D E
JONGSTE DAG.
t J^iarcle.' gelijk in den kring van uw fchatten
Het goud het in lui/Ier, — in waardigheid, wint: — Het pronk/luk der Schepping, het menschdom, zich boven
Den Koning der wouden, ontembaar in kracht, Verheft, fchoon het veld voor zijn vlammende blikken
Verteert en verfnclt, op het dreunen der lucht: — Of, — als bij het lied van den juichenden Cherub,
Van Eloa, — V zegelied, dat om den Troon Der Godheid /leeds rolt, — ook, verheven Vernuften!
Uw trejfendjle toonen bezwijkende zijn! — Riet anders, gewijde, geheiligde Dichtkunst!
Wint gij het, verr9 boven het hooge Gezang Van hem, die zo grootsch, zo verheven, de fpelen
Van Elis vereeuwig!.' — grijp, Zang/Ier.' ja grijp.
Tot



Tot eer van uw" Koning, de trillende Cijfer/ —
Och! dat ook dat vuur, dat den Seraf ontvlamt, Uw" boezem doegloejen: — uw zangdrift doe blaaken: —
En, gij van de lippen des Engels geen taal, Geen andere taal, dan de taal van den Hemel,
Boet vloejen! - wat pooging! - ontvlamt gij mijn bont, (Brandende Serafs!- en, — gij, 6 verreezen, —
Verheerlijkte Heiland! verfchoon, - ja, verfchoon 't Bevlekte, - V onzuiver! - 6 God! - M verrukking! ~
Vervoering! - gevoel! - S, mijn Zangfter ! - hef aan!
Ontzachelijk tijdftip! - gij, jongfte der dagen! — Hoe zwoegt mij de boezem! ~ hoe klopt mij het hart! -
Op 't zien van uw Beeld, kat alle aardfche begeerte, De vourigfte wensch van haare aanvatting los. —
* Dag! door geen' Engel, - geen' Seraf te raamen: In 'sHoogfien gedenkboek voor ds eeuwen bepaald! -
Groot



Groot einde, — begin van ons aanzijn, — ons weezen! — ó Dag van beflisfing, van wanhoop, van angst! —
Hoe fiddert de boosheid! — waar vindt zij verberging? Daar, op uw verfchijning, de vroome verbleekt! — (<jr)
Nog zwellen de harten van ftaatzucht, — van grootheid; — De gierigaart telt, bij een flaauwende lamp,
Angstvallig, zijn fchatten: — ook, drenkt nog de Wellust Zijn lachende zoonen uit fchaalen van goud:—
Terwijl zich verbeelding met vlugtige droomen Van rollend genoegen nog voedt op het dons.
De nacht, met een hulfel van blinkende Marren
Om 't donkere voorhoofd, verfpreidt nog, voor 't laatst,
Met fombere grootheid, den vlottenden fluicr
Om 't llaapend gebergte: hij loopt haast ten end! — (£)
Nog heerscht hij. — Maar, neen! — op het wenken der Almagt, Schiet ginds, door het duifter, een Seraf omlaag:
Gdijk
(a) i Pctr. 4. v. 18. (6) Matth. 25. v. 6.



Gelijk aan den blikfem, bij 't raatelend kraaken
Des rollenden donders en 't loejen der zee.
Daar fpringt, — daar verrijst, — vol van fchrik, van verbaazing, -
De mensch van zijn leger! — de nacht is niet meer. — Hij week voor den dag, waar de cherub op ftaarde. —
Den dag van voleinding! — der hemelen doel! — De ftem van den Engel doordringt tot den navel, — Het midpunt der aarde. — De vuurftoff' ontbrandt En zoekt reeds naar doortogt. — Hoe fchokken en loejen
De bergen, als Etnaas! — zij fplijten van een! — Een vuurftroom ontglipt uit de brandende kolken. —
De klippen en rotzen verfmelten in zee, — De eenvouwige ftulp en de marmere tempels
Verzinken in d' afgrond, ten prooije der vlamm'! — De ftarren verbleeken. — de zon en de maane,
Voor eeuwig verduifterd, — van glansfen beroofd, — (A Door 't vlammend gevleugelt des brandenden ferafs Bedekt aan den hemel, — zijn voor ons geweest'
Daar
(O Matth. «4. v/29. Mark. [13. v. 34 en 55.



Daar ftijgt, — daar verfchijnt op de vlottende wolken,
Met blinkender luifter, een andere Zon! — De hemelen buigen zich, op de verfchijning
Dier Zonne! — des Rechters! — daar ftapt hij ten troon! — 't Is Jefus! — ik zie het! — maar, ó! hoe verfcheelt hij
Van 't fchreiënde wichtjen in Bethlehems ftal! — Hoe veel van den man, aan het kruishout geklonken,
Waaraan hij, voor zondaars, den doodfnik eens gaf! — (e) En, echter, — hij is het! — 't Is Jefus, door de englen, ••—
De magten des hemels, — den juichenden ftoet Dier heldere ftarren, die reeds voor de Schepping
Der aarde hem eerden, klapwiekend, omftuuwd! — (ƒ) 6 Ja: — 't is de Vorst van de heiren des hemels, —
De Koning der Eere! — wat grootfcher Triomf! — Zie, Christen! uw' Rechter ook in uw' Verlosfer: —
Uw Goël, die God met het menschdora verzoent! — Nog meer: — die den mensch tot den ftand van een' engelsDen glorieftand van een' aartsengel, verheft! — Hier koomt hij, als God, — ook, als mensch, —op de wolken! —
Hoe hoog, — hoe verheven maakt dit uw natuur!
De
(d) Mark. 13. v. 26. cn Openb. 21. v. 23- (O Jef- 53- v.3 en 4. (ƒ) Job 38. v/7.



De knarsfende poorten der hel, — de fpelonken
Des doods, — barflenop, ook hoe diep, — voor zijn oog! — Een oog, dat, vol liefde, ons de zaligde vreugde, —
Het zaligst geluk, in dat oogenblik fchenkt, Waarin het de magt van de hel doet verbleeken,
Die, met ons, haar vonnis, — maar fidderend, — wacht.' — Al, wat mij omringt, het is alles verbaazing: —
't Is alles verwondering: — alles gevoel! — Hoe is hier de fchrik en de glorie verëenigd,
Bij 'twordelend zwoegen der gantfche Natuur! Die thans haare zuchten, de jongde dier zuchten,
Door 't brandende luchtvak, in doodsangst, verheft 3 — Zij fiddert! — ö ja: — ja, zij fiddert in 't ronde! —
Daar heft de bazuin der aartsengelen aan! —
Nu kan men den bodem der zeën befchouwen, Verdroogd door het vuur, dat den aardkloot verteert! — (g)
't Ontwaakt, wat zijn graf hier weleer heeft gevonden: — Verrijst, op dien klank, uit den ijzeren flaip,
Om
{£) Openb. 21. v. 1.



Om nooit weer te flaapen! — de zee geeft haar dooden,"—• En, — 't fchokkend gewelfi'el de zijnen ook op. —
Ginds valt nu de blinddoek den Heiden van de oogen: —i
De Jood heft, verbaasd, het bedorven gelaat Ten Hemel: — hij ziet! — en, dort ijlings weer neder! —
Hij ziet, — hij ziet Jefus! — hoe gilt hij het uit! — 't Geweeten beklimt in zijn binnenst den zetel: —
Bekrachtigt het vonnis, alëer hij 't nog hoort! — Hoe dekt,_ hoe bedekt daar die Vrijgeest zijn weezen
Voor 't draaiende weerlicht, dat vlamt uit den troon!
Maar, 't is niet alleen ook de mensch, die hier 't vonnis, 't Bedisfende vonnis, voor eeuwig, verwacht; —
Daar dondert de helfche Tijran uit zijn holen, Nog even vermetel, Godlasterend, op! —
Vertwijfeling toont in zijn drijvende blikken Gemengelde trotsheid en onmagt, die nog
Vervloekingen
(70 Openb. oo. v. 13. (?) Mattb. 24. v. 30. vcrgcl. mt Openb. (5. v. 16 en 17.



Vervloekingen ademt: — door al zijn gedrochten,
Door geeften, zo boos als hun koning, omringd! — (£} Hoe krimpt nu zijn prooi, bij het grimmen der helle! —
't Onzalige kroost fleurt, vol wanhoop, vol fmart, Zijn ouders langs de aarde: — die, door hunne fnoodheid
Hun voorbeeld, het eerst, in de tederfte jeugd Die kinders vervoerden, — dat kroost, tot een offer
Der ontucht, der boosheid, op 't heillooze fpoor Des jammers! — ó gruwel! — de vader vervloekt wéér
Zijn' zoon: — en, de flaaf zijnen heer!— wat geloei, Wat ijsfelijkst gillen! — 't is alles vervloeking ! —
ö God! — is het uur van genaê dan voorbij! —
De vroome verheft, voor het laatst, aan de zijde Dier fnooden, het oog naar den hemel; — erkent
Zijn fchulden, — zijn zwakheên! — maar, ziet in de wonden Van Goël zijn fchulden, — zijn zwakheên geboet! —
Verrukking! — mijn ouders! — ook gij, mijn geliefde,— Mijn tedere gade! ~ hoe zacht is uw oog! —
Triomf!
(O Zie i Korint. <5, v. 3. vergel. met den Brief van Jud. v. 6.



Triomf! ja, wij wachten, — verwachten den hemel,—
En, — blijven, — hoe zalig! — onfcheidbaai vereend! —. En, gij, ö mijn vrienden! die met mij, op aarde,
In 't zwijgende ftof deeze bloezems reeds vondt, — Gevoelvol, befchouwdet! — wij zien de genieting! —
Triomf! ja, nu bloost, — ó hoe fchoon! — ook die vrucht Van 't vlekkeloost Eden voor ons en den feraf! —
Één woord nog van Jefus! — hij wenkt ons omhoog, — Waar eeuwige vriendfchap, — waar eeuwige vreugde,
Met Goël, ons harte aan den hemel verbindt! —
Den hemel! — hoe ftaaren, — hoe oogen de reiën
Der wondere cherubs,— daar, om hem, gefchaard,—
Op ons, — op het menschdom! — één wenk van hunn' Koning! Zij voeren hun broeders dien Koning reeds toe ! —
Hoe doet daar, met treffender toonen de feraf,
Dan, die hij, bij 't worden zijn 's aanzijns, verhief,
't Ontroerde



't Ontróerde Heelal van zijn halleis weêrgalmen! —
De hemelen vangen, — vervangen dien toon, En, kaatzen hem weder te rug op de wolken!
Dan: — 't Choor zwijgt op eenmaal! — De Rechter verheft De ftem van zijn almagt. — Hij opent de boeken
Van 't eeuwig befluit niet, — of alles zwijgt ftil!— («) De aartsëngelen zwijgen, om eeuwig te juichen,
Met ons, — met den mensch, _ om den troon van hunn' Heer! Met ons, voor wie Jefus, — maar, niet voor den feraf, —
Aan 't vloekhout geklonken, als mensch, heeft voldaan!
Wat zalige troosttaal! _ hij fpreekt: _ „ja, mijn Vrinden
„ Mijn dierbaare Broeders! geloovig Geflacht! „ Koomt tot mij, uw' Broeder! — de blinkende kroone
„ Lacht u, in het hof van uw' Vader, reeds toe! — „ Die kroon, voor mijn Bruid, aan den kruispaal verworven!—
„ Ik telde de traanen, die gij hebt geftort, „ Wanneer gij, op aard', door den heldraak beftreeden,
„ Uw toevlucht, uw' troost in mijn bijzijn reeds vondt! —
Toen
(0 Jef. 6. v. 4. («0 Openb. 2e. v. 12.



3, Toen voelde ik uw' boezem van liefde reeds kloppen; — „ Toenheefc reeds mijn handu, onzichtbaar, geleid.— (»)
„ Vreest niet, ó mijn Broeders! — u wachten de troonen, „ Waaröpge, aan mijn zijde, in mijn zegepraal deelt! — (0) En, — gij, mijn Gefpeelen! ö juichende Reien! „ Gij kent, — gij herkent ze! — voert gij haar omhoog; —
„ Mijn Bruid; — mijn Geliefde, — op uw blinkende wieken, „ Waar 't zaligst genoegen haar eeuwig verrukk' "! — (p)
Hij zwijgt. — wat vervoering! — daar heffen de chooren, —.
De blinkende chooren des hemels weêr aan!
Triomf! — haleluja! de zaligheid, de eere,
„ De kracht en de roem koomt in eeuwigheid u,
„ Gekruiste! die voor uwe Bruid hebt verwonnen! — „ Door wien, en, met wie, zij thans zegeviert, toe! —• Triomf! haleluja "! —
— Dan, — hier wenkt de Rechter Nog eens. — en, — de feraf, hoe heilig, hoe rein, Bedekt het gelaat met zijn vleugels. — De donder Der wraake verheft uit de wolken des troons
Een
(n) Matth. 28. v. 20. (O Matth. 25. v. 34. Q>) 1 Tejf. 4. V. 17* (9) Openb. 19, v. 1.



Een kraakend geluid, op het gillen der helle,— 't Wanhoopig gejammer der boosheid, omlaag. —
De blikfem fchtet ftraalen op ftraalen beneden, En treft reeds de fnooden. — de Rechter heft aan! —
„ Onzalig gebroed! dat mijn wetten met voeten,
„ Moedwillig vertraptet! — dat zegen en ftraff', „ Gevoelloos verachttet! het kloppend geweeten,
„ Ondankbaar, verfmoordet! — mijn bloed hebt verfmaad, ,, En, de aarde bevlekt met het bloed van de mijnen, —
„ De mijnen! — dat bloed (leeg ten hemel, om wraak! — ( r) „ Vervloekten, nu treft ook die wraak uwen fchedel. —
„ Gaat weg: — en, — gevoelt, in het diepfte der hel, „ Den knaagenden worm, die het lillende harte,—
„ Uw harten doorboort, — en, — ze nimmer verteert!— (s) „ Ook gij, die, voor eeuwig gevallen, uw' Schepper,
„ Zo trotsch, dorst beftrijden, verwonnen Tijran! „ Gevoel, bij het fleepen der gloejende keten,
„ Gekluifterd, met hen, — met uw ftoet, al die wraak! ~
„ En, —
(O Openb. 6. v. 9 en ic. (O Jef. 66. v. 24. vcrgel. met Matth. 25. v. 41 en 46.



„ En, — ó, — ö, mijn engelen! vlammende dienaars!
„ Grijpt hem, —grijpt hen allen! —en, — Hort het gebroed ,, In d'eindloozen brand van den vuurpoel ter neder:
„ Het woên van de hel en de wroeging ten prooi"! — (/)
Hoe klaateren, op deeze taal, al de donders En vallen, in eens, uit den zetel! — daar daalt
Een Engel: — hij fleept, bij den knarsfenden kluifter, Den brullenden Satan, — de boosheid, ter heil'. — («)
Hoe zinken zij allen, en 't monfter, bij 't gillen
Van heel zijn gevolg, in het diepst van den kolk! — Dan ook, fchoon dat, krimpende, in al zijn vervloeking,
Voor eeuwig de wroeging het ijslijkst gevoelt; Erkennen die fnooden, — de Heer is rechtvaardig! —
Hun boosheid, hun laster verdiende nog meêr! — Onëindige liefde!— wie weet! — dan, — daar vallen,
Daar vallen, — wat flag! — en, het recht is voldaan! —
ó Heilige
(O Matth. 25. v. 41. («) Openb. 20. v. 10.



6 Heilige Rechter! — om nooit weer te ontfluicen, De roeftige floten, voor de Eeuwigheid, toe. — (v)
Voor de Eeuwigheid! — ook is de Tijd nu verwonnen; — Hij ftaat, met de Dood, haar den Rijkszetel af. — (w)
Daar, Hortten zij beiden, onttroond, in hun feisfens! — 't Gebied deezer Vorfleu verzinkt, — is geweest.
Aartsgoedheid! — nu heffen, — nu.heffen de chooren,—
De chooren van menfchen, — van engelen, aan r — Zij ftijgen, klapwiekend, om Jefus, naar boven: —
En, — eeuwig aanbidding, _ omringen zijn' troon! — Triomf! wat verrukking! — wat vreugd, — wat gevoelen! —
ö Serafs! — wat lot is den mensch hier bereid! — 6 Zalige wellust! — triomf! — ja, mijn Jefus!
Ik blijf nu , — voor eeuwig! — wij blijven vereend! — Wij blijven, — mijn Vrienden! — nog eens, — wat gevoelen! —
Aartsengelen! — menfchen! koomt, — heffen wij aan! — Ik volge, — wij zullen! — de cijter ontglipt me! —
Ik voel het: — mijn Heiland! — ik ben nog omlaag!
T. r. L.
(r) Openb. 20. v. 1. (i>>) Openb. 20. v. 14. vergel. met
Openb. 10. v. 6. en si. v. 4. (.v) Openb. 4. v. 10.
/