MAATSCII. DER NEDERL. LETTERK. TE LEIDEN. Cotal. 1)1.
Geschenk van Tooncelstukken , 1841.






MENGELDICHTEN.
EERSTE DEEL.






MENGELDICHTEN,
B IJ
BIJZONDERE GELEGENHEDEN UITGESPROKEN IN HET
GENOOTSCHAP:
KUNST WORDT DOOR ARBEID FERKREEGEN. ALLEEN VOOR DE LEDEN GEDRUKT.
t S T 2> £ N9 MDCCLXXXV.






L IJ S T
DER
MENGELDICHTEN,
IN DIT EERSTE DEEL.
uiftcr der Weetenfchappen; door F. Halewij».
2. De Beeldtenis van den Befcbermheer Mr. J. vandef Marck, JE. Z. het Pan Poeticon toegewijd; door H.Coster.
3. Toen de Heer W. Bilderdijk zich ontdekte als Maaker van de twee bekroonde Prijsvaerzen; door H. Costsr.
4. Ter Sluitinge der Jaerlijkfche Vergadering; door H. Coster,
5. Aenfpraek aen het Genootfchap: voor de vuist ontworpen, op den 8. van Bloeimaend 1777. door W. Bilderdijk,
6. Bij het vieren der Elfde Verjaeiing van het Genootfchap, den 3. van Wintermaend 1777. door C. var, Hoogeveen, Junior.
7. Een woordje tot Stichting, ter Elfde Vcrjaering vart het Genootfchap; door P. Vreede, Junkr.
8. Aen de Heeren Leden van het Tael - en Dichtlievend Genootfchap, bij het aenvaerden van het Voorzittersarapt, den 4. van Sprokkelmaend 1778. door J.deKruyf.
9. Bij mijne Intrede in het Tael- en Dichtlievend Genootfchap ; door A. It Pla.
10. De Eendragt, ter Opening der Jaerlijkfche Vergadering, den 28. van Bloeimaend 1778. door J. de Kruyff.
11. Ter Siuitinge enz. op den 28. van Bloeimaend 1778. door J. de Kruyff.
12. Aen



12. Aen de Weled. Heeren Leden ; ter gelegenheid mijner verkiezing tot Medelid; door W. Bilderdijk. n 13- Ter Uitvaerte van den Heer A. van Royen, den 3. van iaLentcmaend 1779. door C. van Hoogeveen, Junior.
14. Bij gelegenheid dat ik de eer had den Heer K. de Peeher, P Z. een goud Horlogie, uit naem der Hoofdleden , te vereeren; door C. van Iloogeveen, Jünhr.
15. Ter Dertiende Veijaering van het Genootfchap, den 1. van Wintermaend 1779. door H. Coster.
16. Den Hoogaenz. Befchermhceren enz. bij mijne aenkomst in 't Genootfchap; door J. W. Busfingh.
17- Mijn genoegen, bij de Intrede van J. W. Busfingh; ^ door O. Porjeere.
18. Ter Zilveren Bruiiofte van D. Havens en S. Niéuwenhuizen; door H. Coster.
19. Dankerkentenis aen't Genootfchap; door D. Hovens.
20. Aen de Leden, bij het Aflterven van J. A. van Hot' geveen Langerak; door H. Coster.
21. Bij het Afftcrvcn van H. Coster; door J. de Kruyjf.
22. Ter gedachtenis van H. Coster; door C. P. Chastelein.
23. De dood van H. Coster; door IV. Bilderdijk.
24. Op het Overlijden van H. Coster; door J. W. Busfingh.
25. Vriendentraenen op het graf van H. Coster; door A. Ie Pla.
26. Gedachtenis bij het graf van H. Coster; door J. P. Amalry.
27. Nieuwejaersgroct aen de Vergaderde Leden; door K. de Pecker, P. Z.
28. Bij de Inhuldiging van den Heere P. Vreede; door K. de Pecker, P. Z.
29. Bij mijne Aenvaerding van het Voorzittersampt; door P. Vreede.
30. Aen de Heeren Befluurderen; door J. P. van Heel.
31. Aen het Genootfchap, bij mijne verkiezing tot Medelid; door J. Jordens.
32. Aen



$t. Aen de Leden van't Genootfchap, bij mijne Intrede; door y. H. vander Palm.
33. Aen den Heere J. H. vander Palm; door J. W. Busfingh.
34. Bij het Overlijden van A. de He,.; door J. de Kruyf.
35. Aen de Befchermheeren, enz. door J. de Kruyf.
36. Bij het Overlijden van S. vander Waal; door J de Kruyf.
37. Aen de Heeren Leden; door G J. Lencq.
38. Welkomstgroet aen den Heere C. J, Loncq; door y. H. vander Palm.
39- Aen de Leden van 't Genootfchap, bij 't Aenvaerden van't Voorzittersampt; door A. van Asfendtlft.
49. Aen 't Genootfchap, mij den Gouden Eerpenning toewijzende; door T. van Limburg.
41. Ter Zeventiende Verjaering van het Genootfchap, den 3. van Wintermaend 1783. door A. Ie Ph.
42. Aen't Genootfchap, bij de aenbieding mijner Vertalinge van Beattie's Proeven enz.; door D. Havens.
43. Aen do Leden van het Genootfchap, bij mijne aenkomst als Medelid; door 5. J. van Nispen Muller.
44. Ter Openinge der Jaerlijkfche Vergadering, den 26. van Bloeimaend 1784. door A. van Asjendelft.
45- Ter verwelkoming der Befchermheeren Schuitais cn Cunaus; door dsnzelven.
46. Aen den Heer J. P. van Heel, toen hij met een' Gouden Eerpenning bekroond werd; door denzelven.
47. Aen den Heer D. Erkelens, toen hij met een' Zilveren Eerpenning bekroond werd; door denzelven.
48. Aen den Heer G. Brendcr d Brandis, toen hij met een' Gouden Eerpenning bekroond werd; door denzdven.
49- Aen den Heer D. Erkelens, toen hij met een'Zilveren Eerpenning bekroond werd; door dsnzelven.
50. Ter Sluitinge der Jaerlijkfche Vergadering, den 26. van Bloeimaend 1784. door denzelven.
51. Dichtftak van den Heer y. P. van Heel, toen hij den Gouden Eerpenning had behacld.
52. Dicht-



52. Dichtftuk van den Heer D. Erkelens, na het behaelen
van eenen Zilveren Eerpenning.
53. Dichtftuk van den Heer G. Brender & Brandis, na het behaelen van eenen Gouden Eerpenning.
54. Aen de Befchermheeren enz., bij het Aenvaerden van het Voorzittersampt, den 7. van Hooimaend 1784. door D. Havens.
55. Aen den Btfchermheer Cunaus, voor de eerftemael de Maendelijkfche Vergadering bijwoonende; door denzdven.
56. Ter Achtiende Verjaeringe van het Genootfchap, den 1. van Wintermaend 1784. door C. van Hoogeveen, Junior.



MENGELDICHTEN.



BERICHT.
Be volgende Mengeldichten worden alleenlijk gedrukt voor, en ten kosten van, de Heeren Leden van het Tael- en Dichtlievend Genootfchap , ter Spreuke voerende: kunst
WORDT DOOR. ARBEID FERKREECF. Nt
en worden niet in V openbaer uitgegeevcn.



D E
LUISTER
DER
WETENSCHAPPEN;
den HEEREN
LEDEN
VAN HET TAEL- en DICHTLIEVEND
GENOOTSCHAP,
Onder de Spreuk: kunst jfordt door arbeid ferkreegen; TER
TIENDE VERJARING
der Oprichting van het zelve
GENOOTSCHAP,
Den ii van Slagtmaand 1776. TOEGEZONGEN.



AANSPRAAK.
aar 'k ftaatlijk mij verbond, Op deez' gewenschten ftond,
Der eedle Poëzij een offer op te dragen,-
Verzoekt, roemwaardig CJwor, Mijn Zangeres gehoor,
Uw gunflige aandacht kan haar poging best doen Jlagen*
Welmenende IJver zal
In 't lagchend Lauërdal, Tot eer der Veedflers van 't Bataafsch Athene zingen:
Die drijfveer tot de kunst,
Krijgt Jlerkte door uw gunst, Aanzieneïijke Rei van Phoebus lievelingen!



D E
LUISTER
DER
WETENSCHAPPEN.
JSJ" ooit volprezen Wetenschappen!
Dogters van het kloek Verftand! Die elk aanfpoort op te flappen
't Pad naar 't zalig Vaderland, 'k Zal u dichtlaurieren vlechten;
Ziet mijn' ijver gunftig aan; 'k Wilze aan uwen drievoet hechten,
't Kenmerk uwer wijze daên. Laat, gevleugelde Godinnen!
Uw helfpieglend kristallijn, Aan mijn afgetrokken zinnen,
Tot een leerzaam werktuig zijn.
Laat



Laat de flonkerende ilrnalen,
't Hemelsch hulfel, vol van gloed,
In mijn' boezem nederdalen, Die een' eedlen zangitist voedt,
Om uw' roem in 't licht te zetten,
Dien zij fchel wil uit trompetten.
DeMensch, dat edelst werk van d'Opperkunflenaar, Wiens hand, zo wonderlijk 't verbazend ligchaam bouwde, En 't aan dc wakkre zorg der vlugge ziel betrouwde,
Opdat zij 't hoeden zou voor onfpoed en gevaar, De Mcmscb ware aan zich zelv* onkennelijk gebleven, Had hem geen fterke zucht tot onderzoek gedreven.
Hij doolde jammerlijk nog in een labyrinth: Onwetendheid hield hem gebonden aan haar kluifter: Het dwaazc Bijgeloof verfchrikte hem in 't duider:
't Bedrog vcrfchalkte hem gelijk een valfche vrind; Had niet het ondersoek 't gevaar hem doen ontfnappen, En tempelwaarts geleid tot de aebtbre Wetenfchappcn.
Hier



Hier werd de waare zin van 't duiftre Orakelwoord, Dat door Gods wijzen Geest in de afgelopene Eeuwen Was in den mond gelegd van Priefters der Hebreeuwen,
Verftaanbaar voor elk een in ieders taal geboord: Nu werd 't geen Zienders met bewimpeling verkondden,' Door 't zwakst begrip, tot heil en troost, vervuld bevonden.
Wat nut, wat voordeel (haalde uit alle uw wijze daên » ó Wetenfchappen! vreugd van 't menfchelijke leven! Hier hadt gij aan de ziel tot leidsvrouw u gegeven;
Daar wilde uw tedre zorg het lijf ten dienfte ftaan: Gij deedt Gemeenebest en Koningrijken bloeïen, En Kunst en Koopmanfchap in eer en rijkdom groeïen.
De wijze Wet, waar door de Roofzucht en 't Geweld Zich in hun flinkfche drift en wreed bedrijf zien fluiten ; Die fterke teugels voor het ftaatvernielend muiten,
Tot veiligheid en rust, zo fchrander, ingefteld, Doen de Onfchuld, Wceuw en Wees met fchelle vreugdeklanken U als haar toeverlaat cn rampverdrijffter danken.
De



De Staatsman", opgevoerd ten hoogflen Eerentrap, Heeft zonder u den fmaad van 't algemeen te wachten. Wie zal het woest gebrom een's Leeraars niet verachten,
Als hij ten kanfel treedt, ontbloot van Wetcnfchap? Daar beide tedre liefde en diep ontzag bemerken > Als 't heil van Land en Kerk hun zorgend brein doet werken.
Heeft de Arts zich aan uw'dienst niet plegtig toegewijd, Men mag, hoe zeer hij mooge op bulle en kunde roemen, Hem vrij een' Moordenaar.een pest voor 't menschdom noemen,
Vergetelheid verdelgt zijn' naam, als hij geen vlij* Aan 't letteroefnen en in 't lijfgeitel te ontleden, Zijn' kranken evenmensen tot welzijn, wil belleden.
Wat doetge aan 't luchtgewelv,dat vuurveld rijk in pracht; In de onafmeetbre zee met all' haar fchrikgedrochten, Op de aarde, door natuur bedekt met kunstgewrochten,
In Mijnen, 't vast verblijf van d'eeuwig zwarten nacht, ó Eedle Wetcnfchap! ons wonderheên befchouwen, Om hier door 't wijs beftuur des Hemelvoogds te ontvouwen.
Had



Had Samo's Voedfterling (+) en Plato u gewraakt, •Had Gellert, Duitschlands eer, u nutteloos gerekend, De Wijsbegeerte, die de Deugd vol luider tekent,
Waar' tot dien hoogen trap van achting niet geraakt. De beste Zedeles, fchenkt gij geen vuur en krachten, Is zonder klem en ziel en zout en ftichting te achten.
Wat blijden juichtoon floeg het uitgeftrekt Heelal, Wen 't u aan d' eedlen rei der Kuniten zag verbonden! Toen werd op wisfer grond de Scheepvaart onderwonden:
Men baande een zeker pad, den handel ten geval, Op 't vreeslijk oppervlak der tuimelende baaren, En zogt naar eer en goud, trots vreemde lijfsgevaaren..
Nu droeg de Scheikunde op haar' nutten arbeid roem, Dien zij, zo onvermoeid, in 't dampig ilookhuis pleegde. De Wiskunst, die zo juist bepaalde, wikte, weegde,
Vond zich alom geëerd, als aller kuniten bloem. Men zag de Werktuigkunde ook in volmaaktheid groeïen, Toen uwe gunst haar wilde als met een' daauw befproeïen.
(*) Pythagoras. De



De onfchatbre Poëzij, die kostbrc bemelgift, Dat flrelend zoet der ziel, de lust van God en menfchen, Zal vruchteloos naar (of en lauërkransfen wenfchen,
Schenkt gij uw' invloed niet aan haar verheven drift. De vlugfte Rijmer kan, puikfchoone Wctenfchappen! Nooit zonder uwe hulp met eer ten Zangberg flappen.
Het wijsheidminnend Rome is u zijn' roem verpligC. 't Vermaard Athene heeft zijn' luider u te danken. En 'k hoonde uwe achtbaarhcên, zo % niet met heldre klanken
U lauren zong om't hoofd, voor 't zieldoordringend licht, Dat Rhijnlands hoofddad in uw weidfehe Tempelzaalen, Tot nut der Maatfchappij ziet van uw zetels dalen.
Mijn Leyden wijdt u nog Sabecfchen wierook toe, Wijl 't naast des Hemels hulp mogt in uw fchrandre vrinden», Verlosfers van 't geweld van 't wrevlig Spanje vinden,
Die aan den Zielendwang ontrukten de ijzren roê : U fchonken 't ruim gedicht, door de Aimagtdccds beveiligd, 't Geen 't blinde Bijgeloof weleer was tocgeheiligd.
Mijn



Mijn fterke zangdrift rijst bij 't melden van uw' lof, 6 Wetenfcl]appen! die bij 't vrolijk vergenoegen Bevordering tot heil wilt onaffcheidbaar voegen:
Ter Godverheerlijking een onuitputbre ftof En de aangenaamfte taak voor ileryelingen fchenken, Die gij tot Englen maakt, wier roem niet is te krenken.
De Christen wordt door u in 't kruisfchool onderrigt: Ge ontvonkt zijn' heldenmoed om tegenheên te lijden : Gij kunt het angftig hart van naare vrees bevrijden:
Gij brengt hem God, verzoend door Jezus, voor 't gezicht, En doet zijn' klaagtoon in het blijdst gejuich verkeren, Door hem den waaren weg ter zaligheid te leren.
De valfche Leringen, hoe cierlijk opgefinukt, Beneemt gij aU' haar' glans, toont heur wanftallighedcn En teugelt haar geweld en drift door klem van reden.
De Schijndeugd ziet door u zich 't masker afgerukt. Gij haalt Godlochening de wapens uit de handen, En legt 't heilfchennig rot der zonde in flaaffchc banden.
Wat



Wat reine weelde voor het deugdgezind gemoed Bicdtge edelmoedig aan, verheven Wetenfchappen! Dat Wellust roosjes ftroo'ïe om zachtjes op te flappen,
En 't vol genot verleen' van haar zielkittlend zoet! 't Verdrietig naberouw vereelt haar allerwegen; Daar hemelblijfcbap wordt van u tot loon verkregen.
Beminnelijke doet! vond ieder fterveling, In 't hartbetovrend fchoon, dat gij bezit, behagen; Men zag de gulden eeuw in vollen luider dagen. —
Maar vruchtloos is dees wensch op d'ondermaanfehen kring! Laat mij dan met den rei, die teder u beminnen, Uw onwaardeerbre gunst en nutten invloed winnen.
Ontbeert ons zwak begrip de volle kracht om ooit, In 't eng bedek des tijds, in 't diep geheim te dringen; Laat dan het zalig oord, daar gij uw' roem hooit zingen
En nijvrc Weetlust haar' g'elukdaat ziet voltooid, Ons op volkomen wijze uw drelende vermaaken, Tot prijs van 't Albeduur, in eeuw'gheid doen fmaken!
Vost-



Voortreffelijke Dichtrenfchaar'! Die thans, met juichend feestgebaar,
liet blij verjaaren in mv kunstkapel moogt vieren
Van dien gewijdsn Jlond, toen gij
't Altaar der eedle Poè'zj En achtbre Wetenfchap omvlocht met eerlaurieren,
En plegtig u aan haar verhoudt, Neem 't offer gunjlig aan, 't geen 'k nu 't gefchikjle vond.
Een onweêrfprekelijk bewijs,
Dat zij, die 'k toezong lof en prijs, Met onverwelkbren roem uw braave poging kroonden,
En Jleunfels waren van uw kunst,
Die zij belonkten met haar gunst, Wanneer uw harten haar hun zuivre liefde toonden,
Zaagt gij tot uw vermaak en nut, t Aclitbre Rei! wiens vlijt Apollo's tempel flut.
Een



Een tiental jaareti rolde voort, Sintsge aan den liefelijken boord
Des wijdvermaarden Rhijns, met zaamvcreende krachten,
Dit lustverwekkend Kunst gefti cht,
Uit wijsheidmilt, hebt opgerigt, En door uw werk getoond, hoe hoog uw drift is te achten;
Gij kreegt, geleerdheidlievend Clmrl Genoegen van elk een, 't bedoelde loon, 'er vior.
De fchedels, die uw milde hand.
Om 't kunstb cv order end verjland. Reeds tweemaal heeft gekroond met goud en lauërbladen,
En de aangeboden prijs van eer,
Dien gij in 't letterjlrijdperk weêr Gulhartig ophingt, zijn getuigen uwer daaden,
En doen mijn Vaderland en Stad Staêg blijken op wat prijs gij waart wijsheid fchat.
Recht-



Rechmrte Dichters, wier penceel
Door meenig fprékend tafereel, Jan deze wsidfche zaal een" luijier heeft gegeven,
Die u tot fchittrende eer verftreh,
Steeds worde uw zangdrift opgewekt, Om naar den hoogften roem met wakkre vlijt te Jlrtven, '
En door uw fchoone Poëzij Te werken tot vermaak en nut der Maatfchappij.
Als de Eendragt aller vlijt vertent,
De oprechte Vriendfchap hulp verleent, En haatelijke Twist blijft uit deez' kring verbannen,
Klimt de eer van deze Broederschap
Gewis ten allerhoogjien trap, Schoon Nijd en Laster ten verderve famenjpannen:
Zo blijft dit Kunstgejiicht bekend Door werken van vernuft tot aan des wacrelds :vJ.
Mot'



Moectenen, dié door wtikkfe vlijt Aan Staat en Kerk tot cieraên zijt,
En door uw kunde helpt Apollos tempel fchragen, Onttrekt ons nooit uw hooge gunst, Zo mooge onz' teergeliefde Kunst
Op uw befcherming (leeds haar grootfle glorie dragen; Zo neemt de Zanglust Jlerker aan
Op 't horen van uw' naam en loffelijke daên.
Gij, die ons door uw' wijzen raad
Ook zijt ten fteun en toeverlaat, Beminnaars van de Kunst en fchoone Wetenfchappenl
Üw Vriendfchap wekke elks ijver op,
Om onvermoeid ten fleilen top, Daar 't Heiligdom der Eer ons toeblinkt, op te flappen;
Zo blijft, zo lang men Leyden vindt, De onfchatbre Poezij bij 't Nakroost hier bemind.
FRANCOIS HALEWIJN.



MENGELDICHTEN.



BERICHT.
De volgende Mengeldichten worden alleenlijk gedrukt voor, en ten kosten van , de Heeren Leden van het Tael- en Dichtlievend Genootfchap , ter Spreuke voerende : kunst
wordt door arbeid ferkreegen,
en worden niet in V openbaer uitgegeeven.



DE BEELDTENISSE
VAN WIJLEN ONZEN
BESCHERMHEER
MR.JOHAN vander MARCK, M. Z.
HET
PAN POËTICON BATAVUM
T O E G E W IJ D.
moeit nooit mijn oog, Apol mijn hart verrukken, Geen Stadgenoot mijn kunst of poging doen gelukken, Zo 'k, zonder eerbied, in dit ftaatlijk oogenblik, Deez' dubblen Kunstmegeen bij Neêrlands Dichtren fchikk'.
HERMANUS COSTER.
TOEN DE HEER
WILLEM BILDERDIJK
ZICH ONTDEKTE ALS-MAAKER VAN TWEE BEKROONDE
PRIJSVAERZEN.
| S chijnt uwgewoone werk hier lauwers weg te draagen, ó Groote Kunstgenoot, en eer voor 't Vaderland! Dan , mijn gewoone werk is niet van roem te waagen, Die eedier dichtpen eiseht, meer geest, en meer veriland, 'k Wenfche U alleen geluk met uwe dichtlauwrieren, Die Vaderlandfche liefde U, als haar' Dichter, gaf. Zij moogen uwe Kruin tot in de grijsheid fleren, En pronken, eeuwig groen, aan de Eerzuil bij uw graf. Voor dc vuist mtworpen.
HERMANUS COSTER.



TER SLUITINGE DER JAARLIJKSCHE VERGADERING, Op den vin. van Bloeimaand MDCCLXXVII.
Jj^febt dank, ó Dichters! voor uw vlijt, En kunst, der Broederfchap gewijd! Och! mogt' zij ons beftendig blijken! Befchcrmers! laat uw achtbre gunst, En zorg, hefteed aan onze kunst, Zo lang men haar erkent, als heden, hier niet wijken.
Komt, Broeders! Vriendfchap, Vriendfchap wacht Op 't gul onthaal, ons toegedacht; Zij wilde en moest den disch bereiden; Zij roept ons toe: 6 edel Choor! 'k Ga U naar Leydens Doelen voor, Nu 't waardig Kunstbelang U vrijheid geeft te fcheiden.
HERMANUS COSTER.



AANSPRAAK
aan het
TAAL- en DICHTLIEVEND
GENOOTSCHAP:
KUNST WORDT DOOR ARBEID FERKREEGEN ;
Voor de vuist ontworpen , en op den Avondmaaltijd uitgefprokcn; op den vin. van Bloeimaand 1777.
o J"ï ooggeachte rei van waerdige Meceenen!
Kunstoefenende Broederfchap, Die U, het zij uw zang ons Iagchen doet of weenen, Alom ziet aangejuicht door billijk handgeklap; En thans in Pindus Lauwerdaalen, Om 't waare Kunstfchoon te bepaalen, Den hoogen Rechterftoel bekleedt! Ziet hier, wien ge andermaal den gouden' prijs behaalen, En op den zelfden ftond een' zilvren winnen deedt.
Ge



Ge ontzet U: en met recht. — Hoe kost ge U overreeden,
Dat een vermetel Jongeling Zichwaagen durfde, op nieuw, in't worftelperk te trceden Met mannen, reeds beroemd door Dichtvereeuwiging ? En echter, voor uw aller oogen, Begunftigdc 't geluk mijn poogcn Met d'overfchoonen eerlauwrier; Mijn ijver hield mij plaats voor grooter Kunstvermogen, En wist volmaakter klank te lokken uit mijn Lier.
Gij tevens onderwerp en drijfveer van mijn zangen,
ó Liefde tot het Vaderland! Gij, gij - alleen hebt mij den zangftrijd aan doen vangen, Gij (tierde 't fpeelftift in mijn onbedreeven hand; Gij hebt mijn klanken doen behaagen, Den prijs voor andren weg doen draagen. Wat heil! wat glorie! welk eene eer! Mag de indruk van mijn' zang op de eigen wijze flaagen Tot heil van 't Algemeen, ó Hemel, 'k wensch niets meer
Ja



Ja, mogt mijn toon het hart der Nederlandren raaien,
En 't laauwe en vadzige gemoed In de Ouderlijke zucht voor 't Vaderland doen blaaken, Oplettend op den drang van 't bruisfchend Heldenbloed! ó Hemel, mogt het mij gebeuren, Eén Burger uit den ftrik te fcheuren Der Landverderfiijke Eigenbaat! Zoo zou mijn teder hart zich recht gelukkig keuren, Zoo bleek de magt der Kunst op 't bloeien van den Staat.
Maar welk een Dankbaarheid zal U mijn Zangnimf toonen
Kunstrechters, voor dit gunstbewijs?—. Wat zegge ik! Neen, óneen; ditwareuwuitfpraakhoonen, De billijkheid, geen gunst, befchikt van uwen prijs. Wat ook, wat kon mijn zang U geeven, Wier naamen altoos zullen leeven, Verheerlijkt door uw eigen Dicht? Die, door een zuivre zucht tot eedle Kunst gedreeven, U zelv' bij 't nageflacht een eeuwige eerzuil dicht?
Het



Het beige U echter niet, dat uw gekroonde Zanger,
Stoutmoedig op zijn Zegepraal, Zijn' boezem U ontfluit' van wettige achting' zwanger, En uw verdiende deez' geringen gijns betaal'. Gelooft, dat deeds zijn hoogst genoegen, En 't doelwit van zijn rustloos zwoegen In 't Letterveld der Poëzij, Zal zijn, zijn poogingen met de uwe faam te voegen Tot luider, vaag, en roem van deeze Maatfchappij.
WILLEM BILDERDIJK.



B IJ HET VIEREN
DER
ELFDE VERJAERING
VAN HET
GENOOTSCHAP,
ter Spreuke voerende:
KUNST WORDT DOOR ARBEID FERKREEGEN.
Den in. van Wintermaand 1777.
(jreluk, veehvcrf geluk, geliefde Kunstverwanten!
Bij 't heuglijk jaergetij
Van dceze Maetfchappij; De gulle Vrolijkheid weergalmt van alle kanten;
Een rei van zaligheên
Daelt zeegnend naer beneën.
De



De hcufche Vriendfchap, die ons harte heeft verbonden,
Treedt toe. Haer iïerke hand
Slact Vijandfchap in band, En fpelt ons, vrij van twist, de liefèlijkfte ftondcn,
Daer elk van ons haer mint,
En zij ons famen bindt.
De wuerc Godsvrucht, die geen veinzen kan gedoogen,
Toont ons heur' vroomen aert;
Aen deezen vrijen haert Wil blanke Waerheid zelfs heur' luifter zien verhoogen;
De vlekkelooze Trouw
Bcfchcrmt dit Kunstgebouw.
De fchoone Dichtkunst huist in deeze laegc wooning, En hccrscht in ons gemoed,
1
Dat waere Kunstmin voedt; Hier fnaekt clks vrije ziel meer wellust dan een Koning In 't zorglijk Rijksbefluur, Vol onrust, uur op uur.
Ziet



Zictdaer, Kunstbroeders! ziet, door dees gewijde blaércn,
Spel 'k u op nieuw een' krans,
Dc Zanggodinnen gaen ten dans, Op de achtbre melodij van uwe gouden fnaeren.
Ziet hier uw Tweede Stuk. (*)
Geluk, driewerf geluk!
Wij tellen fints 't begin der Broederfchap, elf jaeren:
Wat is die lange tijd,
Bij 't oefnen qrizer vlijt, Gelijk een korte ftond, naer de eeuwigheid gevaeren!
Maer, 't geen 't verlies betaclt:
Wij hebben roem behaeld!
Onze Arbeid heeft voldaen; wij hebben keurige ooren , Der Poëzij gewoon, Geneigd naer- onzen toon,
Het
(*) Bij het uitfpreeken van dit Couplet werd het Tweede Deel der Ta kl - en Dichtlievende Oefeningen ter tafel gebragt, en aen alle de tegenwoordig zijnde Heeren Ledei;, wit jiaem van dit Genootfchap, vereerd.



Het kundig algemeen liet vaek een loiïpraek hooren, En prees deez' Brocdrenkring, Om Dichtkunstöefcning.
Genootfchap! mag mijn wensen, mijn hartewensch gelukken-
Zo zult gij meer en meer
Verfterkt in Kunst, met eer De fchoonfte vruchten van uw' noeften arbeid plukken;
Zo blijve t' allen tijd
U ijders hart gewijd.
C. van HOO GE VEEN, JunioS,



EEN WOORDJE TOT STICHTING,
TER
ELFDE VERJAERING VAN HET
GENOOTSCHAP;
KUNST WORDT DOOR ARBEID FERKREEGEN.
A E N S P R A E K.
khtrenfchaer, mijn waerde en nijvre Konstgenooten,
Geeft mij een wijl gehoor.
Mijn dichtnimf ftreele uw oor; Terwijl heur ttjde toon 't genoegen wil vergrooten.
Dees dag is toch der vreugd gewijd, 't Genootfchap wordt verjaerd. Gij vordert mijne toonen.
Welaen. Mijn Zangfter zingt verblijd;
Zij fcherst, maer ze eert nogthans de vljt. Ze erkent het nut der Kunst van Febus echte Zoonen:
Wilt des heur boen verfchoonen!



EEN WOORDJE TOT STICHTING,
TER
ELFDE VERJAERING
VAN HET
GENOOTSCHAP:
KUNST WORDT DOOR ARBEID FERKREEGEN.
Xk ben een vijand van de logen, En evenwel Poëet.
Dat'svreemd.Wie lost het op,opdat voor fchcrpzicnde oogen,
Zulks niet onmooglijk heet.
Bij dit gefchil, met mond of pennen,
Dat dichters liegen, ftout te ontkennen;
Dat ware als naer de maen getast.
Zij liegen. Lees hun fchrift en bladen :
En zo 'k met dit bewijs eens iemand wou beladen,
Dan kromde een Simpfon door den last.
Ja doch, wat zijn die dichters knacpen! Zij droomen dikwerf zonder flaepen;
En



En zijn, niet zelden, ziende blind :
Hoe dikwerf doen zij doden fpreeken!
Het fpreekwoord zegt, die zoekt die vindt,
Macr die hier waerheid zogt, had vrugtloos rond gekeeken.
'k Zwijg van de Alouden, en met reden.
Met eerbied! 't zijn onze Overheden.
En fchoon een mild begaefdc geest,
Den mensch herfchepte in plant of beest:
Als waer hij Heer van dood en leven.
O dat's een kleinigheid, 't Boek is toch fchoon gefchreven;
Of daer Encas. . . . Maer genoeg.
Dc aloudheid heeft de magt in handen:
Een misdaed, die me in deez' verdroeg,
Zou de andren, minder groot, doen geezlen of verbranden.
Vaertwel. Ik keer tot jonger tijd. Tot u, mijn waerde Landgenooten! Tot u wier dichterlijke vlijt,
Apollo's Rijk deeze eeuw voorbeeldlijk doet vergrooten.
Ik hael uw Bundels voor den dag.
Hier zullen mij uw puikgedichten
Ontwijfelbaer door waerheid ftichten,-
Althans zo me op het woord eens dichters tellen mag.
Ziet



Ziet daer een Huuwlijkszang. Die dient vooral geleezea. Vcrbaesd! wat is het Bruidje fchoon! Wat wordt de Bruidegom om zijn verltand gcpreezcn ! Gewis hier voegt geen lager toon. Zagt vrienden! wilt u niet bedriegen. Bedenkt toch dat de dichters liegen! Hooit! 't Bruidje was ten allen tijd, Slechts voor 't ojemenij bevrijd: En haere Bruidegom, dat wijshoofd van daer even, Z'x reeds in nommer zeven.
Dat gaet niet bij het Trouwverbond. Nu eens bij 's Levens avondflond; Of liever, daer de zerk, vol dichterlijke trekken, Het ftotlijk overfchot van zoo veel deugd moet dekken. Daer rust een menfehenvriend. Hier een doorëerlijkman Gints een goed Patriot. 6 Hemel wat al braeven! Geen een berisplijk hart, dat ik hier vinden kan: De deugd deed in deze oord heur dienaers dan begraven! Zoo gauw niet . . . keer de zerk eens om. De Waerheid liet den Dichter fchrijvcn, En gunde hem dat woest gebrom; . Macr deed, van agtren, hun bedrijven,
Met



Met .eigen hand gemaeld,voor de Eeuwen kenbaer blijven,
Daer lees ik, wat verfchilt het groot!
Voor menfchenvriend, een menfchenmoorder.
Voor d'eerelijken man, een guit, zoo gauw als fnood;
En voor een' Patriot, een Land - en Kerkvcrfloorder.
ó Dichters! 't geeft uw' raem een doodelijke fteek,
Dat ik die grafzerk juist aen de andre zij b&keek.
Zou 't beter gaen, met Wicggezangen, Daer de Engeltjes, bij nagt en dag, Rondsom het waglend wiegje hangen Op wiekjes, 't geen men nimmer zag? Of anders, met Verjaergedichten, Daer ieder, fchoon de dood reeds loert, Methuzalem den voet zal ligten; En daer de Dichter, als vervoerd, Den Hemel opent, door gezangen, Om elk, dien hij verjaert, ftraks nae zijn' dood te ontvangen 2 ó Neen! hier zeilde ik ook al mis. Dan, dit wordt oude kost geheeten. Welaen dan, 'tanker uitgefmeeten Bij 't geen, bij 't beste foort Poeëeten, In onbefchrijflijke achting is.
Ik



Ik meen, wanneer de toon der fchelle Cythcrfnaerenf
Op 't hoogst gezet, ons van een' held,
In 't grootsch toneel der Heldenblaêren,
Een reeks.van krijgsbedrijven meldt;
Of anders hem, met Vorften fchreden,
Den Schouwburg deftig op doet treden.
Roemt nu ó Dichters! roemt mijn' ijver, en erkent,
Dat de onpartijdigheid ftaet in mijn' zang geprent.
'k Heb eerst uw zwak ontdekt, nu zal mijn dichtvuur branden,
Om van uw ilerkfte zijde u voortaen aen te randen.
Het Vorstlijk Heldendicht, en 's Schouwburgs fchelle toon
Spant zonder twijfel toch van elk gedicht de kroon.
Geen eene onwaerheid zal hier 't grootsch tafrecl bevlekken;
Geen enkle lettergreep hier uwe fchande ontdekken.
't Zal alles waerheid zijn. dus zal me uw puikgedicht,
ó Dichters! klaer doen zien hoe valsch 'k u heb beticht.
t Zal blijken, fchoon 't gezegde alreê niet kan bedriegen,
Hoe valsch de Helling zij, dat al de Dichters liegen.
Dan, welke ook deultflag zij* wat fchand mij ook verbeid',
'k Ben deze proef verpligt aen de onpartijdigheid.
Maer welk een heldre glans ftraeltme onverwagt in d'oogenf
Mijn dichtfel wordt verlicht! wie daelt daer uit den hogen?
Wie



Wie ftapt uit deze walk aen mijne zijde neer? Een fiere fchoonheid zelve, een maegd zoo jong als teer. Heur hagelwit gewacd, onagtzaem omgehangen , Doet heur bevalligheid meer Majefteit ontvangen,* Haer boezem, die het oog ftraks inneemt en bepaelt, Toont hoe gerust heur hart, hoe vrij het adem haclt. Heur flonkrend oog verlicht ftraks 't akelige duifier. Heur gang en houding zijn vol majefteit en huiler, Wie zijt gij, ó Godin? mij dunkt ik ken 't gewaed. Het is de Waerheid zelv', 'k herken ze aen heur gelaet. Zij wenkt mij dat ik zwijg', men hoor' die Godheid fpreken. „Uw ijver voor mijne eer, dus zegt ze, is mij gebleeken. Gij fprakt dus ver met regt. gij toonde middagklaer, Hoe min ik ben bekend bij Nêerlandsch Dichtrenfchaer • En zoo 'er iets ontbrak, uw Grafzerk kan 't betoogen. 'k Zag met vermaek uw vlijt, en onderfleun uw pogen; Doch wijk nu niet terug. Het vOrflelijk toneel, En 't ftatig heldendicht krijge ieder ook zijn deel : Of waent ge, dat zij zich meer aen mijn' dienst verbinden ? Dat geene onwaerheid in die Dichten is te vinden ? Gelooft gij dit in ernst? mijn vriend gij dwaelt van 't fpoor, Het tegendeel is waer. ik krijg daer 't minst gehoor.
En



En v'raegt ge naer bewijs, men dicht geheele boeken, Waerin ge mij vergeefs, of met een kaers moet zoeken, Waei alles is verdicht; en die zijn 't meest geacht. Doch 't baert aen mijne ziel geen enkle jammerklagt. Ik ken, wat meêr dan gij, den waeren aert der menfehen g Zij fpcelen in hun jeugd, een fchijn voldoet hun wenfehen, Die fpeelzugt blijft hen bij; waerom dan tegen regt Aen de oude jongetjes al 't kinderfpel ontzegd " ? Uier zweeg de Waerheidflil. endoor heur wolk omtogen, Verdween zij ijlings aen mijne oogen,En liet in mijne ziel een' Herken indruk nae
Van 't geen ik tooneumoest, dat, naemlijk,vroeg en fpaê,
Dat al de Dichters grouwzaem liegen.
De Waerheid fprak het uit, haer woord kan niet bedriegen, 'k Heb dus zoo ver mijn taek voldaen.
'Er is nu over, om te toonen
Dat ik met regt behoor bij Febus nijvre Zoonen,
Dat ik een Dichter ben, cn dit zal maklijk gaen.
Voor eerst: ik zong dus ver. en door mijn konstvermogen,
Heeft zich mijn zang alleen zoo fchriklijk uitgerekt. '
'Je Heb in dien zelfden zang yervaerelijk gelogen,
7 (Jcen tot bewijs, dat ik een Dichter ben, verflrekt.
Ten



Ten tweede, en bovenal: hier dient men op te letten , 'k Mag in dit Heiligdom met regt mijn voeten zetten, En 'k zit zelfs, in dit achtbaer choor, Als Praefes der Poeëeten voor.
Ten derde,en voor het laetst: 'k liet wel eens versjes drukken,
Schoon meest, 't is waer, geroemd door krukken,
Doch die de drukpers zweeten doet,
Met billijk regt, dat die als Dichter word' begroet.
Indien men 't anders nam, mijn arme Rijmgenooten!
Dat waer' geen kleene fteek om ons naer 't hart te ftooten.
Dat ware, ó gantfche zwerm van Rijmers, groot en kleen!
Die al 't uitwendige met Dichters hebt gemeen,
Het krabben en het nagelbijten:
Om ftraks onze eedle lier op 't brandend vuur te fmijten.
'k Heb dus mijn tweede taek voldaen. Maer 't hinkend paerd komt nog waerachtig agter aen. 'k Moest, dat ik Dichter was, betoogen; 'k Heb zulks gedaen. maer hoe? verkeerd. Ik toonde, dat ik had gelogen, En wilde hierom juist als Dichter zijn geëerd. En ondertusfchen moest ik toonen, Dat ik bij Febus echte Zoonen ■
Ge-



Geteld moest worden, zonder dat Ik juist gelogen had.
Daer ligt de knoop, hoe die te ontbinden?
Ik meende in 't eerst u, waerde vrinden!
Geluk te wenfehen met den dag,
Waer door 't Genootfchap weer een' jaerkring fluiten mag.
Maer hoe toch zoude ik flaegen,
Indien ik eerst elk woord moest aen de Waerheid vraegen ?
Neen neen, nae 't geen ik deed verilaen,
Kan 't zeker allerminst met een Verjaerdicht gaen.
Want zoo ik waerheid fprak, dan deed mijn zang u gaepen,
En eerlang zoo gerust als in den voornagt flaepen.
Ik moest dan zwijgen (en 't is vast
In geen' Vcrjaerzang ooit te ontbeeren )
Hoe ons Genootfchap fteeds in eer en aenzicn wast.
'k Moest in onz'eigen roem,enkunde,en grootheid zweeren.
't Was maer een prullig vaers, zoo ik geen Hcngilebron
Van deeze kamer maeken kon.
Mijn opgezwollen lof moest voorts de zedige ooren,
Der eedele Meceenen ftooren.
'k Moest roemen, fchel van toon, de kimde, zorg, en vlijt, Van ieder Hoofdlid, als om ftrijd,
'k Moes'.



'k Moest voor de vleklooze eer der nijvre Medeleden,
Al mijne konst hefteden :
Elk hunner wierd bij mij een fteun der Poëzij,
En zong een' Vondel zelfs voorbij.
En welk een hooge toon klonk van mijn blijde fnaererj
Voor die roemwaerdigen, wier ijver voor de Kunst,
't Genootfchap, door hun milde gunst,
Voor fchaemele armoe blijft bewacren!
'k Moest zeker, in dien waerden kring,
Befchermers van een konst befchouwen,
Een konst, in wier beoefening
De Kerk en 't Vaderland, als op een fteenrots bouwen;
Een kunst, die 'k weet niet wat verrigt,
Wier nut, voor niets of niemand zwigt;
Die, als elk naer heur doel wil flreeven,
De flijpfteen wordt van kloek verftand,
En helden, aen het Vaderland,
Goê Burgers, bracve Zeên, en wat niet al! kan geevcn.
Want minder heil, zoo als men daeglijks ziet,
Schenkt toch de nutte Dichtkonst niet.
Mijn vrinden! oordeel nu 1 beflischt of mijne fnaeren Gefchikt zijn voor 't verjaeren;
Of



Of de opgelegde taek door mij kan zijn voldaen; Beflischt, 't komt hier op aen, Of 'k zonder logentael thans wel dc lier kan flaen? 'kWil, daer gij vonnis velt, mij liefst ten einde fpoeicn. 't Genootfchap mooge in roem en waere konstmin groeien: Der braeven achting kroon' zijne onvermoeide vlijt; En volg hem t' allen tijd!
Dit is mijn hartewensch. en 'k zal met dankbaerc oogen, Zijn' bloei en d* aenwas zien van 't edel konstvermogcn; Maer liever, als zijn heil uw wenfchcn evenaert, Schoon juist geen Dichter hem verjaert.
PIETER VREEDE, Junior.



AAN DE
HEEREN LEDEN
VAN HET TAAL- en DICHTLIEVEND
GENOOTSCHAP,
Ter Zinfprcuke voerende:
KUNST IFORDT DOOR ARBEID FERKREEGE Ut.
Bij het aanvaarden van het Voobzittiesa m p t , in de gewoone Vergadering
Op den 4 van Sprokkelmaand 1778.
3VÏ et eerbied neem ik plaats in deezen grootfchen Zetel Aan 't agtbaar Hoofd gewijd van dit aanzienlijk Choor:
Ligt wraakt men deezen ftap als waanwijs, of vermetel. Ik ken mij zeiven vrij en geef uw flem gehoor.
Zal geen regtfchaapen Ziel de zucht naar glorie laaken, Neemt ftreelend eerbewijs den ed'len boezem in,
Gebiedt en rede en piigt naar zo veel roems te haaken, Als 't ned'rig hart vergunt aan wettige eigenmin.
Wie



Wie doemt in mij een drift den flerv'ling aangebooren?
Wie merkt die zelfde zucht in mij als ftraf baar aan ? Wie vergt mijn zwakke ziel dien ed'len trek te fmooren,
En aangcboodene eer ondankbaar af te flaan?
Gij zehr, é Dicht 'renfchaar! gij zoudt die ftrengheid wraaken, Gij fchonkt mij niet vcrgeefsch deez' agtb'ren EereftoeL Wilde ik dien grootfchen roem en uwe gunst verzaaken, Stond billijk 't ftrcngst vc-rwijt.verdienden fmaad ten doel.
Laat vrij veragte nijd op mijn verheffing fmaalcn, 'k Eerbiedig uwen wil, die mij ter wet vcrflrckt,
Laat vitzucht mijn beftaan als onbezonnen maaien, Ik blijf, door uw gezag, voor beider hoon gedekt.
Dan, fchoon ik ftof tot vreugd in uwe keuze vindc , Schoon onverpligte gunst mijn eer ten top verheff',
'tZij verr', dat ijd'le waan de dankb're ziel verblind}, Of ongevoelig maak' voor fchuldig pligtbezef.
Neen, midden in den roem ken ik mijn onvermoogen,
Deez' plaats verdooft de fmert, 'tgevoel der zwakheid niet,,
Geen uiterlijke glans heeft mij mij zelv' onttoogen,
Dit hart waardeert uw gunst, daar 't zijn verpligtingziet.
Ik



Ik voel een dankb're drift in deezen boezem branden, Een drift,die item en hart vol eerbied t' uwaarts leidt,
Befchermers van de Kunst, Apollo's waardfte Panden! Wier zorg deez' tempel fchraagt, en zijnen roem verbreidt.
Gij ijvert voor mijn eer, uit zucht voor mijn belangen, Gij wettigt eene keus, die mijnen roem verhoogt.
Dit treffend gunstbewijs, zo onverdiend ontvangen, Verrukt en ftreelt een hart, dat op uw vrindfchap boogt.
Veragt, dit zal mijn vreugd en uwe gunst volmaaken, Veragt het offer niet, dat u mijn zangfter biedt,
Doet mij, bij zo veel goeds, nog deeze weldaad fiaaafceöj, En weigert, op mijn beê, mij uw befchcrming niet.
Hoe juicht mijn blijde ziel, regtfchaapen Ktmstgezinden!
Die voor 't belang en 't heil der Maatfchappije waakt, Hoe klimt mijn zwakke zang,onfchatb're Boezemvrinden
Nu zij uw' agtb'ren kring, met dankb're toonen,'naakt.
Uit uwe gunst alleen is al mijn roem gefprooten,
Gij gaaft mij 't edelst blijk van uw genegenheid,
Gij hebt mij onverdiend dit heiligdom ontflooten
En, fchoon ontbloot van kaast, deez' tempel Jagdeid.
Gij,



Gij, door de flliv'ïë ftem der vrindfchap aangedreeven, En fteeds op nieuwe gunst ter mijner eer bedagt
Gij hebt me in't hoogst bewind grootmoedig deel gegee ven, En, uit de laagfte plaats, ten hoogften trap gebragt.
Was 't mij geen eers genoeg tot zulk een' rang te Hijgen, Bleef nog die zelfde drift u onverminderd bij,
Moest ik, na zo veel gunst, nog grootfcher roem verkrijgen, En praaien aan het hoofd van deezen Dicht'renrij ?
Och! mogt uw weldoend hart zich nooit dier ketvz' beklagen, Ware ik flegts uwe gunst en deezen eerftoel waard'.
Och! mogt ik naar mijn' wensch, naaruwverwagting flaagen, En ging vereischte kunst met zo veel eers gepaard!
Doch'k vrees,helaas..maar neem.'t ftaat mij niet vrij te vreezen, Hoe veel ook uwe gunst aan mijn verheffing waag'.
Geen nood,zo flegts uw hulp,die fteeds mijn fteun mogt weezen, Tot dien verheven post de zwakke fchoud'ren fchraag'.
En zoude ik deezen fteun, die hulp, dien bijftandderven?
Neen Dichters, Vrinden, neen! uw edelmoedigheid Kan niet dan met uw hart, dan met uw weezen ftèryen,
En heeft mij dceze plaats alleen ter eer bereid.
Uw



Uw keuze is mij genoeg, cn 't pand van mijn belangen, Gij hebt geen ftil gevaar aan ftreelende eer gehecht,
Mogt ik van uwe hand het hoogst gezag ontvangen, Uw kragt werd met dien post mijn zwakheid toegezegd.
Ontvangt dan, ed'le ftoet van Phoebus egte Zoonen!
Ontvangt uit deezen mond, geen taal die kruipend vleit, Geen ongepaste beê, die flegts uw gunst zou hoonen,
Maar 't offer van mijn ziel, de opregtfte dankbaarheid.
Heb gij, uit aller naam verdiende dank, 6 Vreede!
Voor 't lof lijk kunstbcftuur, met zo veel roems volbragt, Smaak vrij het zoet der rust, op uw herhaalde bede,
Tot u dees ftoel van eer met nieuwe glorie wagt.
Ziet daar mijn eerfte taak gelukkig afgefponnen,
'k Heb aan gewoonte en pligt, naar beider eisch, voldaan.
Mijn flauwe moed herleeft; heb ik met lust begonnen, Gij wenkt mij gunftig toe, om ijv'rig voort te gaan.
Kom dan, ó Dicht'renfchaar! komt braave Kunstgenooten!
Hervat, vol vuurs, een taak, die niets dan eer bereidt,
Helpt mij den roem, en 'theil der Maatfchappij. vergrooten,
Zo worde ook uwe lof met die der kunst verbreid.
JAN de KRUYFF.



BIJ MIJNE
INTREDE
IN HET
TAAL- en DICHTLIEVEND
GENOOTSCHAP,
Onder de Spreuk: KUNST WORDT DOOR ARBEID fERKREEGEN.
anzienlijk Viertal van Grootachtbre Mccenaaten !
Mag ik, fchoon ftaam! ende, op uw vooifpraak mij verlaaten ?
Heeft dan een faauwe blijk van dichtmin zoo veel kracht
Dat gij mij, onbeproefd, uw vriendfchap waerdig acht?
Puikdichters! hoe kan oit mijn bijzijn u bchaagen?
Gij kunt hier door niet in uw heilzaam oogmerk fl.iagcn.
Kunstkweekers! Gij verkiest een kunstloos Dichter, gij
Doet wis den roem te kort van deeze Maatfchappij.
Maar 'k bid , vergeeft mij dit verwijt. Kan ik nu veilig
Mij voegen in den kring? is dan dees plaats niet heilig?
Der DichtgoJ.csfen zelfs.hoogftaatüjk toegewijd,
Die kunst verkrijgen doen voor arbeid, cn voor vlijt?
Mag elk dan, oabefchroornd, de onheiige voeten zetten
Op deez' gewijdeo grond? dien ftralTeloos befmetten? .
Of,



Of, reikt Caüiopée, ofMelpomeen de hand Aan al wie met zijn hart zich aan haar' dienst verpandt? Dan trede ik rustig toe, doorgloeid van vuurgen ijver, En fpan welhaast, met lust, de lamme fnaeren ftijver Aan 't fpeeltuig, wen ik, heur goedgunfligheid ten loon, Haar eer verheffen zal, op 's Cythers fchcllen toon. Gij Kunstmeceenen! Gij doorluchte Mannen! Vaadren! Wat ftort uw toezicht niet al moed in hart en aadren! Hoe komt uw heuschheid mijn genegenheid niet voor, Daar Gij mij toelaat, ja, verwelkomt in dit koor! 'k Aanvaard', met needrigheid, die gunst; ligt zal uw poogen Ten prikkel dienen voor mijn teder kunstvermogen. Mijn halfgeknakte riet wordt fteevigcr misfehien, Wanneer 't, door uw gezach, zich onderfteund zal zien. Beroemde Dichtrenrei! Gij, Phoebus lievelingen! Die tot in 't diepfte merg der Oudheid weet te dringen; Die, uitgeleerd, zoo wel in maatzang, als in taal, Tot vaste pijlers ftrekt van Pallas Letterzaal! Stond het aan mij, 'k voldeed uw' eisch en mijn verlangen. Dan, 't onvermijdlijk net, daar 'k eeuwig in blijf hangen, Weerhoudt gefiaêg mijn drift,mijn pligt mijn hoofdwerk is 't, Dat van een' gantfehen dag me een enkel uur betwist.
Maar



Maar,watbekIaagikmij?'kzou, vreez'ik, meer verveelen Dan nichten, en, in fteê van 't keurig oor te ftreelen, Zong mooglijk, met den Kraan, mijn onbefuisd gebrom Dit hartbetoovrend koor van Phiiomeelen ftom. Mijn wil zij dan genoeg. Ontbreeken mij de krachten, En heeft de kunst van mij niets weezenlijks te wachten, -k Zal, fteeds aan u verpligt, ten dank voor zoo veel eer, Ontwijfelbaar doen zien, hoe hoog ik Haar waardeer.
A. le PLA.



DE EENDRAGT;
DEN
HEEREN LEDEN
VAN HET
TAAL- en DICHTLIEVEND
GENOOTSCHAP,
KUNST WORDT DOOR ARBEID FERKRE EGEN.
Den xxviii. van Bloeimaand 1778. Ter opening der Jaarlljkfche Vergaderinge, toegezongen.
AANSPRAA.K.
/^ijt welkom, Dicht'renfchaarl zijt welkom, Kunstgenooten!
Op 't jaarlijksch Feest voor u bereid; Dit heiligdom, op last van Phoebus zeW ontjlootm,
Juicht om uw tegenwoordigheid.
F.en ed'le zucht voor kunst, de ztrg voor haar belangen
,Dreef u naar dees gewijde zaal, Straks zult gij 't waardig loon voor uwe vlijt ontvangen, 'k Bsloove u een gewenscht onthaal.
Dan,



Dan, etr virheev'ner zang uw kiesch gehoor moog Jlreelen,
Uw ziel op hemelklank vergast, Eerst moet mijn teed're Nimph op doffer fnaartuig fpeelen,
Min tot haar eer, dan uwen last.
'k Erken, 't is veel gewaagd, gij zult die drift misprijzen,
Hier voegt geen laage Poè'zij, Zij zelv' moet tot haar fmert dit dood'lijk vonnis wijzen*
En zweeg, waar' flegts haar keuze vrij.
Maar neen! gewoonte roept, die flem, helaas! is heilig,
Wee hem, die haare wet veragt! Gelukkig, waar' mijn eer door zulk een fchutsvrouw veilig,
Dog 'k vrees, en wantrouw haare magt.
Nu ligt flegts eene weg tot mijn befcherming open,
Nu fmeek ik om een gunstig oor, Mag ik op uw geduld, op uwen bijfland heopen,
Dan zing ik voor een Vrindenchoor.



D E
EENDRAGT.
Ik voel een zeldzaam dichtvuur branden. En flaa, vol moeds de zwakke handen
Aan mijn nog fchaars befpeelde lier; Ik offer, voor Apolio's Zoonen, Der Eendragt mijne vrcugdetoonen,
Och, zong ik met gepasten zwier!
Gij, iïeraad onzer Maatichappijë! Wier naam ik deezen eerzang wijê",
Beziel gij zelv' mijn teed're kunst! Leer mij naar eisch uw' roem verheffen, Met juifte verw uw fchoonheid treffen,
Zo groeije uw eer, en biijke uw gunst.
En,



En, waar toch zoudt gij fchooner praaien, Waar ziet ge uw beeld gepaster maaien,
» 1
Dan daar gij fteeds uw' zetel hieldt! Waar hoort ge uw' luifter beter zingen, Dan, midden onder feeftelingen,
Ecnpaarig door uw' Geest bezield.
't Genot des heils, uit u gebooren, Geevt hier den traagen Dichter fpooren,
En leven aan zijn Schilderij, Hier kan een fchat van zegeningen Het pleit voor uwen roem voldingen,
Hoe kunsteloos uw vooifpraak zij.
Verbeelding moog' 't penfeel beftieren, Om 't flauwe kunstwerk op te fleren,
Wen 't mangelt aan natuurlijk fchoon. Weg met geleende pronkfieraaden, Die .nauw'üjks 't vlugtig oog verzaaden,
Gij fpieiJt uw' eigen glans ten toon.
Gij, !



Gij, wier oeminnelijke trekken 'Ten kenmerk uwer afkomst flrekken,
Gij zijt alom in zegening, Uw roem, gebouwd op vaste gronden, En noch aan tijd, noch plaats verbonden, Vervult den ruimen wereldkring.
Geen wonder, duizend zaligheden Verzeilen uw gewijde fchreden,
Gij fticht een hemelrijk op aard. Waar uw gezag, uw wetten bloeijen, Daar zal, daar moet de voorfpoed groeijen,
Als eeuwig aan uw' dienst gepaard.
Laat vrij de kunst in grootfche dichten Der Liefde een duurzaame eerzuil (lichten,
Der Vreé haar hulde en klanken biên, De Vriendfchap mooge, in puikgezangen, Den welverdienden lof ontvangen,
En haaren roem vereeuwigd zien.
Die



Die ed'le trits, uit U gefprooten,
Moet de eerbied voor uw' naam vergrooten*
Elk bidt in haar uw' luider aan : Zij moeten uwe magt verhoogen, En, met heur zegenrijk vermogen,
U, als Meestres, ten diende daan.
Is niet de Vrindfchap 't merk der braaven, In 't fchenken van haar hemclgaaven,
Juist aan uw deugdzaam kroost bepaald? Werd ooit haar dreelend zoet gcnooten, Haar zuiv're vreugdebron ontflooten,
Dan, daar gij, fchoone, zegepraalt?
Of, zou de Liefde 't huw'lijk kroonen, En, daar haar' glans, haar kragt vertoonen,
Waar tweedragt zich een fchuilplaats zoekt? Zou zij met haaren zegen daalen, Waar gij veragt'hjk o:n moet dwaalen ,
En 't twistend paar den trouwdag vloekt?
Neen;



Neen; beider magt, hoe hoog gereezen. Blijft fteeds afhang'lijk van uw wezen.
Elk volgt uw' tred, wagt uw bevel, Gij moet der Vrindfchap voedzel geeven. Met u is de egt een hemelleven,
Maar zonder u het beeld der hel.
Veel min nog zou 't der Vreê gelukken, Zich uw gezag, uw zij te ontrukken,
Als waare uw bloei haar grootheid niet: Vlugt gij, zij volgt u op de hielen; Maar, wil men voor uw' fcepter knielen
Zij heerscht, en zegent uw gebied.
Gewis, zo ooit uw invloed blijke, Uw dienst den flerveling verrijke,
De bron van heil en voorfpoed zij, 't Is dan, wen lieden, rijken, ftaaten Zich, als regtfchaapen Onderzaaten,
Verheugen in uw heerfchappij.
Geen



Geen helfche tweedragt zal verfchijnen, Geen twist 'sLands welvaart ondermijnen,
Waar gij, als Heilvorftin, regeert. De burgerkrijg, die pest der volken, Door u gevloekt naar 'safgronds kolken,
Blijft van uw zalig erf geweerd.
Geen heerschzucht zal den meefler fpeelen, Geen laag belang den raad verdeelen,
Ten koste van 't gemeene - best. Elk, door denzeivden geest gedreevcn, Zal ook naar 't zeifde doelwit ftreeven,
En houdt zijn oog op u gevest.
Geen drift naar woefte kerkkrakeelen, Die vaak ontelb're rampen teelen,
Wen dweepzucht aan 't vervolgen raakt, Geen wrevel, om 't verfchillend denken, Zal de onbepaalde liefde krenken,
Die 't wezen van den Godsdienst maakt.
Elk



Elk voelt een' ed'ler ijver blaaken ,
De zorg, om voor 'sLands bloei te vvaaken,
Is de nlgemeene vreedeband; Eén zugt, gevormd door deugd en reden, Bezielt en volk en Overheden,
Elk leeft voor God en 't Vaderland.
Zo groeit allengs het zwak vermoogen, Zo zet een welgeregeld poogen
Den Staat en magt en aanzien bij. Zo vormt gij, onder 'sHemels zegen, Langs vaste en gladgebaande wegen,
Een glorierijke Maatfchappij.
Wie twijfelt, flaa 't gefchiedboek open, Dit, fchoon flegts vlugtig doorgeloopen,
Verfchaft bewijzen zonder tal. Hier blinkt alom uw' naam in de oogen, Daar blad bij blad uw' roem betoogen,
Uw magt uw' invloed melden zal.
Doch,



Doch, waar toe, met onwisfe fchreedcn, Die ruime loopbaan ingetreeden?
Een vaster fpoor ligt bij de hand; Kan zich ons fcheem'rend oog vergisfen, Moet ondervinding 't pleit beflisfen, Spreek dan, gezegend Nederland!
Van waar, na zulk een ak'lig duider, Van waar die magt, die edie luiflcr
Daar gij alom uw' roem op draagt? Wanneer begon uw naam te bloeijcn, Wanneer uw rijkdom aan te groeijen, Die thans zelfs trotfche Britten fchraagt?
Was 't niet, fints ge uw verdrukte ftaaten, Van alle hulp en fteun verlaaten,
Door 't nauwst verbond vercenigd zaagt? Was 't niet, fints eendragt haar banieren In 't vrij gewest deed zegevieren
Zo lang door dwiHglandij belaagd !
J«.



ja, ed'Ie roerfter mijner fnaaren, Nog ftaat, in 'sLands gewijde blaêren,
Uw naam met gouden inkt gedrukt. Hier (lichtte uw hand een duurzaam teken Dat eeuwig van uw magt zal fpreeken,
En 't dankbaar nageflagt verru'.it.
Och! mogt de welvaart deezer landen Ons hart aan uwen dienst verpanden,
Och! bleev' elk vrije Batavier, Zo lang door u befchermd, beveilig!, Nog eeuwen aan U toegeheiligd,
Gezegend onder uw bellier.
Haast zullen uw regtfchaapen Zoonen Al juichend uwen fchedel kroonen,
Bij 't vieren van uw eeuwgetij. Breng dan vernieuwden zegen mede, En blijf op hunne, op onze bede,
De ziel van Kerk en Maatfchappij!
JAN de K II U Y F F.



TEE. SLUITIN GE DER
JAARLIJKSCHE VERGADERING,
Op den xxviii. van Bloeimaand MDCCLXXV11I.
(jrcluk, ó Dicbt'renfchaar ! de taak ons voorgefchreeven, Is, naar uw' wensch, mijn beê, voorfpoedig afgeweeven,
Dat elk den boog ontfpann', en vrij den arbeid ftaak', Apollo is voldaan: de Vriendfchap, Kunstgenooten ! Heeft voor uw' ed'len Kring de Feestzaal reeds ontflootcn, En wacht u aan haar' disch, bekroond met gul vermaak; Gaat heen,voldoet dien eisch,en fmaakt, als Feellelingen, Eerst naar de ziel vergast, nu aardfche zegeningen.
JAN de KRUYF F'



AAN DE WELEDELE
HEEREN LEDEN
DES
GENOOT SCHAP S,
Onder de Spreuk: KUNST WORDT DOOR ARBEID F E RKRE EG E Nj Ter gelegenheid mijner Verkiezing' tot
MEDELID.
G ij die, met groenende eerlauwricren, Waar Pindus kruin haar' roem op draagt, Gehuld, den Throon der Dichtkunst fchraagt In 't vrij gewest der Batavieren! Hoe kwijte ik mij van mijnen pligt, Om in mijn kwijnend Maatgedicht U 't nedrig offer van mijn Dankbaarheid te wijden?
Mijn geest, bezwaard door 't overwigt Van zoo veel eerbewijs, voelt tevens zich beilrijden Door gadelooze vreugd' en fchroom; En fchoon uw gunst de vrees betoom', Hij moet zijn onmagt u belijden.
Wat



Wat vuur, wat Godheid dreef mij aan Wanneer ik me onderwond mijne onbefchaafde vingeren
Aan dc elpenbeenen Luit te flaan? Wat maalftroom ? Welk een wind wist mij dus meê te flingcren? Door welk een zoete tooverkragt Heb ik mij-zelv' zoo verr' vcrgeeten, En werd ik tot dien trap van roekloosheid gebragt, Dat ik, ligtzinnige, dat ik mij dorst vermeeten Te grijpen naar de Lauwerkroon, Apolloos telgen aangeboón ? Hoe toch, hoe kon ik mij belooven
Mijn* Medcdingren in den ftrijd Den glorierijken palm te ontrooven, Verdienfte toegewijd?
Wat toch heeft uw oplettende oogen, Wat heeft uw onwaardeerbre gunst, Den toetsfteen van de waare kunst, Gewend tot mijn vermetel poogcn? Was 't kieschheidmisfende geluid Van ruuwe zangen, ftout geuit Door d'onervaren' mond eens jongelings, uw ooien,
Gewoon het hartverrukkend fchoon Der Goddelijke maat van Fêbus Lier te hooren, En wars van d'ongebonden toon Van krijfchenden Hyagnis zoon, In ftaat te ftreelen? te bekooren?
Ach S



Ach! Daar ik dit befcbouwc, doet Mijn eigen doutheid mij verwondren, ja verdommen,
En neemt mij al mijn' eerden moed. Zoo daat een Wandelaar, die, op den top geklommen Des Athos, de oogen nederwaart Langs ruime beemden om laat zweeven : Hij is verbaasd; ontroerd; hij zuizebolt; en de aard Beweegt zich onder hem, en dreigt hem te begeeven; Hij dort ten afgrond néér, zoo niet Een rijzige eik hem deunfel biedt, Of een der trotfc cederlooten
Van Libans eeuwverduurend woud, In zijn' beklemden arm beflooten, Zijn voeten ftaande houdt.
Uw heusheid, eedle Mecenaten, Is mij ter hulpe in deezen nood: Op zoo veel gunst, als gij mij booJt, Mag ik gerust lijk mij verhaten.
Tot haar neem ik mijn toevlucht; zij, Ja, zij alleen beveiligt mij Voor een' gewisfen val: zij derkt mijn zwakke kragten.
Door haar gedeund, durf ik vol moed De fcherpe doornen van de gloriebaan verachten, Vertreeden met een' vasten voet: Ja, in een' fieren ijvergloed, Een allerheerlijkst eind verwagten.
En



En is mijn kunflelooze taal JMijn waare Dankbaarheid niet magtig uit te drukken
Door rijke en kiefche woordenpraal, Geen tijd zal echter haar uit deezen boezem rukken. Aanvaart alleen deez' kleenen krans Van zonder kunst gewasfen bloemen, Die, fchoon zij zijn ontbloot van frisfche kleur en glans, Zich op de geuren van welmeenendheid beroemen! Het dankbaar offer , hoe gering, Van een' behoeftig' Veldeling Wordt niet verworpen door de Goden, Om Runderfpieren, Lamm'renbloed, Door Rijksmonarchen aangebooden Uit hunnen overvloed.
t176, WILLEM BILDERDIJK.



BIJ GELEGENHEID
dat ik de eer had, om, uit naem van de
HOOFDLEDEN
DES
GENOOTSCHAPS
kunst wordt door arbeid ferkre e g e n,
DESZELFS EERSTEN
SECRETARIS,
den HEERE
K. de PECKER, P. Z.
EEN
GOUDEN HORLOGIE
TE V E R E E R E N;
Tot een blijk van Erkentenisfe voor zijne veelvuldige en getrouwe dien/ten aen het Genootfchap.
Uitgefproken in de Maendlijkfche Vergadering den 2 van Wintermacnd mdcclxxviii,
M ijn waerde Broederfchap! de Hoofdieên van dit Choor, Mijn dubble Vriendenrei, heeft mij een' last gegeeven, Dien ik, erkentlijk zijnde, onmooglijk mag vveêriïreeven :
Geef d3n, ó achtbre Kring! mijn teedre Nimph gehoor!.
Het



Het Is reeds honderd en ruim vier en veertig maenden, Dat dit Genootfchap werd door mij het eerst genacht, Met heyligert, naest mij ter eedie kunst verpligt,
Daer duizend wenfchen ons het moeilijk eerfpoor baendcn.
ó Goede Hemel! Gij, Gij kunt, en Gij alleen, Van onze waere zucht voor dit Genootfchap tuigen t Hoe fcerk was onze drift, om edel zoet te zuigen
Uit Dichtkunsts bloemgewas, tot nut van 't algemeen !
Wie, h e ï l i ö É r t ! dan wij, kan van onz' aenvang fpreekcn ! Wij zijn 't, die, In een eng doch vrederijk vertrek, (Dat vrij ons kleen begin den nijd tot vocdfel flrekk!)
Dit thans aenzienlijk Choor volijvrig mogtcn kweeken.
En, welk een groot geluk! wat wij ook wenschtc, werd, Hoe ijdel zulks ook fcheen, voltooid door 's Hemels zegen. Hoe dwaes men 't acht' dat Kunst doar arbeid wordt verkreegen,
Wij (heven nog die Spreuk , ja! prenten ze in ons hart.
Drie jaeren fleeten wij in 't eng getal beflooten.
Sints breidden we onzen kring met liefde en voordeel uit.
Waer men de kunstmin kweekte ontmoette ook ons befkut Goedkeuring, achting, gunst, bij waere dichtgenooten.
De



De nijvre puck er kwam dies tijds in onzen kring. Die wakkre Vriend, op wien elk de oogen had geilagen, Als één , wiens noefle vlijt ons Kunstchoor best kon fchraegen. Elk fprak: de zwaerfte post wacht op deez* Jongeling.
Ook dit gelukte ons wel. een reeks van negen jaeren Blonk fteeds zijn ijver uit. tot nut der Broederfchap. - Zijn ampt, reeds lang bekleed, doet hem met handgeklap Bedanken, bij 't geluid van onze Citcrfnaeren.
Hoe was ons hart beducht, toen Gij, ó Kunstgenoot! Ons meldde, dat Ge uw' dienst verpligt waertonste ontzeggen; En d' al te zwaeren last voor andren af te leggen;
Wijl werk van meer gewichts u daegÜjks moeite bood!
Dan , hoe recht minzacm ook wondt gij de Vriendfchap hooren ! De Vriendfchap, die u bad, en drong met klem van tael! Gij volgde heuren wensch, uw lof klonk door dees Zael, Eu Gij zacgt aller vreugd, door uw befiuit, herboren.
Gij zijt het, braeve Vriend! die deeze Maetfchappij, Zo kleen in haer begin, in luifter aen deed groeien. Wat eer is 't ook voor u, dat gij haer thans ziet bloeien
In eenen flaet, die zelfs uw wenfehen ftreeft voorbij!
Gij



Gij fpikle fteeds, met lust, uw vlotte fnipperuuren
Aen 't Kunstbelang. — maer hoe! wat zeg ik? hebt gij vaefc Uw' eélften tijd, ja zelfs uw nachten, met vermaek
Niet nijver door gezwoegd, om kunstmin aen te vuuren?
Gewis! dit weeten wij. zulks ondervond men hier. De gantfche Broedcrfchap zal u heur pijler noemen. Elk zal met mij de trouw en vlijt van pecker roemen.
Zijn' ijver past een krans van kraekenden lauwrier.
Ontvang, dit is mijn last! dit Uurwerk uit mijn handen,
6 pecker! u gewijd uit zuivre erkentenis.
Ontvang het, tot een blijk hoe waerd de vlijt ons is,
Die Gij der Broederfchap op nieuw wcêr wilt verpanden.
I
Zo menigmael uw oog op de uuren letten zal, Zo denk aen ons, wier liefde elk uur voor u zal groeien. Bcfchouw, geniet het lang, en zie dit Kunstchoor bloeien
Tot u de grijsheid kroon', bevrijd van ongeval.
Genootfchap! al mijn lust! duur voort in 'sHemels zegen! Door twist noch nijd verftoord; door kloek Vcrftand beftuurd,Zo roemen we ook, zo lang de loop des tij'ds nog duurt,
Dat hier door braeve vlijt de Lauwer wordt verkrecgen !
C. van HOOGEVEEN, JüJNïOR.



TER
DERTIENDE VERJAARING
VAN HET . .
GENOOTSCHAP:
KUNST WORDT DOOR ARBEID CERKREEGEN.
Voorgeleezcn den i. van Wintermaend mdcclxxix.
H de algemeens Maandelijkfche Vergadering.
'k IVfoet zingen; 'k heb 't beloofd; men wacht het ook van mij; 'k Voldoe ook aan dien post, zo mijne poè'zij, Om haare kortheid, niet ten aaniloot ftrekt voor veeien, Die in dit heuglijk uur in ons genoegen deelen.
Genootfchap! eedle Kring! die aan verdiende en vlijt Uw achtbre grootheid en beroemdheid fchuldig zijt,
Wij



Wij juichen in uw' bloei, bij d' aanwas uwer jaaren, Bij 't fchaatrend evoë, en 't klinken onzer fnaaren. Genootfchap! Leydens eer! de lust van onzen geest! Wij vieren met ontzach uw kleine jubelfeest. Ontvang dan, 't is de beè van welgezinde menfrhen, Ontvang dan, uit mijn' mond, de broederlijke wenfehen.
Ziet ge in uw' wijden Kring Befchermcrs aan hetbpofd, Van wien uw eedle kunst zich meer dan eer belooft; Zij blijven, tot uw nut, getrouwe Palinuuren, En doen hun wijze zorg met hunne dagen duuren. Nooit kwetfe uw moeilijk werk hun waardigheid, of ccr. Mincrva fchaam' zich nooit dat zij bij ons verkeer'. Geen achtbaarheid worde ooit verminderd of beledigd, Zo lang een wijze (maak haar eedle zucht verdedigt. Geen helfche lastertong, geen prullen van Paskwijn Bezwalken hunnen roem , of poogen door fenijn Befcherming en vermaak uit uwen kring te rooven. Ja, moogt ge u 't kunstbeftuur dier Mannen ook bclooven, Die, bij 't eerwaardig ampt, de Dichtkunst hulde biên; Wat kunt gij van een hoogte op uwen vijand zien !
Hoe



Hoe beeft hij voor uw' glans, die fchittert in zijn hooien, Waar zich, bevreesd voor 't licht, de nachtuil houdt verfchoolen! Uw glorie zctt' hunn' naam een waare grootheid bij, Zo lang gij Neêrland fticht door onze poëzij.
Genootfchap! eedle kring van ongeveinsde vrinden Die, tot uw nut, hun beurs en hunnen dienst verbinden! ; Och dat onze ijver groei, gelijk bij uw begin. Dat waare zucht naar eer, met onze broedermin, Een ftrafbre traagheid weere, en ijder om zijn gaaven Verdienden lof verwerv' bij Vaderlandfche braaven! Geen broederlijk verfchil verbreeke onz' eendragtsband. Geen nijd bekruipe ons hart, geen twist neem de overhand. De vriendfchap blijve oprecht, in aller zielen heilig; En de openhartigheid, als nu, beftendig veilig. Ja., uw geliefde kunst winne ons een' grooten naam; Opdat men zich uw' dienst in d'ouderdom niet fchaam', Maar vrolijk, fchoon men grijst, die uuren na moog tellen, Toen broederlijke trouw de lasten mogt verzeilen.
Genoot-



Genootfchap! onze vreugd, dat aan verdiende en vlijt 'r 't Aanzienelijk getal van Leden fchuldig zijt! 't Gecve elk beminnaar ftoffe, in 't openbaar fe roemen Dat hij zich als een Lid in uwen kring moog noemen. Elk toone een' eedlen geest, en fchraag dit Kunstgebouw, Niet meer door noodig geld dan dierbre hulp en trouw» Draag, draag beftendig roem op wcezenlijke mannen , Onvatbaar voor 't bedrog, dat lhïkken züekt te fpannen Waarin de Eenvoudigheid verward, gevangen wordt, Al is door zulk een vangst uw grootheid niet verkort. Dat nooit uw heiligdom voor zotten worde ontflooten, Maar zijne heerlijkheid vermeer met Kunstgenooten Beroemd om hun verftand, of liefde tot die kunst, Die als een godfpraak zegt: ik haat gekogte gunst. De Alzegenaar ontvang de renten zijner giften, En 't menschdom ftichtlijk nut uit uw beroemde fchriften. Verduur de jaaren dan, en toon aan 't Nagedacht Welk weezenlijk geluk u Coster waardig dacht.
H. C O S T E R.



TER UITVAERTE
VAN DEN
WELEDELGEBOREN HOOGGELEERDEN
H E E R ADRIANUS van ROYEN,
Der Medicijnen Dotlor, Hoogleeraer in de Geneesen Kruidkunde aen 'sLands Hooge Scboole, Voorzitter van het Collegium Pharmaceuticum binnen l e y d e n ; Lid ren verfcheiden Geleerde Maetfchappijen enz. enz.
Overleden in den Ouderdom van ruim lxxtv. jacren, PP den 28. van Sprokkelmaend des jaers 1779.
Uitgefproken in de Vergadering van het Genootjchap ;
KUNST WORDT DOOR ARBEID VERKREEGEN.
Den 3 van Lentemaend MDCCLXXIX.
D e holle doodklok bromt om Leydens breede wallen.
Wat leed voorfpelt dit weêr ? Helaes! ons is op nieuw een eedle vriend ontvallen,
van koïin leeft niet meer! Die fchrandere Arts, die roem vanNeêrlandsdichtrenreien,
Die Gods- en Menfchenvrind, Die tecdre Vader.... ach! is veel te vroeg verfchelên:
Al 't Maegfchap fchreit zich blind!
Men



Men flaet de lijkcymbael, de doffe rouWgezangen
Vermelden ijders fmart. De fchoone Dichtkunst laet heur godlijk hoofd zelfs hangers Op 't afgepijnigd hart. Komt, Zanggenooten! komt, dat wij 's Mans uitvaert vieren! 't Orakel uwer kunst Eischt, dat gij zijnen zerk met bloemen zult verderen,
Dit 's een verpligte gunst. Herdenkt het gul onthael dikwerf bij hem genooten,
Als gij zijn' raed verzogt. Zijn mond en hart werd ftraks ten uwen nutte ontdooien,
En uwen wensch volbrogt. Een Iaeggeboren ziel, verwaend op kunstvermoogen,
Werk' vrij voor zich alleen. Dees eedle Kunstheid was weetgierigen tot oogen, Ja, vestigde hun fchreên. Wie moet niet van den roem diens grooten Mans gewaegen ? Minerva's Tempelhof Zal op zijn' naem en kunst al de eeuwen glorie draegen, Nooit fterft zijn waere lof.
Daer



Daer hoorde Neêrlands lust, Oranje zelfs, zijn toonen,
Naest zuilen van den Staet; Door hen zag hij zijn Nimph met kraekend eerloof kroonen,
Voor 't oog van Palla, Raed; Zelfs toen de grijze Man zijn Landnut had gezongen,
Geblaekt door godlijk vuur; Een Zang, fints toegejuicht door duizend duizend tongen, Bij vriend en nagebuur. Minerva's Priefterfchaer beweent dien teedren Broeder; Gints treuren kleen en groot, Wier Ouders, wie hijzelf, als een getrouwe Hoeder,
Gered heeft van den dood. En wij, wij Dichters, zien zijn lijk ter aerde draegen,
Met zielen vol van rouw, Die met 'sMans achtbaer kroost het groot verlies beklaegen Van zo veel deugd en trouw. Dan, fiaen we als Christenen dat fterven tevens gade, Wat troost verkwikt ons weer ! Hij leefde en ftierf in hoope op eeuwige Genade, Verzoend door zijnen Heer.
Ver-



Verzonk zijn blijde ziel, wen hij de Zondaersliefds
DesHeilands overdacht; Wie weet hoe treffend Zij die ziel op nieuw doorgriefde,
Toen Zij haer Troonwaerd bragt! Welaen dan, ftaeken wij hét kermen, treuren, zuchten.
Hoe zalig is zijn fland, Die 't aeïdsch verdriet, en wee en pijnen mag ontvluchten
Naer 't hemelsch vaderland!
C. v. HOOGEVEEN, Junior.



Aan b Ë L E D E ISf
van 't
GENOOTSCHAP
KUNST WORDT DOOR ARBEID VERKRÉEGEÏt( op het
OVERLIJDEN
van den HEERE
J. A. van HO O GE VEEN LANGERA&,
Hoofdbefluurder van bet zelve Genootfchap.
iMEünVrienden! die met mij een'waardenVriend moet derven^, Daar onze Langer ak ons midden is ontrukt,
Zou zijn gedachtenis in onzen Kring verfterven 9 ö Neen! zij blijft altoos in deeze ziel gedrukt.



Een Stichter van dit Choor, een vriend van zijn belangen,
Die een geheiligd recht op onzen lijktoon heelt, J\loet in zijn donker graf een ffille traan ontvangen,
Die blijken van den rouw der w::are vriendfchap geeft, 'kHeb zulk ccn traan geftort toen ik hem neer zag zinken,
Toen ik den Iaaeften hoek van zijne doodkist zag, Een menfchelijke traan, een traan die nog moog blinken,
Wanneer we elkander zien in 's aardrijks jongftcn dag. Ik zuchtte hem vaarwel; ik wenschttc hem, te ieevcn
In zaliger gewest dan deeze rarepwoeftijn; Ik dacht, aan deezen rand moet ik u thans begeeven,
En zal, wie weet hoe vroeg, in uw gezelfchap zijn. R-ust, van uw Werk gevolgd, ja rust hier in den He ere $
Aan de andrc zij van 't graf behoudt ons kart z;jn recht; Daar zal de broedermin yermindren noch vertccren,
Daar wacht een eeuwig heil, den Christen toegezegd, Verbeid in dat gewest ons, die uw graf verlasten;
Wij keeren tót uw Kroost en tot uw Weduwvronw, Dat klaaghui; voor den Mensch in allerhande {haten, Als troosters van hun hart in zulk een' diepen rouw.



Gebeden niet alleen, maar dadelijke pligten
.Staan tot hunn' dienst gereed, daar de Almagt harten wint,1 Die voor uw Echtgenoot de grootfte trouw verrichten,
En elk aan haar geluk als Christenen verbindt. Zou dan der Broederfchap uw asch niet heilig weezen!
Zou ze immer bloozen bij het graf van Hooge veen! Haar balfem zal de wond van 't Huisgezin geneezen,
Zo waarlijk als wij thans op uwe Lijkzerk treén. Komt Vrienden! Broederfchaar! Elia's onzer dagen!
Gedenken wij een' Vriend, een' Vader, en een' Man.' Wanneer gij mij, als hem, naar 't wachtend graf moet draagen,
Eén traan is alles nog wat Ik u vergen kan.
H. CÖSTERJ






DEN HOOGAENZIENLIJKEN
BESCHERMHEEREN
en verderen
HEEREN LEDEN
' van het
TAEL- en DICHTLIEFEND
GENOOTSCHAP,
Ter Spreuke voerende:
kunst wordt door arbeid verkreecen;
Bij mjne aenkomst in deneher Genootfchap, den 5. van Grasmaend 1733.
„ JNJatuur gaat menigwerf een eeuw met moeite zwanger, „ Eer 't haar gelukjt', datze een' onfterfelijken Zanger, „ Het vrolijk levenslicht in 't jammerdal doe zien. „ De Kunst moet al haar hulp, een reeks van jaaren, biên,, „ Om, door heur liefde en zorg, dien Gunstling optekweeken, „ Die in verheven Dicht der Goden taal zal fpreeken ".
Dus zong eens v a n d e r waal, Apollo's Wonderzoon, Die Feniks onzer eeuw, in 't puik der Prijsgezangcn,
't Welk hem, in 't Haegfche Koor, de fchittrendc eerekroon Van eeuwigblinkend Goud, ten zangprijs deed erlangen.
Toetfe



Toetfe ik mij aen den eisch van dit gewijd tafree!, 'k Bemerk , Natuur fchonk mij geen ovcrëcdle gaven ,
'k Werd menigwerf verrukt door 't liefelijk gefpeel Van zulken, die op 't fpoor der grootfte Dichtren draven,
Dit voorbeeld wekte in mij wel eenen ijvergloed, Ik durfde zelfs, fomtijds, veelügt te roekloos, pogen,
Maer ftraks ontzonk mij wéér mijn opgevatte moed, Ik fchaemde mij mijn werk ter proef voor feberpziende oogen,
En nam mijn zwakke hand een's andren hulp te baet, Zocht ik , 't geen door Natuur mij nog mogt zijn gefchonken,
Door lezen , oelTening, en vriendelijken raed, Ter kweking van de kunst, in mijnen geest te ontvonken;
'kMoesttot mijn' zwakken troost.dezeernftigeuitfpraek zien: „ Wiit ge in verheven Dicht der Goden taal eens fpreeken,
„ De Kunst moet al haar hulp een reeks van jaarun biên. „ Om, door heur liefde en zorg, dien gunstling optekweeken."
En dus vervliegt mijn hoop, ik bloze op deze tael. — Dan... welk een heldre glans dringt door het zwarte duifter ? —
Het is Apollo zelf!... in fchitterende pracl, Ontdekt hij aen mijn oog zijn' Goddelijker] Iuiftcr. —-
'k Verftom op dit gezicht, ontvonkt in reine min Voor zijne Majefteit. — Hij mackt een eind aen 't zwijgen;
Hij biedt mij zijne hand, leidt mij dees kunstzael in, En zegt: „ Hier kan uw geest dm arbeid kunst verkrijgen;
Hier



Hier eert een Dichtrenrei, een zanggezinde ftoet, Mijn eedle wetenfchap; hier worde ik aengebeden;
Dit is de Tempel waer men 't zustertal begroet; Hier nadert men mijn' berg , met onvermoeide fchreden;
Hier wordt een rijke fchat van lettervlijt bewaerd; Hier wordt de Kwekeling een Feniks in het zingen;
Hier is de plaets waer elk op de achtbre beeltnis ftaert, Der Dichtren die met vrugt naer Eerlaurieren dingen;
Hiergaet het oor te gast op Engien - melodij; Hier wordt het oog verrukt door reyers kunstpenfé'en;
Hier fmaekt een eedle ziel een kiesfche lekkernij; Hier kan 't gevoelig hart in hemelwellust dcelen;
Hier biedt men u de hand tot keurig maetgedicht; Hier zal men uw vernuft door fijnen kunstfmaek wetten.
Welaen, betoon uw vlijt in 't heilige gefticht, Daer,ge u aen mijnen Berg in Leyden neèr moogt zetten".
Hier zwijgt der Dichtren God... en door dees tael verrukt, Vlei ik mij aen uw' voet, Doorluchte Kunstme^enen!
Daer mijne blijde ziel, dankzeggend, nederbukt, Dat gij me, in 't kunstvertrek, befcherming wilt verlenen. —
En gij, beroemde fchaer! — Puikzangers! die dit Koor, In Leydem achtbre vest, onwrikbaer poogt te fchragen,
Helpt eenen jongeling op 't bloemrijk Dichtrenfpoor, En wilt zijn' kunstloosbeên, in gulle vriendfchap, dragen:
Ik



Ik danke u voor deze eer, dat uwe vriendlijkheid Mijn teedre zangeres zo minzaem wil ontvangen,
Zij blijft, daer ze uwe zorg en trouwe hulp verbeidt, Steeds aen uw' dienst verpligt, bezorgd voor uw belangen.
Ik zal aen Maes en Rhijn, of waer het fchikgeval Mij, in den vluggen loop der haestvoorleden jaren,
Hoe ver ook van uw koor verwijderd, plaetfen zal, 't Herdenken aen dees gunst in 't dankbaer hart bewaren; —
Delfihcven zal, door u, in mij, een' kunstvriend zien, Daer zal 'k uw' Maespoëet ,porjeere, om dichthulp fmekea,
Hij zal mij, op dees beê, zijn kunstvermogen biên, En beide zullen wij van u met eerbied fpreken. —
Lang bloei 't Bataefsch Atheen, dat Wijsheidkwekend School! Lang moet Minerva met Apollo famenwonen!
Zij leevre helden op voor Kerk en Kapitool! Hij roerne, eeuw in eeuw uit, op rechtgeüerte Zonen! —
J. \V. BUSS1NGIIS 1'heol. Stucl.



MIJN GENOEGEN,
B IJ DE
INTREDE
van den HEER STUDENT
J. W. BUSSINGH,
ALS LID
VAN HET
TAAL- en DICHTLIEVEND
GENOOTSCHAP,
Onder de Spreuk: kunst wordt door arbeid verkreegen,
Op den 5. van Grasmaand 17S0.
Vierde ooit de fchoone Maas een plegtig waterfeest, Deed ze ooit.haar golfjesin heur' boezem hupplend fpringen, Schonk ze ooit heur' natten fchoot aan honderd fchepelingen,
Is 't immer hoogtijd in 't gezicht van 't ilrand geweest:
't Is



't Is nu, nu ze eenen vriend der dicrbre Poê'zij, In haar' geliefden vriend, in bussimgh heeft gevonden, In bussingh, die, nog jong, aan de e élite kunst verbonden,
Reeds heldenklanken zingt in achtbre melodij.
Mijn ziel, zoo ooit, nu zijt ge ook met de Maas verblijd! Natuur gaat menigwerf een eeuw met moeite zwanger, Na zulk een dragt baart ze een' onfterffelijlen Zanger;
Maar, zoo ze ooit eêr bevalt, 't zal zijn in onzen tijd.
Hij, die in zwagtels reeds de juifle toonen fpeelt, Die bij zijn intree hier het handgeklap mag hooren, Is voor de Poëzij aan onze Maas gebooren,
Hem is de onflerf lijkheid bij aanvang toegedeeld.
Wat hoor ik? bruischt gij forwh? beminnelijke Rhijn! Omdat heur golfjes op een' kweekling roemen kunnen, Die bij u woont? zoudt gij haar dit geluk misgunnen?
Geen twist moet tusfehen u en uwe zuster zijn.
Ver-



Vergun, dat ik mijn vreugd, zoo ongemeen vergroot', In 't Maasbegroetend dicht bij uw geruisen moog uiten, Mijn avonddanktoon zal op bleeke duinen ftuiien,
Dit kunstkind is een zoon van mijnen Ambtgenoot.
Wees welkom, Grasmaand met uw blijfchaptee'end umJ Ik moest, in deezc zaal op vriendenvoeten koomen, Nu büssinghs oudfte Teig tot Lid is aangenoomen,.
Een jong Poëet is reeds een wonder der Natuur!
Ons luiftrend zangchoor is door zijne lier verkwikt, Wie zou hem dan geen hulp in 't moeilijk fpoor verleenen? Hij heeft het jawoord der aanzienlijke Meceenen,
Daar lid naast lid op zijn beleefde toonen knikt.
Zou dan zijn hcusch verzoek, doör zijne vroege Hem, Mij, om mijn zwakke hulp, met beedezangen fmeeken? Hij moet niet biddend, neen, hij mag zelfs eisfcher.d fpreeken,
De vriendfchap leent het oor; watzegik?...'thart aan hem.
Hoe



Hoe tokklcnd trilt mijn fnaar, nu 'k b u s s i n c n zingend hoor. 'Je Voorfpelde bij mijn komst op 't aangenaam Delfshaven, AI vroeg uit zijn gelaat veel dichterlijke gaven,
't Vooruitzicht is vervuld, 'k Omhels hem in ons Choor.
Geluk dan, Maasvrtend! fpeel! en worücl onvermoeid Door all' de zwaarigheên, die ge immer mogt ontmoeten! 'k Hoop u, op zijnen tijd , gelauwerd hier te groeten,
De liefde tot de kunst maakt dat de dichter groeit.
Minerva wenkt u bij den Rhijnftroom tot uw' pligt. Apollo gunt u daar ook plaats in zijnen tempel. Ga letterlievend voort! waak aan dien dubblen drempel!
Zoo krijgt zij haaren eisch , en hij een keurgedicht.
Zoo zullen wij verësnd, bij 't woekren van den tijd, Door 't rollend Beurtgezang het Lindenbosch doen dreunen, Of, langs de zoete Maas een ftrcelend ftroomlied deunen,
Zoo zijn we en Pallas en Apollo toegewijd.
OLIVIER PORJEERE.



Lr IJ S T
DE R
MENGELDICHTEN,
GEDRUKT VOOR DE
LEDEN
VAN HET
GENOOTSCHAP
KUNST WORDT DOOR ARBEID FERKREEGEN.
uifter der Weetenfchappen, door F. Halewijn.
2. De Beeldtenis van den Befchermheer Mr. J. yauder Marck M.Z. het Pan Poeticon toegewijd; door H. Coster.
3. Toen de Heer W. Bilderdijk zich ontdekte als Maa-
/ ker



ker. van de twee bekroonde Prijsvaerzen; door H. Coster.
4. Ter Sluitinge der Jaerlijkfche Vergadering ; door H. Coster.
5. Aer.fpraek aen het Genootfchap: voor de vuist ontworpen , op den 8. van Bloeimaend 1777. ^°or W. Bilderdijk.
6. Bij het vieren der elfde Verjaering van het Genootfchap , den 3. van Wintermaend 1777. door C. v. Hoogeveen, Junior.
7. Een woordje tot Stichting, ter elfde Verjaering van het Genootfchap ; door P. Vreede, Jun.
8. Aen de Heeren Leden van het Tael - en Dichtlievend Genootfchap , bij het aenvaerden van het Voorzittersampt, den 4. van Sprokkelmaend 1778. door J. de Kruyff.
9. Bij mijne Intrede in het Tael - en Dichtf. Genootfchap ; door A. Ie Pla.
10. De Èendragt , ter opening der Jaerl. Verg. den 28. van Bloeimaend 1778. door J. de Kruyff.
11. Ter Sluitinge enz. op den 28. van Bloeimaend 1778. door J. de Kruyff.
12. Aen de Weled. Heeren Leden; ter gelegenheid mijner verkiezing tot Medelid; door W. Bilderdijk.
13. Ter Uitvaerte van den Heer A. van Royen, den 3. van Lentemaend 1779. door C. y.Hoogeveen, Junior.
14. Bij gelegenheid dat ik de eer had den Heer K. de Pee. ker, P.Z. een gouden Horlogie , uit naam der Hoofdleden, te vereeren ; door Cv. Hoogeveen, Jun.
Ï5«



15- Ter 13. Verjaering van het Genootfchap, den 1. van Wintermaend 1779. door H. Coster.
16. Den Hoogaenz. Befchermheeren enz. bij mijne aenkomst in 't Genootfchap, door J. IV. Busfingh
17. Mijn genoegen, bij de Intrede van J. IV. Busfingh; door O. Forjeere.
De Heeren Leden worden verzogt deze Lijst natezien, en daerop, met een ftreeptje, aentehalen, welke ftukjes van de bovenftaende, Hun Ed. hebben, zullende de Knecht van 't Genootfchap rapport hierop komen halen, na vier of zes dagen. — En wijders de ontbrekende tegen den gewoonen prijs worden geleverd. Verder zal men voortgaen met de nog in voorraed zijnde ftukken ter persfe te brengsn.
Uit naem der Hoofdleden C van HOOGEVEEN, jun.
Leyden den 1. October
mdcclxxxi.






TER
ZILVEREN BRU1L0FTE
VAN DEN WELEERWAARDIGEN HEERE
D. H O V E N S,
E N
MEJUFFROUIFE
S. NIEUWENHUIZEN.
Den v. September 1781.
I~Jct Leydfche Kunstchoor juicht op 't zilvren bruiloftsfeest Van haar'geliefden Vriend; de Dichtkunst brengt haargaaven
Nu hoveus hoogtijd houdt, daar zij geen weigring vreest, Waar ze immer hartlijk zingt bij Vadcrlandfche braaven.
Een deel der Christenheid brengt offers voor Gods troon, Om voor zijn' Leeraar nu een' zegen af te fmeeken;
Het Maagfchap zingt in 'thart, vervangt dien heilgcntoon, En laat zijn dankbaarheid door blijde traanen fpieeken.
Elk



Elk fteedling, die het hart van onzen h ovens kent Als Leeraar, en als mensch, in al zijn duure pligten, •
Staat op het aangezicht de erkentenis geprent, En wil een liefdedaad van zijnen ernst verrichten.
Gunt dan, vereende Twee! dat onze Maatfchappij Zich bij die harten voeg en aan uw' fecstdisch nader;
Zij zal hier welkom zijn , zij komt met poëzij, Ter eere van haar' Vriend, en goddelijken Vader.
Bczeft uw dankbre ziel het heil van deezen dag? Zijn de offers reeds geplengd met priefterlijke handen?
Herdenkt ge uw vreugd met dank,uw' rampfpocd met ontzach? Hoe ftreelcn dan dit uur de heiige huwlijksbandeo!
Berust gij in Gods wil, die u geen kindren gaf, En u der zorgc onttrok, zo peilloos in dit leven? >
Wie kent uw dankbaarheid, dat ge aan een zeker graf Of aan een wis bederf geen waardig pand moet gecven! '!'
Gij



Gij kent de blijdfchap toch, die in de ziel ontftaat,' Wanneer het zorglijk kroost den weg is aangeweezen,
Waarop het mannelijk, naar 'tdcugdzaam voorbeeld gaat, Den Leeraer hulde doet, en zijnen God blijft vreezen.
Zijn veele tegenheên van deeze rampwpeftijn Zo zichtbaar u gevolgd als mannelijk gedraagen?
Hoe groot moet thans de maat van uw vertroofting zijn, Nu gij een' feestdag viert in uw gezonde dagen!
Geluk met deezen dag! geluk met zulk een hart, Zo waardig aan uw' post, zo waardig te benijden!
Zo 't kruis u immer drukk', zo immer pijn u fmart, Dan bidt gij niet alleen en zult alleen nooit lijden.
Bereik een' ouderdom, zo vol van heilgenot, Als uw gelaaten geest zich mooglijk durft' voorfpellen,
En, viert ge uw gouden, feest, zie dan uw huwlijkslot Met christelijke hoop naar zijnen avond fnellen.
Een



E,en beter Vaderland verwacht een deugdrijk Paar k Daar zal het Englenheir u leiden in zijn chooren;
Daar zullen zielen, die nog rusten aan 't altaar, De wondren van Gods weg uit uwe hallels hooren.
Ga zo van deugd t«t deugd naar Sions vredcftacL, Zelfs door het aaklig dal van doodfche bekkeneelen;
De Heilvorst, die de hand van z-ijne vrienden vat, Doe u in de erfenis van zijne knechten deelen!
H. COSTER, Uit naam van het Genootfchap KVNST WORDT DOOR ARBEID yERKRMSGES»
DANK-



D ANK-ERKENDTENIS :
AEN HET TAEL- en DICHTLIEVEND
GENOOTSCHAP,
KUNST WORDT DOOR ARBEID FERKREEGEN, VOOR DESZELFS
HEILGROETE,
MIJ OP DEN xxv. FERJAERDAG FAN MIJN HUHtLIJK UIT DESZELFS NAEM TOEGEZONGEN
DOOR DEN VOORZITTER,
DEN HEERE
HERMANUS COSTER,
Uit deszelfs Vergadering op den v. September 1781.
fjoc zeer mij 't zwijgen past, daer Dichters moeten fpreke», Uw gunst, verpligtend Choor! breekt mij de lippen op; Ik kruipe aen Pindus voet, van wiens verheven top
Mij korts zoo groot eene eer en vriendfchap zijn gebleken.
Bootst



Bootst de Echo 't lief geluid der fchelle nachtegaelen; Doch met een' flaeuwen toon, langs berg en dalen na, Wraekt niet, dat Dankbaerheit voor mij den Egho flae,
Hoe laeg mijn toonen ook bij de uwe, o Dichters! dalen.
Gezeten in den kring van blijde Feeftelingen,
Die deelden in mijn vreugde op 't zilvren Bruiloftsfeest, Werde ik verrukt, verrascht, door vruchten van uw'geest,
t Gevoel van mijn geluk deed u ook met mij zingen.
Nog hooger rijst die gunst door uwe keus van Zanger, Zijn achtbre waerdigheit gaf haer te meerder klem;. Ik hoore in zijnen zang uw aller vrienden - Item,
Zijn hart ging met uw hart van één begeerte zwanger.
Ja, coster! 't keurig Lied, zoo ftaetlijk opgehevena Zoo rijk van zegentacl als vol van edle kunst, Dat treffende bewijs van onverpligte gunst,
Zal mij altoos een blijk van uwe vriendfchap geven.
Hoe



Ht>e zal ik dit gefchenk op rechten prijs waerdeereh f ,'t Is door uw gulle ziel met wensch op wensch doorzaeidj Uwloffpraek, min verdiend, dan mildlijk toegezwaeid,
Zal mij, naest uwe gunst, vooral mijn pligten leeren.
'k Moest wezen, "t geen gij zegt; mijn hart wenscht nae die
(waerde ,
Mij door uw" vriendlijk hart zoo gunftig toegedacht, Gij toont, mij prijzende, wat van mij wordt verwacht Door. d'edlen kring, wiens hart zich met uw ftemme paerde*
Maer gij, geachte Stoet van braeve Kunstgenootent Die mij, zoo onverwacht, als 'twaer', met eigen mond Door uw aenzienlijk Hoofd dees blijde Feestgroet zond,
Om door uw vreugdetael mijn vreugde te vergrooten;
Gij, op wier hoogen last ik zulk een tael mogt hooren, Ontvangt den wensch der ziel, door dankbaerheit bewoond; Uw poging worde altoos met heil en eer bekroond!
Ja, 't zaligst lot zij u in de eeuwigheit befchooren!



ÏVIijn Gaè, geheel verrukt door de eer, aen ons bewezen»' ■ Voegt hier, zoo fterk als ooit, haer hart bij mijne tael,
.Mijn Maegfchap juichte reeds in onze Bruiloftszael: „ De roem van 'tLeydfche Choor blijv' fteeds ten top gerezen" t
En, gaet uw hooge gunst mijn waerde verr' te boven, Gij hebt mij niet vergeefsch die zeldzaemc eer bereid; Gij hebt een eeuwig recht op mijne dankbaerheit;
Geen tijd zal ooit mijn zucht voor uw belangen doven.
En Tael * en Dichtkunst moet door uwen arbeid groeien! Ja, wordt mijn wensch voldaen, dan roemt hetnageilacht Uw vlijt, en ziet dit Choor eeuw in eeuw uit in kracht,
£oo lang de grijze Rhijn door Leydens vest zal vloeien.
D. HOVEN S.



AAN DE
LEDEN
van het
GENOOTSCHAP
KUNST WORDT DOOR ARBEID FERKREECEN j op het
OVERLIJDEN
van den
HEERE
J. A. van HOOGEVEEN L A N G E R A K.
HOOFDBESTUURDER VAN HET ZELVE GENOOTSCHAP.
3VIiJnVrienden! die met mij een'waardenVriend moet derven, ' Daar onze langerak ons midden is ontrukt, Zou zijn gedachtenis in onzen Kring verftervcn? ö Neen! zij blijft altoos in deeze ziel gedrukt»
Een



Een Stichter van dit Choor, een Vriend van zijn belangen,
Die een geheiligd recht op onzen lijktoon heeft, Moet in zijn donker graf een ftuïe traan ontvangen,
Die blijken van den rouw der waare vriendfchap geeft, •k Heb zulk een traan geftort toen ik hem neêr zag zinken,
Toen ik den laatften hoek van zijne doodkist zag, Een mcnfchelijke traan, een traan die nog moog blinken, Wanneer we elkander zien in 'saardrijks jongften dag. Ik zuchtte hem vaarwel; ik wenschte hem, te keven
In zaliger gewest dan deeze rampwoeftijn ; lk dacht, aan deezen rand moet ik U thans begeevcn,
En zal, wie weet hoe vroeg , in uw gezelfchap zijn. Rust, van uw werk gevolgd, ja rust hier in den heere;
Aan de andre zij van 't graf behoudt ons hart zijn recht; Daar zal de broedermin vermindren noch verteeren,
Daar wacht een eeuwig heil, den Christen toegezegd. Verbeid in dat gewest ons, die uw graf verlaaten :
Wij keeren tot uw Kroost en tot uw Weduwvrouw, Dat klaaghuis voor den Mensen in allerhande ftaaten, Als troosters van hun hart in zulk een' diepen rouw. Gebeden niet alleen, maar dadelijke pligten
Staan tot hunn' dienst gereed, daar de Almagt harten wint, Die voor uw Echtgenoot de grootfte trouw verrichten, En elk aan haar geluk als Christenen verbindt.
Zou



■Zou dan der Broederfchap uw asch niet heilig weezen!
Zou ze immer bloozen bij het graf van iiooGEVEENt Haar balzem zal de wond van 't Huisgezin geneezen,
Zo waarlijk als wij thans op uwe Lijkzerk treên. Komt Vrienden! Broederfchaar! Elia's onzer dagen1.
Gedenken wij een' Vriend, een' Vader, en een' Man. Wanneer gij mij, als hem, naar't wachtend graf moet draagen,
Eén traan is alles nog wat Ik u vergen kan.
H. COSTER.
Overleden den 8. van Oogstmaand Ij8i.
AAN



AAN DÉ
LEDEN
VAN HET
GENOOTSCHAP
KUNST IVORDT DOOR ARBEID VERKREEGEN; TER
NAGEDAGTENISSË
VAN DESZELFS OVERLEDEN
BESTUURDER en VOORZITTER DEN HEERE
HERMANUS COSTER.
IN DE G E ff 00 N E MAAN DEL IJ KSC HE VER.' CADERING VAN DEN V. DECEMBER
MDCCLXXXI.
Zijnde de dag der Vijftiende Verjaaring van hetzelfde Genootfchap.
J3 cdriegtmij tijd en plaats, of heeft me een droom bevangen?
Is dit een juichend Choor, is dit ter feefle gaan? De reeds gefpannen lier is met een floers omhangen,
Elk zwijgt! elk zucht!... ik roep!... en 't antwoord is een traan.
Van



AAN DE
LEDEN
van 't
GENOOTSCHAP
KUNST WORDT DOOR ARBEID VERKREEG EN; ter
NAGEDAGTENISSE
van deszelfs overleden BESTUURDER en VOORZITTER DEN HEERE
HERMANUS COSTER.
IN DE GEtVOONE M A ANDE LIJK S C IIE VERGADBRING VAN DEN V. DECEMBER
mdcclxxxi.
Zijnde de dag der Vijftiende Verjaaring van het» zelfde Genootfchap,






AAN DE
LEDEN
VAN 'T
GENOOTSCHAP
KUNST WORDT DOOR ARBEID VERKREEG EN; TER
NAGEDAGTENISSE
VAN DESZELFS OVERLEDEN BESTUURDER en VOORZITTER DEN HEERE
HERMANUS COSTER.
Bedriegt mij tijd en plaats, of heeft me een droom bevangen?
Is dit een juichend Choor, is dit ter feefte gaan? De reeds gefpannen lier is met een floers omhangen,
Elk zwijgt! elk zucht!... ik roep!... en 't antwoord is een traan. Van waar ook hier die traan, van waar bij u, mijn Vrinden?
Ik fmoorde voor een poos de droefheid in het hart, Mijn fombre ziel zogt troost, en dacht ze hier te vinden,
Maar, neen! in plaats van vreugd, omringt mij niets dan fmart.
Van



Van waar toch? ach!... ik zie't!... komt, laat ons famen weenen!
Keert van dien gindfchen ftoel (<*) de ftaarende oogen af, Uw coster is 'er niet, hij voer voor eeuwig heenen.
De Zanger, dien gij zoekt, ligt ftijf en ftom in 't graf. In 't graf!... Gij twijfelt nog!... ó! kon dit tvvijfflen baaten!
Ja, Vrienden! in het graf, hoe fterk, hoe fris, hoe jong. Mijn fiddrend hart kromp weg , toen ik hem neêr zag laaten,
Een Itaamelend Vaarwel bedierf op mijne tong. Beklaaglijke ommekeer! die wijzen diep moet treffen,
Hij, die met ongeduld deez' avond had verbeid, Die voor deez' vriendenkring een feestlied (£) aan moest heffen,
Wordt door dien zelfden kring ter zelfder uur befchreid. 6 Mensch! zie hier uw lot, de dwaasheid uwer zorgen.
Hoe zinkt bij zulk een proef uw fchijnbre grootheid neêr! Gij flaaft en draaft en woelt, 't is alles morgen, morgen!
De dag van morgen komt, en gij! gij zijt niet meer. Zoo, midden in de hoop, zoo viel ook coster neder,
Zoo wordt ook onze vreugd verkeerd in rouwgebaar; Waar vindt ge, ó juichend Choor! een' andren Zanger weder,
Befiuurders! gij, een' vriend, die coster evenaar'?
't Was
(a) De plaats des Voorzitters, bij het uitfpreeken van dit Dicbtftukje nog leedig zijnde.
(b) De Heer coster had op zich genoomen, het Verjaarfeest des Cenootfchaps met een Dichtftuk te vieren.



*t Was, of zijn veege mond deez' bittren (lag voorfpcldc,
Toen hij voor lange rak dien tedren lijktoon floeg, En 't laatst vaarwel, bij 't graf, met deeze zucht verzelde,
Mijn Vriend7 ik koome u bij, de Godheid weet hoe vroeg (c)/ Hoe vroeg! och, al te vroeg! in 't eêlfte zijner dagen,
Gelijk een groene vrucht van zijnen ftecl gerukt, Te vroeg misfchien voor hem, te vroeg voor zijne Maagen,
Te vroeg gewis voor ons, door zijn verlies gedrukt. Dan, 't is tö laat; hij viel; hier baat geen zuchtend fteenen ,
Hij viel, ó Broederfchap! hij viel, uw Hoofd, uw Vriend! Die meê de nijvre hand aan 't Kunstbeftuur woüleencr,
Die ons met raad en daad ten beste heefr gediend. Hij viel, uw Dichter viel, die, voor de Kunst gebooren,
En door Natuur met geest, met vindingskragt bedeeld, Zoo meenig fchoonen zang, of vrolijk lied deed hooren,
Door jok vermaakt, door ernst gefticht heeft en geftreeld. Dat zich de ontftooken nijd verlustige in 's mans vlekken,
En met een helfche vreugd ons zijn gebreeken toon'! Dat vrij een laage ziel, bij fchrift of in gefprekken,
Door liefdeloos verwijt haar dooden vijand hoon'.
Wij
(c) 7,1e den Zang bij het overlijden van den Heer j. a. van hoogeveen lange rak, en in denzelven bijzonderlijk deeze bedoelde woorden :
Ik zal, wie weet hoe vroeg, in uw gezelfchap zijn.



Wij gruwen van dien mond, ons hart verfoeit die pennen,
Offchoon 't in zijnen vriend wat minder zwakheid wensch'. De liefde laat haar' geest niet in verdoemen kennen.
Genoeg, de mensch is zwak, en coster was een mensch. Ja, coster! mensch te zijn, brengt onvolmaaktheid mede,
Dit weet uw Rechter ook, hij leefde en ftierf op aard! Dien komt het oordeel toe, die geeve uw ziele vreede!
Terwijl dit Vriendenchoor uw' naam in 't hart bewaart. Of zou de Broedertrouw met al haar plichten fterven,
Zoodra uw vlotte ziel den laatften adem gaf? Zou vriendfchap met den dood haar' dierbren invloed derven?
Neen! beider eeuwig recht is boven tijd en graf. Zoo blijft ook naar dit recht hier uw gedachtnis b«4tg;
Getuige deeze traan, gij hebt ze ons afgefmeekt (>/), Ontvang haar op uw asch, die laatfle gift is heilig,
Daar zij voor God en mensch de taal der ziele fpreekt. Die taal, maar hoe! waarheen?... al treurend neergezeten,
Als 't waar op nieuw bij 't graf, dat ik zoo noó verliet, Vermeefterd door 't gevoel, geheel mijzelf vergeeten,
Denk ik om tijd of plaats, om u, mijn Vrienden! niet.
Ver-
(<i) Zie den zoo even reeds aangehaalden Lijkzang, en wel dit flot van denzelven:
Wanneer gij mij, als hem, naar 't wachtend graf moet dragen, Eén traan is alles nog, wat ik u vergen kan.



Vergeef, 6 Broedrenkring! vergeef mij die vervoering,
Ik heb voor mij, voor u, een plegtig werk verrigt. Gewis, uw teder hart nam deel in mijn ontroering;
Wij misfeu éénen Vriend, wij hadden eenen plicht, Die plicht moest eerst volbragt; nu moog het Feest beginnen.
Het Feest? ja, Dichters! 't Feest: de vreugd, die ik bedoel, Zal wis, hoe vreemd het fchijn', bij onze droefheid winnen,
Een hart, door rouw gewond, is 't fijnfte van gevoelj In zulk een open hart, getroffen en vernederd,
Zal iedre blik van troost een dankbre blijdfchap voênj Op zulk een weeke ziel, door haare fmart vertederd,
Zal elke zegening haar juifte werking doen. Gelijk, na 't hevig woên van buldrende onweêrsvlagen,
Wier vreefelijk geweld alom vervvoefting baart, De Landman, die vol fchriks het graan ziet neêrgeflagen,
Van dubblen zegen fpreekt, wen 't zijne bleef gefpaard. Zoo mag een dubbele vreugd ook onzen rouw vervangen,
Een vreugd, door dankbaarheid tot diep in 't hart gevest, Zoo geeft ook zelfs dit uur ons ftof tot feestgezangen;
Men leert zijn eigen heil door vergelijking best. Wij vonden hier 't bewijs der broosheid onzer dagen,
Het denkbeeld van het graf bleef ons met fiddring bij, Wij dachten aan den dood, getuigen van zijn flagen,
Hoe klimt op dit gepeins ons leven in waardij!
Het



Het derven van een vriend deed onze traanen vloeien,
Wij voelden al 't gewigt van zulk een' wreeden flag, Hoe doet die bittre proef de dankbre liefde groeien
Voor Hun, die nog ons hart op aard omhelzen mag! Een Dichter ftierf ons af, in de eêlfte vaag des levens,
Wij treurden, en met recht, 't verlies is traanen waard. Maar, valt ons dit zoo hard, hoe blinkt de vreugd hier nevens,
Die ons 't gewenscht behoud van zoo veel Dichters baart! Zie daar, een bron van vreugd, geweld uit zuivre gronden
Van vreugd, op deezen dag, juist op dit feest gepast, En die voor ons, aan 't heil der Maatfchappij verbonden,
Bij 't zien van haaren bloei, nog zoo veel hooger wast. Nog eens, ziet daar, een vreugd, niet die uit drift gefprooten,
Vermaagfchapt aan 't berouw, en fmaak en voedfel misf', Maar die, in 't hart gegrond, en met verftand genooten
De voedfterling der deugd, den wijzen waardig is. Komt, Vrienden! fmaakt die vreugd, zij zal uw ziel verhellen,
Och! mogt zij duurzaam zijn, voor ieder van dit Choor! Mogt ons het volgend jaar nog minder onheils treffen!
Bleef alles hier in bloei! Algoedheid! waak 'er voor.
JAN de KRUYFF.



Van waar ook hier die traan 5 van waar biju, mijnVrindenf
Ik ünoorde voor een poos de droefheid in het hart* Mijn fombre ziel zogt troost, en dacht ze hier te vinden,
Maar, neen! in plaats van vreugd, omringt mij niets dan fmart. Van waar toch ? ach!... ik zie 't!... komt, laat ons famen weenenl
Keert van dien gindfchen floel (a) de ftaarende oogen af, Uw coster is 'er niet, hij voer voor eeuwig heenen,
De Zanger, dien gij zoekt, ligt ftijf en Hom in 't graf. In 't graf!... Gij twijfelt nog!... ó! kon dit twijfflen baatenj
Ja, Vrienden! in het graf, hoe fterk, hoe fris, hoe jong. . Mijn fiddrend hart kromp weg, toen ik hem neêr zag laaten»
Een ftaamelend Vaanvel beftierf op mijne tong. Bcklaaglijke ommekeer! die wijzen diep moet treffen,
Hij, die met ongeduld deez' avond had verbeid, Die voor deez' vriendenkring een feestlied (Jb) aan moest heffen.
Wordt door dien zelfden kring ter zelfder uur befchreid. d Mensch! zie hier uw lot, de dwaasheid uwer zorgen.
Hoe zinkt bij zulk een proef uw fchijnbre grootheid neêr} Gij flaaft en draaft en woelt, 't is alles morgen, morgeni
De dag van morgen komt, en gij! gij zijt niet meer.-
Zoo,
(a) De plaats des Voorzitters, bij het uitfpreeken van dit Dichtftukje nog leedig zijnde.
(£) De Heer coster had op zich genoomen, het Verjaarfeest des Genooifchaps met een Dichtftuk te vieren.



%oo, midden in de hoop, zoo viel ook coster neder.
Zoo wordt ook onze vreugd verkeerd in rouwgebaar; Waar vindt ge, ó juichend Choor! een'andren Zanger weder,
Beftuurders! gij, een'vriend, die cosTer evenaar'? *t Was, of zijn veege mond deez' bittren flag voorfpelde ,
Toen hij voor lange rak dien tedren lijktoon floeg, En't laatst vaarwel, bij't graf, met deeze zucht vcrzelde,
Mijn Vriend! ik koome u bij, de Godheid weet, hoe vroeg (c)/ Hoe vroeg! och, al te vroeg! in 't cêlftc zijner dagen,
Gelijk een groene vrucht van zijnen fteel gerukt, Te vroeg misfehien voor hem, te vroeg voor zijne Maagen,
Te vroeg gewis voor ons, door zijn verlies gedrukt. Dan, 't is te laat; hij viel; hier baat geen zuchtend ftcenen,
Hij viel, ó Broederfchap! hij viel, uw Hoofd, uw Vriend, Die meê de nijvre hand aan 't Kunstbeftuur wou leeucn,
Die ons met raad en daad ten beste heeft gediend. Hij viel, uw Dichter viel, die, voor de Kunst gebooren,
En door Natuur met geest, met vindingskragt bedeeld, Zoo meenig fchoonen zang, of vrolijk lied deed hooren,
Door jok vermaakt, door ernst gefticht heeft en geftreckL
Dat
(«) Zie den Zang bij het overlijden van den Heer j. A. ïAh Hoogeveen langerak, en in denzelven bijzonderlijk deeze bedoelde woorden :
Ik zal, wie wiet hoe vroeg, ia uw gczel/tba? zijn.



Pat zich de ontftooken n!jd verlustige in 'smans vlekken,
En met een helfche vreugd ons zijn gebreeken toon'! Dat vrij een laage ziel, bij fchrift of in gefprekken ,
Door liefdeloos verwijt haar' dooden vijand hoon'. Wij gruwen van dien mond, ons hart verfoeit die pennen,
Offchoon 't in zijnen vriend wat minder zwakheid wensch'. De liefde laat haar' geest niet in verdoemen kennen.
Genoeg, de mensch is zwak, en coster was een mensch. Ja, coster! mensch tc zijn, brengt onvolmaaktheid mede,
Dit weet uw Rechter ook, hij leefde en ftierf op aard! Dien komt het oordeel toe, die geeve uw ziele vreede!
Terwijl dit Vriendenchoor uw' naam in 't hart bewaart. Of zou de Broedertrouw met al haar plichten fterven,
Zoodra uw vlotte ziel den laatften adem gaf? Zou vriendfchap met den dood haar' dierbren invloed derven $
Neen! beider eeuwig recht is boven tijd en graf. Zoo blijft ook naar dit recht hier uw gedachtnis veilig;
Getuige deeze traan, gij hebt ze ons afgefmeekt (d)% Ontvang haar op uw asch, die laatfte gift is heilig,
Daar zij voor God en mensch de taal der ziele fpreekt.
Die
(d) zie den zoo even reeds aangehaalder» Lijkzang, en wel dit,
flot van denzelven:
Wanneer gij mij, als hem, naar 't wachtend graf met drift». Een traan is alles neg wat ik u vtrgen kfin*



Die taal, maar hoe! Waarheen?... al treurend neergezeten;
Als 't waar op nieuw bij 't graf, dat ik zoo noö verliet, Vermeefterd door 't gevoel, geheel mijzelf vcrgeeten,
Denk ik om tijd of plaats, om u, mijn Vrienden! niet, Vergeef, 6 Broedrenkring! vergeef mij die vervoering.
Ik heb voor mij, voor u, een plegtig werk verligt, Gewis, uw teder hart nam deel in mijn ontroering;
Wij misfen éénen Vriend, wij hadden éénen plicht, Pie plicht moest eerst volbragt; nu moog hetFeest beginnen. Het Feest? ja, Dichters! 't Feest: de vreugd, die ik bedoel, Zal wis, hoe vreemd het fchijn', bij onze droefheid winnen, Een hart, door rouw gewond, is 't fijnfte van gevoel; _ In zulk een open hart, getroffen en vernederd,
Zal iedre blik van troost een dankbre blijdfehap voên; f)p zulk een weeke ziel, door haare fmart vertederd,
Zal elke zegening haar juifte werking doen. Gelijk, na 't hevig woên van buldrende onweersvlagen,
W]er vreefelijk geweld alom verwoefting baart, De Landman, die vol fchriks het graan ziet neêrgeflagen,
Van dubblen zegen fpreekt, wen 't zijne bleef gefpaard. Zoo mag een dubbele vreugd ook onzen rouw vervangen,
Een vreugd, door dankbaarheid tot diep in 'thart gevest,. Zoo geeft ook zelfs dit uur ons ftof tot feestgezangen; Men. leert zijn eigen heil door vergelijking best.
W$



Wi] vonden hier 't bewijs der broosheid onzer dagen,
Het denkbeeld van het graf bleef ons met fiddring bij, Wij dachten aan den dood, getuigen van zijn Hagen,
Hoe klimt op dit gepeins ons leven in waardij! Het derven-van een' vriend deed onze traanen vloeien,
Wij voelden al 't gewigt van zulk een' wreeden flag, Hoe doet die bittre proef de dankbre liefde groeien
Voor Hun, die nog ons hart op aard omhelzen mag! Een Dichter ftierf ons af, in de eêlfte vaag des levens,
Wij treurden, en met recht, 't verlies is traanen waard; Maar, valt r ns dit zoo hard , hoe blinkt de vreugd hiér nevens,
Die ons 'tgewenscht behoud van zoo veel Dichters baart! Ziet daar, een bron van vreugd, geweld uit zuivre gronden
Van vreugd, op deezen dag, juist op dit feest gepast, En die voor ons, aan 't heil der Maatfchappij verbonden,
Bij 't zien van haaren bloei, nog zoo veel hooger wast. Nog eens, ziet daar, een vreugd, niet die uitdriftgefprooten,
Vermaagfchapt aan 't berouw, en fmaak en voedfel misf', Maar die, in 't hart gegrond, en met verftand genooten
De voedfterling der deugd, den wijzen waardig is. Komt, Vrienden! fmaakt die vreugd , zij zal uw ziel verheffen,
Och! mogt zij duurzaam zijn, voor ieder van dit Choor! Mogt ons het volgend jaar nog minder onhejls treffen!
Bleef alles hier in bloei! Algoedheid! waak 'er voor.
JAN de KRUYF F,



TER
GEDACHTENISSE
VAN DEN
HEERE
HERMANUS COSTER,
VOORZITTER
VAN HET
GENOOTSCHAP
KUNST WORDT DOOR AR HEID PERKREECEN, BINNEN LEYDEN; Overheden den xxi. November 1781.
E^en heldre zonnefchijn moet ras zijn' luider derven,
Wen in het luchtgewelf de zwarte wolken zwerven:
Zo wordt ook deze dag, dit Vijftienjacrig feest,
Met aklig floers bekleed, min heuchlijk voor den geest.
Wicr<J



Wierd niet dit nieuw gcfticht, nu flegts een jaer geleeden, Voor 't eerst door dezen kring al juichende betreeden? 't Was of de Dichtkunst blonk in eenen nieuwen glans, En haere Gloriezon fcheen aen den Middagtrans, Om nimmer in het West' ontluifterd neêr te daelen, Dan flechts, om met meer pracht aen de Oosterkim te praelen, 'Zij blonk met nieuwen glans in plechtig fecstgewacd : Een dankbre vreugdeblos rustte op haer fchoon gelaed: Zij bood haer bijftand ftraks aen Leydens achtbre Dichters, En roemde 't gulle hart der negen Tempelftichters, Wien zij, uit wedermin, met eenen dankbren lonk, Op dien zo blijden dag haer gunst en zegen fchonk. Kon ons dat vrolijk feest gepaste vreugde fchenken, 't Is thans met fmart, dat wij aen dat genoegen denken: Hoe wenschten wij elkaêr, der cdle Kunst getrouw, Nog lang den bloei te zien van dit gewijd gebouw! Dat dat genoegen lang mogt door onze adren fpcclcn! Wij jaerlijks in 't gejuich der Fccstgenooten deelen! Die broederlijke hoop vervliegt helaes! tot niet, Daer men ons Negental door twee verminderd ziet:
Van



Van Hoogeveen zag eerst den blanken doodzeis blinken:
Wij zagen Hem, helaes! in 't graf ter neder zinken:
Hij wierd aen onzen Kring, zijn' Broederen, ontrukt,
Schoon zijn gedachtnis is in onze ziel gedrukt,
Waer in hij altijd zal zo waerlijk blijven leevcn,
Als hij met ecuwig heil thans is en blijft omgeeven :
Hij ftierf!... dan ach! wie was 't, die zijne Lijkzang zong?
Van wien was 't, dat zijn zerk éen Broedertraen ontvong?
Wie was 't, die tot ons riep. Elia's onzer dagen!
Gedenken wij een' Vriend, een' Vader, en een' Man. Wanneer gij m'j, als Hem , naer 't wachtend graf moet draegen,
Eén traen is alles nog, wat i k n vergen kan. Wie voerde deze tael? Hij, wien wij thans ook derven, Wiens grafzerk zelve zucht om zijn vroegtijdig fterven, 't Is coster, fteeds als Vriend en Dichter hoog gefchat, 't Is coster, in wiens hart de trouw haer' zetel had, 't Is coster, die altijd een edle ziel liet blijken, En nooit uit vuig belang die deugd van zich liet wijken, 't Is cindlijk coster, die flegts ecne traen begeert, Daer zijn onftofflijk deel tot zijnen Schepper keert.
Komt



,Komt Broeders!,. . dan! waerom n daer toe aen te maenen?
Ik zag in aller oog alreeds de vriendentraenen,
De Kunstmin loosde een' zucht, de Vriendfchap gaf een'lonk»
Wanneer de doodkist in d'ontblootten kelder zonk,
En aen ons vochtig oog een' waerdig Vriend ontrukte;
o Akelige tijd! die 't hart der Broedren drukte!
Ontzaglijke invloed van d'ontzaggelijken dood!
Weegt dan een houten kist op 't hart zo zwaer als lood?
Dan neen! verbeeldingskracht dringt door de doodkist heenen,'
Wij zien de kist, daer wij om coster zeiven weenen:
Gij, waerdig Vriend! Gij juicht reeds bij het Englenchoor,
Doch waert nog onlangs flegts een fterveling, ei hoor
Ons dan om uwen dood met heete traenen treuren,
Om ons in blijdfchap om uw blijdfchap op te beuren!
Duld dat het treurig floers op dit verjaerend feest,
Wiens viering was gefchikt voor uw' verlichten geest,'
De plactze magbekleên voor vrolijke gezangen!
De Dichtkunst zelve heeft het rouwkleed omgehangen;
Zij wettigt onzen rouw, daer zij zich zelve voelt,
En 't droef gemis een's Zoons in haeren boezem woelt,
Die



3f5ie Zoon, die nimmer weêr haer fchoonheid uitzalfpreijen,' Die, thans verheerlijkt, zingt het lied der Englenreijen. Komt, Vriendent die dit Choor in rouw gedompeld ziet! Komt, Broeders! zingt met mij dit plechtig affchcidslied!
* * *
M
ijn Zangfter! fla thans droeve toonen! De blijdfchap en haer mild geluid Wordt op dit Feest door fmart gefluit t~ Geen vreugd kan bij de droefheid woonen. De Vriendfchap zucht, de Dichtkunst treurt, •Haer coster is van ons gefchcurd.
Gij! wien Natuur zo mild beftraerde,
Die door de vlijt en kundigheid,
Tot Dicht- en Speelkunst aengeleid, Onfterffclijken roem bchaclde!
Die tijden zien wij nimmer weêr!
Gij zijt, helaes! voor ons niet meer.
De



De Brocderfchap vond fints vijf jaereit
In u een eendrachtsiteunpilacr,
Een' vlijtigen bevorderaer, Van 't geen haer' luilter kon bewaeren;
Hoe dikwijls gingen wij ter Feest
Op de edle vrugten van uw' geest ?
o Dichter, vol aenvaliigheden!
o Vriend, vol onnavolgbrc trouw»
o Waerdig Hoofd voor 't kunstgebouw! 't Geen wij feestvierend thans betrecden,
Mijn coster! Gij, kunstkundig Heldl
Gij ligt door 't fterf lot neergeveld!
De wreede dood moest zelve beeven:
Hij bleef een wijl voor 't ziekbed flaeft,
En zag ontroerd uw jongheid aen, Ja had zich haest van u begecven,
Zo niet het eeuwig zalig lot
U wagtend was bij uwen God.
Zïjn



Zijn moordtuig doet u eeuwig zingen
Voor 't wonderbaer oneindig licht
Van 't blinkend godlijk aengezicht* Bij duizend duizend Hemellingen:
Zielftreelend denkbeeld! o hoe groot
Is onze troost na zynen dood'
Mijn coster! 'k ftaek dan mijne klachten:
Uw eeuwig heil, Gods wijs beftel
Beveelt dit. Vaer dan eeuwig wel En wil ons aen uw zijde wachten,
Waer gij, van Levensfmart bevrijd,
Een Hemelling een Heilig zijt.
Mijn Broeders! waerde KunstgenootcnJ
Ei, legt het Rouwkleed nog niet af,
Voor dat gij op het aklig graf, 't Geen cos ters lijk houdt ingefloten,
Ter eer van dien vergoden Held,
Welmeenend aen den Naneef meldt :
GRAF-



GRAFSCHRIFT. W
ien de eendragt, vriendfchap, trouw, oprechtheid kan behaegen,
Wie Dicht-en Speelkunst mint, als'teêlgefchenkdeïgoón, Moet een oprechte traen naer dezen grafzerk draegen: Hier rust een Boezemvriend van al dit Hemelsfchoon.
C. P. CHASTELEIN.



il* r»Ii
vjc >J7 vjr
D
aar zo veel wakkre Hoofdpoëeten, 6 coster, op uw asch in diepen rouw gezeten,' Den klaagtoon van de kruyff Hechts volgen met een' zucht ^ Stoor ik, ö eer van onze Reien! Die doodfche plechtigheid met geen luidruchtig fchrcien: 't Benaauwde hart fchept ook in domme tranen lucht. Doch, zo bij nagelaten vrinden Ooit ware teerheid is te vinden, Na dat hun halsvriend hun ontviel: Uw nagedachtnis is aan geen der kunftelingen , Die op uw treurige uitvaart zingen, Meer heilig dan aan deze ziel!
W. BILDERDIJK.
kniedicht.
G E-



GEDACHTEN
BIJ HET GRAF VAN DEN HEERE
HERMANUS COSTER,
HOOFDBESTUURDER
VAN HET
GENOOTSCHAP,
KUNST WORDT DOOR ARBEID FERKREEOEN;
Overleden te Leyden den xxv. November 178 r.
PJier zien wij hem voor 't laetst! daer zinkt hij onder de aerdc,
Onmeededoogend graf! vindt coster geen verfchoon? Wij, Vrienden, paer aen paer, betuigen u zijn waerde, '
En 't Orgel, hier nabij, zijn' Godgewijden toon: Een rei van Maegen ook, die hun verlies befeffen,
Tracht hem door fmeekgebeên te ontrukken uw geweld, o Dood! let gij dan niet waer uwe pijlen treffen?
Hebt gij zijn gaeven voor zijn jaeren dan geteld? Hij was nog ver van grijs: hij kon nog nuttig wezen :
Zijn aenzien nam fteeds toe, ja wekte reeds den nijd : Zijn ongeveinsde luim en inborst werd geprezen,
Dan, ach! zijn geest was rijk ten kosten van zijn' tijd!
He-



Helaes! herdenk ik*nog wat ftille hoop mij Itreêlde,
Toen ik den laetften nacht zijn leven gadefloeg Hoe zoet de fluimring was waerin hij rustend deelde,
Hoe naer hij wakker werd! wat vrees mij dit aenjoeg; Denk ik dier zuchten nog, zoo dièrbaer en zoo meenig
Voor zijn behoud geloosd door die hem waren 't naestl Hoe tijd en eeuwigheid, om 't vol bezit oneenig,
Zijn wezen onderling verdeelden op het laetst! Zoo wordt, helaes! vervuld het geen hij mocht voorzeggen,
Bij 't fcheiden van een' Vriend uit deze rampwoeftijn, Wien hij niet lang geleên zijn' lijkplicht af ging leggen,
Ik zal, wie weet hoe vroeg, in uw gezelfchap zijn'. Ook fprak hij nog tot ons, die nu zijn lot beklaegen
Dees woorden, die ik nooit uit mijn geheugen ban; Wanneer gij mij, als Hem, naer 't wagtend graf moet draegen ,
Een traen is alles nog, wat i k u vergen kan. Kunstvrienden! die den naem van onzen coster huldigt,
Voldoen we aen zijn verzoek, of liever aen zijn rechtI 'sMans bede was gering: wij zijn hem meer verfchuldigd.
Of is 't gemoed te vol? Moet dus die bede ontzegd? Voor 't laetst dan, dièrbaer lijk, naer dien we moeten fcheicn,
Rust zalig! wagt op ons! ons hart heeft nog geen lucht, Ach, wist gij onzen druk gij vergde ons thans geen fchreiên,
Scheld elk zijn traenen kwijt! wij geeven u een' zucht!
J. P. A M A L R Y.



AEN DE LEDEN
VAN HET
GENOOTSCHAP
KUNST WORDT DOOR ARBEID VERKREEGEN;
OP HET OVERLIJDEN
VAN DEN HEERE
HERMANUS COSTER.
D ees dag wierd in 't voorleden jaer, Door ons, geliefde Broedrenfchaer !
-Gevierd bij 't zoet geklank der blijde vreugdetonen; Toen wierd het hart van druk verlicht, Wanneer ons prachtig Kunstgefticht,
Voor 't eerst, de klanken vong van Febus achtbre Zonen.
Eh nu, ó eedle Dichtrcnriji Nu roept de fchone Poëzij, -Ons, bij het droef gemis van hare Lievelingen, De Flonkerlichten op haer fpoor , De Stichters van heur achtbaer Choor, Een flepend klaeggezang, een aeklig lied, te zingen.
Noj



■'- Nog naeuwlijks zweeg de treurtoon itff, r\ En 't hart, getroost in 'sHemels wil,
Dccdt ons om langerak de zilte tranen drogen, Of ziet, eene onverwachte flag Herroept, vernieuwt ons rouwgeklag,
En coster, onze Vriend, wordt aen ons Choor onttogen.
Hoe trof nog jongst zijn tael het hart,
Wanneer hij zijne boezemfmart, In treurend Maetgedicht om hoogeveen deedt lezen! -*•»
Hij riep , bij 't denkbeeld aen den dood,
Bij 't graf van zijnen Kunstgenoot, ,, Ik zal, wie weet hoe vroeg, in uw gezelfchap wezen".
En thands dekt reeds het koud gefteent'
Der graffpelonk, zijn kilgebeent', Hij zelf ligt, bij zijn' Vriend, reeds in het ftof begraven.—■
Welaeu, beminde Broederfchap!
Die meenigwerf uw handgeklap, Uw juichftem hebt gewijd aen zijn vernuft en gaven!
Ai



, v' 'Ai wijdt een etikle Priendentraen, r '~
Dan wordt aen zijne beê voldacn; Hij vorderde die traen, wanneer bij zijn verfcheiden,
Een edeliierte Vriendenitoet,
Hem, met een ongeveinsd gemoed, Eens naer zijn eeuwig huis, naer 't zwijgend graf, zoulciden.
Stort zulk een traen om zijn gemis,
Maer laet ook zijn gedachtenis, Bij ieder Kunstgenoot in dankbare achting blijven,
En laten we, achtbre Vriendenrij!
Ter hulde van zijn Poëzij, Dit, zijnen naem ter eer, op zijne lijkbusch fchrijvcn:
hier rust een groote geest, een dichter, wiens verstand, een eer was voor ak>l, en voor zijn vaderland.
J. W. BUSSING II, J. W. f i l. Theol. Stud.



VRIENDEN TRAANEN,
GESTORT OP HET
G R A F
VAN DEN HEERE
HERMANUS COSTER*
D
aar ligt het zielloos lijk van coster in het graf! Daar ligt die boom geknot, die zoo veel vruchten gaf! Dier geur en fmaak kan niet dan ons geftaêg bedroeven; Terwijl men, ftuk voor ftuk, 'er coster uit kan proeven. Ontvlamde ooit Dichters geest door vuur van Poëzij, 't Was die van coster, lid van deeze Maatfchappij. Lees al zijn dichten, lees zijn' uitgegeevenr bondcl, Gij vindt in Hem het beeld van Fockenbroch en Vondel, Betreurt met mij zijn' dood, plengt traanen op dit graf. Wijkt, laage zielen! kroost des vuigen nijds! laat af 's Mans vlugge trekken Hem voor misdaên aan te wrijven. Bij ons zal costers naam in eindlooze achting blijven.
A. l 5 P L A,



aan het
TAAL- en DICHTLIEVEND GENOOTSCHAP,
TER. S PR E UK E VOERENDE: KUNST WORDT DOOR ARBEID VERKREEGENj
Bij mijnt verkiezing tot Medelid van het zelve.
A anzieneJijke Voedfterheeren!
Befchermers! Oefenaars der goddelijke Kunst!
Wat zie ik ? kan het zijn! wil uwe heufche gunst Mij plegtig met een' rang, voor mij te hoog, verëeren?
Verwacht Gij, dat ik in uw kiefche Broederfchap Deze eerplaats, waardig uwer keuze, zal bekleeden? Ik bloos; ik aarzel die te aanvaarden ; en met reden:
Ik waagde hier, gewis, te roekeloos een' Hap, Die ligtlijk, al te groot voor mijn gering vermogen, Mij, ftruiklend, vallend, zou befchaamen voor uwe oogen.
Lof-



Lof bedelende needrigfieid, ■
Noch ijverlooze fchroom noopt me op deez' toon te fpreeket!
Hier uit zich 't hart: ik zie mijn zwakhe.d en gebreken" Zoo vaak mij 't fchoon bekoort, dat Dichters onderfcheidf
Van 't middelmaatig gros der vlotte RijmeLaren ,
't Is waar; ik voelde ook, in mijn vroege jeugd alrec, Een dichtvonkje in mijn borst: ik zong en roerde meê,
Met onbedreeven hand, de kunftelooze fnaaren; En maatklank was en bleef tot nu mijn grootfte lust, In fnipperuurtjes van te fchaarsgenooten rust.
Maar zugt voor 't zoet der Poëzije,
Schoon ruim zoo vuurig dan de mijne, en min ten doe! '
Gefield aan leed en zorge en rusteloos gewoel, Vormt geen rechtfehapen Lid voor uwe Maatfchappije J
Ten zij een hemelsch vuur en rijpe kundigbeên , Gevoel, vernuft en fmaak dien eedlen trek verzeilen, Om hem verdienstlijk op de breede lijst te nellen
Der Zangren van uw Choor, 't fieraadvan 't Leidsch Atheen* Gij vordert zulken, naar uw welgeftclde wetten, Gefchikt uw' Kunstrei kragt en luiiler bij te zetten.
Er»



En zoude ik, die Hechts nu en dan, Gebrekkig, eenzaam, poog de zorg van 't hart te zingen, Mij, ter bevordring van uw keurige Oefeningen,
Met groote Mannen, die ik nimmer volgen kan, Ligtvaardig op een fpoor, mij onbekend, begeeven? Neen! zulk een ftoutheid voegt en Iu-t mij niet, zoo lang Mijn magtdooze kunst, met ongewisfen gang, Wat poog'ng zij ook doe, om hooger op te flreeven, Zich in haar' engen kring bezwaarlijk ftaande houdt, Meest laag en langzaam kru:pt en billijk zich mistrouwt.
Kunstkenners! oordeelt uit dees trekken, Hier ruw, doch echt gefchetst, of thans voorzigtigheid . En rede, door geen waan of vleiende eer misleid, Mij ter voldoening van uw keuze kunnen wekken.
Gij' ftaaft haare uitfpraak, mijn beflmt. Mij dunkt, ik zie 't: Gij zwijgt en geeft me alleen uw keurfpreuk te overweegen. Ik wet, 'k erken dat Kunst door arbeid wordt verkreegen.
Ik fchroom dien ook in mijn geliefkoosde oefning niet. Maar arbeid, uwer waard, eischt ruimer tijd en kragten, Waar naar ik, flaafsch bepaald, helaas! vergcefsch blijf trachten.
Hier



Bier zugt mijn zanggezinde geest. —; Genoeg. Het moet zoo zijn; 't befluit zij nu voldongen. Verfcboont. Maar boe! wat deertme en houdt mijn tong bedwongen?
't Is of mijn hart hier nog 't beflisfend andwoord vreest. Ik voel 't. — De toegang tot uw grootfche Heiligdommen,
De gunst van Dichtren, lang beroemd in Nederland,
Wier hulp mij fchraagen zal, mij leiden bij de hand Op 't fpoor, waar langs zij tot die hoogte zijn geklommen:
Dat heil te weigeren, waar naar mijn kunstmin haakt!
Ziet daar wat mij op nieuw befchroomd, verlegen maakt.
Bewustheid van mijn onvermogen
Verfterkt mij niet genoeg in deze twijfeling.
Wat me ook weérhoude, ik wensch me in uw'doorluchten kring; En zoo ik eenmaal, naar uw voorbeeld opgetoogen,
Door vlijt en vordering uw keuze waard geacht, Bekwaam wierd mede uw Choor mijn dienften te bewijzen: Hoe zou, met mijn geluk, mijn dankbre blijdfchap rijzen!
Lief uitzigt! och ! zijt gij bereikbaar voor mijn kragt?... Vergeef het me, eedle Rei van Dichtkunstoefenaaren! Hier flrijden wil en pligt. Voor wien zal 'k mij vcrklaaren?
In



In deze wreede onzekerheid, .Gereed, bevreesd, verward, verbijfterd in 'tbefluiten, Viel 't mij onmooglijk, me op uw voordel nader te uiten.
Ik zweeg en dacht, ik fchifte en woog, om 't wigtig pleit, Dat, voor en tegen uw verkiezing, in mijn oordeel,
Met kragt en nadruk fprak, te ontwikklcn en, naar eisch,
Beflisfend aftedoen. — 't Mislukte menig reis : Nu won mij 't een, dan weêr het ander in zijn voordeel.
'k Leefde ernftig met mij zelv', uw doel en wetten raad;
'k Nam gretig alles, wat mij dïenltig fcheen, te baat.
'k Bleef in dien tweeflrijd van gedachten Nog weiflen, midden in 't angstvalligst overleg, Toen me elndlijk, onverwacht en langs den besten weg, Zoo klaar als heuglijk bleek wiens eisch ik moest betrachten.
Mijn peinzende aandacht werd als uit den droom gewekt, En zag, ontroerd, verrukt, een Godheid nederdaalen: Zij blonk.— Ik poog vergeefsch den wondren glans temaalen^
In haar gelaat, gedaante en achtbre tooi ontdekt. Zij blonk zoo hemelsch fchoon als uw gewijde toonen Haar dikmaal, plegtig, in uw' Tempel nedertroonen.



Ja, de eerbiedwaarde PoêziJ
Verfcheen me en fchoot een' lonk, die heel mi'n borst doorgloeide,
Ter • ijl deze eeule taal van haare lippen vloeide:
Schep moed, mijn liefling! wiens flandv.-iste hulde mij
Behaagt, wat onmagt ook uw' ijver moog' vertraagen: Genoeg is 't, dat gij 't ziet, en, des te meer, uw vlijt, Waar 't immer mooglijk zij, ten mijnen dienfte wijdt.
'k Wil thans uw vorderzugt langs korter' weg doen 11 agen: Mijn Priefterrei, die, op mijne infpraak, u verkoos, Verwacht u; aarzel niet; verdien mijn gunst altoos.
Zij zweeg. Ik, garsch mij zelv' onttoogen En van verwondring ftom, poogde ijltings op de kniên, Ha ar' voet te kusfen, mijne erkentnis te doen zien.
Dan, al te ras verdween ze uit mijne drijvende oogen. Dank! juxhte ik echt r, pas van de eerde drift bedaard.
Heb dank! vergoode Maagd! 'k z?\ nooit uw gunst vergeeten.
ik zal ze, al zingende, uw geheiligd Choor doen wetten; Terwijl ik, in uw' f\aam, zijn noodiging aanvaard'.
Nu vindt uw dienst mijn' moed tot Houten voordgang vasrdig:
Ai Hort in duislend neêr, gij zijt dit offer waardig!
Wel-



Welaan, beroemde Dlchterfchaar!
Vergunt gé mij, met al de zwakh id , u belce.'en,
In uw Genootfchap, als uw Medelid te treeden , En nut te trekken van uw kunde en vlijt ? zie daar
Ivlijn woord, en voords m;jn hand, u vrij en blij gegeeven: Zoo waarlijk blijve u fteeds de gunst des hemels bij En, met uw Naamen, de eer der Leidfche Maatfchappij,
Door kunst en deugd vereeuwd, bij 't laats nakroost leeven! 'k Verzegel alles met een hart, dat Vriendfchap mint En zich aan u, om de iwe eens waard te zijn, verbindt.
J. J O R D E N S.
AEN



AEN DE WELEDELE HEEREN
LEDEN
VAN HET
TAEL- en DICHTLIEVEND
GENOOTSCHAP
KUNST WORDT DOOR ARBEID VERKREECEN.
Bij mijne Intrede in het zehe, den vi. van Sprokkelmaend 1782.
pollo's Priederfchaer, beroemde Dichtgenooten,
Befchermcrs van een Kunst, de vreugd der Englenrij, Die Neêrlands luider, door uw' luider, helpt vergrooten,
Ontvangt mijn eerde groet, deez' dankbre melodij! — ;'t Waer vruchtloos u mijn vreugd door woorden af te teeknen,
Hij, dien 't gevoel beheerscht, fpreekt door geen koude tael, En ware dankbaerheid kan 't zich tot oneer reeknen,
Zoo anders dan een traen haer zuivre werking mael'. En waerlijk zijn gezang met uwen zang te menglen,
o Edlc Rij, wier roem door dicht veradeld is, Waer kunst en vriendenmin vernoegd de handen drenglen,
Zoo dit geen blijdfchap wekt, wekt alles droefenis'. Wat heil!— 'kzie naeuwlijksmij ten fteilen Zangberg troonen,
'k Vat naeuw de dichtpen op, flechts door natuur bezield, Of gij vergunt me een plaets bij Febus echte Zoonen,
Gij wier vergoodde tael mijn hart vermeefterd hieldt.
Waer



Gij , in wier glansrijk Choor mijn geest zich ziet verpozen
Op de eêlfte lettervrucht, geplukt in Pindus hof, Waer wetenfchap, verfierd met onverwelkbre rozen,
Mij ftaren doet op 't fchoon van welverdienden lof. Gij, in wier breeden kring, zoo vaek de toverlonkcn
Dier edle Wetenfchapp' mijn borst ontvlammen doen, Der Godgeleerden roem mijn' ijver zal ontvonken,
En, schultens! u te zien mijn' gragen weetlust voên. Ja, edelaerte telg van d'allerbraefften Vader!
(Dien 't al te ftrenge lot dit Choor te vroeg onttoog, Wiens mannelijke deugd en blanke trouw te gader
Nog levend ftaen gefchetst voor aller braven oog.) lk weet, 'k gevoel hoe gij, door heufche minzaemhcden,
Mij op het duurst verknocht aen uwe onfchatbre gunst, En daer (wat heuglijk uur!) daer één belang ons heden
Op 't lieffelijkst verbindt tot heil der fchoonfte kunst, Zou niet, door u genoopt, mijn zangaer weelig vloeien,
Ik uit erkentenis geen juifter toonen flaen ? i— Mij dunkt, ik voel alreê mijn' boezem zwellen, gloeien.
Ja, Dichtkunst! 'k zweer u hulde, ik bied' ze u eeuwig aen! Dit, dit is 't offer, dat ik braven schultens wijè',
Een hart, dat voor de Kunst zich fteeds geopend toont, (En dit behaegt u meer dan laffe vleierijë)
Dit, en de dankbaerheid, die in mijn binnenst' woont! ' *— En gij, o Vriendenfchaer, begaefde Zangchoralen!
Ontvangt mij in uw Choor — ik weet mijn zwakke geest
Kan



Kan met geen' rijken fchat van Wetenfchappen pralen,
Genoeg, zoo men 't gevoel foms in mijn zangen leest/ Maer ook geen valfche zwier kon immer mij bekoren,
Nooit werd mijn oog verblind door loutre fchittering, liet zwellende vernuft deed nooit mijn' boezem gloren,
Hoe zeer 'k de kracht waerdeer en 't vuur van d'Oofterling> Gij wacht dus uit mijn' mond geen trotfche beurtgezangen,
Gezangen , waer iets groots, iets Goddelijks in fpeelt; Genoeg is 't, zoo mijn Nimf, wil ze eens uw ftem vervangen ,
De eenvoudige Natuur op zachte toontjes kweelt. Een groote bilderdijk fchets' haer aenminnigheden,
Zijn gloeiend dichtpenfeel mael' haer verrukkend fchoon, Hij fteke in majefteit, verheven zwier en reden,
Vergoodcn pindarus met luider naer de kroon. Hij zij in rijk vernuft, in geest, in kracht en leven,
Een' heldren ftroom gelijk, die door het drupplend vocht * In opgezwollen vaert, ten oever uitgedreven,
Van 't fteilst gebergte ftort en bruischt met feller tocht, Ik zal, der bij' gelijk, een' zoeten Nektar garen
Uit bloempjes, door zijn hand alom zoo mild gefpreid, En aen den boord des Rhijns met u mijn' Zangtoon paren,
Dus, dus beveelt uw roem mijn' Zang de onfterflijkheid. Ik zal van deugd, gevoel, en tecdre liefde kweelen, Zoo lang mijn fchaemle toon, Kunstbroeders! u kan ftreelen!
J. H. vander PAL M.-
A E N



AEN DEN WELEDELEN HEER
J. H- VANDER PALM,
BIJ DESZELFS INTREDE IN HET
GENOOTSCHAP,
TER SPREUKE VOERENDE: KUNST WORDT DOOR ARBEID PERKREECEN, TE LEYDEN;
Den vi. van Sprokkelmaend 1782.
hoore ik, welk een melodij, Wat zachte toon verrukt mijn zinnen,
Wie zingt, in keur van Poëzij, Tot eer der Leydfche Zanggodinnen,
Wat Zanger fnaert hier de elpeniier,
Om, met een' ongewonen zwier, Het oor der broederfchap te ftrelen?
Wie lokt, door treffend maetgeluid,
De Vriendfchap en de Dichtkumt uit, Om in zijn reine vreugd en dankbaer lied te deelen?
Wat



Wat toon, 6 weidfche tempelzael, Gefticht voor Febus Vbedfterlingen!
Wat zuivre toon, wat tovertael Klinkt door uw ruim! — onvolgbaer zingen! —
6 Hartvervoerende avonditond! —
Wat Dichter opent hier den mond! — Apol, wat ziet ge uw' roem vergroten! —
Wie wordt, met achtbre plegtigheid,
6 Pindus! naer uw kruin geleid, Venvelkoomd in den kring der eedle Kunstgenoten?
Wat zie ik, gij, mijn Boezemvrind, Gij, puu van Febus Voedlterzonen,
Gij zijt het, die onze ooren bindt Aen uw vergode Cytertonen :
Mijn vander palm, mijn Pylades-!
't Js uw gewijde Zanggodes, Die, bij uwe intrede in dees Choren,
Om haer verrukkelijke Kunst,
Een blijk ontvangt van dankbre gunst, En ieders handgeklap en vreugdgeluid mag horen.
Wees



Wees welkoom in dit Kunstgefticht, Mijn hart verlangde u hier te groeten;
Lees 't welkoom van het aengezicht, Waermeê de Broeders u ontmoeten, 't Getuigt u niets dan gulle vreugd, En daer men vriendfchap, kunde en deugd Om ftrijd in onzen kring ziet leeven, Wordt gij, wien elk met achting noemt, Om deugd en kunde en vriendfchap roemt3 In onze dichtrenrol, met blijdfchap, aengefchreven.j
Wees welkoom, dierbre Kunstgenoot! 'k Ben nooit in deze zael getreden,
Dat mijne vreugde zo vergroot, Geftreeld werd, als op 't heuglijk heden,
Dit heden zij, zo ooit de band
Der zuivre vriendfchap onze hand, Ons hart, nog vaster zaem kan boeien,
Dit heden zij 't gedenkbaer uur,
Waer in een eeuwigtintlend vuur Ontvlamd worde in ons hart, dat altoos blijve aen 't gloeieu.
Mijn



Wijn Zangeres fpant, blij' te moê, Bif uwe vreugd de Cyterfnaren,
Zij juicht u 't vrolijk welkoom toe, Zij wil haer flem met de uwe paren,
En fchoon heur kunfleloze toon,
ó Rechtgeaerte Febus Zoon! Voor uw* verheven' Zang moet zwichten,
Zij noopt u, met geheven ftift,
Om, met een t'zaemverëende drift, Aen Rotte en Maes en RJiijn den Helicon te {lichten.
Welaen, flreef gij, op 't bloemrijk fpoor Dat ons Apollo heeft ontfloten,
Streef gij mijn zwakke Zangfter voor, Zij volgt van verr' de Lettergroten. —
Hoe fchittert reeds het eermetael,
Het blinkend loon der Zegeprael, Uw fiere Zangheldin in de oogen!
Mij dunkt, de lauwer lacht haer aen,
Treed moedig op de gloriebaen, Toon'dat we in Leeumndael nog Dichters noemen mogen.
En



En mag 't Kunstkwekend Nederland Uws Vaders naem erkennend noemen,
Ja, doet zijne onvermoeide hand Hem ook op Eerlaurieren roemen,
Het ziet reeds met dien zelfden gloed,
Dat edel vaderlijke bloed Door uwe jeugdige aders fpelen!
Welaen, beproef uw' moed, uw kracht,
't Is hier daer de eerekroon u wacht, 'k Zal hier, mijn Kunstgenoot! eens in uw glorie deelen.
En kan het ongeveinsd verkeer Der zuivre Vriendfchap u behagen,
Het ftrekt dees Maetfchappij' ter eer, Zij mag 'er billijk roem op dragen;
't Is hier, daer de eedle vriendenmin
Ons, met vereende ziel en zin, Voor bitfe tweedragt houdt beveiligd;
Hier bloost een wrevle Zoïhis,
Hier heeft de Vriendfchap, met een' kus, De gantfche Broedrenfchaer aen heuren dienst geheiligd.
Ge.



Geluk dan, roept de Poëzij, Treed toe, ze omhelst u in haer Choren,
Geluk! roept de achtbre Dichtrenrij: Ik voel mijn hart van vreugde gloren, Geluk! dus roept mijn blijde tong, Die vrolijk welkoom, welkoom zong; Help ons Apollo's roem vergroten!
Gij zult!... Triumf!... zwijg maetgeluid, Ja zwijg, gij drukt mijn hart niet uit; lt Brandt gantsch voor uw geluk, mijn dierbre Kunstgenoten J. W. BUSSINGH, Theol. Stud.



NIEUWJAERSGROET
AEN DE VERGADERDE
LEDEN
VAN HET
GENOOTSCHA P,
TER OPENING VAN DE EERSTE Bf AE NDLIJKSCHB VERGADERING IN 'TJAER.
MDCCLXXXII,
D e goede en wijze God,
Befchikker van ons lot, Wille ons in gunst gedenken!
En, in 't begonnen jaer,
Der Kunstgenooten Schaer, Vernieuwden zegen fchenkèn!
Dat



Dat ramp en drukkend kruit, Geweerd zij van ons huis, • Van maegfchap en van vrinden! Dat 's Hemels goede hand, Elk onzer in zijn' ftand, Geluk en vreugd doe vinden!
Meceenen van dit Choor!
Uw gunst blijve ons ten fpoür, En doe 't Genootfchap bloeien;
Help nijvre Dichtrenrci!
Den roem der Maetfchappij Door puikgezangen groeien!
K. de PECRER.P. Z.
AEN;



B IJ DE
INHULDIGING
VAN DEN // E E R E
PIETER VREEDE,
als voorzitter;
In de Muendlijkfche Virgadering den 6. van Sprokkclmaend 1782.
'k Heb van 'tbeftuurend Choor der achtbre Maetfchappije,
Een' last, dien ik met vreugd, in zijnen Raed, ontving; Ik plaets, op hoog bevel, in naem der Poëzije,
Denbraeven vreede aen 't hoofd yan deezen Dichtrenkringv 'k Beveel hem, waerdig Choor! uw tederile belangen:
Den opbouw van de kunst; de zorgen voor uwe eer: Wil, nijvre Dichtrenftoet! hem aen uw hpofd ontvangen;
Wat gij in coster mist, vindt gij in vreede weêrl Aenvaerd dan, Kunstgenoot! den post u opgedraegen,
Bekleed dien vergenoegd, mag 't zijn, voor langen tijd; En, kan in 't wigtig werk, mijn dienst u onderfchraegen,
'k Ben dacrtoe, als voorheen, ten allen ftond, bereid.
K. de PECKER, P,Z,
B IJ



B IJ M IJ N E
AENVAERDING
VAN HET
VOORZITTERS AMBT,
L Sprokkelmacnd 1782.
2^ou mij geen ftille fchroom bevangen,
Terwijl ik eenen eerftoel kies, Wiens overwigtige belangen Den kloekften 't hart met zorgen prangen;
Waer ik mij zelv' als in verlies?
Kunstvrienden! 't was uw welbehaegen.
't Was uwe keus. Ik moest dien last, Ik! op mijn zwakke fchoudren draegen! Waerom op mij het oog geflacgen?
Mij met die drukkende eer verrast?
Met



Met regt, zijt gij, zoo kiesch, zoo teder. Op de eer van uwe Maetfchappij;
Herneemt, herneemt mijn' post dan weder!
Eer ik te roekloos haer verneder; En ik met u haer ramp befchrij.
Gij zwijgt. Och! waer 't nu tijd van zwijgen?
Gij zwijgt: en laet mij aen mij zelf. Mijn hart! gij moogt door angftcn hijgen, Van waer toch zult gij hulp verkrijgen?
Geen troostwoord klinkt in dit gewelf.
Och, 'k zie een lonk! o Dichtrenfchaeren!
lö ! gij lonkt aen alle zij'!... Geen vrees kan langer mij bezwaeren. Ontroerde ziel! de woefte baeren
Verandrcn in een vreugde tij.
Uw hulp ligt voor mijn zwakheid open. Uw heuschheid duldt mijn ruwe tael.
Moest gij me uw gunftcn dus verkoopen?
Mijn vlijt zij 't anker van uw hoopen. Mijn daiikbaerheid uw zcgepracl.
riETER VREEDE.



■AEN DE
HEEREN BESTUURDEREN
DER
MAETSCHAPP1J'
van
TAEL- en DICHTKUNDE,
TE L E Y D E N;
WANNEER. IK DE EERSTE ALGEMEENS VERGADERING DIER MAETSCUAI'PIJ , NA MIJNE VERKIEZING TOT HONORAIR LID , BIJWOONDE.
Beroemde Dichters! die, door fikfche en kiefche zangen ,
Niet flechts elks ooren ftreelt, maer ook de ziel verrukt, Die vaek den grijzen Rijn aen uwen toon doet hangen,
Wen uw bcgaefde hand den elpen Cyter drukt, 't Wordt mij vergund om ook uw' zangberg op te ftreven;
'kVerfchijn, op uwen wenk, in'tLeeuwendaelfche Atheen; 'tGelukt ine om u de hand v«n broederfchap te geven,
En, door uw gunst verftout, uw' Tempel in te treën:



üw*Tempel, PeSns Kerk, waer NeêrlandsDlchtrenfcharen,
Deez' dag vergaderd, u de geurigfte offers biên; En ik, ik bloos van fchaemt' van mij, dus onervaren,
In 't midden van een' ftoet gelauwerden te zien. Wat kan, vergode Rei! wat kan uw keur toch nopen.
Dat ge in uw Maetfchappij zoo gul mij binnen laet? Wat nut fpelt u mijn brein? wat kunt gij van mij hoopen:
Van mij, die niet dan fchaersch de hand aen 't fpeeltuig flaet. 't Is waer ik waegdeme ook in 'tfpoorvanNeêrlandszangren,
Daer reeds mijn vroegfte jeugd der Dichtkunst'hulde deed; Maer nooit voelde ik mijn borst door'tgodlijk vuur bezwangren,
Waerdoor men op Paraas eene eereplaets bekleedt. Was ik niet reeds genoeg, ja zelfs te veel, verheven,
Toen Rottes Dichtkapel voor mij ontfloten wierd: Toen hare Priefterfchaer mij leidde in Pindus dreven,
En ik me, op 't onverwachtst, met lauwren zag veriïerd? Moest gij, o Maetfchappij! van welker letterbloemen
Ik vaek den honing lepte, om mijne kunst te vöêni Moest uwe onfchatbre gunst mij ook uw broeder noemen?
Geen eigenmin, hoe groot, deed me ooit die eervermoên. o! Schenkt gij, in mijn jeugd, mijn leven zoo veel zoetheid,
Verëer mij dan nog meer; maek dan mijn heil volmaekt! Ik fineek, bij zoo veel gunst, van u nog meer'dergóedheid,
't Zijn de ee;lfte lauwren, waer mijn jonge ziel haer hackt:
Uw



Uw vriendfchap is mijn wensch! ei laet mij daerin deelen!
Al drukt mijn kunst te flaeuw haer hoofdbegeren uit, Laet u 't opregte hart in mijne fmeeking ftreclcn:
Dat fchreeuwt om deze gunst, daer de onmagt 't fpraeklit Huif. Schoon drukke bezigheid mijn hand reeds deed verftraminen
In 't handlen van de lier, zij vat om u die aen; Uw vriendfchap doet haer weêr op zegepalmen vlammen:
Uw vriendfchap,meer dan'tgoud,waernaer zij ooit mogt ftaen. Maekt,Vrienden! maekt mijn lot voor elk op 't hoogst begeerlijk;
Dan wordt mijn hart met vreugd, mijn naem met roem gevleid. Kunstbroeders! eindloos blinkt mijn gloriezon dan heerlijk....
Gij lonkt! wat heil! triumf! mij wacht de onfterflijkheid.
j. P. van HEEL.



aen de
l e d e n
VAN HET
GENOOTSCHA P,
TER SFREUKE VOERENDE: XWSt WORDT DOOR ARBEID VERKREEGEN;
t E H
nagedagtenisse
VAN II ü N N E N
VRIEND en KUNSTGENOOT,
ANTHONY de HEN,
Overleden den xvn. van V/ijnmaend 1782.
Hoe zal mijn droeve tong haar' bittrcn last volvoeren?
Bereid uw teder hart, gelievde Vriendenfchaar! Nog eens, helaas! nog eens moet ik dat hart ontroeren,
Nog eens de bode zijn der allerwreedfte maar'!
List



Ligt meldde u reeds 'tgarucht, hoe, pas voor weinig dagen,
Met andren , wier gemis of niets of luttel fchaadt, Een deugdzaam Stadgenoot ten grave is heengedragen, Die, bij een zwakke Weêuw, zes Weezen agterlaat! Gansch Leyden heeft geweend om 't lot van Kroost en Vader ,
Gewis; gij weendet ook, zo ik uw zielen ken; En nu...! weent andermaal, betreurt dien Burger nader,
Hij was uw Kunstgenoot... uw Vriend. .. 't is uw de hem! de hen...! gevreesde flag, na zo veel harde fchokken! Waar eindigt dus ons leed, waar uwe woede, o dood! Ken Trits, in luttel tijds, ons fchreiend oog onttrokken, Een dierbre Trits...! laat af... die fmart is ons te groot. Vergeefs dan, Maatfcnappij! heeft tijd uw' rouw doen flijten,
Vergeefs zijn zagte hand uw traanen afgedroogd; Zie daar uwe oude wond nog dieper openrijten!
Zie daar den vloed des ramps door nieuwen ramp verhoogd. Ja: *t noodlot van de hen. roept u tot treurgezangen. —
't Kan zijn, dat ge in dit Koor verheevner Dichters ziet, Maar onvermoeider Vriend van u en uw belangen,
Maar guller, braaver ziel, maar trouwer is er niet. Getuigen van dit al deez' kunstgewijden Muuren!
Getuigen dertien jaar, in uwen dienst befteed. Getuige een Broederfchap, die duizend zalige uuren Met Hem in eendragt, liefde , en ftil genoegen Heet. .
'k Her-



sk Herdacht die trouw en deugd, zo fchaars-, helaas! te vinden,
'k Herdacht ze , in ftillen rouw, voor 't gaapend graf geitaan, 'k Gevoelde uw wreed verlies, 't verlies van zijne Vrinden,
En fchonk voor u, voor hun, het zinkend lijk een traan, o Waar' die tedre traan, geftort bij 't eeuwig fcheiên! . Die hartelijke zucht, in uwen naam geloosd, o Waar' die traan het al! mogt flegts de Vriendfchap fchreièn,
Haar fmart, hoe diep, hoe fel, vindt eindlijk nog eens troost. Dar,... ! waar is uwe troost, wie zal uw wond geneezen,
Beklaaglijk Huisgezin! dat alles alles dervt!
Waar eindigt uwe rouw, bedrukte Wêeuw en Weezen?
Ze is boven tijd en troost, 't is fmart, die nimmer ftervt. Mij dunkt, ik hoor 't gekerm der trooftelooze Moeder,
Verzonken in het leed, dat haare ziel verfcheurt, In't midden van een Kroost, dat, zonder hulp of hoeder,
Al jammrend henenzwervt, cf aan haar' boezem treurt. Nu fpraakloos door 't gevoel, Haart ze op die tedre Panden,
En werpt een oog, vol wee, naar 't wiegje, of in den fchoot', Dan, als in fchr-ik ontwaakt, wringt zij de klamme handen,
En roept, met wild geklag, haar' dierbren Egtgenoot. Ach vrugteloos geroep ...! het graf geevt niemand weder!
Dit voelt zij, en bezwijkt, door weedom afgemat, Een grijsaart (*) kruipt ter hulp, maar zinkt, al bevend, neder.
Ziet, Broeders! wat waardij uw Vrienfi op aarde had.
Gij
(*) De Vader des Overledenen, Jm,H, de Hen, oud 73 j„ren.



Gij fiddert,...! o! vergeevt, vergeevt mij mijn vervoering^
Deez'fchets, hoe wreed voor u, vereert uw'zaalgen Vrind :■ Of treft ze uw ziel te fterk.. ? ai.. fchrikt voor geen ontroering,
Waarin 't gevoelig hart een foort van wellust vindt. Ja, Vrinden! 't ftaat aan u dien wellust tc vergrooten,
Gaat, troost enWeêuw en Wees, of. .kunt ge . .zorgt er voor t Al 't goede, aan hun gedaan, mijn waarde Kunstgenooten!
Brengt zegen op uw huis, brengt zegen op dit Koor.
JAN de KRUYFF.



AAN DE BESCHERMHEEREN, BESTUURDERS
EN VERDERE
LEDEN
DES
GENOOTSCHAP S,
TOEN IK TEN TWEEDEN MAAtE H ET A MPT VAN VOORZITTER AANVAARDDE.
Ziet daar mi] anderwerf aan 't hoofd der Maatfchappije, •k Eerbiedig, als voorheen, uw keuze, o Dichtrenfchaar!
Och! dat die ifoute keuz' der kunst ter eer gedije, En mijn geringe dienst uw gunften evenaar'!
Zo warsch van vleierij, als gij van laage toonen,
Spaar ik een' laffen tooi, bij de armoe flechts in prijs.
De plaats, waar uit ik fpreek, en uwen fmaak te hoonen Waar' een verachtlijk loon voor ftreelend eerbewijs.
t> Neen, de taal der ziel heeft luttel zwiers van nooden;
*k Bedank u in die taal voor de onverdiende gunst; •k Verwagt van uwe hand de hulp, mij aangebooden;
Mijn borgen zijn uw hart, en 't waar belang der kunst.
Nog



Nog heugt me, o Vriendenkring, uw trouw in vroegre dagen;
Toen ik, maar pas bekend in Phoebus Heiligdom, Aan 't wigtig Kunstbeftuur mijn'kindfchen roem dorst waagen,
En moedig op uw wenk ten ftoel der eere klom.
Gewis: die proef alleen verbiedt een angilig vreezen, En (lilt het kloppend hart, dat naar befcherming ziet,
Gewis: die zelvde trouw zal weêr mijn fterkte wezen, De leeuw vergeet zijn' moed, Gij uwe grootheid niet.
Welaan! dit's mij genoeg; door zulk een magt beveiligd, Vol vuurs, vol edlen moeds, (al is 't vermoogen klein,)
Geheel der Maatfchappij en haaren dienst geheiligd, Waag ik mijn' wanklen voet op 't fpoor van Chasteldn.
Ja, Kunstvriend Chastekin! 'k volg u met zwakke fchreden, Al valt dit volgen zwaar, het voorbeeld lacht mij aan,
•I Is ftout maar tevens fchoon uw voetfpoor na te treeden, Mijn eerzugt ftaart er op, als op een gloriebaan.
Zo zal de vrugt uws'werks misfehien mijn' arbeid kroonen;
Dit is mijn hoogfte beê; och, vondt die beê gehoor! Of is er edler prijs om vlijt en kunst te loonen
Dan 't groeien onzer eer, en 't bloeien van dit Choor? i728i. JAN dk KRUYFF.



AAN DE
LEDEN
DES
GENOOTSCHAP S,
TER
BEKENDMAAKING VAN HET
OVERLIJDEN
DES
BEROEMDEN DICHTERS SIMON VANDER WAAL.
IL en Eerlidt van dit Choor, de groote vander waal, Beminnlijk om zijn hart, eerwaardig door zijn zeden
Vereeuwigd door zijn kunst , en dubble zegepraal Is, in des levens bloei, ontijdig overleden.
Gij mist een deel uws roems, o Dichtren-Maatfchappijj Het Vaderland betreurt één zijner beste zoonen;
Dat 'sMans gedachtenis u beiden dierbaar zij; Die waare grootheid eert, moet zulke naamen kroonen. I, JANdjsKRUYFF,



AEN DE
HEEREN LEDEN
VAN HET
DICHTLIEVENDE
GENOOTSCHAP:
KUNST WORDT DOOR ARBEID FERKREECEN; Bij gelegenheid mijner aenjlelling tot Medelid van het zelve.
Ik bloos, verheven Dichtrenftoet! Ontfluit ge aen mij' uw tempelchooren? Hoe klopt mij 't gloeiend hart, dat billijke eerbied voedt Voor u, die Dichters zijt gebooren! — Worde ik, die pas de lier ontving, In Leydens achtbren Dichtrenkring, Door u plegtftatig ingehuldigd ?
Wijst gij mij 't blinkend eerfpoor aen? Hoe wordt de erkentenisfe, o edlen! u verfchuldigd, Door mij, door mij voldaen! —
1 Ia



11s waer; zoo rasch de denkingskragt, Gefterkt door 't groeiend zielvermogen, De zaden van 't vernuft in mij tot werking bragt Werd ik tot lettermin bewoogen; 'k Ontving een flraeltje van de gunst Der fchoone, goddelijke kunst; Haer aendrift deed mijn borst ontgloeien; Ik greep verrukt naer de elpen lier; Maer, fchoon een enkle zang mijn veder mogt ontvloeien. Hij miste geest en zwier. —
De Dichtkunst, edle vriendenrij! Eischt zielen boven 't lot verheven, Wier vindingrijk vernuft geheel onleegbaer zij; 2e eischt englen reeds in 't fterflijk leven; Zij kroont flegts in haer lauwerwijk Een'groten feith, een' bilderdijk, Wier kunsttoon eeuwig zij gepreezen: o Ja! uw hart ftemt met het mijn': De ziel, voor haer gevormd, moet enkel grootheid weezen;. Geheel verrukking, zijn. —>
Door-



Doorkruist haer oog in 't hemelruim Ontelbre zonnen , waereldbollen, Dan ziet, gevoelt zij God , die Almagt, op wier duim De dwalers om het midd'punt rollen. Dan Hijgt de kunst ver boven 't niet, Verliest zich zelf in 't grootsch verfchiet, Weet zich van d'aerdfchen band te ontHrenglen, 't Gevoelig hart verwijdt, vergroot, JDan Hijgt het nietig Hof tot in den rang der englen, De zwakke mensch vergoodt'. —
'k Bloos dan te recht, o Dichtrenkring! 't Gevoel van 't zwakke kunstvermogen, 't Bezef der grootfche taek •— het perk der oeffening, 't Zweeft alles mijnen geest voor de oogen; Dan, fchoon mijn jeugd den kunstroem derft, Wat nood! nu ze u ten gidf' verwerft, Durft ze onbefchroomd uw' tempel nadren Zij volgt van verre uw Houte vlugt, JSn, Hijgt een Adelaer tot aen de Zonne-radren, Zij zweeft in lager lucht! —
G. JAN h O N C Q_.



WELKOMSTGROET
AEN DEN HEER
0. J. L O N C Q,
Bij gelegenheid zijner intrede in het Genootfchap,
23loos,b!oos niet, ó mijnVriend,nuge in deez' tempel treedt, Nu 't blijde handgeklap, 't gejuich der feestgenooten
Aen u die hulde doet, die reeds hun hart u deed, Eer nog hun hand voor u dees Kunstzael had ontfloten.
Treed, treed dan, brave loncq, treed vrij in dezen tempel, De Dichtkunst wenkt u toe, zij zelf Hijgt hier tenthroon;
Naest haer drukt Vriendenmin op ieders hart zijn'ftempel— Waer Dichters Vrienden zijn, wat is daer Vriendfchap fchoon!
En Dichtkunst immers, Vriend, ontzegt haer gunst uniet; Neen; 't is geen vlijerij, wier laffe tael ik fchuwe,
Wanneer ik ongeveinsd aen u dees loffpraek bied', De Dichtkunst eischt een hart, een hart gelijk aen 't uwe.
Ge-



Gevoelig voor de deugd, den dienst van 't eindloos Wezen» En voor de zoete kracht der nooit verwonnen min,
Kan ieder iu uw oog 't aendoenlijk harte lezen, En vindt, naest Poëzij, er de eedle Vriendfchap in.
Wees welkom dan, mijn Vriend, in deze broedren rij! Lang moet uw kiefche toon dit roemrijk choor verfieren;
Streef moedig naer den prijs der fchoone Poëzij, En zie eerlang uw hoofd omkranst met eerlaurieren.
*k Durf u dan deez' mijn' Vriend vrijmoedig aen te biên, Kunstbroeders, tot de hulp der eedle Dichtkunst vacrdig!
Gij zult in hem mijn woord geftaefd, bevestigd zien: Zijn kunst is uwen lof, zijn hart uw vriendfchap waerdig.
Hü weet bij 't zachtst gevoel een' kiefchen fmaek te paren, Een gul, welmeenend hart, een Vaderlandfche dronk,
Een ongeveinsd gefprek, bij 't vricndlijk faemvergaren — Zie daer, o Vriendenrij, de beeldtenis van loncq.
J. H. vander PALM.



AEN DE
HEEREN LEDEN
VIN HET
TAEL- en DICHTLIEVEND
GENOOTSCHAP,
Ter Zinfpreuke voerende: KUNST tTORDT DOOR. ARBEID VERKREEG EN.
Bij het aenvaerden van het voorzittersampt, in de gewoone Vergadering
Den 2. i>an Hooimaeni 1783.
't Is met een beevend hart, weledele Meceenen!
Beftierden van dit Choor! geëerde Vriendenkring! Die aen de fchoonfte Kunst uw arbeid wilt verleenen,
Dat ik een eere aenvaerd, die 'kvan uw gunst ontving! Ik voel de zwaerte van den last, mij opgedracgen,
Op deeze plaets van eer, maer tevens van gewicht; En vrees, dat naeberouw van'een vermetel waegen
Mijn ftoutheid ftellen zal in een vernedrend licht.
Of



Of zoude ik, wel bewust van eigen onvermoogen,
Niet acrzlen op 't gezicht van deeze Maetfchappij, Die, of zij fchoon inijn werk befchouwt met gunftigeoogen,
Zich over haere keus beklaegen zal van mij? Van mij zult gij vcrgeefsch die kiefche netheid wachten,
Die zich in uw1 de kruyff vereende met beleid; En rijken voorraed van verheven dichtgedachten,
Die keurige ooi'en ftreelde op ijdre plegügheid. Zal ik, zoo ongeleerd in 'tfchatboek uwer Wetten,
Als onërvaercn in een werk, mij ongewoon, Mijn leden roekeloos in deezen zetel zetten?
Mijn onbezonnenheid wacht haer verdienden loon. Zal ik in deezen tijd, daer tweedragts dolle woede
Haer ftrenge geefels dreigt aen 'tzuchtend Vaderland, Verhindren, dat zij niet met haer gevreesde roede
In deeze zael verfchijnt, aen Kunst alleen verpand? Ik mag u deezen febroom, mijn Broeders! niet verheelen;
Uw eigen voorzorg fpreek', hij is niet ongegrond: Kan bitterheid en haet de harten hier verdfclen,
't Is voor de Poëzij een ongeneesbre wond.
Weet



Weet uw voorzigtigbeid die rampen aftewenden,
En fluitze vuige twist deeze achtbre Wooning uit, Dan zal haer booze drift geen edle kunstmin fchenden,
En 'k ftem met minder vrees in uw geëerd befluit. Men denke naer zijn licht: de grond, waerop wij woonen,
ïs door der Vadren bloed cn kloekheid vrijgeflreên, Maer ongebonden drift zou de achtbre Vrijheid hoonen,
Die ook haer wetten heeft tot heil van 't algemeen. Dat zuivre kunstmin dan het ftaetsbelang doe zwijgen,
Maer o"ok de Kunst zich wacht' voor hoonend onbefcheid: Kan 't Vaderland alleen door Eendragt Magt verkrijgen ,
Die fpreuk zij ook de leus, die hier haer kracht verfpreidt. Bezegelt uwe ftem den wensch van mijn verlangen,
'kTreè dan met minder vrees mijn nieuwen loopbaen in; 'kAenvacrde 't zwaer beftier, uit uwe hand ontvangen: Die last wordt ligter door uw Kunst - en Broedermin, 'tls waer, mijn onmacht blijft: gij zult die vaek ervaeren;.
Zij wekt mij billijk vrees, maer dooft mijn hoopc niet, Zoo 'kraed mag^lecgcn met uw fchrandere Ambtenaeren, En uw toegeevend oog mijn feilen overziet.
Ik



Ik zou door twijfeling uw edlc denkwijs hoonen;
Gij knikt mij vriendlijk toe; belooft mij uwen raed; En blij vóoruitzigt fpelt me een vreedzaem famenwoonen,
Daer liefde tot de Kunst den hoogden toon fteeds flaet. Wie kan in deeze nis Apollo's beeld aenfchouwen,
Die door geen edle drift ter kunst wordt aengevuerd? Wie piet den tempel van de Dichtkunst helpen bouwen,
Die op Homeers geftalte, op Hooft of Vondel tuert? Hoe zou de gloriezon van dit Genootfchap rijzen
Door oordeel, vlijt, vernuft en vindingrijken geest! Men zou de weitfche prael van deeze zael wel prijzen,
Maer 't lof lijk werk van haer bewooners allermeest. Maer 'ktoeve u al te lang op ongefchikte zangen;
'kBegin mijn werk; nog eens, ziet mijn gebrek voorbij. Straks zal ligt grootfeher zwier mijn ftram geluid vervangen,
Die 't echte kenmerk toont van waere Poëzij.
A. vak ASSENDELFT.
AAK



AAN HET TAAL- en DICHTLIEVEND
GENOOTSCHAP,
Onder de Spreuk: KUNST WORDT DOOR ARBEID FERKREEGEN: Mij den gouden Eerpenning toewijzende.
D orst ik, vermetel, weêr op Pindus gloriebaan,
Door deeerdesBelgs ontvlamd,naer frisfcheLauren dingen!—»
Dorst ik, door zulk een vuur en ijver aengedaen,
Bij 'tzwoegen vandithart, ook'tharteensBelgs! nog zingen.
En meê de fnaeren dwingen!
Ja: — zie ik, daer ik 't oog op 'trustend fpeeltuig vest',
Door u, Puikdichters! dees mijn flaeuwe pooging lieren
Met eeuwigblinkende Eerlaurieren! —
'k Ontvang, rechtaartig Kroost van 'tvrij Gemeenebest;
Zo vol gevoel voor de eer van ons beroemd Gewest,
Als voor de fchoonfte Kunst! — min grootsch op 't zegavieren,
Dan op uw Vriendfchap, ook dit Eerloof uit uw hand! ~
Gij kent mijn denkenswijz' voor Batoos heiligst Pand,
Niet



Niet min' dan voor dit Koor, Civilis echte Neeven! — En, wat, wat kan ik meerder geeven, (Daar ik, geheel gevoel, aan 't lieve Vaderland Mijn Glorieloover wijde in uw beroemde Dreeven!) Dan, u mijn gantfche ziel vervuld met Dankbaerheid! —
Want, — welk een kransje u ook mijn Zangfter had bereid, Waar ligt, om éénen trek, de Vrijheid op mogt boogen; Gij hebt uzelf voorlang hier reeds der Sterflijkheid, Door grootfcher Kunst, onttoogen! —
Ontvang in Hommen taal dus mijn erkentenis, Daar't hart niets, dan gevoelen, is!
T. van LIMBURG.
Ex tempore.
Den 8^" vm Wiedt' maend, 1783.









TER
GELEGENHEID
VAN DE ZEVENTIENDE VERJAARING
VAN 'T
GENOOTSCHAP,
ónder, de spreuk: kunst wordt door arbeid verkreegéns"
Gevierd op den 3. van Wintirmaend 1783.
D
aar de eer van Febus' echte Zoonen
Ons noodigt om 't Verjaargetij' Van dit Genootfchap bij te woonen,
Geheiligd aan de Poëzij', Zou al wat zingen kan, niet zingen? Een breede reij van Feeftelingen
Niet volgen op dat lofFlijk fpoor j Door assendilft ons aangeweezen? Daar we in 's Mans oog 't genoegen leezen;
Hij, 't hoofd der Dichtren, treedt ons voor.
Kon



Kon flechts mijn klank uw zinnen ftreelen!
Ach! dat mijn dichtvermoogen wiesch! En meêr mogt ftichten , dan verveclen!
Maar 'k vreez', uw ooren zijn te kiesch: Wilt echter mij uw' aandacht leenen, o Dichtbeminnaars! Kunstmeceenen!
Verfchoont een luim, die mij beving, 'k Wil aan uw heil- en feestgezangen Mijn flauw, doch hartlijk zegel hangen,
't Is uit vernoegdheid, dat ik zing.
Waar ben ik? .., zijn mijn fcheemrende oogen
Verblind door d'ongcwoonen glans? Wekt Febus lier door zijn vermoogen
Dc Zanggodinnen hier ten dansf'? o Ja; Apol, die zclv haar rcijen Schikt, en het Zangkoor wil gelcijen,
Van Pindus ftcilte neergedaald, Heeft hier zijn' tempel willen ftichten; En wil ons met zijn' geest verlichten,
Aanvangklijk door zijn gunst beilraald.
o Dag,



o Dag» van elk met vreugd ontvangen!
Op zuiver maatgeluid belust., Wie zou de bloempjes van zijn zangen,
U, wien Apol zelv welkoom kuscht, Thans tot'een' frisfehen krans niet vlechtend Wie onzer zou geen paerel hechten,
o Feestdag! aan uw gouden kroon? Wiens geest zou in befpiegclingcn Verrukt, niet door de wolken dringen,
En roemen u met toon' op toon?
Voldoe dan, Kunstreij! mijn verlangen!
'k Gevoel, door flaaffche zorg vermoeid, Reeds, hoe de dauw van uw gezangen
Mijn' afgefloofden geest bèfproeit. Hoor ook mijn' hartewensch en bcede! Dat onderlinge lievde en vreede
Hier heerfchen, en die zoete rust Bevestigd blijv' door 'sHemels zegen! Daar Kunst door arbeid wordt verkreegen,
Ontbreeke 't nooit aa» vlijt en lust!
Laat



Laat ons met vreugd en naerftig fpoeien
Gaan fpeelemeijen langs die paên, Daar eeuwige lauwrieren groeien,
Door tijd, noch driefte nijd te fchaên. Koomt, heilgen wij op nieuw deez' tempel 5 Dat gulle vriendlijkheid den drempel
Bewaak'! met blinkend loof gekroond ! Koomt, laat ons, trouwe Kunstgenooten ! Den roem van dit gefticht vergrooten ,
Waarin de fchoone Dichtkunst woont!
Dat laster, haat en afgunst zinken
In 't rijk der zwarte duiftemisf'! Zoo ras zij onzen glans zien blinken,
Die voor haar oog te fchittrend is. Laat ons fteeds de eedle Dichtkunst eeren En de elpen lier met lust hanteeren!
Koomt, fineeken wij om 's Hemels gunst! Deez' feest keer' eindloos vol genoegen! Laat ons bij ijver eendragt voegen,
Tot verdren opbouw van de Kunst!
A. l e P L A.



AEN HET
GENOOTSCHAP*
Bij de aenbieding der Vertalinge van beattie's
proeve OVER HET LACHEN en tELACII-
verwekkende, enz.
Op den Vierdag der Ver'y.ringt van het Genootfchap, den 3. van IVintermasnd 1783.
Het Pronkftuk, dat ge bier met Kunst en Arbeid ftichtj De poëzij, naer eisch gevormd in al haer leden, Verfierd met al het fchoon van haer bevalligheden ,
Gezuiverd naer den fmaek van 't fcherpstziend kunstgezicht,
Dit ftuk eischt veeier zorg, en wordt niet opgericht In weinig jaeren tijds, of met verhaeste fchreden; Voorzichtighcit beftuurt hier 't vlug Vernuft door Reden ,
En brengt, door tijd en vlijt; allengs die fchoone in't licht.
Ach! mogt ik aen dit Beeld ook eenig vormfel geven! Eén trekje halen ter volmaking van den leest! Eén eigen offer biên op dit Verjaringfeest!...
Maer neen! zóó hoog, helaes! kan zelfs mijn geest niet ftrevcn! Doch, is mijn eigen werk U fchaers van nut geweest, Tans biede ik U de vrucht van veel verhev'ner geest.
D; HOVEN S.



AAN DE
HEEREN LEDEN
VAN HET
GENOOTSCHAP,
TER ZINSPREUKE VOERENDE: KUNST WORDT DOOR ARBEID VERKREEGEN;
Bij mijne aankomst als Medelid.
.Aanzienlijk Viprmanfchap! Hpofdzuilen van dit koor!
En gij, o Dichtrenrei, Kunstminnaars, rijk van gloor!
Uw gunst, die 'k nimmermeer, naar waarde, kan befeffen.
Moet een gevoelig hart, pok op 't gevoeligst treffen.
Dan! zulk een eereplaats is mij gewis te groot.
Waar heeft mijn tedre jeugd verdiend, een Kunstgenoot
En Medelid te zijn bij Febus lievelingen ?
Waar leerde ik ooit zoo zagt, zop zuiver fnaaten dwingen?
Waar



Waar gaf ik proeven, in mijn ruuwe poëzij, '
Die evenaaren aan uw hemelmelodij ?
Waar deed zich zuivre taal in mijne vaarzen kennen ?
Kon immer mijne tong zich aan uw toonen wennen?
Of fchreef mijn veder iets, 't geen u bekooren kon ?
Of was 't uit gulheid Hechts, dat ik uwe achting won?
Ja! 't is uw gunst alleen, wie ik deze eer moet danken,
Ontvang dan, braave Stoet, ontvang dees doffe klanken,
Ik wij hen als een blijk van dankbaarheid u toe.
Gun, dat mijn dankbre ziel uw heuschheid hulde doe.
'k Beveel mij aan uw zorg. Wijs gij mij Pindus wegen!
Zoo worde mij nog eens door arbeid kunst verkreegen.
'k Beveel mij aan uw zprg. Streeft, Dichters, ftreeft mij voor!
Ik let op uwen gang, en volg van verre uw fpoor.
'k Beveel mij aan uw zorg. Gij kunt mijn Zmgfter dekken;
Uw voorbeeld zal mij Heeds ten trouwen gids verflrekken.
Zoo blijve ik, door uw gun5t, beveiligd voor den nijd,
Die pp uw gouden lier vergeefs zijn tanden flijt.
Zoo zal 't erkennend hart u zijn befchermers noemen,
£oo zal mijn' flauwe tong altijd uw weldaên roemen.
Ja!



ja! wen de doodfchrik reeds mijn zwakke leên bevangt;
Als de afgepijnde ziel naar 't ftervensuur verlangt,
Zal nog een dankbre gloed de kille borst doen glooren^
Terwijl men dezen wensch uit mijne mond zal hooren:
Lang bloei tot Hollands eer de Leydfche Maatfchappijl
De fteun van Neêrlands taal! de roem der Poëzij!
Lang blijve zij de vreugd van eedle Mecenaaten,
Op wie zich elk gerust en veilig kan verlaaten.
S. J. van NISPEN MULLER, J. U. S.



L IJ S T
DER
MENGELDICHTEN»
GEDRUKT VOOR DE
LEDEN
VAN HET
GENOOTSCHAP,
KUNST WORDT DOOR. ARBEID VZRKREEGEN.
i. Luifter der Weetenfchappen, door F. Halewijn. a. De Beeldtenis van den Befchermheer Mr. J>. ronde* Marck, JE.Z. het Pan Poeticon toegewijd; door H. Coster.
3. Toen de Heer W*. Bilderdijk zich ontdekte als Maaker van de twee bekroonde Prijsvaerzen; door H. Coster.
4. Ter Sluitinge der Jaerlijkfche Vergadering; door H. Coster.
5. Aenfpraek aen het Genootfchap: voor de vuist ontworpen, op den 8. van Bloeimaend 1777. door W.Bilderdijk.
6. Bi



.6 Bij het vier g der elfde Verjaering van het Genootfchap, den 3. van Wintermaend 1777. door C. van Hoogeveen, Junior.
7. Een woordje tot Stichting, ter elfde Verjaering van het Genootfchap; door P. Vreede, Junior.
8. Aen de Heeren Leden van het Tael- en Dichtlievend Genootfchap, bij het aenvacrden van het Voorzittersainpt, den 4. van Sprokkclmaend 1778. door J. de Kruyff.
9. Bij mijne Intrede in het Tael- en Dichtlievend Genootfchap; door A- Ie Pin.
10. De Eendragt, ter opening der Jaerl. Verg. den 28. van Bloeimaend 1778. door J. de Kruyff.
11. Ter Sluitinge enz. op den 28. van Bloeimaend 1778. door J. de Kruyff.
1?.. Aen de Weled. Heeren Leden; ter gelegenheid mijner verkiezing tot Medelid; door IV. Bilderdijk.
33. Ter Uitvaerte van den Heer A. vm Royen, den 3. van Lentemaend 1779. door C. van Hoogeveen, Junior.
14. Bij gelegenheid dat ik dc eer had den Heer K. de Pecker, P.7.. een goud Horjogie, uit naem der Hoofdleden , te vereeren ; door C. van Hoogeveen, Junicr.
15. Ter 13. Verjaering van het Genootfchap, den 1. van Wintermaend 1779. doqr H. Coster.
16. 'Den Hoogaenz. Befchermheeren enz bij mijne aenkomst in 't Genootfchap , door J. IV. Busfingh.
17. Mijn genoegen, bij de Intrede van J. W. Busfingh; door O. Porfier».
18. Ter Zilveren Bruilofte van D. Hovens en 5. Niéuwenhuizen; door H. Coster.
19. Dankerkentenis aen 't Genootfchap; door D. Hovens.
20. Aen de Leden, bij bet Affterven van J. A. van Hoogeveen Langerak; door //. Coster.
ai. Bij het Affterven van PI. Coster; door J. de Kruyff. 31. Ter gedachtenis van II. Cester} door C. F. fHhasttlqin.
23; Dc



»3> De dood van H. Coster; door W. Bilderdijk.
24. Op het Overlijden van H. Coster; door J. W. Busfingh.
25. Vtiendentraenen op het graf van H. Coster; door A. Ie Pla.
26. Gedachtenis bij het graf van H. Coster; door J. P. Amalry.
27. Nieuwejaersgroet aen de Vergaderde Leden; door K. de Pecker, P. Z.
28. Bij de Inhuldiging, van den Heere P. Vnede; door K. de Pecker, P. Z.
29. Bij mijne Aenvaerding van het Voorzittersambt; door P. Vreede.
30. Aen de Heeren Beftuurdercn; door J. P. van Heel.
31. Aen het Genootfchap, bij mijne verkiezing tot Medelid ; door J. Jordens.
32. Aen de Leden van 't Genootfchap, bij mijne Intreden; door J. H. vander Palm.
33- Aen den Heere J. H. vander Palm; door J. IV. Busfingh.
34. Bij het Overlijden van A. de Hen; door J. de Kruyff.
35. Aen de Befchermheeren; door J. de Kruyff.
36. Bij het Overlijden van S. vander Waal; door J. de Kruyff.
37. Aen de Heeren Leden; door G. J. L,oncq.
38. Welkomstgroet aen den Heere G. J. Loicq; door J. H. vander Palm.
39. Aen de Leden van 't Genootfchap, bij 't Aenvaerden van 't Voorzittcrsampt; door A. van Asj'endeljt.
40. Aen 't Genootfchap, mij den Gouden Eerpenning toewijzende; door T. van Limburg.
41. Ter gelegenheid van de 17. Verjaering van 't Genootfchap; door A. Ie Pla.
42. Aen't Genootfchap, bij de aenbieding mijner Vertalinge van Beattie's Proeven enz ; door D. Hovens.
43. Aen de Leden van het Genootfchap, bij mijne aenkomst als Medelid; door S. J. van N:sp;:i Muller,






TER.
O P E N I N G E
VAN DE
J 'A E R L IJ K S C H E
VERGADERING,
Den xxvi. van Bloeimaend 1784.
21?ijt welkom in dit Choor der achtbre Poëzije,
Kunstzuilen, die deez' Tempel fchraegt, En viert den hoogtijd der vermaerde Maetfchappije,
Waer Rhijnlands Hoofdftad roem op draegt. Een gouden eerkroon zal den fleren fchedel fleren
Van Een', wiens welbefprackte tong, Op uwe noodiging, met vindingrijke zwieren
Den besten Burgervader zong. Gij zult een Puikvernuft met eermetael bekroonen,
Wiens oordeelkundig onderricht, Door ons den juiften eisch des Lierdichts aentetoonen,
Het zangrig Leeuwendael verplicht.
Gij



Gij zult u in den bloei der fchoonfte Kunst verblijden,
Die, door uw' arbeid aengekweekt, Uw' roem verbreiden zal tot aen de verfte tijden,
En van uw' vlijt met eerbied fpreekt. Hoe zult gij, op 't geluid van orgelende keelen,
Met handgeklap ten reie gaen, Wanneer een fchelle toon het kiesch gehoor zal ltreelea
Door klanken, die de kenners flaen! Hoe zal dit Feestgetij uw ijvervuer doen gloeien!
Kom , ongeveinsde Broedermin, Die achtbre vriendfchap eert, en tweedragt weet te boeien,
Uw zachtheid neem' de harten in! Mijn zangfter zwijgt... zij mag uw ongeduld niet rekken,
Sieraeden onzer Maetfchappij! Dat, daer toegevendheid 't gebrek mijns werks moet dekken,
Uw heuschheid mij een toevlucht zij!
A. van ASSENDELFT.
T E R



TER
VERWELKOMING
DER NIEUWVERKOOZENE
BESCHERMHEEREN H. A. SCHULTENS
E N
MR. J. A. C U N JE U S,
In de JaerlijkfcJie Vergadering 1784.
^kunstminnend Tweetal, die den zanggezinden lust
Van deeze Maetfchappij verfterken,
En tot haer bloei zult medewerken, Terwijl zij vergenoegd in uWe fchaduw rust;
Ontvangt de nederige klanken,
Waermeê we uw dierbre gunst bedanken: Gij treedt, op onze beê, vol kunst- en ïnesfchenmin, Deeze achtbre Cboorzael in.
Hoe



Hoe zal de Poëzij op die befcherming boogen, Gelijk het Leidfche Capitool, En 's Lands beroemde Hoogefchool Op 't fchrander doorzicht en geleerden ijver oogea. Die, als een helder gloorend licht, Heur ftraelen in het aengezicht! De kunstgewijde Rij vereert uw weetenfchappen Met juichend handenklappend
De hulde, die ons hart op deezen Feestdag biedt, Kan wel uw' roem niet evenaeren; Gij echter wraekt de doffe fnaeren, En 't nedrig offer van welmeenende achting niet: Uw gunst, zoo zichtbaer ons gebleken, Verftrekt ons tot een duerzaem teeken, Dat dit gelauwerd Choor, gefterkt door uw gezag. Iet groots verwachten mag.
Eec



Een ongewoone glans, die van 't genoeglijk wezen
Der braeve Dichtgenooten ftraelt,
En onbedwongen blijdfchap rnaelt, Kan u het ftreelend zoet van onze hoop doen leezen;
Een hoop, die niet vergeefsch zich vleit
Met uw beproefde minzacmheid; En op deez' blijden dag voor achtbre Letterlichten Een ecrezuil zal ftichten.
Verbreedt, Lofwaerdigen! den welgezinden kring
Der edclaertige Meerenen!
Zij zullen zich met u vereenen, En bieden u de hand ter kunstbevordering.
Hoe weelig zal de dichtaêr vloeien!
De luider van 't Genootfchap groeien! Het ftaet, en tart gerust den zwaerflen overlast, Op zulke fteunfels vast.
Daer



Daer daeltde Dichtkunst zclv': Gij'kent haer aen de trekken
Van 't beeld der ©verfchoone Macgd;
Het gouden fpceltuig, 't welk zij draegt, Kan u ten waerborg van haer liefde en blijdfchap ftrekken;
Terwijl ze uw Naemen, haeren lust,
Met eerbied en genoegen kust, En zal die, in een kas van duerzaem goud omvangen, Voor haeren boezem hangen.
Zij zal den lauwer, dien zij op den fchcdel druké
Van fchrandre dichtbeoefenaeren,
Gewillig hechten op uw hairen, Op uwe vriendfchap prat, en door uw gunst verrukt.
Geen wonder, zou zij zulke Zoonen
Van zulke Vadren niet betoonen, Wat eerbied haer beziel' voor 't wijsheidkoeflrend bloed,
Waerdoor zij wordt gevoed?
De



De Hemel fpaer nog lang uw overdierbaer leeven,
En deel, Tan zegnen nimmer moê,
Een overvloed van welvaert toe, Tot dat uw waerdig Kroost, in uwen rang verheven,
En treedende in uw lof lijk fpoor,
Aen 't hoofd geplaetst wordt van dit Choor, Met die welmeenendheid begroet van al de leden, Als hunne Vaders heden.
A. van ASSENDELFT.
AEN



aen den
HEER
JACOB PETRUS van HEEL,
BIJ GRLEGEN HEID DAT ZIJN IV E LED, DICHTSTUK OP DE REGTSCHARPEN BURGERVADER MET DEN GOUDEN EERPENNING BEKROOND WERD.
In de Jaerlijkfche Vergadering 178^.
H oe heerlijk zal die kroon, met duerzaem goud doorweeven, U pasfen om het hoofd, begaefde Puikpoëet!
Dat heet met waeren roem na frisfe lauren llreevcn;
1 Zoo fiert de fehoonfte kunst verdienden, vlijt en zweet.
Dan, hoe dc hcldrc glans van 't eermetacl moog glooren, Hij haelt niet bij den lof, dien uwe kunst verdient;
Die ftraks de onfehatbre proef van uw vernuft zal hooren, Wijdt u een duerzaeme eer, als Phoebus eerden vriend.
Is 't vreemd, dat voor die kruin nog meerder lauren wasfen,
Die, daen zij ergens fchoon, juist om uw hairen pasfen?
a. va» ASSENDELFT.



AEN DEN HEER
DIRK ERKELENS,
BIJ GELEGENHEID DAT ZIJN WELED. DICHTSTUK OP DEN REGTSCIIAEPEN BURGERVADER MET DEN ZILT EREN EERPENNING BEKROOND /VER D.
In de Jaerlijkfche Vergadering 1784.
C3ffchoon de zilvren glans zwicht voor den gouden gloed,
Gij boogt toch op een roem, die andren zwichten doet,
Lofwaerdig Dichter des rechtfchapen Burgervaders!
De zangberg juieht van vreugd, en wenscht u, blij te moe,
Bij deezen zilvren kroon een gouden eermunttoe:
Dat gloorend puikmetael groeit in die weeiige aders.
A, van ASSENDELFT,
AEN



AEN DEN HEER
G. BRENDER A BRANDIS,
DIJ GELEGENHEID DAT ZIJN IVELED. VERHANDELING OVER HET LIERDICHT MET DEN GOUDEN EERPENNING BEKROOND WERD.
In de Jaerlijkfche Vergadering 1784.
CjTeen goud kan groote zielen fpooren;
Het is de bron van veel verdriet; 't Zal toch een grooten Geest bekooren, Wanneer 't dc Kunst belangloos biedt: Laet dan deez gouden kroon u op de hairen zetten, Begaefde Kenner van het Lierdicht, en zijn wetten!
Wij



Wij juichen met verheugde klanken:
,, Gij wint, uw Mededinger zwicht'l; D.-e Poëzij zal u bedanken Voor uw geletterd onderricht: Hoe klinkt de ivoiren lier op fiksgefpannen fnacren, Daer gij de maet beftiert van haer Beöefenaeren!
Gij zult geleerde Pindarusten
En Flakken fcheppen door uw kunst, Die uwe gouden bladen kusfen, En u bedanken voor uw gunst: Deeze achtbre Maetfchappij zal u met eerbied noemen, Zoo lang ze vruchten van vernuft en geest zal roemen.
A. van ASSENDELFT.
AEN



AEN D 2 N HEER
DIRK ERKELENS,
BIJ GELEGENHEID DAT ZIJN IV E L E D. VERHANDELING OVER HET LIERDICHT MET DEN ZILVEREN EERPENNING BEKROOND IVERD.
In de Jaerlijkfche Vergadering 1784.
CjTeluk, o Vriend der Zanggodinnen! Die op denzelvden dag een dubblen eerprijs haelt! Wie twijfelt, of gij zegepraelt? Dit heet, terwijl men zwicht voor andren, overwinnen.
A. van ASSENDELFT, TER



ï • E B.
SLUITINGE
VAN DE J AERLIJKSCHE
VERGADERING,
Den xxvi. vin Bheimend 17S4.
J^Jeemt onze dankbaerheid voor uwe gunstbewijzen, Geëerde Broedrenkring! met gulle harten aen:
De Vriendfchap toeft U ftraks op Vaderlandfche fpijzen, Daer zachte Vrolijkheid met Haer aen 't hoofd zal ftaen.
De Vrijheid zij de kroon van onze tafelwetten;
Geen dwang of twetdragt moet haer adeldom befmetten.
A. van ASSENDELFT.
DICHT-



DICHTSTUK
DOOR D E N HEER
JACOB PETRUS van HEEL,
GERECITEERD IN HET G EN 0 0 D SC HA P TOEN ZIJN- WELED. DEN GOUDEN EERPENNING HAD BE HAELD.
Jn de Jaerlijkfche Vergadering 1784.
rJL\iumf! ik ilreed— ik overwon, Zie daar, al wat ik hopen kon, Toen ik, ten tweedenmaele, in 't hachlijk Zangperk rukte, Door de allerfchoonlTc ftof bekoord, En 't edellle eervcil aengefpoord — Daer ik, ten twcedenmacl', den palm der zege plukte; Maer, 't geen mijn ziel niet minder ftreelt, Is, dat ge, o erkelens! met mij den lauwer deelt. Ja,Kunstvricnd!naestdekunst,krecgvriendfchaphacrverlangen; 'k Mogt, nevens u, den prijs ontvangenAl krijgt gij 't zilver, ik het goud, 't Zal nooit mijn trotschheid op doen ftijgen — Mogt gij het goud — ik 't zilver krijgen, Gij zaegt mij zoo verrukt als gij mij thans aenfehouwt: Geen eerzucht doet de vriendfchap zwijgen.
o Gijl



o Gij! die vrijheidmin vcrSend met kloek verftand, catsllen! dièrbaer mensch— Regtfchapen Burgervaderl de gijzelaar! 'slands fteun en rader!
Mijn vriend— de vriend van 't Vaderland! Die, hoe belaegd door flaeffche grooten, Uw leven veil hebt voor uw vrije landgenooten!
Gij, burgerlievend Paer! gij reikte mij de veêr — Uw voorbeeld is 't model — mijn ftuk 't copie der trekken Die, lauwerwaerdig, in mijn prijszang zijn te ontdekken,—■ 'kLeg dus mijne eerkroon voor uwe achtbre voeten neêr! 'k Zal u, o Maetfchappij! geen dankbaerheid betooncn: Gij kent mijn hart, en weet wat dit voor u gevoelt — Geen gunst >— maer 't regt deed u bekrooncn —
Dit heeft mijn werk, niet mij, bedoeld — Een dankbetuiging zou u hoonen.
J. P. van HEEL.
DICHT-



DICHTSTUK
-DOOR DEN HEER
DIRK ERKELENS,
GERECITEERD /Af HET GENOODSCHAP TOEN ZIJN WE LED. DEN ZILVEREN EERPENNING II AD E E HA EED.
In de Jaetlijkfche Ftrgadering 17S4.
jEdle wijzen! achtbre dichters!
Cierfels van dit vrijgewestl Kunstbefchermers! zangbergftichters!
Zuilen van 't gemeenebest! Vrijheidminuacrs! deugdbetrachters'!
Nimmer door gewclt vermant! Dappre burgers! dwangverachters t
Redders van het Vaderland 1 Gij alleen hebt mij doen zingen;
't Denkbeeld van uw groote daön Deed mij naer den Eerprijs dingen ,•
Blies een vonk van zangvuur aen,
'k Stelde



'k Stelde uw- grootheid mij voor oogen,
En 'k ontgloeide in eenen gloed, Minder door het Kunstvermogen
Dan door vrijheidmin gevoed; ijpn ik, zingend', u behagen?
Trof ik uw Bataeffche ziel? Mag ik aen uw heuschheid vragen
Waerin u mijn Kunst beviel? Moet uw Kroon mijn zangfter eieren ?
Neen, mijn zwakke Poëzij Wint geen krakende Eerlaurieren,
Zet mij nimmer Kunstroem bij: Maer, wie 't ook verwaend moog noemen,
'k Durf op zucht voor 't Vaderland, 'k Durf op Vrijheidliefde roemen,
Waer mijn hart zich aen verpandt: Mijn Civilis is verwinnaer!
'k Zong der Batavieren toon, —— 'k Zong als Vaderlandbeminnaer, —
Zulks getuigt uw Eerckroon, Ja, uw heldendeugd, Bataven!
Schittrende als het Puikmetael, Zal mijn Vrijheidliefde Haven,
Bij 't bewijs van Zegeprael,
D. E R K E L 'E N S.



DICHTSTUK
DOOR DEN HEER
G. BRENDER A BRANDIS,
GERECITEERD IN HET GENOOTSCHAP} TOEN ZIJN fPEÉED. DEN GOUDEN EERPENNING HAD BEHAELD.
In de Jaerlijkfche Vergadering 1784.
ataven! die in Leydens wal Bij de edle Vrijhcidzucht den trek tot kunst doet groeien! Hoe tokklend zag mijn hart de frisfche lauren bloeien, Hoe dankbaar klopt het nu, bij 't juichend fecstgefchal!
Gij zoudt gewis mijn pooging wraaken, Wanneer 'k een blakend vuur in mijne borst verdrong, Dat fchittrend mij uit de oogen fprong: Een edel vreugd-gevoel wilde op dit uur verzaaken.
Dit uur, dat mij zo waardig is, Dat mijn geboortctrek meer aandrift, vuur en leevcn; Bij 't waardig eermetaal zal geeven: Mij noopt tot waare erkentenisf'! Erkentnis, die gij eens, op mijnen wensch, zult hooren, Wanneer een meer volmaakte lier, Met Godlijk vuur en Seraphszwicr, Zal klinken bij Gods blijde Chooren.
G. BRENDER A BRANDIS.



AEN DÉ
BESCHERMI IEEREN, HOOFDLEDEN * MEDEBESTUURDERS,
EN VERDERE
LEDEN
DES
GENOOTSCHAPS,
TER ZINSPREUKE VOEREKDI:
KUNST WORDT DOOR ARBEID FERKREEGEN;
BIJ HET A EN FA ER DEN FAN HET FOOR' ZITTERSAMPT IN DE MA EN D LIJ SCHE F ER GA DERING,
Den vu. van Hooimaend
MDCCLXXXIV.






.13oor vrees gefchokt, ontroerd, verlegen, Volge ik uw ftem, o DiChfrenftoet! Aenvaerde, al bevend, zwak van moed, Een «er, zoo onverdiend als onverwacht verkregen,
En neeme, (ach! noemt mij niet vermetel!) Na vruchtloos weigren, plaets in dezen grootfchen zeel..'
Gelijk, bij heldre zomerdagen, Als, 't Landvolk vrolijk zingt en fpringt, Eén donderflag de vreugd bedwingt, Ja ftuit, en ,'t blij gejuich verkeert in angftig klagen, 3
Daer 't Rundvee loeit, de vogels zwijgen, En 't glansrijk boich en veld .een donker rouwkleed krijgen;
Zo»



2oo klonk ook mij uw keuze in dc ooren, Wanneer ik , midden in de vreugd Van 't Jaerfeest, vrolijk en verheugd, De laeuwren deelen zag, der Dichtren ftem mogt hoorenj
Uw keus verdreef mijn ftil genoegen; 't Was of een blikfemftrael mijn hart van angst deed zwoegen,
Van daer mijn zwak, fchoon ernftig, poogen, 't Bedremmeld fmeeken om ontflag; Tot dat verfchuldigd diep ontzach Voor de uitfpraek vah het Choor 't bezef van onvermogen
Beftreed, verwon, en mij deed zwichten Voor zulker Mannen raed, als hier den Zangberg ftichten.
Dan, daer ik nu een' post aenvaerde, Mijn zwakke fchoud'ren veel te zwaer t Zoo gij, o edle Dicht'renfchaer! Geen vriendelijke hulp met eerbewijzen paerde,
Doet mij nu ook die gunst verwerven, En laet me in deze taek toch nooit uw bijftand derven!
Voor-



Vooral gij, echte Prohkjuweelen! Gij zuilen van dit Kunstgefticht! Die Stad, en Staet, en School verpligt, Daer ze in uw wijze zorg, en vlijt, en arbeid deelen,
Laet mij uw hulp, uw' raed erlangen, Zoo ftreve ik rustig voort in. 't werk tans aengev'angen.
Geen uitzicht, edle'Kunst-Meceenen! Heeft fterker mijne hoop gevoed, Geen denkbeeld gaf mij meerder moed, Dan dat Gij mij uw' raed hier fteeds ten gids zoüdt leenen.
o ! Mag ik in dit uitzicht Hagen , Zoo zal ik door die gunst alleen mijn doel bejagen.
Gij, roemrijk aental wakkre Mannen! Gij, Hoofdbeftuurders van dit Choor! Gij immers geeft mijn beê gehoor, 't Vertrouwen op uw hulp kan al mijn zorg verbannen;
En zoude ik op die gunst niet hoopen? Zij immers, uwe gunst, ftelde ons deze eerplaets open.
Uw



Uw ijver, vlijt, en fchrandre zorgen, Waer door hier de edlt Dichtkunst bloeit, En dc eer van dit Genootfchap groeit, Zijn tans ook voor mijne eer gewcnschte en wisfe borgen;
Gij lonkt,... nu wijkt mijn angrtig vrezen; Uw vreede , uw fchrander Hoofd, zal mij ten Leidsman wezen.
Gij ook, veclwaerdige Amptgenooten! Met wien ik deele in 't Mcèbeituur, Zult, daer ik op uw Vriendfchap gluur', Door trouwen raed aen mij 's Genootfchnps roem vergrootcn
Gewis, dit uitzicht kan mij ltreelen , Verdiene ik immer roem, gij moet dien met mij declen.
't Is waer, mijn moed dreigt weêr te dalen, Kunstminnacrs! wen ik, denkend, ftaer] Op hem, dien ge in 't verlopen jaer Met zoo veel kunst en roem zaegt op deez' eerftoelpraclen.
Hoe dra zou al mijn kommer wijken, Kon ik een' assendelft maer Hechts bijna gelijken!
Maer



Maer neen; — 't is mij genoeg, te poogen, Als de Echo zijner wijze reên,
Dat voetfpoor wagg'lend natetrcên, Waerop ge, o Dicht'renftoct! jaer in jaer uit zult boogen.
De oprechtfte dank van Phoebus Zoonen Zal fteeds zijn wijs beleid, zijn kunst en arbeid loonen.
Ja, Dichters! Vrienden! 'k zie uw wenken, Ik zie, hoe gaern uw dankbaerheit Een beter eerkroon zag bereid, Dan mijne zwakke tael aen zulken Man kan fchenken.
Helaes!... maer neen, —- waer toe dit klagen? Die door verdienden blinkt, behoeft geen kroon te dragen.
Gij, ganfche doet Apollo's Zoonen! Gij, die van edel dichtvuur gloeit, Gij, door wier vlijt de Taelkunst bloeit, Gij, die uw geest vergast op keur van tael en toonen,
Gunt, dat ik dit van U ook fraeeke; Toegevendheit verfchoon, vcrberge mijn gebreken!
Hoe



Hoe zwak, o Dichtrij! hoe onwaerdig Voor de eerplaets, mij door u bereid, Mijn hart doch gloeit van dankbaerheit; Uw gunst blaes krachten in! uw Vriendfchap rnaek mij vaerdig!
Ach! dat, daer ik uw hulp verbeide, Veel Kunstwerk ook den roem van't Leydfche Choor verbreide»
D. HOVENS.
AEN



AEN DEN WELEDELEN GESTRENGEN HEERE
M*. J. A. C U N £ USS
RAED EN SCHEPEN DER STAD LETDEN,
Toen zijn Weledele voor de eetjlemael, als Befchermer, de Maendlijkfche Vergadering van het Genootfchap bijwoonde.
j^efchermer van het recht der Leydfche Burgerijë!
Dit Choor, verheugd, U hier te zien,
Wil U door mij zijn offer biên, Daer gij den wensch vervult der Dichter-Maetfchappijë.
Heb dank, cbksus! voor die gunst, Dat ge ons uw bijzijn fchenkt als Schutsheer van de kunst.
Mogt dit befluit niet min tot uw vermaek gedijen, Als 't ons, en nut, en roem belooft, Wen gij, van zorgen afgcfloofd,
ü hier vergast op keur van Dichterlekkernijën;
Hier voor een poos den boog ontfpant,
Te midden in uw vlijt voor Stad en Vaderland!
Zoo



Zoo ziet de Burger u nog lang met lust en leven,
Daer 't heilig R.echt de Vierfchaer fpant, Daer 't wijs beleid het oproer bant,
De blijken van uw Deugd op Leyden's Raedhuis geeven; Terwijl de Dichter uw beleid,
In 't fchragen van de Kunst, met dankbren lof verbreidt!
D. HOVENS.



TER
ACHTIENDE VERJAERINGE
VAN HET
GENOOTSCHAP,
TER SPREUKE VOERENDE.'
KUNST WORDT DOOR ARBEID VERKREEGEN; Gevierd op den eerjlen van Wintermaend MDCCLXXXIV.
eb tot zingen mij verbonden,
maer te wuft en onberaên;
Broeders! liefde voor 't Genootfchap
vuurde mijne Zangfter aen.
Menigwerf heeft ze u de blijken
van die liefde en vlijt getoond,
Dikwijls zag zij ook heur' ijver
door uw aller gunst bekroond.
Thans,



Thanï, nu 'k zo veel ftoute Zangers
in dit Choor vereend mag zien. Schroom ik u mijn fchorre klanken
op dit Jaerfeest aen te biên. — 'k Zal nogthans een pooging waegen,
kennende uw befcheidenheid, Ei! dat die mijn zwakke Dichtnimph
in het fpoor der kunst geleid'! -~ Als ik achtitnjaer herdenke,
toen ik zelf, met kleene kracht, Dit Genootfchap in mogt wijden,
nu zo aengegroeid in magt: Dan moét ik mij hoogst bewondren,
ja, ik prijz' den goeden God! Kunstgenooten! helpt mij danken,
voor ons rijkgezegend lot. Dankftof is ons mild gefchonken;
zeker ons geluk is groot!
Hoe veel braeven ziet dit Dichtchoor
aengewonnen in zijn fchoot?
Mannen,



Mannen, die tot iïeraed (hekken
en voor School en Vaderland; Steunpilaeren van 's Lands Rechten,
Lichten in gezond verftand. — Kunstrij! nu zo grootsch een Zestal
van Meceenen voor u waekt, Nu een schultens, een cun/eus
dezen eedlen kring volmaekt: Wie kan nu mijn zeggen wraeken,
na deeze aenwinst|in dit jaer? Wie voorfpelt geen' nieuwen luider
voor 't Genootfchap uit dit Paer? Vaderlanders! Rustbefchermers!
Vrijheidstelgen, heusch van hart! Zucht om in uw' lof te weiden
overwint en ramp en fmart. 'k Zie, en dit volmaekt mijn blijfchap,
Eendragt heerscht in dit Gebouw^
'k Zie hier Raeden, Priefters, Burgers,
vast verëenigd door de trouw.
Trouw



Trouw, zo hecht en vrij van listen,
dat geenTweedragt ooit haer ichend', En die leydens moed en glorie
roemen doet aen 's wacrelds end. "t Eclst geluk, dat mij op heden,
nevens u, gebeuren mag, Is den lof van Leydens Vaedren
uit te galmen dezen dag. Dat de Muitzucht vrij haer ftrikken
fpanne, Hout, vermetel, trotsch; Uwe Vroedfchap, zalig Leyden!
blijft een diamanten rots. Dit geluk, door God gegeeven,
maekt dat deze r hij hst ad bloeit, En biedt aen de rotte een voorbeeld,
hoe de Vrijheid woeligst groeit. Dat doemvvaerdige Aterlingen,
dorflend naer der Burgren bloed,
?t Oproer poogen vrij te pleiten;
niets dooft onzer Vaedren moed.
Dwang



Dwang zal hier geen' voet meer winnen;
Zorg voor Kerk en Haert ftaet pal, En die fchelmfche daedcn ftijven,
hellen tot een' wisfen val. Liefde tot 'sLands nut en welvacrt
vreest geen molliters, in den nood,
En de fiere Leydenaeren
tarten ftael, en lood, en dood. Daer Regeerders zich vertoonen
als een Bolwerk voor het Recht, Daer wordt ijder Burger Krijgsman,
die voor Ilaerd en Outer vecht! Dan... waer voert mij de ijver heenen?
Broederfchap! vergeef mij dit! "k Trof alleen een klein gedeelte
van het voorgeftcide wit. — Mogt het u dikwerf gelukken
Ecrekransfcn aen te biên, Goud en Zilver blij te deelen,
mogt ons vrolijk oog dit zien:
Denkt



Denkt dan ook, wat vol genoegen
ons verrukt gemoed beving,
Toen wij, in dit jaer drie Helden,
Leden zelfs van dezen Kring,
't Hoofd met Goud en Zilver kroonden! ■—
Hunne Kunst, Uw wijs Befluit,
Na het weegen hunner Hukken,
viel tot aller glorie uit. —
't Blij herdenken van dien zegen,
ons bedeeld, van jaer tot jaer,
Noopt ons, op deez' dag der dagen,
tot een klinkend Feestgebacr.
Welkom! welkom!... Tael- en Dichtkunst,
Maetigheid en reine Deugd,
Hebben ons, o Feeftelingen!
zelf genoodigd tot de vreugd.
Veel geluks dan, waerde Broeders,
bij dit langgewenschte Feest!
Heil zij allen, en verlenging
van geluk, naer lijf en geest! — Gij,



Gij, rechtëedlc uïczniïtzh!-
Zuilen van dit Puikgeftkht! Die, door nooit - vermoeide zorgen,
elk ten fterkfte aen u verpligt: Schrandre Mannen! eer van Leyden!
neemt ons dankbaer offer aen; Eeuwig zullen uwe naemen
in ons hart gegriffeld ftaen. Smaekt, rechtaerte Batavieren!
elk in uw' verheven' ftand, 't Zij voor Land, of Stad, of Schoole,
zegen van Gods milde Hand. Dat die Hand uw' leefdraed rekke
tot de witfte grijzigheid! — Schraejt dit Choor nog veele jaeren,
door uw gadeloos beleid. — fiOorDnês! Stichters van dees Kunstzael!
Amptenaeren! achtbre Rij! Smaekt veel tijde nog Gods befcherming,
en den lof der Maetfchappij,
ME è-



mecbestuurders! u bedank ik,
voor dc hulp ons toegebragt; Zegen volge uw edel poogen!
Heil van de Allerhoogfte Magt! Verders, braeve Kunstverwanten!
wie gij zijt, 'k wensch u geluk, 't Aengenacme hier genootcn,
tempere altijd allen druk! —■ Mogt hier Eendragt blijven woonen!
Vriendfchap onze leidsvrouw zijn Naerftigheid elks vuur doen gloeien! —
Kunstdrift leenigt boezempijn! — 's Hemels bijftand blijv' gcftadig
ons, o dierbre Broeders! bij. — Geef, o God! dat ijdcr Zangftuk
eeuwig tot uw' roem gedij'! Schraeg deez' Tempel, die met klanken,
U ter eere, is ingewijd. Laet geen ramp dees wooning deeren;
Hoedt ze tot den laetlten tijd! C. van HOOGEVEEN, junior,



i