D Ë DWINGLAND LIERZANG.   D E DfINGLANDY, LIERZAN G, DOOR CORNELIS L O O T S. UITGESPROKEN IN DE MAATSCHAPPY F E L I X MERITIS, DEN 5DF-N VAN MAART, 18üO>~-~'"»~-- — TE AMSTELDAM, BY PIETER JOHANNES UYLENBROEK. M D C C C.   D E D f I N G L A N D Y. Neen, nooit, 6 trotfche waerelddwingren!, On teert uw lof myn vrye lier: 'k Ontwy, om uwe kruin te omflingren, Geen jeugdig groenende eerlauwrier! Eer zing ik aan de woeste ftranden, Waarop Scamandcrs golven branden, Den lof van dat ongastvry oord; Of daar de beer met ftraffe blikken 't Gefpan der zon te rug doet fchrikkeli, Den roem van 't eeuwig grimmig 'noord. A 3 Neen.,  6 DE DW1NGLANDY, Neen, 'k wil, van eedlen yver zwanger, Den Iteun verwrikken van uw' troon: Beeft, monsters! 't menschdom hoort niet langer Gedwee en zwygende uw geboön: 't Zy gc u ten zetel 't fpoor wilt banen, 't Zy vryheid wappert in uw vanen. Hy, die de vreê verftoort van de aard', Der volken zeden woest durft fchenden, De waereid dekt met rooverbenden, Is aller vloek en afl'ehrik waard'. Verheven vryheid! lust van 't leven! Te fnood ontwyd door 's dwinglands mond, Die zweert aan de aarde u weêr te geven, Daar hy u jaagt van grond tot grond 5 Sta, eedle balling! aan myn zyde, Daar ik uw vyandin beftryde! Gy, god der dichtkunst! geef my kracht: Mogt ik geweld en dwang doen zwichten, Gelyk gy, met uw gouden fchichten, Den Python eens hebt omgebragt» Wat's  DE DWINGLAND Y. y Wat 's dil ? wat ftillè en vreedzame oorden Betoovren myn' verrukten geest? Groet ik, Euphraat! uw zaalge boorden? Houd onfchuid, houd geluk hier feest? Of dartlcn beide op 't aangezigtje Van 't kommerloos en teder wichtje, Dat gints de borst der moeder kuscht, En, als een fpruitje in 't dichtst der wouden, Daar de eiken grootsch den ftorm weerhouden, Zagt opfchict, van geen leed bewust? Hier zweeft de vrede in malfchc xveiên, Zy huppelt hier by 't grazend vee, Hier ruischt zy in de veldfchalmeic'n, Elk koeltje deelt hier vrede meê. De landman, van zyn kudde omgeven, Ruilt vruchtbre voor meer vruchtbre dreven, En geen benyd hem 't zoet zyns lots; Tevredenheid heerscht allerwegen: Zy waasfemt over alles zegen, Celyk een lieflyke adem Gods, A 4 Wi«  g DE DWINGLAND Y; Wie klinkt door wetten 't volk in banden, Van zyne wieg der deugd gewend? Wie greep ooit ftrafgeweer in handen, Waar nimmer misdaad wierd gekend! Wat krygshoofd zal den ftaat verweeren, De rust en 't recht door 't zwaard doen eeren, Waar 't all' in d'arm der vrede lagcht, Waar 't kroost, in eerbied opgetogen, D'eerwaarden blik van 's vaders oogen, Gclyk de onkreukbre godswet, acht ? Gehk een grysaart, die, vergeten Van elk, in rouw zyn dagen flyt, Het oog, van weedom uitgekreten, ïc rug wend naar zyn' lentetyd, Toen Febus hem zyn blonde hairen, Zvn blos en zilvren tooverfnaren', De min 't altredend tuig hem fchonk, En hy der fchoonen hart kon dwingen, Ja, in den dans der jongelingen, Als in 't geftarnt' de Orion, blonk. Zo  DE DWINGLAND Y. 9 Zo zien wy, onder 't angstig zwoegen, Naar de ochtendeeuw des aardryks om, Den lentetyd van rein genoegen, Die daalde en nooit weêr,opwaarts klom, Toen de achtbre vryheid de aard' regeerde, Geen vuige flaaf haar erf onteerde, Gelykheid met geen trotsaart ftreed, Toen niets haar d'eevnaar flinks deed neigen, Geen zwakke 't woest geweld zag dreigen, Noch van zyn' broeder kwelling leed. 't Was nacht: Dianaas rosfen wendden Zich om, cn hielden lager aan; Een wolkenheir verdrong de benden, Die om haar als haar wachters flaan: Toen een der monsters, vastgeklonken In 's afgronds nare fchrikfpelonken, Zyn keten brullend greep en brak; En, daar hy 't aardryk dondrend fchcurde, In Ncrgals ftulp zich opwaards beurde, Daar rondfpookte onder 't herdersdak. A 3 Giiïfê  io DE DWINGLAND Yj Gints derft uw nagebuur het leven, Dus fpreekt hy: zie zyn magtig goed: Zyn kudde graast in fchooner dreven, Dan daar ge' uw handvol lamren voed. Zie hoe zyne akkers welig bloeijen, Zie dag aan dag zyn have groeijen, Gryp aan, en 't word uw eigendom; 't Gezin zal u als fchutsgod eeren, En wie durft ooit uw magt verneêren, Die eens tot zulk een aanzien klom! Door winzucht en door deugd beureden, Zwoegt nu de herder al de nacht, Tot Febus, glansryk aangetreden, In 't oosten 't eerst den morgen bragt. Maar de eevnaar helt, de deugd moet zwichten, En naauw' ziet de aard' zich half verlichten, Of 't veeg gezin, van fchrik vermand, Verdeeld, en zonder hoofd en rader, Vereert hém, die 't bedreigt, als vader, En 't knielt voor d' eersten dwingeland. Ge-  DE D W I N G L A N D Y. n Gelyk een gloed, allengs ontftoken, 't Verkleumd geftel herleven doet, Maar, onbeteugeld losgebroken, Verteerend blaakt en bruischt en woed; Ja, als de ftormen buldrend tieren , En huilend door de vlammen gieren, Het hoog paleis in puinen ftort, Daar 't volk, by 't al te fpade ontwaken, 't Ontembaar vuur zo fel ziet blaken, Dat alle noodweer ydel word : Zo wierd een magt, gefiaafd door reden, 't Gezag, gegrond op recht en vreè, Nu eenmaal 't perk was overfchreden, De bron van ramp en eindloos wee. *t Was 't volk, dat in zyn kluisters fpeelde, Terivyl de naam van vader 't ftrcelde, Dat in den nooddrang fluimren bleef, Tot de aangewasfen trotsch van hoofden, Die, woest, elkanders erf beroofden, 't Meêdoogloos naar de flachtbank dreef. A 6 Ver-  i» DE DWINGLANDY. Verbeelding, die, op vlugge pennen, Door de onafmeetbre ruimte vaart, En Febus grootsch vergeet in 't rennen, Steeds wezens fckept en wondren baart! Voer gy my op uw lichte wieken, Uit de oorden van het ochtendkrieken, Tot daar de nacht in rouwfloers treurt: Toon my der eeuwen duistre holen, 't Gedrocht, in 's afgronds kolk verfcholen, Dat met zyn tanden de aard' verfeheurt. Ik yz'! wat klaauw heeft me aangegrepen? Het angstig zweet breekt drupplend uit; De vrees jaagt my, met fcherpe zweepen , Daar fchrik myn' voet aan de aarde fluit: Bewandel ik de nare paden, Waarlangs het volk , met fchuld beladen, Naar d' Acheron, vol jammer, treed, 't Vcrbiyf der wraak, nooit weer te ontvlieden, Of brouwt de toorn der Eumeniden Den fterfling hier een eindloos leed ? Van  DE DWINGLANDY. 13 Van kille huivering bevangen, Zwerf ik, met ioome en trage fchreên, Door hooggewelfde en holle gangen, Weergalmend van een naar geileen; 't Geknars der grendJen, zwaar bewogen, 't Gekraak der deuren, trotsch van bogen, 't Stemt alles 't hart tot angst en fchrik : Thans oopnen zich de grootfehc zalen; Maar 't oog, hoe 't elders rond moog' dwalen, Waagt naauwlyks hier een' enklen blik. 't Eischt alles diep ontzag en zwygen; Hier wraakt men 't zuizen van de nacht; 'k Hoor duizend boezems angstig hygen; Niet ééne waagt een luide klagt. Een aklig zwart bedekt de wanden; Het goud fchynt in die nacht te branden; Een troon van duurzaam diamant Ryst op het bloedige fcharlaken; Gedrochten, norsch en fiuursch, bewaken Den toegang met een ftraffe hand. A 7 Hier  i4 DE DWINGLAND!7. Hier heerscht op d'onvergangbren zetel De nooit verzetbre dwinglandy; Hier bükfemt zy elk, die, vermetel, Haar aanftaart om haar medely'; 't Gefronste voorhoofd, 't grimmig wezen, Plet vlammend oog eischt fiddrend vreezen, Eischt dat geen enkle traan hier vliet. Wat 's dit? haar grootheid word gezongen: Uit gorgels, byna toegewrongen, Klinkt hcesch en doodsch haar glorilied. Lof, lof zy haar, die, hoog verheven, Ons waard' acht dat haar wenk ons dwingt: Lof, lof zy haar, die 't hart doet beven, Dat roekeloos naar vryheid dingt! Elk kusch' verheugd zyn' boei., en zweere Dat hy geen ander lot begeere! Knielt dankbaar néér, knielt diep in 't Hof; De dwaasheid fteune op eigen krachten: 't Voegt ons, godesfe! u, blindling, te achten; Heel 'de aard' zy haast uw tempelhof! Die  DE D W I N G L A N D Y. 15 Die vloekzang, plotsling afgebroken, Galmt door gewelf en hollen boog; 't Afzigtlyk hcir van nare fpoken Daagt op, en ftygt naar de aarde omhoog, 't Voert ketens, dolken, foltertuigen; Het zal den fia.'en hals doen buigen Van volken, die noch weerfland biên: 't Schenkt kroonen, 't zal door goud verblinden, Ja, 't doet aan de oogen van ontzinden In alles 't werk der godheid zien. Beef, aarde! beef, fchud op uw zuilen; Verga, keer tot uw woestheid weêr; De ftorm moet langs uw wrakken huilen; Geen ftof vind' hare ftandplaats meer: 't Zy all' een chaos, zonder orde! Dat uit u flechts geen fchepzel worde, Dien 't wee treft dat uw' grond genaakt. Maar ach, gyzelf, in 't juk gebogen, Gy ziet reeds haar gedwee naar de oogen, Die u misvormt, verwoest en blaakt. A 8 ' Van  i6 DE DWINGLAND Y. Van waar die woeste ontledigde oorden, Die velden, waar geen grasfeheut groeit? Zweeft de adem hier van 't gure noorden? Heeft hier een pestlucht de aard' verfchroeid ? , Of heeft gods vloekftem, zwaar te duchten , De welvaart uit dit oord doen vlugten, De werking der natuur verlamd? Vernielde zy haar zegeningen? Deed zy 't verderf uit de aarde ontfpringen Door 't vuur, in haren fchoot ontvlamd? Neen, neen , de godheid fprak hier zegen! Hier heerschte, aan 's Nylfrrooms gryzen boord, Geluk en welvaart allerwegen; Natuur bragt dubble fchatting voort: Wat elders fchrik en woestheid baarde Gaf hier een bly gelaat aan de aarde; De landrivier, met forsch gedruisch, Zyn bogtige oevers Hout ontwasfen, Verdrinkt Egypte in vruchtbre plasfen; 't Geluk klinkt in zyn ftroomgcruisch. Maar  DE DWINGLAND Y. 17 Maar hier heeft dwang dat heil verzwolgen; Het weligst oord ligt woest en bar; Hier dreef een dwingland, fel verbolgen, Zyne alverplettende oorlogskan Sefostris dwingt nu de Arabieren Te bukken voor zyn krygsbanieren; Zyn heir ftormt aan als ftuiverid zand; 't Dryft zege en glori voor zich heenen, Maar zege, die al 't land doet weenen, 't Geluk naar andere oorden bant. Wanneer de zoele regenvlagen Zich ftortcn van den hemelboog, Heft de aard', met vrolyfc welbehagen, 't Met groen bekranste hoofd omhoog: Zy lagcht, en offert, bly te moede, Ons mild uit haren fchoot het goede, En dartelt met de landjeugd meê; Maar, wars van menfchenbloed te zwelgen, In rouw om 't moorden en 't verdelgen, Dekt zy 't gelaat, in 't oorlogswee. A 9 Meê-  18 DE DWINGLANDY. Meêdoogloos zweept ge, ö dwingelanden! Het fchuldloos landvolk, woest, naar 't graf; Ja, duizend, duizend nyvre handen Scheurt gy van 't nuttig kouter af. Hier doet ge, in dolle woede ontftoken, De rieten ftulpen vlammend rooken; Gy zwaait uw toorts de velden door, En zengt het graan; nu dryft ge uw rosfen Door bloed en vuur, waar zwoegende osfen Voor Pales baanden 't vruchtbaar fpoor. Wat ftraal van licht daalt uit den hoogen ? Een godheid wenkt, de dwingland beeft: Zy, met al 't krytend leed bewogen, Zy is 't die vrede aan de aarde geeft. Nu moogt ge, u Myde veldelingen! Weêr vrolyk dartlen, hupplend (pringen; Ge ontfangt de fpaê voor 't krygsgeweer; Haast zullen heuvelen en dalen Met welgevoede kudden pralen , En 't veld herneemt zyn lagchjes weêr. ó Nee i,  DE DWINGLANDY. 19 ö Neen, de onrustbre dvvinglandye, Gefpitst op leed en rouw en druk, Zy, die haar magt en heerfchappye Steeds vestte op 's menschdoms ongeluk; Zy duld niet dat een hoop van Haven, Gedoemd om op haar' wenk te draven, Door welvaart , ooit naar aanzien ftreev' : Hier heersen', dus fpreekt ze, altoos elende: Dat de uitgeteerde en fehaamle bende, Gekromd, aan myne voeten beev'! Op, op! verwerp , 't is myn begeeren, 't Verachtlyk tuig, voor u zo waard'; Gy zult noch fpaê noch ploeg hanteeren; Ik eisch een werk van eedier aart: Egypte draag' van myn vermogen, Als tallooze eeuwen zyn vervlogen, Noch 't merk; Jt jaag diepe vreeze in 't hart; Dat trotfche naalden firaks verryzen; Dat 's vorsten graffpits elk doe yzen, En 't hoog verblyf van Orus tan'! A io Op  E0 DE DWINGLANDY. Op eenmaal zyn de vruchtbre zoomen Des Nyls gelyk aan 't zwygend graf; Geen wecmlend landvolk word vernomen, 't Daalt all' in diepe holen af. Der beulen zweepflag, 't aklig fteenen Klinkt door die nachtgewelven heenen; Men wroet door de onbeweegbre klip; Men wringt de rots uit Plutoos kolken, En voert haar op tot aan de wolken: Daar word ze een onbemerkbre Hip. Ge ontwrongt u aan der eeuwen tanden, 6 Merken van der vorsten waan! En toont noch 't woên van dwingelanden, Wier namen zyn van de aard' vergaan. Gy blyfti van 'smenschdoms vroegfte plagen, Niet van uw' fdchters roem gewagen, Diens nagedachtnis zonk in 't ftof. 't Ts 't lot der aartsgeweldenaren; De tyd blyft hunne fchandzuil fparen, Maar flyt hunn' fnoodverkregen lof. Gelyk  DE DWINGLANDY, 2r Gelyk in Barcaas dorre ftrekcn, Waar 't all' van gloeijend vuur verfinacht, De moede wandlaar, fchier bezweken, Vergeefs den koelen regen wacht, Maar eensfiags fchynt op nieuw herboren, Daar 't beekgeruisch hem zuist in de ooren, En fnelt naar 't liefiyk murmlend nat: Daar frisfche koeltjes rond voelt zweven, Daar teugen zwelgt van jeugdig leven, En moedig weêr zyn' togt hervat: Zo zag de fterfling, neergebogen En zwoegend onder 'c lastig juk, Een zagtc hand zyn tranen droogen; De godsdienst gaf hem troost in druk. Hy grypt hem aan: hy kan de flagen Des lots, door hem, manmoedig dragen; Een vaderhand beftiert het all'; Hy loont de deugd, hy fchenkt haar krachten; Dit doet hem ramp en dood verachten; Hy juigcht in 't nypendst ongeval. Gy,  M DE DWINGLAND Y. Gy, heerschzucht orn de ziel te boeijen: Gy dwongt haar 't laatfie fteünzel af; De dood deed ge in de kabbling vloeijen Van 't beekje, dat noch laafnis gaf. Dient god, brult ge uit, naar ik 't begeere! Dat elk hem , flaafsch, niet juigchend, eere, En ik voor u zyn beeldtnis zy! Beeft voor zyn' troon cn wraak en woede; Weerhoud door offers zyne roede: Ik wil 't, en hy beveelt door my! Op eenmaal ziet ge uw grootheid vieren; Zy ryst met eiken tempeltrans; Door priesters ziet ge uw beeld'vertieren; Ge omkleed u met der goden glans; Gy blaakt en brand, en jaagt vermetel De krygsvlam op tot hunnen zetel, En 't zyn de goön die 't menschdom flaan: By 't outer, ja, in Themis zalen Ziet ge uwen roem thans zegepralen; Geleerdheid brengt u wierook aan. Wat  DE DWINGLANDY, 23 Wat deed u 's Nylftrooms boord begeven, ó Inachus! om 't Griekfche ftrand ? Gy moogt de dwinglandy ontzweven, Zy dreigt uw kroost met fterke hand. Ja, Cecrops Had, de telg geheiligd Van Jupiter, door haar beveiligd, Strekt heerszucht haast ten moordfpelonk ; 't Was daar, dat, naauw' haar jeugd ontwasfen, Door 't woên van vuige Critia'sfen, De vryheid droef ten grave zonk. Gy zaagt, van beulen aangegrepen, Gefcholden voor uw vyandin, 6 Schoonc! u gints en herwaards fieepen, Door vuig gepeupel, wuft van zin: Gy zaagt uw kroost ter flachtbank brengen; Zyn bloed u woest in 't aanzigt fprengen, En 't zwymlend volk zong noch uw' lof; Het fchreeuwde op zyn' verleiders wenken: Hy fneev', die vryheid fnood durv' krenken! En trapte u, ftervend, neêr in 't ftof. ó Gy,  24 DE DWINGLANDY. ó Gy, die, heerlyk opgevaren Op vleuglen van de reine deugd, U hebt, gelyk aan de adelaren, In hoogen hemelglans verheugd: Gy, Socrates, in *t moedig dreven Naar 't beeld, in uwe ziel verheven, Stond boven 't barnen van den nood! Nooit laagt ge aan 's dwinglands voet gezonken ; Vry bleeft ge in nare fchrikfpclonken, Vry , in de banden van den dood. Steeds blyft gy hem ten voorbeeld (trekken, Die, neergedrukt in flaverny, Zyn hart het dwangjuk durft onttrekken , Nooit in den kluister zweert: 'k ben vry! Nooit, als der muitren drift, aan 't branden, Zich losfcheurt van der wetten banden, Hunne onbezuisde woede vleit; Maar ftout hun woest geweld durft doemen, En 't geen zy zinloos vryheid noemen Veracht, als de ergfte dienstbaarheid. Maar  DE DWINGLAND Y. 25 Maar welk een fchrik bevangt de volken? Het aardryk davert, rilt en fcheurt; De zee kookt tot in 's afgrqnds kolken; Het noorden zucht, het zuiden treurt. Wat aklig monster is verrezen? Wat luchtfpook doet de landen vreezen? Een loeijend onweer word gehoord: 't Komt van den Tyber aangedreven; Hyzelf, door trotfehen moed geneven, Ryst op uit d' overöudcn boord. Hy fpreekt: Hoort, landen, zee en ftroomen! Erkent myn magt, eer ze u vernielt; Een god verheft zich aan myn zoomen, Voor wien 't heelal haast, fiddrend, knielt, 't Gelticht van Romulus geeft wetten Aan de aard'; 't zal volk by volk verpletten. Wel hem, die, flaafs, myn wetten eert! Buigt, Rhyn en Taag en Seine en Iber! Buigt, buigt uw halzen voor den Tiber. Wee, wee hem die myn magt trotfeert! Ja,  aö DE DWINGLANDY. Ja, 'k zie u voor my neergebogen, ö Landen, waar myn oog zich wend! Gy, Febus, die, door 's hemels boogen, Van 't oost, door *t zuid, naar 't westen rent! Alöm weêrkaatzen uwe glansfen Op nryner heiden fehild en lansfen; Alöm vervult myn roem de lucht. 6 Jupiter! fchiet uit de zalen Myns kapitools uw blikfemflralen; Dat de aard' dit als uw woning ducht'! En gy, die ftout u durft verheffen, Uw grootheid zoekt door mynen val! U zal myn donder vrecslyk treffen, 6 Stad, bcfchermd van Hannibal! Verga, verga, ten fehrik der volken! Uw jongfte kreet verfcheur' de wolken l Niets blyv' van uw gedachtenis Dan dikke vuur- en rookpilaren, Die 't fiddrend nageflacht verklaren Hoe knellend Romes tuchtroede is. Teen,  DE DWINGLAND Y. Toen, toen waart ge als een god verheven, En zette uw' voet van flar op ftar^ Of reed door hemelhooge dreven Op uw geduchte zegekar. Maar thans, 6 lot der dwinglandye! Thans zucht ge, ö Rome! in fJavernye: Verweldigd, weerloos vast gefnoerd, Moet gy des plundraars woên gedoogen, En ziet met grimmig brandende oogen Uw' fchat naar Seines boord gevoerd. Ja, flygt tot aan des hemels daken, Tirannen! flygt oneindig hoog; Hoort donders aan uw voeten kraken; Der bergen kruin ontzinke uw oogl Niets fielt uw' dollen waan te vreden; Uw voet moog' volk by volk vertreden, Hy ftappe al eindloos hooger aan, Tot gy, gefneld door lucht en wolken, Van duisling ploft in 's afgronds kolken, Daar, met d'elendling, moet vergaan. 6 Gy,  a8 DE DWINGLAND Y. 6 Gy, die hcerfchers ncêr dorst vellen! Gy, fchrik van 't Aziaans gewest, Dat u verdervend aan zag (hellen, Gelyk een losgeborsten pest! Uw trotsch, betoomd door perk noch palen, Kan de onverzaadbre heerschzucht malen. Nu waant ge u 's aardryks oppervorst, Maar weent, dat zo veel waerc'dbollen Noch door de onmeetbre luchtftreek rollen, En gy hunn' diadeem niet torscht. Heeft dan de raad der hemelgoden, Eer 't ochtenduur der eeuwen floeg, In onverzoenbren haat geboden Dat de aard' fteeds onder 't dwangjuk zwoeg'? Een Bruius doe tirannen vallen, Zyn zoon voert hen naar Romcs wallen: Verguist den vorsteiyken troon; Een driemanfehap zal u vertrappen : Doet keizers naar fchavottcn flappen, Gy geeft het dwangziek graauw een kroon. Wat  DE DWINGLAND Y. 29 Wat zien we u op de vleuglcn dragen, o Gy, die fnel daarheenen zweeft, Omftuwd van eeuwen, jaren, dagen, En uren, die uw kleed doorweeft Met al des waerclds wisfelingcn, Alle oorden zaagt, en alle dingen? Wat merken draagt ge, ó vlugge tyd! Die, dat uw vuist, het all' verhoerde, Maar dat de hcerschzucht u braveerde, Den zegepalm u fier ontftryd. ö Vryheid! ecnigst heil van 't leven! Gy, als het hoogst volmaakt gewrocht, Ons tot een dier gefchenk gegeven, Gelyk met d'. eersten ademtogt: Waarom zien we u alom verfmaden, Daar, zonder u, op onze daden Noch fchande kleeft, noch grootheid blinkt, Terwyl de mensch, als een gevaarte, Onwillig, dan door logge zwaarte Naar 't aangewezen rustpunt zinkt. Ja,  30 DE DWINGLAND Ja, dwingt een fterkcr magt myn reden, Wat voert ge een' booswigt dan ter draff' ? Niets kon hy doen dan overtreden; Van hem hangt zyn bedryf niet af. Ik fchend, ik fmaad het hoogde Wezen; Uit my is nooit dat kwaad gerezen; ó Neen, door dwang pleeg ik 't met fmart; 'k Doe van zyn' lof myn lied gewagen; Myn offer kan hem nooit behagen, Hy zelfs ontwrong 't myn weigrend hart! Waar zyt ge, 6 vryheid! dan verbannen? Waar, waar verbergt zich thans uw fchoon Voor 't fcherpziend oog der aartstirannen? Wat ftil vcrblyf koost ge u ter woon? Ziet haar als ryksvoogdes hier zitten! Dus rolt de dem der fiere Britten Langs duinen, blinkende als de zon; Wy fchragen, ja, eens vorsten zetel, Maar nooit drukt ons zyn trots, vermetel; De vryheid heerscht in Albion. r Neen,  DE DWINGLAND Y. 31 Neen, ryst dc donderftem der Gallen: Werp troon en hoog paleis in 't ftof; Doe 't hoofd van uw' beheerfcher vallen, En wy de vryheid dan uw' lof; Zie u door dwinglandy bellieren, Zy wappert in uw zeebanieren; Gy rooft den fiaf des watergods, En voert den fchrik door zyne ryken; Zyn kroost moet voor uw donders wyken; Geen forfche drietand keert uw' trots. By u, in ftilte elks oog ontweken, Door eeuwig ys en fneeuw omringd, NaauW waard' dat in uw' fchaamle ftreken Een dwingland naar den fcepter dingt: ö Kroost van Teil! op uwe rotfen, Wier hooge fpitfen de Alpen trotfen, In uw valeiën, by 't geruisen Der klaterende watervlieten, Die van den top der bergen fchieten, Schuilt vryheid in uwe enge kluis. Maar  Si DE DWINGLANDY. Maar hoe! van rouw in 't hart verflagen, Stort gy een' bittren tranenvloed: Zo zien we een moeder angstig klagen, Die 't laatfte fteunfel derven moet; Het eenig kroost haar ziet ontfcheuren, En woest naar Mavors velden fleuren: Cy toont uw' zuurbeploegden grond; Uw rieten ftulpen, laag van daken, Uwe onbenyde landvermaken, En wie dit all' baldadig fchond. Ja, 't grimmig noord, vol norsfche buijcn, Barst los uit de eeuwig koude nacht, 't Rukt., flormend, tegen 't zoele zuièn, Dat aangiert met geduchte kracht; De orkaan flort neer in uwe dreven, Zyn woede doet uw rotzen beven; Hoe zucht ge, u moeder van den Rhyn! Geperst om, zelfs in 't felst der flagen, Eten krans der vreugd op 't hoofd te dragen, Volvrolyk om uw lot te zyn. Dus  DE DWINGLANDY. 33 Dus gingt ge op lichte vleuglen ftryken, 6 Vryheid! over land en zee, En naar de zuider golven wyken, In de eilanden der flille vreê; Daar fchuilt ge in fchaauw van dichte Iovren; Daar doet gy 't zingend woudkroost toovren; Uw lof klinkt in zyn melody; Daar doet ge Astréaas tyd verjongen; Daar zweeft gy, los en onbedwongen, En laat Euroop' de flaverny. Ach! vruchtloos houd ge u daar verfcholcn; 't Geweld volgt u heel de aarde door; Al vlied ge aan een der beide polen, Het rent u na in 't kronklend fpoor. 6 Vrindlyke oorden, zaalge keten Van heuvelen, zo lang vergeten In 't meetloos ruim van d'oceaan! Ook gy hoort flaaffche boeijen klinken; Uw grond moet ook de tranen drinken, In 't oog van 't zuchtend volk ontdaan. Z«  34 DE DWINGLAND Y. Zo moet myn twyfling hooger ryzen, ü Vryheid ! wat uw wezen is: Of is 't een fchaduw, die wy pryzen, Een droombeeld, uw geftaltenis? Uw outer rookt in alle landen, En 't volk zucht, aan zyn' voet, in banden; Men zweept het dat het hulde u zweer', En perst het af, om goed en leven, Zichzelf, gedwee, ten buit te geven, Opdat geweld al de aard' verheer'. Ach! hebben onze dappre vadren Dan dwaas flechts om een niet getwist, En 't bloed uit hun doorkorven adren Onnut aan blooten fchyn verkwist? Wat eeren wy dan Batoos velden Als 't eerbiedwaardig graf van helden, Geveld voor 't heil van 't nageflacht? Hun dood eischt tranen dan, noch zuchten; Zy teelde ons niets dan wilde vruchten, Die 't oog alleen bekoorlyk acht. Neen,  DE DWINGLAND Y. 35 Neen, waarom droef van rouw te kwynen ? Gy leeft, die 't all' tot blydfchap wekt; Of zal geen lichtftraal de aard' befchynen, Wanneer haar nacht en nevel dekt? Straks vlied de heerschzucht voor uw glansfen. 6 Vryheid ! daal van 's hemels transfen; Haast klinkt uw lof aan allen kant: Hy klinkt door 't veld en op de baren; De ontboeide zeegod fiert zyn haircn Weêr met een' krans uit uwe hand. De vrede zal uw heilkomst fpellen, En zwaait de olyvenfcheut omhoog; Zy komt met lichte treden fnellen Als Iris langs den regenboog: De zefirs, die rondom u zweven, Doen 't zuchtend aardryk weêr herleven, En droogen 't wreed geftorte bloed; Zie hen de witte vleuglen fpannen Van Neêrlands kielen, lang verbannen Uit d'overheerden pekelvloed. Zo  56 DE DWINGLAND Y. Zo fluit, by 't licflyk lentedagen, Auroor' den flagboom op in 't oost; De blonde god beftygt zyn' wagen, Verjongd, daar vreugd op 't aanzigt bloost; Zyn glans firoomt over berg en bosfchen; De hoefflag van zyn vuurge rosfcn Verfchopt der nevlen drang als fiof; Den winter kneust hy met zyn radren; Het aardryk ziet hem, juigchend, nadren., En vry zingt alles Febus lof.