook, door u ontëerd,
Kan nu de ziel weer adem haaien, Die vrolijk zich tot goël keerd.
Der waarheids ftoel, door oproerfüchters
En tweedracht-voênde vreede — zwichters Herfchept in eenen vloekren troon;
Brengd thans, als 't altaar van gods glorie,
't Vcrlosfings danklied der victorie Aan God en zijn' gezalfden zoon.
Triümf,


MENGELPOËZIE. aor
Triümf, ik zie Oranje koomen,
Het fchutgegalm breekt davrend los; 't Gelaat vangt warme biïjdfchaps itroomen;
Een ieder toont een vreugdeblos: 't Hoezee klinkt fchaatrend langs de ftraaten, — Zelfs uit den. mond der onverlaaten,
Hoord men het lieve oranje lied: De liefde en ijvergloed geeft vleugels; Men rukt van de eerkaros.de teugels,
En trekt hem in zijn erf-gebied.
Gelukkig vaderland.' daar naderd
De glorie-rijke Kroon - vorstin! 't Juweel-tal, in baar fchoot vergaderd,
Koomt met haar uwe hofplaats in. • Volvoer uw drift, wil tot hun rennen, — En met oranje - touwen mennen —■
Bekranst ven vrolijk eer-gebloemt! Beadem hun met wierook-geuren; — Bezwaai met fchoone oranje-kleuren
Haar, die gij uw verloster noemt.
O Wees


2C2 MENGELPÜ 'É Z T E.
Wees welkom— welkom, land - béhoödfter!'
Wjees welkom bij uw burgerij: Doorlees ons hart, 8 zegen - voedfter!
Dat eeuwig u geheiligd Zij. Zie — zie de traanen die wij plengen, Zie d'offers die we op de altaars brengen,
Tot eer van uw doorluchtig huis. — Uw naam, in 't loovend hart gefchreeven, Zal eindloos op de tongen zweeven,
Ten fchrik van 't grijnzend helgefpuis.
Ontvang — ontvang, 6 god der goden!
Onze echoos van ontfchroefde fmart; Gij gaaft in 't nijpendst onzer nooden
Den zegen aan der vroomen hart. Triümf, de lof dien wij u wijden — De zuchten die ons hart ontglijden,
Zijn 't blijk van onze erkentenis! De vlag der blijdfchap dien we ontplooien, Het lint, waar we onze borst meê tooien,
Toond wat de belg u fchuldig is.
Be- .


MENGELPOËZIE. 203
Bcfcherm, ahveezendè aardgebieder!
Befcherm voortaan, d'öranjc kruin, En blixem fleeds den eendracbts - vlieder
Uit den herftelden leeuwen tuin. Doe den doorlUchte flamboom bloeien, Ja J vrolijk in zijn takken groeien
Ten lommer voor het ftaatsgebouw! Bewaar .— vereeuwig door Gcrmanje,En döor de fta'f van Grootbrittanje,
't Gezag en d'invloed van IsTasfouw! ■
Bevestig door uw almachts vinger 't Herftellen van den unieband, , Verwijder den verwaaten dwinger Van uit het vrije vaderland! — Vergruis Carthago's bloedgareelen, Wier aanzijn zöms nog 't oog zou ltreelen3 En fmoor 't bedompte vuur van twist! Wisch uit het tijdftip onzer fchanden, Verbreek voor eeuwig boei en banden Terwijl de haat zijn doelwit mist.
O 2 Ziet


904. MENGELPOËZIE.
Ziet daar dan, zangers! 't plijt voldongen; —
De ibhets van 't Staaten wonderjaar: 'k Heb voor Oranje, en u, gezongen,
En fticht mij zelfs een dank-altaar. Een grootfcher zanger zal 't licht waagen De groenende eer-kroon weg te draagen,
Die aan het vrolijk ftrijdperk blinkt; Maar wie ook moog die glorie plukken, 'k Zal op mijn hoofd een eerkrans drukken,
Waar voor alle aardfche baatzucht zinkt.
AAN


MENGELPOËZIE. aoj AAN DB
L E D E N
VAN HET
ORANJE - GEZELSCHAP
IN DEN
M JSL X M X ,
NA HUNNE AFVUURING OP HET E X E R C I TIE - V E LD,
Den 7 Odtober 1787. ^*~)
jT"Jeefc weleer mijn vrije zangfter,
bij het grimmen van 't geweld, Spijt het beulenrot der dwingeren
haare gouden lier gefield;
Nu,
('*) V)eeze, Dichtregelen waaren in een vluchtig oogsnblik, juist zo als ze nu zijn, op 't Exercitie-veld ontworpen, en gefchikt om na tlè gedaans Manccuvre voor het front te worden uhgefprooken, doch waartoe de gelegenheid 't mijner leedweezen mij oiitj'uapte.
O 3


2o£ MENGELPOËZIE.
Nu, ook nu, grijpt zij^haar fpeeltuïg
vrolijk in de ontfchroefde hand, Voor de bloem der burgerijen
van 't nu juichend Nederland. U zing ik, 6 Brielenaaren!
u ! die nooit van moed ontaard, Als weleêr uw ftrijdbre vaderen.
gecsfels voor tirannen waard. — U' wier onbezweeken braafheid
in der blijden harten leeft, U! wier lof op al de tongen
van rechtaarde belgen zweeft. Duld, 6 vrienden! dccz'. mijn' ijver
in dit kleen welmeenend lied , —. Ai, verfmaad geen hand vol bloemen,
die 't bataafsch gemoed u bied: — Mengelen we onze vreugt te faamen,
hartetaal is nu weer vrij; 's Lands gevloekte pesten beeven,
gij weerllond de dwinglandij!
Schoon,


.ME N G E L P Q Ë.Z Y E. 307
Schoon ook duizend blixems kraakten,
waar voor:.aiïes wijken moest, Bleeftge, als onvertfaagde helden
eensgezind met uwen Roest! — Hij, die eeuwig bij:den nazaat
in een zeeghing weezen zal, Hij weerftond met u, de donders
van der -muitren moordgebral: — Ja! fchoon 't nest der tweedracht-fpooken,
hooners van d'oranje-kruin, U mocht vloeken, gij waard met hem
fteunzels van der leeuwentuin. Legt dan nu, mijn ftadgenooten!
voor een wijl uw waapens neer, Dit uw ruime veld verlaatge
met een onverwelkbaare eer: — Blijft, — blijft leeven voor Oranje,
en zie nooit musquet noch ilaal, Of denk altoos met verukking
Aan zijn huis en zegepraal!
O 4 Leeft


2Q3 MENGELPOËZIE. Leeft ook voor uw burgervaderen,
Wier oprechte trouw en moed Onze muuren voor de listen
van verraders heeft behoed!
Wilt — wilt hunwaarts nimmer wanklen
In uw liefde en dankbaarheid; En, geniet, door 's hemels zorgen,
vrijheid tot in eeuwigheid.'
DE


MENGELPOËZIE. «09 DE LASTERLIJKE
X W A A K E <&»
Een oude Kwaaker ging onlangs een vriend bezoeken , Om zijnen doffe geest een weinig op te kloeken; Maar, hij had naauw, zeer zacht, eenftap vijf zes gedaan, (Vermits zijn geest hem ried dat hij niet hard moest gaan.) Of zach zich door een hond op 't onverwachtst gegrcepen, En, baffende, aangerand; het geen hem, gantschbeneepen, Den rotting heffen deed voor dit nog keffend beest. Dan... juist gevoelde hij de werking van zijn' geest,
O s En


2io MENGELPOËZIE.
En liet, verfuft, den ftok zijn' beevende arm ontvallen; Waar over Langoor hem zo fneedig wist te kallen, Dat hij, van nieuws geraakt, 't befluit nam om, tof loon, Door list en laster zich te wreeken van dien hoon; En fchreeuwde uit al zijn macht, als of hij was bezeeten , „ Ach, vrienden ' fta mij bij, deez' hond heeft mij gebeeten, — „ Men vang hem - hij is dol, en moet, 't is nut, van kant, „ Want fifekt ten groot gevaar van onzen leevens Hand: „ Toon des, 6 burgers! u om mij te wreeken, vaardig, „ Het hoonen mijns gedulds maakt hem genade onwaardig". Waarop wel ras het graauw, door deeze klaagtoon fier, Met onbefuisden drift viel op 't onfchuldig dier, En deed het, na een groet van Heen en, —. flik en fcherven. Gefleurd - gefchopt - getrapt, in een der graften fïerven. * * *
De fammelaar ging heen en hinkte, zonder pijn, Daar zijn kwaadfpreckendheid ons kan tenaffchrik zijn.
TER


MENGELPOËZIE. 2ii
GELEGENHEID
VAN DE
DOORZTJNE DOORLUCHTfGSTE HOOGHEID DEN HEERE PRINCE ERF-STADHO U DER BINNEN MI[N G E B O O RTE-STA D AMSTERDAM GEDAANE REMOTIE VAN VERSCHEIDEN LEEDEN DER VROEDSCHAP,
E N D E
VERHEFFING
{«ia VAN DEN
WEL ED. GROOT ACHTE. HEER
MR- M. STtAALMAI,
HEERE KAN DÜIJST, DÉ HAAR EN ZEEVENHUIJZEN, BEWINDHEBBER DER O. I. COMPAGNIE, enz. enz. TOT DE BUR GEMEES TERLIJ KE TV AARDIGHEID. » Dm 30 November 1787.
"Was, onlangs d'Amftelftad, beheerscht door dwingelanden, De zetel van den nijd, en 't broei-nest van verraad; Thans is, op's hemels wenk, het zwart gordijn dier fchanden Voor ecuwig opgerold, tot heil van Kerk en Staat.
Oranje,


«ra MENGELPOËZIE.
Oranje, door het zwaard van zijn' doorluchten broeder, Aan 't hooft van 's lands beuuur op 't zegenrijkst herteld, Stelt zich, hoe wreed gehoont, aan de IJ-fad ten behoeder, Eu breekt de teugels los der beulen van 't geweld. Ja! 't rot gebieders, dat, zo roekloos als vermeetel, Den geest der muiterij tot haat had opgewekt; Ontmachthij, door zijn recht, en fiert hunn' eere-zeetel, Met mannen, wier gezach tot eer des volks verfirekt. Een vrienden-rei zijns huis geeft wet in amtels-wallen; Een straalman neemt de plaats, hem lang benijd, thans in; De rust herleeft met hem, en, wat de nijd moog brallen, 't Regeerings-doel is thans weer v/aare burger min. Triümf, 6 burgerij! uw lijden is gewrooken; Uw leed verliestzich gantsch in de armen van 't geluk; De keetens van den twist zijn reeds tot gruis gebrooken, — Het licht des heils verdrijft de nevels van den druk. Triümf uw handel vak zal nu van ouds weer bloeien; De lust tot jezus dienst zal nieuw gebooren zijn • Gij zult mijn vaderitad door nutte kunten groeijen; — Zo lang d'oranje - zon aan uwen fiads ■ raad fchijn.
GEVOEL


MENGELPOËZIE. 213
GEVOEL
VAN
ACHTING en LIEFDE
VOOR HET
O TT X) S3C JE ZrOOlTTJJE
VAN MIJN
BOEZEM-VRIEND
B O B 1 E isr,
OP DESZELFS geboortedag
18 Februari] 1788.
Lieffte Crisje, aartig guitje l
Oogenlustje van mijn vriend, Vrolijk, oolijk Iagchebekje!
Platje, dat mijn lof verdiend!
Kom,


2;4 MENGELPOËZIE.
Kom, kom bij mij, zoete jongen !
Zie wat oome voor ju heeft; 't Js een blijdfchaps dichtfestoentje,
In welks zuiver doel gij leeft. Hoor, mijn lief en dartel diefje!
't Is nu juist twee jaar geleên, Dat de zon uw's leevenslampje
't Eerst op deeze waereld fcheen; 't Is twee jaar, mijn poezel fchatje!
Toen ge 't eerst in fuijaas fchoot, Aan gods almacht opgedraagcn,
'sOuders tederheên genoot; — Toen van hunne dankbre lippen
't Smeekend ach, de vreugt verving: „ Spaar, drieeenig god ! dit telgje
„ Spaar deez' huwlijks eerlïeling!" En dit zuchtjen, door gods liefde,
Met een' wenk van gunst bekroond, Word ook nu nog, uit ontferming, Door het zwoelendst heil getroond.
6 Wist


M E N G E L P O Ë ZY E. 2rj
6 Wist gij 't, mijn lieve Crisje!
Jezus is op u zoo goed, Hij is 't die, als vriend der kindren,
U, zijn fchepzeltje alles doed. Hij — hij zal uw aardfche huikje
Zonder fchaauw van floHijk wee, Met zijn vleuglen verder voeren
Door de waereldfche onnïst-zee, — En op uwer oudren wcnfehen,
Op mijn beê, die tot hem rend, U zijn zegen niet ontgunnen,
Wen gij rijper, hem eens kend. Immers dit, 6 gids der englen!
Is het heil verzeekrcnd fpoor, Waar door nooit een gift der godheid
Uw befchermend oog verloor ? — Ach wil dan dit teeder knaapje
Sterken teegen 't erf-fenijn, En, Iaat hij reeds vroeg een rankje
Aan den boom des leevens zijn.
Gaa


256 MENGELPOËZIE.
Gaa nu liefde roosjes plukken Bij uw' ouders, fchatje lief! En geef aan haar duizend kusjes ,
Als haar oudlïe hartedief. Geef haar deez mijn achting-bloempjes,
En zeg: vader — moeder — dit, Dit 's een kransje van een dichter,
Die voor mijnen heilftaat bid. Ja! vertel hun, al is 't ftaamrend,
Dat die u zijn toegefpreid, Van hem, die hun fteeds zal toonen Vriendfchap — liefde — en dankbaarheid.
Dl


MENGELPOËZIE. 2i? D E
JUICHEND, É
ACHTSTEN MAAIT 1788.
Deed ik, doorluchtigfte! u mijn vrije juichtaal hooren,
Bij 't grimmen des gewelds van euvle ondankbaarheid, En zou, 't ontkeetend hart, gekuischte liefde fmooren^
Daar ons verrukt gewest u wierook - geur bereid ? Neen: 't lagchend heil des lands, uit de asch van druk ontlooken
Uw zegepraal, mijn prins! de luider van uw déugt, Heeft, door te diep gevoel, een tintiend vuur ontftooken.
Dat zaligheden kweekt van nooit gekende vreugt.
? Doof


213 MENGELPOËZIE.
Doof dan dien gloed n jet, vorst! waarmee 'k u hoogheid nader
« ri I
Gun, dat het zwellend hart zich door den mond ontlast, Die eeuwig flaamlen zal „ lang Ieev' - lang leev' 's lands vader „ Ten vloek en fchrik der hel, die op zijn grootheid bast!' Gij overwon in 't eind tot zegen deezcr landen,
Eén wenk van 's hemels troon herllelde u in uwe eer, En gaf, tot ftrengling der gefchonden unie-banden
U, aan het fmeekcnd volk van 't zuchtend Holland weêr: Leef, leef nu in dien arm waar uit de nijd u rukte,
Bewonderd als 't faphier aan vrijheids glorie kroon, En, zo de wraakzucht ooit uw wettig erfrecht drukte, Dat dan, der braaven arm, vermeetle muiters loon': Dat recht, dat recht alléén, kan batbos vrije ftaaten
Tot 's waereldsch jongftcn ftip behoên voor dwinglandij; Het ftaaven van dat recht ontzield 's lands onverlaaten,
Maakt, dank zij 't albefluur! ons thans veradeld, vrij. Ja, dierbre Willem! 't juk dat onze fchouders knelde Legt, door uw taai geduld, gcblikfcmd in het Hof; De wcilooze euvelmoed die batoos hoope velde, Is thans veiwisfeid in een halel tot uw lof:
Men


MENGELPOËZIE. Sï|
Men viert uw jaardag weêr met duizend — duizend tongen;
Een gantfche waereld galmd: Oranje booven! uit;
En 't zilver fnaarentuig, uit 's tweedrachts vuist gewrongen ,
Vervangt, tot eer van God en U, de ontfloersde luit. Voel deeze hulde, 6 prins! als redder derbataaven;
Voel ze eindloos, zonder leed. tot aan een' ipadendoöd! Smaak nimmer minder heil dan It offer aller braaven
Datge u. zaagt toegewijd, in't jongst van Neêrlands nood. Blijf, met uw echtjuweel, de weerglans van uw' luifter!
En met uw vorftlijk kroost, den wellust van 't heelal, Triümf! god hoort — een licht breekt door het aaklig duifter;
En 't amen van mijn wensch is 't englen feest gefchal;
Pa -DE


aas MENGELPOËZIE. DE SCHEVENINGSCHE
VROUWENSTOET
AAN DEN HOOGEDEL GEBOOREN JONKHR. GR AVE van BENTIN K,
HEERE KAN RHOON enz. enz. B IJ DE
OVERGIFTE
VAN HET
V JE 2V JD JE X
HAAKER
SCHUTTER IJ,
ï 7 8 8-
Aanvaard, 6 edel vriend van 't juichend vaderland! Als fchutsheer van het volk aan 't Scheveningfche Itrand^ Dit Vaendel, 't offer van een dankbre vrouwen-kring.
Bij wien gij eeuwig leeft in eer en zegening:
Wij wijden 't aan Oranje, en door uw zorge vrij,
Zij 't nooit dan met elks bloed een prooi der dwinglandij!
DE


MENGELPOËZIE. 221 D E
BEKEERDE
Een oude grijnsaard, die zich had verflaafd aan't knorren,
Vond in dien tweedrachts kring zijn rustloos tijdverdrijf;
Nog naauw van 't dons ontflaakt, ging reeds zijn geest aan 't
_ . , (morrea
Op ieder m zijn huis — ja! op zijn eigen wijf.
Geen mensch wilde op het laatst met deezen nar verkeercn;
Zijn kinders beefden, wen hij de oogen op hun floeg; •
't Moest alles vliegen op zijn bulderend begeeren; —
Daar zijne drift in 't hart van elk de beeving joeg.
P 3 Doch,


£22 MENGELPOËZIE.
Doch, zcekcr rijmer of poëet, die bij hem woonde, Aan wien deez razernij voor lang reeds had verveeld Ja! die hij daagelijks door 't ijslijk tieren, hoonde; Ontworp een fteeklig dicht, waar in hij 't juiste beeld Van zulk een twister aan den grijzen kwast deed leezen. „ Ach! C riep deez' zuchtende uit,) ben ik dan zoo een man! „ Neen; 'k wraak mijn' wreevlen aart, - ik wil mij zelfs „ Gevloekt te zijn van elk, is de-eer van een tiran."
TAAL


MENGELPOËZIE. 223 AAN DEN
WELEDEL GEBOREN GESTR. HEER
P. VAN HOOGWERF, GEOROESZ.
COLONEL en OUD CAPITEJN TER ZEE, enz. enz. BIJ DESZELFS VERKIEZING TOT RAAD IN DE VROEDSCHAP DER STAD
M JU X M X M3
Op den zeevmden April 1789.
Indien, van Hoogwerf! u de oprechte taal kan eeren Eens burgers, die uw deugt en braafheid hulde doed,
Zoo zal uw' heuschheid wis geen zangnimfs offer weeren 't Welk de achting t'uwaarts eischt van het bataafs gemoed
Te veeht rees uit elks hart een zuchtjen van verrukking, Toen vader Willems taal werd aan ons volk bekent;
Te recht 't ontfchroefd gejuich: „nu eindonze onderdrukking,
„ Devalschdartszijnverneêrd; ook Hoogwerf is Regent."
P 4 Ja


224 MENGELPOËZIE.
Ja z<.) — zij die uw hart en uwe rondheid kennen, Zij zeegnen deeze keuz' met reine dankbaarheid; En, doed dit liefdekoort haar uw gezag gewennen ,
't Maakt u, als voedfter-heer ten hunnen dienst bereid. Blijv' dan de palinuur der trouwe brielenaaren;
Beveilig en befcherm hun vrijheid en hunne eer; Zo vinden zij in u een noodhaak in gevaaren,
De lang betreurde deugt van uw' Heer vader weêr. Regeer zóó lang tot nut en zegen van 's lands Staaten!
Wees voor deez burgerij 't geen gij als krijgsman waard, Op dat zich 't heilig recht kan op uw trouw verlaaten,
Ja! d'onfchuld veilig op uw tedre zorge ftaard. Dus zult ge Oranjes vriend, de vriend zijns Hamhuis blijven, '
Dat t' onzer heil van u thans alles wachten kan; En 't brielfche volk zal eens op uwe grafzerk fchrijven: tk Stawandlaar!plengeentraan,H[errusteenbraaveman!"'
DE


MENGEL PO 'Ê Z T E. 21?
TAAL der1 VRIENDSCHAP,
AAN DEN WELEDEL GEBOREN GESTR. HEERE
XR' W. P. »E ROO van ALBEJR.WER.ELT,
NA DESZELFS VERKIEZING TOT RAAD IN DE VROEDSCHAP DER STAD
B JEL X . JE X JE,
Op den zee venden April 1788.
'Zjo ooit de vriendfchap mij een reine traan deed plengen,
Ten zegen van 't gevoel dat ik met vreugt haar wij, 't Is die, die 't hart thans eischt om de eer-groet ute brengen
Als lang gewenscht Regent der brielfche burgerij. Mijn halsvriend! 'k deel oprecht in deeze deugtbelooning,
Ze fchaft aan mijne ziel een zuivren wellust, en Is uwe liefde een deel van deez mijn plichtbetooning,
Ze leert mij door uw hart, wat ik u fchuldig ben.
P 5 Leef,


225 MENGELPOËZIE.
Leef, Alderwerelt! leef, voor 't volk uwe achtingwaardig,
Regeer het als een vriend, befcherm het door uw trouw; Toon u om Neêrlands eer in nood te wreeken, vaardig, En fchraag door uw gezag het vrije Staatsgebouw:Maar! leef ook voor Oranje en zijn doorluchte telgen,
Met wien ons heil alléén of eeuwig fia of val!'! Blijf fchutsheer van zijn recht als toeverlaat der belgen Tot eens, hun dankbaarheid, uw dood betreuren zal! —
AAN


MENGELPOËZIE. 227 D E
DROEFGEESTIGE
B 1 C H T E 3L.
"W elaan! ik zal mijn hart een weinig lucht doen fcheppen;
Ik zal eens zingen wijl iet anders mij verdriet, Maar! kan mijn dichtnimf thans wel iet van vreugde reppen ?
Ach neen,ze is niet in lïaat 'k zing dan ook liever niet.
AAN


223 MENGELPOËZIE.
AAN DEN
WEL EDELE GESTE. HEERE
J* YAI SIIA,
TE'WAAL, BT DESiZELFS AANSTELLING TOT STADHOUDER DER STAD
B I E L E,
£AT LANDE VAN
V O 0 R H Es
1788.
Geluk! driewerf geluk, - ö vriend der brielfche braaven!
Dus word in 't eind de wensch van't trouwe volk vervuld, Daarge u, trots vloek en haat van der tirannen flaaven,
Als plaatsbekleder ziet des richterampts, gehuld! _
Moest


MENGELPOËZIE. 22c,
Moest onze burgerij onlangs de dood befchreijë'n
Haars Wasfenaars ,<:*3 wiens ftof zy eeuwig eeren zal; Oranje, die ons heil door liefde weet te leijën,
Gaf in zijn' ftamgenoot C**D hem weêr aan bneler wal: En hij, die vrijbeidslteun — die edle welgebooren!
Wiens loflijkfte adeldom in wel te doen, beftaat; Heeft, dank zij d'Oppermacht! u t'onzer heil gekooren,
Bewust datge ongeveinsd voor't recht en d'onfchuld Haat. De Nijdigaard verbleekt — op 't zien zijns ltedehouders,
Daar hem 't geweeten llrekt ten beul en ergernis; — De braaven zien met vreugt dien eer-last op uw fchouders,
Er-
(*) Jonklir. Willem Lodewijk, Baron van Wasfenaer, Vrijheer van beiden de Catwijken, 'tZjnd, Valkenburg &c. Gecommitteeide wegens de Edelen van Holland en Westfiie.sland en 't Collegie van deEd. Mog, Heeren Gecommitteerde Raaden ter Admiraliceit op de Maze; Bailliuw der Stad Briele en Lande van Vóorne; Hoog Heemraad van Rliijnland; Mees'terknaap van de Houtvesterij van Holland «n Westvriesland, &g. &c.
(* *) Jonkheer Willem Fredrik Hendrik, Baron yan Wasfenaer. Vrijheer van beiden de Catwijken, 't Zand, Valkenburg en Spanbroek, Heer van Echtclt&c. Gedeputeerde, weegens de Ridderfchap en Edelen van Holland en Weftfriesland ter vergadering van Hun Hoog Mog. de Heeren Staaten Generaal der Verè'enigde Nederlanden ; Bailliuw der Stad Briele en Lande van Voorne; Eerfte Commisfaüs van 's Lands Pofterijen; Hoogheemraad v?n Schieland; Hoofd Ingeland van Rliijnland &c. &c.


230 MENGELPOËZIE.
Erkennend dat uw trouw daar toe den fpoorflag is: Ja! dierbre vriend: men juicht - van Sina is dit waardig,-
Uw ijver was toch vaak de klip der muiterij, — Wieimmervoor'tgeweld mochtfiddreu, gij waard vaardig,
Te flerven, - of, iSi te zijn met vorst en burgerij. Recht billijk dan, dat we u deez' zucht van achting wijden,
Waarop uw burgermin een heilige aanfpraak heeft; Recht billijk dat wij ons op 't hartelijkst verblijden,
Daar gij, op 't loflijk fpoor des braaven - Brenders flreeft: — Hein volgend, zal uw zorg ten wisfen zegen flrekken
Aan hun, wier recht - wier eer - en veiligheid gij wet, — Zij zal demwaaren belg aan norfchen dwang onttrekken,
Wijl gij den euvelmoed in zijn geboorte plet. Wees dus gelukkig! - en -nooit minderVaard gepreezen;
Dan uw Heer's vaders trouw voor 't heil van burgerfland, Toont u een van der Sluijs _ 's volks toeverlaat te weezen • En fterf gezaligd grijs - als vriend van 't vaderland!
D È


MENGELPOËZIE. a3i D E
WEENENDE
A JL C A S T.
C Gevolgd naar het Fransch.)
Helaas! waar is dan 't eind aan mijn angstvallig klagen ? Zal nooit dan op mijn pad een vreugde-zon op gaan ? Gewislijk neen: ik zal mijn rampen eindloos draagen; — Mijn druk is eindeloos: 'k heb te onbedacht misdaan, 'k Heb, als wanhoopend, aan mijn oudren reeds gefchreeven; Ik klaagde hun mijn' nood en bittre fmart, zóó teer; Maar'tgantsch vcrfteende hart weet thans van geen vergeeven, Ik heb3 rechtvaerdig god,1 ik heb geene ouders meer.
Ramp-


232 MENGELPQËZY E.
Rampzaalige! tot wien zult ge in deez'ramp u wenden. . . J Het oor der rijke liên is doof voor nood en klacht; Hun hart, noch nooit gedrukt door armoê noch elenden, Word door geen ftomme zucht tót meedelij gebracht. Ginds legt mijn gade, laas! door angst en zorg omtoogen, En flaapt, een wijl van druk en bitter leed ontlast; Daar zij haar zielefmart fteeds loost door leekende oogen; Offchoon zich 't vadzig lijf in fluimering vergast. Ach, moest ik, lieve Odilde! u ook tot onheil brengen? U! die mij t' eiken dag meer deugden - blijken geeft! Kan 't blinkend geestendom dan onvernoegd gehengen Dat deonfpoed van den tijd het zuiverst hart weerftreefd ? 6 ja, mijn ongeluk in goëls zaal beflooten, Word nooit aan 't aaklig lot mijns leevensftand ontzeid; Een ieder zal mij fteeds met wreevle fmaad verftooten: Het anker mijner vreugt wijst naar d'onfterflijkheid Kom dan, 6 vaale dood! met uwe vlotte gangen, Doorboor met uwe fchicht mijn diep gefolterd haK, Wil mij, 6 duifter ftof! in uwen fchoot ontvangen, Ea maak een einde dus aan 't knagen mijner fmart.
Maar


MENGELPOËZIE. 233
Maar zacht!.. watzegik thans? waar dwaalen mijn gedachten?
Wie richt ons tijdvak als de almachte god alleen ? e
Die god —■ die flaande god kan eens dien druk verzachten ,
En blijdfchap fchenken voor de zuurfte teegenheên.
Ach wil, genadigst god.' ons zulk een gunst bewijzen l
Ontruk ons door uw liefde aan zóó veel tegenfpoed ;
Geef — geef ons éénmaal flof om uwe hulp te prijzen;
Op dat het vuur van wéé ons niet verteeren doed.
Wil ons voor't minde, 6 god! toch met geen honger ItrafTen, En voor uw vriendlijk oog als dorftig doen vergaan; Maar met uw leevensvrucht ons 't heil der ziel verfchafTen, Waar door wij, in geloof, een' wenk op Jezus flaan. Dan zal geen knellend leed den rank onz' aanzijns deeren; Dan fchuilen we in de fchaauw van uw zo koestrend licht/ Dan zal de noordftar zijn van 't hart tot u te keeren, Tot 's waerclds rijkfle glans voor reiner lujfrer zwicht.
Q Gé'-


23+ MENGELPOËZIE.
GEVOEL van ACHTING, T O E G E W Y D
AAN DEN WELEDEL GEBOREN GESTRENGE HEER
Xr. c. g. van baeile,
BIJ het DRINKEN der. POKAAL ter zijner FILICITATIE als RAAD in de VROEDSCHAP der STAD.
3B j/l X M JC M+
C Voor de vuist gereciteerd. )
Is 't zoet naar eed en plicht der burgren luk te deelen, En voediterheer te zijn van hun, die men bemind;
Hoegrootschmoetdandieeer^»HEMde ziel niet lïreelen, Wiens deugt zich in de liefde eens gantfchen volks hervind ? - - Deez'heilfpraak, waardfte heer voel ik mij 't hart ontrukken, Ze is 't reinlte van mijn' wensch, de kenfchets van waardij :— En, waar de mond u Hechts dien wellust gunt te plukken Dat daar de besten dronk een gift vol alzem zij. 5 Augustus 1788.
DEN


MENGELPOËZIE. -5 DEN ZEEVENDEN
AUG-tjSTtlS
1788.
Geweld, — verraad, en list deed Nasfauws glorie taanerij En dreef, het vuur der woede, in 't hart van eigenbaat, Om door zijn bloed den weg tot d'ijzren eeuw te baanen, Die 't hulkjen floopen zou van batoos vrijen Staat. Maar God — god flreed en fchonk, als wreekervan Germanje ,• Om 's lands vorftin, voor ons de zegen aan Oranje. — Q 2 Triümf'!


23<S MENGELPOËZIE.
Triümf! de vrijheid rukte uit het ontfchroefd gemoed Een juichtaal, die 't heelal Sopkia waard deed heeten, En haar verheeven ziel zag 't eind van tegenfpoed, In de offervlam der vreugt van 't onverroest geweetem Welzalig dan deez dag — deez feestdag van haar' tijd; Gods almacht wenkt ons toe, — hij helpt deblij-galm uiten; Ja! fchoon de vloekwel bruischt van blixemende nijd, Niets kan de liefde vlucht van 't klimmend zuchtjen fluiten. Oranjes eer — zijn huis — de gouden unieband Is door der Britten kroon en 's Aadlaars vuist beveiligd; Fredrica, 's lands juweel, blijv' aan 's volks hart geheiligd; — En 't drietal telgen leev' voor 't vreedig vaderland.
DEN


MENGELPOËZIE. 237 DEN VIERENTWINTIGSTEN VAN
OOGSTMAAND 1788.
LIE1ZAI&,
2^ie daar dan, waardig prins! de gouden eeuw herbooren: —
Het blixemvuur der muitren zwijgd; Uw tijdfpoor is voortaan een' fchat van vreugt befchooren;
De zon uws heils zal eeuwig glooren,
Daar de onrust tot in d'afgrond zijgd.
Q % 't On. %


238 MENGELPOËZIE.
't Onzalig fpook des nijds deed ons,-doorluchte! beeven Toen de onverlaat zich heerfcher zach;
Maar nu — nu 't vrije hart van zorgen is ontheeven, En met u deeld een nieuwer leeven, Stort men geen traanen noch geklag.
De auroor van uw geluk, door de almacht opgeluïfïerd,
Herflelde Neêrlands rust en eer: Uws vaders zegepraal heeft aller tong ontkluisterd, —
Het e% der eigenbaat verduifterd,
En gaf de klank aan 't fpeeltuig weer.
Ja! 't fpeeltuig, dat weleer den troosttoon dof deed hoorerr !
Door 't floers van fombre druk en rouw,' Behoeft, geliefdfle vorst! geen klanken nu te imooren,
Maar helpt de vaderlandfche chooren
Jn 't feestlied der bataaffche trouw.
Och! 1


MENGELPOËZIE. 239
Och.' dat deez' liefdevonk uw teeder hart moog treffen,
Daar de alwil uwe jaaren rekt'. En 't vaderland uw deugt in al haar fchoon bezeffen,
U in,gebeên ten hemel heffen , —1
Daar gij het ten befchermer ftrekr.
" Befchermer — dus, mijn vorst! durft u mijn zangfter noemen; Gij maakt alreeds dien naam u waard: Een ziel als de uwe, prins.' zal rustlooze eerzucht doemen. Maar vind zijn' lust, in zulke bloemen, Die 't heil des volks door wijsheid gaard.
En wie — wie z°u des niet zijn Willem Fredrik eeren,
In wien Sophiaas luifter leeft? — Wat aterling zou ooit ontaard den nek toekeeren,. èn niet bewonderd hulde zwecren,
■ Hem! die zóó grootsch een hoope geeft?
Q 4 D«


24° MENGELPOËZIE.
De onzalige euvelmoed moog fbherpe pijlen fmeeden, Tot moordtuig van de dwinglandij,
Het godsfcbild van 't heelal verlamt die ijslijkheeden, Befchut den voorfpoed uwer fchreeden , En 't gantfche land juicht waarlijk vrij.
uGeloei^oorluchtfteprins- vanfchoorentweedracht* donder
Treft zoms nog wel uw vorstlijk oor, Doch tdaglicht van uw rust neigd Itrafloos nimmeronder. Zints', door Germanjes vrouwen wonder, 't Bataafsch karthaag, zijn kracht verloor.
Geliefdfte! gij _ gfj zult u eeuw]g M ^ Door 't volk dat waare vrijheid kend, _
Door'tdankbaarvolkwiertrouwuwachtingweettewmnen^ En uit welks hart en blijde zinnen
Ook nu het zuiverst zuchtjen rend.
Deeaf


/
MENGELPOËZIE. 54.1
Deed liefde voor uw huis 't gemoed der belgen gloeien,
Zelfs in de kilfle vrees van nood, Die liefde zal voor u, voor haaren erfprins bloeien;
Ja! tot de hoogfte hoogte groeien,
En vruchten {reeven naa uw dood.
*t Oranje, Willem lief! zal fteeds de borst verfieren,
Ten teeken wat in 't binnendst woond; En, mogen we eerlang eens uw vrolijk echtfeest vieren, Dan word door verfcne violieren Het toppunt onzer wensch gekroond.
De hoop op uwe jeugt zal nooit 't geloof ontzinken, Daar zij zich houd aan vrijhefds zijd';
En de eedle traan, die ik in godsvruchts oog zie blinken, Voorfpeld reeds, hoe de lier zal klinken Van uwen laatften leevens tijd.
Q 5 Die


242 MENGELPOËZIE.
Die keeten, waar wij thans een fehaakel aan zien hechten,
Door de almacht van gods liefde hand, Zal meê het bindzel zijn van Neêrlands unie-rechten*
Die Pruislens vuist van nieuw deed vlechten,
Als een triümf voor 't vaderland.
Dat vaderland, mijn prins I dat ge eens ten fchild zult ftrekken, ♦
Als Erfgenaam van 't erflijk recht; Jn 't welk der englen vorst, uw' leevenskring zal rekken, En u met de eer der ferafs dekken, Die nimmer list noch ftaatkunst flecht.
En, wen ge eens fpaa deeze eer in vol genot zult fmaaken Na 't zegenend vaarwel aan vrijheid — ftaat — en kerk,
Dat dan het nageflacht nooit moog uw graf genaaken , Als om erkentelijk een zucht van rouw te flaaken, Die de eerbiedvolle traan doet bigglcn op uw zerk.'
TAAL


mengelpoëzie. 543
TAAL
VAN
FR THEID enFADERLANDLIEFDE,
VOOR de VUIST ONTWORPEN en U1TGEB0EZEMD a la FETE du JOUR,
aan een
VS. I E N D E N = MAAL T ÏÏJB,
IN/
G mli TPffl 2W Ui G Jiï\
Den 18 September 1787.
Toen 't plonderziek .geweld der beulen van 's lands Staat Den waaren batavier deed kwijnen in zijn banden,
En 't onbedachtzaam volk, door raazende eigenbaat Tot geesfels werd gevormd der zeeven vrije landen;
Toen


244 MENGELPOËZIE.
Toen kon alléén een zucht _ een zucht van tegenfpoed,
De liefde voor 's lands vorst ten hoogen heemel troonen;
Ja! 't diepgewonde hart ontzonk en kracht en moed,
Wanneer 'tnaar eed en plicht die burgerdeugt moest toonen.
Maar nu - daar 't albeftuur Oranje ons wedergaf,
Daar wreevle nijd en haat door 'tgodsrijk zijn gekluifterd,
Daar't vrij gewest herbloeid, door 'theil van Fredriks flaf, -
Nu is 't ontkeetend hart door blijdfchap opgeluiiterd.
Koomt, juichen - juichen wij op deezen blijden Hond ;
Gedenken we aan gods trouw, geliefdfie dischgenooten /
Koomt, wijden wij aan hem triümf met hart en mond,
Laat ons door deezen dronk, zijn' roem - zijne eerver-
(grooten
,, Ontvang, drieè'em'g god!
» Beflisfer van ons lot! „ De hulde onzer harten:
„ Ontvang d'arkentenis
, Die men u fchuldig is, „ ö Redder onzer fmarten!".
„ Be-


MENGELPOËZIE. 245
„ Bewaar ons vaderland „ Door uwe almachte hand „ Bij vreede — bloei — en zegen:' „ Schenk, — fchenk, ó Majefteit! „ Aan batoos overheid Genade 't aller wegen".
m Zljt — blijf met Neêrlands vorst, „ Die 't drukkend ftaatsjuk torscht,
„ Tot heil der vrije braaven; — „ Geef, Jezus! dat hij Ieev', „ En nooit vertrouwen geev'
„ Aan valfche vrijheids -flaaven."
„ Zie op 's lands puik-vorftin,
n Zijn wijze goëllin — „ De throon - fchat van Germanje!
„ Uwe invloed blijv' haar bij,
a Ten fchrik van dwinglandij, — „ Ten fteunzel aan Oranje".
„ Wees


2|6 MENGELPOËZIE.
„ "Wees vader — vriend en gids,
„ Der vorftelijke trits „ Van haar doorluchte looten.
„ Zij leeven voor den Staat!
„ En waar haar polsflag llaat, „ Wil daar hun heil vergrooten!"
„ Ja! bronaar van 't heelal!
„ Hoor gunstrijk, 't vreugtgefchal „ Van zoo veel duizend monden!
„ Dat Nasfauws luifter glimm' —
„ Dat zijne welvaart klimm* „ Met Neêrlands vreede Honden!"
„ Vest, hemels throonvorst.' vest
„ Ons vrij gemeencbest „ Voor altoos in 'uw zorgen!
„ Wees met de zuivre kerk, '
„ Het zalig herderwerk, — „ Tot 's Waerelds laatften morgen!"
h Zoo


MENGELPOËZIE. o47
„ Zoo trefF dees wensch haar doel,
„ Ten zegen van 't gevoel „ Der vreugde mijner'zangen; —
„ En 't vak van d'englen ftoet
„ Zal van 't gekuischt gemoed „ Oneindig halels vangen".
AAN
Verzucht, ö vrienden (toet! deez' mijne klanken na, God redde ons vaderland — en leeft halelujah!


948 MENGELPOËZIE. AAN MIJN
V R I EN D
DEN WEL EDEL GEBOREN GEST. HEER
'A. Ms CLEU 5T,
OUD - BURGEMEESTER der STAD BRIELE en LEENMAN van den LANDE van VOORNE, mitsgaders HO O G HEEM RAAD, enz. enz.
BIJ DESZELFS
AANSTELL ING
TOT
EERSTE COMMIES
op het COMPTOIR van den WEL ED. GEB GEST. HEERE ONTVANGER der GEMEENELANDS MJDDE. LEN, BINNEN de GEMELDE STAD.
Geluk, oprechte Cleijn'. dus zegepraald de deugt. Uw trouw aan 't vaderland in 'sjongften nood gebleeken, Heeft uwer burgren hart in zuivre liefde ontfteeken; —-
En, zulk een liefde voed erkentelijke vreugt.
Of


MENGELPOËZIE. 2 5.9
Of zo u een volk 't geen zich zoo grootsch een naam verwierf, Niet juichen in 't geluk van hun , die het regeeren? -— Niet juichen dat hun Cleijn! een eer -ampt mag beheeren,
Ih plaats van een* ! die in zijn neerlaag ftierf?---
Gewis, het juicht mijn vriend I en 't voegt haar vrijetaal. Bij 't offer mijner ziel, de klanken mijner toonen, Die ik, met nooit meer drifts, naar'tvak des heils deed troonen, Dan, in het blijdfchaps- licht van deeze vreugde Itraal. Pluk lang, 6 voedfterheer! die vruchten van 't geluk.' Leef voor u burgerij! regeer gerust en veilig! 't Belang van Staat en Vorst dat blijv' u eeuwig heilig, En 't liefdewit des volks gekuischt van vlek en druk i Zoo zal uw adel naam, 6 vaderlandfche Cleijn! Met die uws vaders hierin dankbaare eere blijven; Ja! 't Nagellacht zal dien met gouden lettren fchrijven Wen ze eens in Goè'ls oog niet klein, maar groot zal zijn.
a aan


250 M E NC E L P O Ë Z T E. AAN DE
B RA AVE GEREFORMEERDE
BMELE1AA1S,
NA DE DOOR HUNNEN JONGSTEN LEERAAR UITGESPROOKENE
AFSCHEIDS-LEETRJRJEEBEN,
Den 19 OSiober 1788.
Recht eedel was die traan, 6 Brielfche deugtgezinden! Bij 't zegenend vaarwel van uwen Groeneveld: God rukt ons van het hart de bloem der heil - beminden, — En, onze, kerk verjiest den besten vreede-held.
AAN'


MENGELPOËZIE. a3T AAN MIJN
VRIEND
DEN WELEDELE HEER
E. SCHLUNDT BODIEIs
OP DESZELFS GEBOORTEDAG
Den 30 Januari] 1789.
Indien ge, 6 halsvriend! mij uw liefde waardig reekerid j
Gedoog dan dat mijn hart op deez' uw jaardag fpreekt i Het vonkje, dat de gloed der waare blijdfchap teekend,
Blinkt in een blijdfchaps traan, die uit mijn oogen breekt. Gevóelde ik ooit de kracht dier goddelijke keeten ' Die fints zóó lang ons hield door één gevoel gemoerd, 't Is in dit Hondje, daar het onverroest geweeteh — ♦t Gewicht van Uwe gunst mijn dankbre ziel ontroerd.
R a (Gij
)


452 MENGELPOËZIE.
Gij waard het die op 't grootscht mijn' bange zuchten flaakte
Door uwe voor 's lands heil van god beftuurde hand Toen 't firmament des Staats van duizend donders kraakte,
En't bonzend wee mij velde om trouw voor 't vaderland: — Wij bleeven, ja: in nood eikander toegeheiligd;
Wij (tonden voor Oranje, in 's dwingren blixem pal; Wij zagen 's vrijheids hulk naar eener wensch beveiligd; —
Herleefden door één vuur met der tirannen val. Geluk, mijn vriend! in het verjaaritip van uw leeven!
Ik juich, en deel in 't heil dat u ook nu omringd, — Daar nooit oprechter zucht voor u werd opgeheeven
Dan deez', die voor uw luk door lucht en wolken dringd. „ Spaar, dierbrc Jezus, fpaar den besten mijner vrinden",
(Dus klinkt mijn harte-taal voor zijnes vaders troon.) „ Ach! doe mijn Jonathan het wit zijns wenfehen vinden,
„ Op dat zijn braafheid, zich in vollen luifter toon:
„ Laat hem nog lang de fleun van gade en kinders weezen; !
„ Bewaar hem voor al 't geen zijn' voorfpoed hindrenkan;
„ Gun hem de deugt van nooit voor 't woen des tijds te
C vreezen; — „ Beveilig door uw geest den allerbraafjlen man!
„ Maar!


MENGELPOËZIE. 2J3
„ Maar! fpaar hem ook, 6 god! om in ow heil te leeren „ Het geen den waareo mensch naar'tfterfuuris bereid; —-
„ Op dat, wen zijn gebcentt' met eer tot ftof zal kecren, „ Hij eeuwig leeven mag in 't licht der zaligheid!"
R 3 DE
Zie daar, zie daar mijn beê bij uw geboorte-viering!
De kenfchets van een gloed die 't vuur van achting baard: Ontvang ze des als vrij van veinzaards taal vernering,
En acht mij, waardfte! fteeds uw hart en gunften waard!
Vaarwel! — leef wel gemoed en, — zijn 'er onfpoeds
- (vlaagen
Waar door de glans des hofs zöms in het duifter duikt, Oranje zal eens 't licht van ons geluk doen dagen
Wen waare trouw weer geld en valschheid word gefnuikt. Het voegt ons, dierbre vriend! ons zelf gelijk te blijven; —
Wij waagden voor hem't bloed — uit liefdevoorden Staat: Ja! moeten op den rand van onze boezems fchrijven:
„ 's Lands vader zij ons 'hart zo lang de polsslag slaat."


Hgt MENGELPOËZIE. DE ACHTSTEN
VAN
LEITEMAAID
1789,
Gelukkig vaderland! dat thans, ontflaakt van zorgen, Bij 't jaarfeest van uw' vorst de galmende eehoos troondt;
Uw juichlïof kroondt het heil van deeze vrijheids-morgen, Pie niet dan zegen-licht in zijnen glansfen toont.
Triümf!


MENGELPOËZIE. ijj
Triümf! der belgen eer is nu voor eeuwig veilig;
Oranje fchonk den Staat zijn rust en glorie weer; Zijn naam werd als op nieuws in't hart geprent als heilig; —
En de onrust had wel ras geen macht noch invloed meen Triümf! God kroonn' den held met duizend zegeningen,
Hij rekk'den kring zijns tijds naar wensch van 's volks geluk, Zijn mededoogen zie uit woelaarts, vreedelingen,
Opdat het vorstlijk hart zijn goedheids - zegen plukk': — Ja.' dat zijn Goëllin — de noordftar der bataaven!
Een' voorfpoed fmaakk' welks heil haar' luifter evenaard, Die haare huwlijks koets in wellust voort doedraaven,
Ter vorming van haar kroost, als fierfels van dees aard! Triümf! 't heelal galmt uit: „ Oranjes stam moog bloeijen, „ Zoo lang 'er roosjes op dit vriije grondje groeijen ;
„ En wen de ondankbaarheid zich immer weer verheff'
„ Dat 's hemels blixem deez' bij haar geboorte treff'!"
R 4 VA-


2j<5 MENGELPOËZIE.
VADER LIJK
GEVLOCHTEN ter VERJAARING
VAN MIJN
DOCHTERTJE,
TOEN ZIJ DEN 23 MAART 1789. IN HAAR ZESDE JAAR TRAD,
Goede morgen, zoete Naatje! Zijtge al zoo vroeg opgeftaan. Maar! wat fchort u — hoe zoo treurig, 'k Lees in ieder oog een traan? —
'Jc Wil
v


'MENGELPOËZIE. 257
'fc Wil niet hoopen, datge uw moeder
Reeden gaaft tot ergernis?
Denk, mijn liefje! dat ze uw hoedfter —
't Leeven van uw leeven is.
Kom — omhels me, wilt niet fchreien,
'k Gis al wat uw droevig maakt,
ZjLdacht biddend aan uw jaardag,
En dit heeft u 't hart geraakt.
Nu, dat 's braaf; en 't baart mij blijdfchap
Datge zoo gevoelig zijt;
't Zuehtjen van mijn zuivre erkentnis
Zij daar voor aan god gewijd.
't Vaderhart, mijn lieve fchatje!
Gloeit ook eeven zeer voor u,
En ! gevoelde 't immer vreugde
Ouderliefde ontvonkt die nu.
Wiltge dan nu ook wel luistren
Naar mijn zegen, zoete meid!
Ja! ik zie dit aan die glans reeds,
Die zich op uw weezen fpreid.
R S „ God!


253 MENGELPOËZIE.
„ God! wiens geest uw leevenslampje
„ 't Aanzijn — licht en fchijnzel geeft,
„ Vorme u tot een rank van voorfpoed
„ Die zijn liefde blijken heeft.
„ Hij ontwikkel 1 onzer blijdfchap,
„ Meer en meer de onrftooken gloed
„ Die zich in uw denkvermogen
„ Zoo voortreflijk kennen doed;
„NOp dat gij, mijn lesfen eerend,
„ Op moogt wasfehen als een kind,
„ In het welk een teder vader
„ Zijne hoop en vreugde vind:
„ 't Staat aan u, mijn lieflte Naatje!
„ Dcugtzaam, — leergraag, — zoet te zijn, _
„ 't Is alleen voor zulke kindren
„ Dat de zon der welvaart fchijnn'.
„ Nu geev' mij daar op een kusje,
„ Toon, dat gij mijn liefde trekt;
„ En, betaal uw's moeders zorgen,
, Door een deugt, die teerheên wekt."
AAN


MENGELPOËZIE. 359 AAN DEN WELEDEL GEBOREN GEST. HEER '
MR.- C. G. VAN BAERjLE,
en VROUWE
C. A9 VAN DER STEL,
BIJ HUNNE
ECHT VE REENIGING,
Den 22 April 1789.
extempore. *
Triümf, vereende twee! gods almacht rekk' uw dagen! De liefde-kroon uw's tijds blinkk' eindloos in uw rust: De wellust doe eerlang uw' ftamboom vruchten draagen, Ja! — haare gloed zij nooit door onfpoed uitgebluscht. — Geniet fteeds 't vol genot van aardfchc zaligheeden; Smaak in elkanders arm , zelfs zoet in droeffenis; — En, word uw leevens rank, verouderd, afgefneeden, Zoo zij uw echt herftcld waar 't eeuwig bruiloft is.
DAFNE


2oo MENGELPOËZIE.
DAFNE aan ILOTXE.
i
ieffte Lotje! dierbaare engel! Eeuwig al mijns teeder hart 6 Wat kweekt uw aaklig afzijn, In mijn' geest een ftorm van fmart .... Ach! wanneer — wanneer, mijn beste.' Keerdge tot uw minnaar weer? „ Dus uit ik in 't bosch mijn klachten" „ Wen de zucht baauwd: nimmermeer"!
Lief/te


MENGELPOËZIE. 161 .
TAFEL-
Lieffte Lotje! denkt ge aan Dafne Niet met traantjes van verdriet, — Schokt het wreed en eenzaam leeven Uwe rust en vreede niet? Ja! gij ftort gewis uw klachten Met uw Dafne eenftemmig uit, En uw lier klinkt met de mijnen Een treurwekkend treur - geluit.
Lieffte lotje! dierbaare engel! Ruk u van uw maagfchap los, Dan zoo druk ik 't fchuldloos kusje Op 't verlokkend zeedig blos; — Darf, wenge aan mijn fmachtend harte Blijdfchap-aêmend — zwijmend zinkt, En de reine liefde beeker Eeuwig met uw waarditen drinkt.


iSi MENGELPOËZIE.
TJZ jT M X = G-JïL X M-
OP DEN ZEEVENDEN
AUGUSTUS,' j
} 7 8 Q.
Daar zich in Nasfauwsgade eenfchatvan deugden mengelt, Wier juiste ftemming de eer van Fredriks Ham verengelr.; Hoe groot dan niet het heil, dat batoos volk geniet, Daar't in deez' Rijk-vorltin haar wel vaarts - moeder ziet? Terecht dus de eere-galm van 't hart der waare braaven, In 'twelk een liefde-vuur op 't blijdfchaps altaar gloeid: Gods zegen kroonn' in gunst de wcnfchen der bataaven*, Op dat haar heil vermeer zoo lang haar tijdkring groeid!
HARTE,


mengelpoëzie. 263
HARTE-ZUCHT,
BIJ HET
DR IN KEN eener PO KAAL
op het WELVAAREN van het VORSTELIJK aan een MAALTIJD, gehouqen bij
FOOI JE'W JU ©,
Den 23 Augustus 1789.
"Vivat, vivat, Willem vader! Neêrlands volk heeft niemand nader;
God regeerd ons door zijn hart 4 Vivat de echtfchat van zijn glorie Als de auroor van 's lands victorie,
Die den glans der trooncn tart.
Vivat


264 MENGELPOËZIE.
Vivat haar doorluchte telgen!
't Paerlental der edle belgen, In'wier borst de vrijheid woont;
't Heilig oog der hemel kringen
Strekk' ten fchaauw van zegeningen
Dat hun tijdbre welvaart kroont. „ Hoor, almachte! d'eendrachts eeden, „ Die 't gewest der zaligheeden
„ Van ons hart cn lippen vangd! . . . „ Uwe Serafs zeggen: amen, „ Op de heilklank hünner naamen —
m Daar hun zucht aan de onzen hangd „ Eeuwig — eeuwig blijv' Oranje „ Met den weerglans van Germanje,
„ De juwcelknoop van onze eer! „ En zo 't nijd-fpook deezer landen, • „ Immer hun weer aan mocht randen ,
„ Kluifier 't dan in d'afgrond neer.".
TER


MENGELPOËZIE. i6y TER
HU WE L YKS VEREENIGING
VAN DEN WELEDELGEBOREN GESTR. HEERE
2}£R- W. P. he R O O van
ALDER.WERELT,
MET DE WEL EDEL GEBORE JUFFER
C. C. H. van BAEM.IL E,
Den 30 van Oogstmaand 1789.
Vond ik weleer, ó halsvnend! ftof
Een bloem - festoen van vriendfehaps lof U, als een zegen-krans, van eer op 't hoofd te drukken' Thans zal ik aan den voet van Pindus roosjes plukken,
Wier geur de waas der liefde heeft: De minne-gloed, wier kracht uw' echt-altaar doedrooken," Heeft in mijn hart een vonk van blijdfehaps vuur ontftooken,
Die u een blijk mijns achting geeft.
S Dt


00*6" MENGELPOËZIE.
De kluifter van kristal, wiens kracht U aan de zijde uws waard/Ie bracht,
En diamandjes kweekt van leevens zaligheeden;
Voorfpeld me een voorfpoeds fchat, - als'tloon der reinezeedea Dat uwe zielen waardig is:
De aanbiddelijke gloor uw's bruidjes cnglen -trekken,
Zal, als het lagchendst zoet, u tot een waarborg ftrekken, Die 't woeden keerd van droeffenis.
Ja! d'ongeleende luifter -ftraal,
Waarmeê ge ontving de zegepraal, Gaf u reeds 't voorgevoel van 'twenschlijkstaardsch genoegen 5 De tijd-tiran 't verdriet, moog om u heenen zwoegen,
Vergeefsch : God fterkt uw' huwlijks knoop: Hij'die 't éénftemmig lot uw's liefde hadgereegeld, Heeft metdc welvaarts kroon uw echtgareel bezeègeld,
Ter toppunt viering mijner hoop.
Ds


M E N G E L P O Ë Z Y E. 267
De auroor van deez uw' eendrachts kring,
Bevest de fchaauw der zegening, Die eindloos door u deugt in uw geluk zal blinken; De boog der donkre zorg zal voor uw' vreede zinken —
Door Jezus wenken aangekweekt: Hij zal met paerels eens uw' liefde-tempel fleren, In wiens beminlijke aart als Paradijs laurieren ,
Zijn beeld en —1 uwe grootheid fpreekt
Een kindertal, dat in haar jeugt
't Genot volmaakt der oudren vreugt; Zal hupplend uwe kniên met tederheid omringen ; 't Zal naar den bloemen - krans van waare wijsheid dingen^
Aan AlderwereU's ftamboom waard: Een kindertal waarin, "van BaerWs bloed zal leeven, — Aan 't welk ons vaderland en Staat, den roem zal geevejj,
Als pronkfieraaden van deeze aard. S »


2<ft MENGELPOËZIE.
Zie daar, Heer bruigom ! »t englen zoet,
Darge in den daauw van roozen bloed Met mv Conflmtia op mijnen wensch, zult fmaaken. 'k Gevoel — 'k gevoel uw vreugt; ze kon mijn binnendst raaken,
Daar vriendfchap mij haar aantik gaf: Zoo lang zij ons te faam in eenen fnoer zal klemmen, Zal fpeeltuig — mond en hart voor u op 't teederst Hemmen,
Tot aan den rand van 't zwijgend graf.
En gij, rechtëdle — fchoon e vrouw !
Die, door 't fluweele fnoer der trouw Thans aan mijn' dierbren vriend op 'tnaauwlte zijt verbonden , Gun, dat ik, bij »t begin van deeze glorie ftonden,
Met eerbied op uw achting boog! Eén gunftig wenkje van uw goedheid weg te draage.n Volmaakt op 't ftreelendst thans het zuiverst welbehagen,
Waar meê 'k de traan der bliidfehap droog.
Ver-


MENGELPOËZIE. 269
Verfmaa dan niet, gelukkig paar!
Het offerlied der vreugde fnaar, Waaraan de hartetaal eens dankbren monds zich hengelt; Geniet, door'tjuichendst heil, voor altoos 'tfaamgeftrengelt,
De wellust aller zaligheid: En, fïerfdgeeensfpaade— grijs, zozijuwecht vervangen In 't feest-vak, waar de toon van 's feraphs glorie zangen
De lof der eeuwige echt verbreid!
S 3 GRAF-


2-o MENGELPOËZIE.
& JU J3L JFSC M. JU JjC JF T
voor. mijne GELIEFDE TANTE, VROUWE J'. M. SPiAAKEL,
in LEEVEN ECHTGENOOTE van den WEL EDEL GEBOREN GEST. HEER
W. L. T U R N B U L L,
luit. collo nel, en capitein _ eener compagnie ten diensten van den staat.
ONTSLAAPEN DEN 31 JANUARI/ i7Sr.
Hier rust, op't zeerst befchreid, in 'saardrijks vaalen fehoot, Het ftoflijk overfchot van jezus keurgenoot, Wier licht ten zon voor gaê — voor kroost en vrienden Itrekte, Tot dat de dood haar' glans met zijne vleugels dekte. Eerd fterveling haar asch, en leev haar tijdfpoor na, Op datge ook, fneevend, vlucht naar de eeuw van heügenae*. * • VOOR


MENGELPOËZIE. %il V O t0 R DE
G JU J!L JF T O m JB JJS
van den DAPPEREN HELD,
W. J» BAR.ON BENTINCK,
Schout bij Nacht van Holland en Westfriesland onder het Ed. Mog. Collegie ter Admiraliteit rejideerende te Amjlerdam ; Generaal Adjudant van Z. D. H. den Heere Prince van Oranje en Nas/au, Erffiadhouder, en Admiraal Generaal van de Uniet enz. enz. enz.; aan de gevolgen van zijn in den Slag op Doggersbank bekomen wonde overleedSn den 24 Augustus 1781.
Toen 't veege vaderland, door hebzucht zijner groote», Op 't diepst verneêrd, een prooi der E ritten werd geacht, Gaf Bentir.ks moed, door 't vuur van wisfedonderklootea, Den zegen aan den Staat met d'eer op Parkers macht; — En fchoon zyn borst bezweek in 't heil van 's lands viftorij, Leeft zyne helden - naam door dankbaarheid en glorij.
S 4 GRAF»


%72 MENGELPOËZIE.
GJIJ3L T S C m JU x JFT
VOOR MIJN ,
O O M,
DEN
WELEDELE HEER
JACOjB EA11LJUW,
in LEEVEN RECTOR der LATIJNSCHE SCHOOLEN te ENKHUIJZEN, OVERLEEDEN 1781.
Der wijzen lust, en 't kleinoot aller braaven, Ligt onder deeze zerk in rustend Hof begraaven: Door 't jonglingfchap befchreid en, in zijn deugden naam, Vereeuwigd voor den tijd, op vleuglen van de faam. Pleng, vaderlander! pleng erkentlijke eerbiedstraanen, Maar, wil hem in zijn lot, op 't hoogst gelukkig waanen; Zijn dood, hoe drukkend ook voor Stad — aan gade en kroost, Was 't eeuwig lichtend fpoor tot aller englem troost.
I N


\
MENGELPOËZIE. ,7J
INDE - > ■
ALBUM
VAN DE
HOOGWELGEBOREN
FHEÜLE van RE NES SE-,
thans ECHTGENOOTE van den HOOG WE L G E B O R E HEER
BARON VAN DEDE jvi
Gulde vriendfchap! heil der aarde l
liefdekweeklter! — hemelfchat! Wie maalde ooit naar eisch, 't vermogen
Dat uw godlijk heil bevat? Uit uwe ambrozijne vlieten
drenkt gij elk met roozen bloed, — En, door deezen leevens-balzem
Stookt ge wellust in 't gemoed: S s Wal-


«74 M E N G E L F O Ë Z Y E.
Wellust.... die, O lieve Freule
ook uw eedel harte fmaakt — Wellust dien gij door uw lippen —
door uw lonken kenbaar maakt. Ach! leer mij haar meerdre krachten
Die ik in mijn denkbeeld mis, — i-*r mij door uw deugt en wijsheid
Wat de waare vriendfchap is: Haar met u te mogen deelen
Is alleen een zielgeneugt — k Grootfte heil der vergenoeging
In mijn reine leevens vreugt. Jezus kroon daar toe uw dagen
tot gij zat der waereld zijt, En eens zalig, zult betreeden
't ftarrendak ten vloertapijt.
i 7 8 i.
I N


MENGELPOËZIE. l?J INDE
4 L B V fit
VAN DEN W E L ET). GEB. HEER
ADVOCAAT voor de RESPECTIVE, HOVEN van JUSTITIE in HOLLAr/D.
3K.unst—kunde — eenzuivreziel, aan'treinfteblank gelijk,
Volmaakt den_men'fchenvriend, den grooten Bilderdijk.
1785-.
op het AFBEELDZEL van de WELEDELE JUFFER
e. M. wojestjehoj^jejf s
thans ECHTGENOOTE van den HEERE
w". m X X jd je ju jd X' jk.
Zoo immer God den mensch met deugt volmaaktheid fchonk, En 't hart eens teedre Maagd met englen fehoonheèn praalde; — 't Is zij, wier zacht gelaat men in deez' beeldtnis maalde, 't Is zij voor wie de lof in 't pijlloos niet verzonk. Mijn zangfter knielt voor'tblankk' — de gloor van hare zeden; Zij knielt voor'tgrootsch't geen in haar oog - haar kaken fpeelt; Voor'tgrootsch,waarmee ze een fchat van reine wellust teelt,— En d'oceaan ontfluit van leevens zaligheden.
1785. BIJ


*7« MENGELPOËZIE. STSCHRIFTEN voor de PQURTRETTEN van de HOOGE VORSTELIJKE
onder dat van ZIJNE HOOGHEID. *i jLands vader! 's volkren heil, als vorst en mensch gekweld; Wiens goedheid en geduld de macht der lasters veld.
dat HAARER KONINGLIJKE HOOGHEID.
De heilftar van den Staat, - 't juweel van Pruisfens kroon • _ Tredrtca ~ echt-faphier van Willem, Fnfooszoon.
dat van den HEERE ERF-PR IN?.
Be bloem der jonglingfchap.-'t kleinoot voord'unie-band • Oranjes oudfte zoon — de hoop van 't vaderland.
dat der ERF-PRINCESSE.
B>e Iuïfter, eer en roem van Neêrlands Maagdenltoct • Veradeld door de deugt als telg uit Nasfauws bloed. '
—- dat des TWEEDEN HEER ERF-PRINS. Prins Georgg, - tweede zon uit de allerdierbaarftc echt En jongfien erfgenaam van Nasfauws erflijk recht.
' DE


y
MENGELPOËZIE. 277 DE BESTEN
VADERLANDER.
Ofichoon in 't vrij Gewest geen vreê — nog liefde blinkt,
Daar 't door een overwicht van twist en tweedracht zinkt;
Zo teeit bataaffche deugt nog onveraarde telgen,
In wien de braafheid heerscht van't echte kroostderbelgen:
Dit tuigt het Graaflijk vlek, in't welk men Carter (*) vind,
Die'tfchittrendst voorbeeld kweekt eens vorstt' — en men-
( fchen - vrind.
1785. DICHT-
(") De Weledele Heer R. CdRTER. , Cmnmies ter Thefaurie Centraal van Zijne Döorluchtigjle Hoogheid den lieert Prime va* Oranje en Nasfau, enz. enz. enz,


VS MENGELPOËZIE.
DICHTREGELEN,
ONTWORPEN om onder een
ZINNEBEELDIGE KUNSTPLAAT
GEPLAATST te WORDEN, die men NADERHAND niet heeft VERKOOZEN U I T T E G E E V E N.
"Woel vrij, gedoemt ferpent, affehuuwlijke Eigenbaai'. Vergeefsch beproeftge uw kracht aan't hoofd van onzen Staat: Of hooptge nog, vermeerte! op eed — en — vloekgenooten ? Hun euvle moed is reeds door fchroevende angst verkracht: De toomlooze ijver, die hem 't Haal in 't hart zou ftooten, Verftomd op 't flip, dat hij hem wreed te ontzielen dacht, Terwijl de nijd en list, als beevende aterlingen, Met al heur nikkers vliên, naar de onderaardfche kringen.
Oranje leeft! en volgt, ten fchrik der dwinglandij, Standvastig , 't voetfpoor der doorluchte heldenrij; De tuinmaagd vreest dus niets, maar draagt, de burgerrechten Van nieuw aan 's vorften trouw, met Neêrlands godsdienst op.' Dit heil, zal 't eeuwig heil aan batoos glorie hechten; — Dit ftilt den grijzen Leeuw, en kerft der muitren krop:
De waare vrijheid daalt wat licht! — gods gunst werkt
r< , r. , meede,
En brengt ons wettig erf, den handelbloei en vreede!
1785. OP


MENGELPOËZIE. fi?J> OP DEN
UITMUNTENDE DICHTER
K U M P E E,
NA HET LEEZEN VAN DESZELFS DICHTSTUK: Z U JL I M A.
Wie is hij die zóó grootsch, met een verfijnd verftand, Het godlijk kunstvuur voed van hartbetoovrend zingen ? Wie peilt door 't rijkst vernuft 't onperkbaar heil der dingen, flraveerende de hel in trouw voor 't vaderland ? — 't Is Kumpel, 's waarheids vriend, die de eer van Nasfauw wet, En zoo door mond als pen zijn hooners paaien zet. Den . . . Mey 1786.
VOOR


280 MENGELPOËZIE.
VOOR HET
POURTRET
VAN DEN WELED. GEBOREN GEST. HEER, MR.
J. H. van OLDEMBARNEVEED,
GENAAMD
WITTE TULLING,
PROCUREUR GENERAAL, EN ADVOCAAT FISCAAL VAN BRA B AkND EN LANDE VAN. O VER MA ZE.
Dit denkende gelaat, in 't welk geleerdheid fpreekt,
Is dat desgrooten mans, wiens richterlijk vermogen,
Tot heil der rust, naar plicht zich op de boosheid wreekt,
En de onfchuld veilig op zyn kunde en zorg doed boogen:
Geëerbiedigd om zijn deugt en trouw aan 'tvaderland; —
Geliefd van 'tvorfllijk Huis - en van den burgerfland.
Lang moogd ge 6 Batavier! v w zyn licht beroemen,
En dankbaar , totuw ïer,uwWTTTE TULLINGH noemen. 1786.
VOOR


MENGELPOËZIE. 281 VOOR HET
JP O 17 !at x m M T
VAN MIJN
VRIEND
DEN WELEDELE HEER
W. H. SCHWEICKHARDT,
DOOR ZIJN ED. ZELFS GESCHILDERD. "
A pelles handherleeft in Schweickhardt's grootsch penceel; — Dit fpreekend beeld zijns zelfs is daar van 't fchoonfte deel.
i 7 i 7.
I IN


98% MENG É L P O E Z Y E.
IN DE
k L b U m
VAN MIJN
ACHTINGSWA \ R!' D E VR FF.ND ,
DEN welf.erw. zeer Gei. eerden ITeER
C C L E IJ WA
RUWEND LEE RAAR DER HERVORMD* I * GEMEENTE EN CURATOR DER LATTN SCffE SCHOOIEN IN DEN BRIEL ■ MITS ' GADERS LID VAN VERSCHEIDEN GELEERDE MAATSCHAP!'TEN, enz.
Daar, 6 Cleijn! ons hart eendrachtig en op 't teerst Oranje I
(mind,
Is 't dan wonder dat de vriendfchap ons zoo naauw te faamen I
("bind? - I
Zalig dan die zachte keetcn , die een fchat van wellust I . • (kweekt; — ]
Ach, dat door geen onrustbranding ooit bij ons dat fnoertjen 1
C breeki!..
Ja dat is, eerwaarde halsvriend ! mijne heilzucht op deez* I
tt L • (aara; Uwe achting nooit te ontbeeren is mij meer dan alles
'k Leerde uw'deugt, - uw'wijsheid kennen; gantscÏnu'jn
. (ziel werd u gew;>d ! - j
/in, daar zulk een liefdtoxivmisx is vlamt ze zelfs na 's lee.
O'enstijd! \
25 Janna) ij 1737. HULDE


MENGELPOËZIE. 233
II U L D E
AAN DE
WELEDELGEBOREN GEST. HEER
B*. C. van DAM van AERDEM 4
PRJSSIDENT BURGEMEESTER EN ONTFANGER VAN DES GEMEENE LANDS MIDDELEN IN DEN BRIE-L, MITSGADERS LEENMAN VAN DEN LANDE VAN VOORNE, enz. enz:
Van dam, die in het heetst van Nederlands gevaaren, Getrouw was aan Oranje als burger toeverlaat; Voelt thans zich d'eere - krans gevlochten om zijn haaren Waar op de dankbaarheid des volks vereeuwigd Haat. — Dat ieder Brielenaar 's mans naam in 't harte heilig, — De waare vrijheid bleef ook door zijn fchaduw veilig. 18 1787- Ta BIJ"


ïH MENGELPO 'k Z T E.
JB XJ'S CJBC'JBL X T T M W,
ter GELEGENHEID der
ILUMINATIF in den BRIELE,
in 0CTOBEH 1787 voor twee VENSTER-RAAM EN van mijn
W O O "N H tl IS, ;
zijnde GEPLAATST GEWEEST.
©ffchoon een helfche floer ontznde muitelingen Oranje 't moordziek flaai wilde in den boezem dringen; Herfleid hem 't albeftuur in zijn gefchond n eer, En blixernd, tot's lands heil, 't geweld in d'sfgFond néér.
«H» <k"¥
Bloost, fnoode pesten' bloost, verraaders deezer landen! Ontwijkt, ontwijkt het licht dat Nasfauws vrienden branden; Of voelt, door een gewicht van diepe ontroerenis, Dat een rechtvaerdig god zijn raad en re.lder is.
OP j


mengelpoëzie. 285 OP HET
ZIEN van ZEEKERE
TEEKE1I1 &,
EXTEMPORE.
3De dordfche dwingland, 't hoofd der muiters , Kust hier de hand een's Pruisfchen Ruiters.
ANDERS. Hij, die Oranje zou door vuur en vlam doen ft'kken, Moe: nu, och arm! de hand eén's Pruisfisch Ruiters likken, 1787.
Triümf, Oranje keerd! deez' dronk zij hem gewijd! Zijn huis — zijnfum— zijnzaat— verduurden grijzen tijd1!
T 3 « jI N
BIJ HET
DRINKEN van een ROK AAL
ter HEU^GCHELIJKE
STAATS-OMW ENT ELING 3
op den DAG der TERUGKOMST vak zijne DGORLUCI (TIGTSE HOOGHEID in 's H A G E.


186 MENGELPOËZIE.
IN EEN
GEZELSCHAP OR.ANJE M I-N NAAISj
I N
'S GR A V E N H A G E3
op den HEER
B. W O TL F,
EXTEMPORE.
ïn Neêrlands ijzren eeuw', toen de Aadlaar van Germanje De lieve glorie -ftrik bracht aan 't verdrukt oranje; Heeft IVolf in Pruisfens dienst, vol moed, en onvertfaagd, Zijn vaderlandfchen kop voor Nasfauws eer gewaagd.
\ 7 8 7- OP


M E N G E L P O 11 ZIE. 287 OP DEN
GETROUWE
I, BETT11CS,
CAPITLIN DER SCHE EP"' NINGS HB SCHUTTERT,
EXTEMPORE.
JLaat 's Gravenhage vrij op haare fchutsheers roemejj Als cie. eer en Iteunfels van het vrije vaderland; — 't Oranje-lievend voik aan 't Scheveningfche ftrand, Zal eeuwig tot zijn lof zijn braaven Bettimk noemen. .1787. T 4 BIJ,


sS8 MENGELPOËZIE /
B> IJ S C ,H . R I F T VOOR. HET
jp o Tr i x j£ jé 2"
VAN ZIJNE DOORLUCHTIGSTE HOOGHEID DEN HEERE PRINCE VAN
oranje EN nassau,
enz. enz. enz. NA DE OMWENTELING, 't Doorluchtig Hoofd des lands, vemeederd door den baat, Maar Groot door zijn geduld als redder van den Staat.
ONDER EEN
5 a s s i n e t
voor een der VENSTER - RA AMEN van de HEER
b o n g ' a A li t Z.
I N .
's G R A V E N ïl A G E,
t^r GELEGENHEID der
X X X TT mX JJL TX X,
Den 8 Maart 1788. W erd ïn 's lands ijzren eeuw het lieffelijk oranje , Van >s vrijheids hoed gefcheurd, een prooi der dwinglandij; God gaf ons, door het zwaard des Aadlaars van Germanje,' Dat unie-fierfel weêr, ten fchrik der muiterij.
V R E-


' MENGELPOËZIE. 280
VERSCHEIDEN
•BIJSCHRIFTEN
ter GELEGENHEID der
x x tr m x mjjl t x je,
O.' DEN 8 MAART 1788 GEDIEND HEBBENDE.
jLoo lang de gouden zon zal met oranje praaien,
Zal 't heil van Nasfauws Huis het Graaflijk vlek beftraalen!
Deez' dag van vreugd, zal ons , bevreedigd door geluk, Van nieuws vergeeten doen de rampeeuw van den druk.
Orfchoon 't geweld, ook zocht d'Oranjeboom t'ontluiftren, Eén Godswenk van omhoog deed Neêrlands pesten kluiltreo.
Laat elders 's volkren trouw voor Nasfauw fchattcn waagen, De Haagfche vreugdepraal zal duizend zecgens draagen.
Wat fchaad ons of de hel om onzen hcilftaat woed?
Gods arm, en 's braaven deugt, is't fchild voor euvelmoed
Wie vierd deez' heildaag niet, daar de eciio van 't heelal Oranje een fchaatring brengd van fmeekend vreugtgefchaL
Oranje in 't dankbaar hart voor eeuwig ingeplant, Biyv' grijze jaaren de eer van 't volk en 't vaderland.'
ts OP


2po MENGELPOËZIE.
OP EEN
EERE-POORT
IN DE
HARDERSTRAAT I N
'$ G JUJl W JSCJïL G JE,
GEPLAATST ter ZELVER GELEGENHEID.
Kaar'r juk -ontworsteld volk van 'tijcntfehe Leeuwendaal, VerMdemd door de rust, 't ontfchroefde hafj doed fpreeken; Heeft 's Hagsnaaren trouw in 's harders buurt, dit teeken, GeftiCht tot 's hemèls eer en Nasfuuws zegenpraal.
AAN DE WEDERZIJDE.
Kon 't brandend vuur des nijds van wreevelzieke dwingren
In d'ijzren kringen, op Oranjes feestgetij
Een kille vrees en zorg in 's braaven zielen flingren,
Triümf! — God fprak, — gaf heil en wij, wij juichen vrij.
GRAF-


MENGELPOËZIE. a»(
G SL^L JF $ C M J8L X T T
VOOR DEN WELEDELGEBOREN GEST. HEER
2MCR- j. c» reigersman,
IN LEEVEN, RAAD, THESAURIER EN " RENTMEESTER GENERAAL VAN ZTNE DOORLUCHTIGSTE HOOGHEID DEN HEERE PRINCE VAN ORANJE EN NASSAU, enz. enz. enz.
Overleden den 29 Maart 1788.
Hier rust de trouwfte vriend, en wijzen vraagbaak, van Het vorfFHjk Opperhoofd der Nederiandfche Staaten : Wiens dienst de zegen droeg van eerlooze onverlaaten, En vraagd ge, 6 vreemdling! wie ? de faam zegd: Reigexsman.
EERE-


49* MENGELPOËZIE.
E E R E - K R A NS J E
VOOR MIJNE WELDOENERS ln VRIENDEN
DS WÏLEDELE HEEREN
jd. DE jb m. tt x w
E N
X. joosTxwa, pieterz.
als GETROUWE VOORSTANDERS van WAARE VRIJHEID en ORANJE,
na de gezegende omwenteling 1787.
Zo ge ooit, dAmfterdam! tropheeèn op wilt richten Waar in uw dankbaarheid door uwe zegen (preekt ; Wilt dan voor uw' de Bruin en Joost'tng teekens fh'ebten Daar 's lands triümf door hun op 't grootscht is aangekweekt. Hun liefde voor uw rust, eischt van uw hart, belodmhg, Die waardig is aan de eer waar mee de faam hun noernd: • Op.dat ook 't nageflacht, uit waare deugt - betooning Hen, als bewerkers van uw'heil cn glorie roemd.
OP


MENGELPOËZIE. 293 OP HET
'? o u r t r e t
VAN DEN
GELEERDEN en ONTSTERFFELIJKEN G R T Z A A R Z>,
ja jle franco van berkheij^
LECTOR van 's LANDS UNIVERSITEIT te LEIjDEN enz. enz.
Oit achting - wekkend beeld van eerbied waarde grijsheid , Schetst ons dien burgervriend, wiens groote geest onwijsheid Aan vaderland en volk ter eeuwige eer za! /trekken Daar z'jne dichtlier elk die kunst waardeert, moet trekken: Berkheij, die voor Oranje in 't drukkendst Staats - geweld, Zich, om zijn Leijden, heeft ten doel der wraak gefield. 1 7 8 3. OP


394- MENGELPOËZIE.
OP EEN
EE RE-POORT
IN DE
HARDERSTRAAT
I N
GEPLAATST den 7 AUGUSTUS 1788.
Belach, ó nijdigaarts! de vreugt der Haagfche braaven, Veracht deez' Eertrophee van Ltefde 's Burgerkring ; —Oranjes echtjuweel — de heilftar der bataaven , Heeft aanfpraak op ons hart, niet op uw' zegening.
AAN de WEDERZIJDE.
Zag Neerland ooit, vernoegd den blijden feestdag lichten Haars wijze Goëllin , Germanjes kroon -Ikraat; — 't Is thans, ««dat geweld voor haare deugt moest zwichten, En 't gantsch heelal haar eert als Redster van den Staat.
TER


MENGELPOËZIE. nfiy TER
ILUMINATIE
Bij DEN
WELEDELEN KESRÊ P9 M. FAUVARCQ,
ONDER-COMMIES VAN 'j LANDS POSTCOMP TOIR IN DEN BRIEL,
op DE?j ZELVE DAG.
Ik was eertijds een kees, toen d'onbcdachtz3"mheid Der jeugt mij van het fpoor der rede had geleid: — Nu ben ik prinsgezind, niet om belang noch voordeel; Maar uit een zuiver hart en bpgeklaarder cordéei. 't Is dus me: bïijdc ziel dat ik deez* kaarfin brand, Voor 't ilerfd van oranje en *t jn'chcnd \aderland.
VOOR


*y« M E N G E L P O Ë Z 1 E.
VOOR EEN DER
V E N S TER-RAAM EN
VAN 'T HUIS DER
VORST - en VRIJHEID - MINNENDE BURGER
P'HILIP van DE. O OGEN, in den BRIELE,
ter zelvjer GELEGENHEID.
'Vloek vrij,,ontaarde belg! op Nasfauws zegenpraal, En wraak, als fnoodaards 'tlicht dat thans zijn vrienden branden, Het eeuwig alziende oog beftraald de Nederlanden; Door hem is 't dat uw macht in de eindlooze afgrond daal. Sophiaas luider klimm' ten fchrik der dwinglandij, En 't braave Brielfche volk blijv' door haar, ecuwig vrij. Extimpori.
graf-


MENGELPOËZIE.
G JR. JL T S C M. Jt X ffl T
VOOR DEN WELEDELGEBOREN GEST. HEER,
M* G. de 31 O O,
He ere van Rofenburgh en Blankenburgh &ct in leeven Raad in de Vroedfchap en Burgemeefter der Stad Delft, en wegens dezelve Gecommitteerd in het Edel Mogend Co lieg ie van Heeren Gecommitteerde Raaden van de Staaten van Holland en IVejlfrieslanfc &c. &c. Overleeden den 8 September 1788.
Sta, wandelaar I verè'er, uit diep gevoel van pligt,
Het koud gebeentt' des Mans die hier begraven ligt,
De Roo, wiens deugt bij 't volk in 't prinslijk Delft blyft leeven,
Verdiend door dankbaarheid op ijders tong te zweeven: —
Als voedfterheer getrouw aan land, - aan vorst, aaii God, 1
Ontzonk den Staat in hem een dierbaarst Patriot.
V TER


"1 > I
\
SpS^ MENGELPOËZIE TER
F I L I C I T AT I E G E Z E L S CII A P
AAN HET HUIS VAN DEN
TV EL ED E L E N GESTR. HEER
A. B1ESSER,
ALS PRESIDENT BURGEMEESTER DER STAD BR/EL, Br HET DRINKEN DER PO KA ALEN,
Den 14 October 1788.
JDLegeer tot heil van't volk —den. Staat en 't vorstlijk huis; Zoo vind de Briel in u een tweeden van der Sluijs!
AAN


MENGELPOËZIE. 299 AAN DEN
HEERE TWEEDE BURGEMEESTER
J« HOGENBYKvanBOMSEEA Alt,
Heef: ooit een Burgerij zich op haar eer beroemd; 't Is zij die Hogendijk als burgervader noemd.
AAN DEN
WEL EERW. ZEER GELEERDEN HEER PREDIKANT,
J. GROE-NEVELB,
n
BEROEPEN ZIJNDE te MIDDELBURG.
"Veriaatge , 6 Groeneveld! het vrije brielfche volk Gedenk hen in gebeên als Zeelands bijbeltolk!
V 2 ZIN*


303 MENGELPO ˣZ T E.
ZINSPREUKEN op de DIPLOMAAS voor de aankleevers der
OUDE CONSTITUTIE,
van de dorpen
OOSTVOORN en RACKAMJE.
Een elk Ooftvoorenaar die 't vaderland bemind, Is 't hoog befiuur getrouw en, hartlijk prinsgezind. 1788.
Zoo lang oranje leeft tot heil van kerk en Staat Blijft hij Rackanjes lust — en hoop — en toeverlaat. ' ï 7 8
plicht-


MENGELPOËZIE. 3oi
PLICHTMATIGE en VERDIENSTELIJKE
JBC Tf X JD JE,'.
na het LEEZEN van het VOORTREFFELIJK WERK: ter HULDIGING der
oprechte vabemxandscme sociëteiten,
door MEVROUWE
M. G* »e CAMBOHT,
GEBOREN
VAN DEK. WEBJEOEST.
^oo vadcrlandfche taal ooit in bataaffche harten Een vonk van dankbaarheid en billijke achting kweekt, Cambon kan hier in de eer der gantfche kunne tarten, — Haar koomt een offer toe, in 't welk ons binnendst fpreekt:
Lands-kennis, — waarheidsliefde, aan 't huis van Nasfauw
trouw,
't Paard alles op '6 volmaakfte in deeze groote vrouw! 1788. V 3 GRAF-


loa MENGELPOËZYE.
G JHJ!L T S C M JU x jf? T
VOOS. DEN WELGEB. GEST. EN HOOGGEL. HEER
PETRUS CAMPER,
In leeven Gecommitteerde wecgens de Provincie van Fries land ter Vergadering van den Raad van Staaten der Vereemgde Nederlanden ; Profesfor; en Lid van meejl alle de geleerde Maatfchappijen van Europa; enz. enz.
OVERLEEDEN DEN 7 APRIL 1789.
Deez' grafplaats eischt, ö Mensen I dat gij uwe aandacht vierd; Ze omvangt het rustend rif van Frieslands gulden mond; Die als pijlaar van Staat voor Nasfauws zetel Hond, En van het gantsch Euroop als wijs bewonderd wierd: Wiens naam en grootfehc pen, als kenner der natuur, Des Nazaats achting trekt tot 's waerelds uiterfte uur.
BLfJD-


M E N G E L P O M Z T E. - ^03
BL IJ DSC H APS-OFFER
TER
GELEGENHEID der HEUGCHELIJKE
STAATS - OMWENTELING
I N
W M JD JE JU X JL W JD 3 1788.
Triümf, ^ tijd is weggefneld, Waar in 't ontembaar fnood geweld
Zoo heilloos zegenpraalde! >t Is lente na den droeven ftond — Toen de onfchuld heul nog redder vond, En dwangzucht op de deugd onzalige eer behaalde,
V 4 Tr*


3°* * MENGELT O È Z T E.
Triümf, de wetten der natuur
Ziet men niet meer door tweedrachts vuur
Ontè'edeld en gefchonden ; "t Is uit met vloekraad en bevel — Der eedgenooten van de hel Door wie 't Gemeenebest ontfing de grootfte wonden.
Gij word niet meer, ö vaderland! Door fnoode monfters aangerand, Die Nasfauws val bezwooren: Men hoord geen moordkreet van alöm. Ten fchrik van jeugt en ouderdom, faar 't lief orange mag weer op de borften glooren.
Thans


MENGELPOËZYE. 30$
Thans juicht de gantfche burgerfchaar; De vrienden-rei, die, in 't gevaar,
Met mij de dood trotfeerden; En 't zwaard van valfche majelteit, Blijft aan der muitren hand ontzeid, Daar Neêrlands beulen-wraak in Wroegend leed verkeerden.
Qeduchte God! wie kend uw kracht ? Wie kend de werking van uw macht, —
En milde gunstbewijzen? Gij deed, ö redder van 't heelal ! Op 't biddend ach van 't duizend tal, Het morgen-licht van vreugd uit d'onhgils nacht verrijzen.
V 5 Een


30$ MENGELPOËZIE*
Een wolvennest, fteeds afgericht Om, teegens 't blijkbaar redelicht, Der volken recht te fchenden, Had zelfs 't, onfchatbaar diamant, De Moeder van ons Vaderland Ontzegd, tot bijftand van haar kindren zich te wenden.
Die dierbre Rijksvorlh'n, wier hart Verteederd was, om ons van fmart
En van een juk te ontladen Dat onze fchouders zwoegen deed; Was, ( als had zij verraad gefmeed ) Het voorwerp dat den nijd ontzind durfde aantetalten.
Mea ]


MENGELPOËZYE. 30?
Men hield, ja! teegens plicht en wet, Die deugdzaamfle in haar reis belet, Tot Neêrlands wisfe fchanden; En fchepte dus van 't vrij gewest, Een rustvernielend rooversnest, Waar 't wraakvuur kluiflers fmeed in fteê van uniebanden,
Hier van droeg ik 't getuigenis, 6 God! dat niet vernietigd is;
Gij weet wat.ik gevoelde: — Maar teevens ook dat mijne ziel Niet gantfchelijk in wanhoop viel, Hee zeer ook d'euvelmoed met haare flaaven woelde.
Mijn


308 MENGELPOËZYE.
Mijn zuchten reezen tot uw' troon, Dan, 'k achtte 't wreeken vm dien hoon
Niet minder ftraf als heilig; Mijn beeden wierden ftraks verhoord, De donders aller haat gefmoord, En, met Fredrica's Eer, het Land ■herfteld en veilig.
Triümf! het lief oranjelicht Vertoonde zich aan ons gezicht,
Door konings Fredriks benden, Wiens onverfchrokken heldenmoed, Door 't teistrsn van d' ontzinden ftoet, 3er Belgen ijzren eeuw van ramp en wee deed enden.
De


MENGELPOEZYE. 3c#
De radelooze Muitren kring
Wérd, door vorst Brunswijks heldenkling/
Verftrooid, — uit een gedreeven; En elk, Öie voor Oranje leeft, En dankbaar bloed in d'adren heeft, Blijft altoos de eer aan hem als Neêrlands redder geeven.
Hij — hij, wiens krijgskunst niets ontbeerd» Heeft aan 't verhitte- volk geleerd
Met Wapenen te fpeelen; Triümf! 't looft al zijn grooten naam, Den twister zelfs wil met de faam Het zigenlied des lofs van Hertog Brunswijks deelen.
Triümf!


Sro MBNGELPOËZTE.
Triümf! 6 trouwe Burgerfchaar l Ziet hier de dag om met elkaar •t Herftellingsfeest te vieren; Ziet hier de dag van vreede en rust; De dag om onzer ogenlust Vorst Willem — Gaê, en Kroost met lagchend groen te lieren.
#«* <M>
Uw fchutsheer nadert fchreede op fchreê, Vivat Oranje, roept hoezee!
Brengt aan de liefdebanden; Maak los het vorstlijk Paarden Tpan; Snoert aan de koorden, wie maar kan, En trek hem fteêwaarts in met duizenden van handen.
Triümf,


MENGELPOËZYE. gig
Triümf, daar koomt 's Lands oogenlijn, J
Om fteeds in 't Graaflijk vlek te zijn,
Met haar geliefde Telgen! . Vat aan, haar .luistrljke eerkaros, Rukt vrolijk Paard en teugels los; Juicht vivat, trekt haar in, uw hart is haar, ó Belgen!
Triümf! het dondrend moord kartouw Brand nu ter eere van Nasfouw,
In plaats van bloed te plengen; Ja! bij dat buldrcnd vreugdgeluit Galmt ieder 't fchel hoezee thans uit,— Het blij Wilhelmus doed zich onder 't danklied mengen,
Triümf!


31» M E N G E L P O Ë Z T E.
Triümf 1 juich-- juich, ó NederlandI
De Pijlbos van uw' Unieband
li weeder 't faam gebonden;
Bet wroegend onrecht is geboed,
Op vrijheids fpeer draai vrij de Hoed,
Eeuw uit eeuw in tot heil, ja altoos ongefchonden!
E. SCHLUNDT BODIEN. Clercq ter Thefaurie Generaai van Zyne Door luchtig ftt Hoogheid.


B L A D V IJ Z E R.
BTBEL EN ZEDE DICHTEN.
BladZ.
D e Lofzang dér Engelen in Bethlehems Velden. . i
Mozcs Julchtaal tfa Hoh torhr dei'TcmpHiren dnor de Schelf-
ïee. - - - 5
Opwekking tot de Dood en Eeuwigheid. - 9
De ftandvastige Chriften in druk. - - 13 De ontworftelde Wanhoop. - -15
Laatfte woorden eenes ftervenden Vaders. - j-7
De verneederde Heiland in het Rechthuis van Pilatus. ao
- 33
Jezus-
Het ongeloof van Petrus. - - a5
De Godsdienst. - 2^
De wanhoopende Zondaar op zijn Krankbêdde. - *9
MENGELDICHTEN.
Vaderlijke blijdfchap, of Triümf - zang over de geboorte vaft mijn Zoon. - _ * " ^l
Ter Verjaaringe van den Weledelgeb: Heer Clifford. 33 Ter eerfte Verjaaringe van mijn Zoontjen. - - 35 Aan den Heer J. van Nas, - - " 39
Achting-kusjes voor de drie bevallige Wichtjes van denHoog Welgeb. Heer Baron van Renesfe. - 41 Eijl en Zegenwensch von Mpusje Pinne. -


BLADWIJZER.
Ai?Su„srnem *m *? AaGebo^:de,geb-ore Hee:Mr- J-.F-Bijmhou °^z^
Am den Weledelen Heer J. W. Knrnpel ter gelegenheid zijner bevordering tot Doftor in de beide Rechten. « De Meijboomen, Lierzang. " - 58
Pe Vriendfchap. r.
Aan de Magiuraat der Stad Delft ter gelegenheid der Vernietiging van net corps mimende Burgers 1786. „
Slotzang van een Fragment voor het Verjaarfeest van H r> H. Mevrouwe de Princesfe Louïza, 1784 0
Aan Mejuffer S. H. C. Bijmholt in dankbaarheid van haar Vaersjen op mijn Verjaardag.
Aan God, bij het einde des Jaars 1784. _
Aan Mejuffer Bijmholt, op haar Geboortedag. _ 9p Aan Mevrouwe Bijmholt. - _ _
Ter elfde Verjaaring van den Prins Willem George Fredrik.
103
Aan Mejuffer C. A. Boot, bij het toezenden van een mijner Werkjens. - . . _ '109
Moederlijke Taal, bij het huwelijk haarer Zoon. 111
Ter huwelijks Vereenigïng van den Weledele HcerE. Sch'undt
Bodien, en Mejuffrouw S. E. Le Cömte. - n3 Aan Hare Koninglijke Hoogheid Mevrouwe de Princesfe van -
Oranje op den zeevenden Auguftus 1785. - n# Aan mijn Vaderland. . . .122
Harte-taal, uitgefprooken op een Vaderlandfchen Maaltijd
gehouden te 's Gravenhage, in de Maand Augustus 1785!
U _ 124 De Dichtluim. -
127 Rouw-


BLADWIJZER.
Rouw-zang over het[affterven vari den Weledelgeb' Geft.
Heer Mr. lacob Reigersman. - - 129
jij
De fneedige Landbewooner. - - " 3
Aan zijne Hoogheid den Erf-Prins Willem Fredrik, op den
Vieren twintigften Augustus 1789- - r 134 „ Het Verlies. - - - " .I4°
Aan de Heer J. M. Sobels, bij de uitgave zijner Vrijheid en
Burgerhart, 1785. - - .143
Aan Hare Hoogheid Mevrouwe óp Princesfe van Oranje en
Naslau, op den acht-en twintigften November 1785- 143 Aan zijne Hoogheid den Prins Willem George Fredrik, op
den 15 Februarij 1786. - l5° Deugtlief aan Eduard. - lg4
Aan mijn Vriend den Weledele Heer E. Schlundt Bodien,
na de Geboorte van zijn Zoontje. - - *5M Ter gelegenheid der Intreede van den Weleerwaardigen zeer
Gel. Heer D°. I. W. usfingh, als Predikant te Monfter... ' - 161
Spiegel voor Neêrlands volk, of fpreekend Schilderij van de woelingen der muitende Staatshervormers. - 163 De achtften Mam 1787. - - - 165
Aan mijn lieve Echtgenoote op haar Geboortedag. - 170 Aan den Weledel GeftrengeHeer Adriaan de Meij, ter gelegenheid zijner verheffing als Raad in de Vroedfchap der Stad Briele. - - - -. J74
Den zeevenden van Oogftmaand 1787. - 176"
Den vierentwintigften van Oogftmaand 1787. - 183 -Het treurend Nëderland verlost. - - 188
Aan de Leden van het Oranje Gezelfchap in den Rriel, na hunne afvuuring op het Exercitie Veld, den 7 oaober - I78.7.
De


BLADWIJZER.
De Lasterlijke Kwaaker. . . . Blk££l
Ter gelegenheid van de door Z. D. H. binnen Amfterdam gedaane Remotie van verfcheide Leden der Vroedfchap en de Verheffing van den Weled. Groot Achtb. Heer Mr' M. Straalman, tot deBurgemeefterlijkewaardigheid. 211. Gevoel van achting en liefde voor het oudfte Zoontje, van mijn boezemvriend Bodien, op deszelfs geboortedag' 213 De juichende achtften Maart . . 2I7
De Scheveningfche Vrouwenfroet aan den Hoog Edelge-
booren Jonth»^ H^,o ^ Rmt,Wt. HPere van Rhoon ,
enz. by de overgifte van het Vaendel haarer Schuttery 220 De bekeerden Knorrepot. - . _ 22j
Taal der Vriendfchap aan den Wel Edgeb. Geft Heer Mr. de Roo van Alderwerelt, na deszelfs verkiezing tof Raad m de Vroedfchap der Stad Briele. . 2 °C
Aan den Wel Edgeb Geft. Heer P. van Hoogwerf Georgesz ter zeiver gelegenheid. . 5 'jcorgesz.
De Droefgeeftige Dichter. i ' ^27
AWmt^HHd-,Ge!!- Heerva»Si»a> bij'deszelfsaanftel.
ling tot Stadhouder der Stad Briele, enz. - 228 De weenende Arcaft
23 r
Gevoel van achting, toegewijd aan den Wel Edgeb. Geft Heer van Baerle, by het drinken der Pokaal ter filicitatie als Raad in de Vroedfchap der Stad Briele. - 234 Den zeevenden Auguftus 1788. . " - 235 Den vierentwintigften van Oogstmaand 1788. . 237 Taal van Vrijheid en Vaderlandliefde uitgeboezemd, a la fèté du jour den 18 September 1788. . . 243
Aan mijn Vriend den Wel Edgeb Geft. Heer Cleijn, OudBurgemeefter der Stad Briele enz., bij deszelfs aanilellin* tót eerlïe Commies op het Comptoir van den Wel Ed»eb! Geft. Heere Ontfanger der Gemeenelands Middelen alA^ ' - - ' 24S
Aa«


BLADWIJZER.
Aan de braave Gereformeerde Brielenaars, na de door hunnen jongden Leeraar uitgefprookene affcheids Leerreden.
2aO
Aan mijn-Vriend den Wel Edele Heer E. Schlundt Bodien, op deszelfs Geboortedag. - - - 251
De achtften van Lentemaand. - - 254
Vaderlijk Liefde-kransje gevlochten ter Verjaaring van mijn Dochtertje. - 25$
Aan den Wel Edelegeb. Geft. Heer Mr. C. G. van Baerle, cn Vrouwe c. a- van ue» oiw, dij liumie Exnivereeniging.
259
Dafne en Lotje. -x - - 260.
Tafel-galm, op den Zeevenden Auguftus 1789. - 262 Harte-zucht, bij het drinken eener Pokaal, op het welvaren
vanhetVorftelijk Oranje-Huis, den23Auguftus 1789. 263 Ter Huwelijks Vereeniging van .den Wel Edgeb. Geft. Heer
de Roo van [Alderwerelt, met.de Wel Edgeb. Juffer van
Baerle. - - " - • - - 265
Graffchrift voor mijn geliefde Tante J. M. Turnbull, Geb.
Spraakel. - - 270
Voor de Graftombe van den dapperen Held Bentinck. 271
Graffchrift voor mijn Oom J. Bailjuw, in leeven Rector der
Latijnfche Schoole te Enkhuizen. - - 272
In de Album van de Hoog Welgeb. Freule van Renesfef
(nu van DedemO - 273
In de Album van den Wel Edgeb. Heer Mr. W. Bilder- dijk. « - - 275
Op het Afbeeldzel van de Wel Ed. Juffer C. R. Woefthovei^
(nu Hilderdijk.) - ——
Eijfchriften voor de Pourtretten van de Hooge Vorstelijke.
Perfonadien. - - - - - 276


BLADWIJZER.
t><? besten Vaderlander.- „ „ Bladz.
Dichtregelen ontworpen om geplaatst te worden ondereen
Zmnebeeldige Kunstplaat, die men naderhand niet heeft
verkoozen uittrgeeven. . - - 278
Óp den uitmuntenden Dichter Kumpel. - i 279 Voor het Pourtret van mijn Vriend den Wel Ed. Heer W. H-
Schweickhardt, door zijn Ed. zelfs gefchilderd. 281 In dc Album van mijn achtingswaarden Vriend, den Wel Eerw.
zeer Gel. Heer C. Cleyn. -, . 282.
Hulde aan den Wel Edclgeb. Geit. Heer van Dam van Aer-
ücn, Praeüdent durgemeefter in den : riele enz. - 283 jBijfchriften ter gelegenheid "der Humiliatie in den Briele, in
c.c maand O&ober 1787. ,. 2g^
Op het zien van zeekere Teekening. . _ 385
Bij het drinken ecner Pokaal ter heugchelijke Staats-Qmwen-
teling. -
Op den Heer E, Wolf. . . _ 2gö
Op den Heer J. Bettinck. . . 287
Pijfchriften voor het Pourtret van Z. D. H. den HeerePrince van Oranje eil Nasfau. - „ . 2g8
Onder een Sasfmet, bij de Heer Bongaartz. in 'sHage, ter gelegenheid der Humiliatie den 8 Maart 1788. - 288 Verfcheiden ijfchriftcn ter zeiver gelegenheid. - 289 Op een Eerepoort, in 'sGravenhage ter zeiver gelegenheid.
290
Graffchrift voor den Wei Edeigeb. Geft. Heer Mr. 1 C Rei gersman, In leeven Raad, Thefauricr en Rentmecfter Generaal van Z. D. H.
Eere-Kransje voorde Wel Ed. Heeren D. de Bruin en J. JoTsl tuig PieterüZ. _ J
"•" * * ■ ■ * 292 Op


BLADWIJZER.
Bladz.
Op het Pourtret van den Heer J. Le Francq van Berckhey.
293
Op een Eere-Poort, in 'sGravenhage den 7 Auguftus 1788.
294
Ter lluminatïe bij den Heer P. M. Fauvarcq, ter zeiver gelegenheid. - - 295
. Burger van Droogen, op den zeiven dag
296
Graffchrift voorden Wel Edgeb. Geft. Heer Mr. G. de Roo, Heere van Rolénburgh en Blankenburgh &c. - 2.97
Ter filicitatie Gezelfchap aan het Huis van den WelEd. Geff. Heer A Bresfer, als Prasfident Bargemeefter der Stad Briel. - - 298
Aan den Heere tweeden EurgemeefterHogendijkvan Domfelaar. - - - - 299
Aan den Wel Eerw. zeer Gel.Heer Predikant Groeneveld. ——
Zinfpreukcn op de Diplomaas voor de Aankleevers der Oude Conftitutie, van de Dorperr Oostvoorn en Rackanje. 300
Plichtmatige en verdienftelijke hulde toegewijd aan Mevrouwe M. G. de Cambon Geb. van der Werken. . 301
Graffchrift voor den Wel Edelgeb. Geit. en Hooggel. Heer Petrus Camper. - - - - 302
Elijdfchap-Offcr ter gelegenheid der heugchelijke Staats-Om. wenteling in Nederland 1788. - - 303