BELGISCHE GEZANGEN.



Gij, die de vrijheid netten spant, Vervloekte! vlugt van hier! ■
Voor geen' gehaten dwingeland, maer voor den batavier,
Hanteert mijn vaderlandsche. hand De vaderlandsche lier.



VADERLANDSCHE
SITERKLANKEN.
Misleide, blinde, laffe Burgers,
Waerheen, datge uw' Vcrlosfer vloekt!
Waerheen, dat gij bij uw Verwurgers Voor uwe kelen adem zoekt!
A 3



C4)
Of is de lieve lucht der Vrijheid
Het doel van uw begeerte niet; Geluk dan, zooge in uw nabijheid
Tirannen jukken kluisters ziet!
Geluk dan, zoo verdoemde Dwingers,
Bij toeval in bewind gefield, Door duizend flïnkfche en kromme flingers,
Uw regt doen zwijgen voor geweld!
Een flaventroep bekrans' de domheid:
Een woeste en oordeellooze fchaer Eer' met gezag bekleede domheid;
De wijze aenfehouwtze en gruwt van haer.
Zijn uwe trotfche Zaekbezorgers,
In fteö van mannen, veel geen maets,
Wie plak en fchool, getuigt het, Borgers! Meer voegden dan een fchepensplaets ?



( 5 )
o Schandelijke Volksreggrers!
Te gruvvlijk uit het fpoor gefpat, Wat maekt u dus tot overhecrers,
Verdrukkers van uwe arme ltad?
Ge ontqert en hoont, o Burgerhaters!
De Bloem van uwe burgerij; Maer laffe bloodaerts, postverlaters,
Veredelt en verheerlijkt gij! .... .
Uw ampt beveelt u oproerffuiters,
Bevredigers van twist te zijn; Macr zijtge in waerheid zelfs geen muiters,
En twistbevredigers in fchijn?
Nog noemtge u fchaemtloos Burgervaders! —Zijn 't vaders, die hun kroost verfmaên,. ' Die. kindren door den ftrot en de aders Meèdoogenloos de flagtbijl flacn? A 3



CO
Of lijdt de burgervaderliefde,
Dat moord het ftael voor burgren wet ? Wie weet hoe meenig' burger 't griefde,
Waer' 't door geen burgers zelfs belet!
Weg, Weiflaers! eigent u niet fchetsdig
Dien loffelijken ecrnaem toe; Gij maekt den burger flechts ellendig,
Misbruikers der justitieroê!
Oogluikend fehouwt gij de euvle boosheid
Met innerlijk genoegen aen , En voedt dus zelfs de wetteloosheid,
In plaets yan wetten voorteftaen!
Pronkt met uwe eigen zwarte veders, En noemt u volk- en landverraêrs;
Noemt u natuur- en regtvertreders; En noemt u beuls en moordenaers!



(7 >
Wij wenden de oogen met verachting Van dees gewetenloozen af! —~
Zij keeren tot hun pligtbetrachting, Of rennen ijlings naer hun flraf! 1
o 1 Hoe oneindig glorierijker , Beproefde Burgers (*)! is uw faem!
o! Hoe oneindig liefelijker, Bataven! klinkt uw heldennaem!
Voor u voor u, o Nederlanders!
Die, trouw aen fhid en vaderland, Met nieuwen moed, uw zegeftanders
Op Batoos oude wallen plant;
Voor u, o Land- en Stadverwerers!
Grijp ik het trillend fpeeltuig aen: Voor u, o kloeke Triömférers! Zal ik een' fchellen loftoon flaen ! (*) De helden van den 3den april, 1784, A4



C 8 )
Gij torsclite, op uw verflaelden fchouders,
Heel Nederlands behoud en heil: Nu pluktge, o fiere Volksbehouders!
Ook eeuwigbloeijend lauwerveil!
Toen 't fhmlend Hoofd der wetten draelde, Grcept gij naer 't blinkend krijgsgeweer!
Gij vloogt ter vechtplaets zegcpraelde,
En blikfemde den moedwil neer!
Mijn oog, mijn eigen oog, befchouwde,
Hoe 't oproerrot uw vuur ontvlood; Niet dat zijn vloekbedrijf 't berouwde;
Neen! 't vreesde voor zijn draf den doodi
Toen huppelde mijn hart van vreugde:
't Sprong op gelijk een jonge rhee; o Zege, die mijn ziel verheugde,
Nog deeltge mij verheuging meé!



C 9 )
Hoe grimmiger de boosheid grimde,
Hoe heeter drift mijn borst bewoog! o Tranen van gevoel! hoe glimde,
Hoe blonkt hoe gloeidege in mijn oog!
Het brullend, loeijend roofgedierte
Was als een rukwind opgedaegd, Maer, Belgen! door uw fterkte en ficrte,
Gelijk een nevel weggevaegd!
Uitwendig was het flil en vredig ——
't Volk donderde op! het woelde alöra! —■
Gij blikfemde! 't was alles ledig!
Gij flechts hielde post, o Heldendrom!
't Gefpjiis, dat mes en moorddolk wette,
Verfloof als ligtbcweegbaer kaf; 't VeiTmolt voor uwer oogen hette;
En wat niet wegvlood viel in 't graf!
A 5



( io )
Zoo fnel als 't vlöekgefpan ontfnapte, Zoo vlug ftond elk gelid inéén. -
Bedaerd, bezadigd, moedig flapte 't Zeeghaftig Wapenkoor daerheen!
Wat majesteuze krijgsvertooning!
Wat heirtogt van een' heldenftoet! Uit aller ware burgren woning
Was 't zegegroet bij zegegroet!
Het grootsch gcklank der trommlen roerde Elks hart, hoe ongevoelig 't waer':
Het lieflijk fluitgcfpeel vervoerde De ziel der onverwormen Schaer»,
o Gij, die voor onflerflijke eere, Voor heldendaên, geboren zijt,
Dat u dit heldenvoorbeeld leere, Hoege u van heldenpligten kwijt J



C ir )
Zie hier wie'Belg wat Belgisch hete!
Bataef! zie hier BataefTchen moed! o ! Dat zich dus elk burger kwete,
De Hooffche Dwang hadde uitgewoed!
Uit waer' 't met alles, wat vermetel Het regt van vrije burgren fcbond:
En Ridderfloel en Vorflcnzetel
Het plofte met één plof ten grond!
Wie nu nog kniele, kruipe en fidder', Voor flaetzucht, trotscliheid en geweld,
Dan ware en Prins, Regent en Ridder, In 't hcerfchen, perk en pael gefield.
Dan fchreev' de geest der dwinglandije, In ftad bij ftad, heel Neêrland door,
Met zulk een wreede tirannije, Heel Nederland de wet niet voor.



C 12 )
Dan leefden burgers vrij en veilig: Dan ftrekte een ffederegt geen kleed,
Waerönder heerschzucht, al re onheilig, Dit lïeêregt zelf aen duigen fmeet.
Dan zouden duizend grootfche fnoodiierts, Die 't volk met fmert en finaed belacn,
Schoonze, in hunn' aert, niets zijn dan bloodaerts, Tot 's volks behoud, verloren gaen!
Dan bloeide alö'm de lieve vrede;
Dan groeide weer het zoet geluk: De lieve vriendfehap bloeide mede;
En nimmer groeide dan de druk.
o Belg! zoo u dit heil vernoege, Dat dan uw moed, dat dan uw magt
De wakkre handen famenvoege, En kampe, als elk van oudsher plagt!



C 13 )
I
Gedenk, reeds is uw roem onflerflijk, Uw naem aen de eeuwigheid gewijd.
Civiüs heldenbloed is erflijk: Bewijs dat gij zijne erven zijt!
Dat geen bedreiging u vertfage:
Vrees geen vermogen, wiens het zij:
Onnnom de list, waerze u belage; En fterf met eere of vecht u vrij!
Elk onzer vure, kloek en rustig,
Zijn brave medgezellen aen : Maer ook, elk onzer zij meêwustig
Van 't geene 'er worde en dien' gedaen.
Zoo bind' de hand der looze flaetzucht Geen doeken meer voor ons gezigt:
't Vervloekte doel der fnoode baetzucht Koomt dan, volkomen naekt, aen 't licht.



( 14)
Dat, welk gevaej ons dreigen moge, Géén onzer ooit in moed bezwijk',
Of, wat ook onze Erfvijand poge, Geen burger Hem één voetbreed wijk'!
Wie fneuvel* fneuvelt dan met glorie:
Wie leven blijve aêmt vrijheidlucht:
Wie fterve leeft in 's Lands historie:
Wie leve fmaekt dan 's levens vrucht!
Gedragenwe ons dus edelmoedig, Vervuld met Nederlandsen gevoel,
Zoo zijnwe aiszins naer wensch voorfpoedig; Zoo treffen wij 't beoogde doel.
Dan halen wij de Maegd der Vrijheid
Met pijpers en tamboeren in: Dan zingen wij het lied der blijheid:' „ Wees welkoom , welkoom , volksvriendin ! "



( 15)
Word' dan een Belg ten krijg gedagvaerd, Straks ijlt hij aen, met leeuwenmoed:
Dan drinkt zijn opgeheven flagzwaerd Zich dronken aen elks dwinglands bloed!
Dan zwaeijen wij den blanken fabel,
En maken dat de klank van vrij Niet langer een verdichte fabel,
Maer een geklonken waerheid zij!
Dan trekken wij met hartgerustheid
Naer 't lauwerbiedende oorlogsveld ; De eer 't regt der goede zaek bewustheid —
't Vormt al uit elk van ons een' held.
Een Cefar eisch', met euvlen moede,
Den Staet dan de eêlfte panden af, Opdat zijn trots met fchand' bevroede
Hoe Batoos kroost zelfs keizers flraff'!



C iO
Dan nioet het dwanggedrocht 'er onder i Dan zijnwe eén ligchaera en één geest:
Dan word' de blikfem noch de donder Meer dan de batavier gevreesd!



AEN
WILLEM den V IJ F D E N.
o! In welk een zalig tijt'.ftip,
Zoon van friso! gloeit en brandt Weêr uw hart, gelijk vooihene,
Voor dit Land ■ uw Vaderland?
o! Wanneer flopt gij voor vleijers
Eens uw gretigluistrend oor? Spreek! wanneer trektge achtbre Burgers
Laffen hovelingen voor? B



C 18 )
Burgers ? Kentge, o Prins! de grootheid
Van dit eerbiedwaerdig woord, Dat den wijsgeer boven de eerprael
Van eens konings naem bekoort; Dat u meer verhoogt, veredelt,
Zijtge een regtgeaert Bataef, Dan de rang van Stedehouder,
Enkel een geboortegaef; Woord, dat fchooner klinkt, meer fchittert,
Dan de klank van Graef of Heer? Welk een' kring befchreven dezen,
Waren 'er geen Burgers meer? Ja, van Burgeren herkomen
/
Rijkdom , magt en majesteit: Die der grootlte weereldvorften
Zijn van Burgren afgeleid.



C 19 )
Burgers zijn alleen de pijlers
Van den Staet, van elk gewest. Door hun vlijt ontfprong de geldbron
Van dit rijk gemeenebestt Door hun welvaert blijftze vloeijen.
Ach! zoo ooit die welvaert kwijn', Zoo zij flerv' niet welk een fnelheid
Wil die goudbron ledig zijn!
Maek u weèr hun liefde waerdig,
Nugehate Oranjetelg! Maer —— dat ook hun vrijheidliefde
U, o willem! geenszins belg*! Ligt niet hun het meest gelegen
Aen 't beftuur, 't behoud van 't Land? Dit, door hunnen moed gewonnen,
Blijft altoos alleen hun pand.
B 2



( 20 )
Zouden zij met arendsöogen
Dan niet zien hoe 't word' feeftuurd, Hiertoe, door een reeks van pligten,
Onweêrftaenbaer aengevuurd ? Zouden zij, o Prins! niet letten
Zelfs op uwen kleenflen gang? Dit ware onvergeeflijk handlen
Met het groote volksbelang. Ja! de Maetfchappij wikt ijvrig
Alles, wat gij laet en doet; Om te zien ofze uw bedrijven
Zeegnen of vervloeken moet!
Millió'enen waekzame oogen
Zijn op uw gedrag gericht: Weet dit, Neêrlands Stedehouder!
Weet dit en betracht uw' pligtf



(21)
Luister naer de ontelbre (temmen,
Die, de zeven landen door, Luid om rasfchen bijftand roepen:
Geef haer' fchellen klank gehoor! Een barbaerfche vijand nadert,
Met een grimlende oorlogsmagt: Ruk 's Lands benden ijlings famen!
Vlieg, waer gij den dwingland wacht! Strijd, gelijk uw vaders flreden,
Voor ons vrijgevochten erf: Baen den Nederlandfchen Helden
't Spoor, en overwin of fterf!
Neem den Itrijgsi'rvaren Vreemdling (*),
Die, met onzen ramp begaen, Lauwers voor den Staet wil plukken,
Bij uwe oorlogsbraven aen!
(*) Den Zweedfchen Kolonel sprengporten.
B 3



c »*■)
Een' ca pellen (*), die zoo eerlijk
't Land zijn lijf en leven biedt, Wien gij ooit zijn' wensch moogt weigren,
Weiger dien capellen niet!
Nu, o Prins! zal ons geblijken,
Ofge, aen God en 't Volk gewijd, Neêrla'nds ware Vriend of eerloos
Neérlands fnoodfte Vijand zijt!
januari, 1785.
(*) Jongkheer alex. piiilit van der capellen, Kolonel bij de Ruiterij, en eerften Lieutenant der Lijffchutbende van z. d. 11.



DE VRIENDENFEEST; OP HET LANDHUIS VAN
E D E L R IJ K-
Triomf, o Dubbeltal van Zang- en Feestgenooten!
Uw edelrijk (*), wiens hart voor u fteeds open is, Heeft u opnieuw de deur van zijne hoeve ontfloten,
En troont u wcêr bijéén, aen zijnen vriendendisch.
(*) Men heeft , voorbedachtelijk, de eigennamen .in dit veers veranderd.
B 4



(24)
De kunst en vriendfchap, zijn geliefde gezellinnen,
Waervoor uw Gastheer weet dat ook uw boezem blaekt, Geleiden, in zijn' naem, u deze feestzael binnen,
Waer kunst- waer vriendfchapliefde een vol genoegen finaekr, o! Hier, in 't lominermilde en luistrend loof der hoven,
In fchaouw der achtbre öilte en ongefloorde rust, ftfrg 'c vrijheidlievend hart de lieve Vrijheid loven,
Wier senzigt elk van ons met heete üppen kuscht. Hier vestigt, hier vergastge uw nooitverzadigde oogen
Op barneveld, weleer den Stut van 't vaderland; Hier houdt een grotius uwe aendacht opgetogen:
Hier legt een reigersberg uw zinnen zacht aen band, o Vader barneveld! knotte u des dwinglands woede'
Het gr-aeuwgchairde hoofd van 't afgczwoegde lijf, Daer op dien martelflag geheel Europe bloedde, f-Vorvloekte hoe! Euroop' dit fchelmfche moordbedrijf \



C 25 )
o huig de groot! moestge uw' geboortegrond ontvlieden,
Toen Vrijheid, wet en regt met u dien grond ontvloón, Nu zien wij openbaer uw grootheid hulde bieden;
De Vrijheid keert terug, en klimt opnieuw ten troon. Ook zien wij wet en regt in 't vaderland herleven.
Men vraeg' niet meer verbaesd waer Flips Verwinnaers zijn; Hun fchitterglans herrijst, in duizend achterneven,
Gelijk, na 't bar faizoen, de lentezonnefchijn! De Basterdbatavier teel' fchandlijke aterlingen,
De Belg gevoelt zijn waerde, en grijpt naer 't krijgsgeweer: liet vuur der Helden blinkt uit blikfemende klingen!
Wee die hen tergt of trotst; hun wraek ploft beide neêr!
Verdienstlijke edel rijk, Bcmoediger der Braven,
Die vrijheidliefde voên, uw vaderlandfche geest Vormt van uw Delflands Tempé een' lusthof voor Bataven;
Als in Velkdei Bosch gaen wij bij u ter feest! B 5



En zietge in onze vuist geen fpeer of flagzwaerd blinken,
Noch klinkenze op den fchild, ten blijk van oorlogsmoed; o Vrijheid! u ter eer doen wij de kelken klinken!
Gelijk dees nektar firoome, is 't nood, voor u ons bloed! Welvarenze op den duur, die u opregt beminnen!
Maer uwen hatren valle een treurig lot te beurt! 't Knijp' hun de hartaêr af, datze u den kamp zien winnen,
Wiens fchijnbare uitkomst reeds hun fiddrend hart verfcheurt! o edelrijk! die u, zoo hecht, zoo naeuw, voelt binden
Aen 't lieve vaderland, de vriendfchap en de kunst, Uw welgeaerte ziel zal haer beloon.ing vinden,
Voor welgewijde liefde en welbeftede gunst!
den iiden van september, 1784.



ter zelfder feeste , toen 'er, bij het nagerecht, ter eere van den ridder j. d. van der capellen tot den pol, eene fraeije grafnaeld van wit plaester de tafel versierde ; pronkende de naeld met den naem CAPELLEN , onder het geslachtwapen des ridders , en het voetstuk met dit opschrift ï
Wat immer moog' vergaen , Uw roem zal eeuwig leven!
en, door een der aenwezenden, den gasten verzocht wiërd , om op dit bijschrift twee regels te rijmen.
capellen! bood' mijn dood u weder 't leven aen, Ik wenschte tot 's Lands heil dit oogenblik te (heven!
en voor den heere mr. p. v. s, op deszelfs verzoek.
Gij wist des landmans hals van 't drostenjuk te ontflaen, En aen gansch Nederland de vrijheid weêrtegeven!



AEN DEN
NEDERLANDSCHEN A R N O L D.
Doemwaerdige Aterling, treed nader!
Verfchijn voor 't oog van Leeuwendae!! Erken het beeld van een1 verrader
In 't uwe dat ik fiddrend mael!
Gij hadt de blinkende eer verworven, Datge ook uw Land befchermen zoudt;
Maer heilloos hebtge uw' roem bedorven, Om vriendengunst —- of vijands goud. '



( 29 )
Wat helfche geest kon u bezielen,
D;\t gij, zoo valsch, zoo fnood , zoo woest, Het braeffte Wapenkooi- vernielen —
Het beste ontwerp verijdlen moest?
Of fchat gij boven 's burgers zegen Den vloek van een verbitterd volk? —-
Of blonk voor u de heldendegen Zoo flaeuw bij een' verradersdolk?
Weg, Slaefl het eerlijk hart moet ijzen,
Vertoontge u Hechts in 't wijdst verfchiet!
Elk moet het hair ten berge rijzen, Die van nabij uw aenzigt ziet!
o ! Beter waert gij nooit geboren,
Of in het barensüur gefmoord, Dan in uw laffe ziel te fmoren
Een flem, naer welke al 't aerdrijk hoort!



C 3° )
Wat liefde is flerker ingefchapen
Dan liefde tot het vaderland? Wie brandt niet naer het wrekend wapen,
Ziet hij 't roofgierig aengerandl
God! zoude ik de edle plek der aerde,
Waer mij mijn vader 't leven bood, Waer mij mijn lieve moeder baerde,
Niet trouw zijn trouw tot in den dood!
• Neen;'nimmer teeldege, o mijn Vader! Nooit, o mijn Moeder! zoogde gij Een' fchrikkelijken landverrader, Dien doemling der natuur in mij!
Welk wezen, dat, ontiiert en fchandig, Zich flaefsch aen 's vijands dienst verkoopt,
En, zijner vadren erf vijandig, Dit woedende ondermijnt en flooptl



C 31 )
Wee u, Gedrocht! zoo juist beteekend Met Arnolds nacm den vloek gewijd!
Wee u, die 't laegfte misdaedkweekend — 't Boosfte euvelplegend monfter zijt!
Voeltge in uw wrokkende ingewanden Geen zengend, geen verterend vuur?
Voelt gij uw hijgend hart niet branden? Wroegt u dit hart niet op den duur?
Dan, fchoon gij 't hoofd nog op moogt Heken,
En ware burgers tergt en tart, Eens zal ons 't lot gevoelig wreken
Van uw vervloekt valschaertig hart!
Dan, alswe u, angflig, afgeftreden, Woeste oogen ginsch en weêr zien flaen,
Alswe u, met fidderende fchreden, Al trillende in den dood zien gaen!



C32;
Dan zultge u, maer te fpaê, beklagen, Daer 't fnel getij uws levens ebt,
Datge, in uw vroegre levensdagen, Een vaderland verraden hebt!
Dan zullenwe op uw' grafzerk fchrijven: Hij, wiens veracht lijk rif hier rot,
Vergat, o fnoode wanbedrijven!
Zichzelf zijn vaderland , en God!



OP DE
ALLEENREGERERS
I N
GELDERLAND.
Is 't in uw oog niet meer, o gij! die van uw fchapen
De herders wezen moest, een duurbezworen pligt, Een pügt, zoo hooggefchat bij dienstgetrouwen knapen!
Dat gij uw kudde leidt, waer zich heur heilpad richt? Of moetge, in plaets van haer den wolvenmuil te ontrukken,
Zelfs tand enklaeuwin't vleesch derweerloozeonfchuld flaen; Dewijlze, moede en warsch van langgetorschte jukken,
Niet meer den ouden weg naer heur verderf wil gaen?.... C



C 34 )
Wat woeste onta'erten, die verweigeren te luistren
Naer de acbtbre ftem desVolks,hoe klaerze een Godsftem fchijn'j Wat woênde ontmenschten, die de vrije handen kluistren,
Waerdóór zij werkzaem zijn waervóór zij 't moesten zijn!
De menselijkheid bezweek', en zwijmde, op'thoorennoemen
Van hunne namen, die de dichtkunst liefst verbloemt. Wie — braef van inborst — moetze intusfehen niet verdoemen,
Wier inborst braef te zijn voor eeuwig heeft verdoerad! Mijn God! beftaet een volk, gelijk het onze, uit (laven,
Die, als lijfé'ignen, zich gedwongen moeten zien, Om in het hard gareel der dienstbaerheid te draven,
En dwingelanden blind gehoorzaemheid te biên! Neen! dwingelanden weer, voor kruipende eer, te bieden,
Was (leeds het kenmerk van mijn' dappren landgenoot: Zijn aert lijdt lang en veel: maer — raekt zijn bloed aen 't zieden,
Dan grijpt zijn ann het zwaerd - dan tart zijn moed den dood)



(35 )
Zijn 005, vol tintlend vuur, fchiet op de dwanggedrochten,
Met verontvvaerdiging, een' gramfchapvollen blik; En dan vervormt ter ijl 't getij der boezemtochten
Den zachten burger in een' forfchen dwinglandfchrik. Perst hem de nood ten leste in woede lostebreken ,
Wee u, Tiran! wee u nog meer, Aristokraet!
Dan zal zijn gramme vuist zich, met dien nadruk, wreken,
Dat, bij den heerschlust, u 't geheel gevoel ontgaet! Of, Trotfchen! waent gij met het regt te zijn geboren,
Om uw' natuurgenoot op hals en hart te treên, Den vrijen burger, als een' flaef, te ringelöoren,
En met uw hand een boei voor zijne hand te fmeén?
Bataven! eer gij dit lafhartig zoudt gedoogen,
Grijpt liever 't fchittrend ffael, en klooft hunn' kop in t ween Al fcheurden beulen, op den wenk van 't dwangvermogen,
Uw ligchaem ook, uit wraek, al lillende vanéén! C 2



( 30
Zoude, in gewesten, door uw vaders vrijgeftreden,
Hij, wien gij gunftig met uw zaekbefiuur vereert, Zelf uw verdrukker zijn, ondanks de heilige eeden,
Die hij voor u al 't volk en God almagtig zweert!
Hij uw verdrukker zijn u meer tirannizeren
Dan Flips, Duc d'Alf, de Bloed- en de Inqulfitieraed! Het b'aeuwe blikfemvuur moet' hem aen asch vertéren,
Eer zich zijn zwarte ziel aen dezen lust verzaed'! Vrij acht' zijn zwellend hart zich boven u verheven:
Vrij zie zijn oog op u, als in een diepte, néér: God wrocht u uit één flof heeft u één vorm gegeven;
En — zijtge Hechts een worm — wat zijn uw heerfchers meer? Verdiende — deugd alleen, maekt halve goón van menfchen!
Betrachte een burgerheer 't geen hem de pligt gebiedt, De dankbre burger mag — en zal hem zegen wenfchen,
En weigert hem zijn liefde, en ook zijne eerbied, niet.



( 37 )
o! Beide, en meer, is hij die waerdig — dubbehvaerdig!...
Capellen! . . . Ilemelling! . . . nog aller Belgen Vriend! Gij, Neêrlands Volk ten dienfte, uw leven door, volvacrdig,
Tiendubbel hebt gij beide aen Neêrlands Volk verdiend! Ook zal 't u eindeloos zijn liefde en eerbied wijden,
U, als een' brëdekode, altoos indachtig zijn, En u verheerlijken, bij jaer- en feestgetijden,
Zoolang de glans der zonne één Belgisch dak befchijn'! Hoe heerlijk zal uw naem, in 's Lands gefchichtkronijken,
Met dien der nijveniieims alöm geteekend flaen, Met welk een' gloor bij dien van oldenaller prijken,
En welk een fchoone plaets bij zuilens naem beflacn! Maer uw gehate naem, verpeste Afhangelingen Van 't hof en uw belang, die, om het klinkend geld,
Eén nederig ten wille, ons allen trots durft dwingen,
Uw naem wat zal hij zijn bij dien van mijnen held?
C 3



C 38 )
Oncvvijffelbaer zal hij bij uw verfcheiên fterven!
Dan, zoo hij leven blijve, is hij, alle eeuwen door, Een zwarte fchilderij voor 't oog van Batoos erven,
En een gevloekte klank voor hun gekuischt gehoor! o Belgen! flijten wij dit fnelvervlogen leven
Oneindig liever in een' luisterloozen fiand, Dan rijk bcgoed te zijn dan hoog te zijn verheven,
Ten duren koste van 't beroofde vaderland! 0! Dan zal 't nagedacht ons teedere offers fchenken!
Dan zal het dierbre - nu nog ongeboren kroost Aen ons met vrolijkheid en vriendlijkheid gedenken,
Daer dat des flacfs verzucht en om zijne ouders bloost!
Ach! zoo 'k mijn vaderland, met ijveren en pogen,
Tot eenig nut moog' zijn, 't beproev' mij in den nood,
Zoo veel mijn kleenc flaet en zwakke krngt vermogen
En - zoude ik wanklen - God! voorkoom dit, door mijn' dood!



AEN HET
OPPERSTE WEZEN.
o Eeuwigêeuwige! dien tallooze eeuwigheden,
Voor 't zwinden van den Tijd,
Met donkerheid en licht bekleedden en bekleeden,
Ecginleos, als gij waert > en eindloos, als gij zijt!
Onzigtbre Aenwczigheid! die alles reeds vervulde,
Eer iets nog aenzijn had! Wie eigen majesteit met godhcidglanfen hulde, Eer 't prachtrijk zonnenhcir zoo fier te voorfchijn Or*df C 4



( 4° )
o Oorfpro iglooze Bron van al, wat leve en wemel !
Die , in dit zinkend dal, Ons voedt met graen, gerijpt door 't zonvuur van uw' hemel, En drenkt met drupplen van gefmolten luchtkristal!
o Adem! die de zeen dan op- dan af doet rollen,
Dia, door uw' oostenwind , De vloeibre vloeden tot een veld van ijs doet ftollen, En ftraks dat ijsveld weer aen vloeibre vloên ontbindt!
Genade! Goedheid! Liefde! o onüitdruklijk Wezen!
Dat, in den grootften kloot, -
En in het kleenfte zandje, uwe onbegrensdheid lezen —
En beide als zeggen doet: „ Wat is mijn Vormer groot!"
Heelalbcheerfcher, wienwe onze offerbeden wijden, Opdat uw gunstzon fchijn',
o! 'k Smeek verdeelze, die mijn vaderland beftrijdeo;
Maer, Qod! veréeuig hen, die zijn Befchermers zijn !



B IJ DE
AENNADERING
DER
KEIZERLIJKE LEGERS.
' Vrees niet, Bataef! voor 't woest gefpuis,
Dat, met een razend krijgsgedruisch, Befneemvde bergen af koomt zakken! Wat kreunt uw nooitbezweken moed Zich aen gebecremutst gebroed, Of bruine koppen van Morlakken ?
C 5



(40
Hij zij Uhlaen, Pandour, Kroaet,
In Poolsch , Hongaersch of Turksch gewaed , Laet hem Kozak of Folpatsch heten;
't Zijn menfchen van uw' vorm en aert,
En even min als gij gebaerd, Om andre menfchen optevreten.
Of fchroomt gij voor een hoofdkaskét, Een borstpantfier, een veldbonnet,
Of ruige roode fchouderjasfen ? Laet zich dien heldenftoet ontkleén, 't Is dikwerf naeuwlijks vel en been,
Waeröver flecht de wapens pasfen.
Dat geen pluiiuaedje op hoed of muts,
Noch dons om de ooren, u onthuts'! Wat zegge ik? 't zou belagchlijk wezen!
De fchoone kunne gaet bij ons
Gedoken in pluimacdje en dons; En is 'er, die de vrouwen vreezen?



C 43 )
Maer zegt een fombre Batavier,
Het harnas van den kurasfier Kan forschgefchoten kogels keeren;
't Is moeilijk dat een fabelhouvv
Hem kop of fchouder openfpouw': Wie zal die ijzren duivels weren ?
Welnu ; indien , hoe acngeftampt,
Op hen een flatenkogel fchampt, Begroet hen eens met een' drieponder,
En zie, ofze ook hiervoor nog flaen;
'k Verzeker u, Bataef! dan gaen Die ijzerdragers naer den donder!
Maer waerom fpore ik u ten flrijd ?
o Belg! gevoel flechts wie gij zijt! Ken handhaef uwe aelöude waerde!
Uw moed, uw kragt, uw goud, uw ftand,
't Vormt alles uit uw vaderland Het onVerwinlijkfté oord der aerde!
DESE.MBER,



D E
LOF
DER
FRANSCHEN.
o Gaulen! uwen lof te zingen
Vereischt een' edlen toon! Konde ik als gij de fnaren dwingen,
Wat klonk' mijn fiter fchoon!



(45)
'k Deè 't koor der fiere Belgen hooren,
Hoe gij, van ouden tijd, De keur der fiere heldenkoren,
Naest dat der Belgen, zijt! 'k Deed' haters op uw deugd verlieven:
Hem zelf', die England dient, En konde hij uw borst zou grieven,
Herfchiepe ik in Uw' vriend, 'k Zou duizend fchaemte- en eereloozen,
Wier doel uw eerlijk doel Gaerne eerloos fchijnen deê, doen blozen,
Van fchand- en fchuldgevoel. Alle ooren over 't aerdrijk hoorden,
Zoo ver de lichtbol fchijn', Hoe gaule en belgika twee oorden
Van trouwe vrienden zijn!



C 46 )
Maer nu mijn zwichtend kunstvermogen
Te zwak zij voor de ftof, Volfla 't uw lofbeö'ogend poogen,
Voor 't zingen van uw' lof. Wat taek! wie deze kan voldingen
Schoeit op een grootfche leest: Hij mag met feniksgeesten zingen —
Is zelf een feniksgeest! o Edelmoedigst Volk der aerde!
Hoe gaern hadde ik, indien
Geen Nederlandfche fchoot mij baerde,
/
Bij u het licht gezien!



* DE
ERFSTANDHOUDER.
Capellen tot den pol , 's Lands Voorfpraek, Vriend en Vader,
Verdween helaes! gelijk een fnelle blikfemfchicht,
Uit ons verbleekt gezigt!
Toen juichten de aterling, de flaef en landverrader! o Ja! 't vervloektst gedrocht, de wreede Dwinglandij, Bedreigde opnieuw den Belg met de oude flavernij!
Maer, Volk van Nederland! gij zijt dien ramp ontkomen, Hoe fel uw Dwingland ook op zijne tanden knars';
Capellen tot den pol, u door den dood ontnomen, Is weer verrezen in capellen tot den marsch!



Mr. C. de G IJ S E L A A R.
De ernsthaftige, achtbare ouderdom Torsch' ftaetslast, dat de fchouder kromm', Volksliefde, de eêllte en beste deugd, Blinkt fchoonst in de eerenfeste jeugd. Wie 't Dordfche Orakel fmaed' en doem', 't Blijft eeuwig 's Lands Sieraed en Roem. Vrij vloeke, als of 't een ketter waer', De flaef zijn' Jtikverpletteraer; Doch wien 's Mans deugd in de oogen fteek', Wie zich me? fcherap en logen wreek', Toch is en blijft de gij se laar.
De dwingland ij verbr ij zelaer» I784.



BIJ DE VURING
der
ZUTPH.ENAREN (*),
onder het geleide van den baron
F. B. VAN DER CAPELLEN TOT RIJSSELT.
E i zou, daer mij uw vuur deed gloeijen ,
o Keur van zutpiiens Burgerij!
Geen bloemtje van mijn poëzij Voor u in mijnen dichthof bioeijen ?
(*) Dit ftukje, op het verpligtend en onweigerbaer verzoek van verfcheiden vrienden en vriendinnen, ter ylugt ontworpen, is, den tweeden dag na de vuring (vroeger was hiertoe geene gelegenheid), onder omflag van een' vriend, aen den post van den nederrhijn gezonden , met oogmerk om het, in deszclfs weekblad, geplaetst te zien. Doch de Schrijver van den Post 'er geen gebruik van gemackt hebbende, vindt de Auteur goed, ten bewijze, aen het verzoekende gezelfchap, dat de oorzaek, waerom het achtergebleven zij, niet bij hem toekome, om den Uitgever der Belgische gezangen te verzoeken , van het in zijn dichtblad eene p'acts te vergunnen.
D



C 50)
En zou uit mijn Bataeffche lier, Daerwe u in krijgskunde uit zien blinken, Voor u geen enkel toontje klinken,
Al klinkt het zonder Gterzwier? Dit zou niet patriottisch wezen!
Dit ware onminzaem in een' flond,
Dat, u ter eere, uit harte en mond, Ontelbre gioriegalmeii rezeji!
o! Hoe ontwaerde elk vrij gemoed, In Belgifche befpiegeiingen, Bij uwe wapenöefFeningen,
De kragt van 't warme burgerbloed! Met duizend, duizend Harende oogen ' Werdt gij befchouwd, begluurd, belonkt:
Door uw muskettenyuur ontvonkt, Was 't of wij zelfs in vlammen vlogen!



C 5i) •
't Hart klopte van gevoel, op 't zien Van eenen edelen capellen, Aen 't hoofd van zijne Krijgsgezellen,
Geen Burgrcn meer maer Oorlogslién!
Ja! zulk een fchool van oorlogslieden,
Datze een bezoldigd koor, waer1 't nood,
Schoon 't ook een Graef of Prins gebood', Met moed het hoofd zou durven bieden!
Wie twijffelt of, zoo kloek, zoo trouw, Dus afgericht, o Burgertroepen! Voor u, ten kampvelde ingeroepen,
Geen grooter krijgshoop zwichten zou? Voor zulk een fiere Burgerbende,
Door een' capellen opgeleid,
Waer' 't een volflrckte onmoogiijkheid, Dat zich de kans nadeelig wendde: D 2



( 52 )
Met welk een onweêrftrecfbacr regt Zaegtge u, uit naem der zeven Landen, Door lieve en teedre maegdebanden,
Dan laüwérs op den hoed gehecht (*)? Niet flechts was onze ziel bewogen;
't Oog, dat die feest befchouwen ihogt,
Blonk niet alleen van tranenvocht; 'k Zag tranen in uwe eigen óogen!
Ook heeftme uw eigen mond verklaerd En dit verhael kon u verkwikken, D.itgc, in die flxeelende oogcnblikken,
Aen teederheên verfmolten waert.
(*) Zeven, in het wit geïdeede en, om hulfcls en heupen, met rozekleurde linten verfierde Meisjes, zinnebeeldig de zeven Lahdfchappen vertegenwoordigende, boden, na de gedane krijgsverrichtingen, allen gcvuurdhcbbcndcn Leden, nevens hunnen Officieren, uit Arkadifche bloemkorfjes, fieriijke lauwertakken aen.



. ( 53 )
o Vrijheid ! welke prikkelingen , Bij die eens fiergekleedcn helds, Die enkel om een (tuksken gclds
Zich tot kloekmoedigheid voelt dringen! *k Gun eiken voogd des foudeniers
In 't prachtig krijgsmans kleed te ichuilcn;
Maer niets zou "mij zijn' rang doen ruilen, Voor dien eens burgerrnuskettiers.
U ook niet, vrije Inborelingen Van mijn geliefde moederftad, Die burgerroem veel hooger fchat
Dan dien, waernaer foldaten dingen, o ! Volgt uw' kloekbegonnen gang,
En vordert in uw wapenkennis;
Zoo weert gij eens alle euvle fchennis Van burgerregt en burgerrang.
D i



(54)
Zoo drukt gij grootsch de grootfche Mappen Van 't stigtsche onfterflijk wapenkoor, Het oogelijn, gansch Neerland door,
Van alle vrijheidbroederfchappen. Hoe heerlijk wijst het ons de baen
Naer eeuwige eer en eerlaurieren!
Koorat, volgen we utrechts Batavieren, En vliegenwe op hun gloriepaén!
De zaek dier Braven is regtvaerdig: Elk vaderlander lprihg' hen bij, Zoolang 'er leven in hem zij!
Die Helden zijn dit offer waerdig.
ZUTPHEN, PEN 22en VAN AUG., 1785.



den h e e r e
D U M O U L I N.
Bataeffehe du rioulin , uw room zal eeuwig leven,
En met uw' krijgsmansnaem op burgertongen zweven! . . . .
In vestingbouwkunst groot — uitmuntend groot te zijn, Nooit aen 't verraed — altoos den pligt gehoor te geven, Den vriend des vaderlands — geen' vreemdling aentekleven, En, hoe het lot zich wende, een waer Bataef te zijn, Ziellier uw' waren lof Bataeffche du mouun.
D 4
l



AEN
T * * * S.
Laffe Ziel, die, om een ampE, Schandlijk van partij verandert,
Waertoe heeft uw moed gekampt,
En Natuur u opgefchranderd ? . . . Beter, Vlugtling uit uw' fhmdcrd,
Waertge in een mortier geftampt!



' DE V L E IJ E R.
JMu lustme, in een natuurtafreel, Een' loozen Vleijer aftemalen; '
Maer eer ik 't waeg hiertoe penfeel
En verven bij elkaêr te halen,
Beflerve ik reeds voor mijn panneel!
En wie zoo hij een fchcpfel teeken',
Dnt engel fchijnt en duivel is,
Ontwerpt hij de eerfte fchilderftreken, Peinst hij op kleur en kunstvernis
En wie zou van geen' fchrik verbleeken! D 5



C 58 )
Doch waen niet, gij, die Vleijcrs fchetst, Datze enkel aen het hof verkeeren ,
Waer Speler dobbelt, Groothart zwetst, Gunstzoekers elk met flaeftchheid eeren,
En Geiltong 't oor der kuischheid kwetst.
Men weet wel datze elkaêr verdringen
In gallerije en hoffalét; Liefst huizenzq onder hovelingen :
Maer 't volkje, met hun gif befmet, Behoort ook tot de burgerkringen.
t
■ Daer is 'cr, die 't eenvouwige oog Met een naèuwzigtbre grijns bedriegen:
' Och! of mijn zangeres het loog'! Maer hoe hoe zou zij 't kunnen liegen;
Dewijl haerzelf die grijns bedroog?



C 59 )
Lieftalig zullenze in u prijzen
Al, wat hun winst of nut kan biên.
Hoe heerlijk doenze uw' dichtroem rijzen, Hoe fchoon uzelf' uw gaven zien,
Kan hun uw kunstmin dienst bewijzen!
Doch weigertge, eindlijk, warsch van werk, Hun brokken langer faemtelijmen,
Dan heetge , o arme Febusklerk ! Ten zoen der wraek van Gnathoos rijmen,
Een Momus in 't poëtenperk.
Heeft niet een fiugge lettervlegel,
Zoo dwaes, dat hij zich zeiven roemt,
■ Als droeg' hij 't groot dichtkundig zegel,
Uw kunst flechts vitterij genoemd?
En 't fcheprel weet van rijm noch regel!



Dan, laet dien fchiraper aen zijn plaets, En keer tot uwen Vleijer weder:
Gij rijdt toch, meê een fcherpe fchaetj, En ftrecptze met uw hekelveder;
Gun dus een' ander' ook wat praets.
De Vleijers fcheppen meer behagen
In zachte woordenkozerij: Gij zultze, om in hun doel te flagen,
De bloemen hunner poëzij ?Jet volle korven bij zien dragen.
Hoe nedrig kruipenze in het Hof, Voor hem, van wien zij gunften hopen.'
Zet eenig heer van hoeve en hof Hun foms zijn laudhuisdeuren open,
Hoe klinken wulf en wand van lof!



C 61 )
Maer keerenze, in karosfen, jagten ,
Of fchuiten, rasch verzwindt die tooi! . . . . ,Wie kan zich voor die monftrcn wachten!
Als tijgers loerenze op hunn' prooi, En fteken zich in lamrenvachten.
VerhefTenzc uw milddadigheid, Pas op uw' fchat, met Argus oogen!
o ! Listig is de tong, die vleit;
Daer heur doornepen fpraekvermogcn
U onöpmerkbaer flrikken fpreidt.
Schoonzo, in hun hart, de grooten doemen,
Alleen, omdat zij kleenen zijn, Hun valschheid zalze brommend roemen;
Maer, Goön! 'er fchuilt een paersch venijn In hunne fracigeklcurde bloemen!



C 62 )
Valfche eerzucht, heete drift naer buit, Spant hunne ligtgerede fnaren:
Hoe klinkt de lier, hoe' galmt de luit, Voor onverwrikbre Staetspilaren,
Al piondrenze ook 's Lands fchatkist uit!
En gij, o Pleeg- en Burgerheeren!
Zoo braef, zoo goed, zoo eêl, zoo groot, Of met wat naemge u ziet veré'eren,
Wie 't liegend hart zoo mild vergoodt, Gij pronkt flechts met geleende vcêren.
Zijn uw verheffers in hunn' kring, Dan mag'hun fpotlust welig weièn :
Wie, voor elks oor, hunn' lof ontving, En zich een gloriekroon zag breijen,
Wat is'zijn eerkrans dan gering!



C 63 )
Geveinsdheid , hun natuurlijk eigen , Vermomt hun nooitbelangloos doel.
Hoezeerze meest tot roemen neigen, Men hoortze , uit naergebootst gevoel,
Meè 't kvvaed en zijn bedrijvers dreigen.
o Huichlaer, die nu vloekt dan vleit, Hoe haetlijk zijn uw flinkfehe gangen !
Ook mij heeft uwe arglistigheid In uw' gefpannen ftrik gevangen:
Uw loktong heeftme 'er ingeleid!
Foei u, dien eens de vriendfehap ftreelde, Dat gijze, om voordeel, buitenfloot!
Biedt u de winst dan zoo veel weelde, Datge uw' getrouwden kunstgenoot
Om haer dien trek van valsehheid fpeelde!



(64)
Dat nog een vrouw, een luttel fraei, Doch los van aert, en wuft van zeden,
Een' fchuldheer — of een' minnaer paeij', Met looze vleitael, heeft zijn reden;
Maer 't voegt niet dat een man dus draeij'.
Vooral niet, wen hij, glad ter tale, Naer 't fchijn', fcherpzinnig redeneer',
Juist wete waer zijn broeder dwale, Ons zingend zoo veel wijsheids leer',
En op elks aengebreken fmale
Dan, eindige ik een fchilderij, Die glans ontleene uit zwarte vlekken:
Al zettenze ook haer fchoonhcên bij, Men gruwt met regt van fchildertrekken,
Wen 't voorwerp zelf zoo gruwlijk zij.



BIJ DEN DOOD
der
BARONNESSE
H. A. BENTINCK
tot wercke ren, WEDUWE van den BARON
j. D. van der CAPELLEN
tot den pol»
Beroofd van uwen Eheman , Begeven van uw' Vriend capellen,
Scheen niets u troostelijker dan E'jn' doodfehen ilerfweg intefnellen; E



( 66)
Op hoop van uw' geliefden Schat In 't woud des doods wcèrom te vinden,
En, als gij hem gevonden hadt, U weder met hem faemtebinden,
Om dan, van allen ramp en rouw, Aen de aerde altoos gehecht, ontheven,-
Genoegelijk als Man en Vrouw Iilet hem in 't zielendal te leven,
En eeuwig maer wat doet het deel,
Datwe in uw diepe droefheid nemen,
Ons galmen flaken, die geheel Naer tael van zïnnekrankheid zwemen?
Helaes! waer rampen aen natuur Aldus 't gevoel dér droefheid leeren,
Zijn ligtüjk fabel en figuur ïn.'t ware treurtafïeel te ontberen.



C 67 )
Hoe dan liet leed de ziel bcprcev', Kan beeld- noch bloemlpraek doen te&frtffij
Getuig dit, eentikck ! die u droef Door 't hardrte fterflot voelde treffen: Alstoen daehtge aen geen fchilderij, Wac-rbijge uw leed zoudt vergelijken;
De fterkfle fchildring waer' kopij, Bij 't wee, waervoor gij moest bezwijken.
En ook bezweektge, o Weduwvrouw! Bedrukte! elk zag u fineltend kwijnen;
Een donkre wolk van huwlijksrouw Deed elf uw' lcvensglstfs verdwijnen.
Gelijk een torrcl zar-gtge uw' Gaé Ter ijl van uwe zijde fcheufen :
Uw lii fJe kermde hem nog na; Maercea, bij liet u ec-nzaem treuren I E a



(68)
En fuus had niets meer, hier beneên» Voor u bekoorlijkheid of waerde:
AU' uw vertroosting was geween, Uw hooglte wensch de fchoot der aèrde»-
En ook niet eer gevoelde gij, Dat u een nieuwe vreugd b'cftraelde,
Voor, midden in uw zielgetij, Uw levenszon ter grafkim daelde.
o! Toen verkwikte u verfche hoop! Capellen was uw lust en leven:
Hij eindigde zijn' levensloop, Kon de uwe u toen genoegen geven?
Den ftond, waeriu Natuur verkoor, Dat uw Gemael den adem flaekte,
Ontwaerdege, alle uw leden door, Dat u het zelfde lot gcnaekte^



> ( 6-9 )
Ja, in den eigen oogenblik, Dat gij uw tweede Ziel moest derven,
Zuchtte uwe ziel: mijn ander Ik, Uw tweede Ziel zal met u fterven!
Gij kwaemt die treuibelofte na, En volgde uw' Egaê, Echrgetrouwe!
o! Dat uw oog dien lieven Gaê Nu ook in 't eeuwig licht aenfchouwe!
E 3



GEDACHTEN C*),
o Hémelfchepper, Aepdformérer,
Bootférer van het menschlijk beeld, Wacrin het uwe, o Alregcrer! Zoo zigtbaer fpeelt;
(*) Het kan niet oridienftig zijn tot opheldering van dit Dichtftul:je den L:zer de aenleidelijke reden tot de famenftelling van hetzelve te ontdekken. Hij kan die vinden in het onderftaende Bericht uit Twenthf. , gedagteekend den ssen van October, 1785 , engcplactstin hot Utrcchtfche dagblad van den auen derzelfde raaend, welk Verhacl wij te gereeder alhier in zijn geheel laten volgen, dewijl het niet anders dan nuttig kan zijn de eigcnbatige inzigton en lage bedrijven der vrekheid en onmenschlijkheïd zoo veel mogelijk ten 'toon te Hellen, om allen onzen Landgenooten de afzigtcfijkheid dacrvan te doen zien, en 'er hun dus, tot bevordering van goede en den vaderland; nuttige zeden, meer en meer cenen afkeer voor inteboczenicn. Dus luidt, bijna letterlijk, het genoemde Bericht: ,, Bekend is bet, dat tot dus verre de Roomschgezinde In- en Ops, gezetcnen van de Stad en Heerlijkheid almelo genoodzaekt wa„ ren, om hunn' kerkgang buiten de Heerlijkheid te doen; overmits „ zij binnen dezelve gecne vrijheid tot openbare gQdsdienstöeffeniug,



Milde Uitvloed ailer goede gaven,
Door wien de aen u gelijke mensck Zich heusch ziet kleeden, voên en laven, Tot 's levgns grens;
Zou ,'t u behagen, Heer der heeren, Dat hij, die op uw' zegen hoopt, Het regt om u te mogen eeren Voor geld verkoopt?
„ hoe dikwifs ook verzocht, konden verkrijgen. Ecnigen tijd gele„ den, echter, opnieuw acnzoek doende bij de Vrouw van at.melo, „ om ccne kerk te bouwen, werd hun zulks vergund, mits niet minder • „ daervoor betalende dan tic onmatige fom van zksd-jizend guldens. „ Deze verdrukte Lieden, die meestal of geheel behoeftig of flechts „ fober met tijdelijke bezittingen bedeeld zijn, hebbea desnicttegenftaendc, zoo men verzekert, alle poogingen gedacn, om die fom, „ nevens de verdere penningen , ter (lichting van een kerkgebouw noo' „ dig, bij anderen, zoo in hollans) als elders, opteloopen : dan, „ hoe vele liefdegiften of toezeggingen tot onderfteuning zij ook „ voor het laetfte ontvingen, konden zij geenen of flechts weinigen ,, bewegen, om ecnig geld van belang te geven, ter voldoening van „ de eifehci der gierigheid en hebzucht, en ter begunftiging van de verst„ gaendc inbreuken op die vrijheid, waermede de gfoote Intteller - — „ van onzen godsdienst alle zijne navolgers heeft vrijgemaekt, en in „ welke de Voorzienigheid zelve de christelijke bewoners dezer Lsn,, den zoo zigebaer gehandhaefd heeft, bij de groudicgging van dezen E 4



Ontzegt hij billijk zijnen broeder, Die armer is, dat deze u dien', Wanneer hij hem, o beider Voede H Geen goud kan biên?
En mag hij 't volk in vrije ftrekea
Gebieden, dat het, vroeg en fpaê. Indien 't van u wil hooren fpreken, Naer .elders ga?
„ onzen vrijen Burgerftaet, ten koste van goed en bloed onzer dap,, pere Voorouderen van al/erlei/e godsdienftige belijdenisfen. Men „ heelt hierop de gemelde Almelofche Rootnschgezinden geraden, „ om hunne toevlugt tot den Souvcrain te nemen, en bij dezen de „ regten der menschlijkheid en des christendoms, zoo wel als dia „ van den vrijen Nederlander, eerbiedig intcroepen. Sedert heb„ ben zij zich ook werkelijk, bij Request, aen Ridderlchap en Ste„ den, de Staten van Overijssel , tot dat einde vervoegd, en wel ,, met dit gelukkig gevolg, bij vuorbaet, dat Hoogstdezelven daeröp ,, het Bericht der Vrouwe van Almelo hebben gevorderd, doch haer „ tegelijk, intusfehen, bevolen, aen de Roomschgezinden, daer ter „ plactfe, dc vrije oeffening van hunnen godsdienst toetclaten."
Niet oneigen bij het voorgaende wil voegen het geen ons het Haerlemfche dagpapier, van den aien der maend September, 1786, meldt, dat, namelijk, dezelfde menschlicvende Dame zoo velen hurer Huurlieden, als 'er met 164 man (waerönder 24 granadiers) uit almel«( i.i DEvEUTEp. gerukt waren, de woonhuizen heeft iaten opzeggen.



C 73 >
o Zwakken, kwijnenden en ouden, Wat oefFent zulk een dwangbefluit Aen u, die huis en bed moet houden» Een hardheid uit!
Het moge een trek van Staetkunst heten...
Vergangklijk rijk, door haer befluurd, Moet gij een' heilftaet doen vergeten, Die eeuwig duurt!
Herleeft dus niet de woeste Heiden,
Die Ongoön eerde, erf ook zoo wreed Zijn' broeder bande, en uit deed leiden, Wie God beleed?
öf ftrijdt het met uw dienstverrichting,
o Almagt! om een fchnemle fchacr Een kleene plaets te bién, tot (lichting Van uw altaer?
E 5



(74)
God! eisclu 'de menschlijkheid, de red;n,
De vrijheid, diege uw fchepfel biedt, De wet van 't hart, de leer der zeden, Zulke offers niet!
Waer' 't ook, om heilloon wegtedragen,
Niet edler, dat de rijke, in fleê Van de arrnoi giften aftevragen, Haer giften deê?
Vooral, indienze, o Mcnfehenvader!
Ter bouwing van uw-heiligdom Heur penningskens bijeenvergader' Tot eenc fora?
o Rijken, die'in alle tijden
Zoo gretig aetdfehe goedren erft, Wat wil uw ziel ecne armoe lijden,, V/anneergc eens derft!



O l?
W IJ K te DUURSTEDE.
o WlJKl verraaerde Wieg van Belgifehc Oorlogshelden!
Regtfchapen Burgerflad! Moe tiert de lauwerftruik op uw Bataeffche velden 1
Zoo bloeitze op Mavors pad!
Uw fiere Burgerij kan fchrik noch vrees ontzetten:
Men (luwe drom bij drom Op uwe muren aen, met trommlen en trompetten,
Gij heet hen wellckom. •



(76)
Uw groet is kogellood: uw tolken zijn kanonnen;
Die fpreken tael van klem. goo klinkt, ziet zich de Belg door beulen aengefchonnen,
's Volks langgefmoorde ftem!
Straks rukken van rondom de jonge Batavieren,
Naer uw bedreigde vest. Zij fcharen zich, vol vuurs, bij benden en banieren j
't Is voor 't Gemeenebest!
o Wijk der vrijheid , all' den Lande een dure stede }
Sta onbeweeglijk pal! En zoo gij vallen moet, fleep dan uw' vijand mede5
Zoo wreektge u in uw' val!
oen Cjen van november, I785.



aen
G E L R Ü S.
Met gelrus Dicht- en Denkgenoot, Betanggenoot met hem, en Tarnen Landgenooten,
Vraegde ijder Belg, hoe 't met BataefTche vriendfehap floer", Indien wij beide geen BataefTche vriendfehap floten, o Ongeveinsde Vrijheidzoon! Ik kende u reeds voorlang, aen uwen vrijen toon: En gij, klonk' u mijn toon in de ooren, Gij kost mijn' vrijen aert uit vrije zangen hoeren.



Een onderdaen wring' zich in 't juk der flavernij, Hij zwicht' voor 't noodlot, hem als zuigling reeds befchorérïj Wij Bnrgers, wij zijn vrij geboren! Eu, fchoon neel Nederland vol dwingelanden zij, Vrij, brave gelrus , fterven wij! Niets doe ons wankelen, niets weiffelen, niets vreezen} Wil gij mijn frkius zijn 5 'k zal uw secundus wezen,



OP HET
BOEKJE,,
AEN HET
VOLK van NEDERLAND,
Verbaesd, ontroerd, verrukt, bewogen,
Met hartsgevoel en zieledrift, Las ik vcrflond ik met mijne oogeri
Dit nieuw, dit fiout dit godüjk Schrift!
o Edle, dierbre o gouden Eladen!
Zoo fïerk gehaet, gevloekt, gevreesd Van hun, die 't vaderland verraden,
u fchreef een bovenmaenfche Geest!



C 80 )
Civilis onderdrukte neven,
Bij milliöenen, eeuwen tijds Bejarnrenswaerdig blind gebleven,
Verlichtte uw godfpraek allerzijdsch.
De Heerschzucht, naekt door u gefchilderd, Moog' knerfetanden, wrokken, woên,
Genoeg, den volksgeest, hoe verwilderd 4 Deedtge echte volksbegrippen voên.
Ja, aller letterbloemen Lelie,
Waerüit de Hoffpin gifvocht zuigt,
Gij hebt de kragt van 't Evangelie, Dat waerheid fpreekt —— en overtuigt*
[ KONINKLIJKE \ BIBLIOTHEEK I