OP HET ' AFSTERVEN
van den weleerw. hf.er.e
JOHAN DIEDRICH DETMAN,
MET RECHT GEACHT EN ZEER GELIEFD'
LEERAAR DER LUTHERSCHE GEMEEJ& ,
TE, TE AMSTELDAjtf ÏI'JjjD.
'•v^ Ijl Sm i. i. Ma XX X)e geest van deijian is zyn' kerker dan ontvlogen,
En- zweeft nu vry om hoog, van waar hy oorfprong nam, Terwyl die fnelle vlugt de tranen perst uit de oogcu
Van all' wat Godsdienst acht in 't zuchtende Amftcldam. 't Is noodloos hier zyn deugd en wysheid af te malen,
Zy zyn genoeg bekend by wie in Nederland Den prys, den waren prys, naar waarde, kan bepalen
Van vlekkelooze deugd en ongemeen verftand.
. 't Her-



»t Herhalen van 's mans deugd, by zyn te fpoedig fterven,
Ryt flechts de wonden op van ons getroffen hart; Wy voelen flechts te meer en wreeder 't geen wy derven
En alles zonder vrucht tot mindring onzer fmart. Wy mogen met geween aan fchrandren deimandenken,
En wentellen duizendmaal zyn wyze lesfen weêr; Geen tranen kunnen ons een' deiman weder fchenken:
AH' wat ons van hem blyft is 't denkbeeld zyner leer'. De kiel moog', fpyt den wind, door kunst te rug laveren,
De dagtoorts zinke in 't west', en bare in 't oost' weêr't licht, Gebed , geween, noch zucht, doen djüman immer keeren,
Ten troost van 't zuchtend hart, en ons befchreid gezigt. Niet dan één enkle trek moet' myne pen ontvloeijcn...
Vergeef, bedrukte vrouw! die hem beweent in 't graf, Dat myne tranen 't lyk des eedlen mans befproeijen:
De vrindfehap perst een' vrind deez' trek en tranen af! Kort voor uw huwlyksfeest... óGod ! zyn 'tuw befluiten
Een' eedlen huwlyksband, gevormd op eedlen grond, Zo ras, zo zonderling, door doodsgcweld te fluiten?...
Maar leggen we, als 't betaamt, den vinger op den mond.
Die



Die God, die God, te groot voor eindige verftan,den* Die God, die Job ontnam 't geen Hy hem mildlyk gaf,
Weet meer dan wy het best van 't wërkftuk zyner handen.. *
Ik , die u troosten wil, wyk troostloos hiervan af.
Hoe! troostloos !...deiman! neen, fchoon wy uw dood betreuren ,
't Is troostlyk dat ons hart uw' toeftand thans befchouwt, Daar 't u, verheven ziel! mag, door Gods gunst, gebeuren,
Te juigchen aan den disch waar Goël bruiloft houd. Maar zou thans God u eerst de hemelblydfchap geven?
Neen,neen,gy fmaakte aireede als fterveling die vreugd, Als fterveling die ftierft om in ons hart te leven,
En als een fterveling onfterflyk door uw deugd. Misfchien zal thans uw geest, in 't zalig licht gezeten,
Die geest, die kennis zocht, u waardiger dan goud, Van 't logge ftof ontheft, al die geheimen weten,
Die God, om wyze reên, ons hier verborgen houd. Misfchien verlustigt ge u by de eedle letterhelden,
Hervormers van Gods kerk, die u zyn voorgegaan, Die in hunn' pligt, als gy, op de aard' hun glori fielden,
En heft met hen het lied der hemclburgrcn aan.
Ver-



Verheerlykte! inderdaad, het voegt ons niet te weenen, By 't denkbeeld dat wy u verloren voor altyd(
Men volge uw leering flechts: dan zal ons God veréenea Met u, die eeuwig nu volmaakt gelukkig zyt.
NOMSZ.